Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 27 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 28 i 29 października 2008 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 27. posiedzenia Sejmu
w dniach 28 i 29 października 2008 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Adam Rogacki oraz grupa posłów . . . . 25
Posłowie Wojciech Mojzesowicz
i Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Posłowie Izabela Kloc
i Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Posłowie Edward Czesak i Józef Rojek . . . . . 29
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Adam Gawęda oraz grupa posłów . . . . .31
Posłowie Beata Szydło i Andrzej Adamczyk. . . . .32
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . . 36
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Stanisław Żelichowski . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Ewa Malik oraz grupa posłów . . . . . . . 42
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Marek Zieliński oraz grupa posłów . . . . 50
Poseł Jerzy Polaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . 54
Posłanki Izabela Kloc i Marzena Machałek . . . . .55
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
str.
str.
Poseł Robert Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Posłowie Piotr Tomański i Renata Butryn . . . 64
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Witold Pahl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka . . . . . . . . . .74
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Maciej Orzechowski oraz grupa posłów . . .77
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Roman Kaczor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .77
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska . . . . . . . . 84
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Iwona Arent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Konstanty Oświęcimski . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Posłowie Tomasz Kamiński
i Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .100
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . .100
 str.
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Bogdan Bojko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Beata Bublewicz oraz grupa posłów. . . 102
Poseł Grzegorz Sztolcman . . . . . . . . . . . . . . .102
Poseł Michał Marcinkiewicz . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .105
Posłanki Małgorzata Sadurska
i Elżbieta Kruk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Poseł Mariusz Błaszczak . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . .109
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . .109
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . .110
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . .110
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Posłowie Andrzej Pałys i Jan Łopata . . . . . .112
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .113
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Michał Marcinkiewicz . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Odpowiedzi na interpelacje
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 133
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 134
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 137
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .137
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 138
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .140
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .141
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska - Bartkiewicz . . . . . . . . . .142
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .144
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .145
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .146
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .147
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .147
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .150
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .151
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 158
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .159
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .160
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .161
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .162
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .163
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .163
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .165
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .166
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .168
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .170
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 171
str.
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .172
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .173
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .175
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .178
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .179
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .181
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .182
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 183
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 184
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 186
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 188
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 189
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 190
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .192
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 194
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 195
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 196
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 197
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 198
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .201
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .210
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .213
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 213
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .215
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .216
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .217
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .218
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .218
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .219
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 220
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .221
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 222
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 223
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 224
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 225
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 228
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 229
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 232
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 233
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 235
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .237
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 238
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 238
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 239
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 240
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 241
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 241
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 242
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 243
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 245
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 246
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .247
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .247
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 248
 str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 249
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 250
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .251
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 253
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska 254
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 256
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .257
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 258
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 259
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .261
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 262
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 262
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 263
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 264
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 265
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 266
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 266
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 267
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .268
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 268
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 269
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .271
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .279
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 284
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 292
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 296
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 298
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 299
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 302
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 304
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .317
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .318
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .319
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .321
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 321
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 322
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 323
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 324
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 325
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 326
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 328
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 328
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .331
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 335
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 336
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .337
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 339
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 342
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 343
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 344
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 345
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 346
str.
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 346
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 350
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 350
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .351
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 352
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 353
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 354
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 355
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 356
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . .357
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 358
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 360
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 360
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 362
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 363
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 363
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .365
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 366
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 366
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 367
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 368
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 369
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .370
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .371
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .373
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .374
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .375
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .375
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .376
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .377
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .378
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .379
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .381
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .381
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 383
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 385
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 385
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 386
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 387
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 390
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 390
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 391
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 392
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 393
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 394
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 395
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 395
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 396
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 397
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 398
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 399
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 400
 str.
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .401
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 403
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 404
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 406
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 407
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 408
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 408
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 409
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 409
Zapytania
Poseł Piotr Waśko oraz grupa posłów . . . . . .411
Poseł Jan Bury s. Józefa. . . . . . . . . . . . . . . . .411
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . .412
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . 412
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .413
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Leszek Aleksandrzak . . . . . . . . . . . . . .415
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . .415
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . .417
Poseł Roman Kosecki . . . . . . . . . . . . . . . . . . .417
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . .418
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .419
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 420
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Poseł Jerzy Polaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Poseł Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . 423
Poseł Dariusz Kaczanowski . . . . . . . . . . . . . 423
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . 424
Poseł Magdalena Kochan . . . . . . . . . . . . . . . 424
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . 426
Posłowie Ryszard Galla
i Tomasz Garbowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . 426
Poseł Leszek Aleksandrzak . . . . . . . . . . . . . 427
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 427
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Posłowie Adam Krupa i Andrzej Buła. . . . . 429
Posłanki Joanna Skrzydlewska
i Beata Bublewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Poseł Beata Bublewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Poseł Beata Bublewicz oraz grupa posłów. . . 431
Poseł Grzegorz Sztolcman . . . . . . . . . . . . . . .431
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 432
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . 432
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . 433
Poseł Joachim Brudziński . . . . . . . . . . . . . . 433
Poseł Robert Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . 434
str.
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 435
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 435
Poseł Arkadiusz Rybicki oraz grupa posłów. . . . 437
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz . . . . . . . . . 437
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . 438
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Odpowiedzi na zapytania
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 443
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 445
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 445
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 446
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 448
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 449
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 450
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 450
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .451
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .452
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 453
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 453
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . .457
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .457
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 458
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 460
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 461
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 463
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 464
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 464
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 466
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 467
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 468
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 471
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .471
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .472
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .473
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .474
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . .476
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .477
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .477
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .478
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .479
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 480
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 482
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 482
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 483
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 484
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 484
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 485
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 486
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 487
 str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 488
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 488
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 489
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .490
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 492
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 493
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 494
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 495
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 496
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 497
Sekretarz stanu, szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów Sławomir Nowak . . .498
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 498
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 501
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 502
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 503
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 504
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 504
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 505
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . .506
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 507
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . . 508
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 509
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .509

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nego-
cjacji mających doprowadzić do porozumienia mię-
dzy Kościołem prawosławnym i Kościołem grecko-
katolickim, prowadzonych przez polski rząd – do pre-
zesa Rady Ministrów – ponowna (4845),
2) posła Adama Rogackiego oraz grupy posłów
w sprawie odmowy refundacji znieczulenia zewną-
trzoponowego podczas porodu – do ministra zdrowia
(5822),
3) posłów Wojciecha Mojzesowicza i Zbigniewa
Babalskiego w sprawie sytuacji na rynku zbóż –
do prezesa Rady Ministrów (5823),
4) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie zmian
w systemie ochrony zdrowia dotyczących pielęgnia-
rek i położnych – do ministra zdrowia (5824),
5) posła Jana Religi w sprawie unieważnienia za-
rządzeń zdaniem Posła nielegalnie wydanych przez
prezesa NFZ, dotyczących terapii i leków stosowa-
nych wobec cierpiących na choroby reumatoidalne
– do ministra zdrowia (5825),
6) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie algo-
rytmu podziału środków na ratownictwo medyczne
– do ministra zdrowia (5826),
7) posłów Izabeli Kloc i Krzysztofa Jurgiela
w sprawie wpływu pakietu energetyczno-klima-
tycznego oraz nowelizacji IPPC na gospodarkę
kraju, w tym sektor energetyczny, a także na bez-
pieczeństwo energetyczne kraju – do ministra
środowiska (5827),
8) posłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka w spra-
wie realizacji polityki państwa dotyczącej finanso-
wania działań zmierzających do przeciwdziałania
alkoholizmowi wśród młodzieży szkół ponadgimna-
zjalnych – do ministra zdrowia (5828),
9) poseł Marii Nowak w sprawie sytuacji izb po-
rodowych na przykładzie izby porodowej w Lędzi-
nach – do ministra zdrowia (5829),
10) poseł Marii Nowak w sprawie ograniczenia
wielkości wskaźnika podstawy wymiaru renty lub
emerytury – do ministra pracy i polityki społecznej
(5830),
Załącznik nr 1
Druk 1206
11) poseł Marii Nowak w sprawie aktualnej sytu-
acji w górnictwie węgla kamiennego – do ministra
gospodarki (5831),
12) posła Adama Gawędy oraz grupy posłów
w sprawie nowelizacji rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w spra-
wie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowa-
dzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach pu-
blicznych, wprowadzającego zmiany dotyczące za-
sad przeprowadzania egzaminu maturalnego –
do ministra edukacji narodowej (5832),
13) posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań na rzecz optymalizacji
przebiegu planowanej Beskidzkiej Drogi Integracyj-
nej (BDI) – do ministra infrastruktury (5833),
14) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie podję-
cia działań zmierzających do zwiększenia środków
finansowych przeznaczonych na realizację rozsze-
rzonego kalendarza szczepień w 2009 r. – do mini-
stra zdrowia (5834),
15) posłów Jarosława Żaczka i Sławomira Zawi-
ślaka w sprawie działań, jakie zamierza podjąć rząd,
aby zapobiec negatywnym skutkom wejścia w życie
propozycji pakietu klimatyczno-energetycznego –
do ministra gospodarki (5835),
16) posła Jarosława Żaczka w sprawie złego sta-
nu technicznego linii kolejowych biegnących przez
Lubelszczyznę na przykładzie linii 026 Łuków – Ra-
dom na odcinku Dęblin – Okrzeja, łącznicy Wieprz
– Wisła (580) oraz konieczności przeprowadzenia
pilnej ich modernizacji – do ministra infrastruktury
(5836),
17) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława
Żaczka w sprawie projektowanej zmiany podległości
organizacyjnej wojewódzkich ośrodków doradztwa
rolniczego – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (5837),
18) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji prawnej ławników po zmianie
ustawy Kodeks postępowania karnego i związanej
z tym luki prawnej – do ministra sprawiedliwości
(5838),
19) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie stano-
wiska rządu dotyczącego pakietu energetyczno-kli-
matycznego oraz planowanej na grudzień Konferen-
2
cji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klima-
tu – do prezesa Rady Ministrów (5839),
20) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie pra-
cowników delegatur urzędów wojewódzkich – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (5840),
21) posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława
Żaczka w sprawie zmiany zasad wynagradzania
prokuratorów oraz zmian organizacyjnych w proku-
raturze – do ministra sprawiedliwości (5841),
22) posła Grzegorza Roszaka w sprawie sytuacji
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci –
do ministra pracy i polityki społecznej (5842),
23) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
umieszczenia danych o grupie krwi w dowodach
osobistych – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (5843),
24) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie do-
stępności leczenia przewlekłego zapalenia wątroby
typu C – do ministra zdrowia (5844),
25) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie sy-
tuacji osób chorych na cukrzycę – do ministra zdro-
wia (5845),
26) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie sy-
tuacji dotyczącej epidemii HCV – do ministra zdro-
wia (5846),
27) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
potrzeby złagodzenia przepisów ustawy o cudzo-
ziemcach, ustawy o Karcie Polaka oraz innych prze-
pisów w celu usunięcia nadmiernego zbiurokratyzo-
wania postępowania o legalizację pobytu i osiedle-
nia w Polsce osób posiadających Kartę Polaka –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5847),
28) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
ratyfikacji Umowy o zabezpieczeniu społecznym
między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjedno-
czonymi Ameryki, a także Umowy o zabezpieczeniu
społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Kana-
dą podpisanych w Warszawie w dniu 2 kwietnia
2008 r. – do ministra spraw zagranicznych (5848),
29) poseł Ewy Malik oraz grupy posłów w spra-
wie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 19
września 2008 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów,
w którym znalazł się zapis o likwidacji diabetologii
jako odrębnej specjalizacji i włączeniu jej do nowej
specjalizacji pn. endokrynologia, diabetologia i cho-
roby metaboliczne, realizowanej po 24-miesięcznym
stażu z chorób wewnętrznych, budzącego sprzeciw
środowiska lekarzy specjalistów – do ministra zdro-
wia (5849),
30) posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza
Kamińskiego w sprawie projektów profesjonalizacji
armii – do ministra obrony narodowej (5850),
31) posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza
Kamińskiego w sprawie zakresu planowanej ustawy
reprywatyzacyjnej – do ministra skarbu państwa
(5851),
32) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie refor-
my pozycji prawnej Policji – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5852),
33) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów wprowadzenia możliwości rozliczania się z fi-
skusem przez Internet – do prezesa Rady Ministrów
(5853),
34) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie utra-
ty przez przedsiębiorców niektórych świadczeń
z chwilą zawieszenia działalności firmy – do prezesa
Rady Ministrów (5854),
35) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie za-
miaru likwidacji pięciu sądów rejonowych w woj.
świętokrzyskim – do ministra sprawiedliwości
(5855),
36) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wpro-
wadzenia zakazu importu do Polski produktów
z fok (przede wszystkim z Kanady, a jeżeli to możli-
we, także z Południowej Afryki, Namibii, Rosji, Nor-
wegii i Grenlandii) oraz poparcia takiego zakazu na
szczeblu UE – do ministra gospodarki (5856),
37) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pro-
ponowanego zapisu art. 3 projektu ustawy o szcze-
gólnych uprawnieniach pracowników zakładów
opieki zdrowotnej zmieniającego art. 32g obowiązu-
jącej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej przez
wydłużenie dobowego wymiaru czasu pracy z 5 h
do 7,35 h – do ministra zdrowia (5857),
38) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wy-
kreślenia z projektu ustawy o wojewodzie i admini-
stracji rządowej w województwie art. 73 dotyczącego
likwidacji do dnia 31 grudnia 2009 r. delegatur urzę-
dów wojewódzkich, a w konsekwencji wygaśnięcia
stosunków pracy pracowników zatrudnionych
w tych delegaturach – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (5858),
39) poseł Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz oraz
grupy posłów w sprawie dostępności okołoporodo-
wych znieczuleń zewnątrzoponowych i stanu prac
nad projektem tzw. ustawy koszykowej – do mini-
stra zdrowia (5859),
40) posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów
w sprawie unieważnienia wydanych przez prezesa
NFZ zarządzenia nr 8/2008/DGL oraz zarządzenia
nr 15/2008/DGL, wprowadzających zapisy o terapii
inicjującej – do ministra zdrowia (5860),
41) posła Jerzego Polaczka w sprawie aktualnego
zakresu prac związanych z zakończeniem rozbudo-
wy lotniska Okęcie im. F. Chopina w Warszawie –
do ministra infrastruktury (5861),
42) posła Wojciecha Szaramy w sprawie projektu
włączenia Państwowej Inspekcji Sanitarnej do struk-
tur administracji zespolonej – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5862),
43) posła Wojciecha Szaramy w sprawie posel-
skiego projektu ustawy o szczególnych uprawnie-
niach pracowników zakładów opieki zdrowotnej –
do ministra zdrowia (5863),
44) posła Wojciecha Szaramy w sprawie rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 25

września 2008 r. pozbawiającego uczniów możliwo-
ści zdawania dwujęzycznej matury – do ministra
edukacji narodowej (5864),
45) posła Józefa Piotra Klima w sprawie podstre-
fy Białystok Suwalskiej Specjalnej Strefy Ekono-
micznej – do ministra gospodarki (5865),
46) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie osób
przymusowo wcielonych do Powszechnej Organiza-
cji „Służba Polsce” – do ministra pracy i polityki
społecznej (5866),
47) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
planów przekształcenia publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej w spółki prawa handlowego i zagro-
żeń, jakie z tego wynikają – do ministra zdrowia
(5867),
48) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
szkód wyrządzanych przez zwierzynę leśną w ho-
dowli i uprawach rolniczych oraz działań legislacyj-
nych dostosowujących obowiązujące prawodawstwo
do obecnych realiów – do ministra środowiska
(5868),
49) posłanek Izabeli Kloc i Marzeny Machałek
w sprawie likwidacji możliwości zdawania matury
dwujęzycznej przez młodzież w Polsce – do ministra
edukacji narodowej (5869),
50) posła Mieczysława Golby w sprawie objęcia
obowiązkiem szkolnym dzieci sześcioletnich – do mi-
nistra edukacji narodowej (5870),
51) posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie rozpo-
czętych prac nad nowelizacją ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych, celem wyeliminowania nie-
jasnych przepisów i błędów, jakie pojawiły się
w ostatniej nowelizacji tej ustawy, która została
przyjęta przez Sejm po przegłosowaniu senackich
poprawek 14 czerwca 2007 r. – do ministra infra-
struktury (5871),
52) posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie pro-
blemów, które występują w obrocie gospodarczym
paletami drewnianymi typu EUR – do ministra go-
spodarki (5872),
53) posła Jana Szyszki w sprawie wysokich cen
paliw na polskich stacjach benzynowych – do preze-
sa Rady Ministrów (5873),
54) poseł Joanny Muchy w sprawie zmiany usta-
wy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach praw-
nych oraz ustawy Prawo o notariacie – do ministra
sprawiedliwości (5874),
55) posła Stanisława Pięty w sprawie interwencji
MSZ w związku z powtarzającymi się aktami agre-
sji wobec chrześcijan w Indiach i Wietnamie – do mi-
nistra spraw zagranicznych (5875),
56) posła Stanisława Pięty w sprawie nielegalne-
go przywozu śmieci z Niemiec – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (5876),
57) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie rozbieżno-
ści pomiędzy zapisami ustawy Prawo energetyczne
oraz ustawami o samorządzie terytorialnym i o fi-
nansach publicznych w zakresie konserwacji infra-
struktury oświetleniowej, na przykładzie miasta
3
Częstochowy i gmin ościennych – do ministra go-
spodarki (5877),
58) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie wprowa-
dzenia zerowej stawki opłaty za przejazd obwodnicą
Częstochowy – do ministra infrastruktury (5878),
59) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie zapisów
w projekcie ustawy o finansach publicznych z dnia
13 sierpnia 2008 r. dotyczących likwidacji gospo-
darstw pomocniczych i zakładów budżetowych –
do ministra finansów (5879),
60) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie odnowienia krajowej bazy zasobowej gazu
ziemnego i zwiększenia jego wydobycia – do mini-
stra gospodarki (5880),
61) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie utrzymania dotychczasowych zasad funk-
cjonowania szkół dwujęzycznych – do ministra edu-
kacji narodowej (5881),
62) posła Jacka Pilcha w sprawie reformy PFRON
– do ministra pracy i polityki społecznej (5882),
63) posła Jacka Pilcha w sprawie zbadania ewen-
tualnego szkodliwego wpływu na zdrowie artyku-
łów handlowych – w szczególności konfekcji odzieżo-
wej oraz zabawek dla dzieci – sprowadzanych w ra-
mach wymiany gospodarczej z Chińską Republiką
Ludową – do ministra gospodarki (5883),
64) posła Łukasza Gibały w sprawie wprowadze-
nia do trybu konkursowego procedury wyboru wnio-
sków o dofinansowanie środkami z funduszy struk-
turalnych UE, w szczególności w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” mechanizmów, które
pozwalałyby na ukrycie tożsamości potencjalnych
beneficjentów na etapie oceny merytorycznej złożo-
nych przez nich wniosków – do ministra rozwoju re-
gionalnego (5884),
65) posła Artura Dunina w sprawie możliwości
zmiany ustawy o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach oraz powstałych na jej bazie rozporzą-
dzeń – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (5885),
66) posła Artura Dunina w sprawie umieszcze-
nia gminy Ozorków w planach metropolii łódzkiej –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5886),
67) posła Artura Dunina w sprawie możliwości
zmiany art. 19 § 2 ustawy o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji w kierunku rozszerzenia
wykazu gmin o statusie miasta posiadających kom-
petencje organu egzekucyjnego – do ministra finan-
sów (5887),
68) posła Henryka Milcarza w sprawie wpływu
na polski sektor cementowy w okresie 2013–2020
wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami
do emisji dwutlenku węgla – do prezesa Rady Mini-
strów (5888),
69) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie środ-
ków na scalanie gruntów w woj. podkarpackim –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5889),
4
70) posła Jacka Tomczaka w sprawie zmian doty-
czących matur dwujęzycznych – do ministra eduka-
cji narodowej (5890),
71) posła Witolda Pahla w sprawie zagrożenia
rozprzestrzenianiem się wirusa WZW typu C –
do ministra zdrowia (5891),
72) posła Tomasza Lenza w sprawie systemu pla-
nowania rozwoju sieci energetycznych i lokalizacji
nowych źródeł wytwarzania – do ministra gospo-
darki (5892),
73) poseł Marii Zuby w sprawie wniesienia w for-
mie aportu do spółki zarządzającej Specjalną Strefą
Ekonomiczną Starachowice nieruchomości stano-
wiącej własność Skarbu Państwa – Zasobu Agencji
Nieruchomości Rolnych, Oddział Terenowy w Rze-
szowie – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5893),
74) posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza
Kamińskiego w sprawie niezrealizowania przez mi-
nister nauki i szkolnictwa wyższego delegacji usta-
wowej określonej w art. 95 ust. 1 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym – do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego (5894),
75) posłów Sławomira Kopycińskiego i Tomasza
Kamińskiego w sprawie stanu technicznego infra-
struktury kolejowej w Polsce – do ministra infra-
struktury (5895),
76) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby zobo-
wiązania wydawnictw do publikowania książek za-
wierających wszystkie informacje niezbędne do two-
rzenia opisu bibliograficznego – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (5896),
77) posła Józefa Rojka w sprawie unieważnienia
części praktycznej egzaminów na prawo jazdy –
do ministra infrastruktury (5897),
78) poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej w spra-
wie budowy obwodnicy Dębskiej Kuźni – do mini-
stra infrastruktury (5898),
79) poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej w spra-
wie budowy obwodnicy Nysy na drogach nr 46 i nr
41 – do ministra infrastruktury (5899),
80) posła Piotra Stanke w sprawie pilnej budowy
drogi ekspresowej S6 na trasie Słupsk – Lębork –
Trójmiasto – do ministra infrastruktury (5900),
81) posła Edwarda Siarki w sprawie niekorzyst-
nych zmian w ustawie o pomocy społecznej – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5901),
82) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie procedur współpracy między służ-
bami udzielającymi wsparcia ofiarom przemocy –
do ministra pracy i polityki społecznej (5902),
83) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie wyka-
zu dyscyplin i dziedzin sportu, w których mogą dzia-
łać polskie związki sportowe – do ministra sportu
i turystyki (5903),
84) posła Romana Kaczora w sprawie rządowego
projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji i podziale zadań admi-
nistracji publicznej w województwie – do ministra
zdrowia (5904),
85) posła Tadeusza Arkita w sprawie interneto-
wych serwisów plotkarskich, takich jak Pudelek,
Plotek, Kaprysek – do ministra sprawiedliwości
(5905),
86) posła Tadeusza Arkita w sprawie ochrony
dóbr osobistych osób publicznych – do ministra spra-
wiedliwości (5906),
87) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie kry-
terium dochodowego w ustawie o pomocy społecznej
oraz w ustawie o świadczeniach rodzinnych – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5907),
88) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie moż-
liwości udzielenia pomocy państwa jednostkom sa-
morządu terytorialnego oraz możliwości pomocy
Ministerstwa Zdrowia samorządom, które zrestruk-
turyzowały służbę zdrowia, ale pozostały z ciążący-
mi na nich kredytami, które uniemożliwiają rozwój,
sięganie po unijne środki, a wręcz paraliżują nor-
malne zarządzanie i realizację statutowych zadań –
do ministra zdrowia (5908),
89) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie stwo-
rzenia placówki muzealnej na terenie Łemkowsz-
czyzny w mieście Gorlice – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (5909),
90) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie roz-
ważenia możliwości udzielania pomocy samorządom
powiatowym, które zaangażowały własne środki na
rozwiązanie finansowych problemów swoich szpita-
li, rezygnując często z realizacji innych zadań –
do ministra zdrowia (5910),
91) poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w spra-
wie dostosowania infrastruktury publicznej do po-
trzeb osób niepełnosprawnych – do ministra infra-
struktury (5911),
92) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wspiera-
nia rozwoju małych elektrowni wodnych – do mini-
stra środowiska (5912),
93) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie finanso-
wania terapii ratującej życie dzieci chorych na rzad-
kie choroby Fabry’ego, mukopolisacharydozę typu II
oraz VI, a także chorobę Pompego – do ministra
zdrowia (5913),
94) posła Andrzeja Szlachty w sprawie wsparcia
budowy w Polsce nowej huty produkującej wyroby
wysoko przetworzone – do ministra gospodarki
(5914),
95) posła Andrzeja Szlachty w sprawie sytuacji
ekonomicznej polskiego górnictwa węglowego –
do ministra gospodarki (5915),
96) posła Andrzeja Szlachty w sprawie promocji
armii zawodowej w Polsce – do ministra obrony na-
rodowej (5916),
97) poseł Iwony Arent w sprawie założeń projek-
tu ustawy o szczególnych uprawnieniach pracowni-
ków ZOZ – do ministra zdrowia (5917),
98) poseł Iwony Arent w sprawie nierównego po-
działu środków finansowych w ramach działania:
Zróżnicowanie w kierunku działalności nierolniczej
objętej Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na

lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (5918),
99) poseł Iwony Arent w sprawie odstąpienia
od utworzenia Mazurskiego Parku Narodowego
i pozostawienia funkcjonującej formy ochrony, tj.
Mazurskiego Parku Krajobrazowego – do ministra
środowiska (5919),
100) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przyszłości
państwowego doradztwa rolniczego – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (5920),
101) poseł Anny Sobeckiej w sprawie obniżenia
wieku szkolnego w szkołach muzycznych – do mini-
stra edukacji narodowej (5921),
102) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przepisów
o zawieszeniu działalności gospodarczej – do mini-
stra gospodarki (5922),
103) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wzrostu
bezrobocia – do ministra pracy i polityki społecznej
(5923),
104) poseł Anny Sobeckiej w sprawie refundacji
przez NFZ kosztów porodu za granicą – do ministra
zdrowia (5924),
105) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie proble-
mów gmin związanych z zapewnieniem oświetlenia
dróg publicznych – do ministra infrastruktury
(5925),
106) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
zwiększającej się ilości fikcyjnych małżeństw zawie-
ranych w celu uzyskania obywatelstwa przez obco-
krajowców – do prezesa Rady Ministrów (5926),
107) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
uregulowania kwestii zatrudnienia opiekunek
do dzieci – do prezesa Rady Ministrów (5927),
108) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie dofi-
nansowania Chrześcijańskiej Akademii Teologicz-
nej w Warszawie – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (5928),
109) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie złej
opieki medycznej kierowanej do dzieci – do ministra
zdrowia (5929),
110) posła Stanisława Steca w sprawie stosowa-
nia ustawy o podatku od towarów i usług – do mini-
stra finansów (5930),
111) posła Henryka Siedlaczka w sprawie projek-
tu ustawy o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie nie-
których innych ustaw – do ministra środowiska
(5931),
112) posła Konstantego Oświęcimskiego w spra-
wie przekształcenia prawa użytkowania wieczyste-
go w prawo własności – do ministra infrastruktury
(5932),
113) posła Adama Krupy w sprawie opłat za mo-
dernizacje i eksploatacje instalacji oświetlenia ulicz-
nego – do ministra gospodarki (5933),
114) posłów Tomasza Kamińskiego i Sławomira
Kopycińskiego w sprawie projektu ustawy budżeto-
wej w części kwot przeznaczonych na dopłaty do
krajowych przewozów autobusowych – do ministra
finansów (5934),
5
115) posła Stanisława Steca w sprawie poprawy
efektywności pracy służb skarbowych – do ministra
finansów (5935),
116) posła Stanisława Steca w sprawie działalno-
ści służb celnych w zakresie ochrony polskich przed-
siębiorców przed nieuczciwą konkurencją oraz pol-
skich konsumentów przed towarami nieodpowiada-
jącymi polskim normom – do ministra finansów
(5936),
117) posła Stanisława Steca w sprawie pogarsza-
jących się wyników eksportu polskich towarów i usług
– do ministra gospodarki (5937),
118) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjo-
nowania instytucji parabankowych – do ministra fi-
nansów (5938),
119) posła Stanisława Steca w sprawie braku
Polski na liście państw, których obywatele nie będą
już musieli starać się o wizy do USA – do ministra
spraw zagranicznych (5939),
120) posła Stanisława Steca w sprawie populary-
zacji w szkole programu „Szklanka mleka” – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (5940),
121) posła Stanisława Steca w sprawie działania
Komitetu Stabilności Finansowej – do ministra fi-
nansów (5941),
122) posła Jerzego Budnika w sprawie interpre-
tacji przepisów dotyczących zatrudniania pracowni-
ków samorządowych, zawartych w ustawie o pra-
cownikach samorządowych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5942),
123) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie nieko-
rzystnej dla lecznictwa uzdrowiskowego interpreta-
cji przez ministra finansów przepisów dotyczących
stosowania stawki podatku od nieruchomości dla
budynków zajętych na prowadzenie działalności go-
spodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdro-
wotnych – do ministra finansów (5943),
124) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie zmia-
ny w ustawie Prawo o adwokaturze dotyczącej ter-
minu oraz zakresu egzaminu dla aplikantów z na-
boru w grudniu 2005 r. – do ministra sprawiedli-
wości (5944),
125) posła Jacka Osucha w sprawie poprawy bez-
pieczeństwa na drogowych przejazdach kolejowych
– do ministra infrastruktury (5945),
126) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie prze-
śladowania chrześcijan w Indiach – do ministra
spraw zagranicznych (5946),
127) posła Piotra Polaka w sprawie planów de-
centralizacji NFZ i niewłączania w ramach tych pla-
nów Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ do od-
działu śląskiego – do ministra zdrowia (5947),
128) posła Janusza Krasonia w sprawie efektów
pracy pełnomocnika rządu do spraw opracowania
programu zapobiegania nieprawidłowościom w in-
stytucjach publicznych – do prezesa Rady Ministrów
(5948),
129) posła Janusza Krasonia w sprawie niewyko-
nywania orzeczeń sądów administracyjnych przez
6
organy podatkowe – do ministra sprawiedliwości
(5949),
130) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie świad-
czeń rodzinnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (5950),
131) posła Bogdana Bojki w sprawie założeń
do projektu ustawy budżetowej na rok 2009 dotyczą-
cych zadań nałożonych na Państwową Inspekcję Sa-
nitarną – do ministra zdrowia (5951),
132) poseł Beaty Bublewicz oraz grupy posłów
w sprawie zasad leczenia pacjentów cierpiących na
choroby reumatyczne – do ministra zdrowia (5952),
133) posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie nie-
korzystnych dla lecznictwa uzdrowiskowego inter-
pretacji przepisów przez ministra finansów – do mi-
nistra finansów (5953),
134) posła Michała Marcinkiewicza w sprawie
rezygnacji z dwujęzycznych egzaminów matural-
nych – do ministra edukacji narodowej (5954),
135) posła Michała Marcinkiewicza w sprawie
dojazdu dzieci niewidomych do szkół – do ministra
edukacji narodowej (5955),
136) posła Janusza Krasonia w sprawie niewła-
ściwego wykonywania badań w ramach ogólnopol-
skiego programu wczesnego wykrywania raka pier-
si, na przykładzie Dolnego Śląska – do ministra
zdrowia (5956),
137) posła Krzysztofa Putry w sprawie deklaracji
wprowadzenia euro w Polsce w 2011 r. – do prezesa
Rady Ministrów (5957),
138) posła Krzysztofa Putry w sprawie obwodni-
cy Białegostoku – do ministra infrastruktury
(5958),
139) posła Krzysztofa Putry w sprawie funkcjo-
nowania PFRON – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (5959),
140) posłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety
Kruk w sprawie funkcjonowania środowiskowych
domów samopomocy – do ministra pracy i polityki
społecznej (5960),
141) posłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety
Kruk w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
Warszawa – Lublin – Dorohusk – do ministra infra-
struktury (5961),
142) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie sku-
teczności kontroli przeprowadzanych przez Inspek-
cję Weterynaryjną w schroniskach dla zwierząt –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5962),
143) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie pro-
cedur Inspekcji Weterynaryjnej – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (5963),
144) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie prze-
pisów regulujących zasady ochrony przed bezdom-
nymi zwierzętami – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (5964),
145) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie wy-
kładni przepisów rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 26 sierpnia
1998 r. w sprawie zasad i warunków wyłapywania
bezdomnych zwierząt – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5965),
146) poseł Anny Zalewskiej w sprawie zmian do-
tyczących ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych – do ministra pracy
i polityki społecznej (5966),
147) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie pra-
wa beneficjentów, wynikającego z działania 2 Planu
Rozwoju Obszarów Wiejskich, do przenoszenia wła-
sności gospodarstw rolnych na zstępnych, a w szcze-
gólności na dzieci – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (5967),
148) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie
projektu ustawy o emeryturach pomostowych –
do prezesa Rady Ministrów (5968),
149) posła Andrzeja Szlachty w sprawie planów
uwolnienia cen energii elektrycznej dla gospodarstw
domowych – do ministra gospodarki (5969),
150) posła Andrzeja Szlachty w sprawie działa-
nia 2.1.1. Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” 2007–2013 w zakresie podziału środ-
ków na rozwój kapitału ludzkiego – do ministra roz-
woju regionalnego (5970),
151) posła Andrzeja Szlachty w sprawie działań
rządu w zakresie utrzymania tempa rozwoju budow-
nictwa w Polsce – do ministra infrastruktury (5971),
152) posła Andrzeja Szlachty w sprawie wyma-
gań dotyczących zawodu ratownika medycznego –
do ministra zdrowia (5972),
153) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie sytuacji
osób kontynuujących naukę – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (5973),
154) posłów Andrzeja Pałysa i Jana Łopaty
w sprawie zmiany sytuacji materialno-prawnej pro-
ducentów na rynku owoców i warzyw – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (5974),
155) posła Andrzeja Pałysa w sprawie likwidacji
Sądu Rejonowego w Opatowie – do ministra spra-
wiedliwości (5975),
156) posła Andrzeja Pałysa w sprawie możliwości
uwzględnienia budowy Regionalnego Portu Lotni-
czego Kielce-Obice w „Koncepcji przestrzennego za-
gospodarowania kraju” – do ministra rozwoju regio-
nalnego (5976),
157) posła Andrzeja Pałysa w sprawie nowelizacji
ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz poprawy
warunków życia rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (5977),
158) posła Andrzeja Pałysa w sprawie możliwości
realizacji inwestycji drogowej pn. „Pasmo zrówno-
ważonego rozwoju Wschód – Zachód Szlak Staropol-
ski” oraz umieszczenia jej w Transeuropejskiej sieci
transportowej (TEN-T) – do ministra infrastruktu-
ry (5978),
159) posła Andrzeja Pałysa w sprawie wsparcia fi-
nansowego woj. świętokrzyskiego w planie budowy
dróg na rok 2009 – do ministra infrastruktury (5979),

160) posła Jana Kamińskiego w sprawie zasad
przyznawania pomocy z zakresu świadczeń rodzin-
nych – do ministra pracy i polityki społecznej (5980),
161) posła Jana Kamińskiego w sprawie prote-
stów sędziów – do ministra sprawiedliwości (5981),
162) posła Jana Kamińskiego w sprawie wydłu-
żenia czasu pracy technikom elektroradiologii i ra-
dioterapii – do ministra zdrowia (5982),
163) posła Tomasza Lenza w sprawie prawa
przedsiębiorców do zawieszenia działalności gospo-
darczej – do ministra gospodarki (5983),
164) posła Michała Jarosa w sprawie wprowadze-
nia instrumentu zamiany nieruchomości będących
w czynnej umowie dzierżawy – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (5984),
165) posła Michała Jarosa w sprawie realizacji
przez ANR budownictwa mieszkaniowego celem za-
spokojenia potrzeb mieszkaniowych najemców, któ-
rzy dotychczas nie mieli możliwości skorzystania
z pierwszeństwa nabycia lokalu mieszkalnego –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5985),
166) posła Michała Jarosa w sprawie przejęcia
przez gminę lokali mieszkalnych w sytuacji, gdy na-
jemcy lokali nie skorzystali z możliwości nabycia ich
od ANR w ramach przysługującego im pierwszeń-
stwa – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5986),
167) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy
posłów w sprawie profilaktyki w świadczeniach pie-
lęgniarek i położnych – do ministra zdrowia (5987),
168) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy
posłów w sprawie planowanych zmian w zakresie
nadzoru pedagogicznego – do ministra edukacji na-
rodowej (5988),
169) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy
posłów w sprawie braku współpracy pomiędzy po-
wiatowymi urzędami pracy a ośrodkami pomocy
społecznej – do ministra pracy i polityki społecznej
(5989),
170) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy
posłów w sprawie zmiany wysokości dotacji na reali-
zację zadań z zakresu świadczeń rodzinnych i zali-
czek alimentacyjnych – do ministra pracy i polityki
społecznej (5990),
171) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie po-
wstrzymania prac nad projektem Komisji Nadzwy-
czajnej „Przyjazne Państwo”, dotyczącym m.in.
zniesienia obowiązku przynależności do Polskiej
Izby Inżynierów Budownictwa – do ministra infra-
struktury (5991),
172) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie znie-
sienia lub kilkukrotnego podniesienia kwoty gra-
nicznej podatku dochodowego płaconego przez
przedsiębiorców prowadzących małe firmy, ubezpie-
czonych w KRUS, szczególnie zajmujących się usłu-
gami i robotami budowlanymi, rozliczających się
z podatku dochodowego ryczałtem ewidencjonowa-
nym – do ministra finansów (5992),
173) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
wprowadzenia obowiązku posiadania kas fiskalnych
7
przez osoby wykonujące tzw. wolne zawody – do mi-
nistra finansów (5993),
174) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
zmian w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,
wprowadzanych w związku z wejściem w życie no-
wych przepisów wspólnotowych dotyczących udzie-
lania pomocy na zatrudnianie przedsiębiorcom, roz-
porządzenie Komisji (WE) nr 800/200 – do ministra
pracy i polityki społecznej (5994),
175) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie znie-
sienia podwójnego opodatkowania dla firm płacą-
cych zryczałtowany podatek dochodowy – do mini-
stra finansów (5995),
176) posła Grzegorza Roszaka w sprawie reorga-
nizacji sądów powszechnych – do ministra sprawie-
dliwości (5996),
177) posła Józefa Piotra Klima w sprawie zmian
w prawie wyborczym – do prezesa Rady Ministrów
(5997),
178) posła Józefa Piotra Klima w sprawie zniżek
na przejazdy PKP dla studentów – do ministra in-
frastruktury (5998),
179) posła Józefa Piotra Klima w sprawie barier
edukacyjnych dla osób niepełnosprawnych – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5999),
180) posła Józefa Piotra Klima w sprawie harmo-
nogramu prac legislacyjnych i stanu przygotowań
do wdrożenia nowych przepisów zawartych w pro-
jekcie ustawy o emeryturach kapitałowych – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (6000),
181) posła Michała Marcinkiewicza w sprawie in-
formacji o zmniejszeniu wymiaru godzinowego zajęć
z edukacji ekonomicznej – do ministra edukacji na-
rodowej (6001),
182) posła Michała Marcinkiewicza w sprawie
zasad realizacji przeszkolenia wojskowego dla stu-
dentów – do ministra obrony narodowej (6002),
183) posła Jana Kulasa w sprawie stanu i możli-
wości poszerzenia polsko-rosyjskiej współpracy go-
spodarczej – do ministra gospodarki (6003),
184) posła Jana Kulasa w sprawie strategii roz-
woju sportu i dofinansowania dużych imprez oraz
zawodów sportowych w latach 2009–2010 – do mini-
stra sportu i turystyki (6004).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na ponowną interpelację
posła Pawła Kowala w sprawie Gazociągu Północne-
go (4170),
2) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Mi-
rosława Pawlaka w sprawie złej organizacji oraz nie-
8
wykonania planu finansowego funduszu Centralnej
Ewidencji Pojazdów i Kierowców (4231),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnie-
nia ministra – na ponowną interpelację posła Jaro-
sława Stawiarskiego w sprawie kontroli ośrodków
kolonijnych (4545),
4) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wymogów kontraktowania długotermino-
wej opieki domowej nad dziećmi wentylowanymi
mechanicznie (4778),
5) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Piotra Babinetza w sprawie zwol-
nień pracowników Krośnieńskich Hut Szkła Krosno
SA (4829),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora w sprawie możliwości
przekazywania 1% podatku na rzecz organizacji po-
żytku publicznego przez podatników rozliczających
się za pośrednictwem płatników (zakłady pracy, or-
gany rentowe) (4898),
7) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie finansowania oczyszczalni przydomowych
(4929),
8) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Partycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Wiesła-
wa Andrzeja Szczepańskiego oraz grupy posłów
w sprawie zgodności z Konstytucją RP art. 11j usta-
wy o szczególnych zasadach przygotowania i reali-
zacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (4951),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wiesława Wody w sprawie
składek na ubezpieczenie zdrowotne, pobieranych
od osób otrzymujących emeryturę zagraniczną,
a opłacających już tę składkę z tytułu emerytury
z KRUS (4988),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Aleksandra Marka Szczygły w sprawie sytuacji Po-
laków mieszkających na Litwie (4991),
11) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posłów Stanisława Steca i Romualda
Ajchlera w sprawie realizacji rządowego programu
promocji biopaliw na lata 2008-2014 (5001),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Wziątka w sprawie fi-
nansowania lecznictwa uzdrowiskowego w koszyku
gwarantowanych świadczeń zdrowotnych na 2009 r.
(5034),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie groźby protestu proku-
ratorów (5052),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Witolda Pahla w spra-
wie dokumentu pt. „Proponowane zmiany w syste-
mie finansowania prezydenckiej kampanii wybor-
czej w Polsce” (5081),
15) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie
obowiązkowego poboru do wojska w 2010 r. (5088),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie organizacji przez Polskę XIV Konferencji
Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych
w Sprawie Zmian Klimatu (5093),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Pomajdy w spra-
wie sprecyzowania przepisów dotyczących przeka-
zania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz różnego rodzaju fundacji oraz organizacji
pożytku publicznego (5094),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Mariusza
Grada w sprawie niskich cen w skupach owoców
miękkich (5096),
19) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Mariusza Grada w sprawie wpro-
wadzenia zakazu importu produktów z fok do Pol-
ski (5097),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Mariusza Grada w spra-
wie utworzenia w miastach powiatowych rejestru
dawców szpiku kostnego (5099),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Konstantego Oświę-
cimskiego w sprawie inwestycji mających na celu
usprawnienie i poprawę bezpieczeństwa w ruchu
drogowym na drodze krajowej nr 26, ze szczególnym
uwzględnieniem miasta Myślibórz (5100),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego w sprawie upowszech-
nienia wiedzy o życiu i twórczości Józefa Mackiewi-
cza (5101),
23) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Katarzyny Zajdel-Kurowskiej – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Je-
rzego Polaczka w sprawie działań rządu w związku
z kryzysem na światowych rynkach finansowych,
w szczególności na rynku amerykańskim (5102),
24) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
interpelację posła Tadeusza Arkita w sprawie spółek

prawa wodnego oraz możliwości zmiany przepisów
ustawy Prawo wodne, na przykładzie gminy Libiąż
(5103),
25) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ma-
riusza Kamińskiego w sprawie likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich (5105),
26) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego w spra-
wie profesjonalizacji armii (5106),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
stanowiska ministra pracy i polityki społecznej
w przedmiocie zatrudniania pielęgniarek w domach
pomocy społecznej (5109),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Moniki Wielichowskiej oraz grupy
posłów w sprawie poparcia u ministra finansów
ustalenia zerowej stawki podatku VAT na zakup
i wyposażenie autobusu do poboru krwi im. Jana
Pawła II (5110),
29) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Ołdakowskie-
go w sprawie gruzińskich ksiąg kondolencyjnych
(5114),
30) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Józefa
Rojka w sprawie przechodzenia pracowników na
wcześniejsze emerytury (5115),
31) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Józefa Rojka w spra-
wie potrzeby zmiany § 2 art. 61 Kodeksu wykroczeń
(5116),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację poseł Ja-
dwigi Wiśniewskiej w sprawie rządowej polityki
transportowej krzywdzącej użytkowników polskich
dróg (5118),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zamierzeń resortu dotyczących zmniej-
szenia dotacji unijnych dla obszarów wiejskich
(5119),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie interwencji i wyjaśnienia kwestii dopłat
do owoców miękkich (5120),
35) prezesa Głównego Urzędu Statystycznego Jó-
zefa Oleńskiego – z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów – na interpelację posła Jana Szyszki w spra-
wie ochrony danych statystycznych (5122),
9
36) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Lu-
cjana Karasiewicza oraz grupy posłów w sprawie
prac legislacyjnych nad projektem ustawy metropo-
litalnej (5123),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nabycia przez rolników gminy
Krzyżanowice gruntów wchodzących w skład Zaso-
bu Własności Rolnej Skarbu Państwa Agencji Nie-
ruchomości Rolnych (ANR) Oddział Terenowy
w Opolu (5124),
38) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ce-
zarego Tomczyka w sprawie uczelni artystycznych
w Polsce (5128),
39) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie utrudnień w wypłacie preferencyjnych
kredytów klęskowych z dopłatami Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa, na przykładzie
gminy Łaziska na Lubelszczyźnie (5129),
40) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Wojcie-
cha Wilka w sprawie pilnej potrzeby promocji Polski
jako kraju atrakcyjnego dla turystów (5130),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Wilka w sprawie sytuacji w polskim sadownictwie
(5132),
42) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Zbigniewa Matuszcza-
ka w sprawie dokonania zmian w projekcie ustawy
o finansach publicznych z dnia 13 sierpnia 2008 r.
w części dotyczącej likwidacji gospodarstw pomocni-
czych i zakładów budżetowych (5136),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Zbigniewa Matusz-
czaka w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego
na drogach dwupasmowych (5138),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie umieszczenia na liście leków refundowa-
nych insulin analogowych levemiru i lantusu
(5140),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jarosława Zielińskiego w sprawie okoliczności dzia-
łań Policji wobec kibiców Legii Warszawa podczas
imprezy sportowej w dniu 2 września 2008 r. w War-
szawie (5142),
10
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie zamiaru likwidacji niektórych
sądów rejonowych (5143),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów w sprawie przywrócenia kurso-
wania w składach pociągów pospiesznych daleko-
bieżnych wagonów przeznaczonych do przewozu sa-
mochodów osobowych tzw. autokuszetek (5144),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Waldy Dzikowskie-
go w sprawie obowiązku sporządzania certyfikatów
energetycznych (5145),
49) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Waldy
Dzikowskiego w sprawie nieprawidłowości przy za-
trudnianiu cudzoziemców (5147),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Marka
Balickiego oraz grupy posłów w sprawie zapowie-
dzianych przez prezesa Rady Ministrów zmian
w polityce karnej (5149),
51) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Jana Kulasa w sprawie strategii
rozwoju przemysłu (5150),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jana Kula-
sa w sprawie strategii rozwoju portów morskich
o podstawowym znaczeniu dla gospodarki polskiej
(5151),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
ulgi mieszkaniowej (5155),
54) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Anny So-
beckiej w sprawie raportu NIK dotyczącego domów
dziecka (5156),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Artura Dunina w sprawie trudnej sytuacji służb
mundurowych (5159),
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ta-
deusza Arkita oraz grupy posłów w sprawie zasad
wynagradzania pracowników samorządu terytorial-
nego zatrudnionych w jednostkach samorządu tery-
torialnego (5160),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłanek Teresy Piotrowskiej
i Krystyny Skowrońskiej w sprawie zasad i warun-
ków kontraktowania poszczególnych zakresów
świadczeń zdrowotnych oraz konieczności podjęcia
działań zmierzających do zmiany algorytmu podzia-
łu środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódz-
kie NFZ (5161),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie możliwości przekazywania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego (OPP) w 2009 r. (5162),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Sławomira Zawiśla-
ka w sprawie zwolnienia organizacji pożytku pu-
blicznego z opłat za zmianę wpisu w Krajowym Re-
jestrze Sądowym (5165),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie narastającego problemu szkód łowieckich
(5167),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie finansowania dróg powiatowych (5168),
62) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz
grupy posłów w sprawie ostatnich wyników kontroli
NIK dotyczących domów dziecka (5173),
63) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz
grupy posłów w sprawie egzaminów z języka obcego
w szkołach gimnazjalnych (5174),
64) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów w sprawie odpłatności za pobyt
w domach pomocy społecznej (5176),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Piotra Pola-
ka w sprawie podjęcia działań zmierzających do wy-
dłużenia terminu ważności zaświadczenia o dobro-
stanie zwierząt, wydawanego przez powiatowego
lekarza weterynarii na potrzeby ARiMR (5177),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posłów Adama Rogackiego i Dawida
Jackiewicza w sprawie dramatycznej sytuacji szpita-
li wynikającej z braku pielęgniarek chętnych do pra-
cy (5179),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Moniki Wielichowskiej oraz grupy
posłów w sprawie dotacji Ministerstwa Zdrowia na

zadania publiczne związane z honorowym krwio-
dawstwem oraz transplantologią (5183),
68) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Michała
Jarosa w sprawie uproszczenia trybu nabywania
nieruchomości dla realizacji przedsięwzięć Euro
2012 (5186),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Tadeusza Motowidły w sprawie procedury zatrzy-
mania dowodów rejestracyjnych pojazdów (5188),
70) zastępcy prokuratora generalnego Marka
Staszaka – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję posłów Krystyny Łybackiej i Stanisława Steca
w sprawie konieczności wyjaśnienia przyczyn i oko-
liczności decyzji wydanej w dniu 12 stycznia 2000 r.
przez Komisję Nadzoru Bankowego (5191),
71) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora w sprawie plano-
wanych działań rządu w zakresie stanu i perspek-
tyw rozwoju sportu olimpijskiego w Polsce (5194),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów w sprawie naruszenia praw dział-
kowców oraz Polskiego Związku Działkowców wpro-
wadzoną nowelizacją ustawy z dnia 25 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (5195),
73) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Bożeny
Kotkowskiej oraz grupy posłów w sprawie tragicznej
sytuacji polskich emerytów i rencistów (5196),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Stawiarskie-
go w sprawie pomocy dla rolników ponoszących stra-
ty z powodu szkód wyrządzanych przez zwierzynę
łowną (5199),
75) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego w spra-
wie wykorzystywania potencjału polskich naukow-
ców (5201),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jarosława
Stawiarskiego w sprawie działań ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w celu poprawy sytuacji w sadownic-
twie (5202),
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie projektowanej nowelizacji ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie innych
ustaw (5204),
11
78) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie rehabilitacji osób chorych na stwardnie-
nie rozsiane (5205),
79) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Michała
Jarosa w sprawie możliwości dokończenia już rozpo-
czętych inwestycji Euro 2012 dotychczasowym try-
bem (5206),
80) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Michała
Jarosa w sprawie przekazywania zadań związanych
z Euro 2012 prezydentom miast przez wojewodów
(5208),
81) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wprowadzenia organu nadzoru budowla-
nego zamiast wydawania decyzji o pozwoleniu na
użytkowanie dróg (5209),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz oraz grupy posłów w sprawie refakturowania
dodatkowych świadczeń (5214),
83) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jarosła-
wa Gowina oraz grupy posłów w sprawie ewentual-
nej ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych
o prawach osób niepełnosprawnych (5217),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji Adama Ra-
packiego – z upoważnienia ministra – na interpe-
lację posłów Marka Zielińskiego i Macieja Orze-
chowskiego w sprawie zwiększenia kompetencji
straży gminnych (5218),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jana Musiała w sprawie wprowadzenia regulacji
prawnych umożliwiających wydanie terminowo obo-
wiązujących duplikatów utraconych dokumentów,
niezbędnych np. do wykonywania pracy zawodowej
(5220),
86) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację poseł Marzeny
Okła-Drewnowicz w sprawie uznania równych praw
i stworzenia szans współorganizowania imprez spor-
towych o wymiarze europejskim i światowym po-
szczególnym regionom naszego kraju, w tym woj.
świętokrzyskiemu (5221),
87) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie przekazywania 1% podatku dla organizacji po-
żytku publicznego w rozliczeniu PIT za 2008 r.
(5223),
12
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie trudności dotyczących powoływania i funk-
cjonowania nowych rad nadzorczych spółdzielni
mieszkaniowych (5224),
89) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła An-
drzeja Mikołaja Dery w sprawie konieczności
uwzględnienia zmian w przepisach dotyczących fi-
nansowania zadań powiatów ziemskich (5225),
90) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jarosława Żaczka w spra-
wie stosowania biologicznych środków czyszczących
w przemyśle spożywczym, zawierających bakterię
Bacillus subtillis (5227),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Sławomira
Zawiślaka i Jarosława Żaczka w sprawie trudnej sy-
tuacji producentów owoców miękkich (5228),
92) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie cen benzyny i innych produktów naftopo-
chodnych (5229),
93) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie
polsko-niemieckiej współpracy w dziedzinie ochrony
zdrowia w obszarze przygranicznym (5232),
94) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Andrzeja
Szlachty w sprawie struktury zatrudnienia w Polsce
(5234),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Zbigniewa Kozaka w sprawie
stawki podatku VAT na usługi świadczone w pol-
skich portach morskich przy obsłudze ładunków i nie-
zgodności wydawanych indywidualnych interpreta-
cji podatkowych z prawem wspólnotowym, skutku-
jących obniżeniem konkurencyjności polskiej gospo-
darki (5235),
96) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację poseł Agniesz-
ki Kozłowskiej-Rajewicz oraz grupy posłów w spra-
wie realizowania programu „Moje boisko – Orlik
2012” (5236),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Łukasza Zbonikow-
skiego w sprawie sposobu rejestrowania przebiegu
sesji sądowej (5238),
98) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie możliwości ukarania Polski obcięciem do-
płat dla rolników (5240),
99) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Krzysztofa Putry w sprawie
nieprawidłowości w Zakładach Mechanicznych Bu-
mar Łabędy SA (5241),
100) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Eugeniu-
sza Kłopotka w sprawie aktualnego stanu sportowej
bazy leczniczej i rehabilitacyjnej (5242),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie braku instalacji euroskrzynek przez spół-
dzielnie mieszkaniowe (5243),
102) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wysokości środków finansowych przewi-
dzianych w 2008 r. na inwestycje drogowe (5244),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Dariusza Daniluka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie podziału budżetów samorządowych na
część dotyczącą środków krajowych i część dotyczą-
cą środków europejskich (5245),
104) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Andrzeja Szlachty w sprawie skutków prawnych
niepublikowania przez samorządowców oświadczeń
majątkowych w Internecie (5246),
105) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie słabnącego zainteresowania unijnymi do-
tacjami na inwestycje wodno-kanalizacyjne (5247),
106) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Stanisła-
wa Witaszczyka w sprawie budowy boisk w ramach
programu „Moje boisko – Orlik 2012” (5250),
107) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Janusza Chwieru-
ta i Mirosławy Nykiel w sprawie budowy drogi eks-
presowej S1, na odcinku Mysłowice – Kosztowy –
Bielsko-Biała po opinii ekspertów UNESCO (5251),
108) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Witolda Gin-
towt-Dziewałtowskiego w sprawie przygotowywanej
reorganizacji sądownictwa i prawdopodobnej likwi-
dacji niektórych małych sądów rejonowych (5252),
109) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Witolda Gin-
towt-Dziewałtowskiego w sprawie nieprawidłowości
w przekazywaniu 1% odpisu od podatku dochodowe-
go od osób fizycznych na rzecz organizacji pożytku
publicznego (5253),

110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Romualda Ajchlera w sprawie zlecania przez Policję
wykonywania obdukcji (5255),
111) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Janusza Chwieruta w sprawie
nieujęcia Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
ZZOZ w Wadowicach na liście samodzielnych zakła-
dów opieki zdrowotnej wytypowanych do dofinanso-
wania w okresie od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 31
grudnia 2008 r. w ramach programu wieloletniego
pn. „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego oby-
wateli” (5257),
112) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację posła Krzysztofa Jur-
giela w sprawie realizacji programu rządu RP ogło-
szonego w exposé premiera Donalda Tuska w kon-
tekście ustawy o działach administracji rządowej
w zakresie działu: Rozwój regionalny w obszarze
wykorzystania funduszy Unii Europejskiej i part-
nerstwa publiczno-prywatnego (5264),
113) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację posła Krzysztofa Jur-
giela w sprawie realizacji programu rządu RP ogło-
szonego w exposé premiera Donalda Tuska w kon-
tekście ustawy o działach administracji rządowej
w zakresie działu: Rozwój regionalny w obszarze po-
lityki regionalnej w stosunku do województw ściany
wschodniej (5265),
114) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP ogłoszone-
go w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: Finanse publiczne (5266),
115) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP ogłoszone-
go w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: Sprawiedliwość (5268),
116) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Krzysz-
tofa Jurgiela w sprawie realizacji programu rządu
RP ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach administracji rządo-
wej w zakresie działów: Zabezpieczenie społeczne
i Sprawy rodziny (5270),
117) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Krzysztofa
Jurgiela w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach administracji rządo-
wej w zakresie działów: Nauka i Szkolnictwo wyższe
(5272),
13
118) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Krzysztofa Jurgiela w sprawie realizacji programu
rządu RP ogłoszonego w exposé premiera Donalda
Tuska w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: Administracja publicz-
na w obszarze walki z korupcją (5274),
119) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Krzysztofa Jurgiela w sprawie realizacji programu
rządu RP ogłoszonego w exposé premiera Donalda
Tuska w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: Administracja publicz-
na (5275),
120) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP ogłoszone-
go w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: Transport w obszarze transportu kolejo-
wego (5277),
121) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP ogłoszone-
go w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działów: Rolnictwo, Rozwój wsi i Rynki rolne
(5279),
122) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie pomyłek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przy
naliczaniu świadczeń i egzekucji z nadwyżek emery-
talno-rentowych (5282),
123) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie przeniesienia odpraw celnych
z placówek granicznych do oddziałów celnych w kra-
ju (5283),
124) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie wyników egzaminów na aplikacje w 2008 r.
(5285),
125) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie prac nad ustawą o pra-
wach pacjenta (5286),
126) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Tomasza
Lenza w sprawie Funduszu Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych i Funduszu Pracy (5287),
127) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych Jana Borkowskiego – z upoważnie-
14
nia ministra – na interpelację posła Grzegorza Kar-
pińskiego w sprawie sposobu funkcjonowania służ-
by dyplomatyczno-konsularnej w Wielkiej Brytanii
(5288),
128) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Józefa Piotra Klima w sprawie przepisów prawnych
dotyczących niepełnoletnich kierowców skuterów
(5289),
129) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska, głównego konserwatora przyrody Macieja
Trzeciaka – z upoważnienia ministra – na interpela-
cję posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie niedotrzy-
mania terminów wypłat dotacji studiów podyplomo-
wych „Polityka ochrony środowiska – kompensacja
przyrodnicza” w Wyższej Szkole Kultury Społecznej
i Medialnej w Toruniu (5290),
130) podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marioli Dwornikowskiej – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie wprowadzenia zakazu sprzedaży środków
zawierających benzylopiperazynę, tzw. legalnych
substancji psychotropowych, które mają podobne
działanie do narkotyków (5294),
131) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Danuty Pietra-
szewskiej w sprawie realizacji zadań finansowanych
z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych (5295),
132) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Bartosza Arłukowi-
cza w sprawie terminu rozpoczęcia budowy obwod-
nicy Myśliborza (5296),
133) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie re-
habilitacji posłów Centrolewu oraz innych stron-
nictw politycznych, skazanych w procesie brzeskim
(5297),
134) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie nieletnich skazanych wyrokiem sądowym
umieszczanych w domach dziecka (5298),
135) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai na interpelację posła Stani-
sława Steca w sprawie przewidywanej likwidacji są-
dów rejonowych w powiatach (5304),
136) zastępcy prokuratora generalnego Jerzego
Szymańskiego na interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie ostatecznego wyjaśnienia sprawy zwią-
zanej z ewentualnym istnieniem w naszym kraju
tajnych więzień CIA (5305),
137) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów –
na interpelację posła Eugeniusza Czykwina w spra-
wie zmiany ustawy Kodeks pracy (5307),
138) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie nieprzygotowania warszawskich szkół
do nauki 6-latków (5315),
139) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Grzego-
rza Roszaka w sprawie zasad funkcjonowania Ochot-
niczych Hufców Pracy (5319),
140) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na interpelację posłów Józefa Rojka i Edwarda Cze-
saka w sprawie potrzeby utrzymania stawki akcyzy
na gaz LPG na dotychczasowym poziomie, a nawet
jej zmniejszenia (5327),
141) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Józefa Rojka
i Edwarda Czesaka w sprawie ustawy z dnia 25 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(5330),
142) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie
wypracowania stałych procedur udzielania pomocy
dla poszkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych
(5334),
143) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego w spra-
wie zwiększenia nakładów finansowych na leczenie
osób uzależnionych od alkoholu (5337),
144) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera na interpelację posła Lecha Ko-
łakowskiego w sprawie wyznaczania terminów przy-
działu sanatoriów (5338),
145) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Elżbiety Łukacijew-
skiej w sprawie nielegalnych wysypisk śmieci
(5343),
146) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Elżbiety Łukacijew-
skiej w sprawie problemów z wprowadzeniem w na-
szym kraju unijnych standardów sortowania śmieci
(5344),
147) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Moniki Wieli-
chowskiej w sprawie finansowania domów pomocy
społecznej (5349),
148) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej w
sprawie zmiany przepisu dotyczącego otrzymywania
świadczeń pielęgnacyjnych, przysługujących rodzicom

lub opiekunom dzieci niepełnosprawnych z umiarko-
wanym stopniem niepełnosprawności (5351),
149) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zmian legislacyjnych dotyczących funk-
cjonowania Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ (5352),
150) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Zbignie-
wa Matuszczaka w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (5354),
151) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego w spra-
wie działań podejmowanych przez ministra sprawie-
dliwości w związku z przeprowadzeniem w 2008 r.
egzaminów na aplikacje prawnicze (5359),
152) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jarosława Pięty oraz grupy
posłów w sprawie planowanej podwyżki stawki ak-
cyzy na gaz przeznaczony do zasilania samochodów
(LPG) (5365),
153) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Anny Wypych-Namiotko – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie projektu Narodowej Strategii Gospodaro-
wania Wodami 2030 (5368),
154) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posłanek Domiceli
Kopaczewskiej i Teresy Piotrowskiej w sprawie opie-
ki medycznej w domach opieki społecznej (5369),
155) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska, głównego konserwatora przyrody Macie-
ja Trzeciaka – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Stanisława Steca w sprawie stosowa-
nia przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska
(5382),
156) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pozostawianych i wyrzucanych śmieci
w polskich lasach (5383),
157) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Stanisła-
wa Steca w sprawie wniosków po słabym występie
polskiej reprezentacji olimpijskiej w Pekinie (5386),
158) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie re-
zygnacji z poboru i utworzenia armii zawodowej
(5391),
159) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wcześniejszej edukacji dzieci (5392),
160) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
15
Anny Sobeckiej w sprawie „Narodowego programu
budowy dróg lokalnych” (5393),
161) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie warunków pracy pracowników hipermarketów
(5399),
162) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie pieniędzy z podatków przekazywanych
organizacjom pożytku publicznego (5400),
163) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie projektu rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczy-
cieli (5402),
164) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Krzysztofa Putry w sprawie anomalii pogodowych
i przeciwdziałania ich skutkom (5403),
165) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie koncepcji reorganizacji NFZ (5404),
166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai na interpelację posła Jana
Kamińskiego w sprawie reformy organizacji małych
sądów (5412),
167) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na interpelację posła Romualda Ajchlera w spra-
wie oczekiwań Skarbu Państwa względem polityki
dywidendy prowadzonej przez spółki z udziałem
Skarbu Państwa (5420),
168) podsekretarza stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka w sprawie szkód wyrządzanych
przez zwierzynę łowną (5428),
169) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie wybranych aspektów funkcjonowania
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (5438),
170) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Krząkały w spra-
wie ustaw reformujących system finansów publicz-
nych (5445),
171) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie propozycji obniżenia wieku szkolnego do
6 lat (5449),
172) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie pomocy państwa gminom wiejskim
na tworzenie lub doposażenie punktów przygotowy-
16
wania lub wydawania posiłków dla uczniów w ra-
mach programu „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (5457),
173) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Czesława Hoca oraz grupy po-
słów w sprawie zamiaru likwidacji 17 rozgłośni Pol-
skiego Radia, w tym Polskiego Radia Koszalin, wy-
nikającego z „Założeń do projektu ustawy o zada-
niach publicznych w dziedzinie audiowizualnych
usług medialnych” (5463),
174) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów w sprawie planowanych zmian w ustawie o po-
datku akcyzowym, skutkujących podwyższeniem
podatku akcyzowego na gaz płynny przeznaczony
do napędzania samochodów (LPG) (5464),
175) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów w sprawie wydawania kart par-
kingowych niepełnosprawnym poniżej 16 roku życia
(5465),
176) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka w spra-
wie restrykcji dla sklepów sprzedających wyroby za-
wierające substancję psychoaktywną – benzylopipe-
razynę (BZP) (5467),
177) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Krząkały w spra-
wie interpretacji przepisów ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych (5472),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów w sprawie wprowadzenia przepi-
sów prawnych umożliwiających przewóz samocho-
dów ciężarowych, tzw. tirów, koleją (5478),
179) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów w sprawie kwalifikacji zawodowych osób pro-
wadzących terapię uzależnienia od alkoholu i współ-
uzależnienia w zakładach lecznictwa odwykowego
(5479),
180) ministra skarbu państwa Aleksandra
Grada na interpelację poseł Ewy Wolak w sprawie
uprawnień do nabycia akcji Skarbu Państwa przez
emerytów i rencistów skomercjalizowanego Przed-
siębiorstwa Upowszechniania Książki i Prasy
Ruch, którego obecna nazwa brzmi Ruch SA
(5487),
181) podsekretarza stanu w Ministerstwie Fi-
nansów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących przekazy-
wania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego (5491),
182) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie projektowanego węzła Tuszyn na auto-
stradzie A1 (5496),
183) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na interpelację posła Henryka Milcarza w spra-
wie odejścia od planów przekazania ośrodków tele-
wizji regionalnej samorządom, co oznaczałoby w prak-
tyce ich likwidację, oraz utrzymania decyzji o budo-
wie siedziby terenowej dla Oddziału TVP 3 w Kiel-
cach (5498),
184) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Sławomira Kopyciń-
skiego w sprawie planowanej likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych (5500),
185) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Ewy Malik oraz grupy
posłów w sprawie propozycji zmian programowych
i organizacyjnych w działalności placówek oświato-
wych (5501),
186) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Andrzeja
Szlachty w sprawie realizacji programu „Moje bo-
isko – Orlik 2012” (5503),
187) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai na interpelację posła An-
drzeja Szlachty w sprawie planów likwidacji sądów
rejonowych (5508),
188) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Szaramy w sprawie projektu reformy systemu edu-
kacji zakładającego obniżenie wieku szkolnego
(5515),
189) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie proponowanych zmian w ustawach refor-
mujących system finansów publicznych (5528),
190) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie pogorszenia warunków szpitali uprawnionych
do wykonywania zabiegów wysokospecjalistycz-
nych (5533),
191) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jakuba
Rutnickiego oraz grupy posłów w sprawie planowa-
nych zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 dotyczących działań dla
przedsiębiorstw przetwórczych (5543),
192) podsekretarza stanu w Ministerstwie In-
frastruktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jakuba Rutnic-
kiego oraz grupy posłów w sprawie realizacji inwe-

stycji drogi ekspresowej S5 na odcinku Poznań –
Wrocław (5544),
193) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Piotra
Stanke w sprawie wliczania diet radnego lub sołtysa
do podstawy obliczenia prawa do świadczeń rodzin-
nych (5558),
194) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Waldemara Wrony
oraz grupy posłów w sprawie budowy i modernizacji
dróg i magistrali kolejowej „Szlak staropolski – pas
zrównoważonego rozwoju” (5567),
195) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie uchylania się przez spółdzielnie mieszka-
niowe od realizacji przepisów ustawy z dnia 14 czerw-
ca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(5576),
196) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów w sprawie opóźnienia w remoncie
i rozbudowie linii kolejowej nr 8 na trasie Kielce –
Radom – Warszawa (5578),
197) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie oceny jakości pracy kuratoriów
oświaty (5582),
198) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Włodzimie-
rza Karpińskiego w sprawie zasad funkcjonowania
małych, domowych przedszkoli (5583),
199) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie zaburzeń zdolności matematycznych (dys-
kalkulii) (5604),
200) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie etatów dla nauczycieli (5611),
201) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke na interpela-
cję posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie za-
granicznych roszczeń odszkodowawczych (5618),
202) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie zasad obejmowania stanowisk przez
przedstawicieli zawodów szczególnego zaufania pu-
blicznego (5619),
203) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
17
nienia ministra – na interpelację poseł Bożeny Kot-
kowskiej oraz grupy posłów w sprawie negatywnych
skutków podwyższenia o 4 godz. pensum dla na-
uczycieli szkół podstawowych i gimnazjów (5643),
204) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie likwidacji służby zastępczej w związku
z profesjonalizacją armii (5664),
205) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie programu „Komputer dla ucznia” (5677),
206) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Hanny Zda-
nowskiej w sprawie segregacji dzieci w polskich
szkołach (5694),
207) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Rzymełki w spra-
wie pilnego wydania rozporządzenia MEN umożli-
wiającego umieszczenie na świadectwie ukończenia
technikum tradycyjnej nazwy szkoły zawartej
w uchwalonym, obowiązującym statucie szkoły (5728).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie wpro-
wadzenia zmian w polityce wydawania wiz wjazdo-
wych przedsiębiorcom ukraińskim prowadzącym
działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej – od ministra spraw zagranicznych
(5137) – 5 dni,
2) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie wpro-
wadzenia zapisu dźwiękowego rozpraw sądowych –
od ministra sprawiedliwości (5141) – 5 dni,
3) posła Jana Widackiego w sprawie przebiegu
procesu karnego oficera Policji – od prezesa Rady
Ministrów (5259) – 5 dni,
4) poseł Marzenny Drab w sprawie realizacji pro-
jektu znajdującego się na zweryfikowanej liście pro-
jektów indywidualnych w ramach PO „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007-2013, opublikowanej
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego w dniu
1 lutego 2008 r. pod nazwą „Ekologiczne bezpie-
czeństwo stopnia wodnego Włocławek, budowa stop-
nia wodnego lub progu stałego, zwiększenie bezpie-
czeństwa powodziowego i przeciwdziałanie erozji na
Wiśle od Nieszawy do Torunia, modernizacja wałów
przeciwpowodziowych w Dolinie Ciechocińskiej, mo-
dernizacja stopnia wodnego we Włocławku” – od mi-
nistra środowiska (5171) – 4 dni,
5) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów w spra-
wie naboru na aplikację sądową i prokuratorską –
od ministra sprawiedliwości (5175) – 4 dni.
18
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Piotra Waśki oraz grupy posłów w sprawie
odbudowy Zamku Królewskiego w Poznaniu – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (2634),
2) posła Jana Burego s. Józefa w sprawie Progra-
mu Współpracy Transgranicznej między Rzecząpo-
spolitą Polską a Republiką Słowacką w latach 2007–
–2013 – do ministra rozwoju regionalnego (2635),
3) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie niedo-
szacowania przez ministra sportu i turystyki pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012” na przykładzie
podkarpackich inwestycji – do ministra sportu i tu-
rystyki (2636),
4) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie opieszałości Sejmiku Województwa Łódz-
kiego w poręczeniu pożyczki udzielonej przez woje-
wódzki fundusz ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na realizację modernizacji systemu cieplne-
go szpitala w Tuszynie, realizowanej przez Centrum
Leczenia Chorób Płuc w Łodzi – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (2637),
5) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
nieprawidłowości przy wyborze delegatów na spra-
wozdawczo-wyborcze Walne Zebranie Delegatów
Warmińsko-Mazurskiego Związku Piłki Nożnej –
do ministra sportu i turystyki (2638),
6) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
stosowania przepisów dotyczących kontroli zgodno-
ści zagospodarowania terenu z miejscowymi plana-
mi zagospodarowania przestrzennego – do ministra
infrastruktury (2639),
7) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie odwoła-
nia komendanta powiatowego Policji w Jaśle – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (2640),
8) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie dzia-
łań i harmonogramu prac budowy obwodnicy miej-
scowości Jarocin w woj. wielkopolskim w ciągu drogi
krajowej nr 11 – do ministra infrastruktury (2641),
9) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
zmiany organizacji ruchu na zjeździe z drogi krajo-
wej nr 5 w kierunku Dąbcza k. Leszna w woj. wiel-
kopolskim – do ministra infrastruktury (2642),
10) posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie fatal-
nego stanu mostu prowadzącego do zamku w Kórni-
ku, w woj. wielkopolskim – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (2643),
11) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie możliwości przekazania dodat-
kowych środków na remont zabytkowego mostu pro-
wadzącego do zamku w Kórniku – do ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego oraz ministra finan-
sów (2644),
12) posła Wojciecha Szaramy w sprawie porzuce-
nia mienia Skarbu Państwa będącego na wyposaże-
niu Kaletańskich Zakładów Celulozowo-Papierni-
czych – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (2645),
13) posła Jana Szyszki w sprawie udzielenia od-
powiedzi na wniosek Polskiego Towarzystwa Rybac-
kiego dotyczący prac redukcyjnych w koloniach że-
rowych kormorana czarnego – do ministra środowi-
ska (2646),
14) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie planów
resortu dotyczących reformy PFRON – do ministra
pracy i polityki społecznej (2647),
15) posła Romana Koseckiego w sprawie wytwór-
ni mas bitumicznych w Uzdrowisku Konstan-
cin-Zdrój – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (2648),
16) posła Romana Koseckiego w sprawie prywa-
tyzacji jednoosobowej spółki Skarbu Państwa
„Uzdrowisko Konstancin-Zdrój” sp. z o.o. – do mini-
stra skarbu państwa (2649),
17) posła Romana Koseckiego w sprawie niszcze-
nia zabytkowych domów w Konstancinie – do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (2650),
18) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie społecz-
nych skutków likwidacji majątku pozostałego po za-
kładach Elanex w Częstochowie – do ministra pracy
i polityki społecznej (2651),
19) posła Jacka Pilcha w sprawie oznakowania
i braku barier ochronnych w okolicach szkół na dro-
gach krajowych i wojewódzkich w rejonie tarnow-
skim – do ministra infrastruktury (2652),
20) posła Jacka Pilcha w sprawie pomocy gmi-
nom powiatu tarnowskiego w usuwaniu azbestu –
do ministra gospodarki (2653),
21) posła Jacka Pilcha w sprawie niskiej ceny
zbóż i owoców na rynku rolnym – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (2654),
22) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
działań i harmonogramu prac budowy obwodnic:
Gostynia, Piasków oraz Krobi w pow. gostyńskim
w woj. wielkopolskim, w ciągu drogi krajowej nr 12
i drogi wojewódzkiej nr 434 – do ministra infra-
struktury (2655),
23) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
działań i harmonogramu prac budowy obwodnicy
miejscowości Koźmin Wlkp. w pow. krotoszyńskim,
w ciągu drogi krajowej nr 15 – do ministra infra-
struktury (2656),
24) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
działań i harmonogramu prac budowy obwodnicy
miejscowości Zduny w pow. krotoszyńskim w woj.
wielkopolskim, w ciągu drogi krajowej nr 15 – do mi-
nistra infrastruktury (2657),
25) posła Artura Dunina w sprawie planowanej
podwyżki akcyzy na autogaz – do ministra finansów
(2658),
26) posła Jerzego Polaczka w sprawie aktualnego
stanu realizacji niektórych inwestycji kolejowych na
obszarze woj. śląskiego – do ministra infrastruktu-
ry (2659),
27) posła Artura Górskiego w sprawie wywózki
gruzu ze Stadionu Dziesięciolecia – do ministra
sportu i turystyki (2660),

28) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby zapo-
bieżenia likwidacji publicznego zakładu opieki zdro-
wotnej w Starachowicach – do ministra zdrowia
(2661),
29) posła Józefa Rojka w sprawie działki w zarzą-
dzie Agencji Mienia Wojskowego będącej pozostało-
ścią po krakowskim lotnisku Rakowice-Czyżyny –
do ministra obrony narodowej (2662),
30) posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie li-
kwidacji Sądu Rejonowego w Biskupcu – do mini-
stra sprawiedliwości (2663),
31) posła Dariusza Kaczanowskiego w sprawie fi-
nansowania budowy obwodnic Żyrardowa i Mszczo-
nowa – do ministra infrastruktury (2664),
32) posła Adama Wykręta w sprawie interpreta-
cji art. 43 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku od towa-
rów i usług – do ministra finansów (2665),
33) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie pro-
jektu systemowego „Buduj przyszłość”, Program
Operacyjny „Kapitał ludzki”, poddziałanie 6.1.3: Po-
prawa zdolności do zatrudnienia oraz podnoszenie
poziomu aktywności zawodowej osób bezrobotnych
– realizowanego przez Powiatowy Urząd Pracy
w Kłodzku – do ministra rozwoju regionalnego(2666),
34) poseł Magdaleny Kochan w sprawie doku-
mentów potwierdzających tożsamość w portach lot-
niczych – do ministra infrastruktury (2667),
35) posła Stanisława Pięty w sprawie nowego bu-
dynku Archiwum Państwowego w Katowicach z sie-
dzibą w Bielsku-Białej z przeznaczeniem dla oddzia-
łów w Bielsku-Białej, Oświęcimiu i Żywcu – do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego (2668),
36) posła Andrzeja Szlachty w sprawie skanda-
licznych wypowiedzi członków rządu pod adresem
prezydenta RP – do prezesa Rady Ministrów (2669),
37) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie wy-
posażenia w sprzęt medyczny, techniczny i biurowy
szpitala wojewódzkiego w Chełmie – do ministra
zdrowia (2670),
38) posłów Ryszarda Galli i Tomasza Garbow-
skiego w sprawie planów likwidacji Zakładów Prze-
wozów Towarowych w Opolu – do ministra infra-
struktury (2671),
39) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie po-
działu NFZ – do ministra zdrowia (2672),
40) posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie kon-
troli jakości paliw na stacjach – do prezesa Rady Mi-
nistrów (2673),
41) posła Janusza Dzięcioła w sprawie przyjęcia
jako okresu zatrudnienia okresu nauki w latach
1944–1961 w zasadniczych szkołach górniczych –
do ministra pracy i polityki społecznej (2674),
42) posła Józefa Rojka w sprawie krytycznej sy-
tuacji finansowej Zakładów Mechanicznych Tarnów
SA – do ministra skarbu państwa (2675),
43) posła Czesława Hoca w sprawie przeliczania
poszczególnych składowych emerytury oraz zasad-
ności i sprawiedliwości w wyliczaniu części socjal-
nej emerytury – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (2676),
19
44) posłów Adama Krupy i Andrzeja Buły w spra-
wie wdrożenia programu budowy biogazowni –
do ministra gospodarki (2677),
45) posłów Adama Krupy i Andrzeja Buły w spra-
wie optymalizacji zapasów węgla kamiennego dla
elektroenergetyki w Polsce – do ministra gospodar-
ki (2678),
46) posłanek Joanny Skrzydlewskiej i Beaty Bu-
blewicz w sprawie możliwości zwolnienia osób nie-
pełnosprawnych korzystających z pomocy psa asy-
stującego z opłat za jego przejazd środkami trans-
portu publicznego – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (2679),
47) posła Krzysztofa Lipca w sprawie reorgani-
zacji sądów powszechnych i związanej z tym próby
ograniczenia zakresu funkcjonowania Sądu Rejono-
wego w Opatowie w woj. świętokrzyskim – do mini-
stra sprawiedliwości (2680),
48) poseł Beaty Bublewicz w sprawie planów re-
sortu dotyczących Stada Ogierów w Kętrzynie –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (2681),
49) poseł Beaty Bublewicz oraz grupy posłów
w sprawie reformy Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych – do ministra pracy
i polityki społecznej (2682),
50) posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie zaku-
pu przez nieletnich napojów alkoholowych przez In-
ternet – do ministra zdrowia (2683),
51) posła Jana Szyszki w sprawie nowelizacji pra-
wa w zakresie funkcjonowania spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych – do prezesa Rady
Ministrów (2684),
52) posła Krzysztofa Putry w sprawie samocho-
dów sprowadzonych z zagranicy pochodzących z prze-
stępstwa – do ministra infrastruktury (2685),
53) posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie pla-
nowanych ograniczeń w rozkładzie jazdy PKP
od dnia 13 grudnia 2008 r. na trasie Kielce – War-
szawa – do ministra infrastruktury (2686),
54) posła Joachima Brudzińskiego w sprawie za-
wieszenia przez Zarząd PLL LOT SA porannych
i wieczornych lotów na trasie Goleniów – Warszawa
– do ministra skarbu państwa (2687),
55) posła Roberta Kołakowskiego w sprawie
trudnej sytuacji rodziców wychowujących niepełno-
sprawne dzieci – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (2688),
56) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie problemu
w przejęciu na własność przez miasto Inowrocław
ul. Magazynowej należącej do PKP – do ministra in-
frastruktury (2689),
57) posła Andrzeja Pałysa w sprawie włączenia
gruntów na terenie gminy Łagów do Specjalnej
Strefy Ekonomicznej Starachowice w formie aportu
i przeznaczenia ich dla inwestorów – do ministra go-
spodarki (2690),
58) posła Andrzeja Pałysa w sprawie wstrzyma-
nia budowy siedziby Oddziału Terenowego TVP SA
w Kielcach – do ministra skarbu państwa (2691),
20
59) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zamknięcia
stacji Busko-Zdrój dla czynności technicznych i de-
montażu urządzeń SRK oraz możliwości budowy li-
nii kolejowej Busko-Zdrój – Żabno – do ministra in-
frastruktury (2692),
60) posła Arkadiusza Rybickiego oraz grupy po-
słów w sprawie możliwości wyjaśnienia, czy organy
ścigania i kontroli skarbowej nie popełniły przestęp-
stwa oraz nie naruszyły prawa obywateli w związku
z artykułem Piotra Pytlakowskiego w tygodniku
„Polityka” z dnia 4 października 2008 r. – do mini-
stra sprawiedliwości oraz ministra finansów (2693),
61) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie
stawek czynszu ustalonych zarządzeniem nr 2313/
08 prezydenta miasta Płocka z dnia 27 sierpnia
2008 r. – do ministra infrastruktury (2694),
62) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
nieuwzględnienia Świętokrzyskiego Centrum On-
kologii na liście szpitali strategicznych dla woj. świę-
tokrzyskiego – do ministra zdrowia (2695),
63) posła Jana Kulasa w sprawie funkcjonowa-
nia Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej – do pre-
zesa Rady Ministrów (2696),
64) posła Jana Kulasa w sprawie utworzenia de-
partamentu matki i dziecka w Ministerstwie Zdro-
wia – do ministra zdrowia (2697).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na za-
pytanie posła Zbigniewa Kozaka w sprawie podej-
rzenia bezprawnej modernizacji Pomnika Poległych
Stoczniowców w Gdańsku (1051),
2) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie zmiany interpretacji Ministerstwa Finansów
dotyczącej stosowania stawki podatku od nierucho-
mości do budynków przeznaczonych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych, określonej w ustawie o po-
datkach i opłatach lokalnych (2339),
3) ministra sportu i turystyki Mirosława Michała
Drzewieckiego na zapytanie posła Jacka Tomczaka
w sprawie mistrzostw świata w siatkówce w 2014 r.
(2382),
4) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia w sprawie
kontynuacji budowy Lotniczego Parku Kulturowego
w Krakowie (2391),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska, głównego konserwatora przyrody Macieja
Trzeciaka – z upoważnienia ministra – na zapytanie
posła Henryka Milcarza w sprawie zapewnienia
środków na ratowanie dębu Bartek w gm. Zagnańsk
w woj. świętokrzyskim (2406),
6) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Leszka Aleksandrzaka w spra-
wie procesu prywatyzacji Kaliskich Zakładów Prze-
mysłu Terenowego (2407),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie realizacji „Programu likwidacji siedmiu
mogilników zlokalizowanych na terenie woj. dolno-
śląskiego” (2408),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie pomocy Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej dla samorządów
mających problemy z dokończeniem inwestycji
współfinansowanych z funduszy unijnych, w związ-
ku z umacnianiem się polskiej waluty w stosunku
do euro, na przykładzie zadania gminy miejskiej
Nowa Ruda: Prace modernizacyjne w budynkach
użyteczności publicznej (2409),
9) ministra sportu i turystyki Mirosława Micha-
ła Drzewieckiego na zapytanie posłów Elżbiety Ja-
kubiak i Jana Ołdakowskiego w sprawie nierucho-
mości położonej przy ul. Radzymińskiej w Warsza-
wie (2410),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Józefa Rojka w spra-
wie udziału polskiej delegacji w konferencji w Oslo
poświęconej stosowaniu broni kasetowej (2412),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Bogusława Wontora
w sprawie wprowadzenia dla wydziałów ksiąg wie-
czystych sądów obowiązku powiadamiania spół-
dzielni mieszkaniowych, jako ustawowych zarząd-
ców nieruchomości, o zmianie właścicieli lokali bę-
dących odrębną własnością (2413),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Tomasza Kuleszy w spra-
wie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych
(2414),
13) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Eugeniusza Czykwina
w sprawie świątyni Hagia Sophia w Stambule
(2419),
14) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Adama Wykręta w sprawie wspiera-
nia innowacyjności w polskiej gospodarce poprzez
opracowanie rozwiązań systemowych w tej dziedzi-
nie (2421),
15) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na zapytanie posła Wojciecha Wilka w spra-
wie konieczności przywrócenia projektu Budowa
Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie – EURO SPA
2012” na listę projektów kluczowych w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,

w ramach działania 6.4: Inwestycje w produkty tu-
rystyczne o znaczeniu ponadregionalnym (2422),
16) podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marioli Dwornikowskiej – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
przyznania środków finansowych w wysokości 17
mln zł z rezerw budżetu państwa na 2008 r. z prze-
znaczeniem na kontynuację inwestycji pod nazwą
„Szpital Śląski w Cieszynie – rozbudowa i moderni-
zacja, dział diagnostyczno-zabiegowy” (2425),
17) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
skargi mieszkańców Komorowic dotyczącej uciążli-
wej działalności Przedsiębiorstwa Przerobu Złomu
„Silscarp” w Bielsku-Białej (2426),
18) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
przejścia wybranych grup zawodowych na wcze-
śniejszą emeryturę (2427),
19) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jana Kula-
sa w sprawie świadczeń alimentacyjnych (2428),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie modernizacji drogi
krajowej Białystok – Warszawa (2430),
21) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Bogusława Wontora w sprawie sy-
tuacji bezpieczeństwa energetycznego w regionie
woj. lubuskiego (2434),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie ulgi mieszkaniowej przewidzianej w ustawie
o podatku od spadków i darowizn (2436),
23) zastępcy prokuratora generalnego Marka
Staszaka – z upoważnienia ministra – na zapytanie
posła Mariusza Błaszczaka w sprawie działań pro-
kuratury dotyczących poświadczenia nieprawdy
przez członka Zarządu Dzielnicy Praga-Północ m.st.
Warszawy (2437),
24) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Zbi-
gniewa Babalskiego w sprawie zmian w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie (2440),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Janusza Dzię-
cioła w sprawie dopłat bezpośrednich dla rolników
(2441),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Janusza Dzięcioła w
sprawie niekonstytucyjności art. 11j ustawy z dnia
21
25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych za-
sadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych oraz zmianie niektórych in-
nych ustaw (2443),
27) zastępcy prokuratora generalnego Marka
Staszaka – z upoważnienia ministra – na zapytanie
posła Krzysztofa Brejzy w sprawie prywatyzacji sto-
łecznego zakładu energetycznego STOEN (2444),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Romana Kaczora w spra-
wie wyjaśnienia okoliczności przebiegu przeprowa-
dzonej akcji ratowniczej obywatela polskiego w Ka-
zachstanie (2445),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na zapytanie po-
seł Beaty Szydło w sprawie braku środków na za-
kończenie inwestycji „Budowa Komendy Powiatowej
PSP wraz z Jednostką Ratowniczo-Gaśniczą w Oświę-
cimiu” (2446),
30) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie decyzji o za-
przestaniu kontynuacji budowy domu dziecka w Jasz-
czurowej, realizowanej w ramach inwestycji „Budowa
zbiornika wodnego Świnna Poręba” (2448),
31) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Andrzeja Adamczy-
ka i Edwarda Czesaka w sprawie zakładania ksiąg
wieczystych i opieszałości sądów rejonowych (2451),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Jerzego Rębka
w sprawie funkcjonowania Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa w Lublinie (2452),
33) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w powiecie zgierskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2455),
34) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. sieradzkim bo-
isk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2456),
35) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. wieluńskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ra-
mach zapowiedzianej przez premiera Donalda Tu-
ska realizacji narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” (2457),
36) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. łowickim boisk
22
ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach zapo-
wiedzianej przez premiera Donalda Tuska realizacji
narodowego programu „Boisko w mojej gminie”
(2458),
37) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. zduńskowol-
skim boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ra-
mach zapowiedzianej przez premiera Donalda Tu-
ska realizacji narodowego programu „Boisko w mo-
jej gminie” (2459),
38) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. wieruszowskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2460),
39) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. poddębickim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2461),
40) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. łęczyckim bo-
isk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej
gminie” (2462),
41) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. pajęczańskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2463),
42) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. łaskim boisk
ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach za-
powiedzianej przez premiera Donalda Tuska reali-
zacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2464),
43) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. pabianickim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2465),
44) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na zapytanie posła Tadeusza
Woźniaka w sprawie budowy w pow. kutnowskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska re-
alizacji narodowego programu „Boisko w mojej gmi-
nie” (2466),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie przekształcenia Ośrodka Zamiejscowego
Urzędu Kontroli Skarbowej w Koninie w wydział
UKS w Kaliszu (2468),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie planowanych zmian w ustawie o podatkach
i opłatach lokalnych, zmierzających m.in. do objęcia
podatkiem od nieruchomości gruntów przeznaczonych
w planach miejscowych na cele nierolne i nieleśne,
a faktycznie użytkowanych rolniczo (2469),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie interpretacji pojęcia „zamierzenia inwe-
stycyjne” w przepisach dotyczących zasad przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych (2470),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie
podatku VAT od usług z zakresu ochrony zdrowia
i opieki społecznej (2474),
49) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących tzw.
ubruttowienia emerytur (2476),
50) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Grze-
gorza Karpińskiego w sprawie prac nad projektem
tzw. ustawy metropolitalnej (2479),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Mirona Sycza w sprawie zgodności z
prawodawstwem unijnym ustawy o podatku akcyzo-
wym (2480),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie stanu realizacji założeń porozumienia na
rzecz budowy stałego połączenia drogowego pomię-
dzy wyspami Wolin i Uznam w Świnoujściu, pomię-
dzy ministrem transportu, generalnym dyrektorem
Dróg Krajowych i Autostrad oraz prezydentem mia-
sta Świnoujścia (2483),
53) podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marioli Dwornikowskiej – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Stanisława Rydzonia w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego finansowane-
go z budżetu państwa dla Uniwersyteckiego Szpitala
Dziecięcego w Krakowie-Prokocimiu (2486),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie konfliktu pomiędzy rolnikami a nadle-

śnictwami i kołami łowieckimi na tle szacowania
szkód łowieckich (2487),
55) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła An-
drzeja Walkowiaka w sprawie likwidacji Agencji
Nieruchomości Rolnych (2490),
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na zapy-
tanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie legal-
ności zmiany nazwy stadionu Zawiszy w Bydgoszczy
(2491),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła An-
drzeja Biernata w sprawie ochrony łowickiej baszty
wpisanej do rejestru zabytków (2492),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Michała Szczerby
w sprawie wykupu mieszkań zakładowych w budyn-
ku przy ul. Płockiej 47 w Warszawie (2494),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska, głównego konserwatora przyrody Macieja
Trzeciaka – z upoważnienia ministra – na zapytanie
posła Marka Zielińskiego w sprawie stałego monito-
ringu poziomu hałasu (2495),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na zapytanie po-
słów Janusza Chwieruta i Tadeusza Arkita w spra-
wie finansowania inwestycji „Budowa Komendy Po-
wiatowej Państwowej Straży Pożarnej wraz z Jed-
nostką Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu”
(2497),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jerzego Materny
w sprawie realizacji studium wykonalności moder-
nizacji linii kolejowej CE59 Międzylesie – Wrocław
– Kostrzyń – Szczecin (2498),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Widackiego w sprawie braku ustawy regulującej za-
bezpieczenie dokumentów, hierarchię dokumentów
ważnych dla interesów państwa, w tym bezpieczeń-
stwa, oraz określenie technik i sposobu ich zabez-
pieczenia, zasad i trybu emisji (2500),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Przemysława Gosiew-
skiego w sprawie daleko idących zmian kadrowych
w świętokrzyskich organach skarbowych, czego ja-
skrawym przykładem jest powołanie T. D. na stano-
wisko zastępcy naczelnika I Urzędu Skarbowego
w Kielcach przez podległego ministrowi finansów
dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach (2501),
23
64) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na zapytanie poseł Joanny Muchy w spra-
wie usunięcia z listy projektów kluczowych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
projektu złożonego przez gminę Nałęczów pod na-
zwą Budowa Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie
– EURO SPA 2012” (2503),
65) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie wydania na Litwie pocztówki przypisują-
cej marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu ludobójstwo
narodu litewskiego (2505),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie autostrady A4 na odcinku Rzeszów – Kor-
czowa (2506),
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie rencistów służb mundurowych starają-
cych się o orzeczenie o niepełnosprawności (2507),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego w spra-
wie planów likwidacji sądów rejonowych w Oleśnie
i Głubczycach w woj. opolskim (2508),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Mi-
chała Szczerby w sprawie budowy Muzeum Historii
Polski w Warszawie (2509),
70) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Jana Religi w sprawie wyjaśnie-
nia okoliczności towarzyszących prywatyzacji Wal-
cowni Rur Andrzej sp. z o.o. w Zawadzkiem, woj.
opolskie (2510),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai na zapytanie posła Macieja
Orzechowskiego w sprawie planowanej przez Mini-
sterstwo Sprawiedliwości reorganizacji struktury
sądów powszechnych na terenie południowej Wiel-
kopolski (2512),
72) sekretarza stanu, szefa Gabinetu Polityczne-
go Prezesa Rady Ministrów Sławomira Nowaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na zapyta-
nie posła Janusza Krasonia w sprawie finansowania
przez NBP szkoleń dla katolickich księży (2515),
73) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie zapewnienia opieki medycznej mieszkań-
com domów pomocy społecznej (2520),
74) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie poseł Haliny Rozpondek w spra-
wie sprzedaży przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych zobowiązań płatników składek (2522),
75) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
24
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie możliwości otrzymania
świadczenia przedemerytalnego (2527),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego w spra-
wie przepisów przygotowywanego projektu ustawy
o niektórych zawodach medycznych (2529),
77) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Religi w sprawie
likwidacji gospodarstw pomocniczych i zakładów
budżetowych (2533),
78) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Krzysztofa Sońty
i Waldemara Wrony w sprawie planowanego usunię-
cia z rozkładu jazdy PKP pociągu pospiesznego „Sta-
szic” relacji Radom – Warszawa – Radom (2534),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła
Roberta Kołakowskiego w sprawie odszkodowań dla
hodowców drobiu za straty wyrządzone epidemią
ptasiej grypy (2544),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Przemysława Go-
siewskiego i Marka Suskiego w sprawie zmiany pla-
nów modernizacji trasy kolejowej Warszawa – Ra-
dom – Kielce (2548),
81) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jana Dzie-
dziczaka w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (2562),
82) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Burego s. Anto-
niego w sprawie partycypowania przez Skarb Pań-
stwa w kosztach związanych z zagospodarowaniem
gruntów objętych programem scalania na Podkar-
paciu (2571),
83) podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesławy Ostrowskiej – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Tadeusza
Tomaszewskiego w sprawie standardów ochrony
stosunku pracy osób pracujących w szczególnych
warunkach (2585),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Artura Gierady w sprawie
budowy drogi S46 jako drogi ekspresowej (2589),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnowskie-
go – z upoważnienia ministra – na zapytanie posła
Stanisława Rydzonia w sprawie realizacji inwestycji
„Budowa Komendy Powiatowej PSP wraz z Jednostką
Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu” (2617).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapyta-
nia:
1) posła Józefa Rojka w sprawie rewitalizacji Ze-
społu Zbiorników Wodnych Rożnów-Czchów – od mi-
nistra środowiska (2411) – 6 dni,
2) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
utworzenia konsulatu RP w Winnicy na Ukrainie –
od ministra spraw zagranicznych (2478) – 6 dni,
3) posła Michała Szczerby w sprawie wykupu
mieszkań zakładowych w budynku przy ul. Płockiej
47 w Warszawie – od ministra skarbu państwa
(2494) – 4 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 4845)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie negocjacji mających doprowadzić
do porozumienia między Kościołem
prawosławnym i Kościołem greckokatolickim,
prowadzonych przez polski rząd – ponowna
Szanowny Panie Premierze! W związku z otrzy-
maniem lakonicznej odpowiedzi na interpelację zło-
żoną w przedmiotowej sprawie, która w żaden spo-
sób nie wyjaśnia poruszonej kwestii, zwracam się
ponownie o udzielenie precyzyjnych odpowiedzi i
stosownych wyjaśnień w podnoszonej sprawie.
Informacje zawarte w odpowiedzi na interpelację
udzielone w imieniu ministra spraw wewnętrznych i
administracji nie wnoszą niczego nowego i w żad-
nym stopniu nie poszerzają mojego stanu wiedzy w
tej ważnej sprawie dla państwa i społeczeństwa oraz
kościołów w RP.
W związku z tym, że zgodnie z Konstytucją RP
poseł na Sejm RP sprawuje funkcję kontrolną w sto-
sunku do organów władzy wykonawczej m.in. przy
pomocy instytucji interpelacji, jednocześnie przypo-
minając, iż posiadam poświadczenie dostępu do in-
formacji ściśle tajnych, zwracam się o udzielenie wy-
czerpujących odpowiedzi na następujące pytania:
1. Ile, kiedy i w jakim składzie odbyły spotkania
zainteresowanych stron w przedmiotowej sprawie?
2. Jaka była szczegółowa tematyka rozmów?
3. Jakie jest stanowisko Rady Ministrów w spra-
wie rozwiązania problemu własności cerkwi będą-
cych w użytkowaniu Kościoła prawosławnego?
4. Jakie jest faktyczne stanowisko Kościoła pra-
wosławnego i Kościoła grekokatolickiego w tej
sprawie?
5. Co stanowi główny problem uniemożliwiający
szybkie i satysfakcjonujące dla RP oraz obu Kościo-
łów rozwiązanie przedmiotowej kwestii?
6. Kiedy i po spełnieniu jakich przesłanek jest
możliwe uregulowanie problemu?
7. Czy prawdą jest, że licząc na dobrą wolę strony
rządowej w związku z tym Kościół prawosławny wy-
cofał skargę z Europejskiego Trybunału Praw Czło-
Załącznik nr 2
wieka dotyczącą złamania konstytucyjnej zasady
równouprawnienia?
8. Regulacja własności ilu obiektów sakralnych
w tej chwili nie budzi wątpliwości? Proszę o podanie,
jakie i dla jakiego Kościoła zostałyby ewentualnie
przyznane?
9. W jakim trybie prawnym Rada Ministrów za-
mierza ten problem uregulować?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5822)
do ministra zdrowia
w sprawie odmowy refundacji znieczulenia
zewnątrzoponowego podczas porodu
Zadaniem każdego państwa jest zapewnienie
obywatelom takich standardów leczenia, jakie ofe-
ruje współczesna medycyna. Postulat Polskiego To-
warzystwa Ginekologicznego dotyczący refundacji
znieczulenia przy porodzie odpowiada głosom wielu
środowisk, potrzebom kobiet oraz możliwościom
współczesnej medycyny. Dlatego z żalem przyjmuję
decyzję Pani Minister odmawiającą rodzącym mat-
kom znieczulenia zewnątrzoponowego podczas po-
rodu. Za bulwersującą uważam ostatnią wypowiedź
Pani Minister, że poród to naturalna fizjologia, a
cierpienie i ból towarzyszący kobiecie podczas tego
zabiegu to rzecz normalna, że poród powinien odby-
wać się siłami natury.
Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu
finansowane jest ze środków publicznych w większo-
ści krajów „starej” UE, a także w Czechach, Słowa-
cji i na Węgrzech. Jak podkreślają specjaliści, ból
towarzyszący kobiecie podczas porodu jest destruk-
cyjny i może spowodować komplikacje porodowe.
Nie wyobrażam sobie cierpiącej kobiety, której nie
można pomóc tylko dlatego, że szpitale w Polsce nie
26
stosują powszechnie znanej na całym świecie meto-
dy znieczulenia. Ponadto metoda znieczulenia ze-
wnątrzoponowego nie jest stosowana każdorazowo,
gdyż nie w każdym przypadku kobieta sobie tego ży-
czy, a u niektórych kobiet są wręcz wyraźne prze-
ciwwskazania medyczne.
Polska praktyka daleka jest od europejskich
standardów. To powoduje, że rodzące kobiety w Pol-
sce rozdziela prosty podział: na bogate, które stać
na kosztujące nawet 700 zł znieczulenie, i biedne,
które muszą cierpieć bądź mogą zaciągnąć na ten
cel kredyt. Prezentowane przez resort podejście jest
ewidentnym łamaniem praw pacjentek i cofa polską
medycynę do wieku XIX. Odmowa refundacji znie-
czulenia, które jest standardem krajów europej-
skich, jest marginalizowaniem praw pacjentek, dla-
tego zwracamy się do Pani Minister z pytaniami:
1. Jakie argumenty przemawiają za odmową re-
fundacji znieczulenia zewnątrzoponowego podczas
porodu?
2. Czy i kiedy Ministerstwo Zdrowia chce dopro-
wadzić do pełnej odpłatności za stosowanie na życze-
nie pacjentki znieczulenia podczas porodu?
Poseł Adam Rogacki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5823)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji na rynku zbóż
Panie Premierze! W ostatnim czasie daje się za-
uważyć drastycznie trudną sytuację producentów
zbóż.
W związku z powyższym wnosimy o odpowiedź na
następujące nurtujące polskich rolników pytania:
1. Jaka ilość zboża wpłynęła z zagranicy w 2008 r.
do Polski, ze szczególnym wskazaniem na Ukrainę?
2. Dochodzą nas informacje dotyczące złej jako-
ści zboża, które znalazło się na polskim rynku. Czy
odpowiednie służby potwierdzają ten fakt?
3. Jakie firmy i w jakiej ilości sprowadziły zboże
na teren Polski?
Biorąc pod uwagę obecną sytuację producentów
zbóż, prosimy o odpowiedź, jakie działania podjął
rząd w celu przeciwdziałania tej tragicznej sytuacji
polskich rolników.
Posłowie Wojciech Mojzesowicz
i Zbigniew Babalski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5824)
do ministra zdrowia
w sprawie zmian w systemie ochrony zdrowia
dotyczących pielęgniarek i położnych
Szanowna Pani Minister! W ostatnich rozmo-
wach, jakie regularnie odbywam z przedstawicielami
różnych grup zawodowych, zgłoszony został mi bar-
dzo mocno podnoszony temat jednoznacznie nega-
tywnego stanowiska samorządu pielęgniarek i położ-
nych w kwestii proponowanych zmian ustawowych
dotyczących reformy systemu ochrony zdrowia.
W opinii zainteresowanych projektowane zmiany
rażąco naruszają dotychczasowe uprawnienia i go-
dzą w ich samodzielność zawodową. Pielęgniarki
podnoszą konieczność ustawowego zobowiązania
zakładu opieki zdrowotnej do stosowania minimal-
nych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych.
Domagają się, aby minister zdrowia określał sposób
ustalania minimalnych norm zatrudnienia pielę-
gniarek i położnych w zakładach opieki zdrowotnej,
po uprzednim zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Pielęgniarek i Położnych. Chcą ponadto, żeby mini-
ster właściwy do spraw zdrowia dokonywał corocz-
nej oceny sposobu realizacji obowiązku, o którym
mowa w ust. 1 w trybie określonym w art. 74 ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej.
Kolejnym przepisem, który zdaniem zaintereso-
wanych powinien znaleźć się w art. 14 ww. ustawy
jest wskazanie wśród kierowniczych stanowisk me-
dycznych następujących funkcji: zastępcy kierowni-
ka zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego do spraw
medycznych w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuń-
czym, w którym kierownik nie jest magistrem pielę-
gniarstwa, naczelnej pielęgniarki zakładu, przełożo-
nej pielęgniarek oraz pielęgniarki i położnej oddzia-
łowej w przypadku szpitali.
Przedstawicielki samorządu pielęgniarek i położ-
nych uwypuklają także potrzebę określenia przez mi-
nistra zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady
Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych,
Naczelnej Rady Aptekarskiej oraz Krajowej Rady Dia-
gnostów Laboratoryjnych, kwalifikacji wymaganych
od osób zatrudnionych na poszczególnych rodzajach
stanowisk pracy w zakładach opieki zdrowotnej.
Według środowiska pielęgniarek i położnych tak
ważne przepisy dotyczące tej grupy zawodowej po-
winny mieć swoje miejsce w aktach prawnych doty-
czących ochrony zdrowia w naszym kraju. Nato-
miast ich brak spowoduje pozbawienie chorych wła-
ściwej opieki pielęgniarskiej i położniczej.
Pielęgniarki i położne, posiadając odpowiednie
kwalifikacje, uczestniczą w procesie diagnostyki, le-
czenia, rehabilitacji, a przede wszystkim organizują
i realizują świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w
trosce o życie i zdrowie pacjenta. Zdaniem tej bardzo
znaczącej, profesjonalnej grupy zawodowej pracują-

cej ofiarnie na rzecz poprawy zdrowia pacjentów wy-
nikiem planowanych rządowych zmian w systemie
zdrowia będzie znaczne obniżenie poziomu jakości
wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę Pa-
nią Minister o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Czy Ministerstwo analizuje i uwzględnia me-
rytoryczne stanowisko ww. grup zawodowych przy
opracowywaniu projektowanych zmian w systemie
ochrony zdrowia?
2. Czy powyższe propozycje zostaną wzięte pod
uwagę w czasie prac nad aktami normatywnymi do-
tyczącymi służby zdrowia?
3. W jaki sposób realizowane są postanowienia i
uzgodnienia „białego szczytu” w kontekście tworzo-
nych aktów prawnych reformujących system ochro-
ny zdrowia?
4. Czy w ministerstwie trwają prace nad kom-
pleksowym rozwiązaniem statusu prawnego pielę-
gniarek i położnych?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5825)
do ministra zdrowia
w sprawie unieważnienia zarządzeń zdaniem
posła nielegalnie wydanych przez prezesa
NFZ, dotyczących terapii i leków
stosowanych wobec cierpiących na choroby
reumatoidalne
Działając w imieniu dwunastu stowarzyszeń reu-
matyków i ich sympatyków jako bezpośrednich
wnioskodawców, wnoszę do Pani Minister Zdrowia
o unieważnienie nielegalnie wydanych prze prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia następujących za-
rządzeń:
— zarządzenie nr 8/2008/DGL
— zarządzenie nr 15/2008/DGL
wprowadzających zapisy o zasadzie terapii ini-
cjującej, która nakłada na lekarza obowiązek rozpo-
częcia terapii pacjenta wskazanym przez NFZ le-
kiem.
1. Prezes NFZ uznał, że możliwe ustalenie dla
całej populacji pacjentów cierpiących na reumato-
idalne zapalenie stawów (RZS) jednej najwłaściw-
szej terapii. Zasady ustanowione w ww. zarządze-
niach ujęte są w przepisy o charakterze generalnych
i abstrakcyjnych norm. Do stanowienia przepisów
powszechnie obowiązujących, które tak dalece regu-
lowałyby prawo chorych odnośnie do dostępu do no-
woczesnych leków – kompetencje posiada wyłącznie
27
ustawodawca. Tym samym należy stwierdzić, że
wprowadzone tego typu regulacje za pomocą zarzą-
dzeń prezesa NFZ są próbą naruszenia Konstytucji
RP z tytułu zawłaszczenia przez urzędników kom-
petencji przysługujących wyłącznie parlamentowi.
Prezes NFZ wykroczył tym samym poza zakres
swoich ustawowych kompetencji, ponieważ jest
uprawniony do wydawania aktów jedynie o charak-
terze wewnętrznym.
2. Ponadto prezes NFZ, wydając zarządzenie nr
20/2008/DGL, podjął próbę redefinicji farmakotera-
pii niestandardowej, co spowodowało zagrożenie dla
życia wielu chorych. Zarządzenie prawnie wykluczało
ze skutkiem natychmiastowym finansowanie jakich-
kolwiek terapii lekami innymi niż te dopuszczone w
ramach terapii standardowej. Zarządzenie to zostało
ostatecznie uchylone przez ministra zdrowia.
3. Następnym równoległym działaniem ograni-
czającym dostęp chorych do skutecznych leków było
dokonywanie przez dyrektorów regionalnych oddzia-
łów NFZ takiej interpretacji przepisów o „farmakote-
rapii niestandardowej”, która skutkowała odmową
refundacji leków. Przykładem potwierdzającym ten
fakt są składane przez lekarzy wnioski o „farmakote-
rapię niestandardową” do leczenia biologicznie ze-
sztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK).
Na terenie Dolnego Śląska w 2008 r. dyrektor NFZ
nie wydał ani jednej zgody. Zignorowane zostały na-
wet prawa nabyte chorych, gdyż obecnie odmawia się
zgody na kontynuację leczenia.
Wskazać należy z ubolewaniem na fakt, że cho-
rzy nie mogą zaskarżyć tego typu działań, gdyż nie
są stroną (na tym polega absurdalne działanie u nas
prawa). Właściwą stroną w tym przypadku są wy-
łącznie szpitale, a te świadome monopolistycznej po-
zycji NFZ w ani jednym przypadku nie zdecydowały
o wystąpieniu na drogę sądową.
Ta swoista walka o kompetencje trwa obecnie z
największym nasileniem w reumatologii. Przykła-
dem potwierdzającym jest przypadek chorego M. O.,
u którego bezpośrednio po odebraniu leków wystą-
pił paraliż (chory obecnie nie porusza ani rękami,
ani nogami). Pomimo tego chory nadal nie otrzymu-
je leków, gdyż NFZ konsekwentnie odmawia zgody
na refundację.
Oceniając powyższe zjawisko, obecnie nie trudno
dojść do wniosku, że trwa próba wprowadzenia ko-
szyka świadczeń gwarantowanych „tylnymi drzwia-
mi”. Bez konsultacji społecznych i ścieżki legislacyj-
nej, na co stowarzyszenia reprezentujące osoby cier-
piące na choroby reumatyczne nie mogą się zgodzić.
Pytam, czy Pani Minister zgodzi się wydać nie-
zwłocznie decyzję unieważniającą ww. zarządzenia pre-
zesa NFZ oraz podejmie pilne działania w zakresie obję-
cia skutecznym nadzorem działań urzędników NFZ.
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
28
Interpelacja
(nr 5826)
do ministra zdrowia
w sprawie algorytmu podziału środków
na ratownictwo medyczne
Obowiązująca ustawa o ratownictwie medycz-
nym różnicuje zarobki ratowników w poszczegól-
nych regionach Polski. Ratownicy z części wschod-
niej zarabiają około 1 tys. zł. W województwach naj-
bardziej zaludnionych ratownicy zarabiają nawet
2,5–3,5 tys. zł pensji zasadniczej. Średnie zarobki
ratownika to w sumie ok. 1,2– 1,6 tys. zł.
Podział środków na ratownictwo medyczne na-
stępuje zgodnie z algorytmem, który jest sporządzo-
ny na podstawie liczby ludności zamieszkującej dane
województwo. Mniej zaludnione województwa
wschodnie dostają mniejsze środki, więc pensje ra-
towników z tych regionów są niższe.
Pytanie: Pani Minister, jakie działania podejmie
Pani, aby zarobki ratowników nie były uzależnione
od liczby ludności w poszczególnych wojewódz-
twach?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5827)
do ministra środowiska
w sprawie wpływu pakietu
energetyczno-klimatycznego oraz nowelizacji
IPPC na gospodarkę kraju, w tym sektor
energetyczny, a także na bezpieczeństwo
energetyczne kraju
Nadrzędnym celem unijnej polityki energetycz-
nej jest przeciwdziałanie zmianom klimatu. W opar-
ciu o ten cel główny KE sformułowała, a Rada Euro-
py zatwierdziła następujące cele ilościowe w skali
całej UE:
1. Redukcji emisji CO2 o 20% do roku 2020.
2. Zwiększenie udziału energii odnawialnej do
20% całkowitego zużycia.
3. Poprawa efektywności energetycznej skutku-
jąca zmniejszeniem zużycia paliw o 20%.
4. Zwiększenie udziału paliw do 10% zużycia pa-
liw napędowych.
Powyższe założenia i cele ujęte zostały w tzw. pa-
kiecie energetyczno-klimatycznym, opublikowanym
przez KE w styczniu br. Wraz z tym zestawem doku-
mentów należy rozpatrywać projekt nowelizacji dy-
rektywy w sprawie zintegrowanego zapobiegania i
ograniczania (kontroli) zanieczyszczeń, popularnie
IPPC, która spowoduje nierealna w warunkach pol-
skich konieczność wyłączenia w latach 2016–2017
60–65% mocy zainstalowanej w krajowym systemie
energetycznym, jak również bez mała wszystkich
ciepłowni objętych definicją dużego źródła spalania.
Wdrożenie pakietu pociągnie za sobą wiele nega-
tywnych skutków. Do najważniejszych należą (dane
cytowane z raportu Polskiego Komitetu Energii
Elektrycznej):
1. Gospodarcze: Najbardziej widocznym efektem
pełnej realizacji polityki ograniczenia dalszego
wzrostu antropogennej emisji CO2 w Europie dla
polskiej gospodarki jest wyraźny spadek tempa
wzrostu PKB.
2. Dla gospodarstw domowych: Wzrost kosztów
utrzymania mieszkania i wydatków na nośniki
energii w gospodarstwach domowych w wyniku re-
alizacji wariantu EU-MIX, przy jednoczesnym
zmniejszeniu tempa wzrostu dochodów, powoduje
wzrost udziału tych wydatków w całości wydatków
gospodarskich domowych z poziomu 11% do ponad
16%. Jest to ogromny wzrost, który spowoduje
ogromne nasilenie się zjawiska tzw. ubóstwa energe-
tycznego. Zwiększenie – i to bardzo silne – udziału
podstawowych składników stałych kosztów utrzy-
mania prowadziłoby do zjawiska regresu cywiliza-
cyjnego i radykalnego utrudnienia sytuacji życiowej
grup odbiorców wrażliwych społecznie. Przy zacho-
waniu dotychczasowego zróżnicowania dochodów i
wydatków wg typów gospodarstw domowych wi-
doczne jest radykalne pogorszenie sytuacji gospo-
darstw emerytów i rencistów, a także pracowników
na stanowiskach robotniczych.
3. Dla systemu społeczno-gospodarczego kraju:
Bezpośrednie koszty wdrożenia pakietu energetycz-
no-klimatycznego uwzględnione przy wyliczeniu
kosztów redukcji obciążają głównie sektor energe-
tyczny i wynoszą 8–12 mld zł, a całej polityki klima-
tycznej 8–14 mld zł rocznie w okresie 2020–2030
(por. tabl. 3.1).
Koszty pośrednie związane są z wpływem impul-
su cen energii elektrycznej na gospodarkę i powsta-
niem negatywnych pośrednich skutków w postaci
spowolnienia wzrostu gospodarczego, zmniejszenia
dochodów rozporządzalnych gospodarstw domowych
oraz wzrostem udziału kosztów energii w budżetach
domowych. Na podstawie przeprowadzonych obli-
czeń do najważniejszych negatywnych skutków go-
spodarczych i społecznych wdrożenia w Polsce poli-
tyki klimatycznej UE powiązanej z rozwojem OZE
zaliczono:
1. Utratę PKB w wysokości 154 mld zł rocznie od
2020 r. do 503 mld zł rocznie w 2030.
2. Spadek dochodów rozporządzalnych gospo-
darstw domowych w roku 2030 z poziomu 1800 zł/
os/m-c do poziomu 1610 zł/os/m-c.
3. Wzrost udziału energii w budżetach domowych
z poziomu 11% w 2005 r. do poziomu 14,1–14,4% w
latach 2020–2030 w porównaniu z 12,7–12,9% bez

polityki klimatycznej (oraz odpowiednio 6,6–6,2% w
porównaniu do 5,9–5,6% w przypadku energii elek-
trycznej.
4. Utrzymywanie się średnich obciążeń budże-
tów domowych kosztami energii w całym okresie ba-
dania znacznie powyżej poziomu 10%, którego prze-
kroczenie w niektórych krajach UE uznawane jest
za kryterium ubóstwa energetycznego.
Na podstawie uzyskanych wyników można ocze-
kiwać, że koszty pośrednie w postaci utraty PKB
będą ponad dziesięciokrotnie wyższe niż koszty bez-
pośrednie, co nawet jeśli uwzględnić niepewność
związaną z tego typu oszacowaniami wskazuje na
ogromne pośrednie koszty propozycji KE dla całej
polskiej gospodarki.
Analizując zapisy projektu nowelizacji dyrekty-
wy IPPC, jak również ekspertyzy sektorowe, nale-
żałoby wyciągnąć następujące wnioski:
1. Wdrożenie w Polsce proponowanych zapisów
nowej dyrektywy IPPC w istotny sposób ograniczy
możliwości produkcyjne wytwórców ciepła i energii
elektrycznej, i to w skali uniemożliwiającej zaspoko-
jenie potrzeb przemysłu i mieszkańców.
2. Konieczność poniesienia wielomiliardowych
nakładów na dostosowanie istniejących źródeł do
nowej dyrektywy w przypadku większości operato-
rów nie znajduje uzasadnienia ekonomicznego, bo
koszty przystosowania nie są możliwe do przeniesie-
nia w akceptowalne społecznie ceny.
3. Należy zwrócić uwagę, że skala koniecznych
nakładów wynika z jednoczesnego sumowania się
dwóch niezwykle istotnych zmian w zapisach prawa:
zmiany definicji ze „źródło = kocioł” na „źródło =
komin” oraz znacznego zaostrzenia dopuszczalnych
standarów emisji. Pozostanie przy dotychczas obo-
wiązującej w Polsce definicji „źródło = kocioł” w ra-
dykalny sposób obniży konieczne nakłady, a tym sa-
mym nie ograniczy aż tak istotnie możliwości pro-
dukcyjnych sektora. Wydaje się jednak zupełnie nie-
możliwe uzyskanie zgody KE na jej pozostawienie.
Może zatem warto podjąć w rozmowach z Komisją
dyskusję o definicji kompromisowej, tj. tzw. standar-
dowym kominie (koncepcja przygotowana w ramach
wcześniejszych prac dla TGPE oraz znana MŚ).
4. W analizowanym modelu przyjęto, że nowe re-
gulacje prawne wprowadzane są skokowo, co powo-
duje kumulację kosztów i jednoczesnych decyzji o
odstawieniu źródła. W przypadku przyjęcia przez
UE nowej dyrektywy, celowe będzie wprowadzenie
dyskutowanego w Polsce mechanizmu dopuszczal-
nych maksymalnych produktowych wskaźników
emisji oraz systemu handlu uprawnieniami do emi-
sji SO2 oraz NOx. Stopniowe zmniejszenie w czasie
wskaźnika dopuszczalnego, aż do poziomu wynika-
jącego z nowej dyrektywy w roku jej wprowadzenia,
pozwoli rozłożyć konieczne wydatki w znacznie
dłuższym okresie czasu.
5. Każde odłożenie w czasie terminu wprowadze-
nia dyrektywy obniża konieczne do poniesienia
koszty i zmniejsza skalę działań nieracjonalnych, ja-
29
kim jest dobudowywanie instalacji oczyszczających
spaliny do bardzo już zużytych źródeł.
6. Skala inwestycji, koniecznych do przeprowa-
dzenia w kraju w celu odnowienia zdolności wytwór-
czych i dodatkowo spełnienia wymagań proponowa-
nych w nowej dyrektywie IPPC, jest tak duża, że
istnieją wątpliwości, czy możliwe będzie pozyskanie
na rynku wymaganej liczby instalacji w krótkim
okresie czasu (7 lat). Każde zatem przesunięcie ter-
minu wdrożenia nowej dyrektywy poprawia sytu-
ację kraju i wytwórców.
7. W istotny sposób można by zmniejszyć skalę
zagrożeń, jakie niesie nowa dyrektywa dla pol-
skiej energetyki, gdyby udało się do niej wprowa-
dzić mechanizm derogacji, podobnie jak w obowią-
zującej dyrektywie 2001/80/WE (LCP). Byłoby ko-
rzystnie, żeby czas pracy związany z tym mecha-
nizmem był na poziomie wyższym, nie niższym
niż 50 000 godzin.
Wobec powyższego pytam:
1. Czy ministerstwo przewiduje zastosowanie in-
strumentów, które zniwelują skutki ewentualnego
wdrożenia pakietu oraz dyrektywy, w szczególności
ze względu na wysokie koszty, które w sposób naj-
bardziej dotkliwy odczuje społeczeństwo, odbiorcy
przemysłowi, których konkurencyjność ulegnie
znacznemu ograniczeniu, jak również zagrożone zo-
stanie bezpieczeństwo energetyczne kraju?
2. Jakie działania zostały podjęte w celu zmiany
ujemnych skutków pakietu oraz nowelizacji dyrek-
tywy na polską gospodarkę, oraz jakie są przewidy-
wane efekty tych działań?
3. Czy ze względu na skutki wdrożenia dyrekty-
wy nie jest zasadne podjęcie przez rząd działań dla
przesunięcia wdrożenia nowelizacji dyrektywy IPPC
w warunkach polskich nie wcześniej niż w roku
2026?
Posłowie Izabela Kloc
i Krzysztof Jurgiel
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5828)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji polityki państwa
dotyczącej finansowania działań
zmierzających do przeciwdziałania
alkoholizmowi wśród młodzieży szkół
ponadgimnazjalnych
Szanowny Panie Ministrze! W świetle obowiązu-
jących przepisów ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi (dalej: ustawa) główny ciężar za-
30
dań w zakresie prowadzenia działań związanych z
profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoho-
lowych spoczywa na gminach jako zadanie własne.
Ustawa pokazuje jednocześnie źródło finansowania
tych przedsięwzięć, wskazując na opłaty za wydawa-
nie zezwoleń na detaliczny handel napojami alkoho-
lowymi oraz opłaty za korzystanie z tych zezwoleń,
pobierane w stosunku rocznym. Bardzo istotne z
tego punktu widzenia jest wprowadzenie zakazu
wydatkowania tych środków na inne cele aniżeli re-
alizacja gminnych programów profilaktyki i rozwią-
zywania problemów alkoholowych oraz gminnych
programów przeciwdziałania narkomanii, na pod-
stawie art. 182 ustawy.
Ustawa, w przedmiotowym zakresie, nakłada
pewne obowiązki również na samorząd wojewódz-
twa, w szczególności zaś w zakresie koordynacji
wojewódzkiego programu profilaktyki i rozwiązy-
wania problemów alkoholowych, jednakże obowiąz-
ki te sprowadzają się głównie do czynności nadzor-
czych. Finansowanie tych zadań przewidziane jest
w art. 93 ustawy i jest ściśle związane z kompeten-
cją marszałka województwa do wydawania zezwo-
leń na obrót hurtowy napojami alkoholowymi o za-
wartości do 18%.
Na szczeblu centralnym, na mocy przepisów
ustawy, utworzono ponadto Agencję Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych podległą ministrowi zdro-
wia oraz Fundusz Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych
dla Uczniów, którego dysponentem jest minister
sportu i turystyki.
Jak łatwo zauważyć ustawa nie nakłada żadnych
obowiązków na samorząd powiatowy w tej dziedzi-
nie. Wprawdzie istnieje możliwość powierzenia pew-
nego wycinka zadań należących do samorządu woje-
wództwa na podstawie odpowiedniego porozumienia
na mocy art. 93 ust. 2 ustawy powiatom, a także
uzyskiwanie środków przez powiaty od Państwowej
Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych,
jednakże powiaty nie mają żadnego bezpośredniego
źródła, z którego mogłyby finansować zadania w za-
kresie profilaktyki wśród młodzieży.
Problem pojawia się, gdy rozwiązanie systemo-
we, w którym pomija się powiaty, zderzy się z jedno-
czesnym powierzeniem powiatom, jako zadania wła-
snego, prowadzenia szkół, o których mowa w art. 5
ust. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty, w tym w szczególności szkół ponadgimna-
zjalnych. Jawi się oczywistym, iż alkoholizm i nar-
komania są uzależnieniami często spotykanymi
wśród młodzieży ponadgimnazjalnej i właśnie do tej
młodzieży winna być skierowana szeroka pomoc.
Szkoły ponadgimnazjalne finansowane w dużej czę-
ści z budżetu powiatu nie są w stanie wygospodaro-
wać dodatkowych środków, które można byłoby bez-
pośrednio przeznaczyć na działania prewencyjne.
Powyższe prowadzi do zminimalizowania i ograni-
czeń w realizacji zadań profilaktyki uzależnień.
Jak się wydaje, gminy mają możliwość przekazy-
wania środków uzyskiwanych z zezwoleń, także i
szkołom ponadgimnazjalnym stosownie do treści
art. 41 ust. 1 pkt 5 ustawy, jednakże praktyka jest
zgoła odmienna, o czym byłem wielokrotnie infor-
mowany w swojej działalności poselskiej. Gminy
częstokroć stoją na stanowisku, iż zadania powie-
rzone im mocą ustawy mogą być kierowane wyłącz-
nie do instytucji związanych z działalnością profi-
laktyczną na poziomie gminy, tzn. przeznaczają
środki uzyskiwane z zezwoleń na dofinansowanie
działań prowadzonych dla szkół podstawowych czy
gimnazjalnych, dla których są organem prowadzą-
cym, niejednokrotnie pomijają we wsparciu placów-
ki ponadgimnazjalne, zasłaniając się treścią art. 182
ustawy wprowadzającym zakaz wydatkowania środ-
ków z zezwoleń na inne cele aniżeli realizacja gmin-
nych programów profilaktycznych.
Na tle przedstawionej sytuacji faktyczno-praw-
nej proszę o odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy nie jest zasadnym powierzenie części za-
dań z zakresu przeciwdziałania alkoholizmowi na
szczebel powiatu, z jednoczesnym transferem części
opłat za wydawania i korzystanie z zezwoleń wyda-
wanych przez gminę?
2. Z uwagi na praktyczny wymiar niniejszej in-
terpelacji, czy gminy mogą wydatkować środki prze-
znaczone na realizację gminnych programów profi-
laktycznych bezpośrednio na rzecz placówek dydak-
tycznych, np. szkół ponadgimnazjalnych, o ile środ-
ki te będą wykorzystane zgodnie z ustawą i tym
programem?
Z poważaniem
Posłowie Edward Czesak
i Józef Rojek
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5829)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji izb porodowych
na przykładzie izby porodowej w Lędzinach
Szanowna Pani Minister! Od końca lat 50. za-
częła maleć w Polsce liczba izb porodowych. Z 813
w 1958 r., w 1970 r. pozostało jedynie 561. Dziś
działa w woj. śląskim tylko jedna izba porodowa –
w Lędzinach.
W swoim środowisku lokalnym lędzińska izba
porodowa spełnia niezwykłą rolę. Jej odbiór społecz-
ny jest bardzo pozytywny. Ogromne doświadczenie
pracujących tam położnych sprawia, że rodzące mat-
ki czują się tam pewnie i bezpiecznie. Statystycznie
rodzi się w niej jedno dziecko na dwa dni.

Problemem stały się natomiast warunki izby po-
rodowej, które znacznie odbiegają od warunków ty-
powej szpitalnej sali porodowej. Dotychczas, w przy-
padku możliwości wystąpienia przy porodzie powi-
kłań, pacjentka natychmiast była kierowana do
szpitala. Zmieniające się standardy międzynarodo-
we wymusiły na NFZ wprowadzenie nowych wymo-
gów w działaniach izb porodowych, jak np. koniecz-
ność posiadania sali operacyjnej.
Według zapewnień władz Śląskiego Oddziału
NFZ, nowe kontrakty zostaną podpisane tylko z
tymi podmiotami, które spełnią te wymogi.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Jakie są plany wobec izb porodowych w przy-
gotowywanej przez rząd reformie służby zdrowia?
2. W jaki sposób będą one finansowane?
3. Czy jest możliwość zmiany istniejących wymo-
gów, tak by izby porodowe nie utraciły możliwości
funkcjonowania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5830)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ograniczenia wielkości wskaźnika
podstawy wymiaru renty lub emerytury
Szanowna Pani Minister! Przepisem ustawowym
z 1993 r. wprowadzono ograniczenie wielkości
wskaźnika podstawy wymiaru renty lub emerytury
do maksymalnie 250%. Stan ten pozostał bez zmian
do dziś. Dla obywateli, którzy osiągają wysokie za-
robki i tym samym odprowadzają znaczne składki
na FUZ, brak zmian wielkości tego wskaźnika jest
trudny do zaakceptowania.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Czy w ministerstwie rozważa się możliwość
podwyższenia wielkości wskaźnika podstawy wy-
miaru renty i emerytury?
2. Czy dokonano oceny kosztów finansowych
podwyższenia tego wskaźnika?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
31
Interpelacja
(nr 5831)
do ministra gospodarki
w sprawie aktualnej sytuacji w górnictwie
węgla kamiennego
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie
bardzo niepokojące informacje dochodzą z polskiego
rynku górnictwa węgla kamiennego. Spadło wydo-
bycie węgla. W porównaniu do I półrocza 2007 r. w I
półroczu tego roku wydobycie zmniejszyło się aż o
14%. W rezultacie zmalał eksport węgla, natomiast
wzrósł jego import. Powstała sytuacja jest bardzo
niepożądana dla polskiej gospodarki i rynku pracy.
Odczuwalnym dla wszystkich Polaków efektem
niedoborów węgla będą zapowiadane już znaczne
podwyżki cen energii elektrycznej i ogrzewania.
Przyczyn braku węgla jest kilka. Kopalnie nie
są w stanie wywiązywać się z umów na jego dosta-
wę. Przede wszystkim brakuje środków finanso-
wych na nowe inwestycje. Konieczne jest dotarcie
do nowych pokładów i wyrobisk za pomocą pogłę-
biania szybów istniejących oraz budowania no-
wych, modernizacja większości maszyn, dofinanso-
wanie zakładów wzbogacania węgla i ochrony śro-
dowiska. Wymienione działania są niezbędne, by
zwiększyć wydobycie i zaspokoić bieżące potrzeby
związane z tym surowcem.
W związku z tym chcę zapytać:
1. Jakie działania podejmuje rząd w celu zwięk-
szenia wydobycia w kopalniach węgla kamiennego?
2. Jakie są planowane nakłady finansowe na in-
westycje początkowe w górnictwie?
3. W jaki sposób rząd zamierza ograniczyć rosną-
cy import do Polski węgla i zarazem stworzyć wa-
runki dla zwiększenia eksportu tego surowca?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5832)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia
30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy oraz
przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych, wprowadzającego
zmiany dotyczące zasad przeprowadzania
egzaminu maturalnego
Szanowna Pani Minister! Demokratyczny cha-
rakter państwa podkreśla równość każdego obywa-
32
tela wobec prawa. Wynika ona wprost z Konstytucji
RP i obowiązujących ustaw. Zmiany proponowane w
rozporządzeniu prowadzą wprost do ograniczenia swo-
bód obywatelskich uczniów mających przystąpić do eg-
zaminu maturalnego w roku szkolnym 2009/2010.
W trakcie trwania trzyletniego cyklu kształcenia
zmienione zostają zasady przystępowania do egza-
minu końcowego wszystkim uczniom, którzy podjęli
naukę w klasach dwujęzycznych.
Zrezygnowano, poczynając od roku 2009/2010, z
możliwości zdawania przez absolwentów oddziałów
dwujęzycznych w ramach egzaminu maturalnego,
tych przedmiotów, które nauczane były dwujęzycz-
nie. Pozbawiono ambitnych, młodych ludzi możliwo-
ści zdawania dwujęzycznego takich przedmiotów
jak: biologia, chemia, fizyka i astronomia, matema-
tyka, geografia ogólna i historia powszechna na-
uczanych w języku obcym będącym drugim języ-
kiem nauczania. Wieloletni wysiłek dyrektorów
szkół, nauczycieli i uczniów klas bilingwalnych zo-
stał w ten sposób zaprzepaszczony, a dotychczasowy
dorobek zmarnowany. Takie postępowanie nie tylko
szkodzi uczniom, ale przede wszystkim przyczyni
się do obniżenia poziomu nauczania w placówkach
ponad gimnazjalnych.
Ponadto Trybunału Konstytucyjny w wyroku z
16 stycznia 2007 r. (sygn. akt U5/06) w sprawie
amnestii maturalnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 10, poz. 70).
TK zakwestionował w nim m.in. konstytucyjność
upoważnienia ustawowego do wydania rozporządze-
nia w tej sprawie. TK uważa też, że zasady przepro-
wadzania egzaminów maturalnych powinny być za-
warte w ustawie, a nie w rozporządzeniu. Zasady
przeprowadzania egzaminów maturalnych zawarte
w ustawie gwarantują stabilność ich realizacji.
Trybunał Konstytucyjny 31 stycznia 2007 r.
wskazał w postanowieniu potrzebę zmian przepisu
ustawy o systemie oświaty do wydania wymienione-
go rozporządzenia. Jak dotąd zmiana taka nie zo-
stała dokonana. Od 2005 r. wprowadzono 22 zmiany
w egzaminach maturalnych.
W związku z powyższym kieruję do Pani Mini-
ster następujące pytania.
Dlaczego rozporządzenie z dnia 25 września 2008 r.
ministra edukacji narodowej wchodzące w życie z
dniem 1 września 2009 r. nowelizujące rozporządze-
nie ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia
2007 r. w sprawie warunków i sposobie oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w
szkołach publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 178, poz.
1097) wprowadzające zmiany dotyczące zasad prze-
prowadzania egzaminu maturalnego wchodzi w ży-
cie w trakcie trzyletniego cyklu edukacyjnego, bu-
rząc w ten sposób dotychczasową politykę edukacyj-
ną naszego kraju, uniemożliwiając tym samym mło-
dzieży podejmowanie racjonalnych wyborów przy-
szłej drogi życiowej?
W rozporządzeniu określono obowiązujące od
roku szkolnego 2009/2010 zasady przeprowadzania
egzaminu maturalnego, zgodnie z którymi egzami-
nami obowiązkowymi będą egzaminy: ustny i pi-
semny z języka polskiego, ustny i pisemny z języka
obcego nowożytnego, pisemny z matematyki oraz
ustny i pisemny z języka mniejszości narodowej – dla
absolwentów szkół lub oddziałów z nauczaniem języ-
ka danej mniejszości narodowej.
Dlaczego nie uwzględniono absolwentów oddzia-
łów dwujęzycznych, którzy dotychczas mieli możli-
wość zdawania egzaminu maturalnego na poziomie
bilingwalnym, co dawało im preferencje przy przyję-
ciach na wyższe uczelnie, również zagraniczne?
Czy obowiązkowe egzaminy zdawane na jedna-
kowym poziomie – poziomie podstawowym – mają
być miarą postępu Polski?
Każdy absolwent będzie miał prawo do zdawania
egzaminu maturalnego z dodatkowych przedmiotów
(maksymalnie trzech). Egzaminy te będą przepro-
wadzane na poziomie podstawowym albo rozszerzo-
nym. Jak kształtować się będzie wzrost liczby egza-
minów przeprowadzonych na poziomie rozszerzo-
nym i ile będzie to kosztować budżet państwa?
Zrezygnowano, poczynając od roku szkolnego
2009/2010, z możliwości dwujęzycznego zdawania
przez absolwentów oddziałów dwujęzycznych w ra-
mach egzaminu maturalnego tych przedmiotów,
które nauczane były dwujęzycznie. Jaką alternaty-
wę przygotowało ministerstwo dla osób, których
nie satysfakcjonuje zdawanie egzaminu na pozio-
mie rozszerzonym? Czy propozycję taką ma stano-
wić powszechna możliwość zdawania matury mię-
dzynarodowej?
Czy zmianę czasu trwania egzaminu maturalne-
go z matematyki, jako przedmiotu obowiązkowego
na poziomie podstawowym, ze 120 min do 170 min
należy traktować jako sposób na poprawę wyników
z tego przedmiotu?
Jaki jest cel zmiany zasad przeprowadzania eg-
zaminu maturalnego w części pisemnej z języka pol-
skiego i języka mniejszości narodowej na poziomie
rozszerzonym?
Z poważaniem
Poseł Adam Gawęda
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5833)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań na rzecz
optymalizacji przebiegu planowanej
Beskidzkiej Drogi Integracyjnej (BDI)
Szanowny Panie Ministrze! W związku z prze-
prowadzanymi konsultacjami społecznymi w spra-

wie ustalenia przebiegu Beskidzkiej Drogi Integra-
cyjnej (BDI) zwracają się do nas przedstawiciele so-
łectw, przez tereny których wyznaczono jeden z wa-
riantów przebiegu tej inwestycji. BDI ma odciążyć
istniejącą drogę krajową nr 52 Kraków–Bielsko-Bia-
ła oraz być alternatywą dla kierowców podróżują-
cych drogą krajową nr 7, tzw. zakopianką, w kierun-
ku południowej granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Jak wiemy, warunkiem uzyskania decyzji środowi-
skowej na potrzeby realizacji tej inwestycji jest po-
siadanie nie mniej aniżeli dwóch wariantów przebie-
gu trasy. Do tej pory inwestor, tj. Generalna Dyrek-
cja Dróg Krajowych i Autostrad, przygotowała czte-
ry rozwiązania. Plany z określonymi wariantami
trafiły do samorządów – poszczególnych gmin i so-
łectw, na jakich terenie istnieją możliwości dla prze-
prowadzenia jednego z czterech wariantów BDI.
Do naszych biur poselskich zwrócili się sołtysi
Zarzyc Małych i Podolan z gminy Kalwaria Zebrzy-
dowska, Podchybia z gminy Lanckorona oraz Woli
Radziszowskiej z gminy Skawina. Sołtysi wyrażają
zdecydowane wątpliwości co do III wariantu prze-
biegu planowanej inwestycji, który przebiega przez
ich miejscowości. Z przedstawionych przez nich pla-
nów wynika, iż inwestor przy opracowywaniu wa-
riantów pracował na nieaktualnych mapach syt.-
-wys., gdyż w wielu przypadkach planowane rozwią-
zania przebiegają przez działki z istniejącą zabudo-
wą jednorodzinną, która powstała stosunkowo nie-
dawno, jednak już teraz stanowi zwartą zabudowę
wspomnianych miejscowości. Ponadto, jak wskazują
sołtysi, na terenie sołectw podejmowane są działa-
nia na rzecz przystosowania i promocji branży agro-
turystycznej, ze względu na walory krajobrazowo-
-przyrodnicze. Przeprowadzenie inwestycji BDI
może doprowadzić do znaczącego obniżenia warto-
ści turystycznych tego terenu, a przez to uniemożli-
wić jego rozwój gospodarczy.
Proponowany III wariant BDI zdaniem sołtysów
przebiega przez tereny atrakcyjne dla rozwoju tury-
styki, pomimo że w planie zagospodarowania prze-
strzennego zostały wyznaczone tereny przewidziane
pod inwestycję drogową. Stąd też sołtysi wyrażający
opinie mieszkańców opowiadają się za wskazaniem
wariantu II, który omija ich miejscowości i kieruje
trasę na tereny wsi Izdebnik, gdzie niewielkie zalud-
nienie oraz obszary w całości niezamieszkałe będą
dobrą alternatywą dla planowanej trasy. Pozwoli to
nie tylko na uniknięcie konieczności wykupu zabu-
dowanych terenów, lecz także oszczędzi mieszkań-
com tych sołectw dodatkowych trudności, jakie
stwarza bliskość ruchliwej trasy Beskidzkiej Drogi
Integracyjnej.
Z związku z powyższym zwracamy się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy kierowany przez Pana resort planuje włą-
czyć się w sprawę planowania i racjonalizacji prze-
biegu Beskidzkiej Drogi Integracyjnej?
2. Czy mieszkańcy sołectw nieakceptujących
przebiegu III wariantu przebiegu Beskidzkiej Drogi
33
Integracyjnej mogą liczyć na szczegółową analizę
tego problemu sporządzoną przez kierowany przez
Pana resort?
Z poważaniem
Posłowie Beata Szydło
i Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5834)
do ministra zdrowia
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zwiększenia środków finansowych
przeznaczonych na realizację rozszerzonego
kalendarza szczepień w 2009 r.
Pani Minister! W okresie ostatnich miesięcy po-
jawiły się plany włączenia szczepień przeciwko ospie
wietrznej i pneumokokom do projektowanego koszy-
ka świadczeń gwarantowanych. Został również zło-
żony wniosek o wprowadzenie powyższych zmian do
powszechnego kalendarza szczepień ochronnych. W
chwili obecnej natomiast kluczowym zagadnieniem
jest zapewnienie finansowania tych zmian. O słusz-
ności sprawy przekonują eksperci WHO, twierdząc,
iż szczepienia są najefektywniejszą ekonomicznie
formą inwestowania w ochronę zdrowia. Koniecz-
ność zapewnienia bezpieczeństwa i pełnej ochrony
dla dzieci powinna wpłynąć na uruchomienie po-
trzebnych rezerw i spowodować, że polskie dzieci
uzyskają równe szanse w dostępie do nowoczesnej
profilaktyki szczepionkowej już w przyszłym roku.
W związku z powyższym zwracam się do pani
minister o odpowiedź na pytanie, czy możliwa jest
zmiana dotychczasowego systemu finansowania
szczepień ochronnych? Czy możliwe jest zaangażo-
wanie budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia w
finansowanie szczepionek?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5835)
do ministra gospodarki
w sprawie działań, jakie zamierza podjąć
rząd, aby zapobiec negatywnym skutkom
wejścia w życie propozycji pakietu
klimatyczno-energetycznego
Zahamowanie coraz szybciej postępujących
zmian klimatu jednoznacznie wymaga podjęcia co-
34
raz bardziej radykalnych działań zwłaszcza w od-
niesieniu do przemysłu ciężkiego i energetyki. Jed-
nym z narzędzi, które mają doprowadzić do redukcji
emisji CO2 w Europie, jest propozycja Komisji Euro-
pejskiej aukcyjnego systemu rozdziału uprawnień
do emisji CO2 wprowadzanego za 4 lata. To rozwią-
zanie ma na celu znaczną redukcję CO2, a w konse-
kwencji bardziej skuteczną walkę z globalnym ocie-
pleniem.
Istnieją uzasadnione obawy, potwierdzone opi-
niami wyrażanymi przez przedstawicieli rządu oraz
spółek energetycznych, że na skutek tych decyzji
dojdzie do nawet 100-procentowego wzrostu cen
energii. Tymczasem według niezależnych raportów
i opracowań wykonanych przez niezależnych spe-
cjalistów w tej dziedzinie ceny energii ze względu
na 100-procentowy rozdział aukcyjny wzrosną naj-
wyżej o 28%, co i tak jest wiadomością szokującą,
biorąc pod uwagę ciągle następujące wzrosty cen.
Wg autorów raportu ten wzrost cen będzie w całości
zrekompensowany z dodatkowych zysków, jakie
będą wpływać do budżetu ze sprzedaży uprawnień
na aukcjach. W swoich analizach idą nawet dalej,
twierdząc, że w sytuacji, kiedy pozwolenia są dys-
trybuowane za darmo, tak jak to miało miejsce w
latach 2005–2007 i nadal ma miejsce w przypadku
większości pozwoleń w okresie 2008–2012, bezpłat-
ny rozdział uprawnień do emisji CO2 owocuje nad-
miernymi i nieuzasadnionymi zyskami producen-
tów energii.
Panie Premierze, proszę odnieść się do wyników
tych opracowań, biorąc pod uwagę fakt, że jesteśmy
w czasie poważnej niepewności na rynku finanso-
wym i w gospodarce. W sytuacji, kiedy polityka UE
w sprawie klimatu i energii powinna godzić cele śro-
dowiskowe z potrzebami zrównoważonego wzrostu
gospodarczego, a w naszym przypadku również
tego, że Polska jest krajem z gospodarką w 94%
opartą na węglu.
Szanowny Panie Premierze!
1. Rynek energii elektrycznej został w Polsce
uwolniony w 2007 r. Czy potwierdza się fakt przeno-
szenia kosztów emisji dwutlenku węgla na konsu-
mentów, mimo że producenci energii otrzymują po-
zwolenia za darmo?
2. W jaki sposób zapobiec w przypadku odgórne-
go rozdziału uprawnień uniknięciu wykorzystywa-
nia ewentualnych luk prawnych, zawiłości admini-
stracyjnych i potencjalnych błędów przy takim roz-
dziale? W jaki sposób przy darmowym podziale po-
zwoleń na emisję zachęcić przedsiębiorców do inwe-
stycji w redukcję emisji CO2?
3. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiec
negatywnym skutkom wejścia w życie propozycji
unijnego pakietu klimatyczno-energetycznego?
4. Jakie będą skutki ewentualnego zawetowania
pakietu, jeżeli nie zaspokoi on polskich oczekiwań?
5. Czy przesunięcie w czasie porozumienia w
sprawie pakietu daje szansę na przyjęcie korzyst-
nych dla Polski rozwiązań?
6. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiec w
przyszłości negatywnym skutkom dyrektyw doty-
czących wprowadzenia tzw. CCS, czyli obowiązku
wychwytywania i magazynowania dwutlenku wę-
gla, co również może uderzyć w górnictwo, energety-
kę i całą Polską gospodarkę?
Z poważaniem
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5836)
do ministra infrastruktury
w sprawie złego stanu technicznego linii
kolejowych biegnących przez Lubelszczyznę
na przykładzie linii 026 Łuków – Radom
na odcinku Dęblin – Okrzeja, łącznicy
Wieprz – Wisła (580) oraz konieczności
przeprowadzenia pilnej ich modernizacji
Szanowny Pani Ministrze! Stan techniczny to-
rów na wielu odcinkach linii kolejowych biegnących
przez Lubelszczyznę jest katastrofalny. Dla przykła-
du, ostatnia wymiana nawierzchni na linii 026 Łu-
ków – Radom na odcinku Dęblin – Okrzeja od km
33,170 do 54,800 nastąpiła w 1978 r. i była przepro-
wadzona materiałem staroużytecznym. Od tego
czasu nastąpiła znaczna degradacja nawierzchni na
tym odcinku (zużyte szyny i podkłady). Stan tech-
niczny linii na odcinku od stacji Stawy do stacji
Okrzeja wymusił wprowadzenie ograniczeń w biegu
pociągów od 20 do 40 km/h. Na odcinku 22 km obo-
wiązuje aż dziewięć ograniczeń stałych. Położenie
ww. odcinka linii na licznych wzniesieniach i prze-
chodzenie toru w łuki o zmiennych kierunkach po-
woduje znaczne zużycie boczne szyn. Pociągi towa-
rowe przy wprowadzonych ograniczeniach prędko-
ści biegu pociągów nie mogą często pokonać wznie-
sień, co powoduje zakłócenia w prowadzeniu ruchu.
Linia 026 jest linią pierwszorzędną, stanowi je-
dyne połączenie kolejowe (po zawieszeniu ruchu na
linii nr 30) miasta wojewódzkiego Lublin z północ-
no-wschodnim rejonem województwa. W przypadku
prowadzonych remontów na innych ważnych liniach
kolejowych, np. linii nr 4 (CMK), linii 07, linii 13,
linii 12 – pociągi kierowane są na linię 026 na odcin-
ku Łuków – Dęblin. Przeprowadzenie naprawy
głównej znacznie usprawni przepustowość linii 026,
pozwoli na odwołanie ograniczeń prędkości i zapew-
ni maksymalne bezpieczeństwo w ruchu pociągów.
Stan techniczny linii po dokonanej naprawie pozwo-
liłby na skrócenie czasu jazdy pociągów szczególnie

w ruchu pasażerskim oraz wprowadzenie nowych
połączeń z Lublina do Siedlec i Białej Podlaskiej. Li-
nia ta jest niezwykle istotna również ze względu na
bliską już perspektywę budowy trasy ekspresowej
S17 oraz obwodnicy Ryk, co wiąże się z konieczno-
ścią przywozu drogą kolejową ogromnych ilości
wszelkiego rodzaju materiałów budowlanych nie-
zbędnych dla realizacji tych inwestycji.
Odrębny problem stanowi stan techniczny łączni-
cy Wieprz – Wisła. Tory nr 1 i 2 ze względu na znacz-
ne zużycie podkładów drewnianych, szyn i złączek są
w bardzo złym stanie technicznym. Ostatnia ich wy-
miana nastąpiła w 1978 r. Z uwagi na zły stan tech-
niczny obowiązuje ograniczenie prędkości pociągów
do 20 km/h. Duże natężenie ruchu pociągów towaro-
wych o tonażu ponad 2000 ton przyspiesza degrada-
cję nawierzchni, której nie zapobiegną doraźne wy-
miany pojedynczych podkładów i wymiana kilkume-
trowych odcinków zużytych szyn. Po łącznicy Wieprz
– Wisła przewożone są wagony z towarami niebez-
piecznymi, towarami wysokiego ryzyka.
Biorąc pod uwagę to, że łącznica położona jest
bezpośrednio przy rzekach Wisła i Wieprz, a tory po-
łożone są na wysokim nasypie (5–10 m), w przypad-
ku nieszczęśliwych wypadków może dojść do skaże-
nia wód tych rzek. Mając na uwadze to, że jest to
ważne i jedyne bezpośrednie połączenie drogą kole-
jową Lublina z południowo-zachodnią częścią Polski
oraz duże natężenie ruchu towarowego i pasażer-
skiego, kompleksowa modernizacja łącznicy jest w
pełni uzasadniona. Przeprowadzenie naprawy głów-
nej znacznie usprawni przepustowość linii 007 i 026
po odwołaniu ograniczeniu prędkości biegu pocią-
gów i zapewni maksymalne bezpieczeństwo w ruchu
pociągów. Dodatkowym argumentem jest fakt, że
połączenie kolejowe Lublina z południowo-zachod-
nią częścią Polski z ewentualnym pominięciem łącz-
nicy 580 przez stację Dęblin wymaga zmiany kie-
runku jazdy pociągów i wydłużenia czasu jazdy o 40
do 50 minut.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na pytania:
1. Czy biorąc pod uwagę przytoczone argumenty
Pan Minister podejmie decyzję o przeprowadzeniu
naprawy głównej linii kolejowej 026 Łuków – Radom
na odcinku Dęblin – Okrzeja od km 33,170 do 54,800
oraz łącznicy Wieprz – Wisła, aby zapewnić bezpie-
czeństwo w ruchu pasażerskim i towarowym, a w
przypadku łącznicy zapobiec potencjalnemu zagro-
żeniu ekologicznemu o ogromnej, trudnej do przewi-
dzenia skali?
2. Jakie środki finansowe zamierza przeznaczyć
PKP PLK na realizację powyższych inwestycji w
tym oraz przyszłym roku?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
35
Interpelacja
(nr 5837)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie projektowanej zmiany podległości
organizacyjnej wojewódzkich ośrodków
doradztwa rolniczego
Szanowny Panie Premierze! Dla wszystkich
oczywisty był fakt, że projekt tzw. ustawy kompe-
tencyjnej, czyli ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie, wy-
woła wiele obaw i protestów. Wiele z nich dotyczy
przede wszystkim przyszłości pracowników urzę-
dów i jednostek, które zgodnie z projektowaną regu-
lacją mają być zlikwidowane w ogóle lub wchłonięte
przez jednostki samorządu terytorialnego. Na tym
tle protesty związków zawodowych działających w
wojewódzkich ośrodkach doradztwa rolniczego, kie-
rowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi, ale tak-
że do Pana Premiera, mają nieco inny, znacznie
szerszy wymiar. Oto bowiem nie chodzi w nich wy-
łącznie o uzasadnione obawy zmniejszenia zakresu
finansowania jednostek po przejęciu nadzoru nad
ich działaniem przez marszałków województw. W
protestach podkreśla się z taką samą mocą proble-
my, jakie nastąpią po wejściu w życie projektowa-
nych zmian w zakresie prowadzenia wspólnej dla
całego obszaru naszego kraju polityki rolnej.
Jako członkowie sejmowej Komisji Rolnictwa i
Rozwoju Wsi, doskonale znający zakres działania
ośrodków doradztwa rolniczego, przychylamy się w
pełni do opinii wyrażanej przez związkowców, że
podporządkowanie doradztwa rolniczego samorzą-
dom województwa może spowodować, że w krótkim
czasie powstanie w Polsce 16 różnych polityk rol-
nych, przez co rola państwowego doradztwa zosta-
nie zmarginalizowana. Brak koordynacji doradztwa
w skali całego kraju, brak wspólnej dla całej Polski
polityki doradczej jest szczególnie niebezpieczny
dziś, kiedy na szeroką skalę wprowadzany jest Pro-
gram Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013. Przed polskim rolnictwem jest także kolejne
wielkie wyzwanie – przystosowanie się do koniecz-
ności realizacji trudnych do wprowadzenia zasad
wzajemnej zgodności, tzw. cross compliance. Zarów-
no PROW, jak i cross compliance powodują, że rolni-
cy w całej Polsce są niemal uzależnieni od doradz-
twa, bowiem w gąszczu przepisów i zasad unijnych
nie są w stanie poradzić sobie samodzielnie. Alter-
natywą nie jest dla nich także doradztwo prywatne,
które po pierwsze jest stosunkowo słabo rozwinięte
w Polsce, a po drugie kosztowne i przez to znacznie
zwiększające koszty produkcji rolnej. Większości
rolników nie stać na płatne doradztwo i nic nie
wskazuje na to, żeby sytuacja ta uległa zmianie na
lepsze w najbliższej przyszłości.
36
Nie bez znaczenia pozostaje także inny argu-
ment, mianowicie koordynacja doradztwa w skali
całego kraju, możliwa dzięki podleganiu ośrodków
doradztwa wojewodom, daje szanse na bardzo duże
wykorzystanie środków unijnych. Swego rodzaju
rozparcelowanie doradztwa i jego marginalizacja ta-
kie szanse w zasadzie pogrzebie.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy
Pana Premiera o udzielenie odpowiedzi na następu-
jące pytania:
1. Jakie konkretnie argumenty przemawiają za
przekazaniem jednostek doradztwa rolniczego sa-
morządom?
2. Czy mógłby Pan Premier rozważyć jeszcze raz
możliwość zmiany projektu, tak by jednostki do-
radztwa rolniczego, ważne z punktu widzenia poli-
tyki rolnej, w tym wspólnej polityki rolnej UE, w
dalszym ciągu podlegały wojewodom?
3. W jaki sposób zmieni się budżet jednostek do-
radztwa rolniczego po przejściu pod zwierzchnictwo
samorządów wojewódzkich?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5838)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie sytuacji prawnej ławników
po zmianie ustawy Kodeks postępowania
karnego i związanej z tym luki prawnej
Stan faktyczny:
W związku ze zmianą art. 28 §1 Kodeksu postę-
powania karnego i wyłączeniem ze składu sędziow-
skiego czynnika społecznego, jakim jest udział ław-
ników, status prawny ławników, którzy w chwili
wejścia w życie rzeczonych zmian sprawowali swój
mandat na podstawie powołania ich przez rady
gmin, jest nieuregulowany, gdyż w większości wy-
padków postępowanie z zakresu prawa karnego do-
tyczy właśnie przywołanego przepisu. Po zmianie
art. 28 §1 K.p.k. osoby będące ławnikami w wydzia-
łach karnych sądów nie mogą już uczestniczyć w
ogromnej większości postępowań, jednak mimo to
ich mandat nie wygasł ani nie została ograniczona
ich liczba. W związku z tym dochodzi do kuriozalnej
sytuacji, w której osoba będąca ławnikiem nie może
wykonywać swoich obowiązków, które zostały na
nią nałożone w chwili wyboru przez radę gminy,
gdyż może się okazać, iż postępowań, w których
obecność ławników jest wymagana, jest w danym
okręgu sądowym mniej niż ławników.
Pytania:
1. Zwracamy się do Pana z prośbą o wyjaśnienie,
w jaki sposób planowane jest uporządkowanie po-
wyższego stanu prawnego, tak aby nie dochodziło do
tak absurdalnych sytuacji.
2. Prosimy o informację, czy wygaśnięcie manda-
tu ławnika może nastąpić poprzez uchwałę rady
gminy, czy konieczny jest jednak akt prawny rangi
ustawowej.
3. Jeżeli konieczny jest akt rangi ustawowej,
zwracamy się z pytaniem, czy przygotowywana jest
nowelizacja, która uporządkowałaby powyższy stan
rzecz.
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 1 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5839)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
pakietu energetyczno-klimatycznego
oraz planowanej na grudzień konferencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian
klimatu
Szanowny Panie Premierze! Emocje związane z
rozwiniętym do nieoczekiwanych rozmiarów spo-
rem kompetencyjnym pomiędzy Panem Premierem
i prezydentem RP na plan dalszy zepchnęły zarów-
no samą dyskusję i wynikające z niej problemy zwią-
zane z pakietem energetyczno-klimatycznym, jak i
planowane na grudzień w Poznaniu największe bo-
daj w historii naszego kraju przedsięwzięcie organi-
zacyjne, jakim jest konferencja klimatyczna. Ze
strony specjalistów klimatologów, ale i ekonomistów
pada ostatnio wiele zarzutów pod adresem polityki
rządu w tym zakresie. Zarzuty dotyczą w szczegól-
ności dość defensywnej postawy rządu w zakresie
pakietu energetyczno-klimatycznego, jak i dość ma-
łej aktywności Pana Premiera, jeśli chodzi o organi-
zację poznańskiej konferencji.
Jak wskazują eksperci, w Polsce nie dostrzega się
faktu, że istotnie wysokie wymagania i zobowiąza-
nia wynikające z proponowanego pakietu nie są wy-
łącznie zachcianką Unii Europejskiej, ale jest to
efekt ogromnego zagrożenia dla kuli ziemskiej i
ludzkości w ogóle. W tym kontekście brak drastycz-
nego ograniczenia emisji dwutlenku węgla i po-
wstrzymania coraz większych zmian klimatycznych

doprowadzi do ogromnych problemów gospodar-
czych i społecznych. Upadnie wiele sektorów gospo-
darki. Jak wskazuje m.in. dr inż. Zbigniew Kara-
czun z SGGW, problemy te dotkną zarówno rolnic-
two, które w znaczącej mierze uzależnione jest od
warunków klimatycznych, jak i turystykę czy też
sektor ubezpieczeń. Dlatego też, mając na uwadze
fakt, że Polska – pomimo swych oczywistych proble-
mów finansowych i znacznie słabszej kondycji eko-
nomicznej w stosunku do wielu innych krajów UE –
jest jednak członkiem tej zdecydowanie bogatszej
grupy krajów świata, należy poważnie zastanowić
się nad koniecznością przyjęcia dużych zobowiązań
wynikających z unijnego pakietu energetyczno-kli-
matycznego.
Jest rzeczą bezsporną, że przyjęcie przez nasz
kraj bardzo dużych zobowiązań wynikających z
tego pakietu będzie bardzo trudne do udźwignię-
cia. Szczególnie bolesny może okazać się wzrost cen
energii elektrycznej związany z faktem, że przed-
siębiorstwa energetyczne będą zmuszone do kupo-
wania pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych do
atmosfery. Może to doprowadzić – w najgorszym
przypadku – do blisko dwukrotnego zwiększenia
cen energii elektrycznej. W tym kontekście zrozu-
miałe stają się obawy Pana Premiera i kierowanej
przez Pana Rady Ministrów. Taki obrót sprawy nie
tylko doprowadzi do ogromnego wzrostu kosztów
produkcji w wielu sektorach gospodarki, ale także
realnie zagrozi bytowi najuboższych naszych oby-
wateli, których procentowo nadal jest bardzo wie-
lu. Należy jednak przychylić się do opinii eksper-
tów, którzy twierdzą, że nie może to być argument
za odrzuceniem pakietu energetyczno-klimatycz-
nego. Jest to raczej argument za zintensyfikowa-
niem prac zmierzających w kierunku szybkiego
wypracowania spójnej i perspektywicznej polityki
energetycznej w naszym kraju, a w tym zakresie
rząd kierowany przez Pana Premiera zdaje się wy-
kazywać dość dużą bierność.
Owa spójna i perspektywiczna polityka energe-
tyczna powinna dążyć nie tylko do zmniejszenia fak-
tycznego zużycia energii elektrycznej – np. dająca
bardzo duże oszczędności jak najszybsza zamiana
żarówek zwykłych na energooszczędne (operację po-
legającą na rozdaniu obywatelom ok. 40 mln żaró-
wek energooszczędnych planuje rząd Hiszpanii) –
ale również do stworzenia osłon ekonomicznych dla
tych spośród naszych obywateli, dla których dra-
styczny wzrost kosztów energii elektrycznej mógłby
okazać się nie do udźwignięcia. To tylko ogólne po-
mysły, a nawet bardziej kierunki myślenia, wskaza-
ne w niniejszej interpelacji dla pokazania właściwe-
go w mojej opinii kierunku działania Rady Mini-
strów. Jeszcze raz bowiem należy powtórzyć, że brak
drastycznych zmian w globalnej polityce energetycz-
nej może w dość krótkiej perspektywie doprowadzić
do prawdziwego nieszczęścia, może spowodować, że
wskutek zwiększenia średnio o 5 stopni temperatu-
ry powietrza na ziemi za 100 lat nasza planeta może
37
nie nadawać się do zamieszkania przez ludzkość – to
dość apokaliptyczna wizja, ale według niektórych
naukowców niestety realna.
Problemem zmian klimatycznych i konieczności
szybkiego ich ograniczenia zajmować się będą w
grudniu delegacje 193 państw, które zapowiedziały
swe przybycie do Poznania na największą w histo-
rii naszego państwa konferencję. Jest to znakomita
okazja do tego, by pokazać światu nasze jedno-
znaczne stanowisko w sprawie konieczności zmian
w zakresie emisji dwutlenku węgla i ograniczenia
przez to zagrażających światu zmian klimatycz-
nych. Jest to też znakomita okazja do pokazania
światu uroków naszego kraju i naszej sprawności
organizacyjnej. W tym kontekście martwią donie-
sienia o problemach związanych z organizacją tego
wielkiego przedsięwzięcia. Martwi w szczególności
brak właściwego zaangażowania Pana Premiera w
organizację tego szczytu. Mówi się, że całość orga-
nizacji spadła wyłącznie na barki ministra środo-
wiska, który może nie podołać samodzielnie temu
ogromnemu zadaniu.
Z uwagi na powyższe uprzejmie proszę Pana
Premiera o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Jakie konkretne stanowisko zajmuje kierowa-
ny przez Pana Premiera rząd w sprawie pakietu
energetyczno-klimatycznego, w szczególności gdzie
leży granica, której przekroczenie może spowodo-
wać zawetowanie przez Polskę całego pakietu?
2. Czy Rada Ministrów czyni starania w kierun-
ku wypracowania spójnego i perspektywicznego
programu energetycznego, zakładającego przyjmo-
wanie coraz to bardziej rygorystycznych zobowią-
zań dotyczących emisji dwutlenku węgla?
3. Na jakim etapie znajdują się przygotowania do
grudniowej konferencji klimatycznej w Poznaniu i z
jakimi największymi problemami organizacyjnymi
borykają się minister środowiska i Pan Premier jako
organizator konferencji?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5840)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie pracowników delegatur urzędów
wojewódzkich
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie
zwrócili się do mnie przedstawiciele pracowników
delegatur urzędów wojewódzkich zaniepokojeni pla-
nami likwidacji do dnia 31 grudnia 2009 r. powyż-
38
szych jednostek, a w konsekwencji wygaśnięcia sto-
sunku pracy osób w nich zatrudnionych.
Zakładane zmiany znajdują się w projekcie usta-
wy o wojewodzie i administracji rządowej w woje-
wództwie. Ww. projekt legislacyjny budzi szereg
wątpliwości i zastrzeżeń zgłaszanych zarówno przez
zainteresowanych pracowników, jak i przez miesz-
kańców regionów kraju korzystających z pracy dele-
gatur urzędów wojewódzkich.
Wszyscy oni podnoszą przede wszystkim to, iż
przedmiotowa nowelizacja umożliwiająca likwidację
delegatur nie ma merytorycznych podstaw, w szcze-
gólności organizacyjnych i finansowych. Podkreśla-
ją, że kontrolę i nadzór znacznie łatwiej i efektyw-
niej wykonuje się, gdy jednostki kontrolowane i kon-
trolujące znajdują się od siebie w niewielkiej odległo-
ści. Po ewentualnej likwidacji delegatur urzędów
wojewódzkich odległość z urzędu do kontrolowanych
jednostek, a także obywatela jako petenta znacznie
się zwiększy. Rodzi to duże prawdopodobieństwo, że
zadania z zakresu kontroli i nadzoru w ogóle nie
będą wykonywane lub będą wykonywane pobieżnie.
Pracownicy delegatur wskazują również na
aspekt ekonomiczny proponowanej likwidacji. Skut-
kiem zapisu z art. 73 projektu ustawy będzie wypła-
cenie odpraw dla zwalnianych osób. Z kolei ewentu-
alne przyjęcie nowych warunków pracy przez pra-
cowników delegatur oznaczałoby wielogodzinny co-
dzienny dojazd lub wynajęcie mieszkania w mia-
stach wojewódzkich, co wiąże się z ponoszeniem ko-
lejnych kosztów.
Podkreślić przy tym należy, iż zadania realizo-
wane aktualnie w delegaturach urzędów wojewódz-
kich nie znikną, lecz zostaną przeniesione do stolic
województwa. Wiązać się z tym będzie poniesienie
przez budżet UW znacznie wyższych kosztów fi-
nansowych ze względu na warunki płacowe
uwzględniające lokalny rynek pracy oraz koszty
ewentualnego wynajmu, budowy nowych budyn-
ków administracyjnych.
Zadania kontrolno-nadzorcze wojewody wyma-
gają bezpośredniego kontaktu obywatela lub peten-
ta instytucjonalnego z urzędem wojewódzkim. Woje-
woda pozostanie w określonych zagadnieniach orga-
nem odwoławczym w postępowaniu administracyj-
nym, co oznacza, że osoby będące stroną postępowa-
nia mają prawo do zapoznania się z aktami sprawy.
W projektowanym rozwiązaniu tworzy się sytuację,
w wyniku której duża odległość dzieląca obywatela
od urzędu może w praktyce pozbawić go tego prawa,
a w najlepszym przypadku utrudni mu dostęp do
urzędu. Zapoznanie się z aktami sprawy lub złoże-
nie oświadczenia (wyjaśnienia) przed organem od-
woławczym znacznie oddalonym, często kilkaset ki-
lometrów, będzie bardzo kosztowne, szczególnie dla
osób ubogich.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo przewidziało wszystkie skut-
ki finansowe i społeczne proponowanych zmian?
2. Czy pracownicy likwidowanych delegatur będą
mieli zapewnione miejsca pracy w innych jednost-
kach administracji?
3. W jaki sposób zostanie zapewniony dostęp
obywateli do organów wojewódzkiej administracji
rządowej?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5841)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmiany zasad wynagradzania
prokuratorów oraz zmian organizacyjnych
w prokuraturze
Szanowny Panie Ministrze! Wypełniając mandat
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, coraz czę-
ściej spotykam się z głosami przedstawicieli środo-
wiska prokuratorskiego, którzy zgłaszają uwagi do-
tyczące zapowiadanych przez rząd podwyżek wyna-
grodzeń dla prokuratorów oraz potrzeby komplekso-
wych zmian strukturalnych ich instytucji.
Zgodnie z zapowiedziami Ministerstwa Sprawie-
dliwości od stycznia 2009 r. wynagrodzenia sędziów
i prokuratorów mają wzrosnąć o ponad 1 tys. zł, a od
2010 r. zarobki sędziów i prokuratorów mają być po-
wiązane z wynagrodzeniem za pracę w gospodarce
narodowej. Należy docenić postulowanie zmiany w
zakresie zwiększenia wynagrodzenia ww. grupy za-
wodowej, jednakże uzasadnione zaniepokojenie śro-
dowiska prokuratorów budzi fakt nieustannego szu-
mu medialnego wokół tej kwestii, w sytuacji gdy
brakuje konkretnych działań w celu realizacji ww.
zapowiedzi ministerstwa.
Należy podkreślić, że waga pełnionej przez pro-
kuratorów funkcji, olbrzymi zakres odpowiedzial-
ności przy prowadzeniu spraw istotnych nie tylko
dla obywateli, ale także dla państwa polskiego oraz
rosnący stopień ich skomplikowania wymagający
stałego pogłębiania wiedzy aż nadto uzasadniają
konieczność ukształtowania wynagrodzenia pro-
kuratorów na poziomie gwarantującym ich pozo-
stanie w zawodzie.
Przewidywany wzrost wynagrodzeń według za-
interesowanych niestety nie rekompensuje ich real-
nego spadku w ostatnim okresie. Zdaniem prokura-
torów planowane podwyżki uposażeń stanowią jedy-
nie minimum, które powinien zapewnić polski rząd.
W tym miejscu należy podnieść fakt, iż obecny stan
wynagrodzeń polskich prokuratorów czyni z nich
jedną z najniżej uposażonych grup prokuratorskich
w Unii Europejskiej. Nie powinno więc nikogo dzi-

wić to, iż taka sytuacja w konsekwencji powoduje
odpływ doświadczonej kadry prokuratorskiej do in-
nych zawodów.
Prokuratorzy protestują ponadto przeciw zróżni-
cowaniu zarobków prokuratorów i sędziów. Według
środowiska prokuratorskiego za ujednoliceniem za-
robków powyższych grup zawodowych przemawiają
m.in. zalecenia Rady Europy z 6 października 2000 r.,
zgodnie z którymi status prokuratorów i wysokość
ich wynagrodzenia musi uwzględniać potrzebę za-
chowania równowagi pomiędzy członkami władzy
sądowniczej a służbą prokuratorską.
Liczne środowiska prokuratorskie, w tym stowa-
rzyszenia prokuratorów, wskazują także na bardzo
poważne konsekwencje prawne i ustrojowe planowa-
nych zmian w strukturze prokuratury, które ich
zdaniem mogą doprowadzić do nadmiernego jej pod-
porządkowania prezesowi Rady Ministrów. Takie
działanie w konsekwencji zaszkodzi autorytetowi
prokuratury jako organu niezależnego. Podnoszone
są przy tym zarzuty całkowitego bagatelizowania
opinii zaproszonych w charakterze konsultantów do
prac nad przygotowującymi zmiany aktami prawny-
mi przedstawicieli organizacji i stowarzyszeń pro-
kuratorskich. Pojawiają się, co jest szczególnie nie-
pokojące, głosy o szykanach w stosunku do „niewy-
godnych” śledczych.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje ministerstwo, ma-
jąc na celu zapewnienie realizacji zapowiadanych
podwyżek wynagrodzeń?
2. Czy przygotowywana nowelizacja prawa za-
kłada rozdzielenie zasad wynagrodzenia sędziów i
prokuratorów?
3. Czy ministerstwo przewiduje zwiększenie licz-
by etatów osobowych w jednostkach prokuratury w
sytuacji uciążliwych braków kadrowych oraz rozle-
głego wymiaru zadań spoczywających na prokura-
torach? Ponadto czy mogą oni liczyć na otrzymanie
wynagrodzenia za przepracowane nadgodziny?
4. Czy planowania jest likwidacja prokuratur
apelacyjnych? A jeżeli tak, to czy zostanie zachowa-
na zasada ekwiwalentności zorganizowania władzy
sądowniczej i służby prokuratorskiej, zawarta w pkt
5d Zaleceń Rady Europy z 6 października 2000 r.
oraz prawidłowy nadzór nad działalnością prokura-
tur niższego szczebla? Czy zostały uwzględnione w
tej kwestii uwagi środowiska prokuratorskiego?
5. Czy przewidywane jest rozdzielenie funkcji
ministra sprawiedliwości i prokuratora general-
nego?
6. W jaki sposób zostanie zapewniony apoli-
tyczny charakter nadzoru nad działalnością pro-
kuratury?
7. W jakim zakresie w toku prac legislacyjnych są
uwzględniane postulaty przedstawicieli organizacji i
stowarzyszeń prokuratorskich?
8. Czym podyktowane jest zakrojone na szeroką
skalę usuwanie ze stanowisk szefów prokuratur
39
okręgowych i apelacyjnych przed zakończeniem
okresu sprawowania przez nich funkcji?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Zawiślak
i Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5842)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci
Szanowna Pani Minister! Zwrócili się do mnie
rodzice dzieci niepełnosprawnych z prośbą o pomoc
w rozwiązaniu problemu ich sytuacji materialno-
-prawnej. Ze względu na stan zdrowia dzieci są oni
zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. W myśl
aktualnych przepisów rodzic rezygnujący z pracy
zawodowej na rzecz opieki nad chorym dzieckiem,
legitymującym się stosownym orzeczeniem, może
ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne. Obecnie
jest to kwota 420 zł. Ponadto na podstawie ustawy o
świadczeniach rodzinnych dziecku niepełnospraw-
nemu przyznawany jest zasiłek pielęgnacyjny w wy-
sokości 153 zł. Świadczenia te, biorąc pod uwagę ko-
nieczność stałej i pełnej opieki nad niepełnospraw-
nym, są z pewnością niewystarczające. Jednocześnie
zwrócili uwagę na niedoskonałe w ich ocenie uregu-
lowania emerytalno-rentowe dotyczące tej grupy
osób. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego,
z uwagi na progi dochodowe, otrzymuje świadczenie
pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek
na rzecz przyszłej emerytury. Podobnie krzywdzący
jest przepis stanowiący, że składki te mogą być od-
prowadzane przez 20 lat, co w sytuacji rodzica nie-
mającego szansy na zatrudnienie oznacza w efekcie
otrzymanie emerytury na poziomie poniżej mini-
mum socjalnego. Wątpliwości budzi również brak
możliwości dziedziczenia prawa do świadczenia eme-
rytalnego po zmarłym współmałżonku, jedynym ży-
wicielu rodziny. W ocenie wnioskodawców skutecz-
nym rozwiązaniem części problemów byłoby uczy-
nienie rodzica osobistym asystentem-pielęgniarzem
niepełnosprawnego dziecka.
W związku z poruszonymi problemami proszę o
odpowiedź na pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć Pani Minister
w celu poprawy sytuacji finansowej tej grupy osób?
2. Czy planowane są działania mające na celu
rozwiązanie problemu ich sytuacji emerytalnej?
3. Jakie są możliwości wdrożenia rozwiązania
polegającego na ustanowieniu rodzica dziecka nie-
40
pełnosprawnego, na którego rzecz musiał on zrezy-
gnować z pracy, osobistym asystentem-pielęgnia-
rzem dziecka?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5843)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie umieszczenia danych o grupie
krwi w dowodach osobistych
Stale zwiększająca się liczba wypadków i urazów
zarówno w pracy, jak i w życiu codziennym, rosnąca
liczba wypadków komunikacyjnych, częstsze, nagłe
pobyty w szpitalu spowodowały, że powstała potrze-
ba wyposażenia każdego z nas w stosowny doku-
ment określający naszą grupę krwi. Jeszcze parę lat
temu w książeczkowej wersji dowodu osobistego
można było wbić pieczątkę z informacją o grupie
krwi. W wydawanych dziś plastikowych dowodach
nie ma na nią miejsca. Bardzo często o przeżyciu de-
cydują cenne minuty, a posiadanie dokumentu z
oznakowaną grupą krwi umożliwi natychmiastowe
jej podanie. Na przeprowadzenie badania grupy
krwi potrzebne jest około pół godziny – to w chwili,
gdy liczą się sekundy, może kogoś kosztować życie.
W związku z powyższym chciałbym zapytać
Pana Ministra: Czy w najbliższym czasie planuje
Pan Minister prace legislacyjne nad umieszczeniem
danych o grupie krwi w dowodach osobistych?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5844)
do ministra zdrowia
w sprawie dostępności leczenia przewlekłego
zapalenia wątroby typu C
„Niemy zabójca” i „podstępna” choroba spowodo-
wana wirusem HCV często nie jest wykrywana, tak
że wielu pacjentów pozostaje niezdiagnozowanych,
podczas gdy pacjenci zdiagnozowani niejednokrot-
nie padają ofiarą stygmatyzacji.
Terapie przeciwwirusowe to ogromny koszt – zwy-
kłych podatników nie stać na nie. Limitowanie refun-
dacji leczenia przeciwwirusowego jest według zaka-
żonych sprzeczne z Konstytucją RP, w której nadmie-
nia się, że państwo nasze powinno przede wszystkim
zwalczać choroby epidemiczne (rozdz. II art. 68 pkt
4). Nie dziwi jednak nikogo fakt, że na leczenie cho-
rób zakaźnych pacjenci czekają niejednokrotnie na-
wet 10–13 lat, np. we Wrocławiu. W przypadku HCV
nie ma szczepionki, a jedyną profilaktyką czynną
może być leczenie chorych i zmniejszenie rezerwuaru
wirusa w populacji. Jeżeli chodzi o koszty, to udowod-
nić można ekonomicznie, że brak leczenia generuje
większe wydatki w rezultacie następstw chorobo-
wych dla państwa niż leczenie, jeśli przyjmiemy po
stronie kosztów nieleczenia przeciwwirusowego takie
elementy, jak: przeszczep wątroby, częste hospitaliza-
cje pacjentów z marskością wątroby i ich leczenie ob-
jawowe, szybsze odejście pacjentów z HCV na świad-
czenia rentowo-socjalne. Koszty społeczne to przed-
wczesna śmierć, osierocone dzieci.
Rocznie przeznacza się środki na leczenie ok. 2–3
tys. chorych na hepatitis C, a nowo wykrytych zaka-
żeń jest co roku ok. 9000 lub więcej, bo nie wszystkie
zakażenia są nadal zgłaszane i rejestrowane. W sta-
tystykach obserwujemy, że co 3 zakażony nie miał
kontaktu z sanepidem, co oznacza brak zgłoszenia
do sanepidu faktu wykrycia u niego zakażenia HCV.
Tysiące ludzi albo dostanie szansę na leczenie w naj-
bliższym czasie, albo umrze z powodu braku dostęp-
ności do zarejestrowanych w Polsce leków w wyniku
marskości wątroby i raka pierwotnego tego narzą-
du. W zdecydowanej większości przypadków nie do-
czekają na przeszczep wątroby albo go nie przeżyją i
po prostu umrą. Wiadoma jest także wszystkim
obecna sytuacja w dostępie do przeszczepu wątroby.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister:
1. Czy zdaniem Pani Minister zasadne jest zdję-
cie z laboratoriów obowiązku zgłaszania do sanepi-
du wykrytych zakażeń HCV?
2. Czy w najbliższym czasie nastąpi zwiększenie
środków finansowych na leczenie osób z HCV?
3. Kiedy Ministerstwo Zdrowia zwiększy dostęp-
ność do leczenia przewlekłego zapalenia wątroby
typu C?
4. Kto jest odpowiedzialny za dramatyczną i ka-
rygodną sytuację w dostępie do leczenia we Wrocła-
wiu, woj. dolnośląskim i woj. lubelskim?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5845)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji osób chorych na cukrzycę
W Polsce żyje ponad 2 mln pacjentów ze zdiagno-
zowaną cukrzycą, ale specjaliści oceniają, że drugie

tyle ma cukrzycę nierozpoznaną. Należy podkreślić,
że Polska należy do krajów o najwyższej liczbie osób
zagrożonych cukrzycą typu II. Organizacje na ca-
łym świecie podejmują skuteczne działania mające
na celu zapobiec skutkom grożącej nam epidemii.
Parlament Europejski już dawno skierował do
państw członkowskich specjalne oświadczenie na-
kazujące podjęcie stosownych działań. Ta zagraża-
jąca życiu, nieuleczalna choroba, która pociąga za
sobą nie tylko biologiczne, ale i psychologiczne kon-
sekwencje, nie doczekała się do tej pory w naszym
kraju adekwatnego do skali istniejącego problemu
programu jej leczenia i przeciwdziałania.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister:
1. Jakie stosowne działania zamierza podjąć Mi-
nisterstwo Zdrowia, by zapobiegać skutkom grożą-
cej nam epidemii cukrzycy?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia jest w stanie wdro-
żyć i monitorować ewentualny powszechny system
edukacji diabetologicznej?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5846)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji dotyczącej epidemii HCV
Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C
(HCV) jest najpoważniejszym problemem epidemio-
logicznym. Jest to także wielki problem medyczny i
społeczny. W Polsce prawdopodobnie ok. 700 tys. lu-
dzi jest zakażonych HCV, z czego dotychczas wykry-
to wirusa zaledwie u ok. 50 000. Większość zakażo-
nych HCV nie zdaje sobie sprawy z faktu swojego
zakażenia. Sprzyja temu bezobjawowy i bezżółtacz-
kowy okres trwania przewlekłego zapalenia wątro-
by typu C. Dodatkowo lekarze pierwszego kontaktu
nie mają możliwości wydania bezpłatnego skierowa-
nia na badanie w kierunku wykrycia swoistych
przeciwciał dla wirusa C – anty-HCV. Skierowanie
bezpłatne może wydać jedynie lekarz chorób zakaź-
nych, do którego średni czas oczekiwania wynosi
kilka miesięcy. Po roku 1992, kiedy krwiodawstwo
wprowadziło testy na obecność anty-HCV wśród ho-
norowych dawców krwi, nie poinformowano nigdy
biorców sprzed tego okresu czasu o tym, że powinni
się oni przebadać na obecność anty-HCV. Dla przy-
kładu w USA cofano się w historiach dawców, u któ-
rych wykryto HCV (w 1991 r.), o 10 lat wstecz w hi-
storii ich dawstwa. W Polsce nie powiadomiono na-
wet tych, którzy otrzymali krew tydzień przed wy-
kryciem u danego dawcy krwi HCV, a nawet o jeden
41
dzień. Dziś jest prawdopodobnie za późno, aby imien-
nie powiadomić wszystkich biorców, ale fakt zanie-
chania miał miejsce i potrzeba wysiłku, aby dotrzeć
do tych wszystkich zakażonych. Powyższe jest głów-
nym powodem, dla którego w Polsce nie wykrywa
się HCV. Meldunki Państwowego Zakładu Higieny
mówią o rocznym wykrywaniu ok. 3000 przypad-
ków „objawowych”. Należy przyjąć fakt, że ok. 80%
zakażeń HCV miało i ma miejsce w placówkach
ochrony zdrowia, a pacjenci zakażeni są niczym wię-
cej jak ofiarami braku odpowiedniego reżimu sani-
tarnego, nieodpowiedniej sterylizacji, niewiedzy
personelu medycznego, a także transfuzji krwi przed
1993 r. Pacjenci z HCV to w głównej mierze ofiary
zakażeń szpitalnych, błędów medycznych, których
teraz nie ma komu naprawiać. W roku 2005 powoła-
no ministerialną grupę doradczą, czego wynikiem
jest powstanie projektu Narodowego Programu
Zwalczania HCV. Do dnia dzisiejszego Narodowy
Program Zwalczania HCV Ministerstwa Zdrowia
nie został wprowadzony.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza podjąć
stosowne działania, aby zapobiegać zakażeniom
HCV, a tym samym skuteczniej przeciwdziałać epi-
demii?
2. Kiedy zostaną podjęte działania Narodowego
Programu Zwalczania HCV?
3. Czy istnieje możliwość, by lekarze pierwszego
kontaktu mogli bezpłatnie wydawać skierowania na
badanie w kierunku wykrycia swoistych przeciwciał
dla wirusa C – anty-HCV?
4. Czy Ministerstwo Zdrowia pracuje nad po-
wstaniem systemu edukacji w kierunku HCV?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5847)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie potrzeby złagodzenia przepisów
ustawy o cudzoziemcach, ustawy o Karcie
Polaka oraz innych przepisów w celu
usunięcia nadmiernego zbiurokratyzowania
postępowania o legalizację pobytu
i osiedlenia w Polsce osób posiadających
Kartę Polaka
Panie Ministrze! Na moje ręce wpłynął cytowa-
ny niżej opis sytuacji prawnej opatrzony postulatem
dotyczącym działania w celu usunięcia uciążliwości
biurokratycznych:
42
„Osoba ubiegająca się w Polsce o legalizację po-
bytu i osiedlenie w Polsce, posiadająca Kartę Pola-
ka, według obowiązujących obecnie przepisów musi
po raz drugi udowadniać swoje polskie pochodzenie
i przedstawiać urzędowi wojewódzkiemu (np. Mazo-
wieckiemu Urzędowi Wojewódzkiemu, ul. Długa 5)
ponownie dokumenty oraz będzie przez nich egza-
minowana z polskości. Taką samą procedurę prze-
chodziła wcześniej, aby moc uzyskać tę kartę, przed
konsulem RP w kraju swojego zamieszkania. Wyda-
je się to upokarzające i niepotrzebne. Konsul i woje-
woda mogą po złożeniu wniosku o osiedlenie się po-
między sobą przesyłać dokumenty (potwierdzające
polskie pochodzenie) bez udziału tej osoby. Pozosta-
łe dokumenty niezbędne do wydania wniosku o osie-
dlenie się pozostawałyby tak, jak dotychczas.”
W niniejszej interpelacji zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jak Pan Minister ocenia opis stanu faktycz-
nego i postulat w sprawie złagodzenia przepisów
ustawy o cudzoziemcach, ustawy Karty Polaka
oraz innych przepisów w celu usunięcia nadmier-
nego zbiurokratyzowania postępowania o legaliza-
cję pobytu i osiedlenia w Polsce osób posiadających
Kartę Polaka?
2. Czy Pan Minister zainicjuje postulowane zmia-
ny w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5848)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ratyfikacji Umowy
o zabezpieczeniu społecznym między
Rzecząpospolitą Polską a Stanami
Zjednoczonymi Ameryki, a także Umowy
o zabezpieczeniu społecznym między
Rzecząpospolitą Polską a Kanadą
podpisanych w Warszawie w dniu
2 kwietnia 2008 r.
Szanowny Panie Ministrze! Z satysfakcją odno-
towuję, że rząd i Sejm Rzeczypospolitej Polskiej VI
kadencji sprawnie uporał się z problemami dwu-
stronnymi między Rzecząpospolitą Polską a Stana-
mi Zjednoczonymi Ameryki i Kanadą, podpisując w
dniu 2 kwietnia 2008 r. z tymi krajami umowy o
zabezpieczeniu społecznym, a Sejm RP w drodze
ustawy uchwalonej 25 lipca 2008 r. upoważnił pre-
zydenta Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji
tych umów.
Po opublikowaniu uchwalonych ustaw w Dzien-
niku Ustaw: nr 157, poz. 978 – umowa z USA i nr
163, poz. 1013 – umowa z Kanadą postępowanie na
forum rządu RP i parlamentu zostało zakończone.
Mimo to umowy jeszcze nie weszły w życie.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Kto określa termin i jak długo mamy oczeki-
wać na ratyfikację przez prezydenta Rzeczypospoli-
tej wyżej wymienionych umów?
2. Czy ratyfikacja umów musi odbyć się jednocze-
śnie? Czy mogą być ratyfikowane w drodze odręb-
nych aktów podpisanych przez konstytucyjnie upo-
ważnione osoby tych państw?
3. Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych ma
wpływ na termin ratyfikacji wyżej wymienionych
umów i może przyśpieszyć proces ratyfikacyjny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5849)
do ministra zdrowia
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 19 września 2008 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie specjalizacji
lekarzy i lekarzy dentystów, w którym
znalazł się zapis o likwidacji diabetologii
jako odrębnej specjalizacji i włączeniu jej
do nowej specjalizacji pn. endokrynologia,
diabetologia i choroby metaboliczne,
realizowanej po 24-miesięcznym stażu
z chorób wewnętrznych, budzącego sprzeciw
środowiska lekarzy specjalistów
Szanowna Pani Minister! W projekcie rozporzą-
dzenia Ministerstwa Zdrowia w sprawie specjaliza-
cji lekarzy i lekarzy dentystów znalazł się zapis, któ-
ry likwiduje istnienie diabetologii jako odrębnej spe-
cjalizacji, włączając ją do nowej specjalizacji pn. en-
dokrynologia, diabetologia i choroby metaboliczne,
realizowanej po 24-miesięcznym stażu z chorób we-
wnętrznych. Według opinii specjalistów projekt ten
utrudni dostęp chorych na cukrzycę do leczenia spe-
cjalistycznego. Cukrzyca jest schorzeniem społecz-
nym o bardzo zróżnicowanej etiopatogenezie i jej
związki z endokrynologią są bardzo ograniczone.
Te dwie specjalizacje różni prawie wszystko: licz-
ba pacjentów, sposób prowadzenia terapii oraz decy-
dujące znaczenie edukacji pacjentów, zgodnie z zasa-
dą, że chory na cukrzycę w dużym stopniu leczy się
sam, ale lekarz musi go tego nauczyć, bowiem decy-
zje terapeutyczne pacjent musi podejmować wielo-

krotnie w ciągu doby. Inne więc musi być przygoto-
wanie personelu (zarówno lekarskiego, jak i pomoc-
niczego) do leczenia chorych na cukrzycę, niż to ma
miejsce w wielu innych schorzeniach, w tym w endo-
krynologii. Dotąd o stosunkowo dobrej opiece diabe-
tologicznej w Polsce w dużej mierze decydowało wy-
dzielenie tej specjalności jako samodzielnej. To po-
zwalało na lepsze kształcenie, jak i na lepszą organi-
zację tego leczenia.
Negatywne stanowisko w sprawie odpowiednie-
go fragmentu projektu przedstawiło m.in. Polskie
Towarzystwo Diabetologiczne.
Dlaczego Ministerstwo Zdrowia zdecydowało się
na likwidację specjalizacji z diabetologii w obecnym
jej kształcie jako specjalizacji zdobywanej w ciągu
dwuletniego szkolenia po uzyskaniu tytułu specjali-
sty z chorób wewnętrznych lub pediatrii oraz zastą-
pienie jej nową specjalizacją, w skład której ma wejść
diabetologia, w rezultacie czego pogorszy się dostęp-
ność leczenia specjalistycznego dla pacjentów z cu-
krzycą oraz specjalistyczne przygotowanie lekarzy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ewa Malik
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5850)
do ministra obrony narodowej
w sprawie projektów profesjonalizacji armii
Szanowny Panie Ministrze! Od kilkunastu tygo-
dni trwa dyskusja na temat projektów profesjonali-
zacji polskiej armii. Ministerstwo Obrony Narodo-
wej ogłosiło ambitne plany zmniejszenia i uzawodo-
wienia armii. Tymczasem rzeczywistość nijak ma
się do ministerialnych deklaracji.
Postępuje proces technicznej zapaści polskiej ar-
mii. Polska Marynarka Wojenna w chwili obecnej na
skutek braku zakupów nowych okrętów staje się
praktycznie niezdolna do wykonywania nawet mini-
malnych zadań, jakie wynikają z naszych zobowią-
zań sojuszniczych. Niewielka liczba okrętów nie
przeszkadza bynajmniej utrzymywaniu rozdętych,
do granic śmieszności, struktur dowódczych. We-
dług jednego z tygodników, ma ona w chwili obecnej
więcej admirałów niż okrętów zdolnych do efektyw-
nych działań.
Również wyposażenie sprzętowe wojsk lądowych
pozostawia wiele do życzenia. Nadal używane są w
polskiej armii archaiczne transportery opancerzone
SKOT opracowane pod koniec lat pięćdziesiątych
czy trzydziestoletnie samochody Star o sztucznie
43
przedłużanych resursach. Podobne przykłady moż-
na by mnożyć.
Towarzyszy temu proces odchodzenia z wojska
wielu doświadczonych i przeszkolonych w procedu-
rach NATO oficerów ze struktur dowódczych śred-
niego szczebla, których zniechęca do dalszej służby
system awansowania na wyższe stopnie wojskowe
premiujący bylejakość i miernotę. Dlatego też natych-
miast z chwilą uzyskania uprawnień emerytalnych
rezygnują oni ze służby, a ich doświadczenie i znajo-
mość procedur natowskich jest dla armii stracona.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie kroki podejmie Ministerstwo Obrony
Narodowej w celu utrzymania choćby minimalnej
zdolności działania Polskiej Marynarki Wojennej i
czy planowane jest wybudowanie dla niej jakichkol-
wiek okrętów mogących zastąpić okręty kończące
służbę?
2. Jaka ilość transporterów opancerzonych SKOT
znajduje się jeszcze na stanie polskich sił zbrojnych i
kiedy zostaną one zastąpione nowocześniejszym
sprzętem?
3. Ilu oficerów Wojska Polskiego odeszło z armii
w ciągu ostatniego roku w związku z uzyskaniem
uprawnień emerytalnych?
4. Czy Ministerstwo Obrony Narodowej przepro-
wadziło symulację kosztów związanych z redukcją
liczebności armii i związanym z nią wzrostem wy-
datków na emerytury dla byłych żołnierzy oraz jed-
noczesnym podniesieniem poborów dla żołnierzy za-
wodowych? Ile wyniesie ten wzrost wydatków?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński
Kielce, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5851)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zakresu planowanej ustawy
reprywatyzacyjnej
Szanowny Panie Ministrze! W Ministerstwie
Skarbu prowadzone są od pewnego czasu prace nad
ustawą reprywatyzacyjną. Idea reprywatyzacji i
zwrotu części wartości mienia znacjonalizowanego
po II wojnie światowej przez państwo polskie jest
inicjatywą szkodliwą i nieznajdującą żadnego racjo-
nalnego uzasadnienia. Jeszcze z prawa rzymskiego
wywodzi się bowiem zasada nieuwzględniania rosz-
czeń wygasłych i przedawnionych, a od przeprowa-
dzenia nacjonalizacji minęło już kilkadziesiąt lat.
44
Mienie przejęte przez Skarb Państwa było mieniem
w poważnej części zadłużonym i zniszczonym w wy-
niku działań wojennych, a państwo polskie, realizu-
jąc swe uprawnienia właścicielskie, przez kilkadzie-
siąt lat dokonało gigantycznych nakładów na odbu-
dowę i utrzymanie mienia przejętego. O tych fak-
tach Ministerstwo Skarbu zdaje się zapominać. Na-
leży przypomnieć, że w okresie międzywojennym
państwo polskie nie dokonywało restytucji mienia
dla potomków właścicieli majątków zagarniętych
przez państwa zaborcze i nie budziło to większych
społecznych kontrowersji. Dzisiaj wszyscy obywate-
le mają składać się na zaspokojenie pretensji za ma-
jątek czyichś pradziadków. Oczywiście powyższe nie
dotyczy przypadków, kiedy nacjonalizacji dokonano
w pogwałceniem przepisów ówczesnego prawa. W
takim przypadku dochodzenie roszczeń przez spad-
kobierców byłych właścicieli znajduje swe uzasad-
nienie i pretensje takie po uwzględnieniu zadłuże-
nia majątku w chwili przejęcia oraz nakładów na
jego odbudowę i utrzymanie winny być przez Skarb
Państwa zaspokojone.
Inna sprawa to fakt, który winien bezwzględnie
zostać wzięty pod uwagę przy przygotowywaniu
ustawy reprywatyzacyjnej, a mianowicie dokonana
przez rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej spłata
pretensji z tytułu mienia znacjonalizowanego obej-
mująca obywateli (w tym również byłych obywateli
polskich) 14 państw: USA, Kanady, Francji, Danii,
Szwajcarii, Liechtensteinu, Szwecji, Wielkiej Bryta-
nii, Norwegii, Belgii, Luksemburga, Grecji, Austrii i
Holandii. Państwa te w zamian za kwoty przekaza-
ne, w oparciu o wyceny komisji międzyrządowych,
przez rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej przeję-
ły na siebie obowiązek wypłaty odszkodowań swym
obywatelom.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w przygotowywanym przez Ministerstwo
Skarbu projekcie ustawy reprywatyzacyjnej uwzględ-
nione będą przy ocenie wysokości roszczeń podno-
szonych przez spadkobierców byłych właścicieli wy-
sokość zadłużenia, jakie obciążało znacjonalizowane
mienie w chwili nacjonalizacji oraz nakłady pań-
stwa polskiego na powojenną odbudowę tegoż mie-
nia i jego utrzymanie?
2. Czy w przygotowywanym przez Ministerstwo
Skarbu projekcie ustawy reprywatyzacyjnej uwzględ-
niony zostanie fakt dokonania przez rząd Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej na podstawie umów mię-
dzynarodowych wypłaty odszkodowań za mienie
znacjonalizowane obywatelom 14 państw?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński
Kielce, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5852)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie reformy pozycji prawnej Policji
Szanowny Panie Ministrze! Już od dłuższego
czasu mówiło się o potrzebie znowelizowania ustawy
o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. (Dz. U. z 1990 r.
Nr 30, poz. 179), jednak do dnia dzisiejszego tego nie
uczyniono w taki sposób, aby zapewnić funkcjona-
riuszom jak najszersze możliwości zwalczania prze-
stępczości. Jak jednak informują media, ma się to
zmienić w związku z planowaną nowelizacją przed-
miotowego aktu prawnego. Resort, na czele którego
Pan stoi, zamierza znacznie poszerzyć możliwości
stosowania kontroli operacyjnej i ułatwić jej stosow-
nie w postaci np. podsłuchów, kontroli koresponden-
cji, w tym poczty elektronicznej.
Kolejnym novum ma być tworzenie komisaria-
tów specjalistycznych, które swoim obszarem dzia-
łania będą obejmować więcej niż jedno wojewódz-
two. Jako przykład podaje się komisariaty autostra-
dowe znajdujące się przy zjazdach bądź też rzeczne
działające wzdłuż rzek. Wszystko to ma zapewnić
większe możliwości działania funkcjonariuszy w
celu walki z różnymi formami przestępczości.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Kiedy przedmiotowe zmiany weszłyby w życie?
2. O jakie pozycje zostanie poszerzony katalog
przestępstw?
3. Czy rozszerzenie kontroli operacyjnej nie na-
ruszy prawa jednostki do prywatności oraz innych
konstytucyjnych praw i wolności?
4. Czy w przyszłorocznym budżecie zostały prze-
widziane środki na m.in. tworzenie komisariatów
specjalistycznych?
5. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
6. Czy zwiększenie zakresu działań będzie się
wiązać również ze zwiększeniem liczby etatów?
7. Jeśli tak, to o ile wzrośnie liczba etatów i gdzie
zostaną one zwiększone?
8. Czy wstrzyma to planowane obecnie przesu-
nięcia etatów np. w oddziałach prewencji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 16 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5853)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów wprowadzenia możliwości
rozliczania się z fiskusem przez Internet
Szanowny Panie Premierze! Obecnie każdy oby-
watel rozliczający się z fiskusem mógł to uczynić w
dwojaki sposób. Mógł on złożyć osobiście formularz
PIT w urzędzie skarbowym bądź też przesłać go
przez Internet. Dotychczas znacząca większość po-
datników wybierała tę pierwszą formę rozliczania
się z fiskusem. Było to spowodowane faktem, iż wy-
słanie formularza przez Internet wiązało się z obo-
wiązkiem opatrzenia go bezpiecznym podpisem
elektronicznym. Główną przeszkodą w stosowaniu
tego rozwiązania są koszta, jakie trzeba ponieść,
aby się w takowy podpis zaopatrzyć, a mianowicie
ponad 400 zł. Powyższa kwota skutecznie odstrasza
podatników, jednak ma się to zmienić. Z informacji,
do jakich dotarły media, wynika, iż resort finansów
wraz z ministerstwem spraw wewnętrznych pracuje
nad zmianą prawa, tak aby tę procedurę ułatwić.
Mówi się przede wszystkim o zniesieniu obowiązku
dołączania podpisu elektronicznego do zeznania po-
datkowego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Prezesa Rady Ministrów z następującymi pytaniami:
1. Kiedy przedmiotowe zmiany weszłyby w życie?
2. Czy brak podpisu elektronicznego nie utrudni
wykrywania fałszerstw?
3. W jakiej formie podatnik będzie wzywany do
usunięcia błędów?
4. Czy do obsługi rozliczeń wysyłanych drogą in-
ternetową będą zatrudnione dodatkowe osoby?
5. Jak proponowane rozwiązanie wygląda w kon-
tekście osób, które już nabyły podpis elektroniczny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5854)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie utraty przez przedsiębiorców
niektórych świadczeń z chwilą zawieszenia
działalności firmy
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z obowią-
zującymi przepisami przedsiębiorcy mogą zawiesić
firmę na okres od jednego miesiąca do dwóch lat.
Przez cały ten okres nie są oni zobligowani opłacać
45
składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Na-
rodowego Funduszu Zdrowia i do Funduszu Pracy.
W tym czasie nie może być opłacana składka choro-
bowa i wypadkowa. W praktyce pojawia się jednak
dodatkowy problem, który powoduje znaczne utrud-
nienia dla przedsiębiorców. Mianowicie zgodnie z
zapisami ustawy zawieszenie działalności będzie
wywierało skutki prawne w zakresie ubezpieczeń
społecznych od pierwszego dnia miesiąca po zawie-
szeniu. Momentem końcowym jest ostatni dzień
miesiąca, w którym przedsiębiorca dokonał zgłosze-
nia wznowienia działalności. Tym samym może to
powodować, iż nawet po wznowieniu działalności
przedsiębiorca nie będzie miał prawa np. do świad-
czenia wypadkowego. Trzydziestodniowa przerwa w
płaceniu składki doprowadzi do sytuacji, w której,
aby mieć prawo do świadczeń z tytułu ubezpieczenia
chorobowego, będzie trzeba opłacać tę składkę przez
sto osiemdziesiąt dni od wznowienia działalności.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam
się do Pana Prezesa Rady Ministrów z następujący-
mi pytaniami:
1. Jakie kroki prawne zamierza Pan podjąć w
celu zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Czy przedsiębiorca zatrudniający pracownika,
który przebywa na urlopie bezpłatnym bądź wycho-
wawczym, może zawiesić działalność?
3. Czy przedsiębiorcy, którzy nie opłacą składek
emerytalnych w okresie zawieszenia działalności,
zmniejszą tym samym wysokość swojej emerytury?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5855)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zamiaru likwidacji pięciu sądów
rejonowych w woj. świętokrzyskim
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają niepokojące informacje o zamia-
rze likwidacji pięciu sądów rejonowych w wojewódz-
twie świętokrzyskim. Ministerstwo Sprawiedliwości
zamierza zamknąć placówki, w których orzeka
mniej niż dziesięciu sędziów. W całym kraju ta decy-
zja może dotknąć ponad sto sądów, natomiast w wo-
jewództwie świętokrzyskim jest pięć placówek,
w których pracuje od czterech do sześciu sędziów.
Zamiar Ministerstwa Sprawiedliwości niefortun-
nie zbiega się z oddaniem do użytku w tym roku wy-
remontowanego budynku Sądu Rejonowego w Opa-
towie. 12 września 2008 r. wspólnie z przedstawicie-
lami Ministerstwa Sprawiedliwości dokonano uro-
46
czystego otwarcia ww. sądu. Samorządy zarówno
szczebla powiatowego, jak i gminnego przeznaczyły
środki finansowe na zakup nieruchomości dla po-
trzeb tego sądu. Od lat podejmowane są próby obję-
cia jurysdykcją Sądu Rejonowego w Opatowie tere-
nu dwóch gmin: Tarłów i Ożarów, które przynależą
do terytorium powiatu opatowskiego. Ponadto w po-
łowie 2006 r. zakończono remont Sądu Rejonowego
w Staszowie, a niebawem powinna zakończyć się bu-
dowa nowego gmachu Sądu Rejonowego we Włosz-
czowie. W sumie inwestycje te pochłonęły kilkana-
ście milionów złotych.
Wszelkie zmiany organizacyjne mające wpływ na
życie mieszkańców powinny być opiniowane przez
odpowiednie samorządy lokalne. Likwidacja np.
Sądu Rejonowego w Opatowie spowodowałaby ko-
nieczność dojazdów kilkunastu tysięcy mieszkań-
ców rocznie do innego miasta, oddalonego o kilka-
dziesiąt kilometrów od Opatowa, narażając miesz-
kańców na dodatkowe koszty i utrudnienia. Dodat-
kowo znacznie to utrudni realizację ustawowych
zadań starosty opatowskiego, a w szczególności wy-
nikających z ustawy z dnia 7 września 2007 r. o
ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własności
nieruchomości Skarbu Państwa, oraz jednostek sa-
morządu terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz.1365),
która nakłada wykonywanie zadań.
Wyrażam zaniepokojenie sposobem przeprowa-
dzania reorganizacji sądów powszechnych przez Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości. Uważam, że pomimo
niezawisłości sądownictwa zasada współpracy z
władzami samorządowymi w sprawach dotyczących
mieszkańców powinna być zachowana. Przypadki
zmian organizacyjnych ujawniane przez media bez
informowania o nich przez Ministerstwo Sprawie-
dliwości władz samorządowych przeczą zasadom
państwa demokratycznego.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość nielikwidowania pięciu
sądów rejonowych w województwie świętokrzy-
skim?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5856)
do ministra gospodarki
w sprawie wprowadzenia zakazu importu
do Polski produktów z fok (przede wszystkim
z Kanady, a jeżeli to możliwe, także
z Republiki Południowej Afryki, Namibii,
Rosji, Norwegii i Grenlandii) oraz poparcia
takiego zakazu na szczeblu UE
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie wprowa-
dzenia zakazu importu do Polski produktów z fok
(przede wszystkim z Kanady, ale jeżeli to możliwe,
także z Republiki Południowej Afryki, Namibii, Ro-
sji, Norwegii i Grenlandii) oraz poparcia takiego za-
kazu na szczeblu Unii Europejskiej.
Coroczne polowanie na nieporadne focze szcze-
nięta, których większość nie ukończyła 3 miesięcy
życia, jest niezwykle okrutną rzezią. Małe foki,
głównie z gatunku foka grenlandzka, nieumiejące
jeszcze pływać, przebywają w dużych koloniach na
lodowych krach północnej części Oceanu Atlantyc-
kiego – w Zatoce Św. Wawrzyńca, u wybrzeży Nowej
Fundlandii i Labradoru. Wystawione na łatwy łup
zwierzęta są zabijane z broni palnej i przy użyciu
tzw. hakapików (pałek zakończonych hakiem) głów-
nie po to, by zdobyć ich futro. Co roku ginie w ten
sposób ponad 300 tys. fok. Wbrew zapewnieniom
rządu Kanady wielu naukowców uważa, że stanowi
to także znaczne zagrożenie dla populacji niektó-
rych gatunków i dodatkowo narusza równowagę
ekologiczną arktycznych mórz, która i tak jest już
zagrożona przez zmiany klimatyczne.
Raport grupy międzynarodowych lekarzy wete-
rynarii z 2001 r. na temat komercyjnego polowania
na foki w Kanadzie mówi m.in., że większość myśli-
wych nie sprawdza, czy foka jest martwa, zanim
obedrze ją ze skóry, zaś w 42% czaszek zabitych
zwierząt stwierdzono brak pęknięć lub uszkodzenia
tak minimalne, że podczas obdzierania ze skóry foki
mogły być świadome. Fakty te zostały potwierdzone
przez raport wykonany w roku 2007 na zlecenie Ko-
misji Europejskiej, w którym zwrócono uwagę także
na wiele innych nieprawidłowości i przejawów bez-
dusznego okrucieństwa. Rzeź fok wzbudza głęboki
sprzeciw opinii publicznej. Zostały już podjęte kon-
kretne kroki, tak na poziomie poszczególnych
państw, jak i Unii Europejskiej. Od 1983 r. obowią-
zuje zakaz importu do Unii Europejskiej produktów
z najmłodszych, dwutygodniowych focząt, które nie
zdążyły jeszcze zmienić futra. Kraje takie jak Bel-
gia, Holandia, Słowenia, Chorwacja, USA czy Mek-
syk w swoich prawodawstwach wprowadziły zakaz
importu produktów z fok właśnie ze względu na
etyczny aspekt tego procederu. Kolejne państwa,
np. Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Austria,
Włochy i Luksemburg, planują podjęcie podobnych

kroków. W Polsce obowiązuje jedynie zakaz handlu
rodzimymi gatunkami fok.
6 września 2006 r. Parlament Europejski przyjął
rezolucję wzywającą Komisję Europejską do wyda-
nia zakazu importu i handlu jakimikolwiek produk-
tami pochodzącymi z polowania na foki kapturowe i
grenlandzkie. Początkowo Komisja Europejska od-
rzuciła apel Parlamentu Europejskiego, uzasadnia-
jąc swoją decyzję m.in. tym, że obowiązujący od 1983
r. ograniczony zakaz na import futer z foczych szcze-
niąt jest wystarczający dla rozwiązania problemów
przedstawionych przez Parlament Europejski. Ko-
misja zobowiązała się jednak przeprowadzić własną,
niezależną analizę sytuacji. Na jej podstawie ma być
rozważane wydanie rozporządzenia wprowadzające-
go ostrzejsze środki prawne. Sprawa wprowadzenia
tego zakazu w Unii Europejskiej jest więc otwarta i
jej rozstrzygnięcie będzie zależało także od stanowi-
ska Polski. Ze względu na sprzeciw opinii publicznej
oraz wyjątkowe okrucieństwo polowania na focze
szczenięta apeluję o podjęcie działań mających na
celu wprowadzenie zakazu importu produktów z fok
do Polski oraz podjęcie kroków, które pomogą wpro-
wadzić taki zakaz na terenie całej Unii Europejskiej.
Mogłoby to w sposób skuteczny skłonić rząd Kanady
do rewizji swojego stanowiska i zaprzestania tego
hańbiącego procederu.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zakazu
importu do Polski produktów z fok (przede wszyst-
kim z Kanady, ale jeżeli to możliwe, także z Republi-
ki Południowej Afryki, Namibii, Rosji, Norwegii i
Grenlandii), oraz poparcia takiego zakazu na szcze-
blu Unii Europejskiej?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 15 października 2008 r.
47
Interpelacja
(nr 5857)
do ministra zdrowia
w sprawie proponowanego zapisu art. 3
projektu ustawy o szczególnych
uprawnieniach pracowników zakładów
opieki zdrowotnej zmieniającego art. 32g
obowiązującej ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej przez wydłużenie dobowego
wymiaru czasu pracy z 5 h do 7,35 h
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpływają liczne interwencje zgłaszane przez
środowisko radiologiczne w sprawie proponowanego
zapisu art. 3 ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej (druk
286) zmieniającego zapis art. 32g obecnej ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej przez wydłużenie do-
bowego wymiaru czasu pracy z 5 godzin do 7,35 go-
dzin. Ta grupa zawodowa uważa, że taki sposób
wprowadzenia zapisu jest dla niej bardzo krzywdzą-
cy i upokarzający. Osoby te nie wyrażają zgody na
wydłużenie czasu pracy.
Skrócony czas pracy pracowników zatrudnio-
nych na stanowiskach:
1) radiologii, radioterapii, medycyny nuklearnej
stosujących w celach diagnostycznych lub leczni-
czych źródła promieniowania jonizującego,
2) fizykoterapii, patomorfologii, histopatologii,
cytopatologii, cytodiagnostyki, medycyny sądowej
lub prosektoriów
wynika z przepisania tzw. Pragmatyki Służby
Zdrowia, zawartej we wcześniejszych uregulowa-
niach rozporządzenia Rady Ministrów z 1974 r. Jest
to 30-letni okres. W związku z powyższym zaintere-
sowane osoby traktują więc skrócony czas pracy
jako prawo nabyte, na co pozwalają odpowiednie dy-
rektywy Unii Europejskiej. W chwili obecnej wszy-
scy zatrudnieni technicy radiologii kończyli medycz-
ne studia zawodowe z wiedzą, że ich czas pracy bę-
dzie wynosił 5 godzin dziennie. Teraz mają z dnia na
dzień przejść na system 8-godzinny.
Należy podkreślić, że projekt ustawy o szczegól-
nych uprawnieniach pracowników zakładów opieki
zdrowotnej (druk nr 286) został w całości odrzucony
przez zespół do spraw pracowniczych i płacowych
„białego szczytu”. Ponadto Unia Europejska w żad-
nej ze swoich dyrektyw nie nakazuje swoim człon-
kom regulacji prawnych wydłużających czas pracy
pracowników, a wręcz przeciwnie – idzie w kierun-
ku jego skracania.
Wydłużenie czasu pracy nie ma także podstaw
od strony merytorycznej. Obecnie Centralny Rejestr
Chorób Zawodowych oraz Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych podają dane o stwierdzeniu 78 przypadków
chorób zawodowych w związku z pracą w narażeniu
na promieniowanie jonizujące.
48
Zapisy ustawy Prawo atomowe i kolejne noweli-
zacje rozporządzeń ministra zdrowia w sprawie bez-
piecznego stosowania promieniowania jonizującego
wprowadzają coraz większe obostrzenia w zakresie
ochrony radiologicznej pacjenta, wymuszając na
technikach elektroradiologii minimalizację dawek
dla pacjenta, konieczność stosowania osłon indywi-
dualnych, ograniczenia pola napromieniowania do
niezbędnego minimum itp. 70% aparatury radiolo-
gicznej w Polsce to aparatura mająca ponad 20 lat.
Technicy radioterapii pracują w narażeniu na pro-
mieniowanie stałe.
Proponowane wydłużenie czasu pracy dla tech-
ników elektroradiologii i radioterapii spowoduje nie-
zadowolenie społeczne i zaowocuje strajkiem gene-
ralnym w zakładach radiologii i radioterapii. Wynik
referendów strajkowych w tej sprawie jest jedno-
znaczny.
Proponowana zmiana polegająca na wydłużeniu
dobowej normy czasu pracy będzie miała wyjątkowo
negatywny i bezpośredni wpływ na zdrowie i zwięk-
szenie ryzyka chorób zawodowych oraz na rynek
pracy, który już teraz ma problem ze znalezieniem
pracowników zakładów radiologii.
Projektowana regulacja dobowej normy czasu
pracy stanowi ogromne źródło niepokojów społecz-
nych i zarzewie konfliktów społecznych w skali całe-
go kraju.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość niewydłużania dobowe-
go wymiaru czasu pracy z 5 godzin do 7,35 godzin
dla ww. grupy zawodowej?
3. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5858)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wykreślenia z projektu ustawy
o wojewodzie i administracji rządowej
w województwie art. 73 dotyczącego
likwidacji do dnia 31 grudnia 2009 r.
delegatur urzędów wojewódzkich,
a w konsekwencji wygaśnięcia stosunków
pracy pracowników zatrudnionych
w tych delegaturach
Szanowny Panie Ministrze! Międzyzakładowa
Komisja Koordynacyjna Niezależnego Samorządne-
go Związku Zawodowego „Solidarność” Urzędów
Wojewódzkich zwróciła się z prośbą o podjęcie inter-
wencji w sprawie projektu ustawy o wojewodzie i ad-
ministracji rządowej w województwie, tj. wykreśle-
nie z projektu ww. ustawy art. 73 dotyczącego likwi-
dacji do dnia 31 grudnia 2009 r. delegatur urzędów
wojewódzkich, a w konsekwencji wygaśnięcia sto-
sunków pracy pracowników zatrudnionych w dele-
gaturach urzędów wojewódzkich.
Jak podkreślają zainteresowani, w związku z
wykreśleniem z projektu ww. ustawy art. 73 powin-
no się do niej dodać zapis analogiczny do tego w art.
36 ust. 1 aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 5
czerwca 1998 r. o administracji rządowej w woje-
wództwie (Dz. U. z 2001 r. Nr 80, poz. 872, ze zm.),
zgodnie z którym „w celu usprawnienia działania
wojewódzkich organów zespolonej administracji rzą-
dowej wojewoda może tworzyć delegatury urzędu
wojewódzkiego”.
Projekt w zakresie dotyczącym likwidacji delega-
tur urzędów wojewódzkich nie ma żadnych meryto-
rycznych podstaw, w szczególności organizacyjnych
i finansowych. W tym miejscu wskazać należy na
art. 70 ust. 2 i ust. 3 ww. projektu ustawy, zgodnie z
którym z dniem 1 stycznia 2009 r. delegatury ko-
mend, inspektoratów i innych jednostek organiza-
cyjnych stanowiących aparat pomocniczy kierowni-
ków zespolonych służb, inspekcji, straży wojewódz-
kich utworzone na podstawie art. 36 ust. 2 ustawy z
dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w
województwie stają się delegaturami urzędów obsłu-
gujących organy rządowej administracji zespolonej,
a pracownicy tych delegatur komend, inspektoratów
i innych jednostek organizacyjnych stają się pracow-
nikami delegatur urzędów obsługujących organy
rządowej administracji zespolonej.
Z powyższego wynika, że delegatury, o których
mowa w art. 70 ust. 2 i ust. 3 projektu ustawy, zosta-
ną „przekształcone” w delegatury, natomiast dele-
gatury urzędów wojewódzkich z trudnych do ustale-
nia przyczyn mają zostać zlikwidowane. Zachodzi tu
więc istotna niekonsekwencja projektodawcy.
Wskazać należy, że tak jak ww. delegatury ko-
mend, inspektoratów i innych jednostek organiza-

cyjnych, o których mowa w art. 70 ust.2 i ust. 3 ww.
projektu, tak i delegatury urzędów wojewódzkich w
zdecydowanej większości swoich zadań mają do wy-
konania zadania związane z kontrolą i nadzorem.
Sytuację tę w niewielkim zakresie zmieni skorelo-
wany z tym projektem inny projekt ustawy, dotyczą-
cy przeniesienia kompetencji z administracji rządo-
wej szczebla wojewódzkiego do administracji samo-
rządowej szczebla samorządowego. Nie trzeba wiel-
kiej przenikliwości czy analiz, aby wiedzieć, że kon-
trolę i nadzór znacznie łatwiej i efektywniej wyko-
nuje się, gdy kontrolowane, nadzorowane jednostki
są w niewielkiej odległości od podmiotu kontrolują-
cego. Po ewentualnej likwidacji delegatur urzędów
wojewódzkich odległość z urzędu do kontrolowanych
jednostek może niekiedy wynosić około 200 km. Ro-
dzi to duże prawdopodobieństwo, że zadania z za-
kresu kontroli i nadzoru po likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich w ogóle nie będą wykonywa-
ne lub będą wykonywane pobieżnie.
Obecnie przedmiotem kontroli prowadzonych
przez delegatury urzędów wojewódzkich jest np.:
działalność domów dziecka, placówek opiekuńczo-
-wychowawczych, domów pomocy społecznej, ośrod-
ków pomocy społecznej, urzędów pracy, kontrola wy-
korzystania środków unijnych itp. Zadania te nadal
będą należeć do administracji rządowej w wojewódz-
twie po wejściu w życie ustawy dotyczącej przekaza-
nia niektórych kompetencji wojewody do samorządu
województwa.
Obok zadań kontrolno-nadzorczych w gestii wo-
jewody pozostaną sprawy związane z mieniem zabu-
żańskim, prowadzenie rejestrów zakładów opieki
zdrowotnej, sprawy związane z zagadnieniami geo-
dezyjnymi, przeprowadzaniem rejestracji „przedpo-
borowych”, prowadzeniem archiwum zlikwidowa-
nych przedsiębiorstw, rozpatrywaniem skarg i wnio-
sków obywateli, wydawaniem paszportów, jak rów-
nież wydawanie pozwoleń na pobyt i pracę cudzo-
ziemców, a także inne niewymienione tutaj zagad-
nienia, które wymagają bezpośredniego kontaktu
obywatela lub petenta instytucjonalnego z urzędem
wojewódzkim.
Ponadto wojewoda pozostanie w określonych za-
gadnieniach organem odwoławczym w postępowa-
niu administracyjnym, co oznacza, że osoby będące
stroną postępowania mają prawo do zapoznania się
z aktami sprawy. Duża odległość dzieląca obywatela
od urzędu może w praktyce pozbawić go tego prawa.
Skrajnym przykładem są osoby bezrobotne znajdu-
jące się często w ciężkiej sytuacji finansowej, dla
których wojewoda jest organem odwoławczym w za-
kresie uprawnień wynikających z ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zapozna-
nie się z aktami sprawy lub złożenie oświadczenia
(wyjaśnienia) przed organem odwoławczym oddalo-
nym o 200 km w ich przypadku będzie mało realne.
Z powyższych powodów istniejąca „swoista de-
centralizacja” ułatwiająca dostęp do urzędu woje-
49
wódzkiego ma ogromne znaczenie funkcjonalne dla
lokalnych środowisk.
Zwiększenie się liczby wolnych miejsc pracy oraz
wyższe wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw,
zwłaszcza w dużych miastach, które są jednocześnie
siedzibami urzędów wojewódzkich, powodują stały
odpływ doświadczonych kadr. Już w chwili obecnej
zadania urzędu wykonywane są z dużą trudnością,
gdyż nowo zatrudnieni pracownicy, aby wykonywać
powierzone im czynności, muszą posiadać – oprócz
wykształcenia – ugruntowaną wiedzę praktyczną,
której ze zrozumiałych względów nie posiadają, a
nie zdążą jej nabyć, ponieważ zatrudnienie w urzę-
dzie wojewódzkim jest dla nich na ogół jedynie „po-
czekalnią”, zwykle kilkumiesięczną, do czasu zdoby-
cia lepiej płatnej pracy w innych sektorach.
W tym kontekście delegatury urzędów wojewódz-
kich z racji swojego umiejscowienia w mniejszych
miastach (gdzie rynek pracy nie stwarza tylu możli-
wości, co w stolicach województw) są elementem sta-
bilizującym całą administrację rządową w woje-
wództwie, ponieważ rotacja kadr w delegaturach nie
przekracza kilku procent w skali roku.
Wskazać należy również na aspekt ekonomiczny
proponowanej likwidacji delegatur. Skutkiem zapisu
z art. 73 projektu ustawy będzie wypłacenie odpraw
dla 1600 osób, które mogą i chcą pracować. Ewentu-
alne przyjęcie nowych warunków pracy przez pra-
cowników delegatur oznaczałoby wielogodzinny co-
dzienny dojazd lub wynajęcie mieszkania w mia-
stach wojewódzkich i utrzymywanie dwóch domów,
co jest nierealne.
Podkreślić należy, że zadania realizowane aktu-
alnie w delegaturach urzędów wojewódzkich nie
znikną, lecz zostaną przeniesione do stolic woje-
wództwa, gdzie realizowane będą przy znacznie
wyższych kosztach finansowych ze względu na wa-
runki płacowe uwzględniające lokalny rynek pracy.
Niedostrzeganym kosztem jest ciągłe przyuczanie,
przeszkalanie i organizowanie naborów na wolne
stanowiska pracy. Te stałe ukryte koszty wzrosną
proporcjonalnie do liczby zwolnionych pracowników
delegatur, gdyż problem ten de facto dotyczy tylko
central urzędów. Żadna firma nie pozwoliłaby sobie
na inwestowanie w pracownika, który nie wiąże z
nią swojej przyszłości. Likwidacja delegatur będzie
miała również trudne do finansowego oszacowania
skutki społeczne w postaci wygaśnięcia stosunków
pracy z pracownikami delegatur i problemów kilku
tysięcy członków ich rodzin.
Podnieść należy, że projektodawca nie przedsta-
wił merytorycznej argumentacji przemawiającej za
likwidacją delegatur urzędów wojewódzkich, sku-
piając się jedynie na skutkach finansowych dla bu-
dżetu państwa, i to jedynie w zakresie dotyczącym
wypłaty odszkodowań dla zwolnionych pracowni-
ków, co w świetle powyższych wyjaśnień stanowi
niedopuszczalne zawężenie problemu prowadzące
do fałszywego przedstawienia sprawy, która może
skutkować uchwaleniem szkodliwej ustawy.
50
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku,
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5859)
do ministra zdrowia
w sprawie dostępności okołoporodowych
znieczuleń zewnątrzoponowych i stanu prac
nad projektem tzw. ustawy koszykowej
Szanowna Pani Minister! Nawiązując do cytowa-
nych w prasie wypowiedzi na temat okołoporodo-
wych znieczuleń zewnatrzoponowych, zwracamy się
do Pani Minister z prośbą o pilne zajęcie się proble-
mem. Zapewnienie najwyższego standardu świad-
czeń medycznych w okresie porodu i połogu zarówno
dla matki, jak i dziecka ma nie tylko znaczenie spo-
łeczne, ale także ekonomiczne, gdyż ogranicza póź-
niejsze potencjalne koszty leczenia zaniedbań z tego
okresu.
Pani Minister! Obecna wycena świadczeń zwią-
zanych z porodem daje pełen dostęp do znieczuleń
dożylnych, natomiast znieczulenie okołoporodowe
uwzględnia w marginalnym stopniu, ograniczając je
do cięć cesarskich i sytuacji szczególnych. Tymcza-
sem wiele kobiet chce i powinno korzystać z tej for-
my znieczulenia podczas porodu fizjologicznego.
Zdajemy sobie sprawę, że zwiększenie dostępności
tego świadczenia jest kosztowne, ale też społeczny i
ekonomiczny rachunek uzasadnia proporcjonalnie
większe finansowanie świadczeń zdrowotnych odno-
szących się do sytuacji porodu oraz wczesnego roz-
woju dziecka.
Pani Minister! Czy jest możliwe, aby NFZ zmie-
nił wycenę świadczeń związanych z porodem, tak by
zwiększyć dostępność znieczulenia zewnątrzopono-
wego odpowiednio do potrzeb? A jeśli nie, to czy Mi-
nisterstwo Zdrowia podjęło kroki zwiększające do-
stępność tego świadczenia za dodatkową opłatą?
Zgodnie z uzyskanymi opiniami z Biura Analiz
Sejmowych obecny stan prawny nie zezwala na po-
bieranie opłat za znieczulenie okołoporodowe (ale też
go jasno nie zakazuje, co tłumaczyłoby stosowane od
lat cenniki dla tego świadczenia w szpitalach war-
szawskich). Legalne pobieranie opłat w naszym sys-
temie zdrowia możliwe jest tylko za usługi ponad-
standardowe. Ponieważ jednak brak jest standardu,
do którego można by się odnieść, trudno ocenić, za
które świadczenia zdrowotne można legalnie pobie-
rać opłaty. Niektóre szpitale uznają, że skoro brak
jest zakazu, można za świadczenia zwyczajowo uzna-
ne za dodatkowe opłatę pobrać i wywieszają na swo-
ich stronach internetowych cenniki m.in. znieczule-
nia zewnątrzoponowe w czasie porodu fizjologiczne-
go. Większość jednak uznaje, że brak wykazu świad-
czeń standardowych i ponadstardardowych stanowi
przeszkodę dla tego rodzaju praktyk. Mamy więc sy-
tuację, gdy system finansowania nie daje pełnej do-
stępności świadczenia, a brak standardu nie pozwala
na wykonanie go za dopłatą. Tym samym wiele
świadczeń zdrowotnych teoretycznie gwarantowa-
nych przez państwo w praktyce jest niedostępnych i
nie można ich legalnie dokupić podczas leczenia.
Koniecznym warunkiem rozwiązania tego pro-
blemu jest tzw. ustawa koszykowa. Dlatego prosimy
o informacje:
1. Na jakim etapie są prace nad projektem tzw.
ustawy koszykowej?
2. Czy ustawa pozwoli na klarowne rozdzielenie
elementów standardowych i niestandardowych po-
szczególnych świadczeń i procedur medycznych?
3. Czy podczas prac nad tzw. ustawą koszykową
uwzględnia się wielokrotnie poruszany w publicznej
debacie problem znieczuleń okołoporodowych? Jeśli
tak, to jak jest on rozwiązany?
4. Czy w projektowanej tzw. ustawie koszykowej
znieczulenie zewnątrzoponowe jest określone jako
standard? Jeśli tak, czy są wyliczone skutki finanso-
we takiej decyzji, czy jest zapewniona realna dostęp-
ność tego świadczenia?
5. Czy w projekcie ustawy znalazł się lub znajdzie
przepis uznający znieczulenie zewnątrzoponowe,
poza wyjątkowymi przypadkami, za świadczenie po-
nadstandardowe, co umożliwiłoby legalne dokupie-
nie tego świadczenia, np. w sytuacji porodu?
Z poważaniem
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5860)
do ministra zdrowia
w sprawie unieważnienia wydanych
przez prezesa NFZ zarządzenia nr 8/2008/
DGL oraz zarządzenia nr 15/2008/DGL,
wprowadzających zapisy o terapii inicjującej
Szanowna Pani Minister! Pragniemy złożyć na
Pani ręce interpelację w sprawie unieważnienia wy-

danych przez prezesa NFZ zarządzenia nr 8/2008/
DGL oraz zarządzenia nr 15/2008/DGL, wprowa-
dzających zapisy o terapii inicjującej. Nakładają one
na lekarza obowiązek rozpoczęcia terapii pacjenta
wskazanym przez NFZ lekiem. Prezes NFZ uznał,
że możliwe jest ustalenie dla całej populacji pacjen-
tów cierpiących na reumatoidalne zapalenie stawów
(RZS) jednej, najwłaściwszej terapii. Wcześniej to le-
karz decydował o tym, jak leczyć pacjenta, obecnie
jest on ograniczony wskazaniem terapii inicjującej i
wytycznymi zarządzeń prezesa NFZ. Zasady usta-
nowione w ww. zarządzeniach ujęte są w przepisy o
charakterze generalnych norm, a prezes NFZ upraw-
niony jest do wydawania aktów jedynie o charakte-
rze wewnętrznym.
Wobec powyższego chcielibyśmy dowiedzieć się,
czy Ministerstwo Zdrowia planuje unieważnienie
ww. zarządzeń?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5861)
do ministra infrastruktury
w sprawie aktualnego zakresu prac
związanych z zakończeniem rozbudowy
lotniska Okęcie im. F. Chopina w Warszawie
W październiku 2007 r. Przedsiębiorstwo Pań-
stwowe Porty Lotnicze odstąpiło od kontraktu na
rozbudowę lotniska im. F. Chopina w Warszawie. Po
wielu trudnościach halę odlotów Terminalu 2 udało
się otworzyć w marcu br. bez udziału konsorcjum
firm Ferrovial, Budimex i Estudio Lamela (konsor-
cjum). Otwarcie nowego terminalu było ważnym,
aczkolwiek nie jedynym etapem rozbudowy portu
lotniczego, jak i zawartego w 2002 r. kontraktu.
Dokończenie rozbudowy portu lotniczego jest
istotnym zadaniem zarówno dla przedsiębiorstwa
państwowego, jakim jest PP Porty Lotnicze, jak i dla
całego kraju. Z lotniska w Warszawie korzystają mi-
liony pasażerów, jak również przedstawiciele naj-
wyższych władz państwowych RP oraz innych kra-
jów, stanowi ono wizytówkę naszego kraju. Z przed-
stawianych wcześniej informacji wynika, że konsor-
cjum wystąpiło kilka miesięcy temu na drogę sądo-
wą przeciwko PP Porty Lotnicze.
Mając powyższe na uwadze oraz kierując się tro-
ską o sprawną realizację niezbędnych dla lotniska
Okęcie inwestycji, zwracam się do Pana Ministra z
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest obecnie stan prac w zakresie dokoń-
czenia rozbudowy lotniska?
51
2. Jakie prace pozostały do wykonania i jaki jest
harmonogram ich realizacji?
3. Jak przedstawia się sprawa finansowania do-
kończenia budowy?
4. Jak wygląda przebieg sprawy sądowej wniesio-
nej przez konsorcjum przeciwko PPL?
5. Z jakim roszczeniem wystąpiło konsorcjum i
jaka jest jego ocena przez drugą stronę, jak długo
sprawa może potrwać i czy jej prowadzenie może
mieć wpływ na dokończenie prac dotyczących rozbu-
dowy lotniska?
6. Jakie zmiany nastąpiły w obsadzie kierownic-
twa biura rozbudowy PPL, jednostki organizacyjnej
odpowiedzialnej w PPL za dokończenie inwestycji?
7. W dniu 11 września br. PPL ogłosiło zamó-
wienie publiczne dotyczące wykonania dokumenta-
cji związanej z dokończeniem rozbudowy portu lot-
niczego. Praca ta ma zostać sfinansowana ze środ-
ków w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” 2007–2013. Jakie nastąpi-
ły rozstrzygnięcia w postępowaniu i jaki przyjęto
harmonogram?
8. Jakie prace prowadzi obecnie Ministerstwo In-
frastruktury i PPL dotyczące zmiany ustawy o PPL
i harmonogramu działań w tym zakresie?
Poseł Jerzy Polaczek
Piekary Śląskie, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5862)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie projektu włączenia Państwowej
Inspekcji Sanitarnej do struktur
administracji zespolonej
Po kilku latach znów powraca problem związany
z projektem włączenia Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej do struktur administracji zespolonej. Zarów-
no w 2005 r., jak i obecnie przeciwnicy tego rozwią-
zania argumentują, iż:
— nowelizacja ustawy może zaburzyć spójność
polityki finansowej;
— włączenie inspekcji w struktury administracji
zespolonej może spowodować ograniczenie upraw-
nień organu założycielskiego stacji sanitarno-epide-
miologicznych i nadzoru (ministra zdrowia);
— istnieje możliwość wystąpienia lokalnych kon-
fliktów interesów (samorząd powiatowy jest orga-
nem założycielskim i finansującym działalność
obiektów i zakładów nadzorowanych przez powiato-
wych inspektorów sanitarnych). W latach 1999–
–2001 występowały przypadki wywierania nacisku
na inspektorów w celu pozytywnego opracowania
ocen stanu sanitarno-epidemiologicznego powiatu, z
52
uwzględnieniem ocen obiektów użyteczności pu-
blicznej;
Mając na uwadze przedstawione powyżej infor-
macje, zwracam się do Pana Premiera z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie argumenty przemawiają za ponownym
włączeniem organów Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej do struktur administracji zespolonej?
2. Jak ministerstwo zamierza wyeliminować za-
grożenia związane z możliwością wystąpienia lokal-
nych konfliktów interesów zdrowotno-higienicznych
i gospodarczo-ekonomicznych?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5863)
do ministra zdrowia
w sprawie poselskiego projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
zakładów opieki zdrowotnej
Projekt ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej (druk
286) zakłada m.in. wydłużenie czasu pracy tech-
ników elektroradiologii i radioterapii z 5 godzin
do 7,35 na dobę. Nowelizacja spotyka się z ostrym
protestem środowiska, które sygnalizuje także
przyjęcie błędnej interpretacji dyrektywy Unii
Europejskiej (2003/88/WE). W opinii radiologów
ww. dyrektywa określa maksymalne normy czasu
pracy i odpoczynku i w żadnym przypadku nie na-
kazuje wydłużenia czasu pracy jakiejkolwiek gru-
py zawodowej.
Ponadto wskazują na ponad 40-letni okres
szczególnego uprzywilejowania związany z wpły-
wem promieniowania na stan zdrowia. Kwestionu-
ją także opinię Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi
zapewniającego o braku negatywnego wpływu wy-
dłużonych godzin pracy na stan zdrowia. Zagroże-
niem dla pracowników nie jest bowiem jedynie pro-
mieniowanie jonizujące, ale również kontakt ze
szkodliwymi substancjami chemicznymi o rako-
twórczym działaniu zawartymi w odczynnikach
stosowanych do wywoływania zdjęć rtg.
Kolejną bulwersującą sprawą jest fakt, iż żadne
przepisy nie gwarantują przeliczenia zarobków w
stosunku do zamierzonego zwiększenia godzin pra-
cy, co godzi w zapisy Kodeksu pracy.
Mając na uwadze przedstawione powyżej infor-
macje oraz stanowczy protest środowiska radiolo-
gicznego i zapowiadane strajki, zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Jaka jest opinia ministerstwa w tej sprawie?
2. Jakie argumenty przemawiają za zwiększe-
niem godzin pracy radiologów?
3. Na podstawie jakich badań i analiz oparty jest
projekt ww. ustawy?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5864)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 25 września 2008 r.
pozbawiającego uczniów możliwości
zdawania dwujęzycznej matury
Pragnę zwrócić uwagę Pani Minister na skutki,
jakie niesie ze sobą rozporządzenie ministra edukacji
narodowej z dnia 25 września br. A są one niezwykle
krzywdzące dla młodzieży, która rozpoczynając na-
ukę w liceum, a często już w gimnazjum otrzymywa-
ła gwarancję, że edukacja w tzw. klasie dwujęzycznej
zakończy się dwujęzyczną maturą oraz otrzymaniem
stosownych międzynarodowych certyfikatów. Tym-
czasem od przyszłego roku będzie to niemożliwe.
Wielu młodych ludzi liczyło na kontynuację edu-
kacji za granicą, a dwujęzyczne świadectwo matu-
ralne byłoby naturalnym ułatwieniem. Z kolei ci,
którzy zdecydowaliby się na kontynuację nauki na
uczelniach w Polsce, otrzymywaliby dodatkowe
punkty w czasie procesu rekrutacji.
Nagła i niezrozumiała decyzja ministerstwa od-
bierana jest nie tylko przez uczniów, ale także przez
dyrektorów szkół i nauczycieli jako niesprawiedliwa
i głęboko krzywdząca. Podkreślić należy, że wybór
dwujęzycznej szkoły był w zdecydowanej większości
świadomym i przemyślanym krokiem oraz inwesty-
cją w przyszłą karierę zawodową.
Mając na uwadze dobro absolwentów szkół śred-
nich, zwracam się do Pani Minister z uprzejmą proś-
bą o odpowiedź n następujące pytania:
1. Jakie są przyczyny wydania rozporządzenia
MEN, które uniemożliwia zdawanie dwujęzycznej
matury?
2. Kiedy dyrektorzy i nauczyciele otrzymają nie-
zbędne informacje i wytyczne dotyczące organizacji
matury?
3. W jaki sposób ministerstwo zrekompensuje
młodzieży straty spowodowane pozbawieniem jej
możliwości zdawania dwujęzycznej matury?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 13 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5865)
do ministra gospodarki
w sprawie podstrefy Białystok Suwalskiej
Specjalnej Strefy Ekonomicznej
Szanowny Panie Ministrze! Ustanowienie pod-
strefy Białystok Suwalskiej Specjalnej Strefy Eko-
nomicznej, w której inwestorzy tworzący nowe
miejsca pracy mogliby liczyć na preferencje i ulgi
odnośnie do podatku dochodowego jest niewątpli-
wie szansą dla miasta i województwa. Mowa tu o
zwolnieniach podatkowych z tytułu poniesionych
nakładów inwestycyjnych, które wynoszą odpo-
wiednio 50% dla dużych przedsiębiorców, 60% dla
średnich i 70% dla małych.
W związku z opóźnieniami rośnie niepokój spo-
łeczny. Lokalne firmy zainwestowały poważny kapi-
tał w przygotowania do utworzenia strefy. Zapowie-
dziane rozszerzenie SSSE miało nastąpić pod koniec
września. Z racji opóźnień i braku informacji na te-
mat oferty strefy tymczasowo wstrzymywane są
przetargi na inwestycje. A zainteresowanych inwe-
stowaniem w podstrefie jest już kilkanaście podmio-
tów z kilku branż: przetwórstwa spożywczego,
drzewnej, mechanicznej, elektromaszynowej, ale też
bieliźniarskiej. Dla wielu firm białostocka podstrefa
jest szansą rozwoju. Dlatego przygotowania do utwo-
rzenia strefy wciąż u nich trwają. Dzielone są dział-
ki, przebudowywane ulice dojazdowe do strefy.
Powstanie podstrefy Białystok ma służyć pod-
niesieniu atrakcyjności gospodarczej i inwestycyj-
nej. Obszar Białystok ma mieć 29,9 ha w dwóch
kompleksach położonych w południowo-wschodniej
części miasta. Po włączeniu obszaru Białystok
SSSE będzie obejmować grunty o powierzchni bli-
sko 342,8 ha, położone na terenach miast w woj.
podlaskim: Białystok, Grajewo i Suwałki, Ełk
(Warmińsko-Mazurskie) oraz gmin: Gołdap (War-
mińsko-Mazurskie) i Małkinia Górna (Mazowiec-
kie). Do tej pory łącznie na terenie SSSE zainwe-
stowały 52 podmioty, powstało ok. 4,2 tys. miejsc
pracy, a przedsiębiorcy zainwestowali ok. 635 mln
zł. O atrakcyjności inwestycyjnej Suwalskiej Spe-
cjalnej Strefy Ekonomicznej stanowią również: lo-
kalizacja w bezpośrednim sąsiedztwie wschodniej
granicy Unii Europejskiej; bliskość granic Rosji,
Litwy i Białorusi; dogodne połączenia drogowe z
wszystkimi regionami Polski oraz z państwami są-
siednimi. Dlatego tak ważne dla regionu jest umoż-
liwienie i jak najszybsze utworzenie podstrefy w
Białymstoku – stolicy woj. podlaskiego.
W związku z powyższym, działając na podsta-
wie art.14 ust.1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 74, poz. 350, z późn. zmian.), proszę Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na następujące pyta-
nie: Kiedy nastąpi deklarowane rozszerzenie ob-
53
szaru Suwalskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej o
podstrefę Białystok?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5866)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie osób przymusowo wcielonych
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
Szanowna Pani Minister! W związku z pojawiają-
cymi się wątpliwościami i pytaniami wśród osób przy-
chodzących na dyżury poselskie zwracam się do Pani
Minister z prośbą o wyjaśnienie poniższych kwestii.
25 lutego 1948 r. na mocy ustawy o powszech-
nym obowiązku przysposobienia zawodowego, wy-
chowania fizycznego i przysposobienia wojskowego
młodzieży oraz o organizacji spraw kultury fizycznej
i sportu utworzona została na terytorium kraju Po-
wszechna Organizacja „Służba Polsce”. Było to zrze-
szenie o charakterze paramilitarnym, młodzieżo-
wym oraz nierzadko przymusowym. Zostało rozwią-
zane 17 grudnia 1955 r.
Młodzież w wieku od 16 do 21 roku życia (lub do
30 roku życia, kiedy osoba nie odbyła zasadniczej
służby wojskowej), którą wcielono do „Służby Pol-
sce”, pracowała nieodpłatnie, w często ciężkich wa-
runkach, teoretycznie 3 dni w ciągu miesiąca, lecz
nierzadko w praktyce w pełnym wymiarze czaso-
wym, niekiedy z dala od miejsca zamieszkania. Moż-
na powiedzieć, że komunistyczny reżim zabrał tym
ludziom najpiękniejsze lata ich młodości, zaburzył
prawidłowy rozwój psychiczny oraz fizyczny, a także
– traktując młodych obywateli Polski jak swoistych
niewolników – nie przekazał im odpowiedniego
ekwiwalentu za ich ciężką pracę.
W związku z powyższym proszę o ustosunkowa-
nie się do poniższych zagadnień:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
planuje objąć osoby przymusowo wcielone do Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce” jakimikol-
wiek rekompensatami, ewentualnie pewnymi graty-
fikacjami socjalnymi ze względu na ich przynależ-
ność do wymienionej organizacji?
2. Jeżeli Pani resort ma takie plany, to proszę o
przedstawienie dokładnej agendy ich wprowadzenia
w życie, z uwzględnieniem sposobu wynagrodzenia
byłych, przymusowo wcielonych do „Służby Polsce”
członków za ich niewolniczą pracę.
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 16 października 2008 r.
54
Interpelacja
(nr 5867)
do ministra zdrowia
w sprawie planów przekształcenia
publicznych zakładów opieki zdrowotnej
w spółki prawa handlowego i zagrożeń,
jakie z tego wynikają
Szanowna Pani Minister! Konstytucja RP w art.
68 stanowi, że obowiązkiem państwa jest zagwaran-
towanie wszystkim obywatelom ochrony zdrowia
oraz zapewnienie im, bez względu na ich status ma-
terialny, równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanej ze środków publicznych. Godzi
się podkreślić, że zdecydowana większość państw
UE, w tym wszystkie kraje tzw. starej Unii, realizu-
ją pomoc medyczną w oparciu o publiczne jednostki
służby zdrowia, a nieskomercjalizowane.
Nie podlega żadnej dyskusji fakt, że publiczna
służba zdrowia wymaga wielu zmian. Należy się
wspólnie zastanawiać, jaki powinien być kształt
tych transformacji oraz w jaki sposób je przeprowa-
dzić, aby pacjenci jak najprędzej mogli odczuć pozy-
tywne skutki tych przemian. Nie uważam jednak,
aby takim jedynym i niemającym alternatywy spo-
sobem na wyprowadzenie publicznej służby zdrowia
z wieloletnich zaniedbań było przekształcenie
wszystkich publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
dla których organami założycielskimi są jednostki
samorządu terytorialnego, w spółki prawa handlo-
wego. Wbrew opiniom przedstawicieli obecnego rzą-
du, takie działania byłyby – co pragnę szczególnie
mocno podkreślić – początkiem prywatyzacji całej
publicznej służby zdrowia.
Przekształcone w spółki prawa handlowego za-
kłady byłyby poddane wszystkim regułom, jakimi
rządzi się wolny rynek, łącznie z przejmowaniem ich
udziałów przez prywatne osoby fizyczne czy prawne
oraz możliwością ogłoszenia ich upadłości. Niektórzy
przedstawiciele władz samorządowych, w szczególno-
ści prezentujący poglądy liberalne, nie ukrywają, że
szeroko otworzą drzwi dla różnych podmiotów ze-
wnętrznych wyrażających wolę inwestowania w dzia-
łalność nowych podmiotów. Prywatni inwestorzy,
wnosząc własne środki do spółek, staną się właścicie-
lami części ich udziałów, a tym samym w mniejszym
lub większym stopniu będą decydowali o kształcie
funkcjonowania zakładów. Te priorytety nie koniecz-
nie będą zgodne z interesami pacjentów, gdyż ze-
wnętrznych inwestorów interesował będzie przede
wszystkim zysk. Usługi szpitalne staną się więc to-
warem, który trzeba będzie sprzedać, najlepiej po jak
najwyższej cenie, gdyż tylko taka polityka będzie
gwarantowała uzyskanie odpowiednich zysków. Te
zaś będą niezbędne do spłaty zaciągniętych kredytów
(wraz z odsetkami), które jak podkreślają przedsta-
wiciele resortu zdrowia mają gwarantować placów-
kom szpitalnym możliwość funkcjonowania i rozwo-
ju. Ekonomiczne realia rynku wprost wymuszą ko-
mercjalizację niektórych, szczególnie drogich i trud-
no dostępnych usług. Efektem takich decyzji może
być zawężenie dostępu do nich wyłącznie dla grupy
społeczeństwa najlepiej sytuowanego. W najgorszej
sytuacji znajdą się emeryci i renciści, a więc osoby
najczęściej korzystające z racji swojego wieku z usług
placówek zdrowia oraz rodziny wielodzietne. Zła poli-
tyka ekonomicznofinasowa skomercjalizowanych
spółek oraz nieumiejętna strategia kredytowa mogą
doprowadzić te placówki do upadłości i likwidacji. Ta-
kie zdarzenia z pewnością nie będą służyły pacjen-
tom i dostępności do usług medycznych. Należy także
z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że likwidacji
może ulegać działalność deficytowa, jak chociażby
prowadzenie oddziałów intensywnej opieki medycz-
nej (OIOM), jak ma to obecnie miejsce w wielu pry-
watnych zakładach służby zdrowia.
Prywatyzując służbę zdrowia, państwo de facto
pozbędzie się narzędzi niezbędnych do realizacji
swoich powinności wobec społeczeństwa, jakie na-
kłada na niego ustawa zasadnicza. Mam nadzieję, że
Ministerstwo Zdrowia posiada informację odnośnie
do tego, że przeważająca część społeczeństwa ocze-
kuje od rządu przygotowania i realizacji programu
zmian w funkcjonowaniu publicznej służby zdrowia,
nie godząc się wszakże na jej komercjalizację.
Pani Minister:
1. Czy nie uważa Pani, że na rynku usług medycz-
nych, w celu poprawy jakości usług i zwiększenia
konkurencyjności, winny funkcjonować zarówno pry-
watne, jak i publiczne zakłady opieki zdrowotnej?
2. W jaki sposób rząd zamierza przeciwdziałać
zagrożeniom związanym z komercjalizacją służby
zdrowia, o których wspomniałem powyżej?
3. Dlaczego rząd z uporem odrzuca potrzebę
przeprowadzenia referendum w tak ważkiej spra-
wie, jak komercjalizacja służby zdrowia, aby to spo-
łeczeństwo samo zadecydowało w jakiej formie w
przyszłości powinien funkcjonować rynek usług me-
dycznych?
4. Czy resort zdrowia posiada przygotowane al-
ternatywne rozwiązania w służbie zdrowia w sto-
sunku do obecnie przez siebie forowanych?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 16 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5868)
do ministra środowiska
w sprawie szkód wyrządzanych przez
zwierzynę leśną w hodowli i uprawach
rolniczych oraz działań legislacyjnych
dostosowujących obowiązujące
prawodawstwo do obecnych realiów
Szanowny Panie Ministrze! Konstytucja RP
gwarantuje wszystkim obywatelom ochronę ich
własności oraz praw ekonomicznych (art. 64).
Oznacza to, że takiej ochronie podlega także wła-
sność i szeroko rozumiany majątek rolników, zaś
strony naruszające te zasady winny – zgodnie z
obowiązującym prawem oraz zasadami wolnego
rynku – ponosić odpowiedzialność za szkody przez
siebie wyrządzone. Takim regułom oraz przepisom
prawa winien podlegać także Skarb Państwa będą-
cy zgodnie z zapisem art. 2 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 1995 r.
Nr 147, poz. 713, z późn. zm.) właścicielem zwierząt
w stanie wolnym. Te zaś na przestrzeni ostatnich
lat wyrządzają coraz więcej szkody w uprawach
oraz pogłowiu zwierząt hodowlanych. Zwiększająca
się z roku na rok liczebność dzikiej zwierzyny przy
braku spójnych rozwiązań systemowych umożli-
wiających utrzymanie populacji najbardziej eks-
pansywnych gatunków na optymalnym poziomie
będzie skutkowała coraz większymi stratami rolni-
ków mogącymi w skrajnych sytuacjach zagrozić
ekonomicznemu bytowi ich gospodarstw.
Panie Ministrze! Art. 49 ustawy Prawo łowieckie
daje Panu jako kierownikowi resortu rolnictwa moż-
liwość sugerowania zmian w obowiązującym rozpo-
rządzeniu, na podstawie których odbywa się szaco-
wanie szkód i wypłata odszkodowań (Dz. U. z 2002 r.
Nr 126, poz. 1081). Sensownym rozwiązaniem było-
by wypłacanie producentom rolnym pełnych odszko-
dowań za poniesione straty, których szacowanie po-
winno odbywać się w sposób obiektywny przy udzia-
le rolników (lub reprezentujących ich interesy samo-
rządów rolniczych) jako pełnoprawnej strony postę-
powania odszkodowawczego. Całość kosztów wypła-
ty rekompensat winien pokrywać Skarb Państwa z
racji, o których wcześniej wspomniałem. Takie są
oczekiwania środowisk wiejskich i samorządów rol-
niczych. Rolnicy i hodowcy oraz regionalne izby rol-
nicze podkreślają, że koła łowieckie permanentnie
zaniżają kwoty odszkodowań, a spowodowane jest to
tym, że dysponują one ograniczonymi funduszami
przeznaczonymi na te cele. Trudno zatem dziwić się
stanowisku Ministerstwa Środowiska, które upo-
rczywie odrzuca wszelkie propozycje dotyczące wpro-
wadzenia zmian w obowiązujących przepisach.
Zresztą resort środowiska nie ukrywa, że obecne
rozwiązania są korzystne dla Skarbu Państwa, a ich
zmiana wiązałaby się z koniecznością zabezpiecze-
55
nia w budżecie środków kilkakrotnie większych od
obecnie wypłacanych w formie odszkodowań.
Pomimo wielu interwencji podejmowanych za-
równo przez organizacje rolnicze, jak i parlamenta-
rzystów nadal bez odpowiedzi pozostaje pytanie,
dlaczego właśnie rolnicy mają ponosić konsekwencje
takiej, a nie innej polityki państwa oraz braku roz-
wiązań prawnych uwzględniających obecne realia.
Panie Ministrze proszę o zajęcie stanowiska w
następujących kwestiach.
1. Czy w zagadnieniach dotyczących sposobów
szacowania strat oraz wypłaty odszkodowań przepi-
sy naszego prawa zostały dostosowane do prawo-
dawstwa unijnego?
2. Czy resort rolnictwa dostrzega archaiczność
niektórych zapisów ustawy Prawo łowieckie nie-
uwzględniających obecnych uwarunkowań ekono-
micznych, gospodarczych i rynkowych?
3. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi za-
uważa konieczność wprowadzenia takich zmian w
obowiązującym prawodawstwie, aby w pełni chroni-
ło ono ekonomiczne interesy rolników i hodowców?
4. Czy podziela Pan pogląd środowisk rolniczych,
że za szkody wyrządzone przez zwierzynę leśną w
uprawach i hodowli powinien odpowiadać Skarb
Państwa i w całości pokrywać poniesione przez rol-
ników straty?
5. Jakie działania podejmie resort rolnictwa, aby
rozwiązać zasygnalizowane przez mnie problemy?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5869)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie likwidacji możliwości zdawania
matury dwujęzycznej przez młodzież
w Polsce
Rozporządzenie MEN z dnia 25 września 2008 r.
w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfi-
kowania i promowania uczniów, które prowadzi do
likwidacji matury dwujęzycznej w Polsce, poruszyło
opinię publiczną i oburzyło uczniów i rodziców, któ-
rzy widzą dla swoich dzieci duże korzyści związane
z uzyskaniem matury dwujęzycznej w szkołach pu-
blicznych.
„Punkt 3. uzasadnienia do zmiany rozporządze-
nia brzmi: Zrezygnowanie, poczynając od roku
szkolnego 2009/2010, z możliwości dwujęzycznego
zdawania przez absolwentów oddziałów dwujęzycz-
nych, w ramach egzaminu maturalnego, tych przed-
miotów, które nauczane były dwujęzycznie. Możli-
wość zdawania dwujęzycznego dotyczyła przedmio-
tów: biologia, chemia, fizyka i astronomia, matema-
56
tyka, części geografii odnoszącej się do geografii
ogólnej i części historii odnoszącej się do historii po-
wszechnej, języku obcym, będącym drugim języ-
kiem nauczania, wybranych nauczanych w ramach
egzaminu jako przedmioty dodatkowe”.
Dyrektorzy szkół i nauczyciele podnoszą wiele ar-
gumentów, które przemawiają za koniecznością wy-
cofania się MEN z tej fatalnej decyzji. M.in. piszą:
„Dwujęzyczność zrewolucjonizowała podejście do
pracy w szkole zarówno nauczycieli, jak i uczniów;
nauczycieli (romanistów oraz nauczycieli przedmio-
tów) – ponieważ musieli oni nie tylko doskonalić
swój warsztat językowy, ale przede wszystkim wpro-
wadzać nowe techniki pracy, daleko wykraczające
poza normy szkolnictwa polskiego (m.in.: analiza
tekstu argumentacyjnego i tekstu literackiego w ję-
zyku obcym, redagowanie rozprawki logicznej, co
plasuje egzamin maturalny z języka francuskiego
na poziomie C1 w europejskiej skali znajomości języ-
ków); uczniów – ponieważ stanęło przed nimi nie
tylko wyzwanie doskonałego poznania języka obce-
go w mowie i w piśmie, ale również dwujęzycznego
opanowania wiedzy specjalistycznej z przedmiotów
(matematyki, fizyki, biologii, chemii, historii i geo-
grafii).
Przedsięwzięcie to byłoby niemożliwe do zreali-
zowania bez ścisłej i nieustannej współpracy z pozo-
stałymi szkołami dwujęzycznymi z językiem francu-
skim oraz z ambasadą Francji, która, współdziałając
z MEN, wykształciła polską kadrę nauczycielską
oraz na mocy porozumienia z MEN przyznaje certy-
fikat rządu francuskiego zaświadczający o znajomo-
ści tego języka na poziomie rodzimego użytkownika
danego obszaru językowego. Warunkiem uzyskania
certyfikatu jest zdanie zewnętrznego egzaminu ma-
turalnego na poziomie dwujęzycznym z języka fran-
cuskiego i z wybranego przedmiotu.
Po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej polska
dwujęzyczność nabrała nowego wymiaru. Absolwen-
ci sekcji dwujęzycznej odnoszą sukcesy w szkołach
wyższych w Polsce oraz promują polskie szkolnictwo
na zagranicznych uniwersytetach. Szkoły wyższe
otwierają coraz to nowe wydziały dwujęzyczne,
np. Politechnika Śląska w Gliwicach – wydział me-
chatroniki od roku akademickiego 2009/2010.
Jak wynika z raportu ewaluacyjnego opracowa-
nego na zlecenie ambasady Francji w Polce pod re-
dakcją eksperta do spraw dwujęzyczności, prof. Lau-
rent Gajo, dyrektora Szkoły Języka i Cywilizacji
Francuskiej na Uniwersytecie Genewskim, naucza-
nie dwujęzyczne staje się koniecznością i ilość szkół
dwujęzycznych w Europie zwiększa się dzięki stale
rosnącemu zainteresowaniu rodziców i samorządów
lokalnych tym rodzajem nauki”.
Dyrektorzy szkół dwujęzycznych oraz rodzice
wyrażają swoje oburzenie faktem likwidacji matury
dwujęzycznej, ponieważ:
1) przez to rozporządzenie zostały jednostronnie
zerwane umowy międzynarodowe, na mocy których
absolwenci sekcji dwujęzycznych francuskich, hisz-
pańskich otrzymywali certyfikaty wydawane przez
rządy tych krajów, oraz przerwane zostały bardzo
zaawansowane pertraktacje na szczeblu uznawalno-
ści tej matury;
2) wyżej wymienione dokumenty otwierały na-
szym absolwentom możliwość podejmowania stu-
diów w Europie bez egzaminu;
3) absolwenci, zdając arkusz z przedmiotów w ję-
zyku obcym, otrzymywali dodatkowe punkty przy
rekrutacji na polskie wyższe uczelnie.
Wobec powyższego pytam:
1. Dlaczego zmienia się zasady przeprowadzenia
egzaminu maturalnego dla uczniów, którzy są w
trakcie nauki w klasach dwujęzycznych? W jaki spo-
sób należy uzasadnić nieuczciwą zmianę reguł gry
wobec samych uczniów, jak i ich rodziców oraz na-
uczycieli?
2. Dlaczego rząd RP zrywa jednostronnie umowy
międzynarodowe, na mocy których absolwenci sek-
cji dwujęzycznych francuskich, hiszpańskich otrzy-
mywali certyfikaty wydawane przez rządy tych kra-
jów, oraz przerwane zostały bardzo zaawansowane
pertraktacje na szczeblu uznawalności tej matury?
3. Jakie są oszczędności finansowe z tytułu zrezy-
gnowania, poczynając od roku szkolnego 2009/2010,
z możliwości dwujęzycznego zdawania przez absol-
wentów oddziałów dwujęzycznych, w ramach egza-
minu maturalnego, tych przedmiotów, które naucza-
ne były dwujęzycznie? Chyba nie oszczędności finan-
sowe zadecydowały o tak fundamentalnych zmianach
dla uczniów uczących się w szkołach dwujęzycznych?
4. Co polski rząd proponuje uczniom i rodzicom,
którzy pozbawieni zostali możliwości zdawania ma-
tury dwujęzycznej oraz możliwości podjęcia studiów
na wyższych uczelniach we Francji, Hiszpanii czy
innych krajach Europy na mocy podpisanych poro-
zumień oraz uzyskanych certyfikatów? (Politechni-
ka Śląska otworzyła np. kierunek z językiem fran-
cuskim wykładowym z możliwością kontynuowania
nauki po 1 roku studiów we Francji).
Posłanki Izabela Kloc
i Marzena Machałek
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5870)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie objęcia obowiązkiem szkolnym
dzieci sześcioletnich
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z prośbą o udzielenie informacji w sprawie
objęcia obowiązkiem szkolnym dzieci sześciolet-
nich.

Kolejna reforma systemu edukacji przewiduje, że
od przyszłego roku obowiązkiem szkolnym objęte
zostaną dzieci w wieku sześciu lat, a zatem o rok
młodsze niż dotąd. Wprowadzając tego typu regula-
cję prawną, ministerstwo edukacji powołuje się na
enigmatyczny argument o „wyrównywaniu szans”
polskich dzieci. Znając realia naszych szkół, można
mieć podstawy, by stwierdzić, że to „wyrównywanie
szans” będzie w rzeczywistości osiągane poprzez
dalsze zaniżanie poziomu nauczania i wychowania.
Powoduje to uzasadnione obawy i niepokoje rodzi-
ców, że objęcie obowiązkiem szkolnym sześcioletnich
dzieci rzeczywiście będzie prowadziło do wyrówny-
wania szans, ale poprzez równanie w dół.
Dla sześcioletniego dziecka obowiązkiem szkolny
w tym wieku może okazać się przeżyciem trauma-
tycznym, gdyż będzie wiązało się z wielogodzinnym
rozstaniem z rodzicami w wieku, w którym podsta-
wowym dążeniem dziecka jest zaspakajanie potrzeb
emocjonalnych, a zwłaszcza poczucia bezpieczeń-
stwa poprzez fizyczną i emocjonalną bliskość z ro-
dzicami. W odniesieniu do małego dziecka każdy rok
życia wiąże się z większymi zmianami rozwojowy-
mi, niż te, które obserwujemy w ciągu całego dzie-
sięciolecia u ludzi dorosłych. U wielu współczesnych
dzieci zwłaszcza na skutek ich kontaktu z mediami
obserwujemy nieco przyspieszony rozwój intelektu-
alny. Rozwój w tym wymiarze nie oznacza jednak,
że dzieci rozwijają się obecnie szybciej również w
wymiarze emocjonalnym. Obserwujemy raczej zja-
wisko przeciwne: coraz więcej dzieci w wieku szkol-
nym okazuje niestabilność i zależność emocjonalną
od rodziców typową dla dzieci o dwa, trzy lata młod-
szych. Rodzice z reguły znają lepiej swoje dzieci niż
urzędnik w Ministerstwie Edukacji. Utrata roku
dzieciństwa przez sześciolatka jest nie do ocenienia.
Podstawowe zdolności: logicznego myślenia, funkcje
poznawcze i twórcze, a nierzadko czytanie, pisanie i
liczenie, dziecko kształtuje w rodzinie. Osobnymi
zagadnieniami są kwestie ekonomiczne. Samorządy
nie mają środków na przygotowanie placówek oświa-
towych na przyjęcie sześciolatków. Planujący tę re-
formę w ogóle nie wzięli pod uwagę tych realiów.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
— jakie działania zamierza podjąć Pani w przed-
miotowej sprawie,
— kiedy te działania przybiorą konkretną for-
mę.
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Golba
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
57
Interpelacja
(nr 5871)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozpoczętych prac nad nowelizacją
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
celem wyeliminowania niejasnych przepisów
i błędów, jakie pojawiły się w ostatniej
nowelizacji tej ustawy, która została przyjęta
przez Sejm po przegłosowaniu senackich
poprawek 14 czerwca 2007 r.
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
zgłaszają się do mnie osoby zainteresowane wyku-
pem na własność mieszkań spółdzielczych, które
na przełomie lat 1989 i 1990 otrzymały takie miesz-
kania.
Powszechnie wiadomym jest, że pół roku temu
weszła w życie nowelizacja ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, w której, jak już na wstępie było
zaznaczone, znalazły się niejasne przepisy podno-
szące kwestie związane z możliwością wykupu
mieszkań spółdzielczych.
Głównym założeniem ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. było umożliwienie członkom spółdzielni
mieszkaniowych uzyskanie pełnego prawa własno-
ści do zajmowanych przez siebie lokali, a także stop-
niowe likwidowanie prawa spółdzielczo-własnościo-
wego do lokali, jak również umożliwienie wykupu
lokali po niskich cenach.
Spółdzielnie przed rokiem 1989 budowały domy
na kredyt, który spłacany był przez lokatorów w
czynszu. Państwo umorzyło część kredytów, jednak
wyłącznie względem spółdzielni. Na podstawie
ostatniej nowelizacji ustawy o wykupie mieszkań
spółdzielczych, lokator, który chce przejąć lokal na
własność, będzie musiał spłacić część umorzonego
kredytu po cenie nominalnej, a więc po cenie, po
której spółdzielnia spłacała kredyt. Według szacun-
ków ma być to kwota rzędu kilkudziesięciu, a nawet
kilkuset złotych.
W chwili obecnej do spółdzielni wpłynęło bardzo
dużo wniosków związanych z wykupem mieszkań
lokatorskich. W miarę możliwości wnioski zała-
twiane są sukcesywnie, jednak niemożliwe jest, by
były „załatwiane od ręki”. Jak wiadomo, przygoto-
wanie lokalu do przekształcenia wymaga czasu, z
kolei terminy u notariuszy są, niestety, odległe. W
związku z tym samo nasuwa się pytanie dotyczące
przywrócenia spółdzielcom możliwości przekształ-
cenia praw lokatorskich we własnościowe. Jak
słusznie zauważa wiceminister infrastruktury pan
piotr Styczeń, ważne jest to, że mieszkanie własno-
ściowe można sprzedać lub przekazać swoim dzie-
ciom. Natomiast spółdzielnia mieszkaniowa nie
musi mieć uregulowanych wszystkich kwestii praw-
nych związanych z nieruchomością.
Ważne jest także to, żeby warunki finansowe
przekształcenia praw lokatorskich we własnościowe
58
nie różniły się od tych, które obowiązują w sytuacji
wykupu lokalu na własność. Ostatnia nowelizacja
ustawy o spółdzielniach z dnia 14 czerwca 2007 r.
zlikwidowała prawo własnościowe do lokalu, które
dobrze funkcjonowało przez wiele lat. Zrobiono je-
dynie wyjątek w stosunku do mieszkań znajdują-
cych się w budynkach zlokalizowanych na grun-
tach, do których spółdzielnia nie posiada tytułu
prawnego i to tylko do 2010 r. W oparciu o ostatnią
nowelizację stwierdzić należy, że zniknął przepis
pozwalający na to, by spółdzielnie przekształcały
prawo lokatorskie we własnościowe w formie umo-
wy pisemnej. W związku z tym zwracam się do
Pana Ministra z pytaniem: Czy możliwe jest
umieszczenie w przygotowywanej przez Minister-
stwo Infrastruktury nowelizacji przepisu, który
przywróciłby spółdzielniom uprawnienia do prze-
kształcenia prawa lokatorskiego we własnościowe
jedynie w formie umowy pisemnej?
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym i w
oparciu o wypowiedzi rzecznika praw obywatelskich
przekształcenie prawa lokatorskiego we własnościo-
we wymaga formy aktu notarialnego, za który osoby
zainteresowane będą zmuszone zapłacić według
zwykłej taksy notarialnej. Mimo to wiele spółdzielni
spisuje umowy po staremu, czyli w formie zwykłej
umowy pisemnej. W oparciu o przepisy wprowadzo-
ne przez ostatnią nowelizację ważność dokonanych
przekształceń może zostać podważona. Na chwilę
obecną notariusze prowadzący sprawy osób, które
przekształciły swoje prawa już po wejściu w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r., uznają umowy za-
warte za pomocą zwykłej formy pisemnej za ważne.
Przykładem tego jest Legionowska Spółdzielnia
Mieszkaniowa, która w opisywany powyżej sposób
przekształciła 1400 lokali. W związku z tym łatwo
można zauważyć, jak bardzo ważne jest to, by w naj-
bliższym czasie wprowadzony został przepis regulu-
jący w sposób wyraźny dopuszczalność przekształ-
ceń praw lokatorskich we własnościowe na podsta-
wie zwykłej umowy pisemnej. Umieszczenie tego
typu regulacji w nowym akcie prawnym doprowadzi
do sytuacji, że zarówno lokatorzy, jak i spółdzielnie
nie będą odczuwać jakiegokolwiek niepokoju i nie-
pewności związanych z ważnością dokonanego prze-
kształcenia prawa lokatorskiego we własnościowe, a
co za tym idzie nie będą narażeni na dodatkowe
koszty związane z opłatą notarialną.
Na podstawie obowiązujących przepisów praw-
nych za opóźnianie przekształceń prezesom i człon-
kom zarządu grozi odpowiedzialność karna. Jednak
przepisy nie konkretyzują, jakiego typu przewinie-
nia zostały objęte sankcją karną. W związku z tym
polskie sądy niejednokrotnie mają spore trudności
przy rozpatrywaniu skarg spółdzielców. W oparciu o
tego typu kwestie zwracam się z pytaniem: Czy moż-
liwe jest wskazanie w przygotowywanej nowelizacji,
za jakie przewinienia prezesi i członkowie zarządu
będą pociągnięci do odpowiedzialności?
Na początku mego pisma zaznaczyłem, że zgła-
szają się do mnie osoby, które na przełomie lat
1989–1990 jako lokatorzy otrzymali mieszkania
spółdzielcze. Osoby takie zainteresowane są uzy-
skaniem pełnego prawa własności do zajmowanych
przez siebie lokali. W związku z tym zwracam się
do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
Czy przygotowywana przez ministerstwo noweli-
zacja obejmie lokatorów, którzy otrzymali mieszka-
nia spółdzielcze w latach 1989–1990?
Czy będą oni mogli w sposób korzystny, tzn. po
niskich cenach, wykupić zajmowane przez siebie lo-
kale mieszkalne?
Z poważaniem
Poseł Robert Tyszkiewicz
Białystok, dnia 17 marca 2008 r.
Interpelacja
(nr 5872)
do ministra gospodarki
w sprawie problemów, które występują
w obrocie gospodarczym paletami
drewnianymi typu EUR
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
otrzymałem bardzo ważny sygnał podchodzący od
Zarządu Spółdzielni Mleczarskiej Mlekovita w Wy-
sokiem Mazowieckiem dotyczący poważnych proble-
mów, które występują w obrocie gospodarczym pale-
tami drewnianymi typu EUR.
Na podstawie art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30
czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej:
„Kto w celu wprowadzenia do obrotu oznacza towa-
ry podrobionym znakiem towarowym, zarejestro-
wanym znakiem towarowym, którego nie ma prawa
używać, lub dokonuje obrotu towarami oznaczony-
mi takimi znakami, podlega grzywnie, karze ogra-
niczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat
2”. W sytuacji gdy osoba naruszająca normę wyni-
kającą z przytoczonego przepisu prawa uczyniła so-
bie z takiego naruszenia stałe źródło dochodów lub
gdy przestępstwo dotyczy towaru o znacznej warto-
ści, sprawca dopuszczający się tego typu działań
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy
do 5 lat.
Przytoczony przepis ustawy z dnia 30 czerwca
2000 r. odnosi się również do palet drewnianych
typu EUR, które oznaczone są prawnie chronionymi
znakami towarowymi.
Do chwili obecnej w obrocie towarowym wystę-
powały bardzo różne palety typu EUR, w tym tak-
że oznaczone podrobionymi znakami towarowy-

mi, wyprodukowane w większości przez producen-
tów nielegitymujących się uprawnieniami do ta-
kiej produkcji.
W celu dostosowania się do obowiązujących re-
gulacji prawnych wiele firm wycofało z obiegu pale-
ty typu EUR, których czy to oznaczenia, czy to pa-
rametry mogłyby powodować jakiekolwiek wątpli-
wości, czy też zastrzeżenia w przedmiocie ich legal-
ności. Następnie firmy te dokonały zakupu nowych
certyfikowanych palet drewnianych typu EUR, pro-
dukowanych przez osoby zrzeszone w stowarzysze-
niu EPAL.
Pomimo że wiele firm zainwestowało spore środ-
ki na zakup nowych, certyfikowanych palet, w obro-
cie paletowym powszechnie występującym zjawi-
skiem jest kwestionowanie ich legalności przez od-
biorców, a w szczególności dotyczy do sieci handlo-
wych, które w przedmiocie obrotu paletami stosują
niejasne zasady ich weryfikacji i oceny.
Elementami odróżniającymi legalną paletę
drewnianą typu EUR – EPAL od palet nielegalnych
jest klamra kontrola lub gwóźdź naprawczy. Ele-
menty te nie są trwale związane z paletą EUR –
EPAL, w związku z czym mogą być na skutek dzia-
łań mechanicznych bądź uszkodzeń usunięte z pa-
lety. W takiej sytuacji samo nasuwa się pytanie, czy
wciąż mamy do czynienia z legalną, prawidłową
paletą EUR – EPAL mimo braku klamry kontrol-
nej lub gwoździa naprawczego, czy też mimo speł-
nienia wszelkich parametrów technicznych i ozna-
czeniowych paleta jest nielegalna i nie może wystę-
pować w obrocie towarowym.
Na dzień dzisiejszy to odbiorca jednostronnie
ocenia legalność palety i w wypadku jakichkolwiek
wątpliwości może zagrozić dostawcom odmową przy-
jęcia towaru, a w konsekwencji również karami
umownymi z tytułu niedostarczenia zamówionej
ilości towaru.
Najczęstszym powodem kwestionowania legalno-
ści dostarczonych palet typu EUR – EPAL jest brak
klamry kontrolnej lub gwoździa naprawczego.
W obecnej sytuacji, przy występowaniu niejedno-
znaczności kryteriów i różnego rodzaju dowolności
w ocenie legalności i prawidłowości parametrów pa-
let, dostawcy, którzy używają w systemach logistycz-
nych palet drewnianych typu EUR – EPAL ponoszą
nieuzasadnione koszty finansowe przedstawionej
sytuacji i bez własnej winy napotykają na poważne
utrudnienia w realizacji dostaw.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytania:
— Czy kwestionowanie legalności palet bez
klamry kontrolnej, czy też gwoździa naprawczego, a
spełniających wszystkie inne parametry dla palet
drewnianych typu EUR – EPAL jest słuszne, czy też
osoby zajmujące się dostarczaniem towarów na ta-
kich paletach zasadnie ponoszą konsekwencje nieza-
winionych przez siebie czynników?
59
— Czy w najbliższym czasie kierowane przez
Pana ministerstwo podejmie odpowiednie działania
zmierzające do ujednolicenia kryteriów oceny i we-
ryfikacji palet?
Z poważaniem
Poseł Robert Tyszkiewicz
Białystok, dnia 16 czerwca 2008 r.
Interpelacja
(nr 5873)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wysokich cen paliw na polskich
stacjach benzynowych
Szanowny Panie Premierze! Jednym z najbar-
dziej powszechnie kupowanych towarów zarówno w
Polsce, jak i na świecie są paliwa (benzyna, olej na-
pędowy itp.), używane we wszelkich pojazdach na-
pędzanych silnikami spalinowymi (m.in. w samo-
chodach, motocyklach, pojazdach rolniczych itd.). W
Polsce, jak i w innych krajach istotną sprawą, mają-
cą duży wpływ na zasobność portfeli obywateli, jest
cena paliw, które zwykły człowiek kupuje na sta-
cjach benzynowych. W ostatnich miesiącach, a na-
wet latach mieliśmy do czynienia z bardzo dużymi
wahaniami cen ropy. Było to związane przede
wszystkim z istotnym zróżnicowaniem cen na świa-
towych rynkach i bez wątpienia przełożyło się na
znaczące wzrosty cen także w Polsce. Jednakże od
kilku tygodni obserwowany jest istotny spadek cen
paliw na świecie. Zarówno politycy, jak i eksperci za-
powiadali w związku z tym spore obniżki cen paliw
na stacjach benzynowych. Ceny te spadły jednak
nieznacznie i wydawać się może, że nieadekwatnie
do tego, jak to ma miejsce na świecie. Widoczne jest
to, że wzrastający trend ceny paliw na światowych
rynkach pociąga za sobą istotne podwyżki cen na
stacjach benzynowych, zaś spadek światowych cen
przekłada się jedynie nieznaczne na obniżki cen na
stacjach benzynowych. Sytuacja taka może nosić
znamiona nieuczciwych praktyk rynkowych, co w
świetle art. 76 Konstytucji RP zobowiązuje władze
publiczne do podjęcia działań ochronnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z uprzejmą prośbą o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania.
1. Z czego wynika, że ceny paliw na stacjach ben-
zynowych nie obniżają się w adekwatny sposób, jak
to ma miejsce w przypadku podwyżek?
2. Czy dokonano analiz w zakresie kształtowa-
nia się cen paliw na krajowych stacjach benzyno-
wych w kontekście cen na światowych rynkach?
60
3. Czy administracja rządowa podjęła jakiekol-
wiek działania w celu ochrony konsumentów w kon-
tekście opisanych wyżej zagadnień?
4. Jaka jest polityka rządu i ministra skarbu ws.
przedsiębiorstw sektora naftowego (np. Lotos, Or-
len), w których Skarb Państwa jest udziałowcem, w
kontekście osiągania przez te firmy ogromnych (na-
wet rekordowych) zysków kosztem polskiego społe-
czeństwa?
Podkreślenia wymaga, że przedmiotowa sprawa
jest bardzo istotna z punktu widzenia zwykłego oby-
watela, którego organy administracji państwowej
zobowiązane są chronić w przypadku podejrzenia
występowania nieuczciwych praktyk rynkowych
(vide: art. 76 Konstytucji RP).
Zwracam się zatem z prośba o udzielenie odpo-
wiedzi na powyższe pytania oraz wnoszę niniejszym
o podjęcie działań mających na celu ochronę konsu-
mentów w opisanej wyżej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5874)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmiany ustawy Prawo
o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie
Szanowny Panie Ministrze! Na stronach interne-
towych Ministerstwa Sprawiedliwości zaprezento-
wany został projekt z dnia 16 lipca 2008 r. o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie.
W projektowanym art. 66 ust. 1 pkt 4 ustawy o
adwokaturze stwierdza się, iż wymogu odbycia apli-
kacji adwokackiej i złożenia egzaminu adwokackie-
go nie stosuje się do osób, które zdały egzamin sę-
dziowski lub prokuratorski po dniu 1 stycznia 1991
r. oraz w okresie 5 lat przed złożeniem wniosku o
wpis na listę adwokatów łącznie przez okres co naj-
mniej 3 lat m.in. zajmowały stanowisko asesora są-
dowego, asesora prokuratorskiego, referendarza są-
dowego, starszego referendarza sądowego, aplikanta
sądowego, aplikanta prokuratorskiego, aplikanta
sądowo-prokuratorskiego, asystenta sędziego, asy-
stenta prokuratora.
Natomiast w ust. 5 art. 66 ww. projektu projekto-
dawca stwierdza, że do okresów, o których mowa w
ust. 1 pkt 4 i 5, a więc wymaganego okresu co naj-
mniej 3 lat, w przypadku aplikacji sądowej pozaeta-
towej lub aplikacji prokuratorskiej pozaetatowej za-
licza się proporcjonalnie okres trwania tych aplika-
cji, przyjmując, że za każdy miesiąc odbywania apli-
kacji zalicza się 1/4 miesiąca.
Próbując zastosować ww. przepisy do stanu fak-
tycznego, można dojść do wniosku, że z wpisania na
listę adwokatów skorzysta tylko ten aplikant proku-
ratorski, który odbył swoją aplikację prokuratorską
jako etatową w pełnym wymiarze trwania takiej
aplikacji, a więc przez cały okres jej trwania, czyli 3
lat. Jednakże wiadomym jest, iż w ciągu ostatnich
co najmniej 5–6 lat w żadnym okręgu prokuratury
okręgowej w kraju nie była prowadzona aplikacja
prokuratorska etatowa od samego początku jej trwa-
nia, ale jedynie po tzw. kolokwium połówkowym, tj.
od 2 roku (a w rzeczywistości od 3 roku). Dodatkowo
biorąc pod uwagę istniejące problemy z etatami ase-
sorskimi, należy dojść do wniosku, że z osób, które
ukończyły aplikację prokuratorską i zdały egzamin
końcowy, a nie otrzymały etatu asesora prokurator-
skiego, nikt nie będzie mógł, zgodnie z projektem,
zostać adwokatem, wpisując się na listę adwokatów.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy ministerstwo zwróciło uwagę na skutki
projektowanych rozwiązań prawnych w zakresie, w
jakim dotyczyłyby one osób, które w ciągu ostat-
nich 5 lat ukończyły aplikację prokuratorską poza-
etatową?
2. Jakie są przyczyny wprowadzenia w projekcie
rozróżnienia między aplikantem odbywającym apli-
kację prokuratorską etatowo i pozaetatowo?
3. Czy zasadne jest wprowadzanie takiego roz-
różnienia w projektowanym ust. 5 art. 66 ustawy o
adwokaturze, skoro każdy z aplikantów zdawał jed-
nakowy egzamin końcowy prokuratorski?
4. Czy art. 66 ust. 1 pkt 4 projektowanej ustawy
o adwokaturze w związku z ust. 5 nie jest przepisem
częściowo martwym w zakresie dotyczącym apli-
kantów prokuratorskich?
5. Czy projektowany przepis art. 66 ust 1 pkt 4 w
zw. z ust 5 ustawy o adwokaturze spełnia kryteria
postawione zarówno przez konstytucję, jak i bogate
orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego oparte
na art. 32 konstytucji?
6. Czy zasadne jest projektowane rozwiązanie
rozróżniające aplikację prokuratorską etatową i po-
zaetatową jako kryterium określające sposób obli-
czania okresu zatrudnienia uprawniającego do do-
konania wpisu na listę adwokatów lub radców praw-
nych, skoro nie ma możliwości odbycia aplikacji eta-
towych 3-letnich?
7. Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w spra-
wie aplikantów prokuratorskich, którzy choć for-
malnie odbywali aplikację pozaetatową, to w rzeczy-
wistości wykonywali swoje obowiązki aplikanta w
wymiarze takim jak aplikant etatowy, co może zo-
stać poświadczone pisemnym oświadczeniem proku-
ratora patrona, kierownika odpowiedniego działu
dochodzeniowo-śledczego oraz samego prokuratora
rejonowego lub jego zastępcy?

8. Czy ministerstwo podejmie działania legisla-
cyjne mające na celu zmianę cytowanego na wstępie
projektu ustawy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5875)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie interwencji MSZ w związku
z powtarzającymi się aktami agresji
wobec chrześcijan w Indiach i Wietnamie
W ostatnim czasie wiele słyszy się o antychrześci-
jańskich pogromach w Indiach i Wietnamie. Wiemy,
że hinduscy ekstremiści zniszczyli dziesiątki kościo-
łów, wymordowali setki katolików a tysiące pozbawili
dachu nad głową. Doniesienia mówią o bestialstwie
sprawców pogromów. Częste są przypadki podpaleń
żywcem czy profanowania ciał zamordowanych.
Indyjskie władze i służby porządkowe nie wy-
wiązują się z obowiązku ochrony swych obywateli i
przyjmują postawę „milczącego świadka”.
Do prześladowań dochodzi też w innych pań-
stwach azjatyckich, m.in. w Wietnamie, gdzie wła-
dze dopuściły się bezprawnych konfiskat majątków
kościelnych.
Do tej pory, nie licząc not dyplomatycznych USA
i rezolucji Parlamentu Europejskiego, żadne z
państw nie podjęło konkretnych kroków dyploma-
tycznych, które mogłyby wpłynąć na poprawę losu
prześladowanych chrześcijan.
Polska, jako jeden z największych katolickich
krajów w Europie powinna podjąć kroki, skłaniają-
ce władze Indii i Wietnamu do działań w obronie
prześladowanych katolików.
Uprzejmie pytam, czy Pan Minister zamierza za-
jąc w tej sprawie oficjalne stanowisko i podjąć inter-
wencję w obronie prześladowanych chrześcijan?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5876)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nielegalnego przywozu śmieci
z Niemiec
Od czasu wejścia Polski do strefy Schengen na
zachodnich terytoriach naszego kraju pojawił się
61
problem nielegalnego wywozu odpadów z Niemiec.
Leśnicy wywożą z lasów tysiące ton śmieci pocho-
dzących zza Odry i Nysy. Za ich utylizację muszą
płacić lokalne władze, które zmuszone są także pod-
nosić koszty wywozu nieczystości.
Straż Graniczna tłumaczy, że brak jej sił i środ-
ków na skuteczne zwalczanie tego procederu, wska-
zując potrzebę powołania do tego celu specjalnych
służb.
W związku z powyższym uprzejmie pytam: Czy
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
zamierza podjąć odpowiednie kroki dla zwiększenia
kontroli wjeżdżających do Polski ciężarówek i ukró-
cenia procederu nielegalnego przywozu śmieci?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5877)
do ministra gospodarki
w sprawie rozbieżności pomiędzy zapisami
ustawy Prawo energetyczne oraz ustawami
o samorządzie terytorialnym i o finansach
publicznych w zakresie konserwacji
infrastruktury oświetleniowej,
na przykładzie miasta Częstochowy
i gmin ościennych
Szanowny Panie Ministrze! Nie ulega wątpliwo-
ści, że polskie prawo jest skomplikowane, a proble-
my z jego znajomością i interpretacją pojawiają się
nie tylko u przeciętnego obywatela, ale także na po-
ziomie samorządów, organów rządowych, a nawet
ministerstw. Niedopuszczalna wydaje się jednak
jego niekompatybilność, czy wręcz zapisy wzajem-
nie się wykluczające. Taki problem zaistniał w przy-
padku, na który chciałabym zwrócić uwagę Pana
Ministra. Jednocześnie pragnę przekazać głosy, ja-
kie docierają do mojego biura poselskiego od jedno-
stek samorządu terytorialnego. Sytuację opiszę na
przykładzie miasta Częstochowy i gmin ościennych,
gdyż to właśnie ich przedstawiciele prosili mnie o
interwencję. Nie należy jednak rozpatrywać tej
sprawy regionalnie, gdyż z głosów, jakie docierają z
innych rejonów kraju, wynika, że nie jest ona jed-
nostkowym zjawiskiem.
W rejonie Częstochowy dostawą energii elek-
trycznej zajmuje się spółka ENION SA – jednoosobo-
wa spółka Skarbu Państwa. Problemy zaczęły się w
momencie podziału spółki ENION (podzieliła się
ona na spółkę ENION ENERGIA, która zajmuje się
produkcją energii, oraz ENION SA, odpowiedzialną
za przesył energii). Nowa spółka zażądała opłat za
62
konserwację infrastruktury oświetleniowej – latar-
ni ulicznych, ale także zerwanych kabli czy uszko-
dzonych trakcji. Od tego czasu miasta i gminy mu-
siały zmierzyć się z dużym problemem, bowiem w
wyniku nieskorelowanych ustaw podpisanie umo-
wy, jakiej zażądała spółka energetyczna, zakwestio-
nowała Regionalna Izba Obrachunkowa. W myśl in-
terpretacji RIO, gmina nie może bowiem zlecać kon-
serwacji, napraw czy też innych czynności na mająt-
ku, który nie jest bezpośrednio jej własnością, a w
tym wypadku majątek oświetleniowy z nielicznymi
wyjątkami należy do przedsiębiorstw dystrybucyj-
nych, takich jak wspomniany już ENION. Prezyden-
ci, starostowie i burmistrzowie stanęli zatem przed
dylematem. Mieli do wyboru: albo płacić i narazić
się w przypadku kontroli RIO na surowe kary za
złamanie ustawy o finansach publicznych, albo nie
płacić i narażać się na zarzuty ze strony mieszkań-
ców o niewypełnianiu zapisu ustawowego zawarte-
go w art. 7 ust 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gmin-
nym, który nakłada na gminy m.in. obowiązek za-
opatrzenia mieszkańców w energię elektryczną.
Opisana sytuacja pokazuje, z jakimi problemami
na co dzień muszą mierzyć się samorządy. O tym, że
nie jest to problem jednostkowy, świadczy fakt za-
uważania tego problemu już w poprzedniej kadencji
sejmu. Właśnie wtedy jeden z posłów z woj. zachod-
niopomorskiego złożył interpelację w sprawie niespój-
ności przepisów Prawa energetycznego, ustawy sa-
morządowej i ustawy o finansach publicznych. Ów-
czesny minister gospodarki obiecywał zmienić prze-
pis w prawie energetycznym, ale tego nie uczynił.
Podsumowując, pragnę zwrócić uwagę na nastę-
pujące aspekty:
1. Z jednej strony gmina w swych zadaniach od-
powiedzialna jest za oświetlenie ulic, z drugiej jed-
nak, w związku z nieposiadaniem majątku oświe-
tleniowego (który na mocy wcześniejszych przepi-
sów prawa przekazała zakładowi energetycznemu),
nie może zlecać tego zewnętrznej firmie, jaką w
tym przypadku jest ENION, bo kwestionuje takie
działanie RIO.
2. Bardzo kontrowersyjne jest przyjęcie przez fir-
mę ENION zasady, że jeśli gmina zechce przejąć od
firmy ENION majątek związany z oświetleniem ulic,
to może to zrobić w drodze przetargu lub za cenę
odtworzeniową; należy pamiętać, że majątek oświe-
tleniowy budowany w okresie ostatnich 40 lat był
finansowany ze środków gminy i przekazywany nie-
odpłatnie na majątek zakładu energetycznego, któ-
rego następcą jest firma ENION.
3. Obecnie ENION SA jest jednoosobową spółką
Skarbu Państwa, jednak z chwilą przeprowadzenia
planowanej prywatyzacji problemy opisane powyżej
ulegną zwielokrotnieniu, w związku z powyższym
należałoby jak najprędzej podjąć działania prowa-
dzące do uregulowania stanu prawnego majątku.
Majątek ten w sposób nieuprawniony daje firmie
ENION tytuł do czerpania korzyści z czynszu za
eksploatację. Ponadto należy dodać, że majątek
oświetleniowy w sporej części jest wyeksploatowany,
zdegradowany oraz przestarzały i kwalifikuje się do
natychmiastowej modernizacji.
Wśród propozycji rozwiązania przedstawionych
problemów gminy wnioskują przede wszystkim o:
1. Dokonanie komunalizacji majątku oświetle-
niowego, co dałoby gminie prawo do swobodnego
wyboru firmy odpowiedzialnej za konserwację i nad-
zór nad sprawnością urządzeń oraz prawną możli-
wość modernizowania swojego majątku.
2. Pozostawienie urządzeń oświetleniowych jako
majątku firmy ENION pod warunkiem, że zostanie
ona zobligowana do odtwarzania i modernizacji tego
majątku, z uwzględnieniem efektywności energe-
tycznej nowych urządzeń. Jednocześnie trzeba za-
uważyć, że obciążanie gmin kosztami amortyzacji i
utrzymania majątku oświetleniowego winno rozpo-
cząć się z chwilą zmodernizowania danych urządzeń
oświetleniowych, bo od tego momentu firma ma pra-
wo do naliczania kosztów wynikających ze zużycia
eksploatowanego majątku i przy założeniu, że staw-
ki te podlegają kontroli Urzędu Regulacji Energety-
ki, ponieważ ustanawia je firma będąca monopoli-
stą. Natomiast finansowe „zaszłości historyczne”,
tzn. wartość majątku z dnia nieodpłatnego przeka-
zania minus obecna wartość księgowa majątku,
winny obciążać właściciela majątku, tj. firmę
ENION, a jeśli miałyby obciążać gminę to równo-
wartość tej kwoty gmina powinna otrzymać z bu-
dżetu państwa.
Konkludując, pragnę zadać pytanie: Jakie czyn-
ności w związku z przedstawionym problemem pla-
nuje podjąć bądź już podjął resort gospodarki?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5878)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia zerowej stawki
opłaty za przejazd obwodnicą Częstochowy
Szanowny Panie Ministrze! Na obszarze Polski
istnieje obecnie ok. 700 km autostrad. Za przejazd
częścią z nich pobierane są opłaty, zaś część jest z
nich zwolniona. Opłat nie pobiera się za przejazd
m.in.: autostradami A6, A18 oraz wybranymi odcin-
kami A1, A2, A4. W przypadku drogi oznaczonej
symbolem A1 jest to odcinek pomiędzy węzłem Ma-
ciejów a węzłem Sośnica na obszarze Gliwic o długo-
ści 8,2 km.
Według zapewnień Ministerstwa Infrastruktury
najdalej wiosną przyszłego roku rozpocznie się bu-

dowa odcinka Stryków – Pyrzowice, który obejmie
obwodnicę miasta Częstochowy. Jej całkowitą dłu-
gość wynosić będzie 39,6 km (na odcinku od węzła
Rząsawa do węzła Woźniki).
Przedstawiciele wielu środowisk – parlamenta-
rzyści okręgu częstochowskiego oraz organy samo-
rządu terytorialnego – wielokrotnie zwracali się z
prośbą o niewprowadzanie opłat za przejazd ww. od-
cinkiem.
Jako najistotniejsze obok interpelacji poselskich
należy wymienić stanowisko Rady Miasta Często-
chowy z dnia 25 sierpnia 2008 r. oraz stanowisko
Rady Powiatu w Częstochowie z dnia 31 marca 2008 r.
W wystąpieniach tych uwagę zwraca się przede
wszystkim na zmniejszenie natężenia ruchu oraz
aspekt ochrony środowiska.
Biorąc pod uwagę docierające od pewnego czasu
do lokalnej społeczności głosy, że za przejazd odcin-
kiem obwodnicowym trzeba będzie jednak płacić
(zgodnie z ustawą z 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym), należy wyraźnie wyartykułować, że samo-
rząd i mieszkańcy zostali wprowadzeni w błąd. Dnia
7 sierpnia 2007 r. do biura Rady Miasta Częstocho-
wy wpłynęło pismo (z dnia 2.09.2007 r., sygn. akt.
Ta3AL-052-1804/07/750217) podpisane z upoważnie-
nia ministra transportu (poprzednika Ministerstwa
Infrastruktury) przez Piotra Stommę – podsekreta-
rza stanu w ministerstwie. Czytamy w nim: „(…) w
związku z powyższym informuję, iż na obwodnicy
Częstochowy w ciągu autostrady A1 nie przewiduje
się wprowadzenia opłat za przejazd (…)”.
W piśmie Ministerstwa Infrastruktury kierowa-
nym do przewodniczącego Rady Miasta Częstocho-
wy z dnia 30 maja 2008 r., sygn. akt TA5BR-5010/
1944/08, dyrektor Departamentu Dróg i Autostrad
Jarosław Waszkiewicz wskazuje, że resort infra-
struktury rozważa możliwość wprowadzenia bez-
płatnych obwodnic autostradowych w oparciu o po-
dane kryteria:
1) wielkość ruchu lokalnego na odcinku obwodni-
cowym;
2) liczbę mieszkańców miasta;
3) odległość autostrady od miasta;
4) przeplot z innymi drogami krajowymi.
W przypadku miasta Częstochowy kształtują się
one następująco:
1) wielkość ruchu lokalnego na odcinku obwodni-
cowym:
Jak informuje Miejski Zarząd Dróg w Częstocho-
wie, na planach schematów natężenia ruchu na
skrzyżowaniach autostrady z drogami wylotowymi z
Częstochowy prognozowane natężenie ruchu na od-
cinku obwodnicowym autostrady do 2025 r. kształto-
wać się będzie w granicach 4200–5200 pojazdów rze-
czywistych na godzinę w obu kierunkach.
Aktualnie natężenie ruchu na drogach krajo-
wych przebiegających przez Częstochowę kształtuje
się na poziomie:
63
— na drodze krajowej DK1 – 4250 pojazdów
na godzinę w obu kierunkach;
— na drodze krajowej DK43 – 1540 pojazdów
na godzinę w obu kierunkach;
— na drodze krajowej DK46 – 1650 pojazdów
na godzinę w obu kierunkach;
— na drodze krajowej DK91 – 1930 pojazdów
na godzinę w obu kierunkach.
Podobnie wyglądają dane przekazane przez Ge-
neralną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad Od-
dział w Katowicach. Zestawienie średniego dobowe-
go natężenia ruchu na drogach krajowych wokół
Częstochowy przedstawia się następująco:
— DK1 na odcinku Kruszyna – Częstochowa –
27 845 pojazdów na dobę;
— DK1 na odcinku Częstochowa – Poczesna –
38 033 pojazdów na dobę;
— DK 43 na odcinku Kłobuck – Częstochowa –
8415 pojazdów na dobę;
— DK46 na odcinku Blachownia – Częstochowa
– 11 383 pojazdów na dobę;
— DK46 na odcinku Częstochowa – Janów – 4775
pojazdów na dobę;
— DK91 na odcinku Rudniki – Częstochowa –
38 033 pojazdów na dobę.
2) liczba mieszkańców miasta:
Wg danych Głównego Urzędu Statystycznego
w Katowicach Oddział w Częstochowie na dzień
31 grudnia 2007 r. liczba ludności wynosiła:
— miasto Częstochowa: 242 300;
— powiat częstochowski: 133 823.
3) odległość autostrady od miasta:
Odcinek obwodnicowy ominie Częstochowę „od-
bijając” w Rząsawie na zachód, po czym okrąży mia-
sto w stronę Pyrzowic i Gliwic, a następnie złączy
się z węzłem Blachownia. Przejazd taką trasą po-
zwoli na całkowite ominięcie zakorkowanego miasta
przez kierowców kierujących się w stronę Katowic.
4) przeplot z innymi drogami krajowymi:
Na zaprojektowanym odcinku obwodnicowym
przewiduje się cztery węzły o roboczych nazwach:
— Rząsawa;
— Lgota – na przecięciu z DK43 Częstochowa –
Wieluń;
— Blachownia – na skrzyżowaniu z DK46 Czę-
stochowa – Opole;
— Zawodzie – między Dźbowem a Konopiskami.
Wynika z tego, że autostrada będzie się łączyć z
drogami krajowymi nr 43 i 46. Wobec przytoczonych
powyżej danych łatwo zauważyć, jak bardzo Często-
chowa mogłaby zostać odciążona przez obwodnicę.
Mieszkańcy mogliby zapomnieć o kilkukilometro-
wych korkach utrudniających przejazd przez cen-
trum miasta.
W związku z powyższym pragnę zapytać:
1. Jak obecnie wygląda stanowisko dotyczące
pobierania opłat za przejazd odcinkiem obwodnico-
wym?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury w dalszym
ciągu prowadzi prace nad koncepcją, którą w przy-
64
toczonym piśmie wskazywał dyrektor Departamen-
tu Dróg i Autostrad, oraz czy w przypadku jej zaak-
ceptowania istnieją realne przesłanki za objęciem
nią obwodnicy Częstochowy?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5879)
do ministra finansów
w sprawie zapisów w projekcie ustawy
o finansach publicznych z dnia 13 sierpnia
2008 r. dotyczących likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych
Szanowny Panie Ministrze! Rząd przedstawił
propozycję likwidacji gospodarstw pomocniczych i
zakładów budżetowych w projekcie ustawy o finan-
sach publicznych z 13 sierpnia 2008 r.
Opinie różnych środowisk (m.in. związków zawo-
dowych) wobec tej propozycji są zarówno pozytyw-
ne, jak negatywne. W większości strony zaintereso-
wane i jednocześnie niechętne likwidacji wskazują
na doskonałe wyniki finansowe ww. jednostek, przy-
wołując choćby dokument pt. „Analiza wykonania
budżetu państwa i założeń polityki pieniężnej w
2005 r.” (Nr ewid. 132/2006) zamieszczony na stro-
nach Biuletynu Informacji Publicznej Najwyższej
Izby Kontroli. Argumentacja za likwidacją zakła-
dów i jednostek budżetowych jest jednak bardzo
mocna i przekonująca, mimo pojawiających się gło-
sów przeciwnych. Moje wątpliwości budzi jednak sy-
tuacja pracowników, którzy obecnie znajdują za-
trudnienie w tych jednostkach.
W ubiegłym roku w gospodarstwach pomocni-
czych jednostek budżetowych zatrudnionych było
ok. 11,5 tys. osób. W przypadku gospodarstw przy
jednostkach samorządowych ok. 6 tys. Zakłady bu-
dżetowe zatrudniały odpowiednio: państwowe 23
tys. osób, samorządowe ok. 82 tys. Łącznie daje to
ponad 100 tys. osób. Jak podaje projekt ustawy, wraz
z uzasadnieniem, likwidacji nie będą podlegać nie-
które spośród zakładów budżetowych, wykonują-
cych zadania własne jednostek samorządu teryto-
rialnego, jak choćby prowadzące sprawy gospodarki
mieszkaniowej. W dalszym ciągu pozostaje ok. 90
tys. pracowników zagrożonych utratą pracy. Zgod-
nie z zapisami w projekcie ustawy stosunki z pra-
cownikami likwidowanych jednostek wygasną wraz
z dniem likwidacji, więc najpóźniej 31 grudnia 2009 r.
Pracodawca będzie miał co prawda zarówno obowią-
zek poinformowania o zmianach w umowach o pra-
cę, jak i przedstawienia nowych warunków, jednak
w tym miejscu powstaje pytanie o groźbę utraty pra-
cy przez część z dotychczasowych pracowników.
W obliczu wątpliwości, jakie pojawiają się w ape-
lach różnych środowisk, pragnę zadać następujące
pytania:
1. Czy ministerstwo przygotowuje akt, który bę-
dzie regulował zatrudnianie pracowników w utwo-
rzonych w miejsce zakładów budżetowych i gospo-
darstw pomocniczych jednostkach?
2. Czy ministerstwo posiada informacje, ilu spo-
śród dotychczasowych pracowników ww. jednostek
może być realnie zagrożonych utratą pracy?
3. Czy przygotowywany jest plan przekwalifiko-
wania pracowników przeniesionych do nowo po-
wstałych jednostek?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 5 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5880)
do ministra gospodarki
w sprawie odnowienia krajowej bazy
zasobowej gazu ziemnego i zwiększenia
jego wydobycia
Szanowny Panie Ministrze! Stosunkowo duże
zasoby krajowe gazu są szansą na odnowienie krajo-
wej bazy zasobowej gazu ziemnego, wzrost poziomu
wydobycia i zapewnienie bezpieczeństwa energe-
tycznego kraju.
Na dzień dzisiejszy 260 złóż gazu, z których wy-
dobywamy ok. 4,2 mld m3, pokrywa 1/3 zapotrzebo-
wania..
Wg oceny ekspertów mamy szansę nie tylko na
utrzymanie wysokiego poziomu wydobycia, ale tak-
że na wzrost, który zapewni 50-procentowe pokrycie
zapotrzebowania przynajmniej do 2022 r.
Niestety, obowiązujące procedury skutecznie ha-
mują i opóźniają ten proces.
W związku z powyższym moje pytanie do Pana
Ministra:
1. Czy ministerstwo planuje skrócenie procesu
od wydania koncesji poszukiwawczej do momentu
wydobycia gazu? W tej chwili trwa to ok. 7 lat.
2. Czy rozważa się możliwość wydłużenia czasu
tzw. eksploatacji próbnej, co umożliwiłoby nieprze-
rwaną eksploatację?
3. Czy planuje się złagodzenie trybu opiniowania
wniosków dla koncesji poszukiwawczej?
4. Czy nie należałoby, wzorem ustawy o autostra-
dach, uprościć procedury dla prowadzania inwesty-
cji liniowych i gazociągi oraz infrastrukturę tech-
niczną wyłączyć z konieczności sporządzania miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego
dla zmiany przeznaczenia gruntów?

