Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 61 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 17, 18 i 19 lutego 2010 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 61. posiedzenia Sejmu
w dniach 17, 18 i 19 lutego 2010 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . . .15
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . .15
Poseł Stanisław Gawłowski . . . . . . . . . . . . . . .17
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . . 22
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Aldona Młyńczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Witold Pahl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Jerzy Ziętek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Janusz Palikot. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 29
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Jarosław Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 35
Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . . 38
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Piotr Cieśliński oraz grupa posłów . . . .52
Posłowie Tadeusz Arkit i Jan Musiał . . . . . . .52
Poseł Bożena Szydłowska. . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . 53
str.
str.
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Anna Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Marek Cebula . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . . 60
Poseł Zbysław Owczarski . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Posłanki Marzena Machałek i Izabela Kloc . .61
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Tomasz Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Posłanki Marzena Machałek i Izabela Kloc . . 66
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Jarosław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Stanisław Lamczyk. . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Beata Kempa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Jadwiga Wiśniewska oraz grupa posłów . .71
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Sławomir Worach . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Marek Łatas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
Poseł Anna Paluch oraz grupa posłów . . . . . 80
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Adam Rogacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .101
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .103
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .104
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .108
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .110
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .111
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .113
Sekretarz stanu Ryszard Stachurski . . . . . .115
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .116
 str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .118
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 120
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .121
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 122
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 124
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 125
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 126
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 127
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 129
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 130
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 130
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .131
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 133
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 133
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 134
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 135
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .137
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 138
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 139
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 139
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .141
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .142
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .143
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .144
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .146
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .147
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .148
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .150
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .151
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 154
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 157
Sekretarz stanu Ryszard Stachurski . . . . . 158
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .162
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .163
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .164
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .164
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .166
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .167
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .168
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .168
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .170
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .171
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .173
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .178
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .179
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .179
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 180
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .182
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 183
str.
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 185
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 186
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 188
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 190
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .191
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .192
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 194
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 195
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 196
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .197
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .197
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 198
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 202
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 203
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 203
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 205
Zapytania
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Renata Zaremba . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 208
Poseł Jan Kochanowski . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 209
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . .210
Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec . . . . . . . . . .211
Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . .211
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . .211
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . .212
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .212
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .213
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . .216
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . .216
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . .217
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . .217
Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . .217
Poseł Sylwester Pawłowski . . . . . . . . . . . . . .218
Poseł Tadeusz Wita. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .218
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .218
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 220
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . .221
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan 223
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Ryszard Stachurski . . . . . 224
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 224
Sekretarz stanu Ryszard Stachurski . . . . . 225
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 225
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 226
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 226
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 227
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 228
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 229
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .231
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 232
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 233
 str. str.

Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 234 Prokurator krajowy,

Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 234
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 235
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .237
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 238
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 239
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 239
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 241
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 241
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 242
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 243
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 244

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie rozpa-
trzenia możliwości dokonania zmiany wymagań do-
tyczących egzaminów eksternistycznych z zakresu
liceum ogólnokształcącego – do ministra edukacji
narodowej (14273),
2) posła Krzysztofa Putry w sprawie rent struk-
turalnych w latach 2007–2013 – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (14274),
3) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów – do prezesa Rady Ministrów
(14275),
4) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej i instytucjach podległych w 2009 r. –
do ministra edukacji narodowej (14276),
5) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie do-
kończenia inwestycji drogowej pomiędzy miejscowo-
ściami Dalkowo i Trzebiele (droga nr 20) wraz
z chodnikami i zatokami dla autobusów (w tym w Bia-
łym Borze) – do ministra infrastruktury (14277),
6) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie li-
kwidacji 80 mln zł rezerwy celowej na Poakcesyjny
Program Wsparcia Obszarów Wiejskich – do mini-
stra finansów (14278),
7) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie bu-
dowy i modernizacji drogi nr 37 – do ministra infra-
struktury (14279),
8) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie
uprawnień do prowadzenia łodzi turystycznych w że-
gludze przybrzeżnej – do ministra infrastruktury
(14280),
9) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie po-
wstania w Koszalinie ogólnopolskiego ośrodka dia-
gnozowania i leczenia osób, które dopuściły się szcze-
gólnie brutalnych przestępstw seksualnych, w tym
osób skazanych za pedofilię – do ministra zdrowia
(14281),
10) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zakre-
sie problemu ściągania przez ZUS składek od kobiet
przebywających na urlopach macierzyńskich lub wy-
Załącznik nr 1
Druk nr 2782
chowawczych, zatrudnionych na podstawie umowy
o pracę oraz prowadzących jednocześnie działalność
gospodarczą w latach 1999–2006 – do ministra pracy
i polityki społecznej (14282),
11) posła Stanisława Gawłowskiego w sprawie
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 26 sierpnia 2008 r. w sprawie minimalnych
kwot, jakie powinny posiadać niektóre grupy cudzo-
ziemców na pokrycie kosztów utrzymania na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej i powrotu – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (14283),
12) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie po-
datku VAT od inwestycji objętych programem
„Moje boisko – Orlik 2012” – do ministra finansów
(14284),
13) poseł Marii Zuby w sprawie wojewódzkich
sztabów wojskowych i wojskowych komend uzupeł-
nień – do ministra obrony narodowej (14285),
14) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie nie-
dostosowania ławek szkolnych do potrzeb uczniów
w polskich szkołach – do ministra edukacji narodo-
wej (14286),
15) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie prze-
prowadzania obowiązkowych okresowych badań
zdrowotnych wszystkich kierowców w celu przedłu-
żenia terminu ważności prawa jazdy – do ministra
infrastruktury (14287),
16) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie utylizacji
odpadów medycznych – do ministra środowiska
(14288),
17) posła Artura Dunina w sprawie zmian w obo-
wiązującym prawie mających na celu zniesienie ulg
w podatku od czynności cywilnoprawnych – do mini-
stra finansów (14289),
18) poseł Aldony Młyńczak w sprawie podziału
nieruchomości gruntowych w trakcie przeprowadza-
nia procesu uwłaszczania lokali mieszkalnych w spół-
dzielniach mieszkaniowych – do ministra infrastruk-
tury (14290),
19) poseł Aldony Młyńczak w sprawie braku roz-
porządzenia dotyczącego programów leczenia lekami
biologicznymi w reumatoidalnym i młodzieńczym
zapaleniu stawów oraz zesztywniającym zapaleniu
stawów kręgosłupa – do ministra zdrowia (14291),
2
20) posła Witolda Pahla w sprawie polityki wspo-
magającej przewozy intermodalne – do ministra in-
frastruktury (14292),
21) posła Jerzego Ziętka w sprawie profilaktyki
zakażeń wirusem RS z zastosowaniem paliwizuma-
bu – do ministra zdrowia (14293),
22) posła Michała Stuligrosza w sprawie noweli-
zacji ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych – do mini-
stra zdrowia (14294),
23) posła Krzysztofa Lipca w sprawie dramatycz-
nej sytuacji producentów chmielu w Polsce w związ-
ku z załamaniem się rynku skupu wytwarzanych
przez nich produktów – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (14295),
24) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
możliwości zabiegania przez Polskę o dodatki dla by-
łych więźniów obozów koncentracyjnych finansowa-
ne przez stronę niemiecką – do prezesa Rady Mini-
strów (14296),
25) posła Janusza Palikota w sprawie przewozu
naczep ciężarowych koleją – do ministra infrastruk-
tury (14297),
26) posła Janusza Palikota w sprawie niskich cen
produktów rolnych oraz importu zboża z Ukrainy –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (14298),
27) posła Janusza Palikota w sprawie osób wyko-
nujących pracę nakładczą i równocześnie prowadzą-
cych działalność gospodarczą – do ministra pracy
i polityki społecznej (14299),
28) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
przypadków zaniżania płacy minimalnej – do preze-
sa Rady Ministrów (14300),
29) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
opiniowania aktów prawnych Ministerstwa Zdro-
wia przez izby gospodarcze – do ministra zdrowia
(14301),
30) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
opóźnień w budowie drogi ekspresowej S5 – do mini-
stra infrastruktury (14302),
31) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
spadku liczby przeszczepów w Polsce – do ministra
zdrowia (14303),
32) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusła-
wa Wontora w sprawie wzrastającej liczby przypad-
ków spożywania alkoholu przez dzieci i młodzież –
do ministra edukacji narodowej (14304),
33) posła Stanisława Rydzonia w sprawie wyso-
kości nakładów na stomatologię w planie finanso-
wym NFZ – do ministra zdrowia (14305),
34) posła Jarosława Zielińskiego w sprawie prze-
biegu linii kolejowej E75 (Rail Baltica) – do ministra
infrastruktury (14306),
35) posła Grzegorza Dolniaka w sprawie zasad
kontraktowania świadczeń w stacjonarnej opiece
długoterminowej – do ministra zdrowia (14307),
36) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie moż-
liwości wsparcia Polskiego Radia – do prezesa Rady
Ministrów (14308),
37) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów rozbudowy przejścia granicznego Połowce –
Pieszczatka – do prezesa Rady Ministrów (14309),
38) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie lecze-
nia osób chorych na raka – do ministra zdrowia
(14310),
39) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie fak-
tycznych warunków leczenia chorych na mukowiscy-
dozę – do ministra zdrowia (14311),
40) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów utworzenia przejścia granicznego Lipszczany –
Sofijewo – do prezesa Rady Ministrów (14312),
41) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zasta-
wienia akcji Radwaru – do ministra skarbu państwa
(14313),
42) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie braku
środków na proces profesjonalizacji armii – do mini-
stra obrony narodowej (14314),
43) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów likwidacji wojskowych biur emerytalnych
w związku z reformą systemu emerytalnego służb
mundurowych – do ministra obrony narodowej
(14315),
44) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zasad
udziału akcjonariuszy w walnych zgromadzeniach
spółek – do prezesa Rady Ministrów (14316),
45) poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie
stosowania fotelików dziecięcych przez kierowców
taksówek – do ministra infrastruktury (14317),
46) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie na-
prawy finansów publicznych i sytuacji finansowej
ZUS w świetle informacji ministra pracy i polityki
społecznej o aktualnej sytuacji FUS – do ministra
pracy i polityki społecznej (14318),
47) poseł Joanny Muchy w sprawie rehabilitacji
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku
lub na oddziale dziennym – do ministra zdrowia
(14319),
48) poseł Joanny Muchy w sprawie wykazu ras
psów uznawanych za agresywne – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (14320),
49) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie lokali-
zacji Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych –
do ministra obrony narodowej (14321),
50) posła Marka Polaka w sprawie przywrócenia
transmisji obrad Sejmu na kanale TVP Info – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (14322),
51) posła Józefa Rojka w sprawie otwierania ga-
binetów lekarskich w domach pomocy społecznej –
do ministra zdrowia (14323),
52) posła Józefa Rojka w sprawie skierowań na
niektóre badania wystawionych w ubiegłym roku
przez lekarzy pierwszego kontaktu – do ministra
zdrowia (14324),
53) posła Józefa Rojka w sprawie przeciwdziała-
nia ograniczaniu dostępu kobiet do profilaktycznych
badań mammograficznych – do ministra zdrowia
(14325),

54) posła Józefa Rojka w sprawie nowelizacji usta-
wy o zakładach opieki zdrowotnej – do ministra zdro-
wia (14326),
55) posła Józefa Rojka w sprawie przygotowania
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
do przeciwdziałania ewentualnym powodziom i zwal-
czania ich skutków – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (14327),
56) posła Józefa Rojka w sprawie propozycji wpro-
wadzenia zmian w ustawie Prawo budowlane – do mi-
nistra infrastruktury (14328),
57) posła Józefa Rojka w sprawie zapobiegania
przerwom w dostawie prądu – do ministra gospodar-
ki (14329),
58) posła Józefa Rojka w sprawie przeciwdziała-
nia licznym wypadkom śmierci w wyniku mrozów
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14330),
59) posła Kazimierza Moskala w sprawie dostęp-
ności mobilnej diagnostyki obrazowej dla polskich
pacjentów – do ministra zdrowia (14331),
60) posła Kazimierza Moskala w sprawie zabez-
pieczenia przeciwpożarowego polskich szpitali –
do ministra zdrowia (14332),
61) posła Kazimierza Moskala w sprawie terminu
wejścia w życie „Narodowego programu ochrony zdro-
wia psychicznego” – do ministra zdrowia (14333),
62) posła Kazimierza Moskala w sprawie trudno-
ści w dostępie do edukacji dzieci przewlekle chorych
– do ministra zdrowia oraz ministra edukacji naro-
dowej (14334),
63) posła Kazimierza Moskala w sprawie wyko-
rzystania unijnych pieniędzy na aktywizację niepeł-
nosprawnych – do ministra rozwoju regionalnego
(14335),
64) posła Kazimierza Moskala w sprawie działal-
ności Poczty Polskiej SA – do ministra infrastruktu-
ry (14336),
65) posła Józefa Rackiego w sprawie ograniczenia
populacji kormorana czarnego i innych zwierząt –
do ministra środowiska (14337),
66) posła Krzysztofa Matyjaszczyka w sprawie
wydatków poniesionych przez Polskę w związku
z zaangażowaniem naszego kraju w misjach wojsko-
wych w Iraku i Afganistanie – do ministra obrony
narodowej (14338),
67) posła Henryka Siedlaczka w sprawie walory-
zacji rent i emerytur – do ministra pracy i polityki
społecznej (14339),
68) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wykre-
ślenia z rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze przepisów godzących
w interes gmin górniczych – do ministra finansów
(14340),
69) posła Henryka Siedlaczka w sprawie możliwo-
ści wprowadzenia obligatoryjnej kontroli trzeźwości
kierowcy przy okazji rutynowej kontroli drogowej –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14341),
3
70) posła Henryka Siedlaczka w sprawie posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko oraz niektórych
innych ustaw – do ministra środowiska (14342),
71) posła Adama Wykręta w sprawie wprowadze-
nia zmian prawnych umożliwiających dopuszczenie
do świadczeń publicznych mobilnych urządzeń dia-
gnostycznych – do ministra zdrowia (14343),
72) posła Adama Wykręta w sprawie wysokości
opodatkowania energii elektrycznej wykorzystywa-
nej w przemyśle – do ministra finansów (14344),
73) posła Andrzeja Szlachty w sprawie przeniesie-
nia produkcji samochodu Fiat Panda z Polski
do Włoch – do ministra gospodarki (14345),
74) posła Andrzeja Szlachty w sprawie nowej stra-
tegii Poczty Polskiej SA – do ministra infrastruktury
(14346),
75) posła Andrzeja Szlachty w sprawie planów
przeniesienia produkcji samochodów Lancia Ypsilon
do Polski – do ministra gospodarki (14347),
76) posła Piotra Cieślińskiego oraz grupy posłów
w sprawie protestów mieszkańców gm. Dywity prze-
ciwko projektowi GDDKiA dotyczącemu przebiegu
północno-wschodniego odcinka obwodnicy Olsztyna
– do ministra infrastruktury (14348),
77) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie sytuacji mniejszości polskiej w Czechach
– do ministra spraw zagranicznych (14349),
78) poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie uprosz-
czenia i ujednolicenia orzecznictwa dotyczącego stop-
nia niepełnosprawności – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (14350),
79) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie uru-
chomienia w ponadregionalnym Specjalistycznym
Centrum Medycznym w Polanicy-Zdroju oddziału
neurochirurgii – do ministra zdrowia (14351),
80) posła Tomasza Piotra Nowaka w sprawie pro-
blemu kryzysu w polskim krwiodawstwie oraz pro-
blemów honorowych krwiodawców z uzyskaniem
zwolnienia z pracy w dniu oddania krwi z zachowa-
niem prawa do wynagrodzenia – do ministra zdrowia
(14352),
81) posła Tomasza Kuleszy w sprawie junaczek
i junaków przymusowo pracujących w brygadach Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce” – do ministra
pracy i polityki społecznej (14353),
82) posła Tomasza Kuleszy w sprawie interpreta-
cji przepisów dotyczących akcyzy na alkohol zużywa-
ny do produkcji wyrobów nieprzeznaczonych do spo-
życia – do ministra finansów (14354),
83) poseł Anny Paluch w sprawie planowanych
zmian przepisów dotyczących powtarzania klasy
przez ucznia z powodu oceny nagannej z zachowania
– do ministra edukacji narodowej (14355),
84) poseł Anny Paluch w sprawie zagrożeń gospo-
darstw ekologicznych przez wzrost upraw GMO –
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz ministra
środowiska (14356),
4
85) posła Marka Cebuli w sprawie procedury wy-
boru oddziałowych rad rodziców – do ministra edu-
kacji narodowej (14357),
86) posła Marka Cebuli w sprawie programu „In-
nowacyjna energetyka – rolnictwo energetyczne” –
do ministra gospodarki (14358),
87) posła Marka Cebuli w sprawie limitów zarob-
ków dla emerytów, którzy nie osiągnęli wieku eme-
rytalnego – do ministra pracy i polityki społecznej
(14359),
88) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie konieczno-
ści doprecyzowania przepisów określających termin
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
– do ministra gospodarki (14360),
89) posła Artura Ostrowskiego w sprawie usytu-
owania międzynarodowego lotniska w woj. łódzkim
– do ministra infrastruktury (14361),
90) posła Artura Ostrowskiego w sprawie specjal-
nego wsparcia UE dla rolników hodowców owiec
w woj. łódzkim – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(14362),
91) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie bie-
żącej sytuacji finansowej w oddziałach Telewizji Pol-
skiej SA – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (14363),
92) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie re-
jestracji pojazdów z kierownicą usytuowaną po pra-
wej stronie – do ministra infrastruktury (14364),
93) posła Zbysława Owczarskiego w sprawie lecze-
nia stomatologicznego i ortodontycznego dzieci niepeł-
nosprawnych oraz wyodrębnienia ich jako osobnej
grupy przez stworzenie w NFZ specjalnej puli punk-
tów i ich wyceny – do ministra zdrowia (14365),
94) posłanek Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
w sprawie ograniczeń w sprzedaży leków przez tech-
ników farmacji w świetle art. 38 ust. 4 w związku
z art. 5 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych –
do ministra zdrowia (14366),
95) posła Janusza Krasonia w sprawie braku
przepisów wprowadzających obowiązkowe sortowa-
nie, utylizację lub ponowny przerób śmieci – do mi-
nistra środowiska (14367),
96) posła Janusza Krasonia w sprawie niewystar-
czającego wdrożenia przepisów dyrektywy Rady
2007/78/WE z 2000 r. w sprawie równego traktowa-
nia w zakresie zatrudnienia i pracy – do ministra
pracy i polityki społecznej (14368),
97) posła Adama Krupy w sprawie uzyskania
przez polski sektor paliwowy narodowych celów
wskaźnikowych – udziału obowiązkowego stosowa-
nia biokomponentów w paliwach w 2010 r. – do mini-
stra gospodarki (14369),
98) posła Adama Krupy w sprawie likwidacji po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej – do ministra finansów (14370),
99) posła Adama Krupy w sprawie możliwości wy-
konania własnymi siłami zadania inwestycyjnego
przez beneficjenta w ramach Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (14371),
100) posła Adama Krupy w sprawie narodowych
celów wskaźnikowych na lata 2008–2013 – do mini-
stra gospodarki (14372),
101) posła Tomasza Górskiego w sprawie planów
sprzedaży udziałów Skarbu Państwa w Międzynaro-
dowych Targach Poznańskich – do ministra skarbu
państwa (14373),
102) posła Tomasza Górskiego w sprawie stanu
przygotowania państwa do ewentualnej powodzi –
do prezesa Rady Ministrów (14374),
103) posłanek Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
w sprawie wypłacania dopłat bezpośrednich i kontro-
li przeprowadzanych przez ARiMR – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (14375),
104) posła Grzegorza Dolniaka w sprawie ograni-
czeń w dostępie młodych ludzi do stażów absolwenc-
kich – do ministra pracy i polityki społecznej
(14376),
105) posła Jarosława Pięty w sprawie możliwości
wykorzystania środków z UE do wsparcia rozwoju
budownictwa mieszkaniowego – do ministra rozwoju
regionalnego (14377),
106) posła Jarosława Pięty w sprawie zmiany
przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji dotyczących sposobu pobierania
przez egzekutorów zaległości wobec urzędów skarbo-
wych – do ministra finansów (14378),
107) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie mo-
dernizacji dworców kolejowych PKP SA – do ministra
infrastruktury (14379),
108) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
urlopu ojcowskiego dla służb mundurowych – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (14380),
109) posła Stanisława Lamczyka w sprawie omi-
jania przez banki tzw. ustawy antylichwiarskiej –
do ministra finansów (14381),
110) poseł Beaty Kempy w sprawie projektu no-
welizacji ustawy o usługach turystycznych – do mi-
nistra sportu i turystyki (14382),
111) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie rocznic
przypadających w tym roku i dzieł upamiętniających
te wydarzenia – do ministra kultury i dziedzictwa
narodowego (14383),
112) poseł Jadwigi Wiśniewskiej oraz grupy po-
słów w sprawie negatywnych skutków finansowych
dla wyższych uczelni wynikających z art. 48 ustawy
o finansach publicznych oraz ustawy budżetowej na
rok 2010 – do prezesa Rady Ministrów (14384),
113) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie ko-
nieczności zmiany zarządzenia prezesa NFZ dotyczą-
cego finansowania opieki długoterminowej w zależ-
ności od sposobu podawania pacjentowi pokarmu –
do ministra zdrowia (14385),
114) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie zagro-
żonego planu budowy odcinka autostrady A1 Stry-
ków – Pyrzowice w związku z zerwaniem umowy
z koncesjonariuszem – do ministra infrastruktury
(14386),

115) posła Sławomira Woracha w sprawie rozwią-
zań prawnych w zakresie autostrad płatnych, w tym
autostrady A1 – do ministra infrastruktury (14387),
116) posła Sławomira Woracha w sprawie realiza-
cji przepisów zawartych w utawie z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410) dotyczących edu-
kacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy – do mi-
nistra edukacji narodowej (14388),
117) posła Piotra Babinetza w sprawie senackiego
projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym i niektórych innych ustaw z 17 grud-
nia 2009 r.– do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (14389),
118) posła Piotra Babinetza w sprawie uzdrowi-
skowego lecznictwa dziecięcego w Rymanowie-Zdro-
ju – do ministra zdrowia (14390),
119) posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie pro-
ponowanych zmian w ustawie o własności lokali –
do ministra infrastruktury (14391),
120) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie dzia-
łań właściwych organów i służb w związku z groźbą
powodzi – do prezesa Rady Ministrów (14392),
121) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie finan-
sowania Prawosławnego Seminarium Duchownego
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (14393),
122) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie znie-
sienia obowiązku powiadamiania wojskowych ko-
mend uzupełnień przez uczelnie o osobach studiują-
cych – do prezesa Rady Ministrów (14394),
123) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie moż-
liwości wsparcia Telewizji Polskiej SA – do prezesa
Rady Ministrów (14395),
124) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
pełnionych schronisk dla zwierząt – do prezesa Rady
Ministrów (14396),
125) posła Stanisława Steca w sprawie wspierania
produktów regionalnych – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (14397),
126) posła Stanisława Steca w sprawie udzielania
kredytów mieszkaniowych przez Bank Gospodarstwa
Krajowego – do ministra infrastruktury (14398),
127) posła Stanisława Steca w sprawie braku re-
akcji polskiego rządu na decyzję Prezydenta Ukrainy
odnośnie do uznania Stepana Bandery za bohatera
Ukrainy – do ministra spraw zagranicznych (14399),
128) posła Stanisława Steca w sprawie kryteriów
przyznawania dofinansowania w ramach „Narodo-
wego programu przebudowy dróg lokalnych w latach
2008–2011” – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (14400),
129) posła Stanisława Steca w sprawie przestrze-
gania zasad wynikających z tzw. ustawy antylichwiar-
skiej – do ministra sprawiedliwości (14401),
130) posła Stanisława Steca w sprawie zabezpie-
czenia dróg przed zaspami śnieżnymi – do ministra
infrastruktury (14402),
131) posła Lecha Kołakowskiego w sprawie prze-
biegu trasy kolejowej Rail Baltica – do ministra śro-
dowiska (14403),
5
132) posła Marka Łatasa w sprawie nauczyciel-
skich świadczeń kompensacyjnych – do ministra pra-
cy i polityki społecznej oraz ministra edukacji naro-
dowej (14404),
133) poseł Anny Paluch oraz grupy posłów w spra-
wie ograniczenia dostępu dzieci do rehabilitacji lecz-
niczej – do ministra zdrowia (14405),
134) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w Ministerstwie Finan-
sów oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r. –
do ministra finansów (14406),
135) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w Ministerstwie Gospo-
darki oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r.
– do ministra gospodarki (14407),
136) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego oraz w jednostkach nadzo-
rowanych w 2009 r. – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (14408),
137) poseł Anny Sobeckiej w sprawie niejednoli-
tych interpretacji przepisów podatkowych przez or-
gany skarbowe – do ministra finansów (14409),
138) poseł Anny Sobeckiej w sprawie profesjonali-
zacji armii – do ministra obrony narodowej (14410),
139) poseł Anny Sobeckiej w sprawie nakładów
finansowych na dziecięce oddziały onkologiczne –
do ministra zdrowia (14411),
140) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dyskrymi-
nacji dzieci przewlekle chorych – do ministra eduka-
cji narodowej (14412),
141) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo geologiczne i górni-
cze – do prezesa Rady Ministrów (14413),
142) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
w mediach publicznych – do ministra skarbu pań-
stwa (14414),
143) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
przyszłych emerytów – do ministra pracy i polityki
społecznej (14415),
144) poseł Anny Sobeckiej w sprawie produkcji
przemysłowej – do ministra gospodarki (14416),
145) poseł Anny Sobeckiej w sprawie rehabilitacji
osób niepełnosprawnych – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (14417),
146) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ochrony śro-
dowiska – do ministra środowiska (14418),
147) poseł Anny Sobeckiej w sprawie realizacji
programów finansowanych ze środków unijnych –
do ministra rozwoju regionalnego (14419),
148) poseł Anny Sobeckiej w sprawie unijnych pie-
niędzy na inwestycje edukacyjne – do ministra roz-
woju regionalnego (14420),
149) poseł Anny Sobeckiej w sprawie rehabilitacji
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego – do mini-
stra zdrowia (14421),
150) poseł Anny Sobeckiej w sprawie limitów do-
rabiania dla emerytów – do ministra pracy i polityki
społecznej (14422),
6
151) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektu
szybkiego Internetu – do ministra rozwoju regional-
nego (14423),
152) poseł Anny Sobeckiej w sprawie złóż gazu
w Polsce – do ministra gospodarki (14424),
153) poseł Anny Sobeckiej w sprawie upraw GMO
– do ministra środowiska (14425),
154) poseł Anny Sobeckiej w sprawie służby cy-
wilnej – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (14426),
155) poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjono-
wania hipermarketów – do prezesa Rady Ministrów
(14427),
156) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektu roz-
porządzenia o standardach okołoporodowych – do mi-
nistra zdrowia (14428),
157) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dodatkowej
godziny pracy nauczycieli – do ministra edukacji na-
rodowej (14429),
158) poseł Anny Sobeckiej w sprawie becikowego
– do ministra pracy i polityki społecznej (14430),
159) poseł Anny Sobeckiej w sprawie rozliczania
środków na badania diagnostyczne – do ministra
zdrowia (14431),
160) poseł Anny Sobeckiej w sprawie budowy sali
gimnastycznej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
w Toruniu – do ministra sportu i turystyki (14432),
161) poseł Anny Sobeckiej w sprawie produktów
leczniczych dopuszczonych do sprzedaży poza apte-
kami – do ministra zdrowia (14433),
162) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wysłania
dodatkowych żołnierzy do Afganistanu – do ministra
obrony narodowej (14434),
163) poseł Anny Sobeckiej w sprawie odliczania
podatku VAT – do ministra finansów (14435),
164) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kontraktu
na zakup nowych samolotów dla Sił Powietrznych –
do ministra obrony narodowej (14436),
165) poseł Anny Sobeckiej w sprawie płacenia za
usługi medyczne wykonane ponad limity określone
w umowach między szpitalami a NFZ – do ministra
zdrowia (14437),
166) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dotacji dla
bezrobotnych na rozpoczęcie działalności gospodar-
czej – do ministra pracy i polityki społecznej (14438),
167) poseł Anny Sobeckiej w sprawie chemiotera-
pii niestandardowej – do ministra zdrowia (14439),
168) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji ka-
drowej w państwowych spółkach – do ministra skar-
bu państwa (14440),
169) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji ka-
drowej Sił Powietrznych RP – do ministra obrony
narodowej (14441),
170) poseł Anny Sobeckiej w sprawie nocnych dy-
żurów stacji dializ – do ministra zdrowia (14442),
171) poseł Anny Sobeckiej w sprawie terapii nie-
standardowej – do ministra zdrowia (14443),
172) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zanieczysz-
czonych igieł do strzykawek – do ministra zdrowia
(14444),
173) poseł Anny Sobeckiej w sprawie reformy NFZ
– do prezesa Rady Ministrów (14445),
174) poseł Anny Sobeckiej w sprawie informaty-
zacji szkół – do prezesa Rady Ministrów (14446),
175) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zniesienia
obowiązku meldunkowego – do prezesa Rady Mini-
strów (14447),
176) poseł Anny Sobeckiej w sprawie powrotu
emigrantów do Polski – do prezesa Rady Ministrów
(14448),
177) poseł Anny Sobeckiej w sprawie opracowania
mapy powodzi w Polsce – do ministra środowiska
(14449),
178) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przypadków
łamania praw pracowniczych w izbach i urzędach
skarbowych – do ministra finansów (14450),
179) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wypłat unij-
nych dotacji – do ministra rozwoju regionalnego
(14451),
180) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji po-
wodziowej – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (14452),
181) poseł Anny Sobeckiej w sprawie stanu tech-
nicznego budynków szpitalnych – do ministra zdro-
wia (14453),
182) posła Artura Górskiego w sprawie numerów
kontaktowych do najbliższych w osobistych telefo-
nach komórkowych, z których mogą skorzystać służ-
by ratownicze w razie zaistnienia wypadku – do mi-
nistra zdrowia (14454),
183) posła Andrzeja Szlachty w sprawie planów
przeniesienia siedziby Muzeum Okręgowego w Rze-
szowie do Zamku Lubomirskich – do ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego (14455),
184) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. zachodniopo-
morskiego – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (14456),
185) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. małopolskiego
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14457),
186) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. mazowieckiego
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14458),
187) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. opolskiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14459),
188) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. podkarpackiego
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14460),
189) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. podlaskiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14461),
190) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. pomorskiego –

do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14462),
191) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. wielkopolskiego
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14463),
192) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. świętokrzyskie-
go – do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14464),
193) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. lubelskiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14465),
194) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. lubuskiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14466),
195) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. kujawsko-po-
morskiego – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (14467),
196) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. śląskiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14468),
197) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. warmińsko-ma-
zurskiego – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (14469),
198) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. łódzkiego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14470),
199) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany
granic administracyjnych miast woj. dolnośląskiego
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(14471),
200) posła Adama Rogackiego w sprawie działań
organów podległych ministrowi podczas czynności
odebrania matce dziecka w dniu 26 stycznia 2010 r.
w Kobylej Górze – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji oraz ministra sprawiedliwości
(14472).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
statusu osoby niesłusznie posądzonej o przestępstwo,
wobec której prowadzone były czynności sprawdza-
jące (12499),
2) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na ponowną interpelację posła Jac-
ka Boguckiego w sprawie redukcji dotacji celowej
7
z budżetu państwa na zadania realizowane przez
ośrodki doradztwa rolniczego (12702),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na ponowną interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie opodatkowania działów specjalnych
produkcji rolnej (12889),
4) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
ponowną interpelację posła Kazimierza Hajdy w spra-
wie dodatku za wieloletnią pracę na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r.
w sprawie wynagradzania pracowników samorządo-
wych (13041),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Marka Zielińskiego w sprawie
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych” (13320),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Danuty Pietraszew-
skiej w sprawie odszkodowania dla byłych właścicie-
li nieruchomości przejętych pod budowę dróg publicz-
nych przed 1999 r. (13532),
7) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Michała Wojtkiewicza i Marka Polaka w sprawie
większej czcionki na dokumentach, takich jak dowód
osobisty i prawo jazdy (13571),
8) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na interpelację posła Aleksandra Chłopka w spra-
wie grupowego zwolnienia na podstawie ustawy
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (13599),
9) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Kulasa w spra-
wie stanu i perspektyw budowy elektrowni wodnych
w Polsce (13613),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu i Tu-
rystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Kulasa w spra-
wie realizacji systemu świadczeń pieniężnych dla me-
dalistów olimpijskich (13614),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie dostępu do badań diagnostycznych (13621),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie dostępu do zabiegów rehabilitacyjnych
(13622),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Wójcika w spra-
wie niezgodności treści ksiąg wieczystych z rzeczy-
8
wistym stanem prawnym powstałych na skutek nie-
prawidłowości w działalności notariusza (13737),
14) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Grze-
gorza Karpińskiego w sprawie łączenia bibliotek
szkolnych z bibliotekami publicznymi (13740),
15) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie za-
miarów rządu w kwestii waloryzacji progów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
(13750),
16) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jana
Szyszki w sprawie likwidacji ostatniego państwowe-
go browaru w Czarnkowie (13759),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Henryka Jacka Jezierskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Mar-
ka Polaka oraz grupy posłów w sprawie zmiany nie-
których przepisów w rządowym projekcie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (13768),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Marka Polaka oraz grupy po-
słów w sprawie wprowadzenia zmian do projektu usta-
wy o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o
środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w
ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko oraz niektórych innych ustaw (13769),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie zmiany ustawy Prawo budowlane w zakre-
sie wymagań w stosunku do osób zgłaszających od-
biór instalacji elektrycznej w budynkach jednoro-
dzinnych (13772),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jarosława Rusiec-
kiego w sprawie zniesienia konieczności ubiegania
się przez rolników o uzyskiwanie zezwoleń na budo-
wę budynków gospodarczych (13776),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie możliwości wprowadzenia
ustawy regulującej ceny zbóż, mięsa, owoców i wa-
rzyw na rynku (13777),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
ograniczenia dostępu do świadczeń medycznych i pod-
jęcia pilnych działań, które zapobiegną kolejnej zapa-
ści, jaką szykuje NFZ polskim szpitalom (13780),
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie przyspieszenia prac nad poselskim projektem
ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w
ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko oraz niektórych innych ustaw i pilnego
jego uchwalenia oraz rozważenia możliwości odstąpie-
nia od wprowadzenia zmian w art. 83 ustawy o ochro-
nie przyrody polegających na dokonywaniu uzgodnień
z regionalną dyrekcją ochrony środowiska (13782),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie prac podjętych nad zmianą obecnie obowiązują-
cego systemu refundacji produktów leczniczych
(13783),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie podjęcia natychmiastowych
działań w celu unieważnienia procedury sprzedaży
drewna na I półrocze 2010 r. w części opartej o tzw.
systemowe przetargi nieograniczone lub wskazania
innego skutecznego rozwiązania oraz objęcia całości
tej sprzedaży kontrolą państwa (13784),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Witolda Pah-
la w sprawie płatności dla rolników hodujących kro-
wy i owce w gospodarstwach położonych na terenach
wrażliwych (13785),
27) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Mi-
chała Stuligrosza w sprawie projektu ustawy doty-
czącej zasad odpowiedzialności urzędniczej (13787),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Józefa Rojka w sprawie usta-
lenia nowych zasad handlu polskim drewnem
(13793),
29) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jana Religi w sprawie przy-
wrócenia pierwotnej regulacji dotyczącej uiszczenia
opłaty związanej z wykupem uprawnień do ulgowych
przejazdów PKP na 2010 r. (13796),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie
kontraktowania przez NFZ świadczeń zdrowotnych
w zakresie lecznictwa zamkniętego na 2010 r., w
szczególności w woj. warmińsko-mazurskim, gdzie
opieka zdrowotna była i jest na wyjątkowo niskim
poziomie (13798),
31) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny So-
beckiej w sprawie opłaty recyklingowej (13800),
32) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia prezesa

Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie inwigilacji obywateli (13801),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie kon-
traktów z NFZ na 2010 r. (13807),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w
sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej dotyczącej
deficytu budżetowego (13808),
35) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej do-
tyczącej modernizacji infrastruktury polskich kolei
(13809),
36) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Pawła Grasia – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie niespełnionej obietnicy dotyczącej li-
kwidacji przywilejów władzy (13811),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Marii Zuby w spra-
wie przywrócenia w obowiązującym od 13 grudnia
2009 r. rozkładzie jazdy pociągów postoju na stacji
Suchedniów pociągu nr 38202/83203 relacji Kraków
– Kołobrzeg oraz pociągu nr 32100/23101 relacji Lu-
blin – Kraków – Katowice (13816),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
efektów działań Komitetu Stabilności Finansowej
(13819),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie wspie-
rania przez nasz kraj za pośrednictwem Międzyna-
rodowego Funduszu Walutowego finansów innych
krajów ubiegających się o pomoc finansową w tym
funduszu (13820),
40) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – oraz
podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści Zbigniewa Wrony – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Arkadego Fiedlera oraz grupy po-
słów w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy
(13823),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Zdzisława
Czuchy w sprawie projektu rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania:
Program rolnośrodowiskowy, objętego PROW na lata
2007–2013 (13824),
42) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
9
– na interpelację posłów Witolda Kochana i Tadeusza
Arkita w sprawie stosowania przepisów ustawy Pra-
wo telekomunikacyjne w stosunku do przedsiębior-
ców zajmujących się dostarczaniem usługi dostępu
do sieci Internet (13832),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie
utrudnień w korzystaniu z terapii niestandardowej
w leczeniu onkologicznym (13840),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
możliwości zaistnienia nieprawidłowości podczas
procedury zamówienia publicznego na zakup sprzętu
medycznego, a w szczególności systemów ogrzewania
pacjenta (13844),
45) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Grażyny Henclewskiej – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie realizacji dobrych praktyk kupieckich PGL
Lasy Państwowe (13846),
46) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. małopol-
skiego (13851),
47) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. lubuskie-
go (13852),
48) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. mazowiec-
kiego (13853),
49) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. opolskie-
go (13854),
50) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. podlaskie-
go (13855),
51) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
10
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. warmiń-
sko-mazurskiego (13856),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. pomor-
skiego (13857),
53) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. kujaw-
sko-pomorskiego (13858),
54) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. zachod-
niopomorskiego (13859),
55) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. dolnoślą-
skiego (13860),
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. lubelskie-
go (13861),
57) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. święto-
krzyskiego (13862),
58) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekreacyj-
nych, w tym programu „Moje boisko – Orlik 2012” w
latach 1999–2009, na terenie woj. śląskiego (13863),
59) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. łódzkiego
(13864),
60) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. wielkopol-
skiego (13865),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012” w latach 1999–2009, na terenie woj. podkar-
packiego (13866),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację posła Edwarda Wojtasa w sprawie możliwo-
ści finansowania terapii leczenia jąkania (13869),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Piotra Stanke w
sprawie realizacji w praktyce prawa dotyczącego cer-
tyfikatów energetycznych dla nowo oddanych budyn-
ków (13871),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wydatkowania środków zgromadzonych w
ramach funduszu promocji produktów rolno-spożyw-
czych (13873),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Tomasza Garbowskiego oraz grupy posłów w sprawie
działań służb publicznych na rzecz ochrony osób bez-
domnych przed zamarznięciem (13874),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Krząkały w
sprawie wprowadzenia systemowego oznakowania
węzłów drogowych (13878),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Marka Kuchcińskiego w sprawie
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
(13885),
68) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację poseł Bożeny
Szydłowskiej w sprawie luki prawnej w ustawie o sa-
morządzie gminnym (13894),
69) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Macieja Orzechowskiego w
sprawie znowelizowanych przepisów ustawy Prawo
telekomunikacyjne (13895),
70) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Pawła Grasia – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie obietnicy ograniczenia przywilejów władzy
(13897),

71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Dominika – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy
zmniejszenia deficytu budżetowego państwa
(13899),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jacka Pilcha w sprawie
obietnicy obniżenia podatków (13901),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Józefa Piotra Klima w sprawie
zmniejszenia wysokości kontraktów z NFZ na 2010 r.
(13903),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Anny Paluch i Marka
Polaka w sprawie zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy Nowego Sącza w ciągu drogi
krajowej nr 28 (13904),
75) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów w sprawie wypłaty świadczeń dla
rodzin zastępczych przebywających poza granicami
Polski (13905),
76) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca oraz
grupy posłów w sprawie prac nad projektem zmian w
systemie opieki zastępczej nad dziećmi (13910),
77) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Zbi-
gniewa Chmielowca oraz grupy posłów w sprawie
opóźnień związanych z wdrażaniem unijnych dyrek-
tyw (13913),
78) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Rząsy w sprawie
poprawy losu wielodzietnych, niezawodowych rodzin
zastępczych (13914),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Sławomira Zawiślaka w sprawie
propozycji kontraktów NFZ na wykonywanie świad-
czeń medycznych w 2010 r. oraz zapłaty za tzw. nad-
wykonania za lata 2008 i 2009 szpitalom Lubelszczy-
zny (13919),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej w
sprawie procedur i rozwiązań dotyczących handlu
polskim drewnem (13920),
81) ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiat-
kowskiego na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie opieszałych działań organów wymiaru
sprawiedliwości na przykładzie sprawy dotyczącej
wyłudzeń, oszustw podatkowych oraz prania brud-
nych pieniędzy w ramach spółki Kraków Business
Park sp. z o.o. (13923),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
11
interpelację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie finan-
sowania lecznictwa zamkniętego w szpitalach na te-
renie woj. podkarpackiego w roku 2010 (13924),
83) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i
Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła An-
drzeja Ćwierza w sprawie łączenia bibliotek publicz-
nych z innymi instytucjami i bibliotekami szkolnymi
(13925),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie zakończenia inwestycji: budowa obwodni-
cy Puław (II etap) w ciągu drogi krajowej nr 12
(13928),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Elżbiety Kruk w spra-
wie wsparcia budowy obwodnicy Puław (II etap) w
części zadania inwestycyjnego: budowa drogi ekspre-
sowej S12 (13930),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie pogarszającej się sytuacji ekonomicznej
rolników regionu lubelskiego (13931),
87) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Stanisława Chmielewskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w
sprawie nadzoru nad osadzonymi w zakładach kar-
nych (13936),
88) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Stanisława Rydzonia w
sprawie waloryzacji kwoty zasiłku pielęgnacyjnego
(13939),
89) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Wojciecha Kossakowskiego w spra-
wie nierozstrzygniętego problemu kontraktów w
warmińsko-mazurskiej służbie zdrowia (13942),
90) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Marianow-
skiej w sprawie podjęcia niezbędnych działań w celu
zapobieżenia dalszemu prześladowaniu chrześcijan
w Wietnamie (13945),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Artura Duni-
na w sprawie wstrzymania dopłat obszarowych
i uzupełniających z dniem 11 grudnia 2009 r.
(13946),
92) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Pawła Poncyljusza w sprawie
nadzoru nad spółkami Skarbu Państwa na przykła-
dzie Ruchu SA (13950),
93) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie
konsekwencji dla budżetu państwa zaistniałych w
12
wyniku sprzedaży tzw. byłych mieszkań zakłado-
wych oraz stanowiska Ministerstwa Skarbu Państwa
w tej sprawie (13957),
94) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie wystosowania noty dyplomatycznej w
związku z aktami agresji wobec Kościoła katolickie-
go w Wietnamie (13958),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania szpitalnych oddziałów kardiologicznych
(13968),
96) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej w spra-
wie przyjętych przez prezesa NFZ kryteriów wyklu-
czających możliwość przeprowadzenia badań mam-
mograficznych w ramach realizacji programu profi-
laktyki raka piersi (13981),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie pro-
gramu wykrywania raka piersi (14007),
98) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Wojciecha Saługi w sprawie
nabywania od Skarbu Państwa akcji w procesie
konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego
(14035).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego w
sprawie realizacji programu „Moje boisko – Orlik
2012” na terenie gmin wiejskich – od ministra spor-
tu i turystyki (13771) – 8 dni,
2) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kosztów utrzy-
mania autostrad – od ministra infrastruktury
(13806) – 8 dni,
3) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie efektywności wykorzystania środków
unijnych na aktywizację osób bezrobotnych – od mi-
nistra pracy i polityki społecznej (13906) – 8 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie osób nie-
ubezpieczonych – do ministra zdrowia (6299),
2) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie pracow-
ników Sekcji Ochrony Regionalnego Ośrodka Psy-
chiatrii Sądowej w Starogardzie Gdańskim – do mi-
nistra zdrowia oraz ministra pracy i polityki społecz-
nej (6300),
3) poseł Renaty Zaremby w sprawie należytego
wykonania umowy rachunku powierniczego przez
Bank Ochrony Środowiska SA – do ministra środo-
wiska (6301),
4) posła Pawła Arndta w sprawie lokalizacji masz-
tów telefonii komórkowej – do ministra środowiska
(6302),
5) posła Pawła Arndta w sprawie przyszłości
gnieźnieńskiej parowozowni – do ministra infra-
struktury (6303),
6) posła Krzysztofa Lipca w sprawie przywrócenia
drogi dojazdowej do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym
Tarczek dla mieszkańców sołectwa Świętomarz w
gm. Pawłów, w woj. świętokrzyskim – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (6304),
7) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
funkcjonowania dworca PKP w Gnieźnie – do mini-
stra infrastruktury (6305),
8) posła Jana Kochanowskiego w sprawie zamia-
ru reorganizacji administracji celnej, w tym jedno-
stek zlokalizowanych na terenie woj. lubuskiego –
do ministra finansów (6306),
9) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie opóź-
nień w procesie informatyzacji województw Polski
wschodniej – do prezesa Rady Ministrów (6307),
10) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
blemów z wykupem na własność mieszkań należą-
cych do instytucji mundurowych, będących obecnie
w zasobach gm. Białystok – do prezesa Rady Mini-
strów (6308),
11) posła Wojciecha Szaramy w sprawie inicjatywy
przeniesienia do Polski pomnika upamiętniającego
bitwy w obronie Lwowa w latach 1918–1920 – do mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego (6309),
12) poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie li-
kwidacji Stada Ogierów Klikowa – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (6310),
13) poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie
wykazu leków w obrocie pozaaptecznym – do mini-
stra zdrowia (6311),
14) poseł Marzeny Machałek w sprawie nadania
językowi migowemu statusu języka urzędowego –
do ministra pracy i polityki społecznej (6312),
15) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie postanowień konwencji nr 176 Międzynarodowej
Organizacji Pracy dotyczącej bezpieczeństwa i zdro-
wia w kopalniach – do ministra gospodarki (6313),
16) posła Stanisława Pięty w sprawie wyposaże-
nia Państwowej Straży Pożarnej i ochotniczych stra-
ży pożarnych w wozy strażackie oraz wypadków, w
których uczestniczyły pojazdy tych jednostek – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6314),
17) posła Stanisława Pięty w sprawie przekazania
marszałkowi woj. śląskiego Ośrodka Sportów Konnych
w Ochabach – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(6315),

18) posła Józefa Rojka w sprawie zakupu bezza-
łogowych samolotów rozpoznawczych dla polskiej
armii – do ministra obrony narodowej (6316),
19) posła Czesława Hoca w sprawie niezrozumia-
łego trybu postępowania dotyczącego skargi miesz-
kańca Kołobrzegu skierowanej do Prokuratury Ape-
lacyjnej w Szczecinie na Prokuraturę Rejonową w
Kołobrzegu – do ministra sprawiedliwości (6317),
20) posła Czesława Hoca w sprawie szkodliwości
i uciążliwości przemysłowej hodowli trzody chlewnej
we wsi Świerczyna oraz niezrozumiałej zgody władz
starostwa drawskiego na budowę zbiornika mogące-
go stworzyć zagrożenie epidemiologiczne i zdrowotne
– do ministra środowiska (6318),
21) posła Czesława Hoca w sprawie protestu
mieszkańców osiedla w Niekłonicach w aspekcie nie-
prawidłowości w przygotowaniu i realizacji budowy
drogi krajowej S11 przebiegającej przez tereny gm.
Świeszyno – do ministra infrastruktury (6319),
22) posła Henryka Siedlaczka w sprawie ubrutto-
wienia wskaźnika emerytalnego – do ministra pracy
i polityki społecznej (6320),
23) posła Marka Krząkały w sprawie katastrofy
szybu V przy KWK Szczygłowice w Knurowie i jej
następstw – do ministra gospodarki (6321),
24) posła Janusza Dzięcioła w sprawie reformy
systemu emerytalnego służb mundurowych – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6322),
25) posła Tomasza Kuleszy w sprawie byłego rek-
tora Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Bro-
nisława Markiewicza w Jarosławiu – do ministra
sprawiedliwości (6323),
26) posła Marka Zielińskiego w sprawie listy le-
ków sprzedawanych w punktach aptecznych – do mi-
nistra zdrowia (6324),
27) posła Sylwestra Pawłowskiego w sprawie wę-
zła Tuszyn, tj. skrzyżowania autostrady A1 z drogą
krajową nr 1 – do ministra infrastruktury (6325),
28) posła Tadeusza Wity w sprawie skutków dla
uczelni wyższych wynikających z art. 48 ustawy o
finansach publicznych oraz projektu budżetu pań-
stwa na 2010 r. – do ministra finansów (6326),
29) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie likwi-
dacji Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w
Łapach oraz licytacji majątku zakładowego – do pre-
zesa Rady Ministrów (6327),
30) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie proce-
su informatyzacji gm. Zabłudów w ramach projektu
informatyzacji województw Polski wschodniej –
do prezesa Rady Ministrów (6328),
31) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie sprze-
daży siedziby fabryki Bison Bial w Białymstoku –
do prezesa Rady Ministrów (6329),
32) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wzro-
stu przestępczości w woj. podlaskim w 2009 r. –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(6330),
33) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wzro-
stu przestępczości w 2009 r. – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (6331),
13
34) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości zmiany angażu ze stanowiska wytaczacz, na
stanowisko frezer, odkuwek – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (6332),
35) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wyja-
śnienia sytuacji prawnej nieruchomości gruntowej
– do ministra infrastruktury (6333),
36) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie popra-
wienia błędów geodezyjnych powstałych przy podzia-
le nieruchomości spadkowej – do ministra infrastruk-
tury (6334),
37) posła Adama Lipińskiego w sprawie likwidacji
stanowisk dyżurnych w komisariacie Policji w Szklar-
skiej Porębie – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (6335),
38) posła Adama Lipińskiego w sprawie niewy-
płacania wynagrodzeń w Zakładach Lniarskich
Orzeł SA w Mysłakowicach – do ministra skarbu
państwa (6336),
39) posła Tadeusza Arkita w sprawie niepokoją-
cych wstrząsów ziemi odczuwalnych na terenie gm.
Chełmek w Małopolsce – do ministra środowiska
(6337),
40) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie środków przewidywanych na świadczenia
z zakresu chirurgii naczyniowej w 2010 r. w Mało-
polsce i na Śląsku – do ministra zdrowia (6338).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu i Tu-
rystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Dziedziczaka w
sprawie nieprzyznania nagrody finansowej żużlow-
com za zdobycie drużynowego mistrzostwa świata na
żużlu w 2009 r. (5302),
2) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie posłów Zbigniewa Chmielowca i
Adama Śnieżka w sprawie możliwości wprowadzenia
dodatku do emerytur dla osób pełniących funkcję
sołtysa na terenie woj. małopolskiego (5304),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu i Tu-
rystyki Ryszarda Stachurskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Radosława Witkow-
skiego oraz grupy posłów w sprawie budowy we Lwo-
wie boisk w ramach rządowego programu „Moje bo-
isko – Orlik 2012” (5480),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie przyspieszenia prac nad poselskim projek-
tem ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziały-
wania na środowisko oraz niektórych innych ustaw
(5657),
14
5) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Mie-
czysława Marcina Łuczaka w sprawie wspólnych pa-
troli Policji i Żandarmerii Wojskowej (5658),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Kazimierza
Gwiazdowskiego w sprawie zasad handlu polskim
drewnem (5694),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie interpretacji art. 37 ust. 4 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami (5695),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Stanisława Chmielewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie aktów autoagresji w aresztach śledczych
i zakładach karnych, w szczególności samobójstw
osób osadzonych (5709),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie przyszłości środków uzyskanych ze sprze-
daży gruntów przez Agencję Nieruchomości Rolnych
(5712),
10) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na zapytanie poseł Lidii Staroń w sprawie
prawidłowości przeprowadzenia inwestycji pn. „Ter-
my warmińskie” w realizowanej przez starostwo po-
wiatowe w Lidzbarku Warmińskim przy wsparciu
Zarządu Województwa Warmińsko-Mazurskiego
(5713),
11) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora w sprawie niewystarcza-
jących środków finansowych Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na reha-
bilitację społeczną (5718),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Dariusza Lipińskiego w sprawie po-
działu środków z funduszu zapasowego NFZ pomię-
dzy oddziały wojewódzkie funduszu w 2009 r.
(5720),
13) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie planów sprzedaży browaru w Czarnkowie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych (5721),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Zbigniewa Sosnow-
skiego – z upoważnienia ministra – na zapytanie po-
sła Dariusza Lipińskiego w sprawie próby wydosta-
nia się uchodźców czeczeńskich z Polski (5722),
15) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów
w sprawie dotacji dla okręgowych rad pielęgniarek
i położnych (5723),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Marka Zielińskiego oraz grupy
posłów w sprawie systemu aukcyjnego na zakup
drewna w Polsce (5724),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posłów Grzegorza Sztolcmana
i Izabeli Leszczyny w sprawie dalszych prac związa-
nych z modernizacją drogi krajowej nr 46 (5725),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Marka Rząsy w sprawie proponowa-
nych przez Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce
zmian w Konstytucji RP (5729),
19) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Stanisława Steca w sprawie procesu likwi-
dacji Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój”
w Lubiniu (5732),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Janusza Cichonia w sprawie sto-
sowania zamienników przez farmaceutów (5739),
21) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posłów Sławomira Piechoty i Stanisława
Huskowskiego w sprawie wsparcia programu moder-
nizacji dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce (5741),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Mi-
rona Sycza w sprawie stanu przygotowań do odpraw
granicznych i celnych na morskim przejściu granicz-
nym we Fromborku (5742),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jana Kochanowskiego w spra-
wie problemów i spraw przedstawionych w liście
otwartym Polskiej Izby Gospodarczej Przemysłu
Drzewnego (5745),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie obłożenia szkół nauki jazdy 22-procentową
stawką podatku VAT (5746).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęła odpowiedź na zapytania:
1) posła Marka Rząsy w sprawie obrad „okrągłego
stołu” dotyczących polskiej piłki nożnej – od ministra
sportu i turystyki (5708) – 8 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 14273)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rozpatrzenia możliwości
dokonania zmiany wymagań dotyczących
egzaminów eksternistycznych z zakresu
liceum ogólnokształcącego
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w imieniu osób zdających egzaminy ekster-
nistyczne z zakresu liceum ogólnokształcącego.
Zdaję sobie sprawę, że wszystkie testy są zgodne
z podstawą programową. Problem jednak w tym, że
skala ich trudności – co dotyczy wszystkich 11 przed-
miotów potrzebnych do ukończenia liceum ogólno-
kształcącego w trybie eksternistycznym – budzi po-
ważne zastrzeżenia. Jeśli bowiem osoby zaintereso-
wane zdobyciem średniego wykształcenia w trybie
eksternistycznym muszą na poziomie testów matu-
ralnych opanować materiał z 11 przedmiotów, to
uczniowie liceów do egzaminu maturalnego przygo-
towują się jedynie z 4 przedmiotów. A przecież szan-
se, niezależnie od formy, powinny być równe. Jaka
bowiem będzie skala trudności testów maturalnych
dla „eksternów” po zaliczeniu wszystkich 11 przed-
miotów wymaganych do skończenia liceum? Nauczy-
ciele podkreślają przy tym przeładowanie zakresów
wymagań egzaminacyjnych treściami, z których zre-
zygnowano w programach liceów dziennych. W kon-
sekwencji skala trudności egzaminów w coraz więk-
szym stopniu skutecznie zniechęca do zdobycia śred-
niego wykształcenia w tej formie nauczania.
Istotną sprawą jest kwestia ćwiczeń i przygotowa-
nia do egzaminów. Udostępnienie jednego testu
z każdego przedmiotu (podanego w informatorach)
jest niewystarczające i jest przykładem dyskrymina-
cji w porównaniu z uczniami innych szkół. Ci bowiem
dysponują pełnymi zestawami testów z każdego roku
publikowanymi po każdym egzaminie.
Załącznik nr 2
Z uwagi na powagę problemu zwracam się do Pani
Minister z pytaniami:
1. Czy nie należałoby dokonać weryfikacji wszyst-
kich podstaw programowych, jak i testów egzamina-
cyjnych dla osób zdobywających średnie wykształce-
nie w trybie eksternistycznym?
2. Jakie działania podejmie MEN w celu zapewnie-
nia dostępności testów egzaminacyjnych z poprzed-
nich lat dla osób zdających je eksternistycznie?
3. Jaki odsetek osób przystępujących do egzami-
nów eksternistycznych zalicza je w pierwszej próbie?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14274)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie rent strukturalnych
w latach 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłaszają się rolnicy, którzy ubiegają się
o renty strukturalne w aktualnej perspektywie fi-
nansowej. Zgłaszają swoje wątpliwości i wnioski
w zakresie warunków ich uzyskania. Według mojej
wiedzy warunki nabywania prawa do renty struktu-
ralnej aktualnie reguluje rozdział 2 ustawy z dnia
26 kwietnia 2001 r. o rentach strukturalnych w rol-
nictwie (Dz. U. z 2001 r. Nr 52, poz. 539, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 150, z późn. zm.). Na-
16
tomiast kierowany przez pana resort przygotował
nowelizację rozporządzenia z dnia 19 czerwca 2007 r.,
w której proponuje się m.in. zmianę § 4 pkt 5. Do-
tychczas renty strukturalne mogły być przyznane
w przypadku przekazania gospodarstw o powierzch-
ni użytków rolnych co najmniej 3 ha (a w przypadku
województw o bardzo niskiej średniej powierzchni
użytków rolnych wschodzących w skład gospodarstw
rolnych – 1 ha). Resort proponuje podniesienie pro-
gów odpowiednio na 6 i 3 ha.
Ponadto w dotychczas obowiązującym rozporzą-
dzeniu w § 12 wysokość rent strukturalnych jest
określona procentowo w odniesieniu do najniższej
emerytury. Natomiast proponowana zmiana polega
na wprowadzeniu wielkości kwotowych. Takie roz-
wiązanie wydaje się być niekorzystne dla potencjal-
nych emerytów, gdyż dotychczas, jeżeli zmieniła się
najniższa emerytura, to automatycznie zmieniła się
renta strukturalna. Według projektu renta nie bę-
dzie waloryzowana. Aby nastąpiła zmiana wysokości
renty, winno być wydane nowe rozporządzenie wła-
ściwego ministra. Jak wiadomo, proces legislacji jest
dość długi. Ponadto ustawodawca proponuje zmniej-
szenie o połowę wysokości renty strukturalnej.
Mając powyższe na uwadze, bardzo proszę Pana
Ministra o odpowiedź na pytania:
1. Jakie jest uzasadnienie wprowadzenia nieko-
rzystnych dla rolników zmian w zakresie rent struk-
turalnych?
2. Jaka ilość rolników korzystała z rent struktu-
ralnych w 2007, 2008 i 2009 r.?
3. Ile wynosiła średnia wysokość renty struktu-
ralnej w 2007, 2008 i 2009 r.?
4. Jaka ilość ziemi została przekazana w zamian
za renty strukturalne w 2007, 2008 i 2009 r. na wa-
runkach wymienionych w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.?
5. Jakie są prognozy odnośnie ilości rent struk-
turalnych, które będą przyznawane na warunkach
projektu znowelizowanego rozporządzenia?
6. Jakie są prognozy odnośnie ilości ziemi prze-
kazanej na warunkach znowelizowanego rozporzą-
dzenia?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14275)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów
Szanowny Panie Premierze! W lutym 2009 r. rząd
RP przyjął plan oszczędnościowy. Przewidywał on
oszczędności rzędu 19,7 mld zł. Wówczas zwróciłem
się z interpelacją, pytając o stan zatrudnienia i wy-
nagradzania pracowników KPRM w 2007 i 2008 r.
Otrzymałem informacje, iż zatrudnienie zmniejszyło
się o 2%, natomiast średnie wynagrodzenie wzrosło
o 17%. Ponadto plan oszczędnościowy zakładał
zmniejszenie wydatków o 2,388 mln zł.
W dniu 14 sierpnia 2009 r. na stronie internetowej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (www.premier.
gov.pl) została zamieszczona informacja pt. „Rząd
chce zmniejszyć zatrudnienie wśród urzędników”.
Z informacji wynika, iż projekt ustawy o racjonaliza-
cji zatrudnienia w państwowych jednostkach budże-
towych, funduszach celowych i agencjach został prze-
słany do uzgodnień międzyresortowych i przewiduje
10-procentową redukcję zatrudnienia.
W związku z tym będę wdzięczny Panu Premie-
rowi za odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie były faktyczne oszczędności w KPRM wy-
nikające z przywołanego planu oszczędnościowego?
2. Czy kierownictwo KPRM było objęte planem
oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim zakresie?
3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa KPRM na koniec 2009 r.?
4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnienie
w KPRM w 2009 r.?
5. Ilu pracowników było zatrudnionych na koniec
2009 r. w KPRM?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w KPRM na
koniec 2009 r.?
7. Ile osób liczy gabinet polityczny w KPRM?
8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabinecie
politycznym KPRM na koniec 2009 r.?
9. W jakiej średniej wysokości pracownicy KPRM
otrzymali nagrody roczne?
10. Jakie jest uzasadnienie wycofania projektu usta-
wy o racjonalizacji zatrudnienia w państwowych jed-
nostkach budżetowych, funduszach celowych i agen-
cjach?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14276)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w Ministerstwie
Edukacji Narodowej i instytucjach
podległych w 2009 r.
Szanowna Pani Minister! W lutym 2009 r. rząd
RP przyjął plan oszczędnościowy. Przewidywał
oszczędności rzędu 19,7 mld zł. Wówczas zwróciłem