5. Czy ministerstwo przewiduje zwiększenie
środków finansowych na poszukiwanie nowych złóż
i rozbudowę podziemnych magazynów?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 24 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5881)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie utrzymania dotychczasowych
zasad funkcjonowania szkół dwujęzycznych
Szanowna Pani Minister! Oddziały dwujęzyczne
w szkolnictwie polskim prowadzone są od 1991 r. Są
szkoły, w których na 18 oddziałów jest 12 oddziałów
dwujęzycznych, w tym klasy gimnazjalne i licealne.
Dwujęzyczność zrewolucjonizowała pracę w szkole
zarówno nauczycieli, jak i uczniów; nauczycieli – po-
nieważ musieli oni doskonalić swój warsztat języko-
wy, ale przede wszystkim wprowadzać nowe techni-
ki pracy, daleko wykraczające poza normy szkolnic-
twa polskiego (m.in. analiza tekstu argumentacyj-
nego i tekstu literackiego w języku obcym, redago-
wanie rozprawki logicznej, co plasuje egzamin ma-
turalny z języka francuskiego na poziomie C1 w eu-
ropejskiej skali znajomości); uczniów – ponieważ
stanęło przed nimi nie tylko wyzwanie doskonałego
poznania języka obcego w mowie i piśmie, ale rów-
nież dwujęzycznego opanowania wiedzy specjali-
stycznej z przedmiotów (matematyki, fizyki, biolo-
gii, chemii, historii i geografii). Przedsięwzięcie to
było możliwe do zrealizowania dzięki nieustannej
współpracy szkół dwujęzycznych i ambasad, które
współdziałając z Ministerstwem Edukacji Narodo-
wej, wykształciły polską kadrę nauczycielską.
Ambasada Francji w porozumieniu z MEN przy-
znaje certyfikaty rządu francuskiego zaświadczają-
ce o znajomości języka na poziomie rodzimego użyt-
kownika danego obszaru językowego. Warunkiem
uzyskania certyfikatu jest zdanie zewnętrznego eg-
zaminu maturalnego na poziomie dwujęzycznym z
języka francuskiego i wybranego przedmiotu.
Po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej polska
dwujęzyczność nabrała nowego wymiaru. Absolwen-
ci sekcji dwujęzycznej odnoszą sukcesy w szkołach
wyższych w Polsce oraz promują polskie szkolnictwo
na zagranicznych uniwersytetach. Szkoły wyższe
otwierają nowe wydziały dwujęzyczne, np. Politech-
nika Śląska w Gliwicach wydział mechatroniki w
roku akademickim 2009/2010.
65
Jak wynika z raportu ewaluacyjnego opracowa-
nego na zlecenie Ambasady Francji w Polsce, pod
redakcją eksperta do spraw dwujęzyczności, prof.
Laurent Gajo, dyrektora Szkoły Języka i Cywilizacji
Francuskiej na Uniwersytecie Genewskim, naucza-
nie dwujęzyczne staje się koniecznością. Ilość szkół
dwujęzycznych w Europie zwiększa się dzięki stale
rosnącemu zainteresowaniu rodziców i samorządów
lokalnych tym rodzajem nauki.
W świetle powyższego proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy rozporządzenie z dnia 25 września 2008 r.
(Dz. U. 178, poz. 1097) w sprawie warunków i sposo-
bu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów,
usuwające zapis o zewnętrznych egzaminach z języka
obcego na poziomie dwujęzycznym oraz z przedmio-
tów zdawanych w wersji dwujęzycznej od roku szkol-
nego 2009/2010 nie zniweczy wysiłków i osiągnięć
nauczycieli, a absolwentom ograniczy możliwości?
2. Czy nie doprowadzi do jednostronnego zerwa-
nia umów międzynarodowych, na mocy których ab-
solwenci sekcji dwujęzycznej francuskiej i hiszpań-
skiej otrzymywali certyfikaty wydawane przez rzą-
dy tych krajów?
3. Czy nie zostaną przerwane zaawansowane
pertraktacje w sprawie uznawalności tej matury?
4. Czy nie ograniczy absolwentom możliwości po-
dejmowania studiów w Europie bez egzaminu?
5. Czy nie pozbawi absolwentów dodatkowych
punktów, jakie otrzymywali przy rekrutacji na pol-
skie uczelnie, zdając arkusz z przedmiotów w języku
obcym?
6. Czy szkoły nie utracą kontaktów i pomocy fi-
nansowej ze strony ambasad, które do tej pory bar-
dzo angażowały się w naukę i wysyłanie uczniów na
stypendia?
7. Czy nie ucierpią na tym najmłodsi uczniowie, któ-
rzy rozpoczęli naukę w gimnazjum dwujęzycznym?
8. Czy wprowadzone zmiany były konsultowane
ze środowiskiem bezpośrednio zainteresowanym,
tzn. dyrektorami i koordynatorami sekcji dwuję-
zycznych oraz przedstawicielami ambasad?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5882)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie reformy PFRON
Szanowna Pani Minister! Zgłaszają się do mojego
biura przedstawiciele organizacji zajmujących się
66
pomocą osobom niepełnosprawnym, którzy wyraża-
ją swoje głębokie zaniepokojenie związane ze sta-
nem przygotowań do reformy Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, plano-
wanym terminem jej wdrożenia oraz brakiem proce-
dur wdrożeniowych, a także brakiem jasnych i do-
stępnych informacji na ten temat.
Przedstawiciele wskazanych organizacji zwraca-
ją uwagę na fakt, że przekazanie samorządom więk-
szego zakresu zadań i znacznie większych środków
przy braku dostatecznie przygotowanych do tego
kompetentnych i wyszkolonych kadr nie zawsze zna-
jących specyfikę niepełnosprawności może doprowa-
dzić do swego rodzaju chaosu w tej części systemu
usług oferowanych osobom niepełnosprawnym.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak w praktyce będzie realizowana zasada te-
rytorialnego zakresu działania?
2. Czy planowana reforma nie pogłębi dyspropor-
cji zasobów służących niepełnosprawnym pomiędzy
regionami, jeśli zostanie rozszerzona lista zadań re-
alizowanych przez samorządy, a jednocześnie zosta-
ną utrzymane algorytmy podziału środków pomię-
dzy powiaty i województwa?
3. Czy zostanie utrzymany celowy charakter
środków PFRON?
4. Czy znane są wyliczenia obrazujące, o ile bar-
dziej kosztowne będzie utrzymanie kadry w syste-
mie zdecentralizowanym?
5. Czy rozważane jest przesunięcie wprowadze-
nia planowanych zmian na termin późniejszy?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5883)
do ministra gospodarki
w sprawie zbadania ewentualnego
szkodliwego wpływu na zdrowie artykułów
handlowych – w szczególności konfekcji
odzieżowej oraz zabawek dla dzieci –
sprowadzanych w ramach wymiany
gospodarczej z Chińską Republiką Ludową
Szanowny Panie Ministrze! Wymiana gospo-
darczo-handlowa z Chińską Republiką Ludową jest
oczywiście z ekonomicznego punktu widzenia rze-
czą oczywistą i przez nikogo niekwestionowaną.
Niemniej nie możemy dopuścić, by importerzy to-
warów z rynków azjatyckich nie zważali na normy
i zalecenia zdrowotne ich dalszego używania.
Nadal, co widać po wynikach inspekcji handlowych
w różnych rejonach kraju, zabawki i konfekcja
odzieżowa nie spełniają warunków ich bezpieczne-
go używania, szczególnie przez dzieci. Ostatnie
kontrole na terenie całego kraju wykazały manka-
menty w co 3 zabawce, która trafiła w ręce dzieci.
Posiadały one przekroczone ilości pierwiastków
szkodliwych dla zdrowia dziecka. Podobnie nega-
tywne wnioski można wysnuć po kontrolach kon-
fekcji odzieżowej, która w połowie badanych przy-
padków nie jest taka, jak deklaruje producent, i
zawiera przekroczone normy szkodliwych dla zdro-
wia pierwiastków chemicznych. Nie można dopu-
ścić, by w imię nieskrępowanej swobody gospodar-
czej cierpiało zdrowie nas wszystkich.
Wobec powyższego pytam Pana Ministra: Czy ist-
nieje możliwość wzmożenia kontroli ww. produktów,
a sprowadzanych z rynku Azji dalekowschodniej?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5884)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wprowadzenia do trybu
konkursowego procedury wyboru wniosków
o dofinansowanie środkami z funduszy
strukturalnych UE, w szczególności
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”, mechanizmów, które pozwalałyby
na ukrycie tożsamości potencjalnych
beneficjentów na etapie oceny merytorycznej
złożonych przez nich wniosków
Szanowna Pani Minister! W ramach pomocy fi-
nansowej przyznanej Polsce na lata 2007–2013 przez
Unię Europejską 9,7 mld euro pochodzi z Europej-
skiego Funduszu Społecznego. Środki te wraz z
wkładem krajowym posłużą do sfinansowania Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, którego ce-
lem jest wzrost zatrudnienia i spójności społecznej.
Program ten na poziomie centralnym ma za zadanie
zwiększyć efektywność struktur i systemów insty-
tucjonalnych, zaś na poziomie regionalnym – skiero-
wany jest do osób i grup społecznych.
Dlatego też bardzo charakterystyczną cechą pro-
gramu „Kapitał ludzki” jest możliwość jego realiza-
cji w dwóch głównych trybach: systemowym i kon-
kursowym. Ten pierwszy zakłada imienne wskazy-
wanie beneficjentów, drugi natomiast – wyłanianie
ich w drodze konkursu. W konkursach mogą brać
udział bardzo różnorodne podmioty, takie jak: in-

stytucje rynku pracy, instytucje szkoleniowe, jed-
nostki administracji rządowej i samorządowej,
przedsiębiorcy, instytucje otoczenia biznesu, organi-
zacje pozarządowe, instytucje systemu oświaty i
szkolnictwa wyższego. Środki na realizację wła-
snych pomysłów otrzymują jednak tylko najlepsi.
Tryb konkursowy to bardzo precyzyjnie określo-
na procedura, której poświęcono dokument zatytu-
łowany „Zasady dokonywania wyboru projektów w
ramach Programu Operacyjnego »Kapitał ludzki«”.
W jej ramach następuje m.in. ocena każdego wnio-
sku przez pryzmat tzw. ogólnych kryteriów meryto-
rycznych i kryteriów strategicznych. Suma uzyska-
nych punktów stanowi końcową ocenę wniosku, de-
cydując nie tylko o dopuszczeniu danego projektu w
ogóle, ale także o jego miejscu na liście rankingowej.
Dofinansowanie otrzymują kolejno ci beneficjenci,
którzy znajdują się na wyższych pozycjach listy, aż
do wyczerpania środków.
Rzeczą bardzo znamienną dla opisanej wyżej
procedury jest brak anonimowości zgłoszeń na eta-
pie ich oceny merytorycznej. Komisja oceny projek-
tów, dokonując analizy poszczególnych wniosków,
dysponuje bardzo dokładnymi danymi na temat toż-
samości ich autorów. To oczywiście może rodzić po-
dejrzenia o nadużycia i preferowanie wniosków po-
chodzących bądź to od konkretnego podmiotu, bądź
też od określonej kategorii podmiotów.
Z tego powodu warto zastanowić się nad wpro-
wadzeniem mechanizmów zabezpieczających prze-
bieg konkursu przed zarzutami o stronniczość. Jed-
nym ze sposobów realizacji tego celu byłoby ukry-
wanie na etapie oceny merytorycznej tożsamości
beneficjentów (ich identyfikacja następowałaby do-
piero po ułożeniu listy rankingowej). Powszechnie
stosowaną zasadą przy przeprowadzaniu różnego
rodzaju konkursów i egzaminów jest kodowanie
wszelkich zgłoszeń i prac. Zastosowanie jej przy oce-
nianiu w trybie konkursowym wniosków o dofinan-
sowanie środkami z Programu Operacyjnego „Kapi-
tał ludzki” pozwoliłoby uczynić reguły konkursu
bardziej przejrzystymi i sprawiedliwymi, a w efekcie
wyłaniać zawsze tylko najlepiej przygotowane wnio-
ski, niezależnie od ich pochodzenia.
Wydaje się, że rozumowanie analogiczne do
przedstawionego powyżej stosuje się również do pro-
cedur konkursowych występujących w ramach in-
nych programów operacyjnych, w szczególności w
niektórych działaniach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” oraz regionalnych pro-
gramów operacyjnych. Mówiąc najogólniej, dotyczy
zdecydowanej większości procedur konkursowych,
w których konkurują ze sobą projekty o względnie
małej wartości. Dlatego we wszystkich tych proce-
durach konkursowych warto rozważyć zastosowa-
nie zasady kodowania projektów.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującym pytaniem: Czy Pani Mini-
ster rozważa wprowadzenie do trybu konkursowego
procedury wyboru wniosków o dofinansowanie środ-
67
kami z funduszy strukturalnych UE, a w szczegól-
ności w ramach Projektu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”, mechanizmów, które pozwalałyby na ukry-
cie tożsamości potencjalnych beneficjentów na eta-
pie oceny merytorycznej złożonych przez nich wnio-
sków, np. jakiegoś systemu kodowania zgłoszeń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Łukasz Gibała
Kraków, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5885)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach oraz powstałych na jej bazie
rozporządzeń
Szanowny Panie Ministrze! Archiwum Państwo-
we Dokumentacji Osobowej i Płacowej w Milanówku
zostało powołane do życia w celu zabezpieczenia do-
kumentacji pracowniczej likwidowanych zakładów
pracy oraz zapewnienia dostępu wszystkim zainte-
resowanym. Według informacji uzyskanych od dy-
rektora tej placówki pani Jolanty Louchin obecnie
obowiązujące przepisy uniemożliwiają archiwum w
Milanówku przejęcie dokumentacji w sytuacji, gdy
została ona porzucona przez jej właścicieli.
Ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i ar-
chiwach z 14 lipca 1983 r. (Dz. U. Nr 97 z 2006, poz.
673, z późn. zm.) oraz powstałe na jej bazie rozpo-
rządzenia dotyczyły jedynie materiałów archiwal-
nych, czyli dokumentów przechowywanych wieczy-
ście, oraz zasad ich przekazywania do Archiwów
Państwowych. Przepisy odnoszące się do akt o cza-
sowym okresie przechowywania określiły jedynie,
jaki rodzaj tej dokumentacji jak długo ma być chro-
niony przed ostatecznym zniszczeniem. Nieuregu-
lowaną kwestią pozostało, kto może ją składować,
w jakich warunkach i na jakich zasadach może
wchodzić w jej posiadanie oraz nie określono obo-
wiązku udostępniania ani wysokości pobieranych z
tego tytułu opłat. Brak odpowiednich przepisów
dotyczących dokumentacji o czasowym okresie
przechowywania spowodował, że na rynku obok
dużych firm zajmujących się „przechowywaniem
archiwaliów”, które mają do tego odpowiednie przy-
gotowanie merytoryczne i finansowe, powstało
wiele małych zakładów typu „krzak”. Gromadziły
one akta w garażach, piwnicach i na strychach, nie
informując nikogo o fakcie przejęcia i nie udostęp-
niając tej dokumentacji zainteresowanym. Ponie-
waż oferowały najniższe ceny, były faworyzowane
68
zarówno przez syndyków, jak i sędziów prowadzą-
cych sprawy upadłościowe.
Powstanie Archiwum Państwowego Dokumen-
tacji Osobowej i Płacowej w Milanówku tylko czę-
ściowo uporządkowało sytuację na rynku „przecho-
wywania akt”. Zgodnie z zapisami cytowanej wyżej
ustawy archiwalnej jednostka ta przejmuje doku-
mentację w trzech przypadkach:
1) odpłatnie, na podstawie umowy cywilno-praw-
nej zawartej z właścicielem firmy, syndykiem lub li-
kwidatorem;
2) teoretycznie bezpłatnie, jeśli właściciel firmy,
syndyk lub likwidator przed zakończeniem procesu
likwidacji, czyli przed wykreśleniem firmy z KRS,
uzyska postanowienie sądowe o braku środków fi-
nansowych na odpłatne przechowywanie akt pra-
cowniczych (w tym wypadku archiwum jest zobligo-
wane do wszczęcia postępowania egzekucyjnego);
3) odpłatnie, na podstawie art. 51z ustawy archi-
walnej poprzez wydanie przez naczelnego dyrektora
Archiwów Państwowych decyzji administracyjnej
nakazującej złożenie dokumentacji na przechowanie
w archiwum państwowym.
W tym ostatnim przypadku zgodnie z wykładnią
stosowaną przez Naczelną Dyrekcję Archiwów Pań-
stwowych muszą zaistnieć równocześnie trzy prze-
słanki:
1) pracodawca, który wytworzył dokumentację,
został wykreślony z KRS lub ewidencji działalności
gospodarczej;
2) dokumentacja w miejscu obecnego składowa-
nia jest zagrożona zniszczeniem, w szczególności na
skutek oddziaływania czynników atmosferycznych
lub bezprawnego działania osób trzecich;
3) brak jest podstaw prawnych do przekazania
dokumentacji innemu podmiotowi na dalsze prze-
chowywanie.
Ten ostatni punkt Naczelna Dyrekcja Archiwów
Państwowych interpretuje w ten sposób, że jeśli do-
kumentacja została sprzedana wraz z budynkiem,
to na nabywcy ciąży obowiązek właściwego jej za-
bezpieczenia, czyli przekazania odpłatnie podmioto-
wi zajmującemu się „przechowalnictwem dokumen-
tacji archiwalnej”, bo tylko on ma możliwość udo-
stępnienia takiej dokumentacji osobom zaintereso-
wanym. Brak jest natomiast odpowiednich przepi-
sów, które nałożyłyby na nabywcę takiej dokumen-
tacji obowiązek jej odpłatnego przekazania komu-
kolwiek, gdyż nie jest on byłym pracodawcą, dlatego
też nie dotyczą go zapisy nowelizacji Kodeksu pracy
z 2007 r. (art. 281 pkt 7).
Obecnie obowiązujące przepisy uniemożliwiają
Archiwum Państwowemu Dokumentacji Osobowej i
Płacowej w Milanówku przejęcie porzuconej przez
właściciela dokumentacji. Wiele petycji kierowanych
do dyrektora Naczelnej Dyrekcji Archiwów Pań-
stwowych z prośbą o zastosowanie w takiej sytuacji
art. 51z ustawy archiwalnej jest odrzucanych.
Dyrektor Archiwum Państwowego Dokumenta-
cji Osobowej i Płacowej w Milanówku zwróciła także
uwagę na fakt, iż brak jest zapisów, które umożliwi-
łyby wyciąganie konsekwencji wobec osób handlują-
cych dokumentacją znajdującą się pod ochroną
prawną (każde akta osobowe i płacowe znajdują się
pod taką ochroną przez lat pięćdziesiąt).
Z problemem odzyskania dokumentacji płaco-
wej w większości w naszym kraju borykają się oso-
by starsze. Wielokrotnie ZUS i Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej przerzucają na pracownika
obowiązek zadbania o dokumentację pracowniczą,
nie biorąc pod uwagę faktu, że w wielu przypad-
kach takie dokumenty nie powstały bądź zostały
źle sporządzone.
Przykładem tego typu braku odpowiedniego za-
bezpieczenia dokumentacji osobowej i płacowej firm
są akta przedsiębiorstwa „Lalmi”, które działało w
Łodzi przez ponad 17 lat. Co roku przez „Lalmi”
przewijało się około 500 pracowników. Po zlikwido-
wanej firmie w zakładowych archiwach, które prze-
jął nowy nabywca nieruchomości, znajdują się akta
prawie 20 tys. osób. W powstałej sytuacji byli pra-
cownicy przedsiębiorstwa mają problem ze skomple-
towaniem dokumentów potrzebnych do wyliczenia
emerytury.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy możliwa jest zmiana usta-
wy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach z
14 lipca 1983 r. (Dz. U. Nr 97 z 2006, poz. 673, z
późn. zmianami) oraz powstałych na jej bazie rozpo-
rządzeń, tak aby nie można było zlikwidować firmy
bez przekazania dokumentacji na przechowanie wy-
specjalizowanemu przechowawcy?
W takiej sytuacji syndyk lub likwidator wyzna-
czony przez sąd rejestrowy powinien mieć obowią-
zek zabezpieczenia i przekazania na przechowanie
dokumentacji pracowniczej na początku postępowa-
nia upadłościowego. Opłaty za zapewnienie bezpie-
czeństwa dokumentacji pracowniczej powinny być w
prawie upadłościowym traktowane jak zobowiąza-
nia finansowe wobec pracowników, czyli znaleźć się
w I grupie. Sędzia komisarz prowadzący postępowa-
nie upadłościowe powinien zadbać o to, by w KRS
znalazł się zapis nie tylko o likwidacji firmy, ale i o
miejscu zabezpieczenia dokumentacji pracowniczej,
oraz nałożyć na syndyka obowiązek przekazania tej
informacji do ogólnopolskich baz danych zawierają-
cych wykazy zlikwidowanych zakładów pracy i
miejsc przechowywania dokumentacji pracowniczej
prowadzonych przez ZUS i Archiwum Państwowe
Dokumentacji Osobowej i Płacowej w Milanówku.
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 17 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5886)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie umieszczenia gminy Ozorków
w planach metropolii łódzkiej
Szanowny Panie Premierze! W związku z trwa-
jącymi pracami nad projektem ustawy o metropo-
liach zwracam się do Pana Premiera z uprzejmą
prośbą o udzielenie mi odpowiedzi na pytanie: Czy
możliwe jest uwzględnienie gminy miasta Ozorkowa
pośród gmin planowanej metropolii łódzkiej?
Miasto Ozorków i jego mieszkańcy od dwóch stu-
leci są silnie związani z Łodzią i innymi gminami
wchodzącymi w skład szeroko rozumianej aglome-
racji łódzkiej. Więzi te dotyczą zarówno administra-
cji, szkolnictwa, kultury, komunikacji, jak i powią-
zań gospodarczych.
Władze gminy miasta Ozorkowa w pełni popiera-
ją projekt przystąpienia do planowanej metropolii
łódzkiej. Pominięcie tej gminy w pracach nad usta-
wą o metropoliach odbyłoby się ze szkodą zarówno
dla mieszkańców Ozorkowa, jak i aglomeracji łódz-
kiej, dlatego też proszę Pana Premiera o uwzględ-
nienie w planach metropolii łódzkiej gminy miejskiej
Ozorków.
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5887)
do ministra finansów
w sprawie możliwości zmiany art. 19 § 2
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji w kierunku rozszerzenia
wykazu gmin o statusie miasta posiadających
kompetencje organu egzekucyjnego
Szanowny Panie Ministrze! Zgierz otrzymał pra-
wa miejskie jeszcze przed 1228 r., jednak po zmianie
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji moje miasto nie zo-
stało wymienione w załączniku do ww. ustawy.
Uniemożliwia to prowadzenie samodzielnej egzeku-
cji administracyjnej z wykorzystaniem środków eg-
zekucyjnych, dlatego też zwracam się do Pana Mini-
stra z uprzejmą prośbą o udzielenie mi odpowiedzi
na pytanie: Czy możliwa jest i jakiego postępowania
wymagałaby zmiana art. 19 § 2 ustawy z dnia 17
czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w ad-
ministracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z
późn. zm.) w kierunku rozszerzenia wykazu gmin o
69
statusie miasta posiadających kompetencje organu
egzekucyjnego o miasto Zgierz?
Art. 19 § 2 ww. ustawy z stanowi, co następuje:
„Właściwy organ gminy o statusie miasta wymie-
nionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzą-
cej w skład powiatu warszawskiego jest organem eg-
zekucyjnym uprawnionym do stosowania wszyst-
kich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji
nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należ-
ności pieniężnych, dla których ustalania lub okre-
ślania i pobierania jest właściwy ten organ”.
Właściwym organem gminy o statusie miasta
wymienionej w odrębnych przepisach jest grupa 46
miast określona w załączniku do ustawy z dnia 5
grudnia 1996 r. zmieniającej ustawę o zmianie za-
kresu działania niektórych miast oraz o miejskich
strefach usług publicznych, pośród których nie zna-
lazł się Zgierz.
Z czasem na podstawie art. 87 ustawy z dnia 13
października 1998 r. Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące administrację publiczną zadania i
odpowiadające im kompetencje przejęte przez gminy
o statusie miasta stały się zadaniami i kompetencja-
mi tych miast. Ta regulacja prawna zawęża kompe-
tencje organu egzekucyjnego do tylko wybranych
miast, które zostały wymienione w ww. załączniku.
Powyższy stan uniemożliwia miastom takim jak
Zgierz samodzielne prowadzenie skutecznej egzeku-
cji administracyjnej z wykorzystaniem środków eg-
zekucyjnych, dlatego też zwracam się do Pana Mini-
stra z uprzejmą prośbą o rozważenie możliwości
zmiany art. 19 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w
kierunku objęcia wykazem miasta Zgierz.
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5888)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wpływu na polski sektor
cementowy w okresie 2013–2020
wspólnotowego systemu handlu
uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla
Szanowny Panie Premierze! W związku z propo-
nowaną zmianą dyrektywy 2003/87/EC chciałbym
na wstępie nadmienić, że ani ja, ani szeroko komen-
tująca tę zmianę branża cementowa nie kwestionuje
działań Komisji Europejskiej podejmowanych
w kwestii przeciwdziałania zmianom klimatu, uwa-
żając, że jest to problem globalny, który wymaga
rozwiązań efektywnych, ale wprowadzanych w spo-
sób sprawiedliwy i proporcjonalny do możliwości
70
wkładu krajów i sektorów w globalną redukcję emi-
sji. Takim właśnie założeniom powinno odpowiadać
główne narzędzie ochrony klimatu, jakim jest EU
ETS, a niestety wydaje się, że w stosunku do pol-
skich zakładów i Polski jako kraju w ogóle, nie odpo-
wiada: Przedstawione w projekcie nowelizacji dy-
rektywy o EU ETS 2013–2020 założenia drastycz-
nie zaostrzają wymagania redukcji emisji CO2 z
przemysłu w Europie (ogółem – z wszystkich podsta-
wowych gałęzi przemysłowych), co w konsekwencji
może doprowadzić do zaprzestania przez nie pro-
dukcji na terenie UE i wystąpienia zjawiska global-
nego importu przez kraje UE materiałów i produk-
tów z krajów nieobjętych ETS. W przypadku cemen-
tu stosowanie w Europie produktu importowanego z
krajów, w których nie obowiązują restrykcje związa-
ne z emisją dwutlenku węgla, jest nieuzasadnione
zarówno pod względem ochrony środowiska, jak i
pod względem ekonomicznym. Zaprzestanie produk-
cji cementu w Europie wiąże się ze zwiększeniem glo-
balnej emisji CO2 pochodzącej z transportu. Cement
jako produkt w istotnym stopniu wpływa również na
ograniczanie emisji CO2 poprzez swoje zastosowanie
w budownictwie – jest niezastąpiony w walce ze zmia-
nami klimatycznymi (nowoczesne energooszczędne
budownictwo, energia wiatrowa i wodna, zabezpie-
czenie przed klęskami żywiołowymi).
W związku z tym chciałbym zapytać, jak rząd
polski zamierza zapobiec destrukcyjnemu na polski
przemysł cementowy wpływowi projektowanych
zmian dyrektywy UE ETS?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5889)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie środków na scalanie gruntów
w woj. podkarpackim
Szanowny Panie Ministrze! W latach 1990–2008
w województwie podkarpackim wykonano prace
scalania gruntów na 48 obiektach o łącznej po-
wierzchni 47 tys. ha. Prac tych nie można jednak
uznać za zakończone, gdyż zagospodarowanie po-
scaleniowe, które zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami winno być wykonane na koszt Skarbu Pań-
stwa, zrealizowane jest tylko w kilku procentach.
Koszt dalszych przedsięwzięć scaleniowych sza-
cuje się na kwotę 130 mln zł w województwie pod-
karpackim. Dotychczas zagospodarowanie poscale-
niowe prowadzone jest w oparciu o środki z central-
nego i terenowego FOGR, ponieważ zadania te nie
są uwzględniane w kolejnych budżetach wojewody
pomimo zapisów ustawowych. Jeżeli realizacja zago-
spodarowania poscaleniowego finansowana będzie
wyłącznie ze środków FOGR (kwota wydatkowana
rzędu 4 mln zł rocznie), spowoduje to, że prace te
będą trwały jeszcze ponad 30 lat.
Dalsze trwanie takiego stanu na obiektach po-
scaleniowych jest negatywnie odbierane przez spo-
łeczności lokalne i powoduje wiele konfliktów na li-
nii obywatel – samorząd gminny oraz tworzy nieko-
rzystną atmosferę dla przyszłych scaleń. W związku
z powyższym proszę Pana Ministra o odpowiedź na
poniższe pytanie:
Czy w budżecie na 2009 r. rozważa Pan możli-
wość umieszczenia w wydatkach budżetu państwa
środków zabezpieczających zakończenie postępowań
scalania gruntów?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5890)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmian dotyczących matur
dwujęzycznych
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 192
ust. 3 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
kieruję do Pani Minister interpelację poselską w
sprawie zmian dotyczących matur dwujęzycznych.
Z zaniepokojeniem przyjąłem informację o li-
kwidacji w 2010 r. matur dwujęzycznych. Doku-
ment ten umożliwia polskim maturzystom dosta-
nie się na studia w krajach europejskich bez egza-
minów wstępnych.
W całym kraju istnieje ponad 100 szkół z oddziała-
mi dwujęzycznymi, w tym 2 w Poznaniu. Najbardziej
na zmianie ucierpieliby uczniowie uczęszczający do li-
ceów uczących francuskiego i hiszpańskiego, a takich
właśnie języków uczą licea w Poznaniu. Uczniowie
tych szkół na mocy międzynarodowych porozumień
po zdaniu dwujęzycznej matury dostawali certyfikat
równorzędny z maturą w tych krajach.
Z ostatnich informacji, które dotarły do mnie,
wynika, iż likwidacja na mocy rozporządzenia
przedmiotowej części matury języka obcego ma na
celu podniesienie poziomu trudności egzaminu dwu-
języcznego.
W zawiązku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Dlaczego ministerstwo nie przeprowadziło
konsultacji z dyrektorami szkół przed likwidacją na

mocy rozporządzenia przedmiotowej części matury
języka obcego?
2. Czy dalsze zmiany będą konsultowane z dy-
rektorami szkół dwujęzycznych?
3. Kiedy ministerstwo zamierza przedstawić
ostateczny kształt matury dwujęzycznej?
4. Dlaczego ministerstwo zamierza podnieść po-
ziom matur dwujęzycznych, skoro rządy państw eu-
ropejskich wydawały certyfikaty polskim maturzy-
stom zdającym takie matury?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jacek Tomczak
Poznań, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5891)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożenia rozprzestrzenianiem się
wirusa WZW typu C
W opinii ekspertów, na których powołują się au-
torzy kampanii społecznej „Być może Ty? Zbadaj się
– zostań w grze”, 700 tys. Polaków może być nosicie-
lami wirusa WZW typu C, z czego zdiagnozowanych
zostało jedynie około 30 tys. osób. Oznacza to nie-
bezpieczeństwo nieświadomego przekazywania wi-
rusa przez 90% zakażonych. W związku z powyższy-
mi szacunkami oraz zgodnie z zapisami ustawy z
dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.
U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) należy podjąć
wszelkie środki umożliwiające diagnostykę w celu
redukcji prawdopodobieństwa przypadkowego prze-
noszenia wirusa.
Regulacje kwestii świadczeń w zakresie opieki
zdrowotnej (art. 15 ww. ustawy: świadczeniobiorcy
mają prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których
celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie choro-
bom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, lecze-
nie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnospraw-
ności i jej ograniczanie) wskazują na konieczność
podejmowania szeroko rozumianych działań w za-
kresie profilaktyki.
Pragnę zapytać Panią Minister:
— Czy według danych, którymi dysponuje mini-
sterstwo skala problemu jest porównywalna z przy-
toczonymi powyżej szacunkami?
— Jakie działania o charakterze informacyjno-
-profilaktycznym są podejmowane przez resort?
Poseł Witold Pahl
Gorzów Wielkopolski, dnia 20 października 2008 r.
71
Interpelacja
(nr 5892)
do ministra gospodarki
w sprawie systemu planowania rozwoju sieci
energetycznych i lokalizacji nowych źródeł
wytwarzania
Szanowny Panie Ministrze! Sytuacja formalno-
prawna operatora systemu przesyłowego, operato-
rów systemów dystrybucyjnych i inwestora, który
chce przyłączyć swoją elektrownię do Krajowego
Systemu Elektroenergetycznego w celu sprzedaży
energii, tylko pozornie nie budzi wątpliwości. Zgod-
nie z obowiązującym prawem energetycznym obo-
wiązek przyłączenia uwarunkowany jest przesłan-
kami technicznymi i ekonomicznymi. Wykładnią
tego ostatniego pojęcia oraz zakresem obowiązku fi-
nansowania przez operatorów rozbudowy sieci zaj-
mował się niejednokrotnie sąd. Spełniając dwie
przesłanki, ekonomiczną i techniczną, operator nie
może sprzeciwić się określeniu warunków przyłą-
czenia, które są ważne przez dwa lata. W tym termi-
nie operator jest obowiązany zapewnić podmiotowi,
który otrzymał warunki przyłączenia, możliwość
przyłączenia, a podmiot w tym terminie uprawnio-
ny jest do przyłączenia się do sieci po spełnieniu wa-
runków opisanych w warunkach przyłączenia. Nie-
jednokrotnie podmioty, które otrzymały warunki
przyłączenia, jedynie rozważają możliwość wdroże-
nia inwestycji, co oznacza, że realnie inwestycja nie
powstanie, a operator zmuszony jest zmniejszyć do-
stępną pojemność sieci. Taki stan powoduje bloko-
wanie inwestycji. Mając na uwadze wymogi stawia-
ne naszemu krajowi przez Unię Europejską w zakre-
sie energii odnawialnej, bezsprzeczny zdaje się obo-
wiązek państwa stworzenia tak funkcjonującego
systemu planowania i finansowania rozbudowy sie-
ci, który nie będzie powodował blokowania inwesty-
cji w energetykę odnawialną.
Jak twierdzą eksperci, rozwiązaniem tym nie bę-
dzie skrócenie okresu ważności warunków przyłą-
czenia lub podwyższanie opłat z tego tytułu. Roz-
wiązania upatrują w zmianie systemu planowania
rozwoju zarówno sieci energetycznych, jak i lokali-
zacji nowych źródeł wytwarzania.
Panie Ministrze:
— Jakie jest Pana stanowisko wobec przedsta-
wionego problemu?
— Jakie podejmie Pan działania, aby zmienić
system planowania rozwoju sieci energetycznych i
lokalizacji nowych źródeł wytwarzania?
— Jakie jest Pana stanowisko wobec koncepcji
przekazania planowania rozwoju sieci energetycz-
nych i lokalizacji nowych źródeł wytwarzania Urzę-
dowi Regulacji Energetyki, który mógłby, biorąc
pod uwagę całokształt potrzeb energetycznych kra-
ju, jak i rozmieszczenie zasobów energetycznych,
72
decydować o rozbudowie i modernizacji sieci ener-
getycznych oraz ustalać preferowane lokalizacje
elektrowni?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5893)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wniesienia w formie aportu
do spółki zarządzającej Specjalną Strefą
Ekonomiczną Starachowice nieruchomości
stanowiącej własność Skarbu Państwa –
Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych,
Oddział Terenowy w Rzeszowie
Szanowny Panie Ministrze! Działając na pod-
stawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
73, poz. 350 z późn. zm.), kierując się szeroko poję-
tym interesem społecznym, uprzejmie proszę Pana
Ministra o wniesienie w formie aportu do spółki za-
rządzającej Specjalną Strefą Ekonomiczną w Sta-
rachowicach nieruchomości stanowiącej własność
Skarbu Państwa – Zasobu Agencji Nieruchomości
Rolnych, Oddział Terenowy w Rzeszowie.
Nieruchomość (nr działek: 91/1–91/22, 88/1, 88/2,
88/5) o łącznej powierzchni 64,7541 ha, położona
jest w województwie świętokrzyskim, na terenie
gminy Łagów, w powiecie kieleckim. Obszar 39,788
ha tej powierzchni może być przeznaczony na cele
nierolnicze, z ewentualną możliwością jego rozsze-
rzenia. W konkursie „Grunt na medal 2008” część
tego terenu została zakwalifikowana do II etapu
konkursu.
Działania władz Łagowa mające na celu włącze-
nie tej nieruchomości do SSE zostały pozytywnie za-
opiniowane przez Zarząd Województwa Świętokrzy-
skiego. Samorząd województwa zadeklarował współ-
pracę i pomoc w poszukiwaniu inwestorów za po-
średnictwem Centrum Obsługi Inwestora. Wprowa-
dzenie tych terenów do SSE da możliwość utworze-
nia nowych miejsc pracy, których wciąż brakuje w
województwie świętokrzyskim.
Zapisy art. 24 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa z dnia
19 października 1991 r. dają delegację Agencji Nie-
ruchomości Rolnych do nieodpłatnego przekazania
w drodze umowy jednostce samorządu terytorialne-
go nieruchomości wchodzącej w skład zasobu agen-
cji. Przekazanie na własność może nastąpić pod wa-
runkiem wykorzystania gruntów przez samorząd
na cele związane z inwestycjami infrastrukturalny-
mi służącymi wykonywaniu zadań własnych.
Rada gminy Łagów zamierza w czerwcu 2009 r.
podjąć uchwałę w sprawie planu zagospodarowania
przestrzennego. Tereny proponowane do włączenia
do SSE zgodnie z obowiązującym stadium uwarun-
kowań i kierunków zagospodarowania przestrzen-
nego gminy przeznaczone są pod usługi celu publicz-
nego i pod działalność gospodarczą, produkcyjną
oraz usługową z możliwością zabudowy mieszkanio-
wej jednorodzinnej. Uzyskanie pozytywnego stano-
wiska Pana Ministra w kwestii włączenia przedmio-
towych gruntów do strefy stanowić będzie podstawę
dla rady gminy do wprowadzenia stosownych, jed-
noznacznych zapisów w planie zagospodarowania
przestrzennego.
Szanowny Panie Ministrze! W świetle powyż-
szych uwarunkowań zwracam się do Pana Ministra
z uprzejmą prośbą o odpowiedź na następujące pyta-
nie: Czy Pan Minister z uznaniem odniesie się do
wniosku władz samorządowych gminy Łagów i wy-
razi zgodę na wniesienie w formie aportu do spółki
zarządzającej Specjalną Strefą Ekonomiczną w Sta-
rachowicach nieruchomości o łącznej powierzchni
64,7541 ha, położonej w województwie świętokrzy-
skim, na terenie gminy Łagów, w powiecie kielec-
kim, stanowiącej własność Skarbu Państwa – Zaso-
bu Agencji Nieruchomości Rolnych, Oddział Tereno-
wy w Rzeszowie?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o podję-
tej przez Pana Ministra decyzji w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5894)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie niezrealizowania przez minister
nauki i szkolnictwa wyższego delegacji
ustawowej określonej w art. 95 ust. 1 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym przewidziała
możliwość otrzymywania przez uczelnie niepublicz-
ne dotacji przeznaczonej na pokrycie części opłat
wnoszonych przez studentów studiów stacjonarnych
oraz uczestników stacjonarnych studiów doktoranc-
kich (art. 94). Art. 95 ust. 1 ww. ustawy przewiduje
delegację ustawową dla ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego do określenia w drodze
rozporządzenia warunków i trybu występowania
przez uczelnie niepubliczne o dotacje wskazane w
art. 94 ustawy oraz sposobu kontroli ich wykorzy-
stania, przy uwzględnieniu jakości kształcenia w

uczelni, liczby nauczycieli akademickich, dla któ-
rych uczelnia jest podstawowym miejscem pracy,
liczby kształconych w uczelni studentów studiów
stacjonarnych i uczestników stacjonarnych studiów
doktoranckich, zaangażowania własnych środków
w rozwój bazy materialnej uczelni oraz osiągnięć
uczelni w dotychczasowym kształceniu.
W związku z tym zostało nawet wystosowane pi-
smo ministra nauki i szkolnictwa wyższego do rek-
torów uczelni niepublicznych z dnia 8 czerwca 2006
r. (znak: DFB/391/2006 (DEE-I-0333-0-23/2006) z
prośbą o przesłanie informacji koniecznych dla za-
bezpieczenia środków na dotację w budżecie na rok
2007. Na piśmie się skończyło, bo ani w roku 2007,
ani w roku 2008 nie było możliwe złożenie przez
uczelnie wniosków o dotacje przewidziane w art. 94
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, brak jest
bowiem do chwili obecnej odpowiedniego rozporzą-
dzenia wykonawczego.
Tym samym ze względu na opieszałość i zanie-
chanie ministra nauki i szkolnictwa wyższego w
realizacji jego ustawowego obowiązku nie jest moż-
liwe korzystanie przez uczelnie niepubliczne z
uprawnień przyznawanych im przez ustawę Prawo
o szkolnictwie wyższym.
Sytuacja, w której od dwóch lat nie jest realizo-
wany nakaz ustawowy wydania przepisów wyko-
nawczych, w następstwie czego uczelnie niepublicz-
ne są dyskryminowane w dostępie do dotacji, jest
skandaliczna i niedopuszczalna.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Z jakich przyczyn nie zrealizowano jeszcze de-
legacji ustawowej określonej w art. 95 ust. 1 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym i nie wydano odpo-
wiedniego rozporządzenia wykonawczego?
2. Kiedy zostanie wydane rozporządzenie wyko-
nawcze określające na podstawie art. 95 ust. 1 usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym warunki i tryb
występowania o dotacje określone w art. 94 przez
uczelnie niepubliczne?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński
Kielce, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5895)
do ministra infrastruktury
w sprawie stanu technicznego infrastruktury
kolejowej w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Polska jest krajem,
gdzie jedynie 10% dróg krajowych spełnia wymogi
73
techniczne i jakościowe Unii Europejskiej. Na sku-
tek między innymi fatalnego stanu technicznego
dróg i niedostosowania ich do liczby jeżdżących po
nich pojazdów rocznie ginie w wypadkach samocho-
dowych ponad 5 tys. osób.
Tak duże natężenie ruchu drogowego rodzi pyta-
nie: Czemu cześć tego ruchu nie jest przejmowana
przez transport kolejowy? Pomimo ogólnoświatowe-
go wzrostu obrotu towarowego, rozwoju gospodar-
czego i otwarcia granic z Unią Europejską przewozy
towarowe PKP w ciągu ostatnich kilkunastu lat
spadły z 382 mln ton w roku 1989 do 156 mln ton w
roku 2006. Sama zaś grupa PKP pomimo wpompo-
wania w nią gigantycznych kwot od lat nadal jest
zadłużona na kilkanaście miliardów złotych.
Grupa PKP zarządza również infrastrukturą ko-
lejową za pośrednictwem spółki Polskie Linie Kole-
jowe. A stan tej infrastruktury zdaje się być odpo-
wiedzią na postawione wcześniej pytanie. Tylko bo-
wiem ok. 45% polskich torów umożliwia rozwinięcie
prędkości powyżej 80 km na godzinę. Około trzy
czwarte torów wymaga remontów. Na znacznej czę-
ści z nich ich stan techniczny wymusza zwalnianie
pociągów do 40 czy nawet 20 km na godzinę. Około
połowa z kolejowych obiektów inżynieryjnych ma
ponad 91 lat. Czy można zatem dziwić się, że obecnie
kolejami przewożone jest około 40% towarów, pod-
czas gdy w roku 1990 było to 80% przewozów towa-
rowych. Wszystko to w sytuacji, kiedy od 1990 r. w
PKP wpompowano z budżetu państwa gigantyczne
kwoty w formie wsparcia kapitałowego i umorzeń
zaległości podatkowych i z tytułu składek na ubez-
pieczenia pracowników.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy polska infrastruktura kolejowa osiągnie
poziom spełniający wymogi Unii Europejskiej i
umożliwiający rozwijanie pociągom prędkości 80
klm na godzinę na całości podstawowych tras i jakie
przedsięwzięcia są w tym kierunku planowane?
2. Jaka kwota pomocy publicznej z budżetu pań-
stwa została przekazana łącznie przedsiębiorstwu
PKP, a następnie spółkom grupy PKP w okresie od
1990 r. do chwili obecnej?
3. Jaka część pomocy publicznej przekazanej
PKP z budżetu państwa była przeznaczona na
utrzymanie i unowocześnienie infrastruktury kole-
jowej i jak została ona wykorzystana?
Z poważaniem
Posłowie Sławomir Kopyciński
i Tomasz Kamiński
Kielce, dnia 22 października 2008 r.
74
Interpelacja
(nr 5896)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie potrzeby zobowiązania
wydawnictw do publikowania książek
zawierających wszystkie informacje
niezbędne do tworzenia opisu
bibliograficznego
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiam stan
faktyczny stanowiący kontekst złożonej interpelacji.
Jednym z problemów, który napotykają w swojej
pracy bibliotekarze, są trudności w tworzeniu opi-
sów bibliograficznych nowości wydawniczych, spo-
wodowane brakiem w wydawanych książkach nie-
zbędnych dla bibliotekarzy informacji, m.in. o miej-
scu ich wydania, wydawnictwie czy też roku wyda-
nia. Po 1989 r. wiele wydawnictw w Polsce nagle
zaczęło się zachowywać tak, jakby wolny rynek pole-
gał na tym, że również w księgarstwie przestały
obowiązywać dotychczas honorowane przez pań-
stwowe wydawnictwa reguły wydawania książek.
Pomimo upływu kilkunastu lat w tym względzie nic
się nie zmieniło. W wielu publikacjach ani na stro-
nach tytułowych książek, ani gdzie indziej próżno
dopatrzeć się podstawowych informacji do rekordu
bibliograficznego publikacji. I, co ciekawe, nie dbają
o to wydawnictwa, których publikacje mają numery
nadawane przez Krajowe Biuro ISBN.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
Jakie działania zostaną podjęte przez ministerstwo
w najbliższym czasie, aby zobowiązać wydawnictwa
do publikowania książek zawierających wszystkie
informacje niezbędne do tworzenia opisu bibliogra-
ficznego?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5897)
do ministra infrastruktury
w sprawie unieważnienia części praktycznej
egzaminów na prawo jazdy
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji: Osoba, która
przystąpiła do egzaminu państwowego na prawo
jazdy, może zgłaszać, za pośrednictwem dyrektora
ośrodka egzaminowania, do właściwego organu
nadzoru skargi i zastrzeżenia co do jego przebiegu i
oceny, zgodnie z § 31 ust. 8 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w
sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami, instrukto-
rów i egzaminatorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834). Or-
ganem rozpatrującym skargi i zastrzeżenia osoby
egzaminowanej jest marszałek województwa. Oczy-
wiście również do marszałka kierowane mogą być
skargi od osób, które w czasie części praktycznej eg-
zaminu uzyskały ocenę negatywną, a nie zgadzają
się z oceną egzaminatora. W przypadku uznania
skarg takich osób za zasadne i stwierdzenia, że w
czasie egzaminu wszystkie czynności wykonały one
bezbłędnie (na podstawie odtworzonego materiału z
zainstalowanych w samochodzie kamer), a mimo to
otrzymały od egzaminatora ocenę negatywną, mogą
one liczyć na unieważnienie egzaminu i jedynie po-
wtórzenie go za pieniądze ośrodka egzaminowania.
Tak skonstruowany przepis budzi w środowisku
kandydatów na kierowców, osób kierujących, a na-
wet wśród doświadczonych instruktorów nauki jaz-
dy szereg wątpliwości, ponieważ w podanej przeze
mnie konkretnej sytuacji jest ewidentnie krzywdzą-
cy dla osoby egzaminowanej. W opisanych przeze
mnie okolicznościach wydaje się, że nie powinien
być powtarzany egzamin, lecz osoba niesprawiedli-
wie oceniona winna w rezultacie odwołania automa-
tycznie otrzymywać zaliczenie de facto zdanego
uprzednio egzaminu. Natomiast w stosunku do eg-
zaminatora powinno się wyciągnąć surowe konse-
kwencje służbowe.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy ministerstwo podziela moje zdanie w tej
kwestii?
2. Czy w najbliższym czasie ministerstwo za-
mierza podjąć działania, które we wspomnianych
przeze mnie okolicznościach pozwoliłyby na zali-
czenie zdawanego egzaminu, bez potrzeby jego po-
wtarzania?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5898)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy Dębskiej Kuźni
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z pytaniem dotyczącym planów budowy obwodnicy
Dębskiej Kuźni w gminie Chrząstowice.
Przez Dębską Kuźnię przebiega droga krajowa
nr 46 (trasa Opole – Częstochowa – Warszawa), na
której ruch systematycznie wzrasta. Już w 2000 r.
natężenie ruchu wyniosło 7207 pojazdów na dobę.

Mając zaś na uwadze zwiększającą się liczbę samo-
chodów osobowych i ciężarowych, natężenie ruchu
na tej strategicznej trasie wzrosło jeszcze bardziej.
Dodatkowo coraz częściej tą drogą przewożone są
niebezpieczne ładunki.
Mieszkańcy skarżą się również, że każde wyjście
z domu związane jest z przekroczeniem ulicy, pod-
czas gdy samochody pokonują wskazany odcinek z
bardzo dużą prędkością.
Budowa obwodnicy jest jedynym sposobem na
zmniejszenie dla mieszkańców Dębskiej Kuźni
uciążliwości drogi krajowej nr 46.
W związku z powyższym zwracam się do Pana z
pytaniem: Czy Ministerstwo Infrastruktury rozwa-
ża rozpoczęcie budowy obwodnicy Dębskiej Kuźni i
w jakim terminie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka
Opole, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5899)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy Nysy
na drogach nr 46 i nr 41
Szanowny Panie Ministrze! W sierpniu 2006 r.
zostało wykonane na zlecenie Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad opracowanie pt. „Stu-
dium transportowe w zakresie dróg krajowych w
mieście Nysa”. W studium tym dokonano analizy i
obliczeń ruchu transportowego, ruchu źródłowo-do-
celowego oraz ruchu prognozowanego. Na podstawie
tych analiz i obliczeń dokonano oceny warunków ru-
chu i przepustowości na drodze oraz wykazano po-
trzebę budowy obwodnic w oparciu o kryteria ru-
chowe. We wnioskach i zaleceniach końcowych
stwierdzono jednoznacznie, iż „przed rokiem 2015
następuje wyczerpanie przepustowości na odcinku
przejścia przez Nysę”.
Zawarta w tym studium prognoza spełnia się
niestety już po dwóch latach. Dotyczy ona zakorko-
wanego miasta przez kilka godzin dziennie. Na zle-
cenie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad Oddziału Opole opracowane zostało przez Wo-
jewódzkie Biuro Projektowe w Zabrzu „Studium
Techniczno- Ekonomiczno-Środowiskowe dla ob-
wodnicy Nysy na drogach nr 46 i nr 41”.
Z związku z powyższym pragnę skierować do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy analizując wynikający z obowiązującego
prawodawstwa proces do przygotowania realizacji
inwestycji drogowych, byłoby możliwe przystąpienie
do realizacji tego zadania w połowie 2010 r.?
75
2. Czy można rozpocząć realizację pierwszego
etapu obwodnicy, czyli obwodnicy na drodze nr 46
(odcinek 7,356 km, gdy całość wynosi 16,482 km) w
ramach pkt 114 w „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”, który brzmi „Budowa ob-
wodnic na drogach krajowych – 25 szt.”?
Z wyrazami szacunku
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka
Opole, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5900)
do ministra infrastruktury
w sprawie pilnej budowy drogi ekspresowej S6
na trasie Słupsk – Lębork – Trójmiasto
Szanowny Panie Ministrze! Z wielu sygnałów i
próśb o interwencję docierających do mojego biura
poselskiego jasno wynika, iż istnieje pilna potrze-
ba sfinalizowania trwających już od 10 lat prac
studyjno-koncepcyjnych i rozpoczęcie budowy dro-
gi ekspresowej S6 na odcinku Słupsk – Lębork –
Trójmiasto.
Tak zwana trasa kaszubska ma strategiczne zna-
czenie nie tylko dla północnej części województwa
pomorskiego, ale również w perspektywie europej-
skiej jest istotnym szlakiem komunikacyjnym na osi
wschód – zachód.
Jednym z priorytetowych celów wskazywanych
w „Regionalnej strategii rozwoju transportu w wo-
jewództwie pomorskim na lata 2007–2020” jest po-
prawa zewnętrznej i wewnętrznej dostępności
transportowej regionu pomorskiego, zwłaszcza
Trójmiejskiego Obszaru Metropolitalnego oraz ośrod-
ków osadniczych i turystycznych, portów morskich
i lotniczych, jak i zapewnienie wszystkim miesz-
kańcom województwa (w tym również niepełno-
sprawnym) dostępu do możliwie szerokiego obsza-
ru ich aktywności (pracy, edukacji, zdrowia, kultu-
ry, zakupów i rekreacji).
Realizacja tego celu ukierunkowana jest na pod-
wyższenie poziomu życia mieszkańców regionu oraz
usuwanie barier rozwojowych jego gospodarki.
W odniesieniu do obszaru ziemi lęborskiej zapis
ten nabiera szczególnego znaczenia i dotyczy bezpo-
średnio budowy drogi ekspresowej S6 na wskazywa-
nym odcinku.
Decyzja polskich władz o budowie elementów
tarczy antyrakietowej w Redzikowie przekreśliła
projekt powstania w tym miejscu lotniska pasażer-
skiego obsługującego subregion słupski. Taki stan
rzeczy budzi uzasadniony niepokój. Brak bowiem
odpowiedniej infrastruktury transportowej w krót-
kim czasie doprowadzi do stagnacji gospodarczej i
76
marginalizacji tego subregionu. Opisywana droga
ekspresowa oprócz znaczenia paneuropejskiego ma
swój konkretny wymiar dla społeczności lokalnej,
której mam zaszczyt być przedstawicielem. Ułatwi
ona bowiem dojazd mieszkańców do obszaru metro-
polii trójmiejskiej, w znaczący sposób przyczyni się
również do możliwości rozwoju ekonomicznego, go-
spodarczego i społecznego.
Jak mi wiadomo, samorządy ziemi lęborskiej po-
dejmowały i nadal podejmują szereg inicjatyw na
rzecz przyśpieszenia budowy wspominanego odcin-
ka drogi ekspresowej S6.
W związku z powyższym jako poseł ziemi pomor-
skiej popierający żywotne interesy tego regionu pra-
gnę zadać Panu Ministrowi następujące pytania:
1. Kiedy rozpocznie się budowa drogi ekspreso-
wej S6 na odcinku Słupsk – Lębork – Trójmiasto?
2. Czy możliwe jest przyspieszenie prac projekto-
wo-koncepcyjnych z uwzględnieniem interesów spo-
łeczności lokalnych, których budowa drogi bezpo-
średnio dotyczy?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5901)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie niekorzystnych zmian w ustawie
o pomocy społecznej
Szanowny Panie Marszałku! Od 1990 r. prężnie
rozwijają się w Polsce środowiskowe domy pomocy
społecznej działające na podstawie ustawy o pomocy
społecznej i ustawie o ochronie zdrowia psychiczne-
go. Obecnie działa około 600 ośrodków wsparcia.
Funkcjonują w strukturach Caritas, jednostek po-
mocy społecznej, fundacjach, stowarzyszeniach. Pla-
cówki takie mają formułę „dziennego pobytu”. Są
przeznaczone dla osób pełnoletnich, ich pobyt jest
płatny. Osoby z zaburzeniami psychicznymi są kie-
rowane do takich ośrodków przez ośrodki pomocy
społecznej na podstawie diagnozy lekarza psychia-
try lub opinii psychologa. W Polsce funkcjonują trzy
typy placówek: A – dla osób psychicznie chorych, B
– dla osób upośledzonych umysłowo, AB – są to pla-
cówki dla obu grup chorych.
Funkcjonowanie takich ośrodków pozwalało cho-
rym osobom na aktywizację społeczną. Było to
ogromne wsparcie dla rodzin osób chorych, które w
końcu miały szansę na podjęcie normalnej pracy za-
wodowej w czasie, kiedy ich bliscy byli pod opieką
wyspecjalizowanej kadry.
Obecnie w Sejmie trwają prace na nowelizacją
ustawy o pomocy społecznej w związku ze zmianami
organizacyjnymi i podziale zadań administracji pu-
blicznej w województwie (druk nr 1073). Ustawo-
dawca przekonuje, że proponowane zmiany mają na
celu dotarcie jak najbliżej potrzebującego, w tym
celu cztery najcięższe zadania, a mianowicie:
1) przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych,
2) opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne
określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej,
3) organizowanie i świadczenie specjalistycznych
usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania dla
osób z zaburzeniami psychicznymi,
4) prowadzenie i rozwój infrastruktury środowi-
skowych domów samopomocy dla osób z zaburzenia-
mi psychicznymi,
przekazuje na szczebel gminny, które mają się
stać zadaniami własnymi gminy o charakterze obli-
gatoryjnym. Pojawia się w tym momencie uzasad-
niona wątpliwość, czy poszczególne gminy poradzą
sobie z tak ogromnej wagi nowymi zadaniami. Po
drugie, czy w każdej gminie potrzebny jest wyspe-
cjalizowany ośrodek z wyspecjalizowaną specjalnie
w danym kierunku kadrą? Czy gminy będą w stanie
zapewnić lokal, sprzęt rehabilitacyjny? Zasada prze-
noszenia pomocy jak najbliżej potrzebujących jest
bardzo chwalebna. Jednakże sposób i zasady, które
rząd chce wprowadzić tą ustawą, niweczą długolet-
nie wysiłki wielu ludzi, by osoby chore mogły mieć
zapewnioną stałą profesjonalną pomoc i by ich ak-
tywność społeczna ciągle rosła. Istnieje uzasadnio-
na obawa, że przekazanie tych zadań gminom spo-
woduje, że wiele świetnie dzisiaj działających ośrod-
ków wsparcia po prostu zostanie zamknięta, gdyż
biedniejszych gmin nie będzie po prostu stać na
utrzymanie wyspecjalizowanych ośrodków dziennej
opieki osób ze schorzeniami umysłowymi. Chorzy
ludzie pozbawieni fachowej pomocy będą albo
umieszczani przez rodziny w zamkniętych szpita-
lach dla osób chorych psychicznie lub opiekunowie
będą zmuszeni zrezygnować z pracy, by zająć się bli-
skim wymagającym ciągłej opieki. Przepisy mają za-
cząć obowiązywać z dniem 1 stycznia 2009 r. Czy w
ciągu dwóch miesięcy rząd jest w stanie stworzyć
potrzebne przepisy wykonawcze dla proponowanych
zmian?
Jako reprezentant obywateli pragnę zapytać
Pana Ministra:
1. W jaki sposób rząd zamierza przekazać środki
finansowe na realizację nowych zadań przez gminy
2. Jak rząd wyobraża sobie realizację przepisów
zawartych w art. 28 nowelizujących ustawę o pomo-
cy społecznej z dnia 12 marca 2004 r.?
3. W jaki sposób i na jakich zasadach mają dzia-
łać ośrodki ponadregionalne?
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 20 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5902)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie procedur współpracy między
służbami udzielającymi wsparcia ofiarom
przemocy
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce interpelację dotyczącą braku przepisów usta-
wowych regulujących współpracę między służbami
udzielającymi wsparcia ofiarom przemocy. Nauczy-
ciele z wielu szkół w południowej Wielkopolsce bory-
kają się z problemami zapewnienia natychmiastowej
pomocy dziecku będącemu ofiarą przemocy domo-
wej. Gdy udaje się już ustalić, które dziecko potrze-
buje pomocy, to później nie wiadomo, jaka instytucja
ma się nim zająć. Przepisy określają zasady funkcjo-
nowania takich instytucji, jak Policja, schronisko
dla kobiet z dziećmi, powiatowe centra pomocy ro-
dzinie, ośrodki profilaktyki i terapii uzależnień,
miejskie ośrodki pomocy społecznej, jednak brak
jest przepisów regulujących współpracę między
nimi. Każda z tych instytucji i służb funkcjonuje
zgodnie z własnymi przepisami.
Pani Minister! Czy i jakie prace prowadzi resort
nad wprowadzeniem regulacji, które będą koordy-
nowały wymianę informacji i współpracę ze wszyst-
kimi organizacjami udzielającymi wsparcia ofiarom
przemocy?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5903)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie wykazu dyscyplin i dziedzin
sportu, w których mogą działać polskie
związki sportowe
Szanowny Panie Ministrze! Wykaz dyscyplin i
dziedzin sportu, w których mogą działać polskie
związki sportowe, ustalony został w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej z dnia 18 stycznia 2001 r.,
wydanym na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy o kul-
turze fizycznej. Załączniki do rozporządzenia zawie-
rają listę 41 dyscyplin oraz 30 dziedzin sportu, w
których mogą działać polskie związki sportowe.
Sport stanowi bardzo dynamiczną sferę życia
społecznego. Wciąż pojawiają się nowe formy jego
77
uprawiania, co prowadzi do powstawania nowych
dyscyplin i dziedzin. Tymczasem ostatnia noweliza-
cja przywołanego wyżej rozporządzenia miała miej-
sce w 2003 r. Od tego czasu rozwój sportu doprowa-
dził do pojawienia się nowych dyscyplin.
Jako dobry przykład w tym zakresie przywołać
można dyscyplinę o nazwie speedball. Jest to spor-
towa, najbardziej dynamiczna i widowiskowa wersja
gry w paintball. W Europie prowadzone są profesjo-
nalne rozgrywki speedballa (m.in. Millennium Se-
ries, Centurio Circuit, European Central Series), w
których każdego roku gra coraz więcej zespołów z
Polski. Systematycznie rośnie liczba graczy – w pa-
intball gra obecnie ok. 30 tys. osób, natomiast w spe-
edball ok. 50 zespołów (ok. 300 zawodników) czyn-
nie uczestniczących w rozgrywkach dwóch ogólno-
polskich lig (PPLH i PPXL).
Dynamiczny rozwój każdej dyscypliny sportowej
prowadzi nieuchronnie do potrzeby właściwego ure-
gulowania jej organizacji w skali kraju. Nie przesą-
dzając o tym, czy speedball dojrzał już do podjęcia
takich kroków, chciałbym zapytać Pana Ministra, z
uwagi na bardzo duże zainteresowanie szerokiego
środowiska zawodników i sympatyków tego sportu o
kwestie proceduralne związane z oficjalnym uzna-
niem nowej dyscypliny sportowej.
1. Czy istnieje określony tryb postępowania w
sprawie dołączenia nowej dyscypliny sportowej do
wykazu zawartego w przywołanym na wstępie roz-
porządzeniu?
2. Jakie warunki musi spełniać dziedzina lub
dyscyplina sportu, żeby zostać dołączona do wykazu?
3. Kiedy planowana jest kolejna nowelizacja roz-
porządzenia?
4. Czy istnieje w tej chwili lista dyscyplin sporto-
wych oczekujących w kolejce na dopisanie do wykazu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5904)
do ministra zdrowia
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji i podziale zadań
administracji publicznej w województwie
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją, na prośbę NSZZ Pracowni-
ków Ochrony Zdrowia przy Wojewódzkiej Stacji Sa-
nitarno-Epidemiologicznej we Wrocławiu, w sprawie
projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w
78
związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań
administracji publicznej w województwie.
Otóż proponowany projekt ustawy zakłada po-
nowne podporządkowanie Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej terenowym organom administracji rządo-
wej i samorządowej, tworząc w ten sposób system
administracji zespolonej. Z doświadczeń z lat 1999–
–2001, kiedy to inspekcje sanitarne wchodziły w
skład tej administracji, wiemy, że podział ten nie
sprawdził się. Został negatywnie oceniony zarówno
przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, jak i przez
Najwyższą Izbę Kontroli.
Raport, który został przygotowany przez te insty-
tucje, wyraźnie dowiódł, że kontrole stanu sanitarne-
go obiektów będących na przykład w gestii starosty
były po prostu złudne. Ponadto w raporcie podkreśla-
no, że zadania realizowane w obszarze zdrowia pu-
blicznego wymagają jednolitej strategii i planowania.
W związku z tym, jak również w związku z po-
wszechną krytyką ze strony pracowników inspekcji
sanitarnej, w 2002 r. została przeprowadzona zmia-
na, która spowodowała wyłączenie inspekcji sani-
tarnej ze struktur administracji zespolonej i ponow-
ne włączenie jej do struktury pionowej.
Kolejny powrót do struktury zespolonej, jak za-
kłada przedmiotowy projekt ustawy, spowoduje:
— rozbicie dobrze prosperującego i wielokrotnie
pozytywnie ocenianego systemu przez Komisję Euro-
pejską oraz Międzynarodową Organizację Zdrowia,
— upolitycznienie stanowiska inspektora sani-
tarnego,
— brak możliwości przeprowadzenia zmian w
sprawie organizacji działania stacji sanitarnych.
Jednak największym problemem stanie się real-
ny konflikt interesów, wyrażony dominacją interesu
administracji samorządowej nad realizacją ustawo-
wych zadań w zakresie ochrony zdrowia. Niedopusz-
czalne jest, aby starostwo jako organ nadzorujący
na przykład szkoły wywierał wpływ na pracownika
inspekcji sanitarnej, który dokonuje odbioru nowo
wybudowanego obiektu.
Obecnie funkcjonujący system jest jasny i kla-
rowny. Zapewnia przejrzystość w zakresie podejmo-
wania decyzji, a co z tym się wiąże również odpowie-
dzialność. System ten charakteryzuje się także kon-
sekwencją w kierunkach, metodach i sposobach
działania oraz ich właściwą koordynacją.
Pani Minister!
— Dlaczego wprowadza się zmiany w dobrze
funkcjonującym systemie Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej?
— Czy przy projektowaniu ustawy ministerstwo
brało pod uwagę doświadczenia z lat 1999–2000?
— Czy wprowadzane zmiany są zgodne z przepi-
sami Unii Europejskiej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Roman Kaczor
Oława, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5905)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie internetowych serwisów
plotkarskich, takich jak Pudelek, Plotek,
Kaprysek
Podczas wykonywania swoich obowiązków posel-
skich niejednokrotnie spotykałem się z oburzeniem
osób, które miały możliwość czytania internetowych
serwisów i portali, które zajmują się umieszczaniem
informacji na temat osób powszechnie rozpoznawal-
nych, zwłaszcza aktorów i artystów.
Plotkarskie portale internetowe, jak same o so-
bie mówią, dokładają nieustannych starań, aby
umieścić jak najbardziej wyszukaną informację o
danej osobie publicznej. Niestety, informacje, które
charakteryzują tego typu portale internetowe, naj-
częściej nie są zweryfikowane pod względem prawdy
lub fałszu, kreując wyimaginowaną rzeczywistość.
Częścią charakterystyczną tak przekazywanych in-
formacji są zdjęcia znanych osób, z reguły aktorów i
artystów, zrobione w ukryciu i bez zgody samych fo-
tografowanych, najczęściej w zakresie ich życia pry-
watnego, a więc w efekcie końcowym są zrobione i
wykorzystane w sposób nieetyczny, mało wysubli-
mowany oraz nielegalny.
Normy prawa powszechnie obowiązującego sta-
nowią, że m.in. można publikować te zdjęcia osób
znanych, które zostały zrobione bezpośrednio w
związku z wypełnianiem obowiązków zawodowych
przez tę osobę. Co więcej, podobnie stwierdza rów-
nież Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 24 stycznia 2008 r.,
podnosząc, że rozpowszechnianie zdjęcia osoby po-
wszechnie rozpoznawalnej zrobionego podczas nie-
wykonywania przez nią obowiązków zawodowych
bez jej zgody jest zabronione.
Portale, o których wspominam, zamieszczają w
przeważającej mierze zdjęcia osób publicznych wy-
konane podczas ich niezawodowych obecności w
sklepie, na parkingu, na spacerze, podczas urlopu
itp. Nie można zatem stwierdzić, że są to zdjęcia zro-
bione na przykład aktorowi podczas wykonywania
przez niego obowiązków zawodowych. Z tego punk-
tu widzenia są one rozpowszechniane niezgodnie z
prawem.
Znamienne pozostaje również to, że w sposób
bezpardonowy administratorzy tych serwisów plot-
karskich namawiają swoich czytelników do tzw. do-
nosów, czyli niczego innego jak do fotografowania
znanych gwiazd w sytuacjach osobistych oraz do
wysyłania tak zdobytych zdjęć do nich, celem za-
mieszczenia na witrynie internetowej, a więc rozpo-
wszechniania.
Pragnę w tym miejscu zaznaczyć, że nawet w
instrukcji do komórkowego aparatu telefonicznego
z aparatem fotograficznym producent informuje
wprost, że fotografowanie osoby, która nie wyraża

na ową fotografię zgody, jest zabronione, nie należy
robić takiego zdjęcia, a jeśli już zostało zrobione, to
należy je usunąć. Jak więc potraktować propozycję
administratorów – właścicieli ww. portali kierowa-
ną do czytelników, tym bardziej kiedy za tak do-
starczone zdjęcie oferowana jest gratyfikacja finan-
sowa?
Skoro wykonanie zdjęcia osobie znanej podczas
jej osobistej sytuacji życiowej oraz jego rozpowszech-
nianie wymaga wyrażenia zgody na takie działanie
przez tę osobę, to należy uznać, że zachowanie
sprzeczne z tą normą prawną jest bezprawne i po-
winno rodzić konsekwencje prawne. W mojej ocenie,
opisane wyżej zachęcanie do wykonywania zdjęć z
tzw. ukrycia osobom publicznym jest nakłanianiem
do popełnienia przestępstwa.
Nie bez znaczenia jest również język prezentowa-
nych treści, jak również to, że one same pozostawia-
ją wiele do życzenia, nie wspominając już o ich praw-
dziwości. Taki stan rzeczy bardzo niepokoi osoby
powszechnie znane, gdyż dochodzi tu najczęściej do
nieustannego naruszania ich dóbr osobistych, w tym
zwłaszcza dobrego imienia i nazwiska, godności czy
wizerunku.
Co więcej, koniecznie podnieść należy, że do
owych serwisów informacyjnych sięgają osoby naj-
młodsze, najczęściej poniżej 18 roku życia, nasze
dzieci, które tym samym w sposób pośredni są uczo-
ne wszystkiego tego, co jest sprzeczne z systemem
wartości oraz zasad współżycia społecznego. W taki
sposób najmłodsi mogą dostrzec, że plotka, czyli nie-
sprawdzona i najczęściej nieprawdziwa, krzywdząca
informacja, jest czymś powszechnie akceptowalnym,
podobnie jak niewybredne, mało estetyczne komen-
tarze oraz informacje mogące posiadać znamiona
pomówień. Co więcej, uczone są że mogą w tym na-
gannym zachowaniu odnaleźć również pierwiastek
zarobkowy, o czym pisałem wyżej.
Taki stan rzeczy oburza i budzi zgorszenie
wszystkich tych, którym bliskie są ideały stojące za
osobistym, wewnętrznym poczuciem dobrego sma-
ku i estetyki intelektualnej, jak również którzy ro-
zumieją regulacje znajdujące się w pryncypialnych
aktach prawnych.
Wobec powyższego pragnę zapytać Pana Mini-
stra:
1. Na jakiej podstawie prawnej (poza swobodą
działalności gospodarczej) działają wskazane przeze
mnie ogólnie portale internetowe?
2. Czy ich działalność jest legalna z punktu wi-
dzenia prawa powszechnie obowiązującego?
3. Czy nakłanianie czytelników do dokonywania
donosów oraz dostarczania nielegalnie zdobytych fo-
tografii znanych osób nie nosi znamion czynów re-
gulowanych przez Kodeks karny?
4. Jakie środki prawne przysługują osobom pu-
blicznym, których dobra osobiste zostają naruszone
działalnością ww. serwisów, zwłaszcza w ujęciu moż-
liwości dochodzenia odszkodowania, oraz jaki jest
tryb ich dochodzenia?
79
5. Czy nie należałby rozpatrzyć możliwości regu-
lacji normatywnej w randze ustawy odnoszącej się
sensu stricto do działania przedmiotowego takich
portali internetowych w zakresie ogólnie rozumia-
nego prawa internetowego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5906)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ochrony dóbr osobistych osób
publicznych
W obecnym stanie prawnym istnieją przepisy
odnoszące się do dóbr osobistych i ich ochrony. Jest
to przede wszystkim Kodeks cywilny, który w swo-
im art. 23 wprowadza regulację pozwalającą na
identyfikację tego, czym w istocie są dobra osobi-
ste, a w art. 24 przesądza o środkach ochrony tych
dóbr osobistych.
Jeśli chodzi o zdefiniowanie pojęcia „osoby pu-
blicznej”, to należy podnieść, że jest to niezwykle
utrudnione ze względu na szeroki katalog podmio-
towy. Wszak częstokroć może to być aktor formatu
krajowego oraz radny gminy. To, co łączy te dwie
postaci, to fakt ich rozpoznawalności. Wydaje się,
że jest to jedyne obiektywne kryterium pozwalają-
ce na określenie danego podmiotu jako osoby pu-
blicznej. W każdym jednak przypadku należy indy-
widualnie odnieść się do tego, czy dana osoba jest
na tyle rozpoznawalna, że można ją określić jako
osobę publiczną.
Tak jak w podanym wyżej przykładzie, w skali
ogólnopolskiej osobą rozpoznawalną z całą pewno-
ścią będzie aktor znanej produkcji filmowej czy se-
rialowej. Nie można jednak powiedzieć tego samego
o radnym gminy, który najczęściej pozostaje rozpo-
znawalny w skali swojej gminy. Nie zmienia to jed-
nak faktu, że obie te osoby będzie należało nazwać
w określonych sytuacjach osobami publicznymi i bę-
dzie to uprawnione. Katalog dóbr osobistych nie jest
katalogiem zamkniętym, a wśród tych, które są wy-
mieniane najczęściej, znajdują się imię, nazwisko,
pseudonim czy wizerunek.
Ważne jest zwrócenie uwagi na bezsporny fakt,
że w obecnej dobie medialnego przekazywania infor-
macji, prezentowania i rozpowszechniania wizerun-
ku osób publicznych czy drukowania i przytaczania
ich wypowiedzi dochodzi do wielu naruszeń, w tym
m.in. do naruszeń dóbr osobistych.
Kodeks cywilny w art. 24 stwierdza: § 1. Ten,
czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym dzia-
80
łaniem, może żądać zaniechania tego działania, chy-
ba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego
naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która
dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności po-
trzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególno-
ści ażeby złożyła oświadczenie o odpowiedniej treści
i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzia-
nych w kodeksie może on również żądać zadośćuczy-
nienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy
pieniężnej na wskazany cel społeczny.
§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego
została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodo-
wany może żądać jej naprawienia na zasadach ogól-
nych.
§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnie-
niom przewidzianym w innych przepisach, w szcze-
gólności w prawie autorskim oraz w prawie wyna-
lazczym.”
Jest to regulacja, która jest skuteczna erga
omnes, a więc dotyczy wszystkich uprawnionych.
Sensu stricto osoby publiczne mogą korzystać jesz-
cze z ochrony prawnej swojego wizerunku przewi-
dzianej przez ustawę o prawach autorskich i pra-
wach pokrewnych, o czym mówią normy art. 81 w
zw. z art. 83 i 78 ust. 1 ustawy. Należy jednak zwró-
cić uwagę, że częstokroć są to uprawnienia niewy-
starczające do właściwej ochrony dóbr osobistych
osób publicznych. Postaram się to przedstawić na
przykładzie aktorów i artystów jako najliczniejszych
przedstawicieli kategorii osób publicznych.
Dzieje się tak dlatego, że najczęściej naruszanym
dobrem osobistym aktorów jest naruszenie ich wize-
runku, dobrego imienia, nazwiska czy pseudonimu.
Następuje to zwłaszcza poprzez bezprawne rozpo-
wszechnianie ich wizerunku w różnego rodzaju for-
matach prasowych, na tabloidach itp. Niejednokrot-
nie dochodzi również do tego, że taki czy inny wy-
dawca uwieczni wizerunek znanego aktora w sposób
naruszający ogólnie przyjętą etykę oraz zasady
współżycia społecznego, a następnie w swoim piśmie
rozpowszechnia tak nielegalnie zdobyty wizerunek
aktora z komentarzem, z reguły nie zweryfikowa-
nym pod względem jego prawdziwości.
W mojej działalności poselskiej spotkałem się z
opiniami samych dziennikarzy, którzy bez wahania
wskazują, w których pozycjach wydawnictw praso-
wych „wymyśla się” podpisy pod wizerunkami zna-
nych osób. Osoby publiczne, zwłaszcza aktorzy, czu-
ją się takim stanem rzeczy skrzywdzeni i poszkodo-
wani, czemu trudno się dziwić. Na tym tle często ich
wizerunek ulega diametralnej deprecjacji, co w ich
branży zawodowej może doprowadzić do braku pro-
pozycji zawodowych.
Same cywilnoprawne postępowania sądowe są
stosunkowo długie i nie dają gwarancji, że dalsze
naruszenia ich imienia, nazwiska czy wizerunku
nie będą miały miejsca. Co więcej, w obecnej kon-
strukcji przysługujących środków prawnych aktor
– osoba publiczna może w pierwszej kolejności doma-
gać się zadośćuczynienia za wyrządzoną szkodę, a
nie odszkodowania za faktyczną stratę majątkową.
Prawo sugeruje, że jeśli powstała realna szkoda ma-
jątkowa, to aktor może domagać się jej naprawienia
na zasadach ogólnych, czyli na podstawie art. 415 i
następnych Kodeksu cywilnego.
Wydawać by się mogło, że pod względem praw-
nym ochrona zapewniona jest na wystarczającym
poziomie. Wszak osobie publicznej przysługuje za-
równo zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę,
jak i ewentualnie odszkodowanie za powstałą szko-
dę. Niestety, takie stwierdzenie, mimo to, że trafne
na płaszczyźnie teoretycznej, nie jest adekwatne w
praktyce. Ta z kolei wygląda tak, że o ile zadość-
uczynienie może zostać orzeczone, to jego wysokość
jest niewspółmierna do rzeczywistej straty, jaką po-
noszą znani aktorzy, a zatem najczęściej muszą ko-
rzystać z możliwości dochodzenia odszkodowania, w
tym też za utracone korzyści.
Zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego na tym, kto
wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar ich udo-
wodnienia, a zatem to aktor musi udowodnić, że zo-
stała mu wyrządzona szkoda, musi określić jej za-
kres oraz, co istotne, zmuszony jest do zebrania ma-
teriału dowodowego w sprawie na poparcie podno-
szonych tez. Obiektywnie rzecz ujmując, jest to sto-
sunkowo trudne do wykonania, ponieważ takie na-
ruszenie często dotyczy na przykład jednej fotografii
aktora z jego życia prywatnego z nieprawdziwym
komentarzem, która powielana i rozpowszechniana
w milionach egzemplarzy może szybko doprowadzić
do unicestwienia takiego aktora jako człowieka,
wpłynąć na jego życie prywatne, ale również wyrzą-
dza mu realną szkodę zawodową polegającą na moż-
liwym braku propozycji zawodowych w przyszłości.
Każdy praktyk prawa w gromadzeniu materia-
łu dowodowego kieruje się zasadą wypływającą z
art. 6 Kodeksu cywilnego i tym samym wie, że ze-
branie odpowiednich materiałów oraz ich ilości do-
kumentującej powyższe naruszenie jest często w
takim przypadku bardzo trudne lub niewykonalne
(realna szkoda lub utracone korzyści dotyczą naj-
częściej propozycji produkcji filmowych czy marke-
tingowych w przyszłości, trudno wobec tego, aby
aktor zabiegał o pisemne stwierdzenie możliwości
nawiązania takiej współpracy, biorąc pod uwagę,
że równie często takie propozycje są przekazywane
na przykład ustnie).
Reasumując, w ramach prawa powszechnie obo-
wiązującego istnieje katalog dóbr osobistych oraz
środków ich ochrony prawnej. Trudno również za-
przeczyć, że istnieje kategoria osób znanych i rozpo-
znawalnych, tzw. osób publicznych, wśród których
należy wymienić aktorów, artystów, dziennikarzy
czy również polityków. Na podstawie przepisów pra-
wa cywilnego można stwierdzić, że osoby powszech-
nie znane korzystają z ochrony prawnej takiej samej
jak pozostałe osoby fizyczne. Przepisami dodatkowo
odnoszącymi się do osób publicznych, a zwłaszcza
ochrony ich wizerunku, są normy ustawy o prawie
autorskim i prawach pokrewnych.

Bezsporne jest również to, że życie osób publicz-
nych narażone jest na wzmożone zainteresowanie
mediów, a poprzez to również i społeczeństwa, któ-
re, o ile dzieje się w ramach prawa oraz z poszano-
waniem zasad współżycia społecznego, nie doprowa-
dza do bezpardonowej ingerencji w życie prywatne
osób publicznych. Taki model jest jednak notorycz-
nie naruszany, co doprowadza do łamania prawa
przez podmioty naruszające dobre imię, nazwisko
czy wizerunek osób powszechnie znanych. Prawo
daje wówczas możliwości, które są skoncentrowane
przede wszystkim na uprawnieniach, a w zasadzie
na środkach prawnych wpisanych w normę art. 24
Kodeksu cywilnego. Na tej podstawie osoba upraw-
niona dysponuje szerokim wachlarzem działań
zmierzających do „przywrócenia stanu sprzed naru-
szenia” oraz zaniechania dokonywania dalszych na-
ruszeń. Są to pryncypialne uprawnienia prawa pod-
miotowego. Należy uznać, że w tej mierze spełniają
one właściwie swoją funkcję.
Nie można jednak zapomnieć, że rzeczywiste na-
ruszenie, realne wyrządzenie uszczerbku następuje
w sferze zawodowej, a tym samym zarobkowej, ma-
jątkowej. W takim wypadku osoba, której taka szko-
da została wyrządzona, może ex lege ubiegać się,
zgodnie z przepisami, o zadośćuczynienie oraz ewen-
tualnie o odszkodowanie na zasadach ogólnych. To
ostatnie rozwiązanie budzi, niestety, szereg wątpli-
wości natury procesowej, ponieważ zgodnie z cięża-
rem dowodów nakłada obowiązek zdobycia odpo-
wiednich dokumentów, co w tak wrażliwej na rozpo-
wszechniane opinie branży jest wysoce utrudnione.
Dotyczy to choćby możliwości dochodzenia utra-
conych korzyści, których wykazanie jest zdecydowa-
nie bardziej ciężkie niż na przykład przy prowadze-
niu działalności produkcyjnej czy handlowej (o czym
szerzej pisałem wyżej). Należy również zwrócić uwa-
gę na długość trwania ewentualnego postępowania
procesowego, którego bieg, a w tym zwłaszcza za-
kończenie, będą mogły trwać niewspółmiernie dłu-
go, do czasu, w którym następują bezpośrednie kon-
sekwencje po ww. naruszeniach.
W związku z powyższym osoby publiczne, po-
wszechnie rozpoznawalne, aktorzy mają świadomość
ciężkiej i wbrew pozorom długiej drogi prawnej, dla-
tego po konsultacjach z prawnikami praktykami czę-
sto nie podejmują działań w ramach ochrony sądowej
ich dóbr osobistych. Te przypadki z kolei, o których
słyszymy w wiarygodnych serwisach informacyjnych,
dotyczą osób, których dobra osobiste i tym samym
sfera życia prywatnego zostały bezpardonowo i bez
precedensu naruszone, stąd późniejsze orzeczenia są-
dowe są traktowane jako precedensowe.
Środowisko osób publicznych, w tym zwłaszcza
artystów i aktorów, podnosi, że ochrona ich dóbr
prawnych nie jest zapewniona na odpowiednim po-
ziomie i tym samym pozwala na bezprawne zacho-
wania różnych naruszających. Wskazuje, że przy-
znawana przez sąd kwota zadośćuczynienia jest nie-
współmierna do dokonanego już naruszenia, nie
81
wspominając o wymiarze sankcyjnym i prewencyj-
nym dla naruszającego, odstraszającym od popełnia-
nia takiego przestępstwa, a kwestia dochodzenia od-
szkodowania jest trudna ze względu na złożoność sy-
tuacji, dokonanego naruszenia, zawodu oraz pożąda-
nego materiału dowodowego. Sugeruje, że w obcych
systemach prawnych istnieją rozwiązania zapewnia-
jące znacznie szersze możliwości dbania przez osoby
powszechnie rozpoznawalne o swoje dobra osobiste,
jak choćby instytucja right of publicity.
W związku z powyższym:
1. Czy Pan Minister uważa obecny system środ-
ków ochrony prawnej dóbr osobistych osób publicz-
nych (tej grupy konkretnie) za wystarczający?
2. Czy istnieje możliwość dokonania działań legi-
slacyjnych poszerzających i aktualizujących, w sto-
sunku do obecnej rzeczywistości, przysługujących
środków prawnych, odnoszących się przede wszyst-
kim do wyrządzonych szkód w sferze możliwości za-
robkowej, a więc majątkowej osób publicznych (czyli
zmiany prawa materialnego)?
3. Czy istnieje możliwość usprawnienia procedu-
ry służącej zapewnieniu ochrony dóbr osobistych
(czyli ułatwienia, w zakresie prawa procesowego, w
realizacji środków prawnych, prawa materialnego)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5907)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie kryterium dochodowego w ustawie
o pomocy społecznej oraz w ustawie
o świadczeniach rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Kryterium dochodowe
z ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r.
wynosi 351 zł na osobę w rodzinie i dla osoby samot-
nie gospodarującej 477 zł netto. Kryterium to obo-
wiązuje od października 2006 r.
Biorąc pod uwagę wzrost kosztów utrzymania
związanych z podwyżką cen żywności, kosztów
związanych z utrzymaniem mieszkania, mediów,
paliwa itp., wydaje się niezwykle zasadne podniesie-
nie tego kryterium jak najszybciej, ponieważ dra-
stycznie zmniejszyła się liczba beneficjentów korzy-
stających z pomocy społecznej, z uwagi na przekra-
czanie kwoty kryterium, co nie oznacza, że ich byt
się diametralnie poprawił. Wynika to wyłącznie z
przekroczenia kryterium w niewielkiej wysokości.
Część społeczeństwa nadal pozostaje uboga i wyklu-
czona społecznie, nie mogąc skorzystać z pomocy
społecznej.
82
Pani Minister! Projektowane zmiany przewidywa-
ne są w roku 2009. W związku z powyższym proszę o
udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy jest możliwe
podniesienie kryterium dochodowego w ustawie o po-
mocy społecznej w pierwszym kwartale 2009 roku?
Podobnie przedstawia się sytuacja kryterium do-
chodowego z ustawy o świadczeniach rodzinnych z
dnia 28 listopada 2003 r. – obowiązujące kryterium
to kwota 504 zł na osobę, a w przypadku gdy w ro-
dzinie występuje dziecko niepełnosprawne – wynosi
583 zł. To kryterium obowiązuje od dnia wejścia w
życie ustawy, tj. maja 2004 r., a więc już 4 lata. Od
tego momentu koszty utrzymania rodziny, w szcze-
gólności dzieci z uwagi na podwyżki wzrosły nie-
współmiernie do otrzymywanych świadczeń.
Szanowna Pani Minister! Czy Pani Minister
przewiduje w tym lub przyszłym roku podniesienie
kryterium dochodowego z ustawy o świadczeniach
rodzinnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5908)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości udzielenia pomocy
państwa jednostkom samorządu
terytorialnego oraz możliwości pomocy
Ministerstwa Zdrowia samorządom, które
zrestrukturyzowały służbę zdrowia, ale
pozostały z ciążącymi na nich kredytami,
które uniemożliwiają rozwój, sięganie po
unijne środki, a wręcz paraliżują normalne
zarządzanie i realizację statutowych zadań
Szanowna Pani Minister! Uczestnicy Konwentu
Starostów Województwa Dolnośląskiego z uwagą
obserwują trwające prace legislacyjne nad oddłuże-
niem szpitali w Polsce, które znajdują głębokie uza-
sadnienie i konieczność tak daleko idącej pomocy
państwa.
Wdrażana od roku 1999 reforma systemu ochro-
ny zdrowia ze względu na swój złożony charakter
wygenerowała zobowiązania jednostek ochrony
zdrowia funkcjonujących w przyjętym systemie i za-
początkowała lawinowy wzrost zadłużenia się oraz
wywołała problemy w funkcjonowaniu szpitali.
Głównymi przyczynami zobowiązań były niedosza-
cowanie kosztów świadczeń zdrowotnych oraz nie-
respektowanie przez ustawodawcę zobowiązań z ty-
tułu ustawy „203”, które w znacznej części zostały
zgładzone poprzez przejęcie ciężaru zadłużenia
przez organy założycielskie szpitali, przede wszyst-
kim samorządy powiatowe. Szczególna sytuacja
kondycji finansowej szpitali rysowała się w woje-
wództwie dolnośląskim, a unormowanie sytuacji
lecznictwa w naszym regionie jest wynikiem przede
wszystkim pomocy finansowej i dokonania zmian
organizacyjnych w jednostkach ochrony zdrowia
prowadzonych przez samorząd powiatowy. Przejęcie
tych zobowiązań w znacznej mierze obciążyło bu-
dżety powiatów i spowodowało ograniczenie możli-
wości realizacji również innych zadań własnych po-
wiatów. Kolejne obciążenia jednostek samorządu
terytorialnego powstaną, gdy zakończą się rozpo-
częte procesy likwidacji SPZOZ-ów.
W związku z powyższym, po zapoznaniu się z ze-
stawieniem zobowiązań jednostek ochrony zdrowia
przejętych przez organy założycielskie, tj. samorzą-
dy powiatowe z terenu województwa dolnośląskiego,
uczestnicy konwentu starostów wyrazili swoje jed-
noznaczne stanowisko dotyczące konieczności
uwzględnienia w planowanej pomocy państwa rów-
nież organów założycielskich tych jednostek. Uczest-
nicy konwentu są zdania, iż w obliczu przejęcia przez
samorządy skutków wdrażanej reformy systemu
ochrony zdrowia pominięcie organów założyciel-
skich świadczyłoby o nierównym traktowaniu pod-
miotów. Uczestnicy Konwentu Starostów Dolnego
Śląska wnieśli do rządu RP o udzielenie pomocy
państwa jednostkom samorządu terytorialnego jako
wyraz uznania dla włączenia się samorządów w re-
alizację reformy systemu ochrony zdrowia w Polsce.
Szanowna Pani Minister, jako były samorządo-
wiec, były starosta powiatu, który boryka się z
ogromnymi finansowymi problemami, w pełni rozu-
miejąc i utożsamiając się ze stanowiskiem wypraco-
wanym przez dolnośląskich starostów, zwracam się
z zapytaniem, czy istnieje możliwość wsparcia przez
Panią Minister tej idei. Czy możliwa jest pomoc dla
samorządów? Jak Ministerstwo Zdrowia zamierza
pomóc samorządom, które zrestrukturyzowały służ-
bę zdrowia, ale pozostały z ciążącymi na nich kredy-
tami, które uniemożliwiają rozwój, sięganie po unij-
ne środki, a wręcz paraliżują normalne zarządzanie
i realizację statutowych zadań?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5909)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie stworzenia placówki muzealnej
na terenie Łemkowszczyzny w mieście Gorlice
Szanowny Panie Ministrze! Zjednoczenie Łem-
ków z siedzibą w Gorlicach jest organizacją społecz-

no-kulturalną podtrzymującą rodzimą kulturę łem-
kowską na historycznej Łemkowszczyźnie, jak rów-
nież w miejscach większych skupisk społeczności,
która po deportacyjnej akcji „Wisła” rozproszona
jest po całej Polsce. Tragedia wysiedlenia sprzed 61
lat zniszczyła wielowiekowy dorobek kulturalny ich
społeczności. W chwili obecnej w Polsce społeczność
ukraińska, w tym i Łemkowie, nie ma żadnego cen-
trum kulturalnego ani także muzeum. Brak takich
instytucji znacznie utrudnia podtrzymanie ich toż-
samości regionalnej, a także uniemożliwia szerzenie
oferty kulturalnej dla szerokiego grona jej potencjal-
nych odbiorców.
Zasadne wydaje się zatem stworzenie placówki
muzealnej na terenie historycznej Łemkowszczyzny
w mieście Gorlice. Doskonałą okazją do zorganizo-
wania placówki muzealnej w tym regionie byłaby
100 rocznica urodzin wybitnego poety ukraińskiego
rodem z Łemkowszczyzny Bohdana Igora Antony-
cza (1909–1937), który urodził się w miejscowości
Nowica, w powiecie gorlickim, w województwie ma-
łopolskim.
W tej sprawie Zjednoczenie Łemków wystąpiło w
ubiegłym roku do ministra kultury i turystyki
Ukrainy o pomoc w organizacji muzeum. W chwili
obecnej wiadomo, iż strona ukraińska pozytywnie
ustosunkowała się do naszej inicjatywy.
Nowo powstała, jedyna tego typu placówka w
Polsce prezentująca regionalną kulturę Łemków no-
siłaby imię wybitnego syna Łemkowszczyzny Boh-
dana Igora Antonycza oraz wzbogaciłaby ofertę kul-
turalną i turystyczną regionu Małopolski. Muzeum
Kultury Łemkowskiej im. B. I. Antonycza będzie
spełniać funkcję nie tylko ekspozycyjną, ale również
zajmie się dokumentowaniem ginącego świata Łem-
ków.
Taka wspólna inicjatywa czytelnie wpisuje się w
ideę strategicznego partnerstwa polsko-ukraińskiego.
Panie Ministrze! Czy istnieje możliwość, aby
podczas najbliższej wizyty ministra kultury i tury-
styki Ukrainy w Polsce został omówiony problem
wspólnej realizacji tego przedsięwzięcia przez Pol-
skę i Ukrainę? Zasadne wydaje się zatem stworzenie
placówki muzealnej na terenie historycznej Łem-
kowszczyzny w mieście Gorlice?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
83
Interpelacja
(nr 5910)
do ministra zdrowia
w sprawie rozważenia możliwości udzielania
pomocy samorządom powiatowym, które
zaangażowały własne środki na rozwiązanie
finansowych problemów swoich szpitali,
rezygnując często z realizacji innych zadań
Szanowna Pani Minister! Władze samorządu po-
wiatowego w Kłodzku wystąpiły do wszystkich po-
wiatów w Polsce z prośbą o podanie danych dotyczą-
cych zaangażowania samorządów powiatowych w
oddłużenie szpitali, dla których są organem założy-
cielskim.
Pozyskane informacje, które otrzymano od 151
samorządów powiatowych z terenu całej Polski
(40,2%), wskazują niezbicie, iż zaangażowanie sa-
morządów w poprawę funkcjonowania systemu i po-
moc finansową zadłużonym jednostkom ochrony
zdrowia jest ogromna.
W samym tylko województwie dolnośląskim
koszty poniesione przez powiaty to kwota prawie
160 mln zł, natomiast w skali kraju to szacunkowa
kwota 530 mln zł (na podstawie informacji od samo-
rządów, które przekazały dane).
Z ukazanych informacji wynika, iż sposoby na
rozwiązanie niejednokrotnie dramatycznych sytu-
acji utrzymania szpitali były różne, w zależności od
możliwości finansowych samorządów powiatowych i
ogólnych uwarunkowań w poszczególnych regio-
nach. Nie stanowiły także wyjątku szpitale prze-
kształcane w spółki prawa handlowego.
Z danych tych wynika również fakt, iż prawie po-
łowa samorządów podjęła zdecydowane działania,
aby pomóc wdrażanej reformie systemu ochrony
zdrowia, które to zmiany są ogromnym doświadcze-
niem zarówno dla szpitali, organów założycielskich,
jak również dla rządu.
Pani Minister! Czy zgromadzone informacje
przekazane do Ministerstwa Zdrowia będą materia-
łem, który zostanie wykorzystany do dalszych prac
nad usprawnieniem systemu finansowania ochrony
zdrowia?
Czy przekazane dane pomogą w podjęciu decyzji,
która spowoduje pomoc państwa dla zadłużonych
jeszcze szpitali, jak również w rozważeniu możliwo-
ści udzielania pomocy samorządom powiatowym,
które zaangażowały własne środki na wsparcie fi-
nansowych problemów swoich szpitali, rezygnując
często z realizacji innych zadań?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 października 2008 r.
84
Interpelacja
(nr 5911)
do ministra infrastruktury
w sprawie dostosowania infrastruktury
publicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w imieniu ponad 5-milionowej grupy osób
niepełnosprawnych z pytaniem, w jaki sposób Mini-
sterstwo Infrastruktury dąży do zdynamizowania
procesu pełnego dostosowania infrastruktury pu-
blicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych. Z jed-
nej strony pytanie to wpisuje się w coraz większą
aktywność środowisk osób niepełnosprawnych, z
którymi utrzymuję stały kontakt i których repre-
zentuję w Sejmie. Z drugiej strony wynika z obaw
zwykłego obywatela, który na co dzień obserwuje
zmagania niepełnosprawnych z wyzwaniami wyjąt-
kowo trudnej dla nich rzeczywistości.
Zdaję sobie sprawę, że potrzeby osób niepełno-
sprawnych od pewnego czasu stanowią jeden z waż-
niejszych kryteriów przy planowaniu i realizowaniu
inwestycji przez Ministerstwo Infrastruktury. Jak
się jednak okazuje, obecne procedury nie są wystar-
czająco efektywne, o czym przekonują środowiska
niepełnosprawnych. Czy istnieją jakiekolwiek in-
strumenty, mechanizmy, które pozwalają na sku-
teczną walkę w usuwaniu barier dla niepełnospraw-
nych w codziennym życiu? Pytam w szczególności o
regulacje prawne, które nie tylko nakazują uwzględ-
nianie opinii niepełnosprawnych przy realizacji no-
wych inwestycji, ale również wymuszają dostosowa-
nie do nich infrastruktury już istniejącej.
Zgodnie z danymi statystycznymi 14% naszego
społeczeństwa stanowią osoby niepełnosprawne.
Tylko niewielka cześć z nich (ok. 850 tys. osób) wy-
kazuje aktywność zawodową. Te katastrofalne
współczynniki nie wynikają z niechęci czy pełnej
niezdolności do pracy. W większości wypadków nie-
możność podjęcia zatrudnienia wynika z najprost-
szych przyczyn: niemożliwości dojazdu do miejsca
pracy, przekroczenia jezdni w danym miejscu, sko-
rzystania z komunikacji itd. Z przykrością uznać
należy, że nawet największe ogólnopolskie progra-
my aktywizacji niepełnosprawnych niezintegrowa-
ne z kompleksowym programem usuwania dla nich
barier nie mogą być skuteczne.
Obecne rozwiązania techniczne pozwalają na
skuteczne zniwelowanie, jeśli nie likwidację, przy-
najmniej powszechnych niedogodności, z jakimi na
co dzień spotykać się muszą osoby niepełnosprawne.
Chodzi o nieskomplikowane zabiegi, jak: budowanie
podjazdów, stosowanie specjalnych płyt z wypustka-
mi przy krawędziach jezdni, przystanków, peronów
kolejowych oraz stacji metra, używanie specjalnych
farb i oznaczeń na przejściach dla pieszych itd.
Dzięki tym prostym, skutecznym i niewymagają-
cym dużych nakładów finansowych rozwiązaniom
można pomóc niepełnosprawnym w sposób najbar-
dziej realny. Ich brak nie tylko utrudnia zwyczajne
poruszanie się, ale w prosty sposób zwiększa ryzyko
wypadków, o czym świadczyć może tragiczne zda-
rzenie, do jakiego doszło w ostatnim czasie w war-
szawskim metrze. Czy według uznania Pana Mini-
stra odpowiednimi regulacjami nie można doprowa-
dzić do tego, aby stały się one powszechnym stan-
dardem?
Warto jeszcze raz podkreślić, że jakiekolwiek
próby pełnej integracji osób niepełnosprawnych ze
społeczeństwem, wszelkie programy włączenia w
życie polityczne czy zawodowe bez likwidacji naj-
prostszych barier skazane są na niepowodzenia.
Jako minister infrastruktury dysponuje Pan instru-
mentami, które mogą pozytywnie wpłynąć na ten
stan rzeczy. Dlatego pozwalam sobie zwrócić się z tą
interpelacją do Pana.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5912)
do ministra środowiska
w sprawie wspierania rozwoju małych
elektrowni wodnych
Szanowny Panie Ministrze! Państwo dbające o
ochronę środowiska naturalnego musi wspierać po-
zyskiwanie energii ze źródeł odnawialnych. Polska
powinna przestrzegać tej zasady nie tylko ze wzglę-
du na dążenie do osiągnięcia standardów europej-
skich, lecz przede wszystkim z powodu dbałości o los
przyszłych pokoleń. Niestety, na dzień dzisiejszy w
Polsce wykorzystywany jest tylko znikomy procent
potencjału energetycznego, jaki drzemie w wodach
śródlądowych naszego kraju.
Poprawie tego stanu rzeczy niestety nie zawsze
służą działania regionalnych zarządów gospodarki
wodnej. W szczególności pragnę Panu Ministrowi
zwrócić uwagę na złą praktykę, jaką jest uzyskiwa-
nie pozwoleń wodnoprawnych na budowę elektrow-
ni wodnych przez jednostki organizacyjne tworzone
przez dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki
wodnej w trybie art. 92 ust. 4 i 6 Prawa wodnego.
Jednostki te nie posiadają osobowości prawnej
i w każdym postępowaniu reprezentują RZGW. Za-
tem, gdy jednostka utworzona przez RZGW ubiega
się o pozwolenie wodnoprawne, Skarb Państwa nie
jest właściwie reprezentowany w postępowaniu,
gdyż reprezentowanie jego interesów jest zadaniem
dyrektora RZGW (art. 127 ust. 7 Prawa wodnego).
W takich przypadkach występuje sytuacja, gdy je-

den podmiot staje się dwiema stronami postępowa-
nia, co należy uznać za niedopuszczalne w pań-
stwie prawa.
Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że RZGW
często po uzyskaniu pozwolenia wodnoprawnego na
budowę elektrowni wodnej nie rozpoczynają inwe-
stycji, opóźniając jej realizację nawet o kilka lat i
blokując tym samym wykorzystanie atrakcyjnych
lokalizacji pod budowę elektrowni przez inwestorów
prywatnych. Na takim stanie rzeczy cierpi zarów-
no ekologia, jak i gospodarka.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podjęło ministerstwo w celu
ograniczenia opisanej powyżej praktyki?
2. Jakie inne działania zamierza podjąć mini-
sterstwo dla wspierania budowy małych elektrowni
wodnych (także przez inwestorów prywatnych)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5913)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania terapii ratującej
życie dzieci chorych na rzadkie choroby
Fabry’ego, mukopolisacharydozę typu II
oraz VI, a także chorobę Pompego
Szanowna Pani Minister! Jako poseł na Sejm
pragnę wyrazić swoje najwyższe zaniepokojenie i
sprzeciw wobec braku aktywnej polityki państwa
polskiego w zakresie finansowania terapii chorób
rzadkich, takich jak choroba Fabry’ego, mukopolisa-
charydoza typu II oraz VI i choroba Pompego, a co
za tym idzie, ograniczania dostępu do leczenia ratu-
jącego życie.
Na te rzadkie genetyczne i przewlekłe choroby
cierpi w Polsce łącznie ponad 60 osób. Przeważającą
większość pacjentów stanowią dzieci. Opóźnianie
procedur wdrażania nowych programów leczenia
powoduje, że te choroby pomimo dostępnych leków
nie są w Polsce leczone, a pacjenci pozostają całko-
wicie bez pomocy ze strony państwa. W większości
przypadków takie postępowanie jest równoznaczne
z wydaniem wyroku na ich życie.
Dotychczasowe deklaracje Ministerstwa Zdrowia
i NFZ pozwalały sądzić, że władze Rzeczypospolitej
Polskiej będą aktywnie przyczyniać się do poprawy
leczenia chorób rzadkich. Jednakże na podjęcie te-
rapii pacjenci z chorobą Fabry’ego czekają już od je-
sieni 2005 r. Dzieci z chorobą Pompego żyją w na-
dziei od wiosny 2006 r., a na leczenie pacjentów z
85
mukopolisacharydozą typu II i VI czekamy od wio-
sny br. Co gorsza, w maju br. przerwano niestandar-
dową terapię czworga dzieci z chorobą Pompego, do-
puszczając do znacznego pogorszenia stanu pacjen-
tów i jednocześnie marnując fundusze, które już zo-
stały na ich leczenie wydatkowane.
Zlekceważona została również społeczna inicja-
tywa postulująca utworzenie komitetu sterującego
do spraw chorób rzadkich, który, podobnie jak to się
dzieje w dużych państwach unijnych, powinien ko-
ordynować opiekę państwa nad tą nieliczną grupą
pacjentów. Oczekiwany przez organizacje pacjentów,
środowiska medyczne i naukowe oraz instytucje
włączone w terapię chorób rzadkich komitet nie zo-
stał dotychczas powołany.
Zgodnie z preambułą rozporządzenia Unii Euro-
pejskiej nr 141/2000 państwa członkowskie winny
dążyć do sytuacji, w której pacjenci dotknięci choro-
bami rzadkimi mają równy dostęp do terapii, nieza-
leżnie od rzadkości danego schorzenia i niezależnie
od warunków ekonomiczno-społecznych występują-
cych w danym kraju członkowskim. U podstaw tej
regulacji leżą wartości społeczne i etyczne wskazu-
jące na potrzebę tworzenia równego dostępu do tera-
pii dla pacjentów z chorobami rzadkimi w całej Unii
Europejskiej. Niestety wobec rzadkich chorób w Pol-
sce wartości te nie są uwzględniane.
Zgodnie z prawem i procedurą rejestracyjną w
Unii Europejskiej leki stosowane w terapii chorób
rzadkich zaliczane są do grupy leków sierocych, po-
nieważ dotyczą bardzo wąskiej grupy pacjentów do-
tkniętych przewlekłymi i rzadko występującymi
schorzeniami. W świetle rozporządzenia Unii Euro-
pejskiej – jak już cytowałam – 141/2000 leki, aby we
Wspólnocie uzyskać status leku sierocego, muszą
być przeznaczone do leczenia stanów chorobowych,
poważnych, przewlekłych i zagrażających życiu.
Leki do terapii chorób Fabry’ego, MPS typu II i VI
oraz choroby Pompego, spełniając te wszystkie wa-
runki, zostały zarejestrowane centralnie w EMEA
przez komitet do spraw sierocych produktów leczni-
czych jako leki sieroce. Ponadto terapia chorób rzad-
kich objęta jest szczególną troską Wspólnoty. Mię-
dzy innymi dzięki wyżej wymienionemu rozporzą-
dzeniu i wcześniejszym regulacjom unijnym choroby
rzadkie zostały uznane za obszar priorytetowych
działań w zakresie zdrowia publicznego Unii Euro-
pejskiej. Niestety w polskim systemie opieki zdro-
wotnej w dalszym ciągu specyfika chorób rzadkich
jest ignorowana.
Przekonana o zaangażowaniu władz Rzeczypo-
spolitej Polskiej w tworzenie stabilnych podstaw le-
czenia osób cierpiących na przewlekłe, ultrarzadkie
choroby, ponownie apeluję o natychmiastowe podję-
cie działań mających na celu rozpoczęcie terapii
wszystkich oczekujących na ratunek pacjentów.
Państwo polskie, realizując zasadę solidarności spo-
łecznej, nie może uchylać się od zapewnienia swoim
obywatelom leczenia ratującego życie.
86
Dlatego zwracam się z pytaniem do Pani Mini-
ster:
Kiedy dzieci i ich rodziny doczekają się finanso-
wania terapii ratującej życie chorych na choroby
rzadkie Fabry’ego, mukopolisacharydozę typu II
oraz VI i chorobę Pompego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5914)
do ministra gospodarki
w sprawie wsparcia budowy w Polsce nowej
huty produkującej wyroby wysoko
przetworzone
Szanowny Panie Premierze! Prezes zarządu
Złomreksu ogłosił publicznie, że z jednej strony
Złomreks jest zainteresowany nabyciem od Skarbu
Państwa Huty Łabędy, ale jednocześnie ma plany
budowy nowego zakładu hutniczego, który specjali-
zowałby się w produkcji wyrobów wysoko przetwo-
rzonych. Plany budowy nowej huty związane z du-
żym zapotrzebowaniem rynku na wyroby hutnicze,
zwłaszcza wysoko przetworzone, są interesujące dla
naszej gospodarki, w tym również dla określonych
regionów Polski. Taką inwestycją zainteresowany
jest zapewne region Podkarpacia. Dotyczy to ośrod-
ków, w których po II wojnie światowej powstały
nowe zakłady w ramach Centralnego Okręgu Prze-
mysłowego. Takim miastem jest Stalowa Wola, w
której powstał w ramach COP-u przemysł hutniczy.
Złomeks rozważa lokalizację nowej huty między
innymi w Stalowej Woli. Taka inwestycja wzmocni-
łaby gospodarczo tę część Polski, która czeka na
nowe inwestycje, nowe zakłady, które stworzyłyby
potrzebne miejsca pracy. Stąd moje pytania do Pana
Premiera:
1. Czy rząd wsparłby lokalizację tej nowej inwe-
stycji w Stalowej Woli w ramach programu rozwoju
południowo-wschodniej Polski?
2. Czy formą wsparcia rządu mogłaby być pomoc,
w granicach obowiązywania prawa, przy nabyciu
przez inwestora terenów pod budowę nowej huty z
zasobów Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5915)
do ministra gospodarki
w sprawie sytuacji ekonomicznej polskiego
górnictwa węglowego
Szanowny Panie Premierze! Do opinii publicznej
docierają informacje o pogarszającej się sytuacji fi-
nansowej podmiotów polskiego górnictwa węgla ka-
miennego. Z drugiej strony rośnie niezaspokojony
popyt na węgiel. W elektrowniach i elektrociepłow-
niach obniża się poziom zapasów węgla, co generuje
wzrost importu węgla. Szacuje się, że rok 2008 bę-
dzie pierwszym rokiem w historii Polski o ujemnym
saldzie obrotu węgla z zagranicą.
W latach 90. przeprowadzono trudną i niepopu-
larną ze względów społecznych reformę górnictwa,
w tym likwidację trwale nierentownych kopalń. Re-
forma przyniosła redukcję kosztów wydobycia, po-
prawę wydajności pracy i doprowadziła do rentow-
ności całej branży. Zredukowano moce wydobywcze
tam, gdzie złoża były na wyczerpaniu lub ich eksplo-
atacja była ekonomicznie nieuzasadniona. Warto za-
znaczyć, że te trudne, głębokie, ale konieczne zmia-
ny, połączone z racjonalizacją poziomu zatrudnienia,
przeprowadzono w dialogu ze związkami zawodo-
wymi. Następstwem tych działań powinien być ko-
lejny etap restrukturyzacji związany z rozwojem
procesów inwestycyjnych. Dlatego kieruję do Pana
Premiera pytania:
1. Czy obecny rząd ma przygotowany plan re-
strukturyzacji polskiego górnictwa węglowego?
2. Czy planowany jest wzrost nakładów na roz-
wój procesów inwestycyjnych, w tym na tzw. pierw-
sze inwestycje? Jak te nakłady kształtowały się w
ostatnich latach?
3. Czy rząd premiera Donalda Tuska planuje
prywatyzacje w branży górnictwa węglowego w
obecnej sytuacji na rynkach giełdowych?
4. Czy rząd przygotował strategię konsolidacji
branży górniczej z energetyką?
5. Czy rząd ma opracowaną koncepcję powołania
koncernu węglowo-koksowego, opartą o szczegółowe
ekspertyzy ekonomiczne?
6. Kto w rządzie premiera Tuska jest odpowie-
dzialny za branżę górniczą i elektroenergetyczną?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, 20 października 2008r.

Interpelacja
(nr 5916)
do ministra obrony narodowej
w sprawie promocji armii zawodowej
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich miesią-
cach na nośnikach informacyjnych pojawiły się w
całej Polsce billboardy zachęcające młodych ludzi do
wstępowania do armii zawodowej. Setki billboardów
z postaciami młodych żołnierzy różnych formacji
ma zachęcać młode kobiety i mężczyzn do zawodo-
wej służby wojskowej. Poziom artystyczny tych bill-
boardów wywołuje wśród obserwatorów mieszane
odczucia estetyczne. Opinie, które docierają do moje-
go biura poselskiego, mogą świadczyć o kontrower-
syjnej jakości tej reklamy. Stąd moje pytania do
Pana Ministra
1. Czy grafik kontrowersyjnej reklamy został wy-
łoniony z konkursu?
2. Kto i gdzie opłacił konkurs na tę reklamę?
3. Ile billboardów zachęcających Polaków do
wstępowania do armii zawodowej rozmieszczono w
całej Polsce?
4. Jaki był koszt całkowity całej akcji reklamo-
wej obejmującej billboardy, plakaty, spoty telewi-
zyjne?
5. Z jakiego budżetu została sfinansowana oma-
wiana akcja reklamowa?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5917)
do ministra zdrowia
w sprawie założeń projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
ZOZ
Projekt ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej przewidu-
je wydłużenie czasu pracy dla techników elektrora-
diologii i radioterapii z 5 godzin do 7,35 godzin
dziennie. Proponowana zmiana polegająca na wy-
dłużeniu dobowej normy czasu pracy będzie miała
wyjątkowo negatywny i bezpośredni wpływ na zdro-
wie i zwiększenie ryzyka chorób zawodowych tej
grupy zawodowej oraz na rynek pracy, który już te-
raz ma problem ze znalezieniem pracowników za-
kładów radiologii. W chwili obecnej są bardzo re-
strykcyjnie przestrzegane wszelkie zapisy rozporzą-
dzeń ministra zdrowia w sprawach kontroli napro-
87
mieniowania. Technicy elektroradiologii muszą się
poddawać rozszerzonym badaniom profilaktycznym
raz do roku. Nie mogą pracować w promieniowaniu
z chwilą przekroczenia dawki, kobiety w ciąży na-
tychmiast są odsuwane od pracy! Promieniowanie
szkodzi wszystkim, nie tylko pacjentom.
Jest to praca w szczególnych warunkach, szkodli-
wych – rakotwórczych odczynników chemicznych, cy-
tostatyków, wpływu warunków pracy na psychikę –
chociażby w patomorfologii, czy wpływu promieniowa-
nia jonizującego na pracowników z nim związanych
zawodowo. Instytucje badające poziom narażenia za-
wodowego na promieniowanie wykazują stały wzrost
dokonywanych odczytów dawek pracowników.
Projektowana regulacja dobowej normy czasu
pracy już teraz stanowi ogromne źródło niepokojów
społecznych i zarzewie konfliktów społecznych w
skali całego kraju.
Uzasadnienie wydłużenia czasu pracy szerokiej
rzeszy pracowników, w tym naszej grupie zawodo-
wej, koniecznością dostosowania do przepisów dy-
rektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 4 listopada 2003 r. jest błędne, ponie-
waż celem tejże dyrektywy jest określenie ochron-
nych maksymalnych norm czasu pracy i czasu odpo-
czynku pracowników, a nie wydłużanie czasu pracy
Dyrektywy Euroatom Unii Europejskiej stwier-
dzają, że każda dawka promieniowania jonizujące-
go jest szkodliwa, a co dopiero kiedy jest to zagroże-
nie zawodowe. Przykładem niech będzie głośna
sprawa napromieniowania pacjentek w Białostoc-
kim Ośrodku Onkologicznym przez pracę na nie-
sprawnym sprzęcie.
Pani Minister, proszę o odpowiedź na następują-
ce pytania:
1. W ilu instytucjach były robione badania dozy-
metryczne i na podstawie ilu opinii został przygoto-
wany projekt ustawy o wydłużeniu pracy techników
elektroradiologii i radioterapii?
2. Dlaczego w uzasadnieniu do projektu ustawy
nie ma informacji, jakie skutki zdrowotne może
przynieść zwiększenie godzin pracy techników elek-
troradiologii i radioterapii?
3. Czy Pani Minister ma informacje o tym, jaki
procent techników pozostanie bez pracy przy wy-
dłużeniu czasu pracy techników elektroradiologii i
radioterapii?
4. Technicy elektroradiologii i radioterapii w
większości ośrodków pracują na sprzęcie, który ma
średnio 20 lat. Czy w związku z propozycją wydłuże-
nia czasu pracy prawodawca nakaże także europej-
skie standardy i nie będą użytkowane aparaty ra-
diologiczne starsze niż 5-letnie?
5. Czy szkodliwość dla zdrowia pracowników
tych zawodów po prostu znikła?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Olsztyn, dnia 15 października 2008 r.
88
Interpelacja
(nr 5918)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nierównego podziału środków
finansowych w ramach działania:
Zróżnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej objętej Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
Sprawa, z którą zwracam się do Pana Ministra,
podyktowana jest troską o interesy mieszkańców
Warmii i Mazur, szczególnie mieszkańców obszarów
wiejskich, do których jest kierowane to działanie.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 marca 2007 r. o wspie-
raniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środ-
ków Europejskiego Funduszu Rolnego na Rzecz
Rozwoju Obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz.
427) minister właściwy do spraw rozwoju obszarów
wiejskich może określić w drodze rozporządzenia,
po zasięgnięciu opinii komitetu monitorującego, o
którym mowa w art. 77 rozporządzenia nr 1698/
2005, podział środków programu w ramach dzia-
łań na poszczególne województwa lub lata realiza-
cji programu.
W 2008 r. przeznaczono na to 229 mln zł. Do 22
sierpnia 2008 r. w województwie warmińsko-mazur-
skim złożono 165 wniosków. Liczba złożonych wnio-
sków, jedna z wyższych w skali kraju, świadczy o
tym, że w województwie warmińsko-mazurskim na
pieniądze znajduje się odpowiedni popyt.
O podziale środków decyduje komitet monitorują-
cy, który zgodnie z art. 78 rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie
wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europej-
ski Fundusz Rolny na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich może wnioskować do instytucji zarządzającej o
dokonanie korekty lub przeglądu programu, który
zmierza do osiągnięcia celów EFFROW określonych
w art. 4 lub ulepszenia jego zarządzania, w tym jego
zarządzania finansowego. Z przepisu tego jasno wy-
nika, że wysokość przyznanych środków na 2008 r.
ma charakter płynny i uzależnione jest to od przeglą-
du realizacji działania w danym okresie. Szybkość, z
jaką rolnicy z Warmii i Mazur wykorzystali szansę
na poprawienie i tak trudnych warunków życia na
wsi, świadczy o tym, że pula środków przyznana wo-
jewództwu warmińsko-mazurskiemu, tj. 6 320 607,29
zł znacznie odbiega od rzeczywistego zapotrzebowa-
nia i jest nieproporcjonalna w stosunku do bogat-
szych województw, chociażby mazowieckiego, które
otrzymało ponad 36 mln. Tym bardziej dziwi fakt tak
niskiego limitu przyznanego na wsparcie inwestycji
rolników Warmii i Mazur.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy nie uważa Pan Minister, że należałoby po-
nownie zweryfikować kryteria, w oparciu o które do-
konywany jest podział funduszy dla tego działania?
2. Czy ministerstwo rozważało przesunięcie
środków z tych województw, w których działanie to
nie cieszy się aż takim zainteresowaniem?
3. Programy finansowane ze środków unijnych
są formą pomocy szczególnie tym, którzy jej potrze-
bują, ale także wiedzą, jak je odpowiednio zagospo-
darować. Czy pieniądze te nie powinny trafić w
większym stopniu do regionów takch, jak Warmia i
Mazury?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Warszawa, dnia 16 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5919)
do ministra środowiska
w sprawie odstąpienia od utworzenia
Mazurskiego Parku Narodowego
i pozostawienia funkcjonującej formy ochrony,
tj. Mazurskiego Parku Krajobrazowego
Zwracam się do Pana Ministra w sprawie, która
budzi duże zaniepokojenie mieszkańców powiatu pi-
skiego – obszaru o dużym znaczeniu turystycznym.
Z informacji docierających od samorządów gmin-
nych wynika, że utworzenie Mazurskiego Parku
Narodowego może stać się kolejnym czynnikiem ha-
mującym rozwój naszego regionu i pogłębiającym
już i tak duże bezrobocie.
Utworzenie Mazurskiego Parku Narodowego, w
którym możliwość prowadzenia działalności gospo-
darczej jest ograniczona, może doprowadzić do cał-
kowitej zapaści gminy – ograniczenia rozwoju infra-
struktury gospodarczej, w tym bazy turystycznej,
która jest niezbędna dla rozwoju terenów wojewódz-
twa warmińsko-mazurskiego. W parku krajobrazo-
wym, choć z pewnymi ograniczeniami, kontynuowa-
nie działalności gospodarczej jest możliwe: rekreacja
krajoznawcza, wypoczynkowa.
Mieszkańcy gminy Ruciane-Nida już dziś odczu-
wają skutki wprowadzenia na ich terenie sieci ekolo-
gicznej Natura 2000, gdzie uzgodnienia środowisko-
we – raporty oddziaływania na środowisko trwają
około 6 miesięcy i powodują dodatkowe koszty inwe-
stycyjne. Ponadto poważni przedsiębiorcy będą re-
zygnować z inwestowania na terenie powiatu piskie-
go, co spowodowane będzie długotrwałą procedurą
związaną z uchwalaniem planów zagospodarowania
przestrzennego i trudnościami w uzyskaniu pozwo-
leń na budowę.
Panie Ministrze, zdaję sobie sprawę z tego, że
najbardziej wartościowe tereny przyrodnicze powin-
ny być efektywnie i skutecznie chronione. Racjonal-
ne korzystanie z zasobów i walorów środowiska
przyrodniczego, zachowanie określonych gatunków

i siedlisk przyrodniczych powinno być dla nas
wszystkich priorytetem. I tak ma to miejsce w Ma-
zurskim Parku Krajobrazowym, w którym wszyst-
kie cenne zasoby są już chronione.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na poniższe pyta-
nia:
1. Czy zmiana dotychczasowej formy ochrony, tj.
parku krajobrazowego, i obejmowanie cennych przy-
rodniczo obszarów parkiem narodowym jest ko-
nieczna?
2. Czy nie sądzi Pan Minister, że utworzenie Ma-
zurskiego Parku Narodowego zahamuje próby po-
prawy warunków rozwoju turystyki i rozwoju infra-
struktury gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Warszawa, dnia 16 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5920)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przyszłości państwowego
doradztwa rolniczego
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego dotarło pismo od prezesa Kujawsko-Po-
morskiej Izby Rolniczej w sprawie przyszłości pań-
stwowego doradztwa rolniczego. Państwowe do-
radztwo rolnicze w najbliższym czasie ma zostać
przekazane do samorządów wojewódzkich. Swoją
gotowość przejęcia doradztwa deklaruje także Kra-
jowa Rada Izb Rolniczych, proponując, aby obowią-
zek realizowania doradztwa rolniczego wykonywać
w formie zadania zleconego z zakresu administracji
rządowej opierając się na strukturach regionalnych
izb rolniczych. Samorząd rolniczy uważa, że obecny
nadzór nad doradztwem sprawowany przez wojewo-
dę nie jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ jego
polityczny charakter nie pozwala na sprawną i efek-
tywną realizację usług świadczonych na rzecz rolni-
ków. Przedstawiciele izb rolniczych obawiają się
również, że przejęcie doradztwa przez marszałków
niewiele by zmieniło.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że doradztwo rolnicze, ma
przejąć samorząd wojewódzki, a jeżeli tak, to jaki
ma być prawny sposób przejęcia tego zadania?
2. Czemu miałaby służyć i jaki miałby być cel tej
zmiany?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 października 2008 r.
89
Interpelacja
(nr 5921)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie obniżenia wieku szkolnego
w szkołach muzycznych
Szanowna Pani Minister! Dyrektorzy szkół mu-
zycznych ostrzegają przed skutkami reformy polega-
jącej na obniżeniu wieku szkolnego i twierdzą, że
sześcioletnie dzieci nie poradzą sobie w szkołach
muzycznych. W placówkach tych jest dużo więcej
obowiązków niż w zwykłych podstawówkach.
Uczniowie mają po trzy, cztery godziny dziennie
więcej zajęć. Zdarza się, że po lekcjach ogólnych
przedmiotów czekają w świetlicy na zajęcia muzycz-
ne. Do tak wypełnionego dnia dziecko musi nie tylko
dojrzeć emocjonalnie, ale też mieć odpowiednią wy-
trzymałość fizyczną. Ponadto ani dyrektorzy szkół
artystycznych, ani nauczyciele nie wiedzą, jak ma
wyglądać nauka w ich placówkach, ponieważ porad-
niki, jakie wydaje MEN na temat reformy, trafiają
tylko do zwykłych podstawówek. Nikt zatem nie
pracuje nad dostosowaniem programów z przedmio-
tów artystycznych do potrzeb młodszych dzieci.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo pracuje nad dostosowaniem
programów z przedmiotów artystycznych do potrzeb
młodszych dzieci?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5922)
do ministra gospodarki
w sprawie przepisów o zawieszeniu
działalności gospodarczej
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że obowiązujące przepisy o zawiesze-
niu działalności gospodarczej mogą pozbawić osoby
prowadzące firmy prawa do świadczeń, jeśli na przy-
kład ulegną wypadkowi albo gdy zachorują. Eksper-
ci wskazują, że zmiany pod tym względem są nie-
zbędne, a resort gospodarki, ich zdaniem, powinien
wystąpić z inicjatywą legislacyjną, aby je zmienić.
Przepisy wskazują bowiem, że zawieszenie wykony-
wania działalności będzie wywierało skutki prawne
w zakresie ubezpieczeń społecznych od pierwszego
dnia miesiąca następującego po tym, w którym
przedsiębiorca dokonał zgłoszenia zawieszenia, do
ostatniego dnia miesiąca, w którym dokonał zgło-
szenia wznowienia wykonywania działalności. Taka
sytuacja może powodować kłopoty interpretacyjne.
90
Nie wiadomo na przykład, co się stanie, gdy w okre-
sie faktycznego wykonywania działalności, który
będzie przecież traktowany przez ZUS jako okres jej
zawieszenia, przedsiębiorca ulegnie wypadkowi.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy rząd zamierza, a jeśli tak, to kiedy, wystąpić z
inicjatywą legislacyjną, aby zmienić przepisy o za-
wieszeniu działalności gospodarczej tak, żeby osoby
prowadzące firmy miały prawo do świadczeń, jeśli
na przykład ulegną wypadkowi albo gdy zachorują?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5923)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wzrostu bezrobocia
Szanowna Pani Minister, z doniesień prasowych
wynika, że w związku z kryzysem finansowym i go-
spodarczym w najbliższym czasie z emigracji zamie-
rza wrócić większość Polaków, która wyjechała do
pracy. Ekonomiści ostrzegają, że może to spowodo-
wać drastyczny wzrost bezrobocia.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy w związku z powrotem emigracji zarobkowej do
kraju rząd posiada plan, jeśli tak, to jaki, aby zapo-
biec wzrostowi bezrobocia?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5924)
do ministra zdrowia
w sprawie refundacji przez NFZ kosztów
porodu za granicą
Szanowna Pani Minister, z doniesień prasowych
wynika, że Narodowy Fundusz Zdrowia doniósł do
prokuratury na 400 kobiet, które urodziły swoje
dzieci w Niemczech, a Fundusz musi zrefundować
wysokie koszty. Urzędnicy NFZ twierdzą, że kobiety
oszukały państwo i NFZ żąda, by je ukarano. Kobie-
ty urodziły swe dzieci w latach 2004–2007. NFZ
przekonuje, że kobiety przed porodem musiały pod-
pisywać specjalne oświadczenia, że poród miał cha-
rakter nagły i zaczął się, gdy przebywały w Niem-
czech. Urzędnicy twierdzą, że szpital chciał obejść w
ten sposób unijne przepisy, wobec czego ze swoimi
podejrzeniami poszli do prokuratury.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Dlaczego NFZ zawiadomił prokuraturę o popełnie-
niu przestępstwa przez kobiety, które urodziły swoje
dzieci w Niemczech?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5925)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemów gmin związanych
z zapewnieniem oświetlenia dróg publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Wśród szeregu obo-
wiązków nałożonych na polski samorząd gminny
obowiązek oświetlenia dróg publicznych wywołuje
bardzo dużo kontrowersji, a czasami wręcz prote-
stów ze strony samorządowej. Bez wątpienia na taki
stan rzeczy wpływ ma skomplikowana konstrukcja
zarządzania związanego z zapewnieniem oświetle-
nia na ulicach miast i gmin. Warto podkreślić, iż
problem na charakter ogólnopolski i dotyczy ponad
2 tys. samorządów gminnych.
Trudno mówić w dzisiejszym stanie rzeczy o
utrzymaniu podmiotowości samorządu, bowiem w
kwestii oświetlenia ulic występuje sytuacja, w której
inny podmiot jest właścicielem składników majątko-
wych, a jeszcze inny ponosi koszty i odpowiedzial-
ność za zapewnienie oświetlenia dróg. Na taki stan
rzeczy nakłada się monopolistyczna i dominująca
pozycja przedsiębiorstw energetycznych, jak rów-
nież niezbyt precyzyjne konstrukcje ustawowe regu-
lujące status własności urządzeń służących do
oświetlenia dróg.
W opinii strony samorządowej budżety gmin
przepłacają znaczne kwoty za oświetlenie dróg pu-
blicznych. Co więcej, gminy zobowiązane są również
do utrzymywania i konserwacji urządzeń służących
oświetleniu oraz modernizacji sieci oświetleniowej.
Obecnie utrzymywana jest sytuacja, w której de fac-
to gminy nie mają żadnego wpływu na stan oświe-
tlenia ulic, jednak ponoszą odpowiedzialność za jego
zapewnienie.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy do ministerstwa docierały sygnały o od-
mawianiu samorządom przez przedsiębiorstwa ener-
getyczne prawa do przeprowadzenia modernizacji
sieci oświetleniowej? Jakie jest stanowisko minister-
stwa wobec takich praktyk przedsiębiorstw energe-
tycznych?

2. Czy gminy dysponują obecnie dostępem do
kalkulacji kosztów oświetlenia dróg publicznych?
3. Jakie działania do tej pory podejmowało lub
zamierza podjąć Ministerstwo Infrastruktury w
celu uregulowania opisanych powyżej problemów, z
którymi borykają się gminy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5926)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zwiększającej się liczby fikcyjnych
małżeństw zawieranych w celu uzyskania
obywatelstwa przez obcokrajowców
Szanowny Panie Premierze! Polska, przystępu-
jąc do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r., stała
się oficjalnym członkiem wielkiej europejskiej rodzi-
ny, dostając tym samym szansę na szybszy rozwój.
Korzyści wynikających z członkostwa jest wiele, a
jedną z nich jest m.in. otwarcie granic i możliwość
swobodnego poruszania się po krajach członkow-
skich obywateli nowo przyjętych państw.
W związku z możliwościami, jakie się wiążą z
obywatelstwem polskim, od pewnego czasu daje się
zauważyć duży wzrost liczby osób zainteresowa-
nych nabyciem polskiego obywatelstwa. Niestety,
coraz częściej wiąże się to z zawieraniem fikcyjnych
małżeństw w celu uzyskania obywatelstwa przez
obcokrajowców. W Internecie na portalach już te-
raz można się spotkać z ogłoszeniami o chęci wstą-
pienia w związek małżeński z obcokrajowcem w za-
mian za odpowiednią sumę pieniędzy. Kwota, jakiej
się żąda w zamian za takie małżeństwo, waha się w
naszym kraju od 15 tys. zł do 20 tys. zł. Jest to
suma znacznie mniejsza niż w innych krajach UE,
gdzie za podobny proceder płaci się porównywal-
nie, ale w euro.
W związku z powyższym cały czas rośnie zainte-
resowanie przedmiotowym procederem, który jest
ciężko kontrolować. Jest to spowodowane faktem, iż
brakuje urzędników, którzy kontrolowaliby małżeń-
stwa mieszane. Dodatkowo w polskim prawie brak
jest regulacji prawnych, które pozwalałyby karać za
fikcyjny ślub z obcokrajowcem w celu sprzedania
obywatelstwa.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam
się do Pana Prezesa Rady Ministrów z następujący-
mi pytaniami:
1. Jakie działania prawne podejmie Pan w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
91
2. Kto obecnie zajmuje się kontrolą małżeństw
mieszanych?
3. W oparciu o jakie kryteria stwierdza się, iż
dane małżeństwo jest fikcyjne i zawarte jedynie w
celu uzyskania obywatelstwa przez obcokrajowca?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5927)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nieuregulowania kwestii
zatrudnienia opiekunek do dzieci
Szanowny Panie Premierze! Kolejny raz jest po-
dejmowana próba uregulowania kwestii zatrudnie-
nia opiekunek do dzieci. Wcześniejszy projekt usta-
wy zakładał, że rodziny będą mogły na koniec roku
skorzystać z ulgi podatkowej pod warunkiem, jeśli
zatrudnią nianię na podstawie umowy o pracę i
będą opłacać jej składki ubezpieczeniowe. Jednak
zarzucono ten pomysł ze względu na fakt, iż wpro-
wadzał on nadmierną biurokrację i zwiększał kosz-
ty zatrudnienia takiej osoby. Mają temu zapobiec
nowe przepisy, jak również ograniczyć ten duży
sektor pracy na czarno. Dodatkowo zakłada się
obowiązek podniesienia kwalifikacji dla osób, które
chcą zostać opiekunami do dziecka. Nianią będzie
mogła zostać tylko absolwentka liceum medyczne-
go z dyplomem opiekunki do dziecka. Ponadto bę-
dzie musiała uzyskać certyfikat resortu zdrowia, a
jej praca będzie oceniana przez rzecznika odpowie-
dzialności zawodowej. Jednak do dnia dzisiejszego
brak jest dokładniejszych informacji co do przed-
miotowej regulacji prawnej.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Kiedy przedmiotowa regulacja weszłaby w ży-
cie?
2. Czy mimo wszystko nie podniesie to kosztów
zatrudnienia takiej osoby?
3. Jak duża jest obecnie liczba osób, które pracu-
ją nielegalnie jako opiekunki do dzieci?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 października 2008 r.
92
Interpelacja
(nr 5928)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie dofinansowania Chrześcijańskiej
Akademii Teologicznej w Warszawie
Szanowna Pani Minister! ChAT jest od 1954 r.
jednowydziałową państwową uczelnią ekumeniczną
nadającą uznawane przez wiele państw dyplomy i
stopnie naukowe. Uczelnia kształci studentów w za-
kresie nauk teologicznych i pedagogicznych, przygo-
towując pracowników duchownych i świeckich dla
kościołów chrześcijańskich w Polsce, a także dla ad-
ministracji państwowej i samorządowej oraz licz-
nych instytucji, w szczególności oświatowych i opie-
kuńczych. ChAT prowadzi również działalność na-
ukowo-badawczą oraz przygotowuje kandydatów do
tego charakteru pracy. Akademia jest jedyną w Eu-
ropie uczelnią teologiczną, która skupia studentów z
tak wielu różnych kościołów. Ekumeniczny charak-
ter ChAT decyduje o tym, że uczelnia realizuje swoje
zadania w oparciu o zasadę równouprawnienia, po-
szanowania wartości duchowych wszystkich wy-
znań, kultur i tradycji oraz w poczuciu odpowie-
dzialności chrześcijańskiej i obywatelskiej.
Niestety, tak ważny ośrodek naukowy, który w
swoich murach gości przedstawicieli różnych religii,
musi również borykać się z codziennymi problema-
mi. Jednym z nich jest kwestia opłaty za korzystanie
z budynków, w których ChAT kształci swoich stu-
dentów. Przedmiotowe nieruchomości faktycznie
należą do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i w
związku z tym uczelnia musi ponosić koszta wiążą-
ce się z ich wynajmem.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam
się do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. W jaki sposób zamierza Pani pomóc ChAT w
Warszawie?
2. Czy w przyszłorocznym budżecie są przewi-
dziane środki na znaczące dofinansowanie tej eku-
menicznej uczelni?
3. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5929)
do ministra zdrowia
w sprawie złej opieki medycznej kierowanej
do dzieci
Szanowna Pani Minister! Ostatnio Polskie To-
warzystwo Pediatryczne podało bardzo niepokojące
dane o tym, w jaki sposób są leczone dzieci oraz o
konsekwencjach. Specjaliści biją na alarm i podają,
iż na każde sto tysięcy dzieci w Polsce z różnych
przyczyn umiera aż siedemdziesiąt pięć. To, nieste-
ty, o ponad jedną czwartą więcej niż wynosi unijna
średnia, a co więcej, co czwarte dziecko do 14 roku
życia cierpi na chorobę przewleką, tj. np. astmę czy
też alergię. Jak podkreślają specjaliści, jest to w du-
żej mierze spowodowane utrudnionym dostępem
najmłodszych Polaków do lekarzy pediatrów. Przy-
czyniło się do tego również zlikwidowanie wojewódz-
kich poradni matki i dziecka oraz opieki medycznej
w szkołach, przekazując ją lekarzom rodzinnym.
Niestety, jak pokazuje praktyka, wielu polskich
lekarzy rodzinnych nie jest w stanie rozpoznać cho-
roby małego pacjenta i tym samym postawić właści-
wej diagnozy. Nawet jeśli diagnoza zostanie prawi-
dłowo postawiona przez lekarza pierwszego kontak-
tu, niejednokrotnie na wizytę u specjalisty trzeba
czekać miesiącami. Kolejnym problemem, który sy-
gnalizują specjaliści z Polskiego Towarzystwa Pe-
diatrycznego, jest bardzo ubogi kalendarz szczepień
ochronnych. Jak podkreślają, szczepionki stosowa-
ne przez Narodowy Fundusz Zdrowia są starej gene-
racji i mniej bezpieczne od tych stosowanych w in-
nych państwach Unii Europejskiej.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam
się do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie podejmie Pani kroki w celu zmiany zaist-
niałej sytuacji?
2. Jaka obecnie instytucja prowadzi regularne
badania kontrolne dzieci?
3. Czy uważa Pani, iż obecny system leczenia
dzieci dobrze funkcjonuje?
4. Czy przewiduje Pani możliwość wprowadzenia
szczepień dziewczynek przeciwko rakowi szyjki ma-
cicy refundowanych przez państwo?
5. Jeśli tak, to kiedy?
6. Jak wygląda obecnie sprawa szczepień dzieci
przeciwko pneumokokom i ospie wietrznej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5930)
do ministra finansów
w sprawie stosowania ustawy o podatku
od towarów i usług
Szanowny Panie Ministrze! Wyrokiem z dnia 14
sierpnia 2008 r. syg. akt III SA/Wa – 410/08 orzeczo-
no po raz kolejny, że premie wypłacane przez sprze-
dawcę w przypadku osiągnięcia określonego progu
obrotów nie są dla nabywcy wynagrodzeniem za

świadczone usługi. Tym wyrokiem WSA w Warsza-
wie podtrzymuje utrwaloną już linię orzeczniczą w
tej kwestii, całkowicie odmienną od zdecydowanej
większości interpretacji wydawanych przez organy
podatkowe.
W związku z tym proszę o informację: Czy stano-
wisko Ministerstwa Finansów w powyższym zakre-
sie będzie dostosowane do orzecznictwa sądów ad-
ministracyjnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Stec
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5931)
do ministra środowiska
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym oraz o zmianie niektórych
innych ustaw
Szanowny Panie Ministrze! W związku z toczą-
cymi się pracami nad opracowanym w dniu 16 maja
2008 r. projektem ustawy o zmianie ustawy o zuży-
tym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o
zmianie niektórych innych ustaw, kieruję na ręce
Pana Ministra niniejszą interpelację. Zwrócili się do
mnie bowiem przedstawiciele organizacji odzysku
sprzętu elektronicznego, którzy zgłaszali już wcze-
śniej propozycje nowelizacji do niniejszego aktu
prawnego na etapie przygotowywania projektu rzą-
dowego do Ministerstwa Środowiska.
W oparciu o 2-letnie doświadczenia w funkcjono-
waniu rynku odpadów elektrycznych i elektronicz-
nych należy stwierdzić, że jeden z istotnych przepi-
sów ustawy, mający na celu zabezpieczenie realnego
wykonania obowiązku zbiórki i recyklingu odpadów
sprzętu elektrycznego i elektronicznego, nie jest wy-
konywany należycie, gdyż brak jest przepisów po-
zwalających na kontrolę jego wykonania i stosow-
nych sankcji dla podmiotów nieprzestrzegających
przepisów prawa w powyższym względzie.
W art. 59 ust. 4 ustawy uregulowany jest obo-
wiązek utrzymywania przez organizację odzysku
kapitału własnego w wysokości co najmniej połowy
minimalnego kapitału zakładowego. Postanowienie
to ma służyć zabezpieczeniu interesów przedsiębior-
ców w razie upadłości organizacji, jak również inte-
resu społecznego leżącego w należytym wykonaniu
obowiązku recyklingu. W praktyce część organizacji
nie przestrzega tego obowiązku albo utrzymuje ka-
pitał w formie aktywów niepieniężnych, które nie
posiadają realnej wartości rynkowej i nie nadają się
do spieniężenia, a podmiot uprawniony do sprawo-
93
wania kontroli nad organizacjami nie otrzymał legi-
tymacji do jej wykonywania w powyższym zakresie
oraz do wyciągnięcia konsekwencji w razie nieprze-
strzegania przez organizację nałożonego na nią
ustawowo obowiązku. W celu realnego zabezpiecze-
nia wykonywania obowiązku utrzymywania okre-
ślonego kapitału w formie środków pieniężnych
przez organizację odzysku kwota 2500 tys. zł powin-
na być zdeponowana na odrębnym rachunku banko-
wym organizacji odzysku, zaś kontrolę wykonania
tego obowiązku sprawować winien wyznaczony do-
tychczas do nadzoru nad organizacjami odzysku
Główny Inspektorat Ochrony Środowiska.
Nieuzasadniony wydaje się brak regulacji wpro-
wadzającej efektywne zabezpieczenie interesów pu-
blicznych w przypadku organizacji odzysku sprzętu
elektrycznego i elektronicznego. Zgodnie z art. 63
niniejszej ustawy, w przypadku ogłoszenia likwida-
cji lub upadłości organizacji obowiązki ponownie ob-
ciążają wprowadzającego, w interesie przedsiębior-
ców jest zwiększenie wiarygodności organizacji od-
zysku. Przedstawione powyżej rozwiązanie polega-
jące na obowiązku utrzymywania środków pienięż-
nych, a nie tylko kapitału w wysokości połowy obli-
gatoryjnego kapitału zakładowego, zapewni odpo-
wiednią wiarygodność finansową organizacji odzy-
sku wobec uczestników systemu oraz zabezpieczy
interes społeczny.
Ponieważ poruszone powyżej kwestie mają bar-
dzo istotne znaczenie dla podmiotów zajmujących
się zbiórką i recyklingiem odpadów i sprzętu elek-
tronicznego i elektrycznego, kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. W jaki sposób ustawodawca zamierza usank-
cjonować brak należytego wykonywania zbiórki i re-
cyklingu odpadów i sprzętu elektronicznego i elek-
trycznego?
2. Czy w celu realnego zabezpieczenia wykony-
wania obowiązku utrzymywania określonego kapi-
tału w formie środków pieniężnych przez organiza-
cję odzysku możliwe będzie, aby kwota 2500 tys. zł
była zdeponowana na odrębnym rachunku banko-
wym organizacji odzysku?
3. Kto będzie sprawował kontrolę wykonania po-
wyższego obowiązku?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
94
Interpelacja
(nr 5932)
do ministra infrastruktury
w sprawie przekształcenia prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności
Szanowny Panie Ministrze! Otrzymuję liczne sy-
gnały od osób, które prowadzą działalność gospo-
darczą na terenach, którymi dysponują na podsta-
wie prawa użytkowania wieczystego, że napotykają
na trudności w przekształceniu tegoż prawa w pra-
wo własności. Wielu z tych przedsiębiorców po złoże-
niu wniosku o wykupienie dzierżawionych gruntów
otrzymało od wojewody odpowiedź odmowną. W
uzasadnieniu podawano, że brak jest przesłanek
ekonomicznych i powoływano się na ochronę intere-
su Skarbu Państwa. Jest to argumentacja co naj-
mniej dyskusyjna. Przecież wpływy ze sprzedaży na
własność będą przewyższały wysokość opłat za użyt-
kowanie wieczyste. Poza tym nie będą księgowane
jako koszty uzyskania przychodu, co z kolei przełoży
się na zwiększone wpływy z podatków.
W związku z tym, że sprawa dotyczy głównie te-
renów na Pomorzu Zachodnim, podnoszony jest też
problem występowania byłych właścicieli o zwrot
majątków. Orzeczenie Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w Strasburgu z dnia 08.10.2008 r.
dotyczy tych, którzy zostali wysiedleni w czasie, gdy
Ziemie Odzyskane nie były jeszcze pod polską jurys-
dykcją. Tymczasem wyjazdy z tych terenów odby-
wały się jeszcze w latach pięćdziesiątych i później.
Nie wiadomo, jakie zapadną wyroki w przypadku
wystąpienia o zwrot utraconych majątków przez
tych, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia ich już
przez polski rząd. W przypadku przychylnego po-
traktowania przez sądy tych roszczeń może okazać
się, że Skarb Państwa będzie zmuszony do zwrotu
majątku, o ile to możliwe, w naturze. Rodzi to uza-
sadnione obawy tych wszystkich, którzy mają tylko
prawo użytkowania wieczystego ziemi.
Proszę Pana Ministra o przedstawienie stanowi-
ska Ministerstwa Skarbu Państwa w tej sprawie i
odpowiedź na pytania:
Czy odmowa przekształcenia prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
jest zgodna z polityką rządu zmierzającą do ograni-
czenia własności państwowej w sferze gospodarki?
Czy Ministerstwo Skarbu Państwa ma wpływ na
decyzje podejmowane w tym zakresie przez organa
terenowej administracji państwowej?
Z poważaniem
Poseł Konstanty Oświęcimski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5933)
do ministra gospodarki
w sprawie opłat za modernizację
i eksploatację instalacji oświetlenia
ulicznego
Szanowny Panie Ministrze! Przedmiotem licz-
nych sporów pomiędzy jednostkami samorządu te-
rytorialnego i zakładami energetycznymi jest kwe-
stia modernizacji instalacji oświetlenia ulicznego, a
szczególnie opłat za jej eksploatację. Problem wyni-
ka z ograniczeń prawnych nałożonych na jednostki
samorządu terytorialnego w zakresie finansowania
kosztów utrzymania latarni ulicznych. Problem ten
istnieje w szczególności w wypadku latarni będą-
cych własnością zakładów energetycznych.
Część gmin odmawia podpisania z zakładami
energetycznymi umów na eksploatację oświetlenia
ulicznego, co sprawia, iż wiele latarni się nie świeci.
Inne gminy, mając już podpisane umowy, zawiesiły
ich realizację.
Zasadność takiego stanowiska potwierdza także
stanowisko niektórych regionalnych izb obrachun-
kowych (np.: katowickiej), które uważają, iż samo-
rządy lokalne nie mogą inwestować w modernizację
instalacji oświetlenia ulicznego i płacić za jej eksplo-
atację, gdyż nie są oni właścicielami latarni. Jeśli
posiadają własne latarnie, mogą ich konserwację
zlecić dowolnej firmie w trybie przewidzianym usta-
wą o zamówieniach publicznych. Jeśli latarnie nale-
żą do zakładu energetycznego (a tak jest w większo-
ści przypadków), to tylko on może prowadzić ich na-
prawę i konserwację w ramach tzw. usługi oświetle-
niowej. Dzieje się tak dlatego, że zgodnie z decyzją
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki stawki opłat
taryfowych za energię elektryczną nie zawierają
kosztów eksploatacji instalacji oświetleniowych.
Na tym tle nieodparcie nasuwa się jednak po-
gląd, że płacąc za energię potrzebną do oświetlenia,
płaci się również za eksploatację latarni. Tak też po-
winno wynikać z powszechnie stosowanych zasad
kalkulacji cen usług dokonywanych w obrocie go-
spodarczym w kraju. Jest bezspornym faktem, iż ry-
nek energetyczny wymaga specyficznej regulacji.
Jednak ugruntowana praktyka w tym zakresie pro-
wadzi do sytuacji, w której jednostki samorządu te-
rytorialnego z uwagi na monopolistyczną pozycję
dostawców energii elektrycznej czują się zmuszane
do zawierania umów o wątpliwej zgodności z obo-
wiązującym prawem. Prowadzi to też do takich sy-
tuacji, gdy z przyczyn opisanych powyżej oświetle-
nie uliczne nie funkcjonuje, czego negatywnych
skutków nie muszę tutaj przytaczać.
W tej sytuacji uprzejmie proszę o wyjaśnienie:
Co stoi na przeszkodzie, aby stawki opłat taryfo-
wych za energię elektryczną uwzględniały koszty
eksploatacji instalacji oświetlenia ulicznego?

Czy i w jaki sposób ministerstwo zamierza do-
prowadzić do zbieżności stanowisk organów nadzo-
ru nad działalnością finansową jednostek samorzą-
du terytorialnego w ocenie przepisów prawa, na
które powołują się zakłady energetyczne domaga-
jąc się zawierania odrębnych umów w kwestii po-
wyżej opisanej?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Głubczyce, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5934)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy budżetowej
w części kwot przeznaczonych na dopłaty
do krajowych przewozów autobusowych
Szanowny Panie Ministrze! Polska Izba Gospo-
darcza Transportu Samochodowego i Spedycji zrze-
sza przewoźników realizujących około 80% regio-
nalnej drogowej komunikacji pasażerskiej. Przed-
siębiorstwa te pobierają ponad 85% kwoty dopłaty z
tytułu honorowania uprawnień obywateli do ulgo-
wych przejazdów. Izba przeprowadza od kilkunastu
lat stały monitoring sytuacji ekonomicznej przewoź-
ników autobusowych, dlatego też wyraża głębokie
zaniepokojenie wielkością środków przeznaczonych
w projekcie budżetu państwa na rok 2009 na dopła-
ty w krajowych przewozach autobusowych.
Z danych uzyskanych od przewoźników i wszyst-
kich urzędów marszałkowskich w Polsce wynika, że
kwota realizowanych dopłat za rok 2008 wyniesie w
skali kraju blisko 535 mln zł, to jest tyle, ile wynosi
budżet na rok 2008 dla poszczególnych wojewodów
oraz pełna kwota rezerwy budżetowej utworzonej na
ten cel. Według informacji uzyskanych z tych sa-
mych źródeł wynika, że potrzeby na rok 2009 wyno-
szą 580 mln zł. W projekcie budżetu zawarte są kwo-
ty 387 383 tys. zł w budżetach wojewodów i rezerwa
w wysokości 148 800 tys. zł, czyli łącznie 536 183
tys. zł.
Wzrost środków wynika ze wzrostu cen biletów
wymuszonych wzrostem cen paliw oraz ze zwiększa-
jącej się ilości przewoźników, którzy dotychczas nie
korzystali ze wzrostu utraconych wpływów, a obec-
nie występują do urzędów marszałkowskich z wnio-
skiem o zawarcie umów. Od kilku lat przewoźnicy
realizujący komunikację publiczną wykazują kilku-
procentową stratę na tej działalności. Według infor-
macji uzyskanych od przewoźników za okres I pół-
rocza 2008 r. wskaźnik rentowności wynosił: – 4,5%,
a za okres 8 miesięcy: – 10%. Sytuacja ta wynika
95
przede wszystkim z gwałtownego wzrostu kosztów,
w szczególności kosztów paliwa i płac kierowców
oraz coraz większej skali „nieuczciwej konkurencji”
w tej dziedzinie przewozów.
Wobec powyższego prosimy Pana Ministra o od-
powiedź na następujące pytania:
1. Jakie zostaną podjęte działania w celu rzeczy-
wistego poziomu zabezpieczenia środków w budże-
cie na dopłaty dla przewoźników realizujących kra-
jowe przewozy autobusowe?
2. Jakie zostaną podjęte kroki prawne w celu li-
kwidacji nieuczciwej konkurencji w postaci pobiera-
nia dopłat, mimo iż nie jest realizowany obowiązek
honorowania przejazdów ulgowych?
3. Kiedy nakładając obowiązek na przewoźni-
ków, zostanie im przekazana odpowiednia pula
środków niepowodująca uszczerbku finansowego w
wykonywaniu powierzonych im zadań?
4. Czy kwota zabezpieczona obecnie została wyli-
czona w oparciu o konsultację z przewoźnikami i
urzędami marszałkowskimi?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tomasz Kamiński
i Sławomir Kopyciński
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5935)
do ministra finansów
w sprawie poprawy efektywności pracy służb
skarbowych
Szanowny Panie Ministrze! Ministerstwo Finan-
sów zakłada na rok 2009 dalszą poprawę efektywno-
ści działania służb skarbowych.
W mojej ocenie przeszkodą w poprawie efektyw-
ności działania służb skarbowych jest problem funk-
cjonowania naczelników urzędów skarbowych jako
osób pełniących obowiązki. Jest to traktowane jako
czasowe pełnienie funkcji, a tym samym ogranicza
podejmowanie trudnych decyzji zmierzających do
poprawy efektywności działania urzędu.
W związku z tym proszę o informacje, jakie dzia-
łania podejmie Pan Minister, aby przeprowadzić
konkursy na stanowisko naczelników urzędów skar-
bowych w przypadkach, gdy aktualnie są pełniący-
mi obowiązki.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
96
Interpelacja
(nr 5936)
do ministra finansów
w sprawie działalności służb celnych
w zakresie ochrony polskich przedsiębiorców
przed nieuczciwą konkurencją oraz polskich
konsumentów przed towarami
nieodpowiadającymi polskim normom
Szanowny Panie Ministrze! W informacji złożo-
nej przez Ministerstwo Finansów do części budżeto-
wej 19 przedstawiono ciekawą formę działania pol-
skich służb celnych w zakresie ochrony polskich
przedsiębiorców przed nieuczciwą konkurencją oraz
polskich konsumentów przed towarami nieodpowia-
dającymi polskim normom. Ponieważ przedsiębior-
cy oraz konsumenci w praktyce nie odczuwają tych
działań ochronnych, uprzejmie proszę o informacje
o wynikach dotychczasowych prac oraz czy będzie
prowadzona informacja publiczna w tym zakresie,
aby można uznać jako oddziaływanie prewencyjne.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5937)
do ministra gospodarki
w sprawie pogarszających się wyników
eksportu polskich towarów i usług
Szanowny Panie Premierze! Według danych Na-
rodowego Banku Polskiego w miesiącu sierpniu
mocno zmalał polski eksport. Łącznie firmy sprze-
dały zagraniczne towary i usługi o wartość 9,25 mln
euro, tj. wzrost o 7,1% w stosunku do roku ubiegłe-
go, natomiast import wrósł o 17,4%. Tak dużej róż-
nicy miedzy tempem eksportu i importu nie było od
ponad roku. Jest to wynik aktualnego, nadal nieko-
rzystnego dla eksporterów kursu walutowego. Na
tempo polskiego eksportu może w następnych mie-
siącach wpływać także kryzys gospodarczy w USA
oraz niektórych krajach europejskich.
W związku z tym proszę o informacje, czy resort
podejmie działania, aby poszukiwać innych rynków
zbytu dla naszych towarów i usług.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5938)
do ministra finansów
w sprawie funkcjonowania instytucji
parabankowych
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie
działające w naszym kraju banki ograniczają do-
stępność do kredytów, zwiększając wymogi w zakre-
sie zabezpieczenia i udziału własnego w planowa-
nym przedsięwzięciu. Jest to wynik kryzysu finan-
sowego w Stanach Zjednoczonych i w niektórych
krajach europejskich.
Natomiast nadal w środkach masowego przeka-
zu występują pisemne oferty, że udzielą kredytu lub
pożyczki w ciągu 7 min bez poręczycieli do 60 tys. zł.
Te oferty składają instytucje niebędące bankami,
których sposób egzekwowania spłaty wraz z wysoki-
mi odsetkami może powodować poważne trudności
dla funkcjonowania rodziny pożyczkobiorcy.
W związku z tym proszę o informację, czy urzędy
kontroli skarbowej zainteresują się działalnością
tych instytucji.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5939)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie braku Polski na liście państw,
których obywatele nie będą już musieli
starać się o wizy do USA
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach po-
selskich szeroko komentowana jest ostatnia decyzja
administracji USA o braku zakwalifikowania Polski
do krajów, których obywatele nie będą już musieli
starać się o wizy do USA. Podnoszona jest kwestia,
że Polska, jako „wielki przyjaciel” Stanów Zjedno-
czonych, jest dyskryminowana.
W związku z powyższym zwracam do Pana Mi-
nistra z prośbą o informację, jakie podejmie działa-
nia, aby tę niekorzystną i krzywdzącą dla obywateli
Polski sytuację zmienić.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5940)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie popularyzacji w szkole programu
„Szklanka mleka”
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie w
wyniku m.in. audycji telewizyjnych dyskredytujących
jakość polskiego mleka zmniejszyło się zainteresowa-
nie w szkołach programem „Szklanka mleka”.
W związku z tym uprzejmie proszę o informacje,
jakie działania podejmie Agencja Rynku Rolnego w
zakresie popularyzacji programu „Szklanka mleka”
w szkole.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5941)
do ministra finansów
w sprawie działania Komitetu Stabilności
Finansowej
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie
banki nie tylko zaostrzają warunki udzielania no-
wych kredytów, ale podejmują próby zmian treści
dotychczasowych umów przez zwiększenie zabezpie-
czenia oraz podwyższenie oprocentowania w zamian
za dalszą realizację umowy kredytowej.
Powyższe działania pogorszą sytuację kredyto-
biorcy w czasie wykorzystywania kredytu.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o infor-
macje, czy Pan Minister podniesie powyższy problem
na posiedzeniu Komitetu Stabilności Finansowej.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5942)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących zatrudniania pracowników
samorządowych, zawartych w ustawie
o pracownikach samorządowych
Szanowny Panie Premierze! Zwracam się do
Pana Ministra o interpretację przepisów dotyczą-
97
cych zatrudniania pracowników samorządowych,
zawartych w ustawie o pracownikach samorządo-
wych (Dz. U. Nr 142, poz. 1593), w związku z ustawą
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U.
Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.). Na przykładzie sta-
rostwa powiatowego przedstawię problem, który
chcę poruszyć.
Zgodnie z art. 3a ustawy pracownikach samorzą-
dowych, nabór kandydatów na wolne stanowiska
urzędnicze, w tym na kierownicze stanowiska
urzędnicze, zatrudnianych na podstawie m.in. umo-
wy o pracę, jest otwarty i konkurencyjny. Nabór
kandydatów na stanowiska urzędnicze w jednost-
kach wymienionych w art. 1 ww. ustawy organizują
kierownicy tych jednostek.
Otóż w starostwie ogłoszono konkurs na stano-
wisko urzędnicze w Wydziale Zarządzania Kryzyso-
wego. Osoba złożyła wymagane dokumenty z wnio-
skiem o zatrudnienie jej na stanowisku naczelnika
Wydziału Zarządzania Kryzysowego. Następnie wy-
słano do niej pismo informujące o zakwalifikowaniu jej
do konkursu oraz o dniu, w którym odbędzie się pi-
semny test sprawdzający i rozmowa kwalifikacyjna.
Osoba złożyła pismo stwierdzające, że zgodnie z
art. 119 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych jako były żołnierz zawodowy powinna
być zatrudniona na tym stanowisku bez konkursu.
W określonym dniu na konkurs nie stawiła się. Art.
119 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że żołnierz zwolnio-
ny z zawodowej służby wojskowej z powodu m.in.
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdol-
ności do służby ze względu na szczególny charakter
wykształcenia, doświadczenia wojskowego i wiedzy
specjalistycznej korzysta z pierwszeństwa w za-
trudnieniu na stanowiskach związanych z obron-
nością kraju w administracji publicznej i urzędach
organów samorządu terytorialnego. Następnie wy-
słano do tej osoby pismo stwierdzające, że ponie-
waż nie stawiła się na konkurs, jej kandydatura nie
została wzięta pod uwagę.
Moje pytania brzmią:
1. Czy art. 119 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych stanowi podstawę prawną do
zatrudnienia byłego żołnierza bez konkursu?
2. Czy art. 119 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych uchyla obowiązek przeprowa-
dzenia konkursu na każde stanowisko urzędnicze w
starostwie powiatowym?
3. Czy można zinterpretować przepisy w ten spo-
sób, że prawo pierwszeństwa w odniesieniu do sta-
nowisk urzędniczych w administracji samorządowej
może być rozumiane tylko w ten sposób, że wskazu-
je ono kandydata do zatrudnienia tylko w wypadku
równych kwalifikacji dwóch lub większej liczby kan-
dydatów?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 13 października 2008 r.
98
Interpelacja
(nr 5943)
do ministra finansów
w sprawie niekorzystnej dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji przez ministra
finansów przepisów dotyczących stosowania
stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych
Szanowny Panie Ministrze! Zmiana interpretacji
dotyczącej stosowania stawki podatku od nierucho-
mości dla budynków zajętych na prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej w zakresie udzielania świad-
czeń zdrowotnych, wskazanej w ustawie z dnia 12
stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych,
jak wskazują spółki uzdrowiskowe, których podsta-
wowa działalność polega na świadczeniu całodobo-
wych usług zdrowotnych, zgodnie z ustawą z dnia
28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, jest
dla nich i w konsekwencji dla przebywających u nich
kuracjuszy bardzo niekorzystna.
Zmiana przepisów podatkowych spowoduje znacz-
ne obciążenia finansowe wyżej wymienionych spółek,
które, planując koszty i wydatki, nie uwzględniły w
swoich planach finansowych podwyższonej stawki po-
datkowej. Należy podkreślić, że przedsiębiorstwa te,
prowadząc działalność leczniczą, przyjmują głównie
osoby starsze ze znacznym stopniem niepełnospraw-
ności, po ciężkich urazach czy zabiegach. Dla prawi-
dłowego funkcjonowania tego typu zakładów opieki
zdrowotnej konieczne jest prowadzenie i utrzymanie
pomieszczeń administracyjnych, gospodarczych, so-
cjalnych, baz noclegowych i żywieniowych dla pacjen-
tów. Utrzymanie takiej decyzji może spowodować ob-
ciążenia świadczeniobiorców dodatkowymi kosztami
w celu uregulowania zadłużenia, jakie może powstać
z powodu Pana dotychczasowego stanowiska.
W związku z powyższym zwracam się do Sza-
nownego Pana Ministra z pytaniami:
1. Dlaczego doszło do zmiany interpretacji prze-
pisów podatkowych, powodującej znaczne obciążenie
finansowe dla placówek udzielających świadczeń
zdrowotnych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego?
2. Czy, jeżeli stanowisko Pana Ministra pozosta-
nie niezmienne w zakresie interpretacji przepisów
podatkowych, Narodowy Fundusz Zdrowia podej-
mie działania wobec świadczeniobiorców, aby
uwzględnić w zakresie ustalenia maksymalnego pu-
łapu stawki za tzw. osobodzień, że przedsiębiorstwa
uzdrowiskowe będą musiały wliczać stawkę obcią-
żeń z tytułu podatku od nieruchomości, naliczonego
w wysokości jak od działalności gospodarczej za
okres 5 lat wstecz?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5944)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zmiany w ustawie Prawo
o adwokaturze dotyczącej terminu
oraz zakresu egzaminu dla aplikantów
z naboru w grudniu 2005 r.
Brak przepisów ustawy Prawo o adwokaturze re-
gulujących zasady, zakres oraz termin egzaminu ad-
wokackiego dla aplikantów z naboru roku 2005 spo-
wodował uniemożliwienie zakończenia aplikacji ad-
wokackiej wyżej wskazanym egzaminem.
Ustawowy 3,5 letni termin zakończenia aplikacji
adwokackiej dla aplikantów ze wskazanego naboru
upływa w 2009 r. i wyznacza okres niezbędny dla
przeprowadzenia egzaminu adwokackiego. W obli-
czu braku normatywnej regulacji w przepisach usta-
wy Prawo o adwokaturze do końca 2009 r. nie moż-
na przeprowadzić egzaminu zawodowego dla apli-
kantów adwokackich z naboru w 2005 r.
Sytuacja wszystkich w Polsce aplikantów adwo-
kackich przyjętych w grudniu 2005 r. wymaga osob-
nej i szybkiej reakcji w zakresie uchwalenia wspo-
mnianych przepisów ustawy Prawo o adwokaturze.
Pozostaje ta właśnie kwestia poza obecnym procesem
legislacyjnym dotyczącym zmian w ustawie Prawo o
adwokaturze, który łączy się ze zmianami systemo-
wymi i wprowadzeniem m.in. instytucji doradców
prawnych oraz centralnym szkoleniem aplikantów.
Zatem w sprawie egzaminu adwokackiego w
2009 r. dla wszystkich w Polsce aplikantów adwo-
kackich z naboru w 2005 r. wymagany jest szybki
proces legislacyjny z rozważeniem możliwości wpro-
wadzenia przepisów przejściowych, na podstawie
których aplikanci adwokaccy np. zostaliby objęci
jeszcze dawnym systemem egzaminu zawodowego,
tj. w miejscowo właściwych okręgowych radach ad-
wokackich z udziałem przedstawicieli ministra spra-
wiedliwości.
Podobnie został przeprowadzony nabór w 2005 r.,
gdzie dla potrzeb egzaminu wstępnego pytania eg-
zaminacyjne tworzono w porozumieniu z Naczelną
Radą Adwokacką, a egzamin pisemny był przepro-
wadzany z udziałem przedstawicieli ministra spra-
wiedliwości.
W innym przypadku połączenie procesu legisla-
cyjnego dotyczącego zmian o charakterze systemo-
wym w ustawie Prawo o adwokaturze ze zmianami
w zakresie li tylko egzaminu adwokackiego dla apli-
kantów adwokackich z naboru 2005 r. może spowo-
dować wydłużenie procesu legislacyjnego i nie-
uchwalenie zmian do przedmiotowej ustawy do koń-
ca 2009 r. Powyższe bezpośrednio ma wpływ na ter-
min zakończenia aplikacji adwokackiej i stanowi
istotny problem dla setek aplikantów adwokackich
w Polsce, którzy oczekują na możliwość uzyskania
uprawnień zawodowych.

W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy poza prowadzonymi przygotowaniami
zmian systemowych w ustawie Prawo o adwokatu-
rze jest rozważana możliwość wprowadzenia przepi-
sów przejściowych dla wskazania terminu, zasad i
zakresu oraz organizacji egzaminu adwokackiego w
2009 r.?
2. Czy w projekcie ustawy zmieniającej ustawę
Prawo o adwokaturze są przewidziane zmiany doty-
czące terminu, zasad i zakresu oraz organizacji eg-
zaminu adwokackiego w 2009 r?
3. Proszę o wskazanie przewidywanych rozwią-
zań w zakresie terminu, zasad i zakresu oraz orga-
nizacji egzaminu adwokackiego w 2009 r.
Z poważaniem
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5945)
do ministra infrastruktury
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
na drogowych przejazdach kolejowych
Od kilkunastu lat w Polsce wzrasta liczba samo-
chodów, co bezpośrednio przekłada się na znaczne
zwiększenie natężenia ruchu na drogach zarówno
lokalnych, jak wojewódzkich i krajowych. Brak do-
statecznej liczby autostrad i dróg ekspresowych po-
woduje, że dochodzi do wielu wypadków samochodo-
wych, w których giną ludzie. Statystyki w tym przy-
padku są przerażające. Według danych Komendy
Głównej Policji w okresie od stycznia do września
2008 r. odnotowano 36 079 wypadków drogowych,
46 221 osób odniosło obrażenia ciała, a 3838 osób po-
niosło śmierć.
W poniższej interpelacji pragnę zwrócić uwagę
na problem wypadków z udziałem samochodów na
przejazdach kolejowych. W wielu przypadkach nie-
uwaga samych kierujących prowadzi do tragedii, w
których giną ludzie. Prowadzona od lat akcja ,,Bez-
pieczny przejazd” z pewnością zwiększyła poziom
świadomości społecznej w tej kwestii. W dalszym
ciągu dochodzi jednak do niebezpiecznych sytuacji,
nie zawsze z winy kierujących. Nadal funkcjonują
bowiem niestrzeżone przejazdy kolejowe, na których
kierowcy poprzez m.in. rosnące w okolicy krzewy,
drzewa lub ukształtowanie terenu mają ograniczone
pole widzenia. Należy więc podjąć zdecydowane
działania, zmierzające do lustracji wszystkich prze-
jazdów niestrzeżonych pod kątem bezpieczeństwa, a
także podjęcie działań zmierzających do poprawy
tego stanu rzeczy.
99
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Jaka jest liczba niestrzeżonych przejazdów ko-
lejowych w poszczególnych województwach? Co ile
zarządcy infrastruktury kolejowej przeprowadzają
lustracje przejazdów pod kątem bezpieczeństwa?
2. Jakie standardy decydują, czy przejazd kolejo-
wy musi być strzeżony, czy może pozostać niestrze-
żony?
3. Czy podejmowane są działania zmierzające do
budowy strzeżonych przejazdów kolejowych w miej-
scach szczególnie niebezpiecznych, z uwzględnie-
niem głównych linii kolejowych o znaczeniu pań-
stwowym?
4. Czy planuje się w 2009 r. modernizację lub bu-
dowę nowych strzeżonych przejazdów kolejowych, ze
szczególnym uwzględnieniem woj. małopolskiego,
świętokrzyskiego i śląskiego?
Z poważaniem
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5946)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie prześladowania chrześcijan
w Indiach
Wielce Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie
art. 192 ust. 3 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej kieruję do Pana Ministra interpelację w
sprawie prześladowania chrześcijan w stanie Orisa
w Indiach.
W roku ubiegłym na terenie północno-wschod-
nich Indii doszło do przerażających ataków na chrze-
ścijan. Spalono dziesiątki kościołów i punktów kate-
chetycznych. Atakowano również domy i warsztaty.
Były ofiary śmiertelne i wielu rannych. Centrum
tych prześladowań był stan Orisa, który należy do
tej części Indii, gdzie rządzą radykalni hinduiści,
którzy wprowadzili tzw. ustawy antykonwertyckie
utrudniające administracyjnie działalność wyznań
niehinduistycznych. Brak stanowczej reakcji opinii
światowej zachęcił radykalne grupy hinduistów do
podjęcia kolejnej fali przemocy latem tego roku.
Płomieniem zapalnym dla zamieszek, które
znacznie nasiliły się w sierpniu tego roku, była pro-
wokacja hinduistyczna. Maoiści zamordowali La-
xmanananda Saraswatiego, emerytowanego człon-
ka Vishwa Hindu Parishad (VHP), i 4 innych człon-
ków tej politycznej organizacji. Odpowiedzialnością
za zamach obciążono nie radykalnych marksistów,
ale chrześcijan. Łączna liczba chrześcijan, którym w
ostatnich 3 miesiącach spalono dom, przekroczyła
już 50 tys., dziesiątki tysięcy ludzi schroniło się w
100
lasach lub trafiło do obozów dla uchodźców. Rada
chrześcijańska (GCIC) wezwała rząd indyjski do dy-
misji i wysłała list omawiający 92 przypadki agresji
dokonywanej na chrześcijanach.
Uważam, że w tej sytuacji przedstawiciele rządu
RP powinni podjąć się interwencji w sprawie bestial-
skiego łamania podstawowych praw człowieka, jaki-
mi są wolność sumienia i wyznania, kierując do
władz Indii prośbę o wyjaśnienie tej sprawy i roz-
wiązanie tej kwestii w jak najszybszym czasie.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy sytuacja znana jest Panu Ministrowi?
2. Jakie działania może podjąć w tej sprawie rząd
RP i czy działania te zostaną podjęte?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Filip Libicki
Poznań, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5947)
do ministra zdrowia
w sprawie planów decentralizacji NFZ
i niewłączania w ramach tych planów
Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
do oddziału śląskiego
W związku z projektowanym przez rząd RP
przekształceniem instytucji Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w 6 towarzystw ubezpieczeń zdrowot-
nych i włączeniem Łódzkiego Oddziału Wojewódz-
kiego NFZ do oddziału śląskiego, jako poseł ziemi
łódzkiej stanowczo protestuję przeciwko takim pla-
nom i marginalizacji Łódzkiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ.
Pozbawienie regionu łódzkiego wraz z Łodzią,
jako drugim pod względem wielkości miastem Pol-
ski, lokalnego płatnika jest całkowicie niezrozu-
miałe.
Zamierzona likwidacja Łódzkiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ i włączenie woj. łódzkiego w ob-
szar działania Wojewódzkiego Oddziału Śląskiego
NFZ wpłynie niekorzystnie na dotychczas wypraco-
wany i dobrze funkcjonujący model współdziałania
jednostek ochrony zdrowia z płatnikiem.
W związku z tym pytam:
Czym kierowano się, proponując tak nieracjonal-
ne rozwiązania, ewidentnie złe i szkodliwe dla
mieszkańców i dla placówek ochrony zdrowia woj.
łódzkiego?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5948)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie efektów pracy pełnomocnika
rządu do spraw opracowania programu
zapobiegania nieprawidłowościom
w instytucjach publicznych
Szanowny Panie Premierze! W listopadzie 2007
r. powierzył Pan zadania związane z przeciwdziała-
niem i walką z korupcją pani Julii Piterze. Jak nie-
jednokrotnie podkreślała pani minister, fundamen-
tem jej działania jest przygotowanie propozycji
zmian ustawowych, w tym zmian dotyczących Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego, które pozwolą
skutecznie walczyć z nadużyciami na szczytach wła-
dzy oraz w strukturach administracji państwowej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z pytaniami:
1. Jakie są efekty blisko rocznej pracy pełnomoc-
nika rządu ds. opracowania programu zwalczania
nadużyć w instytucjach publicznych?
2. Czy przygotowane są rozwiązania systemowe
ograniczające korupcję w Polsce, jeśli tak, to jakie są
to rozwiązania?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5949)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie niewykonywania orzeczeń sądów
administracyjnych przez organy podatkowe
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z arty-
kułu „Gazety Prawnej”, w sytuacji gdy organ podat-
kowy nie wykonuje wyroku sądu administracyjnego,
podatnik jest bezsilny.
Jedynym działaniem, które może podjąć podat-
nik, jest złożenie skargi na bezczynność urzędu, ale
nawet gdy sąd ukarze urząd grzywną, nie ma gwa-
rancji, że wyrok zostanie wykonany. Sąd może wy-
mierzyć maksymalną grzywnę w wysokości prawie
27 tys. zł. Wymierzenie grzywny organowi podatko-
wemu za niewykonanie prawomocnego wyroku ma
mieć charakter dyscyplinujący.
Jednak jak przyznał na łamach „Gazety Praw-
nej” prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego Ja-
nusz Trzciński: „jeśli organ mimo grzywny nie wy-
kona wyroku, sąd w takiej sytuacji jest bezradny”.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:

1. Czy dostrzega Pan problem w egzekwowaniu
wyroków sądów administracyjnych?
2. Czy podejmie Pan działania wprowadzające
zmiany legislacyjne, a tym samym umożliwi konse-
kwentne egzekwowanie orzeczeń sądów administra-
cyjnych?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5950)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczeń rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Na wsparcie finansowe
zasiłkiem rodzinnym może liczyć obecnie rodzina, w
której dochód na osobę nie przekracza 504 zł netto.
Jeżeli jest w rodzinie dziecko z orzeczeniem o niepeł-
nosprawności, to próg ten wynosi 583 zł. Tak stano-
wi ustawa z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych. Próg dochodowy nie zmienił się od wejścia
ustawy w życie, czyli od 5 lat. Utrzymywanie kryte-
riów dochodowych na stałym poziomie sprawia, że z
roku na rok coraz mniej osób korzysta z pomocy.
Kryterium dochodowe oraz wysokość świadczeń
podlegają weryfikacji co 3 lata. Uwzględnia się wy-
niki badań progu wsparcia dochodowego rodzin, co
sprawdza Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. W re-
zultacie od 1 września 2006 r. podniesiono wysokość
zasiłków, ale nie zmieniono progu dochodowego.
Kryterium dochodowe nie jest wysokie: 504 zł netto,
i jeśli dwoje rodziców pracuje, to bardzo łatwo jest je
przekroczyć. Kolejna weryfikacja, jak wynika z prze-
pisów, nastąpi dopiero w 2009 r.
W myśl obowiązujących przepisów rodzic rezy-
gnujący z pracy zawodowej na rzecz opieki nad cho-
rym dzieckiem legitymującym się orzeczeniem o
niepełnosprawności w stopniu znacznym albo orze-
czeniem ze wskazaniem konieczności stałej lub
długotrwałej pomocy w egzystencji lub rehabilitacji
osoby trzeciej może ubiegać się o świadczenie opie-
kuńcze, w skład którego wchodzą świadczenie pie-
lęgnacyjne i zasiłek pielęgnacyjny. Występuje rażą-
ca dysproporcja między obecną kwotą świadczenia
pielęgnacyjnego (420 zł miesięcznie) i zasiłku pielę-
gnacyjnego (153 zł miesięcznie) przysługującą ro-
dzicowi a faktycznymi i koniecznymi wydatkami,
jakie są niezbędne do zapewnienia choremu dziec-
ku opieki i rehabilitacji. Jest to kwota stanowiąca
40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wy-
miarze 8 godzinnym.
Wobec powyższego pragnę zwrócić się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Jakie przedsięwzięcia planuje podjąć minister-
stwo, aby zmienić zaistniałą sytuację?
101
2. Czy ministerstwo rozważa możliwości wyda-
nia rozporządzenia podwyższającego próg dochodo-
wy przy przyznawaniu świadczeń rodzinnych?
3. Czy możliwe jest, aby kwota pieniężna 420 zł
przyznawana na poczet świadczeń pielęgnacyjnych
dla rodziców dzieci niepełnosprawnych wzrosła do
kwoty wystarczającej na godziwe życie, leczenie i
rehabilitację, do kwoty minimalnego wynagrodze-
nia, które od dnia 1 stycznia 2008 r. wynosi 1126 zł
brutto?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5951)
do ministra zdrowia
w sprawie założeń do projektu
ustawy budżetowej na rok 2009 dotyczących
zadań nałożonych na Państwową Inspekcję
Sanitarną
Szanowna Pani Minister! Z posiadanych infor-
macji dotyczących projektu budżetu dla Państwowej
Inspekcji Sanitarnej na 2009 rok wynika, że będzie
to kolejny rok, w którym może wystąpić znaczne
niedoszacowanie budżetu, a przewidziane w projek-
cie środki finansowe nie zapewnią realizacji nałożo-
nych na inspekcję zadań.
Stanie się zatem niemożliwe zarządzanie ryzy-
kiem epidemiologicznym, jak również nie zostanie za-
pewnione bezpieczeństwo zdrowotne kraju. Warto w
tym miejscu zauważyć, że w Sejmie odbywa się pierw-
sze czytanie projektu ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i podzia-
le zadań administracji publicznej w województwie.
Należy stwierdzić, że po raz kolejny może się zda-
rzyć tak, że przekazywane są zadania do samorzą-
dów bez odpowiedniego zabezpieczenia finansowe-
go. Z informacji uzyskanych od dyrektorów PSSE,
jak i z wojewódzkiej stacji w Gorzowie wynika, że od
kilku lat nie zmienia się poziom przyznawanego bu-
dżetu dotyczącego wydatków pozapłacowych, mimo
występującej inflacji, znacznego wzrostu cen ener-
gii, usług materiałów i odczynników do przeprowa-
dzanych badań laboratoryjnych. Środki finansowe
na inwestycje, jak również na zakupy inwestycyjne
w inspekcji sanitarnej przyznawane są sporadycz-
nie, pomimo ogromnego zapotrzebowania.
Zwracam również uwagę, że wszystkie laborato-
ria są akredytowane, co wymusza potrzebę zapew-
nienia pomieszczeń, sprzętu laboratoryjnego, jak
również przygotowania merytorycznego pracowni-
ków na światowym poziomie. Również w części bu-
dżetu dotyczącej wydatków płacowych założony w
102
projekcie budżetu wzrost wynagrodzeń na poziomie
2% nie spełnia postanowień zobowiązania ministra
zdrowia do zapewnienia środków finansowych
umożliwiających spełnienie ustaleń ponadzakłado-
wego układu zbiorowego oraz deklarowanego w po-
rozumieniu wzrostu wynagrodzeń w 2009 r. o 10%
w stosunku do roku poprzedniego. Wpłynie to nie-
wątpliwie destabilizująco na strukturę zatrudnienia
w inspekcji sanitarnej i spowoduje odejście z niej do-
brze przygotowanych merytorycznie i wyspecjalizo-
wanych pracowników (co zresztą już ma miejsce).
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Jak przy założeniach projektu budżetu na 2009 r.
zapewnić prawidłowe
i płynne wykonywanie zadań nałożonych na in-
spekcję sanitarną?
2. Czy przytoczona wyżej sytuacja finansowa nie
wpłynie negatywnie na bezpieczeństwo zdrowotne
kraju?
Z poważaniem
Poseł Bogdan Bojko
Nowa Sól, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5952)
do ministra zdrowia
w sprawie zasad leczenia pacjentów
cierpiących na choroby reumatyczne
Szanowna Pani Minister! W nawiązaniu do apelu
stowarzyszeń reprezentujących pacjentów cierpią-
cych na choroby reumatyczne zwracamy się do Pani
Minister z prośbą o wyjaśnienie nieprawidłowości po-
wstałych w związku z wprowadzeniem zarządzeń
prezesa NFZ nr 8/2008/DGL oraz 15/2008/DGL.
W opinii stowarzyszeń treść przedmiotowych
zarządzeń znacząco godzi w interesy osób chorych
na schorzenia reumatoidalne. Do czasu ich wpro-
wadzenia lekarz sam decydował o tym, jak według
zasad sztuki lekarskiej leczyć konkretnego pacjen-
ta. Obecnie zaś ma obowiązek rozpoczęcia terapii
pacjenta wskazanym przez NFZ lekiem, co oznacza
de facto, iż NFZ narzuca obowiązek stosowania
jednej uniwersalnej terapii wobec całej populacji
pacjentów leczonych na rozmaite reumatoidalne
zapalenia stawów.
Równoległym działaniem NFZ, ograniczającym
dostęp chorych do skutecznych leków, było dokona-
nie przez dyrektorów regionalnych oddziałów NFZ
takiej interpretacji przepisów o „farmakoterapii nie-
standardowej”, która skutkowała odmową refunda-
cji leków.
Przykładowo na składane przez lekarzy wnioski
o „farmakoterapię niestandardową” na leczenie bio-
logiczne zesztywniającego zapalenia stawów kręgo-
słupa (ZZSK) na terenie Dolnego Śląska w 2008 r.
dyrektor NFZ nie wydał ani jednej zgody. Stało się
tak, pomimo że w poprzednich latach wnioski były
rozpatrywane pozytywnie i chorzy mogli rozpocząć
leczenie. Ignorowane były nawet prawa nabyte cho-
rych, gdyż obecnie odmawia się zgody nawet na kon-
tynuację leczenia.
Warto nadmienić, że chorzy w praktyce nie mogą
nawet zaskarżyć tego typu działań. Stroną w tych
przypadkach są bowiem wyłącznie szpitale, a te –
świadome monopolistycznej pozycji NFZ – w ani jed-
nym z przypadków nie zdecydowały się na wystąpie-
nie na drogę sądową.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy
Panią Minister o odpowiedzi na następujące pyta-
nie:
Czy zapisy o terapii inicjującej zawarte w zarzą-
dzeniach prezesa NFZ nr 8/2008/DGL oraz 15/2008/
DGL nie naruszają podstawowych praw pacjentów
cierpiących na choroby reumatyczne, m.in. prawa do
skutecznego leczenia?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5953)
do ministra finansów
w sprawie niekorzystnych dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji przepisów
przez ministra finansów
Szanowny Panie Ministrze! Leczenie chorych jest
procesem niezwykle skomplikowanym i składa się z
wielu elementów od siebie zależnych. Proces leczenia
składa się z etapu leczenia szpitalnego, następnie am-
bulatoryjnego. W wielu przypadkach bardzo potrzeb-
nym i istotnym elementem jest również leczenie uzdro-
wiskowe. Jego zadaniem jest rehabilitacja, leczenie
chorób przewlekłych oraz szeroko pojęta profilaktyka.
Polega ono na wykorzystaniu naturalnych bogactw i
czynników takich, jak wody mineralne czy hydrotera-
pia. Do sanatoriów kierowani są ubezpieczeni z cho-
robami przewlekłymi, w dobrym stanie ogólnym, z
zachowaną pełną samoobsługą, których stan nie wy-
maga pobytu w szpitalu uzdrowiskowym.
Przepisy prawne obligują lecznice uzdrowiskowe
do zapewnienia ubezpieczonym całodobowej opieki
medycznej, co najmniej 3 razy dziennie zabiegów
przyrodoleczniczych oraz zabezpieczenia w leki i
materiały medyczne niezbędne do prowadzenia le-
czenia. Tego typu obowiązki składają się na spore

wydatki ze strony uzdrowisk. Wydatki te z pewno-
ścią mogą być jeszcze większe, po najnowszej inter-
pretacji przepisów ministra finansów dotyczących
stosowania stawki podatku od nieruchomości dla
budynków zajętych na prowadzenie działalności go-
spodarczej, w zakresie udzielania świadczeń zdro-
wotnych, wskazanej w ustawie z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
Według najnowszego stanowiska ministra finan-
sów preferencyjną stawką nie należy obejmować po-
mieszczeń administracyjnych, gospodarczych, so-
cjalnych, jako nieprzeznaczonych do świadczenia
pomocy zdrowotnej. Takie stanowisko jest bardzo
niekorzystne dla spółek uzdrowiskowych. Sytuacja
ta może spowodować znaczne obciążenia finansowe
dla przedsiębiorstw uzdrowiskowych, co w konse-
kwencji może zakończyć się ich zamknięciem.
Mimo spektakularnych osiągnięć medycyny le-
czenie uzdrowiskowe powinno nadal stanowić inte-
gralną część systemu ochrony zdrowia. Leczenie
uzdrowiskowe jest istotnym elementem rehabilitacji
osób chorujących lub wracających do zdrowia po
ciężkich chorobach czy urazach, a także jako profi-
laktyka mająca na celu utrzymanie zdolności do
pracy i utrwalenie stanu zdrowia.
Panie Ministrze! Leczenie uzdrowiskowe cieszy
się bardzo dobrą opinią wśród kuracjuszy. Uzdrowi-
ska i sanatoria to dziesięciolecia pracy, doświadczenie
i tradycja. W interesie państwa jest, aby mogły się one
ciągle rozwijać, poszerzać pakiet zdrowotny i podno-
sić swoją jakość. Dane statystyczne donoszą, że pol-
skie społeczeństwo dramatycznie się starzeje. Jest
wielce prawdopodobne, że uzdrowiska w ciągu naj-
bliższych lat staną się istotnym elementem rehabili-
tacji osób starszych i schorowanych. Niekorzystne in-
terpretacje prawne zagrażają prawidłowemu świad-
czeniu usług zdrowotnych dla tej grupy chorych.
Tu pojawia się moje pytanie: Czy ministerstwo
rozważa zmianę swojego stanowiska?
Czy istnieje możliwość odroczenia egzekwowania
wyżej wymienionych przepisów?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Sztolcman
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5954)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rezygnacji z dwujęzycznych
egzaminów maturalnych
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Edukacji
Narodowej 25 września br. wydało rozporządzenie
zmieniające zasady zdawania dwujęzycznego egza-
103
minu maturalnego. Sporne egzaminy to możliwość
zdawania matematyki, chemii, fizyki, biologii, geo-
grafii i historii w jęz. angielskim, niemieckim, hisz-
pańskim i francuskim. Uczeń rozwiązywał dwa ar-
kusze maturalne: z wybranego przedmiotu, taki
sam jak maturzyści w całym kraju oraz dodatkowo
arkusz w języku obcym, który sprawdzał opanowa-
nie specjalistycznego słownictwa w danym języku.
Dotychczas taką maturę zdawali uczniowie klas
dwujęzycznych w blisko 100 liceach. Matura tylko
po polsku ma obowiązywać od 2010 r. Uczniowie
obecnych pierwszych i drugich klas szkół średnich,
mimo że wybierali klasy ze względu na możliwość
zdawania matury również w języku obcym, egzamin
dojrzałości będą zdawać tylko w jęz. polskim. Mini-
sterstwo zmieniło zasady egzaminów maturalnych
w trakcie podjętej przez nich nauki w szkołach dwu-
języcznych.
Swojego niezadowolenia z faktu zlikwidowania
matury dwujęzycznej nie kryją zarówno uczniowie,
jak i kadra pedagogiczna szkół dwujęzycznych. Dy-
rektorzy tych placówek podkreślają, że zlikwidowa-
nie dwujęzycznej matury to problem umów między-
narodowych, które na skutek rozporządzenia Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej są de facto wypowia-
dane lub przerywane. Szkoły te miały podpisane
porozumienia m.in. z rządem francuskim, które za-
kładały, że uczniowie muszą zdawać egzamin z jęz.
francuskiego i przynajmniej jeden wykładany w tym
języku. Otrzymywali wówczas zaświadczenie, które
otwierało im drogę na francuskie uczelnie. Wyda-
nym rozporządzeniem ministerstwo uderza w naj-
zdolniejszych uczniów, utrudniając im studiowanie
za granicą w renomowanych uczelniach.
Jak wyjaśnia ministerstwo powodami rezygnacji
z dwujęzycznej matury jest m.in. kosztowny i eks-
kluzywny test. W systemie egzaminów to jakby pię-
ciogwiazdkowy hotel. Trudno znaleźć specjalistów,
którzy przygotują arkusz. Muszą bowiem znać język
i przedmiot. Według ministerstwa rezygnacja z eg-
zaminów dwujęzycznych to po prostu uproszczenie
systemu maturalnego.
Ministerstwo zaproponowało jednocześnie, że
uczniowie klas dwujęzycznych będą mogli zdawać
maturę międzynarodową, czyli egzamin dojrzałości
ze wszystkich przedmiotów maturalnych w obcym
języku plus egzamin z języka ojczystego.
W związku z powyższym nasuwają mi się nastę-
pujące pytania:
1. Co mają zrobić uczniowie, którzy już zaczęli
przygotowywać się do matury dwujęzycznej?
2. W jaki sposób szkoły miałyby przejść na matu-
ry międzynarodowe? Pragnę zauważyć, że na razie
taką maturę można zdawać w 26 liceach w Polsce.
3. Co ze szkołami, które nauczały w klasach dwu-
języcznych w jęz. francuskim, niemieckim czy hisz-
pańskim? Do tej pory w Polsce maturę międzynaro-
dową można było zdawać tylko w jęz. angielskim.
4. Czy nie będzie sytuacji, kiedy szkoły pozosta-
wione będą sobie same i same będą musiały szukać
104
zagranicznych partnerów, z którymi mogłyby współ-
pracować przy międzynarodowej maturze bez jakiej-
kolwiek pomocy ministerstwa?
5. Czy ministerstwo powinno używać głównie ar-
gumentów finansowych do rezygnacji z matury
dwujęzycznej, wypowiadając się, że to zbyt kosztow-
ne i ekskluzywne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Michał Marcinkiewicz
Szczecin, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5955)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dojazdu dzieci niewidomych
do szkół
Szanowna Pani Minister! W czerwcu 2007 r. za
rządów ministra edukacji Romana Giertycha wpro-
wadzona została zmiana w oświatowej ustawie doty-
cząca obowiązku dowozu dzieci do placówek oświa-
towych. Wynika z niej, że gminy mają obowiązek
zapewnić transport wszystkim dzieciom niepełno-
sprawnym do czasu zakończenia przez nie nauki w
gimnazjum.
Po skończeniu gimnazjum tą pomocą objęci są
już tylko uczniowie z niepełnosprawnością ruchową
oraz o średnim i ciężkim upośledzeniu umysłowym
do ukończenia 24 roku życia. Pomoc ta przestaje
obowiązywać jednak dla uczącej się młodzieży nie-
widzącej i niedowidzącej, której odebrano możliwość
organizowanych przez samorządy dojazdów do szko-
ły po ukończeniu gimnazjum. Wynika z tego, że
uczniowie niewidomi, ale sprawni ruchowo, są trak-
towani identycznie jak ich zdrowi rówieśnicy i mu-
szą sobie radzić sami. W ten sposób w wielu przy-
padkach odbieramy dzieciom niewidzącym i niedo-
widzącym równy dostęp do edukacji. Problem ten,
jak twierdzi Polski Związek Niewidomych, dotyczy
ok. 2 tys. osób uczących się w liceach, technikach i
szkołach zawodowych.
W związku z powyższym kieruję pytanie do Pani
Minister: Czy ministerstwo zamierza zmienić prze-
pisy w tej sprawie? Czy ministerstwo przewiduje
inne rozwiązanie sytuacji, w której młodzież niewi-
dząca i niedowidząca będzie z prawnego punktu wi-
dzenia traktowana tak samo, jak młodzież niepełno-
sprawna?
Z wyrazami szacunku
Poseł Michał Marcinkiewicz
Szczecin, dnia 23 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5956)
do ministra zdrowia
w sprawie niewłaściwego wykonywania
badań w ramach ogólnopolskiego programu
wczesnego wykrywania raka piersi,
na przykładzie Dolnego Śląska
Szanowna Pani Minister! Parę dni temu Polskę
obiegła wiadomość, iż co trzecia placówka wykonu-
jąca badania mammograficzne, w ramach „Popula-
cyjnego programu wczesnego wykrywania raka
piersi”, robiła to niewłaściwie. Na Dolnym Śląsku w
2007 r. i do października 2008 r. w przychodniach (w
Bogatyni, Lubinie i Wrocławiu – za „Gazetą Wybor-
czą”), w których badania wykonywano nieprawidło-
wo, przebadało się 5,5 tys. kobiet. Na podstawie nie-
czytelnych zdjęć stwierdzono, czy osoby te są zdro-
we, czy powinny poddać się leczeniu.
Po opublikowaniu informacji dotyczących ilości
wadliwie przeprowadzonych badań kierownik cen-
tralnego ośrodka koordynującego program pan Je-
rzy Giermek stwierdził, iż nie ma potrzeby ujawniać
danych placówek, które nieprawidłowo badały ko-
biety. Pan Giermek poinformował jednocześnie, że
„duże raki były widoczne, tylko małe mogły zostać
przeoczone”, a „kobiety, które mają wątpliwości, czy
zostały właściwie zdiagnozowane, powinny cierpli-
wie czekać, bo w przyszłym roku ponownie będą ob-
jęte bezpłatną mammografią”.
Zdaniem specjalistów dwuletnia zwłoka w podję-
ciu leczenia o 20% zmniejsza szanse na przeżycie
następnych pięciu lat.
Polska w leczeniu nowotworów u kobiet jest na
szarym końcu wśród krajów europejskich.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniami?
1. Czy Pani zdaniem nieujawnienie danych pal-
cówek, które wykonywały lub wykonują badania
nieprawidłowo, nie jest naruszeniem praw pacjenta?
2. Jak ocenia Pani skuteczność „Populacyjnego
programu wczesnego wykrywania raka piersi” sko-
ro w ok. 30% jednostek wykonywano badania nie-
właściwie?
3. Czy Pani zdaniem środki publiczne wydane na
program wczesnego wykrywania raka piersi zostały
wydane w 100% należycie, a kontynuowanie badań
w placówkach niezapewniających odpowiedniego ich
poziomu jest właściwe?
4. Czy wypowiedzi kierownika centralnego
ośrodka koordynującego program nie dyskwalifiku-
ją go do dalszego pełnienia tej funkcji?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5957)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie deklaracji wprowadzenia euro
w Polsce w 2011 r.
Szanowny Panie Premierze! Na XVIII Forum
Ekonomicznym w Krynicy w dniu 10 września 2008
r. zapowiedział Pan wprowadzenie w Polsce wspól-
nej waluty europejskiej euro już w 2011 r. Ta dekla-
racja, według doniesień prasowych, wywołała kon-
sternację w kręgach finansistów i ekonomistów.
Będę bardzo wdzięczny Panu Premierowi za tro-
chę szczegółowych informacji na ten temat, a mia-
nowicie:
1. Według jakiego kursu nastąpi wymiana złotó-
wek na euro, jeśli chodzi o ceny towarów i usług, a
według jakiego zostaną przeliczone zarobki i emery-
tury?
2. Czy Polacy odczują wprowadzenie euro w po-
staci podwyżek cen? Jeżeli tak, to jakich artykułów
i o jaki procent?
3. Jakie prace przygotowawcze są niezbędne do
wprowadzenia nowej waluty w Polsce?
4. Czy wprowadzenie w Polsce euro zostanie po-
przedzone referendum, aby wszyscy obywatele RP
mogli wypowiedzieć się w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5958)
do ministra infrastruktury
w sprawie obwodnicy Białegostoku
Szanowny Panie Ministrze! Białystok jest w pew-
nym sensie miastem tranzytowym, bowiem krzyżu-
ją się tu drogi krajowe nr 8 i nr 19 prowadzące do
przejść granicznych w Budzisku, Ogrodnikach, Kuź-
nicy Białostockiej, Bobrownikach i Połowcach. Ak-
tualnie ruch samochodów między Europą Zachod-
nią a Wschodnią jest skierowany przez miasto Bia-
łystok. Dlatego niezbędne jest, aby w możliwie krót-
kim terminie ruszyła budowa obwodnic Białegosto-
ku. Problem staje się również istotny, jak w przy-
padku obwodnicy Augustowa czy Wasilkowa.
W dalszym ciągu brak jest decyzji rządu RP w
sprawie przebiegu trasy Via Baltica, pomimo że do-
kumenty opracowane przez firmę konsultingową
Scott Wilson pn. „Strategia rozwoju I Pan-Europej-
skiego Korytarza Transportowego. Część I: kory-
tarz drogowy” wraz z prognozą oddziaływania na
środowisko skutków realizacji ww. strategii i raport
105
z konsultacji społecznych przeprowadzonych w maju
i czerwcu zostały w lipcu br. dostarczone do Mini-
sterstwa Środowiska i głównego inspektora sanitar-
nego. Wówczas była zapowiedź, że decyzja rządu w
tej sprawie zostanie podjęta jesienią tego roku.
W związku z powyższym bardzo proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego nie została zaprojektowana część ob-
wodnicy łącząca Wasilków z Grabówką (z pominię-
ciem Białegostoku), aby zamknąć ją od strony
wschodniej?
2. Jaki jest harmonogram budowy obwodnicy
Białegostoku?
3. Kiedy rząd RP podejmie decyzję w sprawie
przebiegu trasy Via Baltica na odcinku w wojewódz-
twie podlaskim?
4. Kiedy możliwa jest budowa odcinka na terenie
województwa podlaskiego trasy Via Baltica?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5959)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania PFRON
Szanowna Pani Minister! Pan premier Donald
Tusk w exposé wygłoszonym 23 listopada 2007 r. w
Sejmie był uprzejmy powiedzieć m.in.:
„…Teraz chciałbym powiedzieć o solidarności,
która jest szczególnie mi bliska, o solidarności z nie-
pełnosprawnymi. My słusznie w Polsce mamy po-
czucie, mam nadzieję, że mamy to poczucie ciągle
wyrzutów sumienia wobec tej przecież pełnopraw-
nej, teoretycznie pełnoprawnej grupy. Chciałbym
państwu powiedzieć, że tu zaległości są naprawdę
przygnębiające. Mamy w Polsce dwukrotnie niższą,
dwukrotnie niższą, aktywność zawodową osób nie-
pełnosprawnych niż średnia w Europie. To jest znak
hańby, to jest wstyd. Musimy z tym problemem upo-
rać się jak najszybciej.”
Te słowa wzbudziły ogromne nadzieje w środowi-
sku osób niepełnosprawnych.
Bardzo proszę Panią Minister o przybliżenie na-
stępujących kwestii:
1. W jaki sposób rząd RP zamierza zrealizować za-
cytowane wyżej słowa pana premiera Donalda Tuska?
2. Jak będzie wyglądać reforma finansów pu-
blicznych w kwestii funkcjonowania Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
106
Interpelacja
(nr 5960)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania środowiskowych
domów samopomocy
Szanowna Pani Minister! Projekt ustawy o zmia-
nie niektórych ustaw w związku ze zmianami w or-
ganizacji i podziale zadań administracji publicznej
w województwie przewiduje m.in. nowelizację usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w
art. 17 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, wprowadzając jako
zadanie własne gminy prowadzenie i rozwój infra-
struktury środowiskowych domów samopomocy dla
osób z zaburzeniami psychicznymi.
Funkcjonowanie tego typu placówek jest niezwy-
kle ważne. Zapewniają one na terenie kraju działa-
nie sieci wsparcia dla osób, które z powodu choroby
psychicznej lub niepełnosprawności intelektualnej
nie są w stanie samodzielnie sprostać trudnościom
życia codziennego.
Dotychczas gwarancją funkcjonowania ośrod-
ków wsparcia dla osób niepełnosprawnych, a w
szczególności dla środowiskowych domów samopo-
mocy był fakt, że zadania im przypisane były reali-
zowane w ramach zadań z zakresu administracji
rządowej, a finansowanie ich było z budżetu pań-
stwa. Taka forma finansowania zapewniała, że na
terenie całego kraju na przestrzeni ostatnich kilku-
nastu lat zaczęły powstawać tego typu placówki.
Wprowadzenie projektowaną nowelizacją zmiany
sposobu finansowania środowiskowych domów sa-
mopomocy i przekazania ich utrzymania gminom
może spowodować, z jednej strony zahamowanie
procesu powstawania nowych placówek, a z drugiej
ograniczanie działalności, a nawet likwidację placó-
wek już istniejących.
W związku z powyższym pytamy Panią Mini-
ster:
1) Jakie przesłanki, zdaniem kierowanego przez
Panią resortu, przemawiają za zmianą finansowa-
nia środowiskowych domów samopomocy i przeka-
zania tego zadania gminom?
2) Kto będzie ponosił odpowiedzialność za ewen-
tualną likwidację środowiskowych domów samopo-
mocy?
3) W jaki sposób będzie zapewniona integracja ze
środowiskiem i rehabilitacja osób niepełnospraw-
nych, jeżeli zabraknie środowiskowych domów sa-
mopomocy lub ich działalność będzie drastycznie
ograniczana?
4) Czy zmiana finansowania środowiskowych do-
mów samopomocy nie będzie skutkowała ogranicze-
niem powstawania nowych placówek?
5) Czy Ministerstwo dysponuje wyliczeniami, ja-
kie będą koszty społeczne pozbawienia możliwości
korzystania przez osoby niepełnosprawne z opieki i
terapii środowiskowych domów samopomocy?
6) W jaki sposób Ministerstwo będzie wspierało
samorządy w realizacji tego zadania?
7) Czy oprócz „uznania” dla samorządów wyra-
żającego się w nakładaniu na nie coraz to nowych
zadań, planowane jest również ich finansowe wspar-
cie? Jeżeli tak, to w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Małgorzata Sadurska
i Elżbieta Kruk
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5961)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
Warszawa – Lublin – Dorohusk
Szanowny Panie Ministrze! Linia kolejowa nr 7
Warszawa – Lublin – Dorohusk posiada fundamen-
talne znaczenie w układzie sieci transportowej nie
tylko dla Lubelszczyzny, ale także jest ważna dla ca-
łego kraju. Stanowi ona odcinek Europejskiego Ko-
rytarza Transportowego Gdańsk – Warszawa – Lu-
blin – Kijów – Odessa.
Z uwagi na swoje europejskie znaczenie linia ko-
lejowa nr 7 została zaliczona do układu sieci TEN-R
i jest zamieszczona w załączniku do traktatu akce-
syjnego Polski do Unii Europejskiej.
Takie usytuowanie „siódemki” w sieci europej-
skich linii kolejowych skutkuje koniecznością za-
pewnienia jej wysokich parametrów technicznych i
eksploatacyjnych oraz wymusza priorytet w objęciu
jej programem modernizacyjnym.
Jednakże na dzień dzisiejszy stopień degradacji
nawierzchni eksploatowanej przez ok. 30 lat nie
daje tej linii możliwości dostosowania skrócenia
czasu przejazdu pociągiem na odcinku Warszawa
– Lublin, który obecnie wynosi 2,5 godziny. Co wię-
cej, stan nawierzchni oraz konieczność zapewnie-
nia bezpieczeństwa przejazdu pociągów powoduje,
że szczególnie w okresie zimowym mogą powsta-
wać problemy z utrzymaniem rozkładowej prędko-
ści jazdy pociągów.
Wstępna ocena modernizacji linii nr 7 wskazuje
na możliwość zwiększenia osiąganej prędkości do
160 km/h, co pozwoli na skrócenie czasu przejazdu
pociągiem na tym odcinku o jedną godzinę.
Konieczność modernizacji linii nr 7 jest nie-
zbędna z punktu widzenia Lubelszczyzny oraz sko-
munikowania jej z Warszawą i innymi ośrodkami
w kraju.
Jest również niezwykle istotna z uwagi na orga-
nizację w Polsce i Ukrainie Mistrzostw Europy w

Piłce Nożnej Euro 2012 oraz konieczność zagwaran-
towania sprawnego ruchu pasażerskiego pomiędzy
tymi krajami.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy planowana jest modernizacja linii kolejo-
wej nr 7?
2. Jeżeli tak, to w jakim okresie planowana jest
ta inwestycja?
3. Z jakich środków będzie ona finansowana?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Małgorzata Sadurska
i Elżbieta Kruk
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5962)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie skuteczności kontroli
przeprowadzanych przez Inspekcję
Weterynaryjną w schroniskach dla zwierząt
Prowadzenie schronisk objęte jest nadzorem In-
spekcji Weterynaryjnej w zakresie spełniania wy-
magań weterynaryjnych. Jednym z takich wyma-
gań jest rejestrowanie zwierząt przechodzących
przez schronisko. Rejestr zwierząt ma zasadnicze
znaczenie z punktu widzenia ochrony zwierząt, bo
jest dokumentacją ich losów, co winno być równie
ważnym przedmiotem nadzoru jak kwestia tzw. do-
brostanu zwierząt, która obejmuje warunki i zwie-
rzęta zastane w dniu kontroli.
Praktyka sprawowania nadzoru nad schroniska-
mi przez Inspekcję Weterynaryjną lekceważy wy-
móg rejestrowania zwierząt w schronisku. Doroczne
raporty z kontroli schronisk sporządzane przez
urzędowych lekarzy weterynarii zawierają liczby o
przepływie zwierząt, które nie są oparte na inwen-
taryzacji i dotyczą stanu odległego w czasie (stan po-
czątkowy – półtora roku przed kontrolą, stan końco-
wy – pół roku przed kontrolą). Liczby te oparte są na
dokumentacji schronisk, która często jest ułomna.
W rezultacie takiej praktyki dane z nadzoru
schronisk nie zachowują ciągłości z roku na rok, a
często także nie bilansują się w ramach kontrolowa-
nego okresu (stan początkowy, przychód, rozchód,
stan końcowy). Dotyczy to ok. 1/3 schronisk, a różni-
ce sięgają setek zwierząt w jednym schronisku.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź:
Czy taka praktyka kontroli schronisk dla bezdom-
nych zwierząt nie powinna być zmieniona i dostoso-
wana do przepisów o kontroli, które stwierdzają, że
„celem kontroli jest ustalenie stanu faktycznego”?
107
Kontrola spełniania wymogu prowadzenia rejestru
nie może ograniczać się do ustalenia faktu, że jakiś
rejestr w ogóle istnieje, lecz powinna potwierdzać
jego rzetelność, bazując na przeprowadzonej inwen-
taryzacji.
Poseł Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5963)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie procedur Inspekcji
Weterynaryjnej
Zgodnie z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
ochronie zwierząt zapewnienie opieki bezdomnym
zwierzętom należy do zadań gmin. Zwierzęta z wy-
łapywania w gminach powinny trafiać do schronisk.
Praktyka wielu gmin w Polsce jest inna – zwierzęta
nie są kierowane do schronisk i ślad po nich ginie.
Natomiast co jakiś czas odkrywane są miejsca po-
kątnego gromadzenia znacznych ilości wyłapanych
psów z wyłapywania, gdzie zwierzęta są zadręczane
na śmierć, pomimo iż opieka nad nimi została opła-
cona z publicznych pieniędzy.
Nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochro-
nie zwierząt należy do Inspekcji Weterynaryjnej.
Rozporządzenie o wyłapywaniu bezdomnych zwie-
rząt nakazujące kierowanie ich do schronisk, jest
aktem wykonawczym do ustawy o ochronie zwie-
rząt. Zatem nadzór nad przestrzeganiem tego prze-
pisu należy niewątpliwie do obowiązków Inspekcji
Weterynaryjnej. Tymczasem inspekcja w żaden spo-
sób nie interesuje się, dokąd trafiają wyłapywane w
gminach zwierzęta, zawężając zakres swego nadzo-
ru do określonego w prawie weterynaryjnym. W
przypadku zwierząt bezdomnych skutkuje to ogra-
niczeniem nadzoru do tych schronisk, które prowa-
dzący sami zgłosili do nadzoru. Fakt, że wyłapywa-
nie bezdomnych zwierząt nie jest działalnością nad-
zorowaną w rozumieniu prawa weterynaryjnego,
nie może uchylać jednak zadań inspekcji określo-
nych w prawie ochrony zwierząt.
W tej sytuacji zwracam się z zapytaniem, jakie są
procedury nadzoru Inspekcji Weterynaryjnej nad
przestrzeganiem przez gminy przepisu o kierowaniu
zwierząt do schronisk. Czy działalność gmin w tym
zakresie jest monitorowana oraz czy inspekcja wy-
krywa naruszenia tego przepisu i jakie środki nad-
zoru stosuje?
Poseł Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
108
Interpelacja
(nr 5964)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przepisów regulujących zasady
ochrony przed bezdomnymi zwierzętami
Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach nakłada na gminy
obowiązkowe zadanie własne „organizowania ochro-
ny przed bezdomnymi zwierzętami na zasadach
określonych w odrębnych przepisach” (art. 3 ust. 2
pkt 5).
Ponadto przewiduje się udzielanie zezwoleń na
prowadzenie przez przedsiębiorców działalności w
zakresie ochrony przed bezdomnymi zwierzętami
(art. 7 ust. 1 pkt 3). Wójt, burmistrz lub prezydent
miasta określa i publikuje wymagania, które trzeba
spełnić, aby takie zezwolenie uzyskać. W myśl art.
76 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działal-
ności gospodarczej, wydawanie takich zezwoleń
podlega także nadzorowi wojewody.
W związku z powyższym proszę o wyjaśnienie,
jakie powszechnie obowiązujące przepisy prawa
uszczegóławiają „zasady ochrony przed bezdomny-
mi zwierzętami”, o których mowa w ustawie.
Poseł Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5965)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wykładni przepisów
rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 26
sierpnia 1998 r. w sprawie zasad i warunków
wyłapywania bezdomnych zwierząt
W myśl ustawy o ochronie zwierząt, zapewnienie
bezdomnym zwierzętom opieki oraz ich wyłapywa-
nie należy do zadań własnych gmin. Zasady i wa-
runki wyłapywania zostały określone w wyżej wy-
mienionym rozporządzeniu MSWiA, które stanowi,
że wyłapywane zwierzęta mają trafiać do schronisk.
Ustawa warunkuje też przeprowadzanie wyłapywa-
nia od uchwały rady gminy, dającej podstawy do roz-
strzygania o dalszym postępowaniu z wyłapanymi
zwierzętami.
Po dziesięciu latach obowiązywania tych przepi-
sów tylko w 30% gmin podjęto odpowiednie uchwa-
ły, a co gorsza tylko znikoma ich część określa jed-
noznacznie dalszy los zwierząt. W tej sytuacji tym
większe praktyczne znaczenie dla ochrony zwierząt
ma stosowanie przepisu rozporządzenia MSWiA o
umieszczaniu wyłapywanych zwierząt w schroni-
skach. Znane jest stanowisko MSWiA, wyrażone w
liście otwartym rzecznika prasowego MSWiA z
sierpnia 1998 r., że „wyłapywanie zwierząt może
być traktowane jedynie jako środek umożliwiający
zapewnienie bezdomnym zwierzętom opieki w
schronisku”.
Sprecyzowanie wyłapywania jako środka do celu,
jakim jest opieka, było istotne, ale niewystarczające.
Pojęcie „schronisko” nie jest bowiem jednoznacznie
określone przepisami prawa. Cel opieki przypisany
jest schronisku jedynie w rozumieniu ustawy o
ochronie zwierząt i dotyczy schronisk prowadzonych
przez organizacje społeczne (art. 11 ust. 4 ustawy z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt). Nato-
miast powszechnie stosowana ustawa z dnia 13
września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach daje osobne podstawy prowadzenia
schronisk przez przedsiębiorców i takiego celu dzia-
łania tym zakładom nie przypisuje. Opiekuńczego
celu działania schronisk nie zakładają też przepisy
nadzoru weterynaryjnego, skupiając się na wzglę-
dach bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego.
Zasadnicze znaczenie dla ustawowej ochrony
zwierząt bezdomnych ma więc ustalenie czy czyn-
ność „umieszczenie w schronisku”, o której mowa w
rozporządzeniu, jest początkiem realizacji gminne-
go zadania zapewnienia zwierzętom opieki, czy też
na odwrót – w momencie umieszczenia zwierzęcia w
schronisku publiczne zadanie opieki w stosunku do
konkretnego zwierzęcia zostaje dopełnione. Tym
drugim poglądem kieruje się wiele gmin, a także
niektóre organy nadzoru.
W związku z opisaną powyżej wątpliwością
zwracam się do Pana Ministra o wyczerpującą wy-
kładnię przepisów przedmiotowego rozporządzenia
w omawianej materii. Gdyby uznał Pan, że schro-
nisko przyjmujące zwierzęta z wyłapywania może
być jedynie wykonawcą opieki zleconej przez gmi-
nę, a nie samodzielnym opiekunem, proszę również
o rozpatrzenie potrzeby nowelizacji rozporządze-
nia. Konieczne wydaje się uzupełnienie go o przepi-
sy nakazujące gminom własne ewidencjonowanie
zwierząt przekazanych do schronisk, uwzględnia-
jące identyfikację osobników i ich los. Pozostawia-
jąc na boku kwestię zakresu i jakości opieki, należy
podkreślić, że wiedza opiekuna o konkretnych
przedmiotach swej opieki i ich losach jest niezby-
walnym warunkiem kwalifikowania jakiegoś po-
stępowania jako opieki. W przypadku podmiotu,
jakim jest gmina, wiedza ta powinna mieć postać
odpowiedniej ewidencji.
Poseł Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5966)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian dotyczących ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych
Wysokość emerytury lub renty dla osób urodzo-
nych przed 1 stycznia 1949 r. i części ubezpieczonych
urodzonych w latach 1949–1968 jest obliczana wg
dość skomplikowanych zasad. Zgodnie z nimi wyso-
kość emerytury dla tych osób stanowi suma trzech
składników:
— części socjalnej świadczenia, tj. 24% kwoty
bazowej, która zmienia się co roku od 1 marca,
wraz ze zmianą wysokości bazowej (obecnie, w
okresie marzec 2008–luty 2009 część socjalna wy-
nosi 546,09 zł),
— części należnej za okresy składkowe (po 1,3%
podstawy wymiaru emerytury za każdy rok okre-
sów składkowych)
— części należnej za okresy nieskładkowe (po
0,7% podstawy wymiaru emerytury za każdy rok
okresów nieskładkowych).
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy nowelizowana ustawa emerytalna, która
ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. obejmu-
je także likwidację tzw. starego portfela?
2. Czy zostanie zmieniony sposób waloryzacji
świadczeń emerytalno-rentowych, który jest przy-
czyną powstawania tzw. starego portfela?
3. Czy część socjalna będzie ustalana w wysoko-
ści zaspokajającej minimum socjalne, tj. obecnie
546,09 zł, która byłaby jednakowa dla wszystkich
emerytów i rencistów?
4. Czy świadczenie rentowe dla osób częściowo
lub całkowicie niezdolnych do pracy będzie jeśli nie
wyższe, to przynajmniej równe kwocie części so-
cjalnej?
5. Czy jest możliwa zmiana ustawy emerytalno-
-rentowej, aby ZUS będący płatnikiem tych świad-
czeń z urzędu dokonywał przeliczania świadczeń
bez konieczności składania przez zainteresowanych
świadczeniobiorców wniosków o ponowne przelicze-
nie, gdyż jest to ogromnym problemem dla wielu
schorowanych i starszych ludzi?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
109
Interpelacja
(nr 5967)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie prawa beneficjentów,
wynikającego z działania 2 Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich, do przenoszenia
własności gospodarstw rolnych na zstępnych,
a w szczególności na dzieci
Przyjęte założenia do 2 Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich zakładają przejściowe wsparcie gospo-
darstw niskotowarowych służące poprawie ich płyn-
ności finansowej, przy jednoczesnym podejmowaniu
przez te gospodarstwa dalszych, innych działań ma-
jących zapewnić opłacalną produkcję towarową.
W rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 grudnia
2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
udzielania pomocy finansowej na wsparcie gospo-
darstw niskotowarowych objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 286, poz.
2870) przyjęto, że płatność dla gospodarstwa nisko-
towarowego jest udzielana producentowi rolnemu,
który m.in. zobowiąże się do nieprzenoszenia wła-
sności gospodarstwa niskotowarowego przez okres 5
lat od dnia przyznania płatności dla gospodarstwa
niskotowarowego.
Zastrzeżenie to można uznać za zasadne, gdyż
daje pewne gwarancje, iż gospodarstwo, które otrzy-
mało pomoc, nie zostanie zlikwidowane.
Zgodnie z § 10 przywołanego wcześniej rozporzą-
dzenia płatność dla gospodarstwa niskotowarowego
zostaje wstrzymana i podlega zwrotowi, jeżeli pro-
ducent rolny przeniósł własność gospodarstwa ni-
skotowarowego przed upływem 5 lat od dnia przy-
znania płatności dla gospodarstwa. Pewien wyjątek
od tej zasady stanowi sytuacja określona w § 11 tego
rozporządzenia, a odnosząca się do przypadku, gdy
w okresie 5 lat od dnia przyznania płatności nastąpi
przeniesienie własności gospodarstwa niskotowaro-
wego na rzecz następcy producenta rolnego, które-
mu przyznano rentę strukturalną. Płatność dla go-
spodarstwa niskotowarowego przysługuje wówczas
temu następcy, jeżeli w terminie 35 dni od dnia
przeniesienia własności tego gospodarstwa złoży
oświadczenie o zobowiązaniu się do:
1) realizacji planu rozwoju gospodarstwa nisko-
towarowego,
2) nieprzenoszenia własności tego gospodarstwa
do końca okresu objętego zobowiązaniem poprzed-
niego właściciela tego gospodarstwa.
Wobec powyższego – działając na podstawie art.
14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.) – proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
1) Dlaczego w świetle obowiązujących obecnie
przepisów gospodarstwo niskotowarowe nie może
być przekazane na podstawie przywołanych zasad
110
przez osobę posiadającą rentę inwalidzką swoim
dzieciom? Jakie logiczne przyczyny stoją na prze-
szkodzie, aby rolnik posiadający rentę inwalidzką
przekazał dzieciom swoje gospodarstwo w takim
trybie, jak w przypadku renty strukturalnej? Obec-
nie obowiązujące rozwiązania prawne będą w takim
wypadku rodzić skutki, o których mówi § 10 przy-
woływanego rozporządzenia, a więc wstrzymanie
płatności pomocy i obowiązek jej zwrotu. Wydaje się
jednak, że prawo nie powinno stwarzać przeszkód,
aby następcą producenta rolnego, posiadającego
rentę inwalidzką, beneficjenta działania 2 Planu
Rozwoju Obszarów Wiejskich były jego dzieci, które
zobowiążą się do:
— realizacji planu rozwoju gospodarstwa rolnego,
— nieprzenoszenia własności tego gospodarstwa
do końca okresu objętego zobowiązaniem poprzed-
niego właściciela tego gospodarstwa.
2) Czy rząd dostrzega potrzebę zmiany tych prze-
pisów i czy Pan Minister zamierza zainicjować odpo-
wiednie działania legislacyjne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Zieliński
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5968)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie projektu ustawy o emeryturach
pomostowych
Szanowny Panie Premierze! Do mojego biura po-
selskiego zwrócili się przedstawiciele związków za-
wodowych, poruszając bardzo ważne kwestie, które
powinny zostać zawarte w ustawie o emeryturach
pomostowych.
Zainteresowani podnoszą, że:
1. Emerytury pomostowe nie mogą mieć charak-
teru wygasającego, a ustawą powinni zostać objęci
wszyscy pracownicy, którzy zarówno przed wejściem
w życie reformy systemu emerytalnego, jak i obecnie
wykonujący pracę w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze.
2. Projekt ustawy nie proponuje nic osobom, któ-
re pracowały w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów
aktualnie obowiązujących, a które nie zostaną
uprawnione do emerytur pomostowych. Osobom
tym powinny zostać zapewnione rekompensaty, któ-
re powinny polegać np. na dopisaniu do kapitału po-
czątkowego ubezpieczonego kwoty uzależnionej od
czasu pracy.
3. Rząd nie respektuje porozumień społecznych.
W wykazie prac uprawniających do emerytury po-
mostowej brak jest szeregu pozycji wynikających z
porozumienia zawartego między rządem a komite-
tem protestacyjno-strajkowym kolejarzy z 11 czerw-
ca 2007 r.
4. Wbrew zapowiedziom rządu czynniki medyczne
nie stały się podstawowym elementem decydującym o
prawie do emerytury pomostowej. Przy pracy w szcze-
gólnych warunkach nie przyjęto m.in. jako czynników
ryzyka pracy zmianowej nocnej, pracy w hałasie, przy
narażeniu na wibrację miejscową i ogólną, na promie-
niowanie jonizujące oraz szeregu innych prac kwalifi-
kowanych w dotychczasowych przepisach jako szkodli-
we bądź o szczególnym charakterze.
Jeżeli zostanie przyjęty w obecnej formie przedło-
żony przez ministra pracy i polityki społecznej pro-
jekt ustawy o emeryturach pomostowych z ponad mi-
liona osób pracujących w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze prawo do emerytury
pomostowej uzyska tylko ok. 250 tys. osób.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
odpowiedz na następujące pytania:
1. Czy rząd zamierza wziąć pod uwagę stanowi-
sko związków zawodowych i dążyć do objęcia emery-
turami pomostowymi wszystkich pracowników, któ-
rzy zarówno przed wejściem w życie reformy syste-
mu emerytalnego, jak i obecnie wykonują pracę w
szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze? Czy emerytury pomostowe będą miały
charakter wygasający?
2. Jakie rekompensaty zamierza wprowadzić
rząd dla osób, które pracowały w szczególnych wa-
runkach lub szczególnym charakterze w rozumie-
niu przepisów aktualnie obowiązujących, a które nie
uzyskają uprawnień do emerytury pomostowej?
3. Dlaczego rząd nie respektuje porozumień spo-
łecznych i nie umieścił w wykazie prac uprawniają-
cych do emerytury pomostowej szeregu pozycji wy-
nikających z porozumienia zawartego między rzą-
dem a komitetem protestacyjno-strajkowym koleja-
rzy z 11 czerwca 2007 r.?
4. Z jakiej przyczyny czynniki medyczne nie stały
się podstawowym elementem decydującym o prawie
do emerytury pomostowej?
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5969)
do ministra gospodarki
w sprawie planów uwolnienia cen energii
elektrycznej dla gospodarstw domowych
Szanowny Panie Premierze! Liberalizacji rynku
energii elektrycznej wymaga od krajów członkow-

skich Komisja Europejska. Do 2007 r. Urząd Regu-
lacji Energetyki zatwierdzał taryfy przedsiębiorstw
energetycznych. Przedsiębiorstwa te nie mogły w
sposób dowolny kształtować cen energii elektrycz-
nej. Od 1 lipca 2007 r. uwolniono ceny energii elek-
trycznej dla odbiorców instytucjonalnych. Jeśli cho-
dzi o ceny energii dla gospodarstw domowych Urząd
Regulacji Energetyki nie przewiduje ich uwolnienia
od 1 stycznia 2009 r. Prezes URE zapowiada pod-
wyżki cen energii od przyszłego roku, ponieważ na-
stępuje wzrost cen surowców energetycznych.
Według danych Urzędu Regulacji Energetyki
wynika, że Polska Grupa Energetyczna wraz z nale-
żącymi do niej spółkami mają ponad 70% udział w
dostawach energetycznych. Powoduje to brak płyn-
ności i transparentności rynku hurtowego energii
elektrycznej w Polsce. W hurtowej sprzedaży energii
elektrycznej dominują kontrakty dwustronne, co po-
woduje, że ceny są objęte tajemnicą. Sytuacje mógł-
by zmienić obowiązek sprzedaży energii elektrycz-
nej przez giełdę towarową. Stąd moje pytania do
Pana Premiera:
1. Czy rząd przygotowuje strategie związane z
uwolnieniem cen energii elektrycznej dla gospo-
darstw domowych?
2. Czy utrzymanie obowiązku zatwierdzenia cen
energii elektrycznej dla odbiorców indywidualnych
przez URE nie zablokuje rozwoju rynku energii?
3. Czy nie wpłynie to również na dalszy wzrost
energii elektrycznej?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5970)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie działania 2.1.1. Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013 w zakresie podziału środków
na rozwój kapitału ludzkiego
Szanowna Pani Minister! Z informacji medial-
nych wynika, że Komisja Oceny Projektów oceniła
merytoryczną poprawność wniosków na rozwój ka-
pitału ludzkiego w przedsiębiorstwach (działanie
2.1.1. „Innowacyjna gospodarka”). Z 572 wniosków
komisja wybrała 174 aplikacje na kwotę 357, 9 mln
zł. Kwota ta stanowi 94,2% tegorocznej aplikacji.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości przewi-
duje jeszcze możliwość zmniejszenia wynikowej
kwoty wsparcia, ponieważ oceniający w wielu przy-
padkach kwestionowali wnioskowane kwoty. O tym
111
mają zadecydować dalsze negocjacje z aplikantami.
Stąd moje pytania do Pani Minister:
1. Na co zostaną przeznaczone niewykorzystane
środki tegorocznej aplikacji?
2. Czy będzie ogłoszony nabór nowych wnio-
sków?
3. Czy istnieje możliwość poprawienia niezakwa-
lifikowanych wniosków złożonych w lipcu br. i po-
nownego ich zgłoszenia?
4. Kiedy odbędzie się kolejny nabór wniosków?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5971)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań rządu w zakresie
utrzymania tempa rozwoju budownictwa
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Postępujący kryzys
na rynkach finansowych zaczyna wpływać na rodzi-
my rynek nieruchomości. Banki zaostrzają kryteria
przyznawania kredytów hipotecznych, zwłaszcza w
walutach obcych. Szacuje się, że z powodu trudniej-
szego dostępu do kredytów w nadchodzących kwar-
tałach można spodziewać się wyraźnego spadku po-
pytu na nieruchomości (nawet o 20%). Spowoduje to
zapewne przyhamowanie budownictwa mieszkanio-
wego oraz obiektów biurowych i handlowych.
Z drugiej strony wciąż brakuje w Polsce od 1,5 do
2 mln mieszkań. Brakuje też powierzchni komercyj-
nych, zarówno biurowych, jak i handlowych. Zaist-
niała sytuacja może doprowadzić do zmniejszenia
zapotrzebowania na materiały budowlane, redukcji
zatrudnienia w budownictwie, co przy perspektywie
powrotu Polaków z „emigracji zarobkowej”, zwłasz-
cza branży budowlanej, może przyczynić się do wzro-
stu bezrobocia. Kieruję w związku z tym następują-
ce pytania do Pana Ministra:
1. Jakie działania zapobiegawcze planuje podjąć
rząd, aby nie dopuścić do spadku dynamiki rozwoju
budownictwa mieszkaniowego i komercyjnego w
Polsce?
2. Czy rząd przewiduje pomoc w zakresie uła-
twienia dostępu do kredytów poprzez ich częściowe
zabezpieczenie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
112
Interpelacja
(nr 5972)
do ministra zdrowia
w sprawie wymagań dotyczących zawodu
ratownika medycznego
Szanowna Pani Minister! W ostatnich tygo-
dniach w środowisku ratowników medycznych po-
jawiły się obawy związane z planowanymi zmiana-
mi ustawy o państwowym ratownictwie medycz-
nym. Według obecnie obowiązujących przepisów
zawód ratownika medycznego może wykonywać
osoba, która ukończyła studia wyższe na kierunku:
ratownictwo medyczne lub ukończyła publiczną
szkołę policealną lub niepubliczną szkołę policeal-
ną o uprawnieniach szkoły publicznej i posiada dy-
plom potwierdzający uzyskanie tytułu zawodowego
„ratownik medyczny”.
Większość aktualnie zatrudnionych ratowników
medycznych nie ma wyższego wykształcenia, które,
jak twierdzi to środowisko, ma być wymagane przez
znowelizowaną ustawę o państwowym ratownictwie
medycznym. Te niesprawdzone informacje wywołu-
ją sporo emocji i obaw o dalszą pracę przez osoby, któ-
re nie mają wyższego wykształcenia. Osoby młode
lub w średnim wieku decydują się na podjęcie stu-
diów. Największy niepokój pojawił się u osób star-
szych, zbliżających się do wieku przedemerytalnego.
Stąd moje pytania do Pani Minister:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia przygotowuje no-
welizację ustawy o państwowym ratownictwie me-
dycznym?
2. Czy w ramach nowelizacji tej ustawy przewi-
duje się wprowadzenie przepisów nakładających na
osobę wykonującą zawód ratownika medycznego
obowiązku ukończenia studiów wyższych?
3. Jeżeli tak, czy będzie w ustawie zapis dający
wystarczający czas na uzupełnienie studiów?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5973)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie sytuacji osób kontynuujących
naukę
Szanowna Pani Minister! W związku z napły-
wającymi do mnie ze środowisk akademickich sy-
gnałami pragnę poruszyć kwestię sytuacji prawnej
młodych ludzi znajdujących się w okresie pomiędzy
kolejnymi etapami nauki. Mam tu na uwadze oso-
by, które ukończyły studia licencjackie i zamierzają
podjąć studia magisterskie uzupełniające, absol-
wentów studiów magisterskich (zarówno jednoli-
tych, jak i uzupełniających), którzy pragną rozpo-
cząć studia doktoranckie, a także świeżo wypromo-
wanych doktorów planujących dalszą karierę aka-
demicką. W obecnym stanie prawnym wszystkie te
kategorie osób pozbawione są zdecydowanej więk-
szości uprawnień związanych ze statusem studenta
lub doktoranta.
Należy przy tym zauważyć, że w każdym przy-
padku utrata statusu studenta lub doktoranta wiąże
się z obronieniem pracy dyplomowej (rozprawy dok-
torskiej) przed ostatecznym terminem. Osoby, które
odwlekają obronę, nie tracą wyżej wymienionych
uprawnień (przynajmniej do końca danego roku
akademickiego). Podkreślić należy, iż obronienie
pracy (lub rozprawy) w określonym terminie (często
wcześniejszym, niż wynikałoby to z właściwego re-
gulaminu) jest warunkiem podjęcia studiów na ko-
lejnym poziomie w kolejnym roku akademickim.
Ponadto uczestnicy studiów doktoranckich po
obronieniu rozprawy doktorskiej, aby móc korzystać
ze świadczeń publicznej opieki zdrowotnej (o ile pra-
wo do tego nie przysługuje im z innego tytułu), mu-
szą ubiegać się o status bezrobotnego. Jest to sytu-
acja wręcz groteskowa w wypadkach, gdy osoby te
wygrały konkurs na stanowisko pracy na uczelni
wyższej (w takich sytuacjach status pracownika na-
ukowego osoby te uzyskują zazwyczaj z początkiem
kolejnego roku akademickiego).
W związku z powyższym pragnę zapytać Panią
Minister: Jakie działania zamierza podjąć minister-
stwo w celu zapewnienia uprawnień związanych ze
statusem studenta lub doktoranta wymienionym
powyżej kategoriom osób?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5974)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmiany sytuacji
materialno-prawnej producentów na rynku
owoców i warzyw
Szanowny Panie Ministrze! Pragniemy przed-
stawić propozycje uregulowania sytuacji material-
no-prawnej na rynku owocowo-warzywnym i postu-
laty zmian. W trosce o stabilizację i rozwój rynku
owocowo-warzywnego w Polsce proponujemy wystą-
pienie do Komisji Europejskiej w celu:

1. Wzmocnienia ochrony unijnego rynku przed
importem produktów owocowo-warzywnych często
wątpliwej jakości poprzez wprowadzenie barier cel-
nych wzorem truskawek oraz niedopuszczenie kwa-
su cytrynowego do zakwaszania koncentratów ce-
lem poprawy parametrów.
Dla bezpieczeństwa tego rynku, który wytwarza
wiele produktów na określonym poziomie kosztów,
których wartość zaczyna przekraczać zyskiwane
ceny, podjęcie ochrony rynku jest konieczne dla
ograniczenia napływu produktów po cenach dum-
pingowych i często wątpliwej jakości. Przykładem
może być ostatni przypadek dodawania melaminy
do produktów mlecznych w Chinach. Zakwaszanie
koncentratu pochodzącego z importu kwaskiem cy-
trynowym, zawierającego niski poziom kwasowości
a wysoki cukru, jest niedopuszczalne i nie służy
zdrowiu konsumentów. Spożywanie produktów za-
wierających kwas cytrynowy powoduje niszczenie
szkliwa nazębnego. Na Unii Europejskiej spoczywa
ochrona rynku wewnętrznego w przypadku nadpro-
dukcji, gdy import może zagrozić spadkowi cen po-
niżej poniesionych kosztów. Podjęcie powyższych
działań stanowić będzie realizację zadania Unii Eu-
ropejskiej.
2. Zmiany zasady wsparcia na rzecz grup produ-
centów poprzez rozszerzenie kwalifikowanych kosz-
tów inwestycji do wsparcia o zakup sprzętu do zbio-
ru oraz inwestycje do prostego przetwarzania, jak
np.: suszenie, schładzanie i mrożenie, tłoczenie, pro-
dukcja wina, kwaszenie, w oparciu o surowce produ-
kowane przez członków grupy.
3. Zwolnienie z podatku od nieruchomości oraz
dochodowego, pod warunkiem, że organizacja ma
charakter producencki.
4. Zwolnienie z podatku dochodowego fundu-
szu rezerwowego i operacyjnego organizacji pro-
ducentów.
Istotą tworzenia grup producentów jest przedłu-
żenie działalności gospodarstwa w oparciu o organi-
zację, którą sami założą dla własnych potrzeb, by
wydajnie spełniać oczekiwania rynku. Ważne jest
wspieranie tego typu organizacji, przeciwdziałając
tym samym monopolizacji rynku. Obecnie produ-
cenci odbierają, iż są karani za to, że zjednoczą się w
grupę, ponieważ po założeniu wspólnej organizacji
od wypracowanego dochodu muszą zapłacić podatek
dochodowy oraz podatek od nieruchomości, czego
nie uiszczają jako producenci rolni. Ponadto fundusz
rezerwowy i zasobowy nie stanowią potencjału ma-
jątkowego organizacji, a jedynie czasową wpłatę dla
rozwiązywania problemów związanych z aktualną
płatnością, zabezpieczając płynność finansową orga-
nizacji. Podobny fundusz na miarę swoich możliwo-
ści tworzy sobie każde gospodarstwo rolne i gospo-
darstwo domowe, nie uiszczając podatku. Dlatego
bezpodstawnym wydaje się opodatkowanie tego ro-
dzaju funduszy.
Nieprzemyślane zmiany własnościowe w zakre-
sie przetwórstwa owoców i warzyw doprowadziły do
113
braku wpływu producenta na zasady i ceny skupu
surowca dla przetwórstwa, które to w większości
znalazło się w rękach zagranicznego kapitału. Nie
sprzyja to wyrównywaniu szans dla polskich produ-
centów w skali Unii Europejskiej. Różnica cen uzy-
skiwanych za produkty sięga nawet 100%. Drastycz-
nie pogarsza się parytet dochodów polskiego produ-
centa zarówno w stosunku do lat ubiegłych, jak i
producentów innych krajów UE. Ponieważ zmiana
stosunków własnościowych w sektorze przetwór-
stwa jest praktycznie niemożliwa, rozszerzenie dzia-
łalności kwalifikowanej dla organizacji producentów
o proste przetwarzanie przyczyniałoby się do stop-
niowych zmian stosunków własnościowych w tej
dziedzinie, zmniejszenie uzależnienia się producen-
tów od dyktatu przetwórców. Spowoduje to również
zwiększenie zainteresowania przynależnością do
grup producentów i ich organizowaniem.
5. Uproszczenie procedur zatrudniania pracow-
ników sezonowych i z zagranicy: migracja zarobko-
wa przyczyniła się do zmniejszenia zasobów siły ro-
boczej gospodarstw rolnych, która pociąga koniecz-
ność posiłkowania się pracownikami sezonowymi.
Obecnie pracownik sezonowy musi być zatrudniany
na zasadach ogólnie przyjętych dla przedsiębiorstw,
co jest znacznym utrudnieniem proceduralnym dla
producenta rolnego.
6. Prolongowanie terminów spłat zaciągniętych
kredytów klęskowych.
Dlatego też zwracamy się do Pana Ministra z py-
taniami: Jakie kroki podejmuje Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi w celu zmiany sytuacji na ryn-
ku owocowo-warzywnym? Jakie widzi Pan możliwo-
ści wprowadzenia proponowanych przeze mnie
zmian?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Andrzej Pałys
i Jan Łopata
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5975)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Opatowie
Szanowny Panie Ministrze! Wyrażam zaniepo-
kojenie sposobem przeprowadzania reorganizacji
sądów powszechnych. Uważam, że pomimo niezawi-
słości sądownictwa zasada współpracy z władzami
samorządowymi w sprawach dotyczących mieszkań-
ców powinna być zachowana. Przypadki zmian or-
ganizacyjnych ujawniane przez media, bez informo-
114
wania o nich przez Ministerstwo Sprawiedliwości
władz samorządowych, przeczą zasadom państwa
demokratycznego.
W opinii rady powiatu likwidacja Sądu Rejono-
wego w Opatowie jest dla nich niekorzystna. Nie tak
dawno, bo 12 września 2008 r. wspólnie z przedsta-
wicielami ministra oraz pracownikami sądu okręgo-
wego i rejonowego dokonano uroczystego otwarcia
nowo wybudowanej siedziby Sądu Rejonowego w
Opatowie. Samorządy, zarówno szczebla powiatowe-
go, jak i gminnego, przeznaczyły środki finansowe
na zakup nieruchomości dla potrzeb tego sądu.
Likwidacja spowodowałaby konieczność dojaz-
dów kilkunastu tysięcy mieszkańców rocznie do in-
nego miasta oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów
od Opatowa, narażając mieszkańców na dodatkowe
koszty i utrudnienia. Dodatkowo znacznie utrudni
realizację ustawowych zadań starosty opatowskie-
go, a w szczególności wynikających z ustawy z dnia
7 września 2007r. o ujawnieniu w księgach wieczy-
stych prawa własności nieruchomości Skarbu Pań-
stwa oraz jednostek samorządu terytorialnego, któ-
ra nakłada wykonanie zadań.
Mając na uwadze interes społeczny mieszkańców
powiatu opatowskiego, zwracam się do Pana Mini-
stra z pytaniem: Czy jest możliwość odstąpienia od
wszelkich projektów i prób ograniczania zakresu
funkcjonowania Sądu Rejonowego w Opatowie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5976)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie możliwości uwzględnienia budowy
Regionalnego Portu Lotniczego Kielce-Obice
w „Koncepcji przestrzennego
zagospodarowania kraju”
Szanowna Pani Minister! Uchwała Sejmiku Wo-
jewództwa Świętokrzyskiego nr XVIII/333/08 z dnia
29 września 2008 r. zawiera oświadczenie w sprawie
uwzględnienia w „Koncepcji przestrzennego zago-
spodarowania kraju” inwestycji związanej z budową
Regionalnego Portu Lotniczego Kielce-Obice. Jest
to jedna z priorytetowych inwestycji dla woj. święto-
krzyskiego o znaczeniu ponadregionalnym, krajo-
wym, europejskim. Plany budowy Regionalnego
Portu Lotniczego Kielce-Obice wynikają z koniecz-
ności włączenia się do globalnego procesu dynamicz-
nego rozwoju komunikacji lotniczej.
Kluczowym problemem przestrzennym, który
sprawia, że pozycja woj. świętokrzyskiego jest bar-
dzo niska, jest niekorzystne usytuowanie geogra-
ficzne. Wyraża się to w dużym oddaleniu od krajo-
wych stref przyspieszonego rozwoju. Taka sytuacja
sprawia, że woj. świętokrzyskie nie jest konkuren-
cyjne w porównaniu z innymi regionami w Polsce.
Wyzwania współczesnego świata, a szczególnie po-
głębiająca się globalizacja, sprawiają, że musi to być
konkurencyjność w aspekcie zabiegania o pozyska-
nie kapitału inwestycyjnego z innymi polskimi aglo-
meracjami czy większymi regionami. Dla wielu in-
westorów, zwłaszcza zagranicznych, szybki dostęp
do infrastruktury transportu lotniczego to jeden z
czynników decydujących o lokalizacji nowych przed-
sięwzięć gospodarczych. Budowa Regionalnego Por-
tu Lotniczego Kielce-Obice wpłynęłaby na inten-
sywny rozwój gospodarczy całego regionu święto-
krzyskiego. Lotniska regionalne i lokalne są moto-
rem rozwoju całego krajowego rynku transportu
lotniczego. Brak rozwiniętych sieci komunikacji na-
ziemnej oraz deficyt lotnisk komunikacyjnych wska-
zuje na potrzebę aktywizacji infrastruktury lotnisk
głównie w Polsce wschodniej. Aktywizacja ta nie-
zbędna jest dla zwiększenia dostępności tych obsza-
rów w aspekcie gospodarczym i społecznym, co nie-
wątpliwie przyczyni się do zniwelowania różnic w
rozwoju poszczególnych regionów.
Z „Programu rozwoju sieci lotnisk i lotniczych
urządzeń naziemnych” wynika, iż zasadne jest uzu-
pełnienie sieci portów lotniczych o charakterze lo-
kalnym i regionalnym o 5 portów zlokalizowanych.
Wśród nich znalazł się port w woj. świętokrzyskim.
Szybszy wzrost ekonomiczny to w efekcie więcej
miejsc pracy. Rozwój transportu lotniczego stanowi
szansę dla rozwoju turystyki w regionie, charakte-
ryzującej się atrakcyjnością obiektów dziedzictwa
kulturowego, znaczącymi uzdrowiskami i malowni-
czością krajobrazu.
Kluczem do rozwoju regionów jest zwiększenie
dostępności transportowej. Ranga Kielc, jako istot-
nego w skali kraju ośrodka osadniczego i węzła ko-
munikacyjnego, wymaga uwzględnienia budowy
Regionalnego Portu Lotniczego Kielce-Obice w Kon-
cepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju.
Jako poseł ziemi świętokrzyskiej zwracam się
więc do Pani Minister z następującymi pytaniami:
Czy budowa Regionalnego Portu Lotniczego
Kielce-Obice zostanie uwzględniona w „Koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju”?
Jakie możliwości widzi Pani Minister w utworze-
niu takiego portu?
Jakie istnieją przeszkody, aby inwestycja mogła
zostać zrealizowana?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5977)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych oraz poprawy
warunków życia rodzin wychowujących
dzieci niepełnosprawne
Szanowna Pani Minister! Pragnę przedstawić
propozycje uregulowania sytuacji materialno-
-prawnej rodziców wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci:
1) Uniezależnienie progu dochodowego upraw-
niającego do pobierania świadczenia pielęgnacyjne-
go od progu dochodowego obowiązującego dla
świadczeń rodzinnych (obecnie 583 zł na osobę) i
zastąpienie tego progu limitem obowiązującym w
artykule 10e ustawy o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, zastrzegając jednocześnie, iż przekroczenie
tego limitu przyczyniłoby się do pomniejszenia
świadczenia pielęgnacyjnego o kwotę, o jaką limit
został przekroczony;
2) Podwyższenie obecnej kwoty świadczenia pie-
lęgnacyjnego przez przyjęcie w miejsce obowiązują-
cej stawki 420 zł kwoty minimalnego wynagrodze-
nia, które od dnia 01.01.2008 r. wynosi 1126 zł;
3) Coroczną waloryzację tak ustalonego progu
dochodowego oraz wysokości świadczenia według
zasad waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych,
gdzie wskaźnik waloryzacji rozumiany jest jako
średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym,
zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu
przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku
kalendarzowym. Wskaźnikiem cen towarów i usług
jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów
albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od
wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych
dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów;
4) Przywrócenie prawa do świadczenia pielęgna-
cyjnego dla obojga rodziców (opiekunów) rezygnują-
cych z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi
niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż
jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszyst-
kie warunku formalne uprawniające do otrzymania
tego świadczenia;
5) Podwyższenie zasiłku pielęgnacyjnego do kwo-
ty 420 zł i jego waloryzację na zasadach jak powyżej
oraz uzależnienie w przyszłości wysokości tego za-
siłku od orzeczonego stopnia niepełnosprawności;
6) Zwiększenie podstawy opłacania składek eme-
rytalno-rentowych oraz zdrowotnych i odprowadza-
nie ich aż do osiągnięcia wieku emerytalnego
wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełno-
sprawnych, niezależnie od wysokości dochodu przy-
padającego na członka rodziny i w wysokości zapew-
115
niającej im w przyszłości godne życie, zniesienie ce-
zury czasowej opłacania składek emerytalno-rento-
wych oraz zdrowotnych;
7) Przywrócenie prawa do wcześniejszych eme-
rytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełno-
sprawnych oraz zapewnienie bezpieczeństwa finan-
sowego po śmierci jednego z rodziców dziecka nie-
pełnosprawnego poprzez wprowadzenie przepisu
gwarantującego dziedziczenie prawa do świadczenia
emerytalnego po tym rodzicu przez rodzica, który
zrezygnował z pracy zawodowej na rzecz opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, bez względu na wiek
rodzica wstępującego w prawo po zmarłym współ-
małżonku oraz wiek niepełnosprawnego dziecka i
wypłacanie tego świadczenia uprawnionemu rodzi-
cowi aż do śmierci chyba, że wcześniej żyjący rodzic
nabędzie prawo do własnej, wyższej emerytury;
8) Wprowadzenie uwarunkowań prawnych po-
zwalających na stworzenie nowego zawodu asysten-
ta pielęgniarza dla rodziców rezygnujących z pracy
zawodowej ze względu na stan zdrowia swoich nie-
pełnosprawnych dzieci.
Opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bar-
dzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Wymaga wielu
wyrzeczeń i poświęceń, m.in. zaprzestania pracy za-
wodowej. W myśl obowiązujących przepisów rodzic
rezygnujący z pracy zawodowej na rzecz opieki nad
chorym dzieckiem legitymującym się orzeczeniem o
niepełnosprawności w stopniu znacznym może ubie-
gać się o świadczenie pielęgnacyjne. Świadczenie to
przysługuje rodzicowi wówczas, gdy w rodzinie za-
chowane jest kryterium dochodowe obowiązujące
dla świadczeń rodzinnych, które dla rodzin z dzieć-
mi niepełnosprawnymi wynosi 583 zł na osobę. Na
chwilę obecną wysokość świadczenia pielęgnacyjne-
go wynosi 420 zł. Jest to kwota, która stanowi 40
proc. najniższego wynagrodzenia za pracę w wymia-
rze 8-godzinnym. Warto podkreślić, że wspomniane
świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku lat.
Uważam, że ustawa o świadczeniach rodzinnych
powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby
uprawniony do pobierania świadczeń rzeczywisty
opiekun dziecka niepełnosprawnego, legitymizujące-
go się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagają-
cego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzysten-
cji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyj-
nego, zapewniającego zarówno jemu, jak i jego dziec-
ku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Powinno
zostać przywrócone prawo do poboru tego świadcze-
nia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje
konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy
zawodowej ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad
więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w
rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnie-
niem pozostałych warunków formalnych.
Na podstawie ustawy o świadczeniach rodzin-
nych dziecku niepełnosprawnemu przyznawany jest
zasiłek pielęgnacyjny, który zgodnie z jego definicją
ma na celu pokrycie części wydatków wynikających
z konieczności zapewnienia osobie niepełnospraw-
nej opieki w związku z niezdolnością do samodziel-
116
nej egzystencji. Wysokość tego zasiłku to 153 zł mie-
sięcznie. Otrzymuje go każde dziecko posiadające
orzeczenie o niepełnosprawności, bez względu na
dochód w rodzinie. Mając na uwadze cel, któremu
ma służyć zasiłek pielęgnacyjny, uważam, że powi-
nien być on podwyższony oraz powinna być przepro-
wadzana jego indeksacja na zasadach takich, jak dla
świadczeń emerytalno-rentowych. Wydatki związa-
ne z opieką dziecka niepełnosprawnego pozostają w
rażącej dysproporcji ze wspomnianym zasiłkiem.
Następnym problemem jest nierówne traktowa-
nie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii
emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnospraw-
nego otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym
idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytu-
ry. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opie-
kunowi, który nie może podjąć pracy zawodowej z
ww. powodów, byłoby zgodne z poczuciem sprawiedli-
wości społecznej. Składki emerytalno-rentowe mogą
być odprowadzane maksymalnie przez dwadzieścia
lat (jako uzupełnienie do 20-letniego okresu składko-
wego), po tym okresie przy zachowaniu wymogów
formalnych świadczenie to może być nadal wypłaca-
ne rodzicowi, ale składki nie są już odprowadzane.
Przy obecnie obowiązujących przepisach emery-
talno-rentowych dla rodzica, który nie ma możliwo-
ści nigdy podjąć pracy zawodowej, ten okres 20 lat
(składkowy) z wnoszonymi niskimi składkami spo-
woduje, że należna emerytura ukształtuje się na po-
ziomie poniżej minimum socjalnego.
Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych to
ludzie młodzi, którzy nie zaistnieją na rynku pracy.
Uważam, że propozycja uczynienia rodzica osobistym
asystentem dziecka niepełnosprawnego ma wiele za-
let. Osobisty asystent dziecka to rodzic, który mógłby
otrzymywać za swoją ciężką pracę wynagrodzenie za-
miast świadczenia pielęgnacyjnego. Dzięki temu
miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno-
-rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy.
Należy zaznaczyć, że koszt utrzymania dziecka w
specjalistycznej placówce sięga ok. 4900 zł miesięcz-
nie. Uważam, że należy stworzyć takie warunki ww.
rodzicom, aby nie wybierali np. umieszczenia dzieci
niepełnosprawnych w domach pomocy społecznej.
Dlatego też zwracam się do pani Minister z na-
stępującymi pytaniami:
Jakie widzi Pani możliwości rozwiązania poru-
szanych przeze mnie problemów, zagadnień?
Czy w najbliższym czasie ministerstwo planuje
nowelizację ustawy o świadczeniach rodzinnych?
Jakie kroki podejmuje ministerstwo, aby popra-
wiły się warunki życia ww. rodzin?
Jakie istnieją przeszkody, aby przeprowadzić
omówione przeze mnie propozycje?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5978)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości realizacji inwestycji
drogowej pn. Pasmo zrównoważonego
rozwoju Wschód – Zachód „Szlak
Staropolski” oraz umieszczenia jej
w transeuropejskiej sieci transportowej
(TEN-T)
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę wyrazić swo-
je zaniepokojenie zawieszeniem prac dotyczących in-
westycji drogowej „Szlak Staropolski”. Należy zro-
bić wszystko, aby powstała droga ekspresowa, która
połączy zachód Polski ze wschodem. „Szlak Staro-
polski” S46 wiódłby od Kudowy poprzez Opole, Czę-
stochowę, Jędrzejów, Kielce, Kraśnik, Lublin do
Włodawy. Droga już istnieje, ale jej jakość jest w
złym stanie. Brakuje drugiego pasma i tych parame-
trów, które pozwoliłyby ją zakwalifikować do kate-
gorii dróg ekspresowych. „Szlak Staropolski” prze-
cinałby pięć województw, również region święto-
krzyski. Od granicy państwa planowana droga S46
będzie przebiegać od przejścia drogowego graniczne-
go w Dorohusku planowaną drogą S12 do Lublina,
od Lublina do Kraśnika planowaną drogą S19, od
Kraśnika poprzez Opatów do Kielc planowaną dro-
gą S46 (obecną drogą krajową DK74), od Kielc do
Jędrzejowa planowaną drogą S7, od Jędrzejowa do
Szczekocin planowaną drogą S46 (obecną drogą
DK78), od Szczekocin poprzez Częstochowę, Lubli-
niec, Dobrodzień, Opole, Nysę, Kłodzko projektowa-
ną drogą S46, od Kłodzka do Kudowy Zdroju plano-
waną drogą S46 (obecną drogą DK8). Odgałęzienie
projektowanej drogi ekspresowej S46 do istniejącej
autostrady A4 (drogi międzynarodowej E40) przez
Opole, Wrocław do Niemiec i Ostendy.
Droga będzie stanowiła dogodne połączenie
Ukrainy z Europą Zachodnią. Tak więc „Szlak Sta-
ropolski” połączy nie tylko wschód z zachodem Pol-
ski, ale również globalnie Europę Wschodnią i Za-
chodnią. Dlatego też pełna nazwa inwestycji brzmi
„Pasmo zrównoważonego rozwoju Wschód – Za-
chód”. Przyszła droga ekspresowa S46 połączy Ki-
jów na Ukrainie przez Polskę, Czechy, południowe
Niemcy, Francję z Santiago de Compostella w Hisz-
panii. Jako poseł ziemi świętokrzyskiej uważam, że
moje województwo powinno mieć dostęp do transeu-
ropejskiej sieci transportowej (TEN-T). Sieć TEN-T
ma być aktualizowana w 2010 r. i właśnie „Szlak
Staropolski” powinien się znaleźć w tym projekcie.
Umożliwi to m.in. rozwój gospodarczy województwa.
Brak inwestycji drogowych w regionie osłabia jego
konkurencyjność i walkę o potencjalnych inwesto-
rów, obniża rangę województwa.
„Szlak Staropolski” sprzyjałby również rozwojo-
wi turystyki. Droga wiedzie przez bardzo ważne

miejsca pod względem turystycznym, m.in. przez
Kotlinę Kłodzką, Jurę Krakowsko-Częstochowską,
Góry Świętokrzyskie oraz Roztocze. Budowa szlaku
była już zakwalifikowana do „Harmonogramu bu-
dowy autostrad i dróg ekspresowych na lata 2007–
–2013”, ale do realizacji nie doszło. Należy wspo-
mnieć, że planowany przebieg „Szlaku Staropolskie-
go” pokrywa się na terenie woj. świętokrzyskiego z
istniejącą siecią dróg krajowych, a GDDKiA już pro-
wadziła prace projektowe dla niemal wszystkich uję-
tych w projekcie odcinków.
Polska jest krajem tranzytowym. Omawiana
droga ekspresowa jest niezbędna dla rozwoju gospo-
darczego, m.in. do przyciągnięcia inwestorów oraz
rozwoju handlu.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami: Jakie istnieją przeszkody w
budowie „Szlaku Staropolskiego”? Czy minister-
stwo uwzględnia ww. inwestycję w planach budowy
dróg na najbliższe lata?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5979)
do ministra infrastruktury
w sprawie wsparcia finansowego woj.
świętokrzyskiego w planie budowy dróg
na rok 2009
Szanowny Panie Ministrze! Z pozyskanych prze-
ze mnie informacji wynika, iż zadania planowane
na 2009 r. mogą ominąć województwo świętokrzy-
skie ze względu na ograniczone środki finansowe,
którymi dysponuje centrala GDDKiA w Warszawie.
Pragnę wyrazić swoje zaniepokojenie, że nie znala-
zły się pieniądze na inwestycje w regionie święto-
krzyskim. Jest to obniżanie rangi województwa,
jego marginalizacja. Są to następujące zadania:
1. Zadanie związane z rozbudową drogi nr 73 na
odcinku Kielce – Wola Morawicka wraz z budową
obwodnicy Morawicy i Woli Morawickiej. Zakres
rzeczowy inwestycji – 8,2 km, odcinek dwujezdnio-
wej drogi nr 73 o parametrach drogi klasy GP. War-
tość kosztorysowa zadania to 264 300 zł, w tym plan
na 2009 r. – 50 tys. zł. Lata realizacji przewidziano
na 2009–2010. Wniosek do I etapu robót został zło-
żony 16.05.2008 r. (ostateczne wszczęcie 15.07.2008 r).
Wniosek o DUL na II etap złożono dn. 04.09.2008 r.
(wszczęcie postępowania 08.09.2008 r.) oraz na II
etap – 05.09.2008. W 2009 r. planowane jest rozpo-
117
częcie wypłaty odszkodowań za nabywanie nieru-
chomości na cele budowlane. Materiały przetargowe
(SIWZ) na PB, PW, MP (DP) są w trakcie opracowa-
nia. Omawiane zadanie zostało ujęte w Programie
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012, uchwa-
ła Nr 163/2007 z 25.09.2007 r. pod poz. 142. Przebu-
dowa drogi nr 73 Kielce – Morawica wraz z obwodni-
cą Morawicy i Woli Morawickiej.
2. Zadanie pn.: „Wylot wschodni z Kielc – obwod-
nica m. Domaszowice, Cedzyna w ciągu S74”. Za-
kres rzeczowy inwestycji to ok. 6,8 km (odcinek
dwujezdniowej drogi o parametrach drogi klasy S),
odcinek w granicach miasta: dł. 2,6 km, odcinek za-
miejski: dł. 4, 2 km. Wartość kosztorysowa to około
280 mln zł. Lata realizacji przewidziano na lata
2008–2010. Roboty budowlane mają się odbywać w
ramach zadania „Prace przygotowawcze i budowa
dróg S7 i S74 na terenie woj. świętokrzyskiego”.
Opracowano materiały przetargowe do realizacji za-
dania w systemie „Zaprojektuj i zbuduj”. Ogłoszono
przetarg na wybór wykonawcy robót dn. 23.07.2008 r.
Trwa nabywanie nieruchomości na cele budowlane.
Zadania zostały ujęte w Indykatywnym wykazie
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” – aktualizacja w Monitorze Polskim Nr 58, poz.
521 z dnia 13 sierpnia 2008 r.
Warto podkreślić, że na Liście rezerwowej znaj-
duje się „Przebudowa drogi krajowej nr 12/74 do pa-
rametrów drogi ekspresowej Piotrków Trybunalski
– Sulejów – Opatów” na lata 2008–2014. Zadanie nr 2
stanowi pododcinek realizacyjny w/w projektu.
Jako poseł ziemi świętokrzyskiej nie mogę się
zgodzić na deprecjonowanie mojego województwa.
Omówione przeze mnie inwestycje są bardzo ważne
dla lokalnej społeczności. Przyczynią się do zwięk-
szenia płynności ruchu samochodów i wzrostu bez-
pieczeństwa ruchu drogowego. Nieujęcie tych przed-
sięwzięć w planach na 2009 r. przyczyni się m.in. do
spadku atrakcyjności turystycznej regionu oraz
ograniczenie przyszłych szans rozwojowych. Spowo-
duje to zmniejszoną mobilność mieszkańców, dalszą
degradację terenów o wysokim bezrobociu.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami:
Czy ww. inwestycje będę realizowane w 2009 r.?
Jakie przeszkody zaistniały, aby woj. świętokrzy-
skie dostało pieniądze na ww. inwestycje?
Jakie możliwości widzi Pan wsparcia inwestycji
drogowych w województwie świętokrzyskim?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
118
Interpelacja
(nr 5980)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasad przyznawania pomocy
z zakresu świadczeń rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Zwracam się z prośbą o
wyjaśnienie kwestii związanej z ubieganiem się o
świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z za-
trudnienia w związku z koniecznością sprawowania
opieki nad dzieckiem posiadającym orzeczenie o nie-
pełnosprawności. Problem ten także dotyczy wska-
zania konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub
pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograni-
czoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz ko-
nieczności stałego współudziału na co dzień opieku-
na dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i
edukacji, albo orzeczeniem o znacznym stopniu nie-
pełnosprawności, gdzie opieka nad takim dzieckiem
jest szczególnie absorbująca i kosztowna. Tymcza-
sem obecnie obowiązujące przepisy prawa upraw-
niają do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego ro-
dziny, których dochód w przeliczeniu na jedną osobę
nie przekracza ściśle ustalonej kwoty – 583,00 zł.
Paradoksalnie dochodzi do sytuacji, gdy dochód ro-
dziny niewielką kwotą przekracza ustaloną przepi-
sami wysokość dochodu i traci kwotę znacznie wyż-
szą. Można np. przekroczyć kryterium dochodowe o
kilka złotych i utracić zasiłek w wysokości kilkuset
złotych. Powstaje pytanie, czy przepisy nie powinny
tak ustawiać kryteriów dochodowych, aby kolejne,
coraz wyższe, progi, odpowiednio zmniejszały wyso-
kość zasiłku, ale go nie eliminowały przy niewiel-
kim przekroczeniu?
Sprawy dotyczące świadczeń pielęgnacyjnych
prowadzone są przez ośrodki pomocy społecznej,
będące jednostkami organizacyjnymi gmin. Rok-
rocznie z tytułu przekroczenia kryterium dochodo-
wego wiele rodzin traci prawo do zasiłku pielęgna-
cyjnego, który jest przyznawany na osoby, które
wymagają opieki i z tego to powodu jeden z człon-
ków rodziny rezygnuje z pracy. Głównym powodem
takiego stanu było: wliczenie ulgi prorodzinnej do
dochodu uzyskanego przez rodzinę, wliczenie ulgi
podatkowej do dochodu rodziny z tytułu rehabilita-
cji nad dzieckiem niepełnosprawnym, realny wzrost
wynagrodzeń w związku z dobrą sytuacją gospo-
darczą w kraju.
W ostatnich latach koniunktura gospodarcza po-
prawiła się, Polacy więcej zarabiają. Poprawia się
także sytuacja materialna rodzin, w których znaj-
dują się także osoby niepełnosprawne wymagające
stałej opieki. W większości nie oznacza to jednak, że
rodziny te są w stanie z własnych środków zapewnić
jednocześnie godziwe warunki bytowe, ale także
opiekę nad osobą niepełnosprawną. Zatem pozba-
wienie świadczeń pielęgnacyjnych z powodu prze-
kroczenia kryterium dochodowego (często o niewiel-
ką kwotę) sprawia, że sytuacja tych rodzin (pomimo
realnego wzrostu dochodów) drastycznie pogarsza
się. Gminy, stosując się do obowiązujących przepi-
sów prawa, a w szczególności przestrzegając kryte-
rium dochodowego, postrzegane są jako instytucje
nieludzkie, a zapatrzone jedynie w paragrafy, a nie
w ludzi potrzebujących pomocy.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy resort przewiduje zmiany w zakresie wy-
sokości świadczeń pielęgnacyjnych?
2. Jakie kierunki zmian w tym temacie przewi-
duje Pani Minister?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5981)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie protestów sędziów
Szanowny Panie Ministrze! W środowisku sę-
dziów narastają od dłuższego czasu nastroje buntu.
Są też coraz bardziej upokorzeni w swojej pozycji za-
wodowej i społecznej. W środowisku mówi się już nie
tylko o „dniach bez wokandy”, ale także o strajku
włoskim, który w ciągu kilku miesięcy spowodował-
by zatory paraliżujące pracę sądów. Szczególnie do-
kuczliwe byłyby zatory w sprawach gospodarczych.
Już niedługo sytuacja w polskich sądach może więc
ponownie ulec gwałtownemu pogorszeniu.
Brak podwyżek dla sędziów sprawia, że coraz
więcej osób odchodzi z zawodu, co dodatkowo kom-
plikuje sytuację w sądach. Sędziowie mają jednak
ograniczoną możliwość protestu. Nie mają prawa
do strajku i nie wolno im zakładać związków zawo-
dowych. Nie mają też praktycznie możliwości osią-
gania dodatkowych dochodów. Poza „dniem bez
wokandy” i strajkiem włoskim, polegającym na
krańcowo dokładnej, a więc prowadzonej w powol-
nym tempie pracy, sędziowie mogą jeszcze wyko-
rzystać to, że są członkami komisji wyborczych.
Mogą więc odmówić w nich udziału np. w najbliż-
szych wyborach do Parlamentu Europejskiego, co
spowoduje chaos.
W związku z powyższym zwracam się do Pana z
następującymi pytaniami:
1. Czy Pański resort zamierza podjąć jakieś dzia-
łania w sprawie protestów sędziów?
2. Czy w roku 2009 przewidziane są podwyżki
dla sędziów?

3. Czy Pański resort przewiduje gruntowną re-
formę sądownictwa, jeśli tak, to jakie będą jej głów-
ne założenia?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5982)
do ministra zdrowia
w sprawie wydłużenia czasu pracy
technikom elektroradiologii i radioterapii
Szanowna Pani Minister! Zgłosili się do mnie
przedstawiciele Zarządu Sekcji Techników Elek-
troradiologii Polskiego Lekarskiego Towarzystwa
Radiologicznego, którzy sprzeciwiają się projektowi
ustawy o szczególnych uprawnieniach pracowni-
ków ZOZ. Niepokoi ich fakt wydłużenia czasu pra-
cy osób pracujących w narażeniu na promieniowa-
nie jonizujące. Według nich wprowadzane zmiany
mogą wywołać falę strajków i redukcję zatrudnie-
nia. Zwracają również uwagę, iż proponowane
zmiany zostały wprowadzone bez jakichkolwiek
uzgodnień i rokowań ze środowiskiem Polskiego
Lekarskiego Towarzystwa Radiologicznego i Ogól-
nopolskim Związkiem Zawodowym Techników Me-
dycznych Elektroradiologii. Projekt ustawy szcze-
gólnych uprawnieniach pracowników zakładów
opieki zdrowotnej (druk nr 286) został w całości
odrzucony przez zespół ds. spraw pracowniczych i
płacowych „białego szczytu”, co może w przyszłości
zaowocować strajkiem generalnym w zakładach ra-
diologii i radioterapii.
1. Czy w ocenie skutków regulacji przepisów do-
tyczących czasu pracy przewidziano wpływ na zdro-
wie i zwiększoną zachorowalność na choroby zawo-
dowe techników elektroradiologów?
2. Czy wydłużenie czasu pracy spowoduje zmniej-
szenie zatrudnienia m.in. wśród techników elektro-
radiologii i radioterapii?
3. Jakie kroki podejmie Ministerstwo Zdrowia,
by uniknąć akcji strajkowych organizowanych przez
Ogólnopolski Związek Zawodowy Techników Me-
dycznych Elektroradiologii?
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Jan Kamiński
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
119
Interpelacja
(nr 5983)
do ministra gospodarki
w sprawie prawa przedsiębiorców
do zawieszenia działalności gospodarczej
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 20 września
2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 lipca o zmia-
nie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Ustawa ta
zezwala przedsiębiorcom, którzy nie zatrudniają
pracowników, na zawieszenie działalności gospodar-
czej bez względu na to, w jakiej formie ją prowadzą.
Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej zawieszenie
działalności gospodarczej może trwać od miesiąca
do dwóch lat. W okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może
wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bie-
żących przychodów z pozarolniczej działalności go-
spodarczej. W tym czasie przedsiębiorca nie musi
opłacać składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, Narodowego Funduszu Zdrowia i do Fundu-
szu Pracy. Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej wyznacza precyzyjnie po-
czątek i koniec okresu zawieszenia działalności go-
spodarczej w art. 27a ust. 2, zgodnie z którym okres
zawieszenia wykonywania działalności gospodar-
czej rozpoczyna się od dnia złożenia wniosku o wpis
informacji o zawieszeniu wykonywania działalności
gospodarczej i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis
informacji o wznowieniu wykonywania działalności
gospodarczej. Należy podkreślić, że zgodnie z art.
27a ust. 3 okres zawieszenia działalności gospodar-
czej w stosunku do zobowiązań o charakterze pu-
blicznoprawnym wywiera skutki prawne (w tym
również w zakresie ubezpieczeń społecznych) dopie-
ro od pierwszego dnia miesiąca następującego po
miesiącu, w którym przedsiębiorca złożył wniosek o
wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działal-
ności gospodarczej, aż do ostatniego dnia miesiąca,
w którym przedsiębiorca złożył wniosek o wpis in-
formacji o wznowieniu wykonywania działalności
gospodarczej. Różne traktowanie okresu zawiesze-
nia przez przepisy art. 27a ust 2 i art. 27a ust. 3
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stwa-
rza realne zagrożenie dla osób wznawiających dzia-
łalność gospodarczą pozbawienia ich prawa do ko-
rzystania z ochrony ubezpieczeniowej od dnia złoże-
nia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wyko-
nywania działalności gospodarczej do ostatniego
dnia miesiąca, w którym przedsiębiorca złożył w/w
wniosek. Paradoksalnie może więc zaistnieć kurio-
zalna sytuacja, kiedy to Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych zapewni ochronę zawieszającemu w okre-
sie, w którym faktycznie nie będzie on prowadził
działalności gospodarczej, natomiast nie zapewni
wtedy, kiedy faktycznie przedsiębiorca będzie tę
120
działalność prowadzić. W myśl wspomnianego wyżej
art. 14a ust. 1 przedsiębiorca niezatrudniający pra-
cowników może zawiesić wykonywanie działalności
gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.
Jak wypowiadają się eksperci, warto, aby prawo do
zawieszenie działalności gospodarczej przysługiwa-
ło również przedsiębiorcom, których pracownicy ko-
rzystają z urlopów wychowawczych jak i urlopów
bezpłatnych. W przypadku małych przedsiębiorstw
zatrudnianie pracownika, który korzysta z urlopu
wychowawczego lub bezpłatnego, nie powinno od-
bierać prowadzącym działalność gospodarczą prawa
do zawieszenia tej działalności, tym bardziej że kil-
kumiesięczna nieobecność pracownika może zagro-
zić funkcjonowaniu tegoż przedsiębiorcy.
Panie Ministrze, jakie jest Pana stanowisko wo-
bec przedstawionych problemów?
Czy podejmie Pan działania w celu ujednolicenia
przepisów dotyczących terminów zawieszenia pro-
wadzenia działalności gospodarczej?
Czy podejmie Pan działania w celu przyznania
prawa do zawieszenia działalności gospodarczej
przedsiębiorcom, których pracownicy korzystają z
urlopów wychowawczych lub urlopów bezpłatnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5984)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wprowadzenia instrumentu
zamiany nieruchomości będących w czynnej
umowie dzierżawy
Szanowny Panie Ministrze! W związku z praca-
mi nad nowelizacją ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolny-
mi Skarbu Państwa oraz spotkaniami z właściwymi
w tym temacie jednostkami samorządowymi zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o uważne prze-
śledzenie i ewentualne uwzględnienie zaproponowa-
nych przeze mnie propozycji w ww. sprawie.
Rozwiązanie to wychodzi naprzeciw coraz częst-
szym zmianom przeznaczenia gruntu w miejsco-
wych planach zagospodarowania przestrzennego na
cele inne niż rolne, a także co do których zostały
ujawnione złoża surowców mineralnych. Zbiega się
to z sukcesywnie wzrastającym zainteresowaniem
nieruchomościami nierolnymi będącymi w zasobie
własności rolnej Skarbu Państwa przez inwestorów
i specjalne strefy ekonomiczne.
Przedmiotowa nowelizacja miałaby na celu wpro-
wadzenie instrumentu prawnego stosowanego w
przypadku braku zapisu w umowie dzierżawy doty-
czącego możliwości wyłączeń gruntów nierolnych,
którego celem byłoby wyeliminowanie opóźnień w
przejmowaniu nieruchomości będących w umowie
dzierżawy w sytuacji, w której dzierżawca nie wyra-
ża zgody na wyłączenia z umowy dzierżawy danych
nieruchomości, co do których nastąpiła zmiana
przeznaczenia w MPZP lub zostały ujawnione złoża
surowców mineralnych.
Często w takich sytuacjach warunkiem stawia-
nym przez dzierżawców jest możliwość zamiany na
inne grunty rolne.
Istotnym argumentem przemawiającym za doko-
naniem zmian legislacyjnych w tym zakresie jest
przykład Kombinatu Rolnego Świdnica sp. z o.o.,
którego część dzierżawionych gruntów (160 ha) na
terenie gminy Świdnica została objęta statusem spe-
cjalnej strefy ekonomicznej. Pomimo podjętych sta-
rań ze strony tut. oddziału Agencji Nieruchomości
Rolnych, a także ze strony przedstawicieli samorzą-
du lokalnego, mających na celu doprowadzenie do
wyłączeń z umowy dzierżawy wskazanych nieru-
chomości, dzierżawca nie wyraził zgody na dokona-
nie ww. czynności prawnej, argumentując to doko-
nanymi wcześniej wyłączeniami w wysokości po-
wyżej 20% pierwotnie wydzierżawionej powierzch-
ni. Przytaczana umowa została przedłużona w
2004 r. na kolejny okres dzierżawy do 2024 r. W
treści umowy (pomimo obowiązywania w tym cza-
sie jednolitego tekstu umowy dzierżawy) brak było
zapisów umożliwiających dokonywanie wyłączeń
na cele nierolne. Należy podkreślić, że wyżej wy-
mieniona sytuacja wcale nie jest odosobniona i ma
miejsce nie tylko na obszarze działania wrocław-
skiego oddziału agencji.
Zwracam się również z prośbą o informowanie
mnie o przewidzianych zmianach w tym zakresie w
nowelizowanej ustawie oraz czy zaproponowana
przeze mnie poprawka uzyskała poparcie resortu
rolnictwa.
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5985)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie realizacji przez ANR budownictwa
mieszkaniowego celem zaspokojenia potrzeb
mieszkaniowych najemców, którzy dotychczas
nie mieli możliwości skorzystania
z pierwszeństwa nabycia lokalu mieszkalnego
Szanowny Panie Ministrze! W związku z praca-
mi nad nowelizacją ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolny-

mi Skarbu Państwa oraz spotkaniami z właściwymi
w tym temacie jednostkami samorządowymi zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o uważne prze-
śledzenie i ewentualne uwzględnienie zaproponowa-
nych przeze mnie propozycji w ww. sprawie.
Propozycja moja stanowi rozwiązanie problemu
mieszkaniowego najemców budynków i lokali miesz-
kalnych wpisanych do rejestru zabytków, w budyn-
kach niesłużących wyłącznie zaspakajaniu potrzeb
mieszkaniowych oraz w domach i lokalach funkcjo-
nalnie związanych z działalnością gospodarczą. Na-
jemcom tym zgodnie z art. 46 ust. 2 przysługuje
pierwszeństwo w najmie innego mieszkania wcho-
dzącego w skład zasobu własności rolnej Skarbu
Państwa. Agencja Nieruchomości Rolnych na dzień
dzisiejszy w bardzo wielu przypadkach nie jest w
stanie zapewnić innych, zamiennych lokali miesz-
kalnych tym najemcom. Najemcy ci deklarują rów-
nież chęć nabycia lokali, jednakże z uwagi na poło-
żenie budynków (stanowią część ośrodków gospo-
darczych), czy też objęcie ich wpisem do rejestru za-
bytków nie jest możliwe zrealizowanie uprawnienia
do nabycia lokalu.
Zmiana polegałaby na prawnym umożliwieniu
Agencji Nieruchomości Rolnych realizacji zadań bu-
downictwa mieszkaniowego, celem zaspokojenia po-
trzeb mieszkaniowych nabywców, którzy dotychczas
nie mieli możliwości skorzystania z pierwszeństwa
nabycia lokalu mieszkalnego.
Zaproponowana zmiana umożliwi trwałe rozdy-
sponowanie nieruchomości zasobu, których aktual-
nie zbycie nie jest możliwe. W obecnym stanie praw-
nym bowiem nie jest możliwa sprzedaż obiektów
wpisanych do rejestru zabytków, budynków niesłu-
żących wyłącznie zaspokajaniu potrzeb mieszkanio-
wych funkcjonalnie związanych z działalnością go-
spodarczą z powodu tego, że lokale w tych obiektach
zajmowane są przez najemców.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, jeżeli w
skład ośrodka gospodarczego wchodzi budynek
mieszkalny, w którym chociaż jeden lokal zajęty jest
przez najemcę na podstawie umowy najmu zawartej
na czas nieokreślony, to budynek ten i zarazem ośro-
dek gospodarczy nie może być przeznaczony do
sprzedaży, bowiem takiemu najemcy zgodnie z usta-
wą z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania
mieszkań będących własnością przedsiębiorstw pań-
stwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa, przysługuje pierwszeństwo naby-
cia zajmowanego lokalu. W myśl tejże ustawy, jeżeli
sprzedaż takiego mieszkania nastąpiłaby z narusze-
niem uprawnienia pierwszeństwa, umowa sprzeda-
ży byłaby nieważna z mocy samego prawa, jak rów-
nież nieważna byłaby umowa sprzedaży nierucho-
mości (ośrodka gospodarczego), w którym znajdo-
wałby się budynek mieszkalny, gdzie chociażby je-
den lokal zamieszkany byłby przez najemcę na pod-
stawie umowy zawartej na czas nieokreślony.
121
Tak więc ustawowo zagwarantowane prawo
pierwszeństwa najemców uniemożliwia sprzedaż
nieruchomości, których część substancji budynko-
wej zamieszkała jest przez najemców. Podobnie jest
w przypadku obiektów wpisanych do rejestru zabyt-
ków (pałace, zabudowa folwarczna), zajmowanych
przez najemców.
Sprzedaż nieruchomości „wolnych” umożliwiła-
by natomiast właściwe ich zagospodarowanie przez
przyszłych właścicieli, w szczególności dotyczy to
obiektów zabytkowych, a agencji zapewniłaby wpły-
wy z tytułu sprzedaży.
Dużym problemem jest też stan techniczny bu-
dynków mieszkalnych. W większości są to budynki
wybudowane przed 1939 r., stanowiące mienie po-
niemieckie, często pozostające w zwartej zabudowie
z częścią gospodarczą, lub stanowiące część kom-
pleksu zabytkowego, zdekapitalizowane i często gro-
żące katastrofą budowlaną. Przywrócenie właściwe-
go stanu tym budynkom wiąże się z wysokimi kosz-
tami i koszty te są niewspółmierne do wpływów po-
chodzących z opłat czynszowych. Stan części sub-
stancji mieszkaniowej jest też taki, że konieczna jest
jego rozbiórka i najemcom należy zaproponować lo-
kale zamienne, których brakuje.
Problem ten w szczególności dotyczy przede
wszystkim rejonu zachodniej i południowo-zachod-
niej Polski. Przykładowo w samym oddziale wro-
cławskim ANR istnieje zapotrzebowanie na ponad
900 zamiennych lokali mieszkalnych.
Realizowane budownictwo mieszkaniowe pozwo-
li również na zrekompensowanie w pewnym stopniu
części społeczności byłych pracowników PGR-ów
skutków związanych z likwidacją PGR-ów, która
spowodowała gwałtowne pogorszenie ich sytuacji
życiowej. Najemcy lokali w wybudowanych budyn-
kach mieliby bowiem możliwość skorzystać z upraw-
nienia nabycia mieszkania, i to na warunkach pre-
ferencyjnych przewidzianych ustawą z dnia 19 paź-
dziernika o gospodarowaniu nieruchomościami rol-
nymi Skarbu Państwa, a których to preferencji nie
mogli dotychczas wykorzystać.
Zwracam się również z prośbą o informowanie
mnie o przewidzianych zmianach w tym zakresie w
nowelizowanej ustawie oraz czy zaproponowana
przez mnie poprawka uzyskała poparcie resortu rol-
nictwa.
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
122
Interpelacja
(nr 5986)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przejęcia przez gminę lokali
mieszkalnych w sytuacji, gdy najemcy lokali
nie skorzystali z możliwości nabycia ich
od ANR w ramach przysługującego im
pierwszeństwa
Szanowny Panie Ministrze! W związku z praca-
mi nad nowelizacją ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolny-
mi Skarbu Państwa oraz spotkaniami z właściwymi
w tym temacie jednostkami samorządowymi, zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o uważne prze-
śledzenie i ewentualne uwzględnienie zaproponowa-
nych przeze mnie propozycji w ww. sprawie.
Propozycja polega na obligatoryjnym przejęciu
przez gminę lokali mieszkalnych w sytuacji, gdy na-
jemcy lokali nie skorzystali z możliwości nabycia lo-
kali w ramach przysługującego im pierwszeństwa
po dwukrotnym zaoferowaniu przez Agencję Nieru-
chomości Rolnych kupna lokalu.
Zmiana ta ma doprowadzić do sukcesywnego, ale
co ważne obowiązkowego przejęcia przez gminy nie-
sprzedawalnego zasobu mieszkaniowego, który
Agencja Nieruchomości Rolnej przejęła wraz z PGR-
-ami. Agencja, przejmując mienie zlikwidowanych
PGR-ów, przejęła również cały zasób mieszkaniowy,
który następnie został przeznaczony do sprzedaży
najemcom w ramach pierwszeństwa. Obecnie pozo-
staje znaczna ilość lokali mieszkalnych, których na-
byciem nie są w zasadzie zainteresowani najemcy.
Przejęcie zasobu mieszkaniowego przez gminy
znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz ustawy
z dnia 21czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu
cywilnego.
Zwracam się również z prośbą o informowanie
mnie o przewidzianych zmianach w tym zakresie w
nowelizowanej ustawie oraz czy zaproponowana
przeze mnie poprawka uzyskała poparcie resortu
rolnictwa?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5987)
do ministra zdrowia
w sprawie profilaktyki w świadczeniach
pielęgniarek i położnych
Zgodnie z załącznikiem nr 2 część II A i B ust. 1
i 3 rozporządzenia z dnia 20 października 2005 r. w
sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położ-
nej POZ, pielęgniarka i położna POZ wykonują
świadczenia w zakresie promocji zdrowia i profilak-
tyki chorób. Świadczenia te obejmują m.in.: rozpo-
znawanie, ocenę i zapobieganie zagrożeniom zdro-
wotnym u świadczeniobiorców, prowadzenie eduka-
cji zdrowotnej, prowadzenie poradnictwa w zakresie
zdrowego stylu życia, realizację programów zdro-
wotnych i profilaktyki chorób etc. Podobnie ustawa
z dnia 5 lipca 1996 r. o zwodach pielęgniarki i położ-
nej w art. 4 ust 2 mówi o podstawowych zadaniach
pielęgniarki i położnej w postaci promocji zdrowia i
profilaktyki.
Szczegółowo programy profilaktyczne i sposób
ich realizacji przez pielęgniarkę POZ określa także
zarządzenie nr 69/2007/DSOZ z dnia 25 września
2007 r. stanowiącego załącznik do zarządzenia nr
26/2008/DSOZ z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie ogło-
szenia jednolitego tekstu zarządzenia, a ściśle w jego
załączniku nr 3, w tym program profilaktyki chorób
układu krążenia, chorób odtytoniowych, gruźlicy.
Głównym zadaniem pielęgniarki POZ (rodzin-
nej) jest profilaktyka i promocja zdrowia i w tym też
celu pielęgniarka rodzinna udziela swoich świad-
czeń w miejscu zamieszkania świadczeniodawcy,
obejmując swoją opieką całą rodzinę. Niestety pielę-
gniarki POZ są całkowicie pomijane w programach
profilaktycznych finansowanych przez NFZ. Wszel-
kie komunikaty w sprawach profilaktyki i promocji
zdrowia są kierowane przez NFZ przede wszystkim
do lekarzy POZ z pominięciem pielęgniarek. Doty-
czy to w szczególności programów profilaktyki raka
szyjki macicy, raka piersi, badań prenatalnych, prze-
wlekłej choroby płuc, układu krążenia, itd. Przykła-
dem tego są choćby profilaktyczne programy zdro-
wotne finansowane przez NFZ na 2007 r. Należy
podkreślić, że pielęgniarki i położne rodzinne są naj-
bliżej pacjenta i jego rodziny. Poprzez swoje wizyty
domowe i rozmowę z pacjentem są w stanie przeko-
nać znaczną część społeczeństwa do poddawania się
okresowym badaniom, a to z pewnością przyczyni
się do wczesnego wykrywania i zapobiegania wielu
chorobom. Pielęgniarka i położna POZ ma duży
wpływ na pacjenta i budzi duże zaufanie wśród lu-
dzi, a przede wszystkim jest w stanie przekonać pa-
cjenta do badań. Natomiast metoda wysyłania li-
stem zwykłej informacji o planowanych w określo-
nym miejscu i czasie badań nie przekonuje pacjen-
tów, a wręcz powoduje nieufność i strach. Ulotka
bowiem nie wyjaśni wszystkich wątpliwości pacjen-

ta ani nie uzasadni w pełni zasadności profilaktycz-
nych badań.
Potrzebę świadczenia profilaktyki przez pielę-
gniarki POZ obrazuje najlepiej raport NIK w spra-
wie realizacji przez świadczeniodawców zadań pod-
stawowej opieki zdrowotnej w ramach ubezpieczenia
zdrowotnego w latach 2006–2007. NIK w swoim ra-
porcie m.in. na str. 6 negatywnie ocenia niewykony-
wanie przez większość świadczeniodawców profilak-
tyki układu krążenia i chorób nowotworowych u do-
rosłych pacjentów w ramach stawki kawitacyjnej.
W związku z tym prosimy o odpowiedź na nastę-
pujące pytanie:
1. Jaki, zdaniem Ministerstwa Zdrowia, jest po-
wód niskiej efektywności badań profilaktycznych?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia monitoruje działal-
ność NFZ w zakresie prowadzonych badań profilak-
tycznych?
3. Czy i jak ministerstwo zamierza wzmocnić
udział pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej
w przeprowadzaniu badań profilaktycznych?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5988)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planowanych zmian w zakresie
nadzoru pedagogicznego
W „Informacji rządu na temat aktualnej sytu-
acji i działań podejmowanych w polskiej oświacie”
proponuje się zwolnienie kuratora oświaty z obo-
wiązku opiniowania arkuszy organizacji publicz-
nych szkół i placówek, w tym placówek doskonale-
nia nauczycieli. Jak sygnalizują pracownicy kura-
toriów oświaty w związku z powyższą propozycją
istnieje niebezpieczeństwo, że organy prowadzące
nie będą przestrzegały realizacji ramowych planów
nauczania w zakresie:
— podziału na grupy na zajęciach z j. obcych, in-
formatyki czy wychowania fizycznego,
— realizacji godzin do dyspozycji dyrektora,
— realizacji godzin z poszczególnych przedmio-
tów obowiązkowych zajęć edukacyjnych,
— przydzielania godzin na zajęcia rewalidacyj-
no-wychowawcze dla uczniów upośledzonych w stop-
niu lekkim, godzin na zajęcia specjalistyczne (ko-
rekcyjno-kompensacyjne, logopedyczne) dla uczniów
z opiniami poradni psychologiczno-pedagogicznej,
123
— przydzielania pełnej puli godzi zajęć rewalida-
cyjno-wychowawczych dla dzieci głęboko upośledzo-
nych (10 godzin), które są w obowiązku szkolnym,
— organy prowadzące będą wywierały naciski
na dyrektorów szkół w kwestii zatrudniania nauczy-
cieli bez wymaganych prawem kwalifikacji.
Opiniowanie arkuszy przez kuratora oświaty po-
winno być dla organu wiążące. Kurator sprawuje
rolę strażnika minimum, jakie określa rozporządze-
nie MEN w sprawie ramowych planów nauczania
oraz kwalifikacji nauczycieli. Jednostki samorządu
terytorialnego permanentnie narzekają na coraz to
wyższe koszty utrzymania szkół, niewspółmierne do
otrzymywanej subwencji oświatowej i z tego powodu
szukają oszczędności.
W przypadku proponowanych zmian działania
służb kuratora oświaty w ramach sprawowanego
nadzoru pedagogicznego będą miały miejsce po fak-
cie, tj. po zatwierdzeniu arkusza organizacji szkoły.
Wprowadzanie korekt w tym zakresie będzie pocią-
gało za sobą konsekwencje wynikające ze stosunku
pracy czy organizacji pracy szkoły.
Proponuje się wzmocnienie kompetencji nadzoru
pedagogicznego.
W świetle obowiązujących regulacji prawnych
istotnym elementem nadzoru pedagogicznego jest
nadzór legalnościowy nad działalnością szkół i pla-
cówek, tj. ocenianie zgodności działań szkół i placó-
wek z przepisami prawa. Koncepcja zmian w nadzo-
rze pedagogicznym przewiduje ograniczenie zadań i
obowiązków kuratora oświaty o charakterze organi-
zacyjnym i administracyjnym przy jednoczesnym
wzmocnieniu i scentralizowaniu zadań odnoszących
się bezpośrednio do zapewniania jakości kształce-
nia. Proponuje się, że funkcje oceny zewnętrznej i
wewnętrznej dokonywanej przez nadzór pedagogicz-
ny powinny zostać uzupełnione przez nowy system
wspierania pracy pedagogicznej szkół i placówek.
W „Informacji rządu na temat aktualnej sytuacji
i działań podejmowanych w polskiej oświacie” pisze
się o dofinansowaniu ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki” projektu „Program wzmoc-
nienia efektywności systemu nadzoru pedagogicz-
nego i oceny jakości pracy szkoły”. Realizacja pro-
jektu uwzględnia modernizację systemu nadzoru
pedagogicznego w systemie oświaty ukierunkowa-
nego na osiągnięcie wysokiego poziomu jakości
kształcenia. Projekt będzie realizowany w trybie
systemowym w latach 2008–2013.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy zwolnienie kuratora oświaty z obowiązku
opiniowania arkuszy organizacji publicznych szkół i
placówek nie stworzy zagrożenia, że organy prowa-
dzące nie będą przestrzegały realizacji ramowych
planów nauczania?
2. Na czym będzie polegał nowy system wspiera-
nia pracy pedagogicznej szkół i placówek przez nad-
zór pedagogiczny?
124
3. Jak będzie wyglądała struktura organizacyjna
kuratoriów oświaty?
4. W jaki sposób będą przeprowadzane szkolenia
w ramach projektu „Program wzmocnienia efek-
tywności systemu nadzoru pedagogicznego i oceny
jakości pracy szkoły”?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5989)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie braku współpracy pomiędzy
powiatowymi urzędami pracy a ośrodkami
pomocy społecznej
Urzędy pracy i ośrodki pomocy społecznej zajmu-
ją się najczęściej tym samym klientem. Według da-
nych statystycznych 80% klientów urzędów pracy to
klienci pomocy społecznej. Brak współpracy i har-
monizacji działań pomiędzy tymi urzędami jest
szkodliwy nie tylko dla samych instytucji, ale przede
wszystkim dla klienta. Ośrodki pomocy społecznej
oraz urzędy pracy powołane są do wykonywania in-
nego rodzaju zadań. W ramach OPS prowadzona
jest przede wszystkim praca socjalna, której celem
ma być wywołanie takiej zmiany w postawie i zacho-
waniu klienta, aby chciał on zmienić swoje życie, w
tym m.in. chciał znaleźć pracę. Jeśli klient będzie
wystarczająco zmotywowany do dokonania zmiany,
powinien zostać przekazany urzędowi pracy, który
powinien zaproponować kompleksowe wsparcie ma-
jące na celu znalezienie pracy przez klienta. Często
pracownicy OPS i PUP bardzo niewiele wiedzą o
specyfice swojej pracy i nie przekazują sobie infor-
macji nt. danego klienta, któremu pomagają. Ko-
nieczny jest przepływ informacji dla zwiększenia
skuteczności działania. Praktyczna współpraca mię-
dzy ośrodkami pomocy społecznej i urzędami pracy
powinna polegać m.in. na wspólnym tworzeniu re-
gionalnego programu przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu. Brakuje współpracy systemowej, co
przejawia się np. w tym, że urząd pracy nie informu-
je OPS o projektach, w których mogliby wziąć klien-
ci pomocy społecznej.
Dla wzmocnienia współpracy pomiędzy OPS i
PUP konieczne są rozwiązania ustawowe, które z
jednej strony powinny jasno określać kompetencje
poszczególnych organów samorządowych, z drugiej
zaproponować konkretne zadania, narzędzia, formy
działań, przy których konieczne jest współdziałanie
instytucji szczebla gminnego i powiatowego. Jedną z
form współdziałania jednostek sektora pomocy spo-
łecznej i rynku pracy mogłoby być opracowywanie
lokalnych diagnoz/strategii polityki społecznej. Na
tej podstawie można byłoby realizować projekty wie-
loletnie, bowiem w przypadku działań na rzecz osób
wykluczonych społecznie tylko kilkuletnia perspek-
tywa systematycznej aktywizacji daje realne szanse
na skuteczną integrację społeczną i zawodową. Nie-
efektywny i mało skuteczny jest system pomocy, w
którym co chwila dana osoba jest klientem innego
doradcy. Wymagane byłyby działania kompleksowe,
które ujednoliciłyby współpracę tych instytucji,
szczególnie wobec osób długotrwale bezrobotnych,
poprzez aktywizację tej grupy, włączając ją w takie
formy aktywizacji, jak warsztaty i szkolenia, prowa-
dzone przez urzędy pracy.
Ośrodki pomocy społecznej w skali mikro posia-
dają umiejętność wnikliwej diagnozy sytuacji (pra-
cownicy OPS posiadają szczegółowe informacje o
swoich klientach na podstawie wywiadów, itp.). Nie-
stety rzadko mogą wykorzystać tego typu informa-
cje w swojej bieżącej pracy z klientami, ponieważ nie
mają instrumentów do aktywizacji zawodowej. Urzę-
dy pracy natomiast mają instrumenty, lecz nie za-
wsze są one adekwatnie dobrane do potrzeb klien-
tów, ponieważ pracownicy PUP nie mają tak szcze-
gółowej wiedzy o kliencie jak pracownicy OPS.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy i jakie działania zamierza przeprowadzić
MPiPS, aby zapewnić sprawną i skuteczną współ-
pracę pomiędzy OPS a PUP?
2. Czy nie należy podjąć takich kompleksowych
działań, aby osoba korzystająca z pomocy społecznej
i jednocześnie urzędu pracy była klientem jednego
doradcy?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5990)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany wysokości dotacji
na realizację zadań z zakresu świadczeń
rodzinnych i zaliczek alimentacyjnych
W ustawie o świadczeniach rodzinnych art. 33
ust. 2 mówi, że koszty obsługi wynoszą 3% otrzy-
manej dotacji na świadczenie rodzinne oraz składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubezpie-
czenia społecznego, nie mniej jednak niż 6 tys. zł
rocznie dla organu właściwego. Pracownicy ośrod-

ków pomocy społecznej apelują, że zapis ten powi-
nien zostać zmieniony, a wspomniany art. 33 ust.
2a winien otrzymać brzmienie: Koszty obsługi, o
których mowa w ust. 2, wynoszą 5% wydatków na
świadczenia rodzinne oraz składki na ubezpiecze-
nia emerytalne i rentowe z ubezpieczenia społecz-
nego, nie mniej jednak niż 12 tys. zł rocznie dla or-
ganu właściwego.
Przedstawiciele ośrodków podnoszą, że wielo-
krotnie uzasadniano wprowadzenie tej zmiany, jed-
nakże do tej pory nie uwzględniono postulatu w tym
zakresie. Wysokość kosztów obsługi świadczeń ro-
dzinnych ustalono na poziomie 3% od stycznia 2005 r.
Dzisiaj organy realizujące te zadania dokładają
wszelkich starań, aby nadążyć za tempem wszyst-
kich zmian w obowiązujących przepisach, a także
wyczerpująco i prawidłowo informować klientów o
przysługujących im prawach wynikających z przepi-
sów ustaw obowiązujących. Należy podkreślić, iż od-
pis na obsługę świadczeń rodzinnych zmniejszył się
poprzez zmniejszenie wysokości wypłacanych ww.
świadczeń ze względu na:
— ograniczenia przyznawania zasiłków ro-
dzinnych, osoby samotnie wychowujące dziecko
muszą posiadać uprawnienia do świadczeń ali-
mentacyjnych na podstawie tytułu wykonawcze-
go, chyba że: ojciec dziecka jest nieznany, drugi z
rodziców dziecka nie żyje, powództwo o ustalenie
świadczenia alimentacyjnego od drugiego z rodzi-
ców zostało oddalone;
— od września 2005 r. z katalogu dodatków do
zasiłku rodzinnego został wyeliminowany dodatek z
tytułu samotnego wychowywania dziecka do 7 roku
życia i utraty zasiłku dla bezrobotnych na skutek
upływu ustawowego okresu jego pobierania;
— pozostała również bardzo nieliczna ilość wy-
płacanych dodatków z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego w
podwyższonej kwocie tj. 505,80 zł (przepisy przej-
ściowe i dostosowujące, art. 59 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych);
— od 1 września 2005 r. organy właściwe przeję-
ły również zadanie wypłaty zasiłków pielęgnacyj-
nych dla wszystkich osób uprawnionych do ww.
świadczenia (najczęściej osób niepełnosprawnych w
znacznym stopniu, osób starszych po 75 roku życia,
które nie posiadają konta osobistego, a przyjście do
kasy po odbiór świadczenia z uwagi na zły stan zdro-
wia graniczy z cudem). W związku z powyższym
wzrosła znacznie ilość świadczeń wypłacanych dro-
gą przekazów pocztowych i tym samym wzrosły
koszty obsługi;
— wskutek emigracji zarobkowej i uzyskiwania
przez klientów dochodów za granicą organ właściwy
jest zobowiązany do udziału w postępowaniu z za-
kresu koordynacji systemów zabezpieczenia społecz-
nego i prawidłowego ustalenia prawa do świadczeń,
co powoduje wzrost ilości wystawianych pism, decy-
zji i postanowień, a także wydatków na usługi pocz-
towe, materiały biurowe i telefony.
125
Rokrocznie zwiększa się ilość zadań nakłada-
nych przez ustawodawcę na organy realizujące za-
dania wynikające z ww. ustaw, co powoduje zwięk-
szenie kosztów obsługi świadczeń rodzinnych, po-
nieważ każde kolejne zadanie wiąże się przede
wszystkim ze zwiększeniem ilości wydawanych dru-
ków wniosków (bądź ich zmianą) wystawianych de-
cyzji administracyjnych, wysyłanych pism, składa-
nych oświadczeń, sporządzanych protokołów, spo-
rządzanych list wypłat, przelewów, osób odbierają-
cych w kasie świadczenia, zakupów bieżących arty-
kułów i materiałów biurowych (ceny tonerów do
drukarek, papieru, itp również rosną), zwiększe-
niem wydatków na usługi pocztowe, bankowe, dru-
karskie i telekomunikacyjne (wzrasta również cen-
nik tych usług), jak również z doposażeniem stano-
wisk pracy, np. w sprzęt komputerowy.
Uwzględniając powyższe, według pracowników
realizujących świadczenia rodzinne zasadne jest
zwiększenie kosztów obsługi z 3% do 5% przy aktu-
alnie wprowadzanych zmianach do ustawy.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy nie byłoby zasadne, jak postulują pracow-
nicy ośrodków pomocy społecznej, zwiększenie kosz-
tów obsługi świadczeń rodzinnych i zaliczek alimen-
tacyjnych niezmienianych od 2005 r., z 3% na 5%?
2. Czy postulowana zmiana zostanie uwzględnio-
na przez ministerstwo, a jeśli tak, to kiedy?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 22 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5991)
do ministra infrastruktury
w sprawie powstrzymania prac
nad projektem Komisji Nadzwyczajnej
„Przyjazne Państwo”, dotyczącym m.in.
zniesienia obowiązku przynależności
do Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa
Szanowny Panie Ministrze! Świętokrzyska Okrę-
gowa Izba Inżynierów Budownictwa zwróciła się z
prośbą o poparcie działań mających na celu po-
wstrzymanie prac nad projektem komisji „Przyja-
zne Państwo”, dotyczącym między innymi zniesie-
nia obowiązku przynależności do Polskiej Izby Inży-
nierów Budownictwa. Objęcie ww. projektem Świę-
tokrzyskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownic-
twa jest nieprzemyślaną inicjatywą. Jak podkreślają
sami zainteresowani, zamieszczane w prasie uza-
126
sadnienia tejże decyzji nie mają odzwierciedlenia w
rzeczywistości.
Przyjęcie ww. projektu może zmarnować ponad-
sześcioletnią, intensywną pracę nad właściwą orga-
nizacją szesnastu izb okręgowych i izby krajowej.
Świętokrzyska Okręgowa Izba Inżynierów Budow-
nictwa liczy około 3500 członków W ciągu sześciu
lat nadała uprawnienia budowlane, czyli umożliwiła
dostęp do samodzielnego wykonywania zawodu, 708
młodym osobom, a ilość zdających egzamin na
uprawnienia stanowi około 90%. W ubiegłym roku
Świętokrzyska Okręgowa Izba Inżynierów Budow-
nictwa w ramach podnoszenia kwalifikacji zawodo-
wych dla 1050 swoich członków zorganizowała szko-
lenia, kursy lub zapewniła im udział w innych for-
mach dokształcania. Ponadto izba ta zapewnia swo-
im członkom pomoc finansową i prawną, a także
ubezpiecza ich do odpowiedzialności cywilnej. Świę-
tokrzyska Okręgowa Izba Inżynierów Budownictwa
sprawuje nadzór nad właściwym wykonywaniem za-
wodu poprzez rzeczników odpowiedzialności zawo-
dowej i sąd dyscyplinarny.
Inicjatywa komisji „Przyjazne Państwo” nie zo-
stała poprzedzona właściwym rozpoznaniem zakre-
su działalności izb inżynierów budownictwa, zosta-
ła oparta na opiniach kilkudziesięciu członków izby
(przy 108 000 ogólnej ich liczby) oraz opiniach osób i
organizacji spoza izby.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5992)
do ministra finansów
w sprawie zniesienia lub kilkukrotnego
podniesienia kwoty granicznej podatku
dochodowego płaconego przez
przedsiębiorców prowadzących małe firmy,
ubezpieczonych w KRUS, szczególnie
zajmujących się usługami i robotami
budowlanymi, rozliczających się z podatku
dochodowego ryczałtem ewidencjonowanym
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie zniesie-
nia lub kilkukrotnego podniesienia kwoty granicz-
nej płaconego podatku dochodowego dla przedsię-
biorców prowadzących małe firmy na wsi lub w ma-
łych miastach, ubezpieczonych w KRUS, szczególnie
zajmujących się usługami i robotami budowlanymi,
rozliczających się z podatku dochodowego ryczałtem
ewidencjonowanym.
W 2008 r. kwota ta wynosi 2755 zł. Jak podkre-
ślają zainteresowani, ww. bariera podatkowa sku-
tecznie zablokowała rozwój małych firm i spowodo-
wała redukcję zatrudnienia, ograniczyła swobodę
działalności, a nawet w niektórych przypadkach
przyczyniła się do likwidacji firm. Obecny obrót, w
wysokości 50 000 zł x 5,5% podatku, praktycznie
wyklucza małe firmy z uczestnictwa w przetargach
publicznych, bo jest kwotą śmiesznie niską, jeżeli
weźmie się pod uwagę, że właściciele płacą podatek
zryczałtowany od kwoty brutto, która zawiera kosz-
ty zakupu materiałów i pracy sprzętu sięgające czę-
sto do 70 – 80% wartości.
W przypadku małych firm z branży budowlanej
najlepszym rozwiązaniem byłby powrót do rozwią-
zania, w którym jedynym kryterium dla małych
przedsiębiorstw płacących zryczałtowany podatek
dochodowy byłby obrót, po przekroczeniu którego
przechodziłoby się na zasady ogólne (pełna księgo-
wość).
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra: Jak Pan ocenia tę sytuację
prawną i czym ją uzasadnia? Jakie kroki zamierza
Pan podjąć, aby zmienić ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5993)
do ministra finansów
w sprawie wprowadzenia obowiązku
posiadania kas fiskalnych przez osoby
wykonujące tzw. wolne zawody
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
wprowadzenia obowiązku posiadania kas fiskalnych
przez osoby wykonujące tzw. wolne zawody. Jak pod-
kreślają zainteresowani, takie rozwiązanie na pew-
no zwiększyłoby wpływy do budżetu. Ponadto osoby,
które prowadzą działalność gospodarczą i mają obo-
wiązek posiadania kas fiskalnych, czują się bardzo
pokrzywdzone. Dziwi ich fakt, dlaczego na jedne
osoby prowadzące działalność gospodarczą nałożo-

ny jest taki obowiązek, a na inne nie. Mając na uwa-
dze powyższe, proszę Pana Ministra o zaintereso-
wanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia obowiąz-
ku posiadania kas fiskalnych przez osoby wykonują-
ce tzw. wolne zawody?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5994)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian w ustawie o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, wprowadzanych
w związku z wejściem w życie nowych
przepisów wspólnotowych dotyczących
udzielania pomocy na zatrudnianie
przedsiębiorcom, rozporządzenie Komisji
(WE) nr 800/200
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpływa wiele interwencji w sprawie zmian w
ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wprowadza-
nych w związku z wejściem w życie nowych przepi-
sów wspólnotowych dotyczących udzielania pomocy
na zatrudnianie przedsiębiorcom, rozporządzenie
Komisji (WE) nr 800/200.
Osoby niepełnosprawne stanowczo protestują
przeciwko powyższym działaniom, które mogą po-
zbawić je pracy, środków do spokojnego i w miarę
godnego życia. Uważają, że pod pozorem dostosowa-
nia do unijnych wymogów rząd planuje wyjąć około
miliarda zł z systemu wspierania zatrudnienia osób
niepełnosprawnych, zmniejszając obecnie istniejące
subsydia płacowe o 25%, oraz obniżając dodatkowe
wsparcie do zatrudnienia osób ze schorzeniami
szczególnymi o 46% (niewidomi, epileptycy, chorzy
psychicznie i upośledzeni umysłowo). Poskutkuje to
i tym, że zaistnieje duże spłaszczenie różnic w wiel-
kości pomocy kierowanej do pracodawców. I tak w
przypadku minimalnej płacy różnica w dofinanso-
waniu pomiędzy stopniem znacznym a lekkim zre-
dukuje się o około 300 zł, a w przypadku schorzeń
szczególnych różnica w dofinansowaniu pomiędzy I
a III grupą inwalidzką zmaleje do zera.
127
Radykalnie zmniejszone wsparcie dla zatrudnia-
nia osób niepełnosprawnych oraz zaniechanie re-
fundacji składek obowiązkowych ich pracodawcom
spowoduje, że dalsze zatrudnianie takich osób, a
szczególnie tych ze znacznym stopniem niepełno-
sprawności, będzie na tyle kosztowne, że zakłady za-
czną znacząco redukować załogę, pozostawiając przy
pracy tylko tych najsprawniejszych i najwydajniej-
szych niepełnosprawnych pracowników.
W związku z powyższym obecna sytuacja powo-
duje, że życie osób niepełnosprawnych upływa teraz
w ciągłym stresie z obawy o utratę pracy. Przecież
tak nie powinno być, szczególnie w środowisku osób
niepełnosprawnych. Wprowadzenie w/w zmian spo-
woduje zróżnicowanie osób niepełnosprawnych na
lepszych i gorszych. Pracujące osoby niepełnospraw-
ne nawet te najciężej poszkodowane przez los odna-
lazły w swej pracy radość i sens życia. Mając na uwa-
dze powyższe, proszę Panią Minister o zaintereso-
wanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość niepodejmowania w/w
zamierzeń, których wprowadzenie spowoduje pogor-
szenie sytuacji osób niepełnosprawnych ze znacz-
nym stopniem niepełnosprawności?
3. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5995)
do ministra finansów
w sprawie zniesienia podwójnego
opodatkowania dla firm płacących
zryczałtowany podatek dochodowy
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie zniesie-
nia podwójnego opodatkowania dla firm płacących
zryczałtowany podatek dochodowy. Jak podkreślają
zainteresowani, obecnie podwykonawca, jak rów-
nież główny wykonawca płaci podatek od kwoty, od
której już podatek został zapłacony, ponieważ nie
ma prawa go odliczyć. Osoby te proponują wprowa-
dzenie rozwiązania identycznego jak w przypadku
podatku od towarów i usług.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
128
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5996)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie reorganizacji sądów
powszechnych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z likwi-
dacją niektórych sądów grodzkich do mojego biura
poselskiego wpłynęły informacje dotyczące możli-
wości zniesienia kolejnych jednostek sądowych, w
tym w Żninie w woj. kujawsko-pomorskim. Budzi to
niezadowolenie lokalnych społeczności, tym więk-
sze, że projektowane zmiany nie były konsultowane
na poziomie samorządowym. Ze względu na stopień
zainteresowania poruszonym problemem pragnę za-
pytać Pana Ministra o następujące kwestie:
1. Jakie są przyczyny planowanych zmian?
2. Jakie kryteria zastosowano przy podejmowa-
niu decyzji?
3. Czy brano pod uwagę uwarunkowania związa-
ne z wielkością rejonu obsługiwanego przez jednost-
kę oraz możliwość dostępu do właściwej jednostki
sądowej w przypadku ewentualnego zniesienia sądu
grodzkiego lub wydziału ksiąg wieczystych?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5997)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zmian w prawie wyborczym
Szanowny Panie Premierze! W związku z trwa-
jącymi pracami nad zmianą zapisów w prawie wy-
borczym, chciałbym poruszyć istotny problem osób
niepełnosprawnych. Prawo zapewnia obywatelom
niepełnosprawnym udział w głosowaniu. W prakty-
ce jednak natrafiają oni na poważne utrudnienia.
Osoby niepełnosprawne ruchowo są praktycznie po-
zbawione możliwości oddania głosu w wyborach.
Problem ten dotyczy ok. 2 mln obywateli. Konieczna
jest nowelizacja prawa wyborczego i wprowadzenie
nowej procedury głosowania dla osób niepełno-
sprawnych, takiej procedury oddawania głosu, któ-
ra nie będzie zmuszała ich do opuszczenia domu.
Wiele krajów, aby ułatwić udział w wyborach oso-
bom niepełnosprawnym, wprowadziło alternatywne
sposoby głosowania. Estonia, jako jedno z pierw-
szych państw Europy Wschodniej, wprowadziła tzw.
e-voting, czyli możliwość oddania głosu przez inter-
net. Natomiast w Niemczech i Hiszpanii osoby nie-
pełnosprawne mogą oddać swój głos drogą korespon-
dencyjną. W innych krajach, jak np. w Wielkiej Bry-
tanii, Belgii, Francji czy Holandii, niepełnosprawni
mogą wyznaczyć w tym celu swojego pełnomocnika.
Holandia z kolei wprowadziła obydwa rozwiązania.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Premiera o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania zostaną podjęte w celu uła-
twienia sytuacji osób niepełnosprawnych, które nie
mogą czynnie brać udziału w wyborach?
2. Czy jest możliwe wprowadzenie opcji e-voting,
czyli możliwości oddania głosu przez internet?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5998)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniżek na przejazdy PKP
dla studentów
Szanowny Panie Ministrze! Ostatnimi czasy po-
jawiła się inicjatywa studencka w sprawie projektu
nowelizacji ustawy o ulgowych przejazdach w trans-
porcie zbiorowym. Jej głównym celem jest ustano-
wienie 49% ulgi dla uczniów i studentów na przejaz-
dy komunikacją publiczną (w szczególności kolejo-
wą). Zgodnie z nowelizacją ustawy o uprawnieniach
do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami
transportu zbiorowego przysługującą uczniom i stu-
dentom ulgę na PKP zmniejszono z dniem 31 stycz-
nia 2002 r. z 50 do 37%, co znacząco wpłynęło na
sytuację studentów. Jednym z ważniejszych proble-
mów współczesnego żaka są wydatki związane z do-

jazdami na uczelnię. Dla większości osób mieszkają-
cych w mniejszych miejscowościach, dojeżdżających
codziennie pociągami i autobusami na uczelnie oraz
do szkół, kwestie cen biletów odgrywają znaczną
rolę w ich skromnym budżecie. Poza dojazdami pie-
niądze potrzebne są również na wydatki związane z
samą nauką (podręczniki, materiały pomocnicze,
przybory), a także stale rosnącymi kosztami utrzy-
mania. Z podróży koleją korzystają także studenci
nieperiodycznie dojeżdżający na seminaria, konfe-
rencje czy po prostu na wypoczynek. Jak powszech-
nie wiadomo, podróże kształcą, dlatego studenci i
uczniowie powinni mieć zapewnione optymalne wa-
runki rozwoju. Niestety, dla niektórych studentów
koszty dojazdu na uczelnię stanowią barierę unie-
możliwiającą dostęp do edukacji. Dbanie o szanse
edukacyjne dla wszystkich uczniów jest podstawą
rozwoju wykształconego społeczeństwa. Dlatego
osobom pragnącym zdobywać wykształcenie należy
ułatwiać, a nie utrudniać osiągnięcie tego celu.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
możliwe jest wprowadzenie 49% zniżki na przejazdy
środkami publicznego transportu zbiorowego kolejo-
wego dla studentów?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5999)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie barier edukacyjnych dla osób
niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Edukacja jest jednym z
podstawowych praw każdego człowieka. Zbyt często
osoby niepełnosprawne są pozbawiane możliwości
realizacji tego prawa. Zgodnie z ustawą o systemie
oświaty dzieci i młodzież niepełnosprawna oraz nie-
dostosowana społecznie ma możliwość pobierania
nauki we wszystkich typach szkół, zgodnie z indywi-
dualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi
oraz predyspozycjami. Niestety, zapisy prawne nie
zawsze znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości,
a niepełnosprawni uczniowie już w momencie podję-
cia nauki napotykają wiele przeszkód. Problemy po-
jawiają się, gdy uczeń stara się o przyjęcie do szkoły.
W zależności od stopnia jego niepełnosprawności ro-
dzice mogą wybrać formę kształcenia i placówkę od-
129
powiednią dla ich dziecka. Decyzja zależna jest rów-
nież od opinii poradni psychologiczno-pedagogicz-
nej. W rzeczywistości, niestety, posłanie dziecka do
wybranej przez siebie szkoły staje się często niemoż-
liwe. Zwykłe szkoły nie są przystosowane do naucza-
nia osób niepełnosprawnych, a szkoły specjalne nie
dla wszystkich dzieci są odpowiednim miejscem.
Najlepszą formą edukacji jest kształcenie integra-
cyjne, ponieważ daje szanse niepełnosprawnym
dzieciom na kontakt ze zdrowymi rówieśnikami i na
uczestnictwo w życiu szkoły. Niestety, placówki inte-
gracyjne, o ile w danym rejonie się znajdują, są czę-
sto oddalone od miejsca zamieszkania. Wiele szkół
jest tylko integracyjnych z nazwy, ponieważ z zało-
żenia liczba uczniów (wychowanków) w oddziale in-
tegracyjnym powinna wynosić od 15 do 20, w tym 3
do 5 uczniów niepełnosprawnych. Tymczasem w
praktyce do danej rejonowej szkoły podstawowej naj-
częściej zgłasza się jeden lub dwóch uczniów niepeł-
nosprawnych. W takim przypadku szkoła nie ma
podstaw, by utworzyć klasę integracyjną, ponieważ
wiąże się to z podniesieniem kosztów kształcenia
jednego ucznia, gdyż w klasie musi być niewielu
uczniów i odpowiednie wyposażenie. Nauczanie in-
tegracyjne zazwyczaj kończy się na poziomie szkoły
podstawowej, ponieważ rzadkością są placówki
umożliwiające kształcenie na poziomie ponadpod-
stawowym. Aby umożliwić dzieciom niepełnospraw-
nym prawidłową edukację potrzebne są zmiany w
systemie oświaty. Brakuje klarownych rozwiązań
prawnych i systemowego podejścia do kwestii edu-
kacji na wszystkich szczeblach dla osób o specjal-
nych potrzebach edukacyjnych. Zmiany wymaga
również kształcenie nauczycieli. Każdy nauczyciel
powinien posiadać podstawową wiedzę i umiejętno-
ści związane z edukacją dzieci o specjalnych potrze-
bach. Powinien mieć też do pomocy nauczyciela spe-
cjalistę. Placówki, w których kształciłyby się dzieci
niepełnosprawne, muszą posiadać pełne zabezpie-
czenie środków na likwidację barier architektonicz-
nych, na zakup specjalistycznych pomocy dydak-
tycznych itp. Należy podjąć wszelkie działania, któ-
re umożliwią niepełnosprawnym uczniom dostęp do
edukacji i szansę na pełne uczestnictwo w życiu spo-
łecznym.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie
działania podejmie resort w sprawie barier eduka-
cyjnych, które utrudniają dostęp do kształcenia oso-
bom niepełnosprawnym?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
130
Interpelacja
(nr 6000)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie harmonogramu prac
legislacyjnych i stanu przygotowań
do wdrożenia nowych przepisów zawartych
w projekcie ustawy o emeryturach
kapitałowych
Szanowna Pani Minister! W czerwcu br. rząd
przyjął projekt ustawy o emeryturach kapitałowych,
który określa zasady i sposób wypłacania świadczeń
zgromadzonych w otwartych funduszach emerytal-
nych. Wysokość emerytur kapitałowych nie będzie
zależeć od płci, stanu zdrowia, stanu cywilnego lub
rodzinnego ubezpieczonego. Po raz pierwszy emery-
tura ta będzie wypłacana osobom urodzonym w
1949 r., najstarszemu rocznikowi uprawnionemu do
korzystania z II filara. Wypłaty emerytur kapitało-
wych rozpoczną się w 2009 r. i trafią wyłącznie do
kobiet, mężczyźni, ze względu na wyższy o 5 lat wiek
emerytalny, po raz pierwszy otrzymają to świadcze-
nie w 2014 r. Zgodnie z założeniami powyższego pro-
jektu emerytury kapitałowe mają być gwarantowa-
ne przez państwo, a także wypłacane w ramach
ubezpieczenia emerytalnego.
W związku z powyższym, działając na podsta-
wie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966
r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:
Jaki jest stan przygotowań do wdrożenia nowych
przepisów?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 20 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 6001)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie informacji o zmniejszeniu
wymiaru godzinowego zajęć z edukacji
ekonomicznej
Szanowna Pani Minister! Zaniepokoiła mnie in-
formacja, że Ministerstwo Edukacji Narodowej od
września 2009 r. zamierza zmniejszyć wymiar go-
dzinowy zajęć z edukacji ekonomicznej. Dotychczas
uczniowie szkół ponadgimnazjalnych w ciągu roku
szkolnego mieli 60 godzin lekcyjnych, teraz wg no-
wych planów MEN tylko 30 godzin.
W Polsce stale rośnie liczba młodych osób prowa-
dzących własną działalność gospodarczą. Głównym
źródłem ich edukacji ekonomicznej są materiały re-
klamowe instytucji finansowych. Decyzja minister-
stwa oznacza, że Polacy ekonomii i podstaw finan-
sów będą uczyć się na własnych błędach, gdyż nie
będą w stanie odpowiedzieć na podstawowe pytania,
np.: jak funkcjonuje budżet państwa, na czym pole-
ga oprocentowanie lokat i kredytów, ile wynosi rze-
czywiste oprocentowanie pożyczek czy kredytów.
Trzeba pamiętać, że nie wszyscy będą studiować
ekonomię, ale wszyscy będą prowadzić gospodar-
stwa domowe, stąd wiedza z zakresu ekonomii jest w
dzisiejszych czasach niezbędna. Decyzja minister-
stwa jest tym bardziej zadziwiająca, że wiosną br.
MEN przychylało się do propozycji włączenia do li-
sty przedmiotów maturalnych przedsiębiorczości.
Pomysł umożliwienia zdawania matury z tego przed-
miotu poparli m.in. przedstawiciele wyższych uczel-
ni, przewodniczący nadzoru finansowego a także
prezes Narodowego Banku Polskiego.
Dziwi mnie fakt, że na maturze można zdawać
wiedzę o tańcu czy historię muzyki, a tak ważną
wiedzę, jaka zawarta jest w przedmiocie przedsię-
biorczość nie dosyć, że nie wprowadzono do przed-
miotów maturalnych, to jeszcze zmniejszono jej wy-
miar godzinowy. Pragnę nadmienić, że Polska jest
jedynym krajem w Unii Europejskiej, w którym za-
miast zwiększać godzinowo wymiar zajęć z przed-
miotów ekonomicznych jest on pomniejszany.
W związku z tym zwracam się do Pani Minister
z prośbą o wyjaśnienie, jakie argumenty spowodo-
wały o decyzji ograniczenia podstaw przedsiębior-
czości do jednej z dwóch godzin tygodniowo dla
uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Czy minister-
stwo planuje wprowadzenie możliwości zdawania
przedmiotu przedsiębiorczość na egzaminie matu-
ralnym?
Z poważaniem
Poseł Michał Marcinkiewicz
Szczecin, dnia 27 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 6002)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zasad realizacji przeszkolenia
wojskowego studentów
Szanowny Panie Ministrze! Od ponad stu czter-
dziestu lat w Stanach Zjednoczonych działa system
Korpus Szkolenia Oficerów Rezerwy Armii Stanów
Zjednoczonych – ROTC, w ramach którego młodzież
akademicka zdobywa podstawową wiedzę teoretycz-
ną i praktyczną z zakresu obronności państwa.

Amerykański system szkolenia obronnego studen-
tów obejmuje uczelnie prywatne i stanowe. Podobny
system funkcjonuje w Wielkiej Brytanii w ramach
Uniwersyteckiego Korpusu Szkolenia Oficerów.
Dzięki tym programom siły zbrojne są postrzegane
pozytywnie w społeczeństwie i parlamentarzyści,
urzędnicy, którzy w nich uczestniczyli, przychylnie
patrzą na sprawy budżetów uchwalanych na obron-
ność i bezpieczeństwo państwa. W Polsce studenci
ochotnicy spowodowali wprowadzenie programów
przysposobienia obronnego i przeszkolenia wojsko-
wego w trakcie studiów. Zamknięcie tych progra-
mów oddzieli młodzież akademicką od spraw obron-
ności kraju i potrzeb Sił Zbrojnych.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy planowane jest odstąpienie przez MON od
programów przysposobienia obronnego i przeszkole-
nia wojskowego w trakcie studiów?
2. W jakim terminie może być wprowadzone za-
wieszenie programu przysposobienia obronnego i
przeszkolenia wojskowego studentów?
3. Czy przewiduje się inne formy pozyskiwania
rezerw oficerów i podoficerów rezerwy grupy osobo-
wej studentów?
4. Czy pozostawienie możliwości szkolenia woj-
skowego jest zasadne ze względu na potrzeby Mary-
narki Wojennej i czy były prowadzone w ostatnim
czasie – zgodnie z ustawą pragmatyczną – kontrole
efektywności zajęć w studiach wojskowych akade-
mii morskich?
Z poważaniem
Poseł Michał Marcinkiewicz
Szczecin, dnia 12 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 6003)
do ministra gospodarki
w sprawie stanu i możliwości poszerzenia
polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej
Niewątpliwie zasługą obecnego rządu koalicyjne-
go PO–PSL jest konsekwencja w odbudowywaniu
polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej. Natural-
nie zaniedbania z ostatnich lat będą odrabiane w
dłuższym okresie czasu. Niedawno uwagę opinii pu-
blicznej skupiła kwestia zdjęcia rosyjskiego embarga
na eksport polskich artykułów rolnych i mięsnych.
Obecnie, jak się wydaje, istnieją dobre warunki do
utrwalenia i poszerzenia wzajemnej współpracy go-
spodarczej pomiędzy Polską i Republiką Rosyjską.
Naturalnie jak zwykle ważne jest określenie priory-
tetów takiej współpracy. Dla naszego eksportu ry-
nek rosyjski wydaje się mieć niemal nieograniczone
131
możliwości. Z kolei z Rosji tradycyjnie nadal pocho-
dzi większość naszych surowców energetycznych.
We współpracy polsko-rosyjskiej warto też zwrócić
uwagę na współpracę naukowo-gospodarczą. Tak
aby nowoczesne technologie nadawały nową jakość
wzajemnej współpracy gospodarczej. Uprzejmie więc
zapytuję:
1. Jak przedstawiał się stan i zakres współpracy
gospodarczej pomiędzy Polską i Rosją przed 21 paź-
dziernika 2007 r.?
2. W jaki sposób (i kiedy) udało się znieść rosyj-
skie embargo na eksport polskich produktów zwie-
rzęcych i roślinnych?
3. W jakim stopniu udało się „na dzisiaj” odbudo-
wać polski eksport artykułów zwierzęcych i roślin-
nych do Rosji?
4. Jak generalnie przedstawia się obecnie wiel-
kość i struktura polsko-rosyjskiej współpracy gospo-
darczej? Jakie miejsce w tej współpracy oraz w na-
szym bilansie handlowym zajmuje import rosyjskiej
ropy naftowej i gazu ziemnego?
5. Jakie miejsce zajmuje obecnie Rosja wśród
partnerów gospodarczych Polski? Jaka jest tenden-
cja w tej kwestii?
6. Jakie miejsce i znaczenie we współpracy pol-
sko-rosyjskiej zajmuje współpraca naukowo-gospo-
darcza?
7. Jakie inicjatywy i działania podejmuje rząd
Donalda Tuska, a w szczególności Ministerstwo Go-
spodarki, na rzecz poszerzenia i wzbogacenia pol-
sko-rosyjskiej współpracy gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 6004)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie strategii rozwoju sportu
i dofinansowania dużych imprez oraz
zawodów sportowych w latach 2009–2010
Niewątpliwie z obecną koalicją rządzącą PO–PSL
wiąże się podniesienie rangi i znaczenia sportu oraz
kultury fizycznej w ogóle. Ma to swoje odzwiercie-
dlenie we wzroście nakładów finansowych w budże-
cie państwa na 2009 r. W gminach bardzo dobrze
został przyjęty program „Moje boisko – Orlik 2012”.
Niewątpliwie wspieranie sportowych programów
gminnych to najlepszy sposób promocji sportu i
wzbogacania jego infrastruktury.
Mam okazję często spotykać się z przedstawicie-
lami środowisk sportowych. Oczekują oni pewnej
strategii rozwoju sportu w naszym kraju. Liczą rów-
132
nież na wsparcie dużych imprez i zawodów sporto-
wych rangi regionalnej, krajowej, a nawet między-
narodowej, bowiem duże wydarzenia sportowe mogą
być współorganizowane przy pomocy ministerstwa
sportu także w mniejszych ośrodkach.
W świetle tych okoliczności uprzejmie zapytuję:
1. Jak należy ocenić działalność Ministerstwa
Sportu i Turystyki w latach 2005–2007, szczególnie
we współpracy z gminami?
2. Jak przedstawia się struktura organizacyjna
obecnego Ministerstwa Sportu i Turystyki? Jaki za-
planowano budżet na 2009 r.?
3. Jakie dokumenty programowe i priorytety
określają działalność obecnego ministerstwa sportu
na najbliższe lata?
4. W jakim stopniu i zakresie można mówić już
obecnie o strategii rozwoju sportu w naszym kraju?
5. Jak przedstawia się kalendarz najważniejszych
imprez i zawodów sportowych na lata 2009–2010,
które są konsultowane z Ministerstwem Sportu i
Turystki?
6. Jak przedstawia się plan wsparcia i dofinanso-
wania najważniejszych imprez i zawodów sporto-
wych na lata 2009–2010?
7. Jakie należałoby podjąć działania w sprawie
wsparcia dodatkowych imprez i zawodów sporto-
wych, nieujętych jeszcze w planie ministerstwa
sportu na lata 2009–2010?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie Gazociągu Północnego (4170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na ponowną in-
terpelację pana posła Pawła Kowala (pismo nr SPS-
-023-4170p/08 z dnia 19 września 2008 r.) w sprawie
Gazociągu Północnego, uprzejmie informuję:
1. Rzecznik prasowy rządu RFN pan Thomas
Steg, odnosząc się do wywiadu pana premiera Do-
nalda Tuska dla „Neue Osnabrücker Zeitung”
(8 września br.) podkreślił, że w Europie trwa już
od pewnego czasu intensywna debata, jak unikać
uzależnienia od jednego dostawcy surowców do
produkcji energii. Kraje, które nie posiadają wła-
snych zasobów, są w naturalny sposób uzależnione
od ich importu. Pan T. Steg zaznaczył, że wspól-
nym zadaniem dla Europy jest wypracowanie me-
chanizmów ograniczenia tego uzależnienia i zwięk-
szenia dywersyfikacji dostaw. Niemcy prowadzą
aktywną politykę w tym zakresie. Rząd federalny
nie dostrzega jednak przesłanek do ponownego roz-
patrzenia kwestii Gazociągu Północnego ze wzglę-
du na kryzys kaukaski.
Wywiad pana premiera D. Tuska wpisuje się
w prowadzoną aktualnie w RFN debatę publiczną
na temat bezpieczeństwa energetycznego. W coraz
większym stopniu podnoszone są w niej skutki ro-
snącego uzależnienia UE od dostaw surowców ener-
getycznych z Rosji.
2. Rząd RP reaguje zdecydowanie na wszelkie
nowe zjawiska mogące prowadzić do zwiększenia
uzależnienia UE od importu gazu ziemnego z Rosji.
Najświeższym przykładem takich działań jest podję-
cie na forum unijnym problemu potencjalnych kon-
sekwencji pakietu klimatyczno – energetycznego dla
bezpieczeństwa energetycznego państw UE. W obec-
nym kształcie pakiet ten prowadziłby do dalszego
wzrostu importu gazu ziemnego, tym sposobem do-
starczając ekonomicznego uzasadnienia do budowy
kolejnych magistrali przesyłu gazu, takich jak Ga-
zociąg Północny.
Przedstawiciele rządu RP (MG, MSZ) rozwijając
koncepcję szczytów energetycznych, inicjowaną i re-
alizowaną przez prezydenta RP wspólnie z prezy-
dentami Azerbejdżanu, Gruzji, Ukrainy i państw
bałtyckich, uczestniczą w przygotowaniach kolejne-
go szczytu energetycznego w Baku w ramach Mię-
dzypaństwowej Grupy Roboczej ds. Kaspijsko – Czar-
nomorsko – Bałtyckiej Przestrzeni Energetyczno
– Tranzytowej. W ramach tej współpracy Polska re-
alizuje cel stworzenia niezależnego od Rosji koryta-
rza transportu do Europy ropy naftowej, a także
gazu ziemnego z regionu Morza Kaspijskiego.
Szczególnego znaczenia nabiera w tym kontek-
ście wsparcie dla proeuropejskiej polityki energe-
tycznej Ukrainy i jej uczestnictwa we współpracy
energetycznej z Unią Europejską (Wspólnota Ener-
getyczna). Kwestia projektów energetycznych jest
przedmiotem wspólnych prac polskich i ukraińskich
resortów gospodarczych, co było poruszone m.in.
podczas ostatnich spotkań i rozmów z premierem
Ukrainy. Ponadto rząd RP konsekwentnie wspiera
euroatlantyckie aspiracje Ukrainy.
3. Interwencja Rosji stanowiła duże zaskoczenie
dla rządu RFN i polityków niemieckich. Konflikt ro-
syjsko – gruziński potwierdził, że RFN, mimo de-
klarowanych dobrych relacji z Kremlem, nie jest
w stanie wpływać na politykę Rosji i skłonić jej do
zaniechania użycia siły wobec Gruzji.
Władze RFN uznały wprawdzie odpowiedzial-
ność obu stron za eskalację konfliktu, jednakże oce-
niły zaangażowanie Rosji jako niewspółmierne i za-
grażające stabilności międzynarodowej. W dyskusji
na temat ewentualnego przewartościowania relacji
niemiecko – rosyjskich pojawił się aspekt gospodar-
czy, w tym sceptycyzm, czy projekt Gazociągu Pół-
nocnego nie uwikła Europy w zbyt głębokie zależno-
ści od dostaw energetycznych z Rosji. Środowisko
CDU przedstawiło bardziej krytyczną ocenę, pod-
czas gdy SPD wydaje się być nastawiona „koncylia-
cyjne” i postrzega Rosję nadal jako znaczącego, choć
niełatwego partnera. Nie bez znaczenia jest tutaj
podjęta rywalizacja obu eksponentów tych ugrupo-
wań politycznych o urząd kanclerza w przyszłorocz-
nych wyborach parlamentarnych.
Strona niemiecka nadal podkreśla, że Rosja jest
i pozostanie ważnym dostawcą surowców energe-
tycznych dla państw UE, przy czym uzależnienie
gospodarcze Rosji od UE jest większe, aniżeli od-
wrotnie. Podkreśla się, że projektowany gazociąg
jest projektem europejskim i stanowi ważne uzupeł-
nienie dla istniejącej sieci zaopatrzenia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
134
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie złej organizacji oraz niewykonania
planu finansowego funduszu
Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców
(4231)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4231/08) przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pana Mirosła-
wa Pawlaka w sprawie złej organizacji oraz niewy-
konania planu finansowego funduszu Centralnej
Ewidencji Pojazdów i Kierowców, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w zakresie właści-
wości MSWiA realizowane są następujące instru-
menty pomocowe finansowane ze środków Unii Eu-
ropejskiej:
— Program Operacyjny „Innowacyjna gospodar-
ka” – 7 i 8 oś priorytetowa,
— Program Operacyjny „Infrastruktura i środo-
wisko” − XI priorytet;
— Program Operacyjny „Kapitał ludzki”, priory-
tet I: Zatrudnienie i integracja społeczna, działanie
1.3: Ogólnopolskie programy integracji i aktywizacji
zawodowej, poddziałanie 1.3.1: Projekty na rzecz
społeczności romskiej;
— Europejski Fundusz na Rzecz Uchodźców na
lata 2005–2007.
W ramach planowania zadań współfinansowa-
nych ze źródeł bezzwrotnej pomocy zagranicznej, za
które w MSWiA odpowiada Departament Unii Eu-
ropejskiej i Współpracy Międzynarodowej (DU-
EiWM), proces ten przedstawia się następująco.
Na etapie planowania budżetowego beneficjenci
zgłaszają zapotrzebowanie na środki finansowe i prze-
kazują taką informację dysponentowi głównemu re-
sortu spraw wewnętrznych i administracji. Następ-
nie zgłoszenia beneficjentów są weryfikowane przez
instytucje odpowiedzialne za zarządzanie danym
funduszem, wskazane w dokumentach programo-
wych. W Norweskim Mechanizmie Finansowym
weryfikacji takiej dokonuje instytucja pośredniczą-
ca (MSWiA). Instytucje odpowiedzialne za prawi-
dłowe i terminowe wdrażanie projektów wyposażo-
ne są w mechanizmy prawne do monitorowania (sys-
tem kwartalnej sprawozdawczości, wizyty monito-
ringowe na miejscu realizacji projektu itp.) i kontro-
lowania realizowanych przedsięwzięć. Wszelkie zna-
czące opóźnienia, mogące doprowadzić np. do uzna-
nia części wydatków za niekwalifikowalne lub cof-
nięcia przyznania grantu i obowiązku zwrotu do-
tychczas przekazanych środków wraz z odsetkami,
są raportowane właściwym dla danego funduszu
podmiotom (np. w przypadku Norweskiego Mecha-
nizmu Finansowego informacje takie przekazywane
są Ministerstwu Rozwoju Regionalnego jako insty-
tucji zarządzającej tym funduszem oraz członkom:
Międzyresortowego Zespołu ds. Funduszu Schen-
gen, Norweskiego Mechanizmu Finansowego, Euro-
pejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców, Funduszu
Granic Zewnętrznych oraz Funduszu Powrotu Imi-
grantów).
Realizacja finansowa Funduszu Schengen, któ-
rego zarządzanie powierzono MSWiA, została za-
kończona w 2007 r. Aktualnie MSWiA oczekuje na
ostateczne stanowisko Komisji Europejskiej w spra-
wie uznania kwalifikowalności dokonanych płatno-
ści. Należy spodziewać się, iż Komisja Europejska
uzna wykorzystanie ponad 90% alokowanych dla
Polski środków, tj. ponad 283 mln euro.
W ramach środków Funduszu Schengen polska
Policja wdrażała projekt pn. „Utworzenie polskiej
komórki SIRENE”, którego celem było m.in. przygo-
towanie dostępu Policji do bazy danych CEPIK.
Pragnę również dodać, iż państwową jednostką
budżetową podległą ministrowi spraw wewnętrz-
nych i administracji, w kompetencji której znajdu-
je się szereg instrumentów pomocowych, finanso-
wanych zarówno ze środków Unii Europejskiej,
jak i z innych źródeł, jest Władza Wdrażająca Pro-
gramy Europejskie. Jednakże nie występuje ona
jako samodzielny podmiot zapewniający całościowe
zarządzanie funduszami, lecz jest instytucją zapew-
niającą implementację funduszy, dla których zakres
oraz sposoby realizacji ustalane są na szczeblu wyż-
szym. Działanie Władzy Wdrażającej Programy Eu-
ropejskie rozpoczyna się po zakończeniu fazy pro-
gramowania, podczas której ustalane są obszary
wsparcia (tj. zakresy, w których mogą być realizo-
wane projekty) dla poszczególnych funduszy.
Aktualnie we właściwości Władzy Wdrażającej
Programy Europejskie znajdują się następujące in-
strumenty pomocowe finansowane ze środków Unii
Europejskiej, dla których zakończono fazę progra-
mowania:
1. Program Operacyjny „Innowacyjna gospo-
darka” – 7 i 8 oś priorytetowa
Władza Wdrażająca Programy Europejskie jako
instytucja wdrażająca (IW/Pośrednicząca II stop-
nia) wspiera w działaniach Departament Informaty-
zacji MSWiA i Departament Społeczeństwa Infor-
macyjnego MSWiA oraz zgodnie z porozumieniem
z dnia 1 lutego 2008 r. zawartym pomiędzy mini-
strem MSWiA a dyrektorem Władzy Wdrażającej
Programy Europejskie odpowiada za wdrażanie
działań w ramach dwóch osi priorytetowych Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,
tj. 7 osi priorytetowej: Społeczeństwo informacyjne
– budowa elektronicznej administracji oraz działań
8.3: Przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowemu – eInc-
lusion i 8.4.: Zapewnienie dostępu do Internetu na
etapie „ostatniej mili” w ramach 8 osi priorytetowej:
Społeczeństwo informacyjne – zwiększenie innowa-
cyjności gospodarki. W ramach ww. przedsięwzięć
wspierane będą działania z zakresu budowy elektro-

nicznej administracji, jak również z zakresu prze-
ciwdziałania wykluczeniu cyfrowemu.
Planowanie wykonywania zadań odbywa się na
podstawie szczegółowego opisu priorytetów Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013. Na potrzeby realizacji powierzonych działań
i osi priorytetowych opracowano dokument pn. In-
strukcja wykonawcza do procesów realizowanych
przez Władzę Wdrażającą Programy Europejskie
(instytucję wdrażającą/pośredniczącą II stopnia)
w ramach 7 osi priorytetowej oraz działań 8.3 i 8.4
w ramach 8 osi priorytetowej Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka” wraz z załącznika-
mi, w której opisane zostały wszystkie zachodzące
w trakcie realizacji powierzonych osi/działań proce-
sy. Dokument ten zawiera harmonogram realizacji
poszczególnych czynności wykonywanych przez
Władzę Wdrażającą Programy Europejskie. Instruk-
cja wykonawcza zatwierdzona została przez Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji (in-
stytucję pośredniczącą) i Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego (instytucję zarządzającą) pismem z dnia
18 lutego 2008 r.
W celu ułatwienia ubiegania się potencjalnych
wnioskodawców o środki finansowe opracowano re-
gulamin przeprowadzania konkursu, w którym za-
warte zostały niezbędne informacje ułatwiające
aplikowanie o środki w ramach powierzonych dzia-
łań, takich jak: miejsce i sposób składania wnio-
sku, terminy obowiązujące wnioskodawców oraz
Władzę Wdrażającą Programy Europejskie, wyma-
gane dokumenty, sposób oceny projektów, podpisy-
wanie umowy o dofinansowanie, sprawozdawczość
oraz rozliczanie projektu.
Realizacja zadań odbywa się zgodnie z harmono-
gramami zawartymi w powyższych dokumentach.
2. Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” − XI priorytet
Władza Wdrażająca Programy Europejskie pełni
rolę instytucji pośredniczącej II stopnia. Zgodnie
z porozumieniem w sprawie współpracy przy reali-
zowaniu priorytetu „Kultura i dziedzictwo kulturo-
we” w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” w latach 2007–2013, zawartym
w dniu 22 sierpnia 2006 r. pomiędzy ministrem
spraw wewnętrznych i administracji a ministrem
kultury i dziedzictwa narodowego oraz aneksem
nr 1 z dnia 11 października 2007 r. i uzupełnieniem
z dnia 12 października 2007 r. do ww. porozumie-
nia, rola władzy wdrażającej w procesie planowa-
nia i wdrażania jest ograniczona. Jednostką wiodą-
cą we wdrażaniu XI priorytetu „Kultura i dziedzic-
two kulturowe” Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” jest Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego jako instytucja pośred-
nicząca, które odpowiedzialne jest za opracowywa-
nie harmonogramów i regulaminów konkursów,
a także list projektów indywidualnych do objęcia
wsparciem z Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”.
135
Zadania w ramach XI priorytetu Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” planowane
są w następujących dokumentach:
— Planowane środki do wydatkowania w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” dla sektora kultury przedstawione są w wielo-
letnim planie działań. Plan ten zawiera prognozy
wydatków na poszczególne lata i tworzony jest przez
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
— Zgodnie z ww. porozumieniem z dnia 22 sierp-
nia 2006 r., Władza Wdrażająca Programy Europej-
skie zobowiązana jest do przygotowania Wielolet-
niego Planu Działań Instytucji Wdrażającej w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, który jest wkładem do Wieloletniego
Planu Działań.
W ramach XI osi priorytetowej Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” dofinanso-
wane będą projekty:
a) konkursowe (zgodnie z konkursowym trybem
wyboru) – aktualnie trwa nabór projektów konkur-
sowych w ramach działań: 11.1; 11.2 i 11.3 XI prio-
rytetu. Termin składania wniosków upłynął w dniu
30 września 2008 r.
b) indywidualne (zgodnie z indywidualnym try-
bem wyboru). Projekty indywidualne przygotowy-
wane są zgodnie z indywidualnymi harmonograma-
mi określonymi w umowach dotyczących przygoto-
wania projektów indywidualnych (w tzw. pre-umo-
wach).
Realizacja zadań odbywa się zgodnie z harmono-
gramami zawartymi w powyższych dokumentach.
3. Program Operacyjny „Kapitał ludzki”, priory-
tet I: Zatrudnienie i integracja społeczna, działanie
1.3: Ogólnopolskie programy integracji i aktywizacji
zawodowej, poddziałanie 1.3.1: Projekty na rzecz
społeczności romskiej
Władza Wdrażająca Programy Europejskie pełni
rolę instytucji pośredniczącej II stopnia. Zgodnie
z porozumieniem zawartym w dniu 12 października
2007 r. pomiędzy Ministerstwem Pracy i Polityki
Społecznej a Władzą Wdrażającą Programy Euro-
pejskie oraz aneksem nr 1 z dnia 7 lutego 2007 r. do
ww. porozumienia, rola władzy wdrażającej w proce-
sie planowania i wdrażania obejmuje zadania doty-
czące ustalania szczegółowego zakresu wsparcia,
naboru i oceny wniosków, nadzoru nad realizacją
projektów, rozliczeń finansowych, promocji, a także
ewaluacji. Jednostką współpracującą oraz nadzoru-
jącą merytorycznie Władzę Wdrażającą Programy
Europejskie we wdrażaniu poddziałania 1.3.1 Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” jest Departa-
ment Wyznań Religijnych oraz Mniejszości Narodo-
wych i Etnicznych MSWiA.
Zadania w ramach priorytetu I Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki” planowane są w nastę-
pujących dokumentach:
a) Szczegółowy opis priorytetów Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”. Zgodnie z tym doku-
mentem w ramach poddziałania 1.3.1 Programu
136
Operacyjnego „Kapitał ludzki” możliwe jest finanso-
wanie projektów obejmujących działania z zakresu
zatrudnienia, edukacji, integracji społecznej i zdro-
wia, przyczyniających się do aktywizacji społeczno
– zawodowej społeczności romskiej.
b) Plan działania na lata 2007–2008 dla prioryte-
tu I Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, któ-
ry określa termin uruchomienia konkursów, kryte-
ria wyboru projektów oraz kwotę przeznaczoną na
dofinansowanie projektów.
c) Na potrzeby realizacji poddziałania przygoto-
wane zostały instrukcje wykonawcze instytucji
wdrażającej wraz z załącznikami, w których opisa-
ne zostały wszystkie procesy zachodzące w trakcie
realizacji powierzonego poddziałania. Dokument
ten zawiera m.in. harmonogram realizacji poszcze-
gólnych czynności wykonywanych przez Władzę
Wdrażającą Programy Europejskie. Instrukcja wy-
konawcza zatwierdzona została przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej (instytucję pośredniczą-
cą) w dniu 11 kwietnia 2008 r.
d) Przygotowane zostały także wytyczne dla
wnioskodawców ubiegających się o dofinansowanie
projektów w ramach Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki”, informujące m.in. o terminach obowią-
zujących wnioskodawców oraz Władzę Wdrażającą
Programy Europejskie (dokument został zatwier-
dzony przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej w dniu 30 września 2008 r).
4. Europejski Fundusz na Rzecz Uchodźców na
lata 2005–2007
Władza Wdrażająca Programy Europejskie pełni
rolę instytucji delegowanej, instytucji kontrolnej
oraz instytucji certyfikującej dla Europejskiego
Funduszu na Rzecz Uchodźców. Rolę jednostki nad-
rzędnej, instytucji odpowiedzialnej, pełni Departa-
ment Unii Europejskiej i Współpracy Międzynaro-
dowej MSWiA.
Planowanie, a następnie wdrażanie Europejskie-
go Funduszu na Rzecz Uchodźców opiera się na pro-
gramie wieloletnim na lata 2005–2007 oraz progra-
mach rocznych, które zostały zatwierdzone przez
Komisję Europejską. Władza Wdrażająca Programy
Europejskie przeprowadziła nabory wniosków, wy-
łonione zostały projekty do dofinansowania, wszyst-
kie umowy w ramach ostatniego z programów rocz-
nych (programu na rok 2007) zostały zawarte, obec-
nie kończy się ich realizacja.
Realizacja zadań odbywa się zgodnie z harmono-
gramami zawartymi w powyższych dokumentach.
Odnosząc się do kwestii realizacji zadań ze środ-
ków Funduszu Celowego CEPIK, pragnę poinfor-
mować, iż na dzień 30 czerwca 2008 r. zadania prze-
widziane w planie finansowym Funduszu Celowego
CEPiK na rok 2008 realizowane są zgodnie z przyję-
tymi harmonogramami, których opracowania wy-
magają przyjęte metodyki, charakterystyczne dla
dużych projektów informatycznych (jakim niewąt-
pliwie jest System Informatyczny CEPiK). Podkre-
ślenia wymaga, iż środki ww. funduszu przeznaczo-
ne są wyłącznie na zadania związane z budową, roz-
wojem oraz eksploatacją systemu informatycznego,
który z racji dużego zakresu funkcjonalnego, nie-
rozłącznie powiązanego z przepisami prawa, podle-
ga ciągłej ewaluacji. Naturalną cechą dużych pro-
jektów informatycznych jest konieczność przesunię-
cia niektórych zadań (wraz z przeznaczonymi na nie
środkami) na okresy późniejsze, w zależności od
obiektywnych uwarunkowań prawno – organizacyj-
nych. Natomiast za niewłaściwe uznać należy ocenę
poprawności budowy i rozwoju systemu poprzez pry-
zmat poziomu wydatkowania środków zaplanowa-
nych na ten cel. Powyższe cechy złożonych projek-
tów informatycznych wzięto pod uwagę w trakcie
prac nad tworzeniem Funduszu Celowego CEPiK,
którego środki przeznaczone na wydatki zgodnie
z art. 29 ust. 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) mogą pochodzić z tzw. okresów poprzed-
nich. Dysponentem Funduszu Celowego CEPiK jest
minister spraw wewnętrznych i administracji. Pod-
kreślenia wymaga, iż przepisy dotyczące możliwości
lokowania wolnych środków funduszy celowych bę-
dących w dyspozycji organów rządowych w sposób
niejednoznaczny zezwalały na dokonywanie takich
lokat. Wątpliwości w powyższej sprawie potwierdza-
ją dotychczasowe wyniki kontroli NIK, które w ko-
lejnych latach kończyły się odmiennymi wnioskami
w przedmiotowej sprawie. Aktualnie z Funduszu
Celowego CEPiK na lokatach w NBP ulokowano
kwotę w wysokości 100 mln zł.
Pragnę jednocześnie dodać, iż MSWiA w 2008 r.
rozpoczęło wdrażanie sprawniejszych mechanizmów
kontrolnych w obszarach dotyczących terminowości
i wysokości dokonywanych wpłat z tytułu opłat ewi-
dencyjnych na rachunek Funduszu Celowego CE-
PiK. Mechanizmy te opierają się głównie na porów-
nywaniu comiesięcznych sprawozdań nadsyłanych
przez podmioty zobowiązane do naliczania i pobie-
rania opłat ewidencyjnych (np. starostwa, zakłady
ubezpieczeń, stacje kontroli pojazdów) z wysokością
i terminowością wpłat dokonywanych przez te pod-
mioty na rachunek funduszu. Ponadto, w I półroczu
2008 r. opracowano dokument pn. „Propozycja
zmian organizacyjnych w celu uzyskania skutecznej
kontroli nad przychodami Funduszu Celowego CE-
PiK”, w którym określone zostały szczegółowe zasa-
dy usprawnienia mechanizmów monitoringu należ-
ności i wydatków. Powyższy dokument opisuje mo-
del rozwiązań organizacyjnych, obejmujący w szcze-
gólności rozwiązania w zakresie kontroli nad przy-
chodami i wydatkami funduszu, w tym lokowania
wolnych środków, a także zapewnienia dysponento-
wi funduszu informacji o bieżącej sytuacji finanso-
wej (w odniesieniu do realizacji planu przychodów
i kosztów) funduszu, pozwalającej na sprawną i rze-
telną realizację obowiązków związanych z zarządza-
niem finansami. W szczególności, model przedstawia
niezbędne czynności organizacyjne oraz określa wa-

runki brzegowe niezbędne dla ich realizacji. Doprecy-
zowano w nim m.in. zasady w zakresie:
— rejestracji przychodów funduszu w ujęciu ka-
sowym;
— rejestracji przychodów funduszu w ujęciu
sprawozdawczym;
— raportowania rozbieżności między sprawoz-
dawczością a wpływami na konto funduszu;
— monitorowania wykonania planu finansowego
i kontroli nad zobowiązaniami;
— prognozowania płatności z tytułu zaciągnię-
tych zobowiązań;
— lokowania wolnych środków funduszu.
Elementem wspomagającym wzmacnianie me-
chanizmu kontroli należności jest wykorzystanie za-
sobów informacyjnych gromadzonych w centralnej
ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców.
Budowa dwóch modułów Systemu Informatycznego
CEPiK, dotyczących szacowania przychodów Fun-
duszu Celowego CEPiK oraz wyjaśniania niezgod-
ności danych gromadzonych w centralnych ewiden-
cjach, w sposób istotny usprawnią monitoring przy-
chodów funduszu. Zainicjowane w 2006 r. prace nad
poprawą jakości danych przetwarzanych w Systemie
Informatycznym CEPiK, w szczególności w zakresie
bieżącej rejestracji czynności skutkujących nalicze-
niem opłat ewidencyjnych, pozwolą na rzetelne osza-
cowanie spodziewanych należności funduszu.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na dzień
30 czerwca 2008 r. stan środków pieniężnych na ra-
chunku bankowym Funduszu Celowego CEPiK wyno-
sił 148 584 tys. zł (w tym kwota w wysokości 100 mln zł
przekazana na lokaty w NBP). Opracowany model
lokowania wolnych środków finansowych Funduszu
Celowego CEPiK gwarantuje bieżące utrzymanie
płynności finansowej. Plan finansowy funduszu re-
alizowany jest zgodnie z założeniami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jarosława Stawiarskiego
w sprawie kontroli ośrodków kolonijnych (4545)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego (SPS-
137
-023-4545p/08) dotyczącą kontroli ośrodków kolo-
nijnych, przedstawiam dodatkowe wyjaśnienia:
Z całą pewnością konieczne są zmiany prawne do
rozporządzenia z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie
warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wy-
poczynku organizowanego dla dzieci i młodzieży
szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzo-
rowania. Propozycję takich zmian przygotowujemy
w ministerstwie. Ich celem jest poprawa jakości wy-
poczynku organizowanego dla dzieci i młodzieży
oraz bezpieczeństwa uczestników. W odczuciu MEN
zaproponowane zmiany ułatwią egzekwowanie prze-
strzegania przepisów w stosunku do nierzetelnych
organizatorów.
Zmiana przepisów, które zaostrzają kryteria do-
puszczające obiekty wykorzystywane jako miejsca
noclegowe dla obozów młodzieżowych i grup kolonij-
nych, nie leży w gestii Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Placówki wypoczynku zgłaszane do kurato-
riów oświaty muszą mieć akceptację właściwych te-
renowo służb: stacji sanitarno-epidemiologicznej,
komendy rejonowej straży pożarnej oraz wójta/bur-
mistrza. Zgoda wyrażona przez te instytucje jest
jednoznaczna z tym, iż dana placówka spełnia okre-
ślone przepisami warunki.
Za warunki lokalowe placówek wypoczynku od-
powiada Państwowa Inspekcja Sanitarna i straż po-
żarna, te instytucje są zobowiązane do kontroli bez-
pieczeństwa placówek wypoczynku. Ze swej strony
mogę zapewnić, że kuratorzy oświaty kontrolujący
placówki wypoczynku w przypadku nieprawidłowo-
ści co do warunków lokalowych informują odpowied-
nie służby, a te podejmują interwencję. W przypadku
naruszeń związanych z nieprzestrzeganiem przepi-
sów placówki wypoczynku są likwidowane.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wymogów kontraktowania
długoterminowej opieki domowej nad dziećmi
wentylowanymi mechanicznie (4778)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi na interpelację pani Beaty Małeckiej-Libe-
ry poseł na Sejm RP, z dnia 14 sierpnia 2008 r., prze-
kazaną przy piśmie pana Jerzego Szmajdzińskiego
wicemarszałka Sejmu z dnia 29 sierpnia 2008 r.,
138
znak: SPS-023-4778/08, w sprawie wymogów kon-
traktowania długoterminowej opieki domowej nad
dziećmi wentylowanymi mechanicznie, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
możliwości sprawowania opieki długoterminowej
w warunkach domowych także przez lekarzy neuro-
logów, uprzejmie wyjaśniam, iż z informacji przeka-
zanych przez pana Jacka Grabowskiego zastępcę
prezesa ds. medycznych Narodowego Funduszu
Zdrowia wynika, że w materiałach szczegółowych
na 2009 r., dotyczących warunków zawierania i re-
alizacji umów w rodzaju: świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze, zostanie uwzględniony wymóg realiza-
cji świadczeń zdrowotnych w zespole długotermino-
wej opieki domowej dla dzieci wentylowanych me-
chanicznie przez lekarzy neurologów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż treść pro-
jektu zarządzenia w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzajach: 1. świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze 2. opieka palia-
tywna i hospicyjna dostępna jest na stronie interne-
towej funduszu http://www.nfz.gov.pl/new/index.
php?katnr=0&dzialnr=2&artnr=3398.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie zwolnień pracowników
Krośnieńskich Hut Szkła Krosno SA (4829)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Piotra
Babinetza, znak pisma: SPS-023-4829/08, z dnia
8 września 2008 r. poniżej przedkładam wyjaśnie-
nia w przedmiotowej sprawie.
„Zarząd KHS Krosno SA nie przekazuje powia-
towemu urzędowi pracy planu monitorowanych
zwolnień pracowników, co uniemożliwia skuteczne
działania PUP w zakresie poszukiwania nowych
stanowisk pracy dla zwalnianych, jak też przygoto-
wanie racjonalnych szkoleń w celu przekwalifikowa-
nia pracowników”.
Ministerstwo Gospodarki, monitorując zaistnia-
łą sytuację w KHS Krosno SA, przeprowadziło roz-
poznanie w odniesieniu do poruszonej wyżej kwestii.
Stwierdzono, że w dniu 11 kwietnia 2008 r. Powiato-
wy Urząd Pracy w Krośnie przesłał do Krośnień-
skich Hut Szkła Krosno SA kwestionariusz anali-
tyczny zwolnień grupowych z prośbą o wypełnienie,
w celu zaplanowania i podjęcia stosownych działań
adresowanych do zwalnianej grupy osób. W dniu
20 maja 2008 r. odbyło się spotkanie, w trakcie któ-
rego przedstawiciele pracodawcy przedstawili powody
zwolnień grupowych, a przedstawiciele urzędu pra-
cy w Krośnie poinformowali o możliwościach udziele-
nia wsparcia. Zaproponowano zorganizowanie punk-
tu informacyjno-doradczego oraz przeprowadzenie
rejestracji na terenie zakładu, dostarczono karty re-
jestracyjne oraz materiały informacyjne.
Według stanu na dzień 24 września 2008 r. w Po-
wiatowym Urzędzie Pracy w Krośnie zarejestrowa-
nych jest 220 osób, które pracowały w Krośnień-
skich Hutach Szkła Krosno SA. Z informacji uzy-
skanych z tego urzędu wynika, że do dnia 24 wrze-
śnia 2008 r. zwolniono ok. 850 osób. Nie są to wy-
łącznie pracownicy zwolnieni z przyczyn zakładu
pracy, ale również osoby, którym skończył się okres
umowy, oraz zwolnione przed datą zgłoszenia za-
miaru zwolnień. Nie wszyscy zwolnieni z pracy za-
rejestrowali się jako osoby bezrobotne. Z pozyska-
nych informacji wynika, że Powiatowy Urząd Pracy
w Krośnie dysponuje środkami Funduszu Pracy
w dostatecznej wysokości i prowadzi indywidualne
działania mające doprowadzić do zatrudnienia te
osoby, które chcą skorzystać z pomocy urzędu.
Pragnę poinformować, że w dniu 21 czerwca
2008 r. Powiatowy Urząd Pracy w Krośnie za po-
średnictwem Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Rze-
szowie złożył do Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej wniosek o dodatkowe środki na aktywizację
zwalnianych pracowników z KHS i w dniu 30 czerw-
ca 2008 r. decyzją ministra właściwego ds. pracy
otrzymał zwiększenie limitu środków Funduszu
Pracy na zadania aktywne o 1 mln zł. Od lipca br.
rozpoczęto realizację programów mających na celu
powrót do zatrudnienia osób zwalnianych z KHS.
Wszystkie osoby zwolnione z KHS rejestrujące się
w urzędzie pracy kierowane są do pośredników pra-
cy. Duża część osób trafia do specjalisty ds. rozwoju
zawodowego oraz do doradców zawodowych.
„Zarząd KHS Krosno SA unika przedstawienia
strategii działań spółki na najbliższe miesiące i lata,
w związku z czym konieczne jest zmobilizowanie za-
rządu do jej ujawnienia (a może nawet opracowa-
nia...), aby uniknąć zaskoczenia co do losu reszty
załogi spółki”.
Minister gospodarki nie ma podstaw do tego, aby
domagać się od prywatnego przedsiębiorcy, jakim są
Krośnieńskie Huty Szkła SA przedstawienia szcze-
gółowej informacji na temat strategii działań spółki
na najbliższe miesiące i lata, gdyż informacje tego
rodzaju mają charakter biznesowy i stanowią tajem-
nicę firmy. Dotyczy to również planów i zakładanych
efektów planowanej restrukturyzacji. Niemniej jed-
nak przygotowanie i przedłożenie informacji doty-
czącej restrukturyzacji będzie niezbędne wówczas,
gdy spółka zdecyduje się na ubieganie się o środki
w ramach pomocy publicznej na restrukturyzację.
„Pan Premier na posiedzeniu Sejmu RP w dniu
29 maja br. powiedział m.in.:”...Jeżeli chodzi o miej-
sca pracy, to proponujemy rozwój w tym regionie

przemysłu lotniczego. Ostatnio pojawili się tam nowi
inwestorzy w przemyśle lotniczym«. Tymczasem za-
trudnienie w branży lotniczej, która prawdopodob-
nie będzie rozwijać się w Krośnie, może okazać się
nieosiągalne dla osób zwalnianych z KHS. Jest to
przemysł precyzyjny, dlatego w większości przypad-
ków trudno będzie przekwalifikować w tym kierun-
ku wieloletnich pracowników KHS lub przegrają oni
w konkurencji z młodszymi i lepiej przygotowanymi
do nowych wyzwań ludźmi. Jak rząd RP widzi w tej
sytuacji realny pomysł na strategiczne zagospodaro-
wanie zwalnianych pracowników KHS?”
Nowe inwestycje w regionie są szansą dla wielu
zwalnianych pracowników KHS na przekwalifiko-
wanie się i znalezienie pracy w nowym, nowocze-
snym obszarze działalności gospodarczej. Wyrażam
opinię, że pomimo tego, że nie wszyscy będą w sta-
nie się przekwalifikować, to jednak jest to dodatko-
wa możliwość rozwoju zawodowego dla znaczącej
części zwalnianego personelu KHS. Jest to również
szansa rozwojowa dla regionu w szerszym kontek-
ście, a nowe inwestycje pochodzące z zewnątrz, dzię-
ki pobudzeniu lokalnej gospodarki, przyczynią się
do powstawania nowych miejsc pracy również poza
branżą ściśle lotniczą.
„Czy przeanalizowana została możliwość wspar-
cia zwolnionych pracowników KHS poprzez ich akty-
wizację ze środków Europejskiego Funduszu Dosto-
sowania do Globalizacji, o czym wspomina Pan Pre-
mier w końcowej części pisma z 12 czerwca br.?”
Ministerstwo Gospodarki podejmuje starania
mające na celu uzyskanie wsparcia dla zwalnianych
pracowników KHS w ramach Europejskiego Fundu-
szu Dostosowania do Globalizacji (EFG). Kryteria
interwencji EFG, które należy spełnić, są bardzo
wygórowane i jest mało prawdopodobne, że w przy-
padku pracowników KHS zostaną one spełnione.
Proces aplikowania o środki w ramach EFG jest
długotrwały i z dotychczasowej praktyki państw
członkowskich UE wynika, że pozyskanie środków
trwa około 260 dni. Rozpoczęcie szybkich działań
osłonowych dla zwalnianych pracowników w ra-
mach tego instrumentu nie jest możliwe.
W związku z powyższym należy zwrócić uwagę,
że wsparcie w postaci realizacji programów zwol-
nień monitorowanych jest również możliwe w ra-
mach priorytetu VIII Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” (PO KL), poddziałania 8.1.2.: Wsparcie
procesów adaptacyjnych i modernizacyjnych w re-
gionie, typ operacji: Wsparcie dla pracodawców prze-
chodzących procesy adaptacyjne i modernizacyjne,
realizowane w formie tworzenia i wdrażania pro-
gramów zwolnień monitorowanych (tzw. outplace-
ment), w tym szkoleń i doradztwa zawodowego.
Projekty w ramach tego poddziałania są wyła-
niane do realizacji w trybie konkursu przeprowa-
dzanego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(Dz. U. nr 227, poz. 1658, z póź. zm.) oraz systemem
realizacji PO KL opracowanym przez instytucję za-
139
rządzającą PO KL. Alternatywnie ukierunkowanie
pomocy na wsparcie pracowników branży hutnictwa
szkła zagrożonych wykluczeniem z rynku pracy
może odbywać się dzięki opracowaniu przez właści-
wą instytucję pośredniczącą, czyli w tym wypadku
przez samorząd woj. podkarpackiego, projektu sys-
temowego w ramach poddziałania 8.1.2. PO KL,
który byłby następnie zatwierdzony do realizacji
przez instytucję zarządzającą.
„Ponadto czy w ramach polityki makroekono-
micznej rząd RP rozważa stymulowanie warunków
do podejmowania działań, które miałyby korzystny
wpływ na sytuację makroekonomiczną, a tym sa-
mym na otoczenie, w którym funkcjonują także
KHS: niższy kurs złotego wobec dolara, obniżenie
kosztów energii elektrycznej, obniżenie kosztów
gazu i szczególnie kosztów przesyłu gazu?”
Problem kursu złotego wobec dolara nie należy
do właściwości rządu RP, lecz jest domeną Narodo-
wego Banku Polskiego, czyli instytucji pełniącej
ustawowe obowiązki banku centralnego na terenie
Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrażam opinię, że pod-
jęcie skoordynowanych działań ze strony rządu RP
oraz Narodowego Banku Polskiego mające na celu
obniżenie kursu złotego nie przyniosłoby trwałego
obniżenia kursu polskiej waluty wobec dolara
w dłuższym okresie. W krótszym okresie zaś przy-
niosłoby więcej szkody niż pożytku z powodu
wstrząsów na rynkach. Te okoliczności wynikają
z faktu, że to dolar amerykański cechuje się niskim
kursem wobec wszystkich walut, nie tylko wobec
złotówki, a to z kolei wynika z sytuacji gospodar-
czej w USA, na którą podmioty polskie nie mają
żadnego istotnego wpływu.
W odniesieniu do kosztów energetycznych istot-
ne znaczenie mają ceny gazu ziemnego, który przy
bezpośrednim zastosowaniu jako nośnik energii
cieplnej jest nadal kilkakrotnie tańszym źródłem
energii niż energia elektryczna. Należy przy tym za-
uważyć, że wcześniejsza podwyżka cen gazu ziemne-
go przed ostatnią z 25 kwietnia 2008 r. miała miej-
sce w połowie grudnia 2006 r. W stosunku do cen
i stawek poprzednio obowiązujących konsekwencją
wejścia w życie nowych taryf jest wzrost ceny paliw
gazowych jako towaru oraz stawki opłat za dostawę
tych paliw do odbiorców przyłączonych do sieci dys-
trybucyjnej. Jednocześnie obniżone zostały stawki
opłat za dostawę paliw gazowych do odbiorców przy-
łączonych do sieci przesyłowej. W skali całego kraju
wzrost średniej ceny dostawy gazu wynosi 14,45%.
Konieczność wzrostu ceny hurtowej gazu wysoko-
metanowego wynika ze wzrostu kosztów jego pozy-
skania za granicą. Na koszt zakupu gazu w imporcie
wpływ mają:
a) cena importowa, po jakiej gaz ten nabywany
jest za granicą oraz
b) kurs walutowy, w tym kurs dolara do złotego,
który ma zastosowanie w odniesieniu do zakupów
w ramach kontraktu długoterminowego z Rosją
oraz kontraktów krótkoterminowych, oraz euro do
140
złotego, który ma zastosowanie w odniesieniu do za-
kupów tego gazu z Niemiec.
Należy podkreślić, że wysoki poziom kursu walu-
towego dla złotego łagodzi skutki wzrostu cen no-
śników energii na świecie dla polskiej gospodarki.
W dniu 14 lipca 2008 r. w siedzibie PGNiG SA
odbyło się spotkanie w sprawie sytuacji przedsię-
biorstw sektora hutnictwa szkła w Polsce, w szcze-
gólności w odniesieniu do kwestii zaopatrzenia
w paliwo gazowe i stosowania nowej taryfy PGNiG
SA. Spotkanie odbyło się na prośbę Związku Praco-
dawców „Polskie Szkło”. Udział wzięli przedstawi-
ciele URE, PGNiG, MG oraz przedsiębiorcy zrzesze-
ni w Związku Pracodawców „Polskie Szkło”. Na tym
spotkaniu przedstawiciel PGNiG SA poinformował,
że ceny gazu uwarunkowane są kosztami jego zaku-
pu za granicą oraz podkreślił, że w najbliższej przy-
szłości nie można oczekiwać obniżki cen surowca,
a wręcz przeciwnie, niewykluczone są kolejne wnio-
ski do prezesa URE o podwyższenia cen. Jako wyj-
ście naprzeciw oczekiwaniom sektora obiecał, że
spółka będzie bardziej elastyczna, jeśli chodzi o kwe-
stie sposobu oraz terminów płatności.
Poszukiwanie wsparcia dla KHS oraz dla regio-
nu nie ogranicza się do ww. działań. Wychodząc na-
przeciw inicjatywie KHS Krosno SA, w czerwcu
2006 r. teren huty o powierzchni 3,38 ha został obję-
ty krakowską specjalną strefą ekonomiczną (KSSE).
Objęcie terenu inwestycji specjalną strefą ekono-
miczną daje możliwość uzyskania pomocy publicz-
nej w formie zwolnień podatkowych do wysokości
maksymalnej intensywności ustalonej dla danego
regionu, w tym wypadku do 50% wartości nakła-
dów, a więc do około 20 mln zł. W 2008 r. objęto
KSSE kolejne grunty w Krośnie – 2,4 ha pod inwe-
stycję firmy Cell Fast SA, co jest kolejną szansą na
aktywizację zwalnianych pracowników. Pragnę po-
informować, że każda inicjatywa w sprawie rozsze-
rzenia lub przesunięcia KSSE w woj. podkarpackim
jest rozpatrywana z najwyższą przychylnością. Opra-
cowana w Ministerstwie Gospodarki „Koncepcja roz-
woju specjalnych stref ekonomicznych”, która po jej
przyjęciu przez Radę Ministrów stanowić będzie wy-
tyczne do lokowania nowych inwestycji w strefach,
przewiduje łagodniejsze wymagania dla województw
Polski wschodniej, w tym dla woj. podkarpackiego,
pozwalające na wsparcie pomocą publiczną projek-
tów inwestycyjnych o niższych parametrach niż
obowiązujące w pozostałej części kraju. Dla tych wo-
jewództw obniżone będą również kryteria włącza-
nia w granice stref gruntów prywatnych.
Przedstawione wyżej informacje wskazują jedno-
znacznie, że minister gospodarki stale poszukuje
nowych dostępnych instrumentów wsparcia, w celu
rozwoju regionu i minimalizacji negatywnych skut-
ków wynikających z restrukturyzacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie możliwości przekazywania
1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego przez podatników
rozliczających się za pośrednictwem płatników
(zakłady pracy, organy rentowe) (4898)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu pi-
sma z dnia 3 października 2008 r. nr DD3/0602/146/
MCA/08/BMI7-2732, stanowiącego częściową odpo-
wiedź na interpelację panów posłów Tadeusza To-
maszewskiego i Bogusława Wontora, przesłaną przy
piśmie z dnia 11 września 2008 r. nr SPS-023-4898/
08, dotyczącą przekazywania 1% podatku na rzecz
organizacji pożytku publicznego, w zakresie pytania
nr 2 interpelacji uprzejmie wyjaśniam:
Nie znajduję przeszkód prawnych do przekaza-
nia organom sejmowym oraz opinii publicznej wy-
kazu organizacji pożytku publicznego wraz z poda-
niem kwot, jakie uzyskały z tytułu przekazania 1%
podatku.
Początkowe wątpliwości dotyczące ochrony po-
wyższych informacji tajemnicą skarbową wynikały
z brzmienia art. 293 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.), zgodnie z którym indywidual-
ne dane zawarte w deklaracjach oraz innych doku-
mentach składanych przez podatników, płatników
lub inkasentów objęte są tajemnicą skarbową. Nale-
ży jednak zauważyć, iż informacje o wysokości kwot
przekazanych przez urzędy skarbowe na rzecz orga-
nizacji pożytku publicznego nie będą wynikały z in-
dywidualnych danych gromadzonych w aktach po-
datkowych, lecz z dokumentów księgowych urzędów
skarbowych, tj. bilansowych kont szczegółowych,
prowadzonych zgodnie z § 20 rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie
zasad rachunkowości i planu kont w zakresie ewi-
dencji podatków, opłat i niepodatkowych należności
budżetowych w organach podatkowych podległych
ministrowi właściwemu do spraw finansów publicz-
nych (Dz. U. Nr 17, poz. 134 ze zm.), służących do
rozrachunku z OPP z tytułu wpłat, o których mowa
w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych oraz ustawie o zryczałtowanym podatku do-
chodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne.
Ponadto przekazywane kwoty są środkami bu-
dżetowymi i zgodnie z zasadą jawności finansów pu-
blicznych informacje o gospodarowaniu środkami
publicznymi nie mogą być uznane za chronione ta-
jemnicą skarbową.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za
dostępnością informacji o kwotach uzyskanych przez
organizacje pożytku publicznego z tytułu 1% podat-
ku jest obowiązek – wynikający z art. 23 ust. 2 usta-
wy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.) – ogłoszenia rocznego sprawozdania
przez organizację pożytku publicznego, także wów-
czas, gdy obowiązek jego sporządzania oraz ogło-
szenia nie wynika z przepisów o rachunkowości.
W sprawozdaniu wykazywana jest wysokość osią-
ganych przychodów, a zatem kwoty uzyskane z ty-
tułu 1% podatku dochodowego będą również podle-
gały ujawnieniu.
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie finansowania oczyszczalni
przydomowych (4929)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
11 września 2008 r., znak: SPS-023-4929/08, przy
którym została przekazana interpelacja posłów Ta-
deusza Arkita i Jana Musiała w sprawie finansowa-
nia oczyszczalni przydomowych, uprzejmie przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Pragnę podkreślić, że ze względu na zakres zmian
postulowanych przez ww. posłów, który w mojej oce-
nie zasadniczo dotyczył regulacji prawnych związa-
nych z finansami publicznymi, w dniu 18 września
2008 r. przekazałem według kompetencji niniejszą
interpelację ministrowi finansów. Jednakże mini-
ster finansów zwrócił mi przedmiotową interpela-
cję, wyrażając pogląd, iż jej zakres merytoryczny
obejmuje problematykę wykonywania zadań wła-
snych przez gminy, czyli regulacji wynikających za-
sadniczo z ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, która pozosta-
je we właściwości ministra infrastruktury. Ze wzglę-
du na konieczność uzyskania opinii w tym zakresie
wystąpiłem do Pana Marszałka o prolongatę termi-
nu do udzielenia odpowiedzi zbiorczej do 20 paź-
dziernika 2008 r.
W pierwszej kolejności odniosę się do kwestii in-
dywidualnych systemów unieszkodliwiania ścieków
odprowadzanych z własnych gospodarstw domo-
wych w kontekście regulacji, które wynikają z pod-
legających mi aktów prawa materialnego. W tym za-
kresie pragnę zwrócić uwagę na to, że ustawa z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, z późn. zm.) zobowiązuje każdego użyt-
141
kownika zasobów wodnych do budowania i utrzy-
mywania urządzeń mających zapewnić ochronę
środowiska. Ponadto, zgodnie z intencją ustawo-
dawcy, za optymalne rozwiązanie problematyki od-
bioru i oczyszczania ścieków powstających na tere-
nie aglomeracji powyżej 2000 RLM uznano ich wy-
posażanie w systemy kanalizacji zbiorczej zakończo-
nej oczyszczalniami ścieków komunalnych. Takie
podejście ma na celu zapewnienie przez Polskę zobo-
wiązań wynikających z wymagań dyrektywy 91/
271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komu-
nalnych, w tym w zakresie osiągnięcia wymaganego
stopnia redukcji substancji biogennych zawartych
w ww. ściekach.
Wspomniana ustawa Prawo wodne dopuszcza
wprawdzie stosowanie rozwiązań indywidualnych
dla utylizacji ścieków, w tym także pochodzących
z budynków mieszkalnych, ale wyłącznie w sytu-
acjach, kiedy budowa systemów zbiorczych pociąga-
łaby nadmierne koszty lub nie przyniosłaby korzy-
ści dla środowiska. Ustawodawca jednakże wyraź-
nie zastrzega, że indywidualne rozwiązania powin-
ny zapewniać ochronę środowiska. W związku z tym
w przypadku przydomowych podczyszczalni ście-
ków muszą one spełniać wymagania oraz standar-
dy jakości dla odprowadzanych ścieków. Kwestie te
reguluje akt wykonawczy do ustawy Prawo wodne,
a mianowicie rozporządzenie ministra środowiska
z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków, jakie
należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód
lub do ziemi oraz w sprawie substancji szczególnie
szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U. Nr 137,
poz. 984). Dlatego też przy wyborze tego typu roz-
wiązania powinny zostać przeanalizowane m.in. ta-
kie aspekty, jak: warunki gruntowo-wodne, w tym
głównie poziom wody gruntowej oraz jego wahania,
charakterystyka jakościowa wybranego odbiornika
ścieków – przede wszystkim z punktu widzenia
jego chłonności (np. zdolności samooczyszczania się
w przypadku wód powierzchniowych).
Pragnę nadmienić, iż przepisy omawianej usta-
wy Prawo wodne, oprócz wymogów środowisko-
wych, w żaden sposób nie regulują zasad finanso-
wania inwestycji mających na celu odbiór i oczysz-
czanie ścieków powstających na terenie gminy,
w tym kwestii związanych z finansowaniem z bu-
dżetu gminnego urządzeń indywidualnych zapew-
niających utylizację ścieków odprowadzanych z nie-
ruchomości prywatnych.
W mojej ocenie tego rodzaju zagadnienia powią-
zane są przede wszystkim z systemem prawnym re-
gulującym sprawy zaspokajania zbiorowych potrzeb
wspólnoty w zakresie usuwania i oczyszczania ście-
ków powstających na terenie gminy. Obecnie są to
przepisy określające zadania własne gmin, jak rów-
nież zasady ich finansowania, które wynikają głów-
nie z ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132,
poz. 622, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 7 czerwca
2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbioro-
142
wym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 123 z 2006 r.,
poz. 858, z późn. zm.). Ze względu na to, że obie cy-
towane ustawy pozostają we właściwości resortu in-
frastruktury, w dniu 2 października 2008 r. wystą-
piłem do ministra infrastruktury o zajęcie stanowi-
ska do kwestii poruszanej przez posłów Tadeusza
Arkita i Jana Musiała, które załączam*).
W moim odczuciu resort infrastruktury w prze-
słanym stanowisku nie ustosunkował się do zasad-
niczej kwestii podniesionej przez ww. posłów na
gruncie ustawy regulującej zagadnienia utrzymania
czystości i porządku w gminach. Biorąc pod uwagę
jej przepisy, pragnę zauważyć, iż w ramach zadań
własnych związanych z odbiorem oraz oczyszcza-
niem ścieków z nieruchomości istniejących na tere-
nie gmin jednostki gminne mogą stosować rozwią-
zania zbiorcze polegające na budowie infrastruktury
komunalnej, w którą mogą włączać się właściciele
tych nieruchomości. Wówczas podmiotem korzysta-
jącym ze środowiska i odprowadzającym ścieki z ka-
nalizacji zbiorczej jest gmina lub jednostka upoważ-
niona przez nią do realizacji zadań ustawowych (są
to najczęściej wyspecjalizowane przedsiębiorstwa
wodociągowo-kanalizacyjne). W takim przypadku
gmina obciąża kosztami za świadczoną usługę
wszystkich korzystających z jej infrastruktury,
w tym właścicieli nieruchomości. Są to taryfy usta-
lane na podstawie ustawy o zbiorowym zaopatrze-
niu w wodę i zbiorowym doprowadzaniu ścieków.
Przy ustalaniu wysokości ww. taryf bierze się pod
uwagę m.in.: koszty eksploatacji i utrzymania,
w tym amortyzacyjne, podatki i opłaty należne,
opłaty za korzystanie ze środowiska, ponadto spłaty
rat i odsetek, marżę z zysku przy zapewnieniu
ochrony interesów odbiorców przed nieuzasadnio-
nym wzrostem cen. Warto podkreślić, iż w przypad-
ku planowanej budowy lub rozbudowy infrastruktu-
ry gminnej do odbioru i oczyszczania ścieków,
tj. urządzeń służących do powszechnego użytku,
czyli będących inwestycjami celu publicznego, kosz-
ty tych inwestycji na ogół uwzględniane są w budże-
cie gminy jako obowiązkowe zadania własne bądź
gmina jest beneficjentem w ubieganiu się o niezbęd-
ne środki finansowe np. ze źródeł unijnych. Nato-
miast jeżeli inwestor zamierza realizować podczysz-
czalnię ścieków na własny użytek, to nie będzie to
przedsięwzięcie należące do kategorii inwestycji pu-
blicznych. W tym przypadku użytkownikiem środo-
wiska będzie właściciel ww. urządzenia i on właśnie
staje się podmiotem bezpośrednio ponoszącym nie-
zbędne koszty związane zarówno z budową takiego
urządzenia, jak też z jego eksploatacją. Dlatego też
uważam za niezasadne, aby realizacja omawianych
rozwiązań indywidualnych była finansowana ze
środków publicznych, tj. z budżetu gminy. Jednakże
ze względu na ściśle merytoryczny zakres omawia-
nych zagadnień wyrażam pogląd, że w tej kwestii
powinien przede wszystkim wypowiedzieć się resort
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
infrastruktury, gdyż w jego kompetencjach pozosta-
ją przepisy przytaczanej ustawy. Ponadto w jego
strukturach znajdują się jednostki merytorycznie
odpowiedzialne m.in. za strategie i programy okre-
ślające problematykę rozwoju infrastruktury w czę-
ści dotyczącej czystości i porządku w gminach.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zgodności z Konstytucją RP art. 11j
ustawy o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (4951)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego, Krzysztofa Matyjaszczyka i Wacła-
wa Martyniuka (pismo znak: SPS-023-4951/08
z dnia 16 września 2008 r.) w sprawie warunków
przejmowania terenów rodzinnych ogrodów działko-
wych w związku z realizacją inwestycji drogowych,
uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z art. 11j ustawy
z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz.U z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn.
zm.), zwanej dalej specustawą, do nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe objętych
decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogo-
wej nie stosuje się art. 17–22 ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi bowiem lex specialis wobec
przepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działko-
wych. Obliguje do stosowania zawartych w niej za-
sad i warunków przygotowania inwestycji w zakre-
sie dróg publicznych z wyłączeniem niektórych ist-
niejących uregulowań, w tym przepisów dotyczących
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis
art. 11j nie pozbawia jednak działkowców prawa do
odszkodowania. W zakresie wypłaty odszkodowań
za przejęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody
działkowe należy stosować zasady określone w ww.
specustawie, a w sprawach nieuregulowanych tą
ustawą stosować przepisy ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością

Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje
odszkodowanie dotychczasowym właścicielom nie-
ruchomości, użytkownikom wieczystym nierucho-
mości oraz osobom, którym przysługuje do nieru-
chomości ograniczone prawo rzeczowe. W myśl
art. 244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Ko-
deks cywilny ograniczonymi prawami rzeczowymi
są: użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspól-
ną cechą tych praw jest to, że są one prawami na
rzeczy cudzej, to znaczy że obciążają rzecz będącą
własnością innego podmiotu.
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie przy-
sługiwać będzie zarówno właścicielowi, użytkowni-
kowi wieczystemu, jak również osobie mającej
ograniczone prawo rzeczowe, czyli np. prawo użyt-
kowania.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych, ogrody zakła-
dane są na gruntach stanowiących własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz
Polskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty sta-
nowiące własność Skarbu Państwa lub własność
jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczone
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego pod rodzinne ogrody działkowe, przeka-
zuje się nieodpłatnie w użytkowanie bądź też
w użytkowanie wieczyste Polskiemu Związkowi
Działkowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność;
— użytkowanie wieczyste;
— użytkowanie.
Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy, Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-
danego prawa do nieruchomości. Należy również pa-
miętać, iż zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami w ramach odszkodowania może zostać
przyznana nieruchomość zamienna. Analogiczne
zasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowa-
nie w odniesieniu do poszczególnych członków Pol-
skiego Związku Działkowców, z tym że w każdym
przypadku odszkodowanie przyznawane będzie za
wygaszenie użytkowania ustanowionego na mocy
art. 14 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż specustawa
wyłącza jedynie art. 17–22 ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych, w odniesieniu do nierucho-
mości przejmowanych pod budowę drogi. W mocy
pozostaje natomiast nadal art. 15 ust. 2 ustawy o ro-
dzinnych ogrodach działkowych, który stanowi, iż
nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na
działce, wykonane lub nabyte ze środków finanso-
wych użytkownika działki, stanowią jego własność.
143
Zatem ustalone odszkodowania będzie obejmowało
także te składniki.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie do sposobu
przejmowania pod drogi publiczne nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe, czyli po-
zostawienie przepisów dotyczących szczególnego
trybu likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych
w niezmienionym kształcie, byłoby rażąco niespra-
wiedliwe w stosunku do nieruchomości innych osób
fizycznych i prawnych, np. w przypadku przejmowa-
nia nieruchomości zabudowanych wraz z budynka-
mi mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy
wydawania nieruchomości rodzinnych ogrodów
działkowych były bardziej korzystne niż dla pozo-
stałych właścicieli i użytkowników nieruchomości
zajętych pod drogi. Rodzinne ogrody działkowe po-
siadają bowiem swego rodzaju przywileje polegające
m.in. na zapewnieniu przez podmiot likwidujący
nieruchomości zamiennej, ponoszeniu kosztów zało-
żenia nowego ogrodu i odtworzenie urządzeń i bu-
dynków oraz przede wszystkim wydanie nierucho-
mości dopiero po ustanowieniu na rzecz Polskiego
Związku Działkowców tytułu prawnego do nieru-
chomości zamiennej przy uwzględnieniu okresów
wegetacji roślin.
W odniesieniu do pytań dotyczących narusze-
nia przepisów konstytucji, uprzejmie wyjaśniam, iż
w ocenie resortu infrastruktury omawiany przepis
jest zgodny z ustawą zasadniczą. Ponadto należy
wskazać, że powołane w interpelacji art. 31 ust. 2
oraz art. 32 ust. 2 konstytucji odnoszą się do wolno-
ści, praw i obowiązków człowieka.
Natomiast art. 11j specustawy odnosi się do
własności regulowanej m.in. art. 21 konstytucji,
zgodnie z którym ingerencja w prawo własności
(wywłaszczenie bądź ograniczenie prawa) dopusz-
czalna jest jedynie wówczas, gdy jest dokonywana
na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.
Oznacza to, że prawa konstytucyjnie chronione nie
mają charakteru absolutnego. Dopuszczalne jest
bowiem ograniczenie tych praw ze względu na re-
alizację celu publicznego. Ponadto ograniczenie to
musi wynikać z aktu prawa rangi ustawy. W przy-
padku specustawy obydwa te warunki są spełnio-
ne, gdyż uproszczone zasady wywłaszczania nieru-
chomości zawiera ustawa, która wprowadziła je
w celu budowy jak największej ilości dróg, czyli dla
realizacji celu publicznego.
W świetle powyższych wyjaśnień należy stwier-
dzić, iż regulacja art. 11j specustawy w ocenie resor-
tu nie pozbawia działkowców wszelkich praw, łącz-
nie z prawem do odszkodowania za utracony mają-
tek, jak również nie stoi w sprzeczności z przepisami
konstytucji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
144
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie składek
na ubezpieczenie zdrowotne, pobieranych
od osób otrzymujących emeryturę zagraniczną,
a opłacających już tę składkę
z tytułu emerytury z KRUS (4988)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wiesława Wody, przesłaną
przy piśmie z dnia 16 września 2008 r. (znak: SPS-
-023-4988/08), w sprawie obowiązku opłacania skład-
ki na ubezpieczenie zdrowotne przez osoby pobiera-
jące zagraniczne emerytury uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zasady podlegania obowiązkowi ubezpieczenia
zdrowotnego określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. t.j. z 2008 r., Nr 164,
poz. 1027).
Zasady podlegania obowiązkowi ubezpieczenia
zdrowotnego regulowane są również pośrednio przez
przepisy o koordynacji, tj. przepisy:
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia
14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów
zabezpieczenia społecznego do pracowników najem-
nych, osób prowadzących działalność na własny ra-
chunek i do członków ich rodzin przemieszczających
się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 149 z 5.07.1971 r.,
str. 2 i n., z późn. zm.),
— rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia
21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporzą-
dzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (Dz. Urz. WE L 74
z 27.03.1972 r., str. 1 i n., z późn. zm.),
— rozporządzenia Rady (WE) nr 859/2003 z dnia
14 maja 2003 r. rozszerzającego przepisy rozporzą-
dzenia nr 1408/71 i 574/72 na obywateli państw trze-
cich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami wy-
łącznie ze względu na ich obywatelstwo (Dz. Urz. WE
L 124 z 20.05.2003 r., str. 1 i n., z późn. zm.).
W związku z tym, iż przepisy wspólnotowe stosu-
je się bezpośrednio w krajowym porządku prawnym,
przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych należy sto-
sować wraz ze wspólnotowymi przepisami o koordy-
nacji systemów zabezpieczenia społecznego.
W rozstrzygnięciu kwestii poboru składki na
ubezpieczenie zdrowotne z tytułu otrzymywania
świadczeń emerytalno – rentowych zasadnicze zna-
czenie mają przepisy art. 27–34 obecnie obowiązują-
cego rozporządzenia nr 1408/71, a w szczególności
art. 33 ust. 1 tego rozporządzenia. Jak wynika
z orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedli-
wości z dnia 10 maja 2001 r. (w sprawie Sulo Rund-
grena C-389/99), generalna zasada wynikająca i za-
stosowana na podstawie art. 33 tego rozporządze-
nia, według której osoba uprawniona do emerytury
nie może być, z racji jej miejsca zamieszkania na te-
rytorium państwa członkowskiego, wezwana do pła-
cenia obowiązkowych składek na pokrycie świad-
czeń, za które odpowiedzialność przejęło inne pań-
stwo członkowskie, zakazuje państwu członkow-
skiemu, na którego terytorium osoba ta zamieszku-
je, żądania od tej osoby płacenia składek lub podob-
nych płatności wynikających z przepisów prawa tego
państwa, gdy jest ona uprawniona do świadczeń
o podobnym charakterze, za które odpowiedzialność
przyjęła na siebie instytucja państwa członkowskie-
go właściwego w sprawie emerytur.
W przypadku zatem, jeżeli świadczenie wypłaca-
ne przez europejską instytucję zagraniczną jest
świadczeniem, od którego pobierana jest już składka
na ubezpieczenie zdrowotne, a przez to osoba pobie-
rająca takie świadczenie jest uprawniona w kraju
właściwym w sprawie emerytur do świadczeń opieki
zdrowotnej, wówczas nie powinna być ta osoba obję-
ta obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego w Pol-
sce i nie powinny być od niej pobierane składki na to
ubezpieczenie.
Odmienne zasady poboru składki na ubezpiecze-
nie zdrowotne funkcjonują w odniesieniu do świad-
czeń emerytalno – rentowych wypłacanych z państw
pozaunijnych. Sytuację prawną tych osób regulują
wyłącznie przepisy ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
nie zaś przepisy wspólnotowe.
Przepisy powyższej ustawy w art. 66 ust. 1 pkt 16
stanowią, iż obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotne-
go podlegają osoby pobierające emeryturę lub rentę,
przez które należy rozumieć również osoby otrzy-
mujące takie świadczenie z zagranicy (art. 5 pkt 20
ustawy). Stosownie zaś do art. 82 ust. 2 ustawy,
w przypadku gdy w ramach jednego z tytułów do
objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego
ubezpieczony uzyskuje więcej niż jeden przychód,
składka na ubezpieczenie zdrowotne opłacana jest
z każdego z uzyskanych przychodów odrębnie.
W przypadku zatem świadczeń otrzymywanych
z krajów pozaunijnych składka na ubezpieczenie
zdrowotne powinna być od nich pobrana.
Ustosunkowując się do pierwszego z przedsta-
wionych pytań, informuję, iż minister zdrowia nie
dysponuje wyszczególnioną informacją o liczbie
świadczeń pozaunijnych, od których pobierane są
składki na ubezpieczenie zdrowotne.
Odnosząc się do drugiego z przedstawionych py-
tań, uprzejmie informuję, iż obecnie nie trwają pra-
ce legislacyjne nad zmianą ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych w zakresie poboru składki na ubezpiecze-
nie zdrowotne od świadczeń emerytalno – rentowych
wypłacanych z zagranicy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie sytuacji Polaków mieszkających
na Litwie (4991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Aleksandra Szczygły (pismo SPS-023-
-4991/08 z dnia 16 września 2008 r.) w sprawie sytu-
acji Polaków mieszkających na Litwie, uprzejmie in-
formuję:
Pragnę poinformować, iż najważniejsze proble-
my mniejszości polskiej na Litwie, w tym kwestie
oświaty polskiej, reprywatyzacji, ustawy o pisowni
imion i nazwisk oraz sprawa dwujęzycznego nazew-
nictwa, są od wielu lat przedmiotem zainteresowa-
nia oraz działań podejmowanych przez Ministerstwo
Spraw Zagranicznych. Ochrona praw mniejszości
polskiej na Litwie znalazła nie tylko miejsce w tego-
rocznym exposé ministra spraw zagranicznych
R. Sikorskiego na temat polskiej polityki zagranicz-
nej, ale także była przedmiotem intensywnych roz-
mów i negocjacji z litewskimi partnerami.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych odnotowało
fakt, iż rząd premiera RL G. Kirkilasa nie dotrzy-
mał obietnicy, że proces zwrotu ziemi zostanie za-
kończony na Litwie w 2007 r. Z tego m.in. powodu
Polska zawiesiła konsultacje koordynatorów naro-
dowych ds. współpracy międzyrządowej pomiędzy
RP i RL do momentu, kiedy strona litewska zreali-
zuje powzięte zobowiązania. Podstawą naszych
działań w tej sytuacji jest prowadzony przez MSZ
i polskie placówki dyplomatyczno-konsularne moni-
toring procesu zwrotu ziemi. Wśród działań wspie-
rających polskich pretendentów do odzyskania zie-
mi jest także realizowane od kilku lat dofinansowa-
nie przez MSZ via Konsulat Generalny RP w Wilnie
pomocy prawnej dla Polaków na Litwie. Wszystkie
osoby, które zgłaszają się do Konsulatu Generalnego
RP w Wilnie, prosząc o pomoc prawną w zakresie
reprywatyzacji ziemi, kierowane są do prawników
afiliowanych przy Związku Prawników na Litwie.
Od 2008 r. znacznie zwiększono nakłady na pomoc
prawną – także w trakcie postępowania przed sąda-
mi. Porady prawne, współfinansowane przez stronę
polską, prowadzone są także w popularnym Radiu
Znad Wili i innych polskojęzycznych mediach na Li-
twie. Podejmowane w mieście Wilnie przez radnych
AWPL próby przyspieszenia formowania działek,
które mogłyby być zwrócone uprawnionym, wywo-
łały fale antypolskich komentarzy wśród litewskich
polityków oraz w mediach. Potwierdza to negowany
przez władze litewskie fakt, iż zwrot ziemi ma także
wymiar narodowościowy, utrudniający i opóźniają-
145
cy cały proces w odniesieniu do miejscowych Pola-
ków. Biorąc to pod uwagę, chciałbym zapewnić, iż
Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP, wspierając
działania mniejszości polskiej na Litwie, w dalszym
ciągu będzie zabiegać o korzystne dla mniejszości
polskiej zakończenie procesu zwrotu ziemi.
Sytuacja oświaty polskiej na Litwie jest także
przedmiotem intensywnych działań polskiego rzą-
du. Należy podkreślić, iż konsekwentne działania
na rzecz oświaty polskiej na Litwie oraz pomoc fi-
nansowa udzielana przez polskie władze, pozwoliły
na utrzymanie w minionych latach mniej więcej tej
samej liczby szkół polskich, co na początku lat 90.
Według Ministerstwa Spraw Zagranicznych pomoc
finansowa kierowana do organizacji wspierających
oświatę polską na Litwie jest wystarczająca, nato-
miast wszystkie instytucje, w tym Senat RP, powin-
ny dążyć do optymalnego wykorzystania przekazy-
wanych funduszy. Dążeniem MSZ jest, aby wsparcie
z Polski było prowadzone dwutorowo, z jednej stro-
ny poprzez inwestycje poprawiające materialny sta-
tus szkół polskich, pozwalający im konkurować ze
szkołami litewskimi, z drugiej strony poprzez odpo-
wiednie wspieranie kadry nauczycielskiej oraz po-
moc merytoryczną. Zwłaszcza ta druga forma może
i powinna być udoskonalona.
Chciałbym także poinformować, iż znana jest
nam sprawa Szkoły Podstawowej na Lipówce, w tym
konflikt pomiędzy wieloletnią nauczycielką a no-
wym kierownictwem szkoły. Problem ten znany jest
organizacjom polskim na Litwie, w tym Polskiej Ma-
cierzy Szkolnej. Racje obu skonfliktowanych stron,
historia i interes samej szkoły powodowały, iż spra-
wy nie można było rozstrzygnąć satysfakcjonująco.
Obecnie, gdy we władzach samorządu miasta Wilna
znaczące stanowiska zajmują także Polacy, niezbęd-
ne decyzje mogą zapaść znacznie szybciej.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych ma pełną
świadomość innych zagrożeń dotyczących polskiej
oświaty na Litwie, w tym projektu nowelizacji usta-
wy o oświacie na Litwie, i współpracuje w tej kwestii
z polskimi organizacjami. Dzięki naszym wspólnym
działaniom premier RL G. Kirkilas podjął decyzję,
aby art. 29 ustawy – wprowadzający zasadę naucza-
nia w języku ojczystym tylko w szkole początkowej,
w podstawowej w 60%, a w starszych klasach w 30%
– odesłać do konsultacji z organizacjami mniejszości
narodowych.
W kwestii dwujęzyczności na Litwie informuję, iż
ustawa o pisowni imion i nazwisk mająca uregulo-
wać tę kwestię była w ciągu ostatnich kilku miesię-
cy przedmiotem rozmów i intensywnych negocjacji
Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Minister R. Si-
korski uzyskał zapewnienie ministra SZ RL P. Va-
itiekunasa, iż MSZ RL będzie zabiegało o to, aby
ustawa regulująca sprawę pisowni imion i nazwisk
w języku mniejszości została uchwalona przed wy-
borami parlamentarnymi na Liwie. Ostatecznie
przed wyborami, które odbyły się 14 października
br., odbyło się tylko drugie czytanie projektu usta-
146
wy. Strona litewska sygnalizuje jednak, iż projekt
może zostać przyjęty na ostatnim posiedzeniu Sej-
mu RL w obecne kadencji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Stanisława Steca i Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji rządowego programu
promocji biopaliw na lata 2008–2014 (5001)
W nawiązaniu do pisma z dnia 16 września 2008 r.,
znak: SPS-023-5001/08, poniżej przedstawiam sta-
nowisko do kwestii podniesionych w interpelacji pana
posła Stanisława Steca i pana posła Romualda Aj-
chlera w sprawie zwolnień akcyzowych dla biopaliw.
Zagadnienia zwolnień od podatku akcyzowego
dla biokomponentów i biopaliw ciekłych reguluje
obecnie rozporządzenie ministra finansów z dnia
26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku
akcyzowego (Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn.
zm). Paragraf 12 ust. 1 przedmiotowego rozporzą-
dzenia stanowi, że od akcyzy zwalnia się:
1) biokomponenty przeznaczone do paliw cie-
kłych i biopaliw ciekłych, w rozumieniu odrębnych
przepisów, spełniające wymagania jakościowe okre-
ślone w odrębnych przepisach;
2) spełniające wymagania jakościowe określone
w odrębnych przepisach i zawierające powyżej 2%
biokomponentów:
a) benzynę silnikową nieetylizowaną – w wyso-
kości 1,50 zł od każdego litra biokomponentów doda-
nych do tej benzyny,
b) olej napędowy – w wysokości 1 zł od każdego
litra biokomponentów dodanych do tego oleju napę-
dowego
– z tym, że zwolnienie nie może być wyższe niż na-
leżna kwota akcyzy z tytułu sprzedaży tych paliw;
3) biokomponenty stanowiące samoistne paliwo,
spełniające wymagania jakościowe określone w odręb-
nych przepisach – w wysokości 1680 zł/1000 litrów,
z tym że zwolnienie nie może być wyższe niż należna
kwota akcyzy z tytułu sprzedaży tych paliw.
W ubiegłym roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
przyjął dwie ustawy „poselskie”: ustawę z dnia 11 maja
2007 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 99, poz. 666) oraz ustawę z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz. U. Nr 165, poz. 1169). Rozwiązania
zapisane w powyższych regulacjach zostały również
zawarte w przyjętym przez Radę Ministrów w dniu
24 lipca 2007 r. Wieloletnim programie promocji bio-
paliw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–
–2014.
W ustawie o zmianie ustawy o podatku akcyzo-
wym oraz o zmianie niektórych innych ustaw:
1. Określono stawki podatku akcyzowego dla:
— benzyny silnikowej (1565 zł/1000 litrów),
— oleju napędowego (1048 zł/1000 litrów)
2. Zastosowano obniżoną stawkę podatku akcy-
zowego dla biokomponentów stanowiących samoist-
ne paliwa w wysokości 1 grosza na litr.
3. Zmniejszono obciążenia w akcyzie dla benzyny
silnikowej zawierającej powyżej 2% biokomponen-
tów, w wysokości 1, 565 zł od każdego litra biokom-
ponentów dodanych do tej benzyny.
4. Zmniejszono obciążenia w akcyzie dla oleju na-
pędowego zawierającego powyżej 2% biokomponen-
tów, w wysokości 1, 048 zł od każdego litra biokom-
ponentów dodanych do tego oleju napędowego.
5. Biokomponenty stanowiące samoistne paliwa
zostały wyłączone z grupy wyrobów podlegających
opłacie paliwowej, o której mowa w ustawie z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.).
Z kolei w ustawie o zmianie ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych wprowadzono prze-
pis, zgodnie z którym wytwórcy biokomponentów
mogą za lata podatkowe 2007–2014 odliczać od po-
datku kwotę stanowiącą 19% nadwyżki kosztów
wytworzenia biokomponentów nad kosztami wy-
tworzenia paliw ciekłych o takiej samej wartości
opałowej (w razie braku w danym roku podatko-
wym możliwości dokonania takiego odliczenia nie-
odliczoną kwotę odlicza się w następnych latach
podatkowych).
Ponieważ praktyczne stosowanie wskazanych
powyżej przepisów jest uzależnione od uzyskania
pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej o zgodności
ze wspólnym rynkiem pomocy publicznej przewi-
dzianej w ustawach, dlatego prowadzone są inten-
sywne działania celem pilnego zakończenia procesu
notyfikacji tych regulacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie finansowania
lecznictwa uzdrowiskowego
w koszyku gwarantowanych świadczeń
zdrowotnych na 2009 r. (5034)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka, prze-
kazaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
17 września 2008 r. znak: SPS-023-5034/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie niżej przedstawionego stano-
wiska w sprawie finansowania lecznictwa uzdrowi-
skowego w koszyku gwarantowanych świadczeń
zdrowotnych na 2009 r.
W 2008 r. w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia wysokość środków finansowych
na lecznictwo uzdrowiskowe wyniosła 526 928 tys.
zł., natomiast na 2009 r. nakłady finansowe na ten
rodzaj świadczeń zostały zaplanowane w wysokości
736 980 tys. zł., co stanowi 1,4% planowanych na-
kładów na świadczenia opieki zdrowotnej. Z powyż-
szego wynika, iż nastąpił przyrost środków finanso-
wych o 210 052 tys. zł., tj. o 39,86%. Pozwoli więc to
świadczeniodawcom na podpisanie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej w ramach aneksów
bądź postępowań konkursowych na kwoty wyższe
niż w 2008 r. Procedura zawierania umów musi jed-
nak być zgodna z zapisami ustawy z dnia 27.08.2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
Przedstawiony przez ministra zdrowia w dniu
06.06.2008 r. projekt koszyka gwarantowanych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych zawiera również świadczenia dotyczące
lecznictwa uzdrowiskowego. Wszelkie zmiany i uzu-
pełnienia zawartości wspomnianego koszyka wyni-
kać będą wyłącznie z oceny zasadności i efektywno-
ści świadczeń, dokonywanej przez profesjonalistów
medycznych.
Jednocześnie należy stwierdzić, że Ministerstwo
Zdrowia nie zamierza wprowadzać zmian dotyczą-
cych zaniechania ponoszenia przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia kosztów związanych z pobytem w sa-
natorium (wyżywienie i noclegi) i ograniczenia się
przez NFZ do finansowania jedynie rehabilitacji
i opieki medycznej.
W Ministerstwie Zdrowia trwają obecnie prace
legislacyjne nad projektem zmiany rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 15 grudnia 2004 r. w spra-
wie leczenia uzdrowiskowego (Dz. U. Nr 274 poz. 2724,
z późn. zm.) w zakresie dotyczącym częściowej od-
płatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania
w sanatorium uzdrowiskowym. W roku 2008 z po-
wodu niewielkiej inflacji za rok 2007 minister zdro-
wia utrzymał dopłaty na poziomie roku 2007. Jedno-
147
cześnie z danych GUS w 2007 r. wskaźnik inflacji
wynosił 2,5%, przy czym wzrost cen żywności wy-
niósł 4,6%, a użytkowania mieszkań i energii – 4,1;
ceny żywności w bieżącym roku, opublikowane przez
GUS, za okres od stycznia do sierpnia – ogółem 4,4%,
a w odniesieniu do cen żywności – 7,3 znacznie też
wzrosły koszty nośników energii bo 8,2%.W zmianie
rozporządzenia wprowadzono podwyższenie stawek
o 5%. Przy wyliczeniu stawek kwoty zaokrąglono
z dokładnością do 50 g. O urealnienie stawek czę-
ściowej odpłatności pacjentów za pobyty sanatoryj-
ne niejednokrotnie występowali właściciele podmio-
tów prowadzących lecznictwo uzdrowiskowe, jak
również minister Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby protestu prokuratorów (5052)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-5052/08 z dnia 17 września 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby protestu
prokuratorów, uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do przedstawionej w interpelacji
kwestii ewentualnego zniesienia powiązania wyna-
grodzeń prokuratorów z wynagrodzeniami sędziów
oraz planowanego podwyższenia wynagrodzeń sę-
dziowskich (prokuratorskich), uprzejmie informu-
ję, że w Ministerstwie Sprawiedliwości opracowany
został projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych in-
nych ustaw, który dnia 13 października 2008 r. zo-
stał rozpatrzony przez Komitet Rady Ministrów
z zaleceniem przeprowadzenia dodatkowych uzgod-
nień z ministrem finansów oraz Kancelarią Preze-
sa Rady Ministrów. W wyniku tych uzgodnień
w Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto dalsze
prace nad zmianą modelu wynagradzania sędziów
i prokuratorów.
We wskazanym wyżej projekcie, w wersji, która
była przedmiotem obrad Komitetu Rady Ministrów,
proponuje się podwyższenie wynagrodzeń sędziow-
skich, jak również prokuratorskich, o kwotę 1000 zł.
Rozwiązania zawarte w przedmiotowym projekcie
nie stanowią regulacji systemowej, zmierzającej do
148
ukształtowania docelowego modelu wynagradza-
nia sędziów sądów powszechnych, lecz są incyden-
talną interwencją normatywną, podnoszącą do-
tychczasowy poziom wynagrodzeń sędziowskich
(prokuratorskich) do czasu opracowania rozwiązań
docelowych. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, iż
prowadzone są równocześnie prace legislacyjne
zmierzające do zmiany obecnie obowiązującego sys-
temu wynagradzania sędziów sądów powszechnych,
zakładające, poza realnym podwyższeniem aktual-
nego poziomu ich wynagrodzeń, stworzenie sędziom
możliwości uzyskiwania systematycznego „awansu
finansowego” w toku służby na danym stanowisku
sędziowskim. Wiąże się to z dążeniem do takiego
ukształtowania modelu kariery prawniczej, w któ-
rym najwyższą pozycję zajmuje urząd sędziego,
sprawowany przez osoby o bardzo wysokich kwalifi-
kacjach zawodowych.
Dalej wskazać trzeba, iż prowadzone w Minister-
stwie Sprawiedliwości prace nad docelową regulacją
systemową zmierzają do powiązania wynagrodzeń
sędziów (prokuratorów) ze średnim wynagrodze-
niem za pracę w gospodarce narodowej.
W tym miejscu dodać należy, iż projekt ustawy
o z mianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych oraz niektórych innych ustaw, w wersji, która
była przedmiotem obrad Komitetu Rady Ministrów,
został zamieszczony na stronie internetowej Mini-
sterstwa Sprawiedliwości w zakładce: Projekty ak-
tów prawnych MS, dział: Prawo pracy i administra-
cji (pkt 19).
Odnosząc się natomiast do poruszonej w interpe-
lacji kwestii wprowadzenia do polskiego systemu
prawnego instytucji sędziego śledczego, uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Sprawiedliwości nie pro-
wadzi aktualnie prac legislacyjnych zmierzających
do wprowadzenia do polskiego systemu prawa kar-
nego procesowego wskazanej instytucji.
Minister sprawiedliwości opiniował jedynie po-
selską propozycję projektu ustawy o zmianie ustawy
Kodeks postępowania karnego, złożoną do Klubu
Parlamentarnego Platforma Obywatelska, w której
przewidziano m.in. reaktywowanie w postępowaniu
karnym instytucji sędziego śledczego.
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości należy
odnieść się z akceptacją do przedstawionej przez
posłów propozycji przywrócenia instytucji sędziego
śledczego. Niewątpliwe jest bowiem to, że sama
idea powołania organu procesowego o charakterze
sądowym, jako bardziej operatywnego i sprawnego,
który przejąłby na siebie dotychczasowe obowiązki
sądu działającego w postępowaniu przygotowaw-
czym, co wzmocniłoby kontrolę poszanowania pra-
wa w tym stadium postępowania, zasługuje na peł-
ną aprobatę.
Niemniej jednak zaproponowane w opiniowanym
projekcie rozwiązania co do pozycji sędziego śledcze-
go w odniesieniu do innych organów postępowania
przygotowawczego oraz zakresu jego kompetencji,
zdaniem Ministerstwa Sprawiedliwości, budzą wiele
wątpliwości (w tym także natury konstytucyjnej),
zwłaszcza że w przedstawionej propozycji poselskiej
całkowicie pominięto kwestie ustrojowe związane
z konstrukcją i umiejscowieniem sędziego śledczego
w systemie organów państwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie dokumentu pt.
„Proponowane zmiany
w systemie finansowania
prezydenckiej kampanii wyborczej w Polsce”
(5081)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 19 września 2008 r.,
nr SPS-023-5081/08, przy którym przedstawiono
interpelację pana posła Witolda Pahla w sprawie
opracowania pt. „Proponowane zmiany w systemie
finansowania prezydenckiej kampanii wyborczej
w Polsce”, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Powyższe opracowanie zawiera szereg postula-
tów i propozycji legislacyjnych w zakresie systemu
finansowania prezydenckiej kampanii wyborczej
i wskazuje na niespójność polskiego prawa wybor-
czego, w którym w poszczególnych ustawach wybor-
czych: ustawie z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja
wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do
Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 190, poz. 1360), ustawie z dnia 27 września 1990 r.
o wyborze prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2000 r. Nr 47, poz. 544, z późn. zm.), ustawie z dnia
16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2003 r.
Nr 159, poz. 1547, z późn. zm.) i ustawie z dnia 23 stycz-
nia 2004 r. Ordynacja wyborcza do Parlamentu Eu-
ropejskiego (Dz. U. z 2004 r. Nr 25, poz. 219, z późn.
zm.), występują różnice w regulacji określonych za-
sad systemu finansowania kampanii wyborczych.
Autorzy opracowania wskazują m.in. na potrzebę
zamieszczenia przepisów prawa wyborczego w jed-
nym akcie prawnym – Kodeksie wyborczym, wpro-
wadzenia, w odniesieniu do prezydenckiej kampanii
wyborczej, określonych zakazów (np. organizowania
zbiórek publicznych, finansowania kampanii wybor-
czych przez osoby prawne, udzielania komitetom

wyborczym pożyczek przez osoby fizyczne, dokony-
wania wpłat gotówkowych przez osoby fizyczne do
kasy komitetu wyborczego, pozyskiwania środków
finansowych po dniu wyborów) i penalizacji ich naru-
szenia, szczegółowego uregulowania odpowiedzialno-
ści za zobowiązania komitetu wyborczego czy też
rozważenia wprowadzenia elementów odpowiedzial-
ności finansowej za zobowiązania komitetu przez
partię polityczną, która wspomogła komitet.
Przedstawione opracowanie należałoby uważać
za interesujące, a wnioski w nim zaprezentowane za
godne rozważenia przy konstruowaniu regulacji od-
noszących się do materii finansowania prezydenc-
kiej kampanii wyborczej w Polsce.
Odnosząc się kolejno do kwestii podjęcia działań
legislacyjnych zmierzających do zmiany przepisów
normujących przedmiotową sferę, należy zauważyć,
co następuje.
Minister sprawiedliwości, zgodnie z § 1 ust. 2
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra sprawiedliwości (Dz. U. Nr 216,
poz. 1603), kieruje działem administracji rządowej:
Sprawiedliwość. Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) dział: Sprawiedliwość obejmuje sprawy:
1) sądownictwa;
2) prokuratury, notariatu, adwokatury i radców
prawnych, w zakresie wynikającym z przepisów od-
rębnych;
3) wykonywania kar oraz środków wychowaw-
czych i środka poprawczego orzeczonego przez sądy
oraz sprawy pomocy postpenitencjarnej;
4) tłumaczy przysięgłych.
Tak ukształtowany zakres działania ministra
sprawiedliwości skłania do wniosku, iż nie jest on
podmiotem szczególnie predestynowanym w spra-
wie podjęcia inicjatywy legislacyjnej odnoszącej się
do kwestii podnoszonych w przedmiotowym opraco-
waniu.
Wskazać przy tym można, że sprawy związane
z wyborami do organów jednostek samorządu tery-
torialnego, jak i konstytucyjnych organów państwa,
ze względu na charakter tychże regulacji stanowią
domenę parlamentu, a co za tym idzie, powinny być
przedmiotem debaty o charakterze politycznym. Nie
oznacza to jednak, że w ramach struktur organów
państwa brak jest organu dysponującego stosowny-
mi kompetencjami w przedmiotowym zakresie. Ustro-
jowa pozycja i ranga Państwowej Komisji Wyborczej,
a także zakres jej działania oraz realizowanych
przez nią zadań wskazują na właściwość tego orga-
nu w przedmiocie prezentowania ocen w zakresie
prawa wyborczego. Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1
ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
Państwowa Komisja Wyborcza jest stałym najwyż-
szym organem wyborczym właściwym w sprawach
przeprowadzania wyborów.
149
Jednocześnie, w nawiązaniu do przedstawionego
opracowania, pragnę zasygnalizować, iż decyzja o ewen-
tualnym wprowadzeniu określonych zakazów związa-
nych z prowadzeniem i finansowaniem prezydenc-
kiej kampanii wyborczej powinna być poprzedzona
odpowiednią analizą oceniającą ich celowość i za-
sadność. W dalszej natomiast kolejności powinna
być rozstrzygnięta potrzeba penalizacji naruszenia
określonych zakazów ustawowych, nie każde bo-
wiem naruszenie zakazu bądź niedopełnienie obo-
wiązku musi się wiązać z kryminalizacją takiego
zachowania, a wystarczającą reakcją mogą się oka-
zać sankcje administracyjne.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż
w czerwcu 2008 r. miała miejsce, przeprowadzona
przez Grupę Państw Przeciwko Korupcji Rady
Europy
(GRECO), ewaluacja w ramach tzw. III rundy
oceny, poświęconej m.in. zagadnieniom finansowa-
nia partii politycznych. Jednym z tematów będących
przedmiotem oceny była problematyka finansowa-
nia kampanii prezydenckich, jego przejrzystości, jaw-
ności i skuteczności procedur kontrolnych. Aktual-
nie eksperci Rady Europy opracowują projekt sto-
sownego raportu ewaluacyjnego, w którym znajdzie
się zarówno opis funkcjonujących w Polsce rozwią-
zań w tym przedmiocie, jak również ewentualne za-
lecenia w zakresie zmiany obowiązujących reguł
i procedur w zakresie szeroko pojmowanego finanso-
wania kampanii elekcyjnych w Polsce.
W chwili obecnej nie jest jeszcze znana treść pro-
jektu raportu. Powinien on zostać przekazany stro-
nie polskiej (w celu ewentualnego wniesienia uwag)
nie później niż do końca października 2008 r. Osta-
teczna wersja projektu zostanie przedstawiona,
w celu jego przyjęcia przez GRECO, najprawdopodob-
niej na posiedzeniu plenarnym GRECO w Strasbur-
gu, zaplanowanym w dniach 1–5 grudnia 2008 r.
Z uwagi na powyższe, przy planowanych pracach
nad ewentualną nowelizacją przepisów dotyczących
finansowania kampanii prezydenckiej w Polsce wy-
daje się niezbędne uwzględnienie sugestii GRECO,
do czego strona polska jest zobligowana z tytułu
przynależności do tej struktury.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
150
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie obowiązkowego poboru do wojska
w 2010 r. (5088)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej w spra-
wie obowiązkowego poboru do wojska w 2010 r.
(SPS-023-5088/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zgodnie
z postanowieniami „Programu profesjonalizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–
–2010”, przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
5 sierpnia br., ostatnie obowiązkowe wcielenie pobo-
rowych do odbycia zasadniczej służby wojskowej na-
stąpi w grudniu br., a zwolnienie żołnierzy z tej
służby nie później niż we wrześniu 2009 r. Tym sa-
mym od stycznia 2009 r. nie będą przeprowadzane
powołania do odbycia zasadniczej służby wojskowej
oraz przeszkolenia wojskowego studentów i absol-
wentów szkół wyższych w trybie obowiązkowym.
Uzupełnienie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej stanami osobowymi w 2009 r., zgodnie ze
wskazanym programem, będzie oparte wyłącznie
na pozyskiwaniu i powoływaniu ochotników.
Profesjonalizacja Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej w zakresie transformacji stanów osobowych
ma na celu doskonalenie systemu uzupełnień gwa-
rantującego osiągnięcie gotowości do wykonywania
konstytutywnych funkcji oraz wypełniania misji
wynikających z zobowiązań sojuszniczych i umów
międzynarodowych na terenie kraju i poza jego gra-
nicami, co mogą zagwarantować w pełni profesjo-
nalni żołnierze zawodowi.
Stąd też, mając na względzie pozyskanie wy-
maganej liczby ochotników do Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej, w celu uatrakcyjnienia wa-
runków pełnienia służby wojskowej, w Minister-
stwie Obrony Narodowej opracowano i wdrożono
w bieżącym roku:
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 22 lutego 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie stawek uposażenia żołnierzy niezawodo-
wych (Dz. U. Nr 33, poz. 197), które umożliwiło
wzrost uposażenia żołnierzy nadterminowych – z 1100 zł
do 1700 zł dla szeregowych i z 1200 zł do 1800 zł dla
starszych szeregowych – z mocą obowiązywania od
dnia 1 stycznia br.,
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 6 maja 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie trybu przyjmowania oraz sposobu odby-
wania nadterminowej zasadniczej służby wojskowej
(Dz. U. Nr 82, poz. 491), umożliwiające przyjmowa-
nie do nadterminowej służby wojskowej żołnierzy
zasadniczej służby wojskowej po odbyciu co najmniej
trzech miesięcy służby (poprzednio był to okres dzie-
więciu miesięcy) – z mocą obowiązywania od dnia
15 maja br.,
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 6 maja 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie zwalniania żołnierzy z czynnej służby
wojskowej i powoływania do odbycia tej służby
w 2008 r. (Dz. U. Nr 82, poz. 490), które usystematy-
zowało przepisy w przedmiocie przyjmowania do
służby nadterminowej w bieżącym roku żołnierzy
zasadniczej służby wojskowej po odbyciu co najmniej
trzech miesięcy tej służby – z mocą obowiązywania
od dnia 15 maja br.
Obecnie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
zapewniają szeregowym zawodowym i żołnierzom
służby nadterminowej następujące warunki ekono-
miczno-socjalne pełnienia służby wojskowej:
— uposażenie (brutto) – 1700 zł dla szeregowego
nadterminowego, 1800 zł dla starszego szeregowego
nadterminowego, 2200 zł dla starszego szeregowego
zawodowego,
— bezpłatne zakwaterowanie na terenie koszar,
— bezpłatne wyżywienie,
— bezpłatne umundurowanie i wyekwipowanie,
— urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni ro-
boczych oraz urlopy dodatkowe (w drodze wyróżnie-
nia, okolicznościowy, z tytułu honorowego krwio-
dawstwa, zdrowotny, w celu odwiedzenia rodziny),
— nagrody uznaniowe.
W 2009 r., uwzględniając wzrost mnożnika kwo-
ty bazowej oraz założenia budżetu resortu obrony
narodowej, planuje się znaczący wzrost uposażenia
dla żołnierzy służby nadterminowej i szeregowych
zawodowych, w odniesieniu do aktualnie obowiązu-
jących stawek.
Ponadto w celu pozyskania niezbędnej liczby
kandydatów do służby wojskowej oraz motywowa-
nia żołnierzy zawodowych do pozostawania w służ-
bie wojskowej zakłada się wprowadzenie następują-
cych elementów motywacyjnych:
— uposażenie wieloskładnikowe,
— dodatek za posiadane kwalifikacje zawodowe
i umiejętności,
— wypłata świadczenia mieszkaniowego (ekwi-
walentu pieniężnego) w przypadku braku w zaso-
bach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej kwatery in-
ternatowej lub lokali mieszkalnych.
Ponadto pragnę wskazać, iż w ramach rozbudo-
wy systemu motywacyjnego wprowadzono w życie:
— nowe stawki dodatków do uposażenia zasadni-
czego żołnierzy zawodowych,
— dodatek za rozłąkę, w celu złagodzenia kosz-
tów ponoszonych przez żołnierzy zawodowych, któ-
rzy zostali przeniesieni służbowo do pełnienia zawo-
dowej służby wojskowej w innej miejscowości niż
miejsce zamieszkania,
— zwrot kosztów dojazdów dla żołnierzy zawodo-
wych dojeżdżających do miejsca pracy z innego gar-
nizonu.
Przyjmuje się, że wdrożone i projektowane roz-
wiązania będą skutecznie motywować obecnych żoł-

nierzy zawodowych pełniących służbę na podstawie
kontraktu na pełnienie służby stałej lub kontraktu
na pełnienie służby terminowej do zawierania kolej-
nych kontraktów oraz pozwolą na pozyskanie wy-
maganej liczby ochotników do służby zawodowej
w ramach profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie organizacji przez Polskę
XIV Konferencji Stron Ramowej Konwencji
Narodów Zjednoczonych
w Sprawie Zmian Klimatu (5093)
Szanowny Panie Marszałku! W załączeniu prze-
kazuję odpowiedź na interpelację pana posła Toma-
sza Garbowskiego w sprawie organizacji przez Pol-
skę XIV sesji Konferencji Stron Ramowej Konwencji
Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu
wraz z IV sesją Spotkania Stron Protokołu z Kioto
(COP14 / CMP4, Poznań, 1–12 grudnia 2008 r.).
IV sesja Konferencji Stron Ramowej Konwencji
Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu
wraz z IV sesją Spotkania Stron Protokołu z Kioto
(COP14 / CMP4)
Poznań, 1–12 grudnia 2008 r.
Informacje ogólne o konferencji i stanie przygo-
towań
Polska 2008 – klimat do zmian
Zmiany klimatu na świecie już dawno przestały
być sprawą związaną wyłącznie z ochroną środowi-
ska. Skutki zmian klimatu mają wpływ na wszyst-
kie aspekty życia ludzi: ich bezpieczeństwo, zdrowie,
gospodarkę. O skuteczności działań przeciwko zmia-
nom klimatu decydują przede wszystkim: ich szyb-
kość i skuteczność oraz włączenie w nie wszystkich
krajów świata.
Rok 2008 należy w Polsce do klimatu i ekologii.
W tym roku właśnie od 1 do 12 grudnia 2008 r. Pol-
ska będzie gościć największą konferencję ONZ na
świecie: COP14, czyli Konferencję Narodów Zjedno-
czonych w sprawie zmian klimatu (Conference of
151
the Parties – COP). Jest to zarazem pierwszy szczyt
ONZ, która odbywa się w Polsce.
COP14 jest najbardziej prestiżowym forum dys-
kusji politycznej w zakresie ochrony klimatu, który
skupia uwagę całego świata. W obradach przewiduje
się udział ok. 8 tys. uczestników: ponad 190 delega-
cji rządowych z ministrami środowiska lub zmian
klimatu na czele, instytucji międzynarodowych,
ekologicznych, biznesowych i badawczych, organiza-
cji pozarządowych oraz setki przedstawicieli mię-
dzynarodowych i polskich mediów.
W wyniku konferencji w 1997 r. powstało naj-
większe i najskuteczniejsze jak dotąd światowe po-
rozumienie o redukcji gazów cieplarnianych: Proto-
kół z Kioto. Konferencja w Poznaniu będzie kolej-
nym krokiem w negocjowaniu globalnego porozu-
mienia, jak skutecznie działać przeciwko zmianom
klimatu.
COP14 będzie także pionierskim wydarzeniem,
jeśli chodzi o organizację dużych masowych imprez
w Polsce. Oprócz niewątpliwego prestiżu, jakim cie-
szy się kraj goszczący konferencję, jest to dla Polski
unikalna szansa na zaprezentowanie możliwości or-
ganizacji ważnych i międzynarodowych wydarzeń.
Organizatorem konferencji jest sekretariat Kon-
wencji Narodów Zjednoczonych ds. Zmian Klimatu
(UNFCCC, www.unfccc.int), a gospodarzem rząd
RP, koordynatorem przygotowań – Ministerstwo
Środowiska (www.cop14.gov.pl).
Status przygotowań do COP14 – aspekt organi-
zacyjny
Przygotowania do konferencji w Poznaniu prze-
biegają pomyślnie, a ich stan można uznać za bardzo
zaawansowany, zgodny z przyjętym harmonogra-
mem zadań. Należy podkreślić, że organizacja po
raz pierwszy w kraju wydarzenia imprezy o takiej
randze politycznej i skali to ogromny wysiłek logi-
styczny i merytoryczny – a końcowy efekt wpłynie
na wizerunek Polski za granicą.
Podstawą prawną do organizacji COP14 jest
umowa z dnia 17 stycznia 2008 r. zawarta pomiędzy
rządem RP i sekretariatem konwencji w Bonn.
Przedstawicielem kraju – gospodarza COP14 ze
strony rządowej jest Ministerstwo Środowiska. Za-
daniem powołanego w Ministerstwie Środowiska
Zespołu Organizacyjnego ds. COP14 pod kierownic-
twem pani dr Małgorzaty Snarskiej, pełnomocnika
ministra, jest koordynacja przygotowań od strony
logistycznej i organizacyjnej, w tym z innymi właści-
wymi resortami, władzami lokalnymi Poznania, se-
kretariatem konwencji oraz innymi zainteresowa-
nymi stronami, a także działań edukacyjnych, pro-
mocyjnych oraz informacyjnych związanych z tema-
tyką zmian klimatu oraz konferencja COP14. Ze-
spół, liczący obecnie 16 osób, rozpoczął działalność
w marcu br. Za przygotowanie merytoryczne odpo-
wiada powołany zespół ekspercki pod przewodnic-
twem pana prof. Macieja Sadowskiego.
Celem koordynacji działań organizacyjnych na
poziomie rządu, w dniu 17 kwietnia powołany został
152
przez prezesa Rady Ministrów Zespół Międzyresor-
towy ds. COP14 na szczeblu podsekretarzy stanu.
Zadaniem zespołu jest monitorowanie działań po-
dejmowanych przez poszczególne resorty w ramach
przygotowań do organizacji konferencji. Pan amba-
sador Janusz Reiter, specjalny wysłannik ds. zmian
klimatu ministra spraw zagranicznych, zapewnia
wsparcie dyplomatyczne działań ministra środowi-
ska jako desygnowanego prezydenta konferencji.
Prezydent Poznania powołał Miejski Zespół ds.
COP14, którego zadaniem jest koordynacja przygo-
towań ze strony miasta we współpracy z Minister-
stwem Środowiska i innymi instytucjami. Zakres
współpracy MŚ z UM Poznań został określony w za-
wartym porozumieniu pomiędzy ministrem środo-
wiska i prezydentem Poznania.
Ministerstwo Środowiska podejmuje w związku
z COP14 szereg działań, których celem jest właści-
we przygotowanie obrad dla uczestników COP14.
Dodatkowo podejmowane są działania służące pod-
niesieniu świadomości społecznej w zakresie zmian
klimatu i edukacji proekologicznej, a także promują-
ce konferencję za granicą.
Pozytywnie stan przygotowań ocenił główny or-
ganizator konferencji COP14, czyli sekretariat Kon-
wencji Klimatycznej ONZ (UNFCCC), co potwier-
dziła wizyta przedstawicieli sekretariatu UNFCCC
w Polsce pod koniec kwietnia br., raport o sytuacji
bazy noclegowej dla uczestników, przyjęty przez biu-
ro konferencji w dniu 20 sierpnia br. oraz ostatnia
przed konferencją misja techniczna sekretariatu,
która miała miejsce w dniach 13–18 września br.
oraz wizyta sekretarza wykonawczego konwencji
w dniach 22–23 września br. Yvo de Boer, sekretarz
wykonawczy sekretariatu Konwencji Klimatycznej
ONZ (UNFCCC) tak skomentował ostatnią misję
techniczną przed COP14: „Przygotowania do po-
znańskiego wydarzenia są zaawansowane i zostaną
sfinalizowane z sukcesem przed rozpoczęciem szczy-
tu 1 grudnia. Chciałbym pogratulować ministrowi
i jego zespołowi za to osiągnięcie i poczynione przygo-
towania. Teraz, kiedy organizacyjnie przygotowania
są pod kontrolą, możemy skupić naszą uwagę na me-
rytorycznym, negocjacyjnym aspekcie konferencji.”
Także środowisko międzynarodowe z wielkim
zainteresowaniem śledzi przebieg naszych przygoto-
wań i oczekuje na konferencję w Poznaniu, czego do-
wodem był briefing przedstawicieli strony polskiej
na sesji Rady Społeczno-Ekonomicznej Organizacji
Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, zorgani-
zowany w dniu 11 lipca 2008 r. Podczas briefingu
jego uczestnicy pozytywnie ocenili postęp w przygo-
towaniach. Następny briefing przedstawiający stan
przygotowań został zorganizowany w dniu 22 sierp-
nia br. w Akrze w trakcie ostatniego przed konferen-
cją w Poznaniu spotkania przygotowawczego. Kolej-
ny briefing na forum ONZ planowany jest w paź-
dzierniku lub listopadzie br.
W dniu 12 września odbyła się wideokonferencja
z udziałem: prezydenta Indonezji Susilo Bambang
Yudhoyono, premiera Danii Andersa Fogh Rasmus-
sena i premiera Donalda Tuska wraz z ministrem
środowiska prof. Maciejem Nowickim oraz sekreta-
rza generalnego ONZ Ban Ki-moona.
„Trójka”, jak potocznie określa się to gremium,
to przedstawiciele trzech prezydencji COP: zeszło-
rocznej (indonezyjskiej), tegorocznej (polskiej) oraz
następującej po niej – duńskiej. Uczestnicy rozma-
wiali o wsparciu, jakiego mogą udzielić toczącym się
negocjacjom na temat redukcji CO2. To także wyraz
ciągłości procesu wypracowywania globalnych roz-
wiązań na rzecz klimatu. Rozmówcy stwierdzili, że
konieczne jest utrzymanie wysokiego tempa procesu
budowania globalnego porozumienia na rzecz ochro-
ny klimatu. Potwierdzili, że ważna jest praca tech-
niczna, analityczna, wskazując jednocześnie, że nie-
zbędne jest też przywództwo polityczne. Politycy
zgodzili się co do celów, jakie stoją przed międzyna-
rodową społecznością. Są to m.in. kwestie jasno zde-
finiowanego programu pracy na rok 2009. Uwzględ-
nia on cztery bloki negocjacyjne w ramach Konfe-
rencji Klimatycznej, czyli ograniczenie emisji gazów
cieplarnianych i przeciwdziałanie zmianom klima-
tu, adaptację do zmian, transfer technologii i fun-
dusz adaptacyjny.
W dniu 24 września pan prezydent Lech Kaczyń-
ski, w trakcie uczestnictwa w 63 sesji Zgromadzenia
Ogólnego ONZ w Nowym Jorku, wziął udział w spo-
tkaniu szefów delegacji państw „Trójki klimatycz-
nej” oraz sekretarza generalnego ONZ, w trakcie
którego omówiono przygotowania oraz oczekiwania
wobec wyników konferencji w Poznaniu. Po spotka-
niu odbyła się wspólna konferencja prasowa.
W dniach 13–14 października br. w Warszawie
odbyły się nieformalne konsultacje wysokiego szcze-
bla, będące ostatnim etapem przygotowań meryto-
rycznych do konferencji w Poznaniu. Na zaproszenie
ministra Macieja Nowickiego w konsultacjach wzięli
udział przedstawiciele 40 krajów ze wszystkich re-
gionów świata, wśród nich m.in. ministrowie odpo-
wiedzialni za sprawy ochrony klimatu z Niemiec,
Szwecji, Węgier, Szwajcarii, Ukrainy, Danii, Holan-
dii, Norwegii, Australii, Argentyny, Stanów Zjedno-
czonych, Chin, Indonezji, Singapuru, Tanzanii, Re-
publiki Południowej Afryki, Hiszpanii, Włoch, jak
również Stavros Dimas komisarz UE ds. środowiska
oraz Yvo de Boer sekretarz wykonawczy Ramowej
Konwencji Narodów Zjednoczonych ws. Zmian Kli-
matu (UNFCCC). Gościem specjalnym był Dr Srgjan
Kerim specjalny wysłannik sekretarza generalnego
ONZ ds. zmian klimatu. W trakcie konsultacji zo-
stały omówione kwestie dotyczące m.in. postępu,
jaki dokonał się w ramach mapy drogowej przyjętej
na konferencji na Bali w 2007 r., długofalowej (do
roku 2050), wspólnej wizji porozumienia w sprawie
zmian klimatu oraz oczekiwanych rezultatów wobec
konferencji klimatycznej w Poznaniu (COP14, 1–12
grudnia br.). Uczestnicy spotkania dyskutowali rów-
nież na temat nowej inicjatywy, którą zgłosił mini-
ster Nowicki w ramach organizacji obrad wysokiego

szczebla w trakcie konferencji poznańskiej. W jego
ramach planowane jest zorganizowanie dyskusji
okrągłego stołu z udziałem ministrów z całego świa-
ta, a jego wiodącym tematem będzie wspólna wizja
działań do roku 2050, z uwzględnieniem okresu
wcześniejszego do roku 2020.
Ministerstwo Środowiska podejmuje w związku
z COP14 także szereg działań, których celem jest
przygotowanie obrad dla uczestników COP14. Do-
datkowo planowane są działania służące podniesie-
niu świadomości społecznej w zakresie zmian klima-
tu i edukacji proekologicznej.
Przegląd stanu przygotowań organizacyjnych
w poszczególnych obszarach
1. Miejsce obrad
Miejsce obrad – Międzynarodowe Targi Poznań-
skie zostało wskazane na rekomendacji sekretariatu
konwencji, sporządzonej na podstawie wyników mi-
sji technicznej. W wyniku kolejnych misji technicz-
nych oraz uzgodnień z sekretariatem konwencji
uzgodniono alokację pomieszczeń na obrady i zakres
infrastruktury na cele konferencji.
Umowa pomiędzy MŚ i MTP na wynajem po-
wierzchni i pomieszczeń została już zawarta, nato-
miast umowa w zakresie infrastruktury i usług jest
w końcowej fazie uzgodnień.
Łącznie na cele COP14 przeznaczone zostało ok.
40 tys. m2 powierzchni w halach wystawowych i Cen-
trum Kongresowym MTP. Dzięki korzystnemu po-
łożeniu w centrum miasta, naprzeciwko dworca ko-
lejowego, uczestnicy nie będą mieli problemów z do-
tarciem na obrady, zarówno środkami komunikacji
miejskiej, jak też kolejami podmiejskimi.
2. Baza noclegowa
Podczas tegorocznych obrad w Poznaniu spodzie-
wanych jest około 8 tys. uczestników, tzn. strona
polska, chcąc wspomóc proces dokonywania rezer-
wacji miejsc hotelowych, pod koniec kwietnia podpi-
sała z World Trade Center Poznań umowę na admi-
nistrowanie pokojami przekazanymi przez gestorów
bazy noclegowej na potrzeby Konferencji COP14,
ustanawiając tę firmę centralnym koordynatorem
bazy noclegowej w Poznaniu i okolicach.
Liczba pokoi w Poznaniu w standaryzowanych
obiektach noclegowych wynosi ok. 6 tys., dodatkowo
poza Poznaniem ponad 2 tys. (łącznie ponad 8 tys.
miejsc noclegowych).
Oferta bazy noclegowej WTC została poszerzona
o ok. 500 miejsc w kwaterach prywatnych i 700 miejsc
w akademikach o dobrym i bardzo dobrym standar-
dzie. WTC na bieżąco gromadzi informacje od zgła-
szających się gestorów bazy noclegowej o dodatko-
wych pokojach w hotelach, jak również od prywat-
nych właścicieli oferujących swoją bazę noclegową.
Pewien niepokój delegacji zagranicznych, zwłasz-
cza krajów rozwijających się, budziły kwestie cen za
miejsca noclegowe i pełnych przedpłat na wiele mie-
sięcy przed przyjazdem. W wyniku negocjacji podję-
tych przez MŚ z gestorami bazy noclegowej w dniu
30 lipca wprowadzono ujednolicony system rezerwa-
153
cji i warunków przedpłat na dogodnych dla uczestni-
ków konferencji warunkach dla miejsc znajdujących
się w bazie WTC Poznań, dzięki któremu m.in. znie-
siony został wymóg wnoszenia 100% przedpłat przed
przyjazdem. Proces rezerwowania miejsc noclego-
wych przez uczestników konferencji (czyli Stron
Protokołu z Kioto i Konwencji Klimatycznej, zareje-
strowanych obserwatorów i akredytowanych przed-
stawicieli mediów) jest w toku. Strona polska zabez-
pieczy również określoną bazę noclegową (400 po-
koi) dla grupy delegatów z krajów najmniej rozwi-
niętych (LDCs) oraz małych państw wyspiarskich
(SIDS), a także delegatów z krajów spoza załącznika
I do konwencji, finansowanych ze środków sekreta-
riatu konwencji. Dzięki podjętym działaniom grupa
ta nie będzie musiała dokonywać jakichkolwiek
przedpłat przed przyjazdem do Poznania.
3. Transport
— Lotniczy:
Robocze spotkania z Polskimi Liniami Lotniczy-
mi LOT oraz przedstawicielami Star Alliance pozwo-
liły przygotować linie na zwiększony ruch w okresie
konferencji. W razie potrzeby zwiększona zostanie
liczba samolotów bądź dodane połączenia krajowe
i międzynarodowe. Dodatkowo zawiązana została
współpraca z LOT w zakresie promocji COP14 w Pol-
sce (gazetka pokładowa, strona internetowa z prze-
kierowaniem na serwis internetowy COP14).
— Kolejowy:
Na potrzeby konferencji PKP powiększy istnieją-
ce połączenia, a w razie potrzeby uruchomi specjal-
ne połączenia. Dworce w Poznaniu i Warszawie zo-
staną oznakowane, znajdą się tam także stanowiska
informacyjne wraz z wolontariuszami, którzy będą
pomagać uczestnikom konferencji.
— Lokalny:
Bezpłatny transport publiczny dla zarejestrowa-
nych uczestników konferencji na terenie Poznania
i w okolicznych gminach (negocjacje z okolicznymi
gminami są w końcowej fazie) zapewni miasto Po-
znań. Uruchomione zostaną również połączenia wa-
hadłowe z lotniska oraz z największych hoteli na
miejsce konferencji. Celem wsparcia transportu dla
szefów delegacji rządowych, w tym ministrów, roz-
ważane jest partnerstwo z koncernami motoryzacyj-
nymi. Rozważane są również możliwe opcje trans-
portu dla uczestników nocnych sesji negocjacyjnych,
zwłaszcza w drugim tygodniu obrad. Będziemy
chcieli wykorzystać w tym celu m.in. samochody po-
zyskane od partnerów prywatnych, a na terenie
miasta dostosować sieć nocnych połączeń autobuso-
wych (UM Poznań).
4. Bezpieczeństwo
Mając na względzie ochronę bezpieczeństwa na
terenie konferencji i w miejscach publicznych, stwo-
rzono wstępny projekt planu zabezpieczenia granic
obszaru konferencji COP14 (w uzgodnieniu z ko-
mendantem wojewódzkim Państwowej Straży Po-
żarnej w Poznaniu, komendantem placówki Straży
Granicznej w Poznaniu Ławicy, szefem Biura Ochro-
154
ny Rządu w Warszawie, szefem delegatury ABW
w Poznaniu), który obejmuje przede wszystkim:
— Ustalenie zasad zapewnienia bezpieczeństwa
i porządku publicznego;
— Utworzenie strefy eksterytorialnej na terenie
MTP i określenie zasad dostępu;
— Ustalenie sposobu postępowania z osobami
o statusie VIP z Biurem Ochrony Rządu oraz we
współpracy z Policją, Strażą Graniczną, zgodnie ze
standartowymi procedurami;
— Zapewnienie zabezpieczenia medycznego;
— Zapewnienie zabezpieczenia przeciwpożaro-
wego,
— Opracowanie szkicowych przewidywanych
scenariuszy działań w przypadku niezakłóconego
przebiegu konferencji oraz w przypadku zakłócenia
bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz w sytu-
acjach kryzysowych;
— Utworzenie stanowiska dowodzenia połączo-
nych służb z przedstawicielami ONZ, wojewody
wielkopolskiego, BOR, Policji i Straży Pożarnej
w celu koordynacji działań i wymiany informacji;
— Uzgodnienie zasad stosowania środków przy-
musu bezpośredniego.
5. Obsługa medialna
Trwają rozmowy z Telewizją Polską SA, w wyni-
ku których zostanie podpisana umowa dotycząca ob-
sługi medialnej i produkcji sygnału wizyjnego trak-
cie Konferencji COP14.
6. Współpraca z Urzędem Miasta Poznań
Ministerstwo Środowiska współpracuje z wła-
dzami miasta Poznania na podstawie podpisanego
porozumienia, m.in. w zakresie udostępnienia trans-
portu miejskiego uczestnikom konferencji, rezerwa-
cji miejsc noclegowych, wydarzeń towarzyszących
konferencji o charakterze kulturalnym oraz kwestii
bezpieczeństwa. Władze miasta powołały miejski
zespół ds. organizacji COP 14 oraz opracowały
i przyjęły program wydarzeń na rok 2008, nawiązu-
jących do zmian klimatycznych i ochrony środowi-
ska pod hasłem: „2008 – Środowisko i Klimat”.
7. Promocja i informacja
1. Do zrealizowanych działań informacyjnych
należy zaliczyć:
— briefing dla ambasad w Warszawie – 27 maja
br.;
— briefing w Bonn – 12 czerwca br.;
— briefing dla delegatów podczas lipcowego spo-
tkania ECOSOC w Nowym Jorku – 11 lipca br.;
— briefing dla delegatów spotkania przygoto-
wawczego w Akrze(Ghana) w dniu 22 sierpnia br.;
— bieżący mailing informacyjny do krajowych
punktów kontaktowych oraz przedstawicieli amba-
sad;
2. Kampania informacyjna realizowana z agen-
cją PR;
3. Przygotowywanie kampanii edukacyjnej we
współpracy z agencją reklamową (ATL, BTL);
4. Promocja wystawy prezentującej praktyczne
rozwiązania i technologie pozwalające na ogranicza-
nie emisji, która będzie wydarzeniem towarzyszą-
cym COP14;
5. Bieżąca współpraca z mediami (w tym opraco-
wanie planu szkoleń dla dziennikarzy)
6. Działania promocyjne za granicą:
— dzień Polski podczas Expo w Saragossie;
— stoisko informacyjne w Bonn;
— stoisko informacyjne w Akrze;
7. Publikacje w mediach krajowych i zagranicz-
nych, m.in. Polish Market, The Parliament;
8. Przygotowanie materiałów promocyjnych i in-
formacyjnych na temat konferencji, np. folder infor-
macyjny, dystrybuowany w kraju i za granicą, mate-
riały wizualne oraz multimedialne;
9. Aktualizowanie serwisu internetowego konfe-
rencji www.cop14.gov.pl i rozszerzanie jego zaso-
bów.
Zintegrowana kampania Partnerstwo dla Kli-
matu
Ministerstwo Środowiska w ramach przygoto-
wań do COP14 organizuje wiele przedsięwzięć, któ-
rych celem jest podniesienie świadomości społecznej
w zakresie zmian klimatu i edukacja proekologicz-
na. Chcemy poprzez naszą aktywność uświadomić
skalę zagrożenia wynikającego ze skutków zmian
klimatu i konieczność działania na rzecz zapobiega-
nia im poprzez współpracę przy tym unikalnym
i prestiżowym wydarzeniu. W tym celu stworzone
zostało Partnerstwo dla Klimatu.
Jego głównym celem jest prowadzenie komplek-
sowych, innowacyjnych działań edukacyjnych i pro-
mocyjnych związanych z problematyką zmian kli-
matu w nawiązaniu do organizacji 14 Konferencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu.
Do współpracy z Ministerstwem Środowiska w ra-
mach Partnerstwa dla Klimatu zaproszone zostały
media, organizacje rządowe i pozarządowe, instytu-
cje oraz inne podmioty zaangażowane w przeciw-
działanie zmianom klimatycznym.
Partnerstwo dla Klimatu to:
— Platforma współpracy Ministerstwa Środowi-
ska jako organizatora COP14 z instytucjami i pod-
miotami zainteresowanymi edukacją w zakresie za-
pobiegania zmianom klimatu;
— Budowanie jak najszerszej reprezentacji part-
nerów i chęć dotarcia do jak najszerszego grona od-
biorców poprzez zróżnicowane formuły (konferencje
naukowe, debaty medialne, koncerty, happeningi,
wystawy) – oparte o przejrzyste zasady;
— Tworzenie „klimatu do zmian” w Polsce, gdzie
już w grudniu będzie miał miejsce najważniejszy
szczyt polityczny poświęcony zmianom klimatu
– COP14.
Do chwili obecnej do partnerstwa dołączyły m.in.
Ambasada Danii, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej
Brytanii, Francji, Urząd Miasta Stołecznego War-
szawa, Fundacja „Nasza Ziemia” oraz Stowarzysze-
nie Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”.
Serwis internetowy

Celem zapewnienia powszechnej dostępności in-
formacji o przygotowaniach do konferencji w maju
br. został uruchomiony dedykowany serwis interne-
towy pod adresem www.cop14.gov.pl. Na stronach
internetowych umieszczane są na bieżąco aktualne
informacje dla uczestników konferencji, dotyczące
m.in. miejsca obrad, usług dla uczestników, zakwa-
terowania, transportu, wystawy, informacje praso-
we itp. Serwis dostępny jest w języku polskim i an-
gielskim.
Wystawa
Aby wspomóc międzyrządowy proces poszukiwa-
nia skutecznych sposobów redukcji emisji gazów cie-
plarnianych oraz przystosowywania do postępują-
cych zmian klimatu, minister środowiska prof. Ma-
ciej Nowicki zdecydował o organizacji wystawy doty-
czącej praktycznych odpowiedzi na wyzwania, jakie
niosą ze sobą zmiany klimatyczne. Taka wystawa
będzie organizowana w czasie Konferencji Stron
Konwencji Klimatycznej po raz pierwszy i będzie
miała bardzo prestiżowy charakter.
Proponowana wystawa będzie obejmować nastę-
pujące działy tematyczne:
— wynalazki, technologiczne i organizacyjne in-
nowacje sprzyjające redukcji emisji gazów cieplar-
nianych;
— przykłady udanych transferów konkretnych
technologii i możliwości ich wdrażania w krajach
rozwijających się;
— przykłady konkretnych działań związanych
z przystosowaniem do zmian klimatycznych.
Na wystawie zostaną zaprezentowane urządze-
nia i technologie podzielone na grupy:
— Oszczędność energii,
— Oszczędność wody,
— Odnawialne źródła energii,
— Technologie wodorowe,
— Transport przyjazny środowisku,
— Dobre praktyki rolne i leśne,
— Inżynieria materiałowa,
— Adaptacja do zmian klimatu,
— Inne.
Naszym celem jest prezentacja najważniejszych
i najbardziej spektakularnych przykładów urzą-
dzeń, instalacji, mechanizmów, czy całych technolo-
gii, które pozwalają na redukcję emisji gazów cie-
plarnianych oraz mogą być z powodzeniem przeno-
szone do innych krajów. Pragniemy, aby wystawa
miała charakter interaktywny. Organizatorzy otrzy-
mali ponad 170 zgłoszeń z ponad 30 krajów z całego
świata. Zaakceptowano ponad 100 propozycji, obej-
mujących szeroki zakres tematyczny, od bardzo no-
woczesnych i wyrafinowanych technologii (np. ogni-
wa i silniki wodorowe, domy niskoenergetyczne, wy-
chwytywacze wilgoci z mgły) do bardzo prostych ale
niezwykle efektywnych, dostosowanych do warun-
ków lokalnych.
Wystawa będzie otwarta dla uczestników konfe-
rencji oraz publiczności w dniach od 30 listopada do
155
14 grudnia w pawilonie nr 5 na terenie Targów Po-
znańskich. Wstęp będzie bezpłatny.
Przygotowania merytoryczne Polski do COP14
na tle polityki UE i Polski
oraz negocjacji zobowiązań po roku 2012.
Celem konferencji w Poznaniu jest:
— uzyskanie postępu w negocjacjach w sprawie
długoterminowych wspólnych działań (LCA), w tym
zrozumienie i zbliżenie poglądów na temat wizji no-
wego reżimu ochrony klimatu, jak również zbliżenie
stanowisk w pozostałych blokach budowania poro-
zumienia (wspólna wizja, ograniczenie emisji, ada-
ptacja, transfer technologii i finansowanie),
— zbliżenie stanowisk w sprawach AWG KP (zmie-
rzających do przyszłych zobowiązań aneksu I),
— rozpoczęcie procesu negocjacyjnego w niektó-
rych sprawach,
— przeprowadzenie drugiego przeglądu protokó-
łu z Kioto i przyjęcie decyzji,
— wypracowanie szczegółowego programu pracy
na finalny rok negocjacji
— podsumowanie dotychczasowych wyników
prac organów konwencji i PK (stocktaking) oraz
wskazanie ścieżek przyszłych prac (outreach).
Zgodnie z planem działań przyjętym na Bali
(Bali Action Plan-BAP) w grudniu 2007 r. program
przygotowań do konferencji w Poznaniu składał się
z trzech spotkań (Bangkok – kwiecień, Bonn – czer-
wiec i Akra – sierpień), na których strony przedsta-
wiały swoje poglądy na temat kluczowych bloków
negocjacyjnych, zdefiniowanych w BAP i we wnio-
skach dotyczących przyszłych zobowiązań krajów
wymienionych w załączniku I do konwencji.
Niezależnie od udziału polskiej delegacji we
wszystkich trzech spotkaniach prowadzone były
rozmowy dwustronne zarówno w trakcie spotkań,
jak i przez ambasady RP. W ich wyniku poznano po-
glądy kluczowych partnerów i grup interesów.
Rozmowy wykazały dużą rozbieżność poglądów
pomiędzy delegacjami wynikających z różnych inte-
resów narodowych. Dla krajów Grupy 77 i Chin klu-
czowym elementem jest rozliczenie krajów rozwinię-
tych wymienionych w załączniku II z wypełnienia
przez nie dotychczasowych zobowiązań w zakresie
pomocy finansowej i transferu technologii oraz sfor-
mułowanie podobnych, a nawet szerszych zobowią-
zań na przyszłość.
Dla krajów rozwiniętych problemem jest zdefi-
niowanie zobowiązań w zakresie redukcji emisji na
następny okres oraz do roku 2050. Także szereg
krajów rozwiniętych domaga się, aby kraje rozwija-
jące się, o bardziej rozwiniętej gospodarce (zwłasz-
cza Chiny i Indie), podjęły zobowiązania do ograni-
czenia emisji, co jest stanowczo odrzucane przez
G77. Istotnym tematem obecnym w przyszłych ne-
gocjacjach będą podejścia sektorowe wobec redukcji
emisji, które promowane są m.in. przez Japonię,
a które mogą przyczynić się do ustalenia najlepszych
standardów oraz do transferu technologii do krajów
rozwijających się. W Akrze po raz pierwszy dyskuto-
156
wano kwestię zróżnicowania krajów rozwijających
się, co jest pierwszym krokiem do podjęcia dyskusji
o wymienionych w Bali Action Plan krajowych dzia-
łaniach krajów rozwijających się. Dużym problemem
w zapewnieniu postępu w negocjacjach w trakcie
COP14 jest przewidywany pasywny udział delegacji
USA, które będą po wyborach, ale przed przejęciem
obowiązków przez nową administrację. Nie mniej
jednak, zapowiedzi obu kandydatów wskazują na to,
że Stany wkrótce włączą się do międzynarodowego
procesu ochrony klimatu, jednak mało realne jest,
by uczyniły to już w Poznaniu.
Spodziewane wyniki COP14/CMP 4
Konferencja w Poznaniu powinna podsumować
dotychczasowe dyskusje, warsztaty, zgłaszane pro-
pozycje i negocjacje. Prezydent COP będzie dążyć,
by na podstawie wcześniejszych dyskusji w Pozna-
niu rozpoczęto prawdziwe negocjacje globalnego
porozumienia na okres po 2012 r. Jeśli nie będzie to
możliwe, konferencja powinna w wyniku dać doku-
ment zawierający wszystkie zgłoszone propozycje
i opcje dotyczące wszystkich bloków wymienionych
w Bali Action Plan. Przy braku zgody stron co do
zawartości takiego dokumentu, mógłby być on przy-
gotowany przez prezydenta COP jako dokument
autorski mogący stanowić podstawy przyszłych ne-
gocjacji.
Zgodnie z wcześniejszymi oczekiwaniami prezy-
denta COP14 w zakresie przyszłych długotermino-
wych działań (LCA), należy się spodziewać, że w Po-
znaniu zostanie przyjęty tekst stanowiący podstawę
do negocjacji w roku 2009, co umożliwi przejście od
wymiany poglądów do rozpoczęcia negocjacji nad
niektórymi elementami.
W ramach tego procesu nadal nie ma wyraźnego
postępu, bowiem pojecie „wspólnej wizji” (shared vi-
sion) jest różnie rozumiane przez kraje i prawdopo-
dobnie w Poznaniu uda się je zdefiniować. Zadaniem
prezydenta COP14 będzie zbliżenie poglądów kra-
jów na ten temat także w trakcie nieformalnej kon-
ferencji ministrów poprzedzającej COP14, która od-
będzie się w październiku w Warszawie.
Debaty prowadzone w trakcie warsztatów w Akrze
(Accra Climate Change Talks) (22–27.08 br.) wyka-
zały, że w Poznaniu prawdopodobnie uda się zakoń-
czyć wymianę poglądów na szereg problemów
np. metodyczne aspekty roli lasów, usprawnienia
mechanizmu czystego rozwoju (CDM), adaptacja]
i rozpocząć proces negocjacyjny.
W ramach procesu negocjacyjnego nad zobowią-
zaniami krajów rozwiniętych (KP) zarówno prezy-
dent COP 14, jak i wiele delegacji, oczekuje, że w Po-
znaniu rozpoczną się negocjacje nad konkretnymi
zobowiązaniami tych krajów do redukcji emisji, choć
zdaniem innych, kraje (z wyjątkiem UE, która już
zadeklarowała redukcję 20% i jest gotowa zwiększyć
ją warunkowo do 30%) odkryją swoje poglądy na ten
temat dopiero na COP15 w Kopenhadze.
Osiągniecie kolejnego celu konferencji, przygoto-
wanie programu pracy na rok 2009, jest wysoce
prawdopodobne, biorąc pod uwagę że grupa robocza
LCA jest już bliska zdefiniowania swojego programu
pracy.
Niewielki postęp jest obserwowany w sprawie
przeglądu protokołu z Kioto. Wbrew decyzji podjętej
na Bali raczej nie uda się tego zadania w pełni prze-
prowadzić w Poznaniu, ze względu na rozbieżne po-
glądy krajów, choć niektóre elementy przeglądu zo-
staną prawdopodobnie uzgodnione i będą mogły być
przyjęte w formie decyzji.
Prezydent COP14 będzie próbować przed i pod-
czas konferencji stron w Poznaniu znaleźć konsen-
sus co do podstawowych problemów poprzez próbę
zbliżenia stanowisk stron, zwłaszcza w najmniej
spornych sprawach, aby umożliwić rozpoczęcie ne-
gocjacji przyszłego porozumienia.
Ważnym elementem przyszłego porozumienia
jest transfer technologii. Głównym wyzwaniem jest
identyfikacja mechanizmów wspierających rozwój
technologii, ich transfer i rozpowszechnianie. W Po-
znaniu zostaną przejrzane wyniki warsztatów na
ten temat organizowanych przez AWGLCA oraz bę-
dzie rozważany raport z prac grupy ekspertów zaj-
mujących się transferem technologii (EGTT). Kon-
ferencja rozpatrzy również program strategiczny
GEF dla zwiększenia poziomu inwestycji dla trans-
feru technologii.
Drugim elementem przyszłego porozumienia jest
finansowanie. W Poznaniu, oprócz dyskusji na ten
temat w ramach AWG LCA, spodziewana jest ocena
potrzebnego poziomu finansowania pomocy krajom
rozwijającym się w wypełnianiu ich zobowiązań
w ramach konwencji w piątym okresie uzupełnienia
GEF. W wyniku dotychczasowych prac prowadzo-
nych w ramach sesji UNFCCC przedstawionych zo-
stało wiele propozycji nowych instrumentów finan-
sowania działań mających na celu realizację posta-
nowień konwencji. Do najważniejszych propozycji
należy zaliczyć propozycję meksykańską, norweską,
szwajcarską, grupy G77 oraz Tuvalu. Każda z nich
prezentuje inne podejście wobec finansowania przed-
sięwzięć i należy oczekiwać, iż dalsza dyskusja bę-
dzie na ten temat prowadzona w Poznaniu.
Istotnym elementem rozważanym podczas CO-
P14 będzie dyskusja na temat możliwości zróżnico-
wania państw – stron konwencji ze względu na zmia-
nę sytuacji ekonomicznej niektórych państw rozwi-
jających się. Zgodnie z zasadą wspólnej, ale zróżnico-
wanej odpowiedzialności za zmiany klimatu i jest to
dążenie krajów rozwiniętych do podjęcia odpowied-
nich działań przez kraje rozwijające się w zakresie
łagodzenia skutków zmian klimatycznych. Należy
w tym wypadku spodziewać się sporu, gdyż stanowi-
sko krajów rozwijających się jest przeciwne jakiemu-
kolwiek zróżnicowaniu.
Prezydent COP14 oczekuje także, że pomimo na-
piętego programu spotkania wysokiego szczebla
(HLS) będzie możliwość przeprowadzenia niefor-
malnego spotkania okrągłego stołu, w trakcie które-
go uda się zawęzić poglądy stron w sprawie istoty

wspólnej wizji zasad finansowania oraz określić for-
mę dokumentu końcowego z Kopenhagi. Będzie dą-
żyć do sformułowania politycznych wytycznych dla
tych podstawowych problemów, których w trakcie
COP14 nie udało się uzgodnić.
Z punktu widzenia interesów Polski najważniej-
sze jest sprawne i zakończone sukcesem merytorycz-
nym przewodniczenie tej konferencji przez ministra
Nowickiego. Stanowisko prezydenta COP14 pan mi-
nister Nowicki obejmie w trakcie konferencji w Po-
znaniu i będzie je pełnić do konferencji w Kopenha-
dze, tj. do grudnia 2009.
Stanowiska Unii Europejskiej w zakresie głów-
nych bloków i problemów
Wizja celów długoterminowych
UE proponuje, aby kraje wymienione w aneksie
I oraz najbardziej rozwinięte gospodarki w krajach
rozwijających się przyjęły zobowiązanie do redukcji
emisji o 50% do roku 2050 w stosunku do roku
1990.
Ograniczenie emisji
W sprawie zobowiązań redukcyjnych do roku
2020 stanowisko UE jest od dawna znane (patrz wy-
żej). Unia oczekuje, że inne kraje rozwinięte podej-
mą takie same zobowiązania. UE zaproponowała
zróżnicowanie państw – stron konwencji ze względu
na zmianę sytuacji ekonomicznej wielu krajów od
czasu podpisania konwencji i protokołu.
Oczekuje także, że ograniczone działania podej-
mą najbardziej rozwinięte kraje z grupy krajów roz-
wijających się. Działania te powinny obejmować po-
prawę efektywności energetycznej, promowanie od-
nawialnych źródeł energii, sektorowy handel emi-
sjami oraz CCS. Unia wypracowuje stanowisko w tej
sprawie i skłania się do przyjęcia proponowanego
przez IPCC 15–30% odchylenia emisji krajów rozwi-
jających się od sytuacji bez działań (business as usu-
al) do 2020 r. Unia także przychylnie rozpatruje pro-
pozycję Australii, by zobowiązania redukcyjne pod-
jęły kraje członkowskie OECD i inne kraje rozwijają-
ce się o dochodzie na mieszkańca powyżej pewnego
limitu.
Adaptacja
Propozycje w tym zakresie obejmują zwiększenie
nakładów finansowych i inwestycji na działania ada-
ptacyjne w krajach najsłabiej rozwiniętych (LDC),
uwzględnienie problemów adaptacyjnych w plano-
waniu społeczno – gospodarczym oraz wsparcie LDC
szczególnie podanych na wpływ zmian klimatu przy
tworzeniu ich planów adaptacyjnych.. Unia popiera
propozycję tworzenia regionalnych ośrodków mają-
cych służyć wsparciem merytorycznym dla tworze-
nia i wdrażania krajowych programów działań na
rzecz adaptacji, chce również ułatwiać dostęp do im-
plementacji projektów na rzecz adaptacji w krajach
rozwijających się, ze szczególnym naciskiem na te
najbiedniejsze.
Transfer technologii
Kraje rozwijające się oczekują realizacji postano-
wień konwencji UNFCCC w zakresie wdrożenia
157
transferu technologii do krajów rozwijających się.
Stanowisko UE w tym zakresie obejmuje propozycję
utworzenia ram dla międzynarodowej współpracy
technologicznej, które byłyby podstawą w przyszłe-
go porozumieniu po 2012 r. UE zaproponowała, aby
elementami przyszłego porozumienia technologicz-
nego były plany instytucjonalne i organizacyjne, bu-
dowanie potencjału, porozumienia zorientowane
technologicznie oraz mechanizmy i instrumenty fi-
nansowe. Szczegółowe stanowisko UE obejmuje pro-
pozycję powołania bądź wykorzystania odpowied-
niej instytucji odpowiedzialnej za realizację transfe-
ru technologii, wsparcie budowania potencjału dla
krajów najmniej rozwiniętych (LDC), powstanie po-
rozumień zorientowanych technologicznie, które
usprawnią współpracę technologiczną oraz wyko-
rzystanie rynku węglowego oraz sektora prywatne-
go w celu sfinansowania transferu technologii. UE
rozważa również propozycję sektorowo zorientowa-
nych porozumień technologicznych, które byłyby
dodatkowym elementem stymulującym transfer tech-
nologii.
Finansowanie
W sprawie dodatkowych środków przeznaczo-
nych do finansowania krajów rozwijających się
(zwłaszcza adaptacji) UE stoi na stanowisku, że
środki te powinny pochodzić z nowych mechani-
zmów, z sektora prywatnego oraz z rynku węglo-
wego.
Unia w pakiecie energetyczno-klimatycznym za-
proponowała przeznaczenie części dochodu z aukcji
uprawnień do emisji na działania z zakresu ochrony
klimatu w danym kraju i w krajach rozwijających
się. Decyzja w tej sprawie miałaby być podjęta indy-
widualnie przez każdy kraj, jednak padają propozy-
cje obowiązkowego przeznaczenia znacznej części
dochodów na pomoc dla krajów rozwijających się.
W decyzji dotyczącej objęcia emisji z lotnictwa han-
dlem część dochodów z aukcji uprawnień do emisji
przeznaczono dla krajów rozwijających się. Jedną
z nieformalnych propozycji jest opodatkowanie
handlu emisjami na rzecz krajów rozwijających się.
Rada Europejska zleciła komisji przygotowanie
strategii finansowania na wiosennę Radę w 2009 r.,
jednak prezydencja francuska zamierza doprowa-
dzić do zaprezentowania przez UE oferty finanso-
wej na konferencji w Poznaniu i dlatego zamierza
wprowadzić ten temat na obrady Rady ds. Środowi-
ska i ECOFIN w październiku br.
Jednocześnie grupy robocze w ramach UE wciąż
analizują najważniejsze propozycje w zakresie fi-
nansowania, sformułowane przez Argentynę, Ko-
reę, Meksyk, Norwegię i Szwajcarię – jednak nie
podjęto do tej pory żadnych decyzji odnośnie do ak-
ceptacji bądź odrzucenia którejkolwiek z nich.
Stanowisko Polski
Transfer technologii
W zakresie transferu technologii stanowisko Pol-
ski jest przeciwne powstaniu nowej instytucji, która
zajęłaby się wdrożeniem transferu technologii, i opo-
158
wiada się za wykorzystaniem dotychczas istnieją-
cych instytucji dla tego celu, jednak z zastrzeżeniem,
iż nowe instytucje powinny mieć zdefiniowane kon-
kretne zadania do wykonania i ich wielkość powin-
na być dopasowana do zadań. W tym zakresie finan-
sowanie nowej instytucji powinno należeć do stron
załącznika drugiego Konwencji UNFCCC. W przy-
padku propozycji finansowania transferu technolo-
gii z rynku węglowego poprzez aukcje jednostek
przyznanej emisji (AAU- Assigned Amount Unit)
stanowisko Polskie jest przeciwne takiemu rozwią-
zaniu na tym etapie prac i proponuje poszukiwanie
nowych źródeł finansowania. Polska popiera działa-
nia na rzecz nawiązania i promowania współpracy
technologicznej pomiędzy państwami oraz udziału
sektora prywatnego w celu ułatwienia państwom
rozwijającym się dostępu do technologii redukują-
cych emisje. W odniesieniu do implikacji finanso-
wych powinny one zostać wypracowane wspólnie
z przedstawicielami Ministerstwa Finansów.
Finansowanie
Polska jeszcze nie wypracowała stanowiska
w sprawie finansowania. Dotychczas Polska nie jest
zobowiązana do pomocy dla krajów rozwijających
się, gdyż jest wymieniona tylko w załączniku I do
konwencji, a nie w załączniku II. Jednak jako czło-
nek UE poczuwa się do udziału w pomocy UE dla
krajów rozwijających się. Jednak udział finansowy
Polski powinien być dostosowany do możliwości fi-
nansowych Polski. Polska sprzeciwia się łączeniu fi-
nansowania dla krajów rozwijających się z wielko-
ścią limitów emisji wynegocjowanych na okres po
2012 r. Nie zgadza się na opłaty od wydawania przy-
znanych ilości (AAU), ani na przeznaczanie pewnej
ich ilości na aukcje i przekazywanie dochodu na fun-
dusze dla krajów rozwijających się. Polska uważa, że
przede wszystkim kraje rozwijające się powinny
znaleźć mechanizmy generujące finanse na redukcje
emisji i adaptację. Kraje rozwinięte, zgodnie z kon-
wencją, są zobowiązane do pomocy w adaptacji kra-
jom rozwijającym się, najbardziej narażonym na
szkodliwe skutki zmian klimatu, a nie do finanso-
wania pełnych kosztów adaptacji. Polska uważa, że
sektor przedsiębiorstw powinien pokryć większość
kosztów redukcji emisji (co zgodne jest z poglądem
wielu państw członkowskich UE). Finanse publicz-
ne powinny stanowić bodziec dla innych źródeł fi-
nansowania i dlatego za absurdalne uważamy żąda-
nie przeznaczenia 1% PKB z finansów publicznych,
ponad ODA, dla krajów rozwijających się w ramach
nowego globalnego porozumienia. Polska uważa, że
w Poznaniu jest za wcześnie, by UE przedstawiła
ofertę finansową, gdyż UE już wcześniej zadeklaro-
wała wysokość redukcji emisji i sprawa finansowa-
nia jest obecnie jedyną kartą przetargową w nego-
cjacjach z krajami rozwijającymi się, a poza tym
warto najpierw ustosunkować się do zgłoszonych
przez partnerów propozycji.
Dyskusje na temat przyszłych zobowiązań finan-
sowych UE w ramach nowego porozumienia były
prowadzone w ścisłej współpracy i przy udziale
przedstawicieli ministerstw finansów krajów człon-
kowskich. Zgłoszenie propozycji pakietu finansowe-
go UE dla krajów rozwijających się powinno być
uwarunkowane włączeniem się tych krajów do przy-
szłych zobowiązań.
W sprawie obciążeń finansowych krajów człon-
kowskich na rzecz powyższego pakietu Polska bę-
dzie prezentować stanowisko, że tego typu obciąże-
nia dotyczą tylko krajów członkowskich wymienio-
nych w załączniku II do konwencji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie sprecyzowania przepisów
dotyczących przekazania 1% podatku
dochodowego od osób fizycznych na rzecz
różnego rodzaju fundacji oraz organizacji
pożytku publicznego (5094)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-023-5094/08, interpelacją pana posła Woj-
ciecha Pomajdy w sprawie doprecyzowania przepi-
sów dotyczących przekazania 1% podatku dochodo-
wego od osób fizycznych uprzejmie informuję.
Obecnie w Sejmie RP trwają prace legislacyjne
nad rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 1075).
W projekcie tym zawarte są także rozwiązania doty-
czące przekazywania 1% podatku na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego, których celem jest przede
wszystkim uproszczenie procedury i dalsze ułatwie-
nia w przekazywaniu 1%, między innymi w sytu-
acji, gdy podatnik dokona korekty zeznania podat-
kowego nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od
upływu terminu dla jego złożenia.
Projekt przewiduje ponadto, iż warunkiem zre-
alizowania wniosku podatnika jest zapłata, w pełnej
wysokości, podatku należnego stanowiącego podsta-
wę obliczenia kwoty na rzecz organizacji pożytku
publicznego, nie później jednak niż w terminie
dwóch miesięcy od upływu terminu dla złożenia ze-
znania podatkowego, co jest konsekwencją umożli-
wienia przekazywania 1% z korekty zeznania.

Nowelizacja proponuje także bardziej nowocze-
sny sposób prowadzenia wykazu organizacji pożyt-
ku publicznego uprawnionych do otrzymywania
środków z 1%. Miałby on postać wykazu elektro-
nicznego i byłby zamieszczony na stronie interneto-
wej Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. W odniesieniu do każdej
organizacji wykaz ten zawierałby jej nazwę, siedzi-
bę, numer wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego
oraz numer rachunku bankowego właściwego do
przekazania 1% podatku. Pozwoliłoby to na bieżącą
jego aktualizację, a co za tym idzie, przyczyniłoby
się do dalszego usprawnienia alokacji 1%.
Niepodanie przez organizację numeru rachunku
bankowego oznaczałoby rezygnację ze środków 1%.
Z tym, że po raz pierwszy wykaz elektroniczny byłby
stosowany w rozliczeniu dochodów za 2009 r.
Dodatkowo projekt umożliwia przekazanie orga-
nizacji pożytku publicznego informacji na temat
imienia, nazwiska oraz adresu podatnika, a także
wysokości kwoty wskazanej we wniosku, o ile podat-
nik wyrazi na to zgodę w składanym przez siebie
zeznaniu.
Zmianie nie uległyby natomiast pozostałe zasady
dotyczące alokacji 1%. Nadal:
1) beneficjantem kwot z 1% byłaby organizacja
pożytku publicznego;
2) podanie przez podatnika w zeznaniu podatko-
wym celu szczegółowego (np. imienia i nazwiska
chorego dziecka) stanowiłoby wyłącznie przejaw
woli podatnika, a nie obowiązek dla organizacji;
3) podatnik mógłby wskazać tylko jedną organi-
zację pożytku publicznego;
4) przekazanie 1% odbywałoby się jedynie z ze-
znań podatkowych, które podatnicy składają samo-
dzielnie, a nie za pośrednictwem zakładów pracy
i organów rentowych.
Jak wynika bowiem z rozliczenia rocznego za
2007 r., tego rodzaju rozwiązanie sprawdziło się
w praktyce. Wnioski o przekazanie 1% należnego
podatku organizacjom pożytku publicznego złożyło
łącznie 5 134 675 podatników. Łączna kwota prze-
kazana organizacjom pożytku publicznego wyniosła
ponad 291 mln zł, tj. o prawie 187 mln zł więcej niż
za rok 2006 (więcej o 176,56%).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż stosownie
do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze
zm.), odliczeniu od podstawy opodatkowania podle-
gają darowizny przekazane na cele określone w art. 4
ustawy o działalności pożytku publicznego organi-
zacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy,
lub równoważnym organizacjom określonym w prze-
pisach regulujących działalność pożytku publiczne-
go obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Pol-
ska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
innym państwie należącym do Europejskiego Ob-
szaru Gospodarczego, prowadzącym działalność po-
159
żytku publicznego w sferze zadań publicznych, re-
alizującym te cele.
Przepisy podatkowe przewidują zatem możliwość
odliczenia przez podatników darowizn przekaza-
nych na rzecz organizacji nieposiadających statusu
organizacji pożytku publicznego.
W interpelacji pana posła poruszana jest kwestia
zmiany prawa, która zobowiązywałaby organizacje
pożytku publicznego do przekazywania środków fi-
nansowych na szczegółowy cel wskazany przez po-
datnika w zeznaniu rocznym. Uprzejmie informuję,
iż powyższa materia leży poza zakresem przedmio-
towym ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych.
Zasady prowadzenia działalności pożytku pu-
blicznego przez organizacje pozarządowe reguluje
ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, ze zm.). Zobligowanie organizacji pożytku
publicznego do przekazania środków finansowych
na cel wskazany przez podatnika możliwe jest jedy-
nie poprzez znowelizowanie ww. ustawy. Jednakże
do zajęcia stanowiska w tej kwestii uprawniony jest
minister pracy i polityki społecznej, organizacje po-
żytku publicznego, jak również reprezentująca te or-
ganizacje Rada Działalności Pożytku Publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie niskich cen w skupach
owoców miękkich (5096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie, znak: SPS-023-5096/08, in-
terpelację posła Mariusza Grada w sprawie niskich
cen skupu owoców miękkich przesyłam poniższe in-
formacje.
Sezon owoców miękkich już się zakończył. Prze-
prowadzone w trakcie sezonu zbiorów analizy cen
owoców miękkich, tj. truskawek, malin, czereśni
oraz porzeczek, nie potwierdzają występowania sy-
tuacji kryzysowej na tych rynkach. Do Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie dotarły w tym okresie
żadne niepokojące sygnały ze strony przedstawicieli
producentów tych owoców.
160
Jedynym asortymentem, w przypadku którego
wystąpił kryzys cenowy, były wiśnie. Cena oferowa-
na (średnio 0,80 – 0,90 zł/kg) była dużo niższa nie
tylko od ubiegłorocznej, ale również od średniej z lat
2002–2006.
Trudna sytuacja, jaka wystąpiła w bieżącym
roku na rynku wiśni kierowanych do przetwórstwa,
to także rezultat następujących czynników:
— podaż przekraczająca popyt reprezentowany
przez zakłady przetwórcze ulokowane w Polsce,
— rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji,
— rosnące koszty siły roboczej, zwłaszcza w przy-
padku ręcznego zbioru owoców.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zgodnie
z obowiązującymi przepisami, nie dysponuje instru-
mentami, które pozwalałyby na ingerowanie w po-
ziom cen na rynkach rolnych. Działania resortu sku-
piają się na systemowych rozwiązaniach, których za-
daniem jest długoterminowa stabilizacja sytuacji na
rynku ogrodniczym (w tym m.in. wsparcie dla grup
i organizacji producentów owoców i warzyw).
Grupy i organizacje producentów korzystają
z bardzo atrakcyjnych form wsparcia z budżetu UE,
jak i budżetu krajowego. Dofinansowanie przyzna-
wane grupom może być przeznaczone na utworzenie
grupy i jej działalność administracyjną oraz na po-
krycie części poniesionych kosztów inwestycji. Po-
ziom wsparcia administracyjnego wynosi odpowied-
nio w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i pią-
tym roku realizacji planu dochodzenia do uznania:
10%, 10%, 8%, 6%, 4% wartości produkcji sprzeda-
nej wytworzonej przez członków grupy, przy czym
limit roczny pomocy wynosi 100 tys. euro. Pomoc in-
westycyjna określana jest na podstawie listy kosz-
tów kwalifikowanych i wynosi do 75% kwalifikowa-
nych kosztów inwestycji zawartych w zatwierdzo-
nym planie dochodzenia do uznania.
Po 5 latach realizacji planu dochodzenia do uzna-
nia grupa ma obowiązek stać się organizacją produ-
centów. Organizacje mogą realizować program ope-
racyjny, na którego finansowanie tworzą fundusz
operacyjny. Fundusz ten pochodzi w 40% z wkładów
członków lub samej organizacji, a w 60% ze środków
wspólnotowych. Wkład wspólnotowy jest ograniczo-
ny do 4,1% wartości produkcji sprzedanej.
Przepisy regulujące wspólną organizację rynków
owoców i warzyw zawarte są w rozporządzeniu Rady
(WE) nr 1234/2007 i rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 1580/2007 oraz w ustawie o organizacji rynków
owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz
rynku suszu paszowego z dnia 19 grudnia 2003 r.
W odniesieniu do pytania dotyczącego środków
na wsparcie producentów owoców i warzyw pragnę
poinformować, iż nie ma możliwości stosowania po-
mocy finansowej w ramach środków krajowych na
dofinansowanie sektora owoców miękkich poza
wspólną organizacją rynku owoców i warzyw. W ra-
mach tej struktury w 2007 r. Komisja Europejska
przyznała Polsce dopłaty obszarowe do malin i tru-
skawek. Pomoc przyznawana jest rolnikom upra-
wiającym te owoce na cele przemysłowe (dostarcza-
ne do przetwórstwa). Dla Polski została określona
powierzchnia referencyjna wynosząca 48 000 ha.
Rolnicy mogą otrzymywać maksymalnie 400 euro
do 1 ha uprawy malin i truskawek, z czego 170 euro
pochodzi z budżetu krajowego, natomiast 230 euro
z budżetu UE. Polska wynegocjowała, aby minimal-
ny obszar objęty tą pomocą wynosił 0,1 ha (10 arów).
W pozostałych krajach UE obszar ten jest większy
i wynosi aż 0,3 ha.
Nawiązując do kwestii możliwości ujednolicenia
cen w kraju z cenami Unii Europejskiej, uprzejmie
informuję, iż aktualnie nie ma żadnych uregulowań
prawnych, które umożliwiałyby nałożenie obowiąz-
ku stosowania jednolitych cen owoców i warzyw na
rynkach krajów członkowskich UE. Rozwiązanie
takie obniżyłoby konkurencyjność produkcji pocho-
dzącej z krajów eksportujących owoce i warzywa,
w których koszty produkcji są niższe od średniej
wspólnotowej. Należy jednak podkreślić, że w aktu-
alnych warunkach możliwe jest praktycznie nie-
ograniczone prowadzenie handlu owocami i warzy-
wami na terenie całej UE. Oznacza to, że podmioty
handlowe (np. grupy lub organizacje producentów)
mogą sprzedawać swój towar na rynkach, na któ-
rych uzyskiwane są wyższe ceny niż na rynkach lo-
kalnych. Ograniczenie podaży na rynku lokalnym
wynikające z faktu, iż duża ilość towaru skierowana
zostałaby na inny rynek (na którym obowiązują
wyższe ceny), skutkowałoby wzrostem cen na tymże
rynku lokalnym i w rezultacie tendencją do ujedno-
licania się cen na rynkach wspólnotowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie wprowadzenia zakazu importu
produktów z fok do Polski (5097)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Mariu-
sza Grada w sprawie możliwości wprowadzenia za-
kazu importu foczych skór i mięsa do Polski, prze-
kazanej w dniu 30 września br. (sygn.: SPS-023-
-5097/08), przekazuję, co następuje.
Uprzejmie informuję, że w dniu 3 września br.
rząd polski wypracował wspólne stanowisko w od-
niesieniu do przedłożonego projektu rozporządze-
nia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadza-

jącego zakaz importu wyrobów z fok (dokument
COM(2008)469). Stanowisko to zostało następnie
zaakceptowane przez właściwe organy Sejmu i Se-
natu RP.
Rozporządzenie zostało opracowane przez Komi-
sję Europejską w odpowiedzi na wyrażany od wielu
lat sprzeciw opinii publicznej co do sposobu, w jaki
zabijane są foki. Celem polowań są nie tylko dorosłe
zwierzęta, lecz również bardzo młode osobniki. Co
więcej, pojawiały się doniesienia, że może dochodzić
do wypadków przedłużania cierpień ogłuszanych
zwierząt, ucieczek ranionych osobników oraz zdej-
mowania skóry z wciąż żyjącego zwierzęcia.
Prócz ochrony dobrostanu zwierząt, projekt tej
regulacji ma również na celu stosowanie na obsza-
rze Wspólnoty Europejskiej zharmonizowanych za-
sad dotyczących wprowadzania na rynek, importu,
eksportu, a także tranzytu produktów pochodzą-
cych z fok. Projekt przewiduje dopuszczalne odstęp-
stwa od zakazu związane ze sposobem, w jaki foki są
zabijane, i dodatkowym systemem certyfikatów wy-
dawanych przez niezależne instytucje, ale zakłada
jednocześnie, że zostaną wypracowane rygorystycz-
ne warunki ich stosowania. Ponadto, projekt nie za-
brania pozyskiwania fok w drodze tradycyjnych po-
lowań prowadzonych przez Eskimosów oraz impor-
tu na teren Wspólnoty towarów natury okazjonalnej
oraz towarów na użytek własny podróżującego i jego
rodziny.
Pragnę podkreślić, że rząd polski z zadowole-
niem przyjął propozycję Parlamentu Europejskiego
i Rady jako próbę ograniczenia polowań na foki.
Projekt rozporządzenia wychodzi naprzeciw potrze-
bie zapewnienia dobrostanu zwierząt w kontekście
polowań na foki oraz zmierza w kierunku ogranicze-
nia antropopresji na faunę morską. Rząd polski z za-
dowoleniem przyjmuje także inicjatywę Komisji Eu-
ropejskiej zmierzającą do ujednolicenia uregulowań
gwarantujących swobodę przepływu towarów na
wspólnym rynku.
Pragnę poinformować, iż rząd polski od dawna
opowiadał się za rozstrzygnięciem tej kwestii na fo-
rum Unii Europejskiej, co miało na celu uniknięcie
przyjmowania w sposób nieskoordynowany różnych
regulacji do krajowych porządków prawnych państw
członkowskich UE, co w efekcie nie służyłoby sku-
teczności zakazu importu wyrobów z fok w ujęciu
wspólnego rynku UE.
W chwili obecnej toczą się na forum Wspólnot
Europejskich prace nad wypracowywaniem osta-
tecznego tekstu rozporządzenia wprowadzającego
zakaz importu wyrobów z fok. Instytucją wiodącą
w tym zakresie jest Ministerstwo Środowiska,
a współpracującą – Ministerstwo Gospodarki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
161
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie utworzenia w miastach powiatowych
rejestru dawców szpiku kostnego (5099)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mariusza Grada z dnia
26 września 2008 r. przekazaną przy piśmie z dnia
11 września 2008 r., znak BK-023-5109/08, w spra-
wie rejonizacji badań potencjalnych dawców szpiku,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Obecnie podejmowane działania ministra zdro-
wia mają na celu zmianę systemu wykonywania ba-
dań potencjalnych dawców szpiku poprzez jego de-
centralizację oraz doposażenie w sprzęt wysokospe-
cjalistyczny ośrodków badających tych dawców.
W powyższym kierunku zmierzają propozycje za-
warte w projekcie nowelizacji ustawy z dnia 1 lipca
2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszcze-
pianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U. Nr 169,
poz. 1411) oraz projektach aktów wykonawczych,
które będą wydane na jej podstawie. Zgodnie z pro-
ponowanymi przepisami czynności polegające na po-
zyskiwaniu potencjalnych dawców szpiku i komórek
krwiotwórczych krwi obwodowej będą mogły prowa-
dzić podmioty zwane ośrodkami dawców szpiku, po
uzyskaniu odpowiedniego pozwolenia ministra zdro-
wia. Do zadań ośrodków dawców szpiku będzie na-
leżało m.in. pozyskiwanie potencjalnych dawców
szpiku i komórek krwiotwórczych krwi obwodowej,
badanie antygenów zgodności tkankowej lub zleca-
nie tego badania właściwym podmiotom oraz orga-
nizowanie opieki nad dawcami szpiku i komórek
krwiotwórczych krwi obwodowej. W aktach wyko-
nawczych, które będą wydane na podstawie noweli-
zowanej ustawy, minister zdrowia określi m.in. spo-
sób pozyskiwania i badania potencjalnych dawców
szpiku i komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
oraz tryb badania antygenów zgodności tkankowej
lub zlecania tego badania właściwym podmiotom.
Proponowane zapisy uwzględniają m.in. możliwość
wykonywania podstawowych badań kwalifikujących
potencjalnych dawców szpiku (np. pobranie próbki
krwi) już w zakładach opieki zdrowotnej świadczą-
cych podstawową opiekę zdrowotną (szpitale, przy-
chodnie lekarskie) oraz możliwość transportu po-
branego materiału biologicznego do ośrodków wyko-
nujących badania specjalistyczne. W chwili obecnej
badania potencjalnych dawców szpiku wykonują la-
boratoria działające przy 12 ośrodkach, które za-
warły z Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnym
do Spraw Transplantacji „Poltransplant” umowy na
realizację w 2008 r. świadczenia: badanie potencjal-
nych dawców szpiku. Powyższe ośrodki są rozmiesz-
czone nierównomiernie, z pominięciem wielu regio-
nów kraju, w rezultacie czego dostęp do badań jest
162
znacznie utrudniony. Projektowane przepisy umoż-
liwiają wykonywanie specjalistycznych badań kan-
dydatów na dawców szpiku przez laboratoria dzia-
łające przy regionalnych centrach krwiodawstwa
i krwiolecznictwa (RCKiK), ponieważ około 30%
honorowych dawców oddających krew w tych jed-
nostkach zgłasza również gotowość zostania poten-
cjalnym dawcą szpiku. Tego typu rozwiązanie or-
ganizacyjne umożliwi łatwiejszy i bardziej równo-
mierny dostęp do badań dla kandydatów na poten-
cjalnych dawców szpiku z różnych regionów Polski.
Obecnie około 50% badań potencjalnych dawców
szpiku jest wykonywane przez regionalne centra
krwiodawstwa i krwiolecznictwa (na 5500 badań
zakontraktowanych przez Centrum Organizacyj-
no-Koordynacyjnym do Spraw Transplantacji wy-
konują one 3050 badań).
Nadmieniam, że w dalszej kolejności działania
ministra zdrowia będą zmierzały w kierunku dopo-
sażenia działających laboratoriów w sprzęt wysoko-
specjalistyczny pozwalający na upowszechnienie ge-
netycznej metody badań potencjalnych dawców szpi-
ku. Metoda powyższa nie będzie wymagała wykona-
nia badania w ciągu kilku godzin od pobrania prób-
ki do badań, a także pozwoli na pobieranie tych pró-
bek w dowolnym miejscu w Polsce i w dowolnej ich
ilości. Niezależnie od wymienionych korzyści, bada-
nia te są znacznie tańsze od wykonywanych obec-
nie. Doposażenie powyższych laboratoriów w sprzęt
wysokospecjalistyczny będzie realizowane w ramach
„Narodowego programu rozwoju medycyny trans-
plantacyjnej na lata 2006–2009”Polgraft«”.
Uprzejmie informuję, że termin wejścia w życie
nowelizacji ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobiera-
niu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek,
tkanek i narządów jest uzależniony od przebiegu
procedury legislacyjnej. Należy również brać pod
uwagę, że projekt nowelizacji ustawy w toku prac le-
gislacyjnych może ulec pewnym zmianom, jednakże
proponowane w nim rozwiązania, dotyczące pozy-
skiwania potencjalnych dawców szpiku, są stosowa-
ne w innych krajach europejskich i sprawdziły się
w praktycznym ich stosowaniu. W chwili obecnej
(październik 2008 r.) przedmiotowy projekt oczeku-
je na rozpatrzenie na posiedzeniu Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie inwestycji mających na celu
usprawnienie i poprawę bezpieczeństwa
w ruchu drogowym na drodze krajowej nr 26,
ze szczególnym uwzględnieniem
miasta Myślibórz (5100)
W nawiązaniu do interpelacji Pana Posła Kon-
stantego Oświęcimskiego z dnia 15 września 2008 r.,
przekazanego przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
znak: SPS-023-5100/08, dotyczącej inwestycji na
drodze krajowej nr 26 z szczególnym uwzględnie-
niem miasta Myślibórz, uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
W obecnej chwili w związku z faktem, iż potrze-
by w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
gowe mogły zostać ujęte w całości jako zadania pod-
stawowe „Programu Budowy Dróg Krajowych na
lata 2008-2012”. Realizacja kolejnych zadań budowy
lub przebudowy sieci dróg krajowych dotyczy w per-
spektywie 2008 – 2012 r. wyłącznie zadań określo-
nych w uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia
25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia ww.
Programu. Niestety budowa obwodnicy miasta My-
ślibórz nie została przewidziana do realizacji w po-
wołanym Programie
Jednakże należy podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) do-
strzega konieczność poprawy stanu technicznego
i przebudowy wielu dróg krajowych w Polsce, w tym
także drogi krajowej nr 24. Z tego też powodu GDD-
KiA podjęła działania zmierzające do przygotowa-
nia budowy przedmiotowej obwodnicy.
W chwili obecnej trwają wstępne prace przygoto-
wawcze. W dniu 6 maja 2008 r. wydana została decy-
zja o uwarunkowaniach środowiskowych dla reali-
zacji przedmiotowego przedsięwzięcia.
Wyniki prowadzonych prac przygotowawczych
stanowiły będą podstawę zgody na realizację przed-
sięwzięcia oraz decyzji o zezwoleniu na realizację in-
westycji i umożliwią rozpoczęcie realizacji przedsię-
wzięcia w momencie zapewnienia źródeł jego finan-
sowania.
Termin opracowania projektu budowlanego dla
ww. inwestycji określono na grudzień 2008 r. Ponie-
sione do tej pory nakłady finansowe związane z opra-
cowaniem dokumentacji projektowej wyniosły po-
nad 500 tys. zł. Decyzję o zezwoleniu na realizację
inwestycji planuje się uzyskać w I kwartale 2009 r.
Mając powyższe na uwadze pragnę zapewnić, iż
w miarę uzyskania dodatkowych środków finanso-

wych, podjęte zostaną działania zmierzające do
szybkiej realizacji przedmiotowej obwodnicy, jesz-
cze w tej perspektywie finansowej. perspektywie
finansowej.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie upowszechnienia wiedzy o życiu
i twórczości Józefa Mackiewicza (5101)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego, prze-
słaną 30 września 2008 r. (SPS-023-5101-08), doty-
czącą upowszechniania wiedzy o życiu i twórczości
Józefa Mackiewicza, uprzejmie proszę Pana Mar-
szałka o przyjęcie następujących informacji.
Pragnę podkreślić, że wbrew dość rozpowszech-
nionym opiniom nie jest zamknięta droga do ada-
ptacji utworów pisarza w kraju ani przekładów na
języki obce. Pozwolę sobie przywołać następujące
zdarzenia z ostatniego roku. Faktem najdonioślej-
szym była emisja powieści „Droga donikąd” w pro-
gramie drugim Polskiego Radia. Wszystkie emito-
wane odcinki są dostępne nieodpłatnie w formie
elektronicznej na stronie internetowej Polskiego Ra-
dia. Na Węgrzech ukazały się dwie książki J. Mac-
kiewicza („Zwycięstwo prowokacji” i „Droga doni-
kąd”), w przekładzie Lajosa Palfalviego, dzięki fi-
nansowemu wsparciu Instytutu Książki, instytucji
podległej MKiDN. W tłumaczeniu znajdują się na-
stępne trzy tytuły i węgierski wydawca zapewne
zwróci się do instytutu o kolejną dotację. Podobnie
sprawa wygląda z przekładem na język litewski po-
wieści „Droga donikąd”. Wydawca litewski także za-
mierza zwrócić się do instytutu o wsparcie finanso-
we tej edycji. Wszystkie wspomniane inicjatywy były
i są możliwe dzięki umowom zawartym z właściciel-
ką praw autorskich p. N. Karsov-Szechter.
W Muzeum Polskim w Rapperswilu znajduje się
archiwum Józefa Mackiewicza i Barbary Toporskiej.
Zostało ono opracowane w 2006 r., zawiera wymaga-
ne pomoce ewidencyjne w postaci inwentarza archi-
walnego i jest udostępniane wszystkim zaintereso-
wanym. W 2007 r. Naczelna Dyrekcja Archiwów
Państwowych rozpoczęła współpracę z muzeum,
dzięki finansowemu wsparciu ministerstwa. W bie-
żącym roku jest ona kontynuowana. W lipcu 2008 r.
163
delegowani przez NDAP archiwiści dokonali pełnej
ewidencji zasobu archiwalnego Muzeum Polskiego
w Rapperswilu, przy użyciu komputerowej bazy SE-
ZAM. Ewidencja ta objęła więc także archiwum Jó-
zefa Mackiewicza i Barbary Toporskiej.
Ponadto ta zasłużona placówka polonijna przygo-
towuje do druku materiały z międzynarodowej kon-
ferencji poświęconej Józefowi Mackiewiczowi, jego
życiu i działalności, której była organizatorem
w 2006 r. Publikacja ta przyczyniłaby się niewątpli-
wie do popularyzacji dokonań pisarza. Ministerstwo
deklaruje pomoc finansową w jej wydaniu.
Warto także wspomnieć, że w ministerstwie funk-
cjonują programy ministra mające na celu dofinan-
sowywanie wartościowych i potrzebnych przedsię-
wzięć z dziedziny szeroko pojętej kultury. Sprawa
będąca przedmiotem interpelacji Pana Posła do ta-
kich niewątpliwie się zalicza. W razie złożenia sto-
sownych wniosków przez uprawnione do tego pod-
mioty pragnę zapewnić, że mogą one liczyć na wni-
kliwe rozpatrzenie przez Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego.
Mam nadzieję, że Pan Poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie działań rządu w związku z kryzysem
na światowych rynkach finansowych,
w szczególności na rynku amerykańskim (5102)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jerzego
Polaczka przekazaną przy piśmie z dnia 1 paździer-
nika 2008 r., sygn. DSPA-4401-5114/08, „w sprawie
działań rządu w związku z kryzysem na światowych
rynkach finansowych, w szczególności na rynku
amerykańskim”, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Aktualne zawirowania na światowych rynkach
finansowych oraz spadki na światowych giełdach
spowodowane są głównie poprzez ograniczenie za-
ufania do rynku finansowego. W ocenie Minister-
stwa Finansów niezbędne jest w dalszym ciągu bar-
dzo uważne monitorowanie sytuacji na krajowym
i międzynarodowych rynkach finansowych, co Mi-
nisterstwo Finansów czyni we współpracy z innymi
instytucjami tworzącymi tzw. sieć bezpieczeństwa
164
finansowego. Ministerstwo Finansów bierze rów-
nież czynny udział w toczących się na forum Unii
Europejskiej pracach w zakresie stabilności finanso-
wej i zarządzania kryzysowego, które zostały inten-
syfikowane w kontekście obecnych zawirowań na
światowych rynkach finansowych, wynikających
z kryzysu „subprime”. W celu realizacji ww. zadań
w grudniu 2007 r. powstał Komitet Stabilności Fi-
nansowej, w skład którego wchodzą minister finan-
sów (jako przewodniczący), prezes NBP i przewod-
niczący KNF. Komitet Stabilności Finansowej doko-
nuje bieżącej oceny sytuacji w krajowym systemie
finansowym i na rynkach międzynarodowych; po-
nadto w ramach komitetu na bieżąco dokonywana
jest wymiana informacji pomiędzy Komisją Nadzo-
ru Finansowego, Narodowym Bankiem Polskim i Mi-
nisterstwem Finansów.
W dniu 13 października 2008 r. odbyło się w Mi-
nisterstwie Finansów spotkanie członków Komitetu
Stabilności Finansowej z prezesami banków zrze-
szonych w Związku Banków Polskich. Minister fi-
nansów poinformował uczestników posiedzenia o pa-
kiecie aktów prawnych, które wraz z zaproponowa-
nym wcześniej przez NBP pakietem zaufania wzmoc-
nią stabilność krajowego systemu finansowego.
W skład powyższego pakietu wchodzą:
1) ustawa o Komitecie Stabilności Finansowej,
2) zmiana ustawy o Bankowym Funduszu Gwa-
rancyjnym,
3) projektowana ustawa o instrumentach wspar-
cia dla instytucji finansowych.
Celem ustawy o Komitecie Stabilności Finanso-
wej jest ustawowe określenie zasad współpracy,
w tym wymiany informacji (jawnych i niejawnych),
pomiędzy głównymi instytucjami sieci bezpieczeń-
stwa finansowego (MF, NBP i KNF) oraz działań
podejmowanych na rzecz wspierania stabilności fi-
nansowej, w tym koordynacji działań członków ko-
mitetu w sytuacji bezpośredniego zagrożenia tej
stabilności. Ustawa o Komitecie Stabilności Finan-
sowej została przyjęta przez Sejm RP w dniu 17 paź-
dziernika 2008 r. i obecnie będzie przedmiotem ob-
rad Senatu RP.
Zmiana ustawy o BFG umożliwia zwiększenie
poziomu ochrony depozytów do równowartości
50 000 euro (ok. 175 000 zł).
Ustawa o instrumentach wsparcia dla instytucji
finansowych określi natomiast warunki i tryb udzie-
lania przez Skarb Państwa wsparcia instytucjom fi-
nansowym, przeznaczonego na przedsięwzięcia ma-
jące na celu przywrócenie płynności finansowej.
W zakresie zaangażowania kapitałowego pol-
skich banków we wsparcie „banków-matek” należy
zwrócić uwagę na art. 71 ustawy Prawo bankowe.
Zapisy tego artykułu stanowią, iż suma wierzytel-
ności banku, udzielonych przez bank zobowiązań
pozabilansowych oraz posiadanych przez bank bez-
pośrednio lub pośrednio akcji lub udziałów w innym
podmiocie, wniesionych dopłat w spółce z ograniczo-
ną odpowiedzialnością lub też wkładów albo sum
komandytowych – w zależności od tego, która z tych
kwot jest większa – w spółce komandytowej lub ko-
mandytowo-akcyjnej (zaangażowanie), obciążonych
ryzykiem jednego podmiotu lub podmiotów powią-
zanych kapitałowo lub organizacyjnie, nie może
przekroczyć limitu koncentracji zaangażowań, któ-
ry wynosi:
1) 20% funduszy własnych banku – dla zaanga-
żowania banku wobec każdego podmiotu lub pod-
miotów powiązanych kapitałowo lub organizacyjnie,
gdy którykolwiek z tych podmiotów jest w stosunku
do banku podmiotem dominującym lub zależnym
albo jest podmiotem zależnym od podmiotu dominu-
jącego wobec banku,
2) 25% funduszy własnych banku – dla zaanga-
żowania banku wobec każdego podmiotu lub pod-
miotów powiązanych kapitałowo lub organizacyjnie,
gdy żaden z nich nie jest podmiotem powiązanym
z bankiem w sposób określony w pkt 1.
W związku z sytuacją AIG pragnę uprzejmie po-
informować, iż nadzór nad otwartymi funduszami
emerytalnymi, w tym nad OFE AIG, prowadzony
jest na bieżąco w oparciu o przepisy ustawy z dnia
28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 159,
poz. 1667, z późn. zm.), jak również ustawy z dnia
21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finanso-
wym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.) oraz
ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpie-
czeniowym i emerytalnym oraz rzeczniku ubezpie-
czonych (Dz. U. Nr 124, poz. 1153, z późn. zm.).
Należy również zauważyć, iż zagrożone kryzy-
sem na amerykańskim rynku finansowym towarzy-
stwo American International Group (AIG) decyzją
Zarządu Rezerwy Federalnej (Fed) otrzymało po-
życzkę w wysokości 85 mld USD, a ponadto 79,9%
udziałów w AIG przejął amerykański rząd.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że
z prowadzonego przez KNF monitoringu wynika, iż
polskie spółki należące do AIG nie znajdują się
w niekorzystnej sytuacji finansowej. Nie istnieją zi-
dentyfikowane zagrożenia w stosunku do AIG Po-
wszechnego Towarzystwa Emerytalnego SA zarzą-
dzającego AIG OFE, jak również w stosunku do sa-
mego AIG OFE. Sytuacja finansowa AIG PTE SA
jest stabilna, a podmiot jest w stanie generować do-
datni wynik finansowy (wg stanu na dzień 30 czerw-
ca 2008 r. – ponad 26,3 mln zł), zaś posiadane kapi-
tały przekraczają o ponad 236,8 mln zł minimalny,
wymagany przepisami prawa, poziom kapitałów
własnych. AIG PTE SA nie posiada, co wynika
z obowiązujących przepisów prawa polskiego, akty-
wów, które eksponowałyby go na ryzyka związane
z rynkiem kredytów typu subprime i skutkowałyby
koniecznością dokonania odpowiednich odpisów fi-
nansowych. Należy również podkreślić, że środki
zgromadzone na rachunkach w AIG OFE przecho-
wuje bank depozytariusz, który jednocześnie ma
obowiązek nadzoru nad ich dysponowaniem przez
fundusz emerytalny, natomiast podmiot z grupy

AIG jedynie nimi zarządza. Ponadto w odniesieniu
do AIG OFE należy podkreślić, że nie występuje ak-
tualnie zagrożenie wystąpienia niedoboru w fundu-
szu emerytalnym, o którym mowa w rozdziale 18 usta-
wy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emery-
talnych. Tym niemniej, niezależnie od relatywnie
dobrych na tle innych OFE wyników finansowych
AIG OFE, nadzór nad jego działalnością statutową
prowadzony jest na bieżąco.
Pragnę uprzejmie poinformować, że w ramach
grupy roboczej działającej przy Radzie Rozwoju
Rynku Finansowego prowadzone są analizy w za-
kresie możliwości zmian polityki inwestycyjnej OFE,
w tym m.in. ukształtowania właściwych relacji mię-
dzy limitami ich inwestycji krajowych i poza grani-
cami kraju. Należy jednak podkreślić, iż uzgodnie-
nia wskazanej powyżej grupy roboczej ukierunko-
wują się przede wszystkim na ochronę interesów
członków OFE. Podczas posiedzeń grupy podnoszo-
na jest konieczność zachowania szczególnych norm
ostrożnościowych związanych ze specyfiką OFE,
tj. gromadzeniem środków i ich inwestowaniem
w ramach publicznego i obowiązkowego systemu
emerytalnego.
Kolejnym z zagadnień będących przedmiotem
prac ww. grupy roboczej Rady Rozwoju Rynku Fi-
nansowego są również analizy dotyczące możliwości
przyjmowania przez OFE lokat w instrumenty po-
chodne, przy czym lokaty takie mogłyby mieć na
celu wyłącznie ograniczenie ryzyka inwestycyjnego
związanego z lokowaniem innych aktywów fundu-
szu. Wypracowanie ostatecznego stanowiska w za-
kresie tej materii wymaga dodatkowych analiz i bę-
dzie możliwe po dalszych konsultacjach i uzgod-
nieniach z MPiPS, KNF, GPW oraz z przedstawi-
cielami rynku. Należy jednak podkreślić, iż w trak-
cie powyższych uzgodnień strona rządowa prezen-
tuje stanowisko nadrzędności interesów przy-
szłych świadczeniobiorców.
W zakresie prowadzonej polityki monetarnej in-
tencją rządu RP jest, aby w 2011 r. Polska spełniła
nominalne kryteria konwergencji. Udział w strefie
euro przyniesie Polsce wiele korzyści związanych
m.in. z wyeliminowaniem ryzyka kursu walutowe-
go, redukcją kosztów transakcyjnych i rozwojem
handlu zagranicznego. Jednocześnie przyczyni się
on do zwiększenia napływu inwestycji bezpośred-
nich oraz łatwiejszego dostępu polskich przedsię-
biorstw do europejskiego rynku kapitałowego.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
165
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie spółek prawa wodnego
oraz możliwości zmiany przepisów ustawy
Prawo wodne, na przykładzie gminy Libiąż
(5103)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie znak:
SPS-023-5103/08 interpelację posła Tadeusza Arki-
ta w sprawie zmiany przepisów ustawy Prawo wod-
ne z dnia 18 lipca 2001 r. (Dz. U. 2005 r. Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.), pragnę poinformować, iż
obecnie prowadzone są dwie nowelizacje ustawy
Prawo wodne. Pierwsza nowelizacja obejmuje wdro-
żenie dyrektywy 2007/60/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie oceny ryzyka powodziowego
i zarządzania nim. Projekt zmian legislacyjnych
w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, zatwier-
dzony przez kierownictwo resortu środowiska, jest
obecnie na etapie konsultacji społecznych.
Prowadzone są również prace nad nowelizacją
ustawy Prawo wodne w zakresie finansów publicz-
nych. W mojej ocenie sprawy dotyczące możliwości
udzielania spółkom dotacji podmiotowych oraz po-
mocy finansowej z budżetu jednostek samorządu te-
rytorialnego, jak również trudności związane z eg-
zekucją składek członkowskich, powinny zostać
podjęte po znowelizowaniu ustawy o finansach pu-
blicznych. Prace nad opracowaniem koncepcji pro-
jektu zmian ustawy Prawo wodne w zakresie dzia-
łalności spółek wodnych zostaną podjęte w najbliż-
szym czasie w ramach odrębnej nowelizacji przed-
miotowej ustawy w dostosowaniu do przyszłych
przepisów o finansach publicznych.
Nawiązując do przedstawionych w interpelacji
problemów, pragnę podkreślić, iż wszelkie zasady
funkcjonowania spółek wodnych uregulowane są
wyłącznie przepisami ustawy Prawo wodne z dnia
18 lipca 2001 r. i nie mają odniesienia do innych ak-
tów prawnych. Przedmiotowa ustawa zawiera jedy-
nie ogólne uregulowania dotyczące funkcjonowania
spółek wodnych, natomiast spółka powinna zasady
te uszczegółowić w przygotowanym statucie, z któ-
rego muszą bezpośrednio i bardzo dokładnie wyni-
kać zasady działania spółki.
Statut bowiem jest podstawowym dokumentem
określającym funkcjonowanie spółki, kreującym jej
powstanie i ustalającym prawa i obowiązki jej człon-
ków. Ustawa nie określa merytorycznej treści po-
szczególnych punktów przepisu art. 166 przedmio-
towej ustawy. Zostało to pozostawione uznaniu
członków spółki, w ten sposób założyciele mają dużą
swobodę w uregulowaniu organizacji i metod dzia-
łalności spółki. Dotyczy to m.in. ustalenia zakresu
terenowej działalności spółki, praw i obowiązków
członków czy warunków przyjmowania nowych
członków i wykluczania obecnych.
166
Stosownie do art. 64 ust. 3 pkt 4 spółki wodne
mogą być tworzone w szczególności do wykonywa-
nia, utrzymywania oraz eksploatacji urządzeń słu-
żących do melioracji wodnych oraz prowadzenia ra-
cjonalnej gospodarki na terenach zmeliorowanych.
Niewykonywanie zadań statutowych bądź brak
środków na realizację celów, dla jakich spółka wod-
na została utworzona, daje możliwość staroście,
określoną w ustawie Prawo wodne w art. 170, do wy-
stąpienia do organów spółki o podwyższenie wyso-
kości składek i innych świadczeń. W sytuacji, kiedy
spółka, która wykonała urządzenia wodne przy
udziale środków publicznych, pomimo wystąpienia
starosty nie podjęła stosownych uchwał w tej spra-
wie, starosta może (w drodze decyzji) podwyższyć
wysokość tych składek i innych świadczeń. Dodat-
kowo wspomnieć należy, iż niepodjęcie stosownej
uchwały i niewykonywanie zadań statutowych może
stanowić podstawę do rozwiązania przez starostę (w
drodze decyzji) spółki wodnej zgodnie z art. 181
przedmiotowej ustawy.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich (5105)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5105/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Mariusza Kamińskiego w sprawie likwida-
cji delegatur urzędów wojewódzkich, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż dokończenie re-
formy administracji publicznej, w tym kontynuacja
rozpoczętego w 1989 r. procesu decentralizacji za-
dań i finansów publicznych oraz wzmacniania roli
samorządów terytorialnych w kształtowaniu rozwo-
ju społeczno – gospodarczego państwa stanowi prio-
rytet działań obecnego rządu RP. Przygotowywane
w ramach dokończenia reformy administracji pu-
blicznej zmiany zmierzać będą do ograniczenia roli
wojewodów do reprezentowania Rady Ministrów
w województwie, sprawowania nadzoru ogólnego
nad samorządem terytorialnym, wykonywania kon-
troli gospodarowania mieniem państwowym w wo-
jewództwie, a także pełnienia funkcji organu odpo-
wiedzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz stan
porządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Podstawę prawną podejmowanych działań sta-
nowi uchwała Nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99), która
wskazuje jako główne zadania:
1) dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
2) dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych
i centralnych organów administracji rządowej;
3) przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej.
W ramach realizacji zadania dokończenia refor-
my decentralizacyjnej i uporządkowania podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy
o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz-
twie oraz projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie (tzw.
ustawę kompetencyjną), które w dniu 2 październi-
ka 2008 r. zostały skierowane do Sejmu RP.
W projekcie ustawy tzw. kompetencyjnej przewi-
duje się przekazanie jednostkom samorządu woje-
wództwa zadań wojewody w zakresie koordynacji
działań wobec kombatantów, zmierzających do inte-
gracji środowisk kombatanckich, zadania z zakresu
wydawania zezwoleń na prowadzenie prywatnej
praktyki psychologicznej, zadania z zakresu ochro-
ny przyrody, a także przeciwdziałania narkomanii
i nadzoru nad prowadzeniem działalności w zakre-
sie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
Powyższy projekt ustawy zakłada również przeka-
zanie do samorządu województwa zadań dotyczą-
cych prowadzenia ośrodków doradztwa rolniczego
oraz wojewódzkich ochotniczych hufców pracy. Na-
leży jednakże zaznaczyć, iż zakres zadań przekaza-
nych do samorządu województwa będzie znany osta-
tecznie po uchwaleniu ustawy przez parlament RP.
W celu uproszczenia struktur administracji rzą-
dowej w województwie, a w szczególności urzędów
wojewódzkich, a także w związku z planowanym
w projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie prze-
kazaniem części kompetencji wojewodów samorzą-
dowi województwa, z dniem 1 stycznia 2010 r. ule-
gną likwidacji delegatury urzędów wojewódzkich.
Dodać należy, że ograniczenie zadań wojewodów
wynikać będzie również z planowanego przekazania
części ich kompetencji w zakresie ochrony środowi-

ska i ochrony przyrody regionalnym dyrektorom
ochrony środowiska, które to zmiany od dnia 15 li-
stopada 2008 r. przewiduje projekt ustawy o udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko.
Przewiduje się, że likwidacja delegatur urzędów
wojewódzkich przyczyni się do oszczędności związa-
nych z obniżeniem kosztów utrzymania nieruchomo-
ści wykorzystywanych przez delegatury oraz z reduk-
cją zatrudnienia i obniżeniem kosztów globalnych
wynagrodzeń pracowników urzędów wojewódzkich.
Należy podkreślić, iż planowany termin likwida-
cji delegatur urzędów wojewódzkich od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. pozwala na prawidłowe i dogłębne przy-
gotowanie zmian organizacyjnych, które nastąpią
w strukturze urzędów wojewódzkich, oraz zmian
kadrowych zmierzających do optymalnego wykorzy-
stania pracowników. Zakłada się, iż likwidacja dele-
gatur urzędów wojewódzkich przyczyni się również
do wyeliminowania przypadków niewłaściwego ro-
zumienia delegatury jako organu I instancji, umocni
na terenie województwa pozycję urzędu wojewódz-
kiego, pozwoli na zerwanie z funkcjonującymi wśród
społeczeństwa lokalnego stereotypami przynależno-
ści do nieistniejącego już województwa, a także uła-
twi proces nadzoru i zarządzania nad urzędami wo-
jewódzkimi, warunkując szybszy obieg dokumentów
i informacji (sprawniejszą komunikację) oraz efek-
tywniejsze wykorzystanie pracowników.
Obecnie w 34 delegaturach urzędów wojewódz-
kich zatrudnionych jest 1 597 osób, w tym w korpu-
sie służby cywilnej: 43 urzędników służby cywilnej
oraz 1 465 pracowników służby cywilnej (delegatur
nie posiadają Opolski i Świętokrzyski Urzędy Woje-
wódzkie).
W 2007 r. centrale urzędów wydały 163 824 decy-
zje administracyjne, natomiast delegatury – 30 702.
Dane te wskazują, iż w delegaturach urzędów woje-
wódzkich wydawanych jest znacznie mniej decyzji
i postanowień niż w centralach urzędów.
Mając jednakże na uwadze zapewnienie właści-
wego dostępu obywatela do urzędów wojewódzkich,
istnieje możliwość utworzenia oddziałów wchodzą-
cych w skład wydziałów urzędu wojewódzkiego zlo-
kalizowanych w niektórych miastach, które są do-
tychczasowymi siedzibami delegatur. Przy czym,
z uwagi na to, iż zakresy działania delegatur są
zróżnicowane w poszczególnych województwach, de-
cyzje o utworzeniu takich oddziałów winny być po-
dejmowane przez poszczególnych wojewodów.
W świetle powyższego stwierdzić należy, iż likwi-
dacja delegatur urzędów wojewódzkich jest celowa
oraz przyczyni się do uproszczenia i usprawnienia
działania wojewódzkiej administracji rządowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
167
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie profesjonalizacji armii (5106)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie profesjonalizacji armii (SPS-023-5106/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Procedura pozyskania samolotu szkolno-bojo-
wego do realizacji szkolenia zaawansowanego pol-
skich pilotów została wszczęta w 2006 r. W roku
ubiegłym, na podstawie decyzji ministra obrony
narodowej z dnia 5 czerwca 2007 r. nr 262/MON
w sprawie opracowania koncepcji szkolenia perso-
nelu latającego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, została opracowana i zaakceptowana „Kon-
cepcja szkolenia personelu latającego Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej”. Miała ona na celu kom-
pleksową analizę możliwych wariantów szkolenia
personelu latającego na potrzeby Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej i wskazanie optymalnych
w tym względzie rozwiązań.
Opracowanie tego dokumentu wymagało oceny
aktualnie posiadanych możliwości i resursów eks-
ploatowanych statków powietrznych, ich docelowej
eksploatacji oraz potrzeb w celu realizacji założo-
nych zadań. Dokonano także szeregu innych analiz,
w tym rozwiązań w zakresie szkolenia personelu la-
tającego przyjętych w krajach Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego. Przy kalkulacjach i anali-
zach poszczególnych wariantów przyjęto zasadę oce-
ny stanu faktycznego i optymalizacji przedsięwzięć
w celu osiągnięcia niezbędnych zdolności operacyj-
nych przy zachowaniu najkorzystniejszych relacji
nakładów do uzyskiwanych rezultatów.
„Koncepcja szkolenia personelu latającego Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej” uwzględnia
potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie nie tylko szkolenia personelu latającego,
ale także ich perspektywicznych zdolności dotyczą-
cych transportu VIP, transportu na potrzeby po-
szczególnych rodzajów Sił Zbrojnych, z uwzględnie-
niem zabezpieczenia szkolenia w kraju, możliwości
wypełniania zobowiązań sojuszniczych i dyspono-
wania określonym potencjałem do realizacji zadań
bojowych. Ponadto, po analizie aktualnego modelu
szkolenia i potencjału dydaktycznego, przedstawio-
no propozycje zmian w systemie kształcenia i szko-
lenia specjalistycznego, ukierunkowanych na zaspo-
kojenie aktualnych oraz przyszłych potrzeb i wyma-
gań wynikających z wprowadzenia na wyposażenie
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nowego
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym samolotów
wielozadaniowych F-16. W tym dokumencie znala-
zła się także rekomendacja dotycząca konieczności
zakupu eskadry, tj. 16–18 samolotów szkolenia za-
awansowanego LIFT (Lead-In Fighter Trainer).
168
W konsekwencji, również w 2007 r., opracowano
i przedstawiono do zaopiniowania Radzie Uzbroje-
nia wymagania operacyjne na pozyskanie samolotu
szkolno-bojowego do szkolenia zaawansowanego
w trybie przewidzianym w decyzji ministra obrony
narodowej z dnia 29 marca 2007 r. nr 157/MON
w sprawie wprowadzenia procedur realizacji w okre-
sie przejściowym zakupów nowego wzoru uzbrojenia
i sprzętu wojskowego w resorcie obrony narodowej
(Dz. Urz. MON Nr 8, poz. 93, ze zm.).
Na podstawie zaakceptowanego przez ministra
obrony narodowej w dniu 22 września 2006 r. wnio-
sku Rady Uzbrojenia nr 12/RU/WO, w którym za-
kwalifikowano wymaganie operacyjne na samolot
szkolno-bojowy do kategorii K2, określono tryb za-
spokojenia potrzeby operacyjnej przez dokonanie za-
kupu. Powyższe zadanie zostanie ujęte w „Planie
modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2010”, po akceptacji wstępnych założeń tech-
niczno-taktycznych przez Radę Uzbrojenia.
W bieżącym roku kontynuowane są prace w za-
kresie pozyskania samolotu szkolenia zaawansowa-
nego (LIFT) oraz modernizacji samolotu PZL-130.
W wyniku dotychczasowych działań związanych
z pozyskaniem samolotu szkolno-bojowego przygo-
towano i uzgodniono szereg dokumentów niezbęd-
nych do wszczęcia procedury przetargowej, której
uruchomienie planowane jest w bieżącym roku.
Odpowiadając na pytanie pana posła Mariusza
Kamińskiego dotyczące przeniesienia do Polski
szkolenia pilotów samolotów F-16, uprzejmie infor-
muję, że działania na rzecz pozyskania samolotu
typu LIFT połączone z równoległą realizacją przed-
sięwzięć w zakresie przygotowania infrastruktury,
szkolenia personelu latającego i specjalistów służby
inżynieryjno-lotniczej, stworzenia bazy obsługowo-
-remontowej i szkoleniowej (przy założeniu przezna-
czenia wystarczających środków finansowych na re-
alizację tego zadania) pozwolą na wdrożenie samolo-
tu LIFT do szkolenia w Siłach Powietrznych z koń-
cem 2012 r. Wówczas całość szkolenia lotniczego
kandydatów na pilotów samolotów wielozadanio-
wych F-16 będzie realizowana w kraju. Przyczyni
się to do skrócenia całkowitego czasu pełnego przy-
gotowania pilota do wykonywania zadań operacyj-
nych na samolocie F-16 do okresu od sześciu do sied-
miu lat (cztery lata nauki w Wyższej Szkole Oficer-
skiej Sił Powietrznych i dwa do trzech lat szkolenia
w jednostce wojskowej, aż do uzyskania statusu go-
towości bojowej).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie stanowiska
ministra pracy i polityki społecznej
w przedmiocie zatrudniania pielęgniarek
w domach pomocy społecznej (5109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej prze-
kazaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r. (znak:
SPS-023-5109/08) w sprawie stanowiska ministra
zdrowia w przedmiocie zatrudnienia pielęgniarek
w domach pomocy społecznej, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Pielęgniarki zatrudnione w DPS-ach są pracow-
nikami samorządowymi i podlegają zapisom usta-
wy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samo-
rządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593) oraz
wydanego na jej podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 28 lutego 2006 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania
pracowników samorządowych zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych jednostek samorządu te-
rytorialnego (Dz. U. Nr 38, poz. 261), wskazując
stanowiska dla kierownika zespołu pielęgniarek,
starszej pielęgniarki oraz pielęgniarki. W związku
z tym, że domy pomocy społecznej nie są zakładami
opieki zdrowotnej, tylko jednostkami organizacyj-
nymi pomocy społecznej, pielęgniarki tam zatrud-
nione nie podlegają finansowaniu przez NFZ. Rów-
nież finansowanie wydatków na wynagrodzenia
pracowników samorządowych, w tym pielęgniarek,
następuje w ramach środków przewidzianych na
ten cel w budżetach własnych jednostek samorządu
terytorialnego.
Należy też podkreślić, że charakter świadczeń
zdrowotnych wykonywanych w domach pomocy spo-
łecznej determinuje kwalifikacje wymagane od osób
zatrudnionych w tej jednostce. Domy pomocy spo-
łecznej świadczą specjalistyczne usługi dostosowane
do szczególnych potrzeb osób wymagających pomo-
cy w formie specjalistycznych usług wynikających
z rodzaju ich schorzenia lub niepełnosprawności,
świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygo-
towaniem, m.in. chodzi o pielęgnację jako wspiera-
nie procesu leczenia, a w szczególności zmianę opa-
trunków, pomoc w użyciu środków pomocniczych
i materiałów medycznych, przedmiotów ortopedycz-
nych, a także w utrzymaniu higieny. Specjalistyczne
usługi są świadczone przez różne osoby posiadające
różne kwalifikacje zawodowe, a wśród nich wskaza-
ne są także pielęgniarki. Uregulowane to zostało
rozporządzeniem ministra polityki społecznej z dnia
22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych
usług opiekuńczych (Dz. U. Nr 189, poz. 1598).

Odnosząc się do określenia osób, które miałyby
sprawować opiekę nad mieszkańcami domów pomo-
cy społecznej, uprzejmie nadmieniam, że głównym
celem domu pomocy społecznej jest świadczenie
usług bytowych, opiekuńczych, wspomagających i edu-
kacyjnych. Jeżeli wśród mieszkańców DPS znajduje
się osoba wymagająca wzmożonej opieki medycznej,
kierowana jest przez starostę do zakładu opiekuń-
czo-leczniczego lub placówki pielęgnacyjno-opiekuń-
czej. Mieszkańcy domu pomocy społecznej mogą ko-
rzystać ze wszystkich form leczenia kontraktowa-
nych przez Narodowy Fundusz Zdrowia na zasadach
ogólnych, obowiązujących każdego ze świadczenio-
biorców.
Należy też podkreślić, że zmiany wprowadzone
w dniu 4 czerwca 2006 r. w ustawie o zakładach opie-
ki zdrowotnej umożliwiły zlokalizowanie w domu po-
mocy społecznej jednostki organizacyjnej wydzielo-
nej ze struktury zakładu opieki zdrowotnej w celu
udzielania świadczeń zdrowotnych mieszkańcom
domów pomocy społecznej, jednakże jednostka ta
nie może być elementem struktury organizacyjnej
DPS-u. W związku z tą zmianą korzystnym roz-
wiązaniem dla grupy zawodowej pielęgniarek jest
możliwość utworzenia na terenie DPS-u wydzielo-
nej jednostki organizacyjnej ZOZ, której działal-
ność będzie podlegała finansowaniu w ramach Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto pielęgniarki mogą udzielać świadczeń
zdrowotnych w stosunku do podopiecznych DPS
w ramach indywidualnej praktyki, indywidualnej
specjalistycznej praktyki lub grupowej praktyki pie-
lęgniarek. Przepisy dotyczące praktyki pielęgniar-
skiej reguluje art. 25 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r.
o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. Nr 57,
poz. 602, z późn. zmian.). Wykonywanie praktyki
umożliwia zawarcie umowy na realizację świadczeń
zdrowotnych z właściwym oddziałem NFZ. Takie
rozwiązanie problemu przyczyniłoby się do poprawy
dostępności pielęgniarskich świadczeń zdrowotnych
mieszkańcom domu pomocy społecznej, a wynagro-
dzenia pracowników świadczących usługi zdrowot-
ne finansowane byłyby ze środków NFZ w ramach
zawartych umów.
W kwestii dotyczącej finansowania kursów lub
specjalizacji mających na celu uzyskanie przez pielę-
gniarki wymaganych kwalifikacji do udzielania
świadczeń pielęgniarskich uprzejmie informuję, iż
w ramach środków z budżetu państwa dofinansowy-
wana jest najdłuższa, a zarazem najdroższa forma
kształcenia podyplomowego dla pielęgniarek, tj. szko-
lenie specjalizacyjne, w tym także szkolenie w dzie-
dzinie pielęgniarstwa opieki długoterminowej. Wa-
runkiem dofinansowywania w ramach zarezerwo-
wanych środków budżetowych specjalizacji w dzie-
dzinie pielęgniarstwa opieki długoterminowej jest
wskazanie przedmiotowej specjalizacji przez mar-
szałka województwa w priorytetach kształcenia na
dany rok kalendarzowy z wyłonieniem organizatora
kształcenia, zgodnie z innymi przepisami, który
169
zrealizuje kształcenie podyplomowe w danym woje-
wództwie. W przypadku kursów kwalifikacyjnych,
w tym także w dziedzinie pielęgniarstwa opieki
długoterminowej, każdy członek izby pielęgniarek
i położnych ponoszący koszty związane z podwyż-
szeniem kwalifikacji zawodowych może uzyskać
dofinansowanie ze środków będących w dyspozycji
właściwej okręgowej izby pielęgniarek i położnych.
Szczegółowe zasady refundacji zawarte są w we-
wnętrznym regulaminie izby, w której pielęgniar-
ka jest zarejestrowana. Tam też należy złożyć
wniosek dotyczący refundacji kosztów doskonale-
nia zawodowego w różnych rodzajach kształcenia
podyplomowego.
Ponadto Kodeks Pracy określa, iż pracodawca
jest obowiązany ułatwić pracownikom podnoszenie
kwalifikacji zawodowych, co regulują rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej oraz ministra pra-
cy i polityki socjalnej w sprawie zasad i warunków
podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształce-
nia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472,
z późn. zmian.). W przypadku pielęgniarek zastoso-
wanie mają zapisy rozporządzenia zawarte w § 9–11,
które regulują przedmiotową kwestię.
Zapisy zawarte w ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89 i Nr 123, poz. 849) zawierają katalog
podmiotów uprawnionych do udzielania świadczeń
zdrowotnych w systemie prawa polskiego. W katalo-
gu tym nie umieszczono domów pomocy społecznej.
Z punktu widzenia systemu ochrony zdrowia domy
pomocy społecznej są tożsame z domami rodzinny-
mi i przebywające w nich osoby przewlekle chore
wymagające wzmożonej opieki i pielęgnacji mają moż-
liwość korzystania na tych samych zasadach, co oso-
by o identycznym stanie zdrowia i identycznych po-
trzebach zdrowotnych przebywające w domu rodzin-
nym. Pracownicy domów pomocy społecznej współ-
uczestniczące w procesie pielęgnacji realizują te
same zadania, co w domu rodzinnym bliscy chorego.
Zastosowanie w odniesieniu do mieszkańców domów
pomocy społecznej innych rozwiązań niż wobec cho-
rych przewlekle przebywających w domach rodzin-
nych byłoby naruszeniem równego traktowania
obywateli w ich dostępie do świadczeń zdrowotnych.
Narodowy Fundusz Zdrowia podjął szereg działań,
zapewniając coraz lepszy katalog świadczeń zdro-
wotnych dostępnych dla osób wymagających wzmo-
żonej pielęgnacji. Rolą kierowników i pracowników
domów pomocy społecznej jest dołożenie starań, aby
mieszkaniec domu pomocy społecznej mógł z tych
świadczeń korzystać.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości
zorganizowania specjalnego kompleksowego pro-
duktu świadczenia zdrowotnego dla mieszkańców
domów pomocy społecznej, uprzejmie informuję, że
przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia będą uczest-
niczyć w pracach zespołu roboczego do spraw zabez-
pieczenia pełnej dostępności do świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
170
dla mieszkańców domów pomocy społecznej powoła-
nego przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.
Zadaniem przedmiotowego zespołu będzie wypraco-
wanie zmian organizacji systemu opieki długotermi-
nowej pozwalających na realizację postulatu stworze-
nia prawnej i faktycznej możliwości zawierania przez
DPS kontraktów z NFZ, w celu objęcia finansowa-
niem ze środków publicznych świadczeń udzielanych
przez pielęgniarki podopiecznym DPS.
Reasumując, należy raz jeszcze wskazać, że
domy pomocy społecznej świadczą głównie usługi
bytowe, opiekuńcze, wspomagające oraz edukacyj-
ne. Natomiast mieszkańcy tych domów mają za-
pewniony dostęp do wszystkich form leczenia kon-
traktowanych przez NFZ na zasadach ogólnych
przysługujących każdemu świadczeniobiorcy. Po-
nadto w obowiązującym stanie prawnym nie ma
przeciwwskazań do zatrudniania w domach pomo-
cy społecznej pielęgniarek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie poparcia u ministra finansów
ustalenia zerowej stawki podatku VAT
na zakup i wyposażenie autobusu
do poboru krwi im. Jana Pawła II (5110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pań poseł: Moniki Wielichowskiej, Mag-
daleny Gąsior-Marek, Renaty Zaremby, Ewy Drozd,
Iwony Guzowskiej i Marzeny Okła-Drenowicz w spra-
wie poparcia propozycji zastosowania zerowej staw-
ki VAT na zakup i wyposażenie autobusu im. Jana
Pawła II do poboru krwi, przekazaną przy piśmie
z dnia 26 września 2008 r. (znak SPS-023-5110/08),
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z pism, które były kierowane do regionalnych
centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa w czerwcu
2008 r., wynika, iż 3 czerwca 2008 r. Europejska
Fundacja Honorowego Dawcy Krwi podpisała umo-
wę na zakup ambulansu do poboru krwi, który miał
zostać dostarczony fundacji do dnia 15 października
2008 r.. Ponadto z informacji uzyskanej z Narodo-
wego Centrum Krwi wynika, iż do chwili obecnej
fundacja nie sprecyzowała sposobu udostępniania
ww. ambulansu regionalnym centrom krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa, gdyż one jako jedyne są
uprawnione do poboru krwi na podstawie art. 14
ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służ-
bie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681,, z późn. zmian.).
Narodowe Centrum Krwi poinformowało także,
iż fundacja złożyła projekt PL0365 (422/07) pn. „Za-
kup autobusu do poboru krwi – Ogólnopolska akcja
upowszechniania idei honorowego krwiodawstwa”
w ramach priorytetu: Opieka zdrowotna i opieka
nad dzieckiem Mechanizmu Finansowego EOG i Nor-
weskiego Mechanizmu Finansowego. Decyzją komi-
tetu mechanizmu finansowego z dnia 19 września
2008 r. zostało przyznane dofinansowanie dla przed-
miotowego projektu. Kwota przyznanego dofinanso-
wania nie przekroczyła kwoty 629 169 euro, co sta-
nowi 85% całkowitych ostatecznych kosztów kwali-
fikowanych zakończonego projektu.
Odnosząc się do kwestii ustalenia stawki 0% po-
datku VAT na zakup i wyposażenie ambulansu do
poboru krwi im. Jana Pawła II, pragnę zaznaczyć,
iż kompetencje w tej sprawie należą do ministra fi-
nansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Ołdakowskiego
w sprawie gruzińskich ksiąg kondolencyjnych
(5114)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Ołdakowskiego (pismo
nr SPS-023-5114/08 z dnia 26 września 2008 r.)
w sprawie gruzińskich ksiąg kondolencyjnych
przedstawiam odpowiedź na wyżej wymienioną in-
terpelację:
— 14 sierpnia 2008 r. MSZ przesłał wytyczne
wszystkim polskim przedstawicielstwom dyploma-
tycznym za granicą;
— instrukcja odwoływała się i opierała na su-
gestiach prezydencji francuskiej UE przekazanych
wszystkim państwom członkowskim w systemie
korespondencji europejskiej w dniu 14 sierpnia
2008 r.;
— w instrukcji tej UE wyraziła głębokie zaniepo-
kojenie otwartym konfliktem między Rosją a Gruzją
oraz ubolewanie z powodu ofiar ludzkich, cierpień
ludności, strat materialnych i zwiększenia liczby

uchodźców wewnętrznych; wyrażając swoje kondo-
lencje rodzinom ofiar, UE opowiedziała się za poko-
jowym i trwałym rozwiązaniem konfliktu (z powo-
łaniem na konkluzje GAERC z 13 sierpnia 2008 r.);
— przekazywanie kondolencji miało nastąpić na
piśmie lub telefonicznie zgodnie z tekstem instruk-
cji UE;
— w Warszawie wpisu do księgi kondolencyjnej
w Ambasadzie Gruzji dokonał pan A. Kremer, pod-
sekretarz stanu w MSZ.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przechodzenia pracowników na
wcześniejsze emerytury (5115)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia
26 września 2008r., znak: SPS-023-5115/08, inter-
pelacją pana posła Józefa Rojka w sprawie przecho-
dzenia pracowników na wcześniejsze emerytury
uprzejmie wyjaśniam, że uregulowania w zakresie
prawa do emerytury, postępowania w sprawach tych
świadczeń, zasad ustalania ich wysokości oraz ogól-
nych zasad ich wypłaty zawarte są w ustawie z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Reforma emerytalna wprowadzona przepisami
tej ustawy nie objęła osób urodzonych przed dniem
1 stycznia 1949 r. Osoby te mają zatem prawo do
emerytury obliczonej według tzw. starych zasad wy-
miaru, tj. w sposób określony w art. 53 ww. ustawy
– bez względu na to, czy jest to tzw. wcześniejsza
emerytura, czy emerytura przyznana w związku z osią-
gnięciem powszechnego wieku emerytalnego (60 lat
– kobieta, 65 lat – mężczyzna). Nie ma również zna-
czenia, kiedy osoba urodzona przed 1949 r. spełni
warunki wymagane do przyznania prawa do emery-
tury i kiedy zgłosi wniosek o jej przyznanie.
Osoby te otrzymają więc – poza częścią socjalną
świadczenia – jednakową dla wszystkich, a równą
24% kwoty bazowej, część świadczenia zależną za-
równo od długości okresu podlegania ubezpieczeniu
społecznemu (stażu pracy), jak i od wysokości zarob-
ków przyjętych do obliczenia podstawy wymiaru
171
(tj. od zarobków uzyskanych w okresie 10 kolejnych
lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat
kalendarzowych, poprzedzających rok, w którym
zgłoszono wniosek o emeryturę – np. z okresu 1988–
–2007, jeśli wniosek o emeryturę został zgłoszony
w 2008 r., lub z okresu 20 lat kalendarzowych wy-
branych dowolnie z całego okresu podlegania ubez-
pieczeniu).
Każda osoba, która po ustaleniu prawa do eme-
rytury podlegała obowiązkowi ubezpieczeń eme-
rytalnego i rentowych, może wystąpić do ZUS
z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości świad-
czenia poprzez doliczenie nieuwzględnionych do-
tychczas okresów składkowych lub nieskładko-
wych (przyjętych w wymiarze 1/3 uznanych okre-
sów składkowych).
W myśl art. 112 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS kwotę emerytury, obliczonej według zasad
określonych w art. 53, zwiększa się, doliczając do
kwoty świadczenia:
— po 1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okre-
sów składkowych,
— po 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok okre-
sów nieskładkowych.
Ponowne ustalenie wysokości świadczenia nastę-
puje na wniosek zgłoszony nie wcześniej, niż po za-
kończeniu kwartału kalendarzowego, chyba że w kwar-
tale kalendarzowym ustało ubezpieczenie (art. 113
powołanej wyżej ustawy).
Osoba, która po przyznaniu emerytury obliczo-
nej według tzw. starych zasad wymiaru (art. 53)
kontynuowała ubezpieczenie, może mieć ją przeli-
czoną z zastosowaniem nowej kwoty bazowej tylko
wtedy, jeżeli zgłosi wniosek o obliczenie emerytury
od nowej podstawy wymiaru, ustalonej z uwzględ-
nieniem przychodów osiąganych po jej przyznaniu
i spełni warunki określone w art. 110 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z tymi
przepisami wysokość emerytury oblicza się ponow-
nie z zastosowaniem nowej kwoty bazowej, jeżeli do
obliczenia nowej podstawy wymiaru emerytury,
ustalonej w sposób określony w art. 15, wskazano
podstawę wymiaru składek w całości lub w części
przypadającą po przyznaniu świadczenia, a nowy
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyż-
szy od poprzedniego.
Warunek posiadania wyższego wskaźnika wy-
sokości podstawy wymiaru nie jest wymagany, je-
żeli emeryt – od dnia ustalenia prawa do świadcze-
nia do dnia złożenia wniosku o jego ponowne obli-
czenie od nowej podstawy wymiaru – nie pobierał
emerytury (wypłata była całkowicie zawieszona)
lub okres wskazany do ustalenia podstawy wymia-
ru przypada w całości po przyznaniu emerytury,
a nowy wskaźnik podstawy wymiaru wynosi co
najmniej 130%.
Przedstawiona wyżej procedura ustalania wyso-
kości emerytury znajdzie zastosowanie także wobec
tych osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r., które wszystkie
172
wymagane warunki (tj. wiek i okres ubezpieczenia)
spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.
Osoby te nie muszą składać wniosku o wcze-
śniejszą emeryturę przed dniem 1 stycznia 2009 r.
Mogą to zrobić w dowolnym terminie, a więc rów-
nież po 31 grudnia 2008 r., jednakże nie później niż
przed ukończeniem powszechnego wieku emerytal-
nego, wynoszącego 60 lat dla kobiet i 65 lat dla
mężczyzn. ZUS wyliczy bowiem emeryturę według
starych zasad wyłącznie tym osobom urodzonym
po 31 grudnia 1948 r., które mają prawo do wcze-
śniejszej emerytury (np. z art. 46 ww. ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS), a więc ze starego syste-
mu emerytalnego.
Zgłoszenie wniosku o emeryturę dopiero po ukoń-
czeniu powszechnie obowiązującego wieku emerytal-
nego spowoduje konieczność zastosowania nowych
reguł obliczania, określonych w art. 26 lub art. 183
ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie
z art. 183 osobom, które osiągną wiek emerytalny
w latach 2009–2013 będzie przysługiwać tzw. eme-
rytura mieszana, ustalana w odpowiedniej (stosow-
nie do roku, w którym osiągnięty został wiek eme-
rytalny) części emerytury obliczonej według dotych-
czasowych zasad (na mocy art. 53) i części obliczonej
według nowych zasad (na mocy art. 26), o ile osoby
te nie przystąpiły do Otwartego Funduszu Emery-
talnego (OFE). Jeśli osoby te są członkami OFE, to
pomimo że wiek uprawniający do emerytury osią-
gną w latach 2009–2013, wysokość emerytury bę-
dzie obliczona w całości według nowych zasad.
Ubezpieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
którzy do dnia 31 grudnia 2008 r. nie spełnią wa-
runków uprawniających do wcześniejszej emerytury
w myśl dotychczasowych przepisów, są objęci nowym
systemem emerytalnym, z uwzględnieniem zasad
obliczania emerytury tzw. metodą mieszaną, okre-
śloną w art. 183.
Emerytura w całości obliczana według nowych
zasad może przysługiwać z 2 lub 3 źródeł, a miano-
wicie: z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (I filar),
z OFE (II filar), osobom, które przystąpiły do jedne-
go z funduszy funkcjonujących na rynku ubezpie-
czeniowym, i ewentualnie z pracowniczych progra-
mów emerytalnych (III filar).
Podstawę do wyliczenia części emerytury należ-
nej z ZUS (w ramach I filaru) będzie stanowiła
– zgodnie z przepisem art. 25 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych – kwota składek na ubez-
pieczenie emerytalne zaewidencjonowanych na kon-
cie ubezpieczonego, poczynając od 1 stycznia 1999 r.
(od wejścia w życie nowego systemu emerytalnego),
z uwzględnieniem ich waloryzacji, powiększona (dla
ubezpieczonych, którzy pracowali przed dniem 1 stycz-
nia 1999 r.) o zwaloryzowaną kwotę kapitału po-
czątkowego zapisanego na koncie uprawnionego.
Zwaloryzowane składki i kapitał początkowy
w momencie przejścia na emeryturę podzielone zo-
staną przez średnie dalsze trwanie życia ustalone
wspólnie dla kobiet i mężczyzn, liczone w miesią-
cach, ogłaszane corocznie do dnia 31 marca przez
prezesa GUS dla osób w wieku równym wiekowi
przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego,
o czym stanowi art. 26 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prawomoc-
ne decyzje w zakresie indywidualnych spraw doty-
czących świadczeń z ubezpieczenia społecznego na-
leżą – zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) – do
kompetencji jednostek organizacyjnych Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, tak więc bliższe informa-
cje dotyczące konkretnych przypadków można uzy-
skać bezpośrednio w organie rentowym w miejscu
zamieszkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby zmiany § 2 art. 61
Kodeksu wykroczeń (5116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie po-
trzeby zmiany art. 61 § 2 Kodeksu wykroczeń uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Kodeks wykroczeń w art. 61 § 2 przewiduje od-
powiedzialność karną za ustanawianie, wytwarza-
nie, publiczne rozpowszechnienie, używanie lub
noszenie:
— godła, chorągwi albo innej odznaki lub mun-
duru, co do których został wydany zakaz,
— odznaki lub munduru organizacji prawnie
nieistniejącej,
— odznaki lub munduru, na których ustanowie-
nie lub noszenie nie uzyskano wymaganego zezwo-
lenia.
Należy wskazać, że kwestia ustanawiania i uży-
wania odznak i mundurów jest uregulowana w usta-
wie z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundu-
rach (Dz. U. z 1978 r. Nr 31, poz. 130, z późn. zm.)
oraz w wydanych na jej podstawie aktach wykonaw-
czych, m.in. rozporządzeniu ministra obrony naro-
dowej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie za-
kazu używania munduru wojskowego lub jego części

(Dz. U. z 2005 r. Nr 216, poz. 1827, z późn. zm.) oraz
rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 13 maja 2004 r. w sprawie zakazu
używania munduru policyjnego lub jego części (Dz. U.
z 2004 r. Nr 130, poz. 1398).
Zgodnie z art. 10 wymienionej ustawy o odzna-
kach i mundurach mundurem jest ubiór lub jego czę-
ści służące oznaczeniu przynależności do określonej
jednostki organizacyjnej lub wykonywaniu określo-
nych funkcji albo służby.
Natomiast odznaki dzielą się na:
1) honorowe, stanowiące wyróżnienie za zasługi
położone:
a) w działalności państwowej lub społecznej, sta-
nowiącej istotny wkład w rozwój całego kraju, w roz-
wój określonej dziedziny gospodarki lub administra-
cji państwowej, w rozwój określonego województwa
albo w rozwój określonej organizacji gospodarczej,
b) w działalności statutowej organizacji spół-
dzielczych lub organizacji społecznych;
2) organizacyjne, stanowiące oznaczenie organi-
zacji społecznej lub spółdzielczej albo innej jednostki
organizacyjnej bądź przynależności do takiej orga-
nizacji lub jednostki organizacyjnej;
3) okolicznościowe, upamiętniające rocznice, wy-
stawy, zgromadzenia lub inne wydarzenia (art. 2
ust. 1 ustawy).
Odznakami mogą być emblematy, godła, barwy,
herby miast lub województw oraz inne przedmioty,
chociażby powszechnie używane, jeżeli sposób ich
sporządzenia i używania wskazuje na to, że mają słu-
żyć celom określonym w ust. 1 (art. 2 ust. 2 ustawy).
Pojęcie odznaki wyłożył Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w wyroku z dnia 5 maja 2005 r. (OSK
1916/04,LEX 168094). Zgodnie z tym wyrokiem po-
jęcie odznaki jest węższe od pojęcia symbolu. Z po-
wyższego wynika więc, że art. 61 § 2 Kodeksu wy-
kroczeń nie obejmuje swoją treścią noszenia symbo-
li. Nie jest więc uzasadniony pogląd o możliwości
karania na podstawie wskazanego wyżej przepisu
osób noszących symbole Armii Krajowej czy innych
polskich organizacji niepodległościowych.
Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 61 § 2
K.w. jest porządek publiczny, któremu może zagra-
żać dopuszczenie się zachowań polegających na po-
sługiwaniu się odznakami (w tym godłem i chorą-
gwią) lub mundurami zakazanymi, nieistniejącymi
lub bez odpowiedniego pozwolenia. Jest nim rów-
nież zaufanie społeczne, jakie wiąże się z używa-
niem albo noszeniem godła, chorągwi, odznak lub
mundurów.
Prawo do używania i noszenia odznaczenia, od-
znaki, munduru podlega ochronie, gdy ich używanie
i noszenie ustanowione zostało w interesie publicz-
nym dla określonej kategorii osób odpowiednimi
przepisami prawa.
Z przedstawionej powyżej analizy treści przepisu
art. 61 § 2 K.w., a w szczególności przedmiotu ochro-
ny i celu tego przepisu, wynika, iż zasadne jest jego
utrzymanie w Kodeksie wykroczeń.
173
Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 1 § 1 Kodek-
su wykroczeń warunkiem ponoszenia odpowie-
dzialności za wykroczenie jest popełnienie czynu
społecznie szkodliwego. Wszelkie zatem narusze-
nia zakazu określonego w art. 61 § 2 K.w. powinny
być oceniane przez pryzmat ich społecznej szkodli-
wości. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości
bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszone-
go dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szko-
dy, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę
naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak rów-
nież postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj
naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naru-
szenia (art. 47 § 6 K.w.).
Mając na uwadze przedstawione powyżej argu-
menty, a także fakt, iż obecnie w praktyce orzeczni-
czej sądu art. 61 § 2 K.w. nie budzi wątpliwości in-
terpretacyjnych, uznać należy, że przepis ten nie
wymaga niezwłocznej interwencji ustawodawcy.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie rządowej polityki transportowej
krzywdzącej użytkowników polskich dróg
(5118)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani Jadwigi Wiśniewskiej, posła na
Sejm RP, z dnia 18 września br. uprzejmie przedsta-
wiam poniższe stanowisko.
Ministerstwo Infrastruktury podejmuje szereg
działań mających na celu poprawienie stanu pol-
skich dróg. W szczególności przyspieszeniu uległy
prace mające na celu realizację inwestycji drogo-
wych w latach 2008–2012, określonych w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Program został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. i opiewa na łączną kwotę
ponad 121 000 mln zł. W ramach programu zostaną
zrealizowane następujące inwestycje:
— budowa sieci autostrad o łącznej długości
1779 km,
— budowa sieci dróg ekspresowych o łącznej dłu-
gości 2274 km,
— wzmocnienie nośności dróg krajowych do
115 kN/oś,
174
— wybudowanie 54 obwodnic drogowych w miej-
scowościach dotkniętych wysoką uciążliwością ru-
chu tranzytowego z zachowaniem dbałości o ochro-
nę tych obejść przed nową zabudową,
— przebudowa odcinków dróg krajowych pod ką-
tem poprawy bezpieczeństwa ruchu, w tym urucho-
miony zostanie program „uspokojenia ruchu” na
przejściach dróg przez małe miejscowości oraz na
jednopoziomowych skrzyżowaniach z koleją (prze-
jazdy),
— poprawie warunków przejazdu dla ruchu tran-
zytowego i obsługi ruchu w obszarach metropolitar-
nych i dużych miastach,
— poprawie stanu utrzymania dróg krajowych,
tak aby w 2013 r. 75% sieci dróg krajowych było
w stanie dobrym, a 10% w stanie dostatecznym.
Jednocześnie, pragnę poinformować, że prioryte-
tami inwestycyjnymi do 2012 r. są:
— Autostrada A1 – budowa na całej długości
(Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków Trybunalski
– Częstochowa – Gliwice – Gorzyczki);
— Autostrada A2 – zakończenie budowy na od-
cinku Świecko – Poznań – Łódź – Warszawa; odci-
nek Warszawa – Siedlce realizowany będzie do
roku 2014;
— Autostrada A4 – zakończenie budowy na od-
cinku granica państwa – Jędrzychowie – Krzyżowa
– Legnica – Wrocław – Opole – Gliwice – Katowice
– Kraków – Tarnów – Rzeszów – Korczowa – granica
państwa;
— Droga ekspresowa S3 – budowa na odcinku
Szczecin – Parnica – Gorzów Wielkopolski – Zielona
Góra – Legnica – Lubawka; odcinek Nowa Sól – Le-
gnica realizowany będzie do roku 2013;
— Droga ekspresowa S5 – budowa na odcinku
Nowe Marzy – Gniezno – Poznań (węzeł „Kleszcze-
wo”) oraz Poznań (A2 węzeł „Głuchowo”) – Wrocław
(A8 węzeł „Widawa”);
— Droga ekspresowa S7 – zakończenie budowy
na odcinku Gdańsk – Elbląg – Olsztynek – Płońsk
– Warszawa – Grójec – Białobrzegi – Jedlińsk – Ję-
drzejów – Kraków i na odcinku Myślenice – Lubień
– Rabka;
— Droga ekspresowa S8 – budowa odcinka Wro-
cław Psie Pole – Syców – Kępno – Sieradz – A1 (Łódź)
oaz Piotrków Trybunalski – Warszawa – Ostrów
Mazowiecka – Zambrów – Białystok; odcinek Biały-
stok – Augustów – Budzisko realizowany będzie do
2015 r.;
— Droga ekspresowa S17 – budowa na odcinku
Warszawa (węzeł „Zakręt”) – Garwolin – Kurów
– Lublin – Piaski;
— Droga ekspresowa S19 – budowa na odcinku
Stobiernia – Lutoryż – Barwinek; odcinek Białystok
– Międzyrzec Podlaski – Lubartów – Kraśnik – Sto-
biernia realizowany będzie do roku 21014;
— Droga ekspresowa S69 – zakończenie budowy
odcinka Bielsko Biała – Żywiec – Zwardoń.
Reasumując, należy stwierdzić, iż realizacja za-
dań ujętych w ww. programie przyczyni się do po-
wstania w Polsce nowoczesnej sieci dróg szybkiego
ruchu, co niewątpliwie będzie miało wpływ na płyn-
ność oraz bezpieczeństwo ruchu drogowego.
W sprawie zainstalowania na polskich drogach
fotoradarów ministerstwo stoi na stanowisku, iż
zwiększenie liczby fotoradarów będzie miało bezpo-
średni wpływ na zwiększenie bezpieczeństwa w ru-
chu. Miarodajne w tym zakresie są analizy Biura
Prewencji i Ruchu Drogowego Komendy Głównej
Policji, z których wynika, że instalacja fotoradarów
może spowodować spadek liczby wypadków drogo-
wych o 57%, ofiar śmiertelnych – o 65% i rannych
o 56%. Na podstawie dokonanych porównań na tere-
nie całego kraju w roku 2006 zaobserwowano zdecy-
dowany spadek we wszystkich kategoriach w miej-
scach, w których zainstalowane były maszty fotora-
darów, niezależnie od częstotliwości umieszczania
w nich urządzeń. W okresie od stycznia do września
roku 2006 wydarzyło się w tych miejscach 150 wy-
padków, w których zginęło 18 osób, a rannych zosta-
ło 203 osoby. Porównując te dane do analogicznego
okresu roku 2005, należy jednoznacznie wskazać na
spadek: liczby wypadków – o 207 (tj. o 57%), liczby
osób rannych – o 262 osoby (tj. o 56%), liczby osób
zabitych – o 34 osoby (czyli o 65% spośród wszyst-
kich osób, które zginęły w roku 2005 w tych właśnie
miejscach). Świadczy to o wyraźnym respektowaniu
istniejących ograniczeń prędkości przez kierowców
w tych miejscach, które jeszcze w 2003 r. były uzna-
wane za jedne z najniebezpieczniejszych w Polsce.
Najlepszym przykładem na korzyści w postaci po-
prawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynika-
jące z umieszczenia masztów fotoradarów są: woj.
śląskie – spadek liczby wypadków o 43 (61%), zabi-
tych o 7 (70%), rannych o 58 (66%); woj. pomorskie
– spadek liczby wypadków o 30 (66%), zabitych
o 11 (91%), rannych o 28 (53%); woj. warmińsko
– mazurskie – spadek liczby wypadków o 30 (96%),
zabitych o 4 (100%), rannych o 36 (90%). Analiza
Biura Prewencji i Ruchu Drogowego Komendy Głów-
nej Policji pokazała, że zamontowanie fotoradaru
czy też samego masztu (atrapy fotoradaru) zwiększa
bezpieczeństwo w danej lokalizacji i jej sąsiedztwie,
skutecznie wpływając na spowolnienie jazdy kierują-
cych na szczególnie niebezpiecznym odcinku drogi.
Dotyczy to nie tylko punku lokalizacji urządzenia,
ale także odcinka drogi w jego pobliżu – to skutek
montowania tablic ostrzegających o radarowym po-
miarze prędkości, zamontowanych zazwyczaj w odle-
głości od kilkuset metrów do nawet kilku km przed
samym fotoradarem.
Odnośnie do rezygnacji z przypisywania punk-
tów karnych, uprzejmie informuję, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz
o zmianie innych ustaw jest obecnie przedmiotem
prac podkomisji powołanej w dniu 8 października na
wspólnym posiedzeniu Komisji: Administracji i Spraw
Wewnętrznych oraz Infrastruktury. Jeżeli jej człon-
kowie uznają, że zaproponowane wysokości kar są
zbyt wysokie oraz że rezygnacja z przypisywania

punktów karnych za naruszenia przepisów ruchu
drogowego nie jest właściwym rozwiązaniem, będą
mieli możliwość dokonania zmian. Od wielu lat
główną przyczyną powstawania wypadków w ru-
chu drogowym na polskich drogach jest przekra-
czanie dozwolonej prędkości i niedostosowanie jej
do warunków ruchu drogowego. Tylko w 2007 r.
w wyniku wypadków drogowych zginęło niemal
5600 osób. Nadmierna prędkość była przyczyną po-
nad 31% wypadków spowodowanych przez kierują-
cych, w których zginęło ponad 1700 osób. Taka ten-
dencja utrzymuje się od dawna. Dla zmniejszenia
liczby śmiertelnych ofiar wypadków konieczna jest
zmiana formy kontrolowania prędkości pojazdów
na drogach, by stała się bardziej efektywna. Wy-
maga to zmian legislacyjnych. Zawierają się one
w poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie innych
ustaw (druk sejmowy nr 925).
Bezsprzecznie podobne rozwiązania prawne
funkcjonują w innych krajach europejskich, m. in.
we Francji, Niemczech, Holandii. Niewątpliwie kra-
je te mają lepiej rozwiniętą sieć drogową. Nie można
jednak stawiać tezy, że jedynie budowa nowych i re-
monty istniejących dróg poprawią stan bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego. Planując rozbudowę sieci
dróg, zgodnie z „Programem budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”, równocześnie należy bu-
dować system automatycznej kontroli, by zapewnić
bezpieczeństwo uczestnikom ruchu drogowego. Je-
dyną alternatywą dla takiego rozwiązania jest, przy
zachowaniu obecnie obowiązujących przepisów Ko-
deksu postępowania w sprawach o wykroczenia,
znaczne zwiększenie zatrudnienie w policji ruchu
drogowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że udzielenie
odpowiedzi na pytania związane z rekompensatą
użytkownikom wysokiej ceny paliw, kwestią zniesie-
nia niektórych opłat zawartych w cenie paliwa, leży
w gestii Ministerstwa Finansów, do którego zostało
przekazane pismo w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
175
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zamierzeń resortu dotyczących
zmniejszenia dotacji unijnych
dla obszarów wiejskich (5119)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Szyszki, przekazaną
przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak SPS-
-023-5119/08, w sprawie zamierzeń resortu doty-
czących zmniejszenia dotacji unijnych dla obsza-
rów wiejskich uprzejmie przesyłam następujące
informacje.
Nie są prawdziwe doniesienia prasowe informu-
jące o tym, że tereny wiejskie mają być pozbawione
unijnych dotacji. W wyniku przeprowadzonej anali-
zy budżetu Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013) stwierdzono
deficyt środków finansowych przeznaczonych na re-
alizację działań: Renty strukturalne oraz Wspiera-
nie gospodarstw niskotowarowych. Powstały deficyt
finansowy spowodowany był występującym w ostat-
nim okresie umacnianiem się kursu polskiego złote-
go wobec euro oraz niedoszacowaniem na etapie
programowania PROW 2007–2013 wielkości wielo-
letnich zobowiązań, podjętych w ramach Planu Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2004–2006. Mając powyż-
sze na uwadze, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi podjęto prace zmierzające do realokacji części
środków finansowych pomiędzy poszczególnymi
działaniami programu, tak aby zabezpieczyć reali-
zację już istniejących zobowiązań wynikających
z wydanych decyzji. Szczegółowe założenia odnośnie
do realokacji środków w ramach działań programu
przedstawiają się następująco (tabela 1 s. 176)
Uprzejmie informuję, iż przedstawione powyżej
zmiany zostały szczegółowo omówione na posiedze-
niu Komitetu Monitorującego Program Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 i przyjęte
przez KM uchwałą nr 13 (KM PROW 2007–2013)
z dnia 25 września 2008 r. Proponowane przesunię-
cie środków finansowych nie spowoduje zmiany cał-
kowitego wkładu Wspólnoty, co oznacza, że całkowi-
ta kwota wsparcia przeznaczona na rozwój obszarów
wiejskich w ramach PROW 2007–2013 nie zmniej-
szy się.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej faktycznego
wykorzystania środków publicznych w ramach
PROW 2004–2006, uprzejmie informuję, że wg sta-
nu na dzień 30 września br. w ramach PROW 2004–
–2006 beneficjentom przekazano kwotę 14 090 mln zł
(w tym 11 247 mln stanowią środki unijne, a 2843 mln zł
środki krajowe), co stanowi 99,30% wykorzystania
budżetu PROW 2004–2006.
176

Środki przed realokacją Środki po realokacji Różnica

Działanie W tym
Ogółem Ogółem EFRROW Ogółem
EFRROW
Oś 1
Renty strukturalne 2 187 600 000 1 640 700 000 2 549 600 000 1 912 200 000 + 362 000 000
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych 440 000 000 330 000 000 590 000 000 442 500 000 + 150 000 000
Korzystanie z usług doradczych przez rolników
350 000 000 262 500 000 250 000 000 187 500 000 _ 100 000 000
i posiadaczy lasów
Zwiększanie wartości dodanej podstawowej
1 100 000 000 825 000 000 900 000 000 675 000 000 _ 200 000 000
produkcji rolnej i leśnej
Uczestnictwo rolników w systemie jakości
100 000 000 75 000 000 80 000 000 60 000 000 _ 80 000 000
żywności
Oś 2
Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie
653 501 520 522 801 216 553 501 520 442 801 216 _ 100 000 000
gruntów innych niż rolne
Odtwarzanie potencjału produkcji leśnej
zniszczonego przez katastrofy i wprowadzanie 140 000 000 112 000 000 60 000 000 48 000 000 _ 80 000 000
instrumentów zapobiegawczych

W ramach PROW 2007–2013 do dnia 30 wrze-
śnia 2008 r. uruchomiono następujące działania:
1) Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW);
2) Renty strukturalne;
3) Grupy producentów rolnych;
4) Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie
gruntów innych niż rolne;
5) Modernizacja gospodarstw rolnych;
6) Ułatwianie startu młodym rolnikom;
7) Program rolnośrodowiskowy;
8) Zwiększanie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej;
9) Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej.
W tym czasie płatności w ramach PROW 2007–
–2013 realizowane były dla beneficjentów działań:
Ułatwianie startu młodym rolnikom, Renty struk-
turalne, Grupy producentów rolnych, Wspieranie
gospodarowania na obszarach górskich i innych ob-
szarach o niekorzystnych warunkach gospodarowa-
nia (ONW), Program rolnośrodowiskowy (Płatności
rolnośrodowiskowe), Zalesianie gruntów rolnych
oraz zalesianie gruntów innych niż rolne, a także
dla beneficjentów działania PROW 2004–2006 Wspie-
ranie gospodarstw niskotowarowych.
Do dnia 30 września 2008 r. ARiMR przekazała be-
neficjentom środki w łącznej wysokości 3 781 747 028,46 zł
(ok. 6,5% budżetu PROW 2007–2013), z czego
2 941 263 89,48 zł stanowią środki EFRROW.
Największe kwoty zrealizowanych płatności
przypadły na działanie: Wspieranie gospodarowania
na obszarach górskich i innych obszarach o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania (ONW)
(1 342 434 275,25 zł, z czego 1 073 944 599,66 zł sta-
nowią środki EFRROW) oraz Renty strukturalne
(łącznie dla zobowiązań z okresu 2004–2006 i 2007–
–2013 970 601 103,04 zł, z czego 727 948 831,04 zł
stanowią środki EFRROW).
W ramach budżetu PROW 2007–2013 kontynu-
owano realizację płatności z tytułu zobowiązań
z PROW 2004–2006 w zakresie działań: Renty
strukturalne, Wspieranie gospodarstw niskotowa-
rowych, Grupy producentów rolnych, Program rol-
nośrodowiskowy oraz Zalesianie gruntów rolnych
oraz zalesianie gruntów innych niż rolne. Według
stanu na dzień 30 września 2008 r. w ramach ww.
zobowiązań dokonano 774 845 płatności na łączną
kwotę 2 261 464 801,59 zł (w tym 1 731 387 294,77 zł
z EFRROW), które stanowią istotną część ww. kwo-
ty łącznych wypłat dla beneficjentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie interwencji i wyjaśnienia
kwestii dopłat do owoców miękkich (5120)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jana Szyszki, załączonej
przy piśmie z dnia 26 września br., w sprawie inter-
wencji i wyjaśnienia kwestii dopłat do owoców mięk-
kich, przekazuję Panu Marszałkowi odpowiedź na
zawarte w ww. interpelacji pytania.
Analiza tegorocznych cen owoców miękkich, ta-
kich jak truskawki, maliny, czereśnie i porzeczki,
nie wskazuje na występowanie sytuacji kryzysowej

na tych rynkach. Nie było także żadnych niepokoją-
cych sygnałów ze strony przedstawicieli producen-
tów tych owoców w bieżącym sezonie zbiorów. Trud-
na sytuacja, która miała miejsce na rynku wiśni kie-
rowanych do przetwórstwa, związana z bardzo ni-
skimi cenami oferowanymi przez przetwórców, to
rezultat bardzo dużej podaży tych owoców, spadku
popytu na sok wiśniowy (głównie w Niemczech)
skutkującego znacznymi zapasami koncentratu i mro-
żonek w Polsce, a także niekorzystnego kursu euro
w stosunku do złotego, co przekłada się na niską
cenę przetworów z wiśni na rynku europejskim i trud-
ności z ich zbytem.
Eksperci sadowniczy, naukowcy i przedstawicie-
le przemysłu przetwórczego od kilku lat ostrzegali,
że przemysł przetwórczy jest w stanie zagospodaro-
wać ok. 100–120 tys. ton owoców wiśni i mogą wy-
stąpić trudności ze skupem większych ilości, a we-
dług szacunków GUS w roku bieżącym wielkość
zbiorów sięgnęła 196 tys. ton, natomiast powierzch-
nia sadów wiśniowych zwiększyła się z 34,4 do
37,6 tys. ha w ciągu trzech ostatnich lat. Dodatko-
wymi czynnikami negatywnie oddziaływającymi na
rentowność produkcji wiśni w Polsce są rosnące
z roku na rok koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy
mamy do czynienia z ręcznym zbiorem owoców, oraz
rozdrobniona podaż ze strony producentów, jak rów-
nież brak kontraktacji.
Polska w ramach reformy wspólnej organizacji
rynku owoców i warzyw we Wspólnocie wnioskowa-
ła o objęcie dopłatami wszystkich owoców miękkich,
w tym również wiśni oraz jabłek. Komisja Europej-
ska dokonała analizy sytuacji sektora owoców mięk-
kich w krajach Unii Europejskiej, na podstawie któ-
rej stwierdzono, że wprowadzenie dopłat może być
skuteczne wyłącznie w przypadku truskawek i ma-
lin, czyli na tych rynkach, które są zagrożone kon-
kurencją ze strony krajów trzecich. W przypadku
pozostałych owoców miękkich Komisja uznała, że
problemy na rynku wywołane są niedostosowaniem
podaży do popytu (nadprodukcja), a brak konkuren-
cji ze strony krajów trzecich oznacza, że nie ma pre-
sji na ceny wynikającej z sytuacji w handlu między-
narodowym. W związku z tym Komisja uważa, że
dopłaty z budżetu UE mogłyby być dodatkową za-
chętą do zwiększania produkcji tych gatunków.
Płatność z tytułu owoców miękkich została wdro-
żona na podstawie art. 110 v rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. usta-
nawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla
rolników i jest przyznawana do powierzchni uprawy
malin oraz truskawek kierowanych do przetwór-
stwa. Ze względu na to, że płatność do uprawy malin
i truskawek została wprowadzona w celu poprawy
warunków konkurencji oraz dochodowości gospo-
darstw, które produkują owoce kierowane do prze-
twórstwa, otrzymanie tej płatności zostało uzależ-
nione od przedłożenia przez producenta umowy
177
o przetwórstwo. Zgodnie z ustaleniami, jakie podję-
to w ramach prac nad reformą, pomoc obszarowa
dla truskawek i malin jest pomocą przejściową sto-
sowaną do 31 grudnia 2012 r. Komisja na końcowym
etapie dyskusji nad nowymi uregulowaniami wyra-
ziła zgodę na wprowadzenie ww. systemu wsparcia,
uwzględniając uzasadnienie, według którego okres
5 lat jest okresem odpowiednim na dokonanie przez
sektor odpowiednich działań restrukturyzacyjnych
(np. zmiana odmian na konsumpcyjne, utworzenie
grup i organizacji producentów).
Wobec powyższego w świetle obowiązującego
prawa unijnego, na podstawie którego została
wdrożona w Polsce płatność powierzchniowa do
upraw malin i truskawek kierowanych do prze-
twórstwa, nie ma możliwości uruchomienia podob-
nego systemu bądź rozszerzenia obecnego systemu
dopłat do owoców miękkich o wsparcie kierowane
do upraw wiśni.
Należy również zwrócić uwagę, że poziom cen
w poszczególnych latach zależy od równowagi popy-
towo-podażowej na rynku. Przy obecnym stanie
prawno-gospodarczym nie ma możliwości, aby rząd
bezpośrednio ingerował w poziom cen. Takie postę-
powanie przeczyłoby zasadom wolnego rynku i han-
dlu. Ponadto zastosowanie obecnie jakiegokolwiek
doraźnego wsparcia na rynku wiśni skutkowałoby
jeszcze ostrzejszym zakłóceniem tej równowagi,
a w konsekwencji pogłębieniem się kryzysu struktu-
ralnego w tym sektorze.
Zdaniem resortu rozwiązania, jakie aktualnie
funkcjonują w ramach wspólnej polityki rolnej,
a w szczególności wspólnej organizacji rynków rol-
nych, są bardzo adekwatne wobec problemów, z któ-
rymi mamy do czynienia w Polsce. Wspieranie orga-
nizowania się producentów owoców i warzyw wobec
bardzo rozdrobnionej produkcji ogrodniczej stanowi
w długiej perspektywie rozwiązanie, które przyczy-
ni się do umocnienia równowagi na rynku produk-
tów ogrodniczych. Grupy oraz organizacje produ-
centów konsolidujące dużą skalę podaży mają znacz-
nie większą możliwość wpływania na ceny oferowa-
ne przez podmioty reprezentujące duży popyt w po-
równaniu z wpływem, jaki na poziom cen mają obec-
nie pojedynczy producenci. Grupy i organizacje mogą
też skutecznie negocjować ceny zakupu środków
produkcji, tj. nawozów, paliw, środków ochrony ro-
ślin. Bardziej uzasadnione ekonomicznie są także
inwestycje w maszyny służące do zbioru i przygoto-
wania produktów do sprzedaży (np. sortownice),
które w znacznym stopniu mogą ograniczyć zapo-
trzebowanie na coraz droższą siłę roboczą. Wiele
z tego rodzaju urządzeń może być przedmiotem
wsparcia przysługującego grupom i organizacjom
producentów owoców i warzyw.
Resort rolnictwa koncentruje swoje działania
na tym, aby zapewnić jak najbardziej korzystne,
przejrzyste i proste w zastosowaniu krajowe prze-
pisy regulujące funkcjonowanie grup i organizacji
producentów owoców i warzyw, mając na celu za-
178
chęcanie polskich producentów do zakładania grup
i organizacji.
Grupy producentów, dla których poziom wspar-
cia ze środków wspólnotowych jest bardzo korzyst-
ny, funkcjonują obecnie wyłącznie w nowych krajach
członkowskich, które przystąpiły do Unii po 1 maja
2004 r. Dofinansowanie dla grup producentów może
być przeznaczone na utworzenie grupy i jej działal-
ność administracyjną i wynosi w kolejnych 5 latach
realizacji planu dochodzenia do uznania 10%, 10%,
8%, 6% i 4% wartości produkcji sprzedanej wytwo-
rzonej przez członków grupy, przy limicie rocznym
wynoszącym 100 tys. EUR. Drugim rodzajem wspar-
cia jest zwrot do 75% kwalifikowanych kosztów in-
westycji zawartych w planie dochodzenia do uzna-
nia. Po zrealizowaniu tego planu (maks. 5 lat) grupa
ma obowiązek stać się uznaną organizacją produ-
centów. Organizacja może uzyskać wsparcie w wy-
sokości 60% dofinansowania do funduszu operacyj-
nego tworzonego w celu realizacji programu opera-
cyjnego. Wkład wspólnotowy jest ograniczony do
4,1% wartości produkcji sprzedanej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie ochrony danych statystycznych
(5122)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
nadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka
– sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 września 2008 r.,
znak: DSPA-4401-5112/08, interpelację pana posła
Jana Szyszki w sprawie ochrony danych statystycz-
nych, przedstawiam następujące odpowiedzi na przed-
łożone pytania:
1. Jak, zdaniem rządu, powinna wyglądać dzia-
łalność Głównego Urzędu Statystycznego w kontek-
ście poruszanych kwestii, w szczególności w aspek-
cie obowiązku ochrony danych statystycznych?
Główny Urząd Statystyczny – podobnie jak wszyst-
kie pozostałe organy Państwa – jest zobowiązany
przestrzegać przepisów prawa powszechnie obowią-
zującego. Dotyczy to w szczególności przepisów usta-
wy o statystyce publicznej, która, podobnie jak odpo-
wiednie akty prawne prawa wspólnotowego, ustana-
wia bezwzględny obowiązek zachowania tajemnicy
statystycznej.
Podkreślić przy tym należy, że obowiązek ten
jest wprowadzony w żywotnym interesie państwa.
We współczesnej gospodarce światowej – na margi-
nesie, stojącej dziś przed jednym z najpoważniej-
szych kryzysów ostatnich lat – dysponowanie rzetel-
nymi danymi statystycznymi jest warunkiem sine
qua non prawidłowego rozwoju. Rzetelność danych
statystycznych może być natomiast zagwarantowa-
na jedynie wówczas, gdy istnieje pewność, że udo-
stępniane w ten sposób dane nie będą używane do
żadnych innych celów niż statystyka.
Bezwzględna poufność danych indywidualnych
i osobowych, jest kardynalną zasadą statystyk euro-
pejskich i światowych. Obowiązek przestrzegania
zasady poufności informacji statystycznych nakłada
na statystykę publiczną w Polsce także prawo wspól-
notowe obowiązujące na mocy traktatu o przystą-
pieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europej-
skiej z dniem 1 maja 2004 r.
Wobec powyższego Główny Urząd Statystyczny
zgodnie z obowiązującym prawem, jak również kie-
rując się żywotnym interesem gospodarczym pań-
stwa, winien podejmować wszelkie działania mające
na celu ochronę informacji objętych tajemnicą staty-
styczną przed wykorzystaniem w innych celach.
Szczegółowa opinia prawna tego zagadnienia zo-
stała złożona na ręce Pana Marszałka Sejmu RP.
2. Czy nałożone zostały jakiekolwiek sankcje na
osoby, które zobowiązane są do dochowania tajemni-
cy statystycznej a nie udostępniły organom prokura-
tury żądanych danych?
Prokuratury rejonowe w Suwałkach, Białymsto-
ku, Lublinie nałożyły kary pieniężne za odmowę wy-
dania jednostkowych sprawozdań, zawierających
dane identyfikowalne, na dyrektorów Urzędu Staty-
stycznego w Białymstoku, Urzędu Statystycznego
w Lublinie i Prezesa GUS w Warszawie. Kary te zo-
stały wpłacone zgodnie z komorniczym nakazem
płatniczym, odpowiednio w wysokości 3 tys., 500 zł
i 7 tys. zł.
3. Jaka jest skala wystąpień organów prokura-
tury wobec GUS (w tym jednostek terenowych)
o udostępnienie chronionych danych statystycznych?
Organy wymiaru sprawiedliwości w tym proku-
ratury wszystkich szczebli, są stałym użytkowni-
kiem opracowań i informacji statystycznych. We-
dług szczegółowej kwerendy przeprowadzonej przez
GUS wynika, że w 2007 i 2008 r. do organów tereno-
wych statystyki publicznej było 6180 wystąpień
o udostępnienie informacji statystycznych (prokura-
tura – 370, sądy powszechne – 2091, policja – 3663,
inne – 56). W tej liczbie było 112 przypadków odmo-
wy udostępnienia informacji – w tym 75 dotyczyło
danych osobowych identyfikowalnych, a 24 wyni-
ków finansowych podmiotów jednostkowych identy-
fikowalnych (24 odmowy uzyskały prokuratury,
32 sądy i 42 policja). Szczegółowe dane dotyczące
wystąpień organów wymiaru sprawiedliwości do

służb statystyki publicznej przedstawia tablica w za-
łączeniu*).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dwie pro-
kuratury rejonowe, wsparte przez Prokuraturę
Krajową, prowadziły sprawę aż do nałożenia kary
włącznie. Były to prokuratury z Suwałk i Ryk. Zja-
wisko wystąpień prokuratur do urzędów staty-
stycznych o udostępnienie danych jednostkowych
identyfikowalnych pojawiło się w latach 2001–2002,
a następnie w lipcu 2007 r. Ten ostatni cykl trwa
nadal. Dotyczy on prokuratur w Lublinie i w War-
szawie (Praga Południe).
4. Czy miały miejsca przypadki przekazania or-
ganom prokuratury danych statystycznych przez
GUS (w tym jednostek terenowych), gdy dotyczyło
to chronionych prawem tych danych?
GUS i podległe mu wojewódzkie urzędy staty-
styczne ani razu bezpośrednio nie udostępniły
prokuratorom jednostkowych danych identyfiko-
walnych.
5. Czy Pan Premier udzielił wyczerpujących wy-
jaśnień wszystkim jednostkom i organom, które
zwróciły się w tej sprawie do Premiera?
Wszystkie sygnały docierające do prezesa Rady
Ministrów w sprawie tajemnicy statystycznej były
przyjmowane z należytą uwagą. Znajdowało to swo-
je odbicie w pismach wysyłanych do zainteresowa-
nego w sprawie Głównego Urzędu Statystycznego.
W ostatnim wystąpieniu z dnia 10 września 2008 r.
skierowanym na ręce prezesa GUS prezes Rady Mi-
nistrów wyraził zrozumienie dla działań zmierzają-
cych do zapewnienia bezwzględnego przestrzegania
przez służby statystyki publicznej zakazu udostęp-
nienia uzyskiwanych danych jednostkowych dla ce-
lów innych niż statystyczne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
sprawiedliwości prokurator generalny w piśmie po-
chodzącym z dnia 16 października 2008 r. wystoso-
wanym do prezesa Głównego Urzędu Statystyczne-
go m.in. udzielił informacji o przebiegu aktualnie
toczących się postępowań przygotowawczych zwią-
zanych z gromadzeniem materiału dowodowego
w postaci dokumentów statystycznych.
Łączę wyrazy szacunku
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
179
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie prac legislacyjnych nad projektem
ustawy metropolitalnej (5123)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5123/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Lucjana Karasiewicza i grupy posłów
w sprawie prac legislacyjnych nad projektem ustawy
metropolitalnej, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że przepisy projek-
tu ustawy z dnia 15 września 2008 r. o polityce miej-
skiej i współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego w tym zakresie oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw ukierunkowane są na tworzenie mecha-
nizmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej – poprzez wzmocnienie
strategicznej roli obszarów metropolitalnych i jed-
noczesną poprawę atrakcyjności małych i średnich
miast oraz gmin wiejskich. Głównym celem ustawo-
dawcy jest wytyczenie kierunków i określenie celów
polityki miejskiej państwa oraz stworzenie ram
prawnych dla poszerzenia możliwości współpracy
jednostek samorządu terytorialnego w aglomera-
cjach miejskich i ich bezpośrednim otoczeniu, tak
aby służyły one lepszemu zaspokojeniu potrzeb
wspólnot samorządowych i zapewnieniu stabilnej
podstawy zrównoważonego rozwoju miast oraz ota-
czających je terenów zurbanizowanych i obszarów
wiejskich.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa, ustanawia ze-
spół miejski jako nową prawnoustrojową formę
współpracy miast z sąsiadującymi gminami, a także
reguluje zasady tworzenia obszarów metropolital-
nych oraz organizację i zasady działania zespołów
metropolitalnych. Ponadto zawiera przepisy wpro-
wadzające, przewidujące zmiany innych obowiązu-
jących regulacji ustawowych.
Zgodnie z projektem ustawy utworzenie obszaru
metropolitalnego będzie możliwe w drodze rozpo-
rządzenia Rady Ministrów (po spełnieniu warun-
ków określonych w ustawie).
Jednocześnie uprzejmie przedstawiam informa-
cje w odniesieniu do poszczególnych kwestii będą-
cych przedmiotem pytań panów posłów:
1. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, przekazując do uzgodnień międzyresorto-
wych projekt ustawy z dnia 15 września 2008 r.
o polityce miejskiej i współpracy jednostek samorzą-
du terytorialnego w tym zakresie oraz o zmianie
niektórych innych ustaw, podało do publicznej wia-
180
domości tekst dokumentu poprzez umieszczenie
go na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji
Publicznej MSWiA. Należy także zaznaczyć, że
ww. projekt ustawy zawiera szerokie uzasadnie-
nie, w którym przedstawiona jest idea wprowadze-
nia metropolii, oraz omówienie rozwiązań zawar-
tych w przedmiotowym projekcie.
2. Jednym z istotnych zadań zgromadzenia ze-
społu metropolitalnego (przynależność do ww. ze-
społu uzyskują z mocy prawa wszystkie gminy po-
łożone na obszarze metropolitalnym oraz powiaty,
które w całości znajdują się na obszarze metropoli-
talnym) będzie uchwalenie strategii rozwoju i zago-
spodarowania obszaru metropolitalnego. Na jej
podstawie zgromadzenie zespołu może stanowić
ustalenia wiążące gminy metropolitalne przy spo-
rządzaniu przez nie miejscowych planów zagospo-
darowania przestrzennego, a także ustalić obsza-
ry, dla których gminy metropolitalne zobowiązane
są sporządzać miejscowe plany zagospodarowania
przestrzennego.
W ww. projekcie ustawy przyznano także zgro-
madzeniu zespołu kompetencje do zastępczego spo-
rządzenia, uzgodnienia i uchwalenia planu miejsco-
wego lub jego zmiany.
Zgodnie z projektowaną regulacją do zakresu
działania zespołu metropolitalnego należeć będzie
także koordynowanie działalności jednostek samo-
rządu terytorialnego na obszarze metropolitalnym
w sprawach:
— ładu przestrzennego, ochrony dziedzictwa kul-
turowego i ochrony środowiska,
— zaopatrzenia w energię elektryczną, cieplną
oraz gaz, wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kana-
lizacji i oczyszczania ścieków komunalnych, wysy-
pisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych,
— komunikacji i transportu zbiorowego.
3. Miasta i aglomeracje miejskie są nie tylko
ośrodkami administracyjnymi, ale także stanowią
centra rozwoju społecznego i gospodarczego. Mają
decydujący wpływ na perspektywy i potencjał roz-
woju swojego bezpośredniego otoczenia, zarówno te-
renów zurbanizowanych, jak i obszarów wiejskich.
Rozwój miast jako ośrodków przemian i wzrostu za-
pisany został w podstawowych dokumentach plani-
stycznych: Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015, Na-
rodowej Strategii Spójności 2007–2013 oraz w „Kon-
cepcji zagospodarowania przestrzennego kraju”.
Jako główne kierunki polityki miejskiej państwa
ww. projekt ustawy wskazuje stwarzanie korzyst-
nych warunków dla rozwoju miast i ich otoczenia
oraz usprawnienie procesów zarządzania w mia-
stach i na terenach aglomeracji miejskich.
Projekt ustawy zawiera otwarty katalog szczegó-
łowych celów polityki miejskiej, do których należą
m.in.:
— kształtowanie racjonalnej struktury funkcjo-
nalno-przestrzennej,
— prowadzenie gospodarki przestrzennej w spo-
sób zapewniający ochronę dziedzictwa kulturowego
oraz ochronę zasobów naturalnych i środowiska
przyrodniczego,
— podnoszenie spójności systemu osadniczego,
w tym umożliwienie tworzenia zintegrowanych sys-
temów transportu zbiorowego, a także systemów in-
frastruktury technicznej,
— poprawa ładu przestrzennego, w tym wspiera-
nie procesów restrukturyzacji dzielnic centralnych
oraz kompleksowej rewitalizacji historycznych ob-
szarów miejskich, a także obszarów zdegradowa-
nych i nieracjonalnie wykorzystywanych.
Należy podkreślić, że celem polityki miejskiej
państwa jest także aktywne wspieranie rozwoju
miast, co do których z obowiązującej strategii roz-
woju kraju oraz innych opracowań i dokumentów
wynika, że wsparcie to szczególnie korzystnie wpły-
nie na rozwój gospodarczy kraju jako całości i na
zmniejszenie dystansu rozwojowego dzielącego Pol-
skę od innych państw Unii Europejskiej.
Problemy zarządzania sferą publiczną w aglome-
racjach miejskich często wykraczają poza obszar te-
rytorialny poszczególnych gminnych (miejskich)
wspólnot samorządowych. Dlatego też projektowana
ustawa wprowadza nową formę współpracy miast
z sąsiadującymi gminami – zespół miejski. Przed-
stawione rozwiązania prawnoustrojowe poszerzają
dotychczasowe możliwości współpracy jednostek sa-
morządu terytorialnego. Zespół miejski może być
utworzony przez gminę miejską lub miejsko-wiejską
wraz z inną sąsiadującą gminą lub gminami.
4. Należy podkreślić, że ani zespół metropolital-
ny, ani zespół miejski nie będą stanowiły – zgodnie
z przedmiotowym projektem ustawy – nowego szcze-
bla samorządu terytorialnego. Jeśli ww. projekt nie
stanowi inaczej, to jednostki samorządu terytorial-
nego położone na obszarze metropolitalnym lub
tworzące obszar miejski wykonywać będą swoje za-
dania i kompetencje wynikające z innych ustaw, na
zasadach ogólnych. Projekt ustawy nie narusza tak-
że przepisów o sądowej ochronie samodzielności jed-
nostek samorządu terytorialnego.
5. Projekt ustawy nie przewiduje koncepcji pro-
gramu pilotażowego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości nabycia przez rolników
gminy Krzyżanowice gruntów wchodzących
w skład Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa Agencji Nieruchomości
Rolnych (ANR) Oddział Terenowy w Opolu
(5124)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Henry-
ka Siedlaczka z dnia 16 września 2008 r. w sprawie
możliwości pozyskania przez rolników z gminy
Krzyżanowice nieruchomości Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa oraz w sprawie realizacji
przez Agencję Nieruchomości Rolnych przepisów
ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku państwa
do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.) w za-
kresie zwrotu gruntów przysługujących parafiom
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii możliwości nabycia przez
rolników z gminy Krzyżanowice nieruchomości za-
sobu, pragnę uprzejmie Pana poinformować, iż, jak
wynika z wyjaśnień biura prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych, wojewoda śląski decyzją z dnia 5 lip-
ca 2004 r., nr RR-AB.II/ID/7111/93/04, ustalił loka-
lizację przedsięwzięcia celu publicznego pn. „Budo-
wa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny
na rzece Odrze”. W obszarze projektowanego zbior-
nika przeciwpowodziowego znajduje się łącznie
około 820 ha gruntów rolnych wchodzących w skład
Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, w tym
435 ha przewidzianych pod zaporę czołową i obwało-
wania boczne (I etap budowy) oraz 385 ha gruntów
położonych w czaszy projektowanego zbiornika
(II etap budowy). Okres budowy zbiornika będzie
rozłożony na wiele lat. Początkowo powstanie tzw.
zbiornik suchy. W pierwszej kolejności budowane
będą obwałowania boczne i zapora czołowa. Czasza
zbiornika pozostanie jeszcze przez długi czas użyt-
kowana rolniczo, do momentu całkowitego wyeks-
ploatowania znajdujących się tam pokładów kruszy-
wa. Wówczas nastąpi napełnienie zbiornika wodą.
Według szacunków Regionalnego Zarządu Gospo-
darki Wodnej potrwa to do 50 lat.
Pragnę Pana uprzejmie poinformować, iż Od-
dział Terenowy Agencji Nieruchomości Rolnych
w Opolu przekazał w okresie od 30 grudnia 2005 r.
do 13 lipca 2007 r. w trwały zarząd na cele budowy
zbiornika Racibórz Dolny na rzecz Regionalnego Za-
rządu Gospodarki Wodnej w Gliwicach – Inspekto-
rat w Raciborzu około 430 ha gruntów.
Ponadto pragnę zauważyć, iż w wyniku rozezna-
nia prowadzonego przez Starostwo Powiatowe
w Raciborzu, w porozumieniu z rolnikami ustalono,
181
że Agencja Nieruchomości Rolnych udostępni z za-
sobu, w celu przekazania rolnikom za wywłaszczone
nieruchomości, grunty zamienne. Rolnikom zapro-
ponowano 1 ha gruntów zamiennych za 1 ha grun-
tów wywłaszczonych, zaś pozostałą część odszkodo-
wania rolnicy otrzymaliby w gotówce. Ze wstępnych
szacunków wynikało, iż w początkowym etapie bu-
dowy na ten cel potrzebnych będzie około 68 ha.
W związku z powyższym Agencja Nieruchomości
Rolnych zarezerwowała grunty, na które zapotrze-
bowanie wyraziło starostwo. Ponadto na wcześniej-
sze wyłączenie z umowy dzierżawy powyższych
gruntów agencja uzyskała zgodę dotychczasowego
dzierżawcy (Agromax sp. z o.o. w Raciborzu).
Pragnę Pana poinformować, iż wnioski o prze-
dłużenie umów dzierżawy na nieruchomości wcho-
dzące w skład gospodarstw: Tworków Wojnowice
oraz Rudnik zostały złożone w agencji w dniu 18 stycz-
nia 2006 r. i wówczas wdrożone zostały procedury
związane z ich wydłużeniem. Oddział Terenowy
Agencji Nieruchomości Rolnych w Opolu uzyskał
pozytywną opinię Śląskiej Izby Rolniczej w sprawie
wydłużenia tych umów, po zapoznaniu się przez izbę
ze szczegółami dotyczącymi przedłużenia dzierża-
wy, oraz dalszego wyłączenia gruntów na rzecz rol-
ników indywidualnych, co zostało wyrażone w pi-
śmie z dnia 14 lutego 2006 r. Warunkiem przedłuże-
nia umów dzierżawy było wyłączenie z gospodar-
stwa Rudnik około 140 ha gruntów i z gospodarstwa
Tworków Wojnowice 180 ha gruntów.
Agencja Nieruchomości Rolnych zarezerwowała
powyższe grunty, uzyskując aprobatę dzierżawcy
na ich wyłączenie. Jednocześnie aneksem do umów
dzierżawy zostały wprowadzone odpowiednie zapi-
sy dotyczące wyłączeń. Ilość oraz jakość wyłącza-
nych gruntów były niejednokrotnie konsultowane
w trakcie roboczych posiedzeń w Starostwie Powia-
towym w Raciborzu, przy udziale przedstawicieli
rolników indywidualnych, władz samorządowych,
przedstawicieli Dyrekcji RZGW w Gliwicach i In-
spektoratu RZGW w Raciborzu. Ponadto odbywały
się również posiedzenia w Urzędzie Wojewódzkim
w Katowicach oraz w siedzibie Śląskiej Izby Rolni-
czej w Katowicach oraz w Raciborzu. W związku
z powyższym w przedmiotowej sprawie zostały prze-
prowadzone szerokie konsultacje społeczne, a ewen-
tualne niezadowolenie rolników może mieć zakres
jedynie incydentalny.
Mając na uwadze, iż pod koniec 2007 r. okazało
się, że wzrosło zainteresowanie rolników gruntami
zamiennymi, Agencja Nieruchomości Rolnych zare-
zerwowała kolejne grunty położone w miejscowo-
ściach Wojnowice, Bojanów, Borucin, Roszków, Brzeź-
nica, Czerwięcice, Strzybnik, Rudnik. Grunty znaj-
dujące się w obrębach Brzeźnica, Czerwięcice i Strzyb-
nik pozostaną w dzierżawie do końca bieżącego
roku, jednakże gdy starosta nie zadysponuje ich
w drodze decyzji jako grunty zamienne, to zostaną
one wydzierżawione na kolejny rok wegetacyjny
w drodze przetargu nieograniczonego. Pozostałe
182
grunty, które obecnie dzierżawione są przez spółkę
Agromax, zostaną wyłączone z dzierżawy po zbio-
rach w 2009 r., ponieważ z harmonogramu przed-
stawionego przez starostę raciborskiego wynika, że
w tym czasie zostaną spełnione wszelkie procedury
niezbędne do wydania decyzji o przyznaniu grun-
tów zamiennych rolnikom.
Pragnę zauważyć, iż agencja dysponuje grunta-
mi na cele zamienne, które głównie obecnie dzierża-
wione są przez spółkę Agromax. Z dzierżawy tej były
już wyłączane grunty. I tak z gospodarstwa rolnego
Tworków Wojnowice:
— 22 ha sprzedano lub wydzierżawiono na rzecz
innych podmiotów,
— 20 ha przekazano na rzecz gmin,
— 16 ha przekazano Lasom Państwowym,
— 50 ha przekazano Zgromadzeniu Zakonnemu
Sióstr w Krzyżanowicach,
— 15 ha przekazano Parafii Rzymskokatolickiej
pw. Najświętszej Marii Panny,
— 29 ha na cele inne, w tym związane z gospo-
darką mieszkaniową.
Z dzierżawionych powierzchni zostało dodatko-
wo wyłączonych około 100 ha gruntów znajdujących
się pod obwałowaniami zbiornika oraz około 80 ha
zostało przeznaczonych do wyłączenia jako polder
zalewowy zbiornika Racibórz Dolny.
Odnosząc się zaś do kwestii zasadności przedłu-
żenia umowy dzierżawy nieruchomości zasobu z ich
dzierżawcami, pragnę Pana uprzejmie poinformo-
wać, iż agencja przedłużyła dzierżawy ze spółką
Agromax, ponieważ dzierżawca poniósł znaczne na-
kłady na wybudowanie obory wolnostanowiskowej
na 450 sztuk bydła, na której budowę zaciągnął kre-
dyty w wysokości 10 mln zł. Ponadto dzierżawca za-
trudnia aktualnie 80 pracowników, a uszczuplenie
areału dzierżawionej nieruchomości spowoduje zwol-
nienie części pracowników. Mając powyższe na uwa-
dze, pragnę Pana uprzejmie poinformować, iż prze-
dłużenie umowy dzierżawy było uzasadnione.
Pragnę również zauważyć, iż, jak wynika z wyja-
śnień Agencji Nieruchomości Rolnych, grunty poło-
żone w obrębie Bieńkowice o pow. około 70 ha, na
które umowa dzierżawy jest zawarta na okres do
dnia 30 września 2013 r., będą mogły być dodatkowo
udostępnione dla rolników indywidualnych po za-
kończeniu okresu trwania tej umowy. Ponadto grun-
ty te będą również mogły być przeznaczane jako nie-
ruchomości zamienne za działki położone w czaszy
zbiornika.
Odnosząc się zaś do kwestii realizacji przez Agen-
cję Nieruchomości Rolnych przepisów ustawy z dnia
17 maja 1989 r. o stosunku państwa do Kościoła ka-
tolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, pragnę Pana
uprzejmie poinformować, iż Agencja Nieruchomości
Rolnych wyraziła zgodę na przekazanie nierucho-
mości Zasobu WRSP o pow. 45 ha z obrębu Raszków
i 15 ha z obrębu Tworków na rzecz parafii rzymsko-
katolickich w Zabełtowie, Rudyszwałdzie, Krzyża-
nowicach i Tworkowie. Oddział Terenowy Agencji
Nieruchomości Rolnych w Opolu podjął rozmowy
z dzierżawcą – spółką Agromax w Raciborzu, która
pismem z dnia 9 lipca 2007 r. wyraziła zgodę na wy-
łączenie tych gruntów z umowy. Pragnę jednak za-
uważyć, iż wojewoda śląski na wniosek starosty ra-
ciborskiego wstrzymał przekazanie tych gruntów
dla parafii do czasu ustalenia, które grunty zostaną
przekazane jako grunty zamienne dla rolników.
Ponadto pragnę Pana uprzejmie poinformować,
iż z powodu braku rzetelnego rozeznania co do fak-
tycznego zapotrzebowania gruntów zamiennych
Oddział Terenowy Agencji Nieruchomości Rolnych
w Opolu wstrzymał organizowanie przetargów na
upełnorolnienie gospodarstw rodzinnych, jak i prze-
kazanie gruntów na rzecz parafii, do czasu załatwie-
nia problemu gruntów zamiennych.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie uczelni artystycznych w Polsce
(5128)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Cezarego Tomczyka z dnia
26 września 2008 r. SPS-023-5128/08 w sprawie
standardów kształcenia, chciałbym podziękować
panu posłowi za zainteresowanie sprawami szkol-
nictwa artystycznego.
W pełni zgadzam się z panem posłem, że koncep-
cja przygotowania nauczycieli do nauczania dwóch
przedmiotów jest niemożliwa do realizacji w szkol-
nictwie artystycznym. Projekt standardu kształce-
nia nauczycieli z 15 lutego 2007 r., zawiera propozy-
cje bardzo niekorzystnych rozwiązań dla szkolnic-
twa artystycznego. Chciałbym jednak zapewnić
pana posła, że ministerstwo stale monitoruje pro-
blem, który powstał w wyżej wymienionym projek-
cie standardu kształcenia przygotowującego do wy-
konywania zawodu nauczyciela. Proponowane w do-
kumencie rozwiązania dotyczące nauczania przed-
miotów pedagogiczno – psychologicznych jedynie
w uczelniach prowadzących kształcenie na kierun-
kach studiów: pedagogika lub psychologia dotkliwie
godzą w system edukacji uczelni artystycznych. Za-
proponowane rozwiązanie jest dyskryminujące wo-
bec uczelni niepedagogicznych, w tym artystycz-
nych, które od wielu lat prowadzą przedmioty peda-
gogiczne, posiadają poważny dorobek naukowy oraz

dysponują odpowiednią kadrą naukową. Dlatego też
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego od
dawna apeluje, aby minister nauki i szkolnictwa
wyższego – odpowiedzialny za dział administracji
rządowej: Szkolnictwo wyższe – nie wprowadził
w życie przepisów szkodliwych dla szkolnictwa arty-
stycznego.
Mam nadzieję, że planowana nowelizacja przepi-
sów prawnych dotyczących szkolnictwa wyższego
uwzględni specyfikę szkolnictwa artystycznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie utrudnień w wypłacie
preferencyjnych kredytów klęskowych
z dopłatami Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, na przykładzie
gminy Łaziska na Lubelszczyźnie (5129)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-023-
-5129/08, interpelacją posła Wojciecha Wilka w spra-
wie utrudnień w wypłacie preferencyjnych kredytów
klęskowych z dopłatami Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
W planie finansowym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa na dopłaty do oprocento-
wania inwestycyjnych i klęskowych kredytów ban-
kowych zaplanowana została łączna kwota 849 575 tys. zł,
w tym na dopłaty do oprocentowania kredytów in-
westycyjnych kwota 649 001 tys. zł, natomiast na
dopłaty do oprocentowania kredytów klęskowych
kwota 200 574 tys. zł. Wysokość środków na dopłaty
do oprocentowania ww. kredytów została wyliczona
przy stopie redyskonta weksli 4,75% obowiązującej
w czasie prac nad projektem budżetu państwa na
rok 2008.
Wobec kilkukrotnego podwyższenia od tego cza-
su przez Radę Polityki Pieniężnej stopy redyskonto-
wej weksli, stanowiącej podstawę do naliczania
oprocentowania kredytów preferencyjnych oraz do-
płat ze środków Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa, kilkakrotnie również zwiększane
były środki budżetowe dla agencji na dopłaty do
183
oprocentowania kredytów inwestycyjnych i klęsko-
wych udzielanych w 2008 r.
Środki dla Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa na dopłaty do oprocentowania kre-
dytów inwestycyjnych zostały zwiększone do łącz-
nej kwoty 738 723 tys. zł, natomiast na dopłaty do
oprocentowania kredytów klęskowych do kwoty
224 521 tys. zł
W celu zapewnienia dostępu producentom rol-
nym poszkodowanym wskutek ubiegłorocznych
klęsk do kredytów preferencyjnych kierownictwo
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło decy-
zję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do 31.08.2008 r.,
terminu udzielania kredytów klęskowych na zasa-
dach wynikających z rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514) na podsta-
wie zgód na uruchomienie linii kredytowych wyda-
nych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okre-
sie od 1.06.2007 r. do 31.12.2007 r.
Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przyznane
bankom na I kwartał limity akcji kredytowej i do-
płaty do oprocentowania kredytów klęskowych
w pełni zaspokajały zgłoszone przez banki zapotrze-
bowania i zapewniały producentom rolnym pełną
dostępność tych kredytów. Natomiast po pewnych
problemach, które pojawiły się w II kwartale br.
w związku ze wzrostem stopy redyskonta weksli,
przyznany ostatecznie w dniu 20 czerwca 2008 r.
bankom limit akcji kredytowej i dopłat do oprocen-
towania kredytów klęskowych w pełni zaspokajał
zgłoszone przez banki zapotrzebowania, w tym rów-
nież w zakresie kredytów planowanych do udziele-
nia na podstawie zgody ministra rolnictwa i rozwoju
wsi nr Fwe-3133/173/KK/07/4768 dotyczącej uru-
chomienia procedury otwarcia preferencyjnej linii
kredytowej dla gospodarstw rolnych i działów spe-
cjalnych produkcji rolnej poszkodowanych w wyni-
ku klęski wymarznięcia położonych m.in. na ternie
gminy Łaziska. Agencja, mając na względzie lepsze
wykorzystanie przyznanych bankom na 2008 r. li-
mitów akcji kredytowej i dopłat do oprocentowania
kredytów klęskowych, m.in. na bieżąco akceptowała
wnioski banków, w tym BGŻ SA i BPS SA, w któ-
rym zrzeszony jest PBS Opole Lubelskie Oddział
w Łaziskach, dotyczące przesunięcia limitów akcji
kredytowej i dopłat pomiędzy uruchomionymi linia-
mi kredytowymi.
Jednocześnie informuję, że limit akcji kredyto-
wej określony bankom w ramach zgody ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi nr Fwe-3133/173/KK/07/4768,
wg stanu na dzień 31 sierpnia 2008 r., tj. dzień, do
którego banki mogły udzielać kredytów na podsta-
wie tej zgody, wykorzystany został w 94,3%. Banki
na podstawie tej zgody udzieliły w okresie od
01.01.2008 r. do 31.08.2008 r. 904 kredyty klęskowe
na kwotę 17,4 mln zł. W gminie Łaziska z kredytu
184
klęskowego udzielonego na podstawie ww. zgody
skorzystało 357 beneficjentów. Kwota udzielonych
kredytów wynosi 7 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie pilnej potrzeby promocji Polski
jako kraju atrakcyjnego dla turystów (5130)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Wojciecha Wilka prze-
kazaną pismem z dnia 26 września 2008 r. (sygn.
SPS-023-5130/08) w sprawie pilnej potrzeby pro-
mocji Polski jako kraju atrakcyjnego dla turystów,
uprzejmie informuję, co następuje.
Polska dysponuje w dziedzinie turystyki ogrom-
nym potencjałem wzrostu i stoi przed możliwością
istotnego zwiększenia udziału w rynku turystycz-
nym. Zgodnie z prognozą Instytutu Turystyki moż-
liwy jest znaczny wzrost liczby turystów odwiedza-
jących Polskę (z 15 mln w 2007 r. do 18,9 mln
w 2013 r.) i kwoty pozostawianych przez nich pie-
niędzy. Realizacja tego planu jest ściśle związana
z kształtowaniem wizerunku Polski jako kraju
atrakcyjnego turystycznie. Służyć temu ma wdra-
żanie programów promocyjnych będących odpowie-
dzią na ujawnione trendy w turystyce i specyfikę
rynków docelowych.
O planowanym wzroście liczby przyjazdów tury-
stów zagranicznych do Polski zadecyduje konkuren-
cyjność polskich produktów turystycznych na rynku
międzynarodowym i jakość kadr turystycznych.
Mając na uwadze ogromną rolę produktu tury-
stycznego w promocji i rozwoju turystyki, podejmo-
wane będą działania zmierzające z jednej strony do
stymulacji rozwoju profesjonalnego produktu tury-
stycznego, z drugiej zaś do jego promocji w kraju
i za granicą. Kompleksowość produktów turystycz-
nych sprawia, że w procesie ich rozwoju musi
uczestniczyć wiele podmiotów. Rozwój marketingu
powinien charakteryzować się zintegrowaniem dzia-
łań w „układzie pionowym” i „układzie poziomym”
oraz opierać się w szczególności na Polskiej Organi-
zacji Turystycznej, regionalnych i lokalnych organi-
zacjach turystycznych.
I. Jakie działania zamierza podjąć rząd i resort
kierowany przez Pana Ministra w celu promocji Pol-
ski jako kraju atrakcyjnego turystycznie?
Ministerstwo Sportu i Turystyki zamierza pod-
jąć szereg działań w celu promocji Polski jako kraju
atrakcyjnego turystycznie. Celem działań będzie
utrzymywanie wzrostu w zakresie przyjazdów do
Polski, a w przypadku krajów, z których odnotowa-
no spadek przyjazdów, zahamowanie tej niekorzyst-
nej tendencji. Na rynku krajowym będzie to wzrost
wydatków Polaków na podróże krajowe oraz wzrost
samej liczby podróży, tak krótko-, jak i długookreso-
wych.
Osiągnięciu powyższych założeń będą służyć
m. in. następujące działania:
1. Promocja priorytetowych oraz uzupełniają-
cych produktów turystycznych, które posiadają od-
powiedni potencjał, aby stać się produktami marko-
wymi. Kultura i dziedzictwo narodowe są najczęściej
wskazywanym motywem przyjazdów do naszego
kraju. Dlatego turystyka miejska i kulturowa będą
dominować w przekazach promocyjnych skierowa-
nych do branży turystycznej oraz konsumentów.
2. Ważnym obszarem działań promocyjnych bę-
dzie turystyka biznesowa, ponieważ jest to jeden
z najszybciej rozwijających się sektorów turystyki
w naszym kraju. Celem projektu promocyjnego tu-
rystyki biznesowej jest wzmocnienie zainteresowa-
nia Polską jako atrakcyjnym celem podróży bizneso-
wych, a przede wszystkim miejscem realizacji po-
dróży motywacyjnych, spotkań i wydarzeń korpora-
cyjnych oraz kongresów i konferencji. Tak jak w przy-
padku innych obszarów markowych zostaną okre-
ślone priorytetowe rynki oraz grupy odbiorców. Pro-
jekt promocji w obszarze turystyki biznesowej pla-
nowany jest także na rynku krajowym.
3. Jednym z kluczowych działań w roku 2009
będzie wspieranie rozwoju produktów turystycz-
nych poprzez wzmacnianie konkurencyjności pol-
skiego produktu turystycznego na międzynarodo-
wym i krajowym rynku usług turystycznych. Do
elementów konkurencyjności produktowej należy:
jakość, cena i różnorodność. W ramach przygoto-
wywanego dokumentu „Marketingowa strategia
Polski w sektorze turystyki na lata 2008–2015”
przyjęte zostało założenie, iż to właśnie jakość
i różnorodność powinny być cechami wyróżniają-
cymi polskie produkty turystyczne. Działaniu, ja-
kim jest wspieranie procesu tworzenia i rozwoju
produktu turystycznego, służyć będą przede wszyst-
kim wszelkiego rodzaju konkursy i systemy certyfi-
kacji, które mają wyłonić interesujące produkty tu-
rystyczne oraz określić standardy jakościowe. Reali-
zacja zadań z tego zakresu będzie odbywać się
w ścisłej współpracy z regionalnymi organizacjami
turystycznymi. W celu określenia możliwości ko-
mercjalizacji poszczególnych produktów w proces
ten zostaną zaangażowani także przedstawiciele
branży turystycznej.
4. Stworzenie i rozwój zintegrowanego systemu
informacji turystycznej pozwoli na efektywną, szyb-
ką i zoptymalizowaną komunikację z konsumentem.
System taki składa się z wielu elementów i kanałów

dystrybucji informacji. Obejmuje on między innymi
punkty i centra informacji turystycznej, multime-
dialne kioski informacyjne oraz narzędzia nowo-
czesnej komunikacji, jak Internet czy telefony ko-
mórkowe.
II. Jakie środki z budżetu państwa, a jakie unij-
ne zostaną na ten cel przeznaczone w najbliższych
latach?
Budżet państwa na rok 2008 wyasygnował w ra-
mach dotacji podmiotowej środki na promocję Polski
jako kraju atrakcyjnego turystycznie w wysokości
38 378 tys. zł, a na 2009 rok 38 760 tys. zł. Jeśli cho-
dzi o środki unijne, to w ramach krajowych progra-
mów operacyjnych na promocję polskiej turystyki
(na rynku krajowym i rynkach zagranicznych) prze-
znaczonych zostanie 30 000 000 euro (85% – środki
Unii Europejskiej, 15% – środki budżetu państwa)
z Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodar-
ka” 2007–2013 w ramach działania 6.3: Promocja
turystycznych walorów Polski oraz przeznaczonych
zostanie 5 882 352,95 euro (85% – środki Unii Euro-
pejskiej, 15% – środki budżetu państwa) z Progra-
mu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” w ra-
mach działania V.1: Promocja zrównoważonego roz-
woju turystyki.
Ponadto 117 300 000 euro pochodzić będzie ze
środków Unii Europejskiej na dofinansowanie
atrakcji turystycznych w ramach Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013,
działania 6.4: Inwestycje w produkty turystyczne
o znaczeniu ponadregionalnym. Pozostały wkład
w projekty realizowane w ramach tego działania
pochodzić będzie ze źródeł krajowych i wyniesie od
15% do 70%. Powstała infrastruktura turystyczna
stanie się przedmiotem planowanych kampanii
promocyjnych.
III. Czy kampanie promujące największe polskie
atrakcje turystyczne powinny być realizowane tylko
za granicą, czy także w naszym kraju?
Kampanie promujące największe polskie atrak-
cje turystyczne powinny być realizowane nie tylko
za granicą, ale także na rynku krajowym. Przed-
miotem kampanii promocyjnej prowadzonej na ryn-
kach zagranicznych będzie budowanie wizerunku
Polski jako kraju atrakcyjnego dla krótkich i dłu-
gich pobytów turystycznych. Kampania wspierać
będzie kreację marki Polska poprzez produkty tury-
styczne generujące w ruchu turystycznym najwięk-
szą wartość dodaną. Przedmiotem kampanii będzie
promocja podstawowych i niszowych produktów tu-
rystycznych w dostosowaniu do charakterystyki po-
pytu na rynkach docelowych. Do kampanii wyselek-
cjonowane zostaną produkty o istotnej wartości do-
danej dla recepcji ruchu turystycznego.
Z badań wynika, że markowym produktem tury-
stycznym Polski są miasta z ich bogatym dziedzic-
twem kulturowym, różnorodnymi imprezami kultu-
ralnymi, dobrze rozwiniętą infrastrukturą tury-
styczną i konferencyjną oraz z łatwą dostępnością
komunikacyjną. Główne miasta, takie jak Kraków,
185
Warszawa, Poznań, Gdańsk, Wrocław i Łódź często
stanowią dogodną bazę do odkrywania atrakcji tu-
rystycznych zlokalizowanych poza głównymi cen-
trami miejskimi (ponad połowa obiektów UNESCO
znajduje się w miastach lub w zasięgu jednodniowej
wycieczki z miast wyżej wymienionych). Podobnie
popularne tereny rekreacyjne, jak wybrzeże, poje-
zierza czy góry, są łatwo dostępne z głównych aglo-
meracji miejskich.
Nasilenie kampanii nastąpi w związku z wyda-
rzeniami, które zostaną „wykorzystane” w marke-
tingu Polski, m.in. Rok Polski w Wielkiej Brytanii
(2009), Rok Chopinowski (2010), polska prezydencja
w Unii Europejskiej (2011), Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (2012).
Stymulacja aktywności turystycznej Polaków na
rzecz wypoczynku w kraju wymaga prowadzenia
kampanii promujących największe polskie atrakcje
turystyczne w kraju. Niskie wskaźniki aktywności
turystycznej i spodziewany wzrost liczby wyjazdów
wakacyjnych za granicę są niekorzystne ekonomicz-
nie. Spadające wskaźniki udziału w turystyce krajo-
wej wymagają prowadzenia intensywnej promocji
na rzecz spędzania w kraju pobytów krótkich oraz
wakacyjnych. Istnieje potrzeba prowadzenia kam-
panii społecznych kształtujących świadomość roli
turystyki w gospodarce i pobudzających przedsię-
biorczość.
Kampanie promocyjne będą odbywać się w uję-
ciu wizerunkowym i produktowym, z wykorzysta-
niem nowoczesnych technik komunikacyjnych. Naj-
ważniejszymi narzędziami promocyjnymi będą: re-
klama ATL (prowadzona w mediach tradycyjnych
typu telewizja, radio, prasa) i BTL (działania niebę-
dące reklamą w środkach masowego przekazu), po-
dróże dziennikarskie i studyjne, działania PR, targi
turystyczne, wydawnictwa i materiały promocyjne
oraz marketing alternatywny.
IV. Jaki udział w stosunku do innych gałęzi go-
spodarki stanowią w chwili obecnej dochody uzyski-
wane w Polsce z turystyki?
Turystyka w polskiej gospodarce jest znaczącym
i dynamicznie rozwijającym się sektorem. Jest także
sektorem gospodarki, który charakteryzuje się dużą
pracochłonnością. Poza bezpośrednim wpływem na
gospodarkę ważne są efekty pośrednie wynikające
z aktywizowania gałęzi niezwiązanych bezpośred-
nio z turystyką i tej części udziału w PKB oraz za-
trudnienia, która nie istniałaby, gdyby nie związek
tych gałęzi z turystyką.
Łączne przychody z turystyki przyjazdowej w la-
tach 2004–2007 ulegały systematycznemu zwięk-
szeniu. W 2007 r. przychody z zagranicznej turysty-
ki przyjazdowej osiągnęły poziom 10,6 mld USD
(wzrost o 47% w stosunku do 2006 r.), z czego 4,8 mld
(tj. 46%) to wpływy od turystów, pozostała zaś część
– od odwiedzających jednodniowych.
Udział gospodarki turystycznej w PKB w 2007 r.
wyniósł 6% i był o 0,1 punktu procentowego niższy
niż w 2006 r. Dla porównania udział rolnictwa, ło-
186
wiectwa i leśnictwa w tworzeniu PKB w 2007 r. wy-
niósł 3,8%, górnictwa – 2%, budownictwa zaś – 6,9%.
Natomiast udział turystyki w eksporcie w 2007 r.
wyniósł 5%.
W 2007 r., według szacunków Instytutu Turysty-
ki, wydatki cudzoziemców w Polsce wyniosły 24,3
mld zł, natomiast wydatki mieszkańców Polski na
podróże krajowe 20,5 mld zł, wydatki krajowe miesz-
kańców Polski na podróże zagraniczne 7,4 mld zł,
wydatki na podróże służbowe wyniosły 15,1 mld zł,
natomiast wydatki państwa na turystykę 2,9 mld zł1).
W sumie wpływy z gospodarki turystycznej wynio-
sły 70,2 mld zł.
Tab. 1. Udział gospodarki turystycznej w PKB
w latach 2004–2007*)
Wyszczególnienie 2004 2005 2006 2007
Wpływy z gospodarki
turystycznej
57,1 55,6 64,7 70,2
wg Instytutu Turystyki
(w mld zł)
Udział gospodarki turystycznej
6,2 5,7 6,1 6,0
w PKB (w%)
*) W porównaniu z obliczeniami publikowanymi w latach
ubiegłych wpływy z turystyki obejmują wydatki państwa (ad-
ministracji samorządowej i państwowej) oraz wydatki przedsię-
biorstw na podróże służbowe.
Źródło: GUS (PKB), pozostałe dane – Instytut Turystyki.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie sytuacji w polskim sadownictwie
(5132)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanej przy piśmie znak: SPS-023-5132/08 in-
terpelacji posła Wojciecha Wilka w sprawie sytuacji
1)
Wydatki państwa na turystykę liczone były na podstawie
danych pochodzących z rachunku satelitarnego turystyki dla
Polski i zawierają zarówno wydatki poniesione w dziale 630:
Turystyka, jak i wydatki poniesione w działach związanych po-
średnio z turystyką (np. transport, ochrona środowiska, kultu-
ra). Turyści i odwiedzający jednodniowi w dużym stopniu ko-
rzystają z usług dotowanych z budżetu państwa. Korzystają oni
z usług transportowych (w szczególności transportu kolejowego
oraz transportu miejskiego), kupują bilety wstępu do galerii,
muzeów i parków narodowych. Są to wszystko usługi, które
w dużym stopniu są dotowane z budżetu państwa.
w polskim sadownictwie przesyłam poniższe infor-
macje.
Na opłacalność produkcji owoców składają się za-
równo koszty produkcji, jak i uzyskiwane ceny będą-
ce wynikiem relacji podaży do popytu. Duża niesta-
bilność rynku sadowniczego przejawiająca się znacz-
nymi wahaniami wielkości produkcji, na którą
w dużym stopniu wpływ mają warunki pogodowe,
powoduje, że w niektórych latach produkcja owoców
może być nieopłacalna. Wzrost podaży skutkuje
spadkiem ceny, co powoduje straty dla producentów,
natomiast wzrost cen oferowanych sadownikom
przekłada się na spadek dochodów przetwórców
i może stanowić w następnym sezonie powód do
zmniejszenia popytu na surowiec albo oferowania
niższych cen.
Sytuacja, jaka miała miejsce w 2007 r., kiedy na-
stąpił istotny spadek podaży większości owoców,
a w szczególności jabłek kierowanych do przetwór-
stwa, wpłynęła na wzrost cen oferowanych przez
przedsiębiorstwa przetwórcze. Zyskali na tym sa-
downicy, o ile wiosenne przymrozki nie wyrządziły
znacznych szkód w ich uprawach, jednak stracili
przetwórcy, którzy wyprodukowali koncentrat po-
nosząc wyższe koszty. W efekcie, wyprodukowany
w ubiegłym roku polski koncentrat nie mógł konku-
rować cenowo na rynku międzynarodowym.
Wyjątkowo niskie ceny skupu jabłek w br., przy
przeciętnym poziomie zbiorów, według przetwórców
są m.in. wynikiem takiego stanu rzeczy. Tak niski
poziom cen jabłek jest przyczyną dużego niezadowo-
lenia ze strony sadowników, doprowadzając w nie-
których przypadkach do otwartych protestów i blo-
kowania zakładów przetwórczych.
Trudna sytuacja na rynku koncentratu soku
jabłkowego, jego niska cena (0,85–0,95 euro/kg)
i mniejszy popyt ze strony rynku międzynarodowe-
go, a także niekorzystny kurs euro w stosunku do
złotówki są powodem trudności ze zbytem koncen-
tratu i zdaniem przetwórców nie pozwalają na ofero-
wanie wyższych cen.
W przypadku jabłek deserowych ich średnia cena
kształtuje się, w zależności od odmiany, od 0,92 do
1,18 zł/kg i zapewnia opłacalność produkcji.
Sezon owoców miękkich już się zakończył, z wy-
jątkiem późnych odmian malin, których skup jesz-
cze trwa. Ceny truskawek kształtowały się na pozio-
mie porównywalnym do ubiegłorocznego, a porzecz-
ki były nieco tańsze. Uprawa tych gatunków była
opłacalna. Również ceny malin są porównywalne do
ubiegłorocznych, a ich poziom zapewnia opłacalność
produkcji. Poziom cen skupu śliwek jest niższy niż
w roku ubiegłym, jednak według danych IERiGŻ pro-
dukcja śliwek powinna być w tym roku opłacalna.
Według resortu trudna sytuacja, która wystąpiła
w bieżącym roku na rynku niektórych owoców kie-
rowanych do przetwórstwa, to także rezultat nastę-
pujących czynników:
— podaż przekraczająca popyt reprezentowany
przez zakłady przetwórcze ulokowane w Polsce;

— rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji;
— rosnące koszty siły roboczej, zwłaszcza
w przypadku ręcznego zbioru owoców.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zgodnie
z obowiązującymi przepisami, nie dysponuje instru-
mentami, które pozwalałyby na ingerowanie w po-
ziom cen na rynkach rolnych. Działania resortu
skupiają się jednak na systemowych rozwiązaniach,
których zadaniem jest długoterminowa stabilizacja
sytuacji na rynku ogrodniczym.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej ewentualnej
zmowy cenowej należy zaznaczyć, że właściwą in-
stytucją do przeanalizowania praktyk stosowanych
przez przetwórców jest Urząd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów. W związku z licznymi sygnałami
rolników i organizacji rolniczych dotyczącymi podej-
rzenia zmowy cenowej, zarówno na polskim rynku
wieprzowiny, jak i na rynku owoców do przetwór-
stwa, w bieżącym roku wystosowano 2 prośby do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, aby zgodnie z kompetencjami zbadał, czy za-
chowania rynkowe przedsiębiorców prowadzących
skup żywca wieprzowego, jak i przetwórców owoców,
nie naruszają zasad konkurencji. W odpowiedzi na
te wystąpienia prezes UOKiK wskazała, że zawar-
cie porozumienia antykonkurencyjnego w rozumie-
niu art. 6 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50,
poz. 331, ze zm.), tj. porozumienia, którego celem
lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub
naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku
właściwym, „wymaga” określonej struktury rynku,
tzn. dany rynek musi charakteryzować się nieznacz-
nym rozdrobnieniem podmiotowym. Zarówno na
rynku skupu wieprzowiny, jak i na rynku skupu
owoców do przetwórstwa, działa wiele podmiotów
(skupy lokalne, pośrednicy, przetwórcy), a to ozna-
cza, że zawarcie antykonkurencyjnego porozumie-
nia ustalającego ceny na terenie całego kraju, orga-
nizacyjnie byłoby znacznie utrudnione, wręcz nie-
możliwe.
Jednocześnie prezes Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów zapewniła, że rynki rolne znaj-
dują się pod stałym monitoringiem ze strony podle-
głego jej urzędu, regularnie prowadzone są postępo-
wania wyjaśniające, których celem jest weryfikacja
otrzymywanych sygnałów o istniejących na tych
rynkach nieprawidłowościach. Jednak do podjęcia
dalszych kroków niezbędne jest posiadanie dowo-
dów na istnienie zmowy cenowej, a tych nie uzyska-
no, mimo wielokrotnych postępowań.
Przy dużym rozdrobnieniu producentów, z jakim
mamy do czynienia w Polsce, indywidualny produ-
cent nie ma wystarczającej siły przetargowej wzglę-
dem zorganizowanych podmiotów skupujących lub
zakładów przetwórczych. Rozwiązaniem tej sytuacji
jest organizowanie się producentów w grupy i orga-
nizacje, których powstawanie jest jednym z priory-
tetów ministerstwa. Producenci owoców i warzyw
187
mają możliwość organizowania się w grupy i organi-
zacje producentów, które ułatwiają im sprzedaż pro-
duktów po bardziej korzystnej cenie i zakup tań-
szych środków do produkcji.
Grupy i organizacje producentów korzystają z bar-
dzo atrakcyjnych form wsparcia zarówno z budżetu
UE, jak i budżetu krajowego. Przepisy regulujące
wspólną organizację rynków owoców i warzyw za-
warte są w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007
i rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1580/2007 oraz
w ustawie o organizacji rynków owoców i warzyw,
rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu pa-
szowego z dnia 19 grudnia 2003 r.
Dofinansowanie przyznawane grupom może być
przeznaczone na utworzenie grupy i jej działalność
administracyjną oraz na pokrycie części poniesio-
nych kosztów inwestycji. Poziom wsparcia admini-
stracyjnego wynosi odpowiednio w pierwszym, dru-
gim, trzecim, czwartym i piątym roku realizacji pla-
nu dochodzenia do uznania: 10%, 10%, 8%, 6%, 4%
wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez
członków grupy, przy czym limit roczny pomocy wy-
nosi 100 tys. euro. Pomoc inwestycyjna określana
jest na podstawie listy kosztów kwalifikowanych
i wynosi do 75% kwalifikowanych kosztów inwesty-
cji zawartych w zatwierdzonym planie dochodzenia
do uznania.
Po 5 latach realizacji planu dochodzenia do uzna-
nia grupa ma obowiązek stać się organizacją produ-
centów. Organizacje mogą realizować program ope-
racyjny, na którego finansowanie tworzą fundusz
operacyjny. Fundusz ten pochodzi w 40% z wkładów
członków lub samej organizacji, a w 60% ze środków
wspólnotowych. Wkład wspólnotowy jest ograniczo-
ny do 4,1% wartości produkcji sprzedanej.
W Polsce aktualnie funkcjonują 94 wstępnie
uznane grupy i 6 uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw. Liczba grup producentów stale
rośnie. Największą dynamikę tego wzrostu obser-
wuje się po wprowadzeniu instrumentu wsparcia
dla grup w postaci dofinansowania inwestycji. Prze-
widuje się również, że zwiększenie wsparcia dla grup
w wyniku reformy wspólnej organizacji rynku owo-
ców i warzyw jeszcze bardziej zainspiruje producen-
tów do zrzeszania się.
W celu promocji tworzenia grup oraz organizacji
owoców i warzyw resort organizuje spotkania i se-
minaria, na których producentom przekazywane są
informacje dotyczące korzyści, jakie płyną z takiej
zorganizowanej formy współpracy. W lipcu 2006 r.
minister rolnictwa powołał Zespół do Spraw Owo-
ców, Warzyw, Kwiatów i Roślin Ozdobnych, na któ-
rym omawiane są wszystkie problemy i rozwiązania
dotyczące grup i organizacji producentów.
Oprócz zachęcania do zrzeszania się producen-
tów w grupy i organizacje ministerstwo włączyło się
również w mediację między przedstawicielami bran-
ży przetwórczej a producentami, organizując szereg
spotkań, których głównym tematem była sytuacja
w skupie owoców. W przypadku wiśni krótki okres
188
zbiorów utrudniał szybkie rozwiązanie problemu.
Jednak w przypadku jabłek mediacje rozpoczęto
przed okresem nasilenia zbioru. W ramach tego cy-
klu spotkań minister powołał grupę roboczą złożo-
ną z przedstawicieli producentów i przetwórców
w celu wypracowania porozumienia w sprawie ceny
skupu jabłek. Efektem działań tej grupy było osią-
gnięte porozumienie między producentami a prze-
twórcami, którzy uzgodnili, że cena skupu jabłek
w bieżącym sezonie oferowana przez przetwórców
biorących udział w porozumieniu nie powinna być
niższa niż 0,28 zł/kg.
W odniesieniu do możliwości wprowadzenia wzo-
ru umów kontraktacyjnych uprzejmie informuję, że
w 2006 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
wspólnie z Radą Gospodarki Żywnościowej opraco-
wało wzór takich umów. Zostały one udostępnione
na stronie internetowej RGŻ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dokonania zmian w projekcie ustawy
o finansach publicznych z dnia 13 sierpnia 2008 r.
w części dotyczącej likwidacji
gospodarstw pomocniczych
i zakładów budżetowych (5136)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pi-
smo z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-023-
-5136/08) w sprawie dokonania zmian w projekcie
ustawy o finansach publicznych w części dotyczącej
likwidacji gospodarstw pomocniczych i zakładów
budżetowych, uprzejmie informuję, co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych, znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych,
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie, zapewnienie realizacji postulatów
przejrzystości finansów publicznych oraz zwiększe-
nie kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środ-
ków publicznych.
Na wstępie pragnę pana posła poinformować, że
dogłębne analizy działalności gospodarstw pomoc-
niczych pozwoliły na zidentyfikowanie obszarów
nieprawidłowości w zakresie organizacji, gospodar-
ki finansowej i sprawozdawczości gospodarstw, ma-
jących wpływ nie tylko na efekty ich działalności,
lecz także na przejrzystość i funkcjonalność całego
sektora finansów publicznych. Do najważniejszych
z nich należą:
— brak wymaganego przepisami prawa, organi-
zacyjnego wyodrębnienia działalności niektórych
gospodarstw z działalności jednostki budżetowej,
uniemożliwiający prawidłowe ustalenie kosztów ich
działalności, które powinny być pokrywane z uzy-
skiwanych przychodów własnych,
— niesprzyjająca efektywności i racjonalności
kosztów działania zasada świadczenia usług na rzecz
jednostki macierzystej według kosztów własnych,
— niezadowalająca efektywność funkcjonowania
niektórych gospodarstw, przy czym zjawisko to wy-
stępuje raczej okresowo. Warto także wspomnieć, że
nawet w przypadku osiągania przez gospodarstwo
dodatniego wyniku finansowego nie zawsze prze-
kłada się to na pozytywną ocenę efektywności jego
działania. Wiele przykładów wskazuje, że, pomimo
osiągania znaczącego zysku na działalności ogółem,
część rodzajów działalności poszczególnych gospo-
darstw przynosi straty. Uprzywilejowana pozycja
gospodarstwa, umożliwiająca uzyskiwanie wysokich
dochodów z jednego rodzaju działalności, nie sprzyja
jego aktywności w poprawianiu rentowności w in-
nych obszarach działalności.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz wychodząc z za-
łożenia, że funkcjonowanie gospodarstwa pomocni-
czego ma uzasadnienie tylko wtedy, gdy stymuluje
oszczędności w kosztach realizacji zadań jednostki
macierzystej obciążających budżet państwa, poprzez
wydajniejsze i efektywniejsze wykorzystanie przy-
dzielonych mu środków i składników majątkowych,
a także poprzez uzyskiwanie dodatkowych źródeł fi-
nansowania tych zadań – przewidziano likwidację
wszystkich państwowych i samorządowych gospo-
darstw pomocniczych jednostek budżetowych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje również dalszego funkcjonowania
państwowych zakładów budżetowych. Jednocześnie,
wychodząc naprzeciw postulatom jednostek samo-
rządu terytorialnego o zachowanie wspomnianej
formy zakładu budżetowego w samorządzie teryto-
rialnym, projekt przewiduje dalsze ich funkcjonowa-
nie w sferze stricte samorządowej, ograniczając jed-
nak zakres działalności wyłącznie do spraw doty-
czących:
— gospodarki mieszkaniowej i gospodarowania
lokalami użytkowymi,
— wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanaliza-
cji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych,
utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sa-
nitarnych, składowisk i unieszkodliwiania odpadów
komunalnych,
— kultury fizycznej i sportu, w tym terenów re-
kreacyjnych i urządzeń sportowych,
— utrzymania różnych gatunków egzotycznych
i krajowych zwierząt, w tym w szczególności prowa-

dzenia hodowli zwierząt zagrożonych wyginięciem,
w celu ich ochrony poza miejscem naturalnego wy-
stępowania,
— cmentarzy.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno-prawnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce, np. spółki, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych
agencji wykonawczej, przy spełnieniu zasad ciągło-
ści realizacji zadań publicznych. Decyzje w zakresie
wyboru formy organizacyjnej będą podejmować dys-
ponenci części budżetowych (w tym wojewodowie)
oraz organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji za-
dań publicznych przez dysponentów budżetu pań-
stwa bądź organy stanowiące jednostek samorządu
terytorialnego będzie efektywność wykorzystania
wszystkich środków budżetowych. Realizacja tego
postulatu ma usprawnić funkcjonowanie sektora
finansów publicznych, a także uczynić go bardziej
przejrzystym, oszczędnym oraz nowocześnie zorga-
nizowanym.
Usługi wiążące się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych będą dostarczane w drodze
ich zakupu na rynku przy zastosowaniu obowiązu-
jących procedur udzielania zamówień publicznych.
Zamawianie usług na zewnątrz sektora finansów
publicznych (outsourcing), a nie jak dotychczas od
ww. jednostek i po cenach przez nie ustalanych,
wpłynie na pojawienie się konkurencji. Według zało-
żeń projektodawcy docelowy kształt rynku wspo-
mnianych wyżej usług powinien przedstawiać się
w sposób następujący:
— w przypadku usług stricte rynkowych najwy-
godniejszą formą będzie ich zakup na rynku przy
zastosowaniu obowiązujących procedur udzielania
zamówień publicznych,
— usługi wiążące się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych powinny być dostarczane
przez tworzone w tym celu podmioty działające na
zasadach rynkowych,
— bezpośrednie wykonywanie zadań publicz-
nych pozostających w obszarze działania danego or-
ganu, jeżeli dotychczas było realizowane przez pod-
miot likwidowany, powinno zostać przejęte przez
istniejącą bądź w tym celu utworzoną jednostkę bu-
dżetową, której plan finansowy musi być częścią od-
powiedniego budżetu (państwa lub jednostki samo-
rządu terytorialnego).
Pragnę zwrócić uwagę, że przedstawione wyżej
rozwiązanie jest wynikiem kompromisu pomiędzy
koniecznością dokonania zapowiadanych zmian
w organizacji sektora finansów publicznych oraz za-
chowaniem ciągłości wykonywania zadań państwa.
Wychodzi ono także naprzeciw potrzebom uregulo-
189
wania spraw pracowniczych, w szczególności zacho-
wania praw pracowników ww. podmiotów.
Ponadto nadmieniam, że w ramach reformy sek-
tora finansów publicznych w projekcie ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
zostały zawarte propozycje zapisów, które odnośnie
do wykonywania zadań realizowanych dotychczas
przez gospodarstwa pomocnicze państwowej jed-
nostki budżetowej lub finansowane ze środków gro-
madzonych na rachunkach dochodów własnych
przewidują zwiększenie wydatków w skali odpowia-
dającej przyrostowi uzyskanych dochodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego
na drogach dwupasmowych (5138)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5138/
08, w sprawie interpelacji Zbigniewa Matuszczaka
z dnia 18 września 2008 r. dotyczącej bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego na drogach dwupasmowych,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Konieczność stosowania drogowych barier ochron-
nych w pasie dzielącym dróg dwujezdniowych, szcze-
gólnie dróg krajowych, charakteryzujących się wyso-
kimi prędkościami rzeczywistymi i dużymi natęże-
niami ruchu, nie budzi żadnych wątpliwości.
Bariery ochronne w pasie rozdziału mają za za-
danie fizyczne rozdzielenie kierunków ruchu i zapo-
bieganie najcięższym w skutkach czołowym zderze-
niom pojazdów. Na drogach dwujezdniowych w pasie
dzielącym stosowane są zazwyczaj bariery stalowe.
Bariery betonowe pełne, zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warun-
ków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi
publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43,
poz. 430), mogą być stosowane w szczególności na
wąskim pasie dzielącym, jako bariera osłonowa przy
obiekcie i przeszkodzie, jako bariera skrajna w tune-
lu i przy ścianie oporowej, na odcinku drogi niebez-
piecznym dla uczestników ruchu.
Bariery te powinny być zakończone odcinkiem
najazdowym, o łagodnym pochyleniu. Przepisy do-
190
puszczają stosowanie na końcowych elementach ba-
rier urządzeń oraz rozwiązań amortyzujących siłę
uderzenia w przypadku kolizji, pod warunkiem, że
dla urządzeń tych uzyskano aprobatę techniczną.
Takimi elementami są osłony energochłonne, zwane
także absorberami energii, które cechują się przede
wszystkim pochłanianiem energii pojazdu uderzają-
cego w osłonę, a tym samym zmniejszają skutki wy-
padków, do jakich mogłoby dojść w przypadku ude-
rzenia pojazdu bezpośrednio w przeszkodę bez osło-
ny. Zaleca się ich stosowanie w miejscach szczegól-
nie niebezpiecznych, np. rozwidleniach i odgałęzie-
niach łącznic wjazdowych.
Rozwiązania, o których mowa powyżej, zostały
zastosowane na drodze krajowej nr 12, na obwodni-
cy miejscowości Piaski. Na odcinku pasa dzielącego,
o długości 350 m.b., na którym zlokalizowany jest
przejazd awaryjny, z uwagi na istniejącą infrastruk-
turę podziemną ustawiono bariery betonowe. Na
zjazdach na łącznice umieszczono tzw. absorbery
energii – poduszki zderzeniowe, które amortyzują
siłę uderzenia. Warunkiem prawidłowej pracy tych
urządzeń jest współdziałanie ustawionego za po-
duszką betonowego bloku oporowego.
GDDKiA, mając na uwadze bezpieczeństwo ru-
chu drogowego, stosuje drogowe bariery ochronne
zgodnie z obowiązującymi przepisami w miejscach,
które bezwzględnie wymagają ich zastosowania. Za-
stosowanie tego typu urządzeń pozwoli na zmniej-
szanie skutków zdarzeń drogowych. Taka sytuacja
ma również miejsce w opisanym przez pana posła
przypadku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie umieszczenia na liście
leków refundowanych insulin analogowych
levemiru i lantusu (5140)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Roberta Kołakowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 26 września 2008 r. (SPS-023-5140/08),
w sprawie umieszczenia na liście leków refundowa-
nych insulin analogowych levemir i lantus, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp ludno-
ści do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, a także zasady i tryb finan-
sowania tych świadczeń, określa ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do
ww. ustawy i zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące postępowań w sprawie za-
warcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem Nr 65/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambulato-
ryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm., natomiast
warunki zawierania umów od roku 2009 określa za-
rządzenie nr 80/2008/DSOZ.
Zgodnie z przepisami wymienionej ustawy, świad-
czenia opieki zdrowotnej są finansowane ze środków
pozostających w dyspozycji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Leczenie świadczeniobiorców z rozpozna-
niem cukrzycy może odbywać się zarówno w warun-
kach szpitalnych, jak również ambulatoryjnych.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub inne-
go zakładu opieki zdrowotnej, przeznaczonego dla
osób wymagających całodobowych lub całodzien-
nych świadczeń opieki zdrowotnej, zgodnie z art. 35
wskazanej ustawy, zapewnia się bezpłatnie leki
i wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne do wyko-
nania świadczenia. W warunkach ambulatoryjnych,
na podstawie przepisów wymienionej ustawy, Naro-
dowy Fundusz Zdrowia refunduje produkty leczni-
cze dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej na zasadach określonych w przepi-
sach ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję.
1. Umieszczenie leków lub wyrobów medycznych
w odpowiednich wykazach wymaga wypełnienia
określonej procedury wynikającej z przepisów, w tym
art. 39 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych. Ponadto,
w celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku fi-
nansowaniem ze środków publicznych, zasadna jest
znajomość skuteczności preparatu, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii. W związku z tym
złożone wnioski podmiotów odpowiedzialnych o ob-
jęcie refundacją leków innowacyjnych (zawierają-
cych nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych
– zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
30 czerwca 2006 r. Ustalenia ministra zdrowia mają
na celu zwiększenie przejrzystości polityki refunda-
cyjnej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w dyrek-
tywie transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/

EWG z dnia 21 grudnia 1988 r). Istotną rolę spełnia
Agencja Oceny Technologii Medycznych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir), wraz z dokumentacją naukową zostały przeka-
zane do oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Prace agencji dotyczące oceny dokumentacji
wymienionych insulin zostaną zakończone do końca
grudnia 2008 r. W oparciu o rekomendację eksper-
tów agencji minister zdrowia podejmie decyzję od-
nośnie do umieszczenia tych insulin w wykazie le-
ków refundowanych, a tym samym finansowania
insulin lantus i levemir.
2. Cukrzyca została uznana przez ministra zdro-
wia za jeden z priorytetowych celów działań w za-
kresie zdrowia publicznego. Pacjentom dotkniętym
cukrzycą zapewniony został dostęp do skutecznego
leczenia.
Jednostka chorobowa cukrzyca jest wymieniona
w wykazie chorób przewlekłych oraz szeroki asorty-
ment insulin i leków w formie doustnej, testów dia-
gnostycznych do szybkich oznaczeń glukozy we krwi,
jak również strzykawek insulinowych. Umieszcze-
nie w wykazie chorób przewlekłych wymienionych
produktów oznacza, że są one objęte dopłatami ze
środków publicznych, w wysokości określonej w po-
szczególnych wykazach, zgodnie z rozporządzeniem
ministra zdrowia w sprawie wykazu chorób oraz
wykazu leków, które ze względu na te choroby są
przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub
za częściową odpłatnością. Insuliny oraz doustne
leki przeciwcukrzycowe mogą być nabywane, na
podstawie recept, we wskazaniu wynikającym z roz-
porządzenia ministra zdrowia bezpłatnie, za opłatą
ryczałtową lub za częściową odpłatnością, testy do
oznaczania glukozy – po wniesieniu opłaty ryczałto-
wej (z uwzględnieniem limitu ceny), strzykawki in-
sulinowe są wydawane bezpłatnie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że, uwzględ-
niając potrzebę interdyscyplinarnej opieki nad pa-
cjentami z cukrzycą leczonymi insuliną, od 2008 r.
Narodowy Fundusz Zdrowia wprowadził do kon-
traktowania w ramach ambulatoryjnej opieki spe-
cjalistycznej nowe świadczenie – kompleksową am-
bulatoryjną opiekę specjalistyczną nad pacjentem
z cukrzycą. Celem wdrożenia kompleksowej opieki
jest poprawa skuteczności leczenia pacjentów cho-
rych na cukrzycę, prowadzonego w oparciu o aktu-
alnie obowiązujące standardy opieki diabetologicz-
nej, a w następstwie zmniejszenie liczby hospitaliza-
cji z powodu cukrzycy i jej powikłań. Możliwość jed-
noznacznego określenia grupy pacjentów objętych
programem, jak również jednoznaczne zdefiniowa-
nie standardów postępowania przez Polskie Towa-
rzystwo Diabetologiczne, dotyczących tej grupy cho-
rych, były podstawą wprowadzenia tego świadcze-
nia do kontraktowania i rozliczania w ramach am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej.
191
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycz-
nych lub w ramach programu kompleksowej ambu-
latoryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i doro-
słych) w trakcie pracy poradni diabetologicznej,
z intencją opuszczenia przez pacjenta placówki po
godzinach funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie
się pacjenta celem dalszego postępowania w kolej-
nych dniach.
Świadczenia w tym zakresie obejmują w szcze-
gólności:
1) przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań
i konsultacji, z wyłączeniem badań potwierdzają-
cych wstępne rozpoznanie. W przypadku wskazań
klinicznych obejmuje także korektę lub założenie
osprzętu do pomp insulinowych oraz przygotowanie
do zabiegów operacyjnych z oceną wyrównania gli-
kemii i ewentualną modyfikacją leczenia,
2) nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicz-
nych – czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego. W uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka,
3) zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych. W przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego,
4) wyrównanie glikemii, parametrów równowa-
gi wodno – elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z za-
stosowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi,
5) w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych,
6) w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
Jednocześnie, mając na uwadze wieloletni prze-
bieg choroby, który może prowadzić do powstania
przewlekłych powikłań wynikających z uszkodze-
nia różnych tkanek i narządów, Narodowy Fun-
dusz Zdrowia w oparciu o zarządzenie prezesa NFZ
z 19 września 2007 r. zawarł z wykonawcami świad-
czeń opieki zdrowotnej również umowy w zakresie:
lecznictwa szpitalnego, rehabilitacji leczniczej, opie-
ki długoterminowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w 2006 r.
został przyjęty przez kierownictwo Ministerstwa
Zdrowia „Program prewencji i leczenia cukrzycy
w Polsce” na lata 2006–2008, finansowany z budże-
tu Ministerstwa Zdrowia. Głównym celem wymie-
nionego programu jest zintensyfikowanie działań
prewencyjnych, pozwalających na zmniejszenie ry-
192
zyka zachorowania, optymalizację leczenia cukrzy-
cy i jej powikłań.
Wymieniony program realizowany był w zakre-
sie następujących zadań: „Promocja” problematyki
cukrzycy i zdrowego trybu życia w mediach, opraco-
wanie ujednoliconego programu szkoleniowego dla
lekarza rodzinnego (POZ), opracowanie programu
edukacyjnego dla nauczycieli i opiekunów dzieci,
opracowanie koncepcji wdrożenia i funkcjonowania
rejestru chorych na cukrzycę i rejestru wieku roz-
wojowego. Jednocześnie rozważana jest możliwość
dalszego finansowania określonych zadań w 2009 r.
Problematyka cukrzycy nie została również po-
minięta w „Narodowym programie zdrowia na lata
2007–2015”.
Należy uznać, że większość zagadnień związa-
nych z profilaktyką cukrzycową mieści się w pierw-
szym celu strategicznym dotyczącym chorób układu
krążenia oraz celach operacyjnych dotyczących
czynników ryzyka, a w szczególności w celu nr 3 pt.
„Poprawa sposobu żywienia ludności i jakości zdro-
wotnej żywności oraz zmniejszenie występowania
otyłości” oraz celu operacyjnym nr 4 pt. „Zwiększe-
nie aktywności fizycznej ludności”. W grupie celów
operacyjnych dotyczących niezbędnych działań ze
strony ochrony zdrowia i samorządu terytorialnego
cel nr 14 brzmi: „Usprawnienie wczesnej diagnosty-
ki i czynnej opieki nad osobami zagrożonymi choro-
bami układu krążenia, udarami mózgowymi, nowo-
tworami, powikłaniami cukrzycy, chorobami ukła-
du oddechowego oraz chorobami reumatycznymi,
szczególnie przez działania podstawowej opieki
zdrowotnej”. W samej treści celu zawarta jest pro-
blematyka cukrzycy oraz czynnej opieki nad osoba-
mi dotkniętymi tym schorzeniem. Pewne działania
na rzecz „Narodowego programu zdrowia” w obrę-
bie profilaktyki cukrzycowej są systematycznie
wdrażane w ramach „Narodowego programu profi-
laktyki i leczenia chorób układu sercowo – naczynio-
wego na lata 2006–2008” (POLKARD). W toku
przyszłych prac zespołu koordynującego „Narodowy
program zdrowia” problematyka cukrzycy na pew-
no nie zostanie pominięta nie tylko z racji na wy-
miar społeczny, jak i zdrowotny, ale również z powo-
du zapisanych w „Narodowym programie zdrowia”
wskazań dotyczących polityki zdrowotnej państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie okoliczności działań Policji
wobec kibiców Legii Warszawa
podczas imprezy sportowej
w dniu 2 września 2008 r. w Warszawie (5142)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5142/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Zielińskiego z dnia 16 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie okoliczności działań Policji
wobec kibiców Legii Warszawa podczas imprezy
sportowej w dniu 2 września 2008 r. w Warszawie,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż na podstawie do-
konanej analizy zagrożeń oraz dotychczasowych do-
świadczeń związanych z zabezpieczaniem w po-
przednich latach meczów derbowych pomiędzy Polo-
nią Warszawa i Legią Warszawa przewidziano wyso-
kie ryzyko konfrontacji siłowej podczas planowanej
imprezy sportowej. W związku z powyższym, przed-
miotowy mecz został zakwalifikowany jako impreza
podwyższonego ryzyka.
W szczególności nie można było wykluczyć prób
spotkania wrogo nastawionych do siebie kibiców
w rejonie bezpośrednio przyległym do stadionu Polo-
nii, na trasach dojścia i rozejścia się uczestników
masowej imprezy sportowej, jak również grupowa-
nia się części pseudokibiców dążących do konfronta-
cji z Policją w okolicach stadionu Polonii.
W dniu poprzedzającym mecz uzyskano wstęp-
ną informację, z której wynikało m. in., że pseudo-
kibice Legii w trakcie meczu planują przedostać się
na sektor kibiców Polonii oraz nawołują do nieku-
powania biletów w oficjalnej sprzedaży. Z informa-
cji przekazanej przez KP Legia Warszawa wynika-
ło, że kibice Legii otrzymali do swej dyspozycji
300 biletów. W dniu poprzedzającym mecz zakupili
jedynie 40 biletów na spotkanie.
W dniu 1 września 2008 r. zarządzona została
operacja policyjna, w której zaplanowano łączny
udział 335 policjantów. Ponadto 260 policjantów
zostało skierowanych na wyznaczone na terenie
miasta trasy alarmowe. W dniu meczu, tj. 2 wrze-
śnia 2008 r. około godz. 16 potwierdzono wcześniej-
sze informacje na temat miejsca koncentrowania
się kibiców Legii w centrum Warszawy. Kibice ku-
powali alkohol w pobliskich sklepach i spożywali
go miejscu zbiórki.
Około godz. 17.30 sztab dowódcy operacji skiero-
wał do działań trzy pododdziały pełniące służbę
w wyznaczonych sektorach na terenie miasta. Miej-
sca koncentracji oddziałów Policji wyznaczono na
przewidywanej trasie przemarszu kibiców, tj. w rejo-

nie stacji metra przy Placu Bankowym, ul. Święto-
jerskiej oraz stacji metra przy Dworcu Gdańskim.
Około godz. 17.50 kibice Legii wyruszyli z miejsca
zbiórki w kierunku stadionu Polonii; ich przemarsz
objęty był nadzorem Policji.
Należy podkreślić, iż prawie wszyscy kibice Legii
nie posiadali biletów na wskazany mecz, zgodnie na-
tomiast z przepisami Polskiego Związku Piłki Noż-
nej, nabycie biletów na stadionie Polonii nie było
możliwe. Około godz. 18.25 na ul. Bonifraterskiej
pseudokibice zaczęli biec w kierunku stadionu Polo-
nii, następnie skręcili w ul. Konwiktorską w kierun-
ku wejść na stadion przeznaczonych dla kibiców Po-
lonii. Część z nich zasłoniła twarze. Kibice wbiegli
na jezdnię pomiędzy jadące i stojące przed sygnali-
zacją świetlną pojazdy. Doszło do rzucania kamie-
niami oraz odpalonymi środkami pirotechnicznymi
w kierunku policjantów. W związku z zakłóceniem
porządku publicznego przystąpiono do działań przy-
wracających naruszony porządek. W trakcie prze-
prowadzonych działań użyto środków przymusu
bezpośredniego w postaci: siły fizycznej, pałek służ-
bowych oraz chemicznych środków obezwładniają-
cych – plecakowych miotaczy pieprzu. Około godz.
18.45, mając na uwadze minimalizację zagrożeń wy-
nikających z przeprowadzenia czynności wobec tak
dużej grupy kibiców w rejonie stadionu, jak również
utrudnień dla mieszkańców pobliskich budynków
oraz uczestników ruchu kołowego, podjęto decyzję
o przemieszczeniu wyizolowanych osób na teren
Podzamcza, stanowiący wolną i niezabudowaną
przestrzeń. Około godz. 19.15 dowódca operacji wy-
dał polecenie o zatrzymaniu wszystkich osób, które
zakłóciły porządek publiczny. Kibice zostali poinfor-
mowani za pomocą urządzeń nagłaśniających o roz-
poczęciu działań mających na celu wylegitymowanie
oraz doprowadzenie kibiców do jednostek Policji
w celu przeprowadzenia dalszych czynności. Pomię-
dzy godz. 19.45–19.55 otoczeni kordonem kibice sta-
li się agresywni. Kibice odpalali race świetlne i rzu-
cali nimi w kierunku policjantów, podjęli również
próbę przerwania otaczającego ich kordonu policyj-
nego. Wezwanie kibiców do zachowania zgodnego
z prawem nie przyniosło zamierzonego skutku. W związ-
ku z powyższym, w celu niedopuszczenia do bezpo-
średniego zagrożenia życia i zdrowia policjantów,
jak również w celu zniwelowania nasilania się nega-
tywnych zachowań kibiców, podjęto decyzję o zasto-
sowaniu − w indywidualnych przypadkach − środ-
ków przymusu bezpośredniego. W trakcie podjętych
działań zatrzymano dwóch kibiców w związku z czyn-
ną napaścią na policjantów, natomiast trzech kibi-
ców, w wyniku użycia chemicznych środków obez-
władniających, zostało przewiezionych do szpitala,
gdzie udzielono im stosownej pomocy. W godz. 19.55–
–2.45 zatrzymani zostali przewiezieni z terenu Pod-
zamcza do jednostek podległych Komendzie Stołecz-
nej Policji, gdzie prowadzone były wobec nich dalsze
czynności. Do czynności procesowych przeprowa-
dzonych wobec osób zatrzymanych oraz do ich prze-
193
wożenia i nadzoru nad nimi w jednostkach Policji
zaangażowanych zostało dodatkowo ponad 300 poli-
cjantów ze wszystkich komend rejonowych i powia-
towych Policji, podległych Komendzie Stołecznej Po-
licji. Po dokonaniu czynności procesowych, w trak-
cie kolejnych dni po opisanym zdarzeniu, zatrzyma-
ne osoby były sukcesywnie zwalniane lub doprowa-
dzane do prokuratur i sądów. W wyniku przeprowa-
dzonych działań zatrzymano 753 osoby:
1) 688 spośród zatrzymanych osób to dorośli, wo-
bec których zastosowano następujące środki zapo-
biegawcze:
— dozór policyjny – 376 osób,
— zakaz stadionowy – 309 osób,
— dobrowolne poddanie się karze – 237 osób,
— zarzuty bez środka zapobiegawczego – 75 osób.
− Wobec 5 osób stosowano wcześniej zakaz
wstępu na imprezy masowe.
2) 65 zatrzymanych osób to nieletni, spośród
których:
— 3 osoby zostały przewiezione do izby dziecka,
— 7 osób zostało rozpytanych,
— 9 osób przesłuchano w charakterze świadka,
— 22 osoby przesłuchano w charakterze sprawcy
czynu karalnego,
— 27 osób przekazano rodzicom bez wykonania
jakichkolwiek czynności.
Należy wspomnieć, że wśród zatrzymanych zna-
lazły się:
— 3 osoby posiadające aktualny zakaz wstępu na
imprezy masowe,
— 5 osób, które wcześniej posiadały zakaz wstę-
pu na imprezy masowe,
— 8 osób, które zostały rozpoznane jako sprawcy
zakłócenia porządku publicznego w Wilnie podczas
meczu piłki nożnej,
— 3 osoby zatrzymane przez policję litewską za
zakłócenie porządku publicznego w Wilnie,
— 4 osoby, które dokonały zakłócenia porządku
publicznego podczas finałowego meczu o Puchar
Polski w Bełchatowie,
— 205 osób zatrzymywanych wcześniej przez Po-
licję, którym przedstawiano zarzuty za dokonywa-
nie przestępstw.
Według posiadanych przez Komendę Główną Po-
licji informacji do Prokuratury Rejonowej Warszawa
Śródmieście Północ wpłynęły:
— 104 zażalenia na bezprawne zatrzymanie,
z czego 19 zażaleń na niewłaściwy sposób zatrzyma-
na (przekroczenie uprawnień przez Policję polegają-
ce na ubliżaniu, biciu itp.),
— 185 zażaleń na zastosowanie środka zapobie-
gawczego w postaci dozoru Policji,
— 135 zażaleń na zastosowanie zakazu stadiono-
wego,
— 66 wniosków o wycofanie wniosku o dobrowol-
ne poddanie się karze (art. 335 K.p.k.), a tym sa-
mym nieprzyznanie się do zarzucanego czynu, z cze-
go w 42 uzasadnieniach powyższych wniosków pod-
niesiono powód, iż podejrzani byli niewłaściwie
194
traktowani w jednostce Policji, gdzie wykonywano
z ich udziałem czynności. Powyższe zażalenia i wnio-
ski będą rozpatrywane przez prokuraturę i sąd.
W wyniku opisanych zajść odnotowano następu-
jące straty materialne:
— uszkodzenie pojazdu marki BMW − szkoda
w wysokości ok. 1000 zł (złożono wniosek o ściganie
i ukaranie sprawcy),
— uszkodzenie radiowozu nieoznakowanego
− szkoda w wysokości 5200 zł (złożono wniosek
o ściganie),
— uszkodzenie kiosku z warzywami – nie złożo-
no wniosku o ściganie i ukaranie sprawcy czynu,
— uszkodzenie schodów Ośrodka dla Ociemnia-
łych i Głuchoniemych w Warszawie − czynności
związane z przesłuchaniem przedstawiciela instytu-
cji pokrzywdzonej oraz przyjęcia stosownego wnio-
sku o ściganie zostały zarezerwowane przez proku-
ratora, obecnie brak jest możliwości ustalenia wyso-
kości strat z uwagi na niedostępność akt sprawy.
Należy podkreślić, że w związku z wydarzeniami
z dnia 2 września 2008 r. w Warszawie, na polecenie
komendanta głównego Policji, Biuro Kontroli Ko-
mendy Głównej Policji objęło nadzorem działania
inspekcyjno – kontrolne podjęte przez Komendę Sto-
łeczną Policji w przedmiotowej sprawie.
Odnosząc się do poruszonej w wystąpieniu kwe-
stii dotyczącej umożliwienia kontaktu zatrzyma-
nych z adwokatem, uprzejmie informuję, iż w ra-
mach wspomnianych wyżej działań inspekcyjno
– kontrolnych badane są m. in. protokoły zatrzymań
osób biorących czynny udział w naruszeniu porząd-
ku prawnego w czasie opisywanej masowej imprezy
sportowej. Wszystkie zbadane dotychczas protokoły
zawierają oświadczenia zatrzymanych, w których
osoby te potwierdzają własnoręcznym podpisem fakt
pouczenia ich o prawie żądania powiadomienia o za-
trzymaniu osoby najbliższej lub innej osoby, praco-
dawcy lub szkoły, kontaktu z adwokatem/radcą i bez-
pośredniej z nim rozmowy.
Jednocześnie pragnę poinformować, że dniu 9 wrze-
śnia 2008 r., w związku z publikacjami prasowymi
sugerującymi nieprawidłowości w działaniach Poli-
cji w czasie opisanych wydarzeń w Warszawie ko-
mendant stołeczny Policji polecił przeprowadzić
w tej sprawie czynności wyjaśniające, w trybie art.
134i ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Celem prowadzonych czynności jest ustalenie, czy
w dniach 2–4 września 2008 r. w Warszawie poli-
cjanci interweniujący wobec kibiców Legii Warsza-
wa oraz wykonujący wobec nich czynności po za-
trzymaniu przekroczyli swoje uprawnienia, a w przy-
padku potwierdzenia zaistnienia ww. nieprawidło-
wości, objęcie takich funkcjonariuszy postępowa-
niami dyscyplinarnymi.
Na podstawie analizy dokumentacji zgromadzo-
nej dotychczas w ramach wyżej wymienionych dzia-
łań inspekcyjnych prowadzonych w Komendzie Sto-
łecznej Policji ustalono, że w wyniku interwencji Po-
licji w dniu 2 września 2008 r. w Warszawie zatrzy-
mano 14 kobiet. Nie potwierdzono, aby wśród za-
trzymanych były osoby w zaawansowanym wieku
(sześć najstarszych spośród zatrzymanych osób to
mężczyźni w przedziale wiekowym od 39 do 46 roku
życia). Dodatkowo pragnę podkreślić, że w dniu
3 września 2008 r. wszystkie osoby zatrzymane
otrzymały posiłki i napoje; na ten cel Komenda Sto-
łeczna Policji wydała 3 952,70 zł. Należy także za-
uważyć, że przebieg opisanych wydarzeń z dnia
2 września 2008 r. w Warszawie był filmowany przez
wyznaczonych specjalnie do tego celu policjantów.
Oryginał materiału w postaci zapisu video dotyczą-
cy przebiegu działań w ramach operacji policyjnej
stanowi dowód rzeczowy w śledztwie własnym Pro-
kuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście Północ
(sygn. akt 4Ds. 1190/08/IV). Jednocześnie uprzej-
mie informuję, że w dniu 10 września 2008 r. ko-
mendant stołeczny Policji skierował do rzecznika
praw obywatelskich pismo deklarujące obiektywne
wyjaśnienie przebiegu wydarzeń z dnia 2 września
2008 r. oraz udostępnienie wszelkich niezbędnych
materiałów dotyczących tej sprawy. Pismo podobnej
treści zostało skierowane także do prezesa zarządu
Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zamiaru likwidacji niektórych
sądów rejonowych (5143)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5143/08,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie zamiaru
likwidacji niektórych sądów rejonowych, uprzejmie
informuję, co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji kon-
stytucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia
tego celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace między innymi w kierunku racjonalizacji
i uelastycznienia struktury organizacyjnej sądów
powszechnych.

Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości leży jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania. W ramach tego wnikli-
wej analizie poddawane są następujące uwarunko-
wania: obszar właściwości sądu, liczba wpływają-
cych spraw, limity etatów we wszystkich grupach
zatrudnienia, stan obciążenia pracą sędziów (w za-
kresie właściwego rozmieszczenia kadry), warunki
komunikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu
stron do sądu), warunki lokalowe sądu (powierzch-
nia, liczba sal rozpraw), miejsce zamieszkania pra-
cowników sądu we wszystkich grupach zatrudnie-
nia (w zakresie ewentualnych utrudnień związanych
z dojazdem do pracy), odległości między poszczegól-
nymi sądami, w tym miejscowościami znajdującymi
się w obszarach ich właściwości (m. in. pod kątem
ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem do
sądu w sprawach odwoławczych).
Minister sprawiedliwości nie podejmował dotych-
czas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia kon-
kretnych zmian organizacyjnych w sądownictwie
powszechnym. Ostateczne kierunki reform poddane
zostaną konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
195
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie przywrócenia kursowania
w składach pociągów pospiesznych
dalekobieżnych wagonów przeznaczonych
do przewozu samochodów osobowych
tzw. autokuszetek (5144)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną w załączeniu pisma nr SPS-023-5144/08
z dnia 26 września 2008 r. interpelację poseł Barba-
ry Bartuś oraz grupy posłów w sprawie przywróce-
nia kursowania w składach pociągów pośpiesznych
– dalekobieżnych wagonów przeznaczonych do prze-
wozu samochodów osobowych (tzw. autokuszetki),
uprzejmie informuję, że usługi przewozowe w zakre-
sie przewozów kolejowych tzw. autokuszetkami re-
alizowane były przez przedsiębiorstwo państwowe
Polskie Koleje Państwowe, a następnie przez prze-
woźnika kolejowego PKP Intercity SA.
Odnosząc się do zawartych w interpelacji pytań,
uprzejmie wyjaśniam, iż podejmując decyzję o za-
wieszeniu realizacji przedmiotowej oferty przewozo-
wej PKP Intercity SA kierowała się kryteriami efek-
tywności ekonomicznej realizowanych przewozów.
Prowadzony przez ww. spółkę monitoring kosz-
tów i przychodów funkcjonowania autokuszetek
w okresie ich kursowania, wykazał bardzo niską
rentowność tego typu oferty przewozowej. Uzyski-
wane przychody z realizacji przedmiotowej oferty
nie zapewniały pokrycia kosztów świadczonej usłu-
gi przewozowej, a jednocześnie usługa, w znanej już
usługobiorcom formie, nie mogła być kontynuowa-
na. Stosowane wagony do przewozu samochodów
w składzie pociągów pasażerskich, którymi dyspo-
nowała ww. spółka, nie zapewniały należytej ochro-
ny przewożonych samochodów przed uszkodzeniami
pochodzącymi zarówno ze zwykłej eksploatacji (np. za-
nieczyszczenie przewożonych samochodów smarem
z pantografu lokomotywy), jak i aktów wandalizmu
(np. obrzucanie kamieniami).
Roszczenia klientów o naprawę poniesionych szkód
generowały dodatkowe koszty dla tego przewoźnika.
Z tego też względu PKP Intercity SA rozważała
możliwość zawarcia umowy ubezpieczeniowej w za-
kresie odpowiedzialności za szkody. Rozwiązanie to
jednak okazało się kosztowne i skutkowałoby pod-
wyżką cen świadczonej usługi, a w efekcie końco-
wym spadkiem popytu.
Mając na względzie istniejące zainteresowanie
przewozami w autokuszetkach, PKP Intercity SA
rozważała możliwości dalszej realizacji tej oferty
przewozowej. Przeprowadzona analiza wykazała jed-
nak, iż nawet znaczny wzrost wykorzystania miejsc
196
w wagonach spowoduje zaledwie pokrycie kosztów
eksploatacji. Przewozy tego rodzaju mają charakter
ściśle sezonowy, a w mniej atrakcyjnych okresach
wagony nie były w pełni wykorzystywane.
Ponadto, dla przywrócenia omawianej oferty
przewozowej, niezbędny jest zakup nowych wago-
nów o konstrukcji, która eliminowałaby możliwo-
ści powstawania uszkodzeń przewożonych samo-
chodów. Z uwagi na okres eksploatacji wagonów
uzasadniony byłby jedynie zakup nowoczesnych
wagonów o prędkości eksploatacyjnej wyższej niż
120 km/h. Koszt zakupu takich wagonów to kilka
milionów złotych.
Wybiórczo, przyjmując koszty remontu istnieją-
cej infrastruktury do realizacji tego typu oferty (ist-
niejące rampy kolejowe), to kwota około 70 tys. zł.
Remontów tych obiektów nie można uznać za wy-
starczające, ponieważ konieczne jest uwzględnienie
kompleksowej modernizacji infrastruktury dworców
kolejowych w zakresie infrastruktury niezbędnej
dla realizacji tego rodzaju oferty. Oszacowanie tych
kosztów nie jest możliwe na tym etapie.
Niewielka rentowność świadczonych usług prze-
wozowych autokuszetkami, nawet w przypadku
znacznie większego zainteresowania tego rodzaju
ofertą, jak i poniesienie tak istotnych wydatków in-
westycyjnych, nie zapewni opłacalności przewozów.
Wysiłki inwestycyjne PKP Intercity SA są kon-
centrowane na działalności podstawowej, a dopiero
w dalszej kolejności spółka ta będzie mogła skupić
się na rozwijaniu dodatkowych usług.
Z powyższych względów przewozy kolejowe tego
rodzaju nie są obecnie realizowane, jak również
PKP Intercity SA nie planuje w najbliższym czasie
ich podjęcia.
W pełni podzielając stanowisko co do aspektów
zasadności kontynuacji przewozów tzw. autokuszet-
kami, z przykrością informuję, iż ich kontynuacja
nie jest możliwa w najbliższym czasie, gdyż ograni-
czone środki finansowe zarządcy infrastruktury,
budżetu państwa i Funduszu Kolejowego, uniemoż-
liwiają m.in. ewentualną modernizację infrastruk-
tury kolejowej na dworcach kolejowych, która jest
niezbędna do przewozu pojazdów samochodowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie obowiązku sporządzania
certyfikatów energetycznych (5145)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego z dnia
15 września 2008 r., otrzymaną przy piśmie wice-
marszałka Sejmu pana Krzysztofa Putry z dnia
26 września 2008 r., znak: SPS-023-5145/08, w spra-
wie obowiązku sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej dla obiektów wprowadzanych do
obrotu oraz braku rozporządzenia określającego me-
todykę obliczeń, niezbędnych dla sporządzania świa-
dectw charakterystyki energetycznej, a także usta-
lającego tryb szkolenia osób uprawnionych do wyda-
wania świadectw energetycznych, uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Ostateczne zakończenie prac legislacyjnych doty-
czących rozporządzenia w sprawie metodologii obli-
czeń charakterystyki energetycznej budynku i loka-
lu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej sa-
modzielną całość techniczno – użytkową oraz sposo-
bu sporządzania i wzoru świadectw ich charaktery-
styki energetycznej i podpisanie ich przez ministra
przewidziano do 30 października 2008 r.
Ministerstwo Infrastruktury nie podziela obaw
dotyczących zbyt małej liczby osób uprawnionych
do sporządzania świadectwa charakterystyki ener-
getycznej. Liczbę osób już posiadających uprawnie-
nia do sporządzania świadectwa charakterystyki
energetycznej z tytułu posiadania uprawnień bu-
dowlanych i wykształcenia minimum magister-
skiego szacuje się na około 80 tys., a odpowiednie
studia podyplomowe (zaopiniowane przez ministra
właściwego do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej oraz zatwierdzone przez
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższe-
go) prowadzone są przez 26 różnych wydziałów
wyższych uczelni w Polsce. W związku z tym oba-
wy dotyczące zbyt małej liczby osób uprawnionych
do sporządzania świadectw charakterystyki ener-
getycznej budynków w związku z wprowadzeniem
obowiązku ich sporządzania od 1 stycznia 2009 r.
są nieuzasadnione.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nieprawidłowości
przy zatrudnianiu cudzoziemców (5147)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego z dnia
15 września br. (znak: SPS-023-5147/08) w sprawie
nieprawidłowości przy zatrudnianiu cudzoziemców,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ma świadomość, iż obowiązujące pro-
cedury dopuszczania cudzoziemców do polskiego
rynku pracy nie przystają w pełni do obecnych re-
aliów gospodarczo – społecznych oraz prawnych.
Przepisy te tworzone były w końcu lat osiemdziesią-
tych ubiegłego wieku w okresie transformacji gospo-
darczej, a priorytet ochrony polskiego rynku pracy
sprawił, iż regulacjom tym nadano wówczas charak-
ter restrykcyjny.
Na przestrzeni ostatniego roku ministerstwo
wprowadziło już szereg zmian do polskiego prawa
regulującego problematykę zatrudniania cudzo-
ziemców. Dla wielu grup obcokrajowców zniesiono
obowiązek uzyskiwania zezwolenia na pracę. Wdro-
żonych zostało szereg ułatwień proceduralnych,
a także znacząco obniżone zostały opłaty związane
ze złożeniem wniosku o wydanie takiego zezwole-
nia. O wprowadzonych w ostatnim czasie ułatwie-
niach dla cudzoziemców, a także o propozycjach
zmian przygotowywanych w ramach nowelizacji
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy, informowałam
szerzej pana posła Dzikowskiego w odpowiedzi na
jego interpelację w maju br.
Warto nadmienić, iż przygotowany przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt noweli
tej ustawy, której wejście w życie planowane jest na
dzień 1 stycznia 2009 r., radykalnie uprości dotych-
czasowe procedury.
Oczekuję, iż wprowadzona wkrótce liberaliza-
cja zasad i procedur zatrudniania cudzoziemców
będzie miała wpływ m.in. na ograniczenie skali
zatrudnienia nielegalnego i może znacznie wpły-
nąć na wzrost zatrudnienia legalnego. Na zależ-
ność taką jednoznacznie wskazują doświadczenia
państw o znacznie bogatszych tradycjach imigra-
cyjnych niż Polska.
Także Państwowa Inspekcja Pracy we wnioskach
z przeprowadzonych kontroli wskazuje, iż obowiązu-
jące dziś czasochłonne i sformalizowane procedury
uzyskania zezwolenia na pracę stanowią jedną
z głównych przyczyn stwierdzonych nieprawidłowo-
ści. Do innych przyczyn, na które Minister Pracy
i Polityki Społecznej nie ma większego wpływu, na-
leży skłonność pracodawców do maksymalizacji zy-
197
sków poprzez korzystanie z nielegalnej i przez to
znacznie tańszej zagranicznej siły roboczej, a także
fakt, iż sami cudzoziemcy często nie są zaintereso-
wani legalną pracą, nastawiając się wyłącznie na
osiągnięcie doraźnego dochodu.
Odnosząc się do działalności agencji zatrudnie-
nia, pragnę poinformować Pana Marszałka, iż
w celu poprawy jakości ich funkcjonowania podję-
te zostały działania legislacyjne zmierzające do
zwiększenia bezpieczeństwa i ochrony osób będą-
cych klientami takich agencji, a także wyelimino-
wania nieprawidłowości interpretacyjnych doty-
czących przepisów ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy.
Proponowane zmiany w tym zakresie zawarte
we wspomnianym już akcie nowelizującym powyż-
szą ustawę dotyczyć będą:
— umożliwienia marszałkowi województwa do-
konanie wezwania podmiotu do dostarczenia do-
kumentów poświadczających spełnienie warun-
ków prowadzenia agencji zatrudnienia przed do-
konaniem wpisu do rejestru agencji zatrudnienia
oraz umożliwienie przeprowadzenia przez mar-
szałka województwa kontroli następczej w agen-
cjach zatrudnienia,
— wprowadzenia czytelnego podziału warunków
prowadzenia działalności agencji zatrudnienia na
takie, za naruszenie których marszałek wojewódz-
twa wykreśla podmiot z rejestru agencji zatrudnie-
nia, oraz na takie, kiedy wykreślenie z rejestru
agencji zatrudnienia nastąpi dopiero wówczas, gdy
agencja zatrudnienia nie usunie w wyznaczonym
przez marszałka województwa terminie naruszeń
tych warunków,
— zastrzeżenia formy pisemnej dla umów zawie-
ranych przez agencje zatrudnienia z osobami kieru-
jącymi do pracy za granicą oraz z pracodawcami za-
granicznymi,
— wprowadzenia kary grzywny dla podmiotu
prowadzącego agencję zatrudnienia i niewywiązują-
cego się z obowiązku zawierania umowy z osobą kie-
rowaną do pracy za granicą u pracodawców zagra-
nicznych.
Wyrażam przekonanie, że wprowadzenie do sys-
temu prawnego wskazanych wyżej zmian, a następ-
nie konsekwentne egzekwowanie tych przepisów po-
zwoli na ograniczenie skali nieprawidłowości wska-
zanych w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
198
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Balickiego
oraz grupy posłów
w sprawie zapowiedzianych przez prezesa
Rady Ministrów zmian w polityce karnej (5149)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Balickiego oraz gru-
py posłów Demokratycznego Koła Poselskiego, doty-
czącą planowanej przez rząd inicjatywy legislacyjnej
związanej z zaostrzeniem zasad odpowiedzialności
karnej sprawców niektórych przestępstw przeciwko
wolności seksualnej i wprowadzeniem obligatoryj-
nego leczenia takich sprawców oraz zagadnień zwią-
zanych ze zwalczaniem patologicznych zjawisk prze-
mocy w rodzinie, przesłaną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5149/
08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W nawiązaniu do pytań 1. i 2. interpelacji, w któ-
rych podniesiono problem przymusowej „kastracji
chemicznej” oraz zaostrzenia represji karnej, uprzej-
mie informuję, że rząd podjął prace nad znowelizowa-
niem ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępo-
wania karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy
oraz ustawy o Policji, kierując się naczelną zasadą
ochrony praw i wolności człowieka, a równocześnie
mając na względzie m.in. potrzebę wzmocnienia
ochrony osób małoletnich przed najgroźniejszymi dla
ich prawidłowego rozwoju przestępstwami.
Działania rządu związane z ograniczaniem pa-
tologii społecznych, w tym również w dziedzinie za-
chowań seksualnych, nie ograniczają się do za-
ostrzania represji karnej za zachowania przestępne
o podłożu seksualnym. Polityka karna rządu uwzględ-
nia natomiast doświadczenia praktyki w zakresie
skuteczności prawa karnego materialnego, proce-
sowego i wykonawczego w zwalczaniu tego typu
przestępstw.
Przyjęty przez Radę Ministrów projekt przewi-
duje zwiększenie skuteczności działań podejmowa-
nych wobec sprawców tego typu przestępstw, które
to działania zmierzają do poddania ich terapii toni-
zującej przestępne zachowania seksualne. Koniecz-
ne jest bowiem zapewnienie właściwego postępo-
wania ze sprawcami czynów zabronionych, skaza-
nych za przestępstwo skierowane przeciwko wolno-
ści seksualnej, popełnione w związku z zaburzenia-
mi preferencji seksualnych zarówno w trakcie od-
bywania kary pozbawienia wolności, jak i po jej
zakończeniu.
Uregulowania dotyczące omawianej problematy-
ki, obowiązujące w obecnym stanie prawnym, nale-
ży uznać za niewystarczające do skutecznej realiza-
cji podstawowych zasad postępowania karnego, któ-
rego celem jest trafne zastosowanie środków przewi-
dzianych w prawie karnym, ale także ujawnianie
okoliczności sprzyjających popełnieniu przestęp-
stwa, które służy zwalczaniu przestępstw, lecz rów-
nież zapobieganiu im oraz utrwalaniu szacunku dla
prawa i zasad współżycia społecznego. Proces karny
winien nadto uwzględniać prawnie chronione inte-
resy pokrzywdzonego.
Projektowane regulacje zmierzają do właściwego
wykonywania środka zabezpieczającego, którym
jest umieszczenie skazanego w zakładzie zamknię-
tym albo skierowanie go na leczenie ambulatoryjne
w celu przeprowadzenia terapii farmakologicznej
i psychoterapii, zmierzających do obniżenia popędu
seksualnego. Skuteczne przeprowadzenie terapii
skazanego doprowadzi do zmniejszenia prawdopo-
dobieństwa popełniania przez niego kolejnych czy-
nów zabronionych. Należy przy tym zaznaczyć, że
sprawcy przestępstw przeciwko wolności seksualnej
i obyczajności stwarzają wysokie ryzyko powrotu do
przestępstwa, a przez to wymagają specjalistycz-
nych oddziaływań korygujących w trakcie wykony-
wania kary pozbawienia wolności i właściwego le-
czenia oraz dozoru po jej odbyciu.
Projekt przewiduje, że terapia farmakologiczna
nie będzie stosowana w przypadku, gdy jej przepro-
wadzenie spowodowałoby poważne niebezpieczeń-
stwo dla życia lub zdrowia skazanego.
Podkreślić należy, że projektowane zmiany doty-
czą funkcjonującego już w systemie prawnym środ-
ka zabezpieczającego, a związane są przede wszyst-
kim z koniecznością zapewnienia właściwego i sku-
tecznego wykonywania tego środka, który w ściśle
określonych przypadkach będzie orzekany obligato-
ryjnie. Stosowanie środka zabezpieczającego, obej-
mującego postępowanie terapeutyczne w zakładzie
zamkniętym albo w warunkach ambulatoryjnych,
zmierzające do obniżenia popędu seksualnego, jest
uzasadnione – z jednej strony koniecznością ochrony
społeczeństwa przed ewentualnymi dalszymi prze-
stępnymi działaniami konkretnego sprawcy, a z dru-
giej – potrzebą wpływania na poprawę stanu jego
zdrowia psychicznego. Ukształtowane w ten sposób
przesłanki i zasady stosowania środka zabezpiecza-
jącego nie mogą być więc kwalifikowane jako zaka-
zane przez art. 40 Konstytucji RP, wyrażający za-
kaz tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowa-
nia i karania oraz zakaz kar cielesnych, a także
przez art. 3 Europejskiej Konwencji o Ochronie
Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Podkreślenia wymaga również fakt, że zakresem
podmiotowym projektowanej regulacji objęci będą
wyłącznie sprawcy, którzy w chwili dokonywania
czynu zabronionego nie byli niepoczytalni. Sprawcy,
u których w toku postępowania karnego stwierdzo-
no niepoczytalność określoną w art. 31 §1 K.k., pod-
legają bowiem zasadom określonym w art. 94 K.k.
w ramach orzeczonego środka zabezpieczającego, są
obejmowani leczeniem w zamkniętych zakładach
psychiatrycznych, jeżeli są spełnione kumulatywne
warunki orzeczenia takiego środka.

Zauważyć ponadto należy, że proponowane roz-
wiązanie nie dotyczy tych sprawców przestępstw
przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, któ-
rych przestępne działanie nie pozostawało w związ-
ku z zaburzeniem preferencji seksualnych, a więc
tych, którzy znajdą się poza zasięgiem środka okre-
ślonego w art. 95a Kodeksu karnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w pracach
nad przygotowaniem projektu ustawy brał udział
w charakterze eksperta konsultant krajowy w dzie-
dzinie seksuologii – prof. dr hab. Zbigniew Lew Sta-
rowicz, jak również prof. dr hab. Marek Jarema
– konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii.
Ponadto, Ministerstwo Zdrowia otrzymało w dniu
7 października 2008 r. pismo Zarządu Głównego Pol-
skiego Towarzystwa Psychiatrycznego, które przeka-
zało opinię towarzystwa, z której wynika, że idea za-
proponowanych zmian nie pozostaje w sprzeczności
z kierunkami rozwoju psychiatrii, psychologii i sek-
suologii.
Odnosząc się do pytań 3. i 4. interpelacji, doty-
czących sposobu finansowania i zasad funkcjonowa-
nia placówek, w których prowadzone są działania
terapeutyczne wobec sprawców przestępstw o podło-
żu seksualnym, uprzejmie wyjaśniam, że w obowią-
zującym Kodeksie karnym wykonawczym brak jest
niezbędnej delegacji ustawowej, pozwalającej na wy-
danie odpowiedniego rozporządzenia, w którym
uregulowana zostałaby kwestia leczenia przestęp-
ców seksualnych. Zgodnie z art. 95a Kodeksu kar-
nego, sąd może orzec umieszczenie sprawcy w za-
kładzie zamkniętym lub skierować na leczenie am-
bulatoryjne po odbyciu kary. Niezbędne było więc
przygotowanie zmian w Kodeksie karnym wyko-
nawczym w celu umożliwienia realizacji przepisu
art. 95a Kodeksu karnego.
Ponadto, konieczne jest wyodrębnienie nowej ka-
tegorii zakładów zamkniętych, realizujących deten-
cję wobec populacji sprawców czynów przeciwko
wolności seksualnej. Dotychczas kategoria takich
zakładów nie została wyodrębniona. Niezależnie od
tego projektowana nowelizacja przewiduje sporzą-
dzenie wykazu zakładów ambulatoryjnych, w któ-
rych kontynuowana będzie terapia tej grupy osób.
Z informacji uzyskanych od krajowego konsul-
tanta w dziedzinie seksuologii wynika, że lekarzy
seksuologów w skali kraju jest około 100.
W obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z dys-
pozycją zawartą w art. 96 § 1 Kodeksu karnego wy-
konawczego, skazani za przestępstwa określone
w art. 197–203 Kodeksu karnego, popełnione
w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych,
odbywają karę w systemie terapeutycznym. Skazani
ci obejmowani są terapią za ich zgodą, a w razie jej
braku obowiązek poddania się terapii orzeka sąd pe-
nitencjarny w trybie art.117 Kodeksu karnego wy-
konawczego.
Od 2007 r. w jednostkach penitencjarnych jest
realizowany program oddziaływań terapeutycznych
wobec sprawców przestępstw seksualnych. Oddzia-
199
ływania te są prowadzone w oddziałach terapeu-
tycznych zakładów karnych i aresztów śledczych
przez psychologów, terapeutów i psychiatrów prze-
szkolonych w zakresie terapii sprawców prze-
stępstw seksualnych. Mają one charakter indywi-
dualnych i grupowych oddziaływań psychoterapeu-
tycznych. Programy terapeutyczne skazanych są
prowadzone w 7 oddziałach terapeutycznych: w Za-
kładzie Karnym w Oleśnicy, w Zakładzie Nr 2 w Ło-
dzi, w Areszcie Śledczym w Starogardzie Gdańskim
oraz w Zakładach Karnych w Rawiczu, Rzeszowie
i Goleniowie. Aktualnie w oddziałach terapeutycz-
nych przebywa 130 osadzonych.
Efekty więziennych programów terapeutycznych
dla skazanych sprawców przestępstw seksualnych
w znacznym stopniu zależą od stworzenia systemo-
wych rozwiązań, zapewniających kontynuację tera-
pii i nadzór nad sprawcami po opuszczeniu przez
nich zakładów karnych.
W związku z zaawansowaniem prac nad budże-
tem na rok 2009 środki finansowe na uruchomienie
zakładów opieki zdrowotnej, realizujących środek
zabezpieczający na podstawie orzeczenia sądu, nie
zostały wprost zarezerwowane. Istnieje więc ko-
nieczność zagwarantowania tych środków w usta-
wie budżetowej na rok 2009 podczas dalszych prac
nad ustawą.
Koszty udzielanych świadczeń zdrowotnych by-
łyby pokrywane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia planuje urucho-
mić Krajowy Ośrodek Seksuologii Sądowej, do któ-
rego zadań należałoby m. in. prowadzenie działalno-
ści dydaktyczno – szkoleniowej z dziedziny seksuolo-
gii sądowej.
W nawiązaniu do pytań 5. i 6. interpelacji, doty-
czących patologii społecznych związanych m.in.
z przemocą w rodzinie, uprzejmie informuję, że kwe-
stie dotyczące sposobu przeciwdziałania przemocy
w rodzinie uregulowane zostały w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493).
W ustawie tej po raz pierwszy zdefiniowano prze-
moc w rodzinie jako jednorazowe albo powtarzające
się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające
prawa lub dobra osobiste członków rodziny, w szcze-
gólności narażające te osoby na niebezpieczeństwo
utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nie-
tykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, po-
wodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psy-
chicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy
moralne u osób dotkniętych przemocą.
Z definicji tej wynika, że działania przedstawi-
cieli różnych instytucji stykających się ze zjawiskiem
przemocy w rodzinie na każdym szczeblu admini-
stracji publicznej mają być ukierunkowane na zwal-
czanie każdej z form przemocy w rodzinie, a więc:
przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej.
Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
stanowi pierwszą próbę zmierzającą do komplekso-
wych, zintegrowanych i interdyscyplinarnych dzia-
200
łań mających na celu zahamowanie zjawiska prze-
mocy w rodzinie, zarówno poprzez realizację zadań
profilaktycznych, jak również zadań ukierunkowa-
nych na pomoc ofiarom przemocy w rodzinie, a tak-
że oddziaływań na osobę stosującą przemoc.
Rząd realizuje zadania wynikające z uchwalone-
go przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2006 r.
„Krajowego programu przeciwdziałania przemocy
w rodzinie”, którego celem jest:
— przeciwdziałanie przemocy w rodzinie;
— zmniejszenie skali zjawiska przemocy w ro-
dzinie;
— zwiększenie dostępności pomocy rodzinom,
w których stosowana jest przemoc;
— zwiększenie skuteczności ochrony ofiar prze-
mocy w rodzinie.
Przez realizację celów zawartych w programie
zakłada się:
— zmianę pojmowania przez społeczeństwo zja-
wiska przemocy w rodzinie;
— promowanie wartości rodzinnych;
— edukację dzieci, młodzieży i dorosłych w za-
kresie skutków stosowania przemocy w rodzinie;
— promowanie metod wychowawczych bez uży-
cia przemocy.
Szerokie ujęcie zapobiegania przemocy w rodzi-
nie wyznacza cztery podstawowe nurty działań kie-
rowanych do różnych grup odbiorców:
1) działania uprzedzające: diagnozujące, infor-
macyjne, edukacyjne, kierowane do ogółu społeczeń-
stwa, a także do osób pracujących z ofiarami i spraw-
cami przemocy w rodzinie;
2) działania interwencyjne: opiekuńcze i tera-
peutyczne, kierowane do ofiar przemocy w rodzinie
oraz pouczające i izolujące, kierowane do sprawców
przemocy w rodzinie;
3) działania powstrzymujące: psychologiczne, pe-
dagogiczne, terapeutyczne i inne, kierowane do ofiar
przemocy w rodzinie;
4) działania korekcyjno – edukacyjne skierowane
do sprawców przemocy w rodzinie.
Program skierowany jest do:
1) ofiar przemocy w rodzinie, w tym:
— dzieci,
— współmałżonków lub partnerów w związkach
nieformalnych,
— osób starszych,
— osób niepełnosprawnych;
2) sprawców przemocy w rodzinie;
3) świadków przemocy w rodzinie.
Realizatorami programu przeciwdziałania prze-
mocy w rodzinie są:
— organy administracji rządowej,
— jednostki samorządu terytorialnego,
— organizacje pozarządowe,
— kościoły i związki wyznaniowe.
Minister Pracy i Polityki Społecznej jako krajo-
wy koordynator realizacji Krajowego Programu Prze-
ciwdziałania Przemocy w Rodzinie jest odpowie-
dzialny za monitorowanie zjawiska przemocy w ro-
dzinie.
Program nakreśla jedynie ramy i kierunki dzia-
łań, które są podejmowane w obrębie kompetencji
resortów, jednostek samorządu terytorialnego, or-
ganizacji pozarządowych i innych podmiotów niepu-
blicznych. Ponadto program przewiduje wprowadze-
nie autorskich i lokalnych rozwiązań w dziedzinie
przeciwdziałania przemocy w rodzinie, dostosowa-
nych do specyfiki potrzeb występujących na danym
terenie.
Realizacja programu w dłuższej perspektywie
czasowej powinna przyczynić się do poprawy stanu
bezpieczeństwa życia codziennego.
Z przeprowadzonych przez TNS OBOP w ubie-
głym roku badań dotyczących rozmiaru zjawiska
przemocy w rodzinie wynika, że problem ten jest
zjawiskiem dostrzeganym w polskim społeczeństwie
i dotyczy średnio około połowy polskich rodzin. Naj-
bardziej rozpowszechnioną formą przemocy jest
przemoc psychiczna (31%). Rzadziej badani doświad-
czali przemocy fizycznej (17%), ekonomicznej (8%)
oraz seksualnej (3%).
W dalszym ciągu jednak, tak ofiary, jak i spraw-
cy bardzo niechętnie przyznają się do doświadczania
czy też stosowania przemocy – jest ona trudna do
wykrycia, dlatego też należy podjąć zdecydowane
działania na rzecz zapobiegania temu zjawisku.
W związku z tym rząd realizuje wiele działań
w ramach zadań wynikających z przepisów usta-
wy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz
„Krajowego programu przeciwdziałania przemocy
w rodzinie”.
Działania te mają charakter wieloaspektowy,
wielokierunkowy i interdyscyplinarny.
Przede wszystkim konieczna jest zmiana posta-
wy społeczeństwa wobec zjawiska patologii społecz-
nych, w tym przemocy w najbliższym otoczeniu. Po-
przez ogólnopolskie kampanie społeczne organizo-
wane na szczeblu centralnym, a także poprzez akcje
prowadzone przez samorządy lokalne, są realizowa-
ne programy, które mają na celu uwrażliwienie Po-
laków na problem przemocy w rodzinie oraz wska-
zanie sposobów postępowania w przypadkach jej
występowania.
Ponadto niezbędne jest wzmocnienie samorzą-
dów gminnych w realizacji programów profilaktycz-
nych prowadzących do zdobycia przez osoby zagro-
żone przemocą w rodzinie umiejętności radzenia so-
bie w sytuacjach kryzysowych i wdrażania właści-
wych postaw społecznych. W tym zakresie planowa-
na jest zmiana „Krajowego programu przeciwdzia-
łania przemocy w rodzinie”.
W celu ograniczenia każdej z form przemocy nie-
zbędny jest dalszy rozwój systemu szkoleń i przygo-
towanie przedstawicieli właściwych instytucji do
szybkiego i skutecznego reagowania w sytuacjach
przemocy.
Niezmiernie ważny jest dalszy rozwój progra-
mów korekcyjno – edukacyjnych ukierunkowanych

na zmianę postaw i zachowań sprawców, tak aby nie
powtarzali oni okrutnych zachowań.
Kolejne działanie, mające na celu bardziej sku-
teczną ochronę ofiar przed stosowaniem przemocy,
to podjęta przez rząd inicjatywa zmian legislacyj-
nych w omawianym obszarze.
Zmiany te będą obejmować zarówno nowe uregu-
lowania w ustawie o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie, jak i Kodeksie karnym, Kodeksie postę-
powania karnego, a także Kodeksie rodzinnym
i opiekuńczym, a dotyczą one w szczególności:
— możliwości izolowania ofiary od sprawcy,
przy czym, to sprawca będzie musiał opuścić lokal,
w którym zamieszkuje wspólnie z rodziną, a nie,
jak do tej pory było, ofiara z dziećmi musiała z tego
domu uciekać;
— wprowadzenia kodeksowego zakazu stosowa-
nia kar cielesnych, zadawania cierpień psychicznych
i innych form poniżania dziecka (zmiana Kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego);
— wprowadzenia ustawowego obowiązku zgła-
szania każdego przypadku, gdy zagrożone jest zdro-
wie lub życie dziecka;
— wprowadzenia konieczności zabierania dziec-
ka przez pracownika socjalnego w asyście Policji
w przypadkach, gdy zagrożone jest życie lub zdrowie
dziecka;
— wprowadzenia ustawowego obowiązku dzia-
łań w ramach zespołów interdyscyplinarnych two-
rzonych w samorządach gminnych o charakterze
profilaktycznym, ale również pomocowym.
Zmiany do ustawy o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie i innych ustaw, które obecnie są na etapie
uzgodnień międzyresortowych i z partnerami spo-
łecznymi, wkrótce trafią do Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej w celu prowadzenia dalszych prac legisla-
cyjnych.
Wprowadzenie zaproponowanych rozwiązań jest
elementem konsekwentnej polityki – zerowej tole-
rancji dla sprawców przemocy, co w efekcie doprowa-
dzi do nieuchronnego poniesienia prawnych konse-
kwencji przez sprawcę oraz do wzmocnienia ochrony
ofiar przed przemocą.
Niezależnie od wyżej wskazanych działań, Mi-
nisterstwo Zdrowia, w zakresie swoich kompeten-
cji, za pośrednictwem jednostek utworzonych i nad-
zorowanych przez ministra zdrowia, corocznie zle-
ca i finansuje realizację zadań z zakresu profilakty-
ki i edukacji dotyczących ochrony zdrowia.
Ponadto w dniu 19 sierpnia 2008 r. została podję-
ta uchwała nr 172/2008 Rady Ministrów w sprawie
przyjęcia rządowego programu na lata 2008–2013
„Bezpieczna i przyjazna szkoła”. Podstawowe cele
przyjętego programu to:
1) poprawa stanu bezpieczeństwa w szkołach i pla-
cówkach systemu oświaty poprzez poprawę relacji in-
terpersonalnych i klimatu społecznego w szkole;
2) zwiększenie wpływu rodziców na życie szkoły;
3) zwiększenie umiejętności wychowawczych dy-
rektorów szkół i placówek
201
wychowawczych, nauczycieli i rodziców oraz pra-
cowników administracji;
4) zwiększenie kompetencji społecznych i emocjo-
nalnych uczniów;
5) indywidualizacja kształcenia uczniów, rozwój
ich zainteresowań, zwiększenie autonomii uczniów
w szkole;
6) wzmocnienie i rozszerzenie specjalistycznej
pomocy psychologiczno – pedagogicznej;
7) ograniczenie skali występowania zjawisk pa-
tologicznych (m.in. przemoc, narkomania, alkoho-
lizm).
8) przeciwdziałanie agresji i patologii wśród dzie-
ci i młodzieży poprzez sport.
Cele te będą realizowane przez:
1) diagnozowanie klimatu społecznego szkoły,
identyfikowanie czynników ryzyka i czynników chro-
niących przed agresją i przemocą;
2) stałą analizę działań wychowawczych podej-
mowanych przez szkoły i placówki, zmierzających do
poprawy wzajemnych relacji pomiędzy uczniami
a nauczycielami;
3) upowszechnianie wiedzy i doskonalenie umie-
jętności wychowawczych dyrektorów, nauczycieli,
innych pracowników szkoły i rodziców;
4) realizację programów wychowawczych i profi-
laktycznych,
5) otwarcie szkoły na potrzeby uczniów, rodziców
i przedstawicieli środowisk lokalnych;
6) uruchomienie punktów konsultacyjnych po-
radnictwa psychologiczno –pedagogicznego;
7) rozwój działalności pozalekcyjnej i pozasz-
kolnej;
8) stworzenie sprawnego i efektywnego sposobu
resocjalizacji.
Realizacja programu „Bezpieczna i przyjazna
szkoła” jest jednym z elementów zwalczania patolo-
gicznych zjawisk przemocy nie tylko w rodzinie, ale
również w środowisku rówieśniczym uczniów szkół
funkcjonujących w systemie oświaty.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie strategii rozwoju przemysłu (5150)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana po-
sła Jana Kulasa w sprawie strategii rozwoju prze-
mysłu z dnia 26 września br. (sygn.: SPS-023-5150/
202
08) w załączeniu przesyłam informacje o sytuacji
polskiego przemysłu zawierające m.in. odpowiedź
na postawione przez pana posła pytania.
Informacje dotyczące sytuacji i perspektyw roz-
woju polskiego przemysłu
Zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności
(PKD) w skład przemysłu wchodzą trzy sekcje: Sek-
cja C – Górnictwo, Sekcja D – Przetwórstwo przemy-
słowe1) , Sekcja E – Wytwarzanie i zaopatrywanie
w energię elektryczną, gaz, wodę.
Udział przemysłu w PKB
Historia światowego rozwoju gospodarczego
wskazuje, w odniesieniu do przemysłu, na występo-
wanie dwóch długookresowych tendencji:
— malejącego udziału przemysłu w tworzeniu
PKB (wartości dodanej brutto) kosztem usług ryn-
kowych,
— wzrastającego udziału przemysłu przetwór-
czego w całkowitej produkcji przemysłowej.
Ww. tendencje występują także w rozwijającej się
gospodarce polskiej.
Tempo wzrostu PKB oraz wartości dodanej brut-
to w przemyśle (ceny stałe)
12
10
8
6
4 25,1%. W kolejnych latach następował sukcesywny
2
0
-2
1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004
PKB Przemys�
W okresach przyspieszania tempa wzrostu go-
spodarczego następuje także przyspieszenie tempa
wzrostu wartości dodanej brutto w przemyśle,
a tempo rozwoju przemysłu wyprzedza tempo roz-
woju gospodarki. W ostatnich dwunastu latach naj-
wyższe tempo wzrostu wartości dodanej brutto
w przemyśle wystąpiło w 2004 r. (10,5%). Był to rok,
w którym Polska wstąpiła do Unii Europejskiej,
a wysokie tempo rozwoju było związane z tzw. efek-
tem akcesyjnym. W 2005 r. efekt akcesyjny przestał
oddziaływać. Odnotowano zmniejszenie tempa wzro-
stu PKB oraz wartości dodanej brutto w przemyśle.
W kolejnym roku gospodarka przyspieszyła, a tempo
wzrostu w przemyśle wzrosło do 10,0%. W latach
2007 i 2008 (I półrocze) tempo wzrostu wartości do-
danej uległo pewnemu obniżeniu (odpowiednio do
7,5% i 6,9%), co było związane ze spowolnieniem wy-
stępującym w gospodarce globalnej. Tym niemniej
tempo wzrostu przemysłu należy ocenić jako rela-
tywnie wysokie. W okresie 1996–2008 różnica mię-
dzy najwyższym a najniższym tempem wzrostu PKB
(odpowiednio 7,1% i 1,2%) wynosi 5,9 pkt proc.
W przypadku tempa wzrostu wartości dodanej brut-
1)
Sekcja ta bywa też nazywana przemysłem przetwórczym.
to w przemyśle różnica jest prawie dwukrotnie więk-
sza i wynosi 11,3 pkt proc. (maksimum 10,5%, mini-
mum minus 0,8%). Między tempem wzrostu anali-
zowanych wielkości zachodzi ścisła korelacja. Współ-
czynnik korelacji dla badanego okresu wynosi 0,85.
W efekcie różnic (in plus oraz in minus) w tempie
wzrostu PKB i wartości dodanej brutto w przemyśle
następują zmiany udziału wartości dodanej brutto
przemysłu w PKB. W okresach przyspieszonego
wzrostu gospodarczego udział wzrasta, a w przy-
padku spowolnienia – zmniejsza się. Występuje jed-
nak długofalowa spadkowa tendencja udziału prze-
mysłu w PKB.
Udział przemysłu w PKB w latach 1995–2007
(ceny bieżące)
27
25
25,1
23
23,5
23,1
22,1 22,4
21,7
21,6 21,7
21,3
20,9
21 20,0 20,3
19,8
19
17
15
1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007
W 1995 r. udział przemysłu w PKB stanowił
spadek udziału, aż do 19,8% w roku 2002 (lata 2001
i 2002 charakteryzowały się niskim wzrostem
2005 2006 2007 2008
I pó�r.
PKB, niewiele przekraczającym 1%). W kolejnych
latach partycypacja przemysłu wzrastała. Kształ-
towała się jednak znacznie poniżej poziomu osią-
gniętego w roku 1995.
Struktura produkcji sprzedanej przemysłu
Wewnątrz przemysłu, w jego sekcjach, notuje się
także zmiany, które są zarówno efektem krótko-
okresowych zmian koniunkturalnych, jak i tenden-
cji długookresowych. O dynamice produkcji przemy-
słowej oraz jej wielkości decyduje przemysł prze-
twórczy, którego udział w ogólnej produkcji przemy-
słu przekracza 80%. Występuje długookresowa ten-
dencja wzrastającego udziału przemysłu przetwór-
czego w całkowitej produkcji przemysłu. Przemysł
przetwórczy jest bardzo wrażliwy na zmiany ko-
niunkturalne. Przyspieszenie tempa rozwoju jest
jednoznaczne z przyspieszeniem szybkiego wzrostu
produkcji tego przemysłu. Na pozostałe dwie sekcje
przemysłu zmiany koniunktury oddziałują w znacz-
nie mniejszym stopniu.
Przemysł przetwórczy, jako determinujący sytu-
ację całego przemysłu, najwyższe tempo wzrostu
produkcji sprzedanej (podobnie jak cały przemysł)
osiągnął w roku 2004, tzn. w roku wstąpienia do
Unii Europejskiej. Podobnie jak w całym przemyśle,
także w przemyśle przetwórczym w latach 2007
i 2008 (I półrocze) nastąpiło zmniejszenie tempa
wzrostu odpowiednio do 10,6% i 8,8%. Tempo to jest
jednak relatywnie wysokie.
 203

Tempo wzrostu PKB oraz produkcji sprzedanej Udział przemysłu przetwórczego w produkcji
przemysłu przetwórczego w latach 1996–2008 sprzedanej przemysłu w procentach (ceny bieżące)
w procentach (ceny stałe)
87 86,5

86
85,0 85,1
16 85 84,3 84,5
14
84 83,4
12
82,8
10 83
82,0 82,2
8 82
6
81
4
80
2
1995 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007
0
1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008
I pó�r.
PKB Przemys� przetw órczy

Podobnie jak poszczególne sekcje przemysłu, tak

i działy przemysłu rozwijają się w różnym tempie, co
Jak wspomniano wyżej, występuje długookreso- powoduje zmiany w strukturze produkcji wewnątrz
wa tendencja wzrastającej roli przemysłu przetwór- sekcji. W przypadku przemysłu przetwórczego naj-
czego w przemyśle ogółem. W długim okresie tempo wyższy wzrost w roku 2007 w stosunku do roku
wzrostu produkcji sprzedanej przemysłu przetwór- 1995 (w cenach stałych) nastąpił w działach: pro-
czego jest znacznie wyższe od tempa wzrostu wystę- dukcji pojazdów samochodowych (o 641,3%), pro-
pującego w dwóch pozostałych sekcjach przemysłu. dukcji urządzeń i sprzętu RTV (o 479,8%), produkcji
Od 1995 do 2007 r. produkcja sprzedana przemysłu wyrobów z metali (o 362,6%) oraz produkcji wyro-
wzrosła o 116,4%. Jednak w sekcjach sytuacja była bów gumowych i z tworzyw sztucznych (o 351,7%).
bardzo zróżnicowana. W przemyśle przetwórczym Z kolei w porównaniu z rokiem 2005 w roku 2007
wzrost wyniósł 141,4%, a w wytwarzaniu i zaopa- najwyższe wzrosty (także w cenach stałych) wystą-
trywaniu w energię elektryczną, gaz i wodę 33,2%. piły w działach: produkcji sprzętu i urządzeń RTV
(o 61,6%), produkcji maszyn i urządzeń (o 42,4%),
W górnictwie nastąpił spadek produkcji o 24,5%.
produkcji wyrobów z metali (o 41,3%) oraz produkcji
pojazdów samochodowych (o 38,1%). W roku 2007
Zmiana produkcji sprzedanej w przemyśle i jego
najwyższy udział (w cenach bieżących) w przemyśle
sekcjach w latach 1996–2007 w stosunku do roku
przetwórczym miały: produkcja artykułów spożyw-
1995 (ceny stałe)
czych i napojów (19,7%), produkcja pojazdów samo-
chodowych (10,4%), produkcja wyrobów z metali
(8,0%), produkcja maszyn i urządzeń (6,6%) oraz
produkcja wyrobów chemicznych (6,5%).
150

120

90
60
30
0 takiej konwencji sporządzono też powyższe informa-
-30
1996 1997 1998 1999 2000 2001
Sekcja C Sekcja D
W rezultacie zmian w dynamice produkcji sprze-
danej w poszczególnych sekcjach przemysłu w okre-
sie 1995–2007 nastąpiły zmiany w strukturze pro-
dukcji (w cenach bieżących). Partycypacja przemy-
słu przetwórczego zwiększyła się z 82,0% w roku
1995 do 86,5% w roku 2007. Udział górnictwa
zmniejszył się z 8,0% do 4,4%, a udział wytwarzania
i zaopatrywania w energię elektryczną, gaz i wodę
także zmalał z 10,0% do 9,1%.
Wzrost udziału przemysłu przetwórczego w pro-
dukcji przemysłowej daje się zaobserwować w dłu-
gim okresie. W poszczególnych latach, w zależności
od kształtowania się koniunktury, mogą następo-
wać zmiany różnokierunkowe (w okresie dobrej ko-
niunktury – wzrost udziału, a w okresie dekoniunk-
tury – spadek).
Dane dotyczące dynamiki produkcji podawane są
przez GUS w cenach stałych, natomiast wielkość
produkcji (i jej struktura) w cenach bieżących. Wg
2002 2003 2004 2005 2006 2007
cje. Należy jednak mieć na względzie, że w takiej sy-
Sekcja E Ogó�em
tuacji struktura produkcji zdeterminowana jest
dwoma czynnikami: realnymi zmianami produkcji
oraz zmianami cen. Z tego względu struktura pro-
dukcji jest niejako „zniekształcona” cenami. W roku
2007 ceny produkcji sprzedanej w górnictwie w po-
równaniu z rokiem 1995 wzrosły o 185,8%, w prze-
twórstwie przemysłowym o 61,2%, a w wytwarzaniu
i zaopatrywaniu w energię elektryczną, gaz i wodę
o 143,9%. Dlatego też w warunkach porównywal-
nych z rokiem 1995 udział przemysłu przetwórczego
w całkowitej produkcji przemysłowej byłby wyższy
niż zaprezentowany wyżej, a udziały dwóch pozosta-
łych sekcji przemysłu byłyby odpowiednio niższe.
Kolejną istotną zmianą w strukturze produkcji
przemysłowej w Polsce jest wzrastający udział sek-
tora prywatnego. Sektor ten partycypował w roku
1995 w produkcji przemysłu (w cenach bieżących)
w 46,9%. W 2007 r. udział tego sektora zwiększył się
do 84,9%. Najbardziej sprywatyzowaną sekcją jest
przemysł przetwórczy, gdzie udział sektora prywat-
204

nego w produkcji wynosi ok. 95%. W górnictwie odnotowano wzrost produkcji (o 33,2%) przy jedno-
udział wynosi nieco ponad 1/3, a w wytwarzaniu czesnym spadku zatrudnienia. W badanym okresie
i zaopatrywaniu w energię elektryczną, gaz i wodę produktywność pracy w górnictwie wzrosła o 55,5%,
ponad 1/4. a w wytwarzaniu i zaopatrywaniu w energię elek-
tryczną, gaz i wodę o 73,9%. Znacznie szybciej
Udział sektora prywatnego w produkcji sprzeda- (o 179,4%) produktywność wzrosła jednak w prze-
nej przemysłu w procentach myśle przetwórczym, gdzie stosunkowo małemu
zmniejszeniu zatrudnienia (z 2809 tys. osób do
2426 tys. osób, tj. o 13,6%) towarzyszył dynamiczny
90
80,9 82,5 83,6 84,9
wzrost produkcji (o 141,4%).
78,0
80
71,3
75,3 76,3
W okresie 1995–2007 przeciętny roczny wzrost
70
wydajności pracy wynosił:
60
— w przemyśle – 8,5%,
50 46,9
— w górnictwie – 3,8%,
40
1995 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007
— w przemyśle przetwórczym – 8,9%,
— w wytwarzaniu i zaopatrywaniu w energię
elektryczną, gaz i wodę – 4,7%.

Struktura zatrudnienia w przemyśle. Zmiany Tempo wzrostu produktywności pracy w pro-

produktywności pracy2) centach
Zmiany dokonujące się w strukturze produkcji
powodują zmiany zatrudnienia, które przebiegają
podobnie do omówionych wyżej zmian produkcji.
12
10,0
10 9,2
Tak jak zmniejsza się udział wartości dodanej wy- 8
8,5
8,9

tworzonej w przemyśle w PKB, tak też zmniejsza

6,9

5,4 5,6
6
się udział przeciętnego zatrudnienia w przemyśle 4
3,6 3,8
3,2 3,2
4,7

3,2

w przeciętnym zatrudnieniu w gospodarce. Udział 2

2,0 2,2

przemysłu w zatrudnieniu w gospodarce obniżył się

0,5
0

z 37,0% w roku 1995 do 30,6% w 2007 r. Natomiast Ogó�em Sekcja C Sekcja D Sekcja E

w zatrudnieniu w przemyśle następuje sukcesywny 1995-2007 � rednia 2005 2006 2007

wzrost udziału przemysłu przetwórczego (z 81,2%

w roku 1995 do 86,1% w roku 2007) kosztem spadku
udziału dwóch pozostałych sekcji. W 2007 r. górnic-
two partycypowało w zatrudnieniu w przemyśle
w 6,3%, a wytwarzanie i zaopatrywanie w energię
elektryczną, gaz i wodę w 7,6%. Tendencje zmniej-
szającego się udziału przemysłu w zatrudnieniu
w gospodarce, jak i wzrastającego udziału przemy-
słu przetwórczego w zatrudnieniu w przemyśle wy-
stępują w długich okresach. W okresach krótkich
zmiany struktury zatrudnienia uzależnione są, po-
dobnie jak opisane wyżej zmiany struktury produk-
cji, od kształtowania się koniunktury.
W okresie 1995–2007 zatrudnienie w przemyśle
obniżyło się z 3461 tys. osób do 2819 tys. osób
(o 18,6%), a produkcja sprzedana w cenach stałych
wzrosła o 116,4%. Produktywność pracy w przemy-
śle wzrosła więc o 165,8%. W górnictwie oraz wy-
twarzaniu i zaopatrywaniu w energię elektryczną,
gaz i wodę następuje z roku na rok bezwzględny spa-
dek zatrudnienia. W górnictwie zatrudnienie obni-
żyło się z 374 tys. osób w 1995 r. do 179 tys. osób
w roku 2007, a więc o 52,9%. W wytwarzaniu i za-
opatrywaniu w energię elektryczną, gaz i wodę za-
trudnienie zmniejszyło się z 278 tys. osób do 213 tys.
osób, tj. o 23,4%. W pierwszej z tych sekcji dużemu
spadkowi zatrudnienia towarzyszył relatywnie niż-
szy spadek produkcji (o 24,5%), a w drugiej z nich
2)
Mierzonej produkcją sprzedaną na jednego zatrudnionego.
W ostatnich trzech latach tempo wzrostu pro-
duktywności pracy było bardzo zróżnicowane. W la-
tach 2004 i 2005 nastąpiło przełamanie negatyw-
nych tendencji w zakresie spadku zatrudnienia.
W roku 2005 odnotowano w przemyśle minimalny
wzrost zatrudnienia 3) (o 0,1%), co przy relatywnie
niewielkim wzroście produkcji zaowocowało wzro-
stem produktywności pracy o 3,6%. W roku 2006
dość wysokiemu wzrostowi zatrudnienia (o 1,8%
w całym przemyśle i o 2,5% w przemyśle przetwór-
czym) towarzyszył dynamiczny wzrost produkcji.
W efekcie produktywność pracy wzrosła w szybkim
tempie. W roku kolejnym tempo wzrostu zatrudnie-
nia jeszcze się zwiększyło (do 3,9% w całym przemy-
śle), co spowodowało, iż mimo relatywnie wysokiego
wzrostu produkcji odnotowano wyraźne zmniejsze-
nie tempa wzrostu produktywności pracy. Jako
przyczynę obniżenia dynamiki produktywności na-
leży uznać niedopasowanie występujące na rynku
pracy. Otóż mimo relatywnie wysokiego bezrobocia
osoby poszukujące pracy miały relatywnie niskie
kwalifikacje (osoby z kwalifikacjami wyższymi zna-
lazły pracę poza granicami kraju) i nie spełniały
3)
Nie dotyczy górnictwa oraz wytwarzania i zaopatrywania
w energię elektryczną, gaz i wodę. Jak wspomniano wyżej,
w sekcjach tych w kolejnych latach notowany jest spadek za-
trudnienia.

oczekiwań pracodawców. Mimo to znajdowały pracę,
ponieważ nie było innych kandydatów, z kwalifika-
cjami wyższymi, chętnych do podjęcia pracy. W ta-
kich warunkach produktywność pracy nie mogła
zwiększać się w wysokim tempie.
Zwiększający się popyt na pracę powodował wy-
soki wzrost wynagrodzeń i kosztów pracy. Jednost-
kowe koszty pracy wzrastały w tempie szybszym od
produktywności pracy, skutkując pogorszeniem efek-
tywności gospodarki i jej konkurencyjności (także
przemysłu).
Polski przemysł rozwija się zgodnie z tendencja-
mi światowymi. Zmniejsza się jego udział w PKB.
Następuje zmiana struktury produkcji – zwiększa
się udział przemysłu przetwórczego w produkcji
kosztem przemysłu paliwowo-energetycznego. W ślad
za zmianami w strukturze produkcji następują od-
powiednie zmiany w strukturze zatrudnienia. Suk-
cesywnie wzrasta rola sektora prywatnego zarówno
w całej gospodarce, jak i w przemyśle. Zwiększa się
produktywność pracy. Następuje modernizacja prze-
mysłu, unowocześnienie produkcji, wzrost jej efek-
tywności i konkurencyjności. Jednym z czynników
umożliwiających przyspieszenie rozwoju przemysłu
jest szybki napływ inwestycji zagranicznych. Do
2006 r. inwestorzy zagraniczni zainwestowali w prze-
myśle polskim prawie 35 mld EUR, w tym w prze-
myśle przetwórczym 32 mld EUR. Największym za-
interesowaniem inwestorów zagranicznych cieszą
się działy: produkcji pojazdów samochodowych
(5,3 mld EUR), produkcji artykułów spożywczych, na-
pojów oraz wyrobów tytoniowych (4,8 mld EUR) oraz
produkcji metali i wyrobów z metali (3,4 mld EUR).
W roku 2007 odnotowano w przemyśle w porów-
naniu z rokiem 2006 pogorszenie relacji makroeko-
nomicznych. Wzrost wynagrodzeń (nominalnych
o 8,5%, realnych o 5,8%) przekraczał tempo wzrostu
produktywności pracy (5,4%). W I półroczu 2008 r.
ta negatywna tendencja jest kontynuowana. Nastą-
piło obniżenie tempa wzrostu produkcji do 8,5%
(z 10,7% w I półroczu 2007 r). Zatrudnienie wzrosło
o 3,3%, a produktywność pracy o 5,0%. Jednocze-
śnie nastąpił wzrost przeciętnego wynagrodzenia
o 10,9% nominalnie i o 6,4% realnie. W dalszym cią-
gu następuje wzrost jednostkowych kosztów pracy
i pogorszenie pozycji konkurencyjnej przemysłu.
Mimo trudności występujących w przemyśle
w roku 2007 i 2008 sytuację tej agregacji należy oce-
nić jako dobrą, szczególnie mając na względzie spo-
wolnienie w gospodarce globalnej zapoczątkowane
kryzysem finansowym w USA.
Monitoring rozwoju polskiego przemysłu doko-
nywany jest w oparciu o dane dostarczane przez sys-
tem statystyki publicznej prowadzony przez Główny
Urząd Statystyczny na podstawie ustawy z dnia
29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U.
Nr 88, poz. 439, z późn. zm.). W przyjmowanym co-
rocznie rozporządzeniem Rady Ministrów „Progra-
mie badań statystycznych statystyki publicznej”
określane są zakresy merytoryczne badań niezbęd-
205
nych do monitorowania wybranych dziedzin życia
społecznego i gospodarczego, w tym kondycji pol-
skiego przemysłu.
Prowadzone badania służą monitorowaniu reali-
zacji przyjętych założeń w Strategii Rozwoju Kraju
na lata 2007–2015, w Narodowych Strategicznych
Ramach Odniesienia, w „Koncepcji horyzontalnej
polityki przemysłowej w Polsce”, w sektorowych pro-
gramach operacyjnych i w programach regional-
nych. Informacje statystyczne są wykorzystywane
do oceny produktywności i konkurencyjności po-
szczególnych sektorów przemysłowych, ich pozycji
na tle jednolitego rynku europejskiego i rynku świa-
towego. Są podstawą prowadzenia polityki przemy-
słowej państwa, w tym w sektorach strategicznych
oraz restrukturyzowanych, jak również formułowa-
nia działań horyzontalnych.
Celem prowadzenia badań w obszarze aktywno-
ści przemysłowej przedsiębiorstw jest systematycz-
ne dostarczanie podstawowych informacji o wyni-
kach produkcyjnych i finansowych przedsiębiorstw
przemysłowych (w okresach miesięcznych, kwartal-
nych i rocznych). Badania dostarczają kompleksowej
informacji umożliwiającej bieżącą comiesięczną oraz
roczną ocenę aktywności produkcyjnej przedsię-
biorstw przemysłowych w przekrojach według sekcji
i działów działalności przemysłowej, a także w prze-
kroju wojewódzkim.
Opracowywane w ramach tematu badawczego
dane służą zaspokajaniu potrzeb zarówno polskich
odbiorców (resortów, instytucji naukowo-badaw-
czych, NBP, przedsiębiorstw, instytucji rządowych,
organów samorządowych, a także osób fizycznych),
jak i potrzebom organizacji międzynarodowych (Eu-
rostat, OECD, ONZ).
Badania dostarczają również informacji specjali-
stycznych dotyczących wybranych branż przemysłu,
tj. przemysłu hutniczego, koksowniczego, odlewni-
czego, stoczniowego, które są niezbędne do prowa-
dzenia polityki gospodarczej i społecznej kraju oraz
dla zaspokajania potrzeb informacyjnych UE. Mini-
ster właściwy do spraw gospodarki prowadzi bada-
nia mające na celu zebranie danych charakteryzują-
cych wybrane branże przemysłu i śledzenie podsta-
wowych procesów dotyczących wielkości i rozdyspo-
nowaniu produkcji, zużycia surowców, materiałów
i energii, nowych zamówień, zatrudnienia i czasu
pracy, nakładów inwestycyjnych, sytuacji finanso-
wej jednostek zaliczanych do wybranych branż prze-
mysłu, jak również w zakresie postępu technicznego
i technologicznego oraz ochrony środowiska. Opra-
cowywane będą bilanse złomu stalowego i żeliwnego
oraz bilans koksu.
W ramach systemu informatycznego Minister-
stwa Gospodarki funkcjonuje baza BINGO. Jest ona
zasilana wybranymi kategoriami danych statystycz-
nych (dane finansowe przedsiębiorstw oraz dane do-
tyczące handlu zagranicznego) pochodzących z sys-
temu statystyki GUS. Baza ta służy bieżącemu mo-
nitoringowi kondycji polskiego przemysłu.
206
Ponadto Ministerstwo Gospodarki prowadzi od
wielu lat, w cyklu półrocznym, własne badania an-
kietowe sektora małych i średnich przedsiębiorstw
służące monitoringowi barier i zagrożeń rozwoju
przedsiębiorczości małych i średnich firm.
Osiągnięcia polskiej nauki od wielu lat mają wpływ
na rozwój narodowej gospodarki. Rozwój gospodarki
i konkurencyjność polskich przedsiębiorstw na ryn-
kach światowych zależą od wielu czynników, wśród
których znaczącą rolę odgrywają doskonałe pomy-
sły. Świat w sposób sprawny, zorganizowany i twór-
czy przenosi idee w praktyczne rozwiązania.
Wynalazki, które powstają w polskich jednost-
kach naukowych, wdrażane są do gospodarki w po-
staci gotowych, opatentowanych, przez co chronio-
nych, rozwiązań. Przygotowywane są z nastawie-
niem na rozwój konkretnego przedsiębiorstwa bądź
innowacyjnego produktu gotowego czy usługi.
Wsparciem dla sprawnego przepływu rozwiązań
naukowych są m.in. granty celowe i projekty roz-
wojowe, które przez dofinansowanie konkretnych
działań naukowo-badawczych wspierają te projek-
ty, które mają realne szanse na komercjalizację
i wdrożenia dla podwyższenia wydajności polskiej
gospodarki.
Wyrazem wpływu polskiej nauki na rozwój prze-
mysłu są także liczne badania, które prowadzą pod-
ległe ministrowi gospodarki, a także innym resor-
tom jednostki badawczo-rozwojowe. Liczne projekty
ministra nauki i szkolnictwa wyższego, jak i te pro-
wadzone przy współpracy z Unią Europejską, sty-
mulują efektywną współpracę między nauką i bizne-
sem. Doskonałym narzędziem do wymiany informa-
cji, zwłaszcza określania zapotrzebowania na prace
badawczo-naukowe, są platformy technologiczne.
Obecnie w Polsce niemalże wszystkie sektory prze-
mysłowe stosują taką formę kooperacji w zakresie
rozwijania współpracy między ośrodkami naukowy-
mi a biznesem. Wiele z platform aktywnie włączyło
się w prace platform działających na poziomie wspól-
notowym. Przykładem praktycznych zastosowań
polskiej myśli technologicznej są produkty i techno-
logie zgłaszane w ramach konkursu Polski Produkt
Przyszłości. Analiza laureatów dotychczasowych edy-
cji konkursu wskazuje, że produkty i technologie,
które zostały do niego zgłoszone, cieszą się dużym
uznaniem klientów. Nie ulega jednak wątpliwości,
że zarówno w Polsce, jak i Unii Europejskiej obszar
kooperacji świata biznesu i świata nauki wymaga
podjęcia ambitnych działań ze strony przedsiębior-
ców, naukowców, a także administracji rządowej.
Jedną z płaszczyzn tej dyskusji są m.in. działania
związane z realizacją projektów typu foresight,
o których mowa w dalszej części niniejszego pisma.
Nawiązując do pytania pana posła o wpływ bez-
pośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) na stan
innowacyjności gospodarki polskiej, pragnę poinfor-
mować, iż bezpośrednie inwestycje zagraniczne
przyczyniają się zarówno do tworzenia nowych
miejsc pracy, jak i stanowią źródło napływu nowych
technologii i technik, myśli naukowo-technicznej.
W 2007 r. kapitał zagraniczny w najwyższym stop-
niu doinwestował przedsiębiorstwa przetwórstwa
przemysłowego, obsługi nieruchomości, informaty-
ki, nauki, wynajmu maszyn i pozostałych usług
związanych z prowadzeniem działalności gospodar-
czej, pośrednictwa finansowego oraz handlu i na-
praw. Warto nadmienić, że integracja z Unią Euro-
pejską była jedną z przyczyn wzrostu zainteresowa-
nia inwestorów naszym krajem poprzez wzrost za-
ufania zagranicznych przedsiębiorców. Największy-
mi inwestorami w Polsce w 2007 r. pozostawały kra-
je Unii Europejskiej (85,3% BIZ), głównie z Francji,
Niemiec, Austrii, Włoch oraz Szwecji. Wartość BIZ
w 2007 r. osiągnęła poziom 12,8 mld euro.
Najważniejszym skutkiem bezpośrednich inwe-
stycji zagranicznych dla polskiej gospodarki jest
uzupełnianie niedostatecznych zasobów akumulacji
wewnętrznej środkami zewnętrznymi, co niewątpli-
wie zwiększa możliwości rozwojowe gospodarki.
Stymulowanie napływu bezpośrednich inwestycji
zagranicznych i ich rola w dyfuzji innowacji to jeden
z kluczowych elementów skutecznej polityki inno-
wacyjnej.
W czasach nasilania się procesów globalizacyj-
nych i rosnącej konkurencji na rynkach międzyna-
rodowych to właśnie rozwój technologiczny będzie
decydował o konkurencyjności danej gospodarki.
Należy przyznać, że aktualnie poziom innowacyjno-
ści polskiej gospodarki nie jest zadowalający. Przy-
czynia się do tego niewystarczająca współpraca śro-
dowisk gospodarczych i naukowych, niskie zaintere-
sowanie firm nowymi technologiami, mała liczba
przedsiębiorstw powstających w oparciu o innowa-
cyjne rozwiązania. Do barier działalności innowa-
cyjnej należą m.in.: wysokie koszty opracowania
i wdrożenia innowacji, problemy związane z finan-
sowaniem przedsięwzięć innowacyjnych, niezado-
walającą infrastrukturą komercjalizacji prac Bada-
nia i Rozwój (B+R) oraz również brak odpowiednio
wykwalifikowanej kadry. Chociaż w 2006 r.4) nakła-
dy na działalność badawczą i rozwojową były co
prawda o 5,7% wyższe niż rok wcześniej, to wyniosły
niecałe 6 mld zł. Wartość jednego z najważniejszych
wskaźników z zakresu statystyki nauki i techniki,
czyli relacji nakładów na działalność B+R do PKB
w ostatnich latach kształtowała się na zbliżonym
poziomie i w 2006 r. wyniosła 0,56%. Wartość tego
wskaźnika w większości krajów UE-25 i OECD jest
nieporównywalnie większa. Nasz wskaźnik jest jed-
nym z najniższych wskaźników w UE. Nadal nieko-
rzystna jest struktura nakładów, które w niskim
stopniu finansowane są przez sektor przedsiębiorstw.
Skłonność przedsiębiorstw przemysłowych w Polsce
do inwestowania w innowacyjne rozwiązania jest ni-
ska. Jednocześnie badania potwierdzają, że przed-
siębiorstwa, które implementują innowacje, są zde-
cydowanie bardziej rentowne od tych, które nie po-
4)
„Nauka i Technika w 2006 r.”, GUS, 2008 r.

noszą nakładów na innowacje. Wzrost ich dochodów
wpływa na wzrost zamożności obywateli, na popra-
wę ich jakości życia oraz dostępności do nowych pro-
duktów i usług.
Należy zauważyć, że istnieją różnice pomiędzy
przemysłowymi przedsiębiorstwami krajowymi i za-
granicznymi w zakresie prowadzonej przez nie dzia-
łalności innowacyjnej, chociaż dotyczą one tylko nie-
których jej aspektów. W 2006 r. przedsiębiorstwa
krajowe poniosły nakłady na działalność innowacyj-
ną w wysokości ponad 5 mld zł, a zagraniczne nie-
wiele mniej, 4,9 mld zł. Bezpośrednio na działalność
B+R firmy krajowe wydały 380 mln zł, a zagranicz-
ne 348 mln zł. Istotne różnice pojawiają się w przy-
padku zakupu gotowej technologii w postaci doku-
mentacji i praw: krajowe firmy przeznaczyły na ten
cel 302 mln zł, a zagraniczne 183 mln zł w 2006 r.
Z kolei podmioty zagraniczne poniosły wyższe na-
kłady w porównaniu do krajowych na inwestycje po-
chodzące z importu, tj. o 400 mln zł więcej5) . Przed-
siębiorstwa zagraniczne znacznie częściej niż krajo-
we wprowadzają innowacje pochodzące spoza granic
naszego kraju i w tym też kierunku współpracują
z jednostkami naukowo-badawczymi6) . Innowacje
produktowe opracowane przez instytucje zagranicz-
ne stanowiły 1,3% innowacji w polskich firmach
oraz 3,7% w zagranicznych, z kolei te opracowane
we współpracy z zagranicą odpowiednio: 3,6% i 9,1%.
Z drugiej strony podmioty krajowe częściej niż za-
graniczne angażują się we współpracę z polskim
sektorem B+R. 12,1% innowacji produktowych
w firmach polskich powstało przy udziale innych
krajowych firm lub instytucji, podczas gdy wskaź-
nik ten dla podmiotów zagranicznych wyniósł 4,6%.
Ponadto różnice między krajowymi a zagranicznymi
podmiotami występują w efektach działalności inno-
wacyjnej, tutaj z dużą korzyścią dla firm zagranicz-
nych. Firmy zagraniczne charakteryzują znacząco
wyższe wartości wskaźników dotyczących zwiększe-
nia asortymentu produktów, wejścia na nowe rynki
produktów lub zwiększenia udziału w rynku, zwięk-
szenia zdolności produkcyjnych, zmniejszenia szko-
dliwości dla środowiska.
Skutki wynikające z napływu bezpośrednich in-
westycji zagranicznych wiążą się z transferem tech-
nologii oraz umiejętności organizacyjnych i mene-
dżerskich, który przeważnie towarzyszy transferowi
kapitału. Sprzyja to modernizacji gospodarki oraz
poprawie konkurencyjności produkowanych w Pol-
sce towarów. Napływ kapitału zagranicznego w for-
mie BIZ oznacza uzupełnienie krajowych zasobów
materialnych i niematerialnych (takich jak kapitał
finansowy, technologia, umiejętności menedżerskie,
rozszerzenie dostępu do rynków zagranicznych).
W wyniku napływu kapitału zagranicznego może
również nastąpić poprawa zasobów krajowych i wzrost
5)
NiT 2006, GUS.
6)
„Działalność innowacyjna przedsiębiorstw w latach 2002-
-2004”, GUS.
207
ich produktywności m.in. dzięki bardziej efektywnej
alokacji tych zasobów oraz ich udoskonaleniu w wy-
niku konieczności konkurowania lokalnych i zagra-
nicznych przedsiębiorstw lub ich współpracy. Firmy
z udziałem kapitału zagranicznego wprowadzają po-
nadto nowe technologie produkcji oraz sposoby za-
rządzania i techniki marketingowe, co również może
wpływać na poprawę efektywności działalności go-
spodarczej w kraju przyjmującym inwestycje.
Warto dodać, że podmioty zagraniczne mają po-
zytywny wpływ na innowacyjność przemysłu, sty-
mulując ją poprzez efekt naśladownictwa i konku-
rencję. Firmy krajowe mogą czerpać lekcje od lide-
rów nakładów na B+R, korporacji o zasięgu między-
narodowym, poprzez możliwość uczestniczenia w ryn-
ku globalnym. Naśladowanie przez lokalnych kon-
kurentów nowych rozwiązań wprowadzonych przez
zagranicznych inwestorów może doprowadzić do zmian
w pozycji konkurencyjnej poszczególnych branż. Na-
pływ BIZ wpływa na konkurencyjność również po-
przez intensyfikację systemu powiązań gospodarki
kraju przyjmującego z gospodarką światową, w wy-
niku czego może nastąpić szersze włączenie się pod-
miotów krajowych do międzynarodowego podziału
pracy. Należy też zwrócić uwagę na potencjalny ne-
gatywny skutek działalności innowacyjnej zagra-
nicznych inwestorów. Mianowicie poprzez silną kon-
kurencję i stworzenie wygórowanych barier wejścia
mogą wpłynąć na wycofywanie z rynku rodzimych
przedsiębiorców.
Analiza znaczenia BIZ w gospodarce obejmuje
nie tylko finansowy wymiar tych inwestycji, ale tak-
że technologiczny, organizacyjny, marketingowy
itp. Inwestycje bezpośrednie to najważniejszy i za-
zwyczaj najtańszy kanał przepływu technologii
(wiedzy), która zarówno w sposób bezpośredni, jak
i pośredni może stymulować kreowanie innowacji.
Istnieje silna zależność między kształtowaniem się
bieżących przewag innowacyjnych a napływem kapi-
tału zagranicznego. Siła tej zależności jest jednak
niejednakowa w branżach o różnym zaawansowa-
niu technologicznym: relatywnie największy wpływ
BIZ na innowacyjność uwidacznia się w przemysłach
zaliczanych do tzw. średniowysokiej oraz średnioni-
skiej techniki (np. przemysł samochodowy, chemicz-
ny). Brak jest natomiast skorelowanych z napływem
kapitału zagranicznego zmian w innowacyjności
branż zaawansowanych technologicznie (wysokiej
techniki). Niewielki wpływ BIZ odnotowano także
w branżach zaliczanych do techniki niskiej.
Użyteczność BIZ jako mechanizmu transferu wie-
dzy technicznej wynika z dwóch przesłanek. Pierw-
szą z nich jest wspomniany powyżej wpływ BIZ na
potencjał innowacyjny przedsiębiorstw krajowych.
Drugim czynnikiem jest to, że z uwagi na ograniczo-
ne możliwości kapitałowe polskich przedsiębiorstw
często jest to jedyna forma, w jakiej najnowsze, z na-
tury drogie technologie mogą pojawić się w kraju.
Nie każdy przypadek dokonania w kraju bezpośred-
niej inwestycji zagranicznej oznacza jednak takie
208

same efekty w postaci zmian technologicznych. (50,7% ogólnej wartości BIZ w Polsce). Na uwagę za-
W przypadku gdy dokonująca inwestycji korporacja sługuje również wysoka, choć słabnąca, pozycja
sprowadza do Polski technologie drugiej generacji, USA, które mimo znacznego oddalenia geograficz-
możliwości przeskoczenia kraju na wyższy stopień nego zainwestowały w Polsce 5,6 mld euro, a więc
rozwoju technologicznego są niewielkie. Nie oznacza 7,4% ogólnej wartości BIZ.
to jednak, że takie inwestycje nie przynoszą korzy-
ści, jako że nawet starsze technologie transferowane Zagraniczne inwestycje bezpośrednie w Polsce
w ten sposób są zazwyczaj bardziej nowoczesne i kon- w latach 2000–2006
kurencyjne niż stosowane dotychczas w polskich
przedsiębiorstwach. Niejako na przeciwległym bie- 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006
gunie pod względem wpływu na potencjał innowa-
BIZ a – 3 671
cyjny są natomiast BIZ, którym towarzyszy lokowa- (w mln euro)
10 334 6 372 4 371
b – 4 31353
9 983 7 668 11 093

nie w Polsce ośrodków badawczo-rozwojowych. Istot- BIZ

41 050 23 340 16 821 17 842 46 594 30922 43 014
ną rolą państwa jest zatem kreowanie bodźców (w mln PLN)

sprzyjających tego rodzaju działaniom przedsiębiorstw

zagranicznych.
Stymulowanie napływu BIZ do obszarów inno-
wacyjnych, charakteryzujących się dużym potencja-
łem rozwojowym i eksportowym, jest jednym z naj-
ważniejszych wyzwań prowadzonej polityki gospo-
darczej oraz jednym z najważniejszych czynników
wpływających na podnoszenie konkurencyjności
sektora przedsiębiorstw. W rankingu najbardziej in-
nowacyjnych przedsiębiorstw w Polsce w 2005 r. na
100 najbardziej innowacyjnych firm 18 przedsię-
biorstw (a więc 18%) to inwestorzy zagraniczni dzia-
łający w Polsce. Jednocześnie udział wyrobów no-
wych i zmodernizowanych przedsiębiorstw zagra-
nicznych w produkcji sprzedanej polskiego przemy-
słu wynosi ponad 20% i charakteryzuje się tenden-
cją wzrostową. Głównym inwestorem w Polsce są
firmy z krajów UE. Wartość nakładów inwestycyj-
nych poniesionych przez inwestorów zarejestrowa-
nych w krajach będących „starymi” członkami UE
w 2005 r. stanowiła 85,1% badanego napływu BIZ
do Polski, a ich łączna wartość wyniosła 75,7 mld
euro. Najwięcej zainwestowały w Polsce Holandia –
16,4 mld euro, Niemcy – 12,3 mld euro oraz Francja
– 9,6 mld euro, co łącznie stanowiło 38,4 mld euro
Źródło: Narodowy Bank Polski, Zagraniczne inwestycje
bezpośrednie w Polsce w 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005 r.;
Napływ inwestycji zagranicznych do Polski w 2006 r. (dane
wstępne)
W latach 2000–2003 następował systematyczny
wzrost udziału zagranicznych firm w nakładach in-
westycyjnych ogółem w przemyśle, jak i w przetwór-
stwie przemysłowym. Dowodzi to, iż zagraniczne
firmy rozszerzają zakres i skalę prowadzonej w Pol-
sce działalności gospodarczej. Zainteresowanie pol-
ską gospodarką ze strony kapitału zagranicznego
(zarówno koncernów, jak i MSP) wynika głównie ze
względu na tanią, wysoko wykwalifikowaną siłę ro-
boczą, niską stawkę CIT oraz dostępność terenów
pod inwestycje i koszt ziemi. Ponad 50% inwestycji
zagranicznych stanowią inwestycje od podstaw typu
greenfield. W 2004 r. udział ten nieco spadł, nato-
miast w 2005 r. obserwowane jest zwiększenie udzia-
łu nakładów zagranicznych firm w nakładach inwe-
stycyjnych. Struktura nakładów inwestycyjnych,
w tym dokonywanych przez spółki z udziałem kapi-
tału zagranicznego, przedstawiona została w poniż-
szej tabeli:

Wyszczególnienie 2000 2001 2002 2003 2004 2005

Nakłady inwestycyjne ogółem 133 160,2 121 362,9 109 265,9 110 859,8 120 467,0 131 055,0
Udział nakładów inwestycyjnych spółek
z kapitałem zagranicznym w nakładach 39,6 39,3 40,0 41,3 38,7 42,0
ogółem (%)
Nakłady inwestycyjne w przemyśle 37 707,5 35 888,5 34 621,6 37 387,3 41 911,0 45 211,0
Udział nakładów inwestycyjnych spółek
z kapitałem zagranicznym w nakładach 49,1 47,2 54,1 56,2 51,2 52,5
w przemyśle (%)
Nakłady inwestycyjne w przetwórstwie
26 522,8 23 235,2 23 068,0 26 041,5 30 227,0 32 413,0
przemysłowym
Udział nakładów inwestycyjnych spółek
z kapitałem zagranicznym w nakładach 67,1 67,8 73,7 75,2 66,0 65,9
w przetwórstwie przemysłowym (%)
Liczba inwestujących spółek z kapitałem
8 475 8 230 8 251 9 164 9 540 9 950
zagranicznym

Źródło: Roczniki Statystyczne, Działalność gospodarcza spółek z udziałem kapitału zagranicznego, GUS, Warszawa 2001, 2002,
2003, 2004, 2005, 2006.

W odniesieniu do polityki przemysłowej pragnę
poinformować, że Rada Ministrów 30 lipca 2007 r.
przyjęła dokument pn. „Koncepcja horyzontalnej
polityki przemysłowej w Polsce”.
W obliczu silnej i rosnącej konkurencji zarówno
na jednolitym rynku Unii Europejskiej, jak i w świe-
tle postępującej globalizacji państwo polskie staje
przed szczególnym wyzwaniem efektywnego i sku-
tecznego wspierania długofalowego wzrostu i rozwo-
ju polskiego przemysłu. Nowe wyzwania niosą ze
sobą potrzebę nowego podejścia do polityki przemy-
słowej. W związku z powyższym została przygoto-
wana „Koncepcja horyzontalnej polityki przemysło-
wej w Polsce”. Zgodnie z nią polityka przemysłowa
będzie skupiać się na podejmowaniu działań hory-
zontalnych najefektywniej wspierających długookre-
sowy wzrost i rozwój polskiego przemysłu. W podej-
ściu horyzontalnym polityka oddziałująca na prze-
mysł powinna polegać na stałym podnoszeniu jakości
warunków ramowych prowadzenia działalności prze-
mysłowej poprzez wspólne dla wszystkich sektorów
działania ukierunkowane na podnoszenie konkuren-
cyjności przedsiębiorstw przemysłowych. Działania
te przede wszystkim będą prowadzić do podnoszenia
innowacyjności i postępu technicznego w przedsię-
biorstwach, poprawy jakości kapitału ludzkiego i do-
stosowania jego struktury do potrzeb rynkowych
oraz usuwania barier prawnych i administracyjnych
hamujących wzrost gospodarczy. Horyzontalne po-
dejście do polityki przemysłowej w pierwszej kolejno-
ści dotyczyć będzie sektorów z dominującym bądź
całkowitym udziałem własności prywatnej. Do sek-
torów tych zaliczyć należy w szczególności przemysł
biotechnologiczny, chemiczny, drzewny, elektronicz-
ny, farmaceutyczny, ICT, lekki, meblowy, maszyno-
wy i motoryzacyjny. Jednocześnie proponowane in-
strumenty przemysłowej polityki horyzontalnej będą
tworzyć warunki dla rozwoju nowych sektorów
o dużym potencjale wzrostu. Sektory te powstają na
styku tradycyjnych branż i bazują na intensywnym
wykorzystaniu wyników badań naukowych i prac
rozwojowych. Zaliczyć do nich można sektory po-
wstające np. wokół biotechnologii, nanotechnologii
czy technologii informatycznych i satelitarnych.
Część wykonawcza „Koncepcji...” opiera się na
czterech filarach:
a) zestawieniu instrumentów wsparcia dla przed-
siębiorców ze źródeł publicznych,
b) analizach konkurencyjności sektorów prze-
mysłowych,
c) foresighcie technologicznym przemysłu,
d) Strategii Rozwoju Przemysłu.
Ad a). Zestawienie instrumentów wsparcia dla
przedsiębiorców ze źródeł publicznych (dostępne jest
na stronie internetowej Ministerstwa Gospodarki) zo-
stało przygotowane we współpracy z: Ministerstwem
Skarbu Państwa, Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa
Wyższego, Ministerstwem Pracy i Polityki Społecz-
nej, Ministerstwem Finansów, Polską Agencją In-
formacji i Inwestycji Zagranicznych, Polską Agencją
209
Rozwoju Przedsiębiorczości, Krajowym Funduszem
Kapitałowym, Bankiem Gospodarstwa Krajowego
oraz Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej. Obecnie zestawienie zawiera
52 instrumenty wsparcia z następujących obszarów:
— innowacje, inwestycje i ochrona środowiska,
— przedsiębiorczość,
— promocja, szkolenia, bazy danych,
— restrukturyzacja,
— poręczenia, gwarancje, instytucje finansowe,
— rynek pracy.
Zestawienie instrumentów wsparcia jest aktuali-
zowane w okresach kwartalnych.
Ad b). Analizy konkurencyjności obejmują stu-
dium ogółu uwarunkowań, w których funkcjonują
przedsiębiorstwa przemysłowe, badanie trendów
rozwojowych, analizę instrumentów prawnych wy-
tyczających prowadzenie działalności, a także reko-
mendacje służące wzrostowi konkurencyjności.
Dotychczas opracowana została „Analiza konku-
rencyjności sektorów przemysłu lekkiego”. Obecnie
trwają wewnątrzresortowe konsultacje m.in. nad
„Analizą konkurencyjności sektorów opartych na
drewnie w Polsce” oraz „Analizą konkurencyjną
sektora motoryzacyjnego”. Trwają także prace kon-
cepcyjne nad analizą sektora chemicznego oraz elek-
tronicznego. Analizy takie zostaną przeprowadzane
przy udziale przedstawicieli nauki i administracji
publicznej, organizacji przedsiębiorców oraz związ-
ków zawodowych, co zagwarantuje merytorycznie
poprawny opis problemów i wskaże możliwości ich
rozwiązania. Wyniki takich analiz ułatwią dostęp
do informacji niezbędnych przedsiębiorcom w proce-
sie planowania strategicznego. Aktualizacja analiz
konkurencyjności w zakresie sytuacji ekonomiczno-
-finansowej będzie dokonywana co roku.
Ad c). Foresight technologiczny postrzegany jest
jako kluczowy element procesu rozwoju technologii.
Jest on praktycznym narzędziem w tworzeniu poli-
tyk oraz strategii wykorzystujących nowo powstają-
ce technologie na potrzeby tych krajów, których go-
spodarka znajduje się w okresie przejściowym. Do-
datkowo ma na celu ocenę przyszłych trendów
zmian, a także możliwości techniczno-technologicz-
nych, jakie wynikają z najnowszych odkryć nauko-
wych. Obecnie trwają prace nad określeniem priory-
tetowych kierunków badań naukowych i prac roz-
wojowych, które w perspektywie wieloletniej wpłyną
na przyspieszenie tempa rozwoju społeczno-gospo-
darczego. Ponadto trwa analiza znaczenia badań na-
ukowych dla rozwoju gospodarki oraz możliwości ich
absorpcji przez gospodarkę. Kształtowanie polskiej
polityki naukowej musi być dostosowane do wymo-
gów Unii Europejskiej, a także zmierzać w kierunku
gospodarki opartej na wiedzy (GOW), będącej ele-
mentem programu rozwojowego strategii lizboń-
skiej. W związku z powyższym określone zostaną
długoterminowe trendy rozwojowe stanowiące bazę
informacji dla przedsiębiorców, którzy mogą ją wy-
210
korzystać przy opracowywaniu własnych strategii
rozwojowych.
Ad d). Ostatnim filarem „Koncepcji...” jest Stra-
tegia Rozwoju Przemysłu, która będzie stanowić
wynik zakończonych prac w ramach trzech pierw-
szych filarów.
Uprzejmie także informuję, iż dokument „Kon-
cepcja horyzontalnej polityki przemysłowej” był
przedmiotem uzgodnień międzyresortowych i kon-
sultacji społecznych z organizacjami pracodawców,
pracowników, instytucjami otoczenia biznesu oraz
ośrodkami naukowymi. Zarówno treść, jak i wnio-
ski wynikające z przygotowywanych analiz konku-
rencyjności są konsultowane z izbami i stowarzysze-
niami gospodarczymi, a także ze związkami zawodo-
wymi. Dyskusja na ten temat prowadzona jest m.in.
na posiedzeniach trójstronnych zespołów branżo-
wych. Prace koncepcyjne nad foresightem technologii
przemysłowych prowadzone są w oparciu o wyniki
dotychczasowych projektów regionalnych i branżo-
wych realizowanych w Polsce, a także projektu NPF
Foresight Polska 2020. Program foresightu techno-
logicznego został zainicjowany we współpracy z Mi-
nisterstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego i jest
prowadzony przy udziale ekspertów, a także w opar-
ciu o metodologię UNIDO.
Należy zaznaczyć, że założenia koncepcji są pre-
zentowane na licznych spotkaniach, seminariach
i konferencjach, w których uczestniczą przedstawi-
ciele środowisk naukowych i biznesowych.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż zakończe-
nia prac nad przygotowaniem Strategii Rozwoju
Przemysłu można oczekiwać wraz z opracowaniem
analiz konkurencyjności poszczególnych sektorów.
Planuje się, iż analizy te zostaną wykonane do koń-
ca 2009 r. Dopiero w wyniku zakończenia prac w ra-
mach trzech pierwszych filarów „Koncepcji...” opra-
cowana zostanie w 2010 r. Strategia Rozwoju Prze-
mysłu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie strategii rozwoju portów morskich
o podstawowym znaczeniu
dla gospodarki polskiej (5151)
W odpowiedzi na interpelację posła Jana Kulasa
z dnia 18 września 2008 r., przekazaną w dniu 26 wrze-
śnia 2008 r. do pana Donalda Tuska prezesa Rady
Ministrów, znak: SPS-023-5151/08, a następnie skie-
rowaną do ministra skarbu państwa pismem z dnia
30 września 2008 r. w sprawie sytuacji portów o pod-
stawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej i stra-
tegii ich rozwoju przedstawiam poniżej w zakresie
posiadanych kompetencji informacje przygotowane
we współpracy z ministrem infrastruktury oraz
w oparciu o obowiązującą strategię rozwoju portów
morskich z dnia 13 listopada 2008 r.
Ad 1. Zgodnie z ustawą o portach i przystaniach
morskich z dnia 20 grudnia 1996 r. portami o pod-
stawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej są
porty w Szczecinie i w Świnoujściu, w Gdańsku
i w Gdyni, zarządzane przez spółki z większościo-
wym udziałem Skarbu Państwa Zarząd Morskich
Portów Szczecin i Świnoujście SA z siedzibą w Szcze-
cinie, Zarząd Morskiego Portu Gdańsk SA z siedzi-
bą w Gdańsku oraz Zarząd Morskiego Portu Gdynia
SA z siedzibą w Gdyni. Przedsiębiorstwa tych spółek
mają charakter użyteczności publicznej i prowadzą
działalność gospodarczą polegającą na zarządzaniu
nieruchomościami i infrastrukturą portową, pro-
gnozowaniu, programowaniu i planowaniu rozwoju
portu, budowie, rozbudowie, utrzymywaniu i mo-
dernizacji infrastruktury portowej, pozyskiwaniu
nieruchomości na potrzeby rozwojowe portu, świad-
czeniu usług związanych z korzystaniem z infra-
struktury portowej oraz zapewnieniu dostępu do
portowych urządzeń odbiorczych odpadów ze stat-
ków w celu przekazania ich do odzysku lub uniesz-
kodliwiania.
Ww. ustawa w sposób szczegółowy określa źró-
dła pozyskiwania przychodów podmiotów zarzą-
dzających portami, jak również sposób ich przezna-
czenia, w szczególności na budowę, rozbudowę,
utrzymanie i modernizację infrastruktury porto-
wej, pokrycie bieżących kosztów utrzymania oraz
realizację innych zadań wynikających z przedmio-
tu działalności.
Ww. podmioty miniony rok obrotowy 2007 za-
kończyły dodatnim wynikiem finansowym, po pierw-
szym półroczu 2008 Zarząd Morskiego Portu Gdy-
nia SA i Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świno-
ujście SA odnotowały zysk netto, zaś Zarząd Mor-
skiego Portu Gdańsk SA zakończył ten okres dzia-
łalności stratą netto.
Poniżej przedstawiam zestawienie wyników fi-
nansowych, przychodów i wielkości zatrudnienia wg
stanu na dzień 31 grudnia 2007 r. w nadzorowanych
przez ministra skarbu państwa podmiotach zarzą-
dzających portami o podstawowym znaczeniu dla
gospodarki narodowej:
(wg stanu
Zarząd Morskiego
Zarząd Zarząd Morskich
na dzień Morskiego Portu Portów Szczecin
31.12.2007 r.)
Portu Gdańsk SA
Gdynia SA i Świnoujście SA
Wynik netto 10 707,3 tys. zł 38 468,0 tys. zł 25 951,5 tys. zł
Przychody
113 886 tys. zł 126 152,0 tys. zł 102 806,8 tys. zł
ze sprzedaży
Zatrudnienie 318 osób 365 osób 358 osób

Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować
jednocześnie, iż Ministerstwo Skarbu Państwa
w ramach wykonywania polityki nadzoru właści-
cielskiego nie posiada informacji o ww. udziale por-
tów morskich w PKB oraz w przychodach do budże-
tu państwa.
Podmioty zarządzające portami o podstawowym
znaczeniu dla gospodarki narodowej funkcjonują
w myśl przepisów ustawy o portach i przystaniach
morskich i przeznaczają w całości swój zysk netto na
rozwój.
Ad 2. Ocena konkurencyjności polskich portów
na tle innych portów nadbałtyckich została dokona-
na w dokumencie rządowym przyjętym przez Radę
Ministrów uchwałą z dnia 13 listopada 2007 r.
w „Strategii rozwoju portów morskich do roku
2015”. Dokonując przedmiotowej oceny, wzięto pod
uwagę następujące czynniki konkurencyjności por-
tów: podstawowe parametry infrastruktury porto-
wej, dopuszczalne parametry statku, charakterysty-
kę przeładunków w roku 2005, liczbę zawinięć stat-
ków, specyfikę przeładunkową, połączenia liniowe
oraz połączenia portu z zapleczem.
Przeprowadzona ocena wskazuje, że podstawowe
czynniki konkurencyjności polskich portów mor-
skich nie odbiegają znacznie od pozostałych portów
południowego Bałtyku.
W wielu obszarach porty w Gdańsku, Gdyni,
Szczecinie i Świnoujściu wykonują usługi o charak-
terze komplementarnym. Gdańsk dominuje w prze-
ładunkach ropy i jej przetworów, Gdynia jest lide-
rem w obsłudze kontenerów, a w zespole portowym
Szczecin i Świnoujście znajduje się największy ter-
minal promowy w Polsce. Główne inwestycje cha-
rakteryzowanych portów zagranicznych skupiają
się na modernizacji infrastruktury do obsługi jedno-
stek intermodalnych. W związku z tym najistotniej-
szymi inwestycjami polskich portów morskich po-
winna być budowa terminali kontenerowych, pro-
mowych, ro-ro oraz centrów logistycznych. W przy-
padku polskich portów morskich szczególną uwagę
należy zwrócić również na poprawę infrastruktury
dostępu do portów, szczególnie od strony lądu (tj. na
budowę autostrad i dróg szybkiego ruchu, moderni-
zację linii kolejowych) oraz podjęcie działań w celu
lepszego skomunikowania portów z ośrodkami go-
spodarczymi poprzez zwiększenie regularnych połą-
czeń żeglugowych i śródlądowych oraz połączeń in-
termodalnych.
Ad 3. Zarządy Morskich Portów w Szczecinie
i w Świnoujściu, w Gdańsku i w Gdyni realizują
przyjęte przez właściwe organy spółek następujące
strategie rozwojowe:
— Zarząd Morskiego Portu Gdynia SA realizuje
strategię rozwoju portu Gdynia SA do roku 2015,
przyjętą przez walne zgromadzenie spółki w dniu
28 sierpnia 2003 r.,
— Zarząd Morskiego Portu Gdańsk SA realizuje
strategię rozwoju portu Gdańsk do roku 2030, opra-
cowaną przez zarząd spółki we wrześniu 2007 r.,
211
— Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świnouj-
ście SA realizuje strategię rozwoju portów morskich
w Szczecinie i w Świnoujściu na lata 2007–2020,
przyjętą przez walne zgromadzenie w dniu 30 maja
2008 r.
Powyższe dokumenty wyznaczają w dłuższym
horyzoncie czasowym cele strategiczne portów
i określają główne kierunki działań związane z ich
realizacją.
Biorąc pod uwagę, iż polskie porty morskie dzia-
łają w warunkach gospodarki wolnorynkowej, przy
czym każdy z tych portów stanowi odrębne i nieza-
leżne od siebie przedsiębiorstwo, koniecznym jest
określenie przez te porty indywidualnych strategii
firmy przy jednoczesnym uwzględnieniu zarówno
czynników makro, jak i mikroekonomicznych.
Strategii nie należy mylić z polityką państwa
ukierunkowaną na gospodarkę morską, która to
wytycza ogólny zarys funkcjonowania i rozwoju go-
spodarki. Każdy z portów jest indywidualną jed-
nostką gospodarczą, której przyświeca własna misja
i cele. To jednostka powiązana z własnymi kontra-
hentami odrębnymi zobowiązaniami handlowymi,
kontraktami i porozumieniami.
Ad 4. Najważniejsze inwestycje przewidziane
w najbliższym czasie do realizacji na terenie portów
obejmują:
a) w Szczecinie i w Świnoujściu:
— budowę magazynu drobnicy na nabrzeżu Sło-
wackim w porcie w Szczecinie;
— budowę placu manipulacyjnego na zapleczu
nabrzeża Spółdzielczego;
— rozbudowę infrastruktury portowej w płn.
części Płw. Ewa w porcie w Szczecinie;
— przebudowę infrastruktury drogowej w por-
tach w Szczecinie i Świnoujściu;
— przystosowanie stanowiska nr 6 do obsługi
promów w Terminalu Promowym Świnoujście;
— budowę systemu transportu węgla w imporcie
w Świnoujściu;
— rozbudowę infrastruktury portowej w połu-
dniowej części portu w Świnoujściu;
— przebudowę infrastruktury kolejowej w por-
tach w Szczecinie i Świnoujściu;
— modernizację infrastruktury portowej w Ka-
nale Dębickim w porcie w Szczecinie;
— budowę infrastruktury portowej na Płw. Ka-
towickim w porcie w Szczecinie;
— budowę stanowiska do przeładunku LNG
w akwenie portu zewnętrznego w Świnoujściu;
— budowę nabrzeża przemysłowego w porcie
w Szczecinie;
— budowę infrastruktury portowej w Basenie
Górnośląskim w porcie w Szczecinie;
b) w Gdańsku:
— modernizację infrastruktury drogowo-kole-
jowej;
— modernizację wewnątrzportowej infrastruk-
tury drogowo-kolejowej w rejonie Basenu Górni-
czego;
212
— budowę infrastruktury dostępu do rejonu na-
brzeża Przemysłowego (II etap);
— budowę nowego wiaduktu drogowego w ciągu
ul. Portowej w Porcie Północnym;
— modernizację Pirsu Węglowego, Estakady Pa-
liwowej w Porcie Północnym;
— modernizację Elewatora Zbożowego na na-
brzeżu Wiślanym;
— rozbudowę Gdańskiego Terminala Kontene-
rowego;
— modernizację nawierzchni placów, dróg i to-
rów kolejowych;
c) w Gdyni:
— budowę infrastruktury portowej do obsługi
promów morskich wraz z dostępem drogowym i ko-
lejowym;
— rozbudowę infrastruktury portowej do obsługi
statków ro-ro z dostępem drogowym i kolejowym;
— budowę infrastruktury centrum logistycz-
nego;
— przebudowę Kanału Portowego, zabezpiecze-
nie konstrukcji nabrzeży poprzez umocnienie dna
oraz pogłębienie akwenów portowych;
— zagospodarowanie rejonu nabrzeża Bułgar-
skiego;
— budowę urządzeń ograniczających emisję par
benzyn do powietrza atmosferycznego;
— realizację inwestycji z zakresu infrastruktury
hydrotechnicznej, elektroenergetycznej, ciepłowni-
czej, wodociągowo-kanalizacyjnej i telekomunika-
cyjnej.
Przedmiotowe inwestycje pozwolą na lepsze wy-
korzystanie infrastruktury portowej i na zwiększo-
ne przychody poszczególnych portów.
Ad 5. Głównym celem polityki państwa w zakre-
sie strategii rozwoju polskich portów morskich jest
poprawa konkurencyjności polskich portów mor-
skich oraz wzrost ich udziału w rozwoju społeczno-
-gospodarczym kraju i podniesienie rangi w między-
narodowej sieci transportowej.
Osiągnięcie celu głównego strategii będzie moż-
liwe dzięki następującym priorytetom:
— poprawa stanu infrastruktury portowej i do-
stępu do portów;
— rozwój oferty usługowej w portach;
— poprawa współdziałania administracji, pod-
miotów zarządzających oraz użytkowników w por-
tach;
— budowa wizerunku portów jako ważnych bie-
gunów zrównoważonego rozwoju regionów i gmin
nadmorskich.
Ad 6. W dniu 13 listopada 2007 r. Rada Mini-
strów podjęła uchwałę nr 292 z dnia 13 listopada
2007 r. w sprawie przyjęcia „Strategii rozwoju por-
tów morskich do 2015 r.”.
W Ministerstwie Infrastruktury obecnie przygo-
towywany jest dokument pn. „Szczegółowy plan re-
alizacji strategii rozwoju portów morskich do 2015 r.”,
który ma na celu określenie listy zadań wynikają-
cych z przyjętej przez rząd uchwały. Plan ten określi
warunki oraz terminy realizacji kierunków inter-
wencji, które winny przyczynić się do realizacji ce-
lów zakładanych w strategii.
Biorąc pod uwagę horyzont czasowy obecnie obo-
wiązującej strategii, Ministerstwo Infrastruktury
nie prowadzi obecnie prac nad projektem strategii
na lata po 2015 r.
Ad 7. Strategiczny cel w postaci zwiększenia kon-
kurencyjności portów morskich Polski, zgodnie z in-
teresem gospodarczym kraju, nie pozostaje w sprzecz-
ności z celami strategicznymi Unii.
Podstawowe założenia polityki portowej Polski,
zbieżne z polityką Unii Europejskiej w tym zakresie,
można sprowadzić do:
— nieograniczonego dostępu do naszych portów
morskich dla statków Unii i państw trzecich – na
zasadzie wzajemności;
— korzystanie z infrastruktury i suprastruktu-
ry portów bez jakichkolwiek ograniczeń, zwłaszcza
administracyjnych;
— wolnego dostępu do rynku ładunkowego Pol-
ski, na zasadzie wzajemności;
— stosowania przez podmioty polskiego trans-
portu morskiego cen opartych na pełnej kalkulacji
kosztów, skorelowanych z cenami UE i rynku świa-
towego.
W najbliższych latach w portach morskich roz-
pocznie się realizacja wielkich inwestycji dofinanso-
wanych z funduszy Unii Europejskiej, w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013.
Wśród beneficjentów wsparcia finansowego Unii
znajdują także się zarządy portów morskich w Gdań-
sku, w Gdyni, w Szczecinie i Świnoujściu, które uzy-
skały możliwość pozyskania środków na cele inwe-
stycyjne i rozbudowę infrastruktury portowej oraz
szansę na realizację projektów w ramach tzw. pro-
gramu unijnego o nazwie Marco Polo, któremu przy-
świeca koncepcja przenoszenia ładunków z dróg na
morze („from road to sea”) oraz z dróg na kolej
(„from road to rail”), tj. aktywizowania transportu
morskiego i kolejowego, celem odciążenia dróg i zmi-
nimalizowania negatywnego wpływu środków
transportu na środowisko.
Wejście Polski do Unii Europejskiej przed firma-
mi polskimi, w tym także przed polskimi portami,
stworzyło możliwość pozyskania środków również
na takie cele, jak dokształcanie kadr czy promocję
działalności portów.
Przedstawiając powyższe, wyrażam jednocześnie
nadzieję, że przedstawione powyżej odpowiedzi na
pytania pana posła zostaną uznane za satysfakcjo-
nujące.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ulgi mieszkaniowej (5155)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Sobeckiej posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 26 września 2008 r. znak:
SPS-023-5155/08, w sprawie ulgi mieszkaniowej
określonej w art. 16 ustawy o podatku od spadków
i darowizn, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r.
o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r.
Nr 142, poz. 1514, z późn. zm.) w przypadku nabycia
własności (współwłasności) budynku mieszkalnego
lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nie-
ruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do
lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie,
spółdzielczego prawa do domu jednorodzinnego albo
udziału w takim prawie:
1) w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapi-
su, polecenia testamentowego, darowizny lub pole-
cenia darczyńcy przez osoby zaliczane do I grupy
podatkowej,
2) w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapi-
su lub polecenia testamentowego przez osoby zali-
czane do II grupy podatkowej,
3) w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapi-
su lub polecenia testamentowego przez osoby zali-
czane do III grupy podatkowej, które sprawowały
opiekę nad wymagającym takiej opieki spadkodaw-
cą, na podstawie pisemnej umowy z podpisem nota-
rialnie poświadczonym, przez co najmniej dwa lata
od dnia poświadczenia podpisów przez notariusza
— nie wlicza się do podstawy opodatkowania ich
czystej wartości do łącznej wysokości nieprzekra-
czającej 110 m2 powierzchni użytkowej budynku lub
lokalu. W przypadku nabycia części (udziału) bu-
dynku mieszkalnego lub lokalu albo udziału w spół-
dzielczym prawie do budynku mieszkalnego lub lo-
kalu ulga przysługuje stosownie do wielkości udzia-
łu, o ile nabywca spełni warunki określone w tym
przepisie.
Jednym z warunków jest zamieszkiwanie w na-
bytym lokalu mieszkalnym przez okres 5 lat, przy
czym zamieszkiwanie to musi być potwierdzone za-
meldowaniem na pobyt stały.
Obecnie trwają prace legislacyjne nad rządowym
projektem ustawy o ewidencji ludności, zmierzające
do zniesienia obowiązku meldunkowego. Oznacza
to, iż podatnik nie będzie mógł spełnić warunku za-
meldowania na pobyt stały w zamieszkiwanym lo-
kalu. Wobec powyższego równolegle rozpoczęte zo-
stały prace mające na celu dostosowanie do projek-
towanych regulacji przepisów określających warun-
ki do skorzystania z przedmiotowej ulgi.
213
W efekcie proponowane zmiany w ustawie o po-
datku od spadków i darowizn umożliwią podatni-
kom korzystanie z ulgi określonej w art. 16 po wej-
ściu w życie nowych przepisów o ewidencji ludności,
a jednocześnie uregulowana zostanie sytuacja praw-
na osób, które nabyły prawo do ulgi przed zniesie-
niem obowiązku meldunkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie raportu NIK dotyczącego
domów dziecka (5156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r., znak: SPS-023-5156/08, dotyczące interpe-
lacji pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie raportu
NIK o domach dziecka, udzielam następujących wy-
jaśnień:
Z „Informacji o wynikach kontroli funkcjonowa-
nia wybranych placówek opiekuńczo – wychowaw-
czych”, opublikowanej przez Najwyższą Izbę Kon-
troli w lipcu 2008 r., wynika, że w roku 2006 i I pół-
roczu 2007 r. przeprowadzono kontrolę w 30 placów-
kach opiekuńczo – wychowawczych działających na
terenie dziewięciu województw.
Dane zbierane w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej wskazują, że w 2007 r. w Polsce działało
735 placówek opiekuńczo – wychowawczych, w tym
247 placówek rodzinnych, 44 placówki interwencyj-
ne, 263 placówki socjalizacyjne (domy dziecka)
i 154 placówki wielofunkcyjne, które łączą funkcje
domu dziecka i placówki interwencyjnej. Ze staty-
stycznego punktu widzenia sytuacja 30 skontrolo-
wanych przez NIK placówek nie jest reprezentatyw-
na dla całego kraju, tym bardziej że: „Program kon-
troli opracowany został na podstawie analizy skarg,
jakie wpłynęły do Najwyższej Izby Kontroli w latach
2004 – 2006, doniesień prasowych oraz wyników
kontroli funkcjonowania socjalizacyjnych i resocja-
lizacyjnych placówek opiekuńczo – wychowawczych,
przeprowadzonej w II półroczu 2001 r.”1) W świetle
przytoczonych wyżej kryteriów był to dobór nega-
tywny. Na liście kontrolowanych placówek znalazły
się placówki z Łodzi, Kłobucka czy Kozienic, wielo-
1)
Najwyższa Izba Kontroli „Informacja o wynikach kontroli
funkcjonowania wybranych placówek opiekuńczo – wychowaw-
czych”, Warszawa lipiec 2008 r., s. 31.
214
krotnie opisywane w mediach jako negatywny przy-
kład funkcjonowania placówek opiekuńczo – wycho-
wawczych. Stąd też obraz, który wyłania się z ra-
portu NIK, jest nieco przerysowany. Nie wspomina
się w nim o pozytywnych zmianach w instytucjonal-
nej opiece nad dzieckiem, a przecież we Wrocławiu,
Kielcach, Rudzie Śląskiej, Ustce i w wielu innych
miejscach w kraju samorządy zlikwidowały duże
placówki. Dzieci mieszkają tam w kilkunastoosobo-
wych grupach, pod opieką wychowawców, w samo-
dzielnych mieszkaniach lub domkach wolnostoją-
cych. Przekształceniom ulegają kolejne duże placów-
ki opiekuńczo – wychowawcze, m. in. w Warszawie
czy kontrolowany przez NIK Dom Dziecka Nr 2
w Szczecinie – Zdrojach. Stało się to możliwe m. in.
dzięki środkom przekazywanym z rezerwy celowej
budżetu państwa z przeznaczeniem na dofinanso-
wanie zadań własnych powiatów w zakresie osiąga-
nia standardów w placówkach opiekuńczo – wycho-
wawczych. W 2007 r. samorządy powiatowe otrzy-
mały na ten cel dotacje celowe w ogólnej wysokości
15 000 tys. zł.
W 2008 r. na dofinansowanie realizacji zadań sa-
morządów powiatów i województwa w zakresie osią-
gania standardów w placówkach opiekuńczo – wy-
chowawczych przeznaczona została kwota ogółem
28 340 tys. zł, z tego 10 000 tys. zł pochodziło z re-
zerwy celowej ujętej w ustawie budżetowej na 2008 r.
w części 83, poz. 33: Dotacje celowe na finansowanie
zadań z zakresu pomocy społecznej, w tym na reali-
zację zadań wynikających z art. 121 ust. 3a ustawy
o pomocy społecznej – do 46 000 tys. zł, natomiast
pozostała kwota 18 340 tys. zł pochodziła z rezerwy
celowej poz. 48: Środki na zwiększenie dotacji celo-
wych na realizację świadczeń rodzinnych, zaliczki
alimentacyjnej oraz świadczeń z funduszu alimenta-
cyjnego oraz środki na wdrożenie centralnego reje-
stru dłużników alimentacyjnych (po zmianie prze-
znaczenia tych środków, w związku z pozytywną
opinią nr 48 Komisji Finansów Publicznych do Mi-
nistra Finansów, uchwaloną na posiedzeniu w dniu
2 października br.).
Natomiast zgadzam się, że wielkim problemem
w skali kraju jest fakt przebywania w placówkach
opiekuńczo – wychowawczych nieletnich wychowan-
ków, którzy posiadają postanowienie sądu o umiesz-
czeniu w młodzieżowych ośrodkach wychowaw-
czych. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej sza-
cuje, że w placówkach na terenie Polski jest obecnie
ok. 1850 takich wychowanków.
W celu rozwiązania wspomnianego wyżej proble-
mu minister sprawiedliwości powołał Międzyresor-
towy Zespół do Spraw Poprawy Skuteczności Wyko-
nywania Orzeczeń Sądowych, a w nim grupę robo-
czą do spraw umieszczania nieletnich w placówkach
podległych Ministerstwu Edukacji Narodowej i Mi-
nisterstwu Pracy i Polityki Społecznej. Wymienione
resorty pracują nad taką zmianą obowiązujących
przepisów, aby omawiany problem rozwiązać doraź-
nie, a w przyszłości całkiem go wyeliminować.
Jednocześnie należy przychylić się do stanowiska
Najwyższej Izby Kontroli w kwestiach:
— braku skutecznego egzekwowania należności
z tytułu pobytu dziecka w placówce od osób zobo-
wiązanych do alimentacji,
— małej dynamiki i niskiej skuteczności realiza-
cji programów naprawczych,
— zbyt dużego zagęszczenia dzieci w placów-
kach oraz innych niedostatecznie realizowanych
standardów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podjęło
na początku tego roku prace nad nowymi rozwiąza-
niami w zakresie opieki nad dzieckiem. Opracowany
został projekt „Założeń do ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”,
który w dniu 25 września uzyskał rekomendację Ko-
mitetu Rady Ministrów. W najbliższym czasie pro-
jekt założeń skierowany zostanie pod obrady Rady
Ministrów. Na podstawie przyjętych przez Radę Mi-
nistrów założeń przygotowywany jest projekt usta-
wy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
nad dzieckiem, który, jak się zakłada, skierowany
zostanie do Sejmu pod koniec bieżącego roku.
W założeniach znalazły się następujące kierunki
rozwiązań prawnych w zakresie zapewnienia dzie-
ciom odpowiednich warunków w pieczy zastępczej:
1. Położenie głównego nacisku na utrzymanie
dzieci w ich naturalnym środowisku, a więc w rodzi-
nie dziecka. Niezbędne jest profesjonalne wsparcie
rodziców, którzy mają problemy z wypełnianiem
swoich funkcji opiekuńczo – wychowawczych. Pro-
jekt zakłada wzmocnienie działań profilaktycznych
i doskonalenie metod pracy z rodziną biologiczną na
rzecz pozostawienia w niej dziecka lub powrotu do
niej dziecka. Zakłada się wprowadzenie różnorod-
nych form środowiskowej pomocy rodzinom dys-
funkcyjnym.
2. Dalszy rozwój placówek opiekuńczo – wycho-
wawczych wsparcia dziennego – świetlic, klubów,
w których specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają
dziecku, ale także współpracują z rodzicami.
3. Wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną
poprzez zatrudnionych w ośrodkach pomocy spo-
łecznej tzw. asystentów rodziny, których zadaniem
będzie prowadzenie systematycznej, bezpośredniej
pracy z rodziną mającą trudności w prawidłowym
funkcjonowaniu.
4. Właściwa współpraca pomiędzy przedstawi-
cielami instytucji (szkoły, Policji, służby zdrowia,
pomocy społecznej, sądów), które mają kontakt
z dzieckiem, mająca na celu wspomaganie rodziny
w działaniach na rzecz poprawy jej sytuacji.
5. Stopniowe wprowadzanie zasady, że w pla-
cówkach opiekuńczo – wychowawczych nie mogą
przebywać dzieci do 10 roku życia. Dzieci te, jeżeli
będą musiały znaleźć się poza rodziną, umieszczane
będą wyłącznie w rodzinnych formach opieki za-
stępczej.
6. Dalszy rozwój rodzinnej opieki zastępczej po-
przez zaproponowanie rozwiązań, które zachęciłyby

do tworzenia takich form opieki (działania promo-
cyjne, rządowe i resortowe programy wspierające).
7. Zapewnienie rodzinie zastępczej odpowied-
niego wsparcia zarówno merytorycznego, jak i fi-
nansowego oraz odpowiedniego zabezpieczenia za-
wodowego poprzez m. in. zabezpieczenie prawa do
urlopu, wprowadzenie prawa do uznania okresu
sprawowania funkcji rodziny zastępczej jako okre-
su, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Po-
nadto przewiduje się, w zależności od formy rodziny
zastępczej, 4–5 letnie kontrakty, które zdecydowa-
nie wzmocnią poczucie stabilności zawodowej rodzi-
ca zastępczego.
8. Dalszy rozwój rodzinnych domów dziecka,
jednak odmiennie niż w chwili obecnej zorganizo-
wanych i usytuowanych w systemie. Dzisiejsze łą-
czenie formy instytucjonalnej z formułą rodzinną
sprawia wiele problemów w ich prawidłowym funk-
cjonowaniu.
9. Wprowadzenie zmian do rozwiązań kierowa-
nych do pełnoletnich wychowanków opieki zastęp-
czej. Celem tych zmian jest poprawa procesu usamo-
dzielniania wychowanków, tak aby zminimalizować
ryzyko zasilenia przez nich szeregu klientów pomo-
cy społecznej.
Zakłada się, że wdrożenie zaproponowanych
w „Założeniach do ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem” kierun-
ków zmian przyczyni się w perspektywie najbliż-
szych kilku lat do bardziej skutecznej pomocy, także
rodzinie własnej dziecka, co sprzyjać będzie zmniej-
szaniu liczby dzieci powierzanych pieczy zastępczej.
W odniesieniu zaś do pieczy zastępczej propono-
wane zmiany mają doprowadzić do poprawy jakości
funkcjonowania i rozwoju rodzin zastępczych i ro-
dzinnych domów dziecka, a tym samym zmiany nie-
pokojącej tendencji do umieszczania dziecka pozba-
wionego opieki rodziny w placówkach opiekuńczo
– wychowawczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie trudnej sytuacji służb mundurowych
(5159)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5159/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
215
RP pana Artura Dunina w sprawie trudnej sytuacji
służb mundurowych uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji dostrzega potrzebę kontynuacji „Programu
modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2009” ustanowionego ustawą z dnia 12 stycz-
nia 2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 35, poz. 213) lub wy-
pracowania alternatywnego rozwiązania w tym ob-
szarze. Podkreślenia wymaga, że na przyszły rok
formacje ochrony bezpieczeństwa i porządku pu-
blicznego w ramach programu mają zagwarantowa-
ne: Policja – 1 772 667 tys. zł, Straż Graniczna
– 416 488 tys. zł, Państwowa Straż Pożarna
– 362 546 tys. zł, Biuro Ochrony Rządu – 31 404 tys.
zł. Kwoty te zostały ujęte w projekcie budżetu na rok
2009 (druk sejmowy nr 1001).
Odnosząc się do kwestii przetargu na samochody
dla Policji, uprzejmie informuję, iż w 2007 r. na zakup
i wymianę sprzętu transportowego w Policji wyko-
rzystano kwotę w wysokości 119 834,7 zł, tj. 99,99%
środków przewidzianych na ten cel w ww. ustawie
o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji,
Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biu-
ra Ochrony Rządu w latach 2007–2009. Zgodnie
z art. 6 cytowanej ustawy informacja o realizacji pro-
gramu za rok 2007 przekazana została w kwietniu
2008 r. do Sejmu RP (druk sejmowy nr 487).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w 2008 r.
realizowane są zakup i wymiana sprzętu transpor-
towego w ramach środków przyznanych w progra-
mie w wysokości 259 296 tys. zł oraz za środki fi-
nansowe pozyskane ze sponsoringu. Obecnie przez
jednostki terenowe Policji prowadzone są postępo-
wania i procedury przetargowe na zakup ponad
7 tys. sztuk sprzętu transportowego, w tym:
— 1716 furgonów oznakowanych i małych więź-
niarek (w tym 53 ze sponsoringu); zakup realizowa-
ny jest przez komendy wojewódzkie Policji w: Byd-
goszczy, Krakowie, Rzeszowie, Szczecinie, Katowi-
cach i Poznaniu,
— 2526 samochodów osobowych oznakowanych
(w tym 426 ze sponsoringu); zakup realizowany jest
przez Centrum Szkolenia Policji w Legionowie i ko-
mendy wojewódzkie Policji w: Białymstoku, Gorzo-
wie Wlkp., Gdańsku i Łodzi,
— 2100 samochodów osobowych nieoznakowa-
nych, o wartości 95 200 tys. zł; zakup realizowany
jest przez Komendę Główną Policji oraz Komendę
Wojewódzką Policji w Lublinie i Komendę Woje-
wódzką Policji w Szczecinie,
— 400 samochodów typu furgon nieoznakowany,
o wartości 39 790 tys. zł; zakup realizowany jest
przez Komendę Stołeczną Policji oraz komendy wo-
jewódzkie Policji w: Szczecinie, Bydgoszczy, Wrocła-
wiu i Krakowie,
— 258 samochodów osobowych nieoznakowa-
nych, za środki pozyskane ze sponsoringu oraz z pro-
gramu w wysokości ok. 14 400 tys. zł; zakup realizo-
216
wany jest przez Komendę Wojewódzką Policji w Ra-
domiu (został uzupełniony o 37 pojazdów za środki
pochodzące z programu i 15 pojazdów za środki po-
zyskane od samorządów),
— 125 samochodów osobowych terenowych ozna-
kowanych, o wartości ok. 19 900 tys. zł; zakup reali-
zowany jest przez komendy wojewódzkie Policji w:
Kielcach, Opolu, Olsztynie oraz Rzeszowie (został
uzupełniony o 19 samochodów osobowych tereno-
wych oznakowanych i 5 nieoznakowanych, za środki
pozyskane ze sponsoringu w wysokości 1900 tys. zł,
oraz 16 samochodów, w ramach zakupów uzupełnia-
jących, o wartości 2423 tys. zł).
Pozostałe procedury przetargowe na zakup tabo-
ru samochodowego prowadzone są przez Komendę
Główną Policji i dotyczą m.in. zakupu około 600 po-
jazdów, w tym 548 pojazdów o wartości 36 476 tys.
(samochody nieoznakowane, furgony i autobus) oraz
45 pojazdów, których zakup realizowany jest zgod-
nie z art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655), w trybie pozaustawowym.
Wydłużający się okres wymiany pojazdów spo-
wodowany był m.in. długotrwałymi procedurami.
Przykład może stanowić przetarg nieograniczony
na zakup 4200 samochodów osobowych, ogłoszony
w dniu 23 października 2007 r. Rozstrzygnięcie
protestów złożonych przez dostawców w dniu 6 li-
stopada 2007 r. nastąpiło dopiero w dniu 24 czerw-
ca 2008 r., gdyż, po korzystnym dla Komendy Głów-
nej Policji wyroku Krajowej Izby Odwoławczej
z dnia 4 kwietnia 2008 r., wykonawcy złożyli skar-
gę do sądu. Ponadto prezes Urzędu Zamówień Pu-
blicznych zalecił unieważnienie postępowania na
zakup 1700 furgonów, prowadzonego przez Komen-
dę Główną Policji zgodnie z art. 4 pkt 5 Prawa za-
mówień publicznych w trybie pozaustawowym. Za-
kup tych pojazdów realizowany jest obecnie przez
jednostki terenowe Policji.
Jednocześnie informuję, iż komendant główny
Policji decyzją z dnia 27 marca 2008 r. powołał ze-
spół do opracowania nowych zasad otrzymywania
i wysokości uposażenia policjantów. Do zadań ze-
społu należy dokonanie oceny trafności rozwiązań
systemowych w zakresie płac policjantów, wprowa-
dzonych rozporządzeniem ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 8 lutego 2008 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie szczegółowych za-
sad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadni-
czego policjantów (Dz. U. Nr 24, poz. 149) oraz opra-
cowanie projektu aktu normatywnego w przedmio-
towym zakresie.
Odnosząc się do możliwości zwiększenia nakła-
dów finansowych wykorzystywanych na zakup pod-
stawowych środków eksploatacyjnych dla Policji,
uprzejmie informuję, iż w projekcie budżetu pań-
stwa na 2009 r. w części 42: Sprawy wewnętrzne,
w dziale 754: Bezpieczeństwo publiczne i ochrona
przeciwpożarowa Policja posiada zagwarantowane
środki finansowe w wysokości około 9,2 mld zł,
w tym około 0,33 środków przeznaczone jest na bie-
żące funkcjonowanie formacji. Rozdysponowanie
ww. środków budżetowych leży w gestii Policji.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa system zaopa-
trzenia emerytalnego, obejmujący swym zakresem
podmiotowym funkcjonariuszy służb mundurowych
wymienionych w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Poli-
cji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służ-
by Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Anty-
korupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony
Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 67, z poźn. zm.), jest systemem rodzajowo od-
miennym od ubezpieczeniowego, m.in. z uwagi na
to, że ma charakter bezskładkowy, finansowany
z budżetu państwa. Podstawowym warunkiem nie-
zbędnym do przyznania prawa do emerytury jest
odbycie wskazanego w cytowanej powyżej ustawie
okresu służby, obliczonej z uwzględnieniem okre-
sów służby oraz okresów z nią równorzędnych.
W chwili obecnej w MSWiA nie przewiduje się prac
legislacyjnych zmierzających do zmiany okresu nie-
zbędnego do uzyskania prawa do emerytury w służ-
bie mundurowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie zasad wynagradzania pracowników
samorządu terytorialnego zatrudnionych
w jednostkach samorządu terytorialnego (5160)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5160/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Tadeusza Arkita i grupy posłów, z dnia 17 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie zasad wynagradzania pra-
cowników samorządu terytorialnego zatrudnionych
w jednostkach samorządu terytorialnego uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż sprawy uregulo-
wane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania

pracowników samorządowych zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych jednostek samorządu te-
rytorialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.)
związane z określeniem wykazu stanowisk pracow-
niczych, szczegółowych wymagań kwalifikacyjnych
oraz zasad wynagradzania pracowników samorzą-
dowych pozostają poza zakresem właściwości mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji.
Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) sprawy związane z za-
trudnieniem, stosunkami pracy i wynagrodzeniami
pracowniczymi należą do ministra właściwego do
spraw pracy, tj. ministra pracy i polityki społecznej.
Niemniej jednak pragnę poinformować, że w dniu
8 lipca 2008 r. do laski marszałkowskiej wpłynął
opracowany przez Kancelarię Prezesa Rady Mini-
strów rządowy projekt ustawy o pracownikach sa-
morządowych wraz z projektami aktów wykonaw-
czych (druk nr 752). Przedmiotowy projekt przewi-
duje instytucję regulaminu wynagradzania, w któ-
rym pracodawca będzie mógł ustalić szczegółowy
sposób i warunki wynagradzania, w tym przyzna-
wania nagród i premii, oraz ewentualnie wprowa-
dzić szczegółowe wymagania kwalifikacyjne dla
pracowników zatrudnionych na podstawie umowy
o pracę. W regulaminie pracodawca będzie mógł
również określić wysokość dodatku funkcyjnego
oraz przyznać ewentualnie inne dodatki oraz nagro-
dy i premie.
Wraz z projektem ww. ustawy opracowane zostały
również projekty aktów wykonawczych, w tym pro-
jekt rozporządzenia w sprawie wynagradzania pra-
cowników samorządowych, zastępujący obowiązują-
ce rozporządzenia: wskazane powyżej rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie
zasad wynagradzania pracowników samorządowych
zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych jedno-
stek samorządu terytorialnego oraz rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie
zasad wynagradzania pracowników samorządowych
zatrudnionych w urzędach gmin, starostwach powia-
towych i urzędach marszałkowskich (Dz. U. Nr 146,
poz.1223, z późn. zm.).
W dniu 4 września 2008 r. odbyło się pierwsze
czytanie projektu ustawy. W chwili obecnej projekt
ten stanowi przedmiot prac Komisji Samorządu Te-
rytorialnego i Polityki Regionalnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
217
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Teresy Piotrowskiej
i Krystyny Skowrońskiej
w sprawie zasad i warunków kontraktowania
poszczególnych zakresów
świadczeń zdrowotnych oraz konieczności
podjęcia działań zmierzających do zmiany
algorytmu podziału środków pomiędzy
centralę i oddziały wojewódzkie NFZ (5161)
W odpowiedzi na interpelację pani Teresy Pio-
trowskiej i pani Krystyny Skowrońskiej, posłanek
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 wrze-
śnia 2008 r., która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu RP, z dnia 26 września 2008 r.,
(znak: SPS-023-5161/08), w sprawie zasad i warun-
ków kontraktowania poszczególnych zakresów
świadczeń zdrowotnych oraz konieczności podjęcia
działań zmierzających do zmiany algorytmu podzia-
łu środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódz-
kie NFZ uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
W związku z zapytaniami oraz krytycznymi uwa-
gami dotyczącymi rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego
trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy cen-
tralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu
Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210)
w Ministerstwie Zdrowia planuje się powołanie ro-
boczego zespołu z udziałem przedstawicieli Mini-
sterstwa Zdrowia oraz Narodowego Funduszu Zdro-
wia w celu analizy dotychczasowego funkcjonowa-
nia ww. algorytmu podziału środków. Po przeprowa-
dzeniu prac przez ten zespół możliwe będzie przed-
stawienie szczegółowego stanowiska w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
218
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie możliwości przekazywania
1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego
(OPP) w 2009 r. (5162)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-023-5162/08, interpelację pana posła Zbi-
gniewa Konwińskiego w sprawie możliwości przeka-
zywania 1% podatku dochodowego od osób fizycz-
nych na rzecz organizacji pożytku publicznego
w 2009 r., uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873), podmiotem uprawnionym
do otrzymania kwoty 1% podatku dochodowego od
osób fizycznych jest organizacja pożytku publicz-
nego. Tym samym wykluczono możliwość bezpo-
średniego przekazywania tych kwot podmiotom
nieposiadającym statusu organizacji pożytku pu-
blicznego, tj. przykładowo osobom fizycznym. Jed-
nocześnie, jak wynika z wyjaśnień Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej (pismo z dnia 17 grud-
nia 2007 r. Nr DPP-I-073-33-TA/07), ustawa o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie nie okre-
śla szczegółowo sposobu wykorzystania środków z 1%
otrzymywanych przez organizację pożytku publicz-
nego. Wskazuje jedynie ogólny cel w postaci wyko-
rzystania 1% na statutową działalność pożytku
publicznego. Przy czym sposób wewnętrznej dys-
trybucji i wykorzystania środków przez organiza-
cje pożytku publicznego powinien odbywać się
w zgodzie z przedmiotem działalności określonym
w statucie oraz z przepisami prawa powszechnie
obowiązującego.
W tym stanie prawnym i faktycznym Minister-
stwo Finansów, chcąc pogodzić interesy zarówno or-
ganizacji pożytku publicznego, osób objętych dzia-
łalnością statutową organizacji pożytku publiczne-
go, jak również organów podatkowych zaangażowa-
nych w proces przekazywania 1%, wzorem poprzed-
niego roku, w opracowywanych obecnie drukach
zeznań rocznych przewiduje możliwość podania in-
formacji, które w ocenie podatników mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych przez
organizacje pożytku publicznego (np. na konkretny
cel). Nie zmienia to jednak faktu, że ostateczne roz-
dysponowanie środków przekazanych przez organy
podatkowe w ramach 1% pozostaje w wyłącznej ge-
stii organizacji pożytku publicznego, o czym przesą-
dzają przepisy ustawy o działalności pożytku pu-
blicznego i o wolontariacie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie zwolnienia organizacji
pożytku publicznego z opłat za zmianę wpisu
w Krajowym Rejestrze Sądowym (5165)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia
18 września 2008 r., przedłożoną przy piśmie Pana
Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia
26 września 2008 r. (SPS-023-5165/08), dotyczącą
zwolnienia organizacji pożytku publicznego z opłat
sądowych w sprawach rejestrowych, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje:
Stowarzyszenie Światowy Związek Żołnierzy Ar-
mii Krajowej – Okręg Zamość w Zamościu zostało
zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym
w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji spo-
łecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych
zakładów opieki zdrowotnej postanowieniem Sądu
Rejonowego w Lublinie z dnia 21 stycznia 2002 r.
pod numerem KRS 77818. Podmiot ten nigdy nie
starał się o wpisanie w rejestrze wzmianki o nada-
niu statusu organizacji pożytku publicznego stosow-
nie do art. 22 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) ani nie jest wpi-
sany do rejestru przedsiębiorców.
Wnioskiem z dnia 27 sierpnia 2008 r. w sprawie
sygn. akt LU XI Ns Rej KRS 11361/08/732 stowa-
rzyszenie złożyło do Sądu Rejonowego w Lublinie XI
Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądo-
wego wniosek o wpis zmian w składzie organów.
Wniosek ten został zwrócony zarządzeniem z dnia
28 sierpnia 2008 r. z uwagi na brak opłaty sądowej.
Stowarzyszenie uzupełniło powyższy brak w dniu
11 września 2008 r. i wniosek został uwzględniony
postanowieniem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia
15 września 2008 r.
Przedstawienie powyższego stanu faktycznego
było niezbędne w kontekście pytań zawartych w in-
terpelacji.
Przechodząc do pytań pana posła, odpowiedź na-
leży rozpocząć od kwestii poruszonej w drugim py-
taniu, gdyż pozwoli to na wyjaśnienie zasadności

czynności podjętych przez Sąd Rejonowy w Lublinie
w przedstawionej sprawie.
Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Świa-
towy Związek Żołnierzy Armii Krajowej – Okręg Za-
mość w Zamościu nie ma statusu organizacji pożyt-
ku publicznego. Organizacja społeczna taki status
nabywa nie poprzez sam fakt realizacji określonych
zadań, ale poprzez uzyskanie w Krajowym Rejestrze
Sądowym wpisu informacji o spełnieniu wymagań,
o których mowa w art. 20 ustawy o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (art. 22 powoła-
nej ustawy).
W związku z tym w przedmiotowej sprawie nie
miało zastosowania zwolnienie od opłat sądowych
określone w art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz. U. Nr 167, poz. 1398, z późn. zm.). Wobec tego
Sąd Rejonowy w Lublinie, uznając, że art. 17 ustawy
z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach
(Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, ze zm.) dotyczy je-
dynie zwolnienia od opłat sądowych w sprawie
o pierwszy wpis stowarzyszania do Krajowego Reje-
stru Sądowego, pobrał opłatę zgodnie z art. 56 pkt 1
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
w kwocie 150 zł i dokonał wpisu zgodnie z wnio-
skiem. Jedynie w drodze środków odwoławczych
przewidzianych przez przepisy Kodeksu postępowa-
nia cywilnego możliwe było dokonanie kontroli traf-
ności tej decyzji sądu rejestrowego.
Odpowiadając na trzecie pytanie, wyjaśniam, że
wobec nieskorzystania przez Światowy Związek
Żołnierzy Armii Krajowej – Okręg Zamość w Zamo-
ściu z możliwości zaskarżenia zarządzenia sądu re-
jestrowego o zwrocie wniosku z powodu jego nie-
opłacenia i prawomocnego zakończenia postępowa-
nia obecnie nie ma możliwości weryfikacji stanowi-
ska Sądu Rejonowego w Lublinie w przedmiocie
opłaty sądowej. Natomiast strona, o ile uważa, że
uiściła koszty nienależne, ma prawo złożyć do sądu
wniosek o ich zwrot.
W związku z zasygnalizowanymi przez pana po-
sła problemami w zakresie stosowania art. 104
ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cy-
wilnych, który wprawdzie nie miał zastosowania
w przedmiotowej sprawie, Ministerstwo Sprawiedli-
wości podjęło działania w celu ustalenia praktyki
wszystkich sądów rejestrowych. Obecnie analizowa-
ne są informacje uzyskane z sądów. Następnie, w za-
leżności od ustaleń, rozważona zostanie potrzeba
zorganizowania odpowiednich szkoleń z tej tematy-
ki dla sędziów i referendarzy orzekających w wy-
działach Krajowego Rejestru Sądowego, a także po-
trzeba dokonania zmian legislacyjnych.
Ministerstwo Sprawiedliwości przeprowadzi rów-
nież ponowną ocenę przepisu art. 17 ust. 4 Prawa
o stowarzyszeniach, wobec ujawnionych rozbieżno-
ści w praktyce sądów rejestrowych w zakresie pobie-
rania opłat sądowych za wpis zmian w rejestrze
219
w stosunku do stowarzyszeń, nie wykluczając po-
trzeby uszczegółowienia tego przepisu.
Wyrażam nadzieję, iż udzielona odpowiedź po-
zwoliła na wyjaśnienie wątpliwości zgłoszonych
przez pana posła w interpelacji. Jednocześnie na za-
kończenie pragnę podziękować za cenne uwagi doty-
czące praktycznych aspektów stosowania przepisów
o opłatach sądowych w postępowaniu rejestrowym,
które zostaną wykorzystane w dalszych pracach Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie narastającego problemu
szkód łowieckich (5167)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Sławomira Zawiślaka z dnia 18 wrze-
śnia 2008 r., skierowaną do ministra środowiska
przy piśmie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
2 października 2008 r., w sprawie zmiany przepi-
sów regulujących postępowanie związane z szaco-
waniem szkód łowieckich, wyrażam następujące
stanowisko.
W najbliższym czasie przewiduje się rozpoczęcie
procesu legislacyjnego dotyczącego zmiany rozpo-
rządzenia ministra środowiska z dnia 15 lipca 2002 r.
w sprawie sposobu postępowania przy szacowaniu
szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody w upra-
wach i płodach rolnych (Dz. U. Nr 126, poz. 1081).
W chwili obecnej dobiegają końca prace zespołu ro-
boczego, w skład którego wchodzą przedstawiciele
Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, Państwowego Gospodarstwa Leśne-
go Lasy Państwowe, izb rolniczych, Polskiego Związ-
ku Łowieckiego oraz eksperci. Efektem prac ma być
wypracowanie optymalnych rozwiązań w zakresie
problematyki związanej z szacowaniem szkód ło-
wieckich, w tym zmiana obowiązującego aktu wyko-
nawczego w tym zakresie.
Odnosząc się do pytania dotyczącego dochodze-
nia roszczeń rolników wobec kół łowieckich, informu-
ję, że ustawa Prawo łowieckie przewiduje instytucję
mediacji organu gminy w celu polubownego rozwią-
zania sporu o wysokość odszkodowania, a w ostatecz-
220
ności arbitraż sądowy, który to element weryfikacji
działań, podejmowanych przez każdą ze stron, wy-
nika z Kodeksu postępowania cywilnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie finansowania dróg powiatowych
(5168)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5168/08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pani Barbary Bartuś oraz grupy posłów z dnia
17 września 2008 r. w sprawie finansowania dróg
powiatowych z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Postulowane przez niektóre jednostki samorzą-
du terytorialnego zmiany zmierzające do uspraw-
nienia zarządzania drogami w miastach przewidzia-
ne są w aktualnie procedowanym w ramach prac
rządu projekcie ustawy o polityce miejskiej państwa
i współpracy jednostek samorządu terytorialnego
w tym zakresie.
Odnosząc się do kwestii modernizacji sieci dróg
gminnych i powiatowych na terenach wiejskich,
pragnę poinformować, iż dążąc do intensyfikacji
rozwoju infrastruktury drogowej na szczeblu lokal-
nym, z inicjatywy ministra spraw wewnętrznych
i administracji przygotowany został projekt pomocy
samorządom terytorialnym w rozwiązywaniu trud-
nych problemów w obszarze dróg lokalnych. Aktual-
nie trwają zaawansowane prace legislacyjne nad
stworzeniem rządowego programu wspierania za-
dań własnych jednostek samorządu terytorialnego
z budżetu państwa w zakresie przebudowy, budowy
lub remontu kluczowych odcinków dróg gminnych
i powiatowych, prowadzące do zwiększenia płynno-
ści ruchu i poprawy bezpieczeństwa komunikacyjne-
go, oraz w celu wsparcia tworzenia powiązań sieci
dróg powiatowych i gminnych z siecią dróg woje-
wódzkich i krajowych dla zwiększenia komfortu ży-
cia mieszkańców oraz dostępności lokalnych ośrod-
ków gospodarczych.
Przygotowywany program rządowy pod nazwą
„Narodowy program budowy dróg lokalnych 2009–
–2011” ma status programu wieloletniego w rozu-
mieniu art. 117 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.), co oznacza, że limit wydatków na jego
realizację określać będzie corocznie ustawa budże-
towa. Zadania programu finansowane będą równo-
legle obok projektów realizowanych ze środków Unii
Europejskiej oraz rezerwy subwencji ogólnej tworzo-
nej w budżecie państwa na mocy art. 26 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539). W szczególnie uzasadnionych przypad-
kach przewiduje się, że projekty będą mogły być
współfinansowane z budżetów województw.
Przedmiotowy projekt jest realizacją Strategii
Rozwoju Kraju 2007–2015 (Priorytet 2: Poprawa
stanu infrastruktury technicznej i społecznej – in-
frastruktura techniczna, pkt a – infrastruktura
transportowa). Zadania objęte programem realizo-
wane będą zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.). W ramach „Narodowego pro-
gramu budowy dróg lokalnych 2009–2011” w pro-
jekcie budżetu państwa na 2009 r. zaplanowano
środki na pomoc gminom i powiatom w przebudowie
dróg lokalnych w wysokości 1 mld zł. W projekcie
programu przewidziano, iż 50% przyznanych środ-
ków na poszczególne województwa przeznaczonych
zostanie na dofinansowanie zadań na drogach po-
wiatowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Infrastruktury trwają równolegle prace
nad przygotowaniem „Programu uspokojenia ru-
chu” (przewidzianego na lata 2009–2014), adreso-
wanego do jednostek samorządu terytorialnego.
Przewiduje się, że program ten będzie obejmować
między innymi przebudowę i modernizację odcin-
ków dróg zarządzanych przez jednostki samorządu
terytorialnego na obszarze zabudowanym (wsie
i miasta) w celu zapewnienia bezpiecznej prędkości
ruchu pojazdów oraz zmniejszenia uciążliwości
transportu poprzez wdrożenie środków uspokojenia
ruchu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie ostatnich wyników kontroli NIK
dotyczących domów dziecka (5173)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 września 2008 r., znak SPS-023-5173/08,
dotyczące interpelacji posłów: Barbary Bartuś, Ro-
berta Telusa i Krzysztofa Sońty w sprawie raportu
NIK o domach dziecka, udzielam następujących wy-
jaśnień:
Z „Informacji o wynikach kontroli funkcjonowa-
nia wybranych placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych” opublikowanej przez Najwyższą Izbę Kontro-
li w lipcu 2008 r. wynika, że w roku 2006 i I półro-
czu 2007 r. przeprowadzono kontrolę w 30 placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych działających na
terenie dziewięciu województw.
Dane zbierane w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej wskazują, że w 2007 r. w Polsce działało
735 placówek opiekuńczo-wychowawczych, w tym
247 placówek rodzinnych, 44 placówki interwencyj-
ne, 263 placówki socjalizacyjne (domy dziecka)
i 154 placówki wielofunkcyjne, które łączą funkcje
domu dziecka i placówki interwencyjnej. Ze staty-
stycznego punktu widzenia sytuacja 30 skontrolo-
wanych przez NIK placówek nie jest reprezentatyw-
na dla całego kraju, tym bardziej że: „Program kon-
troli opracowany został na podstawie analizy skarg,
jakie wpłynęły do Najwyższej Izby Kontroli w latach
2004–2006, doniesień prasowych oraz wyników
kontroli funkcjonowania socjalizacyjnych i resocja-
lizacyjnych placówek opiekuńczo-wychowawczych,
przeprowadzonej w II półroczu 2001 r.”1) W świetle
przytoczonych wyżej kryteriów był to dobór nega-
tywny. Na liście kontrolowanych placówek znalazły
się placówki z Łodzi, Kłobucka czy Kozienic, wielo-
krotnie opisywane w mediach jako negatywny przy-
kład funkcjonowania placówek opiekuńczo-wycho-
wawczych. Stąd też obraz, który wyłania się z ra-
portu NIK, jest nieco przerysowany. Nie wspomina
się w nim o pozytywnych zmianach w instytucjonal-
nej opiece nad dzieckiem, a przecież we Wrocławiu,
Kielcach, Rudzie Śląskiej, Ustce i w wielu innych
miejscach w kraju samorządy zlikwidowały duże
placówki. Dzieci mieszkają tam w kilkunastoosobo-
wych grupach, pod opieką wychowawców, w samo-
dzielnych mieszkaniach lub domkach wolnostoją-
cych. Przekształceniom ulegają kolejne duże placów-
ki opiekuńczo-wychowawcze, m.in. w Warszawie czy
kontrolowany przez NIK Dom Dziecka Nr 2 w Szcze-
cinie-Zdrojach. Stało się to możliwe m.in. dzięki
1)
Najwyższa Izba Kontroli „Informacja o wynikach kontroli
funkcjonowania wybranych placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych”, Warszawa, lipiec 2008 r., s. 31.
221
środkom przekazywanym z rezerwy celowej bu-
dżetu państwa z przeznaczeniem na dofinansowa-
nie zadań własnych powiatów w zakresie osiąga-
nia standardów w placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych. W 2007 r. samorządy powiatowe otrzy-
mały na ten cel dotacje celowe w ogólnej wysokości
15 000 tys. zł.
W 2008 r. na dofinansowanie realizacji zadań sa-
morządów powiatów i województwa w zakresie osią-
gania standardów w placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych przeznaczona została kwota ogółem
28 340 tys. zł, z tego 10 000 tys. zł pochodziło z re-
zerwy celowej ujętej w ustawie budżetowej na 2008 r.
w części 83, poz. 33: Dotacje celowe na finansowanie
zadań z zakresu pomocy społecznej, w tym na reali-
zację zadań wynikających z art. 121 ust. 3a ustawy
o pomocy społecznej – do 46 000 tys. zł, natomiast
pozostała kwota 18 340 tys. zł pochodziła z rezerwy
celowej poz. 48: Środki na zwiększenie dotacji celo-
wych na realizację świadczeń rodzinnych, zaliczki
alimentacyjnej oraz świadczeń z funduszu alimenta-
cyjnego oraz środki na wdrożenie centralnego reje-
stru dłużników alimentacyjnych (po zmianie prze-
znaczenia tych środków, w związku z pozytywną
opinią nr 48 Komisji Finansów Publicznych do mi-
nistra finansów, uchwaloną na posiedzeniu w dniu
2 października br.).
Natomiast zgadzam się, że wielkim problemem
w skali kraju jest fakt przebywania w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych nieletnich wychowan-
ków, którzy posiadają postanowienie sądu o umiesz-
czeniu w młodzieżowych ośrodkach wychowaw-
czych. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej sza-
cuje, że w placówkach na terenie Polski jest obecnie
ok. 1850 takich wychowanków.
W celu rozwiązania wspomnianego wyżej proble-
mu minister sprawiedliwości powołał Międzyresor-
towy Zespół do Spraw Poprawy Skuteczności Wyko-
nywania Orzeczeń Sądowych, a w nim grupę robo-
czą do spraw umieszczania nieletnich w placówkach
podległych Ministerstwu Edukacji Narodowej i Mi-
nisterstwu Pracy i Polityki Społecznej. Wymienione
resorty pracują nad taką zmianą obowiązujących
przepisów, aby omawiany problem rozwiązać doraź-
nie, a w przyszłości całkiem go wyeliminować.
Jednocześnie należy przychylić się do stanowiska
Najwyższej Izby Kontroli w kwestiach:
— braku skutecznego egzekwowania należności
z tytułu pobytu dziecka w placówce od osób zobo-
wiązanych do alimentacji,
— małej dynamiki i niskiej skuteczności realiza-
cji programów naprawczych,
— zbyt dużego zagęszczenia dzieci w placów-
kach oraz innych niedostatecznie realizowanych
standardów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podjęło
na początku tego roku prace nad nowymi rozwiąza-
niami w zakresie opieki nad dzieckiem. Opracowany
został projekt „Założeń do ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”,
222
który w dniu 25 września uzyskał rekomendację
Komitetu Rady Ministrów. W najbliższym czasie
projekt „Założeń” skierowany zostanie pod obrady
Rady Ministrów. Na podstawie przyjętych przez
Radę Ministrów „Założeń” przygotowywany jest
projekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pie-
czy zastępczej nad dzieckiem, który, jak się zakła-
da, skierowany zostanie do Sejmu pod koniec bieżą-
cego roku.
W „Założeniach” znalazły się następujące kie-
runki rozwiązań prawnych w zakresie zapewnie-
nia dzieciom odpowiednich warunków w pieczy za-
stępczej:
1) położenie głównego nacisku na utrzymanie
dzieci w ich naturalnym środowisku, a więc w rodzi-
nie dziecka. Niezbędne jest profesjonalne wsparcie
rodziców, którzy mają problemy z wypełnianiem
swoich funkcji opiekuńczo-wychowawczych. Projekt
zakłada wzmocnienie działań profilaktycznych i do-
skonalenie metod pracy z rodziną biologiczną na
rzecz pozostawienia w niej dziecka lub powrotu do
niej dziecka. Zakłada się wprowadzenie różnorod-
nych form środowiskowej pomocy rodzinom dys-
funkcyjnym;
2) dalszy rozwój placówek opiekuńczo-wycho-
wawczych wsparcia dziennego – świetlic, klubów,
w których specjaliści (psycholog, pedagog) pomagają
dziecku, ale także współpracują z rodzicami;
3) wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną
poprzez zatrudnionych w ośrodkach pomocy spo-
łecznej tzw. asystentów rodziny, których zadaniem
będzie prowadzenie systematycznej, bezpośredniej
pracy z rodziną mającą trudności w prawidłowym
funkcjonowaniu;
4) właściwa współpraca pomiędzy przedstawi-
cielami instytucji (szkoły, policji, służby zdrowia,
pomocy społecznej, sądów), które mają kontakt
z dzieckiem, mająca na celu wspomaganie rodziny
w działaniach na rzecz poprawy jej sytuacji;
5) stopniowe wprowadzanie zasady, że w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych nie mogą przeby-
wać dzieci do 10 r. ż. Dzieci te, jeżeli będą musiały
znaleźć się poza rodziną, umieszczane będą wyłącz-
nie w rodzinnych formach opieki zastępczej;
6) dalszy rozwój rodzinnej opieki zastępczej po-
przez zaproponowanie rozwiązań, które zachęciłyby
do tworzenia takich form opieki (działania promo-
cyjne, rządowe i resortowe programy wspierające);
7) zapewnienie rodzinie zastępczej odpowiednie-
go wsparcia zarówno merytorycznego, jak i finanso-
wego oraz odpowiedniego zabezpieczenia zawodowe-
go poprzez między innymi zabezpieczenie prawa do
urlopu, wprowadzenie prawa do uznania okresu
sprawowania funkcji rodziny zastępczej jako okre-
su, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Po-
nadto przewiduje się, w zależności od formy rodziny
zastępczej, 4–5-letnie kontrakty, które zdecydowa-
nie wzmocnią poczucie stabilności zawodowej rodzi-
ca zastępczego;
8) dalszy rozwój rodzinnych domów dziecka,
jednak odmiennie niż w chwili obecnej zorganizo-
wanych i usytuowanych w systemie. Dzisiejsze łą-
czenie formy instytucjonalnej z formułą rodzinną
sprawia wiele problemów w ich prawidłowym funk-
cjonowaniu;
9) wprowadzenie zmian do rozwiązań kierowa-
nych do pełnoletnich wychowanków opieki zastęp-
czej. Celem tych zmian jest poprawa procesu usamo-
dzielniania wychowanków, tak aby zminimalizować
ryzyko zasilenia przez nich szeregu klientów pomo-
cy społecznej.
Zakłada się, że wdrożenie zaproponowanych
w „Założeniach do ustawy o wspieraniu rodziny i sys-
temie pieczy zastępczej nad dzieckiem” kierunków
zmian przyczyni się w perspektywie najbliższych
kilku lat do bardziej skutecznej pomocy także rodzi-
nie własnej dziecka, co sprzyjać będzie zmniejszaniu
liczby dzieci powierzanych pieczy zastępczej.
W odniesieniu zaś do pieczy zastępczej propono-
wane zmiany mają doprowadzić do poprawy jakości
funkcjonowania i rozwoju rodzin zastępczych i ro-
dzinnych domów dziecka, a tym samym zmiany nie-
pokojącej tendencji do umieszczania dziecka pozba-
wionego opieki rodziny w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie egzaminów z języka obcego
w szkołach gimnazjalnych (5174)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (nr SPS-023- 5174/08) pani poseł Bar-
bary Bartuś oraz grupy posłów w sprawie egzaminu
z języka obcego w szkołach gimnazjalnych, uprzej-
mie informuję, że egzamin gimnazjalny z zakresu
języka obcego nowożytnego, przeprowadzany od
roku szkolnego 2008/2009, stanowi trzecią część eg-
zaminu gimnazjalnego. Uczniowie przystąpią do tej
części egzaminu z jednego z następujących języków:
angielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemiec-
kiego, rosyjskiego i włoskiego. Do części trzeciej eg-
zaminu gimnazjalnego uczeń przystępuje z zakresu
tego języka obcego nowożytnego, którego uczy się
w szkole jako języka obowiązkowego.

Celem wprowadzenia trzeciej części egzaminu
gimnazjalnego jest rozpoznanie, w skali ogólnopol-
skiej i według jednakowych standardów wymagań
(kryteriów), efektywności nauczania języka obcego
nowożytnego w odniesieniu do pracy samej szkoły,
jak i w odniesieniu do wiadomości i umiejętności na-
bytych przez uczniów.
Ministerstwo Edukacji Narodowej uznaje, że do
umiejętności szczególnie ważnych i przydatnych
w życiu należą kompetencje z zakresu języka obcego
nowożytnego. Stąd w 2006 r. zdecydowano o wpro-
wadzeniu od roku szkolnego 2008/2009 trzeciej czę-
ści egzaminu gimnazjalnego, obejmującej te kompe-
tencje. Przeprowadzono pilotaż wspomnianej części
egzaminu, podjęto prace nad materiałami informa-
cyjnymi, arkuszami egzaminacyjnymi, programem
szkolenia kandydatów na egzaminatorów, którzy
będą sprawdzać prace uczniów. W październiku
2008 r. planowany jest próbny egzamin z języka ob-
cego dla gimnazjalistów.
W adresowanych do nauczycieli, uczniów i rodzi-
ców informatorach, ogłoszonych w sierpniu 2007 r.,
zawarte są niezbędne informacje o uregulowaniach
prawnych i organizacyjnych dotyczących egzaminu
z języka obcego, standardy wymagań egzaminacyj-
nych i przykładowe zadania, które ilustrują kolejne
standardy, oraz zwięzły opis kryteriów punktowa-
nia odpowiedzi udzielanych przez uczniów. Informa-
cje te powinny ułatwić przygotowanie do egzaminu
gimnazjalnego z języka obcego nowożytnego.
Analiza standardów wymagań egzaminacyjnych
oraz zapisów zawartych we wspomnianych wyżej in-
formatorach (w szczególności analiza umiejętności
i wiadomości objętych sprawdzaniem, zakresu te-
matycznego tekstów stanowiących podstawę zadań
oraz struktur leksykalno-gramatycznych objętych
egzaminem) pozwala na stwierdzenie, że ten jedna-
kowy dla wszystkich gimnazjalistów egzamin za-
projektowano tak, by mogli mu sprostać uczniowie
realizujący w gimnazjum podstawę programową
kształcenia ogólnego w wymiarze określonym w roz-
porządzeniu o ramowym planie nauczania (tj. w wy-
miarze 9 godzin tygodniowo w trzyletnim okresie
nauczania), w tym uczniowie rozpoczynający naukę
danego języka obcego dopiero w gimnazjum. Zakres
i stopień trudności testu nie dyskryminuje więc żad-
nych uczniów, natomiast pozwala na sprawdzenie,
w jakim stopniu szkoła ukształtowała kompetencje
założone w podstawie programowej dla gimnazjum.
Zapewnieniu odpowiedniego, równego dla wszyst-
kich i realnego w odniesieniu do podstawy progra-
mowej kształcenia ogólnego i ramowego planu na-
uczania poziomu egzaminu gimnazjalnego z języka
obcego nowożytnego służy nie tylko respektowanie
założenia, że wymagania egzaminacyjne mają swe
podstawy w standardach wymagań egzaminacyj-
nych, ale ponadto – wcześniejsze objęcie zadań egza-
minacyjnych pilotażem (próbnym zastosowaniem
standaryzacją) czy recenzowaniem. Zabiegi te, stan-
dardowo czynione w okręgowych komisjach egzami-
223
nacyjnych, zapewniają też właściwą jakość zadań
egzaminacyjnych.
W okresie przejściowym, obejmującym trzy kolej-
ne lata szkolne: 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012,
wyniki egzaminu gimnazjalnego z zakresu języka
obcego nowożytnego będą miały charakter informa-
cyjny i nie będą brane pod uwagę w procesie rekru-
tacji do szkół ponadgimnazjalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie odpłatności za pobyt
w domach pomocy społecznej (5176)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 26 września br. znak: SPS-023-5176/
08, interpelację pani poseł Barbary Bartuś oraz gru-
py posłów w sprawie odpłatności za pobyt w domu
pomocy społecznej uprzejmie informuję, że:
Nowe zasady odpłatności za pobyt w domu po-
mocy społecznej wolą parlamentu RP zostały wpro-
wadzone od 1 stycznia 2004 r. Wprowadzenie tych
zasad podyktowane było zracjonalizowaniem funk-
cjonowania tej sfery usług świadczonych w ramach
pomocy społecznej. Należy jednak zaznaczyć, że po
wprowadzeniu nowych zasad finansowania osoby
kierowanej do domu pomocy społecznej prowadze-
nie i rozwój domów pomocy społecznej nadal znaj-
duje się w katalogu zadań własnych samorządu po-
wiatowego, zgodnie z art. 19 ustawy o pomocy spo-
łecznej.
Po wejściu w życie nowych regulacji samorządy
gminne w sposób bardzo ostrożny podchodziły do
kierowania osób do domów pomocy społecznej
i w wielu domach zaczęły pojawiać się wolne miej-
sca, jednak obecnie sytuacja ta uległa diametral-
nej zmianie i w domach pojawiają się kolejki ocze-
kujących na umieszczenie.
Należy jednak przypomnieć, iż zmiana zasad fi-
nansowania usług w domach pomocy społecznej
miała na celu wyzwolenie w gminach inicjatywy
rozwijania usług środowiskowych dla swoich miesz-
kańców, z których świadczenia gminy dotychczas
często rezygnowały, ograniczając się jedynie do kie-
224
rowania do domów. Na początku lat dwutysięcznych
w sposób znaczący spadała liczba usług opiekuń-
czych świadczonych w miejscu zamieszkania osoby
wymagającej wsparcia, a systematycznie wydłużała
się kolejka oczekujących na umieszczenie.
Obecnie przed systemem pomocy społecznej stoi
nowe wyzwanie odbudowywania środowiskowych
form wsparcia dla stale rosnącej populacji osób star-
szych i niepełnosprawnych wymagających takiej po-
mocy (w dużej części są to osoby, które nie chcą prze-
nosić się do instytucji, jaką jest dom pomocy społecz-
nej, a oczekują od systemu pomocy społecznej wspar-
cia w swoim dotychczasowym miejscu zamieszka-
nia). Mechanizmy wprowadzonej ustawą mają uła-
twić samorządom gminnym takie działanie, aby
obok kierowania osób do domów pomocy istniała
motywacja do budowania systemu lokalnych świad-
czeń środowiskowych. Działania te powinny zaowo-
cować nie tylko efektywnym wykorzystaniem środ-
ków finansowych, ale przede wszystkim powstawa-
niem nowych form wsparcia środowiskowego.
Zgodnie z art. 60 ustawy o pomocy społecznej po-
byt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wy-
sokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania.
Średni miesięczny koszt utrzymania w domu pomo-
cy społecznej oznacza kwotę rocznych wydatków na
działalność domu, wynikającą z utrzymania miesz-
kańców, z roku poprzedniego, bez wydatków inwe-
stycyjnych, powiększoną o prognozowany średnio-
roczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyj-
nych ogółem przyjęty w ustawie budżetowej na dany
rok kalendarzowy, podzieloną przez liczbę miejsc
w domu lub placówce i przez dwanaście.
Obecnie art. 60 ustawy zezwala na pobieranie
opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej do pełne-
go kosztu utrzymania i wprowadza trójskładowy
udział w partycypowaniu w koszcie utrzymania we-
dług ustalonej kolejności:
— jako pierwsza opłatę ponosi osoba kierowana
do domu pomocy społecznej w wysokości 70% do-
chodu własnego, nie więcej niż pełny koszt utrzy-
mania,
— w drugiej kolejności – rodzina osoby kierowa-
nej, jeśli jej sytuacja materialna stwarza takie moż-
liwości (proponuje się ustalanie wysokości opłaty
w zależności od wysokości dochodu na osobę w ro-
dzinie w relacji do wielokrotności kryterium docho-
dowego),
— trzecia w kolejności jest gmina – dopełnia
opłatę osoby kierowanej do domu do pełnego kosztu,
jeżeli występuje taka potrzeba.
Nowe zasady ponoszenia opłat z tytułu pobytu
w domu pomocy społecznej uwzględniają zatem sy-
tuację materialną osób i rodzin, ale nie zwalniają
ich z odpowiedzialności za swoich niepełnospraw-
nych członków. Przy ustalaniu odpłatności brana
jest pod uwagę rzeczywista sytuacja materialna ro-
dziny, w taki sposób, aby obciążona opłatą sama nie
znalazła się w sytuacji wymagającej wsparcia pie-
niężnego z pomocy społecznej.
Ponadto, ustawodawca umożliwił radzie gminy
określenie w drodze uchwały korzystniejszych dla
mieszkańców domów, ich małżonków i krewnych
warunków ustalania opłat za pobyt w domu pomocy
społecznej, częściowego lub całkowitego zwolnienia
z tych opłat, zwrotu należności za okres nieobecno-
ści osoby w domu. W razie braku takiej uchwały sto-
suje się zasady określone w ustawie.
W chwili obecnej resort nie przewiduje zmiany
przepisów dotyczących odpłatności ze strony najbliż-
szych członków rodziny, uznając, iż zgodnie z Kon-
stytucją Rzeczypospolitej Polskiej system pomocy
oparty na zasadzie pomocniczości nie powinien wy-
ręczać najbliższych z obowiązku udzielania wspar-
cia, do którego zobowiązuje ich również Kodeks ro-
dzinny i opiekuńczy. Na bieżąco zbierane są również
informacje dotyczące sytuacji w domach pomocy
społecznej i nie odbieram w tym zakresie nadmier-
nie niepokojących sygnałów.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do wydłużenia terminu ważności
zaświadczenia o dobrostanie zwierząt,
wydawanego przez powiatowego lekarza
weterynarii na potrzeby ARiMR (5177)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej pismem, znak: SPS-023-5177/08, z dnia
26 września 2008 r. interpelacji posła Piotra Polaka
w sprawie wydłużenia terminu ważności zaświad-
czeń o dobrostanie zwierząt, wydawanych przez po-
wiatowego lekarza weterynarii na potrzeby Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR),
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z § 13 ust. 4 rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 193 z dnia 19.10.2007 r., poz. 1397,
z późn. zm.) formularz wniosku o przyznanie pomo-
cy zawiera wykaz dokumentów, które powinny być
dołączone do wniosku, oraz wzory oświadczeń. Jed-

nym z dokumentów dołączanych do wniosku o przy-
znanie pomocy jest zaświadczenie wydane przez po-
wiatowego lekarza weterynarii.
Przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o In-
spekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz.
842, t.j. z późn. zm) nie wprowadzają czasowych
ograniczeń ważności wydawanych przez ww. inspek-
cję zaświadczeń. Zaświadczenia wydawane są zgod-
nie z przepisami działu VII ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.). Wy-
żej wymienione przepisy nie ograniczają ważności
wydawanych zaświadczeń.
Co do zasady dokumenty załączone do wniosku
(opinie, protokoły, zaświadczenia itp.) uznawane są
przez ARiMR za ważne bezterminowo, chyba że
w ich treści lub instrukcji wypełniania wniosku za-
znaczono inaczej. W przypadku zaświadczeń wysta-
wianych przez powiatowego lekarza weterynarii, do-
łączanych w przypadku operacji związanych z pro-
dukcją zwierzęcą, nie mają zastosowania czasowe
ograniczenia ważności dokumentu. Tym samym ARiMR
nie powinna i, zgodnie z posiadaną przez nas wie-
dzą, nie występuje do wnioskodawców z prośbą
o dostarczanie zaktualizowanych zaświadczeń. Je-
śli z posiadanych przez pana posła informacji wy-
nika, że taka sytuacja ma miejsce, bardzo proszę
o wskazanie przypadku oraz województwa, w któ-
rym zaistniała.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Rogackiego
i Dawida Jackiewicza
w sprawie dramatycznej sytuacji szpitali
wynikającej z braku pielęgniarek chętnych
do pracy (5179)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów Adama Rogackiego i Dawida
Jackiewicza, posłów na Sejm RP, przekazaną przy
piśmie, znak: SPS-023-5179/08, z dnia 26 września
2008 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej drastycznego
braku pielęgniarek w szpitalach w całej Polsce,
przedstawianej – jak wynika z interpelacji – w me-
diach, oraz informacji, iż w niektórych szpitalach
225
już dzisiaj brakuje nawet połowy pielęgniarek,
uprzejmie wyjaśniam, iż kwestię dotyczącą liczby
zatrudnionego ww. personelu medycznego regulują
przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
21 grudnia 1999 r. w sprawie sposobu ustalania mi-
nimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położ-
nych w zakładach opieki zdrowotnej (Dz. Nr 111,
poz. 1314). Narodowy Fundusz Zdrowia zawiera
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
z zakładami opieki zdrowotnej, które spełniają nor-
my określone w ww. akcie prawnym. Świadczenio-
dawcy udzielający świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia zobowiązani są do prze-
strzegania warunków ich realizacji, które zostały
określone w zarządzeniach prezesa NFZ w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach świadczeń. Oznacza to, iż świad-
czeniodawcy realizujący świadczenia opieki zdro-
wotnej powinni zatrudniać personel pielęgniarski
w liczbie według normy zatrudnienia ustalonej przez
kierownika zakładu na podstawie ww. rozporządze-
nia ministra zdrowia, a wszelkie zmiany w zasobach
kadrowych wykazanych w załączniku do umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej
z NFZ wymagają zgłoszenia dyrektorowi oddziału
wojewódzkiego funduszu najpóźniej w dniu poprze-
dzającym ich powstanie albo – w przypadkach loso-
wych – niezwłocznie po zaistnieniu zdarzenia, zgod-
nie z § 6 ust. 2 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484). Ponadto, zgodnie z § 6 ust. 3
ww. rozporządzenia, zmiany, o których mowa powy-
żej, nie mogą naruszać wymagań dotyczących kwa-
lifikacji osób wykonujących zawód medyczny, okre-
ślonych w odrębnych przepisach oraz w warunkach
wymaganych od świadczeniodawców określonych
przez prezesa NFZ.
Pomimo ww. działań podejmowanych przez Mi-
nisterstwo Zdrowia liczba pielęgniarek i położnych
czynnych zawodowo w okresie od 2006 do 2007 r.
uległa zmniejszeniu. Niewątpliwie zmniejszenie to
spowodowane jest odchodzeniem pielęgniarek na
emeryturę, poziomem wynagrodzenia, niekorzyst-
nymi warunkami pracy czy restrukturyzacją zakła-
dów opieki zdrowotnej.
Natomiast odnosząc się do pytania dotyczącego
działań Ministerstwa Zdrowia podejmowanych w za-
kresie kształcenia w zawodzie pielęgniarki, pragnę
uprzejmie wyjaśnić, iż od połowy lat 90. w związku
z planowanym przystąpieniem Polski do UE rozpo-
częła się transformacja kształcenia w zawodach pie-
lęgniarki i położnej w celu dostosowania polskich
regulacji prawnych do dyrektyw Rady Wspólnot Eu-
ropejskich. Zmiany dotyczące kształcenia zawodo-
wego pielęgniarek i położnych były ukierunkowane
226
na podniesienie poziomu edukacji zawodowej pielę-
gniarek i położnych oraz pełne dostosowanie kształ-
cenia w tych zawodach do europejskich standardów.
Istotą tych przemian było odejście od kształcenia
w liceach medycznych i w 2,5- i 3-letnich medycz-
nych zawodowych szkołach pomaturalnych na rzecz
kształcenia w szkołach wyższych. Celem transfor-
macji polskiego systemu kształcenia było upo-
wszechnienie wyższego wykształcenia zawodowego
pielęgniarek i położnych, umożliwienie rozwoju na-
ukowego, podniesienie rangi i pozycji społecznej
tych zawodów, a także spowodowanie możliwości
automatycznego uznania kwalifikacji zawodowych
absolwentów w państwach członkowskich Unii Eu-
ropejskiej. Obecnie w Polsce kształcenie w zawodach
pielęgniarki i położnej odbywa się na poziomie wyż-
szych studiów zawodowych (licencjackich) i jest
w pełni zgodne z wymaganiami dotyczącymi kształ-
cenia pielęgniarek i położnych wynikającymi z dy-
rektywy 2005/36/WE Parlamentu i Rady Europy
z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwa-
lifikacji zawodowych.
Ministerstwo Zdrowia dostrzega problem doty-
czący możliwości braku personelu pielęgniarskiego
w dłuższej perspektywie czasu przy stale rosnącym
zapotrzebowaniu społecznym na świadczenia pielę-
gnacyjne oraz opiekuńcze. W związku z powyższym
ustalane przez ministra zdrowia corocznie limity
przyjęć na kierunki pielęgniarstwo i położnictwo
z roku na rok są zwiększane. I tak liczba miejsc
przyjęć na te kierunki od roku akademickiego 2003/
2004 do roku 2008/2009 wzrosła z 3623 do 18 170
miejsc, z zaznaczeniem, iż od roku 2004/2005 w li-
mitach znajdują się również studia pomostowe. Sta-
le rośnie również liczba uczelni prowadzących kie-
runki pielęgniarstwo i położnictwo, którym mini-
ster zdrowia udziela akredytacji potwierdzającej
spełnianie obowiązujących standardów kształcenia.
I tak dla porównania w roku akademickim 2007/
2008 kształcenie na kierunkach pielęgniarstwo i po-
łożnictwo prowadzone było w 53 szkołach wyższych,
a od roku 2008/2009 kształcenie w tych zawodach
prowadzi już 61 uczelni, co świadczy o rosnącym za-
interesowaniu tymi kierunkami studiów zarówno
ze strony uczelni, jak i przyszłych studentów.
Powyższe działania Ministerstwa Zdrowia spo-
wodowały, iż liczba absolwentów kierunków pielę-
gniarstwo i położnictwo stale wzrasta. Dla porów-
nania w roku 2005 liczba absolwentów pielęgniar-
stwa wynosiła ok. 2071, a w 2007 r. – ok. 8240.
W przypadku położnych wzrost liczby absolwentów
tego kierunku przedstawia się następująco: w roku
2005 – ok. 283 absolwentów, a w 2007 r. – ok. 1175.
Należy jednak podkreślić, iż w podanej liczbie absol-
wentów znajdują się osoby, które już wykonują za-
wód pielęgniarki lub położnej i tylko uzupełniały
wykształcenie na tzw. studiach pomostowych (pro-
wadzonych od roku akademickiego 2004/2005) do
poziomu licencjata lub kontynuowały naukę na stu-
diach uzupełniających magisterskich prowadzonych
w formie niestacjonarnej. Przykładowo w roku aka-
demickim 2006/2007 w ogólnej liczbie absolwentów
kierunków pielęgniarstwo i położnictwo – 9415
– liczba osób, które ukończyły tzw. studia pomosto-
we, wynosiła 4432, natomiast studia magisterskie
niestacjonarne ukończyło 1196 osób. Można więc
powiedzieć, iż w omawianym okresie w systemie
opieki zdrowotnej mogło podjąć pracę w zawodach
pielęgniarki lub położnej 3787 osób. Z porównania
tej liczby z liczbą pielęgniarek i położnych, które
w roku 2007 nabyły prawo przejścia na emeryturę
– 2657 osób – wynika, iż jeszcze nie miało miejsca
zjawisko tzw. luki pokoleniowej. Jednocześnie odno-
sząc się do liczby 10 000 pielęgniarek, podanej w in-
terpelacji, które w przyszłym roku najprawdopodob-
niej przejdą na emeryturę, uprzejmie informuję, iż
z dokumentu pn. „Analiza struktury wieku zareje-
strowanych pielęgniarek i położnych nabywających
prawo do emerytury”, przygotowanego przez Na-
czelną Radę Pielęgniarek i Położnych, wynika, iż
w roku 2009 na emeryturę będzie mogło przejść
3496 pielęgniarek i 404 położne.
Przedstawiając powyższe, pragnę również poin-
formować, iż mając na uwadze zmniejszającą się
liczbę czynnych zawodowo pielęgniarek oraz zapew-
nienie pacjentom świadczeń opiekuńczo-higienicz-
nych, minister zdrowia spowodował, że w szkołach
medycznych rozpoczęło się od roku 2007 kształcenie
w zawodzie opiekuna medycznego. Nowy zawód me-
dyczny został wpisany do rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w spra-
wie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego
(Dz. U. Nr 124, poz. 860). Zadaniem opiekuna me-
dycznego będzie pomoc osobie chorej i niesamodziel-
nej w zaspokajaniu podstawowych potrzeb biologicz-
nych, pomoc w utrzymaniu aktywności społecznej
oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów higienicz-
no-opiekuńczych pacjenta. Wprowadzenie do syste-
mu opieki zdrowotnej osoby profesjonalnie przygoto-
wanej do wykonywania czynności higieniczno-opie-
kuńczych pozwoli na efektywniejsze wykorzystanie
czasu pracy pielęgniarki.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia systematycznie
monitoruje poziom wynagrodzeń personelu medycz-
nego zatrudnionego w szpitalach. W okresie od listo-
pada 2007 r. do czerwca 2008 r. przeciętne wynagro-
dzenie z tytułu umowy o pracę w tej grupie persone-
lu medycznego wzrosło o 10,7% (ze średniego pozio-
mu 2759 zł do średniego poziomu 3054 zł). Wysokość
omawianych wynagrodzeń rosła nie tylko w ujęciu
ośmiomiesięcznym, tj. w okresie listopad 2007–czer-
wiec 2008, ale również w ujęciu kwiecień do czerwca
2008 r.
Dla porównania można wskazać, że zgodnie
z ustawą budżetową wskaźnik przyrostu wynagro-
dzeń w sferze budżetowej na cały 2008 r. określony

został na 2,3%, zaś maksymalny roczny wskaźnik
przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodze-
nia u przedsiębiorców na 12 miesięcy br. ustalony
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 listopa-
da 2007 r. w sprawie wskaźników przyrostu prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 2008 r. wy-
nosi 6,0%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie dotacji Ministerstwa Zdrowia
na zadania publiczne związane
z honorowym krwiodawstwem
oraz transplantologią (5183)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 2 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5183/08, dotyczące interpelacji pań poseł: Moniki
Wielichowskiej, Magdaleny Gąsior-Marek, Renaty
Zaremby, Ewy Drozd, Iwony Guzowskiej i Marzeny
Okła-Drewnowicz w sprawie dotacji Ministerstwa
Zdrowia na zadania publiczne związane z honoro-
wym krwiodawstwem oraz transplantologią, a w szcze-
gólności nieprzyznania w 2008 r. środków finanso-
wych na realizację zadań publicznych z zakresu wy-
żej wymienionej tematyki Europejskiej Fundacji
Honorowego Dawcy Krwi, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Współpraca Ministerstwa Zdrowia z organizacja-
mi pozarządowymi prowadzona jest na podstawie
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.). Zgodnie z przepisami
ww. aktów prawnych organy administracji publicz-
nej mogą wspierać lub powierzać jednostkom nieza-
liczonym do sektora finansów publicznych realizację
zadań publicznych, których zakres został również
sprecyzowany przepisami ww. ustawy. Sfera zadań
publicznych, o której mowa w ustawie, obejmuje
m.in. zadania w zakresie ochrony i promocji zdrowia
oraz działań na rzecz osób niepełnosprawnych.
Wspieranie finansowe zadań publicznych realizowa-
nych przez organizacje pozarządowe nie ma charak-
teru uznaniowego, lecz odbywa się po przeprowa-
dzeniu procedury konkursowej, której tryb i zasady
określone zostały w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r.
227
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
W celu wyłonienia najlepszych ofert złożonych
przez organizacje pozarządowe minister zdrowia po-
wołuje corocznie w drodze zarządzenia zespół do
spraw wyboru ofert dotyczących zadań publicznych
zlecanych do realizacji organizacjom pozarządowym
oraz realizujących je podmiotów i określa regulamin
pracy tego zespołu. Zespół składa się z 7 do 9 osób.
W jego skład wchodzą przedstawiciele kilku depar-
tamentów merytorycznych Ministerstwa Zdrowia,
wskazani przez dyrektorów tych komórek organiza-
cyjnych. Funkcję przewodniczącego i wiceprzewod-
niczącego zespołu sprawują corocznie inne osoby,
zmieniają się również jego członkowie. Powoływany
corocznie zespół jest niezależnym organem pomoc-
niczym ministra zdrowia. Wszyscy członkowie ze-
społu są również zobowiązani do podpisania oświad-
czenia potwierdzającego fakt, iż nie pozostają oni
w takim stosunku prawnym wobec podmiotów ubie-
gających się o dofinansowanie zadania, który może
wywołać wątpliwości co do bezstronności ich pracy
w zespole.
Zadaniem zespołu jest przedstawienie ministro-
wi właściwemu do spraw zdrowia propozycji wybo-
ru ofert oraz realizujących je podmiotów, którym
zostaną przyznane dotacje celowe na realizacje za-
dań publicznych. W tym celu zespół przeprowadza
postępowanie konkursowe, którego zasadniczym
zadaniem – przy zastosowaniu przyjętych kryte-
riów podanych w ogłoszeniu – jest ocena możliwo-
ści realizacji zadania przez organizację oraz jego
kosztów w odniesieniu do zaproponowanego zakre-
su rzeczowego, przy uwzględnieniu wysokości środ-
ków publicznych przeznaczonych na realizację tego
zadania. Ocena dotyczy tylko i wyłącznie zawarto-
ści merytorycznej zaproponowanej w ofercie pro-
gramu działań organizacji.
W ciągu ostatnich trzech lat Europejska Funda-
cja Honorowego Dawcy Krwi składała (w zależności
od roku) oferty z zakresu: promocji honorowego
krwiodawstwa połączonego z akcjami poboru krwi;
edukacji w dziedzinie transplantacji, mającej na celu
zwiększanie liczby pobrań i przeszczepów komórek,
tkanek i narządów; edukacji w dziedzinie zasad
i norm prawidłowego karmienia, odżywiania się,
mającej na celu przeciwdziałanie otyłości i choro-
bom niezakaźnym.
W roku 2006 fundacja nie otrzymała dofinanso-
wania z powodu niespełnienia warunku formalne-
go, jakim było nadesłanie (wraz z ofertami konkur-
sowymi) sprawozdania finansowego za działalność
w 2005 r.
Następnie w 2007 r. fundacja otrzymała dotację
w wysokości 48 380 zł na realizację zadania pt.
„Program edukacyjny dotyczący transplantacji na-
rządów i tkanek mający na celu zwiększenie akcep-
tacji społecznej dla tej metody leczenia”.
W 2008 r. fundacja otrzymała dotację w wysoko-
ści 100 250 zł na realizację zadania pt. „Program
228
edukacyjny adresowany w szczególności do dzieci
i młodzieży w zakresie zasad i norm prawidłowego
karmienia, odżywiania się, mający na celu podejmo-
wanie decyzji korzystnych dla zdrowia fizycznego
i psychicznego, w tym przeciwdziałanie otyłości i cho-
robom niezakaźnym”.
Tematyka związana z promocją honorowego krwio-
dawstwa w latach 2006–2008 leżała w sferze zainte-
resowań między innymi takich organizacji pozarzą-
dowych, jak: Polski Czerwony Krzyż, Niezależne
Zrzeszenie Studentów Uniwersytetu Mikołaja Ko-
pernika w Toruniu, Niezależne Zrzeszenie Studen-
tów Regionu Łódzkiego w Łodzi, Stowarzyszenie
Honorowych Dawców Krwi w Białymstoku, Euro-
pejska Fundacja Honorowego Dawcy Krwi w War-
szawie, Fundacja „Nasz Dar” w Warszawie, Stowa-
rzyszenie Rozwoju Kardiochirurgii Naczyniowej we
Wrocławiu.
W 2008 r. do konkursu ofert na realizację zada-
nia pt. „Program aktywizujący lokalne środowiska
społeczne do działań związanych z honorowym
krwiodawstwem, połączony z akcjami poboru krwi
i pozyskiwaniem nowych honorowych dawców krwi”
przystąpiły 4 organizacje pozarządowe. W wyniku
przeprowadzonego postępowania konkursowego zo-
stała wybrana oferta programowa złożona przez
Polski Czerwony Krzyż. Pozostałe oferty złożone
przez:
a) Stowarzyszenie Honorowych Dawców Krwi;
b) Europejską Fundację Honorowego Dawcy Krwi;
c) Niezależne Zrzeszenie Studentów Regionu
Łódzkiego,
zostały odrzucone, ponieważ nie spełniły wymo-
gów formalnych lub merytorycznych wymaganych
w ogłoszeniu o konkursie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż problema-
tyka związana z promocją działań edukacyjnych
w celu uzyskania większej akceptacji społecznej dla
transplantacji została uwzględniona w zadaniach
publicznych zlecanych przez ministra zdrowia do re-
alizacji organizacjom pozarządowym w latach 2007–
–2008. Jak wynika z wcześniej przedstawionych in-
formacji, fundacja otrzymała wsparcie finansowe
w 2007 r. W 2008 r. do konkursu ofert na realizacje
zadania pt. „Program edukacyjny w zakresie zwięk-
szania liczby pobrań i przeszczepów komórek, tka-
nek i narządów realizowany w celu uzyskania
większej akceptacji społecznej dla tych metod”
przystąpiło 9 organizacji pozarządowych. W wyni-
ku przeprowadzonego postępowania konkursowego
zostało wybranych 5 ofert programowych. Pozostałe
oferty, złożone przez:
a) Fundację Przeciwko Leukemii;
b) Polskie Towarzystwo Programów Zdrowot-
nych;
c) Europejską Fundację Honorowego Dawcy
Krwi;
d) Polską Federację Pacjentów „Dialtransplant”,
zostały odrzucone, ponieważ nie spełniły wymo-
gów formalnych lub merytorycznych wymaganych
w ogłoszeniu o konkursie.
Wszystkie wskazane oferty, o których mowa po-
wyżej, zostały odrzucone nie z powodu kwestiono-
wania zasadności działań proponowanych przez
podmiotowe organizacje, lecz z powodu uzyskania
nieco niższej punktacji przy dokonywaniu oceny we-
dług kryteriów (wskazanych przy ogłoszeniu kon-
kursu). Na wybór ofert miała również wpływ ogra-
niczona wysokość środków finansowych przeznaczo-
nych na realizację określonego zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie uproszczenia trybu nabywania
nieruchomości dla realizacji przedsięwzięć
Euro 2012 (5186)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Jarosa, prze-
kazaną pismem z dnia 26 września 2008 r. (sygn.
SPS-023-5186/08), w sprawie uproszczenia trybu
nabywania nieruchomości dla realizacji przedsięwzięć
Euro 2012, uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej
w Sejmie RP trwają prace nad poselskim projektem
ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowe-
go turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012 (druk nr 1032).
Biorąc pod uwagę powyższe, propozycja pana po-
sła Michała Jarosa może być przedłożona na forum
prac Sejmu podczas prac nad ww. projektem ustawy,
co może stanowić najszybszą ścieżkę realizacji zgło-
szonych postulatów.
W chwili obecnej Rada Ministrów nie prowadzi
prac nad nowelizacją ustawy o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie procedury zatrzymania
dowodów rejestracyjnych pojazdów (5188)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5188/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Tadeusza Motowidły w sprawie procedury
zatrzymania dowodów rejestracyjnych pojazdów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w art. 132 ust. 1
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) ustawodawca określił katalog przypadków,
w których policjant obligatoryjnie zatrzymuje dowód
rejestracyjny pojazdu. Kolejne przepisy tegoż arty-
kułu określają procedury dalszego postępowania
z zatrzymanymi dokumentami. W myśl art. 132
ust. 2 ww. ustawy w razie zatrzymania dowodu reje-
stracyjnego policjant wydaje kierowcy pokwitowa-
nie, w którym w ściśle określonych przypadkach
może on zezwolić na używanie pojazdu przez czas
nieprzekraczający 7 dni. Zwrot zatrzymanego doku-
mentu następuje niezwłocznie po ustaniu przyczyny
uzasadniającej jego zatrzymanie (art. 132 ust. 6
ustawy), przy czym jeśli pojazd swoim stanem tech-
nicznym zagrażał bezpieczeństwu lub porządkowi
ruchu, naruszał wymagania ochrony środowiska
lub nie został poddany badaniu technicznemu w wy-
znaczonym terminie lub termin badania nie został
wyznaczony prawidłowo, warunkiem, jaki musi zo-
stać spełniony, aby dokument mógł być zwrócony
kierowcy, jest wykonanie dodatkowego badania
technicznego. Zatrzymany z ww. przyczyn dowód re-
jestracyjny pojazdu, na podstawie art. 132 ust. 3
przedmiotowej ustawy, odpowiedni organ Policji
przesyła niezwłocznie organowi, który go wydał.
Podkreślenia wymaga fakt, iż w obowiązującym
stanie prawnym, pomimo iż ustała przyczyna za-
trzymania dowodu rejestracyjnego pojazdu (co po-
twierdzone zostało poprzez wykonanie dodatkowego
badania technicznego), zaświadczenie wydane przez
uprawnionego diagnostę nie jest dokumentem do-
puszczającym pojazd do ruchu w myśl art. 71 ust. 1
przedmiotowej ustawy. Tym samym pojazd może
być użytkowany jedynie przez okres, na który ze-
zwolił policjant w pokwitowaniu. Użycie pojazdu
przed odebraniem dowodu rejestracyjnego pojazdu,
nawet w przypadku, jeśliby miał być to tylko dojazd
ze stacji diagnostycznej do miejsca garażowania, bę-
dzie naruszeniem przepisów prawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż, biorąc pod
uwagę przedmiot regulacji, organem właściwym do
229
przeprowadzenia zmian w przedmiotowym zakresie
jest minister infrastruktury, jako minister właści-
wy do spraw transportu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krystyny Łybackiej
i Stanisława Steca
w sprawie konieczności wyjaśnienia
przyczyn i okoliczności decyzji wydanej
w dniu 12 stycznia 2000 r. przez Komisję
Nadzoru Bankowego (5191)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z 26 września 2008 r.
(nr SPS-023-5191/08) interpelację pani poseł Kry-
styny Łybackiej i pana posła Stanisława Steca
w sprawie konieczności wyjaśnienia przyczyn i oko-
liczności decyzji wydanej w dniu 12 stycznia 2000 r.
przez Komisję Nadzoru Bankowego, uprzejmie in-
formuję, że podniesiona w interpelacji państwa po-
słów kwestia uchwały Komisji Nadzoru Bankowego
z 12 stycznia 2000 r. o zawieszeniu działalności Ban-
ku Staropolskiego SA była przedmiotem prowadzo-
nego przez Prokuraturę Okręgową w Poznaniu po-
stępowania o sygn. V Ds. 58/06.
Czynności sprawdzające w tej sprawie podjęto
na podstawie zawiadomień o przestępstwie złożo-
nych przez prezesa zarządu spółki z o.o. Instytut
Wdrożeń Norm i Standardów Europejskich w War-
szawie, Stowarzyszenie Pokrzywdzonych przez
System Bankowy z siedzibą w Poznaniu oraz przez
osobę fizyczną.
Zakresem postępowania o sygn. V Ds. 58/06,
poza wspomnianą uchwałą Komisji Nadzoru Banko-
wego z 12 stycznia 2000 r., objęto również inne, sfor-
mułowane w zawiadomieniach, zarzuty dotyczące
nieprawidłowości w działaniach prezesa Narodowe-
go Banku Polskiego i głównego inspektora nadzoru
bankowego, związanych ze złożeniem wniosku
o ogłoszenie upadłości Banku Staropolskiego SA
z siedzibą w Poznaniu.
Postanowieniem z 10 października 2006 r. odmó-
wiono w tej sprawie wszczęcia śledztwa, ze względu
na brak uzasadnionego podejrzenia popełnienia
przestępstwa.
W uzasadnieniu tego orzeczenia, w odniesieniu
do podniesionego przez zawiadamiających zarzutu
podjęcia decyzji o zawieszeniu działalności banku
bez opinii biegłego rewidenta, prokurator wskazał,
230
że przesłanką decyzji Komisji Nadzoru Bankowego
z 12 stycznia 2000 r. o zawieszeniu działalności Ban-
ku Staropolskiego SA oraz o powołaniu zarządu ko-
misarycznego były wyniki finansowe określone
w sprawozdaniach banku za okres obrachunkowy
zakończony 31 października 1999 r. oraz na dzień
30 listopada 1999 r., które wykazały niedobór akty-
wów, w związku z czym bank nie posiadał środków fi-
nansowych wystarczających na pokrycie zobowiązań.
Zaznaczyć przy tym należy, że z ustaleń postępo-
wania V Ds. 58/06 nie wynika, aby przy podejmowa-
niu decyzji o zawieszeniu działalności Banku Staro-
polskiego SA Komisja Nadzoru Bankowego posługi-
wała się wymienioną w interpelacji ekspertyzą Uni-
wersytetu Jagiellońskiego.
Podstawą tej decyzji był bowiem przepis art. 158
ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
(tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze
zm.), zgodnie z którym, jeżeli według bilansu akty-
wa banku nie wystarczają na zaspokojenie jego zo-
bowiązań, Komisja Nadzoru Bankowego (obecnie:
Komisja Nadzoru Finansowego) zobligowana jest do
podjęcia decyzji o zawieszeniu działalności banku.
Ponadto prokurator wskazał również, że uzyska-
ne opinie powołanych firm audytorskich ani też inne
dowody przeprowadzone w ramach postępowań
związanych z upadłością Banku Staropolskiego SA
nie potwierdziły zarzutu zawiadamiających, by za-
rząd banku zawarł w omawianym bilansie niepraw-
dziwe dane mogące mieć wpływ na ocenę sytuacji
ekonomiczno-finansowej tego podmiotu. Z kolejnego
bilansu sporządzonego na dzień 12 stycznia 2000 r.
nadal wynikało, że aktywa banku nie wystarczają
na zaspokojenie zobowiązań, a późniejsza weryfika-
cja danych zawartych w sprawozdaniu finansowym
będącym przesłanką kwestionowanej decyzji Komi-
sji Nadzoru Bankowego dokonana przez biegłego re-
widenta – firmę Deloitte and Touche – nie zakwe-
stionowała prawdziwości danych zawartych w tym
sprawozdaniu.
W dniu 11 lutego 2000 r. Sąd Okręgowy w Pozna-
niu wydał postanowienie, sygn. akt IX U 1/00,
o ogłoszeniu upadłości Banku Staropolskiego SA,
powołując się w uzasadnieniu tego orzeczenia na
dane bilansowe określone na 31 października 1999 r.
i 12 stycznia 2000 r. oraz wyliczenia sporządzone
przez biegłego rewidenta co do współczynnika wy-
płacalności.
W konkluzji prokurator nie podzielił poglądu
prezentowanego przez zawiadamiających, aby pod-
jęcie w tej sytuacji przez Komisję Nadzoru Banko-
wego, w ramach ustawowo określonych kompeten-
cji, uchwały o zawieszeniu działalności Banku Sta-
ropolskiego SA nastąpiło z rażącym naruszeniem
prawa i wyczerpało znamiona czynu zabronionego.
Orzeczenie to jest prawomocne. Sąd Rejonowy
w Poznaniu nie uwzględnił złożonych od tej decyzji
środków odwoławczych i postanowieniem z 13 lute-
go 2007 r., sygn. akt XXIII K.p. 18/07, utrzymał
w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie prokuratora
okręgowego w Poznaniu o odmowie wszczęcia śledz-
twa w sprawie V Ds. 58/06.
Ponadto przedmiotem odrębnego postępowania,
o sygn. V Ds. 6/00, prokuratora okręgowego w Po-
znaniu była kwestia spowodowania utraty płynno-
ści finansowej Banku Staropolskiego SA i wyrządze-
nia szkody majątkowej w wielkich rozmiarach po-
przez nadużycie uprawnień i niedopełnienie obo-
wiązków przez osoby zobowiązane do zajmowania
się sprawami majątkowymi i działalnością gospo-
darczą tego podmiotu. Śledztwo to zostało następ-
nie przejęte do prowadzenia przez ówczesny Wydział
II do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Proku-
ratury Apelacyjnej w Poznaniu, gdzie było kontynu-
owane pod sygn. Ap II Ds. 2/02.
W toku tego postępowania przygotowawczego
badano również zagadnienia związane z ewentual-
nym przyczynieniem się do powstania szkody w ma-
jątku banku przez działania innych podmiotów niż
poszczególne zarządy, w tym poprzez sposób spra-
wowania nadzoru nad działalnością Banku Staro-
polskiego SA przez generalnego inspektora nadzoru
bankowego oraz sposób realizacji ustawowych obo-
wiązków przez Komisję Nadzoru Bankowego. Doko-
nane w tym zakresie ustalenia nie doprowadziły do
ujawnienia okoliczności wskazujących na to, aby do
podjęcia uchwały o zawieszeniu działalności Banku
Staropolskiego SA lub skierowania wniosku do sądu
o upadłość doszło z naruszeniem prawa noszącym
znamiona jakiegokolwiek czynu zabronionego lub
spowodowały szkodę majątkową. W sporządzonej na
potrzeby tego śledztwa opinii biegły nie zakwestio-
nował decyzji Komisji Nadzoru Bankowego i uznał
za nierealne znalezienie zewnętrznych źródeł po-
krycia strat wynikających m.in. z realizacji systemu
Auto-Kredyt Polska opartego na transferze środków
pieniężnych do podmiotów w nim pracujących, po-
przez KIB Bank na Ukrainie, wobec czego dalsze
funkcjonowanie Banku Staropolskiego SA, przy tym
poziomie strat, zagrażało bezpieczeństwu depozyta-
riuszy banku.
Śledztwo o sygn. Ap II Ds 2/02 zakończono skie-
rowaniem w dniu 21 grudnia 2004 r. aktu oskarże-
nia do Sądu Rejonowego w Poznaniu przeciwko
przewodniczącemu rady banku oraz dziewięciu
członkom kolejnych zarządów Banku Staropolskie-
go SA, działającym w okresie od grudnia 1993 r. do
września 1999 r., o przestępstwa z art. 296 § 3 K.k.
w zw. z art. 12 K.k., a w przypadku przewodniczące-
go rady banku także o inne czyny.
Z kolei zastrzeżenia dotyczące funkcjonowania
w okresie do 12 stycznia 2000 r. ostatniego Zarządu
Banku Staropolskiego SA, które podniesiono w za-
wiadomieniach o przestępstwie złożonych przez Ze-
spół Stowarzyszeń Poszkodowanych przez Bank
Staropolski SA i Invest-Bank SA oraz przez osobę
fizyczną, były przedmiotem rozpoznania w ówcze-
snym Wydziale do Spraw Przestępczości Zorganizo-
wanej Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu w spra-
wie o sygn. Ap II Ds. 18/06. Postępowanie to zakoń-
czono postanowieniem z 23 czerwca 2006 r. o odmo-

wie wszczęcia śledztwa w sprawie działania na szko-
dę Banku Staropolskiego polegającego na nieprzyję-
ciu do bilansu na dzień 31 października 1999 r. war-
tości wynikających z przyjętych zabezpieczeń lokat
międzybankowych, w postaci programu know-how
system Invest-Kredyt Ukraina oraz udziałów i do-
płat do kapitału Funduszu Kapitałowego Polska
– Ukraina spółka z o.o., przyjęciu po zaniżonej war-
tości akcji Invest-Banku SA i spowodowania w ten
sposób pozornej straty, prowadzącej do upadłości
Banku Staropolskiego SA oraz przysporzenia korzy-
ści finansowej Grupie Polsat.
Kopie wymienionego w interpelacji pani poseł
i pana posła wniosku skierowanego do prezesa Rady
Ministrów o stwierdzenie nieważności uchwały Ko-
misji Nadzoru Bankowego z dnia 12 stycznia 2000 r.
w sprawie zawieszenia działalności Banku Staropol-
skiego SA zostały nadesłane przez przewodniczące-
go Zespołu Stowarzyszeń Poszkodowanych przez
Bank Staropolski SA i Invest-Bank SA do szeregu
osób pełniących funkcje w Ministerstwie Sprawie-
dliwości.
Po dokonaniu niezbędnych ustaleń w Biurze Po-
stępowania Sądowego Prokuratury Krajowej nie
znaleziono podstaw prawnych do podjęcia czynności
przez prokuratora w zakresie postępowania admini-
stracyjnego, o czym pisemnie poinformowano prze-
wodniczącego Zespołu Stowarzyszeń Poszkodowa-
nych przez Bank Staropolski SA i Invest Bank SA.
Z ustaleń tych wynikało bowiem, że zawieszenie
działalności Banku Staropolskiego SA w Poznaniu
poprzedzało wystąpienie do Sądu Okręgowego w Po-
znaniu z wnioskiem o ogłoszenie jego upadłości.
Wniosek taki złożyła Komisja Nadzoru Bankowego
w dniu 13 stycznia 2000 r., a więc dzień po podjęciu
kwestionowanej uchwały o zawieszeniu działalności
banku. Postanowieniem z 11 lutego 2000 r., sygn.
akt IX U 1/00, Sąd Okręgowy w Poznaniu ogłosił
upadłość Banku Staropolskiego w Poznaniu.
Kwestionowanie obecnie uchwały Komisji Nad-
zoru Bankowego uznano za bezprzedmiotowe.
Zgodnie z treścią art. 158 ust. 6 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze zm.) decyzja o zawie-
szeniu działalności banku nie podlega zaskarżeniu,
a zawieszenie w tej sprawie trwało 1 dzień. Nato-
miast prawomocne orzeczenie sądu o ogłoszeniu
upadłości banku wywołało skutki prawne, o któ-
rych mowa w art. 426–441 ustawy z dnia 28 lutego
2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
Nr 60, poz. 535, ze zm.).
W związku z wątpliwościami sformułowanymi
w interpelacji pani poseł Krystyny Łybackiej i pana
posła Stanisława Steca zlecono prokuratorowi ape-
lacyjnemu w Poznaniu zbadanie akt postępowania
o sygn. V Ds. 58/06 prokuratora okręgowego w Po-
znaniu i dokonanie oceny zasadności prawomocnej
decyzji z 10 października 2006 r. o odmowie wsz-
częcia śledztwa oraz rozpoznanie okoliczności i ar-
gumentacji podniesionej we wniosku Zespołu Sto-
warzyszeń Poszkodowanych przez Bank Staropol-
231
ski SA i Invest-Bank SA o stwierdzenie nieważno-
ści uchwały Komisji Nadzoru Bankowego z dnia
12 stycznia 2000 r. w sprawie zawieszenia działalno-
ści Banku Staropolskiego SA, pod kątem przesłanek
uzasadniających podjęcie na nowo postępowania
w tej sprawie.
Reasumując, należy stwierdzić, że kwestia do-
prowadzenia do utraty płynności finansowej oraz
spowodowania szkody majątkowej w wielkich roz-
miarach w Banku Staropolskim SA, jak i ewentual-
nych nieprawidłowości w działaniach prezesa Naro-
dowego Banku Polskiego, głównego inspektora nad-
zoru bankowego i Komisji Nadzoru Bankowego,
związanych z zawieszeniem działalności i złożeniem
wniosku o upadłość banku, były już przedmiotem
postępowania i oceny prawnokarnej w toku opisa-
nych postępowań prowadzonych w ówczesnym Wy-
dziale do Spraw Przestępczości Zorganizowanej
Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu oraz w Proku-
raturze Okręgowej w Poznaniu i brak jest obecnie
przesłanek uzasadniających wdrożenie nowego po-
stępowania w tym zakresie.
Dokonane w toku tych postępowań ustalenia po-
zwoliły na przedstawienie zarzutów i skierowanie
aktu oskarżenia o działania na szkodę banku oraz
spowodowania szkody majątkowej w wielkich roz-
miarach przewodniczącemu rady banku oraz człon-
kom zarządów, nie potwierdziły natomiast, aby do-
szło do popełnienia jakiegokolwiek czynu zabronio-
nego przez przedstawicieli instytucji nadzorczych,
w tym Komisję Nadzoru Bankowego, która podjęła
będącą przedmiotem interpelacji uchwałę o zawie-
szeniu działalności Banku Staropolskiego SA.
Nie stwierdzono też podstaw prawnych do podję-
cia czynności przez prokuratora w zakresie postępo-
wania administracyjnego w związku ze złożonym
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów wnioskiem
o stwierdzenie nieważności uchwały Komisji Nadzo-
ru Bankowego z 12 stycznia 2000 r. w sprawie za-
wieszenia działalności Banku Staropolskiego SA.
W związku z wątpliwościami podniesionymi
w interpelacji pani poseł Krystyny Łybackiej i pana
posła Stanisława Steca akta prawomocnie zakoń-
czonego postępowania o sygn. V Ds. 58/06 zostaną
zbadane w Prokuraturze Apelacyjnej w Poznaniu
celem ustalenia, z uwzględnieniem okoliczności i ar-
gumentów przytoczonych w powyższym wniosku
Zespołu Stowarzyszeń Poszkodowanych przez Bank
Staropolski SA i Invest-Bank SA, czy istnieją prze-
słanki uzasadniające podjęcie na nowo postępowa-
nia w tej sprawie.
Po zakończeniu analizy akt przekazana zostanie
pani poseł i panu posłowi dodatkowa informacja
o dokonanych w toku badania akt ustaleniach,
a także wynikających z nich wnioskach.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
232
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie planowanych działań rządu
w zakresie stanu i perspektyw rozwoju
sportu olimpijskiego w Polsce (5194)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
posłów na Sejm RP Tadeusza Tomaszewskiego i Bo-
gusława Wontora przekazaną pismem z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r. (sygn. SPS-023-5194/08) w sprawie pla-
nowanych działań rządu w zakresie stanu i perspe-
ktyw rozwoju sportu olimpijskiego w Polsce, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ad 1. Ministerstwo Sportu i Turystyki we współ-
pracy z Działem Metodycznym-Szkoleniowo Cen-
tralnego Ośrodka Sportu opracowało dokument
„Udział i ocena startu Polski w Igrzyskach XXIX
Olimpiady Pekin 2008”. Dokument ten będzie przed-
miotem obrad sejmowej Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu.
Ad 2. W dniu 16 września 2008 r. Rada Mini-
strów przyjęła dokument pn. „Założenia do projektu
ustawy o sporcie”. W oparciu o przedmiotowe zało-
żenia przygotowany jest projekt ustawy o sporcie.
Zakłada się, iż projekt ustawy w IV kwartale br. zo-
stanie przedłożony Radzie Ministrów.
Ad 3. Odpowiadając na pytanie dotyczące in-
strumentów prawnych, jakie zostaną wprowadzone
ustawą o sporcie, należy podkreślić, że nowa usta-
wa będzie zawierać wyłącznie niezbędne regulacje
prawne. Ponadto ustawa o sporcie będzie respekto-
wała te warunki uprawiania sportu, które są już
przedmiotem regulacji prawnych wprowadzonych
przez krajowe i międzynarodowe organizacje spor-
towe, które nie mogą naruszać powszechnie obo-
wiązującego prawa w Polsce. Ustawa nie będzie
określała reguł uprawiania sportu, a jedynie tryb
postępowania, dzięki któremu zapewniona będzie
ochrona tych reguł.
Założenia do ustawy przewidują duże zmiany
w zakresie organizacji sportu, w szczególności o cha-
rakterze instytucjonalnym. Położony zostanie na-
cisk na przejrzystość działania polskich związków
sportowych, ich strukturę wewnętrzną opartą na
wysokich standardach zarządzania, kadencyjność
władz i zakaz łączenia stanowisk w sposób uniemoż-
liwiający zachowanie obiektywizmu w postępowa-
niu poszczególnych członków władz. Nowa ustawa
wprowadzi ponadto rozwiązania, takie jak:
a) struktury demokratyczne oparte na przejrzy-
stych procedurach wyborczych ustalonych w statu-
tach, otwartych dla wszystkich członków;
b) profesjonalna organizacja i zarządzanie z od-
powiednimi procedurami dotyczącymi konfliktu in-
teresów (zdefiniowanie kompetencji i odpowiedzial-
ności organów pochodzących z wyboru i profesjonal-
nego organu wykonawczego);
c) odpowiedzialność i transparentność w podej-
mowaniu decyzji i w operacjach finansowych, w tym
publikacja corocznego sprawozdania finansowego
potwierdzonego sprawozdaniem audytorskim lub
biegłego rewidenta.
Ad 4. Wieloletnie programy rozwoju olimpijskich
dyscyplin sportu zostały opracowane przez właści-
we polskie związki sportowe, zgodnie z zadaniem
nakreślonym w „Strategii rozwoju sportu w Polsce
do roku 2015” i przedłożone w Ministerstwie Sportu
i Turystyki. Obecnie projekty te poddawane są ana-
lizie merytorycznej i finansowej. Dyskusja nad wnio-
skami wynikającymi z analizy materiału oraz wa-
runkami realizacji konkretnych zadań szkolenio-
wych z przedstawicielami polskich związków spor-
towych zostanie przeprowadzona do końca bieżące-
go roku. Kolejnym elementem służącym ocenie ak-
tualnego stanu polskiego sportu olimpijskiego na tle
współzawodnictwa międzynarodowego jest analiza
występu polskiej reprezentacji na letnich igrzyskach
olimpijskich w Pekinie oraz dokonań zawodników
polskich na arenach międzynarodowych w ostatnim
cyklu olimpijskim w latach 2004–2008. Zarówno
wnioski wynikające z analizy przygotowań i wystę-
pu polskich sportowców w igrzyskach olimpijskich,
dokonanej w Ministerstwie Sportu i Turystyki przy
współpracy z Działem Metodyczno-Szkoleniowym
COS, jak i wyniki analizy opracowań przedłożonych
przez polskie związki sportowe stanowią materiał
wyjściowy do przygotowywanego obecnie przez Mi-
nisterstwo Sportu i Turystyki spójnego programu
rozwoju dyscyplin olimpijskich w aspekcie kolejnych
igrzysk zimowych w Vancouver w 2010 r. i letnich
w Londynie w 2012 r.
Ad 5. W 2009 r. z budżetu państwa w części
25 przewiduje się na finansowanie sportu kwalifiko-
wanego 187 mln, w tym na przygotowania olimpij-
skie 87 mln: 73 mln – letnie dyscypliny olimpijskie,
14 mln – zimowe dyscypliny olimpijskie. Na przygo-
towania członków kadry narodowej do udziału
w międzynarodowym współzawodnictwie sporto-
wym planuje się: w 2010 r. – 200 mln, w 2011 r.
– 210 mln. W ramach tych kwot wydzielone zostaną
środki na przygotowania olimpijskie w letnich i zi-
mowych dyscyplinach.
Ad 6. W zakresie rozwiązań umożliwiających sa-
morządom wspieranie finansowe rozwoju dyscyplin
olimpijskich oraz wsparcia sportu kwalifikowanego
należy podkreślić, że w założeniach do projektu
ustawy o sporcie określono potrzebę wprowadzenia
zmian idących w kierunku przyznania jednostkom
samorządu terytorialnego możliwości podejmowa-
nia decyzji w zakresie dofinansowywania pełnego
zakresu zadań zlecanych klubom sportowym z dzie-
dziny kultury fizycznej i sportu. Na bazie założeń do

ustawy o sporcie przygotowany zostanie projekt no-
wego aktu prawnego, w którym sprawy dotyczące
wspierania finansowego sportu zostaną uregulowane
w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości.
Ad 7. Za rozwój polskiego sportu kwalifikowane-
go w administracji rządowej odpowiada minister
właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu. Za wy-
niki uzyskane na igrzyskach olimpijskich w Pekinie
bezpośrednio odpowiadają polskie związki sportowe
realizujące wieloletnie programy przygotowań olim-
pijskich opiniowane przez Dział Metodyczno-Szkole-
niowy Centralnego Ośrodka Sportu, a zatwierdzane
przez Ministerstwo Sportu i Turystyki. Zadaniem
ministra właściwego jest pełne zabezpieczenie fi-
nansowe, organizacyjne i prawne tych przygotowań
oraz nadzór nad ich prawidłową realizacją.
Ad 8. Polski Komitet Olimpijski w porozumieniu
zawartym z ministerstwem realizuje niżej przedsta-
wione zadania.
1) ustala w porozumieniu z Ministerstwem Spor-
tu i Turystyki kryteria powoływania reprezentacji
kraju na igrzyska olimpijskie;
2) powołuje w porozumieniu z ministerstwem
szefa misji olimpijskiej;
3) zatwierdza, poprzez Zarząd Polskiego Komite-
tu Olimpijskiego, skład reprezentacji kraju na igrzy-
ska olimpijskie;
4) inspiruje i wspiera realizację programów przy-
gotowań olimpijskich w poszczególnych dyscypli-
nach:
a) prowadzi szeroko zakrojoną promocję przygo-
towań,
b) utrzymuje kontakty z Międzynarodowym Ko-
mitetem Olimpijskim i wszystkimi jego agendami
w celu wymiany niezbędnych informacji i zaleceń
na potrzeby poszczególnych polskich związków
sportowych,
c) utrzymuje stałe kontakty z komitetami olim-
pijskimi oraz komitetami organizacyjnymi najbliż-
szych igrzysk olimpijskich,
d) korzysta z konsultacji i opinii ekspertów doty-
czących oceny problemów i zjawisk występujących
w realizowanych programach,
e) organizuje i współorganizuje doszkalanie tre-
nerów lub innych specjalistów przygotowań olimpij-
skich w formie konferencji, sympozjów, seminariów,
f) organizuje i współorganizuje, poprzez Komisję
Medyczną PKOl, doszkalanie lekarzy olimpijskich
w zakresie medycyny sportowej i zapobiegania do-
pingowi w sporcie,
g) prowadzi akcję promowania i nadawania „kó-
łek olimpijskich”;
5) Zapewnia wyposażenie ekipy olimpijskiej
w stroje reprezentacyjne;
6) Dokonuje niezbędnych czynności zgłoszenio-
wych i akredytacyjnych przed rozpoczęciem igrzysk
olimpijskich zgodnie z Kartą Olimpijską;
7) organizuje ceremonie ślubowania reprezenta-
cji olimpijskiej, pożegnania i powitania ekip udają-
cych się na igrzyska olimpijskie;
233
8) organizuje wyjazdy i pobyt reprezentacji kraju
na igrzyskach olimpijskich;
9) zapewnia środki na premie za wyniki osią-
gnięte podczas igrzysk olimpijskich.
W celu zapewnienia niezbędnej koordynacji,
współdziałania oraz przygotowania do realizacji ww.
porozumienia Zarząd Polskiego Komitetu Olimpij-
skiego powołuje sztab przygotowań olimpijskich.
Skład osobowy sztabu przygotowań olimpijskich za-
twierdzany jest wspólnie przez Ministerstwo Sportu
i Turystyki oraz Polski Komitet Olimpijski.
W przygotowaniach olimpijskich polskie związ-
ki sportowe (zespoły szkoleniowe) w dyscyplinach
olimpijskich opracowują wieloletnie programy przy-
gotowań olimpijskich. W ramach tych programów
realizują swoje plany szkoleniowe poprzez szkolenie
w centralnych ośrodkach sportu, w ośrodkach pol-
skich związków sportowych, w akademickich cen-
trach szkolenia sportowego, szkołach mistrzostwa
sportowego. Programy szkolenia olimpijskiego reali-
zowane są na podstawie opracowanych harmono-
gramów przygotowań na poszczególne lata. W każ-
dym roku szkoleniowym wyznaczane są w ich indy-
widualnych planach szkoleniowych zawody etapowe
(wynikowe).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie naruszenia praw działkowców
oraz Polskiego Związku Działkowców
wprowadzoną nowelizacją ustawy
z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (5195)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej oraz
grupy posłów (pismo znak: SPS-023-5195/08 z dnia
26 września 2008 r.) w sprawie naruszenia praw
działkowców oraz Polskiego Związku Działkowców,
uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z art. 11j ustawy
z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn.
234
zm.), zwanej dalej „specustawą”, do nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe objętych
decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogo-
wej nie stosuje się art. 17–22 ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi lex specialis wobec przepi-
sów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Obliguje do stosowania zawartych w niej zasad i wa-
runków przygotowania inwestycji w zakresie dróg
publicznych, z wyłączeniem niektórych istniejących
uregulowań, w tym przepisów dotyczących likwida-
cji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis art. 11j
nie pozbawia jednak działkowców prawa do odszko-
dowania. W zakresie wypłaty odszkodowań za prze-
jęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody działkowe
należy stosować zasady określone w ww. specusta-
wie, a w sprawach nieuregulowanych tą ustawą sto-
sować przepisy ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje
odszkodowanie dotychczasowym właścicielom nie-
ruchomości, użytkownikom wieczystym nierucho-
mości oraz osobom, którym przysługuje do nieru-
chomości ograniczone prawo rzeczowe. W myśl art.
244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks
cywilny ograniczonymi prawami rzeczowymi są:
użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspólną
cechą tych praw jest to, że są one prawami na rzeczy
cudzej, to znaczy, że obciążają rzecz będącą własno-
ścią innego podmiotu.
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie
przysługiwać będzie zarówno właścicielowi, użyt-
kownikowi wieczystemu, jak również osobie mającej
ograniczone prawo rzeczowe, czyli np. prawo użyt-
kowania.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych ogrody zakła-
dane są na gruntach stanowiących własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz
Polskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty
stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność
jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczone
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego pod rodzinne ogrody działkowe, prze-
kazuje się nieodpłatnie w użytkowanie bądź też
w użytkowanie wieczyste Polskiemu Związkowi
Działkowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność,
— użytkowanie wieczyste,
— użytkowanie.
Zatem, biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy, Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-
danego prawa do nieruchomości. Należy również pa-
miętać, iż zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami w ramach odszkodowania może zostać
przyznana nieruchomość zamienna. Analogiczne
zasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowa-
nie w odniesieniu do poszczególnych członków Pol-
skiego Związku Działkowców, z tym że w każdym
przypadku odszkodowanie przyznawane będzie za
wygaszenie użytkowania ustanowionego na mocy
art. 14 ust. 2 ustawy o rodzinnych ogrodach działko-
wych. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż specu-
stawa wyłącza jedynie art. 17–22 ustawy o rodzin-
nych ogrodach działkowych, w odniesieniu do nieru-
chomości przejmowanych pod budowę drogi. W mocy
pozostaje natomiast nadal art. 15 ust. 2 ustawy o ro-
dzinnych ogrodach działkowych, który stanowi, iż
nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na
działce, wykonane lub nabyte ze środków finanso-
wych użytkownika działki, stanowią jego własność.
Zatem ustalone odszkodowanie będzie obejmowało
także te składniki.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie do sposobu
przejmowania pod drogi publiczne nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe, czyli po-
zostawienie przepisów dotyczących szczególnego
trybu likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych
w niezmienionym kształcie, byłoby rażąco niespra-
wiedliwe w stosunku do nieruchomości innych osób
fizycznych i prawnych, np. w przypadku przejmowa-
nia nieruchomości zabudowanych wraz z budynka-
mi mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy
wydawania nieruchomości rodzinnych ogrodów
działkowych były bardziej korzystne niż dla pozo-
stałych właścicieli i użytkowników nieruchomości
zajętych pod drogi. Rodzinne ogrody działkowe po-
siadają bowiem swego rodzaju przywileje polegające
m.in. na zapewnieniu przez podmiot likwidujący
nieruchomości zamiennej, ponoszeniu kosztów zało-
żenia nowego ogrodu, odtworzenie urządzeń i bu-
dynków oraz przede wszystkim wydanie nierucho-
mości dopiero po ustanowieniu na rzecz Polskiego
Związku Działkowców tytułu prawnego do nieru-
chomości zamiennej przy uwzględnieniu okresów
wegetacji roślin.
W odniesieniu do pytań dotyczących naruszenia
przepisów Konstytucji uprzejmie wyjaśniam, iż
w ocenie resortu infrastruktury omawiany przepis
jest zgodny z ustawą zasadniczą. Ponadto należy
wskazać, że powołane w interpelacji art. 31 ust. 2
oraz art. 32 ust. 2 Konstytucji odnoszą się do wolno-
ści, praw i obowiązków człowieka. Natomiast art. 11j
specustawy odnosi się do własności, regulowanej
m.in. art. 21 Konstytucji, zgodnie z którym ingeren-
cja w prawo własności (wywłaszczenie bądź ograni-
czenie prawa) dopuszczalna jest jedynie wówczas,

gdy jest dokonywana na cele publiczne i za słusznym
odszkodowaniem. Oznacza to, że prawa konstytu-
cyjnie chronione nie mają charakteru absolutnego.
Dopuszczalne jest bowiem ograniczenie tych praw
ze względu na realizację celu publicznego. Ponadto
ograniczenie to musi wynikać z aktu prawa rangi
ustawy. W przypadku specustawy obydwa te warun-
ki są spełnione, gdyż uproszczone zasady wywłasz-
czania nieruchomości zawiera ustawa, która wpro-
wadziła je w celu budowy jak największej ilości dróg,
czyli dla realizacji celu publicznego.
W świetle powyższych wyjaśnień należy stwier-
dzić, iż regulacja art. 11j specustawy w ocenie resor-
tu nie pozbawia „działkowców” wszelkich praw,
łącznie z prawem do odszkodowania za utracony
majątek, jak również nie stoi w sprzeczności z prze-
pisami Konstytucji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie tragicznej sytuacji
polskich emerytów i rencistów (5196)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r., znak: SPS-023-5196/08, dotyczące interpe-
lacji poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy posłów
w sprawie tragicznej sytuacji polskich emerytów
i rencistów, uprzejmie informuję.
W rozwiązaniach polityki społecznej emeryci i ren-
ciści nie są traktowani ani lepiej, ani gorzej niż inne
grupy ludności. Przedmiotem stałej troski ministra
pracy i polityki społecznej jest eliminacja zagrożenia
ubóstwem wszystkich polskich rodzin. Zagrożeń
tych nie da się wyeliminować z dnia na dzień. Trwa-
ła poprawa bytu wszystkich polskich rodzin jest
uzależniona od dalszego dynamicznego rozwoju na-
szej gospodarki i związanego z nim wzrostu siły na-
bywczej, zarówno wynagrodzeń, jak i świadczeń
emerytalno – rentowych. Stworzeniu trwałych pod-
staw rozwoju gospodarki służy m. in. wdrażana re-
forma ubezpieczeń społecznych.
Uprzejmie informuję, że zasady ustalania wyso-
kości emerytur i rent określa ustawa z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Analizując problem
235
wysokości emerytur i rent, zawsze należy mieć na
uwadze fakt, że wysokość świadczenia emerytalno
– rentowego jest miarą udziału ubezpieczonego
w dochodach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Im bardziej dany ubezpieczony partycypował w ich
tworzeniu, w tym większym stopniu ma on prawo
z nich korzystać w postaci emerytury lub renty.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pani poseł od-
nośnie tzw. starego portfela emerytur i rent, uprzej-
mie informuję, iż problem dotyczący emerytur i rent
przyznawanych w latach 1993–1998 z obniżoną kwo-
tą bazową został uregulowany ustawą z dnia 16 lip-
ca 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 191, poz. 1954).
Regulacja przewidywała, że w pierwszej kolejno-
ści podwyżki emerytur i rent otrzymają osoby uro-
dzone przed dniem 1 stycznia 1930 r. W rezultacie,
dla tej grupy emerytów i rencistów kwoty bazowe
wzrosły od 1 marca 2005 r. do 96,5% przeciętnego
wynagrodzenia przyjętego do ustalenia wysokości
świadczenia w dniu jego przyznania oraz od 1 marca
2006 r. do 100% takiego wynagrodzenia. Oznacza
to, że od 1 marca 2006 r. osoby pobierają świadcze-
nie w takiej wysokości, jakby w momencie przejścia
na emeryturę obowiązywała kwota bazowa obliczo-
na od 100% przeciętnego wynagrodzenia. Osoby
urodzone po dniu 31 grudnia 1929 r. miały mieć
podnoszone świadczenia w latach 2007–2010.
Z dniem 1 stycznia 2008 r. weszły w życie zapisy
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368) regulujące
m. in. kwestię kwoty bazowej uwzględnianej przy
ustalaniu świadczeń emerytów i rencistów urodzo-
nych po dniu 31 grudnia 1929 r. Od dnia 1 marca
2008 r. kwota bazowa w świadczeniach tych osób zo-
stała podwyższona do 100% przeciętnego wynagro-
dzenia przyjętego do ustalenia wysokości świadcze-
nia w dniu jego przyznania.
Podsumowując, w chwili obecnej wszyscy emery-
ci i renciści, którzy mieli przyznane świadczenia
w latach 1993–1998, aktualnie pobierają świadcze-
nie w takiej wysokości, jakby w momencie przejścia
na emeryturę obowiązywała ich kwota bazowa obli-
czona od 100% przeciętnego wynagrodzenia. W ten
sposób likwidacji uległ tzw. stary portfel emerytur
i rent.
Odpowiadając na drugie pytanie dotyczące po-
datku od emerytur i rent, uprzejmie informuję, że
nie są mi znane jakiekolwiek prace dotyczące zwol-
nienia osób pobierających emerytury i renty z po-
datku dochodowego. Jednocześnie pragnę dodać, że
w przyszłym roku obniżone zostaną podatki dla
wszystkich podatników, w tym również emerytów
i rencistów.
Odnośnie do pytania o środki, jakie zamierza
przedsięwziąć rząd, aby zrekompensować emerytom
i rencistom dotychczasowe i planowane podwyżki
cen żywności, leków i innych świadczeń bytowych,
236
uprzejmie wyjaśniam, że realna wartość emery-
tur i rent jest chroniona za pomocą waloryzacji
świadczeń.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent, określone w ustawie o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, są wyni-
kiem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368). Ustawą tą przywrócono coroczną
waloryzację świadczeń emerytalno – rentowych oraz
wprowadzono wskaźnik waloryzacji odpowiadający
średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzo-
wym, zwiększonemu o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym.
Przeprowadzona w 2008 r. waloryzacja emerytur
i rent uwzględnia inflację za lata 2006 i 2007. Nato-
miast wzrost cen, który nastąpi w roku 2008, będzie
uwzględniony przy waloryzacji świadczeń, która bę-
dzie przeprowadzona w roku 2009.
Wprowadzony coroczny system waloryzacji świad-
czeń emerytalno –rentowych, skorelowany ze wzro-
stem wynagrodzeń, uznany został za formę obowią-
zującą w procesie urealniania wartości emerytur
i rent. Wprowadzone zmiany w znacznym stopniu
uwzględniają interesy osób pobierających świadcze-
nia emerytalno – rentowe. Metoda ustalania wskaź-
nika waloryzacji emerytur i rent powoduje, że walo-
ryzacja służy nie tylko zachowaniu siły nabywczej
świadczeń w relacji do kosztów utrzymania (walory-
zacja cenowa), ale również zapewnia ich realny
wzrost, umożliwiając tym samym emerytom i renci-
stom udział we wzroście gospodarczym na miarę
możliwości budżetu państwa i Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych.
Pragnę dodatkowo poinformować, że w odpowie-
dzi na głosy partnerów społecznych, dotyczące
zmian w zakresie waloryzacji emerytur i rent,
w dniu 15 maja 2008 r. powyższa kwestia była przed-
miotem dyskusji Zespołu ds. Ubezpieczeń Społecz-
nych Trójstronnej Komisji ds. Społeczno – Gospo-
darczych. W wyniku uzgodnień ustalono, iż w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zostanie przy-
gotowany stosowny projekt ustawy wprowadzający
zmianę dotyczącą terminu negocjacji wysokości
wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w części uza-
leżnionej od realnego wzrostu płac. Zgodnie z obec-
nie obowiązującymi przepisami, negocjacje dotyczą-
ce zwiększenia wskaźnika waloryzacji przeprowa-
dza się dopiero po ogłoszeniu przez prezesa GUS (do
końca stycznia) średniorocznych wskaźników cen
oraz (do 7 roboczego dnia lutego) realnego wzrostu
przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku
kalendarzowym. Trójstronna Komisja ma jedynie
5 dni na uzyskanie konsensusu w tej sprawie. W opi-
nii partnerów społecznych jest to zbyt krótki czas
na osiągnięcie porozumienia w kwestii wysokości
wskaźnika waloryzacji.
Uprzejmie informuję, że w dniu 30 września 2008 r.
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, stanowiący realizację uchwały
nr 32 Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno
– Gospodarczych z dnia 2 czerwca 2008 r. w sprawie
trybu negocjacji wysokości wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent. Zgodnie z przyjętymi ustaleniami,
w projekcie proponuje się, aby negocjacje wzrostu
wskaźnika waloryzacji rozpoczynały się już w czerw-
cu każdego roku, po przedstawieniu przez stronę
rządową partnerom społecznym informacji o pro-
gnozowanych wielkościach makroekonomicznych.
W przypadku, gdy strony nie dojdą do porozumie-
nia, strona rządowa, tak jak obecnie, podejmie decy-
zję odnośnie do wysokości tego zwiększenia.
Według nowych zasad negocjowany byłby już
wskaźnik najbliższej waloryzacji, która będzie prze-
prowadzona w marcu 2009 r. Negocjacje dotyczące
jego zwiększenia rozpoczęłyby się w terminie 14 dni
od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy, przed
uchwaleniem budżetu państwa na rok 2009.
Mam nadzieję, że nowe terminy negocjacji po-
zwolą na zabezpieczenie odpowiednich środków na
podwyżkę świadczeń w ustawie budżetowej na na-
stępny rok. W chwili obecnej projekt znajduje się
w Sejmie RP (druk nr 1109).
Pragnę dodać, że realizując procesy zmian i prze-
obrażeń w systemie świadczeń emerytalno – rento-
wych oraz dostosowując te zmiany do warunków
społeczno – ekonomicznych, należy zawsze uwzględ-
nić fakt, że aktualne i projektowane zmiany stano-
wią trudny kompromis pomiędzy oczekiwaniami
społecznymi a realiami ekonomicznymi. Należy też
pamiętać, że w systemie repartycyjnym źródłem fi-
nansowania świadczeń emerytalnych są składki
pracującego pokolenia. Stąd naturalna jest sprzecz-
ność interesów. Wyższe świadczenia wypłacane
dzisiejszym emerytom oznaczałyby wyższe składki
potrącane od wynagrodzeń pracowników albo (co
na jedno wychodzi) wzrost obciążeń podatkowych.
Ze względu na wysokość klina podatkowego (różni-
cy pomiędzy kosztami pracy a wynagrodzeniem
netto pracownika), który należy do największych
w Europie, działanie takie nie wydaje się możliwe
do realizacji.
Jednocześnie pragnę dodać, że sytuacja gospodar-
cza w Polsce po okresie transformacji w ostatnich la-
tach weszła w stadium silnego wzrostu gospodarcze-
go. Przekłada się to na obserwowany wzrost zatrud-
nienia, spadek bezrobocia, a co za tym idzie – popra-
wę sytuacji dochodowej Polaków i zmniejszanie się
sfery ubóstwa.
Prawdą jest, że wolniej niż przeciętnie rosną do-
chody osób utrzymujących się z transferów społecz-
nych, w tym także z emerytur i rent. Jednakże ana-
lizy struktury wydatków wśród gospodarstw eme-
ryckich wskazują, iż gospodarstwa te mają możli-
wość dostosowania struktury swoich wydatków do
zmian cen. Analizy wykazały również, że grupy,

które do kwietnia 2008 r. najbardziej odczuwały
wzrost cen, tj. emeryci i renciści, w całym roku 2008
będą odczuwać wzrost cen w sposób zbliżony do
przeciętnego. Stosowne wyjaśnienia zostały przed-
stawione Sejmowi RP w informacji rządu na temat
działań służących przeciwdziałaniu wzrostowi cen
towarów i usług konsumpcyjnych, w szczególności
cen żywności i paliwa, a także działań służących po-
prawie dochodów gospodarstw domowych.
Odnosząc się do ostatniego pytania, dotyczącego
sposobów zabezpieczenia środków zgromadzonych
w otwartych funduszach emerytalnych przed zgub-
nym wpływem recesji, pragnę przypomnieć hasło
reformy emerytalnej z 1999 r. – „Bezpieczeństwo
dzięki różnorodności”. Nowy obowiązkowy system
emerytalny składa się z dwóch filarów – finansowa-
nego metodą repartycyjną i kapitałowego. Zgodnie
z filozofią reformy w ten sposób zmniejsza się ryzyko
ubezpieczonego. Przyszła emerytura zależy zarów-
no od stopy zwrotu w I filarze (poprzez zależny od
poziomu zatrudnienia i wzrostu wynagrodzeń
wskaźnik waloryzacji konta) i stóp zwrotu otwar-
tych funduszy emerytalnych. Gdy dziś otwarte fun-
dusze emerytalne osiągają gorsze wyniki, niż te, do
których nas przyzwyczaiły od początku swojej dzia-
łalności, wskaźniki waloryzacji konta w I filarze są
najwyższe w historii (w wyniku waloryzacji wartość
konta emeryta w I filarze wzrosła o ponad 1/8).
Oszczędzanie na emeryturę jest procesem o dłu-
gim, przekraczającym nawet 40 lat, horyzoncie cza-
sowym. Obecne zachwiania na rynkach finanso-
wych wcale nie oznaczają dla członków otwartych
funduszy emerytalnych, iż ich przyszłe świadczenia
są w jakikolwiek sposób zagrożone. Krótkookresowe
zaburzenia na rynku akcji nie mają większego zna-
czenia dla poziomu oszczędności zgromadzonych na
rachunkach w funduszach emerytalnych. Nieod-
łączną cechą każdej gospodarki rynkowej jest wy-
stępowanie cyklu koniunkturalnego, kiedy po okre-
sach wzmożonego wzrostu gospodarki lub rynku
następuje spadek, niezbędny dla utrwalenia długo-
okresowej tendencji wzrostowej.
Ponadto pragnę dodać, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej podjęło prace nad rozwiązania-
mi mającymi na celu zabezpieczenie środków zgro-
madzonych przez członków otwartych funduszy
emerytalnych, którzy zbliżają się do ustawowego
wieku przejścia na emeryturę. Rozwiązania takie
mają być zaproponowane w ramach prac nad fundu-
szami typu B. Mają być to fundusze bezpieczne, aby
uchronić aktywa osób będących w okresie przed-
emerytalnym przed gwałtownymi spadkami warto-
ści tych aktywów w wyniku wahań na giełdzie. Fun-
dusze te służyłyby zachowaniu realnej wartości
oszczędności emerytalnych zgromadzonych w OFE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
237
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie pomocy dla rolników
ponoszących straty z powodu szkód
wyrządzanych przez zwierzynę łowną (5199)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Stawiarskiego z dnia
16 września 2008 r., skierowaną do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi, a przesłaną do ministra środowi-
ska przy piśmie z dnia 2 października 2008 r., znak:
ŻWbok/es-073-27/2008(4196), w sprawie problemów
związanych z szacowaniem szkód łowieckich pre-
zentuję następujące stanowisko.
Gospodarka łowiecka prowadzona jest w sposób
planowy w oparciu o roczne plany łowieckie. Plany
te dla obwodów dzierżawionych są opiniowane przez
wójta (burmistrza, prezydenta miasta), który może
mieć wpływ na planowaną wielkość pozyskania
m.in. dzików, biorąc pod uwagę ewentualny wzrost
populacji w danym regionie i mając informacje
o rozmiarze szkód na terenie danej gminy. Plany te
są zatwierdzane przez nadleśniczego PGL LP w uzgod-
nieniu z Polskim Związkiem Łowieckim.
Informuję również, że zwróciłem się do dyrekto-
ra generalnego Lasów Państwowych z prośbą o zale-
cenie zwiększenia w uzasadnionych przypadkach
planów pozyskania dzików.
Ponadto informuję, że dobiegają końca prace ze-
społu roboczego, w skład którego weszli przedstawi-
ciele Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi, Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe, izb rolniczych, Polskiego
Związku Łowieckiego oraz eksperci. Efektem prac
ma być wypracowanie optymalnych rozwiązań w za-
kresie problematyki związanej z szacowaniem szkód
łowieckich, w tym zmiana obowiązującego aktu wy-
konawczego w tym zakresie.
Ponadto informuję, że minister środowiska
zgłosił w ramach prac legislacyjnych nad nowym
projektem ustawy regulującej pomoc Skarbu Pań-
stwa w ubezpieczeniu upraw rolnych od określo-
nych grup ryzyka stosowne propozycje mające na
celu zwiększenie udziału tej pomocy, jednak uzna-
no, że rozwiązanie to stałoby w sprzeczności z re-
gulacjami UE, obowiązującymi wszystkich człon-
ków Wspólnoty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
238
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie wykorzystywania potencjału
polskich naukowców (5201)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie z dnia 26 września 2008
roku znak: SPS-023-5201/08 interpelacji posła Ja-
rosława Stawiarskiego z dnia 16 września 2008 r.
w sprawie wykorzystania potencjału polskich na-
ukowców uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skar-
bu Państwa nie było informowane o wynikach prac
badawczych prowadzonych w Zakładzie Chemii Śro-
dowiskowej Wydziału Chemii Uniwersytetu Marii
Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Na podstawie uzyskanej w dniu 13 października
br. informacji rektora UMCS w przedmiotowej spra-
wie wyjaśniam, że szczegółowe informacje o wyni-
kach prac w zakresie opracowania technologii do
procesu ETG (Ethanol to Gasoline), pozwalającej na
produkcję wysokooktanowej benzyny z mieszaniny
syntetycznych węglowodorów uzyskiwanych w dro-
dze sprzęgania bioetanolu pozyskiwanego z zagęsz-
czonego soku buraczanego (sacharozy) oraz skróco-
ny opis technologii ETG, władze UMCS przekazały
według właściwości do Ministerstwa Gospodarki
oraz Krajowej Izby Biopaliw.
Wyjaśniając powyższe, jednocześnie uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa, mając
na uwadze zamierzenia Grupy Lotos SA oraz PKN
Orlen SA w zakresie rozwoju produkcji biopaliw,
przekazało przedmiotową informację rektora UMCS
do zarządów ww. spółek celem zapoznania się z ww.
projektem w Ministerstwie Gospodarki lub o na-
wiązanie bezpośredniej współpracy z władzami
uniwersytetu celem określenia możliwości wyko-
rzystania tej technologii w spółkach Grupy Kapita-
łowej, w tym również w zakresie realizacji instala-
cji pilotowej ETG.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie działań ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w celu poprawy sytuacji
w sadownictwie (5202)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanej przy piśmie znak: SPS-023-5202/08 in-
terpelacji posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
działań ministra rolnictwa i rozwoju wsi w celu po-
prawy sytuacji w sadownictwie, przesyłam poniższe
informacje.
Istotny spadek podaży większości owoców, a w szcze-
gólności jabłek, jaki miał miejsce w 2007 r., wpłynął
na wzrost cen oferowanych przez przedsiębiorstwa
przetwórcze. Zyskali na tym sadownicy, o ile wiosen-
ne przymrozki nie wyrządziły znacznych szkód
w ich uprawach, jednak stracili przetwórcy, którzy
wyprodukowali koncentrat, ponosząc wyższe kosz-
ty. W efekcie tego, wyprodukowany w ubiegłym roku
polski koncentrat nie mógł konkurować cenowo na
rynku międzynarodowym. Wyjątkowo niskie ceny
skupu jabłek w bieżącym roku przy przeciętnym po-
ziomie zbiorów, według przetwórców, są m.in. wyni-
kiem takiego stanu rzeczy. Tak niski poziom cen ja-
błek jest przyczyną dużego niezadowolenia ze strony
sadowników, doprowadzając w niektórych przypad-
kach do otwartych protestów i blokowania zakładów
przetwórczych.
Stan rynku koncentratu jabłkowego wyraźnie
wpływa na obecną sytuację, z jaką mamy do czynie-
nia na rynku jabłek przemysłowych w Polsce. Zda-
niem przetwórców na początku sezonu w polskich
zakładach przetwórczych znajdowało się jeszcze ok.
40 tys. ton koncentratu uzyskanego z ubiegłorocz-
nych zbiorów. Zapasy w Chinach w tym okresie wy-
nosiły nawet 400 tys. ton. Przewiduje się, że zbiory
jabłek w Polsce, jak i w Europie będą w roku bieżą-
cym stosunkowo wysokie. Tegoroczna podaż surow-
ca może przewyższać potrzeby zakładów przetwór-
czych. Trudna sytuacja na rynku koncentratu soku
jabłkowego, jego niska cena (0,85–0,95 EUR/kg)
i mniejszy popyt ze strony rynku, a także nieko-
rzystny kurs euro w stosunku do złotówki, są powo-
dem trudności ze zbytem koncentratu i zdaniem
przetwórców nie pozwalają na oferowanie wyższych
cen. Dlatego też działania przetwórców zmierzają do
jak największego ograniczenia kosztów produkcji
poprzez stosowanie m.in. bardzo niskiej ceny skupu
surowca.
Z drugiej strony producenci jabłek z roku na rok
ponoszą coraz wyższe koszty produkcji, dodatkowo
zwiększone brakiem siły roboczej, jak i wzrostem
cen środków ochrony roślin i nawozów. Według sza-
cunków Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospo-

darki Żywnościowej w 2008 r. koszty produkcji 1 kg
jabłek wynoszą ok. 0,83 zł. Koszt ten dotyczy jabłek
deserowych, jednakże produkcja przemysłowa ja-
błek w Polsce opiera się na owocach deserowych ni-
skiej jakości, niedojrzałych bądź tzw. spadach. Koszt
ten można zredukować na pewnym etapie, ograni-
czając zastosowanie środków ochrony roślin oraz
wykorzystując mniej pracochłonne techniki zbiorów.
Według sadowników koszt produkcji jabłek przemy-
słowych to ok. 0,30–0,35 zł/kg.
Resort nie pozostał obojętny wobec panującej złej
sytuacji na rynku jabłek i aktywnie włączał się
w mediacje między reprezentantami sadowników
a przedstawicielami przetwórców. Szereg spotkań,
jakie odbyły się w gmachu ministerstwa zaowoco-
wały 10 września podpisaniem porozumienia i usta-
leniem przez zainteresowane strony ceny na pozio-
mie 0,28 zł za 1 kg jabłek. Sadownicy zobowiązali się
do zawieszenia strajku i odblokowania zakładów
przetwórczych, natomiast ze strony przetwórców
padło zapewnienie o niewyciąganiu jakichkolwiek
konsekwencji prawnych w stosunku do uczestników
protestów i blokad.
Na rynku wiśni w bieżącym roku również doszło
do kryzysu cenowego, który spowodowany był nie-
proporcjonalnie wysoką podażą w stosunku do moż-
liwości skupu i przetworzenia przez zakłady prze-
twórcze. Cena oferowana za wiśnie (średnio 0,80–
–0,90 zł/kg) była dużo niższa nie tylko od ubiegło-
rocznej, ale również od średniej z lat 2002–2006.
Opłacalność byłaby, według Instytutu Ekonomiki
Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, zapewniona
przy cenie ok. 1,60 zł/kg.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zgodnie
z obowiązującymi przepisami, nie dysponuje instru-
mentami, które pozwalałyby na ingerowanie w po-
ziom cen na rynkach rolnych. Działania resortu
skupiają się jednak na systemowych rozwiązaniach,
których zadaniem jest długoterminowa stabilizacja
sytuacji na rynku ogrodniczym. W związku z głosa-
mi, które docierały do ministerstwa od sadowników
o prawdopodobnej zmowie cenowej przetwórców,
wystąpiono do Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów z prośbą o podjęcie stosownych działań,
mających na celu zbadanie, czy zachowania rynko-
we przedsiębiorców prowadzących skup wiśni nie
naruszają zasad konkurencji. W odpowiedzi Prezes
UOKiK stwierdza, że działania przedsiębiorców na
rynku skupu owoców nie były wynikiem stosowania
praktyk ograniczających konkurencję, w szczegól-
ności zawarcia zakazanego porozumienia, nato-
miast wynikały z sytuacji na ww. rynku.
Ponadto resort koncentruje swoje działania rów-
nież na tym, aby zapewnić jak najbardziej korzyst-
ne, przejrzyste i proste w zastosowaniu krajowe
przepisy wykonawcze, mające na celu zachęcanie
producentów do zakładania grup i organizacji pro-
ducentów owoców i warzyw lub przystępowania do
już działających, gdyż to one mogą najskuteczniej
zapobiegać zaistniałym problemom. Grupy i organi-
239
zacje producentów korzystają z bardzo atrakcyjnych
form wsparcia z budżetu UE, jak i budżetu krajowe-
go. Przepisy regulujące wspólną organizację rynków
owoców i warzyw zawarte są w rozporządzeniu Rady
(WE) nr 1234/2007 i rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 1580/2007 oraz w ustawie o organizacji rynków
owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz
rynku suszu paszowego z dnia 19 grudnia 2003 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie projektowanej nowelizacji ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie innych ustaw (5204)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., nr
SPS-023-5204/08, interpelację pana posła Wojcie-
cha Szaramy w sprawie nowelizacji ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
innych ustaw, uprzejmie informuję.
W opracowywanych obecnie w Ministerstwie Fi-
nansów drukach zeznań rocznych, wzorem poprzed-
niego roku, przewiduje się możliwość podania infor-
macji, które w ocenie podatników mogą mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez orga-
nizacje pożytku publicznego (np. na konkretny cel).
Nie zmienia to jednak faktu, że ostateczne rozdy-
sponowanie środków przekazanych przez organy po-
datkowe w ramach 1% pozostaje w wyłącznej gestii
organizacji pożytku publicznego. Decydujące zna-
czenie w tej sprawie odgrywają bowiem przepisy
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873), będącej we właściwości ministra pracy
i polityki społecznej, a nie przepisy ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Zgodnie z art. 27 ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie podmiotem uprawnio-
nym do otrzymania kwoty 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych jest organizacja pożytku publicz-
nego. Tym samym wykluczono możliwość bezpo-
średniego przekazywania tych kwot podmiotom nie-
posiadającym statusu organizacji pożytku publicz-
nego, tj. przykładowo osobom fizycznym. Jednocze-
śnie, jak wynika z wyjaśnień Ministerstwa Pracy
240
i Polityki Społecznej (pismo z dnia 17 grudnia 2007 r.
nr DPP-I-073-33-TA/07), ustawa o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie nie określa szcze-
gółowo sposobu wykorzystania środków z 1% otrzy-
mywanych przez organizację pożytku publicznego.
Wskazuje jedynie ogólny cel w postaci wykorzystania
1% na statutową działalność pożytku publicznego.
Przy czym sposób wewnętrznej dystrybucji i wyko-
rzystania środków przez organizacje pożytku pu-
blicznego powinien odbywać się w zgodzie z przed-
miotem działalności określonym w statucie oraz
z przepisami prawa powszechnie obowiązującego.
W związku z powyższym pragnę jeszcze raz pod-
kreślić, że zasady działania organizacji pożytku pu-
blicznego nie są regulowane przez ustawę o podatku
dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie
jest możliwe – poprzez jej zmianę – nałożenie na or-
ganizacje pożytku publicznego obowiązku przeka-
zywania kwoty 1% na wskazany przez podatnika
w zeznaniu podatkowym cel szczegółowy.
W tym stanie faktycznym proponowane rozwią-
zanie w postaci możliwości wskazania przez podat-
ników w zeznaniach rocznych celu szczegółowego
1% powinno w ocenie Ministerstwa Finansów pogo-
dzić zarówno interesy organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak również organów po-
datkowych zaangażowanych w proces przekazywa-
nia 1%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie rehabilitacji osób chorych
na stwardnienie rozsiane (5205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Krystyny Łybackiej, poseł na Sejm
RP, z dnia 15 lipca 2008 r., przekazaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry wicemarszałka Sejmu RP
z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-023-5205/08,
w sprawie rehabilitacji osób chorych na stwardnie-
nie rozsiane uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027) oraz aktach wykonaw-
czych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
Odnosząc się do poruszanej w interpelacji pani
poseł kwestii dotyczącej świadczeń rehabilitacyj-
nych dla osób ze stwardnieniem rozsianym, uprzej-
mie informuję, że szczegółowe zasady udzielania
tych świadczeń określa w sposób szczegółowy zarzą-
dzenie nr 52/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia z dnia 29 lipca 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju rehabilitacja lecznicza.
Wskazane powyżej zarządzenie wprowadza więk-
szą niż w roku ubiegłym możliwość kierowania pa-
cjentów na świadczenia rehabilitacyjne przez leka-
rza podstawowej opieki zdrowotnej, w tym w zakre-
sach rehabilitacji ogólnoustrojowej w ośrodku / od-
dziale dziennym i rehabilitacji neurologicznej wtór-
nej, które odnoszą się również do osób ze stwardnie-
niem rozsianym. Należy również wskazać, że w za-
łączniku nr 4 ww. zarządzenia, zawierającym wykaz
jednostek chorobowych według międzynarodowej
klasyfikacji ICD-10, kwalifikujących do poszczegól-
nych zakresów świadczeń w rodzaju rehabilitacja
lecznicza, stwardnienie rozsiane zostało wskazane
w zakresach świadczeń, tj. rehabilitacja ogólno-
ustrojowa w ośrodku / oddziale dziennym, rehabili-
tacja ogólnoustrojowa w warunkach stacjonarnych
i rehabilitacja neurologiczna wtórna w warunkach
stacjonarnych, których czas trwania wynosi od 3 do
6 tygodni.
Zarówno w zakresie świadczeń rehabilitacji ogól-
noustrojowej w ośrodku / oddziale dziennym, jak
również rehabilitacji ogólnoustrojowej w warunkach
stacjonarnych, istnieje możliwość przedłużenia cza-
su rehabilitacji po uzyskaniu zgody dyrektora od-
działu wojewódzkiego funduszu.
Ponadto, od 2008 r. wprowadzono nowy zakres
świadczeń – fizjoterapię domową, czyli świadczenia
opieki zdrowotnej udzielane w miejscu zamieszka-
nia pacjenta przez uprawnione poradnie lub gabine-
ty rehabilitacji. Świadczenia w zakresie fizjoterapii
domowej udzielane są pacjentom, którzy ze względu
na brak możliwości samodzielnego przemieszczania
się nie mogą dotrzeć do świadczeniodawców udziela-
jących świadczeń w warunkach ambulatoryjnych,
a wymagają rehabilitacji lub fizjoterapii. Czas udzie-
lania przedmiotowych świadczeń w warunkach do-
mowych wynosi do 4 tygodni leczenia z możliwością
powtarzania cyklu co 12 tygodni w zależności od
stanu pacjenta. Ze względu na stan zdrowia dopusz-
cza się udzielanie świadczeń w innym cyklu, co musi
znaleźć odzwierciedlenie w dokumentacji medycznej
pacjenta. Istnieje również możliwość przedłużenia
rehabilitacji w warunkach domowych – po wcze-

śniejszym uzyskaniu pisemnej zgody dyrektora od-
działu wojewódzkiego funduszu, wydanej w oparciu
o przedstawione uzasadnienie takiej konieczności.
W odniesieniu do kwestii stworzenia komplekso-
wego programu rehabilitacji osób chorych na stward-
nienie rozsiane uprzejmie informuję, że planowane
jest uregulowanie zagadnień związanych z opieką
nad osobami ze stwardnieniem rozsianym w „Naro-
dowym programie leczenia osób ze stwardnieniem
rozsianym”, który obecnie jest na etapie opracowy-
wania. Opracowywany program będzie miał na celu
wdrożenie nowoczesnego systemu leczenia i rehabi-
litacji chorych na stwardnienie rozsiane, opartego
na wzorcach zgodnych ze standardami i rekomenda-
cjami europejskimi.
Ponadto ww. program regulować będzie kwestie:
— terapii pacjentów ze stwardnieniem rozsia-
nym, w tym stosowania nowych leków immunomo-
dulujących, terapii objawowej,
— postępowania rehabilitacyjnego,
— wprowadzenia szkoleń dla pracowników po-
radni i ośrodków referencyjnych, zajmujących się te-
rapią osób ze stwardnieniem rozsianym oraz – utwo-
rzenia Centralnego Rejestru Osób ze Stwardnie-
niem Rozsianym.
Mając na uwadze powyższe, zapewniam panią
poseł, iż minister zdrowia dokłada wszelkich sta-
rań, aby opieka nad osobami ze stwardnieniem roz-
sianym była na jak najwyższym poziomie, możliwym
do osiągnięcia w polskich warunkach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości dokończenia
już rozpoczętych inwestycji Euro 2012
dotychczasowym trybem (5206)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Jarosa prze-
kazaną pismem z dnia 26 września 2008 r. (sygn.
SPS-023-5206/08) w sprawie możliwości dokończenia
już rozpoczętych inwestycji Euro 2012 dotychcza-
sowym trybem, uprzejmie informuję, że przepisy
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu
finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA EURO 2012 (Dz. U. Nr 173, poz. 1219) nie
nakazują przerywania rozpoczętego procesu inwe-
241
stycyjnego i rozpoczynania realizacji przedsięwzięć
Euro 2012 w oparciu o przepisy nowej ustawy.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przekazywania zadań związanych
z Euro 2012 prezydentom miast
przez wojewodów (5208)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Jarosa, prze-
kazaną pismem z dnia 26 września 2008 r. (sygn.
SPS-023-5208/08), w sprawie przekazywania zadań
Euro 2012 prezydentom miast przez wojewodów,
uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej w Sejmie
RP trwają prace nad poselskim projektem ustawy
o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego tur-
nieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012 (druk nr 1032).
Biorąc pod uwagę powyższe, propozycja pana po-
sła Michała Jarosa może być przedłożona na forum
prac Sejmu podczas prac nad ww. projektem ustawy,
co może stanowić najszybszą ścieżkę realizacji zgło-
szonych postulatów.
W chwili obecnej Rada Ministrów nie prowadzi
prac nad nowelizacją ustawy o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wprowadzenia organu nadzoru
budowlanego zamiast wydawania decyzji
o pozwoleniu na użytkowanie dróg (5209)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 26 września br., znak: SPS-023-5209/08,
242
w sprawie interpelacji pana posła Michała Jarosa
dotyczącej wprowadzenia organu nadzoru budow-
lanego zamiast wydawania decyzji o pozwoleniu na
użytkowanie dróg, uprzejmie informuję, iż przed-
stawione przez pana posła propozycje zmiany usta-
wy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakre-
sie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721, z późn.
zm.), zwanej dalej „specustawą”, zostaną poddane
szczegółowej analizie przez Ministerstwo Infra-
struktury.
Jednocześnie wyjaśniam, iż w trakcie prac sej-
mowych nad nowelizacją specustawy w 2006 r. przy-
jęto, iż organem właściwym w sprawach wynikają-
cych ze specustawy w odniesieniu do dróg krajowych
i wojewódzkich będzie wojewoda, a dla dróg powia-
towych i gminnych będzie starosta. Konsekwencją
tego było również określenie wojewody w odniesie-
niu do dróg krajowych i wojewódzkich oraz starosty
dla dróg powiatowych i gminnych jako organu wła-
ściwego do wydawania pozwolenia na użytkowanie
drogi na zasadach i w trybie przepisów ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.). Zatem przy
wydawaniu pozwolenia na użytkowanie drogi obo-
wiązują zasady i tryb wynikające z ustawy Prawo
budowlane, tj. pozwolenie na użytkowanie jest wy-
magane w sytuacjach przewidzianych w Prawie bu-
dowlanym.
Odnosząc się zaś do propozycji zmiany art. 42
ust. 3 specustawy, należy stwierdzić niecelowość
przedmiotowych zmian. Przepis art. 42 specustawy
dotyczy przypadków na dzień 10 maja 2003 r.,
tj. dzień wejścia w życie specustawy, a we wcześniej-
szym stanie prawnym nie było decyzji ustalającej lo-
kalizację drogi publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
oraz grupy posłów
w sprawie refakturowania
dodatkowych świadczeń (5214)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5214/
08, przy którym przekazano interpelację pani
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz, pana Macieja
Orzechowskiego oraz pana Jakuba Rutnickiego
– posłów Klubu Parlamentarnego Platforma Oby-
watelska – w sprawie refakturowania dodatkowych
świadczeń, uprzejmie informuję:
Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług
podlegają harmonizacji z przepisami prawa Unii Eu-
ropejskiej dotyczącymi podatków obrotowych. Pod-
stawowym aktem w zakresie tego podatku jest dy-
rektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1,
z późn. zm.).
Przepisy tej dyrektywy nie posługują się poję-
ciem „refakturowania”. Nie ma zatem podstaw, aby
takie pojęcie wprowadzić do przepisów ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 73 ww. dyrektywy pod-
stawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi za-
płatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodaw-
ca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świad-
czenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby
trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpo-
średnio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Pod-
stawę tę stanowi zatem kwota obejmująca wszelkie
należności, jakie w związku z danym świadczeniem
są należne od nabywcy, a nie osobno poszczególne
elementy składające się w efekcie na tę kwotę.
W przypadku świadczenia czynności złożonych,
do celów poboru podatku VAT należy każdorazowo
badać konkretny stan faktyczny, w którym dokony-
wane jest takie świadczenie, w celu ustalenia, czy
w danym stanie faktycznym mamy do czynienia
z jednym świadczeniem złożonym z różnych czyn-
ności, czy też z dwoma lub więcej odrębnymi świad-
czeniami.
Istotne jest zatem ustalenie, czy w konkretnym
stanie faktycznym czynności wykonywane w ra-
mach określonego świadczenia są ze sobą tak ściśle
związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niero-
zerwalne świadczenie, którego rozdzielenie miałoby
charakter „sztuczny” i mogłoby mieć jedynie na celu
uzyskanie nieuprawnionej korzyści podatkowej.
Niezbędne jest więc ustalenie – biorąc pod uwa-
gę wszystkie okoliczności – które ze świadczeń ma
charakter świadczenia głównego, a które jedynie są
czynnościami pomocniczymi, ułatwiającymi (umoż-
liwiającymi bądź warunkującymi) korzystanie ze
świadczenia głównego. W takim przypadku pozo-
stałe elementy świadczenia traktuje się jako usługi
pomocnicze, do których stosuje się te same zasady
opodatkowania, co do świadczenia głównego (orze-
czenie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Euro-
pejskich z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card
Protection Plan Ltd, C-349/96 oraz z dnia 27 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie Levob Verzekeringen
BV, C-41/04).
W świetle przepisów o podatku VAT „sztuczne”
dzielenie świadczeń nie jest z pewnością dopuszczal-
ne w celu optymalizacji opodatkowania. Na takie ro-
zumienie przepisów ww. dyrektywy wskazuje orzecz-

nictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Euro-
pejskich, w którym Trybunał wyraźnie wskazuje, iż
w każdym przypadku określenie charakteru świad-
czenia powinno odbywać się w oparciu o konkretny
stan faktyczny (m.in. orzeczenie z dnia 2 maja 1996 r.
w sprawie Faaborg-Gelting Linien C-231/94 oraz
z dnia 29 marca 2007r. w sprawie Aktiebolaget NN
C-111/05.).
W kwestii wydania instrukcji uprzejmie infor-
muję, iż nie jest to możliwe ze względu na różnorod-
ność indywidualnych stanów faktycznych występu-
jących przy świadczeniu usług (należy jednak za-
znaczyć, iż minister finansów na podstawie ustawy
Ordynacja podatkowa wydaje nie instrukcje, lecz in-
terpretacje podatkowe). Określenie charakteru
świadczenia i wysokości jego opodatkowania powin-
ny być ustalane w odniesieniu do konkretnego stanu
faktycznego występującego u podatnika, przy uwzględ-
nieniu wszystkich okoliczności wiążących się z ta-
kim świadczeniem.
W tym miejscu należy wskazać, iż w przypadku
powstania u podatnika wątpliwości dotyczących in-
terpretacji przepisów prawa podatkowego w jego in-
dywidualnej sprawie, może on zwrócić się do właści-
wego organu podatkowego z wnioskiem o wydanie
interpretacji indywidualnej dotyczącej jego konkret-
nego stanu faktycznego. Zasady udzielania interpre-
tacji przepisów prawa podatkowego w indywidual-
nych sprawach szczegółowo określają przepisy art. 14b–
–14p ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Natomiast organy właściwe do wydawania
w indywidualnych sprawach pisemnych interpreta-
cji przepisów określa rozporządzenie ministra finan-
sów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnie-
nia do wydawania interpretacji przepisów prawa po-
datkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Gowina
oraz grupy posłów
w sprawie ewentualnej ratyfikacji
Konwencji Narodów Zjednoczonych
o prawach osób niepełnosprawnych (5217)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Jarosława Gowina, Tadeusza
Arkita i Witolda Kochana (pismo z 26 września 2008 r.)
243
w sprawie ratyfikacji przez Polskę Konwencji
o prawach osób niepełnosprawnych uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje:
Celem przygotowania decyzji w sprawie ratyfika-
cji w lipcu br. rozpoczęty został pierwszy etap prac
polegający na analizie postanowień konwencji. Pra-
ce te umożliwić mają dokładne rozeznanie zobowią-
zań wynikających z niej dla państw. Z uwagi na spo-
sób zredagowania tekstu, to jest użycie wielu niedo-
statecznie precyzyjnych sformułowań mogących być
w różny sposób interpretowanych, analiza nastrę-
cza pewnych trudności, wymaga więc odwołania się
do szeregu dokumentów, w tym dokumentów z okre-
su negocjowania konwencji oraz dokumentów wyso-
kiego komisarza NZ do spraw praw człowieka (przy
czym dopiero w IV kwartale br. opublikowany ma
być obszerniejszy raport dotyczący wdrażania kon-
wencji). Dodatkowy problem przy ustalaniu treści
konwencji stanowi, że do jej interpretacji uprawnio-
ne są państwa, ale dokonywać jej będzie także Ko-
mitet do Spraw Praw Osób Niepełnosprawnych, po-
wołany do rozpatrywania sprawozdań krajowych
oraz skarg indywidualnych. Opierając się na prakty-
ce organów powołanych na mocy innych konwencji
NZ, można zasadnie przyjąć, że interpretacja komi-
tetu będzie zmierzać do rozszerzania zakresu zobo-
wiązań państw. W perspektywie przedkładania – po
ratyfikacji – sprawozdań z wykonywania konwencji
i ich oceny przez komitet należy podjąć próbę ustale-
nia, czego może wymagać komitet, tak aby uniknąć
w przyszłości przynajmniej części zarzutów naru-
szania konwencji.
Spośród postanowień sprawiających wskazanego
rodzaju trudności można – już na obecnym etapie
prac – wskazać art. 5 ust. 2 (zakaz jakiejkolwiek dys-
kryminacji ze względu na niepełnosprawność i zobo-
wiązanie do zagwarantowania osobom niepełno-
sprawnym jednakowej dla wszystkich i skutecznej
ochrony przed dyskryminacją z jakichkolwiek wzglę-
dów), art. 12 (uznanie równości wobec prawa),
art. 13 (dostęp do wymiaru sprawiedliwości), art. 16
ust. 2 (wolność od wykorzystywania, przemocy
i nadużyć – środki ochronne), art. 25 (zdrowie).
Wyniki analizy treści konwencji będą punktem
wyjścia do zbadania ustawodawstwa polskiego, aby
precyzyjnie ustalić, w jakim zakresie realizuje już
ono postanowienia konwencji, a w jakim będzie mu-
siało zostać zmienione celem osiągnięcia zgodności
z konwencją. Konwencja nakazuje nie tylko przyję-
cie rozwiązań zakazujących dyskryminacji w dostę-
pie do praw przez nią przewidzianych, ugruntowa-
nych już w obecnym ustawodawstwie polskim, ale
także wprowadzenie rozwiązań gwarantujących
pełne korzystanie przez osoby niepełnosprawne
z praw przysługujących wszystkim członkom społe-
czeństwa i wypracowanie odpowiednich planów lub
programów działania. Należy więc zbadać, w jakim
zakresie muszą zostać zmienione obowiązujące lub
wypracowane nowe rozwiązania o charakterze po-
zytywnym.
244
W toku analiz rozeznane także zostaną, na ile to
możliwe precyzyjnie, konsekwencje finansowe, go-
spodarcze i społeczne zmian, co rzutować będzie na
określenie możliwości i terminarza ich przeprowa-
dzenia. Odpowiednio będzie mógł zostać określony
termin otwarcia procedury ratyfikowania przez Pol-
skę konwencji.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, na któ-
rym spoczywa główny ciężar prac, zakłada, że prace
analityczne (analiza konwencji, analiza ustawodaw-
stwa polskiego) zajmą od 9 do 12 miesięcy.
Przedstawione działania, to jest precyzyjne okre-
ślenie zobowiązań, jakie Polska weźmie na siebie ra-
tyfikując konwencję, oraz stworzenie podstaw ich
pełnego, rzeczywistego wdrożenia jest konieczne, by
ratyfikacja nie była jedynie deklaracją intencji, któ-
rych realizacja zostanie odłożona na później. Prace
zmierzają więc do zrealizowania zawartej w panów
wystąpieniu uwagi, że ratyfikacja konwencji wiązać
się będzie z przyjęciem odpowiedzialności za wyko-
nywanie zawartych w niej postanowień. Jest to też
w pełni zgodne z utrwaloną w Polsce praktyką raty-
fikacyjną – w momencie ratyfikacji ustawodawstwo
krajowe zapewniać ma pełną realizację zobowiązań
podejmowanych na szczeblu międzynarodowym
lub zmiany ustawodawstwa krajowego powinny być
tak zaawansowane, by istniała pewność szybkiego
doprowadzenia do jego pełnej zgodności z postano-
wieniami umowy międzynarodowej. Praktyka do-
precyzowała więc określone w ustawie o umowach
międzynarodowych oraz przepisach wykonawczych
do niej wymagania, które musi spełniać wniosek
o udzielenie zgody na ratyfikację; zgodnie z wymie-
nionymi aktami uzasadnienie wniosku musi wska-
zywać środki prawne, w drodze których zapewnione
zostanie wykonywanie umowy będącej przedmiotem
ratyfikacji.
Decyzja o ratyfikacji podjęta więc zostanie w mo-
mencie uzyskania pewności, że Polska będzie w sta-
nie w pełni wywiązywać się z podjętych zobowiązań,
bądź zmiany będą tak zaawansowane, że będzie
pewność stosunkowo szybkiego osiągnięcia wyma-
ganego stanu rozwiązań krajowych.
Podejście do ratyfikacji konwencji podobne do
opisanego powyżej przyjęło wiele państw członkow-
skich Unii Europejskiej, o czym informowały na nie-
formalnym posiedzeniu ministrów odpowiedzial-
nych za politykę wobec osób niepełnosprawnych, to-
warzyszącym konferencji „Konwencja o prawach
osób niepełnosprawnych – od słów do rzeczywisto-
ści”, która odbyła się w dniach 22–23 maja 2008 r.
w Słowenii.
Znaczenie prac analitycznych, które przeprowa-
dzone zostaną przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej, jest tym większe, że wstępne badanie
ustawodawstwa krajowego w jakim stopniu realizu-
je ono konwencję, przeprowadzone w I kwartale
2007 r., to jest przed podjęciem decyzji o jej podpisa-
niu, pozwoliło stwierdzić, że choć większość posta-
nowień konwencji znajduje odzwierciedlenie w pol-
skim porządku prawnym, to jest wiele przepisów
niespełniających jej wymogów bądź też niezbędne
jest podjęcie działań praktycznych celem ich pełne-
go wdrożenia.
W oparciu o tę analizę możliwe jest przedstawie-
nie listy zagadnień, które w celu efektywnego wdro-
żenia konwencji będą musiały zostać podjęte w usta-
wodawstwie polskim lub będą musiały stać się
przedmiotem działań administracji państwowej:
— Dostęp do informacji, komunikacji i innych
usług oraz prawo swobodnego wyrażania opinii
(art. 9): wprowadzenie rozwiązań prawnych i orga-
nizacyjnych uwzględniających środki niezbędne do
korzystania z tych praw przez osoby niepełosprawne,
zgodne z definicją pojęcia „komunikacja”, zawartą
w konwencji;
— Dostępność budynków, w tym zwłaszcza uży-
teczności publicznej, dostępność środków transpor-
tu (art. 9): ocena stopnia wdrażania obowiązują-
cych przepisów krajowych pod kątem spełniania
wymogów konwencji, ocena wielkości nakładów fi-
nansowych koniecznych do poniesienia stopnia prze-
strzegania obowiązujących przepisów oraz ewentual-
ne przyjęcie środków zwiększających tempo dosto-
sowań;
— Ułatwianie dostępu do wysokiej jakości przed-
miotów wspierających mobilność, komunikowanie
się (art. 9): ocena roli władz publicznych, stworzenie
systemu wspierania produkcji i nabywania takich
przedmiotów;
— Ochrona i bezpieczeństwo osób niepełnospraw-
nych w sytuacjach zagrożenia, w tym w sytuacji
konfliktu zbrojnego, w sytuacjach kryzysowych wy-
magających pomocy humanitarnej i w przypadku
klęsk żywiołowych (art. 11): wprowadzenie odpo-
wiednich rozwiązań prawnych i organizacyjnych;
— Dostosowanie proceduralne celem ułatwienia
osobom niepełnosprawnym udziału w postępowa-
niach prawnych (art. 13): ocena potrzeby zmiany
obowiązujących przepisów krajowych;
— Ochrona i pomoc osobom niepełnosprawnym,
które doznały jakiejkolwiek formy wykorzystywa-
nia, przemocy i nadużyć (art. 16): przyjęcie ustawo-
dawstwa i polityki w celu zapewnienia, że przypadki
wykorzystywania, przemocy i nadużyć będą identy-
fikowane, badane i karane, zapewnienie pomocy
i rehabilitacji ofiarom przemocy i ich rodzinom;
— Korzystanie przez osoby niepełnosprawne
z pomocy osobistej, niezbędnej do życia w społeczeń-
stwie i integracji społecznej, zapobieganie izolacji
lub segregacji społecznej (art. 19): zapewnienie przez
system pomocy społecznej odpowiednich rozwiązań
organizacyjnych, wprowadzenie prawnych gwaran-
cji uzyskania pomocy;
— Wykonywanie obowiązków związanych z wy-
chowaniem dzieci, jak też w zakresie kurateli, po-
wiernictwa, adopcji dzieci lub podobnych instytucji
(art. 23): zapewnienie skutecznej pomocy prawnej
i organizacyjnej;

— Zapewnienie dzieciom niepełnosprawnym jed-
nakowych praw w zakresie życia rodzinnego, za-
pewnienie dostarczania – odpowiednio wcześnie
i wszechstronnych – informacji, usług i pomocy dzie-
ciom niepełnosprawnym i ich rodzinom, w tym ce-
lem zapobiegania ukrywaniu, porzuceniu, zaniedba-
niu i segregacji dzieci niepełnosprawnych (art. 23):
wprowadzenie odpowiednich rozwiązań prawnych
i organizacyjnych;
— Opieka zastępcza „w ramach społeczności,
w warunkach rodzinnych” (art. 23): wprowadzenie,
w koniecznym zakresie, przepisów i rozwiązań orga-
nizacyjnych;
— Odpowiednie warunki edukacji osób niepełno-
sprawnych – zapewnienie niezbędnych środków fi-
nansowych, zatrudnianie nauczycieli będących oso-
bami niepełnosprawnymi, usuwanie barier archi-
tektonicznych, zapewnienie transportu specjali-
stycznego i środków komunikacji publicznej dosto-
sowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych wy-
bierających szkołę jako miejsce pracy lub korzystają-
cych z edukacji (art. 24): wprowadzenie odpowied-
nich rozwiązań organizacyjnych i finansowych, pro-
wadzenie szkoleń;
— Opieka zdrowotna (art. 23 i 25): szczegółowa
analiza rozwiązań realizowanych w ramach kon-
traktów przez Narodowy Fundusz Zdrowia, w tym
jeżeli chodzi o zakres świadczeń w obszarze zdrowia
reprodukcyjnego;
— Habilitacja i rehabilitacja spełniające wymóg
„multidyscyplinarności”, w tym w odniesieniu do
„oceny indywidualnych potrzeb i potencjału osób
niepełnosprawnych” (art. 26): zorganizowanie,
wzmocnienie i rozwinięcie usług i programów;
— Wspieranie zatrudnienia, szkolenia i porad-
nictwa zawodowego (art. 27);
— Zagwarantowanie osobom niepełnosprawnym
i ich rodzinom „odpowiedniego” poziomu życia i sta-
łe jego podnoszenie, pomoc państwa w pokrywaniu
wydatków związanych z niepełnosprawnością, szko-
lenie, poradnictwo, pomoc finansowa (art. 28): wpro-
wadzenie regulacji oraz zapewnienie odpowiednich
środków finansowych;
— Czynne prawo wyborcze (art. 29): nowelizacja
ordynacji wyborczych celem zapewnienia rzeczywi-
stej możliwości jego wykonywania;
— Uczestnictwo w szeroko rozumianym życiu
kulturalnym, sporcie, wypoczynku (art. 30): wspar-
cie przez państwo.
Dodatkowej analizy wymaga kwestia uprawnień,
jakie powinny przysługiwać w Polsce, zgodnie z kon-
wencją, osobom niepełnosprawnym niebędącym
obywatelami polskimi.
Mam nadzieję, że przedstawione wstępne infor-
macje dotyczące postanowień konwencji, których
wdrożenie w Polsce może wymagać zmiany lub przy-
jęcia nowych rozwiązań prawnych i organizacyj-
nych, przynajmniej częściowo, opowiadają na panów
pytanie dotyczące zakresu zmian legislacyjnych do-
stosowujących polski system prawny do wymagań
245
zawartych w konwencji, jak i korzyści, jakie mogą
przynieść społeczeństwu ujęte w konwencji regula-
cje. Również sporządzenie oceny kosztów przepro-
wadzenia zmian obowiązujących przepisów praw-
nych oraz – szerzej – polityki adresowanej do osób
niepełnosprawnych możliwe będzie dopiero po prze-
prowadzeniu pełnej analizy konwencji oraz, w jej
świetle, ustawodawstwa polskiego.
Pozwalam sobie zapewnić, że prace będą prowa-
dzone bez zbędnej zwłoki, jednak ze względu na
szczególny charakter konwencji – jej wyjątkową ob-
szerność, wieloaspektowość oraz daleko idące zobo-
wiązania z niej wynikające – wymagają one szcze-
gólnej dokładności, co oznacza, że konieczne jest
przeznaczenie na nie więcej czasu niż to bywa
w przypadku wielu innych umów międzynarodo-
wych. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej pla-
nuje również włączenie organizacji reprezentują-
cych osoby niepełnosprawne do prac nad przygoto-
waniem decyzji w sprawie ratyfikacji konwencji na
dalszym ich etapie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zwiększenia kompetencji
straży gminnych (5218)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5218/08) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Marka Zielińskiego i Pana Macieja
Orzechowskiego z dnia 19 września 2008 r. w spra-
wie zwiększenia kompetencji straży gminnych uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy zauważyć, że zakres czynności
przynależnych straży gminnej (miejskiej) określony
został w art. 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm.), zgodnie z którym straż wykonuje zada-
nia w zakresie ochrony porządku publicznego wyni-
kające z ustaw i aktów prawa miejscowego.
Powołana ustawa w art. 12 przyznaje strażniko-
wi gminnemu (miejskiemu) prawo do nakładania
grzywien w postępowaniu mandatowym za wykro-
czenia określone w rozporządzeniu ministra spraw
246
wewnętrznych i administracji z dnia 17 listopada
2003 r. w sprawie wykroczeń, za które strażnicy
straży gminnych są uprawnieni do nakładania grzy-
wien w drodze mandatu karnego (Dz. U. Nr 208,
poz. 2026, z późn. zm.). Na mocy ust. 1 pkt 5 cytowa-
nego artykułu strażnik gminny (miejski) jest rów-
nież uprawniony do dokonywania czynności wyja-
śniających, kierowania wniosków o ukaranie do
sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków
odwoławczych – w trybie i zakresie określonym prze-
pisami ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks po-
stępowania w sprawach o wykroczenia (t. j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 133, poz. 848).
Zagadnienie poruszone przez pana posła doty-
czące obowiązków w zakresie utrzymania czystości
reguluje z kolei m.in. ustawa z dnia 13 września
1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn.
zm.), która w art. 4 ust. 1 upoważnia radę gminy do
uchwalenia regulaminu utrzymania czystości i po-
rządku na terenie gminy. Tymczasem art. 10 ust. 2a
wskazanej ustawy stanowi, że karze grzywny podle-
ga ten, kto nie wykonuje obowiązków określonych
w regulaminie. Natomiast straż gminna (miejska)
jest uprawniona na mocy § 2 ust. 1 pkt 5 rozporzą-
dzenia ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji w sprawie wykroczeń, za które strażnicy straży
gminnych są uprawnieni do nakładania grzywien
w drodze mandatu karnego, do nakładania grzywien
w drodze mandatu karnego za to wykroczenie.
Straż gminna (miejska) może również na mocy
§ 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia nakładać grzyw-
ny w drodze mandatu karnego za wykroczenie okre-
ślone w art. 51 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks
wykroczeń (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756,
z późn. zm.), który stanowi, iż: „Kto krzykiem, hała-
sem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój,
porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje
zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze
aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.”
Niezależnie od powyższego, w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowa-
no, we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze
Strażami Gminnymi (Miejskimi), projekt ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy
o Policji, nad którym obecnie trwają prace w Sejmie
RP (druk sejmowy nr 958).
Zespół jest organem pomocniczym ministra spraw
wewnętrznych i administracji, a w jego skład wcho-
dzą przedstawiciele Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, Komendy Głównej Policji, Kra-
jowej Rady Komendantów Straży Miejskich i Gmin-
nych oraz Związku Miast Polskich.
Projekt ww. ustawy przewiduje zmiany zarówno
w zakresie tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując
rozwiązania legislacyjne do charakteru pracy straż-
ników gminnych (miejskich), zmienia w pewnym za-
kresie sposób organizacji pracy strażników, a także
poszerza katalog uprawnień straży.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez stra-
że zadań, w projekcie ustawy proponuje się m.in.:
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawa do dokonywa-
nia kontroli osobistej, przeglądania podręcznych
przedmiotów i bagaży osoby;
Uprawnienie to dotyczyć ma przypadków, gdy
istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu
zabronionego pod groźbą kary oraz gdy strażnicy
wykonują czynności:
1) doprowadzania osób nietrzeźwych do izby
wytrzeźwień lub miejsc zamieszkania, jeżeli osoby
te zachowaniem swoim dają powód do zgorszenia
w miejscu publicznym, znajdują się w okoliczno-
ściach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo za-
grażają życiu i zdrowiu innych osób, a także w przy-
padku
2) doprowadzania do najbliższej jednostki Policji
osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośred-
nie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego,
a także dla mienia, ujętych podczas wykonywania
przez strażnika prawem dozwolonych zadań;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – przedmiotów przeznaczonych do obez-
władniania osób za pomocą energii elektrycznej, na
które nie jest wymagane pozwolenie na broń oraz
konia służbowego;
— przyznanie straży, jako formacji, a więc rów-
nież pracownikom niebędącym strażnikami, reali-
zowania zadań związanych z obsługą tzw. monito-
ringu wizyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Musiała
w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
umożliwiających wydanie terminowo
obowiązujących duplikatów
utraconych dokumentów, niezbędnych
np. do wykonywania pracy zawodowej (5220)
W odpowiedzi na pismo z dnia 26 września 2008
roku (sygn. SPS-023-5220/08), dotyczące interpela-
cji Posła na Sejm RP Pana Jana Musiała z dnia
25 sierpnia 2008 roku w sprawie wprowadzenia re-

gulacji prawnych umożliwiających wydanie termi-
nowo obowiązujących duplikatów utraconych doku-
mentów, niezbędnych np. do wykonywania pracy
zawodowej uprzejmie informuję, iż z uwagi na funk-
cję jaką pełni dowód osobisty, tj. potwierdzanie toż-
samości i obywatelstwa polskiego osoby, a także re-
ferencyjność tego dokumentu (na jego podstawie
wydawane są inne dokumenty), dotychczasowe ure-
gulowania prawne nie przewidują możliwości wyda-
wania duplikatu dowodu osobistego.
Zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 roku
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.:
Dz. U. z 2006 roku Nr 139 poz. 993 z późn. zm.) oso-
ba, która utraciła dowód osobisty, jest obowiązana
niezwłocznie zawiadomić o tym najbliższy organ
gminy. Organ ten wydaje zaświadczenie o utracie
dowodu osobistego, ważne do czasu wydania nowego
dokumentu, które potwierdza fakt utraty dokumen-
tu i wskazuje na to, że osoba ta nie uchyla się od
ciążącego na niej obowiązku posiadania dowodu
osobistego. Ponadto, osoba która utraciła dowód
osobisty, jeżeli posiada ważny paszport, może przy
ustalaniu tożsamości i załatwianiu spraw posiłko-
wać się tym dokumentem, gdyż zgodnie z obowiązu-
jącym prawem paszport jest dokumentem poświad-
czającym tożsamość osoby w zakresie danych, jakie
ten dokument zawiera. Dodatkowo pragnę poinfor-
mować, że w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji rozpoczęto prace analityczne nad
nowym wzorem dowodu osobistego (pl ID). Jedno-
cześnie uprzejmie informuję, że sprawy związane
z opracowywaniem regulacji prawnych w zakresie
wydawania wtórników dokumentów uprawniają-
cych do kierowania pojazdami oraz dokumentów re-
jestracyjnych pojazdów objęte są działem admini-
stracji rządowej „transport”, który znajduje się we
właściwości Ministra Infrastruktury.
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie uznania równych praw i stworzenia
szans współorganizowania imprez sportowych
o wymiarze europejskim i światowym
poszczególnym regionom naszego kraju,
w tym woj. świętokrzyskiemu (5221)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Marzeny Okła-Dreno-
wicz przekazaną pismem z dnia 26 września 2008 r.
247
(sygn. SPS-023-5221/08) w sprawie uznania równych
praw i stworzenia takich szans do współorganizacji im-
prez sportowych o wymiarze europejskim i światowym
poszczególnym regionom naszego kraju, w tym woj.
świętokrzyskim, uprzejmie informuję, iż Polski
Związek Piłki Siatkowej (PZPS) w kwestii związa-
nej z organizacją mistrzostw świata w piłce siatko-
wej mężczyzn w 2014 r. będzie podejmował decyzje
po mistrzostwach Europy w piłce siatkowej kobiet
w 2009 r.
Wszelkie wytyczne dotyczące mistrzostw świa-
ta w 2014 r. zostaną ustalone podczas kongresu
Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB)
w 2010 r.
Aktualnie do PZPS spływają kandydatury miast,
które są zainteresowane organizacją mistrzostw
świata w 2014 r., jednak na chwilę obecną związek
nie ogłosił żadnego konkursu ofert ani nie opraco-
wał założeń oraz wytycznych związanych z warun-
kami organizacji ww. zawodów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie przekazywania 1% podatku
dla organizacji pożytku publicznego
w rozliczeniu PIT za 2008 r. (5223)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-023-5223/08, interpelację pana posła Dariu-
sza Lipińskiego w sprawie przekazywania 1% podat-
ku dla organizacji pożytku publicznego w rozlicze-
niu PIT za 2008 r., uprzejmie informuję.
Zasady funkcjonowania organizacji pożytku pu-
blicznego regulowane są w ustawie z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873). Na podstawie art. 27
tej ustawy podmiotem uprawnionym do otrzymania
kwoty 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
jest organizacja pożytku publicznego. Ostateczne
rozdysponowanie środków przekazanych przez or-
gany podatkowe w ramach 1% pozostaje zatem
w wyłącznej gestii organizacji pożytku publicznego.
Tym samym wykluczono możliwość bezpośredniego
przekazywania tych kwot podmiotom nieposiadają-
cym statusu organizacji pożytku publicznego,
tj. przykładowo osobom fizycznym.
248
W tym stanie prawnym i faktycznym Minister-
stwo Finansów, w zakresie swojej właściwości, jako
optymalne rozwiązanie sprawy konkretyzacji celu
przekazania 1% podatku proponuje, sprawdzoną
przy rozliczaniu dochodów za 2007 r., koncepcję
umożliwienia podatnikom podania w rocznych ze-
znaniach podatkowych informacji, które w ich oce-
nie mogą mieć wpływ na dystrybucję środków gro-
madzonych przez organizacje pożytku publicznego
(np. cel szczegółowy).
Jednocześnie, w ocenie resortu finansów, nie ma
konieczności dokonania zmiany zaproponowanego
w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (druk 1075)
brzmienia ust. 3 art. 45c, polegającej na dopisaniu,
„iż podatnik może również podać dodatkową infor-
mację, która w jego ocenie powinna mieć wpływ na
dystrybucję środków gromadzonych przez organiza-
cje pożytku publicznego (np. na konkretny cel)”.
W przygotowywanych obecnie w Ministerstwie Fi-
nansów drukach rocznych zeznań podatkowych
uwzględniono bowiem potrzebę umożliwienia poda-
nia w nich informacji o szczegółowym celu przezna-
czenia 1% podatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie trudności dotyczących powoływania
i funkcjonowania nowych rad nadzorczych
spółdzielni mieszkaniowych (5224)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Waldemara Andzela z dnia
18 września 2008 r., nr SPS-023-5224/08, w sprawie
trudności dotyczących powoływania i funkcjonowa-
nia nowych rad nadzorczych spółdzielni mieszka-
niowych, uprzejmie informuję, co następuje.
Nowelizacja ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) dokonana dnia
14 czerwca 2007 r. powstała w oparciu o propozycje
sformułowane w trzech projektach poselskich (druki
sejmowe nr 339, 767 i 768). W stanowiskach rządu do
poszczególnych projektów sformułowane zostały za-
strzeżenia dotyczące wielu z proponowanych w nich
przepisów, jednak parlament ich nie uwzględnił.
Zwróciwszy uwagę na powyższe okoliczności,
przedstawiam opinię do poszczególnych zagadnień
zawartych w interpelacji pana posła.
Ad 1.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego art. 82
ust. 2, wyjaśniam, że w skład rady nadzorczej spół-
dzielni mieszkaniowej nie mogą wchodzić osoby bę-
dące pracownikami spółdzielni. Uchwała w sprawie
wyboru takiej osoby do rady nadzorczej jest nieważ-
na, zaś z chwilą nawiązania stosunku pracy przez
członka rady nadzorczej ustaje jego członkostwo
w radzie nadzorczej tej spółdzielni.
W sytuacji braku przepisów przejściowych uznać
należy, że z dniem wejścia w życie ustawy nowelizu-
jącej wszystkie osoby będące pracownikami spół-
dzielni powinny przestać być członkami rady nad-
zorczej.
W kwestii zaś wynagrodzenia członków rady
nadzorczej – stosownie do przepisu art. 82 ust. 1 ww.
ustawy zasadą jest, iż członkowie innych niż zarząd
organów spółdzielni mieszkaniowej pełnią swoje
funkcje społecznie, z tym że statut może przewidy-
wać wynagrodzenie za udział w posiedzeniach
w formie miesięcznego wynagrodzenia, bez względu
na ilość posiedzeń, i nie może być ono większe niż
minimalne wynagrodzenie za pracę, o którym mowa
w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimal-
nym wynagrodzeniu za pracę.
Jeżeli więc w spółdzielni obowiązują zasady wy-
płacania wynagrodzeń na rzecz członków innych or-
ganów niż zarząd, to w mojej opinii do czasu zareje-
strowania zmian w statucie (lub w regulaminie wy-
danym na jego podstawie) wynagrodzenia te mogą
być wypłacane, jednak jedynie do wysokości w skali
miesiąca nieprzekraczającej minimalnego wynagro-
dzenia za pracę, o którym mowa w ustawie z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodze-
niu za pracę.
Prowadzi to niewątpliwie do wniosku zgodnego
z oceną zaprezentowaną przez rzecznika praw oby-
watelskich, że jeżeli statut nie przewiduje właściwej
regulacji, to nie ma podstawy prawnej, która umoż-
liwiłaby spółdzielni zapłatę za udział członka spół-
dzielni w pracach innego organu spółdzielni miesz-
kaniowej niż zarząd.
Kolejnym zastrzeżeniem poczynionym przez
ustawodawcę jest ograniczenie kadencyjności człon-
ków rad nadzorczych.
Mając na względzie, że intencją ustawodawcy
przy uchwalaniu przepisów ustawy nowelizacyjnej
było usprawnienie działalności spółdzielni i rozsze-
rzenie uprawnień członków oraz poprawa efektyw-
ności funkcjonowania rady nadzorczej jako organu
kontrolującego i nadzorującego działalność zarządu,
wyrażam pogląd, że przepisy ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych jedynie uniemożliwiają doko-
nanie wyboru w skład rady nadzorczej tych osób,

które pełniły funkcje członka rady przez 2 kolejne
kadencje, także przed wejściem w życie ustawy.
Jeżeli jednak wybór taki został dokonany przed
wejściem w życie tego zakazu, tj. przed dniem 31 lip-
ca 2007 r., to z powodu braku szczegółowej regulacji
w tym zakresie brak jest uzasadnienia do wygasza-
nia mandatu członka rady nadzorczej.
Ad 2.
Odnośnie do stanowiska resortu infrastruktury
w sprawie nagminnego łamania przez zarządy spół-
dzielni przepisów dotyczących powoływania nowego
składu członkowskiego rad nadzorczych, wyjaśniam,
że przepisy art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848,
z późn. zm.) wyposażają ministra właściwego do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i miesz-
kaniowej w określone i wąskie kompetencje kontrol-
ne wobec spółdzielni mieszkaniowych. Kompetencje
te dotyczą jedynie żądania od spółdzielni informacji
i danych dotyczących organizacji i działalności spół-
dzielni mieszkaniowych, niezbędnych do dokonania
oceny zgodności z prawem i gospodarności działal-
ności tychże spółdzielni oraz uprawniają ministra
do wystąpienia do właściwego związku rewizyjnego,
w którym spółdzielnia jest zrzeszona, lub do Krajo-
wej Rady Spółdzielczej z wnioskiem o przeprowadze-
nie lustracji jedynie w wypadku stwierdzenia – na
podstawie informacji zebranych w ww. trybie – na-
ruszenia prawa przez spółdzielnię. A zatem, stosow-
nie do art. 93a ww. ustawy, możliwymi i dostępnymi
źródłami informacji w zakresie wszelkich zarzutów
podnoszonych wobec spółdzielni są wyjaśnienia
spółdzielni oraz ewentualnie kopie protokołów lu-
stracji i listów polustracyjnych, jeżeli na prośbę mi-
nistra infrastruktury zostaną przekazane przez
spółdzielnię bądź związki rewizyjne.
Ad 3.
W kwestii, czy wprowadzenie sankcji za blokowa-
nie prac nad nowym statutem przez zarząd spół-
dzielni mieszkaniowych nie doprowadziłoby do sku-
tecznego egzekwowania zapisów ustawy, a co za tym
idzie do ułatwienia członkom spółdzielni korzysta-
nia z należnych im praw, wyjaśniam, że przepis
art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (…)
nakładał na spółdzielnie mieszkaniowe obowiązek
dokonania zmian swoich statutów nie później niż do
dnia 30 listopada 2007 r. oraz zgłoszenia tych zmian
do Krajowego Rejestru Sądowego w ciągu 30 dni od
dnia podjęcia uchwały, nie później niż do dnia
30 grudnia 2007 r. W przypadku niezachowania
przez spółdzielnię terminu, o którym mowa, a co za
tym idzie braku regulacji statutowych dostosowują-
cych regulacje wewnątrzspółdzielcze do rozwiązań
nowej ustawy, w tym zasad dotyczących wyboru
członków rad nadzorczych, w ocenie resortu pozo-
stają w mocy postanowienia dotychczasowych statu-
tów, które nie pozostają w sprzeczności z przepisami
nowej ustawy, a w razie wystąpienia sprzeczności
znajdą wprost zastosowanie przepisy tej ustawy.
249
Niewywiązywanie się zaś przez spółdzielnie
z nałożonego ustawą nowelizującą terminu dokona-
nia zmian swoich statutów oraz ich zarejestrowania
powoduje powstanie po stronie prezesów spółdzielni
odpowiedzialności karnej na podstawie ustawy z dnia
20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym
(Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186, z późn. zm.).
Wówczas właściwym podmiotem do nałożenia odpo-
wiedzialności karnej staje się sąd rejestrowy.
W związku z tym resort infrastruktury nie widzi
potrzeby wprowadzania dodatkowych sankcji ww.
przedmiocie.
Ad 4.
Odnośnie do przewidywanych zmian legislacyj-
nych do ww. ustawy w celach usprawnienia funkcjo-
nowania spółdzielni mieszkaniowych w kwestii re-
spektowania obowiązującego prawa uprzejmie infor-
muję, że w resorcie infrastruktury trwają konsulta-
cje ze środowiskami spółdzielczymi w celu przygoto-
wania nowelizacji ustawy dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych.
Kierunek prac legislacyjnych nad kolejną zmianą
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych będzie uza-
leżniony m.in. od treści orzeczenia Trybunału Kon-
stytucyjnego wydanego w oparciu o złożone przez
grupę posłów na Sejm RP VI kadencji oraz rzecznika
praw obywatelskich wnioski o stwierdzenie niezgod-
ności z Konstytucją RP niektórych artykułów ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Mikołaja Dery
w sprawie konieczności uwzględnienia zmian
w przepisach dotyczących finansowania zadań
powiatów ziemskich (5225)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5225/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Andrzeja Mikołaja Dery w sprawie koniecz-
ności uwzględnienia zmian w przepisach dotyczą-
cych finansowania zadań powiatów ziemskich,
uprzejmie informuję, iż dokończenie reform admini-
stracyjnych, w tym kontynuacja rozpoczętego w 1989 r.
250
procesu decentralizacji zadań i finansów publicznych
oraz wzmacniania roli samorządu terytorialnego
w kształtowaniu rozwoju społeczno-gospodarczego
państwa, jest jednym z priorytetów działania rządu.
Podstawę prawną i programową podejmowanych dzia-
łań stanowi uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia re-
formy administracji publicznej oraz zasad prowadze-
nia prac w tym zakresie (MP Nr 8, poz. 99).
Jednym z projektów – przygotowywanych w ra-
mach realizowanej reformy administracji publicz-
nej, nakierowanych na zwiększenie zdolności samo-
rządu terytorialnego do wykonywania zadań pu-
blicznych – jest „Narodowy program budowy dróg
lokalnych”. Powyższy program to wieloletni projekt
rządowy, mający na celu wsparcie jednostek samo-
rządu terytorialnego w modernizacji sieci dróg, za-
pewniający w latach 2009–2011 budowę lub przebu-
dowę kilku tysięcy kilometrów dróg gminnych i po-
wiatowych. Powyższy program służyć będzie przede
wszystkim wzmocnieniu zdolności inwestycyjnej
jednostek samorządu terytorialnego w realizacji za-
dań z zakresu drogownictwa. Źródłem finansowa-
nia programu będą środki pochodzące z rezerwy bu-
dżetowej państwa. Zakłada się, iż wysokość rezerwy
budżetowej przeznaczonej na sfinansowanie do 50%
kosztów realizacji projektów inwestycyjnych doty-
czących dróg gminnych i powiatowych wyniesie ok.
1 mld zł rocznie.
Ocena projektów zgłaszanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, będących beneficjentami
programu, dokonywana będzie na szczeblu woje-
wódzkim, według jednolitych zasad obowiązujących
w skali całego kraju.
Konkretyzacja ogólnej idei programu wymaga
wypracowania i uzgodnienia szczegółowych rozwią-
zań prawnych i finansowych, które stanowić będą
podstawę stosownej regulacji normatywnej. Obec-
nie w MSWiA finalizowane są działania zmierzające
do wypracowania takich rozwiązań.
Odnosząc się do spraw z zakresu finansowania
jednostek samorządu terytorialnego, pragnę poin-
formować, iż kwestie te wykraczają poza właściwość
ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.)
organem odpowiedzialnym za finansowanie jedno-
stek samorządu terytorialnego jest minister finan-
sów, jako minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych, który jest właściwy do zajęcia stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie stosowania biologicznych środków
czyszczących w przemyśle spożywczym,
zawierających bakterię Bacillus subtillis (5227)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo znak: SPS-023-5227/08 z dnia 26 września
2008 r. dotyczące interpelacji poselskiej pana posła
Jarosława Żaczka w sprawie stosowania biologicz-
nych środków czyszczących w przemyśle spożyw-
czym, zawierających bakterię Bacillus subtillis, in-
formuję, co następuje.
W zakresie pytania nr 1
Przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynni-
ków biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy
oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo nara-
żonych na te czynniki (Dz.U. Nr 81 poz. 716, ze zm.)
wdrażają postanowienia dyrektywy 2000/54/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 wrze-
śnia 2000 r. w sprawie ochrony pracowników przed
ryzykiem związanym z narażeniem na działanie
czynników biologicznych w miejscu pracy (siódma
dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1
dyrektywy 89/391/EWG) (Dz. Urz. WE L 262
z 17.10.2000, str. 21; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne rozdz. 5, t. 4, str. 48). Należy podkreślić, iż
przepisy niniejszego rozporządzenia obowiązują
w polskim porządku prawnym w sposób bezpośredni.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 przedmiotowej ma ona na
celu ochronę pracowników przed ryzykiem dla ich
zdrowia i bezpieczeństwa, łącznie z zapobieganiem
takiemu ryzyku, powstającym lub mogącym po-
wstać w wyniku narażenia na działanie czynników
biologicznych w miejscu pracy oraz ustanawia ona
poszczególne wymogi minimalne w tej dziedzinie.
Biorąc powyższe pod uwagę, ustawodawca miał pra-
wo rozszerzenia zapisów rozporządzenia.
W zakresie pytania nr 2
Zdaniem Narodowego Instytutu Zdrowia Pu-
blicznego – Państwowego Zakładu Higieny, Zakład
Badania Żywności i Przedmiotów Użytku NIZP-
-PZH może wydać świadectwo jakości zdrowotnej
dla wyrobów chemii gospodarczej po dobrowolnym
zgłoszeniu i po przedstawieniu niebudzącej zastrze-
żeń dokumentacji. Ustawa o systemie oceny zgodno-
ści (Dz. U. Nr 166 poz. 1360 z 2002 r., ze zm.) zniosła
jednak obowiązek uzyskiwania astestów NIZP-PZH
dla wyrobów chemii gospodarczej.
Zdaniem NIZP-PZH preparaty zawierające bak-
terie Bacillus subtillis zakwalifikowane do 2 grupy
zagrożenia nie powinny być stosowane w niekontro-
lowany sposób, a szczególnie do powierzchni kon-
taktujących się z żywnością.