się z interpelacją, pytając o stan zatrudnienia i wy-
nagradzania w MEN i podległych jednostkach
w 2007 i 2008 r. Otrzymałem informacje, iż zatrud-
nienie w resorcie zwiększyło się w tym okresie o 1%,
a średnie wynagrodzenie wzrosło o 24%. Natomiast
w podległych jednostkach zatrudnienie zmniejszyło
się o 3%, a średnie wynagrodzenie wzrosło o 10%.
Plan oszczędnościowy zakładał zmniejszenie wydat-
ków o 556 mln zł.
W dniu 14 sierpnia 2009 r. na stronie internetowej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (www.premier.
gov.pl) została zamieszczona informacja pt. „Rząd
chce zmniejszyć zatrudnienie wśród urzędników”.
Z informacji wynika, iż projekt ustawy o racjonaliza-
cji zatrudnienia w państwowych jednostkach budże-
towych, funduszach celowych i agencjach został prze-
słany do uzgodnień międzyresortowych i przewiduje
10-procentową redukcję zatrudnienia.
W związku z tym będę wdzięczny Pani Minister
za odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
edukacji narodowej i podległych jednostkach wyni-
kające z przywołanego planu oszczędnościowego?
2. Czy kierownictwo resortu było objęte planem
oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim zakresie?
3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa resortu na koniec 2009 r.?
4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnienie
w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
5. Ilu pracowników było zatrudnionych w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
7. Ile osób liczy gabinet polityczny?
8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabinecie
politycznym na koniec 2009 r.?
9. W jakiej średniej wysokości pracownicy otrzy-
mali nagrody roczne?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14277)
do ministra infrastruktury
w sprawie dokończenia inwestycji drogowej
pomiędzy miejscowościami Dalkowo
i Trzebiele (droga nr 20) wraz z chodnikami
i zatokami dla autobusów
(w tym w Białym Borze)
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z prośbą o wsparcie działań związanych z przystą-
pieniem do dokończenia w 2009 r. inwestycji drogowej
17
w miejscowościach Dalkowo i Trzebiele (droga nr 20)
wraz z chodnikami i zatokami dla autobusów oraz bu-
dowy i modernizacji chodników przy ulicach: Szcze-
cińskiej, Bobolickiej i Dworcowej w Białym Borze.
W chwili obecnej trwają roboty drogowe na drodze
nr 20 położonej na terenie województwa pomorskie-
go. Miejscowości Dalkowo i Trzebiele leżą na granicy
województwa zachodniopomorskiego i pomorskiego,
a w planach inwestycyjnych Oddziału GDDKiA
w Szczecinie nie są ujęte. Droga na tym krótkim od-
cinku jest w bardzo złym stanie, a miejscowości Dal-
kowo i Trzebiele pozbawione są chodników oraz zatok
autobusowych.
Bardzo ważną inwestycją jest również budowa
i modernizacja chodników w Białym Borze przy uli-
cach: Szczecińskiej, Bobolickiej i Dworcowej. Wzdłuż
tych ulic przechodzą jedne z głównych dróg krajo-
wych: nr 20 i 25. Brak chodników zagraża bezpie-
czeństwu mieszkańców.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o zainteresowanie się tym tema-
tem oraz o odpowiedź na pytania:
1. Czy istnieje możliwość przystąpienia do dokoń-
czenia inwestycji drogowej w bieżącym roku w miej-
scowościach Dalkowo i Trzebiele (droga nr 20) wraz
z chodnikami i zatokami dla autobusów?
2. Czy istnieje możliwość wykonania inwestycji
polegających na budowie i modernizacji chodników
w Białym Borze przy ulicach: Szczecińskiej, Bobolic-
kiej i Dworcowej? Kiedy?
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury poprze te ini-
cjatywy?
4. Czy Ministerstwo Infrastruktury wygospoda-
ruje środki na zrealizowanie tych inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 22 lipca 2009 r.
Interpelacja
(nr 14278)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji 80 mln zł
rezerwy celowej na Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich
Szanowny Panie Ministrze! W związku z napły-
wającymi do mojego biura poselskiego niepokojącymi
sygnałami zwracam się do Pana Ministra z prośbą
o wsparcie działań związanych z nielikwidowaniem
80 mln zł rezerwy celowej na Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich.
Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów Wiej-
skich, realizowany z pożyczki Banku Światowego od
jesieni 2007 r., obejmuje 500 wiejskich i miejsko-wiej-
18
skich najbiedniejszych polskich gmin (13 w woje-
wództwie zachodniopomorskim). 87% z nich nigdy
nie korzystało z żadnych zewnętrznych środków na
usługi społeczne.
Zgodnie z otrzymanymi przeze mnie informacja-
mi wydatkowanie środków zostało zaplanowane,
konkursy ogłoszone i rozstrzygnięte, umowy na re-
alizację usług społecznych zostały zawarte i obecnie
są w toku realizacji. Przerwanie finansowania zada-
nia na tym etapie oznacza dla wielu gmin i stowarzy-
szeń niewywiązywanie się z umów. W efekcie – pod-
ważona zostanie wiarygodność nie tylko rządu, ale
także każdego samorządu i organizacji, które z wiel-
kim zaangażowaniem od dwóch lat uczyły się sztuki
wydawania publicznych pieniędzy, ważenia i kalku-
lowania kosztów ekonomicznych i społecznych.
W województwie zachodniopomorskim, o najniż-
szym stopniu upowszechnienia edukacji przedszkol-
nej, bardzo niskich wynikach nauczania w szkołach
wiejskich, o bardzo wysokim wskaźniku bezrobocia
oraz patologizacji środowisk popegeerowskich, in-
strument finansowy, jakim jest PPWOW, nie tylko
realizuje cele programu i gminnych projektów, ale
zdecydowanie poprawia spójność społeczną pomiędzy
regionem województwa zachodniopomorskiego a in-
nymi regionami w Polsce, pozwala na pokonanie
bierności i bezradności życiowej.
Dzięki Poakcesyjnemu Programowi Wsparcia Ob-
szarów Wiejskich powstały m.in. pierwsze przedszko-
la lub punkty przedszkolne, świetlice środowiskowe,
domy samopomocy, kluby seniora, organizacje poza-
rządowe i grupy nieformalne – w sumie ponad 1000.
Uruchomiono szereg działań dla dzieci i młodzieży,
wyrównując ich szanse społeczne i edukacyjne, sze-
reg projektów zapobiegających marginalizacji spo-
łecznej, przywracających poczucie godności i sensu
życia tym grupom społecznym, które do tej pory były
zapomniane.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem:
Czy możliwa jest zmiana stanowiska w sprawie
likwidacji 80 mln zł rezerwy celowej na Poakcesyjny
Program Wsparcia Obszarów Wiejskich?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 9 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 14279)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy i modernizacji drogi nr 37
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z prośbą o wsparcie działań związanych z przystą-
pieniem do budowy i modernizacji drogi nr 37 o dłu-
gości ok. 14,5 km. Trasa ta łączy port w Darłowie
i jego nadmorską dzielnicę Darłówko z centrum mia-
sta, a dalej po najkrótszej możliwej trasie przez Do-
masławice i Słowino z drogą krajową nr 6 Szczecin
– Gdańsk w okolicy Karwic.
Droga ta została przekwalifikowana z powiatowej
na krajową, jednak nie ujęto jej w krajowych planach
remontów na najbliższe lata. Droga w wielu miej-
scach jest przejezdna tylko jednym wąskim pasem,
nie wytrzymuje ustawowego obciążenia i nie spełnia
standardów drogi krajowej.
Darłowo szczyci się unikalnym mikroklimatem,
szerokimi piaszczystymi plażami oraz urokliwym
rybacko-turystycznym portem. Posiada bogatą bazę
noclegową i przyciąga tysiące turystów, którzy aby
dotrzeć do celu, muszą przebyć kilometry fatalnej
drogi.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o zainteresowanie się tym tema-
tem oraz o odpowiedź na pytania:
1. Czy istnieje możliwość ujęcia tej drogi w krajo-
wych planach remontów?
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury wygospoda-
ruje środki na zrealizowanie tych inwestycji?
3. Kiedy można się spodziewać budowy i moder-
nizacji tej drogi?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 9 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 14280)
do ministra infrastruktury
w sprawie uprawnień do prowadzenia
łodzi turystycznych w żegludze przybrzeżnej
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z prośbą o wsparcie działań związanych z wprowa-
dzeniem zmiany do rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie wyszko-
lenia i kwalifikacji zawodowych marynarzy (Dz. U.
z 2003 r. Nr 81, poz. 734), zezwalającej na prowadze-
nie przez starszego rybaka łodzi turystycznych 12-
-osobowych z klasą PRS *bKMIVdn.
Od kilku lat bardzo dynamicznie rozwija się na
polskim wybrzeżu ruch turystyczny, szczególnie
krótkie wycieczki w morze. Powstaje coraz liczniejsza
flota z przerabianych łodzi i kutrów. Dotyczy to jed-
nak tylko portów. Na licznych morskich przystaniach
brzegowych, gdzie łodzie wyciągane są na plaże, wy-
cieczek nie organizuje się, bo nie ma dotąd odpowied-
niego sprzętu. Producenci są gotowi podjąć się pro-
dukcji łodzi turystycznych, które mogłyby podejmo-

wać pasażerów bezpośrednio z plaży, ale na przeszko-
dzie stoi rozporządzenie ministra infrastruktury
z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie wyszkolenia i kwa-
lifikacji zawodowych marynarzy, według którego
taką łódź może prowadzić co najmniej II szyper że-
glugi krajowej.
Z napływających do mojego biura poselskiego in-
formacji wynika, że wielu rybaków przybrzeżnych
oddałoby na złom swoje jednostki, gdyby mięli prawo
poprowadzić łodzie turystyczne. Starsi rybacy, którzy
wiele lat prowadzili swoje jednostki przez cały sezon
połowowy, często w trudnych warunkach, nie mają
teraz prawa poprowadzić łodzi na wycieczkę w morze
w letniej porze, w sprzyjających warunkach pogodo-
wych. Decyzja zezwalająca na prowadzenie łodzi tu-
rystycznych 12-osobowych przez starszego rybaka
wpłynęłaby korzystnie na rozwój ruchu turystyczne-
go i utworzenie nowych miejsc pracy dla odchodzą-
cych z kasowanych kutrów rybaków.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o zainteresowanie się tym tema-
tem oraz o odpowiedź na pytania:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia zmian
pozwalających na prowadzenie łodzi turystycznych
przez starszego rybaka?
2. Kiedy byłoby możliwe wprowadzenie powyż-
szych zmian?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 11 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 14281)
do ministra zdrowia
w sprawie powstania w Koszalinie
ogólnopolskiego ośrodka diagnozowania
i leczenia osób, które dopuściły się
szczególnie brutalnych przestępstw
seksualnych, w tym osób skazanych
za pedofilię
Szanowna Pani Minister! W związku z napływa-
jącymi do mnie sygnałami dotyczącymi powstania
w Koszalinie ogólnopolskiego ośrodka diagnozowa-
nia i leczenia osób, które dopuściły się szczególnie
brutalnych przestępstw seksualnych, w tym osób
skazanych za pedofilię, zwracam się do Pani Minister
z prośbą o informacje dotyczące planów powołania
ośrodków diagnozowania i leczenia tych osób.
Proszę o odpowiedź na poniższe pytanie:
Na jakim etapie w Ministerstwie Zdrowia są pra-
ce nad projektem stworzenia ośrodków diagnozowa-
nia i leczenia osób, które dopuściły się szczególnie
19
brutalnych przestępstw seksualnych, w tym osób ska-
zanych za pedofilię?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 23 września 2009 r.
Interpelacja
(nr 14282)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych w zakresie problemu ściągania
przez ZUS składek od kobiet przebywających
na urlopach macierzyńskich
lub wychowawczych, zatrudnionych
na podstawie umowy o pracę
oraz prowadzących jednocześnie
działalność gospodarczą w latach 1999–2006
Szanowna Pani Minister! W związku z napływa-
jącymi do mojego biura poselskiego niepokojącymi
sygnałami związanymi z problemem związanym ze
ściąganiem składek przez ZUS od kobiet przebywa-
jących na urlopach macierzyńskich i wychowaw-
czych z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę oraz
prowadzących jednocześnie działalność gospodarczą
w latach 1999–2006 zwracam się z prośbą o inter-
wencję.
Od 1999 r. kobiety będące na urlopie macierzyń-
skim oraz wychowawczym zatrudnione na umowę
o pracę oraz prowadzące jednocześnie działalność
gospodarczą opłacały jedynie składkę zdrowotną
(o takim obowiązku informowali pracownicy ZUS).
W 2007 r. ZUS zaczął żądać od kobiet będących w ww.
sytuacji uregulowania zaległych składek wraz z od-
setkami, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego
z 2006 r. Jasne przepisy i rzetelne o nich informowa-
nie w odpowiednim czasie dałyby możliwość wyboru
i podjęcia stosownych decyzji. Z pewnością wiele ko-
biet zrezygnowałoby z działalności, ponieważ płace-
nie dwóch składek emerytalno-rentowych byłoby
zbyt obciążające. Przez zaniedbania i udzielanie fał-
szywych informacji ZUS pozbawił kobiety tego wy-
boru i naraził na ogromne straty. Należności, któ-
rych obecnie żąda, sięgają po tylu latach kilkudzie-
sięciu tysięcy zł. Wyrok w sprawie interpretacji prze-
pisów obowiązuje 9 lat wstecz, w którym to okresie
nie było jednolitej linii orzecznictwa w tej kwestii
i zdarzało się, że Sąd Najwyższy wydawał przeciw-
stawne wyroki.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy winą za brak odpowiednich przepisów nie
powinno obarczać się organów administracji, a nie
obywateli?
20
2. Dlaczego usuwa się z ustaw zapisy niewygodne
dla instytucji i interpretuje prawo na ich korzyść,
a wyroki sądów mogą obowiązywać wstecz?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 27 października 2009 r.
Interpelacja
(nr 14283)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 26 sierpnia 2008 r.
w sprawie minimalnych kwot, jakie powinny
posiadać niektóre grupy cudzoziemców
na pokrycie kosztów utrzymania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i powrotu
Szanowna Pani Minister! W związku z sygnałami
napływającymi ze szkół niepublicznych, związanymi
z problemem dotyczącym minimalnych kwot, jakie
powinny posiadać niektóre grupy cudzoziemców na
pokrycie kosztów utrzymania na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej i powrotu, który dotyka studentów
kształcących się na wydziałach zagranicznych, zwra-
cam się z prośbą o interwencję.
Jedną ze szkół, której problem dotyczy, jest Za-
chodniopomorska Szkoła Biznesu (ZPSB), najstarsza
uczelnia prywatna na Pomorzu Zachodnim. Jako je-
dyna w kraju niepubliczna uczelnia o profilu bizne-
sowym posiada swój wydział zagraniczny – Wydział
Finansów i Zarządzania w Berlinie. Jest też jedyną
uczelnią niepubliczną realizującą rozpoczęty w 2002 r.
program studiów o profilu ekonomicznym prowadzo-
nych wyłącznie w języku angielskim – International
Business Studies (IBS). Studenci ZPSB oraz wykła-
dowcy pochodzą ze wszystkich kontynentów. Oferta
ZPSB kierowana jest do wszystkich krajów świata.
Do dzisiaj studia w ZPSB ukończyło ponad 110
zagranicznych absolwentów. Internacjonalizacja ak-
tywności uczelni pokrywa się z jednym z priorytetów
działań określonych przez Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego. Od dłuższego czasu można zaob-
serwować jednak niepokojące zjawisko restrykcji
w przydzielaniu wiz dla kandydatów na studia w IBS.
Kandydaci na studentów selekcjonowani są bardzo
starannie, a uczelnia na bieżąco współpracuje ze
Strażą Graniczną.
Sprawę naboru komplikuje dodatkowo problem po-
dołania wymogom rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 26 sierpnia 2008 r. (Dzien-
nik Ustaw z 2008 r. Nr 163, poz. 1019) w sprawie mi-
nimalnych kwot, jakie powinny posiadać niektóre
grupy cudzoziemców na pokrycie kosztów utrzymania
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powrotu.
Te minimalne kwoty, którymi student ma doku-
mentować swoją niezależność finansową w momencie
aplikowania o wiedzę lub przedłużenie pobytu w na-
szym kraju, są w rzeczywistości ogromnymi sumami
pieniędzy, szczególnie dla studentów – w większości
obywateli biednych państw.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy istnieje możliwość zmiany zasad w przy-
dzielaniu wiz dla kandydatów na studia?
2. Czy minimalne kwoty, jakie powinny posiadać
niektóre grupy cudzoziemców na pokrycie kosztów
utrzymania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i powrotu, mogą ulec pomniejszeniu, w celu ułatwie-
nia studentom dostępu do wybranych przez nich kie-
runków studiów?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Gawłowski
Koszalin, dnia 28 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14284)
do ministra finansów
w sprawie podatku VAT
od inwestycji objętych programem
„Moje boisko – Orlik 2012”
Zgodnie z założeniami programu „Moje boisko –
Orlik 2012” podział kosztów budowy każdego boiska
miał być równy i po jednej trzeciej obciążać rząd, sa-
morząd województwa oraz samorząd gminy. Co wię-
cej, według kalkulacji rządu inwestycja w wielofunk-
cyjne boisko powinna wynosić milion złotych, w związ-
ku z czym do każdej inwestycji rząd dokłada 333 tys.
zł. Drugie tyle pokrywa dotacja marszałkowska.
Reszta pochodzi ze środków gminy.
Niestety, wskutek złego skalkulowania kosztów
przez rząd, główny ciężar inwestycji spoczywa na
gminie. W kosztach kwalifikowanych projektu nie
ujęto m.in. przyłączy wodociągowych, kanalizacyj-
nych czy elektrycznych. Budowa takiego zaplecza jest
wymogiem przy inwestycjach tego typu. Z tego wła-
śnie powodu gmina, na terenie której powstaje „Or-
lik”, dopłaca znacznie więcej, niż wynikałoby z kal-
kulacji rządowych. Nigdzie nie udało się wybudować
„Orlika” za milion złotych, jak założył rząd. Przykła-
dowo „Orlik” przy Szkole Podstawowej nr 52 w Czę-
stochowie kosztował około 1,3 mln zł, a Orlik przy
Technicznych Zakładach Naukowych w Częstocho-
wie kosztował około 1,5 mln zł, podobnie jak „Orlik”
w Tychach. W gminach górniczych koszty budowy
tego typu boisk wzrastają ze względu na konieczność
uzbrojenia terenów objętych z reguły szkodami gór-
niczymi. We wszystkich przypadkach dotacja ze stro-

ny rządu wyniosła 333 tys. zł i tyleż samo wyniosła
dotacja marszałkowska. Z prostego wyliczenia widać,
że gmina zapłaciła dużo więcej, niż zakładana jedna
trzecia inwestycji.
Głównym problemem jest jednak podatek VAT
w wysokości 22% od całej inwestycji, a on rozliczany
jest przez inwestora, czyli gminę. Podatek ten nie
wraca do samorządu, lecz trafia do budżetu państwa.
W przenośni można powiedzieć, że rząd jedną ręką
daje środki pieniężne na inwestycje, a drugą je odbie-
ra. Oczywiście podatek rośnie wraz ze wzrostem
kwoty, jaką pochłania inwestycja w jednego „Orlika”.
Jeżeli tak na to spojrzeć, to właśnie samorządy po-
noszą koszty finansowania programu rządowego. Dla
wspomnianego wyżej „Orlika” w Tychach dotacja
rządu wyniosła 333 tys. zł, po czym przy zakończeniu
inwestycji większość z tej dotacji została odprowa-
dzona w formie podatku VAT. Wychodzi więc na to,
że znaczna część dofinansowania rządowego dotyczy
pokrycia kosztów VAT-u. Wszędzie tam, gdzie zosta-
ły wybudowane „Orliki”, rodziły się postulaty, aby
zwolnić inwestycję programu rządowego z VAT-u,
jeśli nie w całości, to przynajmniej od części doto-
wanej.
Szanowny Panie Ministrze, czy istnieje możliwość
zwolnienia z podatku inwestycji, która jest objęta
programem narodowym, bądź też zwolnienia z VAT-u
części dotowanej przez rząd?
Z wyrazami szacunku
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 29 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14285)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wojewódzkich
sztabów wojskowych i wojskowych
komend uzupełnień
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73,
poz. 350, z późn. zm.), kierując się szeroko pojętym
interesem społecznym, uprzejmie proszę Pana Mini-
stra o zmianę decyzji zawartej w projekcie rozporzą-
dzenia ministra obrony narodowej dotyczącego m.in.
restrukturyzacji wojskowych komend uzupełnień
i odstąpienie od zamiaru likwidacji Wojskowej Ko-
mendy Uzupełnień w Starachowicach.
Szanowny Panie Ministrze, Wojskowa Komenda
Uzupełnień w Starachowicach, woj. świętokrzyskie,
administruje na terenach trzech powiatów: staracho-
wickiego, ostrowieckiego i skarżyskiego. Na tym ob-
21
szarze zamieszkuje ok. 300 tys. mieszkańców, w tym
ok. 200 tys. na terenie miast. Aktualnie na terenie
woj. świętokrzyskiego funkcjonuje 5 wojskowych ko-
mend uzupełnień. Starachowicka komenda pod
względem zasobów rezerw osobowych oraz potencja-
łu ludzkiego dla armii zawodowej zajmuje drugie
miejsce w województwie, natomiast pod względem
naboru do szkół wojskowych w ostatnich latach znaj-
dowała się w krajowej czołówce.
Na wysoki poziom osiągnięć uzyskiwanych przez
WKU w Starachowicach miało wpływ szereg czyn-
ników, w tym m.in. mocne i aktywne środowisko
kombatanckie pielęgnujące tradycje patriotyczne,
tradycje wojskowe sięgające powstań narodowych,
przez lata rozwijający się przemysł zbrojeniowy, peł-
na akceptacja obowiązku pełnienia służby wojskowej
przez mężczyzn.
Likwidacja WKU w Starachowicach spowoduje
znaczne utrudnienia dla mieszkańców naszego re-
gionu.
Należy również zauważyć, że siedziba komendy
była wyremontowana w latach 2006–2008, jest
w pełni wyposażona w meble i sprzęt informatyczny.
Zasoby lokalowe gwarantują dobre warunki pracy
i zabezpieczenia dokumentacji. Budynek, w którym
znajduje się siedziba WKU, jest własnością powiatu
starachowickiego, a część wydzielona dla potrzeb ko-
mendy jest przekazana w bezpłatne użytkowanie na
czas nieokreślony. Komenda dla administrowanego
terenu jest centralnie zlokalizowana, co ułatwia do-
jazd interesantów.
Pragnę podkreślić, że merytoryczne przygotowa-
nie wojskowych i cywilnych pracowników gwarantu-
je dobrą realizację zadań zwłaszcza związanych
z profesjonalizacją armii.
Biorąc pod uwagę powyższe fakty, proszę Pana
Ministra o wzięcie pod uwagę faktu, że pozbawienie
powiatów: starachowickiego, ostrowieckiego i skar-
żyskiego ostatniej formacji wojskowej zniweczy osią-
gnięcia pracy wielu setek ludzi wypracowywane
przez kilkadziesiąt lat.
Dlatego proszę Pana Ministra o udzielenie odpo-
wiedzi na pytania:
1. Z jakich powodów działaniami administracyj-
nymi próbuje się niszczyć to, co zostało wybudowane
przez kilkadziesiąt lat wysiłkiem wielu ludzi i co mo-
głoby z pożytkiem służyć obronności kraju?
2. Dlaczego podejmowane są próby likwidacji pla-
cówki, która dobrze służy zaspokojeniu potrzeb
współczesnej armii, lokalnej społeczności, patriotycz-
nemu wychowaniu młodzieży oraz zapewni dozgonną
wdzięczność środowiska kombatanckiego, w tym
ostatniego westerplatczyka żyjącego w powiecie skar-
żyskim?
3. Czy podda Pan Minister ponownej analizie za-
sadność likwidacji WKU w Starachowicach z uwzględ-
nieniem wyżej przedstawionych argumentów i zwery-
fikuje swoją decyzję, odstępując od likwidacji Wojsko-
wej Komendy Uzupełnień w Starachowicach?
22
Wnoszę o poinformowanie mnie o działaniach, ja-
kie Pan Minister podjął w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Suchedniów, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14286)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie niedostosowania ławek szkolnych
do potrzeb uczniów w polskich szkołach
Szanowna Pani Minister! Wady postawy stano-
wią w czasach współczesnych istotny problem zdro-
wotny naszego społeczeństwa. Gwałtowne zmiany
środowiska oraz obecny styl życia człowieka odbija-
ją się na nim zdecydowanie niekorzystnie. Człowiek
w swych mechanizmach obronno-adaptacyjnych nie
jest w stanie nadążyć za dynamiką zmian cywiliza-
cji, czego dowodem są masowo dostrzegane zaburze-
nia postawy.
Fizyczna postawa człowieka jest nawykiem rucho-
wym kształtującym się na określonym podłożu mor-
fologicznym i funkcjonalnym oraz związanym z co-
dzienną działalnością danego osobnika. Jest wyra-
zem stanu fizycznego i psychicznego jednostki. Sta-
nowi więc wskaźnik mechanicznej wydolności zmy-
słu kinetycznego, równowagi mięśniowej i koordyna-
cji nerwowo-mięśniowej. W ciągu całego życia czło-
wieka postawa ciała ulega zmianom, najwięcej jednak
w okresie wzrostu.
W wieku 7–10 lat, czyli w młodszym wieku szkol-
nym, występuje pierwszy okres krytyczny dla posta-
wy fizycznej dziecka. Związany jest on ze zmianą
trybu życia, z przejściem z dużej swobody ruchu na
kilkugodzinne przebywanie w pozycji siedzącej
w szkole, często jeszcze w niewłaściwych warunkach.
Toteż początek nauki w szkole powoduje zwykle po-
gorszenie postawy. Jednocześnie okres ten charakte-
ryzuje się ogromną biologiczną potrzebą ruchu, któ-
ra umiejętnie pokierowana może być najważniejszym
stymulatorem rozwoju organizmu.
Według artykułu dotyczącego śląskich szkół, opu-
blikowanego niedawno przez „Dziennik Zachodni”,
co trzeci gimnazjalista siedzi w niewygodnej ławce
szkolnej. W szkołach podstawowych z takim proble-
mem zmaga się 22% uczniów, a w przedszkolach 15%
dzieci rysuje przy nieodpowiednich stolikach.
Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna
w Katowicach sprawdzała stan ławek w szkołach na
Śląsku. W trakcie kontroli okazało się, że meble są
źle zestawiane ze sobą. Oprócz tego dużym proble-
mem jest fatalny stan techniczny i brak wymaganych
certyfikatów.
Jak dowodzi międzynarodowe badanie nauczania
i uczenia się (TALIS 2008), polskie szkoły pod wzglę-
dem wyposażenia w meble i pomoce naukowe ustę-
pują szkołom w wielu krajach.
Sposób siedzenia dziecka ma wpływ na narządy
ruchu i początki skrzywienia kręgosłupa. Pojawiają
się często kłopoty ze wzrokiem, zwłaszcza kiedy
dziecko ciągle przechyla głowę i patrzy na tablicę pod
niewłaściwym kątem. Co więcej, odpowiednio dosto-
sowana do każdego dziecka ławka w placówce edu-
kacyjnej ma zasadniczy wpływ na kształtowanie się
poprawnej postawy. Jej wymiary powinny odpowia-
dać wzrostowi i proporcjom ciała ucznia. Ławka nie-
odpowiadająca normom, która nie została dobrana
indywidualnie do dziecka, może przyczynić się do po-
wstania lub utrwalenia wady postawy, wady wzroku,
pogarsza warunki pracy narządów wewnętrznych,
zmusza dziecko do większego wysiłku fizycznego,
zmniejsza wydajność pracy, zwłaszcza jeśli jest to zja-
wisko trwające stale.
Badania przesiewowe w szkołach dostarczają in-
formacji o wzrastającej ilości wad postawy i wzroku
uczniów. Dzieci od klasy zerowej do trzeciej szkoły
podstawowej podlegają badaniom bilansowym, wy-
konywanym przez lekarzy. Później opiekę nad nimi
przejmują pielęgniarki. Badania przesiewowe obej-
mują sprawdzanie wzrostu, wagi, wzroku, słuchu,
sprawdzane jest też ciśnienie krwi. Najwięcej wykry-
wanych jest wad postawy i wzroku. Po badaniach
przesiewowych duża część dzieci kierowana jest na
gimnastykę korekcyjną.
W związku z powyższym zapytuję uprzejmie:
Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej przewiduje
rozwiązanie kwestii niedostosowania ławek szkol-
nych do potrzeb uczniów w polskich szkołach, a jeśli
tak, to jakie są założenia wynikające z niniejszej
kwestii?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14287)
do ministra infrastruktury
w sprawie przeprowadzania obowiązkowych
okresowych badań zdrowotnych wszystkich
kierowców w celu przedłużenia
terminu ważności prawa jazdy
Szanowny Panie Ministrze! Prawo jazdy jest do-
kumentem, wydawanym przez odpowiednie organy
państwowe, regionalne lub samorządowe, potwier-
dzającym uprawnienia jego posiadacza do prowadze-
nia pojazdów silnikowych. Produkcją polskich praw
jazdy oraz ich personalizacją zajmuje się Polska Wy-

twórnia Papierów Wartościowych SA. W Polsce wa-
runki uzyskania oraz uprawnienia określa ustawa
z dnia 20 czerwca 1997 r. z późniejszymi zmianami,
zwana Prawem o ruchu drogowym, oraz rozporzą-
dzenia szczegółowe. Posiadanie prawa jazdy jest jed-
nocześnie ogromną odpowiedzialnością za życie
wszystkich uczestników ruchu drogowego. Prowa-
dzenie pojazdu wymaga zatem odpowiednich kwali-
fikacji, nade wszystko zaś umiejętności zachowania
się na drodze w stresującej sytuacji.
Według art. 87 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym
kierującym może być osoba, która osiągnęła wyma-
gany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym
i psychicznym, m.in. posiada wymagane umiejętności
do kierowania w sposób niezagrażający bezpieczeń-
stwu ruchu drogowego i nienarażający kogokolwiek
na szkodę oraz wymagany dokument stwierdzający
uprawnienie do kierowania pojazdem, odbyła w ra-
mach szkolenia naukę jazdy oraz zdała egzamin pań-
stwowy.
Zgodnie z art. 90 ust. 1 omawianej ustawy prawo
jazdy otrzymuje osoba, która uzyskała orzeczenie le-
karskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do
kierowania pojazdem i orzeczenie psychologiczne
o braku przeciwwskazań psychologicznych do kiero-
wania pojazdem, jeśli jest ono wymagane.
Pragnę zauważyć, iż posiadanie bezterminowego
prawa jazdy może powodować negatywne skutki,
szczególnie w przypadku gdy dany kierowca przebył
ciężkie choroby, tj. wylew, a kolejny atak choroby
może się powtórzyć podczas prowadzenia pojazdu.
Jest to nieświadome narażanie własnego zdrowia,
nade wszystko zaś zdrowia innych uczestników ru-
chu drogowego. Często występuje również sytuacja,
gdy dany kierowca z wiekiem traci zdolności do
szybkich reakcji podczas stresujących sytuacji na
drodze. Co więcej, z wiekiem człowieka zmniejsza
się również zdolność widzenia utrudniająca prowa-
dzenie pojazdów.
Starczowzroczność, zwana presbyopią, jest pogor-
szeniem widzenia na bliskie odległości wynikającym
ze zmniejszenia lub utraty zdolności akomodacji oka.
Jest to proces fizjologiczny wynikający ze starzenia
się organizmu, powodujący zmniejszenie elastyczno-
ści gałek ocznych i dotyczy osób zarówno z nad-
wzrocznością, krótkowzrocznością, jak i bez żadnej
z tych wad wzroku. Dlatego właśnie, mając na uwa-
dze bezpieczeństwo wszystkich uczestników ruchu,
apeluję o wprowadzenie obowiązkowych badań
sprawdzających stan zdrowia kierowców pod kątem
możliwości dalszego prowadzenia pojazdów.
Niestety kolizji na drogach wciąż jest dużo, a na
polskich drogach ginie wielu niewinnych ludzi. Na-
leży zatem zastanowić się, dlaczego na drogach zda-
rza się tak wiele wypadków oraz czy każdy kierowca,
poza zdanym państwowym egzaminem, posiada wła-
ściwe predyspozycje do wykonywania tak odpowie-
dzialnej czynności. Chodzi tutaj również o kwestie
zdrowotne.
23
Według polskiego prawa, aby otrzymać prawo jaz-
dy kategorii A, B czy też C, należy ukończyć 18 lat.
Uważam zatem, iż po długoletnim stażu posiadania
prawa jazdy powinny być prowadzone okresowe ba-
dania zdrowotne wśród wszystkich kierowców.
W związku z powyższym zapytuję uprzejmie: Czy
Ministerstwo Infrastruktury przewiduje wcielenie
w życie odpowiednich regulacji prawnych wprowa-
dzających obowiązkowe okresowe badania zdrowotne
wszystkich kierowców, a jeśli tak, to jakie są plany
ministerstwa w tej kwestii?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14288)
do ministra środowiska
w sprawie utylizacji odpadów medycznych
Szanowny Panie Ministrze! Właściwa gospodarka
odpadami wymaga, by podmioty zobowiązane do ich
utylizacji dokonywały czynności utylizacyjnych na
podstawie ściśle określonych procedur. W przypadku
odpadów komunalnych firmy odbierające nieczysto-
ści działają w warunkach dużej konkurencji, co skut-
kuje zmniejszeniem cen świadczonych przez nie usług
do poziomu w pełni akceptowalnego przez klientów.
Całkowicie odmiennie przedstawia się sytuacja
w odniesieniu do instytucji, które zobowiązane są do
niszczenia generowanych przez siebie odpadów me-
dycznych. Fakt, że rynek usługodawców jest w tym
zakresie bardzo ograniczony, a przepisy wyraźnie
wskazują obszar działania takich przedsiębiorstw,
powoduje, iż zachodzi swego rodzaju monopolizacja
tego sektora gospodarki odpadami.
Występowanie na obszarze danego województwa
jednego odbiorcy ww. odpadów sprawia, że może on
zawyżać ceny, a obowiązujące prawo nie umożliwia
klientom skorzystania z usług firm konkurencyjnych
z innych województw.
W odniesieniu do instytucji takich jak szpitale,
generujących znaczne ilości odpadów medycznych,
opisany powyżej problem stanowi dodatkowy kłopot
o charakterze finansowym. Placówki te, nie mogąc
skorzystać z oferty konkurencyjnej firmy spoza tere-
nu swojego województwa, zmuszone są do „akcepto-
wania” droższej oferty odbiorcy działającego na ryn-
ku lokalnym. Taki stan rzeczy sprawia, że zakłady
opieki zdrowotnej ponoszą zawyżone koszty utylizacji
odpadów medycznych, do czego zmusza je obowiązu-
jące w powyższym zakresie prawo w postaci ustawy
o odpadach.
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź: Czy
Ministerstwo Środowiska rozważa podjęcie działań
24
legislacyjnych zmierzających do zniesienia ograni-
czeń terytorialnych przy wyborze odbiorcy upoważ-
nionego do niszczenia odpadów medycznych?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14289)
do ministra finansów
w sprawie zmian w obowiązującym prawie
mających na celu zniesienie ulg w podatku
od czynności cywilnoprawnych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele gminy Stryków
w sprawie sprzedaży gruntów oraz zwolnień z opłaty
PCC. Jak wynika z przedstawionych faktów, urząd
skarbowy wykazał w sprawozdaniu Rb-27 i potrąca
z bieżących wpływów gminy Stryków nadpłatę po-
datku od czynności cywilnoprawnych PCC naliczo-
nego od sprzedaży gruntów zbytych przez osoby fi-
zyczne prowadzące gospodarstwa rolne na rzecz in-
westorów inwestycji przemysłowych.
Zgodnie z ustawą zwolnieniu podlega sprzedaż
gruntów rolnych, które w rozumieniu przepisów
o podatku rolnym w chwili dokonania czynności sta-
nowią gospodarstwo rolne lub jego część, utworzą
gospodarstwo rolne lub wejdą w skład istniejącego
już gospodarstwa rolnego będącego własnością na-
bywcy. Jak wynika z wyjaśnień przedstawicieli gmi-
ny Stryków, inwestorzy zgłosili do urzędu skarbowe-
go wnioski o zwrot niesłusznie ich zdaniem pobrane-
go przez notariusza i przekazanego podatku. Wyso-
kość roszczeń może wręcz zachwiać płynnością fi-
nansową gminy. Zakupione grunty nie zostały zago-
spodarowane rolniczo przez nabywcę, a dodatkowo
w akcie notarialnym istnieje zapis o przeznaczeniu
gruntu na cele inwestycyjne. Jako argument do zwol-
nienia z opłaty PCC inwestor przedstawił jednak wy-
pis z ewidencji gruntów, z którego wynika, iż nabyte
grunty sklasyfikowane są jako użytki rolne.
Prawdą jest, że wszystkie grunty rolne wykazane
w rejestrze ewidencji gruntów nie stają się z mocy
prawa automatycznie gruntami zgodnie z ich prze-
znaczeniem w planie zagospodarowania przestrzen-
nego, czyli na zakłady produkcyjne, magazyny, skła-
dy, obiekty administracyjne, socjalne oraz urządze-
nia obsługi komunikacji samochodowej i urządzenia
obsługi technicznej. W momencie zawierania aktu
notarialnego – umowy sprzedaży – nie było możliwe
wykazanie na wypisie z rejestru ewidencji gruntów
innych użytków niż użytki rolne. Faktycznie nanie-
siona zmiana do ewidencji gruntów i budynków do-
piero powoduje zmianę sposobu użytkowania grun-
tów i wiąże się z naliczeniem podatku od nierucho-
mości.
Zdaniem przedstawicieli gminy Stryków ustawo-
dawca miał na celu objęcie ochroną rolników tworzą-
cych lub powiększających gospodarstwa rolne i zwol-
nienie powinno dotyczyć wyłącznie gruntów naby-
wanych na cele rolnicze. Sam fakt nabycia gruntów
rolnych przez inwestora nie powinien stanowić pod-
stawy do zwolnienia z podatku PCC i automatyczne-
go opodatkowania podatkiem rolnym.
Jestem zaniepokojony faktem, że wykorzystując
ewidentną lukę prawną, inwestorzy narażają na stra-
ty zarówno budżet gminy, jak i budżet państwa.
Zwracam się z pytaniem: Czy Ministerstwo Finan-
sów zamierza wprowadzić zmiany w obowiązującym
prawie mające na celu zniesienie ulg w podatku PCC
w odniesieniu do gruntów zakupionych na cele inwe-
stycyjne?
Wiem, że również burmistrz gminy Stryków zło-
żył do państwa pismo w tej sprawie, ja ze swojej stro-
ny staram się wspierać jego działania w miarę moż-
liwości, mając świadomość dużych strat finansowych
dla budżetów gmin i budżetu naszego kraju.
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14290)
do ministra infrastruktury
w sprawie podziału nieruchomości
gruntowych w trakcie przeprowadzania
procesu uwłaszczania lokali mieszkalnych
w spółdzielniach mieszkaniowych
W związku z interwencją w biurze poselskim
przedstawiciela członków Spółdzielni Mieszkaniowej
„Metalowiec”, którzy utrzymują, że ww. SM działała
niezgodnie z prawem i przywłaszczyła sobie działki
gruntowe przy przekształcaniu w odrębną własność
lokali mieszkalnych usytuowanych w tym budynku,
uprzejmie proszę o interpretację prawną dotyczącą
powyższej kwestii.
Sytuacja dotyczy budynku oddanego do eksplo-
atacji w 1970 r., gdzie członkowie spółdzielni miesz-
kający w ww. budynku zdaniem interweniujących
byli użytkownikami wieczystymi trzech działek. Na
jednej z nich, największej, został posadowiony budy-
nek. Jednak przez wiele lat spółdzielcy ponosili opła-
ty związane z użytkowaniem wieczystym gruntu za
cały teren.
W 2007 r. uwłaszczenia lokali mieszkalnych do-
konano tylko na działce, na której został posadowio-

ny budynek (0,53 ha). Pozostałe działki (~ 0,07ha)
pozostawiono w gestii spółdzielni mieszkaniowej.
Zdaniem spółdzielców składających pisma w celu
uzyskania wyjaśnienia ich praw jako wieloletnich
użytkowników wieczystych spółdzielnia powinna
scalić wszystkie 3 działki i dopiero później dokonać
uwłaszczenia lokali, biorąc pod uwagę cały teren.
Czy racja i prawo są po stronie spółdzielni miesz-
kaniowej, czy spółdzielców?
Uprzejmie proszę o wyjaśnienie prawne wyżej opi-
sanej sprawy i podanie podstawy prawnej dotyczącej
praw spółdzielców i/lub spółdzielni do terenu.
Z poważaniem
Poseł Aldona Młyńczak
Wrocław, dnia 14 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14291)
do ministra zdrowia
w sprawie braku rozporządzenia dotyczącego
programów leczenia lekami biologicznymi
w reumatoidalnym i młodzieńczym zapaleniu
stawów oraz zesztywniającym zapaleniu
stawów kręgosłupa
W związku z interwencją Stowarzyszenia Cho-
rych na ZZSK i Osób ich Wspierających z siedzibą we
Wrocławiu zwracam się z prośbą o sprecyzowanie
terminu zakończenia prac nad rozporządzeniem do-
tyczącym programów leczenia lekami biologicznymi
w reumatoidalnym i młodzieńczym zapaleniu sta-
wów oraz zesztywniającym zapaleniu stawów kręgo-
słupa.
Brak ww. rozporządzenia do końca roku 2009 spo-
wodował uniemożliwienie leczenia chorych zwłaszcza
na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa oraz
przerwanie już zaczętej terapii od stycznia 2010 r. Nie
została również wyznaczona terapia inicjująca w ze-
sztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa i w reu-
matoidalnym zapaleniu stawów. Komunikat w tej
sprawie jest niezbędny do uruchomienia aplikacji
komputerowej, która jest już przygotowana od paź-
dziernika 2009 r., a jej brak znacznie utrudnia co-
dzienną praktykę lekarzy i wzbudza niepokoje wśród
chorych. Kiedy zostanie wydane ww. rozporządze-
nie?
Z poważaniem
Poseł Aldona Młyńczak
Wrocław, dnia 13 stycznia 2010 r.
25
Interpelacja
(nr 14292)
do ministra infrastruktury
w sprawie polityki wspomagającej
przewozy intermodalne
Szanowny Panie Ministrze! Polskie drogi codzien-
nie są rozjeżdżane przez tysiące samochodów cięża-
rowych. W efekcie ich stan ulega znacznemu pogor-
szeniu. Wydaje się więc rozsądnym wspieranie alter-
natywnych środków transportu, a w szczególności
kolei, co może przynieść korzyści tak ekonomiczne
– lepszy stan dróg – jak i społeczne – niższa liczba
wypadków drogowych.
Zdaniem ekspertów powodem złego stanu dróg są
samochody ciężarowe. Firmy transportowe mimo
wysokich kar przekraczają dozwolony tonaż, co po-
woduje niszczenie dróg, a co za tym idzie, koniecz-
ność przeznaczania znacznych środków finansowych
na naprawy. Zły stan dróg oznacza także zwiększoną
liczbę wypadków drogowych.
W roku 2006 kierujący pojazdami ciężarowymi
spowodowali 4021 wypadków (tj. 10,9% wypadków
spowodowanych przez kierujących), w których zginę-
ło 496 osób (tj. 13,3%), a rannych zostało 5435 osób
(10,9%).
Transport kolejowy w porównaniu do transportu
samochodowego jest tańszy, bezpieczniejszy i bar-
dziej ekologiczny.
W związku z powyższym pragnę skierować do
Pana Ministra następujące pytanie: Czy ministerstwo
planuje podjęcie działań mających na celu zwiększenie
ilości przewozów intermodalnych w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Witold Pahl
Gorzów Wielkopolski, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14293)
do ministra zdrowia
w sprawie profilaktyki zakażeń wirusem RS
z zastosowaniem palivizumabu
Szanowna Pani Minister! Syncytialny wirus od-
dechowy (RSV) powoduje co roku 64 mln zakażeń
i 160 tys. zgonów na całym świecie. W Polsce szczyt
zachorowań przypada na późną jesień i wczesną wio-
snę, czyli od listopada do kwietnia. Co roku wirus
RSV atakuje około 70% wcześniaków, a 1–3% z nich
umiera. Na infekcję RSV i jej powikłania narażone
są szczególnie dzieci urodzone bardzo wcześnie z dys-
plazją oskrzelowo-płucną. W tej grupie ryzyko zacho-
26
rowania jest 10 razy większe niż u dzieci urodzonych
o czasie. Do grup podwyższonego ryzyka zalicza się
też niemowlęta z wrodzonymi wadami serca i muko-
wiscydozą. Liczbę dzieci, które wymagają profilak-
tycznego podania palivizumabu, ocenia się na 600–
–700 rocznie. Jest sprawą oczywistą, iż oszczędzanie
na tych dzieciach może znacznie bardziej obciążyć
budżet państwa w przyszłości, gdyż jako dorośli będą
one cierpieć na poważne choroby układu oddechowe-
go wymagające leczenia. Należy również podkreślić,
że tylko pełna profilaktyka RSV, czyli podanie 5 da-
wek preparatu, jest znacznie tańsza od przeciętnej
hospitalizacji dziecka, nie mówiąc już o aspektach
etycznych i powikłaniach, które mogą skutkować
trwałym kalectwem, a nawet śmiercią.
15 stycznia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie
ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu programów zdrowotnych.
Dokument daje podstawę dla NFZ do finansowa-
nia programu profilaktyki palivizumabem zakażeń
wirusem RS dla przedwcześnie urodzonych dzieci.
Wcześniej palivizumab (synagis) został pozytywnie
rekomendowany przez Agencję Oceny Technologii
Medycznych.
Przeznaczony jest do podawania w ramach profi-
laktyki ciężkich infekcji oddechowych wywołanych
wirusem RS u niemowląt z dysplazją oskrzelowo-
-płucną. Planuje się, że w ramach programu zdrowot-
nego palivizumab zostanie podany 780 dzieciom.
W uzasadnieniu rekomendacji AOTM podkreśla,
że obecnie palivizumab jest jedyną opcją terapeutycz-
ną dla dzieci szczególnie zagrożonych infekcją wiru-
sem RS. Według wytycznych preparat może być poda-
ny niemowlętom z przewlekłą chorobą płuc, które:
— nie ukończyły 3. miesiąca życia w chwili roz-
poczęcia sezonu infekcyjnego RSV;
— ich wiek ciążowy był poniżej 30. tygodnia;
— oraz dla populacji niemowląt z przewlekłą cho-
robą płuc, które nie ukończyły 6. miesiąca życia
w chwili rozpoczęcia sezonu infekcyjnego RSV i ich
wiek ciążowy był poniżej 28. tygodnia.
Pragnę nadmienić, że zeszłoroczne wyniki immu-
nizacji były fenomenalne – po pięciu zalecanych daw-
kach palivizumabu liczba hospitalizacji dzieci z po-
wodu zakażeń dolnych dróg oddechowych spadła do
0. Również analizy farmakoekonomiczne, sporządzo-
ne na podstawie zeszłorocznego programu immuni-
zacji, były niezwykle pozytywne i wyraźnie wykaza-
ły efektywność kosztową.
Załącznik do rozporządzenia ministra zdrowia
zawiera wykaz świadczeń gwarantowanych z zakre-
su terapeutycznych programów zdrowotnych oraz
warunki ich realizacji. W pozycji 36. ujęto właśnie
profilaktykę zakażeń wirusem RS u dzieci z przewle-
kłą chorobą płuc, czyli dysplazją oskrzelowo-płucną
(ICD-10 P 27.1), i przedstawiono m.in. kryteria kwa-
lifikacji do leczenia palivizumabem.
Szanowna Pani Minister! Pozwalam sobie zapy-
tać o następujące problemy związane z tym progra-
mem zdrowotnym:
1. Czy zakończone są już wszystkie niezbędne
procedury do uruchomienia tego programu?
2. Czy pomimo niewątpliwie trudnej sytuacji fi-
nansowej NFZ sprawa refundacji leczenia palivizu-
mabem będzie traktowana priorytetowo?
3. Czy obecne kryteria kwalifikacji do leczenia
(które wydają się być zaostrzone w stosunku do ubie-
głorocznych), a tym samym do włączenia do progra-
mu, dają rękojmię, że wszystkie wcześniaki otrzyma-
ją niezbędną profilaktykę? (Według neonatologów
powinna objąć ona wszystkie niemowlaki urodzone
przed 28. tygodniem ciąży, dzieci z dysplazją oskrze-
lowo-płucną, z wadami serca, mukowiscydozą lub
innymi ciężkimi chorobami układowymi czy niedo-
borami odporności)?
4. Czy pomimo że już jesteśmy w trakcie sezonu
największego ryzyka zakażenia wirusem RS, założe-
nia dotyczące objęcia programem wszystkich wcze-
śniaków będą spełnione?
5. Czy w przyszłości będzie można tak zaplano-
wać działania, aby program profilaktyki ciężkich in-
fekcji oddechowych wywołanych wirusem RS u nie-
mowląt mógł być wdrożony już na początku sezonu
największego ryzyka zakażeń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jerzy Ziętek
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14294)
do ministra zdrowia
w sprawie nowelizacji ustawy
o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych
Szanowna Pani Minister! W związku z noweliza-
cją ustawy antynikotynowej (ustawa z dnia 9 listo-
pada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych) pragnę
zwrócić uwagę na kilka kwestii związanych z ww.
nowelizacją.
W art. 2 ust. 5 ustawa wprowadza zakaz reklamy
niepublicznej wyrobów tytoniowych. Oznacza to
w konsekwencji m.in. zakaz rozpowszechniania ko-
munikatów dotyczących marek wyrobów z tytoniu
na prywatnych spotkaniach. Ten artykuł wyraźnie
wchodzi w sferę prywatności, łamiąc przy tym normy
konstytucyjne, tj. art. 54 ust. 1, który mówi, że:
,,Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich
poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania
informacji.”, art. 47 „Każdy ma prawo do ochrony
prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego
imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobi-
stym” oraz art. 49, w którym ustrojodawca zapisał,

że: „Zapewnia się wolność i ochronę tajemnicy komu-
nikowania się.”
Proponowany całkowity zakaz palenia w lokalach
gastronomicznych (art. 5 ust. 1) narusza nie tylko
konstytucyjne prawa, czyli art. 47 – zasada wolności
decydowania o życiu osobistym i prywatnym i art. 32
– zakaz dyskryminacji, ale także zasadę proporcjo-
nalności przepisów, która jest jedną z podstawowych
zasad swobody rynku wewnętrznego Unii Europej-
skiej.
Należy zauważyć, że tradycyjne papierosy podle-
gają znacznie bardziej rygorystycznym przepisom niż
e-papierosy. Zgodnie z rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie badania
zawartości niektórych substancji w dymie papieroso-
wym oraz informacji i ostrzeżeń zamieszczonych na
opakowaniach wyrobów tytoniowych, wydanym na
podstawie art. 10 ustawy o ochronie zdrowia przed
następstwami używania tytoniu i wyrobów tytonio-
wych: ,,Zawartość substancji szkodliwych dla zdro-
wia w dymie papierosowym papierosów wprowadzo-
nych do obrotu handlowego oraz produkowanych na
terytorium RP nie może przekraczać w przeliczeniu
na 1 papieros 1 mg nikotyny”. Jeżeli chodzi o e-pa-
pierosa, jeden kartridż może zawierać wkład: mocny
– zawartość nikotyny ok. 18 mg, standard – ok. 14
mg, light – ok. 11 mg. Zatem poziom nikotyny w e-
-papierosie znacznie przekracza poziom nikotyny do-
puszczony przepisami ministra zdrowia dla tradycyj-
nych papierosów.
Na tradycyjnych wyrobach tytoniowych istnieje
obowiązek umieszczenia ostrzeżeń tekstowych o szko-
dliwości palenia. Ostrzeżenia zajmują 30–40% po-
wierzchni opakowania, natomiast nie ma obowiązku
umieszczenia wyżej wymienionych ostrzeżeń na e-pa-
pierosach, mimo iż zawierają one znacznie większe
dawki nikotyny, która jest substancją szkodliwą.
Wprowadzając totalny zakaz palenia w lokalach
gastronomiczno-rozrywkowych, jak też bardzo wy-
sokie, sięgające nawet jednorazowo 20 000 zł kary za
niedopilnowanie przestrzegania powyższego zakazu,
ustawodawca doprowadzi do poważnego spadku ob-
rotów przedsiębiorców pozbawionych z dnia na dzień
kilku milionów klientów palaczy. Jak uczy historia,
radykalne i nieakceptowane przez znaczną część spo-
łeczeństwa zmiany prawne uderzające w jego zacho-
wania często rodziły skutki odwrotne do oczekiwa-
nych.
— Dlaczego występują różnice prawne odnoszące
się w odmienny sposób do tradycyjnych wyrobów ty-
toniowych i do e-papierosów?
— Dlaczego Komisja Zdrowia zaproponowała tak
restrykcyjne przepisy nowelizujące ustawę antyniko-
tynową?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 8 lutego 2010 r.
27
Interpelacja
(nr 14295)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie dramatycznej sytuacji
producentów chmielu w Polsce w związku
z załamaniem się rynku skupu
wytwarzanych przez nich produktów
Szanowny Panie Ministrze! Od co najmniej dwóch
lat producenci chmielu w naszym kraju, w tym także
ci, którzy mają swoje uprawy na terenie województwa
świętokrzyskiego, obserwują drastyczne załamanie
na rynku produkcji chmielu. Praktycznie wszyscy
producenci chmielu mają ogromne trudności ze sprze-
dażą zebranych plonów, i to nie tylko tych z 2009 r.,
ale także z 2008 r. Spowodowane jest to zaniżanymi
w ocenie producentów cenami skupu surowca, które
nie rekompensują w żaden sposób kosztów produkcji,
jakie ponieśli plantatorzy. Taka sytuacja może jed-
noznacznie świadczyć o załamaniu na rynku produk-
cji chmielu w naszym kraju. Do trudności w skupie
produktów chmielarskich dochodzi często pomimo
zakontraktowania tej produkcji np. w spółce Chmiel
Polski SA. W ocenie producentów chmielu wydaje się
to niezrozumiałe, szczególnie w kontekście wzrasta-
jącego spożycia piwa w naszym kraju i wynikających
stąd potrzeb browarów.
W związku z opisaną powyżej sytuacją proszę
o wyjaśnienia i udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Jakie działania podejmuje lub w najbliższym
czasie będzie podejmował resort rolnictwa dla zapew-
nienia producentom chmielu w naszym kraju rekom-
pensaty poniesionych strat wynikających z niskiej
ceny skupu produktów chmielarskich?
2. Czy ministerstwo rolnictwa zamierza w naj-
bliższym czasie podjąć działania zmierzające do wy-
egzekwowania zobowiązań zawartych w kontrak-
tach pomiędzy producentami chmielu i spółką
Chmiel Polski SA?
3. Czy w ocenie ministerstwa rolnictwa obecna
sytuacja na rynku produkcji chmielu w Polsce nie
stanowi zagrożenia dla polskich rolników, którzy
mogą być w takiej sytuacji „wyrugowani” z rynku
przez producentów chmielu innych państw, gdzie
z pewnością zaopatrują się koncerny piwowarskie
będące właścicielami browarów na terenie naszego
kraju?
4. Czy w kierowanym przez Pana ministerstwie
rolnictwa prowadzone są działania mające na celu
ochronę rynku produkcji chmielu w Polsce oraz
ewentualnego wsparcia dla spółki Chmiel Polski SA,
której w sytuacji postępującego załamywania się ryn-
ku produkcji chmielu może grozić upadłość, co godzi
wprost nie tylko w interesy Skarbu Państwa, ale tak-
że w interesy producentów chmielu jako akcjonariu-
szy tej spółki?
28
5. Czy w chwili obecnej możliwe jest uruchomienie
interwencyjnego skupu produkcji chmielu z lat 2008
i 2009 jako jednego z elementów tymczasowego
wsparcia dla rolników ponoszących ogromne straty
i coraz częściej zastanawiających się nad kontynu-
owaniem tej produkcji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14296)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości zabiegania przez
Polskę o dodatki dla byłych więźniów obozów
koncentracyjnych finansowane przez stronę
niemiecką
Szanowny Panie Premierze! Polski Związek By-
łych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień
i Obozów Koncentracyjnych od lat zabiega o to, aby
polski rząd uzyskał od strony niemieckiej finansowa-
nie specjalnych dodatków dla polskich ofiar obozów
koncentracyjnych, na zasadach zbliżonych do tych
przyjętych pomiędzy Izraelem a Niemcami. Miałaby
to być pomoc udzielana humanitarnie, a nie na zasa-
dach odszkodowań (w załączeniu*) przesyłam kopię
jednego z wystąpień w tej sprawie skierowanego do
parlamentarzystów).
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy rząd przewiduje możliwość podjęcia roz-
mów na temat dodatków dla byłych więźniów obozów
koncentracyjnych ze stroną niemiecką?
2. Czy podjęto w tej sprawie jakiekolwiek działania?
3. Jakie jest stanowisko rządu wobec wymienionej
propozycji?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14297)
do ministra infrastruktury
w sprawie przewozu naczep ciężarowych
koleją
Szanowny Panie Ministrze! Idea połączenia trans-
portu drogowego i kolejowego powstała w Stanach
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Zjednoczonych, gdzie w latach 50. ubiegłego wieku
opracowano technologię przewozu naczep samocho-
dowych specjalnymi wagonami – wózkami kolejowy-
mi. W latach 80. i 90. pomysł ten został przeniesiony
na Stary Kontynent i dostosowany do warunków eu-
ropejskich jako Roadrailer Europa. Od tamtego cza-
su technologia łącząca transport drogowy i kolejowy
rozwinęła się, powstały nowe specjalne naczepy, do-
stosowano tabory kolejowe – wiele krajów stosuje
przewozy skojarzone (zwane też bimodalnymi, kom-
binowanymi). W Europie są to m.in. Niemcy, Austria
czy Szwajcaria, które z powodzeniem wprowadziły
tego typu koncepcje. W Polsce byłoby to idealne roz-
wiązanie na trasach, które są intensywnie używane
przez TIR-y. Z położeniem naszego kraju nieuchron-
nie wiąże się tranzyt przez jego terytorium, co niesie
ze sobą zarówno pozytywne aspekty, jak i negatywne.
Sieć drogowa jest słabo dostosowana do transportu
ciężarowego poprzez dopiero rozwijającą się struktu-
rę dróg ekspresowych i autostrad. Jak wiemy, drogi
ulegają degradacji poprzez silne natężenie ruchu.
Częsty brak obwodnic powoduje sytuacje takie jak
w Augustowie, gdzie zdesperowani mieszkańcy pro-
testują przeciw nadmiernemu natężeniu ruchu cię-
żarowego. Przeniesienie przynajmniej części ruchu
drogowego na kolejowy spowodowałoby wiele wy-
miernych, odczuwalnych korzyści zarówno na dro-
gach, jak i na kolei, która przez nowe inwestycje ma-
jące gospodarcze i ekologiczne uzasadnienie mogłaby
odżyć. Takie inwestycje z pewnością zyskałyby przy-
chylność i środki Unii Europejskiej.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury rozważa kon-
cepcję wdrożenia systemu przewozu naczep ciężaro-
wych koleją?
2. Czy istnieje realna szansa na powstanie tego
typu inwestycji w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14298)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskich cen produktów rolnych
oraz importu zboża z Ukrainy
Szanowny Panie Ministrze! Jeżdżąc po Lubelsz-
czyźnie, odbywam wiele spotkań w różnych gminach
całego województwa. Mogę z całą pewnością zapew-
nić, że nie było spotkania z mieszkańcami gminy,
w którym nie padłyby pytania związane z rolnic-
twem i trudną sytuacją osób zajmujących się tą gałę-

zią działalności. Świadczy to o fakcie, jak znaczące
jest rolnictwo i jak wielu osób dotyczy, nieważne,
w którym miejscu się znajdziemy. Rolnicy z przera-
żeniem informują o bardzo zmiennych cenach skupu
produktów rolnych oraz o bardzo niskich cenach sku-
pu, co czyni nierzadko produkcję rolną nieopłacalną.
Jednocześnie są zaniepokojeni informacjami o impor-
cie zboża z Ukrainy, co powoduje większą podaż na
polskim rynku i dodatkowe obniżenie cen zboża.
Z racji na fakt, iż rolnictwem w Polsce zajmuje się
duża część naszego społeczeństwa problem wydaje
się być istotnym zagadnieniem w skali kraju.
W związku z przedstawionym problemem zwra-
cam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na moje
pytania:
1. Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
stabilizacji rynku rolnego
i korzystnych dla rolników cen skupu?
2. Jakie jest stanowisko ministerstwa dotyczące
importu zboża z Ukrainy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14299)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie osób wykonujących
pracę nakładczą i równocześnie
prowadzących działalność gospodarczą
Szanowna Pani Minister! Od 1999 r. do 2009 r.
w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych istniał
przepis art. 9 ust. 2 pozwalający osobie prowadzącej
pozarolniczą działalność gospodarczą lub osobie z nią
współpracującej, która równocześnie wykonuje pracę
nakładczą, podlegać ubezpieczeniom społecznym
z tego tytułu, który powstał wcześniej. Mogła jednak
dobrowolnie być objęta ubezpieczeniami również
z drugiego tytułu lub zmienić tytuł ubezpieczenia.
Ustawa o s.u.s. ani żaden inny przepis nie ogra-
niczał wyboru sposobu ubezpieczenia od jakiejkol-
wiek minimalnej podstawy składek z tytułu pracy
nakładczej. ZUS w licznych swych odpowiedziach
do płatników, wypowiedziach w prasie, a także na
stronach internetowych potwierdzał taką możliwość
i zgodne z prawem działanie płatników wybierają-
cych jako obowiązkowe ubezpieczenie z tytułu pra-
cy nakładczej z równoczesną rezygnacją z ubezpie-
czenia z tytułu działalności gospodarczej. Wiele
osób korzystało z możliwości wyboru ubezpieczenia
jako ubezpieczenia obowiązkowego z pracy nakład-
czej i rezygnowało z ubezpieczenia z tytułu działal-
ności gospodarczej.
29
W tej chwili ZUS, kontrolując podatników, auto-
matycznie uznaje, że umowy o pracę nakładczą za-
warte były w celu obejścia prawa, uznaje umowy
o pracę nakładczą za niebyłe i nakazuje opłacać
składki z tytułu działalności gospodarczej. Osoby,
których to dotyczy, dowiadują się, że z dnia na dzień
winne są ZUS-owi nawet 50 000 zł + odsetki. ZUS
nie bada, czy umowy były wykonywane czy nie, lecz
mechanicznie i automatycznie je podważa.
Jeżeli istniał przepis umożliwiający płatnikom
wybór rodzaju ubezpieczenia, nie można teraz po-
ciągać ich do odpowiedzialności za działanie zgod-
nie z ówczesnym prawem i wedle rozwiązania ko-
rzystnego dla nich. Lex retro non agit. Prawo nie
może działać wstecz. To podstawowa zasada pań-
stwa prawa. Bez niej nie może istnieć zaufanie oby-
watela do państwa i jego instytucji, a zatem nie
może być państwa prawa.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy Pani Minister zamierza podjąć stosowne
kroki w celu wyjaśnienia sytuacji między ZUS a oso-
bami wykonującymi pracę nakładczą i równocześnie
prowadzącymi działalność gospodarczą?
2. Co Pani Minister zamierza zrobić w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Janusz Palikot
Lublin, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14300)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przypadków zaniżania
płacy minimalnej
Szanowny Panie Premierze! Do mojego biura po-
selskiego wpłynęło pismo od Zarządu Związku Pra-
cowników Niepedagogicznych „Porozumienie”, w któ-
rym zarząd zwraca się z prośbą o interwencję w spra-
wie przedstawienia w formie aktu prawnego doprecy-
zowania formuły określenia „najniższego wynagro-
dzenia zasadniczego” zawartego w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie
wynagradzania pracowników samorządowych (art.
2 § 2 – Dz. U. Nr 50).
Prośbę swą motywują tym, iż interpretacja najniż-
szego wynagrodzenia zasadniczego w poszczególnych
miastach Polski jest bardzo różna, bardzo często in-
terpretowana na niekorzyść pracowników, przez co
dochodzi do nierównego traktowania pracowników,
a w szczególności pracowników obsługi, tj. sprzątacz-
ki, pomoce kuchenne, woźni, kucharki, poprzez za-
niżanie wynagrodzenia zasadniczego kosztem wysłu-
gi lat pracownikom z bardzo dużym stażem pracy,
30
a zawyżanie wynagrodzeń zasadniczych pracowni-
kom młodym z zerowym stażem pracy.
Przykład: I kat 1276 + 0% staż pracy –1276 zł
1100 + 20% staż pracy – 1320 zł
Aby zapobiec bardzo różnej interpretacji najniż-
szego wynagrodzenia zasadniczego, zarząd związku
„Porozumienie” zgłasza propozycję dopisania do § 2
pkt 2 niniejszej formułki: które występując samo-
dzielnie lub łącznie z innymi stałymi składnikami
wynagrodzenia zasadniczego (np. premia), nie może
być niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę.
(Dz. U. Nr 200 z 2002 r.)
Szanowny Panie Premierze!
Wobec powyższego proszę Pana Premiera o odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Czy rząd przewiduje nowelizację ww. rozporzą-
dzenia Rady Ministrów?
2. Czy Państwowa Inspekcja Pracy monitoruje i
kontroluje opisane przypadki zaniżania płacy mini-
malnej?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14301)
do ministra zdrowia
w sprawie opiniowania aktów prawnych
Ministerstwa Zdrowia
przez izby gospodarcze
Szanowna Pani Minister! Członkowie Izby Gospo-
darczej Właścicieli Punktów Aptecznych i Aptek
chcieliby brać udział w kształtowaniu polityki bez-
pośrednio ich dotyczącej. Niestety członkowie Izby
Gospodarczej Właścicieli Punktów Aptecznych i Ap-
tek nie mają wglądu do prac przygotowywanych
przez Ministerstwo Zdrowia, dlatego apelują o udział
w spotkaniach dotyczących spraw techników farma-
ceutycznych i punków aptecznych.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
Szanowna Pani Minister!
1. Czy istnieje możliwość, aby członkowie izb go-
spodarczych mogli brać udział w kształtowaniu po-
lityki bezpośrednio ich dotyczącej?
2. Jakie warunki muszą zostać spełnione, aby ww.
izby gospodarcze uczestniczyły w opiniowaniu aktów
prawnych Ministerstwa Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14302)
do ministra infrastruktury
w sprawie opóźnień w budowie
drogi ekspresowej S5
Szanowny Panie Ministrze! W związku artyku-
łem w „Gazecie Wyborczej” z dnia 2 lutego 2010 r.
zwracam się o wyjaśnienie poniższej kwestii.
Rząd zobowiązał się oddać do użytku przed Euro
odcinek drogi od Poznania do węzła Korzeńsko i ta
część drogi zostanie ukończona – stwierdził niedaw-
no w Sejmie Radosław Stępień, wiceminister infra-
struktury. Postęp prac przy budowie drogi S5 nie
wskazuje jednak na to, że na czas zastanie ukończo-
na. Realne harmonogramy drogowców nie napawają
optymizmem. Na dziś pewne jest, że gotowy będzie
35-kilometrowy odcinek obwodnicy Bojanowa i Ra-
wicza, gdzie drogowcy czekają na rozstrzygnięcie
przetargów.
Co więc z 80-kilometrowym odcinkiem od Głucho-
wa do Bojanowa? Tutaj procedury budowlane dopiero
się rozpoczynają. Realny termin podjęcia prac to wio-
sna 2011 r. Może zaistnieć problem z oddaniem przed
Euro infrastruktury, jaka jest obowiązkowa na drodze
ekspresowej, m.in. trzeciego pasa awaryjnego. Pewne
jest również to, że do wybudowania po 2012 r. pozo-
staną odcinki: Nowe Marze – Bydgoszcz – Żnin – Gnie-
zno i Korzeńsko – Wrocław (dolnośląskie). Cała droga
nr 5 ma być w pełni ekspresowa do 2015 r.
Szanowny Panie Ministrze!
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na poniż-
sze pytania:
1. Z czego wynikają opóźnienia w budowie drogi
S5?
2. Jakie działania planuje podjąć resort w celu
przyspieszenia prac w budowie?
3. Na jakim etapie znajdują się prace przy budowie
poszczególnych odcinków drogi S5 i kiedy planuje się
ich ukończenie?
4. Na jakim etapie prac znajduje się obecnie przy-
gotowanie odcinka Nowe Marze – Bydgoszcz – Żnin
– Mielno – Gniezno drogi ekspresowej S5?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14303)
do ministra zdrowia
w sprawie spadku liczby przeszczepów
w Polsce
Szanowna Pani Minister! W dniu 1 lutego 2010 r.
w „Gazecie Wyborczej” ukazał się artykuł informu-
jący, że w zeszłym roku znowu spadła liczba trans-
plantacji przeprowadzanych w polskich szpitalach.
Liczba transplantacji w Polsce spada od 2006 r., gdy
wyniosła 1218. W 2007 r. było ich tylko w całym kra-
ju 922. Przeszczepów serca w 2009 r. było 71, czyli
o dziesięć więcej niż rok wcześniej. Spadła również
liczba przeszczepów płuc, nerek i wątroby. Zdaniem
lekarzy transplantacji jest mało, bo szpitale wciąż
zgłaszają niewielu dawców. Są duże szpitale, które
zgłaszają Poltransplantowi – instytucji odpowiadają-
cej za organizację przeszczepów – po kilkunastu daw-
ców na rok, inne po kilku. Wśród dużych szpitali są
i takie, które nie zgłaszają nikogo, choć to niemal
niemożliwe, by w ciągu całego roku nie było tam ani
jednego pacjenta, u którego doszło do śmierci pnia
mózgu – mówi Sylwia Sekta, koordynatorka prze-
szczepów w Szpitalu Klinicznym im. Mielęckiego
w Katowicach.
Lista pacjentów oczekujących na przeszczep wy-
dłuża się. Na koniec 2008 r. na liście było 1872 cho-
rych, na koniec 2009 r. – 2291. W statystykach liczbę
pobrań narządów od zmarłych dawców przelicza się
na milion mieszkańców. Dla całej Polski ten wskaź-
nik wynosi 11,2. W większości innych krajów Europy
ten wskaźnik jest dwa, trzy razy większy. Że w Polsce
mogłoby być przeszczepów więcej, w Zachodniopo-
morskiem pobrań jest 40,8 w przeliczeniu na milion
mieszkańców. Za nim jest Wielkopolska ze wskaźni-
kiem 25,5. Listę zamyka Małopolska – zaledwie
0,6 (dane za 2008 r.).
Jak twierdzi dr Jarosław Czerwiński, wiceszef
Poltransplantu, przez kilka ostatnich lat transplan-
tolodzy zwracali uwagę na problem braku koordyna-
torów w szpitalach. To osoby, które potrafią rozma-
wiać z rodziną o pobraniu od zmarłego narządów,
organizować pracę zespołu orzekającego śmierć pnia
mózgu i wreszcie samo pobranie. Poltransplant zor-
ganizował więc szkolenia dla 200 koordynatorów.
Jednak pomimo to żaden z nich nie został zatrudnio-
ny. Wystarczyłoby pół lub ćwierć etatu. Przez resztę
czasu koordynator pracuje jako lekarz czy pielęgniar-
ka, ale dyrektorzy szpitali twierdzą, że nawet na taki
wydatek ich nie stać.
W artykule poruszono również pytanie, dlaczego
ministerstwo dotąd nie wydało rozporządzenia do
znowelizowanej w ub.r. ustawy transplantacyjnej.
Rozporządzenie ma określać podmiot refundujący
koszty przeszczepów. Dokument miał obowiązywać
od 1 stycznia i koordynatorzy liczyli, że poprawi sy-
tuację w szpitalach.
31
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
Szanowna Pani Minister!
1. Jakie przesłanki decydują o opóźnieniach w wy-
daniu rozporządzenia do znowelizowanej w ubiegłym
roku ustawy transplantacyjnej?
2. Jakie są przyczyny spadku liczby przeszczepów
w polskich szpitalach?
3. Czy resort przewiduje przeznaczenie środków
finansowych na zatrudnienie koordynatorów ds.
transplantacji?
4. Jakie działania zamierza podjąć resort w celu
zwiększenia liczby przeszczepów?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14304)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wzrastającej liczby przypadków
spożywania alkoholu przez dzieci i młodzież
Szanowna Pani Minister! Jak wynika ze staty-
styk podanych przez dyrektora szpitala w Poznaniu,
codziennie do szpitala trafiają pijane dzieci. W week-
endy nawet kilkoro. Najwięcej jest 15- i 16-latków
oraz 12- i 13-latków. Jeszcze kilka lat temu lecznica
dla dzieci przyjmowała jednego pijanego pacjenta na
rok.
Podczas ferii dzieci piją w domu, kiedy rodzice są
w pracy. W czasie roku szkolnego, gdy mrozy nie są
tak silne – piją w parkach, na ulicach, w bramach.
Młodzież pije coraz częściej, szczególnie w dni wol-
ne od szkoły. Szpital przy ul. Krysiewicza w Poznaniu
codziennie przyjmuje co najmniej jedno pijane dziec-
ko. W weekendy po kilka – mówi dr Jacek Profaska,
dyrektor lecznicy. To bardzo dużo. Szczególnie biorąc
pod uwagę fakt, że kilkanaście lat temu przyjmowa-
liśmy jedno pijane dziecko na rok – twierdzi dyrektor.
Dzieci najczęściej przywożone są przez policję. Patro-
le znajdują pijane dzieci błąkające się po mieście, le-
żące bez przytomności na ulicy, pijące alkohol w oko-
licach dyskotek czy w krzakach przy boiskach szkol-
nych. W ciągu ub.r. policja zatrzymała 234 pijanych
nieletnich, w tym 60 dziewczynek.
W 2008 r. warszawski Instytut Psychiatrii i Neu-
rologii przeprowadził w Wielkopolsce badania. Oka-
zało się, że aż 90% uczniów trzecich klas poznańskich
gimnazjów piło alkohol, robiło to ponad 58% 15-lat-
ków. Natomiast w szkołach ponadgimnazjalnych do-
świadczenia z alkoholem mają prawie wszyscy.
Młodzież nie potrafi troszczyć się o własne bez-
pieczeństwo. Są inaczej wychowywani niż kiedyś. Nie
32

są uczeni tego, jak przewidywać konsekwencje i jak
być odpowiedzialnym za siebie. Zdaniem psychotera-
peutów procederowi winni w dużym stopniu są ro-
dzice, którzy pracują długo, nie mają czasu dla dzie-
ci, zaniedbują ich wychowanie.
Szanowna Pani Minister!
Wobec powyższego prosimy o odpowiedź na poniż-
sze pytania:
1. Jakie działania edukacyjne podejmują władze
oświatowe przeciwdziałające alkoholizmowi wśród
dzieci i młodzieży?
2. Czy w gimnazjach i szkołach ponadgimna-
zjalnych w ramach programów nauczania podejmo-
wana jest problematyka szkodliwości spożywania
alkoholu?
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14305)
do ministra zdrowia
w sprawie wysokości nakładów
na stomatologię w planie finansowym NFZ
Szanowna Pani Minister! Budżet lecznictwa sto-
matologicznego w planie finansowym NFZ został
w roku 2010 znacznie uszczuplony. Trzy oddziały wo-
jewódzkie zanotowały w stosunku do roku 2009 spa-
dek nakładów na stomatologię 21–28%, a dziesięć
oddziałów ma spadek powyżej 10%. Dla tak kapita-
łochłonnej branży jak stomatologia oznacza to zapaść
i likwidację części potencjału osobowego trudnego do
odtworzenia w latach następnych.
Poza aspektami decyzji podjętej z takich czy in-
art. 10c ust. 1 i 3 i których oferta została wybrana
w trybie, o którym mowa w art. 139 ust. 1 ustawy
o świadczeniach, Fundusz jest obowiązany zawrzeć
umowy, w których suma kwot zobowiązań, o których
mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach, bę-
dzie nie niższa niż suma kwot zobowiązań, o których
mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach, wy-
nikających z umów zawartych na 2008 r. według sta-
nu na dzień 1 stycznia 2008 r., z zastrzeżeniem
art. 10g ust. 4.”
Jednocześnie art. 10g ust.1 stanowi: „ 1. Świadcze-
niodawcy, o których mowa w art. 10f, są obowiązani
przeznaczyć środki finansowe uzyskane na podstawie
art. 10f w części odpowiadającej wysokości środków
finansowych uzyskanych z tytułu wzrostu kwoty zo-
bowiązania, o której mowa w art. 136 pkt 5 ustawy
o świadczeniach, i stawki kapitacyjnej, zgodnie z art. 10c,
na wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust. 2.”
Wynika z tego, że świadczeniodawcy beneficjenci
podwyżki nie tylko mają gwarancję, że w latach na-
stępnych ich umowa nie będzie niższa niż na dzień
1 stycznia 2008 r., ale również kwoty z tytułu tego
strumienia „podwyżkowego” przeznaczać będą wy-
łącznie na kontynuację wzrostu wynagrodzeń z roku
2007 (co wyklucza zużywanie ich na leki, materiały
itp.), i to pod groźbą sankcji karnej (art10i).
Krótki przegląd budżetu oddziałów NFZ wskazu-
je, że dużej części z nich trudno będzie takie umowy
zawrzeć, gdyż skala obniżek budżetu na stomatologię
w stosunku do planu finansowego na dzień 1 stycznia
2008 r. jest zbyt duża, aby można tego obliga usta-
wowego dochować.
Poniżej wykorzystano dane z planów finansowych
na rok: 2008 (z 1 października 2007 r.) i 2010 (plan
z 17 grudnia 2009 r.)
1.01.2008 1.01.2010 spadek w%
dolnośląski 134921 118925 -11,9%
kuj.-pomorski 85655 95103 11,0%
lubelski 114400 113972 -0,4%
lubuski 38484 39000 1,3%

nych względów budżetowych jest w całej sprawie dość łódzki 130594 118630 -9,2%
małopolski 165138 162268 -1,7%
poważny aspekt prawny sprowadzający się do wyso-
mazowiecki 248114 225231 -9,2%
kiego prawdopodobieństwa graniczącego z pewno-
opolski 46695 43350 -7,2%
ścią, że w części oddziałów sytuacja taka narusza
podkarpacki 85000 82885 -2,5%
prawo. podlaski 60816 61113 0,5%
W roku 2006 Sejm w dniu 22 lipca uchwalił usta- pomorski 120818 102130 -15,5%
wę o przekazaniu świadczeniodawcom środków na śląski 261794 186378 -28,8%
wzrost wynagrodzeń (Dz. U. z 2006 r. Nr 149, świętokrzyski 49437 52939 7,1%
poz. 1076). Od października 2006 r. świadczeniodaw- warmin.-mazurski 80871 74235 -8,2%
com przekazywane były określone w ustawie środki wielkopolski 158223 154902 -2,1%
niezależnym strumieniem od bieżących wypłat z ty- zachodniopomorski 90026 84428 -6,2%
tułu wykonanych świadczeń. Ostatnia nowelizacja NFZ 1870986 1715489 -8,5%
tej ustawy (Dz. U. z 2007 r. Nr 181, poz. 1290) prze-
widziała ujednolicenie tych 2 strumieni pieniędzy
z jednoczesną gwarancją utrwalenia zdobyczy tej W 9 oddziałach spadek w stosunku do roku 2008
podwyżki w postaci art. 10f: „art.10f. 1. Ze świadcze- jest na tyle poważny, że uniemożliwia zawarcie umów
niodawcami, z którymi zawarto umowy zgodnie z zgodnie z ustawą z 22 lipca 2006 r.
 33

Również analiza porównawcza budżetów poszcze- wiązanie ustalone umową na dzień 1 stycznia 2008 r.
gólnych rodzajów świadczeń (1 stycznia 2010 r. do i po stawce respektującej zapis art. 10g ustawy pod-
1 stycznia 2008 r.) wyżkowej?

1 stycznia 2008 r. 1 stycznia 2010 r. różnica w%

Koszty świadczeń zdrowotnych, w tym: 45294995 54 076 429 19,4%

podstawowa opieka zdrowotna 5 434 945 7 230 391 33,0%

ambulatoryjna opieka specjalistyczna 3 566 177 4 008 201 12,4%

leczenie szpitalne 18 477 091 23 304 299 26,1%

opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień 1 417 032 1 732 387 22,3%

rehabilitacja lecznicza 1 290 587 1 582 913 22,7%

świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej 759 744 885 375 16,5%

leczenie stomatologiczne 1 870 986 1 712 795 -8,5%

lecznictwo uzdrowiskowe 485 150 564 146 16,3%

pomoc doraźna i transport sanitarny 30 722 37 868 23,3%

świadczenia zdrowotne kontraktowane odrębnie 117 769 123 032 4,5%

zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny, środki pomocnicze i lecznicze środki techniczne 546 282 569 790 4,3%

refundacja cen leków 7 349 055 7 695 600 4,7%

wskazuje, że stomatologia jest jedynym rodzajem Z wyrazami szacunku

świadczeń, który notuje w tym zestawieniu spadek,
i to duży, stawiając pod znakiem zapytania wykonal-
ność umów na rok 2010 w zgodzie z art. 10f i 10g
ustawy podwyżkowej.
Część publicystów przeprowadza analogię zapi-
sów tej ustawy do sławetnej ustawy „203”. To porów-
nanie nie jest do końca zasadne. Ustawa podwyżkowa
w przeciwieństwie do ustawy „203” precyzyjnie
wskazuje źródło finansowania – są to środki NFZ i,
co ważniejsze, jest to realne i wykonalne rozwiąza-
nie, gdyż ani w roku 2009, ani w roku 2010 budżet
NFZ nie jest niższy od budżetu w roku 2008.
W oddziałach, które mają największą redukcję
budżetu na stomatologię, pod znakiem zapytania jest
utrzymanie szczególnie większych placówek. Nie-
unikniona wydaje się redukcja personelu, również
lekarzy dentystów. Dojść może więc do obniżenia po-
tencjału tych placówek. Tej straty nie da się w prosty
sposób odrobić w okresie powrotu Polski do dyna-
micznego wzrostu gospodarczego. Tymczasem zanie-
dbania w profilaktyce i leczeniu próchnicy czy wad
zgryzu odbiją się boleśnie na stanie zdrowotnym spo-
łeczeństwa.
Sytuacja nieposzanowania zapisanych w ustawie
z 22 lipca 2007 r. gwarancji dla świadczeniodawców
jest z punktu widzenia państwa prawa nie do zaak-
ceptowania. Ponadto taka dyskryminacja tak ważnej
dziedziny jak stomatologia pozostaje w bezpośrednim
związku z niebezpieczeństwem zapóźnień w leczeniu
i profilaktyce stomatologicznej.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na następujące pytanie: Czy będzie doko-
nana korekta planu finansowego na rok 2010 w spo-
sób gwarantujący zawarcie umów stomatologicz-
nych w kwocie nie mniejszej niż maksymalne zobo-
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14306)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebiegu linii kolejowej E75
(Rail Baltica)
Według informacji przekazywanych przez mini-
stra infrastruktury w odpowiedzi na wystąpienia
dotyczące przebiegu linii kolejowej E75 (Rail Baltica)
decyzja w sprawie wyboru wariantu tej przewidzianej
do modernizacji trasy na odcinku Białystok – Suwał-
ki miała zapaść do końca 2009 r. Decyzja ta, o ile mi
wiadomo, dotychczas nie zapadła. Pragnę więc jesz-
cze raz zaapelować do Pana Ministra, aby przy wy-
borze wariantu przebiegu linii kolejowej E75 zostały
wzięte pod uwagę argumenty wyartykułowane w licz-
nych pismach w tej sprawie, przemawiające za prze-
biegiem tej linii na odcinku Białystok – Suwałki
przez Sokółkę – Augustów.
Argumenty te przedstawiłem w sposób wyczerpu-
jący w swojej interpelacji poselskiej w sprawie zapo-
wiadanej korekty przebiegu linii kolejowej E75 oraz
pilnej potrzeby modernizacji infrastruktury kolejo-
wej na odcinku Suwałki – Augustów – Sokółka – Bia-
łystok – Warszawa, którą skierowałem do Pana Mi-
nistra 30 czerwca 2009 r. Zostały one w sposób zsyn-
tetyzowany powtórzone w wystąpieniu z dnia 24
34
sierpnia 2009 r., skierowanym do premiera Donalda
Tuska. Wystąpienie to było wynikiem mojego spo-
tkania z zainteresowanymi samorządowcami, które
odbyło się tego dnia w Sokółce, i wspólnej analizy
tego ważnego problemu. Pod pismem skierowanym
do prezesa Rady Ministrów oprócz mnie podpisali się:
burmistrz miasta Augustów Kazimierz Kożuchow-
ski, burmistrz miasta Dąbrowa Białostocka Tadeusz
Ciszkowski, burmistrz miasta Lipsk Małgorzata Cie-
śluk, burmistrz miasta Wasilków Antoni Pełkowski,
burmistrz miasta Sokółka Stanisław Małachwiej
oraz starosta sokólski Franciszek Budrowski.
Zarówno w odpowiedzi na moją interpelację po-
selską, jakiej 27 lipca 2009 r. udzielił podsekretarz
stanu w Ministerstwie Infrastruktury Juliusz Engel-
hardt, jak i w odpowiedzi z dnia 2 października 2009
r. na przywołane wyżej wystąpienie do prezesa Rady
Ministrów, którą podpisał również pan Juliusz En-
gelhardt, zostało zaprezentowane jednostronne, by
nie powiedzieć: stronnicze spojrzenie na przedmioto-
wy problem. Treść tych dokumentów nie pozostawia
wątpliwości, że rząd Donalda Tuska od początku
skłaniał się w sposób wyraźny, z nie do końca jasnych
powodów, ku niekorzystnemu rozstrzygnięciu, by
modernizowana w przyszłości linia kolejowa z Białe-
gostoku do Suwałk przebiegała przez Ełk – Olecko.
Warto nadmienić, że przywołane tutaj pisma były
formułowane przed przeprowadzonymi później kon-
sultacjami społecznymi, a argumenty za wariantem
przebiegu linii E75 przez Sokółkę – Augustów wska-
zywane w wystąpieniach kierowanym do ministra
infrastruktury i premiera pozostawały bez echa, były
w sposób niedopuszczalny pomijane i ignorowane.
Odnosi się to do – oprócz wyżej wymienionych – m.in.
następujących wystąpień:
— pisma burmistrzów miast: Augustowa, Dąbro-
wy Białostockiej i Sokółki z dnia 19 sierpnia 2008 r.
do ministra infrastruktury w sprawie korekty prze-
biegu linii E75, skierowanego m.in. również do pre-
miera,
— jednomyślnego stanowiska Rady Miejskiej
w Augustowie z dnia 3 lipca 2009 r.,
— protestu radnych Rady Miejskiej w Augustowie
z dnia 10 grudnia 2009 r.,
— stanowiska Rady Powiatu Sokólskiego z dnia
4 września 2009 r. w sprawie przebiegu korytarza
kolejowego Rail Baltica,
— stanowiska Rady Powiatu w Augustowie
w sprawie przebiegu linii kolejowej Rail Baltica z 28
września 2009 r.
Popieram w pełni merytorycznie uzasadnioną
treść tych wystąpień. Uznając za zbędne powtarzanie
po raz kolejny argumentów przemawiających za wa-
riantem przebiegu linii kolejowej E75 przez Sokółkę
i Augustów (wskazałem je w interpelacji poselskiej
z 30 czerwca 2009 r. i nadal je w całej rozciągłości
podtrzymuję), chcę zdecydowanie i mocno podkreślić,
że za zmianą tej trasy na wariant przez Ełk – Olecko
nie przemawiają tak naprawdę żadne istotne względy
gospodarcze, społeczne, komunikacyjne ani też –
wbrew pozorom – ekologiczne. Nie bez znaczenia jest
tu także aspekt międzynarodowy: trasa przez Sokół-
kę – Augustów – Suwałki jest najkrótszą drogą w ko-
munikacji kolejowej pomiędzy Warszawą a krajami
nadbałtyckimi. Warto przypomnieć, że przebieg ten
został ustalony w 2002 r. jeszcze przed przystąpie-
niem Polski do Unii Europejskiej w ramach I Paneu-
ropejskiego Korytarza Transportowego jako część
kolejowej linii międzynarodowej E75 (Rail Baltica).
Solidaryzuję się również z treścią wystąpienia wo-
jewody podlaskiego Macieja Żywny z 4 grudnia 2009 r.
skierowanego do prezesa Zarządu PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, przekazanego m.in. do wiadomości mi-
nistra infrastruktury. Wojewoda podlaski jako przed-
stawiciel rządu na terenie województwa przytacza
argumenty przemawiające za wariantem Białystok
– Sokółka – Augustów – Suwałki zbieżne ze stanowi-
skiem zainteresowanych samorządów oraz uzasad-
nieniem dla tego rozwiązania formułowanym w mo-
ich wystąpieniach. Świadczy to o zgodnej, meryto-
rycznej ocenie problemu ponad podziałami politycz-
nymi i nasuwa podejrzenie, że inne, nie merytorycz-
ne, lecz polityczne względy kryją się za działaniami
rządu zmierzającymi do zastąpienia obecnego prze-
biegu drogi kolejowej na odcinku Białystok – Suwał-
ki wariantem przez Ełk – Olecko.
W ostatnich czasach zaistniał jeszcze jeden istot-
ny fakt, który ma niezwykle istotne znaczenie dla
omawianego problemu. Dokonana w dniu 20 paź-
dziernika 2009 r. przez rząd zmiana przebiegu dróg
ekspresowych na terenie woj. podlaskiego powoduje,
że główna droga ekspresowa (Via Baltica) łącząca
nasz kraj i państwa Unii Europejskiej z krajami nad-
bałtyckimi i Skandynawią ma przebiegać przez Łom-
żę i Ełk, a więc ominie Białystok i Augustów, a pla-
nowana według dotychczasowego przebiegu droga S8
na odcinku Korycin – Augustów – Suwałki jako dro-
ga krajowa pozostanie drogą jednojezdniową. W tej
sytuacji pozbawianie wschodniej części woj. podla-
skiego szans na nowoczesną infrastrukturę nie tylko
drogową, ale i kolejową przekreśli ostatecznie wszel-
kie możliwości rozwoju cywilizacyjnego tego obszaru.
Na takie szkodliwie rozwiązania, które naruszają
zasadę spójności i zrównoważonego rozwoju kraju
i woj. podlaskiego, nie może być społecznej ani poli-
tycznej zgody, nie leży to bowiem w interesie państwa
i jego przyszłości.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350,
z późn. zm.), uprzejmie proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytanie: Czy wobec oczywi-
stych argumentów gospodarczych, ekonomicznych,
społecznych i międzynarodowych przy podejmowa-
niu ostatecznej decyzji o przebiegu linii kolejowej E75
(Rail Baltica) na odcinku Białystok – Suwałki zosta-
nie utrzymany dotychczasowy wariant przez Dąbro-
wę Białostocką – Sokółkę – Augustów, który stwarza
szansę na zrównoważony rozwój kraju i woj. podla-
skiego oraz nie naraża części jego obszaru na wyklu-
czenie cywilizacyjne?
Poseł Jarosław Zieliński
Warszawa, dnia 22 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14307)
do ministra zdrowia
w sprawie zasad kontraktowania świadczeń
w stacjonarnej opiece długoterminowej
Wielce Szanowna Pani Minister! Opieka nad oso-
bami w podeszłym wieku i niepełnosprawnymi sta-
wia wiele wyzwań, jest kosztowna, wymaga wiele
cierpliwości i zrozumienia. W jej efekcie trudno mó-
wić o całkowitym wyleczeniu, a także sukcesie me-
dycznym i chociaż obecny poziom finansowania opie-
ki w ramach ZPO/ZOL jest w miarę zadowalający, to
w ocenie wielu zakładów zapewniających opiekę dłu-
goterminową sposób kontraktowania tych świadczeń
budzi wiele wątpliwości. Podstawową z nich jest odej-
ście od pierwotnie obowiązującej zasady kontrakto-
wania świadczeń w oparciu o skalę Barthel. Podnosi
się przy tym, że zapisy zarządzenia nr 84/2009/DSOZ
oraz rozporządzenie ministra zdrowia z 30 sierpnia
2009 r. praktycznie uniemożliwiają ZPO/ZPOL po-
zyskanie środków na leczenie pacjentów w najcięż-
szym stanie, ocenianych na 0 w skali Barthel, co sku-
tecznie widać przez narastające zadłużenie tych za-
kładów, a w konsekwencji prowadzi do ich likwidacji
oraz pozostawienia opieki nad pacjentami wyłącznie
ich rodzinom. Sygnały w tej sprawie płyną ze stron
wielu podmiotów wykonujących usługi opieki me-
dycznej na terenie Śląska i Zagłębia.
Czy możliwy jest zatem powrót do pierwotnej ska-
li Barthel umożliwiający bardziej efektywne wyko-
rzystanie przyznawanych środków na ten cel, two-
rząc jednocześnie trwałe podstawy dla funkcjonowa-
nia opieki długoterminowej dla osób starszych i nie-
pełnosprawnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Dolniak
Będzin, dnia 29 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14308)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości wsparcia Polskiego Radia
Szanowny Panie Premierze! Media publiczne bo-
rykają się z coraz większymi problemami finansowy-
mi, które w dużej mierze wiążą się ze spadkiem do-
chodów z abonamentu. Konsekwencją zaistniałej
sytuacji jest znaczące, a w niektórych przypadkach
wręcz drastyczne ograniczenie finansowania regio-
nalnych ośrodków Polskiego Radia.
35
Tym samym istnieje realne zagrożenie, iż Polskie
Radio nie będzie mogło realizować zadań wynikają-
cych z ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii
i telewizji, która w art. 21 nakłada obowiązek dostar-
czania całemu społeczeństwu i poszczególnym jego
częściom zróżnicowanych programów i innych usług
w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozryw-
ki edukacji i sportu, cechujących się pluralizmem,
bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz
innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością
przekazu.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Czy w związku z zaistniałą sytuacją planowane
jest wsparcie finansowe Polskiego Radia?
3. Jeśli tak, to w jakiej kwocie i kiedy to nastąpi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14309)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów rozbudowy
przejścia granicznego Połowce – Pieszczatka
Szanowny Panie Premierze! Polsko-białoruskie
przejście graniczne Połowce – Pieszczatka to drogowe
przejście graniczne położone w województwie podla-
skim, w gminie Czeremcha. Obecnie dostępne jest
tylko dla samochodów osobowych, lecz w przyszłych
latach planowana była jego rozbudowa tak, aby była
możliwa odprawa samochodów ciężarowych. Nieste-
ty, do dnia dzisiejszego nie podjęto istotnych kroków,
które pozwoliłyby na sfinalizowanie przedmiotowego
przedsięwzięcia.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Dlaczego do tej pory nie dokonano rozbudowy
przejścia tak, aby była możliwa tam odprawa samo-
chodów ciężarowych?
3. Czy planowane jest w najbliższym czasie rozbudo-
wanie przejścia granicznego Połowce – Pieszczatka?
4. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
36
Interpelacja
(nr 14310)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia osób chorych na raka
Szanowna Pani Minister! Od kilku lat coraz więk-
szy kładzie się nacisk oraz pragnie się zwrócić uwagę
społeczeństwa na konieczność dokonywania regular-
nych badań profilaktycznych. Dzięki temu jest szansa
na wykrycie raka we wczesnym stadium i skuteczne
wyleczenie. Niestety dotychczas, pomimo wezwań na
bezpłatne badania, niewielka część społeczeństwa zde-
cydowała się poddać się badaniom profilaktycznym.
Jest to szczególnie niepokojące zważywszy na fakt, iż
według przewidywań specjalistów w ciągu 10–15 lat
liczba zachorowań na nowotwory podwoi się.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zabiegnięcia
przewidywanemu wzrostowi zachorowań na raka?
2. Czy planowany jest wzrost środków na onkologię?
3. Jeśli tak, to o ile?
4. Jakie działania zostaną jeszcze podjęte w celu
zmobilizowania społeczeństwa, tak aby regularnie
podawało się badaniom profilaktycznym?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14311)
do ministra zdrowia
w sprawie faktycznych warunków leczenia
chorych na mukowiscydozę
Szanowna Pani Minister! Mukowiscydoza –
zwłóknienie torbielowate jest to wrodzona, genetycz-
nie uwarunkowana choroba ogólnoustrojowa o róż-
norodnej ekspresji klinicznej, która w klasycznej po-
staci objawia się m.in. skłonnością do zapalenia
oskrzeli i płuc, niepłodnością czy też niewydolnością
zewnątrzwydzielniczą trzustki. Jest jednocześnie
jedną z najczęstszych chorób genetycznych u ludzi –
średnio 1 na 2500 żywych urodzeń i niestety dotych-
czas nie powstał żaden lek, który ratowałby życie
chorym.
Dlatego pomimo braku takiego specyfiku, można
w znaczącym stopniu przedłużyć długość życia cho-
rych poprzez podniesienie standardów publicznej
opieki zdrowotnej. Przede wszystkim koniecznym
wydaje się zapewnienie dla chorych na mukowiscy-
dozę odpowiednich, izolacyjnych warunków leczenia.
Należy jednak zauważyć, iż wedle informacji poda-
nych przez Polskie Towarzystwo Walki z Mukowiscy-
dozą w żadnym ośrodku zajmującym się leczeniem
chorych nie mają oni zapewnionych izolacyjnych wa-
runków leczenia.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko resortu w przedmiocie
propozycji Polskiego Towarzystwa Walki z Mukowi-
scydozą w kwestii sfinansowania przez nich dobudo-
wy do modernizowanego pawilonu na terenie insty-
tutu w Rabce-Zdroju budynku mieszczącego szesna-
ście izolatek dla chorych?
2. Czy prawdą jest twierdzenie, iż w obecnym sta-
nie prawnym niemożliwe jest stosowanie antybioty-
koterapii dożylnej w warunkach domowych?
3. Czy faktycznie nie jest tak, iż przeszkodą
w stosowaniu antybiotykoterapii dożylnej w warun-
kach domowych był jej zbyt wysoki koszt?
4. Czy rozważane jest wprowadzenie refundacji
antybiotyków dożylnych?
5. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14312)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów utworzenia
przejścia granicznego Lipszczany – Sofijewo
Szanowny Panie Premierze! Utworzenie polsko-
-białoruskiego drogowego przejścia granicznego
Lipszczany – Sofijewo jest planowane od dawna. Jego
utworzenie znajdowało się w zakresie prac Polsko-
-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji Koordynacyj-
nej ds. Współpracy Transgranicznej. W wyniku prac
przedmiotowej komisji w 2003 r. podjęto decyzję
o jego utworzeniu, a w grudniu 2007 r. Rada Mini-
strów wyraziła zgodę na zawarcie porozumienia
o utworzeniu niniejszego przejścia. Przyjęto, iż przed-
miotowy punkt będzie mieć przeznaczenie dla mię-
dzynarodowego ruchu osobowego i towarowego sa-
mochodami do 3,5 t, a cała infrastruktura zostanie
wybudowana na terenie naszego kraju. Niestety, do
dnia dzisiejszego nie poczyniono dalszych ustaleń
w tym zakresie oraz nie podjęto stosownych kroków
mogących pozwolić na szybkie uruchomienie przej-
ścia granicznego.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?