W zakresie pytania nr 3
W świetle obowiązujących przepisów prawnych
nie są wymagane obowiązkowe atesty czy innego
typu dokumenty dopuszczające środki czystości do
stosowania w przemyśle spożywczym. Uzyskiwanie
przez producentów tychże świadectw ma charakter
dobrowolny i nie wynika z przepisów obowiązujące-
go prawa. Mogą one stanowić jedynie dokumentację
uzupełniającą.
Należy dodać, iż Bacillus subtillis ze względu na
swoje bójcze właściwości wobec drobnoustrojów zo-
stał notyfikowany na podstawie rozporządzenia Ko-
misji (WE) NR 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r.
w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy
określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wpro-
wadzania do obrotu produktów biobójczych w gru-
pie biocydów przeznaczonych do utrzymywania hi-
gieny weterynaryjnej w miejscu hodowli, przetrzy-
mywania i transportu zwierząt (kategoria I grupa 3
zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
17 stycznia 2003 r. w sprawie kategorii i grup pro-
duktów biobójczych według ich przeznaczenia (Dz.U.
Nr 16, poz. 150). Ponadto informuję, iż zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie ka-
tegorii i grup produktów biobójczych według ich
przeznaczenia wyłącza się produkty czyszczące, w tym
płyny i proszki do prania i produkty podobne, któ-
rych przeznaczeniem nie jest działanie biobójcze.
Należy również dodać, iż w przypadku procesu de-
zynfekcji w przemyśle spożywczym należy stosować
wyłącznie środki z grupy 4 kategorii I: Produkty
stosowane do dezynfekcji powierzchni mających
kontakt z żywnością i środkami żywienia zwierząt
oraz grupy 5: Produkty stosowane do dezynfekcji
wody przeznaczonej do spożycia.
Ponadto, zgodnie z art. 54 rozporządzenia mini-
stra gospodarki z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie
zasadniczych wymagań dla maszyn i elementów
bezpieczeństwa (Dz.U. Nr 259, poz. 2170), maszyny
przeznaczone do przygotowywania i przetwarzania
żywności, w szczególności do: gotowania, zamraża-
nia, rozmrażania, mycia, przemieszczania, pakowa-
nia, przechowywania, transportu lub dystrybucji,
powinny być zaprojektowane i wykonane w taki spo-
sób, aby do miejsc, których nie można czyścić, nie
przenikały ciecze, nie przedostawały się organizmy
żywne i nie gromadziły się substancje organiczne,
oraz żeby żadne substancje pomocnicze (smary) nie
mogły pozostawać w kontakcie z żywnością.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
251
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie trudnej sytuacji producentów
owoców miękkich (5228)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji panów posłów Sławomira Zawiślaka i Jaro-
sława Żaczka, załączonej przy piśmie z dnia 26 wrze-
śnia br., w sprawie trudnej sytuacji producentów owo-
ców miękkich, przekazuję Panu Marszałkowi odpo-
wiedź na zawarte w ww. interpelacji pytania.
Analiza tegorocznych cen owoców miękkich,
z wyłączeniem wiśni, tj. truskawek, malin, czereśni
i porzeczek, nie potwierdziła występowania sytuacji
kryzysowej na tych rynkach. Nie było także żadnych
niepokojących sygnałów ze strony przedstawicieli
producentów tych owoców w bieżącym sezonie.
Trudna sytuacja, jaka miała miejsce na rynku wiśni
kierowanych do przetwórstwa, związana z bardzo
niskimi cenami oferowanymi przez przetwórców, to
rezultat bardzo dużej podaży tych owoców, spadku
popytu na sok wiśniowy (głównie w Niemczech)
skutkującego znacznymi zapasami koncentratu i mro-
żonek w Polsce, a także niekorzystnego kursu euro
w stosunku do złotego, co przekłada się na niską
cenę przetworów z wiśni na rynku europejskim
i trudności z ich zbytem.
Eksperci sadowniczy, naukowcy i przedstawicie-
le przemysłu przetwórczego od kilku lat ostrzegali,
że przemysł przetwórczy jest w stanie zagospodaro-
wać ok. 100–120 tys. ton owoców wiśni i mogą wystą-
pić trudności ze skupem większych ilości, a według
szacunków GUS w roku bieżącym wielkość zbiorów
sięgnęła 196 tys. ton, natomiast powierzchnia sadów
wiśniowych zwiększyła się z 34,4 do 37,6 tys. ha
w ciągu trzech ostatnich lat. Dodatkowymi czynni-
kami negatywnie oddziaływającymi na rentowność
produkcji wiśni w Polsce są rosnące z roku na rok
koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy mamy do czynie-
nia z ręcznym zbiorem owoców, oraz rozdrobniona
podaż ze strony producentów, jak również brak kon-
traktacji.
Polska w ramach reformy wspólnej organizacji
rynku owoców i warzyw we Wspólnocie wnioskowa-
ła o objęcie dopłatami wszystkich owoców miękkich
oraz jabłek. Komisja Europejska dokonała analizy
sytuacji sektora owoców miękkich w UE, na podsta-
wie której stwierdzono, że wprowadzenie dopłat
może być skuteczne wyłącznie w przypadku truska-
wek i malin, czyli na tych rynkach, które są zagro-
żone konkurencją ze strony krajów trzecich. W przy-
padku pozostałych owoców miękkich Komisja uzna-
ła, że problemy na rynku wywołane są niedostoso-
waniem podaży do popytu (nadprodukcja), a brak
252
konkurencji ze strony krajów trzecich oznacza, że
nie ma presji na ceny wynikającej z sytuacji w han-
dlu międzynarodowym. W związku z tym Komisja
uważa, że dopłaty z budżetu UE mogłyby być do-
datkową zachętą do zwiększania produkcji tych ga-
tunków.
Rozwiązania, jakie aktualnie funkcjonują w ra-
mach wspólnej polityki rolnej, a w szczególności
wspólnej organizacji rynków rolnych, są bardzo ade-
kwatne wobec problemów, z którymi mamy do czy-
nienia w Polsce. Wspieranie organizowania się grup
i organizacji producentów owoców i warzyw stanowi
w długiej perspektywie rozwiązanie, które przyczy-
ni się do przywrócenia równowagi na rynkach tych
produktów. Należy mieć na uwadze, iż podjęcie
wszelkich inicjatyw zmierzających do poprawy sytu-
acji producentów owoców na bieżącym etapie musi
być spójne ze zobowiązaniami, jakie Wspólnota pod-
jęła na forum Światowej Organizacji Handlu, gdzie
coraz bardziej ograniczany jest zakres instrumen-
tów polegających na udzielaniu wsparcia do produk-
cji produktów rolnych. Należy podkreślić, że poziom
cen w poszczególnych latach zależy od równowagi
popytowo-podażowej na rynku. Przy obecnym sta-
nie prawno-gospodarczym nie ma możliwości, aby
rząd bezpośrednio ingerował w poziom cen. Takie
postępowanie przeczyłoby zasadom wolnego rynku
i handlu.
Resort rolnictwa koncentruje swoje działania na
tym, aby zapewnić jak najbardziej korzystne, przej-
rzyste i proste w zastosowaniu krajowe przepisy wy-
konawcze, mające na celu zachęcanie producentów
do zakładania grup i organizacji producentów owo-
ców i warzyw, aby możliwości wspierania tych pod-
miotów były jak najszersze, a warunki możliwie
ograniczone oraz jak najczytelniej określone.
Głównym celem grup i organizacji producentów
owoców i warzyw jest umacnianie pozycji rynkowej
producentów. Podmioty te mogą efektywnie plano-
wać produkcję, tak aby dostosować ją do popytu, za-
równo pod względem ilości jak i jakości. Ponadto,
koncentrując podaż, stają się odpowiednio dużymi
partnerami dla zakładów przetwórczych koncentru-
jących duży popyt. W takich relacjach grupy i orga-
nizacje mogą mieć realny wpływ na poziom cen, któ-
re uzyskują za dostarczane do przetwórstwa owoce.
Podmioty te, posiadając osobowość prawną, mogły-
by być stroną w kontraktach zawieranych bezpo-
średnio z zakładami przetwórczymi.
Grupy i organizacje, koncentrując znaczny po-
pyt na środki produkcji, tj. nawozy, paliwo, środki
ochrony roślin, mogą także skutecznie negocjować
ceny zakupu tych produktów. Bardziej uzasadnio-
ne ekonomicznie są także inwestycje w maszyny
służące do zbioru (np. kombajny), przygotowania
produktów do sprzedaży (np. sortownice), które
w znacznym stopniu mogą ograniczyć zapotrzebo-
wanie na coraz droższą siłę roboczą. Wiele z tego
rodzaju urządzeń może być przedmiotem wsparcia
przysługującego grupom i organizacjom producen-
tów owoców i warzyw.
Grupy producentów, dla których poziom wspar-
cia ze środków wspólnotowych jest bardzo korzyst-
ny, funkcjonują obecnie wyłącznie w nowych krajach
członkowskich, które przystąpiły do Unii po 1 maja
2004 r. Dofinansowanie dla grup producentów może
być przeznaczone na utworzenie grupy i jej działal-
ność administracyjną i wynosi w kolejnych 5 latach
realizacji planu dochodzenia do uznania 10%, 10%,
8%, 6% i 4% wartości produkcji sprzedanej wytwo-
rzonej przez członków grupy, przy limicie rocznym
wynoszącym 100 tys. EUR. Drugim rodzajem wspar-
cia jest zwrot do 75% kwalifikowanych kosztów in-
westycji zawartych w planie dochodzenia do uzna-
nia. Po zrealizowaniu tego planu (maks. 5 lat) grupa
ma obowiązek stać się uznaną organizacją produ-
centów. Organizacja może uzyskać wsparcie w wy-
sokości 60% dofinansowania do funduszu operacyj-
nego tworzonego w celu realizacji programu opera-
cyjnego. Wkład wspólnotowy jest ograniczony do
4,1% wartości produkcji sprzedanej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie cen benzyny i innych produktów
naftopochodnych (5229)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.
znak: SPS-023-5229/08 interpelacji posła Jana Bu-
rego s. Antoniego z dnia 19 września 2008 r. w spra-
wie cen benzyny i innych produktów naftowych
uprzejmie informuję, iż minister Skarbu Państwa
nie posiada kompetencji w zakresie kształtowania
cen oraz wydawania stanowiących decyzji, które by-
łyby wiążące dla producentów i dystrybutorów pa-
liw płynnych.
Powyższe nie oznacza, że ministerstwo nie bę-
dzie reagowało w sytuacji utrzymywania ceny paliw
płynnych na wysokim, ekonomicznie nieuzasadnio-
nym poziomie. W sytuacjach wskazujących na naru-
szenie obowiązującego prawa Ministerstwo Skarbu
Państwa będzie współpracowało z Urzędem Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów oraz Ministerstwem
Gospodarki.
W ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa, ceny
benzyny i innych produktów naftowych w Polsce są
kształtowane w oparciu o zasady właściwe dla go-
spodarki rynkowej, uwzględniające znaczną zmien-

ność warunków działania oraz wzrastającą konku-
rencję. Zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa po-
ziom cen benzyn i innych produktów naftowych
w Polsce jest pochodną zarówno sytuacji panującej
na międzynarodowym rynku surowców energetycz-
nych, jak i decyzji podejmowanych na szczeblu przed-
siębiorstwa, dotyczących formułowania i realizacji
jego celów i elastycznego dostosowywania się do
zmian warunków zewnętrznych i wewnętrznych,
w tym wynikających z realizacji przyjętych założeń
polityki gospodarczej i finansowej państwa.
Należy przy tym wskazać, że światowy system
paliwowo – energetyczny jest układem wielowymia-
rowym, na który mają wpływ zarówno projekty go-
spodarcze, jak i polityczne i militarne porozumienia
wielostronne. Krótkookresowe zmiany kursu walu-
ty amerykańskiej, stosowanej w rozliczeniach obro-
tu ropą naftową, nie powodują automatycznego
spadku lub wzrostu cen detalicznych produktów ro-
popochodnych. W tym zakresie nie jest uzasadnione
rozumowanie, że jeżeli w ciągu krótkiego czasu cena
jednej baryłki ropy spadła, to cena benzyny na sta-
cjach paliw powinna pójść odpowiednio w dół. Pra-
widłowością jest, że jeżeli rafinerie kupowały drogą
ropę i wyprodukowały z tego paliwo, to mimo że
sprzedają paliwo w czasie, kiedy ropa jest tańsza,
muszą sprzedać wyprodukowane paliwo na rynku
hurtowym w cenie uwzględniającej cenę zakupu
przerobionej ropy.
Rafinerie krajowe muszą też uwzględniać koszty
związane ze wzrostem nakładów na zaopatrzenie
oraz na zwiększenie przerobu ropy naftowej, co jest
uzasadnione koniecznością zaspokojenia szybko ro-
snącego zapotrzebowania na produkty ropopochod-
ne. Dla przykładu należy podać, że w 2002 r. Grupa
Lotos SA dysponowała mocą przerobową 4,5 mln
ton ropy rocznie. Obecnie przerabia 6 mln ton ropy
rocznie, a w wyniku zrealizowania nowej inwestycji
moce przerobowe rafinerii zostaną zwiększone do
10,5 mln ton ropy rocznie. Ponadto, przy ograniczo-
nych zasobach krajowych i zwiększonych możliwo-
ściach przerobu ropy naftowej, konieczne jest uzy-
skanie dostępu do nowych źródeł surowca, jak rów-
nież rozbudowa infrastruktury krajowej w zakresie
przesyłu oraz magazynowania ropy naftowej i pro-
duktów ropopochodnych.
Kolejną grupę zagadnień, uzasadniających wzrost
nakładów koniecznych do poniesienia przez rafine-
rie, stanowią potrzeby związane z ochroną środowi-
ska naturalnego oraz poprawą poziomu bezpieczeń-
stwa energetycznego Polski. Powyższe dotyczy na-
kładów na inwestycje ograniczające poziom emisji
gazów cieplarnianych oraz na zwiększenie poziomu
obowiązkowych zapasów paliw płynnych. Zarządy
krajowych producentów paliw płynnych muszą też
uwzględniać prawo akcjonariuszy do dywidendy
z realizowanego zysku netto.
Wymienione powyżej czynniki powodują, że re-
alizowane przez rafinerie ceny hurtowe paliw są
kształtowane w oparciu o zasady popytu i podaży
253
oraz przy stosowaniu zasady zyskowności i opłacal-
ności prowadzonej działalności gospodarczej.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie polsko-niemieckiej współpracy
w dziedzinie ochrony zdrowia
w obszarze przygranicznym (5232)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł na Sejm RP Beaty Małeckiej-
-Libery z dnia 15 września 2008 r., przekazanej przy
piśmie z dnia 26 września 2008 r. znak: SPS-023-
-5232/08, w sprawie polsko-niemieckiej współpracy
transgranicznej w zakresie ratownictwa medyczne-
go proszę o przyjęcie następujących informacji.
Dyskusja dotycząca zagadnienia polsko – nie-
mieckiej współpracy transgranicznej w dziedzinie
opieki zdrowotnej (w tym ratownictwa medycznego)
toczy się od przełomu roku 2002 i 2003. Podczas
XXII posiedzenia (kwiecień 2004 r.) Komitet ds.
Współpracy Przygranicznej zalecił Polsko – Nie-
mieckiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy
Regionalnej i Przygranicznej uzupełnienie sporzą-
dzonej w Warszawie dnia 10 kwietnia 1997 r. umowy
między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Fede-
ralną Niemiec o wzajemnej pomocy podczas kata-
strof i klęsk żywiołowych lub innych poważnych wy-
padków (Dz. U z 1999 r. Nr 22, poz. 201) o kwestie
dotyczące ratownictwa medycznego. Komitet uznał
za niezbędne wprowadzenie do tej umowy „regulacji
dotyczących współdziałania służb ratowniczych
względnie określenie trybu postępowania na terenie
państwa sąsiedniego”. Ministerstwo Zdrowia, odno-
sząc się do zaleceń komitetu, przyjęło w dniu 25 paź-
dziernika 2004 r. pozytywne stanowisko odnośnie
do powołania polsko – niemieckiej grupy roboczej
ds. opracowania projektu porozumienia w sprawie
organizacji ratownictwa medycznego na granicy
polsko – niemieckiej, uzupełniającego przedmiotową
umowę.
Koncepcja dotycząca kształtu regulacji ulegała
zmianie w trakcie XVI i XVII posiedzenia Polsko
– Niemieckiej Komisji Międzyrządowej ds. Współ-
pracy Regionalnej i Przygranicznej (grudzień 2005 r.
i październik 2006 r.). Wypracowano wspólne stano-
wisko, iż uregulowanie tych zagadnień w umowie
byłoby rozwiązaniem najkorzystniejszym (w jed-
nym akcie prawnym zawarte zostałyby wszystkie
niezbędne mechanizmy). W komunikacie z XVII
254
posiedzenia polsko – niemieckiej komisji wskazano,
że komisja zaleca podjęcie przez obie strony nego-
cjacji w sprawie szybkiego zawarcia umowy doty-
czącej ratownictwa transgranicznego oraz widzi
konieczność utworzenia grupy roboczej, która zaję-
łaby się opracowaniem praktycznego modelu reali-
zacji takiej umowy.
W dniu 24 lipca 2008 r. w Polsce miała miejsce
wizyta delegacji Federalnego Ministerstwa Zdrowia
Niemiec na czele z panem dr Klausem Theo Schröde-
rem, sekretarzem stanu. Podczas spotkania strona
polska przedstawiła wstępne stanowisko w odniesie-
niu do projektu umowy ramowej między Republiką
Federalną Niemiec a Rzecząpospolitką Polską o współ-
pracy transgranicznej w ratownictwie medycznym,
przekazanego przez stronę niemiecką w dniu 10 lip-
ca 2008 r.
Polsko – niemiecka grupa robocza ds. opracowa-
nia projektu umowy ramowej powołana została
w sierpniu 2008 r. Pierwsze posiedzenie grupy, któ-
re odbyło się 27 sierpnia 2008 r. w Berlinie, miało na
celu przedstawienie merytorycznego stanowiska
Polski w odniesieniu do propozycji przekazanych
przez stronę niemiecką w dniu 10 lipca 2008 r. oraz
wskazanie tych zagadnień, które mogą stanowić
problem w toku przyszłych negocjacji kształtu umo-
wy. Konsultacje prowadzone w ramach ww. grupy
roboczej miały na celu analizę propozycji przedłożo-
nych przez stronę niemiecką. W wyniku prowadzo-
nej dyskusji, wymiany poglądów i przekazywania
sobie drogą elektroniczną uwag, informacji i dodat-
kowych materiałów opracowana została polska
kontrpropozycja wstępnego projektu umowy, który
będzie przedmiotem dyskusji podczas spotkania
grupy roboczej w trakcie jej drugiego posiedzenia.
Nadal nierozstrzygniętych pozostaje kilka kluczo-
wych kwestii: cel oraz zakres przedmiotowy i poję-
ciowy umowy, kwestia wykonawczych „umów ko-
operacyjnych”, finansowanie świadczeń wzajemnych
udzielanych na podstawie umowy, transport sani-
tarny. W chwili obecnej trwają przygotowania do za-
planowanego na drugą połowę października 2008 r.
drugiego spotkania polsko – niemieckiej grupy ro-
boczej. Dotyczyć ono będzie przede wszystkim
zdefiniowania podstawowych założeń i oczekiwań
obu stron w odniesieniu do przyszłego charakteru
i kształtu umowy.
Grupa robocza wciąż wypracowuje koncepcję fi-
nansowania świadczeń udzielanych sobie wzajemnie
przez strony umowy, której kształt uzależniony bę-
dzie od ostatecznego ukształtowania zakresu zadań
nałożonych przez umowę na jednostki systemu.
W związku z powyższym, dotychczas nie przeprowa-
dzono analizy skutków finansowych zawarcia przed-
miotowej umowy o współpracy transgranicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie struktury zatrudnienia w Polsce
(5234)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty w spra-
wie struktury zatrudnienia w Polsce i działań, jakie
podejmuje rząd w celu aktywizacji osób w wieku
przedemerytalnym, uprzejmie informuję, że wysoki
poziom bezrobocia to nadal jeden z najważniejszych
problemów polskiego rynku pracy, pomimo zaobser-
wowanego w ostatnich latach jego spadku. Analizu-
jąc zmiany poziomu rejestrowanego bezrobocia za-
uważalna poprawa sytuacji na rynku pracy obser-
wowana jest od 2003 r., kiedy to po raz pierwszy od
5 lat liczba zarejestrowanych w urzędach pracy bez-
robotnych zmniejszyła się w odniesieniu do stanu
z końca 2002 r., choć spadek wyniósł wówczas zaled-
wie 1,3%. W kolejnych latach dynamika spadku
przybierała na sile.
W końcu sierpnia 2008 r. w urzędach pracy zare-
jestrowanych było 1404,4 tys. bezrobotnych. Stopa
bezrobocia rejestrowanego w końcu sierpnia 2008 r.
wyniosła 9,1%. W końcu I półrocza 2008 r. w ewi-
dencji bezrobotnych zarejestrowanych było 492,8
tys. bezrobotnych w wieku tzw. niemobilnym (45–
–59/64 lata). W ciągu roku liczba bezrobotnych
w wieku tzw. niemobilnym zmniejszyła się o 145,1
tys. osób, tj. o 22,7% (wobec spadku poziomu bezro-
bocia ogółem o 23,2%). Tym samym w strukturze
zarejestrowanych bezrobotnych wzrasta odsetek
osób w starszych grupach wiekowych. W końcu 2000 r.
osoby w wieku niemobilnym (45–59/64 lata) stano-
wiły 18,8% ogółu zarejestrowanych, w końcu 2003 r.
– 24,2%, a w końcu 2007 r. i w końcu czerwca 2008 r.
– 33,9% bezrobotnych. Oznacza to, że o ile w końcu
2000 r. niemal 19% bezrobotnych miało 45 lat lub
więcej, w to w końcu 2007 r. statystyka ta zwiększy-
ła się do 33,9%.
Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) osoby
powyżej 50 roku życia uznane zostały za osoby bę-
dące w szczególnej sytuacji na rynku pracy. W koń-
cu sierpnia 2008 r. w urzędach pracy zarejestrowa-
nych było 306,1 tys. bezrobotnych powyżej 50 roku
życia.
Osoby starsze są zdecydowanie gorzej wykształ-
cone niż pozostali bezrobotni, choć posiadają do-
świadczenie zawodowe. Ich czas pozostawania bez
pracy jest zdecydowanie dłuższy niż dla bezrobot-
nych w pozostałych grupach wiekowych. W liczbie
bezrobotnych powyżej 50 roku życia ponad 43% osób
pozostaje bez pracy ponad 24 miesiące od momentu

zarejestrowania się. W końcu czerwca 2008 r. średni
czas pozostawania bez pracy bezrobotnych ogółem
wyniósł ok. 14 miesięcy, a bezrobotni powyżej 50 roku
życia pozostawali bez pracy prawie 18 miesięcy.
W związku ze zmieniającą się strukturą zareje-
strowanych w urzędach pracy bezrobotnych systema-
tycznie zwiększa się liczba aktywizowanych osób po-
wyżej 50 roku życia. W okresie styczeń – sierpień
2008 r. zaktywizowano 63,5 tys. bezrobotnych powy-
żej 50 roku życia (wzrost o 5,3 tys. osób, tj. o 9,1%
w porównaniu z analogicznym okresem 2007 r.). Tym
samym 22% wyłączonych z ewidencji bezrobotnych
osób powyżej 50 roku życia rozpoczęło uczestnictwo
w aktywnych programach rynku pracy (wobec 21,9 tys.
w analogicznym okresie 2007 r.). Osoby powyżej
50 roku życia stanowiły ponad 40% uczestników ro-
bót publicznych oraz 30% uczestników prac społecz-
nie użytecznych. Wśród uczestników szkoleń stano-
wiły one 11,3%, a w liczbie wyłączonych z powodu
rozpoczęcia przygotowania zawodowego w miejscu
pracy było 13,4% osób powyżej 50 roku życia.
Bezrobotni powyżej 50 roku życia rzadko podej-
mowali działalność gospodarczą bądź byli wyłącza-
ni z powodu refundacji pracodawcy kosztów wypo-
sażenia lub doposażenia stanowiska pracy, choć wy-
łączenia z tych powodów zwiększyły się w porówna-
niu do 2007 r. W okresie styczeń – sierpień 2008 r.
działalność gospodarczą podjęło 2,1 tys. bezrobot-
nych powyżej 50 roku życia (tj. o 0,4 tys. więcej niż
w analogicznym okresie 2007 r.), natomiast 1,9 tys.
bezrobotnych w omawianej kategorii wiekowej pod-
jęło pracę w ramach refundacji pracodawcy kosztów
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla
skierowanego bezrobotnego w wieku powyżej 50 lat
(wzrost o 0,4 tys. osób).
Podejmowane działania aktywizujące z pewno-
ścią wpłynęły na poprawę sytuacji na rynku pracy
osób w wieku niemobilnym. Biorąc pod uwagę ko-
nieczność podejmowania dalszych działań ułatwia-
jących osobom po 50 roku życia aktywne funkcjono-
wanie na rynku pracy, minister pracy i polityki spo-
łecznej podjął decyzję o przeznaczeniu w roku 2008
środków Funduszu Pracy z rezerwy ministra na re-
alizację programu 45/50 PLUS. Działania podejmo-
wane w ramach niniejszego programu wpisują się
w zadania projektu rządowego programu „Solidar-
ność pokoleń – 50+” mającego na celu poprawę za-
trudnialności osób powyżej 50 roku życia w Polsce.
Realizowany obecnie przez urzędy pracy pro-
gram 45/50 PLUS ma na celu przywrócenie zdolno-
ści zatrudnieniowej, objęcie działaniami aktywizu-
jącymi oraz umożliwienie podjęcia i utrzymania za-
trudnienia przez osoby bezrobotne w wieku niemo-
bilnym, tj. powyżej 45 roku życia, ze szczególnym
uwzględnieniem bezrobotnych powyżej 50 roku ży-
cia, którzy w świetle art. 49 pkt 3 ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zostali
uznani za osoby znajdujące się w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy.
255
Projekty zgłaszane do realizacji w ramach pro-
gramu były konstruowane w oparciu o indywidual-
ne plany działań, obejmujące podstawowe usługi
rynku pracy wspierane instrumentami określonymi
w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, w celu aktywizacji zawodowej i kon-
centrowały się w szczególności na następujących
działaniach:
— szkolenia zawodowe i ogólne, w tym z zakresu
umiejętności poszukiwania pracy,
— szkolenia połączone z programami przygoto-
wania zawodowego w miejscu pracy,
— szkolenia połączone z przyznaniem środków
na podjęcie działalności gospodarczej lub założe-
niem spółdzielni socjalnej,
— szkolenia połączone z utworzeniem miejsca
pracy u pracodawcy,
— udzielanie pożyczek na sfinansowanie kosz-
tów szkolenia w celu umożliwienia podjęcia zatrud-
nienia lub innej pracy zarobkowej, wymagających
szczególnych kwalifikacji.
Na realizację programu 45/50 PLUS przeznaczo-
no 51,7 mln zł. Środki finansowe na realizację pro-
gramu otrzymały 164 powiatowe urzędy pracy, któ-
re w ramach tych środków zaplanowały aktywizację
8 911 bezrobotnych w wieku niemoblinym, tj. powy-
żej 45 roku życia.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w roku bieżącym przygotowało
projekt nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy. W ww. nowelizacji za-
proponowane zostały rozwiązania, które mogą sku-
tecznie pomagać w aktywizacji zawodowej osób bez-
robotnych i poszukujących pracy, takie m.in. jak:
— obowiązkowe obejmowanie osób mających
trudności w podjęciu pracy i niepodejmujących pra-
cy przez okres co najmniej 6 miesięcy od czasu reje-
stracji indywidualnym planem działania,
— wprowadzenie przygotowania zawodowego do-
rosłych, w ramach którego stworzona zostanie moż-
liwość uzyskiwania przez osoby bezrobotne nowych
kwalifikacji zawodowych, poświadczonych świadec-
twem uzyskania tytułu zawodowego, świadectwem
czeladniczym lub zaświadczeniem instytucji szkole-
niowej, po ukończeniu praktycznej nauki zawodu
dorosłych lub przyuczenia do pracy dorosłych, reali-
zowanych w oparciu o umowy zawierane między
urzędami pracy a pracodawcami i instytucjami szko-
leniowymi,
— wprowadzenie działań określonych mianem
programów specjalnych, tj. zespołu działań adreso-
wanych do bezrobotnych poszukujących pracy nie-
pozostających w zatrudnieniu i pracowników za-
grożonych zwolnieniem z przyczyn niedotyczących
pracowników, mających na celu dostosowanie lub
zdobycie nowych kwalifikacji i umiejętności zawo-
dowych oraz wsparcie istniejących i tworzonych
miejsc pracy,
— zwiększenie motywacji do uczestnictwa w dzia-
łaniach aktywizujących poprzez przyjęcie rozwią-
256
zań mających zachęcić bezrobotnych i poszukują-
cych pracy do aktywnej współpracy z urzędem pracy
i uczestnictwa w proponowanych działaniach akty-
wizacyjnych. Celowi temu służyć mają generalnie
wyższe zachęty finansowe w formie wypłacanych
stypendiów za uczestnictwo w szkoleniach, stażach,
przygotowaniu zawodowym dorosłych, kontynuowa-
nej nauce w ramach studiów podyplomowych,
— zwiększenie możliwości finansowania mobil-
ności poprzez umożliwienie finansowania kosztów
przejazdu do pracodawcy zgłaszającego ofertę pracy
lub do miejsca pracy, odbywania stażu, przygotowa-
nia zawodowego dorosłych, szkolenia lub odbywania
zajęć w zakresie poradnictwa zawodowego lub po-
mocy w aktywnym poszukiwaniu pracy w związku
ze skierowaniem przez powiatowy urząd pracy.
Zwrot kosztów za bilety możliwy będzie również za
dojazdy w miejscu zamieszkania, a nie, jak dotych-
czas, tylko poza nim,
— zwiększenie możliwości finansowania mobil-
ności poprzez umożliwienie finansowania kosztów
zakwaterowania w miejscu pracy osobie, która pod-
jęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, staż,
przygotowanie zawodowe dorosłych, szkolenie poza
miejscem stałego zamieszkania w miejscowości, do
której czas dojazdu i powrotu do miejsca stałego za-
mieszkania wynosi łącznie ponad 3 godz. dziennie
w przypadku skierowania przez powiatowy urząd
pracy,
— stworzenie dodatkowej możliwości aktywizacji
bezrobotnych będących w trudnej sytuacji na rynku
pracy, przede wszystkim osób długotrwale bezrobot-
nych, poprzez umożliwienie staroście zawarcia umo-
wy z agencją zatrudnienia na doprowadzenie skiero-
wanego bezrobotnego będącego w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy do zatrudnienia przez okres co
najmniej roku.
Projekt nowelizacji ww. ustawy będzie przedmio-
tem obrad Rady Ministrów, która zbierze się na po-
siedzeniu w dniu 17 października br. Szczegółowe
rozwiązania zawarte w ww. projekcie nowelizacji
ustawy, w brzmieniu skierowanym na posiedzenie
Rady Ministrów, zamieszczone są na stronie inter-
netowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.
Tak więc wyrażam przekonanie, że szerokie
spectrum instrumentów w zakresie aktywizacji za-
wodowej, z jakich mogą skorzystać osoby w wieku
przedemerytalnym w Polsce, oraz propozycje wpro-
wadzenia nowych rozwiązań w tym zakresie umoż-
liwią ww. osobom zaistnienie na dynamicznie zmie-
niającym się polskim rynku pracy.
Na koniec należy podkreślić także ogromną rolę,
jaką do spełnienia mają pracodawcy w zakresie wła-
ściwego traktowania pracowników, ich godziwego
wynagradzania, bycia konkurencyjnym wobec pra-
codawców z otwartego rynku europejskiego. W naj-
bliższych latach ogromnie ważne będzie, w jaki spo-
sób pracodawcy będą starali się zatrzymać pracow-
ników w firmie, czy dostrzegą potrzebę inwestowa-
nia w szkolenia i rozwój pracowniczy. Tylko bowiem
połączenie ww. działań przyczyni się do trwałego
zwiększenia stopnia zaangażowania ludności w pro-
cesie pracy oraz zmniejszenia poziomu i natężenia
bezrobocia wśród bezrobotnych, w tym także bezro-
botnych w wieku przedemerytalnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie stawki podatku VAT na usługi
świadczone w polskich portach morskich
przy obsłudze ładunków i niezgodności
wydawanych indywidualnych interpretacji
podatkowych z prawem wspólnotowym,
skutkujących obniżeniem konkurencyjności
polskiej gospodarki (5235)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 26 września 2008 r.
znak: SPS-023-5235/08, przy którym została prze-
kazana interpelacja pana posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie stawki podatku VAT na usługi świadczo-
ne w polskich portach morskich przy obsłudze ła-
dunków, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) stawkę podatku
w wysokości 0% stosuje się do usług świadczonych
na obszarze polskich portów morskich, polegających
na obsłudze morskich środków transportu oraz
usług świadczonych na obszarze polskich portów
morskich, związanych z transportem międzynaro-
dowym, polegających na obsłudze lądowych środków
transportu (pkt 9a). Ponadto, w myśl przepisu
art. 83 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, stawkę podatku
w wysokości 0% stosuje się do pozostałych usług
świadczonych na rzecz armatora morskiego, służą-
cych bezpośrednim potrzebom określonym rodza-
jom środków transportu morskiego, rybołówstwa
morskiego i statków ratowniczych morskich i ich ła-
dunkom. Warunkiem zastosowania stawki podatku
0% w przypadku świadczenia usług, o których mowa
w ww. art. 83 ust. 1 pkt 17, jest prowadzenie przez
podatnika dokumentacji, z której jednoznacznie wy-
nika, że usługi te zostały wykonane przy zachowa-
niu warunków określonych w tym przepisie (art. 83
ust. 2 ww. ustawy).

Przepis art. 83 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku od
towarów i usług stanowi implementację do krajowe-
go porządku prawnego przepisu art. 148 lit. d) dy-
rektywy 2006/112/WE, z uwzględnieniem orzecz-
nictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Zgodnie z wyrokiem ETS z dnia 14 września 2006 r.
w sprawach połączonych od C-181/04 do C-183/04,
art. 15 pkt 8 szóstej dyrektywy 77/388 należy inter-
pretować w ten sposób, iż zwolnienie przewidziane
w tym przepisie dotyczy usług świadczonych bezpo-
średnio na rzecz armatora, przeznaczonych dla za-
spokojenia bezpośrednich potrzeb statków morskich.
Należy zaznaczyć, że ww. wyrok ETS ma zastosowa-
nie również do art. 148 lit. d) obecnie obowiązującej
dyrektywy 2006/112/WE, który odpowiada w swojej
istocie art. 15 pkt 8 szóstej dyrektywy. Zatem usłu-
gi, wymienione w powołanym przez pana posła
art. 148 lit d) dyrektywy 2006/112/WE, będą korzy-
stały z opodatkowania obniżoną do wysokości 0%
stawką podatku od towarów i usług, ale tylko w przy-
padku, gdy będą świadczone na rzecz armatora.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kwestie do-
tyczące wydawania interpretacji przepisów prawa
podatkowego uregulowane zostały w art. 14a – 14p
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Organami wydającymi indywidualne interpretacje
przepisów prawa podatkowego, na podstawie przepi-
su § 2 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia
do wydawania interpretacji przepisów prawa podat-
kowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770), są dyrektorzy izb
skarbowych w Bydgoszczy, Katowicach, Poznaniu
i Warszawie. Sposób dokonywania wykładni przepi-
sów prawa podatkowego przez ww. organy podlega
kontroli ministra finansów, który na mocy art. 14e
ww. ustawy – Ordynacja podatkowa może, z urzędu,
zmienić wydaną interpretację indywidualną, ale tyl-
ko w przypadku, gdy stwierdzi jej nieprawidłowość.
Ponadto podatnikowi, który otrzymał indywidualną
interpretację przepisów prawa podatkowego, przy-
sługuje prawo zaskarżenia takiej interpretacji do
wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że indywidualna
interpretacja przepisów prawa podatkowego wyda-
wana jest w oparciu o konkretny przedstawiony stan
faktyczny i ma zastosowanie tylko do podmiotu, któ-
remu taką interpretację wydano. Nie mogę zatem
zgodzić się z opinią pana posła, że interpretacja taka
wiąże wszystkich podatników. Zakres świadczonych
usług oraz okoliczności faktyczne, w jakich są one
świadczone, mogą nie być takie same, co z kolei może
istotnie wpływać na ich opodatkowanie.
W kwestii konkurencyjności polskich portów
morskich, należy natomiast zauważyć, że zasady
opodatkowania podatkiem od towarów i usług
w przypadku usług świadczonych w portach mor-
skich ustalone zostały w przepisach wspólnotowych.
Przepisy te zostały przyjęte m.in. w celu zapewnie-
nia równej konkurencji pomiędzy podmiotami
257
świadczącymi określone rodzaje usług. Każde pań-
stwo członkowskie Unii Europejskiej (w tym rów-
nież Niemcy i Holandia) powinno zatem stosować te
przepisy w zakresie określonym w przepisach dyrek-
tyw unijnych. Natomiast państwa nienależące do
Wspólnoty (np. Rosja) nie są związane przepisami
prawa wspólnotowego, co powoduje, że mogą w do-
wolny sposób opodatkowywać ww. rodzaje usług.
Pragnę również dodać, że podstawową zasadą
podatku od towarów i usług jest zasada neutralno-
ści. Polega ona na tym, że podatek od towarów
i usług naliczony przy zakupie towarów lub usług
podlega co do zasady odliczeniu od podatku należne-
go. W efekcie podatnik nabywający towary lub usłu-
gi, które w swojej cenie zawierają ten podatek, nie
ponosi faktycznie jego ciężaru. W przypadku opo-
datkowania nabywanych usług stawką podatku
w wysokości 22% podatnik będzie miał co do zasady
prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Agnieszki
Kozłowskiej-Rajewicz oraz grupy posłów
w sprawie realizowania programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (5236)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Agnieszki Kozłow-
skiej-Rajewicz oraz grupy posłów przekazaną pi-
smem z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5236/08) w sprawie realizowania programu „Moje
boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Wyboru gmin zamierzających uczestniczyć w pro-
gramie „Moje boisko – Orlik 2012” dokonują urzędy
marszałkowskie. Natomiast ostateczne decyzje o lo-
kalizacji obiektów uchwalane są przez sejmiki woje-
wódzkie.
Ministerstwo Sportu i Turystyki zamierza prze-
prowadzić w 2009 r. ogólnopolską ankietę mającą na
celu zgromadzenie danych statystycznych dotyczą-
cych stanu infrastruktury sportowej.
Jednostki samorządu terytorialnego, przystępu-
jąc do programu budowy kompleksów boisk „Moje
boisko – Orlik 2012”, liczyły się z szacunkowym cha-
rakterem wstępnego kosztorysu inwestycji przygo-
towanego przez ministerstwo. Kosztorys typowego
zespołu boisk był sporządzony na bazie cen III kwar-
258
tału 2007 r. i wynosił brutto 1,220 mln zł. Pierwsze
boisko w Izdebkach na Podkarpaciu wykonano za
1 mln zł brutto. Wyniki ponad 100 przetargów roz-
pisanych na początku II kwartału 2008 r. pokazały,
że wiele ofert mieściło się w kwocie kosztorysu sza-
cunkowego. Niestety w sytuacji bardzo dużego po-
pytu, a małej podaży firm wykonawczych, może wy-
stępować zjawisko zawyżania cen usług budowlano-
-montażowych.
Jeżeli chodzi o tempo inwestycji, to praktyka po-
kazała, że od dnia ogłoszenia przetargu do dnia
otwarcia boisk upływały cztery miesiące. Najwięcej
przetargów ogłoszono w czerwcu i lipcu, stąd należy
oczekiwać, iż październik, listopad i grudzień będą
miesiącami otwarcia znacznej liczby boisk. W 2009 r.
planujemy rozpocząć akcję przetargową w miesią-
cach luty i marzec, tak aby do końca roku powstało
znacznie więcej boisk w porównaniu z 2008 r.
Pragnę poinformować, że na 597 ogłoszonych
przetargów dziesięciu inwestorów poprosiło o prze-
niesienie inwestycji na rok następny z braku ofert,
natomiast dwóch inwestorów odstąpiło od realizacji
inwestycji ze względu na posiadany za mały wkład
własny.
Zgodnie z założeniami programu budżet państwa
i urzędy marszałkowskie zabezpieczyły kwoty po
333 tys. zł na realizację jednego zadania. Nie prze-
widziano dodatkowych środków na realizację zada-
nia w ramach programu, tj. środki zarezerwowane
a niewykorzystane przez inwestora rezygnującego
z inwestycji nie zasilą innych inwestorów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie sposobu rejestrowania przebiegu
sesji sądowej (5238)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu z dnia
26 września 2008 r. interpelacją poselską pana Łu-
kasza Zbonikowskiego z dnia 16 września 2008 r.
w sprawie sposobu rejestrowania sesji sądowej uprzej-
mie informuję, że problematyka ta jest przedmiotem
zainteresowania Ministerstwa Sprawiedliwości.
Aktualny stan prawny zgodnie z przepisem
art. 147 § 2 Kodeksu postępowania karnego umożli-
wia utrwalanie przebiegu czynności protokołowa-
nych za pomocą urządzenia rejestrującego obraz lub
dźwięk. Ten sposób rejestracji przebiegu czynności
procesowych jest subsydiarny w stosunku do spisy-
wania protokołu przez protokolanta. W związku
z tym większość przepisów ma na celu zapewnienie
maksymalnej wierności treści składanych oświad-
czeń zapisywanych w formie protokołu.
Bezdyskusyjną kwestią jest to, że zarejestrowa-
nie dźwięku, a niekiedy i obrazu najwierniej oddaje
przebieg czynności procesowej. Dlatego problem no-
welizacji art. 147 Kodeksu postępowania karnego
w kierunku konieczności utrwalania czynności pro-
tokołowanych za pomocą urządzenia rejestrującego
obraz, dźwięk albo obraz i dźwięk jest przedmiotem
prac analitycznych. Zgłaszane rozwiązania wydają
się być interesującą propozycją zmierzającą do uspraw-
nienia i przyspieszenia postępowania karnego. Nie-
mniej jednak w toku dotychczas prowadzonych prac
sędziowie i prokuratorzy zgłosili szereg wątpliwości,
które wymagają rozważenia. Zakończenie sukcesem
założonego celu jest bowiem możliwe, o ile zostaną
wyeliminowane ewentualne zagrożenia techniczne,
praktyczne bądź prawne.
Jakkolwiek w ostatnich latach infrastruktura
techniczna sądów i prokuratur polepszyła się, jed-
nakże jest ona nadal niewystarczająca. Dotyczy to
także prowadzących postępowanie przygotowawcze
jednostek Policji. Wydaje się, że proponowane zmia-
ny procedury karnej w zakresie rozszerzenia możli-
wości nagrywania czynności procesowych będą
możliwe w pełni do zrealizowania po stworzeniu sta-
bilnego, dobrej jakości i kompatybilnego wyposażenia
technicznego we wszystkich sądach, prokuraturach
i jednostkach Policji, łącznie z egzemplarzami rezer-
wowymi czy zapasowymi, umożliwiającego sprawną
realizację proponowanego rozwiązania. Najpierw za-
tem należałoby stworzyć w sądach, a także instytu-
cjach związanych z wymiarem sprawiedliwości, od-
powiednią infrastrukturę techniczną i kadrową do
jej obsługi, a dopiero na takiej bazie dokonywać
zmian legislacyjnych. W tym też kierunku zmierza-
ją prowadzone prace.
Wydaje się, że w obecnych warunkach wyposaże-
nia technicznego, w jakich funkcjonuje polski wy-
miar sprawiedliwości, szybkie wprowadzenie szer-
szego katalogu czynności procesowych, których prze-
bieg utrwala się za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk, może, wbrew intencjom projekto-
dawców, utrudnić realizację zamierzonego celu.
Zasadnicze problemy techniczne, z którymi mu-
szą zmierzyć się projektodawcy, dotyczą braku odpo-
wiedniego i we właściwej ilości sprzętu do rejestro-
wania obrazu i dźwięku czy też braku warunków
technicznych i lokalowych do odsłuchiwania utrwa-
lonych nagrań przez sędziów i strony; w przypadku
oskarżonych, którzy są pozbawieni wolności, a chcie-
liby zapoznać się z przebiegiem czynności nagrywa-
nej np. na rozprawie, brak jest warunków technicz-
nych w jednostkach penitencjarnych, które umożli-
wiałyby odsłuchanie czy przejrzenie nagrania.

Wprowadzenie obligatoryjnego utrwalania czyn-
ności procesowych poprzez zarejestrowanie dźwię-
ku, a niekiedy i obrazu, musiałoby pociągnąć za
sobą stworzenie odpowiednich warunków we wszyst-
kich sądach w Polsce do realizacji odpowiednich
przepisów. Dotyczy to nie tylko zapewnienia odpo-
wiedniego wyposażenia sal rozpraw, których jest
około 4200, ale także późniejszego zabezpieczenia
przechowywanych nośników. Same koszty wdroże-
nia takiego systemu wynosiłyby szacunkowo około
24 mln zł, a nie obejmowałyby trudnych do wyceny
kosztów przechowywania oraz transkrypcji zapisu
dźwiękowego do postaci pisemnej. Przedsięwzięcie
to musiałoby być połączone z wyszkoleniem odpo-
wiednich kadr w zakresie obsługi sprzętu, a także
dokonywania transkrypcji zapisu dźwiękowego.
Niezależnie od uwarunkowań technicznych sę-
dziowie i prokuratorzy zwracają uwagę na niektóre
zagrożenia. Przykładowo można wskazać, że wpro-
wadzenie obligatoryjnego nakazu utrwalania dźwię-
ku lub dźwięku i obrazu z rozpraw sądowych wydaje
się w niedostatecznym stopniu uwzględniać specyfi-
kę polskiego modelu postępowania karnego. Jest to
dotychczas model bardzo sformalizowany, o stosun-
kowo ograniczonej zasadzie kontradyktoryjności
i w znacznym zakresie mający formę „pisemną”.
Sprawia to, że projektowana zmiana może powodo-
wać problemy i trudności natury proceduralnej.
Wymaga zauważenia, że obecne przepisy proce-
dury karnej dają stronom prawne gwarancje do od-
zwierciedlania w protokole przebiegu postępowania
w stopniu koniecznym do prawidłowego rozstrzy-
gnięcia. W wypadkach spornych procedura karna
zawiera rozwiązania pozwalające na składanie wnio-
sków o sprostowanie lub uzupełnienie protokołu
(art. 152 K.p.k.). Strony mają również prawo prze-
glądania akt sprawy, co dodatkowo daje możliwość
kontroli uczestników postępowania nad prawidło-
wością sporządzanych protokołów.
Pragnę jednocześnie poinformować, że waga pro-
blemów, także poruszonych w interpelacji, związa-
nych ze sposobem rejestrowania sesji sądowej jest
przedmiotem trwających w Ministerstwie Sprawie-
dliwości prac analitycznych, obejmujących nie tylko
rozwiązania techniczne, ale i prawne.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
259
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie możliwości ukarania Polski
obcięciem dopłat dla rolników (5240)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 30 września 2008 r., znak: SPS-023-
-5240/08, interpelacją posła Krzysztofa Putry w spra-
wie ukarania Polski obcięciem dopłat dla rolników
– uprzejmie Pana Marszałka informuję, że w dniach
19–23 czerwca 2006 r. miała miejsce misja audyto-
wa Komisji Europejskiej dotycząca rozliczenia wy-
datków zrealizowanych ze środków Sekcji Gwaran-
cji EFOiGR przeznaczonych w 2005 i 2006 r. na
płatności bezpośrednie. Podczas audytu stwierdzo-
no, że stosowany system administracji i kontroli sys-
temów SAPS i CNDP nie jest w pełni zgodny z pra-
wodawstwem wspólnotowym oraz że w związku
z tym możliwe jest, że poniesione wydatki nie były
zgodne z zasadami Wspólnoty. W opinii Komisji ww.
nieprawidłowości mogły doprowadzić do zawyżenia
wypłat rolnikom, gdyż w wyniku przeprowadzonej
kontroli stwierdzono, że rolnicy we wnioskach de-
klarowali większe powierzchnie działek rolnych, niż
były zapisane w bazie referencyjnej ewidencji grun-
tów LPIS.
W trakcie prowadzonego, stosownie do przepisów
rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia
21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe za-
sady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/
2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych
i innych jednostek, jak również rozliczenia rachun-
ków EFGR i EFRROW, postępowania wyjaśniające-
go strona polska wskazywała, że stopień nieprawi-
dłowości jest niewielki, tj. na poziomie błędu staty-
stycznego lub codziennej dezaktualizacji danych,
w związku ze zmianami w ewidencji gruntów i bu-
dynków, procesami inwestycyjnymi czy też obrotem
ziemi.
W maju br. Komisja przesłała Polsce formalne
powiadomienie o ostatecznym stanowisku dotyczą-
cym stwierdzonych nieprawidłowości, zgodnie z któ-
rym wyłączeniu podlega kwota ok. 150 mln euro.
W związku z powyższym stosownie do obowiązują-
cej procedury Polska wystąpiła do organu pojednaw-
czego o polubowne załatwienie ww. sprawy. Organ
pojednawczy poinformował, że rozpatrzy ww. spra-
wę do 17 grudnia 2008 r.
Pragnę wyjaśnić, że wykonanie cyfrowej ortofo-
tomapy ze zdjęć lotniczych w skali 1:26 000 dla ok.
157 000 km2 obszaru Polski było przedmiotem dwóch
kontraktów inwestycyjnych w ramach projektu Pha-
re 2001 nr PL0104.08 Zintegrowany system zarzą-
dzania i kontroli oraz system identyfikacji i rejestra-
cji zwierząt. Kontrakty zostały zawarte w dniu 13 lu-
260
tego 2004 r. pomiędzy wykonawcami a rządem Rze-
czypospolitej Polskiej reprezentowanym przez Urząd
Komitetu Integracji Europejskiej (UKIE), reprezen-
towanym również przez jednostkę finansująco-kon-
traktującą, fundację Fundusz Współpracy (JFK).
Stronami kontraktów była JFK jako zamawiający
oraz Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa jako beneficjent kontraktów.
Terminem dla zakończenia prac ustalonych kon-
traktem był dzień 15 października 2004 r. Z powodu
opóźnień w realizacji ww. projektu ze strony konsor-
cjum EUROSENSE w dniu 14 października 2004 r.
JFK podpisała addendum nr 1 do kontraktu. Kon-
trakt został przedłużony do dnia 31 lipca 2005 r.
Ostatecznie działania realizowane przez konsor-
cjum Eurosense zostały zakończone dopiero w grud-
niu 2005 r. Problemy zaistniałe w realizacji kon-
traktu przez konsorcjum Eurosense, m.in. błędy or-
ganizacyjne, niesprzyjające warunki atmosferyczne
oraz brak postępu prac, zadecydowały o przekaza-
niu przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi informa-
cji na temat zagrożeń przy realizacji kontraktu na
wykonanie ortofotomapy w czerwcu 2005 r. Radzie
Ministrów. W sierpniu 2005 r. pismo, w którym po-
ruszona została kwestia stopnia wdrożenia ortofoto-
mapy w Polsce. skierowano także do dyrektora ge-
neralnego Dyrekcji Rolnictwo Komisji Europejskiej.
Zgodnie ze stanowiskiem Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa System Identyfikacji
Działek Rolnych był zbudowany i działał w pełni już
w roku 2004, natomiast od roku 2005 miał on dzia-
łać w tak zwanej technologii GIS (geograficznych
systemów informacyjnych) – czyli powinien być zmo-
dernizowany i uzupełniony o zdjęcia lotnicze dużej
części północno-wschodniej Polski. Nieuzyskanie
przez agencję zgody na wykonanie zdjęć lotniczych
na tym terenie spowodowało, że dysponowała tylko
zdjęciami satelitarnymi. Polska nadrobiła te zale-
głości. Od 2007 r. system spełnia unijne wymaga-
nia, a od 2006 r. ruszył proces aktualizacji warstw
systemu LPIS.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie nieprawidłowości
w Zakładach Mechanicznych Bumar Łabędy SA
(5241)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Putry w sprawie
nieprawidłowości w Zakładach Mechanicznych Bu-
mar Łabędy SA (SPS-023-5241/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej w latach 90. ubie-
głego wieku finansowało prace rozwojowe i wdroże-
niowe, których celem było opracowanie i wdrożenie
do produkcji seryjnej wyrobów oznaczonych krypt.
TAFIOS i PANDORA.
Praca o krypt. TAFIOS miała na celu opracowa-
nie automatycznego gazosygnalizatora przeznaczo-
nego do wykrywania skażeń chemicznych i promie-
niotwórczych. Wykonawcą obu prac na etapie wdro-
żeniowym było przedsiębiorstwo ProVision sp. z o.o.
z siedzibą w Warszawie. Zostały wykonane partie
próbne wyrobów oraz opracowane i wykonane sta-
nowiska do produkcji seryjnej i odbioru sygnalizato-
ra skażeń oraz urządzeń do ochrony wzroku ozna-
czonego krypt. PANDORA. Po zakończeniu prac
wdrożeniowych w 1999 r. stanowiska do produkcji
seryjnej i kontroli pozostawiono jako własność Mini-
sterstwa Obrony Narodowej w nieodpłatnym depo-
zycie w ProVision sp. z o.o. Zdeponowane stanowi-
ska wraz z zatwierdzoną dokumentacją techniczną
do produkcji seryjnej i odbioru jakościowego obu wy-
robów miały na celu stworzenie potencjału produk-
cyjnego, na bazie którego mogłaby zostać urucho-
miona produkcja zaspokajająca potrzeby Minister-
stwa Obrony Narodowej.
Z powodów organizacyjnych oraz złej sytuacji fi-
nansowej spółka ProVision nie była zdolna realizo-
wać zamówień zaopatrzeniowych na rzecz Mini-
sterstwa Obrony Narodowej. Z tego względu w 2003 r.
Departament Polityki Zbrojeniowej, działający
w imieniu ministra obrony narodowej, wezwał spół-
kę do zwrotu przedmiotowych urządzeń i dokumen-
tów. Pomimo wspólnie ustalanych terminów zarząd
spółki odwlekał w czasie zwrot pozostawionego
w depozycie mienia, aby ostatecznie odmówić jego
wydania. Wobec powyższego, w styczniu 2004 r., De-
partament Polityki Zbrojeniowej skierował do Pro-
kuratury Rejonowej w Sochaczewie zawiadomienie
o popełnieniu przez Zarząd spółki ProVision prze-
stępstwa przywłaszczenia mienia stanowiącego wła-
sność Skarbu Państwa.
Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w So-
chaczewie z dnia 1 lipca 2005 r. wszystkie przedmio-
ty rzeczowe stanowiące wynik prac wdrożeniowych
o krypt. TAFIOS i PANDORA, zajęte przez ProVi-
sion sp. z o.o., zostały zwrócone Ministerstwu Obro-
ny Narodowej.
Stanowiska produkcyjno-pomiarowe wraz z do-
kumentacją techniczną do produkcji seryjnej obu
urządzeń we wrześniu 2005 r., w celu ich wykorzy-
stania w pracach nad odtworzeniem zdolności pro-
dukcyjnych w zakresie automatycznych gazosygna-
lizatorów skażeń, przekazane zostały do Centrum
Naukowo-Produkcyjnego Elektroniki Profesjonal-
nej RADWAR SA. Z uwagi na znaczny upływ czasu
od momentu opracowania dokumentacji technicznej
konieczna była modernizacja konstrukcji gazosy-
gnalizatora, wynikająca także m.in. z możliwości

technicznych nowych podzespołów elektronicznych
oraz niedostępności na rynku podzespołów wymie-
nionych w dokumentacji konstrukcyjnej, w tym pod-
stawowego elementu, jakim jest komora spektrome-
tru ruchliwości jonów.
Aktualnie Centrum Naukowo-Produkcyjne RA-
DWAR SA odtwarza, na bazie udostępnionych przez
Ministerstwo Obrony Narodowej dokumentacji tech-
nicznej oraz stanowisk kontrolno-produkcyjnych,
proces produkcji automatycznego gazosygnalizatora
skażeń chemicznych i promieniotwórczych. W jego
ramach zostały wykonane dwa egzemplarze gazosy-
gnalizatora, z tego jeden został oficjalnie poddany
badaniom w Republice Czech w Instytucie VOP-026
w Brnie, oddział w m. Sternberk. Po badaniach sy-
gnalizator powrócił do Centrum RADWAR SA wraz
ze sprawozdaniem z nich. Podstawą przewozu sy-
gnalizatora przez granicę była decyzja ministra do-
spodarki nr E/LU/I/10546/08 z dnia 21 maja 2008 r.
Prawdopodobnie z faktu tego wysnuty został wnio-
sek, jakoby w wyniku tych działań miało dojść do
próby kradzieży technologii wykrywania skażeń
chemicznych i promieniotwórczych oznaczonej kryp-
tonimem TAFIOS. Wniosek ten ze wskazanych wy-
żej względów jest niezasadny.
Niemniej jednak zwróciłem się do Służby Kontr-
wywiadu Wojskowego o objęcie nadzorem powyższej
sprawy. W ramach dotychczas prowadzonych działań
nie potwierdzono informacji będącej przedmiotem
wspomnianej przez pana posła Krzysztofa Putrę pu-
blikacji prasowej. Służba Kontrwywiadu Wojskowego
prowadzi współpracę z innymi służbami ochrony
państwa, a także na bieżąco wyjaśnia zaistniałe oko-
liczności z pozostałymi podmiotami zaangażowany-
mi pośrednio lub bezpośrednio w sprawę. W przypad-
ku potwierdzenia informacji wskazujących na możli-
wość powstania ewentualnych nieprawidłowości zo-
staną podjęte dalsze stosowne czynności.
Ponadto uprzejmie informuję, że Bumar sp. z o.o.
nie podlega Ministerstwu Obrony Narodowej i w związ-
ku z tym nie dysponujemy informacjami o rzekomych
nieprawidłowościach występujących w tej spółce i jej
kondycji finansowej, a także zobowiązaniach wynikają-
cych z zawartych kontraktów zagranicznych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
261
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie aktualnego stanu sportowej bazy
leczniczej i rehabilitacyjnej (5242)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Eugeniusza Kłopotka
przekazaną pismem z dnia 26 września 2008 r.
(sygn. SPS-023-5242/08) w sprawie aktualnego sta-
nu sportowej bazy leczniczej i rehabilitacyjnej,
uprzejmie informuję, co następuje.
Trwają prace nad koncepcją bezpośredniej współ-
pracy organizacyjnej i merytorycznej między Cen-
tralnym Ośrodkiem Medycyny Sportowej a Ośrod-
kiem Przygotowań Olimpijskich w Spale. Przygoto-
wywane założenia obejmują:
1. Świadczenie kompleksowych zabiegów odno-
wy biologicznej przebywających w Spale na zgrupo-
waniach szkoleniowych grup sportowych: polskich
związków sportowych, kadry narodowej, kadry
olimpijskiej, komitetu paraolimpijskiego, szkół mi-
strzostwa sportowego, klubów i stowarzyszeń spor-
towych.
2. Świadczenie usług fizjoterapeutycznych dla
sportowców przebywających na zgrupowaniu w Spa-
le jako doleczenie po przebytych urazach i zespołach
przeciążeniowych układu ruchu.
3. Świadczenie usług leczniczo rehabilitacyjnych
dla sportu kwalifikowanego w ramach opracowa-
nych programów prozdrowotnych (turnusy stacjo-
narne 10 – 14-dniowe) po przebytych urazach i ze-
społach przeciążeniowych narządu ruchu leczonych
zachowawczo lub operacyjnie.
4. Organizowanie turnusów (10 – 14-dniowych)
z programem rekreacyjno –wypoczynkowym po za-
kończonym okresie szkolenia dla sportowców i szko-
leniowców (pobyty grupowe i indywidualne).
5. Prowadzenie badań diagnostycznych, okreso-
wych i doraźnych w pracowni badań wydolnościo-
wych i testów psychologicznych w trakcie trwania
zgrupowań sportowych.
6. Przeprowadzenie badań kwalifikacyjnych
podczas naboru kandydatów do szkół mistrzostwa
sportowego (prowadzenie badań wydolnościowych
i testów psychologicznych).
7. Szkolenia resortowe i kursy podwyższające
kwalifikacje zawodowe (uzyskanie certyfikatu) dla
wyższego i średniego personelu medycznego (lekarze
i fizjoterapeuci) polskich związków sportowych z za-
kresu medycyny i fizjoterapii sportowej, przy współ-
udziale innych placówek naukowych.
8. Świadczenie kompleksowych usług odnowy
biologicznej i zabiegów fizjoterapeutycznych dla grup
zagranicznych przebywających na zgrupowaniach
sportowych, turnusach leczniczo – rehabilitacyjnych
oraz turnusach aktywnego wypoczynku z progra-
mem rekreacyjno – wypoczynkowym.
262
9. Prowadzenie stacjonarnych turnusów (10 – 14-
-dniowych) z wybranym programem prozdrowot-
nym, odpowiednim do rodzaju schorzenia, jako zor-
ganizowaną formę aktywności ruchowej, rehabilita-
cji i odnowy biologicznej połączoną z elementami
rekreacji i wypoczynku.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie braku instalacji euroskrzynek
przez spółdzielnie mieszkaniowe (5243)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z 26 września 2008 r., znak SPS-
-023-5243/08, interpelacją pana posła Andrzeja
Szlachty w sprawie braku instalacji euroskrzynek
przez spółdzielnie mieszkaniowe chciałbym przed-
stawić, co następuje:
Zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 czerw-
ca 2003 r. Prawo pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz. 1188,
z późn. zm.) obowiązek instalacji nowych oddaw-
czych skrzynek pocztowych spoczywa na właścicielu
lub współwłaścicielach nieruchomości i dotyczy wszyst-
kich budynków wielorodzinnych, w których wyod-
rębnione są przynajmniej 3 lokale. Obowiązek ten
powinien zostać zrealizowany poprzez umieszczenie
w ogólnie dostępnej części nieruchomości zestawu
oddawczych skrzynek pocztowych w liczbie odpo-
wiadającej liczbie samodzielnych lokali mieszkal-
nych oraz lokali o innym przeznaczeniu, jeżeli posia-
dają osobny adres.
Wymianie natomiast podlegają skrzynki pocz-
towe zainstalowane przed dniem wejścia w życie
ustawy Prawo pocztowe, które nie spełniają wyma-
gań określonych w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 24 września 2003 r. w sprawie od-
dawczych skrzynek pocztowych (Dz. U. Nr 177,
poz. 1731, z późn. zm.).
Ustawodawca określił, że obowiązek wymiany
powinien zostać zrealizowany w terminie 5 lat od
momentu wejścia w życie ustawy Prawo pocztowe,
a zatem do 24 sierpnia 2008 r.
Ustawa Prawo pocztowe nie przewiduje sankcji
prawnych w przypadku instalacji skrzynek o para-
metrach innych niż przewidziane w rozporządzeniu
lub też nieterminowej ich wymiany. Brak nowych
skrzynek będzie zatem najbardziej odczuwalny dla
lokatorów, gdyż zostaną oni pozbawieni możliwości
otrzymywania przesyłek doręczanych za pośrednic-
twem innych niż Poczta Polska operatorów. Z tego
też względu jak najszybsza wymiana oddawczych
skrzynek leży w interesie właścicieli nieruchomości
i lokatorów.
Ponadto w przypadku niezainstalowania oddaw-
czych skrzynek nowego typu istnieje prawdopodo-
bieństwo, że operatorzy pocztowi, chcąc doręczać
powierzane im przesyłki, również będą domagać się
od właścicieli lub współwłaścicieli nieruchomości re-
alizacji nałożonego na nich obowiązku, np. poprzez
wystąpienie na drogę sądową zgodnie z Kodeksem
postępowania cywilnego.
Z informacji uzyskanych z Poczty Polskiej wyni-
ka, że na dzień 24 sierpnia 2008 r. pozostało do wy-
miany około 55% oddawczych skrzynek pocztowych,
natomiast na dzień 25 września br. pozostało do wy-
miany 51,48% skrzynek oddawczych. Aktualny sto-
pień zaawansowania wymiany oddawczych skrzy-
nek pocztowych jest niewystarczający, biorąc pod
uwagę, że zgodnie z ustawą Prawo pocztowe przewi-
dziano aż 5-letni okres na dokonanie wymiany.
Jednocześnie pragnę poinformować, że prezes
Urzędu Komunikacji Elektronicznej wystąpiła do
ministra infrastruktury z wnioskiem o rozważenie
zmiany przepisów prawa poprzez nałożenie sankcji
na podmioty, które w określonym terminie nie wy-
konały ciążącego na nich obowiązku wymiany od-
dawczych skrzynek pocztowych.
Zdaniem Ministerstwa Infrastruktury urzędem,
który mógłby wykonywać zadania kontrolne w za-
kresie wymiany skrzynek, powinien być Urząd Ko-
munikacji Elektronicznej. Wiąże się to z dodatkowy-
mi potrzebami kadrowymi i finansowymi.
Niezależnie od powyższego wniosek UKE wyma-
ga doprecyzowania, co umożliwi podjęcie decyzji
o ewentualnym rozpoczęciu działań legislacyjnych.
Należy ustalić formę kary finansowej, jej relację do
kosztów instalacji pojedynczej skrzynki oddawczej,
a także przeprowadzić konsultacje społeczne.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wysokości środków finansowych
przewidzianych w 2008 r.
na inwestycje drogowe (5244)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Andrzeja Szlachty z dnia

15 września 2008 r., przekazanego przy piśmie
z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-023-5244/08,
w sprawie wysokości środków finansowych przewi-
dzianych w 2008 r. na inwestycje drogowe uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” zakładał w 2008 r. kwotę 20,8 mld zł, nato-
miast plan finansowy GDDKiA opracowany w mar-
cu 2008 r. zakładał finansowanie zadań w wysoko-
ści około 17,8 mld zł. Pozostała kwota stanowiła re-
zerwę programową, która jest przewidziana jako
ewentualne zabezpieczenie finansowe zadań w przy-
padku niedającego się wcześniej przewidzieć wzro-
stu kosztów. W chwili obecnej przewiduje się, że re-
alne wydatki do końca 2008 r. wyniosą 17 mld zł.
W odniesieniu do trzeciego pytania, informuję, iż
największe inwestycje drogowe planowane do reali-
zacji w tym roku zlokalizowano na terenie następu-
jących województw:
woj. mazowieckie
1. Budowa drogi ekspresowej S2 w Warszawie,
odcinek w.”Konotopa” – w.”Puławska” wraz z odc.
w.”Lotnisko” – Marynarska (S79) – wartość koszto-
rysowa: 2 347 749 tys. zł.
2. Budowa drogi S8 Konotopa – ul. Powązkowska
w Warszawie – wartość kosztorysowa: 2 503 203,3
tys. zł.
woj. dolnośląskie
1. Budowa obwodnicy Wrocławia A8 – wartość
kosztorysowa: 4 110 400 tys. zł.
woj. zachodniopomorskie
1. Budowa drogi S3 Szczecin – Gorzów Wlkp.
– wartość kosztorysowa: 2 276 000 tys. zł.
woj. warmińsko-mazurskie
1. Budowa drogi S-7 Elbląg (S22) – Olsztynek
(S51) – wartość kosztorysowa: 2 766 340 tys. zł.
2. Przebudowa drogi nr 16 Olsztyn – Augustów
wraz z obwodnicą Olsztyna – wartość kosztorysowa:
3 0410 300 tys. zł.
woj. świętokrzyskie
1. Budowa drogi S7 Radom (Jedlińsk) – Jędrze-
jów – wartość kosztorysowa: 2 298 270 tys. zł.
Natomiast w odniesieniu do czwartego pytania,
wyjaśniam, iż główne przeszkody w realizacji plano-
wanych na ten rok inwestycji drogowych to niedo-
stosowanie prawa polskiego do przepisów prawa
unijnego w zakresie ochrony środowiska oraz długo-
trwałe procedury przetargowe. Należy jednak pa-
miętać, iż obecnie przygotowane zostały stosowne
zmiany powyższych przepisów, które wyeliminują
istniejące zagrożenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
263
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie podziału budżetów samorządowych
na część dotyczącą środków krajowych
i część dotyczącą środków europejskich (5245)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację z dnia 26 września br. (SPS-023-5245/
08) pana posła Andrzeja Szlachty, dotyczącą podzia-
łu budżetów samorządowych na część dotyczącą
środków krajowych i środków europejskich, przed-
stawiam poniższą odpowiedź.
Projekt ustawy o finansach publicznych z dnia
7 października 2008 r. zakłada wprowadzenie nie-
zbędnych i gruntownych zmian w organizacji sekto-
ra finansów publicznych oraz zasadach jego funkcjo-
nowania. Projektowane zmiany dotyczą m. in. gospo-
darowania środkami europejskimi i innymi środka-
mi pochodzącymi ze źródeł zagranicznych, niepodle-
gającymi zwrotowi. Jedną z głównych zmian w tym
zakresie będzie wyodrębnienie w ramach budżetu
państwa budżetu środków europejskich, który bę-
dzie zawierał środki na realizację programów finan-
sowanych z udziałem środków europejskich w części
podlegającej refundacji. Deficyt związany ze środka-
mi europejskimi nie będzie wliczany do deficytu bu-
dżetu państwa i jego finansowanie stanowić będzie
dodatkową potrzebę pożyczkową budżetu. Rozwią-
zanie takie zostało przyjęte, ponieważ już w chwili
obecnej zgodnie z metodologią ESA’95 saldo prze-
pływu środków pomiędzy Polską a UE w zakresie
środków unijnych nie jest wliczane do bilansu sekto-
ra finansów publicznych. Nadwyżka środków euro-
pejskich również nie będzie wliczana do budżetu
państwa. Będzie ona źródłem spłaty zobowiązań bu-
dżetu państwa, zaciągniętych na pokrycie deficytu
budżetu środków europejskich.
Ponadto, w projekcie ustawy o finansach publicz-
nych przedstawiono zmianę sposobu dokonywania
płatności dla beneficjentów programów, w tym jed-
nostek samorządu terytorialnego. Nastąpi wprowa-
dzenie odrębnego podmiotu – płatnika (Bank Go-
spodarstwa Krajowego) dokonującego płatności na
rzecz beneficjentów. Projekt zakłada również zmia-
nę systemu przepływów środków na finansowanie
programów: budżet państwa (Ministerstwo Finan-
sów) – Bank Gospodarstwa Krajowego – beneficjent.
Płatności realizowane przez BGK będą jedyną for-
mą przekazywania środków beneficjentom, a tym
samym płatności te przestaną mieć formę dotacji
rozwojowych.
Powyższe zmiany mają na celu poprawę systemu
przepływów finansowych, a także wyeliminowanie
trudności związanych z przekazywaniem i rozlicza-
niem dotacji. Jednocześnie, proponowane zmiany
przyczynią się do wzmocnienia kontroli nad środka-
264
mi budżetowymi przekazywanymi w ramach syste-
mu. Wprowadzenie jednego podmiotu dokonującego
płatności wyeliminuje szereg pośredników przy
przekazywaniu dotacji, co pozwoli na bardziej racjo-
nalne i efektywne zarządzanie środkami budżetu
państwa.
Przedstawione powyżej zmiany do ustawy o fi-
nansach publicznych dotyczą zatem gospodarowa-
nia środkami Unii Europejskiej w ramach budżetu
państwa, a nie budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego.
Wprowadzenie analogicznego do budżetu środ-
ków europejskich rozwiązania w odniesieniu do jed-
nostek samorządu terytorialnego nie jest konieczne,
gdyż jednostki te będą otrzymywać płatności z jed-
nego źródła – bezpośrednio z budżetu państwa – bez
pośrednictwa innych podmiotów. W chwili obecnej,
w ramach regionalnych programów operacyjnych
i Komponentu Regionalnego Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki”, środki dotacji rozwojowej z bu-
dżetu państwa są przekazywane do beneficjentów,
w tym gmin i powiatów, za pośrednictwem samorzą-
dów województw.
Należy podkreślić, iż projekt ustawy o finan-
sach publicznych wprowadza rozwiązania, które
ułatwią jednostkom samorządu terytorialnego re-
alizację zadań w ramach programów finansowa-
nych ze środków Unii Europejskiej oraz niepodle-
gających zwrotowi środków z pomocy udzielanej
przez państwa członkowskie Europejskiego Poro-
zumienia o Wolnym Handlu (EFTA). Dla jednostek
samorządu terytorialnego najważniejszą zmianą
w tym zakresie jest wyłączenie rezerw celowych
przeznaczonych na realizację zadań w ramach pro-
gramów współfinansowanych ze środków Unii Eu-
ropejskiej i pomocy państw EFTA z ograniczenia
dotyczącego maksymalnej wysokości rezerw celo-
wych w budżetach jednostek samorządu terytorial-
nego (limit 5% wydatków).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie skutków prawnych niepublikowania
przez samorządowców
oświadczeń majątkowych w Internecie (5246)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5246/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Andrzeja Szlachty w sprawie skutków
prawnych niepublikowania przez samorządowców
oświadczeń majątkowych w Internecie uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do kwestii będących przedmiotem
wystąpienia pana posła należy zauważyć, iż przepi-
sy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) nie przewidują ściśle określonego
w dniach terminu, w ciągu którego wojewoda powi-
nien dokonać analizy złożonych do tego organu
oświadczeń majątkowych określonej kategorii funk-
cjonariuszy samorządowych, niemniej jednak, wska-
zują niejako „graniczną” datę, przed upływem któ-
rej taka analiza winna zostać zakończona. Zgodnie
bowiem z art. 24h ust. 12 ustawy o samorządzie
gminnym, podmiot dokonujący analizy oświadczeń
majątkowych w terminie do dnia 30 października
każdego roku przedstawia radzie gminy informację
o osobach, które nie złożyły oświadczenia majątko-
wego lub złożyły je po terminie, o nieprawidłowo-
ściach stwierdzonych w analizowanych oświadcze-
niach majątkowych wraz z ich opisem i wskaza-
niem osób, które złożyły nieprawidłowe oświadcze-
nia, oraz o działaniach podjętych w związku z nie-
prawidłowościami stwierdzonymi w analizowanych
oświadczeniach majątkowych. Nie oznacza to jed-
nak, iż organ uprawniony po upływie określonego
w ww. przepisie terminu nie może przeanalizować
oświadczeń. Jest to możliwe np. w sytuacji ujawnie-
nia wcześniej nieznanych okoliczności dotyczących
składającego, w terminie nieprzekraczającym 6-let-
niego okresu przewidzianego na przechowywanie
oświadczeń.
Z kolei obowiązek publikowania oświadczeń ma-
jątkowych samorządowych funkcjonariuszy publicz-
nych w Biuletynie Informacji Publicznej wprowa-
dzony został do poszczególnych ustaw ustrojowych
przez ustawę z dnia 23 listopada 2002 r. o zmianie
ustawy o samorządzie gminnym oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 214, poz. 1806,
z późn. zm.). W przypadku gminnych samorządo-
wych funkcjonariuszy publicznych obowiązek ten
wynika z art. 24i ustawy o samorządzie gminnym,
natomiast w odniesieniu do powiatowych i woje-
wódzkich samorządowych funkcjonariuszy publicz-
nych odpowiednio z ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j.
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 24i ust. 1 ustawy o samorządzie
gminnym, informacje zawarte w oświadczeniu ma-
jątkowym są jawne, z wyłączeniem informacji o ad-
resie zamieszkania składającego oświadczenie oraz
o miejscu położenia nieruchomości. Jawne informa-
cje zamieszczone w oświadczeniu majątkowym są
udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej.
Jak można sądzić, zamieszczenie powyższych infor-

macji w BIP służyć ma zwiększeniu społecznej kon-
troli nad samorządowymi funkcjonariuszami publicz-
nymi, dając możliwość zapoznania się z tymi infor-
macjami każdemu zainteresowanemu, w tym rów-
nież potencjalnemu wyborcy.
Jakkolwiek przepisy ustaw samorządowych na-
kładają obowiązek ujawnienia informacji o stanie
majątkowym w BIP, to jednocześnie nie wskazują
terminów, w jakich informacje te powinny zostać
umieszczone. Można jednak przyjąć, iż winno to na-
stąpić bez zbędnej zwłoki, na co wskazywać może
treść art. 3 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji
publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.),
zgodnie z którym prawo do informacji publicznej
obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania
informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę
o sprawach publicznych. Należy również zauważyć, iż
przepisy ustaw ustrojowych nie przewidują wstrzy-
mywania publikacji oświadczeń w BIP do czasu za-
kończenia ich analizy.
Jednym ze sposobów udostępnienia informacji
publicznej jest ogłoszenie informacji publicznej,
w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie In-
formacji Publicznej. Jakkolwiek minister właściwy
do spraw informatyzacji tworzy stronę główną Biu-
letynu Informacji Publicznej, to jednak podmioty
określone w art. 4 ust. 1 i 2 wskazanej ustawy,
w tym także jednostki samorządu terytorialnego,
tworzą własne strony połączone jednak ze stroną
główną biuletynu, na których publikują informacje
podlegające udostępnieniu. W przypadku oświad-
czeń majątkowych samorządowych funkcjonariuszy
publicznych podmiotami zobowiązanymi do udo-
stępnienia powyższych informacji celem ich opubli-
kowania w BIP są podmioty będące dysponentami
powyższych oświadczeń majątkowych.
Warto również nadmienić, iż zgodnie z art. 171
ust. 1 Konstytucji RP działalność samorządu tery-
torialnego podlega nadzorowi tylko z punktu widze-
nia legalności. Natomiast organami nadzoru nad
działalnością jednostek samorządu terytorialnego
są prezes Rady Ministrów oraz wojewodowie, a w za-
kresie spraw finansowych – regionalne izby obra-
chunkowe. W związku z powyższym należy stwier-
dzić, iż minister spraw wewnętrznych i administra-
cji nie ma kompetencji w zakresie nadzoru nad dzia-
łalnością jednostek samorządu terytorialnego i tym
samym nie jest właściwy do oceny legalności działań
podejmowanych przez te podmioty. Obowiązujące
przepisy nie nakładają również na ministra właści-
wego do spraw administracji publicznej zadań zwią-
zanych z weryfikacją obowiązków związanych
z udostępnianiem informacji publicznej, ani tym
bardziej do gromadzenia związanych z tym danych.
Niemniej jednak pragnę poinformować, że do Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wpły-
wają wystąpienia (skargi) obywateli z informacją
o dostrzeżonych nieprawidłowościach w publikacji
oświadczeń majątkowych, które co do zasady prze-
kazywane są właściwym organom. Jednocześnie pra-
265
gnę dodać, iż w ramach działań rządu związanych
z dokończeniem reformy administracji publicznej
wojewodowie nie sygnalizowali, iż skala występowa-
nia nieprawidłowości w zakresie dopełniania obo-
wiązku publikowania informacji o stanie majątko-
wym w BIP miałaby uzasadniać podjęcie inicjatywy
ustawodawczej w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie słabnącego zainteresowania
unijnymi dotacjami na inwestycje
wodno-kanalizacyjne (5247)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie słab-
nącego zainteresowania unijnymi dotacjami na in-
westycje wodno-kanalizacyjne pragnę przekazać po-
niższe informacje.
Pragnę podkreślić, iż Ministerstwo Środowiska
pierwsze ogłosiło konkurs na dofinansowanie pro-
jektów z Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”. Pierwszy konkurs dla działania 1.1:
Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach po-
wyżej 15 tys. RLM został ogłoszony w dniu 18 mar-
ca 2008 r. Wnioski o dofinansowanie były składane
do właściwych instytucji wdrażających (dla projek-
tów o wartości poniżej 25 mln euro do wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki Wodnej,
powyżej tej kwoty do Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej) w terminie
21 kwietnia–26 maja br. Zostało zgłoszonych 87 pro-
jektów w ramach działania 1.1 na łączna kwotę ok.
6,65 mld PLN.
Szczegółowy podział liczby zgłoszonych projek-
tów wg instytucji wdrażających przedstawia załącz-
nik nr 1*).
Każdy zgłoszony projekt poddawany jest 3-etapo-
wej ocenie pod kątem spełnienia kryteriów: formal-
nych, merytorycznych I i II stopnia. Dwóch pierw-
szych ocen dokonują pracownicy właściwej dla pro-
jektu instytucji wdrażającej, ostatnia ocena prowa-
dzona jest przez ekspertów z grupy roboczej.
W dniu 30 czerwca br. został ogłoszony drugi
konkurs dla projektów w ramach działania 1.1. Na-
bór wniosków odbywał się w terminie 1 sierpnia–
1 września br. Zgłoszonych zostało 66 projektów
266
w ramach działania 1.1 na łączną kwotę ok. 3,16 mld
PLN, które obecnie poddawane są ocenie według
kryteriów formalnych. Ocena ta ma się zakończyć
13 października 2008 r.
Szczegółowy podział liczby zgłoszonych projek-
tów wg instytucji wdrażających przedstawia załącz-
nik nr 2*).
W dniu 30 września br. został ogłoszony trzeci
konkurs dla działania 1.1. Nabór wniosków będzie
się odbywał w dniach 3 listopada–4 grudnia br.
Pragnę zauważyć, iż w dwóch pierwszych nabo-
rach zostało złożonych w sumie ponad 100 wniosków
o dofinansowanie. Dla porównania w poprzedniej
perspektywie finansowej na lata 2004–2006 decyzję
o dofinansowaniu uzyskało łącznie 88 wniosków
o dofinansowanie. W mojej opinii przedsięwzięcia,
które charakteryzowały się wystarczającą gotowo-
ścią do ubiegania się o dofinansowanie z PO IiŚ, zo-
stały złożone w pierwszych dwóch naborach i obec-
nie Ministerstwo Środowiska liczy się z chwilowym
spadkiem liczby składanych wniosków (podczas
trzeciego i czwartego naboru wniosków). Wg analiz
Ministerstwa Środowiska w kolejnych naborach na-
stąpi zwiększenie liczby składanych wniosków.
W mojej opinii zainteresowanie możliwością ubie-
gania się o środki unijne dla inwestycji z zakresu
gospodarki wodno-ściekowej utrzymuje się na sta-
łym, bardzo wysokim poziomie. Znaczna część bene-
ficjentów, którzy zamierzają ubiegać się o środki
w procedurze konkursowej, są obecnie na etapie przy-
gotowywania dokumentacji, współpracując z właści-
wą dla swojego projektu instytucją wdrażającą oraz
w miarę potrzeby z instytucją pośredniczącą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie budowy boisk w ramach programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (5250)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Witasz-
czyka przekazaną pismem z dnia 26 września 2008 r.
(sygn. SPS-023-5250/08) w sprawie budowy boisk
w ramach programu „Moje Boisko – Orlik 2012”,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Sportu i Tury-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
styki nie widzi zagrożenia w realizacji programu
„Moje Boisko – Orlik 2012”.
Zgodnie z założeniami programu budżet państwa
i urzędy marszałkowskie zabezpieczyły kwoty po
333 tys. zł na każde zadanie inwestycyjne. W 2008 r.
nie przewidziano dodatkowych środków na realiza-
cję zadania w ramach programu dla żadnego z bene-
ficjentów.
Odnośnie do możliwości udzielenia wsparcia dla
gmin o niskich dochodach budżetowych informuję,
iż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi uruchomi-
ło w lipcu 2007 r. Program Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013. W osi priorytetowej 3: Ja-
kość życia na obszarach wiejskich i zróżnicowanie
gospodarki wiejskiej, w działaniu pod nazwą: Odno-
wa i rozwój wsi zapisano środki na budowę obiektów
rekreacyjnych i sportowych w maksymalnej wyso-
kości 500 000 zł (128 080,30 euro) dla jednej miej-
scowości w okresie realizacji programu. Wspomnia-
na pomoc finansowa ma formę refundacji części
kosztów kwalifikowanych projektu.
Jednocześnie gmina o niskich dochodach budże-
towych może uchwalić przeprowadzenie przetargu
na pozyskanie kredytu komercyjnego w celu sfinan-
sowania wkładu własnego na budowę kompleksu bo-
isk „Moje Boisko – Orlik 2012”.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Janusza Chwieruta
i Mirosławy Nykiel
w sprawie budowy drogi ekspresowej S1,
na odcinku Mysłowice – Kosztowy –
Bielsko-Biała po opinii ekspertów UNESCO
(5251)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 września 2008 r. nr SPS-023-5251/
08 w sprawie interpelacji posłów Janusza Chwieruta
i Mirosławy Nykiel z dnia 15 września 2008 r. doty-
czącej budowy drogi ekspresowej S1 na odcinku My-
słowice-Kosztowy – Bielsko-Biała, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Mając na względzie zgłoszoną przez UNESCO
propozycję opracowania wariantu drogi ekspresowej
nr S1 Kosztowy – Bielsko-Biała poza strefą byłego
obozu Auschwitz-Birkenau, Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) przygoto-

wuje kolejny wariant przebiegu drogi ekspresowej
zlokalizowany po stronie zachodniej. Zgodnie z tym
wariantem przebieg drogi zaczyna się na węźle Bie-
ruń i biegnie po śladzie wariantu V przez gminy Bie-
ruń i Bojszowy, następnie przed węzłem Oświęcim
w wariancie V odbija na wschód i biegnie przez gmi-
nę Oświęcim do węzła Oświęcim dla wariantu IV.
Odnośnie do harmonogramu przygotowania/re-
alizacji inwestycji należy zaznaczyć, że punktem
wyjścia do zredagowania rzeczowego dokumentu
jest termin wydania decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
Uprzejmie informuję, że postępowanie o wydanie
decyzji zostało zawieszone do czasu pełnego opraco-
wania ww. wariantu.
Zgodnie z założeniami przedmiotowa decyzja po-
winna być wydana do końca marca 2009 r., a wów-
czas harmonogram będzie wyglądał następująco:
— opracowanie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia na projekt budowlany, projekt wyko-
nawczy i materiały przetargowe – styczeń 2009 r.;
— uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach – marzec 2009 r.;
— przetarg na projekt budowlany, projekt wyko-
nawczy i materiały przetargowe – w terminie od
kwietnia 2009 r. do czerwca 2009 r.;
— opracowanie dokumentacji projektowej (pro-
jekt budowlany, wykonawczy i materiały przetargo-
we) – czerwiec 2010 r.;
— złożenie wniosku o uzyskanie decyzji o zezwo-
leniu na realizację inwestycji drogowej – w terminie
od lipca 2010 r. do października 2010 r.;
— uzyskane decyzji o zezwoleniu na realizacje
inwestycji drogowej – październik 2010 r.;
— przetarg na wykonanie robót – w terminie od
lipca 2010 do lutego 2011 r.;
— realizacja robót budowlanych – w terminie od
kwietnia 2011 do listopada 2013 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie przygotowywanej reorganizacji
sądownictwa i prawdopodobnej likwidacji
niektórych małych sądów rejonowych (5252)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 26 września 2008 r. nr SPS-023-5252/
267
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego w sprawie
przygotowywanej reorganizacji sądownictwa i praw-
dopodobnej likwidacji niektórych małych sądów re-
jonowych, uprzejmie informuję, co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia spra-
wy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,
to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego
celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
m. in. w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia
struktury organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości leży jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania.
W ramach tego wnikliwej analizie poddawane są
następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem
możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalo-
we sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce
zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odle-
głości między poszczególnymi sądami, w tym miej-
scowościami znajdującymi się w obszarach ich wła-
ściwości (m. in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Minister sprawiedliwości nie podejmował dotych-
czas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia kon-
kretnych zmian organizacyjnych w sądownictwie
powszechnym. Ostateczne kierunki reform poddane
zostaną konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
268
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie nieprawidłowości w przekazywaniu
1% odpisu od podatku dochodowego
od osób fizycznych na rzecz organizacji
pożytku publicznego (5253)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-023-5253/08, interpelacją pana Witolda Gin-
towt-Dziewałtowskiego, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, w sprawie nieprawidłowości w prze-
kazywaniu 1% odpisu od podatku dochodowego od
osób fizycznych na rzecz organizacji pożytku pu-
blicznego uprzejmie informuję.
Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 45 ust. 5c
i ust. 5f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz odpowiednio
art. 21 ust. 3a i ust. 3d ustawy z dnia 20 listopada
1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) naczel-
nik urzędu skarbowego, na wniosek podatnika,
przekazuje na rzecz jednej organizacji pożytku pu-
blicznego działającej na podstawie ustawy o działal-
ności pożytku publicznego, zwanej dalej „organiza-
cją pożytku publicznego”, wybranej przez podatnika
z wykazu, o którym mowa w art. 45 ust. 5g ustawy
o podatku dochodowym, kwotę w wysokości nieprze-
kraczającej 1% podatku należnego wynikającego
z zeznania podatkowego, po zaokrągleniu do pełnych
dziesiątek groszy w dół. Przekazanie kwoty, o której
mowa wyżej, następuje pod warunkiem, że zeznanie
podatkowe zostanie złożone przed upływem terminu
określonego dla złożenia tego zeznania.
Jak wynika z przytoczonej regulacji, warun-
kiem przekazania przez naczelników urzędów
skarbowych 1% podatku na rzecz organizacji po-
żytku publicznego jest złożenie w ustawowym ter-
minie zeznania podatkowego wraz ze wskazaniem
organizacji pożytku publicznego, poprzez podanie
jej nazwy oraz numeru wpisu do Krajowego Reje-
stru Sądowego.
Termin przewidziany dla złożenia zeznania okre-
śla art. 45 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym
podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbo-
wym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysoko-
ści osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku
podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku
następującego po roku podatkowym. Jednocześnie
w myśl art. 12 § 6 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) termin uważa się za zachowany,
jeżeli przed jego upływem zeznanie zostało nadane
w polskiej placówce pocztowej operatora publiczne-
go. Opisana wyżej procedura powinna być stosowa-
na przez wszystkie urzędy skarbowe, zobowiązane
na podstawie art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa
do działania na podstawie przepisów prawa.
Bezpośrednio do Ministerstwa Finansów nie
były zgłaszane sygnały świadczące o zakwestiono-
waniu przez organy podatkowe prawa podatnika do
zadysponowania przekazu 1% odpisu podatku do-
chodowego na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go mimo zgodnego z prawem i terminami nadania
w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego
deklaracji podatkowej.
Niemniej jednak po artykule prasowym „Poczta
nie doniosła, fiskus odmawia”, zamieszczonym
w tygodniku „Polityka”, przeprowadzone zostało
postępowanie wyjaśniające, w wyniku którego usta-
lono, że w Urzędzie Skarbowym Warszawa-Śród-
mieście miał miejsce incydent polegający na tym,
że pracownik tego urzędu odpowiedzialny za obsłu-
gę zeznań podatkowych, w celu uniknięcia konse-
kwencji służbowych z powodu nieterminowej ob-
sługi zeznania, poprosił podatnika o złożenie ko-
rekty tego zeznania bez wskazywania organizacji,
na którą ma zostać przekazany 1%. Postępowanie
takie jest naganne i niezgodne z obowiązującą re-
gulacją prawną w tym zakresie. Jednak był to przy-
padek odosobniony. Z pracownikiem winnym za-
niedbania i naruszenia prawa został rozwiązany
stosunek pracy, a kwota 1% podatku należnego wy-
nikająca z przedmiotowego zeznania podatkowego
została przekazana na rzecz organizacji pożytku
publicznego zgodnie z wnioskiem podatnika złożo-
nym w pierwotnym zeznaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie zlecania przez Policję
wykonywania obdukcji (5255)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5255/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Romualda Ajchlera z dnia 16 września
2008 r. w sprawie zlecania przez Policję wykonywa-

nia obdukcji, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Odnosząc się do pytania o podstawy prawne zle-
cania przez Policję dokonywania obdukcji, należy
wskazać, iż zgodnie z art. 74 § 2 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.), oskarżony jest
obowiązany poddać się:
1) oględzinom zewnętrznym ciała oraz innym ba-
daniom niepołączonym z naruszeniem integralności
ciała; wolno także, w szczególności od oskarżonego,
pobrać odciski, fotografować go oraz okazać w ce-
lach rozpoznawczych innym osobom;
2) badaniom psychologicznym i psychiatrycznym
oraz badaniom połączonym z dokonaniem zabiegów
na jego ciele, z wyjątkiem chirurgicznych, pod wa-
runkiem, że dokonywane są przez uprawnionego do
tego pracownika służby zdrowia z zachowaniem
wskazań wiedzy lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu
oskarżonego, jeżeli przeprowadzenie tych badań jest
nieodzowne, w szczególności oskarżony jest obowią-
zany, przy zachowaniu tych warunków, poddać się
pobraniu krwi, włosów lub wydzielin organizmu,
z zastrzeżeniem pkt 3;
3) pobraniu przez funkcjonariusza Policji wyma-
zu ze śluzówki policzków, jeżeli jest to nieodzowne
i nie zachodzi obawa, że zagrażałoby to zdrowiu
oskarżonego lub innych osób.
Stosownie natomiast do art. 74 § 3 badaniom lub
czynnościom, o których mowa w § 2 pkt 1, może zo-
stać poddana także osoba podejrzana, której przy
zachowaniu wymagań określonych w § 2 pkt 2 lub 3
można pobrać krew, włosy, wymaz ze śluzówki po-
liczków lub inne wydzieliny organizmu.
Szczegółowe kryteria i sposób poddawania oskar-
żonego oraz osoby podejrzanej badaniom, a także
wykonywania z ich udziałem czynności, o których
mowa w art. 74 § 2 pkt 1 i 3 oraz w § 3 Kodeksu po-
stępowania karnego, reguluje rozporządzenie mini-
stra sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2005 r. w spra-
wie poddawania badaniom lub wykonywania czyn-
ności z udziałem oskarżonego raz osoby podejrzanej
(Dz. U. Nr 33, poz. 299).
Ponadto należy wskazać, że w przypadku, gdy
karalność czynu zależy od stanu zdrowia pokrzyw-
dzonego, zgodnie z art. 192 § 1 Kodeksu postępowa-
nia karnego nie może on sprzeciwić się oględzinom
i badaniom niepołączonym z zabiegiem chirurgicz-
nym lub obserwacją w zakładzie leczniczym. Tryb
przeprowadzania badań regulują przepisy powoły-
wanego wyżej rozporządzenia.
W kwestii drugiego z postawionych pytań, wy-
maga zważenia, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857) wy-
konywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu
przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, po-
twierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń
zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdro-
wia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, lecze-
269
niu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekar-
skich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekar-
skich. Lekarz przeprowadzający obdukcję jest za-
tem osobą posiadającą wymagane kwalifikacje, po-
twierdzone odpowiednimi dokumentami zgodnie
z ww. przepisem. Szczegółowy tryb ustanawiania
biegłych sądowych, pełnienia przez nich czynności
oraz zwalniania ich z funkcji regulują natomiast
przepisy rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądo-
wych (Dz. U. Nr 14 poz. 133).
W odniesieniu do trzeciego pytania pana posła
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 616 Kodeksu
postępowania karnego do kosztów procesu należą
koszty sądowe, które obejmują m.in. koszty związa-
ne z wydaniem opinii o stanie zdrowia pokrzywdzo-
nego lub podejrzanego zarządzonej przez organ pro-
cesowy w prowadzonym postępowaniu przygoto-
wawczym, jako wydatki poniesione przez Skarb
Państwa od chwili wszczęcia postępowania.
W orzeczeniu kończącym postępowanie, zgodnie
z art. 626 § 1 Kodeksu postępowania karnego, sąd
określa, kto w jakiej części i zakresie ponosi koszty
procesu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie nieujęcia Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach na liście
samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej
wytypowanych do dofinansowania w okresie
od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r.
w ramach programu wieloletniego
pn. „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego
obywateli” (5257)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Chwieruta przeka-
zaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-023-5257/08, w sprawie nieujęcia Szpitala Po-
wiatowego im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach
na liście wytypowanych samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej do dofinansowania
w okresie od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia
2008 r. w ramach programu wieloletniego pod na-
zwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego
270
obywateli”, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Na podstawie przyjętych przez kierownictwo Mi-
nisterstwa Zdrowia kryteriów dotyczących wielko-
ści samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej do dofinansowania w okresie od dnia
1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. uwzględ-
nione zostały szpitale jednostek samorządu teryto-
rialnego posiadające 400 i więcej łóżek. W związku
z powyższym do dofinansowania zostały zakwalifi-
kowane 164 zakłady opieki zdrowotnej.
Zakwalifikowanie do dofinansowania 164 szpi-
tali pozwoli na znaczącą pomoc tym zakładom
(średnia dotacja wówczas będzie wynosiła około
915 tys. zł), natomiast uwzględnienie w wykazie
szpitali posiadających poniżej 400 łóżek byłoby po-
mocą o charakterze symbolicznym, np.: przy zało-
żeniu 150 łóżek i więcej kwota dotacji wyniosłaby
zaledwie 280 tys. zł.
Decyzja o kryterium wyboru zakładów została
podjęta przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia
i ostatecznie zaakceptowana przez Radę Ministrów
w dniu 12 sierpnia br.
Według danych uzyskanych z Centrum Syste-
mów Informacyjnych Ochrony Zdrowia Szpital Po-
wiatowy im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach nie
spełniał powyższego kryterium, w związku z po-
wyższym pomimo pełnego zrozumienia opisanej sy-
tuacji nie znalazł się na liście zakładów objętych do-
finansowaniem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwa-
łą nr 19/2007 Rady Ministrów powyższy program
będzie również kontynuowany w roku 2009, na re-
alizację którego przewiduje się środki finansowe
w wysokości 300 mln zł.
Powyższy program nie jest jedyną formą pomocy,
jaką otrzymają zakłady opieki zdrowotnej. Po wej-
ściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
z zakresu ochrony zdrowia (1 stycznia 2009 r.) sa-
modzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, któ-
re zostaną przekształcone w spółki z o.o. lub spółki
akcyjne, będą mogły skorzystać z umorzeń zobowią-
zań publicznoprawnych, pożyczek i poręczeń. Prze-
widuje się, że kwota przeznaczona na powyższe cele
wyniesie 2,7 mld zł.
Odnosząc się do projektu nowelizacji ustawy
o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
uprzejmie informuję, że proponowany projekt kolej-
nej nowelizacji ustawy ma na celu zwiększenie efek-
tywności prowadzonych procesów restrukturyzacji
finansowej zakładów, co wpływać będzie na zwięk-
szenie liczby pozytywnych decyzji o zakończeniu po-
stępowania restrukturyzacyjnego, umorzenie części
pożyczki oraz poprawę kondycji finansowej zakła-
dów opieki zdrowotnej.
Projekt przewiduje następujące rodzaje podmio-
tów, które mogą skorzystać z pożyczki:
1) zakłady opieki zdrowotnej, o których mowa
w art. 2 ust. 1 ustawy, które uzyskały ostateczną
decyzję o warunkach restrukturyzacji;
2) zakłady opieki zdrowotnej, którym udzielono
dotacji w trybie określonym w art. 40.
Środki uzyskane w wyniku udzielania pożyczki
zakład może przeznaczyć na następujące cele:
1) na spłatę należności głównych z tytułu zobo-
wiązań zakładów wobec pracowników powstałych
w związku z indywidualnymi roszczeniami pracow-
ników wynikającymi z art. 4a ustawy z dnia 16 grud-
nia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania
przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsię-
biorców oraz o zmianie niektórych ustaw;
2) spłatę należności głównych i odsetek za zwło-
kę z tytułu zobowiązań publicznoprawnych także
nieobjętych postępowaniem restrukturyzacyjnym,
o których mowa w art. 7;
3) spłatę pożyczki udzielonej przez podmiot, któ-
ry utworzył zakład, zaciągniętej w celu uregulowa-
nia zobowiązań, o których mowa w art. 4, lub spłatę
kredytu obrotowego przeznaczonego na uregulowa-
nie tych zobowiązań;
4) spłatę należności z tytułu zobowiązań cywil-
noprawnych objętych ugodą restrukturyzacyjną
w zakresie określonym w art. 13 ust. 1 pkt 2 i 3.
Łączna kwota pożyczek z budżetu państwa oraz
zwiększenia kwoty pożyczki została ustalona w usta-
wie budżetowej i nie może przekroczyć kwoty
2,2 mld zł. Obecna nowelizacja ustawy ma na celu
definitywne rozdysponowanie zarezerwowanej kwo-
ty między zakłady, które znajdują się w trudnej sy-
tuacji finansowej. Przede wszystkim adresatami ni-
niejszej ustawy będą zakłady, które nie zakończyły
procesu restrukturyzacji z uwagi na toczące się (bez
ich winy) postępowania sądowe bądź te, które za-
kończyły postępowanie restrukturyzacyjne, jednak-
że ich zobowiązania wobec wierzycieli zostały rozło-
żone na raty lub termin spłat został odroczony. Ini-
cjatywa pomocy publicznej miała przede wszystkim
na celu pomoc zakładom zadłużonym.
Proponowany projekt ustawy nie dyskryminuje
zakładów, które otrzymały dotację w myśl przepi-
sów art. 40 ustawy (z danych uzyskanych w ramach
prowadzonego monitoringu w zakresie realizacji
ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej wynika, iż
9 takich jednostek posiada zobowiązania, które po-
kryte zostaną z udzielonej pożyczki w ramach obec-
nej nowelizacji ustawy), bowiem również one będą
mogły ubiegać się o udzielenie pożyczki.
Do wykorzystania na powyższy cel pozostały
środki finansowe w wysokości 246 mln zł (kwota na
dzień 31 marca 2008 r.), które stanowią pozostałą
część środków niewykorzystanych z kwoty 2,2 mld zł,
a przeznaczonych na restrukturyzację zakładów po-
siadających zadłużenie.
W dniu 25 września 2008 r. projekt ustawy
o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej był
przedmiotem obrad 18. posiedzenia Senatu RP.

Projekt ustawy został przekazany do podpisu pre-
zydenta, zatem na obecnym etapie prac legislacyj-
nych nie jest możliwe podjęcie jakichkolwiek dzia-
łań zmierzających do zmiany przyjętych przez par-
lament zapisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: Rozwój regionalny
w obszarze wykorzystania funduszy
Unii Europejskiej i partnerstwa
publiczno-prywatnego (5264)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 26 września 2008 r.
(znak: SPS-023-5264/08) przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela.
W odniesieniu do pierwszego pytania, uprzejmie
informuję, iż w celu pełnego oraz terminowego wy-
korzystania przyznanych Polsce środków pochodzą-
cych z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójno-
ści Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przygoto-
wało szereg zmian w prawie krajowym, które ujęte
zostały w projekcie ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku z wdrażaniem funduszy struktu-
ralnych i Funduszu Spójności, tzw. ustawa horyzon-
talna. Zmiany te dotyczą przede wszystkim przepi-
sów ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach pro-
wadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227,
poz. 1658, z późn. zm.), ale także innych aktów
prawnych mających charakter strategiczny z punk-
tu widzenia wdrażania programów realizowanych
z udziałem funduszy europejskich. Ustawa horyzon-
talna została przyjęta jednogłośnie przez Sejm
w dniu 10 października br.
Poniżej przedstawiam najważniejsze zmiany
wprowadzone ustawą horyzontalną w poszczegól-
nych aktach prawnych:
1. Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadcze-
nia w funkcjonowaniu ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U.
z 2006 r. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm.), wyznaczo-
no dwa kierunki jej nowelizacji: w odniesieniu do po-
żądanych zmian w systemie planowania i realizacji
polityki rozwoju w Polsce oraz w odniesieniu do
zmian w zakresie usprawnienia realizacji progra-
mów współfinansowanych przez instrumenty struk-
turalne UE.
271
Główne obszary zmian ustawy to:
1) nadanie nowego wymiaru polityce rozwoju
przez włączenie w jej nurt celów nakierowanych na
podnoszenie konkurencyjności gospodarki oraz two-
rzenie nowych miejsc pracy w myśl odnowionej Stra-
tegii Lizbońskiej;
2) zapewnienie koordynacji programowania stra-
tegicznego w skali kraju i dążenie do zachowania
w programowaniu rozwoju zasady spójności społecz-
no-gospodarczej, regionalnej i przestrzennej, jak też
zasady zrównoważonego rozwoju;
3) systemowe uporządkowanie zagadnień zwią-
zanych z koordynacją działań oraz wykorzystaniem
środków w ramach programów współfinansowanych
z funduszy UE;
4) próba powiązania programowania strategicz-
nego z wieloletnim programowaniem budżetowym.
2. Zmiana wprowadzana w art. 90t ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) spowodowana jest
wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2007 r.,
sygn. akt III SA/Kr 118/07, utrzymanego następnie
w mocy wyrokiem NSA z dnia 19 października 2007 r.,
sygn. akt I OSK 1288/07, uznającego, że art. 18
pkt 19a ustawy o samorządzie województwa nie
może stanowić podstawy prawnej uchwalenia zasad
przyznawania stypendiów, gdyż potrzebna jest do
tego jeszcze podstawa, zawarta w przepisach mate-
rialnego prawa administracyjnego. W związku z po-
wyższym zaistniała konieczność dokonania pilnej
zmiany w przepisach ustawy o systemie oświaty po-
legającej na wprowadzeniu jednoznacznej podstawy
prawnej dla organów stanowiących jednostek samo-
rządu terytorialnego do uchwalania regulaminów
przyznawania stypendiów z własnych środków lub
ze środków unijnych, co przyczyni się również do
sprawniejszego udzielania pomocy w tym zakresie.
3. W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) wprowadza się nowe brzmie-
nie art. 23a, dotyczącego zakresu działu: rozwój re-
gionalny, z uwzględnieniem rzeczywistej sytuacji
i potrzeb w tym zakresie. „Ustawa działowa” sta-
nowi generalne umocowanie do podejmowania
określonych działań w zakresie obsługi działu: roz-
wój regionalny. Brak stosownych, przejrzystych re-
gulacji w praktyce powoduje wątpliwości kompe-
tencyjne. Tymczasem dla sprawnego wykonywania
przez ministra właściwego do spraw rozwoju regio-
nalnego przypisanych mu zadań istotne jest, aby
jego uprawnienia w tym zakresie nie budziły żad-
nych zastrzeżeń.
4. Zmiany zaproponowane w ustawie z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.) sprowadzają się do
zawężenia obligatoryjnych elementów strategii roz-
woju województwa przez skreślenie obowiązku za-
mieszczania w strategii listy projektów infrastruk-
turalnych o szczególnym znaczeniu dla osiągnięcia
celów strategicznych rozwoju województwa oraz
prognozy wysokości środków publicznych służących
272
realizacji tych projektów i wynikają z postulatów
zgłaszanych przez samorządy województwa. Doda-
no też przepis, który odnosi się do uwzględnienia
przy tworzeniu strategii rozwoju województwa śred-
niookresowej strategii rozwoju kraju, krajowej stra-
tegii rozwoju regionalnego, odpowiednich strategii
ponadregionalnych oraz planu zagospodarowania
przestrzennego województwa. Doprecyzowano rów-
nież przepis art. 11, m.in. poprzez wskazanie możli-
wości dofinansowania programów rozwoju środka-
mi budżetu państwa oraz środkami pochodzącymi
z budżetu UE oraz innymi środkami pochodzącymi
ze źródeł zagranicznych programów rozwoju.
5. W związku ze zbliżającym się terminem za-
mknięcia programów realizowanych w ramach per-
spektywy finansowej na lata 2004–2006 niezbędne
jest dokonanie zmian w ustawie z dnia 20 kwietnia
2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U. Nr 116,
poz. 1206, z późn. zm.). W art. 18a dodano nowy
pkt 8 dotyczący korekt finansowych. Stwierdza się
w nim, że nakładanie korekt finansowych należy do
zadań instytucji zarządzającej. Dodano także art. 23a,
co spowodowane jest koniecznością wykonywania
przez wojewodów, jako instytucji pośredniczących
w ZPORR, obowiązków związanych z zamknięciem
pomocy po 2008 r., w tym m.in. z kontrolą trwałości
projektów. Wyszczególnienie w ustawie z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju tych obo-
wiązków jest o tyle istotne, że istnieje konieczność
zapewnienia finansowania zadań wojewodów rów-
nież po 2008 r., kiedy to niemożliwe będzie wydatko-
wanie środków na ten cel z pomocy technicznej pro-
gramów. Wojewoda aplikować będzie o środki do bu-
dżetu państwa na dotychczasowych zasadach i bę-
dzie musiał, w zakresie zadań dodanych mu ww.
art. 23a, złożyć wniosek do ministra finansów
w ustawowym trybie pracy nad projektem budżetu
państwa na kolejne lata.
6. Zmiany w zakresie nowelizacji ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) mają na celu głównie
doprecyzowanie przepisów dotyczących przepływu
w systemie finansów publicznych środków z budżetu
UE przeznaczonych na realizację programów opera-
cyjnych, których interpretacja i stosowanie powodo-
wały dotychczas problemy, a także wprowadzenie
ułatwień, które usprawnią proces realizacji progra-
mów i wydatkowania środków na ich realizację.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę pana posła na
fakt, iż wdrażanie programów operacyjnych finan-
sowanych z funduszy strukturalnych i Funduszu
Spójności regulowane jest nie tylko przepisami
wspólnotowymi i krajowymi dotyczącymi polityki
spójności i polityki regionalnej, ale w dużej mierze
uzależnione jest od regulacji innych polityk UE,
w tym w szczególności polityki ochrony środowiska,
czy regulacji w zakresie zamówień publicznych. Ta
zależność sprawia, iż pełne i efektywne wykorzysta-
nie dostępnych Polsce środków będzie możliwe tylko
wówczas, gdy polskie prawodawstwo będzie w pełni
zgodne z przepisami wspólnotowymi. W przeciw-
nym razie nasz kraj może stracić szansę, przed któ-
rą stawiają go fundusze strukturalne i Fundusz
Spójności.
Rząd RP podjął intensywne działania zmierzają-
ce do jak najszybszego dostosowania polskiego pra-
wa do dyrektyw UE. Ich efektem jest znowelizowa-
nie ustawy Prawo zamówień publicznych. Ustawa ta
wejdzie w życie 24 października 2008 r. Finalizowa-
ny jest również proces zmian prawnych w zakresie
ochrony środowiska. Ustawa o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko została uchwalona przez
Sejm w dniu 3 października br.
Do czasu wejścia w życie ww. zmian prawnych
beneficjenci powinni kierować się opracowanymi
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego tymcza-
sowymi rozwiązaniami, które pozwalają realizować
projekty zgodnie z przepisami prawa UE. Rozwiąza-
nia te zostały ujęte odpowiednio w: Wytycznych
w zakresie postępowania w sprawie oceny oddziały-
wania na środowisko dla przedsięwzięć współfinan-
sowanych z krajowych lub regionalnych programów
operacyjnych obowiązujących od dnia 30 czerwca
2008 r. oraz Zaleceniach dla beneficjentów funduszy
unijnych dotyczących interpretacji ustawy Prawo
zamówień publicznych wydanych w dniu 29 lutego
2008 r.
W odniesieniu do drugiego pytania pana posła,
dotyczącego zagadnień partnerstwa publiczno-pry-
watnego, uprzejmie informuję, iż rozpoczęto prace
nad projektem ustawy o partnerstwie publiczno-pry-
watnym. Przygotowany w Ministerstwie Gospodarki
projekt jest odpowiedzią na potrzebę stworzenia ak-
ceptowalnych rozwiązań prawnych, które umożliwią
praktyczną realizację przedsięwzięć z wykorzysta-
niem partnerstwa publiczno-prywatnego w Polsce.
Projekt ma ten szczególny walor, iż powstawał w ści-
słej współpracy pomiędzy adresatami ustawy – naj-
bardziej zainteresowanymi ministerstwami i urzę-
dami centralnymi, organizacjami pracodawców,
przedstawicielami samorządu gospodarczego i tery-
torialnego. Na każdym etapie prac, począwszy od
założeń, a kończąc na analizowaniu i konsultowaniu
projektu, organizowane były spotkania i posiedze-
nia, w których uczestniczyli przedstawiciele tych
podmiotów.
Prace przygotowawcze skupione były w między-
resortowej grupie roboczej, powołanej decyzją Komi-
tetu Rady Ministrów. W skład tej grupy weszli: mi-
nister gospodarki, minister infrastruktury, mini-
ster finansów, minister rozwoju regionalnego, mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji, prezes
Urzędu Zamówień Publicznych oraz prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Prace w gru-
pie roboczej trwały od lutego do czerwca 2008 r. Na-
stępnie przeprowadzono spotkania z partnerami
społecznymi, po których projekt w dn. 29 lipca br.
został skierowany do oficjalnych konsultacji mię-
dzyresortowych i społecznych. Uwagi zgłoszone
w trakcie tych konsultacji były omawiane podczas

konferencji uzgodnieniowej w Ministerstwie Gospo-
darki w dn. 11 września br. Uzupełniony i udosko-
nalony w wyniku konsultacji projekt został przyjęty
przez Komitet Rady Ministrów 22 września br.
W październiku 2008 r. projekt będzie przedmiotem
obrad Rady Ministrów.
Głównym założeniem nowej regulacji jest likwi-
dacja ograniczeń i barier, na które podmioty zainte-
resowane partnerstwem napotykają dzisiaj na grun-
cie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. Projekt ustawy nie
przewiduje nakładania wielu dotychczasowych obo-
wiązków, w tym sporządzania analiz, pozostawiając
tę i inne decyzje samym zainteresowanym. Jeżeli
spełnione zostaną wymagania ustawowe co do spo-
sobu wynagradzania partnera prywatnego i podzia-
łu ryzyka związanego z przedsięwzięciem, partner-
stwo będzie dopuszczalne. W każdym możliwym
przypadku przepisy projektowanej ustawy pozosta-
wiają stronom umowy możliwość elastycznego kon-
struowania partnerstwa, odsyłając do ogólnego sys-
temu prawa obowiązującego w Polsce, a także do
dobrych praktyk i wzorców postępowania, bez na-
kładania obowiązków ustawowych.
Wszystkie przepisy, które znajdą się w projekcie,
będą wynikały z czterech podstawowych założeń:
1) przyznania zainteresowanym jak największej
swobody kształtowania partnerstwa,
2) ochrony długu publicznego,
3) ochrony najważniejszych interesów publicz-
nych i uzasadnionych interesów partnerów pry-
watnych,
4) zgodności z prawem Unii Europejskiej.
Projekt ustawy nawiązuje do obowiązujących in-
stytucji prawa polskiego, zwłaszcza instytucji prawa
cywilnego. Zamiast tworzyć nowe instytucje praw-
ne, wprost sięga się do instytucji sprawdzonych.
Dzięki temu projektowane przepisy są zrozumiałe,
a ich stosowanie nie będzie skomplikowane. Wyra-
zem elastyczności nowej ustawy jest to, że ustawa
posługuje się przyjętymi w prawie cywilnym i han-
dlowym klauzulami generalnymi.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Gospodarki wspiera projekt opracowany przez
PKPP „Lewiatan”, utworzenia Centrum Partner-
stwa Publiczno-Prywatnego. Podstawowym celem
centrum będzie promocja inwestycji realizowanych
z udziałem instytucji publicznych i prywatnych.
Centrum ma również pracować na rzecz zniesienia
barier, które w tej chwili hamują inwestycje p.p.p.
w Polsce. W inicjatywę zaangażowało się kilkadzie-
siąt instytucji, m.in. inne organizacje pracodawców,
firmy doradcze, banki, kancelarie prawnicze i orga-
nizacje samorządowe.
Jednocześnie minister rozwoju regionalnego we
współpracy z ministrem gospodarki i ministrem fi-
nansów zaangażował się aktywnie w następujące
przedsięwzięcia międzynarodowe:
1. Członkowstwo w Europejskim Centrum Part-
nerstwa Publicznego-Prywatnego (EPEC) utworzo-
nym przez Europejski Bank Inwestycyjny we współ-
pracy z Komisją Europejską. Umowa założycielska
273
została podpisana w dniu 15 września 2008 r. w Pa-
ryżu przez prezesa Europejskiego Banku Inwesty-
cyjnego i komisarza UE ds. gospodarczych i waluto-
wych. Ze strony polskiej w spotkaniu uczestniczył
wicepremier – minister gospodarki pan Waldemar
Pawlak, który potwierdził udział Polski w EPEC
oraz przedstawiciel MRR. Inicjatywa adresowana
jest do organizacji publicznych z państw członkow-
skich UE, ma stanowić forum wymiany doświad-
czeń i wiedzy eksperckiej w zakresie realizacji part-
nerstwa publiczno-prywatnego.
2. Uczestnictwo przedstawiciela ministra rozwo-
ju regionalnego w spotkaniach organizowanych
przez Komitet ds. Współpracy i Integracji Ekono-
micznej UNECE (CECI) w ramach grupy eksperc-
kiej ds. p.p.p. (TOS-PPP). Głównym zadaniem TOS-
-PPP jest wymiana informacji i doświadczeń prak-
tycznych w zakresie p.p.p. pomiędzy państwami
członkowskimi UNECE oraz przyczynienie się do
powstania programu mającego na celu stworzenie
możliwości rozwojowych dla urzędników sektora
publicznego i prywatnego poprzez śledzenie zmian
w gospodarce dotyczących przedmiotowego zagad-
nienia.
3. MRR, MG, MF i MI uczestniczy w pracach
grupy utworzonej przez Dyrekcję Generalną ds.
Transportu i Energii – Informal PPP Meeting Gro-
up, w ramach której przedstawiciele administracji
publicznej z państw członkowskich wymieniają do-
świadczenia z zakresu partnerstwa publiczno-pry-
watnego.
Odnosząc się do trzeciego pytania zawartego
w interpelacji pana posła, przekazuję następujące
informacje:
Perspektywa finansowa 2004–2006: Zgodnie
z uregulowaniami zawartymi w przepisach wspól-
notowych, ostateczny termin kwalifikowalności wy-
datków dla programów operacyjnych finansowanych
z funduszy strukturalnych, odnoszący się do wydat-
ków ponoszonych przez beneficjentów końcowych,
dla większości operacji upływa w dniu 31 grudnia
2008 r. W przypadku programów, w ramach których
udzielane jest wsparcie w formie pomocy publicznej
termin ten jest nieco dłuższy i upływa 30 kwietnia
2009 r.
Kwota łącznych płatności z kont programowych
od początku uruchomienia programów operacyjnych
do końca sierpnia br. osiągnęła wartość ok. 27,5 mld zł,
co przy uwzględnieniu wartości kursów, po których
przeliczano wydatki poświadczone do Komisji Euro-
pejskiej we wnioskach o płatności pośrednie, ozna-
cza wykorzystanie alokacji na poziomie 87,6%. War-
tość wydatków certyfikowanych do Komisji Euro-
pejskiej od początku uruchomienia programów prze-
kroczyła poziom 6,6 mld euro, co stanowi 77,2% zo-
bowiązań na lata 2004–2006. Łącznie do końca
sierpnia br. strona polska otrzymała z KE tytułem
refundacji blisko 6,2 mld euro, co stanowi ok. 71,7%
zobowiązań na lata 2004–2006.
Do momentu przedłożenia przez państwo człon-
kowskie dokumentów zamknięcia dla poszczegól-
274

nych programów operacyjnych, co powinno nastąpić
najpóźniej do 31 marca 2010 r. (PO „Pomoc tech-
niczna”) lub 31 lipca 2010 r. (pozostałe programy),
Komisja Europejska może wypłacać środki stano-
wiące do 95% dostępnej na lata 2004–2006 alokacji
(dokonana refundacja powiększona o wypłaconą
wcześniej zaliczkę w wysokości ok. 16% alokacji).
Pozostałe 5% alokacji może zostać przekazane przez
Komisję Europejską w ramach rozliczenia salda
końcowego, na końcowym etapie zamknięcia pomo-
cy. Dlatego też dopiero wówczas będzie możliwe do-
konanie pełnych podsumowań stopnia wykorzysta-
nia środków przyznanych Polsce z funduszy struk-
turalnych na lata 2004–2006.
Poniższa tabela zawiera zestawienie płatności na
rzecz beneficjentów, dokonanych narastająco od po-
czątku uruchomienia poszczególnych programów
operacyjnych i programów Inicjatyw Wspólnoto-
wych do końca sierpnia br. (tabela 1).
W przypadku Funduszu Spójności ostateczny
termin kwalifikowalności wydatków przypada na
koniec 2010 r, co oznacza, iż beneficjenci mają jesz-
cze ponad dwa lata na zakończenie realizacji swoich
projektów.
Od początku uruchomienia strategii wykorzy-
stania Funduszu Spójności do końca sierpnia br.
strona polska przekazała do Komisji Europejskiej
wnioski o płatność na kwotę 2,82 mld euro, co sta-
nowi ponad 50% alokacji dostępnej na lata 2004–
–2006. W tym samym okresie KE przekazała Polsce
ok. 2,6 mld euro, tj. 46,1% alokacji.
Poziom wnioskowania o płatność do Komisji Eu-
ropejskiej oraz otrzymanych płatności w rozbiciu na
sektor środowiska i transportu obrazuje tabela 2
s. 275.
Perspektywa finansowa 2007–2013: W przypad-
ku programów operacyjnych perspektywy finanso-
wej 2007–2013 zgodnie z danymi wygenerowanymi
z Krajowego Systemu Informatycznego KSI SIMIK
07-13 od początku uruchomienia programów do koń-
ca września br. złożono ponad 28,4 tys. wniosków
(poprawnych pod względem formalnym) na całkowi-
tą kwotę dofinansowania (zarówno środki unijne,
jak i środki krajowe) ok. 45,9 mld zł. Dla porówna-
nia na koniec sierpnia br. wartości te wyniosły odpo-
wiednio 24 tys. wniosków oraz 38,5 mld zł wniosko-
wanego dofinansowania. We wrześniu br. w stosun-
ku do poprzedniego miesiąca zanotowano również
znaczący wzrost liczby zawartych umów/wydanych
decyzji o dofinansowanie. Do końca września br.
podpisano z beneficjentami ok. 3,7 tys. umów na
łączną kwotę dofinansowania UE ok. 4 mld zł (na ko-
niec sierpnia br. zawartych zostało ok. 2,8 tys. umów
na kwotę dofinansowania UE 2,9 mld zł). Wartość
wydatków uznanych za kwalifikowalne, wykazanych
przez beneficjentów we wnioskach o płatność, wzro-
sła we wrześniu br. z poziomu 301,3 mln zł do ponad
439,4mln zł, natomiast wartość dokonanych na rzecz
beneficjentów refundacji w części UE – ze 199,7 mln zł
do poziomu 339,8 mln zł.

Tabela 1. Płatności z kont programowych w poszczególnych programach operacyjnych (mln PLN)

Płatności na koniec sierpnia 2008 r.

Płatności na koniec
PROGRAM OPERACYJNY jako% alokacji wg algorytmu
sierpnia 2008 r.
uwzględniającego zmiany kursów
SPO WKP 3 508,90 77,4%
ERDF 8 899,30 95,4%
ZPORR ESF 1 247,60 79,4%
OGÓŁEM 10 146,90 93,1%
SPO Transport*) 3 748,50 88,9%
SPO RZL 4 594,40 85,2%
SPO Restrukturyzacja… 3 977,90 90,4%
SPO Rybołówstwo… 493,5 68,5%
PO PT 86,8 84,5%
IW EQUAL 418,1 85,8%
Polska – Białoruś – Ukraina**) 113,9 83,3%
Polska – Słowacja**) 38,6 97,9%
Polska – Meklemburgia – Pomorze Przednie/ 77,4 71,8%
Brandenburgia
Polska – Brandenburgia 99,6 90,8%
IW INTERREG

Polska – Saksonia 88 91,2%

Polska – Czechy 61 94,2%
Polska – Litwa – Rosja (obwód kaliningradzki) 43,9 57,0%
OGÓŁEM 522,4 82,7%
OGÓŁEM 27 497,40 87,6%

*) Dane uwzględniają wartość zweryfikowanych i zatwierdzonych do wypłaty wniosków o płatność (wartość faktycznie poniesio-
nych płatności w sierpniu 2008 r. wynosi ponad 147 mln PLN).
**) Instytucją zarządzającą jest strona polska.
 275

W odniesieniu do wspomnianych przez pana po-
sła prognoz wykorzystania środków w następnych
okresach uprzejmie informuję, iż głównym celem
rządu jest pełna absorpcja dostępnych środków unij-
nych. Dlatego też Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego oraz inne resorty zaangażowane we wdrażanie
Narodowej Strategii Spójności 2007–2013 przy pla-
nowaniu wysokości wykorzystania środków w kolej-
nych latach biorą przede wszystkim pod uwagę kon-
sekwencje wynikające z zasady n+3/n+2.
Stan wdrażania krajowych i regionalnych progra-
mów operacyjnych realizowanych w ramach Narodo-
wej Strategii Spójności 2007–2013 według stanu na
koniec września br. przedstawia poniższa tabela 3.

Tabela 2. Poziom wdrażania Funduszu Spójności wg stanu na koniec sierpnia br. (w EUR)

Wartość wniosków % wnioskowania Wartość płatności

% refundacji
o płatność przekazanych od początku z KE przekazanych
Dofinansowanie z FS od początku realizacji
SEKTOR do KE od początku realizacji od początku realizacji
(euro) programu w stosunku
realizacji programu w stosunku programu do końca
do alokacji FS
do końca sierpnia br. (euro) do alokacji FS sierpnia br. (euro)

1 2 3 4 5 6
Środowisko 2 850 516 602 1 239 236 155 43,47% 1 176 288 734 41,27%
Transport 2 782 541 500 1 578 498 418 56,73% 1 421 550 212 51,09%
RAZEM 5 633 058 102 2 817 734 573 50,02% 2 597 838 946 46,12%

Tabela 3. Liczba i wartość złożonych wniosków, podpisanych umów/wydanych decyzji oraz poziom wykorzystania
alokacji w ramach NSRO 2007–2013, według stanu na koniec września 2008 r. (1 EUR = 3,3840 PLN)

Wnioski o dofinansowanie po
Umowy o dofinansowanie Wnioski o płatność
ocenie formalnej
Wartość
Wartość Poziom
Program Operacyjny Poziom wydatków Refundacja
(dofinansowanie dofinansowanie UE wykorzys-
liczba liczba wykorzystania uznanych za w części UE
unijne i krajowe) (PLN) -tania
alokacji kwalifikowalne PLN
PLN alokacji
PLN
PO IG 873 10 461 240 065,67 8 19 689 269 0,07% 0 0 0,00%
PO IiŚ 68 5 285 754 066,45 0 0 0,00% 0 0 0,00%
PO KL 24 607 22 611 986 878,63 3 460 2 980 920 690 9,07% 333 250 764 248 313 661 0,76%
PO PT 66 328 265 327,93 63 350 407 225 20,04% 62 288 325 52 945 075 3,03%
PO RPW 8 185 728 452,00 4 27 173 504 0,35% 4 438 783 4 605 260 0,06%

Razem krajowe 25 622 38 872 974 790,68 3 535 3 378 190 687,90 2,05% 399 977 871 305 863 996 0,19%

RPO dolnośląskie 34 32 666 168,72 16 6 097 050 0,15% 9 760 8296 0,00%
RPO kujawsko-
10 75 894 804,08 7 28 929 995 0,90% 1 340 544 1 139 462 0,04%
pomorskie
RPO lubuskie 300 635 710 253,97 11 30 057 247 2,02% 2 460 526 2 091 447 0,14%
RPO łódzkie 23 109 494 575,18 1 10 127 391 0,30% 0 0 0,00%
RPO lubelskie 584 2 147 253 728,93 21 16 851 802 0,43% 7 030 651 5 976 053 0,15%
RPO mazowieckie 5 39223469,3 5 39223469,3 0,63% 1 111 260 944 571 0,02%
RPO małopolskie 44 234 363 104,00 21 23 608 180 0,54% 11 096 134 9 409 703 0,22%
RPO opolskie 272 282 383 207,93 17 83 164 880 5,75% 5 755 239 4 885 566 0,34%
RPO podlaskie 255 570 756 108,25 2 10 221 777 0,47% 2 220 426 1 998 384 0,09%
RPO podkarpackie 53 307686470,6 0 0 0,00% 0 0 0,00%
RPO pomorskie 365 820 271 243,48 5 12 869 022 0,43% 3 231 235 2 423 427 0,08%
RPO śląskie 238 1 124 372 413,81 11 311 512 011 5,37% 1 791 584 1 791 584 0,03%
RPO świętokrzyskie 277 215 472 258,86 3 9 354 319 0,38% 555 081 471 819 0,02%

RPO warmińsko-
247 264919115,9 2 2152394,23 0,06% 0 0 0,00%
mazurskie

RPO wielkopolskie 117 192 438 505,73 15 19 426 236 0,45% 0 0 0,00%
RPO zachodnio-
0 0 7 14 487 697 0,51% 2 835 100 2 835 100 0,10%
pomorskie

Razem regionalne 2 824 7 052 905 428,76 144 618 083 470 1,10% 39 437 542 33 975 412 0,06%

RAZEM NSRO 28 446 45 925 880 219,44 3 679 3 996 274 158 1,81% 439 415 413 339 839 408 0,15%

Źródło: MRR, dane wygenerowane z systemu KSI SIMIK 07-13 w dniu 23.08.2008 r.
276
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informa-
cje w pełni odpowiadają na pytania przedstawione
przez pana posła. Jednocześnie pragnę zapewnić, iż
rząd RP podejmuje liczne działania, zarówno o cha-
rakterze legislacyjnym, jak i wykonawczym, których
głównym celem jest stworzenie odpowiednich wa-
runków dla pełnego i efektywnego wykorzystania
szansy rozwojowej, przed którą stawiają Polskę fun-
dusze strukturalne i Fundusz Spójności.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: Rozwój regionalny
w obszarze polityki regionalnej w stosunku
do województw ściany wschodniej (5265)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września 2008 r., znak SPS-023-
-5265/08, przedstawiam odpowiedź na interpelację
pana posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie realizacji
programu rządu RP wygłoszonego w exposé premie-
ra Donalda Tuska, w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej, w zakresie działu: rozwój
regionalny, w obszarze polityki regionalnej, w sto-
sunku do województw Polski Wschodniej.
Ad 1. Jakie działania programowe i legislacyjne
podjął rząd RP w celu realizacji spraw wymienio-
nych w dziale: rozwój regionalny, wynikających
z ustawy o działach administracji rządowej dotyczą-
cych rozwoju Polski Wschodniej?
Aktualny stan formalnoprawny prowadzenia po-
lityki regionalnej oparty jest o model polityki inter
i intraregionalnej:
1. Podstawowe uwarunkowania, cele i kierunki
rozwoju kraju (polityka interregionalna) w wymia-
rze społecznym, gospodarczym i terytorialnym
w perspektywie co najmniej 7-letniej, zgodnie z zapi-
sami znowelizowanej ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, są obecnie
określane przez Strategię Rozwoju Kraju (przyjętą
przez RM 29 listopada 2006 r.);
2. Na poziomie regionów (intraregionalnym),
zgodnie z ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorzą-
dzie województwa (Dz. U. Nr 91, poz. 576 z poz. zm.),
politykę rozwoju województwa prowadzi samorząd
województwa, który określa strategię rozwoju woje-
wództwa. Strategia rozwoju województwa jest reali-
zowana przez programy wojewódzkie.
Strategia Rozwoju Kraju 2007–2015, zgodnie
z wymogami ww. ustawy o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju, wyznacza podstawowe cele i kie-
runki rozwoju Polski w wymiarze terytorialnym.
Jednak nie podejmując kwestii dotyczących m.in.:
celów szczegółowych i priorytetów rozwoju Polski
w wymiarze terytorialnym, nowej roli regionów
w ramach polityki regionalnej czy kryteriów wspar-
cia finansowego w ramach polityki regionalnej pań-
stwa, pozostawia je do rozstrzygnięcia i zagospoda-
rowania w ramach innego dokumentu i rozwiązań.
Zarówno SRK, jak i NSRO nie określają szczegó-
łowych zasad i sposobów postępowania w realizacji
polityki regionalnej, wobec czego minister rozwoju
regionalnego, wykorzystując art. 35 ust. 3 pkt 2
i 11 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwo-
ju, zastępczo reguluje niektóre kwestie na poziomie
operacyjnym w postaci wytycznych oraz linii demar-
kacyjnej.
Aby wypełnić zidentyfikowane luki formalno-
prawne rząd RP przygotował projekt ustawy o zmia-
nie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem fun-
duszy strukturalnych i Funduszu Spójności, który
RM przyjęła 19 sierpnia br. (projekt ustawy, po przy-
jęciu przez Sejm 10 października br., został skiero-
wany do Senatu).
Powyższy projekt zmienia ustawy: z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej, z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa, z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty, z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju, z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych oraz
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju. Dokument wprowadza przede
wszystkim zmiany, które umożliwią nie tylko efek-
tywne wykorzystanie funduszy strukturalnych, ale
również wykorzystanie ich w określonym terminie
tak, aby Polska zyskała jak najwięcej możliwości
rozwoju kraju.
Ponadto projektowane zmiany są również istot-
ne dla kształtowania i koordynacji polityki rozwo-
jowej w Polsce. Jej zapisami wprowadzona zostaje
do systemu programowania nowa średniookresowa
strategia: „Krajowa strategia rozwoju regionalne-
go” (KSRR). Wyodrębnienie KSRR wśród strategii
rozwoju odnoszących się do regionu jest odpowie-
dzią na brak w segmencie polityki regionalnej kra-
ju dokumentu określającego uwarunkowania, cele
i kierunki rozwoju regionalnego, politykę państwa
wobec regionów, ich grup lub obszarów strategicz-
nej interwencji (w tym obszaru Polski Wschodniej)
oraz na zasady i mechanizmy współpracy, a także
koordynacji działań podejmowanych przez Radę
Ministrów na poziomie krajowym z działaniami
podejmowanymi przez samorząd terytorialny na
poziomie regionu.

Cele i priorytety Strategii Rozwoju Kraju reali-
zowane są między innymi przez Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia na lata 2007–2013, w tym
przez odpowiednie krajowe oraz regionalne progra-
my operacyjne. Dokumenty te określają strategiczne
kierunki rozwoju społeczno-gospodarczego, ale ich
zakres ogranicza się wyłącznie do zakresu inter-
wencji funduszy wspólnotowych, a harmonogram
ich realizacji jest podporządkowany cyklom progra-
mowania UE.
Wszystkie krajowe programy operacyjne prze-
widują możliwość realizacji działań na obszarze
Polski Wschodniej, a niekiedy wręcz gwarantują
dla tego obszaru specjalną pulę środków. Szcze-
gólną rolę w tym kontekście spełnia PO „Rozwój
Polski Wschodniej” (PO RPW), którego zakres te-
rytorialny jest ograniczony wyłącznie do woje-
wództw: lubelskiego, podkarpackiego, podlaskie-
go, świętokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego.
Intencją ustanowienia tego programu była koniecz-
ność zahamowania tendencji stagnacyjnych, decy-
dujących o marginalizacji i peryferyjności wschod-
niej części kraju oraz pobudzenie wzrostu gospo-
darczego na terytorium Polski Wschodniej. W ra-
mach PO RPW będą wspierane projekty służące
przede wszystkim rozwojowi:
— nowoczesnej gospodarki,
— sieci szerokopasmowej,
— systemów miejskiego transportu zbiorowego,
— infrastruktury turystyki kongresowej i tar-
gowej,
— infrastruktury drogowej,
— tras rowerowych.
Projekty przewidziane do realizacji w ramach
PO RPW będą finansowane ze środków Unii Euro-
pejskiej, publicznych środków krajowych oraz środ-
ków prywatnych. Ze środków EFRR na realizację
tego programu wyasygnowano kwotę ok. 2,27 mld
euro, w tym ok. 992 mln euro specjalnych środków
przeznaczonych decyzją Rady Europejskiej dla naj-
biedniejszych regionów Unii Europejskiej (UE-25).
Pozostała kwota, tj. ok. 1,3 mld euro, została przy-
znana przez rząd RP z ogólnej puli środków EFRR
przyznanych dla Polski.
W ramach PO RPW umieszczono 115 inwestycji
na liście projektów indywidualnych i podpisano
88 preumów. Pozostało do podpisania 15 projektów
podlegających zasadom udzielania pomocy publicz-
nej. W programie nie przewiduje się zawarcia preu-
mów dla 2 projektów, za przygotowanie których od-
powiada MRR, tj. „Trasy rowerowe w Polsce Wschod-
niej” oraz „Sieć szerokopasmowa Polski Wschod-
niej” i 10 projektów rezerwowych w ramach działa-
nia IV.1.
Pierwsze umowy o dofinansowanie projektów zo-
staną podpisane po wejściu w życie rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego w sprawie udzielania
przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości
pomocy publicznej w ramach Programu Operacyjne-
go „Rozwój Polski Wschodniej” – listopad 2008 r.
277
Działania wybrane do realizacji w ramach PO
RPW są komplementarne w stosunku do działań po-
dejmowanych na rzecz 5 województw Polski Wschod-
niej w pozostałych programach krajowych.
W ramach PO „Kapitał ludzki” (PO KL), finan-
sowanego ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, wyodrębniono komponent regionalny (prio-
rytety VI, VII, VIII oraz IX), na który przeznaczono
około 60% dostępnych środków. Wsparcie w ramach
tych środków jest realizowane w ramach następują-
cych obszarów: zatrudnienie, integracja społeczna,
adaptacyjność przedsiębiorstw oraz edukacja. Po-
dział środków finansowych w ramach komponentu
regionalnego PO KL został dokonany z uwzględnie-
niem specyfiki poszczególnych regionów i opiera się
o algorytm uwzględniający: 1) liczbę ludności w re-
gionie, 2) poziom bezrobocia w regionie, 3) poziom
przedsiębiorczości mierzony liczbą małych i śred-
nich przedsiębiorstw w województwie, 4) liczbę osób
utrzymujących się z rolnictwa na 100 ha ziem upraw-
nych oraz 5) wskaźnik zróżnicowania regionalnego
poziomu PKB na 1 mieszkańca. Ponadto w kompo-
nencie regionalnym przeznaczono dodatkowo 3%
środków dla województw Polski Wschodniej, które
dysponują w ramach PO KL łączną pulą środków
w wysokości ponad 1834 mln euro, co stanowi pra-
wie 26% środków komponentu regionalnego.
Programy operacyjne „Innowacyjna gospodar-
ka” oraz „Infrastruktura i środowisko” wprawdzie
nie zawierają komponentów regionalnych, lecz rów-
nież i w tym przypadku przewiduje się realizację
wielu inwestycji w Polsce Wschodniej, o czym świad-
czy obecność znaczących projektów przewidzianych
do realizacji na tym obszarze na listach projektów
indywidualnych tych programów.
Ponadto znaczące środki kierowane są na wspar-
cie obszarów przygranicznych. Na realizację działań
służących wspieraniu transgranicznych procesów
rozwojowych w ramach Programu Współpracy Trans-
granicznej Polska – Białoruś – Ukraina 2007–2013,
obejmującego swym obszarem prawie całą Polskę
Wschodnią, przewidziano kwotę 186 mln euro. Wo-
jewództwa warmińsko-mazurskie i podlaskie mogą
korzystać również ze środków programów Polska
– Litwa 2007–2013 oraz Polska – Litwa – Federacja
Rosyjska 2007–2013, dysponujących budżetem w wy-
sokości odpowiednio 71,6 mln euro i 132,1 mln euro.
W ramach pierwszego z ww. programów, w pierw-
szej połowie br. przeprowadzony został pierwszy na-
bór wniosków o dofinansowanie. Województwo pod-
karpackie znajduje się w obszarze wsparcia Progra-
mu Współpracy Transgranicznej Polska – Słowacja
2007–2013. Środki EFRR przeznaczone na realiza-
cję tego programu to 157,4 mln euro. Pierwszy na-
bór ogłoszono w sierpniu br. i będzie on trwał do
końca października br.
Rząd kontynuuje prace nad przyjęciem „Strate-
gii rozwoju społeczno-gospodarczego Polski Wschod-
niej do roku 2020”. W ramach prowadzonego przez
MRR postępowania w sprawie oceny oddziaływania
278
na środowisko została sporządzona prognoza od-
działywania na środowisko do strategii. Rekomen-
dacje wynikające z prognozy zostaną wprowadzone
do ostatecznej wersji strategii do końca listopada
2008 r. Projekt strategii, zgodnie z planem prac rzą-
du, zostanie przedłożony pod obrady Rady Mini-
strów do końca br. Po przyjęciu strategii przez Radę
Ministrów planowane jest zorganizowanie w grud-
niu 2008 r. konferencji promującej ww. dokument
oraz prezentującej efekty wdrażania Programu Ope-
racyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”.
Ad 2. Jakie konkretne działania zamierza podjąć
rząd RP celem zapewnienia warunków do wyrówny-
wania szans regionów zapóźnionych gospodarczo?
RM, akceptując 19 sierpnia br. projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku z wdraża-
niem funduszy strukturalnych i Funduszu Spójno-
ści, przyjęła zobowiązanie wypracowania „Krajowej
strategii rozwoju regionalnego”.
Za prace nad wypracowaniem nowej koncepcji
polityki regionalnej w ramach rządu RP odpowiada
minister rozwoju regionalnego, który z początkiem
br. podjął, zakrojone na dużą skalę i przy współpra-
cy szerokiego grona partnerów, wysiłki wychodzące
naprzeciw potrzebie uporządkowania systemu poli-
tyki regionalnej.
Przygotowanie docelowego dokumentu „Krajowej
strategii rozwoju regionalnego” poprzedzone będzie
opracowaniem tez i założeń do „Krajowej strategii
rozwoju regionalnego” (zakładany termin przyjęcia
dokumentu przez RM to IV kwartał 2008 r.).
Dokument ten podejmie próbę uzgodnienia jed-
nolitego sposobu myślenia o polityce regionalnej. Fi-
lozofia w nim zaprezentowana będzie stosowana
przez wszystkich aktorów publicznych i niepublicz-
nych w realizacji polityki regionalnej oraz będzie
przyświecała konstruowaniu docelowego dokumen-
tu strategicznego, jakim będzie „Krajowa strategia
rozwoju regionalnego”.
Tezom i założeniom do „Krajowej strategii roz-
woju regionalnego” ma przyświecać założenie, że
polityka regionalna będzie jednocześnie pełnić funk-
cję wyrównawczą, jak i rozwojową. Funkcje te nie są
przeciwstawne, a treścią ich wzajemnych relacji jest
komplementarność. Dlatego cel wyrównywania
szans rozwojowych województw, rozwiązywanie
strukturalnych problemów wybranych obszarów,
będzie stanowił jeden z dwóch celów strategicznych
polityki regionalnej.
W ramach tego celu rząd RP będzie aktywnie in-
terweniować i koordynować działania różnych pod-
miotów skoncentrowanych na rozwiązywaniu pro-
blemów obszarów o szczególnych uwarunkowaniach,
zlokalizowanych zarówno w regionach słabiej, jak
również lepiej rozwijających się. Będą to te spośród
obszarów strategicznej interwencji, które odznacza-
ją się szczególnie wysokim poziomem negatywnych
zjawisk przestrzennych, gospodarczych czy też spo-
łecznych, które nie są możliwe do pokonania przez
pojedyncze władze regionalne. Obszary te zostaną
dokładnie określone i wybrane na podstawie meto-
dologii wypracowanej w szerokim partnerstwie.
Działania w ramach tego celu polityki regionalnej
będą skoncentrowane i precyzyjnie zaadresowane
przestrzennie. Działania będą skupiać wiązki przed-
sięwzięć, które w synergiczny sposób spowodują wi-
doczne zmiany strukturalne na danym obszarze.
Kompleksowe i skoncentrowane działania przyczy-
nią się do wyrównywania szans rozwojowych naj-
bardziej zapóźnionych i wymagających wsparcia czę-
ści regionów.
Obszary strategicznej interwencji w ramach tego
celu zostaną zidentyfikowane na etapie dalszych
prac nad KSRR, a następnie wyznaczone na pozio-
mie NUTS 3 lub 4 za pomocą odpowiednich zesta-
wów wskaźników, czego wynikiem będzie mapa ob-
szarów strategicznej interwencji.
Na dalszym etapie prac zidentyfikowane zostaną
także instrumenty kierowane do tych obszarów. In-
terwencja wobec dokładnie wyznaczonych i najważ-
niejszych obszarów może odbywać przez realizację
wieloaspektowych ponadregionalnych/ego krajo-
wych/ego programów/u operacyjnych/ego, uzgodnio-
nych/ego przez wszystkich partnerów, realizowa-
nych/ego na sprecyzowanych obszarach, które nie
muszą być tożsame z obszarem województwa. Powo-
dzenie w realizacji tego kierunku będzie uzależnio-
ne od aktywnego włączania w jego realizację part-
nerów na właściwym dla danej tematyki szczebla
samorządu terytorialnego oraz partnerów społecz-
nych i gospodarczych.
Ad 3. W jakich terminach zostaną uruchomione
działania wynikające z Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”?
Gros środków PO RPW będzie wydatkowane na
realizację projektów indywidualnych. Na liście pro-
jektów indywidualnych PO RPW znajduje się ogó-
łem 115 projektów. Beneficjenci 88 projektów pod-
pisali już z PARP preumowy, w których określony
został m.in. szczegółowy harmonogram ich realiza-
cji. Zgodnie z deklaracjami złożonymi przez benefi-
cjentów projektów indywidualnych PO RPW, nale-
ży oczekiwać, iż do końca 2008 r. zostaną złożone
23 wnioski o dofinansowanie projektu, z czego 12
w ramach działania I.1: Infrastruktura uczelni, 8
w ramach działania I.3: Wspieranie innowacji,
1 w ramach działania III.1: Systemy miejskiego
transportu zbiorowego i 2 w ramach działania IV.1:
Infrastruktura drogowa. Jak dotąd beneficjenci
zgłosili w sumie 5 wniosków na realizację następu-
jących projektów:
— „Budowa Gmachu Naukowo-Dydaktycznego
Biotechnologii”, Katolicki Uniwersytet Lubelski,
planowany termin realizacji 2009–2011;
— „Uruchomienie kompleksu naukowo-dydak-
tycznego Zalesie – Regionalne centra innowacji
i transferu technologii produkcji, przetwarzania
oraz marketingu w sektorze rolno-spożywczym”,
Uniwersytet Rzeszowski, planowany termin reali-
zacji 2007–2011;

— „Wyposażenie Centralnego Laboratorium
Aparaturowego Uniwersytetu Przyrodniczego w Lu-
blinie”, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie, pla-
nowany termin realizacji 2009–2010;
— „Rozbudowa infrastruktury i doposażenie la-
boratoriów Centrum Doskonałości Agrophysics”,
Instytut Agrofizyki im. Bohdana Dobrzańskiego
PAN w Lublinie, planowany termin realizacji 2009–
–2010;
— „Kompleksowe przygotowanie terenu pod in-
westycje związane z uruchomieniem działalności
produkcyjnej w Zambrowie”, gmina i miasto Za-
mbrów, planowany termin realizacji 2008–2010.
Nabór projektów w trybie konkursowym jest
przewidziany wyłącznie w ramach niżej wymienio-
nych działań: I.3: Wspieranie innowacji, I.4: Promo-
cja i współpraca, III.2: Infrastruktura turystyki
kongresowej i targowej (wyłącznie dla województw:
podkarpackiego i podlaskiego).
Przewidywany termin rozpoczęcia naboru został
wyznaczony na I kwartał 2009 r.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Finanse publiczne (5266)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5266/
08, przy którym została przekazana interpelacja po-
sła na Sejm RP pana Krzysztofa Jurgiela w sprawie
realizacji programu rządu RP wygłoszonego w expo-
sé pana premiera Donalda Tuska w kontekście usta-
wy z dnia 4 września 1997 r. o działach administra-
cji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) w zakresie działu: Finanse Publiczne, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Finansów podjęło
niżej opisane działania.
I. Działania podjęte w zakresie projektu ustawy
o finansach publicznych
Projekt ustawy został poddany konsultacjom
międzyresortowym w sierpniu 2008 r. W paździer-
niku 2008 r. przedłożono go pod obrady Rady Mini-
strów (RM). Zgodnie z harmonogramem prac nad
279
reformą finansów publicznych w Krajowym Progra-
mie Reform na lata 2008–2011 wejście w życie pro-
ponowanych rozwiązań zaplanowane jest na 1 stycz-
nia 2009 r. Zasadniczym celem tego nowego aktu
prawnego jest wzmocnienie i poprawa przejrzystości
finansów publicznych poprzez realizację poniższych
działań:
1. Wprowadzenie nowych progów ostrożnościo-
wych dotyczących relacji długu publicznego do PKB,
co dodatkowo pozwala na wzmocnienie mechani-
zmów kontroli finansów publicznych. Dotychczaso-
we trzy progi: 50%, 55% i 60% zostaną zastąpione
czterema progami: 47%, 52%, 55% i 60%.
— Gdy dług publiczny oscyluje między 47–52%
PKB, RM może uchwalić tylko taki projekt ustawy
budżetowej, w którym deficyt budżetu państwa nie
będzie wyższy niż deficyt z ustawy budżetowej bie-
żącego roku.
— Gdy dług publiczny wyniesie 52–55% PKB,
wtedy stosunek długu Skarbu Państwa do PKB
przewidywany na koniec roku budżetowego będzie
musiał być niższy od relacji ogłoszonej do 31 maja
w poprzednim roku budżetowym. Nie będzie rów-
nież możliwe planowanie wydatków na nowe inwe-
stycje o okresie realizacji dłuższym niż 2 lata i któ-
rych wartość jednostkowa przekroczy 500 mln zł.
— Gdy dług publiczny przekroczy 55% PKB,
wprowadzone zostaną dodatkowe zaostrzenia co do
kształtowania się pozycji wydatkowych w budżecie
państwa, m.in. wstrzymanie wzrostu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej, wstrzymanie no-
wych inwestycji finansowanych z budżetu, ograni-
czenie waloryzacji rent i emerytur. RM ma ponadto
obowiązek dokonania przeglądu wydatków budżetu
państwa finansowanych środkami pochodzącymi
z kredytów zagranicznych oraz dokonania przeglą-
du inwestycji wieloletnich. Przedstawia także Sej-
mowi program sanacyjny mający na celu obniżenie
tej relacji. Ponadto wydatki budżetu jednostek sa-
morządu terytorialnego będą mogły być wyższe niż
dochody tego budżetu powiększone o nadwyżkę bu-
dżetową z lat ubiegłych i wolne środki, jedynie
o kwotę związaną z realizacją zadań ze środków po-
chodzących z Unii Europejskiej i niepodlegających
zwrotowi środków z pomocy udzielanej przez pań-
stwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wol-
nym Handlu (EFTA).
— Gdy dług publiczny wyniesie lub przekroczy
60%, wprowadzone zostaną dalsze zaostrzenia. RM
będzie mieć najwyżej miesiąc na wprowadzenie ww.
programu sanacyjnego. Ponadto wydatki budżetu
terytorialnego nie będą mogły być wyższe niż jego
dochody oraz wprowadzony zostanie zakaz udziela-
nia nowych poręczeń i gwarancji przez jednostki
sektora finansów publicznych.
2. Wprowadzenie Wieloletniego Planu Finanso-
wego Państwa (WPFP) jako dokumentu ukierunko-
wującego politykę finansową państwa, przyjmowa-
nego przez Sejm w formie uchwały na 4 lata budże-
towe, oraz wieloletniej prognozy finansowej przyj-
280

mowanej w drodze uchwały organu stanowiącego 9. Udoskonalenie przepisów w zakresie jednostek

w jednostkach samorządu terytorialnego. Kierunki samorządu terytorialnego, w tym:
działań zawarte w przyjętych przez Radę Ministrów — zapewnienie realizacji konstytucyjnej zasady
Programie konwergencji oraz WPFP będą uwzględ- gwarancji adekwatności środków finansowych,
niane w założeniach projektu budżetu państwa na — wprowadzenie zasady zrównoważenia budże-
rok następny. tu jednostek samorządu terytorialnego w zakresie
3. Wprowadzenie do ustawy o finansach pu- wydatków bieżących,
blicznych definicji budżetu zadaniowego i rozsze- — jednoznaczne określenie elementów uchwały
rzenie ustawy budżetowej o elementy budżetu za- budżetowej,
daniowego; w układzie zadaniowym będą ponadto — ustalenie indywidualnego wskaźnika zadłuże-
sporządzane: WPFP i plany finansowe agencji wy- nia dla jednostek samorządu terytorialnego.
konawczych, funduszy celowych i państwowych II. Działania podjęte w zakresie ograniczania
osób prawnych. długu publicznego
4. Reorganizacja sektora finansów publicznych 1. Istotne ograniczenie przyrostu długu publicz-
– likwidacja państwowych zakładów budżetowych, nego oraz ograniczenie relacji długu publicznego do
państwowych gospodarstw pomocniczych i samo- PKB (będącej miarą ciężaru długu publicznego dla
rządowych jednostek budżetowych; zakres działal- gospodarki) w 2007 r. (o 2,6 pkt. proc.) oraz, według
ności samorządowych zakładów budżetowych zosta- prognoz, w 2008 r. (o 0,9 pkt. proc.).
nie znacznie ograniczony do ściśle określonych dzie- 2. Planowana kontynuacja korzystnej tendencji
dzin; zlikwidowane zostaną również rachunki do- ograniczania relacji długu publicznego do PKB
w latach 2009–2011. W przygotowanej przez MF
chodów własnych i funduszy motywacyjnych, a tak-
i przyjętej 24 września 2008 r. przez RM, a następ-
że samorządowe fundusze celowe; państwowe fun-
nie przesłanej do Sejmu wraz z uzasadnieniem pro-
dusze celowe zostaną pozbawione osobowości praw-
jektu ustawy budżetowej na 2009 r. „Strategii za-
nej. Zadania państwowe będą mogły być realizowa-
rządzania długiem sektora finansów publicznych
ne przy wykorzystaniu nowych form organizacyj-
w latach 2009–2011” przewiduje się obniżenie rela-
nych, tj. agencji wykonawczej bądź instytucji gospo-
cji państwowego długu publicznego do PKB z 44,2%
darki budżetowej. przewidywanych w 2008 r. do 41,9% w 2011 r.,
5. W zakresie gospodarowania środkami pocho- tj. o 2,4 pkt. proc.
dzącymi z budżetu UE oraz krajów EFTA wyodręb- 3. Łącznie w latach 2007–2011 przewiduje się
niony zostanie od 2010 r. w ramach budżetu pań- spadek relacji długu do PKB o 5,9 pkt. proc. (por.
stwa „budżet środków europejskich” oraz nastąpi tabela 1).
zmiana sposobu dokonywania płatności dla benefi-
cjentów projektów i programów. Tabela 1. Dług publiczny w latach 2006–2011
6. Wyłączenie z sektora finansów publicznych
jednostek badawczo-rozwojowych (dostosowanie do 2006 2007 2008 2009 2010 2011
klasyfikacji ESA’95). 1. Dług Skarbu Państwa
7. Ograniczenie liczby tych części budżetu pań- a) w mld zł 478,5 501,5 541,4 579,6 610,4 641,3
stwa włączanych do projektu budżetu państwa, któ- b) w relacji do PKB 45,1% 42,9% 42,3% 42% 41,1% 40,1%
rych dochody oraz wydatki są poza kontrolą Rady 2. Państwowy dług publiczny
Ministrów, do Kancelarii: Sejmu, Senatu i Prezy- a) w mld zł 506,3 527,4 565,9 604,4 637 670
denta RP, Trybunału Konstytucyjnego, Najwyższej b) w relacji do PKB 47,8% 45,2% 44,2% 43,7% 42,9% 41,9%
Izby Kontroli, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu 3. Dług sektora general government (wg metodologii UE)
Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów admi- a) w mld zł 505,1 527,6 567,8 606,9 639,7 673,1
nistracyjnych. b) w relacji do PKB 47,6% 45,2% 44,3% 43,9% 43,1% 42,1%
8. Kontrola nad wydatkami publicznymi zosta-
nie wzmocniona poprzez wprowadzenie kontroli za- Źródło: MF.
rządczej i zaproponowanie nowych regulacji doty-
czących audytu wewnętrznego, polegających na III. Działania podjęte w zakresie ograniczania
ujednoliceniu definicji audytu wewnętrznego, pod- deficytu sektora finansów publicznych
porządkowaniu audytorów wewnętrznych kierowni- 1. Celem rządu jest osiągnięcie w 2011 r. średnio-
kom jednostki, utworzeniu komitetu audytu jako okresowego celu budżetowego (tj. deficytu struktu-
ciała doradczego dla ministrów w zakresie funkcjo- ralnego sektora instytucji rządowych i samorządo-
nowania kontroli zarządczej i audytu wewnętrznego wych na poziomie 1% PKB). Cel ten stanowił istotny
w kierowanych przez nich działach administracji punkt odniesienia w pracach nad budżetem na 2009 r.,
rządowej. System kontroli zarządczej zostanie utwo- w szczególności nad założeniami projektu budżetu
rzony na dwóch poziomach: państwa na rok 2009 oraz projektem ustawy budże-
— w poszczególnych jednostkach, towej na 2009 r.
— w dziale administracji rządowej i jednostce sa- 2. W projekcie ustawy budżetowej na 2009 r. za-
morządu terytorialnego jako całości. łożono znaczące ograniczenie deficytu budżetu pań-

stwa w 2009 r. do 18,2 mld zł z 27,1 mld zł założo-
nych w ustawie budżetowej na 2008 r. W 2008 r. de-
ficyt może zostać zrealizowany w kwocie niższej niż
założona w ustawie i osiągnąć ok. 22,9 mld zł.
Tabela 2. Deficyt oraz dług sektora finansów pu-
blicznych
2007 2008 2009 2010
Deficyt sektora
finansów -2,0 -2,5 -2,0 -1,5
publicznych,% PKB
Dług publiczny,% PKB
45,2 44,3 43,9 43,1
(wg metodologii UE)
Źródło: Projekt ustawy budżetowej na 2009 r., Rada Mini-
strów, wrzesień 2008 r.
3. W 2007 r. deficyt sektora instytucji rządowych
i samorządowych wyniósł 2,0% PKB, kształtując się
znacząco poniżej 3% wartości referencyjnej. Warto
podkreślić, że jeszcze w 2006 r. poziom nierównowa-
gi fiskalnej w Polsce sięgał 3,8% PKB. W 2008 r.
przewidywany niewielki wzrost deficytu do 2,5%
PKB spowodowany jest przede wszystkim wysokimi
kosztami obniżenia klina podatkowego. W kolejnych
latach deficyt powróci do trendu spadkowego. Wraz
z ograniczeniem poziomu deficytu przewidywany
jest również spadek relacji długu sektora instytucji
rządowych i samorządowych do PKB z 45,2% na ko-
niec 2007 r. do ok. 42,1% PKB w 2011 r.
4. Znaczne obniżenie poziomu nierównowagi
fiskalnej w 2007 r. i dobre perspektywy na naj-
bliższe lata spowodowały, że w lipcu 2008 r. wo-
bec Polski została zniesiona procedura nadmier-
nego deficytu, którą Polska była objęta od 2004 r.
Tym samym spełniamy obecnie fiskalne kryte-
rium konwergencji.
IV. Działania podjęte w zakresie podatków do-
chodowych
1. Podtrzymanie przez rząd decyzji wprowadza-
jącej od 2009 r. skalę podatkową ze stawkami 18%
i 32%, z jednym progiem podatkowym w wysokości
85 528 zł oraz kwotą zmniejszającą podatek w wyso-
kości 556,02 zł. Rząd utrzymał również dalsze obni-
żanie składki na ubezpieczenie rentowe. Obecnie
składka na ubezpieczenie rentowe, opłacana ze środ-
ków ubezpieczonego, wynosi 1,5%, odpowiednio ze
środków płatników składek – 4,5%.
2. W dniu 23 września 2008 r. RM przyjęła pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, który w dniu 3 października 2008 r.
został przekazany do Sejmu RP (druk nr 1075). Pro-
jekt utrzymuje obecne rozwiązania korzystne dla
podatników (np. wspólne opodatkowanie dochodów
małżonków, preferencyjne opodatkowanie dochodów
osób samotnie wychowujących dzieci), jak również
wprowadza nowe, których wejście w życie przyczyni
się do dalszego zmniejszenia obciążeń fiskalnych
281
ogółu podatników tego podatku. Do najważniejszych
rozwiązań należą:
a) umożliwienie preferencyjnego opodatkowa-
nia dochodów osób samotnie wychowujących dzieci,
w sytuacji gdy dziecko uczy się (studiuje) poza grani-
cami kraju lub uzyskuje dodatek pielęgnacyjny lub
rentę socjalną,
b) zwolnienie z opodatkowania:
2011 — jednorazowej pomocy materialnej finansowa-
nej z budżetu państwa lub jednostek samorządu te-
1,0
rytorialnego w związku z zaistniałym zdarzeniem
losowym (takim jak klęska żywiołowa czy wybuch
42,1
metanu w kopalni),
— zwrotu kosztów opieki nad dzieckiem lub oso-
bą zależną (czyli osobą wymagającą stałej opieki ze
względu na stan zdrowia lub wiek) wypłacanych
m.in. na podstawie przepisów o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy,
— odszkodowań wypłaconych posiadaczom grun-
tów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego
z tytułu ustanowienia służebności gruntowej, rekul-
tywacji gruntów oraz szkód powstałych w uprawach
rolnych i drzewostanie, w związku z prowadzonymi
na tych gruntach pracami dotyczącymi budowy in-
frastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów
rafinacji ropy naftowej,
c) rozszerzenie zakresu zwolnienia dotyczącego
alimentów na rzecz dzieci do 25. roku życia polega-
jące na całkowitym zwolnieniu z opodatkowania
(bez względu na ich wysokość) alimentów na dzieci,
które otrzymują dodatek pielęgnacyjny lub rentę
socjalną,
d) rozszerzenie kręgu osób, które mogłyby ko-
rzystać z ulgi na dzieci, o opiekunów prawnych
oraz osoby pełniące funkcję rodziny zastępczej.
Ulgę tę mogliby ponadto zastosować podatnicy wy-
chowujący dzieci pełnoletnie i kontynuujące naukę,
na których ciąży obowiązek alimentacyjny (np. dziad-
kowie),
e) zmiany w zakresie ulgi odsetkowej. Zmiany
te polegają na umożliwieniu odliczania od podsta-
wy opodatkowania zarówno odsetek od kredytu
mieszkaniowego udzielonego podatnikowi w latach
2002–2006, jak i od kredytu przeznaczonego na
spłatę kredytu mieszkaniowego (tzw. kredyt refi-
nansowy). Należy zauważyć, iż ulga odsetkowa zo-
stała uchylona z końcem 2006 r., jednak osoby, któ-
re zaciągnęły kredyt mieszkaniowy w latach 2002–
–2006, mogą z niej korzystać do upływu terminu
spłaty tego kredytu wynikającego z umowy kredy-
towej na ostatni dzień 2006 r., nie dłużej jednak
niż do końca 2027 r. Zauważyć należy, iż zmiana ta
jest korzystna również dla osób o niskich docho-
dach; co prawda kredyt otrzymuje osoba posiadają-
ca pełną zdolność kredytową, jednakże trzeba mieć
na uwadze, iż w latach wcześniejszych mogła ona
sprostać wymaganiom banku, ale z uwagi na różne
sytuacje życiowe diametralnie mogła zmienić się jej
sytuacja majątkowa,
282
f) opodatkowanie 10% zryczałtowanym podat-
kiem (w miejsce obecnej progresywnej skali podat-
kowej) nagród z tytułu wygranych w konkursach,
grach i zakładach wzajemnych lub nagród związa-
nych ze sprzedażą premiową, uzyskanych w któ-
rymkolwiek z państw należących do Unii Europej-
skiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub
w Szwajcarii.
3. W ramach podjętych działań legislacyjnych
przygotowano również projekt uchwalonej przez
Sejm RP w dniu 25 lipca 2008 r. ustawy o szczegól-
nych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących
niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 894). W odniesieniu
do lat 2002–2007 ustawa przewiduje:
a) umorzenie zaległości podatkowej w podatku
dochodowym od osób fizycznych wraz z należnymi
odsetkami – dla podatników, którzy nie dokonali
rozliczenia dochodów z pracy za granicą, pod wa-
runkiem złożenia przez tych podatników zeznania
podatkowego za rok podatkowy, którego dotyczy
wniosek,
b) zwrot podatku dochodowego – dla podatni-
ków, którzy dokonali takiego rozliczenia i zapłacili
podatek,
c) umorzenie zaległości podatkowej w podatku
dochodowym od osób fizycznych i zwrot podatku do-
chodowego – dla podatników, którzy dokonali czę-
ściowej zapłaty podatku.
Dodatkowo ustawa przewiduje analogiczne roz-
wiązanie w postaci ulgi podatkowej, która ma zasto-
sowanie do dochodów uzyskanych od 2008 r.
Szacuje się, że skutek finansowy zwrotu podatku
za lata 2002–2007 może wynieść ok. 300 mln zł,
a kwota umorzenia za lata 2002–2007 może wynieść
ok. 326 mln zł. Jednocześnie szacuje się, że wprowa-
dzenie ulgi wpłynie na zmniejszenie dochodów sektora
finansów publicznych w 2009 r. z podatku dochodowe-
go od osób fizycznych w kwocie ok. 200 mln zł.
4. Projektowane rozwiązania oraz już obowiązu-
jące zmiany o charakterze systemowym wspierające
przedsiębiorczość obejmują:
a) rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, który w dniu
23 września 2008 r. został przyjęty przez RM, a na-
stępnie dnia 3 października 2008 r. skierowany do
Sejmu RP, zakłada likwidację wyłączenia z opodat-
kowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowa-
nych w trakcie roku podatkowego. Zgodnie z obecnie
obowiązującymi przepisami ustawy o zryczałtowa-
nym podatku dochodowym od niektórych przycho-
dów osiąganych przez osoby fizyczne podatnicy, któ-
rych przychody z działalności gospodarczej w trak-
cie roku przekroczyły kwotę 150 000 euro, tracą
prawo do opodatkowania w formie ryczałtu od przy-
chodów ewidencjonowanych w trakcie roku podatko-
wego. W tych przypadkach podatnicy obowiązani są
założyć właściwe księgi i opłacać podatek na ogól-
nych zasadach. W projekcie ustawy proponuje się,
aby podatnicy, którzy przekroczyli ten limit, nie tra-
cili prawa do opodatkowania w formie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych w trakcie roku po-
datkowego. Takie rozwiązanie powoduje, że podat-
nicy będą tracili to prawo od następnego roku po-
datkowego.
b) ustawę z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o rachunkowości (Dz. U. z 2008 r. Nr 144, poz. 900),
którą zwiększony został limit przychodów z kwoty
800 000 tys. euro do kwoty 1 200 000 euro, od które-
go przedsiębiorcy będą obowiązani prowadzić księgę
rachunkową,
c) ustawę z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 141, poz. 888), która wprowadza zmiany związa-
ne z możliwością zawieszania wykonywania działal-
ności gospodarczej (na okres do 24 miesięcy) przez
przedsiębiorcę:
— w ustawie o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych i ustawie o podatku dochodowym od osób
prawnych przepisy, które mają na celu zwolnienie
podatników za okres zawieszenia między innymi
z obowiązku wpłacania miesięcznych zaliczek na
podatek dochodowy, oraz
— w ustawie o zryczałtowanym podatku docho-
dowym od niektórych przychodów osiąganych przez
osoby fizyczne przepisy, które mają na celu zwolnienie
przedsiębiorcy z obowiązku wpłacania ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych w okresie zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej. W przy-
padku przedsiębiorcy rozliczającego się na podsta-
wie karty podatkowej nowe uregulowania prawne
dają możliwość wyboru przerwy albo zawieszenia
wykonywania swojej działalności.
5. W związku z tragicznymi w skutkach wyda-
rzeniami losowymi, jakie miały miejsce latem
2007 r., tj. zarówno zniszczeniami domów i budyn-
ków gospodarczych przez silnie wiejące wiatry, jak
również katastrofalnym w skutkach wypadkiem
polskiego autokaru we Francji, w grudniu 2007 r.
zaniechany został pobór podatku od pomocy mate-
rialnej otrzymanej przez osoby poszkodowane ze
środków budżetu państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego.
6. Rozporządzeniem MF w sierpniu 2008 r. zo-
stał również zaniechany pobór podatku od prestiżo-
wych nagród z dziedziny nauki, kultury i sztuki,
a także z tytułu działalności na rzecz praw człowie-
ka, w części przekazanej na cele, o których mowa
w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie, np. na działalność charytatywną.
Są to działania, których efektem jest zmniejsze-
nie obciążeń fiskalnych podatników podatku docho-
dowego od osób fizycznych.
7. W ramach podjętych działań legislacyjnych
przygotowano rozporządzenie MF w sprawie zanie-
chania poboru podatku dochodowego od niektórych
dochodów podatników podatku dochodowego od osób
fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych

(rozporządzenie z dnia 23 kwietnia 2008 r. Dz. U.
Nr 78, poz. 468). Na podstawie rozporządzenia za-
niechany został pobór podatku dochodowego z tytu-
łu nieodpłatnego nabycia m.in. środków trwałych,
prawa do użytkowania środków trwałych oraz usług
szkoleniowych – w następstwie wykonywania umów
offsetowych.
8. MF brało udział w pracach legislacyjnych
prowadzonych przez komisje sejmowe, np. Komisję
Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczeniem biurokracji. Projekty
ustaw przygotowywane w ramach tej współpracy
dotyczyły m.in. wprowadzenia korzystniejszych
dla podatników zasad wpłacania zaliczek na poda-
tek dochodowy, uregulowania kwestii klauzul wa-
loryzacyjnych stosowanych przez podatników, uzna-
nia za koszty podatkowe kosztów zaniechanych
inwestycji.
V. Działania podjęte w zakresie podatków i opłat
lokalnych
1. W dniu 24 marca 2008 r. weszło w życie roz-
porządzenie ministra finansów z dnia 22 lutego
2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie dekla-
racji na podatek od środków transportowych skła-
danych za pomocą środków komunikacji elektronicz-
nej (Dz. U. Nr 40, poz. 235). Służy ono realizacji zasa-
dy przyjaznego i taniego państwa, a także wspieraniu
przedsiębiorczości przez zapewnienie możliwości wy-
korzystania narzędzi informatycznych do wywiązy-
wania się z obowiązków wynikających z przepisów
podatkowych.
2. W dniu 1 lipca 2008 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie ministra finansów z dnia 17 kwietnia
2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzoru
zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw ma-
jątkowych. Rozporządzenie to wprawdzie bezpo-
średnio nie ma wpływu na obniżenie podatków, ale
dzięki wprowadzonym zmianom istotnie uprościło
formularz podatkowy, ułatwiając podatnikom obo-
wiązanym do zgłoszenia nabycia własności rzeczy
lub praw majątkowych wywiązanie się z ciążącego
na nich obowiązku, a tym samym przyczyniło się do
szerszego korzystania ze zwolnienia, o którym mowa
w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od
spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r., Nr 142,
poz. 1514, z późn. zm.).
3. W dniu 26 sierpnia 2008 r. weszło w życie roz-
porządzenie RM z dnia 5 sierpnia 2008 r. w sprawie
warunków udzielania zwolnień od podatku od nie-
ruchomości oraz podatku od środków transporto-
wych, stanowiących regionalną pomoc inwestycyjną
(Dz. U. Nr 146, poz. 927) – stanowiące program ogól-
nokrajowy dla gmin, określający ramowe warunki
udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w for-
mie zwolnienia od podatku: od nieruchomości i od
środków transportowych. Rozporządzenie istotnie
upraszcza zasady udzielania przez gminy pomocy
publicznej przedsiębiorcom, poprzez zmniejszenie
barier formalno-biurokratycznych w udzielaniu po-
mocy publicznej przez gminy. Skutkiem tego może
283
przyczynić się do wzrostu liczby gmin zainteresowa-
nych wykorzystaniem zwolnień podatkowych w po-
lityce pobudzenia przedsiębiorczości i ograniczenia
bezrobocia na rynku lokalnym.
4. Obecnie przedmiotem prac legislacyjnych
w Sejmie jest projekt ustawy o zmianie ustawy o po-
datku od czynności cywilnoprawnych (druk sejmo-
wy nr 748). Projekt ten został opracowany przez De-
partament Podatków Lokalnych w celu dostosowa-
nia przepisów ustawy z dnia 9 września 2000 r.
o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 68, poz. 450 i Nr 176, poz. 1238), w za-
kresie opodatkowania kapitału w spółkach kapitało-
wych, do obowiązującego prawa Unii Europejskiej,
tj. dyrektywy Rady nr 2008/7/WE z dnia 12 lutego
2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od groma-
dzenia kapitału (Dz. Urz. UE L 46 z 21.02.2008 r.,
str. 11). W Polsce funkcję podatku kapitałowego
pełni podatek od czynności cywilnoprawnych, któ-
ry obejmuje umowy spółki i jej zmiany. Zapropono-
wana regulacja wprowadza korzystne rozwiązania
dla spółek kapitałowych, w szczególności w zakre-
sie wyłączenia z opodatkowania niektórych dzia-
łań restrukturyzacyjnych, zmniejszając koszty tych
działań po stronie przedsiębiorców.
VI. Działania podjęte w zakresie podatku od to-
warów i usług
1. Rozporządzeniem ministra finansów z dnia
24 grudnia 2007 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249,
poz. 1861) wprowadzono przepisy umożliwiające
stosowanie co do zasady stawki obniżonej w budow-
nictwie mieszkaniowym w zakresie, w jakim miała
ona zastosowanie do dnia 31 grudnia 2007 r. Na
podstawie tych przepisów obniżona stawka podatku
jest stosowana dla robót budowlano-montażowych,
remontów oraz robót konserwacyjnych we wszyst-
kich obiektach budownictwa mieszkaniowego oraz
dostawy wszystkich lokali mieszkalnych oraz bu-
dynków mieszkalnych jednorodzinnych niezależnie
od ich metrażu.
2. Ustawą z dnia 11 kwietnia 2008 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 74,
poz. 444) podwyższono stawkę zryczałtowanego
zwrotu podatku z tytułu nabywania niektórych
środków produkcji dla rolnictwa przez rolników ry-
czałtowych z 5% do 6%.
3. Obecnie w parlamencie prowadzone są prace
nad rządowym projektem ustawy nowelizującej
ustawę o podatku od towarów i usług (sprawozdanie
Komisji Finansów Publicznych – druk nr 978), któ-
ry zawiera m.in. propozycje rozwiązań mających na
celu ułatwienia dla przedsiębiorców w zakresie roz-
liczeń podatku.
VII. Działania podjęte w zakresie podatku akcy-
zowego
1. Obecnie w parlamencie toczone są prace nad
rządowym projektem ustawy nowelizującej ustawę
o podatku akcyzowym (przyjętym w dniu 30 wrze-
284
śnia 2008 r. przez RM), który upraszcza procedury
oraz odchodzi od opodatkowania akcyzą wyrobów
niezharmonizowanych (z wyjątkiem samochodów
osobowych).
2. Ustawą z dnia 9 maja 2008 r. o zwrocie nad-
płaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu
nabycia wewnątrzwspólnotowego albo importu sa-
mochodu osobowego stworzono podstawę do ubiega-
nia się przez podatników o zwrot akcyzy na zasa-
dach jednolitych.
VIII. Działania podjęte w zakresie prawa celnego
1. Ustawą z dnia 8 października 2008 r. o zmia-
nie ustawy Prawo celne oraz ustawy Kodeks karny
skarbowy uproszczono i przyspieszono obsługę pod-
miotów gospodarczych przez organy celne poprzez:
— przeniesienie uprawnień do wydawania po-
zwoleń na prowadzenie składu celnego z dyrektorów
izb celnych (szczebel wojewódzki) na naczelników
urzędów celnych (szczebel lokalny),
— przeniesienie uprawnień do przyznawania sta-
tusu upoważnionego przedsiębiorcy z trzech dyrek-
torów izb celnych (Warszawa, Szczecin, Wrocław) na
wszystkich dyrektorów izb celnych.
IX. Działania podjęte w zakresie administracji
podatkowej
1. Obecnie w parlamencie toczone są prace nad
rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy Or-
dynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 951), będącym częścią rządowego „Pakietu
na rzecz rozwoju przedsiębiorczości”, który przewi-
duje uregulowania ukierunkowane na rozwój przed-
siębiorczości oraz poprawienie warunków prowadze-
nia działalności gospodarczej w Polsce poprzez:
— wstrzymanie wykonania decyzji podatkowej,
— zawiadomienie podatnika o zamiarze wszczę-
cia kontroli,
— liberalizację formy zapłaty podatków.
2. Nowelizacja przepisów ustawy z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o kontroli skarbowej:
— Skrócenie czasu prowadzenia postępowania
kontrolnego, poprzez zdyscyplinowanie organów
kontroli skarbowej. Nowelizacja przewiduje wpro-
wadzenie zakazu naliczania odsetek za zwłokę w za-
płacie zaległości podatkowej, jeżeli postępowanie nie
zostanie zakończone w ciągu 6 miesięcy od dnia
wszczęcia.
— Umożliwienie trafniejszego doboru kontrolo-
wanych, którzy działają w obszarze „szarej strefy”,
i unikanie częstych kontroli podatników, którzy pra-
widłowo wywiązują się ze swoich zobowiązań podat-
kowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: Sprawiedliwość
(5268)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-
-023-5268/08, w sprawie realizacji programu rządu
RP w zakresie właściwości działu administracji rzą-
dowej sprawiedliwość, w tym reformy sądownictwa,
prokuratury, więziennictwa, nowelizacji prawa kar-
nego, a także dostępu do zawodów prawniczych, uprzej-
mie przedstawiam następującą informację.
Najważniejsze działania programowe i zamierze-
nia legislacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości w per-
spektywie 2008 r. to reforma sądownictwa, która
ma wymiar wielokierunkowy i obejmuje sferę orga-
nizacyjno-strukturalną, zarządzanie kadrami oraz
wprowadzenie regulacji usprawniających rozpozna-
wanie spraw w sądach, reforma prokuratury, nowe-
lizacja kodyfikacji karnych i cywilnych, jak również
dostosowanie prawa krajowego do prawa Unii Euro-
pejskiej. W związku z tym w Ministerstwie Sprawie-
dliwości podjęto następujące prace legislacyjne.
I. Inicjatywy w zakresie ustroju sądownictwa po-
wszechnego i prokuratury
W dniu 11 lutego 2008 r. Rada Ministrów, na
wniosek ministra sprawiedliwości, przyjęła w trybie
obiegowym „Założenia w zakresie racjonalizacji
i uelastycznienia struktury organizacyjnej sądów
powszechnych oraz wzmocnienia statusu i kariery
sędziowskiej”.
W wyniku realizacji powyższych założeń, w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości przygotowano projekt
ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokura-
tury, który obecnie znajduje się na etapie prac parla-
mentarnych (druk nr 946 oraz 946-A). W dniu
17 września 2008 r. odbyło się pierwsze czytanie
projektu na posiedzeniu Sejmu, po którym został on
skierowany do Komisji Sprawiedliwości i Praw Czło-
wieka. Dnia 30 września 2008 r. powołano podkomi-
sję nadzwyczajną, która w październiku br. rozpa-
trzyła przedmiotowy projekt. W dniu 14 październi-
ka 2008 r. odbyło się posiedzenie Komisji Sprawie-
dliwości i Praw Człowieka, która wystąpiła do Kra-
jowej Rady Sądownictwa o opinię na temat projektu
zawartego w druku nr 946.
Przedmiotowy projekt uwzględnia m.in. wymogi
prawne określone przez Trybunał Konstytucyjny
w wyroku z dnia 24 października 2007 r., sygn. SK
7/06 (Dz. U. Nr 204, poz. 1482). W orzeczeniu tym

trybunał uznał powierzenie asesorom sądowym spra-
wowania wymiaru sprawiedliwości za sprzeczne
z normami Konstytucji RP.
Projekt przewiduje następujące równorzędne
drogi dochodzenia do stanowisk sędziowskich:
1) poprzez wykonywanie zawodu adwokata, rad-
cy prawnego, notariusza lub prokuratora;
2) poprzez ukończenie aplikacji sędziowskiej lub
pracę w charakterze asesora prokuratorskiego przez
okres co najmniej trzech lat;
3) poprzez ukończenie aplikacji ogólnej, pracę na
stanowisku referendarza sądowego lub asystenta sę-
dziego przez okres odpowiednio pięciu i sześciu lat
oraz złożenie egzaminu sędziowskiego.
Projekt zachowuje ponadto dotychczasową zasa-
dę, iż uprawnienie do ubiegania się o stanowisko sę-
dziego przysługuje osobom mającym tytuł naukowy
profesora albo stopień naukowy doktora habilitowa-
nego nauk prawnych.
W przypadku osób mianowanych na stanowisko
asesora sądowego przed dniem opublikowania wyro-
ku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 paździer-
nika 2007 r. (SK 7/06), tj. przed dniem 5 listopada
2007 r., projekt zakłada skrócenie okresu asesury,
niezbędnego do ubiegania się o powołanie na stano-
wisko sędziego sądu rejonowego, do jednego roku
oraz obniżenie wieku kandydatów do 28 lat.
Ponadto w projekcie przewiduje się, że asesorzy,
w stosunku do których ustało powierzenie pełnienia
czynności sędziowskich (co ma nastąpić z dniem
5 maja 2009 r.), będą wykonywać czynności referen-
darzy sądowych (w sądach powszechnych) lub czyn-
ności sekretarsko-administracyjne (w sądach woj-
skowych) oraz zachowają dotychczasowe uprawnie-
nia pracownicze oraz uprawnienia w zakresie wyna-
grodzenia.
W zakresie nowelizacji ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) w Ministerstwie Spra-
wiedliwości trwają obecnie prace nad projektem
ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz o zmianie innych ustaw, który
obejmuje m.in. uregulowania dotyczące statusu sę-
dziego i modelu kariery sędziowskiej.
Istotą projektu jest m.in.:
1) racjonalizacja i uelastycznienie struktury or-
ganizacyjnej sądów powszechnych poprzez:
— wprowadzenie w ramach systemu wymiaru
sprawiedliwości organu sądowego niemającego cha-
rakteru sądu w rozumieniu konstytucyjnym, który
przejąłby podejmowanie rozstrzygnięć w sprawach,
które nie są w znaczeniu konstytucyjnym zastrzeżo-
ne do wyłącznej kompetencji sądu,
— racjonalizację organizacji sądów oraz likwida-
cję części jednostek tworzonych bez uzasadnionej
przyczyny,
— racjonalizację sposobu zatrudniania i uloko-
wania personelu pomocniczego (asystenci, referen-
darze) przez podniesienie w stosunku do nich wy-
mogów związanych z wykształceniem zawodowym
285
(ukończona aplikacja, a nie tylko dyplom prawni-
czych studiów uniwersyteckich);
2) określenie zasad dotyczących kariery zawodo-
wej sędziów:
— nominację na stanowisko sędziego uzyskiwa-
łoby się w drodze konkursu ogłaszanego przez mini-
stra sprawiedliwości na wolne stanowisko sędziow-
skie; zakłada to możliwość prowadzenia przez mini-
stra sprawiedliwości polityki etatowej związanej
z racjonalizacją liczby etatów sędziowskich w po-
szczególnych sądach; minister sprawiedliwości bę-
dzie mógł wygaszać, a także przenosić etaty pomię-
dzy sądami według kryteriów ustawowych,
— konkurs byłby przeprowadzany przez stałą
komisję konkursową powoływaną przez Krajową
Radę Sądownictwa na kadencję; komisja byłaby or-
ganem Krajowej Rady Sądownictwa z udziałem sę-
dziów (51%), przedstawicieli okręgowej rady adwo-
kackiej, rady okręgowej izby radców prawnych, rady
izby notarialnej, Krajowej Rady Prokuratorów, uni-
wersyteckich wydziałów prawa i prezesa sądu, dla
którego przeprowadza się konkurs;
3) wprowadzenie przepisu określającego termin,
w którym prezydent RP dokonywałby nominacji na
stanowisko sędziowskie kandydata wskazanego
przez Krajową Radę Sądownictwa.
W zakresie nowelizacji ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39)
przygotowany w Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze oraz
niektórych innych ustaw zakłada rozdzielenie funk-
cji ministra sprawiedliwości i prokuratora general-
nego oraz wprowadzenie zmian ustrojowych w pro-
kuraturze.
Projekt przewiduje w szczególności:
1) rozdzielenie urzędu prokuratora generalnego
i ministra sprawiedliwości;
2) określenie instrumentów kontroli i nadzoru
organów władzy publicznej nad działalnością proku-
ratury;
3) wprowadzenie kadencyjności stanowiska pro-
kuratora generalnego, prokuratorów apelacyjnych,
okręgowych i rejonowych;
4) umocnienie pozycji prokuratora jako organu
procesowego;
5) określenie trybu powoływania i odwoływania
prokuratora generalnego oraz jego relacji wobec Sej-
mu, prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i prezesa
Rady Ministrów,
6) określenie trybu powoływania i odwoływania
zastępców prokuratora generalnego, prokuratora
apelacyjnego, prokuratora okręgowego i prokurato-
ra rejonowego,
7) wprowadzenie nowej struktury organizacyjnej
powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury poprzez likwidację Prokuratury Krajowej i utwo-
rzenie Prokuratury Generalnej,
8) powołanie Krajowej Rady Prokuratorów w miej-
sce dotychczasowej Rady Prokuratorów przy proku-
ratorze generalnym,
286
9) określenie zasad budżetu i gospodarki finan-
sowej prokuratur powszechnych.
Projekt ustawy został skierowany do Sejmu RP
i obecnie znajduje się na etapie prac parlamentar-
nych (druk nr 617). Trwają prace nad projektem
w podkomisji sejmowej.
II. Inicjatywy w zakresie zagadnień związanych
z dostępem do aplikacji przygotowujących do zawo-
dów prawniczych
Wspomniany wcześniej projekt ustawy o Krajo-
wej Szkole Sądownictwa i Prokuratury przewiduje
również zmiany instytucjonalno-strukturalne, tj. utwo-
rzenie Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury,
standaryzację programów nauczania, nowe zasady
dostępu do stanowisk sędziowskich, likwidację apli-
kacji referendarskiej.
Nadto w projekcie zakłada się, że obecnie prowa-
dzone szkolenia aplikantów sądowych, prokurator-
skich i referendarskich będą kontynuowane do cza-
su ich zakończenia na zasadach obowiązujących
przed dniem 1 stycznia 2008 r., a w odniesieniu do
aplikantów referendarskich – przed dniem 1 stycz-
nia 2009 r. Na tych zasadach zostaną także przepro-
wadzone właściwe egzaminy.
Mając na uwadze zakładany termin wejścia w ży-
cie projektowanych przepisów, absolwenci aplikacji
sędziowskiej (aplikacji prowadzonej według nowych
zasad) będą ubiegać się o powołanie na stanowisko
sędziego, począwszy od roku 2013. Do tego czasu
o powołanie na stanowiska sędziowskie będą mogły
starać się osoby, które:
1) spełniają wymogi określone w art. 61 § 1
pkt 1–6 ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (w nowym brzmieniu), tj. posiadają obywatel-
stwo polskie i korzystają z pełni praw cywilnych
i obywatelskich, są nieskazitelnego charakteru, ukoń-
czyły wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej
Polskiej i uzyskały tytuł zawodowy magistra lub za-
graniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospo-
litej Polskiej, są zdolne ze względu na stan zdrowia
do pełnienia obowiązków sędziego, ukończyły 29 lat,
złożyły egzamin sędziowski lub prokuratorski i pra-
cowały w charakterze asesora sądowego przez okres
co najmniej trzech lat;
2) spełniają wymogi określone w art. 61 § 1
pkt 1–5 ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (w nowym brzmieniu), ukończyły aplikację są-
dową i złożyły egzamin sędziowski na dotychczaso-
wych zasadach, a po złożeniu tego egzaminu zajmo-
wały stanowisko referendarza sądowego przez okres
co najmniej trzech lat lub asystenta sędziego przez
okres co najmniej czterech lat (w pełnym wymiarze
czasu pracy);
3) nie ukończyły aplikacji sądowej lub prokura-
torskiej ani aplikacji wymienionej w art. 149 § 1
pkt 5 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych
(w nowym brzmieniu), tj. aplikacji ogólnej, niemniej
spełniają wymogi określone w art. 61 § 1 pkt 1–6
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych (w no-
wym brzmieniu) i pracowały w charakterze referen-
darza sądowego przez okres co najmniej sześciu lat
lub asystenta sędziego przez okres co najmniej sied-
miu lat.
Celem projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz
ustawy Prawo o notariacie jest z jednej strony dosto-
sowanie regulacji zawartych w ustawach: Prawo
o adwokaturze, o radcach prawnych oraz Prawo
o notariacie do sytuacji prawnej zaistniałej po wej-
ściu w życie wyroków Trybunału Konstytucyjnego
– w zakresie, w jakim stwierdzono niezgodność
z Konstytucją RP niektórych przepisów ustaw sa-
morządowych, z drugiej zaś nowelizacja przepisów
dotyczących zasad przeprowadzania naboru na apli-
kację adwokacką, radcowską i notarialną oraz zwią-
zane z tym usprawnienie procesu naboru, precyzyj-
ne wskazanie zakresu egzaminu na aplikacje, jak
i jednoznaczne sformułowanie przepisów, które
obecnie budzą wątpliwości interpretacyjne.
Projekt (druk nr 953) znajduje się na etapie prac
parlamentarnych. Obecnie projekt jest rozpatrywa-
ny przez podkomisję sejmową.
W Ministerstwie Sprawiedliwości opracowano tak-
że projekt ustawy o państwowych egzaminach prawni-
czych, którego celem jest ustanowienie jednego egza-
minu na wszystkie aplikacje prawnicze, w tym prowa-
dzone przez samorządy zawodowe, a także stworzenie
dwóch podstawowych ścieżek dostępu do zawodów
prawniczych: poprzez aplikację i poprzez świadczenie
określonych ustawowo czynności prawniczych.
W projekcie przewiduje się wprowadzenie dwu-
stopniowego egzaminu państwowego, przy czym
zdanie egzaminu pierwszego stopnia uprawniałoby
do ubiegania się o przyjęcie na dowolną aplikację
prawniczą albo do wykonywania niektórych czynno-
ści prawnych, określonych w projektowanej ustawie.
Zdanie egzaminu drugiego stopnia kończyłoby apli-
kację, jak również stanowiło warunek dopuszczenia
do zawodów prawniczych innych osób niż aplikanci,
wykazujących się odpowiednią praktyką prawniczą.
Nowa regulacja umożliwi otwarcie dostępu do świad-
czenia pomocy prawnej przez młodych prawników,
bez tworzenia nowej korporacji zawodowej. Przystą-
pienie do egzaminu pierwszego stopnia nie wiązało-
by się z żadnymi dodatkowymi wymogami (poza
ukończeniem wyższych studiów prawniczych).
Projekt jest na etapie prac wewnątrzresortowych
i konsultacji społecznych.
III. Inicjatywy w zakresie przepisów karnych
W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowano
następujące projekty ustaw.
A. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny, ustawy Kodeks karny skarbowy, ustawy Kodeks
postępowania karnego, ustawy Kodeks karny wyko-
nawczy oraz niektórych innych ustaw
Projekt przewiduje szereg zmian w obrębie części
ogólnej Kodeksu karnego oraz Kodeksu karnego
skarbowego mających na celu eliminację błędów
i luk obecnego stanu normatywnego oraz uelastycz-
nienie unormowań, m.in. w zakresie kary ograni-

czenia wolności, instytucji warunkowego zwolnienia
oraz kary łącznej.
W obrębie części szczególnej Kodeksu karnego
projekt przewiduje m.in. wprowadzenie nowych ty-
pów przestępstw określonych w:
— art. 165a, penalizującym finansowanie prze-
stępstw o charakterze terrorystycznym, zgodnie ze zo-
bowiązaniami Polski wynikającymi z Konwencji ONZ
z 1999 r. o zwalczaniu finansowania terroryzmu oraz
z innych aktów prawa międzynarodowego,
— art. 202a i art. 202b, penalizujących utrwala-
nie oraz sprowadzanie, przechowywanie, posiadanie
treści pornograficznych z udziałem osoby, bez jej
zgody, a także rozpowszechnianie obrazu nagiej oso-
by bez jej zgody.
W obrębie Kodeksu postępowania karnego pro-
jekt przewiduje, oprócz usunięcia błędów obecnych
unormowań, dostosowanie przepisów do orzeczeń
Trybunału Konstytucyjnego (m.in. art. 203 dot. ob-
serwacji psychiatrycznej, art. 247 dot. przesłanek
zatrzymania przez prokuratora, art. 263 dot. prze-
dłużenia tymczasowego aresztowania), jak również
związane z członkostwem Polski w Unii Europej-
skiej zmiany w zakresie przepisów dotyczących eu-
ropejskiego nakazu aresztowania.
W obrębie Kodeksu karnego wykonawczego pro-
jekt przewiduje modyfikację zasad wykonania kary
ograniczenia wolności opartą na ścisłym współdzia-
łaniu z organami samorządowymi oraz przekazaniu
czynności z zakresu organizacji i kontroli wykona-
nia tej kary do kompetencji zawodowego kuratora
sądowego.
Projekt w dniu 16 października 2008 r. został
skierowany do sekretarza Rady Ministrów z prośbą
o przedłożenie pod obrady Rady Ministrów.
B. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania karnego oraz niektórych innych ustaw
Projekt ma na celu określenie niezbędnego za-
kresu właściwości sądów wojskowych oraz wojsko-
wych jednostek prokuratury i wojskowych orga-
nów postępowania przygotowawczego (Żandarme-
rii Wojskowej), uwzględniające specyfikę postępo-
wań o przestępstwa popełniane przez żołnierzy
uczestniczących w misjach wojskowych, a także
konieczność zapewnienia sprawnego postępowa-
nia oraz efektywnego przeprowadzania i utrwala-
nia dowodów w sprawach o przestępstwa popeł-
nione przez uczestników misji wojskowych lub na
terenie jednostki wojskowej.
W dniu 8 października 2008 r. projekt został
przyjęty przez Radę Ministrów.
C. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw
W projekcie proponuje się:
1) zniesienie obowiązującej obecnie w Kodeksie
karnym wykonawczym zasady zaskarżalności wszyst-
kich postanowień w postępowaniu wykonawczym
i wprowadzenie możliwości zaskarżania orzeczeń
tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi, czyli orzeczeń
najbardziej istotnych dla skazanego, co ma na celu
287
usprawnienie i przyspieszenie postępowania wyko-
nawczego;
2) zniesienie zasady udziału stron we wszystkich
posiedzeniach, gdyż całkowicie wystarczające i bar-
dziej racjonalne jest stworzenie takiej możliwości
tylko w sprawach najistotniejszych – zwalnia to sąd
z konieczności powiadamiania skazanego o wszyst-
kich posiedzeniach, co powinno znacznie przyspie-
szyć i usprawnić postępowanie wykonawcze;
3) usprawnienie oraz zwiększenie efektywności
wykonania kary grzywny poprzez przekazanie nie-
których czynności w tym przedmiocie urzędom
skarbowym;
4) odwrócenie zasady dotyczącej wykonalności
orzeczeń wydanych w postępowaniu wykonawczym
poprzez przyjęcie, że generalnie są one wykonalne
z chwilą wydania, nie zaś z chwilą uprawomocnie-
nia, jak to jest dotychczas;
5) wzmocnienie roli kuratora sądowego w postę-
powaniu wykonawczym, zwłaszcza w zakresie wy-
konania kary ograniczenia wolności;
6) rozszerzenie ciążącego na dyrektorach zakła-
dów karnych i sędziach penitencjarnych obowiązku
informowania innych podmiotów o opuszczeniu jed-
nostki penitencjarnej przez skazanych odbywają-
cych karę pozbawienia wolności.
Trwają prace legislacyjne nad projektem ustawy.
D. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny oraz niektórych innych ustaw
Celem projektu jest utworzenie Funduszu Pomocy
Pokrzywdzonym oraz Funduszu Pomocy Postpeni-
tencjarnej. Przewiduje się, że minister sprawiedliwo-
ści będzie przyznawał dotacje celowe z funduszu na
rzecz organizacji pozarządowych udzielających po-
mocy skazanym. Zmiany obejmą też ustawę z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn.
zm.), poprzez zwolnienie dochodów funduszu ze sto-
sownego podatku, a także ustawę z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), w celu umożli-
wienia przekazywania 1% należnego podatku nie tyl-
ko na rzecz organizacji pożytku publicznego, ale tak-
że na rzecz funduszu.
W najbliższym czasie projekt ustawy zostanie
skierowany do uzgodnień międzyresortowych.
E. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania karnego
Celem projektu jest:
— rozszerzenie gwarancji procesowych osób za-
trzymanych poprzez wprowadzenie obowiązku po-
informowania zatrzymanego o prawie do skorzysta-
nia z pomocy adwokata,
— poprawa warunków prowadzenia działalności
gospodarczej w przypadku zastosowania wobec przed-
siębiorcy środka zapobiegawczego w postaci tymczaso-
wego aresztowania; projekt wprowadza obowiązek po-
informowania osoby zarządzającej przedsiębiorstwem
o tymczasowym aresztowaniu przedsiębiorcy (na jego
wniosek).
288
Projekt precyzuje przesłanki uzasadniające prze-
dłużenie stosowania tymczasowego aresztowania.
Nie będzie możliwe przedłużenie tymczasowego
aresztowania z powodu „innych istotnych prze-
szkód, których usunięcie było niemożliwe”, z powo-
du przedłużającej się obserwacji psychiatrycznej
oskarżonego czy z powodu przedłużającego się opra-
cowywania opinii biegłego.
Projekt znajduje się na etapie prac parlamentar-
nych (druk nr 631). Trwają prace nad projektem
w podkomisji.
F. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny, ustawy Kodeks postępowania karnego, ustawy
Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy o Policji
Celem projektu jest zaostrzenie odpowiedzialno-
ści sprawców przestępstw o podłożu seksualnym,
popełnianych wobec osób małoletnich poniżej 15. roku
życia, jak również wobec osób najbliższych, określo-
nych w art. 201 K.k. Jednocześnie projekt przewidu-
je zwiększenie skuteczności działań podejmowanych
wobec sprawców tego typu przestępstw, zmierzają-
cych do poddania ich terapii tonizującej przestępne
zachowania seksualne.
Celem projektowanej instytucji, związanej z wy-
konywaniem środka zabezpieczającego w postaci umiesz-
czenia skazanego w ośrodku prowadzącym terapię
farmakologiczną i psychoterapię zmierzającą do ob-
niżenia popędu seksualnego albo skierowania go na
leczenie ambulatoryjne w celu przeprowadzenia ta-
kiej terapii, jest poprawa stanu zdrowia psychiczne-
go skazanego, a przez to zmniejszenie prawdopodo-
bieństwa popełniania kolejnych czynów zabronio-
nych o takim charakterze.
Przewiduje się wprowadzenie dodatkowych ty-
pów kwalifikowanych przestępstwa zgwałcenia,
określonego w art. 197 §3 K.k., poprzez dodanie
w tym przepisie:
— przestępstwa zgwałcenia osoby małoletniej
poniżej 15 lat,
— przestępstwa zgwałcenia wstępnego, zstępne-
go, przysposobionego, przysposabiającego, brata lub
siostry.
Przestępstwa te będą zagrożone karą pozbawie-
nia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Projekt przewiduje ponadto modyfikację ustawo-
wego zagrożenia przestępstwa kazirodztwa, okre-
ślonego w art. 201 K.k., co wynika z konieczności
zachowania wewnętrznej spójności przepisów odno-
szących się do tej samej materii kodeksowej. Propo-
nuje się, aby przestępstwo kazirodztwa w typie pod-
stawowym zagrożone było karą pozbawienia wolno-
ści od 6 miesięcy do lat 8.
Wprowadzenie w projektowanym art. 202a K.k.
nowego typu przestępstwa, polegającego na nawią-
zywaniu kontaktu z małoletnim poniżej 15 lat za po-
średnictwem systemu teleinformacyjnego lub sieci
telekomunikacyjnej i podejmowaniu czynności zmie-
rzających do spotkania z nim, w celu popełnienia
przestępstwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2,
art. 200 lub produkowania bądź utrwalania treści
pornograficznych z jego udziałem, wynika z ko-
nieczności dostosowania polskiego prawa do posta-
nowień Konwencji Rady Europy z Lanzarote
o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywa-
niem i niegodziwym traktowaniem w celach seksu-
alnych, podpisanej przez Polskę w dniu 25 paź-
dziernika 2007 r.
Projekt został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 7 października 2008 r.
G. Projekt ustawy o zmianie ustawy o Krajowym
Rejestrze Karnym
Celem projektu jest:
— umożliwienie gromadzenia w Krajowym Reje-
strze Karnym informacji o przestępstwach popeł-
nionych na szkodę interesów finansowych Wspólnot
Europejskich przez osoby upoważnione do reprezen-
towania lub podejmowania decyzji w imieniu pod-
miotów zbiorowych bądź sprawowania nad nimi
kontroli,
— umożliwienie przekazywania przez Biuro In-
formacyjne Krajowego Rejestru Karnego informacji
ministrowi finansów, ministrowi rozwoju regional-
nego, ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi o przypad-
kach wydania prawomocnych wyroków skazujących
za przestępstwa popełnione na szkodę interesów fi-
nansowych Wspólnot Europejskich oraz przetwa-
rzania tych informacji przez Ministerstwo Finan-
sów, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego oraz Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
W dniu 4 września 2008 r. projekt został przyjęty
przez Komitet Rady Ministrów i jest w trakcie roz-
patrywania przez Komisję Prawniczą.
H. Projekt ustawy o zmianie ustawy o odpowie-
dzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabro-
nione pod groźbą kary
Projektowane przepisy przewidują, że możliwe
będzie prowadzenie jednocześnie postępowania
przygotowawczego przeciwko osobie fizycznej oraz
podmiotowi zbiorowemu. Projekt rezygnuje z preju-
dykatu określonego w art. 4 ustawy.
Zgodnie z projektem wobec podmiotu zbiorowego
można będzie wymierzyć karę pieniężną w wysoko-
ści od 1 tys. zł do 5 mln zł. Równocześnie, dla zacho-
wania proporcjonalności kary w stosunku do możli-
wości finansowych podmiotu, przyjęto, że kara ta
nie może być wyższa niż 3 proc. przychodu osiągnię-
tego w roku obrotowym, w którym czyn zabroniony
został popełniony.
Projektowane zmiany umożliwiają stronom wno-
szenie kasacji od wyroków w sprawach odpowie-
dzialności podmiotów zbiorowych. Obecnie takie
prawo miał jedynie prokurator generalny i rzecznik
praw obywatelskich.
Projekt jest częścią „Pakietu dla przedsiębior-
czości”.
W dniu 24 września 2008 r. projekt został skiero-
wany do sekretarza Rady Ministrów z prośbą
o przedłożenie pod obrady Rady Ministrów. Ponadto
projekt został przekazany do zaopiniowania przez
Radę Legislacyjną.

IV. Inicjatywy w zakresie przepisów cywilnych
W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowano
następujące projekty ustaw.
A. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania cywilnego oraz o zmianie innych ustaw
Istotą projektu jest przyśpieszenie i uproszczenie
postępowania nakazowego i upominawczego. W tym
celu proponuje się stworzenie jednego ogólnokrajo-
wego sądu, do którego byłyby wnoszone pozwy
w formie elektronicznej (bez dołączania dowodów)
i którego orzeczenia uprawomocniałyby się w wy-
padku braku sprzeciwu bądź zarzutów, zaś w razie
ich wniesienia pozwy byłyby przekazywane do roz-
poznania sądowi właściwemu miejscowo.
Projekt znajduje się na etapie prac parlamentar-
nych (druk nr 859). Trwają prace w podkomisji sej-
mowej.
B. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw
Projekt dotyczy międzynarodowego postępowa-
nia cywilnego i ma na celu modernizację obecnych
uregulowań w celu zbliżenia do stosowanych w Eu-
ropie rozwiązań, ułatwienia międzynarodowego
obrotu prawnego oraz dostosowania do rozporzą-
dzenia WE z 12.12.2006 1896/2008 (europejski na-
kaz zapłaty) i rozporządzenia WE z 11.07.2007 861/
2007 (europejskie postępowania w sprawie drob-
nych roszczeń).
Projekt na etapie prac parlamentarnych (druk
nr 949). Trwają prace w podkomisji sejmowej.
C. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania cywilnego
Projekt przygotowany przez Komisję Kodyfika-
cyjną Prawa Cywilnego przewiduje zmiany regulu-
jące instytucję odmowy sporządzenia skargi kasa-
cyjnej, wprowadzenie możliwości ustanowienia peł-
nomocnika z urzędu mimo odmowy zwolnienia stro-
ny od kosztów sądowych oraz wprowadzenie możli-
wości wyboru pełnomocnika z urzędu przez samą
stronę.
Trwają prace wewnątrzresortowe na projektem.
D. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania cywilnego oraz o zmianie innych ustaw
Celem tego projektu jest przyśpieszenie i uprosz-
czenie postępowań w sprawach gospodarczych. Pro-
jekt przewiduje wprowadzenie zasady pisemności
postępowania w trybie zwykłym oraz umożliwienie
prowadzenia dowodów osobowych przez asesorów
sądowych, referendarzy sądowych i asystentów sę-
dziego.
Przygotowywane są założenia do projektowanej
ustawy.
V. W zakresie reformy więziennictwa
Efektem realizacji zapowiedzianych zmian do-
tyczących więziennictwa jest m.in. projekt ustawy
o Służbie Więziennej, który przewiduje przede
wszystkim:
— zmianę modelu funkcjonowania Służby Wię-
ziennej w państwie,
289
— nowe określenie misji Służby Więziennej oraz
systemu zarządzania więziennictwem – określenie
zasad i trybu przetwarzania informacji i danych
osobowych oraz udzielania informacji przez Służbę
Więzienną,
— usprawnienie funkcjonowania Służby Wię-
ziennej jako formacji w znacznym stopniu odpowie-
dzialnej za bezpieczeństwo i porządek publiczny,
— nowe określenie praw i obowiązków funkcjo-
nariuszy Służby Więziennej poprzez unormowanie
kwestii związanych m.in. z czasem pełnienia służby,
uproszczeniem tzw. przepisów mieszkaniowych.
Projekt ustawy o Służbie Więziennej zakłada
kontynuację reformy więziennictwa – przygotowuje
zmiany w przepisach ustrojowych dotyczących funk-
cjonowania Służby Więziennej oraz zmiany w prze-
pisach pragmatycznych dotyczący funkcjonariuszy
Służby Więziennej – w celu ich dostosowania do no-
wych zadań i wyzwań dla służby penitencjarnej.
Obecnie trwają uzgodnienia międzyresortowe
przedmiotowego projektu.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o zatrudnianiu
osób pozbawionych wolności oraz ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych stanowi realizację
zadania mającego na celu poprawę sytuacji więzien-
nictwa, skuteczniejszą resocjalizację osób skazanych
oraz zwalczanie przestępczości, w tym w szczególno-
ści przestępczości powrotnej.
Projekt ustawy zakłada:
1) zwiększenie zainteresowania pracodawców za-
trudnianiem osób pozbawionych wolności;
2) stworzenie realnych warunków do utworzenia
znacznej liczby nowych miejsc pracy dla skazanych;
3) stworzenie przywięziennym zakładom pracy
warunków do realizowania zadań penitencjarnych
poprzez zmniejszanie obciążeń fiskalnych wobec
państwa, co jest ze społecznego punktu widzenia
rozwiązaniem bardziej racjonalnym niż pozbawia-
nie skazanych pracy, możliwości zarobkowania oraz
wywiązywania się ze swoich zobowiązań;
4) zwiększenie aktywności zawodowej w trakcie
odbywania kary, która nie tylko umożliwia zdobycie
odpowiednich kwalifikacji, co ułatwia późniejsze za-
trudnienie, ale przede wszystkim wykształca nawyk
pracy, stwarzając szansę na readaptację społeczną;
5) ograniczenie zjawiska przestępczości po-
wrotnej.
Przyjęto, iż cele projektowanej regulacji zostaną
osiągnięte m.in. poprzez rozszerzenie katalogu pod-
miotów mogących ubiegać się o przyznanie statusu
przywięziennego zakładu pracy o spółki kapitałowe
i działające w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały
spółek, które w państwach członkowskich Unii Eu-
ropejskiej lub państwach Europejskiego Obszaru
Gospodarczego działają w formie prawnej będącej
odpowiednikiem polskiej spółki z ograniczoną odpo-
wiedzialnością lub spółki akcyjnej.
Głównym instrumentem mającym stanowić za-
chętę dla podmiotów zatrudniających osoby pozba-
wione wolności byłoby zwolnienie przywięziennych
290
zakładów pracy z podatku dochodowego od osób
prawnych, ale tylko w części, od której co najmniej
25% równowartości należnego podatku dochodowe-
go zostanie przekazane na Fundusz Rozwoju Przy-
więziennych Zakładów Pracy, który powinien prze-
znaczyć te środki m.in. na tworzenie nowych miejsc
pracy dla osób pozbawionych wolności i tworzenie
infrastruktury w zakładach karnych, niezbędnej do
działań resocjalizacyjnych.
Projekt został poddany uzgodnieniom międzyre-
sortowym. W chwili obecnej trwają dodatkowe usta-
lenia przed skierowaniem go do sekretarza Rady Mi-
nistrów z prośbą o przedłożenie pod obrady Rady
Ministrów.
VI. W Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto
także inicjatywy ustawodawcze, które mają na celu
dostosowanie krajowego prawa do prawa Unii Euro-
pejskiej
W zakresie prawa karnego są to:
A. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks kar-
ny, Kodeks postępowania karnego oraz ustawy o od-
powiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny za-
bronione pod groźbą kary, mający na celu wdrożenie
do prawa polskiego następujących aktów prawnych:
a) decyzji ramowej 2005/214/WSISW z dnia 24 lu-
tego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego
uznawania do kar o charakterze pieniężnym (termin
implementacji upłynął w dniu 15 marca 2007 r.);
b) decyzji ramowej 2004/68/WSiSW z dnia 22 grud-
nia 2003 r. o zwalczaniu seksualnego wykorzysty-
wania dzieci i pornografii dziecięcej (termin imple-
mentacji upłynął w dniu 20 stycznia 2006 r.);
c) decyzji ramowej Rady 2003/568/WSiSW z dnia
22 lipca 2003 r. w sprawie zwalczania korupcji
w sektorze prywatnym (termin implementacji upły-
nął w dniu 22 lipca 2005 r.);
d) decyzji ramowej Rady 2005/222/WSiSW z dnia
24 lutego 2005 r. w sprawie ataków na systemy in-
formatyczne (termin implementacji minął w dniu
16 marca 2007 r.).
Projekt znajduje się na etapie prac parlamentar-
nych (druk nr 458). Projekt został rozpatrzony przez
Senat RP. Wniesione przez Senat poprawki oczekują
na rozpatrzenie przez Sejm.
B. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks po-
stępowania karnego, mający na celu implementację
decyzji ramowej Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 paź-
dziernika 2006 r. w sprawie stosowania zasady wza-
jemnego uznawania do nakazów przepadku. Projekt
jest na etapie prac parlamentarnych (druk nr 894).
3 października br. podkomisja sejmowa przedstawi-
ła sprawozdanie z prac.
W zakresie prawa gospodarczego są to:
A. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks spół-
ek handlowych
Projekt dokonuje implementacji postanowień dy-
rektywy nr 2006/68/WE z dnia 6 września 2006 r.
zmieniającej dyrektywę nr 77/91/EWG w sprawie
tworzenia spółek akcyjnych i utrzymywania oraz
zmian wysokości ich kapitału.
Projekt przyjęty przez Radę Ministrów i skiero-
wany do Sejmu RP w dniu 8 października 2008 r.
(druk nr 1130).
B. Projekt ustawy o zmianie ustawy o państwo-
wej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych
przestępstw umyślnych
Projekt ma na celu zlikwidowanie najistotniej-
szych przyczyn, które wpłynęły na niewielkie stoso-
wanie instytucji kompensaty. Proponuje się rozsze-
rzenie kręgu osób uprawnionych do uzyskania kom-
pensaty oraz objęcie ochroną kompensacyjną wszyst-
kich ofiar, które na skutek przestępstwa poniosły
śmierć albo doznały naruszenia czynności narządu
ciała lub rozstroju zdrowia określonych w art. 156
§ 1 i art. 157 § 1 K.k. Zrezygnowano przy tym z do-
tychczasowej przesłanki „popełnienia przestępstwa
z użyciem przemocy”. Projekt przewiduje wzrost
maksymalnej kwoty kompensaty do 20 000 zł, a tak-
że zmianę właściwości miejscowej sądu orzekające-
go w sprawach o kompensatę (sąd rejonowy, w które-
go okręgu wnioskodawca ma miejsce stałego za-
mieszkania, a nie, jak dotychczas, sąd, w którego
okręgu popełniono przestępstwo).
Projekt jest w toku uzgodnień międzyresorto-
wych.
VII. Inne projekty
Ponadto w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace legislacyjne nad innymi projektami, obejmują-
cymi następujące zagadnienia:
A. Projekt ustawy Prawo nieletnich
Opracowano projekt założeń do projektu ustawy,
który ma na celu dostosowanie uregulowań dotyczą-
cych problematyki nieletnich do współczesnych wa-
runków społecznych panujących w Polsce oraz ujed-
nolicenie procedury postępowania w sprawach nie-
letnich. Trwają wewnątrzresortowe prace nad pro-
jektem ustawy.
B. Projekt ustawy prawo prywatne międzynaro-
dowe
Projekt określa prawo właściwe dla stosunków
osobistych i majątkowych w zakresie prawa prywat-
nego (w tym handlowego i rodzinnego) oraz reguluje
kwestie związane z odszukaniem, ustaleniem treści
i stosowaniem prawa właściwego.
W dniu 18 września 2008 r. projekt został przyję-
ty przez Komitet Rady Ministrów. Rada Ministrów
rozpatrzy projekt na posiedzeniu w dniu 21 paź-
dziernika 2008 r.
C. Projekt ustawy o zmianie ustawy o Krajowym
Rejestrze Sądowym
Projekt przewiduje zmianę art. 4 ust. 4a ustawy
o KRS – wprowadzenie bezpłatnej informacji w ogól-
nodostępnej sieci informatycznej, zawierającej wy-
kaz przedsiębiorstw, co do których ogłoszono upa-
dłość. Przedmiotowa zmiana została zgłoszona do
umieszczenia w projekcie odnoszącym się do noweli-
zacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Projekt ustawy w dniu 1 października 2008 r. został
przyjęty przez komitet Rady Ministrów.

D. Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cy-
wilny oraz niektórych innych ustaw
Projekt obejmuje zmiany w przepisach prawa
spadkowego oraz reguluje instytucję wspólnego ra-
chunku bankowego. Projektowana regulacja posze-
rza krąg spadkobierców ustawowych o dziadków
i ich zstępnych oraz pasierbów. Proponowane roz-
wiązania odsuwają na dalszy plan dziedziczenie
ustawowe gminy, co jest zgodne z oczekiwaniami
wyrażonymi pod adresem tych przepisów przez Try-
bunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 31 stycznia
2001 r. (P4/99, OTK 2001 nr 1, poz. 5) Projekt za-
wiera także regulacje dotyczące instytucji wspólne-
go rachunku bankowego, w szczególności prowadzo-
nego przez przedsiębiorców, działających w różnych
formach.
Projekt ustawy oczekuje na rozpatrzenie przez
komitet Rady Ministrów.
E. Projekt ustawy o biegłych sądowych
Celem projektu jest:
1) stworzenie mechanizmów naboru biegłych są-
dowych i zwiększenie zakresu nadzoru nad nimi
przez:
— ustanowienie ministra sprawiedliwości orga-
nem odwoławczym od decyzji organu I instancji wy-
dawanych w toku procedury powoływania biegłych,
— wprowadzenie jednolitego w skali kraju wzoru
listy biegłych sądowych,
— wprowadzenie procedury pozwalającej na we-
ryfikację wiedzy i kwalifikacji kandydata na bie-
głego,
— określenie katalogu przesłanek obligują-
cych oraz uprawniających do odwołania biegłego
z funkcji,
— zobowiązanie organów, na rzecz których bie-
gły wykonuje zlecone czynności, do każdorazowego
informowania właściwego prezesa sądu okręgowego
o wszelkich nieprawidłowościach w realizacji obo-
wiązków przez biegłego;
2) zwiększenie wymagań w stosunku do kandy-
datów na biegłych sądowych przez:
— podniesienie wymagań stawianych kandy-
datom na biegłych sądowych, w szczególności
w zakresie wiedzy, kwalifikacji i doświadczenia
zawodowego,
— wprowadzenie regulacji jednoznacznie zobo-
wiązującej biegłych do stałego podnoszenia kwalifi-
kacji, także w trakcie trwania kadencji;
3) kompleksowe uregulowanie zasad wynagra-
dzania biegłych sądowych, doprecyzowanie zasad
wynagradzania za wykonywanie zadań pilnych
bądź w trudnych warunkach, zharmonizowanie
ww. zasad z przepisami prawa podatkowego (usu-
nięcie wątpliwości co do opodatkowania należności,
przy uwzględnieniu różnego statusu podatkowego
biegłych).
W dniu 12 września 2008 r. Rada Ministrów
przyjęła założenia do projektu ustawy. Obecnie
trwają prace nad tekstem projektu.
291
F. Projekt ustawy o zmianie ustawy o komorni-
kach sądowych i egzekucji
Projekt ma na celu wprowadzenie komplekso-
wych regulacji dotyczących trybu postępowania dys-
cyplinarnego wobec komorników, asesorów i aplikan-
tów komorniczych. Trwają prace wewnątrzresorto-
we nad projektem ustawy.
G. Projekt ustawy o zmianie ustawy o kurato-
rach sądowych
Projekt będzie obejmować zmiany w zakresie:
1) trybu powoływania i odwoływania kuratorów
okręgowych i kierowników zespołów;
2) doprecyzowania zasad dotyczących aplikacji
kuratorskiej, rekrutacji do zawodu i egzaminów;
3) kryteriów awansu zawodowego;
4) postępowania dyscyplinarnego;
5) statusu zawodowego kuratorów oraz ich praw
i obowiązków;
6) kwestii nadzorczych.
Trwają prace wewnątrzresortowe nad projektem
ustawy.
H. Projekt ustawy o pozwach grupowych
Projekt ustawy ma na celu:
1) wprowadzenie możliwości rozstrzygnięcia wie-
lu podobnych spraw wielu podmiotów w jednym po-
stępowaniu;
2) poszerzenie dostępu do sądu w sytuacjach, gdy
wytoczenie powództwa jest korzystniejsze dla zain-
teresowanego podmiotu niż występowanie z własną
sprawą indywidualnie (np. w przypadku dochodze-
nia bardzo małych kwotowo roszczeń od jednego
sprawcy szkody);
3) zwiększenie efektywności ochrony sądowej,
nie tylko dla samych zainteresowanych stron sporu,
ale także wymiaru sprawiedliwości, polegające na
ekonomii wymierzania sprawiedliwości i ujednolice-
niu rozstrzygnięć w podobnych sprawach,
4) odciążenie sądów od rozpatrywania wielu po-
dobnych spraw różnych podmiotów,
5) zmniejszenie kosztów postępowania (np. wspól-
ne postępowanie dowodowe).
Aktualnie trwa proces uzgodnień międzyresor-
towych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
292
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działów:
Zabezpieczenie społeczne i Sprawy rodziny
(5270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Krzysztofa Jurgiela z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r. (znak: SPS-023-5270/08), nawiązującą
do exposé premiera Donalda Tuska, przedstawiam
charakterystykę najważniejszych działań progra-
mowych i legislacyjnych podjętych przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej w zakresie spraw
wymienionych w działach: Zabezpieczenie społeczne
i Sprawy rodziny.
Szerokie spektrum tych działań leży u podstaw
rządowego programu „Solidarność pokoleń. Działa-
nia dla zwiększenia aktywności zawodowej osób
w wieku 50+”. Jego głównym celem jest zwiększanie
zatrudnienia osób po 50. roku życia. W chwili obec-
nej wskaźnik zatrudnienia tych osób jest najniższy
w Unii Europejskiej i dalece odbiega od wyznaczo-
nego przez strategię lizbońską poziomu 50%. Wy-
miernym celem programu „Solidarność pokoleń”
jest więc osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia na
tym poziomie w perspektywie do 2020 r. Zwiększe-
nie aktywności tej grupy jest istotne, gdyż, jak po-
wszechnie wiadomo, wczesna dezaktywizacja star-
szych osób istotnie zwiększa koszty pracy (związane
z rosnącymi składkami i podatkami wydatkowany-
mi na wcześniejsze emerytury i świadczenia dla
osób w wieku produkcyjnym), ograniczając tym sa-
mym zatrudnianie innych, w szczególności osób
młodych. Wyższe wydatki na transfery skierowane
do starszych osób ograniczają także możliwości
zwiększania wsparcia ze strony budżetu państwa na
pomoc innym grupom ludności, w szczególności
dzieciom i młodzieży. Polska należy do krajów UE,
w których ryzyko ubóstwa osób starszych jest naj-
niższe, a ryzyko ubóstwa dzieci i młodzieży – naj-
wyższe. Aktywizacja osób starszych pozwoli na uzy-
skanie równowagi międzypokoleniowej.
Zdaniem strony rządowej kluczowymi działania-
mi niezbędnymi dla zwiększenia zatrudnienia osób
po 50. roku życia są:
— promocja utrzymywania tych osób w zatrud-
nieniu powiązana z systemem wspierania tego pro-
cesu poprzez rozwój polityki zarządzania wiekiem
w firmach,
— publiczne działania na rzecz poprawy oraz
zmiany kwalifikacji i kompetencji osób powyżej
45 lat,
— uruchomienie programów aktywizacji dla bez-
robotnych w wieku 45+/50+, dobrze zaadresowanych,
skutecznych i efektywnych, dobrze realizowanych
przez kompetentne podmioty, w tym publiczne służby
zatrudnienia oraz realizatorów usług zatrudnienio-
wych kontraktowanych na zewnątrz wobec PSZ,
— ograniczenie warunków dla strategii bierno-
ści poprzez zmniejszenie możliwości przechodzenia
na wcześniejsze emerytury lub inne świadczenia po-
zwalające na dezaktywizację.
Wyżej wymienionym działaniom podporządko-
wane zostały szczegółowe cele programu „Solidar-
ność pokoleń”:
1) poprawa warunków pracy, promocja zatrud-
nienia pracowników po 50. roku życia i zarządzanie
wiekiem (poprzez upowszechnianie wiedzy wśród
pracodawców i pracobiorców na temat zarządzania
wiekiem pracowników, ukazywanie pracodawcom
i opinii publicznej korzyści płynących z zatrudnia-
nia osób po 50. roku życia, wdrażanie strategii za-
rządzania wiekiem w przedsiębiorstwach, dostoso-
wanie warunków pracy pracowników po 50. roku
życia do ich potrzeb);
2) poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50. roku życia (poprzez tworzenie warunków
dla budowania ich ścieżek kształcenia, upowszech-
nienie kształcenia ustawicznego dla osób w wieku
45+, dopasowanie do nich oferty szkoleniowej);
3) zmniejszenie kosztów pracy związanych z za-
trudnianiem pracowników po 50. roku życia (po-
przez zwolnienie pracodawców z opłacania składek
na Fundusz Pracy za te osoby);
4) aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia (poprzez upo-
wszechnienie programów rynku pracy dla osób
w wieku powyżej 50 lat, budowanie indywidualnych
planów wsparcia dla osób w wieku 50+, dopasowa-
nie oferty aktywnych programów rynku pracy do
potrzeb tych osób);
5) aktywizacja zawodowa osób niepełnospraw-
nych (poprzez budowę stabilnych ram prawnych
dla zatrudniania i rehabilitacji zawodowej osób
niepełnosprawnych, promowana będzie aktywiza-
cja zawodowa i integracja tych osób z rynkiem
pracy). Istotnym uzupełniającym elementem będą
kampanie podnoszenia świadomości o możliwo-
ściach i przydatności osób niepełnosprawnych jako
pracowników;
6) zwiększenie możliwości zatrudnienia kobiet
(przez rozwój usług pozwalających na godzenie pra-
cy i życia rodzinnego, uproszczenie przepisów doty-
czących zakładania przedszkoli, wspieranie rozbu-
dowy sieci przedszkoli, szczególnie na obszarach
wiejskich (finansowane między innymi z Europej-
skiego Funduszu Społecznego), umożliwienie finan-
sowania przedszkoli przyzakładowych z zakłado-
wych funduszy świadczeń socjalnych; wspieranie
innych form opieki nad dziećmi, wprowadzenie ko-
rzystnych rozwiązań podatkowych);

7) ograniczenie dezaktywizacji pracowników w sys-
temie świadczeń społecznych (cele szczegółowe za-
kładają wydłużanie efektywnego wieku emerytalne-
go oraz stopniowe wyrównywanie wieku emerytal-
nego kobiet i mężczyzn).
Jak już wspomniano, rządowy program „Soli-
darność pokoleń” obejmuje szerokie spektrum sko-
ordynowanych inicjatyw, których celem jest lepsze
wykorzystanie zasobów ludzkich osób w wieku
50 lat i więcej. Zawiera on z jednej strony działania
mające stanowić zachętę dla pracodawców do za-
trudniania i utrzymywania w zatrudnieniu osób
starszych, z drugiej strony część działań ma na
celu poprawę kwalifikacji, umiejętności i efektyw-
ności pracy tych osób.
Choć działania rządu są istotnym elementem
programu, równie ważne są inicjatywy pracodaw-
ców oraz chęci poszczególnych osób do wydłużania
aktywności zawodowej. Realizacja dużej części za-
dań w ramach polityki rynku pracy należy nato-
miast do samorządów. Działania dotyczące aktywi-
zacji zawodowej i integracji na rynku pracy, w tym
działania finansowane w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki”, będą realizowane na po-
ziomie regionalnym i stąd ważne jest zaangażowa-
nie władz samorządowych – wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych – w realizację programu. Zwięk-
szenie aktywności osób w wieku 50+ wymaga więc
współpracy między stroną rządową i samorządową
z jednej strony oraz pracownikami i pracodawcami
z drugiej strony. Dlatego Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej będzie aktywnie zachęcać do dialogu
i partnerstwa wszystkie strony tego procesu, w tym
przede wszystkim pracodawców i społeczeństwo.
Projekt programu „Solidarność pokoleń” był kon-
sultowany z partnerami społecznymi od kwietnia do
września br. (przede wszystkim w ramach Komisji
Trójstronnej). Będzie on przedmiotem obrad Rady
Ministrów w dniu 14 października br.
Warunkiem koniecznym (ale niewystarczającym)
zwiększenia zatrudnienia w populacji w wieku 50+
jest wprowadzenie odpowiednich rozwiązań praw-
nych, które ograniczą możliwości przedwczesnej
dezaktywizacji zawodowej i które jednocześnie będą
wpierały aktywność na rynku pracy. W tym celu
30 września 2008 r. Rada Ministrów przyjęła pro-
jekt ustawy o emeryturach pomostowych, który
obecnie jest przedmiotem prac Sejmu. Projekt za-
pewnia ok. 240 tys. osób pracujących w warunkach
szczególnych lub wykonujących pracę o szczególnym
charakterze możliwość wcześniejszego zakończenia
kariery zawodowej. Emerytura pomostowa będzie
dodatkowym świadczeniem, które osoba uprawnio-
na będzie otrzymywać pomiędzy zakończeniem swo-
jej kariery zawodowej a osiągnięciem wieku emery-
talnego. Świadczenie będzie przysługiwać osobom
pracującym w najtrudniejszych warunkach, które
nie mogą być w żaden sposób usunięte przez praco-
dawcę, lub wykonującym pracę, w której odpowiada-
ją za bezpieczeństwo innych osób i która jednocze-
293
śnie wymaga największej sprawności psychofizycz-
nej. Będzie to system wygasający (nie obejmie osób,
które rozpoczęły karierę zawodową po 31 grudnia
1998 r.) – w przyszłości bowiem preferowane będą
ułatwienia w zmianie pracy, a nie praca w warun-
kach potencjalnie szkodliwych dla zdrowia. Ustawa
obejmie jednak wszystkich tych, którzy pracę zawo-
dową w warunkach szczególnych lub o szczególnym
charakterze podjęli przed wejściem w życie reformy
emerytalnej. W przeciwieństwie do poprzednich roz-
wiązań jedynym kryterium przyznania emerytury
pomostowej są wskazania medyczne, nie polityczne
czy ekonomiczne. Dlatego do uprawnionych zaliczać
się będzie osoby wykonujące konkretne prace, a nie
całe grupy branżowe. Emerytura pomostowa wyno-
sić będzie 100% potencjalnej emerytury (uwzględ-
niającej też składki płacone do OFE) obliczonej dla
osoby w wieku 60 lat i będzie waloryzowana według
tych samych zasad co emerytury i renty z FUS. Bę-
dzie można na nią przejść na pięć lat przed osiągnię-
ciem wieku emerytalnego (czyli w wieku 55 lat dla
kobiet i 60 lat dla mężczyzn), w niektórych przypad-
kach nawet na dziesięć lat przed osiągnięciem tego
wieku. Dodatkowo wymagany będzie także odpo-
wiedni ogólny staż ubezpieczeniowy (20 lat dla ko-
biet i 25 lat dla mężczyzn) oraz staż pracy w warun-
kach szczególnych lub przy wykonywaniu pracy
o szczególnym charakterze przez co najmniej 15 lat.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych. Po pół roku rozmów w Komisji Trójstron-
nej nie doszło jednak do podpisania porozumienia,
ponieważ związki zawodowe chciały znacznego po-
szerzenia listy osób uprawnionych, m.in. o wszyst-
kich nauczycieli, kolejarzy, wiele kategorii pracow-
ników służby zdrowia mających kontakt z pacjenta-
mi. Związki chciały też, by system nie miał charak-
teru wygasającego, podczas gdy rząd uważa, że lu-
dzie powinni zmieniać pracę, a nie pracować w wa-
runkach szczególnych, aż stracą zdrowie. Ponieważ
jednak decydujące znaczenie miały obiektywne kry-
teria medyczne, a nie względy polityczne, uzupełnił
pierwotną listę prac o te, co do których powoływani
przez Komisję Trójstronną eksperci medycyny pra-
cy byli zgodni, że wykonywane są w warunkach
szczególnych lub z racji szczególnej odpowiedzialno-
ści za zdrowie i życie innych wymagają odpowiedniej
sprawności własnej. Listę rozszerzono więc np.
o prace w zimnym mikroklimacie oraz prace w wa-
runkach podwyższonego ciśnienia atmosferycznego,
prace rewidentów taboru, których zadaniem jest do-
puszczenie do jazdy pociągów, kierowników pocią-
gów, funkcjonariuszy SOK, prace tancerzy zawodo-
wych związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycz-
nym, pracę mechaników odpowiedzialnych na lotni-
sku za bezpieczeństwo samolotów.
Określone w exposé premiera Donalda Tuska
priorytety działań znalazły również odzwierciedle-
nie w propozycjach zawartych w nowelizowanej
obecnie ustawie o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy. Głównym celem projektowanych
294
zmian jest ułatwianie osobom bezrobotnym i poszu-
kującym pracy powrotu lub rozpoczęcia aktywności
zawodowej. Zakłada się między innymi możliwość
objęcia wszystkich osób bezrobotnych lub poszuku-
jących pracy indywidualnym planem działania i obo-
wiązkowe przygotowywanie takich planów dla osób
bezrobotnych mających szczególne trudności w roz-
poczęciu pracy lub ponownym jej podjęciu. Projekt
wychodzi także naprzeciw postulatom wsparcia za-
trudnienia i aktywizacji zawodowej osób w wieku
50+. Proponowane rozwiązania przewidują m.in.
przyznanie wyższych stawek wsparcia finansowego
z tytułu uczestnictwa w szkoleniach finansowanych
ze środków Funduszu Pracy. Pracodawcy zatrud-
niający bezrobotnych w wieku 50+ będą czasowo
zwolnieni z obowiązku odprowadzania składek na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych, natomiast wobec wszystkich
osób, które ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat (ko-
biety), zostaje zniesiony obowiązek odprowadzania
składek na te fundusze.
Nowe przepisy będą zwiększać motywację do
uczestnictwa w działaniach aktywizujących. Przyję-
te w projekcie rozwiązania mają zachęcić bezrobot-
nych i poszukujących pracy do aktywnej współpracy
z urzędem pracy i uczestnictwa w proponowanych
działaniach aktywizacyjnych. Celowi temu służyć
mają wyższe zachęty finansowe w formie stypen-
diów wypłacanych w związku z uczestnictwem
w szkoleniach, stażach, przygotowaniu zawodowym
dorosłych i kontynuowanej nauce w ramach eduka-
cji szkolnej. Podkreślić należy, że wysokość stypen-
dium waha się od 100% do 120% wysokości zasiłku.
Zwiększeniu motywacji ma służyć także możliwość
kontynuowania stypendium w przypadku podjęcia
zatrudnienia np. w czasie szkolenia, na które bezro-
botny został skierowany przez urząd pracy.
Projekt wprowadza także nowy instrument ryn-
ku pracy, jakim jest przygotowanie zawodowe doro-
słych. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona została
możliwość uzyskiwania przez osoby bezrobotne no-
wych kwalifikacji zawodowych, poświadczonych
świadectwem uzyskania tytułu zawodowego, świa-
dectwem czeladniczym lub zaświadczeniem instytu-
cji szkoleniowej, po ukończeniu praktycznej nauki
zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy doro-
słych, realizowanych w oparciu o umowy zawierane
między urzędami pracy a pracodawcami i instytu-
cjami szkoleniowymi.
Zaproponowane rozwiązania są warunkiem sku-
tecznej realizacji programu „Solidarność pokoleń...
50+” i poprawy wskaźnika zatrudnienia osób po-
wyżej 50. roku życia. Ważne jest jednak to, że doty-
czą one również osób młodych, osób z długą prze-
rwą w zatrudnieniu, jak i osób zagrożonych bezro-
bociem, a także osób powracających z emigracji
zarobkowej.
Projekt ustawy był przedmiotem wielu konsulta-
cji i uzyskał akceptację zarówno środowisk opinio-
twórczych działających w sferze polityki społecznej,
jak i bezpośrednich użytkowników i wykonawców
projektowanych przepisów – starostów i kierow-
nictw urzędów pracy różnych szczebli. Projekt bę-
dzie przedmiotem obrad Rady Ministrów, która zbie-
rze się na posiedzeniu w dniu 14. października br.
Szczegółowe rozwiązania zawarte w projekcie usta-
wy, w brzmieniu skierowanym na posiedzenie Rady
Ministrów, zamieszczone są na stronie internetowej
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Propono-
wane zmiany sfinansowane zostaną w ramach kwot
środków Funduszu Pracy określonych w planie fi-
nansowym Funduszu Pracy na 2009 i 2010 r.
Dodatkowo, w ramach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”, planowana jest realizacja wielu
zróżnicowanych projektów odnoszących się do gru-
py osób w wieku 50+, których celem jest promocja
zatrudnienia osób w tym wieku, przy czym wszyst-
kie finansowane z EFS działania są koordynowane
przez specjalnie powołaną grupę roboczą.
Jednym z takich projektów jest projekt indywi-
dualny „Wyrównywanie szans na rynku pracy dla
osób 50+”, którego realizacja rozpocznie się w 2009 r.
Rezultatem inicjowanego projektu będzie m.in. dia-
gnoza obecnej sytuacji osób 50+ na rynku pracy
oraz określenie trendów zmian na kolejne lata z uwzględ-
nieniem zmian społeczno-ekonomicznych. Ponadto
zostaną wypracowane rekomendacje dotyczące im-
plementacji określonych przedsięwzięć służących
aktywizacji zawodowej osób 50+, a jednocześnie po-
wstanie baza danych na temat rozwiązań stosowa-
nych w celu utrzymania na rynku pracy osób z gru-
py 50+ oraz katalog „dobrych praktyk” służących
aktywizacji zawodowej osób 50+.
Zapoczątkowano również realizację działań ukie-
runkowanych na zwiększenie aktywności ekono-
micznej kobiet w wieku 50+, m. in. poprzez projekt
„Aktywizacja społeczno-ekonomiczna kobiet na po-
ziomie lokalnym i regionalnym”, w ramach którego
zostanie zrealizowany moduł dotyczący przeciw-
działania dezaktywizacji zawodowej kobiet po 50.
roku życia, skierowany do pracodawców, pracowni-
ków w wieku okołoemerytalnym oraz instytucji ryn-
ku pracy. Zostaną przeprowadzone badania jako-
ściowe obejmujące pracodawców i pracowników 50+
oraz osoby, które w ostatnich latach przeszły na
emeryturę (zwłaszcza wcześniejszą) lub pozostają
bez pracy, będąc w wieku okołoemerytalnym. Celem
badania jest zidentyfikowanie przyczyn defaworyza-
cji kobiet 50+ na rynku pracy, w tym poznanie czyn-
ników leżących po stronie pracodawcy (np. mecha-
nizmów „polityki kadrowej”, ekonomicznych, praw-
nych, kulturowych czy psychospołecznych czynni-
ków sprzyjających defaworyzacji) i pracownika (np. ba-
rier kulturowych, rodzinnych, stereotypów, podej-
ścia do pracy, samooceny).
Warto również w tym miejscu wspomnieć o dzia-
łaniach zmierzających do zmiany przepisów doty-
czących przyznawania rent z tytułu niezdolności do
pracy, których głównym celem jest zwiększenie ak-
tywności osób niepełnosprawnych, także w dojrza-
łym wieku. Kluczowym elementem proponowanych
zmian jest zniesienie obowiązku zmniejszania i za-

wieszania wypłacania rent w przypadku osiągania
dochodów z pracy.
Niepokojąca sytuacja demograficzna w Polsce po-
woduje również konieczność podjęcia działań na
rzecz wzrostu liczby urodzeń. Dlatego polityka pro-
rodzinna jest jednym z priorytetów obecnego rządu,
co zostało wyraźnie podkreślone w exposé premiera.
Głównym elementem sprzyjającym rozwiązaniu
problemów niskiego wskaźnika urodzeń w Polsce
jest odpowiedź na potrzeby młodych rodziców pla-
nujących powiększenie rodziny. Rząd od początku
swojej działalności podjął starania służące poprawie
warunków organizacyjno-finansowych związanych
z okresem ciąży oraz wczesnego dzieciństwa. Głów-
nym problemem w tej kwestii, który jest również po-
dejmowany na forach instytucji międzynarodowych
trudniących się polityką rodzinną, jest zapewnienie
lepszych warunków godzenia życia rodzinnego i za-
wodowego.
Rząd, odpowiadając na tak określone potrzeby,
podjął działania na rzecz wydłużenia okresu urlopu
macierzyńskiego oraz zaprojektował zmiany zapew-
niające ochronę pracownicy przed zwolnieniem i za-
pewniające możliwość zatrudnienia w niepełnym
wymiarze czasu pracy. Zmiany te zostały wprowa-
dzone w projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks
pracy oraz niektórych innych ustaw (tzw. ustawy ro-
dzinnej). Pod koniec ubiegłego roku projekt ten był
przedmiotem konsultacji międzyresortowych oraz
konsultacji społecznych, natomiast obecnie znajduje
się na etapie prac parlamentarnych w Komisji Nad-
zwyczajnej do zmian w kodyfikacjach (podkomisja
nadzwyczajna do rozpatrzenia projektów ustaw
o zmianie ustawy Kodeks pracy, druk nr 885).
Pierwsze jego czytanie odbyło się 17 września br.
Głównym, lecz nie jedynym elementem rządowe-
go projektu ustawy jest wydłużenie urlopu macie-
rzyńskiego oraz wprowadzenie części fakultatywnej
w ramach urlopu macierzyńskiego. Wydłużenie
urlopu macierzyńskiego (w części obligatoryjnej)
z 18 do 20 tygodni oraz z 28 do 31 tygodni (w przy-
padku ciąży mnogiej) nastąpi według projektu
ustawy z dniem 1 stycznia 2009 r. Dodatkowo
w przedmiotowym projekcie ustawy wprowadzono
urlop o charakterze fakultatywnym (dodatkowy
urlop macierzyński), który wynosi 6 tygodni oraz
8 tygodni (w przypadku ciąży mnogiej) i który sta-
nowi wydłużenie obligatoryjnego czasu urlopu ma-
cierzyńskiego. Docelowa długość urlopu macierzyń-
skiego zostanie osiągnięta stopniowo do 2014 r. i bę-
dzie wynosiła łącznie 26 tygodni w przypadku cią-
ży pojedynczej oraz 39 tygodni w przypadku ciąży
mnogiej.
Projekt tzw. ustawy rodzinnej poza wydłużeniem
urlopu macierzyńskiego zawiera również następują-
ce regulacje:
— ochrona przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu
wychowawczego,
295
— stopniowe podniesienie podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych,
— możliwość finansowania ze środków zakłado-
wego funduszu socjalnego opieki nad dziećmi lub
dofinansowania kosztów żłobków lub przedszkoli,
— skrócenie wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni do
90 dni w przypadku osób ubezpieczonych dobrowol-
nie oraz wyrównanie prawa do świadczeń opiekuń-
czych dla osób ubezpieczonych obowiązkowo oraz
ubezpieczonych dobrowolnie,
— wydłużenie maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni,
— zniesienie ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego,
— możliwość zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługująca pracodawcom osób po-
wracających z urlopu macierzyńskiego lub wycho-
wawczego.
Natomiast powrót emigrantów do kraju jest
priorytetowym zagadnieniem uwzględnianym w pro-
cesie kształtowania założeń polityki migracyjnej.
W ramach Międzyresortowego Zespołu do Spraw
Migracji utworzono grupę roboczą do spraw reemi-
gracji, której powierzono dokonanie analizy czyn-
ników hamujących i opracowanie systemu zachęt
do powrotu migrantów do kraju. Jednym z efektów
pracy zespołu powinno być wskazanie, jakie przed-
sięwzięcia zachęcające migrantów do powrotu do
kraju mogą być realizowane w sposób uwzględnia-
jący priorytety rządu. W tym kontekście projekto-
wane są działania, które będą realizowane w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Są
one ukierunkowane na osoby migrujące z i do Pol-
ski i obejmują szkolenia, doradztwo oraz kampanię
informacyjną.
Należy zauważyć, że kluczowe znaczenie dla mi-
gracji powrotnej będzie miała względna poprawa
warunków życia i aktywności zawodowej w kraju
w porównaniu z innymi państwami, w tym wzrost
poziomu wynagrodzeń czy też poprawa perspektyw
rozwoju kariery zawodowej. Służyć temu będzie
przede wszystkim utrzymanie stosunkowo wysokie-
go tempa wzrostu gospodarczego, ale również na
przykład wprowadzanie ułatwień dotyczących za-
kładania przedsiębiorstw oraz tworzenia nowych
miejsc pracy. W tym kontekście należy podkreślić,
że czynniki mogące sprzyjać migracjom powrotnym
tylko w niewielkiej części należą do zakresu przed-
miotowego działów administracji rządowej, o któ-
rych była mowa w interpelacji.
Jeśli chodzi o realizację konkretnych zapowiedzi
zawartych w exposé premiera, uprzejmie informuje-
my, że w ostatnim okresie zostały wprowadzone
dwie ważne zmiany. Po pierwsze, tzw. abolicja po-
datkowa została wprowadzona ustawą z dnia 25 lip-
ca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podat-
296
ników uzyskujących niektóre przychody poza tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2008 r.
Nr 143, poz. 894). Po drugie, ustawą z dnia 10 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 888) zostały
wprowadzone ułatwienia w zakresie prowadzenia
działalności gospodarczej (w szczególności upraw-
nienie przedsiębiorcy do uzyskania pisemnej inter-
pretacji przepisów dotyczących podatków i składek
na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne, a tak-
że możliwość zawieszenia działalności gospodar-
czej). Na konferencji zorganizowanej dnia 7 paź-
dziernika br. premier Donald Tusk zapowiedział
wprowadzenie dalszych udogodnień dotyczących
rejestracji i prowadzenia działalności gospodarczej,
które wraz z pakietem innych projektów ustaw są
efektem prac sejmowej Komisji Nadzwyczajnej
„Przyjazne Państwo”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działów:
Nauka i Szkolnictwo wyższe (5272)
Szanowny Panie Pośle! W odpowiedzi na Pana
interpelację w sprawie realizacji programu Rządu
RP wygłoszone w expose Premiera Donalda Tuska
w zakresie działów Nauka i Szkolnictwo Wyższe
pragnę podziękować Panu Senatorowi za wykazane
zainteresowanie sprawami rozwoju nauki, szkolnic-
twa wyższego oraz szeroko pojętego rozwoju inno-
wacyjności.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zda-
je sobie sprawę z konieczności podjęcia działań
w celu stworzenia lepszych warunków rozwoju na-
uki, podniesienia poziomu badań naukowych, polep-
szenia warunków transferu wiedzy i wyników ba-
dań naukowych do sektora gospodarczego.
Dla realizacji ww. zamierzeń w 2008 r. przygoto-
wany został pakiet pięciu ustaw zmieniających
w istotny sposób zarządzanie i organizację nauki:
- projekt ustawy o Narodowym Centrum Nauki,
- projekt ustawy o zasadach finansowania nauki,
- projekt ustawy o instytutach badawczych,
- projekt ustawy o Narodowym Centrum Badań
i Rozwoju,
- projekt ustawy o Polskiej Akademii Nauk.
Celem zaproponowanych nowych rozwiązań
jest:
- zapewnienie warunków do wzrostu poziomu po-
tencjału badawczego i konkurencyjności nauki pol-
skiej w skali międzynarodowej,
- stworzenie efektywnych mechanizmów funk-
cjonowania instytucji naukowych oraz ich współpra-
cy z podmiotami gospodarczymi,
- zapewnienie lepszych warunków dla rozwoju
kadry naukowej, szczególnie młodszych pracowni-
ków naukowych, stymulowanie innowacyjności i wdro-
żeń wyników badań naukowych.
Wszystkie wymienione wyżej projektu ustaw są
dostępne na stronie internetowej Ministerstwa Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego i znajdują się na etapie
uzgodnień międzyresortowych i szerokich konsulta-
cji społecznych.
W końcowej fazie przygotowania (po uzgodnie-
niach międzyresortowych) znajdują się następujące
dokumenty programowe:
- Strategia Rozwoju Kraju 2007-2015. Strategia
Rozwoju Nauki w Polsce do 2015 Roku,
- Krajowy Program Badań Naukowych i Prac
rozwojowych (KPBNiPR).
W roku 2008 w celu wzmocnienia działań w kie-
runku rozwoju innowacyjności Minister Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego wydał dwa rozporządzenia doty-
czące programów:
- Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa
Wyższego z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie progra-
mu „Kreator innowacyjności – wsparcie innowacyj-
nej przedsiębiorczości akademickiej”;
- Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa
Wyższego z dnia 12 sierpnia 2008 r. w sprawie pro-
gramu „PATENT PLUS – wsparcie patentowania
wynalazków”.
Planowane efekty Programu „Kreator innowa-
cyjności ‘ wsparcie innowacyjnej przedsiębiorczości
akademickiej”:
- wzrost liczby komercjalizowanych technologii
i rozwiązań innowacyjnych opracowywanych przez
studentów, doktorantów i pracowników naukowo-
-badawczych”;
- powstanie sieci jednostek organizacyjnych wspie-
rających przedsiębiorczość naukowców;
- zwiększenie efektywności i skuteczności dzia-
łań podejmowanych przez jednostki organizacyjne
wspierające przedsiębiorczość akademicką;
- upowszechnienie informacji o możliwościach
i korzyściach wynikających z tworzenia firm na ba-
zie własności intelektualnej uczelni; w dalszej kolej-
ności powstawanie tego typu firm,
- rozpowszechnienie dobrych wzorców i procedur
dotyczących komercjalizacji wiedzy, ochrony praw
własności intelektualnej w całym środowisku aka-
demickim.
Planowane efekty programu „PATENT PLUS
– wsparcie patentowania wynalazków” to:

- zwiększenie liczby międzynarodowych zgłoszeń
patentowych pochodzących z jednostek naukowych
mających siedzibę w Polsce;
- wzrost liczby i jakości krajowych zgłoszeń pa-
tentowych;
- wzrost liczby komercjalizowanych rozwiązań,
opracowanych w jednostkach naukowych;
- upowszechnienie w jednostkach naukowych
standardów ochrony własności przemysłowej.
Dla zapewnienia lepszych warunków rozwoju
polskiej nauki rząd przewiduje:
a) znaczące zwiększenie nakładów na naukę (por.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2009 przyjęty
przez Radę Ministrów w dniu 24 września 2008 r.
i skierowany do Sejmu RP),
b) zwiększenie naukowej, społecznej i gospodar-
czej efektywności sektora nauki na drodze zmian
legislacyjnej (zob. cytowane ustawy). W szczególno-
ści projekt Strategia Rozwoju Kraju 2007 – 2015
kładzie nacisk na to, aby wzrostowi nakładów B+R
ze środków budżetowych w najbliższych czterech la-
tach towarzyszyła także zmiana struktury wydat-
kowania tych dodatkowych środków, polegająca na
ich przeznaczeniu wyłącznie na finansowanie pro-
jektów badawczych wybieranych w formie konkur-
sowej (przede wszystkim priorytetowe programy ba-
dawcze), rozwój infrastruktury, kształcenie młodej
kadry naukowej oraz na koszty restrukturyzacji.
Dla aktywizacji B+R w sektorze przedsiębiorstw
przygotowuje się projekty instrumentów i zmian le-
gislacyjnych w ministerstwach Nauki Szkolnictwa
Wyższego oraz Gospodarki.
Ponadto pragnę poinformować, że w dniu
8.10.2008 r. odbyło się posiedzenie podkomisji stałej
ds. nauki i szkolnictwa wyższego dotyczące aktual-
nych działań i zamierzeń resortów realizujących za-
dania z obszaru badań i rozwoju (B+R), w zakresie
tworzenia warunków dla wzrostu poziomu innowa-
cyjności w aspekcie realizacji w Polsce modelu go-
spodarki opartej na wiedzy oraz określenie perspek-
tyw współdziałania.
Dla realizacji rozwoju nauki i szkolnictwa wyż-
szego oraz aktywizacji sektora prywatnego w zakre-
sie B+R priorytetem w szerokim znaczeniu jest pla-
nowana kompleksowa reforma sektora nauki i szkol-
nictwa wyższego czego wyrazem jest przygotowanie
ww. projektów ustaw. Priorytety w węższym sensie
określa Strategia Rozwoju Kraju 2007-2015 oraz
Krajowy Program Badań Naukowych i Prac Rozwo-
jowych.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2009 przewi-
duje wzrost nakładów na naukę o ok. 33% (z uwzględ-
nieniem kwoty z Funduszu Nauki i Technologii Pol-
skiej – 240 mln zł oraz z rezerw celowych – 410 mln
zł). Natomiast projekt Strategii zakłada, by udział
wydatków budżetowych państwa przeznaczonych
na B+R dążył do wartości 1% PKB (stan obecny to
0,32% PKB), bez środków z funduszy struktural-
nych. Projekt Strategii zakłada, że osiągnięcie ta-
kiego poziomu w roku 2015 będzie możliwe pod wa-
297
runkiem wzrostu udziału środków na finansowanie
nauki w budżecie państwa minimum o 0.1% PKB
rocznie.
Ministerstwo prowadzi prace nad projektami
„Założeń reformy systemu szkolnictwa wyższego
w obszarze modelu kariery naukowej” i „Założeń re-
formy systemu Szkolnictwa w obszarze funkcjono-
wania i finansowania uczelni”. Realizacja planowa-
nych reform w zakresie szkolnictwa wyższego wpły-
nie w szczególności na zwiększenie konkurencyjno-
ści polskich uczelni na międzynarodowym rynku
usług edukacyjnych, podniesienie jakości kształce-
nia, zwiększenie dostosowania kształcenia do po-
trzeb rynku pracy i rozwoju gospodarczego. Zmiany
będą dotyczyć procesu kształcenia, zarządzania
szkolnictwem wyższym, finansowania szkolnictwa
wyższego, nauczycieli akademickich i pomocy mate-
rialnej dla studentów. W zakresie realizacji reform
przewiduje się nowelizację ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. – prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U.
Nr 164, poz. 1356, z późn. zm.) i ustawy z dnia
14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule
naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztu-
ki (Dz.U. Nr 65, poz. 595, z późn. zm.) oraz aktów
wykonawczych do tych ustaw.
W przygotowanym przez Rząd projekcie ustawy
budżetowej na rok 2009 przyjęto średnioroczny
wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w szkolnictwie
wyższym w wysokości 103,9%. Realizując postano-
wienia ustawowe na niezbędnym poziomie, zwalory-
zowano o ten wskaźnik w projekcie przyszłoroczne-
go budżetu środki na wynagrodzenia (z pochodny-
mi) kalkulowane w dotacjach budżetu państwa, sta-
nowiących przychody w obszarze działalności dy-
daktycznej uczelni publicznych. Należy podkreślić,
że w ustawie budżetowej na rok 2009 uwzględniono
również na rzecz uczelni rezerwę celową pn.: „dofi-
nansowanie zadań szkolnictwa wyższego”, w kwocie
427 845 tys. zł. Zakłada się, że podobnie jak w roku
obecnym, zasadnicza część tej rezerwy będzie mogła
być przeznaczona na uzupełnienie dotacji w obsza-
rze działalności dydaktycznej w zakresie dotacji sta-
cjonarnej, umożliwiającej dofinansowanie budżeto-
we wzrostu wynagrodzeń planowanych przez uczel-
nie w ramach planów rzeczowo-finansowych. Poza
tym zespoły badawcze mogą się ubiegać o środki fi-
nansowe, w tym na wynagrodzenia, w ramach in-
nych strumieni finansowania (projekty badawcze,
projekty rozwojowe).
Zwiększone nakłady na naukę oraz szkolnictwo
wyższe w roku 2009 pozwala z pewnością na wzrost
wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w sekto-
rze nauki i szkolnictwa wyższego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
298
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Administracja publiczna w obszarze
walki z korupcją (5274)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5274/08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Jurgiela z dnia 23 września 2008 r.
w sprawie realizacji programu rządu RP wygłoszo-
nego w exposé prezesa Rady Ministrów Donalda Tu-
ska w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu administracja publiczna,
w kontekście walki z korupcją, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
W dniu 25 stycznia 2005 r. Rada Ministrów przy-
jęła dokument rządowy przygotowany przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji pn. Pro-
gram Zwalczania Korupcji – Strategia Antykorup-
cyjna – II etap wdrażania 2005–2009, przewidujący
realizację kolejnego pakietu przedsięwzięć legisla-
cyjnych, organizacyjnych i edukacyjno-informacyj-
nych, uzupełnionych o nowe obszary zagrożenia ko-
rupcją oraz zadania związane z monitorowaniem
efektywności podejmowanych działań.
Pragnę poinformować, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji działa Zespół do
Spraw Koordynacji Strategii Antykorupcyjnej, do
którego zadań należą sprawy związane z realizacją
przedmiotowego dokumentu. Jednym z podstawo-
wych zadań zespołu jest przygotowywanie sprawoz-
dań z realizacji programu Strategii Antykorupcyj-
nej dla Rady Ministrów, z uwzględnieniem oceny
zjawisk korupcyjnych na podstawie danych staty-
stycznych, ekspertyz prawnych, raportów, badań
opinii publicznej oraz informacji przedstawionych
przez organy odpowiedzialne za poszczególne zada-
nia w ramach strategii.
Zespół koordynuje prace na programami Transi-
tion Facility 2005: Enhancing Anticorruption Acti-
vities in Poland nr PL/05/IB/JH/01 (Wzmocnienie
działań antykorupcyjnych w Polsce) oraz Transition
Facility 2006: Improvment of Anti-corruption Acti-
vities in Poland nr PL/06/IB/JH/01 (Poprawa dzia-
łań antykorupcyjnych w Polsce).
Programy te obejmowały współpracę bliźniaczą
w zakresie szkoleń prowadzonych przez niemieckich
ekspertów dla urzędników administracji publicznej,
ogólnopolską kampanię reklamową organizowaną
przez agencję PR w celu promowania działań anty-
korupcyjnych i postaw etycznych, a także granty dla
19 organizacji pozarządowych, których program po-
szczególnych projektów przewiduje walkę z mecha-
nizmami korupcyjnymi i jest kompatybilny z Pro-
gramem Strategii Antykorupcyjnej. Jednym z na-
rzędzi opracowywanych w ramach projektu jest pro-
dukt służący odzyskiwaniu mienia pochodzącego
z czynów przestępnych, tzw. ESOM, a także podręcz-
nik etyki dla beneficjenta projektu − Ministerstwa
Sportu i Turystyki, jak również podręcznik opraco-
wywany przez ekspertów niemieckich, polskich i bel-
gijskich, mający służyć organom zajmującym się ści-
ganiem przestępstw korupcyjnych w Polsce.
W strukturach Policji funkcjonuje na poziomie
komend wojewódzkich Policji obecnie 17 wydziałów
do walki z korupcją. W wyniku przedsięwzięć orga-
nizacyjnych podjętych przez komendantów woje-
wódzkich stan etatowy samodzielnych jednostek an-
tykorupcyjnych szczebla wojewódzkiego na dzień
30 czerwca 2008 r. wyniósł 294 etaty.
W okresie styczeń – sierpień 2008 r. zanoto-
wano:
— 3908 wszczętych postępowań przygotowaw-
czych,
— 5586 przestępstw stwierdzonych ogółem,
— 2494 podejrzanych ogółem,
— 210 tymczasowo aresztowanych,
— 10 572 595 zł − wartość ujawnionych „łapó-
wek” ogółem,
— 11 468 378 zł − wartość zabezpieczonego mie-
nia ogółem.
Na stronie internetowej www.policja.gov.pl ist-
nieje zakładka umożliwiająca bezpośrednie infor-
mowanie właściwych miejscowo wydziałów do walki
z korupcją o podejrzeniu popełnienia przestępstw
korupcyjnych. Na wskazanej podstronie znajdują się
informacje dotyczące przepisów i sposobów zawiado-
mienia o przestępstwie, a po naciśnięciu slotu Zgłoś
Korupcję na ekranie pojawiają się linki do skrzynek
KWP – korupcja. Przesłana w ten sposób poczta
użytkownika sieci jest odczytywana i oceniana przez
pracowników pionu do walki z korupcją właściwych
terytorialnie komend wojewódzkich Policji w celu
podjęcia właściwych czynności wykrywczych.
Podobny system przekazywania w formie elek-
tronicznej informacji o przestępstwie korupcyjnym
działa już na stronach internetowych wszystkich
komend wojewódzkich Policji. Mimo iż jest to nowa-
torska forma przyjmowania informacji o podejrze-
niu przestępstwa, wiadomości uzyskane tą drogą są
wykorzystywane w trakcie pracy operacyjno-rozpo-
znawczej oraz procesowej poszczególnych komórek
antykorupcyjnych.
Kolejną inicjatywą Komendy Głównej Policji jest
wydawanie comiesięcznego biuletynu korupcyjnego
opracowywanego przez Biuro Kryminalne KGP.
Biuletyn zawiera informacje o realizacji najpoważ-
niejszych spraw korupcyjnych prowadzonych przez
pion do walki z korupcją i stanowi systematyczny
przekaz informacji na temat działań pionu. Biuletyn
pozwala na prowadzenie analizy kierunków rozwo-

ju przestępczości korupcyjnej oraz wskazuje nowe
tendencje i mechanizmy działania sprawców.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
zauważyć, iż poruszona w wystąpieniu problematy-
ka walki z korupcją nie ogranicza się wyłącznie do
działań podejmowanych w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji, ale dotyczy także dzia-
łań pozostałych resortów w zakresie spraw związa-
nych bezpośrednio z ich właściwością.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Administracja publiczna (5275)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5275/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Jurgiela w sprawie realizacji
programu rządu RP wygłoszonego w exposé prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: administracja publiczna uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Dokończenie reform administracyjnych, w tym
kontynuacja rozpoczętego w 1989 r. procesu decen-
tralizacji zadań i finansów publicznych oraz wzmac-
niania roli samorządów terytorialnych w kształto-
waniu rozwoju społeczno – gospodarczego państwa,
jest priorytetem działań obecnego rządu.
Prawną i merytoryczną podstawę podejmowa-
nych działań stanowi uchwała Nr 13/2008 Rady Mi-
nistrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokoń-
czenia reformy administracji publicznej oraz zasad
prowadzenia prac w tym zakresie (M. P. Nr 8, poz. 99),
która jako główne zadania wskazuje:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i cen-
tralnych organów administracji rządowej;
299
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej.
W ramach realizacji zadania dokończenia refor-
my decentralizacyjnej i uporządkowania podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy
o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz-
twie oraz projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie (tzw.
ustawę kompetencyjną), które w dniu 2 październi-
ka 2008 r. zostały skierowane do Sejmu RP.
Aktualnie trwają również prace nad projektem
ustawy o polityce miejskiej i współpracy jednostek
samorządu terytorialnego w tym zakresie oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw, który został skierowa-
ny do uzgodnień międzyresortowych.
Ponadto, po rozpatrzeniu przez stały komitet
Rady Ministrów, pod obrady Rady Ministrów został
wniesiony projekt ustawy o funduszu sołeckim.
Projekt ustawy o wojewodzie i administracji rzą-
dowej w województwie zmierza do ograniczenia roli
wojewodów do reprezentowania Rady Ministrów
w województwie, sprawowania nadzoru ogólnego
nad samorządem terytorialnym, wykonywania kon-
troli gospodarowania mieniem państwowym w wo-
jewództwie, pełnienia funkcji organu odpowiedzial-
nego za zarządzanie kryzysowe oraz stan porządku
publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Projekt uwzględnia przepisy dotyczące zasad
ogólnych funkcjonowania administracji rządowej
w województwie, ze szczególnym wyeksponowaniem
roli wojewody, oraz przepisy w zakresie realizacji
najważniejszych funkcji wojewody jako przedstawi-
ciela Rady Ministrów. Wskazano również, że woje-
woda pełni istotną funkcję jako organ nadzoru nad
działalnością jednostek samorządu terytorialnego
i ich związków. Zasady i tryb tego nadzoru określają
przepisy odrębne, czyli ustrojowe ustawy samorzą-
dowe. Ponadto, projekt ustawy określa również za-
sady stanowienia aktów prawa miejscowego przez
wojewodę i organy administracji niezespolonej oraz
ogólne zasady kontroli ich stanowienia.
Najważniejsze zmiany przewidziane w przedmio-
towym projekcie w stosunku do obecnie obowiązują-
cych rozwiązań dotyczących funkcjonowania admi-
nistracji rządowej w województwie przedstawiają się
następująco:
1. Wzmocnieniu ulegną uprawnienia kontrolne
wojewody wobec organów administracji niezespolo-
nej, co stanowi istotne wzmocnienie pozycji wojewo-
dy w stosunku do tych organów.
O wynikach kontroli wykonywanej w zespolonej
administracji rządowej, organach administracji nie-
zespolonej i organach samorządu terytorialnego wo-
300
jewoda zobowiązany jest informować właściwe orga-
ny wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postę-
powania administracyjnego. Kolejnym rozszerze-
niem kompetencji wojewody jest nałożenie na kie-
rowników zespolonych służb, inspekcji i straży obo-
wiązku przekazywania wojewodzie wszelkich infor-
macji o wynikach kontroli w ich jednostkach. Taka
konstrukcja sytuuje wojewodę jako najważniejszy
organ kontroli w województwie, posiadający pełną
informację o wykonywaniu zadań administracji rzą-
dowej w województwie i ewentualnych nieprawidło-
wościach w ich realizacji. W projekcie ustawy okre-
ślono również osoby upoważnione do prowadzenia
kontroli na podstawie pisemnego upoważnienia, za-
sady wyłączenia z udziału w kontroli, obowiązki
kontrolowanego, rodzaje kontroli i sposób jej doku-
mentowania. Natomiast w rozporządzeniu prezesa
Rady Ministrów zostaną określone m.in. tryb kon-
troli prowadzonej przez wojewodę w administracji
rządowej w województwie, czynności kontrolujące-
go, wojewody i kontrolowanego dokonywane po za-
kończeniu kontroli, dokumenty z nimi związane
oraz wzór upoważnienia do kontroli.
2. Istotnym novum w stosunku do obecnie obo-
wiązującej ustawy jest wprowadzenie kryteriów,
jakie musi spełnić kandydat na wojewodę i wicewo-
jewodę.
Kandydat musi posiadać obywatelstwo polskie,
tytuł zawodowy magistra lub równorzędny, 3-letni
staż pracy w zakresie kierowania zespołami ludzki-
mi, cieszyć się nieposzlakowaną opinią, korzystać
z pełni praw publicznych i nie być karanym za
umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo
skarbowe. Kryteria te w zakresie wymagania nie-
karalności i konieczności posiadania nieposzlako-
wanej opinii są identyczne z kryteriami wymagany-
mi od członków korpusu służby cywilnej, zarówno
w obowiązujących przepisach, jak i w projekcie no-
welizacji ustawy o służbie cywilnej.
3. W celu uproszczenia struktur administracji
rządowej w województwie, a w szczególności urzę-
dów wojewódzkich, a także w związku z planowa-
nym w ww. projekcie ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i po-
dziale zadań administracji publicznej w wojewódz-
twie przekazaniem części kompetencji wojewodów
samorządowi województwa, od 1 stycznia 2010 r. li-
kwidacji ulegną delegatury urzędów wojewódzkich.
Likwidacja delegatur urzędów wojewódzkich
przyczyni się także do wyeliminowania występują-
cych przypadków niewłaściwego rozumienia przez
klienta delegatury jako organu I instancji, umocni
na terenie województwa pozycję urzędu wojewódz-
kiego, pozwoli na zerwanie z funkcjonującymi wśród
społeczeństwa lokalnego stereotypami przynależno-
ści do nieistniejącego już województwa, a także uła-
twi proces nadzoru nad urzędami wojewódzkimi
i zarządzania nimi, warunkując szybszy obieg doku-
mentów i informacji (sprawniejszą komunikację)
oraz efektywniejsze wykorzystanie pracowników.
Przewiduje się, że likwidacja delegatur urzędów wo-
jewódzkich przyczyni się do oszczędności związa-
nych z obniżeniem kosztów utrzymania nierucho-
mości wykorzystywanych przez delegatury oraz
z redukcją zatrudnienia i obniżeniem kosztów glo-
balnych wynagrodzeń pracowników urzędów woje-
wódzkich.
Jednocześnie Rada Ministrów zadecydowała, że
konieczne jest przywrócenie samorządowi rangi,
która przypada władzom regionalnym i lokalnym
w Europie, gdzie są one ważnym partnerem rządów
centralnych w osiąganiu ważnych celów społecz-
nych. Potrzebne jest zatem z jednej strony wzmoc-
nienie podstaw majątkowych samorządu, a z drugiej
doposażenie go w zadania i kompetencje, które po-
zwolą na odgrywanie roli prawdziwego gospodarza
na swoim terenie. Projektowane rozwiązania praw-
ne zawarte w projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej
stanowią zatem kolejny krok w procesie decentrali-
zacji zadań publicznych. W tym celu proponuje się
dalsze przekazanie przede wszystkim samorządowi
województwa kompetencji i zadań aktualnie wyko-
nywanych przez wojewodów. Część kompetencji
przekazana zostanie również do samorządu gmin-
nego. W projekcie przyjęto, że nadrzędną rolę pełni
konstytucyjna zasada subsydiarności państwa, co
oznacza, iż uprawnienia winny być przypisane do
najniższego szczebla administracji będącego w sta-
nie efektywnie zrealizować postawione zadania. Po-
nadto założono, że przekazywane zadania i kompe-
tencje, co do zasady, powinny być przejmowane przez
samorząd jako zadania własne. Dodać należy, iż wy-
korzystano także wnioski i doświadczenia związane
ze stosowaniem rozwiązań przyjętych w dotychcza-
sowym podziale zadań i kompetencji administracji
publicznej. Podkreślenia wymaga, że zawarte w pro-
jekcie regulacje są skorelowane z równolegle przygo-
towywaną nową ustawą o wojewodach i administra-
cji rządowej w województwie.
Zmiany zaproponowane w projekcie ustawy kom-
petencyjnej można podzielić na kilka grup:
1. Zmiany strukturalne w administracji publicz-
nej obejmujące:
— ponowne zespolenie na szczeblu wojewódz-
twa i powiatu organów Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej, które dotychczas funkcjonują w struktu-
rach administracji niezespolonej podporządkowa-
nej w układzie pionowym głównemu inspektorowi
sanitarnemu;
— przekazanie Ochotniczych Hufców Pracy, któ-
re podlegają obecnie komendantowi głównemu OHP
w gestię samorządu wojewódzkiego;
— przekazanie ośrodków doradztwa rolniczego
nadzorowanych przez wojewodów w gestię samorzą-
du wojewódzkiego.
2. Przesunięcia kompetencyjne niepowiązane ze
zmianami strukturalnymi, motywowane przyjęciem
zasady, iż samorząd województwa, a nie wojewoda,
posiada kompetencje w zakresie administracji regla-
mentacyjno – porządkowej. Wynika to z uznania, że

o warunkach funkcjonowania społeczeństwa w pierw-
szym rzędzie powinien decydować samorząd. Przy
wojewodzie pozostają natomiast uprawnienia nad-
zorcze i kontrolne.
Szczególne znaczenie ma tu przekazanie zadań
z zakresu ochrony przyrody, w tym tworzenia par-
ków krajobrazowych i obszarów chronionego krajo-
brazu, które dotychczas realizował wojewoda.
Oprócz przekazania w gestię samorządu woje-
wództwa zadań dotyczących prowadzenia woje-
wódzkich ochotniczych hufców pracy oraz woje-
wódzkich ośrodków doradztwa rolniczego, które
stanowić będą istotne uzupełnienie kompetencji
samorządu województwa w zakresie rynku pracy
i rolnictwa, a także zadań z zakresu ochrony przy-
rody, przewiduje się też przekazanie do jednostek
samorządu województwa zadań wojewody w zakre-
sie koordynacji działań wobec kombatantów, zmie-
rzających do integracji środowisk kombatanckich,
zadań z zakresu wydawania zezwoleń na prowa-
dzenie prywatnej praktyki psychologicznej, a także
przeciwdziałania narkomanii, i nadzoru nad pro-
wadzeniem działalności w zakresie demontażu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji.
3. Uporządkowanie podziału kompetencji między
organami jednostki samorządu terytorialnego.
W zakresie skutków finansowych planowanych
regulacji zakłada się, że zmiany w sektorze finan-
sów publicznych związane będą tylko z przesunię-
ciem środków finansowych w większości z budżetu
wojewodów do budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego. Do jednostek samorządu terytorialnego
przekazane zostaną też środki, które dotychczas
przeznaczano z budżetu państwa na finansowanie
Ochotniczych Hufców Pracy funkcjonujących na po-
ziomie województwa. Cała ustawa nie ustanawia no-
wych w stosunku do istniejącego stanu prawnego
zadań. W konsekwencji skutek finansowy oceniany
z punktu widzenia całego systemu finansów publicz-
nych nie wystąpi. Zauważyć należy, że projekt usta-
wy nie zawiera zmian w strukturze dochodów samo-
rządu terytorialnego. Jest to związane z opracowy-
waną kompleksową regulacją dotyczącą tego zakre-
su, która wejdzie jednak w życie prawdopodobnie
dopiero od 2010 r. Mając na uwadze te prace, przyję-
to ogólną zasadę, że zadania przekazywane samo-
rządowi województwa, powiatom i gminom będą ich
zadaniami własnymi, z tym że w 2009 r. zadania te
finansowane będą z dotacji celowej na finansowanie
zadań własnych.
Wszystkie zmiany proponowane w obu ww. pro-
jektach wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.,
oprócz likwidacji delegatur urzędów wojewódzkich,
której należy dokonać do dnia 31 grudnia 2009 r.,
oraz przekazania do samorządu województwa cen-
trów kształcenia i wychowania funkcjonujących
w ramach Ochotniczych Hufców Pracy, które prze-
kazane zostaną z dniem 1 stycznia 2010 r.
Powyższe zmiany przyczynią się do zwiększenia
sprawności funkcjonowania administracji publicz-
nej w województwie, zapewniając prawidłową orga-
301
nizację oraz podział kompetencji administracji pu-
blicznej na tym poziomie zarządzania sprawami pu-
blicznymi.
Przepisy projektu ustawy o polityce miejskiej
i współpracy jednostek samorządu terytorialnego
w tym zakresie oraz o zmianie niektórych innych
ustaw ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej − poprzez wzmocnienie
strategicznej roli obszarów metropolitalnych i jed-
noczesną poprawę atrakcyjności małych i średnich
miast oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi po-
między rozwojem miast i obszarów zurbanizowa-
nych a rozwojem sąsiadujących terenów podmiej-
skich i wiejskich jest priorytetem ww. ustawy.
Miasta i aglomeracje miejskie są nie tylko ośrod-
kami administracyjnymi, lecz także stanowią cen-
tra rozwoju społecznego i gospodarczego. Mają decy-
dujący wpływ na perspektywy i potencjał rozwoju
swojego bezpośredniego otoczenia, zarówno terenów
zurbanizowanych, jak obszarów wiejskich. Są ośrod-
kami rozwoju, innowacji i technologii, siedzibą
przedsiębiorstw, urzędów administracji publicznej
oraz ośrodkami akademickimi i kultury.
Zadaniem ustawodawcy jest wytyczenie kierun-
ków i określenie celów polityki miejskiej państwa.
Jego rolą jest także stworzenie ram prawnych dla
poszerzenia możliwości współpracy jednostek samo-
rządu terytorialnego w aglomeracjach miejskich
i ich bezpośrednim otoczeniu, tak aby służyły one
lepszemu zaspokajaniu potrzeb wspólnot samorzą-
dowych i zapewniały stabilne podstawy zrównowa-
żonego rozwoju miast oraz otaczających je terenów
zurbanizowanych i obszarów wiejskich.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa, ustanawia ze-
spół miejski jako nową prawno – ustrojową formę
współpracy miast z sąsiadującymi gminami, a także
reguluje zasady tworzenia obszarów metropolital-
nych oraz organizację i zasady działania zespołów
metropolitalnych.
W projekcie zawarto ponadto przepisy wprowa-
dzające, przewidujące zmiany innych obowiązują-
cych regulacji ustawowych.
Nawiązując do projektu ustawy o funduszu so-
łeckim, warto zauważyć, że w chwili obecnej dyspo-
nowanie środkami finansowymi przez jednostki po-
mocnicze uzależnione jest od dobrej woli władz
gmin. Są w kraju gminy, które przeznaczają znaczne
kwoty do ich wyłącznej dyspozycji, są jednak i takie,
które nie przyznają na ten cel żadnych środków.
Uwzględniając istotną rolę społeczności jednostek
pomocniczych w zaspokajaniu podstawowych po-
trzeb społecznych, zasadnym wydaje się zapewnie-
nie przyznania określonych środków finansowych
na ten cel. Co więcej, oczekuje się, że dzięki uchwa-
leniu przedłożonej ustawy nastąpi istotny wzrost
aktywności społecznej i inicjatyw obywatelskich.
W konsekwencji, osiągnięte przez to rezultaty będą
znacząco większe niż wynikające z prostej kalkula-
cji ekonomicznej przekazanych środków. Tym sa-
302
mym, uchwalenie ustawy będzie stanowiło znaczący
bodziec prorozwojowy terenów wiejskich.
Ponadto pragnę poinformować, w ramach kon-
tynuacji reformy administracji publicznej w odnie-
sieniu do administracji centralnej, że w ostatnich
miesiącach kontynuowano prace analityczne w za-
kresie:
— przepisów dotyczących pozycji dyrektora ge-
neralnego w organach administracji;
— statutów ministerstw i urzędów centralnych;
— możliwości wzmocnienia koordynacji poziomej
w rządowej administracji centralnej;
— możliwości prowadzenia przez struktury rzą-
dowe stałego przeglądu systemu źródeł prawa;
— ustawy o Radzie Ministrów i ustawy o dzia-
łach administracji rządowej;
— stanu zaplecza eksperckiego rządu.
Prace legislacyjne i organizacyjne rozpoczną się
po zakończeniu I etapu prac nad reformą decentrali-
zacyjną.
Dodać należy, że w zakresie sprawniejszego
i skuteczniejszego zarządzania kadrami administra-
cji publicznej rząd RP proponuje odpowiednie regu-
lacje, które zamieszczono w projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o służbie cywilnej oraz innych ustaw
(w dniu 29 maja 2008 r. projekt został skierowany do
Sejmu RP) oraz w projekcie ustawy o pracownikach
samorządowych (w dniu 8 lipca 2008 r. projekt usta-
wy został skierowany do Sejmu RP). Aktualnymi in-
formacjami na temat przewidzianych w tych projek-
tach zapisów dysponuje szef Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż właściwym
do przedstawienia informacji w kwestii obszarów,
w których rząd po ostatnich wyborach dokonał real-
nych oszczędności, jest minister finansów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Transport w obszarze transportu kolejowego
(5277)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela w spra-
wie realizacji programu rządu RP wygłoszonego
w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: Transport w obszarze transportu kolejo-
wego, uprzejmie informuję:
Wielkość środków budżetowych na finansowanie
inwestycji kolejowych określa corocznie ustawa bu-
dżetowa. Z uwagi na ograniczone możliwości budże-
tu państwa dotacje te są dalece niewystarczające
w stosunku do potrzeb i wystarczają jedynie na za-
pewnienie współfinansowania środkami krajowymi
inwestycji realizowanych z funduszy UE.
W dniu 16 grudnia 2005 r. Sejm RP uchwalił na-
stępujące ustawy:
— o zmianie ustawy o transporcie kolejowym,
— o finansowaniu infrastruktury transportu lą-
dowego,
— o Funduszu Kolejowym;
których wejście w życie pozwoliło przeznaczyć
znacznie większe środki na infrastrukturę kole-
jową.
Przepisy ustawy o transporcie kolejowym umoż-
liwiły dofinansowania ze środków budżetowych utr-
zymania powszechnie dostępnej infrastruktury ko-
lejowej i przewozów pasażerskich międzywojewód-
zkich i międzynarodowych wykonywanych w ra-
mach świadczenia usług publicznych.
Ustawa o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego rozszerza zakres zadań inwestycyjnych
finansowanych ze środków pochodzących z wpływów
z podatku akcyzowego od paliw silnikowych o zada-
nia w infrastrukturze kolejowej. Przewiduje także
wzrost środków przeznaczanych na te cele od roku
2007, tworząc spójny system finansowania inwestyc-
ji infrastrukturalnych, zgodnie z polityką transpor-
tową państwa. Na podstawie tych ustaw w latach
2006–2008 przeznaczono na transport kolejowy na-
stępujące środki: utrzymanie – 260 000 tys. zł
w 2006 r., 380 000 tys. zł w 2007 r., 124 905 tys. zł
w 2008 r.; inwestycje – 505 596 tys. zł w 2006 r.,
444 437 tys. zł w 2007 r. Ponadto ustawa budżetowa
na rok 2008 upoważnia ministra finansów do udzie-
lania ze środków budżetu państwa rekompensaty
dla PKP Przewozy Regionalne z tytułu wykonywa-
nia przewozów w ramach usług publicznych w la-
tach 2001–2004 w kwocie 1 383 000 tys. zł.
Głównym celem ustawy o Funduszu Kolejowym
jest zapewnienie dodatkowych środków finansowych
na inwestycje i utrzymanie infrastruktury kolejo-
wej. Głównym źródłem zasilania funduszu są wpły-
wy w wysokości 20% z tzw. opłaty paliwowej pobie-
ranej od wprowadzanych na rynek krajowy paliw
silnikowych.
Powstały w 2006 r. Fundusz Kolejowy zapewnia
dodatkowe, poza budżetem państwa, środki na za-
dania realizowane w infrastrukturze kolejowej przez
zarządców infrastruktury kolejowej.
Fundusz Kolejowy od roku 2006 sfinansował za-
dania inwestycyjne szacowane na prawie 670 mln PLN.
Finansował on również zadania z zakresu remon-

tów i utrzymania infrastruktury kolejowej. Dodat-
kowo w latach 2006–2007 Fundusz Kolejowy wypła-
cił całość zaległych środków w kwocie 280,8 mln na
pokrycie części utraconych w latach 2002–2003
przez przewoźników kolejowych przychodów z tytu-
łu obowiązujących ustawowych ulg taryfowych w kra-
jowych przewozach pasażerskich.
Środki finansowe z Funduszu Kolejowego, jak
również z budżetu państwa, umożliwią spółce PKP
PLK SA będącej zarządcą zdecydowanej większości
infrastruktury kolejowej w Polsce realizację prac in-
westycyjnych w dosyć szerokim zakresie. Efektem
tego będzie poprawa parametrów techniczno-eks-
ploatacyjnych linii i likwidacja punktowych ograni-
czeń prędkości, co pozwoli na podwyższenie prędko-
ści przejazdów i tym samym skrócenie czasu podró-
ży oraz poprawę komfortu jazdy.
Poza liniami kolejowymi, takimi jak linie: E30,
E59 i E65, dzięki powstaniu Funduszu Kolejowego
możliwe stało się dofinansowanie w szerszym zakre-
sie zadań realizowanych na lokalnych liniach kolejo-
wych o najgorszym stanie technicznym, na których
wykonywana jest zdecydowana większość pasażer-
skich przewozów regionalnych.
Międzyresortowy Zespół ds. Kolei Dużych Pręd-
kości przygotował „Program budowy i uruchomie-
nia przewozów kolejami dużych prędkości w Polsce”.
Program obejmuje wybudowanie nowej linii wyso-
kich prędkości w układzie tzw. Y: połączenie War-
szawa – Poznań, Warszawa – Wrocław z rozgałęzie-
niem w rejonie Kalisza i obsługą Łodzi. Jednakże
program rozpatruje budowę KDP w kontekście mo-
dernizacji tradycyjnych linii kolejowych, co pozwoli
na wykorzystanie korzyści związanych z budową
KDP w skali całego kraju w stopniu maksymalnym,
aby pozytywne skutki tego przedsięwzięcia odczuli
mieszkańcy wielu regionów.
Program będzie realizowany jednocześnie z pro-
gramem modernizacji i rewitalizacji konwencjonal-
nej sieci kolejowej, którego założenia określone są
w „Master planie dla transportu kolejowego do roku
2030”. Działania przewidziane w programie i ma-
ster planie będą się nawzajem uzupełniały tak, aby
powstał w Polsce nowoczesny system transportu ko-
lejowego pasażerów i towarów. Skoordynowana mo-
dernizacja konwencjonalnego systemu transportu
kolejowego oraz realizacja programu dla kolei du-
żych prędkości będą uwzględniać perspektywiczne
założenia rządowych planów rozwoju innych gałęzi
transportu i uzupełniać te plany. Przyczyni się to do
unowocześnienia i podniesienia efektywności całego
polskiego systemu transportowego zgodnie z założe-
niami polityki transportowej Unii Europejskiej. Osią-
gnięte zostaną cele zrównoważonego wzrostu sekto-
ra transportowego w Polsce.
Zadania programu powinny być zaplanowane
i wykonane w taki sposób, aby w roku 2011 rozpo-
częła się realizacja projektu na pierwszym odcinku
linii dużych prędkości, co jest zgodne ze złożonym
exposé premiera rządu p. Donalda Tuska. Harmo-
303
nogram realizacji programu KDP przewiduje w la-
tach 2019–2020 uruchomienie przewozów pasażer-
skich KDP. Opracowane studium wykonalności
w ramach prac przygotowawczych przewidziane
jest na lata 2008–2012. Studium to będzie zawiera-
ło m.in. szczegóły dotyczące przebiegu linii dużych
prędkości.
„Program budowy i uruchomienia przewozów
kolejami dużych prędkości w Polsce” oraz „Progno-
za oddziaływania na środowisko dla”Programu bu-
dowy i uruchomienia przewozów kolejami dużych
prędkości w Polsce«” były przedmiotem uzgodnień
międzyresortowych oraz jednocześnie zostały pod-
dane konsultacjom z jednostkami samorządu tery-
torialnego, partnerami społecznymi i gospodarczy-
mi oraz Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Tery-
torialnego w trybie określonym w art. 6 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (Dz. U. Nr 277, poz. 1658 z późn.
zm.). Przeprowadzone zostały także konsultacje
społeczne w sprawie „Prognozy oddziaływania na
środowisko programu KDP” zgodnie z przepisami
art. 40–45 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150
z późn. zm.).
W ramach konsultacji odbyły się debaty publicz-
ne z udziałem społeczeństwa w 4 miastach woje-
wódzkich mające na celu zebranie opinii, wniosków
i uwag zarówno do programu, jak i prognozy jego
oddziaływania na środowisko wszystkich zaintere-
sowanych środowisk.
Przebieg konsultacji społecznych przedstawiony
zostanie w raporcie opublikowanym na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Infrastruktury, w którym
ponadto znajdzie się zestawienie uwag i opinii nade-
słanych przez organizacje i instytucje oraz informa-
cje o sposobie ich wykorzystania. Uwzględnienie
opinii i uwag będzie wymagało dokonania odpowied-
niej korekty dokumentów.
Zatwierdzony przez Radę Ministrów program
będzie stanowił podstawę dla PKP PLK SA do ogło-
szenia przetargu na wybór wykonawcy studium wy-
konalności budowy nowej linii kolejowej dużych
prędkości.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
304
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działów:
Rolnictwo, Rozwój wsi i Rynki rolne (5279)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Jurgiela, przesłaną wraz z pismem z dnia 26 wrze-
śnia br. znak SPS-023-5279/08, w sprawie realizacji
programu rządu RP wygłoszonego w exposé premie-
ra Donalda Tuska w zakresie następujących działów
administracji rządowej: rolnictwo, rozwój wsi, rynki
rolne, przekazuję następujące informacje.
Reforma wspólnej polityki rolnej.
Pierwszym z pięciu filarów, na których został
oparty program rządu RP w sprawach wsi i rolnic-
twa, jest „aktywna polityka wobec Komisji Euro-
pejskiej”. Obecnie najważniejsze prace na tym polu
prowadzone są w zakresie oceny funkcjonowania
(Health Check) reformy wspólnej polityki rolnej,
której przegląd uzgodniono w ramach reformy
WPR w 2003 r.
Formalnie dyskusję w ramach Health Check roz-
poczęło opublikowanie w dniu 20 listopada 2007 r.
komunikatu Komisji Europejskiej dla Rady i Parla-
mentu Europejskiego w sprawie przygotowania do
oceny funkcjonowania reformy WPR. Odbyły się
liczne debaty, spotkania i dyskusje dotyczące zagad-
nień związanych z Health Check, a także prace na
forum Wspólnoty, w tym w Radzie UE i Parlamencie
Europejskim. Ocena funkcjonowania była jednym
z punktów obrad na posiedzeniu Rady Ministrów
UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa w dniach 26–27 li-
stopada 2007 r., 21 stycznia 2008 r. oraz 18 lutego
2008 r. W odniesieniu do ww. komunikatu Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowało stanowi-
sko rządu RP, przyjęte przez Komitet Europejski
Rady Ministrów w dniu 5 lutego 2008 r.
Debata polityczna w organach wspólnotowych
dotycząca oceny funkcjonowania reformy WPR zo-
stała zakończona poprzez przyjęcie konkluzji Rady
UE na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rolnic-
twa i Rybołówstwa w dniach 17–18 marca 2008 r.
Komisja Europejska w dniu 20 maja 2008 r.
przedstawiła pakiet projektów aktów prawnych
w zakresie Health Check. Stanowisko rządu RP
w sprawie ww. projektów zostało przyjęte przez Ko-
mitet Europejski Rady Ministrów w dniu 17 czerwca
2008 r.
W połowie września 2008 r. zakończono prace le-
gislacyjne o charakterze technicznym na szczeblu
grup roboczych Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa
i Rybołówstwa. Obecnie (wrzesień–październik 2008 r.)
trwają prace na poziomie Specjalnego Komitetu ds.
Rolnych (SCA) i Grupy Wysokiego Szczebla, gdzie
rozstrzygnięciom podlegają najważniejsze kwestie,
wymagające decyzji politycznych. Osiągnięcie kom-
promisu politycznego planowane jest na połowę li-
stopada, a zakończenie prac legislacyjnych zakłada
się na połowę grudnia 2008 r.
W zakresie oceny funkcjonowania reformy WPR
do najważniejszych priorytetów Polski o charakte-
rze ogólnym należy:
— zapewnienie równych warunków konkurencji
polskiemu rolnictwu na jednolitym rynku,
— zachowanie wspólnotowego charakteru WPR,
szczególnie w zakresie finansowania, jako warun-
ku utrzymania jednolitego rynku w długiej per-
spektywie,
— postęp w zakresie uproszczenia wspólnej poli-
tyki rolnej.
Tylko niektóre elementy pakietu legislacyjnego
przedstawionego w maju przez Komisję Europejską
wychodzą naprzeciw oczekiwaniom Polski, w szcze-
gólności:
— możliwość kontynuowania systemu jednolitej
płatności obszarowej SAPS do 2013 r.;
— jednakowe podejście dla nowych i starych kra-
jów członkowskich, m.in. w zakresie możliwości sto-
sowania znowelizowanego art. 69 rozporządzenia
(WE) nr 1782/2003;
— stopniowe zwiększanie kwot mlecznych w la-
tach kwotowych od 2009/2010 do 2013/2014;
— próba wyjścia naprzeciw nowym wyzwaniom.
Pomimo dotychczasowych prac na forum Rady
UE, w wielu istotnych kwestiach propozycje zawar-
te w pakiecie legislacyjnym Health Check są nieza-
dowalające i wymagają istotnych zmian. Najważ-
niejsze postulaty rządu RP są następujące:
1. Niewielki postęp w zakresie uproszczenia syte-
mu płatności bezpośrednich.
W propozycjach tych porzucono pierwotną ideę
(prezentowaną przez Komisję jeszcze w listopadzie
2007 r.) powszechnego (obowiązkowego) ujednolice-
nia stawek płatności w ramach regionów i krajów
i dano możliwość kontynuowania modelu historycz-
nego statycznego (na gospodarstwo). Tym samym
postęp w kierunku ujednolicenia stawek w skali ca-
łej Wspólnoty jest niewielki, a różnorodność stoso-
wanych rozwiązań w poszczególnych państwach
członkowskich nie zmniejsza się w istotnym stopniu,
system płatności bezpośrednich pozostaje powiąza-
ny z historycznym kryterium podziału środków,
bardzo skomplikowany i mało przejrzysty.
Rząd RP postuluje: ujednolicenie systemu i po-
ziomu stawek płatności najpierw poprzez wprowa-
dzenie obowiązku pełnej regionalizacji (ujednolice-
nia) stawek płatności w poszczególnych krajach UE
w ramach obecnego przeglądu WPR i jak najszybsze
rozpoczęcie prac nad wyrównaniem stawek płatno-
ści między państwami członkowskimi w całej UE.
2. Nowe zadania, jak zarządzane ryzykiem i osło-
nowe wsparcie sektora mleczarskiego w związku
z odejściem od kwotowania (soft landing), nie będą
mogły być skutecznie realizowane w nowych pań-

stwach członkowskich poprzez pomniejszenie (do
10%) obecnych kopert finansowych płatności bezpo-
średnich.
Art. 68 projektu rozporządzenia Rady ustana-
wiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej po-
lityki rolnej i ustanawiającego określone systemy
wsparcia dla rolników jest złym rozwiązaniem, bo-
wiem uzależnia możliwości budżetowe państw człon-
kowskich w tym zakresie od wysokości płatności
bezpośrednich, de facto wykluczając nowe państwa
członkowskie z tych rozwiązań, państwa te już obec-
nie mają pomniejszone płatności w związku z me-
chanizmem phasing-in, a ich docelowy poziom nie
odpowiada aktualnym celom WPR, bowiem wynika
z intensywności produkcji w odległym okresie histo-
rycznym.
Rząd RP postuluje: przeznaczenie części zaosz-
czędzonych środków WPR (z tytułu ograniczenia
wydatków na interwencję na rynkach rolnych) na
zwiększenie krajowych kopert finansowych płatno-
ści bezpośrednich w nowych państwach członkow-
skich o kwoty pokrywające różnicę w możliwościach
finansowania nowych zadań przewidzianych w art. 68,
69 i 70 wynikającą z mechanizmu phasing-in.
Równocześnie część niewykorzystanego margi-
nesu środków w ramach WPR mogłaby być także
przeznaczona na zwiększenie finansowania działań
promocyjnych w ramach rozporządzenia 3/2008.
3. Niewystarczające uproszczenie i ukierunko-
wanie wymogów wzajemnej zgodności (cross-com-
pliance).
Zakres i sposób wdrażania tych wymogów nie
w pełni uwzględnia uwarunkowania strukturalne
i finansowe rolnictwa wielu państw członkowskich
i jest szczególnie dotkliwy w państwach o przewadze
tradycyjnych gospodarstw rodzinnych, gospodaru-
jących w sposób zrównoważony.
Rząd RP postuluje: późniejsze wdrożenie w no-
wych państwach członkowskich obszaru C (dobro-
stan zwierząt), tj. w roku 2013, zsynchronizowane
z dochodzeniem do pełnych płatności i uwzględnia-
jące proces restrukturyzacji sektora produkcji zwie-
rzęcej w kraju.
Postulujemy także, aby wymogi dobrej kultury
rolnej zgodnej z ochroną środowiska (ang. GAEC)
były dostosowane do warunków poszczególnych kra-
jów/regionów i były opcjonalne. Równocześnie jeste-
śmy przeciwni włączeniu do standardów GAEC no-
wych wymogów w zakresie zarządzania zasobami
wodnymi, takie podejście z pewnością nie służy
uproszczeniu systemu wzajemnej zgodności.
4. Decyzja o odejściu od kwot mlecznych jest
przedwczesna, a proponowane rozwiązania dostoso-
wawcze są nieskuteczne.
Rząd RP postuluje: odłożenie decyzji o definityw-
nym odejściu od kwot do czasu, kiedy będzie większa
pewność, co do perspektyw rozwoju sytuacji na ryn-
ku mleka. Ewolucja cen w ostatnich miesiącach po-
twierdza ogromne ryzyko związane z taką decyzją.
305
W przypadku jednak jej podjęcia należy zastosować
działania dostosowawcze (soft landing). Niezbędne
są możliwości podjęcia działań osłonowych dla mniej
konkurencyjnych gospodarstw i regionów w całej
UE, niestety ich finansowanie w sposób przewidzia-
ny w art. 68 wymagałoby w nowych państwach
członkowskich redukcji niepełnych przecież płatno-
ści bezpośrednich. Konieczne jest równocześnie od-
powiednie tempo zwiększenia kwot, pozwalające na
rozwój gospodarstw konkurencyjnych – Polska po-
stuluje zwiększenie kwot w tempie 2% rocznie, a nie
jak proponuje Komisja o 1%.
5. Propozycje Komisji w zakresie działań inter-
wencyjnych na rynkach zboża, wieprzowiny oraz
mleka silnie ograniczają skuteczność instrumentu
stabilizacji rynków rolnych w UE.
Rząd RP postuluje:
— zachowanie obecnego systemu interwencji na
rynku zboża, przy czym system ten powinien za-
pewniać jednakowy dostęp do instrumentów wspar-
cia w całej UE, stanowiąc siatkę bezpieczeństwa dla
producentów zbóż w UE. Jednocześnie Polska sprze-
ciwia się wprowadzeniu systemu skupu interwencyj-
nego zboża realizowanego w formie przetargów;
— zachowanie obecnego instrumentu skupu in-
terwencyjnego na rynku wieprzowiny. Fakt długo-
letniego niestosowania tego instrumentu nie ozna-
cza, iż jest on zbędny. Polska uważa, iż możliwość
zastosowania mechanizmu skupu interwencyjnego
powinna pozostać elementem siatki bezpieczeństwa
na tym rynku i być efektywnie wykorzystywana;
— pozostawienie dotychczas istniejących instru-
mentów interwencyjnych na rynku mleka i przetwo-
rów mlecznych.
6. Zbyt szybkie oddzielenie wsparcia od produk-
cji w małych sektorach rolnych może spowodować
ograniczenie różnorodności rolnictwa UE.
Rząd RP postuluje: utrzymanie do 2013 r. wspar-
cia powiązanego z produkcją w małych i wrażliwych
sektorach, takich jak sektor suszu paszowego, włók-
na lnianego i konopnego, skrobi ziemniaczanej, tyto-
niu oraz chmielu. Sektory te mają istotne znaczenie
gospodarcze, społeczne i przyrodnicze w wielu regio-
nach UE. Jednocześnie zwracamy uwagę na ko-
nieczność przedłużenie stosowania płatności w sek-
torze owoców miękkich w obecnej formie do 2013 r.
(obecnie do 2012 r.), a następnie trwałe przeniesie-
nie środków finansowych dedykowanych temu in-
strumentowi do koperty płatności jednolitej.
7. Zniesienie płatności z tytułu roślin energetycz-
nych jest sprzeczne z celami przeglądu w zakresie
nowych wyzwań.
Rząd RP postuluje: utrzymanie dotychczasowe-
go wsparcia finansowego dla sektora bioenergii tak-
że po 2009 r. (do tego czasu byłyby utrzymane do-
tychczasowe płatności do upraw energetycznych).
Dotychczasowe wsparcie należy jednak ukierunko-
wać na uprawy prowadzone na glebach słabych, nie-
konkurencyjnych wobec produkcji żywności z prze-
znaczeniem dla elektroenergetyki, produkcji bioga-
306
zu i biopaliw, w tym II generacji. Proponujemy przy
tym włączenie środków z uchylonej premii energe-
tycznej do krajowych kopert płatności bezpośred-
nich.
8. Wzmocnienie finansowe polityki rozwoju ob-
szarów wiejskich ze środków płatności bezpośred-
nich poprzez proponowany mechanizm modulacji
jest złym rozwiązaniem.
Zaproponowane w projekcie legislacyjnym proste
przeniesienie środków między płatnościami a fun-
duszem Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 w ramach kopert krajowych jest złym
rozwiązaniem.Uzależnia bowiem ilość środków na
wzmocnienie PROW od wysokości kopert płatności
w danym kraju (czyli głównie od historycznych plo-
nów referencyjnych) i od udziału dużych i intensyw-
nych gospodarstw w strukturze rolnictwa, a nie od
potrzeb i celów jakim ten zabieg miałby służyć (nowe
wyzwania). Dodatkowo niespójność ta jest pogłębio-
na przez wykluczenie nowych państw członkowskich
z mechanizmu redystrybucji wygospodarowanych
środków pomiędzy wszystkie państwa członkowskie
wg kryteriów kohezji.
Rząd RP postuluje: wyłączenie nowych państw
członkowskich z mechanizmu modulacji do 2013 r.,
kiedy płatności w tych państwach osiągną pełen
poziom. Ponadto wdrażanie tego mechanizmu po-
winno być stopniowe, zaczynając od 3%. Polska po-
stuluje także włączenie nowych państw członkow-
skich w mechanizm redystrybucji środków wg kry-
teriów kohezji.
9. Zaproponowane rozwiązania dotyczące no-
wych wyzwań zostały zaprojektowane w sposób nie-
uwzględniający sytuacji nowych krajów członkow-
skich.
Wg propozycji legislacyjnych, w przypadku no-
wych krajów członkowskich środki uzyskane z me-
chanizmu modulacji, które miałyby zostać przezna-
czone na te wyzwania, zasilą budżet PROW dopiero
w 2012 r.
Rząd RP postuluje, aby przegląd Programów
Rozwoju Obszarów Wiejskich był nieobowiązkowy,
bądź związany ze wskazaniem dodatkowego źródła
środków finansowych. Ponadto rząd RP postuluje,
aby oszczędności powstałe w budżecie rolnym UE
zostały przeznaczone na realizację pilnych potrzeb
w związanych z rynkiem mleka oraz zarządzaniem
kryzysowym. Przygotowane zostało w tej sprawie
stanowisko Polski (non-paper), które było prezento-
wane m.in. na posiedzeniu Rady Ministrów UE
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa w dniach 29–30 wrze-
śnia 2008 r. Kwestia ta była również przedmiotem
wspólnej deklaracji Polski, Bułgarii, Czech, Rumu-
nii, Słowacji oraz Węgier ogłoszonej w dniu 16 wrze-
śnia 2008 r. i przedstawionej na forum Rady UE.
Należy także pamiętać, iż rozwiązania przyjęte
w ramach oceny funkcjonowania reformy WPR wy-
znaczają dalsze ramy dyskusji nad przyszłością WPR
po roku 2013 r. rząd RP uczestniczy we wszystkich
możliwych aspektach debaty w zakresie przyszłości
tej polityki i wyznaczenia jej nowych systemowych
ram. W tym zakresie Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi opracowało dokument pt. „Polska wizja
wspólnej polityki rolnej po 2013 roku”, w załącze-
niu*), który był elementem instrukcji dla delegacji
Polski na nieformalną Radę Ministrów Rolnictwa
i Rybołówstwa UE w dniach 21–23 września w An-
necy (Francja). W czasie tego spotkania państwa
członkowskie UE były poproszone o przedstawienie
swoich kierunkowych stanowisk w odniesieniu do
kształtu WPR po 2013 r.
Rolnictwo.
Realizując zapowiedź utrzymania „systemu do-
płat rolniczych jako fundamentu wspólnej polityki
rolnej” (element I filaru programu rządu RP w spra-
wach wsi i rolnictwa), a także w celu zapowiadanego
„dążenia do poprawy dochodowości produkcji w rol-
nictwie” (V filar ww. programu), Polska stosuje płat-
ności bezpośrednie dla krajowych producentów wraz
z maksymalnym, dopuszczonym traktatem akcesyj-
nym, uzupełnieniem z budżetu krajowego.
Za 2008 r. w ramach wprowadzonego w Polsce
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich
(ang. SAPS) stosowana będzie jednolita płatność ob-
szarowa (JPO) do gruntów wykorzystywanych rol-
niczo, tj. do gruntów ornych, upraw wieloletnich,
trwałych użytków zielonych oraz ogródków przydo-
mowych, utrzymywanych w dobrej kulturze rolnej.
W 2008 r. na płatności w ramach jednolitej płat-
ności obszarowej przeznaczono 4 864,727 mln zł, co
stanowi kwotę o 12,5% wyższą niż w roku ubie-
głym. Stawka płatności wyniesie 339,30 zł/ha użyt-
ków rolnych, a więc o 37,76 zł więcej niż w roku
ubiegłym.
Ponadto, tak jak w poprzednim roku, stosowane
będą następujące krajowe płatności uzupełniające:
1. Płatność do powierzchni upraw podstawo-
wych, obejmująca m.in. zboża, rośliny oleiste, ro-
śliny wysokobiałkowe, rośliny strączkowe, rośliny
motylkowate, len, konopie, orzechy czy plantacje
nasienne.
Na płatności te przewidziane zostało 2 562,212
mln zł (91,32% w porównaniu do 2007 r.). Stawka tej
płatności wyniesie 269,32 zł/ha ww. upraw.
2. Płatność zwierzęca (do powierzchni upraw ro-
ślin przeznaczonych na paszę uprawianych na trwa-
łych użytkach zielonych), przyznawana proporcjo-
nalnie do powierzchni paszowej i do liczby zwierząt
utrzymywanych w historycznym okresie referencyj-
nym. Na płatność tę przewidziano 988,762 mln zł
(86,51%), a jej stawka wyniesie 379,55 zł/ha trwa-
łych użytków zielonych.
3. Płatność do chmielu, przyznawana w dwóch czę-
ściach: części związanej z aktualną powierzchnią upra-
wy i części proporcjonalnej do powierzchni uprawianej
w historycznym okresie referencyjnym. W 2008 r. na
płatność tę przeznaczone zostało 7,510 mln EUR
(część związana: 3,172 mln EUR, część niezwiązana:
4,338 mln EUR). Stawki płatności wyniosą 436,30 zł/
ha (96% w stosunku do roku ubiegłego) chmielu aktual-

nie uprawianego oraz 570,69 zł/ha (więcej niż w 2007 r.
o około 8%) chmielu uprawianego w okresie histo-
rycznym.
Zmniejszenie stawki płatności uzupełniających
wynika ze wzmocnienia kursu walutowego (stawki
te nie zmieniają się istotnie). Jedynie w przypadku
stawki jednolitej płatności obszarowej efekt kursu
został zrekompensowany wzrostem stawki wyrażo-
nej w EUR w związku z corocznym zwiększeniem
koperty finansowej tej płatności (phasing-in).
Poza ww. płatnościami w Polsce kontynuowane
będą następujące płatności bezpośrednie:
1. Płatność energetyczna, która może wynieść
maksymalnie 45 EUR/ha i jest przyznawana do po-
wierzchni obsianych roślinami wykorzystywanymi
na cele energetyczne (produkcja biopaliw). W roku
2008 zaplanowano na to wsparcie 432,674 mln zł.
Stawka tego wsparcia w 2008 r. będzie przyznawa-
na na maksymalnym poziomie 152,85 zł/ha, gdyż
nie zachodzi konieczność zastosowania jej redukcji,
tak jak miało to miejsce w 2007 r. (przekroczenie
powierzchni referencyjnej skutkowało obniżeniem
stawki płatności energetycznej do 119,42 zł/ha). Po-
nadto przyznawana jest krajowa pomoc do zakłada-
nia plantacji trwałych, która może wynieść 50%
kosztów założenia plantacji. Dodatkowo producenci
rzepaku mogą uzyskać pomoc de minimis w wysoko-
ści 176 zł/ha.
2. Płatność cukrowa – przysługuje rolnikowi, któ-
ry spełnia warunki do przyznania jednolitej płatności
obszarowej w danym roku i zawarł umowę na dosta-
wy buraków cukrowych w historycznym okresie refe-
rencyjnym. W 2008 r. przeznaczono 498,218 mln zł
na wsparcie z tego tytułu.
Ponadto za 2008 r. stosowane będą następujące
nowe rodzaje płatności bezpośrednich:
1. Płatność do owoców miękkich – przysługuje do
powierzchni uprawy malin lub truskawek objętej
umową przetwarzania. Środki przeznaczone na ten
cel wyniosą maksymalnie 65,217 mln zł, z czego
37,499 mln zł pochodzi z budżetu Unii Europejskiej,
a pozostała część (27,717 mln zł) może zostać uzu-
pełniona z budżetu krajowego.
2. Płatność do pomidorów – od 2008 r. przysługu-
je rolnikowi, który spełnia warunki do przyznania
jednolitej płatności obszarowej i w roku referencyj-
nym dostarczył pomidory do przetworzenia. Koper-
ta finansowa przeznaczona na tę płatność wyniesie
22,809 mln zł.
Łącznie w 2008 r. na ww. płatności przewidziano
środki finansowe w wysokości 9 436,829 mln zł, co
stanowi kwotę wyższą od środków przewidzianych
na 2007 r. o 686,389 mln zł (+7,8%). Wnioski o płat-
ności bezpośrednie na 2008 r. złożyło ok. 1 420 tys.
rolników na łączną powierzchnię ok. 14 281 tys. ha.
Ponadto podjęte zostały działania mające na celu
złagodzenie niekorzystnych ekonomicznych skut-
ków suszy, która wystąpiła w Polsce w 2008 r. Przy-
spieszono realizację funkcjonalności systemu infor-
matycznego Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
307
cji Rolnictwa w zakresie kontroli administracyjnych,
weryfikacji wniosków po kontroli na miejscu i nali-
czania płatności, co umożliwi rozpoczęcie wypłaty
płatności dla rolników od dnia 1 grudnia 2008 r.
i zrealizowanie jeszcze w grudniu płatności dla jak
największej liczby beneficjentów. W szczególności
planuje się, aby w pierwszej kolejności do naliczania
skierowane były wnioski rolników z powiatów do-
tkniętych klęska suszy.
Poprawie dochodowości gospodarstw rolnych słu-
żą także formy pomocy realizowane ze środków bu-
dżetu państwa, w tym:
1. Dopłaty do oprocentowania kredytów inwesty-
cyjnych, udzielane na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.), na realizację inwe-
stycji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej oraz przetwórstwie produktów
rolnych. Na dopłaty do oprocentowania kredytów in-
westycyjnych w roku bieżącym została przeznaczo-
na kwota 724 mln zł. Kredyty te, w zależności od
linii kredytowej, udzielane są na okres od 8 do 15 lat
o oprocentowaniu dla kredytobiorcy od 0,375 do 0,75
stopy redyskontowej weksli przyjmowanych od ban-
ków do redyskonta przez Narodowy Bank Polski,
nie mniej jednak niż 3,5% w skali roku. Przewidy-
wana linia kredytów inwestycyjnych w roku bieżą-
cym wynosi 2630 mln zł.
2. Dopłaty do składek ubezpieczeń stosowane na
podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpie-
czeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
(Dz. U. Nr 150, poz. 1249 ze zm.). W budżecie pań-
stwa na 2008 r. na dopłaty do składek ubezpieczeń
upraw rolnych oraz na częściowe dofinansowanie
odszkodowań wypłaconych producentom rolnym
przez zakłady ubezpieczeń w związku ze szkodami
poniesionymi wskutek suszy została przewidziana
kwota 545 mln zł. Zgodnie z przepisami o ubezpie-
czeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
dopłaty ze środków budżetu państwa do składek są
stosowane z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych od zasiewu lub
wysadzenia do ich zbioru, od ryzyka wystąpienia
szkód spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz
nawalny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę,
suszę, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ków wiosennych,
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń od ry-
zyka wystąpienia szkód spowodowanych przez hu-
ragan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsu-
nięcie się ziemi, lawinę oraz w wyniku uboju z ko-
nieczności.
Dopłaty do składek w 2008 r. wynoszą:
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha upraw,
308
— 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 szt.
zwierząt.
Stosowanie dopłat do ww. składek odbywa się na
podstawie umów zawartych przez ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z zakładami ubezpieczeń, które
złożą oferty z warunkami ubezpieczenia upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich. Zgodnie z ww. usta-
wą, minister rolnictwa i rozwoju wsi zawarł z czte-
rema zakładami ubezpieczeń umowy w sprawie do-
płat ze środków budżetu państwa do składek z tytu-
łu zawarcia w 2008 r. umów ubezpieczenia z produ-
centami rolnymi od ryzyka wystąpienia skutków
zdarzeń losowych w rolnictwie, tj. z Powszechnym
Zakładem Ubezpieczeń SA z siedzibą w Warszawie,
Towarzystwem Ubezpieczeń Wzajemnych „TUW”
z siedzibą w Warszawie, Concordia Polska Towarzy-
stwo Ubezpieczeń Wzajemnych z siedzibą w Pozna-
niu, MTU Moje Towarzystwo Ubezpieczeń z siedzi-
bą w Sopocie.
3. Zwrot części podatku akcyzowego producen-
tom rolnym (tj. osobom fizycznym, osobom prawnym
lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym
osobowości prawnej) będącym posiadaczami gospo-
darstw rolnych dokonywany na podstawie ustawy
z dnia 10 marca 2006 r. o zwrocie podatku akcyzo-
wego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzy-
stywanego do produkcji rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 379).
Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy, kwotę zwrotu
podatku ustala się jako iloczyn ilości oleju napędo-
wego zakupionego przez producenta rolnego, wyni-
kającej z faktur VAT, i stawki zwrotu podatku na
1 litr oleju napędowego, obowiązującej w dniu złoże-
nia wniosku o zwrot podatku, w ramach rocznego
limitu. Limit ustala się jako kwotę stanowiącą ilo-
czyn stawki zwrotu podatku na 1 litr oleju napędo-
wego, liczby 86 oraz powierzchni użytków rolnych,
będących w posiadaniu lub współposiadaniu produ-
centa rolnego, określonej w ewidencji gruntów i bu-
dynków, według stanu na dzień 1 kwietnia danego
roku. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 6 listopada 2007 r. w sprawie stawki zwrotu
podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napę-
dowego wykorzystywanego do produkcji rolnej na
1 litr oleju w 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1555) staw-
ka zwrotu podatku została określona w wysokości
0,85 zł na 1 litr oleju.
W ustawie budżetowej na 2008 r. na zwrot podat-
ku akcyzowego została ustalona kwota 650 mln zł.
Jednym z działań wpisujących się w filar III pro-
gramu rządu w sprawach wsi i rolnictwa, tj. produk-
cję żywności w zgodzie ze środowiskiem natural-
nym, jest aktywny udział Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi w pracach na forum Rady Unii Euro-
pejskiej nad projektem dyrektywy Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady ustanawiającej ramy dla wspól-
notowego działania na rzecz osiągnięcia zrównowa-
żonego stosowania pestycydów. Projektowana dy-
rektywa ma na celu:
— zminimalizowanie zagrożeń dla zdrowia ludzi
oraz dla środowiska naturalnego wynikających ze
stosowania pestycydów,
— poprawę kontroli stosowania i sprzedaży pe-
stycydów,
— upowszechnianie stosowania przez producen-
tów rolnych kodeksów dobrych praktyk w zakresie
ochrony roślin oraz integrowanej ochrony roślin po-
przez stosowanie niskich dawek lub prowadzenie
upraw wolnych od pestycydów.
Projektowana dyrektywa jest obecnie przedmio-
tem drugiego czytania w Parlamencie Europejskim.
Ostatnie spotkanie Grupy Roboczej Rady ds. Rolnic-
twa, na którym opiniowano projekt poprawek Parla-
mentu odbyło się w dniu 25 września 2008 r.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi aktywnie
uczestniczy także w pracach nad projektem rozpo-
rządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie wprowadzania do obrotu środków ochrony ro-
ślin i uchylającego dyrektywę Rady 79/117/EWG
oraz 91/414/EWG, czego wyrazem jest stanowisko
Komitetu Europejskiego Rady Ministrów z dnia
15 kwietnia 2008 r. Celem projektu rozporządzenia
jest zmodyfikowanie zasad dopuszczania do obrotu,
stosowania i kontroli środków ochrony roślin w pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej oraz zasad
dopuszczania substancji aktywnych do stosowania
w środkach ochrony roślin, a także ustanowienie za-
sad dopuszczania do stosowania w środkach ochro-
ny roślin substancji innych niż substancja aktywna.
Realizacja postanowień projektowanej dyrektywy
może wpłynąć pozytywnie na środowisko naturalne
oraz zdrowie ludzi przy jednoczesnym zagwaranto-
waniu dostępności środków koniecznych do ochrony
upraw.
Szczególnie istotnym zdaniem rządu RP jest:
— zapewnienie możliwości oceny ryzyka poprze-
dzającej decyzję o zatwierdzeniu substancji aktyw-
nej w celu zapewnienia przejrzystości i naukowych
podstaw tej decyzji. Dotyczy to szczególnie substan-
cji o niegenotoksycznym mechanizmie działania
i substancji toksycznych dla reprodukcji lub powo-
dujących zaburzenia endokrynologiczne,
— wprowadzenie strefowego systemu rejestracji
środków ochrony roślin, czyli współpracę pomiędzy
państwami członkowskimi w zakresie oceny, wyda-
wania i uznawania zezwoleń na dopuszczenie środ-
ków ochrony roślin do obrotu w tej samej strefie
(z możliwością zablokowania akceptacji),
— ustanowienie zasad regulujących stosowanie
w środkach ochrony roślin substancji chemicznych
innych niż substancja aktywna tzw. sejfnerów (sub-
stancji dodawanych do środka ochrony roślin w celu
wyeliminowania lub zmniejszenia działania fitotok-
sycznego) i synergetyków (substancje poprawiające
działanie substancji aktywnej),
— wprowadzenie pewnych odstępstw w zakresie
dopuszczania do stosowania w środkach ochrony ro-
ślin substancji stwarzających niskie ryzyko dla zdro-
wia ludzi i zwierząt oraz środowiska, szczególnie

w odniesieniu do substancji stosowanych w rolnic-
twie ekologicznym.
Ponadto w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich 2007–2013 realizowany jest program
rolno-środowiskowy, który ma na celu poprawę
środowiska przyrodniczego i obszarów wiejskich,
w szczególności poprzez przywracanie walorów lub
utrzymanie stanu cennych siedlisk użytkowanych
rolniczo oraz zachowanie różnorodności biologicz-
nej na obszarach wiejskich, promowanie zrówno-
ważonego systemu gospodarowania, odpowiednie
użytkowanie gleb i ochronę wód oraz ochronę za-
grożonych lokalnych ras zwierząt gospodarskich
i lokalnych odmian roślin uprawnych. Cele te, re-
alizowane w ramach pakietów rolno-środowisko-
wych, w sposób bezpośredni lub pośredni wpływają
na poprawę jakości żywności oraz propagowanie
idei produkcji żywności w zgodzie ze środowiskiem
naturalnym.
Chęć uczestnictwa w programie rolno-środowi-
skowym 2007–2013 zadeklarowało ponad 20 tys.
rolników, natomiast w pierwszej edycji programu
rolno-środowiskowego (w ramach PROW 2004–
–2006), zbieżnego w celach i działaniach z progra-
mem obecnym, uczestniczy już ok. 70 tys. benefi-
cjentów.
W zakresie ochrony zdrowia zwierząt oraz nad-
zoru nad zdrowotną jakością pasz podjęto następu-
jące działania legislacyjne:
— ustawa z dnia 10 stycznia 2008 r. o zmianie
ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach le-
karsko-weterynaryjnych oraz o zmianie ustawy
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U.
Nr 43, poz. 258).
Ustawa zawiera przepisy mające na celu wyko-
nanie prawa Unii Europejskiej, wdrażając do pol-
skiego systemu prawnego postanowienia dyrekty-
wy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania
kwalifikacji zawodowych, w części dotyczącej uzna-
wania kwalifikacji do wykonywania zawodu leka-
rza weterynarii.
Dyrektywa ta stanowi wykonanie postanowień
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską
w części dotyczącej zniesienia przeszkód w swobod-
nym przepływie osób i usług oraz zobowiązuje pań-
stwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich
przepisów ustawowych, wykonawczych i admini-
stracyjnych koniecznych dla wykonania określonych
w niej zasad.
Ustawa z dnia 26 czerwca 2008 r. o zmianie usta-
wy o paszach (Dz. U. Nr 144, poz. 899).
Zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólno-
tę Europejską w tym z wspólnotowymi uregulowa-
niami prawnymi dotyczącymi organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych państwa członkowskie nie
mogą wprowadzić do prawa krajowego zakazu wy-
twarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych oraz organizmów genetycznie zmodyfikowa-
309
nych przeznaczonych do użytku paszowego. Tak
więc zabronione jest stosowanie praktyk wprowa-
dzania ograniczeń niepopartych badaniami nauko-
wymi. Zatem przy restrykcyjnym postępowaniu bez
podejmowania jakichkolwiek działań alternatyw-
nych należało się liczyć z tym, że Polska przegra po-
stępowanie przed Europejskim Trybunałem Spra-
wiedliwości.
Przykładem może służyć postępowanie wszczęte
na podstawie skargi Komisji wobec Francji (sprawa
C-121/07), która nie wprowadzając przepisów zgod-
nych z prawem wspólnotowym (GMO) uchybiła zo-
bowiązaniem wynikającym z art. 228 traktatu,
skutkującym nałożeniem kar: ryczałtu 43 660 EUR
za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku oraz
kary okresowej w wysokości 366 744 EUR także za
każdy dzień zwłoki.
Decyzje w sprawie wprowadzenia do obrotu pro-
duktów GMO obowiązują w jednakowy sposób na
terytorium Wspólnoty Europejskiej, nie ma więc
możliwości, aby państwo członkowskie samodziel-
nie przeprowadzało procedurę autoryzacji takich
produktów i zablokowało do nich dostęp na swoim
terytorium, jeżeli nie dysponuje argumentami praw-
nymi i naukowymi, które potwierdzają szkodliwość
danego produktu i umożliwiają tym samym wyco-
fanie go z rynku bądź czasowe ograniczenie jego
obrotem.
Z uwagi na to, że Polska nie posiada wyników
badań naukowych potwierdzających czy też wyklu-
czających szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi i zwie-
rząt oraz na środowisko organizmów genetycznie
zmodyfikowanych, obecnie na podstawie uchwały
Rady Ministrów Nr 306/2007 z dnia 20 grudnia
2007 r. wprowadzającej aneks do programu wielolet-
niego „Biologiczne, środowiskowe i technologiczne
uwarunkowania rozwoju produkcji zwierzęcej” pro-
wadzone są badania naukowe mające na celu okre-
ślenie wpływu pasz genetycznie zmodyfikowanych
na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko na-
turalne. Badania te zostaną przeprowadzone w la-
tach 2008–2010 przez Instytut Zootechniki PIB
w Krakowie oraz Państwowy Instytut Weterynaryj-
ny PIB w Puławach, a dotyczyć będą m.in. „Wpływu
pasz GMO na produkcyjność i zdrowotność zwie-
rząt, transfer transgenicznego DNA w przewodzie
pokarmowym oraz jego retencję w tkankach i pro-
duktach żywnościowych pochodzenia zwierzęcego”.
Trwają prace nad projektem modyfikującym
„Ramowe stanowisko Polski dotyczące organizmów
genetycznie zmodyfikowanych (GMO)” z dnia 7 mar-
ca 2006 r. Zgodnie z tym projektem rząd Polski dą-
żyć będzie do tego, aby Polska uzyskała status kraju
wolnego od GMO. Ponadto zobowiązuje się do prze-
strzegania obowiązującego prawa wspólnotowego
w tym zakresie, wynikającego z obowiązków człon-
kostwa Polski we Wspólnocie, jednakże nie zrezy-
gnuje z aktywnego działania na forum instytucji
Komisji w celu hamowania napływu GMO na teren
Unii i Polski.
310
Ustawa z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 145, poz. 916).
Zmiana ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochro-
nie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaź-
nych zwierząt ma na celu transpozycję do polskiego
prawa przepisów dyrektywy Rady 2006/88/WE
z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów
w zakresie zdrowia zwierząt i produktów akwakul-
tury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwie-
rząt wodnych i zwalczania tych chorób.
W ustawie z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw:
1) rozszerzono wykaz chorób podlegających obo-
wiązkowi zwalczania o 9 chorób zwierząt akwakul-
tury, w tym 7 niewystępujących na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej i Unii Europejskiej;
2) wprowadzono nowe definicje określone w dy-
rektywie 2006/88/WE takie jak: akwakultura, zwie-
rzęta wodne, chów lub hodowla zwierząt akwakultu-
ry, łowisko typu „wpuść i złów”, przedsiębiorstwo
produkcyjne sektora akwakultury, zakład przetwór-
czy, enklawa czy strefa;
3) wprowadzono możliwość wypłaty odszkodo-
wań za rodziny pszczele w przypadku stwierdzenia
zgnilca amerykańskiego, uwzględniając postulaty
środowisk pszczelarskich;
4) uszczegółowiono obecnie obowiązujące przepi-
sy w zakresie finansowania z budżetu państwa kosz-
tów poniesionych przez służby, inspekcje oraz jed-
nostki samorządu terytorialnego realizujące zada-
nia zespołów kryzysowych przy zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt w ramach planów gotowości;
5) zmniejszono sankcje karne dotychczas sto-
sowane wobec osób uchylających się od obowiąz-
ku ochronnego szczepienia psów lub kotów prze-
ciwko wściekliźnie i zaproponowano jedynie karę
grzywny.
Ponadto należy dodać, że idea poprawy dochodo-
wości produkcji w rolnictwie w zakresie działań we-
terynaryjnych opiera się na dążeniu do polepszenia
zdrowia populacji zwierząt gospodarskich oraz za-
pewnieniu bezpieczeństwa epidemiologicznego. W tym
celu realizowane są krajowe programy zwalczania
chorób zakaźnych zwierząt występujących na obsza-
rze kraju, zapobiegające ich dalszemu szerzeniu oraz
programy mające na celu zapobieżenie wystąpieniu
chorób w Polsce jeszcze nieodnotowanych. Należy
zauważyć, że wystąpienie jakiejkolwiek z szeregu
chorób zakaźnych zwierząt niesie za sobą olbrzymie
konsekwencje ekonomiczne i administracyjne, zwią-
zane z koniecznością wprowadzania szeregu naka-
zów i zakazów dla rolników i producentów. Do naj-
bardziej odczuwalnych, związanych z koniecznością
podjęcia ustawowego obowiązku zwalczania chorób
w przypadku ich wystąpienia, zalicza się koniecz-
ność zabicia zwierząt, zniszczenia produktów pocho-
dzenia zwierzęcego a także długotrwałe zamknięcie
kraju dla wolnego handlu oraz eksportu. Stąd też
działania prewencyjne podejmowane przez rząd,
skierowane na zapewnienie bezpieczeństwa epizo-
otycznego zwierząt, nie tylko podnoszą konkuren-
cyjność polskich producentów rolnych na rynku UE
poprzez zapewnienie zdrowotności ich produktów,
ale mają także na celu zapobieganie wystąpieniu
niepotrzebnych negatywnych skutków dla gospo-
darki kraju.
Koszty wdrożenia tych programów pokrywane
są z budżetu państwa, stąd nie stanowią obciążenia
finansowego dla rolników i producentów rolnych.
W latach 2007–2008 wdrożone zostały następu-
jące programy zwalczania i zapobiegania chorobom
zakaźnym zwierząt:
1. Program zwalczania niektórych serotypów
Salmonelli w stadach hodowlanych gatunku kura
wprowadzony rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 28 marca 2007 r. w sprawie wprowadzenia
„Krajowego programu zwalczania niektórych sero-
typów Salmonelli w stadach hodowlanych gatunku
kura (Gallus gallus) na lata 2007–2009 (Dz. U.
Nr 61, poz. 414, z późn. zm.).
2. Program zwalczania niektórych serotypów
Salmonelli w stadach niosek gatunku kura wprowa-
dzony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
19 marca 2008 r. w sprawie wprowadzenia „Krajo-
wego programu zwalczania niektórych serotypów
Salmonelli w stadach hodowlanych gatunku kura
(Gallus gallus) na 2008 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 398).
3. Programy zwalczania i kontroli gruźlicy by-
dła, enzootycznej białaczki bydła, zakażeń wirusa-
mi wysoce zjadliwej grypy ptaków u drobiu i ptaków
dzikich oraz zwalczania gąbczastej encefalopatii by-
dła i wścieklizny realizowane zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 2008 r.
w sprawie wprowadzenia na 2008 r. programów
zwalczania i kontroli gruźlicy bydła, enzootycznej
białaczki bydła, zakażeń wirusami wysoce zjadliwej
grypy ptaków u drobiu i ptaków dzikich oraz zwal-
czania gąbczastej encefalopatii bydła i wścieklizny
(Dz. U. Nr 64, poz. 399).
Niezależnie od powyższych programów prowa-
dzone są badania monitoringowe w kierunku bruce-
lozy u bydła, owiec i kóz, pomoru klasycznego świń,
choroby pęcherzykowej świń, pryszczy, trzęsawki
owiec (Scrapie), zakaźnej martwicy układu krwio-
twórczego ryb łososiowatych (Infectious haematopo-
ietic necrosis IHN), wirusowej posocznicy krwotocz-
nej (Viral haemorrhagic septicaemia), bonamiozy
oraz marteiliozy.
Ww. programy i badania mają na celu uznanie
regionów kraju i całego kraju za urzędowo wolne
od określonej jednostki chorobowej oraz potwier-
dzenia niewystępowania tych chorób u zwierząt
gospodarskich.
4. Program zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń, który został wprowadzony rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie

wprowadzenia programu zwalczania choroby Au-
jeszkyego u świń (Dz. U. Nr 64, poz. 397). Okres re-
alizacji programu zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za-
planowano na 5 kolejnych lat kalendarzowych (lata
2008–2013). Realizacja programu rozpoczęła się
w kwietniu bieżącego roku.
Program wprowadzony do realizacji na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej ma na celu uwolnie-
nie całego terytorium Rzeczypospolitej od choroby
Aujeszkyego u świń, co pozwoli polskim producen-
tom świń na swobodną wymianę handlową z pań-
stwami uznanymi za urzędowo wolne od choroby
Aujeszkyego.
Główną korzyścią dla hodowców świń oraz pod-
miotów prowadzących obrót tymi zwierzętami bę-
dzie zwiększenie konkurencyjności polskich produ-
centów na rynku unijnym, jak również na rynkach
państw trzecich. Umożliwi to między innymi zwięk-
szenie eksportu i prowadzenie swobodnego obrotu
świniami z państwami, które są wolne od tej choro-
by lub z państwami, w których taki program jest
realizowany.
Rozwój wsi.
W zakresie II filaru programu rządu RP w spra-
wach wsi i rolnictwa („usprawnienie pracy, (…) re-
forma instytucji rządowych obsługujących wieś
i rolnictwo”) przygotowano projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych
innych ustaw. Głównym założeniem ww. projektu
jest usprawnienie obrotu ziemią rolniczą oraz jak
najszybsze rozdysponowanie gruntów rolnych będą-
cych w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa,
które ma się odbyć poprzez powiększenie gospo-
darstw rodzinnych, a także poprzez sprzedaż dzier-
żawcom dzierżawionych przez nich nieruchomości.
Projekt ww. ustawy przesłano do uzgodnień
w ramach konsultacji społecznych. W planach prac
Rady Ministrów projekt ten umieszczony został na
II półrocze 2008 r.
W celu „przeprowadzenia niezbędnych reform
w zakresie zabezpieczenia emerytalno-rentowego
i zdrowotnego rolników, a także osób zatrudnionych
w rolnictwie” (element V filaru programu rządu RP
w sprawach wsi i rolnictwa) opracowano projekt
ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników, który w dniu 30 września 2008 r. zo-
stał przyjęty przez Radę Ministrów. Celem projekto-
wanej ustawy jest podwyższenie i zróżnicowanie
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe dla
rolników prowadzących duże (powyżej 50 ha przeli-
czeniowych) gospodarstwa rolne. W ten sposób
zwiększy się udział w finansowaniu systemu ubez-
pieczenia społecznego rolników przez niektórych
ubezpieczonych, tj. rolników prowadzących działal-
ność rolniczą na dużą skalę. Mechanizmem zróżni-
cowanej składki objętych zostanie około 15 tys. osób,
czyli niespełna 1% ubezpieczonych w KRUS. Roczny
przypis składek na ubezpieczenie społeczne rolni-
311
ków w związku ze zróżnicowaniem składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe dla rolników prowa-
dzących działalność rolniczą w gospodarstwach rol-
nych, których obszar użytków rolnych przekracza
50 ha przeliczeniowych, ulegnie zwiększeniu o nie-
spełna 22,4 mln zł. Należy zaznaczyć, że w projekcie
ustawy przyjętej przez Radę Ministrów nie ma in-
nych zasadniczych zmian w odniesieniu do obecnie
obowiązujących rozwiązań.
Projekt ustawy zawierał również zmiany polega-
jące na:
— stworzeniu rolnikom podejmującym dodatko-
wo krótkotrwałą lub niskopłatną pracę najemną
poza gospodarstwem rolnym, z którą wiąże się obo-
wiązek ubezpieczenia w ZUS, możliwości dobrowol-
nego kontynuowania ubezpieczenia w KRUS,
— dwukrotnym podwyższeniu kwoty granicznej
należnego podatku dochodowego za poprzedni rok
podatkowy od przychodów z pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej, której przekroczenie przez osoby
prowadzące oprócz działalności rolniczej, także po-
zarolniczą działalność gospodarczą powoduje wyłą-
czenie tych osób z podlegania ubezpieczeniu spo-
łecznemu rolników i obowiązkowe ubezpieczenie ich
w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych
(realizowanym przez ZUS).
Ostatecznie Rada Ministrów zrezygnowała z dwóch
ostatnich zmian, choć były wcześniej przyjęte i reko-
mendowane Radzie Ministrów przez stały komitet
Rady Ministrów.
Przyjęta przez Radę Ministrów propozycja zmia-
ny w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników
jest jedynie wstępem do generalnej reformy systemu
ubezpieczenia społecznego rolników. Opracowaniem
założeń do większych zmian legislacyjnych w syste-
mie ubezpieczenia społecznego rolników zajmie się
Międzyresortowy Zespół do spraw Reformy Syste-
mu Ubezpieczenia Społecznego Rolników powołany
przez prezesa Rady Ministrów zarządzeniem z dnia
23 września 2008 r. Powyższy zespół, który 14 paź-
dziernika 2008 r. rozpocznie pracę, będzie działał
pod przewodnictwem ministra Michała Boniego.
W jego skład wejdą przedstawiciele resortów rolnic-
twa, pracy i polityki społecznej, finansów i RCL.
Jednocześnie informuję, że inicjowanie zmian w za-
kresie ubezpieczenia zdrowotnego rolników należy
do kompetencji ministra zdrowia.
Rynki rolne.
W zakresie jakości handlowej artykułów rolno-
-spożywczych w dniu 3 października 2008 r. uchwa-
lono ustawę o zmianie ustawy o jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych oraz niektórych in-
nych ustaw. Ustawa zawiera szereg regulacji porząd-
kujących dotychczasowe przepisy stosownie do za-
sad prowadzenia kontroli w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej oraz Europejskiego Porozu-
mienia o Wolnym Handlu. Uwzględniając zmiany
dokonane w prawie krajowym i unijnym, między in-
nymi wprowadza przepisy mające na celu wdrożenie
wymagań Unii Europejskiej, rozszerzając katalog
312
spraw objętych nadzorem Inspekcji Jakości Handlo-
wej Artykułów Rolno-Spożywczych na mięso pocho-
dzące z bydła w wieku do dwunastu miesięcy. Za-
sadnicze zmiany dotyczą funkcjonowania Inspekcji
Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych
i Inspekcji Handlowej, sprawności działania i zwięk-
szenia spodziewanych efektów kontroli poprzez zdy-
scyplinowanie części przedsiębiorców do przestrze-
gania wymogów prawa w zakresie jakości handlo-
wej. Ustawa zawiera rozszerzony katalog sankcji
z wysokimi karami pieniężnymi. Umożliwiono rów-
nież służbom kontrolnym podawanie do publicznej
wiadomości informacji o nieuczciwych przedsiębior-
cach. Taka informacja przekazana konsumentom da
im sygnał do omijania produktów takich firm i sta-
nowi dodatkową karę dla przedsiębiorców.
W zakresie mechanizmów regulacji rynków rol-
nych podjęto następujące działania legislacyjne:
Ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku
chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowe-
go (Dz. U. Nr 158, poz. 989). Ustawa dostosowuje
przepisy krajowe do prawodawstwa wspólnotowego
zmienionego na podstawie reformy wspólnej organi-
zacji rynku owoców i warzyw z 2007 r. Zmiany
w prawodawstwie Unii Europejskiej zostały wpro-
wadzone na podstawie rozporządzenia Rady (WE)
nr 1182/2007 oraz rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1580/2007. W nowelizacji ustawy zawarto rów-
nież zmiany w zakresie przepisów dotyczących ryn-
ku suszu paszowego, wynikające z konieczności
przeciwdziałania naruszaniu przepisów wspólnoto-
wych w tym zakresie oraz w związku ze zmianami
w przepisach wspólnotowych.
Zasadnicze zmiany w ustawie to: rozszerzenie
kompetencji marszałków województw, ARiMR, ARR
i samego resortu rolnictwa wynikające z konieczno-
ści wprowadzenia zmian w przekazywaniu informa-
cji z zakresu uznawania, jak i funkcjonowania grup
i organizacji producentów owoców i warzyw pomię-
dzy tymi organami i instytucjami a MRiRW oraz
Komisją Europejską; dostosowanie przepisów w za-
kresie uznawania grup i organizacji producentów,
np. wprowadzenie możliwości zawieszenia grupy lub
organizacji; dostosowanie przepisów wynikających
z nowego podejścia Wspólnoty do kwestii interwencji
na rynku owoców i warzyw, w tym mechanizmu
tzw. nieprzeznaczania owoców i warzyw do sprzeda-
ży (mechanizm ten został znacznie ograniczony).
Nowelizacja ustawy przewiduje wydanie 9 no-
wych rozporządzeń obligatoryjnych. Projekty 8 z nich
już opracowano, w tym 6 poddano konsultacjom spo-
łecznym. Rozporządzenia te dotyczą:
− warunków uznawania grup i organizacji pro-
ducentów,
− warunków wypowiedzenia członkostwa w or-
ganizacji producentów oraz okresu, w którym wy-
stępujący z organizacji producentów nie będzie mógł
przystąpić do grupy producentów,
− części produkcji kwalifikującej się do sprzeda-
ży bezpośrednio przez członków organizacji produ-
centów,
− działań w zakresie technologii bezpiecznych
dla środowiska wdrażanych przez organizacje pro-
ducentów,
− przypadków, w których spadek wartości pro-
dukcji sprzedanej wystąpił z przyczyn niezależnych
od grupy lub organizacji producentów, w celu zwięk-
szenia wartości pomocy finansowej zależnej od war-
tości produkcji sprzedanej,
− maksymalnej wysokości rekompensat z tytu-
łu nieprzeznaczania do sprzedaży niektórych gatun-
ków owoców i warzyw,
− sposobu zagospodarowania owoców i warzyw
nieprzeznaczonych do sprzedaży,
− sankcji nakładanych na odbiorców produk-
tów nieprzeznaczonych do sprzedaży w przypadku
nieodpowiedniego ich zagospodarowania.
W opracowaniu jest projekt rozporządzenia
określającego zakres i sposób wdrażania strategii
krajowej programów operacyjnych, który wymaga
szeregu prac analitycznych. Działania przewidy-
wane w krajowej strategii mają zmierzać do osią-
gnięcia zrównoważonej produkcji, ograniczenia wa-
hań dochodów producentów i cen produktów, zwięk-
szenia spożycia owoców i warzyw oraz ogranicze-
nia negatywnego wpływu produkcji ogrodniczej na
środowisko.
Ustawa przewiduje także 4 nowe rozporządzenia
fakultatywne, których projekty zostaną opracowane
w przypadku zaistnienia sytuacji wskazującej na
konieczność uregulowania kwestii, których dotyczą.
Kwestie te to:
− przypadki, w których zezwala się na realiza-
cję odrębnych programów operacyjnych w sytuacji
połączenia się organizacji producentów,
− lista środków, działań lub kosztów, kwalifiku-
jących się do realizacji w ramach programu opera-
cyjnego,
− standardowe zryczałtowane stawki kosztów
działań realizowanych przez organizacje producen-
tów w ramach programów operacyjnych,
− upoważnienie organizacji producentów owo-
ców i warzyw, do ustanowienia indywidualnych po-
ziomów składek na finansowanie zadań ujętych
w programie operacyjnym.
Niektóre z kwestii, o wdrożeniu których decy-
duje kraj członkowski, nie zostały uwzględnione
w projekcie ustawy, gdyż ich wdrożenie nie znajdu-
je merytorycznego uzasadnienia. Dotyczy to np. prze-
pisów w sprawie rozszerzania zasad na producen-
tów w określonym obszarze gospodarczym, które
nie mają zastosowania w Polsce z uwagi na brak
reprezentatywności poszczególnych organizacji pro-
ducentów w takim obszarze.
Zmiany dotyczące przepisów regulujących rynek
suszu paszowego zostały wprowadzone w celu prze-
ciwdziałania niedozwolonym praktykom stosowania
siana z traw łąkowych jako surowca do produkcji su-

szu paszowego metodą sztucznego suszenia (dehy-
dratacji) i w konsekwencji przeciwdziałania wypła-
caniu nienależnej pomocy z tytułu produkcji tego
suszu (przepisy wspólnotowe zabraniają używania
siana jako surowca do produkcji suszu paszowego
otrzymywanego metodą dehydratacji); uściślono
również definicję zielonki i określono metody, jakimi
przedsiębiorstwo przetwórcze może określać jej wil-
gotność oraz nałożono na przedsiębiorstwa prze-
twórcze obowiązek przekazywania ministrowi nie-
których informacji celem przekazania ich do Komi-
sji Europejskiej.
Ustawa z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie usta-
wy o organizacji niektórych rynków rolnych oraz
ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw,
rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu
paszowego.
Ustawa wprowadza podstawę prawną do wypłaty
części krajowych płatności uzupełniających dla pro-
ducentów surowca tytoniowego w formie płatności
niezwiązanych z produkcją, a w zakresie rynku su-
szu paszowego doprecyzowuje przepisy dotyczące
pobierania próbek suszu paszowego i wykonywania
badań jakościowych tego suszu. Zmiana w ustawie
z dnia 20 grudnia 2002 r. o organizacji niektórych
rynków rolnych, zawarta w art. 1 projektu ustawy,
ma głównie na celu zmniejszenie obciążeń admini-
stracyjnych nałożonych na przetwórcę słomy lnianej
i konopnej, ubiegającego się o pomoc finansową
(zmniejszenie do niezbędnego minimum liczby spo-
rządzanych dokumentów), oraz – w przypadku ubie-
gania się o przyznanie dopłaty do przetwarzania
– nałożenie na przetwórcę obowiązku oznaczania
zawartości zanieczyszczeń dla każdej partii krótkie-
go włókna lnianego lub włókna konopnego.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o Agencji Ryn-
ku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych
(w dniu 8 października 2008 r. został skierowany do
uzgodnień międzyresortowych).
Projekt ustawy zawiera zmiany, które zostały
przygotowane m.in. w celu dostosowania poszcze-
gólnych rynków do aktualnych przepisów wspólno-
towych w zakresie ustanowienia podstawy prawnej
do wypłaty części krajowych płatności uzupełniają-
cych dla producentów ziemniaków skrobiowych
w formie płatności niezwiązanych z produkcją. Wy-
płata tych płatności umożliwi wsparcie finansowe
producentów ziemniaków skrobiowych w wysokości
657 tys. euro oraz pozwoli na zachowanie opłacalno-
ści produkcji w tym sektorze.
Projekt ustawy o rolnictwie ekologicznym (znaj-
duje się w uzgodnieniach międzyresortowych).
Projektowana ustawa o rolnictwie ekologicznym
ma na względzie ujęcie w ramach jednej całościowej
regulacji, problematyki dotyczącej rolnictwa ekolo-
gicznego uregulowanej w przepisach rozporządzenia
nr 834/2007 oraz w przepisach wydanych w trybie
przepisów tego rozporządzenia. Projektowana usta-
wa ma na celu pełną implementację przepisów wspól-
notowych, wprowadzenie rozwiązań ułatwiających
313
rozwój rynku produktów rolnictwa ekologicznego
i uproszczenie występujących rozwiązań, przy jedno-
czesnym uwzględnieniu potrzeb tego segmentu ryn-
ku. Wprowadzone obecnie rozwiązania dotyczące rol-
nictwa ekologicznego były wielokrotnie poddawane
ocenie. Opracowując projekt ustawy, uwzględniono
ponad 3-letnie doświadczenia związane z funkcjono-
waniem obecnie obowiązujących przepisów.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 maja
2008 r. w sprawie wysokości środków finansowych
przeznaczonych na niezwiązaną z produkcją część
płatności uzupełniającej za 2007 r. – rozporządzenie
określa wysokość środków finansowych przeznaczo-
nych na płatności niezwiązane z produkcją dla pro-
ducentów surowca tytoniowego w 2007 r. w wysoko-
ści: 21 638 155 zł za tytoń jasny odmian typu Virgi-
nia i 11 903 815 zł za tytoń jasny odmian typu Bur-
ley, tytoń ciemny suszony powietrzem oraz tytoń
ciemny suszony powietrzem z możliwością dosusze-
nia i wędzenia.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 sierp-
nia 2008 r. w sprawie wysokości środków finanso-
wych przeznaczonych na płatności niezwiązane za
2008 r. – rozporządzenie określa wysokość środków
finansowych przeznaczonych na płatności niezwią-
zane z produkcją dla producentów surowca tytonio-
wego w 2008 r. w wysokości 12 132 tys. euro za ty-
toń jasny odmian typu Virginia i 39 702 tys. euro za
tytoń jasny odmian typu Burley, tytoń ciemny su-
szony powietrzem oraz tytoń ciemny suszony powie-
trzem z możliwością dosuszenia i wędzenia.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 sierp-
nia 2008 r. w sprawie maksymalnej stawki płatności
związanej dla producentów surowca tytoniowego za
2008 r. – rozporządzenie określa wysokość maksy-
malnej stawki płatności związanej, jaka może zostać
wypłacona producentom surowca tytoniowego bez
ryzyka przekroczenia maksymalnej krajowej koper-
ty finansowej przeznaczonej na to wsparcie: 2,98062
euro/kg surowca tytoniowego dla tytoniu jasnego
odmian typu Virginia i 2,38423 euro/kg dla surowca
tytoniowego pozostałych odmian tytoniu.
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 20 sierpnia 2008 r. w sprawie współczynnika
zabezpieczającego przed wypłatą płatności związa-
nej w nadmiernej wysokości – rozporządzenie okre-
śla, jaka część maksymalnej stawki płatności zwią-
zanej dla producentów surowca tytoniowego może
zostać wypłacona producentom przed zakończeniem
wszystkich dostaw, nie powodując ryzyka przekro-
czenia maksymalnej krajowej koperty finansowej
przeznaczonej na to wsparcie.
Projekt rozporządzenia w sprawie stawek płat-
ności za ilość skrobi zawartej w ziemniakach skro-
biowych – projekt rozporządzenia umożliwi wypłatę
środków finansowych w wysokości 9615 tys. euro
przeznaczonych na wsparcie plantatorów ziemniaka
skrobiowego w postaci płatności uzupełniających
związanych z ich produkcją.
314
Ponadto w zakresie mechanizmów regulacji
rynków rolnych podjęto następujące działania
programowe:
1. Zwiększenie krajowej kwoty mlecznej o 2%, tj.
o 187 mln kg, począwszy od dnia 1 kwietnia 2008 r.
2. Zwiększenie jednostkowej stawki dopłaty
z budżetu UE oraz rozszerzenie zakresu produk-
tów, jakie w ramach wspólnotowego mechanizmu
„Szklanka mleka” można dostarczać do placówek
oświatowych.
Powyższe zmiany wspólnotowego mechanizmu
„Szklanka mleka” popierał i o nie wnioskował rząd
RP.
Wobec powyższego nowe stawki produktów obo-
wiązują od dnia 1 stycznia 2008 r. a od roku szkolne-
go 2008/2009 asortyment produktów mlecznych do-
starczanych do placówek oświatowych został posze-
rzony m. in. o smakowe sery i twarożki.
3. Złożenie w dniu 28 lutego 2008 r. wniosku do
Komisji Europejskiej dotyczącego wprowadzenia
możliwości dokonywania przez państwo członkow-
skie konwersji niewykorzystanych kwot mlecznych
na szczeblu krajowym.
4. Minister rolnictwa i rozwoju wsi podejmował
aktywne starania o wsparcie rynku wieprzowiny
w postaci uruchomienia refundacji wywozowych
do nieprzetworzonego mięsa wieprzowego. Refun-
dacje te zostały uruchomione z dniem 30 listopada
2007 r.
Wprowadzenie refundacji w znaczącym stopniu
przyczyniło się do wzrostu opłacalności wywozu
mięsa wieprzowego do krajów trzecich, w szczegól-
ności na Ukrainę, do której w ciągu siedmiu miesię-
cy 2008 r. Polska wyeksportowała 43,4 tys. ton wie-
przowiny, co stanowiło 29% całego mięsa wywiezio-
nego z Polski łącznie do UE i krajów trzecich.
Od momentu wprowadzenia refundacji do dnia
ich zniesienia (8.08.2008 r.), Agencja Rynku Rolne-
go wydała pozwolenia na wywóz 77,6 tys. ton nie-
przetworzonego mięsa.
W ramach wywozu z refundacjami wieprzowina
kierowana była głównie na rynek Ukrainy i Rosji
– łącznie stanowiły one 80% wywozu deklarowane-
go na pozwoleniach w 2008 r.
Agencja Rynku Rolnego realizuje wypłaty refun-
dacji w miarę uzyskiwania od eksporterów wymaga-
nych dokumentów. Wg danych ARR, w 2008 r. do
połowy września przedsiębiorcy otrzymali 51,4 mln zł
refundacji do wywozu 49,2 tys. ton wieprzowiny
ogółem.
Ministerstwo podejmowało temat trudnej sytu-
acji na rynku wieprzowiny na różnych szczeblach
wspólnotowych, w tym na posiedzeniu Rady UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa. Przedstawiając informa-
cję o trudnej sytuacji na polskim rynku wieprzowi-
ny, Polska wnioskowała o podjęcie działań mających
na celu jej poprawę: obok wniosku o zastosowanie
instrumentów doraźnych, w szczególności zwiększe-
nia stawek refundacji eksportowych, głównie w od-
niesieniu do nieprzetworzonego mięsa wieprzowego,
wskazywano na potrzebę wprowadzenia instrumen-
tów sektorowego wsparcia organizacji poziomej oraz
pionowej, a także mechanizmów wsparcia na wypa-
dek sytuacji kryzysowych. Polska podkreśliła rów-
nież, iż w ramach trwającego przeglądu wspólnej
polityki rolnej niezbędna jest dyskusja na temat roz-
wiązań systemowych w sektorze wieprzowiny.
5. W związku z wystąpieniem w Polsce grypy
ptaków minister rolnictwa i rozwoju wsi podjął dzia-
łania mające na celu uruchomienie pomocy dla pro-
ducentów drobiu i jaj, którzy ponieśli straty w związ-
ku z wprowadzonymi ograniczeniami w swobodnym
handlu drobiem.
Opracowany został wniosek Rzeczypospolitej
Polskiej do Komisji Europejskiej ws. nadzwyczaj-
nych środków wsparcia dla sektora drobiarskiego
w Polsce, który w dniu 27 czerwca 2008 r. został prze-
kazany do KE. Kwota rekompensat podana we wnio-
sku wynosi ponad 19 mln zł, z czego 50% tj. ponad
9,5 mln zł zostałoby pokryte z budżetu Wspólnoty.
Polska wielokrotnie zwracała się do KE, także
na spotkaniach Komitetu Zarządzającego ds. Wspól-
nej Organizacji Rynków Rolnych, o przyspieszenie
prac nad rozpatrywaniem wniosku Polski o urucho-
mienie nadzwyczajnych środków wsparcia rynku.
Obecnie czekamy na odpowiedź Komisji.
6. Wykorzystanie potencjału rolnictwa do popra-
wy bilansu energetycznego Polski (IV filar progra-
mu rządu RP w sprawach wsi i rolnictwa).
Podstawowym zadaniem rolnictwa jest zaspoka-
janie potrzeb żywnościowych. Oznacza to, że do ce-
lów przemysłowych, w tym do zaopatrzenia przemy-
słu paliwowego i energetycznego w biomasę, należy
wykorzystywać wyłącznie nadwyżki możliwe do wy-
tworzenia ponad potrzeby żywnościowe. Nie można
wykluczyć, że w pewnych sytuacjach, zwłaszcza
w latach nieurodzaju, produkcja na cele żywnościo-
we będzie konkurować z produkcją na cele energe-
tyczne. W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabie-
ra racjonalne wykorzystanie rolniczego potencjału
żywnościowego i energetycznego. Dlatego też ener-
getyka w pierwszej kolejności winna wykorzystywać
biomasę pozyskiwaną z produktów ubocznych oraz
biodegradowalnych pozostałości rolnictwa i przemy-
słu rolno-spożywczego.
Potencjał energetyczny rolnictwa można określić
(wyszacować) na podstawie:
— powierzchni użytków rolnych będących w dys-
pozycji aktualnie oraz w szacowanej perspektywie
czasowej;
— aktualnej i przewidywanej struktury (powierzch-
ni) zasiewów, osiąganych plonów oraz zbiorów;
— warunków agroklimatycznych i potencjału
plonotwórczego uprawianych roślin;
— zapotrzebowania na produkcję przeznaczaną
na cele żywnościowe – podstawowy cel działalności
rolniczej;
— zapotrzebowania na rośliny energetyczne
– określanego na podstawie istniejącego oraz prze-
widywanego popytu.