2. Dlaczego do tej pory nie sfinalizowano rozmów
dotyczących przejścia granicznego Lipszczany – So-
fijewo?
3. Na jakim etapie są prace Polsko-Białoruskiej
Międzyrządowej Komisji Koordynacyjnej ds. Współ-
pracy Transgranicznej w kwestii utworzenia przej-
ścia granicznego Lipszczany – Sofijewo?
4. Czy są planowane w najbliższym czasie spotka-
nia Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji Ko-
ordynacyjnej ds. Współpracy Transgranicznej w kwe-
stii przejścia granicznego Lipszczany – Sofijewo?
5. Jeśli tak, to kiedy i co będzie przedmiotem spo-
tkania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14313)
do ministra skarbu państwa
w sprawie zastawienia akcji Radwaru
Szanowny Panie Ministrze! Koncern zbrojeniowy
Bumar jest obecnie większościowym udziałowcem
w ponad dwudziestu polskich przedsiębiorstwach
zbrojeniowych. Jedną z takich firm jest Radar, który
specjalizuje się m.in. w budowie systemów radaro-
wych. W ostatnich dniach ujawniona została infor-
macja, iż ok. 80% tej strategicznej spółki zostało za-
stawionych przez Bumar na zabezpieczenie kredytu
w wysokości 18 mln dolarów.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego koncern Bumar wybrał inny bank
jako drugą stronę transakcji, pomimo iż dotychczas
zawsze korzystał z usług Banku Gospodarstwa Kra-
jowego?
2. Dlaczego informacje o zaciągnięciu kredytu
przez koncern dotarły tak późno do resortu?
3. Na co faktycznie zostały przeznaczone środki
uzyskane z kredytu?
4. Ile akcji firm będących w posiadaniu koncernu
Bumar zostało przez niego zastawianych?
5. Akcje jakich firm zostały zastawione?
6. Czy zaistniała sytuacja stanowi zagrożenie dla
prawidłowego działania Radwaru?
7. Czy w związku z zaistniałą sytuacją można mó-
wić o wystąpieniu swoistego rodzaju zagrożenia dla
państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
37
Interpelacja
(nr 14314)
do ministra obrony narodowej
w sprawie braku środków na proces
profesjonalizacji armii
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce funkcjonuje
już armia zawodowa, której utworzenie miało być
znaczącym krokiem naprzód w jej rozwoju. Niestety,
od momentu jej utworzenia pojawiają się coraz częst-
sze głosy krytyki oraz głosy obawy co dalszego pro-
cesu jej profesjonalizacji.
Szczególnie dużo znaków zapytania pojawia się
w kwestii, czy ilość środków finansowych przezna-
czonych na ww. cel jest wystarczająca. W opinii eks-
pertów i wojskowych kwoty do wykorzystania na
utworzenie armii w pełni zawodowej są nie tylko za
małe, ale również rozdysponowywane niezgodnie
z ich przeznaczeniem.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy planowane są kolejne cięcia wydatków na
armię?
2. Czy kolejne ograniczenie środków nie spowolni
procesu profesjonalizacji armii?
3. Czy prawdą jest, iż środki przeznaczone na mo-
dernizację techniczną armii zostały przeznaczone na
zabezpieczenie polskiej misji w Afganistanie?
4. Jakie są najistotniejsze priorytety w zakresie
realizacji procesu profesjonalizacji armii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14315)
do ministra obrony narodowej
w sprawie planów likwidacji wojskowych
biur emerytalnych w związku z reformą
systemu emerytalnego służb mundurowych
Szanowny Panie Ministrze! Wojskowe biura eme-
rytalne służą pomocą w kwestiach wiążących się ze
świadczeniami emerytalnymi dla byłych żołnierzy,
którzy obecnie mieszkają na terenie województwa
podlaskiego. Zgodnie z zapowiadaną reformą systemu
emerytalnego niektóre z nich mają zostać zlikwidowa-
ne. Realizacja przedmiotowego założenia oraz reorga-
nizacja dotychczasowego sposobu działania będzie
stanowić znaczącą z natury rzeczy niedogodność.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
38
1. Czy aktualne są wcześniej przedstawione plany
likwidacji niektórych wojskowych biur emerytalnych
w kontekście zapowiedzianej przez premiera reformy
systemu emerytalnego służb mundurowych?
2. Jakie są rzeczywiste powody podjęcia decyzji
o likwidacji niektórych wojskowych biur emerytal-
nych?
3. Jak w związku z likwidacją będzie wyglądać
reorganizacja działalności pozostałych biur?
4. Czy w związku z reformą systemu emerytalnego
służb przewidziane są dalsze likwidacje wojskowych
biur emerytalnych lub ich całkowita likwidacja?
5. Jeśli tak, to które biura i kiedy zostaną zlikwi-
dowane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14316)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zasad udziału akcjonariuszy
w walnych zgromadzeniach spółek
Szanowny Panie Premierze! Przed 3 sierpnia
2009 r. (tj. nowelizacją Kodeksu spółek handlowych)
uprawnionymi do udziału w walnym zgromadzeniu
byli akcjonariusze, którzy na siedem dni przed posie-
dzeniem dostarczyli do spółki stosowne świadectwo
depozytowe poświadczające, iż na rachunku inwesty-
cyjnym są jej akcje. Dodatkowo papiery na czas obo-
wiązywania świadectwa depozytowego były zabloko-
wane i nie było możliwości ich sprzedaży. Po ww.
nowelizacji przedmiotowa regulacja w tej materii ule-
gła zmianie i w walnym zgromadzeniu mogą wziąć
udział inwestorzy, którzy mają na rachunkach akcje
w tzw. record date, tj. dniu rejestracji uczestnictwa
w zgromadzeniu, czyli 16 dni przed walnym zgroma-
dzeniem akcjonariuszy (WZA). Jednak zarejestrowa-
ne papiery nie są blokowane na rachunku inwesty-
cyjnym i tym samym można je zbyć. Przedmiotowy
zapis powoduje w praktyce liczne wątpliwości oraz
rodzi coraz częstsze słowa krytyki.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Czy przyznanie prawa głosu podmiotom, które
w dniu WZA nie posiadają już akcji, jest zasadne?
3. Dlaczego zlikwidowano wymóg blokowania ak-
cji na rachunku inwestycyjnym?
4. Czy akcjonariusz, który zbył akcje po record
date, a przed walnym zgromadzeniem akcjonariuszy,
ma prawo do uczestnictwa w WZA?
5. Czy akcjonariusz, który zbył akcje po record
date, a przed walnym zgromadzeniem akcjonariuszy,
ma prawo do skarżenia uchwał?
6. Czy w tej sytuacji prawo do uczestnictwa w wal-
nym zgromadzeniu akcjonariuszy oznacza automa-
tycznie uprawnienie do wykonywania głosu?
7. Czy akcjonariusz posiadający akcje w record
date, które następnie sprzedał (przed walnym zgro-
madzeniem akcjonariuszy), ma prawo zaskarżyć
uchwałę w ramach powództwa na podstawie art. 425
K.s.h.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14317)
do ministra infrastruktury
w sprawie stosowania fotelików dziecięcych
przez kierowców taksówek
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
każde dziecko do 12. roku życia, nieprzekraczające
150 cm wzrostu, musi być przewożone w przystoso-
wanym do tego celu foteliku ochronnym. Z tego obo-
wiązku zwolnieni są poza pojazdami policji i pogoto-
wia ratunkowego także przewoźnicy taksówek.
Powyższy stan prawny skutkuje tym, że w 800-
-tysięcznym mieście, jakim jest Kraków, żadna z 4 tys.
taksówek nie dysponuje ani jednym fotelikiem
ochronnym dla dzieci. Zasadną wydaje się koniecz-
ność upowszechnienia stosowania fotelików także
w taksówkach, aby w ten sposób zwiększyć bezpie-
czeństwo podróżujących dzieci.
Z roku na rok wzrasta świadomość samych rodzi-
ców w zakresie bezpiecznego przewożenia najmłod-
szych, stan prawny winien stworzyć im możliwość
skorzystania z rozwiązań poprawiających bezpie-
czeństwo.
Zwracam się do Pana Ministra z pytaniem: Czy
ministerstwo zamierza podjąć działania mające na
celu zmiany prawa tak, aby przepisy dotyczące sto-
sowania fotelików dla dzieci do lat 12. wymuszały na
korporacjach taksówkowych obowiązek zapewnienia
fotelika, jeśli rodzic dziecka wyrazi taką wolę?
Z poważaniem
Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec
Kraków, dnia 19 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14318)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie naprawy finansów publicznych
i sytuacji finansowej ZUS w świetle
informacji ministra pracy i polityki
społecznej o aktualnej sytuacji FUS
Szanowna Pani Minister! Interpelacja w sprawie
naprawy finansów publicznych i sytuacji finansowej
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w świetle infor-
macji Pani Minister o aktualnej sytuacji Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej in-
terpelacji: Dnia 7 stycznia 2010 r. na wniosek posłów
Prawa i Sprawiedliwości przedstawiła Pani w Sejmie
informację o aktualnej sytuacji Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych podlegającego ZUS oraz o plano-
wanej przez rząd w najbliższym czasie reformie sys-
temu emerytalnego. Z informacji tej wynikają nastę-
pujące tezy:
— zadłużenie ZUS w bankach komercyjnych wy-
nosi ok. 2,2 mld zł;
— potrzeby finansowe Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych zostały źle oszacowane, co zmusiło zakład do
otwarcia linii kredytowej na sumę 8 mld 650 mln zł;
— pod koniec roku 2009 ZUS zaciągnął pożyczkę
z budżetu państwa na sumę 5,5 mld zł;
— na bieżącą działalność FUS zostało przesunię-
te 7 mld 500 mln zł z Funduszu Rezerwy Demogra-
ficznej. Biorąc powyższe pod uwagę, należy powie-
dzieć jasno, iż sytuacja Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych jest niepokojąca.
Problemy, z którymi boryka się ZUS, nie są nowe
i dotykają wszystkie systemy emerytalne oparte na
zastępowalności pokoleniowej, w niczym to jednak
nie umniejsza odpowiedzialności rządzących za po-
sunięcia, które w sposób ewidentny naruszają kon-
dycję finansową systemu, nie będąc jednoczesne
w żaden sposób rekompensowane.
W momencie, w którym nastąpiło obniżenie
składki emerytalno-rentowej, podwyższenie podsta-
wy wymiaru zasiłków i świadczeń chorobowych brak
zdecydowanych posunięć ze strony rządu zaowocował
dzisiejszym kryzysem. W tej sytuacji dalsze zwleka-
nie z podjęciem konkretnych działań wiąże się z ogrom-
nymi stratami finansowymi wynikłymi z potrzeby
obsługi przez ZUS zadłużenia w bankach komercyj-
nych, a także dalszej dotacji do OFE i ich obsługi –
168 mld w OFE kosztowało ZUS 12,5 mld zł obsługi
kredytów komercyjnych. Jeżeli pieniędzy brakuje
w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to koszty
funkcjonowania systemu są olbrzymie.
Wobec powyższego interpeluję:
1. Kiedy zostaną przedstawione konkretne propo-
zycje rządu w sprawie uzdrowienia sytuacji ZUS, aby
system był tani, bezpieczny, przejrzysty, wraz z do-
kładnym przedstawieniem mechanizmów finanso-
39
wych, które pozwolą zabezpieczyć FUS na potrzeby
obecnych i przyszłych emerytur?
2. Z jakich środków zostanie uzupełniony niedo-
bór finansowy w wysokości 7 mld 500 mln zł z Fun-
duszu Rezerwy Demograficznej? Przypominam, że
nie występują jeszcze okoliczności uzasadniające uży-
cie tych pieniędzy.
3. Jaki jest koszt obsługi aktualnie zaciągniętych
przez ZUS kredytów komercyjnych i z jakiej puli po-
chodzą potrzebne na to środki?
4. Jaki będzie wymierny wpływ na stan budżetu
ZUS po wprowadzeniu planowanego ograniczenia
z 7,4% do 4,3% składki przekazywanej do OFE oraz
jak się to odbije na wysokości przyszłych świadczeń
pobieranych z otwartych funduszy emerytalnych?
5. Do jakiej liczby powinna się zwiększyć liczba
osób ubezpieczonych, aby uzdrowić sytuację ZUS?
Obecnie jest 14 mln płacących składki, a emerytury
pobiera 7 mln emerytów.
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14319)
do ministra zdrowia
w sprawie rehabilitacji dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego
w ośrodku lub na oddziale dziennym
Szanowna Pani Minister! Zarówno w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej, jak i w zarządzeniu nr 56/2009
DSOZ prezesa NFZ z dnia 29 października 2009 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza pomi-
nięto możliwość przedłużania czasu rehabilitacji
w ośrodkach/oddziałach terapii dziennej dla dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego, w tym niepełno-
sprawnych, powyżej 120 dni w roku kalendarzowym.
W odpowiedzi na interpelację z dnia 30 listopada
2009 r., znak: SPS-023-13097/09, w sprawie ograni-
czenia dostępu do świadczeń zdrowotnych z zakresu
rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach dziennych dla
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego minister-
stwo zapowiadało przeprowadzenie odpowiednich
analiz i rozważenie możliwości przedłużenia czasu
trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym powyżej
120 dni w roku kalendarzowym w drodze nowelizacji
przedmiotowego aktu wykonawczego.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące pyta-
40
nie: Kiedy ministerstwo planuje znowelizować roz-
porządzenie, które zapewni dostęp dzieciom niepeł-
nosprawnym do wydłużonej rehabilitacji leczniczej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14320)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wykazu ras psów uznawanych
za agresywne
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 10 ust.
3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwie-
rząt minister spraw wewnętrznych i administracji
ustala wykaz ras psów uznawanych za agresywne po
zasięgnięciu opinii Związku Kynologicznego w Pol-
sce, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia bez-
pieczeństwa ludzi i zwierząt. W przedmiotowym roz-
porządzeniu wymienionych jest 11 ras psów uznawa-
nych za agresywne, tj.: amerykański pit bull terrier,
pies z Majorki (Perro de Presa Mallorquin), buldog
amerykański, dog argentyński, pies kanaryjski (Per-
ro de Presa Canario), tosa inu, rottweiler, akbash
dog, anatolian karabash, moskiewski stróżujący oraz
owczarek kaukaski.
Delegacja ustawowa dopuszcza umieszczenie
w wykazie wyłącznie psów rasowych. Istotnym za-
gadnieniem wydaje się jednak uwzględnienie w wy-
kazie również mieszańców ras agresywnych.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące pyta-
nie: Czy i jakie działania podejmie ministerstwo
w celu uregulowania kwestii psów mieszańców ras
uznawanych za agresywne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14321)
do ministra obrony narodowej
w sprawie lokalizacji Centrum Doktryn
i Szkolenia Sił Zbrojnych
Zwracam się do Pana Ministra z interpelacją
w sprawie lokalizacji Centrum Doktryn i Szkolenia
Sił Zbrojnych.
W listopadzie ubiegłego roku złożyłem do Pana
Ministra interpelację dotyczącą planów likwidacji
Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy. W odpowiedzi
pan generał Czesław Piątas, sekretarz stanu do
spraw społecznych i profesjonalizacji w MON, po-
twierdził, że: „Projekt rozporządzenia ministra obro-
ny narodowej w sprawie zniesienia niektórych woj-
skowych sądów garnizonowych oraz zmiany rozpo-
rządzenia w sprawie utworzenia sądów wojskowych
oraz określenia ich siedzib i obszarów właściwości
(przewidujący m.in. rozformowanie wojskowych są-
dów garnizonowych w Bydgoszczy, Krakowie i Zielo-
nej Górze) znajduje się na etapie uzgodnień między-
resortowych”.
Jednocześnie pan generał poinformował marszał-
ka Sejmu, że „nie jest zamiarem resortu obrony na-
rodowej osłabianie pozycji Bydgoszczy jako ważnego
centrum wojskowego. Wyrazem tego jest planowane
utworzenie w tym miejscu (do dnia 31 grudnia 2011 r.)
nowej jednostki wojskowej – Centrum Doktryn i Szko-
lenia Sił Zbrojnych”. To zapewnienie uspokoiło obawy
bydgoszczan, uwierzyliśmy oficerskiemu słowu, że
miasto nie będzie marginalizowane w dziedzinie woj-
skowości.
Tymczasem w ostatnim tygodniu w prasie ukaza-
ły się publikacje świadczące o zmianie planów Mini-
sterstwa Obrony Narodowej. Według tych doniesień
wizytę Panu Ministrowi złożyła delegacja toruńskich
polityków – wymienionych z imienia i nazwiska.
Skarżyli się oni na zamiary likwidacji orkiestry woj-
skowej w ich mieście. W zamian mieli otrzymać obiet-
nicę umiejscowienia w Toruniu nowej instytucji –
obiecanego wcześniej Bydgoszczy Centrum Doktryn
i Szkolenia Sił Zbrojnych.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z kolejny-
mi pytaniami:
1. Gdzie ostatecznie planowana jest lokalizacja
Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych? A jeśli
instytucja ma rzeczywiście powstać w Toruniu, to:
2. Dlaczego zmieniono plany po jednej wizycie po-
lityków, w sytuacji gdy wiceminister zapewniał, że
wszelkie decyzje zapadają po wnikliwej analizie?
Wierzę, że zechce Pan potwierdzić raz złożoną
obietnicę. Gdyby bowiem rzeczywiście zmienił Pan
zdanie, trudno byłoby odbierać to inaczej niż jako lek-
ceważenie społeczności bydgoskiej. Byłoby to tym bar-
dziej niepokojące i zastanawiające, że w ostatnim cza-
sie obserwujemy działania niektórych polityków
z Torunia zmierzające do osłabiania metropolitalnych
aspiracji Bydgoszczy. Obecna sytuacja, związana z li-
kwidacją Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy, wywo-
łać może kolejne niepotrzebne napięcie między tymi
miastami. Jeśli rząd RP nie zachowa obiektywizmu
i powagi w podejmowaniu tak ważnych decyzji, to
eskalacja tego napięcia doprowadzić może do bardzo
trudnych do przewidzenia, ale potencjalnie niebez-
piecznych skutków sprzyjających procesom dezinte-
gracji społeczności regionu kujawsko-pomorskiego.
Z poważaniem
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 1 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14322)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie przywrócenia transmisji
obrad Sejmu na kanale TVP Info
Do mojego biura poselskiego coraz częściej zwra-
cają się osoby zaniepokojone faktem zaniechania od
września zeszłego roku przez telewizję publiczną re-
alizowania transmisji obrad Sejmu na kanale TVP
Info.
Transmisje obrad Sejmu stanowiły niezwykle
cenne źródło informacji na temat bieżącej działalno-
ści posłów dla wielu, zwłaszcza starszych wyborców,
którzy nie mają dostępu do Internetu. Obecny stan
rzeczy jest de facto odebraniem im możliwości uczest-
nictwa w życiu publicznym, gdyż nie mogą oni na
bieżąco śledzić działalności posłów, na których odda-
li swój głos. Problem nie zostanie rozwiązany także
po uruchomieniu programu TVP Parlament, gdyż
dostęp do tego kanału będzie ograniczony tylko dla
osób posiadających telewizję satelitarną bądź kablo-
wą. Realizacja transmisji obrad Sejmu stanowi ele-
ment misji, którą telewizja publiczna jest zobowiąza-
na realizować. Obecne krótkie flesze parlamentarne
będące skrótem wydarzeń sejmowych nie stanowią
wystarczającego źródła obiektywnej informacji na
temat działalności wszystkich parlamentarzystów
i nie oddają pełnego obrazu rzeczywistości.
Mając powyższe na uwadze, proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytanie: Czy Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego zamierza
podjąć działania na rzecz przywrócenia transmisji
obrad Sejmu w powszechnie dostępnym kanale tele-
wizji publicznej, w celu zapewnienia wyborcom peł-
nego wglądu w bieżącą działalność parlamentarną?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14323)
do ministra zdrowia
w sprawie otwierania gabinetów lekarskich
w domach pomocy społecznej
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji:
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z grudnia 2009 r. przychodnia świadcząca usługi le-
karskie w domach pomocy społecznej musi otworzyć
w każdym z nich gabinet lekarski, gdzie specjalista
medycyny rodzinnej ma w nim być codziennie przez
10 godzin dziennie. Ten dziwny przepis zapewne po-
41
wstał w rezultacie braku konsultacji ze środowiskiem
lekarzy i kierowników przychodni. Ich zdaniem jego
realizacja będzie mocno utrudniona, ponieważ za-
równo przychodnie, wobec braku lekarzy ze specja-
lizacją rodzinną, nie są zainteresowane odsyłaniem
na tak długo swoich lekarzy do DPS-ów, jak i ich
dyrektorzy (szczególnie tych mniejszych) nie widzą
potrzeby obecności lekarza w DPS-ie przez 10 go-
dzin na dobę. Specjaliści uważają, że najlepszym
rozwiązaniem zaistniałego problemu może być po-
wrót do poprzednio obowiązujących w tym zakresie
przepisów.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
Czy wobec wyżej przedstawionych argumentów
możemy spodziewać się zmiany przedmiotowego roz-
porządzenia?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14324)
do ministra zdrowia
w sprawie skierowań na niektóre badania
wystawionych w ubiegłym roku
przez lekarzy pierwszego kontaktu
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji:
Zgodnie z nowym zarządzeniem prezesa NFZ na
specjalistyczne badania typu tomografia czy rezo-
nans magnetyczny od stycznia bieżącego roku mogą
kierować pacjentów tylko i wyłącznie lekarze specja-
liści. W zarządzeniu tym znalazł się absurdalny za-
pis, że skierowania wystawione w ubiegłym roku
przez lekarzy pierwszego kontaktu mogą być reali-
zowane do końca stycznia bieżącego roku. W tej sy-
tuacji skierowania pacjentów, którym wyznaczono
późniejszy termin badania, straciły ważność. Tych
niejednokrotnie ciężko chorych ludzi czeka teraz bar-
dzo długie oczekiwanie na wizytę u specjalisty i rów-
nie długie oczekiwanie na wykonanie zleconego ba-
dania. Jest to kolejny przykład działania NFZ pro-
wadzącego do ograniczania pacjentom dostępu do
badań i leczenia.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
1. Dlaczego NFZ uniemożliwił niektórym pacjen-
tom wykonanie zleconych badań?
2. Czy ministerstwo podejmie działania zmierza-
jące do przedłużenia terminów ważności skierowań
wystawionych w ubiegłym roku przez lekarzy pierw-
szego kontaktu?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
42
Interpelacja
(nr 14325)
do ministra zdrowia
w sprawie przeciwdziałania ograniczaniu
dostępu kobiet do profilaktycznych
badań mammograficznych
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji:
W zarządzeniu prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z października 2009 r. zapisano, że progra-
mem profilaktycznym w 2010 r. nie mogą być objęte
kobiety, u których już wcześniej zdiagnozowano
zmiany nowotworowe o charakterze złośliwym w pier-
si, oraz kobiety, które wypełniając ankietę przed ba-
daniem, zgłoszą występowanie dolegliwości w obrębie
piersi.
W praktyce oznacza to, że jeśli kobieta w ankiecie
przed badaniem mammograficznym zgłosi ból w oko-
licy piersi, zostanie odesłana z kwitkiem do specjali-
sty, gdzie po najprawdopodobniej długim okresie
oczekiwania otrzyma skierowanie na identyczne ba-
danie. Tak skonstruowane zarządzenie jest po prostu
próbą ograniczenia kobietom dostępu do badań pro-
filaktycznych, które odgrywają ważną rolę w diagno-
styce nowotworowej.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
1. Dlaczego NFZ próbuje ograniczać kobietom do-
stęp do profilaktycznych badań mammograficznych?
2. Czy ministerstwo podejmie działania zmierzające
do zmiany treści przedmiotowego rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14326)
do ministra zdrowia
w sprawie nowelizacji ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji:
Jak mówi art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.): „projekt rozporządzenia
lub uchwały o likwidacji publicznego zakładu opieki
zdrowotnej wymaga opinii wojewody oraz opinii wła-
ściwych organów gminy i powiatu, których ludności
zakład udziela świadczeń zdrowotnych, a także sej-
miku województwa, jeśli zasięg działania zakładu
obejmuje województwo lub jego znaczną część”.
Zdaniem Zarządu Powiatu Tarnowskiego istnieje
potrzeba zmiany w przedmiotowej ustawie, której
konsekwencją będzie zmniejszenie liczby podmiotów
opiniujących projekt rozporządzenia lub uchwały o li-
kwidacji publicznego zakładu opieki zdrowotnej, po-
nieważ przede wszystkim, jak pokazują dotychczaso-
we doświadczenia, mało zasadne jest opiniowanie
przez organy gminy i powiatu projektu rozporządze-
nia lub uchwały o likwidacji publicznego ZOZ-u, z któ-
rego działalnością nie są one bezpośrednio związane,
a jedynie ich ludności, ale w pojedynczych przypad-
kach ten zakład udzielił świadczeń zdrowotnych.
Poza tym argumentem przemawiającym za wpro-
wadzeniem zmian w przedmiotowej ustawie są kosz-
ty finansowe ponoszone w takich przypadkach za-
równo przez podmiot przesyłający projekt rozporzą-
dzenia lub uchwały, jak i przez samorządy likwidują-
ce zakład opieki zdrowotnej.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
Czy ministerstwo podejmie działania zmierzające
do wprowadzenia wyżej sugerowanych zmian w przed-
miotowej ustawie?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14327)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przygotowania Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji
do przeciwdziałania ewentualnym
powodziom i zwalczania ich skutków
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji:
Gdy za kilka tygodni lód w zbiornikach wodnych
zacznie topnieć, powstająca kra będzie zatrzymywać
i spiętrzać wodę, może dojść do kolejnych powodzi.
Zresztą już teraz w niektórych rejonach kraju z za-
marzniętych rzek wydobywają się na powierzchnię
strumienie wody, która rozlewa się po okolicy i jak
na razie zamarza, już teraz stwarzając zagrożenie
dla okolicznych mieszkańców.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
Czy pomimo ubiegłorocznych cięć budżetowych
w resorcie i, jak sądzę, również tegorocznych ograni-
czeń w wydatkach podległe Panu służby są w pełni
przygotowane do przeciwdziałania i zwalczania skut-
ków ewentualnych powodzi, a budżet ministerstwa
udźwignie związane z tym wszelkie wydatki?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14328)
do ministra infrastruktury
w sprawie propozycji wprowadzenia zmian
w ustawie Prawo budowlane
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji:
W związku ze złożonymi przez pana S. K., za-
mieszkałego w Tarnowie, pismami przedstawiający-
mi szereg dezyderatów oraz sugestii dotyczących
wprowadzenia zmian prawnych w ustawie z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) zwracam się o zapo-
znanie z przedstawionymi propozycjami i postulata-
mi, a następnie rozważenie możliwości skierowania
ich do dalszych prac legislacyjnych. W załączeniu
przedkładam pismo z dnia 13 stycznia 2010 r. sygno-
wane przez wskazaną powyżej osobę, jak również
uzupełnienie do pisma w postaci wiadomości elektro-
nicznej z dnia 20 stycznia 2010 r.*)
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
Czy kierowane przez Pana ministerstwo podziela
zaproponowane przez wskazaną powyżej osobę roz-
wiązania, jak również czy podejmie działania ukie-
runkowane na wprowadzenie ich do porządku praw-
nego?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do przedstawionych
kwestii i stosowną odpowiedź w trybie regulowanym
ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 25 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14329)
do ministra gospodarki
w sprawie zapobiegania przerwom
w dostawie prądu
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji:
W ostatnim czasie w wyniku trudniejszych wa-
runków atmosferycznych mieszkańcy kilku regionów
naszego kraju zostali pozbawieni prądu. Najpoważ-
niejsze awarie wystąpiły w czterech województwach
– śląskim, małopolskim, świętokrzyskim i opolskim.
Jak podało Rządowe Centrum Bezpieczeństwa, po-
zbawionych prądu zostały 84 tys. mieszkańców wo-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
43
jewództwa śląskiego, 35 tys. w Małopolsce, 25 tys.
w województwie świętokrzyskim i 10 tys. na Opolsz-
czyźnie. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że prze-
rwy w dostawie prądu trwały nawet po kilkanaście
dni. Nie ulega wątpliwości, że brak prądu przy tak
trudnych warunkach atmosferycznych, obok wielu
utrudnień i niedogodności, niemałych strat gospo-
darczych, w pewnych okolicznościach powoduje za-
grożenie dla zdrowia i życia ludzi.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
Jakie działania zostaną podjęte przez ministerstwo
w celu zapobieżenia w przyszłości tak niebezpiecz-
nym przerwom w dostawie prądu?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14330)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przeciwdziałania licznym
wypadkom śmierci w wyniku mrozów
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst składanej interpelacji:
Jak podało Rządowe Centrum Bezpieczeństwa, od
początku listopada ubiegłego roku w Polsce zmarło
w wyniku wychłodzenia organizmu ponad 200 osób.
Prognozowane równie niskie temperatury spowodu-
ją najprawdopodobniej śmierć kolejnych osób. Wszyst-
kim tym tragicznym zdarzeniom nie możemy zapo-
biec, ale możemy za to próbować zmniejszyć liczbę
zmarłych. Ponieważ najczęściej ofiarami mrozów są
osoby bezdomne, poszukujące schronienia, skutecz-
nym rozwiązaniem będzie stworzenie na terenie na-
szego kraju sieci miejsc – pomieszczeń, w których
osoby zmarznięte, a szczególnie bezdomne będą mo-
gły się ogrzać. Moim zdaniem w każdej gminie i każ-
dym mieście powinno być przynajmniej jedno takie
miejsce, natomiast w większych miastach odpowied-
nio więcej.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
Czy możemy spodziewać się ze strony Pana Ministra
podjęcia działań, które doprowadziłyby do powstania
wspomnianych lokali w naszych gminach, oraz
wsparcia finansowego tego przedsięwzięcia z budże-
tu państwa?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 3 lutego 2010 r.
44
Interpelacja
(nr 14331)
do ministra zdrowia
w sprawie dostępności mobilnej diagnostyki
obrazowej dla polskich pacjentów
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o przedstawienie informacji oraz podjęcie działań
w przedstawionej poniżej sprawie.
W zarządzeniu prezesa NFZ nr 80/2008/DSOZ
z 14 października 2008 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania umów w rodzaju: ambulatoryjna
opieka specjalistyczna w § 12 pkt 2 napisano: „Świad-
czeniodawca udziela ASDK w zakładzie opieki zdro-
wotnej, we wskazanej lokalizacji, zgodnej z adresem
komórki organizacyjnej określonym w rejestrze za-
kładów opieki zdrowotnej, według harmonogramu
pracy, określonego w załączniku nr 2 do umowy”.
Tym samym aby świadczyć usługi mobilne, nale-
ży je wcześniej zarejestrować jako usługi stacjonarne.
Takie sformułowanie praktycznie wyklucza funkcjo-
nowanie usług mobilnych, których podstawową zale-
tą jest szybkość i elastyczność. Konieczność rejestra-
cji komórki organizacyjnej w każdym szpitalu odwie-
dzanym przez jednostkę mobilną jest nieracjonalne,
wymaga od świadczeniodawcy przejścia długotrwa-
łego, skomplikowanego i kosztownego procesu reje-
stracji i w praktyce ogranicza dostęp do usług pacjen-
tom wszystkich szpitali w całej Polsce. Zarządzenie
ogranicza konkurencję na rynku, wykluczając pod-
mioty świadczące usługi niestacjonarnie, oraz ogra-
nicza dostęp do usług diagnostycznych dla polskich
pacjentów.
W sytuacji gdy na badanie np. rezonansu magne-
tycznego czeka się w Polsce miesiącami, a uwolnienie
rynku w tej dziedzinie skutkowałoby obniżeniem cen,
ww. zarządzenie wydaje się być niedoskonałe.
W związku z powyższym zwracam się do Pani Mini-
ster z następującymi pytaniami:
1. Jakie przesłanki miały wpływ na wprowadze-
nie takich ograniczeń w świadczeniu usług mobilnej
diagnostyki?
2. Czy ww. zarządzenie poddane było konsulta-
cjom społecznym?
3. Czy znane są ministerstwu jakiekolwiek dane
świadczące o tym, że mobilny sposób świadczenia
usług diagnostycznych wpływa negatywnie na ich
jakość?
4. Diagnostyczne usługi mobilne świadczone są
w Polsce w zakresie mammografii, które wykonuje
się w tzw. mammobusach. Możliwość mobilnego
świadczenia usług mammografii dopuszcza zarządze-
nie nr 81/2008/DSOZ z dnia 15 października w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: profilaktyczne programy zdrowot-
ne. Dlaczego zatem podobny sposób świadczenia
usług diagnostycznych nie może zostać zaakceptowa-
ny dla innej kategorii tych usług diagnostycznych?
5. Czy ministerstwo posiada dane o wykorzysta-
niu mobilnej diagnostyki i jej udziale w rynku usług
medycznych w innych krajach Unii Europejskiej?
6. Czy do ministerstwa docierają jakiekolwiek
sygnały o potrzebie zmiany obowiązujących przepi-
sów w tej materii?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14332)
do ministra zdrowia
w sprawie zabezpieczenia
przeciwpożarowego polskich szpitali
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o przedstawienie informacji oraz podjęcie działań
w przedstawionej poniżej sprawie.
Najwyższa Izba Kontroli opublikowała w styczniu
br. „Informację o wynikach kontroli stanu technicz-
nego obiektów użytkowanych przez publiczne zakła-
dy opieki zdrowotnej”. Największy niepokój NIK bu-
dzi zabezpieczenie przeciwpożarowe polskich szpita-
li. W większości skontrolowanych przez NIK szpitali
brakowało przeciwpożarowego wyposażenia budyn-
ków – gaśnic, hydrantów i alarmów. W blisko połowie
skontrolowanych placówek służby zdrowia stan dróg
pożarowych uniemożliwiał korzystanie z nich stra-
żakom. Szczególnie niepokojące jest, że w szpitalach,
gdzie w salach są łóżka, stwierdzono nieprzestrzega-
nie wymogów w zakresie ewakuacji– np. nie wydzie-
lono ewakuacyjnych klatek schodowych, nie było za-
bezpieczenia przed zadymieniem dróg ewakuacyj-
nych, brak było oświetlenia awaryjnego. Drogi ewa-
kuacyjne były za długie lub za wąskie w stosunku do
wymagań. Zdarzały się przypadki użycia do wykoń-
czenia wnętrz dróg ewakuacyjnych materiałów łatwo
zapalnych. Te nieprawidłowości stwarzają realne za-
grożenie dla zdrowia i życia ludzi, zwłaszcza tych
o ograniczonej zdolności poruszania się, w przypadku
wystąpienia pożaru lub innych zdarzeń wymagają-
cych wyprowadzenia osób z zagrożonego obiektu.
Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest to,
że szpitale nie posiadają wystarczających środków
finansowych na utrzymanie obiektów ochrony zdro-
wia w należytym stanie. Dyrektorzy tych placówek
muszą często stawać przed wyborem: leczenie pacjen-
tów i ratowanie ich życia czy wykonywanie chociażby
najbardziej koniecznych prac remontowych. W związ-

ku z powyższym zwracam się do Pani Minister z na-
stępującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem niedofi-
nansowania polskich szpitali?
2. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
poprawy opisanej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14333)
do ministra zdrowia
w sprawie terminu wejścia w życie
„Narodowego programu ochrony
zdrowia psychicznego”
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o przedstawienie informacji oraz podjęcie działań
w przedstawionej poniżej sprawie.
W odpowiedzi na moją wcześniejszą interpelację
w sprawie działań podejmowanych przez Minister-
stwo Zdrowia na rzecz osób z zaburzeniami psychicz-
nymi (SPS-023-12485/09) ministerstwo przyznało,
iż mamy do czynienia zarówno z narastającym pro-
blemem zaburzeń psychicznych, jak i z niedostatkiem
strukturalnych i funkcjonalnych zasobów niezbęd-
nych do zapewnienia osobom z zaburzeniami psy-
chicznymi warunków integracji społecznej i funkcjo-
nowania społecznego na możliwym osiągalnym po-
ziomie, tj. warunków godnego życia. Ministerstwo
zgadza się również, że potrzebne są warunki kom-
pleksowej pomocy uwzględniającej zarówno adekwat-
ne środki terapeutyczne, jak i środowiskowa pomoc
społeczna. Lekarstwem na wszystkie problemy mia-
ło być wprowadzenie w życie „Narodowego programu
ochrony zdrowia psychicznego”, który choć powstał
półtora roku temu, to wciąż nie wszedł w życie.
Tymczasem budżet na leczenie psychiatryczne na
rok 2010 w niektórych województwach został zmniej-
szony nawet o jedną piątą. Już teraz w szpitalach
psychiatrycznych brakuje miejsc. Na wolne łóżko
w niektórych szpitalach w Polsce czeka się latami.
Zdarza się, że do domów odsyłani są pacjenci, którzy
są zagrożeniem dla otoczenia i dla samych siebie.
Z tego powodu często dochodzi do prawdziwych dra-
matów.
Rok 2010 ma być zdaniem ministerstwa wykorzy-
stany na zadania organizacyjne i planistyczne bez
szczególnych wydatków w dziedzinie zdrowia psy-
chicznego. Zadania wymagające znacznego wzrostu
wydatków przewidziane są od roku 2011. Ale proble-
45
mów pacjentów nie da się zamrozić na rok. Szpitale
psychiatryczne już teraz mają mnóstwo problemów,
by zapewnić chorym właściwą opiekę. A nadchodzą-
cy rok wydaje się rysować w jeszcze ciemniejszych
barwach. W związku z powyższym zwracam się do
Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jak przebiegają prace nad wydaniem stosow-
nych rozporządzeń wprowadzających w życie „Naro-
dowy program ochrony zdrowia psychicznego”? Czy
znany jest termin jego wejścia w życie?
2. Jaki pomysł na zapewnienie chorym psychicz-
nie właściwej opieki na 2010 r. ma Ministerstwo
Zdrowia?
3. Czy ministerstwo może zagwarantować, że
wszyscy chorzy z zaburzeniami psychicznymi potrze-
bujący pomocy będą mogli liczyć w nadchodzącym
roku na pomoc?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14334)
do ministra zdrowia
oraz
ministra edukacji narodowej
w sprawie trudności w dostępie do edukacji
dzieci przewlekle chorych
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o przedstawienie informacji oraz podjęcie działań
w przedstawionej poniżej sprawie.
Dzieci przewlekle chore z trudem znajdują miejsce
w polskim systemie edukacji, ponieważ przedszkole
czy szkoła może odmówić ich przyjęcia. Zgoda na
opiekę nad chorym dzieckiem to tylko wyraz dobrej
woli placówki, a nie obowiązek. W ubiegłym roku po-
wołany został zespół, który opracował serię broszu-
rek pod wspólną nazwą „One są wśród nas”, w któ-
rych informuje się nauczycieli, czym jest np. cukrzy-
ca, astma, padaczka, i jak należy postępować, gdy
nastąpi atak choroby. Założono, że jeśli uzbroi się
nauczycieli w odpowiednią wiedzę, to problem znik-
nie. Broszurki edukacyjne jednak na niewiele się zda-
ły. Rodzice dzieci przewlekle chorych wciąż mają
ogromne problemy ze znalezieniem dla nich szkoły.
Specjaliści sugerują, że lepsze skutki mogłyby od-
nieść np. zajęcia praktyczne dla nauczycieli dotyczą-
ce udzielania pomocy w razie ataku epilepsji czy po-
dawania insuliny.
Choroby przewlekłe u dzieci są bardzo często po-
wodem dyskryminacji i eliminowania z życia przed-
46
szkolnego oraz szkolnego, a dotychczas podejmowane
przez ministerstwo działania okazały się nieskutecz-
ne. W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega trudności, jakie
mają dzieci przewlekle chore w dostępie do edukacji?
2. Czy ministerstwo dysponuje dogłębnymi ana-
lizami sytuacji prawnej dzieci niepełnosprawnych
i przewlekle chorych?
3. Jakie działania w tej kwestii zamierza podjąć
ministerstwo w najbliższym czasie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14335)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wykorzystania unijnych pieniędzy
na aktywizację niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o przedstawienie informacji oraz o podjęcie dzia-
łań w przedstawionej poniżej sprawie.
Osoby z orzeczoną niepełnosprawnością stanowią
średnio tylko 2,5% uczestników projektów realizowa-
nych w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” dotyczących rynku pracy. Zdaniem organiza-
cji pozarządowych zajmujących się aktywizowaniem
osób niepełnosprawnych winien temu jest zły system
wyboru projektów.
Szkolenia aktywizujące niepełnosprawnych są
droższe od kierowanych do innych grup wsparcia
i przegrywają w konkursach z ofertą składaną przez
firmy szkoleniowe, które włączają do projektów poje-
dyncze osoby z orzeczoną niepełnosprawnością.
O wyższej cenie decyduje np. potrzeba zapewnienia
większej liczby godzin nauki, sali w obiekcie dosto-
sowanym do potrzeb niepełnosprawnych i transport.
Osób niepełnosprawnych jest też najmniej wśród
przedsiębiorców zakładających firmy za środki UE.
Prawie we wszystkich województwach przyznano im
około 1% dotacji.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
2. Jakie dane na temat udziału niepełnospraw-
nych w projektach realizowanych w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” posiada minister-
stwo?
3. Jakie działania podejmuje ministerstwo, by
zwiększyć liczbę niepełnosprawnych uczestników
projektów realizowanych w ramach PO KL?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14336)
do ministra infrastruktury
w sprawie działalności Poczty Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o przedstawienie informacji oraz podjęcie
działań w przedstawionej poniżej sprawie.
W listopadzie 2009 r. opublikowana została „In-
formacja NIK o wynikach kontroli działalności pań-
stwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej
»Poczta Polska«”, z uwzględnieniem przepływów fi-
nansowych i jakości świadczonych usług. Najwyższa
Izba Kontroli negatywnie ocenia działalność Poczty
Polskiej, w szczególności z uwagi na: niezapewnienie
wymaganej powszechnie dostępności usług poczto-
wych, niedotrzymywanie parametrów jakościowych
świadczonych usług, opóźnioną realizację inwestycji
strategicznych dla funkcjonowania Poczty. Klientom
Poczty Polskiej najbardziej dokuczają: niedotrzymy-
wanie terminów doręczeń przesyłek, pogarszający się
stan zabezpieczenia przesyłek, zła organizacja pracy
urzędów i brak informacji, zły stan techniczny obiek-
tów pocztowych. NIK ma zastrzeżenia do sposobu
realizacji kluczowych inwestycji, które mogłyby po-
prawić tę sytuację i zwiększyć satysfakcję klientów.
Stale pogarsza się też jej sytuacja ekonomiczno-fi-
nansowa. Od kilku lat firma notuje straty w działal-
ności.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania podjęło ministerstwo w celu
wykonania zasugerowanych przez NIK wniosków
zawartych w ww. informacji?
2. Na rynek usług pocztowych wchodzą nowi,
niezależni operatorzy pocztowi, stanowiący już teraz
dużą konkurencję dla Poczty Polskiej. Jakie działa-
nia podejmuje firma, by w pełni być przygotowaną na
taką sytuację?
3. W jaki sposób spółka zamierza podnieść swoją
konkurencyjność i jakość usług na zmieniającym się
rynku?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14337)
do ministra środowiska
w sprawie ograniczenia populacji
kormorana czarnego i innych zwierząt
Szanowny Panie Ministrze! W związku z licznymi
sygnałami zgłaszanymi przez użytkowników stawów
rybackich oraz radnych sejmiku woj. wielkopolskiego
zwracam się z uprzejmą prośbą o podjęcie działań
zmierzających do ograniczenia populacji kormorana
czarnego.
Ptaki te w ostatnich czasach nadmiernie odbu-
dowały swoją populację, co staje się powodem licz-
nych szkód w gospodarce. Użytkownicy rybaccy po-
noszą bardzo duże straty, które nie są w żaden spo-
sób rekompensowane. Problem ten pogłębia się
i jego rozwiązanie wymaga pilnych i konsekwent-
nych działań.
Kormoran czarny nie należy już do gatunków
rzadkich czy zagrożonych wyginięciem. W ostatnich
latach na skutek zapewnionej ochrony nastąpił in-
tensywny wzrost jego liczebności. Według badań In-
stytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie oraz
obserwacji samych użytkowników straty wyrządzane
przez kormorany stanowią od 30% do nawet 100%
wielkości produkcji ryb. W związku z powyższym ist-
nieje pilna potrzeba oceny wielkości populacji tych
ptaków i podejmowania na bieżąco działań zmierza-
jących do ograniczania jej systematycznego wzrostu.
Kolejnym bardzo ważnym aspektem sprawy jest
konieczność uregulowania odpowiedzialności za szko-
dy wyrządzane przez kormorany. Kormoranów nie
dotyczą przepisy Prawa łowieckiego regulujące
odpowiedzialność za szkody wyrządzane w upra-
wach i płodach rolnych przez dziki, łosie, daniele i sar-
ny, a także przepisy ustawy o ochronie przyrody nor-
mujące odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody
wyrządzane np. przez żubry, wilki czy bobry.
Duże stada kormoranów żerujące na stawach ho-
dowlanych oraz wodach otwartych powodują olbrzy-
mie straty ekonomiczne, a ponadto przyczyniają się
do dewastacji naturalnego środowiska wokół tych
akwenów wodnych. Podobnie nie bez znaczenia jest
wpływ, jaki wywierają na ichtiofaunę czapla siwa czy
wydra. Z doniesień hodowców wynika, że problemu
tego również nie należy lekceważyć.
Do grupy tych problemów zaliczyć należy rów-
nież zagrożenia, jakie powodują bobry. Szkody dla
gospodarki, jakie wiążą się z systematycznym
wzrostem liczebności populacji bobra, również zasłu-
gują na szczególną uwagę. Na terenie woj. wielko-
polskiego zewidencjonowano ostatnio np. około 360
tam bobrowych, które są powodem wielu problemów
w gospodarce rolnej, leśnej czy wodnej. Świadczyć
o tym może również liczba wniosków o odszkodowa-
nia za szkody wyrządzane przez bobry, jakie w ostat-
nich latach napływały do wojewody wielkopolskiego.
47
I tak odpowiednio w 2006 r. było 78 wniosków,
w 2007 r. – 142 wnioski, w 2008 r. – 244 wnioski
i w 2009 r. (do dnia 4 czerwca 2009 r.) – 198 wniosków.
Jak wynika z powyższego zestawienia, liczba szkód
wyrządzanych przez bobry rośnie z każdym rokiem.
Panie Ministrze, proszę o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytanie: Jakie działania zamierza
podjąć resort zmierzające do zminimalizowania ne-
gatywnego wpływu ww. zwierząt na środowisko
i gospodarkę?
Poseł Józef Racki
Kalisz, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14338)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wydatków poniesionych
przez Polskę w związku z zaangażowaniem
naszego kraju w misjach wojskowych
w Iraku i Afganistanie
Szanowny Panie Ministrze! W czasie spotkań po-
selskich oraz podczas pełnienia dyżurów w macierzy-
stych okręgach wyborczych formułowane są do par-
lamentarzystów pytania dotyczące wydatków pono-
szonych przez Polskę w związku z udziałem naszego
kraju w misjach wojskowych w Iraku i Afganistanie.
W tym kontekście wyrażane są wątpliwości, czy
w obecnej sytuacji naszego kraju, gdy brakuje środ-
ków finansowych na zaspokojenie wielu ważnych po-
trzeb społecznych, stać budżet państwa na znaczące
wydatki związane z wysyłaniem i utrzymywaniem
polskich kontyngentów wojskowych w różnych zapal-
nych miejscach świata. O ile wyrażane jest zrozumie-
nie dla udziału polskich żołnierzy w misjach pokojo-
wych organizowanych pod auspicjami ONZ, o tyle
krytyczne uwagi wielu obywateli wzbudza polskie
zaangażowanie wojskowe w ramach misji wojsko-
wych Sojuszu Północnoatlantyckiego w Afganistanie
i w przeszłości w Iraku. W tym kontekście podnoszo-
ny jest zarówno aspekt polityczny tego rodzaju dzia-
łań, określanych jako interwencja zbrojna w pań-
stwach trzecich, jak też wymiar finansowy tak po-
ważnych obciążeń budżetu państwa, którego wydat-
ki – zwłaszcza w dobie jego niezrównoważenia zwią-
zanego m.in. ze skutkami światowego kryzysu finan-
sowego – wymagają licznych cięć, w tym także w tych
sferach, które przekładają się na pogorszenie sytuacji
życiowej wielu grup społecznych.
Skala tego rodzaju pytań i wątpliwości narasta
w sytuacji, gdy do opinii publicznej docierają infor-
macje, iż władze państwowe zamierzają zwiększyć
zaangażowanie – tak osobowe, jak i w zakresie wy-
posażenia bojowego – w ramach polskiego kontyn-
gentu działającego w Afganistanie.
48
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośba o odpowiedź na następu-
jące pytania:
— Jakie wydatki poniosła dotąd Polska w związ-
ku z udziałem naszych kontyngentów wojskowych
w działaniach w Iraku i Afganistanie?
— Jak skala tych wydatków rzutuje na kondycję
polskich Sił Zbrojnych, przed którymi stają poważ-
ne wyzwania związane z procesem uzawodowienia
armii?
— Jaka jest skala pomocy technicznej dla polskie-
go kontyngentu wojskowego w Afganistanie ze strony
administracji amerykańskiej, koordynującej działania
międzynarodowych sił wojskowych w tym kraju?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14339)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie waloryzacji rent i emerytur
Szanowna Pani Minister! Na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 8, poz. 38) Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych dokonuje waloryzacji rent i emerytur, podwyż-
szenia najniższych świadczeń oraz dodatków do eme-
rytur i rent.
W przypadku zmiany wysokości świadczenia eme-
rytalno-rentowego, na mocy powyżej przytoczonych
przepisów, waloryzacja dokonana jest poprzez po-
mnożenie kwoty emerytury i renty przez wskaźnik
waloryzacji. Przy zastosowaniu wskaźnika walory-
zacji podwyższona zostanie także podstawa wymiaru
waloryzowanych świadczeń. Nową wysokość emery-
tury lub renty oblicza się poprzez pomnożenie okre-
ślonego procenta przeciętnego wynagrodzenia w da-
nym kwartale danego roku przez wskaźnik wysoko-
ści świadczenia, podany w procentach.
Mając na uwadze szerokie zainteresowanie eme-
rytów i rencistów, jeśli chodzi o stosowanie do obli-
czenia waloryzacji procentowej stawki przeciętnego
wynagrodzenia, kieruję do Pani Minister następują-
ce pytania:
1. Dlaczego, waloryzując renty i emerytury, przy
obliczaniu bierze się pod uwagę kwotę przeciętnego
wynagrodzenia, a nie rzeczywistego, jakie otrzymy-
wała konkretna osoba, której świadczenie podlega
waloryzacji?
2. Czy możliwe będą w przyszłości zmiany
w ustawie, jeśli chodzi o kwestię podniesioną w py-
taniu pierwszym?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14340)
do ministra finansów
w sprawie wykreślenia z rządowego
projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze przepisów
godzących w interes gmin górniczych
Szanowny Panie Ministrze! Proponowany w art. 6
pkt 2 rządowego projektu ustawy Prawo geologiczne
i górnicze przepis pozbawia gminy górnicze prawa do
obciążania podatkiem od nieruchomości budowli zlo-
kalizowanych w wyrobiskach górniczych. Budowle te
są znaczącym źródłem przychodów do budżetu gmin
górniczych. Przepis ten stanowi, że „podziemne wy-
robiska górnicze (…) nie są budowlami ani też urzą-
dzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów pra-
wa budowlanego”, co w praktyce oznacza zakaz opo-
datkowywania tych budowli przez gminy górnicze,
mimo zachowanego obowiązku opodatkowania bu-
dowli naziemnych.
Wpływy z tego podatku stanowią znaczącą pozy-
cję w dochodach gmin górniczych, a ich brak może
niekorzystnie wpłynąć na ich stabilność finansową,
bowiem w skali kraju nowa ustawa pozbawi łącznie
gminy górnicze dochodu w wysokości 100 mln zł
rocznie.
Przepis ten budzi uzasadnione wątpliwości kon-
stytucyjne, odbierając samorządom górniczym środ-
ki finansowe bez jednoczesnego wskazania źródła
finansowania dla zadań tych gmin.
Nowe przepisy doprowadzą w praktyce do obniże-
nia dochodu z tytułu opłaty eksploatacyjnej na sku-
tek wyposażenia przedsiębiorcy w prawo samodziel-
nego ustalania granicy bilansowości złoża, która
stanowi kryterium do naliczenia opłaty eksploatacyj-
nej. Nowy przepis może w efekcie prowadzić do nad-
użyć ze strony przedsiębiorcy ze szkodą dla gmin
górniczych oraz państwa, jako że opłata eksploata-
cyjna w 40% stanowi dochód Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Nieuchronnym efektem wprowadzenia nowego
przepisu będzie przerzucenie na gminy górnicze obo-
wiązku wyrównywania strat za utratę wartości przez
nieruchomości znajdujące się na terenie z przezna-
czeniem do eksploatacji kopaliny. Na gminy górnicze
spadnie obowiązek wypłaty odszkodowań, które spu-

stoszą gminne finanse, choć to nie one odpowiadają
za powstałe szkody.
Szanowny Panie Ministrze! Ponieważ proponowa-
ne przez rząd rozwiązania są nie do zaakceptowania
przez gminy górnicze, gdyż czynią tym samym nie-
możliwą realizację zadań własnych, kieruję do Pana
następujące pytania:
1. Skoro rząd chce pozbawić gminy górnicze do-
chodów z tytułu opodatkowania podziemnych budow-
li, proszę o wskazanie innego źródła finansowania
dla zadań tych gmin.
2. Czy i w jaki sposób rząd zamierza przeciwdzia-
łać nadużyciom ze strony przedsiębiorców wyposażo-
nych w możliwość samodzielnego ustalania bilanso-
wości złoża?
3. Z jakich źródeł – zdaniem Pana Ministra – po-
winny być wypłacane odszkodowania za zdegrado-
wane tereny?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 26 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14341)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości wprowadzenia
obligatoryjnej kontroli trzeźwości kierowcy
przy okazji rutynowej kontroli drogowej
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku lat w Polsce
notuje się – wg danych Centrum Bezpieczeństwa Ru-
chu Drogowego – powolny spadek liczby nietrzeźwych
kierowców – sprawców wypadków drogowych. Te
zmiany cieszą, ale kiedy porównamy sytuację w Pol-
sce z krajami UE (np. z Czechami), okaże się, że na
polskich drogach nadal nie jest bezpiecznie.
Z danych statystycznych wynika, że w pierwszym
półroczu 2009 r. znacząco spadła liczba wypadków
drogowych (o 14,13%). W porównaniu do minionego
roku zmalała z 23 006 do 19 756, czyli o 3848. Zmniej-
szyła się również liczba rannych i zabitych. W pierw-
szej połowie 2008 r. zginęło aż 2444 osób, a 29 107
zostało rannych. W analogicznym okresie bieżącego
roku odnotowano 1911 ofiar śmiertelnych (21,81%
mniej) i 25 259 rannych (13,23% mniej). Polacy są
coraz bardziej uważni i odpowiedzialni podczas jazdy.
Jest to efekt wielu czynników, wśród których można
wyróżnić akcje prewencyjne i profilaktyczne Policji
podnoszące świadomość kierowców oraz częstsze
kontrole drogowe.
Istnieje wiele metod ograniczania liczby nietrzeź-
wych kierowców, ale najpopularniejszym rozwiąza-
niem jest wprowadzenie przepisów prawnych okre-
ślających dopuszczający poziom stężenia alkoholu we
49
krwi kierowcy. Przepisy te są zwykle efektem kom-
promisu między wiedzą o wpływie alkoholu na za-
chowanie kierowcy w ruchu drogowym a polityczną
i społeczną akceptacją tego rozwiązania. Na świecie
obserwuje się wyraźną tendencję do obniżania do-
puszczalnych poziomów stężenia alkoholu we krwi.
W krajach UE wszystkie kraje członkowskie wpro-
wadziły zalecany limit 0,5‰. Policja w Polsce ma
możliwość sprawdzenia w każdym momencie trzeź-
wości uczestnika ruchu drogowego, ale nie jest to
obligatoryjny obowiązek, jaki towarzyszy rutyno-
wym kontrolom drogowym.
W taki oto sposób postępować będzie od stycznia
2010 r. policja czeska, która podczas rutynowej kon-
troli drogowej i stanu technicznego auta będzie tak-
że badać trzeźwość zatrzymanego do kontroli kierow-
cy. Od stycznia 2010 r. obowiązywać będzie w Cze-
chach nowe rozporządzenie, na mocy którego każdy
zatrzymany kierowca poddany kontroli będzie mu-
siał poddać się badaniu alkomatem. Dodatkowo cze-
ska policja otrzymała 400 certyfikowanych urządzeń
marki Dräger, których pomiary są w większości
uznawane przez sąd za wiarygodne. O przeprowadza-
niu takich testów będzie w dalszym ciągu decydował
funkcjonariusz.
Ponieważ poprawa stanu bezpieczeństwa na pol-
skich drogach wciąż pozostawia wiele do życzenia,
kieruję do Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy resort rozważy możliwość wprowadzenia
w Polsce obligatoryjnej kontroli trzeźwości kierowcy
przy okazji rutynowej kontroli drogowej?
2. Kiedy wprowadzenie takiego rozwiązania bę-
dzie możliwe w praktyce?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14342)
do ministra środowiska
w sprawie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw
Szanowny Panie Ministrze! Poselski projekt usta-
wy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowi-
ska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustaw to znaczący krok
w kierunku usprawnienia procedur administracyj-
nych związanych z przygotowaniem inwestycji.
50
Przyczyni się do tego bezpośrednio zapis niniej-
szej ustawy stwarzający możliwość przeniesienia wy-
danych decyzji środowiskowych na rzecz innego pod-
miotu bez konieczności przeprowadzenia ponownie
długotrwałej i skomplikowanej procedury admini-
stracyjnej. W ten oto sposób w znacznym stopniu
skrócony zostałby proces inwestycyjny, co ma zasad-
nicze znaczenie w przypadku dużych inwestycji, ma-
jących kluczowe znaczenie.
Należałoby się jednakże zastanowić nad zasadno-
ścią wprowadzania zapisów w art. 83 ustawy z dnia
16.04.2004 r. (Dz. U. Nr 92, poz. 880, ze zm.), pole-
gających na dokonywaniu obligatoryjnych uzgodnień
z regionalną dyrekcją ochrony środowiska. Zmiany
te wydłużyłyby niepotrzebnie czas przygotowania
inwestycji drogowych prowadzonych na drogach pu-
blicznych w granicach miasta.
Mając na uwadze powyższe zmiany, kieruję do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy wprowadzenie w niniejszej ustawie prze-
pisu polegającego na dokonywaniu obligatoryjnych
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, z uwagi na wydłużenie procesów decyzyjnych,
jest konieczne?
2. Jakie przesłanki przemawiają za wprowadze-
niem zmian, o których mowa w pytaniu nr 1 niniej-
szej interpelacji?
3. Czy Pan Minister planuje zawrzeć w niniejszej
ustawie przepis umożliwiający zmianę decyzji środo-
wiskowej polegającą jedynie na zmianie nazwy zada-
nia, ale bez konieczności przeprowadzenia ponowne-
go postępowania?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 28 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14343)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia zmian prawnych
umożliwiających dopuszczenie do świadczeń
publicznych mobilnych urządzeń
diagnostycznych
Pani Minister! Jednym z elementów budowy
i funkcjonowania nowoczesnej publicznej służby
zdrowia jest jak najłatwiejszy dostęp do usług dia-
gnostycznych. Istotnym uzupełnieniem stacjonarnej
diagnostyki medycznej jest jej mobilna odmiana.
Chodzi tu np. o rezonans magnetyczny czy tomogra-
fię komputerową. Diagnostyka mobilna jest po-
wszechna w wielu cywilizowanych krajach świata
i dopuszczona do świadczenia tych usług w ramach
publicznej służby zdrowia. Tymczasem polskie prawo
nie zezwala na dopuszczenie mobilnych urządzeń
diagnostycznych do świadczeń publicznych. Jest to
sytuacja niewłaściwa, skutkująca w praktyce ogra-
niczeniem dostępu do nowoczesnej diagnostyki me-
dycznej.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy Mi-
nisterstwo Zdrowia planuje wprowadzenie zmian
prawnych umożliwiających dopuszczenie do świadczeń
publicznych mobilnych urządzeń diagnostycznych?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14344)
do ministra finansów
w sprawie wysokości opodatkowania energii
elektrycznej wykorzystywanej w przemyśle
Panie Ministrze! Od dłuższego już czasu przed-
stawiciele polskiego przemysłu alarmują o drastycz-
nie rosnących kosztach energii elektrycznej. Cena
prądu jest głównym czynnikiem kosztotwórczym
w produkcji przemysłowej. Wraz ze wzrostem cen
energii mamy do czynienia ze spadkiem konkuren-
cyjności polskich firm i przyhamowaniem ich produk-
cji. Tymczasem jedną z głównych przyczyn omawia-
nej sytuacji jest fakt, że Polska jest jednym z pięciu
krajów europejskich, gdzie energia elektryczna opo-
datkowana jest najwyższą możliwą stawką. Równo-
cześnie większość krajów Unii Europejskiej stosuje
dyrektywę 2003/96/WE, która umożliwia ogranicze-
nie obciążeń podatkowych energii elektrycznej szcze-
gólnie w przypadku branż, gdzie prąd jest podstawo-
wym surowcem stosowanym w produkcji.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy Mi-
nisterstwo Finansów planuje podjąć działania zmie-
rzające do wprowadzenia zmian służących obniżeniu
opodatkowania energii elektrycznej wykorzystywa-
nej w przemyśle?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14345)
do ministra gospodarki
w sprawie przeniesienia produkcji
samochodu Fiat Panda z Polski do Włoch
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że włoski koncern Fiat rozważa prze-

niesienie produkcji samochodu Fiat Panda z fabryki
w Tychach do Włoch. Według ekspertów byłby to do-
tkliwy cios dla polskiego przemysłu motoryzacyjne-
go. Szczególnie mocno może ta decyzja uderzyć
w interesy wielotysięcznej załogi tyskiej fabryki. De-
cyzja ta wydaje się być nieuzasadniona ekonomicznie,
ponieważ Tychy to zakład produkujący tanio i na
bardzo wysokim poziomie. Zdaniem eksperta moto-
ryzacyjnego W. D. z Instytutu Badań Rynku Mory-
zacyjnego Samar decyzja o przeniesieniu produkcji
samochodu marki Fiat Panda do Włoch będzie miała
podłoże polityczne, a winę za przeniesienie produkcji
z Tych do Włoch ponoszą rządy, które nie zadbały
o przepisy, które mogłyby rozwinąć rynek nowych
samochodów. Dlatego Polska jest niezbyt atrakcyj-
nym miejscem dla borykających się z problemami
koncernów samochodowych. W ubiegłym roku w Pol-
sce sprzedano bowiem zaledwie 275 tys. nowych sa-
mochodów.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pytaniami.
1. Czy ministerstwo podziela opinię ekspertów, że
rząd zaniedbał działania zmierzające do rozwoju ryn-
ku nowych samochodów w Polsce?
2. Jakie skutki finansowe i wpływ na rynek pracy
może spowodować decyzja koncernu Fiat o przenie-
sieniu produkcji modelu Panda z Polski?
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14346)
do ministra infrastruktury
w sprawie nowej strategii Poczty Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień medial-
nych wynika, że Poczta Polska opracowała nową
strategię organizacyjno-ekonomiczną do 2015 r., któ-
ra przewiduje duże oszczędności i wzrost przycho-
dów. Jest to odpowiedź na ostrą rywalizacje innych
podmiotów podobnej branży o klientów korporacyj-
nych. W myśl nowej strategii Poczta Polska zamierza
mocno wejść na rynek usług logistycznych, zwłaszcza
specjalizować się w logistyce gotówki. Oferta ta ma
być skierowana do banków i dużych sieci handlo-
wych. W przyszłości ma nastąpić rozwój sprzedaży
usług bankowych i ubezpieczeniowych.
W związku z zapowiedzianymi zmianami zwra-
cam się do Pana Ministra z następującymi pytania-
mi.
1. Jak w 2009 r. kształtowała się sytuacja finan-
sowa Poczty Polskiej?
2. Ilu pracowników zatrudniała Poczta Polska
w latach 2005–2009?
51
3. Jakie są główne założenia nowej strategii Pocz-
ty Polskiej do 2015 r.?
4. Czy Poczta Polska planuje redukcje zatrudnie-
nia w najbliższych latach?
5. Co przewidują plany inwestycyjne w ramach
nowej strategii?
6. Gdzie planowana jest budowa nowoczesnych
sortowni i kiedy przewiduje się ich realizację?
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14347)
do ministra gospodarki
w sprawie planów przeniesienia produkcji
samochodów Lancia Ypsilon do Polski
Szanowny Panie Ministrze! Z najnowszych infor-
macji wynika, że turyński Fiat jest zdecydowany za-
mknąć swoje zakłady w Termini Imerese na Sycylii. We
Włoszech ma być produkowana nowa Panda, nato-
miast produkcja samochodu Lancia Ypsilon zostanie
przeniesiona w 2011 r. do Polski.
Ponieważ kolejna tura rozmów pomiędzy turyń-
skim koncernem, związkami zawodowymi i Mini-
sterstwem Rozwoju Gospodarczego na temat przy-
szłości fabryki w Termini Imerese nie przyniosła
nowych rozwiązań, Fiat jest zdecydowany zamknąć
fabrykę, ponieważ jest nierentowna. Do każdego
składanego tam auta koncern dopłaca 1000 euro. Wy-
bór Polski na miejsce produkcji samochodu marki
Lancia Ypsilon stwarza nowe możliwości wzrostu za-
trudnienia.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Gospodarki prowadzi rozmo-
wy na temat propozycji przeniesienia produkcji tu-
ryńskiego Fiata do Polski?
2. Czy jest już wskazana lokalizacja produkcji sa-
mochodu Lancia Ypsilon w Polsce?
3. Czy jest ustalona wielkość produkcji tych sa-
mochodów w Polsce i jakie możliwości zwiększenia
zatrudnienia stwarza ta propozycja?
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
52
Interpelacja
(nr 14348)
do ministra infrastruktury
w sprawie protestów mieszkańców
gm. Dywity przeciwko projektowi GDDKiA
dotyczącemu przebiegu północno-wschodniego
odcinka obwodnicy Olsztyna
Szanowny Panie Ministrze! Planowana budowa
obwodnicy Olsztyna jest jedną z najważniejszych
strategicznych inwestycji na terenie woj. warmińsko-
-mazurskiego. Realizacja tego projektu wydaje się
być warunkiem niezbędnym w procesie tworzenia
przesłanek do szybkiego nadrobienia opóźnień roz-
wojowych tych obszarów w stosunku do pozostałej
części kraju. Niestety, koncepcja przebiegu północno-
-wschodniego odcinka obwodnicy Olsztyna propono-
wana przez GDDKiA napotyka od dwóch lat na silny
sprzeciw ze strony samorządu gminy Dywity oraz
lokalnej społeczności reprezentowanej w tym sporze
przez stowarzyszenie „Zielona Dolina”.
Główne argumenty wymieniane w wielu prote-
stach złożonych przez ww. gremia to:
1. Proponowany przez GDDKiA wariant obwod-
nicy jest niezgodny z ustaleniami „Studium uwarun-
kowań i kierunków zagospodarowania przestrzenne-
go gminy Dywity” uchwalonego w lipcu 2006 r.
2. Projekt GDDKiA przecina gminę Dywity na pół
i w rażący sposób ingeruje w tereny inwestycyjne
gminy i jej mieszkańców.
3. W procesie konsultacji społecznych stanowisko spo-
łeczności gminy Dywity było całkowicie ignorowane.
4. Szczegółowa analiza kosztów realizacji projek-
tu zaproponowanego przez stowarzyszenie „Zielo-
na Dolina” pokazuje, że z ekonomicznego punktu
widzenia projekt ten wypada korzystniej na tle pro-
pozycji GDDKiA.
Należy też zauważyć, że stanowisko lokalnej spo-
łeczności gminy Dywity zostało poparte opinią doty-
czącą realizacji obwodnicy Olsztyna na odcinku od
węzła w Wójtowie do węzła w Spręcowie, sporządzo-
ną przez dr inż. Dariusza Łagunę z Uniwersytetu
Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.
W związku z powyższym proszę o udzielenie na-
stępujących informacji:
1. Na jakim etapie znajduje się realizacja projektu
budowy północno-wschodniego odcinka obwodnicy
Olsztyna?
2. Jakie jest stanowisko GDDKiA w sprawie ar-
gumentów podnoszonych w licznych protestach, któ-
rych autorami są mieszkańcy oraz samorządowcy
gminy Dywity?
Z poważaniem
Poseł Piotr Cieśliński
oraz grupa posłów
Lidzbark Warmiński, dnia 21 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14349)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie sytuacji mniejszości polskiej
w Czechach
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 Regu-
laminu Sejmu RP, składamy interpelację poselską
w sprawie sytuacji mniejszości polskiej w Czechach.
Stan faktyczny: W ostatnim czasie w doniesie-
niach prasowych dało się zauważyć informacje o bar-
dzo złej sytuacji polskiej mniejszości w Czechach,
a zwłaszcza na Zaolziu.
Sprawa dotyczy agresji Czechów, która wyrażana
jest przede wszystkim w Internecie, a o której świad-
czą m.in. strony pt. „Nienawidzimy Polaków” czy też
„Chcemy morza zamiast Polski”. Jak podkreślają
przedstawiciele Kongresu Polaków w RC, takie nie-
pokojące zjawisko ksenofobii, agresji i nienawiści na-
rasta w ciągu ostatnich kilku lat. Władze po obu
stronach granicy podkreślają, że owa frustracja jest
zjawiskiem, które ma miejsce tylko w Internecie,
i może dotyczyć nastrojów zarówno po jednej, jak i po
drugiej stronie. Specjaliści podkreślają z kolei, że za
taki stan rzeczy może być odpowiedzialny zły stan
wiedzy historycznej obu sąsiadów.
Pytania:
1. Jak rząd ocenia przedstawione informacje i czy
ich skala rzeczywiście jest powodem do niepokoju
wśród mniejszości polskiej na Zaolziu?
2. Jakie działania są prowadzone lub ewentualnie
planowane, aby minimalizować skalę negatywnych
zjawisk opisanych powyżej?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14350)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uproszczenia i ujednolicenia
orzecznictwa dotyczącego stopnia
niepełnosprawności
Szanowna Pani Minister! W związku z licznymi
prośbami o interwencję poselską, kierowanymi przez
osoby niepełnosprawne, w sprawie problemów z orzecz-
nictwem o stopniu niepełnosprawności i niezdolności
do pracy zwracam uwagę na konieczność zajęcia się
tym problemem.