Prognoza dostępności gruntów ornych niezbęd-
nych dla zabezpieczenia zapotrzebowania na surow-
ce energetyczne.
Prognozowane
Wykorzystanie
docelowe
Wyszczególnienie w roku 2007
zapotrzebowanie
w tys. ha
w tys. ha
Zboża do wytwarzania
40 500
bioetanolu
Rzepak do wytwarzania estrów 400 800
Wieloletnie uprawy
energetyczne lub inne uprawy
10 700
w tym do produkcji biogazu
rolniczego
Razem potencjał możliwy
do wykorzystania pod uprawy 450 2 000
energetyczne
W 2007 r. na cele energetyczne wykorzystano
uprawy w plonie głównym z ok. 450 tys. ha gruntów
ornych – ok. 40 tys. ha zbóż, ok. 400 tys. ha rzepaku
oraz ok. 10 tys. ha wieloletnich upraw energetycz-
nych. Oznacza to, że wykorzystanie biomasy pocho-
dzenia rolniczego na cele energetyczne, za wyjąt-
kiem nasion rzepaku, jest dalekie od możliwości pro-
dukcyjnych krajowego rolnictwa. Dwukrotne zwięk-
szenie w ostatnich latach powierzchni zasiewów
oraz zbiorów nasion rzepaku jest bardzo dobitnym
potwierdzeniem zasady, że jakiekolwiek działania
winny być opłacalne dla każdego podmiotu działają-
cego na tym rynku. Przeciwieństwem (brak opłacal-
ności działania dla wszystkich podmiotów) jest fakt,
że pomimo wprowadzenia krajowych oraz unijnych
dopłat do upraw energetycznych nie odnotowano
istotnego zainteresowania rolników tymi uprawa-
mi. Te dwa przykłady jednoznacznie wskazują, że
wykorzystanie potencjału energetycznego rolnictwa
dla poprawy bilansu energetycznego Polski zależne
jest od wielu czynników, a jednym z najważniejszych
jest opłacalność podejmowanych działań gospodar-
czych. Uwzględniając posiadaną powierzchnię użyt-
ków rolnych, warunki agroklimatyczne, potencjał
plonotwórczy uprawianych roślin oraz obecne i przy-
szłe zapotrzebowanie na żywność, w Polsce docelo-
wo pod uprawy energetyczne (w plonie głównym)
można wydzielić około 2 mln ha użytków rolnych.
Aktualnie w Polsce gruntów odłogowanych i ugoro-
wanych jest ponad 1 mln ha. W wyniku wzrostu plo-
nów zbóż do poziomu 90% średniej UE możliwe by-
łoby zmniejszenie ich areału o około 1 mln ha z jed-
noczesnym utrzymaniem produkcji na poziomie
29 mln ton, tj. zabezpieczającym potrzeby żywno-
ściowe i energetyczne.
Istotnym źródłem energii są produkty uboczne
rolnictwa i biodegradowalne pozostałości przemysłu
rolno-spożywczego.
Z trwałych użytków zielonych możemy pozyskać
co najmniej 2300 tys. ton/rok traw do wykorzystania
energetycznego. Wielkość taką uzyskujemy przy za-
łożeniu, że są to uprawy nienawożone, oparte na na-
315
turalnej żyzności gleb, a pozyskiwana biomasa jest
wykorzystywana bez szkody dla produkcji pasz.
Możliwości produkcji biogazu z wymienionych
wyżej substratów szacuje się następująco:
Ilość biomasy Ilość biomasy
przy produkcji przy produkcji
Wyszczególnienie
ekstensywnej intensywnej
[tys. m3/rok] [tys. m3/rok]
Łąki nieużytkowane 462 400 693 600
Łąki jednokośne 256 000 384 000
Łąki dwukośne 188 700 283 050
Pastwiska 232 200 348 300
Ogółem 1 139 300 1 708 950
Zasoby energii zawartej w runi trwałych użyt-
ków zielonych oraz możliwości wytwarzania z nich
biogazu szacowane są na około 1,1 do 1,7 mld m3/
rok, w zależności od intensywności produkcji. Wiele
łąk jest koszonych raz lub dwukrotnie (najefektyw-
niejsze jest użytkowanie trójkośne), a pokos często
nie jest w ogóle wykorzystywany. Znaczny potencjał
może stanowić także koszenie niedojadów na pa-
stwiskach.
Z analiz przedstawianych przez IUNG wynika,
że na cele energetyczne można wykorzystywać śred-
niorocznie około 5 mln ton słomy.
Ważnym surowcem do produkcji biogazu mogą
być odchody zwierzęce. Przykładowo jedna sztuka
duża (SD) inwentarza żywego w ciągu doby wytwa-
rza 50–55 kg gnojowicy. Wydajność gnojowicy jako
surowca energetycznego zależy od koncentracji
suchej masy i zawartości substancji organicz-
nych. Średnio z 1 m3 gnojowicy bydlęcej można
uzyskać około 25 m3 biogazu, a z gnojowicy świń-
skiej – 26 m3. Szacuje się, że w gospodarstwach pol-
skich powstaje rocznie 35–38 mln m3 tylko gnojo-
wicy, z której co najmniej 20% może być surowcem
do wytwarzania biogazu.
Pozostałości poubojowe przemysłu mięsnego ogó-
łem szacuje się na około 500–700 tys. ton, z czego
tylko niewielka część jest wykorzystywana do dal-
szego przerobu przemysłowego. Pozostałości prze-
mysłu mięsnego należy postrzegać zatem jako istot-
ne źródło surowca do produkcji biogazu.
Na forum unijnym Polska postuluje o utrzyma-
nie środków budżetowych dotychczas alokowanych
na pomoc, o której mowa w art. 88 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1782/2003 w obrębie systemów wspar-
cia bezpośredniego. Maksymalna alokacja 90 mln EUR
(poz. 05 03 02 27) nie powinna opuszczać części bu-
dżetowej przeznaczanej na płatności bezpośrednie
(poz. 05 03).
Zdaniem Polski należałoby skoncentrować uwa-
gę na takich kwestiach jak:
— okres przejściowy dla płatności do upraw ro-
ślin energetycznych z przeznaczeniem na wytworze-
nie energii elektrycznej i cieplnej z biomasy pocho-
dzenia rolniczego,
— termin włączenia środków z dotychczas obo-
wiązującej premii dla upraw roślin energetycznych
316
do kopert płatności bezpośrednich państw człon-
kowskich,
— sposoby wykorzystania przeniesionych środ-
ków na cele związane z rozwojem energetycznego
wykorzystania produktów z rolnictwa, niekonkuru-
jących z uprawami na cele żywnościowe.
Z punktu widzenia nałożonych na kraje człon-
kowskie obowiązków udziału energii ze źródeł od-
nawialnych w bilansie energetycznym, dotychczas
przeznaczane środki na dopłaty do roślin energe-
tycznych powinny nadal być związane z rozwojem
odnawialnych źródeł energii. Zdaniem Polski war-
to zatem rozważyć przeznaczenie tych środków na
wsparcie pozyskiwania produktów ubocznych z rol-
nictwa oraz pozostałości przemysłu rolno-spożyw-
czego wykorzystywanych na cele energetyczne.
W ocenie Polski produkty te winny stać się pod-
stawowym surowcem energetycznym pochodzenia
rolniczego.
Polska również wnioskuje o to, aby punktem
wyjścia do modyfikacji obecnego systemu wsparcia
do roślin energetycznych było przeprowadzenie
przez Komisję Europejską analizy możliwości wyko-
rzystania dostępnej we Wspólnocie biomasy pocho-
dzenia rolniczego na cele energetyczne. Analiza po-
winna określić poziom samowystarczalności Wspól-
noty do realizacji celów w zakresie udziału energii
ze źródeł odnawialnych w ogólnym bilansie energii,
w celu zwiększenia poziomu uniezależnienia od ze-
wnętrznych dostaw.
Wprowadzone rozwiązania legislacyjne nakłada-
jące na producentów energii elektrycznej określony
udział wykorzystania biomasy pochodzenia rolni-
czego przy produkcji energii elektrycznej (rozporzą-
dzenie ministra gospodarki z 14 sierpnia 2008 r.)
oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 czerw-
ca 2007 r. w sprawie poziomów narodowego celu
wskaźnikowego określające udział biokomponen-
tów w rynku paliw transportowych, a także inne
podejmowane obecnie działania winny pozytywnie
wpłynąć na zainteresowanie szeroko rozumianej
branży energetycznej rolniczym potencjałem ener-
getycznym.
Podsumowanie działań legislacyjnych Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
W okresie od dnia 16 listopada 2007 r. do dnia
9 października 2008 r. zrealizowane zostały nastę-
pujące sprawy należące do zakresu działania mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi w zakresie legislacji.
I. Sejm RP uchwalił 9 ustaw należących do zakre-
su działania ministra rolnictwa i rozwoju wsi, tj.:
1) ustawę z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie
ustawy o uruchamianiu środków pochodzących
z budżetu Unii Europejskiej przeznaczonych na fi-
nansowanie wspólnej polityki rolnej (Dz. U. Nr 52,
poz. 304);
2) ustawę z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie
ustawy o organizacji niektórych rynków rolnych
oraz ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw,
rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu pa-
szowego (Dz. U. Nr 52, poz. 303);
3) ustawę z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie
ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatno-
ści cukrowej oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U.
Nr 44, poz. 262);
4) ustawę z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U.
Nr 98, poz. 634);
5) ustawę z dnia 26 czerwca 2008 r. o zmianie
ustawy o paszach (Dz. U. Nr 144, poz. 899);
6) ustawę z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania
chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 145, poz. 916);
7) ustawę z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt go-
spodarskich oraz ustawy o krajowym systemie ewi-
dencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych
oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności
(Dz. U. Nr 145, poz. 918);
8) ustawę z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku
chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowe-
go (Dz. U. Nr 158, poz. 989).
II. Aktualnie toczą się prace legislacyjne nad
następującymi projektami ustaw, należących do
zakresu działania ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, tj. nad:
1) projektem ustawy o zmianie ustawy o reje-
stracji i ochronie nazw i oznaczeń produktów rol-
nych i środków spożywczych oraz o produktach tra-
dycyjnych, który został w dniu 2 września 2008 r.
skierowany pod obrady sejmowej Komisji Rolnictwa
i Rozwoju Wsi; komisja przedstawiła sprawozdanie
w dniu 18 września 2008 r.;
2) projektem ustawy o zmianie ustawy o urucha-
mianiu środków pochodzących z budżetu Unii Euro-
pejskiej przeznaczonych na finansowanie wspólnej
polityki rolnej, który został w dniu 16 września 2008 r.
skierowany pod obrady sejmowej Komisji Rolnictwa
i Rozwoju Wsi z zaleceniem przedstawienia sprawoz-
dania do dnia 21 października 2008 r.;
3) projektem ustawy o zmianie ustawy o jakości
handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz nie-
których innych ustaw, który został w dniu 2 wrze-
śnia 2008 r. skierowany pod obrady sejmowej Komi-
sji Rolnictwa i Rozwoju Wsi; komisja przedstawiła
sprawozdanie w dniu 17 września 2008 r.;
4) projektem ustawy o zmianie ustawy o wspie-
raniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środ-
ków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich oraz niektórych innych
ustaw, który w dniu 23 września 2008 r. został przy-
jęty przez Radę Ministrów;
5) projektem ustawy o organizacji rynku rybne-
go, który w dniu 23 września 2008 r. został przyjęty
przez Radę Ministrów;
6) projektem ustawy o zmianie ustawy o wyro-
bie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi
wyrobami i organizacji rynku wina, który został
w dniu 3 października 2008 r. został rozpatrzony
przez komisję prawniczą;

7) projektem ustawy o zmianie ustawy o płatno-
ściach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego,
który w dniu 2 października został skierowany pod
obrady Komitetu Europejskiego Rady Ministrów,
które odbędą się w dniu 10 października 2008 r.;
8) projektem ustawy o zmianie ustawy o Agencji
Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rol-
nych, który w dniu 8 października 2008 r. został
skierowany uzgodnień międzyresortowych;
9) projektem ustawy o zmianie ustawy o ochro-
nie zwierząt, który został skierowany do uzgodnień
międzyresortowych;
10) projektem ustawy o rolnictwie ekologicznym,
który znajduje się w uzgodnieniach międzyresorto-
wych;
11) projektem ustawy o rybołówstwie, który znaj-
duje się w uzgodnieniach wewnątrzresortowych;
12) projektem ustawy o zmianie ustawy o pro-
duktach pochodzenia zwierzęcego, który znajduje
się w uzgodnieniach wewnątrzresortowych;
13)projektem ustawy o zmianie ustawy o syste-
mie identyfikacji i rejestracji zwierząt, który znajdu-
je się w uzgodnieniach wewnątrzresortowych;
14) projektem ustawy o zmianie ustawy o rybac-
twie śródlądowym, który znajduje się w uzgodnie-
niach wewnątrzresortowych;
15)projektem ustawy o wspieraniu zrównoważo-
nego rozwoju sektora rybackiego z udziałem Euro-
pejskiego Funduszu Rybackiego, który w dniu 7 paź-
dziernika 2008 r. został skierowany do uzgodnień
społecznych;
16) projektem ustawy o zmianie ustawy o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, który
został skierowany do konsultacji społecznych.
III. Ponadto w wyżej wymienionym okresie skie-
rowano do ogłoszenia 173 rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, a Rada Ministrów przyjęła
22 rozporządzenia Rady Ministrów inicjowane przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie pomyłek
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
przy naliczaniu świadczeń i egzekucji
z nadwyżek emerytalno-rentowych (5282)
W odpowiedzi na przysłaną przy piśmie sekreta-
rza stanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady
Ministrów z dnia 3 października br., znak: DSPA-
-4401-5181/08, interpelację posła Jarosława Ma-
317
twiejuka w sprawie zasad ustalania i potrącania
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych nienależnie
pobranych świadczeń emerytalnych i rentowych,
a przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
30 września br., znak: SPS-023-5282/08, pozwolę so-
bie, w oparciu o informację prezesa Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, przedstawić, co następuje.
W świetle przepisów art. 84 ustawy z dnia 17 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
oraz art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) za nienależnie pobrane świadczenia można
uznać tylko takie, które zostały wypłacone przez or-
gan rentowy osobie pouczonej o braku prawa do po-
bierania tych świadczeń w przypadku zaistnienia
okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie
do nich prawa.
Taką okolicznością jest m.in. osiąganie przycho-
dów z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi
ubezpieczenia społecznego, o czym wszyscy świad-
czeniobiorcy są pouczani już w momencie zgłaszania
wniosku o przyznanie świadczenia. Składają oni bo-
wiem we wniosku stosowne oświadczenie o zamia-
rze osiągania przychodu po przyznaniu emerytury
lub renty i o jego przewidywanej wysokości. W trak-
cie pobierania – w każdej decyzji ponownie ustalają-
cej wysokość świadczenia – świadczeniobiorcy są
również pouczani o tej okoliczności.
Natomiast wymienione powyżej przepisy nie prze-
widują obowiązku zwrotu świadczeń wypłaconych
emerytom i rencistom nienależnie, z winy organu
rentowego, np. wskutek błędnego ustalenia wysoko-
ści świadczenia, gdyż nadpłaty takie nie są świadcze-
niami nienależnie pobranymi w rozumieniu tych
przepisów. W takich przypadkach obowiązuje zakaz
dochodzenia zwrotu nadpłaconych świadczeń.
Ponadto, jak wynika z posiadanych przez zakład
danych dotyczących ujawnionych nadpłat niespowo-
dowanych przez ZUS, tj. takich, które mogą być po-
trącane z bieżących wypłat, osiąganie dodatkowych
obok emerytury lub renty przychodów przez emery-
tów i rencistów oraz osoby pobierające zasiłki i świad-
czenia przedemerytalne jest w 72% przypadków
przyczyną powstania takich nadpłat.
W I półroczu 2008 r. stwierdzono 47,3 tys. nad-
płat świadczeń emerytalno-rentowych, rent socjal-
nych, zasiłków i świadczeń przedemerytalnych nie-
spowodowanych przez ZUS, w tym ok. 34 tys. z po-
wodu przekroczenia limitu przychodów. W zestawie-
niu z przeciętną miesięczną liczbą tych świadczenio-
biorców – 7947,7 tys. – stanowi to ok. 0,42% emery-
tów i rencistów.
Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż potrącenie
kwoty nienależnie pobranego świadczenia z bieżącej
wypłaty emerytury lub renty pomniejsza podstawę
opodatkowania świadczenia i powoduje zmniejsze-
nie kwoty bieżąco pobieranej przez zakład zaliczki
na podatek dochodowy od osób fizycznych.
318
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pod-
kreślił, że zawarte w powyżej wymienionych przepi-
sach ustawy systemowej, jak również w art. 138–144
ustawy emerytalnej, ściśle określone zasady zwrotu
nienależnie pobranych świadczeń oraz sposób ich
potrącania ze świadczeń bieżących lub dochodzenia
w trybie egzekucji administracyjnej są przestrzega-
ne przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Wskazał także, że przepisy art. 138 ustawy eme-
rytalnej, jak również przyjęty w Zakładzie Ubezpie-
czeń Społecznych tryb jego realizacji przewidują sto-
sowanie, w indywidualnych przypadkach, różnych
form ulg w spłacie zadłużenia, takich jak rozłożenie
spłaty na mniejsze raty, odroczenie spłaty na okres
do 12 miesięcy lub też odstąpienie, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach, w całości lub w części
od żądania zwrotu nienależnie pobranego świadcze-
nia. Decyzje w tej sprawie, na odpowiednio uzasad-
niony wniosek osoby zainteresowanej, podejmuje dy-
rektor oddziału ZUS.
Z uwagi na powyższe wyjaśnienia obecne rozwią-
zania uważam za wystarczające i nie znajduję uza-
sadnienia do podjęcia działań zmierzających do
zmiany obowiązujących przepisów w zakresie zasad
ustalania i potrącania przez zakład nienależnie po-
branych świadczeń emerytalnych i rentowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przeniesienia odpraw celnych
z placówek granicznych do oddziałów celnych
w kraju (5283)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-5283/08 z dnia
30 września 2008 r., przy którym została przesłana
interpelacja posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
przeniesienia odpraw celnych z placówek granicz-
nych do oddziałów celnych w kraju, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Procedura dopuszczenia do obrotu jest procedu-
rą czasochłonną, wymagającą podejmowania szere-
gu czynności (kontrola dokumentów, rewizja celna,
księgowanie należności celnych i podatkowych, po-
bór należności). Zadaniem oddziałów celnych umiej-
scowionych na przejściach granicznych jest zapew-
nienie płynności ruchu towarowego i osobowego
w przywozie do krajów Unii Europejskiej. Przenie-
sienie możliwości dokonywania zgłoszenia celnego
do procedury dopuszczenia do obrotu z przejść gra-
nicznych do oddziałów wewnętrznych ma na celu za-
pewnienie płynnego przepływu towarów, polepsze-
nie obsługi i zmniejszenie czasu oczekiwania na ob-
jęcie towaru procedurą celną w oddziałach granicz-
nych poprzez realizację procedury dopuszczenia do
obrotu w innych (wewnętrznych) placówkach cel-
nych. Takie rozwiązanie wpływa na skrócenie czasu
oczekiwania na przejściach granicznych zarówno
w ruchu towarowym, jak i w ruchu osobowym, po-
woduje, że całość zasobów posiadanych przez Służbę
Celną na przejściach granicznych przeznaczana jest
na obsługę procedury tranzytu.
Uprzejmie informuję, iż łączna ilość odprawio-
nych samochodów ciężarowych w Oddziale Celnym
w Bobrownikach oraz w Oddziale Celnym w Kuźni-
cy wynosiła odpowiednio:
1) w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września
2008 r.:
— w Oddziale Celnym w Bobrownikach:
– w przywozie – 47 048; średnia dzienna – 172,
– w wywozie – 95948; średnia dzienna – 350,
— w Oddziale Celnym w Kuźnicy:
– w przywozie – 39890; średnia dzienna – 146,
– w wywozie – 93736; średnia dzienna – 342;
2) w okresie od 1 października 2008 r. do 6 paź-
dziernika 2008 r.:
— w Oddziale Celnym w Bobrownikach:
– w przywozie – 905; średnia dzienna – 151,
– w wywozie – 2263; średnia dzienna – 377,
— w Oddziale Celnym w Kuźnicy:
– w przywozie – 848; średnia dzienna – 141,
– w wywozie – 387; średnia dzienna – 387.
Należy wskazać, iż w Oddziale Celnym Drogo-
wym w Kuźnicy w okresie od 1 stycznia 2008 r. do
30 września 2008 r. dokonano ponadto 1536 odpraw
celnych w procedurze dopuszczenia do obrotu towa-
rów zgłoszonych do tej procedury na formularzu
SAD, czyli średnia statystyczna liczba odpraw w tej
procedurze wyniosła 5,6 odprawy na dobę.
Natomiast w Oddziale Celnym w Bobrownikach
w tym okresie nie obejmowano procedurą dopusz-
czenia do obrotu towarów zgłaszanych do tej proce-
dury na formularzu SAD. Zatem stwierdzenie za-
warte w interpelacji, iż do dnia 1 października 2008 r.
odprawy celne ostateczne odbywały się na terenie
„placówek granicznych” nie jest zgodne ze stanem
faktycznym.
Zmiana rozporządzenia ministra finansów z dnia
18 listopada 2004 r. w sprawie urzędów celnych,
w których dokonywane są czynności przewidziane
przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju
towarów lub procedur celnych, którymi mogą być
obejmowane towary (Dz. U. Nr 251, poz. 2511,
z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 paź-
dziernika 2008 r., spowoduje skrócenie czasu od-
praw i zwiększy przepustowość na przejściach gra-
nicznych.
Ponadto należy mieć na uwadze okoliczność, iż
z dniem 1 grudnia 2008 r. zgodnie z dyrektywą Rady

2007/74/WE z dnia 20 grudnia 2007 r. w zakresie ceł
zostaną zniesione normy ilościowe i zwolnieniu od
cła podlegać będą paliwa silnikowe znajdujące się
w standardowych zbiornikach pojazdów. Zatem na-
leży spodziewać się, iż zrównoważyć się może liczba
pojazdów przekraczających granicę w ww. przej-
ściach granicznych w przywozie do RP z liczbą po-
jazdów obecnie wyjeżdżających. Z danych przekaza-
nych wyżej wynika, że może to oscylować w ilości
11416 pojazdów miesięcznie. Obecnie samochody
ciężarowe powracają po rozładunku w Rosji czy Bia-
łorusi przez granicę Unii na Litwie z uwagi na sto-
sowanie przez Litwę zwolnienia od podatku akcyzo-
wego paliwa przewożonego w standardowych zbior-
nikach pojazdów.
Ponadto przywołane przez pana posła dane doty-
czące możliwości oczekiwania na odprawę na przej-
ściu granicznym w Kuźnicy 1200 samochodów nie
jest zgodne ze stanem faktycznym, bowiem na plat-
formie wywozowej znajduje się 96 stanowisk posto-
jowych samochodów ciężarowych, zaś na platformie
przywozowej jest 71 stanowisk postojowych samo-
chodów ciężarowych.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, iż
niezasadna jest zmiana sytuacji, czyli powrót do sta-
nu sprzed 1 października 2008 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż ograni-
czenie możliwości obejmowania towarów procedurą
dopuszczenia do obrotu jedynie do towarów, które
zgodnie z przepisami prawa celnego mogą być zgła-
szane w formie ustnej lub innej czynności niż zgło-
szenie pisemne, ustne albo zgłoszenie z wykorzysta-
niem technik elektronicznego przetwarzania da-
nych, towarów powrotnie przywożonych z zastoso-
waniem karnetu ATA oraz paliwa wwożonego
w niestandardowym zbiorniku pojazdu samochodo-
wego, pojemnika specjalnego przeznaczenia lub mo-
tocykla, nie spowoduje zmniejszenia zatrudnienia
w oddziałach celnych granicznych, wręcz przeciw-
nie, raczej wpłynie na poprawę jakości obsługi pod-
miotów w oddziałach celnych granicznych.
Przekazując powyższą informację, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka, iż płynna obsługa obrotu
towarowego z zagranicą, a w szczególności kwestia
czasu przekraczania zewnętrznej granicy Unii Eu-
ropejskiej, jest przedmiotem szczególnej troski kie-
rownictwa Służby Celnej.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
319
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wyników egzaminów na aplikacje
w 2008 r. (5285)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie wyników eg-
zaminów konkursowych na aplikacje prawnicze
w 2008 r., uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Egzaminy na aplikacje adwokacką, radcowską
i notarialną są egzaminami konkursowymi, których
celem jest wyłonienie spośród kandydatów osób,
które posiadają odpowiednią wiedzę niezbędną do
rozpoczęcia aplikacji. Natomiast celem aplikacji jest
przygotowanie do świadczenia społeczeństwu pomo-
cy prawnej, przy czym powyższe zawody prawnicze
traktowane są jako zawody zaufania publicznego.
Aplikanci – już po 6 miesiącach – są uprawnieni do
zastępowania adwokata lub radcy prawnego m.in.
przed sądami rejonowymi, zaś po roku i sześciu mie-
siącach – także przed innymi sądami, z wyjątkiem
Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego oraz Trybunału Konstytucyjnego i Trybu-
nału Stanu. Nadanie takich szerokich uprawnień
aplikantom już wkrótce po rozpoczęciu aplikacji po-
woduje, że – z punktu widzenia ochrony praw i inte-
resów osób, korzystających z pomocy prawnej – apli-
kanci, już rozpoczynając aplikację, powinni znać
prawo w odpowiednim stopniu.
Egzaminy konkursowe na aplikacje samorządo-
we przeprowadzane są w formie egzaminu państwo-
wego od 2006 r. i w poszczególnych latach ich wyni-
ki są rozbieżne, albowiem wpływ na nie ma wiele
czynników, w tym szereg całkowicie niezależnych od
Ministra Sprawiedliwości.
W ocenie Ministra Sprawiedliwości testy egzami-
nacyjne na aplikacje prawnicze w 2008 r., w tym na
aplikację adwokacką miały średni poziom trudno-
ści, o czym świadczą wyniki ponad 1700 osób, które
egzaminy te zdały, czyli uzyskały powyżej 190 punk-
tów na 250 możliwych do zdobycia.
Szczegółowa analiza zakresu przedmiotowego
testów na aplikację adwokacką, a także na aplikację
radcowską i notarialną w 2008 r., w porównaniu do
zakresu przedmiotowego testów na aplikacje w la-
tach 2006 i 2007, wykazała, że w 2008 r. zakres ten
był podobny, jak w latach ubiegłych. Zauważyć nale-
ży, że aż 188 pytań (na 190 koniecznych do zdania
egzaminu) w teście na aplikację adwokacką stano-
wiły pytania z kodeksów, konstytucji, Ordynacji po-
datkowej (będącej podstawowym aktem prawnym
z zakresu prawa finansowego) oraz z ustawy Prawo
o adwokaturze i ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych, a więc z podstawowych aktów praw-
320
nych wchodzących w ustawowy zakres przedmio-
towy egzaminu. Znajomość tylko tych aktów praw-
nych – o charakterze całkowicie podstawowym
z punktu widzenia ich przydatności przy świad-
czeniu pomocy prawnej – dawała gwarancję zda-
nia egzaminu.
Podkreślić także trzeba, że w testach nie było
żadnego pytania, którego treść oparta byłaby o roz-
porządzenie, wszystkie odpowiedzi wynikały wprost
z treści przepisu ustawowego i nie wymagały doko-
nywania wykładni czy też analizy porównawczej
wielu przepisów.
Odnosząc się do kwestii możliwości zmiany zaist-
niałej sytuacji, wskazać trzeba, że osoby, które nie
zdały w tym roku egzaminu na aplikacje, będą mo-
gły przystąpić do egzaminu na aplikację ogólną, któ-
rej ukończenie będzie następnie uprawniało do ubie-
gania się o przyjęcie na aplikację sądową lub proku-
ratorską. Do przeprowadzenia tego egzaminu ko-
nieczne jest jednak szybkie uchwalenie ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury.
Odnosząc się do obaw pana posła, że szczegółowe
testy na egzaminach konkursowych na aplikacje
prawnicze mogą spowodować zmniejszenie liczby
osób kończących aplikację oraz doprowadzić do jesz-
cze większego zamknięcia dostępu do zawodów
prawniczych, czego konsekwencją mogą być skutki
społeczne w postaci braku dostępu do tanich usług
prawniczych, wskazać trzeba, że Minister Sprawie-
dliwości podejmuje systemowe działania zmierzają-
ce do poszerzenia rynku usług prawniczych i zwięk-
szenia dostępności do tych usług dla większej części
społeczeństwa. Poprawa dostępności usług prawni-
czych nie powinna bowiem następować tylko doraź-
nie i kosztem istotnego obniżenia ich jakości.
Aby zlikwidować wady obecnego systemu, w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości opracowany został pro-
jekt zmiany ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy
o radcach prawnych i ustawy Prawo o notariacie,
także w zakresie egzaminów konkursowych, co do
którego trwają w chwili obecnej prace w powołanej
w tym celu podkomisji.
Projekt przewiduje między innymi obniżenie
progu minimalnej liczby punktów, warunkującej
zdanie egzaminu z 76% do 66%, przy jednoczesnym
obniżeniu ilości pytań testowych z 250 na 150. Pozy-
tywny wynik będzie otrzymywał zatem kandydat,
który uzyska z testu co najmniej 100 punktów. No-
welizacja wprowadzi ponadto wymóg publikowania
– po zatwierdzeniu przez Ministra Sprawiedliwości
– wykazu tytułów aktów prawnych, które mogą sta-
nowić podstawę pytań testowych. Taka regulacja
pozwoli także na legalną kontrolę przez Ministra
Sprawiedliwości zakresu testu. W trosce o wyższą
jakość i lepszy dobór pytań testowych zwiększona
zostanie również liczba członków zespołu układają-
cego pytania na egzamin: przy obniżeniu ilości py-
tań testowych do 150, skład zespołu liczył będzie
9 członków (zamiast obecnych 5).
Znowelizowane przepisy mają obowiązywać do
czasu wejścia w życie zupełnie nowej regulacji
– ustawy o państwowych egzaminach prawniczych,
której projekt we wrześniu został skierowany do
konsultacji społecznych. W projekcie zakłada się
wprowadzenie dwóch powszechnych, równoważnych
dróg dochodzenia do prawniczych zawodów zaufa-
nia publicznego. Obok funkcjonującej dotychczas
drogi aplikacyjnej powstanie możliwość świadczenia
pomocy prawnej po zdaniu egzaminu I stopnia. Ab-
solwenci prawa, którzy zdadzą państwowy egzamin
I stopnia, będą uprawnieni do świadczenia podsta-
wowych czynności prawniczych, a także zastępstwa
przed sądami powszechnymi w sprawach należą-
cych do właściwości sądów rejonowych, z wyłącze-
niem spraw z zakresu prawa karnego, rodzinnego
i opiekuńczego.
Planuje się, że 4-letni okres świadczenia pomo-
cy prawnej (będący równoważny aplikacji) upraw-
niał będzie do przystąpienia do egzaminu II stop-
nia, którego zdanie pozwoli na ubieganie się o wpis
na listę adwokatów lub radców prawnych, albo do
powołania na stanowisko asesora notarialnego.
Istotne jest, że wiedza i umiejętności osób świad-
czących pomoc prawną w nowym systemie zostaną
zweryfikowane egzaminem państwowym, którego
celem będzie również sprawdzenie umiejętności
stosowania prawa.
Przewiduje się, że po wejściu w życie nowej regu-
lacji, co zaplanowano na 2009 r., nastąpi szybkie po-
szerzenie i zwiększenie konkurencyjności rynku
usług prawniczych, bowiem młodzi absolwenci pra-
wa tuż po zdaniu egzaminu I stopnia będą upraw-
nieni do świadczenia doradztwa prawnego. Usługi te
staną się zatem bardziej powszechne i dostępne dla
dużej części społeczeństwa.
Wprowadzenie dwutorowej ścieżki dochodzenia
do prawniczych zawodów zaufania publicznego może
również spowodować spadek zainteresowania samy-
mi aplikacjami, bowiem z uwagi na wysoką odpłat-
ność oraz długi okres trwania aplikacji zdobywanie
zawodu tą drogą może okazać się mało atrakcyjnym
rozwiązaniem dla absolwentów prawa. Bardziej
atrakcyjna może stać się ścieżka dostępu do zawo-
dów prawniczych poprzez własną praktykę.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie prac nad ustawą o prawach pacjenta
(5286)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła Jarosława Matwiejuka,
dotyczącą poselskiego projektu ustawy o prawach
pacjenta i rzeczniku praw pacjenta, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Na wstępie należy zaznaczyć, że ww. projekt
ustawy przewiduje utworzenie urzędu rzecznika
praw pacjenta, usytuowanego i funkcjonującego na
podobnej zasadzie jak prezes Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów. Byłby on centralnym orga-
nem administracji rządowej, dysponentem oddziel-
nej części budżetowej na zasadach ogólnych, powo-
ływanym i odwoływanym przez prezesa Rady Mini-
strów. A zatem nie znajduje potwierdzenia w projek-
towanej ustawie stwierdzenie zawarte w treści in-
terpelacji, jakoby rzecznik praw ubezpieczonych
(w projekcie jest mowa o rzeczniku praw pacjenta,
a nie rzeczniku praw ubezpieczonych) miał być „jed-
nostką działającą przy Ministerstwie Zdrowia”. Pro-
jekt zakłada bowiem, że rzecznik praw pacjenta
funkcjonowałby poza strukturą Ministerstwa Zdro-
wia oraz posiadał merytoryczną i finansową nieza-
leżność od ministra zdrowia.
W kontekście wprowadzonych w projekcie prze-
pisów nie jest jasne, o jakim dodatkowym konsylium
lekarskim jest mowa w interpelacji. Wydaje się, że
chodzi tu o istotnie nowe rozwiązanie wprowadzają-
ce prawo do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia le-
karza do Komisji Lekarskiej, działającej przy rzecz-
niku praw pacjenta.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
uprzejmie informuję, co następuje.
Ad 1. Projekt ustawy o prawach pacjenta i rzecz-
nika praw pacjenta nie jest projektem rządowym.
Jest on objęty inicjatywą poselską i jest na końco-
wym etapie prac legislacyjnych w Sejmie. Na dzień
21 października 2008 r. zaplanowano głosowania
w sprawie przyjęcia projektowanej ustawy przez
Sejm.
Ad 2. Projekt nie przewiduje tworzenia przez
rzecznika praw pacjenta mapy, czy też jakiegokol-
wiek wykazu placówek, w których popełnia się naj-
więcej błędów.
Ad 3. W zakresie postępowania w sprawie prak-
tyk naruszających zbiorowe prawa pacjenta decy-
zje rzecznika praw pacjenta są ostateczne. Od de-
cyzji tych przysługuje skarga do sądu administra-
cyjnego.
Ad 4. Konsekwencją utworzenia instytucji rzecz-
nika praw pacjenta będzie konieczność zmiany sta-
321
tutu Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie li-
kwidacji instytucji rzeczników praw pacjenta, dzia-
łających przy Narodowym Funduszu Zdrowia. Nale-
ży przy tym podkreślić, że rzecznicy ci obecnie obej-
mują swoim działaniem wyłącznie osoby ubezpie-
czone, którym udzielane są świadczenia opieki zdro-
wotnej w ramach umów w NFZ. Pozostała grupa
pacjentów nie jest objęta zakresem ich działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych i Funduszu Pracy
(5287)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana Tomasza Lenza, posła na Sejm
RP, przesłane za pośrednictwem Pana Marszałka do
ministra pracy i polityki społecznej, w sprawie obni-
żenia składki na Fundusz Pracy i zawieszenia opła-
cania składki na Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych na okres jednego roku uprzej-
mie wyjaśniam:
W MPiPS zakończone zostały prace nad projek-
tem ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw. Projektowane zmiany obejmują
kilka podstawowych kierunków działania, generu-
jących dodatkowe koszty dla Funduszu Pracy, a mia-
nowicie: zwiększenie zakresu aktywizacji zawodo-
wej osób bezrobotnych, zwiększenie dostępu do usług
rynku pracy, wprowadzenie preferencji dla realizo-
wania procesów kształcenia ustawicznego czy, sze-
rzej, inwestowania w kapitał ludzki, modyfikacja
systemu wypłat zasiłków dla bezrobotnych.
Projekt wychodzi naprzeciw postulatom praco-
dawców. I tak pracodawcy zatrudniający osoby w wie-
ku 50 lat i więcej, które w okresie 30 dni przed za-
trudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych
powiatowego urzędu pracy, będą czasowo zwolnieni
(przez okres 12 miesięcy) z obowiązku odprowadza-
nia za te osoby składek na Fundusz Pracy i Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nato-
miast wobec pracowników, którzy ukończyli 60 lat
(mężczyźni) i 55 lat (kobiety), zostaje zniesiony obo-
322
wiązek odprowadzania składek na te fundusze
– bezterminowo.
Zmiana jest związana z dążeniem do obniżenia
kosztów pracy oraz stworzenia mechanizmu zachęty
dla pracodawców zatrudniających osoby, które osią-
gnęły wiek emerytalny, w szczególności w regionach,
w których występuje deficyt siły roboczej lub deficyt
w poszczególnych zawodach.
W związku z powyższym szacuje się, że w wyni-
ku ww. propozycji rozwiązań, przyjętych w projek-
cie ustawy, w 2009 r. przychody na FGŚP ulegną
zmniejszeniu o ok. 33 mln zł, a na Fundusz Pracy
o 350 mln zł.
Jednocześnie informuję pana posła, że, zgodnie
z przyjętymi założeniami w projekcie ustawy o pro-
mocji zatrudnienia (...), ze środków Funduszu Pracy
wspierani będą pracodawcy, którzy w sposób sku-
teczny i efektywny prowadzą kształcenie młodocia-
nych pracowników (skutki finansowe z tytułu tego
rozwiązania szacuje się na 210 mln zł – w 2009 r.).
Ponadto projekt ustawy przewiduje czasowe fi-
nansowanie ze środków Funduszu Pracy kosztów
związanych z kształceniem lekarzy i lekarzy denty-
stów oraz pielęgniarek i położnych (w roku 2009 bę-
dzie to koszt rzędu 567,6 mln zł). Proponowana
zmiana pozwoli na aktywizację i dalszy rozwój
kształcenia podyplomowego zmierzającego do uzy-
skania wysokospecjalistycznej kadry medycznej na
potrzeby systemu ochrony zdrowia.
Ponadto w związku z propozycją wprowadzenia
nowych tytułów wydatków Funduszu Pracy, tj. świad-
czeń i zasiłków przedemerytalnych, o których mowa
w ustawie o świadczeniach przedemerytalnych, sza-
cuje się, że w roku 2009 koszty związane z tymi wy-
płatami wyniosą 1693 mln zł.
Równocześnie projekt nowelizacji Kodeksu pracy
wprowadza zmiany do ustawy o promocji zatrudnie-
nia (...) i ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
(...) polegające na zwolnieniu pracodawców z obo-
wiązku opłacania składek na FP i FGŚP, przez okres
36 miesięcy, za pracowników powracających z urlo-
pu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macie-
rzyńskiego lub urlopu wychowawczego. Celem tej
zmiany jest ułatwienie powrotu osób powracających
z tych urlopów do zatrudnienia. Proponowana zmia-
na oznaczać będzie dla obu funduszy w 2009 r. koszt
ok. 200 mln zł.
Zatem w sytuacji, kiedy w wyniku przedstawio-
nych wyżej rozwiązań dochody Funduszu Pracy, jak
również Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych ulegną w 2009 r. wyraźnemu zmniej-
szeniu, propozycja pana posła dotycząca zawiesze-
nia w przyszłym roku opłacania przez pracodawców
składek na FGŚP i obniżenia składek na FP mogła-
by mieć negatywne skutki dla wielkości przychodów
tych funduszy.
Jednocześnie informuję, że koncepcja połączenia
Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych, o której wspomina pan
poseł, była podnoszona w 2007 r. w projekcie ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych oraz o zmianie innych ustaw, który nie wszedł
w życie. Projekt budził wiele wątpliwości, m.in. dla-
tego, że oba fundusze realizują zgoła odmienne ro-
dzaje zadań: Fundusz Pracy jest funduszem aktywi-
zującym i ma ściśle określone statutowe zadania,
wynikające z ustawy o promocji zatrudniania i in-
stytucjach rynku pracy, skierowane na aktywizację
osób bezrobotnych. Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych jest funduszem dezakty-
wizującym, przeznaczonym na realizację zadań sta-
tutowych, wynikających z ustawy o ochronie rosz-
czeń pracowniczych (...), tj. zaspokajanie roszczeń
pracowniczych w razie niemożności ich zaspokojenia
przez pracodawcę z powodu jego niewypłacalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie sposobu funkcjonowania
służby dyplomatyczno-konsularnej
w Wielkiej Brytanii (5288)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Karpińskiego (pi-
smo nr SPS-023-5288/08 z dnia 30 września 2008 r.)
w sprawie sposobu funkcjonowania służby dyploma-
tyczno-konsularnej w Wielkiej Brytanii uprzejmie
informuję, co następuje:
Żywiołowa aktywność emigracyjna Polaków do
krajów Unii Europejskiej spowodowała obciążenie
zadaniami urzędów konsularnych w tych krajach
w wymiarze przekraczającym wszelkie prognozy.
Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych dokonywało szacun-
ków ewentualnych obciążeń urzędów konsularnych
na tym obszarze, przygotowując je do wykonywania
obowiązków w całkowicie nowych warunkach. Z tym
związane było także skierowanie do pracy dodatko-
wego personelu, unowocześnienie wyposażenia oraz
wprowadzenie odpowiednich systemów usprawnia-
jących pracę. Jednakże skala zjawiska, z jakim przy-
szło się zmierzyć w ostatnim czasie, była bez prece-
densu w dotychczasowej historii. Na podstawie prze-
prowadzonych analiz należy stwierdzić, że liczba
spraw prowadzonych przez polskie urzędy konsular-
ne w państwach będących celem migracji zarobko-

wej Polaków wzrosła przynajmniej czterokrotnie.
Wyraźnie zaznaczyć przy tym należy, iż oprócz bar-
dzo poważnego wzrostu liczby spraw wystąpiło rów-
nież zjawisko polegające na przeniesieniu na urzędy
konsularne zagadnień niezwiązanych w swym pod-
stawowym charakterze z realizacją szczegółowego
katalogu zadań konsula przewidzianych w ustawie
o funkcjach konsulów. W konsulatach bowiem sku-
mulowały się obecnie wszystkie sprawy naszych
obywateli, urzędowe i prywatne, dotyczące zarówno
terytorialnej kompetencji służby konsularnej, jak
i organów krajowych. W największej liczbie przy-
padków wiążą się one z pośrednictwem w zakresie
właściwości urzędowej organów oraz ze sprawami
umiejscowionymi terytorialnie w kraju. Niezwykle
często konsulowie uczestniczą też, na wnioski stron,
w realizacji spraw z obszaru praw osobistych i ro-
dzinnych, które z natury rzeczy powinny być prowa-
dzone wyłącznie przez organy krajowe.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, dostrzega-
jąc wskazaną powyżej konieczność dostosowania
urzędów konsularnych do zwiększonego zakresu za-
dań, jednocześnie zmuszone jest do działania w ra-
mach istotnych ograniczeń finansowych wpływają-
cych na zakres praktycznych możliwości resortu.
Kwestia ta ma podstawowe znaczenie w każdym
z trzech obszarów działań modernizacyjnych: perso-
nalnym, sprzętowo-lokalowym i systemowo-infor-
matycznym.
Uwzględniając przebieg wydarzeń i analizując
ujawniające się niedostatki lub zagrożenia, minister-
stwo podjęło poszukiwania rozwiązań coraz trudniej-
szej sytuacji. Pewne istotne i pozytywne możliwości
stworzył rządowy program „Bliżej pracy, bliżej Pol-
ski” opracowany przez resort SZ we współpracy z Mi-
nisterstwami: Edukacji Narodowej, Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego, Gospodarki, Spraw Wewnętrznych
i Administracji, Rozwoju Regionalnego, Finansów
oraz Kultury i Dziedzictwa Narodowego – przyjęty do
realizacji w marcu 2007 r. Program zawiera szczegó-
łowy plan działań będących w kompetencji Minister-
stwa Spraw Zagranicznych, a także wskazuje kierun-
ki współpracy międzyresortowej oraz potrzebę opra-
cowania ogólnonarodowej strategii na rzecz pozosta-
wania w kraju i powrotów z emigracji.
W ubiegłym roku w ramach realizacji założeń
programu ministerstwo mogło m.in. ustanowić nowe
stanowiska ds. opieki konsularnej w konsulatach
generalnych RP w Londynie i Edynburgu. Stworzo-
na została również możliwość, poprzez przyznanie
ministerstwu dodatkowych funduszy, utworzenia
kolejnego urzędu konsularnego w Wielkiej Brytanii,
mianowicie w Manchesterze. Nowy konsulat rozpo-
czął funkcjonowanie we wrześniu br. i od tej chwili
rozpoczęło się stopniowe przejmowanie interesan-
tów nadmiernie obciążonego Konsulatu Generalne-
go RP w Londynie.
Oczywiste jest, iż Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych na bieżąco analizuje rozmieszczenie pol-
skich urzędów konsularnych, monitoruje ich obcią-
323
żenie i potrzeby, zmierzając do podniesienia poziomu
wywiązywania się przez nie z zadań ochrony praw
i interesów naszych obywateli. Należy mieć jednak
na uwadze, że samo zwiększenie obsady konsulatów
i w perspektywie rozbudowa sieci konsularnej w kra-
jach Unii Europejskiej nie rozwiąże problemu zwięk-
szonej emigracji i wynikających z tego faktu konse-
kwencji bez odpowiednich działań na szczeblu ogól-
nokrajowym. Ich celem jest, aby współdziałając, kom-
petentne urzędy i instytucje krajowe dotarły z rze-
telną informacją do rodaków na temat możliwości,
warunków i wymogów zatrudnienia w poszczegól-
nych krajach Unii Europejskiej, wypracowały okre-
ślone programy przygotowawcze (kursy języków ob-
cych, warsztaty z zakresu prawa pracy zarówno pol-
skiego, jak i Unii Europejskiej, regulacje podatkowe,
ubezpieczenia zdrowotne itp.), z których mogłyby
korzystać osoby zdecydowane na wyjazd. W tym za-
kresie należy też wykorzystać doświadczenia innych
państw na tym polu.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych na bieżąco będzie kontynuowało aktywne
monitorowanie działalności polskiej służby konsu-
larnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie przepisów prawnych dotyczących
niepełnoletnich kierowców skuterów (5289)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5289/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Józefa Piotra Klima z dnia 17 września
2008 r. w sprawie przepisów prawnych dotyczących
niepełnoletnich kierowców skuterów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zasady ruchu na
drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania,
warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, wy-
magania w stosunku do osób kierujących pojazda-
mi i innych uczestników ruchu oraz zasady kontro-
li ruchu drogowego uregulowane zostały przepisa-
mi ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.).
324
Zgodnie z art. 96 powołanej ustawy dokumentem
stwierdzającym uprawnienie do kierowania motoro-
werem przez osobę, która nie ukończyła 18 lat, jest
karta motorowerowa lub prawo jazdy. W obowiązu-
jącym stanie prawnym kartę motorowerową może
uzyskać osoba, która ukończyła 13 lat, a podmiotem
uprawnionym do jej wydania jest dyrektor gimna-
zjum, szkoły ponadgimnazjalnej lub szkoły ponad-
podstawowej. Odnośnie do drugiego z wymienionych
dokumentów zaznaczyć należy, iż prawo jazdy w za-
kresie kategorii B1, A1 oraz T może, zgodnie z art. 90
ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, uzyskać osoba, która
ukończyła lat 16. Osobą uprawnioną do wydania ta-
kiego dokumentu jest starosta.
W tym miejscu należy wskazać, iż opracowany
w Ministerstwie Infrastruktury projekt ustawy
o kierujących pojazdami, wprowadza zmiany w po-
wyższym zakresie. Mianowicie w pierwszym z ww.
przypadków projekt ustawy o kierujących pojaz-
dami przewiduje podniesienie progu wiekowego
do lat 14. Ponadto karta motorowerowa ma zostać
zastąpiona prawem jazdy kat. AM, którego uzy-
skanie będzie uzależnione od wyniku egzaminu
państwowego.
Wejście w życie powyższych regulacji powinno
zaowocować w przyszłości zmniejszeniem liczby wy-
padków drogowych z udziałem nieletnich motorowe-
rzystów i poprawą bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go. Należy podzielić pogląd pana posła, iż problem
stanowi obecnie dokonywanie zmian w motorowe-
rach (zdejmowanie fabrycznych blokad, powiększa-
nie pojemności silników) w celu zwiększenia ich
osiągów. Po dokonaniu takich zmian istnieje możli-
wość, iż pojazd taki (przerobiony) powinien być za-
rejestrowany.
Zgodzić się również należy, iż kierowanie ta-
kim pojazdem przez osobę niedoświadczoną może
stwarzać niebezpieczeństwo. Niemniej jednak po-
licjant dokonujący kontroli pojazdu ma ograniczo-
ne możliwości stwierdzenia faktu dokonania
wskazanych powyżej przeróbek. Dopiero na pod-
stawie pomiaru prędkości i stwierdzenia, iż jest
ona wyższa od dopuszczalnej dla tego rodzaju po-
jazdu, można przypuszczać, że dane zawarte w do-
wodzie rejestracyjnym nie odpowiadają stanowi
faktycznemu. W takiej zaś sytuacji funkcjonariusz
może zatrzymać dowód rejestracyjny i skierować
pojazd na dodatkowe badania techniczne – do
uprawnionego diagnosty.
W tym miejscu należy jednak zauważyć, że
zgodnie z art. 81 ust.7 ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym motorower nie podlega okresowym bada-
niom technicznym, a jedynie badaniu przed pierw-
szą rejestracją. W związku z tym obecny system
prawny uniemożliwia systematyczną (okresową)
weryfikację stanu technicznego motorowerów. Kie-
rujący skuterami oraz same skutery podczas ruchu
na drogach publicznych podlegają kontroli drogo-
wej na ogólnych zasadach. Pojazdy te powinny być
zatem zarejestrowane, a kierujący powinien posia-
dać przy sobie dokumenty stwierdzające uprawnie-
nia do kierowania oraz potwierdzające zawarcie
umowy ubezpieczenia OC.
Mając na uwadze powyższe, zasadnym wydaje
się, aby stanowisko w przedmiotowej sprawie przed-
stawił minister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie niedotrzymania terminów wypłat
dotacji studiów podyplomowych
„Polityka ochrony środowiska
– kompensacja przyrodnicza”
w Wyższej Szkole Kultury Społecznej
i Medialnej w Toruniu (5290)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie
„niedotrzymania terminów wypłat dotacji do studiów
podyplomowych: Polityka ochrony środowiska – kom-
pensacja przyrodnicza w Wyższej Szkole Kultury
Społecznej i Medialnej w Toruniu”, przekazanej przy
piśmie z dnia 30 września 2008 r., sygn.: SPS-023-
-5290/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do pierwszego pytania pana posła
o powody wstrzymania wypłat dotacji, uprzejmie in-
formuję, iż – według posiadanych przez Minister-
stwo Środowiska informacji – w dniu 14 marca br.
dotowany zwrócił się z prośbą o zatwierdzenie zmian
w harmonogramie rzeczowo-finansowym. Poproszo-
ny o udzielenie dodatkowych wyjaśnień, przedstawił
wyjaśnienia w pismach z dnia 27 marca 2008 r. oraz
7 lipca 2008 r. Równolegle w Narodowym Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wyja-
śniano wszystkie kwestie związane z zasadnością
uruchomienia wspomnianego kierunku studiów.
Ostatecznie w piśmie z dnia 18 czerwca 2008 r. mi-
nistra nauki i szkolnictwa wyższego do ministra
środowiska stwierdzono, że MNiSW nie kwestionuje
zasadności uruchomienia kierunku studiów pody-
plomowych pod nazwą: Polityka ochrony środowiska
– kompensacja przyrodnicza. Jednocześnie w dniu
27 sierpnia 2008 r. Zespół ds. Pomocy Publicznej
NFOŚiGW wydał opinię, w której stwierdzono, że
„wsparcie dla WSKSiM nie będzie miało wpływu na

wymianę handlową między państwami członkow-
skimi UE i w konsekwencji nie będzie stanowiło po-
mocy publicznej”. Tym samym wątpliwości zostały
wyjaśnione. W związku z powyższym 28 sierpnia
2008 r. Zarząd NFOŚiGW podjął decyzję, która za-
twierdzała zmiany, o jakie zwracał się dotowany.
O decyzji poinformowano dotowanego pismem z dnia
5 września 2008 r.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła, do-
tyczące terminu uruchomienia zaległych środków
na przedmiotową dotację, uprzejmie informuję, iż
– zgodnie z deklaracją NFOŚiGW – wypłata pierw-
szej raty dotacji została dokonana w dniu 15 wrze-
śnia 2008 r. Obecnie analizowane są dokumenty
rozliczeniowe do drugiej transzy, tj. dokumenty roz-
liczeniowe odnoszące się do II kwartału 2008 r.
Odpowiadając na trzecie pytanie pana posła, wy-
rażam przekonanie, że, w związku z wyjaśnieniem
wątpliwości po stronie NFOŚiGW, dalsza realizacja
umowy dotacji będzie przebiegać w sposób satysfak-
cjonujący dla obu stron, a tym samym nie będzie
podstaw do wnoszenia roszczeń z tytułu jej niewła-
ściwego wykonywania. W przypadku zaistnienia
sporu pomiędzy stronami umowy z związku z jej re-
alizacją właściwy do oceny sytuacji i orzeczenia
o ewentualnych konsekwencjach zaistniałych zda-
rzeń byłby sąd.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie wprowadzenia zakazu sprzedaży
środków zawierających benzylopiperazynę,
tzw. legalnych substancji psychotropowych,
które mają podobne działanie do narkotyków
(5294)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 8 września 2008 r. (znak: SPS-023-
-5294/08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na in-
terpelację pana posła Józefa Piotra Klima w sprawie
wprowadzenia zakazu sprzedaży środków zawiera-
jących benzylopiperazynę, tzw. legalnych substancji
psychotropowych, które mają podobne działanie do
narkotyków.
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz skle-
py sprzedające podobny asortyment preparatów ofe-
325
rują środki psychoaktywne zawierające głównie
BZP (1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do
tzw. stymulantów o stosunkowo łagodnym działa-
niu. Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków
preparaty zawierające BZP, dlatego objęcie w naj-
bliższym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie
ograniczyć możliwość działania zarówno sklepów,
jak i witryn internetowych.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
obecnie prowadzi prace legislacyjne dotyczące pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.
1485, z 2006 r. Nr 66, poz. 469 i Nr 120, poz. 826
oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82, poz. 558). Projekt
został opracowany w celu wprowadzenia pod kon-
trolę prawną substancji o nazwie benzylopiperazyna
(1-benzylopiperazyna, BZP) w związku z decyzją
2008/206/WSiSW Rady Unii Europejskiej. Zgodnie
z art. 1 decyzji wszystkie państwa członkowskie
Unii Europejskiej są zobowiązane do podjęcia nie-
zbędnych środków, zgodnych z prawem krajowym,
w celu objęcia benzylopiperazyny środkami kontroli
proporcjonalnymi do zagrożenia związanego z tą
substancją, jak również sankcjami karnymi. Takim
środkiem kontroli w Polsce jest wpisanie substancji
psychoaktywnej do załączników wyżej wymienionej
ustawy, które stanowią listę środków odurzających
i substancji psychotropowych objętych kontrolą.
Uprzejmie informuję, że prace legislacyjne nad pro-
jektem ww. ustawy w Ministerstwie Zdrowia zosta-
ły zakończone i w dniu 3 października 2008 r. pro-
jekt został skierowany pod obrady Rady Ministrów.
Następnie projekt ustawy o zmianie ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii zostanie przesłany do
Sejmu RP.
Benzylopiperazyna jest substancją syntetyczną,
która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Europej-
skiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy me-
tamfetamina benzylopiperazyna działa pobudzająco
na ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła działa-
nia jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły działania
amfetaminy). Z uwagi na właściwości pobudzające,
zagrożenie dla zdrowia oraz brak korzyści medycz-
nych zdaniem Rady Unii Europejskiej istnieje po-
trzeba ustanowienia kontroli nad tą substancją. Na-
leży podkreślić, że decyzje Rady są wynikiem opinii
komitetu naukowego Europejskiego Centrum Moni-
torowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA),
w którym pracują również eksperci z Polski.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wykaz środ-
ków odurzających i substancji psychotropowych za-
warty w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii jest odwzorowaniem
listy substancji kontrolowanych Jednolitej konwen-
cji o środkach odurzających ONZ z 1961 r. Lista
środków odurzających, stanowiąca załącznik do
wspomnianej konwencji ulega okresowym modyfi-
kacjom poprzez dopisanie kolejnych substancji, dla
których wykazano działanie psychoaktywne oraz
uznano je za potencjalne zagrożenie dla zdrowia pu-
326
blicznego z uwagi na możliwość stosowania w celach
innych niż medyczne. Organizacje międzynarodo-
we, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO),
Komisja Europejska, Europejskie Centrum Monito-
rowania Narkomanii i Narkotyków i inne powołane
do monitorowania zjawiska narkomanii zgłaszają do
Komisji Środków Odurzających (CND), działającej
przy ONZ, wnioski o dopisanie nowych substancji
chemicznych do listy substancji kontrolowanych.
Polska jako sygnatariusz konwencji o środkach odu-
rzających w swoim prawodawstwie krajowym od-
wzorowuje zapisy konwencji. Na poziomie krajowym
Ministerstwo Zdrowia poprzez podległe mu Krajowe
Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, we współ-
pracy z głównym inspektoratem farmaceutycznym
i Komendą Główną Policji (Centralne Laboratorium
Kryminalistyczne i Centralne Biuro Śledcze) moni-
toruje rynek narkotykowy i podejmuje odpowiednie
działania w przypadku zagrożenia zdrowia publicz-
nego w związku z pojawieniem się na rynku narko-
tykowym nowych środków psychoaktywnych.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia dostrzegając, że
oferta wyżej wspomnianych placówek handlowych
zawiera w dużej części tzw. suplementy diety, wystą-
piło do głównego inspektora sanitarnego o dokona-
nie kontroli tych produktów, zgodnie z zapisami
ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie
żywności i żywienia. (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie realizacji zadań finansowanych
z Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (5295)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
30 września 2008 r., znak SPS-023-5295/08, inter-
pelację pani poseł Danuty Pietraszewskiej, w spra-
wie realizacji zadań finansowanych z Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Zgodnie z ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o sa-
morządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001, Nr 142,
poz. 1592, ze zm.), powiat wykonuje określone inny-
mi ustawami zadania publiczne o charakterze po-
nadgminnym w zakresie m.in. wspierania osób nie-
pełnosprawnych. Ponadto, zgodnie z art. 35 a usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (t.j. Dz. U. z 2008, Nr 14, poz. 92), do za-
dań powiatu należy m.in. opracowanie i realizacja
powiatowych programów działań na rzecz osób nie-
pełnosprawnych i podejmowanie działań zmierzają-
cych do ograniczenia skutków niepełnosprawności.
Zadania te realizowane są przy współudziale środ-
ków własnych będących w dyspozycji powiatów,
a środki PFRON mają jedynie charakter wspierają-
cy te zadania.
Samorządy powiatowe mają dość dużą swobodę
w dysponowaniu środkami własnymi na realizację
wsparcia osób niepełnosprawnych oraz w dyspono-
waniu środkami PFRON, przeznaczonymi na współ-
finansowanie działań mających na celu rehabilitację
społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych.
Zgodnie z art. 35a ust. 3 ustawy o rehabilitacji (...)
rada powiatu w formie uchwały określa zadania, na
które przeznacza środki PFRON.
Nadmieniam, że sposób redystrybucji środków
PFRON będzie m.in. przedmiotem regulacji związa-
nych z zapowiadaną decentralizacją administrowa-
nia tymi środkami. Ponadto, na skutek niezadowa-
lającego poziomu środków publicznych (nie tylko
ograniczonych środków PFRON) w stosunku do nie-
zaspokojonych zróżnicowanych potrzeb wszystkich
osób niepełnosprawnych, należy identyfikować naj-
ważniejsze w danym czasie problemy oraz wskazy-
wać najbardziej potrzebujących wsparcia adresatów
pomocy.
Środki PFRON przekazywane dodatkowo samo-
rządom powiatowym w ciągu roku nie stanowią ko-
lejnej transzy środków finansowych, które samorzą-
dy powiatowe otrzymują zgodnie z rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 5 marca 2002 r. w sprawie
algorytmu przekazywania środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
jednostkom samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 23,
poz. 223, z późn. zm.) na zadania z zakresu rehabili-
tacji społecznej i zawodowej. Przekazanie powiatom
ponadplanowych środków wygospodarowanych w cią-
gu roku uzależnione jest od wyniku finansowego
i poziomu realizacji planu finansowego funduszu,
a więc również wysokości przychodów PFRON.
Środki te, na co wskazuje powyższe, nie mogą być
przewidziane w projekcie planu finansowego PFRON
podczas prac nad ustawą budżetową. Nie można za-
planować ich wysokości i faktu przekazania.
Odnosząc się do kwestii braku katalogów, uprzej-
mie wyjaśniam, że przepisy rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 25 czerwca
2002 r. w sprawie określenia rodzajów zadań powia-
tu, które mogą być finansowane ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861, ze zm.) nie zawie-
rają katalogu przedmiotów i usług wchodzących
w zakres zadań realizowanych przez samorząd po-

wiatowy na rzecz osób niepełnosprawnych. Ze wzglę-
du na różne stopnie i rodzaje niepełnosprawności
wnioskodawców nie jest możliwe wskazanie wszyst-
kich sytuacji czy rzeczy, które można byłoby za-
kwalifikować do poszczególnych kategorii przedsię-
wzięć dofinansowywanych ze środków PFRON przez
powiat. Dlatego też do kompetencji organu realizu-
jącego te zadania należy dokonanie kwalifikacji na
podstawie oceny indywidualnych potrzeb i możli-
wości osoby niepełnosprawnej. W takiej sytuacji
przyjęcie obowiązujących katalogów może w znacz-
ny sposób ograniczyć potrzebującym osobom nie-
pełnosprawnym możliwość uzyskania adekwatne-
go do potrzeb wsparcia z zakresu rehabilitacji spo-
łecznej i zawodowej, które jest współfinansowane
ze środków PFRON.
Odnosząc się do możliwości uzyskania dofinan-
sowania ze środków PFRON kosztów usunięcia ist-
niejących barier w siedzibach jednostek organizacyj-
nych samorządu do potrzeb osób niepełnospraw-
nych, uprzejmie informuję, że środki funduszu prze-
kazywane samorządom algorytmem mogą zostać
przeznaczone jedynie na realizację zadania polega-
jącego na usuwaniu barier architektonicznych w lo-
kalach lub budynkach mieszkalnych, w związku
z indywidualnymi potrzebami osób niepełnospraw-
nych. Obecnie obowiązujące przepisy ustawy nie
przewidują możliwości wydatkowania tych środków
na likwidację barier w urzędach.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że racjonal-
nym rozwiązaniem problemu, wobec którego stoi
niewątpliwie wiele samorządów, powinno być uwzględ-
nienie ograniczeń wynikających z braku dostępno-
ści do budynku przez osoby niepełnosprawne przed
podjęciem decyzji o wyborze siedziby urzędu, tym
bardziej, że konieczność zapewnienia dostępności do
tego typu instytucji dotyczy również osób starszych
oraz rodziców i opiekunów z wózkami dziecięcymi.
Należy mieć świadomość, że przepisy nakładają
obowiązek traktowania potrzeb osób niepełno-
sprawnych jako warunku koniecznego przy projek-
towaniu i budowie nowych obiektów. Zgodnie z usta-
wą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U.
z 2006, Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) i wynikającą
z niej zasadą zgodności projektowania i budowania
obiektu budowlanego z przepisami i zasadami wie-
dzy technicznej istnieje obowiązek zapewnienia
niezbędnych warunków do korzystania z obiektów
użyteczności publicznej przez osoby niepełnospraw-
ne, a w szczególności poruszające się na wózkach
inwalidzkich.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej propo-
nowało, aby przepisy prawa budowlanego odnoszące
się do zapewnienia w obiektach budowlanych odpo-
wiednich warunków do korzystania przez osoby nie-
pełnosprawne, dotyczyły również uwzględnienia
tych potrzeb podczas remontów. Propozycja ma na
celu ochronę praw osób niepełnosprawnych, a jej
wprowadzenie umożliwi stopniowe zwiększanie do-
stępności obiektów budowlanych poprzez dostoso-
327
wanie obiektów przebudowywanych i remontowa-
nych do potrzeb osób niepełnosprawnych (likwida-
cję barier architektonicznych). Jednocześnie nale-
ży zauważyć, że przyjęcie takiego systemowego
rozwiązania będzie nieść w przyszłości znaczne
oszczędności środków publicznych i prywatnych,
które związane byłyby z odrębnymi pracami bu-
dowlanymi, dotyczącymi tylko likwidacji barier
funkcjonalnych dla osób niepełnosprawnych. Przy-
jęcie proponowanej zmiany, w odróżnieniu od pro-
wadzenia prac dostosowawczych tylko w związku
z potrzebami osób niepełnosprawnych i starszych,
nie wpływa znacząco na wzrost kosztów planowa-
nych przebudów i remontów.
Ponadto racjonalny jest wybór, że powiat będący
dysponentem środków PFRON w wysokości, jak za-
uważyła pani poseł, niewystarczającej na pokrycie
potrzeb wszystkich osób niepełnosprawnych, nie po-
winien wydatkować tych środków na przystosowa-
nie swoich jednostek organizacyjnych do potrzeb
osób np. o ograniczonej mobilności, lecz realizować
przede wszystkim przedsięwzięcia, dotyczące zaspo-
kajania indywidualnych potrzeb osób niepełno-
sprawnych zamieszkujących na jego terenie.
Odnosząc się do zagadnienia niezadowalającej
wysokości 2,5% środków PFRON przekazywanych
na obsługę zadań realizowanych przez samorządy
powiatowe, uprzejmie wyjaśniam, że koszty obsługi
tych zadań, jako zadań własnych powiatu, są pono-
szone przez samorząd realizujący te zadania. Środki
PFRON przekazywane na ten cel, mają charakter
wspierający obsługę zadań z zakresu rehabilitacji
społecznej i zawodowej osób niepełnosprawnych
przez powiat. Jeśli przyjęty przez samorząd system
gospodarowania tymi środkami jest problematyczny
i staje się obciążeniem dla powiatu, w mojej opinii
należy dokonać jego analizy, pod kątem zorganizo-
wania bardziej sprawnej obsługi przedmiotowych
zadań przez powiat.
Wszelkie opinie na temat usprawnienia oraz uła-
twienia realizacji zadań finansowanych ze środków
PFRON są traktowane z należytą uwagą. Pragnę
poinformować, że działania dotyczące powyższego
celu są przedmiotem stałych prac i analiz, również
pod kątem racjonalizacji dokonywanych przez samo-
rząd powiatowy wydatków związanych z realizacją
zadań na rzecz osób niepełnosprawnych. Poprawa
istniejącego stanu, w tym większa racjonalizacja
tych wydatków nie zależy jedynie rządu, ale w głów-
nej mierze od samorządu realizującego przedmioto-
we zadania. Należy jednak zwrócić uwagę, że reali-
zacja zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej osób niepełnosprawnych jest skomplikowa-
na, bowiem zależy od wielu czynników, w tym ko-
nieczności indywidualnego podejścia do każdej oso-
by niepełnosprawnej. Tym samym skuteczność
wsparcia, efektywność działań samorządów w znacz-
nej mierze zależy od kompetencji kadr, jakości za-
rządzania, umiejętności podejmowania dialogu i współ-
pracy z zainteresowanymi podmiotami na terenie
328
lokalnym. Kwestia ta również leży w sferze zainte-
resowania rządu i znalazła swoje odzwierciedlenie
w typach projektów przewidzianych do realizacji
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, realizowanego w latach 2007–2013, współfinan-
sowanego ze środków UE.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie terminu rozpoczęcia budowy
obwodnicy Myśliborza (5296)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Bartosza Arłukowicza z dnia
19 września 2008 r., przekazanego przy piśmie
z dnia 30 września 2008 r., znak: SPS-023-5296/08,
dotyczącej budowy obwodnicy miasta Myślibórz,
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W obecnej chwili, w związku z faktem, iż potrze-
by w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
gowe mogły zostać ujęte w całości jako zadania pod-
stawowe „Programu Budowy Dróg Krajowych na
lata 2008–2012”. Realizacja kolejnych zadań budo-
wy lub przebudowy sieci dróg krajowych dotyczy
w perspektywie 2008– 2012 r. wyłącznie zadań okre-
ślonych w uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów
z dnia 25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia
ww. programu. Niestety, budowa obwodnicy miasta
Myślibórz nie została przewidziana do realizacji
w powołanym programie.
Jednakże należy podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) do-
strzega konieczność poprawy stanu technicznego
i przebudowy wielu dróg krajowych w Polsce, w tym
także drogi krajowej nr 24. Z tego też powodu GDD-
KiA podjęła działania zmierzające do przygotowa-
nia budowy przedmiotowej obwodnicy.
W chwili obecnej trwają wstępne prace przygoto-
wawcze. W dniu 6 maja 2008 r. wydana została decy-
zja o uwarunkowaniach środowiskowych dla reali-
zacji przedmiotowego przedsięwzięcia. Termin opra-
cowania projektu budowlanego dla ww. inwestycji
określono na grudzień 2008 r. Decyzję o zezwoleniu
na realizację inwestycji drogowej planuje się uzy-
skać w I kwartale 2009 r. Poniesione do tej pory na-
kłady finansowe, związane z opracowaniem doku-
mentacji projektowej, wyniosły ponad 500 tys. zł.
Mając powyższe na uwadze, pragnę zapewnić, iż
w miarę uzyskania dodatkowych środków finanso-
wych podjęte zostaną działania zmierzające do szyb-
kiej realizacji przedmiotowej obwodnicy, jeszcze
w tej perspektywie finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie rehabilitacji posłów Centrolewu
oraz innych stronnictw politycznych,
skazanych w procesie brzeskim (5297)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie
rehabilitacji posłów Centrolewu oraz innych stron-
nictw politycznych, skazanych w procesie brzeskim,
przekazaną przy piśmie z dnia 30 września 2008 r.,
sygn. SPS-023-5297, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Wnioskowana przez pana posła Tadeusza Iwiń-
skiego rehabilitacja polityków PPS-u Norberta Bar-
lickiego, Adama Ciołkosza, Stanisława Dubois, Hen-
ryka Liebermana, Mieczysława Mastka i Adama
Pragiera, PSL „Piast” Wincentego Witosa i Włady-
sława Kiernika oraz PSL „Wyzwolenie” Kazimierza
Bagińskiego i Józefa Putka, skazanych w tzw. pro-
cesie brzeskim, w trybie przewidzianym w przepi-
sach procedury karnej, możliwa byłaby jedynie po-
przez wniesienie na podstawie art. 521 K.p.k. do
Sądu Najwyższego kasacji od wyroku Sądu Apela-
cyjnego w Warszawie z dnia 20 lipca 1933 r., sygn.
akt II.I. KA 427/33, zatwierdzającego wyrok Sądu
Okręgowego w Warszawie z dnia 13 stycznia 1932 r.,
sygn. akt L. VII. I. K 421/31, wraz z wnioskiem
o uniewinnienie wymienionych osób.
Nadmienić należy, iż domaganie się wszczęcia
procedury rehabilitacyjnej wobec Adolfa Sawickiego
ze Stronnictwa Chłopskiego jest bezprzedmiotowe,
gdyż został on w procesie brzeskim uniewinniony.
W myśl art. 523 § 1 K.p.k. podstawę wniesienia
nadzwyczajnego środka zaskarżenia prawomocnego
wyroku – kasacji stanowić może tylko zarzut zaist-
nienia w trakcie postępowania karnego uchybień
wymienionych w art. 439 K.p.k. lub innego rażącego

naruszenia prawa, jeżeli mogło mieć ono istotny
wpływ na treść orzeczenia. Wniesienie kasacji na in-
nej podstawie jest niedopuszczalne z mocy samego
prawa.
Istnienie w sprawie sygn. akt L. VII. I. K 421/31
Sądu Okręgowego w Warszawie podstaw do wniesie-
nia kasacji było już przedmiotem kilkakrotnego
wnikliwego badania w Biurze Postępowania Sądo-
wego Prokuratury Krajowej w związku z wnioska-
mi składanymi przez pana posła Stanisława Żeli-
chowskiego oraz grupę posłów PSL.
W rezultacie tych badań nie znaleziono jednak
podstaw prawnych z art. 523 § 1 K.p.k. do wniesie-
nia w tej sprawie do Sądu Najwyższego kasacji za-
wierającej wniosek pełnej rehabilitacji skazanych,
poprzez ich uniewinnienie.
W efekcie podjętych czynności ustalono bowiem,
że akta sprawy sygn. L. VII. I. K 421/31 Sądu Okrę-
gowego w Warszawie nie zachowały się. W Archi-
wum Państwowym odnaleziono tylko zbiór doku-
mentów pn. „Proces brzeski”, na który składają się
kopie części akt sądowych, w tym protokołów roz-
praw oraz wyroków sądów I i II instancji wraz z uza-
sadnieniami.
Z materiałów tych wynika, że Wincenty Witos,
Kazimierz Bagiński, Herman Lieberman, Norbert
Barlicki, Władysław Kiernik, Mieczysław Mastek,
Stanisław Dubois, Adam Ciołkosz, Adam Pragier,
Józef Putek oskarżeni zostali o popełnienie czynu
z art. 51, 101 cz. I rosyjskiego Kodeksu karnego
z 1903 r., polegającego na przygotowaniu w okresie
od 1928 r. do 9 września 1930 r. do zbrodni zama-
chu celem usunięcia przemocą członków sprawują-
cego władzę rządu i zastąpienie ich przez inne oso-
by, wszakże bez zmiany zasadniczego ustroju pań-
stwowego w Polsce.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia
13 stycznia 1932 r., sygn. akt VIII.I.K.421/31, unie-
winnił oskarżonych od popełnienia tego czynu, lecz
jednocześnie uznał ich za winnych popełnienia prze-
stępstwa z art. 102 cz. I w zw. z art. 100 cz. III K.k.
z 1903 r., polegającego na tym, że „w 1930 r. w War-
szawie brali udział w spisku utworzonym w łonie or-
ganizacji pozaparlamentarnej, zwanej popularnie
Centrolew albo Związek Obrony Prawa i Wolności
Ludu, albo wreszcie Porozumienie Stronnictw Lewi-
cy i Środka, z wiedzą o tem, że spisek ten dążył do
zamachu mającego na celu obalenie przemocą człon-
ków rządu sprawującego w tym czasie władzę w Pol-
sce i zastąpienia ich przez inne osoby, wszakże bez
zmiany zasadniczego ustroju państwowego, przy
czem udział oskarżonych w tym spisku wyrażał się
w przygotowywaniu tego zamachu”, i za to skazał:
Wincentego Witosa – na karę półtora roku więzie-
nia, Kazimierza Bagińskiego – na karę 2 lat więzie-
nia, Hermana Liebermana – na karę 2 i pół roku
więzienia, Norberta Barlickiego – na karę 2 i pół
roku więzienia, Władysława Kiernika – na karę 2
i pół roku więzienia, Mieczysława Mastka – na karę
3 lat więzienia, Stanisława Dubois – na karę 3 lat
329
więzienia, Adama Ciołkosza – na karę 3 lat więzie-
nia, Adama Pragiera – na karę 3 lat więzienia, Józe-
fa Putka – na karę 3 lat więzienia. Oskarżony Adolf
Sawicki został uniewinniony.
Od wyroku tego wnieśli apelacje prokurator oraz
obrońcy skazanych. W apelacjach obrońców zarzu-
cono sądowi I instancji obrazę art. 102 cz. I K.k.,
negując w szczególności ustalenie, iż oskarżeni, pro-
wadząc działalność polityczną, dopuścili się czynu
zabronionego prawem. Zdaniem obrony celem oskar-
żonych istotnie było obalenie istniejącego rządu, ale
wyłącznie w drodze legalnej (parlamentarnej), nie
zaś w drodze działań siłowych.
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia
20 lipca 1933 r., sygn. II.I.KA. 427/33, zatwierdził
zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego, z tym że wy-
mierzoną oskarżonym karę więzienia zastępującego
dom poprawy zamienił na karę więzienia z utratą
praw publicznych i obywatelskich praw honorowych
w stosunku do oskarżonych: W. Witosa, K. Bagiń-
skiego, H. Liebermana, N. Barlickiego i W. Kiernika
– na lat 3, w stosunku zaś do oskarżonych: M. Mast-
ka, S. Dubois, A. Pragiera, A. Ciołkosza i J. Putka
– na lat 5.
Żaden z obrońców nie wywiódł kasacji do Sądu
Najwyższego od wyroku sądu odwoławczego.
Analiza uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
wykazała, że sąd ten uznał za udowodnione, iż oskar-
żeni jako przywódcy swoich partii, podejmując w ra-
mach Centrolewu, nie później niż w połowie sierpnia
1930 r., decyzję o urządzeniu w dniu 14 września
1930 r. manifestacji w 22 miastach Polski, które
miały być połączone z rozruchami zmierzającymi do
obalenia członków sprawującego w tym czasie wła-
dzę rządu, jednoznacznie ujawnili zamiar użycia
przemocy.
Nadto przyjął, iż rząd sprawujący wówczas wła-
dzę był rządem legalnym, a zatem wszelkie działa-
nia zmierzające do obalenia tego rządu na drodze
pozaparlamentarnej były niezgodne z prawem.
W tej sytuacji planowane na 14 września 1930 r.
manifestacje, ze względu na cel, środki i rozmiary
tych rozruchów, stanowiły zamach w rozumieniu
art. 100 cz. III K.k. z 1903 r. (w myśl tego przepisu
zamachem było zarówno dokonanie tej zbrodni, jak
i jej usiłowanie), a zawarte w ramach Centrolewu
porozumienie odnośnie do urządzenia tych manife-
stacji stanowiło spisek w rozumieniu art. 102 cz. I
K.k. z 1903 r.
Po rozpoznaniu wniesionych apelacji Sąd Apela-
cyjny w Warszawie doszedł do wniosku, że Sąd
Okręgowy dokonał oceny zebranych w sprawie do-
wodów zgodnie z przepisami i poczynił prawidłowe
ustalenia faktyczne. Sformułowane w apelacjach
obrońców oskarżonych zarzuty obrazy art. 102 cz. I
w zw. z art. 100 cz. III K.k. z 1903 r., negujące usta-
lenie, iż oskarżeni, prowadząc działalność politycz-
ną, dopuścili się czynu zabronionego prawem, Sąd
Apelacyjny uznał za niezasadne, argumentując, że
oskarżeni sami przyznawali, iż celem podejmowa-
330
nych przez nich w ramach Centrolewu działań było
usunięcie rządu i obalenie systemu opartego na woli
jednostki (tj. osobistych rządów Józefa Piłsudskie-
go). Uchwały kongresu krakowskiego, jak i politycz-
ne wystąpienia oskarżonych na wiecach świadczyły
zdaniem Sądu Apelacyjnego o tym, że przemoc była
już w planach oskarżonych i chodziło im o wyprowa-
dzenie tłumów na ulice, by one wpłynęły na rząd
w kierunku jego ustąpienia, „oskarżeni, jako wy-
trawni politycy niewątpliwie wiedzieli, że rząd do-
browolnie nie ustąpi, co zresztą sami podkreślali,
wobec czego jedno było wyjście dla oskarżonych
– obalenie rządu przemocą, poprzez wywołanie roz-
ruchów”. Sąd Apelacyjny omówił nadto osobistą od-
powiedzialność każdego z oskarżonych, tak w za-
kresie świadomości udziału w spisku, jak i celu oba-
lenia rządu przemocą.
Sąd Apelacyjny przytoczył także szereg ówcze-
snych orzeczeń Sądu Najwyższego, z których wyni-
kało, że dla przyjęcia istnienia „spisku” w rozumie-
niu art. 102 K.k. z 1903 r. nie jest konieczna tajność
porozumienia ani stworzenie jego ram organizacyj-
nych, podział ról itd., wystarczające jest „zawiąza-
nie porozumienia lub przystąpienie do już istnieją-
cego porozumienia i nie potrzeba, aby w celu zamie-
rzonej zbrodni podjęto jakiekolwiek czynności przy-
gotowawcze, istota czynu jest spełniona samym fak-
tem porozumienia się co do zasadniczych cech za-
mierzonego przestępstwa, przy czem cel przestępny
nie musi być nakreślony w szczegółach”, a nadto że
„przemoc przewidziana w art. 100 K.k. z 1903 r.
może być użyta nie tylko bezpośrednio w stosunku
do członków rządu, ale także przeciwko innym oso-
bom, działającym w obronie rządu i wykonującym
jego zarządzenia” i może ona „polegać między inny-
mi na wywołaniu rozruchów lub zbrojnych demon-
stracji lub na ich planowaniu. Karany jest sam
udział w spisku, którego planowanym celem jest
obalenie przemocą rządu”.
Dokonując w Biurze Postępowania Sądowego
Prokuratury Krajowej oceny zachowanych materia-
łów procesu brzeskiego w aspekcie istnienia podstaw
z art. 523 § 1 K.p.k. do wniesienia skargi kasacyjnej,
skonstatowano, że nie są one wystarczające do doko-
nania miarodajnych ocen w zakresie prawidłowości
sposobu procedowania sądów obu instancji oraz me-
rytorycznej słuszności skazania oskarżonych. Brak
akt zawierających materiał dowodowy sprawy unie-
możliwia bowiem stwierdzenie, czy wyrok skazujący
oskarżonych rzeczywiście znajdował oparcie w do-
wodach świadczących o popełnieniu przez nich przy-
pisanych im czynów. Z tych samych powodów nie
można już dzisiaj stwierdzić, czy w trakcie rozpo-
znawania sprawy popełnione zostały ewentualne
błędy proceduralne, które mogły mieć wpływ na
treść wyroku.
Zauważyć przy tym należy, że we wniesionych
apelacjach obrońcy oskarżonych nie kwestionowali
ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I in-
stancji, co wskazuje, iż ustalenia te były prawidłowe
i zgodne z zebranymi w sprawie i ujawnionymi na
rozprawie dowodami.
Przy braku możliwości zakwestionowania prawi-
dłowości poczynionych przez sąd orzekający ustaleń
faktycznych nie można postawić skutecznego zarzu-
tu kasacyjnego, że sąd ten, a w ślad za nim sąd od-
woławczy, bezzasadnie uznali, że działanie oskarżo-
nych wyczerpywało znamiona przestępstw określo-
nych w art. 100 cz. III K.k. i art. 102 K.k. z 1903 r.,
gdyż na gruncie tych ustaleń z formalnego punktu
widzenia zachowanie oskarżonych realizowało zna-
miona tych czynów zabronionych.
Ponieważ w apelacjach podniesiony został zarzut
obrazy prawa materialnego, tj. art. 102 cz. I w zw.
z art. 100 cz. III K.k. z 1903 r., poprzez błędne uzna-
nie, iż czyny oskarżonych wyczerpywały znamiona
tego przestępstwa, przeprowadzono analizę treści
uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Warsza-
wie pod kątem możliwości wniesienia kasacji w opar-
ciu o zarzut obrazy przez sąd II instancji przepisów
Kodeksu postępowania karnego z 1928 r., polegają-
cej na nienależytym rozważeniu przez sąd odwoław-
czy tego zarzutu, mimo iż był on słuszny.
Po zanalizowaniu treści wyroku Sądu Apelacyj-
nego stwierdzono jednak, że sąd ten wnikliwie roz-
ważył podniesiony w apelacjach obrońców oskarżo-
nych zarzut obrazy prawa materialnego i przedsta-
wił przekonującą argumentację, dla której uznał go
za niezasadny.
Na gruncie zachowanych materiałów z procesu
brzeskiego nie można zatem wykazać, że skazanie
oskarżonych nastąpiło z rażącym naruszeniem pra-
wa, o którym mowa w art. 523 § 1 K.p.k.
Stosunkowo wąsko określone w art. 523 § 1 K.p.k.
podstawy prawne wniesienia skargi kasacyjnej powo-
dują, że podnoszone przez pana posła Tadeusza Iwiń-
skiego okoliczności, iż bezzasadne aresztowanie i po-
lityczne powody skazania działaczy opozycji w proce-
sie brzeskim są powszechnie znane i udowodnione,
nie mogą stanowić zarzutu kasacyjnego.
Postępowanie kasacyjne odbywa się wyłącznie
na podstawie akt sprawy i materiału dowodowego
zebranego do czasu wydania prawomocnego wyro-
ku. Wobec tego ewentualna kasacja podnosząca za-
rzut politycznego charakteru procesu musiałaby
wykazać, jakie przepisy prawa zostały przez sąd
w związku z tym naruszone, na czym to naruszenie
polegało oraz jaki miało ono wpływ na treść wyroku
skazującego.
Brak akt sprawy uniemożliwia stwierdzenie, czy
w trakcie postępowania karnego doszło do narusze-
nia zasady obiektywizmu procesowego. Natomiast
analiza treści uzasadnień wyroków sądów obu in-
stancji nie wykazała, aby sądy dokonały tendencyj-
nej oceny zebranych dowodów, pomijając okoliczno-
ści przemawiające na korzyść oskarżonych, względ-
nie aby ocena dowodów dokonana została z narusze-
niem art. 10 Kodeksu postępowania karnego z 1928 r.,
czyli z przekroczeniem granic swobodnej oceny do-
wodów.

Podkreślenia wymaga, że historyczne oceny pro-
cesu brzeskiego, jako okoliczności niewynikające
z akt sprawy, nie mogą stanowić podstawy wniesie-
nia skargi kasacyjnej.
Podstawy wniesienia kasacji nie może także sta-
nowić zarzut bezzasadnego aresztowania oskarżo-
nych oraz łamania ich praw w czasie więzienia ich
w twierdzy brzeskiej, gdyż nie można wykazać wpły-
wu tych okoliczności na treść wyroku. Oskarżeni zo-
stali zwolnieni jeszcze przed rozpoczęciem procesu,
a w jego trakcie, jak wynika z zachowanych protoko-
łów rozpraw, mieli zagwarantowane prawo do obro-
ny, w tym do korzystania z pomocy obrońców.
Odnosząc się do zawartych w interpelacji pytań,
wyjaśnić należy, iż wniesienie w sprawie procesu
brzeskiego skargi kasacyjnej nie zależy od woli obec-
nego rządu zajęcia się „czarnymi kartami” polskiej
demokracji okresu wojennego, ale od istnienia pod-
staw określonych w art. 523 § 1 K.p.k.
„Wola zajęcia się tą sprawą” została już jedno-
znacznie wyrażona poprzez kilkakrotne analizowa-
nie zachowanych materiałów pod kątem istnienia
ewentualnych przesłanek do wywiedzenia skargi
kasacyjnej i zainicjowania tym procesu rehabilitacji
skazanych.
W rezultacie analizy zbioru dokumentów pn.
„Proces brzeski” podstaw prawnych do wniesienia
w tej sprawie kasacji nie znaleziono.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie nieletnich skazanych wyrokiem
sądowym umieszczanych w domach dziecka
(5298)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Piotra Klima (SPS-
-023-5298/08) w sprawie nieletnich skazanych wy-
rokiem sądowym umieszczanych w domach dziecka,
uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Jakie działania podejmie resort w sprawie
umieszczania nieletnich skazanych wyrokiem sądo-
wym w domach dziecka?
W ramach systemu oświaty funkcjonują Młodzie-
żowe Ośrodki Wychowawcze (MOW) oraz Młodzie-
żowe Ośrodki Socjoterapii (MOS). Nie są to jednak
331
placówki przeznaczone dla nieletnich skazanych
wyrokami sądowymi. Podstawą umieszczenia nie-
letniego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym
jest postanowienie sądu o zastosowaniu środka wy-
chowawczego, w przypadku młodzieżowych ośrod-
ków socjoterapii podstawą umieszczenia może być
postanowienie sądu o zastosowaniu środka wycho-
wawczego lub wniosek rodziców.
Natomiast placówki opiekuńczo – wychowawcze
typu socjalizacyjnego, czyli domy dziecka, są pla-
cówkami funkcjonującymi w ramach systemu pomo-
cy społecznej.
Młodzieżowe ośrodki wychowawcze są prowadzo-
ne dla dzieci i młodzieży niedostosowanych społecz-
nie, wymagających stosowania specjalnej organiza-
cji nauki, metod pracy, wychowania i resocjalizacji
jako resocjalizacyjno – wychowawcze, a dla dzieci
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim jako
resocjalizacyjno – rewalidacyjne (§ 12).
Młodzieżowe ośrodki socjoterapii są prowadzone
dla dzieci i młodzieży, które z powodu zaburzeń roz-
wojowych, trudności w uczeniu się i zaburzeń w funk-
cjonowaniu społecznym mogą być zagrożone niedo-
stosowaniem społecznym lub uzależnieniem i wy-
magają specjalnej organizacji nauki, metod pracy
i wychowania oraz specjalistycznej pomocy psycho-
edukacyjnej (§ 14).
Cele i zadania tych placówek zostały szczegóło-
wo przedstawione w rozporządzeniu ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 7 marca 2005 r.
w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działa-
nia placówek publicznych, warunków pobytu dzieci
i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i za-
sad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt
ich dzieci w tych placówkach (Dz. U z 2005 r.,
nr 52, poz.467, z późn. zm.)
W przypadku nieletnich umieszczanych w MOW
lub MOS praktycznie zawsze pomocy wymaga rodzi-
na – dysfunkcyjna lub niewydolna wychowawczo.
Badania socjologiczne wykazują, że ponad 90% wy-
chowanków tych placówek pochodzi z rodzin o ni-
skim statusie materialnym, niewydolnych wycho-
wawczo lub patologicznych, a więc w dużej części
jest pozbawionych całkowicie lub częściowo opieki
rodzicielskiej – podobnie jak wychowankowie domów
dziecka.
Najczęstszą przyczyną decyzji sądu o zastosowa-
niu wobec nieletniego środka wychowawczego w po-
staci umieszczenia w MOW lub MOS są wagary – co
trzeci wychowanek został skierowany do placówki
z powodu nierealizowania obowiązku szkolnego.
Zadaniem tych placówek jest eliminowanie przy-
czyn i przejawów niedostosowania społecznego lub
zachowań problemowych dzieci i młodzieży oraz przy-
gotowanie wychowanków do życia zgodnego z obo-
wiązującymi normami społecznymi i prawnymi.
(§§ 13 i 15). Jednocześnie placówki te umożliwiają
wychowankom realizację obowiązku szkolnego, kon-
tynuację nauki na odpowiednim poziomie edukacyj-
nym lub ukończenie szkoły i przejście na wyższy po-
332
ziom edukacyjny – w skład MOW i MOS wchodzi
szkoła.
Działania edukacyjne, wychowawcze i resocjali-
zacyjne podejmowane w tych placówkach koncen-
trują się przede wszystkim na:
— umożliwieniu ukończenia szkoły i zdobycia
kwalifikacji zawodowych,
— zapewnieniu wszechstronnej opieki i pomo-
cy, w szczególności dotyczącej pokonania trudno-
ści, które stały się przyczyną niedostosowania
społecznego,
— dążeniu do zmiany aspołecznej hierarchii war-
tości w kierunku przyswojenia norm społeczno – mo-
ralnych,
— wdrożeniu do samodzielności i obowiązko-
wości,
— rozwijaniu zainteresowań i uzdolnień, jako
czynników sprzyjających korekcji zaburzeń osobo-
wości,
— nabywaniu umiejętności zgodnego współżycia
w grupie rówieśniczej, radzenia sobie z agresją, wy-
chodzenia z pułapki uzależnienia od alkoholu, pa-
pierosów, narkotyków,
— przygotowaniu do samodzielnego życia i pracy
zawodowej,
— przygotowaniu warunków sprzyjających po-
wrotowi do środowiska rodzinnego i społecznego
w miejscu zamieszkania.
Nieletni skazani wyrokami sądowymi nie są kie-
rowani do młodzieżowych ośrodków wychowaw-
czych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii. Nie-
letni z przeszłością kryminalną, czyli nieletni prze-
stępcy, skazani wyrokami sądowymi są umieszczani
w schroniskach dla nieletnich i zakładach popraw-
czych podlegających ministrowi sprawiedliwości.
W odniesieniu do nieletnich funkcjonuje central-
ny system wskazywania miejsc w MOW i MOS.
Zgodnie z danymi z tego systemu, z całą pewnością
nigdy nie miała miejsca sytuacja umieszczenia nie-
letniego, który otrzymał postanowienie sądu o umiesz-
czeniu w młodzieżowym ośrodku wychowawczym
lub młodzieżowym ośrodku socjoterapii, we wskaza-
nym ośrodku w domu dziecka.
Może natomiast zdarzyć się sytuacja oczekiwa-
nia wychowanka domu dziecka w tym domu na miej-
sce w placówce oświatowej. Jest to sytuacja analo-
giczna do sytuacji każdego dziecka oczekującego na
miejsce w określonej placówce: ośrodku, domu wcza-
sów dziecięcych, sanatorium, itp. Na miejsce w pla-
cówce oświatowej dziecko oczekuje w swoim środo-
wisku wychowawczym, którym w przypadku wy-
chowanków domu dziecka jest ten dom, zastępujący
rodzinę naturalną.
Szanowny Panie Marszałku! Przy okazji wyja-
śnienia powyższej kwestii pragnę zwrócić uwagę na
fakt, że dane na temat wyraźnego wzrostu liczby
wychowanków domów dziecka kierowanych przez
sądy rodzinne do młodzieżowych ośrodków wycho-
wawczych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii
stanowią podstawę do przeprowadzenia dokładniej-
szej analizy skuteczności oddziaływań wychowaw-
czych domów dziecka. Także przywołana przez pana
posła negatywna ocena jakości świadczenia usług
opiekuńczo – wychowawczych w domach dziecka
(wyniki kontroli Najwyższej Izby Kontroli) potwier-
dza taką potrzebę.
Zwiększanie się liczby wychowanków domów
dziecka umieszczanych w placówkach resocjaliza-
cyjnych i duża liczba oczekujących na umieszczenie
w tych placówkach wychowanków domów dziecka
mogą wskazywać na trudności w realizacji funkcji
wychowawczej tych placówek. Niepokojąca wydaje
się coraz powszechniejsza praktyka przekazywania
dziecka sprawiającego trudności wychowawcze z pla-
cówki opiekuńczo – wychowawczej (dom dziecka, ro-
dzinny dom dziecka) do placówki wychowawczo – re-
socjalizacyjnej (MOW, MOS) oraz dążenie do prze-
niesienia do placówek oświatowych resortu edukacji
bardzo dużej liczby sprawiających trudności wycho-
wawcze wychowanków domów dziecka. Jest to kwe-
stia fundamentalna dla oceny jakości pracy domów
dziecka, ponieważ celem umieszczenia dziecka w pla-
cówce opiekuńczo – wychowawczej (domu dziecka)
jest właśnie zapobieżenie ewentualnej demoralizacji
wychowanka.
Dla osiągnięcia tego celu, zgodnie z rozporządze-
niem ministra pracy i polityki społecznej z dnia
14 lutego 2005 r. w sprawie placówek opiekuńczo
– wychowawczych (Dz.U. z 2005 r., nr 37, poz.331),
umieszczane w nich dzieci mają zapewniony dostęp
do zajęć wychowawczych, kompensacyjnych, tera-
peutycznych i rewalidacyjnych. Przywołane rozpo-
rządzenie w §3 ust. 2 wskazuje na możliwość specja-
lizowania się tych placówek w opiece nad dziećmi
o szczególnych potrzebach. Istnieje także możliwość
udzielania pomocy dziecku w placówce typu socjali-
zacyjnego (dom dziecka), która, zgodnie z § 6, za-
pewnia wychowankowi m. in. zajęcia wychowawcze,
korekcyjne, kompensacyjne i terapeutyczne.
Jest to pakiet oddziaływań analogiczny do oferty
młodzieżowych ośrodków wychowawczych oraz mło-
dzieżowych ośrodków socjoterapii, do których są
kierowani wychowankowie pochodzący z rodzin,
w których rodzice nie dysponują takimi kwalifika-
cjami pedagogicznymi i możliwościami zapewnienia
pomocy specjalistycznej, jak placówka opiekuńczo
– wychowawcza.
Zastanawiający zatem jest fakt, że w stosunku do
wychowanków placówek opiekuńczo – wychowaw-
czych typu socjalizacyjnego (dom dziecka) sąd rodzin-
ny tak często wydaje postanowienie o umieszczeniu
w placówce wychowawczo – resocjalizacyjnej.
Wskazana wydaje się analiza jakości i skuteczno-
ści oddziaływań wychowawczych w domach dziecka
oraz rozważenie wprowadzenia zmian w systemie
opieki nad dziećmi i młodzieżą. Wspomniany przez
pana posła raport Najwyższej Izby Kontroli nega-
tywnie oceniający jakość świadczenia usług przez
skontrolowane placówki opiekuńczo – wychowawcze
potwierdza potrzebę podjęcia działań naprawczych,

zmierzających do podniesienia jakości pracy opie-
kuńczej i wychowawczej w domach dziecka i zapew-
nienia pełnej realizacji przez te placówki funkcji sta-
tutowych, opiekuńczych, wychowawczych i socjali-
zacyjnych.
Nawiązując do powyższego, pragnę uprzejmie
poinformować, że 14 października br. w Minister-
stwie Edukacji Narodowej odbyło się, z inicjatywy
podsekretarza stanu w MEN pana Zbigniewa Włod-
kowskiego, międzyresortowe spotkanie robocze po-
święcone analizie sytuacji niepełnosprawnych wy-
chowanków domów dziecka i umieszczaniu ich
w placówkach oświatowych (specjalnych ośrodkach
szkolno – wychowawczych), rozważeniu możliwości
rozwiązania zdiagnozowanych wspólnie problemów
i podjęciu przez poszczególne resorty działań na-
prawczych. W spotkaniu uczestniczyli przedstawi-
ciele Ministerstwa Edukacji Narodowej, Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej, rzecznika praw
dziecka, PFRON oraz przedstawiciele placówek zaj-
mujących się dziećmi niepełnosprawnymi. Planowa-
na jest organizacja kolejnego spotkania międzyre-
sortowego, dotyczącego analizy problemów związa-
nych z umieszczaniem wychowanków domów dziec-
ka w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii.
Ad 2. Czy zostaną podjęte kroki mające na celu
zwiększenie liczby ośrodków resocjalizacyjnych.
Młodzieżowe ośrodki wychowawcze i młodzieżo-
we ośrodki socjoterapii znajdują się w kompeten-
cjach resortu edukacji od momentu przejęcia ich,
w styczniu 2004 r., z resortu polityki społecznej.
Jednym z poważniejszych problemów po przeję-
ciu młodzieżowych ośrodków wychowawczych i mło-
dzieżowych ośrodków socjoterapii w styczniu 2004 r.
z resortu polityki społecznej do resortu edukacji
okazała się bardzo duża liczba nieletnich oczekują-
cych od kilku lat na umieszczenie oraz niewystar-
czająca liczba miejsc w tych placówkach, aby na bie-
żąco realizować orzeczenia sądów rodzinnych o za-
stosowaniu wobec nieletniego środka wychowawcze-
go w postaci umieszczenia w młodzieżowym ośrod-
ku wychowawczym lub młodzieżowym ośrodku so-
cjoterapii.
Sprawa braku miejsc w tych placówkach była
problemem od dawna znanym, nieznana była jedy-
nie skala niezaspokojonych potrzeb w tym zakresie.
Po przejęciu przez resort edukacji tych placówek do-
konano takiej diagnozy. Łączna liczba miejsc w mło-
dzieżowych ośrodkach wychowawczych wynosiła
wówczas 2873. Opóźnienia w realizacji orzeczeń są-
dów rodzinnych sięgały roku 2001. Okazało się, że
spraw niezrealizowanych w latach poprzednich jest
około 2600, a na umieszczenie w placówkach oczeki-
wało około 1500 nieletnich.
Po zdiagnozowaniu potrzeb w tym zakresie re-
sort edukacji podjął starania, wspólnie z jednostka-
mi samorządu terytorialnego, zmierzające do roz-
wiązania problemu braku miejsc w placówkach.
333
Udział samorządów terytorialnych w tych dzia-
łaniach miał charakter kluczowy, ponieważ zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572)
zakładanie i prowadzenie ośrodków jest zadaniem
jednostek samorządu terytorialnego stopnia powia-
towego.
W przypadku znacznej liczby niezrealizowanych
postanowień sądu na danym terenie problem może
być rozwiązany jedynie przez powołanie w powiecie
nowego ośrodka. Środki na jego funkcjonowanie zo-
staną uwzględnione w części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego.
Warto podkreślić, że na finansowanie działalno-
ści młodzieżowych ośrodków wychowawczych oraz
młodzieżowych ośrodków socjoterapii przeznaczono
najwyższe wskaźniki wag w części oświatowej sub-
wencji ogólnej w porównaniu z pozostałymi placów-
kami działającymi w systemie oświaty.
Poniższa tabela obrazuje wzrost liczby miejsc
w MOW i MOS w latach 2004–2008:
Rok Młodzieżowy
Młodzieżowy Ośrodek
Rodzaj Ośrodek
Socjoterapii
placówki Wychowawczy
9 placówek – 1337 miejsc, w tym
2004
45 placówek
1189 miejsc ambulatoryjnych
– 2873 miejsca
i tylko 148 miejsc w internatach
2006
52 placówki 10 placówek – 1370 miejsc,
– 3300 miejsc w tym 190 miejsc w internatach
49 placówek – 2430 miejsc,
62 placówki w tym 2080 miejsc
2008
– 3691 miejsc w internatach oraz 350 miejsc
ambulatoryjnych
Jak wynika z powyższych danych, na przestrzeni
lat 2004–2008 liczba miejsc w MOW wzrosła o 818,
a bezwzględna liczba miejsc w MOS o 1093. Ponie-
waż jednak w przypadku MOS nastąpiły także prze-
kształcenia tych placówek, liczba miejsc w interna-
tach MOS, gdzie możliwe jest umieszczanie na mocy
postanowienia sądu, wzrosła o 1932 miejsca.
Podsumowując, liczba miejsc w MOW i MOS,
w których możliwe jest umieszczenie nieletniego na
mocy postanowienia sądu, wzrosła na przestrzeni
lat 2004–2008 łącznie o 2750 miejsc.
W wyniku podjętych od 2004 r. działań obecnie
w internatach młodzieżowych ośrodków wychowaw-
czych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii prze-
bywa 5771 wychowanków. Jest to prawie dwukrot-
nie więcej niż w 2004 r. – wówczas tych wychowan-
ków było w placówkach łącznie 3021. Prawie dwu-
krotnie zwiększona została dodatkowa pula miejsc
w porównaniu do potrzeb zgłaszanych w 2004 r.,
kiedy to brakowało 1500 miejsc.
Należy zauważyć, że w tym samym okresie dane
demograficzne dotyczące nieletnich mówią o zmniej-
szającej się populacji w tej grupie wiekowej.
Jednocześnie dane z policyjnego systemu infor-
matycznego Temida wskazują na zmniejszający się
stopień przestępczości nieletnich.
334
Z tymi informacjami korespondują wyniki regu-
larnych, międzynarodowych badań porównawczych
prowadzonych w Polsce, dotyczących częstotliwości
występowania zachowań problemowych (alkohol,
narkotyki, przemoc) w środowisku dziecięco – mło-
dzieżowym. Zarówno wyniki badania HBSC (He-
alth Behaviour in School-Aged Children) zrealizo-
wanego w 2006 r., jak i wyniki badania ESPAD (Eu-
ropean School Survey Project on Alkohol and Drugs)
z 2007 r., wskazują na zmniejszenie się skali zacho-
wań problemowych i zjawisk patologii społecznej
wśród dzieci i młodzieży.
Także przeprowadzone w 2007 r. ogólnopolskie
reprezentatywne badania porównawcze, prowadzo-
ne od 1997 r., dotyczące zjawisk agresji i przemocy
rówieśniczej, wskazują na zmniejszenie się nasilenia
tych zjawisk.
Tak więc od 2004 r. do chwili obecnej:
— liczba miejsc w MOW i MOS wzrosła prawie
dwukrotnie, 2750 miejsc (przy czym w 2004 r. na
miejsca w tych placówkach oczekiwało około 1500
nieletnich),
— liczebność populacji nieletnich zmniejszyła się,
— poziom przestępczości nieletnich obniżył się,
— skala zjawisk patologii społecznej i zachowań
problemowych wśród dzieci i młodzieży zmniejszy-
ła się.
Pomimo tego nadal, zgodnie z danymi przytacza-
nymi przez pana posła, na miejsca w MOW i MOS
oczekuje około 1500 nieletnich.
Jak wynika z przedstawionych powyżej danych,
zwiększanie liczby miejsc i umieszczanie coraz więk-
szej liczby dzieci i młodzieży w placówkach nie sta-
nowi rozwiązania problemu pomocy i opieki nad nie-
letnimi zagrożonymi demoralizacją, popełniającymi
czyny zabronione, naruszającymi normy postępowa-
nia powszechnie przyjęte w odniesieniu do osób ma-
łoletnich. Żadne dane społeczne nie wskazują na za-
sadność, ani potrzebę umieszczania tak znaczącej
liczby młodzieży w placówkach o charakterze wy-
chowawczo – resocjalizacyjnym. Zarówno z punktu
widzenia korzyści społecznych, jak i ze względu na
wysokie koszty tego rozwiązania, nie jest to kieru-
nek korzystny. Przeciwnie, cytowane dane stanowią
podstawę do działań mających na celu ograniczenie
skali tego zjawiska.
Należy zauważyć, że w porównywalnej pod wzglę-
dem liczebności populacji Hiszpanii w tego typu pla-
cówkach przebywa łącznie około 3000 wychowan-
ków i liczba ta jest od lat względnie stała.
Szanowny Panie Marszałku! Przedstawiając po-
wyższe kwestie w szerokiej perspektywie społecznej,
pragnę zapewnić Pana Marszałka oraz pana posła,
że opisane problemy i zjawiska są przedmiotem
szczególnej uwagi resortu edukacji, który szczegóło-
wo analizuje efektywność wykorzystywania miejsc
w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych i mło-
dzieżowych ośrodkach socjoterapii, współpracując
w tym zakresie z resortem sprawiedliwości.
Obecnie w toku prac przygotowawczych znajduje
się projekt rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej usprawniający funkcjonowanie tych placó-
wek, m.in. przyspieszający proces podejmowania de-
cyzji o wykorzystaniu miejsc.
Ponadto prowadzone są działania międzyresor-
towe mające na celu optymalizację rozwiązań syste-
mowych, związanych z ponadresortowym charakte-
rem oddziaływań resocjalizacyjnych.
Rozwiązanie tych problemów jest jednym z ce-
lów Międzyresortowego Zespołu do Spraw Poprawy
Skuteczności Wykonania Orzeczeń Sądowych. W ra-
mach tego zespołu powołana została Grupa Robo-
cza do Spraw Poprawy Skuteczności Wykonania
Orzeczeń Sądowych w Przedmiocie Umieszczania
Nieletnich w Placówkach Podległych Ministerstwu
Edukacji Narodowej i Ministerstwu Pracy i Polity-
ki Społecznej. W skład tej grupy wchodzą przedsta-
wiciele ministra sprawiedliwości, ministra eduka-
cji narodowej, ministra pracy i polityki społecznej
oraz ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Zadaniem grupy jest opracowanie projektów nowe-
lizacji ustawy o postępowaniu w sprawach nielet-
nich i rozporządzeń wykonawczych oraz noweliza-
cji rozporządzeń ministra edukacji narodowej i mi-
nistra pracy i polityki społecznej dotyczących mło-
dzieżowych ośrodków wychowawczych i młodzieżo-
wych ośrodków socjoterapii oraz rodzinnej opieki
zastępczej.
Grupa robocza pracuje aktualnie nad przygoto-
wanym w trybie pilnym projektem zmian legislacyj-
nych zmierzających do poprawy skuteczności wyko-
nania orzeczeń sądowych. Projekt obejmuje: refor-
mę funkcjonowania rodzinnych ośrodków diagno-
styczno – konsultacyjnych resortu sprawiedliwości,
zmiany w zakresie wykonywania orzeczeń w spra-
wach nieletnich, optymalizację funkcjonowania MOW
i MOS, w tym skrócenie terminów, rozwiązanie pro-
blemu umieszczania tymczasowego (rozważana jest
możliwość wprowadzenia nowego podmiotu realizu-
jącego to zadanie – Ochotniczych Hufców Pracy).
Należy tez podkreślić, że na końcowym etapie prac
przygotowawczych, koordynowanych przez ministra
sprawiedliwości, znajduje się nowa regulacja tego
obszaru, która ma zastąpić aktualną ustawę o po-
stępowaniu w sprawach nieletnich – ustawa Prawo
nieletnich. Zakończenie prac grupy roboczej plano-
wane jest do końca roku 2008 r.
Należy zauważyć, że celem m.in. zwiększenia
liczby miejsc w Młodzieżowych Ośrodkach Wycho-
wawczych (MOW) i Młodzieżowych Ośrodkach So-
cjoterapii (MOS) Ministerstwo Edukacji Narodowej
zrealizowało w 2007 r. ogólnopolski konkurs dla or-
ganów prowadzących te placówki. W ramach kon-
kursu organy prowadzące mogły ubiegać się o dofi-
nansowanie działań mających na celu poprawę jako-
ści pracy i zwiększenie liczby miejsc w MOW i MOS.
W trakcie realizacji znajduje się tegoroczny konkurs
dla organów prowadzących MOW i MOS. Jednym
z priorytetów tego konkursu będzie zwiększenie

liczby miejsc w tych placówkach. Jednocześnie zo-
stanie rozważone tworzenie w tych placówkach
szkół dla dziewcząt upośledzonych umysłowo w stop-
niu lekkim, które obecnie mogą realizować obowią-
zek szkolny w oparciu o podstawę programową
kształcenia ogólnego.
Przedstawiając powyższe działania, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka oraz pana posła, że opisane
problemy i zjawiska są przedmiotem szczególnej
uwagi resortu edukacji, stąd podejmowane działa-
nia diagnostyczne, wspierające i zaradcze.
Wyrażam przekonanie, że trwające obecnie
w kilku resortach intensywne prace, obejmujące ko-
rektę rozwiązań w zakresie rodzinnej opieki zastęp-
czej, nowelizację ustawy o postępowaniu w sprawach
nieletnich, przygotowanie projektu nowego aktu
prawnego Kodeks nieletnich, wdrożenie nowej usta-
wy o pieczy zastępczej oraz korektę rozporządzenia
dotyczącego kierowania nieletnich do placówek,
umożliwią udoskonalenie istniejącego systemu opie-
ki, wychowania i resocjalizacji dla dzieci i młodzieży
oraz pozwolą na rozwiązanie znacznej części proble-
mów dotyczących zapewnienia właściwej opieki
i edukacji dzieciom o zaburzonym rozwoju psycho-
społecznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przewidywanej likwidacji sądów
rejonowych w powiatach (5304)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 30 września 2008 r. nr SPS-023-5304/
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Stanisława Steca w sprawie przewidywanej li-
kwidacji sądów rejonowych w powiatach, uprzejmie
informuję.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji kon-
stytucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia
tego celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace między innymi w kierunku racjonalizacji
i uelastycznienia struktury organizacyjnej sądów
powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
335
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości leży jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania.
W ramach tego wnikliwej analizie poddawane są
następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem
możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalo-
we sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce
zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odle-
głości między poszczególnymi sądami, w tym miej-
scowościami znajdującymi się w obszarach ich wła-
ściwości (m. in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Minister Sprawiedliwości nie podejmował do-
tychczas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia
konkretnych zmian organizacyjnych w sądownic-
twie powszechnym. Ostateczne kierunki reform
poddane zostaną konsultacjom z zainteresowanymi
środowiskami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie ostatecznego wyjaśnienia sprawy
związanej z ewentualnym istnieniem
w naszym kraju tajnych więzień CIA (5305)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Sta-
nisława Steca, przedłożoną Panu Marszałkowi w dniu
17 września 2008 r., a dotyczącą istnienia na terenie
Polski tzw. tajnych więzień CIA, uprzejmie informu-
336
ję, że w dniu 11 marca 2008 r. Prokuratura Okręgo-
wa w Warszawie wszczęła w tej sprawie śledztwo
oznaczone sygnaturą V Ds. 1/08.
W dniu 10 lipca 2008 r. wymienione postępowanie
przygotowawcze przejęte zostało do dalszego prowa-
dzenia przez Wydział X Biura ds. Przestępczości Zor-
ganizowanej Prokuratury Krajowej w Warszawie
i oznaczone sygnaturą PR IV X Ds. 40/08.
Powyższe śledztwo prowadzone jest w sprawie
przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy pań-
stwowych.
W toku prowadzonego postępowania, po wyko-
naniu wstępnych czynności śledczych, tj. przesłu-
chania świadków, analizie nadesłanych dokumen-
tów, w tym raportu Komisji tymczasowej do zbada-
nia rzekomego wykorzystywania krajów europej-
skich przez CIA do transportu i nielegalnego prze-
trzymywania więźniów Parlamentu Europejskiego
oraz akt postępowania przygotowawczego Ds. 1337/
06 prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową
w Szczytnie, potwierdzono, że na terenie Portu Lot-
niczego Szczytno Szymany miały miejsce lądowania
samolotów z rejestracją amerykańską, prawdopo-
dobnie użytkowanych przez CIA.
W dniach 29 sierpnia 2008 r. oraz 1 września
2008 r. wystąpiono do prezesa Rady Ministrów i sze-
fa Agencji Wywiadu z wnioskami o zwolnienie z obo-
wiązku zachowania tajemnicy państwowej dla po-
trzeb prowadzonego śledztwa kilkunastu osób mo-
gących posiadać wiadomości przydatne w prowadzo-
nym postępowaniu.
W tej części, ze względu na dobro państwa, śledz-
two objęte jest tajemnicą państwową i oznaczone
klauzulą ściśle tajne.
Zaznaczyć należy, że znaczna część przewidzia-
nych do wykonania czynności dowodowych odbywać
się będzie w trybie niejawnym. Ich przeprowadzenie
warunkowane jest uzyskaniem stosownej zgody na-
czelnych organów państwowych.
Niezależnie od nich prowadzone będą czynności
jawne – tu przede wszystkim w oparciu o akta wspo-
mnianej sprawy ze Szczytna i o ustalenia Komisji
Parlamentu Europejskiego.
Łączę wyrazy szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Eugeniusza Czykwina
w sprawie zmiany ustawy Kodeks pracy (5307)
Odpowiadając na interpelację pana posła Euge-
niusza Czykwina przekazaną przy piśmie szefa
Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
z dnia 7 października br., znak: DSPA-4401-5316/08,
w sprawie zmiany przepisów Kodeksu pracy doty-
czących zakazu wykonywania pracy w placówkach
handlowych w święta, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy w brzmie-
niu obowiązującym do dnia 26 października 2007 r.
dozwolone było wykonywanie pracy w placówkach
handlowych w niedziele i święta wymienione w usta-
wie z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od
pracy. Ten stan prawny uległ istotnej zmianie od
dnia 26 października 2007 r. Z tym dniem weszły
bowiem w życie przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia
2007 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy (Dz. U.
Nr 176, poz. 1239), wprowadzające bezwzględny za-
kaz wykonywania pracy w placówkach handlowych
w święta.
Powyższy zakaz stanowi jednocześnie normę ochron-
ną dla pracowników zatrudnionych w placówkach
handlowych, skutkującą prawem do korzystania
z dnia wolnego od pracy w święta wymienione
w ustawie z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wol-
nych od pracy. Zakaz polecania pracy w takie dni
dotyczy przy tym wszystkich pracowników, bez
względu na ich wyznanie.
W interpelacji pan poseł Eugeniusz Czykwin za-
uważa, że taki stan prawny stwarza praktyczne pro-
blemy w tych regionach Polski, w których w znacznej
liczbie zamieszkują wyznawcy prawosławia. Korzy-
stają oni wprawdzie z dni wolnych od pracy w święta
wymienione w ustawie z 1951 r., jednak w dni, w któ-
re przypadają święta kościelne według kalendarza ju-
liańskiego, wykonują pracę. Dni te nie są bowiem
świętami ustawowo wolnymi od pracy, w które praca
w placówkach handlowych jest zabroniona. Pan po-
seł proponuje rozwiązanie tego problemu poprzez
nowelizację przepisów Kodeksu pracy.
Jestem zdania, że korzystanie przez pracownika
z dnia wolnego do pracy w święto kościelne według
kalendarza juliańskiego jest możliwe na podstawie
już obowiązujących przepisów i nie wymaga noweli-
zacji Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z przepisem
art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosun-
ku państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego osobom należącym do tego Kościoła
przysługuje prawo do zwolnienia od pracy, bez pra-
wa do wynagrodzenia, w dniu święta prawosławne-
go, jeżeli nie jest to dzień ustawowo wolny od pracy.
Udzielenie bezpłatnego zwolnienia od pracy nie jest

uwarunkowane odpracowaniem czasu takiego zwol-
nienia. Pracodawca ma zatem obowiązek udzielenia
pracownikowi zwolnienia od pracy, natomiast pra-
cownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia za
czas zwolnienia. Powszechnie obowiązujące przepi-
sy prawa pracy umożliwiają jednak porozumienie
się między pracownikiem i pracodawcą w kwestii
odpracowania czasu zwolnienia. Wówczas skorzy-
stanie przez pracownika ze zwolnienia od pracy nie
spowoduje negatywnych konsekwencji w wysokości
wynagrodzenia.
Przyznaję, że w tych regionach Polski, w których
znaczna liczba mieszkańców jest wyznania prawo-
sławnego, organizacja pracy w placówkach handlo-
wych w święta religijne Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego, przypadające w dni niebędące świę-
tami ustawowo wolnymi od pracy, może nastręczać
pewne trudności. Zgodnie bowiem z przepisami Ko-
deksu pracy w takie dni praca w placówkach handlo-
wych jest dozwolona, jednak pracownicy wyznania
prawosławnego mogą korzystać z dni wolnych od
pracy. Analizując to zagadnienie, należy jednak
zwrócić uwagę, że także wyznawcy innych religii
niż prawosławie mają prawo do korzystania z dni
wolnych od pracy w święta religijne, które nie przy-
padają w dni ustawowo wolne od pracy. W przypad-
ku, gdy dany region Polski zamieszkuje znaczna
liczba takich pracowników zatrudnionych w placów-
kach handlowych, organizacja pracy w tych placów-
kach w dni świąteczne innego wyznania niż katolic-
kie także może być utrudniona.
Przedstawiając powyższe, jestem zdania, że roz-
wiązanie poruszonego przez pana posła zagadnienia
nie leży w sferze prawa, lecz relacji międzyludzkich,
u podstaw których powinna leżeć tolerancja wobec
osób różnych wyznań. Także pracodawcy decydujący
się na prowadzenie placówek handlowych w takich
regionach Polski powinni zdawać sobie sprawę z mo-
gących wystąpić trudności organizacyjnych i uwzględ-
nić ich konsekwencje w kosztach działania firmy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie nieprzygotowania
warszawskich szkół do nauki 6-latków (5315)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani posła Artura Górskiego (SPS-023-
337
-5315/08) w sprawie nieprzygotowania warszaw-
skich szkół do nauki sześciolatków, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój uzdol-
nień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego z sied-
miu do sześciu lat spowoduje, że w klasie pierwszej
dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się rok
wcześniej i będą kontynuować naukę stosownie do
wieku. W większości krajów europejskich naukę po-
dejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż sied-
mioletnie (od 4 roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5 roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6 roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji szkol-
nej rozpocznie się w 2009 r. Z danych statystycznych
wynika bowiem, że od kilkunastu lat spada liczba
uczniów w szkołach podstawowych. W roku 2009
rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dlatego
będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie pla-
nowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmio-
letnie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześciolet-
nie urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia
2004 r.,
338
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim sześciolatkom rozpoczynającym naukę
w szkole podstawowej warunków opieki i bezpie-
czeństwa porównywalnych do rozwiązań przyjętych
w wychowaniu przedszkolnym, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej przygotowuje program rządowy,
który obejmie działania w powyższym zakresie re-
alizowane przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011.
W ramach trzech modułów na powyższe działania
w roku budżetowym 2009 przeznacza się środki fi-
nansowe w wysokości 347 000 tys. zł, w tym na:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej;
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach realizacja tego
zadania może być dodatkowo wspierana środkami
z budżetu państwa. Zauważyć należy, że samorządy
życzliwie przyjęły projektowane zmiany, a korpora-
cje samorządowe w trakcie uzgodnień nie zgłaszały
zastrzeżeń dotyczących proponowanych rozwiązań,
ani też sposobu oszacowania ich skutków finanso-
wych i zakresu projektowanych działań rządu wspie-
rających finansowo realizację zadania. Starannie
przemyślany i przygotowany został bowiem projekt
regulacji stanowiący o sposobie wprowadzania zmia-
ny. Przygotowano również projekt podstawy progra-
mowej uwzględniającej fakt wcześniejszego rozpoczy-
nania edukacji szkolnej. Zaplanowane zostały środki
finansowe na realizację programu rządowego zwią-
zanego z obniżeniem wieku obowiązku szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy podejmując decyzję w tej sprawie
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie otrzymało
od samorządu warszawskiego informacji o niemożli-
wości przyjęcia sześciolatków do szkół ze względu na
brak odpowiedniej bazy. Trzeba jednak mieć świa-
domość, że w niektórych dużych miastach, w tym
w Warszawie, ze względu na niejednorodną struktu-
rę wiekową miasta i istotne różnice w tej strukturze
pomiędzy dzielnicami konieczna będzie rozbudowa
sieci szkolnej i musi ona mieć miejsce niezależnie od
faktu obniżenia wieku obowiązku szkolnego.
Uprzejmie informuję również, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej będzie monitorowało przygoto-
wanie w tym zakresie infrastruktury do obniżenia
wieku obowiązku szkolnego.
Jednocześnie wyjaśniam, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty wprowadzają-
cy przedmiotowe zmiany został – w ramach wyma-
ganych w trakcie procesu legislacyjnego uzgodnień
– przekazany również do partnerów społecznych.
Zgłoszone w trakcie uzgodnień uwagi zostały szcze-
gółowo przeanalizowane i w możliwie szerokim za-
kresie uwzględnione oraz omówione w ocenie skut-
ków regulacji.
W celu przeprowadzenia szerokich konsultacji
społecznych projekty dotyczące reformy programo-
wej – dotyczące również pierwszego etapu edukacyj-
nego w szkole podstawowej – są zamieszczone na
stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Internet zapewnia dostęp do informacji oraz
udział w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jest
najpowszechniej stosowaną formą konsultacji spo-
łecznych pozwalającą na udział w nich całego społe-
czeństwa. Pragnę również podkreślić, że projekt
podstawy programowej kształcenia ogólnego (w tym
dotyczący edukacji zintegrowanej) został przygoto-
wany przez zespół ekspertów: nauczycieli, metody-
ków oraz grono wysokiej klasy specjalistów (nauczy-
cieli akademickich), m.in. z dziedziny pedagogiki
wczesnoszkolnej. Wszystkie zgłoszone opinie doty-
czące wprowadzanych zmian, w tym również od ro-
dziców, zostały przeanalizowane przez ten zespół.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie oświa-
ty oraz o zmianie niektórych innych ustaw po przepro-
wadzeniu uzgodnień międzyresortowych i z partnera-
mi społecznymi został w dniu 9 października 2008 r.
przekazany na Komitet Rady Ministrów, który w dniu
13 października br. przyjął ten projekt i rekomendo-
wał go Radzie Ministrów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie zasad funkcjonowania
Ochotniczych Hufców Pracy (5319)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przy piśmie znak: SPS-023-5319/08
z dnia 3 października 2008 r. interpelacji posła Grze-
gorza Roszaka w sprawie zasad funkcjonowania
Ochotniczych Hufców Pracy uprzejmie informuję:
W nawiązaniu do pytania dotyczącego oceny sku-
teczności realizacji zadań Ochotniczych Hufców
Pracy informuję, iż zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr. 69,
poz. 415, ze zm.), Ochotnicze Hufce Pracy realizują
dwa bloki zadań:
1) zadania w zakresie kształcenia i wychowania
młodzieży, które są realizowane głównie wobec mło-
dzieży w wieku powyżej 15 lat, zagrożonej wyklucze-
niem społecznym, tj. młodzieży, która „wypadła”
z systemu edukacji z powodu zaniedbań wychowaw-
czych lub kłopotów z nauką; jest to najczęściej mło-
dzież wywodząca się ze środowisk niedostosowanych
społecznie lub wręcz patologicznych,
2) zadania w zakresie zatrudnienia oraz przeciw-
działania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu
młodzieży bezrobotnej do 25 roku życia, o zróżnico-
wanym poziomie wykształcenia i kwalifikacji zawo-
dowych, jednak wymagającej wsparcia w procesie
wejścia na rynek pracy.
Skuteczność realizacji przez OHP zadań w za-
kresie kształcenia i wychowania młodzieży
Dla pierwszej grupy młodzieży, tj. młodzieży
w wieku powyżej 15 lat, która przerwała edukację
szkolną, tworzone są warunki do uzupełnienia wy-
kształcenia i zdobycia kwalifikacji zawodowych przed
wejściem w dorosłe życie. Młodzież ta objęta jest
działalnością opiekuńczo – wychowawczą w wyspe-
cjalizowanych jednostkach OHP, tj. w 184 hufcach
pracy, 27 ośrodkach szkolenia i wychowania oraz
w 10 centrach kształcenia i wychowania. Obecnie
pod opieką tych jednostek znajduje się ponad 31 tys.
młodych osób. Młodzież znajdująca się w najtrud-
niejszej sytuacji materialnej, pozbawiona opieki ro-
dzicielskiej, pochodząca z rodzin niewydolnych wy-
chowawczo ma zapewniony pobyt w placówkach ca-
łodobowych.
Co roku na pierwszy rocznik do tych jednostek
przyjmuje się ok. 16 tys. osób, które wymagają szcze-
gólnej troski i oddziaływań pedagogicznych. Spo-
śród tej grupy ponad 30% młodzieży ma za sobą nie-
powodzenia szkolne (dwu lub trzyletnie opóźnienia
w cyklu edukacji), 50% stanowi młodzież pochodzą-
ca z rodzin o bardzo złej sytuacji materialnej, a pra-
339
wie 40% pochodzi z rodzin dotkniętych bezrobociem
i rodzin wielodzietnych.
Dla tej grupy Ochotnicze Hufce Pracy, przy efek-
tywnej współpracy z pracodawcami, organizują na-
ukę w formach umożliwiających jednocześnie uzu-
pełnienie wykształcenia ogólnego i realizację przy-
gotowania zawodowego w procesie pracy. Zatrudnie-
nie i przygotowanie zawodowe uczestników OHP
odbywa się na podstawie indywidualnych umów
o pracę, na zasadach dotyczących pracowników mło-
docianych. Młodzież otrzymuje wynagrodzenie za
czas nauki i pracy, korzysta z przysługujących jej
świadczeń socjalnych, a okres przygotowania zawo-
dowego zliczany jest do stażu pracy.
Wśród uczestników OHP ponad 14 tys. zdobywa
wykształcenie ogólne (na poziomie szkoły podstawo-
wej lub gimnazjum dla dorosłych), a blisko 18 tys.
wykształcenie zawodowe (nauka zawodu w zasadni-
czej szkole zawodowej lub rzemieślnicza nauka za-
wodu) w 55 zawodach, na które jest zapotrzebowa-
nie na lokalnych rynkach pracy. Młodzież ta przygo-
towanie zawodowe zdobywa również w warsztatach
szkoleniowo – produkcyjnych OHP. W jednostkach
opiekuńczo – wychowawczych kadra OHP organizu-
je zajęcia dydaktyczne służące przezwyciężeniu
trudności w nauce i zminimalizowaniu niepowodzeń
szkolnych. Działania te obejmują zarówno organizo-
wanie samopomocy rówieśniczej, jak i zajęcia wy-
równawcze dla uczestników wykazujących braki
edukacyjne.
Ochotnicze Hufce Pracy uczestniczą w realizacji
krajowych strategii i programów rządowych, w któ-
rych zapisane są zadania z zakresu wychowania
i kształcenia młodzieży w OHP. Na terenie wszyst-
kich województw realizowany jest Program Akty-
wizacji Społecznej Młodzieży OHP, obejmujący
działania na rzecz uczestników OHP, jak również
na rzecz społeczności lokalnej. Prowadzona przez
OHP profilaktyka w ramach ww. programu ma na
celu przeciwdziałanie demoralizacji i przestępczo-
ści młodzieży.
Wspierające działania opiekuńczo – wychowaw-
cze wobec uczestników OHP oraz młodzieży ze śro-
dowiska lokalnego odbywają się poprzez sieć placó-
wek otwartych, w tym szczególnie ośrodków profi-
laktyki i interwencji społecznej, punktów interwen-
cji kryzysowej oraz świetlic środowiskowych. W ra-
mach działalności wychowawczej realizowane są
programy edukacyjne oraz przedsięwzięcia kultu-
ralno – oświatowe, sportowo – rekreacyjne, tury-
styczne i wypoczynkowe. Rocznie uczestniczy w nich
blisko 80 tys. młodzieży.
Skuteczność realizacji przez OHP zadań w za-
kresie zatrudnienia młodzieży
Ochotnicze Hufce Pracy zajmują się zatrudnia-
niem trzech grup młodzieży:
1) młodzieży w wieku powyżej 15 lat, o której
mowa powyżej, (ta grupa młodzieży może być za-
trudniana wyłącznie w charakterze młodocianych
340
pracowników, gdzie ma możliwość łączenia pracy
z nauką),
2) młodzieży bezrobotnej do 25 roku życia,
3) uczniów i studentów w formie krótkotrwałego
zatrudnienia w czasie wolnym od nauki.
W OHP realizowane są następujące usługi wspie-
rające zatrudnienie młodzieży: pośrednictwo pracy,
warsztaty aktywnego poszukiwania pracy, porad-
nictwo zawodowe i informacja zawodowa, szkolenia,
programy rynku pracy oraz refundacja wynagro-
dzeń wypłacanych młodocianym pracownikom. Do
najistotniejszych zadań realizowanych przez insty-
tucję w zakresie pośrednictwa pracy należy krótko-
terminowe zatrudnienie młodzieży uczącej się oraz
pośrednictwo na rzecz młodzieży bezrobotnej i po-
szukującej pracy realizowane przez 49 młodzieżo-
wych biur pracy OHP i 65 ich filii. Oferty pracy do-
stępne są w serwisie internetowym www.mbp.ohp.
pl. Pochodzą one m.in. z organizowanych w OHP
targów i giełd pracy.
Młodzież mająca trudności w znalezieniu zatrud-
nienia kierowana jest również do sieci 108 klubów
pracy OHP. Z ich oferty korzysta rocznie ponad
187 tys. osób, z czego ponad 63 tys. osób w formie
indywidualnej pomocy w aktywnym poszukiwaniu
pracy, a ponad 124 tys. osób podczas warsztatów ak-
tywnego poszukiwania pracy.
Poradnictwo zawodowe prowadzone jest przez
49 mobilnych centrów informacji zawodowej oraz
33 młodzieżowe centra kariery. Mobilne centra in-
formacji zawodowej świadczą usługi w zakresie po-
radnictwa zawodowego głównie w czasie sesji wyjaz-
dowych do miejscowości położonych z dala od siedzi-
by centrów, gdzie młodzież ma utrudniony dostęp do
tego typu usług.
Zadania z zakresu szkolenia zawodowego reali-
zowane są w ośrodkach szkolenia zawodowego OHP,
w których umożliwia się młodym ludziom podniesie-
nie swoich kwalifikacji, przekwalifikowanie lub zdo-
bycie zawodu, na który jest zapotrzebowanie na lo-
kalnych rynkach pracy.
Ochotnicze Hufce Pracy zajmują się także refun-
dacją wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pra-
cownikom. Korzysta z niej ok. 30 tys. pracodawców,
którzy zatrudniają ponad 120 tys. młodocianych
pracowników, w tym 112 tys. osób – w celu nauki
zawodu i ok. 8 tys. osób. – w celu przyuczenia do wy-
konywania określonej pracy
Ochotnicze Hufce Pracy realizują także autor-
skie projekty w ramach krajowego programu dzia-
łań na rzecz zatrudnienia:
— „Start w samodzielność” – przygotowujący do
prowadzenia działalności gospodarczej, planowania
kariery zawodowej i poruszania się po rynku pracy;
— „Zaplanuj swoją karierę” – oferujący szkolenia
i ułatwiający adaptację bezrobotnych z terenów wiej-
skich do pracy w zawodach pozarolniczych;
— „Droga do kariery” – pakiet szkoleń podno-
szących i uzupełniających kwalifikacje uczestników,
działania doradcze oraz pośrednictwo pracy.
Co roku w tych projektach uczestniczy ponad
4 tys. osób do 25 roku życia.
W ramach projektów międzynarodowych ostat-
nio zrealizowany został dwuletni projekt „Zawsze
na kursie” – w ramach programu Leonardo da Vin-
ci. Komenda Główna OHP była promotorem projek-
tu i koordynatorem prac partnerów z czterech kra-
jów europejskich. Rezultatem projektu było stworze-
nie Multimedialnego Centrum Warsztatowego, któ-
rego najważniejszym elementem jest szkolenie e-le-
arningowe „Eurodoradztwo – doskonalenie warsz-
tatu pracy doradcy zawodowego”. Ze szkolenia e-le-
arningowego w obu wersjach językowych (angiel-
skiej i polskiej) skorzystało łącznie 150 osób, witrynę
internetową projektu odwiedziło natomiast blisko
1500 internautów. Łączne dofinansowanie dla pro-
jektu wyniosło 222 249 euro.
Wykorzystując dodatkowe możliwości wsparcia
dla młodzieży defaworyzowanej, Ochotnicze Hufce
Pracy realizują również projekty współfinansowane
z Europejskiego Funduszu Społecznego.
W 2007 r. zakończono realizację projektów:
— „Twoja wiedza – Twój sukces” (edycja 2006
pn. „Nauka – Wiedza – Praca”), którego celem była
aktywizacja społeczna i zawodowa młodzieży zagro-
żonej wykluczeniem społecznym. Wsparciem o cha-
rakterze edukacyjno – wychowawczym objęto 7998
osób. Założone rezultaty projektu dotyczące podjęcia
zatrudnienia bądź kontynuowania nauki przez be-
neficjentów zostały osiągnięte;
— „Indywidualny Projekt Kariery – Portfolio dla
młodzieży”, którego głównym celem było wypraco-
wanie kompleksowej procedury świadczenia usług
w zakresie efektywnego planowania ścieżki kariery
zawodowej młodzieży. Badaniami testowymi obję-
tych zostało 2031 uczestników OHP, a ogólna war-
tość projektu zamknęła się w kwocie 862 008,04 zł.;
— „Nowa Droga” (Inicjatywa Wspólnotowa EQU-
AL), którego celem było zbudowanie spójnego syste-
mu służącego readaptacji społecznej byłych więź-
niów i przywróceniu ich na rynek pracy; OHP w tym
projekcie były partnerem Centralnego Zarządu
Służby Więziennej, realizującym usługi z zakresu
poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej.
W 2007 r. realizowane były także projekty regio-
nalne, wdrażane samodzielnie przez wojewódzkie
komendy OHP w ramach SPORZL i ZPORR. Wdro-
żono 14 projektów o zasięgu regionalnym i lokalnym
na łączną kwotę wynoszącą 7 996 942,43 zł., w ra-
mach których objęto wsparciem 1625 uczestników.
W 2007 r. rozpoczęto również realizację projek-
tu „18–24. Czas na samodzielność”, którego adre-
satem jest młodzież w wieku od 18 do 24 lat, pocho-
dząca ze środowisk dotkniętych ubóstwem, mająca
trudną sytuację rodzinną, niekontynuująca z przy-
czyn od siebie niezależnych nauki w szkołach śred-
nich bądź wyższych, pozbawiona możliwości real-
nego zaplanowania własnej kariery zawodowej.
Projekt zakończył się 30 kwietnia 2008 r. Wspar-
ciem objęto 2995 osób.

W opinii Ministerstwa Pracy i Polityki społecznej
ww. działania skutecznie wyrównują szanse mło-
dzieży zagrożonej marginalizacją i wykluczeniem
społecznym w dostępie do edukacji i rynku pracy,
a tym samym umożliwiają tej młodzieży pełną inte-
grację społeczną.
Odpowiadając na pytanie, w jakim stopniu aktu-
alne uregulowania ustawowe zapewniają OHP wa-
runki do optymalnego rozwoju, informuję Pana
Marszałka, że podstawy prawne funkcjonowania
Ochotniczych Hufców Pracy są określone w rozdzia-
le 5 (art. 11 – 17) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
W świetle ww. ustawy Ochotnicze Hufce Pracy „są
państwową jednostką wyspecjalizowaną w działa-
niach na rzecz młodzieży, w szczególności młodzieży
zagrożonej wykluczeniem społecznym oraz bezro-
botnych do 25 roku życia”.
Sposób realizacji działań OHP regulują akty wy-
konawcze do ww. ustawy, tj.:
1) rozporządzenie ministra gospodarki i pracy
z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych
zadań i organizacji OHP (Dz. U. z 2005 r., Nr. 6,
poz. 41),
2) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 li-
stopada 2004 r. w sprawie sposobu organizacji uzu-
pełnienia wykształcenia ogólnego młodzieży w Ochot-
niczych Hufcach Pracy oraz zdobywania przez nią
kwalifikacji zawodowych (Dz. U. Nr 262, poz. 2604),
3) rozporządzenie ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie refun-
dowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń
wypłacanych młodocianym pracownikom (Dz. U.
Nr. 77 poz. 518, ze zm).
Działalność Ochotniczych Hufców Pracy znajdu-
je również umocowanie w przepisach oświatowych,
gdyż zgodnie z art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r.,
Nr. 256 poz. 2572, ze zm.) Ochotnicze Hufce Pracy
– w zakresie kształcenia i wychowania ich uczestni-
ków – wchodzą w skład systemu oświaty.
Szczegółowe zadania i organizacja OHP
Szczegółowe zadania i organizacja OHP została
określona w rozporządzeniu ministra gospodarki
i pracy z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie szczegó-
łowych zadań i organizacji OHP.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem OHP tworzą:
1) Komendant główny OHP,
2) wojewódzcy komendanci OHP,
3) dyrektorzy centrów kształcenia i wychowania,
4) dyrektorzy centrów edukacji i pracy młodzieży,
5) kierownicy ośrodków szkolenia i wychowania,
6) komendanci hufców pracy.
Komendantowi głównemu OHP podlegają wojewódz-
cy komendanci OHP oraz dyrektorzy centrów kształce-
nia i wychowania.
Wojewódzkim komendantom OHP podlegają dy-
rektorzy centrów edukacji i pracy młodzieży, kierow-
nicy ośrodków szkolenia i wychowania oraz komen-
danci hufców pracy.
341
Komendant główny OHP ustala kierunki dzia-
łalności OHP oraz koordynuje i nadzoruje realiza-
cję zadań OHP w skali całego kraju, natomiast wo-
jewódzcy komendanci OHP odpowiadają za cało-
kształt działalności OHP na terenie województwa
(z wyjątkiem działalności centrów kształcenia i wy-
chowania).
Ochotnicze Hufce Pracy dysponują ogólnopolską
siecią jednostek realizujących zadania w zakresie
kształcenia i wychowania oraz zadania w zakresie
zatrudnienia młodzieży.
Zadania w zakresie kształcenia i wychowania re-
alizują:
Centra kształcenia i wychowania – jednostki po-
nadwojewódzkie, podporządkowane bezpośrednio
komendantowi głównemu OHP. Do centrów kształ-
cenia i wychowania rekrutowana jest przede wszyst-
kim młodzież zagrożona demoralizacją i mająca za
sobą konflikt z prawem. W procesie rekrutacji stoso-
wana jest zasada kierowania młodzieży do jednostek
odległych od stałego miejsca zamieszkania, aby mło-
dych ludzi odseparować od kryminogennego środo-
wiska, z którego się wywodzą. W centrach kształce-
nia i wychowania młodzież jest objęta pełną opieką
wychowawczą i terapeutyczną. W gospodarstwach
pomocniczych tworzonych przy centrach młodzież
ma zapewnione zakwaterowanie, wyżywienie oraz
zatrudnienie połączone z możliwością kontynuowa-
nia nauki. Centra kształcenia i wychowania prowa-
dzą również świetlice środowiskowe dla młodzieży
ze środowiska lokalnego.
Ośrodki szkolenia i wychowania realizują w sfe-
rze merytorycznej podobne zadania jak centra
kształcenia i wychowania, z tą różnicą, że działają
na obszarze jednego województwa i są podporządko-
wane wojewódzkim komendantom OHP.
Hufce pracy są podstawowymi jednostkami OHP
o charakterze opiekuńczo – wychowawczym, działa-
jącymi w środowiskach lokalnych. Uczestnicy sku-
pieni w hufcach pracy, podobnie jak uczestnicy omó-
wionych wyżej jednostek, najczęściej kontynuują na-
ukę, jednocześnie uczestnicząc w procesie przygoto-
wania zawodowego realizowanego w formie nauki
zawodu lub przyuczenia do wykonywania określonej
pracy. Obecnie działania OHP ukierunkowane są
na rozwój środowiskowych hufców pracy, które za-
pewniają opiekę nie tylko wychowankom OHP, ale
również szerszym grupom młodzieży pochodzącej
z rodzin niespełniających funkcji wychowawczych.
Z myślą o tej młodzieży tworzone są świetlice środo-
wiskowe oraz grupy dziennego pobytu.
Zadania w zakresie zatrudnia młodzieży realizu-
ją centra edukacji i pracy młodzieży, które:
1) prowadzą młodzieżowe biura pracy,
2) prowadzą badania lokalnego rynku pracy i ryn-
ku usług edukacyjnych,
3) organizują szkolenia zawodowe zgodnie z za-
potrzebowaniem rynku pracy,
4) prowadzą poradnictwo zawodowe i upowszech-
niają informację zawodową w formie stacjonarnej
oraz mobilnych centrów informacji zawodowej.
342
Dodatkowym zadaniem centrów edukacji i pracy
młodzieży jest obsługa refundacji wynagrodzeń wy-
płacanych młodocianym pracownikom. Centra przyj-
mują wnioski pracodawców o zawarcie umowy o re-
fundację kosztów wynagrodzeń wypłacanych młodo-
cianym pracownikom, a także dokonują wstępnej
oceny i weryfikacji wniosków.
Bezpośrednim świadczeniem usług dla młodzie-
ży w zakresie pośrednictwa pracy i poradnictwa za-
wodowego zajmują się młodzieżowe biura pracy,
które:
1) prowadzą pośrednictwo pracy oraz udostęp-
niają informację zawodową,
2) organizują krótkoterminowe zatrudnianie
uczniów i studentów,
3) prowadzą kluby pracy,
4) kierują młodzież do innych jednostek OHP
w celu uzupełnienia wykształcenia i zdobycia kwali-
fikacji zawodowych,
5) organizują wakacyjne hufce pracy oraz inne
formy aktywnego wypoczynku i pracy młodzieży.
W OHP funkcjonuje system mobilnego i stacjo-
narnego poradnictwa zawodowego dla młodzieży
w postaci:
— mobilnych centrów informacji zawodowej
świadczących ww. usługi w formie mobilnej dla mło-
dzieży zamieszkującej odległe tereny wiejskie i ma-
łomiasteczkowe,
— młodzieżowych centrów kariery świadczących
ww. usługi w formie stacjonarnej dla młodzieży za-
mieszkującej w miastach.
Ponadto w ramach OHP działa 38 gospodarstw
pomocniczych, tj. samofinansujących jednostek, któ-
re prowadzą działalność w zakresie zakwaterowa-
nia, wyżywienia oraz szkolenia zawodowego uczest-
ników OHP, tj. stołówki, internaty i warsztaty szko-
leniowe.
Opisane powyżej regulacje prawne określające
sposób funkcjonowania OHP zapewniają realizację
ustawowych zadań OHP. Nadzór nad Ochotniczymi
Hufcami Pracy sprawuje minister właściwy do
spraw pracy. W ramach ww. nadzoru m.in. minister
właściwy do spraw pracy akceptuje roczne plany
pracy i sprawozdania z ich wykonania.
W odpowiedzi na pytanie o planowane działania
w odniesieniu do usytuowania OHP w strukturze
społecznej państwa uprzejmie informuję, iż przygo-
towany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji projekt ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i po-
dziale zadań administracji publicznej w wojewódz-
twie wprowadza w art. 30 zmianę zapisów ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
w części dotyczącej zasad funkcjonowania Ochotni-
czych Hufców Pracy.
Proponowane rozwiązania przewidują następu-
jące zmiany:
— zadania w zakresie kształcenia i wychowania
oraz wspierania zatrudnienia młodzieży z rodzin
o niskich dochodach oraz zagrożonej marginalizacją
staną się zadaniami samorządu województwa (obec-
nie są to zadania państwa),
— zadania te będą realizowane przez wojewódz-
kie ochotnicze hufce pracy, będące jednostkami or-
ganizacyjnymi samorządu województwa, funkcjonu-
jącymi jako jednostki budżetowe (obecnie są to za-
dania państwa realizowane przez Ochotnicze Hufce
Pracy, które są państwową jednostką budżetową),
— nadzór nad działalnością wojewódzkich
ochotniczych hufców pracy sprawować będzie wła-
ściwy wojewoda (obecnie nadzór nad Ochotniczymi
Hufcami Pracy sprawuje minister właściwy do spraw
pracy),
— przewiduje się likwidację komendanta główne-
go OHP i obsługującego go urzędu; pracownicy
i mienie komendy głównej OHP zostanie przekaza-
ne ministrowi właściwemu do spraw pracy,
— komendy wojewódzkie OHP staną się woje-
wódzkimi ochotniczymi hufcami pracy,
— zostaną utworzone nowe jednostki wojewódz-
kich ochotniczych hufców pracy realizujące zadania
w zakresie kształcenia i wychowania oraz wspiera-
nia zatrudnienia młodzieży; pracownicy dotychcza-
sowych jednostek staną się pracownikami nowych
jednostek.
Należy podkreślić, że projektowane regulacje
prawne przewidują, że wojewódzkie ochotnicze hufce
pracy będą wykonywały te same merytoryczne zada-
nia, które dotychczas wykonywały OHP, natomiast
całkowicie zmieni się sposób zarządzania i nadzoro-
wania tej sfery działań na rzecz młodzieży.
Projektowane zmiany mają wejść w życie z dniem
1 stycznia 2009 r., z wyjątkiem zmian, które dotyczą
funkcjonowania centrów kształcenia i wychowania,
które mają zostać włączone do wojewódzkich ochot-
niczych hufców pracy z dniem 1 stycznia 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka
w sprawie potrzeby utrzymania stawki akcyzy
na gaz LPG na dotychczasowym poziomie,
a nawet jej zmniejszenia (5327)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 3 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5327/08, interpelacją panów posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka z dnia 29 września

2008 r. w sprawie stawki akcyzy na gaz płynny
(LPG) uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Gaz skroplony służący do napędu pojazdów sa-
mochodowych (LPG) traktowany jest jako paliwo
alternatywne w stosunku do benzyn silnikowych.
Paliwo to w procesie spalania charakteryzuje się
niższymi wskaźnikami emisji szkodliwych substan-
cji, dlatego uznawane jest za mniejsze zagrożenie
dla środowiska w porównaniu z paliwami benzyno-
wymi. W związku z tym, ze względów ekologicznych,
stosowane rozwiązania systemowe odróżniają tego
rodzaju paliwo od innych, mniej przyjaznych dla
środowiska, co znajduje wyraz m.in. w relatywnie
niższym opodatkowaniu akcyzą w stosunku do ben-
zyny bezołowiowej.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z poz. 8 za-
łącznika nr 1 oraz poz. 4 załącznika nr 2 do rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia
2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzo-
wego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.) gaz płyn-
ny – propan, butan, mieszaniny propanu-butanu,
inne gazy płynne – służący do napędu pojazdów sa-
mochodowych jest opodatkowany podatkiem akcy-
zowym w wysokości 695 zł/1000 kg.
Przygotowany w Ministerstwie Finansów pro-
jekt ustawy o podatku akcyzowym (druk sejmowy
nr 1083), który po pierwszym czytaniu w Sejmie
w dniu 14 października br. został skierowany do dal-
szych prac w Komisji Finansów Publicznych, nie
przewiduje podwyższenia stawki podatku akcyzowe-
go na gazowe węglowodory alifatyczne objęte pozy-
cją CN 2901, skroplone, przeznaczone do napędu sil-
ników spalinowych, m.in. LPG.
Należy podkreślić, iż decyzje w zakresie rozwią-
zań technicznych (rodzaj silnika, jego pojemność,
parametry eksploatacyjne) czy też wyposażenia ku-
powanych w Polsce, importowanych bądź nabywa-
nych wewnątrzwspólnotowo samochodów pozostają
indywidualną sprawą ich nabywców. Dotyczy to
również montażu w samochodach instalacji gazo-
wych. Każdy, kto kupuje i użytkuje samochód, bez
względu na jego przeznaczenie, powinien zdawać so-
bie sprawę z faktu, iż koszty jego eksploatacji (m.in.
ceny części zamiennych, paliw, ubezpieczeń, prze-
glądów, opłat parkingowych) mogą z czasem ulec
zmianie.
Odnosząc się do kwestii obniżenia dotychczas
obowiązującej stawki akcyzy na LPG, należy zauwa-
żyć, iż takie działanie skutkowałoby niewykona-
niem dochodów budżetu państwa wynikających
z ustawy budżetowej na 2009 r.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panów posłów Józefa Rojka i Edwar-
da Czesaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
343
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka
w sprawie ustawy z dnia 25 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (5330)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Józefa Rojka i Edwarda
Czesaka (pismo znak: SPS-023-5330/08 z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r.) w sprawie warunków przejmowa-
nia terenów rodzinnych ogrodów działkowych w związ-
ku z realizacją inwestycji drogowych, uprzejmie wy-
jaśniam, iż zgodnie z art. 11j ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn. zm.), zwanej
dalej „specustawą”, do nieruchomości stanowiących
rodzinne ogrody działkowe objętych decyzją o ze-
zwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie sto-
suje się art. 17–22 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169,
poz. 1419 oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi lex specialis wobec przepi-
sów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Obliguje do stosowania zawartych w niej zasad
i warunków przygotowania inwestycji w zakresie
dróg publicznych z wyłączeniem niektórych istnie-
jących uregulowań, w tym przepisów dotyczących
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis
art. 11j nie pozbawia jednak działkowców prawa do
odszkodowania. W zakresie wypłaty odszkodowań
za przejęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody
działkowe należy stosować zasady określone w ww.
specustawie, a w sprawach nieuregulowanych tą
ustawą stosować przepisy ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje
odszkodowanie dotychczasowym właścicielom nie-
ruchomości, użytkownikom wieczystym nierucho-
mości oraz osobom, którym przysługuje do nieru-
chomości ograniczone prawo rzeczowe. W myśl art. 244
§ 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywil-
ny ograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytko-
wanie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościo-
we prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspólną cechą
tych praw jest to, że są one prawami na rzeczy cu-
dzej, to znaczy że obciążają rzecz będącą własnością
innego podmiotu.
344
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie przy-
sługiwać będzie zarówno właścicielowi, użytkowniko-
wi wieczystemu, jak również osobie mającej ograniczo-
ne prawo rzeczowe, czyli np. prawo użytkowania.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych ogrody zakła-
dane są na gruntach stanowiących własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz
Polskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty sta-
nowiące własność Skarbu Państwa lub własność
jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczone
w miejscowych planach zagospodarowania przestrzen-
nego pod rodzinne ogrody działkowe, przekazuje się
nieodpłatnie w użytkowanie bądź też w użytkowa-
nie wieczyste Polskiemu Związkowi Działkowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność;
— użytkowanie wieczyste;
— użytkowanie.
Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-
danego prawa do nieruchomości. Należy również pa-
miętać, iż zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami w ramach odszkodowania może zostać
przyznana nieruchomość zamienna. Analogiczne
zasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowa-
nie w odniesieniu do poszczególnych członków Pol-
skiego Związku Działkowców, z tym że w każdym
przypadku odszkodowanie przyznawane będzie za
wygaszenie użytkowania ustanowionego na mocy
art. 14 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż specustawa
wyłącza jedynie art. 17–22 ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych, w odniesieniu do nierucho-
mości przejmowanych pod budowę drogi. W mocy
pozostaje natomiast nadal art. 15 ust. 2 ustawy o ro-
dzinnych ogrodach działkowych, który stanowi, iż
nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na
działce, wykonane lub nabyte ze środków finanso-
wych użytkownika działki, stanowią jego własność.
Zatem ustalone odszkodowanie będzie obejmowało
także te składniki.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie sposobu przej-
mowania pod drogi publiczne nieruchomości stano-
wiących rodzinne ogrody działkowe, czyli pozosta-
wienie przepisów dotyczących szczególnego trybu
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych w nie-
zmienionym kształcie byłoby rażąco niesprawiedli-
we w stosunku do nieruchomości innych osób fizycz-
nych i prawnych, np. w przypadku przejmowania
nieruchomości zabudowanych wraz z budynkami
mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy wy-
dawania nieruchomości rodzinnych ogrodów dział-
kowych były bardziej korzystne niż dla pozostałych
właścicieli i użytkowników nieruchomości zajętych
pod drogi. Rodzinne ogrody działkowe posiadają bo-
wiem swego rodzaju przywileje polegające m.in. na
zapewnieniu przez podmiot likwidujący nierucho-
mości zamiennej, ponoszeniu kosztów założenia no-
wego ogrodu odtworzenie urządzeń i budynków oraz
przede wszystkim wydanie nieruchomości dopiero
po ustanowieniu na rzecz Polskiego Związku Dział-
kowców tytułu prawnego do nieruchomości zamien-
nej przy uwzględnieniu okresów wegetacji roślin.
W świetle powyższych wyjaśnień należy stwier-
dzić, iż regulacja art. 11j specustawy w ocenie re-
sortu nie pozbawia „działkowców” wszelkich praw,
łącznie z prawem do odszkodowania za utracony
majątek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie wypracowania stałych procedur
udzielania pomocy dla poszkodowanych
w wyniku klęsk żywiołowych (5334)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 października 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5334/08) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Babalskiego w sprawie wypracowa-
nia stałych procedur udzielania pomocy dla poszko-
dowanych w wyniku klęsk żywiołowych, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, pragnę poinformo-
wać, że po tragicznej powodzi w 1997 r. stworzony
został system pomocy dla osób fizycznych i jedno-
stek samorządu terytorialnego poszkodowanych
w wyniku zdarzeń o charakterze katastrof natural-
nych (klęsk żywiołowych), który obejmuje m.in.:
— bezzwrotne pieniężne zasiłki celowe z budżetu
państwa dla osób i rodzin, których gospodarstwa do-
mowe doznały szkód w wyniku klęski żywiołowej;
środki wypłacane są za pośrednictwem gminnych/
miejskich ośrodków pomocy społecznej na podsta-
wie art. 40 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728), po
przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego (pomoc
uruchamiana jest na podstawie danych przekaza-
nych przez urzędy gmin właściwym terytorialnie
urzędom wojewódzkim),

— dotacje z budżetu państwa na odbudowę znisz-
czonej w wyniku klęski żywiołowej infrastruktury
komunalnej; niezbędnym warunkiem uruchomienia
pomocy jest pozytywna opinia właściwego teryto-
rialnie wojewody (szczegółowe zasady uruchamia-
nia pomocy znajdują się na stronie internetowej
MSWiA).
Należy również wspomnieć, że podmioty poszko-
dowane w wyniku klęski żywiołowej (osoby fizyczne
i jednostki samorządu terytorialnego) mogą skorzy-
stać z preferencyjnych kredytów – objętych dopłata-
mi do oprocentowania z budżetu państwa, o których
mowa w ustawie z 8 lipca 1999 r. o dopłatach do opro-
centowania kredytów bankowych udzielonych na
usuwanie skutków powodzi (Dz. U. Nr 62, poz. 690,
z późn. zm.). Kredyty, oprocentowane w wysokości
2% w skali roku, udzielane są właścicielom lub za-
rządcom budynków mieszkalnych, lokali mieszkal-
nych oraz obiektów infrastruktury technicznej towa-
rzyszących budownictwu mieszkaniowemu zniszczo-
nych przez powódź, osuwiska ziemi i huragany.
Podmioty poszkodowane w wyniku katastrof na-
turalnych mogą również skorzystać z uproszczonych
zasad postępowania przed organami administracji
architektoniczno-budowlanej, o których mowa w usta-
wie z 11 sierpnia 2001 r. o szczególnych zasadach
odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowla-
nych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku
działania żywiołu (Dz. U. Nr 84, poz. 906).
Ponadto rolnicy, obok wspomnianych na wstępie
zasiłków celowych, mogą otrzymać preferencyjne
kredyty inwestycyjne i obrotowe na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
w chwili obecnej istnieją procedury w zakresie po-
mocy podmiotom poszkodowanym w wyniku klęsk
żywiołowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zwiększenia nakładów finansowych
na leczenie osób uzależnionych od alkoholu
(5337)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 3 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5337/08, dotyczące zapytania pana
345
posła Lecha Kołakowskiego w sprawie zwiększenia
nakładów finansowych na leczenie osób uzależnio-
nych od alkoholu, uprzejmie informuję, iż unormo-
wania dotyczące sposobu rozliczania świadczeń
zdrowotnych wobec osób nieubezpieczonych, a upraw-
nionych do otrzymywania świadczeń na podstawie
przepisów odrębnych nie mieszczą się w zakresie re-
gulacji ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn. zm.).
Podstawą działań ministra zdrowia i Narodowe-
go Funduszu Zdrowia w kwestii płatności za udzie-
lanie, także nieubezpieczonym, świadczeń opieki
zdrowotnej jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027 – tekst jednolity). Zgodnie z art. 1 pkt 48
lit. a tiret pierwsze ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach zdrowotnych fi-
nansowanych ze środków publicznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) z dniem
1 stycznia 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia prze-
jął obowiązek finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej udzielanych osobom, o których mowa w art. 12
pkt 2–4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych. Jednocześnie pragnę zauważyć, że
art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. utrzy-
mał w mocy, przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy
od dnia wejścia jej w życie, tj. do dnia 29 marca 2008 r.,
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia
2004 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania
z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej
udzielanych świadczeniobiorcom innym niż ubezpie-
czeni (Dz. U. Nr 281, poz. 2789).
Niezależnie od powyższego, mając na uwadze ko-
nieczność procedowania nad zmianami legislacyjny-
mi, już w listopadzie 2007 r. Ministerstwo Zdrowia
podjęło prace mające na celu wydanie nowego rozpo-
rządzenia, na podstawie art. 13a ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r., wprowadzonego art. 1 pkt 9
ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. Ponieważ projekt
wyżej wymienionego rozporządzenia zawierał w sto-
sunku do dotychczasowych przepisów nowe rozwią-
zania, nieodzownym stało się wypracowanie zupeł-
nie nowych zasad rozliczania dotacji pomiędzy mini-
sterstwem zdrowia i Narodowym Funduszem Zdro-
wia, aby zapewnić najsprawniejsze finansowanie
udzielonych świadczeń. Miało to istotny wpływ na
czas trwania procesu legislacyjnego. Należy jednak-
że zauważyć, że § 11 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie sposobu
i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 137, poz. 858), wydane-
go na podstawie art. 13a ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r., zawiera przepisy przejściowe regulujące
kwestię świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych
i niesfinansowanych przed dniem wejścia w życie
przedmiotowego rozporządzenia. Świadczenia te mia-
ły zostać sfinansowane przez Narodowy Fundusz
346
Zdrowia na dotychczasowych zasadach z dotacji na
rok 2008. Podkreślić także należy, że płatności za
świadczenia udzielone osobom nieubezpieczonym
dokonywane są ze środków publicznych, a zatem ich
wydatkowanie podlega rygorom ustawy z dania
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.). Przepisy te wskazu-
ją m.in., że wydatki publiczne powinny być dokony-
wane w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem
zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych
nakładów, w sposób umożliwiający terminową reali-
zację zadań, w wysokości i terminach wynikających
z wcześniej zaciągniętych zobowiązań.
Należy także wskazać, że zmiany w finansowa-
niu świadczeń udzielanych osobom, o których mowa
w art. 12 pkt 2–4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.,
jakie nastąpiły z dniem 1 stycznia 2008 r., niosły ze
sobą konieczność wypracowania nowych sposobów
procedowania po stronie tak Narodowego Funduszu
Zdrowia, jak i świadczeniodawców. Ponieważ nowe
rozwiązania dotyczyły także tych osób, które nie są
objęte systemem powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego, konieczne stało się wypracowanie nowych
zasad sprawozdawczości oraz weryfikacji sprawoz-
dawanych świadczeń.
Jeżeli chodzi o oprogramowanie konieczne do do-
konywania rozliczeń pomiędzy Narodowym Fundu-
szem Zdrowia i świadczeniodawcami, to jak wynika
z informacji przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia w dniu 14 października 2008 r., od
17 czerwca 2008 r. wszystkim oddziałom wojewódz-
kim Narodowego Funduszu Zdrowia udostępniono
aktualizację Systemu Informatycznego Narodowego
Funduszu Zdrowia umożliwiającą prowadzenie roz-
liczeń osób nieubezpieczonych uprawnionych do świad-
czeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 2 ust. 1
pkt 3 oraz art. 12 pkt 2–4 i 6 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
Jak wynika z informacji przekazanych przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, dotychczasowy brak roz-
liczeń w tym zakresie spowodowany jest konieczno-
ścią otrzymania od świadczeniodawców prawidłowo
sporządzonej sprawozdawczości i jej zweryfikowa-
nia. Gdy tylko te dwa warunki zostaną spełnione,
wszelkie kwoty zostaną uregulowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie wyznaczania terminów
przydziału sanatoriów (5338)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie znak: SPS-023-5338/08 z dnia
3 października 2008 r. interpelacją poselską pana
posła Lecha Kołakowskiego uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień w tej sprawie.
Minister zdrowia przystąpił do nowelizacji roz-
porządzenia w sprawie leczenia uzdrowiskowego
wydanego na podstawie art. 33 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027). Nowelizacja jednak do-
tyczyć będzie wysokości dopłat za koszty pobytu
i wyżywienia w sanatorium uzdrowiskowym oraz
kwestii przekazywania informacji na temat powo-
dów odmowy potwierdzenia skierowania na leczenie
uzdrowiskowe. Zasady równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej nie pozwalają na przyjęcie
rozwiązania, w którym inne wskazania niż stan
zdrowia umożliwiają ominięcie kolejki w dostępie do
świadczeń zdrowotnych. Należy jednak zwrócić
uwagę, że możliwość pełnego wyboru terminu poby-
tu na leczeniu uzdrowiskowym zapewnia korzysta-
nie z leczenia w trybie ambulatoryjnym. W związku
z tym, że koszty dopłat za zakwaterowania i wyży-
wienie w sanatoriach, szczególnie w okresie waka-
cyjnym, nie odbiegają istotnie od kosztów pobytu
w miejscowości uzdrowiskowej, poza zakładem lecz-
nictwa uzdrowiskowego, celowym jest rozważenie
możliwości korzystania z tej formy leczenia uzdro-
wiskowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie nielegalnych wysypisk śmieci (5343)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 6 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5343/08, przekazującego interpelację poseł Elżbie-

ty Łukacijewskiej w sprawie nielegalnych wysypisk
śmieci, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Sprawy gospodarowania odpadami regulowane
są przede wszystkim poprzez ustawę z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39,
poz. 251, z późn. zm.). Ustawa ta m.in. określa zasa-
dy postępowania z odpadami w sposób zapewniający
ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowi-
ska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju,
a w szczególności zasady zapobiegania powstawaniu
odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich nega-
tywnego oddziaływania na środowisko, a także od-
zysku lub unieszkodliwiania odpadów. Odpady po-
winny być kierowane na składowiska wtedy, gdy nie
udało się poddać ich odzyskowi lub unieszkodliwie-
niu inną metodą. Składowanie odpadów stanowi
jedną z metod unieszkodliwiania odpadów i z punk-
tu widzenia hierarchii postępowania z odpadami
jest najmniej preferowaną metodą unieszkodliwia-
nia odpadów prowadzoną w specjalnym obiekcie, ja-
kim jest składowisko odpadów. Obiekt taki musi
spełniać określone przepisami prawa wymagania
techniczne, tak aby prowadzenie w nim procesu
składowania nie powodowało uciążliwości dla środo-
wiska, w szczególności aby nie następowało zanie-
czyszczenie wód i gleb. Zjawisko porzucania odpa-
dów na tzw. dzikich wysypiskach powoduje, że ota-
czające środowisko nie jest należycie chronione
przed ewentualnymi zanieczyszczeniami.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestie
dotyczące odpadów komunalnych jest ustawa z dnia
13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.). Zgodnie z tą ustawą w regulaminie
utrzymania czystości i porządku na terenie gminy,
który jest aktem prawa miejscowego, rada gminy
określa m.in. wymagania w zakresie utrzymania
czystości i porządku na terenie gminy obejmujące
prowadzenie we wskazanym zakresie selektywnego
zbierania i odbierania odpadów komunalnych, w tym
powstających w gospodarstwach domowych, oraz
częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów ko-
munalnych. Górne stawki opłat ponoszonych przez
właścicieli nieruchomości za usługi w zakresie od-
bierania odpadów komunalnych określa rada gminy
w drodze uchwały oraz przy określaniu tych stawek
stosuje niższe stawki, jeżeli odpady komunalne są
zbierane i odbierane w sposób selektywny. Możliwe
jest też zastosowanie zróżnicowanych stawek w za-
leżności od gęstości zaludnienia na danym obszarze
gminy oraz odległości od miejsca unieszkodliwiania
odpadów komunalnych. Gmina kształtuje i odpo-
wiada za poprawne gospodarowanie odpadami ko-
munalnymi.
Należy zaznaczyć, iż problem tzw. dzikich wysy-
pisk śmieci, które stanowią miejsca nieprzeznaczone
do składowania odpadów, został uwzględniony rów-
nież w „Krajowym planie gospodarki odpadami
2010”, przyjętym w dniu 29 grudnia 2006 r. przez
Radę Ministrów uchwałą nr 233 (M. P. Nr 90, poz.
347
946), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.
W dokumencie tym zostały określone m.in. kierunki
działań w zakresie kształtowania systemu gospoda-
rowania odpadami, gdzie jednym z nich jest upo-
rządkowanie składowisk odpadów innych niż nie-
bezpieczne i obojętne. Dla osiągnięcia celu w zakre-
sie bezpiecznego składowania odpadów konieczne są
działania zmierzające do doprowadzenia do końca
2009 r. do stanu, w którym wszystkie składowiska
będą spełniały wymagania wynikające z przepisów
prawa. Składowiska, które po tym terminie nie będą
spełniały tych wymagań, będą zamykane.
Likwidacja miejsc nieprzeznaczonych do składo-
wania odpadów następuje na podstawie art. 34 usta-
wy o odpadach, zgodnie z którym wójt, burmistrz
lub prezydent miasta w drodze decyzji, wydawanej
z urzędu, nakazuje posiadaczowi odpadów ich usunię-
cie z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania.
Ponadto w poszczególnych województwach po-
winno dążyć się do zredukowania liczby małych,
nieefektywnych składowisk lokalnych i zapewnie-
nia funkcjonowania składowisk ponadgminnych
w liczbie od 5 do maksymalnie 15 obiektów w skali
województwa. W przypadku składowisk odpadów
innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane są odpady komunalne, preferowane
będą obiekty, które będą obsługiwać obszar za-
mieszkiwany przez co najmniej 150 tys. mieszkań-
ców. Łączna wielkość składowisk w województwie
powinna być wystarczająca na co najmniej piętna-
stoletni okres eksploatacji.
Należy zwrócić uwagę również na przepis art. 56
ust. 1 ustawy o odpadach stanowiący, że odpady
przed umieszczeniem na składowisku odpadów po-
winny być poddane procesowi przekształcenia fi-
zycznego, chemicznego lub biologicznego oraz segre-
gacji w celu ograniczenia zagrożenia dla życia
i zdrowia lub dla środowiska lub też ograniczenia
ilości lub objętości składowanych odpadów.
Ze względu na zasadę bliskości, określoną w art. 9
ustawy o odpadach, zgodnie z którą odpady komu-
nalne powinny być zagospodarowywane na obsza-
rze województwa, gdzie zostały wytworzone, w pla-
nach wojewódzkich (obecnie aktualizowanych) zo-
staną określone regiony gospodarki odpadami ko-
munalnymi, które będą obsługiwane przez regional-
ne zakłady zagospodarowania odpadów.
Pośród zadań przewidzianych do wykonania
w latach 2007–2010 wymienionych w „Krajowym
planie gospodarki odpadami 2010” znajdują się m.in.
zadania dotyczące:
— identyfikacji miejsc zanieczyszczonych odpa-
dami i wydawania decyzji zobowiązujących podmiot
korzystający ze środowiska do sporządzenia prze-
glądu ekologicznego tych miejsc – zadanie skierowa-
ne do starostów,
— wydawania decyzji w sprawie usuwania odpa-
dów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania
(w celu sukcesywnego likwidowania dzikich wysy-
pisk odpadów, czyli usuwania odpadów z miejsc, któ-
348
re nie są legalnymi składowiskami odpadów lub ma-
gazynami odpadów) – zadanie skierowane do wój-
tów, burmistrzów i prezydentów miast.
Ponadto w „Krajowym planie gospodarki odpa-
dami 2010” zawarte zostało również zadanie dla mi-
nistra środowiska dotyczące przeprowadzenia ogól-
nokrajowej kampanii edukacyjno-informacyjnej,
która będzie miała na celu uświadamianie i infor-
mowanie społeczeństwa, jak zmienić swoje zachowa-
nia na „przyjazne środowisku” oraz jakie to może
przynieść korzyści ekologiczne, zdrowotne i finanso-
we. Kampania ogólnopolska nie rozwiąże jednak
wszystkich problemów związanych z gospodarowa-
niem odpadami komunalnymi w naszym kraju i po-
winna być również wspierana przez edukację ekolo-
giczną społeczeństwa prowadzoną przez jednostki
samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie problemów z wprowadzeniem
w naszym kraju unijnych standardów
sortowania śmieci (5344)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 6 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5344/08, w sprawie interpelacji posła na Sejm RP
pani Elżbiety Łukacijewskiej dotyczącej problemów
z wprowadzeniem w naszym kraju unijnych stan-
dardów sortowania śmieci, przekazuję poniższe wy-
jaśnienia.
Pragnę podkreślić, że w przepisach aktów praw-
nych Unii Europejskiej nie ma wyznaczonych unij-
nych standardów sortowania odpadów.
Konieczność selektywnego zbierania poszczegól-
nych rodzajów odpadów wynika z obowiązku prawi-
dłowego gospodarowania odpadami oraz osiągnięcia
nałożonych na kraje członkowskie określonych po-
ziomów odzysku, w tym recyklingu dla poszczegól-
nych rodzajów odpadów zawartych w następujących
aktach prawnych:
1) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwiet-
nia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz. Urz.
WE L 182 z 16.07.1999, str. 1, z późn. zm.);
3) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2000/76/WE z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spala-
nia odpadów (Dz. Urz. L 332 z 28.12.2000, str. 91);
4) dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grud-
nia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych
(Dz. Urz. L 168 z 2.7.1994 r., str. 28, z późn. zm.);
5) dyrektywy Rady 96/59/WE z dnia 16 września
1996 r. w sprawie unieszkodliwiania polichlorowa-
nych bifenyli i polichlorowanych trifenyli (PCB/
PCT) (Dz. Urz. UE L 243 z 24.9.1996 r., str. 31);
6) dyrektywy Rady 75/439/EWG z dnia 16 czerw-
ca 1975 r. w sprawie unieszkodliwiania olejów odpa-
dowych (Dz. Urz. WE L 194 z 25.07.1975, str. 23,
z późn. zm.);
7) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
94/62/WE z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opa-
kowań i odpadów opakowaniowych (Dz. Urz. WE L
365 z 31.12.1994, str. 10, z późn. zm.);
8) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2002/96/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zu-
żytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (Dz. Urz.
UE L 37 z 13.02.2003 r., str. 24, z późn. zm.);
9) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2006/66/WE z dnia 6 września 2006 r. w sprawie
baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i aku-
mulatorów oraz uchylającej dyrektywę 91/157/EWG
(Dz. Urz. WE L 266, z 26.9.2006, str. 1);
10) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie
pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L
269 z 21.10.2000, str. 34, z późn. zm.).
Zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 2006/12/WE w sprawie odpadów, podstawo-
wą zasadą w gospodarce odpadami jest hierarchia
postępowania z odpadami, zgodnie z którą składo-
wanie odpadów jest najmniej pożądaną metodą.
Równolegle, zgodnie z postanowieniami dyrektywy
Rady 1999/31/WE w sprawie składowania odpadów,
Polska ma obowiązek wprowadzić do roku 2010 ta-
kie rozwiązania w zakresie gospodarowania odpa-
dami, aby tylko 75% odpadów komunalnych ulega-
jących biodegradacji było składowanych na składo-
wiskach odpadów w stosunku do wytworzonych
w 1995 r. Do 2013 r. ta ilość odpadów musi być
zmniejszona do 50%, a do roku 2020 – do 35%
(w odniesieniu do masy tych odpadów wytworzonych
w 1995 r.). Z powyższych danych wynika, iż Polska
powinna ograniczyć w 2010 r. ilości składowanych
odpadów ulegających biodegradacji do poziomu nie
więcej niż 3,2 mln Mg, natomiast w 2013 r. nie wię-
cej niż 2,2 mln Mg.
Zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. w spra-
wie odpadów (Dz. Urz. WE L 114 z 27.04.2006, str. 9)
jednym z elementów planów gospodarki odpadami
mogą być właściwe środki mające na celu wspieranie
racjonalizacji zbierania, sortowania oraz przetwa-
rzania odpadów (art. 7 ww. dyrektywy).
W „Krajowym planie gospodarki odpadami 2010”
przyjętym w dniu 29 grudnia 2006 r. przez Radę Mi-
nistrów uchwałą Nr 233 (M.P. Nr 90, poz. 946) okre-
ślono kierunki polityki rządu oraz zadania w zakre-
sie gospodarki odpadami, w tym objęcie 100% miesz-

kańców zorganizowanym systemem zbierania odpa-
dów komunalnych. Zgodnie z ww. dokumentem, pro-
gram selektywnego zbierania odpadów powinien być
opracowany na poziomie gminnym bądź międzyg-
minnym, jako integralna część gminnego lub mię-
dzygminnego planu gospodarki odpadami.
Jednocześnie przepis art. 10 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) stanowi, że odpady powinny być zbiera-
ne w sposób selektywny. Podmiot prowadzący dzia-
łalność w zakresie odbierania odpadów komunal-
nych jest obowiązany do selektywnego odbierania
odpadów oraz ograniczania ilości odpadów ulegają-
cych biodegradacji kierowanych do składowania.
Natomiast zgodnie z art. 16a ustawy o odpadach, do
obowiązkowych zadań własnych gmin w zakresie
gospodarki odpadami komunalnymi należy zapew-
nienie warunków funkcjonowania systemu selek-
tywnego zbierania i odbierania odpadów komunal-
nych, aby było możliwe ograniczenie składowania
odpadów komunalnych ulegających biodegradacji
w sposób zapewniający osiągnięcie poziomów wy-
znaczonych dyrektywą Rady 1999/31/WE w sprawie
składowania odpadów.
Zgodnie z art. 4 ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach, rada gminy uchwala regula-
min utrzymania czystości i porządku na terenie
gminy, który określa szczegółowe zasady utrzyma-
nia czystości i porządku na terenie gminy dotyczące
m. in. wymagań w zakresie utrzymania czystości
i porządku na terenie nieruchomości (np. prowadze-
nie we wskazanym zakresie selektywnego zbierania
i odbierania odpadów komunalnych, w tym powsta-
jących w gospodarstwach domowych, odpadów nie-
bezpiecznych, odpadów wielkogabarytowych i odpa-
dów z remontów). Równocześnie, na podstawie re-
gulaminu utrzymania czystości i porządku na tere-
nie gminy mogą być stosowane różnego rodzaju za-
chęty do selektywnego zbierania odpadów.
Z kolei art. 6 ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
(Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) sta-
nowi, że rada gminy określając stawki opłat za usłu-
gi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od
właścicieli nieruchomości stosuje niższe stawki, je-
żeli odpady komunalne są zbierane i odbierane
w sposób selektywny.
Podsumowując powyższe, należy uznać, że obo-
wiązujące instrumenty prawne dają podstawę do
wprowadzenia na szczeblach lokalnych rozwiązań
prawnych i systemowych, które powinny zapewnić
odpowiednią segregację odpadów, a także ich od-
zysk, w tym recykling. Za zadania te odpowiadają
przede wszystkim gminy, które posiadają odpowied-
nie uprawnienia, w tym możliwości ustanawiania
finansowych zachęt do segregowania odpadów ko-
munalnych.
Jednakże, pomimo podejmowanych działań, nadal
obserwuje się niski postęp w selektywnym zbieraniu
349
odpadów, co wynika w głównej mierze z braku świa-
domości ekologicznej społeczeństwa.
Zatem jednym z najważniejszych działań w za-
kresie gospodarki odpadami jest podnoszenie świa-
domości społecznej obywateli, co może być realizo-
wane poprzez opracowanie i wdrożenie programu
informacyjno – edukacyjnego, w tym w zakresie se-
gregacji odpadów. Zadanie to przede wszystkim po-
winno być realizowane przez administrację samo-
rządową, która w zależności od możliwości tech-
nicznych i organizacyjnych informuje mieszkańców
o przyjętych systemach gospodarowania poszczegól-
nymi strumieniami odpadów, w tym odpadami nie-
bezpiecznymi wchodzącymi w skład strumienia od-
padów komunalnych.
Niemniej jednak, mając na uwadze istniejącą sy-
tuację, w „Krajowym planie gospodarki odpadami
2010” zawarte zostało zadanie dla ministra środo-
wiska, dotyczące przeprowadzenia ogólnokrajowej
kampanii edukacyjno – informacyjnej. Ministerstwo
Środowiska planuje rozpoczęcie w 2009 r. ogólnopol-
skiej kampanii edukacyjno – informacyjnej w me-
diach publicznych (przewidzianej na 2–3 lata) w za-
kresie zapobiegania powstawaniu odpadów oraz
właściwego postępowania z odpadami. Kampania
ma na celu uświadamianie i informowanie społe-
czeństwa, jak zmienić swoje zachowania na „przyja-
zne środowisku” oraz jakie to może przynieść korzy-
ści ekologiczne, zdrowotne i finansowe. W pierwszej
kolejności kampania ma na celu przekonać społe-
czeństwo do segregacji odpadów.
Na uwagę zasługuje fakt, że rząd podejmuje sze-
reg działań systemowych mających na celu stworze-
nie zintegrowanego systemu gospodarki odpadami,
w tym rozwoju selektywnego zbierania odpadów, co
uwidocznione jest w następujących projektach ak-
tów prawnych:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach
oraz o zmianie niektórych innych ustaw, w którym
zaproponowano m.in. zakaz składowania odpadów
palnych selektywnie zebranych oraz ulegających
biodegradacji selektywnie zebranych,
— projekt ustawy o bateriach i akumulatorach
oraz zużytych bateriach i akumulatorach, zgodnie
z którym zakazuje się umieszczania zużytych bate-
rii i zużytych akumulatorów razem z innymi odpa-
dami w tym samym pojemniku. Użytkownik koń-
cowy jest obowiązany do przekazania zużytych ba-
terii przenośnych i zużytych akumulatorów prze-
nośnych,
— projekt rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie opłat za korzystanie ze środowiska określający
w załączniku nr 2 jednostkowe stawki opłat za
umieszczanie odpadów na składowisku, który wpro-
wadza z dniem 1 stycznia 2009 r. wzrost jednostko-
wych stawek opłat za składowanie dla wybranych
grup odpadów, w tym odpadów ulegających biode-
gradacji,
— projekt rozporządzenia ministra środowiska
w sprawie szczegółowych warunków technicznych
350
kwalifikowania części energii odzyskanej z termicz-
nego przekształcania odpadów komunalnych jako
energii z odnawialnego źródła energii, którego wpro-
wadzenie umożliwi szybsze i skuteczniejsze osią-
gnięcie przepisów zawartych w dyrektywie 1999/31/
WE, dotyczącej redukcji ilości składowanych odpa-
dów ulegających biodegradacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie finansowania domów
pomocy społecznej (5349)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 6 października br., znak SPS-023-
-5349/08, interpelację pani poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie finansowania domów pomocy spo-
łecznej, uprzejmie informuję:
Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. nr 64, poz. 593, z późn. zm.)
prowadzenie i rozwój infrastruktury domów pomocy
społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz umiesz-
czanie w nich skierowanych osób jest zadaniem wła-
snym powiatu (w tym gmin na prawach powiatu)
dofinansowywanym z budżetu państwa.
Od 1 stycznia 2004 r. zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego powiat
otrzymuje dotację na mieszkańców domów pomocy
społecznej prowadzonych w ramach zadania własne-
go lub prowadzonych na jego zlecenie, umieszczo-
nych na podstawie skierowania wydanego przed
dniem 1 stycznia 2004 r. Ponieważ dotacja ma cha-
rakter wygasający, uwalniane środki z dotacji celo-
wej przypisane zostały do samorządu gminnego, aby
gmina dysponowała środkami na współfinansowa-
nie kierowanej do domu osoby.
W praktyce występuje również niewielkie zróżni-
cowanie wysokości dotacji na 1 mieszkańca, zarów-
no w województwach, jak i w domach pomocy spo-
łecznej tego samego województwa, w zależności od
wysokości kosztu. Zróżnicowanie poziomu finanso-
wania występowało od początku przejęcia domów
pomocy społecznej przez samorządy powiatowe i wy-
stępuje nadal, chociaż 2 razy podejmowane były
działania ze strony administracji rządowej w celu
ich wyrównania (nieprawdą jest, że zróżnicowanie
dotacji sięga 40%). Znowelizowano również w 2007 r.
ustawę o pomocy społecznej, aby poprawić finanso-
wanie domów, wprowadzając między innymi nową
definicję kosztu utrzymania (nie wlicza się wydat-
ków na remonty i zakupy realizowane w ramach
programów naprawczych, koszt dzieli się na liczbę
mieszkańców, nie miejsc, a także wprowadza możli-
wość zwiększenia dotacji dla powiatu do 20% – wcze-
śniej zwiększenie to było możliwe tylko do 10%.).
Przyjęty mechanizm finansowania domów po-
mocy społecznej pozwala na zwiększenie dotacji na
jednego mieszkańca domu pomocy społecznej w trak-
cie roku budżetowego i najczęściej województwa po-
dejmują stosowne decyzje w tym zakresie.
Tak więc średnia dotacja na mieszkańca domu
pomocy społecznej w ciągu roku budżetowego może
wzrastać.
Z posiadanych przez resort informacji nie wyni-
ka, aby mieszkańcy przebywający w domach pomocy
społecznej na nowych zasadach „dopłacali” do poby-
tu mieszkańców umieszczonych przed 1 stycznia
2004 r., wojewodowie z uwalnianych środków dotacji
celowej na dofinansowanie pobytu mieszkańców na
starych zasadach wspierają na bieżąco domy pomocy
społecznej. Również obecnie istnieje taka możliwość
skorzystania ze wsparcia finansowego, gdyż na bie-
żącą działalność domu pomocy społecznej minister
pracy i polityki społecznej przeznaczył z rezerwy do-
tacji celowej kwotę 160 mln zł.
W chwili obecnej nie przewiduję zmian przepisów
w zakresie uprawnień kompetencyjnych samorzą-
dów terytorialnych wynikających z ustawy o pomo-
cy społecznej, jednak w planach działań rządu prze-
widuje się prace nad przygotowaniem nowego pro-
jektu ustawy o pomocy społecznej, w którym przewi-
duje się między innymi zmiany regulacji w części
dotyczącej finansowania osób przebywających w do-
mach pomocy społecznej i finansowania domów po-
mocy społecznej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zmiany przepisu dotyczącego
otrzymywania świadczeń pielęgnacyjnych,
przysługujących rodzicom lub opiekunom
dzieci niepełnosprawnych z umiarkowanym
stopniem niepełnosprawności (5351)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 6 października 2008 r. dotyczące interpelacji
poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie zmiany prze-

pisu dotyczącego otrzymywania świadczeń pielęgna-
cyjnych, by przysługiwało ono rodzicom lub opieku-
nom dzieci niepełnosprawnych z umiarkowanym
stopniem niepełnosprawności, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopa-
da 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.), świadczenie pielęgnacyjne
z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad
dzieckiem przysługuje matce lub ojcu dziecka albo
opiekunowi faktycznemu dziecka, jeżeli nie podej-
muje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dziec-
kiem legitymującym się orzeczeniem o niepełno-
sprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności
stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej oso-
by w związku ze znacznie ograniczoną możliwością
samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego
współudziału na co dzień opiekuna dziecka w proce-
sie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji, albo orze-
czeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.
W związku z powyższym, jednym z podstawo-
wych warunków, które muszą zostać spełnione, aby
rezygnujący z aktywności zawodowej rodzic dziecka
lub opiekun faktyczny (tj. osoba faktycznie sprawu-
jąca opiekę nad dzieckiem, jeżeli wystąpiła do sądu
z wnioskiem o przysposobienie dziecka) otrzymał
świadczenie pielęgnacyjne, jest legitymowanie się
przez dziecko orzeczeniem o niepełnosprawności,
łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub dłu-
gotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku
ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej
egzystencji oraz konieczności stałego współudziału
na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego lecze-
nia, rehabilitacji i edukacji (dotyczy to dzieci w wie-
ku do ukończenia 16 roku życia) lub orzeczeniem
o znacznym stopniu niepełnosprawności (dotyczy to
dzieci w wieku powyżej 16 roku życia).
Nie przysługuje natomiast świadczenie pielęgna-
cyjne, gdy dziecko w wieku powyżej 16 roku życia
legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stop-
niu niepełnosprawności. Wynika to z faktu, iż, zgod-
nie z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 14, poz. 92 j.t), osoba legitymująca się orzecze-
niem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
w przeciwieństwie do osoby legitymującej się orze-
czeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności,
nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy
innych osób w związku z niezdolnością do samo-
dzielnej egzystencji. Tym samym, w przypadku
dziecka legitymującego się orzeczeniem o umiarko-
wanym stopniu niepełnosprawności, z punktu wi-
dzenia orzecznictwa o niepełnosprawności, nie za-
chodzi konieczność rezygnacji przez rodzica lub
opiekuna dziecka z zatrudnienia lub innej pracy za-
robkowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie planuje
się wprowadzenia zmian w ustawie o świadczeniach
351
rodzinnych, które polegałby na przyznaniu prawa
do świadczenia pielęgnacyjnego na dziecko legity-
mujące się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu
niepełnosprawności.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zmian legislacyjnych dotyczących
funkcjonowania Lubelskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ (5352)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Zbigniewa Matuszczaka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 30 września
2008 r., która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 6 października 2008 r.
(znak: SPS-023-5352/08) w sprawie zmian legisla-
cyjnych dotyczących funkcjonowania Lubelskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w exposè
prezesa Rady Ministrów, jak również w „Informacji
rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia
w Polsce” (druk sejmowy nr 176) jest decentraliza-
cja i demonopolizacja instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. W związ-
ku z powyższym w Ministerstwie Zdrowia został
przygotowany projekt ustawy w przedmiotowym
zakresie.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż
będą one podejmowane bliżej szczebla wykonaw-
czego.
352
Projekt przewiduje m. in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi więk-
szość ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić
należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają
zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przy-
jęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto, również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji. Dotyczy to rów-
nież OW NFZ w Lublinie.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Szczegółowe rozwiązania dotyczące projektu
będą mogły być przedstawione po jego przyjęciu
przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (5354)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Zbigniewa Matusz-
czaka, przekazaną pismem z dnia 6 października
2008 r. (sygn. SPS-023-5354/08), w sprawie real-
izacji programu „Moje boisko – Orlik 2012”, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Rząd RP oszacował wstępnie koszt budowy kom-
pleksów boisk „Moje boisko – Orlik 2012” na pozio-
mie cen z III kwartału 2007 r., tj. przybliżony koszt
brutto wynosił 1,220 mln zł (wraz z podatkiem
VAT). Średni koszt brutto zrealizowanych do tej
pory boisk wynosi 1,2 mln zł. Odnotowujemy fakt, iż
coraz więcej firm budowlanych jest zainteresowa-
nych budowaniem kompleksów sportowych „Orlik
2012”, co przełoży się na większą podaż tych firm na
rynku i obniżenie kosztów inwestycji w 2009 r.
Odpowiadając na kolejne pytanie, informuję, że
Ministerstwo Sportu i Turystyki otrzymało w dniu
24 września 2008 r. wyjaśnienie z Ministerstwa Fi-
nansów, że środki budżetowe przeznaczone na budo-
wę kompleksów sportowych „Moje Boisko – Orlik
2012” wygasną z upływem roku. Jednakże istnieje
możliwość dokończenia realizacji zadań do 30 kwiet-
nia 2009 r., pod warunkiem rozliczenia środków bu-
dżetowych w roku bieżącym. W tym celu urzędy wo-
jewódzkie będą sporządzały aneksy do umów zawar-
tych z jednostkami samorządu terytorialnego reali-
zującymi program „Moje boisko – Orlik 2012”.
Błędy związane z projektem typowym oraz spe-
cyfikacją techniczną, zamówionymi przez Minister-
stwo Sportu i Turystyki, zostały skorygowane. In-
formacja o poczynionych korektach została umiesz-
czona na stronie internetowej programu „Moje bo-
isko – Orlik 2012”.
W chwili obecnej trwają konsultacje z inwestora-
mi, którzy zrealizowali bądź realizują zadania zwią-
zane z budową kompleksów, mające na celu wprowa-
dzenie ewentualnych korekt w projekcie oraz w spe-
cyfikacji, tak aby ułatwić beneficjentom procedury
w 2009 r.
Odnośnie do pytania o ewentualne zmniejszenie
wymagań informuję, że w każdy czwartek zbiera się
w Ministerstwie Sportu i Turystyki zespół ds. od-
stępstw od projektu typowego i rozpatruje propono-
wane zmiany. Najczęściej proponowanym przez be-
neficjentów odstępstwem jest użycie istniejącego
(przy szkole lub klubie sportowym) zaplecza sanitar-
no-szatniowego na potrzeby wszystkich chętnych
korzystających z boisk „Orlik 2012”. Do chwili obec-
nej zespół wydał 470 opinii w sprawie odstępstw,
w tym tylko 42 opinie negatywne.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie działań podejmowanych
przez ministra sprawiedliwości w związku
z przeprowadzeniem w 2008 r. egzaminów
na aplikacje prawnicze (5359)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Maksa Kracz-
kowskiego w sprawie działań podejmowanych przez
ministra sprawiedliwości w związku z przeprowa-
dzeniem w 2008 r. egzaminów na aplikacje prawni-
cze, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła
dotyczące autorów pytań egzaminacyjnych na apli-
kację adwokacką i radcowską oraz realiów stosowa-
nia w przyszłości przez adwokatów i radców praw-
nych „tak niszowych lub zbyt szczegółowych prze-
pisów prawa”, wyjaśniam, że zgodnie z art. 75b
ustawy Prawo o adwokaturze oraz art. 332 ustawy
o radcach prawnych pytania na egzaminy konkur-
sowe na aplikację adwokacką oraz radcowską opra-
cowują powoływane co roku przez Ministra Spra-
wiedliwości zespoły do przygotowywania pytań na
egzamin konkursowy dla kandydatów, tzw. zespoły
konkursowe, w skład których wchodzi 5 osób,
w tym 3 przedstawicieli ministra sprawiedliwości
oraz 2 przedstawicieli delegowanych odpowiednio
przez Naczelną Radę Adwokacką lub Krajową Radę
Radców Prawnych.
W tym roku w skład zespołów przygotowujących
pytania na egzamin konkursowy na aplikację adwo-
kacką oraz radcowską weszli: sędzia Sądu Najwyż-
szego, sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego,
sędziowie sądów apelacyjnych, pracownik naukowy
wydziału prawa oraz przedstawiciele samorządów
prawniczych.
Pytania na egzaminy ułożone zostały w opar-
ciu o akty prawne wchodzące w skład dziedzin
prawa określonych w art. 75a ust. 3, ustawy Pra-
wo o adwokaturze i art. 331 ust. 3 ustawy o rad-
cach prawnych.
Natomiast stopień trudności testów zawsze bę-
dzie przedmiotem subiektywnej oceny każdego ze
zdających.
Podkreślić należy również, że pytania tegorocz-
nych testów wynikały wprost z treści przepisów
ustawowych, nie wymagały dokonywania wykładni
czy też analizy porównawczej wielu przepisów. Po-
nadto przeważająca większość pytań dotyczyła prze-
pisów zawartych w kodeksach, zaś pytania, które
były opracowane na podstawie innych ustaw doty-
czyły podstawowych regulacji, które powinny być
znane absolwentom prawa.
353
Co zaś do pytań pana posła dotyczących możli-
wości i konieczności znajomości wszystkich obowią-
zujących przepisów przez adwokatów i radców praw-
nych (pytanie nr 2), możliwości rozwiązania testu
egzaminacyjnego przez egzaminatorów i autorów
pytań (pytanie nr 3), jak również możliwości uzna-
nia przez zdających, że stopień trudności testu miał
ograniczyć dostęp obywateli do fachowej pomocy
prawnej poprzez redukcję potencjalnych aplikantów
(pytanie nr 4), należy zauważyć, że zmierzają one do
wyrażenia przez ministra sprawiedliwości oceny
wykraczającej poza uprawnienia organu admini-
stracji państwowej zobowiązanego do działania na
podstawie i w granicach przepisów prawa.
Odnosząc się jednakże do treści pytania nr 2 do-
tyczącego możliwości i celowości znajomości wszyst-
kich obowiązujących w Polsce przepisów prawa
przez specjalizujących się adwokatów i radców praw-
nych, należy wyrazić przekonanie, że bez wątpienia
reprezentowanie wysokiego poziomu wiedzy praw-
niczej jest zarówno możliwe, jak i celowe. Nie jest to
oczywiście równoznaczne z koniecznością posiada-
nia jednakowej wiedzy w zakresie wszystkich obo-
wiązujących przepisów prawnych, tym niemniej nie
można zakładać, że usprawiedliwiony jest brak orien-
tacji w podstawowych dla różnych dziedzin prawa
przepisach, gdyż jest ona niezbędna do skutecznego
i prawidłowego rozwiązywania problemów praw-
nych, z którymi adwokaci i radcowie mają do czynie-
nia w praktyce.
Udzielając odpowiedzi na pytanie nr 3 należy
podkreślić, że wyrażenie opinii ministra sprawiedli-
wości na temat możliwości egzaminatorów i auto-
rów pytań co do samodzielnego udzielenia prawidło-
wych odpowiedzi na 100 lub 90% pytań testowych
jest zarówno niemożliwe jak i niewłaściwe. Zauwa-
żyć jednakże należy, że do osiągnięcia pozytywnego
wyniku egzaminu wystarczało udzielić prawidło-
wych odpowiedzi na 76% pytań, a nie 100 lub 90%.
Można jedynie stwierdzić, że członkowie zespo-
łów konkursowych i komisji egzaminacyjnych pre-
zentują zarówno wysoki poziom wiedzy, jak i odpo-
wiedni poziom etyczny oraz cieszą się autorytetem
w środowisku prawniczym.
Całkowicie bezpodstawne jest również przypusz-
czenie, że minister sprawiedliwości zaplanował ogra-
niczanie dostępu obywateli do fachowej pomocy
prawnej przez „redukcję liczby potencjalnych apli-
kantów” osiągniętą w rezultacie podnoszenia pozio-
mu egzaminów (pytanie nr 4). Stanowczo przeczy
temu decyzja o wyznaczeniu terminu egzaminów
(po raz pierwszy) na koniec września. Minister spra-
wiedliwości wyszedł bowiem tym samym naprzeciw
postulatom środowisk akademickich, które wskazy-
wały, że wyznaczanie egzaminów w terminach wcze-
śniejszych (w 2006 r. – 8 lipca, w 2007 r. – 30 czerw-
ca) w poważnym stopniu utrudniało przystąpienie
do nich absolwentom wydziałów prawa z tego same-
go roku. Zważywszy, że przesunięcie terminu egza-
minu pociąga za sobą konieczność zmiany przepisów
354
określających terminy rozpoczęcia aplikacji (rozpo-
rządzeń oraz regulaminów odbywania aplikacji)
– fakt podjęcia szeroko zakrojonych działań w tym
kierunku świadczyć może jedynie o intencji ułatwie-
nia dostępu do zawodów prawniczych – wbrew opinii
pana posła.
Minister sprawiedliwości, dążąc do poprawy ak-
tualnego systemu egzaminacyjnego i ułatwienia
przygotowywania się zdających do egzaminu, za-
warł w (złożonym już w Sejmie) projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy
o radcach prawnych oraz ustawy Prawo o notaria-
cie, m.in. przepisy, zgodnie z którymi zawężony ma
być zakres dziedzin prawa będących przedmiotem
egzaminów konkursowych, zmniejszona zostanie
liczna pytań testowych oraz limit poprawnych odpo-
wiedzi, a ponadto podany będzie do publicznej wia-
domości wykaz aktów prawnych stanowiących pod-
stawę opracowywania testu.
Przedstawiona powyżej argumentacja dowodzi,
że nieuzasadnione jest interpretowanie działań mi-
nistra sprawiedliwości jako utrudnień w dalszym
kształceniu się absolwentów studiów prawniczych.
Można je oceniać jedynie w relacji z celem, jakim
jest zapewnienie szerokiego dostępu do fachowej po-
mocy prawnej, świadczonej przez posiadających od-
powiednią wiedzę prawników (co również jest przed-
miotem troski pana posła).
Temu samemu celowi służą przedsięwzięcia mi-
nistra sprawiedliwości dotyczące egzaminów zawo-
dowych (adwokackich i radcowskich). Można wobec
tego zapewnić, że minister sprawiedliwości podej-
mie wszelkie dozwolone prawem działania niezbęd-
ne do prawidłowego ich przeprowadzenia.
Odpowiadając na pytanie nr 5 dotyczące oceny
funkcjonowania aktualnego systemu cyfrowego ko-
dowania zestawów egzaminacyjnych, należy wyja-
śnić, że procedura przeprowadzania egzaminów,
w tym kodowania prac, jest dokładnie określona
w przepisach z uwzględnieniem mechanizmów kon-
trolowania prawidłowości jej stosowania, uniemożli-
wiając identyfikację zdających do momentu spraw-
dzenia wszystkich prac egzaminacyjnych.
Tryb i sposób postępowania przy kodowaniu
testów za pomocą cyfr stosowany jest od początku
przeprowadzania egzaminów państwowych, trze-
ba zatem uznać, że jest on wystarczająco spraw-
dzony i w sposób odpowiedni chroni anonimowość
kandydatów.
Należy również podkreślić, że do chwili obecnej
nie sygnalizowano zagrożeń wynikających ze stoso-
wania tego rodzaju procedury i systemu kodowania
prac egzaminacyjnych ani też nie odnotowano prób
jej naruszenia.
Co do propozycji pana posła dotyczącej zastąpie-
nia aktualnego systemu kodowania zestawów egza-
minacyjnych kodami kreskowymi należy zauważyć,
że w obecnym stanie rzeczy wydaje się zbyt trudna
do realizacji i zarazem kosztowna. Obecnie działa
bowiem duża ilość komisji egzaminacyjnych (ok. 70),
które należałoby wyposażyć w niezbędne do rozko-
dowywania prac czytniki. Bez wątpienia zatem wy-
datki na odpowiednie urządzenia zwiększyłyby
koszty egzaminów, a w rezultacie obciążyłyby bu-
dżet państwa.
Nie jest jednak wykluczone wprowadzenie sys-
temu kodowania prac egzaminacyjnych za pomocą
kodów kreskowych w nowej regulacji, tj. ustawie
o państwowych egzaminach prawniczych. Egzami-
ny te przeprowadzać będzie tylko 11 komisji egza-
minacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie planowanej podwyżki stawki akcyzy
na gaz przeznaczony do zasilania samochodów
(LPG) (5365)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 6 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5365/08, interpelacją panów posłów
Jarosława Pięty, Marka Krząkały, Ryszarda Za-
wadzkiego z dnia 29 września 2008 r. w sprawie
stawki akcyzy na gaz płynny (LPG), uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Gaz skroplony służący do napędu pojazdów sa-
mochodowych (LPG), traktowany jest jako paliwo
alternatywne w stosunku do benzyn silnikowych.
Paliwo to w procesie spalania charakteryzuje się
niższymi wskaźnikami emisji szkodliwych substan-
cji, dlatego uznawane jest za mniejsze zagrożenie
dla środowiska w porównaniu z paliwami benzyno-
wymi. W związku z tym, ze względów ekologicznych,
stosowane rozwiązania systemowe odróżniają tego
rodzaju paliwo od innych, mniej przyjaznych dla
środowiska, co znajduje wyraz m.in. w relatywnie
niższym opodatkowaniu akcyzą w stosunku do ben-
zyny bezołowiowej.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z poz. 8 za-
łącznika nr 1 oraz poz. 4 załącznika nr 2 do rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia
2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzo-
wego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), gaz płyn-
ny – propan, butan, mieszaniny propanu-butanu,
inne gazy płynne służące do napędu pojazdów samo-
chodowych są opodatkowane podatkiem akcyzowym
w wysokości 695,00 zł/1.000 kg.

Przygotowany w Ministerstwie Finansów pro-
jekt ustawy o podatku akcyzowym (druk sejmowy
nr 1083), który po pierwszym czytaniu w Sejmie
w dniu 14 października br. został skierowany do dal-
szych prac w Komisji Finansów Publicznych, nie
przewiduje podwyższenia stawki podatku akcyzowe-
go na gazowe węglowodory alifatyczne objęte pozy-
cją CN 2901, skroplone, przeznaczone do napędu sil-
ników spalinowych m.in. LPG.
Należy podkreślić, iż decyzje w zakresie rozwią-
zań technicznych (rodzaj silnika, jego pojemność,
parametry eksploatacyjne) czy też wyposażenia
kupowanych w Polsce, importowanych bądź naby-
wanych wewnątrzwspólnotowo samochodów pozo-
stają indywidualną sprawą ich nabywców. Dotyczy
to również montażu w samochodach instalacji ga-
zowych. Każdy, kto kupuje i użytkuje samochód,
bez względu na jego przeznaczenie, powinien zda-
wać sobie sprawę z faktu, iż koszty jego eksploata-
cji (m.in. ceny części zamiennych, paliw, ubezpie-
czeń, przeglądów, opłat parkingowych) mogą z cza-
sem ulec zmianie.
Pragnę zapewnić panów posłów, że decyzje po-
dejmowane przez ministra finansów są każdorazo-
wo poprzedzone dogłębnymi analizami obejmujący-
mi kompleksową ocenę zagadnień, których dotyczą.
Należy w tym miejscu przypomnieć, iż minister fi-
nansów funkcjonuje w ramach prawnych wytyczo-
nych zarówno przez przepisy wspólnotowe, jak i usta-
wodawstwo polskie.
Projekt ustawy o podatku akcyzowym zawiera
także szereg regulacji wspierających użycie paliw al-
ternatywnych, w tym m.in. zerowe stawki akcyzy na
biogaz, wodór, CNG (do 31.10.2013 r.) oraz obniżone
stawki akcyzy na biopaliwa ciekłe i paliwa ciekłe
z udziałem biokomponentów.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panów posłów Jarosława Piętę, Mar-
ka Krząkałę, Ryszarda Zawadzkiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie projektu Narodowej Strategii
Gospodarowania Wodami 2030 (5368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie, nr SPS-023-5368/08, z dnia
355
6 października 2008 r. interpelację pana posła Wi-
tolda Pahla uprzejmie informuję:
1. Do Ministerstwa Infrastruktury wpłynęło pi-
smo firmy Odratrans Group z dnia 29 sierpnia 2008 r.,
zawierające opinię na temat „Projektu narodowej
strategii gospodarowania wodami 2020 (z uwzględ-
nieniem etapu 2015)”, zamieszczonej na stronie in-
ternetowej Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej
(KZGW) w Warszawie. Pismo wskazuje na skutki
nieumieszczenia w projekcie zagadnień infrastruk-
tury transportu wodnego śródlądowego, która znaj-
duje się w zakresie działania ministra właściwego
do spraw gospodarki wodnej.
2. Projekt jest opracowaniem przygotowanym,
na zlecenie Ministerstwa Środowiska, przez firmę
PROEKO CDM sp. z o.o. z Warszawy. Opracowanie
zostało zamieszczone na stronie internetowej Krajo-
wego Zarządu Gospodarki Wodnej jako dokument
do konsultacji społecznej. Opracowanie nie jest jesz-
cze dokumentem rządowym, który podlega uzgod-
nieniom międzyresortowym. Dotychczas w zakresie
dróg wodnych obowiązuje dokument rządowy Stra-
tegia Gospodarki Wodnej, przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 13 września 2005 r. Do Ministerstwa
Infrastruktury nie wpłynął do chwili obecnej pro-
jekt dokumentu rządowego w sprawie narodowej
strategii gospodarowania wodami 2030.
3. Dokumentem rządowym w zakresie rozwoju
transportu wodnego śródlądowego w Polsce jest
„Polityka transportowa państwa na lata 2006–
–2025”, przyjęta na wniosek Ministerstwa Infra-
struktury przez Radę Ministrów w dniu 29 czerwca
2005 r. Należy zwrócić uwagę, iż poprawa warun-
ków funkcjonowania transportu wodnego śródlądo-
wego przez modernizację wybranych części infra-
struktury tego transportu oraz wspieranie przedsię-
biorców w odnowie floty jest jednym z dziesięciu naj-
ważniejszych priorytetów polityki transportowej
państwa. W kierunkach rozwoju transportu wodne-
go śródlądowego przyjętych w tym dokumencie rzą-
dowym zakłada się zwiększenie roli tej ekologicznej
gałęzi w wybranych segmentach rynku, takich jak:
obsługa portów morskich, przewozy międzynarodo-
we oraz przewóz towarów masowych. W tym celu
zaproponowano działania, takie jak: podwyższenie
standardu wybranych dróg wodnych, wspieranie od-
budowy floty dla przewozów towarowych, promowa-
nie i wspieranie inicjatyw lokalnych w zakresie że-
glugi śródlądowej.
4. Zdaniem Ministerstwa Infrastruktury stagna-
cja żeglugi śródlądowej w Polsce spowodowana jest
głównie pogorszeniem się warunków żeglowności
dróg wodnych oraz stosowaniem wysokich opłat za
korzystanie z infrastruktury transportu wodnego
śródlądowego. W tej sytuacji część przewoźników
śródlądowych przenosi działalność żeglugową na
drogi wodne Niemiec.
5. Zgodnie z zakresem swojego działania, Mini-
sterstwo Infrastruktury prowadzi aktywne prace
regulacyjne nad przygotowaniem i wdrażaniem
356
w Polsce europejskich wymogów technicznych dla
statków śródlądowych oraz dla bezpieczeństwa że-
glugi śródlądowej. Jedną z ostatnich decyzji w tym
zakresie jest przystąpienie do budowy polskiego seg-
mentu europejskiego systemu informacji rzecznej
RIS na odcinku dolnej Odry. Kontynuowana jest
działalność Funduszu Żeglugi Śródlądowej, który
wspiera finansowo działania armatorów śródlądo-
wych w zakresie modernizacji floty.
6. Z inicjatywy ministerstwa do Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” wprowa-
dzono finansowanie 13 zadań w zakresie moderni-
zacji odrzańskiej drogi wodnej, w tym jej przystoso-
wania do wymogów III klasy drogi wodnej. Łączne
nakłady wyniosą 570 mln zł, w tym 485 mln zł
z funduszy europejskich. Ministerstwo prowadzi też
prace nad udziałem Polski w realizacji przyjętego
przez Unię Europejską Programu na Rrzecz Rozwo-
ju Żeglugi Śródlądowej i Dróg Wodnych w Europie
– NAIADES.
7. W ramach prac nad modyfikacją Transeuro-
pejskiej Sieci Transportowej TEN-T Ministerstwo
Infrastruktury zaproponowało jej uzupełnienie o od-
cinek Odrzańskiej Drogi Wodnej (ODW) pomiędzy
Brzegiem Dolnym a ujściem Nysy Łużyckiej. Zamia-
rem ministerstwa jest wznowienie żeglugi śródlądo-
wej na tym odcinku ODW. Dzięki proponowanym
pracom modernizacyjnym i regulacyjnym nastąpi
podniesienie klasy żeglowności, co pozwoli również
na efektywniejsze wykorzystanie gospodarcze połą-
czenia ODW z drogami wodnymi UE przez Kanał
Odra – Szprewa.
Jednocześnie zwracam uwagę na fakt, iż zgodnie
ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej za budowę, modernizację oraz utrzy-
manie śródlądowych dróg wodnych odpowiada mi-
nister właściwy do spraw gospodarki wodnej, czyli
minister środowiska, za pośrednictwem Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej.
Ministerstwo Infrastruktury jest w pełni zainte-
resowane udziałem w pracach Ministerstwa Środo-
wiska i KZGW nad strategią rozwoju śródlądowych
dróg wodnych, które stanowią integralną część in-
frastruktury transportowej kraju i UE. W pracach
tych może być wykorzystany dorobek merytoryczny
MI w zakresie rozwoju infrastruktury transporto-
wej oraz rozwoju transportu intermodalnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Domiceli
Kopaczewskiej i Teresy Piotrowskiej
w sprawie opieki medycznej
w domach opieki społecznej (5369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 6 października br., znak SPS-023-
-5369/08, interpelację pań posłanek Domiceli Kopa-
czewskiej i Teresy Piotrowskiej w sprawie pielęgnia-
rek zatrudnionych w domach pomocy społecznej,
uprzejmie informuję:
W lipcu br. minister pracy i polityki społecznej
przesłał pismo do starostów powiatów i prezyden-
tów miast, w którym apelował o podjęcie działań
zmierzających do zapewnienia mieszkańcom domów
pomocy społecznej swobodnego dostępu do świad-
czeń zdrowotnych, finansowanych ze środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia.
Apel ten wywołał zaniepokojenie wśród średnie-
go personelu medycznego zatrudnionego w domach
pomocy społecznej, jak również wśród organizato-
rów pomocy społecznej. Intencją tego apelu było
przypomnienie, że usługi medyczne winny być fi-
nansowane w pierwszym rzędzie ze środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, i że istnieją możliwości
prawne, aby pielęgniarki już zatrudnione w domach
i finansowane ze środków pomocy społecznej zawie-
rały kontrakty na pielęgniarską opiekę środowisko-
wą finansowaną z Narodowego Funduszu Zdrowia.
Dodatkowe świadczenie usług pielęgnacyjnych
w domu pomocy społecznej powinno uzupełniać
świadczenia realizowane przez NFZ, a nie je zastę-
pować, ponieważ mieszkańcy podlegają powszech-
nemu ubezpieczeniu zdrowotnemu i opłacają z tego
tytułu składkę.
W procesie ewolucyjnych zmian działalność domu
koncentruje się na usługach typu socjalnego (byto-
wych, opiekuńczych, wspomagających). Dom nie
świadczy usług zdrowotnych, gdyż są udzielane miesz-
kańcom na analogicznych zasadach jak osobom,
które wymagają pomocy medycznej w warunkach
domowych. Rolą domu jest zapewnienie dostępu do
świadczeń medycznych, a nie wykonywanie ich
w zastępstwie służby zdrowia.
Mając na względzie dobro mieszkańców, zasadne
jest eliminowanie podwójnego finansowania tych sa-
mych usług – opłacania składki i ponoszenia opłaty
z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej, na którą
składa się również wynagrodzenie personelu pielę-
gniarskiego etatowo zatrudnionego w domu, wymu-
szając równocześnie właściwą jakość oferowanych
świadczeń. Negowanie usług świadczonych syste-
mem zadaniowym, bez próby wdrożenia go do prak-
tyki, jest w mojej ocenie próbą ochrony interesów

grupy pracowniczej, która niechętnie odnosi się do
nowych form świadczenia usług pielęgniarskich,
kosztem ochrony interesów mieszkańców domów,
którzy opłacając składkę, mają pełne prawo do peł-
nego wachlarza usług należnych z powszechnego
systemu ochrony zdrowia finansowanego z Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
Pragnę również podkreślić, że świadczenie opie-
ki długoterminowej znajduje się po stronie ochrony
zdrowia, a nie pomocy społecznej.
Pielęgniarki, które będą świadczyły usługi pie-
lęgniarskiej opieki środowiskowej w systemie zada-
niowym lub w ramach praktyki grupowej, będą za-
chowywały prawo wykonywania zawodu. Jeśli jed-
nak obecnie nie posiadają odpowiednich kwalifika-
cji umożliwiających zawarcie umowy na świadcze-
nie pielęgniarskiej opieki środowiskowej w syste-
mie zadaniowym, to mogą to uczynić już w momen-
cie rozpoczęcia odpowiedniego kursu kwalifikacyj-
nego. Obecnie na terenie kraju trwa organizowanie
takich kursów, partycypują w nich również domy
pomocy społecznej, które czują się odpowiedzialne
za usprawnienie całego systemu, oraz uznają po-
trzebę udzielenia pomocy swoim pielęgniarkom
w uzyskaniu nowych kwalifikacji. Ponadto resort
zdrowia zadeklarował również wprowadzenie sto-
sowej nowelizacji przepisów ustawy o zawodzie pie-
lęgniarki i położnej w trakcie prac nad pakietem
ustaw zdrowotnych, nad którymi pracuje obecnie
wraz z parlamentarzystami.
Ponieważ w mojej ocenie obecna oferta propono-
wana przez Narodowy Fundusz Zdrowia nie jest
w pełni satysfakcjonująca, w resorcie trwają również
prace zmierzające do powołania zespołu roboczego
z udziałem zainteresowanych stron – ministra zdro-
wia i Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej
Rady Pielęgniarek, który zajmie się wypracowaniem
optymalnych dla mieszkańców domów pomocy spo-
łecznej rozwiązań.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stosowania przepisów ustawy
Prawo ochrony środowiska (5382)
Nawiązując do pisma z dnia 6 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5382/08, przekazującego interpela-
357
cję pana posła Stanisława Steca w sprawie stosowa-
nia przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska,
w szczególności w zakresie ponoszenia opłat za
wprowadzanie do powietrza amoniaku z obiektów
produkcji zwierzęcej oraz administracyjnych kar
pieniężnych w przypadkach takich obiektów, przed-
stawiam poniższe informacje.
Opłaty za korzystanie ze środowiska oraz admi-
nistracyjne kary pieniężne pobierane są na podsta-
wie ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochro-
ny środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150).
Regulacje w tym zakresie zawarte są w tej ustawie
w tytule V: Środki finansowo-prawne.
Wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza jest
jednym z rodzajów korzystania ze środowiska podle-
gających opłacie. Substancje wprowadzane do po-
wietrza, za które ponosi się opłaty, wymienione są
w tabeli A w załączniku nr 1 do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2005 r. w spra-
wie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U.
Nr 260, poz. 2176). W załączniku tym ujęte są rów-
nież substancje pochodzące z chowu lub hodowli
zwierząt, w tym amoniak. Ustawa, co do zasady, nie
uzależnia obowiązku ponoszenia opłat od sposobu
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, a więc
opłacie podlegają substancje wprowadzane do po-
wietrza za pośrednictwem przeznaczonych do tego
celu środków technicznych, np. wentylatorów, syste-
mu wentylacji grawitacyjnej, a także w sposób nie-
zorganizowany.
Obowiązek ponoszenia opłat nałożony jest na
podmioty korzystające ze środowiska. Jak wynika
z art. 3 pkt 20 lit. a, do podmiotów korzystających ze
środowiska należy osoba – zarówno fizyczna, jak
i prawna – prowadząca działalność wytwórczą w rol-
nictwie, w tym w zakresie chowu lub hodowli zwie-
rząt, a więc drobiu, trzody chlewnej, bydła i innych
zwierząt.
Zgodnie z art. 284 ust. 2 ustawy osoby fizyczne
niebędące przedsiębiorcami (np. osoby fizyczne pro-
wadzące działalność wytwórczą w rolnictwie) pono-
szą opłaty za korzystanie ze środowiska w zakresie,
w jakim korzystanie wymaga pozwolenia na wpro-
wadzanie substancji lub energii do środowiska oraz
pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód. Na mocy
tego przepisu niektórzy rolnicy, działający jako oso-
by fizyczne, są zwolnieni z opłat. Osoba fizyczna pro-
wadząca działalność wytwórczą w rolnictwie nie jest
obowiązana do ponoszenia opłat za wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza i przedstawiania mar-
szałkowi województwa oraz wojewódzkiemu inspek-
torowi ochrony środowiska związanych z tym wyka-
zów, jeżeli ten rodzaj korzystania ze środowiska nie
wymaga pozwolenia (warunki emisji z instalacji do
powietrza mogą być przedmiotem pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo
pozwolenia zintegrowanego). Zwolnienie wynikają-
ce z art. 284 ust. 2 nie dotyczy osób prawnych.
W załączniku do rozporządzeniu ministra środo-
wiska z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie przypad-
358
ków, w których wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza z instalacji nie wymaga pozwolenia (Dz. U.
Nr 283, poz. 2840) wymienione są m.in. instalacje
wentylacji grawitacyjnej i instalacje, z których gazy
lub pyły są wprowadzane do powietrza w sposób nie-
zorganizowany. Zgodnie z ww. rozporządzeniem
– ust. 9 załącznika – nie wymagają pozwolenia na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza insta-
lacje do chowu lub hodowli zwierząt, z wyjątkiem
instalacji zaliczonych do przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko, dla których
w procesie inwestycyjnym obowiązkowe jest sporzą-
dzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko, tzn.
przedsięwzięć wymienionych w § 2 ust. 1 pkt 43 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz
szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifi-
kowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu
o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257,
poz. 2573, z późn. zm.). W aktualnym stanie praw-
nym dotyczy to chowu lub hodowli zwierząt w liczbie
nie niższej niż 210 DJP.
Należy tu podkreślić, że dla niektórych ferm dro-
biu albo świń, dla których nie jest wymagane po-
zwolenie na wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza, wymagane jest pozwolenie zintegrowane,
co wynika z art. 201 ustawy Prawo ochrony środo-
wiska oraz § 1 rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów instalacji
mogących powodować znaczne zanieczyszczenie po-
szczególnych elementów przyrodniczych albo środo-
wiska jako całości (Dz. U. Nr 122, poz. 1055) i ust. 6
pkt 8 załącznika do tego rozporządzenia. Przykła-
dem może być ferma ze stanowiskami dla co naj-
mniej 40 000 kur (160 DJP).
W świetle cytowanych przepisów należy stwier-
dzić, że w przypadku osób fizycznych opłaty za
wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza nie do-
tyczą budynków inwentarskich bez wentylacji me-
chanicznej. Osoba fizyczna nie jest także zobowią-
zana do ponoszenia opłat za wprowadzanie do po-
wietrza substancji pochodzących z instalacji do
chowu lub hodowli zwierząt w liczbie do 210 DJP,
o ile dla tej instalacji nie jest wymagane pozwolenie
zintegrowane.
Podmioty, które nie są zobowiązane uzyskać po-
zwolenia, w większości przypadków powinni zgłosić
instalację organowi ochrony środowiska na podsta-
wie art. 152 ustawy Prawo ochrony środowiska. Mi-
nister środowiska w rozporządzeniu z dnia 22 grud-
nia 2004 r., opublikowanym w Dz. U. Nr 238,
poz. 2839, określił rodzaje instalacji, z których emi-
sja nie wymaga pozwolenia, a których eksploatacja
wymaga zgłoszenia. Zgodnie z tymi przepisami zgło-
szenia ze względu na emisję substancji do powietrza
dokonują, jeżeli nie muszą uzyskać pozwolenia zin-
tegrowanego, prowadzący instalacje do chowu lub
hodowli zwierząt w liczbie poniżej 210 do 40 DJP
w granicach administracyjnych miast, w obrębie
zwartej zabudowy wsi lub na terenach objętych for-
mami ochrony przyrody, a na pozostałych obszarach
– w liczbie poniżej 210 do 60 DJP, czyli instalacje
kwalifikowane jako przedsięwzięcia mogące znaczą-
co oddziaływać na środowisko, wymienione w § 3
pkt 90 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r.
Z kwestią pozwoleń wiąże się sprawa ponoszenia
nie tylko opłat za korzystanie ze środowiska, ale
także administracyjnych kar pieniężnych. Korzy-
stanie ze środowiska bez uzyskania wymaganego
pozwolenia skutkuje sankcjami, zwłaszcza koniecz-
nością ponoszenia opłat podwyższonych, zaś za na-
ruszanie ustaleń pozwolenia wymierzane są kary
pieniężne.
Jak wynika z art. 298 ust. 1 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska, administracyjna kara pieniężna jest
ponoszona za przekroczenie lub naruszenie warun-
ków korzystania ze środowiska, ustalonych decyzją.
Powodem wymierzenia administracyjnej kary pie-
niężnej w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów
do powietrza jest stwierdzenie przez wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska przekroczenia ilości
lub rodzaju gazów lub pyłów wprowadzanych do po-
wietrza, określonych w pozwoleniu zintegrowanym
albo pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów
do powietrza. Zgodnie z art. 299 ust. 1 ww. ustawy
stwierdzenie przekroczenia może nastąpić na pod-
stawie kontroli, a w szczególności dokonywanych
w ich trakcie pomiarów lub na podstawie pomiarów
prowadzonych przez podmiot korzystający ze środo-
wiska, obowiązany do dokonania takich pomiarów.
Reasumując, należy wyjaśnić, że podmiotami
regulacji dotyczących administracyjnych kar pie-
niężnych, tak jak i opłat za korzystanie ze środowi-
ska, są podmioty korzystające ze środowiska (art. 275),
którymi są również osoby prowadzące działalność
wytwórczą w rolnictwie, z tym że warunkiem wy-
mierzenia im kary jest uzyskanie wymaganego
pozwolenia, a warunkiem pobierania opłat od osób
fizycznych, prowadzących działalność tego rodza-
ju, jest korzystanie ze środowiska wymagające po-
zwolenia.
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pozostawianych i wyrzucanych
śmieci w polskich lasach (5383)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 6 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5383/08, przekazującego interpelację posła Stani-

sława Steca w sprawie pozostawianych i wyrzuca-
nych śmieci w polskich lasach, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), stano-
wiąca podstawowy akt prawny regulujący gospoda-
rowanie odpadami, określa zasady postępowania
z odpadami w sposób zapewniający ochronę życia
i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie
z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w szczególno-
ści zasady zapobiegania powstawaniu odpadów lub
ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego od-
działywania na środowisko, a także odzysku lub
unieszkodliwiania odpadów. Na składowiska odpady
powinny być kierowane wówczas, gdy nie udało się
poddać ich odzyskowi lub unieszkodliwieniu inną
metodą. Składowanie odpadów stanowi jedną z me-
tod unieszkodliwiania odpadów, a biorąc pod uwagę
wynikające z ustawy zasady postępowania z odpa-
dami, jest najmniej preferowanym procesem uniesz-
kodliwiania odpadów. Takie unieszkodliwianie pro-
wadzone jest w specjalnym obiekcie, jakim jest skła-
dowisko odpadów. Składowiska odpadów powinny
spełniać określone przepisami prawa wymagania
techniczne, tak aby składowanie odpadów na takich
obiektach nie powodowało uciążliwości dla środowi-
ska, w szczególności aby nie następowało zanie-
czyszczanie wód i gleby. Obserwowane zjawisko po-
rzucania odpadów na tzw. dzikich wysypiskach po-
woduje, że otaczające je środowisko naturalne nie
jest należycie chronione przed ewentualnymi zanie-
czyszczeniami.
Podstawę prawną do likwidacji miejsc nieprze-
znaczonych do składowania odpadów stanowi art. 34
ustawy o odpadach, zgodnie z którym organ gminy
(wójt, burmistrz lub prezydent miasta) nakazuje po-
siadaczowi odpadów ich usunięcie z miejsc nieprze-
znaczonych do ich składowania. Następuje to w dro-
dze decyzji wydawanej z urzędu.
Kwestia dzikich wysypisk śmieci stanowiących
miejsca nieprzeznaczone do składowania odpadów
została także uwzględniona w „Krajowym planie
gospodarki odpadami 2010”, przyjętym w dniu 29
grudnia 2006 r. przez Radę Ministrów uchwałą
nr 233 (M. P. Nr 90, poz. 946), który wszedł w życie
z dniem 1 stycznia 2007 r. W „Krajowym planie go-
spodarki odpadami 2010” zostały określone m.in.
kierunki działań w zakresie kształtowania systemu
gospodarowania odpadami. Jednym z nich jest upo-
rządkowanie składowisk odpadów innych niż nie-
bezpieczne i obojętne. Dla osiągnięcia celu, jakim
jest bezpieczne składowanie odpadów, konieczne są
działania zmierzające do doprowadzenia do końca
2009 r. do stanu, w którym wszystkie składowiska
będą spełniały wymagania prawne. Te obiekty, któ-
re po 2009 r. nie będą spełniały określonych wyma-
gań, będą zamykane.
Powinno dążyć się w poszczególnych wojewódz-
twach do zredukowania liczby małych, nieefektyw-
nych składowisk lokalnych i zapewnienia funkcjo-
359
nowania składowisk ponadgminnych w liczbie od
5 do maksymalnie 15 obiektów w skali wojewódz-
twa. W przypadku składowisk odpadów innych niż
niebezpieczne i obojętne, na których składowane są
odpady komunalne, będą preferowane obiekty ob-
sługujące obszar zamieszkiwany przez co najmniej
150 tys. mieszkańców. Łączna wielkość składowisk
w województwie powinna być wystarczająca na co
najmniej piętnastoletni okres eksploatacji. Odpady
przed umieszczeniem na składowisku odpadów po-
winny być poddane procesowi przekształcenia fi-
zycznego, chemicznego lub biologicznego segregacji
w celu ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia
ludzi lub dla środowiska lub też ograniczenia ilości
lub objętości składowanych odpadów.
Biorąc pod uwagę zasadę bliskości, określoną
w art. 9 ustawy o odpadach, zgodnie z którą odpady
komunalne powinny być zagospodarowywane na
obszarze województwa, gdzie zostały wytworzone,
w planach wojewódzkich (obecnie aktualizowanych)
zostaną określone regiony gospodarki odpadami ko-
munalnymi, które będą obsługiwane przez regional-
ne zakłady zagospodarowania odpadów.
Wśród zadań przewidzianych do wykonania w la-
tach 2007–2010 wymienionych w „Krajowym planie
gospodarki odpadami 2010” znajdują się m.in. zada-
nia dotyczące:
— identyfikacji miejsc zanieczyszczonych odpa-
dami i wydawania decyzji zobowiązujących podmiot
korzystający ze środowiska do sporządzenia prze-
glądu ekologicznego tych miejsc – zadanie skierowa-
ne do starostów,
— wydawania decyzji w sprawie usuwania odpa-
dów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania
(w celu sukcesywnego likwidowania dzikich wysy-
pisk odpadów, czyli usuwania odpadów z miejsc, któ-
re nie są legalnymi składowiskami odpadów lub ma-
gazynami odpadów) – zadanie skierowane do wój-
tów, burmistrzów i prezydentów miast.
Ponadto w „Krajowym planie gospodarki odpa-
dami 2010” zawarte zostało także zadanie dla mini-
stra środowiska dotyczące przeprowadzenia ogólno-
krajowej kampanii edukacyjno-informacyjnej. Kam-
pania będzie miała na celu uświadamianie i infor-
mowanie społeczeństwa, jak zmienić swoje zachowa-
nia na „przyjazne środowisku” oraz jakie to może
przynieść korzyści ekologiczne, zdrowotne i finanso-
we. Należy jednak zauważyć, iż kampania ogólno-
polska nie rozwiąże wszystkich problemów związa-
nych z gospodarowaniem odpadami komunalnymi
w naszym kraju i powinna być także wspierana
przez dostosowaną do problemów i warunków lokal-
nych edukację ekologiczną społeczeństwa prowadzo-
ną przez jednostki samorządu terytorialnego.
Należy również zaznaczyć, iż zgodnie z ustawą
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.) w regulaminie utrzymania
czystości i porządku na terenie gminy (który jest
aktem prawa miejscowego) rada gminy określa m.in.
360
wymagania w zakresie utrzymania czystości i po-
rządku na terenie gminy obejmujące prowadzenie
we wskazanym zakresie selektywnego zbierania
i odbierania odpadów komunalnych, w tym powsta-
jących w gospodarstwach domowych, oraz częstotli-
wości i sposobu pozbywania się odpadów komunal-
nych. Ponadto górne stawki opłat ponoszonych przez
właścicieli nieruchomości za usługi w zakresie od-
bierania odpadów komunalnych określa rada gminy
w drodze uchwały oraz przy określaniu tych stawek
stosuje niższe stawki, jeżeli odpady komunalne są
zbierana i odbierane w sposób selektywny. Możliwe
jest również zastosowanie zróżnicowanych stawek
w zależności od gęstości zaludnienia na danym ob-
szarze gminy oraz odległości od miejsca unieszkodli-
wiania odpadów komunalnych. Gmina kształtuje
i odpowiada za poprawne gospodarowanie odpadami
komunalnymi na swoim terenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wniosków po słabym występie
polskiej reprezentacji olimpijskiej w Pekinie
(5386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Steca,
przekazaną pismem z dnia 6 października 2008 r.
(sygn. SPS-023-5386/08), w sprawie wniosków po
słabym występie polskiej reprezentacji olimpijskiej
w Pekinie, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Sportu i Turystyki we współpracy z Działem Meto-
dyczno-Szkoleniowym Centralnego Ośrodka Sportu
opracowało dokument „Udział i ocena startu Polski
w Igrzyskach XXIX olimpiady Pekin 2008”.
Dokument ten będzie przedmiotem obrad sejmo-
wej Komisji Kultury Fizycznej i Sportu Sejmu RP.
Do 20 października br. polskie związki sporto-
we zobowiązane zostały do złożenia informacji
o realizacji programu szkolenia olimpijskiego w la-
tach 2005–2008.
Od 27 października br. w Ministerstwie Sportu
i Turystyki rozpoczną się spotkania przedstawicieli
polskich związków sportowych reprezentowanych
przez prezesów, sekretarzy generalnych, kierowni-
ków wyszkolenia i trenerów olimpijskich z kierow-
nictwem ministerstwa. W spotkaniach uczestniczyć
będą również przedstawiciele Działu Metodyczno-
-Szkoleniowego Centralnego Ośrodka Sportu. Te-
matyką konsultacji będzie ocena realizacji progra-
mu przygotowań w czteroleciu 2005–2008 i startu
w Pekinie.
W oparciu o analizę zebranych materiałów i dys-
kusję merytoryczną podczas spotkań ze związkami
zostaną opracowane załażenia koncepcji programu
przygotowań do Letnich Igrzysk XXX Olimpiady
Londyn 2012.
Podsumowaniem procesu ocen i budowy koncep-
cji przygotowań do Londynu będzie kursokonferen-
cja trenerów szkolenia olimpijskiego i kierowników
wyszkolenia planowana w Ośrodku Przygotowań
Olimpijskich w Spale w dniach 17–19 listopada br.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rezygnacji z poboru i utworzenia
armii zawodowej (5391)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
rezygnacji z poboru i utworzenia armii zawodowej
(SPS-023-5391/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej nie wycofało się
z decyzji o uzawodowieniu armii, a deklaracje pana
premiera Donalda Tuska w tym zakresie są jak naj-
bardziej aktualne, gdyż proces profesjonalizacji
wkracza w zasadniczą fazę. W dniu 5 sierpnia 2008 r.
Rada Ministrów przyjęła Program profesjonalizacji
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata
2008–2010. Zgodnie z nim ostatnie obowiązkowe
wcielenie poborowych do odbycia zasadniczej służby
wojskowej nastąpi w grudniu 2008 r., a zwolnienie
żołnierzy z tej służby nie później niż we wrześniu
2009 r. Wobec powyższego, począwszy od stycznia
2009 r., nie będą przeprowadzane powołania do od-
bycia zasadniczej służby oraz przeszkolenia wojsko-
wego studentów i absolwentów szkół wyższych. Uzu-
pełnienie stanu osobowego Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w ramach procesu ich profesjonali-
zacji oparte będzie wyłącznie na powoływaniu
ochotników do pełnienia czynnej służby wojskowej.
Ministerstwo Obrony Narodowej zakłada jedynie
zawieszenie odbywania służby obowiązkowej w for-
mie zasadniczej służby wojskowej. W przypadku wy-
stąpienia potrzeby uzupełnienia Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej, szczególnie w sytuacjach kry-

zysowych, nadal istniałaby możliwość przywrócenia
dotychczasowych obowiązkowych form służby woj-
skowej.
Pragnę poinformować, że trwają intensywne pra-
ce nad projektami aktów prawnych związanych
z procesem profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
W dniu 16 czerwca br. prezes Rady Ministrów
skierował do Sejmu rządowy projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rze-
czypospolitej Polskiej, a w dniu 3 października br.
Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
oraz ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (zmiana tytułu wynika z faktu zgłoszenia po-
prawki w trakcie prac sejmowych). Obecnie ustawa
jest przedmiotem prac w Senacie. Przewiduje ona
m.in. rozszerzenie bazy naboru do nadterminowej
zasadniczej służby wojskowej, którą w przyszłości
zamierza się przekształcić w nową formę służby kon-
traktowej.
Natomiast w dniu 27 czerwca br. prezes Rady
Ministrów skierował do Sejmu rządowy projekt
ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw. W dniu 3 października br. Sejm uchwa-
lił ustawę, a obecnie również i ta ustawa jest na eta-
pie prac w Senacie. Jej celem jest podniesienie atrak-
cyjności warunków pełnienia służby wojskowej.
Rozwiązania prawne zawarte we wskazanych
powyżej ustawach już wystarczają, aby rozpocząć
funkcjonowanie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w warunkach armii profesjonalnej. Ponadto
w trakcie uzgodnień międzyresortowych znajdują
się inne projekty ustaw związane z procesem profe-
sjonalizacji, które zaczną obowiązywać od dnia
1 stycznia 2010 r, tj. w momencie, gdy już będzie
funkcjonować armia profesjonalna. Rozwiązania
prawne zawarte w tych projektach zapewnią jednak
żołnierzom odpowiednie warunki służby wojskowej
oraz pozwolą sprawnie funkcjonować Siłom Zbroj-
nym Rzeczypospolitej Polskiej w oparciu o ochotni-
cze formy czynnej służby wojskowej. Są to:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (tzw. zasadnicza nowela),
który zakłada dokonanie właściwych zmian w aspek-
cie pragmatyki służbowej, w tym wprowadzenie
kontraktowej służby wojskowej,
— projekt ustawy o zmianie ustawy o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (tzw. duża
nowela), który uwzględnia w szczególności obszary
dotyczące zawieszenia obowiązku odbywania zasad-
niczej służby wojskowej, utworzenia Narodowych Sił
Rezerwowych i pełnienia ochotniczej służby w re-
zerwie na przydziałach kryzysowych (projekt ten
znajduje się na etapie opiniowania oceny skutków
regulacji),
361
— projekt ustawy o dyscyplinie wojskowej, który
normuje zasady i tryb wyróżniania żołnierzy i osób
zwolnionych ze służby wojskowej, pododdziałów, od-
działów i instytucji wojskowych, a także zasady
i sposoby reagowania na naruszenia dyscypliny woj-
skowej oraz ponoszenia przez żołnierzy odpowie-
dzialności dyscyplinarnej, jak również tryb postępo-
wania w tych sprawach (projekt ten znajduje się na
etapie opiniowania oceny skutków regulacji),
— projekt ustawy o zmianie ustawy o zakwatero-
waniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
który dotyczy przede wszystkim uprawnień miesz-
kaniowych żołnierzy pełniących nowe rodzaje służ-
by wojskowej, wprowadzone w wyniku profesjonali-
zacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Proces profesjonalizacji obejmuje nie tylko uza-
wodowienie, ale przede wszystkim jego celem jest
podwyższenie zdolności operacyjnych i potencjału
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przez pod-
niesienie ich poziomu jakościowego przy jednocze-
snej racjonalizacji kosztów ich funkcjonowania. Dla-
tego też resort obrony narodowej przygotował także
inne propozycje zmian legislacyjnych, które są obec-
nie w uzgodnieniach międzyresortowych, tj.:
— projekt ustawy o likwidacji Agencji Mienia
Wojskowego oraz o zmianie niektórych ustaw, które-
go celem jest udoskonalenie modelu gospodarowania
mieniem Skarbu Państwa będącym w zarządzie jed-
nostek organizacyjnych Ministerstwa Obrony Naro-
dowej oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji,
— projekt ustawy o pozyskiwaniu, nabywaniu
i gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Uzbrojenia, który
dotyczy wdrożenia efektywnego systemu zaopatry-
wania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w no-
woczesne techniki uzbrojenia, pozyskiwania uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej przez wyspecjalizowany podmiot,
utworzenia Agencji Uzbrojenia, z określeniem jej za-
dań i zasad działania, a także określenia zasad zby-
wania zbędnego dla wojska mienia ruchomego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
362
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wcześniejszej edukacji dzieci (5392)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-5392/08) w sprawie wcześniejszej edukacji dzieci,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4 roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5 roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6 roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześcioletnie
urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia wszyst-
kim sześciolatkom rozpoczynającym naukę w szkole
podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa po-
równywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym, Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej przygotowuje program rządowy, który obej-
mie działania w powyższym zakresie realizowane
przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach
trzech modułów na powyższe działania w roku bu-
dżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym na:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem sze-
ściolatków;
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej;
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów;
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach realizacja tego
zadania może być dodatkowo wspierana środkami
z budżetu państwa. Zauważyć należy, że samorządy
życzliwie przyjęły projektowane zmiany, a korpora-
cje samorządowe w trakcie uzgodnień nie zgłaszały
zastrzeżeń dotyczących proponowanych rozwiązań,
ani też sposobu oszacowania ich skutków finanso-
wych i zakresu projektowanych działań rządu wspie-

rających finansowo realizację zadania. Starannie
przemyślany i przygotowany został bowiem projekt
regulacji stanowiący o sposobie wprowadzania zmia-
ny. Przygotowano również projekt podstawy pro-
gramowej uwzględniającej fakt wcześniejszego roz-
poczynania edukacji szkolnej. Zaplanowane zostały
środki finansowe na realizację programu rządowe-
go związanego z obniżeniem wieku obowiązku
szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu sześciolatka do szkoły będzie należała do
rodziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia sześcioletniego dziecka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie „Narodowego programu budowy
dróg lokalnych” (5393)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 października 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5393/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Anny Sobeckiej w sprawie narodowego pro-
gramu budowy dróg lokalnych, przekazanego przez
ministra infrastruktury pismem z dnia 14 paździer-
nika 2008 r. (sygn. TA8-iw-0701-6/2008), uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż dokończenie re-
form administracyjnych, w tym kontynuacja rozpo-
czętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań i fi-
nansów publicznych oraz wzmacniania roli samo-
rządu terytorialnego w kształtowaniu rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego państwa, jest jednym z prio-
rytetów działania rządu RP. Podstawę prawną
i programową podejmowanych działań stanowi
uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia 22 stycz-
nia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy admini-
stracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac
w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99).
Jednym z projektów – przygotowywanych w ra-
mach realizowanej reformy administracji publicz-
nej, nakierowanych na zwiększenie zdolności samo-
rządu terytorialnego do wykonywania zadań pu-
363
blicznych – jest „Narodowy program budowy dróg
lokalnych”.
Powyższy program to wieloletni projekt rządowy,
mający na celu wsparcie jednostek samorządu tery-
torialnego w modernizacji sieci dróg, zapewniający
w latach 2009–2011 budowę lub przebudowę kilku
tysięcy kilometrów dróg gminnych i powiatowych.
Powyższy program służyć będzie przede wszystkim
wzmocnieniu zdolności inwestycyjnej jednostek sa-
morządu terytorialnego w realizacji zadań z zakre-
su drogownictwa.
Źródłem finansowania programu będą środki po-
chodzące z rezerwy budżetowej państwa. Zakłada
się, iż wysokość rezerwy budżetowej przeznaczonej
na sfinansowanie do 50% kosztów realizacji projek-
tów inwestycyjnych dotyczących dróg gminnych
i powiatowych wyniesie ok. 1 mld zł rocznie. Ocena
projektów zgłaszanych przez jednostki samorządu
terytorialnego, będące beneficjentami programu,
dokonywana będzie na szczeblu wojewódzkim we-
dług jednolitych zasad obowiązujących w skali całe-
go kraju.
Konkretyzacja ogólnej idei programu wymaga
wypracowania i uzgodnienia szczegółowych rozwią-
zań prawnych i finansowych, które stanowić będą
podstawę stosownej regulacji normatywnej. Obec-
nie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji finalizowane są działania zmierzające do wy-
pracowania takich rozwiązań.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie warunków pracy pracowników
hipermarketów (5399)
W związku z przesłaniem przy piśmie z dnia
13 czerwca br. znak: SPS-023-5399/08 interpelacji
pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie warunków
pracy pracowników hipermarketów przedstawiam
niżej stanowisko w tej sprawie.
Krajowe przepisy prawa pracy są zgodne z pra-
wem Unii Europejskiej i zapewniają odpowiednią
ochronę pracowników, również w zakresie ich prawa
do wynagrodzenia, odpoczynku oraz bezpiecznych
i higienicznych warunków pracy.
Przepisy te są zawarte w szczególności w:
— ustawie Kodeks pracy, w tym w jej dziale trze-
cim: Wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia,
dziale szóstym: Czas pracy i dziale dziesiątym: Bez-
pieczeństwo i higiena pracy,
364
— w aktach wykonawczych do ustawy Kodeks
pracy, w tym m.in. w:
1) rozporządzeniu ministra pracy i polityki so-
cjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogól-
nych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U.
z 2003 r. Nr 169, poz. 1650, z późn. zm.),
2) rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach
transportowych (Dz. U. Nr 26, poz. 313 i Nr 82,
poz. 930).
I tak, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, za za-
pewnienie pracownikom bezpiecznych i higienicz-
nych warunków pracy odpowiedzialność ponosi pra-
codawca, który jest obowiązany chronić zdrowie
i życie pracowników, m.in. poprzez:
— organizowanie pracy w sposób zapewniający
bezpieczne i higieniczne warunki pracy,
— zapewnienie przestrzegania w zakładzie pracy
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawa-
nie poleceń usunięcia uchybień w tym zakresie oraz
kontrolowanie wykonania tych poleceń.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 14 marca 2000 r. praco-
dawca jest obowiązany stosować odpowiednie roz-
wiązania techniczne i organizacyjne zmierzające do
wyeliminowania ręcznych prac transportowych. W ra-
zie braku możliwości wyeliminowania ręcznego
transportu przedmiotów pracodawca, w celu zmniej-
szenia uciążliwości i zagrożeń związanych z wyko-
nywaniem tych czynności, jest obowiązany organi-
zować odpowiednio pracę i wyposażać pracowników
w niezbędny sprzęt pomocniczy oraz środki ochrony
indywidualnej. Pracodawca podczas organizacji ręcz-
nych prac transportowych, w tym ustalania metod
pracy, powinien uwzględniać w szczególności:
— ograniczenie długotrwałego wysiłku fizyczne-
go, w tym zapewnienie odpowiednich przerw w pra-
cy na odpoczynek,
— wyeliminowanie nadmiernego obciążenia ukła-
du mięśniowo – szkieletowego pracownika, a zwłasz-
cza urazów kręgosłupa, związanego z rytmem pracy
wymuszonym procesem pracy,
— ograniczenie do minimum odległości ręcznego
przemieszczania przedmiotów,
— uwzględnienie wymagań ergonomii.
Wyżej wymienione rozporządzenie określa rów-
nież dopuszczalne masy przemieszczanych przed-
miotów i materiałów, które zostały ustalone na
takim poziomie, że przemieszczanie przez pracow-
ników nie powinno ujemnie wpływać na ich zdro-
wie. I tak np.:
1) masa przedmiotów przenoszonych przez jed-
nego pracownika (mężczyznę) nie może przekra-
czać:
— 30 kg – przy pracy stałej,
— 50 kg – przy pracy dorywczej (do czterech razy
na godzinę, jeżeli łączny czas wykonywania czynno-
ści przemieszczania przedmiotów nie przekracza
4 godzin na dobę),
2) dopuszczalna masa ładunku przemieszczane-
go na poruszanym ręcznie wózku po terenie płaskim
o twardej nawierzchni nie może przekraczać 450 kg
na pracownika (mężczyznę), łącznie z masą wózka;
przy przemieszczaniu ładunku na wózku po pochy-
leniach większych niż 5% masa ładunku, łącznie
z masą wózka, nie może przekraczać 350 kg.
Znacznie mniejsze masy ładunków mogą być
przemieszczane ręcznie przez kobiety. Zgodnie z roz-
porządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 września
1996 r. w sprawie wykazu prac szczególnie uciążli-
wych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet (Dz. U.
Nr 114, poz. 545 i z 2002 r. Nr 127, poz. 1092):
1) masa ciężarów podnoszonych i przenoszonych
ręcznie przez kobietę nie może przekraczać:
— 12 kg – przy pracy stałej,
— 20 kg – przy pracy dorywczej (do 4 razy na go-
dzinę w czasie zmiany roboczej),
2) masa ładunku przewożonego na wózku poru-
szanym ręcznie, łącznie z masą wózka, nie może
przekroczyć 80 kg, jeśli przewożenie odbywa się po
powierzchni równej, twardej i gładkiej o pochyleniu
nie większym niż 2%.
Miarą obciążenia pracą fizyczną w ciągu zmiany
roboczej jest wydatek energetyczny, którego wiel-
kość wyrażana jest w kilodżulach lub kilokaloriach
na jednostkę czasu. Prace wykonywane przez kobie-
ty związane z wysiłkiem fizycznym i transportem
ciężarów nie mogą powodować obciążenia wydat-
kiem energetycznym większym niż 5000 kJ (1200
kcal) na zmianę roboczą.
Kobiety w ciąży nie mogą przemieszczać ręcznie
ciężarów o masie przekraczającej ¼ masy podanej
wyżej (dla kobiet niebędących w ciąży), a obciążenie
takich kobiet wydatkiem energetycznym na zmianę
roboczą nie może przekraczać 2900 kJ (696 kcal).
Biorąc powyższe pod uwagę, uważam, iż nie za-
chodzi potrzeba wprowadzania zmian w obowiązu-
jących przepisach. Pozostaje jedynie kwestia podej-
mowania odpowiednich działań mających na celu
zapewnienie przestrzegania obowiązującego prawa
przez pracodawców. Pragnę przy tym zauważyć, że
nadzór nad przestrzeganiem przepisów prawa pracy,
w tym dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy,
sprawuje podległa Sejmowi RP Państwowa Inspek-
cja Pracy.
Z opracowanego przez ww. organ „Sprawozdania
głównego inspektora pracy z działalności Państwo-
wej Inspekcji Pracy w 2007 r.” wynika, że w ubie-
głym roku inspektorzy pracy prowadzili kontrole
przestrzegania prawa pracy również w placówkach
handlowych. Przeprowadzono kontrole w 78 super-
marketach oraz w 419 mniejszych placówkach han-
dlowych. Ponadto kompleksowej kontroli przestrze-
gania prawa pracy poddano 727 sklepów sieci Bie-
dronka oraz 11 placówek należących do sieci Sel-
gros. W wyniku kontroli ustalono, że w placówkach
tych stan przestrzegania prawa pracy (w tym prze-
pisów bezpieczeństwa i higieny pracy) jest nadal nie-
zadowalający, mimo pewnej poprawy. W odniesieniu

do super- i hipermarketów nieprawidłowości stwier-
dzono przede wszystkim w placówkach kontrolowa-
nych po raz pierwszy – najczęściej w nowo powsta-
łych bądź też należących do stosunkowo „młodych”
sieci o zasięgu lokalnym.
Podczas kontroli placówek wielkopowierzchnio-
wych (super- i hipermarketów) i mniejszych stwier-
dzono m.in. naruszenia przepisów dotyczących:
— udzielania należnego odpoczynku – w 40%
placówek wielkopowierzchniowych i w 20% mniej-
szych placówek,
— wypłaty wynagrodzeń za godziny nadliczbowe
– w ponad 30% placówek wielkopowierzchniowych
i w 21% mniejszych placówek,
— przestrzegania pięciodniowego tygodnia pracy
– odpowiednio w 32% i w 24%,
— składowania towarów – odpowiednio w 64%
i w 29%.
Podczas kontroli placówek wielkopowierzchnio-
wych inspektorzy pracy ujawnili 40 przypadków ra-
żącego naruszenia przepisów powodujących bezpo-
średnie zagrożenie życia lub zdrowia pracowników.
Naruszenia te polegały głównie na przekroczeniu
dopuszczalnych mas transportowanych towarów,
a także na używaniu sprzętu, którego stan technicz-
ny stwarzał zagrożenia wypadkowe. W przypadkach
tych wstrzymane zostały prace w celu zapobieżenia
wypadkom przy pracy.
Ze „Sprawozdania głównego inspektora pracy
z działalności Państwowej Inspekcji Pracy w 2007 r.”
wynika, że Państwowa Inspekcja Pracy kontynu-
ować będzie prowadzenie kontroli i rekontroli wyty-
powanych placówek, zarówno wielkopowierzchnio-
wych, jak i pozostałych. W stosunku do nowych
i organizujących się placówek handlowych podjęte
zostaną działania prewencyjne przy wykorzystaniu
doświadczeń i wyników dotychczasowych kontroli.
Wśród pracodawców popularyzowane będą metody
bezpiecznej pracy, ze zwróceniem szczególnej uwagi
na ograniczenie fizycznego obciążenia pracą.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie pieniędzy z podatków
przekazywanych organizacjom
pożytku publicznego (5400)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 6 października 2008 r.,
365
Nr SPS-023-5400/08, interpelacją pani Anny Sobec-
kiej, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie pieniędzy z podatków dla organizacji po-
żytku publicznego uprzejmie informuję.
Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 45 ust. 5c
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku, Nr 14
poz. 176, z późn. zm.) oraz odpowiednio art. 21 ust. 3a
ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowa-
nym podatku dochodowym od niektórych przycho-
dów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144,
poz. 930, z późn. zm.) naczelnik urzędu skarbowego,
na wniosek podatnika, przekazuje na rzecz jednej
organizacji pożytku publicznego działającej na pod-
stawie ustawy o działalności pożytku publicznego,
zwanej dalej „organizacją pożytku publicznego”, wy-
branej przez podatnika z wykazu, o którym mowa
w art. 45 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym,
kwotę w wysokości nieprzekraczającej 1% podatku
należnego wynikającego z zeznania podatkowego,
po zaokrągleniu do pełnych dziesiątek groszy w dół.
Stosownie do przepisu art. 45 ust. 5d wyżej cytowa-
nej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych i odpowiednio art. 21 ust. 3b ustawy o zryczał-
towanym podatku dochodowym od niektórych przy-
chodów osiąganych przez osoby fizyczne na równi ze
złożeniem wniosku, o którym mowa wyżej, traktuje
się wskazanie w zeznaniu podatkowym organizacji
pożytku publicznego poprzez podanie jej nazwy
i numeru wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego.
Wobec wszystkich deklaracji, które wpływają do
organów podatkowych, a więc także wobec zeznań
podatkowych zawierających wniosek podatnika o prze-
kazanie na rzecz wskazanej organizacji pożytku pu-
blicznego 1% podatku należnego, na podstawie
art. 272 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.), organy podatkowe pierwszej instancji, z za-
strzeżeniem art. 272a, dokonują czynności spraw-
dzających mających na celu:
1. Sprawdzenie terminowości składania deklara-
cji oraz wpłacania zadeklarowanych podatków,
w tym również pobieranych przez płatników oraz
inkasentów;
2. Stwierdzenie formalnej poprawności doku-
mentów wymienionych w pkt. 1,
3. Ustalenie stanu faktycznego w zakresie nie-
zbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawio-
nymi dokumentami.
Na mocy zaś art. 274a § 2 cytowanej ustawy,
w razie wątpliwości co do poprawności złożonej de-
klaracji, organ podatkowy może wezwać podatnika
do udzielenia, w wyznaczonym terminie, niezbęd-
nych wyjaśnień lub uzupełnienia deklaracji, wska-
zując przyczyny podania w wątpliwość rzetelności
danych w niej zawartych. Powołane przepisy ustawy
Ordynacja podatkowa pozwalają organom podatko-
wym, w ramach czynności sprawdzających, wyja-
śnić kwestie związane z błędami wykazanymi w de-
klaracji.
366
Wyżej opisana procedura obejmująca wszystkie
składane przez podatników deklaracje (nie tylko te,
w których podatnik zadeklarował przekazanie 1%
podatku należnego na rzecz organizacji pożytku pu-
blicznego) stosowana jest przez wszystkie organy
podatkowe jednakowo, ponieważ opiera się na tej sa-
mej podstawie prawnej wynikającej z przepisów Or-
dynacji podatkowej.
W świetle powyższej regulacji, odnosząc się do
kwestii czynności sprawdzających dotyczących po-
datników, którzy zadeklarowali w zeznaniach po-
datkowych przekazanie 1% podatku należnego na
rzecz organizacji pożytku publicznego, w przypadku
wpisania przez podatnika nazwy organizacji pożyt-
ku publicznego, która różni się od nazwy zamiesz-
czonej w obwieszczeniu ministra pracy i polityki
społecznej w sprawie wykazu organizacji mających
status organizacji pożytku publicznego na dzień
30 listopada 2007 r., lub podania błędnego numeru
KRS, organ podatkowy w ramach czynności spraw-
dzających wzywał podatnika do skorygowania da-
nych, a następnie, jeżeli zeznanie zostało złożone
w terminie, przekazywał zadeklarowaną przez po-
datnika kwotę. Tak samo organy podatkowe postę-
powały w przypadku popełnienia przez podatników
w zeznaniach podatkowych złożonych w terminie
błędów formalnych i rachunkowych.
Procedura ta jest jednakowo stosowana przez
wszystkie organy podatkowe, ponieważ wynika
z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.
Stosowanie tej procedury pozwala zapobiegać sytu-
acjom, w których deklarowane przez podatników
środki, wobec braku dokładnego wyjaśnienia wąt-
pliwości wynikających z popełnianych błędów, mo-
głyby być przez organy podatkowe skierowane na
rzecz niewłaściwej organizacji pożytku publicznego.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że nieprze-
kazanie przez organy podatkowe organizacjom po-
żytku publicznego wszystkich środków z rozliczeń
podatkowych za 2007 r. jest spowodowane brakiem
zgłoszenia informacji o numerze rachunku banko-
wego przez część uprawnionych organizacji, które,
pomimo indywidualnych wystąpień naczelników
urzędów skarbowych z prośbą o dokonanie takiego
zgłoszenia, nadal tego nie zrobiły.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego szczegółowych kwalifikacji
wymaganych od nauczycieli (5402)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację nr SPS-023-5402/08 złożoną przez
pana posła Grzegorza Roszaka w sprawie projektu
rozporządzenia dotyczącego szczegółowych kwali-
fikacji wymaganych od nauczycieli, uprzejmie in-
formuję, że:
W związku z nowym upoważnieniem ustawo-
wym przygotowane zostało nowe rozporządzenie
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli.
Kwestie kwalifikacji nauczycieli do nauczania
drugiego przedmiotu po uzyskaniu tytułu licencjata
będące przedmiotem interpelacji były również przed-
miotem uwag do projektu ww. rozporządzenia, zgła-
szanych w trakcie uzgodnień z innymi resortami
i partnerami społecznymi. Obecnie rozważane są
możliwości uwzględnienia ww. kwestii w ostatecz-
nym brzmieniu nowego rozporządzenia w sprawie
szczegółowych kwalifikacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie anomalii pogodowych
i przeciwdziałania ich skutkom (5403)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 października 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5403/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Putry w sprawie anomalii po-
godowych i przeciwdziałania ich skutkom uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.

Na wstępie pragnę poinformować, że już w dniu
19 sierpnia 2008 r. minister finansów podpisał decy-
zję o przekazaniu pierwszych środków (na wniosek
wojewodów) na wypłatę zasiłków dla osób i rodzin
poszkodowanych w wyniku sierpniowej klęski ży-
wiołowej.
Według stanu na dzień 10 października 2008 r.
województwa poszkodowane w wyniku tegorocznych
katastrof naturalnych otrzymały pomoc finansową
w łącznej wysokości 62 221 276 zł, w tym z rezerwy
celowej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usu-
wanie skutków klęsk żywiołowych, będącej w dyspo-
zycji ministra spraw wewnętrznych i administracji
− 42 984 954 zł. Pozostała kwota to środki z budże-
tów wojewodów, środki własne gmin oraz środki z in-
nych źródeł (darowizny).
Woj. podlaskie otrzymało tylko z rezerwy celo-
wej budżetu państwa środki finansowe w kwocie
1 833 000 zł. Pomoc finansową w formie zasiłku
w łącznej wysokości 801 458 zł otrzymało 90 po-
szkodowanych rodzin.
Środki finansowe z rezerwy celowej budżetu pań-
stwa przekazywane są poszkodowanym na bieżąco.
Zgodnie z przyjętymi zasadami pomoc przekazywa-
na jest w transzach nie większych niż 10 tys. zł. Wa-
runkiem uruchomienia kolejnej transzy jest rozli-
czenie się z poprzednio otrzymanych środków.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że wielkość
środków zabezpieczonych w budżecie państwa na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych pozwala na odbudowę gospodarstw domowych
osób i rodzin, które ucierpiały w wyniku tegorocz-
nych nawałnic i huraganów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie koncepcji reorganizacji NFZ (5404)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Krzysztofa Jakuba Putry, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 30 wrze-
śnia 2008 r., która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu RP, z dnia 1 października 2008 r.,
(znak: SPS-023-5404/08) w sprawie koncepcji reor-
ganizacji NFZ uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
367
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno
w exposè prezesa Rady Ministrów, jak również
w „Informacji rządu na temat obecnej sytuacji
ochrony zdrowia w Polsce” (druk sejmowy nr 176)
jest decentralizacja i demonopolizacja instytucji
płatnika w ramach powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. W związku z powyższym w Minister-
stwie Zdrowia został przygotowany projekt ustawy
w przedmiotowym zakresie.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
— zwiększenie elastyczności systemu umożliwia-
jącej szybkie dostosowanie funkcjonowania kilku
mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż
będą one podejmowane bliżej szczebla wykonaw-
czego.
Projekt przewiduje m. in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi więk-
szość ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić
należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają
zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przy-
jęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto, również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
368
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Zgodnie z przepisami projektu ustawy zasady po-
działu środków zostały określone w inny sposób po-
przez wprowadzenie instytucji wyrównania finanso-
wego. Procedurę wyrównania finansowego określo-
no ze względu na nieuchronność wystąpienia pew-
nego zróżnicowania przychodów towarzystw ze skła-
dek z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdrowot-
nego oraz zróżnicowania potrzeb zdrowotnych ubez-
pieczonych w nich osób dla zapewnienia realizacji
zasady solidaryzmu społecznego, wynikającej z art. 68
ust. 2 Konstytucji RP.
Pragnę jednocześnie poinformować, że powyższy
kierunek zmian został poparty przez uczestników
„białego szczytu”, co znalazło swoje odzwierciedle-
nie w rekomendacjach konferencji „białego szczytu”
z dnia 17 marca 2008 r., gdzie stwierdzono, iż „doce-
lowo uczestnicy widzą potrzebę budowania takiego
systemu, który pozwalałby na przejmowanie zadań
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego przez
konkurujących ubezpieczycieli publicznych i niepu-
blicznych z zachowaniem zasady solidaryzmu spo-
łecznego”. „Biały szczyt” postulował również ko-
nieczność zwiększenia składki. Za zasadnością przy-
jęcia rozwiązania polegającego na demonopolizacji
płatnika finansującego udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej opowiedział się także rzecznik praw oby-
watelskich w swoich propozycjach kierowanych do
ministra zdrowia.
Zgodnie z przepisami projektu ustawa weszłaby
w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.
Szczegółowe rozwiązania dotyczące projektu
będą mogły być przedstawione po jego przyjęciu
przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie reformy organizacji małych sądów
(5412)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 7 października 2008 r. nr SPS-023-
-5412/08, przy którym przesłana została interpela-
cja pana posła Jana Kamińskiego w sprawie reformy
organizacji małych sądów, uprzejmie informuję.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji kon-
stytucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia
tego celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace między innymi w kierunku racjonalizacji
i uelastycznienia struktury organizacyjnej sądów
powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości leży jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania.
W ramach tego wnikliwej analizie poddawane są
następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem
możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalo-
we sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce
zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odle-
głości między poszczególnymi sądami, w tym miej-
scowościami znajdującymi się w obszarach ich wła-
ściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Minister sprawiedliwości nie podejmował dotych-
czas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia kon-
kretnych zmian organizacyjnych w sądownictwie
powszechnym. Ostateczne kierunki reform poddane
zostaną konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
 369

Odpowiedź
Dochody z tytułu dywidend
Rok
w mln zł
ministra skarbu państwa 2000 329,88
na interpelację posła Romualda Ajchlera 2001 578,91
2002 417,53
w sprawie oczekiwań Skarbu Państwa 2003 466,99
względem polityki dywidendy prowadzonej 2004 560,36
przez spółki z udziałem Skarbu Państwa (5420) 2005 2139,91
2006 3012,03
2007 2868,19
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
Stan na 30. 09. 2008 2452,39
interpelację pana posła Romualda Ajchlera w spra-
wie oczekiwań Skarbu Państwa względem polityki
3. Ile wyniosły przychody Skarbu Państwa z ty-
dywidendy prowadzonej przez spółki z udziałem
tułu dywidendy od spółek giełdowych w poszczegól-
Skarbu Państwa, uprzejmie informuję co następuje:
nych okresach od 2000 r. do 30 września 2008 r.?
1. Jakiej polityki dywidendy oczekuje Pan Mi-
Dochody budżetu państwa z tytułu dywidend
nister od spółek z udziałem Skarbu Państwa,
od spółek giełdowych z udziałem Skarbu Państwa
a w szczególności od spółek kontrolowanych przez
w poszczególnych latach przedstawiały się nastę-
Skarb Państwa?
pująco:
Zasady polityki dywidendowej ministra skarbu
państwa wobec spółek z udziałem Skarbu Państwa
Dochody z tytułu dywidend
określone zostały w załączniku nr 3 do zarządzenia Rok od spółek giełdowych
nr 12 ministra skarbu państwa z dnia 31 marca w mln zł
2005 r. „Wytyczne ministra skarbu państwa w spra- 2000 85,95
wie polityki dywidendowej w jednoosobowych spół- 2001 134,77
2002 48,25
kach Skarbu Państwa, w spółkach z większościo-
2003 85,8
wym udziałem Skarbu Państwa oraz w niektórych
2004 103,75
spółkach z mniejszościowym udziałem Skarbu Pań- 2005 995,96
stwa” (kopia w załączeniu)*). 2006 1561,66
W „Wytycznych...” sprecyzowano zasady, których 2007 2213,35
celem jest zapewnienie jednolitości i prawidłowości Stan na 30. 09. 2008 1627,34
polityki dywidendowej prowadzonej wobec spółek
z udziałem SP, określono zasady poboru dywidendy, Ponadto, pragnę poinformować, iż podana przez
a także możliwości odstąpienia od jej poboru przy pana posła kwota przychodów z prywatyzacji, wg
indywidualnym podejściu do sytuacji w konkretnej stanu na dzień 31 sierpnia 2008 r., w wysokości
spółce. Walne Zgromadzenie może odstąpić od pobo- 538,0 mln zł to przychody netto, natomiast przy-
ru dywidendy w całości lub części np. w przypadku, chody brutto uzyskane z prywatyzacji na dzień
gdy organy spółki wnioskują o przeznaczenie całości 31.08. 2008 r. wyniosły 700,5 mln zł.
lub części zysku netto na kapitał zapasowy lub kapi- Ponieważ dochody z tytułu dywidend stanowią
tał rezerwowy (z wyraźnym przeznaczeniem na cele odrębną pozycję wpływów budżetowych niż przy-
rozwojowe – wzrost niefinansowych aktywów trwa- chody z prywatyzacji, nieuzasadnione jest domnie-
łych) ze wskazaniem na konkretne projekty i zada- manie pana posła, że „Taki stan wykonania planów
nia wynikające z przyjętej strategii rozwoju. Wyso- prywatyzacyjnych może prowadzić do pokusy gene-
kość dywidendy ustala się z uwzględnieniem mię- rowania dodatkowych przychodów Skarbu Państwa
dzy innymi takich wskaźników, jak: stopa zwrotu poprzez wysoką dywidendę”.
z kapitału, wskaźnik rentowności, wskaźniki ROA,
Z poważaniem
ROE, wskaźniki płynności.
2. Ile wyniosły przychody Skarbu Państwa z ty-
Minister
tułu dywidendy w poszczególnych latach okresu od
Aleksander Grad
2000 r. do 30 września 2008 r.?
Dochody (wpływy do budżetu państwa z dywi-
dend stanowią dochody, zgodnie z art. 96 ust. 4 usta- Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
wy o finansach publicznych z dnia 30 czerwca 2005 r.,
a nie przychody) z tytułu dywidend od spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa w poszczególnych latach przed-
stawiały się następująco:

*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

370
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zbigniewa Chmielowca i Adama Śnieżka
w sprawie szkód wyrządzanych
przez zwierzynę łowną (5428)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca i Adama
Śnieżka z dnia 1 października 2008 r., skierowaną
do ministra środowiska przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 7 października 2008 r., w sprawie zmiany
przepisów regulujących postępowanie związane
z szacowaniem szkód łowieckich oraz wzrostem li-
czebności populacji niektórych gatunków, wyrażam
następujące stanowisko.
Nie mogę podzielić stanowiska wyrażonego przez
posłów dotyczącego „zakłócenia równowagi, jaka
występowała w polskich lasach”. Obowiązujące re-
gulacje prawne zapewniają prowadzenie planowej
gospodarki łowieckiej opartej na rocznych planach
łowieckich i wieloletnich łowieckich planach hodow-
lanych, natomiast wzrost liczebności populacji dzika
i lisa nie stanowi o „zakłóceniu równowagi”.
Chciałbym również zauważyć, że roczne plany
łowieckie sporządzane przez dzierżawców obwodów
łowieckich są opiniowane przez wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może mieć wpływ na pla-
nowaną wielkość pozyskania m.in. dzików lub lisów,
biorąc pod uwagę ewentualny wzrost populacji w da-
nym regionie i mając informacje o rozmiarze szkód
na terenie danej gminy. Plany te są zatwierdzane
przez nadleśniczego PGL LP w uzgodnieniu z Pol-
skim Związkiem Łowieckim.
Informuję również, że zwróciłem się do dyrekto-
ra generalnego Lasów Państwowych z prośbą o zale-
cenie zwiększenia w uzasadnionych przypadkach
planów pozyskania dzików.
W kwestii zmiany przepisów regulujących szaco-
wanie szkód łowieckich informuję, że dobiegają koń-
ca prace zespołu roboczego, w skład którego wcho-
dzą przedstawiciele Ministerstwa Środowiska, Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Państwowego
Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, izb rolni-
czych, Polskiego Związku Łowieckiego oraz eksper-
ci. Efektem prac ma być wypracowanie optymalnych
rozwiązań w zakresie problematyki związanej z sza-
cowaniem szkód łowieckich, w tym zmiana obowią-
zującego aktu wykonawczego w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie wybranych aspektów
funkcjonowania ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (5438)
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Woźniaka nr SPS-023-5438/08 w sprawie wy-
branych aspektów funkcjonowania ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
1. Na mocy przepisów ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873) uchylone zostały zawarte
w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 116, poz. 1119
ze zm.) regulacje nakładające na członków posiada-
jących spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
obowiązek uzupełniania wkładu budowlanego w wy-
padku modernizacji (docieplenia) budynku, jak rów-
nież nakładające obowiązek jednorazowej spłaty
kwot z tego tytułu w przypadku ubiegania się człon-
ka o zawarcie ze spółdzielnią umowy przeniesienia
własności lokalu.
Przepisy ww. ustawy nowelizującej nie zawie-
rają jednak regulacji powodujących umorzenie
z mocy prawa roszczeń spółdzielni wobec wskaza-
nych wyżej osób z tytułu uzupełnienia wkładu bu-
dowlanego w wypadku modernizacji budynku, po-
wstałych przed dniem 31 lipca br. na podstawie
obowiązujących do tego dnia przepisów art. 173
ust. 5 w zw. z art. 6¹ ust. 5 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Mając na uwadze ogólne zasady prawa cywilnego,
z których wynika, że – o ile ustawa nie stanowi ina-
czej – do stosunków prawnych istniejących w chwili
wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotych-
czasowe (por. art. XXVI ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny
– Dz. U. Nr 16, poz. 94, ze zm.), wyrażam pogląd, że
jeżeli spółdzielnia przed dniem 31 lipca 2007 r. zre-
alizowała modernizację budynków, polegającą np. na
ich dociepleniu, finansowaną m.in. wpłatami na
uzupełnienie wkładu budowlanego przez członków
posiadających spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu, to wówczas do czasu ostatecznego rozlicze-
nia działań modernizacyjnych, spółdzielnia jest
uprawniona do żądania od tych członków uzupełnie-
nia wkładu.
Realizacja żądanego przez spółdzielnię uzupeł-
nienia wkładu budowlanego przez zobowiązanego
do tego członka powinna nastąpić na drodze wza-
jemnego porozumienia pomiędzy członkiem a spół-
dzielnią, po uprzednim ustaleniu przez właściwy or-

gan statutowy spółdzielni (radę nadzorczą lub walne
zgromadzenie) zasad postępowania w tego rodzaju
sprawach.
W szczególności zasady te powinny określać spo-
sób postępowania w przypadku ubiegania się człon-
ka zobowiązanego do uzupełnienia wkładu o zawar-
cie umowy przeniesienia własności lokalu, np. po-
przez hipoteczne zabezpieczenie należnych spół-
dzielni kwot.
Jeżeli natomiast kwota przypadająca na lokal
z tytułu modernizacji, w tym docieplenia budynku,
nie powiększała wkładu budowlanego, to wówczas
należności z tego tytułu powinny być, moim zda-
niem, nadal finansowane z funduszu remontowego,
o którym mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych.
Przedstawiając powyższy pogląd, wyjaśniam, że
nie ma on charakteru wiążącego dla organów stosu-
jących prawo i może nie być podzielony przez sądy
jako organy uprawnione do dokonywania wykładni
przepisów prawa.
W związku z tym, że stosunek pomiędzy człon-
kiem a spółdzielnią ma charakter cywilnoprawny,
ewentualny spór pomiędzy członkiem a spółdziel-
nią w tej sprawie, tak jak w każdej innej wynikają-
cej ze stosunku członkostwa, może być skutecznie
rozstrzygnięty jedynie na drodze postępowania są-
dowego.
2. Na podstawie art. 42 ust. 7 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych zarząd spółdzielni zo-
stał ustawowo upoważniony do samodzielnego po-
dejmowania decyzji o tym, czy piwnica będzie po-
mieszczeniem przynależnym do lokalu, czy też bę-
dzie częścią nieruchomości wspólnej. Nieruchomość
tę stanowi grunt oraz części budynku (budynków),
które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lo-
kali – zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerw-
ca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 903, ze zm.).
Sprawą przynależności piwnic do lokali zajmo-
wał się Sąd Najwyższy, który w wyrokach z dnia
1 stycznia 2006 r. sygn. akt CSK 76/2006 i z dnia
8 czerwca 2006 r. sygn. akt II CSK 37/2006 stwier-
dził m.in., iż żaden przepis nie mówi, że piwnice
w budynkach spółdzielczych muszą być przynależne
do lokali. Dlatego mogą one stanowić część nieru-
chomości wspólnej, uwzględnianą przy obliczaniu
udziału właściciela we współwłasności takiej nieru-
chomości i jest to zgodne z prawem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
371
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie ustaw reformujących system
finansów publicznych (5445)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 7 paź-
dziernika 2008 r., nr SPS-023-5445/08, interpelacją
posła pana Marka Krząkały w sprawie ustaw refor-
mujących system finansów publicznych uprzejmie
informuję:
I. W kwestii zwiększenia palety możliwości loko-
wania wolnych środków wypracowywanych przez
jednostki samorządu terytorialnego
Stosownie do projektowanych, jak i obowiązują-
cych przepisów ustawy o finansach publicznych jed-
nostki samorządu terytorialnego (JST) mogą loko-
wać wolne środki:
— w skarbowych papierach wartościowych,
— w obligacjach emitowanych przez jednostki
samorządu terytorialnego,
— na rachunkach bankowych w bankach mają-
cych siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej.
Należy podkreślić, iż kształtując normy dotyczą-
ce lokowania wolnych środków, mające istotne zna-
czenie z punktu widzenia gospodarki finansowej sa-
morządu terytorialnego, uwzględniono m.in. ko-
nieczność zapewnienia zarówno rentowności, jak
i bezpieczeństwa lokat wolnych środków jednostek
samorządu terytorialnego.
Konstrukcja przepisów ogranicza także ryzyko
związane z możliwością powstawania opóźnień w re-
alizacji ustawowych zadań JST.
W świetle ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o go-
spodarce komunalnej JST powinny realizować za-
dania o charakterze użyteczności publicznej, któ-
rych celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie
zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia
usług powszechnie dostępnych.
Jednocześnie nadmienić należy, iż w świetle
ustawy z dnia 6 maja 2005 r. o Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz o przedsta-
wicielach Rzeczypospolitej Polskiej w Komitecie Re-
gionów Unii Europejskiej forum wypracowywania
wspólnego stanowiska rządu i samorządu teryto-
rialnego w najważniejszych kwestiach dotyczących
funkcjonowania samorządu terytorialnego, w tym
także dotyczących kształtu rozwiązań z zakresu fi-
nansów publicznych, stanowi Komisja Wspólna Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego. Do zadań Komisji
Wspólnej należy m.in.:
— dokonywanie przeglądów i ocen warunków
prawnych i finansowych funkcjonowania samorzą-
du terytorialnego,
372
— analizowanie informacji o przygotowywanych
projektach aktów prawnych, dokumentów i progra-
mów rządowych dotyczących problematyki samorzą-
du terytorialnego, w szczególności przewidywanych
skutków finansowych,
— opiniowanie projektów aktów normatywnych,
programów i innych dokumentów rządowych doty-
czących problematyki samorządu terytorialnego.
Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż
projekt nowej ustawy o finansach był przedmiotem
opiniowania przez Komisję Wspólną.
Jednocześnie informuję, iż strona samorządowa
Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicznych
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go w stanowisku z dnia 19 września 2008 r. w spra-
wie projektu ustawy o finansach publicznych oraz
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych wyraziła zadowolenie, iż pro-
jekt nowej ustawy o finansach publicznych w wielu
proponowanych rozwiązaniach wychodzi naprzeciw
postulatom samorządów. Postulaty strony samorzą-
dowej, powołane w tym stanowisku, nie obejmowały
propozycji zmian regulacji dotyczących lokowania
wolnych środków.
II. W kwestii zwiększenia możliwości ustalania
wskaźnika obsługi długu w stosunku do dochodów
bieżących lub nadwyżki operacyjnej
Zgodnie z zaproponowanymi zapisami do projek-
tu ustawy o finansach publicznych jednostki samo-
rządu terytorialnego mogą zadłużać się pod warun-
kiem, że roczna wartość:
— spłat rat kredytów i pożyczek na finansowanie
planowanego deficytu, spłatę wcześniej zaciągnię-
tych zobowiązań z tytułu emisji papierów warto-
ściowych oraz zaciągniętych pożyczek i kredytów
wraz z należnymi w danym roku odsetkami od kre-
dytów i pożyczek na pokrycie: występującego w cią-
gu roku przejściowego deficytu, finansowanie plano-
wanego deficytu, spłatę wcześniej zaciągniętych zo-
bowiązań z tytułu emisji papierów wartościowych
oraz zaciągniętych pożyczek i kredytów i finanso-
wanie wydatków na inwestycje i zakupy inwestycyj-
ne ujęte w wieloletniej prognozie finansowej,
— wykupu papierów wartościowych emitowa-
nych przez jednostki samorządu terytorialnego na
finansowanie planowanego deficytu, spłatę wcze-
śniej zaciągniętych zobowiązań z tytułu emisji pa-
pierów wartościowych oraz zaciągniętych pożyczek
i kredytów wraz z należnymi odsetkami od kredy-
tów i pożyczek na pokrycie występującego w ciągu
roku przejściowego deficytu, finansowanie planowa-
nego deficytu, spłatę wcześniej zaciągniętych zobo-
wiązań z tytułu emisji papierów wartościowych oraz
zaciągniętych pożyczek i kredytów i finansowanie
wydatków na inwestycje i zakupy inwestycyjne ujęte
w wieloletniej prognozie finansowej,
— potencjalnych spłat kwot wynikających z udzie-
lonych przez jednostki samorządu terytorialnego
poręczeń oraz gwarancji do planowanych dochodów
nie przekroczy wskaźnika opartego na średniej
arytmetycznej z obliczonych dla ostatnich trzech lat
relacji dochodów bieżących powiększonych o wpły-
wy uzyskane ze sprzedaży majątku oraz pomniej-
szonych o wydatki bieżące do dochodów ogółem.
Wskaźnik ten jest liczony na podstawie danych
budżetowych z ostatnich trzech lat i przedstawia
rzeczywiste możliwości zadłużania się danej jed-
nostki samorządu terytorialnego.
Ograniczeń zadłużania się nie stosuje się do emi-
towanych papierów wartościowych, kredytów i po-
życzek zaciągniętych w związku z umową zawartą
na realizację programu, projektu lub zadania ze
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej
oraz niepodlegających zwrotowi środków z pomocy
udzielanej przez państwa członkowskie Europejskie-
go Porozumienia o Wolnym Handlu oraz poręczeń
i gwarancji udzielonych samorządowym osobom
prawnym realizującym zadania jednostki samorzą-
du terytorialnego z wykorzystaniem środków, o któ-
rych mowa wyżej.
Proponowana w projekcie ustawy o finansach
publicznych nowa konstrukcja wskaźnika ograni-
czającego spłatę zobowiązań jednostki samorządu
terytorialnego z jednej strony znosi ograniczenia
wiążące obecnie JST, dla których zaciąganie na-
wet dość znacznych zobowiązań finansowych może
być instrumentem bezpiecznej polityki rozwojo-
wej, z drugiej dyscyplinuje te jednostki, którym
wysokie obciążenie dochodów spłatami zobowią-
zań nakazuje dużą ostrożność przy zaciąganiu no-
wych kredytów i pożyczek czy też emisji papierów
wartościowych, a dodatkowo uniemożliwia zacią-
ganie kredytów tym jednostkom, które nie mają
zdolności kredytowej.
Proponowany zapis jest wynikiem postulatów
zgłaszanych wielokrotnie przez jednostki samorzą-
du terytorialnego, w tym w Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, o zniesienie, nieade-
kwatnych ich zdaniem do faktycznej zdolności kre-
dytowej jednostek, obecnych limitów zadłużenia.
Taka konstrukcja wskaźnika ograniczającego
zadłużanie się jednostek samorządu terytorialnego
nie ogranicza przy tym możliwości absorpcji środ-
ków europejskich przeznaczonych na realizację pro-
jektów objętych dofinansowaniem z tych środków.
III. W kwestii ustalania różnej szczegółowości
wieloletniej prognozy finansowej
Jedną z najistotniejszych zmian zawartych w pro-
jekcie nowej ustawy o finansach publicznych są zapi-
sy dotyczące wieloletniego prognozowania finanso-
wego, które zmierzają do zwiększenia stabilności
i przewidywalności sytuacji finansowej JST.
Wprowadzana wieloletnia prognoza finansowa
(WPF) będzie prezentować działalność bieżącą i ma-
jątkową w zakresie dochodów i wydatków. Wielolet-
nia prognoza finansowa obejmuje okres roku budże-
towego oraz co najmniej trzech kolejnych lat, z tym
że wieloletnią prognozę finansową sporządza się na
okres nie krótszy niż okres, na jaki przyjęto limity

wydatków. Wydłużenie elementu składowego WPF,
jakim jest prognoza kwoty długu JST, dotyczy także
sytuacji, gdy JST zaciągnęła lub planuje zaciągnąć
zobowiązania długoterminowe.
W związku z powyższym szczegółowość progno-
zy finansowej jest związana przede wszystkim z za-
kresem podejmowanych przedsięwzięć, w tym inwe-
stycyjnych, oraz zaciąganym długiem.
Informując o powyższym, pragnę nadmienić, że
w ww. stanowisku Zespołu do Spraw Systemu Fi-
nansów Publicznych KWRiST z dnia 19 września
2008 r. strona samorządowa za korzystną dla jako-
ści zarządzania finansami publicznymi uznała m.in.
propozycję wprowadzenia wieloletnich prognoz fi-
nansowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie propozycji obniżenia
wieku szkolnego do 6 lat (5449)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka (SPS-
-023-5449/08) w sprawie propozycji obniżenia
wieku szkolnego do 6 lat, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4. roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5. roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6. roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
373
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmioletnie
urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześcioletnie uro-
dzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia wszyst-
kim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szkole pod-
stawowej warunków opieki i bezpieczeństwa porów-
nywalnych do rozwiązań przyjętych w wychowaniu
przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Narodowej
374
przygotowuje program rządowy, który obejmie dzia-
łania w powyższym zakresie realizowane przez ko-
lejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach trzech modu-
łów na powyższe działania w roku budżetowym
2009 przeznacza się środki finansowe w wysokości
347 000 tys. zł, w tym:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków.
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej.
III. Dotacja dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach realizacja tego
zadania może być dodatkowo wspierana środkami
z budżetu państwa. Zauważyć należy, że samorządy
życzliwie przyjęły projektowane zmiany, a korpora-
cje samorządowe w trakcie uzgodnień nie zgłaszały
zastrzeżeń dotyczących proponowanych rozwiązań
ani też sposobu oszacowania ich skutków finanso-
wych i zakresu projektowanych działań rządu
wspierających finansowo realizację zadania. Sta-
rannie przemyślany i przygotowany został bowiem
projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowadza-
nia zmiany. Przygotowano również projekt podsta-
wy programowej uwzględniającej fakt wcześniejsze-
go rozpoczynania edukacji szkolnej. Zaplanowane
zostały środki finansowe na realizację programu
rządowego związanego z obniżeniem wieku obo-
wiązku szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie pomocy państwa gminom wiejskim
na tworzenie lub doposażenie
punktów przygotowywania lub wydawania
posiłków dla uczniów w ramach programu
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania” (5457)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 7 października 2008 r.
znak: SPS-023-5457/08 interpelacją posła Tadeusza
Tomaszewskiego z dnia 1 października 2008 r. w spra-
wie pomocy państwa gminom wiejskim na tworzenie
lub doposażenie punktów przygotowania lub wydawa-
nia posiłków dla uczniów w ramach programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Program „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia”, stosownie do postanowień art. 10 ustawy z dnia
29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
(Dz. U. Nr 267, poz. 2259), koordynowany jest przez
ministra właściwego do spraw zabezpieczenia spo-
łecznego we współpracy z ministrem właściwym do
spraw oświaty i wychowania. Zatem do udzielenia
odpowiedzi na kwestie poruszone w interpelacji po-
sła Tadeusza Tomaszewskiego właściwy jest mini-
ster pracy i polityki społecznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” program ten jest programem wielolet-
nim w rozumieniu art. 80 ustawy z dnia 28 listopa-
da 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 15, poz. 148, z późn. zm.) i jest realizowany w la-
tach 2006–2009.
Sposób realizacji i dokonywania podziału środ-
ków budżetu państwa przyznanych na realizację
w ww. programu zostały określone w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 2006 r. w spra-
wie realizacji programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 25, poz. 186,
z późn. zm.).
Powyższy program jest finansowany z budże-
tu państwa oraz ze środków budżetów gmin.
Łączne nakłady na finansowanie tego programu,
w całym okresie jego realizacji, wyniosą nie mniej
niż 2 900 000 tys. zł.
Planowane środki z budżetu państwa na reali-
zację działań przewidzianych w ramach programu
nie mogą być w poszczególnych latach mniejsze niż
500 000 tys. zł.
W ustawie budżetowej na rok 2008 na realizację
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” na dofinansowanie zadań własnych

gmin z zakresu dożywiania dzieci oraz zapewnienia
posiłku osobom go pozbawionym została zaplanowa-
na dotacja celowa w wysokości 500 000 tys. zł, z te-
go: w budżetach 16 województw, w dziale 852: Po-
moc społeczna – 250 000 tys. zł oraz w części 83:
Rezerwy celowe w poz. 36 – 250 000 tys. zł.
Powyższa rezerwa decyzjami ministra finan-
sów, na wnioski ministra pracy i polityki społecznej
i wnioski wojewodów, została rozdysponowana
w całości.
Ponadto z rezerwy celowej, zaplanowanej w usta-
wie budżetowej na rok 2008, na finansowanie lub
dofinansowanie zadań z zakresu pomocy społecznej
(w części 83, w poz. 33) na realizację programu „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” została prze-
znaczona dodatkowo kwota 8.343.535 zł. O tę kwotę
decyzjami ministra finansów, na wniosek ministra
pracy i polityki społecznej i wnioski wojewodów, zo-
stały zwiększone budżety 4 województw (kujawsko-
-pomorskiego, łódzkiego, świętokrzyskiego, war-
mińsko-mazurskiego i wielkopolskiego).
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2009 na re-
alizację programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” na dofinansowanie zadań
własnych gmin z zakresu dożywiania dzieci oraz za-
pewnienia posiłku osobom go pozbawionym zostały
zaplanowane dotacje celowe w wysokości 550 000 tys. zł,
z tego: w budżetach 16 województw w dziale 852: Po-
moc społeczna – 350 000 tys. zł i w części 83: Rezer-
wy celowe w poz. 31 – 200 000 tys. zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Czesława Hoca
oraz grupy posłów
w sprawie zamiaru likwidacji 17 rozgłośni
Polskiego Radia, w tym Polskiego Radia
Koszalin, wynikającego z „Założeń do projektu
ustawy o zadaniach publicznych w dziedzinie
audiowizualnych usług medialnych” (5463)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posłów na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej pani Jolanty Szczypińskiej, pana Cze-
sława Hoca, pana Mariana Golińskiego (znak SPS-
-023-5463/08 z dnia 08.10.2008 r.) w sprawie zamia-
ru likwidacji 17 rozgłośni regionalnych Polskiego
Radia, w tym Radia Koszalin SA, wynikającego
z „Założeń do projektu ustawy o zadaniach publicz-
375
nych w dziedzinie audiowizualnych usług medial-
nych”, niniejszym informuję Pana Marszałka, że do
kompetencji ministra skarbu państwa należy m.in.
wykonywanie uprawnień wynikających z praw ma-
jątkowych Skarbu Państwa, w szczególności w za-
kresie praw z akcji i udziałów spółek należących do
Skarbu Państwa, łącznie z wynikającymi z nich pra-
wami osobistymi. Minister skarbu państwa, działa-
jąc jako Walne Zgromadzenie spółki, sprawuje
w stosunku do spółek powstałych w oparciu o przepisy
ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z poźn. zm.) bieżący
nadzór w oparciu o przepisy Kodeksu spółek handlo-
wych i tejże ustawy o radiofonii i telewizji.
Inicjowanie i opracowywanie polityki Rady Mini-
strów w zakresie polityki audiowizualnej, przedkła-
danie w tym zakresie inicjatyw i projektów aktów
normatywnych oraz wykonywanie i koordynacja poli-
tyki Rady Ministrów, zgodnie z ustawą z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej,
w związku z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. przyjmującą Regulamin pracy Rady
Ministrów, pozostaje w gestii ministra właściwego do
spraw kultury i dziedzictwa narodowego.
Minister skarbu państwa swoją opinię, również
w zakresie dalszego funkcjonowania rozgłośni re-
gionalnych Polskiego Radia, w zakresie opracowy-
wanego przez ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego projektu ustawy o zadaniach publicz-
nych w dziedzinie audiowizualnych usług medial-
nych będzie przedstawiał na dalszym etapie przy-
jętej procedury legislacyjnej.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienie uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie planowanych zmian w ustawie
o podatku akcyzowym, skutkujących
podwyższeniem podatku akcyzowego
na gaz płynny przeznaczony do napędzania
samochodów (LPG) (5464)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 8 października 2008 r.,
376
znak: SPS-023-5464/08, interpelacją pani poseł
Barbary Bartuś, panów posłów Krzysztofa Sońty
i Roberta Telusa z dnia 3 października 2008 r.
w sprawie stawki akcyzy na gaz płynny (LPG)
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Gaz skroplony służący do napędu pojazdów sa-
mochodowych (LPG) traktowany jest jako paliwo
alternatywne w stosunku do benzyn silnikowych.
Paliwo to w procesie spalania charakteryzuje się
niższymi wskaźnikami emisji szkodliwych substan-
cji, dlatego uznawane jest za mniejsze zagrożenie
dla środowiska w porównaniu z paliwami benzyno-
wymi. W związku z tym, ze względów ekologicznych,
stosowane rozwiązania systemowe odróżniają tego
rodzaju paliwo od innych, mniej przyjaznych dla
środowiska, co znajduje wyraz m.in. w relatywnie
niższym opodatkowaniu akcyzą w stosunku do ben-
zyny bezołowiowej.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z poz. 8 za-
łącznika nr 1 oraz poz. 4 załącznika nr 2 do rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia
2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzo-
wego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.) gaz płyn-
ny – propan, butan, mieszaniny propanu-butanu,
inne gazy płynne służące do napędu pojazdów samo-
chodowych – są opodatkowane podatkiem akcyzo-
wym w wysokości 695 zł/1000 kg.
Przygotowany w Ministerstwie Finansów pro-
jekt ustawy o podatku akcyzowym (druk sejmowy
nr 1083), który po pierwszym czytaniu w Sejmie
w dniu 14 października br. został skierowany do dal-
szych prac w Komisji Finansów Publicznych, nie
przewiduje podwyższenia stawki podatku akcyzowe-
go na gazowe węglowodory alifatyczne objęte pozy-
cją CN 2901, skroplone, przeznaczone do napędu sil-
ników spalinowych, m.in. LPG.
Odnosząc się do kwestii obniżenia dotychczas
obowiązującej stawki akcyzy na LPG, należy zauwa-
żyć, iż takie działanie skutkowałoby niewykona-
niem dochodów budżetu państwa wynikających
z ustawy budżetowej na 2009 r.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panią poseł Barbarę Bartuś, panów
posłów Krzysztofa Sońtę i Roberta Telusa.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie wydawania kart parkingowych
niepełnosprawnym poniżej 16 roku życia (5465)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przez Pana Marszałka przy piśmie
z dnia 8 października 2008 r., znak: SPS-023-5465/
08, interpelację pani poseł Barbary Bartuś z dnia
2 października 2008 r. w sprawie wydawania kart
parkingowych niepełnosprawnym poniżej 16. roku
życia, uprzejmie wyjaśniam:
W świetle obowiązujących przepisów osoby nie-
pełnosprawne poniżej 16. roku życia nie mogą ko-
rzystać na podstawie karty parkingowej z miejsc
parkingowych przeznaczonych dla osób niepełno-
sprawnych, ponieważ brak jest formalno-prawnej
podstawy do wydania karty parkingowej osobom
niepełnosprawnym poniżej 16. roku życia legitymu-
jącym się orzeczeniem o niepełnosprawności. Zgod-
nie z art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) kartę parkingową wydaje się
osobie na podstawie wydanego przez zespół do spraw
orzekania o niepełnosprawności orzeczenia o zali-
czeniu do znacznego, umiarkowanego lub lekkiego
stopnia niepełnosprawności, o przyczynie niepełno-
sprawności z kodu R lub N lub na podstawie orzecze-
nia wydanego przez organy rentowe, równoważnego
na mocy przepisów szczególnych z orzeczeniami
o niepełnosprawności. Orzeczenia o niepełnospraw-
ności wydawane osobom przed ukończeniem 16. roku
życia nie zostały w przepisie art. 8 ust. 5 ustawy
Prawo o ruchu drogowym wskazane jako podstawa
do wydania karty parkingowej, uniemożliwiając tym
samym wydanie tej karty osobom niepełnospraw-
nym poniżej 16. roku życia.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, iż problem związany z niemożliwością wyda-
nia karty parkingowej niepełnosprawnym osobom
poniżej 16. roku życia pełnomocnik rządu do spraw
osób niepełnosprawnych – będący sekretarzem sta-
nu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej – sy-
gnalizował w roku ubiegłym ministrowi infrastruk-
tury, do którego właściwości należą sprawy związa-
ne z ruchem drogowym. W następstwie podjętych
prac legislacyjnych nad projektem ustawy o dopusz-
czeniu pojazdów do ruchu, który zmienia m.in. zapis
art. 8 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, mini-
ster pracy i polityki społecznej zgłosił do przedmio-
towego projektu (pismem z dnia 16 września 2008 r.,
znak: DP-I-022-1726-TP/08) uwagi zawierające pro-
pozycję zmiany zapisów art. 8 ust. 5 ustawy Prawo
o ruchu drogowym w zakresie dotyczącym wskaza-

nia orzeczenia o niepełnosprawności wydawanego
osobom przed 16. rokiem życia jako podstawy wyda-
nia karty parkingowej.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać Pana Marszałka, iż z inicjatywy grupy senato-
rów podjęte zostały prace nad nowelizacją przepisów
ustawy Prawo o ruchu drogowym, mające również
na celu umożliwienie wydawania kart parkingo-
wych niepełnosprawnym dzieciom (druki senackie
nr 177 i 177S).
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie restrykcji dla sklepów sprzedających
wyroby zawierające substancję psychoaktywną
– benzylopiperazynę (BZP) (5467)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 8 października 2008 r. (znak: SPS-023-
-5467/08), uprzejmie przedkładam odpowiedź na in-
terpelację pana posła Andrzeja Adamczyka w spra-
wie restrykcji dla sklepów sprzedających wyroby za-
wierające substancję psychoaktywną – benzylopipe-
razynę (BZP).
Ministerstwo Zdrowia uprzejmie informuje, że
witryna internetowa www.dopalacze.com oraz skle-
py sprzedające podobny asortyment preparatów ofe-
rują środki psychoaktywne zawierające głównie
BZP (1-benzylopiperazynę), która zaliczana jest do
tzw. stymulatorów o stosunkowo łagodnym działa-
niu. Oferta ww. sklepów zawiera w 90% przypadków
preparaty zawierające BZP, dlatego objęcie w naj-
bliższym czasie kontrolą BZP powinno skutecznie
ograniczyć możliwość działania zarówno sklepów,
jak i witryn internetowych.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
obecnie prowadzi prace legislacyjne dotyczące pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2006 r.
Nr 179, poz. 1485; Nr 66, poz. 469 i Nr 120, poz. 826
oraz z 2007 r. Nr 7, poz. 48 i Nr 82, poz. 558). Projekt
został opracowany w celu wprowadzenia pod kon-
trolę prawną substancji o nazwie benzylopiperazyna
(1-benzylopiperazyna, BZP) w związku z decyzją
2008/206/WSiSW Rady Unii Europejskiej. Zgodnie
z art. 1 decyzji wszystkie państwa członkowskie
Unii Europejskiej są zobowiązane do podjęcia nie-
377
zbędnych środków, zgodnych z prawem krajowym,
w celu objęcia benzylopiperazyny środkami kontro-
li proporcjonalnymi do zagrożenia związanego z tą
substancją, jak również sankcjami karnymi. Ta-
kim środkiem kontroli w Polsce jest wpisanie sub-
stancji psychoaktywnej do załączników wyżej wy-
mienionej ustawy, które stanowią listę środków
odurzających i substancji psychotropowych obję-
tych kontrolą. Uprzejmie informuję, że prace legi-
slacyjne nad projektem ww. ustawy w Minister-
stwie Zdrowia zostały zakończone i w dniu 3 paź-
dziernika 2008 r. projekt został skierowany pod
obrady Rady Ministrów. Następnie projekt ustawy
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
zostanie przesłany do Sejmu RP.
Beznzylopiperazyna jest substancją syntetycz-
ną, która po raz pierwszy pojawiła się w Unii Euro-
pejskiej w 1999 r. Podobnie jak amfetamina czy me-
tamfetamina, benzylopiperazyna działa pobudzają-
co na ośrodkowy układ nerwowy, jednak jej siła
działania jest wyraźnie mniejsza (około 10% siły
działania amfetaminy). Z uwagi na właściwości po-
budzające, zagrożenie dla zdrowia oraz brak korzy-
ści medycznych, zdaniem Rady Unii Europejskiej,
istnieje potrzeba ustanowienia kontroli nad tą sub-
stancją. Należy podkreślić, że decyzje Rady są wy-
nikiem opinii komitetu naukowego Europejskiego
Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkoma-
nii (EMCDDA), w którym pracują również eksperci
z Polski.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wykaz środ-
ków odurzających i substancji psychotropowych, za-
warty w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, jest odwzorowaniem
listy substancji kontrolowanych Jednolitej Konwencji
o Środkach Odurzających ONZ z 1961 r. Lista środ-
ków odurzających, stanowiąca załącznik do wspo-
mnianej konwencji, ulega okresowym modyfikacjom
poprzez dopisanie kolejnych substancji, dla których
wykazano działanie psychoaktywne oraz uznano je
za potencjalne zagrożenie dla zdrowia publicznego,
z uwagi na możliwość stosowania w celach innych
niż medyczne. Organizacje międzynarodowe, takie
jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Komisja
Europejska, Europejskie Centrum Monitorowania
Narkomanii i Narkotyków i inne powołane do moni-
torowania zjawiska narkomanii, zgłaszają do Komi-
sji Środków Odurzających (CND) działającej przy
ONZ wnioski o dopisanie nowych substancji che-
micznych do listy substancji kontrolowanych. Pol-
ska, jako sygnatariusz Konwencji o Środkach Odu-
rzających, w swoim prawodawstwie krajowym od-
wzorowuje zapisy konwencji. Na poziomie krajowym
Ministerstwo Zdrowia poprzez podległe mu Krajowe
Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, we współ-
pracy z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym
i Komendą Główną Policji (Centralne Laboratorium
Kryminalistyczne i Centralne Biuro Śledcze) moni-
toruje rynek narkotykowy i podejmuje odpowiednie
działania w przypadku zagrożenia zdrowia publicz-
378
nego, w związku z pojawieniem się na rynku narko-
tykowym nowych środków psychoaktywnych.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, dostrzegając, że
oferta wyżej wspomnianych placówek handlowych
zawiera w dużej części tzw. suplementy diety, wystą-
piło do głównego inspektora sanitarnego o dokona-
nie kontroli tych produktów zgodnie z zapisami
ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie
żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie interpretacji przepisów ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych (5472)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 8 października 2008r. znak: SPS-023-5472/
08, dotyczące interpelacji pana posła Marka Krzą-
kały z dnia 3 października 2008 r. w sprawie inter-
pretacji przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W treści art. 6 ustawy z dnia 13 października
1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007r. Nr 11, poz.74, ze zm.) zawarty jest krąg
osób, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytal-
nemu i rentowym. Wśród nich wymienieni są m.in.:
pracownicy, osoby, które prowadzą pozarolniczą
działalność gospodarczą, osoby przebywające na
urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek
macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku ma-
cierzyńskiego. Jednocześnie art. 9 powołanej usta-
wy rozstrzyga, z jakiego tytułu, w przypadku zbiegu
tytułów do ubezpieczeń, ubezpieczony będzie podle-
gał, a tym samym, z jakiego tytułu będą odprowa-
dzane składki na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie
z treścią ust.6 powołanego artykułu, osoby pobiera-
jące zasiłek macierzyński albo zasiłek w wysokości
zasiłku macierzyńskiego lub przebywające na urlo-
pie wychowawczym podlegają obowiązkowo ubez-
pieczeniom emerytalnemu i rentowym, tylko wów-
czas, jeżeli nie mają ustalonego prawa do emerytury
lub renty i nie mają innych tytułów rodzących obo-
wiązek ubezpieczeń społecznych. Oznacza to, że
w przypadku jednoczesnego prowadzenia pozarolni-
czej działalności gospodarczej i pobierania zasiłku
macierzyńskiego z innego tytułu (lub zasiłku w wy-
sokości zasiłku macierzyńskiego, przebywania na
urlopie wychowawczym) osoba taka będzie obowiąz-
kowo podlegała ubezpieczeniu z tytułu prowadzenia
pozarolniczej działalności gospodarczej i, co się
z tym wiąże, będzie zobowiązana do odprowadzania
składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z powołaną
ustawą pobieranie zasiłku macierzyńskiego, zasiłku
w wysokości zasiłku macierzyńskiego czy przebywa-
nie na urlopie wychowawczym są odrębnym od pra-
cowniczego tytułem do ubezpieczeń.
Pragnę jednocześnie poinformować, że Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej podjęte zosta-
ły prace legislacyjne zmierzające do zmiany syste-
mu prawnego w tej materii, tak aby osoby pobiera-
jące zasiłki macierzyńskie podlegały z tego tytułu
ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym nieza-
leżnie od tego, czy prowadzą dodatkową działal-
ność zarobkową.
Odnosząc się do egzekwowania przez ZUS należ-
ności z tytułu składek powstałych przed 1 stycznia
2003r., tj. przed wejściem w życie nowelizacji ustawy
systemowej, wydłużającej okres dochodzenia należ-
ności z tytułu składek do 10 lat, uprzejmie wyja-
śniam, że przepisy dotyczące poboru składek na
ubezpieczenia społeczne zobowiązują wszystkich
płatników składek do terminowego ich rozliczania
i opłacania. W przypadku, gdy płatnik nie wywiązu-
je się z ustawowego obowiązku opłacania składek,
ZUS ma obowiązek wszcząć egzekucję tych należno-
ści. Zasady i tryb egzekwowania należności z tytułu
składek określone są w art. 24 powołanej ustawy.
Zgodnie z jego treścią należności z tytułu składek,
tj. składki, odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne,
koszty upomnienia i dodatkowa opłata, nieopłacone
w terminie podlegają ściągnięciu w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji lub
egzekucji sądowej. Natomiast ust. 4 powołanego ar-
tykułu stanowi, że należności z tytułu składek ule-
gają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia,
w którym stały się wymagalne. Ów wyraźny zapis
o 10-letnim okresie przedawnienia należności z tytu-
łu składek, wprowadzony nowelą z dnia 18 grudnia
2002 r., wszedł w życie od dnia 1 stycznia 2003 r.
Należy podkreślić, że 10-letni okres przedawnie-
nia należności obowiązywał również przed 2003 r.
Wówczas dochodzenie należności z tytułu składek
na ubezpieczenia społeczne oraz okres ich przedaw-
nienia regulowała ustawa z dnia 25 listopada 1986r.
o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.) oraz
powołana wcześniej ustawa o systemie ubezpieczeń
społecznych. W świetle wskazanych uregulowań,
obowiązujących do 31 grudnia 2002 r., należności
z tytułu składek ulegały przedawnieniu po upływie
5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wy-
magalna. Jednakże bieg przedawnienia przerywała
każda podjęta przez ZUS czynność zmierzająca do
wyegzekwowania należności, jeżeli o tej czynności
został zawiadomiony dłużnik. W takich przypad-
kach okres przedawnienia wydłużał się do 10 lat.

Powyżej wskazana zmiana przepisów nie ma za-
stosowania do należności z tytułu składek przedaw-
nionych przed wejściem w życie nowego 10-letniego
okresu dochodzenia należności. Natomiast ma za-
stosowanie do wszystkich należności, które były wy-
magalne i nie uległy przedawnieniu do dnia 31 grud-
nia 2002 r. Potwierdził to Sąd Najwyższy w uchwa-
łach z dnia 2 lipca 2008 r. (II UZP 5/08) i 8 lipca 2008 r.
(I UZP 4/08), stwierdzając, że dziesięcioletni okres
przedawnienia przewidziany w art. 24 ust. 4 ustawy
systemowej, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, znajduje zastosowanie do należności
z tytułu składek, które stały się wymagalne przed
dniem 1 stycznia 2003 r., jeżeli do tej daty nie uległy
przedawnieniu według przepisów dotychczasowych.
Z uwagi na fakt, że ZUS jest dysponentem środ-
ków z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, powinien
realizować swoje zadania ustawowe w zakresie pobo-
ru i egzekucji składek na ubezpieczenia społeczne,
które są głównym źródłem przychodów FUS.
Należy dodać, że w przypadku trudności finanso-
wych zobowiązany, zgodnie z art. 28 i 29 ustawy
systemowej, może wystąpić do ZUS z wnioskiem
o umorzenie lub rozłożenie na raty należności z ty-
tułu składek.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że przepisy umoż-
liwiające ZUS wydawanie interpretacji wyjaśniają-
cych przedsiębiorcom prawidłowość rozliczania skła-
dek zostały już wprowadzone ustawą z dnia 10 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności go-
spodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 141, poz.888).
Zgodnie z tą nowelizacją przedsiębiorca może
złożyć do ZUS wniosek o wydanie pisemnej inter-
pretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepi-
sów, z których wynika obowiązek opłacania składek
na ubezpieczenia społeczne, w jego indywidualnej
sprawie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia przepisów prawnych
umożliwiających przewóz samochodów
ciężarowych, tzw. tirów, koleją (5478)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
379
słów w sprawie wprowadzenia przepisów prawnych
umożliwiających przewóz samochodów ciężarowych
transportem kolejowym, uprzejmie informuję.
Systematycznie wzrastające przewozy drogowe
w Polsce powodują liczne problemy. Dotyczy to prze-
wozu ładunków tranzytowych w kierunkach wschód
– zachód i północ – południe. Idealnym sposobem
zlikwidowania wzmożonego ruchu drogowego było-
by wyrównanie przewoźnikom transportu samocho-
dowego podwyższonych kosztów, które muszą pono-
sić z tytułu korzystania z transportu kolejowego.
Uzyskać to można przez zagwarantowanie ze strony
państwa wsparcia finansowego, a na to przepisy
prawne polskie i unijne nie zezwalają. Wobec czego
przewoźnicy i operatorzy transportu kolejowego sta-
rają się usuwać, każdy w miarę swoich możliwości,
utrudnienia związane z nadmiernym ruchem samo-
chodowym. Firma PKP Cargo SA przewiozła w roku
2006 r. 261 000, a w roku 2007 – 324 000 kontene-
rów, to jest o 25% więcej. W ciągu pierwszego półro-
cza roku bieżącego spółka odnotowała wyższe prze-
wozy intermodalne niż w analogicznym okresie
2007 r. – o 27% liczonych w ITU oraz o 21% liczo-
nych w masie, a każdy nastepny miesiąc cechuje się
dodatnią dynamiką w stosunku do poprzedniego.
Ponadto spółka przewozi kontenery w systemie roz-
proszonym, tzn. pojedynczych wagonach, do dowol-
nej stacji w Polsce.
Uruchomione zostały przewozy tranzytowe Ham-
burg – Trakiszki w kierunkach wschód – zachód
i obecnie jest eksploatowanych w ciągu doby około
20–30 pociągów kontenerowych. Stanowi to 3,5 mln ton,
a w najbliższych latach przewiduje się osiągniecie
około 10 mln ton. W Polsce w ciągu tygodnia kursu-
je kilkadziesiąt połączeń kontenerowych w ruchu
międzynarodowym na ponad dwudziestu liniach.
W relacjach międzynarodowych pociągi kursują
głównie pomiędzy Holandią i Niemcami a Polską,
Mongolią i Chinami. Większość to pociągi blokowe,
których cechą charakterystyczną jest różna liczba
wagonów w składzie, w zależności od liczby przewo-
żonych ładunków.
W przewozach kontenerów dobre wyniki w pierw-
szym półroczu 2008 r. osiągnęła także firma PCC
Rail, która odnotowała trzykrotny wzrost, a ATC
Cargo – 90% zwyżkę przewiezionych kontenerów.
CTL Logistics podpisał kontrakt z holenderską
grupą Schavemaker oraz niemiecką firmą spedycyj-
ną Willy Petersen na przewozy kontenerowe z ter-
minala we Frankfurcie nad Odrą do Kątów Wro-
cławskich. Od lipca br. lokomotywa z wagonami wy-
rusza trzy razy w tygodniu z terminala we Frank-
furcie nad Odrą do terminala Schavemaker Cargo
w Kątach Wrocławskich. W kontenerach znajdują
się m.in. części do telewizorów. W Kątach Wrocław-
skich następuje rozładowanie oraz ponowne załado-
wanie kontenerów, z którymi lokomotywa wraca do
miejsca początkowego. Przewozy kontenerowe i roz-
wój kompleksowych rozwiązań logistycznych mają
swoje znaczące miejsce w strategii CTL Logistics.
380
Spółka PKP LHS rozmawia obecnie ze wszystki-
mi partnerami handlowymi zainteresowanymi roz-
wojem nowych projektów transportowych odnoszą-
cymi się do przewozów „Nowym Jedwabnym Szla-
kiem”, w tym również – wznowienia pociągu prze-
wożącego pojazdy samochodowe na trasie Ługańsk
– Kijów – Sławków.
W sprawie tej firma zaproponowała partnerowi
ukraińskiemu stawki opłat za odcinek Hrubieszów
Gr. – Sławków i wyraziła gotowość do ponownego
uruchomienia połączenia. Obecnie PKP LHS ocze-
kuje na włączenie przedsięwzięcia logistycznego
przez spedytora ukraińskiego, tj. firmę LISKI.
Zapewnienie interoperacyjności kolei w między-
narodowym transporcie towarów jest zadaniem
niezwykle ważnym. Prognozy Unii Europejskiej
przewidują, że do 2020 r. przewozy towarów wzro-
sną o 45%.
Rozpoczęta przez PKP Cargo SA eksploatacja
wielosystemowych lokomotyw serii TRAXX-EU43
w relacji Polska – Niemcy umożliwiła przekraczanie
granic bez barier technicznych i organizacyjnych
i wprowadziła standard interoperacyjności w mię-
dzynarodowym transporcie kolejowym towarów.
Warszawska firma CTL Logistics SA rozpoczęła
eksploatację dwóch lokomotyw wielosystemowych
Siemens typu Eurosprinter (ES). Lokomotywy wy-
dzierżawiono od Dispolok GmbH. Są one dopuszczo-
ne do ruchu w Niemczech i Holandii oraz wyposażo-
ne w systemy zabezpieczeń obowiązujące w tych
krajach. CTL może w ten sposób obsługiwać nowa
trasę Betuve do Rotterdamu bez ograniczeń. Dzięki
zastosowaniu takich pojazdów trakcyjnych przewo-
zy są lepiej zorganizowane i konkurencyjne.
CTL Logistics z sukcesem przeprowadził pierw-
szy przewóz kontenerowy między Polską a Niemca-
mi. Przejazd próbny odbył się na trasie z Gdańska
przez Sosnowiec do Kolonii. Przy przekroczeniu
granicy nie było potrzeby przeprowadzenia postoju
technicznego na polsko – niemieckim przejściu gra-
nicznym we Frankfurcie nad Odrą. Załadunek cią-
gnęła nowoczesna lokomotywa Siemensa serii 189,
która jest przystosowana do jazdy po torach zarów-
no w Polsce, jak i w Niemczech. Po szczegółowym
przeanalizowaniu próbnego przejazdu CTL Logi-
stics zamierza zintensyfikować swoją działalność na
tym odcinku.
Polscy przewoźnicy kolejowi obserwują szczegó-
łowo sytuację rynkową i są gotowi do rozwijania
rynku przewozów intermodalnych we wszystkich
kierunkach – zgodnie z potrzebami klientów. Zwięk-
szenie przewozów intermodalnych wymaga jednak
inwestycji infrastrukturalnych (linie i terminale).
W okresie programowania funduszy UE (2007–2013)
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
przewiduje kwotę 111,3 mln euro na cele związane
z rozwojem transportu intermodalnego.
PKP Cargo SA pracuje nad utworzeniem sieci
centrów i terminali kontenerowych, punktów kon-
centracji prac ładunkowych i usług logistycznych na
terenach nieużytkowanych i należących do PKP SA.
Spółka sporządziła „Koncepcję budowy centrów lo-
gistycznych oraz punktów koncentracji prac przeła-
dunkowych i usług logistycznych do roku 2010”. Za-
mierzana jest budowa centrów logistycznych w Po-
znaniu, Małaszewiczach, Medyce – Żurawicy, Wro-
cławiu, Gliwicach/Zabrzu, Warszawie. Centra logi-
styczne w tych miejscach stanowić będą podstawy
przyszłej sieci logistycznej obsługi kraju, w której
główną formą transportu będzie ekologiczny trans-
port kolejowy.
Oprócz tego prowadzone są rozmowy z władzami
administracyjnymi, operatorami logistycznymi i pra-
ce studialne w zakresie realizacji wspólnych przed-
sięwzięć w Koninie, Krakowie i Suwałkach. Sieć po-
wyższa zostanie uzupełniona o terminale i punkty
przeładunku kontenerów oraz stacje koncentracji
prac przeładunkowych i usług logistycznych. Przy-
kładem, w których rozpoczęto już prace koncepcyj-
ne, są Ostaszewo Toruńskie i Dorohusk (terminale
kontenerowe) oraz Rzepin (punkt przeładunku kon-
tenerów).
Polskie przepisy prawne regulujące problematy-
kę transportu intermodalnego nie różnią się od
rozwiązań przyjętych w innych państwach i są
zgodne z uregulowaniami Unii Europejskiej, tj. dy-
rektywą Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej 106/
92 z dnia 7 grudnia 1992 r., ustanawiającą wspólne
zasady dla poszczególnych typów kombinowanego
transportu towarów między państwami członkow-
skimi. Polska od dawna wprowadziła w pełni dy-
rektywę 106/92 do przepisów dotyczących trans-
portu drogowego. Jednakże wdrożenie przez Polskę
dyrektywy nie wpłynęło znacząco na wzrost prze-
wozów intermodalnych. Ulgi podatkowe i zezwole-
nie na jazdy w okresach wyłączonych od ruchu po-
jazdów ciężarowych nie są wystarczającą zachętą
dla przewoźników drogowych do korzystania
z transportu kombinowanego, gdyż nie otrzymują
oni konkurencyjnej oferty ze strony transportu ko-
lejowego, morskiego i śródlądowego i to jest jedną
z przyczyn, że transport intermodalny nie rozwija
się na zadawalającym poziomie.
Wyrażam przekonanie, że obecny okres realiza-
cji Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko” 2007–2013 będzie przebiegał sprawnie, a dzię-
ki poczynionym inwestycjom w transporcie intermo-
dalnym wzrośnie atrakcyjność oferty usług trans-
portu intermodalnego dla klientów.
W Ministerstwie Infrastruktury trwają prace
nad projektem Master Planu dla transportu kolejo-
wego do 2030 r. Celem strategicznym tego dokumen-
tu będzie m.in. zrównoważenie gałęziowej struktury
transportu i ograniczenia szkód w środowisku wy-
nikających ze wzrostu zapotrzebowania na trans-

port, w tym intensywnego rozwoju transportu dro-
gowego, a jednym z priorytetów – zwiększanie prze-
wozów intermodalnych.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi na interpelację, a pani poseł
Barbarze Bartuś i grupie posłów dziękuję za zainte-
resowanie się powyższym problemem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie kwalifikacji zawodowych
osób prowadzących terapię uzależnienia
od alkoholu i współuzależnienia
w zakładach lecznictwa odwykowego (5479)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 8 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5479/08, dotyczące zapytania pani
poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów w sprawie
kwalifikacji zawodowych osób prowadzących terapię
uzależnienia od alkoholu i współuzależnienia w za-
kładach lecznictwa odwykowego, uprzejmie infor-
muję, iż „Program uzyskiwania kwalifikacji zawo-
dowych przez osoby prowadzące terapię uzależnie-
nia od alkoholu i współuzależnienia w zakładach
lecznictwa odwykowego” funkcjonuje od 10 lat. Jego
celem jest nauka umiejętności zawodowych osób
prowadzących terapię z zakresu uzależnienia od al-
koholu i współuzależnienia w zakładach lecznictwa
odwykowego, a tym samym podniesienie jakości
świadczonych usług zdrowotnych. Do tej pory certy-
fikaty uzyskało blisko 900 osób, w tym 644 specjali-
stów psychoterapii uzależnień oraz 227 instrukto-
rów terapii uzależnień. Na dzień dzisiejszy w pro-
gramie uczestniczy ponad 1300 osób. Wynika z tego,
że zdecydowana większość pracowników lecznictwa
odwykowego jest już uczestnikami tego programu
bądź go ukończyła.
Szkolenia w programie realizowane są przez
szkoły, które uzyskały akredytację. W tym celu po-
wołana została przez Państwową Agencję Rozwią-
zywania Problemów Alkoholowych – Rada do Spraw
Akredytacji. Członkowie rady opiniują złożone wnio-
ski i przedkładają swoją rekomendację dyrektorowi
wyżej wymienionej agencji, który wydaje akredyta-
cje szkoleniom. Akredytowane od tej pory szkoły
381
mają możliwość szkolenia (zarówno na I etapie
szkoleniowym, jak i II) po ok. 200 osób rocznie.
Liczba edycji jest dostosowywana do liczby chęt-
nych osób do udziału w szkoleniach, co wyczerpuje
zapotrzebowanie.
Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych corocznie dofinansowuje uczestnikom
znaczną część kosztów merytorycznych poszczegól-
nych etapów programu, co stanowi jednocześnie naj-
poważniejszy wydatek z budżetu agencji. W roku
2008 szkolenia I etapu były dofinansowywane w wy-
sokości 1000 zł/os. (przy koszcie szkolenia wynoszą-
cym ok. 1500 zł), szkolenia II etapu w wysokości
2000 zł/os. (przy koszcie szkolenia wynoszącym ok.
3000 zł), koszty staży, superwizji, egzaminy certyfi-
kacyjnego agencja pokrywa w całości.
W związku z powyższym pracownicy lecznictwa
odwykowego zdecydowani uczestniczyć w progra-
mie mogą to zrobić w jednej z wybranych szkół, jak
również mogą otrzymać dofinansowanie ze strony
agencji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie uprawnień do nabycia akcji
Skarbu Państwa przez emerytów i rencistów
skomercjalizowanego Przedsiębiorstwa
Upowszechniania Książki i Prasy Ruch,
którego obecna nazwa brzmi Ruch SA (5487)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-5487/08
z dnia 08.10.2008r. interpelację poselską pani po-
słanki Ewy Wolak z dnia 23.09.2008r. w sprawie
nieodpłatnego nabycia akcji spółki Ruch SA infor-
muję, że:
Ministerstwo Skarbu Państwa, mając na celu
usprawnienie procesu przeprowadzania procedury nie-
odpłatnego udostępniania akcji polegającej m.in. na:
1) na wydłużeniu terminu na realizację prawa
przez uprawnionych pracowników do nabywania
akcji z 12 do 24 miesięcy,
2) umożliwieniu zaliczania pracy u poprzednika
komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego
do stażu pracy, stanowiącego podstawę kwalifikacji
do: kręgu osób uprawnionych, odpowiednich grup
stażowych,
382
podjęło inicjatywę legislacyjną mającą na celu
nowelizację ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji.
Projektowane regulacje miały mieć zastosowa-
nie jedynie do tych spółek, w których przed wejściem
w życie projektowanej nowelizacji powstało prawo
do nieodpłatnego nabycia akcji, jednakże Skarb
Państwa nie rozpoczął jeszcze zbywania pierwszych
akcji na rzecz uprawnionych pracowników (w tym
również do spółki Ruch SA.
Niestety w dniu 24.07.2008 r. prezydent RP za-
wetował uchwaloną przez Sejm RP w dniu 13.06.2008 r.
ustawę o zmianie ustawy o komercjalizacji i prywa-
tyzacji oraz niektórych innych ustaw, która umożli-
wiała zaliczenie okresu zatrudnienia u poprzednika
komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego
do łącznego okresu zatrudnienia, od którego zależą
uprawnienia do nieodpłatnego nabycia akcji.
W związku z powyższym, udostępnianie akcji
osobom uprawnionym kontynuowane było na pod-
stawie obowiązujących przepisów ustawy z dnia
30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji
(Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.).
Zważywszy, że lista uprawnionych pracowników
sporządzona została przez spółkę w 1997 r. i upraw-
nionym zaliczano okres zatrudnienia w RSW Prasa-
-Książka-Ruch, tzn. poprzedniku komercjalizowa-
nego przedsiębiorstwa, a więc okres, którego nie na-
leżało zaliczać w świetle obowiązującego prawa,
a kontynuacja procedury nieodpłatnego zbywania
akcji w oparciu o tak sporządzone listy nie była moż-
liwa, spółka dokonała korekty listy uprawnionych.
Ponadto wyjaśniam:
W myśl art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji „uprawnio-
nym pracownikom przysługuje prawo do nieodpłat-
nego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, do 15% ak-
cji objętych przez Skarb Państwa w dniu wpisania
spółki do rejestru”. Ponadto, zgodnie z art. 36 ust. 4
ustawy, „akcje zbywa się nieodpłatnie w grupach
wyodrębnionych ze względu na okresy zatrudnienia
uprawnionych pracowników w komercjalizowanym
przedsiębiorstwie państwowym i w spółce powstałej
w wyniku komercjalizacji tego przedsiębiorstwa
państwowego”. Natomiast w art. 2 pkt. 5 ustawy na-
stępuje zdefiniowanie pojęcia uprawnionych pracow-
ników, za których uznaje się:
a) osoby będące w dniu wykreślenia z rejestru
komercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego
pracownikami tego przedsiębiorstwa lub osoby bę-
dące pracownikami przedsiębiorstwa państwowego
w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsię-
biorstwem poprzez jego wniesienie do spółki,
b) osoby fizyczne, które w dniu wykreślenia ko-
mercjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego
z rejestru przedsiębiorców, lub osoby fizyczne, które
w dniu zawarcia umowy rozporządzającej przedsię-
biorstwem poprzez jego wniesienie do spółki, były
stroną umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem
państwowym, zawartej na podstawie przepisów roz-
działu 8a ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przed-
siębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 112,
poz. 981),
c) osoby, które przepracowały co najmniej dzie-
sięć lat w komercjalizowanym przedsiębiorstwie
państwowym lub w przedsiębiorstwie, które zostało
sprywatyzowane przez wniesienie do spółki, a roz-
wiązanie stosunku pracy nastąpiło wskutek przej-
ścia na emeryturę lub rentę albo z przyczyn niedoty-
czących pracowników,
d) osoby, które po przepracowaniu dziesięciu lat
w przedsiębiorstwie państwowym podlegającym
prywatyzacji zostały przejęte przez inne zakłady
pracy w trybie art. 231 Kodeksu pracy.
Należy zaznaczyć, że art. 36 ust 4 ustawy w jed-
noznaczny sposób określa, że podstawową przesłan-
ką nabycia prawa do nieodpłatnego nabycia akcji
jest okres (sprecyzowany w art. 2 pkt. 5) zatrudnie-
nia uprawnionych pracowników w komercjalizowa-
nym przedsiębiorstwie państwowym i w spółce po-
wstałej w wyniku komercjalizacji tego przedsiębior-
stwa państwowego. Konstrukcja taka powoduje, że
bezpośrednim adresatem, tzw. wskazanego „pra-
wa”, staje się tylko ten pracownik, który pracował
w komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwo-
wym, a nie w innej jednostce organizacyjnej, tj. RSW
Prasa-Książka-Ruch (w przepisie nie następuje wska-
zanie innych okresów zatrudnienia, np. u poprzed-
niego pracodawcy). Ponadto trzeba pamiętać, że ko-
mercjalizacji podlega tylko przedsiębiorstwo pań-
stwowe, a nie przedsiębiorstwo rozumiane jako zor-
ganizowany zespół składników niemajątkowych i ma-
terialnych przeznaczonych do prowadzenia działal-
ności gospodarczej (art. 551 K.c.). Należy także za-
znaczyć, że w analizowanym przepisie nie następuje
odesłanie do art. 231 § 1 K.p. wyrażającego koncep-
cję niezmienności stosunku pracy (trwania stosun-
ku pracy o niezmiennej treści), przy jednoczesnym
braku fikcyjnego założenia, że po stronie pracodaw-
cy mamy do czynienia z tożsamością podmiotową.
Każdy „nowy” podmiot, czy to powstały wskutek
przekształcenia przedsiębiorstwa (np. podzielony na
mniejsze jednostki organizacyjne), przejęcia (np. ku-
piony) przez inne przedsiębiorstwo państwowe,
oznacza po stronie pracodawcy „nowy” podmiot sto-
sunku pracy. Podkreślenia wymaga także, że z ww.
przepisu nie wynikają uprawnienia pracownika do
nieodpłatnych akcji, bo choć uprawnienie to jest ści-
śle związane ze stosunkiem pracy, to jednak nie jest
objęte jego treścią i ma odrębną podstawę prawną
określoną przez ustawę o komercjalizacji i prywaty-
zacji. Przepis ten miałby znaczenie w przedmiotowej
sprawie, gdyby art. 36 ust 4 ustawy do niego odsyłał,
jednak nie czyni tego. Natomiast możliwe jest
stwierdzenie, że mowa jest w nim tylko o zatrudnie-
niu w komercjalizowanym przedsiębiorstwie pań-
stwowym, a więc u ściśle określonego pracodawcy,
a nie w ramach określonego stosunku pracy (który,
zachowując swoją ciągłość, może być tym samym
stosunkiem pracy u różnych pracodawców).

W wyroku z 19 kwietnia 2001 r. (I PKN 362/00,
opubl. w OSNP 4/2003, poz. 97) Sąd Najwyższy
stwierdził, że „przepis art. 36 ust. 4 ustawy ko-
mercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw pań-
stwowych nie dopuszcza możliwości wliczenia do
okresu zatrudnienia uprawnionego pracownika
pracy wykonywanej w innym zakładzie pracy niż
komercjalizowane przedsiębiorstwo państwowe i po-
wstała z niego spółka.”
W świetle tego wyroku za nieprawidłowe należy
uznać zaliczanie stażu u poprzednika przedsiębior-
stwa państwowego, tj. RSW Prasa-Książka-Ruch do
okresu wymaganego w art. 2 pkt 5 ustawy, a następ-
nie do okresu zatrudnienia kwalifikującego do zali-
czenia do określonej grupy uprawnionych pracowni-
ków. Trudno bowiem sobie wyobrazić sytuację,
w której staż u poprzednika przedsiębiorstwa pań-
stwowego jest doliczany w celu uznania za upraw-
nionego pracownika, a następnie nie jest wliczany
do okresu zatrudnienia kwalifikującego do określo-
nej grupy uprawnionych pracowników.
Ponieważ w spółce Ruch SA termin na realizację
prawa do nieodpłatnego nabycia akcji przez upraw-
nionych pracowników upływał w dniu 9.09.2008 r.
(co oznacza, że zgodnie z aktualnie obowiązującym
prawem uprawnieni mogli nabywać akcje Ruch SA
jedynie do 9.09.2008 r. włącznie), Ministerstwo
Skarbu Państwa uruchomiło procedurę udostępnia-
nia akcji uprawnionym pracownikom.
W świetle powyższego w obowiązującym stanie
prawnym wszystkie osoby, które nie spełniały kry-
teriów art. 2 pkt 5 ustawy o komercjalizacji i prywa-
tyzacji zostały wykreślone z listy uprawnionych pra-
cowników.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że do
09.09.2008 r., tj. do dnia wygaśnięcia prawa do nie-
odpłatnego nabycia akcji Ruch SA 94% osób upraw-
nionych objęło 97% akcji przeznaczonych do nieod-
płatnego udostępnienia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
przekazywania 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na rzecz organizacji
pożytku publicznego (5491)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Iwony Guzowskiej przesłaną przy
383
piśmie z dnia 8 października 2008 r., nr SPS-023-
-5491/08, w sprawie zmiany przepisów dotyczących
przekazywania 1% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych na rzecz organizacji pożytku publicznego
uprzejmie informuję.
Obecnie w Sejmie RP trwają prace legislacyjne
nad rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 1075).
W projekcie tym zawarte są także rozwiązania
dotyczące przekazywania 1% podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego, których celem jest
przede wszystkim uproszczenie procedury i dalsze
ułatwienia w przekazywaniu 1%, między innymi
w sytuacji, gdy podatnik dokona korekty zeznania
podatkowego w stosunkowo krótkim czasie, tj. nie
później niż w ciągu dwóch miesięcy od upływu ter-
minu dla jego złożenia.
Projekt przewiduje ponadto, iż warunkiem zre-
alizowania wniosku podatnika jest zapłata – w peł-
nej wysokości – podatku należnego stanowiącego
podstawę obliczenia kwoty na rzecz organizacji po-
żytku publicznego, nie później jednak niż w termi-
nie dwóch miesięcy od upływu terminu dla złożenia
zeznania podatkowego, co jest konsekwencją umoż-
liwienia przekazywania 1% z korekty zeznania.
Nowelizacja proponuje także bardziej nowocze-
sny sposób prowadzenia wykazu organizacji pożyt-
ku publicznego uprawnionych do otrzymywania
środków z 1%. Miałby on postać wykazu elektro-
nicznego i byłby zamieszczony na stronie interneto-
wej Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. W odniesieniu do każdej
organizacji wykaz ten zawierałby jej nazwę, siedzi-
bę, numer wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego
oraz numer rachunku bankowego właściwego do
przekazania 1% podatku. Pozwoliłoby to na bieżącą
jego aktualizację, a co za tym idzie, przyczyniłoby
się do dalszego usprawnienia alokacji 1%.
Niepodanie przez organizację numeru rachunku
bankowego oznaczałoby rezygnację ze środków 1%.
Z tym że po raz pierwszy wykaz elektroniczny byłby
stosowany w rozliczeniu dochodów za 2009 r.
Dodatkowo projekt umożliwia przekazanie orga-
nizacji pożytku publicznego informacji na temat
imienia, nazwiska oraz adresu podatnika, a także
wysokości kwoty wskazanej we wniosku, o ile podat-
nik wyrazi na to zgodę w składanym przez siebie
zeznaniu.
Zmianie nie uległyby natomiast pozostałe zasady
dotyczące alokacji 1%. Nadal:
1) beneficjantem kwot z 1% byłaby organizacja
pożytku publicznego;
2) podanie przez podatnika w zeznaniu podat-
kowym celu szczegółowego (np. imienia i nazwiska
chorego dziecka);
3) podatnik mógłby wskazać tylko jedną organi-
zację pożytku publicznego;
4) przekazanie 1% odbywałoby się jedynie z ze-
znań podatkowych, które podatnicy składają samo-
384
dzielnie, a nie za pośrednictwem zakładów pracy
i organów rentowych.
Jak wynika bowiem z rozliczenia rocznego za
2007 r., tego rodzaju rozwiązanie sprawdziło się
w praktyce. Wnioski o przekazanie 1% należnego
podatku organizacjom pożytku publicznego złożyło
łącznie 5 134 675 podatników. Łączna kwota prze-
kazana organizacjom pożytku publicznego wyniosła
ponad 291 mln zł, tj. o prawie 187 mln zł więcej niż
za rok 2006 (więcej o 176,56%).
Projekt nie przewiduje natomiast zmiany polega-
jącej na nałożeniu na pracodawców analogicznego
obowiązku, jaki spoczywa obecnie na urzędach skar-
bowych, polegającego na przekazywaniu 1% podat-
ku na rzecz organizacji pożytku publicznego wska-
zanej przez pracownika.
Przyjęcie proponowanego rozwiązania w odnie-
sieniu do pracodawców wymagałoby wprowadzenia
identycznej regulacji w przypadku rocznych obliczeń
dokonywanych przez organy rentowe, które dokonu-
ją z urzędu rocznego obliczenia podatku dla emery-
tów i rencistów. W konsekwencji w każdym przypad-
ku, w którym podatnik:
— poza dochodami z emerytury i renty od orga-
nu rentowego uzyskał w roku podatkowym inne do-
chody podlegające opodatkowaniu przy zastosowa-
niu skali podatkowej (np. z umowy zlecenia),
— korzysta z odliczeń od dochodu (np. z tytułu
poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne),
— zamierza opodatkować swoje dochody łącznie
z dochodami małżonka lub w sposób przewidziany
dla osób samotnie wychowujących dzieci,
— uzyskał dochody ze źródeł przychodów położo-
nych w obcym państwie, powodujące obliczenie po-
datku w sposób określony w art. 27 ust. 8 ustawy
(tzw. metoda wyłączenia z progresją, która oznacza,
że w Polsce zwalnia się z opodatkowania dochód
uzyskany w drugim państwie, jednak dla ustalenia
podatku należnego od dochodu osiągniętego w Pol-
sce stosuje się stopę podatku obliczonego dla całego
dochodu, tj. łącznie z dochodem osiągniętym w dru-
gim państwie),
— jest obowiązany doliczyć w zeznaniu podatko-
wym kwoty uprzednio odliczone, inne niż z tytułu
otrzymanej za pośrednictwem organu rentowego
uprzednio zapłaconej i odliczonej składki na ubez-
pieczenie zdrowotne
podatek wynikający z rozliczenia rocznego nie
jest podatkiem należnym.
Kwota podatku należnego wynika dopiero z sa-
modzielnie złożonego zeznania przez podatnika. Nie
bez znaczenia jest również fakt, że emeryci i renciści
składają dodatkowe zeznania, z uwagi na fakt, iż
podczas „samoopodatkowania” mogą rozliczyć swoje
dochody na preferencyjnych zasadach lub skorzy-
stać z przysługujących im ulg podatkowych. Wystar-
czy wspomnieć, że wśród tej grupy podatników dużą
popularnością cieszy się tzw. ulga rehabilitacyjna,
w tym z tytułu zakupu leków. Zatem w przypadku
ww. osób podatek wynikający z rozliczenia rocznego
dokonywanego przez organ rentowy nie jest podat-
kiem należnym. Natomiast „brak” informacji o po-
datku należnym uniemożliwia obliczenie, a następ-
nie przekazanie 1% tego podatku.
W świetle powyższego, aby organ podatkowy
mógł przekazać organizacji pożytku publicznego 1%
podatku wynikającego z PIT-40A, podatek ten po-
winien być podatkiem należnym, co skutkowałoby
m.in. brakiem możliwości skorzystania przez eme-
ryta i rencistę z wszelkiego rodzaju ulg (preferencji)
podatkowych. Ponadto organ rentowy musiałby
rocznego rozliczenia podatku dokonywać wyłącznie
na wniosek podatnika. Natomiast, jak wynika z do-
świadczeń zdobytych w pierwszym okresie funkcjo-
nowania przepisów ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, dokonywanie rocznego oblicze-
nia podatku wyłącznie na wniosek podatnika spo-
wodowało, że znacząca część emerytów i rencistów
nie wywiązała się z ciążącego na nich obowiązku
i nie rozliczyła się z podatku. Ze stosownym wnio-
skiem nie zwrócili się bowiem ani do płatnika, ani
samodzielnie nie złożyli zeznania podatkowego.
Natomiast w przypadku pracowników roczne ob-
liczenie podatku (PIT-40) nie jest dokonywane z urzę-
du. To podatnik, poprzez złożenie płatnikowi spe-
cjalnego oświadczenia, wnioskuje o rozliczenie jego
dochodów przez zakład pracy, tym samym rezygnu-
jąc z możliwości skorzystania z wszelkiego rodzaju
ulg podatkowych, rozliczenia dochodów wspólnie
z małżonkiem albo w sposób przewidziany dla osób
samotnie wychowujących dzieci, jak również rezy-
gnując z dystrybucji 1% swojego podatku na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego. W tym przypadku
mamy zatem do czynienia z suwerenną decyzją po-
datnika, gdyż wyłącznie od jego działań zależy, czy
1% podatku należnego obliczonego od uzyskanych
dochodów zasili konto wybranej organizacji pożytku
publicznego. Przepisy o podatku dochodowym od
osób fizycznych nie wprowadzają w tym zakresie żad-
nych ograniczeń. W konsekwencji wystarczy, że po-
datnik, który chciałby podzielić się 1% swego podat-
ku, nie będzie wnioskował o dokonanie rocznego ob-
liczenia podatku przez płatnika i sam złoży zeznanie
podatkowe w urzędzie skarbowym. Podobnie, jak
czyni to znacząca większość podatników. Z ponad
24 mln podatników opodatkowujących swoje docho-
dy według skali podatkowej jedynie niespełna 700 tys.
(3%) została za 2006 r., na ich wniosek, rozliczona
przez zakłady pracy, odpowiednio niespełna 500 tys.
(2%) za 2007 r.
Odnosząc się natomiast do kwestii zmian w for-
mularzach rocznych zeznań podatkowych, uprzej-
mie informuję panią poseł, iż w opracowywanych
obecnie w Ministerstwie Finansów formularzach,
wzorem poprzedniego roku, przewiduje się możli-
wość podania informacji, które w ocenie podatników
mogą mieć wpływ na dystrybucję środków groma-
dzonych przez organizacje pożytku publicznego
(np. na konkretny cel).
Nie zmienia to jednak faktu, że ostateczne rozdy-
sponowanie środków przekazanych przez organy po-
datkowe w ramach 1% pozostaje w wyłącznej gestii

organizacji pożytku publicznego. Decydujące zna-
czenie w tej sprawie odgrywają bowiem przepisy
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873), będącej we właściwości ministra pracy
i polityki społecznej, a nie przepisy ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie projektowanego węzła Tuszyn
na autostradzie A1 (5496)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Hanny Zdanowskiej z dnia
1 października 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 8 października 2008 r., znak: SPS-023-5496/
08, dotyczącej projektowanego węzła Tuszyn na au-
tostradzie A1 uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Budowa autostrady A1 jest jednym z priorytetów
inwestycyjnych, który ma zostać zrealizowany przed
2012 r., czyli przed mistrzostwami Euro 2012.
W chwili obecnej prace przygotowawcze dotyczące
tego projektu są już bardzo zaawansowane. W związ-
ku z tym na obecnym etapie realizacji inwestycji po-
legającej na budowie autostrady A1 postulat doko-
nywania jakichkolwiek zmian odbiegających od za-
pisów w projekcie wstępnym i decyzji lokalizacyjnej
nie znajduje uzasadnienia. Należy bowiem zauwa-
żyć, iż wprowadzenie zmiany polegającej na rozbu-
dowie węzła spowoduje konieczność opracowania ra-
portu oddziaływania inwestycji na środowisko i uzy-
skania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację projektu, a następnie uzyskania
nowej decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej z uwagi na zmianę linii rozgraniczających.
Konieczność podejmowania powyższych czynności
przyczyniłaby się do znacznego opóźnienia w reali-
zacji inwestycji, co stoi w sprzeczności z planami jej
zakończenia do roku 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
385
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odejścia od planów przekazania
ośrodków telewizji regionalnej samorządom,
co oznaczałoby w praktyce ich likwidację,
oraz utrzymania decyzji o budowie
siedziby terenowej dla Oddziału TVP 3
w Kielcach (5498)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej pana Henryka Milcarza (znak SPS-023-
-5498/08 z dnia 08.10.2008 r.) w sprawie odejścia od
planów przekazania ośrodków telewizji regionalnej
samorządom oraz utrzymania decyzji o budowie sie-
dziby terenowej dla Oddziału Terenowego TVP SA
w Kielcach niniejszym informuję Pana Marszałka,
że do kompetencji ministra skarbu państwa należy
m.in. wykonywanie uprawnień wynikających z praw
majątkowych Skarbu Państwa, w szczególności
w zakresie praw z akcji i udziałów spółek należących
do Skarbu Państwa, łącznie z wynikającymi z nich
prawami osobistymi. Minister skarbu państwa,
działając jako Walne Zgromadzenie spółki, sprawuje
w stosunku do Telewizji Polskiej SA bieżący nadzór
w oparciu o przepisy Kodeksu spółek handlowych
i ustawy o radiofonii i telewizji.
Inicjowanie i opracowywanie polityki Rady Mini-
strów w zakresie polityki audiowizualnej, przedkła-
danie w tym zakresie inicjatyw i projektów aktów
normatywnych oraz wykonywanie i koordynacja po-
lityki Rady Ministrów, zgodnie z ustawą z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej,
w związku z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. przyjmującą Regulamin pracy Rady
Ministrów, pozostaje w gestii ministra właściwego do
spraw kultury i dziedzictwa narodowego.
Minister Skarbu Państwa swoją opinię w sprawie
opracowywanego przez ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego projektu ustawy o zadaniach pu-
blicznych w dziedzinie audiowizualnych usług me-
dialnych będzie przedstawiał na dalszym etapie
przyjętej procedury legislacyjnej.
W odniesieniu do pytań pana posła dotyczących
podtrzymania decyzji o budowie siedziby Oddziału
Terenowego TVP SA w Kielcach informuję, że Wal-
ne Zgromadzenie Spółki Telewizja Polska SA uchwa-
łą numer 1 z dnia 24 października 2006 r. wyraziło
bezterminową zgodę na zakup zabudowanej nieru-
chomości gruntowej położonej w Kielcach przy ulicy
Księdza Piotra Ściegiennego 2 w celu budowy siedzi-
by Oddziału Terenowego TVP SA oraz zobowiązało
radę nadzorczą spółki do sprawowania nadzoru i kon-
troli realizacji tej uchwały i złożenia Walnemu Zgro-
madzeniu sprawozdania z jej realizacji. Ponadto
dnia 20 grudnia 2007 r. Nadzwyczajne Walne Zgro-
madzenie Telewizji Polskiej SA uchwałą nr 1 wyra-
386
ziło bezterminową zgodę, zgodnie z wnioskiem za-
rządu spółki, na budowę siedziby Oddziału Tereno-
wego Telewizji Polskiej SA w Kielcach i ponownie
zobowiązało radę nadzorczą spółki do sprawowania
nadzoru i kontroli realizacji uchwały oraz złożenia
Walnemu Zgromadzeniu sprawozdania z jej realiza-
cji. Przedkładając przedmiotowe wnioski dotyczące
zakupu nieruchomości oraz budowy siedziby oddzia-
łu w Kielcach, zarząd spółki zapewniał, iż przedmio-
towe inwestycje, ujęte w planie inwestycyjnym spół-
ki, będą realizowane ze środków własnych spółki
w latach 2007–2009. Podjęcie dalszych działań w za-
kresie prowadzenia inwestycji należy do obowiąz-
ków zarządu spółki związanych z prowadzeniem
spraw spółki, w które to kompetencje nie może inge-
rować minister skarbu państwa działający jako Wal-
ne Zgromadzenie spółki.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienie uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planowanej likwidacji
gospodarstw pomocniczych
i zakładów budżetowych (5500)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego
(pismo z dnia 8 października 2008 r. znak: SPS-023-
-5500/08) w sprawie planowanej likwidacji gospo-
darstw pomocniczych i zakładów budżetowych, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych, znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych,
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno – prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie zapewnienie realizacji postulatów przej-
rzystości finansów publicznych oraz zwiększenie
kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środków
publicznych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, jak i państwowych
zakładów budżetowych. Jednocześnie, wychodząc na-
przeciw postulatom jednostek samorządu teryto-
rialnego o zachowanie wspomnianej formy zakładu
budżetowego w samorządzie terytorialnym, projekt
przewiduje dalsze ich funkcjonowanie w sferze stric-
te samorządowej, ograniczając jednak zakres dzia-
łalności do spraw dotyczących:
— gospodarki mieszkaniowej i gospodarowania
lokalami użytkowymi,
— wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanaliza-
cji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych,
utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sa-
nitarnych, składowisk i unieszkodliwiania odpadów
komunalnych,
— kultury fizycznej i sportu, w tym terenów re-
kreacyjnych i urządzeń sportowych,
— utrzymania różnych gatunków egzotycznych
i krajowych zwierząt, w tym w szczególności prowa-
dzenie hodowli zwierząt zagrożonych wyginięciem,
w celu ich ochrony poza miejscem naturalnego wy-
stępowania,
— cmentarzy.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno – prawnej, wybranej spośród obecnie funk-
cjonujących w gospodarce, np. spółki, a także zapro-
ponowanej w ramach reformy finansów publicznych
agencji wykonawczej i instytucji gospodarki budże-
towej, przy spełnieniu zasad ciągłości realizacji za-
dań publicznych. Decyzje w tym zakresie będą po-
dejmować dysponenci części budżetowych (w tym
wojewodowie) oraz organy stanowiące jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji za-
dań publicznych przez dysponentów budżetu pań-
stwa, bądź organy stanowiące jednostek samorzą-
du terytorialnego, będzie efektywność wykorzysta-
nia wszystkich środków budżetowych. Realizacja
tego postulatu ma usprawnić funkcjonowanie sek-
tora finansów publicznych, a także uczynić go
przejrzystym, oszczędnym oraz nowocześnie zorga-
nizowanym.
Podkreślenia wymaga również, że projekt usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach pu-
blicznych stwarza warunki organizacyjno – prawne,
majątkowe i techniczne umożliwiające dokonanie
zmiany w organizacji sektora finansów publicznych
z dniem 1 stycznia 2009 r., przy spełnieniu następu-
jących, podstawowych zasad:
— zachowania ciągłości realizacji zadań publicz-
nych – zadania pozostające w obszarze działania da-
nego organu, a dotychczas realizowane przez likwi-
dowane jednostki sektora finansów publicznych po-
winny zostać przejęte przez jednostki budżetowe,
instytucje gospodarki budżetowej lub agencje wyko-
nawcze;
— zachowania ciągłości organizowania i świad-
czenia usług wiążących się z wykonywaniem kon-

kretnych zadań publicznych przez dotychczas dzia-
łające podmioty;
— „płynnego przejścia” do nowych realiów wyni-
kających z reorganizacji sektora finansów publicz-
nych – zawarcie przepisów przejściowych pozwalają-
cych na pełne wdrożenie nowych rozwiązań syste-
mowych.
Zasady te realizowane mają być przy zachowaniu
reguły racjonalności działania – w zakresie odpo-
wiedniego wykorzystania zarówno pracowników li-
kwidowanych podmiotów, jak również składników
majątkowych i środków finansowych jednostek or-
ganizacyjnych, które powinny zachować zdolność do
nieprzerwanego świadczenia usług publicznych.
Według założeń projektodawcy docelowy kształt
rynku wspomnianych wyżej usług powinien przed-
stawiać się w sposób następujący:
— w przypadku usług stricte rynkowych najwy-
godniejszą formą będzie ich zakup na rynku przy
zastosowaniu obowiązujących procedur udzielania
zamówień publicznych,
— usługi wiążące się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych powinny być dostarczane
przez tworzone w tym celu podmioty działające na
zasadach rynkowych,
— bezpośrednie wykonywanie zadań publicz-
nych, pozostających w obszarze działania danego or-
ganu, jeżeli dotychczas było realizowane przez pod-
miot likwidowany, powinno zostać przejęte przez
istniejącą bądź w tym celu utworzoną jednostkę bu-
dżetową, której plan finansowy musi być częścią od-
powiedniego budżetu (państwa lub jednostki samo-
rządu terytorialnego).
Niezależnie od powyższego, podkreślić należy,
że przedstawione wyżej rozwiązanie jest wynikiem
kompromisu pomiędzy koniecznością dokonania
zapowiadanych zmian w organizacji sektora finan-
sów publicznych a zachowaniem ciągłości wykony-
wania zadań państwa. Wychodzi ono także naprze-
ciw potrzebom uregulowania spraw pracowniczych,
w szczególności zachowania praw pracowników
ww. podmiotów.
Ponadto nadmieniam, że w ramach reformy sek-
tora finansów publicznych w projekcie ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
zostały zawarte propozycje zapisów, które – odno-
śnie do wykonywania zadań realizowanych dotych-
czas przez gospodarstwa pomocnicze państwowej
jednostki budżetowej lub finansowane ze środków
gromadzonych na rachunkach dochodów własnych
– przewidują zwiększenie wydatków w skali odpo-
wiadającej przyrostowi uzyskanych dochodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
387
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
oraz grupy posłów
w sprawie propozycji zmian programowych
i organizacyjnych w działalności
placówek oświatowych (5501)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Malik oraz grupy po-
słów (SPS-023-5501/08) w sprawie propozycji zmian
programowych i organizacyjnych w działalności pla-
cówek oświatowych, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie w systemie szkolnictwa zawodowego
jest prowadzone w zawodach ujętych w rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca
2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa
zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860, z późn. zm.).
Każdy z 208 zawodów „szkolnych” w wymienionej
klasyfikacji został w niej zamieszczony na wniosek
ministra właściwego dla zgłaszanego zawodu. Do
wniosku minister właściwy dołącza opis zawodu, bę-
dący opisem kwalifikacji oczekiwanych od absolwen-
ta przez rynek pracy, oraz wskazuje typy szkół,
w których powinno przebiegać kształcenie. Na bazie
opisu zawodu minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania określa podstawę programową kształ-
cenia w zawodzie. Treść podstawy programowej
kształcenia w danym zawodzie jest w całości uwzględ-
niana w programach nauczania tego zawodu. Pod-
stawy programowe kształcenia są często aktualizo-
wane, aby zawarte w nich treści odpowiadały stano-
wi wiedzy i postępowi techniczno-technologiczne-
mu, a także uwzględniały zmiany w przepisach pra-
wa, dotyczących wykonywania poszczególnych za-
wodów. Tak więc w zakresie kształcenia zawodowe-
go minister właściwy do spraw oświaty i wychowa-
nia świadczy usługi edukacyjne polegające na spo-
rządzeniu dokumentów programowych i egzamina-
cyjnych umożliwiających uruchomienie i nadzoro-
wanie tego procesu. Resort edukacji jest otwarty na
uwagi dotyczące „archaiczności” lub innych niedo-
skonałości treści kształcenia w programach naucza-
nia dla poszczególnych zawodów, ale wprowadzenie
ewentualnych zmian uzależnia od akceptacji mini-
strów właściwych dla zawodów. Nie tak rzadkie są
bowiem przypadki, gdy środowiska nauczycielskie
wnioskują na przykład o dostosowanie treści kształ-
cenia w danym zawodzie do posiadanego w pracow-
niach szkolnych wyposażenia, domagają się utrzy-
mania nauki pisania na maszynie, mimo braku po-
trzeby nabywania takiej umiejętności w dobie po-
wszechnej komputeryzacji, podejmują polemikę z mi-
nistrami właściwymi dla zawodów w sprawach doty-
czących ograniczenia kształcenia w niektórych za-
wodach do jednego typu szkoły, kwestionują zasad-
388
ność nabywania w trakcie procesu kształcenia nie-
których umiejętności ujętych w opisie zawodu.
Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 5
ust. 7 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) za
wyposażenie szkół i placówek w pomoce dydaktycz-
ne i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji odpowied-
nich programów nauczania są odpowiedzialne jed-
nostki samorządu terytorialnego będące organami
prowadzącymi szkoły. Kształcenie zawodowe wyma-
ga znacznych nakładów inwestycyjnych, zwłaszcza
tworzenia i unowocześniania bazy techniczno-dy-
daktycznej. Niewystarczające środki finansowe na
doposażenie szkół zawodowych w nowoczesny sprzęt
i urządzenia, jakimi dysponują jednostki samorzą-
dów powiatowych, powodują, że w większości wyko-
rzystywane w szkołach maszyny lub urządzenia są
przestarzałe i nie nadążają za postępem techniczno-
technologicznym. Aby zapewnić uczniom i słucha-
czom odpowiedni poziom kształcenia praktycznego
oraz zdawanie egzaminu potwierdzającego kwalifi-
kacje zawodowe w oparciu o wyposażenie dydak-
tyczne, sprzęt i urządzenia, resort edukacji podjął
się, w ramach Sektorowego Programu Operacyjne-
go „Rozwój zasobów ludzkich” realizacji projektu
„Wyposażenie CKU, CKP i szkół zawodowych w sta-
nowiska do egzaminów zawodowych”, współfinanso-
wanego ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, o łącznej wartości 150 mln zł. W chwili
obecnej dobiega końca realizacja ostatnich zamó-
wień na doposażenie szkół. W kolejnych latach nie
będzie już możliwe dokonywanie centralnie tego ro-
dzaju zakupów. Wsparciem w tym zakresie będzie
mógł być udział zainteresowanych szkół i placówek
w działaniach zaprojektowanych w priorytecie IX Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój wykształcenia i kom-
petencji w regionach” działanie 9.2: Podniesienie
atrakcyjności i jakości szkolnictwa zawodowego.
W odniesieniu do poruszonego w interpelacji pro-
blemu przeładowania programów szkolnych, nie-
zgodnego z higieną pracy, przy równoczesnym zbyt
daleko idącym ograniczeniu matematyki, uprzejmie
informuję, iż maksymalny tygodniowy wymiar go-
dzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych oraz zajęć
z religii/etyki w publicznych szkołach prowadzących
kształcenie zawodowe jest określony w rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lu-
tego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) i wynosi 35 godzin łącznie w zasadni-
czych szkołach zawodowych i technikum. W związ-
ku z planowaną reformą programową z zakresu
kształcenia ogólnego i projektowanym przywróce-
niem egzaminu maturalnego z matematyki liczba
godzin tego przedmiotu w cyklu kształcenia w tech-
nikum relatywnie wzrośnie.
Obowiązkowy wymiar praktyki zawodowej, okre-
ślany liczbą tygodni jej trwania, wynika z przyjęte-
go przez szkołę do realizacji programu nauczania
zawodu. Dyrektorzy szkół, odpowiedzialni za zorga-
nizowanie praktyk zawodowych, napotykają duże
problemy ze znalezieniem odpowiednich pracodaw-
ców. Przedsiębiorstwa niepaństwowe, a takich jest
większość, nastawione przede wszystkim na wypra-
cowywanie zysku, nie są zainteresowane udziałem
swoich pracowników w procesie kształcenia zawodo-
wego uczniów (słuchaczy). Na razie pracodawcy nie
odczuwają potrzeby uczestnictwa w procesie kształ-
cenia, gdyż nadal jeszcze w wielu regionach kraju
liczba osób poszukujących zatrudnienia jest większa
od liczby oferowanych miejsc pracy. Powoli odradza-
ją się jednakże więzi między pracodawcami a szkol-
nictwem zawodowym, aczkolwiek na zupełnie od-
miennych zasadach, niż miały miejsce przed trans-
formacją ustrojową.
Zgodnie z założeniami strategii lizbońskiej, któ-
ra jest kierowana do społeczeństw opartych na wie-
dzy, już od kilku lat podstawy programowe kształce-
nia w zawodach na poziomie kwalifikacji technika
uwzględniają umiejętność posługiwania się językiem
obcym zawodowym. Pewną trudność w tym zakre-
sie może stanowić brak odpowiednich podręczników
i słowników, które dopiero z czasem powstaną z ini-
cjatyw różnych środowisk związanych z edukacją.
Egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe
jest formą niezależnej i obiektywnej oceny poziomu
opanowania wiadomości i umiejętności z zakresu
specyficznego dla danego zawodu. Egzamin ten prze-
prowadza się w dwóch etapach: pisemnym i praktycz-
nym. Z kolei etap pisemny składa się z dwóch części,
podczas których zdający rozwiązuje zadania egzami-
nacyjne sprawdzające wiadomości i umiejętności:
w części pierwszej – właściwe dla danego zawodu,
a w części drugiej – związane z zatrudnieniem i dzia-
łalnością gospodarczą. Część druga etapu pisemnego
egzaminu zawodowego sprawdza przygotowanie ab-
solwenta szkoły do wejścia na rynek pracy i prawi-
dłowe ukształtowanie postaw przedsiębiorczych
u osoby zdającej. Uczniowie wszystkich typów szkół
ponadgimnazjalnych nabywają znaczną część umie-
jętności z tego zakresu podczas realizacji obowiąz-
kowych zajęć edukacyjnych „Podstawy przedsię-
biorczości”. Umiejętności te są niezwykle istotne
dla absolwentów szkół prowadzących kształcenie
zawodowe, gdyż głównym celem istnienia tego typu
szkół w systemie edukacji jest dostarczanie pra-
cowników do wykonywania konkretnych prac, wy-
twarzania produktów, oddziaływania na otaczają-
cą rzeczywistość lub świadczenia usług – zgodnie
z potrzebami rynku pracy.
Przepisy rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warun-
ków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowa-
nia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) określają progi
„zdawalności” poszczególnych etapów egzaminu za-
wodowego. Osoba zdająca zdaje ten egzamin, jeżeli
uzyska:

1) z etapu pisemnego:
— z części pierwszej – co najmniej 50% punktów
możliwych do uzyskania,
— z części drugiej – co najmniej 30% punktów
możliwych do uzyskania oraz
2) z etapu praktycznego – co najmniej 75% punk-
tów możliwych do uzyskania.
Nie jest zasadne porównywanie określonych w pro-
centach progów „zdawalności” poszczególnych etapów
egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe
z normami w tym zakresie, ustalonymi dla przed-
miotów ogólnokształcących na egzaminie matural-
nym. Wyniki odnotowane na świadectwach matu-
ralnych mają istotny wpływ wyłącznie na zakwalifi-
kowanie się posiadaczy tych świadectw do szkół
wyższych. Natomiast egzamin potwierdzający kwa-
lifikacje zawodowe sprawdza wiadomości i umiejęt-
ności właściwe dla danego zawodu i ma na celu po-
twierdzenie przygotowania absolwenta do samo-
dzielnego wykonywania tych zadań zawodowych,
które pracodawca może mu powierzyć bezpośrednio
po ukończeniu szkoły. Określenie wymagań doty-
czących zdania etapu praktycznego egzaminu zawo-
dowego na poziomie co najmniej 75% uzasadnia
wagę tego egzaminu z punktu widzenia pracodaw-
ców (czy bez obaw można zlecić np. wykonanie in-
stalacji urządzeń sanitarnych w domu osobie, która
zdała egzamin zawodowy na poziomie 30%, czyli
szacunkowo opanowała co trzecią umiejętność) oraz
rangę dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawo-
dowe, którego posiadacz zaprezentował, co potrafi
niezależnemu gremium egzaminatorów. Etap prak-
tyczny egzaminu zawodowego dla absolwentów szkół
prowadzących kształcenie w zawodach na poziomie
kwalifikacji zasadniczych sprowadza się do wykona-
nia konkretnego produktu lub usługi, a ocenie pod-
legają głównie umiejętności manualne zdającego.
Natomiast absolwenci szkół prowadzących kształce-
nie w zawodach na poziomie kwalifikacji technika,
w zależności od zawodu, powinni wykazać się umie-
jętnością opracowania projektu wykonania produk-
tu lub usługi (w tym ustalenie uszkodzenia na pod-
stawie wykonanych przez siebie pomiarów lub wyni-
ków pomiaru podanych w zadaniu, wybór techniki
wykonania do określonego parku maszynowego, do-
bór materiałów, wykonanie niezbędnych obliczeń,
w tym kalkulacja kosztów, doboru narzędzi i ma-
szyn itp.), gdyż od przyszłego technika należy wy-
magać więcej niż tylko poprawnego wykonania
czynności manualnych. Zadanie egzaminacyjne wy-
konane na etapie praktycznym przez absolwentów
szkół prowadzących kształcenie w zawodach na po-
ziomie kwalifikacji zasadniczych jest oceniane
w trakcie egzaminu przez trzech uprawnionych eg-
zaminatorów równocześnie, zaś w przypadku zawo-
dów na poziomie kwalifikacji technika – po przesła-
niu arkuszy egzaminacyjnych do wyznaczonych
ośrodków oceniania przez egzaminatora i weryfika-
tora, którzy oceniają zadanie niezależnie i konfron-
tują najdrobniejsze rozbieżności.
389
Egzaminy próbne są przeprowadzane na ograni-
czonej populacji uczniów (słuchaczy) i tylko w zakre-
sie umożliwiającym standaryzację zaprojektowa-
nych arkuszy egzaminacyjnych. Niemożność objęcia
egzaminem próbnym całej populacji osób przygoto-
wujących się do tego egzaminu wynika z ograniczeń
organizacyjno-finansowych.
Dane statystyczne GUS i systemu informacji
oświatowej nie potwierdzają spadku zainteresowa-
nia absolwentów gimnazjum kontynuacją nauki
w technikum. W roku szkolnym 2002/2003, gdy roz-
poczęły działalność 4-letnie technika, kandydaci do
tego typu szkoły stanowili 22,5% ogółu absolwentów
gimnazjum, podczas gdy w roku szkolnym 2007/
2008 naukę w klasach pierwszych technikum rozpo-
częło 31,7% ogółu absolwentów gimnazjum konty-
nuujących naukę w systemie szkolnym.
Ponadto uprzejmie informuję, iż minister eduka-
cji narodowej zarządzeniem nr 15 z dnia 18 czerwca
br. powołał zespół opiniodawczo-doradczy do spraw
kształcenia zawodowego, którego zadaniem jest opra-
cowanie propozycji koncepcji zmian systemowych
w szkolnictwie zawodowym. W skład zespołu wcho-
dzą przedstawiciele 25 instytucji, w tym przedstawi-
ciele ministrów właściwych dla zawodów, organizacji
pracodawców (Związek Rzemiosła Polskiego, Krajo-
wa Izba Gospodarcza, Polska Konfederacja Praco-
dawców Prywatnych Lewiatan, Konfederacja Praco-
dawców Polskich), organizacji branżowych (Naczelna
Organizacja Techniczna, Polska Izba Przemysłowo-
-Handlowa Budownictwa), środowisk samorządo-
wych (Związek Powiatów Polskich, Związek Woje-
wództw RP, Związek Miast Polskich, Unia Metropolii
Polskich), oświatowych (Ogólnopolskie Stowarzysze-
nie Kadry Kierowniczej Oświaty, Stowarzyszenie Dy-
rektorów i Nauczycieli Centrów Kształcenia Prak-
tycznego, Rada Szkół Katolickich, Związek Zakładów
Doskonalenia Zawodowego) i związkowych (Sekcja
Krajowa Oświaty i Wychowania „Solidarność”, Zwią-
zek Nauczycielstwa Polskiego).
Prace zespołu opiniodawczo-doradczego będą się
koncentrowały m.in. na następujących obszarach:
struktura szkolnictwa zawodowego, klasyfikacja za-
wodów „szkolnych” organizacja kształcenia zawodo-
wego, w tym młodocianych pracowników, system
egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodo-
we, kształcenie nauczycieli kształcenia zawodowe-
go, mechanizmy współpracy szkół zawodowych z lo-
kalnym i regionalnym otoczeniem gospodarczym
i instytucjami rynku pracy, doradztwo zawodowe,
finansowanie kształcenia zawodowego. Zgodnie z ka-
lendarzem reformy programowej zmiany organiza-
cyjno-programowe w kształceniu zawodowym po-
winny wejść w życie od 1 września 2012 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
390
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (5503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Andrzeja Szlachty,
przekazaną pismem z dnia 8 października 2008 r.
(sygn. SPS-023-5503/08), w sprawie realizacji pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Liczba budowanych boisk w ramach programu
„Moje boisko – Orlik 2012” jest zróżnicowana na te-
renie poszczególnych województw i zależy od możli-
wości finansowych poszczególnych urzędów mar-
szałkowskich. Przykładowo Pomorski Urząd Mar-
szałkowski dofinansowuje budowę 72 kompleksów,
a opolski tylko 10. Ministerstwo Sportu i Turystyki
nie miało wpływu na wysokość środków finanso-
wych przeznaczanych przez urzędy marszałkowskie
na realizację programu „Moje boisko – Orlik 2012”.
Wysokość środków zabezpieczonych w projekcie
ustawy budżetowej na rok 2009 wynosi 250 mln zł.
Pozwoli to na wybudowanie 750 kompleksów „Moje
boisko – Orlik 2012”. W przypadku większego zain-
teresowania programem rząd RP dołoży wszelkich
starań, aby wyżej wymienioną kwotę zwiększyć.
Projekt boisk jest projektem typowym, mającym
w założeniu wykonanie dobrych jakościowo boisk za
podstawową cenę. Rząd RP przyjął orientacyjny
koszt boisk w oparciu o ceny III kwartału 2007 r.
w budownictwie, tj. koszt brutto 1,220 mln zł.
Projekt zezwala na pewne odstępstwa od wyma-
gań projektu typowego. Dlatego w Ministerstwie
Sportu i Turystyki powołano zespół ds. odstępstw
od projektu typowego, który rozpatruje proponowa-
ne zmiany. Najczęściej proponowanym przez benefi-
cjentów odstępstwem jest użycie istniejącego (przy
szkole lub klubie sportowym) zaplecza sanitarno-
-szatniowego na potrzeby wszystkich chętnych, ko-
rzystających z boisk „Orlik 2012”. Do chwili obecnej
zespół wydał 470 opinii w sprawie odstępstw, w tym
tylko 42 opinie negatywne.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów likwidacji sądów rejonowych
(5508)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 8 października 2008 r. nr SPS-023-
-5508/08, przy którym przesłana została interpela-
cja pana posła Andrzeja Szlachty w sprawie planów
likwidacji sądów rejonowych, uprzejmie informuję.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji kon-
stytucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia
tego celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają
prace między innymi w kierunku racjonalizacji
i uelastycznienia struktury organizacyjnej sądów
powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości leży jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania.
W ramach tego wnikliwej analizie poddawane są
następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem
możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalo-
we sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce
zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odle-
głości między poszczególnymi sądami, w tym miej-
scowościami znajdującymi się w obszarach ich wła-
ściwości (m. in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Minister Sprawiedliwości nie podejmował do-
tychczas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia
konkretnych zmian organizacyjnych w sądownic-

twie powszechnym. Ostateczne kierunki reform
poddane zostaną konsultacjom z zainteresowanymi
środowiskami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie projektu reformy systemu edukacji
zakładającego obniżenie wieku szkolnego (5515)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Szaramy (SPS-
-023-5515/08) w sprawie projektu reformy systemu
edukacji zakładającego obniżenie wieku szkolnego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od dnia 1 stycznia do dnia 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześcioletnie
urodzone od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 31 sierp-
nia 2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia
31 grudnia 2005 r. (art. 9 ust. 1–3).
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców, pod warunkiem
że do 15 kwietnia roku szkolnego poprzedzającego
rok szkolny, w którym dziecko powinno lub może
rozpocząć naukę, rodzice złożą u dyrektora publicz-
391
nej szkoły w obwodzie, w którym dziecko mieszka,
wniosek o odroczenie spełniania obowiązku szkol-
nego (art. 9 ust. 4–6). Oznacza to, że w trzech kolej-
nych latach szkolnych w klasie pierwszej będą za-
równo dzieci sześcioletnie, jak i siedmioletnie, co
i obecnie ma miejsce. Obecnie w klasie pierwszej
szkoły podstawowej naukę podejmują obowiązkowo
siedmiolatki oraz na wniosek rodziców – niektóre
sześciolatki. Ze względu na różnice dojrzałości, któ-
re obserwuje się zarówno pomiędzy dziećmi sied-
mioletnimi, jak i sześcioletnimi, już obecnie obowią-
zujące przepisy pozwalają na podjęcie nauki w pierw-
szej klasie szkoły podstawowej przez sześciolatka.
Wynika to jednak zawsze z inicjatywy rodziców
dziecka i wymaga zasięgania przez szkołę opinii pu-
blicznej poradni psychologiczno – pedagogicznej.
Sposób wprowadzania projektowanej zmiany po-
zostawiający decyzję w tej sprawie w gestii rodziców
pozwoli przeprowadzić ją w sposób możliwie najła-
godniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie zaburzy pra-
cy szkół poprzez gwałtowne i znaczące zwiększenie
liczby dzieci rozpoczynających naukę w pierwszej
klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te ze względu na
liczbę uczniów w roczniku będą miały większe pro-
blemy w trakcie rekrutacji do szkół ponadgimna-
zjalnych, a później do szkół wyższych. Liczba dzieci
rozpoczynających naukę w szkole, pomimo obniże-
nia wieku, będzie zbliżona do liczby obecnych absol-
wentów szkół ponadgimnazjalnych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż de-
mograficzny nie będzie problemów z zapewnieniem
odpowiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim sześciolatkom rozpoczynającym naukę
w szkole podstawowej warunków opieki i bezpie-
czeństwa, porównywalnych do rozwiązań przyjętych
w wychowaniu przedszkolnym, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej przygotowuje program rządowy,
który obejmie działania w powyższym zakresie re-
alizowane przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ra-
mach trzech modułów na powyższe działania w roku
budżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym na:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej;
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki jest zadaniem organu prowadzące-
go. W uzasadnionych warunkach realizacja tego za-
dania może być dodatkowo wspierana środkami
z budżetu państwa. Zauważyć należy, że samorządy
życzliwie przyjęły projektowane zmiany, a korpora-
cje samorządowe w trakcie uzgodnień nie zgłaszały
zastrzeżeń dotyczących proponowanych rozwiązań,
392
ani też sposobu oszacowania ich skutków finanso-
wych i zakresu projektowanych działań rządu
wspierających finansowo realizację zadania. Sta-
rannie przemyślany i przygotowany został bowiem
projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowa-
dzania zmiany. Przygotowano również projekt pod-
stawy programowej uwzględniającej fakt wcześniej-
szego rozpoczynania edukacji szkolnej. Zaplanowa-
ne zostały środki finansowe na realizację progra-
mu rządowego związanego z obniżeniem wieku
obowiązku szkolnego.
Pomimo stopniowego wprowadzania do systemu
dodatkowego rocznika dzieci, łączna liczba uczniów
w systemie edukacji przez najbliższe lata będzie się
zmniejszać. Dlatego też, z uwagi na sytuację demo-
graficzną, system szkolny pod względem łącznej
liczby nauczycieli i sal szkolnych jest do takiej zmia-
ny gotowy.
Z zadaniem edukacji najmłodszych dzieci, które
reprezentują zróżnicowany poziom kompetencji i roz-
woju emocjonalnego, musi zmierzyć się nauczyciel
nauczania początkowego. Jest on do tego zadania
przygotowywany w trakcie studiów. Placówki do-
skonalenia nauczycieli podejmują systematyczne
działania związane z doskonaleniem warsztatu na-
uczycieli klas I–III.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie proponowanych zmian
w ustawach reformujących system
finansów publicznych (5528)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 10 października br.,
nr SPS-023-5528/08, interpelacją posła Tadeusza
Motowidły w sprawie proponowanych zmian w usta-
wach reformujących system finansów publicznych
uprzejmie informuję:
Zagadnienie dotyczące umarzania należności cy-
wilnoprawnych powstałych w związku z realizacją
zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych
zadań zleconych jednostkom samorządu terytorial-
nego ustawami zostało unormowane w projekcie
ustawy o finansach publicznych, a uprawnienia
w tym zakresie projektowana ustawa przypisuje za-
rządowi jednostki samorządu terytorialnego.
W odniesieniu natomiast do kwestii niejednolito-
ści odpowiedzi kierowanych do jednostek samorzą-
du terytorialnego należy podkreślić, iż minister fi-
nansów nie jest uprawniony do wydawania wiążą-
cych interpretacji przepisów prawa. Nadzór i kon-
trola nad działalnością jednostek samorządu teryto-
rialnego nie należy bowiem do zakresu kompetencji
ministra finansów. Ministerstwo Finansów nie ma
także prawnej możliwości do wkraczania w działal-
ność regionalnych izb obrachunkowych, sprawują-
cych nadzór nad jednostkami samorządu terytorial-
nego w sprawach finansowych. Stosownie do art. 2
ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regio-
nalnych izbach obrachunkowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 55, poz. 577, ze zm.) nadzór nad działalnością regio-
nalnych izb obrachunkowych sprawuje bowiem mini-
ster właściwy do spraw administracji publicznej.
W celu jednak usprawnienia przepływu informa-
cji o rozwiązaniach z zakresu finansów publicznych
wśród jednostek samorządu terytorialnego oraz za-
pewnienia jednolitości odpowiedzi, w projekcie usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach pu-
blicznych zawarto propozycję zobowiązującą regio-
nalne izby obrachunkowe do udzielania wyjaśnień
na wystąpienia jednostek samorządu terytorialnego
i innych podmiotów sfery samorządowej, nad który-
mi regionalne izby obrachunkowe sprawują nadzór
w sprawach finansowych.
Przedstawiając powyższe, informuję jednocze-
śnie, iż w świetle ustawy z dnia 6 maja 2005 r. o Ko-
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
oraz o przedstawicielach Rzeczypospolitej Polskiej
w Komitecie Regionów Unii Europejskiej (Dz. U.
Nr 90, poz. 759) forum wypracowywania wspólnego
stanowiska rządu i samorządu terytorialnego w naj-
ważniejszych kwestiach dotyczących funkcjonowa-
nia samorządu terytorialnego, w tym także dotyczą-
cych kształtu rozwiązań z zakresu finansów pu-
blicznych, stanowi Komisja Wspólna Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego. Do zadań Komisji Wspólnej
należy m.in.:
— dokonywanie przeglądów i ocen warunków
prawnych i finansowych funkcjonowania samorzą-
du terytorialnego;
— analizowanie informacji o przygotowywanych
projektach aktów prawnych, dokumentów i progra-
mów rządowych dotyczących problematyki samorzą-
du terytorialnego, w szczególności przewidywanych
skutków finansowych;
— opiniowanie projektów aktów normatywnych,
programów i innych dokumentów rządowych doty-
czących problematyki samorządu terytorialnego.
Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż
projekt nowej ustawy o finansach publicznych został
skierowany do opinii Komisji Wspólnej.
Jednocześnie nadmieniam, że projekty ustaw:
o finansach publicznych oraz Przepisy wprowadza-
jące ustawę o finansach publicznych były przedmio-
tem prac Zespołu do Spraw Systemu Finansów Pu-
blicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego. W stanowisku Zespołu ds. Systemu
Finansów Publicznych KWRiST z dnia 19 września

2008 r. w sprawie ww. projektów ustaw strona samo-
rządowa wyraziła zadowolenie, iż projekt nowej
ustawy o finansach publicznych w wielu proponowa-
nych rozwiązaniach wychodzi naprzeciw postula-
tom samorządów. Równocześnie w stanowisku nie
podniesiono kwestii, o których mowa w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pogorszenia warunków szpitali
uprawnionych do wykonywania zabiegów
wysokospecjalistycznych (5533)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Steca, posła na Sejm
RP, z dnia 6 października 2008 r., przesłaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 10 października 2008 r. (znak: SPS-023-
-5533/08), w sprawie pogorszenia warunków szpita-
li uprawnionych do wykonywania zabiegów wysoko-
specjalistycznych, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ, dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowa-
dzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto,
zgodnie z art. 146 ust. 1 cytowanej na wstępie usta-
wy, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia określa
przedmiot postępowania w sprawie zawarcia umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, kryte-
ria oceny ofert oraz warunki wymagane od świad-
czeniodawców. Działając na podstawie art. 146 ww.
ustawy, prezes funduszu wydał zarządzenie nr 32/
393
2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm., które
z dniem 1 lipca 2008 r. wprowadza rozliczanie świad-
czeń opieki zdrowotnej realizowanych w szpitalach
w oparciu o system jednorodnych grup pacjentów
(JGP).
Odnosząc się do zawartej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej pogorszenia z dniem 1 lipca 2008 r.
warunków finansowania świadczeń opieki zdrowot-
nej realizowanych w szpitalach wykonujących wyso-
kospecjalistyczne zabiegi medyczne, uprzejmie in-
formuję Pana Marszałka, iż Narodowy Fundusz
Zdrowia, przygotowując system jednorodnych grup
pacjentów, oparł się na posiadanej bazie danych
z realizacji świadczeń opieki zdrowotnej i wydatków
w latach 2006–2007. Grupy poszczególnych świad-
czeń zostały scharakteryzowane w oparciu o do-
świadczenia brytyjskie, a następnie zweryfikowane
na podstawie dyskusji klinicznej z dostosowaniem
do polskich warunków.
Ponadto proces tworzenia polskiego JGP był
przedmiotem szerokiej konsultacji w środowisku
konsultantów krajowych z poszczególnych dziedzin
medycyny, a jego wdrożenie zostało poprzedzone pi-
lotażem, który rozpoczął się w marcu br. w wybra-
nych 44 szpitalach.
Odnosząc się do kwestii wyceny poszczególnych
grup świadczeń opieki zdrowotnej, uprzejmie infor-
muję, iż przy określaniu wartości kosztowej poszcze-
gólnych grup Narodowy Fundusz Zdrowia posłużył
się wartościami dotychczasowych świadczeń katalo-
gowych, które zostały przypisane, o ile było to moż-
liwe, do odpowiednich grup, z uwzględnieniem licz-
by świadczeń i częstości ich występowania w po-
szczególnych dziedzinach medycyny. Wartości grup
zostały następnie dostosowane do poziomu finanso-
wania w 2008 r.
Jednocześnie pozwolę sobie wyjaśnić, iż każda
grupa posiada znaczenie kliniczne, które kojarzy się
ze zbliżonym sposobem leczenia oraz określoną cha-
rakterystyką leczonych pacjentów (w odniesieniu do
czasu pobytu w szpitalu, rodzaju wykonanych proce-
dur zabiegowych, diagnostycznych, leków itd.). Po-
nadto poszczególne grupy pacjentów obejmują pro-
cedury o podobnej kosztochłonności, w sensie zuży-
cia zasobów szpitala związanego z leczeniem danego
pacjenta, oraz każda grupa jest definiowana na pod-
stawie ogólnodostępnych danych występujących
w dokumentacji szpitala, które odnoszą się do stanu
pacjenta lub zastosowanej terapii.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż
system jednorodnych grup pacjentów jest tak skon-
struowany, że przyporządkowuje różnych pacjentów
z różnymi dolegliwościami do grup o podobnym po-
dejściu diagnostycznym i leczniczym oraz o podob-
nej charakterystyce kosztowej.
Odnosząc się natomiast do podnoszonych przez
pana posła w interpelacji kwestii finansowania
w systemie JGP szpitali wysokospecjalistycznych,
394
uprzejmie wyjaśniam, iż przedmiotowa problematy-
ka była wielokrotnie dyskutowana w Ministerstwie
Zdrowia z udziałem przedstawicieli Narodowego
Funduszu Zdrowia, konsultantów krajowych, świad-
czeniodawców, a także przedstawicieli środowisk
medycznych. Niezaprzeczalnym faktem jest to, iż
specyfika szpitali wysokospecjalistycznych wymu-
sza ich indywidualne traktowanie z uwagi na złożo-
ność rozpoznań oraz najwyższy poziom referencyj-
ności udzielanych świadczeń.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zobowiązał
się do weryfikacji i dostosowania systemu JGP do
krajowych potrzeb. Prace w tym zakresie są prowa-
dzone w Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia,
natomiast za przykład podjętych już działań może
posłużyć zarządzenie nr 67/2008/DSOZ prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia z dnia 4 września 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: le-
czenie szpitalne, w którym zwiększono m.in. wycenę
niektórych świadczeń opieki zdrowotnej.
Reasumując, pozwolę sobie zapewnić Pana Mar-
szałka, że wprowadzony system rozliczania świad-
czeń opieki zdrowotnej według jednorodnych grup
pacjentów powinien skutkować zwiększeniem bez-
pieczeństwa świadczeniobiorców oraz stwarzać nową
jakość zarządzania szpitalami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jakuba Rutnickiego
oraz grupy posłów
w sprawie planowanych zmian
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 dotyczących działań
dla przedsiębiorstw przetwórczych (5543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 10 października 2008 r., znak: SPS-
-023-5543/08, dotyczące interpelacji posła Jakuba
Rutnickiego oraz grupy posłów w sprawie zmian
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 w zakresie działań dla przedsiębiorstw
spożywczych uprzejmie przekazuję, co następuje.
W związku ze znaczącymi niedoborami środków
w ramach płatności wieloletnich wynikających z zo-
bowiązań podjętych w Planie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2004–2006 zaproponowano zmniej-
szenie budżetu działania: Zwiększanie wartości do-
danej podstawowej produkcji rolnej i leśnej (wspar-
cie dla przedsiębiorstw przetwarzających produkty
rolne) o 200 mln euro, co stanowi 18,2% łącznego
zakładanego budżetu tego instrumentu pomocy.
Przyczyną niedoboru środków jest przede wszyst-
kim umocnienie się złotego (w programie przyjęto
kalkulację wg kursu 3,9038 zł/euro, stanowiącego
średni kurs za rok 2006, obliczony na podstawie
kursów miesięcznych publikowanych przez Europej-
ski Bank Centralny) oraz niedoszacowanie wielko-
ści zobowiązań podjętych w ramach PROW 2004–
–2006 dla rent strukturalnych i wsparcia gospo-
darstw niskotowarowych. Według obecnych sza-
cunków, zakładając kurs 3,2 zł/euro, łączna kwota
niedoboru środków wynosi ok. 1,1 mld euro. Po-
wyższa propozycja została zaakceptowana przez
komitet monitorujący program na posiedzeniu
w dniu 25 września br.
Należy podkreślić, iż sektor przetwórstwa korzy-
stał już dotychczas ze znaczącej pomocy w ramach
programu SAPARD oraz Sektorowego Programu
Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja
sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiej-
skich 2004–2006”. W latach 2003–2007 w głównych
branżach przemysłu spożywczego: mięsnej, mleczar-
skiej i owocowo-warzywnej, zainwestowano w sumie
13,4 mld zł. Dzięki realizacji wspomnianych inwe-
stycji stan ekonomiczno-finansowy przemysłu spo-
żywczego uległ w ostatnich latach znacznej popra-
wie. Wynik finansowy sektora w pierwszym roku
członkostwa wzrósł trzykrotnie, zaś w 2007 r. prze-
kroczył 6,3 mld zł i był ponadczterokrotnie większy
niż w 2003 r. W 2007 r. wydajność pracy w przemy-
śle spożywczym była o około 40% większa niż przed
integracją, a relatywny poziom zadłużenia długoter-
minowego obniżył się z 0,15 w 2003 r. do 0,14 w roku
2007. Prezentowane pozytywne tendencje wskazu-
ją, iż omawiany sektor gospodarki na obecnym eta-
pie nie potrzebuje aż tak szerokiego wsparcia finan-
sowego.
Nie ulega jednak wątpliwości, iż pomimo reduk-
cji budżetu działania: Zwiększanie wartości doda-
nej(…) wsparcie inwestycyjne branży spożywczej
powinno być kontynuowane, tak aby, wobec słabną-
cych przewag konkurencyjnych po stronie koszto-
wej, umożliwić konkurowanie zakładom przetwór-
czym w oparciu o wysoką jakość produktów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jakuba Rutnickiego
oraz grupy posłów
w sprawie realizacji inwestycji
drogi ekspresowej S5 na odcinku
Poznań – Wrocław (5544)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji panów posłów Jakuba Rutnickiego, Ro-
mana Koseckiego, Macieja Orzechowskiego, Jaro-
sława Urbaniaka i pani poseł Agnieszki Kozłow-
skiej-Rajewicz z dnia 30 września 2008 r., przekaza-
nej przy piśmie z dnia 10 października 2008 r. znak:
SPS-023-5544/08, dotyczącej realizacji inwestycji
drogi ekspresowej S5 na odcinku Poznań – Wrocław
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Budowa drogi ekspresowej S5 na odcinku Wro-
cław – Poznań została ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Zgodnie z przyjętymi założeniami inwe-
stycja ta będzie realizowana w latach 2008–2012.
Ponadto należy zauważyć, iż budowa przedmiotowe-
go odcinka znajduje się także na liście rezerwowej
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
Uprzejmie informuję, że w chwili obecnej budowa
drogi ekspresowej S5 z Wrocławia do Poznania jest
na etapie prac projektowych. Inwestycja ta została
podzielona na następujące etapy:
1) odcinek Poznań (A2 węzeł Głuchowo) – węzeł
Kaczkowo będzie miał długość 78 km; dla tego od-
cinka zostało już zatwierdzone studium techniczno
– ekonomiczno – środowiskowe, w opracowaniu znaj-
dują się materiały do decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia;
2) węzeł Kaczkowo – węzeł Korzeńsko będzie
miał długość 29 km; dla tego odcinka w październi-
ku 2007 r. zostało zatwierdzone studium techniczno
– ekonomiczne, aktualnie GDDKiA oczekuje na wy-
danie przez wojewodę wielkopolskiego decyzji środo-
wiskowej;
3) węzeł Korzeńsko (bez węzła) – Wrocław (A8,
węzeł Widawa) będzie miał długość 48 km, w opra-
cowaniu znajdują się materiały do studium tech-
niczno – ekonomiczno – środowiskowego oraz decy-
zji środowiskowej.
Jeżeli wszystkie decyzje środowiskowe zostaną
wydane w terminie, przewiduje się, że do końca
przyszłego roku zakończony zostanie proces przygo-
towawczy, z uzyskaniem decyzji o zezwoleniu na re-
alizacje inwestycji drogowej włącznie. Konsekwen-
cją powyższego będzie rozpoczęcie robót budowla-
395
nych w 2010 r. Zatem należy stwierdzić, iż w chwili
obecnej nie istnieje zagrożenie niezrealizowania tej
inwestycji w zaplanowanym horyzoncie czasowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wliczania diet radnego lub sołtysa
do podstawy obliczenia prawa
do świadczeń rodzinnych (5558)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 10 października
2008 r. dotyczące interpelacji posła Piotra Stanke
w sprawie wliczania diet radnego lub sołtysa do pod-
stawy obliczania prawa do świadczeń rodzinnych,
uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. c ustawy o świadcze-
niach rodzinnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), ustalając dochód ro-
dziny uprawniający do świadczeń rodzinnych, uwzględ-
nia się również dochody niepodlegające opodatkowa-
niu na podstawie przepisów o podatku dochodowym
od osób fizycznych. Ustawa klasyfikuje 26 typów
tego rodzaju dochodów nieopodatkowanych. Niektó-
re z nich obejmują znacznie większe grupy świad-
czeniobiorców niż grupa osób otrzymujących diety
nieopodatkowane z tytułu wykonywania czynności
związanych z pełnieniem obowiązków społecznych
i obywatelskich. Dla przykładu są to osoby uzysku-
jące należności pieniężne otrzymywane z tytułu wy-
najmu pokoi gościnnych w budynkach mieszkalnych
położonych na terenach wiejskich w gospodarstwie
rolnym osobom przebywającym na wypoczynku
oraz uzyskane z tytułu wyżywienia tych osób lub
osoby otrzymujące renty określone w przepisach
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środ-
ków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskie-
go Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz
w przepisach o wspieraniu rozwoju obszarów wiej-
skich z udziałem środków Europejskiego Funduszu
Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, i od
początku funkcjonowania systemu świadczeń ro-
dzinnych, tj. od 1 maja 2004 r., nie były one kwestio-
nowane jako dochód rodziny.
Świadczenia rodzinne adresowane są bowiem do
tych rodzin, których rzeczywista sytuacja material-
396
na, w roku poprzedzającym okres zasiłkowy, upraw-
nia je do skorzystania z zasiłku rodzinnego wraz
z odpowiednimi dodatkami, jak również z pozosta-
łych świadczeń rodzinnych. Ustalenie stanu fak-
tycznego dotyczącego dochodu rodziny powinno od-
zwierciedlać realne kwoty, jakie przypadały na jed-
nego członka rodziny we wspomnianym okresie,
i pomijanie dochodów nieopodatkowanych stanowi-
łoby naruszenie sprawiedliwego traktowania wszyst-
kich rodzin o niskich dochodach. Trudno się zgodzić
ze stwierdzeniem pana posła, iż rozwiązanie to jest
„kulą u nogi”, gdyż niewątpliwie kwoty diet są do-
chodem osób je otrzymujących i niejednokrotnie
mają istotny wpływ na sytuację materialną rodziny.
Istotne jest również to, że ww. dochody, podobnie jak
świadczenia rodzinne, traktowane są już preferen-
cyjnie w przepisach podatkowych – są to przychody
niepodlegające opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych.
Należy też zwrócić uwagę na fakt, iż motywacją
do pełnienia funkcji społecznych nie powinno być
nastawienie na osiągnięcie z tego tytułu korzyści fi-
nansowych. Dlatego też wliczanie do dochodu rodzi-
ny diet nieopodatkowanych podatkiem dochodowym
od osób fizycznych, otrzymywanych przez osoby wy-
konujące czynności związane z pełnieniem obowiąz-
ków społecznych i obywatelskich, nie powinno mieć
wpływu na rzetelne wykonywanie przez nie manda-
tu zaufania społecznego.
Ponadto wyjaśniam, iż propozycja zmiany formy
otrzymywanych diet na formę rzeczową nie pozosta-
je w obszarze kompetencji ministra pracy i polityki
społecznej.
W związku z powyższym uprzejmie informuję,
iż nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych
w zakresie pominięcia w dochodzie rodziny kwoty
diet nieopodatkowanych podatkiem dochodowym
od osób fizycznych, otrzymywanych przez osoby
wykonujące czynności związane z pełnieniem obo-
wiązków społecznych i obywatelskich, nie jest prze-
widywana.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Wrony
oraz grupy posłów
w sprawie budowy i modernizacji dróg
i magistrali kolejowej „Szlak staropolski
– pas zrównoważonego rozwoju” (5567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Waldemara Wrony oraz grupy po-
słów w sprawie budowy i modernizacji dróg i ciągu
kolejowego w pasie Szlaku Staropolskiego przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Na ciąg kolejowy określony jako Szlak Staropol-
ski składają się odcinki następujących linii: Doro-
husk – Lublin – Dęblin: linia nr 7; Dęblin – Radom:
linia nr 26; Radom – Skarżysko Kamienna – Kielce:
linia nr 8; Kielce – Częstochowa – Fosowskie: linia
nr 61; Fosowskie – Opole: linia nr 144; Opole – Wro-
cław: odcinek ciągu międzynarodowego E30; Wro-
cław – Międzylesie: odcinek ciągu międzynarodowe-
go CE59. Przebiega on przez cztery województwa:
lubelskie, świętokrzyskie, śląskie i dolnośląskie. Od-
cinki Dorohusk – Lublin – Dęblin oraz Opole – Wro-
cław – Międzylesie są wpisane do sieci TEN-T
(Transeuropejska Sieć Transportowa).
Zgodnie z Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013, do prio-
rytetowych celów w zakresie modernizacji infra-
struktury transportu kolejowego w Polsce należy
poprawa stanu połączeń kolejowych wchodzących
w skład sieci TEN-T, a także wybranych odcinków
znajdujących się poza tą siecią.
W związku z tym, w ramach programu, przewi-
dywana jest modernizacja linii nr 8 na odcinku War-
szawa – Radom – Kielce, a także budowa łącznicy
kolejowej na lotnisko Okęcie. Korzystając jeszcze ze
środków Sektorowego Programu Operacyjnego „Trans-
port” (SPOT) 2004–2006, zarządca infrastruktury
kolejowej, spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA,
zakończył opracowywanie dokumentacji przedpro-
jektowej dla modernizacji linii kolejowej nr 8 War-
szawa – Radom – Kielce obejmującej studium wyko-
nalności, materiały przetargowe oraz wnioski o wy-
danie decyzji środowiskowych i lokalizacyjnych.
Z uwagi jednak na brak stosownych decyzji, wyda-
wanych przez wojewodów mazowieckiego i święto-
krzyskiego, modernizacja linii jest opóźniona i już
obecnie wiadomo, że nie wszystkie prace zostaną za-
kończone do roku 2012, a więc przed rozpoczęciem
turnieju finałowego Euro 2012. Należy również pod-
kreślić, że oczekiwania niektórych społeczności lo-
kalnych, dotyczących zakresu modernizacji, prze-
kraczają nie tylko możliwości finansowe projektu,
ale również spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA
jako inwestora. Niemniej, projekt ma wciąż pełne

szanse realizacji w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
Projekt modernizacji linii kolejowej nr 8 obejmu-
je także odcinek Warszawa Służewiec – Warszawa
Zachodnia, w ramach którego zmodernizowano oko-
ło 9 kilometrów linii, a także wybudowano dwa nowe
przystanki osobowe: Warszawa Aleje Jerozolimskie
oraz Warszawa Żwirki i Wigury.
Istotnym elementem tego projektu jest również
wybudowanie połączenia centrum Warszawy z lotni-
skiem na Okęciu. Planowany termin realizacji tego
przedsięwzięcia to II kwartał 2011 r. Długość moder-
nizowanego odcinka – 2 km (łącznica w tunelu),
a szacunkowy koszt realizacji inwestycji wynosi
411,49 mln zł. Wybór wykonawcy planowany jest na
maj 2009 r., a rozpoczęcie robót – na czerwiec 2009 r.
Do roku 2010 zakończona zostanie także moder-
nizacja odcinka linii kolejowej E30 Wrocław – Opole
wraz ze stacjami Oława i Brzeg.
Natomiast strategiczne plany modernizacyjne
wykraczające poza okres do 2013 r. zawarte są
w Master Planie dla transportu kolejowego w Polsce
do 2030 r. Konieczność opracowania strategicznego
biznes planu dotyczącego rozwoju transportu kolejo-
wego w Polsce została nałożona na władze polskie
decyzją Komisji Europejskiej z 8 lipca 2005 r. mody-
fikującą Memorandum Finansowe dla projektu: Mo-
dernizacja Poznańskiego Węzła Kolejowego (linia
kolejowa E20) zlokalizowanego w Polsce, jako szcze-
gólny warunek związany z jego realizacją. Również
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 przewiduje konieczność przygotowania
omawianego dokumentu.
W odniesieniu do linii nr 7 Master Plan zakłada
jej modernizację na odcinku Warszawa – Lublin
w latach 2014 – 2020 oraz na odcinku Lublin – Doro-
husk w okresie 2021–2030.
Natomiast dla linii nr 61 Master Plan zakłada
przeprowadzenie inwestycji odtworzeniowych w la-
tach 2007–2013 na odcinku Koniecpol – Częstocho-
wa, a także dokończenie takich inwestycji na odcin-
ku Częstochowa Stradom – Lubliniec – Fosowskie.
W ramach tych prac powinny zostać przywrócone
pierwotne parametry dla tej linii, a nawet pewna ich
poprawa (prędkość rozkładowa 100–120 km/h). Po-
nadto, w Master Planie zawarto informację o prze-
prowadzeniu prac modernizacyjnych na odcinku
Lubliniec – Fosowskie – Opole Główne. Przewiduje
się przeprowadzenie tych prac w latach 2021–2030,
w ramach których przewidziano m.in. dobudowę
drugiego toru szlakowego na odcinku Fosowskie
– Opole.
Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż Szlak Staropol-
ski uzyskał znaczące poparcie władz samorządo-
wych, a jednocześnie położony jest poza siecią TEN-T
i łączy miasta o relatywnie małej liczbie miesz-
kańców (z wyjątkiem Wrocławia), ewentualne
przyspieszenie modernizacji odcinków wchodzą-
cych w skład tego połączenia powinno zostać uwzględ-
nione w programach regionalnych na kolejną per-
397
spektywę programowania środków finansowych
z UE zarządzanych przez samorządy zainteresowa-
nych województw.
Odnosząc się natomiast do budowy drogi ekspre-
sowej S46 Kudowa Zdrój – Kłodzko – Nysa – Opole
– Częstochowa – Jędrzejów – Kielce – Kraśnik – Lu-
blin – Włodawa, należy podkreślić, że warunkiem
niezbędnym do uruchomienia jakichkolwiek prac
studialnych lub planistycznych dotyczących nowych
dróg, w tym omawianej drogi ekspresowej, jest wy-
kazanie potrzeby istnienia takiej drogi, jej funkcji
w sieci drogowej i oszacowanie horyzontu czasowe-
go, od kiedy powinna funkcjonować, aby jej budowa
była ekonomicznie uzasadniona. Powyższe kwestie
ma rozstrzygnąć „Studium układu dróg szybkiego
ruchu w Polsce, układ kierunkowy do 2025 r. wraz
z analizą podziału funkcjonalnego sieci drogowej
w Polsce”, którego celem jest analiza obowiązujące-
go układu autostrad i dróg ekspresowych oraz za-
proponowanie ewentualnych zmian w horyzontach
do 2013 r. i do 2025 r. Z tego powodu, o zmianach
w sieci autostrad i dróg ekspresowych w Polsce moż-
na zadecydować dopiero po opracowaniu studium.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie uchylania się
przez spółdzielnie mieszkaniowe
od realizacji przepisów ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (5576)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia
7 października 2008 r., nr SPS-023-5576/08, w spra-
wie uchylania się przez spółdzielnie mieszkaniowe
od realizacji przepisów ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
uprzejmie informuję, co następuje.
Przepis art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873) nakładał na spółdzielnie
mieszkaniowe obowiązek dokonania zmian swoich
statutów nie później niż do dnia 30 listopada 2007 r.
oraz zgłoszenia tych zmian do Krajowego Rejestru
398
Sądowego w ciągu 30 dni od dnia podjęcia uchwały,
nie później niż do dnia 30 grudnia 2007 r. W przypad-
ku niezachowania przez spółdzielnię terminu, o któ-
rym mowa, a co za tym idzie braku regulacji statuto-
wych dostosowujących regulacje wewnątrzspółdziel-
cze do rozwiązań nowej ustawy, w mojej ocenie pozo-
stają w mocy postanowienia dotychczasowych statu-
tów, które nie pozostają w sprzeczności z przepisami
nowej ustawy, a w razie wystąpienia sprzeczności
znajdą wprost zastosowanie przepisy tej ustawy. Do
czasu zarejestrowania zmian statutów – stosownie do
art. 9 ust. 2 ww. ustawy pozostają w mocy również
postanowienia dotychczasowych statutów regulujące
funkcjonowanie zebrania przedstawicieli.
Natomiast przepis art. 8 3 ust. 1 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) wy-
łącza możność zastąpienia walnego zgromadzenia
przez zebranie przedstawicieli w spółdzielniach
mieszkaniowych dopiero po dokonaniu zmian statu-
tu i jego zarejestrowaniu. Tym samym, do tego cza-
su na mocy art. 9 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw postanowienia dotychcza-
sowych statutów w tym zakresie pozostają ważne.
Niewywiązywanie się zaś przez spółdzielnie
z nałożonego ustawą nowelizującą terminu doko-
nania zmian swoich statutów oraz ich zarejestro-
wania powoduje powstanie po stronie prezesów
spółdzielni odpowiedzialności karnej na podstawie
ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Re-
jestrze Sądowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186,
z późn. zm.).
Wobec powyższych wyjaśnień, obowiązek egze-
kwowania dokonania zmian statutów spółdzielni
mieszkaniowych i ich rejestracji w terminie wska-
zanym w art. 9 ust. 1 noweli ciąży na sądzie reje-
strowym.
Odnosząc się do pytań pana posła w zakresie
działań planowanych przez ministra infrastruktury
w celu zmobilizowania władz spółdzielni mieszka-
niowych do realizowania postanowień ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz udostępnienia da-
nych obrazujących skalę uchylania się spółdzielni
mieszkaniowych od dokonywania wymaganych pra-
wem zmian w swych statutach, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Przepisy art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848,
z późn. zm.) wyposażają ministra właściwego do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i miesz-
kaniowej w określone i wąskie kompetencje kontrol-
ne wobec spółdzielni mieszkaniowych. Kompetencje
te dotyczą jedynie żądania od spółdzielni informacji
i danych dotyczących organizacji i działalności spół-
dzielni mieszkaniowych, niezbędnych do dokonania
oceny zgodności z prawem i gospodarności działal-
ności tychże spółdzielni oraz uprawniają ministra
do wystąpienia do właściwego związku rewizyjnego,
w którym spółdzielnia jest zrzeszona, lub do Krajo-
wej Rady Spółdzielczej z wnioskiem o przeprowadze-
nie lustracji jedynie w wypadku stwierdzenia – na
podstawie informacji zebranych w ww. trybie – na-
ruszenia prawa przez spółdzielnię. A zatem, stosow-
nie do art. 93a ustawy, możliwymi i dostępnymi źró-
dłami informacji w zakresie wszelkich zarzutów
podnoszonych wobec spółdzielni – są wyjaśnienia
spółdzielni oraz ewentualnie kopie protokołów lu-
stracji i listów polustracyjnych, jeżeli na prośbę mi-
nisterstwa zostaną przekazane przez spółdzielnię
bądź związki rewizyjne.
Wobec powyższego uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że minister infrastruktury, z wyjątkiem
ww. przypadku, nie został wyposażony przez usta-
wodawcę w inne instrumenty prawne umożliwiające
kontrolę władz spółdzielni w zakresie realizacji
przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
czy też prowadzenia rejestrów dokonywanych zmian
statutów przez poszczególne spółdzielnie mieszka-
niowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie opóźnienia w remoncie i rozbudowie
linii kolejowej nr 8 na trasie
Kielce – Radom – Warszawa (5578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów w sprawie modernizacji linii kolejowej Warsza-
wa – Radom – Kielce przedstawiam następujące in-
formacje.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007–2013 przewidywana
jest modernizacja linii nr 8 na odcinku Warszawa
– Radom – Kielce, a także budowa łącznicy kolejowej
na lotnisko Okęcie.
Jednakże korzystając jeszcze ze środków Sekto-
rowego Programu Operacyjnego „Transport” (SPOT)
na lata 2004–2006, zarządca infrastruktury kolejo-
wej, spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA, zakoń-
czył opracowywanie dokumentacji przedprojektowej
dla modernizacji linii kolejowej nr 8 Warszawa – Ra-
dom – Kielce obejmującej studium wykonalności,
materiały przetargowe oraz wnioski o wydanie de-
cyzji środowiskowych i lokalizacyjnych. Termin za-
kończenia modernizacji linii na odcinku Warszawa

– Radom – Kielce jest ściśle uzależniony od uzyska-
nia omawianych decyzji wydawanych przez wojewo-
dów mazowieckiego i świętokrzyskiego. Jednak
z uwagi na brak ich wydania modernizacja linii jest
opóźniona i już obecnie wiadomo, że nie wszystkie
prace zostaną zakończone przed rozpoczęciem tur-
nieju finałowego Euro 2012.
Należy również podkreślić, że oczekiwania nie-
których społeczności lokalnych dotyczących zakresu
modernizacji przekraczają nie tylko możliwości fi-
nansowe projektu, ale również spółki PKP Polskie
Linie Kolejowe SA, jako inwestora. Dlatego też pro-
wadzi ona rozmowy ze stronami blokującymi wyda-
nie koniecznych decyzji w Suchedniowie, Warce
i Zagnańsku, usiłując wypracować kompromisowe
rozwiązania.
Kolejnym powodem opóźnienia modernizacji li-
nii jest znaczna liczba prac modernizacyjnych ko-
niecznych do wykonania na odcinku 176 kilometrów
z Warszawy do Kielc. Obecny stan prac polega na
rozstrzyganiu procedury na wybór wykonawcy map
dla celów projektowych dla całego odcinka do Kielc.
Tym niemniej projekt ma wciąż pełne szanse re-
alizacji w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”.
Projekt modernizacji linii kolejowej nr 8 obejmu-
je także odcinek Warszawa Służewiec – Warszawa
Zachodnia, w ramach którego zmodernizowano oko-
ło 9 kilometrów linii, a także wybudowano dwa nowe
przystanki osobowe: Warszawa Aleje Jerozolimskie
oraz Warszawa Żwirki i Wigury.
Istotnym elementem tego projektu jest również
wybudowanie połączenia centrum Warszawy z lot-
niskiem na Okęciu. Planowany termin realizacji
tego przedsięwzięcia to II kwartał 2011 r. Długość
modernizowanego odcinka – 2 km (łącznica w tune-
lu), a szacunkowy koszt realizacji inwestycji wynosi
411,49 mln zł. Wybór wykonawcy planowany jest na
maj 2009 r., a rozpoczęcie robót na czerwiec 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie oceny jakości pracy
kuratoriów oświaty (5582)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania zawarte w interpelacji pana posła Włodzi-
399
mierza Karpińskiego (pismo nr: SPS-023-5582/08)
w sprawie oceny jakości pracy kuratoriów oświaty,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Czy zatem podobnego rodzaju raporty (raport ob-
razujący jakość pracy kuratoriów oświaty opracowa-
ny przez naukowców Uniwersytetu Jagiellońskiego)
i opracowania dotyczące prac kuratoriów oświaty
były przygotowywane w przeszłości?
Czy tego rodzaju raport opracowany na Uniwer-
sytecie Jagiellońskim był pierwszą próbą niezależ-
nej oceny pracy kuratoriów?
„Raport końcowy z badań funkcjonowania kura-
toriów oświaty” opracowany w Studium Pedagogicz-
nym Uniwersytetu Jagiellońskiego w ramach pro-
jektu pt. „Program wzmocnienia efektywności sys-
temu nadzoru pedagogicznego i oceny jakości pracy
szkoły” Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”,
którego autorem jest dr Jerzy Lackowski, stanowi
pierwszą próbę znalezienia odpowiedzi na pytania
dotyczące zagadnienia: kuratoria oświaty jako re-
gionalne centra edukacyjne. Fundamentalnym pro-
blemem badawczym była rola kuratoriów oświaty
w rozwoju i poprawianiu jakości pracy wojewódz-
kich systemów edukacyjnych oraz pojedynczych pla-
cówek, jak też w czuwaniu nad realizacją istotnych
elementów krajowej polityki edukacyjnej.
Jak wynika z założeń badawczych, celem badań
nie była ocena pracy kuratoriów oświaty, lecz pozy-
skanie informacji o sposobie realizacji przez kurato-
ria oświaty zadań wynikających z obowiązku spra-
wowania nadzoru pedagogicznego nad szkołami
i placówkami.
Ilu pracowników w całej Polsce jest zatrudnio-
nych w kuratoriach oświaty?
Ilu jest ich w województwie lubelskim oraz jak
wielu nauczycieli przypada na jednego wizytatora
kuratorium oświaty w województwie lubelskim?
Według danych uzyskanych z Systemu Informa-
cji Oświatowej na dzień 15 września 2005 r. liczba
wizytatorów zatrudnionych w kuratoriach oświaty
wynosiła 1 594 osoby, z czego w Kuratorium Oświa-
ty w Lublinie zatrudnionych było 101 pracowników.
Z uwagi na fakt, że wizytatorzy sprawują nad-
zór pedagogiczny nad szkołami i placówkami, nie
pozyskuje się danych o zależnościach pomiędzy
liczbą wizytatorów zatrudnionych w kuratorium
oświaty oraz liczbą nauczycieli pracujących na te-
renie województwa. Nadzór pedagogiczny nad pra-
cą nauczycieli sprawuje bowiem dyrektor szkoły
lub placówki.
Czy ministerstwo rozważa, po publikacji tego ra-
portu, dalsze analizy w obszarze działalności kura-
toriów oświaty i celów przez nie realizowanych oraz
czy należy spodziewać się jakichś rozwiązań o cha-
rakterze systemowym w najbliższej przyszłości?
Jednym z zamierzeń strategicznych, jakie przy-
jęło Ministerstwo Edukacji Narodowej jest wdroże-
nie skutecznego i efektywnego sposobu sprawowa-
nia nadzoru pedagogicznego, opartego na zobiekty-
400
wizowanych procedurach, metodach i narzędziach
pomiaru jakości pracy szkoły.
W tym celu w kwietniu 2008 r. Ministerstwo
Edukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, dzia-
łanie 3.1: Modernizacja systemu zarządzania i nad-
zoru w oświacie, poddziałanie 3.1.2: Modernizacja
systemu nadzoru pedagogicznego) projektu pt. „Pro-
gram wzmocnienia efektywności systemu nadzoru
pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”. Dzia-
łania projektowe przewidują m.in. opracowanie kon-
cepcji zmodyfikowanej struktury i organizacji nad-
zoru pedagogicznego, którego rezultatem ma być
opis proponowanego modelu sprawowanego nadzoru
pedagogicznego i oceny jakości pracy szkół. Zakoń-
czenie prac projektowych zaplanowane jest na I pół-
rocze 2009 r.
Wyniki prac powołanego do przeprowadzenia pro-
jektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawę do
opracowania projektów zmian w polskim systemie
oświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i placó-
wek skutecznym nadzorem pedagogicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zasad funkcjonowania małych,
domowych przedszkoli (5583)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskie-
go (SPS-023-5583/08) w sprawie zasad funkcjono-
wania małych, „domowych” przedszkoli, uprzejmie
wyjaśniam:
Ustawa z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292) oraz
rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7,
poz. 38) umożliwiły tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podstawo-
wych) form wychowania przedszkolnego, tj. punk-
tów przedszkolnych i zespołów wychowania przed-
szkolnego dla małej grupy dzieci (od 3 do 25 osób).
Zgodnie z art. 14a ust. 1a ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) w przypadkach uza-
sadnionych warunkami demograficznymi i geogra-
ficznymi rada gminy może uzupełnić sieć publicz-
nych przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szko-
łach podstawowych o inne formy wychowania przed-
szkolnego (punkty przedszkolne lub zespoły wycho-
wania przedszkolnego). Zakładanie i prowadzenie
innych form wychowania przedszkolnego należy do
zadań własnych gmin (art. 5 ust. 5 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty).
Oprócz gminy również osoby prawne i osoby fi-
zyczne mogą prowadzić inne formy wychowania
przedszkolnego: publiczne – na podstawie art. 59a
ustawy o systemie oświaty, niepubliczne – na pod-
stawie art. 89a ust. 1 tej ustawy. Warunkiem
utworzenia innych form wychowania przedszkol-
nego w oparciu o ww. rozporządzenie jest uzyska-
nie wpisu do ewidencji prowadzonej przez gminę
właściwą ze względu na miejsce prowadzenia tych
form przedszkolnych (art. 89a ust. 1 ustawy o sys-
temie oświaty).
Szczegółowe wymogi dotyczące ewidencjonowa-
nia określają przepisy art. 82, 83, 84 oraz 89 ustawy
o systemie oświaty. Zgodnie z art. 89a ustawy zgło-
szenie do ewidencji musi zawierać projekt organiza-
cji wychowania przedszkolnego, które ma być reali-
zowane w danej formie.
Zgodnie z art. 90 ust. 2d ustawy osoba prowadzą-
ca niepubliczne wychowanie przedszkolne w for-
mach, o których mowa w przepisach wydanych na
podstawie art. 14a ust. 7 ustawy o systemie oświaty,
otrzymuje na każdego ucznia objętego tą formą wy-
chowania przedszkolnego dotację z budżetu gminy
w wysokości nie niższej niż 40% wydatków bieżą-
cych ponoszonych na jednego ucznia w przedszkolu
publicznym prowadzonym przez gminę – pod wa-
runkiem, że osoba prowadząca niepubliczną formę
wychowania przedszkolnego poda organowi właści-
wemu do udzielania dotacji planowaną liczbę
uczniów nie później niż do dnia 30 września roku
poprzedzającego rok udzielania dotacji.
Jeśli osoba zainteresowana tworzeniem innych
form wychowania przedszkolnego spełni warunki
określone w ustawie o systemie oświaty oraz w roz-
porządzeniu, może rozpocząć działalność w każdym
czasie.
Powyższe rozwiązanie stanowi realizację podję-
tego przez rząd zadania upowszechnienia dostępu
do edukacji przedszkolnej dzieciom 3–5 letnim z róż-
nych środowisk, w tym zarówno wiejskich, jak
i wielkomiejskich. Umożliwienie organizowania przez
gminy, inne osoby prawne i osoby fizyczne wychowa-
nia przedszkolnego w formach innych niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podsta-
wowych koresponduje z ideą optymalnego wykorzy-
stania możliwości rozwojowych małego dziecka
w zakresie uczenia się, predestynuje lepsze wyko-

rzystanie potencjału rozwojowego dziecka i stymu-
lację jego zdolności.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
potrzebę wspierania tworzenia i organizowania przez
jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne
i fizyczne innych form wychowania przedszkolnego
(punkty, zespoły) dostosowało wcześniej obowiązują-
ce, bardzo rygorystyczne, przepisy – w zakresie okre-
ślenia warunków lokalowych i sanitarnych – do no-
wych rozwiązań organizacyjnych. Po konsultacjach
z komendantem głównym Państwowej Straży Pożar-
nej oraz głównym inspektorem sanitarnym uzgod-
niono zmiany w przepisach rozporządzenia w sprawie
rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form oraz
sposobu ich działania.
W nowelizacji (z dnia 13 czerwca 2008 r., Dz. U.
Nr 104, poz. 667) powyższego rozporządzenia za-
warto szczegółowe regulacje określające warunki,
jakie musi spełniać lokal, w którym ma funkcjono-
wać punkt przedszkolny lub zespół wychowania
przedszkolnego, jeśli nie znajduje się on w budynku
lub jego części spełniających wymagania określone
w przepisach techniczno-budowlanych oraz przepi-
sach o ochronie przeciwpożarowej dla kategorii za-
grożenia ludzi ZL II lub wskazanych w ekspertyzie
technicznej rzeczoznawcy budowlanego oraz do
spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych (§ 4a. ust. 2
rozporządzenia).
Jednym z warunków utworzenia zespołu lub
punktu jest posiadanie przez organ prowadzący po-
zytywnej opinii państwowego powiatowego inspek-
tora sanitarnego oraz komendanta powiatowego/
miejskiego Państwowej Straży Pożarnej o zapewnie-
niu w lokalu, w którym prowadzone są zajęcia w ra-
mach zespołu lub punktu, bezpiecznych i higienicz-
nych warunków pobytu dzieci.
Dopuszcza się prowadzenie zajęć w ramach ze-
społu lub punktu w lokalu znajdującym się na par-
terze budynku o co najmniej dwóch wyjściach na ze-
wnątrz, przy czym jednym z nich powinny być drzwi
lub okno umożliwiające bezpośrednie wyjście na
przestrzeń otwartą. W takim lokalu zajęcia mogą
być organizowane tylko dla jednej grupy. Powierzch-
nia pomieszczenia przeznaczonego do zbiorowego
pobytu od 3 do 5 dzieci powinna wynosić co najmniej
16m2. W przypadku większej liczby dzieci niż 5 wy-
magana powierzchnia ulega zwiększeniu na każde
kolejne dziecko o 2 m2, jeżeli pobyt dziecka nie prze-
kracza 5 godzin dziennie. Jeżeli pobyt dziecka prze-
kracza 5 godzin, należy zapewnić minimalną po-
wierzchnię 2,5m2. Minimalna wysokość pomiesz-
czeń to 2,5m.
Złagodzenie obowiązujących przepisów dotyczy
obszaru ochrony przeciwpożarowej oraz sanitarno-
-epidemiologicznej. Jak wynika z powyższego, inne
formy wychowania przedszkolnego nie muszą speł-
niać wymagań dotyczących budynków użyteczności
publicznej.
401
W przypadku prowadzenia punktu przedszkol-
nego lub zespołu wychowania przedszkolnego w bu-
dynkach użyteczności publicznej (m.in. szkoły, świe-
tlice środowiskowe, domy kultury, budynki parafial-
ne) lub mieszkaniach znajdujących się na pierwszej
kondygnacji nadziemnej budynków mieszkalnych
nie zachodzi konieczność dokonywania zgłoszenia
organowi administracji architektoniczno-budowla-
nej zmiany sposobu użytkowania (pismo ministra
infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2008 r. skierowa-
ne do głównego inspektora nadzoru budowlanego
– kopia w załączeniu*)).
Złagodzenie wymogów sanitarno-lokalowych
(w porównaniu z przedszkolem i szkołą) wobec
punktów i zespołów było zmianą niecierpliwie ocze-
kiwaną zarówno przez jednostki samorządu teryto-
rialnego, jak i inne osoby prawne i fizyczne.
Nowelizacja pozwala na sprawniejsze i łatwiejsze
zakładanie innych form wychowania przedszkolne-
go przez zainteresowane podmioty oraz zachęca do
ich organizowania.
Dalsze łagodzenie obowiązujących w tym zakre-
sie przepisów nie wydaje się celowe, gdyż mogłoby
stanowić zagrożenie dla zdrowia lub życia dzieci.
Uprzejmie informuję, że w lipcu 2008 r. został
wydany przez MEN poradnik-informator „Jak orga-
nizować edukację przedszkolną w nowych formach”,
który jest przekazywany wszystkim zainteresowa-
nym podmiotom.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie zaburzeń zdolności matematycznych
(dyskalkulii) (5604)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją z 10 października 2008 r. (nr SPS-023-5604/
08) złożoną przez pana posła Grzegorza Roszaka
w sprawie uczniów z zaburzeniami zdolności mate-
matycznych (dyskalkulii), uprzejmie wyjaśniam:
1. Jaka jest w ocenie Pani Minister skala dys-
funkcji określonej jako dyskalkulia?
Z informacji uzyskanych z Centralnej Komisji
Egzaminacyjnej wynika, że w 2007 r. do egzaminu
gimnazjalnego przystąpiło 9,3% dzieci ze zdiagnozo-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
402
wanymi specyficznymi trudnościami w uczeniu się,
w tym z dyskalkulią. Odrębnych statystyk dla róż-
nych rodzajów tych trudności (dysleksja, dysgrafia,
dysortografia, dyskalkulia) Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie prowadziło. Z badań nad specyficzny-
mi trudnościami w uczeniu się matematyki wynika,
że dyskalkulię zdiagnozowano u około 3–5(6)% dzie-
ci (U. Oszwa, „Zaburzenia rozwoju umiejętności
matematycznych”, Kraków, 2008, fundacja Instytut
Edukacji Matematycznej w Warszawie). Warto za-
znaczyć, że w części matematyczno-przyrodniczej
egzaminu gimnazjalnego uczniowie ze specyficzny-
mi trudnościami w uczeniu się, w tym z dyskalku-
lią, uzyskali wyniki średnie (26,62) nieco wyższe
niż uczniowie bez tych dysfunkcji (25,17).
2. Czy powinna ona zostać uwzględniona w przepi-
sach dot. egzaminów zewnętrznych?
Obowiązujące przepisy prawa dotyczące przepro-
wadzania egzaminów zewnętrznych uwzględniają
w pełni potrzeby uczniów ze specyficznymi trudno-
ściami w uczeniu się, w związku z tym Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie planuje zmiany tych przepi-
sów. Podstawą prawną dostosowania egzaminów ze-
wnętrznych dla uczniów ze specyficznymi trudno-
ściami w uczeniu się jest rozporządzenie ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 30 kwietnia 2007 r.
w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfiko-
wania i promowania uczniów i słuchaczy oraz prze-
prowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
Zgodnie z § 37 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia ucznio-
wie (słuchacze), a zgodnie z § 59 ust. 1 absolwenci ze
specyficznymi trudnościami w uczeniu się mają pra-
wo przystąpić do egzaminów zewnętrznych w wa-
runkach i formie dostosowanych do indywidualnych
potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych na podsta-
wie opinii publicznych poradni psychologiczno-pe-
dagogicznych, w tym publicznych poradni specjali-
stycznych albo niepublicznych poradni psychologicz-
no-pedagogicznych, w tym niepublicznych poradni
specjalistycznych spełniających warunki, o których
mowa w art. 71 b ust. 3 b ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.). Opinie te powinny być wyda-
ne nie później niż do końca września roku szkolne-
go, w którym odbywają się egzaminy, i nie wcześniej
niż, odpowiednio, po ukończeniu przez danych
uczniów klasy III szkoły podstawowej w wypadku
sprawdzianu, po ukończeniu przez danych uczniów
szkoły podstawowej w wypadku egzaminu gimna-
zjalnego i na 4 lata przed terminem egzaminu matu-
ralnego w wypadku tego egzaminu. Zgodnie z § 4
ust. 1 pkt 9 i ust. 5 pkt 3 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 11 grudnia 2002 r.
w sprawie szczegółowych zasad działania publicznych
poradni psychologiczno-pedagogicznych, w tym pu-
blicznych poradni specjalistycznych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 5, poz. 46) opinie te wydaje się w sprawie
przystąpienia uczniów lub absolwentów ze specy-
ficznymi trudnościami w uczeniu się do, odpowiednio,
sprawdzianu przeprowadzanego w ostatnim roku
nauki w szkole podstawowej, egzaminu przeprowa-
dzanego w ostatnim roku nauki w gimnazjum lub
egzaminu maturalnego w warunkach i formie do-
stosowanych do ich potrzeb psychofizycznych. Każ-
da opinia powinna zawierać stanowisko poradni
w sprawie, której dotyczy (najlepiej z jednoznacznym
stwierdzeniem specyficznych trudności w uczeniu
się lub jednego z ich rodzajów), oraz jego szczegóło-
we uzasadnienie.
Zgodnie z opublikowanymi na stronach interne-
towych centralnej i okręgowych komisji egzamina-
cyjnych procedurami organizowania i przeprowa-
dzania sprawdzianu w szóstej klasie szkoły podsta-
wowej i egzaminu w trzeciej klasie gimnazjum o od-
powiednie dostosowanie formy i warunków spraw-
dzianu lub egzaminu rodzice/opiekunowie prawni
ucznia występują pisemnie do dyrektora szkoły
(dołączając opinię poradni) w terminie do 15 paź-
dziernika roku szkolnego, w którym jest przepro-
wadzany sprawdzian lub egzamin. Dyrektor szkoły
zobowiązany jest do zapoznania rodziców/opieku-
nów prawnych ucznia z możliwymi dostosowania-
mi formy i warunków sprawdzianu lub egzaminu
nie później niż do końca zajęć edukacyjnych roku
szkolnego poprzedzającego rok szkolny, w którym
odbywa się sprawdzian lub egzamin. Za dostosowa-
nie warunków i formy przeprowadzania sprawdzia-
nu lub egzaminu do potrzeb uczniów (słuchaczy)
odpowiada przewodniczący szkolnego zespołu eg-
zaminacyjnego.
Uczniowie i absolwenci z odpowiednio potwier-
dzonymi specyficznymi trudnościami w uczeniu się,
w tym uczniowie i absolwenci z dyskalkulią, przy-
stępują do sprawdzianu, egzaminu gimnazjalnego
lub egzaminu maturalnego w tym samym terminie
co pozostali uczniowie. Otrzymują też te same co
uczniowie lub absolwenci bez dysfunkcji arkusze eg-
zaminacyjne – ten sam jest zakres sprawdzanych
umiejętności i wiadomości (kształcenie tych umie-
jętności i przekazywanie tych wiadomości obowią-
zuje wszystkie szkoły w odniesieniu do wszystkich
uczniów). Te same kompetencje podlegają punkto-
waniu. Czyni to wyniki sprawdzianu lub egzaminów
porównywalnymi, pozwala na uzyskanie rzetelnej
informacji o rzeczywistych kompetencjach osób
przystępujących do sprawdzianu lub egzaminów we
wszystkich, objętych sprawdzaniem, zakresach. Jest
to społecznie postrzegane jako działanie sprawiedli-
we, a nie jako uprzywilejowywanie.
Podczas sprawdzianu i egzaminu gimnazjalnego
uczniowie z dyskalkulią mogą natomiast – jeśli ta-
kie są zalecenia poradni – skorzystać z dostosowa-
nych specjalnie dla nich rozwiązań organizacyjnych
i technicznych. Mają m.in. prawo do zaznaczania od-
powiedzi, do zadań zamkniętych w arkuszu, bezpo-
średnio przy zadaniach (bez konieczności przeno-
szenia ich na karty odpowiedzi), przedłużenia czasu
sprawdzianu (nie więcej niż o 30 minut) i części ma-
tematyczno-przyrodniczej egzaminu gimnazjalnego

(nie więcej niż o 60 minut) oraz równoczesnego przy-
stąpienia do sprawdzianu lub egzaminu w oddziel-
nej sali.
Eksperci komisji egzaminacyjnych, w tym doświad-
czeni dydaktycy matematyki, podjęli także kwestię do-
stosowania kryteriów punktowania odpowiedzi
uczniów do dysfunkcji uczniów z dyskalkulią. Dzięki
temu wypracowany został (m.in. przy wykorzystaniu
prac uczniów) katalog typowych błędów popełnianych
przez uczniów z omawianą dysfunkcją. Uwzględnia się
je przy punktowaniu odpowiedzi uczniów. Np. w sche-
matach punktowania zadań z części matematyczno-
-przyrodniczej egzaminu uwzględnia się możliwość
występowania m.in.:
— mylenia liter (np. o – a, d – b – p, a – ą, s – ś,
M – W), gubienia liter, cyfr, niekończenia wyrazów,
łączenia wyrazów, zapisu fonetycznego wyrazów
(np. róf, kfiatek),
— niewłaściwego stosowania dużych i małych li-
ter (np. Mg – MG – mG – mg),
— mylenia indeksów górnych i dolnych (np. x2
– x2, H2O – H2O, m2 – m2),
— problemów z zapisywaniem jednostek (np. pH
– PH – ph, Hpa – HPA – HpA, kWh – KWH; OC – OC),
— uproszczonego zapisu równania i przekształ-
cania go w pamięci,
— braku opisu niewiadomych,
— lustrzanego zapisywania cyfr i liter (np. 6 – 9),
— problemów z przecinkiem (liczby dziesiętne),
trudności w zapisie liczb wielocyfrowych i liczb
z dużą ilością zer,
— chaotycznego zapisu operacji matematycznych,
— błędów w przepisywaniu.
Wystąpienie dyskalkulii, podobnie jak i innych
specyficznych trudności w uczeniu się, jest odnoto-
wywane na arkuszu egzaminacyjnym ucznia przez
zespół nadzorujący przebieg sprawdzianu lub egza-
minu. Dzięki temu egzaminatorzy sprawdzający
prace uczniów wiedzą, kiedy stosować dostosowane
zasady punktowania. Zasady te zawsze są dostoso-
wywane do treści zadań. W wypadku zadań otwar-
tych zasady punktowania odpowiedzi uczniów
ustala duży ogólnopolski zespół ekspertów. Istotna
jest tu zgodność kryteriów punktowania (w tym
oczekiwanego poziomu spełnienia danych kryte-
riów) z poleceniami (uwzględniająca złożoność te-
matyki i specyfikę treści matematyczno-przyrodni-
czych) i praktyką edukacyjną. Ale ważne jest też
takie sformułowanie kryteriów punktowania, by
ich stosowanie umożliwiło porównywalność wyni-
ków egzaminu. Zasady punktowania odpowiedzi
(lub klasyfikację błędów/wykaz rodzajów błędów
uwzględnianych w danym roku przy sprawdzaniu
odpowiedzi uczniów) otrzymują wszyscy egzamina-
torzy podczas szkoleń prowadzonych dla egzamina-
torów przez koordynatorów z OKE przed przystą-
pieniem do sprawdzania prac.
W wypadku egzaminu maturalnego do roku 2010
matematyka jest jednym z 9 przedmiotów egzami-
nacyjnych, który zdający będzie mógł wybrać. Dla
403
absolwentów z dyskalkulią, podobnie jak dla mają-
cych tę dysfunkcję uczniów szkół podstawowych
i gimnazjów, nie przygotowuje się odrębnych zesta-
wów egzaminacyjnych. W czasie trwania egzaminu
maturalnego każdy zdający, w tym zdający z dyskal-
kulią, może natomiast korzystać z kalkulatora i ze-
stawu wybranych wzorów matematycznych. Od
2010 r. obowiązkowy egzamin maturalny z matema-
tyki ma dotyczyć wszystkich przystępujących do
matury. Zadania zawarte w arkuszach egzaminacyj-
nych będą:
1) badać znajomość i rozumienie podstawowych
pojęć, definicji i twierdzeń oraz umiejętność ich sto-
sowania podczas rozwiązywania problemów mate-
matycznych;
2) sprawdzać umiejętność analizowania i inter-
pretowania tekstów matematycznych, przetwarza-
nia informacji pochodzących z różnych źródeł, ta-
kich jak tabele, schematy, wykresy;
3) sprawdzać umiejętność analizowania i rozwią-
zywania problemów, argumentowania i prowadze-
nia rozumowania typu matematycznego, podawania
opisu matematycznego danej sytuacji, dobierania al-
gorytmów do wskazanej sytuacji problemowej i oce-
niania przydatności otrzymanych wyników.
Zadania zostaną tak skonstruowane, że osoby
z dyskalkulią będą mogły w pełni wykazać się swo-
imi umiejętnościami matematycznymi. Kryteria oce-
niania zadań egzaminacyjnych są zawsze ustalane
do konkretnego arkusza egzaminacyjnego, bezpo-
średnio przed sprawdzaniem prac. Za wcześnie więc
na szczegółowe rozstrzygnięcia dotyczące matury
od 2010 r. Jednak przy tak skonstruowanych założe-
niach egzaminu absolwenci bez dysfunkcji nie będą
mieli problemu z uzyskaniem pozytywnego wyniku
egzaminu bez specjalnych udogodnień.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie etatów dla nauczycieli (5611)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-5611/08) w sprawie podwyższenia obowiązkowego
wymiaru godzin, pozwolę sobie wyrazić następującą
opinię:
W obecnym projekcie ustawy o zmianie ustawy
Karta Nauczyciela skierowanym w dniu 16 paź-
404
dziernika 2008 r. do rozpatrzenia przez Radę Mini-
strów nie przewiduje się zwiększania tygodniowego
obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydaktycz-
nych, wychowawczych i opiekuńczych prowadzonych
bezpośrednio z uczniami lub wychowankami, lub na
ich rzecz. Obecnie proponuje się doprecyzowanie
w art. 42 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela zakresu
oraz wymiaru zadań i obowiązków nauczycieli reali-
zowanych ponad tygodniowy obowiązkowy wymiar
godzin zajęć w poniższym brzmieniu:
„2. W ramach czasu pracy, o którym mowa w ust. 1,
oraz ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obowią-
zany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wy-
chowankami albo na ich rzecz, w wymiarze określo-
nym w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a
albo ust. 7;
2) w przypadku nauczycieli szkół podstawowych,
szkół podstawowych specjalnych, gimnazjów i gim-
nazjów specjalnych – zajęcia w ramach godzin prze-
znaczonych w ramowych planach nauczania do dys-
pozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin prze-
znaczonych na zwiększenie liczby godzin obowiąz-
kowych zajęć edukacyjnych lub zajęcia opieki świe-
tlicowej – w wymiarze 2 godzin w tygodniu, a także
inne zajęcia i czynności wynikające z zadań statuto-
wych szkoły;
3) w przypadku nauczycieli szkół ponadgimna-
zjalnych – zajęcia w ramach godzin przeznaczonych
w ramowych planach nauczania do dyspozycji dy-
rektora szkoły z wyjątkiem godzin przeznaczonych
na zwiększenie liczby godzin obowiązkowych zajęć
edukacyjnych – w wymiarze 1 godziny w tygodniu,
a także inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły;
4) zajęcia i czynności związane z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonale-
niem zawodowym.”
W konsekwencji zatem niezbędna była zmiana
art. 42 ust. 7a, w którym wprowadzono obowiązek
rejestrowania i rozliczania w okresach półrocznych
w dziennikach zajęć pozalekcyjnych zajęć i czynno-
ści, o których mowa w projektowanym art. 42 ust. 2
pkt 2 i 3, z wyłączeniem zajęć i czynności realizowa-
nych w placówkach opiekuńczo-wychowawczych
działających na podstawie ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm), realizowanych odpowiednio
w wymiarze dwóch i jednej godziny tygodniowo.
W związku z obecnie projektowanym brzmie-
niem powyższych przepisów nie przewiduje się szcze-
gólnych ruchów kadrowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie zagranicznych
roszczeń odszkodowawczych (5618)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Stanisława Żelichowskiego dotyczącą za-
granicznych roszczeń odszkodowawczych kierowa-
nych do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (pismo
z dnia 10 października 2008 r., znak: SPS-023-5618/
08) uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi jest organem
właściwym do prowadzenia postępowań administra-
cyjnych w sprawach związanych z przejęciem nieru-
chomości rolnych i zakładów przetwórstwa rolno-
-spożywczego na własność Skarbu Państwa w latach
1944–1962 na podstawie różnych tytułów prawnych.
Do podstawowych aktów nacjonalizacyjnych należy
tu zaliczyć:
1) dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Naro-
dowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu
reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13),
2) dekret naczelnika państwa z dnia 18 grudnia
1918 r. w przedmiocie przymusowego zarządu pań-
stwowego (Dz. U. Nr 21, poz. 67),
3) ustawę z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na
własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki
narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17),
4) ustawę z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowa-
niu stanu prawnego mienia pozostającego pod za-
rządem państwowym (Dz. U. Nr 11, poz. 37),
5) dekret z dnia 27 lipca 1949 r. o przejęciu na
własność państwa niepozostających w faktycznym
władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich poło-
żonych w niektórych powiatach województw biało-
stockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskie-
go (Dz. U. Nr 46, poz. 339).
Wspomniane powyżej postępowania administra-
cyjne są prowadzone w dwóch zasadniczych trybach:
odwoławczym (chodzi tu głównie o rozpatrywanie
odwołań od decyzji wojewodów w sprawach dotyczą-
cych przejmowania nieruchomości na cele reformy
rolnej) oraz weryfikacji decyzji ostatecznych (stwier-
dzenie nieważności, wznowienie postępowania).
Należy mieć przede wszystkim na uwadze, że
akty prawne, w oparciu o które dokonano nacjonali-
zacji majątków, a które w chwili obecnej stanowią
dla ministra rolnictwa i rozwoju wsi podstawę praw-
ną do badania legalności przejmowania nierucho-
mości, były skierowane do obywateli polskich i mie-
nia położonego na terenie państwa polskiego. Pozba-
wiały one praw własności przede wszystkim polskie
ziemiaństwo, drobnych rolników i przedsiębiorców
(właścicieli mniejszych gospodarstw rolnych czy

młynów) oraz spółki (np. browary, hodowle nasion
czy zwierząt).
W chwili obecnej – zgodnie z utrwalonym orzecz-
nictwem sądowym – w postępowaniu dotyczącym
znacjonalizowanej w latach 1944–1962 nierucho-
mości mogą brać udział jej dawni właściciele lub
ich następcy prawni. Tylko takim osobom przysłu-
guje uprawnienie do wystąpienia ze stosownym żą-
daniem. Osoby takie, aby ich żądania były rozpa-
trywane, muszą przedłożyć do akt sprawy doku-
menty wskazujące na tytuł prawny do nieruchomo-
ści (dowody, że przed nacjonalizacją oni sami lub
ich poprzednicy byli właścicielami nieruchomości),
a w przypadku następstwa prawnego – postanowie-
nie sądowe o stwierdzeniu nabycia spadku po po-
przednich właścicielach wskazujące, że są spadko-
biercami.
W związku z tym, że zarówno w czasie II wojny
światowej, jak i po jej zakończeniu wielu obywateli
polskich wyemigrowało z kraju oraz osiedliło się na
stałe poza granicami Polski, może się tak zdarzyć,
że obecnie osoby uprawnione do wystąpienia ze sto-
sownym żądaniem mają obok obywatelstwa polskie-
go również obywatelstwo innego kraju (w tym
państw wymienionych w interpelacji posła Żelichow-
skiego) lub też są wyłącznie obywatelami obcych
państw. Jak już to wspomniano powyżej, przy rozpa-
trywaniu tego rodzaju spraw decydujące znaczenie
ma tytuł prawny do nieruchomości oraz wykazanie
– zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego – następ-
stwa prawnego po dawnych właścicielach majątku.
Kryterium obywatelstwa nie jest (i zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami nie może być) brane pod
uwagę podczas ustalania, czy wniosek pochodzi od
osoby uprawnionej. Mając na uwadze powyższe, mi-
nisterstwo rolnictwa i rozwoju wsi nie prowadzi ewi-
dencji wpływających wniosków pod kątem obywatel-
stwa wnioskodawcy. Pragnę przy tym podkreślić, że
obecnie z roszczeniami reprywatyzacyjnymi do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi występują przede
wszystkim rodziny (spadkobiercy) dawnych właści-
cieli nieruchomości. W większości wypadków są to
obywatele polscy, jednakże zdarza się również i tak,
że poszczególni członkowie tych rodzin posiadają
obywatelstwo innego kraju. Różnicowanie tych osób
i ich uprawnień ze względu na obywatelstwo byłoby
niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa.
Podejmując decyzje w sprawach dotyczących re-
windykacji nieruchomości rolnych i zakładów prze-
twórstwa rolno-spożywczego minister rolnictwa i roz-
woju wsi każdorazowo ustala, czy ich przejęcie było
zgodne z obowiązującym w dacie nacjonalizacji pra-
wem. Każda ze spraw jest badana indywidualnie
w oparciu o zgromadzone dokumenty archiwalne
oraz – w razie konieczności – opinie biegłych, dlate-
go pośród załatwianych spraw znajdują się zarówno
decyzje negatywne, jak i pozytywne dla stron. Do-
piero decyzja pozytywna, tzn. stwierdzająca, że
przejęcie nieruchomości nastąpiło niezgodnie z pra-
405
wem, rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą Skar-
bu Państwa.
W zależności od tego, czy postępowanie było pro-
wadzone w trybie weryfikacji decyzji ostatecznych
(przede wszystkim zgodnie z określoną w Kodeksie
postępowania administracyjnego procedurą stwier-
dzenia nieważności decyzji) czy też miało na celu
ustalenie zgodności z prawem przejścia nieruchomo-
ści na własność państwa (chodzi tu głównie o postę-
powania prowadzone na podstawie § 5 rozporządze-
nia ministra rolnictwa i reform rolnych z dnia
1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu
PKWN o przeprowadzeniu reformy rolnej – Dz. U.
Nr 10, poz. 51)), różny był sposób dochodzenia rosz-
czeń odszkodowawczych.
Jeżeli w postępowaniu administracyjnym stwier-
dzono nieważność decyzji nacjonalizacyjnej, strona
mogła następnie wystąpić do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z wnioskiem o przyznanie odszkodo-
wania na podstawie art. 160 K.p.a. Regulacja praw-
na zawarta w tym przepisie stanowiła samodzielną
i wyłączną podstawę odpowiedzialności odszkodo-
wawczej za szkody spowodowane wydaniem decyzji
nieważnej i stwierdzeniem jej nieważności. W pozo-
stałych wypadkach mogła dochodzić roszczeń od-
szkodowawczych przed sądem cywilnym.
Przepis art. 160 K.p.a. został uchylony z dniem
1 września 2004 r. na podstawie art. 2 pkt 2 ustawy
z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy Kodeks
cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162,
poz. 1692), dlatego obecnie w stosunku do wszyst-
kich roszczeń odszkodowawczych stosuje się przepi-
sy Kodeksu cywilnego (art. 417 i art. 417¹ K.c.). Do-
chodzenie odszkodowania następuje wyłącznie
przed sądem cywilnym. Powinno się mieć przy tym
na uwadze, że w postępowaniu cywilnym powód jest
obowiązany wykazać, że na skutek niezgodnego
z prawem przejęcia nieruchomości wystąpiła po jego
stronie szkoda w rozumieniu przepisów Kodeksu cy-
wilnego. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez
wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej
decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdze-
niu we właściwym postępowaniu ich niezgodności
z prawem.
Wysokość należnego odszkodowania jest każdo-
razowo ustalana na podstawie opinii sporządzonej
przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego. Ustalona
kwota jest dzielona pomiędzy uprawnionych stosow-
nie do ich udziałów w nieruchomości lub udziałów
w spadku po byłych właścicielach nieruchomości.
Środki na wypłaty odszkodowań są gromadzone na
rachunku Funduszu Reprywatyzacji, którego dys-
ponentem jest minister skarbu państwa. Wypłaca
on przyznane rekompensaty na podstawie przesła-
nych mu do realizacji prawomocnych wyroków sądo-
wych oraz ostatecznych decyzji administracyjnych.
Należy jednak ponownie podkreślić, że w oma-
wianych przypadkach nie możemy mówić o „roz-
strzyganiu zagranicznych roszczeń odszkodowaw-
czych”. Powyższe procedury są stosowane w każdej
406
sprawie, bez względu na to, czy pośród osób upraw-
nionych do odszkodowania znajduje się również oby-
watel państwa obcego. Zdaniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi interes Skarbu Państwa jest w tym
wypadku należycie zabezpieczony poprzez dokony-
wanie wyceny majątków przez niezależnego, upraw-
nionego rzeczoznawcę majątkowego.
Jeśli chodzi o uwzględnianie w prowadzonych
postępowaniach postanowień „ewentualnych umów
międzypaństwowych zawartych między Polską a kra-
jem zamieszkania zgłaszającego wobec Polski rosz-
czenie o odszkodowanie”, to powinno się zauważyć,
że w omawianych sprawach nie mogą mieć one za-
stosowania. Jak zaznaczono na wstępie, postępowa-
nia prowadzone przed ministrem rolnictwa i rozwo-
ju wsi dotyczą mienia położonego na terytorium Pol-
ski i przejętego od obywateli polskich, a jedynie nie-
którzy spośród nich (głównie przedstawiciele zie-
miaństwa) wyemigrowali następnie poza granice
kraju, przez co w chwili obecnej mogą posiadać oby-
watelstwo obcego państwa. Tego rodzaju sytuacje
nie są objęte postanowieniami umów międzynaro-
dowych. Umowy międzynarodowe regulują bowiem
tylko te przypadki, gdy na mocy porozumień mię-
dzypaństwowych przesiedlano następnie całe grupy
ludności określonego pochodzenia z terytorium jed-
nego państwa na terytorium innego państwa, jak to
miało miejsce w przypadku wysiedlenia Niemców
(układ poczdamski) czy Polaków z terytorium państw
byłego ZSRR (układy republikańskie).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie zasad obejmowania stanowisk
przez przedstawicieli zawodów
szczególnego zaufania publicznego (5619)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (SPS-
-023-5619/08) w sprawie powierzenia funkcji ko-
mornika sądowego osobie podejrzanej o współpracę
ze Służbą Bezpieczeństwa uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
J.T. K. został powołany na stanowisko komorni-
ka sądowego przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy
decyzją ministra sprawiedliwości z dnia 28 marca
2003 r. nr DO IV 550/32/03. Objął on stanowisko
w dniu 2 czerwca 2003 r.
Zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą z dnia
11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby
w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy
z nimi w latach 1944–1990 osób pełniących funkcje
publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428, tekst jed-
nolity) osoba ubiegająca się o stanowisko komornika
nie miała obowiązku składania oświadczenia doty-
czącego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa
państwa lub współpracy z tymi organami w okresie
od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 10 maja 1990 r.
Ustawa z dnia 18 października 2006 r. o ujawnie-
niu informacji o dokumentach organów bezpieczeń-
stwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych doku-
mentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425, z późn.
zm.), przewidująca konieczność ujawnienia przez
komornika współpracy m.in. z SB, weszła w życie
dopiero dnia 15 marca 2007 r.
Zgodnie z tą ustawą organem uprawnionym do
weryfikacji złożonych oświadczeń lustracyjnych jest
sąd okręgowy właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby składającej oświadczenie lustra-
cyjne (art. 17 ustawy).
Wszczęcie postępowania następuje na wniosek
prokuratora Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci
Narodowej (art. 20). Dopiero prawomocne orzecze-
nie sądu, stwierdzające fakt złożenia niezgodnego
z prawdą oświadczenia lustracyjnego, skutkuje po-
zbawieniem pełnionej funkcji publicznej, po przepro-
wadzeniu postępowania dyscyplinarnego (art. 21f).
Decyzją z dnia 5 sierpnia 2008 r., nr DO-IV-643-
-760/08, minister sprawiedliwości, działając na
podstawie art. 104 K.p.a. i art. 15 b ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egze-
kucji, przeniósł J.T. K. ze stanowiska komornika są-
dowego przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy na sta-
nowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejono-
wym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi po odwołanym
komorniku B.S.
Minister sprawiedliwości, przenosząc komorni-
ka, nie był uprawniony do dokonywania ponownej
oceny jego kwalifikacji do pełnienia funkcji, a jedy-
nie badał, czy istnieją podstawy dla przeniesienia,
zgodnie z wnioskiem komornika.
Za przeniesieniem J.T. K. na stanowisko komor-
nika przy Sądzie Rejonowym Łódź-Śródmieście
w Łodzi przemawiał uzasadniony interes komorni-
ka. Z przedstawionych zaświadczeń lekarskich wy-
nikało, iż stan zdrowia jego matki uległ pogorsze-
niu, a odległość dzieląca jego miejsce pracy od domu
rodzinnego uniemożliwiała codzienny kontakt z mat-
ką, wymagającą opieki, i powodowała znaczne ob-
ciążenie finansowe.
Fakt zatem przyznania się przez J.T. K. w oświad-
czeniu lustracyjnym do świadomej i tajnej współpra-
cy z ogniwami operacyjnymi lub śledczymi organów
bezpieczeństwa państwa w charakterze tajnego in-
formatora przy operacyjnym zdobywaniu informacji
nie mógł mieć żadnego wpływu na podjętą przez mi-
nistra sprawiedliwości decyzję z dnia 5 sierpnia
2008 r. Nie istnieje też podstawa prawna, która da-
wałaby ministrowi sprawiedliwości w opisanych wy-
żej okolicznościach możliwość wydania decyzji od-
wołującej J.T. K. z zajmowanego stanowiska komor-

nika. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nie uchwalił
bowiem ustawy dekomunizacyjnej, która przewidy-
wałaby, że współpraca z SB skutkuje pozbawieniem
takiej osoby stanowiska komornika.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień uprzejmie
informuję, że minister sprawiedliwości zwrócił się
do prezesa Instytutu Pamięci Narodowej o informa-
cję, na jakim etapie znajduje się weryfikacja oświad-
czenia lustracyjnego złożonego przez J.T. K. Ewen-
tualne wszczęcie postępowania w trybie art. 20
ustawy z dnia 18 października 2006 r. mogłoby sta-
nowić podstawę do rozważenia podjęcia wobec ko-
mornika kroków dyscyplinarnych.
Wobec powyższego w chwili obecnej brak jest
podstaw do zmiany decyzji ministra sprawiedliwości
przenoszącej komornika na inne miejsce służbowe,
podobnie jak nie może ulec zmianie stanowisko
w zakresie braku możliwości prawnej odwołania ko-
mornika, który przyznał się do współpracy z SB.
Nadto informuję, iż minister sprawiedliwości nie
planuje inicjatywy ustawodawczej celem umożliwie-
nia odwołania ze stanowiska komornika w przypad-
ku złożenia pozytywnego oświadczenia lustracyjne-
go. Taka inicjatywa byłaby nie tylko sprzeczna z za-
łożeniami ustawy z dnia 18 października 2006 r.
o ujawnieniu informacji o dokumentach organów
bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści
tych dokumentów, ale także prowadziłaby do nie-
równego traktowania osób wykonujących zawód ko-
mornika na tle innych zawodów zaufania publiczne-
go, np. sędziów, prokuratorów, adwokatów, notariu-
szy. Informuję także, iż minister sprawiedliwości
nie jest podmiotem uprawnionym do ewidencjono-
wania komorników, którzy w swych oświadczeniach
lustracyjnych przyznali się do pracy lub służby w or-
ganach bezpieczeństwa państwa lub współpracy
z tymi organami.
Kończąc, pragnę wyjaśnić, że Ministerstwo Spra-
wiedliwości wielokrotnie informowało przedstawi-
cieli mediów, że decyzją z dnia 5 sierpnia 2008 r. mi-
nister sprawiedliwości przeniósł J.T. K. ze stanowi-
ska komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym
w Brodnicy na stanowisko komornika sądowego
przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Ło-
dzi. Minister sprawiedliwości nie był uprawniony do
dokonywania ponownej oceny jego kwalifikacji do
pełnienia funkcji ani tym bardziej odwołania w opar-
ciu o treść złożonego oświadczenia lustracyjnego, al-
bowiem ustawa z dnia 18 października 2006 r. ta-
kiego skutku nie przewiduje. Stanowisko Minister-
stwa Sprawiedliwości wobec twierdzeń zawartych
w artykule „Jak TW Nowak został komornikiem”
(Dziennik z dnia 2 października 2008 r.) zostało wy-
jaśnione na stronie internetowej resortu w dniu
9 października 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
407
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie negatywnych skutków podwyższenia
o 4 godz. pensum dla nauczycieli
szkół podstawowych i gimnazjów (5643)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej oraz
grupy posłów (SPS-023-5643/08) w sprawie pod-
wyższenia obowiązkowego wymiaru godzin, pozwo-
lę sobie wyrazić następującą opinię:
W obecnym projekcie ustawy o zmianie ustawy
Karta Nauczyciela skierowanym w dniu 16 paź-
dziernika 2008 r. do rozpatrzenia przez Radę Mini-
strów nie przewiduje się zwiększania tygodniowego
obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydaktycz-
nych, wychowawczych i opiekuńczych prowadzonych
bezpośrednio z uczniami lub wychowankami, lub na
ich rzecz. Obecnie proponuje się doprecyzowanie
w art. 42 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela zakresu
oraz wymiaru zadań i obowiązków nauczycieli reali-
zowanych ponad tygodniowy obowiązkowy wymiar
godzin zajęć w poniższym brzmieniu:
„2. W ramach czasu pracy, o którym mowa w ust. 1,
oraz ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obowią-
zany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wy-
chowankami albo na ich rzecz, w wymiarze określo-
nym w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a
albo ust. 7;
2) w przypadku nauczycieli szkół podstawowych,
szkół podstawowych specjalnych, gimnazjów i gim-
nazjów specjalnych – zajęcia w ramach godzin prze-
znaczonych w ramowych planach nauczania do dys-
pozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin prze-
znaczonych na zwiększenie liczby godzin obowiąz-
kowych zajęć edukacyjnych lub zajęcia opieki świe-
tlicowej – w wymiarze 2 godzin w tygodniu, a także
inne zajęcia i czynności wynikające z zadań statuto-
wych szkoły;
3) w przypadku nauczycieli szkół ponadgimna-
zjalnych – zajęcia w ramach godzin przeznaczonych
w ramowych planach nauczania do dyspozycji dy-
rektora szkoły z wyjątkiem godzin przeznaczonych
na zwiększenie liczby godzin obowiązkowych zajęć
edukacyjnych – w wymiarze 1 godziny w tygodniu,
a także inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły;
4) zajęcia i czynności związane z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonale-
niem zawodowym.”
W konsekwencji niezbędna była zmiana art. 42
ust. 7a, w którym wprowadzono obowiązek rejestro-
408
wania i rozliczania w okresach półrocznych w dzien-
nikach zajęć pozalekcyjnych zajęć i czynności, o któ-
rych mowa w projektowanym art. 42 ust. 2 pkt 2 i 3,
z wyłączeniem zajęć i czynności realizowanych
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych działają-
cych na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm), realizowanych odpowiednio
w wymiarze dwóch i jednej godziny tygodniowo.
W związku z obecnie projektowanym brzmie-
niem powyższych przepisów nie przewiduje się szcze-
gólnych ruchów kadrowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie likwidacji służby zastępczej
w związku z profesjonalizacją armii (5664)
W związku z przekazaną przy piśmie nr SPS-
-023-5664/08 z dnia 15 października 2008 r. inter-
pelacją pana posła Mariusza Kamińskiego w spra-
wie likwidacji służby zastępczej w związku z profe-
sjonalizacją armii proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Służba zastępcza jest formą spełniania powszech-
nego obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie służby wojskowej.
W przyjętym w dniu 5 sierpnia br. przez Radę
Ministrów „Programie profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–2010”,
zwanym dalej programem, określono, iż jednym
z podstawowych założeń profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych jest zawieszenie obowiązku odbywania zasad-
niczej służby wojskowej (z możliwością jej odwiesze-
nia) i oparcie zasadniczego uzupełniania Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w czasie pokoju o do-
browolne rodzaje czynnej służby wojskowej. Tak
więc zawieszenie obowiązku odbywania zasadniczej
służby wojskowej pociąga za sobą zawieszenie (a nie
likwidację) obowiązku odbywania służby zastępczej.
Według założeń przyjętych w programie ostatnie
wcielenie do obowiązkowej zasadniczej służby woj-
skowej nastąpi w grudniu bieżącego roku, natomiast
zwolnienie żołnierzy z tej służby nastąpi nie później
niż we wrześniu 2009 r. W konsekwencji tego ostat-
nie możliwe skierowania poborowych do służby za-
stępczej mogłyby nastąpić nie później niż ostatnie
wcielenie poborowych do obowiązkowej zasadniczej
służby wojskowej, tj. do 31 grudnia 2008 r., jednak
zwolnienie ze służby zastępczej, zgodnie z założe-
niami programu, powinno nastąpić nie później niż
do końca 2009 r.
Podkreślić należy, iż średniorocznie w około ty-
siącu podmiotach służbę zastępczą odbywa około
3 tys. poborowych. Stanowiska pracy, na których
najczęściej poborowi odbywają tę służbę, to z reguły
stanowiska pomocnicze, „mało atrakcyjne” zawodo-
wo, takie jak: opiekun osób niepełnosprawnych, pra-
cownik gospodarczy, goniec, itd., które to stanowi-
ska, a właściwie wykonywana na nich praca, są nie-
zbędne do prawidłowego funkcjonowania i realizacji
zadań przez podmiot. Jednocześnie należy dodać, iż
podmioty występują o wyrażenie zgody na odbywa-
nie u nich służby zastępczej przez poborowych na
stanowiskach, na które trudno pozyskać im pracow-
ników ze względu na charakter wykonywanej na
nich pracy, jak i „mało atrakcyjne” wynagrodzenie.
Tak więc, jak wyżej wspomniano, w przypadku
zawieszenia obowiązku odbywania przez poboro-
wych w czasie pokoju służby zastępczej, co zgodnie
z programem nastąpi z dniem 1stycznia 2010 r.,
podmioty, u których jest odbywana służba zastęp-
cza, znajdą się w nowej rzeczywistości – bez możli-
wości przyjmowania poborowych do odbycia służby
zastępczej, a tym samym zmuszone zostaną do za-
trudnienia w miejsce poborowych pracowników lub
korzystania w większym zakresie z instytucji wo-
lontariatu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie programu „Komputer dla ucznia”
(5677)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani posłanki Ireny Hanny Zdanow-
skiej (SPS-023-5677/08) w sprawie programu „Kom-
puter dla ucznia”, uprzejmie wyjaśniam.
Planowanym założeniem programu „Komputer
dla ucznia”, który pozostaje w fazie opracowywania,
jest, aby każdy uczeń gimnazjum w Polsce był wypo-
sażony w komputer przenośny. Program nie przewi-

duje wyposażania uczniów szkół podstawowych i po-
nadgimnazjalnych.
Na aktualnym etapie planowania zakłada się, że
każdy uczeń gimnazjum otrzyma od państwa bon
na zakup sprzętu. Ten bon będzie można wymienić
na laptop w określonych punktach przygotowanych
do takiej operacji. Będzie istniała możliwość dopłaty
i w efekcie wyposażenia ucznia w sprzęt o wartości
wyższej niż ta, na jaką opiewa bon. Będzie to więc
papier wartościowy wystawiany imiennie i rejestro-
wany. Nie będzie też tak, że każdy laptop będzie
można za ten bon kupić. Po określeniu parametrów,
jakie musi spełniać sprzęt w projekcie „Komputer
dla ucznia”, zostanie określona lista modeli certyfi-
kowanych do programu. Taki komputer będzie mu-
siał być ubezpieczony i posiadać trzyletnią gwaran-
cję. Obecnie dopracowywane są szczegóły dotyczące
sposobu dystrybucji oraz strony formalno-prawnej
wyposażania uczniów w laptopy.
Warto również dodać, że w sprzęt komputerowy
będą również wyposażeni nauczyciele gimnazjów.
Uczniowie i nauczyciele będą mogli korzystać z opro-
gramowania systemowego oraz oprogramowania
edukacyjnego zgromadzonego na portalach eduka-
cyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie segregacji dzieci w polskich szkołach
(5694)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej (SPS-
-023-5694/08) w sprawie segregacji dzieci w polskich
szkołach, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Informacje na temat segregacji uczniów w pol-
skich szkołach są wysoce niepokojące i wymagają
podjęcia stanowczych kroków zaradczych.
Segregacja uczniów w szkołach ze względu na
status materialny rodzin lub kryterium zdolności
jest niedopuszczalna, ponieważ wiąże się z krzywdą
dzieci, umacnia rozwarstwienie społeczne i powodu-
je niekorzystne efekty kształcenia. System edukacji
ma służyć wyrównywaniu szans. Tym samym orga-
nizacja kształcenia w szkołach nie może prowadzić
409
do pogłębiania różnic. Podział uczniów w klasach
dokonywany – z jakichkolwiek względów organiza-
cyjnych – przez dyrekcję szkoły powinien być kon-
sultowany z rodzicami uczniów.
Problem segregacji uczniów w szkołach, skala
problemu i możliwości zapobiegania zjawisku w try-
bie nadzoru pedagogicznego zostaną omówione na
najbliższym spotkaniu z kuratorami oświaty.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie pilnego wydania rozporządzenia MEN
umożliwiającego umieszczenie na świadectwie
ukończenia technikum tradycyjnej nazwy
szkoły zawartej w uchwalonym, obowiązującym
statucie szkoły (5728)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jana Rzymełki (SPS-023-
-5728/08) w sprawie pilnego wydania rozporządze-
nia MEN umożliwiającego umieszczenie na świa-
dectwie ukończenia technikum tradycyjnej nazwy
szkoły zawartej w uchwalonym statucie szkoły, uprzej-
mie wyjaśniam.
Na świadectwie szkolnym nazwę szkoły wpisuje
się w pełnym brzmieniu, zgodnie z nazwą ustaloną
w statucie szkoły, z tym że w nazwie szkoły wcho-
dzącej w skład zespołu pomija się nazwę zespołu.
Stanowi o tym przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 14 marca
2005 r. w sprawie zasad wydawania oraz wzorów
świadectw, dyplomów państwowych i innych dru-
ków szkolnych, sposobu dokonywania ich sprosto-
wań i wydawania duplikatów, a także zasad legali-
zacji dokumentów przeznaczonych do obrotu praw-
nego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykony-
wanie tych czynności (Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn.
zm.), którego brzmienie jest konsekwencją wcze-
śniejszej zmiany wprowadzonej do ramowych statu-
tów publicznych szkół, odnoszącej się do pieczęci
urzędowej. W odniesieniu do technikum, zgodnie
z przepisem § 21 ust. 4 załącznika nr 5a do rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja
2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61,
poz. 624, z późn. zm.) „pieczęć urzędowa technikum
410
wchodzącego w skład zespołu szkół (...) nie zawiera
nazwy tego zespołu”.
Podkreślenia wymaga fakt, że niekwestionowa-
ny prestiż Śląskich Technicznych Zakładów Nauko-
wych w Katowicach, które zgodnie ze statutem są
zespołem szkół, wynika z prestiżu tworzących go
szkół, a nie odwrotnie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Śląskie
Techniczne Zakłady Naukowe w Katowicach to je-
dyny przypadek zespołu szkół, w którym pojawił
się problem nazwy od czasu obowiązywania ww.
przepisów.
Sygnalizowana przez pana posła kwestia zosta-
nie rozważona przy kolejnej nowelizacji rozporzą-
dzenia w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 2634)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie odbudowy Zamku Królewskiego
w Poznaniu
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 7 maja br.
poseł Piotr Waśko w towarzystwie przedstawicieli
Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Po-
znaniu miał zaszczyt przedstawić Panu Ministrowi
sprawę odbudowy zamku. Od tego czasu miały miej-
sce istotne zdarzenia wpływające na realizację tego
zamierzenia.
Dnia 7 lipca br. odbyło się z inicjatywy prezyden-
ta miasta Poznania pana Ryszarda Grobelnego spo-
tkanie marszałka woj. wielkopolskiego, prezydenta
miasta Poznania, dyrektora Muzeum Narodowego
w Poznaniu i prezesa Społecznego Komitetu Odbu-
dowy Zamku Królewskiego w Poznaniu. Panowie
marszałek i prezydent podjęli zobowiązanie przeka-
zania na rzecz odbudowy po 9 mln zł w datach 2009
i 2010. Ustalono, że do końca września bieżącego
roku dyrektor muzeum opracuje harmonogram prac
i specyfikację dla przetargu publicznego. Muzeum
wobec przedawnienia poprzedniego pozwolenia na
budowę (z 29 września 2005 r.) wystąpiło o nowe po-
zwolenie na podstawie dokumentacji przygotowanej
przez Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego.
Niestety od tego czasu nie zrealizowano dalszych
prac. Wobec braku informacji na temat postępu prac
zachodzi obawa, iż zarówno pozwolenie na budowę, jak
i przyznane środki nie zostaną wykorzystane. Jest to
o tyle niepokojące, iż Poznań zabiegać będzie o uzyska-
nie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2016 r.
Duży nakład pracy działaczy społecznych, zebra-
na kwota ponad 1 mln złotych, jak i deklarowane
środki przez samorząd woj. wielkopolskiego i miasto
Poznań (łącznie 18 mln zł) są szansą na szybką od-
budowę obiektu. Brak decyzji w sprawie Zamku
Królewskiego w Poznaniu może spowodować zaprze-
paszczenie idei odbudowy powszechnie akceptowa-
nej przez społeczeństwo Wielkopolski.
Zamek powinien być odbudowany, a teren wokół
budowli uporządkowany, tak aby godnie reprezento-
wał znaczącą dla historii Polski budowlę, jak i obec-
nego właściciela – Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego.
Czy Pan Minister zajmie stanowisko w kwestii
odbudowy Zamku Królewskiego w Poznaniu?
Z poważaniem
Poseł Piotr Waśko
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2635)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie Programu
Współpracy Transgranicznej
między Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Słowacką w latach 2007–2013
Jednym z celów realizowanych przez Fundację
„Fundusz Współpracy” w ramach jej statutowych
zadań jest Program Europejskiej Współpracy Tery-
torialnej oraz Europejskiego Instrumentu Sąsiedz-
twa i Partnerstwa w latach 2007–2013. 3 paździer-
nika 2007 r. Fundacja „Fundusz Współpracy” za-
warła z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego poro-
zumienie, na mocy którego w strukturze fundacji
utworzone zostało biuro oraz 5 wspólnych sekreta-
riatów technicznych dla programów Europejskiej
Współpracy Terytorialnej oraz Europejskiego In-
strumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa.
Obecnie jednym z programów realizowanych
przez Fundusz Współpracy jest Program Współpra-
cy Transgranicznej między Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Słowacką w latach 2007–2013, którego
głównym celem jest wzmocnienie partnerskiej
współpracy polsko-słowackiej na obszarze przygra-
nicznym. Ponadto w ramach powyższej współpracy
obrano za cel wspieranie współpracy polsko-słowac-
kiej dotyczącej infrastruktury transgranicznej, in-
tegracji oraz zwiększenia dostępności i atrakcyjno-
ści powyższych terenów dla mieszkańców, inwesto-
rów i turystów. Program polsko-słowackiej współ-
pracy przewiduje również promowanie inicjatyw lo-
kalnych, nawiązywanie kontaktów transgranicz-
nych oraz umacnianie wzajemnej współpracy w celu
rozwoju społeczno-gospodarczego i kulturalnego
w polsko-słowackim regionie przygranicznym.
Zasięg terytorialny programu na terenie Polski
objął 3 podregiony graniczne: bielsko-bialski, nowo-
sądecki, krośnieńsko-przemyski oraz 4 powiaty:
pszczyński, oświęcimski, rzeszowski, oraz powiat
grodzki Rzeszów. W powiecie pszczyńskim, oświę-
cimskim, rzeszowskim, grodzkim-Rzeszów projekty
mają być realizowane w oparciu o art. 21 rozporzą-
dzenia w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego nr 1080/2006 przewidującym przy-
znanie 20% budżetu dla obszarów przyległych do za-
sadniczych obszarów wsparcia.
Jednocześnie na realizację powyższego progra-
mu przewidywane jest otrzymanie dofinansowania
ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego.
W związku z powyższym beneficjenci programu
– są to m.in. jednostki samorządu terytorialnego –
412
zainteresowani są współpracą i promowaniem wła-
snych obszarów w celu rozwoju społeczno-gospodar-
czego, kulturalnego, jak i dotyczącego ochrony śro-
dowiska. Ponadto dla jednostek samorządu teryto-
rialnego szczególne znaczenie będzie odgrywać pro-
mowanie inicjatyw lokalnych i ustalanie kontaktów
transgranicznych poprzez realizację mikroprojek-
tów opartych na działaniach „ludzie dla ludzi”. Na-
leży również wskazać, iż działania polegające na
wspieraniu tradycji regionalnych i kulturalnych,
promowanie zasobów ludzkich oraz przedsięwzięć
w dziedzinie edukacji i sportu, a także wspieranie
małych projektów infrastrukturalnych, ma kluczo-
wą rolę w zakresie istnienia i funkcjonowania lokal-
nych społeczności. Należy również wskazać, iż obec-
nie na terenie woj. podkarpackiego funkcjonuje wie-
le samorządów, które prowadzą ścisłą współpracę
społeczno-gospodarczą oraz kulturalną z podregio-
nami słowackimi.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na niżej wymienione
pytania:
1. Jakim kryterium kierowało się Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego, wyznaczając zasięg teryto-
rialny Programu Współpracy Transgranicznej, obej-
mującego 3 podregiony graniczne oraz 4 powiaty?
2. Czy możliwe jest objęcie tym programem in-
nych powiatów, niebędących obszarami przygra-
nicznymi?
3. Jakie kroki należy podjąć, aby zwiększyć licz-
bę powiatów prowadzących współpracę na linii Pol-
ska – Słowacja?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Bury s. Józefa
Rzeszów, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2636)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie niedoszacowania
przez ministra sportu i turystyki programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, na przykładzie
podkarpackich inwestycji
W ramach powyższego programu realizowane są
obecnie na Podkarpaciu 32 projekty. Przy urucha-
mianiu programu minister sportu szacował koszt
pojedynczej inwestycji na 912 212,9 zł. Budżet pań-
stwa zapewniał wkład w wysokości 333 000 zł, bu-
dżet samorządu wojewódzkiego – również 333 000 zł,
pozostałą kwotę regulował samorząd terytorialny
niższego szczebla.
W praktyce okazało się, że wstępny szacunek
różni się od realnego kosztu o 700 000 zł, co ozna-
cza, że dana gmina będzie zmuszona wydatkować
nie ok. 300 000 zł, a 1 000 000 zł. W takim przypad-
ku należy mówić nie o rządowym, ale o samorządo-
wym programie „Moje boisko – Orlik 2012”. W związ-
ku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie:
Czy Pan Minister zwróci samorządom środki, które
zmuszone były ponieść w wyniku błędnie obliczonej
wartości inwestycji? W jakim terminie to nastąpi?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2637)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie opieszałości Sejmiku
Województwa Łódzkiego w poręczeniu
pożyczki udzielonej przez wojewódzki
fundusz ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na realizację modernizacji systemu
cieplnego szpitala w Tuszynie, realizowanej
przez Centrum Leczenia Chorób Płuc
w Łodzi
Szanowny Panie Premierze! Trudności z urucho-
mieniem środków finansowych z pożyczki udzielonej
przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w Łodzi na realizację przedsię-
wzięcia związanego z modernizacją systemu cieplne-
go szpitala w Tuszynie ciągną się od 2006 r.
Środki na przedmiotową inwestycję, po bardzo
dokładnej analizie ekonomiczno-ekologicznej, przy-
znał WFOŚiGW w Łodzi w formie pożyczki w kwo-
cie 14 000 000 zł. Stosowana umowa zawarta zosta-
ła 29 grudnia 2006 r. Od sierpnia 2007 r. inwestycja
jest w fazie realizacji.
3 kwietnia 2008 r. WZ ZOZ CLChPłiR w Łodzi
oraz WFOŚiGW w Łodzi zostały równocześnie poin-
formowane o podjęciu uchwały o wyrażeniu zgody
przez Zarząd Województwa Łódzkiego na poręcze-
nie przedmiotowej pożyczki.
Stosowne dokumenty zostały przekazane mar-
szałkowi województwa łódzkiego przez WZ ZOZ
Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Ło-
dzi oraz WFOŚiGW.
Trudności te powodują obniżenie standardów le-
czenia w tym szpitalu ze względu na ciągnące się
inwestycje i przesuwanie kolejnych terminów ich za-
kończenia.
Wydaje się zasadne wzmożenie nadzoru nad jed-
nostkami samorządu terytorialnego przez wojewo-
dów ze względu na bezzasadne przeciąganie inwe-
stycji w czasie. To między innymi z takich powodów

notujemy znikomy procent wykorzystania środków
z UE na inwestycje w kraju.
Pytania:
Czy Pan Premier obejmie szczególnym nadzorem
realizację tej umowy, gdyż opieszałość Sejmiku Wo-
jewództwa Łódzkiego w udzieleniu poręczenia dla
tej inwestycji zagraża bezpieczeństwu pacjentów
tego szpitala?
Czy służby administracji rządowej monitorują
sprawność jednostek samorządu terytorialnego
w zakresie gospodarowania środkami na inwestycje,
a szczególnie wydatkowanie środków z UE?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2638)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie nieprawidłowości
przy wyborze delegatów
na sprawozdawczo-wyborcze
Walne Zebranie Delegatów
Warmińsko-Mazurskiego
Związku Piłki Nożnej
Szanowny Panie Ministrze! Docierają do mnie in-
formacje od mieszkańców woj. warmińsko-mazur-
skiego o nieprawidłowościach, do jakich doszło przy
wyborze delegatów na sprawozdawczo-wyborcze Wal-
ne Zebranie Delegatów Warmińsko-Mazurskiego
Związku Piłki Nożnej. Z uzyskanych przeze mnie in-
formacji wynika, że mogło dojść do nieprawidłowości
przy wyborze delegatów na Walne Zebranie Delega-
tów w klubie MKS Korsze, gdzie podobno delegat
miał być wybrany przez zarząd tego klubu w tajnym
głosowaniu, a powinien być wybrany przez walne
zgromadzenie członków klubu. Doszło też jakoby do
naruszenia przepisów w klubie KKS Granica Kę-
trzyn, gdzie wybrany delegat na Walne Zebranie De-
legatów został wycofany przez prezesa tego klubu
i zastąpiony inną osobą. Do uchybienia przepisów
mogło dojść też podczas Walnego Zebrania Delegatów
Warmińsko-Mazurskiego Związku Piłki Nożnej,
gdzie podczas wyborów zarządu doszło do takiej sytu-
acji, że na liście kandydatów do zarządu znalazło się
nazwisko osoby, która nie zamierzała kandydować,
natomiast nie było nazwiska osoby, która wyraziła
chęć kandydowania. Wtedy więc zrobiono tak, że na
kartach do głosowania kazano każdemu skreślić nie-
potrzebne nazwisko i wpisać prawidłowe.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać od
Pana Ministra odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy delegaci na Walne Zebranie Delegatów
Warmińsko-Mazurskiego Związku Piłki Nożnej
413
mają być wybierani przez zarząd klubu, czy też wal-
ne zgromadzenie członków klubu?
2. Czy prezes klubu może wycofać wybranego de-
legata na Walne Zebranie Delegatów i bez wyborów
zastąpić go inną osobą?
3. Czy delegaci wybrani w sposób opisany przeze
mnie w zapytaniu mogli brać udział w Walnym Ze-
braniu Delegatów Warmińsko-Mazurskiego Związ-
ku Piłki Nożnej?
4. Czy Walne Zebranie Delegatów Warmińsko-
-Mazurskiego Związku Piłki Nożnej można uznać
za legalne, jeżeli doszło do uchybień prawnych opisa-
nych w moim zapytaniu?
5. Jaki organ jest właściwy do kontroli i wyegze-
kwowania przestrzegania prawa w Warmińsko-Ma-
zurskim Związku Piłki Nożnej, jeżeli doszło do na-
ruszeń przepisów opisanych w moim zapytaniu?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2639)
do ministra infrastruktury
w sprawie stosowania przepisów
dotyczących kontroli zgodności
zagospodarowania terenu z miejscowymi
planami zagospodarowania przestrzennego
Szanowny Panie Ministrze! Prosiłbym o wyja-
śnienie dotyczące właściwego stosowania przepisów
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 81 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy Prawo
budowlane, do podstawowych obowiązków organów
administracji architektoniczno-budowlanej i nadzo-
ru budowlanego należy nadzór i kontrola nad prze-
strzeganiem przepisów Prawa budowlanego, a w szcze-
gólności zgodności zagospodarowania terenu z miej-
scowymi planami zagospodarowania przestrzennego.
W jednej z gmin miejscowy przedsiębiorca, nie-
zgodnie z zapisami obowiązującego miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego, rozpoczął
działalność związaną z gromadzeniem różnych ro-
dzajów kruszyw oraz ich przetwarzaniem przy po-
mocy maszyn budowlanych, skutkiem czego są pro-
testy okolicznych mieszkańców uskarżających się
na rozliczne niedogodności związane z tą działalno-
ścią. Prowadząc tę działalność, przedsiębiorca nie
wzniósł żadnego obiektu budowlanego. Wójt gminy,
powołując się na powyższy przepis ustawy Prawo
budowlane, wystąpił do powiatowego inspektora
nadzoru budowlanego oraz starosty z wnioskiem
o podjęcie stosownych działań zmierzających do
przerwania działalności tego przedsiębiorcy. Oba te
414
organy odmówiły podjęcia jakichkolwiek działań,
uzasadniając to tym, że przedsiębiorca nie wzniósł
ani nie wznosi żadnego obiektu budowlanego.
W związku z powyższym chciałbym zapytać
Pana Ministra:
1. Czy właściwe jest stanowisko zajęte przez po-
wiatowego inspektora nadzoru budowlanego oraz
starostę?
2. Jaka jest procedura związana z przerwaniem
działalności prowadzącej do niezgodności zagospo-
darowania terenu z miejscowymi planami zagospo-
darowania przestrzennego i jakie organy są właści-
we w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2640)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie odwołania komendanta
powiatowego Policji w Jaśle
Zarząd Powiatu Jasielskiego przekazał mi swoje
stanowisko podjęte w sprawie niemerytorycznego –
zdaniem tego zarządu – odwołania przez komendan-
ta wojewódzkiego Policji w Rzeszowie pana inspek-
tora Józefa Gdańskiego z funkcji komendanta po-
wiatowego Policji w Jaśle mł. insp. Stanisława Ju-
reczko. Argumentami za kontynuowaniem przez
pana insp. Jureczko wykonywania obowiązków,
przytaczanymi w stanowisku, jest wzrost bezpie-
czeństwa w powiecie oraz przygotowania do budowy
nowej siedziby komendy.
W związku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi
na pytanie: Jak Pan Minister wytłumaczy fakt nie-
uwzględnienia w powyższym przypadku jednego
z zasadniczych elementów prawidłowego wykony-
wania służby policyjnej, jakim jest skuteczne działa-
nie na rzecz poprawy bezpieczeństwa publicznego
i dobra współpraca z samorządem terytorialnym?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2641)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań i harmonogramu
prac budowy obwodnicy miejscowości
Jarocin w woj. wielkopolskim w ciągu
drogi krajowej nr 11
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące budowy ob-
wodnicy miejscowości Jarocin w ciągu drogi krajo-
wej nr 11. Władze samorządowe i mieszkańcy po-
wiatu jarocińskiego od dłuższego już czasu podej-
mują działania zmierzające do budowy obwodnicy
miasta. Inwestycja ta ma szerokie uzasadnienie,
Wielkopolska pilnie potrzebuje modernizacji ciągów
komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście Euro
2012. Obwodnica z całą pewnością zwiększy bezpie-
czeństwo mieszkańców i potencjał rozwojowy gminy
i powiatu jarocińskiego.
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytanie o działania i harmonogram prac
podejmowanych przez GDDKiA nad budową obwod-
nicy Jarocina. Czy realizacja ewentualnej inwestycji
obejmuje również wariant włączenia dróg krajowych
nr 12 i 15 do obwodnicy?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2642)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany organizacji ruchu
na zjeździe z drogi krajowej nr 5 w kierunku
Dąbcza k. Leszna w woj. wielkopolskim
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące możliwości
wprowadzenia zmian w organizacji ruchu na zjeź-
dzie z krajowej piątki w kierunku osiedla Dąbcze k. Lesz-
na. Dąbcze to prężnie rozwijające się osiedle miesz-
kaniowe położone pod Lesznem w ciągu drogi krajo-
wej nr 5 od strony Wrocławia.
Leszczyńska policja po serii tragicznych wypad-
ków na feralnym zjeździe z drogi nr 5 złożyła wnio-
sek do zarządcy drogi o zamknięcie zjazdu. Obecnie
w ramach doraźnych działań obie jezdnie zostały
oddzielone słupkami. Jednak z tego zjazdu korzysta
coraz więcej kierowców, a to niesie ze sobą zwiększe-
nie niebezpieczeństwa. W przypadku braku rozwią-
zań organizacyjnych może dojść do kolejnych, tra-
gicznych w skutkach zdarzeń drogowych.

W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytania:
1. Czy możliwe jest wprowadzenie zmian w orga-
nizacji ruchu na zjeździe w kierunku Dąbcza w celu
poprawy bezpieczeństwa uczestników ruchu?
2. Jak rozwiązany będzie dojazd mieszkańców
Dąbcza do Leszna?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2643)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie fatalnego stanu mostu
prowadzącego do zamku w Kórniku
w woj. wielkopolskim
Szanowny Panie Ministrze! Na początku paź-
dziernika bieżącego roku wpłynęło do mojego biura
poselskiego pismo od dyrektora Biblioteki Kórnic-
kiej PAN pana prof. dra hab. Tomasza Jasińskiego
mówiące o fatalnym stanie technicznym mostu pro-
wadzącego do zamku w Kórniku, którego zarządcą
jest Polska Akademia Nauk. Konstrukcji grozi kata-
strofa budowlana. Według powiatowego inspektora
nadzoru budowlanego stan techniczny obiektu za-
graża bezpieczeństwu ludzi i mienia. Konieczny jest
jego szybki remont. W strukturze mostu znajdują się
elementy instalacji, takie jak rura gazowa i przewo-
dy elektryczne. Ewentualna katastrofa budowlana
konstrukcji może sprowadzić unicestwienie zbiorów
zamkowych w przypadku braku ogrzewania w sezo-
nie zimowym. W tym obiekcie znajdują się jedne
z najcenniejszych pergaminów, starodruków, ręko-
pisów pochodzących nawet z IX w. o kolosalnym
znaczeniu dla kultury polskiej. O zagrożeniach
związanych ze złym stanem mostu zamkowego sze-
roko informują nie tylko media wielkopolskie: Tele-
skop, radio Merkury czy „Gazeta Wyborcza”.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy w najbliższym czasie możliwe jest udziele-
nie wsparcia finansowego dla ratowania tego cenne-
go dla naszej kultury i dziedzictwa narodowego za-
bytku?
2. Czy budżet ministerstwa posiada środki finan-
sowe, które w podobnych przypadkach można szyb-
ko uruchomić, aby uchronić od zagłady i zniszczenia
tego typu obiekty?
Z poważaniem
Poseł Leszek Aleksandrzak
Kalisz, dnia 13 października 2008 r.
415
Zapytanie
(nr 2644)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
oraz
ministra finansów
w sprawie możliwości przekazania
dodatkowych środków na remont
zabytkowego mostu prowadzącego
do zamku w Kórniku
Do naszych biur poselskich wpłynęło pismo dy-
rektora Biblioteki Kórnickiej PAN prof. dr. hab. To-
masza Jasińskiego z prośbą o pomoc w uzyskaniu
dodatkowych środków na natychmiastowy remont
zabytkowego mostu prowadzącego do zamku w Kór-
niku. Decyzją powiatowego inspektoratu nadzoru
budowlanego most ten został natychmiast zamknię-
ty ze względu na zagrożenie bezpieczeństwa ludzi
i mienia. Podzielając argumentację zawartą w ww.
piśmie, zapytujemy: Czy Ministerstwo Finansów lub
Ministerstwo Kultury uruchomi dodatkowe środki
finansowe z przeznaczeniem na natychmiastowy ra-
tunek tego bezcennego zabytku kultury polskiej?
Uzasadnienie
Dyrektor Biblioteki Kórnickiej PAN prof. dr hab.
Tomasz Jasiński zwrócił się do nas z prośbą o po-
moc w uzyskaniu dodatkowych środków na remont
zabytkowego mostu prowadzącego do zamku kór-
nickiego.
W ostatnich tygodniach stan tego mostu uległ
dramatycznemu pogorszeniu. Wojewódzki konser-
wator zabytków w Poznaniu po zapoznaniu się ze
stanem technicznym orzekł, że most grozi zawale-
niem w każdej chwili. Potwierdził to powiatowy in-
spektorat nadzoru budowlanego, wydając decyzję
o natychmiastowym zamknięciu mostu. Każdego
dnia poszerzają się szczeliny i pęknięcia, co budzi
szczególny niepokój w związku ze zbliżającą się
zimą. W pobliżu mostu znajduje się instalacja elek-
tryczna i gazowa, szczególnie rura gazowa coraz
bardziej ugina się pod ciężarem odchylających się od
pionu murów. Bez ogrzewania bezcenne zbiory Bi-
blioteki Kórnickiej mieszczące się w zamku skazane
są na zniszczenie. Są to jedne z najcenniejszych zbio-
rów w Polsce: 20 tys. rękopisów i 40 tys. starodru-
ków. Wśród rękopisów najstarsze sięgają IX wieku.
Biblioteka posiada też m.in. szereg oryginalnych rę-
kopisów Adama Mickiewicza (m.in. III część „Dzia-
dów”), Słowackiego, Norwida, Chopina (w tym ręko-
pisy muzyczne) oraz jedyną na świecie powieść napi-
saną własną ręką przez Napoleona Bonaparte i ty-
siące innych takich skarbów. W tym stanie rzeczy
należy podjąć wszelkie możliwe działania dla urato-
wania bezcennego dla kultury Rzeczypospolitej za-
bytku.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn.
9 maja 1996 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 221,
416
poz. 2199), realizując uprawnienia posłów RP, uprzej-
mie prosimy o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2645)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie porzucenia mienia
Skarbu Państwa będącego na wyposażeniu
Kaletańskich Zakładów
Celulozowo-Papierniczych
Na podstawie art. 195 ust. 1 Regulaminu Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23,
poz. 398, z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12,
poz. 182, z 2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556,
Nr 66, poz. 912, Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15,
poz. 194 oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pana
Ministra zapytanie poselskie w sprawie porzucenia
mienia Skarbu Państwa będącego na wyposażeniu
Kaletańskich Zakładów Celulozowo-Papierniczych.
Pragnę zwrócić uwagę Pana Ministra na bulwer-
sującą sprawę związaną z porzuceniem przez wła-
ścicieli nowo nabytej papierni będącej pozostałością
po niegdyś prężnie działających Kaletańskich Za-
kładach Celulozowo-Papierniczych.
Zdesperowani pracownicy, pozbawieni jakiejkol-
wiek informacji, pensji i opieki, z własnej inicjatywy
pilnują pozostawionych maszyn i urządzeń, które
mogłyby wpaść w ręce zbieraczy złomu. Podkreślić
należy, że mienie to jest własnością Skarbu Pań-
stwa. Pracownicy informują, że produkcję wstrzy-
mano 27 sierpnia br. oraz że firmie odcięto prąd
z powodu nieuregulowanych należności.
Nadzieją napawa fakt, iż obecny likwidator za-
rządzający majątkiem po KZCP prowadzi rozmowy
z potencjalnym dzierżawcą. Jednak do czasu formal-
nych rozstrzygnięć należałoby należycie zabezpie-
czyć majątek firmy.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o odpowiedź na nastę-
pujące pytanie: Jakie działania ma zamiar podjąć
ministerstwo w celu udzielenia pomocy i zabezpie-
czenia własności w byłych Kaletańskich Zakładach
Celulozowo-Papierniczych?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2646)
do ministra środowiska
w sprawie udzielenia odpowiedzi na wniosek
Polskiego Towarzystwa Rybackiego
dotyczący prac redukcyjnych w koloniach
żerowych kormorana czarnego
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego w Tucznie wpłynęło pismo pilskiego od-
działu Polskiego Towarzystwa Rybackiego w spra-
wie prac redukcyjnych w koloniach żerowych kor-
morana czarnego na jeziorach Pojezierzy: Krajeń-
skiego, Wałeckiego i Drawskiego.
Z informacji uzyskanych od PTR Oddział Piła
wynika, że na terenie Pojezierzy: Krajeńskiego, Wa-
łeckiego i Drawskiego liczba osobników kormorana
czarnego sięgała 3500–4000. Skutkiem żerowania
takiej liczby ptaków były zmiany w składzie ichtio-
fauny oraz spadek odłowów, a co za tym idzie, nara-
żenie Skarbu Państwa na straty.
W związku z powyższym, począwszy od roku
2004, Polskie Towarzystwo Rybackie oddział tere-
nowy w Pile występowało do ministra środowiska
o pozwolenie na wykonanie prac redukcyjnych
w koloniach żerowych kormorana czarnego. W la-
tach 2004–2007 minister środowiska udzielał ze-
zwolenia na ograniczony liczbowo odstrzał ptaków
tego gatunku.
W opinii PTR obecnie obserwuje się pozytywne
efekty prowadzenia redukcji kormoranów czarnych.
Odnotowuje się wzrost odłowów ogólnych z jezior
Pojezierzy: Krajeńskiego, Wałeckiego i Drawskiego.
Polskie Towarzystwo Rybackie oddział w Pile wzo-
rem lat wcześniejszych przesłało w dniu 19.05.2008 r.
wniosek (L.dz.PTR/OP/7/2008) o udzielenie zezwo-
lenia na odstrzał kormoranów czarnych na jeziorach
użytkowanych przez jednostki zrzeszone w tym od-
dziale. Do dnia 30.09.2008 r. minister środowiska
nie udzielił odpowiedzi.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Kiedy zostanie podjęta decyzja dotycząca wy-
żej wymienionego wniosku?
2. Jakie są przyczyny nieudzielenia odpowiedzi
na wniosek pilskiego oddziału Polskiego Towarzy-
stwa Rybackiego?
3. Czy przekroczone zostały terminy obowiązu-
jące Ministerstwo Środowiska w udzieleniu odpo-
wiedzi?
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.

Zapytanie
(nr 2647)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie planów resortu
dotyczących reformy PFRON
Szanowny Panie Ministrze! Jestem zaniepokojo-
na planami resortu dotyczącymi reformy Państwo-
wego Funduszu Osób Niepełnosprawnych i negatyw-
nymi opiniami dotyczącymi tych zamierzeń, które
przedstawiają organizacje pozarządowe osób niepeł-
nosprawnych. Szczególnie niepokojący jest fakt rze-
komego braku konsultacji społecznych z tymi organi-
zacjami w tak ważnej społecznie sprawie.
W związku z tym zadaję Panu Ministrowi nastę-
pujące pytania.
1. Czy nie obawia się Pan, że planowane zmiany
nie tylko nie pomniejszą kosztów administracyj-
nych, ale pogorszą i tak trudną sytuację osób niepeł-
nosprawnych i utrudnią organizacjom pozarządo-
wym dostęp do środków finansowych?
2. Czy nie uważa Pan za konieczne przekonanie
do swoich planów m.in. środowiska osób niepełno-
sprawnych, które tych planów nie popiera?
3. Czy jest Pan skłonny przesunąć termin wpro-
wadzenia zmian dotyczących funkcjonowania PFRON
do 1 stycznia 2011 r., o który wnioskuje m.in. Polskie
Forum Osób Niepełnosprawnych, przedstawiciele
warsztatów terapii zajęciowej i inni?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2648)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wytwórni mas bitumicznych
w Uzdrowisku Konstancin-Zdrój
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa wytwórni
mas bitumicznych FAL-BRUK ciągnie się już długo.
Właściciel utrzymuje, że nie zanieczyszcza środowi-
ska i przedstawia stosowne zaświadczenia. Jednak
czy nie jest to wbrew logice, że potencjalni kuracju-
sze uzdrowiska obserwować mogą kominy wytwór-
ni, z których wydobywa się dym? Wszelkie interwen-
cje w tej sprawie, które do tej pory podejmowałem
(m.in. u minister zdrowia, mazowieckiego woje-
wódzkiego inspektora ochrony środowiska) nie
zmieniły sytuacji.
1. Dlaczego wytwórnia mas bitumicznych FAL-
-BRUK, wybudowana wbrew zdrowemu rozsądkowi
417
i z naruszeniem prawa w Uzdrowisku Konstancin,
produkuje asfalt w sąsiedztwie przedszkola, dwóch
szkół i klubu sportowego?
2. Co można zrobić w granicach dozwolonych
prawem, nie narażając gminy Konstancin-Jeziorna
i FAL-BRUK-u na ogromne koszty?
3. Czy Pan Minister, jako sprawujący nadzór nad
głównym inspektorem nadzoru budowlanego, może
skierować tę sprawę do rozpatrzenia przez ten organ?
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź i radę
w wyżej opisanej kwestii.
Z wyrazami szacunku i poważania
Poseł Roman Kosecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2649)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prywatyzacji jednoosobowej
spółki Skarbu Państwa Uzdrowisko
Konstancin-Zdrój sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę o in-
formacje dotyczące planów Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa odnośnie do przyszłości Uzdrowiska Konstancin.
Wobec sprzecznych informacji krążących w tej sprawie
proszę o wyjaśnienie następujących kwestii:
1. Czy Uzdrowisko Konstancin znajduje się na li-
ście uzdrowisk polskich przeznaczonych do prywa-
tyzacji?
2. Jeśli tak, to czy jest to decyzja zgodna ze sta-
nowiskiem środowiska medycznego, samorządu lo-
kalnego i czy były w tej sprawi prowadzone konsul-
tacje środowiskowe i społeczne?
3. Czy niedługo wszystkie państwowe spółki zo-
staną sprywatyzowane i trafią w ręce właścicieli,
którzy będą mogli sprzedać je komukolwiek?
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź w wy-
żej opisanej kwestii.
Z wyrazami szacunku i poważania
Poseł Roman Kosecki
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
418
Zapytanie
(nr 2650)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie niszczenia zabytkowych domów
w Konstancinie
Szanowny Panie Ministrze! Od jakiegoś czasu
obserwuję – jako mieszkaniec Konstancina – coraz
częstsze przypadki niszczenia zabytkowych domów
poprzez rozbiórki, które prowadzą inwestorzy – de-
weloperzy bez uzyskania stosownych pozwoleń. Kil-
ka dni temu dokonano kolejnej rozbiórki cennego
obiektu zabytkowego – willi „Julisin” przy ul. Żół-
kiewskiego 31. Zgodnie z wypowiedzią pani Barbary
Jezierskiej, wojewódzkiego konserwatora zabytków,
willa miała zostać wpisana na listę zabytków. Tym-
czasem zostało po niej jedynie wspomnienie. Roz-
biórki dokonała firma Konstancin Real Estate Ma-
nagment.
W Konstancinie masowo rozbiera się wille, sta-
wiając na ich miejscu pałace o kubaturze i formie
niepodobnej do pierwowzoru.
1. Czy wojewódzki konserwator zabytków spra-
wuje nadzór nad tymi rozbiórkami?
2. Czy ma on możliwość nałożenia skutecznych
sankcji, aby przeciwdziałać temu procederowi? Czy
istnieje skuteczny sposób, aby deweloperzy dysponu-
jący znacznym kapitałem nie dokonywali samowol-
nych rozbiórek cennych zabytków – nie tylko na te-
renie Konstancina – a kary nałożone nie były jedy-
nie symboliczne dla dewelopera z wielomilionowym
kapitałem?
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź w wy-
żej opisanej kwestii.
Z wyrazami szacunku i poważania
Poseł Roman Kosecki
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2651)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie społecznych skutków
likwidacji majątku pozostałego po zakładach
Elanex w Częstochowie
Szanowna Pani Minister! Poprzedni ustrój go-
spodarczy pozostawił w naszym kraju wiele zakła-
dów przemysłu ciężkiego, które niestety nie mogły
poradzić sobie z nowymi realiami gospodarczymi
obowiązującymi w gospodarce wolnorynkowej. Skut-
ki tego widać szczególnie na przykładzie woj. ślą-
skiego, gdzie m.in. zaistniała konieczność likwidacji
hut czy kopalń. Jak pokazał czas, trudności dostoso-
wania dotknęły także przemysł lekki. W regionie
częstochowskim działało wiele przedsiębiorstw trud-
niących się głównie włókiennictwem. Takim też
było przedsiębiorstwo Elanex, jeden z kompleksów
przemysłowych, które na przełomie XIX i XX w.
kształtowały oblicze włókienniczej Częstochowy.
Teren zakupiony został w 1889 r. Pralnia wełny
i wieża ciśnień, ważne dla procesu technologicznego,
powstały w pierwszej fazie inwestycji, a więc w ostat-
nich latach XIX w. W czasach swojej świetności za-
kład należał do największych w mieście, sprzeda-
wał rocznie blisko 6 tys. ton przędzy i zatrudniał
ok. 1000 osób.
Kłopoty Elaneksu na dobre rozpoczęły się pod
koniec lat 80. Rozprzestrzeniający się wówczas kry-
zys w przemyśle lekkim oraz tani import zmuszały
przedsiębiorstwo do ratowania ówczesnej sytuacji
kredytami bankowymi. Udało się doprowadzić do
postępowania ugodowego, co pozwoliło na zamianę
części długów na akcje, które przejęły głównie banki
i instytucje, które były jednocześnie wierzycielami
zakładu. Pod koniec lat 90. dług w postaci akcji zo-
stał częściowo spłacony dzięki sprzedaży części ma-
jątku firmy (głównie instytucjom samorządowym,
straży miejskiej, miejskiemu ośrodkowi pomocy spo-
łecznej, Caritas oraz zakładowi gospodarki mieszka-
niowej). Ogromne hale do dziś wynajmuje kilkadzie-
siąt prywatnych firm różnych branż.
Zakład zakończył swoją działalność 31 stycznia
2003 r. Przędzalnia miała wówczas ok. 50 mln zł
długu wobec dostawców, Skarbu Państwa, gminy,
ZUS-u oraz pracowników. Dodatkowo majątek ob-
ciążony był hipotekami. Sąd nie zgodził się na upa-
dłość, bo pieniądze ze sprzedaży nie pokryłyby na-
wet wynagrodzenia dla syndyka. Obecnie całością
gospodaruje likwidator. Próbuje sprzedać Elanex,
by spłacić długi. Przędzalnią kilkukrotnie intereso-
wali się nowi inwestorzy. Dodatkową atrakcją obiek-
tów jest ich duża wartość historyczna, na co uwagę
zwracał wielokrotnie Społeczny Komitet Muzeum
Techniki, Przemysłu i Rzemiosła w Częstochowie.
W styczniu br. członkowie komitetu zaniepokojeni
pogłoskami o możliwości wyburzenia przez likwida-
tora części fabryki wystąpili z wnioskiem o wpisanie
zabudowań do rejestru zabytków.
Problem pojawia się w momencie ewentualnej
sprzedaży. Transakcję może zablokować każdy z wie-
rzycieli, jeśli uzna, że nie zaspokoi jego interesów.
Tak właśnie zrobił w myśl art. 23 pkt 3 ustawy
z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowni-
czych w razie niewypłacalności pracodawcy Fun-
dusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
Po likwidacji Elaneksu wypłacił pracownikom tylko
trzy zaległe pensje. Fundusz dąży do odzyskania jak
największej kwoty wypłaconej pracownikom.
Byli pracownicy Elaneksu to w obecnej chwili lu-
dzie starsi, utrzymujący się z rent lub emerytur.
Brak wypłat wynagrodzeń w wielu wypadkach spo-
wodował konieczność zadłużenia.
Istotnym jest, że ustalenia wierzycieli co do po-
działu pieniędzy ze sprzedaży były wstępnie akcep-

towane przez fundusz, jednak później zostały one
odrzucone.
Konkludując, pragnę zadać Pani Minister nastę-
pujące pytania:
1. Jak obecnie wygląda sprawa likwidacji/sprze-
daży majątku pozostałego po zakładach Elanex
w Częstochowie?
2. Czy istnieją szanse, aby fundusz zaakcepto-
wał podział środków ze sprzedaży, ze względu na
wysokie znaczenie społeczne problemu dla miesz-
kańców miasta Częstochowy?
3. Czy istnieje możliwość częściowego umorzenia
należności lub rozłożenia ich na raty (co dopuszcza
ww. ustawa), ze względu na pogarszający się stan
obiektu i związany z tym spadek jego wartości?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2652)
do ministra infrastruktury
w sprawie oznakowania i braku
barier ochronnych w okolicach szkół
na drogach krajowych i wojewódzkich
w rejonie tarnowskim
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie sygna-
łów od mieszkańców regionu tarnowskiego, jak i lo-
kalnych dziennikarzy niecierpiącą zwłoki okazała
się sprawa oznakowania dróg oraz brak właściwych
barier ochronnych w okolicach szkół i innych placó-
wek oświatowych. Nadto kontrola dokonana przez
funkcjonariuszy Policji wykazała 330 nieprawidło-
wości na wyżej wymienionych drogach w okolicach
szkół. Rodzi to rzecz jasna realne zagrożenie dla
młodzieży i dzieci tam uczęszczających. Główną bo-
lączką jest brak barier ochronnych, co w swojej kon-
troli wykazała Policja, zapowiadając jednocześnie
wnioski do zarządów dróg o uzupełnienie oznako-
wania i poprawę stanu bezpieczeństwa.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy możliwe jest monitorowanie na szczeblu
GDDKiA stanu zabezpieczeń i oznakowania jezdni
w pobliżu szkół i innych placówek oświatowych
w naszym regionie?
2. Czy istnieje monitoring takich szczególnych
miejsc na drogach krajowych i wojewódzkich na
szczeblu centralnym?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
419
Zapytanie
(nr 2653)
do ministra gospodarki
w sprawie pomocy gminom powiatu
tarnowskiego w usuwaniu azbestu
Szanowny Panie Ministrze! Samorządy nie mają
prawnego obowiązku współpracy ze starostwem po-
wiatowym w usuwaniu rakotwórczego azbestu. Ist-
niejący w Pana ministerstwie Ośrodek Referencyjny
Badań i Oceny Ryzyka Zdrowotnego Związanego
z Azbestem należałoby wyposażyć prawnie, by
współpraca ta odbywała się w bardziej wzmożonym
tempie. Przyczyny tego postulatu wydają się oczywi-
ste. Zdrowotne konsekwencje styczności ludności
z eternitem, używanym do budowy w latach 60., 70.
i 80. w całej Polsce, a w szczególności w szkołach, są
zbadane naukowo. A ich końcowy efekt w postaci
jednostki chorobowej zwanej potocznie rakiem płuc
jest zatrważający.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy istniałaby możliwość zobligowania gmin
do współpracy ze stosownym departamentem w kie-
rowanym przez Pana ministerstwie?
2. Czy realne jest doprowadzenie do wymiany ele-
mentów eternitowych w ciągu najbliższych kilku lat?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2654)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskiej ceny zbóż i owoców
na rynku rolnym
Szanowny Panie Ministrze! W związku z fatal-
nym ekonomicznie spadkiem cen zboża i karygodnie
niskimi cenami owoców w regionie tarnowskim na-
stępuje niezadowolenie miejscowych rolników. Zado-
woleni z zaistniałej na rynku rolnym sytuacji mogą
być jedynie konsumenci. Natomiast producenci żyw-
ności, czyli rolnicy, nie mogą znaleźć zbytu na swoje
towary, a w skupach ceny oferowane są poniżej kosz-
tów produkcji.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są prace kierowanego przez
Pana ministerstwa, aby zapobiec dalszej nieopłacal-
ności produkcji rolnej?
420
2. Czy realne jest doprowadzenie do opłacalności
produkcji zbóż i owoców poprzez np. dopłatę do eks-
portu tych towarów?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2655)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań i harmonogramu
prac budowy obwodnic: Gostynia, Piasków
oraz Krobi w pow. gostyńskim
w woj. wielkopolskim, w ciągu drogi krajowej
nr 12 i drogi wojewódzkiej nr 434
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące budowy ob-
wodnic Gostynia i Piasków w ciągu drogi krajowej
nr 12 i obwodnicy Krobi w ciągu drogi wojewódzkiej
nr 434. Władze samorządowe i mieszkańcy powiatu
gostyńskiego od dłuższego już czasu podejmują dzia-
łania zmierzające do budowy obwodnicy tych miast.
Te działania dowodzą, że inwestycja ma ogromne
znacznie dla lokalnej społeczności. Obecnie przez
Gostyń i Piaski przejeżdża każdego dnia tysiące cię-
żarówek, a droga nr 434 charakteryzuje się jednym
z najwyższych wskaźników natężenia ruchu. Inwe-
stycja ta ma szerokie uzasadnienie, Wielkopolska
pilnie potrzebuje modernizacji ciągów komunikacyj-
nych, zwłaszcza w kontekście Euro 2012. Obwodni-
ca z całą pewnością zwiększy bezpieczeństwo miesz-
kańców i potencjał rozwojowy gminy i powiatu go-
styńskiego.
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytanie o działania i harmonogram prac
podejmowanych przez GDDKiA przy budowie ob-
wodnic Gostynia, Piasków i Krobi.
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2656)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań i harmonogramu prac
budowy obwodnicy miejscowości
Koźmin Wlkp. w pow. krotoszyńskim,
w ciągu drogi krajowej nr 15
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące budowy ob-
wodnicy miejscowości Koźmin Wlkp. w ciągu drogi
krajowej nr 15, będącej drogą alternatywną dla tra-
sy S5 Poznań – Wrocław. Wzmożony ruch samocho-
dowy staje się coraz bardziej uciążliwy dla miesz-
kańców. Znacząco obniża jakość życia mieszkańców.
Powoduje zniszczenia materialne i wzrost proble-
mów zdrowotnych wskutek hałasu, emisji spalin
oraz zwiększonej liczby wypadków. Inwestycja ta
ma szerokie uzasadnienie, Wielkopolska pilnie po-
trzebuje modernizacji ciągów komunikacyjnych,
zwłaszcza w kontekście Euro 2012. Obwodnica z całą
pewnością zwiększy bezpieczeństwo mieszkańców
i potencjał rozwojowy gminy i powiatu krotoszyń-
skiego.
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytanie: Kiedy mieszkańcy Koźmina
Wlkp. mogą się spodziewać powstania obwodnicy
ich miasta?
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytanie o działania i harmonogram prac
podejmowanych przez GDDKiA nad budową obwod-
nicy miejscowości Koźmin Wlkp. w powiecie kroto-
szyńskim.
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2657)
do ministra infrastruktury
w sprawie działań i harmonogramu prac
budowy obwodnicy miejscowości Zduny
w pow. krotoszyńskim w woj. wielkopolskim,
w ciągu drogi krajowej nr 15
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce zapytanie poselskie dotyczące budowy ob-
wodnicy miejscowości Zduny w ciągu drogi krajowej
nr 15, będącej drogą alternatywną dla trasy S5 Po-
znań – Wrocław. Wzmożony ruch samochodowy wą-
skimi uliczkami miasta staje się coraz bardziej
uciążliwy dla mieszkańców. Znacząco obniża jakość
życia mieszkańców. Powoduje zniszczenia material-
ne i wzrost problemów zdrowotnych wskutek hała-
su, emisji spalin oraz zwiększonej liczby wypadków.
Modernizacja i rozbudowa drogi, a przede wszyst-
kim budowa obwodnicy jest uzasadniona chociażby
tym, że do Euro 2012 powinna stać się ważnym,
w dobrym stanie ciągiem komunikacyjnym, tym
bardziej że trasa tworzy z drogą S5 alternatywę tra-
sy podróży Poznań – Wrocław. W „Strategii rozwoju
gminy i miasta Zduny” budowę obwodnicy przewi-
dziano na lata 2010–2013. Pieniądze na ten cel po-
chodzić mają z budżetu gminy, programów pomoco-

wych oraz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad – zarządcy tej drogi.
W związku z taką sytuacją wnoszę do Pana Mi-
nistra zapytanie o działania i harmonogram prac
podejmowanych przez GDDKiA nad budową obwod-
nicy miejscowości Zduny w powiecie krotoszyń-
skim.
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2658)
do ministra finansów
w sprawie planowanej podwyżki
akcyzy na autogaz
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele Koalicji na
Rzecz Gazu – Związek Pracodawców, zaniepokojeni
planowaną podwyżką akcyzy na autogaz.
Dotychczasowa 50-procentowa relacja ceny litra
LPG do ceny benzyny bezołowiowej przyczyniła się
do znacznego rozwoju rynku paliw gazowych.
Z informacji uzyskanych od przedstawicieli Ko-
alicji na Rzecz Gazu – Związek Pracodawców wyni-
ka, że wprowadzenie rozważanej podwyżki akcyzy
może przyczynić się do zmniejszenia relacji ceny li-
tra LPG z 50% na 43%. W konsekwencji zaintereso-
wanie alternatywnym paliwem wśród polskich kie-
rowców może zmaleć.
Jak informują przedstawiciele Koalicji na Rzecz
Gazu – Związek Pracodawców, jednoczenie tak wy-
soka podwyżka akcyzy, zamiast wzbogacić budżet
państwa, przyczyni się do rozwoju tzw. szarej strefy.
Zwolnienie gazu płynnego LPG do celów opałowych
z akcyzy sprawia, że gaz płynny z butli jest masowo
przelewany przy pomocy tzw. ośmiorniczek do zbior-
ników stacji tankowania. Gaz ten następnie jest
tankowany do baków samochodowych. W wyniku
tego przestępczego procederu, oprócz zagrożenia ży-
cia czy zdrowia osób znajdujących się w pobliżu,
Skarb Państwa ponosi duże straty. Nadmierne pod-
wyższanie akcyzy na autogaz przyczyni się do upo-
wszechnienia i opłacalności tej sytuacji; jednocze-
śnie doprowadzając do stopniowej likwidacji legalne-
go rynku autogazu w Polsce.
Z informacji uzyskanych od przedstawicieli Ko-
alicji na Rzecz Gazu – Związek Pracodawców wyni-
ka, że rozważana podwyżka akcyzy na LPG niesie
także ze sobą niebezpieczeństwo społeczne, wynika-
jące z możliwości likwidacji wielu małych i średnich
firm, a co za tym idzie miejsc pracy. Podwyższy się
także znacznie koszt funkcjonowania niektórych
421
zakładów budżetowych, gdyż LPG jest wykorzysty-
wany w karetkach pogotowia czy samochodach Poli-
cji. Nie można również zapominać o ekologicznym
aspekcie używania paliwa LPG, które jest mniej
szkodliwe dla środowiska.
Podwyżka ceny tak popularnego w Polsce paliwa
alternatywnego z powodu wzrosty akcyzy może sta-
nowić czynnik zwiększający inflację, dlatego też
zwracam się do Pana Ministra z pytaniem:
Czy istnieje możliwość ustanowienia, i na jaki
okres, stawek podatku akcyzowego od LPG na po-
ziomie minimalnym wymaganym przez Unię Euro-
pejską?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2659)
do ministra infrastruktury
w sprawie aktualnego stanu realizacji
niektórych inwestycji kolejowych
na obszarze woj. śląskiego
Zwracam się uprzejmie z zapytaniem do ministra
infrastruktury w sprawie aktualnego stanu realiza-
cji niektórych inwestycji kolejowych na obszarze
woj. śląskiego. W szczególności proszę o odpowiedź,
na jakim etapie realizacji znajdują się projekty inwe-
stycyjne w Katowicach w ramach programu PKP do
Euro 2012:
1. Jakie prace zostały wykonane i jakie środki
finansowe zostały wydatkowane do dzisiaj na pro-
jekt połączenia Katowice – Międzynarodowy Port
Lotniczy Pyrzowice i czy istnieje zagrożenie termi-
nu wykonania planu na Euro 2012 ze środków wła-
snych PKP PLK SA oraz funduszy europejskich
(według posiadanych informacji prasowych inwesty-
cja ta została wykreślona z planu inwestycji związa-
nych z Euro 2012)?
2. W maju 2007 r. na konferencji w Katowicach
z udziałem ministra transportu został ustalony har-
monogram i terminy wykonania inwestycji w ra-
mach programu Euro 2012 dla: budowy nowego
Dworca Kolejowego Katowice i biurowca kolejowego
przy ul. Roździeńskiego w ramach partnerstwa pu-
bliczno-prywatnego, których celem było wyłonienie
inwestorów do końca 2007 r. W związku z powyż-
szym zapytuję:
3. Kiedy zostanie podpisana umowa cywilno-
prawna z wyłonionym inwestorem na teren stano-
wiący własność kolei przy ul. Roździeńskiego w Ka-
towicach?
422
4. Wobec niedotrzymania terminu na projekt
budowy Dworca Kolejowego Katowice – kiedy zosta-
nie wyłoniony inwestor w II etapie przyjętej proce-
dury i w jakiej formie prawno-organizacyjnej i fi-
nansowej będzie realizowany ten projekt? Czy pra-
wie roczne opóźnienie w sprawie wyłonienia inwe-
stora zagraża niezrealizowaniem tego projektu do
Euro 2012?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Polaczek
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2660)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie wywózki gruzu
ze Stadionu Dziesięciolecia
Jak donoszą media, trwają roboty rozbiórkowe
dawnego Stadionu Dziesięciolecia, na miejscu które-
go ma zostać wybudowany stadion narodowy w War-
szawie. Nie ma już trybun, w tym honorowej, nie ma
murawy, bram wjazdowych, granitowych schodów
i bloków pod maszty. Na placu budowy pracują 34
ciężkie jednostki budowlane, a gruz wywożą 54 sa-
mochody ciężarowe. Podobno w ciągu trzech pierw-
szych tygodni intensywnej pracy rozbiórkowej wy-
wieziono 60 tys. m3 gruzu. Pozostało jeszcze ok. 210
tys. Gruz wywożony jest w okolice Mińska Mazo-
wieckiego oraz Serocka – na stare wyrobiska żwiro-
we. Jak się szacuje, podczas wznoszenia fundamen-
tów stadionu narodowego wywrotki z ziemią i gru-
zem zrobią łącznie 23 tys. kursów.
Pragnę zwrócić uwagę Pana Ministra na dwie
kwestie.
Po pierwsze, do budowy Stadionu Dziesięciolecia
władze komunistyczne wykorzystały gruz stolicy,
przesiąknięty krwią żołnierzy broniących Warsza-
wy w kampanii wrześniowej, a także powstańców,
uczestników powstania warszawskiego, którzy zgi-
nęli w walce z hitlerowskim okupantem.
Po drugie, ma miejsce inicjatywa budowy na te-
renie Olszynki Grochowskiej kurhanu, który upa-
miętni bohaterską walkę i śmierć powstańców,
uczestników powstania listopadowego, którzy wy-
stąpili zbrojnie przeciwko rosyjskiemu zaborcy. Po-
pieram propozycję, którą od dawna składają inicja-
torzy wybudowania tego pamiątkowego kopca na
terenie Olszynki Grochowskiej, aby na jego budowę
wykorzystano gruz starej Warszawy. Pragnę zauwa-
żyć, że podobnie postąpiono przy budowie innych
kopców na obszarze stolicy, jak choćby kopca przy
ul. Bartyckiej, który stał się pomnikiem powstania
warszawskiego.
W związku z powyższym mam następujące pytania:
1. Czy wywożony jest gruz pochodzący wyłącznie
z dawnej korony obiektu sportowego?
2. Czy będą wywożone ziemia i gruz z wałów,
które pochodzą z ruin powstańczej Warszawy?
3. Czy widzi Pan Minister możliwość wykorzy-
stania tego gruzu, naznaczonego krwawą historią
powstania warszawskiego, do budowy kopca na te-
renie Olszynki Grochowskiej, upamiętniającego bi-
twę z czasów powstania listopadowego?
4. Czy były w tej sprawie prowadzone jakieś roz-
mowy z władzami Warszawy?
5. Czy bierze Pan Minister pod uwagę możliwość
nadania stadionowi narodowemu w Warszawie imie-
nia Jana Pawła II?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2661)
do ministra zdrowia
w sprawie potrzeby zapobieżenia likwidacji
publicznego zakładu opieki zdrowotnej
w Starachowicach
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonego zapytania.
W listopadzie 2007 r. Rada Powiatu Starachowic-
kiego podjęła uchwałę upoważniającą zarząd powia-
tu do podjęcia działań zmierzających do likwidacji
Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Stara-
chowicach i przystąpienia do prac związanych z przy-
gotowaniem powołania niepublicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej, działającego jako spółka prawa han-
dlowego.
Ponieważ jest to jedyna placówka publicznej służ-
by zdrowia na terenie pow. starachowickiego, tym
samym decyzją rady i poprzez działanie zarządu
mieszkańcy powiatu zostaną niejako przymuszeni
do korzystania z niepublicznych zakładów opieki
zdrowotnej na terenie powiatu.
Działania w kierunku likwidacji powiatowego
zakładu opieki zdrowotnej w tej sytuacji są próbą
wyzbycia się przez władze powiatu zadania publicz-
nego z zakresu zapewnienia ochrony zdrowia, a więc
pozostają w sprzeczności z art. 8 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej. Jednak przede wszystkim kolidu-
ją z art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, który gwaran-
tuje każdemu obywatelowi prawo do ochrony zdro-
wia oraz nakazuje władzy publicznej zapewnienie
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanej ze środków publicznych. Ponadto prze-
kazanie „uprawnionej społeczności” pod opiekę nie-

publicznej służby zdrowia nie spełnia wymogu wy-
nikającego z art. 43 ust. 1 ustawy o ZOZ ze względu
na nieporównywalność statusu prawnego publicznej
i niepublicznej służby zdrowia. Niepubliczny ZOZ
może być w każdej chwili zamknięty, może także
ograniczyć zakres świadczonych usług medycznych
oraz wprowadzić odpłatność za świadczone usługi
medyczne w sposób odmienny, niż wynika to z treści
art. 34 ustawy o ZOZ.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie: Ja-
kie działania zostaną podjęte przez ministerstwo
w celu zapobieżenia likwidacji publicznego zakładu
opieki zdrowotnej w Starachowicach i tym samym
zagwarantowania mieszkańcom należytej opieki
zdrowotnej?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2662)
do ministra obrony narodowej
w sprawie działki w zarządzie Agencji
Mienia Wojskowego będącej pozostałością
po krakowskim lotnisku Rakowice-Czyżyny
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonego zapytania.
Od 10 lat władze Muzeum Lotnictwa Polskiego
w Krakowie zabiegają o to, aby 3,6-hektarowy teren
położony przy ul. Cieślewskiego trafił w ich ręce.
Działka będąca przedmiotem zabiegów ze strony
muzeum jest jedynym ocalałym fragmentem histo-
rycznych Błoń Rakowickich, a później lotniska Ra-
kowice-Czyżyny, znanego z okresu dwudziestolecia
i drugiej wojny światowej. Jest to teren o wartości hi-
storycznej zabudowany zabytkowymi hangarami lot-
niczymi. W czasach komunistycznych został doprowa-
dzony do stanu kompletnego zniszczenia, a obecnie
znajduje się w rękach Agencji Mienia Wojskowego.
Biorąc pod uwagę historyczne przeznaczenie
przedmiotowej działki oraz bliskie sąsiedztwo Mu-
zeum Lotnictwa Polskiego, jedynym słusznym roz-
wiązaniem jest przekazanie spornego terenu na po-
trzeby muzeum, które już nie ma gdzie się podziać
ze swoimi samolotami.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Jakie działania ministerstwo podjęło i zamierza
podjąć w celu umożliwienia Muzeum Lotnictwa Woj-
skowego nabycia przedmiotowej działki i tym sa-
mym zapewnienia jego dalszego rozwoju?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 20 października 2008 r.
423
Zapytanie
(nr 2663)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Biskupcu
Region warmińsko-mazurski jest jednym z naj-
mniej zaludnionych (ok. 66 osób na 1 km2). Likwida-
cja każdej placówki – instytucji mającej w swoich za-
daniach obsługę obywateli prowadzi do znacznego
utrudnienia oraz zwiększenia kosztów, które pono-
szą sami zainteresowani.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o odpowiedź na następujące pytanie:
Jakie przesłanki kierują Ministerstwem Spra-
wiedliwości, zmierzające do likwidacji Sądu Rejono-
wego w Biskupcu?
Poseł Zbigniew Babalski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2664)
do ministra infrastruktury
w sprawie finansowania budowy
obwodnic Żyrardowa i Mszczonowa
Szanowny Panie Ministrze! Na 24. posiedzeniu
Sejmu w dniu 9 października podczas debaty budże-
towej zadałem pytanie następującej treści:
„W związku z tym, że została tutaj podana infor-
macja, że zostanie ograniczona liczba oddanych ob-
wodnic w całym kraju na rok 2009, chciałbym zapy-
tać: Czy środki finansowe na obwodnicę miasta Ży-
rardowa są zabezpieczone?”
Uzyskałem bardzo niepokojącą odpowiedź od se-
kretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
pana Tadeusza Jarmuziewicza:
„Na rok 2009 brak jest środków. W chwili obecnej,
w roku 2008, w procesie przygotowawczym uwzględ-
nione są wykupy gruntów, prace przygotowawcze.”
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Kiedy GDDKiA wystąpiła do Pana Ministra
z wnioskiem o zabezpieczenie środków finansowych
na 2009 r. dla ww. obwodnic?
2. Czy w budżecie na 2009 r. są zabezpieczone
środki na budowę ww. obwodnic?
3. Z jakich środków będą sfinansowane obwodni-
ce Żyrardowa i Mszczonowa?
Poseł Dariusz Kaczanowski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
424
Zapytanie
(nr 2665)
do ministra finansów
w sprawie interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 14
ustawy o podatku od towarów i usług
Panie Ministrze! W dniu 1 stycznia 2008r. weszła
w życie zmiana Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (VAT). Zmiana dotyczy art.
43 pkt 14 w rozdziale 2 ustawy, który brzmi:
„1. Zwalnia się od podatku (...)
14) świadczenie usług przez techników denty-
stycznych w ramach wykonywania ich zawodu, jak
również dostawę protez dentystycznych lub sztucz-
nych zębów przez dentystów oraz techników denty-
stycznych”. (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz.1382).
Problem polega na różnej interpretacji tego prze-
pisu przez organy skarbowe, bo o ile chodzi o denty-
stów i techników dentystycznych prowadzących dzia-
łalność jednoosobowo na własny rachunek jako osoby
fizyczne, wtedy wg organów podatkowych ma miejsce
zwolnienie ustawowe z VAT-u. Jeśli jednak chodzi
o spółki cywilne świadczące identyczne usługi prote-
tyczne, wtedy stawka podatku VAT wynosi 22%.
Dochodzi więc do sytuacji w której forma prowa-
dzenia działalności powoduje jaskrawą różnicę
w traktowaniu podatników działających w branży
protetycznej w zakresie podatku VAT.
W związku z tym pragnę zadać pytanie:
Czy w związku z powyższą sytuacją Minister-
stwo Finansów planuje przedstawić jednoznaczną
wykładnię przepisu ustawy o podatku od towarów
i usług w artykule, który zwalnia od podatku VAT
nie tylko dentystów oraz techników prowadzących
ww. działalność samodzielnie, ale również tych, któ-
rzy prowadzą działalność taką samą co do przed-
miotu, ale w formie spółek cywilnych?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2666)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie projektu systemowego
„Buduj przyszłość”, Program Operacyjny
„Kapitał ludzki”, poddziałanie 6.1.3:
Poprawa zdolności do zatrudnienia
oraz podnoszenie poziomu aktywności
zawodowej osób bezrobotnych – realizowanego
przez Powiatowy Urząd Pracy w Kłodzku
Szanowna Pani Minister! Powiatowy Urząd Pra-
cy w Kłodzku od marca br. realizuje projekt syste-
mowy „Buduj przyszłość” w ramach poddziałania 6.1.3
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Całkowita
wartość projektu opiewa na sumę: 7 947 266,28 zł.
Dzięki realizacji tego projektu Powiatowy Urząd
Pracy w Kłodzku planuje do końca roku objąć akty-
wizacją zawodową 1086 osób bezrobotnych – benefi-
cjentów ostatecznych.
Realizacja projektu przebiega zgodnie z harmo-
nogramem, z wyjątkiem zaplanowanej w ramach
działań promocji projektu, na realizację której prze-
widziano kwotę 150 000.
Zaplanowane działania promocyjne są zgodne
z art. 108 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz.415).
W trakcie realizacji pojawiły się duże wątpliwo-
ści dot. kwalifikowalności wydatków w zadaniu:
Promocja projektu, spowodowane pojawieniem się
nowych wyjaśnień z Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej.
Z powodu braku jednoznacznych wyjaśnień z Dol-
nośląskiego Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Wał-
brzychu, jak również Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej dotyczących kwalifikowalności wydat-
ków dotyczących projektu Powiatowy Urząd Pracy
w Kłodzku wstrzymał uruchomienie tego zadania
w projekcie.
Szanowna Pani Minister! Proszę o pomoc w uzy-
skaniu wyczerpujących wyjaśnień, jakie wydatki
Powiatowy Urząd Pracy może finansować w ramach
promocji projektu.
Informuję również, że Powiatowy Urząd Pracy
w Kłodzku skierował do resortu pismo (lipiec 2008 r.),
zawierające pytania w tym zakresie oraz wątpliwo-
ści, jednak nie otrzymał na nie odpowiedzi.
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2667)
do ministra infrastruktury
w sprawie dokumentów potwierdzających
tożsamość w portach lotniczych
Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę
o szczegółową analizę rozporządzenia obowiązują-
cego w portach lotniczych, a dotyczącego uznawa-
nia za dokument tożsamości wyłącznie dowodu
osobistego lub paszportu. Rodzi to wiele perturba-
cji, szczególnie dla rodziców dzieci w wieku szkol-
nym i niższym.
Uważam, że legitymacja parlamentarzysty po-
twierdzająca zaszczytny wybór 460 posłów i 100 se-

natorów także powinna być uznawana za dowód
tożsamości.
Czy Pan Minister przychyli się do powyższej pro-
pozycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Magdalena Kochan
Goleniów, dnia 8 września 2008 r.
Zapytanie
(nr 2668)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nowego budynku
Archiwum Państwowego w Katowicach
z siedzibą w Bielsku-Białej, z przeznaczeniem
dla oddziałów w Bielsku-Białej,
Oświęcimiu i Żywcu
Oddział archiwum w Bielsku-Białej obecnie mie-
ści się przy ul. Wapienickiej 34/34a. Sąsiedztwo lo-
katorów mieszkań rotacyjnych miejskiego ośrodka
pomocy społecznej stwarza realne zagrożenie dla
przechowywanego tam zasobu historycznego miasta
(miało miejsce zalanie części pomieszczenia maga-
zynowego oraz kilkakrotnie zamakał sufit również
nad pracownią naukową). Dewastowany i zaśmieca-
ny jest również teren wokół budynku, co nie licuje
z godnością urzędu państwowego i palcówki kultu-
ralno-naukowej, jaką jest archiwum. Władze miasta
zaproponowały archiwum zmianę lokalu na inny,
mieszczący się przy ul. Cieszyńskiej 31a, lokal ten
jednak wymagał kapitalnego remontu w celu ada-
ptacji na potrzeby przechowywanego zasobu.
Po przedstawieniu problemu naczelnemu dyrek-
torowi archiwów państwowych i przeanalizowaniu
sytuacji lokalowej pozostałych oddziałów katowic-
kiego archiwum pojawiła się koncepcja uzyskania
od władz samorządowych Bielska-Białej lokalizacji
pod budowę nowej siedziby archiwum, która byłaby
na tyle duża i funkcjonalna, że umożliwiłaby przeję-
cie zasobu nie tylko oddziału bielskiego, ale również
oświęcimskiego i żywieckiego. Oddziały te również
borykają się z poważnymi kłopotami lokalowymi,
a lokalizacja całego zasobu wszystkich trzech oddzia-
łów w Bielsku-Białej jest jak najbardziej zasadna.
W przeważającej mierze materiały znajdujące się
w archiwum to dokumentacja aktowa (185 600 jed-
nostek), jednakże zwrócić należy uwagę, iż trzy wy-
mienione oddziały przechowują również: prawie
2900 jednostek kartografii, 4000 jednostek tzw. in-
nych, czyli plakatów, afiszy, druków ulotnych etc. oraz
ponad 1000 jednostek fotografii. Te trzy rodzaje do-
kumentacji wymagają oczywiście innego niż akto-
we, sposobu przechowywania, a co za tym idzie, wy-
odrębnienia osobnego magazynu. Biorąc pod uwagę
425
ww. dane, w planowanym budynku na zgromadze-
nie oraz przechowywanie zasobu archiwalnego oraz
bibliotecznego potrzeba ok. 1405 m2 powierzchni,
a uwzględniając potrzeby związane z obsługą tej do-
kumentacji (3 magazynierów) należy zapewnić
ok. 1590 m2 powierzchni.
Jesienią 2007 r. władze miasta Bielsko-Biała za-
proponowały przejęcie działki przy ul. Piłsudskiego
pod budowę nowego budynku przeznaczonego na
siedzibę regionalnego oddziału archiwalnego. Ar-
chiwum czyni starania o przekształcenie własności
działki z samorządowej na Skarbu Państwa. W maju
br. został opracowany projekt koncepcyjny nowego
budynku Archiwum Państwowego w Katowicach
z siedzibą w Bielsku-Białej, z przeznaczeniem dla
oddziałów w Bielsku-Białej, Oświęcimiu i Żywcu
przez pracownię architektoniczną. Został on przed-
stawiony do akceptacji naczelnemu dyrektorowi ar-
chiwów państwowych oraz prezydentowi miasta
Bielska-Białej. Koszt budowy tak potrzebnego obiek-
tu wyniesie ok. 10 mln zł.
W związku z powyższym pytam, czy Pan Mini-
ster przewiduje złożenie autopoprawki rządu do
ustawy budżetowej na rok 2009, która umożliwiłaby
rozpoczęcie budowy nowego budynku Archiwum
Państwowego w Katowicach z siedzibą w Bielsku-
-Białej.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2669)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie skandalicznych wypowiedzi
członków rządu pod adresem prezydenta RP
Szanowny Panie Premierze! Często w dyskursie
publicznym polityków ścierają się poglądy, stanowi-
ska czy opinie. Jednak poziom dyskusji powinien
mieścić się w określonych standardach, z zachowa-
niem szacunku dla adwersarza.
Są jednak przykłady polityków, którzy tych norm
nie znają lub nie potrafią ich przestrzegać. Przykła-
dem jest poseł Janusz Palikot, który dla ekspresji
swoich poglądów musi posługiwać się rekwizytami,
których przez szacunek dla Pana Premiera nie wy-
mienię. Nie mogę nie wspomnieć jednak o części tu-
szy wieprzowej, którą poseł Palikot przyniósł do stu-
dia telewizyjnego, uznając to za normę komuniko-
wania się mafii.
Te naganne zachowania powinny być obce człon-
kom polskiego rządu, ponieważ reprezentują oni pol-
skie państwo. W tym kontekście muszę wymienić
426
nieodpowiedzialne wypowiedzi członków Pana gabi-
netu: ministra R. Sikorskiego, ministra B. Klicha
i ministra S. Nowaka, którzy obrażają urząd prezy-
denta Rzeczypospolitej oraz osobę, która ten urząd
pełni z woli narodu, w wyniku demokratycznych,
bezpośrednich wyborów.
Publiczne stwierdzenie ministra Sławomira No-
waka, że prezydent RP może zamówić sobie samolot
do Brukseli na szczyt UE w biurze podróży, wywoła-
ło oburzenie nie tylko wśród zwykłych obywateli,
ale nawet wśród publicystów, którzy nie są sympaty-
kami urzędującego prezydenta. Takie zachowanie
niszczy struktury państwa, obniża prestiż rządu RP
i osłabia zaufanie Polaków do najwyższych urzędów
państwa.
Dlatego pozwalam sobie skierować do Pana Pre-
miera następujące pytania:
1. Czy Pan Premier jest skonfundowany skan-
dalicznymi wypowiedziami mianowanych przez sie-
bie członków rządu?
2. Czy w stosunku do ministrów, którzy kom-
promitują swoimi nieodpowiedzialnymi wypowie-
dziami Rzeczpospolitą Polską, wyciągnie Pan Pre-
mier stosowne konsekwencje?
3. Czy wyegzekwuje Pan Premier od wspomnia-
nych członków swojego rządu publiczne przeprosiny
skierowane do prezydenta RP jako elementarny wy-
móg kultury i obowiązku poszanowania najwyższe-
go organu Rzeczypospolitej?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2670)
do ministra zdrowia
w sprawie wyposażenia w sprzęt medyczny,
techniczny i biurowy szpitala wojewódzkiego
w Chełmie
Szanowna Pani Minister! Rozpoczęta przed 30
laty budowa nowego szpitala w Chełmie powoli do-
biega końca. Obecnie po otwarciu szpitalnego od-
działu ratunkowego i dobudowaniu bloku operacyj-
nego trwają prace wykończeniowe w głównym
ośmiopiętrowym budynku.
Na koniec 2008 r. planuje się zakończenie prac
budowlano-montażowych.
W związku z rozpoczęciem prac nad budżetem
państwa na rok 2009 zwracam się do Pani Minister
z prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy ministerstwo zaplanowało w budżecie na
rok 2009 środki finansowe przeznaczone na wyposa-
żenie chełmskiego szpitala w sprzęt medyczny, tech-
niczny i biurowy, a jak tak, to w jakiej wysokości?
2. Czy ewentualne opóźnienie prac budowlano-
-montażowych o kilka miesięcy w 2009 r. spowoduje,
że środki niewykorzystane w roku 2008 będą mogły
być wydane w nowym – 2009 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2671)
do ministra infrastruktury
w sprawie planów likwidacji Zakładów
Przewozów Towarowych w Opolu
W związku z planami restrukturyzacji spółki
PKP Cargo SA zakłada się ograniczenie liczby za-
kładów przewozów towarowych do 16 jednostek
w całym kraju, a co za tym idzie – likwidację dobrze
prosperującego zakładu opolskiego. Decyzja ta już
spotkała się z ostrą krytyką ze strony związków za-
wodowych – nie tylko na Opolszczyźnie – i zapowie-
dzią strajku. Związkowcy podkreślają, że likwidacja
zakładu opolskiego nie znajduje żadnego uzasadnie-
nia ekonomicznego.
W związku z powyższym pytamy: Jakimi prze-
słankami kieruje się Zarząd Spółki Cargo SA, podej-
mując decyzję o likwidacji Zakładu Przewozów To-
warowych w Opolu, i jakie ma plany w stosunku do
pracowników zakładu?
Posłowie Ryszard Galla
i Tomasz Garbowski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2672)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału NFZ
Uczestnicząc w spotkaniach z wyborcami, a tak-
że środowiskami medycznymi w moim okręgu wy-
borczym zetknąłem się kilkakrotnie z zaniepokoje-
niem lekarzy czy ewentualnych pacjentów co do pro-
jektu ustawy przewidującego podział Narodowego
Funduszu Zdrowia na siedem oddziałów. Mają też
powstać nowe instytucje – towarzystwa ubezpieczeń
zdrowotnych, które działając na terenie całego kra-

ju, będą mogły ze sobą konkurować, a pacjent będzie
mógł wybrać, do którego TUZ się zapisać – nawet
w innym regionie kraju.
Będziemy tu zapewne świadkami dużej konku-
rencji pomiędzy poszczególnymi towarzystwami
w postaci np. wprowadzenia badań profilaktycznych
czy skrócenia czasu oczekiwania na wizytę u lekarzu
specjalistów. Towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych
będą też zapewne poszukiwać innych płaszczyzn
konkurencyjności, w sytuacji gdy składka zdrowotna
będzie nadal ustalana odgórnie przez państwo i bę-
dzie musiała być w każdym towarzystwie taka sama
– podobnie jak obowiązkowy koszyk świadczeń me-
dycznych. Działania takie przyczynią się zapewne do
podniesienia poziomu usług zdrowotnych. Kiedy zda-
my sobie sprawę z wszystkich ewentualnych korzyści
planowanych rozwiązań i zmian, nasuwają się jednak
pewne wątpliwości.
W związku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. Czy towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych
będą podpisywały umowy ze wszystkimi placówka-
mi medycznymi na terenie całego kraju, tj. z dwu-
dziestoma kilkoma tysiącami podmiotów?
2. Czy pacjent niezadowolony z pierwotnego wy-
boru będzie mógł bez problemu zmienić wybraną
placówkę medyczną?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2673)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie kontroli jakości paliw na stacjach
Szanowny Panie Premierze! W związku z docho-
dzącymi do mnie sygnałami o pogarszającym się
stanie jakościowym paliw na stacjach w moim regio-
nie, o czym również świadczą wyniki ostatnio prze-
prowadzonej kontroli przez Państwową Inspekcję
Handlową na terenie powiatów południowej Wielko-
polski, zwracam się do podlegającemu Panu Preze-
sowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z następującymi pytaniami dotyczącymi kontroli ja-
kości paliw na stacjach:
1. Według jakich zasad dokonywane są kontro-
le jakościowe na stacjach paliw i jaka jest jej sku-
teczność?
2. Czy kary nakładane na nieuczciwych sprze-
dawców są współmierne do szkód, jakie wyrządza
zły stan paliw?
427
3. Czy kary za wprowadzanie na rynek paliwa
gorszej jakości są na tyle dotkliwe, że spowodują cał-
kowite zaprzestanie tego procederu?
3. Jaka jest skuteczność egzekwowania kar w sto-
sunku do nieuczciwych sprzedawców?
Z poważaniem
Poseł Leszek Aleksandrzak
Kalisz, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2674)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przyjęcia jako
okresu zatrudnienia okresu nauki
w latach 1944–1961 w zasadniczych
szkołach górniczych
Szanowna Pani Minister! Problem dotyczy wielu
emerytów, którzy czują się pokrzywdzeni. Zgodnie
z art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 38, poz. 353, ze
zm.) za okresy składkowe uważa się również przypa-
dające przed 15 listopada 1991 r. następujące okre-
sy, za które została opłacona składka na ubezpiecze-
nie społeczne, albo za które nie było obowiązku
opłacania składek na ubezpieczenie społeczne – za-
trudnienia młodocianych na obszarze państwa pol-
skiego na warunkach określonych w przepisach obo-
wiązujących przed dniem 1 stycznia 1975 r.
Okresy nauki w latach 1944–1961 w zasadni-
czych szkołach zawodowych nie są okresami skład-
kowymi w rozumieniu art. 2 ust. 2 pkt 3 ustawy
z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji eme-
rytur i rent, o zasadach ustalania emerytur oraz
o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450, ze zm.).
Takimi okresami są natomiast okresy nauki od
września 1944 r. do czerwca 1951 r. w szkołach przy-
sposobienia przemysłowego oraz od września 1951 r.
w szkołach przysposobienia zawodowego (orzeczenie
Sądu Najwyższego z 14 lutego 1996 r. II URN 2/96
OSNAP 1996/17/255).
Uczniowie szkół górniczych, a właściwie ich ro-
dzice zawierali umowę o naukę w zasadniczej szkole
górniczej, z ramienia której odbywali praktykę pod
ziemią, objętą programem nauczania w danej szko-
le. Nie zawierano z nimi umowy o pracę ani umowy
o naukę zawodu. Nie pobierali oni także za pracę
wynagrodzenia, a więc nie byli pracownikami i w związ-
ku z tym nie odprowadzano składek na ubezpiecze-
nie społeczne. W tym stanie rzeczy nie można było
absolwentom zasadniczej szkoły górniczej wystawić
świadectwa pracy. Zróżnicowanie wydaje się być
428
nieuzasadnione, gdyż były to okoliczności całkowi-
cie niezależne od młodocianych, natomiast skutkuje
to dzisiaj niższym świadczeniem emerytalnym.
Zapytuje Panią Minister, czy resort przewiduje
podjęcie prac legislacyjnych w tym zakresie.
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2675)
do ministra skarbu państwa
w sprawie krytycznej sytuacji finansowej
Zakładów Mechanicznych Tarnów SA
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonego zapytania.
Zakłady Mechaniczne w Tarnowie są spółką
Skarbu Państwa, której istotną część produkcji sta-
nowi asortyment zbrojeniowy. Przedsiębiorstwo
wchodzi w skład grupy Bumar SA i zatrudnia ok.
830 pracowników. Obecnie znalazło się w bardzo
trudnej sytuacji finansowej. Strata netto za ubiegły
rok wyniosła ok. 2,2 mln zł. Ponadto firma ma 54
mln zł zadłużenia, z czego 45 mln zł to zobowiąza-
nia krótkoterminowe. Wskaźnik ogólnego zadłuże-
nia osiągnął 68% kapitału spółki.
Opracowany przez zarząd spółki program re-
strukturyzacyjny obejmuje wszystkie sfery działal-
ności firmy, w tym także kadrową. Według planu
zarządu do końca bieżącego roku ma zostać zwolnio-
nych ok. 100 pracowników. Tymczasem od sierpnia
trwa spór załogi z zarządem. Pracownicy przedsię-
biorstwa, w którym średnia płaca brutto wynosi ok.
1600 zł, domagają się 500 zł podwyżki. Niespełnie-
nie oczekiwań załogi doprowadziło do strajku i wstrzy-
mania produkcji 16 października br.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Jakie działania zostaną podjęte przez ministerstwo
w celu jak najszybszej poprawy sytuacji finansowej
przedsiębiorstwa i tym samym wzrostu poziomu wy-
nagrodzeń załogi?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 22 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2676)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przeliczania poszczególnych
składowych emerytury oraz zasadności
i sprawiedliwości w wyliczaniu
części socjalnej emerytury
Szanowna Pani Minister! Uzasadnienie:
Art. 53 ust. 1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych stanowi, że emerytura wynosi 24% kwo-
ty bazowej.
Poza wyżej wymienioną tzw. częścią socjalną
emerytury na jej wymiar ponadto wchodzą: lata
składkowe, po 1,3% podstawy wymiaru za każdy
przepracowany rok i za lata nieskładkowe, po 0,7%
podstawy wymiaru za każdy rok.
Natomiast kwota bazowa zgodnie z art. 19 tejże
ustawy wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia
pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonego skład-
ki na ubezpieczenie społeczne w poprzednim roku ka-
lendarzowym. Obowiązuje od 1 marca do ostatniego
lutego następnego roku i podaje ją prezes GUS. Jest
potrzebna do obliczenia wysokości podstawy wymia-
ru emerytury i jej tzw. części socjalnej.
Do mojego biura poselskiego zgłosiły się osoby po-
bierające emeryturę, które kwestionują jej wysokość,
zgłaszając swoje zastrzeżenia co do zasadności i zgod-
ności z prawem krzywdzących ich zapisu, właśnie
w art. 53 ust. 1 pkt 1 mówiącym, że emerytura wyno-
si w części socjalnej „tylko” 24% kwoty bazowej.
W ich opinii ten zapis jest krzywdzący, ponieważ
nie uwzględnia tych, którzy zarabiają powyżej śred-
niej krajowej i płacą niekiedy ponad dwukrotnie
większą składkę na owe świadczenia. Optują za roz-
wiązaniem indywidualnego współczynnika oblicza-
nia wysokości podstawy wymiaru emerytury.
Ich zdaniem ów przepis może naruszać wartości
wynikające z Konstytucji RP, a mianowicie art. 2
i wynikające zasady sprawiedliwości społecznej de-
mokratycznego państwa prawa oraz art. 32 i wyni-
kającej zasady równości wobec prawa i równego
traktowania przez władze publiczne.
W załączeniu przykład indywidualnych wyliczeń
emeryta z Białogardu, którego zdaniem wyżej opisany
przepis ustawy powinien być zmieniony, ponieważ jest
krzywdzący dla osób, które wyżej zarabiają i opłacają
większe składki na świadczenia emerytalne*).
Pytania:
1. Czy tzw. część socjalna emerytury wynikająca
z art. 53 ust. 1 pkt 1, tj. 24% kwoty bazowej, jest za-
sadna i sprawiedliwa oraz czy jest zgodna z konsty-
tucyjną zasadą równości wobec prawa i zasadą spra-
wiedliwości społecznej?
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

2. Czy obecna nowelizacja ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS – po wej-
ściu w życie – umożliwiająca ponowne przeliczenie
wysokości świadczeń emerytalnych wszystkim eme-
rytom, którzy nie mieli potwierdzonych zarobków
z dawnych lat, może także korzystnie wpłynąć na
wysokość emerytury w omawianej kwestii, w tym
dla omawianego przypadku emeryta z Białogardu?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg – Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Zapytanie
(nr 2677)
do ministra gospodarki
w sprawie wdrożenia programu
budowy biogazowni
Szanowny Panie Ministrze! W projekcie polityki
energetycznej dla Polski do 2030 r. zakłada się
zwiększenie wykorzystywania odnawialnych źródeł
energii w bilansie finalnym do 15% w 2020 r. oraz
20% w 2030 r. Jednym z działań mających doprowa-
dzić do osiągnięcia powyższych wskaźników jest
wdrożenie programu budowy biogazowni rolniczych
przy założeniu powstania do roku 2020 co najmniej
jednej instalacji tego typu w każdej gminie.
W związku z powyższym pytamy Pana Mini-
stra, na jakim etapie jest wdrożenie programu bu-
dowy biogazowni w Polsce. Jakie są jego najważ-
niejsze założenia? Jaka jest szansa, aby do 2020 r.
w każdej gminie wybudowano co najmniej jedną
biogazownię?
Z poważaniem
Posłowie Adam Krupa
i Andrzej Buła
Głubczyce, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2678)
do ministra gospodarki
w sprawie optymalizacji zapasów
węgla kamiennego dla elektroenergetyki
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Kopalnie węgla ka-
miennego w okresie styczeń–lipiec 2008 r. wydobyły
o 2,6 mln ton węgla mniej niż w 2007 r. Zapasy tego
429
surowca, który jest głównym paliwem dla polskiej
elektroenergetyki, są o 20% niższe w porównaniu
z rokiem poprzednim. Zbliża się okres zimowy,
w którym to popyt na węgiel oraz jego pochodne
wzrasta. Niewystarczające zapasy tego surowca,
którego finalnym produktem jest energia cieplna
i elektryczna, mogą skutkować ograniczeniami
w dostawach tych nośników energii dla ludności.
W związku z powyższym pytamy Pana Ministra,
czy zostaną podjęte odpowiednie działania mające
na celu w jak najszybszym terminie zoptymalizować
zapasy węgla dla naszych elektrowni i elektrocie-
płowni.
Z poważaniem
Posłowie Adam Krupa
i Andrzej Buła
Głubczyce, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2679)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości zwolnienia
osób niepełnosprawnych korzystających
z pomocy psa asystującego z opłat za jego
przejazd środkami transportu publicznego
W związku z nowelizacją ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych, ustawy o podatkach i opłatach lo-
kalnych oraz ustawy o bezpieczeństwie żywności
i żywienia uprzejmie proszę o udzielenie mi odpo-
wiedzi na następujące pytanie:
Czy Ministerstwo Infrastruktury, w przypadku
korzystania przez osoby uprawnione do pomocy psa
asystującego ze środków transportu publicznego,
przewiduje możliwość zwolnienia osób niepełno-
sprawnych z opłat za przejazd psa asystującego środ-
kami transportu publicznego?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Joanna Skrzydlewska
i Beata Bublewicz
Łódź, dnia 21 października 2008 r.
430
Zapytanie
(nr 2680)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie reorganizacji
sądów powszechnych i związanej z tym
próby ograniczenia zakresu funkcjonowania
Sądu Rejonowego w Opatowie
w woj. świętokrzyskim
Szanowny Panie Ministrze! Mając na uwadze
podniesienie kultury prawnej obywateli i dostępność
do instytucji wymiaru sprawiedliwości, z dezaproba-
tą odnoszę się do zaproponowanej przez Pana Mini-
stra propozycji reorganizacji sądów powszechnych
w Polsce. Szczególny mój niepokój budzi wielce kon-
trowersyjny pomysł likwidacji Sądu Rejonowego
w Opatowie.
Nie tak dawno, bo 12 września 2008 r., przedsta-
wiciele Ministerstwa Sprawiedliwości uczestniczyli
w uroczystości otwarcia i oddania do użytkowania
nowo wybudowanej siedziby Sądu Rejonowego w Opa-
towie. Kilka dni później do władz powiatu opatow-
skiego dotarła niepokojąca wiadomość o zamiarze
likwidacji sądu w tym mieście. Pomysł likwidacji
sądu jest skandaliczny, albowiem powoduje oddale-
nie władzy w tym wypadku sądowniczej od obywa-
teli, co jest ewidentnym ograniczeniem wolności
i praw lokalnej społeczności wobec konstytucyjnej
wartości demokratycznego państwa prawnego, jaką
jest prawo do sądu.
Od wielu lat władze powiatu opatowskiego bez-
skutecznie podejmują działania mające na celu włą-
czenie gmin tego powiatu Ożarowa i Tarłowa w za-
kres jurysdykcji Sądu Rejonowego w Opatowie.
Wyrażając nadzieję na przychylne odniesienie się
do postulatów Rady Powiatu w Opatowie oraz samo-
rządów gmin Tarłów i Ożarów, które jako poseł zie-
mi świętokrzyskiej popieram, uprzejmie proszę Pana
Ministra o osobiste zainteresowanie się tym waż-
nym społecznie problemem i udzielenie mi odpowie-
dzi na poniżej przedstawione pytania:
1. Czy pomysł Ministerstwa Sprawiedliwości na
likwidację Sądu Rejonowego w Opatowie ma spo-
łeczne uzasadnienie?
2. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości, sprawując
nadzór administracyjny nad działalnością sądów,
dokonuje oceny ich funkcjonowania, szczególnie w kon-
tekście trwałości wydawanych przez sądy rejonowe
orzeczeń oraz średniego czasu trwania postępowa-
nia sądowego, jak również kosztów funkcjonowania
sądów? Jaką pozycję w tych rankingach ma Sąd Re-
jonowy w Opatowie?
3. Co legło u podstaw propozycji rozwiązania pole-
gającej na likwidacji Sądu Rejonowego w Opatowie?
4. Jakie czynniki zadecydowały o tym, że dwie
gminy powiatu opatowskiego są poza jurysdykcją
Sądu Rejonowego w Opatowie?
5. Czy pomysł na likwidację tego sądu był kon-
sultowany z samorządami terytorialnymi z powiatu
opatowskiego?
Stawiając powyższe pytania, bardzo liczę na to, że
Pan Minister ponownie dokona dogłębnej analizy tej
sprawy i odstąpi od pomysłu likwidacji Sądu Rejono-
wego w Opatowie, mieście z bogatą historią i dobrą
tradycją funkcjonowania administracji publicznej.
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 18 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2681)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie planów resortu dotyczących
Stada Ogierów w Kętrzynie
Szanowny Panie Ministrze! Stado Ogierów w Kę-
trzynie jest jednym z pierwszych stad w niepodległej
Polsce, obecnie zaś jedynym w północno-wschodniej
Polsce na Warmii i Mazurach. Powstało ono na mocy
decyzji prezydenta RP w 1923 r. Zasadniczym zada-
niem stada jest służenie polskiemu rolnictwu przez
podnoszenie jakości hodowanych koni. Drogą do
tego jest pozyskiwanie i utrzymywanie ogierów o du-
żej wartości hodowlanej różnych ras i typów, organi-
zacja imprez jeździeckich traktowanych jako próby
selekcyjne, branie udziału wspólnie z pracownikami
PZHK w licencji ogierów, rejestracji klaczy, przeglą-
dach młodzieży i opisie źrebiąt.
W maju 1993 r. Państwowe Stado Ogierów w Kę-
trzynie zostało przejęte przez Agencję Własności
Rolnej Skarbu Państwa. W grudniu 1994 r. w wyni-
ku przekształcenia powstało Stado Ogierów w Łąc-
ku Sp. z o.o. W skład stada weszło również gospo-
darstwo pomocnicze z fermą trzody chlewnej, fol-
warkami w Górach i Gulczewie o powierzchni ogó-
łem ok. 870 ha.
W październiku bieżącego roku do mojego biura
poselskiego wpłynęła prośba zaniepokojonych dal-
szymi losami stada mieszkańców powiatu kętrzyń-
skiego o podjęciu interwencji w sprawie obiektu.
Z informacji pozyskanych przez nich wynika bo-
wiem, że spółka zarządzająca stadem zamierza do-
konać jego likwidacji, część gruntów sprzedać zaś
pod obiekty handlowe.
Podjęcie takich kroków pozbawiłoby Kętrzyn
i pobliskie okolice miasta bardzo atrakcyjnego za-
bytkowo, turystycznie i sportowo obiektu. W związ-
ku z powyższym uprzejmie proszę Pana Ministra
o odpowiedź na poniższe pytania:
— Czy planowana jest likwidacja Stada Ogierów
w Łącku?

— Jakie są dalsze plany resortu wobec tego za-
bytkowego obiektu sportowego?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
Olsztyn, dnia 23 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2682)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie reformy Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! W związku z zaplano-
wanym na dzień 1 stycznia 2009 r. wdrożeniem re-
formy Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych oraz licznymi głosami stowa-
rzyszeń działających na rzecz osób z upośledzeniem
umysłowym zwracamy się do Pani Minister z zapy-
taniem o potencjalne skutki planowanej reformy.
Prosimy o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Jak w praktyce będzie realizowana zasada te-
rytorialnego zakresu działania?
2. Placówki aktualnie świadczące usługi osobom
niepełnosprawnym zazwyczaj obejmują swoim za-
sięgiem nie tylko osoby z jednej gminy lub powiatu.
Skoro po wejściu w życie nowej regulacji zadania
ogólnopolskie będzie obsługiwała centrala PFRON,
zadania regionalne – marszałek województwa, lo-
kalne – starosta, jak będzie wyglądało występowa-
nie o dofinansowanie oraz rozliczanie według granic
administracyjnych?
3. Czy w związku z rozszerzeniem listy zadań re-
alizowanych przez samorządy i jednoczesnym utrzy-
maniem dotychczasowych algorytmów podziału
środków pomiędzy powiaty i województwa nie po-
głębi się dysproporcja zasobów służących niepełno-
sprawnym pomiędzy regionami?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2683)
do ministra zdrowia
w sprawie zakupu przez nieletnich
napojów alkoholowych przez Internet
Szanowna Pani Minister! Podczas tworzenia
oraz nowelizacji przepisów ustawy o wychowaniu
431
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi pod-
stawowym zadaniem ustawodawcy było stworzenie
prawa, które chroniłoby młodych ludzi. Niestety
problem alkoholu jest wciąż wielkim zmartwieniem
wychowawczym i przyczyną wielu ludzkich drama-
tów. Najnowsze wyniki badań dowodzą, że doświad-
czenie z alkoholem ma za sobą 92,5% gimnazjali-
stów z klas trzecich i 96,7% uczniów drugich klas
szkół ponadgimnazjalnych. Legislator postawił na-
cisk na zaostrzenie przepisów dla nieuczciwych
sprzedawców, którzy notorycznie i bezkarnie sprze-
dawali napoje alkoholowe nawet małym dzieciom.
Ustawa nie przewidziała sytuacji szybkiego roz-
woju Internetu i innych technicznych urządzeń. Po-
wszechność Internetu umożliwiła niepełnoletnim
ludziom zakup alkoholu praktycznie anonimowo, na
różnego rodzaju sklepach internetowych i aukcjach.
Procedura zakupu jest banalna, wystarczy po zalo-
gowaniu się i wypełnieniu jedynie jednego pytania:
czy jest się osobą pełnoletnią, de facto bez możliwo-
ści weryfikacji, zamówić artykuł. Zostanie on do-
starczony przez kuriera na każdy możliwy adres.
Takie zakupy stały się wśród młodzieży bardzo po-
pularne. Do przesyłki nie zagląda listonosz, gdyż
obowiązuje go tajemnica korespondencji, nie wie
więc, co jest w paczce.
Przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi mówią, że sprzedawca
w wypadku wątpliwości powinien żądać dokumen-
tów potwierdzających wiek kupującego. W sklepach
internetowych takiej możliwości nie ma.
Aby rozwiązać wyżej przedstawiony problem, na-
suwa się tylko jedna racjonalna możliwość. W skle-
pach internetowych w ogóle nie powinno sprzeda-
wać się alkoholu. Tego typu handel jest sprzeczny
z przepisami prawnymi i w sposób oczywisty staje
się furtką do niebezpiecznych konsekwencji naduży-
wania alkoholu. Drugim możliwym sposobem jest
zaostrzenie kryteriów zakupu przez Internet. Nale-
żałoby stworzyć swojego rodzaju wirtualny filtr, któ-
ry monitorowałby komputery osób dokonujących za-
kupu napojów alkoholowych przez Internet.
Czy Ministerstwo Zdrowia wie o procederze, któ-
ry nakreśliłem powyżej? Co planuje z tym proble-
mem zrobić?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Sztolcman
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
432
Zapytanie
(nr 2684)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nowelizacji prawa w zakresie
funkcjonowania spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych
Szanowny Panie Premierze! Jak podaje w ostat-
nich tygodniach „Nasz Dziennik” oraz „Rzeczpo-
spolita” (z dn. 21 października 2008 r.), aktualnie
w Sejmie RP trwają intensywne prace nad noweliza-
cją ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościo-
wo-kredytowych.
„Nasz Dziennik” opisuje skandaliczną sytuację,
jaka ma miejsce w pracach Sejmu RP, polegającą na
tym, że czterech posłów powiązanych zawodowo
z bankowością komercyjną zajmuje się w sejmowej
podkomisji stałej do spraw instytucji finansowych
nowelizacją ustawy o funkcjonowaniu spółdzielczych
kas oszczędnościowo-kredytowych. Jak czytamy
w prasie, czterech parlamentarzystów Platformy
Obywatelskiej: pan poseł Jakub Szulc (były pracow-
nik Banku BPH i Bank of America Polska), pan po-
seł Jarosław Urbaniak (były pracownik Invest Ban-
ku), pan poseł Jacek Zacharewicz (pracownik Ban-
ku Spółdzielczego w Radomsku) oraz Sławomir
Neumann (pracownik Nordea Bank Polska) uczest-
niczy w tworzeniu prawa dla szerokiego obszaru
usług okołobankowych. Ogląd tej sytuacji ewident-
nie wskazuje na działania wymienionych posłów
w sytuacji konfliktu interesów, gdyż powszechnie
wiadomo, że system SKOK-ów i sektor bankowy
konkurują ze sobą o klienta na rynku usług finanso-
wych. Zachodzi obawa, że posłowie ci mogą być nie-
obiektywni i działać na rzecz ograniczenia roli
SKOK-ów na rynku finansowym, a tym samym
zwiększenia roli banków na rynku i wprowadzenia
ustawowych zapisów, które w efekcie zmniejszą kon-
kurencyjność kas kredytowych. Sprawa jest tym
bardziej ważna, że dotyczy ok. 1,7 mln osób – człon-
ków SKOK-ów, zatem problem nowelizacji ustawy
jest problemem dotykającym ogromnej rzeszy pol-
skich obywateli, posiadających w tych instytucjach
swoje oszczędności. Paradoksalnie mamy do czynie-
nia z sytuacją poprawiania „na siłę” prawa, które
dobrze funkcjonuje w praktyce. Jest to szczególnie
dobitnie widoczne obecnie, gdzie w rzeczywistości
oszczędnościowo-kredytowy system spółdzielczy jest
odporny na obecne zawirowania na rynkach finan-
sowych i nie jest zagrożony bankructwem, tak jak
wielkie komercyjne banki czy instytucje finansowe.
Wg mojej wiedzy nie docierają do nas żadne informa-
cje wskazujące na zagrożenia upadłości któregokol-
wiek ze SKOK-ów. Jest to także dość istotne z punk-
tu widzenia finansów publicznych, gdyż nie ma po-
trzeby dofinansowywania ich środkami budżetowy-
mi, tak jak ma to miejsce w przypadku komercyj-
nych banków czy towarzystw ubezpieczeniowych.
Podkreślić należy, że do czasu obecnego kryzysu fi-
nansowego duże renomowane banki uznawane były
przez ekspertów za bardzo bezpieczne, zaś SKOK-i
usiłowano przedstawić jako instytucje mniej wiary-
godne. Rzeczywistość pokazuje jednak, że sytuacja
jest zgoła odmienna.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytania:
1. Czy w świetle powyższego nie zachodzi podej-
rzenie o konflikt interesów przy tworzeniu przed-
miotowych zmian w prawie dotyczących SKOK? Czy
sprawa ta była przedmiotem badania przez panią
minister J. Piterę?
2. Czy zdaniem Pana Premiera wskazane jest
dokonywanie zmian w prawie dotyczącym spółdziel-
czych kas oszczędnościowo-kredytowych, skoro sys-
tem ten funkcjonuje prawidłowo? Jeśli tak, to proszę
o wskazanie konkretnych i rzeczywistych przykła-
dów, które wskazują na taką konieczność.
3. W jaki sposób rząd zamierza wzmocnić rolę
instytucji finansowych typu SKOK, jako podmiotów
znacznie bezpieczniejszych z punktu widzenia loko-
wania oszczędności przez polskich obywateli w sto-
sunku do komercyjnych banków?
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2685)
do ministra infrastruktury
w sprawie samochodów sprowadzonych
z zagranicy pochodzących z przestępstwa
Szanowny Panie Ministrze! Na mój dyżur posel-
ski zgłosił się pan I. J. zam. w Bielsku Podlaskim,
który w sposób niezawiniony padł ofiarą przestęp-
stwa. W dobrej wierze kupił w dniu 1 czerwca 2006 r.
w Brukseli na giełdzie samochód marki VW Passat.
Zawarł umowę w formie pisemnej w języku francu-
skim. Razem z samochodem otrzymał dowód reje-
stracyjny, dwa oryginalne kluczyki z pilotami, które
uruchamiały zapłon, centralny zamek i alarm. Sa-
mochód przeszedł pozytywnie badania techniczne,
które potwierdziły autentyczność numeru VIN i do-
kumentów samochodu. Według relacji interesanta
samochód został dwukrotnie zarejestrowany w Sta-
rostwie Powiatowym w Bielsku Podlaskim (zareje-
strował go zainteresowany i osoba, której został
sprzedany samochód po 11 miesiącach od pierwszej
rejestracji w Polsce). Dnia 15 maja 2007 r. przedmio-
towy samochód został odebrany właścicielowi przez
policjantów z Komendy Wojewódzkiej Policji w Bia-
łymstoku jako dowód rzeczowy w śledztwie, które
Policja prowadziła w związku z handlem samocho-
dami pochodzącymi z kradzieży na terenie Belgii
i Holandii.

Zgodnie z § 3a ust. 3 rozporządzenia ministra in-
frastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie reje-
stracji i oznaczenia pojazdów (Dz. U. z 2007 r.
Nr 186, poz. 1322) informację o pierwszej rejestracji
na terenie Rzeczypospolitej pojazdów sprowadzo-
nych z państwa członkowskiego organ rejestrujący
przesyła co miesiąc do ministra właściwego do spraw
transportu, który przekazuje je zbiorczo do właści-
wych organów państw członkowskich, nie później
niż do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu,
którego ta informacja dotyczy.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o informację:
1. Czy przedmiotowy samochód został poddany
procedurze sprawdzenia, o czym mowa w cytowa-
nym wyżej rozporządzeniu?
2. Czy właściciel samochodu może ubiegać się
o jego zwrot, jeżeli tak, to na jakiej podstawie praw-
nej i w jakim trybie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2686)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych ograniczeń
w rozkładzie jazdy PKP
od dnia 13 grudnia 2008 r.
na trasie Kielce – Warszawa
W związku z dużym rezonansem społecznym
związanym z zapowiedzią PR PKP PL dotyczącą
usunięcia od dnia 13.12.2008 r. z rozkładu jazdy
PKP pociągu pospiesznego „Staszic” (poc. nr 21110
i 12111) relacji Kielce – Warszawa i Warszawa – Kiel-
ce zwracam się do Pana Ministra o spowodowanie
merytorycznej analizy ww. sprawy, by zapobiec po-
chopnej decyzji niezgodnej z oczekiwaniami osób ko-
rzystających z usług tej linii.
W załączeniu przekazuję kopię list podpisów pasa-
żerów zainteresowanych utrzymaniem kursowania
pociągu pospiesznego „Staszic” zgodnie z rozkładem
jazdy PKP obowiązującym do 12.12.2008 r.*)
Czy Pan Minister podziela treść niniejszego za-
pytania i czy podejmie odpowiednie kroki w powyż-
szej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Bętkowski
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
433
Zapytanie
(nr 2687)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zawieszenia przez Zarząd
PLL LOT SA porannych i wieczornych lotów
na trasie Goleniów – Warszawa
Szanowny Panie Ministrze! Zarząd PLL LOT SA
wprowadzając zimowy rozkład lotów w sezonie
2008/2009, zawiesił jednocześnie na okres całego se-
zonu (1 listopada 2008 r. – 29 marca 2009 r.) połą-
czenia lotnicze na trasie Goleniów (Szczecin) – War-
szawa. Nie będą tym samym wykonywane loty po-
ranny z Goleniowa (Szczecina) do Warszawy o godz. 5.45
oraz wieczorny z Warszawy do Goleniowa (Szczecina)
o godz. 22.20.
Tego typu działania należy ocenić jako całkowi-
cie chybione i niczym nieuzasadnione. Wskazać tu
bowiem należy, że z przelotów o tych godzinach ko-
rzystają przede wszystkim przedsiębiorcy z woj. za-
chodniopomorskiego, dla których obecnie zawieszo-
ne godziny są niezwykle dogodne odnośnie do odby-
wania podróży na trasie relacji Szczecin lub inne
miasta województwa – Warszawa. Likwidacja tych
lotów przy braku komunikacji zastępczej spowoduje,
że środowiska gospodarcze województwa będą mia-
ły znacznie utrudniony kontakt z kontrahentami
i centralnymi urzędami w stolicy. Również przedsię-
biorcy z Warszawy lub przylatujący za pośrednic-
twem portu lotniczego Warszawa – Okęcie z pewno-
ścią zrezygnują ze swojej aktywności na terenie Po-
morza Zachodniego, a to z uwagi na niedające się
przezwyciężyć trudności komunikacyjne spowodo-
wane likwidacją (zawieszeniem) wskazanych lotów.
Nie bez znaczenia jest również fakt, że z podlega-
jących zawieszeniu lotów korzystają również wyjeż-
dżający w celach turystycznych mieszkańcy woj. za-
chodniopomorskiego, dla których doskonałym hu-
bem (portem tranzytowym) jest port Warszawa-
-Okęcie. Nie można przecież zapomnieć, że więk-
szość lotów międzynarodowych z i do Warszawy re-
alizowana jest w godzinach porannych i wieczor-
nych, a zatem jedynym środkiem transportu, który
pozwalał turystom z regionu na punktualne dotar-
cie do Warszawy-Okęcia lub z tego lotniska do Gole-
niowa były loty podlegające zawieszeniu.
Z tej perspektywy niczym nieuzasadniony jest
brak zaangażowania ze strony Rady Ministrów i po-
szczególnych jej członków odpowiedzialnych za nad-
zór właścicielski i rozwój gospodarczy, który miałby
przyczynić się do cofnięcia decyzji o zawieszeniu
wskazanych wyżej lotów. Bagatelizowanie tego pro-
blemu przez rząd Platformy Obywatelskiej jest ska-
zywaniem woj. zachodniopomorskiego na brak sta-
łego kontaktu lotniczego z Warszawą, a za jej po-
średnictwem również Europą, a tym samym gospo-
darczą i turystyczną izolację. Niedopuszczalne było-
434
by, gdyby zaniechania ze strony rządu doprowadziły
do zawieszenia, a następnie likwidacji połączeń.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie kieruję do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Dlaczego Pan Minister wobec tak poważnej
sprawy, jaką jest zawieszenie przez Zarząd PLL
LOT SA porannych i wieczornych lotów na trasie
Goleniów – Warszawa, nie podjął żadnych działań?
2. Jakie są rzeczywiste przyczyny, dla których
Zarząd PLL LOT SA podjął decyzję o zawieszeniu
porannych i wieczornych lotów na trasie Goleniów
– Warszawa?
3. Jakie realne działania, w tym wynikające
z nadzoru właścicielskiego ministra skarbu pań-
stwa, zamierza Pan podjąć, aby przekonać Zarząd
PLL LOT SA do przywrócenia zawieszonych lotów?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Joachim Brudziński
Szczecin, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2688)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie trudnej sytuacji rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 195
ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
(M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398, z 2003 r. Nr 23,
poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z 2005 r. Nr 16,
poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz. 912, Nr 76,
poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz z 2007 r. Nr 23,
poz. 253) kieruję do Pani Minister zapytanie posel-
skie w sprawie trudnej sytuacji rodziców wychowu-
jących niepełnosprawne dzieci.
Do mojego biura poselskiego wpłynęła petycja od
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Osoby te często znajdują się w bardzo trudnej sytu-
acji materialnej, gdyż z powodu konieczności całodo-
bowej opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi muszą
rezygnować z pracy zawodowej.
Wobec poczucia krzywdy i niesprawiedliwości
społecznej rodzice ci postulują o:
1) uniezależnienie progu dochodowego upraw-
niającego do pobierania świadczenia pielęgnacyjne-
go od progu dochodowego obowiązującego dla świad-
czeń rodzinnych (obecnie 583 zł/osobę) i zastąpienie
tego progu limitem obowiązującym w art. 10e usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych, zastrzegając
jednocześnie, iż przekroczenie tego limitu skutko-
wałoby pomniejszeniem świadczenia pielęgnacyjne-
go o kwotę, o jaką limit został przekroczony;
2) podwyższenie żenująco niskiej kwoty świad-
czenia pielęgnacyjnego przez przyjęcie w miejsce
obowiązującej stawki 420 zł – kwoty minimalnego
wynagrodzenia, które od dnia 1 stycznia 2008 r. wy-
nosi 1126 zł;
3) coroczną waloryzację tak ustalonego progu do-
chodowego oraz wysokości świadczenia według zasad
waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych;
4) przywrócenie prawa do świadczenia pielęgna-
cyjnego dla obojga rodziców (opiekunów) rezygnują-
cych z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi
niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż
jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszyst-
kie warunki formalne uprawniające do otrzymania
tego świadczenia;
5) podwyższenie zasiłku pielęgnacyjnego do kwo-
ty 420 zł i jego waloryzację na zasadach jak powyżej
oraz uzależnienie wysokości tego zasiłku od orze-
czonego stopnia niepełnosprawności;
6) zdecydowane zwiększenie podstawy opłaca-
nia składek emerytalno-rentowych oraz zdrowot-
nych i odprowadzenie ich aż do osiągnięcia wieku
emerytalnego wszystkim rodzicom (opiekunom) dzie-
ci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości do-
chodu przypadającego na członka rodziny i wysoko-
ści zapewniającej im w przyszłości godne życie, znie-
sienie cezury czasowej opłacania składek emerytal-
no-rentowych oraz zdrowotnych;
7) przywrócenie prawa do wcześniejszych eme-
rytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełno-
sprawnych oraz zapewnienie bezpieczeństwa finan-
sowego po śmierci jednego z rodziców dziecka nie-
pełnosprawnego, poprzez wprowadzenie przepisu
gwarantującego dziedziczenie prawa do świadczenia
emerytalnego po tym rodzicu przez rodzica, który
zrezygnował z pracy zawodowej na rzecz opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, bez względu na wiek
rodzica wstępującego w prawo po zmarłym współ-
małżonku oraz wiek niepełnosprawnego dziecka,
i wypłacenie tego świadczenia uprawnionemu rodzi-
cowi aż do śmierci, chyba że wcześniej żyjący rodzic
nabędzie prawo do własnej, wyższej emerytury;
8) wprowadzenie uwarunkowań prawnych po-
zwalających na stworzenie nowego zawodu asysten-
ta-pielęgniarza dla rodziców rezygnujących z pracy
zawodowej ze względu na stan zdrowia swoich nie-
pełnosprawnych dzieci.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania zamierza Pani podjąć, żeby
polepszyć sytuację materialno-prawną rodziców wy-
chowujących niepełnosprawne dzieci?
2. Co Pani zrobiła do tej pory, żeby polepszyć tę
sytuację?
3. Czy zamierza Pani podjąć działania w celu
zrealizowania postulatów rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci? Proszę o szczegółowe od-
niesienie się do każdego postulatów.
Z poważaniem
Poseł Robert Kołakowski
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.