Aktualnie w Polsce żyje o koło 5,5 mln osób nie-
pełnosprawnych, które podlegają ocenie pięciu róż-
nych systemów orzekania o stopniu niepełnospraw-
ności i prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W każdej z tych instytucji stosowane są odmienne
kryteria. Brak spójności oraz wspólnych zasad
orzeczniczych często doprowadza do sytuacji, w któ-
rej osoba ubiegająca się o świadczenie otrzymuje
z różnych instytucji orzeczenia o sprzecznej treści.
Wszystkie, nawet sprzeczne, orzeczenia są jednak
zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, ale kom-
pletnie niezrozumiałe dla zainteresowanych. Obecnie
obowiązujący system utrudnia, a często wręcz unie-
możliwia osobom niepełnosprawnym składanie wnio-
sków, ponieważ każdy, kto je składa, musi odrębnie
gromadzić całą dokumentację medyczną. Aby unikać
takich sytuacji, powinien zostać wprowadzony jed-
nolity system orzecznictwa lekarskiego w oparciu
o takie same kryteria oceny uszkodzeń i upośledzeń
funkcji organizmu ze względu na przebyte choroby
lub urazy.
W związku z powyższym mam do Pani Minister
następujące pytania:
1. Jakie działania planuje podjąć ministerstwo,
aby doprowadzić do usprawnienia i ujednolicenia
orzecznictwa o stopniu niepełnosprawności?
2. Jakie działania planuje podjąć ministerstwo,
aby doprowadzić do wprowadzenia jednolitego syste-
mu orzecznictwa lekarskiego?
Z poważaniem
Poseł Bożena Szydłowska
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14351)
do ministra zdrowia
w sprawie uruchomienia
w ponadregionalnym Specjalistycznym
Centrum Medycznym w Polanicy-Zdroju
oddziału neurochirurgii
Szanowna Pani Minister! W związku ze stara-
niem się Dyrekcji Specjalistycznego Centrum Me-
dycznego w Polanicy-Zdroju zmierzającym do uru-
chomienia w szpitalu oddziału neurochirurgii zwra-
cam się do Pani Minister z prośbą o przychylność
w sprawie ogłoszenie konkursu, który umożliwi jed-
nostce zawarcie kontraktu w tym zakresie.
Pani Minister, Specjalistyczne Centrum Medycz-
ne w Polanicy-Zdroju, którego organem założyciel-
skim jest minister zdrowia, jest szpitalem ponadre-
gionalnym, który zarówno lokalowo (doskonale przy-
stosowane sale operacyjne do przeprowadzania skom-
plikowanych operacji), jak i sprzętowo (jednostka
53
posiada nowy, drogi sprzęt do wykonywania precy-
zyjnych zabiegów w ramach tej specjalności) oraz co
najważniejsze kadrowo (wysoce wyspecjalizowaną
kadrą neurochirurgów, chirurgów, specjalistów oku-
listyki i laryngologii) jest przygotowany do leczenia
i ratowania życia ludzkiego od zaraz. Brakuje tylko
podpisanego kontraktu.
Szanowna Pani Minister, jeśli uda się uruchomić
oddział neurochirurgii w SCM w Polanicy-Zdroju, to
stałby się on zieloną wyspą na bardzo dużym obsza-
rze pozbawionym szybkiej i bliskiej dostępności. Spe-
cyfika zakresu usług neurochirurgicznych ma to do
siebie, że o ratowaniu życia niejednokrotnie decydu-
ją minuty. Oddział neurochirurgii już na etapie roz-
poczęcia działalności SCM został wpisany przez Mi-
nisterstwo Zdrowia po dogłębnych konsultacjach ze
wszystkimi podmiotami odpowiedzialnymi za orga-
nizację służby zdrowia w województwie dolnoślą-
skim.
Wobec powyższego zwracam się z zapytaniem:
Czy Ministerstwo Zdrowia poprze działania zmierza-
jące do uruchomienia oddziału neurochirurgii w Spe-
cjalistycznym Centrum Medycznym w Polanicy-
-Zdroju? Czy jest możliwa dogłębna analiza faktów
w tym zakresie wykonana przez organ założycielski,
czyli Ministerstwo Zdrowia, oraz podjęcie decyzji,
która spowoduje, że oddział neurochirurgii, w pełni
przygotowany, rozpocznie swoją działalność – usługi
ratujące ludzkie życie?
Z wyrazami należnego szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14352)
do ministra zdrowia
w sprawie problemu kryzysu w polskim
krwiodawstwie oraz problemów honorowych
krwiodawców z uzyskaniem zwolnienia
z pracy w dniu oddania krwi z zachowaniem
prawa do wynagrodzenia
W całym kraju regionalne centra krwiodawstwa
i krwiolecznictwa sygnalizują problem malejących
zapasów krwi, a nawet jej braku. W wielu szpitalach
odwoływane lub przesuwane są zaplanowane opera-
cje i zabiegi, by zapewnić rezerwę krwi do nagłych
wypadków. Dyrektorzy regionalnych centrów krwio-
dawstwa apelują o oddawanie krwi. Każdego roku,
szczególnie latem, szpitale mają problemy z zapasami
krwi ze względu na urlopy i wakacje krwiodawców
oraz większą liczbę wypadków.
Jak wynika z publikowanych danych, w Polsce co
roku ok. 0,5 mln osób oddaje krew. Rozporządzenie
54
ministra zdrowia i polityki socjalnej z dnia 15 maja
1996 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 281) stanowi, że
honorowemu dawcy krwi przysługuje zwolnienie
z pracy w dniu oddania krwi i na czas okresowego
badania lekarskiego z zachowaniem prawa do wyna-
grodzenia. Tymczasem coraz częściej podnoszony jest
problem kryzysu w krwiodawstwie. Osoby związane
z polskim krwiodawstwem alarmują, że dawców musi
być więcej, muszą zostawać nimi nowi ochotnicy.
Dawcy mogą oddawać krew tylko co kilka miesię-
cy: kobiety – co trzy, mężczyźni – co dwa. Jest wielu
ludzi, którzy w ogóle nie kwalifikują się na dawców.
Coraz częściej krwiodawcy podnoszą, że rzadziej od-
dają krew, gdyż pracodawcy nie chcą dawać im dnia
wolnego przysługującego na oddanie krwi. Jest to
problem sygnalizowany przez zainteresowane środo-
wiska w skali całego kraju.
W korespondencji skierowanej do biura poselskie-
go poinformowany zostałem, że w jednym z zakładów
pracy było kilkudziesięciu honorowych dawców krwi,
a obecnie pozostało niewielu, w zasadzie tylko za-
rząd. Zainteresowani podkreślają, że wynika to z fak-
tu, iż pracodawcy nie mają interesu, by płacić pra-
cownikom za nieobecność w pracy.
Krew jest lekiem, którego możemy potrzebować
w każdej chwili. Jest w interesie każdego z nas, by
go nie zabrakło. Obecnie, w czasie kryzysu gospodar-
czego, wiele zakładów pracy nie może zapewnić
wszystkim pracownikom zatrudnienia w pełnym wy-
miarze. Nieobecność pracownika w pracy, będąca
następstwem przysługującego dnia wolnego wynika-
jącego z faktu udania się do stacji krwiodawstwa,
mogłaby być w interesie pracodawcy. Może należało-
by zastanowić się nad wydzieleniem odrębnej puli
finansowej dla pracodawców na pokrycie kosztów
związanych ze świadczeniami pracowniczymi wyni-
kającymi z prawa do wynagrodzenia za dzień wolny
od pracy dla honorowych dawców krwi.
W chwili obecnej szpitalom i bankom krwi pozo-
staje jedynie apelowanie poprzez media do dobrej woli
Polaków. Po głośnych i spektakularnych apelach
zgłasza się dużo więcej chętnych, ale już w następne
dni wszystko wraca do normy.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
w związku z kryzysem w krwiodawstwie?
2. Jak przedstawia się ten problem w statysty-
kach?
3. Czy w pakiecie antykryzysowym nie powinna
zostać wydzielona odrębna pula finansowa dla pra-
codawców na pokrycie kosztów związanych ze świad-
czeniami pracowniczymi wynikającymi z prawa do
wynagrodzenia za dzień wolny od pracy dla honoro-
wych dawców krwi?
Poseł Tomasz Piotr Nowak
Konin, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14353)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie junaczek i junaków przymusowo
pracujących w brygadach Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”
Szanowna Pani Minister! W latach 1948–1955
znaczna ilość młodych Polaków (około 1,2 mln) pra-
cowała przymusowo w brygadach Powszechnej Or-
ganizacji „Służba Polsce”. Była to bardzo ciężka
i katorżnicza praca, wykonywana przez młodych lu-
dzi w wieku 16–17 lat na różnych obiektach w Polsce.
Młodzi ludzi odgruzowali ze zniszczeń wojennych
stolicę Warszawę, odbudowywali kopalnie i huty, re-
montowali tory kolejowe i mosty zniszczone podczas
działań wojennych. Wiele osób pracowało przy od-
wadnianiu Żuław, budowało zakłady chemiczne, pra-
cowało w PGR-ach.
Praca, niejednokrotnie ponad siły, nie była wów-
czas w żaden sposób wynagradzana, wykonywana
bez przydziału państwowych środków w zakresie
bezpieczeństwa i higieny pracy. Cały przymusowy
obowiązek pracy odbywał się w ciężkich jak na owe
czasy warunkach: brak odpowiednich maszyn, odzie-
ży ochronnej itp.
Większość tych ludzi w chwili obecnej boryka się
ze znacznymi problemami zdrowotnymi. Brakuje im
środków do życia oraz zaspokojenia podstawowych
potrzeb. Nie są również zakwalifikowani do żadnej
grupy uprzywilejowanej, dzięki której mogliby liczyć
na pomoc w wielu kwestiach.
Ich praca nie została w żaden sposób doceniona
i nie otrzymali żadnego zadośćuczynienia za wysiłek
i trud włożony w jej przymusowe wykonywanie.
Większość z nich była zmuszona do pozostawienia
swoich rodzin oraz poddawana represjom. Przeżyli
bardzo wiele, ale w chwili obecnej czują się pominię-
ci i zapomniani przez państwo.
Zwracam się do Pani Minister z zapytaniami:
Czy w przypadku tych schorowanych, często
w podeszłym wieku osób nie należałoby zająć się prio-
rytetowo projektem ustawy o świadczeniach przysłu-
gujących przymusowo wcielonym do Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”?
Czy zadośćuczynienie w postaci jednorazowo wy-
płaconego odszkodowania za każdy przepracowany
miesiąc nie wskazywałoby na fakt, że Polska pamię-
ta o ludziach, którzy poświęcili swoje zdrowie i swoją
młodość, pracując na rzecz odbudowy kraju?
Czy zakwalifikowanie tych junaków i junaczek do
grupy uprzywilejowanej, jak na przykład kombatan-
tów, nie byłoby dużym ułatwieniem dla nich, poprzez
stworzenie im przywilejów – dodatki do rent, korzy-
stanie poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowot-
nej itd.?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 1 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14354)
do ministra finansów
w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących akcyzy na alkohol zużywany
do produkcji wyrobów nieprzeznaczonych
do spożycia
Szanowny Panie Ministrze! Urzędy celne uzna-
niowo nakładają akcyzę na skażony spirytus. Jeśli
ich zdaniem skażenie jest niewystarczające, obciąża-
ją produkt wysokim podatkiem, tak jak w przypadku
normalnego alkoholu. Urzędy obawiają się bowiem
wprowadzenia do obrotu wysokoprocentowego alko-
holu bez zapłacenia należnego podatku. Bez skażo-
nego spirytusu nie da się jednak wyprodukować pły-
nów do samochodowych spryskiwaczy czy chłodnic.
Po obłożeniu ich akcyzą ceny mogą nawet skoczyć
kilkunastokrotnie, co będzie miało konsekwencje
w przypadku ponoszenia kosztów przez kierowców,
a w przypadku firm wiąże się to z koniecznością ich
zamykania i zwalniania pracowników. Skażony spi-
rytus wykorzystywany do produkcji płynu do spry-
skiwaczy sprowadzany na przykład z Ukrainy nie
podlega opodatkowaniu, ale z krajów unijnych – już
tak. Firmy produkujące płyny do chłodnic i spryski-
waczy na potrzeby wojska, Policji, a także przewoź-
ników autobusowych sprowadzają skażony spirytus
i koncentrat na bazie skażonego spirytusu, który do
tej pory odpowiadał wymogom unijnym.
Opolski urząd celny od każdego sprowadzonego
koncentratu z krajów Wspólnoty nalicza 45 zł akcyzy,
podczas gdy inne urzędy tego nie czynią. W innych
województwach celnicy nie żądają płacenia akcyzy.
Przedsiębiorcy z terenów podlegających pod opolski
urząd celny mają naliczane znaczne kwoty do zapła-
cenia, co czyni produkcję nieopłacalną.
Polskie prawo w odniesieniu do obrotu alkoholami
jest bardzo rygorystyczne, ma bowiem za zadanie
uchronić rynek przed wprowadzeniem na niego wy-
soko oprocentowanych produktów spożywczych nie-
obłożonych podatkiem akcyzowym. W Unii Europej-
skiej przepisy są inaczej skonstruowane, tak by firmy
produkujące na przykład płyny do płukania ust, wy-
twarzane na bazie nieskazitelnego alkoholu, nie pła-
ciły podatku. Z tego też powodu nasze urzędy nie
pobierają akcyzy od wyrobów sprowadzanych do pro-
dukcji lekarstw i innych towarów spożywczych pro-
dukowanych na bazie czystego alkoholu. Inaczej bo-
wiem ich cena musiałaby być kilkakrotnie wyższa.
Przepisy dotyczące tego typu spraw są bardzo za-
wiłe w Polsce.
Czy jednak dowolność interpretacji przepisów
w kwestii obrotu alkoholem, ich zła interpretacja
przez różne urzędy celne nie przyczyni się do szyb-
kiego upadku firm zajmujących się tego typu produk-
tami? Czy akcyza nakładana na tego typu towary
55
powinna być uzależniona od interpretacji przepisów
przez poszczególnych dyrektorów izb celnych?
Czy zwolnienie od tej akcyzy nie powinno też mieć
zastosowania do alkoholu zużytego do produkcji wy-
robów nieprzeznaczonych do spożycia?
Czy przeciwna interpretacja przepisów nie jest
sprzeczna z istotą koncepcji wspólnego rynku? Czy
stworzenie bariery fiskalnej, która eliminuje możli-
wości sprzedaży tych preparatów w państwach
członkowskich o innych wymogach skażenia (tym
bardziej że w dyrektywie akcyzowej jest zapis, który
mówi, że podatki nakładane na kraje członkowskie
nie mogą powodować utrudnień w wymianie towa-
rowej w UE), nie powoduje utrudnień dla rodzimych
producentów?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14355)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planowanych zmian przepisów
dotyczących powtarzania klasy przez ucznia
z powodu oceny nagannej z zachowania
Moje najwyższe zaniepokojenie budzą pojawiające
się w mediach informacje o planowanym rozporzą-
dzeniu Pani Minister, którym zostanie zniesiony obo-
wiązujący obecnie przepis zezwalający radzie peda-
gogicznej na podjecie decyzji o repetowaniu klasy
przez ucznia po otrzymaniu drugiej z rzędu nagannej
oceny z zachowania oraz przepis o powtarzaniu kla-
sy po trzeciej ocenie nagannej.
Zarówno meritum planowanych zmian przepisów,
jak i podawane przez Panią Minister uzasadnienia
tej decyzji, o których donoszą media, są powodem mo-
jego najwyższego niepokoju o kształt polskiej szkoły
i o sposób wychowania młodego pokolenia. Zrówna-
nie wagi oceny z zachowania z ocenami przedmiotów
nauczanych w szkole było – po wprowadzeniu w 2006 r.
– przyjęte z ulgą i zadowoleniem przez większość zna-
nych mi nauczycieli. Wzmocnienie tego instrumentu
po roku przez wprowadzenie przepisu o możliwości
pozostawienia w tej samej klasie ucznia, który otrzy-
mał na koniec roku szkolnego drugą z rzędu ocenę
naganną z zachowania, zostało także dobrze przyję-
te przez nauczycieli i dyrektorów szkół. Należy zwa-
żyć, iż w tej sytuacji repetowanie klasy przez ucznia
może mieć miejsce po podjęciu stosownej uchwały
przez radę pedagogiczną szkoły. Decyzja taka jest
podejmowana w poczuciu odpowiedzialności za dobro
ucznia i jego kolegów oraz właściwe oddziaływanie
wychowawcze szkoły. Bezwarunkowe nieudzielanie
56
promocji za trzecią z rzędu ocenę naganną z zacho-
wania to rozwiązanie, które – jak sądzę – powinno
być ostatecznym argumentem wobec szczególnie
krnąbrnych i lekceważących zasady współżycia spo-
łecznego uczniów. Oznacza tylko tyle i aż tyle, że
uczeń osiągający pozytywne oceny z przedmiotów
nauczanych w szkole nie może np. przejść przez gim-
nazjum, ostentacyjnie lekceważąc nauczycieli, zgod-
nie z hasłem: „umiem, co mam umieć i co mi możecie
zrobić, to moja sprawa, jak się zachowuję”. Proszę
zatem o jasną odpowiedź: Czy polska szkoła ma stać
się miejscem, w którym toleruje się tupet, arogancję,
gnębienie słabszych uczniów i lekceważenie nauczy-
cieli oraz permanentne naruszanie zasad współży-
cia? Czy polska szkoła ma być miejscem, z którego
uczniów sprawiających kłopoty wychowawcze chce
się jak najszybciej „wypchnąć”?
1. Dlaczego chce Pani Minister ubezwłasnowolnić
rady pedagogiczne, pozbawiając je tego ważnego in-
strumentu oddziaływania na uczniów sprawiających
poważne kłopoty wychowawcze?
2. Czy Pani Minister dysponuje wiarygodnymi da-
nymi świadczącymi o nadużywaniu przez nauczycieli
ocen negatywnych z zachowania, a przez rady peda-
gogiczne przepisu zezwalającego na nieudzielanie pro-
mocji za powtórną naganną ocenę z zachowania?
3. Czy celem Pani Minister jest, aby w polskiej
szkole były tolerowane, a nawet nagradzane tupet,
bezczelność i arogancja?
4. Czy Pani Minister uważa za zgodne ze zdro-
wym rozsądkiem znoszenie przepisu po trzech latach
od jego wprowadzenia, tj. w chwili, kiedy zaczyna
działać? Wobec uczniów uporczywie naruszających
regulamin szkolny, co do których rady pedagogiczne
nie podjęły decyzji o niepromowaniu po drugiej ne-
gatywnej ocenie ich zachowania, będzie miał zasto-
sowanie przepis o repetowaniu, co wielu z nich mo-
bilizuje do pracy nad sobą, by nie otrzymać trzeciej
z rzędu oceny nagannej. Dlaczego chce Pani to zni-
weczyć?
Poseł Anna Paluch
Warszawa, dnia 25 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14356)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz
ministra środowiska
w sprawie zagrożeń gospodarstw
ekologicznych przez wzrost upraw GMO
Wraz z akcesją Polski do Unii Europejskiej i wpro-
wadzeniem dopłat dla gospodarstw produkujących
metodami ekologicznymi nastąpił zauważalny wzrost
liczby gospodarstw ekologicznych w województwie
małopolskim.
Tereny o największej liczbie gospodarstw ekolo-
gicznych to powiaty: limanowski, gorlicki, nowosą-
decki i nowotarski. Szansą dla rozwoju małych i śred-
nich gospodarstw rolnych jest zatem produkcja eko-
logiczna. Za rozwojem tego typu rolnictwa w Mało-
polsce przemawiają warunki przyrodnicze, struktu-
ra rolnictwa oraz względy społeczne. Korzyści eko-
nomiczne z wprowadzenia upraw genetycznie zmo-
dyfikowanych mogą odczuć jedynie gospodarstwa
największe, a takich jest w Małopolsce 4%. Utrzyma-
nia i rozwoju ekologicznego charakteru rolnictwa
w Małopolsce oczekuje większość samorządów lokal-
nych. Sejmik Województwa Małopolskiego w rezolucji
26/04 opowiedział się za nadaniem Małopolsce sta-
tusu strefy wolnej od GMO.
Mając na uwadze fakt, że Małopolska jest znaczą-
cym producentem ekologicznej żywności, podzielam
obawy społeczności lokalnych woj. małopolskiego, czy
uprawy roślin zmodyfikowanych genetycznie nie spo-
wodują braku zainteresowania żywnością ekologicz-
ną produkowaną w regionie.
Obawa przez niekontrolowanym uwolnieniem do
środowiska roślin GMO jest powszechna. Rezolucje
w sprawie stref wolnych od GMO podjęły również
wszystkie inne samorządy wojewódzkie w Polsce.
Kieruję zatem do Panów Ministrów poniższe pyta-
nia:
1. Jakie działania podejmie rząd, aby umożliwić
ustanowienie Polski strefą wolną od GMO?
2. Czy w Polsce są prowadzone badania dla udo-
kumentowania wpływu roślin GMO na środowisko
przyrodnicze?
3. Czy rząd podejmuje działania, aby w procedu-
rze ustanawiania stref wolnych od GMO były brane
pod uwagę nie tylko przesłanki dotyczące środowi-
ska, ale również uwarunkowania społeczne i ekono-
miczne?
4. Czy Małopolska w związku z licznymi protesta-
mi społeczności lokalnych oraz jako region o dużej
powierzchni terenów objętych różnymi formami
ochrony będzie uznana za strefę wolną od upraw ro-
ślin zmodyfikowanych genetycznie?
Poseł Anna Paluch
Warszawa, dnia 26 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14357)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie procedury wyboru
oddziałowych rad rodziców
Szanowna Pani Minister! W ustawie o systemie
oświaty w art. 53 mówi się o procedurze tworzenia

rad rodziców działających w placówkach oświato-
wych. W ust. 2 stwierdza się, że: „W skład rad rodzi-
ców wchodzą:
1) w szkołach – po jednym przedstawicielu rad
oddziałowych, wybranych w tajnych wyborach przez
zebranie rodziców uczniów danego oddziału”.
Zakłada się więc, w myśl tego przepisu, że wybo-
ry do rad oddziałowych odbywają się tajnie. Co cie-
kawe, wybory wewnątrz rady rodziców nie muszą się
odbywać w ten sposób, gdyż ustawa pozostawia tu
wolną rękę samym rodzicom, którzy uchwalają regu-
lamin funkcjonowania konkretnej rady rodziców.
Wobec tego przepisu rodzice w każdej klasie muszą
powoływać komisje skrutacyjne, przygotowywać kar-
ty do głosowania itd. To wszystko po to, by wypełnić
ustawowy przepis mówiący o tajności wyborów. Za-
zwyczaj jest tak, że przewodniczący konkretnej rady
oddziału/klasy wchodzi w skład rady rodziców danej
szkoły czy placówki. W moim przekonaniu obligato-
ryjny nakaz tajności jest niepotrzebnym utrudnie-
niem organizacyjnym w tworzeniu rad rodziców.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Czy w tym zakresie są planowane zmiany
w ustawie o systemie oświaty upraszczające procedu-
rę wyboru członków rad rodziców poprzez zniesienie
tajności tych wyborów?
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Krosno Odrzańskie, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14358)
do ministra gospodarki
w sprawie programu „Innowacyjna
energetyka – rolnictwo energetyczne”
Szanowny Panie Ministrze! W grudniu 2008 r. Par-
lament Europejski przyjął tzw. pakiet klimatyczno-ener-
getyczny, w którym wyznaczono cele „3 x 20”, tj.:
— redukcję emisji gazów cieplarnianych o 20%
(w stosunku do poziomu emisji z 1990 r.) do 2020 r.;
— wzrost udziału energii odnawialnej do 20%
w finalnym zużyciu energii w 2020 r.;
— wzrost efektywności energetycznej o 20% do
2020 r.;
— wzrost udziału biopaliw w ogólnym zużyciu pa-
liw transportowych do 10% w 2020 r.
W oparciu o założenia zawarte w pakiecie Mini-
sterstwo Gospodarki, we współpracy z Minister-
stwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, stworzyło program
„Innowacyjna energetyka – rolnictwo energetyczne”,
który zakłada m.in. plan budowy, średnio, jednej bio-
gazowni na terenie każdej gminy wykorzystującej
biomasę pochodzenia rolniczego.
57
Wśród rolników, samorządowców i przedsiębior-
ców budzą się wątpliwości, czy uda się zrealizować
ten plan do roku 2020, zgodnie z założeniami progra-
mu. Są przekonani, że planu nie uda się wdrożyć,
jeżeli nie będzie realnego wsparcia inwestycyjnego
dla rozpoczynających takie inwestycje jak budowa
biogazowni.
W związku z poruszonymi przeze mnie kwestiami
proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest plan dofinansowywania budowy bio-
gazowni wg założeń programu „Innowacyjna ener-
getyka – rolnictwo energetyczne”?
2. Czy do rozpoczęcia realizacji tego programu
niezbędne jest podjęcie przez Sejm RP ustaw, które
na to zezwolą?
3. Czy produkcja biomasy wykorzystywanej do
produkcji energii w biogazowni również będzie obję-
ta dotacją dla rolników?
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Krosno Odrzańskie, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14359)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie limitów zarobków dla emerytów,
którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego
Szanowna Pani Minister! Obecne limity zarob-
ków nałożone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
dla emerytów, którzy nie osiągnęli jeszcze wieku
emerytalnego, wynoszą od 70% do 130% średniej pła-
cy. W przypadku gdy osoba ta podejmuje pracę i jej
pensja wynosi tyle, ile wskazane limity, ZUS zmniej-
sza lub zawiesza należną im emeryturę. Tego typu
działania nierzadko wpędzają emerytów w tzw. szarą
strefę.
Większość emerytów, aby uniknąć limitów, otwie-
ra własną działalność gospodarczą, gdzie płaci jedy-
nie składkę zdrowotną.
Eksperci są zgodni, że takie same zasady uzyski-
wania dodatkowych dochodów powinny obowiązywać
wszystkich młodszych emerytów, bez względu na to,
czy dorabiają, pracując czy prowadząc działalność
gospodarczą. Są więc za likwidacją limitów, czyli
umożliwieniem im uzyskiwania dodatkowych docho-
dów, bez wprowadzania limitów. Dzięki temu nie tyl-
ko te osoby będą traktowane w jednakowy sposób,
ale zmniejszy się szara strefa zatrudnienia. Na tym
zyska budżet i dotowany ze środków budżetowych
Fundusz Ubezpieczeń Społecznych.
W związku z powyższą kwestią proszę o odpo-
wiedź na następujące pytania:
58
1. Czy istnieje możliwość zmiany przepisów odno-
śnie do limitów zarobków dla osób na emeryturze,
a które nie osiągnęły wieku emerytalnego?
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
prowadzi konsultacje społeczne w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Krosno Odrzańskie, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14360)
do ministra gospodarki
w sprawie konieczności doprecyzowania
przepisów określających termin zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej
Szanowny Panie Ministrze! 20 września 2008 r.
weszły w życie przepisy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 141, poz. 888). Główną zmianą wprowadzoną tą
nowelizacją jest możliwość zawieszenia działalności
gospodarczej. Mowa o nim w art. 14a ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807). Na wejście w życie
tych przepisów czekało wiele małych firm i osób fi-
zycznych prowadzących działalność gospodarczą. To
właśnie te przepisy miały umożliwić im „przeczeka-
nie” trudnych okresów swojej działalności. Ma to
istotne znaczenie w niektórych z branż (m.in. budow-
lanej), które najczęściej z przyczyn związanych z porą
roku ponosiły w miesiącach „przestoju” koszty wy-
nikające ze zobowiązań publicznoprawnych. Dla ma-
łych podmiotów są to często koszty ogromne. Zeszło-
roczne zawirowania na światowych rynkach finan-
sowych widocznie przełożyły się na spadek przycho-
dów przedsiębiorstw. Nietrudno wyobrazić sobie,
w jak trudnej sytuacji może znaleźć się firma, kiedy
na spadek przychodów w ciągu roku nakłada się do-
datkowo ich całkowity brak przez choćby kilka mie-
sięcy. Przed wejściem w życie nowych przepisów każ-
dorazowa chęć uniknięcia takiej sytuacji wiązała się
z koniecznością wyrejestrowania działalności oraz
późniejszym przejściem przez procedurę jej ponownej
rejestracji.
Temu właśnie w zamyśle ustawodawcy miał za-
pobiegać wprowadzony zapis dopuszczający możli-
wość czasowego zawieszenia działalności gospodar-
czej. Jego minimalny okres według ww. ustawy wy-
nosi jeden miesiąc, maksymalny zaś 24 miesiące.
Niestety zapisy nie doprecyzowują sposobu liczenia
tego okresu, a w polskich urzędach funkcjonują róż-
ne interpretacje na ten temat. Aby przepis ten zaczął
funkcjonować wedle zamysłu ustawodawcy, należy
jednoznacznie zdefiniować sposób liczenia terminu
„miesiąc”, który byłby wspólny zarówno dla podmio-
tów zajmujących się ewidencją gospodarczą, jak i tych
odpowiedzialnych za zobowiązania publicznoprawne.
W obecnym stanie te pierwsze dla określenia długo-
ści terminu posługują się bowiem zapisami ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.);
a biorąc pod uwagę przesłankę ciągłości, do wylicze-
nia terminu stosują również art. 57 § 3 Kodeksu po-
stępowania administracyjnego. Stanowi on, iż „Ter-
miny określone w miesiącach kończą się z upływem
tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada po-
czątkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia
w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego
miesiąca.” Do odpowiedniego zastosowania tych
przepisów skłania również art. 7h ustawy z dnia
19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.) (artykuł ten
straci moc obowiązującą 1 lipca 2011 r.), według któ-
rego w sprawach nieuregulowanych w postępowaniu
ewidencyjnym stosuje się przepisy K.p.a. Niestety
wskazana reguła interpretacyjna nie koreluje z prze-
pisami określającymi zobowiązania publicznopraw-
ne. W jednostkach tych liczenie terminu według prze-
pisów Kodeksu postępowania administracyjnego
wywołuje w skali roku dla przedsiębiorstw negatyw-
ne skutki prawne. Miesiąc kalendarzowy, jak i mie-
siąc liczony według reguł K.p.a. nie zawsze będzie
równy 30 dniom. Niektóre miesiące liczą 29, a inne
31 dni, co prowadzi do wniosku, że w każdym przy-
padku 30-dniowy termin przerwy dla zachowania
ważności ubezpieczenia chorobowego nie zawsze
w skali roku będzie zachowany. Ma to szczególnie
duże znaczenie dla firm lub osób, które chcą zawiesić
działalność na okres 1 miesiąca.
W związku z przedstawioną sytuacją pragnę
zwrócić się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo ma w planach podjęcie dzia-
łań zmierzających do ujednolicenia zapisów, by wy-
eliminować opisane problemy interpretacyjne?
2. Czy zastosowanie przepisów Kodeksu postępo-
wania administracyjnego powodujących w niektó-
rych miesiącach utratę prawa do zasiłku chorobowe-
go są właściwą regułą liczenia czasu zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej?
3. Czy istnieje możliwość zastosowania innych
przepisów do liczenia czasu zawieszenia wykonywa-
nia działalności gospodarczej, tak by nie tracić prawa
do ubezpieczenia chorobowego?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14361)
do ministra infrastruktury
w sprawie usytuowania międzynarodowego
lotniska w woj. łódzkim
Szanowny Panie Ministrze! Polska w Unii Euro-
pejskiej musi zadbać o zapewnienie przestrzennej
integracji własnej przestrzeni. Problem ten nabiera
nowego strategicznego znaczenia wobec likwidacji
barier konkurencyjnych związanych z fizycznym
przekraczaniem granic zjednoczonej Europy. Warsza-
wa nadal nie jest wystarczająco silnym miastem, któ-
re by tę przestrzeń organizowało i obsługiwało. Ze-
wnętrzna dostępność komunikacyjna obszarów me-
tropolitalnych we współczesnej zglobalizowanej go-
spodarce konkurującej przez rozwój wiedzy i inno-
wacje staje się strategicznym elementem wyznacza-
jącym współczesną trajektorię rozwoju i pozycję
konkurencyjną w świecie.
Potencjał ludnościowy i gospodarczy aglomeracji
Warszawy i Łodzi w dużym stopniu determinuje lo-
kalizację dużego lotniska. Nie na wschód od Warsza-
wy, nie na zachód od Łodzi, ale w bipolarnym ukła-
dzie Warszawa – Łódź.
Wizja przestrzenna z tym związana oraz strate-
giczne decyzje przestrzenne powinny być ujęte w kon-
cepcji zagospodarowania kraju, do której opracowa-
nia jest zobowiązany ustawo rząd, a imiennie – Rzą-
dowe Centrum Studiów Strategicznych.
Jest oczywiste, że realizacja wysokonakładowej
inwestycji stanie się impulsem pobudzającym ko-
niunkturę na wszystkich poziomach gospodarki, ob-
szar, o którym mowa, leży dokładnie pomiędzy Ło-
dzią a Warszawą. Tak usytuowane lotnisko będzie
głównym ogniwem łączącym obydwie aglomeracje
i ich regiony, które w sumie zamieszkuje około 7 mln
osób. Wraz z rozwojem systemu transportowego oraz
samego portu lotniczego jego zasięg z pewnością roz-
ciągnie się na cały kraj, z czasem przejmując więk-
szość funkcji Okęcia.
Tego typu rozwiązanie jest zgodne z polityką Unii
Europejskiej idącej w kierunku policentrycznego
i zrównoważonego systemu urbanizacji oraz wzmoc-
nienia związków między terenami miejskimi i wiej-
skimi.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o od-
powiedź na następujące pytanie: Czy ministerstwo
rozważa usytuowanie międzynarodowego lotniska
w województwie łódzkim?
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
59
Interpelacja
(nr 14362)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie specjalnego wsparcia UE
dla rolników hodowców owiec w woj. łódzkim
Szanowny Panie Ministrze! Należy pozytywnie
ocenić podjęte przez ministerstwo działania wspiera-
jące odbudowę pogłowia owiec w pięciu wojewódz-
twach południowej Polski. Proponowane płatności
z pewnością poprawią wyjątkowo niską rentowność
chowu owiec oraz wpłyną na zainteresowanie odbu-
dową pogłowia w rejonach tradycyjnie owczarskich.
Województwo łódzkie w latach 80. minionego wie-
ku należało do czołówki krajowej w chowie owiec – 3.
miejsce w pogłowiu i 2. w obsadzie na 100 ha użytków
rolnych. Produkcja owczarska w łódzkim okręgu ho-
dowlanym była bezpośrednio związana z silnie roz-
winiętym przemysłem włókienniczym w Łodzi i Ży-
rardowie i preferowała wełnisty kierunek użytkowa-
nia owiec. Przemiany gospodarcze, jakie nastąpiły
na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesią-
tych, zmieniły zasady gospodarowania w kraju i w kon-
sekwencji doprowadziły do drastycznego obniżenia
opłacalności chowu owiec. Aktualne jest zatem wpro-
wadzenie rozwiązań programowych zmierzających
do preferowania kierunku użytkowania mięsnego
w chowie owiec i wsparcia finansowego tego kierun-
ku z funduszy UE. Wsparcie finansowe Unii Euro-
pejskiej dla gospodarstw utrzymujących owce jest
niezmiernie korzystne nie tylko z punktu widzenia
efektywności ekonomicznej gospodarowania, ale
przede wszystkim z punktu widzenia zachowania
bioróżnorodności i dobrostanu zwierząt w zrównowa-
żonym rolnictwie. Słabe gleby, niekorzystne warunki
gospodarowania (ONW), rozdrobnione gospodarstwa
w woj. łódzkim preferują chów owiec jako jeden z prio-
rytetów wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej.
Wsparcie finansowe chowu owiec w gospodarstwach
woj. łódzkiego pozwoli na dalszy rozwój gospodarstw
agroturystycznych, ochronę naturalnych siedlisk łą-
kowo-pastwiskowych, parków krajobrazowych, za-
pewni zrównoważony rozwój rolnictwa ziemi łódzkiej
i ochronę środowiska tego makroregionu. Winno być
ściśle powiązane z wprowadzonymi preferencjami
w uprawie roślin strączkowych drobno- i grubona-
siennych.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytanie: W jakim terminie mi-
nisterstwo dokona rozszerzenia specjalnego wsparcia
finansowego chowu owiec na woj. łódzkie?
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
60
Interpelacja
(nr 14363)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie bieżącej sytuacji finansowej
w oddziałach Telewizji Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Informacje płynące
z ośrodków regionalnych Telewizji Polskiej SA oraz
przebieg posiedzenia Komisji Kultury i Środków
Przekazu w dniu 21 stycznia 2010 r. potwierdzają
wręcz dramatyczną sytuację finansową, jaka ma
miejsce w poszczególnych oddziałach TVP SA. Grozi
to upadkiem organizacyjnym i programowym tele-
wizji publicznej działającej na szczeblu regionalnym.
Wzbudza zrozumiały niepokój wśród lokalnej spo-
łeczności, wywołuje dyskusję różnych środowisk za-
wodowych (głównie twórczych) oraz władz samorzą-
dowych.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pana
Ministra z interpelacją w sprawie przyszłości oddzia-
łów Telewizji Polskiej SA. Uprzejmie proszę o wyra-
żenie opinii na przedstawiony temat oraz udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. W jaki sposób Pański resort monitoruje sytu-
ację organizacyjno-finansową w oddziałach Telewizji
Polskiej SA?
2. Jakie działania prawne zamierza podjąć Pan
Minister w celu poprawy kondycji finansowej Telewi-
zji Polskiej SA?
3. Jaką wizję funkcjonowania telewizji publicznej
ma Pan Minister na najbliższe lata?
4. Jakich inicjatyw ustawodawczych można się
spodziewać ze strony Pana Ministra w najbliższym
czasie?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14364)
do ministra infrastruktury
w sprawie rejestracji pojazdów z kierownicą
usytuowaną po prawej stronie
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich czasach
dziesiątki tysięcy Polaków wyemigrowało do Wielkiej
Brytanii, szukając na wyspach szans na poprawę po-
ziomu życia dla swoich rodzin. Część z nich wyraża
gotowość powrotu do kraju i sprowadzenia zgroma-
dzonego tam dorobku do swoich domów. Wśród po-
wyższych dóbr znajdują się pojazdy (głównie samo-
chody osobowe), które dostosowane są do obowiązu-
jących w Wielkiej Brytanii przepisów o ruchu drogo-
wym. Niestety polskie unormowania prawne nie po-
zwalają na rejestrację pojazdów z kierownicą usytu-
owaną po prawej stronie. Budzi to określone emocje
wśród zainteresowanych sprawą kierowców i liczne
uwagi pod adresem Pańskiego resortu. Wobec powyż-
szego proszę o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Jak liczne były przypadki sprowadzania w 2009
r. do Polski pojazdów dostosowanych do ruchu lewo-
stronnego, które później próbowano zarejestrować?
2. Ile w tym czasie wpłynęło do Ministerstwa In-
frastruktury skarg na odmowę rejestracji pojazdów
z kierownicą usytuowaną po prawej stronie?
3. Ile wypadków drogowych w Polsce spowodowa-
li w roku 2009 kierowcy poruszający się samochoda-
mi z kierownica usytuowaną po prawej stronie?
4. Jakie stanowisko w tej sprawie prezentuje Pan
Minister?
5. Jakie działania legislacyjne podjął lub zamierza
podjąć Pański resort w celu umożliwienia rejestracji
ww. pojazdów?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Łódź, dnia 28 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14365)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia stomatologicznego
i ortodontycznego dzieci niepełnosprawnych
oraz wyodrębnienia ich jako osobnej grupy
przez stworzenie w NFZ specjalnej puli
punktów i ich wyceny
Szanowna Pani Minister! W chwili obecnej dzieci
powyżej 13. roku życia, zarówno niepełnosprawne,
jak i zdrowe, nie są objęte opieką ortodontyczną. Nie
można jednak stawiać znaku równości pomiędzy
dzieckiem rozwijającym się prawidłowo a dzieckiem
niepełnosprawnym, któremu trzeba na bieżąco po-
magać w każdej dziedzinie jego rozwoju. Leczenie
dziecka niepełnosprawnego wymaga znacznie więk-
szej ilości czasu, nakładów oraz specjalistycznej wie-
dzy lekarskiej. Jednak Narodowy Fundusz Zdrowia
odmawia szczególnego finansowania. NFZ traktuje
dzieci niepełnosprawne jak dzieci zdrowe.
Tymczasem rzeczywistość jest zupełnie inna. Wi-
zyta dziecka zdrowego zamyka się średnio w około
piętnastu minutach, natomiast w przypadku dziecka
niepełnosprawnego wszystkie etapy leczenia wydłu-
żają się kilkukrotnie. Sama ilość dokumentacji, z któ-
rą musi zapoznać się lekarz, jest o wiele większa.
Ponieważ często rozwój takiego dziecka jest opóźnio-
ny, opóźniony i zaburzony jest również rozwój uzę-

bienia, co jest niezgodne z przedziałami wiekowymi
wyznaczonymi przez NFZ. Wyższe muszą być rów-
nież kwalifikacje lekarza.
Te względy sprawiają, że traktowanie dzieci nie-
pełnosprawnych na równi ze zdrowymi jest wielkim
nieporozumieniem.
Opieka ortodontyczna nad pacjentem niepełno-
sprawnym rozpoczyna się w trzecim miesiącu życia
dziecka. W pierwszym roku życia tworzą się podsta-
wowe odruchy czynności oddychania, ssania, połyka-
nia, żucia, mowy. U tych dzieci cały układ somato-
gnatyczny pracuje nieprawidłowo. Tak więc od same-
go początku lekarze poradni próbują poprawić jego
czynność, a co za tym idzie, również budowę.
Konieczna jest wiedza z dziedziny psychologii, jak
również szczególne predyspozycje lekarza, który
musi nawiązać kontakt z dzieckiem, aby pozwoliło
się ono leczyć. Znaczenie ma tutaj nawet wystrój ga-
binetu. Te dzieci są trudnymi pacjentami i przede
wszystkim potrzebny jest im czas na oswojenie się
z lekarzem. Zdarza się, że wizyta musi trwać półtorej
godziny, gdyż oprócz rozpoznania i badania koniecz-
ne jest poinstruowanie rodziców, nauczenie ich tego,
jak ćwiczyć, układać, masować. Tymczasem punkty
przyznane przez NFZ ograniczają w znacznym stop-
niu możliwości leczenia dziecka niepełnosprawnego
poprzez limitowanie ilości pacjentów i czasu trwania
wizyty.
W związku z powyższym, czy Pani Minister widzi
możliwość usprawnienia usług stomatologicznych
i ortodontycznych dla dzieci niepełnosprawnych
przez wyodrębnienie ich jako oddzielnej grupy oraz
stworzenie dla nich specjalnej puli punktów i ich wy-
cenę w Narodowym Funduszu Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Zbysław Owczarski
Miechów, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14366)
do ministra zdrowia
w sprawie ograniczeń w sprzedaży leków
przez techników farmacji w świetle art. 38
ust. 4 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z ustawą Pra-
wo farmaceutyczne z dnia 6 września 2001 r. (Dz. U.
Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) osobą uprawnioną do
wydawania leków, do udzielania informacji o lekach,
odpowiedzialną za bezpieczeństwo leków i pacjentów
jest magister farmacji. Jednakże oprócz tej grupy za-
wodowej w Polsce od lat pięćdziesiątych kształci się
61
techników farmaceutycznych, wśród których są ab-
solwenci: zawodowych szkół medycznych, studium
farmaceutycznego oraz wieczorowych szkół dla tech-
ników, tzw. sobotnio-niedzielnych. Po ukończeniu
szkoły i zdaniu państwowego egzaminu oraz odbyciu
stażu określonego rozporządzeniem ministra zdro-
wia z dnia 17 lipca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 126,
poz. 1082, z późn. zm.) w sprawie odbywania prakty-
ki w aptece przez technika farmaceutycznego absol-
went może podjąć pracę m.in. w aptekach i punktach
aptecznych. Pracę polegającą na wydawaniu leków
i – co się z tym wiąże – udzielaniu drobnych porad
lub informacji. Pracując w punkcie aptecznym, tech-
nicy farmaceutyczni wydają pacjentom leki przepisa-
ne na recepcie z uwzględnieniem faktu, iż po wejściu
w życie rozporządzenia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), nie mogą zaproponować pacjento-
wi tańszego odpowiednika.
W związku powyższym kieruję do Pani Minister
następujące pytania:
1. Jak punkty apteczne mają realizować zadanie
ustawowe wynikające z ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, a konkretnie z art.
38 ust. 4 w związku z art. 5 ust. 2 tej ustawy, który
nakłada na punkt apteczny/aptekę obowiązek infor-
mowania pacjenta o możliwości nabycia tańszego od-
powiednika leku?
2. Jakie rozwiązania planuje wprowadzić Mini-
sterstwo Zdrowia w przypadku, gdy technicy farma-
ceutyczni nie będą mogli wykonywać swojej pracy,
a liczba magistrów farmacji nie jest wystarczająca,
aby ich zastąpić?
Z poważaniem
Posłanki Marzena Machałek
i Izabela Kloc
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14367)
do ministra środowiska
w sprawie braku przepisów
wprowadzających obowiązkowe sortowanie,
utylizację lub ponowny przerób śmieci
Szanowny Panie Ministrze! Polska została zobo-
wiązana przepisami Unii Europejskiej do wprowa-
dzenia do 2015 r. obowiązku segregowania części
swoich odpadów, tj. papieru, szkła, metali i tworzyw
62
sztucznych. Niewykonanie tych zaleceń jest obłożone
sankcjami finansowymi.
Niestety w polskiej rzeczywistości większość
śmieci trafia na przepełnione śmietniska, a nie w miej-
sca, w które zgodnie z przepisami unijnymi powinna
trafiać – do sortowni, zakładów utylizacyjnych oraz
do ponownego przerobu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniami:
1. Czy dostrzega Pan problem braku przepisów
wprowadzających obowiązkowe sortowanie oraz
wtórne przetwarzanie odpadów?
2. Czy Ministerstwo Środowiska prowadzi prace
nad wprowadzeniem właściwych przepisów odnośnie
do wymogów Unii Europejskiej?
3. Jakie rozwiązania prawne dotyczące segrego-
wania papieru, szkła, metalu i tworzyw sztucznych,
a także dotyczące segregowania, utylizowania i po-
nownego przerobu śmieci wprowadzi Ministerstwo
Środowiska?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14368)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie niewystarczającego wdrożenia
przepisów dyrektywy Rady 2007/78/WE
z 2000 r. w sprawie równego traktowania
w zakresie zatrudnienia i pracy
Szanowna Pani Minister! Komisja Europejska
przedstawiła Polsce tzw. uzasadnioną opinię z listą
zarzutów dotyczących niewystarczającego wdrożenia
przepisów dyrektywy Rady Europy 2007/78/WE
z 2000 r. w sprawie równego traktowania w zakresie
zatrudnienia i pracy. W krajowych regulacjach bra-
kuje przepisów zrównujących uprawnienia stażystów
w miejscu pracy i zakazujących dyskryminacji w do-
stępie do niektórych zawodów. Nie określono również
pojęcia dyskryminacji pośredniej i bezpośredniej
w dostępie do szkolenia zawodowego.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
z pytaniem: Kiedy zakończą się prace dostosowujące
krajowe przepisy do dyrektywy Rady Europy 2007/
78/WE z 2000 r. w sprawie równego traktowania
w zakresie zatrudnienia i pracy?
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14369)
do ministra gospodarki
w sprawie uzyskania
przez polski sektor paliwowy
narodowych celów wskaźnikowych – udziału
obowiązkowego stosowania biokomponentów
w paliwach w 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! Narodowe cele wskaź-
nikowe na lata 2008–2013 są wielkością określającą
ilość obowiązkowego stosowania biokomponentów
w paliwach w Polsce. W 2010 r. NCW określiły udział
biokomponentów w paliwach na poziomie 5,75%. Jest
to o 1,15% wyższy współczynnik niż w roku poprzed-
nim, który wynosił 4,60%. O ile udział biokomponen-
tów w paliwach w 2009 r., według szacunkowych
prognoz, może przekroczyć zakładany NCW na
2009 r., to osiągnięcie ww. wskaźnika na 2010 r.
może oznaczać znaczące wyzwanie dla branży pali-
wowej.
Sektor paliwowy, aby osiągnąć wyznaczony
wskaźnik określony przez NCW na 2010 r., będzie
w trudnej sytuacji, albowiem udział biokomponentów
w paliwach tradycyjnych zgodnie z uwarunkowania-
mi prawnymi może wynieść maksymalnie 5% zarów-
no dla silników z zapłonem iskrowym, jak i samo-
czynnym. Dlatego też aby móc spełnić wyznaczone
NCW na 2010 r., podmioty te będą musiały zwiększyć
sprzedaż samoistnych biopaliw, co nie będzie łatwym
przedsięwzięciem, ponieważ potencjał nabywczy tego
paliwa jest ograniczony.
Dlatego też należy się zastanowić nad takimi roz-
wiązaniami prawnymi, które zapewnią w odpowiedni
sposób branży paliwowej możliwość uzyskania jak naj-
tańszym kosztem NCW wyznaczonych na 2010 r.
Jest to również szansa dla polskiego rolnictwa,
jak i całego krajowego sektora zajmującego się pro-
dukcją biokomponentów. Jednak aby tak się stało,
należy utworzyć takie ramy prawne, które stworzą
możliwość zwiększenia udziału polskich „produktów
energetycznych”, które są obowiązkowo dodawane do
paliw. W chwili obecnej producenci paliw bazują na
biokomponentach, które są pozyskiwane spoza granic
naszego kraju. A ta sytuacja nie sprzyja rozwojowi
całej branży zajmującej się produkcją biokomponen-
tów w naszych kraju.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na poniższe pytania.
1. Czy planuje się zmianę normy dopuszczającej
do 5% udziału biokomponentów w paliwach wykorzy-
stywanych do napędzania silników z zapłonem iskro-
wym, jak również samoczynnym?
2. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Gospodarki w tej kwestii?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14370)
do ministra finansów
w sprawie likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej
Szanowny Panie Ministrze! Ustawą z dnia 20 li-
stopada 2009 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony
środowiska oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U.09.215.1664) zlikwidowano powiatowe i gmin-
ne fundusze ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej. Wbrew deklarowanym założeniom głównym mo-
tywem projektu ustawy były względy budżetowe.
Analizując przyjęte przez ustawodawcę rozwiązania
prawne, można z dużym prawdopodobieństwem
stwierdzić, iż nie przeanalizowano rzetelnie skutków
prawnych i faktycznych przyjętych rozwiązań, w aspek-
cie kontynuowania pozytywnych rozwiązań funkcjo-
nujących w zakresie ochrony środowiska realizowa-
nych przez jednostki samorządu terytorialnego na
najniższych szczeblach. Praktyka pierwszych dni
funkcjonowania nowych rozwiązań potwierdza po-
wyższe przypuszczenie.
W związku z dokonaną z dniem 1 stycznia 2010 r.
likwidacją powiatowych i gminnych funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej zadania ekolo-
giczne mają być finansowane wprost z budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego dzięki wpływom
z opłat i kar dotychczas zasilających wymienione fun-
dusze, a w konsekwencji proponowanych zmian –
włączone do dochodów budżetowych. Zgodnie z zało-
żeniami projektu nowej ustawy o finansach publicz-
nych takie rozwiązanie miało pozwolić na lepsze
wykorzystanie zasobów zarówno budżetowych, jak
i pozabudżetowych w finansowaniu ochrony środo-
wiska. Dokonana zmiana doprowadziła jednak do
znacznych perturbacji i utraty możliwości ubiegania
się o dofinansowanie wielu zadań wspieranych do-
tychczas ze środków zlikwidowanych gminnych i po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej. W poprzednim stanie prawnym gminy
i powiaty dofinansowywały osoby fizyczne w wydat-
kach na takie cele, jak likwidacja azbestu, budowa
szamb na terenach wiejskich czy pozyskanie alterna-
tywnych lub ekologicznych źródeł energii. W świetle
obecnych uregulowań dotyczących budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego nie ma możliwości
bezpośredniego wspierania tego typu działań obywa-
teli. Rozgoryczenie budzi także brak okresu przej-
ściowego przy wejściu zmian w życie. Zainspirowane
dotychczasowym wsparciem finansowym osoby, któ-
re zaplanowały podjęcie popieranych przez gminy
działań proekologicznych w 2010 r., zostały pozba-
wione oczekiwanego dofinansowania. Polityka taka
zdecydowanie obniża zaufanie społeczeństwa do pań-
stwa i sprzyja utracie autorytetu prawa w oczach
obywateli. Prowadzone od kilku lat lokalne progra-
63
my zarówno bazujące na inicjatywie lokalnych spo-
łeczności, jak i realizowane w ramach rządowych
programów ochrony środowiska zostały w sposób
gwałtowny i niezrozumiały dla mieszkańców gmin
przerwane. Spora liczba osób podjęła szereg czynno-
ści w sferze działań ekologicznych, takich jak: zakup
materiałów budowlanych, dokumentacja projektowa,
pozwolenia budowlane, licząc na wsparcie finansowe
w 2010 r.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Czy kierowany przez Pana Ministra resort po-
dejmie odpowiednie kroki legislacyjne pozwalające
na kontynuację dotychczasowych działań jednostek
samorządu terytorialnego wspierających konkretne
działania osób fizycznych w zakresie poprawy stanu
środowiska w lokalnych społecznościach?
2. Czy i w jaki sposób resort zamierza stworzyć
warunki do bezpośredniego wspierania inicjatyw
i działań osób fizycznych zmierzających do poprawy
stanu środowiska naturalnego?
3. Dlaczego, występując z inicjatywą ustawodaw-
czą w zakresie likwidacji gminnych i powiatowych
funduszy, nie przewidziano skutków wprowadzonych
zmian ze szkodą dla lokalnych inicjatyw?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14371)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości wykonania
własnymi siłami zadania inwestycyjnego
przez beneficjenta w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Spółka Głubczyckie
Wodociągi i Kanalizacja sp. z o.o. złożyła w Urzędzie
Marszałkowskim Województwa Opolskiego wniosek
o dofinansowanie do zadania inwestycyjnego: Budo-
wa kanalizacji sanitarnej wraz z oczyszczalnią ście-
ków w miejscowości Pomorzowice. W trakcie rozpa-
trywania wniosku spółka, mając na uwadze korzyści
wynikające z wykonywania tego zadania inwestycyj-
nego własnymi siłami, zwróciła się do Urzędu Mar-
szałkowskiego Województwa Opolskiego z zapyta-
niem o dopuszczalność takiego sposobu postępowa-
nia. Odpowiedź na zapytanie przekazana spółce (pi-
smo nr: nDOW.III.60521-4-56/09 z dnia 15.12.2009 r.)
była negatywna i brzmiała następująco: „ W nawią-
zaniu do zapytania z dnia 7 grudnia 2009 r. dotyczą-
cego możliwości wykonania zadania pn.: Budowa
64
kanalizacji sanitarnej wraz z oczyszczalnią ścieków
w miejscowości Pomorzowice przez Głubczyckie Wo-
dociągi i Kanalizacja informuję, co następuje. Zgod-
nie z rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania oraz wypłaty
pomocy finansowej w ramach działania: Podstawowe
usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 60, poz. 373) koszty uznaje się
za kwalifikowalne, jeżeli dostawy, roboty budowlane
i usługi związane z realizacją operacji zostały naby-
te w trybie przepisów o zamówieniach publicznych,
a postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego
zostało wszczęte po dniu złożenia wniosku o przy-
znanie pomocy. W związku z powyższym wykonawca
zadania musi być wyłoniony zgodnie z przepisami
ustawy o zamówieniach publicznych”.
Stosownie do otrzymanej odpowiedzi koszty po-
niesione przez spółkę nie zostaną uznane jako kosz-
ty kwalifikowalne, jeżeli wykonawca nie zostanie
wyłoniony zgodnie z przepisami ustawy Prawo zamó-
wień publicznych.
Zważywszy na stan faktyczny przedstawiony po-
wyżej spółka rozważa przyjęcie następującego toku
postępowania:
1. Powierzenie organizacji przetargu gminie lub in-
nej osobie trzeciej, co umożliwia treść art. 15 ust. 2
ustawy Prawo zamówień publicznych.
2. Wzięcie udziału w przetargu i złożenie oferty na wa-
runkach przewidzianych dla uczestników przetargu.
3. Rozliczanie poszczególnych elementów zadania nie
na podstawie faktur częściowych, lecz w oparciu
o noty księgowe wystawiane na instytucję zarządza-
jącą projektem, wraz z protokołem odbioru, koszto-
rysem szczegółowym, harmonogramem rzeczowo-fi-
nansowym obejmującym wszystkie elementy zadania
i ewentualnie innymi niezbędnymi dokumentami od-
biorowymi i rozliczeniowymi.
Dodatkowo należy wyjaśnić, że spółka nie byłaby
podmiotem wykonującym dokumentację projektową
czy kosztorysową zadania inwestycyjnego ani nie wy-
konywałaby bezpośrednio żadnych czynności zwią-
zanych z przygotowaniem procedury przetargowej
i dokumentów związanych z przetargiem, takich jak:
specyfikacja istotnych warunków zamówienia, spe-
cyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót lub
innych dokumentów. Reasumując, nie wystąpiłyby
żadne okoliczności określone w art. 24 ust 2 pkt 1
ustawy Prawo zamówień publicznych, z powodu któ-
rych należałoby wykluczyć naszą firmę z postępowa-
nia. Natomiast wykonanie zakresu rzeczowego zada-
nia potwierdzałby inspektor nadzoru będący pracow-
nikiem naszej spółki działający na podstawie uregu-
lowań prawnych zawartych w art. 25 oraz art. 95
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.
U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016, z późn. zm.)
Proces inwestycyjny byłby zorganizowany zgod-
nie z obowiązującymi przepisami Prawa budowlane-
go i przepisami wykonawczymi wydanymi na jego
podstawie.
Uzasadnieniem wykonania zadania inwestycyjne-
go samodzielnie przez spółkę są wielorakie korzyści
zarówno dla spółki, jak i społeczeństwa gminy.
W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na nastę-
pujące kwestie:
1. Spółka wykonałaby zadanie inwestycyjne wła-
snymi siłami. Zlecane byłyby ewentualnie podwyko-
nawcom częściowe zakresy robót specjalistycznych.
Rozważana forma realizacji i rozliczania zadania po-
zwoliłaby na obniżenie kosztów jego realizacji.
2. Spółka utrzymuje odpowiedni stan zatrudnie-
nia i potencjał sprzętowy ze względu na konieczność
realizacji inwestycji własnych oraz usuwania awa-
rii. Wykonywanie tak dużego zadania inwestycyjne-
go pozwoli na obniżenie kosztów utrzymania tego
potencjału i w rezultacie zwiększenie jego efektyw-
ności.
3. Rozważany sposób realizacji będzie miał też
istotny wpływ na staranność i jakość wykonanych
prac. Oprócz konieczności spełnienia formalnych wy-
mogów określonych w dokumentacji i w obowiązują-
cych przepisach prawa, pracownicy spółki będą wy-
konywali prace inwestycyjne mając na uwadze fakt,
że to spółka będzie eksploatować system kanalizacji
i oczyszczalnię.
Mając na uwadze argumenty przytoczone powy-
żej, rozważana przez spółkę forma wykonania oma-
wianego zadania inwestycyjnego znajdzie korzystne
odzwierciedlenie w jej sytuacji finansowej. Natomiast
poprawa sytuacji finansowej spółki pozwoli na zwięk-
szenie zakresu prowadzonych działań remontowych,
modernizacyjnych oraz zintensyfikowanie progra-
mów oszczędnościowych w ramach prowadzonej dzia-
łalności. Jest to tym bardziej istotne, że spółka nie
może dowolnie kształtować cen sprzedawanej wody
i oczyszczania ścieków, a taki stan rzeczy ogranicza
możliwości inwestycyjne. Reasumując, podjęcie się
samodzielnego wykonania zadania inwestycyjnego:
Budowa kanalizacji sanitarnej wraz z oczyszczalnią
ścieków w miejscowości Pomorzowice przyniesie nie-
kwestionowane korzyści spółce, a w perspektywie
korzyści ze sprawnie działającego prężnego przedsię-
biorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego odniesie spo-
łeczność i podmioty gospodarcze działające na tere-
nie gminy.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pana Ministra:
Czy wyżej przedstawiony sposób działania jest
zgodny z obowiązującymi regulacjami prawnymi
w tym zakresie i czy to działanie nie spowoduje pro-
blemów z uzyskaniem, a następnie rozliczeniem do-
finansowania tego przedsięwzięcia?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14372)
do ministra gospodarki
w sprawie narodowych celów wskaźnikowych
na lata 2008–2013
Szanowny Panie Ministrze! Rozporządzeniem
z dnia 16 czerwca 2007 r. (zgodnie z art. 24 ust. 1
ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych,
Dz. U. Nr 169, poz. 1199, z późn. zm) określono na-
rodowy cel wskaźnikowy na lata 2008–2013, który
reguluje kwestię wielkości obowiązkowego stosowa-
nia biokomponentów w paliwach w Polsce. Według
przyjętego aktu normatywnego udział biokomponen-
tów w paliwach ma kształtować się od 3,45% ich war-
tości energetycznej w 2008 r., dochodząc do 7,10%
w 2013 r.
Zastosowanie biokomponentów w paliwach tra-
dycyjnych, jak również samoistnych biopaliw, np.
B100, jest bardzo istotnym zagadnieniem w kwestii
strategii rozwoju energii odnawialnej w UE do roku
2020. Udział tego produktu w paliwach jest również
bardzo ważnym elementem dla zrównoważonej po-
lityki energetycznej państwa. Jest to także możli-
wość rozwoju gospodarki narodowej w obszarach
rolnictwa, jak i w gałęziach gospodarki zajmujących
się produkcją biokomponentów wykorzystywanych
w produkcji paliw.
Zgodnie z ww. regulacją prawną od 1 stycznia
2008 r. podmioty gospodarcze z branży paliwowej zo-
stały zobligowane do wykonania NCW. Według
przedstawionych informacji przez Urząd Regulacji
Energetyki udział biokomponentów i innych paliw
odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych oraz
biopaliw ciekłych w 2008 r. wyniósł 3,69%. Jest to
bardzo optymistyczny wynik, albowiem NCW na
2008 r. zostały określone na poziomie 3,45%.
Pomimo przekroczenia przez podmioty gospodar-
cze z sektora paliwowego granicy wyznaczonej przez
NCW, udział w całościowej produkcji paliw biokom-
ponentów wytwarzanych przez polskie podmioty go-
spodarcze był niski. Jest to oczywiście spowodowane
importem tego czynnika energetycznego przez na-
szych największych producentów paliw. Ten stan rze-
czy powoduje, iż wiele polskich przedsiębiorstw, któ-
re przeprowadziły niezbędne prace inwestycyjne
w celu uruchomienie profilu produkcji biokomponen-
tów w obszarze swojej działalności, poniosło znaczą-
ce straty finansowe, nie mając możliwości wykorzy-
stania mocy produkcyjnych oraz sprzedaży swoich
finalnych produktów krajowym odbiorcom. Również
rolnictwo, które znacząco zwiększyło areał produkcji
rzepaku oraz innych roślin mogących zostać wyko-
rzystanych do produkcji biokomponentów, ponosi
z tego tytułu straty. Polskie przedsiębiorstwa, jak
również rolnictwo, osiągnęły takie moce produkcyj-
ne, które pozwalają na pokrycie w całości zapotrze-
bowania polskiego sektora paliwowego w biokompo-
65
nenty, które muszą zgodnie z regulacjami prawnymi
być stosowane w paliwach.
Rozumiem, iż udział biokomponentów wykorzy-
stywanych przez polski sektor paliwowy nie będzie
pochodził w całości z krajowej produkcji. Wynika to
bowiem z ukształtowania wolnego rynku, nie mniej
jednak nie może występować sytuacja, w której po-
nad połowa biokomponentów wykorzystywanych
w paliwach pochodzi z importu. Jest to bardzo nega-
tywne zjawisko, które powoduje stagnację, a wręcz
recesję w krajowym sektorze produkcji biokomponen-
tów, tym bardziej, iż posiadamy odpowiednie zasoby
oraz zaplecze infrastrukturalne do produkcji biokom-
ponentów w naszym kraju. Należy zauważyć, iż NCW
corocznie wzrastają średnio o jeden punkt procento-
wy, co w bezpośredni sposób przekłada się na zwięk-
szony udział biokomponentów w paliwach. Jest to
nadal wielka szansa na rozwój naszego rolnictwa, jak
również wielu innych gałęzi gospodarczych związa-
nych pośrednio bądź bezpośrednio z produkcją za-
równo biokomponentów, jak i samych paliw.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania.
1. Jak przedstawia się realizacja NCW na 2009 r.?
2. Ile sektor paliwowy dokonał sprzedaży samo-
istnych biopaliw, np. typy B100?
3. Jak przedstawia się import biokomponentów
z uwzględnieniem podziału na dokonany import es-
trów oraz bioetanolu do Polski?
4. Ile wynosił obrót biokomponentów wyproduko-
wanych przez naszych producentów?
5. Jakie kroki przewiduje ministerstwo, aby zwięk-
szyć udział wykorzystania biokomponenetów produ-
kowanych przez polskie podmioty gospodarcze?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14373)
do ministra skarbu państwa
w sprawie planów sprzedaży udziałów
Skarbu Państwa w Międzynarodowych
Targach Poznańskich
Szanowny Panie Ministrze! Międzynarodowe
Targi Poznańskie są istotnym elementem rozwoju
Poznania, a Poznań ma kluczowe znaczenie dla roz-
woju Wielkopolski – pełnią one misję promocji pol-
skiej gospodarki. Dlatego też niezwykle ważna jest
możliwość wywierania przez miasto i woj. wielkopol-
skie wpływu na bieżącą działalność spółki stanowią-
cej istotny instrument wykonawczy strategii rozwoju
miasta i regionu. W obecnej umowie spółki istnieje
66
szereg postanowień wskazujących na wolę wspólni-
ków zmierzającą do szczególnej ochrony majątku
spółki, m.in. przeznaczanie środków finansowych
uzyskiwanych przez spółkę przede wszystkim na roz-
wój spółki – status ten może być istotnym ogranicze-
niem dla ewentualnego inwestora zewnętrznego oraz
może mieć negatywny wpływ na wycenę udziałów
MTP. Dodatkowo należy podkreślić, że MTP nie jest
spółką typowo komercyjną – należy ona do kategorii
spółek „ogólnego znaczenia gospodarczego” i od za-
wsze związana była z miastem – prywatyzacja pakie-
tu większościowego może utrudnić utrzymanie obec-
nej roli MTP.
Prywatyzacja Targów Poznańskich przez sprze-
daż udziałów należących do Skarbu Państwa w moim
mniemaniu osłabiłaby zachodnią ścianę Polski. Uwa-
żam, że przekazanie udziałów samorządowi woje-
wództwa i miastu byłoby korzystniejsze nie tylko
z punktu widzenia regionu, ale i całej krajowej go-
spodarki. Zwiększenie wpływu miasta w spółce sta-
nowiłoby wstęp do realizacji planów miasta w zakre-
sie rozwoju infrastruktury targowej w oparciu o nie-
ruchomości miejskie oraz jest priorytetem dla rozwo-
ju ścisłego centrum miasta.
W związku z planami sprzedaży udziałów pań-
stwa w Międzynarodowych Targach Poznańskich
zwracam się z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego w planach dotyczących udziałów pań-
stwa w Targach Poznańskich nie jest rozpatrywana
opcja przekazania udziałów samorządowi wojewódz-
twa i miastu Poznań?
2. Na jakim etapie są prace nad prywatyzacją Mię-
dzynarodowych Targów Poznańskich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Górski
Poznań, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14374)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanu przygotowania państwa
do ewentualnej powodzi
Szanowny Panie Premierze! W związku z wyjąt-
kowo obfitymi opadami śniegu oraz przymrozkami,
które w tym roku nawiedziły Polskę, a także z pro-
gnozami meteorologicznymi mówiącymi o ociepleniu
i możliwych podtopieniach, a nawet powodziach, kie-
ruję do Pana Premiera następujące pytania:
1. Czy opracowany jest plan działania w razie wy-
stąpienia zagrożenia powodziowego?
2. Czy na szczeblu regionalnym istnieje skoordy-
nowany plan działania na wypadek powodzi?
3. Jaki jest stopień przygotowania służb odpowia-
dających za zapewnienie bezpieczeństwa podczas po-
wodzi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Górski
Poznań, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14375)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wypłacania dopłat bezpośrednich
i kontroli przeprowadzanych przez ARiMR
Szanowny Panie Ministrze! W ramach dyżurów
poselskich zgłosili się do mojego biura poselskiego
rolnicy z powiatu zgorzeleckiego z prośbą o interwen-
cję w sprawie wypłat dopłat bezpośrednich i kontro-
li przeprowadzanych przez Agencję Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa.
Wysokość płatności obszarowych w danym roku
kalendarzowym ustala się jako iloczyn deklarowanej
przez rolnika powierzchni kwalifikującej się do obję-
cia płatnościami obszarowymi i stawek płatności za
1 ha tej powierzchni, po uwzględnieniu zmniejszeń
lub wykluczeń wynikających ze stwierdzonych nie-
prawidłowości oraz niezgodności.
ARiMR dokonuje płatności w okresie od dnia
1 grudnia do dnia 30 czerwca następującego po roku,
w którym został złożony wniosek o przyznanie płat-
ności. Rolnicy zauważają, że ponadpółroczna różnica
w wypłacaniu dopłat bezpośrednich powoduje wiele
niedogodności. W celu dalszego prowadzenia działal-
ności rolniczej i utrzymania płynności finansowej
rolnicy zmuszeni są do zaciągnięcia wysoko oprocen-
towanych kredytów (których otrzymanie wymaga
spełnienia określonych warunków), a także sprzeda-
ży swoich produktów po niekorzystnych, zaniżonych
cenach. Poza tym otrzymywana przez nich kwota
w stosunku do wypłat wcześniejszych jest pomniej-
szona o wartość inflacji.
Część rolników, która ubiegała się o przyznanie
płatności bezpośrednich, zostaje poddawana kontro-
lom na miejscu, podczas których sprawdzane są za-
deklarowane we wnioskach dane o powierzchni i ro-
dzaju upraw ze stanem faktycznym. Liczba kontroli
na miejscu realizowanych w poszczególnych woje-
wództwach jest wynikiem liczby złożonych wniosków
w ramach płatności bezpośrednich oraz przyjętego
poziomu kontroli. Szczegółowe zasady wdrażania
wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego
systemu administracji i kontroli, które określa spo-
sób wyboru gospodarstw do kontroli i sposób jej re-
alizacji, reguluje rozporządzeniem Komisji (WE)
nr 796/2004 z 21 kwietnia 2004 r.

Zgodnie z tym rozporządzeniem wszystkie prze-
prowadzane rocznie kontrole obszarowe powinny
obejmować co najmniej 5% liczby wszystkich produ-
centów składających wnioski o płatności bezpośred-
nie, a także należy określić próbkę minimalnej liczby
kontroli na miejscu, częściowo na podstawie analizy
ryzyka, a częściowo na podstawie losowej. Rolnicy
podnoszą jednak kwestię tego, iż niektóre gospodar-
stwa poddawane są częstej kontroli, mimo niewyka-
zania błędów przy poprzednich kontrolach. Nato-
miast inne gospodarstwa nie są poddawane kontroli
bądź czyni się to sporadycznie.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie są przyczyny ponadpółrocznej różnicy
w wypłacaniu płatności bezpośrednich poszczegól-
nym rolnikom?
2. Czy ministerstwo planuje wprowadzić zmiany
w celu skrócenia okresu oczekiwania przez rolników
na wypłacenie dopłat bezpośrednich?
3. Na jakiej podstawie dokonuje się tak częstych
kontroli gospodarstw, które mają pozytywne wyniki
z poprzednich kontroli?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Marzena Machałek
i Izabela Kloc
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14376)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ograniczeń w dostępie
młodych ludzi do stażów absolwenckich
Wielce Szanowna Pani Minister! Obowiązujące do
końca ubiegłego roku formy aktywizacji zawodowej
młodych ludzi w postaci stażów absolwenckich uległy
znacznemu ograniczeniu wskutek wprowadzenia
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków odbywania stażu pracy dla bezrobotnych.
Jest to o tyle niepokojące, iż skutkuje głównie w od-
niesieniu do młodych ludzi w grupie wiekowej, która
jest najliczniejszą wśród bezrobotnych. Mając świa-
domość konsekwencji dla rynku pracy, jak i poten-
cjalnych skutków w psychice młodego człowieka, któ-
ry na starcie w dorosłe życie zawodowe zderza się
z brakiem zatrudnienia i pozostaje długotrwale bez-
robotnym, uważam za niezbędne ponowne rozważe-
nie zasadności wprowadzenia tym rozporządzeniem
ograniczeń, tak by w konsekwencji nie uderzały
w młodych absolwentów, poszukujących swojej szan-
sy na rynku pracy, poprzez skierowane do nich prak-
67
tyki i staże absolwenckie. W mojej ocenie zawężenie
liczby osób odbywających staż do liczby zatrudnio-
nych w pełnym wymiarze czasu pracy może przyczy-
nić się do spadku aktywności, a co za tym idzie, dłu-
gotrwałej bierności wśród najmłodszych, poszukują-
cych pracy. Znając troskę Pani Minister, by właściwie
kształtować relacje na rynku pracy, zachęcając do jak
najdłuższej aktywności zawodowej, ale i aktywizacji
tych, którzy bezskutecznie o pracę zabiegają, ufam,
że wprowadzone rozporządzeniem rozwiązania, jak
i wyrażone w interpelacji wątpliwości poddane zosta-
ną wnikliwej analizie.
Szanowna Pani Minister, czy w przypadku po-
twierdzenia moich uwag przez resort pracy możliwe
będzie złagodzenie rygorów odbywania stażów absol-
wenckich jeszcze w I kwartale bieżącego roku? Jakie
inne formy aktywizacji młodych absolwentów prze-
widziane są do zaproponowania w najbliższej per-
spektywie czasowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Dolniak
Będzin, dnia 1 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14377)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie możliwości wykorzystania
środków z UE do wsparcia rozwoju
budownictwa mieszkaniowego
Szanowna Pani Minister! Według danych staty-
stycznych liczba mieszkań w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej w przeliczeniu na 1000
mieszkańców jest średnio o ponad 30% wyższa niż
w Polsce. Tylko jedna trzecia Polaków mieszka w miesz-
kaniach odpowiadających współczesnym standar-
dom. W ocenie ekspertów potrzeba co najmniej kil-
kunastu lat, aby sięgający obecnie 2 mln lokali defi-
cyt mieszkań został zlikwidowany.
Powyższe dane i prognozy pokazują, że realizo-
wana przez kolejne rządy polityka wspierania rozwo-
ju budownictwa mieszkaniowego wymaga uzupełnie-
nia o nowe mechanizmy, zwłaszcza zaś, biorąc pod
uwagę nazbyt skromne w stosunku do potrzeb moż-
liwości budżetu państwa, mechanizmy zakładające
wykorzystanie środków unijnych.
Obecnie zarządzanie polityką mieszkaniową
w ramach funduszy unijnych (strukturalnych i fun-
duszu spójności) należy do poszczególnych państw
członkowskich UE. Celowym wydaje się więc stwo-
rzenie specjalnego programu, w ramach którego ta-
kie podmioty, jak gminy, spółdzielnie i wspólnoty
mieszkaniowe mogłyby pozyskiwać środki unijne na
budowanie nowych mieszkań (program taki mógłby
68
funkcjonować najpóźniej od 2013 r., czyli od kolejnej
perspektywy budżetowej UE). Warte rozważenia jest
też podjęcie przez Polskę na forum instytucji unij-
nych działań na rzecz stworzenia specjalnego progra-
mu wsparcia budownictwa mieszkaniowego w tzw.
nowych państwach członkowskich Unii.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy widzi Pani możliwość stworzenia specjal-
nego programu, w ramach którego takie podmioty,
jak gminy, spółdzielnie i wspólnoty mieszkaniowe
mogłyby pozyskiwać środki unijne na budowanie no-
wych mieszkań w nowej perspektywie finansowej po
roku 2013?
2. Czy w ocenie Pani Minister realne są dotacje
rzędu 50% wartości projektu dla spółdzielni miesz-
kaniowych, wspólnot mieszkaniowych w ramach
ewentualnego programu operacyjnego lub priorytetu
stworzonego dla potrzeb budownictwa mieszkanio-
wego?
3. Jakiego rzędu środki w ocenie Pani Minister
powinny być zabezpieczone na konkursy dotyczące
projektów w ramach ewentualnego programu opera-
cyjnego związanego z budownictwem mieszkanio-
wym?
4. Czy w Pani ocenie możliwe jest przyjęcie przez
Unię Europejską specjalnego programu wsparcia bu-
downictwa mieszkaniowego w tzw. nowych pań-
stwach członkowskich?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Pięta
Sosnowiec, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14378)
do ministra finansów
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji dotyczących sposobu
pobierania przez egzekutorów zaległości
wobec urzędów skarbowych
Ze względu na lawinowe od wielu lat narastanie
zaległości wobec Skarbu Państwa, egzekutor ma
działać szybko i skutecznie. Egzekutor ma pobrać
należności w tym miejscu, gdzie zobowiązany posia-
da środki płatnicze, tak aby szybko został spełniony
cel egzekucji.
Wątpliwości budzi zapis w formie „u zobowiąza-
nego”. Ta forma uniemożliwia naliczanie i pobieranie
opłaty egzekucyjnej, a w przypadku wynagrodzenia
prowizyjnego komplikuje niepotrzebnie naliczanie
prowizji. Powstają wątpliwości, czy np. pobranie pie-
niędzy od zobowiązanego w miejscu jego zatrudnie-
nia albo w każdym innym miejscu, gdzie się go spo-
tka, mieści się w pojęciu „bezpośrednio u zobowiąza-
nego”. Literalne traktowanie tego zapisu od lat budzi
wiele kontrowersji, jest przyczyną frustracji egzeku-
torów, jak również jest powodem nieuzasadnionych
zarzutów natury dyscyplinarnej, a wszystko dlatego,
że zapis w brzmieniu „u zobowiązanego” zupełnie nie
przystaje do współczesnych realiów pracy poborców
skarbowych. Użycie zapisu „pobrana bezpośrednio
u zobowiązanego w gotówce” jest archaizmem i nie
przystaje do realizacji skutecznej oraz szybkiej egze-
kucji, a co za tym idzie, stanowi bezsprzecznie utrud-
nienie w sprawnym, szybkim, a także skutecznym
zaspokojeniu roszczeń wierzycieli. Zatem zmiana
tego przepisu jest niezbędna nie tylko ze względu na
jego archaizm, ale także ze względu na bezpieczeń-
stwo i sprawne wykonywanie zadań.
Nadmieniony problem został opisany w uzasad-
nieniu wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie Wy-
dział VII Karny z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. akt VII
K/960/08), który w dobitny i adekwatny do rzeczywi-
stości sposób dokonuje oceny zagrożeń związanych
z pracą poborcy podatkowego: „(…) Doświadczenie
życiowe również uczy, że nie zawsze, kiedy pojawia
się poborca podatkowy, dłużnicy mają na miejscu nie-
rzadko znaczne kwoty do uiszczenia podatku. Na
zorganizowanie takiej kwoty często potrzeba jakie-
goś czasu. W takiej sytuacji doświadczenie zawodowe
egzekutorów podpowiada im, czy można zaufać zo-
bowiązanemu i chwilowo odstąpić od formalnych
czynności i poczekać nieznaczny okres na dobrowol-
ną zapłatę podatku. Bez popełnienia błędu można
sobie wyobrazić, że taka postawa poborcy jest sku-
teczniejsza niż bezwzględne szafowanie dokuczliwy-
mi uprawnieniami egzekutora. Toteż kiedy dłużnik
po interwencji poborcy jest gotowy spełnić swoje zo-
bowiązanie wobec Skarbu Państwa, trudno oczeki-
wać, że urzędnik państwowy będzie jeszcze usłużnie
jechał ponownie do zobowiązanego po należne pie-
niądze. Zwłaszcza że dłużnicy sami w takim przy-
padku rozumieją, że po wizycie poborcy to właśnie
oni powinni udać się zapłacić podatek. W szczególno-
ści także niejednokrotnie wolą jak i proszą, by w ten
sposób dokonać zapłaty. Zatem trudno w tej sytuacji
uznać, że oskarżeni nie mieli prawa do uzyskania
należnego im za wkład pracy przewidzianego pra-
wem dodatkowego wynagrodzenia. Przy czym należy
jeszcze raz podkreślić, że gdyby umówili się z dłuż-
nikami w pobliżu urzędu, to mieliby podstawy do
naliczenia sobie opłat i prowizji. Z kolei gdy przyjęli-
by podatek w urzędzie, wynagrodzenie takie im nie
przysługuje. Taka praktyka przede wszystkim urąga
powadze nie tylko urzędnika, ale i samego państwa,
bowiem już w sytuacji, gdyby przybywali do urzędu
z gotówką na pokrycie zaległości podatkowej po
uprzednich interwencjach poborców, ci, aby uzyskać
zasłużone wynagrodzenie, pokątnie odbieraliby po-
datek np. gdzieś na ulicy czy też w samochodzie. Nie
ulega wątpliwości, że taka czynność powinna zostać
przeprowadzona w gmachu urzędu (…). Przyjęcie ta-

kiego podejścia do wykonywania obowiązków służ-
bowych sprowadzałoby się do nieracjonalnych i nie-
zrozumiałych przez zobowiązanych zachowań urzęd-
ników państwowych (…)”.
W związku z powyższym, chciałbym zapytać Pana
Ministra:
Czy planowane są zmiany w ustawie z dnia 17 czerw-
ca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji w kwestii sposobu pobierania przez egzekuto-
rów zaległości wobec urzędu skarbowego, szczególnie
w art. 64 § 1 pkt 1 mówiącym o miejscu pobierania
pieniędzy od dłużnika urzędu skarbowego?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Pięta
Sosnowiec, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14379)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji dworców kolejowych
PKP SA
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce interpelację w sprawie modernizacji dwor-
ców kolejowych PKP SA.
W trakcie konferencji prasowej pana Juliusza En-
gelhardta, podsekretarza stanu w Ministerstwie In-
frastruktury, która odbyła się 14 grudnia 2009 r.,
przekazana została informacja o założeniach progra-
mu mającego na celu poprawę stanu dworców kolejo-
wych PKP SA. Jego istotą ma być udział finansowy
środków publicznych przekazanych z budżetu pań-
stwa w remontach tych budynków. Zgodnie z założe-
niami, w latach 2010–2012 dofinansowane zostaną
prace na 33 wymienionych enumeratywnie obiektach
tego typu (możliwość inwestycji w majątek PKP zo-
stała wprowadzona nowelizacją ustawy o transporcie
kolejowym). Jednocześnie pan minister poinformo-
wał, iż w kolejnych latach środki na inwestycje za-
pewnić ma nałożona na przewoźników kolejowych
opłata za korzystanie z dworców kolejowych. Pan mi-
nister w trakcie konferencji prasowej oświadczył, iż
około 1000 dworców, dzięki nowemu systemowi fi-
nansowania zostanie wyremontowanych w ciągu
10 lat.
Jednocześnie Zarząd PKP SA w połowie 2009 r.
poinformował o przyjęciu programu remontów dwor-
ców kolejowych, którego finansowanie opiera się na
następujących filarach: środkach z funduszy Unii
Europejskiej (263 mln zł), dzięki którym zostaną sfi-
nansowane prace na największych polskich dwor-
cach; środkach budżetu państwa, których przekaza-
nie umożliwiła wspomniana powyżej nowelizacja
(353 mln zł); funduszy własnych PKP SA (102 mln
69
zł) oraz wspólnych z deweloperami inwestycjach
w obrębie dworców kolejowych, a także poprzez in-
westycje samorządów, realizowane po przekazaniu
im własności dworców. Zasady przekazania, biorąc
pod uwagę obecną praktykę, mają być każdorazowo
ustalane przez strony umowy.
Chciałbym odnieść się do ostatniego z zakłada-
nych sposobów przywracania właściwego stanu
dworców. Cześć samorządów od dłuższego czasu sta-
rała się o przejęcie budynków od PKP SA, dlatego
deklaracja spółki wydają mi się jak najbardziej wła-
ściwe i zasadne. Samorządy w Polsce różnią się jed-
nak od siebie możliwościami inwestycyjnymi i nie
każdy z nich, nawet przy nieodpłatnym przekazaniu
majątku, jest w stanie ponieś spore koszty wiążące
się z remontem dworców. Czytając dostępne mi ma-
teriały dotyczące programu PKP SA oraz informacje
z konferencji prasowej miałem wątpliwości, czy dofi-
nansowanie z budżetu państwa nie zostanie ograni-
czone do lat 2010–2012.
W chwili obecnej 72 największymi kompleksami
dworcowymi w Polsce zarządza PKP SA Oddział
Dworce Kolejowe, pozostałe natomiast znajdują się
w administracji jednego z 11 oddziałów gospodaro-
waniu nieruchomościami. Ponieważ poprzednie lata
pokazały, iż taka metoda zarządzania okazała się
nieskuteczna, z radością przyjąłem informację o pla-
nach powołania spółki w ramach grupy PKP, która
zajmie się zarządzaniem dworcami kolejowymi. Uwa-
żam to za istotną i potrzebną zmianę idącą śladem
rozwiązań niemieckich, gdzie w 2007 r., kilkanaście
lat po wyodrębnieniu osobnej spółki właściwej do
spraw infrastruktury dworcowej, osiągnęła ona zysk
netto wysokości ok. 90 mln euro.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się
z następującym pytaniami:
1. Czy ministerstwo zakłada, że środki z budżetu
państwa będą przekazywane na remonty dworców
kolejowych PKP także po 2012 r., uwzględniając inne
inwestycje niż te, które zostały enumeratywnie wy-
liczone na konferencji prasowej z połowy grudnia
2009 r.?
2. Jakie kryteria zamierza resort przyjąć, ustala-
jąc kolejność remontów dworców kwalifikowanych do
dofinansowania po 2012 r.?
3. Czy dworce kolejowe w Krotoszynie, Kościanie,
Kaliszu, Ostrowie Wielkopolskim, Gostyniu znajdą
się na liście inwestycji dofinansowanych?
4. Jak przedstawia się harmonogram prac powo-
łania spółki zarządzającej dworcami kolejowymi?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
70
Interpelacja
(nr 14380)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie urlopu ojcowskiego
dla służb mundurowych
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z ustawą z dnia
6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw od bieżącego roku
wprowadzony został płatny urlop macierzyński, któ-
ry przysługuje ojcu nowo narodzonego dziecka. Od
2010 r. wyniesie on tydzień, a od 2011 r. – dwa tygo-
dnie. Ojciec może wziąć urlop w dowolnym okresie
w pierwszym roku po urodzeniu dziecka. Jeśli wol-
nego nie wykorzysta, urlop przepadnie.
Okazuje się jednak, że zgodnie z ustawą o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych z przywileju urlopu
ojcowskiego żołnierze korzystać nie mogą. Specusta-
wa dla żołnierzy nie została zmieniona i nadal odsy-
ła jedynie do stosowania przepisów Kodeksu pracy
określających zasady i wymiar urlopu macierzyń-
skiego oraz urlopu wychowawczego. Zdaniem pra-
cowników Ministerstwa Obrony Narodowej, aby żoł-
nierze zawodowi mogli składać wnioski o urlopy oj-
cowskie, w ustawie o służbie wojskowej powinno być
wyraźne odesłanie do art. 1823 Kodeksu pracy mó-
wiącego o urlopie ojcowskim.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy resort pracy i polityki społecznej prowadzi
prace legislacyjne, które umożliwią żołnierzom zawo-
dowym skorzystanie z urlopu ojcowskiego?
2. Czy podobna sytuacja dotyczy również innych
służb mundurowych? Jeśli tak, to czy ministerstwo
planuje zmiany prawne w tej materii?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14381)
do ministra finansów
w sprawie omijania przez banki
tzw. ustawy antylichwiarskiej
Szanowny Panie Ministrze! Okazuje się, że usta-
wa antylichwiarska jest fikcją. Większość działają-
cych w Polsce banków za pomocą „niezbędnych”
opłat, takich jak prowizja od udzielenia kredytu bądź
jego ubezpieczenie, podnosi znacząco koszt pożyczki.
Skutkiem tego typu praktyk rzeczywista roczna sto-
pa oprocentowania kredytów osiąga w niektórych
bankach nawet 60%. Wnoszone przez klientów opła-
ty powodują, że zachodnie banki mające w Polsce
swoje oddziały właśnie u nas uzyskują najwyższą
rentowność.
Wysoki poziom ryzyka na rynkach finansowych
nie jest z pewnością argumentem przemawiającym
za stosowaniem tak wysokich cen kredytów.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy planowane jest podjęcie
działań, których celem będzie zabezpieczenie klien-
tów banków przed nadmiernymi kosztami uzyskania
środków pieniężnych?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Stanisław Lamczyk
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14382)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o usługach turystycznych
Panie Ministrze! W nawiązaniu do pisma otrzy-
manego od prezesa Dolnośląskiej Izby Turystyki
pana Marka Ciechanowskiego pragnę zwrócić uwagę
na konsekwencje, jakie może nieść ze sobą usunięcie
z projektu ustawy o usługach turystycznych art. 5
ust. 1 pkt 1, czyli rezygnacji z ustawowo określonych
wymagań klasyfikacyjnych do kierowania przedsię-
biorstwem turystycznym oraz działalnością jedno-
stek organizacyjnych samodzielnie dokonujących
czynności prawnych. Zdaniem pana Marka Ciecha-
nowskiego oraz innych osób z branży turystycznej
poczynanie takie może godzić w interes turystów, jak
i organizatorów turystyki. Wobec powyższego proszę
o zajęcie stanowiska wobec poniższych kwestii:
— Jakie jest stanowisko Ministerstwa Finansów
w ww. sprawie?
— Jakie argumenty przemawiają za nowelizacją
ustawy, w wyniku której ma dojść do zmian odnośnie
odpowiedniego wykształcenia i stażu pracy osób kie-
rujących biurami podróży?
— Czy ww. propozycje zmian mogą godzić w intere-
sy turystów i osób tworzących branżę turystyczną?
— Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki bierze
pod uwagę konsekwencje, jakie nieść może ze sobą
obecność na rynku niewykwalifikowanej kadry w bran-
ży turystycznej i czy zamierza poczynić odpowiednie
kroki w ww. sprawie?
Z góry składam serdeczne podziękowania za przy-
chylne ustosunkowanie się.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 25 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14383)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie rocznic przypadających
w tym roku i dzieł upamiętniających
te wydarzenia
Panie Ministrze! W tym roku przypadają rocznice
wielkich zwycięstw Polaków: w dniu 4 lipca – 400 lat
bitwy pod Kłuszynem, oraz w dniu 15 lipca – 600 lat
od bitwy pod Grunwaldem. Pamięć o wielkich zwy-
cięstwach jest przejawem stanu tożsamości narodo-
wej oraz niezbędna jest dla kształtowania i utrzyma-
nia bytu państwowego.
Zwracam się z pytaniem: W jaki sposób Minister
Kultury i Dziedzictwa Narodowego zamierza upa-
miętnić rocznice tych zwycięstw, upamiętnić bohate-
rów tych zwycięstw oraz przybliżyć młodemu poko-
leniu Polaków te chlubne karty z historii Polski?
Bitwę pod Grunwaldem upamiętnia obraz Jana
Matejki. Proszę o informacje:
W jakim stanie obecnie znajduje się ten obraz?
Czy trwają lub planowane są prace renowacyjne
tego obrazu?
Czy będzie dostępny do oglądania ten obraz
w okresie przypadającej rocznicy?
Bohaterem zwycięstwa 4 lipca 1610 r. pod Kłuszy-
nem jest hetman polny koronny Stanisław Żółkiew-
ski. Proszę o informacje:
W jaki sposób Minister Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego zamierza przybliżyć młodemu pokoleniu
postać hetmana Stanisława Żółkiewskiego?
Czy prowadzone są ze stroną ukraińską rozmowy
w sprawie zabezpieczenia przed dalszą dewastacją
rezydencji w Żółkwi założonej przez hetmana Stani-
sława Żółkiewskiego oraz jej odbudowy?
Czy planowane są oficjalne wizyty w Żółkwi upa-
miętniające postać hetmana Żółkiewskiego?
Proszę również o informację: Czy są prowadzone
rozmowy z telewizją publiczną w sprawie przedsta-
wienia rocznic bitwy pod Grunwaldem oraz bitwy
pod Kłuszynem i ich bohaterów oraz relacji z uroczy-
stości czy z imprez okolicznościowych związanych
z tymi rocznicami?
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 10 lutego 2010 r.
71
Interpelacja
(nr 14384)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie negatywnych skutków
finansowych dla wyższych uczelni
wynikających z art. 48 ustawy o finansach
publicznych oraz ustawy budżetowej
na rok 2010
Szanowny Panie Premierze! Zwracamy się do
Pana Premiera z interpelacją w sprawie negatyw-
nych skutków finansowych dla uczelni wyższych wy-
nikających z art. 48 ustawy o finansach publicznych
oraz projektu budżetu państwa na rok 2010.
27 stycznia 2010 r. Senat Śląskiego Uniwersytetu
Medycznego w Katowicach podjął uchwałę, w której
wyraża zaniepokojenie zapisami projektu budżetu na
rok 2010 oraz negatywnie ocenia zapis art. 48 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
Rządowe plany zakładają, że w 2010 r. nie zosta-
nie podwyższona dotacja dla uczelni wyższych, które
już dziś znajdują się w bardzo trudnej sytuacji finan-
sowej. Ponadto uczelnie nie mogą lokować środków
pochodzących z dotacji budżetowej na rachunkach
bankowych. Proponowane założenia odbiją się nie
tylko na polskich uczelniach, ale na przyszłości na-
szego państwa. Dziś polskie szkoły są cenione na ca-
łym świecie, jutro może pozostać po nich tylko wspo-
mnienie.
W związku z powyższym prosimy Pana Premiera
o odpowiedź na pytanie:
Czy rząd, biorąc pod uwagę podnoszone przez Se-
nat Śląskiego Uniwersytetu Medycznego argumenty,
rozważy nowelizację przepisów dotyczących finanso-
wania wyższych uczelni oraz zmianę art. 48 ustawy
o finansach publicznych?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14385)
do ministra zdrowia
w sprawie konieczności zmiany zarządzenia
prezesa NFZ dotyczącego finansowania
opieki długoterminowej w zależności
od sposobu podawania pacjentowi pokarmu
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją w sprawie konieczności zmia-
72
ny zarządzenia NFZ dotyczącego finansowania opie-
ki długoterminowej w zależności od sposobu podawa-
nia pacjentowi pokarmu.
W styczniu bieżącego roku NFZ wprowadził nowe
przepisy uzależniające pomoc finansową dla zakła-
dów opiekuńczo-leczniczych od sposobu podawania
pokarmu pacjentom (zmiana kwalifikacji pacjentów
najciężej chorych wg skali Bartela). Jeżeli posiłek
wstrzykiwany jest przez sondę, NFZ wypłaci wyższą
stawkę, czyli 198 zł za jeden dzień opieki nad chorym.
Natomiast gdy pacjent jest karmiony przez pielę-
gniarkę, zakład może liczyć jedynie na kwotę 70 zł.
Te zmiany drastycznie uderzyły w budżety zakładów
opiekuńczo-leczniczych. Działanie tego typu placó-
wek polega na całodobowej opiece nad pacjentami
sprawowanej przez pielęgniarki. Sondy są zakładane
jedynie pacjentom przebywającym w szpitalu.
Skutkiem wprowadzonych zmian zakłady opie-
kuńczo-lecznicze z nowym rokiem dostają o dwie
trzecie mniej pieniędzy na opiekę nad chorym niż
w roku ubiegłym. Nowa stawka za całodzienną opie-
kę nad leżącym pacjentem, którego trzeba umyć,
zmienić pampersa, nakarmić, podać leki i to kilka
razy w ciągu doby, jest zdecydowanie za niska.
Wprowadzenie nowych zasad płacenia za najciężej
chorych pacjentów doprowadzi do upadku opieki dłu-
goterminowej. Trzeba naprawdę nie mieć serca, żeby
oszczędzać na najbardziej potrzebujących pacjentach,
którzy nie mogą wstać z łóżka i którzy nie mają szan-
sy walczyć w obronie własnej godności.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaka jest opinia Pani Minister o wprowadzo-
nym zarządzeniu szefa NFZ?
2. Co było przesłanką do wprowadzenia tego typu
zmian w sposobie finansowania zakładów opiekuń-
czo-leczniczych?
3. Kto pozytywnie ocenił taki sposób naliczania
dotacji dla zakładów opiekuńczo-leczniczych?
4. Czy resort zdrowia swoimi działaniami chce
doprowadzić do upadku i w konsekwencji całkowitej
likwidacji tego typu placówek w Polsce?
5. Czy zarządzenie szefa NFZ dotyczące sposobu
finansowania zakładów opiekuńczo-leczniczych zo-
stanie zmienione?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14386)
do ministra infrastruktury
w sprawie zagrożonego planu budowy
odcinka autostrady A1 Stryków – Pyrzowice
w związku z zerwaniem umowy
z koncesjonariuszem
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z interpelacją w sprawie zagrożonego planu
budowy odcinka autostrady A1 Stryków – Pyrzowice
w związku z zerwaniem umowy z koncesjonariu-
szem.
W związku z tym, że GDDKiA zerwała ze spółką
Autostrada Południe SA umowę na budowę odcinka
autostrady A1 z Łodzi do Pyrzowic, proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytanie:
Jaki będzie sposób finansowania ww. inwestycji
oraz jaki będzie termin zakończenia jej realizacji?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14387)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozwiązań prawnych w zakresie
autostrad płatnych, w tym autostrady A1
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z ustawą
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płat-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.)
za przejazd autostradą są pobierane opłaty. W opar-
ciu o wskazaną ustawę rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034) określa
autostradę A1: Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków
Trybunalski – Częstochowa – Gliwice – Gorzyczki,
jako budowaną i eksploatowaną jako płatną.
Należy zatem stwierdzić, że w obecnie obowiązu-
jącym stanie prawnym co do zasady nie ma możliwo-
ści ustanowienia odcinków autostrad bezpłatnych, co
dotyczy także wskazanej wyżej autostrady A1. Moż-
liwym jest jednak wprowadzenie tzw. stawki zerowej
za przejazd na wybranych odcinkach autostrad.
Z uwagi na potrzebę zapewnienia właściwego sko-
munikowania miasta Łodzi z projektowanymi auto-
stradami – co jest warunkiem niezbędnym dla pra-
widłowego rozwoju miasta – niezbędnym staje się
wyznaczenie odcinka autostrady A1: Romanów – An-
drespol – Brzeziny – Stryków, będącego projektowa-

ną obwodnicą miasta Łodzi jako odcinka z zerową
stawką za przejazd.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
Czy resort infrastruktury rozważa możliwość
wprowadzenia stawki zerowej na odcinkach auto-
strad stanowiących obwodnice dużych miast?
Czy były prowadzone analizy w przedmiocie wpro-
wadzenia stawki zerowej na odcinku autostrady A1:
Romanów – Andrespol – Brzeziny – Stryków?
Bardzo proszę o udzielenie wyczerpującej odpo-
wiedzi.
Z poważaniem
Poseł Sławomir Worach
Łódź, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14388)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie realizacji przepisów zawartych
w ustawie z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410)
dotyczących edukacji w zakresie udzielania
pierwszej pomocy
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 8 wrze-
śnia 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym (Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410) w art. 8
przewiduje, że podstawa programowa, o której mowa
w art. 22 ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572
z późniejszymi zm.), uwzględnia edukację w zakresie
udzielania pierwszej pomocy. Wskazana podstawa
programowa, której zmiana w omawianym zakresie
weszła w życie 1 września 2009 r., obejmuje kształ-
cenie w zakresie udzielania pierwszej pomocy we
wszystkich oddziałach przedszkolnych, w klasie
pierwszej szkoły podstawowej oraz w klasie pierwszej
gimnazjum. Tym samym wprowadzono nowy przed-
miot, tj. edukacja dla bezpieczeństwa. Zajęcia z tego
przedmiotu zgodnie z ustawą o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym realizowane są z udziałem:
— lekarza posiadającego tytuł specjalisty lub spe-
cjalizującego się w dziedzinie medycyny ratunkowej
(lekarz systemu);
— pielęgniarki posiadającej tytuł specjalisty lub
specjalizującej się w dziedzinie pielęgniarstwa ratun-
kowego (pielęgniarka systemu);
— ratownika medycznego.
W art. 8 ust. 4 przedmiotowej ustawy wskazano
także, że zajęcia w zakresie udzielania pierwszej po-
mocy mogą być realizowane przez nauczycieli posia-
dających odpowiednie przygotowanie.
73
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pa-
nią Minister: Jakim zakresem wiedzy i umiejętności
musi wykazać się nauczyciel prowadzący nauczanie
w zakresie udzielania pierwszej pomocy?
Jakie dokumenty powinien taki nauczyciel przed-
stawić (dyplomy, świadectwa ukończenia kursów,
szkoleń itp.), które potwierdziłyby posiadaną przez
niego w tej dziedzinie wiedzę i umiejętności?
Ponadto chciałbym także uzyskać informację do-
tyczącą tego, w jakim zakresie osoby wymienione
w art. 8 ust. 2 pkt 1–3 uczestniczą w zajęciach eduka-
cyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy i ile
umów cywilnoprawnych z takimi osobami zawarto.
Bardzo proszę o udzielenie wyczerpującej odpo-
wiedzi.
Z poważaniem
Poseł Sławomir Worach
Łódź, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14389)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie senackiego projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym i niektórych innych ustaw
z 17 grudnia 2009 r.
W związku z planowaną nowelizacją przepisów
dotyczących zmiany statusu prawnego oraz struktu-
ralnego powiązania państwowych wyższych szkół
zawodowych z samorządami województw chciałbym
zwrócić uwagę Pani Minister na tę sprawę, gdyż
wzbudza ona wielkie zaniepokojenie ogólnokrajowych
organizacji środowisk naukowych oraz rektorów
i pracowników naukowych państwowych wyższych
szkół zawodowych.
Wprowadzenie strukturalnego powiązania pań-
stwowych wyższych szkół zawodowych z samorząda-
mi województw w znaczący sposób ograniczy autono-
mię szkoły wyższej gwarantowaną przez przepis art. 70
ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz do-
prowadzi do upolitycznienia uczelni. Proponowane
przepisy naruszają również zasadę równości uczelni
prowadzących studia wyższe na tym samym pozio-
mie kształcenia zarówno w wymiarze krajowym, jak
i europejskim.
Zapisy prawne zamieszczone w projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
i niektórych innych ustaw z dnia 17 grudnia 2009 r.
(druk nr 745) budzą wiele wątpliwości. Planowana
zmiana brzmienia art. 18 ust. 4: „Utworzenie pu-
blicznej uczelni zawodowej, jej likwidacja, zmiana
nazwy oraz połączenie z inną publiczną uczelnią za-
wodową następuje na wniosek sejmiku właściwego
74
województwa zaopiniowany przez ministra właściwe-
go do spraw szkolnictwa wyższego” jednoznacznie
prowadzi do uzależnienia wszelkich zmian od decyzji
sejmiku wojewódzkiego. Art. 18 ust 4 w dotychczaso-
wym brzmieniu jako wnioskodawców wskazuje mi-
nistra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego
oraz sejmik wojewódzki. Takie rozwiązanie pozosta-
wia ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa
wyższego jedynie możliwość opiniowania wniosków.
Proponowane rozwiązania naruszają spójność
systemu szkolnictwa wyższego w Polsce oraz istotne
zasady procesu bolońskiego. Ponadto spowodują one
utratę prestiżu uczelni, które będą postrzegane jako
uczelnie drugiej kategorii – uczelnie samorządowe,
czym godzą w aspiracje prawie stutysięcznej rzeszy
studentów państwowych wyższych szkół zawodo-
wych w Polsce. Spowoduje to nie tylko zmniejszenie,
ale w ogóle brak zainteresowania kandydatów, co
w konsekwencji doprowadzi do likwidacji szkół.
Decydującą rolę odgrywają proponowane zmiany
art. 60 ww. ustawy wprowadzające przymus działa-
nia konwentu w ramach organów kolegialnych pu-
blicznych uczelni zawodowych oraz zmiana art. 81,
zgodnie z którym kanclerza publicznej uczelni zawo-
dowej będzie wybierał zarząd województwa po zasię-
gnięciu opinii senatu i rektora.
Zgodnie z planowaną nowelizacją przedstawiciele
samorządu województwa będą mogli na równi z na-
uczycielami akademickimi i pracownikami nauko-
wymi decydować o publicznej uczelni zawodowej.
Świadczą o tym zapisy zmienianego art. 60 ust. 9:
„W organach kolegialnych uczelni i organach wybor-
czych uczelni publicznej są reprezentowani nauczy-
ciele akademiccy, doktoranci, studenci oraz pracow-
nicy niebędący nauczycielami akademickimi, zaś
publicznej uczelni zawodowej – również przedstawi-
ciele właściwego samorządu województwa” oraz art.
61 ust. 8: „W publicznej uczelni zawodowej w skład
senatu wchodzą kanclerz, dwóch przedstawicieli sa-
morządu województwa wskazani przez zarząd woje-
wództwa (…)”.
Z zarysowanym problemem koresponduje propo-
zycja zmiany art. 71 ust. 1 w brzmieniu: „W publicz-
nej uczelni zawodowej w skład kolegium elektorów
wchodzą przedstawiciele samorządu województwa
w liczbie nie mniejszej niż 10% i nie większej niż 20%
składu kolegium elektorów; przedstawiciele samorzą-
du województwa są wybierani przez sejmik woje-
wództwa i posiadają czynne prawo wyborcze”. Takie
rozwiązania prawne spowodują włączenie uczelni
w struktury samorządu terytorialnego nieprzygoto-
wanego merytorycznie i kadrowo do współzarządza-
nia i podejmowania właściwych decyzji w zakresie
szkolnictwa wyższego.
Projektowane rozwiązania prowadzą do ograni-
czenia samodzielności finansowej efektywnie dotych-
czas zarządzanych uczelni i spowodują rozmycie od-
powiedzialności za prawidłowe funkcjonowanie
uczelni pomiędzy organy uczelni, jednostkę samorzą-
du terytorialnego oraz Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego. Zgodnie z proponowaną zmianą
art. 90 ust 4: „Publiczne uczelnie zawodowe są obo-
wiązane uzyskać zgodę właściwego sejmiku na doko-
nanie czynności prawnej w zakresie rozporządzenia
składnikami aktywów trwałych (…)” oraz art. 92:
„W przypadku publicznej uczelni zawodowej dotacja
[na zadania ustawowo określone] udzielana jest z bu-
dżetu właściwego województwa”.
Następnym problemem budzącym kontrowersje
są negatywne skutki finansowe dla uczelni i budżetu
państwa wynikające z konieczności zatrudnienia
w każdym urzędzie marszałkowskim dodatkowych
osób posiadających niezbędne kwalifikacje, co pocią-
gnie za sobą zwiększenie wydatków na szeroko poję-
te szkolnictwo wyższe i obciąży dodatkowo budżet
państwa lub odpowiednio budżet samorządu teryto-
rialnego, skutkując w konsekwencji zmniejszeniem
środków finansowych przyznawanych poszczegól-
nym uczelniom.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z zapytaniami:
1. Czy zauważa Pani Minister, jakie zagrożenie
stworzy projektowana senacka nowelizacja dla pań-
stwowych wyższych szkół zawodowych?
2. Czy uwzględni Pani Minister postulaty środo-
wisk naukowych wyrażane w opiniach kierowanych
na Pani ręce, których konkluzje przytoczyłem w ni-
niejszej interpelacji, przede wszystkim w stanowisku
Konferencji Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych przyjętym na naradzie w dniu 13 stycznia 2010 r.
w Warszawie?
3. Czy Pani Minister wyrazi zdecydowane, kry-
tyczne stanowisko wobec proponowanej w projekcie
senackim zmiany statusu prawnego oraz struktural-
nego powiązania PWSZ z samorządami woje-
wództw?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14390)
do ministra zdrowia
w sprawie uzdrowiskowego lecznictwa
dziecięcego w Rymanowie-Zdroju
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister w sprawie niewystarczającej wysokości kon-
traktów Narodowego Funduszu Zdrowia z Uzdrowi-
skiem Rymanów SA na leczenie dzieci i młodzieży,
a także niepełnej realizacji zawartych kontraktów,
co prowadzi do upadku uzdrowiskowego lecznictwa
dziecięcego w Rymanowie-Zdroju.