Zapytanie
(nr 2689)
do ministra infrastruktury
w sprawie problemu w przejęciu
na własność przez miasto Inowrocław
ul. Magazynowej należącej do PKP
Szanowny Panie Ministrze! Podczas jednego
z ostatnich dyżurów poselskich zwróciła się do mnie
z prośbą o interwencję grupa mieszkańców Inowro-
cławia zamieszkujących w pobliżu ul. Magazynowej.
Zainteresowani twierdzą, iż zarządca drogi, przy
której mieszkają, nie wywiązuje się w żadnym stop-
niu z obowiązków utrzymania jej we właściwym sta-
nie. Wielkim utrudnieniem dla mieszkających tam
ludzi jest zwłaszcza brak oświetlenia wspomnianej
ulicy niezbędnego dla bezpieczeństwa poruszających
się po niej pieszych.
W wyniku dotychczasowych interwencji posel-
skich udało mi się ustalić, iż właścicielem gruntu,
na którym znajduje się wspomniana ulica, jest
przedsiębiorstwo Polskie Koleje Państwowe. Pra-
wo do nabycia tejże nieruchomości PKP uzyskało
z dniem 5 grudnia 1990 r. Od tamtego czasu do
władz miasta Inowrocławia docierało wiele sygna-
łów ze strony mieszkańców zaniepokojonych nie-
właściwym stanem zarządzania tejże ulicy (m.in.
wspomnianym powyżej brakiem oświetlenia).
W dniu 25 maja 2001 r. Rada Miasta Inowrocła-
wia podjęła uchwałę nr XXXVI/495/2001 w spra-
wie zaliczenia ul. Magazynowej do kategorii dróg
gminnych. Działania te miały na celu uregulowa-
nie kwestii zarządu nad ul. Magazynową, a co za
tym idzie, zainstalowanie właściwego oświetlenia.
Jednak decyzją ministra właściwego do spraw bu-
downictwa z dnia 9 listopada 2007 r. uchwała
Rady Miasta Inowrocławia w sprawie zaliczenia
ul. Magazynowej do kategorii dróg gminnych zo-
stała uznana za nieważną.
W ten sposób miasto Inowrocław straciło jakie-
kolwiek prawa do zarządzania ul. Magazynową.
W chwili obecnej można stwierdzić, iż obowiązek
ten ciąży na przedsiębiorstwie PKP – jednak w opi-
nii mieszkańców przedsiębiorstwo to nie wywiązuje
się ze swoich obowiązków dotyczących m.in. moder-
nizacji sieci oświetleniowej umieszczonej na ul. Ma-
gazynowej. Bez wątpienia zasady subsydiarności
oraz racjonalnego zarządzania wskazują, iż korzyst-
niej byłoby, gdyby to gmina była właścicielem wspo-
mnianej ulicy.
W związku powyższym pragnę zwrócić się do
Pana Ministra z pytaniem: W jaki sposób, wedle
informacji, którymi dysponuje ministerstwo, zwią-
zanych z procedurą uchylenia w ubiegłym roku
uchwały RM Inowrocławia, możliwe jest w chwili
obecnej przejęcie własności, a tym samym zarządu
435
nad ul. Magazynową przez samorząd miejski Ino-
wrocławia?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 23 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2690)
do ministra gospodarki
w sprawie włączenia gruntów
na terenie gminy Łagów do Specjalnej
Strefy Ekonomicznej Starachowice w formie
aportu i przeznaczenia ich dla inwestorów
Szanowny Panie Premierze! Poprawa warunków
życia mieszkańców to jedno z najważniejszych za-
dań, jakie podejmuje samorząd woj. świętokrzyskie-
go. Na pewno przyczyni się temu wniesienie w for-
mie aportu do spółki zarządzającej Specjalną Strefą
Ekonomiczną Starachowice terenu należącego do
Skarbu Państwa, Zasobu Agencji Nieruchomości
Rolnych i przeznaczenie go dla inwestorów, którzy
już są zainteresowani budową zakładów pracy. Jest
to teren położony w woj. świętokrzyskim, pow. kie-
lecki, w gminie i miejscowości Łagów, o łącznej po-
wierzchni 64,751 ha. Teren stanowi jednolity obszar,
przedzielony drogą krajową nr 74. Jest to jedyny
strategiczny obszar na terenie woj. świętokrzyskie-
go, jednorodny pod względem własności, dostosowa-
ny powierzchniowo do wielorakich potrzeb inwesty-
cyjnych. Warto wspomnieć, że część omawianego
terenu, na który została wydana zgoda na przezna-
czenie gruntów rolnych na cele nierolnicze, została
zakwalifikowana do II etapu konkursu „Grunt na
medal 2008”.
Utworzenie podstrefy na terenie gminy Łagów
będzie instrumentem stymulującym rozwój gospo-
darczy oraz przedsiębiorczości w woj. świętokrzy-
skim i gminy. Włączenie powyższego terenu w ob-
szar Specjalnej Strefy Ekonomicznej Starachowice
umożliwi realizację inwestycji ważnych dla całego
regionu.
Bardzo ważnym argumentem, który przemawia
za włączeniem tych terenów w obszar strefy jako no-
wych obszarów inwestycyjnych, jest przede wszyst-
kim ich położenie, bezpośredni dostęp do mediów, tj.
wody, telefonu i kanalizacji, energii elektrycznej wy-
sokiego i średniego napięcia, oraz dostęp do drogi
krajowej nr 74 Kielce – Lublin. Tereny są niezabudo-
wane, o zróżnicowanej powierzchni, zlokalizowane
w centralnej części woj. świętokrzyskiego. Zróżnico-
wana powierzchnia działek gruntów wchodzących
w skład tej nieruchomości daje możliwość dokonania
wyboru konkretnego terenu dla potrzeb planowanej
436
inwestycji. Obecnie na omawianym terenie pragnie
już inwestować 8 dużych firm. Jako poseł ziemi
świętokrzyskiej chcę, aby mieszkańcom mojego re-
gionu zostały stworzone coraz lepsze warunki nie
tylko do mieszkania i spędzania wolnego czasu.
Chcę, aby zostały wsparte działania, które przyczy-
niają się do podniesienia potencjału gospodarczego
regionu. Jest to największy obszar w regionie, jedno-
rodny pod względem własności, dostosowany po-
wierzchniowo do różnych potrzeb inwestycyjnych.
Tereny przyciągają dogodną lokalizacją, zwracają
coraz większą uwagę inwestorów.
Należy podkreślić, że poprzez włączenie tych
gruntów w obszar specjalnej strefy ekonomicznej
umożliwi w znacznym stopniu zlikwidowanie bezro-
bocia, jakie występuje na terenie naszego regionu,
które wskazuje tendencję wzrostową. Utworzenie
podstrefy w Łagowie może mieć szczególne znacze-
nie w kontekście prowadzenia aktywnej polityki
przeciwdziałaniu bezrobociu. Ciężka sytuacja na
rynku pracy w gminie i w całym województwie spo-
wodowały, że należy podjąć wszelkie działania zmie-
rzające do poprawy złej sytuacji gospodarczej i spo-
łecznej. Tym narzędziem pobudzającym rozwój go-
spodarczy regionu jest proponowane włączenie do
specjalnej strefy ekonomicznej omawianej nierucho-
mości w formie aportu.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z py-
taniami:
— Czy istnieje możliwość włączenia omawianych
gruntów do Specjalnej Strefy Ekonomicznej Stara-
chowice w formie aportu?
— Czy i jakie istnieją przeszkody, aby takie włą-
czenie miało miejsce?
— Jakie kroki podejmuje resort, aby tworzyć spe-
cjalne strefy ekonomiczne w woj. świętokrzyskim?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2691)
do ministra skarbu państwa
w sprawie wstrzymania budowy siedziby
Oddziału Terenowego TVP SA w Kielcach
Szanowny Panie Ministrze! Wyrażam swoje głę-
bokie zaniepokojenie decyzją Zarządu Telewizji Pol-
skiej SA o wstrzymaniu budowy siedzib oddziałów
terenowych TVP w Kielcach, Gorzowie Wielkopol-
skim, Olsztynie i Łodzi. Szczególnie jestem poruszo-
ny decyzją wstrzymania budowy nowej siedziby od-
działu w Kielcach. Z myślą o tej inwestycji sejmik
województwa świętokrzyskiego już w 2006 r. zdecy-
dował o sprzedaży Telewizji Polskiej SA w Warsza-
wie nieruchomości przy ulicy ks. Piotra Ściegienne-
go w Kielcach. Nieruchomość ta została sprzedana
za 90-procentową bonifikatą, ponieważ miała służyć
ważnemu celowi społecznemu, jakim była nowej sie-
dziby Oddziału Terenowego TVP w Kielcach. Latem
tego roku rozstrzygnięto przetarg i wyłoniono wyko-
nawcę tej inwestycji.
Trudno jest mi zgodzić się z argumentacją Zarządu
Telewizji Polskiej SA, iż wstrzymanie budów podykto-
wane było sytuacją finansową spółki związaną z dra-
stycznym spadkiem wpływów abonamentowych.
Uważam, że nowoczesny, silny ośrodek telewizji
publicznej dysponujący odpowiednia bazą lokalową
i techniczną jest ważnym elementem budowania po-
zycji województwa i regionalnej tożsamości jego
mieszkańców. Decyzja Zarządu Telewizji Polskiej
SA jest krzywdząca dla mieszkańców naszego regio-
nu, dlatego nie mogę pozostać na nią obojętny.
Zwracam się więc z pytaniem do Pana Mini-
stra: Czy jest możliwość zmiany decyzji wstrzy-
mującej budowę siedziby oddziału terenowego
TVP w Kielcach?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2692)
do ministra infrastruktury
w sprawie zamknięcia stacji Busko-Zdrój
dla czynności technicznych i demontażu
urządzeń SRK oraz możliwości budowy
linii kolejowej Busko-Zdrój – Żabno
Szanowny Panie Ministrze! Instytut Rozwoju
i Promocji Kolei poinformował mnie w piśmie z dn.
22 września br. (znak IRiPK – 54 – GSt – 91/08)
o ogłoszeniu przetargu przez spółkę PKP Polskie
Linie Kolejowe Oddział w Lublinie. Przedmiotem
zamówienia przetargu jest opracowanie dokumen-
tacji projektowej i wykonanie na jej podstawie ro-
bót polegających na zamknięciu stacji Busko-Zdrój
dla czynności technicznych i demontażu urządzeń
SRK. Projekt ten ma być realizowany w ramach
dodatkowego programu zadań inwestycyjnych pn.
„Modernizacja i zabudowa ssp, TVU, srk w roku
2008”.
Uważam, że fizyczna likwidacja stacji Busko-
-Zdrój przyczyni się do tego, iż ponowne uruchomie-
nie przewozów kolejowych w jakiejkolwiek formie
zostanie znacznie utrudnione i będzie wymagało
znacznych środków na odbudowanie tego, co wła-
śnie teraz ma być zniszczone. Przyczyni się to do

m.in. do spadku atrakcyjności miasta i regionu pod
względem turystycznym i uzdrowiskowym oraz
ograniczenia przyszłych szans rozwojowych. Plany
zawieszania lokalnych przewozów kolejowych przy-
czynią się do dalszej degradacji terenów o wysokim
bezrobociu, pozbawią kolejne grupy społeczeństwa
dostępu do dóbr kultury, edukacji i pracy. Transport
kolejowy jest ekologiczny, a ze względu na niskie
koszty – dostępny dla wszystkich grup społecznych.
Likwidacja stacji pozbawia ludzi szansy na znalezie-
nie pracy i poprawę warunków życia. PKP przy bier-
nej postawie samorządów zamyka kolejne linie kole-
jowe, nawet te, które przynoszą zyski.
Plany likwidacji stacji Busko-Zdrój dziwią przede
wszystkim dlatego, że zamierzano zbudować kory-
tarz kolejowy Warszawa – Kielce – Busko – Nowy
Sącz. Elementem projektu była linia z Buska Zdroju
do Żabna w woj. małopolskim, z przeprawą przez
Wisłę w Nowym Korczynie. Władze województwa
miały nadzieję, że zostanie włączone do sieci kolejo-
wych korytarzy transeuropejskich (TENT-T), które
do tej pory omijały region. Budowa ww. linii stanowi
olbrzymią szansę dla rozwoju naszego regionu, cho-
dzi o dużą mobilność mieszkańców. Jako poseł ziemi
świętokrzyskiej uważam, że mój region po raz kolej-
ny jest dyskryminowany na mapie dużych, strate-
gicznych inwestycji.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niami:
1. Czy istnieje możliwość budowy linii kolejowej
Busko-Zdrój – Żabno?
2. Czy istnieją możliwości uwzględnienia ww. in-
westycji w sieci TENT-T?
3. Na jakiej podstawie planuje się likwidację sta-
cji Busko-Zdrój dla czynności technicznych?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 2 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2693)
do ministra sprawiedliwości
oraz
ministra finansów
w sprawie możliwości wyjaśnienia,
czy organy ścigania i kontroli skarbowej
nie popełniły przestępstwa
oraz nie naruszyły prawa obywateli
w związku z artykułem Piotra Pytlakowskiego
w tygodniku „Polityka”
z dnia 4 października 2008 r.
Szanowny Panie Ministrze! W 2003 r. aresztowa-
no w Krakowie Lecha Jeziornego, Pawła Reya oraz
szereg innych osób. Zarzucono im udział w grupie
437
przestępczej i narażenie Skarbu Państwa na znacz-
ne straty. Aresztowanie wzbudziło sensację, bowiem
Jeziorny i Rey byli szanowanymi działaczami kra-
kowskiej opozycji antykomunistycznej, a później za-
łożycielami Krakowskiego Towarzystwa Przemysło-
wego. Poręczenie za nich złożyli m.in. marszałek
Sejmu i minister sprawiedliwości Wiesław Chrza-
nowski, minister Aleksander Hall, redaktor naczel-
ny „Tygodnika Powszechnego” ks. Adam Boniecki,
minister Tadeusz Syryjczyk, Henryk Woźniakowski
i wiele innych osób. Mimo to aresztowani spędzili
wiele miesięcy w więzieniu.
Z biegiem czasu okazało się, że z wielkiej afery
pozostało niewiele. Aresztowani wyszli na wolność
i mozolnie zaczęli dochodzić swoich praw. Na jaw
wyszły dziwne szczegóły postępowania organów
skarbowych (izby skarbowej, urzędu skarbowego)
i prokuratury w Krakowie przeciwko nim. Okazało
się, że prokuratorzy nadzorujący to śledztwo wcze-
śniej brali udział w ściganiu „przestępstw” Romana
Kluski, a niektórzy funkcjonariusze urzędu skarbo-
wego w czasie postępowania w sposób nielegalny
stali się zarządcami spółek, których właściciele wła-
śnie siedzieli w więzieniu.
Na uwagę zasługuje okoliczność, że jeden z ak-
tywnie zaangażowanych w tamtą sprawę funkcjo-
nariuszy skarbowych pełni dziś obowiązki dyrekto-
ra Izby Skarbowej w Krakowie.
Dodatkowo prosimy o sprawdzenie niezweryfiko-
wanych przez nas informacji, według których bar-
dzo bliskie związki prokuratora prowadzącego
śledztwo z urzędnikami skarbowymi powstały m.in.
na bazie umorzeń podatkowych dla firmy rodzinnie
powiązanej z tym prokuratorem, o czym zdecydowa-
li opisywani w artykule skarbowcy.
Uważamy, iż sprawa ta wymaga szczegółowego
i bezstronnego wyjaśnienia. Niepodległe i demokra-
tyczne państwo prawa musi być wolne od podejrzeń,
iż jego funkcjonariusze – w sposób świadomy – na-
ruszają prawo.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Rybicki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2694)
do ministra infrastruktury
w sprawie stawek czynszu ustalonych
zarządzeniem nr 2313/08 prezydenta miasta
Płocka z dnia 27 sierpnia 2008 r.
Zgodnie z art. 8 ustawy o ochronie praw lokato-
rów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Ko-
438
deksu cywilnego z 21 czerwca 2001 r. (Dz. U. Nr 71,
poz. 733, z późn. zmian.) stawki czynszu w lokalach
komunalnych regulują dwa rodzaje dokumentów do-
tyczących mieszkaniowego zasobu gminy: wieloletni
program gospodarowania mieszkaniowym zasobem
gminy oraz zasady wynajmowania lokali wchodzą-
cych w skład mieszkaniowego zasobu gminy. Doku-
menty te składają się na politykę mieszkaniową
gminy.
W Płocku – mieście na prawach powiatu – dotych-
czas obowiązywała stawka czynszowa określona:
— zarządzeniem Nr 1072/2007 prezydenta mia-
sta Płocka z dnia 3 października 2007 r. w sprawie
ustalenia czynników podwyższających i obniżają-
cych wartość stawek czynszu obowiązującego w miesz-
kaniowym zasobie gminy,
— zarządzeniem Nr 329/03 prezydenta miasta
Płocka z dnia 27 maja 2003 r. w sprawie stawek ba-
zowych czynszu w lokalach stanowiących mieszka-
niowy zasób gminy,
— uchwałą Nr 158/3112/02 zarządu miasta Płoc-
ka z dnia 19 września 2002 r. w sprawie ustalenia
stawek czynszu, wydanymi w nawiązaniu do polity-
ki mieszkaniowej obowiązującej na podstawie
uchwały Nr 472/XXIV/04 Rady Miasta Płocka z dnia
20 kwietnia 2004 r. w sprawie programu gospodaro-
wania mieszkaniowym zasobem gminy w latach
2004–2008.
Jednocześnie w dniu 27 sierpnia 2008 r. prezy-
dent miasta podpisał zarządzenie nr 2313 /08,
w którym stawkę bazową określił na poziomie 4,74,
tj. na poziomie wyższym, niż wynika z założeń poli-
tyki mieszkaniowej miasta, gdzie wzrost stawki ba-
zowej czynszu miał określać poziom inflacji.
Ponadto zgodnie z art. 46 ustawy o samorządzie
gminy: oświadczenie woli w imieniu gminy w za-
kresie zarządu mieniem składa jednoosobowo wójt
albo działający na podstawie jego upoważnienia za-
stępca wójta samodzielnie albo wraz z inną upo-
ważnioną przez wójta osobą. Tymczasem podwyżki
czynszów kierowane do mieszkańców opatrzone są
tylko podpisem głównego specjalisty oddziału loka-
lowego działającego z upoważnienia prezydenta
miasta Płocka.
Mając powyższe na uwadze, proszę o odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy wieloletni plan gospodarowania zasobem
gminy stanowi akt prawa miejscowego?
2. Czy zarządzenie prezydenta Płocka narusza
przepis art. 8 ustawy o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu
cywilnego z 21 czerwca 2001 r. (Dz. U. Nr 71, poz.
733, z późn. zmian.), określając stawkę bazową czyn-
szu na wyższym poziomie, niż wynika to z obowią-
zującej wieloletniego planu zagospodarowania
mieszkaniowym zasobem gminy?
3. Czy prezydent m.st. Płocka może podwyższyć
stawkę bazową czynszu na rok 2009 w sytuacji, kie-
dy nie jest uchwalony wieloletni program gospoda-
rowania mieszkaniowym zasobem gminy obejmują-
cy lata 2009 i następne?
4. Kto powinien podpisywać wypowiedzenia
stawki czynszowej kierowane do mieszkańców?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 21 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2695)
do ministra zdrowia
w sprawie nieuwzględnienia
Świętokrzyskiego Centrum Onkologii
na liście szpitali strategicznych
dla woj. świętokrzyskiego
Szanowna Pani Minister! Świętokrzyskie Cen-
trum Onkologii to jeden z najnowocześniejszych szpi-
tali onkologicznych nie tylko w Polsce, ale i w Euro-
pie. Jest nowoczesną, kompleksową i jedną z najmłod-
szych placówek onkologicznych w kraju.
Obszar działania centrum obejmuje teren całe-
go obecnego woj. świętokrzyskiego i województw
z nim graniczących. Rokrocznie w centrum leczo-
nych jest ok. 165 tys. osób (w tym 15 tys. pacjentów
w szpitalu i 150 tys. w poradniach). W przypadku
niepowodzenia leczenia w fazie terminalnej choro-
by ŚCO zapewnia opiekę w stworzonym oddziale
opieki paliatywnej. W Świętokrzyskim Centrum
Onkologii lekarze odbywają staże specjalistyczne
w zakresie endokrynologii, chemioterapii, radiolo-
gii i hematologii. Fizycy medyczni realizują specja-
lizację z zakresu fizyki medycznej, a mgr fizjotera-
pii oraz rehabilitacji ruchowej z zakresu fizjotera-
pii. Organizowane są liczne konferencje dla specja-
listów onkologii, kursy dla lekarzy opieki podsta-
wowej i specjalistów, a także wykłady dla osób
niezwiązanych z medycyną. W ŚCO prowadzone
są badania naukowe, których rezultatem są publi-
kacje w krajowych i zagranicznych renomowanych
czasopismach. Od 1988 r. przy centrum działa
Świętokrzyski Klub Amazonki zrzeszający kobie-
ty po mastektomii. W 2003 r. powołano Oddział
Świętokrzyski Stowarzyszenia Mężczyzn z Choro-
bami Prostaty Gladiator. Centrum współpracuje
z różnymi międzynarodowymi organizacjami: In-
ternational Agency for Research on Cancer, Euro-
pean Network of Cancer Registries (członek) i Eu-
ropean Organisation of Cancer Institutes (członek).
W Centrum został wdrożony zintegrowany system
zarządzania jakością według norm ISO 9001:2000,
AQAP i HACAAP.
Świętokrzyskie Centrum Onkologii jako jedyne
w regionie poza Wojewódzkim Szpitalem Zespolo-

nym w Kielcach współpracuje z Wydziałem Nauk
o Zdrowiu Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrod-
niczego Jana Kochanowskiego w Kielcach, umożli-
wiając profesjonalne przeszkolenie dla osób przygo-
towujących się do zawodów: pielęgniarki i pielę-
gniarzy.
W ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” w roku 2006 rząd Jarosła-
wa Kaczyńskiego przeznaczył dla ŚCOL 7 900 400
zł na przygotowanie infrastruktury (budowa budyn-
ku) do zainstalowania skanera PET-CT). Następnie
w 2007 r. na dokończenie tej inwestycji wydatkowa-
no 15 mln zł, w tym 12 mln zł na zakup skanera
PET-CT, co skutkowało oddaniem do użytku tomo-
grafu pozytronowego już w zeszłym roku. Jest to
urządzenie, dzięki któremu możliwym stało się wy-
krycie wczesnego stadium choroby nowotworowej,
a tym samym uratowanie wielu pacjentów przed
przedwczesną śmiercią.
Mimo ogromnych osiągnięć dług placówki się-
ga już 8 mln zł, a kilkanaście dni temu dyrekcja
w porozumieniu z pracownikami zdecydowała się
obniżyć stawki za lekarskie dyżury o 20%. Wszyst-
ko wskazuje, że za obecną sytuację finansową
przede wszystkim winne są zbyt małe stawki za
procedury onkologiczne. Są one o 30% niedoszaco-
wane. ŚCO liczyło na pomoc ze strony rządu. Oka-
zało się jednak, że szpital nie znalazł się na liście
prawie 200 szpitali strategicznych dla swoich re-
gionów, które jeszcze w tym roku dostaną rządową
pomoc. Na te pieniądze mogą liczyć tylko te pla-
cówki, które mają powyżej 400 łóżek. Jednak nie
tylko jedno kryterium ilościowe powinno decydo-
wać o zaliczeniu placówki do grona szpitali strate-
gicznych.
W woj. świętokrzyskim najwięcej osób zapada na
choroby układu krążenia i nowotworowe. Całkowi-
cie uzasadniona wydaje się więc potrzeba uznania
Świętokrzyskiego Centrum Onkologii jako szpitala
strategicznego dla zapewnienia jak najlepszej opieki
onkologicznej mieszkańcom woj. świętokrzyskiego
poprzez możliwość skorzystania z pomocy budżetu
państwa. Tym bardziej wydaje się to niezbędne, je-
żeli weźmie się pod uwagę fakt, że pomoc taka bę-
dzie przekazana szpitalom, które wypełniają kryte-
rium „400 łóżek”, ale nie mają przed sobą proble-
mów finansowych, takich jak Świętokrzyskie Cen-
trum Onkologii.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego w sposób wadliwy przygotowano kry-
teria dotyczące wpisania placówek medycznych na
listę szpitali strategicznych, skoro na przykładzie
z woj. świętokrzyskiego można zaobserwować, że
ŚCOL należące do dwóch czołowych szpitali w woj.
świętokrzyskim nie znajdzie się na liście, a szpitale
powiatowe np. w Skarżysku-Kamiennej, Staracho-
wicach czy Ostrowcu Świętokrzyskim będą mogły
korzystać z pomocy publicznej?
439
2. Czy i w jaki sposób Pani Minister widzi możli-
wość zastosowania innych kryteriów niż „400 łó-
żek” do zaliczenia danego szpitala do listy szpitali
strategicznych?
3. Kiedy i jakie szanse widzi Pani Minister na
rozszerzenie listy szpitali strategicznych o Święto-
krzyskie Centrum Onkologii?
4. Czy w sytuacji braku możliwości rozszerzenia
listy szpitali strategicznych przewiduje Pani możli-
wość wsparcia finansowego dla Świętokrzyskiego
Centrum Onkologii, szczególnie biorąc pod uwagę
złą kondycję finansową ŚCO?
5. Dlaczego nie konsultowano z instytucjami sa-
morządu wojewódzkiego i środowiskami medyczny-
mi z terenu naszego województwa potrzeb i ewentu-
alnych możliwości względem projektu listy szpitali
strategicznych?
6. Czy przewiduje Pani Minister konsultacje z in-
stytucjami samorządu wojewódzkiego i środowi-
skiem medycznym na temat wpisania na listę szpi-
tali strategicznych nowych szpitali?
7. Jakie działania zamierza podjąć Pani Minister,
aby zostały zwiększone stawki na procedury onkolo-
giczne? O ile procent mogą wzrosnąć te środki?
8. Jakie są zamierzenia rządu w zakresie rozwoju
programu tomografii pozytronowej w Polsce?
9. W jakich latach Świętokrzyskie Centrum On-
kologiczne może liczyć na zabezpieczenie środków
na II etap realizacji tego programu i budowę cyklo-
tronu?
Z poważaniem
Poseł Przemysław Gosiewski
Kielce, dnia 20 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2696)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie funkcjonowania Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej
Gospodarka wodna zajmuje ważne miejsce w go-
spodarce kraju i systemie bezpieczeństwa powodzio-
wego. Od wielu lat ta dziedzina była zaniedbywana.
Regularnie też malały realne nakłady budżetowe
na dział: Gospodarka wodna. Z naszą koalicją PO–
–PSL należy wiązać znaczne nadzieje związane
z podniesieniem rangi i znaczenia gospodarki wod-
nej. Zapewne w najbliższych latach trzeba będzie
zwiększyć nakłady finansowe na ten dział gospodar-
ki. Z gospodarką wodną wiąże się coraz więcej ini-
cjatyw turystycznych, rekreacyjnych, żeglarskich
itp. Dlatego warto spojrzeć na gospodarkę wodną
w sposób bardziej nowoczesny. Bardzo ważne w tym
zakresie jest współdziałanie z samorządami lokal-
440
nymi. Dlatego bardzo mnie interesują plany i zamia-
ry Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Uprzej-
mie więc zapytuję:
1. Jaka jest geneza powstania Krajowego Zarzą-
du Gospodarki Wodnej?
2.Jakie są jego główne kompetencje?
3. Jak przedstawia się skład zarządu i organu
nadzorczego?
4. Jaki jest dotychczasowy dorobek Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej?
5. Jakie programy, plany i inicjatywy przygoto-
wuje zarząd krajowy, aby zwiększyć skuteczność
swojego oddziaływania?
6. Jakie miejsce w działalności Krajowego Zarzą-
du Gospodarki Wodnej zajmuje bezpieczeństwo
przeciwpowodziowe?
7. W jakim stopniu krajowy zarząd docenia roz-
wój turystyki, żeglarstwa i sportów wodnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2697)
do ministra zdrowia
w sprawie utworzenia departamentu
matki i dziecka w Ministerstwie Zdrowia
W ostatnich tygodniach media poinformowały
o interesującej inicjatywie Ministerstwa Zdrowia
w sprawie planowanego utworzenia departamentu
matki i dziecka. Niewątpliwie taka prorodzinna ini-
cjatywa zasługuje na uwagę i wsparcie.
Uprzejmie więc zapytuję: Jakie miejsce zajmuje
problematyka rodziny w działalności Ministerstwa
Zdrowia? Kiedy i jak narodziła się cenna inicjatywa
utworzenia departamentu matki i dziecka? Jakie są
plany i możliwości rozwoju tej bardzo potrzebnej ini-
cjatywy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 23 października 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie podejrzenia bezprawnej
modernizacji Pomnika Poległych Stoczniowców
w Gdańsku (1051)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane za pismem z dnia 13 marca 2008 r.,
sygn. SPS-024-1051/08, zapytanie pana posła Zbi-
gniewa Kozaka w sprawie podejrzenia bezprawnej
modernizacji Pomnika Poległych Stoczniowców –
Ofiar Grudnia 1970 r. w Gdańsku, uprzejmie infor-
muję, iż w następstwie zleconego Prokuraturze Ape-
lacyjnej w Gdańsku badania ustalono, iż stanowiący
własność gminy miejskiej Gdańsk Pomnik Poległych
Stoczniowców – Ofiar Grudnia 1970 r., mieszczący
się na Placu Solidarności w Gdańsku, wraz z inny-
mi towarzyszącymi obiektami został ostateczną de-
cyzją pomorskiego wojewódzkiego konserwatora za-
bytków w Gdańsku, sygn. PWKZ – 5340/14/99/9453
z dnia 6 grudnia 1999 r., wpisany do rejestru zabyt-
ków województwa pomorskiego pod numerem reje-
stru A – 1206 jako dobro kultury.
Dnia 12 września 2000 r., Biuro Konserwatora
Zabytków Urzędu Miejskiego w Gdańsku wystąpiło
do pomorskiego wojewódzkiego konserwatora zabyt-
ków o wydanie zezwolenia na wykonanie prac reno-
wacyjnych przy Pomniku Poległych Stoczniowców
w Gdańsku, zgodnie z załączonym projektem.
Uwzględniając ten wniosek, pomorski wojewódz-
ki konserwator zabytków w Gdańsku, po ocenie da-
nych zawartych we wniosku, decyzją nr 193/00
z dnia 26 września 2000 r. wydał, w trybie art. 27
ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kul-
tury (Dz. U. Nr 98, poz. 1150 z 1999 r., ze zm.), po-
zwolenie na wykonanie przy pomniku prac polegają-
cych na wymianie elementów rzeźbiarskich z blachy
w dolnych partiach dwóch krzyży pomnika, według
projektu autorstwa Wiesława Szyślaka i Roberta Pe-
plińskiego. W decyzji tej zaznaczono jednak, że nie
zwalnia ona od uzyskania pozwolenia na budowę
lub zgłoszenia, zgodnie z ustawą Prawo budowlane.
Pismem z dnia 14 września 2000 r., sygn. BKZ –
7354/1/JT/2000, dyrektor Biura Konserwatora Za-
bytków Urzędu Miejskiego w Gdańsku zgłosił do
Wydziału Urbanistyki i Architektury tego urzędu
zamiar wykonania prac renowacyjnych przy Pomni-
ku Poległych Stoczniowców, zgodnie z załączonym
projektem. Prace te miały polegać na wymianie ele-
mentów rzeźbiarskich z blachy w dolnych partiach
dwóch krzyży pomnika, według projektu autorstwa
Wiesława Szyślaka i Roberta Peplińskiego.
W piśmie zgłaszającym zamiar podjęcia prac bu-
dowlanych dodatkowo poinformowano, że wykonaw-
cą prac będzie firma Noton sp. z o.o., a nadzór autor-
ski ze strony zamawiającego pełnić będą artysta
rzeźbiarz Robert Pepliński i inż. architekt Wiesław
Szyślak, natomiast zakończenie prac przewidywane
jest, zgodnie z umową, do 15 listopada 2000 r.
Organ administracji architektoniczno-budowla-
nej, po otrzymaniu zgłoszenia zamiaru wykonania
robót budowlanych, nie wniósł we właściwym trybie
sprzeciwu, w związku z czym inwestor wykonał za-
mierzone roboty budowlane.
W świetle powyższych ustaleń uznać należy, że
postępowanie organu architektoniczno-budowlanego
nie było zgodne z obowiązującym wówczas prawem.
Przepis art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (Dz. U. nr 89, poz. 414, ze zm.) stano-
wił bowiem, że roboty budowlane można rozpocząć
jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwole-
niu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 i art. 30 tej
ustawy.
Roboty przy Pomniku Poległych Stoczniowców
stanowiły roboty budowlane, które polegały na prze-
budowie lub co najmniej na remoncie pomnika i co
za tym idzie wymagały uzyskania pozwolenia na bu-
dowę, albowiem wprawdzie zgodnie z art. 29 ust. 2
pkt 1 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ówcześnie obowią-
zującego Prawa budowlanego wykonywanie robót
polegających na remoncie istniejących obiektów bu-
dowlanych wymagało tylko zgłoszenia właściwemu
organowi, to jednak wyjątek od tej reguły stanowiły
obiekty wpisane do rejestru zabytków. Ponadto już
w chwili występowania do organu architektoniczno-
-budowlanego inwestor powinien był dysponować
ostateczną decyzją wojewódzkiego konserwatora za-
bytków, zezwalającą na wykonanie zamierzonych
robót, co w niniejszej sprawie również nie miało
miejsca.
Stąd też uznać należy, iż dokonane pismem z dnia
14 września 2000 r. zgłoszenie zamiaru wykonania
prac renowacyjnych przy Pomniku Poległych Stocz-
niowców zgodnie z załączonym projektem nie było
postępowaniem poprawnym z punktu widzenia pra-
wa budowlanego. W takiej sytuacji organ admini-
stracji architektoniczno-budowlanej powinien był,
zgodnie z przepisem art. 30 ust. 2 Prawa budowlane-
go, wnieść w terminie 30 dni od dnia doręczenia
zgłoszenia sprzeciw wobec zamierzonych robót bu-
dowlanych wymagających uzyskania przez inwesto-
ra pozwolenia na budowę, czego jednakże, jak wska-
zano powyżej, nie uczynił.
W zaistniałej sytuacji milczenie organu admini-
stracji przez okres 30 dni od doręczenia zgłoszenia
upoważniło inwestora do podjęcia prac budowla-
nych. Roboty te, mimo że zostały wykonane bez wy-
maganego pozwolenia na budowę, nie były zatem
442
samowolą, gdyż zostały wykonane po aprobacie wła-
ściwego organu i zgodnie z przedłożonym projektem
technicznym. Nadto, oceniając roboty budowlane
wykonane w 2000 r. przy Pomniku Poległych Stocz-
niowców – Ofiar Grudnia 1980 r., należy uwzględnić
również fakt, że obiekt ten był już wpisany do reje-
stru zabytków.
W związku z powyższym zauważyć należy, że
ochrona zabytku nie polega na zakazie prowadzenia
jakichkolwiek prac adaptacyjnych czy jakiejkolwiek
przebudowy. Ochrona zabytku, w rozumieniu usta-
wy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury,
dopuszczała tego rodzaju prace pod warunkiem, by
nie zmieniały one bryły obiektu, jego stylu i charak-
terystycznych cech obiektu, z uwagi na które został
on uznany za zabytek, przy czym oceny takiej doko-
nywał organ konserwatorski (wyrok Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20
grudnia 1993 r. sygn. akt I SA 1868/93, publ. ONSA-
-OZ 1997/1/30).
Podkreślić nadto trzeba, że zarówno ówcześnie,
jak i obecnie (art. 39 ust. 1 Prawa budowlanego w zw.
z art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – Dz. U.
nr 162, poz. 1568, ze zm.), prowadzenie robót bu-
dowlanych przy obiekcie budowlanym wpisanym do
rejestru zabytków wymagało, przed wydaniem de-
cyzji o pozwoleniu na budowę, uzyskania pozwolenia
na prowadzenie tych robót, wydanego przez woje-
wódzkiego konserwatora zabytków.
W przedmiotowej sprawie pomorski wojewódzki
konserwator zabytków w Gdańsku wydał decyzję
zezwalającą na wymianę elementów rzeźbiarskich
z blachy w dolnych partiach dwóch krzyży pomnika,
według projektu autorstwa Wiesława Szyślaka i Ro-
berta Peplińskiego, która to decyzja stała się decyzją
ostateczną.
Stąd też wszelkie ewentualne działania organu
nadzoru budowlanego, z uwagi na treść zgodnej
z prawem decyzji wojewódzkiego konserwatora za-
bytków, nie mogłyby doprowadzić do zmiany kon-
strukcji pomnika. W sprawie tej zachowuje bowiem
aktualność stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 9 grudnia 1993 r., sygn. akt
III ARN 54/94, gdzie wskazano, iż przepis art. 21
ust. 1 i art. 27 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie dóbr kul-
tury jest przypadkiem, w którym tzw. postępowanie
incydentalne przesądza w istocie rzeczy o sposobie
rozstrzygnięcia sprawy przez organ, z inicjatywy
którego postępowanie to zostało wszczęte. W takich
wypadkach decyzja wydana w tzw. postępowaniu
głównym ma zazwyczaj cechy decyzji związanej.
Taki charakter ma m.in. decyzja o pozwoleniu bu-
dowlanym, która nie może być wydana bez uprzed-
niej zgody służby konserwatorskiej, jeżeli wkracza
w zakres ochrony prawnej zabytków, sprawowanej
przez tę służbę (ONSA-OZ 1997/1/31).
W tych warunkach należy uznać, że w przedmio-
towej sprawie brak jest, pomimo wskazanych powy-
żej niewątpliwych uchybień zaistniałych przy prze-
prowadzaniu prac renowacyjnych przy Pomniku Po-
ległych Stoczniowców, podstawy prawnej do doma-
gania się nałożenia przez organy nadzoru budowla-
nego obowiązku doprowadzenia przedmiotowej bu-
dowli do stanu sprzed ww. prac renowacyjnych, a co
za tym idzie podstaw do inicjowania przez prokura-
tora nowego postępowania administracyjnego przed
organami nadzoru budowlanego.
Z punktu widzenia możliwości dochodzenia na
drodze administracyjnej przywrócenia Pomnika Po-
ległych Stoczniowców – Ofiar Grudnia 1970 r. do
stanu sprzed prac przeprowadzonych w 2000 r. i dla
oceny zgodności z prawem budowlanym stanu wy-
wołanego zrealizowaniem tych prac, jakiegokolwiek
znaczenia nie ma przy tym podnoszona w zapytaniu
poselskim okoliczność, iż modernizacja pomnika na-
stąpiła bez uzyskania uprzedniej zgody autora pier-
wotnego projektu.
Ewentualnej ochrony autorskich praw osobi-
stych, o ile w jego ocenie doszło do ich naruszenia,
autor projektu pomnika może dochodzić samodziel-
nie w trybie procesu cywilnego, występując z po-
wództwem na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy z dnia
4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach po-
krewnych (Dz. U. Nr 90, poz. 631 z 2006 r., ze zm.).
Podkreślić również należy, iż poza zakresem ba-
dania przeprowadzonego w ramach pozakarnej dzia-
łalności prokuratury pozostawały zagadnienia,
związane z oceną wpływu wymiany elementów rzeź-
biarskich z blachy w dolnych partiach dwóch krzyży
pomnika na wizerunek pomnika, jego wyraz i nie-
sione przesłanie i w zakresie tym prokuratorzy nie
dokonywali oceny trafności (słuszności) decyzji po-
morskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków
w Gdańsku, wyrażającej zgodę na dokonanie tych
zmian. Zgodnie bowiem z art. 2 ustawy z dnia 20
czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. Nr 21 poz. 206
z 2002 r., ze zm.) zadaniem prokuratury jest strzeże-
nie praworządności, a art. 3 ust. 1 pkt 3 tej samej
ustawy stanowi, iż zadania określone w art. 2 pro-
kurator generalny i podlegli mu prokuratorzy wyko-
nują przez podejmowanie środków przewidzianych
prawem, zmierzających do prawidłowego i jednolite-
go stosowania prawa w postępowaniu sądowym, ad-
ministracyjnym, w sprawach o wykroczenia oraz
w innych postępowaniach.
Jednocześnie art. 42 ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze stanowi, że ewentualny
udział prokuratora w postępowaniu administracyj-
nym i postępowaniu przed sądami administracyj-
nym regulują wyłącznie przepisy odpowiednich
ustaw procesowych. Taką szczególną regulację za-
wiera przede wszystkim dział IV Kodeksu postępo-
wania administracyjnego, zgodnie z którym proku-
ratorowi służy prawo udziału w każdym stadium
postępowania w celu zapewnienia, aby postępowa-
nie i rozstrzygnięcie sprawy było zgodne z prawem
(art. 183 § 1 K.p.a.), prawo zwrócenia się do właści-
wego organu administracji publicznej o wszczęcie
postępowania w celu usunięcia stanu niezgodnego

z prawem (art. 182 K.p.a.) oraz prawo wniesienia
sprzeciwu od decyzji ostatecznej, jeżeli przepisy ko-
deksu lub przepisy szczególne przewidują wznowie-
nie postępowania, stwierdzenie nieważności decyzji
albo jej uchylenie lub zmianę (art. 184 §1 K.p.a.).
W świetle powyższych regulacji dokonywana przez
prokuratora kontrola decyzji administracyjnych
ograniczona być musi jedynie do aspektu ich zgod-
ności z prawem (legalności) i nie może wkraczać
w materię pozaprawną.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pozostaje
w toku postępowanie karne związane z przebudową
w 2000 r. Pomnika Poległych Stoczniowców – Ofiar
Grudnia 1970 r., które to postępowanie prowadzone
jest przez Prokuraturę Rejonową Gdańsk-Śródmie-
ście w Gdańsku pod sygn. akt 3 Ds 133/08. W ra-
mach tego postępowania wyjaśnione zostaną zagad-
nienia związane z prawnokarną oceną przeprowa-
dzonych w roku 2000 przy Pomniku Poległych
Stoczniowców – Ofiar Grudnia 1970 r. prac, w tym
w szczególności dotyczące naruszenia przepisów re-
gulujących ochronę zabytków, ochronę praw autor-
skich oraz ochronę pomników oraz zaistniałych
uchybień w czynnościach organu administracji ar-
chitektoniczno-budowlanej.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zmiany interpretacji
Ministerstwa Finansów dotyczącej stosowania
stawki podatku od nieruchomości do budynków
przeznaczonych na prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych, określonej w ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych (2339)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na
Sejm RP, z dnia 3 września 2008 r., w sprawie zmia-
ny interpretacji Ministerstwa Finansów dotyczącej
stawki podatku od nieruchomości od budynków za-
jętych na prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, na-
desłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 26
września 2008 r., znak: SPS-024-2339/08, uprzej-
mie informuję.
443
Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmia-
nie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r. Stosowanie po-
wyższej stawki oznacza preferencje dla podmiotów
prowadzących działalność gospodarczą polegającą
na udzielaniu świadczeń zdrowotnych w stosunku
do innych podmiotów prowadzących działalność go-
spodarczą, będących podatnikami podatku od nie-
ruchomości.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.), mogą
być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej (pu-
bliczne lub niepubliczne) oraz przez osoby fizyczne
wykonujące zawód medyczny lub przez grupową
praktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniarek
i położnych. Nieruchomości zajęte na wykonywanie
świadczeń zdrowotnych, zarówno przez publiczne,
jak i niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, są opo-
datkowane preferencyjną stawką. Kryterium stoso-
wania stawki jest jedynie zajęcie budynku lub jego
części na świadczenia zdrowotne, nie zaś podmiot,
który te świadczenia wykonuje. Nie znajduje uza-
sadnienia przedstawiony w interpelacji pogląd, że
interpretacja Ministerstwa Finansów, dotycząca
stosowania stawki określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2
lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, na-
rusza konstytucyjną zasadę równouprawnienia
podmiotów prowadzących działalność w tej samej
dziedzinie.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, zgodnie z któ-
rym pojęcie to obejmuje działania służące zachowa-
niu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia
oraz inne działania medyczne wynikające z procesu
leczenia lub przepisów odrębnych regulujących za-
sady ich wykonywania. Przepis zawiera otwarty
katalog działań będących świadczeniami zdrowot-
nymi, takich jak: badanie i porada lekarska, lecze-
nie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacja
lecznicza.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki (przedstawione m.in.
w piśmie z dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/LP/
03/MS), dopuszczało opodatkowanie preferencyjną
stawką, oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych
bezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych,
również budynków i ich części niezajętych bezpośred-
nio na te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidło-
wego funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku kontroli decyzji administracyjnych
w sprawie stosowania omawianej stawki ukształto-
444
wana została jednak odmienna linia orzecznicza
(m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06.06.2006 r. sygn.
akt II FSK 870/05, z dnia 20.07.2006 r. sygn. akt II
FSK 1101/05, z dnia 12.10.2006 r. sygn. akt II FSK
1242/05, z dnia 14.12.2006 r. sygn. akt II FSK 50/
06, z dnia 28.02.2007 r. sygn. akt II FSK 305/06,
z dnia 05.04.2007 r. sygn. akt II FSK 420/06).
W następstwie wyżej powołanych orzeczeń Mini-
sterstwo Finansów pismem z dnia 03 października
2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663, zweryfikowa-
ło w tej sprawie stanowisko, wskazując, że dla zasto-
sowania omawianej preferencyjnej stawki podatku
od nieruchomości musi zachodzić związek bezpo-
średni pomieszczenia budynku (jego części) z udzie-
laniem świadczeń zdrowotnych, a więc nie będą nią
objęte pomieszczenia administracyjne, gospodarcze
i socjalne jako nieprzeznaczone do udzielania świad-
czeń zdrowotnych, choć niezbędne do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
Obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśniania
Ministerstwa Finansów nie mogą w związku z tym
być sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Jednocześnie należy podkreślić, że prawidłowość
decyzji wydawanych przez organy podatkowe wła-
ściwe w sprawach podatku od nieruchomości jest
weryfikowana w drodze postępowania odwoławcze-
go przez organ II instancji na zasadach określonych
w ustawie Ordynacja podatkowa, a następnie na
podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyj-
nymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) przez sądy
administracyjne. Natomiast interpretacje ogólne
wydawane w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej,
jak również wyjaśnienia Ministerstwa Finansów,
w wyniku ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego z dnia 11 maja 2004 r. sygn. akt K 4/03, nie
są wiążące dla organów podatkowych.
Pobieranie przez gminy uzdrowiskowe opłaty
uzdrowiskowej jest związane z dodatkowymi zada-
niami i kryteriami, jakie obowiązane są spełniać te
gminy, określonymi ustawą z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, ze zm.).
Są to zadania w zakresie gospodarki terenami,
z uwzględnieniem potrzeb lecznictwa uzdrowisko-
wego, ochrony złóż naturalnych surowców leczni-
czych, ochrony warunków naturalnych uzdrowiska
oraz spełniana wymagań w zakresie dopuszczal-
nych norm zanieczyszczeń powietrza, natężenia ha-
łasu, odprowadzenia ścieków do wód lub do ziemi,
gospodarki odpadami, emisji pól elektromagnetycz-
nych, tworzenia warunków do funkcjonowania za-
kładów i urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego oraz
rozwoju infrastruktury komunalnej, a także tworze-
nia i ulepszania infrastruktury komunalnej i tech-
nicznej przeznaczonej dla uzdrowisk.
Finansowanie powyższych zadań wymaga do-
datkowych środków oprócz tych, które przewidziane
są na realizację zadań gminy, określonych ustawą
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.). Należy wskazać
też na ograniczenia w inwestowaniu w obiekty prze-
mysłowe, handlowe i inne, które potencjalnie przy-
nosiłyby dużo większe dochody gminom niż inwe-
stycje w lecznictwo uzdrowiskowe. Pobieranie opła-
ty uzdrowiskowej nie ma natomiast związku ze
stawką podatku od nieruchomości, która wynika
z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Z powyższych względów wprowadzono dotacje
z budżetu państwa dla gmin uzdrowiskowych, któ-
rych wysokość, na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych, jest równa wpływom z tytułu opła-
ty uzdrowiskowej pobranej w uzdrowisku w roku po-
przedzającym rok bazowy w rozumieniu ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
ze zm.).
Art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych przewiduje preferencyjną stawkę po-
datku od nieruchomości dla budynków lub ich części
zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych, nie
określając kryteriów jej stosowania w postaci sposo-
bu wykonywania świadczeń (np. stacjonarne i am-
bulatoryjne). Nie ma więc możliwości ustalania po-
wierzchni objętych preferencyjną stawką na podsta-
wie takiego kryterium. Ponadto proponowane roz-
różnienie skutkowałoby niższym opodatkowaniem
całego budynku, np. sanatorium, zamiast powierzch-
ni faktycznie zajętych na wykonywanie świadczeń
zdrowotnych, de facto wprowadzając nierówność
podmiotów wykonujących działalność w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia zmiana interpretacji Ministerstwa Finansów i ob-
jęcie preferencyjną stawką podatku od nieruchomo-
ści pomieszczeń niezajętych bezpośrednio na prowa-
dzenie działalności gospodarczej w zakresie udziele-
nia świadczeń zdrowotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Jacka Tomczaka
w sprawie mistrzostw świata w siatkówce
w 2014 r. (2382)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie posła na Sejm RP Jacka Tomczaka przekaza-
ne pismem z dnia 17 września 2008 r. (sygn. SPS-
-024-2382/08) w sprawie mistrzostw świata w siat-
kówce w 2014 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki priorytetowo
traktuje dofinansowanie ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej przedsięwzięć inwestycyj-
nych związanych z przygotowaniem odpowiedniej
bazy sportowej, niezbędnej dla organizacji przyzna-
nych Polsce międzynarodowych imprez sportowych
rangi mistrzowskiej, w tym również budowy nowej
hali sportowej w Poznaniu.
Biorąc pod uwagę bardzo wysoki stan zobowią-
zań umownych na lata 2008–2010 wynikający z za-
planowanej w tym czasie kontynuacji dofinansowa-
nia zadań z „Programu inwestycji o szczególnym
znaczeniu dla sportu na rok 2008” Ministerstwo
Sportu i Turystyki weźmie omawianą inwestycję
pod uwagę przy aktualizacji programu rozwoju in-
westycji o szczególnym znaczeniu dla sportu do roku
2012, po uprzednim formalnym wystąpieniu inwe-
stora o dofinansowanie przedmiotowego zadania in-
westycyjnego.
Ponadto pragnę poinformować, iż Polski Zwią-
zek Piłki Siatkowej (PZPS) w kwestii związanej
z organizacją mistrzostw świata w piłce siatkowej
mężczyzn w 2014 r. będzie podejmował decyzje po
mistrzostwach Europy w piłce siatkowej kobiet
w 2009 r. Wszelkie wytyczne dotyczące mistrzostw
świata w 2014 r. zostaną ustalone podczas kongresu
Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB)
w 2010 r.
Aktualnie do PZPS spływają kandydatury miast,
które są zainteresowane organizacją mistrzostw
świata w 2014 r., jednak na chwilę obecną związek
nie ogłosił żadnego konkursu ofert ani nie opraco-
wał założeń ani wytycznych związanych z warunka-
mi organizacji ww. zawodów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
445
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie kontynuacji budowy Lotniczego
Parku Kulturowego w Krakowie (2391)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Stanisława Rydzonia w spra-
wie kontynuacji budowy Lotniczego Parku Kulturo-
wego w Krakowie (SPS-024-2391/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną
nr 14/242 z obrębu 4 Kraków – Śródmieście o po-
wierzchni 3, 6446 ha została uznana za trwale zbęd-
ną dla potrzeb resortu obrony narodowej i przezna-
czona do zagospodarowania przez Agencję Mienia
Wojskowego w myśl postanowień ustawy z dnia 30
maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składni-
kami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia
Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze
zm.). Pierwotnie Agencja Mienia Wojskowego zapro-
ponowała zakup omawianych terenów dyrekcji Mu-
zeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie w trybie bez-
przetargowym, z uwzględnieniem 50% bonifikaty
z tytułu wpisania ich do rejestru zabytków. Propo-
zycja ta nie uzyskała jednak akceptacji Muzeum
Lotnictwa Polskiego. Ponadto zarząd województwa
małopolskiego – organizator Muzeum Lotnictwa
Polskiego – stwierdził, iż omawiana nieruchomość
nie jest niezbędna dla rozwoju Muzeum Lotnictwa
Polskiego. W związku z powyższym Agencja Mienia
Wojskowego złożyła wniosek o zmianę przeznacze-
nia tego terenu w miejscowym planie zagospodaro-
wania przestrzennego, a po dokonaniu aktualnej
wyceny nieruchomości przeznaczyła do sprzedaży
w drodze przetargu, ustalając cenę wywoławczą
w oparciu o założone przeznaczenie. W ogłoszeniu
o przetargu umieszczono informację o wpisaniu
przedmiotowej nieruchomości do rejestru zabytków
oraz o związanych z tym wpisem wymaganiach. Na-
leży również zaznaczyć, iż sposób zabudowy wyżej
wymienionej nieruchomości jest uregulowany w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Równocześnie pragnę podkreślić, iż działania
Agencji Mienia Wojskowego w zakresie zagospoda-
rowania nieruchomości zbędnych dla obronności
państwa mają charakter przedsięwzięć autonomicz-
nych, a ewentualny wpływ na Agencję Mienia Woj-
skowego jest ograniczony i sprzeczny z ogólną zasa-
dą funkcjonowania tego podmiotu.
Ponadto uprzejmie informuję, że w myśl postano-
wień art. 23 ustawy o gospodarowaniu niektórymi
składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji
Mienia Wojskowego zagospodarowanie mienia Skar-
bu Państwa powierzonego Agencji Mienia Wojsko-
wego powinno być prowadzone z uwzględnieniem
wymogów racjonalnej gospodarki. Z powołanym
przepisem korespondują postanowienia ustawy z dnia
446
25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji tech-
nicznej oraz finansowania Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. Nr 76, poz. 804, ze zm.),
zgodnie z którymi 93% dochodu z zagospodarowa-
nia mienia powierzonego Agencji Mienia Wojskowe-
go przekazywane jest do budżetu Ministerstwa
Obrony Narodowej na Fundusz Modernizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z po-
wyższym resortowi obrony narodowej nie jest obojęt-
ny wynik gospodarowania mieniem Skarbu Państwa
zarządzanym przez Agencję Mienia Wojskowego.
Zważywszy na przedstawione uwarunkowania,
pragnę stwierdzić, iż ingerencja w sprawy związane
z zamierzonym przez Agencję Mienia Wojskowego
zadysponowaniem omawianego terenu nie mieściła-
by się w zakreślonych przez ustawodawcę ramach
racjonalnego gospodarowania mieniem Skarbu Pań-
stwa znajdującym się w zasobach Agencji Mienia
Wojskowego i – jak wspomniano już wyżej – byłaby
sprzeczna z ogólną zasadą funkcjonowania tego pod-
miotu.
Ponadto uprzejmie informuję, że małopolski wo-
jewódzki konserwator zabytków w Krakowie decy-
zją z dnia 20 września 2006 r. w sprawie wpisania
dobra kultury do rejestru zabytków nieruchomych
Nr L.dz.OZKr-DW/4141-A/130/06 (nr rejestru:
A-1106) objął przedmiotową działkę ochroną konser-
watorską i tym samym podlega ona zapisom ustawy
z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, ze zm.).
Konsekwencją tego jest zobowiązanie Agencji
Mienia Wojskowego, aby przy docelowym zagospo-
darowywaniu mienia przestrzegała obowiązujących
w tym względzie przepisów.
Zgodnie z ustawą o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami w umowie sprzedaży, zamiany, daro-
wizny lub dzierżawy zabytku nieruchomego wpisa-
nego do rejestru i stanowiącego własność Skarbu
Państwa określa się sposób korzystania z tego za-
bytku. Natomiast na wniosek właściciela lub posia-
dacza zabytku wojewódzki konserwator zabytków
przedstawia, w formie pisemnej, zalecenia konser-
watorskie określające sposób korzystania z zabytku,
jego zabezpieczenia i wykonania prac konserwator-
skich, a także zakres dopuszczalnych zmian, które
mogą być w nim wprowadzone. Należy zauważyć, iż
na wniosek Agencji Mienia Wojskowego Wojewódzki
Urząd Ochrony Zabytków w Krakowie, pismem
z dnia 10 marca 2008 r. nr OZKr.JJ.4144-377/08,
określił szczegółowe wytyczne do zagospodarowania
tej nieruchomości, które zostaną uwzględnione
przez Agencję Mienia Wojskowego. Zgodnie z obo-
wiązującym od dnia 14 marca 2008 r. miejscowym
planem zagospodarowania przestrzennego dla
przedmiotowego terenu określono przeznaczenie
pod zieleń urządzoną jako park edukacyjny i rekre-
acyjny. Jako dopuszczalną ustalono możliwość loka-
lizacji m.in. obiektów wystawienniczych, targowych,
obiektów usług komercyjnych z zakresu handlu de-
talicznego, gastronomii, turystyki i obiektów obsłu-
gi imprez plenerowych o charakterze publicznym.
Udział powierzchni zainwestowanej nie może prze-
kroczyć 10% powierzchni terenu, przy wysokości za-
budowy maksymalnie 12 m. Powyższe wymagania
i ograniczenia dają gwarancję, że przyszły nabywca
nieruchomości nie będzie mógł jej zagospodarować
w sposób dowolny, w tym np. przez zabudowę bu-
dynkami mieszkalnymi, a jedynie w sposób dopusz-
czony zapisami planu zagospodarowania przestrzen-
nego i wytycznymi konserwatorskimi.
Pragnę również dodać, że na podstawie art. 4b
ustawy o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Woj-
skowego minister obrony narodowej może nieod-
płatnie przekazać, bez pośrednictwa Agencji Mienia
Wojskowego, mienie ruchome Skarbu Państwa m.in.
muzeom – na cele muzealne, wystawiennicze, kultu-
ralne lub szkoleniowe. Na podstawie przepisów tej
ustawy placówki muzealne w Polsce otrzymały nie-
odpłatnie z resortu obrony narodowej sprzęt wojsko-
wy wycofywany z Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej z przeznaczeniem na cele muzealne:
— w 2007 r. sprzęt o wartości 4 285 000 zł (w tym
1 687 000 zł dla Muzeum Lotnictwa Polskiego
w Krakowie po pozytywnym rozpatrzeniu pięciu
wniosków);
— w 2008 r. sprzęt o wartości 12 666 000 zł
(w tym 10 636 000 zł dla Muzeum Lotnictwa Pol-
skiego w Krakowie – pozytywnie rozpatrzono trzy
wnioski, dwa są w trakcie rozpatrywania).
Działania te dowodzą, że resort obrony narodo-
wej dba o ochronę dziedzictwa narodowego.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Milcarza
w sprawie zapewnienia środków na ratowanie
dębu Bartek w gm. Zagnańsk
w woj. świętokrzyskim (2406)
Nawiązując do pisma znak SPS-024-2406/08
z dnia 26 września 2008 r., przekazującego pismo
pana Henryka Milcarza, posła na Sejm RP, w spra-
wie zapewnienia środków na opracowanie dokumen-
tacji i rozpoczęcie prac ochronnych w stosunku do
pomnika przyrody – dębu szypułkowego „Bartek”,

uprzejmie informuję, że w chwili obecnej Święto-
krzyski Urząd Wojewódzki w Kielcach, przy współ-
pracy ze środowiskami naukowymi, prowadzi anali-
zę koncepcji zmiany sposobu podparcia konarów
drzewa, z uwagi na postępujący rozkład tkanki
drzewnej wywołanej przez patogeny grzybowe oraz
zachwianie statyki drzewa.
Po wypracowaniu ostatecznej metody zabezpie-
czenia drzewa w drugiej kolejności podjęte zostaną
działania w kierunku pozyskania dodatkowych
środków finansowych z budżetu państwa oraz fun-
duszy celowych, zarówno na wykonanie dokumenta-
cji, dokonanie wymiany lub wzmocnienia istnieją-
cych podpór, jak i prac, o których mowa w piśmie.
Przedsięwzięcia wymienione w piśmie mają cha-
rakter prac uzupełniających, których wykonanie nie
warunkuje istnienia drzewa. Zgodnie z informacją
uzyskaną od wojewódzkiego konserwatora przyrody
w Kielcach, realizacja ww. prac planowana jest w dal-
szej kolejności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie procesu prywatyzacji Kaliskich
Zakładów Przemysłu Terenowego (2407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Leszka Aleksandrzaka w spra-
wie procesu prywatyzacji Kaliskich Zakładów Prze-
mysłu Terenowego (SPS-024-2407/08) przedsta-
wiam następujące informacje.
Proces prywatyzacji Kaliskich Zakładów Prze-
mysłu Terenowego przebiega zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami prawa, tj. ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.) i rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie zakresu
analizy spółki oraz przedsiębiorstwa państwowego,
sposobu jej zlecania, opracowania, zasad odbioru
i finansowania oraz warunków, w razie spełnienia
których można odstąpić od opracowania analiz (Dz. U.
z 1997 r. Nr 64, poz. 408, z późn. zm.).
W każdym procesie prywatyzacji, w tym również
w przypadku KZPT, stosuje się jednakowe podejście
w zakresie analizy dokumentacji prywatyzacyjnej
z uwzględnieniem wyżej wymienionych aktów praw-
nych. Z uwagi na ciężar gatunkowy decyzji o prywa-
tyzacji bezpośredniej wszystkie wnioski prywatyza-
447
cyjne są wnikliwie oceniane, przy uwzględnieniu, iż
stan istniejący w dniu podjęcia decyzji winien ujmo-
wać dane jak najbardziej zbliżone do aktualnego
stanu prawnego i ekonomicznego przedsiębiorstwa.
Pierwsza decyzja o prywatyzacji KZPT poprzez
sprzedaż została podjęta przez wojewodę wielkopol-
skiego w grudniu 2004 r. Do procesu prywatyzacyj-
nego zgłosiły się 2 podmioty gospodarcze z Kalisza
oraz osoba fizyczna z Poznania. W wyniku negocja-
cji prowadzonych przez wojewodę wyłoniono osobę
fizyczną jako potencjalnego nabywcę KZPT. Prywa-
tyzacja ta jednak nie doszła do skutku ze względu na
brak porozumienia ze związkami zawodowymi w spra-
wie „Pakietu gwarancji pracowniczych i socjalnych”,
jak również z powodu obaw załogi co do niejasnych
intencji inwestora w zakresie dalszego rozwoju fir-
my, które ujawniły się podczas negocjacji z przedsta-
wicielami załogi. Osoba ta pod koniec kwietnia 2006 r.
ostatecznie wycofała się z procesu prywatyzacyjne-
go KZPT.
Ponowne uruchomienie procesu prywatyzacji
nastąpiło w dniu 20 lutego 2007 r. poprzez ogłosze-
nie w prasie ogólnopolskiej („Gazeta Wyborcza”),
w którym wojewoda wielkopolski zaprosił wszyst-
kich zainteresowanych (potencjalnych inwestorów)
do rokowań w sprawie wniesienia do spółki składni-
ków materialnych i niematerialnych majątku KZPT.
Ogłoszenie zawierało kryteria wyboru najkorzyst-
niejszej oferty, przy czym pożądany udział poten-
cjalnego inwestora w kapitale zakładowym przyszłej
spółki wynieść powinien 51%. Inwestor winien
przedstawić propozycje dotyczące gwarancji zatrud-
nienia i świadczeń socjalnych. Do zawarcia umowy
prywatyzacyjnej konieczne było uzyskanie przez
wojewodę wielkopolskiego zgody ministra właściwe-
go do spraw Skarbu Państwa na wydanie zarządze-
nia o prywatyzacji bezpośredniej KZPT.
Do rokowań zgłosiło się 6 podmiotów. Po analizie
i ocenie złożonych ofert Komisja ds. prywatyzacji
bezpośredniej KZPT zakwalifikowała w dniu 18
czerwca 2007 r. do dalszych negocjacji 4 podmioty.
Ostatecznie w dniu 9 sierpnia 2007 r. jako najko-
rzystniejsza wybrana została oferta Związku Ochot-
niczych Straży Pożarnych RP. Mając na uwadze po-
wyższe, wojewoda wielkopolski w dniu 14 sierpnia
wystąpił do inwestora o przygotowanie programu
rozwoju przyszłej spółki, określającego inwestycje
rzeczowe i harmonogram ich realizacji, który będzie
integralną częścią umowy spółki, oraz o przystąpie-
nie do rozmów z przedstawicielami pracowników
KZPT w sprawie ustalenia pakietu gwarancji pra-
cowniczych i socjalnych. Powyższy pakiet został za-
akceptowany i podpisany przez strony w dniu 23 li-
stopada 2007 r. W dniu 7 grudnia 2007 r. inwestor
dostarczył do wojewody parafowaną umowę.
Wojewoda wielkopolski w dniu 11 stycznia 2008 r.
przekazał do Delegatury Ministra Skarbu Państwa
w Poznaniu wniosek o prywatyzację KZPT z doku-
mentacją prywatyzacyjną sporządzoną na dzień 30
czerwca 2006 r., proponując wynegocjowaną z inwe-
448
storem, tj. Związkiem Ochotniczych Straży Pożar-
nych RP, cenę za przedsiębiorstwo na poziomie poni-
żej wartości likwidacyjnej. W tej sytuacji przedmio-
towy wniosek nie został zaakceptowany przez Dele-
gaturę.
Podjęte czynności związane z aktualizacją wy-
cen i analiz oraz prowadzone przez organ założyciel-
ski renegocjacje warunków umowy spółki spowodo-
wały wydłużenie w czasie procesu prywatyzacyjne-
go ww. przedsiębiorstw.
Ostatecznie Związek Ochotniczych Straży Po-
żarnych RP w piśmie z dnia 26 września 2008 r. nie
wyraził zgody na wyższą wartość aportu Skarbu
Państwa, uważając wynegocjowaną wcześniej cenę
za ostateczną. W tym stanie rzeczy wojewoda wiel-
kopolski potraktował powyższe oświadczenie inwe-
stora jako odstąpienie od udziału w prywatyzacji
KZPT i uznał ten proces za zakończony.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie realizacji „Programu likwidacji
siedmiu mogilników zlokalizowanych
na terenie woj. dolnośląskiego” (2408)
Odpowiadając na zapytanie pani Moniki Wieli-
chowskiej, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 17 września 2008 r., znak: SPS-024-2408/08,
dotyczące organu właściwego do realizacji „Progra-
mu likwidacji mogilników zlokalizowanych na tere-
nie województwa dolnośląskiego”, uprzejmie infor-
muję.
Do 2007 r., zgodnie z przepisami ustawy Prawo
ochrony środowiska, za zanieczyszczenia na danym
terenie odpowiadał władający powierzchnią ziemi.
Natomiast na mocy obecnie obowiązujących
przepisów ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapo-
bieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U.
Nr 75, poz. 493) w przypadku wystąpienia szkody
w środowisku do podjęcia działań naprawczych obo-
wiązany jest podmiot korzystający ze środowiska.
Podmiotem korzystającym ze środowiska jest
określony w przepisach ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) prowadzący działalność
stwarzającą ryzyko szkody w środowisku lub inną
działalność powodującą bezpośrednie zagrożenie
szkodą w środowisku lub szkodę w środowisku. Ta-
kie zagrożenie stanowią mogilniki.
Zatem podmiotami zobowiązanymi do likwidacji
mogilników są właściciele gruntów, na których się
one znajdują. Jednakże należy zauważyć, że mogil-
niki są zlokalizowane najczęściej na terenach nale-
żących w przeszłości do spółdzielni lub kółek rolni-
czych, a obecnie będących w posiadaniu gmin. Bio-
rąc pod uwagę fakt, iż likwidacja składowisk prze-
terminowanych środków ochrony roślin jest przed-
sięwzięciem złożonym, wymagającym znacznych
nakładów finansowych, przekraczających możliwo-
ści gminy, oraz mając na względzie, że od 1 stycznia
2008 r. marszałek województwa jest organem ochro-
ny środowiska właściwym dla zagadnień związa-
nych z gospodarką odpadami na terenie wojewódz-
twa, w opinii resortu środowiska organem właści-
wym do realizacji programu likwidacji mogilników
zlokalizowanych na terenie danego województwa
powinien być jego marszałek.
Należy przy tym zaznaczyć, że prace nad likwi-
dacją mogilników prowadzone są już od ponad 10
lat i dotychczas inicjatywa przeprowadzania inwen-
taryzacji mogilników i magazynów z przetermino-
wanymi środkami ochrony roślin na terenach po-
szczególnych województw, a następnie prac likwi-
dacyjnych łącznie z unieszkodliwianiem odpadów
i rekultywacją terenu, należała początkowo do
urzędów wojewódzkich. Jednakże, w związku ze
zmianą kompetencji organów w zakresie gospodar-
ki odpadami rolę wiodącą przejęli marszałkowie
województw.
Ponadto, marszałkowie województw są odpowie-
dzialni za sporządzanie wojewódzkich planów go-
spodarki odpadami, zawierających m.in. plany li-
kwidacji składowisk przeterminowanych środków
ochrony roślin, oraz ich realizację na terenach po-
szczególnych województw.
Warto podkreślić, że mogą oni uzyskać z Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej oraz z wojewódzkich funduszy ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej wsparcie finansowe
dla realizacji planowanych przedsięwzięć w zakresie
likwidacji mogilników.
Reasumując, wobec zbliżającego się terminu za-
kończenia likwidacji mogilników w roku 2010 oraz
konieczności pilnego podjęcia niezbędnych działań
organizacyjnych i pozyskania środków finansowych
dla realizacji przedmiotowych przedsięwzięć w opi-
nii resortu środowiska organem mającym w tym za-
kresie możliwości najefektywniejszego działania jest
marszałek województwa.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie pomocy Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
dla samorządów mających problemy
z dokończeniem inwestycji współfinansowanych
z funduszy unijnych, w związku z umacnianiem się
polskiej waluty w stosunku do euro,
na przykładzie zadania gminy miejskiej
Nowa Ruda: Prace modernizacyjne
w budynkach użyteczności publicznej (2409)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Moniki Wielichowskiej w spra-
wie pomocy samorządom, które mają problemy
z dokończeniem inwestycji współfinansowanych
z funduszy unijnych, w związku z umacnianiem się
polskiej waluty w stosunku do euro, na przykładzie
zadania gminy miejskiej Nowa Ruda: Prace moder-
nizacyjne w budynkach użyteczności publicznej,
przekazane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.
(sygn. SPS-024-2409/08), uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Odnosząc się do pierwszego pytania dotyczącego
planów Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej w zakresie przeznaczania
środków na pomoc samorządom mającym problemy
z dokończeniem inwestycji współfinansowanych
z funduszy unijnych, informuję, że oprócz wsparcia
finansowego udzielanego na zasadach ogólnych be-
neficjentom projektów finansowanych ze środków
Unii Europejskiej, polegającego na finansowaniu po-
życzkowym w celu zapewnienia wkładu krajowego
oraz zapewnienia ciągłości finansowania projektów,
przewidziano realizację wyodrębnionego programu
pomocy finansowej dla projektów z przekroczeniami
kosztów, realizowanych w ramach Funduszu Spój-
ności (ISPA/FS) – perspektywa 2000–2006 (dalej:
program). Program przyjęty uchwałą Rady Nadzor-
czej Narodowego Funduszu w dniu 23 września
2008 r. adresowany jest do tych spośród 88 benefi-
cjentów Funduszu Spójności na lata 2000–2006, za-
równo jednostek samorządu terytorialnego, jak
i spółek komunalnych, którzy zostali szczególnie do-
tknięci problemem wzrostu kosztów realizacji pro-
jektów. Celem programu jest umożliwienie zakoń-
czenia realizacji projektów w przewidzianych termi-
nach, tj. nie później niż do końca 2010 r., osiągnięcia
założonych efektów ekologicznych oraz absorpcji
przyznanych funduszy UE i zapobiegnięcie koniecz-
ności ich zwrotu. Przyjmuje się, że dofinansowanie
w ramach programu będzie miało formę nieuma-
rzalnych pożyczek inwestycyjnych z oprocentowa-
niem wynoszącym 1%, przyznawanych na okres do
25 lat. Ze względu na z jednej strony wzrost kosztów
realizacji projektów Funduszu Spójności szacowany
449
na ok. 1,2 mld euro, a drugiej strony ograniczone
możliwości finansowe, Narodowy Fundusz nie prze-
widuje dofinansowania dla projektów realizowanych
z wykorzystaniem środków Mechanizmu Finanso-
wego Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Nor-
weskiego Mechanizmu Finansowego.
Odpowiadając na drugie pytanie dotyczące wyso-
kości i źródła środków przeznaczonych na realizację
ww. zamierzeń Narodowego Funduszu w zakresie
pomocy dla samorządów, informuję, iż Narodowy
Fundusz planuje budżet programu na lata 2008–
–2010 w wysokości do 600 mln zł. Środki te mają
pochodzić z wpływów z opłat pobieranych na podsta-
wie ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji (tzw. subfun-
dusz wrakowy). Możliwość przeznaczenia środków
„subfunduszu wrakowego” na ww. cel wynika z usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
5 sierpnia 2008 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków przeznaczania wpływów pochodzących z opłat
w zakresie recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji. Wydatkowanie przez Narodowy Fundusz
środków subfunduszu wrakowego będzie możliwe
po wyrażaniu zgody przez ministra środowiska.
Wniosek w tej sprawie z dnia 24 września 2008 r.
złożony do Ministerstwa Środowiska jest obecnie
rozpatrywany.
Jeżeli chodzi o możliwości skorzystania z tej for-
my pomocy przez gminę Nowa Ruda w związku
z realizacją projektu pn. „Prace termomoderniza-
cyjne w budynkach użyteczności publicznej w No-
wej Rudzie” (umowa finansowania nr: PL0187/E1/
2/1/3/014/08), informuję, że ww. projekt jako korzy-
stający z dofinansowania ze środków Mechanizmu
Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodar-
czego nie będzie korzystał ze wsparcia w ramach
programu. Jeśli chodzi o procedurę przyznawania
pomocy w ramach programu, wyjaśniam, iż wg za-
łożeń narodowego funduszu procedura ma wyglą-
dać następująco:
— złożenie uproszczonego wniosku na formula-
rzu NFOŚiGW (wnioski rozpatrywane będą w kolej-
ności wpływu do NFOŚiGW),
— ocena wniosku,
— decyzja zarządu NFOŚiGW,
— decyzja Rady Nadzorczej NFOŚiGW,
— zawarcie umowy o dofinansowanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
450
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posłów Elżbiety Jakubiak
i Jana Ołdakowskiego
w sprawie nieruchomości położonej
przy ul. Radzymińskiej w Warszawie (2410)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów na Sejm RP Elżbiety Jakubiak
i Jana Ołdakowskiego przekazane pismem z dnia 26
września 2008 r. (sygn. SPS-024-2410/08) w spra-
wie nieruchomości położonej przy ul. Radzymiń-
skiej, uprzejmie informuję, co następuje.
Prowadzenie działalności na własny rachunek
i we własnym imieniu powoduje, że udzielanie po-
mocy materialnej czy infrastrukturalnej przez
Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorial-
nego jest bardzo ograniczone. Państwo nie może
udzielać pomocy publicznej przedsiębiorcom (np. po-
przez budowanie hal targowych i targowisk), gdyż
sprzeczne byłoby to z obowiązującymi przepisami
prawa i stwarzałoby sytuację nierównego traktowa-
nia obywateli. To z kolei zagrażałoby naruszeniem
konstytucyjnej zasadzie równouprawnienia i zakazu
dyskryminacji.
Należy podkreślić, że z uwagi na przesłanki ad-
ministracyjno-prawne oraz finansowe lokalizacja
przyszłego targowiska przy ul. Radzymińskiej nie
jest możliwa. Inwestycja ta nie będzie realizowana
przez spółkę Narodowe Centrum Sportu sp. z o.o.
Zadaniem administracji rządowej nie jest indywidu-
alne wspieranie przedsiębiorców, lecz tworzenie wa-
runków organizacyjno-prawnych umożliwiających
prowadzenie działalności.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadań
jednostek samorządu gminnego należą sprawy tar-
gowisk i hal targowych. Tak więc to miasto stołecz-
ne Warszawa powinno podjąć stosowne działania
o charakterze organizacyjnym, w celu rozpatrzenia
ewentualnych możliwości usytuowania przyszłego
targowiska.
Zgodnie z przedstawionym przez prezydent m.st.
Warszawy panią Hannę Gronkiewicz-Waltz stanowi-
skiem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że wła-
dze m.st. Warszawy przedstawiły alternatywną pro-
pozycję, tj. ul. Marywilską, która wymaga rozważe-
nia i wydaje się odpowiadać potrzebom przedstawio-
nym przez środowisko kupców prowadzących działal-
ność na terenach Stadionu Dziesięciolecia. W chwili
obecnej trwają prace analityczne dotyczące przyszłej
lokalizacji targowiska. Należy jednak zwrócić uwagę,
że wpływ na ostateczną decyzję ma wiele czynników,
które muszą być wzięte pod uwagę.
Rozumiejąc starania podejmowane przez środo-
wisko kupieckie w celu utworzenia dogodnej lokali-
zacji dla przyszłego targowiska, należy zaznaczyć,
że ani Rada Ministrów, ani minister sportu i tury-
styki nie mogą dać gwarancji ani też przesądzić
o miejscu, gdzie będzie w przyszłości prowadzona
działalność przez kupców. W tym zakresie decyzja
musi być podjęta przez władze m.st. Warszawy.
Należy raz jeszcze podkreślić, że ostateczna de-
cyzja co do lokalizacji centrum handlowo-targowego
należy do władz m.st. Warszawy, a zainteresowane
w tej sprawie strony powinny dążyć do osiągnięcia
kompromisu. Odnośnie natomiast sytuacji kupców
na Stadionie Dziesięciolecia pragnę poinformować,
że wiąże się ona ściśle z realizacją postanowień umo-
wy dzierżawy zawartych pomiędzy Centralnym
Ośrodkiem Sportu a operatorem targowiska. We-
dług posiadanych przeze mnie informacji podejmo-
wane są działania, w wyniku których część kupców
jest przemieszczana w inne lokalizacje. Ma to na
celu zabezpieczenie terenu pod realizację prac zwią-
zanych z budową stadionu narodowego.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie udziału polskiej delegacji
w konferencji w Oslo poświęconej stosowaniu
broni kasetowej (2412)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Józefa Rojka (pismo nr SPS-
-024-2412/08 z dnia 26 września 2008 r.) w sprawie
udziału polskiej delegacji w konferencji w Oslo po-
święconej stosowaniu broni kasetowej uprzejmie in-
formuję, co następuje:
W dniach 2–4 grudnia 2008 r. w Oslo w ramach
konferencji, na którą zaproszeni zostali przedstawi-
ciele wszystkich państw członkowskich Organizacji
Narodów Zjednoczonych, odbędzie się ceremonia
podpisania Konwencji o amunicji kasetowej.
Konwencja ta jest efektem procesu zainicjowane-
go w 2007 r. (tzw. procesu Oslo), który zakończył się
przyjęciem w maju 2008 r. w Dublinie całkowitego
zakazu użycia, posiadania, produkcji i przekazywa-
nia amunicji kasetowej. Tekst konwencji został za-
akceptowany przez 107 państw – uczestników pro-
cesu. Polska brała udział we wszystkich spotkaniach
procesu, w Dublinie występując w charakterze ob-

serwatora (podobnie jak cztery inne państwa Unii
Europejskiej – Grecja, Łotwa, Rumunia i Cypr).
Polska stoi na stanowisku, że amunicja kasetowa
powodująca nieakceptowalne skutki humanitarne,
w szczególności o wysokiej zawodności, bez zdolno-
ści samolikwidacji lub samoneutralizacji, powinna
zostać zakazana. Jednocześnie, ze względu na po-
trzeby obronne państwa i brak alternatyw dla amu-
nicji kasetowej nowej generacji, którą dysponują Siły
Zbrojne RP, Polska nie jest w chwili obecnej gotowa
podpisać przedmiotowej konwencji, przewidującej
całkowity i natychmiastowy zakaz użycia wszyst-
kich typów tego rodzaju amunicji. Polska delegacja
weźmie jednakże udział w konferencji w Oslo, aby
podkreślić zaangażowanie naszego państwa w ini-
cjatywy mające na celu wzmocnienie międzynarodo-
wego prawa humanitarnego.
Wyrazem woli uregulowania kwestii stosowania
amunicji kasetowej, tak aby zminimalizować nega-
tywne skutki jej użycia dla ludności cywilnej, jest
w szczególności dotychczasowy aktywny udział Pol-
ski w pracach na forum Konwencji o zakazie lub
ograniczeniu użycia pewnych rodzajów broni kon-
wencjonalnych, które mogą być uważane za powodu-
jące nadmierne cierpienie lub mające niekontrolo-
wane skutki (tzw. Konwencji CCW). Negocjacje na
forum CCW dają możliwość pogłębionej wymiany
poglądów między państwami produkującymi, eks-
portującymi i używającymi broń kasetową a tymi
państwami, które ucierpiały na skutek jej zastoso-
wania.
W naszej ocenie dotychczasowy przebieg prac
Grupy Ekspertów Rządowych CCW nie wyklucza
przyjęcia podczas spotkania państw stron Konwen-
cji CCW (Genewa, 13–14 listopada 2008 r.) po-
wszechnie zaakceptowanego dokumentu międzyna-
rodowego opartego na równowadze między aspekta-
mi humanitarnymi i potrzebami obronnymi państw.
Jesteśmy przekonani, że porozumienie, którego
stronami byłyby państwa – główni producenci, po-
siadacze i użytkownicy amunicji kasetowej, w spo-
sób bardziej efektywny przyczyni się do ogranicze-
nia niepożądanych skutków jej stosowania.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
451
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bogusława Wontora
w sprawie wprowadzenia dla wydziałów
ksiąg wieczystych sądów obowiązku
powiadamiania spółdzielni mieszkaniowych,
jako ustawowych zarządców nieruchomości,
o zmianie właścicieli lokali będących
odrębną własnością (2413)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Bogusława Wontora z dnia 17
września 2008 r. w sprawie wprowadzenia obowiąz-
ku dla wydziałów ksiąg wieczystych sądów powia-
damiania spółdzielni mieszkaniowych, jako zarząd-
ców nieruchomości, o zmianie właścicieli odrębnej
własności lokali, przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 26 września 2008 r., uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 6261 § 1 K.p.c. w zw. z art. 6268 § 6
i § 7 K.p.c. i w zw. z art. 516 K.p.c. sprawy wieczy-
stoksięgowe rozpatrywane są na posiedzeniu nie-
jawnym w postępowaniu nieprocesowym. Orzecze-
nia zapadają w formie wpisów (przy czym wpisem
w księdze wieczystej jest również wykreślenie) po-
stanowień i zarządzeń.
Stosownie do treści art. 62610 § 1 i § 2 K.p.c.,
o dokonanym wpisie sąd zawiadamia uczestników
postępowania, z wyjątkiem uczestników, którzy na
piśmie zrzekli się zawiadomienia. Zawiadomienie
o wpisie zawiera istotną treść wpisu, przez którą ro-
zumie się dane określające w sposób jasny, jaki wpis
został dokonany w księdze wieczystej. Oznacza to,
że w praktyce uczestnicy postępowania wieczystok-
sięgowego są zawiadamiani o wpisie, o ile nie zrzekli
się pisemnie doręczenia zawiadomienia. Należy pod-
kreślić, iż uczestnikami postępowania wieczystok-
sięgowego oprócz wnioskodawcy są tylko te osoby,
których prawa zostały wykreślone lub obciążone,
bądź na rzecz których wpis ma nastąpić (art. 6261
§ 2 K.p.c.).
Odnosząc się do przedstawionego przez pana po-
sła zagadnienia nałożenia na sądy prowadzące księ-
gi wieczyste obowiązku zawiadamiania spółdzielni
mieszkaniowych, jako zarządców nieruchomości, o do-
konanym wpisie zmiany właściciela nieruchomości
lokalowej, należy zauważyć, iż ustawa z dnia 6 lipca
1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. z 2001 r.,
Dz.U. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.) w art. 36 ust. 1
nakłada na sądy, organy administracji rządowej
i jednostki samorządu terytorialnego obowiązek za-
wiadamiania sądu właściwego do prowadzenia księ-
gi wieczystej o każdej zmianie właściciela nierucho-
mości, dla której założona jest księga wieczysta. Po-
nadto z treści § 196 rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin
452
urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38,
poz. 2491) wynika, iż sąd ma obowiązek zawiadamia-
nia o założeniu księgi wieczystej, zmianach wpisów
w dziale I i II księgi wieczystej, oprócz uczestników po-
stępowania, także właściwy organ prowadzący ewi-
dencję gruntów i budynków, przy czym zawiadomienie
nie zawiera pouczenia o środkach odwoławczych.
Wprawdzie poruszona w piśmie pana posła kwe-
stia dotyczy zawiadamiania spółdzielni mieszkanio-
wych, jako zarządcy nieruchomości, o zmianie wła-
ścicieli lokali stanowiących odrębną nieruchomość
(tzw. nieruchomości lokalowych), a niezawiadamia-
nia tych spółdzielni o założeniu księgi wieczystej dla
ograniczonego prawa rzeczowego, jednakże na mar-
ginesie uprzejmie zauważam, że, zgodnie z art. 26
ust. 3 cytowanej ustawy, o założeniu księgi wieczy-
stej dla ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, sąd pro-
wadzący księgę wieczystą zawiadamia spółdzielnię.
Stosownie do treści § 197 cytowanego rozporządze-
nia, zawiadomienie o założeniu księgi wieczystej dla
tego prawa oraz o wpisie hipoteki do księgi wieczy-
stej sąd przesyła właściwej spółdzielni mieszkanio-
wej. Podnieść przy tym należy, iż w myśl art. 176
ustawy z dnia 16 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (t.j.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.) spółdzielnie mieszkaniowe obowiązane są
prowadzić rejestr lokali, dla których zostały założone
oddzielne księgi wieczyste, natomiast nie są zobowią-
zane do prowadzenia rejestru właścicieli lokali.
Jednocześnie uprzejmie zauważam, że spółdziel-
nia mieszkaniowa jest zawiadamiana przez sąd na
zasadach ogólnych jako uczestnik postępowania, je-
śli jest stroną umowy o ustanowieniu odrębnej wła-
sności lokalu. Z chwilą powstania prawa odrębnej
własności lokalu, do czego niezbędny jest wpis
w księdze wieczystej, właściciel może swobodnie
prawem tym dysponować.
Przepisy nie przewidują natomiast obowiązku
zawiadamiania spółdzielni mieszkaniowej w przy-
padku dalszego obrotu prawnego odrębną własno-
ścią lokalu, albowiem spółdzielnia nie jest wówczas
stroną umowy. O zmianach wpisów w działach I i II
księgi wieczystej, oprócz stron umowy, zawiadamia-
ny jest zaś, stosownie do treści § 196 powołanego
rozporządzenia ministra sprawiedliwości, właściwy
organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków.
W kontekście powyższych przepisów, które regu-
lują w sposób jednoznaczny problem zawiadomień
w postępowaniu wieczystoksięgowym, zmiana prze-
pisów w kierunku sugerowanym przez pana posła
nie jest uzasadniona. Wprowadzenie regulacji praw-
nej, jaką proponuje pan poseł, nakładającej obowią-
zek zawiadamiania spółdzielni mieszkaniowej o każ-
dej zmianie właściciela nieruchomości lokalowej,
wiązałoby się z dodatkowymi czynnościami sądów,
które i tak są nadmiernie obciążone. Ponadto propo-
nowana zmiana przepisów w sposób nieuzasadniony
różnicowałaby i stawiała spółdzielnie mieszkaniowe
w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do innych
podmiotów, które także mogą sprawować zarząd
nieruchomością wspólną. Zgodnie bowiem z art. 27
ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
art. 8 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy o własności loka-
li, właściciele lokali mogą określić w umowie sposób
zarządu nieruchomością wspólną. Oznacza to, iż nie
zawsze zarząd jest sprawowany przez spółdzielnię
mieszkaniową. Spółdzielnia nie jest również „usta-
wowym” zarządcą nieruchomości, gdyż nie przewi-
dują tego przepisy cytowanych ustaw.
Podkreślić należy również, że, zgodnie z art. 2
ustawy o księgach wieczystych i hipotece, księgi wie-
czyste są jawne, natomiast art. 361 ust. 3 tej ustawy
daje każdemu, a więc i zarządcy nieruchomości, upraw-
nienie do przeglądania ksiąg wieczystych w obecności
pracownika sądu. W ten sposób rozwiązania systemo-
we związane z prowadzeniem ksiąg wieczystych,
a w szczególności zasada jawności formalnej ksiąg wie-
czystych, gwarantują każdemu dostęp do ksiąg wie-
czystych i wiedzę o ich treści, w tym odnośnie do aktu-
alnego właściciela nieruchomości lokalowej.
Ponadto trzeba dostrzec, że wdrożenie programu
Nowej Księgi Wieczystej obecnie w 195 wydziałach
ksiąg wieczystych zapewnia swobodny dostęp do
ksiąg wieczystych zapisanych w Centralnej Bazie
Danych Ksiąg Wieczystych. Uprzejmie zauważam,
iż skuteczna windykacja należności od aktualnych
właścicieli nieruchomości lokalowych jako dłużni-
ków, wydaje się, zależy przede wszystkim od aktyw-
ności i zachowania należytej staranności przez za-
rząd lub zarządcę.
Z powyższych względów Ministerstwo Sprawie-
dliwości nie przewiduje podejmowania zmian legi-
slacyjnych w materii opisanej w zapytaniu pana po-
sła. Wyrażam nadzieję, że powyższa odpowiedź
w sposób wyczerpujący odnosi się do przedstawione-
go przez pana posła zagadnienia. Jednocześnie
uprzejmie zauważam, iż w związku z zapytaniem
pana posła Jana Kochanowskiego o bardzo zbliżonej
treści do zapytania pana posła została w dniu 8
sierpnia 2008 r. udzielona odpowiedź w sprawie DL-
-P-II-0700-46/08.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie wzorów formularzy
zgłoszeń identyfikacyjnych (2414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tomasza Kuleszy przesłane

przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-024-
-2414/08, w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń
identyfikacyjnych, uprzejmie informuję, iż podzielam
stanowisko pana posła w kwestii potrzeby zmian
w formularzach NIP-1 oraz NIP-3 dotyczących doku-
mentu stwierdzającego tożsamość, polegających na
usunięciu w części B pozycji 18: Rodzaj dokumentu
stwierdzającego tożsamość i pozycji 19: Seria i numer
dokumentu stwierdzającego tożsamość.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż uwzględnie-
nie postulatu wymagałoby nie tylko zmiany wzoru
formularzy NIP, ale przede wszystkim zmiany
w przepisie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatni-
ków i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681,
z późn. zm.). Taka zmiana upraszczająca wykony-
wanie obowiązków w zakresie zgłoszeń NIP wyma-
ga jednak równoległych prac legislacyjnych i tech-
nicznych ukierunkowanych na zapewnienie urzę-
dom skarbowym oraz ministrowi finansów (prowa-
dzącemu Krajową Ewidencję Podatników) bezpo-
średniego i efektywnego dostępu do rejestru bazy
PESEL, z której dane o serii i numeru dowodu oso-
bistego można pozyskać.
Dodatkowo pragnę zauważyć, iż w związku z ko-
niecznością wymiany dowodów osobistych w celu
udogodnienia obywatelom realizacji obowiązku ak-
tualizacji danych, wprowadzony został przepis art. 9
ust. 1b ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników, który stanowi, że: „Podat-
nicy podatku dochodowego od osób fizycznych nie-
prowadzący działalności gospodarczej, dla których
obowiązek aktualizowania danych wynika z faktu
otrzymania dowodu osobistego, mogą dokonać zgło-
szenia aktualizacyjnego za pośrednictwem organu
wydającego dowód osobisty. Organ ten obowiązany
jest do poinformowania podatnika o obowiązku zło-
żenia zgłoszenia aktualizacyjnego oraz do przekaza-
nia zgłoszenia naczelnikowi urzędu skarbowego
właściwemu dla podatnika w terminie 7 dni od dnia
złożenia przez podatnika tego zgłoszenia.”
Reasumując, zgłoszona przez pana posła propo-
zycja uproszczenia zgłoszeń NIP jest zasadna. Pra-
gnę zapewnić, że Ministerstwo Finansów będzie
wprowadzać zmiany zmierzające do uproszczenia
obowiązków rejestracyjnych NIP do niezbędnego
minimum.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
453
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Eugeniusza Czykwina
w sprawie świątyni Hagia Sophia w Stambule
(2419)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Eugeniusza Czykwina (pismo
nr SPS-024-2419/08 z dnia 26 września 2008 r.)
w sprawie świątyni Hagia Sophia w Stambule
uprzejmie informuję:
1. Według informacji dostępnych Ministerstwu
Spraw Zagranicznych, Ambasadzie RP w Ankarze
i Konsulatowi Generalnemu RP w Stambule nie
można potwierdzić, jakoby władze Stambułu plano-
wały przekształcenie części Hagii Sophii w dom
handlowy. Budowla ta jako muzeum i budynek uży-
teczności publicznej podlega specjalnej ochronie i wła-
dze miejskie tej metropolii nie zamierzają zmieniać
przeznaczenia Hagii Sophii.
2. Jak stwierdzono w zapytaniu od początku ist-
nienia Republiki Turcji Hagia Sophia jest obiektem
muzealnym, a nie miejscem kultu religijnego. Zwra-
ca uwagę fakt, że podczas wizyty papieskiej w Stam-
bule Benedykt XVI zwiedzał Hagia Sophię jako mu-
zeum, a modlił się w meczecie.
Kwestia swobód i wolności praktyk religijnych
w Turcji jest stałym elementem poruszanym przez
UE podczas procesu tureckich negocjacji akcesyj-
nych, jednak w procesie tym nie pojawia się ze stro-
ny UE postulat przekształcenia muzeum w Stambu-
le w obiekt chrześcijańskiego kultu religijnego.
Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania,
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie widzi pod-
staw, aby domagać się od władz tureckich zmian
w zakresie funkcjonowania świątyni Hagia Sophia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie wspierania innowacyjności
w polskiej gospodarce poprzez opracowanie
rozwiązań systemowych w tej dziedzinie (2421)
W odpowiedzi na pismo z dnia 26 września 2008 r.,
znak: SPS-024-2421/08 w sprawie zapytania pana
454
Adama Wykręta, posła na Sejm RP, dotyczącego
prac na systemem innowacyjności w polskiej gospo-
darce poniżej uprzejmie informuję.
Polityka innowacyjna prowadzona jest od 2000 r.
W tym roku Rada Ministrów zatwierdziła dokument
„Zwiększanie innowacyjności gospodarki w Polsce
do 20006 r.” Realizacja celów określonych w doku-
mencie została ujęta w programach operacyjnych na
lata 2004–2006 współfinansowanych ze środków
funduszy unijnych. Kolejnym strategicznym doku-
mentem są „Kierunki zwiększania innowacyjności
gospodarki na lata 2007–2013”, zawierające ocenę
stanu innowacyjności polskiej gospodarki oraz reko-
mendacje działań, których wdrożenie umożliwi
stworzenie w polskich realiach gospodarki opartej
na wiedzy, w której siłą przedsiębiorców na konku-
rencyjnych rynkach będzie ich wysoka innowacyj-
ność. Cel ten zostanie osiągnięty poprzez wdrożenie
następujących kierunków działań: 1. Kadra dla no-
woczesnej gospodarki; 2. Badania na rzecz gospo-
darki; 3. Własność intelektualna dla innowacji;
4. Kapitał na innowacje; 5. Infrastruktura dla in-
nowacji.
Zadania związane z osiągnięciem celów ujętych
w strategii realizowane są przez instrumenty na po-
ziomie rządu oraz inicjatywy władz regionalnych.
Do najważniejszych należy ustawa z dnia 29 lipca
2005 r. o niektórych formach wspierania działalno-
ści innowacyjnej (Dz. U. Nr 179, poz. 1484) wraz z jej
późniejszymi zmianami zawartymi w ustawie z dnia
12 maja 2006 r. o zmianie ustawy o niektórych for-
mach wspierania działalności innowacyjnej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 27 czerwca
2006 r.) oraz ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o nie-
których formach wspierania działalności innowacyj-
nej (Dz. U. Nr 116, poz. 730), która wprowadziła
m.in. możliwość wspierania wdrożeń nowych tech-
nologii w przedsiębiorstwach przy pomocy umarza-
nego częściowo ze środków publicznych kredytu
technologicznego, ulgi podatkowej na zakup nowych
technologii, pozwalającej na dodatkowe zaliczenie
w koszty prowadzonej działalności 50% wartości
zakupionej technologii, oraz możliwość nadawania
przedsiębiorcom uzyskującym co najmniej 20%
przychodów ze sprzedaży własnych prac badawczo
– rozwojowych, statusu centrum badawczo – roz-
wojowego.
W latach 2007–2013 strategia w znacznej mierze
będzie wdrażana przez instrumenty finansowane
z funduszy strukturalnych zapisane w Programie
Operacyjnym „Innowacyjna gospodarka” (POIG).
Interwencja w ramach PO IG obejmuje zarówno
bezpośrednie wsparcie dla przedsiębiorstw, instytu-
cji otoczenia biznesu oraz jednostek naukowych
świadczących przedsiębiorcom usługi o wysokiej ja-
kości, a także wsparcie systemowe zapewniające
rozwój środowiska instytucjonalnego innowacyj-
nych przedsiębiorstw. W ramach PO IG wspierane
są działania z zakresu innowacji technologicznych
w obrębie produktów i procesów (innowacja produk-
towa i procesowa) oraz organizacyjnych w sektorach
produkcyjnych i usługowych, które w sposób bezpo-
średni lub pośredni przyczyniają się do powstawa-
nia i rozwoju innowacyjnych przedsiębiorstw. Wspie-
rane i promowane są działania innowacyjne, które
generują najwyższą wartość dodaną dla gospodarki
i przedsiębiorstw, a co za tym idzie w największym
stopniu przyczyniają się do umacniania zdolności
konkurencyjnej polskiej gospodarki w wymiarze
międzynarodowym. Instrumenty POIG pogrupowa-
ne zostały tematycznie w 8 osi priorytetowych.
W ramach 1. osi priorytetowej: Badania i rozwój
nowoczesnych technologii finansowane będzie pro-
gnozowanie kierunków badań, które mogą wywrzeć
największy wpływ na tempo rozwoju społeczno – go-
spodarczego kraju (foresight), wsparcie prowadzenia
badań naukowych i prac rozwojowych, służących
budowie gospodarki opartej na wiedzy, realizowa-
nych przez konsorcja naukowo – przemysłowe, od-
młodzenie zasobów ludzkich nauki poprzez włącza-
nie studentów i doktorantów do udziału w realizacji
projektów badawczych w dziedzinach kluczowych
dla rozwoju gospodarczego kraju, projekty rozwojo-
we o charakterze aplikacyjnym oraz wsparcie trans-
feru wyników badań naukowych i prac rozwojowych
do gospodarki poprzez dofinansowanie kosztów uzy-
skiwania ochrony własności przemysłowej.
2. oś priorytetowa: Infrastruktura sfery B+R
oferuje wsparcie dla inwestycji w aparaturę nauko-
wo – badawczą realizowanych przez ośrodki o wyso-
kim potencjale badawczym. Ponadto oś przewiduje
współfinansowanie procesów restrukturyzacyjnych,
konsolidujących jednostki naukowe poprzez przeno-
szenie lub budowę wspólnej nowoczesnej infrastruk-
tury badawczej. Innym rodzajem wsparcia oferowa-
nego w ramach osi będzie dofinansowanie niezbęd-
nych inwestycji związanych z utrzymaniem i rozwo-
jem infrastruktury informatycznej nauki.
W ramach 3. osi priorytetowej: Kapitał dla inno-
wacji zaprojektowano działania mające na celu kom-
pleksowe wsparcie od momentu powstania innowa-
cyjnego pomysłu poprzez doradztwo w procesie two-
rzenia nowego przedsiębiorstwa, skończywszy na
udzieleniu wsparcia kapitałowego nowo powstałemu
przedsiębiorcy. Instrument ten został uzupełniony
możliwością uzyskania kapitałowego wsparcia dzia-
łalności o charakterze innowacyjnym za pomocą
funduszy podwyższonego ryzyka inwestujących
w szczególności w fazy seed oraz start-up, a także
działaniem mającym na celu zaktywizowanie rynku
indywidualnych inwestorów kapitałowych, m.in.
aniołów biznesu.
Działania przewidziane w 4. osi priorytetowej:
Inwestycje w innowacyjne przedsięwzięcia obejmują
dofinansowanie przedsięwzięć w zakresie wdraża-
nia wyników prac B+R realizowanych przy wspar-
ciu otrzymanym w ramach 1. osi priorytetowej PO
IG na prowadzenie prac B+R. Ponadto wsparciem
zostaną objęte projekty przedsiębiorców polegające
na wdrażaniu własnych lub nabytych nowych tech-

nologii. Uzupełnieniem wsparcia przedsiębiorstw
inwestujących w działalność B+R jest dofinansowa-
nie doradztwa, jak i inwestycji niezbędnych do pro-
wadzenia działalności B+R, w tym przygotowania
przedsiębiorców do uzyskania statusu centrum ba-
dawczo – rozwojowego. Jednocześnie pomocą zosta-
ną objęte: inwestycje w zakresie opracowywania
wzorów przemysłowych i użytkowych, projekty
przedsiębiorstw w zakresie realizacji nowych inwe-
stycji obejmujących nabycie innowacyjnych rozwią-
zań technologicznych lub organizacyjnych, przedsię-
wzięcia firm z sektora nowoczesnych usług, tworzą-
cych znaczącą liczbę miejsc pracy.
Wsparcie w ramach 5. osi priorytetowej: Dyfuzja
innowacji zostało przeznaczone na rozwój powiązań
kooperacyjnych, w szczególności klastrów o znacze-
niu ponadregionalnym. Wspierane będą wspólne
przedsięwzięcia o charakterze inwestycyjnym i do-
radczym przyczyniające się do łatwiejszego transfe-
ru i dyfuzji wiedzy oraz innowacji pomiędzy koope-
rującymi podmiotami. Ponadto przewidziane jest
wzmocnienie sieci instytucji otoczenia biznesu, dzia-
łających na rzecz wsparcia działalności innowacyj-
nej przedsiębiorstw (m.in. w zakresie transferu
technologii, wykorzystania praw ochrony własności
przemysłowej, prowadzenia działalności kooperacyj-
nej oraz wykorzystania wzornictwa przemysłowego
i użytkowego).
W ramach 6. osi priorytetowej: Polska gospodar-
ka na rynku międzynarodowym wspierane będą
działania polegające na silniejszym powiązaniu go-
spodarki polskiej z gospodarką międzynarodową po-
przez przedstawienie Polski jako atrakcyjnego part-
nera na rynku międzynarodowym, a zarazem atrak-
cyjnego miejsca do lokowania inwestycji. Działania
te obejmują: wspieranie promocji sprzedaży na JRE
i promocji eksportu, budowę i rozwój systemu obsłu-
gi przedsiębiorców, wsparcie dla sieci obsługi inwe-
storów oraz działania związane ze zwiększeniem
atrakcyjności inwestycyjnej lokalizacji, promocję
polskiej gospodarki na rynku międzynarodowym
oraz promocję turystycznych walorów Polski.
W ramach 7. osi: Społeczeństwo informacyjne –
budowa elektronicznej administracji wspierane będą
działania z zakresu budowy systemu usług świad-
czonych przy wykorzystaniu ICT przez administra-
cję publiczną. Tworzenie elektronicznych usług pu-
blicznych na rzecz obywateli i przedsiębiorców bę-
dzie możliwe dzięki przebudowie zaplecza admini-
stracji publicznej i utworzeniu w pełni zintegrowa-
nych platform, które umożliwią świadczenie usług
publicznych drogą elektroniczną w kluczowych dla
prowadzenia działalności gospodarczej obszarach.
Działania 8. osi priorytetowej: Społeczeństwo in-
formacyjne – Zwiększanie innowacyjności gospodar-
ki wspierają tworzenie usług elektronicznych i elek-
tronicznej komunikacji między przedsiębiorstwami,
jak również przeciwdziałanie wykluczeniu cyfrowe-
mu. W ramach osi finansowane będą w szczególno-
ści: działalność gospodarcza w dziedzinie gospodar-
455
ki elektronicznej, wdrażanie elektronicznego bizne-
su typu B2B, przeciwdziałanie wykluczeniu cyfro-
wemu – eInclusion oraz zapewnienie dostępu do In-
ternetu na etapie „ostatniej mili” na obszarach, na
których działalność ta jest nieopłacalna finansowo.
Polityka innowacyjna wdrażana jest również na
szczeblu regionalnym przede wszystkim poprzez Re-
gionalne Programy Operacyjne. Realizacja wszyst-
kich działań zarówno na szczeblu centralnym, jak
i lokalnym, powinna przyczynić się do utworzenia do
roku 2013 gospodarki opartej na wiedzy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności przywrócenia projektu
Budowa Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie
– EUROSPA 2012” na listę projektów
kluczowych w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, w ramach
działania 6.4: Inwestycje w produkty
turystyczne o znaczeniu ponadregionalnym
(2422)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września br., znak: SPS-024-2422/
08, w sprawie zapytania pana posła Wojciecha Wilka
dotyczącego projektu Budowa Parku Wodnego „Ter-
my Nałęczowskie – EUROSPA 2012” uprzejmie in-
formuję, że decyzja o ostatecznym kształcie listy
projektów indywidualnych dla działania 6.4: Inwe-
stycje w produkty turystyczne o znaczeniu ponadre-
gionalnym Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” 2007–2013 została podjęta na podsta-
wie pkt. 14 wytycznych w zakresie jednolitego syste-
mu zarządzania i monitorowania projektów indywi-
dualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, na podstawie analizy zakresu merytorycz-
nego przedsięwzięć opisanych w fiszkach projekto-
wych w kontekście możliwości osiągnięcia określo-
nych w PO IG celów strategicznych dzięki realizacji
wybranych inwestycji. Oceny zgłoszonych propozy-
cji dokonał zespół, w skład którego weszli m.in. eks-
perci z Polskiej Organizacji Turystycznej oraz Mini-
sterstwa Sportu i Turystyki.
Lista inwestycji zgłoszonych w odpowiedzi na ko-
munikat Polskiej Organizacji Turystycznej o nabo-
rze propozycji projektów do działania 6.4 PO IG była
przedmiotem oceny zespołu, który spośród 175 zgło-
szonych propozycji wyłonił 25 projektów rekomen-
456
dowanych do umieszczenia na liście projektów indy-
widualnych, kierując się kryteriami strategicznymi
odzwierciedlającymi charakter działania 6.4 PO IG.
Całkowita kwota wszystkich zgłoszonych projektów
do działania 6.4 PO IG w znacznym stopniu prze-
kraczała dostępną alokację na działanie – 138 002
447 EUR. Na zmiany na liście miały wpływ wyniki
konsultacji społecznych przeprowadzonych od 20
czerwca br. do 21 lipca br. oraz opinie i uwagi zgło-
szone podczas spotkania uzgodnieniowego, które
odbyło się 17 lipca br. Efektem konsultacji była do-
datkowa weryfikacja inwestycji pozwalająca ocenić
ich potencjał w kontekście szans na dynamizację
rozwoju gospodarczego poprzez rozwój turystyki.
Różnice w jakości projektów były minimalne, nie-
mniej jednak konieczne było wyłonienie najbardziej
wartościowych inwestycji i usytuowanie ich na od-
powiednich miejscach listy projektów indywidual-
nych. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż kryteria
strategiczne wyboru projektów w ramach działania
6.4 PO IG premiują przede wszystkim ponadregio-
nalne znaczenie wspieranych inwestycji, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem projektów liniowych i sie-
ciowych, których realizacja obejmuje kilka atrakcji
zlokalizowanych w różnych miejscach, stanowiących
spójną całość. Tymczasem „Termy Nałęczowskie –
EUROSPA 2012” są projektem punktowym. Powią-
zanie inwestycji z mistrzostwami EURO 2012, po-
dobnie jak w przypadku przedsięwzięcia Hala Stule-
cia – Centrum Innowacyjności w Architekturze i Bu-
downictwie zlokalizowanego we Wrocławiu, było
traktowane jako dodatkowy element oceny projek-
tów. Jednocześnie projekt wykazywał dużą rozbież-
ność kwot pomiędzy pierwszym i drugim naborem
projektów na listę inwestycji kluczowych dla dzia-
łania 6.4 PO IG. Wpisanie na listę rezerwową
przedsięwzięcia „Termy Nałęczowskie – EUROSPA
2012” wynika z konieczności wyjaśnienia powyż-
szej kwestii.
Przesunięcie części projektów z listy podstawo-
wej na listę rezerwową wynika dodatkowo z faktu,
iż w celu umożliwienia realizacji największej liczby
inwestycji nastąpiła zmiana w indykatywnym po-
ziomie dofinansowania przedsięwzięć. Podział środ-
ków na liście poddanej konsultacjom z dnia 20
czerwca br. zakładał dofinansowanie projektu na
poziomie określonym zgodnie z mapą pomocy regio-
nalnej. Obecnie pułap dofinansowania zgodny z mapą
pomocy regionalnej utrzymano w przypadku projek-
tów, dla których przewiduje się występowanie pomo-
cy regionalnej, zaś dla pozostałych określono go na
poziomie maksymalnie do 60% całkowitych kosztów
kwalifikowanych. Ponadto, w wyniku konsultacji
społecznych nastąpiła dodatkowa weryfikacja inwe-
stycji pozwalająca ocenić ich potencjał w kontekście
szans na dynamizację rozwoju gospodarczego po-
przez rozwój turystyki. Pierwszy projekt listy został
uzupełniony o cztery projekty złożone w procesie na-
boru, które mogą stać się „kołem zamachowym” dla
kolejnych inwestycji aktywizujących region i powo-
dujących, że w biedniejszych województwach będą
powstawać atrakcyjne dla mieszkańców innych re-
gionów oraz państw ośrodki.
W chwili obecnej nie ma możliwości zmian na li-
ście projektów indywidualnych do działania 6.4 PO
IG – została ona przyjęta w formie obwieszczenia
ministra rozwoju regionalnego i opublikowana w Mo-
nitorze Polskim w dniu 18 sierpnia 2008 r. (M. P.
Nr 60 z 18 sierpnia 2008 r. poz. 536). Niemniej jed-
nak pragnę podkreślić, że lista projektów indywidu-
alnych może podlegać modyfikacjom zgodnie z pkt.
17 wytycznych w zakresie jednolitego systemu za-
rządzania i monitorowania projektów indywidual-
nych, zgodnych z art. 28 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
w wyniku przeprowadzanej dwa razy do roku (w ter-
minie do dnia 31 stycznia i do dnia 31 lipca) aktuali-
zacji w oparciu o dane dotyczące stanu przygotowa-
nia projektów do realizacji, zbierane w ramach sys-
temu monitorowania przygotowania projektów in-
dywidualnych. Instytucja zarządzająca PO IG pod-
czas monitorowania projektów przed podpisaniem
umowy o dofinansowanie będzie szczególnie zwra-
cać uwagę na terminowość przygotowania inwesty-
cji do realizacji, co w przypadku niewypełniania zo-
bowiązań skutkować będzie usunięciem z przedsię-
wzięć listy i zwolnieniem środków w dla projektów
z listy rezerwowej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że decyzją IZ
PO IG pre-umowy zostaną podpisane także ze
wszystkimi beneficjentami projektów znajdujących
się na liście rezerwowej, dotyczy to również projektu
Budowa Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie –
EUROSPA 2012”. Biorąc pod uwagę wysoką jakość
projektów, które wpłynęły podczas naboru propozy-
cji inwestycji do działania 6.4 PO IG, oraz ograni-
czoną ilość środków przeznaczonych na to działanie,
różnice w jakości inwestycji, które ostatecznie zna-
lazły się na liście, są minimalne. W związku z po-
wyższym, szanse na realizację projektu Budowa
Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie – EUROSPA
2012” w ramach działania 6.4 PO IG oceniam jako
wysoce realne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyznania środków finansowych
w wysokości 17 mln zł z rezerw budżetu państwa
na 2008 r. z przeznaczeniem na kontynuację
inwestycji pod nazwą „Szpital Śląski
w Cieszynie – rozbudowa i modernizacja,
dział diagnostyczno-zabiegowy” (2425)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do za-
pytania pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 5
września 2008 r. w sprawie wystąpienia ministra
zdrowia do ministra finansów o środki finansowe
w wysokości 17 000 000 zł z rezerw budżetu państwa
na rok 2008 z przeznaczeniem na kontynuację inwe-
stycji pn.: „Szpital Śląski w Cieszynie – rozbudowa
i modernizacja, dział diagnostyczno-zabiegowy”,
przedstawiam stanowisko w powyższej sprawie.
Ze względu na obowiązujące przepisy minister
zdrowia nie posiada podstawy prawnej do finanso-
wania zadań realizowanych przez jednostki, dla któ-
rych nie jest organem założycielskim. Zgodnie z art. 55
ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89,
z późn. zm.), dotacje na inwestycje może przyznać
organ, który utworzył samodzielny publiczny zakład
opieki zdrowotnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że istnieje
możliwość wystąpienia przez wojewodę śląskiego
z wnioskiem o przyznanie środków z rezerwy ogól-
nej budżetu państwa. Kompetencje do dysponowa-
nia rezerwą ogólną budżetu państwa co do zasady,
zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm), posiada Rada Mini-
strów. Jednakże w określonym zakresie istnieje
możliwość przekazania, w drodze rozporządzenia,
uprawnień do dysponowania środkami tej rezerwy
prezesowi Rady Ministrów i ministrowi finansów
(art. 134 ust. 2 ww. ustawy).
Ponadto uprzejmie informuję, iż w latach 2001–
–2006 powyższe zadanie było ujęte w kontrakcie wo-
jewódzkim dla województwa śląskiego jako tzw. zada-
nie własne samorządu, jednak z uwagi na zmianę
rozporządzenia ministra rozwoju regionalnego od
2007 r. inwestycja została wyłączona z finansowania.
Obecnie szpital może się ubiegać o środki z Regional-
nego Programu Operacyjnego Województwa Śląskie-
go. Szczegółowe warunki skorzystania z programu
określiły władze województwa śląskiego, m.in. w opi-
sie priorytetu IX: Zdrowie i rekreacja, działanie 9.1:
Infrastruktura lecznictwa zamkniętego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
457
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie skargi mieszkańców Komorowic
dotyczącej uciążliwej działalności
Przedsiębiorstwa Przerobu Złomu „Silscarp”
w Bielsku-Białej (2426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2426/08) dotyczące zapytania posła na Sejm RP
pani Bożeny Kotkowskiej z dnia 5 września 2008 r.
w sprawie skargi mieszkańców Komorowic dotyczą-
cej uciążliwej działalności Przedsiębiorstwa Przero-
bu Złomu „Silscarp” w Bielsku-Białej uprzejmie in-
formuję, iż kwestie będące przedmiotem wystąpie-
nia pani poseł pozostają poza zakresem właściwości
ministra spraw wewnętrznych i administracji. Mia-
sto Bielsko-Biała będące miastem na prawach po-
wiatu jako autonomiczna jednostka samorządu te-
rytorialnego, posiadająca osobowość prawną, której
samodzielność podlega ochronie sądowej, wykonuje
zadania publiczne we własnym imieniu i na własną
odpowiedzialność. Ustawodawca nie umocował mi-
nistra właściwego do spraw administracji publicznej
jako organu nadzoru nad działalnością samorządu
powiatowego. W myśl art. 76 ustawy z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j.: Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) organami
nadzoru są prezes Rady Ministrów i wojewoda,
a w zakresie spraw finansowych − regionalna izba
obrachunkowa. Są to zatem jedyne i wyłącznie
uprawnione podmioty do dokonywania oceny legal-
ności działań powiatu. Wobec powyższego wskazać
należy, iż brak jest kompetencji po stronie ministra
spraw wewnętrznych i administracji zarówno do
władczego ingerowania w sferę funkcjonowania sa-
morządu powiatowego, jak również w kompetencje
wojewody, które podlegają kontroli sądu administra-
cyjnego.
Ponadto pragnę poinformować, że właściwość
ministra spraw wewnętrznych i administracji w za-
kresie działu administracja publiczna, wynikająca
z przepisu art. 6 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) nie skutkuje uprawnie-
niem prezentowania opinii i stanowisk w każdej
z materii odpowiadającej zadaniom realizowanym
przez jednostki samorządu terytorialnego, których
zakres i sposób wykonania określają przepisy mate-
rii szczególnej. Organy samorządu terytorialnego
wykonują zadania i kompetencje z zakresu różnych
dziedzin administracji publicznej (prawa wodnego,
prawa budowlanego, przeciwdziałania bezrobociu,
zagospodarowania przestrzennego, itd.), które miesz-
czą się w działach administracji rządowej podlegają-
458
cym różnym ministrom. Uzasadniony zatem wydaje
się pogląd o uznaniu prezentowania opinii w zakre-
sie zadań nałożonych na jednostki samorządu tery-
torialnego przez urząd obsługujący właściwego
działowo dla danej kategorii zadań ministra.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż organem właściwym do przedstawienia stanowi-
ska w sprawie będącej przedmiotem wystąpienia
pani poseł jest minister infrastruktury − w zakresie
zagospodarowania przestrzennego, oraz Minister-
stwo Środowiska − w zakresie ochrony środowiska
przed emisją hałasu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie przejścia wybranych grup
zawodowych na wcześniejszą emeryturę (2427)
W związku z przekazanym przez Pana Marszał-
ka, przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-024-2427/08, zapytaniem posła Jana Kulasa
w sprawie przejścia wybranych grup zawodowych
na wcześniejszą emeryturę pragnę uprzejmie przed-
stawić, co następuje.
Przepisy wprowadzające od dnia 1 stycznia 1999 r.
nowy system ubezpieczeń społecznych i nowe zasady
przyznawania emerytur i rent przyjęły rozwiązania
prawne gwarantujące w okresie przejściowym wcze-
śniejsze emerytury.
Świadczenia te na zasadach obowiązujących
przed dniem 1 stycznia 1999 r. przysługują wszyst-
kim urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. oraz
tym urodzonym po 31 grudnia 1948 r., a przed
1 stycznia 1969 r., którzy warunki wymagane do
jego przyznania spełnią do końca 2008 r. Ponadto
wcześniejsze emerytury przysługują ubezpieczonym
zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze.
Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze
zm.) – ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r.
mają prawo do wcześniejszej emerytury jeżeli speł-
nią łącznie następujące warunki:
— kobieta – osiągnęła 55 lat życia i udowodniła
co najmniej 30-letni staż ubezpieczeniowy (okres
składkowy i nieskładkowy) albo 20-letni staż ubez-
pieczeniowy oraz została uznana za całkowicie nie-
zdolną do pracy,
— mężczyzna – po osiągnięciu wieku 60 lat ży-
cia, jeżeli ma co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy albo ma 25-letni okres składkowy
i nieskładkowy oraz został uznany za całkowicie
niezdolnego do pracy.
Emerytura ta przysługuje ubezpieczonym, którzy:
— ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku, byli pra-
cownikami oraz w okresie 24 miesięcy podlegania
ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym pozostawali w stosunku
pracy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu
zgłoszenia wniosku o emeryturę są uprawnieni do
renty z tytułu niezdolności do pracy.
Spełnienia tych warunków nie wymaga się od
ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres
do przyznania emerytury pozostawali w stosunku
pracy.
Pracownicy urodzeniu po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r. mają również pra-
wo do wcześniejszej emerytury na warunkach okre-
ślonych w art. 29 w związku z art. 46 powołanej
ustawy, jeżeli wymagane warunki spełnią do dnia
31 grudnia 2008 r. Warunkiem przyznania świad-
czenia dla ubezpieczonych z tej grupy wiekowej jest
nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytal-
nego albo złożenie wniosku o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym za pośrednictwem zakładu na docho-
dy budżetu państwa.
Pragnę podkreślić, że dzień 31 grudnia 2008 r.
jest ostatecznym terminem spełnienia warunków
uprawniających do wcześniejszej emerytury, a nie
ostatecznym terminem zgłoszenia wniosku o jej
przyznanie. Wniosek o wcześniejszą emeryturę moż-
na zgłosić w każdym czasie, jednak bardzo ważne
jest, aby nastąpiło to przed 60 rokiem życia.
Reformując system emerytalny ustawą z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS,
utrzymano możliwość przechodzenia na wcześniej-
szą emeryturę ubezpieczonych wykonujących pracę
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze.
Rodzaje prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, wiek emerytalny pra-
cowników wykonujących te prace oraz warunki, na
podstawie których ten obniżony wiek przysługuje,
ustala się na podstawie rozporządzenia dla ubezpie-
czonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. oraz
dla ubezpieczonych urodzonych pod dniu 31 grudnia
1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r.
Zgodnie z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS urodzonym przed dniem 1 grudnia 1949 r. bę-
dącym pracownikami emerytura wcześniejsza przy-
sługuje, jeżeli na dzień zgłoszenia wniosku udowod-
nią: kobieta – co najmniej 20-letni okres składkowy
i nieskładkowy, mężczyzna – 25-letni okres składko-
wy i nieskładkowy, w tym że przez co najmniej 15 lat
(w niektórych przypadkach przez 10 lat) wykonywa-

li pracę w szczególnych warunkach lub w szczegól-
nym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy. Dla tych osób nie ma żadnej daty granicznej,
do której powinny spełnić warunki uprawniające do
wcześniejszej emerytury ze względu na charakter
pracy.
Natomiast osoby urodzone po dniu 31 grudnia
1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. mogą sko-
rzystać z wcześniejszej emerytury po osiągnięciu
wieku określonego w rozporządzeniu, jeżeli spełnią
dodatkowe warunki określone w art. 46 lub 184
ustawy o emeryturach i rentach.
Zgodnie z art. 46 ustawy na warunkach określo-
nych w rozporządzeniu ubezpieczonym z tej grupy
wiekowej emerytura wcześniejsza przysługuje, jeżeli
wymagane warunki uprawniające do tej emerytury
spełnią do 31 grudnia 2008 r. oraz nie są członkami
otwartego funduszu emerytalnego albo wraz z wnio-
skiem o jej przyznanie złożą wniosek o przekazanie
środków zgromadzonych na rachunku w OFE za po-
średnictwem ZUS na dochody budżetu państwa.
W świetle tej regulacji – po spełnieniu wymaga-
nych warunków ściśle określonych w czasie, do 31
grudnia 2008 r., osoba zainteresowana nie musi
składać wniosku o tę emeryturę do końca tego roku,
może na nią przejść również w kolejnych latach,
np. w 2009 r.
Z wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szcze-
gólnych warunkach lub w szczególnym charakterze
będą mogli skorzystać także osoby urodzone po 1948 r.,
które do końca 2008 r. nie osiągną obniżonego wie-
ku emerytalnego. Zgodnie z art. 184 ustawy ubez-
pieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przy-
sługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzia-
nego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lu-
tego 1983 r., jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy
osiągnęli:
— okres zatrudnienia w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze wymagany
w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do
emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet
i 65 lat dla mężczyzn,
— okres składkowy i nieskładkowy wynoszący
co najmniej 20 lat w przypadku kobiety i 25 lat
w przypadku mężczyzn.
Emerytura wcześniejsza będzie przysługiwała
tym osobom pod warunkiem nieprzystąpienia do
otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania
stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego bę-
dącego pracownikiem.
Odnosząc się do sprawy grupy zawodowej koleja-
rzy i uprawnień do emerytury, pragnę uprzejmie
wyjaśnić, że przyznanie prawa do kolejowej emery-
tury nastąpi w oparciu o przepisy ustawy emerytal-
nej w stosunku do osób urodzonych przed dniem
1 stycznia 1949 r. po osiągnięciu wymaganego wie-
ku – 60 lat mężczyzna oraz 55 lat kobieta, i okresu
ubezpieczenia – okresu składkowego i nieskładko-
wego wynoszącego co najmniej 20 lat dla kobiety
i 25 lat dla mężczyzny, w tym co najmniej 15 lat za-
459
trudnienia na kolei, łącznie z okresami równorzęd-
nym z zaliczanymi do okresów zatrudnienia na kolei
(art. 40 ustawy emerytalnej).
Z prawa do wcześniejszej emerytury zgodnie
z art. 50 ww. ustawy będzie mógł skorzystać pra-
cownik kolejowy urodzony po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli wszystkie
warunki wymagane do nabycia prawa do tego świad-
czenia spełni do 31 grudnia 2008 r. i nie przystąpił
do otwartego funduszu emerytalnego albo złoży
wniosek o przekazanie środków zgromadzonych
w otwartym funduszu emerytalnym (za pośrednic-
twem zakładu) na dochody budżetu państwa.
Odnośnie do rozwiązań prawnych w sprawie
wcześniejszych emerytur bez względu na wiek z ty-
tułu opieki nad dzieckiem specjalnej troski pragnę
uprzejmie wyjaśnić, że ustawa z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, znosząc
wcześniejszą emeryturę dla pracowników opiekują-
cych się dziećmi specjalnej troski, przewidziała
w art. 186 ust. 3, iż prawo do wcześniejszej emerytu-
ry z tytułu opieki nad dzieckiem specjalnej troski
zachowują rodzice, którzy do dnia wejścia w życie
ustawy nie zgłosili wniosku o tę emeryturę, mimo
że do dnia 31 grudnia 1998 r. spełnili wszystkie wy-
magane warunki.
Uprawnienia opiekunów do tej wcześniejszej eme-
rytury, którzy z powodu stanu zdrowia swojego dziec-
ka wymagającego ich stałej opieki oraz pielęgnacji
lub pomocy w czynnościach samoobsługowych nie
mogli lub nie mogą kontynuować zatrudnienia, roz-
patrywane są na podstawie nadal obowiązującego
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r.
w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury
pracowników opiekujących się dziećmi wymagający-
mi stałej opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149) – po spełnie-
niu łącznie następujących warunków:
1) posiadania okresu zatrudnienia – okresu
składkowego i nieskładkowego wynoszącego dla ko-
biet 20 lat, 25 lat dla mężczyzn,
2) sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem,
które:
3) jest całkowicie niezdolne do pracy i samodziel-
nej egzystencji bez względu na przyczynę chorobową,
4) jest całkowicie niezdolne do pracy z powodu jed-
nego ze stanów chorobowych wymienionych w rozpo-
rządzeniu –
a niezdolność do pracy dziecka istnieje od uro-
dzenia albo powstała przed ukończeniem 18 roku
życia,
1) ostatnim ubezpieczeniem przed 1 stycznia
1999 r. było ubezpieczenie z tytułu pozostawania
w stosunku pracy w myśl Kodeksu pracy.
Regulacja prawna pozwalająca jeszcze przez pe-
wien czas korzystać przez opiekunów dzieci specjal-
nej troski z wcześniejszej emerytury jest świadcze-
niem zanikającym, które nie może być kontynuowa-
ne w zreformowanym systemie emerytalnym, ponie-
waż z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tworzo-
nego ze składek na ubezpieczenie społeczne osób
460
czynnych zawodowo nie mogą być finansowane
świadczenia pozaubezpieczeniowe.
Jak wynika z powyższego, wyrażam pogląd, że
nie ma obecnie możliwości nowelizacji ustawy eme-
rytalnej w przedmiocie wprowadzania wcześniej-
szych emerytur dla tych osób.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie świadczeń alimentacyjnych (2428)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r. dotyczące zapytania posła Jana Kulasa
w sprawie świadczeń alimentacyjnych, uprzejmie in-
formuję:
Instytucja funduszu alimentacyjnego funkcjono-
wała w Polsce do 30 kwietnia 2004 r. na podstawie
ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimenta-
cyjnym (Dz. U. z 1991 r., Nr 45, poz. 200, z późn.
zm.). Na podstawie powyższej ustawy, w przypadku
bezskuteczności egzekucji alimentów, osobom
uprawnionym do alimentów przysługiwało świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego w kwocie przy-
sługujących alimentów, nie więcej jednak niż w kwo-
cie określanej w ustawie. Powyższe świadczenia
przyznawał i wypłacał Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Z dniem 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) wprowa-
dzająca jednolity system świadczeń rodzinnych, na
mocy której uchylona została m.in. ww. ustawa
o funduszu alimentacyjnym. Na mocy ustawy o świad-
czeniach rodzinnych osoby samotnie wychowujące
dziecko, niezależnie od faktu, czy zostały zasądzone
od drugiego rodzica alimenty, mogły ubiegać się o do-
datek do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wy-
chowywania dziecka.
Wobec licznych postulatów dotyczących wysoko-
ści dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotne-
go wychowywania dziecka oraz sygnałów o naduży-
ciach w korzystaniu z ww. świadczenia, z dniem
1 września 2005 r. weszła w życie ustawa z dnia
22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużni-
ków alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej
(Dz. U. Nr 86, poz. 732, z późn. zm.). Na mocy po-
wyższej ustawy m.in. ograniczono katalog osób
uprawnionych do dodatku z tytułu samotnego wy-
chowywania tylko do osób, które nie mają zasądzo-
nych alimentów, gdyż drugi z rodziców nie żyje lub
ojciec dziecka jest nieznany, zaś dla osób, które mają
zasądzone alimenty, ale ich egzekucja jest bezsku-
teczna, wprowadzono świadczenie w postaci zaliczki
alimentacyjnej. Zaliczka alimentacyjna przysługi-
wała jednak przede wszystkim na dzieci wychowy-
wane przez osoby samotnie wychowujące. Pomimo
bezskuteczności egzekucji zasądzonych alimentów
zaliczka nie przysługiwała na dzieci wychowywane
w rodzinach pełnych, tj. wychowywane przez rodzi-
ca pozostającego w związku małżeńskim.
Powyższa ustawa obowiązywała do 30 września
2008 r. Z dniem 1 października 2008 r. została ona
uchylona obowiązującą obecnie ustawą z dnia 27
września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378, z późn.
zm.), a zaliczka alimentacyjna została zastąpiona
świadczeniem z funduszu alimentacyjnego. Ww.
ustawa o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów była wynikiem połączenia w parlamencie ubie-
głej kadencji prac nad dwoma projektami ustaw –
obywatelskim projektem ustawy fundusz alimenta-
cyjny, który został wniesiony pod obrady Sejmu RP
IV kadencji przez Komitet Inicjatywy Ustawodaw-
czej 21 września 2004 r. oraz poselskim projektem
ustawy o funduszu alimentacyjnym.
Osobą uprawnioną do świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego jest dziecko, które ma zasądzone od
rodzica alimenty, jeżeli egzekucja alimentów jest
bezskuteczna. Świadczenie przysługuje na dziecko
do ukończenia przez nie 18 lat. Na dziecko starsze
świadczenie przysługuje do ukończenia 25 lat, pod
warunkiem, że uczy się ono w szkole lub szkole wyż-
szej. Na dziecko posiadające orzeczenie o znacznym
stopniu niepełnosprawności, którego rodzic nie pła-
ci zasądzonych alimentów, świadczenie przysługuje
bez względu na wiek dziecka.
Aby nabyć prawo do ww. świadczenia, dziecko,
które ma zasądzone alimenty, nie musi być wycho-
wywane przez rodzica samotnie. Prawo do świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego przysługuje tak-
że na dzieci wychowywane przez rodzica, który za-
warł kolejny związek małżeński, żyje w nieformal-
nym związku, a także w sytuacji, gdy to aktualny
mąż/żona nie płaci zasądzonych alimentów.
Prawo do świadczenia przysługuje, jeżeli prze-
ciętny miesięczny dochód netto na osobę w rodzinie
w roku poprzedzającym okres świadczeniowy nie
przekracza 725 zł. Świadczenia z funduszu alimen-
tacyjnego przysługują w kwocie bieżąco zasądzo-
nych alimentów, ale nie mogą wynieść więcej niż po
500 zł na każde z uprawnionych do alimentów dzie-
ci. Świadczenia przyznawane są na okresy świadcze-
niowe, tj. okresy trwające 12 miesięcy, od 1 paździer-
nika do 30 września następnego roku kalendarzo-
wego. Jednak wnioski o przyznanie świadczeń
z funduszu alimentacyjnego osoby zainteresowane
mogą składać już od 1 sierpnia.

Wniosek o przyznanie świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego każdy zainteresowany może złożyć
w urzędzie gminy lub miasta właściwym ze względu
na miejsce zamieszkania albo w ośrodku pomocy
społecznej (jeżeli w danej gminie to ośrodek pomocy
społecznej realizuje ww. świadczenia). Formularze
wniosków udostępnia odpowiednio: urząd gminy
lub ośrodek pomocy społecznej.
W związku z dużo szerszym w porównaniu do za-
liczki alimentacyjnej katalogiem osób uprawnionych
do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, wyższym
niż przy zaliczce alimentacyjnej kryterium dochodo-
wym, a także wyższą maksymalną kwotą świadcze-
nia, świadczenia z funduszu alimentacyjnego na
podstawie obowiązującej od 1 października 2008 r.
ww. ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów są szeroko dostępne. Niemniej na komplek-
sową ocenę nowego systemu jest jeszcze za wcześnie,
gdyż funkcjonuje on dopiero od kilkunastu dni.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie modernizacji drogi krajowej
Białystok – Warszawa (2430)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 26 września 2008 r. (nr SPS-024-2430/08)
w sprawie zapytania posła Jarosława Matwiejuka
z dnia 15 września 2008 r. odnośnie do modernizacji
drogi krajowej Warszawa – Białystok, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Przebudowa drogi ekspresowej S8 została ujęta
w „Programie budowy dróg krajowych” na lata
2008–2012 zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. W świetle
ww. programu przebudowa drogi ekspresowej S8
jest podzielona na odcinki:
— Piotrków Trybunalski – Warszawa;
— Powązkowska – Marki (ul. Piłsudskiego);
— Wyszków – Białystok;
— Białystok – granica państwa.
Zgodnie z przyjętymi założeniami, przebudowa
drogi ekspresowej S8, odcinek Powązkowska – Mar-
ki (ul. Piłsudskiego), przewidziana jest na lata 2009–
–2011. Dla przedmiotowego odcinka wydana została
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
461
na realizację przedsięwzięcia (DUŚ) oraz decyzja
o ustaleniu lokalizacji drogi (DUL). Obecnie w opra-
cowaniu jest projekt budowlany.
Przebudowa drogi ekspresowej S8 Wyszków –
Białystok przewidziana jest na lata 2009–2012.
Przedmiotowy odcinek został podzielony na podod-
cinki realizacyjne:
— Jeżewo (w. Choroszcz) – Białystok: zostały wy-
dane DUŚ i DUL, istotne warunki zamówienia i pro-
gram funkcjonalno-użytkowy są w opracowaniu;
— Wiśniewo – Jeżewo: przygotowywane są mate-
riały niezbędne do złożenia wniosku o wydanie DUŚ;
— obwodnica m. Zambrowa i m. Wiśniewa: zo-
stały wydane DUŚ i DUL, aktualnie w opracowaniu
są projekty budowlany, wykonawczy oraz materiały
przetargowe;
— Ostrów Maz. (w. Łomża) – (DK nr 63) Za-
mbrów: przygotowywane są materiały niezbędne do
złożenia wniosku o wydanie DUŚ;
— Ostrów Maz. (w. Brok) – Ostrów Maz. (w. Łom-
ża): został oddany do ruchu;
— Wyszków (DK. nr 8, w. Turzyn) – Ostrów Maz.
(w. Brok): złożono wniosek o wydanie DUŚ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualne in-
formacje o stanie realizacji poszczególnych inwestycji
ujętych w ww. programie, w tym także przebudowy
drogi ekspresowej S8, są dostępne na stronie interne-
towej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
http://www.gddkia.gov.pl/dane/standia.pdf.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Bogusława Wontora
w sprawie sytuacji bezpieczeństwa
energetycznego w regionie woj. lubuskiego
(2434)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 26
września 2008 r. (SPS-024-2434/08), przy którym
przesłane zostało zapytanie posła Bogusława Wonto-
ra w sprawie sytuacji bezpieczeństwa energetycznego
w woj. lubuskim, przedstawiam poniższe informacje
w sprawach poruszonych przez pana posła.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż obowiązek po-
siadania obowiązkowych zapasów gazu ziemnego
wynika z przepisów ustawy o zapasach ropy nafto-
wej, produktów gazu ziemnego oraz zasadach postę-
powania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym
462
(Dz. U. z 2007 r. Nr 52, poz. 343), zwanej dalej usta-
wą o zapasach. Kształt ww. ustawy powodowany był
strategicznym dla bezpieczeństwa paliwowego kraju
charakterem dostaw gazu ziemnego i ropy naftowej
jako nośników energii. Nie bez znaczenia są również
specyficzne dla Polski uwarunkowania polityczne
i gospodarcze w tym zakresie (m.in. problemy z cią-
głością dostaw gazu do Polski z importu w latach
2004, 2006 i 2007).
Celem zapewnienia odpowiedniego poziomu po-
daży gazu w sytuacji kryzysu dostaw z importu ko-
nieczne jest posiadanie zapasów gazu ziemnego
w ilości proporcjonalnie odpowiadającej zużyciu
gazu dostarczanego z zagranicy. Zapasy te służą za-
gwarantowaniu ciągłości dostaw gazu na potrzeby
polskiej gospodarki oraz w szczególności na potrze-
by gospodarstw domowych i podmiotów o strategicz-
nym znaczeniu dla funkcjonowania państwa.
Oczywiste jest, że wejście w życie ustawy o zapa-
sach spowodowało konsekwencje zarówno dla pod-
miotów sektora paliwowego (a co za tym idzie dla
regionu, w którym one operują), jak i dla konsumen-
tów. Oceniając poszczególne przepisy ustawy o zapa-
sach nie należy jednak zapominać o fakcie, iż musi
ona pogodzić interesy państwa, poszczególnych re-
gionów, przedsiębiorców oraz konsumentów. Jestem
świadom sytuacji, że przedsiębiorstwa zobowiązane
do tworzenia zapasów czasowo mogą pogorszyć swo-
ją konkurencyjność w okresie rozbudowy magazy-
nów i powiększania zapasów obowiązkowych do wy-
maganego poziomu.
Zwracam jednocześnie uwagę Pana Posła na
fakt, iż w skali kraju zwiększenie bezpieczeństwa
zaopatrzenia w ropę naftową, paliwa i gaz ziemny
zwiększy konkurencyjność całej gospodarki, jak
i konkretnego regionu oraz jednocześnie zapewni jej
funkcjonowanie w sytuacji pojawienia się zakłóceń
w dostawach ropy naftowej, produktów naftowych
lub gazu ziemnego.
Jednocześnie ustawa o zapasach przewiduje in-
stytucję zwolnienia z obowiązku utrzymywania za-
pasów obowiązkowych gazu ziemnego. Minister go-
spodarki może zwolnić z tego obowiązku przedsię-
biorstwo energetyczne wykonujące działalność go-
spodarczą w zakresie obrotu gazem ziemnym z za-
granicą lub podmiot dokonujący przywozu gazu
ziemnego, jeżeli liczba ich odbiorców nie jest większa
niż 100 tys. i przywóz gazu ziemnego nie przekracza
w ciągu roku 50 mln m3. Działające na terenie woj.
lubuskiego przedsiębiorstwa energetyczne spełnia-
jące ww. warunki otrzymują takie zwolnienia.
Pragnę również poinformować, że z danych po-
siadanych przez Ministerstwo Gospodarki wynika,
iż PGNiG SA odmawia świadczenia usług magazy-
nowania gazu ziemnego swym wnioskodawcom, po-
wołując się na przesłanki zawarte w art. 4h ust. 1
Prawa energetycznego (Dz. U. z 2006 r. Nr 625,
poz. 89). Przepis ten przewiduje, że przedsiębior-
stwa energetyczne mogą odmówić dostępu do syste-
mu m.in. z powodu braku pojemności albo z powodu
poważnych trudności ekonomicznych i finansowych.
PGNiG SA wskazuje m.in., iż świadczenie omawia-
nych usług naraziłoby spółkę na trudności finanso-
we i ekonomiczne związane z koniecznością realiza-
cji zobowiązań wynikających z uprzednio zawartych
kontraktów długoterminowych z podmiotami po-
chodzącymi z państw niebędących członkami UE,
przewidujących obowiązek zapłaty za określoną
ilość gazu ziemnego, niezależnie od ilości pobranego
gazu. Ponadto świadczenie usług magazynowania
uniemożliwiłoby PGNiG SA wywiązanie się z obo-
wiązków w zakresie ochrony interesów odbiorców. Ko-
lejnym argumentem przywoływanym przez PGNiG
SA jest brak wolnych zdolności magazynowych.
W przypadku podejrzenia naruszenia przez
PGNiG zasad konkurencji przedsiębiorstwa mają
możliwość wystąpienia w tej sprawie do właściwych
organów, tj. prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
oraz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Gospodarki wspiera rozbudowę magazynów
gazu ziemnego. Niemniej jednak proces inwestycji
prowadzi we własnym zakresie PGNIG SA. W celu
zapewnienia opłacalności ekonomicznej rozbudowy
sytemu magazynów gazu ziemnego przepisy ustawy
Prawo energetyczne gwarantują stopę zwrotu z ka-
pitału zaangażowanego w takie przedsięwzięcia na
poziomie nie niższym niż 6%. Ponadto istnieje moż-
liwość pozyskania środków na rozbudowę podziem-
nych magazynów gazu przy wykorzystaniu środków
przewidzianych na ten cel w Programie Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko”, w którym około
1,9 mld euro przeznaczonych zostało na realizację
projektów energetycznych, w tym także magazynów
gazu ziemnego. Przedsiębiorstwa zostały uprawnio-
ne do uwzględniania kosztów związanych z realiza-
cją obowiązku magazynowania w taryfie, co spowo-
duje, iż koszty te nie będą ich w całości obciążać.
Minister gospodarki podjął prace zmierzające do
nowelizacji Prawa energetycznego m.in. w zakresie
zmiany procedury wyznaczania operatorów syste-
mów magazynowych, co wiąże się z nałożeniem na
przedsiębiorstwo będące operatorem szeregu obo-
wiązków. W myśl proponowanej nowelizacji, prezes
URE zostanie upoważniony do wyznaczenia opera-
torów systemów magazynowych z urzędu w przy-
padku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne będące
właścicielem infrastruktury nie złoży stosownego
wniosku, a także do nałożenia sankcji prawnej w po-
staci kary pieniężnej na przedsiębiorstwo, które z nie-
uzasadnionych powodów nie występuje do prezesa
URE z wnioskiem o wyznaczenie na operatora (przed-
miotowa zmiana jest elementem szerszej nowelizacji
Prawa energetycznego, która wdroży do polskiego
systemu prawnego przepisy dyrektywy 2005/89/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia
2006 r. w sprawie działań na rzecz zagwarantowa-
nia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i in-
westycji infrastrukturalnych; w dniu 14 sierpnia

2008 r. projekt ten został przesłany do uzgodnień
międzyresortowych, które zakończyły się 26 sierp-
nia 2008 r.).
Odnosząc się do kwestii związanych z problema-
mi z dostawą gazu ziemnego na terenie woj. lubu-
skiego, pragnę poinformować, iż w rejonie tym wy-
stępują ograniczenia przepustowości sieci przesyło-
wej. Z informacji przedstawionych przez krajowego
operatora sieci przesyłowej OGP Gaz-System SA
wynika, iż w chwili obecnej nie ma technicznych
możliwości przyłączania do sieci nowych podmiotów
ze względu na brak możliwości zapewnienia cią-
głych dostaw paliw gazowych istniejącą siecią prze-
syłową. Z tego powodu Gaz-System SA od dłuższego
czasu odmawia przyłączenia do sieci nowych pod-
miotów, jak również zwiększenia ilości przesyłanego
paliwa gazowego do istniejących punktów wyjścia,
oferując jedynie usługę przesyłania paliw gazowych
na zasadach przerywanych.
W celu poprawy sytuacji w północno-zachodniej
Polsce Gaz-System SA rozpoczął działania inwesty-
cyjne zmierzające do budowy nowej tłoczni gazu
w Goleniowe. Inwestycja ta pozwoli na zwiększenie
przepustowości sieci przesyłowej w tym rejonie kra-
ju, co wpłynie na poprawę sytuacji także na terenie
woj. lubuskiego.
Ponadto pragnę poinformować, iż w północno-za-
chodniej Polsce planowana jest budowa ok. 600 km
gazociągów sieci przesyłowej. W planach są między
innymi gazociągi na odcinkach:
a) Świnoujście – Szczecin – inwestycja obejmuje
budowę gazociągu na odcinku od planowanego Ter-
minala LNG do projektowanego węzła Goleniów
(obecnie etap wprowadzania gazociągu do miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego),
b) Szczecin – Lwówek – inwestycja obejmuje bu-
dowę gazociągu przesyłowego z rejonu Szczecina
(Goleniów) do rejonu Lwówka (rozpoczęto prace pla-
nistyczne i projektowe na terenie gmin Kłodawa,
Santok, Deszczno).
Rozbudowa sieci przesyłowej pozwoli na zwięk-
szenie atrakcyjności inwestycyjnej północno-zachod-
nich regionów Polski, w tym woj. lubuskiego.
Ponadto pragnę poinformować, iż rozbudowę sieci
dystrybucyjnej planuje także Wielkopolski Operator
Systemu Dystrybucyjnego Sp. z o.o. Spółka rozpoczę-
ła proces inwestycyjny zmierzający do budowy:
a) gazociągu DN 200 PN 6,4 Mpa łączącego roz-
liczeniową stację pomiarową wysokiego ciśnienia
z istniejącym systemem dystrybucyjnym wysokiego
ciśnienia WOSD w Kostrzynie nad Odrą,
b) gazociągu dystrybucyjnego wysokiego ciśnie-
nia DN 200 PN 6,4 Mpa relacji Kostrzyn nad Odrą
– Witnica o długości ok. 11 km wzdłuż istniejącego
gazociągu DN 100 PN 6,4 Mpa,
c) tłoczni gazu w rejonie Kostrzyna Wlkp.
Dodatkowym czynnikiem wpływającym na po-
prawę sytuacji w zakresie dostaw gazu w woj. lubu-
skim będzie przestawienie aglomeracji poznańskiej
z gazu ziemnego podgrupy Ls na gaz ziemny grupy
463
E. Pozwoli to bowiem na odciążenie gazociągu prze-
syłowego relacji Krobia – Police. Zakończenie ww.
operacji planowane jest w 2009 r.
Wszystkie te działania powinny przyczynić się do
poprawy sytuacji i zwiększenia dostaw gazu ziemne-
go w woj. lubuskim. Przekazując powyższe wyja-
śnienia na ręce Pana Marszałka, wyrażam nadzieję,
że przedstawione informacje Pan Poseł uzna za wy-
czerpującą odpowiedź na poruszone w zapytaniu
kwestie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie ulgi mieszkaniowej przewidzianej
w ustawie o podatku od spadków i darowizn
(2436)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana Zbigniewa Matuszczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłane przy piśmie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 26 września 2008 r. (znak:
SPS-024-2436/08) w sprawie ulgi mieszkaniowej
określonej w art. 16 ustawy o podatku od spadków
i darowizn, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r.
o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r.
Nr 142, poz. 1514, z późn. zmian.) w przypadku na-
bycia własności (współwłasności) budynku miesz-
kalnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego od-
rębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim
prawie, spółdzielczego prawa do domu jednorodzin-
nego albo udziału w takim prawie: w drodze dziedzi-
czenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamen-
towego, darowizny lub polecenia darczyńcy przez
osoby zaliczane do I grupy podatkowej; w drodze
dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu lub polecenia
testamentowego przez osoby zaliczane do II grupy
podatkowej; w drodze dziedziczenia, zapisu, dalsze-
go zapisu lub polecenia testamentowego przez osoby
zaliczane do III grupy podatkowej, które sprawowa-
ły opiekę nad wymagającym takiej opieki spadko-
dawcą, na podstawie pisemnej umowy z podpisem
notarialnie poświadczonym, przez co najmniej dwa
lata od dnia poświadczenia podpisów przez notariu-
sza nie wlicza się do podstawy opodatkowania ich
czystej wartości do łącznej wysokości nieprzekra-
czającej 110 m2 powierzchni użytkowej budynku lub
lokalu. W przypadku nabycia części (udziału) bu-
464
dynku mieszkalnego lub lokalu albo udziału w spół-
dzielczym prawie do budynku mieszkalnego lub lo-
kalu ulga przysługuje stosownie do wielkości udzia-
łu, o ile nabywca spełni warunki określone w tym
przepisie.
Jednym z warunków jest zamieszkiwanie w na-
bytym lokalu mieszkalnym przez okres 5 lat, przy
czym zamieszkiwanie to musi być potwierdzone za-
meldowaniem na pobyt stały.
Obecnie trwają prace legislacyjne nad rządowym
projektem ustawy o ewidencji ludności zmierzające
do zniesienia obowiązku meldunkowego. Oznacza
to, iż podatnik nie będzie mógł spełnić warunku za-
meldowania na pobyt stały w zamieszkiwanym lo-
kalu. Wobec powyższego równolegle zostały rozpo-
częte prace mające na celu dostosowanie do projek-
towanych regulacji przepisów określających warun-
ki skorzystania z przedmiotowej ulgi.
W efekcie proponowane zmiany w ustawie o po-
datku od spadków i darowizn umożliwią podatni-
kom korzystanie z ulgi określonej w art. 16 po wej-
ściu w życie nowych przepisów o ewidencji ludności,
a jednocześnie uregulowana zostanie sytuacja praw-
na osób, które nabyły prawo do ulgi przed zniesie-
niem obowiązku meldunkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie działań prokuratury
dotyczących poświadczenia nieprawdy
przez członka Zarządu Dzielnicy Praga-Północ
m.st. Warszawy (2437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-024-2437/08, zapytanie posła Mariusza
Błaszczaka w sprawie działań prokuratury dotyczą-
cych poświadczenia nieprawdy przez członka Zarzą-
du Dzielnicy Praga-Północ m.st. Warszawy, uprzej-
mie informuję, że z ustaleń poczynionych w jednost-
kach podlegających prokuratorowi okręgowemu
Warszawa-Praga w Warszawie wynika, iż nie było
i nie jest obecnie prowadzone postępowanie karne
dotyczące poświadczenia nieprawdy przez członka
Zarządu Dzielnicy Praga-Północ m.st. Warszawy
Artura Buczyńskiego.
W związku z powyższym zapytanie pana posła
z uwagi na zawarte w jego treści zawiadomienie
o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przekazano,
zgodnie z właściwością, prokuratorowi apelacyjne-
mu w Warszawie, z poleceniem spowodowania jego
procesowej oceny. O wyniku tej oceny, stosownie do
art. 305 § 4 Kodeksu postępowania karnego, zosta-
nie pan poseł powiadomiony przez właściwego pro-
kuratora.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie zmian w organizacji i podziale
zadań administracji publicznej
w województwie (2440)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2440/08), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Zbigniewa Babalskiego w sprawie zmian
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 5 sierpnia 2008 r., przewiduje ponowne ze-
spolenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej na pozio-
mie powiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność
funkcjonowania organów i struktur administracji
rządowej w województwie oraz możliwość ponosze-
nia politycznej odpowiedzialności za rezultaty dzia-
łania wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta
jest na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawujące-
go władzę administracji ogólnej nad wszystkimi,
normatywnie wskazanymi administracjami o cha-
rakterze inspekcyjno – kontrolnym i policyjnym.

Zwierzchnictwo organu sprawującego władzę admi-
nistracji ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia,
które stanowi podstawę konstruowania modelu ad-
ministracji. Odzespolenie wojewódzkich struktur
Inspekcji Sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako
przedstawiciela Rady Ministrów w województwie
oraz utrudnia koordynację i kierowanie działaniami
wszystkich jednostek organizacyjnych administracji
rządowej i samorządowej na obszarze województwa
w zakresie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia,
zdrowia lub mienia oraz zagrożeniom środowiska,
bezpieczeństwa państwa i utrzymania porządku pu-
blicznego, ochrony praw obywatelskich, a także za-
pobiegania klęskom żywiołowym i innym nadzwy-
czajnym zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania
ich skutków na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury Inspekcji Sa-
nitarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w za-
pewnieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego, dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także zwierzch-
nika zespolonej administracji wojewódzkiej, celo-
wym jest zespolenie również Inspekcji Sanitarnej na
poziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (informacja NIK nr
DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżącego
nadzoru sanitarnego sprawowanego przez Inspekcję
Sanitarną w warunkach reformy administracji pu-
blicznej, Warszawa, maj 2001), nie dotyczyła zasady
zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż zmiany
organizacji i podporządkowania poszczególnych
struktur Inspekcji Sanitarnej, stanowiące element
składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. reformy
administracji publicznej, nie zostały należycie przy-
gotowane od strony legislacyjnej, a w konsekwencji
działalność wszystkich jej szczebli wykazywała nie-
prawidłowości niepozostające bez wpływu na reali-
zację ustawowych zadań Inspekcji Sanitarnej, w tym
na skuteczność sprawowania bieżącego nadzoru sa-
nitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów odpo-
wiednio do wojewody i starosty o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora w przypadku, gdy przemawiałby za tym interes
465
służby. Główny inspektor sanitarny, zgodnie z pro-
jektowanymi zmianami, ustalać będzie również
ogólne kierunki działania organów Państwowej In-
spekcji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożenia
bezpieczeństwa sanitarnego w zakresie należącym
do właściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej −
szczegółowe zasady postępowania państwowych in-
spektorów sanitarnych, a także zasady współdziała-
nia z innymi organami kontroli państwowej. Należy
podkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługują
również wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w stosunku do powiatowych inspektorów. Proponu-
je się ponadto wskazanie organu założycielskiego
w stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sa-
nitarno – epidemiologicznej.
W odniesieniu do poddania powiatowych struk-
tur Państwowej Inspekcji Sanitarnej nadzorowi sta-
rosty pragnę przypomnieć, iż każda jednostka sa-
morządu terytorialnego podlega nadzorowi wojewo-
dy i prezesa Rady Ministrów, którzy dysponują okre-
ślonymi narzędziami w celu zapewniania podejmo-
wania przez samorząd działań zgodnych z prawem,
co z kolei przyczynia się do zapobiegania ewentual-
nym zagrożeniom korupcyjnym.
Pragnę również wskazać, że w zakresie prowa-
dzenia powiatowych stacji sanitarno – epidemiolo-
gicznych i wykorzystywania laboratoriów działają-
cych na ich potrzeby możliwe jest zawieranie przez
powiaty na ogólnie określonych zasadach ustrojo-
wych porozumień o wykorzystaniu jednej stacji
i jednego laboratorium na potrzeby więcej niż jedne-
go powiatu. Dodać należy, że zespolenie struktur
wojewódzkiej i powiatowej Inspekcji Sanitarnej nie
będzie skutkować dodatkowymi kosztami, zarówno
dla budżetu państwa, jak i budżetów jednostek sa-
morządu terytorialnego, ponieważ zakres ich zadań
nie ulegnie zmianie. Przesunięciu ulegną jedynie
środki na realizację zadań jednostek samorządu te-
rytorialnego z części budżetu państwa, której dys-
ponentem jest minister zdrowia, do budżetów woje-
wodów i budżetów powiatów.
Reasumując, proponowane regulacje zapewniają
spójność działań Państwowej Inspekcji Sanitarnej
na obszarze całego kraju, stanowiąc z jednej strony
o politycznej odpowiedzialności za rezultat działa-
nia zespolonej administracji wojewódzkiej ponoszo-
nej przez wojewodę i starostę, z drugiej natomiast
o merytorycznej odpowiedzialności pozostającej we-
wnątrz struktur Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Zapewniają również zdolność do skoordynowanych
działań inspekcji w całym kraju, a także umożliwia-
ją wojewodzie i staroście podejmowanie skoordyno-
wanych działań w zakresie zapobiegania zagroże-
niom życia i zdrowia mieszkańców na obszarze wo-
jewództwa i powiatu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
466

Odpowiedź Powiatowym ARiMR w Bydgoszczy. Decyzji admini-

podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie dopłat bezpośrednich dla rolników
(2441)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
dopłat bezpośrednich dla rolników, przesłane do Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem znak:
SPS-024-2441/08 z dnia 26 września 2008 r., uprzej-
mie informuję, co następuje:
Liczba złożonych wniosków o przyznanie płatno-
ści do gruntów rolnych za rok 2007 w województwie
kujawsko-pomorskim wyniosła 68 893 wniosków,
w tym 4 144 wniosków zostało złożonych w Biurze
stracyjnych w sprawie przyznania płatności do
gruntów rolnych na rok 2007 w województwie ku-
jawsko-pomorskim wydano 68 852, co stanowi 99,94%
wszystkich wszczętych postępowań w województwie
na łączną kwotę 658 290 760,08 zł.
W przypadku Biura Powiatowego ARiMR w Byd-
goszczy wydano 4 142 decyzji administracyjnych
w sprawie przyznania płatności do gruntów rolnych
na rok 2007, co stanowi 99,95% wszystkich wszczę-
tych postępowań w sprawie przyznania płatności do
gruntów rolnych na rok 2007 na terenie powiatu
bydgoskiego na łączną kwotę 36 814 268,45 zł.
Według stanu na dzień 30 września br. w woje-
wództwie kujawsko-pomorskim w 41 sprawach nie
zostało jeszcze zakończone postępowanie admini-
stracyjne, z czego w 2 sprawach w Biurze Powiato-
wym ARiMR w Bydgoszczy. Przyczyną niezakoń-
czenia postępowań w BP w Bydgoszczy jest skiero-
wanie przez organ II instancji spraw po odwołaniach

Tabela. 1 Zestawienie zrealizowanych płatności do gruntów rolnych

w ramach kampanii 2007 dla województwa kujawsko-pomorskiego w rozbiciu na biura powiatowe ARiMR –
stan na dzień 30 września 2008 r.

Wskaźnik procentowy
Liczba spraw, Liczba spraw,
Liczba liczby spraw, dla których
dla których dla których
wniosków, zostało zakończone
Liczba zostało nie zostało
Nazwa Biura w których postępowanie Razem wypłacone
złożonych zakończone zakończone
Powiatowego wypłacono administracyjne środki (F)
wniosków (A) postępowanie postępowanie
środki do liczby złożonych
administracyjne administracyjne
(D) wniosków (E)
(B) (C)
[(B/A)*100%]

BP Aleksandrów
2942 2939 3 2914 99,90 24 136 898,40
Kujawski
BP Brodnica 4315 4314 1 4293 99,98 36 299 697,23
BP Bydgoszcz 4144 4142 2 4087 99,95 36 814 268,45
BP Chełmno 2431 2431 0 2427 100 27 444 182,54
BP Golub-Dobrzyń 3196 3194 2 3167 99,94 30 407 230,07
BP Grudziądz 3238 3237 1 3217 99,97 36 038 714,56
BP Inowrocław 4464 4463 1 4445 99,98 55 759 439,56
BP Lipno 5120 5115 5 5059 99,90 32 445 565,16
BP Mogilno 2427 2423 4 2397 99,84 29 550 374,50
BP Nakło nad
2735 2733 2 2719 99,93 41 378 305,15
Notecią
BP Radziejów 3714 3712 2 3670 99,95 32 898 763,24
BP Rypin 3337 3334 3 3312 99,91 21 334 620,95
BP Sępólno
2025 2023 2 2014 99,90 25 870 656,41
Krajeńskie
BP Świecie 4301 4299 2 4246 99,95 38 672 735,11
BP Toruń 4842 4841 1 4769 99,98 40 921 820,55
BP Tuchola 2633 2633 0 2631 100 23 282 820,97
BP Wąbrzeźno 2183 2182 1 2178 99,95 24 728 281,77
BP Włocławek 7900 7891 9 7814 99,89 59 686 344,25
BP Żnin 2946 2946 0 2938 100 40 620 041,21
Razem województwo
68893 68852 41 68297 99,94 658 290 760,08
kujawsko-pomorskie

rolników do ponownego rozpatrzenia przez kierow-
nika biura powiatowego. Pragnę poinformować, iż
pozostałym rolnikom płatności zostały wypłacone
w terminie zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE)
Nr 1782/2003, tj. w okresie od 1 grudnia 2007 r. do
30 czerwca 2008 r.
Obsługa 39 spraw w pozostałych BP ARiMR wo-
jewództwa kujawsko-pomorskiego została zawieszo-
na z powodu skierowania sprawy do ponownego roz-
patrzenia przez organ I instancji po odwołaniu lub
ze względu na śmierć wnioskodawcy albo ze wzglę-
du na przeniesienie posiadania gospodarstwa rolne-
go (w trybie art. 21 i 22 ustawy o płatnościach w ra-
mach systemów wsparcia bezpośredniego). Są to
procesy długotrwałe i niewątpliwie opóźniają reali-
zację płatności należnych rolnikom.
Analizując jednakże dane dotyczące spraw ob-
sługiwanych przez Biuro Powiatowe w Bydgoszczy,
stwierdzam, iż stan realizacji wypłat jest zadowala-
jący i nie stanowi zagrożenia dla realizacji kampanii
za 2007 r. W celu porównania danych, w załączeniu
(tabela nr 1, s. 466), przekazuję zestawienie realiza-
cji płatności obszarowych dla całego województwa
kujawsko-pomorskiego z podziałem na poszczególne
biura powiatowe.
Podsumowując, pragnę poinformować, że Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Agencja Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dokładają
wszelkich starań, aby płatności bezpośrednie były
realizowane na bieżąco i bez zbędnej zwłoki. W tym
celu ustanowiona została reguła, że ARiMR, powin-
na dążyć do zakończenia postępowania w sprawie
przyznania płatności w terminie do dnia 1 marca
roku następującego po roku, w którym został złożo-
ny wniosek. W przeciwnym przypadku, zgodnie
z ww. art. 19 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego, o każdym przypadku niezałatwienia
sprawy dotyczącej przyznania płatności w wymie-
nionym terminie agencja zawiadamia rolnika, poda-
jąc przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin zała-
twienia sprawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
467
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie niekonstytucyjności art. 11j ustawy
z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych oraz zmianie niektórych
innych ustaw (2443)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Janusza Dzięcioła (pismo
znak: SPS-024-2443/08 z dnia 26 września 2008 r.)
w sprawie niekonstytucyjności art. 11j ustawy z dnia
25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych za-
sadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych oraz zmianie niektórych in-
nych ustaw, zwanej dalej „specustawą” – uprzejmie
wyjaśniam, iż zgodnie z art. 11j ww. ustawy do nie-
ruchomości stanowiących rodzinne ogrody działko-
we objętych decyzją o zezwoleniu na realizację inwe-
stycji drogowej nie stosuje się art. 17–22 ustawy
z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach dział-
kowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r.
Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi lex specialis wobec przepi-
sów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Obliguje do stosowania zawartych w niej zasad i wa-
runków przygotowania inwestycji w zakresie dróg
publicznych z wyłączeniem niektórych istniejących
uregulowań, w tym przepisów dotyczących likwida-
cji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis art. 11j
nie pozbawia jednak działkowców prawa do odszko-
dowania. W zakresie wypłaty odszkodowań za prze-
jęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody działkowe
należy stosować zasady określone w ww. specusta-
wie, a w sprawach nieuregulowanych tą ustawą sto-
sować przepisy ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje
odszkodowanie dotychczasowym właścicielom nie-
ruchomości, użytkownikom wieczystym nierucho-
mości oraz osobom, którym przysługuje do nieru-
chomości ograniczone prawo rzeczowe. W myśl
art. 244 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Ko-
deks cywilny ograniczonymi prawami rzeczowymi
są: użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspól-
ną cechą tych praw jest to, że są one prawami na
rzeczy cudzej, to znaczy że obciążają rzecz będącą
własnością innego podmiotu.
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie
przysługiwać będzie zarówno właścicielowi, użyt-
468
kownikowi wieczystemu, jak również osobie mającej
ograniczone prawo rzeczowe, czyli np. prawo użyt-
kowania.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych ogrody zakła-
dane są na gruntach stanowiących własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz
Polskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty sta-
nowiące własność Skarbu Państwa lub własność
jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczone
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego pod rodzinne ogrody działkowe, przeka-
zuje się nieodpłatnie w użytkowanie bądź też w użyt-
kowanie wieczyste Polskiemu Związkowi Dział-
kowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność;
— użytkowanie wieczyste;
— użytkowanie.
Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-
danego prawa do nieruchomości. Należy również pa-
miętać, iż zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami w ramach odszkodowania może zostać
przyznana nieruchomość zamienna. Analogiczne
zasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowa-
nie w odniesieniu do poszczególnych członków Pol-
skiego Związku Działkowców, z tym że w każdym
przypadku odszkodowanie przyznawane będzie za
wygaszenie użytkowania ustanowionego na mocy
art. 14 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż specustawa
wyłącza jedynie art. 17–22 ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych, w odniesieniu do nierucho-
mości przejmowanych pod budowę drogi. W mocy
pozostaje natomiast nadal art. 15 ust. 2 ustawy o ro-
dzinnych ogrodach działkowych, który stanowi, iż
nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na
działce, wykonane lub nabyte ze środków finanso-
wych użytkownika działki, stanowią jego własność.
Zatem ustalone odszkodowania będzie obejmowało
także te składniki.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie sposobu przej-
mowania pod drogi publiczne nieruchomości stano-
wiących rodzinne ogrody działkowe, czyli pozosta-
wienie przepisów dotyczących szczególnego trybu
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych w nie-
zmienionym kształcie byłoby rażąco niesprawiedli-
we w stosunku do nieruchomości innych osób fizycz-
nych i prawnych, np. w przypadku przejmowania
nieruchomości zabudowanych wraz z budynkami
mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy wy-
dawania nieruchomości rodzinnych ogrodów dział-
kowych były bardziej korzystne niż dla pozostałych
właścicieli i użytkowników nieruchomości zajętych
pod drogi. Rodzinne ogrody działkowe posiadają bo-
wiem swego rodzaju przywileje polegające m.in. na
zapewnieniu przez podmiot likwidujący nierucho-
mości zamiennej, ponoszeniu kosztów założenia
nowego ogrodu, odtworzeniu urządzeń i budynków
oraz przede wszystkim wydaniu nieruchomości do-
piero po ustanowieniu na rzecz Polskiego Związku
Działkowców tytułu prawnego do nieruchomości
zamiennej przy uwzględnieniu okresów wegetacji
roślin.
W odniesieniu do pytań dotyczących naruszenia
przepisów konstytucji uprzejmie wyjaśniam, iż w oce-
nie resortu infrastruktury omawiany przepis jest
zgodny z ustawą zasadniczą. Ponadto należy wska-
zać, że powołane w interpelacji art. 31 ust. 2 oraz
art. 32 ust. 2 konstytucji odnoszą się do wolności,
praw i obowiązków człowieka. Natomiast art. 11j
specustawy odnosi się do własności regulowanej
m.in. art. 21 konstytucji, zgodnie z którym ingeren-
cja w prawo własności (wywłaszczenie bądź ograni-
czenie prawa) dopuszczalna jest jedynie wówczas,
gdy jest dokonywana na cele publiczne i za słusznym
odszkodowaniem. Oznacza to, że prawa konstytu-
cyjnie chronione nie mają charakteru absolutnego.
Dopuszczalne jest bowiem ograniczenie tych praw
ze względu na realizację celu publicznego. Ponadto
ograniczenie to musi wynikać z aktu prawa rangi
ustawy. W przypadku specustawy obydwa te warun-
ki są spełnione, gdyż uproszczone zasady wywłasz-
czania nieruchomości zawiera ustawa, która wpro-
wadziła je w celu budowy jak największej ilości dróg,
czyli dla realizacji celu publicznego.
W świetle powyższych wyjaśnień należy stwier-
dzić, iż regulacja art. 11j specustawy w ocenie resor-
tu nie pozbawia „działkowców” wszelkich praw,
łącznie z prawem do odszkodowania za utracony
majątek, jak również nie stoi w sprzeczności z prze-
pisami konstytucji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie prywatyzacji stołecznego zakładu
energetycznego STOEN (2444)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
nr SPS-024-2444/08, zapytanie posła na Sejm Rze-

czypospolitej Polskiej pana Krzysztofa Brejzy z dnia
14 września 2008 r., dotyczące nieprawidłowości
w związku z wyceną nieruchomości położonych
w Warszawie na atrakcyjnych inwestycyjnie tere-
nach, dokonaną w toku procesu prywatyzacyjnego
STOEN SA, uprzejmie informuję, że zagadnienie to
nie było dotąd przedmiotem prowadzonego postępo-
wania.
W tej sytuacji wspomniane pismo z dnia 14 wrze-
śnia 2008 r. potraktowane zostało jako zawiadomie-
nie o przestępstwie. Dlatego w dniu 7 października
2008 r. Prokuratura Apelacyjna w Warszawie prze-
słała pismo pana posła prokuratorowi okręgowemu
w Warszawie, polecając dokonanie jego procesowej
oceny. Postępowanie to zostało zarejestrowane pod
sygn. akt VI Ds. 221/08. Wobec powyższego zarówno
termin, jak i sposób załatwienia tej sprawy nie są
możliwe do przewidzenia. Postępowanie pozostawać
będzie również w zainteresowaniu Biura Postępo-
wania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romana Kaczora
w sprawie wyjaśnienia okoliczności
przebiegu przeprowadzonej akcji ratowniczej
obywatela polskiego w Kazachstanie (2445)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Romana Kaczora (pismo
nr SPS-024-2445/08 z dnia 26 września 2008 r.)
w sprawie wyjaśnienia okoliczności przebiegu prze-
prowadzonej akcji ratowniczej obywatela polskiego
w Kazachstanie pozwolę sobie na wstępie przedsta-
wić skrócony i zobiektywizowany opis wydarzeń
ustalony na podstawie informacji uzyskanych od
podmiotów zaangażowanych w tę operację, w tym
od Ambasady RP w Ałmaty, kazachskich władz i ra-
towników oraz polskich alpinistów – zarówno uczest-
niczących w tych wydarzeniach, jak i konsultują-
cych tę sytuację w kraju.
W dniu 21 sierpnia br. grupa alpinistów z Polski
podjęła próbę zdobycia szczytu Khan Tenri, na po-
graniczu Kirgizji i Kazachstanu. Każdy z uczestni-
ków wyprawy wspinał się samodzielnie, w tempie,
jakie było dla niego właściwe. Pan Waldemar Graj
wspinał się najwolniej ze wszystkich uczestników
wyprawy. Gdy pozostali uczestnicy zdecydowali się,
469
zgodnie z zasadami bezpiecznej wspinaczki, powró-
cić do bazy, mijając pana W. Graja, radzili mu, aby
on również zdecydował się wracać. Jednak, mimo iż
kontynuowanie wspinaczki po godz. 16 uważane jest
na tej górze za niebezpieczne, pan W. Graj zdecydo-
wał się wspinać dalej. W wyniku tej decyzji spędził
noc na wysokości ponad 6000 metrów. Rano, w dniu
22 sierpnia, usłyszano jego wołanie o pomoc. W pod-
jętej automatycznie akcji ratowania pana W. Graja
brało udział dwóch znanych alpinistów: pan A. Pu-
czinin, pracownik firmy MTI Sport, przewodnik
górski od lat zajmujący się wspinaczką górską, oraz
pan W. Kopyłow, alpinista pracujący w górach El-
brus. W trakcie działań dołączył do nich również
polski uczestnik wyprawy pan A. Partyka. Niestety,
ze względu na niesprzyjające warunki pogodowe ak-
cja zakończyła się porażką. Panowie A. Puczinin i A.
Partyka dotarli do pana W. Graja i podjęli próbę
sprowadzenia go w dół, ale w następstwie bardzo
złej pogody zagrażającej życiu uczestników operacji
oraz braku współpracy ze strony już wtedy bardzo
osłabionego i posiadającego liczne odmrożenia pa-
na W. Graja odstąpili od jej kontynuowania i zeszli
do granicy bezpiecznej wysokości. W następnej ko-
lejności do działań przystąpił pan W. Kopyłow, któ-
ry wprawdzie dotarł do poszukiwanego, ale wtedy
już on nie żył, prawdopodobnie wskutek zazwyczaj
występujących w takich sytuacjach odmrożeń i wy-
ziębienia organizmu.
W dniach 24–28 sierpnia br. ośmioosobowa gru-
pa ratowników pod przewodnictwem światowej sła-
wy himalaisty Denisa Urubko podjęła próbę spro-
wadzenia zwłok polskiego alpinisty ze stoku. Pan
D. Urubko, który jako jedyny z grupy ratowników
dotarł do ciała, podjął decyzję o zaprzestaniu kon-
tynuowania akcji ze względu na bardzo złe warun-
ki pogodowe oraz występujące zagrożenie lawino-
we, a także zagrożenie życia i zdrowia jej uczestni-
ków, spośród których dwóch doznało w tym czasie
odmrożeń.
Pomimo niepowodzenia przedstawiona powyżej
operacja została niezwykle wysoko oceniona przez
Polski Związek Alpinizmu, do którego zwróciliśmy
się z prośbą o opinię w tym zakresie.
Odpowiadając natomiast na konkretne pytania
postawione przez pana posła R. Kaczora, uprzejmie
informuję, co następuje:
1. Dopływ informacji z gór jest w tamtejszych
warunkach bardzo utrudniony i odbywa się poprzez
licznych pośredników. Kontakt z bazą następuje
drogą radiową dwa razy na dobę (o 7 i 20). Dlatego
bieżące informacje ambasada starała się uzyskiwać
w kilku źródłach (Służba Ratownicza, firma Asia
Tour – organizator wyprawy polskich alpinistów
oraz od panów D. Urubko, K. Wasiliewa). Informacje
tak uzyskiwane nie zawsze pokrywały się ze sobą.
Były jednak bezzwłocznie przekazywane zaintere-
sowanym, w tym i pani A. Graj, żonie zmarłego alpi-
nisty. Podniesione przez pana posła nieścisłości
w tym zakresie dowodzą tylko intensywnych dzia-
łań placówki w tej tragicznej sytuacji. W świetle opi-
470
nii profesjonalistów, za jakich należy uznać Polski
Związek Alpinizmu, akcja ratownicza została prze-
prowadzona zgodnie z warunkami i bezpieczeń-
stwem jej uczestników. Podjęto ją natychmiast po
wezwaniu pomocy przez pana W. Graja. Była ona
prowadzona mimo bardzo niesprzyjających warun-
ków atmosferycznych. Trudne warunki na stoku,
w tym stale pogarszająca się pogoda, zagrażająca
życiu i zdrowiu uczestników operacji, uniemożliwiły
sprowadzenie ciała ze stoku. Konsul RP w Ałmaty
pozostawał w stałym kontakcie telefonicznym z żoną
zmarłego alpinisty. Od początku swoich kontaktów
z ambasadą pani A. Graj wyrażała chęć sprowadze-
nia ciała męża do Polski (po raz pierwszy zadeklaro-
wała to w rozmowie telefonicznej z konsul Barbarą
Kaczmarczyk w dniu 23 sierpnia br.). Z uwagi na
prośby pani A. Graj oraz niebezpieczeństwo, iż
z upływem czasu, ze względu na pogarszającą się po-
godę, znikną szanse na odnalezienie ciała, pomimo
braku gwarancji finansowych organizator wyjazdu
grupy polskich alpinistów (firma Asia Tour) podjął
decyzję o sprowadzeniu najlepszej w okolicy ekipy
ratowniczej kierowanej przez himalaistę pana
D. Urubko. Niestety i ta kolejna akcja, ze względu na
trudne warunki pogodowe, zakończyła się niepowo-
dzeniem. Wtedy też pani A. Graj zwróciła się ponow-
nie do konsula z prośbą o pomoc w sprowadzeniu
ciała swojego męża do kraju. W Ambasadzie RP
w Ałmaty zachował się e-mail pani A. Graj z dnia 30
sierpnia br. z żądaniem podjęcia działań w tym celu.
W odpowiedzi konsul poinformował panią A. Graj
o możliwościach kontynuowania wysiłków na rzecz
sprowadzenia ciała męża do kraju oraz o kosztach
z tym związanych. Wcześniejsza próba sprowadze-
nia ciała podjęta przez pana D. Urubko odbywała się
bowiem w przekonaniu, że jej koszt pokryje ubezpie-
czyciel. Niestety w międzyczasie nadeszła informa-
cja o braku możliwości opłacenia przez ubezpieczy-
ciela akcji ratowniczych ze względu na fakt, że poli-
sa obejmowała wspinaczkę do wysokości jedynie
6000 metrów, a wypadek miał miejsce powyżej puła-
pu objętego ubezpieczeniem. Doszło więc do prze-
kroczenia warunków polisy i w konsekwencji do od-
mowy uznania roszczeń.
W związku z powyższym, trudno mówić o sprzecz-
nościach w przekazywaniu pani A. Graj informacji
na temat możliwości sprowadzenia ciała pana
W. Graja, a jedynie o nieścisłościach wynikających
z licznych i niebezpośrednich źródeł informacji
w tym zakresie, uzasadnionych charakterem i wa-
runkami miejsca akcji. Ambasada RP od początku
czyniła starania, aby zwłoki polskiego alpinisty zo-
stały zgodnie z życzeniem jego żony sprowadzone
z gór. W momencie, gdy okazało się, że ubezpieczy-
ciel odmawia pokrycia kosztów sprowadzenia ciała
pana W. Graja, Ambasada RP w Ałmaty przekazała
pani A. Graj informacje na temat kosztów takiej
operacji, oczekując dyspozycji w tym zakresie.
2. Ze względu na znaczną wysokość i warunki,
w których doszło do wypadku, zarówno w pierwszej,
jak i w drugiej akcji ratowniczej nie brał udziału le-
karz, natomiast miejscowi alpiniści biorący w niej
udział (z wyłączeniem polskiego uczestnika), wg za-
pewnień organizatorów, przeszli rozszerzony kurs
pierwszej pomocy.
3. Zobiektywizowany przebieg akcji ratowniczej
został przedstawiony na wstępie niniejszego pisma,
oparty na relacjach zarówno uczestników wyprawy,
jak też organizatorów akcji ratowniczej (przedstawi-
cieli firmy Asia Tour oraz kazachskiej służby ratow-
niczej), zgodnie z posiadanymi przez Ministerstwo
Spraw Zagranicznych informacjami. W uzupełnie-
niu należy dodać, co następuje: około godz. 11 (przed
południem) usłyszano wołanie o pomoc pana
W. Graja. Szef firmy Asia Tour, która organizowała
pobyt alpinistów, pan I. Trepkow telefonicznie zwró-
cił się do szefa firmy Kan Tengri, pana K. Walijewa,
o pomoc w sprowadzeniu alpinisty. Pan K. Walijew
poprosił o sprowadzenie pana W. Graja dwóch naj-
bardziej doświadczonych alpinistów znajdujących
się w pobliżu, pana A. Puczinina i pana W. Kopyło-
wa. Zwrócono się też o pomoc do pozostałych człon-
ków polskiej wyprawy. W efekcie do ww. alpinistów
dołączył pan A. Partyka. Według relacji pana A. Pu-
czinina na wys. 6400 m pozostał pan W. Kopyłow.
Do pana W. Graja, znajdującego się na wysokości
ok. 6900 m, pan A. Puczinin i pan A. Partyka dotar-
li ok. godz. 17.30. Był on w bardzo złym stanie fi-
zycznym, z licznymi odmrożeniami. Uniemożliwiało
mu to samodzielne poruszanie się i w konsekwencji
współpracę z ratownikami. Do godz. ok. 22.30 ra-
townikom udało się sprowadzić pana W. Graja na
wys. ok. 6700 m. Ponieważ dalej nie byli oni w stanie
prowadzić akcji ratowniczej, pan A. Puczinin zszedł
po pomoc do bazy. Po ok. 2 godz. zszedł tam również
pan A. Partyka. Wtedy wyruszył w górę przeby-
wający na niższej wysokości pan W. Kopyłow, któ-
ry jednak po powrocie do punktu wyjściowego
oświadczył pozostałym uczestnikom operacji, iż
pan W. Graj już nie żyje.
4. Zgodnie z obowiązującym w Kazachstanie
prawem, miejscowe władze nie mogą wystawić aktu
zgonu bez lekarskiego świadectwa stwierdzającego
przyczynę zgonu, wydanego przez uprawnioną do
tego osobę (lekarza). Uwzględniając tę okoliczność,
a także kierując się rozwiązaniami przewidzianymi
w prawie polskim, ustanawiającymi możliwość prze-
prowadzenia postępowania sądowego o uznanie za
zmarłego, Ministerstwo Spraw Zagranicznych prze-
słało do Sądu Rejonowego w Oławie informacje opi-
sujące okoliczności śmierci pana W. Graja, które
mogą okazać się sądowi pomocne i być może przy-
spieszą przeprowadzenie tej procedury w Polsce.
5. Podczas akcji ratowniczej w dniach 22–23
sierpnia br., od momentu otrzymania informacji
o trudnej sytuacji pana W. Graja, Ambasada RP
w Ałmaty podjęła następujące czynności:
— powiadomiła władze miejscowe i służbę ra-
towniczą o ciężkiej sytuacji polskiego alpinisty;
— potwierdziła prowadzenie akcji ratowniczej
oraz zaoferowała pomoc w organizowaniu potrzeb-
nego sprzętu i środków;

— uzyskała potwierdzenie od kazachskiej służby
ratowniczej o możliwości użycia śmigłowca w celu
przyspieszenia okazania panu W. Grajowi profesjo-
nalnej opieki medycznej i w tym celu przetranspor-
towania go do Ałmaty;
— nawiązała kontakt z ubezpieczycielem pa-
na W. Graja w celu zapewnienia środków na prze-
prowadzenie akcji ratowniczej oraz przekazanie or-
ganizatorom akcji ratowniczej wiadomości o tym, iż
pan W. Graj jest ubezpieczony;
— wobec oczekiwań kierowanych przez żonę
zmarłego alpinisty ambasada uzyskała oraz przeka-
zała pani A. Graj informacje na temat kosztów już
przeprowadzonej akcji oraz kalkulację przeprowa-
dzenia kolejnej, pod warunkiem udzielenia gwaran-
cji finansowej;
— ze względu na wątpliwości pani A. Graj co do
wiarygodności dotychczasowych działań oraz przed-
stawionych kosztorysów ministerstwo wystąpiło
o opinię do Polskiego Związku Alpinizmu, który
stwierdził, że wszystkie działania ratownicze pro-
wadzone były w sposób prawidłowy.
W świetle powyższych faktów, dotychczasowe
działania Ambasady RP w Ałmaty, mające na celu
pomoc w sprowadzeniu ciała zmarłego, musimy
uważać za prawidłowe i adekwatne do zaistniałej sy-
tuacji. Naturalnym jest, iż gdyby jednak pani
A. Graj podejmowała dalsze decyzje w tym zakresie,
ministerstwo gotowe jest nadal służyć pomocą w ra-
mach naszych kompetencji oraz obowiązujących
norm prawnych. Niestety nie obejmują one jednak
pomocy finansowej w zakresie refundacji przepro-
wadzonej akcji ratunkowej, ani też pokrycia kosz-
tów ewentualnej, kolejnej próby sprowadzenia ciała
pana W. Graja.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Szydło
w sprawie braku środków na zakończenie
inwestycji „Budowa Komendy Powiatowej PSP
wraz z Jednostką Ratowniczo-Gaśniczą
w Oświęcimiu” (2446)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2446/08) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pani Beaty Szydło w sprawie braku środków na
471
zakończenie inwestycji „Budowa Komendy Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej wraz z Jednostką
Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu” pragnę poin-
formować, iż minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji nie dysponuje środkami budżetowymi na
prowadzenie przedsięwzięć inwestycyjnych realizo-
wanych w powiatach przez jednostki organizacyjne
Państwowej Straży Pożarnej.
Środki finansowe przeznaczone na pokrycie
kosztów funkcjonowania komend powiatowych
Państwowej Straży Pożarnej ujęte są w budżecie
państwa, w części 85: Budżety wojewodów w dziale
754: Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciw-
pożarowa, których dysponentem jest właściwy
miejscowo wojewoda. W powyższym przypadku or-
ganem właściwym jest wojewoda małopolski, który
w ramach swojego planu inwestycyjnego może wy-
gospodarować dodatkowe środki finansowe celem
ewentualnego zwiększenia nakładów na przedmio-
towe zadania.
Z informacji uzyskanych z Komendy Głównej
Państwowej Straży Pożarnej wynika, iż małopolski
komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożar-
nej, widząc potrzebę szybkiego zakończenia przed-
miotowego zadania, podczas prac nad projektem bu-
dżetu państwa na rok 2009 r. zwrócił się do wojewo-
dy małopolskiego o ujęcie w pełnej wysokości środ-
ków finansowych niezbędnych do jego zakończenia,
tj. kwoty w wysokości 7301 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie poseł Beaty Szydło
w sprawie decyzji o zaprzestaniu kontynuacji
budowy domu dziecka w Jaszczurowej,
realizowanej w ramach inwestycji
„Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba”
(2448)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-024-2448/08,
z dnia 26 września br. przekazujące zapytanie pani
poseł Beaty Szydło w sprawie decyzji o zaprzestaniu
kontynuacji budowy Domu Dziecka w Jaszczurowej
w ramach kosztów inwestycji „Budowa zbiornika
wodnego Świnna Poręba”, przedstawiam poniżej na-
stępujące informacje.
W kosztach inwestycji pn.: „Budowa zbiornika
wodnego Świnna Poręba” budowa domu dziecka mo-
gła być uwzględniona wyłącznie w ramach pozyska-
472
nia terenu pod inwestycje, gdzie realizacja budow-
nictwa odtworzeniowego możliwa jest na podstawie
umowy z właścicielem.
Roszczenia właścicieli nieruchomości, na której
znajduje się dworek, oraz postanowienie Sądu Okrę-
gowego w Krakowie zakazujące wykonywania ja-
kichkolwiek działań w granicach tej nieruchomości
wymusiły na inwestorze zbiornika zaprzestanie roz-
poczętej budowy domu dziecka. Inwestor zbiornika,
nie mogąc pozyskać terenu dworku w Jaszczurowej,
utracił jakiekolwiek podstawy do przeznaczenia
środków inwestycyjnych na budowę domu dziecka.
Biorąc pod uwagę fakt, że 25 października 2007 r.
wojewoda małopolski wydał decyzję o zwrocie ma-
jątku spadkobiercom byłych właścicieli, a rozpoczę-
te w ramach prowadzonej inwestycji obiekty domu
dziecka, nawet po przeprowadzonych pracach ada-
ptacyjnych, nie byłyby przydatne do celów związa-
nych z funkcjonowaniem zbiornika, prezes Krajowe-
go Zarządu Gospodarki Wodnej zdecydował o wyga-
szeniu prawa trwałego zarządu dla całej nierucho-
mości i przekazaniu jej do zasobu, którym, zgodnie
z ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami, dysponuje starosta. Przekazanie
przedmiotowej nieruchomości i częściowo już wyko-
nanych obiektów budowlanych powinno ułatwić po-
zyskanie środków na dokończenie budowy domu
dziecka.
Na zakończenie chciałbym wyraźnie podkreślić,
iż odstąpienie od budowy domu dziecka wynika
z konieczności przestrzegania obowiązujących prze-
pisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 lipca
2006 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu fi-
nansowania inwestycji z budżetu państwa. Przepisy
tego rozporządzenia szczegółowo określają bowiem
rodzaj kosztów wchodzących w skład wartości kosz-
torysowej inwestycji.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Andrzeja Adamczyka
i Edwarda Czesaka
w sprawie zakładania ksiąg wieczystych
i opieszałości sądów rejonowych (2451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Adamczyka i Pana
Posła Edwarda Czesaka z dnia 20 września 2008 r.
w sprawie zakładania ksiąg wieczystych i opieszało-
ści sądów rejonowych, przekazane przez pana
Krzysztofa Putrę, wicemarszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej, przy piśmie z dnia 26 września
2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W skali całego kraju, począwszy od II półrocza
2007 r., następuje systematyczny wzrost wpływu
spraw o wpis do księgi wieczystej i o założenie księgi
wieczystej. W I półroczu 2008 r. do wydziałów ksiąg
wieczystych wpłynęło 1 840 103 takich wniosków, tj.
o 402 574 sprawy (o 28%) więcej w stosunku do
I półrocza roku 2007. W okresie tym załatwiono
1 823 121 wniosków, tj. o 364 614 spraw (o 25%) wię-
cej niż w I półroczu 2007 r. Ogólnopolski przeciętny
wskaźnik czasu trwania postępowania w sprawach
wieczystoksięgowych wynosi 1,9 miesiąca i wykazu-
je tendencję wzrostową w porównaniu z I półroczem
2007 r., w którym utrzymywał się na poziomie 1,3
miesiąca.
W poszczególnych okręgach ten drastyczny
wzrost wpływu wniosków o wpis lub o założenie
księgi wieczystej stanowił główną przyczynę pogor-
szenia sprawności postępowania. Z informacji uzy-
skanych od prezesa Sądu Okręgowego w Krakowie,
jak i z sygnałów dochodzących z innych dużych
ośrodków wynika, że wzrost wpływu spraw spowo-
dowany został w dużym stopniu wejściem w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873). Na spraw-
ność postępowania miał wpływ również przyrost
akcji kredytowej w Polsce, skutkujący znacznym
wzrostem liczby udzielanych kredytów mieszkanio-
wych, w większości zabezpieczanych przez ustano-
wienie hipoteki. Niezależnie od powyższego na po-
gorszenie wyników okresowo wpływa prowadzona
migracja ksiąg wieczystych w sądach, w których na-
stąpiło wdrożenie systemu Nowej Księgi Wieczystej.
Jest to jednak okres przejściowy, wynikający ze
zwiększenia liczby zadań wykonywanych w tym
okresie przez sądy. Docelowo informatyzacja ksiąg
wieczystych niewątpliwie usprawni postępowanie
wieczystoksięgowe.
Wobec wskazania w zapytaniu Sądu Rejonowego
dla Krakowa-Podgórza w Krakowie jako szczególnie
opieszałego w rozpoznawaniu wniosków wieczystok-
sięgowych przyznaję, iż istotnie w sądzie tym wskaź-
nik sprawności postępowania nie jest zadowalający,
wynosi bowiem 4,6 miesiąca. Jednocześnie zauwa-
żam, iż taki stan rzeczy nie został wywołany „opie-
szałością, brakiem umiejętności czy chęci” pracow-
ników tego wydziału, lecz ogólnie obserwowanym
gwałtownym wzrostem wpływu spraw wieczystok-
sięgowych. Dla porównania należy wskazać, iż w I pół-
roczu 2007 r. wpływ do IV Wydziału Ksiąg Wieczy-
stych Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza
w Krakowie wyniósł 33 095 spraw, w II półroczu
2007 r. – 50 316 spraw, w I półroczu 2008 r. – 39 108
spraw. Z powyższego porównania wynika, iż szcze-
gólnie wydatny był wzrost wpływu spraw w II półro-
czu 2007 r. Zwiększył się on o 52% w stosunku do

I półrocza 2007 r. Natomiast w okresie od 1 lipca
2007 r. do 30 czerwca 2008 r. miesięczny wpływ był
przeciętnie o 2 tys. spraw (tj. o ok. 35%) wyższy niż
miesięczny wpływ w I półroczu 2007 r., kiedy zary-
sowała się wyraźna tendencja poprawy wskaźnika
sprawności postępowania, wynoszącego wówczas
w tym wydziale 2,4 miesiąca.
Wydajność orzeczników i urzędników zatrudnio-
nych w wydziale nie budzi zastrzeżeń ani prezesa
Sądu Okręgowego w Krakowie, ani służb nadzoru
w Ministerstwie Sprawiedliwości. Obecnie podejmo-
wane działania organizacyjno-nadzorcze podykto-
wane koniecznością opanowania wpływu i usunię-
cia zaległości, przy wymagającej podkreślenia dużej
wydajności orzeczników, zmierzają do przeprowa-
dzenia podziału IV Wydziału Ksiąg Wieczystych
Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krako-
wie, który zapewni sprawną organizację pracy. Rów-
nież analiza rocznych informacji o działalności są-
dów, przeprowadzane lustracje i wizytacje oraz po-
dejmowanie działania o charakterze organizacyj-
nym mają na celu usprawnienie postępowania wie-
czystoksięgowego. Nie są natomiast obecnie podej-
mowane w Ministerstwie Sprawiedliwości działania
w kierunku dalszego uproszczenia przepisów postę-
powania wieczystoksięgowego, poza dążeniem do
usprawnienia systemu informatycznego wykorzy-
stywanego celem zwiększenia dostępu do ksiąg wie-
czystych.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione informacje
w sposób wyczerpujący wyjaśnią wątpliwości zawar-
te w zapytaniu pana posła Andrzeja Adamczyka
i pana posła Edwarda Czesaka z dnia 20 września
2008 r.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Rębka
w sprawie funkcjonowania
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa w Lublinie (2452)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jerzego Rębka w sprawie
funkcjonowania Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa w Lublinie, przesłane do Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem znak: SPS-
473
-024-2452/08 z dnia 26 września 2008 r., uprzejmie
informuję, co następuje.
Odnosząc się do możliwości identyfikacji działek
rolnych za pomocą systemów obsługiwanych przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
pragnę wyjaśnić, iż System Identyfikacji Działek
Rolnych (Land Parcel Identification System – LPIS),
stanowiąc element Zintegrowanego Systemu Zarzą-
dzania i Kontroli, składa się z wielu modernizowa-
nych i aktualizowanych warstw informacyjnych.
Jednakże dane opisowe dotyczące działek ewiden-
cyjnych pochodzą z ewidencji gruntów i budynków.
Zgodnie z ustawą z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geo-
dezyjne i kartograficzne ewidencja gruntów i bu-
dynków obejmuje informacje dotyczące:
1) gruntów – ich położenia, granic, powierzchni,
rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas glebo-
znawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbio-
rów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieru-
chomości, w skład której wchodzą grunty,
2) budynków – ich położenia, przeznaczenia,
funkcji użytkowych i ogólnych danych technicz-
nych,
3) lokali – ich położenia, funkcji użytkowych oraz
powierzchni użytkowej.
W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się
także, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy:
1) właściciela, a w odniesieniu do gruntów pań-
stwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne
lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty
i budynki lub ich części,
2) miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wy-
mienionych w pkt. 1,
3) informacje o wpisaniu do rejestru zabytków,
4) wartość nieruchomości.
Pamiętać należy także, iż w bazach danych LPIS,
którymi dysponuje ARiMR znajdują się informacje
dotyczące blisko 31 milionów działek referencyjnych
z terenu całego kraju. Kwestia precyzyjnego określe-
nia ma w tej sytuacji znaczenie pierwszoplanowe.
Dlatego, aby właściwie zidentyfikować wybrane
działki ewidencyjne, należy podać informację doty-
czącą numerów ewidencyjnych działek lub wskazać
dane właściciela.
Należy podkreślić, iż organy administracji publicz-
nej zobowiązane są do podejmowania ze szczególną
rzetelnością postępowań wyjaśniających, tak aby nie
doszło do niewłaściwego posądzenia obywateli.
Pragnę zaznaczyć, iż zgadzam się z opinią wyra-
żoną w zapytaniu, iż rolą posła jest reagowanie na
bieżące problemy wskazywane przez obywateli ocze-
kujących pomocy i podejmowania realnych działań.
Dlatego też zwróciłem się do prezesa Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z prośbą
o wyjaśnienie, czy doszło do nieprawidłowości w po-
bieraniu płatności bezpośrednich lub płatności w ra-
mach innych schematów pomocowych w miejscowo-
ściach Planta i Wrzosów w powiecie Radzyń Podla-
ski w województwie lubelskim, stanowiących grunty
po byłych państwowych gospodarstwach rolnych.
474
Oczekuję, iż oddziały regionalne ARiMR podej-
mą wysiłek w celu jednoznacznej identyfikacji ww.
działek rolnych. O nowych okolicznościach w spra-
wie Pan Marszałek zostanie powiadomiony odręb-
nym pismem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie budowy w pow. zgierskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2455)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Tadeusza Woźniaka,
przekazane pismem z dnia 26 września 2008 r.
(sygn. SPS-024-2455-2466/08) w sprawie budowy
w powiatach: zgierskim, sieradzkim, wieluńskim,
łowickim, zduńskowolskim, wieruszowskim, poddę-
bickim, łęczyckim, pajęczańskim, łaskim, pabianic-
kim i kutnowskim boisk ze sztuczną murawą i oświe-
tleniem, w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Z powyższej listy powiatów następujące gminy,
powiaty i miasta zostały zakwalifikowane do pro-
gramu pt. „Moje boisko – Orlik 2012” w roku 2008.
Stan realizacji bodowy boisk przedstawia się nastę-
pująco:
a) powiat sieradzki: „Orlik 2012” miał być reali-
zowany przez miasto Sieradz, adres: Szkoła Podsta-
wowa nr 4, ul. 23 stycznia 18, Sieradz. Pierwszy
przetarg: nie zgłosił się żaden wykonawca, drugi
przetarg: jest w trakcie. Burmistrz Sieradza wystą-
pił z pismem do wojewody łódzkiego, aby przenieść
tę realizację na 2009 r. w związku ze zbliżającym się
końcem roku;
b) powiat wieluński: „Orlik 2012” jest realizo-
wany przez miasto Wieluń. Adres: ul. POW 14, Wie-
luń. Obiekt realizowany w pobliżu dwóch osiedli
mieszkaniowych. Deklarowany termin otwarcia:
15.11.2008 r.;
c) powiat łowicki: „Orlik 2012” jest realizowany
przez miasto Łowicz. Adres: Zespół Szkół Gimna-
zjum i Szkoła Podstawowa nr 3, ul. Grunwaldzka 9.
Deklarowany termin otwarcia: 27.10.2008 r.;
d) powiat zduńskowolski: „Orlik 2012” ma być
realizowany w ramach powiatu. Adres: II Liceum
Ogólnokształcące im. Jana Pawła II w Zduńskiej
Woli; przetarg unieważniono;
e) powiat wieruszowski: „Orlik 2012” jest reali-
zowany przez gminę Wieruszów. Adres: Szkoła Pod-
stawowa nr 1, Wieruszów. Deklarowany termin
otwarcia: 15.10.2008 r.;
f) powiat poddębicki: „Orlik 2012” jest realizo-
wany w ramach powiatu. Adres: Liceum Ogólno-
kształcące, ul. Mickiewicza 13/15, Poddębice. Dekla-
rowany termin otwarcia: 01.12.2008 r.;
g) powiat łęczycki: „Orlik 2012” jest realizowa-
ny przez miasto Łęczyca. Adres: Szkoła Podstawowa
nr 3, ul. Zachodnia 23, Łęczyca. Deklarowany ter-
min otwarcia: 30.12.2008 r.;
h) powiat pajęczański: „Orlik 2012” jest realizo-
wany przez gminę Pajęczno. Adres: Szkoła Podsta-
wowa nr 1, ul. Wiśniowa 7, Pajęczno. Deklarowany
termin otwarcia: 30.11.2008 r.;
i) powiat łaski: „Orlik 2012” jest realizowany
przez gminę Łask. Adres: Szkoła Podstawowa nr 5
na terenie osiedla mieszkaniowego „Przylesie”. De-
klarowany termin otwarcia: 31.10.2008 r.;
j) powiat pabianicki: „Orlik 2012” jest realizo-
wany przez miasto Pabianice. Adres: Szkoła Podsta-
wowa nr 3, ul. Mokra 28/34, Pabianice. Deklarowa-
ny termin otwarcia: koniec 10.2008 r.;
k) powiat kutnowski: „Orlik 2012” jest realizo-
wany przez miasto Kutno. Adres: Szkoła Podstawo-
wa nr 1, ul. Zamoyskiego 1, Kutno. Deklarowany
termin otwarcia: 25.10.2008 r.
Środki finansowe na realizację inwestycji w ww.
powiatach do 2012 r. nie zostały jeszcze określone.
W perspektywie na 2009 r. rząd RP zabezpieczył
kwotę 250 mln zł na realizację tych inwestycji, co
łącznie z dotacją z urzędów marszałkowskich po-
zwoli na zrealizowanie 750 kompleksów boisk „Or-
lik 2012” w skali całego kraju.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie budowy w pow. sieradzkim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2456)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.
 475

Odpowiedź Odpowiedź

ministra sportu i turystyki ministra sportu i turystyki

na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka

w sprawie budowy w pow. wieluńskim boisk w sprawie budowy w pow. poddębickim

ze sztuczną murawą i oświetleniem boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2457) programu „Boisko w mojej gminie” (2461)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.

Odpowiedź Odpowiedź

ministra sportu i turystyki ministra sportu i turystyki

na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka

w sprawie budowy w pow. łowickim w sprawie budowy w pow. łęczyckim

boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2458) programu „Boisko w mojej gminie” (2462)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.

Odpowiedź Odpowiedź

ministra sportu i turystyki ministra sportu i turystyki

na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka

w sprawie budowy w pow. zduńskowolskim w sprawie budowy w pow. pajęczańskim

boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2459) programu „Boisko w mojej gminie” (2463)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.

Odpowiedź Odpowiedź

ministra sportu i turystyki ministra sportu i turystyki

na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka

w sprawie budowy w pow. wieruszowskim w sprawie budowy w pow. łaskim boisk

boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem ze sztuczną murawą i oświetleniem w ramach
w ramach zapowiedzianej przez premiera zapowiedzianej przez premiera Donalda Tuska
Donalda Tuska realizacji narodowego realizacji narodowego programu
programu „Boisko w mojej gminie” (2460) „Boisko w mojej gminie” (2464)

Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455. Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.

476
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie budowy w pow. pabianickim boisk
ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2465)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie budowy w pow. kutnowskim boisk
ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej przez premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (2466)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 2455.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie przekształcenia Ośrodka
Zamiejscowego Urzędu Kontroli Skarbowej
w Koninie w wydział UKS w Kaliszu (2468)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła na Sejm RP pana Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie przekształcenia Ośrodka Zamiej-
scowego Urzędu Kontroli Skarbowej w Koninie
w wydział UKS w Kaliszu uprzejmie informuję.
Ministerstwo Finansów przygotowało projekt
zmiany rozporządzenia ministra finansów z dnia 28
czerwca 2002 r. w sprawie organizacji urzędów kon-
troli skarbowej (Dz. U. Nr 96, poz. 856, z późn. zm.).
W projekcie przewidziano m.in. korektę struktury or-
ganizacyjnej urzędów kontroli skarbowej. Obecnie
urzędy kontroli skarbowej funkcjonują w 16 miastach
wojewódzkich, zaś w urzędach kontroli skarbowej
w Warszawie, Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku,
Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Olsztynie,
Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, we Wrocławiu i w Zie-
lonej Górze działają ich ośrodki zamiejscowe. Ośrod-
ki zamiejscowe funkcjonują jako wyodrębnione jed-
nostki organizacyjne tych urzędów.
Projekt przewiduje włączenie do struktury or-
ganizacyjnej urzędów kontroli skarbowej części
ośrodków zamiejscowych. Dotyczy to również
Ośrodka Zamiejscowego w Koninie podporządkowa-
nego Urzędowi Kontroli Skarbowej w Poznaniu.
Aktualnie Ośrodek Zamiejscowy w Koninie funk-
cjonuje jako wyodrębniona jednostka organizacyjna
Urzędu Kontroli Skarbowej w Poznaniu. Zgodnie z § 4
ust. 4 cytowanego rozporządzenia ministra finan-
sów w sprawie organizacji urzędów kontroli skarbo-
wej ośrodkiem zamiejscowym kieruje wicedyrektor
wyznaczony do tego celu przez generalnego inspek-
tora kontroli skarbowej spośród wicedyrektorów
urzędu. Włączenie Ośrodka Zamiejscowego w Koni-
nie do struktury organizacyjnej Urzędu Kontroli
Skarbowej w Poznaniu ma na celu racjonalizację
etatów i kosztów. Zmiana ta wyeliminuje koniecz-
ność tworzenia dodatkowego etatu merytorycznego
zastępcy dyrektora urzędu nadzorującego ośrodek
zamiejscowy. Należy wskazać, że od 4 lat Ośrodek
Zamiejscowy w Koninie jest kierowany przez zastęp-
cę dyrektora właściwego dla Ośrodka Zamiejscowe-
go w Kaliszu. Projektowana zmiana usankcjonuje
prawnie powyższy stan rzeczy.
Ponadto zmiana statusu umożliwi rezygnację
z utrzymywania komórki ogólnej, która musi być
wyodrębniona w ośrodkach zamiejscowych, zgodnie
z § 3 ust. 3 załącznika do zarządzenia nr 42 ministra
finansów dnia 24 grudnia 2003 r. w sprawie nadania
statutu urzędom kontroli skarbowej (Dz. Urz. Min.
Fin. Nr 17, poz. 96, z późn. zm.).
Szczególnego podkreślenia wymaga, że planowa-
ne zmiany struktury organizacyjnej nie będą miały
negatywnego wpływu na działalność kontroli skar-
bowej. Zniesienie statusu ośrodka zamiejscowego
nie oznacza likwidacji merytorycznych komórek or-
ganizacyjnych i nie będzie co do zasady skutkowało
dyslokacją pracowników komórek merytorycznych
zatrudnionych w ośrodku. Nie zmieni się miejsce
świadczenia przez nich pracy. W dalszym ciągu będą
też przeprowadzać kontrole na obszarze podległym
dotychczas Ośrodkowi Zamiejscowemu w Koninie.
W związku z powyższym przygotowywane zmia-
ny w postaci zniesienia Ośrodka Zamiejscowego
w Koninie nie powinny negatywnie oddziaływać na
efektywność i poziom wykonywania zadań kontroli
skarbowej, jak również na sytuację zatrudnionych
w ośrodku inspektorów i pracowników kontroli
skarbowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie planowanych zmian w ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych,
zmierzających m.in. do objęcia podatkiem
od nieruchomości gruntów przeznaczonych
w planach miejscowych na cele nierolne
i nieleśne, a faktycznie użytkowanych rolniczo
(2469)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk z dnia
26 września br. (znak: SPS-024-2469/08) w sprawie
planowanych zmian w ustawie o podatkach i opła-
tach lokalnych, zmierzających m.in. do objęcia po-
datkiem od nieruchomości gruntów przeznaczonych
w planach miejscowych na cele nierolne i nieleśne,
a faktycznie użytkowanych rolniczo, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Proponowane w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym oraz niektórych in-
nych ustaw zmiany w ustawie o podatkach i opła-
tach lokalnych są konsekwencją ratio legis projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane….
W trakcie analiz i dyskusji przed podjęciem prac
legislacyjnych środowiska samorządów terytorial-
nych, zwłaszcza w miastach, zgłaszały problem spe-
kulacyjnego „zamrażania” terenów przeznaczonych
pod zabudowę na obszarach miast, gdzie po wyga-
śnięciu tzw. starych planów pozostaje w śródmie-
ściach wiele terenów o rolnej kwalifikacji ewidencyj-
nej gruntów. Stan taki wpływa negatywnie na zago-
spodarowanie przestrzenne miast, zarówno pod
względem ekonomicznym, jak i z punktu widzenia
ładu przestrzennego.
Stąd przyjęto rozwiązanie, które pozwoli poprzez
instrumenty fiskalne wpłynąć na racjonalne korzy-
stanie z przestrzeni. Opodatkowanie podatkiem od
nieruchomości gruntów, które w ewidencji gruntów
i budynków stanowią użytki rolne, a które to grunty
zgodnie z planem miejscowym zostały przeznaczone
na cele nierolnicze i nieleśne, ma na celu zobligowa-
nie właścicieli takich nieruchomości do szybszego
ich zagospodarowania, realizując ustalenia planu
miejscowego np. w zakresie budownictwa mieszka-
niowego.
Dodatkowo należy wyjaśnić, ze wskutek uchwa-
lenia planu miejscowego i zmiany przeznaczenia
w planie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolni-
cze i nieleśne znacząco wzrasta wartość tych nieru-
chomości, a gmina ma obowiązek zapewnienia ob-
sługi tych terenów w zakresie infrastruktury tech-
nicznej i społecznej, przede wszystkim – wybudowa-
nia dróg i innych niezbędnych inwestycji celu pu-
477
blicznego, które należą do zadań własnych gminy,
oraz ujęcia ich w uchwale budżetowej bądź w wielo-
letnim programie inwestycyjnym zgodnie z przepi-
sami o finansach publicznych.
Projekt ustawy daje ponadto radom gmin możli-
wość określenia w drodze uchwały granic obszarów,
na których opodatkowaniu podatkiem od nierucho-
mości będą również podlegały grunty rolne, o ile
będą one położone na obszarze urbanizacji wyzna-
czonym w studium uwarunkowań i kierunków zago-
spodarowania przestrzennego gmin.
Uzasadnieniem dla przyjęcia takiego rozwiąza-
nia jest konieczność poszerzania samodzielności
gmin przy uwzględnieniu uwarunkowań wynikają-
cych z prowadzonej w gminie polityki przestrzennej.
Instrument ten pozwoli na wspomożenie finansowe
gmin, czyniąc racjonalnym realizację zamierzeń
związanych z przeznaczeniem danych obszarów do
zabudowy (urbanizacji), np. dotyczących zapewnie-
nia niezbędnej infrastruktury.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie interpretacji pojęcia „zamierzenia
inwestycyjne” w przepisach dotyczących
zasad przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (2470)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Michała Jarosa (pismo znak:
SPS-024-2470/08 z dnia 26 września 2008 r.) w spra-
wie interpretacji pojęcia „zamierzeń inwestycyj-
nych” w przepisach dotyczących zasad przygotowa-
nia i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych, uprzejmie wyjaśniam, iż zakres przedmiotowy
ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych (Dz. U z 2003 r. Nr 80,
poz. 721, z późn. zmian.) zwanej dalej specustawą
określony został w art. 1 ust. 1 tej ustawy, zgodnie
z którym specustawa określa zasady i warunki przy-
gotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z póź. zmian.).
478
Ww. art. 1 specustawy posługuje się, zatem ogól-
nym określeniem inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych. Sformułowanie to nie jest definiowane rów-
nież w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn.
zmian.), do której odwołuje się art. 1 ustawy o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwe-
stycji w zakresie dróg publicznych. Jednakże zna-
miona inwestycji mają inne pojęcia definiowane
w ustawie o drogach publicznych, tj. budowa, prze-
budowa oraz remont drogi. Zarówno przebudowa,
jak i remont nie wymagają zmiany granic pasa dro-
gowego, co oznacza, że nie mogą zostać uznane za
inwestycję na potrzeby ustawy z dnia 10 kwietnia
2003 r. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż
inwestycją jest budowa drogi, a zatem wykonywanie
połączenia drogowego między określonymi miejsca-
mi lub miejscowościami, a także jego odbudowa
i rozbudowa. Przytoczona definicja jednoznacznie
wskazuje, że zakres przedmiotowy omawianej usta-
wy odnosi się nie tylko do rozbudowy dróg już istnie-
jących, ale także do budowy nowych dróg.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie podatku VAT od usług z zakresu
ochrony zdrowia i opieki społecznej (2474)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, znak: SPS-024-2474/08, z dnia 16 września
2008 r., przy którym przesłano interpelację pani po-
seł Alicji Dąbrowskiej w sprawie wprowadzenia ze-
rowej stawki podatku VAT na usługi z zakresu opie-
ki zdrowotnej i opieki społecznej, uprzejmie wyja-
śniam i informuję.
Konstrukcja całego systemu podatku od warto-
ści dodanej w krajach członkowskich UE podlega
ścisłej harmonizacji. Z tych względów również pol-
ski system podatku od towarów i usług powinien
być zgodny z obligatoryjnymi dla krajów członkow-
skich Unii Europejskiej uregulowaniami zawartymi
w dyrektywie nr 2006/112/WE Rady z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz.U. L 345 ze zm.), która od
dnia 1 stycznia 2007 r. zastąpił VI dyrektywę Rady
Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie
harmonizacji przepisów państw członkowskich do-
tyczących podatków obrotowych – wspólny system
podatku od wartości dodanej – ujednolicona podsta-
wa wymiaru podatku (77/388/EEC ze zm.). Powyż-
sze uniemożliwia państwom członkowskim UE do-
wolne kształtowanie wysokości stawek podatkowych
i zwolnień od tego podatku.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. b i lit. g omawianej
dyrektywy, opieka szpitalna i medyczna oraz ściśle
z nimi związane czynności podejmowane przez pod-
mioty prawa publicznego lub działające na warun-
kach porównywalnych do stosowanych w odniesie-
niu do instytucji prawa publicznego przez szpitale,
ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpo-
wiednio uznane placówki o podobnym charakterze
oraz świadczenie usług i dostawa towarów ściśle
związanych z opieką i pomocą społeczną są zwolnio-
ne z opodatkowania podatkiem od towarów i usług
(bez możliwości korzystania z prawa do odliczeń lub
zwrotu podatku naliczonego).
W systemie podatku od wartości dodanej okre-
ślonym przepisami ww. dyrektywy nr 2006/112/WE
Rady stosowanie stawki zerowej podatku VAT (zwol-
nienie z prawem do odliczeń) zostało, co do zasady,
zarezerwowane dla transakcji związanych z wymia-
ną międzynarodową, tzn. z:
— wewnątrzwspólnotową dostawą towarów,
— eksportem towarów.
Brak jest w związku z tym możliwości, aby przy
poszanowaniu przepisów dyrektywy 2006/112/WE
Rady wprowadzić w zakresie opodatkowania podat-
kiem od towarów i usług ww. usług medycznych oraz
usług związanych z opieką i pomocą społeczną staw-
kę podatku w wysokości 0%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
tzw. ubruttowienia emerytur (2476)
W związku z przekazanym przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-024-2476/08, zapytaniem posła Dariusza Li-
pińskiego w sprawie interpretacji przepisów doty-
czących tzw. ubruttowienia emerytur uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Z dniem 1 stycznia 1992 r. wszystkie emerytury
i renty należne od tej daty zostały przeliczone
(„ubruttowione”) w związku z wprowadzeniem po-

datku dochodowego od osób fizycznych. Podstawę
prawną tej operacji stanowi przepis art. 55 ust. 6
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz.176, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem orga-
ny rentowe zostały zobowiązane do podwyższenia
należnych od dnia 1 stycznia 1992 r. krajowych eme-
rytur i rent, przeliczając je w taki sposób, aby po po-
trąceniu podatku dochodowego emerytury i renty
nie były niższe niż przed przeliczeniem, a także
wskaźniki wysokości świadczeń oraz wysokości wy-
nagrodzenia nie uległy obniżeniu. Emerytura po
przeliczeniu nie mogła być wyższa niż 125% emery-
tury przed przeliczeniem.
Równocześnie ustawa zobowiązała ministra pra-
cy i polityki socjalnej, aby w porozumieniu z mini-
strem finansów określił sposób przeliczenia wyna-
grodzeń, emerytur i rent oraz zasiłków z ubezpie-
czenia społecznego.
Wykonując tę delegację, minister pracy i polityki
socjalnej wydał w dniu 17 grudnia 1991 r. zarządze-
nie w sprawie sposobu przeliczenia emerytur i rent
w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego
od osób fizycznych (M.P. Nr 46, poz. 326).
W zarządzeniu powtórzona została ustawowa za-
sada, zgodnie z którą w celu ubruttowienia organy
rentowe obowiązane były zwiększyć bezpośrednio
wysokość emerytur i rent należnych od 1 stycznia
1992 r.
Zwiększenie świadczeń emerytalno-rentowych
nastąpiło od 1 stycznia 1992 r. przez:
1) ponowne ustalenie ich wysokości od przeliczo-
nej kwoty bazowej, z zastosowaniem wskaźników
wysokości świadczeń,
2) przeliczenie wysokości świadczeń w sposób
określony w załączniku nr 1 do zarządzenia,
3) porównanie kwot określonych w pkt 1 i 2 oraz
ustalenie wysokości świadczeń w kwocie wyższej.
Przy tym kwotę bazową uwzględniającą zwięk-
szenie z tytułu wprowadzenia podatku dochodowe-
go obliczało się przez podzielenie przez 0,8 różnicy
pomiędzy kwotą bazową określoną od wynagrodzeń
sprzed 1 stycznia 1992 r. a kwotą 104 400 zł, po za-
okrągleniu do pełnego tysiąca złotych w górę.
Natomiast w załączniku nr 1 podany został wzór
na wysokość emerytury lub renty po przeliczeniu,
w którym litera „p” oznaczała wysokość emerytury,
renty po przeliczeniu, a litera „a” – jej wysokość
przed przeliczeniem:
a – 72 000 zł
p = -----------------
0,8
Wzór dotyczył świadczeń, których wysokość nie
przekraczała przed przeliczeniem kwoty 4 392 000 zł.
Jeżeli w wyniku takiego przeliczenia kwota
świadczenia obliczona według zasad wynikających
z pkt 2 byłaby wyższa od wynikającej z pkt 1, nale-
żało ustalić nowe, podwyższone wskaźniki wysoko-
479
ści świadczenia oraz wskaźniki wysokości podstawy
wymiaru.
Ponadto jeżeli nowy, podwyższony wskaźnik wy-
sokości podstawy przekroczył 250% przeliczonej
kwoty bazowej, uległ on ograniczeniu do 250%,
a wysokość zwiększonych świadczeń należało usta-
lić przez ponowne ich obliczenie od kwoty bazowej,
z zastosowaniem ograniczonego wskaźnika wysoko-
ści podstawy, określając nowy wskaźnik wysokości
świadczenia.
Z przedstawionego przez pana posła pytania wy-
nika, że w przedstawionym przypadku zastosowane
zostały reguły określone w obowiązujących przepi-
sach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych obliczył
ubruttowione świadczenie dwiema metodami i wy-
płacił wyższe. Z konstrukcji zarządzenia ministra
pracy i polityki socjalnej z dnia 17 grudnia 1991 r.
jednoznacznie wynika, że obie metody podwyższa-
nia świadczeń, albo według § 3 ust. 4 pkt 1 albo we-
dług § 3 ust. 4 pkt 2, z założenia dawały różne wyni-
ki, skoro należało porównać wyniki i wybrać do wy-
płaty kwotę wyższą.
Należy przy tym podkreślić, że ubruttowienie
było czynnością jednorazową, przeprowadzoną
z dniem 1 stycznia 1992. Celem ubruttowienia było
zagwarantowanie, aby należne od dnia 1 stycznia
1992 r. emerytury i renty, po potrąceniu podatku
dochodowego od osób fizycznych, nie były niższe niż
należne do dnia 31 grudnia 1991 r. Ustawodawca,
wprowadzając mechanizm ubruttowienia, nie gwa-
rantował, że także w przyszłości przychód pomniej-
szony o koszty uzyskania i podatek dochodowy bę-
dzie zawsze odpowiadał w pełni wypłacie netto
zwiększonej o kwotę wynikającą z ubruttowienia.
Przedstawiając powyższe, sugeruję, aby konkret-
ną sprawę, na kanwie której zechciał pan poseł zgło-
sić zapytanie, skierować do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z wnioskiem o zbadanie prawidłowości
przeliczenia świadczenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie prac nad projektem
tzw. ustawy metropolitalnej (2479)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2479/08) przekazującego zapytanie posła na Sejm
480
RP pana Grzegorza Karpińskiego w sprawie prac
nad projektem tzw. ustawy metropolitalnej uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji skierowało do uzgod-
nień międzyresortowych projekt ustawy o polityce
miejskiej i współpracy jednostek samorządu teryto-
rialnego w tym zakresie oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (tekst dokumentu został umieszczony
na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Pu-
blicznej MSWiA). Z uwagi jednak na fakt, iż w MSWiA
cały czas trwają prace nad przedmiotowym projek-
tem, odbywają się uzgodnienia międzyresortowe
i konsultacje ze stroną samorządową, w chwili obec-
nej nie jest możliwe podanie dokładnego terminu
przekazania projektu ustawy do Sejmu RP.
Przepisy ww. projektu ustawy ukierunkowane są
na tworzenie mechanizmów pozwalających na utrzy-
manie równowagi w rozwoju sieci miejskiej – po-
przez wzmocnienie strategicznej roli obszarów me-
tropolitalnych i jednoczesną poprawę atrakcyjności
małych i średnich miast oraz gmin wiejskich. Głów-
nym celem ustawodawcy jest wytyczenie kierunków
i określenie celów polityki miejskiej państwa oraz
stworzenie ram prawnych dla poszerzenia możliwo-
ści współpracy jednostek samorządu terytorialnego
w aglomeracjach miejskich i ich bezpośrednim oto-
czeniu, tak aby służyły one lepszemu zaspokojeniu
potrzeb wspólnot samorządowych i zapewnieniu
stabilnej podstawy zrównoważonego rozwoju miast
oraz otaczających je terenów zurbanizowanych i ob-
szarów wiejskich.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa, ustanawia ze-
spół miejski jako nową prawno-ustrojową formę
współpracy miast z sąsiadującymi gminami, a także
reguluje zasady tworzenia obszarów metropolital-
nych oraz organizację i zasady działania zespołów
metropolitalnych. Ponadto zawiera przepisy wpro-
wadzające, przewidujące zmiany innych obowiązu-
jących regulacji ustawowych.
Zgodnie z projektem ustawy utworzenie obszaru
metropolitalnego będzie możliwe w drodze rozpo-
rządzenia Rady Ministrów (po spełnieniu warun-
ków określonych w ustawie).
Należy zaznaczyć, iż ww. projekt ustawy nie
przewiduje koncepcji pilotażowego sprawdzenia
funkcjonowania ustawy w wybranych obszarach
metropolitalnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przed-
miotowy projekt ustawy przewiduje wejście jej w ży-
cie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mirona Sycza
w sprawie zgodności z prawodawstwem
unijnym ustawy o podatku akcyzowym (2480)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-024-2480/08, zapytaniem poselskim pana po-
sła Mirona Sycza z dnia 11 września 2008 r. w spra-
wie akcyzy na oleje smarowe, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Oba przywołane w zapytaniu poselskim wyroki:
wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Szczecinie z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt I S.A./
Sz 62/08, jak i wyrok Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego w Gliwicach z dnia 14 maja 2007 r.,
sygn. akt III S.A./Gl 951/06, do dnia dzisiejszego nie
są prawomocne.
Należy także podkreślić, że Wojewódzki Sądu
Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę spółki
na decyzję dyrektora Izby Celnej w Katowicach.
Zgodnie z art. 168 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami admi-
nistracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.)
orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie
przysługuje co do niego środek odwoławczy. Ponie-
waż od wydanego przez Wojewódzki Sąd Admini-
stracyjny w Szczecinie wyroku przysługuje skarga
kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego,
zatem do czasu rozpatrzenia skargi lub upływu ter-
minu do wniesienia środka odwoławczego w postaci
skargi kasacyjnej wyrok ten nie będzie prawomocny.
Należy zaznaczyć, że obecnie Wojewódzki Sąd Ad-
ministracyjny w Szczecinie opublikował sentencję,
a w ostatnich dniach również uzasadnienie do wyro-
ku z dnia 20 maja 2008 r. i stosownie do przepisu
art. 173 § 2 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi dyrektor Izby Celnej
w Szczecinie może wnieść skargę kasacyjną do sądu,
który wydał zaskarżony wyrok, w terminie trzy-
dziestu dni od dnia doręczenia mu odpisu orzeczenia
z uzasadnieniem.
W związku z powyższym do czasu ostatecznego
rozstrzygnięcia powyższej sprawy przez Naczelny
Sąd Administracyjny lub uprawomocnienia się wy-
żej przytoczonych wyroków nie można uznać, że
przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podat-
ku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.)
są niezgodne z prawem wspólnotowym. Należy rów-
nież podkreślić, że krajowe przepisy dotyczące opo-
datkowania akcyzą olejów smarowych nie zostały
zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny
i Europejski Trybunał Sprawiedliwości, podobnie
jak Komisja Europejska nie wszczęła w tej sprawie
przeciw Polsce postępowania w trybie art. 226 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b dyrektywy Rady
2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w spra-
wie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ra-
mowych dotyczących opodatkowania produktów
energetycznych i energii elektrycznej wyroby klasy-
fikowane w pozycji CN 2710 zaliczane są do wyro-
bów energetycznych podlegających opodatkowaniu
podatkiem akcyzowym.
Jednocześnie, stosownie do art. 2 ust. 4 lit. b tiret
pierwsze, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania
do produktów energetycznych wykorzystywanych do
celów innych niż napędowe lub opałowe. Zatem cho-
ciaż wyroby oznaczone kodami CN 2710 19 71 do
2710 19 99 (w tym m.in. oleje smarowe), wykorzy-
stywane w inny sposób niż jako paliwo napędowe
lub grzewcze objęte są definicją produktów energe-
tycznych w rozumieniu dyrektywy Rady 2003/96/
WE, to są one wprost wyłączone z zakresu stosowa-
nia tej dyrektywy na mocy jej art. 2 ust. 4 lit. b tiret
pierwsze i przez to nie są objęte systemem ujednoli-
conego podatku akcyzowego.
Należy zauważyć, iż oleje smarowe, które nie
są objęte ujednoliconym podatkiem akcyzowym,
stanowią inną grupę wyrobów niż te, o których
mowa w art. 3 ust. 1 tiret pierwsze dyrektywy
Rady 92/12/EWG z dnia 27 października 2003 r.
w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych prze-
pisów ramowych dotyczących opodatkowania pro-
duktów energetycznych i energii elektrycznej.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit pierwszy tej dyrekty-
wy państwa członkowskie zachowują prawo do
wprowadzenia lub utrzymania w mocy podatków
od tych produktów, pod warunkiem, że podatki te
nie spowodują zwiększenia formalności związa-
nych z przekraczaniem granicy w handlu między
państwami członkowskimi.
Ww. przepisy zostały już implementowane do
krajowego porządku prawnego, tj. ustawy z dnia
23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w spra-
wie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. z 2006 r.
Nr 72, poz. 500, z późn. zm.).
Regulacje odnoszące się do olejów smarowych
przewidują bowiem zwolnienia z akcyzy olejów sma-
rowych w zależności od ich przeznaczenia. System
zwolnień nie obejmuje olejów smarowych do silni-
ków, w efekcie czego oleje smarowe do silników pod-
legają opodatkowaniu krajową akcyzą.
W tym miejscu należy podkreślić, że w sprawach
połączonych C-145/06 i C-146/06 Trybunał Sprawie-
dliwości Wspólnot Europejskich stwierdził, iż dyrek-
tywę Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r.
w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepi-
sów ramowych dotyczących opodatkowania produk-
tów energetycznych i energii elektrycznej, zmienio-
ną dyrektywą Rady 2004/75/WE z dnia 29 kwietnia
2004 r., należy interpretować w ten sposób, iż nie
stoi ona na przeszkodzie stosowaniu krajowych
przepisów, które przewidują pobieranie podatku
481
konsumpcyjnego od olejów smarowych w przypad-
ku, gdy są one przeznaczone, oferowane do sprzeda-
ży lub wykorzystywane do innych celów niż jako pa-
liwo silnikowe lub grzewcze.
W związku z powyższym naczelnicy urzędów
celnych wszczynający postępowania karne skarbo-
we wobec podatników, którzy nie odprowadzili na-
leżnego podatku akcyzowego od olejów smarowych,
postępują zgodnie z obowiązującymi przepisami
ustawy o podatku akcyzowym, przepisami Kodek-
su postępowania karnego i Kodeksu karnego skar-
bowego.
W art. 85 ust. 1 pkt 11 projektu ustawy o podat-
ku akcyzowym (druk sejmowy nr 1083), który po
pierwszym czytaniu w Sejmie w dniu 14 październi-
ka br. został skierowany do dalszych prac w Komisji
Finansów Publicznych, zaproponowano stawkę ak-
cyzy dla olejów smarowych w wysokości 1180,00 zł/
1000 l. Natomiast jeżeli wyrób ten będzie przezna-
czony do celów innych niż napędowe lub opałowe
albo jako dodatki lub domieszki do paliw silniko-
wych albo jako oleje smarowe do silników, albo do
produkcji paliw silnikowych, olejów opałowych, do-
datków lub domieszek do paliw silnikowych lub ole-
jów smarowych do silników, będzie zwolniony z ak-
cyzy, co zostanie zawarte w akcie wykonawczym do
powyższego projektu ustawy. Obecny projekt usta-
wy o podatku akcyzowym doprecyzowuje przepisy
normujące opodatkowanie podatkiem akcyzowym
olejów smarowych, które funkcjonują już w aktual-
nej ustawie z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku ak-
cyzowym.
Tekst ww. projektu ustawy wraz ze szczegóło-
wym uzasadnieniem proponowanych zmian został
zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej.
W świetle art. 7 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o dzia-
łalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa
(Dz. U. Nr 169, poz. 1414), z chwilą udostępnienia
projektu ustawy w Biuletynie Informacji Publicznej,
każdy może zgłosić zainteresowanie pracami nad
tym projektem w trybie przewidzianym w przepi-
sach o działalności lobbingowej. Wszystkie zgłoszo-
ne uwagi były wnikliwie analizowane pod kątem ich
wykorzystania w projektowanym akcie.
Należy również zauważyć, iż analogicznie jak
w przypadku innych aktów rangi ustawowej, osta-
teczny kształt przedmiotowego projektu, w tym tak-
że termin wejścia w życie ustawy, będzie zdecydowa-
ny na etapie prac parlamentarnych.
W przypadku zniesienia akcyzy na oleje smaro-
we, skutki finansowe dla budżetu państwa są trud-
ne do oszacowania, gdyż stanowią one dużą grupę
wyrobów mającą szerokie zastosowanie w przemy-
śle. Ponadto należy podkreślić, że obecnie bardzo
duża część olejów smarowych jest zwolniona z akcy-
zy ze względu na przeznaczenie, a wartości sprzeda-
ży olejów do celów objętych zwolnieniem podlegają
znacznym wahaniom w różnych okresach czasu, co
dodatkowo powoduje, że skutków fiskalnych z tytu-
482
łu zniesienia tego podatku nie można precyzyjnie
określić.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Mirona Sycza.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie stanu realizacji założeń
porozumienia na rzecz budowy stałego
połączenia drogowego pomiędzy wyspami
Wolin i Uznam w Świnoujściu, pomiędzy
ministrem transportu, generalnym
dyrektorem Dróg Krajowych i Autostrad
oraz prezydentem miasta Świnoujścia (2483)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 września 2008 r. nr SPS-024-2483/08
w sprawie zapytania posła Eugeniusza Kłopotka
z dnia 22 września 2008 r. dotyczącego budowy sta-
łego połączenia drogowego pomiędzy wyspami Wo-
lin i Uznam w Świnoujściu, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad (GDDKiA) w Szczecinie na podstawie
umowy zawartej 11 października 2007 r. między
GDDKiA oraz gminą miastem Świnoujście pełni za-
stępstwo inwestycyjne w zakresie wykonania stu-
dium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego za-
wierającego studium wykonalności stałego połącze-
nia wysp Wolin i Uznam w Świnoujściu. Na mocy tej
umowy Oddział GDDKiA w Szczecinie realizuje
opracowanie przedmiotowego studium.
Celem studium techniczno-ekonomiczno-środo-
wiskowego jest wstępne określenie zakresu rzeczo-
wego i finansowego stałego połączenia wysp Wolin
i Uznam w Świnoujściu oraz ustalenie jego efektyw-
ności ekonomicznej, a także jednoznaczne określe-
nie przede wszystkim rodzaju stałej przeprawy. Zle-
cone opracowanie jest opracowaniem wielowarian-
towym, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie
przepisami prawa.
Ponadto celem ww. studium jest umożliwienie
uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia dla jedne-
go, najbardziej korzystnego wariantu. Decyzja ta
jest podstawą do dalszych prac projektowych.
Dnia 11 lutego 2008 r. zawarta została umowa
nr 9/D/2008 z Biurem Inżynierskim Damart na wy-
konanie przedmiotowego s.t.e.ś. z terminem opraco-
wania do 30 listopada 2008 r. Zgodnie z § 2 ww.
umowy oddział GDDKiA zobowiązał się do zapłaty
wykonawcy wynagrodzenia za wykonanie ww. do-
kumentacji.
W chwili obecnej zrealizowany został etap I s.t.e.ś.
wraz z analizą środowiskową. Dnia 24 czerwca 2008 r.
miasto Świnoujście wystąpiło z wnioskiem o zapew-
nienie finansowania dalszej części ww. studium ze
środków rezerwy celowej budżetu państwa na rok
2008. Aktualnie wniosek jest rozpatrywany.
Należy podkreślić, że przedmiotowy projekt zo-
stał ujęty w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko” pod poz. 8.2–14 na indykatywnej
liście projektów kluczowych, w tym dużych, ze wska-
zaniem GDDKiA oraz miasta Świnoujście jako in-
stytucji odpowiedzialnych za realizację projektu,
i określony jako zgodny z drugim priorytetem stra-
tegicznym „Strategii rozwoju kraju”, trzecim celem
horyzontalnym określonym w dokumencie Narodo-
we Strategiczne Ramy Odniesienia oraz celem głów-
nym Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
Ponadto w październiku 2008 r. planowane jest
podpisanie preumowy dla przedmiotowego zadania
– wszelkie związane z tym dokumenty zostały przy-
gotowane i przesłane do Centrum Unijnych Projek-
tów Transportowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego finansowanego z budżetu
państwa dla Uniwersyteckiego Szpitala
Dziecięcego w Krakowie-Prokocimiu (2486)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia z dnia 26 września 2008 r. (znak: SPS-
-024-2486/08) przekazującego interpelację posła
Stanisława Rydzonia w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego, finansowanego z budżetu pań-
stwa, dla Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego
w Krakowie-Prokocimiu, uprzejmie informuję, co
następuje.
Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum
w Krakowie wśród zestawienia potrzeb na 2009 r.
do sfinansowania ze środków budżetu państwa czę-

ści 46: Zdrowie zgłosił nowy inwestycyjny program
wieloletni pn. „Przebudowa Uniwersyteckiego Szpi-
tala Dziecięcego” o wartości kosztorysowej 198 000 tys.
zł i wnioskowanej na 2009 r. kwocie 30 000 tys. zł.
Konieczność wprowadzenia programu inwestycyj-
nego spowodowana jest złym stanem technicznym
przeważającej części szpitala, niespełnianiem norm
i standardów w zakresie funkcjonalnym i sanitar-
nym i w konsekwencji koniecznością doprowadzenia
obiektów szpitala do spełniania wymagań technicz-
no-funkcjonalnych określonych stosownymi rozpo-
rządzeniami. Program ten uzyskał poparcie Komisji
Zdrowia Senatu RP oraz władz samorządowych wo-
jewództwa małopolskiego. Realizację inwestycji
w zakresie przebudowy szpitala należy uznać za me-
rytorycznie uzasadnioną z uwagi na konieczność
stworzenia przez Uniwersytecki Szpital Dziecięcy –
wielospecjalistyczny ośrodek odpowiednich warun-
ków umożliwiających opiekę medyczną dla dzieci
z całego regionu (w niektórych przypadkach choro-
bowych z całej Polski).
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia,
przedkładając do Ministerstwa Finansów materia-
ły planistyczne na 2009 r. opracowane w oparciu
o przyznany przez ministra finansów limit dla czę-
ści 46: Zdrowie, zabezpieczyło środki w wysokości
2382 tys. zł na realizację nowego programu wielo-
letniego pn. „Przebudowa Uniwersyteckiego Szpi-
tala Dziecięcego”.
Minister finansów pismem z dnia 22 września
2008 r., znak: BP9/4120/78/SCB/713/08/4823 w od-
powiedzi na pismo ministra zdrowia z dnia 2 wrze-
śnia 2008 r., znak: MZ-BFI-312-6510-3/EC/08, po-
nawiające prośbę o imienne wskazanie w załączni-
kach do projektu ustawy budżetowej na rok 2009
realizacji i finansowania ww. inwestycji z zakresu
ochrony zdrowia, poinformował o niezbędności
wcześniejszego ustanowienie przez Radę Ministrów
– w myśl art. 117 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) ww. programu wieloletniego.
Na podstawie kompletnych materiałów Minister-
stwo Zdrowia przygotuje projekt uchwały w celu
ustanowienia przez Radę Ministrów programu wie-
loletniego pn. „Przebudowa Uniwersyteckiego Szpi-
tala Dziecięcego”.
W chwili obecnej prowadzone są uzgodnienia we-
wnątrzresortowe projektu uchwały Rady Ministrów
w sprawie ustalenia ww. programu wieloletniego. Po
ich zakończeniu ww. projekt zostanie przekazany do
uzgodnień międzyresortowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
483
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie konfliktu pomiędzy rolnikami
a nadleśnictwami i kołami łowieckimi
na tle szacowania szkód łowieckich (2487)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka z dnia 22
września 2008 r., skierowane do ministra środowi-
ska przy piśmie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r., w sprawie zmiany przepisów dotyczących
szkód łowieckich oraz obwodów łowieckich wyłączo-
nych z wydzierżawiania, uprzejmie informuję, że
podtrzymuję stanowisko w tej sprawie wyrażone
w odpowiedzi na interpelację posła Eugeniusza Kło-
potka z dnia 16 maja 2008 r., znak DL.gł-051/22/
2008/PJ.
Dodatkowo pragnę poinformować o pracach ze-
społu roboczego, którego zadaniem jest wypracowa-
nie optymalnych rozwiązań z zakresu szacowania
szkód łowieckich, w tym zmian w rozporządzeniu
ministra środowiska regulującym przedmiotowy za-
kres materii. Chciałbym zaznaczyć, że w skład ze-
społu weszli przedstawiciele Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, Ministerstwa Środowiska, Izb
Rolniczych, Polskiego Związku Łowieckiego, Pań-
stwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe
i zaproszeni eksperci w tych dziedzinach.
Ponadto nie podzielam przedstawionej w zapyta-
niu posła opinii dotyczącej „zamkniętych obwodów
łowieckich”. Obwody wyłączone z wydzierżawiania
na mocy decyzji ministra właściwego do spraw śro-
dowiska stanowią zaledwie ok. 6% wszystkich obwo-
dów łowieckich w Polsce. Nieprawdą jest, że obwody
te są udostępniane tylko dla myśliwych cudzoziem-
ców. Wykonywanie polowania w tych obwodach jest
prowadzone również przez polskich myśliwych.
W obwodach tych ustawodawca zobowiązał ich za-
rządców do prowadzenia wzorcowej gospodarki ło-
wieckiej oraz realizacji szeregu innych zadań wy-
mienionych w art. 28 ust. 2 Prawa łowieckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
484
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie likwidacji Agencji
Nieruchomości Rolnych (2490)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
poselskie pana posła Andrzeja Walkowiaka skiero-
wane do premiera D. Tuska, a dotyczące likwidacji
Agencji Nieruchomości Rolnych, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz.
1700) Agencja Nieruchomości Rolnych realizuje zada-
nia wynikające z polityki państwa m. in. w zakresie:
— tworzenia oraz poprawy struktury obszarowej
gospodarstw rodzinnych,
— tworzenia warunków sprzyjających racjonal-
nemu wykorzystaniu potencjału produkcyjnego Za-
sobu Własności Rolnej Skarbu Państwa,
— restrukturyzacji oraz prywatyzacji mienia
Skarbu Państwa użytkowanego na cele rolnicze,
—inicjowania prac urządzeniowo – rolnych na
gruntach Skarbu Państwa oraz popierania organi-
zowania na gruntach Skarbu Państwa prywatnych
gospodarstw rolnych,
— realizacji zadań określonych przepisami
o kształtowaniu ustroju rolnego oraz przepisami
o realizacji prawa rekompensaty z tytułu pozosta-
wienia nieruchomości poza obecnymi granicami
Rzeczypospolitej Polskiej.
Od początku swego działania do końca 2007 r.
agencja przejęła do Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa nieruchomości o powierzchni ponad 4,7
mln ha, głównie po zlikwodowanych państwowych
przedsiębiorstwach gospodarki rolnej (ok. 80% ogól-
nej powierzchni) oraz po Państwowym Funduszu
Ziemi.
Agencja od ponad 16 lat wykonuje w imieniu Skar-
bu Państwa prawo własności i inne prawa rzeczowe
w stosunku do mienia państwowego w rolnictwie.
W tym okresie agencja sprzedała nieruchomości za-
sobu o łącznej powierzchni około 1,8 mln ha, czyli
około 30% przejętych nieruchomości. Niezależnie od
sprzedaży w omawianym okresie agencja przekazała
uprawnionym podmiotom nieodpłatnie około 410 tys.
ha. Ogółem więc w wyniku sprzedaży, nieodpłatnego
przekazania uprawnionym podmiotom i innego trwa-
łego rozdysponowania, do końca 2007 r. z zasobu uby-
ło prawie 2,25 mln ha, co stanowi około 47,6% po-
wierzchni przejętych nieruchomości.
Według stanu na dzień 31 grudnia 2007 r. w za-
sobie znajdowały się nieruchomości Skarbu Państwa
o powierzchni prawie 2, 5 mln ha. W tej liczbie około
166 tys. ha stanowiły grunty, które z mocy prawa
przeszły w zarząd lub na własność innych podmio-
tów, lecz nie zostały jeszcze protokolarnie przekaza-
ne. Traktując te grunty jako trwale rozdysponowa-
ne, można przyjąć, że ogółem z zasobu ubyło około
2,4 mln ha, czyli prawie 51% gruntów przejętych.
Z kolei w dzierżawie znajduje się obecnie ok. 1,8 mln
ha użytkowanych przez 122 tysiące dzierżawców.
Zdaniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie-
zbędne jest przyspieszenie procesu rozdysponowy-
wania gruntów wchodzących w skład zasobu. Dzia-
łania w tym zakresie skierowane są głównie na
wspieranie gospodarstw rodzinnych, które zgodnie
z art. 23 Konstytucji Rzeczypospolitej stanowią pod-
stawę ustroju rolnego państwa. Jest oczywistym, że
po zakończeniu tego procesu istnienie agencji
w obecnym kształcie i z obecnymi zadaniami będzie
niecelowe. Jednostki organizacyjne agencji będą
podlegać restrukturyzacji. Otrzymają nowe zadania
lub zostaną postawione w stan likwidacji. Przepisy
prawa pracy ściśle określają tryb postępowania
w przypadku likwidacji lub restrukturyzacji zakła-
du pracy. Zgodnie z tymi przepisami pracownicy za-
kładów pracy poddanych restrukturyzacji lub likwi-
dacji – w tym pracownicy oddziału terenowego w Byd-
goszczy – mają szczególne prawa wynikające z tego
faktu. Będą mogli liczyć na pomoc przy poszukiwa-
niu nowych miejsc pracy lub znaleźć zatrudnienie
w innych zakładach pracy, w tym agendach pracują-
cych na rzecz rolnictwa. Dla pracowników spełniają-
cych określone w przepisach prawa pracy warunki
(osiągnięty wiek, zaliczony staż pracy) możliwe bę-
dzie skorzystanie z wcześniejszego przejścia na eme-
ryturę.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie legalności zmiany nazwy
stadionu Zawiszy w Bydgoszczy (2491)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2491/08) dotyczącego zapytania posła na Sejm RP
pana Andrzeja Walkowiaka w sprawie legalności
zmiany nazwy stadionu Zawiszy w Bydgoszczy z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że przyjęte w Kon-
stytucji RP ramowe rozwiązania ustrojowe w zakre-

sie samorządu terytorialnego zrealizowane zostały
poprzez cały szereg ustaw. Najistotniejszymi z nich
są tzw. ustawy ustrojowe jednostek samorządu tery-
torialnego, które określają organizację, strukturę
i podstawowy zakres zadań własnych dla danego
szczebla jednostek samorządu terytorialnego.
Podkreślenia wymaga, iż Konstytucja RP przy-
znała jednostkom samorządu terytorialnego – jako
odrębnym podmiotom publicznym – przymiot samo-
dzielności w wykonywaniu ich zadań podlegający
ochronie sądowej. Samorząd terytorialny uczestni-
czy w sprawowaniu władzy publicznej, a przysługu-
jącą mu w ramach ustaw istotną część zadań pu-
blicznych wykonuje w imieniu własnym i na własną
odpowiedzialność. Oznacza to, że w granicach pra-
wa jednostka samorządu terytorialnego samodziel-
nie realizuje poszczególne funkcje w oparciu o za-
strzeżone dla jej organów kompetencje. Tak więc
w świetle obowiązujących przepisów, jednostka sa-
morządu terytorialnego jest samodzielna, a swoją
samodzielność realizuje w granicach prawa.
Należy pamiętać, że jednostka samorządu tery-
torialnego uczestnicząca w sprawowaniu władzy pu-
blicznej podlega nadzorowi prezesa Rady Ministrów,
wojewodów i regionalnych izb obrachunkowych
z punktu widzenia legalności (zgodności z prawem).
Z wyjaśnień przedstawionych w przedmiotowej
sprawie przez dyrektora generalnego Kujawsko-Po-
morskiego Urzędu Wojewódzkiego wynika, że sta-
dion sportowy w Bydgoszczy wybudowany w latach
1957–1960 na terenie parku sportowego przy ul. 1-go
Maja (obecnie ul. Gdańska 163) do dnia 25 czerwca
2003 r. nie miał formalnie żadnej nazwy. Służył on
Wojskowemu Klubowi Sportowemu „Zawisza”, który
powstał w maju 1946 r. w Koszalinie będącym wów-
czas siedzibą Dowództwa Okręgu Wojskowego II.
W związku z tym, że Wojskowy Klub Sportowy
„Zawisza” działał na terenie stadionu, zwyczajowo
przyjęła się nazwa „stadion Zawisza” i do dnia dzi-
siejszego często w mowie potocznej mieszkańcy Byd-
goszczy (a nawet urzędnicy miejscy w dokumentach
urzędowych) używają tej nazwy.
Nieruchomość, na której znajduje się stadion
sportowy, aktem notarialnym repertorium A numer
6032/2002, w dniu 29 maja 2002 r. na podstawie
umowy zamiany i ustanowienia służebności, została
przekazana przez Agencję Mienia Wojskowego Za-
rządowi Miasta Bydgoszczy. Obecnie na terenie
przedmiotowego stadionu działa Cywilno-Wojskowy
Związek Sportowy Zawisza Bydgoszcz jako wielo-
sekcyjny bydgoski klub sportowy.
W dniu 25 czerwca 2003 r. Rada Miasta Bydgosz-
czy podjęła uchwałę nr X/212/03 w sprawie nadania
stadionowi Wojskowego Klubu Sportowego „Zawi-
sza” w Bydgoszczy imienia Zdzisława Krzyszkowia-
ka, który był mistrzem olimpijskim, wybitnym spor-
towcem oraz trenerem biegaczy w Wojskowym Klu-
bie Sportowym Zawisza w Bydgoszczy.
Należy podkreślić, że wojewoda kujawsko-po-
morski, działając jako organ nadzoru nad jednost-
485
kami samorządu terytorialnego, uznał, że Rada
Miasta Bydgoszczy, podejmując w 2003 r. powyższą
uchwałę, nie naruszyła obowiązujących przepisów
prawnych. Również obecnie brak jest przesłanek do
uznania jej za niezgodną z prawem, a tym samym
uznać należy, że stadion nosi nazwę im. Zdzisława
Krzyszkowiaka. Co do określenia „stadion miejski”
należy zauważyć, że nie jest to ściśle element nazwy,
ale określenie samego obiektu: „stadion”, a także
wskazanie właściciela: „miejski” (lub „bydgoski”).
W świetle powyższego, nie wydaje się zasadnym
dokonywanie zmian w ustawie z dnia 8 marca 1990
r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591 z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Biernata
w sprawie ochrony łowickiej baszty
wpisanej do rejestru zabytków (2492)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Andrzeja Biernata z dnia 17.09.2008 r. (data wpły-
wu: 30.09.2008 r.) w sprawie ochrony łowickiej basz-
ty oraz parku przy ul. gen. S. Klickiego 1 w Łowiczu
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Park przy ul. gen. S. Klickiego 1 w Łowiczu zo-
stał wpisany do rejestru zabytków pod numerem
471 decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków
w Skierniewicach z dnia 16.09.1978 r. jako zieleniec
Klickiego – park pałacowy romantyczno – krajobra-
zowy.
Na jego terenie zlokalizowana jest dawna wieża
obronna gen. Klickiego, potocznie zwana Basztą
Klickiego, która także została wpisana do rejestru
zabytków pod nr 575, decyzją wojewódzkiego kon-
serwatora zabytków w Łodzi z dnia 19.08.1967 r.
Od roku 2000 właścicielem obu zabytków, na
mocy umowy wieczystej dzierżawy zawartej z Gmi-
ną Miasta Łowicz, jest Mazowiecka Fundacja Spo-
łeczno – Kulturalna z siedzibą przy ul. Dedala 31
w Łowiczu.
Z informacji przekazanych przez kierownika de-
legatury w Skierniewicach wynika, że w dniu
10.10.2008 r. zostały przeprowadzone oględziny ww.
nieruchomości, w wyniku których ustalono, że teren
486
parku utrzymywany jest zgodnie z zaleceniami kon-
serwatorskimi, jakie zawarto w protokole kontroli
przeprowadzonej przez pracowników delegatury
w Skierniewicach Wojewódzkiego Urzędu Ochrony
Zabytków w Łodzi w dniu 03.06.2005 r. Usunięto
szpecące wewnętrzne wygrodzenie z siatki. Wyko-
nano prace pielęgnacyjne w postaci cięć sanitarnych
drzew oraz trzebieży samosiewów. Ponadto trawniki
są regularnie koszone. W celu zabezpieczenia parku
i zabytkowej baszty przed dewastacją przez osoby
postronne teren parku został ogrodzony. Niestety,
notowane jest częste niszczenie kłódek przy furt-
kach wejściowych, a także wyginanie prętów ogro-
dzenia.
Baszta jest utrzymana w stanie zadowalającym.
W latach 2000–2001 zostały zabezpieczone pod
względem konstrukcyjnym elementy tarasu. Ponad-
to, w baszcie dokonano szeregu remontów polegają-
cych na malowaniu wnętrz, renowacji stolarki okien-
nej i drzwiowej oraz parapetów drewnianych. W oce-
nie organu konserwatorskiego baszta nie wymaga
przeprowadzenia prac budowlanych związanych
z wzmocnieniem jej konstrukcji. Aktualnie koniecz-
ne do jej właściwego utrzymania jest jedynie prowa-
dzenie bieżących remontów oraz renowacja elewacji.
Według ustaleń protokołu kontroli z dnia 26.07.2006 r.
właściciel zabytku został zobowiązany do jej prze-
prowadzenia w terminie do 31.12.2009 r. Dotychczas
fundacja nie podjęła jeszcze działań w tym kierun-
ku. Na bieżąco uzupełniane są także braki prze-
szkleń okiennych, które notorycznie wybijane są
przez osoby postronne, wchodzące na teren parku
przez uszkodzone ogrodzenie.
Zabytkowa baszta obecnie jest nieużytkowana,
a co za tym idzie sprawowanie przez właściciela
opieki nad jej zabezpieczeniem jest ograniczone.
Wobec powyższego należy podkreślić, że ze sta-
nowiska konserwatorskiego nie stwierdzono, aby
stan zachowania substancji zabytkowej tego obiektu
pogarszał się od momentu przejęcia tej nieruchomo-
ści przez Mazowiecką Fundację Społeczno – Kultu-
ralną. Przedmiotowe zabytki są kontrolowane przez
służby konserwatorskie, czego dowodem są protoko-
ły z kontroli przeprowadzonych w dniach: 03.06.2005 r.
i 26.07.2006 r., a także informacja z lustracji z dnia
10.10.2008 r., poparta dokumentacją fotograficzną.
Przedwczesne jest zatem uznanie, że fundacja nie
wywiązała się ze złożonych zobowiązań w zakresie
ratowania substancji zabytkowej baszty.
Nawiązując do pytania, czy istnieje możliwość
pociągnięcia Mazowieckiej Fundacji Społeczno –
Kulturalnej do odpowiedzialności za niewywiązanie
się z zobowiązań i jawne przyczynienie się do znacz-
nego pogorszenia się stanu obiektu wpisanego w re-
jestr zabytków, należy wyjaśnić, że w momencie, gdy
organ ochrony zabytków uzna, że opieka właściciela
sprawowana nad zabytkiem jest niewłaściwa, posia-
da on możliwość wyegzekwowania wywiązania się
z obowiązków nałożonych na mocy art. 5 ustawy
z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami poprzez nakazanie prac konserwa-
torskich lub prac budowlanych przy tym zabytku,
zgodnie z przepisem art. 49 ww. ustawy.
Odnosząc się do pytania, czy niewywiązanie się z
zobowiązań zapisanych w akcie notarialnym przez
Mazowiecką Fundację Społeczno – Kulturalną może
stanowić podstawę do rozwiązania umowy, należy
wskazać, iż co do zasady istnieje taka możliwość.
Przytoczyć należy art. 240 K.c. stanowiący, że umo-
wa o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu
należącego do jednostek samorządu terytorialnego
bądź ich związków w użytkowanie wieczyste może
ulec rozwiązaniu przed upływem określonego w niej
terminu, jeżeli wieczysty użytkownik korzysta z grun-
tu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznacze-
niem określonym w umowie, w szczególności, jeżeli
wbrew umowie użytkownik nie wzniósł określonych
w niej budynków lub urządzeń.
Jednocześnie stwierdzić należy, że stroną umowy
wieczystego użytkowania (jak wynika z przekaza-
nego pisma) jest Gmina Miasta Łowicz i to w jej ge-
stii leży kontrola nad wypełnieniem postanowień
kontroli.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Szczerby
w sprawie wykupu mieszkań zakładowych
w budynku przy ul. Płockiej 47 w Warszawie
(2494)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 30.09.2008 r., znak:
SPS-024-2494/08, przekazujące zapytanie pana po-
sła Michała Szczerby w sprawie wykupu mieszkań
zakładowych w budynku przy ul. Płockiej 47 w War-
szawie, stanowiących własność Polskich Linii Lotni-
czych LOT SA, uprzejmie udzielam wyjaśnień w za-
kresie właściwości.
W obecnym stanie prawnym zasady zbywania
tzw. mieszkań zakładowych reguluje ustawa z dnia
15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań
będących własnością przedsiębiorstw państwowych,
niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu
Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektó-
rych mieszkań będących własnością Skarbu Pań-
stwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn. zm.).

Należy jednak zaznaczyć, że przepisy tej ustawy
mają zastosowanie wyłącznie do mieszkań stano-
wiących w chwili obecnej przedmiot prawa własno-
ści przedsiębiorstw państwowych, spółek handlo-
wych, w których Skarb Państwa jest podmiotem do-
minującym, państwowych osób prawnych oraz nie-
których mieszkań będących własnością Skarbu
Państwa. Z tej grupy wyłączone są jednak mieszka-
nia zakładowe, dla których wprowadzono odrębne
regulacje prawne w zakresie zasad ich zbywania
(np. mieszkania stanowiące własność Polskich Kolei
Państwowych SA). Zatem w przypadku gdy miesz-
kanie stanowi przedmiot prawa własności spółki
handlowej, w której Skarb Państwa jest podmiotem
dominującym, i zasady jego zbywania nie zostały
określone w odrębnej ustawie, zastosowanie będą
miały regulacje ww. ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy osobie upraw-
nionej przysługuje pierwszeństwo w nabyciu miesz-
kania. Zgodnie z art. 2 pkt 2 omawianej ustawy oso-
bami uprawnionymi są:
— najemcy zajmujący mieszkanie na podstawie
umowy najmu zawartej na czas nieoznaczony lub
decyzji administracyjnej o przydziale,
— pracownicy zbywcy lub poprzednika prawne-
go zbywcy, z którymi przed dniem 12 listopada 1994 r.
zawarto umowę najmu na czas oznaczony związaną
ze stosunkiem pracy,
— osoby stale zamieszkałe z najemcą w chwili
jego śmierci: małżonek, zstępny, wstępny, rodzeń-
stwo, osoba go przysposabiająca albo przez niego
przysposobiona oraz osoba pozostająca we wspól-
nym gospodarstwie domowym.
Chciałbym podkreślić, że przyznane osobom
uprawnionym wspomniane powyżej pierwszeństwo
w nabyciu mieszkania ma charakter uprawnienia,
a nie roszczenia. Oznacza to, że decyzję o sprzedaży
mieszkania podejmuje wyłącznie jego obecny wła-
ściciel. W przypadku zatem gdy właściciel nierucho-
mości przeznaczy mieszkania na sprzedaż, najemca
(osoba uprawniona) jako pierwszy zawiadamiany
jest o możliwości nabycia zajmowanego lokalu.
W przypadku gdy skorzysta on ze wskazanego
uprawnienia, nabycie mieszkania następuje na pre-
ferencyjnych warunkach, czyli z zastosowaniem bo-
nifikaty od ceny mieszkania.
Cena mieszkania przeznaczonego do sprzedaży
na rzecz osoby uprawnionej pomniejszana jest łącz-
nie o 6% za każdy rok pracy osoby uprawnionej oraz
3% za każdy rok najmu mieszkania, przy czym łącz-
na obniżka nie może przekroczyć 95% ceny mieszka-
nia. Cena mieszkania zostaje ustalona na zasadach
określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Tym samym zgodnie
z art. 67 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nierucho-
mościami cena nieruchomości ustalana jest na pod-
stawie jej wartości. Wartość nieruchomości określa-
ją rzeczoznawcy majątkowi.
487
Przekazując powyższe informacje, wynikające
z należącej do kompetencji ministra infrastruktury
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywa-
nia mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,
z późn. zm.), wyrażam nadzieję, że przyczynią się
one do wyjaśnienia wątpliwości zgłoszonych przez
pana posła Michała Szczerbę. Pragnę jednak zazna-
czyć, że nadzór nad spółką Polskie Linie Lotnicze
LOT sprawuje minister skarbu państwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Zielińskiego
w sprawie stałego monitoringu poziomu hałasu
(2495)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
30.09.2008 r., znak: SPS-024-2495/08, przekazujące
zapytanie posła Marka Zielińskiego z dnia 25.09.2008 r.
dotyczące rozwiązania problemu monitoringu hała-
su w otoczeniu lotniska wojskowego w Krzesinach,
uprzejmie przedkładam, co następuje.
W Ministerstwie Środowiska toczy się postępo-
wanie administracyjne w związku z odwołaniem
Wojskowego Zarządu Infrastruktury w Poznaniu od
decyzji wojewody wielkopolskiego z dnia 13.05.2008 r.,
znak: SR.VII-4.66106-01/08, zobowiązującej Woj-
skowy Zarząd Infrastruktury w Poznaniu do prowa-
dzenia ciągłych pomiarów hałasu emitowanego
do środowiska w wyniku eksploatacji lotniska woj-
skowego Poznań – Krzesiny.
Rozstrzygnięcie tego postępowania jest uzależ-
nione od rezultatów prowadzonej w Ministerstwie
Środowiska, w trybie przepisu § 2 ust. 1 rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 24 grudnia
1998 r. w sprawie kontroli aktów prawa miejscowego
ustanowionych przez wojewodę i organy administra-
cji niezespolonej (Dz.U. Nr 162, poz. 1149), wstępnej
kontroli rozporządzenia nr 40/70 wojewody wielko-
polskiego z dnia 31 grudnia 2007 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie utworzenia obszaru ogra-
488
niczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Po-
znań – Krzesiny w Poznaniu.
W związku z ww. wstępną kontrolą aktualnie
wnieśliśmy do Urzędu Wielkopolskiego prośbę o prze-
kazanie akt dotyczących zmienianego rozporządze-
nia nr 82/03 wojewody wielkopolskiego z dnia 17
grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia obszaru ogra-
niczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Po-
znań – Krzesiny w Poznaniu (Dz. Urz. Województwa
Wielkopolskiego Nr 200, poz. 3873).
Po dokonaniu przedmiotowej wstępnej kontroli
rozporządzenia nr 40/70 wojewody wielkopolskiego
z dnia 31 grudnia 2007 r. nastąpi bezzwłocznie roz-
strzygnięcie postępowania w związku z odwołaniem
Wojskowego Zarządu Infrastruktury w Poznaniu od
decyzji wojewody wielkopolskiego z dnia 13.05.2008 r.,
znak: SR.VII-4.66106-01/08.
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Janusza Chwieruta
i Tadeusza Arkita
w sprawie finansowania inwestycji
„Budowa Komendy Powiatowej Państwowej
Straży Pożarnej wraz z Jednostką
Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu” (2497)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2497/08) przekazującego zapytanie posłów na Sejm
RP pana Janusza Chwieruta i pana Tadeusza Arkita
w sprawie finansowania inwestycji Budowa Komen-
dy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej wraz
z Jednostką Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu
pragnę poinformować, iż minister spraw wewnętrz-
nych i administracji nie dysponuje środkami budże-
towymi na prowadzenie przedsięwzięć inwestycyj-
nych realizowanych w powiatach przez jednostki
organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej.
Środki finansowe przeznaczone na pokrycie kosz-
tów funkcjonowania komend powiatowych Państwo-
wej Straży Pożarnej ujęte są w budżecie państwa,
w części 85: Budżety wojewodów, w dziale 754: Bez-
pieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa,
których dysponentem jest właściwy miejscowo woje-
woda. W powyższym przypadku organem właściwym
jest wojewoda małopolski, który w ramach swojego
planu inwestycyjnego może wygospodarować dodat-
kowe środki finansowe celem ewentualnego zwięk-
szenia nakładów na przedmiotowe zadania.
Z informacji uzyskanych z Komendy Głównej
Państwowej Straży Pożarnej wynika, iż małopolski
komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożar-
nej, widząc potrzebę szybkiego zakończenia przed-
miotowego zadania, podczas prac nad projektem bu-
dżetu państwa na rok 2009 roku zwrócił się do woje-
wody małopolskiego o ujęcie w pełnej wysokości
środków finansowych niezbędnych do jego zakoń-
czenia, tj. kwoty w wysokości 7 301 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jerzego Materny
w sprawie realizacji studium wykonalności
modernizacji linii kolejowej CE59
Międzylesie – Wrocław – Kostrzyń – Szczecin
(2498)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jerzego Materny, przesłane
przy piśmie z dnia 30 września 2008 r., nr pisma
SPS-024-2498/08, w sprawie realizacji studium wy-
konalności modernizacji linii kolejowej CE59 Mię-
dzylesie – Wrocław – Kostrzyn – Szczecin, wyja-
śniam co następuje.
Obecne działania znajdują się w fazie realizacji
kontraktów na sporządzenie dokumentacji przed-
projektowej finansowanej ze środków pomocowych
FS jako dwa odrębne zadania na liniach:
1) nr 276 Wrocław – Międzylesie, nr kontr.
A/IIZ3f-FS2006/PL/16/C/PA/001-01,
— decyzja Komisji Europejskiej – 20.12.2006 r.,
podpisanie umów – 19.08.2008 r.,
— wartość kontraktu – 948 000,00 EUR netto,
2) nr 273 Wrocław – Kostrzyn – Szczecin,
nr kontr. A/IIZ3e-FS2006/PL/16/C/PA/001-02,
— decyzja Komisji Europejskiej – 20.12.2006 r.,
podpisanie umów – 19.08.2008 r.,
— wartość kontraktu – 2 268 000,00 EUR netto.
W zakresie rozpatrywanego projektu opracowa-
ne zostaną studia wykonalności oraz raport o od-
działywaniu przedsięwzięcia na środowisko,
z uwzględnieniem zidentyfikowanych obszarów Na-
tura 2000, oraz wnioski o decyzje o środowiskowych
uwarunkowaniach. Ponadto zakres projektu prze-

widuje przygotowanie materiałów przetargowych
na wybór wykonawcy dokumentacji technicznej oraz
wniosków o dofinansowanie z Funduszu Spójności
na opracowanie dokumentacji projektowej.
W umowach dla obu kontraktów zadania składa-
ją się z 11 etapów. Każdy z etapów ma uzgodniony
termin realizacji. Zakończenie realizacji kontraktu
odc. Wrocław – Międzylesie nastąpi w dniu
02.10.2009 r. (410 dni po podpisaniu umowy) nato-
miast odc. Wrocław – Kostrzyn – Szczecin w dniu
31.03.2010 r. (590 dni po podpisaniu umowy).
Materiały I etapu obu umów dotyczące sporzą-
dzenia prognoz społeczno-gospodarczych i analizy
rynku usług transportowych zostały przekazane
w terminie umownym. Materiał II etapu umowy dla
odc. Wrocław – Międzylesie dotyczący sporządzenia
analiz ruchowo-marketingowych opcji moderniza-
cyjnych również został przekazany w terminie
umownym. Materiały na pozostałe etapy dla obu
kontraktów zostaną dostarczone w oznaczonych ter-
minach.
Przekazane opracowania zostały poddane ocenie
przez Komisję Opiniowania Projektów Inwestycyj-
nych na spotkaniach w dniach 16 i 17 października
w siedzibie oddziału regionalnego we Wrocławiu. Do
chwili obecnej przeprowadzono na spotkaniach KOPI
oceny wykonanych zadań etapu I i etapu II dla kon-
traktu 01 oraz oceny etapu I dla kontraktu 02.
Planowany okres realizacji prac budowlanych:
— 2013–2015 CE 59/2 Wrocław – Międzylesie,
— 2012–2014 CE 59 Wrocław – Zielona Góra –
Szczecin.
Modernizacja linii CE 59 wpisuje się w realizację
priorytetu 2 Strategii Rozwoju Kraju 2007– 2013,
jakim jest poprawa stanu infrastruktury technicz-
nej i społecznej w aspekcie infrastruktury transpor-
towej, a także jest zgodna z priorytetem: Transport
przyjazny środowisku w ramach Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” w celu zwięk-
szenia udziału przyjaznych środowisku przewozów
kolejowych w ogólnym transporcie osób i ładunków.
Poza tym projekt jest zbieżny z Polityką Transpor-
tową Państwa na lata 2006– 2025 w kwestii rady-
kalnej poprawy infrastruktury w głównych koryta-
rzach transportowych oraz z polityką województw,
przez które ta linia przebiega.
W dokumencie Narodowe Strategiczne Ramy
Odniesienia na lata 2007–2013, określającym prio-
rytety i obszary wykorzystania środków unijnych
i krajowych oraz system wdrażania funduszy struk-
turalnych – rozwój transportu kolejowego, wymie-
nia się m.in. realizację projektu: modernizacja linii
kolejowej CE 59.
Utrzymuje się potrzebę rozbudowy infrastruk-
tury transportowej na osi Północ – Południe jako
najkrótsze i najdogodniejsze połączenie Skandyna-
wii z Europą Środkowo-Wschodnią i Bałkanami
oraz w kwestii wykorzystania polskich portów mor-
skich przez czeskich i słowackich eksporterów i im-
porterów.
489
Projekt umieszczono na obowiązującej indyka-
tywnej liście projektów kluczowych jako rezerwowy.
Roboty realizacyjne na tej linii będą prowadzone
w latach 2012–2015.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie braku ustawy regulującej
zabezpieczenie dokumentów, hierarchię
dokumentów ważnych dla interesów państwa,
w tym bezpieczeństwa, oraz określenie technik
i sposobu ich zabezpieczenia,
zasad i trybu emisji (2500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 30 września 2008 r. (sygn. SPS-024-
-2500/08), dotyczące zapytania posła na Sejm RP
pana Jana Widackiego z dnia 22 września 2008 r.
w sprawie braku ustawy regulującej zabezpieczenie
dokumentów, hierarchię dokumentów ważnych dla
interesów państwa, w tym bezpieczeństwa, oraz
określenie technik i sposobu ich zabezpieczenia, za-
sad i trybu emisji, uprzejmie informuję, iż w resorcie
spraw wewnętrznych i administracji prowadzone są
prace nad przedmiotowym zagadnieniem.
W dniu 10 października 2008 r. odbyło się spo-
tkanie poświęcone problematyce zabezpieczeń doku-
mentów urzędowych oraz ich ochrony przez fałszer-
stwami. W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele:
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego, Cen-
tralnego Laboratorium Kryminalistycznego Ko-
mendy Głównej Policji i Laboratorium Kryminali-
stycznego Komendy Głównej Straży Granicznej.
W trakcie spotkania wskazano, że problematyka
zabezpieczeń dokumentów urzędowych była przed-
miotem obrad III Seminarium ekspertów policyj-
nych, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz PTK, które odbyło się w dniach
16–18 kwietnia 2008 r. w Warce. W ocenie Polskiego
Towarzystwa Kryminalistycznego najważniejszymi
problemami wymagającymi rozwiązania w przed-
miotowym zakresie jest brak:
— aktu rangi ustawowej regulującego w sposób
kompleksowy sprawy dotyczące wytwarzania i za-
bezpieczania dokumentów publicznych, ustalające-
go hierarchię dokumentów ważnych dla interesów
490
państwa oraz określającego techniki i sposoby ich
zabezpieczania, zasady i tryb emisji, wytwarzania,
dystrybucji, przechowywania oraz kontroli ich au-
tentyczności i wiarygodności,
— centrum decyzyjno-monitorująco-koordynują-
cego we wskazanym wyżej zakresie,
— wzorców wielu dokumentów urzędowych wy-
konywanych na podłożu niezabezpieczonym,
— merytorycznie przygotowanych pracowników
administracji rządowej i samorządowej posiadają-
cych wiedzę o dokumentach nieautentycznych oraz
procedurach i technikach kontroli,
— edukacji społecznej w zakresie problematyki
zabezpieczeń dokumentów i ochrony przed fałszer-
stwami.
W trakcie spotkania postanowiono o potrzebie
stworzenia systemowych rozwiązań w zakresie
ochrony dokumentów urzędowych. Rozwiązania te
wymagają uchwalenia odrębnej ustawy o wytwarza-
niu i zabezpieczaniu dokumentów publicznych.
Uzgodniono, iż do czasu podjęcia decyzji kierunko-
wych prace nad omawianą problematyką prowadzo-
ne będą w gronie poszerzonym o przedstawicieli
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że instytucje
uczestniczące w dotychczasowych pracach nad
przedmiotowym zagadnieniem (odpowiednio: Ko-
menda Główna Straży Granicznej, Komenda Głów-
na Policji, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji) przygotują materiały dotyczące w szcze-
gólności: analizy zagrożenia przestępczością trans-
graniczną z wykorzystaniem sfałszowanych doku-
mentów urzędowych, analizy zagrożenia przestęp-
czością kryminalną związaną z fałszowaniem doku-
mentów urzędowych, analizy mocnych i słabych ob-
szarów w zakresie zabezpieczeń obecnie używanych
w dokumentach urzędowych wraz z propozycją roz-
wiązań. Ocenę zagrożenia zjawiska fałszerstw do-
kumentów urzędowych z uwzględnieniem proble-
matyki ciemnej liczby wykona Polskie Towarzystwo
Kryminalistyczne.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że
stosownie do art. 76 Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego i art. 244 Kodeksu postępowania cywil-
nego dokumenty urzędowe sporządzone w przepisa-
nej formie przez powołane do tego organy państwo-
we w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co
zostało w nich urzędowo stwierdzone. Zgodnie nato-
miast z art. 115 § 14 Kodeksu karnego dokumentem
jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik in-
formacji, z którym jest związane określone prawo
albo który ze względu na zawartą w nim treść sta-
nowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okolicz-
ności mającej znaczenie prawne.
W polskim systemie prawnym określanie doku-
mentów publicznych i wymogów w zakresie zabez-
pieczania tych dokumentów następuje w odrębnych
aktach normatywnych, przy czym obowiązujące
w tym zakresie regulacje nie zawsze szczegółowo
normują kwestię techniki, zasady ich wytwarzania
czy stopnia zabezpieczenia – np.:
— dowód osobisty − zgodnie z § 4 ust. 1 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2000 r.
w sprawie wzoru dowodu osobistego oraz trybu po-
stępowania w sprawach wydawania dowodów osobi-
stych, ich wymiany, zwrotu lub utraty (Dz. U.
Nr 112, poz. 1182, z późn. zm.) ma formę spersonali-
zowanej przy użyciu wielkich liter karty identyfika-
cyjnej zawierającej elementy zabezpieczające doku-
ment przed podrobieniem i sfałszowaniem;
— paszport − przepisy rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 24 sierp-
nia 2006 r. w sprawie dokumentów paszportowych
oraz trybu postępowania w przypadku ujawnienia
fałszerstw lub wad tych dokumentach oraz w sytu-
acji ich zniszczenia (Dz. U. Nr 152, poz. 1090, z późn.
zm.) określają wzór graficzny, jednakże nie precyzu-
ją wymogów w zakresie zabezpieczeń przed podro-
bieniem;
— dyplomy uczelni wyższych − w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 23 lipca
2004 r. w sprawie rodzajów dyplomów i tytułów za-
wodowych oraz wzorów dyplomów wydawanych
przez uczelnie (Dz. U. Nr 182, poz. 1881, z późn. zm.)
określony został tylko wzór graficzny.
Jednocześnie wskazać należy, że w międzynaro-
dowym obrocie prawnym, zgodnie z postanowienia-
mi Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicz-
nych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Ha-
dze w dniu 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r.,
Nr 112, poz. 938), dokumentami urzędowymi są do-
kumenty sądowe i prokuratorskie, dokumenty ad-
ministracyjne, akty notarialne oraz urzędowe za-
świadczenia. Dokumenty te mają być uznawane za
autentyczne wyłącznie na podstawie tzw. apostille,
czyli złożonego pod odpowiednią formułą podpisu
i pieczęci wyznaczonego urzędnika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie daleko idących zmian kadrowych
w świętokrzyskich organach skarbowych,
czego jaskrawym przykładem jest powołanie
T. D. na stanowisko zastępcy naczelnika
I Urzędu Skarbowego w Kielcach przez
podległego ministrowi finansów dyrektora
Izby Skarbowej w Kielcach (2501)
W odpowiedzi na zapytanie pana Przemysława
Gosiewskiego posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-

skiej, przekazane przy piśmie z dnia 22 września
2008 r. znak: SPS-024-2501/08, dotyczące zmian
kadrowych w świętokrzyskich organach podatko-
wych, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z konstytucyjną zasadą demokratyczne-
go państwa prawa organy władzy publicznej działają
na podstawie i w granicach prawa. Powyższa zasada
odnosi się do całokształtu działalności poszczegól-
nych jednostek organizacyjnych administracji po-
datkowej i dotyczy również kwestii związanych z po-
lityką kadrową, podnoszonych w niniejszej interpe-
lacji poselskiej.
Zasady powoływania i odwoływania dyrektorów
izb skarbowych oraz naczelników urzędów skarbo-
wych zostały określone w art. 5 ustawy z dnia 21 czerw-
ca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U.
z 2004 r., Nr 121, poz.1267, z późn. zm.).
Do czasu powołania na stanowisko dyrektora
izby skarbowej oraz naczelnika urzędu skarbowego
osoby wyłonionej w drodze konkursu minister fi-
nansów, w celu zagwarantowania prawidłowego
funkcjonowania podległych jednostek, tak aby wy-
pełnione zostały w całości zadania wynikające z prze-
pisów prawa, dokonał zmian kadrowych na niektó-
rych kierowniczych stanowiskach w jednostkach
administracji podatkowej. Jednocześnie należy za-
uważyć, iż zgodnie z obowiązującym stanem praw-
nym, popartym orzecznictwem Sądu Najwyższego
(np. wyrok z dnia 18 października 2007 r. sygn. akt
III PK 45/07), minister finansów ma prawo do zmia-
ny obsady stanowisk dyrektorów izb skarbowych
i naczelników urzędów skarbowych, a decyzje w tym
zakresie nie wymagają uzasadnienia.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż
pełniący od dnia 11 kwietnia 2008 r. obowiązki dy-
rektora Izby Skarbowej w Kielcach pan A. S. zgod-
nie z prawem wystąpił do ministra finansów z wnio-
skiem o cofnięcie upoważnień osobom dotychczas
kierującym urzędami wymienionymi w interpelacji
i powierzył obowiązki osobom, które dają gwarancję
prawidłowej realizacji zadań w warunkach porozu-
mienia i współpracy. Odnosi się to również do osoby
pana T. D., który jest absolwentem wydziału prawa
i administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, a nie, jak
podniesiono w zapytaniu, absolwentem Wieczorowego
Uniwersytetu Marksizmu i Leninizmu.
Ponadto jest wieloletnim pracownikiem organów
podatkowych, był naczelnikiem Urzędu Skarbowe-
go w Kielcach, a po jego podziale naczelnikiem
Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach, a także
przewodniczącym Komisji Budżetu i Finansów Rady
Miejskiej w Kielcach. Przyjęcie do pracy pana T. D.
odbyło się zgodnie z przepisami ustawy o służbie cy-
wilnej, po ogłoszeniu w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej i analizie dokonanych zgłoszeń oraz prze-
prowadzonej rozmowie kwalifikacyjnej.
W zakresie odwołania naczelnika Urzędu Skar-
bowego w Sandomierzu, którego urząd otrzymał ty-
tuł: Urząd Skarbowy Przyjazny Przedsiębiorcy, na-
leży stwierdzić, że przyznanie takiego tytułu nie
491
świadczy o całokształcie działalności danego urzę-
du, jest tylko jednym z wielu kryteriów, które brane
są pod uwagę przy ocenie pracy naczelników urzę-
dów skarbowych. Ponadto nie jest to przypadek
szczególny i odosobniony na terenie województwa
świętokrzyskiego, bowiem w latach 2006–2007 – na
wnioski ówczesnego p. o. dyrektora Izby Skarbowej
w Kielcach pana S. P. – minister finansów odwołał
naczelników Urzędów Skarbowych w Busku-Zdroju,
Opatowie, Pierwszego i Drugiego Urzędów Skarbo-
wych w Kielcach i Świętokrzyskiego Urzędu Skar-
bowego w Kielcach, którym taki tytuł został rów-
nież przyznany.
Należy zgodzić się ze zdaniem posła pana Prze-
mysława Gosiewskiego, iż dokonywanie głęboko idą-
cych zmian w obsadzie kierowniczych stanowisk
w organach skarbowych jest zjawiskiem nagannym
i niesłużącym jakości pracy danego organu. Szcze-
gólnie dało się to zauważyć na terenie województwa
świętokrzyskiego, gdzie w latach 2006–2007, po od-
wołaniu dyrektora izby skarbowej, na 15 urzędów
skarbowych odwołano 15 naczelników (w tym w 3 urzę-
dach dwukrotnie) oraz 10 zastępców naczelników.
Pan S. P., który tylko pełnił obowiązki dyrektora
izby skarbowej, nie był zaś wyłonionym w wyniku
przeprowadzonego konkursu dyrektorem izby skar-
bowej, wnioskował do ministra finansów o zmianę
na stanowiskach naczelników 5 urzędów skarbo-
wych już w ciągu miesiąca od powierzenia mu obo-
wiązków. Skutkiem takich poczynań były liczne
kontrole Państwowej Inspekcji Pracy (Świętokrzy-
ski Urząd Skarbowy – trzykrotnie, urzędy skarbowe
w Busku-Zdroju, Sandomierzu, Opatowie), wiele spraw
znalazło swój finał w sądach pracy (Świętokrzyski
Urząd Skarbowy, Urząd Skarbowy w Starachowi-
cach), przeciwko naczelnikowi pełniącemu obowiąz-
ki na wniosek p. o. dyrektora Izby Skarbowej
w Kielcach pana S. P. został skierowany akt oskar-
żenia (Świętokrzyski Urząd Skarbowy).
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego wyni-
ków urzędów skarbowych podległych Izbie Skarbo-
wej w Kielcach pod kierownictwem p. o. dyrektora
Izby Skarbowej w Kielcach pana S. P. i ich poprawie
w stosunku do poprzedniego okresu, stwierdzić na-
leży, że niektóre wskaźniki i wyniki uległy polepsze-
niu, jednakże część uległa pogorszeniu, np. wskaź-
nik realizacji podatkowych tytułów wykonawczych
(lata 2007 do 2006), wskaźnik efektywności egzeku-
cji (lata 2007 do 2006), nie wykonano wskaźnika re-
alizacji zaległości z lat ubiegłych w 2006 r., zaległo-
ści w roku 2006 wzrosły w stosunku do roku 2005.
Należy również zauważyć, że nieuprawniona jest
sugestia zawarta w zapytaniu, iż prawdziwym po-
wodem zmian na stanowiskach naczelników urzę-
dów skarbowych w Kielcach, Busku-Zdroju, Kazi-
mierzy Wielkiej, Pińczowie i Sandomierzu jest chęć
uniknięcia procedury konkursowej. Każda osoba,
której powierzane są obowiązki naczelnika urzędu
skarbowego, ma pełną świadomość konieczności
uczestniczenia i pozytywnego dla niej zakończenia
492
postępowania konkursowego, jeżeli ma zostać powo-
łana na to stanowisko. Taki tryb postępowania nie
odbiera nikomu szans na objęcie tego stanowiska.
Wyznaczenie osoby do pełnienia obowiązków na-
czelnika urzędu skarbowego jest rozwiązaniem tym-
czasowym. Osoby te pełnią swoje funkcje do czasu
rozstrzygnięcia konkursu na to stanowisko.
Ustosunkowując się do zarzutów dotyczących za-
trudnienia pana M. D., należy zauważyć, iż sprawy
związane z nawiązaniem, rozwiązaniem, jak rów-
nież zmianą i ustaniem stosunku pracy w służbie
cywilnej, zostały uregulowane w ustawie z dnia 24
sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 170, poz. 1218, ze zm.).
Zgodnie z art. 9 ust. 1 oraz art. 45 cytowanej
ustawy dyrektor generalny urzędu realizuje polity-
kę personalną w służbie cywilnej, a w sprawach nie-
uregulowanych w ww. ustawie, zgodnie z art. 7, sto-
suje się przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy pra-
wa pracy.
Taki stan prawny wskazuje, że dobór kadry
w urzędzie skarbowym jest suwerenną decyzją na-
czelnika urzędu, a w izbie skarbowej – dyrektora
izby skarbowej.
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Joanny Muchy
w sprawie usunięcia z listy projektów
kluczowych dla Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” projektu
złożonego przez gminę Nałęczów pod nazwą
Budowa Parku Wodnego „Termy Nałęczowskie
– EURO SPA 2012” (2503)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 30 września br., znak: SPS-024-2503/
08, w sprawie zapytania pani poseł Joanny Muchy
dotyczącego projektu pn. „Budowa Parku Wodnego
Termy Nałęczowskie – EURO SPA 2012”, uprzejmie
informuję, iż w chwili obecnej nie ma możliwości
umieszczenia tej inwestycji na liście podstawowej
projektów indywidualnych w ramach działania 6.4:
Inwestycje w produkty turystyczne o znaczeniu po-
nadregionalnym Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka” 2007–2013.
Lista projektów indywidualnych w obszarze tu-
rystyki PO IG została opublikowana w Monitorze
Polskim w dniu 18 sierpnia br. Projekt pn. „Budowa
Parku Wodnego Termy Nałęczowskie – EURO SPA
2012” znalazł się na 4. miejscu listy rezerwowej, co
oznacza, że przedsięwzięcie może uzyskać wsparcie
jedynie w momencie powstania oszczędności w ra-
mach listy podstawowej lub jeśli inny projekt z listy
podstawowej zostanie z niej usunięty, zwalniając
środki na przesunięcie kolejnego projektu z listy re-
zerwowej, zgodnie z zasadami określonymi w „Wy-
tycznych Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w za-
kresie jednolitego systemu zarządzania i monitorin-
gu projektów indywidualnych zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju”.
Jednocześnie pragnę poinformować, że lista pro-
jektów indywidualnych może podlegać modyfika-
cjom zgodnie z pkt 17 „Wytycznych w zakresie jed-
nolitego systemu zarządzania i monitorowania pro-
jektów indywidualnych zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju” w wyniku przeprowadzanej dwa
razy do roku (w terminie do dnia 31 stycznia i do
dnia 31 lipca) aktualizacji w oparciu o gromadzone
w ramach systemu monitorowania przygotowania
projektów indywidualnych dane dotyczące stanu ich
przygotowania do realizacji. Instytucja zarządzają-
ca PO IG będzie zwracać uwagę w szczególności na
terminową realizację poszczególnych etapów inwe-
stycji w odniesieniu do informacji zawartych w preu-
mowach oraz gotowość projektu do realizacji. Nie-
mniej jednak wszelkie przesunięcia na liście mogą
być dokonywane jedynie w momencie powstania
oszczędności w ramach listy podstawowej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że decyzją IZ
PO IG preumowy zostaną podpisane także ze wszyst-
kimi beneficjentami projektów znajdujących się na
liście rezerwowej, dotyczy to również projektu „Bu-
dowa Parku Wodnego Termy Nałęczowskie – EURO
SPA 2012”. Biorąc pod uwagę wysoką jakość projek-
tów, które wpłynęły podczas naboru propozycji in-
westycji do działania 6.4 PO IG, oraz ograniczoną
ilość środków przeznaczonych na to działanie, róż-
nice w jakości inwestycji, które ostatecznie znala-
zły się na liście, są minimalne. W związku z powyż-
szym szanse na realizację projektu „Budowa Parku
Wodnego Termy Nałęczowskie – EURO SPA 2012”
w ramach działania 6.4 PO IG oceniam jako wyso-
ce realne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie wydania na Litwie pocztówki
przypisującej marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu
ludobójstwo narodu litewskiego (2505)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Artura Górskiego (pismo nr SPS-
-024-2505/08 z dnia 3 października 2008 r.) w spra-
wie wydania na Litwie pocztówki przypisującej mar-
szałkowi Józefowi Piłsudskiemu ludobójstwo narodu
litewskiego uprzejmie informuję:
1. Kontrowersyjne koperty sprzedawane były
w prywatnym kiosku, którego właściciel jedynie wy-
najmował powierzchnię handlową na terenie Poczty
Głównej w Wilnie. Nie było to przedsięwzięcie Pocz-
ty RL, lecz własna inicjatywa autora nadruku, li-
tewskiego grafika Antanasa Szakalysa.
2. Koperty zostały już wycofane ze sprzedaży
dzięki interwencji przewodniczącego Akcji Wybor-
czej Polaków na Litwie posła W. Tomaszewskiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie autostrady A4 na odcinku
Rzeszów – Korczowa (2506)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 3 października 2008 r., nr SPS-024-
-2506/08, w sprawie zapytania posła Leszka Deptu-
ły dotyczącego budowy autostrady A4 Rzeszów –
Korczowa, uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
Budowa autostrady A4 została ujęta w „Progra-
mie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012”,
zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/
2007 z dnia 25 września 2007 r. W świetle ww. pro-
gramu budowa autostrady na wskazanym odcinku
przewidziana jest na lata 2009–2011.
493
Budowa autostrady A4 Rzeszów – Korczowa jest
podzielona na dwa odcinki realizacyjne (międzywę-
złowe):
1. Rzeszów (w. Wschód) – Jarosław (w. Wierzbna)
2. Jarosław (w. Wierzbna) – Korczowa.
Obecnie prace przebiegają zgodnie z założeniami
harmonogramu przygotowania/realizacji przedmio-
towej inwestycji. Dnia 5 sierpnia 2008 r. dla odcinka
Rzeszów (w. Wschód) – Jarosław (w. Wierzbna) zo-
stała podpisana umowa na wykonanie projektu bu-
dowlanego, projektu wykonawczego oraz materia-
łów przetargowych. Aktualnie dla ww. odcinka
opracowywane są materiały niezbędne do złożenia
wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realiza-
cję inwestycji drogowej. Jednocześnie oczekujemy
na wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia zarówno
dla jednego, jak i drugiego odcinka. Szczegółowe in-
formacje odnośnie stanu zaawansowania prac na
poszczególnych odcinkach autostrady A4 dostępne
są na stronie internetowej http://www.gddkia.gov.
pl/dane/standia.pdf.
Aktualnie Ministerstwo Infrastruktury we współ-
pracy z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Auto-
strad prowadzi prace nad ewentualną nowelizacją
programu. Wynika to z potrzeby dostosowania ww.
dokumentu do obecnego stanu zaawansowania re-
alizacji inwestycji, wzrostu kosztów budowy, cen
materiałów i nieruchomości, a także wymogów dy-
rektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r.
w sprawie oceny skutków wywieranych przez nie-
które przedsięwzięcia publiczne i prywatne na śro-
dowisko naturalne, znowelizowanej dyrektywą Rady
97/11/WE oraz dyrektywą Rady i Parlamentu Euro-
pejskiego 2003/35/WE.
Pragnę zapewnić, że budowa autostrady A4 zo-
stała uznana za kluczową pod kątem budowy sieci
dróg w związku z organizacją Euro 2012. W celu za-
pewnienia sprawnej realizacji inwestycji budowa
jest na bieżąco monitorowana, co przekłada się na
możliwość szybkiego reagowania w sytuacji zidenty-
fikowania zagrożenia. Umożliwi to realizację przed-
sięwzięcia w założonym terminie, pozwalającym na
wypełnienie zobowiązań strony polskiej, wynikają-
cych z organizacji mistrzostw Europy w piłce nożnej
Euro 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
494
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie rencistów służb mundurowych
starających się o orzeczenie
o niepełnosprawności (2507)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
3 października 2008 r., znak: SPS-024-2507/08, za-
pytanie pana posła Krzysztofa Brejzy z dnia 30
września 2008 r. w sprawie rencistów służb mundu-
rowych starających się o orzeczenie o niepełno-
sprawności, uprzejmie wyjaśniam:
W chwili obecnej Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej nie planuje wprowadzenia zmian umożli-
wiających traktowanie orzeczeń o niezdolności do
służby wydanych przez instytucje mundurowe po
1 stycznia 1998 r. za równoważne z orzeczeniami
o stopniu niepełnosprawności, przede wszystkim
z uwagi na odmienność założeń systemów orzeczni-
czych i ich specyfikę.
Różnice w funkcjonowaniu orzecznictwa o nie-
zdolności do pracy (która determinuje niezdolność
do służby) i o niepełnosprawności wynikają z celów,
do jakich systemy zostały powołane. Najważniejszą
z różnic jest to, że niepełnosprawność nie oznacza
braku zdolności do pracy.
System rentowy w postępowaniu orzeczniczym
kieruje się kryteriami pozwalającymi ustalić nie-
zdolność do pracy i na tej podstawie ustala prawo do
świadczenia rentowego – jako rekompensaty za utra-
coną zdolność do zarobkowania – jedynie w stosun-
ku do osób spełniających warunki przepisów o ubez-
pieczeniu społecznym. Stopień naruszenia sprawno-
ści organizmu, będący podstawą diagnozy orzeczni-
czej w systemie rentowym, służy do określenia roz-
miaru i zakresu ograniczeń, jakich doznaje osoba
w pełnieniu aktywności zawodowej, możliwości zarob-
kowania i uzyskania samodzielności ekonomicznej.
Natomiast naruszenie sprawności organizmu
służące diagnozie orzeczniczej ustalającej niepełno-
sprawność jest podstawą do określenia ograniczeń,
jakich doznaje osoba w samodzielnej egzystencji lub
pełnieniu ról społecznych. Decyzja o zaliczeniu oso-
by do odpowiedniego stopnia niepełnosprawności
nie tylko potwierdza samą niepełnosprawność,
wskazuje również formy rehabilitacji zawodowej
i społecznej, z jakich osoba orzeczona może korzy-
stać, oraz warunkuje prawo do korzystania z wielu
ulg i uprawnień przyznanych na podstawie odręb-
nych przepisów (m. in. z zakresu pomocy społecznej,
świadczeń rodzinnych, dodatków mieszkaniowych),
wspierających osoby niepełnosprawne w życiu osobi-
stym lub społecznym.
Odnosząc się do problemu równego traktowania
orzeczeń o niezdolności do służby z orzeczeniami
o niepełnosprawności, pragnę zauważyć, iż stosownie
do postanowień art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27
sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92), ważne orzeczenie o zalicze-
niu do jednej z grup inwalidztwa, wydane przed
1 stycznia 1998 r. przez komisje lekarskie podległe
MON lub MSWiA na podstawie odrębnych przepisów
dotyczących niezdolności do służby, przekłada się na
następujące stopnie niepełnosprawności:
— orzeczenie o zaliczeniu do I grupy inwalidztwa
traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym
stopniu niepełnosprawności,
— orzeczenie o zaliczeniu do II grupy inwalidz-
twa traktowane jest na równi z orzeczeniem o umiar-
kowanym stopniu niepełnosprawności,
— orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidz-
twa w związku ze służbą z jednoczesnym orzecze-
niem inwalidztwa III grupy z ogólnego stanu zdro-
wia traktowane jest na równi z lekkim stopniem
niepełnosprawności.
Należy przy tym podkreślić, iż orzeczenie przy-
znające inwalidztwo III grupy wyłącznie z tytułu
niezdolności do służby oznacza zdolność do pracy
poza służbą, a zatem posiadaczy tych orzeczeń nie
traktuje się jako osoby niepełnosprawne. Stanowi
o tym art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66,
z późn. zm.) oraz art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funk-
cjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywia-
du Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicz-
nej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Po-
żarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.). Osoby legitymu-
jące się takim orzeczeniem, aby uzyskać status oso-
by niepełnosprawnej, powinny wystąpić z wnio-
skiem o ustalenie stopnia niepełnosprawności do po-
wiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełno-
sprawności, załączając dokumentację medyczną
umożliwiającą ocenę stopnia niepełnosprawności.
Natomiast orzeczenia wyżej wymienionych ko-
misji, wydane po 1 stycznia 1998 r. (w tym również
orzeczenia stanowiące kontynuację orzeczeń wyda-
nych wcześniej), nie stanowią podstawy do zalicze-
nia osób, których orzeczenia te dotyczą, do osób nie-
pełnosprawnych. Te osoby, jeśli chcą być traktowa-
ne jako osoby niepełnosprawne w rozumieniu usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych, powinny wy-
stąpić z wnioskiem do powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności o ustalenie stopnia
niepełnosprawności.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w ciągu jede-
nastu lat od wprowadzenia reformy orzecznictwa

(polegającej na oddzieleniu systemu rentowego od
systemu pozarentowego) podejmowane były próby
skoordynowania tych systemów, co jednak nie przy-
niosło oczekiwanego rezultatu. W mojej ocenie sys-
tem nie uwzględnia w pełnym zakresie interesów
obywatela, który dla każdej instytucji musi groma-
dzić oddzielne dokumenty, często powtarzać bada-
nia diagnostyczne i konsultacje specjalistyczne. Nie
bez znaczenia pozostaje także czynnik ekonomizacji
systemu orzeczniczego. Mając na uwadze powyższe
oraz kierując się potrzebą zdiagnozowania obecnie
funkcjonujących systemów orzekania o niepełno-
sprawności i niezdolności do pracy, Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania umoż-
liwiające rozpoczęcie funkcjonowania Międzyresor-
towego Zespołu do Spraw Opracowania Systemu
Orzekania o Niepełnosprawności oraz Niezdolności
do Pracy. Zadaniem Zespołu będzie m.in. dokonanie
oceny działania wspomnianych systemów orzeczni-
czych w kontekście ich kompatybilności lub możli-
wości zintegrowania oraz przygotowanie projektu
założeń zmian systemowych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie planów likwidacji sądów rejonowych
w Oleśnie i Głubczycach w woj. opolskim (2508)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 3 października 2008 r., nr SPS-024-
-2508/08, przy którym przesłane zostało zapytanie
pana posła Tomasza Garbowskiego w sprawie pla-
nów likwidacji sądów rejonowych w Oleśnie i Głub-
czycach w woj. opolskim, uprzejmie informuję.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia spra-
wy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,
to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego
celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
m.in. w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia
struktury organizacyjnej sądów powszechnych. Z ze-
branych danych wynika, że w sądownictwie po-
wszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
495
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji. Ponadto analiza wpływu,
załatwienia i pozostałości spraw wskazuje, iż w są-
dach występuje strukturalna zaległość, rzutująca ne-
gatywnie na ocenę funkcjonowania sądownictwa po-
wszechnego. Dlatego też w interesie wymiaru spra-
wiedliwości leży jak najszybsza likwidacja tej zaległo-
ści przy wykorzystaniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania. W ramach tego wnikli-
wej analizie poddawane są następujące uwarunko-
wania: obszar właściwości sądu, liczba wpływają-
cych spraw, limity etatów we wszystkich grupach
zatrudnienia, stan obciążenia pracą sędziów (w za-
kresie właściwego rozmieszczenia kadry), warunki
komunikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu
stron do sądu), warunki lokalowe sądu (powierzch-
nia, liczba sal rozpraw), miejsce zamieszkania pra-
cowników sądu we wszystkich grupach zatrudnie-
nia (w zakresie ewentualnych utrudnień związanych
z dojazdem do pracy), odległości między poszczegól-
nymi sądami, w tym miejscowościami znajdującymi
się w obszarach ich właściwości (m.in. pod kątem
ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem do
sądu w sprawach odwoławczych).
Minister sprawiedliwości nie podejmował dotych-
czas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia kon-
kretnych zmian organizacyjnych w sądownictwie
powszechnym. Ostateczne kierunki reform poddane
zostaną konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Szczerby
w sprawie budowy Muzeum Historii Polski
w Warszawie (2509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie (SPS-024-2509/08) pana Michała Szczer-
by, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie budowy Muzeum Historii Polski w Warszawie,
uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniższymi wy-
jaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim podkreślić, że jestem
zdeklarowanym zwolennikiem dalszego rozwoju
496
Muzeum Historii Polski, którego zwieńczeniem po-
winno być zbudowanie siedziby muzeum i urucho-
mienie w nim nowoczesnej, przekrojowej wystawy,
poświęconej dziejom politycznym, gospodarczym,
społecznym i kulturalnym naszego kraju. Wystawy
spełniającej pod względem wartości edukacyjnej
i atrakcyjności dla przeciętnego zwiedzającego wy-
mogi stawiane współcześnie muzeom w Europie i na
świecie.
Chcę również zaznaczyć, że nie poprzestajemy na
samych tylko deklaracjach i, jako Ministerstwo Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego, realizujemy zaryso-
waną powyżej wizję. Na podstawie ustawy budżeto-
wej na rok 2008 z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U.
Nr 19, poz. 117) kwota na wydatki bieżące muzeum
została ustalona na poziomie 9 949 tys. zł, a na wy-
datki majątkowe na poziomie 2 700 tys. zł. Powyższe
kwoty są znacząco wyższe od analogicznych pozycji
w ustawie budżetowej na rok 2007 z dnia 25 stycz-
nia 2007 r. (Dz. U. Nr 15, poz. 653 i 90), które wynio-
sły odpowiednio: 6 842 tys. zł. i 500 tys. zł. Dodam,
że nie zostały one zmniejszone w stosunku do tego,
co na ten rok planował poprzedni gabinet, podobnie
jak nie zostały dokonane żadne zmiany w składzie
powołanej przez poprzedniego ministra Kazimierza
Michała Ujazdowskiego dyrekcji muzeum, z którą
współpraca układa się jak najlepiej.
Jedyna zmiana, do jakiej istotnie doszło, to brak
muzeum na liście projektów kluczowych, czyli tych,
które miały dostać unijną dotację poza konkursem.
Decyzja o tym nie wynikała jednak z lekceważenia
ważnej instytucji i jej niemałego już dorobku, ale
z faktu, że ciągle nie ma jeszcze kompletnego i zado-
walającego pod względem merytorycznym wniosku
o dofinansowanie z funduszy europejskich dla cało-
ści projektu. Niewątpliwie bardzo ważną kwestią
jest lokalizacja muzeum. W wypadku najważniejszej
i najbardziej kosztownej części przedsięwzięcia, to
znaczy budowy siedziby w Warszawie, planowana
jest lokalizacja na pokryciu Trasy Łazienkowskiej,
na wysokości Zamku Ujazdowskiego. Sama tylko
powierzchnia ekspozycyjna wynosić ma około 8 tys.
m², co oznacza gmach o dużych rozmiarach, w za-
mierzeniu mający na stałe wpisać się w mapę stolicy,
jako jedna z jej najbardziej reprezentatywnych i cie-
kawych pod względem architektonicznym budowli.
Muzeum ma czas do końca tego roku, żeby włączyć
się do rywalizacji o unijną dotację, którą zawsze za-
kładano jako niezbędną przy tej inwestycji. Nie ma
powodów, by wątpić, że ten czas zostanie dobrze wy-
korzystany.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
dużą wagę przywiązuje do głosów tych gremiów,
których opinie i pomysły mogą zostać konstruktyw-
nie wykorzystane w trakcie prac związanych z po-
wstaniem Muzeum Historii Polski. Stąd spotkania
oraz konsultacje, z których do ostatniego doszło
19 marca br. w gmachu ministerstwa. Zaproszeni
historycy, dyrektorzy muzeów i posłowie zapoznali
się obecną sytuacją, którą przedstawił dyrektor Mu-
zeum Historii Polski pan Robert Kostro. W dysku-
sji, która następnie się wywiązała, pojawiło się wiele
sugestii, wszyscy byli jednak zgodni co do koniecz-
ności powstania muzeum jako miejsca, gdzie będzie
można opowiedzieć zarówno historię państwa, hi-
storię jego utraty i odzyskania, jak i przedstawić
rozmaite aspekty życia codziennego ludzi mieszka-
jących na terenach Rzeczypospolitej.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Religi
w sprawie wyjaśnienia okoliczności
towarzyszących prywatyzacji Walcowni Rur
Andrzej sp. z o.o. w Zawadzkiem, woj. opolskie
(2510)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 3 października 2008 r. zawierające za-
pytanie poselskie pana Jana Religi – posła na Sejm
RP w sprawie funkcjonowania Walcowni Rur An-
drzej sp. z o.o. z siedzibą w Zawadzkiem (WRA) oraz
działań w odniesieniu do tego podmiotu Towarzy-
stwa Finansowego Silesia sp. z o.o. z siedzibą w Ka-
towicach (TFS – spółka z 99,6-procentowym udzia-
łem Skarbu Państwa), uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Na wstępie chciałbym podkreślić, że obecny mo-
del ukształtowania ram organizacyjno-prawnych
WRA jest wynikiem obiektywnych procesów doty-
czących tego przedsiębiorcy. Struktura ta funkcjo-
nuje dopiero od roku 2003, gdy TFS zaangażowało
się kapitałowo w ten podmiot, przejęło działalność
handlową i umożliwiło kontynuowanie produkcji
rur w Zawadzkiem. W 2004 r. TFS udzieliło WRA
pożyczki na zakup przedsiębiorstwa spółki, bez któ-
rej to czynności WRA nie mogłoby prowadzić obec-
nej działalności. Tym samym zaangażowanie TFS
w WRA – zarówno na poziomie kapitałowym, jak
i finansowym – uznać należy za element umożliwia-
jący działanie WRA w obecnym kształcie.
Podkreślam, że WRA jest przedsiębiorcą prowa-
dzącym rentowną działalność gospodarczą, co sta-
nowi pozytywny efekt realizowanej od 2003 r. re-
strukturyzacji tej spółki. Podmiot ten, pomimo
symptomów dekoniunktury na rynku producentów
rur, posiada nadal perspektywy rozwoju, co podnosi

m.in. zespół pod kierownictwem prof. Jana Kaza-
neckiego z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krako-
wie w opracowaniu Biznesplan WRA.
Pozytywne efekty restrukturyzacji WRA zwią-
zane są – z jednej strony – ze wzrostem wartości
rynkowej tej spółki, z drugiej ze znacznym zaintere-
sowaniem osób trzecich nabyciem od TFS należące-
go do niej pakietu udziałów WRA.
Istotnym obszarem dla WRA jest konieczność mo-
dernizacji przedsiębiorstwa spółki i dostosowania
struktury produkcji i sprzedaży do potrzeb rynku.
W tym celu prowadzone są obecnie czynności inten-
syfikujące działalność handlową przedsiębiorcy oraz
przygotowywany jest remont ciągu technologicznego.
Przyczyny zmniejszenia sprzedaży rur i tym samym
ich produkcji w WRA mają jednak głębsze podłoże.
Ze zmniejszonym zapotrzebowaniem na rury bez
szwu wiąże się także silna, wzrastająca konkurencja
producentów rur z Europy Wschodniej i Dalekiego
Wschodu. Przeciwdziałanie tym obiektywnym ten-
dencjom w WRA może skutecznie nastąpić w powią-
zaniu z inwestorem, którego wyłanianie obecnie jest
realizowane. Podkreślam, że proces ten jest w sposób
szczególny monitorowany przez Ministerstwo Skar-
bu Państwa. Procedury w tym zakresie są otwarte
i przejrzyste, a zakończenie procesu nastąpi w możli-
wie krótkim terminie. Przedmiotem zbycia jest pa-
kiet udziałów WRA należący do TFS, nie zaś, jak to
zostało podniesione w Pana piśmie, TFS jako spółka
dominująca wobec WRA.
Właściwość Skarbu Państwa w tym zakresie do-
tyczy udzielenia stosownych zgód korporacyjnych
oraz zgody w trybie art. 5a ustawy z dnia 8 sierpnia
1996 r. o wykonywaniu uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, ze zm.).
Proces wyłaniania inwestora prowadzi TFS jako
właściciel udziałów WRA. Stosowne zaproszenie do
podjęcia rokowań ukazało się w prasie oraz porta-
lach internetowych – o zasięgu krajowym i między-
narodowym – w dniu 25 sierpnia 2008 r. Oferty
wstępne mają być składane do dnia 24 października
2008 r. Po tym terminie rozpoczną się negocjacje
TFS z potencjalnymi inwestorami.
Odnosząc się do kwestii społecznych aspektów
funkcjonowania WRA, wyjaśniam, że są one także
bardzo istotne dla Ministerstwa Skarbu Państwa
i TFS oraz uwzględniane będą w czynnościach praw-
nych podejmowanych w stosunku do WRA. Niemniej
jednak wyłonienie dla WRA inwestora nie jest pry-
watyzacją, o której mowa w art. 1 ust. 2 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, ze zm.).
Stąd też nie można mówić w tym przypadku o „pa-
kiecie socjalnym” i „gwarancjach inwestycyjnych”
sensu stricto. W omawianym przypadku przedmio-
tem oceny ofert potencjalnych inwestorów będzie
także strategia rozwoju WRA odnosząca się m.in. do
aspektu zatrudnienia i spraw pracowniczych.
Wobec powyższego, podkreślając istotną rolę
WRA w sektorze polskich producentów rur oraz
497
wagę prowadzonych w tym podmiocie procesów re-
strukturyzacyjnych, wyrażam nadzieję, że bez wzglę-
du na strukturę właścicielską WRA kontynuować
będzie ścieżkę rozwoju.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie planowanej
przez Ministerstwo Sprawiedliwości
reorganizacji struktury sądów powszechnych
na terenie południowej Wielkopolski (2512)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 3 października 2008 r., nr SPS-024-
-2512/08, przy którym przesłane zostało zapytanie
pana posła Macieja Orzechowskiego w sprawie pla-
nowanej przez Ministerstwo Sprawiedliwości reor-
ganizacji struktury sądów powszechnych na terenie
południowej Wielkopolski, uprzejmie informuję.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia spra-
wy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,
to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego
celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
m.in. w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia
struktury organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji. Ponadto analiza wpływu, załatwie-
nia i pozostałości spraw wskazuje, iż w sądach wystę-
puje strukturalna zaległość, rzutująca negatywnie
na ocenę funkcjonowania sądownictwa powszechne-
go. Dlatego też w interesie wymiaru sprawiedliwości
leży jak najszybsza likwidacja tej zaległości przy wy-
korzystaniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania. W ramach tego wnikli-
wej analizie poddawane są następujące uwarunko-
wania: obszar właściwości sądu, liczba wpływają-
cych spraw, limity etatów we wszystkich grupach
zatrudnienia, stan obciążenia pracą sędziów (w za-
498
kresie właściwego rozmieszczenia kadry), warunki
komunikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu
stron do sądu), warunki lokalowe sądu (powierzch-
nia, liczba sal rozpraw), miejsce zamieszkania pra-
cowników sądu we wszystkich grupach zatrudnie-
nia (w zakresie ewentualnych utrudnień związanych
z dojazdem do pracy), odległości między poszczegól-
nymi sądami, w tym miejscowościami znajdującymi
się w obszarach ich właściwości (m.in. pod kątem
ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem do
sądu w sprawach odwoławczych).
Minister sprawiedliwości nie podejmował dotych-
czas żadnych decyzji w zakresie wprowadzenia kon-
kretnych zmian organizacyjnych w sądownictwie
powszechnym. Ostateczne kierunki reform poddane
zostaną konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie finansowania przez NBP szkoleń
dla katolickich księży (2515)
W związku ze skierowanym do prezesa Rady Mi-
nistrów pismem dotyczącym zapytania nr SPS-024-
-2515/08 posła Janusza Krasonia w sprawie finanso-
wania przez NBP szkoleń dla katolickich księży,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
informuję, że Narodowy Bank Polski jako centralny
bank Rzeczypospolitej Polskiej jest niezależną od
rządu instytucją, której status określony został
w art. 227 Konstytucji RP oraz w ustawie z dnia
29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz.
U. 2005 nr 1, poz. 2). Wobec powyższego prezes Rady
Ministrów nie jest właściwym organem do wyjaśnia-
nia sprawy poruszonej w powyższym zapytaniu.
Wydaje się, iż najwłaściwszym do udzielenia sto-
sownych informacji i wyjaśnień w powyższej kwestii
jest prezes NBP. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 2
przywołanej powyżej ustawy o Narodowym Banku
Polskim prezes NBP i inni przedstawiciele organów
NBP są obowiązani do przedstawiania informacji
i udzielania wyjaśnień dotyczących działalności
NBP przed Sejmem oraz jego komisjami.
Pragnę jednocześnie zauważyć, że Narodowy
Bank Polski zobowiązany jest, tak jak inne pod-
mioty życia publicznego w Rzeczypospolitej Pol-
skiej, do działania w ramach obowiązujących prze-
pisów prawa, w tym przepisów dotyczących wyznań
religijnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu,
szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Dzięcioła
w sprawie zapewnienia opieki medycznej
mieszkańcom domów pomocy społecznej (2520)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Janusza Dzięcioła, otrzymanym
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 3 października
br., znak: SPS-024-2520/08, w sprawie zapewnienia
świadczeń medycznych mieszkańcom domów pomo-
cy społecznej uprzejmie wyjaśniam.
W świetle załączonego do zapytania pana posła
Dzięcioła stanowiska dyrektorów domów pomocy
społecznej woj. kujawsko-pomorskiego uznaję, iż
w stanowisku zawarta jest odpowiedź dotycząca
opieki medycznej względem mieszkańców domów
pomocy społecznej.
Chciałabym natomiast przypomnieć, że usługi
medyczne od momentu wejścia w życie reformy
ochrony zdrowia winny być w pierwszej kolejności
finansowane ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia, a ponadto istnieją obecnie zmodyfikowane
możliwości prawne umożliwiające pielęgniarkom za-
trudnionym w domach i finansowanym ze środków
pomocy społecznej zawieranie kontraktów na pielę-
gniarską opiekę środowiskową finansowaną z Naro-
dowego Funduszu Zdrowia. Dotyczy to również pie-
lęgniarek zatrudnionych w domach pomocy społecz-
nej dla osób przewlekle psychicznie chorych. Dodat-
kowe świadczenie usług pielęgnacyjnych w domu
pomocy społecznej powinno uzupełniać świadczenia
realizowane przez NFZ, a nie je zastępować.
Mając na względzie dobro mieszkańców, zasadne
jest eliminowanie podwójnego finansowania tych sa-
mych usług – opłacania przez mieszkańców składki
zdrowotnej i ponoszenia opłaty z tytułu pobytu
w domu pomocy społecznej, w której zawarte jest
wynagrodzenie pielęgniarek etatowo zatrudnionych
w domu.

Argumentacja użyta w stanowisku dyrektorów
domów oburza mnie i utwierdza w przekonaniu, że
dyrektorzy nie podjęli żadnych działań, aby miesz-
kańcy ich domów mieli zagwarantowane świadcze-
nia zdrowotne finansowane ze środków Narodowego
Funduszu Zdrowia. Negowanie usług świadczonych
w systemie zadaniowym bez podjęcia próby wdroże-
nia ich jest w mojej ocenie próbą ochrony interesów
grupy pracowniczej, która niechętnie odnosi się do
nowych form świadczenia usług pielęgniarskich,
kosztem ochrony interesów mieszkańców domów,
którzy mają prawo do pełnego wachlarza usług na-
leżnych z powszechnego systemu ochrony zdrowia
finansowanego z narodowego funduszu.
Pielęgniarki, które będą świadczyły usługi pielę-
gniarskiej opieki środowiskowej w systemie zada-
niowym lub w ramach praktyki grupowej, będą mia-
ły prawo wykonywania zawodu. Jeśli jednak obecnie
nie posiadają kwalifikacji umożliwiających zawarcie
umowy na świadczenie pielęgniarskiej opieki środo-
wiskowej w systemie zadaniowym, to mogą to uczy-
nić już w momencie rozpoczęcia kursu kwalifikacyj-
nego. Obecnie na terenie kraju trwa organizowanie
takich kursów, partycypują w nich również domy
pomocy społecznej, które czują się odpowiedzialne
za usprawnienie całego systemu oraz uznają potrze-
bę udzielenia pomocy swoim pielęgniarkom w uzy-
skaniu tych kwalifikacji.
Mając na uwadze, że obecna oferta Narodowego
Funduszu Zdrowia nie jest w pełni satysfakcjonująca,
podjęte zostały również działania, aby w ramach
międzyresortowego zespołu roboczego wspólnie z re-
sortem zdrowia i narodowym funduszem wypraco-
wać rozwiązania prawne satysfakcjonujące wszystkie
zainteresowane strony.
Na zakończenie chciałabym dodać, iż jeśli usłu-
gi pielęgniarskie realizowane w systemie zadanio-
wym przez pielęgniarki środowiskowe (co nie wy-
klucza tych samych pielęgniarek, które zatrudnio-
ne są obecnie w domu pomocy) są niewystarczające,
to dom może dodatkowo zatrudniać pielęgniarki
zgodnie z art. 58 ust. 4 ustawy o pomocy społecz-
nej, jeśli zakres usług świadczonych przez personel
pielęgniarski w domu pomocy społecznej jest znacz-
nie szerszy niż katalog usług zakładu opieki zdro-
wotnej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
499
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Haliny Rozpondek
w sprawie sprzedaży przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych zobowiązań płatników składek
(2522)
W związku z przekazanym przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 3 października br., znak: SPS-
-024-2522/08, zapytaniem poseł Haliny Rozpondek
w sprawie sprzedaży przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych zobowiązań płatników składek pozwolę so-
bie, na podstawie informacji prezesa Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych, przedstawić, co następuje.
Stosownie do zapisów ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.) w przypadku,
gdy płatnik składek zobowiązany jest do zapłaty na-
leżności z tytułu składek, a nie podejmie ich dobro-
wolnej spłaty, Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wdraża działania zmierzające do ich odzyskania.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako wierzyciel
– w odróżnieniu od wierzyciela w cywilnoprawnych
stosunkach zobowiązaniowych – nie może swobod-
nie dysponować swoją wierzytelnością (należnością
z tytułu składek), gdyż środki finansowe, którymi
dysponuje ZUS, nie są własnością zakładu, lecz in-
stytucji, wobec których pełni rolę dysponenta, lub
instytucji, na rzecz których ZUS pobiera i egzekwu-
je należne im dochody publiczne.
Przymusowe dochodzenie należności odbywa się
na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerw-
ca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.).
Pragnę wyjaśnić, że ustawodawca, nakładając na
ZUS obowiązek dochodzenia zobowiązań z ubezpie-
czeń społecznych, powierzył prowadzenie działań
egzekucyjnych dyrektorowi oddziału ZUS. Dyrektor
oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jest or-
ganem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania
egzekucji z wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń
z ubezpieczenia społecznego, z renty socjalnej, z wie-
rzytelności pieniężnych oraz z rachunków banko-
wych, w egzekucji administracyjnej należności pie-
niężnych z tytułu składek na ubezpieczenia społecz-
ne i należności pochodnych od składek oraz niena-
leżnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia spo-
łecznego lub innych świadczeń wypłacanych przez
ten oddział, które nie mogą być potrącane z bieżą-
cych świadczeń. Podjęcie decyzji o zastosowaniu
środka egzekucyjnego poprzedzone jest ustaleniem
możliwości płatniczych dłużnika. W tym celu usta-
lane są składniki majątkowe będące podstawą do za-
stosowania środków egzekucyjnych. Po dokonaniu
analizy zgromadzonych w sprawie materiałów dy-
rektor oddziału dokonuje wyboru najskuteczniejsze-
go dla danego dłużnika środka egzekucyjnego. Przy
dokonywaniu oceny wyboru środka egzekucyjnego
500
dyrektor kieruje się zasadą szybkiego i skutecznego
wyegzekwowania należnych składek wraz z odset-
kami za zwłokę.
W przypadku bezskutecznej egzekucji prowadzo-
nej przez dyrektora oddziału postępowanie egzeku-
cyjne przekazywane jest do realizacji w trybie egze-
kucji administracyjnej prowadzonej za pośrednic-
twem naczelnika urzędu skarbowego. Należności
z tytułu składek mogą być dochodzone również
w drodze egzekucji sądowej za pośrednictwem ko-
mornika sądowego. Podkreślić należy, iż w każdym
z ww. trybów wdrożenie egzekucji jest poprzedzane
zawiadomieniem dłużnika o istniejącym zadłużeniu
w formie upomnienia, co wynika z art. 15 powołanej
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji. Czynności egzekucyjne są podejmowane do-
piero, gdy dłużnik nie ureguluje zadłużenia we
wskazanym w zawiadomieniu terminie i nie przy-
stąpi do realizacji układu ratalnego.
Należy ponadto dodać, iż deklaracje rozliczenio-
we składane przez płatników składek zawierają po-
uczenie, iż w przypadku nieopłacenia składek dekla-
racja stanowi podstawę do wystawienia tytułu wy-
konawczego, zgodnie z przepisami o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji. Jak wynika z przed-
stawionych przez prezesa ZUS wyjaśnień, dłużnik
jest informowany o posiadanym zadłużeniu przed
wdrożeniem egzekucji i konsekwencjach, jakie wią-
żą się z niewywiązaniem się z obowiązku termino-
wego opłacania składek.
Jednocześnie pragnę dodać, że podejmowane
czynności w zakresie przymusowego dochodzenia
należności są standardowymi działaniami skiero-
wanymi wobec wszystkich płatników nieopłacają-
cych składek z tytułu prowadzonej działalności go-
spodarczej i niepodejmujących dobrowolnej spłaty
powstałych zaległości. Obowiązek ten nakładają na
ZUS przepisy prawa, do stosowania których zakład
jest zobligowany. Przyjęcie innego sposobu postępo-
wania stanowiłoby naruszenie prawa. A zatem wy-
kluczone jest, by organ egzekucyjny swobodnie i we-
dług własnego uznania prowadził egzekucję, jak
również podejmował działania zmierzające do sprze-
daży zobowiązań windykatorom.
Odnosząc się do kwestii niepowiadamiania płat-
ników o figurujących na ich koncie zaległościach,
uprzejmie wyjaśniam, iż obowiązkiem osób wykonu-
jących pozarolniczą działalność gospodarczą jest
terminowe i w pełnej wysokości opłacanie składek
z tego tytułu. Płatnik składek, bez wezwania orga-
nu, powinien regulować należne składki z tytułu
prowadzenia działalności. Niewywiązanie się z po-
wyższego obowiązku jest jednoznaczne z narusze-
niem przepisów prawa w tym zakresie. Płatnicy, nie
dopełniając powyższego obowiązku, powinni być
świadomi powstania zaległości, od których zakład
zobligowany jest naliczać odsetki za zwłokę na zasa-
dach i w wysokości określonej w powołanej ustawie
z dnia 29 sierpień 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.). Składki i odsetki,
naliczone do dnia wpłaty włącznie, podlegają spłacie
przez zobowiązanego.
Mając na względzie zagadnienie dotyczące dobro-
wolnego ubezpieczenia chorobowego, uprzejmie in-
formuję, iż zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń
społecznych dobrowolne ubezpieczenie chorobowe
ustaje od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego,
za który nie opłacono składki należnej na to ubez-
pieczenie w terminie lub w pełnej wysokości. Ubez-
pieczenie to w przypadku uchybienia terminowi
płatności składek ustaje więc z mocy ustawy, jed-
nakże w uzasadnionych przypadkach zakład, na
wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na
opłacenie składki po terminie. Wnioski w tych spra-
wach są rozpatrywane przez dyrektora właściwego
oddziału ZUS w ramach przyznanych kompetencji,
po wszechstronnym zbadaniu wszystkich okoliczno-
ści występujących w danej sprawie. Wyrażenie ta-
kiej zgody powoduje, że ubezpieczenie to jest zacho-
wywane w miesiącach, za które składki zostały
opłacone po terminie lub w niepełnej wysokości.
W sytuacji ustania dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego z przyczyn wskazanych powyżej (gdy
ubezpieczony nie wystąpił z wnioskiem o wyrażenie
zgody na opłacenie składek na to ubezpieczenie po
terminie lub wniosek ten został rozpatrzony nega-
tywnie) ubezpieczony powinien ponownie złożyć
wniosek o objęcie go tym ubezpieczeniem. Ubezpie-
czeniem tym zostanie wówczas objęty od dnia wska-
zanego we wniosku, nie wcześniej jednak niż od dnia
złożenia wniosku.
Jednocześnie pragnę dodać, że fakt rozliczenia
i opłacenia należnej na ubezpieczenie chorobowe
składki za kolejne miesiące, o ile wpłata składek jest
dokonana z zachowaniem terminu płatności, jest
traktowane jako takie zachowanie ubezpieczonego,
które stanowi czytelne wyrażenie woli przystąpie-
nia i pozostawania w tym ubezpieczeniu.
Zakład nie ma obowiązku informowania płatni-
ków składek o ustaniu dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego w poszczególnych miesiącach na sku-
tek opłacenia składek za dany miesiąc po terminie
ich płatności.
Odnosząc się natomiast do kwestii nieświadomo-
ści płatników odnośnie do ustania ich dobrowolnego
ubezpieczenia chorobowego na skutek nietermino-
wego opłacenia składek, pragnę uprzejmie poinfor-
mować, że osoba podejmująca prowadzenie działal-
ności gospodarczej i przystępująca z tego tytułu do
dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego powinna
być świadoma konsekwencji nieterminowego opłace-
nia składek, jak i terminów, w jakich zobowiązana
jest regulować należności z tytułu składek, w tym
również tego, że za datę opłacenia składek regulo-
wanych w formie bezgotówkowej jest uznawana data
obciążenia rachunku bankowego płatnika składek,
a nie data złożenia dyspozycji przelewu (art. 31 usta-
wy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku
z art. 60 Ordynacji podatkowej). Data realizacji po-
lecenia przelewu środków pieniężnych z konta ban-

kowego płatnika (data obciążenia jego rachunku
bankowego) jest określana regulaminem rachunku
bankowego, który jest dostarczany każdemu klien-
towi przy zawieraniu umowy z bankiem na prowa-
dzenie takiego rachunku. Przykładowo w przypad-
ku Pocztowego Konta Giro Składka bank zgodnie
z regulaminem dokonuje przelewów z tego konta:
następnego dnia roboczego po dokonaniu wpłaty
w urzędzie pocztowym – jeśli wpłata nastąpiła do
godz. 18, drugiego dnia roboczego po dokonaniu
wpłaty w urzędzie pocztowym – jeśli wpłata nastą-
piła po godz. 18.
Należy jednak nadmienić, że okoliczność niezna-
jomości przepisów prawnych w tym zakresie, jak
i zasad realizacji przelewów przez bank jest brana
przez zakład pod uwagę na korzyść ubezpieczonego
w większości przypadków przy rozpatrywaniu
pierwszego wniosku.
Jednocześnie informuję, iż w celu ułatwienia
płatnikom wywiązywania się z nałożonych na nich
obowiązków wobec zakładu w terenowych jednost-
kach organizacyjnych oraz na stronie internetowej
zakładu dostępne są poradniki dla płatników skła-
dek. Ich celem jest pomoc w prawidłowym przygoto-
waniu niezbędnych dokumentów. Zawierają one
m.in.: wzory formularzy zgłoszeniowych i rozlicze-
niowych oraz szczegółowe informacje dotyczące spo-
sobu ich wypełnienia, zasady korygowania doku-
mentów, zasady przekazywania dokumentów, zasa-
dy podlegania ubezpieczeniom itp.
Z uwagi na powyższe wyjaśnienia obecne rozwią-
zania uważam za wystarczające i nie znajduję uza-
sadnienia podjęcia działań zmierzających do zmiany
obowiązujących przepisów w zakresie dochodzenia
należności z tytułu składek oraz zasad podlegania
i opłacania składek na dobrowolne ubezpieczenie
chorobowe osób prowadzących działalność.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości otrzymania
świadczenia przedemerytalnego (2527)
Odpowiadając na pismo z dnia 3 października br.
znak: SPS-024-2527/08 przekazujące zapytanie po-
sła Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości
otrzymania świadczenia przedemerytalnego, uprzej-
mie informuję:
501
Zgodnie z art. 2 ust. ustawy z dnia 30 kwietnia
2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U.
Nr 120, poz. 1252) prawo do świadczenia przedeme-
rytalnego nabywa osoba, która jest zarejestrowana
jako bezrobotna i pobierała bezpośrednio przed ubie-
ganiem się o świadczenie przez okres co najmniej
6 miesięcy zasiłek dla bezrobotnych oraz:
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub sto-
sunku służbowego z powodu likwidacji zakładu pra-
cy lub niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu
przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w ra-
zie niewypłacalności pracodawcy, w którym była za-
trudniona lub pozostawała w stosunku służbowym
przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co
najmniej 56 lat – kobieta oraz 61 lat – mężczyzna
i posiada okres uprawniający do emerytury wyno-
szący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla męż-
czyzn, lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub sto-
sunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu
pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), w któ-
rym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż
6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat – kobieta
oraz 60 lat – mężczyzna oraz posiada okres upraw-
niający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat
dla kobiet i 35 dla mężczyzn, lub
— do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nie-
przerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące
pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887,
z późn. zm.), i za ten okres opłaciła składki na ubez-
pieczenie społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadło-
ści ukończyła co najmniej 56 lat – kobieta i 61 lat –
mężczyzna i posiada okres uprawniający do emery-
tury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, lub
— zarejestrowała się we właściwym urzędzie
pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprze-
rwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia,
w którym ustało prawo do renty, ukończyła co naj-
mniej 55 lat – kobieta i 60 lat – mężczyzna i osiągnę-
ła okres uprawniający do emerytury wynoszący co
najmniej 20 lat – kobieta i 25 lat – mężczyzna, lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy z przy-
czyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu prze-
pisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres
nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawnia-
jący do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat dla
kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub
— do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego roz-
wiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego
z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalno-
ści pracodawcy, u którego była zatrudniona przez
okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres
502
uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej
34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.
Jak wynika z pisma pana posła, u pana A. N.
w świadectwie pracy jako przyczyna rozwiązania
umowy o pracę jest podany upływ okresu, na jaki
była zawarta. Z tego powodu nie spełnia podanych
wyżej warunków.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że położenie osób bezrobotnych powyżej 50 roku ży-
cia lub długotrwale bezrobotnych jest przedmiotem
szczególnej uwagi władz, co znajduje odzwierciedle-
nie w obowiązujących obecnie przepisach. W art. 49
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 2008
Nr 69, poz. 412, z późn. zm.) osoby takie są uznane
za „osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku
pracy”, do których mogą być dodatkowo stosowane
działania określone w art. 50–61 ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Art. 50 ust.
1 i 2 tej ustawy nakłada na powiatowy urząd pracy
obowiązek przedstawienia osobie bezrobotnej powy-
żej 50 roku życia lub osobie długotrwale bezrobotnej
w okresie 6 miesięcy od dnia rejestracji propozycji
zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, zatrudnienia
w ramach prac interwencyjnych lub robót publicz-
nych. Ponadto zgodnie z art. 51 i 57 starosta zwraca
pracodawcy, który zatrudnił w ramach prac inter-
wencyjnych lub robót publicznych skierowanego
bezrobotnego, część kosztów poniesionych na wyna-
grodzenia, nagrody oraz składek na ubezpieczenie
społeczne.
Ponadto w ustawie o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy obowiązuje zapis art. 59
umożliwiający oprócz refundowania części kosztów
wynagrodzenia poniesionych przy zatrudnieniu
w ramach prac interwencyjnych także dofinansowa-
nie wyposażenia nowego stanowiska pracy w wyso-
kości nie wyższej niż 400% przeciętnego wynagro-
dzenia. W ust. 4 tego artykułu przewidziano wyższą
kwotę refundacji dla bezrobotnych spełniających
warunki do nabycia prawa świadczenia przedeme-
rytalnego, co miało w swoim założeniu spowodować
zachętę do podejmowania wydłużonego zatrudnie-
nia przez określone w tym artykule osoby. Ustawo-
dawca określił maksymalną skalę refundacji na po-
ziomie 80% minimalnego wynagrodzenia. Jednak
indywidualną wysokość refundacji każdorazowo jest
określona w umowie cywilnoprawnej zawartej po-
między starostą (powiatowym urzędem pracy) a pra-
codawcą. Należy jednak pamiętać, że z uwagi na to,
że pracodawca otrzymuje pomoc państwa, która od
dnia wejścia Polski do Unii Europejskiej podlega re-
glamentacji – konieczne jest wzięcie pod uwagę prze-
pisów dotyczących pomocy publicznej.
W swoim założeniu świadczenie przedemerytal-
ne i zasiłek przedemerytalny są formą osłony socjal-
nej finansowanej z budżetu państwa. Spełniały one
ważną funkcję w okresie restrukturyzacji części go-
spodarki narodowej. Pracownikom legitymującym
się długoletnim stażem pracy, a tracącym zatrud-
nienie pozwalały uzyskać formę zabezpieczenia ich
najniezbędniejszych potrzeb. Jednak ubocznym ich
skutkiem jest realne obniżenie wysokości uzyskanej
w przyszłości emerytury wskutek krótszego okresu
składkowego. Dlatego też po zakończeniu procesu
restrukturyzacji dużych części gospodarki narodo-
wej zaczęto wprowadzać pewne ograniczenia w przy-
znawaniu prawa do zasiłków i świadczeń przedeme-
rytalnych. Ponadto strategia lizbońska nakłada na
kraje Unii Europejskiej obowiązek przedłużania
okresu aktywności zawodowej ludności. Dlatego
wprowadzanie obecnie, w sytuacji zmniejszającego
się poziomu bezrobocia, zmian w zasadach nabywa-
nia prawa do świadczenia przedemerytalnego uwa-
żam za niecelowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie przepisów przygotowywanego
projektu ustawy o niektórych
zawodach medycznych (2529)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
3 października br., znak: SPS-024-2529/08, dot. pro-
jektu ustawy o niektórych zawodach medycznych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Projekt ustawy o niektórych zawodach medycz-
nych wychodzi naprzeciw oczekiwaniom i postula-
tom środowisk zawodowych dotyczącym kwestii
uregulowania zawodów medycznych, w tym zawodu
psychoterapeuty. Z uwagi na fakt, iż dotychczas nie
było przepisów regulujących szkolenie w zawodzie
psychoterapeuty, w projekcie ustawy o niektórych
zawodach medycznych szczegółowo określono zasa-
dy szkolenia w ww. zawodzie.
Pragnę podkreślić, iż intencją ministra zdrowia
nie jest zawężanie listy podmiotów uprawnionych do
prowadzenia szkolenia w zakresie psychoterapii wy-
łącznie do Polskiego Towarzystwa Psychologicznego
i Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Infor-
muję bowiem, iż zgodnie z regulacjami zawartymi
w przedmiotowym projekcie szkolenie w zakresie
psychoterapii będą mogły prowadzić podmioty, któ-
re spełnią warunki określone w projekcie ustawy
o niektórych zawodach medycznych. Warunki te zo-

stały określone w art. 5 projektu ustawy o niektó-
rych zawodach medycznych.
Ponadto warto podkreślić, iż regulacje prawne do-
tyczące zawodów ujętych w projekcie ustawy o nie-
których zawodach medycznych, w tym zawodu psy-
choterapeuty, poprzedzone były wnikliwą analizą
aktów prawnych oraz konsultacjami z przedstawi-
cielami danego środowiska. W odniesieniu do kwe-
stii przedstawionych w piśmie pana posła Sławomi-
ra Kopycińskiego informuję, iż problemy te omawia-
ne były na konferencji uzgodnieniowej, która odbyła
się w dniu 22 i 30 września 2008 r. w Ministerstwie
Zdrowia, jak również będą przedmiotem dalszej
analizy w toku prac nad projektem ustawy o niektó-
rych zawodach medycznych.
Informuję, iż na podstawie analizy zgłoszonych
w toku konsultacji społecznych uwag zostanie przy-
gotowana nowa wersja projektu ustawy o niektórych
zawodach medycznych, która będzie przedłożona
pod obrady Komitetu Rady Ministrów. Przedmioto-
wa wersja będzie również udostępniona w Biulety-
nie Informacji Publicznej Ministerstwa Zdrowia.
Jednocześnie pragnę bardzo serdecznie podzię-
kować za troskę i zaangażowanie w sprawę uregulo-
wania w sposób kompleksowy kwalifikacji i zasad
wykonywania zawodu psychoterapeuty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Religi
w sprawie likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych (2533)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Religi (pismo z dnia
3 października 2008 r. znak: SPS-024-2533/08) w spra-
wie likwidacji gospodarstw pomocniczych i zakładów
budżetowych, uprzejmie informuję, co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie, zapewnienie realizacji postulatów
przejrzystości finansów publicznych oraz zwiększe-
nie kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środ-
ków publicznych.
503
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, jak i państwowych
zakładów budżetowych. Jednocześnie wychodząc
naprzeciw postulatom jednostek samorządu teryto-
rialnego o zachowanie wspomnianej formy zakładu
budżetowego w samorządzie terytorialnym, projekt
przewiduje dalsze ich funkcjonowanie w sferze stric-
te samorządowej, ograniczając jednak znacznie ich
zakres działalności.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno-prawnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce, np. spółki, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych –
agencji wykonawczej, przy spełnieniu zasad ciągło-
ści realizacji zadań publicznych. Decyzje w zakresie
wyboru formy organizacyjnej będą podejmować dys-
ponenci części budżetowych (w tym wojewodowie)
oraz organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji zadań
publicznych przez dysponentów budżetu państwa
bądź organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego będzie efektywność wykorzystania
wszystkich środków budżetowych. Realizacja tego
postulatu ma usprawnić funkcjonowanie sektora fi-
nansów publicznych, a także uczynić go bardziej
przejrzystym, oszczędnym oraz nowocześnie zorga-
nizowanym.
Ponadto nadmieniam, że w ramach reformy sek-
tora finansów publicznych w projekcie ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
zostały zawarte propozycje zapisów, które odnośnie
wykonywania zadań realizowanych dotychczas
przez gospodarstwa pomocnicze państwowej jed-
nostki budżetowej lub finansowane ze środków gro-
madzonych na rachunkach dochodów własnych
przewidują zwiększenie wydatków w skali odpowia-
dającej przyrostowi uzyskanych dochodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
504
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Krzysztofa Sońty
i Waldemara Wrony
w sprawie planowanego usunięcia
z rozkładu jazdy PKP pociągu pospiesznego
„Staszic” relacji Radom – Warszawa – Radom
(2534)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posłów Krzysztofa Sońty i Waldemara
Wrony w sprawie planowanego usunięcia z rozkładu
jazdy PKP pociągu „Staszic”, uprzejmie informuję,
że obawy panów posłów są nieuzasadnione, a po-
dróżni dojeżdżający dotychczas z Radomia do War-
szawy tym pociągiem będą mieli nadal zapewniony
dojazd w podobnym czasie podróży.
Zgodnie z ustaleniami podjętymi na konferen-
cjach rozkładowych, w nowym rozkładzie jazdy spół-
ka PKP Intercity zaplanowała zmianę godzin kur-
sowania pociągu „Staszic” relacji Kielce – Radom –
Warszawa Wsch. w celu zapewnienia kursowania
pociągów pospiesznych na linii Kielce – Warszawa
co 120 minut oraz aby umożliwić bezkolizyjne zapla-
nowanie oferty połączeń regionalnych w godzinach
porannych na odcinku Skarżysko Kamienna – Ra-
dom – Warszawa. Dokonana korekta godzin kurso-
wania pociągu „Staszic” umożliwiła spółce Koleje
Mazowieckie – KM sp. z o.o. zapewnienie dojazdu ze
Skarżyska i Radomia do Warszawy z przyjazdem
w godzinach 7. 30–8.
W związku z powyższym w nowym rozkładzie
jazdy spółka Koleje Mazowieckie – KM zaplanowała
kursowanie pociągu przyspieszonego nr 21226/7
w relacji Radom – Warszawa Wsch., odjeżdżającego
z Radomia o godz. 5. 45 i przyjeżdżającego do War-
szawy Centralnej o godz. 7. 35 (obecnie odjazd z Ra-
domia – godz. 5. 52, przyjazd od Warszawy Centr. –
godz. 7. 44) w obecnej trasie, który zatrzymuje się na
tych samych stacjach pośrednich, na których zatrzy-
mywał się dotychczas pociąg „Staszic”, oraz ma taki
sam czas przejazdu, jak obecnie pociąg „Staszic”.
Pociąg zestawiony będzie z nowoczesnych wagonów
piętrowych typu push-pull, co zdecydowanie popra-
wi komfort podróżowania, także z uwagi na większą
liczbę miejsc siedzących niż w dotychczasowym
składzie pociągu „Staszic”. Zatem należy uznać, iż
zaspokaja to w pełni potrzeby przewozowe, o któ-
rych mowa w zapytaniu.
Ze względu na wykorzystanie tej trasy przez Ko-
leje Mazowieckie – KM sp. z o.o. dla pociągu 21226/7
na obecnym etapie konstrukcji rozkładów jazdy uru-
chomienie pociągu „Staszic” w dotychczasowych go-
dzinach kursowania nie jest możliwe.
W uzupełnieniu powyższych wyjaśnień informu-
ję, że obecnie spółka Koleje Mazowieckie – KM ana-
lizuje możliwości techniczno – eksploatacyjne i eko-
nomiczno – finansowe wydłużenia relacji pociągu
21226/7, tak aby zaczynał i kończył bieg w Skarży-
sku Kamiennej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie odszkodowań dla hodowców drobiu
za straty wyrządzone epidemią ptasiej grypy
(2544)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 6 października 2008 r.,
znak SPS-024-2544/08 przekazującym zapytanie
złożone przez posła Roberta Kołakowskiego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
w styczniu 2008 r. starania o uruchomienie pomocy
dla producentów, którzy ponieśli straty na rynku
drobiu i jaj w związku z wystąpieniem ognisk grypy
ptaków na obszarze Polski.
W tym celu w dniu 16 stycznia 2008 r. odbyło się
w Brukseli spotkanie bilateralne z Komisją Euro-
pejską, którego celem było omówienie możliwości
zastosowania w przypadku Polski przewidzianych
w ramach wspólnej organizacji rynku w sektorach
mięsa drobiowego i jaj tzw. nadzwyczajnych środków
wsparcia z tytułu strat poniesionych przez sektor
drobiarski w wyniku wykrytych w grudniu 2007 r.
ognisk grypy ptaków i wprowadzonych w związku
z tym ograniczeń. Komisja Europejska poinformo-
wała, że pomoc finansowa z tytułu tzw. nadzwyczaj-
nych środków wsparcia rynku nie obejmuje strat
wynikających ze spadku cen.
Na spotkaniu ustalono, iż Polska przekaże do
Komisji szczegółowe informacje o grypie ptaków,
w tym na temat poniesionych przez sektor drobiar-
ski strat. W związku z powyższym minister rolnic-
twa i rozwoju wsi zwrócił się z prośbą do organizacji
społecznych sektora drobiarskiego o przekazanie
w terminie do dnia 8 lutego 2008 r. informacji odno-
śnie poniesionych strat. Informacje napływały do
końca marca 2008 r. Analiza otrzymanych danych
wykazała, że konieczna jest ich weryfikacja i dopra-
cowanie. Ponadto wskazała na potrzebę dalszych
konsultacji z poszczególnymi organizacjami społecz-

nymi sektora drobiarskiego. Po opracowaniu osta-
tecznej wersji projektu wniosku Rzeczypospolitej
Polskiej do Komisji Europejskiej w sprawie nad-
zwyczajnych środków wsparcia dla sektora dro-
biarskiego w Rzeczypospolitej Polskiej projekt
przekazano do rozpatrzenia przez Komitet Euro-
pejski Rady Ministrów, Komitet Rady Ministrów
i Radę Ministrów.
W dniu 6 czerwca 2008 r. projekt został przyjęty
przez Komitet Europejski Rady Ministrów, w dniu
12 czerwca 2008 r. przez Komitet Rady Ministrów
i przez Radę Ministrów w dniu 24 czerwca 2008 r.
W dniu 27 czerwca 2008 r. wniosek Rzeczypospo-
litej Polskiej do Komisji Europejskiej w sprawie nad-
zwyczajnych środków wsparcia dla sektora drobiar-
skiego w Rzeczypospolitej Polskiej przekazano do
Komisji Europejskiej.
Wnioskowana kwota ogółem rekompensat wyno-
si 19 153 102,56 zł, z czego 50%, tj. 9 576 551,28 zł,
zostanie pokryte z budżetu Wspólnoty, a pozostałe
50% pokryte zostanie z budżetu krajowego. We
wniosku zaproponowano wypłatę pomocy za:
a) utylizację jaj wylęgowych;
b) skierowanie jaj wylęgowych do przetwórstwa;
c) utylizację piskląt;
d) przetrzymanie ptaków ponad normatywny
cykl produkcyjny;
e) wcześniejszą likwidację stada;
f) przymusowe wydłużenie postoju sanitarnego;
g) obowiązkowe przeznaczenie do obróbki ter-
micznej mięsa pochodzącego od zdrowych ptaków.
Polska wielokrotnie zwracała się do KE, także
na spotkaniach Komitetu Zarządzającego ds. Wspól-
nej Organizacji Rynków Rolnych, o przyspieszenie
prac nad rozpatrywaniem wniosku Polski o urucho-
mienie nadzwyczajnych środków wsparcia rynku.
Obecnie czekamy na odpowiedź Komisji.
Po akceptacji wniosku przez Komisję przygoto-
wany zostanie przez Komisję projekt rozporządze-
nia, które będzie głosowane na Komitecie Zarzą-
dzającym w Brukseli. Po przyjęciu rozporządzenia
zostanie przygotowana w Polsce odpowiednia usta-
wa i/lub rozporządzenie (rozporządzenia), po wej-
ściu których w życie będzie można składać wnioski
o pomoc.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
505
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Przemysława
Gosiewskiego i Marka Suskiego
w sprawie zmiany planów modernizacji
trasy kolejowej Warszawa – Radom – Kielce
(2548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posłów Przemysława Gosiewskiego i Mar-
ka Suskiego w sprawie modernizacji linii kolejowej
Warszawa – Radom – Kielce przedstawiam następu-
jące informacje.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007–2013 przewidywana
jest modernizacja linii nr 8 na odcinku Warszawa –
Radom – Kielce, a także budowa łącznicy kolejowej
na lotnisko Okęcie.
Jednakże korzystając jeszcze ze środków Sektoro-
wego Programu Operacyjnego – Transport (SPOT)
na lata 2004–2006, zarządca infrastruktury kolejo-
wej, spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA, zakoń-
czył opracowywanie dokumentacji przedprojektowej
dla modernizacji linii kolejowej nr 8 Warszawa – Ra-
dom – Kielce obejmującej studium wykonalności,
materiały przetargowe oraz wnioski o wydanie de-
cyzji środowiskowych i lokalizacyjnych.
Termin zakończenia modernizacji linii na odcin-
ku Warszawa – Radom – Kielce jest ściśle uzależnio-
ny od uzyskania omawianych decyzji wydawanych
przez wojewodów mazowieckiego i świętokrzyskie-
go. Jednak z uwagi na brak ich wydania moderniza-
cja linii jest opóźniona i już obecnie wiadomo, że nie
wszystkie prace zostaną zakończone przed rozpo-
częciem turnieju finałowego Euro 2012.
Należy również podkreślić, że oczekiwania nie-
których społeczności lokalnych dotyczące zakresu
modernizacji przekraczają nie tylko możliwości fi-
nansowe projektu, ale również spółki PKP Polskie
Linie Kolejowe SA jako inwestora. Dlatego też pro-
wadzi ona rozmowy ze stronami blokującymi wyda-
nie koniecznych decyzji w Suchedniowie, Warce i Za-
gnańsku, usiłując wypracować kompromisowe roz-
wiązania.
Kolejnym powodem opóźnienia modernizacji li-
nii jest znaczna liczba prac modernizacyjnych ko-
niecznych do wykonania na odcinku 176 km z War-
szawy do Kielc. Obecny stan prac polega na rozstrzy-
ganiu procedury na wybór wykonawcy map do celów
projektowych dla całego odcinka do Kielc. Niemniej
jednak projekt ma wciąż pełne szanse realizacji
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Projekt modernizacji linii kolejowej nr 8 obejmu-
je także odcinek Warszawa Służewiec – Warszawa
Zachodnia, w ramach którego zmodernizowano oko-
506
ło 9 km linii, a także wybudowano dwa nowe przy-
stanki osobowe: Warszawa Aleje Jerozolimskie oraz
Warszawa Żwirki i Wigury.
Istotnym elementem tego projektu jest również
wybudowanie połączenia centrum Warszawy z lot-
niskiem na Okęciu. Planowany termin realizacji
tego przedsięwzięcia to II kwartał 2011 r. Długość
modernizowanego odcinka wynosi 2 km (łącznica
w tunelu), a szacunkowy koszt realizacji inwestycji
wynosi 411,49 mln zł. Wybór wykonawcy planowany
jest na maj 2009 r., a rozpoczęcie robót na czerwiec
2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu
(2562)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 7 października br., znak: SPS-024-
-2562/08, przekazujące zapytanie posła Jana Dzie-
dziczaka w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu,
uprzejmie informuję:
Ustawa z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu
i przeciwdziałaniu bezrobociu straciła moc z dniem
30 kwietnia 2004 r. w związku z wejściem w życie
z dniem 1 maja 2004 r. ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy. Dlatego też niemoż-
liwe jest w tej chwili rozpatrywanie projektu zmian
z 2003 r. do tej ustawy. Pisze pan poseł o obywatel-
skim projekcie zmiany ustawy o zatrudnieniu i prze-
ciwdziałaniu bezrobociu przedłożonym w 2003 r.
przez Komisję Krajową NSZZ „Solidarność” doty-
czącym zasiłków przedemerytalnych i świadczeń
przedemerytalnych. W związku z tym uprzejmie in-
formuję, że uchwalona przez Sejm RP 17 grudnia
2001 r. ustawa o zmianie ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, usta-
wy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie nie-
wypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu
i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie sto-
sowania wyrobów zawierających azbest, ustawy
o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecz-
nego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudniania absol-
wentów z dniem 1 stycznia 2002 r. zniosła możliwość
przechodzenia na zasiłki przedemerytalne i wpro-
wadziła pewne zmiany w zakresie nabywania prawa
do świadczenia przedemerytalnego. Potrzeba doko-
nania tych zmian wynikała z racjonalizacji istnieją-
cych rozwiązań, a także z ograniczonych możliwości
budżetu państwa. Pragnę podkreślić, że wcześniej
wiele osób w wieku poniżej 50 lat miało możliwość
przechodzenia na zasiłek przedemerytalny. W wyni-
ku tego wydatki na zasiłki i świadczenia przedeme-
rytalne były wyższe od wydatków na zasiłki dla bez-
robotnych.
Natomiast 1 sierpnia 2004 r. weszła w życie usta-
wa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przed-
emerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252). Równole-
gle z rządowym przedłożeniem projektu ustawy
o świadczeniach przedemerytalnych w Sejmie był
rozpatrywany obywatelski projekt ustawy o zmianie
ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobo-
ciu zgłoszony przez NSZZ „Solidarność”. Projekt za-
kładał przywrócenie prawa do nabywania zasiłków
przedemerytalnych i zasady przyznawania świad-
czeń przedemerytalnych, jakie obowiązywały do
końca 2001 r., z zachowaniem:
a) braku korelacji między przyczyną i sposobem
rozwiązania stosunku pracy a możliwością nabycia
prawa do zasiłku (osoby zwalniające się z własnej
inicjatywy też mogłby nabyć zasiłek przedemerytal-
ny),
b) młodego wieku osób mogących nabyć prawo
do zasiłku przedemerytalnego – w skrajnych przy-
padkach od 41 lat kobiety i 46 lat mężczyźni.
Projekt obywatelski zawierał również propozycje
przywrócenia – po ponad dwu latach od ich ponie-
chania - regulacji uprawniających Radę Ministrów
do ustalania prawa do nabywania świadczeń przed-
emerytalnych na preferencyjnych warunkach i w pod-
wyższonej wysokości dla pracowników zwalnianych
z sektorów gospodarki objętych rządowymi progra-
mami restrukturyzacyjnymi.
Rząd negatywnie zaopiniował proponowane w oby-
watelskim projekcie regulacje zarówno z uwagi na
ich sprzeczność z przyjętym kierunkiem polityki
stawiającej na aktywizację bezrobotnych na rynku
pracy, w miejsce ich dezaktywizacji, jak i z uwagi na
to, że ich przyjęcie oznaczałoby dalsze, znaczne ob-
ciążanie budżetu państwa (Funduszu Pracy) wydat-
kami pasywnymi, co skutkowałoby zmniejszeniem
możliwości finansowych rozwijania programów ak-
tywnego przeciwdziałania bezrobociu.
Szacowane skutki finansowe przyjęcia propono-
wanych zmian w projekcie obywatelskim w skali
rocznej wyniosłyby około 500 mln zł, gdy tymcza-
sem w uzasadnieniu do projektu podano kwotę 225
mln zł.
Rada Ministrów wyraziła opinię, że przywróce-
nie możliwości skracania okresu wymaganego do
nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego
w drodze rozporządzeń Rady Ministrów spowodo-

wałoby tworzenie kolejnych uprzywilejowanych,
w tej kwestii, grup zawodowych.
W trakcie prac prowadzonych nad oboma projek-
tami parlament odrzucił w całości regulacje propo-
nowane przez projekt obywatelski, ale jednocześnie
zmodyfikował propozycje rządowe. Zakończenie pro-
cesu legislacyjnego przesądziło o zakończeniu odby-
tej na forum parlamentu dyskusji nad propozycjami
wysuniętymi przez stronę społeczną.
W swoim założeniu świadczenie przedemerytal-
ne i zasiłek przedemerytalny są formą osłony socjal-
nej finansowanej z budżetu państwa. Spełniały one
ważną funkcję w okresie restrukturyzacji części go-
spodarki narodowej. Pracownikom legitymującym
się długoletnim stażem pracy, a tracącym zatrud-
nienie, pozwalały uzyskać formę zabezpieczenia ich
najniezbędniejszych potrzeb. Jednak ubocznym ich
skutkiem jest realne obniżenie wysokości uzyskanej
w przyszłości emerytury wskutek krótszego okresu
składkowego. Dlatego też po zakończeniu procesu
restrukturyzacji dużych części gospodarki narodo-
wej zaczęto wprowadzać pewne ograniczenia w przy-
znawaniu prawa do zasiłków i świadczeń przedeme-
rytalnych. Ponadto strategia lizbońska nakłada na
kraje Unii Europejskiej obowiązek przedłużania
okresu aktywności zawodowej ludności. Dlatego
wprowadzanie obecnie, w sytuacji zmniejszającego
się poziomu bezrobocia, zmian w zasadach nabywa-
nia prawa do świadczenia przedemerytalnego uwa-
żam za niecelowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie partycypowania
przez Skarb Państwa w kosztach związanych
z zagospodarowaniem gruntów objętych
programem scalania na Podkarpaciu (2571)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-024-2571 z dnia 10
października 2008 r., przy którym przesłane zostało
zapytanie posła na Sejm RP pana Jana Burego
w sprawie partycypowania przez Skarb Państwa
w kosztach zagospodarowania poscaleniowego,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
507
Postępowanie scaleniowe przeprowadzane jest
na podstawie ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o sca-
laniu i wymianie gruntów (tekst jednolity Dz. U.
z 2003 r. Nr 178, poz. 1749, z późn. zm.), zgodnie
z przepisami której postępowanie to przeprowadza
starosta jako zadanie zlecone z zakresu administra-
cji rządowej ze środków budżetu państwa. Od mo-
mentu akcesji Polski do Unii Europejskiej pojawiła
się możliwość finansowania tych prac, wraz z kom-
ponentem zagospodarowania poscaleniowego, w tym
między innymi urządzania dróg dojazdowych do
gruntów rolnych i leśnych, z udziałem środków
wspólnotowych.
W latach 2004–2006 prace te wykonywane były
w ramach działania 2.2: Scalanie gruntów realizo-
wanego w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora
żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich
2004–2006”. Zgodnie z założeniami tego programu
finansowane mogły być jedynie projekty, których re-
alizacja rozpoczęła się nie wcześniej jak przed dniem
1 stycznia 2004 r.
Także w nowym okresie programowania, obej-
mującym lata 2007–2013, przewidziano finansowa-
nie prac scaleniowych wraz z zagospodarowaniem
poscaleniowym ze środków wspólnotowych.
O dofinansowanie jako beneficjenci będą mogli
ubiegać się starostowie w ramach działania: Popra-
wianie i rozwijanie infrastruktury związanej z roz-
wojem i dostosowanie rolnictwa i leśnictwa, schemat
I: Scalanie gruntów Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, jednak koszty kwalifi-
kowalne projektu nie mogą być poniesione wcześniej
niż 1 stycznia 2007 r.
Oznacza to, że postępowania scaleniowe rozpo-
częte przed 2004 r. mogły być finansowane jedynie
ze środków budżetu państwa zapisanych w części
85: Budżet wojewodów dział 010: Rolnictwo i łowiec-
two rozdział 01005: Prace geodezyjno-urządzeniowe
na potrzeby rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie posiada
środków finansowych przeznaczonych na realizację
scaleń gruntów.
Pragnę podkreślić, że istnieje możliwość finanso-
wania niektórych prac z zakresu zagospodarowania
poscaleniowego na obszarach wiejskich z terenowe-
go Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych, którego
środki przeznaczone mogą być między innymi na
budowę i modernizację dróg dojazdowych do grun-
tów rolnych lub też rekultywację na cele rolnicze
gruntów, które utraciły lub zmniejszyły wartość
użytkową. Środkami terenowego FOGR dysponują
jednak samorządy województw i to one przeznaczają
je dla poszczególnych gmin, kierując się ustalonymi
w województwie priorytetami. W dyspozycji mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi znajdują się jedynie
środki centralnego FOGR, które zgodnie z treścią
art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie
gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121,
poz. 1266, z późn. zm.) mogą służyć wyłącznie na
508
zasilenie terenowych funduszy ochrony gruntów
rolnych.
Biorąc pod uwagę fakt, iż w województwie pod-
karpackim występują największe potrzeby w urzą-
dzaniu dróg na obszarach objętych scaleniami grun-
tów na rachunek terenowego FOGR województwa
podkarpackiego corocznie przekazuję kwoty znacz-
nie większe od kwot zasileń przekazywanych pozo-
stałym urzędom marszałkowskim.
Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) budowa, przebudowa,
remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg
wewnętrznych, do których zaliczone zostały drogi
dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, oraz zarzą-
dzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym
jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku
– do właściciela tego terenu.
Należy zauważyć, iż zgodnie z ustawą o scalaniu
i wymianie gruntów grunty wydzielone w wyniku
scalenia na cele miejscowej użyteczności publicznej
oraz pod ulice i drogi przechodzą na własność gmi-
ny, co oznacza, że samorząd gminy może finansować
urządzanie takich dróg ze środków własnych.
Ponadto w szczególnych przypadkach, np. braku
środków publicznych, zgodnie z art. 3 pkt 7 wyżej
wspomnianej ustawy o scalaniu i wymianie grun-
tów właściciele gruntów objętych postępowaniem
scaleniowym mogą partycypować w pokrywaniu
kosztów zarówno przeprowadzania samego postępo-
wania, jak i zagospodarowania poscaleniowego na
zasadach wcześniej ustalonych przez starostę.
Ze względu na fakt, iż poruszana przez pana po-
sła kwestia dotycząca trudności pozyskania środ-
ków finansowych na zagospodarowanie poscalenio-
we obiektów rozpoczętych jeszcze przed 2004 r. od-
nosi się do większej liczby województw, zwróciłem
się do ministra finansów o rozważenie możliwości
finansowania zagospodarowania poscaleniowego ta-
kich obiektów ze środków rezerwy ogólnej budżetu
państwa. Zdaniem ministra finansów prace te nie
mogą być jednak finansowane ze środków budżetu
państwa, gdyż nie są to zadania zlecone, lecz zada-
nia własne gmin, a ich finansowanie może się odby-
wać jedynie na zasadach określonych w art. 42 usta-
wy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie standardów ochrony stosunku pracy
osób pracujących w szczególnych warunkach
(2585)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie standardów ochrony stosunku pracy osób pracu-
jących w szczególnych warunkach, przekazane przy
piśmie z dnia 10 października br., znak: SPS-024-
-2585/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 39 Kodeksu pracy pracodawca nie
może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi,
któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia
wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia
umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osią-
gnięciem tego wieku. Przywołana regulacja ustawo-
wa chroni przed wypowiedzeniem stosunku pracy
przez pracodawcę także pracownika zatrudnionego
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze, którego wiek emerytalny wynosi 55 lat dla
kobiet i 60 lat dla mężczyzn, czyli ochronie podlega-
ją kobiety w wieku 51–55 lat i mężczyźni w wieku
56–60 lat (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pra-
cowników zatrudnionych w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. Nr 8,
poz. 43, ze zm.).
Ochrona trwałości zatrudnienia, o której mowa
w art. 39 Kodeksu pracy, dotyczy zakazu wypowia-
dania przez pracodawcę umowy, nie obejmuje nato-
miast zakazu rozwiązywania umów o pracę bez wy-
powiedzenia, w przypadkach prawem dopuszczal-
nych (art. 52 i art. 53 Kodeksu pracy).
Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pra-
cę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie in-
nej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pra-
cy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do
rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia
(art. 41 Kodeksu pracy). Zatem pracodawca nie może
wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi w okre-
sie nieobecności w pracy z powodu choroby.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że od każdego wypowiedzenia umowy lub
rozwiązania umowy bez wypowiedzenia przez pra-
codawcę pracownik może wnieść odwołanie do sądu
pracy. W razie stwierdzenia, że wypowiedzenie lub
rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia zostało do-
konane z naruszeniem prawa, sąd orzeka o odszko-
dowaniu lub przywróceniu do pracy. Pracodawca nie
może odmówić ponownego zatrudnienia pracowni-
ka, jeżeli w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy
zgłosi on gotowość niezwłocznego podjęcia pracy
(art. 48 § 1 Kodeksu pracy).

Ponadto uprzejmie informuję, że w przypadkach
naruszenia przepisów prawa pracy przez pracodaw-
cę, w tym także w zakresie objętym zapytaniem, or-
ganem właściwym do podjęcia interwencji jest Pań-
stwowa Inspekcja Pracy, podlegająca bezpośrednio
Sejmowi RP. Minister pracy i polityki społecznej nie
sprawuje nadzoru nad stosowaniem prawa pracy
w praktyce i nie dysponuje środkami bezpośrednie-
go oddziaływania na przestrzeganie tego prawa na-
wet w przypadkach rażącego naruszania przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 20 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie budowy drogi S46
jako drogi ekspresowej (2589)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Artura Gierady z dnia 8 paź-
dziernika 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
10 października 2008 r., znak: SPS-024-2589/08,
dotyczącego budowy drogi ekspresowej S46 uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do budowy nowego korytarza trans-
portowego – drogi ekspresowej S46 Kudowa Zdrój –
Kłodzko – Nysa – Opole – Częstochowa – Jędrzejów
– Kielce – Kraśnik – Lublin – Włodawa (Szlaku Sta-
ropolskiego), należy podkreślić, że warunkiem nie-
zbędnym do uruchomienia jakichkolwiek prac stu-
dialnych lub planistycznych dotyczących nowych
dróg, w tym i drogi ekspresowej S46, jest wykazanie
potrzeby istnienia takiej drogi, jej funkcji w sieci
drogowej i oszacowanie horyzontu czasowego, od
kiedy powinna funkcjonować, by jej budowa była
ekonomicznie uzasadniona. Powyższe wykazać ma
opracowanie „Studium układu dróg szybkiego ru-
chu w Polsce, układ kierunkowy do 2025 r. wraz
z analizą podziału funkcjonalnego sieci drogowej
w Polsce”, którego celem jest analiza obowiązujące-
go układu autostrad i dróg ekspresowych oraz po-
twierdzenie lub zaproponowanie ewentualnych
zmian w układzie autostrad i dróg ekspresowych
w horyzontach 2013 i 2025 oraz w podziale funkcjo-
nalnym całej sieci drogowej w Polsce. Zakończenie
powyższego opracowania ma nastąpić na koniec
października br. Z tego względu o ewentualnych
zmianach w sieci autostrad i dróg ekspresowych
509
w naszym kraju zdecydować należy dopiero po opra-
cowaniu powołanego studium oraz przeanalizowa-
niu wniosków w nim zawartych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie realizacji inwestycji
„Budowa Komendy Powiatowej PSP
wraz z Jednostką Ratowniczo-Gaśniczą
w Oświęcimiu” (2617)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 października 2008 r. (sygn. SPS-
-024-2617/08) przekazującego zapytanie posła na
Sejm RP pana Stanisława Rydzonia w sprawie fi-
nansowania inwestycji „Budowa Komendy Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej wraz z Jednostką
Ratowniczo-Gaśniczą w Oświęcimiu” pragnę poin-
formować, iż minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji nie dysponuje środkami budżetowymi na
prowadzenie przedsięwzięć inwestycyjnych realizo-
wanych w powiatach przez jednostki organizacyjne
Państwowej Straży Pożarnej.
Środki finansowe przeznaczone na pokrycie kosz-
tów funkcjonowania komend powiatowych Państwo-
wej Straży Pożarnej ujęte są w budżecie państwa
w części 85: Budżety wojewodów w dziale 754: Bez-
pieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa,
których dysponentem jest właściwy miejscowo woje-
woda. W powyższym przypadku organem właściwym
jest wojewoda małopolski, który w ramach swojego
planu inwestycyjnego może wygospodarować dodat-
kowe środki finansowe celem ewentualnego zwięk-
szenia nakładów na przedmiotowe zadania.
Z informacji uzyskanych z Komendy Głównej
Państwowej Straży Pożarnej wynika, iż małopolski
komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożar-
nej, widząc potrzebę szybkiego zakończenia przed-
miotowego zadania, podczas prac nad projektem bu-
dżetu państwa na rok 2009, zwrócił się do wojewody
małopolskiego o ujęcie w pełnej wysokości środków
finansowych niezbędnych do jego zakończenia,
tj. kwoty w wysokości 7301 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 21 października 2008 r.