Dziecięce Uzdrowisko w Rymanowie-Zdroju prze-
żywa kryzys. Od 2000 r. odnotowuje się coroczny spa-
dek liczby kontraktów zawieranych przez oddziały
regionalne Narodowego Funduszu Zdrowia z Zarzą-
dem Uzdrowiska Rymanów SA na dziecięce lecznic-
two uzdrowiskowe.
Zwiększenie liczby chorób przewlekłych u dzieci
i młodzieży zauważa rzecznik praw dziecka i mini-
ster edukacji narodowej. Ponad 20% populacji dzieci
i młodzieży w wieku 5–19 lat cierpi na choroby prze-
wlekłe. Najczęściej są to alergie, astma, choroby krę-
gosłupa, choroby serca i układu krążenia, choroby
nerek i układu moczowego. Wszystkie te schorzenia
mogą być skutecznie leczone w Rymanowie-Zdroju.
Od ponad 130 lat uzdrowisko to, z racji posiadania
unikatowych dóbr naturalnych, jak: wody mineralne
(chlorkowo-sodowe, jodkowo-bromkowe z zawarto-
ścią dwutlenku węgla) oraz specyficzny mikroklimat
(o cechach klimatu podgórskiego), jest doskonałym
miejscem leczenia dzieci i młodzieży.
Uzdrowisko wykonuje zabiegi w zakładzie przy-
rodoleczniczym, głównie w oparciu o naturalne zaso-
by wód mineralnych, takie jak: inhalacje, kąpiele,
basen, masaże podwodne i wibracyjne oraz kuracja
pitna. W leczeniu stosowane są również zabiegi z za-
kresu ciepłolecznictwa (borowina, parafina, sauna),
elektrolecznictwa, światłolecznictwa, kinezyterapii
oraz masaże klasyczne.
W uzdrowisku dziecięcym działa Zespół Szkół
Specjalnych w Rymanowie-Zdroju (szkoła podstawo-
wa i gimnazjum). Szkoła prowadzi skuteczną i po-
trzebną działalność dydaktyczną, wychowawczą
i opiekuńczą nad leczonymi dziećmi.
Dzięki wysiłkom nauczycieli i wychowawców
o najwyższych kwalifikacjach pedagogicznych młodzi
pacjenci po ukończonym leczeniu mogą powrócić do
swoich szkół bez zaległości w nauce. Na lekcjach dzie-
ci i młodzież uczą się wszystkich przedmiotów prze-
widzianych w ramowych planach nauczania szkół
ogólnodostępnych. Z uwagi na mnogość programów
nauczania zajęcia są indywidualizowane. W ramach
szkoły działa również zespół pozalekcyjny zajęć wy-
chowawczych, który w podziale na grupy realizuje
zajęcia sportowe, turystyczne, plastyczne, teatralne,
muzyczne i inne.
Od kilku lat spada liczba dzieci przyjeżdżających
na leczenie uzdrowiskowe w Rymanowie-Zdroju.
Średnia miesięczna liczba dzieci, które skorzystały
z leczenia uzdrowiskowego w roku 2009, stanowi tyl-
ko 45% średniej miesięcznej w roku 2000.
Liczba umów na leczenie uzdrowiskowe dla dzie-
ci systematycznie maleje. Niezrealizowanie umowy
w jednym roku w efekcie powoduje zmniejszenie
umowy w roku następnym. Na rok 2010 uzdrowisko
zgłosiło zapotrzebowanie średnio na ok. 190 dzieci
miesięcznie, NFZ podpisał umowy na 127 dzieci mie-
sięcznie, co stanowi tylko ok. 67% zapotrzebowania.
Zmniejszająca się liczba umów na leczenie uzdrowi-
skowe dla dzieci prowadzi do stopniowej redukcji od-
75
działów sanatoryjnych oraz oddziałów szkolnych, co
skutkuje likwidacją etatów.
Problem pogłębia fakt, że lekarze specjaliści kie-
rują mniejszą liczbę dzieci do leczenia sanatoryjnego
niż wynikałoby to z wysokości kontraktów. Wyraźnie
brakuje, również ze strony NFZ, działań reklamują-
cych leczenie uzdrowiskowe i promujących uzdrowi-
ska dziecięce oraz informujących, że jest to leczenie
bezpłatne.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo zauważa obniżenie przez
NFZ aż o 30% wysokości kontraktów dla wszystkich
uzdrowisk dziecięcych w kraju w stosunku do kon-
traktów z ubiegłego roku?
2. Czy Pani Minister przekona NFZ do zwiększe-
nia liczby dzieci kierowanych do uzdrowiska Ryma-
nów Zdrój zgodnie ze zgłoszonym zapotrzebowa-
niem?
3. Zdrowie dzieci powinno być dla NFZ prioryte-
tem. Wygląda jednak, że tak nie jest. Dlaczego oszczę-
dza się na dziecięcym leczeniu uzdrowiskowym?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14391)
do ministra infrastruktury
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o własności lokali
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach
coraz częściej docierają do mnie sygnały o proble-
mach, z którymi borykają się liczne wspólnoty miesz-
kaniowe, a które to kwestie wynikają z niedoskona-
łości obowiązujących przepisów prawnych w zakresie
własności lokali.
Wobec powyższego chcę przedstawić pewne zapi-
sy, których wprowadzenie do treści ustawy o własno-
ści lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (a jednocześnie
nowelizacja wspomnianej ustawy) mogłoby uspraw-
nić, a tym samym ułatwić wspólnotom mieszkanio-
wym funkcjonowanie pod kątem merytorycznym
i formalnoprawnym.
Po pierwsze, proponuję w rozdziale 3 uzupełnić art.
17 przez dodanie słów „oraz gmina w części odpowia-
dającej jej udziałowi we wspólnej nieruchomości”.
Dotychczasowa praktyka oraz prowadzone kon-
sultacje ze środowiskiem wspólnot mieszkaniowych
wskazywały wielokrotnie na zasadność takiego zapi-
su. Poza tym w rozdziale 4, w art. 30 ust. 2 w pkt 3
proponuję dodać po słowach „sprawozdanie zarządu”
zwrot „lub zarządcy”, gdyż aktualny zapis wskazy-
76
wałby, iż obecnie funkcjonuje niezamienna przed
ustawodawcą luka prawna. Byłoby to także kontynu-
owanie katalogu podmiotów z poprzedniego punktu,
tj. art. 30 ust. 2 pkt 2.
Ponadto należy zastanowić się nad wprowadze-
niem w rozdziale 5 art. 34 w następującym brzmie-
niu: „Dla wzmocnienia nadzoru nad zarządem nie-
ruchomościami wspólnot mieszkaniowych powołuje
się regionalne komisje dyscyplinarne Polskiej Fede-
racji Stowarzyszeń Zarządców Nieruchomości do wy-
dawania opinii w sprawach przestrzegania zasad
etyki zawodowej przez zarządców”.
Powyższe postulowane przeze mnie zmiany mają
służyć zwiększeniu odpowiedzialności zarządcy za
nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej, zapobiega-
niu innym nadużyciom finansowym ze strony za-
rządców nieruchomości, wprowadzeniu podstawo-
wych mechanizmów oceny ich etyki zawodowej.
Wyrażając nadzieję, że przedstawione powyżej
kierunki nowelizacji ustawy o własności lokali spo-
tkają się ze zrozumieniem i akceptacją ze strony Pana
Ministra, zwracam się jednocześnie z następującym
zapytaniem:
Czy uwzględniając przedstawione wyżej proble-
my formalnoprawne, z którymi borykają się wspól-
noty mieszkaniowe, planowana jest (a jeśli tak, to
kiedy) nowelizacja obowiązującej ustawy o własno-
ści lokali jw.?
Czy w perspektywie zmian omawianych przepi-
sów prawnych nastąpi szersza konsultacja ze środo-
wiskiem wspólnot mieszkaniowych, względnie Pol-
skiej Federacji Stowarzyszeń Zarządców Nierucho-
mości?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Bętkowski
Skarżysko-Kamienna, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14392)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań właściwych organów
i służb w związku z groźbą powodzi
Szanowny Panie Premierze! Obecna sytuacja w kra-
ju jest ciężka, gdyż systematycznie przybywa śniegu.
W miastach da się zauważyć rosnące góry odsuwane-
go z ulic i chodników, ale niewywożonego śniegu.
Biała pokrywa zalega na polach i w lasach, a rzekami
płynie kra i tworzą się zatory lodowe. Należy jednak
mieć na uwadze, iż wraz z upływem czasu i wzrostem
temperatur topniejący śnieg i lód będzie stanowić po-
ważne zagrożenie mogące spowodować powódź.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Ilu żołnierzy jest obecnie gotowych do udziału
w akcji przeciwpowodziowej?
3. Jakim sprzętem dysponują?
4. Czy zostały stworzone plany działania na wy-
padek gwałtownej odwilży i konieczności podjęcia
szybkich i skoordynowanych działań?
5. Czy są przygotowane miejsca do przyjęcia ewa-
kuowanych?
6. Które regiony kraju są szczególnie zagrożone
wystąpieniem powodzi i jakie działania zapobiegaw-
cze tam podjęto?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14393)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie finansowania Prawosławnego
Seminarium Duchownego
Szanowna Pani Minister! Polski system prawny
stwarza bardzo korzystne warunki dla funkcjonowa-
nia Kościołów i innych związków wyznaniowych. Ko-
rzystają z tego m.in. różnego rodzaju kościelne i wy-
znaniowe osoby prawne. Obowiązujące rozwiązania
prawne umożliwiają m.in. dofinansowanie z budżetu
państwa szkolnictwa wyznaniowego, w tym szkół
wyższych. Szeroko z tej możliwości korzysta Kościół
katolicki, m.in. w oparciu o konkordat z 28 lipca 1993 r.
i ustawę o stosunku państwa do Kościoła katolickie-
go z 17 maja 1989 r.
Zgodnie z konstytucyjną zasadą równouprawnie-
nia Kościołów i związków wyznaniowych zawartą
w art. 25 ust. 1 Konstytucji RP prawo do wsparcia
finansowego ze strony państwa powinno być zapew-
nione wszystkim szkołom posiadającym status szkół
wyższych, a prowadzonym przez Kościoły i inne
związki wyznaniowe w Polsce, w tym również Pra-
wosławnemu Seminarium Duchownemu.
Na podstawie art. 19 ust. 4 ustawy z 4 lipca 1991 r.
o stosunku państwa do Polskiego Autokefalicznego
Kościoła Prawosławnego jest to wyższa szkoła teolo-
giczna uprawniona do nadawania absolwentom tytu-
łu zawodowego licencjata teologii prawosławnej. Do-
dajmy, że jest to szkoła o bogatych tradycjach i ol-
brzymim wkładzie w kształcenie duchowieństwa
prawosławnego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Kiedy Prawosławne Seminarium Duchowne
otrzyma wsparcie finansowe z budżetu państwa?
2. Jakie jest obecnie stanowisko resortu w tej
sprawie?

3. Czym spowodowana jest zwłoka w uregulowa-
niu tej materii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14394)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zniesienia obowiązku
powiadamiania wojskowych
komend uzupełnień przez uczelnie
o osobach studiujących
Szanowny Panie Premierze! Ostatni pobór do woj-
ska miał miejsce w grudniu 2008 r. Obecnie nadal
trwa proces profesjonalizacji wojska polskiego, tak
aby została stworzona armia w pełni zawodowa.
Dotychczas było tak, iż uczelnie informowały woj-
skowe komendy uzupełnień o tym, czy dana osoba
jest studentem danej uczelni, czy też została skreślo-
na z listy słuchaczy i powinna trafić do wojska. Po-
mimo iż pobór do wojska został zlikwidowany, obo-
wiązek przesyłania informacji do wojskowych ko-
mend uzupełnień pozostał, co z racji tworzenia armii
zawodowej wydaje się być niezasadne.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki prawne zostaną podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Jakie są powody utrzymania obowiązku infor-
mowania wojskowych komend uzupełnień o fakcie
bycia studentem lub też nie, zważywszy na likwidację
poboru do wojska?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14395)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości wsparcia
Telewizji Polskiej SA
Szanowny Panie Premierze! Media publiczne bo-
rykają się z coraz większymi problemami finansowy-
mi, które w dużej mierze wiążą się ze spadkiem do-
chodów z abonamentu. Konsekwencją zaistniałej
sytuacji jest znaczące, a w niektórych przypadkach
wręcz drastyczne ograniczenie finansowania regio-
77
nalnych ośrodków Telewizji Polskiej. Tym samym
istnieje realne zagrożenie, iż TVP nie będzie mogła
realizować zadań wynikających z ustawy z dnia 29
grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, która w art. 21
nakłada na publiczną telewizję obowiązek dostarcza-
nia „całemu społeczeństwu i poszczególnym jego czę-
ściom zróżnicowanych programów i innych usług
w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozryw-
ki edukacji i sportu, cechujących się pluralizmem,
bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz
innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością
przekazu”.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Czy w związku z zaistniałą sytuacją planowane
jest wsparcie finansowe Telewizji Polskiej?
3. Jeśli tak, to w jakiej kwocie i kiedy to nastąpi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14396)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przepełnionych schronisk
dla zwierząt
Szanowny Panie Premierze! Polskie schroniska
dla zwierząt borykają się z coraz większą liczbą
zwierząt tam przebywających. Zdarzają się nawet
przypadki, iż liczba zwierząt przebywających w bok-
sach jest o połowię większa niż tam powinna być.
Sytuacja staje szczególnie trudna w okresie waka-
cyjnym, gdy ludzie wyjeżdżają na urlopy i nie mając
co zrobić ze zwierzętami, podrzucają je do schronisk
lub też wręcz je porzucają na drogach. W ostatnim
czasie pojawiają się nawet głosy o potrzebie libera-
lizacji prawa, tak aby dawało możliwość częstszego
usypiania zwierząt.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Czy planowana jest liberalizacja przepisów, tak
aby dawało możliwości częstszego usypiania zwie-
rząt?
3. Jeśli tak, to czy prowadzone są prace w tym
kierunku i na jakim są one etapie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
78
Interpelacja
(nr 14397)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wspierania
produktów regionalnych
Szanowny Panie Ministrze! Mieszkańcy gminy
Łącko w woj. małopolskim przedkładają wnioski do
posłów, aby stworzyć prawne możliwości legalizacji
produkcji i rozlewu domowym sposobem regional-
nych wódek przez sadowników, bez konieczności uzy-
skania wpisu do rejestru podmiotów.
Problem np. produkcji łąckiej śliwowicy istnieje
od wielu lat. Brak uregulowań prawnych zbliżonych
do rozwiązań we Francji, w Bułgarii, Słowenii czy
Austrii powoduje funkcjonowanie szarej strefy. Stwo-
rzenie podstaw prawnych ograniczyłoby funkcjono-
wanie szarej strefy w tym zakresie, a sadownicy, ma-
jąc możliwość legalizacji produkcji, zostaliby płatni-
kami podatku akcyzowego.
W związku z tym proszę o informacje: Jakie jest
stanowisko resortu rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
legalizacji produkcji łąckiej śliwowicy?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14398)
do ministra infrastruktury
w sprawie udzielania
kredytów mieszkaniowych
przez Bank Gospodarstwa Krajowego
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie zli-
kwidowano Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, a jego
zadania przejął Bank Gospodarstwa Krajowego.
Z informacji otrzymywanych przez potencjalnych
kredytobiorców na cele budownictwa mieszkaniowe-
go wynika, że procedury związane z udzieleniem kre-
dytu przez BGK powodują, że okres załatwiania
wniosku bardzo się wydłuża, przez co inwestorzy
mają problemy z terminową realizacją inwestycji
mieszkaniowych.
W związku z tym proszę o informacje: Jakie działa-
nia podejmie Pan Minister, aby BGK efektywnie wspie-
rał budownictwo mieszkaniowe w naszym kraju?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14399)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie braku reakcji polskiego rządu
na decyzję prezydenta Ukrainy odnośnie
do uznania Stepana Bandery
za bohatera Ukrainy
Szanowny Panie Ministrze! Minął pewien okres
od decyzji pana prezydenta Ukrainy odnośnie do de-
cyzji w sprawie uznania Stepana Bandery za bohate-
ra Ukrainy. Bandera to osoba, która przyczyniła się
bezpośrednio do śmierci tysięcy naszych rodaków.
Dlatego niepokoi mnie brak reakcji naszego rządu na
bardzo negatywny krok prezydenta Ukrainy wobec
Polski.
W związku z tym proszę o informacje: Jakie są
przyczyny naszego milczenia w tej tak kontrowersyj-
nej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14400)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie kryteriów przyznawania
dofinansowania w ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych
2008–2011”
Szanowny Panie Ministrze! Samorządy powiato-
we krytycznie wypowiadają się o przyznawaniu
punktów w ramach kryterium nr 1 „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych”.
Według samorządowców kryterium nr 1 preferu-
je miejskie sieci drogowe, dyskryminując w tym mo-
mencie problemy dróg lokalnych powiatowych i gmin-
nych na obszarach wiejskich. Dla przykładu wnioski
powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego składane w la-
tach 2008–2009 o dofinansowanie modernizacji dróg
powiatowych nie spotkały się z pozytywną oceną ko-
misji wojewódzkiej. Według samorządowców nabór
w województwie wielkopolskim po raz drugi priory-
tetowo potraktował inwestycje realizowane w dużych
ośrodkach.
W związku z powyższym proszę o informacje: Czy
Pan Minister przewiduje weryfikację kryterium nr 1
w „Narodowym programie przebudowy dróg lokal-
nych”?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.

Interpelacja
(nr 14401)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przestrzegania zasad
wynikających z tzw. ustawy
antylichwiarskiej
Szanowny Panie Ministrze! Z dniem 1 stycznia
2006 r. weszła w życie tzw. ustawa antylichwiarska.
Były to przepisy zmieniające Kodeks cywilny oraz
ustawę o kredycie konsumenckim. Ustawa ta miała
chronić przed wygórowanymi opłatami oraz lichwiar-
skim oprocentowaniem pożyczek i kredytów. Ustawa
ograniczała ich oprocentowanie do ok. 22%.
Łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz
kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt
konsumencki nie może przekroczyć 5% pożyczki.
Jednak w praktyce banki, a szczególnie parabanki
i prywatni inwestorzy, nauczyli się ją omijać. Banki
opakowują kredyty i pożyczki w prowizje, opłaty
przygotowawcze. Prywatni inwestorzy (lichwiarze)
podpisują przy pomocy notariuszy umowy kupna-
-sprzedaży zastawą lub czasowym przywłaszczeniem,
aby ukryć, że jest udzielona pożyczka oprocentowana
na poziomie 10% w stosunku miesięcznym, czyli
120% rocznie. Natomiast firmy kredytowe (paraban-
ki) podpisują umowy cywilnoprawne, dzięki temu nie
podlegają nadzorowi finansowemu.
W związku z tym proszę o informacje: Jakie dzia-
łania podejmie Pan Minister, aby organy sprawiedli-
wości doprowadziły do przestrzegania zasad wynika-
jących z tzw. ustawy antylichwiarskiej?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14402)
do ministra infrastruktury
w sprawie zabezpieczenia dróg
przed zaspami śnieżnymi
Szanowny Panie Ministrze! W poprzednich latach
służby drogowe ustawiały wokół dróg płotki drew-
niane, które osłaniały jezdnie przed śniegiem, który
w wyniku wiatru powoduje zaspy na drogach. W bie-
żącym roku, przynajmniej na drogach wojewódzkich
i krajowych, nie spotkałem osłon; efekt był bardzo
niekorzystny dla użytkowników dróg.
W związku z tym proszę o informacje: Jakie są
przyczyny rezygnacji przez służby drogowe z zabez-
79
pieczenia dróg przed śniegiem nawiewanym przez
wiatr z pól?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14403)
do ministra środowiska
w sprawie przebiegu trasy kolejowej
Rail Baltica
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o wnikliwe przeanali-
zowanie pod względem przyrodniczym przebiegu
trasy kolejowej Rail Baltica pod kątem możliwości
jej przeprowadzenia przez Łomżę. Aktualnie prowa-
dzone są końcowe prace nad ustaleniem przebiegu
tej trasy na odcinku od Warszawy do granicy pań-
stwowej z Litwą.
Działania w tym zakresie prowadzi również Re-
gionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Białym-
stoku. Rozważane są dwa warianty przebiegu trasy
Rail Baltica na odcinku między Białymstokiem a Su-
wałkami (wariant I: Białystok – Grajewo – Ełk – Su-
wałki; wariant II: Białystok – Sokółka – Augustów
– Suwałki). Oba warianty są, w moim przekonaniu,
bardzo niekorzystne dla przyrody i ekologii w północ-
no-wschodniej Polsce. W dwóch wariantach linia ko-
lejowa przecina Narwiański Park Narodowy w oko-
licach miasta Łapy. Następnie na odcinku Białystok
– Suwałki w każdym z wariantów przecięty zostaje
na dużej przestrzeni Biebrzański Park Narodowy
z otuliną. Dodatkowo, głównie w wariancie II linia
kolejowa ma przebiegać przez Park Krajobrazowy
Puszczy Knyszyńskiej i Puszczę Augustowską oraz
w sąsiedztwie doliny Rospudy i Wigierskiego Parku
Narodowego.
Szczególnie niekorzystne dla środowiska w wa-
riancie I jest przecięcie Biebrzańskiego Parku Naro-
dowego w okolicach Goniądza, Osowca i Grajewa. Są
to tereny Biebrzańskiej Ostoi Ptasiej oraz ważnych
korytarzy wędrówki zwierząt, głównie łosi, włączone
do obszarów Natura 2000. Już obecnie przyrodnicy
z uwagi na wędrówki łosi postulują o ograniczenie
prędkości pociągów, co byłoby niemożliwe na przy-
szłej trasie międzynarodowej, jaką byłaby Rail Bal-
tica (docelowo prędkość pociągów 160–200 km/h).
Z informacji medialnych wynika, że do tego przebie-
gu trasy zastrzeżenie ma Biebrzański Park Narodo-
wy, który zgłosił prawdopodobnie zupełnie inną kon-
cepcję przebiegu trasy z Warszawy przez Ostrołękę
– Białą Piską – Ełk do Suwałk.
Sytuacja ta skłoniła mnie do zaproponowania naj-
bardziej optymalnego, w moim przekonaniu, warian-
tu przebiegu Rail Baltica na trasie: Warszawa – Mał-
80
kinia – Ostrów Mazowiecka – Śniadowo – Łomża –
Grajewo – Ełk – Suwałki – granica państwowa z Li-
twą. W mojej propozycji konieczna byłaby budowa
nowych odcinków: Ostrów Mazowiecka – Śniadowo
oraz Łomża – Grajewo, ale wariant ten nie powoduje
żadnych konfliktów ekologicznych i jest bezpieczny
dla środowiska przyrodniczego. Byłaby to najkrótsza
trasa Rail Baltica, której przebieg byłby zbliżony do
ustalonego już definitywnie przebiegu trasy drogowej
Via Baltica. Przebieg tej trasy drogowej został wy-
brany na podstawie raportu firmy Scott Wilson,
w którym dogłębnie przeanalizowano wszystkie
przyrodnicze aspekty przebiegu trasy oraz przepro-
wadzono konieczne konsultacje społeczne, również
ze środowiskami ekologicznymi.
Przedstawiony wyżej wariant przebiegu trasy
Rail Baltica zaproponowałem w mojej interpelacji
z 13 stycznia 2010 r. do prezesa Rady Ministrów zło-
żonej za pośrednictwem marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Sądzę, że propozycja moja ze wzglę-
dów ekonomicznych, społecznych i przyrodniczych
zostanie poważnie rozpatrzona jako najbardziej ko-
rzystna dla północno-wschodniej Polski.
Pytanie: Jakie działania podejmie Pan Minister
dla rozpatrzenia wariantu przebiegu trasy krajowej
Rail Baltica prze Łomżę oraz wyeliminowania po-
ważnych zagrożeń dla przyrody i ochrony środowi-
ska wynikających z innych wariantów przebiegu tej
trasy?
Z poważaniem
Poseł Lech Kołakowski
Łomża, dnia 9 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14404)
do ministra pracy i polityki społecznej
oraz
ministra edukacji narodowej
w sprawie nauczycielskich
świadczeń kompensacyjnych
Zgodnie z ustawą o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych z dnia 22 maja 2009 r. (Dz. U.
Nr 97, poz. 800) uprawnieni do ich nabycia są nauczy-
ciele, którzy legitymują się odpowiednim wiekiem
i 30-letnim okresem składkowym i nieskładkowym,
w tym 20 latami przepracowanymi „przy tablicy”.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
lata sprawowanego przez nauczyciela mandatu posel-
skiego można zaliczyć do lat pracy „przy tablicy”?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Łatas
Myślenice, dnia 8 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14405)
do ministra zdrowia
w sprawie ograniczenia dostępu dzieci
do rehabilitacji leczniczej
W związku z wydaniem przez Panią Minister roz-
porządzenia do ustawy o koszyku świadczeń medycz-
nych określającego warunki udzielania świadczeń
z zakresu rehabilitacji leczniczej oraz wykaz świad-
czeń nastąpiło ograniczenie dostępności do tych świad-
czeń m.in. dla dzieci niepełnosprawnych. W przypad-
ku dzieci niepełnosprawnych wymagających rehabi-
litacji leczniczej mogły one dotychczas korzystać
z niej przez 120 dni w roku, z możliwością przedłu-
żenia rehabilitacji – w razie potrzeby – o kolejne 120
dni. Wydanie przez Panią Minister wspomnianego
rozporządzenia zlikwidowało tę możliwość. Zachodzi
obawa, że dla dzieci dotkniętych schorzeniami wy-
magającymi stałej rehabilitacji, jak np. porażeniem
mózgowym, leczenie rehabilitacyjne przez 120 dni
w roku okaże się niewystarczające. Szczególnie w przy-
padku porażenia mózgowego ograniczenie dostępno-
ści świadczeń rehabilitacyjnych skutkuje pogorsze-
niem stanu zdrowia. Dzieci wymagają stałych ćwi-
czeń dla utrzymania sprawności i po zaprzestaniu
ćwiczeń tę sprawność tracą.
Również przy rehabilitacji powypadkowej przy
szczególnie ciężkich i skomplikowanych urazach le-
czenie przez 120 dni może okazać się zbyt krótkie.
Także niektóre schorzenia ortopedyczne jak skolioza
wymagają długotrwałej rehabilitacji. Kieruję zatem
poniższe pytania:
1. Jak rodzice i opiekunowie dzieci dotkniętych
wspomnianymi wyżej schorzeniami mają zapewnić
dzieciom dostępność do leczenia rehabilitacyjnego we
właściwym wymiarze?
2. Czy ograniczenie czasu trwania rehabilitacji
leczniczej nałożone przez rozporządzenie do ustawy
„koszykowej” nie spowoduje więcej szkody niż pożyt-
ku i zamiast ograniczyć strumień nieracjonalnie wy-
dawanych środków, doprowadzi do odcięcia potrze-
bujących od niezbędnych świadczeń?
Poseł Anna Paluch
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 27 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14406)
do ministra finansów
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w Ministerstwie Finansów
oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! W lutym 2009 r. rząd
RP przyjął plan oszczędnościowy. Przewidywał on
oszczędności rzędu 19,7 mld zł. Wówczas zwróciłem
się z interpelacją, pytając o stan zatrudnienia i wy-
nagradzania w Ministerstwie Finansów i podległych
jednostkach w 2007 i 2008 r. Otrzymałem informa-
cję, iż zatrudnienie w resorcie zwiększyło się w tym
okresie o 4%, a średnie wynagrodzenie wzrosło o 6%.
Natomiast w podległych jednostkach zatrudnienie
zwiększyło się o 4%, a średnie wynagrodzenie wzro-
sło o 12%. Plan oszczędnościowy zakładał zmniejsze-
nie wydatków o 530,54 mln zł.
W dniu 14 sierpnia 2009 r. na stronie internetowej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (www.premier.
gov.pl) została zamieszczona informacja pt. „Rząd
chce zmniejszyć zatrudnienie wśród urzędników”.
Z informacji wynika, iż projekt ustawy o racjonaliza-
cji zatrudnienia w państwowych jednostkach budże-
towych, funduszach celowych i agencjach został prze-
słany do uzgodnień międzyresortowych i przewiduje
10-procentową redukcję zatrudnienia.
W związku z tym będę wdzięczny Panu Ministro-
wi za odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
finansów i podległych jednostkach wynikające z przy-
wołanego planu oszczędnościowego?
2. Czy kierownictwo resortu było objęte planem
oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim zakresie?
3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa resortu na koniec 2009 r.?
4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnienie
w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
5. Ilu pracowników było zatrudnionych w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
7. Ile osób liczy gabinet polityczny?
8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabinecie
politycznym na koniec 2009 r.?
9. W jakiej średniej wysokości pracownicy otrzy-
mali nagrody roczne?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
81
Interpelacja
(nr 14407)
do ministra gospodarki
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w Ministerstwie Gospodarki
oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r.
Szanowny Panie Premierze! W lutym 2009 r. rząd
RP przyjął plan oszczędnościowy. Przewidywał
oszczędności rzędu 19,7 mld zł. Wówczas zwróciłem
się z interpelacją, pytając o stan zatrudnienia i wy-
nagradzania w Ministerstwie Gospodarki i podle-
głych jednostkach w 2007 i 2008 r. Otrzymałem in-
formację, iż zatrudnienie w resorcie zwiększyło się
w tym okresie o 3%, a średnie wynagrodzenie wzro-
sło o 9%. Natomiast w podległych jednostkach za-
trudnienie zwiększyło się o 2%, a średnie wynagro-
dzenie wzrosło o 11%. Plan oszczędnościowy zakła-
dał zmniejszenie wydatków o 58,56 mln zł.
W dniu 14 sierpnia 2009 r. na stronie internetowej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (www.premier.
gov.pl) została zamieszczona informacja pt. „Rząd
chce zmniejszyć zatrudnienie wśród urzędników”.
Z informacji wynika, iż projekt ustawy o racjonaliza-
cji zatrudnienia w państwowych jednostkach budże-
towych, funduszach celowych i agencjach został prze-
słany do uzgodnień międzyresortowych i przewiduje
10-procentową redukcję zatrudnienia.
W związku z tym będę wdzięczny Panu Premie-
rowi za odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
gospodarki i podległych jednostkach wynikające z przy-
wołanego planu oszczędnościowego?
2. Czy kierownictwo resortu było objęte planem
oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim zakresie?
3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa resortu na koniec 2009 r.?
4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnienie
w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
5. Ilu pracowników było zatrudnionych w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
7. Ile osób liczy gabinet polityczny?
8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabinecie
politycznym na koniec 2009 r.?
9. W jakiej średniej wysokości pracownicy otrzy-
mali nagrody roczne?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
82
Interpelacja
(nr 14408)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego oraz w jednostkach
nadzorowanych w 2009 r.
Szanowna Pani Minister! W lutym 2009 r. rząd
RP przyjął plan oszczędnościowy. Przewidywał on
oszczędności rzędu 19,7 mld zł. Wówczas zwróciłem
się z interpelacją, pytając o stan zatrudnienia i wy-
nagradzania w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa
Wyższego i podległych jednostkach w 2007 i 2008 r.
Otrzymałem informację, iż zatrudnienie w resorcie
zwiększyło się w tym okresie o 20%, a średnie wyna-
grodzenie wzrosło o 20%. Natomiast w podległych
jednostkach zatrudnienie zwiększyło się o 11%, a śred-
nie wynagrodzenie wzrosło o 7%. Plan oszczędnościo-
wy zakładał zmniejszenie wydatków o 872,41 mln zł.
W dniu 14 sierpnia 2009 r. na stronie internetowej
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (www.premier.
gov.pl) została zamieszczona informacja pt. „Rząd
chce zmniejszyć zatrudnienie wśród urzędników”.
Z informacji wynika, iż projekt ustawy o racjonaliza-
cji zatrudnienia w państwowych jednostkach budże-
towych, funduszach celowych i agencjach został prze-
słany do uzgodnień międzyresortowych i przewiduje
10-procentową redukcję zatrudnienia.
W związku z tym będę wdzięczny Pani Minister
za odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
nauki i szkolnictwa wyższego i podległych jednost-
kach wynikające z przywołanego planu oszczędno-
ściowego?
2. Czy kierownictwo resortu było objęte planem
oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim zakresie?
3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa resortu na koniec 2009 r.?
4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnienie
w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
5. Ilu pracowników było zatrudnionych w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resorcie
i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
7. Ile osób liczy gabinet polityczny?
8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabinecie
politycznym na koniec 2009 r.?
9. W jakiej średniej wysokości pracownicy otrzy-
mali nagrody roczne?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14409)
do ministra finansów
w sprawie niejednolitych
interpretacji przepisów podatkowych
przez organy skarbowe
Szanowny Panie Ministrze! Z uwagi na niejedno-
lite interpretacje organów skarbowych dotyczące
przepisów rozliczania podatku VAT przez komorni-
ków sądowych pytam Pana Ministra:
1. Od jakich czynności komornik jest zobowiązany
naliczyć i odprowadzić podatek VAT (proszę o wska-
zanie, czy opłaty egzekucyjne, tj. stałe i proporcjonal-
ne naliczane przez komorników, podlegają temu po-
datkowi)?
2. Czy kwoty uzyskane przez komornika sądowe-
go z każdej sprzedaży ruchomości bądź nieruchomo-
ści zawierają w sobie podatek VAT i czy komornik
zobowiązany jest go odprowadzić?
3. Czy ministerstwo przewiduje wprowadzenie
kas fiskalnych dla komorników sądowych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14410)
do ministra obrony narodowej
w sprawie profesjonalizacji armii
Szanowny Panie Ministrze! Z raportu Biura Bez-
pieczeństwa Narodowego wynika, że z powodu bra-
ków finansowych zmiana armii w zawodową może
się nie udać. Specjaliści z Biura Bezpieczeństwa Na-
rodowego w nowym raporcie dotyczącym profesjona-
lizacji armii krytykują sposób przygotowania naj-
większej w ostatnich latach reformy wojskowej. Pol-
ska armia ma liczyć do 120 tysięcy żołnierzy. Takie
sformułowanie nie podoba się ekspertom. Zdaniem
analityków biura jest to manipulacja, która otwiera
furtkę do kolejnego ograniczania liczby żołnierzy.
W dokumencie pojawia się też stwierdzenie, że w tym
roku nie uda się osiągnąć zakładanej liczebności ar-
mii. Zadania pozostaną jednak te same. Analitycy
biura obawiają się, że ograniczenia etatowe przyczy-
nią się do przeciążenia kadry zbyt dużą ilością służb
i dyżurów oraz spowodują utrudnienia w zakresie
realizacji zadań statutowych jednostek wojskowych.
Jednak najbardziej niepokojące informacje z punktu
widzenia funkcjonowania armii znajdują się w części
raportu dotyczącej finansów. BBN ujawnia też, że
w tym roku budżet resortu obrony znowu może zo-
stać okrojony o ok. 2 mld zł. Obniżenie zaś wydatków

na obronność grozi fiaskiem całego procesu profesjo-
nalizacji armii. MON ma poważne problemy z zaku-
pami sprzętu i uzbrojenia, a bez dobrego sprzętu
trudno mówić o profesjonalnej armii. W ciągu ostat-
nich lat wycofano 62% okrętów bojowych i innych
jednostek pływających, nie zastępując ich nowszym
sprzętem. O połowę zredukowano lotnictwo morskie.
Zmniejszono też liczebność marynarzy o ponad jedną
trzecią. A w najbliższych latach będzie musiało być
wycofanych ponad 20 okrętów bojowych, w tym czte-
ry z pięciu okrętów podwodnych. Z raportu wyłania
się też nie najlepszy obraz Sił Powietrznych. Dyspo-
nują jednymi z najnowocześniejszych samolotów wie-
lozadaniowych – F-16, lecz piloci, którzy chcieliby na
nich latać, nie mają się na czym szkolić, bo MON nie
jest w stanie zacząć nawet procesu zakupu samolotu
szkolno-bojowego.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że z powodu braku środków
finansowych zmiana armii w zawodową może się nie
udać?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby tak się nie stało?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14411)
do ministra zdrowia
w sprawie nakładów finansowych
na dziecięce oddziały onkologiczne
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że szpitale prowadzące dziecięce oddziały
onkologiczne w większości nie dostały od NFZ wyż-
szych środków na 2010 r. Nawet te szpitale, które
wynegocjowały wyższe kontrakty, szacują, że jeśli
utrzymają tylko tempo pracy z ubiegłego roku, pie-
niędzy i tak zabraknie. Zdaniem lekarzy, obecne na-
kłady na onkologię są za niskie w stosunku do po-
trzeb. Priorytetowo powinny być traktowane proce-
dury kardiologiczne ratujące życie pacjentów, proce-
dury związane z leczeniem urazów oraz leczeniem
nowotworów, szczególnie tych u dzieci. Tymczasem
w działaniach rządu żadnych priorytetów nie ma.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby dziecięce oddziały onkologiczne
miały zapewnione finansowanie przez cały 2010 r.?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 stycznia 2010 r.
83
Interpelacja
(nr 14412)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dyskryminacji dzieci
przewlekle chorych
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że polski system edukacji nadal dyskrymi-
nuje przewlekle chore dzieci. O tym, czy zostaną one
przyjęte do przedszkoli i szkół, decyduje wyłącznie
dobra wola dyrektorów i nauczycieli. W 2007 r. Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej wydało rozporządzenie
mówiące o tym, że pracownicy szkół nie mogą „wy-
konywać nawet najdrobniejszych zabiegów medycz-
nych”. Do kuratoriów wysłano również pisma w tej
sprawie. Dyrektorzy i nauczyciele zinterpretowali to
w ten sposób, że nie wolno im podawać żadnych le-
ków, nawet od bólu głowy, ani robić dzieciom zastrzy-
ków. Wobec powyższego dużym problemem dla rodzi-
ców jest właśnie znalezienie przedszkola dla chorego
dziecka, gdyż nie są one objęte rejonizacją i dyrekto-
rzy mogą odmówić przyjęcia. Szkoły teoretycznie
mają obowiązek przyjąć dziecko, ale chętnie szukają
wymówek, by tego nie robić.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego dzieci przewlekle chore są w polskich
szkołach dyskryminowane?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby każde chore dziecko miało szansę
zostać przyjęte do przedszkola czy szkoły?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14413)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze
Szanowny Panie Premierze! Z doniesień praso-
wych wynika, że posłowie z sejmowej podkomisji pra-
cujący nad rządowym projektem noweli prawa gór-
niczego mają wątpliwości, czy ustawa jest zgodna
z Konstytucją RP. Chodzi o zapisy dotyczące własno-
ści górniczej, właściwego pozycjonowania dóbr naro-
dowych, tj. kopalin w postaci węgla kamiennego,
brunatnego, złóż ropy naftowej, gazu i wód termal-
nych. Zgodnie z szacunkami Ministerstwa Środowi-
ska, nowelizacja ustawy wiąże się z utratą 100 mln
zł w budżetach około 70 gmin, których mieszkańcy
żyją z górnictwa węgla i miedzi. Zdaniem burmi-
strzów, straty będą znacznie większe. Gminy stracą
dotychczasowe prawo do obciążania podatkiem od
nieruchomości właścicieli obiektów budowlanych
84
znajdujących się w podziemnych wyrobiskach górni-
czych, tj. taśmociągów czy rurociągów. Obecnie 40%
kwoty opłaty eksploatacyjnej przedsiębiorca wpłaca
na rachunek Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej, pozostałe 60% trafia na
konto gminy.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Czy prawdą jest, że nowelizacja prawa górnicze-
go może być niezgodna z Konstytucją RP?
2. Czy nowelizacja prawa górniczego w należyty
sposób chroni zasoby naturalne przed ich niekontro-
lowaną prywatyzacją oraz eksploatacją?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14414)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sytuacji w mediach publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi o dra-
matycznej sytuacji w bydgoskim oddziale TVP. Z an-
teny znika większość produkowanych w Bydgoszczy
programów, w marcu pieniędzy wystarczy jedynie na
produkcję programu informacyjnego „Zbliżenia”.
Planowane są także zwolnienia pracowników.
W 2009 r. na konto ośrodka przelano z warszawskiej
centrali ponad 14 mln zł (część tej sumy to wpływy
z abonamentu, a część z reklam). W tym roku – co
zapowiedział właśnie nowy zarząd publicznej telewi-
zji – trzeba utrzymać ośrodek za nieco ponad 8 mln
zł. Większość tej kwoty – ok. 6 mln zł – to koszty
stałe, czyli opłaty za prąd, utrzymanie anteny itp. Na
produkcję programów nie zostaje już zatem środków.
W konsekwencji z anteny znikają: „Akademia Mu-
zyczna przedstawia”, „Dwie drogi” (magazyn inter-
wencyjny), „Moc muzyczna” (o zespołach z regionu),
„Nasz biznes” (dla ludzi przedsiębiorczych), „Zmien-
na ogniskowa” (rozmowy ze sławnymi osobami) i „Trze-
cia połowa” (magazyn sportowy). Tylko raz w mie-
siącu będzie można oglądać: „W Ameryce i gdzie in-
dziej” (to audycja o lokalnych miejscowościach), „Re-
gionalsów” (reportaże o lokalnych osobowościach)
i „Telewizyjny album historyczny” (o ciekawostkach
z dziejów starych i nowych).
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego tak drastycznie obniżono środki fi-
nansowe na funkcjonowanie regionalnych ośrodków
TVP?
2. Czy podejmie Pan Premier kroki – jeśli tak, to
jakie – aby zwiększyć środki na funkcjonowanie re-
gionalnych ośrodków TVP i tym samym umożliwić
im normalne funkcjonowanie?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14415)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji przyszłych emerytów
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że rząd
chce zmniejszyć składkę przekazywaną z OFE do
ZUS. Miałoby to doraźnie zmniejszyć deficyt budżeto-
wy oraz pozwolić wcześniej wprowadzić euro. Skut-
kiem tego jednak w przyszłości może zabraknąć środ-
ków na emerytury. W Polsce w przeciwieństwie do
innych państw UE będą bowiem dwa wyże demogra-
ficzne. Eksperci ostrzegają, że nierozsądne działania
finansowe przy emeryturach dla wyżu powojennego,
który wkrótce wchodzi w wiek emerytalny, spowodują
duży brak środków dla wyżu z lat 80. System albo nie
zadziała, albo następne rządy będą zmuszone dołożyć
dużo więcej do emerytur niż obecnie. Wówczas rząd
będzie musiał za 40 lat dołożyć zarówno te brakujące
środki OFE, jak i brakujące środki w ZUS-ie.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy rząd zamierza zmniejszyć składkę przeka-
zywaną z OFE do ZUS?
2. Jeśli tak, to jakiej gwarancji na przyszłą eme-
ryturę rząd udzieli pracownikom z wyżu lat 80., gdy
będą przechodzić na emeryturę?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14416)
do ministra gospodarki
w sprawie produkcji przemysłowej
Szanowny Panie Ministrze! GUS donosi, że pro-
dukcja przemysłowa spadła w grudniu 2009 r. o 5,4%
wobec poprzedniego miesiąca, a w ujęciu rocznym
wzrosła o 7,4% wobec wzrostu o 9,9% (po korekcie)
w listopadzie. Po wyeliminowaniu wpływu czynni-
ków o charakterze sezonowym produkcja przemysło-
wa ukształtowała się na poziomie o 6,2% wyższym
niż w analogicznym miesiącu 2008 r. i była o 2,8%
niższa w porównaniu z listopadem 2009 r. Produkcja
budowlano-montażowa wzrosła w tym okresie o 40,9%
m/m i zwiększyła się o 3,1% w ujęciu rocznym. W li-
stopadzie jej wzrost wyniósł 9,9% r/r. W okresie sty-
czeń–grudzień 2009 r. produkcja sprzedana przemy-
słu była o 3,2% niższa w porównaniu z analogicznym
okresem 2008 r.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby zachęcić przedsiębiorstwa do więk-

szej aktywności, co przełożyłoby się na wzrost pro-
dukcji przemysłowej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 20 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14417)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rehabilitacji
osób niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że powia-
tom zabraknie pieniędzy na rehabilitację osób nie-
pełnosprawnych, ponieważ coraz więcej z nich ubiega
się o dopłaty do turnusów rehabilitacyjnych lub do
zakupu sprzętu ortopedycznego. W tym roku na za-
dania związane z rehabilitacją osób niepełnospraw-
nych powiaty otrzymają z Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o 11% mniej
środków niż rok wcześniej. Będzie to kwota 618 mln
zł (niższa o 79,5 mln zł). Przy większych zapotrzebo-
waniach będzie mniej pieniędzy do podziału. Niektó-
re samorządy już teraz rozważają np. możliwość re-
zygnacji z przyznawania dopłat do turnusów rehabi-
litacyjnych lub udzielania ich tylko raz na dwa lata.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego zmniejszono środki na rehabilitację
osób niepełnosprawnych?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby zwiększyć środki na dopłaty do
turnusów rehabilitacyjnych lub do zakupu sprzętu
ortopedycznego?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14418)
do ministra środowiska
w sprawie ochrony środowiska
Szanowny Panie Ministrze! NIK sprawdziła, jak
urzędy marszałkowskie oraz wojewódzkie inspekcje
ochrony środowiska zbierają i dzielą środki pocho-
dzące z opłat i kar za korzystanie ze środowiska. Zda-
niem NIK, urzędy te opieszale egzekwują opłaty i ka-
ry za korzystanie ze środowiska naturalnego, co po-
woduje ich przedawnienie. Powiaty i gminy wydały
z funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
85
ponad 28 mln zł m.in. na remonty dróg, zamiast – jak
stanowi prawo – na poprawę jakości wód i powietrza.
W ostatnim swoim raporcie NIK wskazała także na
nieprawidłowe ustalenie przez niektóre gminy i po-
wiaty opłat za usuwanie drzew i krzewów.
NIK, badając wykorzystywanie pieniędzy przez
powiaty i gminy, wydała ogólną pozytywną opinię
o kontrolowanych obszarach, choć w niektórych z nich
kontrolerzy NIK stwierdzili jednak istotne nieprawi-
dłowości. W latach 2007–2008 w kontrolowanych
przez NIK urzędach marszałkowskich wpływy z opłat
za korzystanie ze środowiska zwiększyły się z 896
mln zł do 1003 mln zł. W 4 z 6 badanych urzędów nie
sprawdzano jednak rzetelności większości rozliczeń
opłat, a w 2 robiono to przewlekle. Marszałkowie
3 województw zwlekali też z wydaniem decyzji usta-
lających wysokość opłat. W efekcie powiatowe i gmin-
ne fundusze ochrony środowiska otrzymywały należ-
ne im środki nieterminowo i w mniejszej wysokości.
Na koniec 2008 r. zadłużenie podmiotów korzystają-
cych ze środowiska spadło do 218 mln zł (na koniec
2007 r. 288 mln zł). W większości było to rezultatem
prowadzonych wobec zadłużonych podmiotów postę-
powań restrukturyzacyjnych i upadłościowych. Dłu-
gotrwałość egzekwowania opłat, a nawet przypadki
jego zaniechania przez urzędy marszałkowskie spo-
wodowały przedawnienie roszczeń w wysokości 342,5
tys. zł. W kontrolowanych 7 wojewódzkich inspekto-
ratach ochrony środowiska 22% postępowań o wy-
mierzeniu kary pieniężnej za przekroczenie lub na-
ruszenie warunków korzystania ze środowiska zo-
stało wszczętych z opóźnieniem, a ich prowadzenie
trwało niekiedy ponad 2 lata. W latach 2007–2008
zadłużenie z tytułu kar uległo zmniejszeniu o 26,8%
i na koniec 2008 r. wyniosło 7,4 mln zł. Nadal jednak
w 5 inspektoratach występowały przypadki znacz-
nych opóźnień w dochodzeniu roszczeń, sięgające na-
wet 6 lat.
Kontrolowane powiaty i gminy dysponowały środ-
kami funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej przekraczającymi 190 mln zł. NIK ustaliła,
że ponad 28 mln zł tej kwoty wydano nielegalnie,
przeznaczając je na zadania inne niż ochrona środo-
wiska i gospodarka wodna (m.in. remonty i utrzyma-
nie dróg, zakup maszyn drogowych, a nawet budowę
ścianki wspinaczkowej). Spośród 21 kontrolowanych
gmin tylko 10 uzyskało wpływy z opłat i kar za usu-
wanie drzew i krzewów. Stwierdzono też przypadki
błędnego określania stawek, a nawet gatunków
drzew, co spowodowało nieprawidłowe ustalenie opłat
w wysokości 183,3 tys. zł.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby środki pochodzące z opłat i kar za
korzystanie ze środowiska były wydawane zgodnie
z ich przeznaczeniem?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 stycznia 2010 r.
86
Interpelacja
(nr 14419)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie realizacji programów
finansowanych ze środków unijnych
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego podjęło decyzję
o wstrzymaniu realizacji programu finansowanego
ze środków unijnych. Komisja Europejska podważy-
ła zasadność ich wydatkowania i kompetencje nad-
zorującej program instytucji podległej resortowi pra-
cy. Priorytet I Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” to program, na który rząd zaplanował pozy-
skanie ponad 1,5 mld zł, m.in. na szkolenia pracow-
ników socjalnych i pomoc społeczną. Dotychczas wy-
dano już 324 mln z tej sumy. Według prasy, istnieje
poważne zagrożenie, że będzie trzeba zwrócić te
środki, bo Komisja Europejska podała w wątpliwość
celowość wydawanych środków i sposób zarządzania
nimi przez Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Na ile realne jest zagrożenie, że trzeba będzie
zwrócić środki unijne m.in. na szkolenia pracowni-
ków socjalnych i pomoc społeczną?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby tak się nie stało?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14420)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie unijnych pieniędzy
na inwestycje edukacyjne
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, rząd
zamroził wypłatę unijnych pieniędzy na inwestycje
edukacyjne warte 516 mln zł, bo odbiorcy dotacji
spóźniają się z realizacją projektów. Dotacji nie do-
stanie na razie sześć wielkich projektów edukacyj-
nych realizowanych w ramach Programu Operacyj-
nego „Rozwój Polski Wschodniej”. Chodzi o:
— rozbudowę i doposażenie ośrodka kształcenia
lotniczego oraz budowę centrum dydaktyczno-konfe-
rencyjnego i biblioteczno-administracyjnego Poli-
techniki Rzeszowskiej;
— rozbudowę Politechniki Świętokrzyskiej;
— rozbudowę i wyposażenie laboratoriów Uniwer-
sytetu Warmińsko-Mazurskiego (informatyka i tech-
nologie żywności) oraz
— budowę i wyposażenie Policyjnego Centrum Dy-
daktyczno-Badawczego w szkole policyjnej w Szczytnie.
Łączna wartość projektów, dla których MRR
wstrzymało zaliczki, to 516 mln zł. Obecnie zainte-
resowane uczelnie będą musiały same znaleźć na nie
pieniądze. Tymczasem ukarane uczelnie protestują,
tłumacząc, że opóźnienia, owszem, były, ale winne
jest np. złe prawo o zamówieniach publicznych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że rząd zamroził wypłatę unij-
nych pieniędzy na inwestycje edukacyjne warte 516
mln zł, bo odbiorcy dotacji spóźniają się z realizacją
projektów?
2. Jeśli tak, to jaka jest tego przyczyna?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14421)
do ministra zdrowia
w sprawie rehabilitacji dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, Mini-
sterstwo Zdrowia i prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia drastycznie ograniczyli od stycznia możli-
wość rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku roz-
wojowego w ośrodkach lub oddziałach terapii dzien-
nej powyżej 120 dni w roku kalendarzowym. Zda-
niem urzędników nie istnieją takie stany ani potrze-
by, które tego wymagają. Nie zgadzają się z tym jed-
nak lekarze specjaliści oraz rodzice dzieci niepełno-
sprawnych, tłumacząc, że rozporządzenie to jest
zupełnie nieuzasadnione, bo dzieci te wymagają sta-
łej, nieprzerwanej rehabilitacji. Wszelkie jej ograni-
czenia prowadzą do uwstecznienia sprawności pa-
cjentów, w ciężkich przypadkach zaś zagrażają nawet
ich życiu.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że Ministerstwo Zdrowia dra-
stycznie ograniczyło możliwość rehabilitacji dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodkach lub
oddziałach terapii dziennej?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia zamierza wycofać
się z tego rozporządzenia?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14422)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie limitów dorabiania dla emerytów
Szanowna Pani Minister! Eksperci wskazują, że
obowiązujące limity dorabiania dla ponad 1,4 mln
emerytów, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego
– 60 lat kobiety i 65 lat mężczyźni – powodują, że
wielu z nich trafia do tzw. szarej strefy. Jeśli nie mogą
oficjalnie przekroczyć pewnego pułapu dochodu, bo
to powoduje, że ZUS zmniejszy lub nawet zawiesi wy-
płatę ich emerytury, resztę wynagrodzenia otrzymu-
ją na czarno. Wykorzystują też obowiązujące przepi-
sy dotyczące prowadzenia firm. Jeśli ją mają, bez
względu na ich faktyczny dochód ZUS nie zmniejszy
ani nie zawiesi im świadczenia. W ubiegłym roku
157,4 tys. emerytów prowadziło pozarolniczą działal-
ność gospodarczą. Mogą wtedy osiągać dowolną kwo-
tę przychodów, bo ZUS nie sprawdza, ile faktycznie
zarabiają, ale bierze pod uwagę, że ich dochód to tzw.
podstawa naliczania składki na ubezpieczenie spo-
łeczne. Składka ta wynosi 60% prognozowanej śred-
niej pensji (w tym roku – 1887,60 zł). Tymczasem
świadczenia są emerytom obniżane po przekroczeniu
70% średniej płacy. Co więcej, emeryci nie muszą też
opłacać składek na ubezpieczenia. Płacą tylko skład-
kę do NFZ.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podwyższyć limit pozwa-
lający dorabiać emerytom bez niebezpieczeństwa na-
rażenia się na utratę świadczenia?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14423)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie projektu szybkiego Internetu
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, pro-
jekt szybkiego Internetu w całej wschodniej Polsce
już na starcie ma ponad półroczne opóźnienie. Eks-
perci ostrzegają, że Polska może stracić z tego powo-
du miliard złotych z Unii Europejskiej. Samorządy
twierdzą, że nie zdążą z realizacją projektu. Finan-
sowana z unijnej kasy budowa sieci w pięciu woje-
wództwach – podkarpackim, podlaskim, świętokrzy-
skim, lubelskim i warmińsko-mazurskim – ma kosz-
tować ponad 300 mln euro. To największy projekt
w całym programie „Rozwój Polski Wschodniej”. To
także szansa na skok cywilizacyjny. Dziś na szybki
Internet nie ma tam szans co trzecie gospodarstwo.
87
Gdyby projekt się udał, za 4 lata Internet dotarłby do
90% domów oraz wszystkich firm i urzędów. Może się
jednak nie udać, ponieważ wciąż nie ma kluczowego
dokumentu – studium wykonalności. Miało ono po-
kazać m.in., jak dziś wygląda infrastruktura inter-
netowa, jak sieć mieliby rozbudować operatorzy i jak
samorządy miałyby ją finansować.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Dlaczego do tej pory nie ma studium wykonalności
dla projektu „Rozwój Polski Wschodniej”?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 26 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14424)
do ministra gospodarki
w sprawie złóż gazu w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Jak donosi prasa, na-
ukowcy twierdzą, że w Polsce są duże złoża gazu
ukrytego w łupkach skalnych. Zapasów, według
wstępnych szacunków, wystarczy na sto do dwustu
lat. Za kilka miesięcy mają się rozpocząć pierwsze
próbne odwierty. Jeżeli zakończą się sukcesem, była-
by to szansa na uniezależnienie się od dostaw z Rosji.
Badania mogą potwierdzić przypuszczenia geologów,
według których Polska ma aż 1,4 bln m3 gazu. To 100
razy więcej niż roczne zużycie.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy rząd po pomyślnych badaniach geologów
zamierza eksploatować złoża gazu w Polsce?
2. Jak wielki udział w eksploatacji będzie miało
PGNiG?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14425)
do ministra środowiska
w sprawie upraw GMO
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego dotarł list posła do PE pana Janusza Woj-
ciechowskiego zawierający odpowiedź Stavrosa Di-
masa, komisarza ds. środowiska w UE, na zapytanie
w sprawie GMO. Z odpowiedzi tej jasno wynika, że:
1) nieprawdą jest to, co twierdzi rząd RP, że uprawy
MON810 w Polsce są legalne w świetle prawa UE;
88
2) nieprawdą jest to, co twierdzi rząd RP, że mu-
simy dopuścić uprawy GMO, bo Unia nas do tego
zmusza;
3) nieprawdą jest to, co twierdzi rząd RP, że bę-
dziemy płacić kary, jak wprowadzimy zakaz na upra-
wy GMO.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego rząd RP twierdzi, że uprawy MON810
w Polsce są legalne w świetle prawa UE, chociaż jest
to nieprawdą?
2. Dlaczego rząd RP twierdzi, że musimy dopuścić
uprawy GMO, bo Unia nas do tego zmusza, chociaż
jest to nieprawdą?
3. Dlaczego rząd RP twierdzi, że będziemy płacić
kary, jak wprowadzimy zakaz na uprawy GMO, cho-
ciaż jest to nieprawdą?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14426)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie służby cywilnej
Szanowny Panie Ministrze! Jak donosi prasa, 227
konkursów zostało przeprowadzonych na wyższe sta-
nowiska w służbie cywilnej. Dyrektorzy generalni
wolą jednak awansować pracowników już zatrudnio-
nych niż ogłaszać nabór. Konkursy są zbyt rzadko
wykorzystywane do wyłaniania kandydatów na dy-
rektorów. Od marca do grudnia ubiegłego roku zo-
stało ogłoszonych 227 konkursów na wyższe stano-
wiska w służbie cywilnej. Wciąż jednak dyrektora
generalnego nie ma 8 z 63 urzędów, m.in. Minister-
stwo Finansów, Biuro Rzecznika Praw Pacjenta, Mi-
nisterstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz łódz-
ki i śląski urząd wojewódzki.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby usprawnić proces naboru pracowników
w służbie cywilnej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14427)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie funkcjonowania hipermarketów
Szanowny Panie Premierze! Jak donosi prasa, hi-
permarkety wykorzystują swoją przewagę na rynku
do finansowania się kosztem drobnych przedsiębior-
ców dostarczających towary do sieci. Chodzi o tzw.
opłaty półkowe powodujące upadek i straty setek
firm. Umieszczenie towaru na półce, na palecie, w głów-
nej alejce, wciągnięcie do systemu informatycznego,
otwarcie nowego sklepu czy hurtowni, urodziny skle-
pu, umieszczenie w gazetce reklamowej, wyprzedaż
towarów i przeceny, promocje – za to wszystko muszą
zapłacić dostawcy sklepów wielkopowierzchniowych.
Korzystanie z usług marketingowych jest zwykle
obowiązkowe. Najczęściej zapłata za te „usługi” od-
bywa się przez potrącenie od kwoty należnej dostaw-
cy (producentowi, rolnikowi) za dostarczony towar.
Obciążenia sięgają nawet 25–30% ceny producenta.
Tymczasem w 2003 r. w znowelizowanej ustawie
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji taka praktyka
została jasno zakazana. Artykuł 15 ust. 1 pkt 4 ustawy
uznaje „pobieranie od dostawcy innych opłat niż mar-
ża handlowa” za przejaw „utrudniania przedsiębiorcy
dostępu do rynku”, czyli działanie nielegalne.
W związku z powyższym pytam: Czy minister-
stwo zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to jakie, aby
duże sieci handlowe stosowały się do zapisów ustawy
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i nie pobierały
od dostawców innych opłat niż marża handlowa?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 28 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14428)
do ministra zdrowia
w sprawie projektu rozporządzenia
o standardach okołoporodowych
Szanowna Pani Minister! W przyjętym przez re-
sort zdrowia projekcie rozporządzenia o standardach
okołoporodowych znajduje się zapis, że ciężarna ko-
bieta dostanie prawo decydowania, wspólnie z leka-
rzem lub położną, o miejscu porodu. Jednak wpisanie
do standardu możliwości rodzenia w domu nie ozna-
cza, że NFZ za nie zapłaci. Aby tak się stało, porody
domowe muszą zostać wpisane do wykazu świadczeń
gwarantowanych. Ale porodu w domu nie ma w tym
wykazie.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Dlaczego porody domowe nie zostały wpisane do wy-
kazu świadczeń gwarantowanych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 28 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14429)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dodatkowej godziny pracy
nauczycieli
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że samo-
rządy zachęcają dyrektorów szkół, aby wykorzysty-
wali dodatkową godzinę pracy nauczycieli niezgodnie
z przepisami. Zamiast prowadzić dodatkowe zajęcia
z uczniami, mają przeznaczać ją np. na zastępstwa.
Od tego roku szkolnego każdy nauczyciel ma obowią-
zek, ponad 18 godzin tzw. pensum, przepracować do-
datkowo godzinę tygodniowo. Przepisy mówią, że ma
być przeznaczana na pracę z dziećmi, które chcą roz-
wijać zainteresowania lub mają problemy z nauką.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby sprawdzić, na co wykorzystywana jest
dodatkowa godzina pracy nauczycieli?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14430)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie becikowego
Szanowna Pani Minister! Zdaniem lekarzy, nowy
przepis, który nakłada na nich obowiązek wystawie-
nie zaświadczenia, że kobieta była pod opieką lekarską
od 10. tygodnia ciąży, zmusza ich do oszustw. Coraz
więcej matek, które zgłaszają się po wypłatę beciko-
wego, nie dostaje tego świadczenia, bo nie potrafią
udowodnić, że były pod opieką lekarza. To natomiast
otwiera pole do nadużyć, a czasami zmusza lekarzy,
którzy nie chcą pozbawiać matek becikowego, do po-
świadczenia nieprawdy. Lekarze wskazują, że jeśli
pacjentka jest biedna i nie stać ją na prywatną wizytę,
to może nie zdążyć na czas odwiedzić ginekologa, po-
nieważ w poradniach K są duże kolejki. Lekarze za-
znaczają, że becikowe to pieniądze dla dziecka na po-
czątek drogi, a nie dla matki, aby na czas odwiedziła
ginekologa. Nie można wyznaczać więc ścisłych gra-
nic, że jeśli pacjentka przyjdzie do lekarza w 10. tygo-
dniu, to dobrze, a jeśli w 12., to już źle. Zdaniem leka-
rzy bez znaczenia jest, czy kobieta odwiedzi lekarza
dwa tygodnie wcześniej czy później.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
89
1. Czy ministerstwo rozważa wycofanie się z uza-
leżnienia wypłaty becikowego od wizyty u lekarza,
co jest krytykowane przez samych ginekologów?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14431)
do ministra zdrowia
w sprawie rozliczania środków
na badania diagnostyczne
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że przy-
chodnie, posiadając określoną z góry pulę pieniędzy
z Narodowego Funduszu Zdrowia, świadomie ogra-
niczają liczbę skierowań na specjalistyczną diagno-
stykę, ponieważ zaoszczędzone w ten sposób pienią-
dze lekarze mogą rozdysponować między siebie w po-
staci premii. Pozwala im na to konstrukcja umów
z NFZ. Jest to mechanizm, który skutkuje przerzu-
caniem kosztów na opiekę zamkniętą, co jest obser-
wowane od chwili wprowadzenia systemu podstawo-
wej opieki zdrowotnej w obecnym kształcie. Lekarze
jako przedsiębiorcy gospodarują pieniędzmi, uzysku-
jąc zysk. Chodzi o karygodne szukanie oszczędności
mające polegać na zmniejszaniu kosztów związanych
z ograniczeniem liczby skierowań na badania diagno-
styczne celem wykorzystania tych funduszy np. na
premie dla lekarzy. Konstrukcja umów w systemie
NFZ nie powinna stwarzać możliwości motywowania
lekarzy premią kosztem ograniczenia dostępu do
podstawowych świadczeń zdrowotnych.
Wprowadzając instytucję lekarza rodzinnego,
przyjęto zasadę objęcia opieką określonej grupy pa-
cjentów przez lekarzy pierwszego kontaktu, do któ-
rych trafia określona pula pieniędzy na opiekę nad
każdym z nich. Część ze środków przekazywanych
przez NFZ lekarzom rodzinnym powinna być ozna-
czona jako środki na profilaktykę czy diagnostykę
i jeśli w tym celu nie zostaną wydane, nie powinny
stawać się prywatnym dochodem, lecz powinny wra-
cać do wspólnej puli NFZ. Nienormalną sytuacją jest
to, że jeśli różnego rodzaju badania nie zostaną wy-
konane przez lekarza, to środki pochodzące na nie
z NFZ trafiają do jego kieszeni. Do procederu docho-
dzi najczęściej w sytuacji, kiedy lekarz ma świado-
mość, że pacjent trafi do szpitala. Wówczas zdarza
się, iż nie przeprowadza badań profilaktycznych czy
przedszpitalnych w ośrodku z tego względu, że tak
czy inaczej zostaną one wykonane w szpitalu. Eks-
perci wskazują, że problem jest w niewłaściwych za-
sadach finansowania poradni przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia. W efekcie gwałtownie zmniejszył się
zakres profilaktyki.
90
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby część ze środków przekazywanych
przez NFZ lekarzom rodzinnym oznaczyć jako środ-
ki na profilaktykę czy diagnostykę, i jeśli w tym celu
nie zostaną wydane, nie powinny stawać się prywat-
nym dochodem, lecz powinny wracać do wspólnej puli
NFZ?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 3 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14432)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie budowy sali gimnastycznej
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Szanowny Panie Ministrze! Uniwersytet Mikoła-
ja Kopernika ma w planach wybudowanie Uniwersy-
teckiego Centrum Sportowego, w skład którego
wchodziłaby sala gimnastycznej oraz basen. Obecnie
10 mln zł na infrastrukturę sportową obiecał mar-
szałek województwa. Aby zbudować cały kompleks
potrzeba jeszcze ponad 20 mln zł. Według wstępnych
szacunków inwestycja pochłonie 33 mln zł. Sala oraz
basen pomogłyby w rozwoju bazy sportowej uniwer-
sytetu. Obecne obiekty sportowe uczelni są niewy-
starczające. Nowa infrastruktura ma służyć głównie
do realizacji zajęć wychowania fizycznego, zajęć
o charakterze rekreacyjnym i sportu amatorskiego.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo sportu bierze pod uwagę wsparcie
finansowe budowy Uniwersyteckiego Centrum Spor-
towego przy UMK w Toruniu?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 2 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14433)
do ministra zdrowia
w sprawie produktów leczniczych
dopuszczonych do sprzedaży poza aptekami
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że Mini-
sterstwo Zdrowia wydało rozporządzenie, które zna-
cząco zawęża asortyment produktów leczniczych do-
puszczonych do sprzedaży poza aptekami. Na liście
brakuje niemal dwustu środków dotychczas dopusz-
czonych do sprzedaży w sklepach zielarsko-medycz-
nych. Teraz będzie je można nabyć wyłącznie w ap-
tekach. Poza listą znalazły się m.in. takie produkty,
jak wazelina biała czy sól bocheńska. Właściciele
sklepów zielarsko-medycznych uważają to za absurd.
Nowe przepisy – w ich obecnym kształcie – stawiają
sklepy zielarsko-medyczne w bardzo trudnej sytuacji
i mogą doprowadzić do upadku wiele z tych przedsię-
biorstw. Tymczasem duża grupa ludzi chętnie, z ko-
rzyścią dla swojego zdrowia, korzysta z usług tych
firm. Po wprowadzeniu w życie rozporządzenia zo-
staną pozbawieni tej możliwości.
Kolejnym ciosem dla branży zielarsko-medycznej
będzie nowelizacja ustawy Prawo farmaceutyczne
mająca wejść w życie od nowego roku. Ma ona zawie-
rać m.in. zakaz sprzedaży niektórych suplementów
diety poza aptekami. Środowisko zielarzy przyczynę
niepotrzebnej ingerencji rządu w wolny obrót prepa-
ratami leczniczymi upatruje w działalności lobby
koncernów farmaceutycznych, które chcą zniszczyć
konkurencję metodami administracyjnymi.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego zostało wydane takie rozporządzenie?
2. Czy wydanie rozporządzenia jest związane
z wprowadzeniem w życie tzw. Codex Alimentarius?
3. Czy ministerstwo ma zamiar ponownie rozpa-
trzyć sprawę i zmienić treść rozporządzenia?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 2 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14434)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wysłania dodatkowych żołnierzy
do Afganistanu
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że rząd
zamierza wysłać do Afganistanu dodatkowo ok. 600
żołnierzy. Pojawia się w tym przypadku pytanie: Czy
nasze, tak nieproporcjonalne zaangażowanie jest
z punktu widzenia bezpieczeństwa narodowego ko-
rzystne? W porównaniu z większością europejskich
członków NATO Polska zaangażowała się militarnie
w Afganistanie w stopniu nieproporcjonalnie więk-
szym w stosunku do swego potencjału ludnościowego
oraz możliwości militarnych, finansowych i gospo-
darczych. Ten wysiłek nie spotkał się z odpowiednią
reakcją naszych sojuszników, która otworzyłaby dro-
gę do wzrostu bezpieczeństwa narodowego Polski.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Jaki wpływ na wzrost bezpieczeństwa narodowego
Polski będzie miało zwiększenie liczebności naszego
kontyngentu w misji w Afganistanie?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 1 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 14435)
do ministra finansów
w sprawie odliczania podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Izba
Skarbowa w Bydgoszczy wydała dwie interpretacje
dotyczące odliczania VAT. Jedna dotyczy paliwa do
samochodów firmowych, druga natomiast rat leasin-
gowych. Jeśli chodzi o paliwo, to izba zabroniła odli-
czenia w ogóle. Przy ratach leasingowych natomiast
pozwoliła na odliczenie w ograniczonym zakresie.
Zdaniem ekspertów, Ministerstwo Finansów po-
twierdza, że pełne prawo do odliczenia przy nabyciu
samochodów oraz paliwa do nich przysługuje tylko
dla aut z tzw. kratką. Jednak jest to stanowisko ko-
rzystne jedynie dla organów podatkowych. Specjali-
ści wskazują, że istnieją argumenty za tym, aby
uznać, że wyrok Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości w sprawie Magoora (C-414/07) daje podat-
nikom możliwość odliczania VAT od nabycia (w tym
leasingu) samochodów oraz paliwa do nich bez ogra-
niczeń. W jednej z interpretacji podatnik planuje roz-
począć użytkowanie samochodu osobowego na pod-
stawie leasingu operacyjnego. Dopuszczalna masa
całkowita samochodu to 2630 kg, liczba miejsc sie-
dzących to 5. Samochód będzie wykorzystywany na
cele działalności gospodarczej podlegającej opodatko-
waniu. W trakcie użytkowania samochodu podatnik
będzie kupował paliwo do niego. Według podatnika,
na podstawie art. 17 ust. 2 VI dyrektywy posiada on
pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego za-
wartego w fakturach dokumentujących zakup paliwa
niezależnie od typu tego samochodu, jego rozmiarów,
ładowności lub tonażu.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Dlaczego izby skarbowe przy wydawaniu inter-
pretacji nie biorą pod uwagę wyroku Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Magoora (C-
-414/07), która daje podatnikom możliwość odlicza-
nia VAT od nabycia (w tym leasingu) samochodów
oraz paliwa do nich bez ograniczeń?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 1 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 14436)
do ministra obrony narodowej
w sprawie kontraktu na zakup nowych
samolotów dla Sił Powietrznych
Szanowny Panie Ministrze! Najwyższa Izba Kon-
troli, która sprawdzała budżet MON, we wnioskach
91
pokontrolnych oświadczyła, że ministerstwo z niedo-
stateczną starannością finansowało kontrakt na za-
kup nowych samolotów dla Sił Powietrznych. Kon-
trakt na samoloty M28 Bryza MON zawarł z PZL
Mielec w grudniu 2008 r. 12 samolotów miało kosz-
tować 635 mln zł, za które ministerstwo zobowiąza-
ło się wpłacić dużą zaliczkę – 254 mln zł, czyli 40%
wartości umowy. Wiosną jednak kontrakt renegocjo-
wano. Skutkiem tego ministerstwo zamówiło w PZL
Mielec tylko osiem samolotów, zrezygnowało też
z części ich kosztownego wyposażenia. Dzięki temu
wartość umowy zmniejszyła się do ok. 400 mln zł.
Kontrolerzy uznali, że zakład w Mielcu nie zapewnił
gwarancji bankowej na całość wpłaconej przez Skarb
Państwa zaliczki. Na dzień zakończenia kontroli PZL
Mielec złożył w MON gwarancję bankową na kwotę
184 150 tys. zł zabezpieczającą pierwszą transzę za-
liczki. Zdaniem NIK naraża to MON na ryzyko zwią-
zane z niemożnością odzyskania całej wpłaconej sumy,
np. w razie upadłości PZL Mielec. MON w ten sposób
finansuje PZL Mielec przez kolejne dwa–trzy lata, pod-
czas gdy polskie przedsiębiorstwa nie mają często na-
wet na wypłaty. Eksperci zwracają również uwagę, że
jeden samolot M28 Bryza jest trzykrotnie droższy niż
jego hiszpański odpowiednik CASA 212.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Z jakiego powodu ministerstwo zobowiązało się
wpłacić zaliczkę w wysokości 254 mln zł?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby podobne praktyki nie miały miej-
sca w przyszłości?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 30 listopada 2009 r.
Interpelacja
(nr 14437)
do ministra zdrowia
w sprawie płacenia za usługi medyczne
wykonane ponad limity określone
w umowach między szpitalami a NFZ
Szanowna Pani Minister! Najwyższa Izba Kontro-
li poinformowała, że Narodowy Fundusz Zdrowia
płaci za wykonane ponad limit zabiegi i badania bez
podstawy prawnej. Zdaniem NIK, ani Minister Zdro-
wia, ani prezes NFZ nie zrobili do tej pory nic, aby
uregulować sprawę płacenia za usługi medyczne wy-
konane ponad limity określone w umowach między
szpitalami a NFZ, których okres obowiązywania się
zakończył. Z tego powodu wojewódzkie oddziały NFZ
zawierały „ugody pozasądowe” ze świadczeniodaw-
cami, czyli szpitalami, przychodniami i lekarzami.
Dzięki temu otrzymywali oni pieniądze za wykonane
ponad limity badania i zabiegi. NIK stoi na stanowi-
sku, że były to płatności dokonane bez właściwej pod-
92
stawy prawnej. „Ugody pozasądowe” NFZ zawierała
ze szpitalami już po zakończeniu roku kalendarzo-
wego. Pieniądze na ponadlimitowe zabiegi najczęściej
pochodziły ze środków, których nie wydano na zapla-
nowane, ale niewykonane usługi. Ale na przykład
w Podkarpackim Oddziale NFZ wykonano aż 99,6%
zaplanowanych i zakontraktowanych usług medycz-
nych i dlatego wystąpił tam problem z płaceniem za
usługi ponadlimitowe. Z kolei mazowiecki NFZ wy-
dał tylko 89% pieniędzy przeznaczonych na świad-
czenia medyczne, miał więc później z czego płacić.
Rozpiętość w realizacji planów jest skutkiem obowią-
zującego na podstawie przepisów prawnych systemu
dzielenia pieniędzy, który preferuje duże i bogate
ośrodki.
W 2008 r. NFZ wydał niespełna 50 mld zł (reali-
zując 94,3% planu) na:
— podstawową opiekę zdrowotną – 98,9% zapla-
nowanej kwoty,
— ambulatoryjną opiekę specjalistyczną – 93%,
— leczenie szpitalne – 95%,
— rehabilitację leczniczą – 95%,
— leczenie stomatologiczne – 92%,
— refundację leków – 99%.
W skali kraju koszty refundacji leków nie prze-
kroczyły planu. Jednak w kilku wojewódzkich od-
działach NFZ wydano więcej niż zakładano: w ku-
jawsko-pomorskim NFZ – 101,2% planowanej kwoty,
podkarpackim – 101%, lubelskim – 100,5%, pomor-
skim – 100,35%. W sumie w tych oddziałach przeka-
zano ok. 12,4 mln zł więcej na leki refundowane niż
zaplanowano. Dla obywateli innych państw Unii Eu-
ropejskiej NFZ ustalało cenę świadczeń medycznych,
która była niższa niż faktyczny koszt tej usługi, po-
nieważ nie uwzględniono w kosztach podwyżek wy-
nagrodzeń dla pracowników służby zdrowia. Z tego
powodu fundusz stracił blisko 5,6 mln zł.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że do tej pory nie ma przepisów
pozwalających na płacenie za usługi medyczne wy-
konane ponad limity określone w umowach między
szpitalami a NFZ, których okres obowiązywania się
zakończył?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby zmienić ten stan rzeczy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 30 listopada 2009 r.
Interpelacja
(nr 14438)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dotacji dla bezrobotnych na
rozpoczęcie działalności gospodarczej
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że w urzę-
dach pracy zabrakło pieniędzy na dotacje dla bezro-
botnych na rozpoczęcie działalności gospodarczej.
Maksymalnie może to być sześciokrotność przecięt-
nego wynagrodzenia (obecnie 18,7 tys. zł). W niektó-
rych urzędach pracy (np. w Opolu) nie ma pieniędzy
na dotacje, a w innych, np. w Bydgoszczy, skończą się
wkrótce. Środki na dotacje urzędy otrzymują na po-
czątku roku z Funduszu Pracy. Są to tzw. środki
z algorytmu. Dodatkowe pieniądze dyrektorzy urzę-
dów mogą uzyskać ze specjalnej rezerwy Ministra
Pracy i Polityki Społecznej.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że w wielu urzędach pracy
kończą się środki dla bezrobotnych na rozpoczęcie
działalności gospodarczej?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby środki na ten cel zostały zapew-
nione?
3. Czy ministerstwo zamierza uruchomić na ten
cel środki ze specjalnej rezerwy Ministra Pracy i Po-
lityki Społecznej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 30 listopada 2009 r.
Interpelacja
(nr 14439)
do ministra zdrowia
w sprawie chemioterapii niestandardowej
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, do
warszawskiej kliniki onkologii dotarło nowe zarzą-
dzenie NFZ dotyczące chemioterapii niestandardo-
wej. Według lekarzy obecny stan jest jeszcze gorszy
niż poprzedni. Z dokumentu wynika, że choć klinika
może podawać lek i sprawować bieżącą opiekę nad
pacjentem, to nadal monitoring nad skutecznością
leczenia może mieć tylko i wyłącznie ośrodek, w któ-
rym pracuje wojewódzki konsultant ds. onkologii. Co
więcej, szpital może podawać lek tylko, jeżeli pacjent
sam go przyniesie, ponieważ placówka nie ma kon-
traktu na samodzielny zakup takich leków.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby pacjenci objęci programem leczenia w ramach
chemioterapii niestandardowej oraz lekarze nie byli
wprowadzani w błąd coraz nowymi zarządzeniami?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 8 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 14440)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sytuacji kadrowej
w państwowych spółkach
Szanowny Panie Ministrze! Najnowszy raport
Najwyższej Izby Kontroli krytykuje częste zmiany
kadrowe w państwowych spółkach. Według NIK
np. w Nafcie Polskiej w okresie 2004–2008 funkcję
prezesa pełniło 7 osób, a stanowiska dwóch członków
zarządu – 10 osób. Żaden nie przepracował pełnej ka-
dencji. Podobnie było w zakładzie tworzyw sztucz-
nych Gamrat, gdzie w latach 2004–2008 dokonano
5 zmian w zarządzie. A w Zakładach Azotowych Pu-
ławy przeprowadzono 12 postępowań kwalifikacyj-
nych. Zarząd Totalizatora Sportowego w czasie jed-
nej kadencji, od 1 lipca 2005 r. do 30 czerwca 2008 r.,
pracował w 11 różnych składach. Zdaniem NIK w ten
sposób zrywana jest ciągłość władzy w spółce. Z każ-
dą nową ekipą plany strategiczne nie są realizowane,
a to obniża wartość spółek. NIK zarzuca Minister-
stwu Skarbu Państwa także to, że do rad nadzor-
czych i zarządów spółek zdarzało się wysyłać osoby
bez kompetencji. Nieprawidłowości NIK wykryła
w co trzeciej skontrolowanej spółce. Łączne straty
spowodowane złym nadzorem właścicielskim nad
spółkami wyceniono na około 0,5 mld zł.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby ustabilizować sytuację kadrową w spółkach
Skarbu Państwa?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14441)
do ministra obrony narodowej
w sprawie sytuacji kadrowej
Sił Powietrznych RP
Szanowny Panie Ministrze! Jak donoszą media,
myśliwce F-16 rozpoczęły dyżur bojowy, ale pojawia-
ją się informacje, że pogłębia się problem braku pilo-
tów mających uprawnienia do obsługi myśliwców,
ponieważ piloci odchodzą ze służby. Ze względów
zdrowotnych już kilku odsunięto od lotów. W prze-
szłości zdarzało się, że piloci, których koszt szkolenia
wyniósł 1,5 mln dolarów na osobę, nie przechodzili
okresowych badań lekarskich i byli odsuwani od lo-
tów. Za sterami F-16 zasiadali dopiero, gdy wrócili do
zdrowia. Tymczasem do Polski dotarły już wszystkie
93
– 48 – zakupione przez MON F-16. Na razie upraw-
nienia do lotów na nich zdobyło 42 pilotów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że pogłębia się problem braku
pilotów mających uprawnienia do obsługi myśliwców?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby zmienić ten stan rzeczy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14442)
do ministra zdrowia
w sprawie nocnych dyżurów stacji dializ
Szanowna Pani Minister! Jak donoszą media, Na-
rodowy Fundusz Zdrowia zamierza zabrać stacjom
dializ nocne dyżury. Zdaniem nefrologów Minister-
stwo Zdrowia wydało specjalne zarządzenie w tej
sprawie. Wynika z niego, że tzw. dializy ostre, w nocy
czy w święta, miałyby być wykonywane tylko na od-
działach intensywnej terapii. Dziś odbywają się w pro-
fesjonalnych stacjach dializ, bo lekarze w tych sta-
cjach mają dyżury pod telefonem. Problem dotyczy
całej Polski. Na dializy w nocy przyjmowani są pa-
cjenci w stanie zagrożenia życia.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że Ministerstwo Zdrowia wy-
dało specjalne zarządzenie w sprawie likwidacji noc-
nych dyżurów stacji dializ?
2. Czym spowodowana jest taka decyzja?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14443)
do ministra zdrowia
w sprawie terapii niestandardowej
Szanowna Pani Minister! Jak donoszą media, wie-
le placówek służby zdrowia odmawiało od nowego
roku prowadzenia terapii niestandardowej chorym na
raka, ponieważ dyrektorzy byli przekonani, że zgodnie
z nowymi przepisami i zarządzeniem prezesa NFZ te-
rapia taka może odbywać się tylko w placówce, w któ-
rej urzęduje wojewódzki (albo krajowy) konsultant do
spraw onkologii. Obecnie dyrektorzy wojewódzkich
oddziałów NFZ zostali poinformowani o tym, że pacjen-
ci do chemioterapii niestandardowej mają być kwali-
fikowani na dotychczasowych zasadach. W najgorszej
sytuacji znaleźli się ci chorzy, którzy są już w trakcie
94
kuracji. Reguły wymagają przyjmowania leków w okre-
ślonych odstępach czasu. Tymczasem urzędnicze za-
sady spowodowały, że z dnia na dzień pozbawiono ich
możliwości leczenia. Niestety Ministerstwo Zdrowia
uchyla się od odpowiedzi na pytanie, kto odpowie za
kilkudniowy stres wielu pacjentów, którym ze wzglę-
du na zamieszanie i „problemy interpretacyjne” od-
mówiono podawania leku.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Kto ponosi odpowiedzialność za kilkudniowy
stres wielu pacjentów, którym ze względu na „proble-
my interpretacyjne” odmówiono podawania leku
w ramach terapii niestandardowej?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby w przyszłości zaoszczędzić pacjentom po-
dobnych sytuacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14444)
do ministra zdrowia
w sprawie zanieczyszczonych igieł
do strzykawek
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, tysią-
ce igieł w nieszczelnych opakowaniach trafiło na pol-
ski rynek. Wadliwe serie wypuściło dwóch najwięk-
szych producentów igieł w Polsce. Lekarze twierdzą,
że sytuacja taka to duże ryzyko dla pacjentów, i ostrze-
gają, że brudna igła grozi nawet sepsą. Wadliwy pro-
dukt pochodzi od dwóch niemieckich firm KDM oraz
Henke Sass Wolf, które kontrolują około 50% polskie-
go rynku igieł.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjentom?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14445)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie reformy NFZ
Szanowny Panie Premierze! W listopadzie 2007 r.
mówiła Pan, że: „(...) Będziemy chcieli podzielić Na-
rodowy Fundusz Zdrowia na konkurujące między
sobą instytucje. Chcemy, aby to ubezpieczyciele za-
biegali o nasze składki i żeby to pacjent stał się
wreszcie realnym dysponentem swojej składki zdro-
wotnej”. Rząd jednak nie podzielił Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, więc nie ma mowy o konkurencji na
rynku medycznym. Kolejki do zabiegów zatem rosną,
a nie maleją. Co więcej, dyrektorzy szpitali masowo
odmawiają podpisania kontraktów leczniczych na
2010 rok, bo NFZ zmniejsza ich budżety.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego nie dotrzymał Pan obietnicy dotyczą-
cej reformy NFZ?
2. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to ja-
kie, aby spełnić obietnicę dotyczącą reformy NFZ?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14446)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie informatyzacji szkół
Szanowny Panie Premierze! W maju 2008 r.
w orędziu z okazji Dnia Flagi Narodowej mówił Pan,
że: „(...) Czas na informatyczną rewolucję w szkołach.
Tak jak każdy polski uczeń ma prawo do ciepłego
posiłku, tak powinien mieć dostęp do komputera
i Internetu. To zrewolucjonizuje polską edukację
i wyrówna szanse między dziećmi z rodzin biednych
i bogatych”. Kilka miesięcy później okazało się, że
pieniędzy na program nie będzie, mimo że ruszyły
już szkolenia nauczycieli.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego nie dotrzymał Pan obietnicy dotyczą-
cej informatyzacji szkół?
2. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to jakie,
aby spełnić obietnicę dotyczącą informatyzacji szkół?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14447)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zniesienia
obowiązku meldunkowego
Szanowny Panie Premierze! W styczniu 2008 r.
mówił Pan, że „(...) Jeszcze w tym roku rząd zniesie
obowiązek meldowania się. To zabytek z epoki bar-
dzo, bardzo poprzedniej”. Od tej deklaracji minął rok,
a obowiązek meldunku nadal funkcjonuje.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:

1. Dlaczego nie dotrzymał Pan obietnicy zniesie-
nia obowiązku meldunkowego?
2. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby spełnić obietnicę zniesienia obowiązku
meldunkowego?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14448)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie powrotu emigrantów do Polski
Szanowny Panie Premierze! W swoich obietnicach
wyborczych mówił Pan, że „(...) Trzeba stworzyć za-
chęty, by czasowi migranci wracali do kraju. Tu będą
mieć możliwość uzupełniania wiedzy i umiejętności,
pozyskania środków na własną działalność gospo-
darczą rejestrowaną szybko i sprawnie”. Tymczasem
według ostatnich danych Eurostatu wciąż więcej Po-
laków wyjeżdża do państw starej Unii, niż wraca do
kraju. W 2009 r. wyjechało około 15,4 tys. mieszkań-
ców Polski.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego nie dotrzymał Pan obietnicy stworze-
nia warunków dla migrantów, zachęcających ich do
powrotu do kraju?
2. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby spełnić tę obietnicę wyborczą?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14449)
do ministra środowiska
w sprawie opracowania mapy powodzi
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że z po-
wodu obfitych opadów śniegu Polsce grozi powódź.
Niestety, okazuje się, że szczegółowa mapa powodzi
w Polsce, pomyślana jako swoista instrukcja obsługi
żywiołu, ma powstać najwcześniej w 2015 r. Doku-
ment ten, który ma być sporządzony pod nadzorem
Ministerstwa Środowiska, ma uwzględniać wszystkie
tereny zalewowe, a także ewentualne głębokości
i prędkości przepływu wody. Dzięki tej mapie ludzie
mają dowiedzieć się, czego mogą się spodziewać na
terenie, na którym mieszkają. W wypadku zagroże-
nia policja, straż, wojsko czy samorząd będą mogły
podjąć właściwe kroki, korzystając z gotowych pro-
95
cedur. Z powodu braku mapy powodzi, jeśli wiosną
przyjdzie wielka woda, powodzianie i ratownicy będą
musieli radzić sobie jak dotąd, zdani na własne do-
świadczenie i zdrowy rozsądek. Według klimatolo-
gów mapę i kalendarium powodzi, z zaznaczeniem
poziomów wody i jej szybkości przepływu, trzeba
stworzyć natychmiast. Narzędzie to nie pomoże prze-
widzieć, kiedy nadejdzie wielka woda, bo nie istnieje
żadna prawidłowość w tym zakresie, jednak otrzy-
mamy ważną informację dotyczącą częstotliwości
i gwałtowności występowania zjawiska.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego do tej pory ministerstwo nie opraco-
wało mapy powodzi?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby opracować taką mapę?
3. Kiedy ministerstwo zamierza rozpocząć pracę
nad tym projektem?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14450)
do ministra finansów
w sprawie przypadków łamania
praw pracowniczych w izbach
i urzędach skarbowych
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że
w wyniku akcji kontrolnej Państwowej Inspekcji Pra-
cy okazało się, że urzędy skarbowe mają liczne zanie-
dbania w stosunku do swoich pracowników. Kontro-
la została przeprowadzona od czerwca do listopada
2009 r. w 16 izbach oraz 145 urzędach skarbowych.
Z raportu pokontrolnego wynika, że w aparacie pod-
legającym Ministerstwu Finansów często dochodzi
do łamania praw pracowniczych oraz przepisów bhp.
W 43% skontrolowanych urzędów nierzetelnie pro-
wadzono ewidencje czasu pracy. Dochodziło do prze-
kraczania dobowej normy czasu pracy. W 34% urzę-
dów stwierdzono luki w regulaminach pracy. W 15%
zbadanych jednostek wyposażenie stanowisk pracy
pozostawiało wiele do życzenia, a w 10% urzędów
szefowie nie wypłacali w terminie wynagrodzeń, do-
puszczali się nadużyć w wynagradzaniu nadgodzin,
nieprawidłowo ustalali wymiar urlopów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby tak liczne i drastyczne przypadki ła-
mania praw pracowników izb i urzędów skarbowych
nie miały miejsca?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 5 lutego 2010 r.
96
Interpelacja
(nr 14451)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie wypłat unijnych dotacji
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że coraz
więcej przedsiębiorców i organizacji pozarządowych
dostaje dotacje unijne z opóźnieniami. Dotyczy to
szczególnie tych dotacji, które leżą w gestii MSWiA.
Dla wielu przedsiębiorstw sytuacja robi się drama-
tyczna, ponieważ ich projekty, na które podpisali
umowę o przyznaniu dotacji, są już w trakcie reali-
zacji, gdy tymczasem pieniędzy unijnych nie ma. Be-
neficjenci nie mają z czego zapłacić dostawcom usług,
materiałów itp. Projekty bowiem opierały się na za-
łożeniu, że instytucja publiczna będzie płaciła w ter-
minie. Problemy mają też organizacje pozarządowe,
które korzystają z dotacji unijnych zarządzanych
przez jednostkę podległą MSWiA (tzw. władzę wdra-
żającą programy europejskie).
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego przedsiębiorcy muszą tak długo cze-
kać na wypłatę dotacji?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby uprościć procedurę wypłat unij-
nych dotacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 3 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14452)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie sytuacji powodziowej
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że ist-
nieje realne zagrożenie wystąpienia powodzi w Pol-
sce. Hydrolodzy twierdzą, że sytuacja bardzo przy-
pomina tę z 1979 r., kiedy doszło do największej po-
wodzi roztopowej w Polsce. Największym zagroże-
niem są zatory lodowe, które spiętrzają wodę i powo-
dują jej rozlanie. Według danych Instytutu Meteoro-
logii i Gospodarki Wodnej zatory lodowe tworzą się
w tej chwili na Odrze w okolicach Połęcka, na Dunaj-
cu w okolicach Nowego Sącza. Na Bugu w okolicach
Krzyczewa już powstało rozlewisko. Rzeki przekro-
czyły stan alarmowy w dwóch miejscach, w ponad
20 utrzymuje się wysoki stan wód. Jeśli gwałtownie
się ociepli, a zalegające zwały śniegu i lodu zaczną
się topić, sytuacja stanie się bardzo trudna. Odra
zamarznięta jest na długości 260 km. Jest kilka
newralgicznych miejsc zagrożonych powodzią, są to:
ujście Wisły, gdzie zator zagraża Trójmiastu, zapora
we Włocławku, ujście Odry w Szczecinie czy Zalew
Zegrzyński.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra: Czy
ministerstwo podjęło kroki – jeśli tak, to jakie – aby
zabezpieczyć Polskę przed ewentualną powodzią?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14453)
do ministra zdrowia
w sprawie stanu technicznego
budynków szpitalnych
Szanowna Pani Minister! NIK sprawdziła, jak
wyglądał stan techniczny budynków 48 publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. W kontroli uczestniczy-
li razem z NIK inspektorzy nadzoru budowlanego
i strażacy. Wniosek z kontroli jest taki, że stan tech-
niczny budynków szpitalnych jest zły. Największy
niepokój NIK budzi zabezpieczenie przeciwpożarowe.
W większości skontrolowanych przez NIK szpitali
brakowało przeciwpożarowego wyposażenia budyn-
ków: gaśnic, hydrantów i alarmów. W blisko połowie
skontrolowanych placówek służby zdrowia stan dróg
pożarowych uniemożliwiał korzystanie z nich stra-
żakom. Ponadto budynki szpitalne są stare, wyeks-
ploatowane i wymagają dużych nakładów finanso-
wych na remonty. Ponad 2/3 skontrolowanych zakła-
dów opieki zdrowotnej użytkuje budynki będące
w złym stanie technicznym, który może być zagroże-
niem dla bezpieczeństwa przebywających w nich ludzi.
W trakcie kontroli inspektorzy nadzoru budowla-
nego podkreślali konieczność natychmiastowych na-
praw i remontów, aby wyeliminować istniejące zagro-
żenie. NIK ostrzega, że szpitale nie dbają należycie
o zapewnienie bezpieczeństwa pożarowego. Szczegól-
nie niepokojące jest, że w szpitalach, gdzie w salach
są łóżka, stwierdzono nieprzestrzeganie wymogów
w zakresie ewakuacji, np. nie wydzielono ewakuacyj-
nych klatek schodowych, nie było zabezpieczenia
przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych, brakowało
oświetlenia awaryjnego. Drogi ewakuacyjne były za
długie lub za wąskie w stosunku do wymagań. Zda-
rzały się przypadki użycia do wykończenia wnętrz
dróg ewakuacyjnych materiałów łatwozapalnych.
Szpitale nie przestrzegały obowiązku przeprowadza-
nia corocznych kontroli okresowych stanu technicz-
nego budynku (nie robiło ich prawie 2/3 z nich). Po-
nad 40% nie przeprowadzało nawet obowiązkowych
kontroli co pięć lat. A spośród zbadanych przez NIK
jednostek, które okresowe kontrole stanu technicz-
nego jednak przeprowadziły, aż w 40% przypadków
okazało się, że kontrolujący nie mieli odpowiednich
uprawnień.

W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby świadczenia medyczne finansowane
z NFZ były wykonywane w obiektach, których stan
techniczno-użytkowy nie budzi zastrzeżeń?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 2 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14454)
do ministra zdrowia
w sprawie numerów kontaktowych
do najbliższych w osobistych telefonach
komórkowych, z których mogą skorzystać
służby ratownicze w razie
zaistnienia wypadku
Na podstawie art. 192 regulaminu Sejmu przed-
kładam Pani Minister interpelację poselską w spra-
wie numerów kontaktowych do najbliższych w oso-
bistych telefonach komórkowych, z których mogą
skorzystać służby ratownicze w przypadku zaistnie-
nia wypadku.
Otrzymałem informację, że ratownicy medyczni,
policjanci, strażacy i wszyscy inni, którzy interwe-
niują na miejscu wypadków, wielokrotnie napotyka-
ją na trudności, kiedy muszą kontaktować się z krew-
nymi lub bliskimi osób poszkodowanych. Przedsta-
wiciele tych służb zaproponowali, aby istniała moż-
liwość w specjalny, uniwersalny sposób znakowania
w komórkach numerów służących w nagłych wypad-
kach do kontaktu z bliskimi osoby poszkodowanej,
która straciła przytomność lub z powodów obrażeń
nie może sama takiego kontaktu nawiązać.
Inicjatorzy tej propozycji zauważają, że bardzo
często telefon komórkowy jest jedynym przedmiotem,
który można przy takiej osobie znaleźć. Szybki kon-
takt pozwoliłby na uzyskanie takich informacji, jak:
grupa krwi, przyjmowane leki, choroby przewlekle,
alergie itp. A przede wszystkim dawałby możliwość
szybkiego poinformowania bliskich o samym zdarze-
niu i stanie osoby poszkodowanej w wypadku.
Ratownicy zaproponowali, aby każdy w swoim
telefonie umieścił na liście kontaktów osobę, z któ-
rą należy się skontaktować w nagłych wypadkach.
Numer takiej osoby należy zapisać pod międzyna-
rodowym skrótem ICE (in Case of Emergency). Wpi-
sanie więcej niż jednej osoby do takiego kontaktu
wymagałoby następującego oznaczenia: ICE l, ICE2,
ICE3 itd.
Oznakowanie zdecydowanie ułatwiłoby pracę
wszystkim służbom ratowniczym i zwiększyłoby
szansę na skuteczność ich działań. Pomysł jest łatwy
w realizacji, nic nie kosztuje, a w wielu przypadkach
może ocalić życie ludzkie.
97
W związku z powyższym mam do Pani Minister
następujące pytania:
— Czy znana jest Pani Minister opisana powyżej
propozycja służb ratowniczych?
— Jakie jest stanowisko Pani Minister wobec tej
propozycji?
— Czy Ministerstwo Zdrowia wyjdzie z inicjaty-
wą, aby ta propozycja została zrealizowana i upo-
wszechniona wśród obywateli?
— Jaka jest szansa, aby ta propozycja została zre-
alizowana w nieodległej przyszłości?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14455)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie planów przeniesienia
siedziby Muzeum Okręgowego w Rzeszowie
do Zamku Lubomirskich
Szanowny Panie Ministrze! Po wizycie Pana Mi-
nistra w Rzeszowie lokalne media podały informację,
że jest Pan zwolennikiem przeniesienia siedziby mu-
zeum okręgowego, instytucji samorządu wojewódz-
kiego, do Zamku Lubomirskich, w którym mieści się
Prokuratura Okręgowa i Sąd Okręgowy w Rzeszo-
wie. Obiekt ten jest własnością Skarbu Państwa,
a propozycję przeniesienia siedziby muzeum okręgo-
wego przedstawił prezydent Rzeszowa. Zdumiewają-
ce jest to, że pomysłu tego nie konsultowano z samo-
rządem wojewódzkim, któremu podlega muzeum.
Nie przedstawiono propozycji lokalizacji nowej sie-
dziby sądu okręgowego i prokuratury okręgowej oraz
nie dokonano wyliczenia kosztów adaptacji zamku do
potrzeb muzealnych. Zatem był to pomysł wirtualny,
mający wymiar czysto propagandowy, w który wkom-
ponowano opinię Pana Ministra.
Stąd moje pytania kierowane do Pana Ministra.
1. Czy Pan Minister, popierając pomysł przenie-
sienia muzeum okręgowego do Zamku Lubomirskich
w Rzeszowie, zlecił oszacowanie kosztów takiego
przedsięwzięcia?
2. Czy widzi Pan Minister możliwość zabezpiecze-
nia w budżecie państwa środków finansowych na
gruntowną przebudowę wnętrza zamku dla potrzeb
muzeum okręgowego?
3. Czy prowadził Pan Minister konsultacje z Mi-
nisterstwem Sprawiedliwości w sprawie przekazania
siedziby Zamku Lubomirskich w Rzeszowie na po-
trzeby muzealnictwa?
4. Czy są znane Panu Ministrowi koszty budowy
nowej siedziby Prokuratury Okręgowej i Sądu Okrę-
gowego w Rzeszowie i ich lokalizacja?
98
5. Z jakich środków byłaby finansowana budowa
nowych obiektów sądu i prokuratury (budżet pań-
stwa, budżet samorządów)?
6. Czy w przypadku podjęcia decyzji o przeniesie-
niu muzeum do Zamku Lubomirskich rozważa Pan
Minister przejęcie kosztów funkcjonowania tego mu-
zeum przez budżet MKiDN, nadając mu rangę mu-
zeum narodowego?
7. Czy samorząd Rzeszowa, jako inicjator omawia-
nego pomysłu, zadeklarował jego współfinansowanie
i w jakiej wysokości?
8. Czy Pan Minister skierował do marszałka woj.
podkarpackiego pisemną deklarację wsparcia kon-
cepcji przeniesienia jednostki kultury należącej do
samorządu wojewódzkiego wraz ze wskazaniem źró-
deł sfinansowania tego przedsięwzięcia?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 25 stycznia 2010 r.
Interpelacje
(nr 14456–14471)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zmiany granic administracyjnych
miast w województwach:
zachodniopomorskim, małopolskim,
mazowieckim, opolskim, podkarpackim,
podlaskim, pomorskim, wielkopolskim,
świętokrzyskim, lubelskim, lubuskim,
kujawsko-pomorskim, śląskim,
warmińsko-mazurskim, łódzkim,
dolnośląskim
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich latach
kilka miast w Polsce podjęło działania w zakresie
zmiany granic administracyjnych. Chodziło głównie
o powiększenie powierzchni miasta i jednocześnie
o zwiększenie liczby mieszkańców. Powiększenie ob-
szaru miasta następowało kosztem sołectw sąsied-
nich gmin, osłabiając w ten sposób ich potencjał go-
spodarczy i zmniejszając dochody budżetowe.
W sytuacji gdy włączane obszary posiadały wyso-
ki stopień zurbanizowania i miały charakter dzielnic
podmiejskich, ich włączanie było naturalnym proce-
sem powiększania się miasta, ale były sytuacje, gdy
miasto wchłaniało w swoje granice tereny typowo
wiejskie, o charakterze rolniczym. Takie siłowe przej-
mowanie terenów mało zurbanizowanych, często
o strukturze wyłącznie rolniczej, miało charakter
aneksji, której celem była poprawa formalnych
wskaźników statystycznych, jak gęstość zaludnienia,
liczba mieszkańców, powierzchnia, wzrost dochodów
własnych itp.
Wyciąganie ze struktury gmin wiejskich poszcze-
gólnych sołectw narusza stabilny podział admini-
stracyjny jednostek samorządowych. Rozsądniejszym
rozwiązaniem, preferowanym ustawowo, byłoby łą-
czenie się całych gmin.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pytania-
mi dotyczącymi poszerzenia granic miast w poszcze-
gólnych województwach w ostatnich 10 latach.
1. Ilu miastom w województwach: zachodniopo-
morskim, małopolskim, mazowieckim, opolskim,
podkarpackim, podlaskim, pomorskim, wielkopol-
skim, świętokrzyskim, lubelskim, lubuskim, kujaw-
sko-pomorskim, śląskim, warmińsko-mazurskim,
łódzkim, dolnośląskim rząd wyraził zgodę na zmianę
granic w ostatnich 10 latach?
2. O ile procent zwiększyła się powierzchnia po-
szczególnych miast, które zmieniły swoje granice
i o ile wzrosła liczba mieszkańców tych miast?
3. Czy do ministerstwa wpłynęły nowe wnioski
o zmianę granic miast w województwach: zachodnio-
pomorskim, małopolskim, mazowieckim, opolskim,
podkarpackim, podlaskim, pomorskim, wielkopol-
skim, świętokrzyskim, lubelskim, lubuskim, kujaw-
sko-pomorskim, śląskim, warmińsko-mazurskim,
łódzkim, dolnośląskim?
4. Czy rząd koalicyjny PO–PSL jest za wielokrot-
nym powiększaniem granic tego samego miasta w od-
stępie kilku lat?
5. Czy taka coroczna zmiana granic tego samego
miasta nie nosi znamion igrzysk wyborczych i nie
stanowi świadomego rozbudowania przez władze
miasta imperialnych oczekiwań mieszkańców?
6. Czy ministerstwo bierze pod uwagę, przy wy-
rażaniu zgody na zmianę granic, wpływ tej decyzji
na sytuację ekonomiczną gminy pozbawionej części
swojej powierzchni?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 27 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 14472)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań organów podległych
ministrowi podczas czynności odebrania
matce dziecka w dniu 26 stycznia 2010 r.
w Kobylej Górze
W pierwszych dniach lutego opinię publiczną po-
ruszyła sprawa sposobu odebrania dziecka mieszkan-
ce Kobylej Góry pani I. M.
W dniu 26 stycznia 2010 r. zespół kuratorów
w asyście pracownika PCPR w Ostrzeszowie, psycho-
loga, lekarza, prokuratora i przy udziale kilkunastu

funkcjonariuszy Policji siłą odebrał 9-letnie dziecko
matce, by przekazać je ojcu, któremu zgodnie z wy-
rokiem sądu przysługuje prawo do opieki nad dziec-
kiem.
Bulwersujący film dokumentujący fragment dzia-
łań funkcjonariuszy publicznych dostępny jest w In-
ternecie pod adresem: http://www.youtube.com/wat-
ch?v=K99Bjta2p-c.
Cała procedura odebrania dziecka trwała około
2 godzin. W tym czasie dziecko przy użyciu siły fi-
zycznej przez funkcjonariuszy Policji odizolowano od
matki, a następnie bez odpowiedniego ubrania (m.in.
brak obuwia w okresie zimowych mrozów) pojazdem
Policji przetransportowano celem przekazania ojcu.
Na uwagę zasługuje również fakt, iż poprzednie
dwie próby odebrania dziecka odbywały się szkole,
w asyście umundurowanych funkcjonariuszy Policji, na
oczach innych dzieci, które wg relacji rodziców nie
chciały w następstwie tych wydarzeń pójść do szkoły.
Wyżej opisane działania funkcjonariuszy publicz-
nych wydają się być niezgodne z przepisami prawa
i naruszać przepisy ratyfikowanej przez Polskę Kon-
wencji o prawach dziecka.
Z uwagi na udział w tych wydarzeniach Policji
zwracam się z wnioskiem o podjęcie działań mają-
cych na celu ustalenie przebiegu zdarzenia i zgodno-
ści działań podległych ministrowi spraw wewnętrz-
nych i administracji funkcjonariuszy publicznych
z odpowiednimi procedurami i przepisami prawa.
Z uwagi na fakt, iż w procedurze odebrania dziec-
ka brali udział podlegający Panu Ministrowi funk-
cjonariusze publiczni, zwracam się z pytaniami:
1. Ilu funkcjonariuszy Policji brało udział w opi-
sanym zdarzeniu i czym udział takiej liczby funkcjo-
nariuszy był uzasadniony?
2. Ile pojazdów Policji brało udział w opisanym
wyżej zdarzeniu i czym taka liczba pojazdów była
uzasadniona?
3. Czy transport dziecka z Ostrzeszowa odbywał
się w asyście pojazdów Policji i czym taka asysta była
uzasadniona?
4. Czym uzasadniona była jazda samochodem
podczas transportu dziecka z przekroczeniem do-
puszczalnej prędkości i czy jazda z niedozwoloną
prędkością jest zgodna z przepisami w przypadku
braku użycia sygnalizacji świetlnej i dźwiękowej?
5. Czy podczas transportu z domu dziecko prze-
wożone było pojazdem Policji zgodnie z przepisami
prawa w odpowiednim foteliku bądź przy użyciu spe-
cjalnej podkładki i czy było zapięte pasami bezpie-
czeństwa?
6. Czy uzasadnione było użycie przemocy wobec
osoby, która nie utrudniała czynności funkcjonariu-
szom Policji, a jedynie rejestrowała kamerą przebieg
zdarzenia?
7. Czy zgodne z prawem i konieczne w tej sytuacji
było ograniczenie podstawowych praw i wolności
matki dziecka poprzez próbę uniemożliwienia jej
opuszczenia własnego domu po odebraniu dziecka?
99
8. Czy do przekazania dziecka ojcu doszło na po-
sterunku Policji w Ostrzeszowie?
9. Jakie działania planuje podjąć Pan Minister
w celu wyjaśnienia zgodności z prawem działań pod-
legających Panu Ministrowi funkcjonariuszy publicz-
nych i wyciągnięcia ewentualnych konsekwencji
służbowych?
Poseł Adam Rogacki
Kalisz, dnia 4 lutego 2010 r.
Interpelacja
(nr 14472)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie działań organów podległych
ministrowi podczas czynności odebrania
matce dziecka w dniu 26 stycznia 2010 r.
w Kobylej Górze
W pierwszych dniach lutego opinię publiczną po-
ruszyła sprawa sposobu odebrania dziecka mieszkan-
ce Kobylej Góry pani I. M.
W dniu 26 stycznia 2010 r. zespół kuratorów
w asyście pracownika PCPR w Ostrzeszowie, psycho-
loga, lekarza, prokuratora i przy udziale kilkunastu
funkcjonariuszy Policji siłą odebrał 9-letnie dziecko
matce, by przekazać je ojcu, któremu zgodnie z wy-
rokiem sądu przysługuje prawo do opieki nad dziec-
kiem.
Bulwersujący film dokumentujący fragment dzia-
łań funkcjonariuszy publicznych dostępny jest w In-
ternecie pod adresem: http://www.youtube.com/wat-
ch?v=K99Bjta2p-c.
Wątpliwość budzi fakt, czy procedura odebrania
dziecka matce była przeprowadzona zgodnie z pra-
wem. Zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania
cywilnego (art. 59812) „Przy odbieraniu osoby podle-
gającej władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod
opieką kurator sądowy powinien zachować szczegól-
ną ostrożność i uczynić wszystko, aby dobro tej osoby
nie zostało naruszone, a zwłaszcza aby nie doznała
ona krzywdy fizycznej lub moralnej”. § 2 tego arty-
kułu jednoznacznie doprecyzowuje, że „jeżeli wsku-
tek wykonania orzeczenia miałoby doznać poważne-
go uszczerbku dobro osoby podlegającej władzy ro-
dzicielskiej lub pozostającej pod opieką, kurator są-
dowy wstrzyma się z wykonaniem orzeczenia do
czasu ustania zagrożenia (…)”.
Analiza nagrania dokumentującego działania
funkcjonariuszy publicznych w sposób ewidentny po-
kazuje fakt, iż taki sposób odebrania dziecka matce
nie pozostaje bez wpływu na dobro dziecka, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem krzywdy fizycznej i moral-
nej. Nie potrzeba wiedzy specjalistycznej psychologa,
by uznać, że przebieg zdarzenia na trwale zostawi
piętno w psychice dziecka.
100
Cała procedura odebrania dziecka trwała około
2 godzin. W tym czasie dziecko przy użyciu siły od-
izolowano od matki, a następnie bez odpowiedniego
ubrania (m.in. brak obuwia w okresie zimowych mro-
zów) pojazdem Policji przetransportowano celem
przekazania ojcu.
Na uwagę zasługuje również fakt, iż poprzednie
dwie próby odebrania dziecka odbywały się szkole,
w asyście umundurowanych funkcjonariuszy Policji, na
oczach innych dzieci, które wg relacji rodziców nie
chciały w następstwie tych wydarzeń pójść do szkoły.
Wyżej opisane działania funkcjonariuszy wydają
się również naruszać przepisy ratyfikowanej przez
Polskę Konwencji o prawach dziecka.
Według relacji matki wątpliwości budzi rozstrzy-
gnięcie sądu powierzające władzę rodzicielską ojcu
dziecka. Dziecko od urodzenia jest pod opieką matki
(wcześniej obojga rodziców). W opinii osób, które na
co dzień mają możliwość obserwacji relacji dziecka
z matką, w tym szkolnego pedagoga, wychowawcy,
dyrekcji szkoły, dziecko nie przejawia żadnych zacho-
wań, które mogłyby świadczyć o niewłaściwej opiece
matki. Wyrok sądu, zdaniem matki dziecka, oparto
jedynie na opinii biegłego psychologa (wydanej na
podstawie wykonanych badań), bez uwzględnienia
opinii świadków czy pracowników oświaty mających
codzienny kontakt z dzieckiem.
W orzeczeniu sąd ograniczył matce prawo spoty-
kania się z dzieckiem do 2 razy w miesiącu w wyzna-
czonych godzinach, co w dłuższej perspektywie czasu
w naturalny sposób doprowadzi do zaniku więzi w re-
lacjach matki z dzieckiem.
Mając na uwadze przede wszystkim interes dziec-
ka, zwracam się do Pana Ministra z prośbą o inter-
wencję w opisanej sprawie i szczególny nadzór nad
wszystkimi czynnościami jej dotyczącymi. Proszę
o analizę dotychczasowego procesu sądowego, ze
szczególnym uwzględnieniem oparcia rozstrzygnię-
cia o przydzieleniu praw rodzicielskich ojcu na pod-
stawie opinii biegłego, bez uwzględnienia relacji
świadków mających możliwość na co dzień obserwo-
wania dziecka i jego relacji z matką. Zwracam się
również z prośbą o szczególny nadzór nad działania-
mi Prokuratury Okręgowej w Ostrowie Wielkopol-
skim, która ma zbadać okoliczności związane z prze-
biegiem zdarzenia, a w miarę możliwości zlecenie
tych czynności prokuraturze spoza terenu wojewódz-
twa wielkopolskiego.
Z uwagi na fakt, iż w procedurze odebrania dziec-
ka brali udział podlegający Panu Ministrowi funk-
cjonariusze publiczni, zwracam się z pytaniami:
1. Czy zdaniem Pana Ministra sytuacja, w której
matce w trakcie dwugodzinnej procedury siłą odbie-
ra się dziecko, jest właściwa i zgodna z przepisami
polskiego prawa?
2. Czy zdaniem Pana Ministra właściwa i zgodna
z przepisami prawa jest próba odebrania dziecka bez
wiedzy matki w szkole, w obecności umundurowanych
funkcjonariuszy Policji, na oczach innych dzieci?
3. Jakie działania planuje podjąć Pan Minister
w celu wyjaśnienia dotychczasowego rozstrzygnięcia
sądowego, które w znaczny osób ogranicza kontakt
matki z dzieckiem?
4. Jakie działania planuje podjąć Pan Minister
w celu wyjaśnienia zgodności z prawem działań pod-
legających Panu Ministrowi funkcjonariuszy publicz-
nych i wyciągnięcia ewentualnych konsekwencji
służbowych?
Poseł Adam Rogacki
Kalisz, dnia 4 lutego 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie statusu osoby niesłusznie
posądzonej o przestępstwo, wobec której
prowadzone były czynności sprawdzające
(12499)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przesłaną
przy piśmie z dnia 12 listopada 2009 r., nr SPS-023-
-12499/09, w sprawie statusu osoby niesłusznie po-
sądzonej o popełnienie przestępstwa, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Kodeks postępowania karnego w art. 307 przewi-
duje instytucję czynności sprawdzających. Czynności
te nie są prowadzone przeciwko konkretnej osobie.
Celem tych czynności jest wyłącznie weryfikacja oko-
liczności podanych w zawiadomieniu o przestępstwie
dla stwierdzenia, czy zaistniał czyn zabroniony przez
ustawę karną.
Czynności sprawdzające nie muszą być prowadzo-
ne w każdym przypadku zawiadomienia o przestęp-
stwie. Są one prowadzone tylko wówczas, gdy okolicz-
ności podane w zawiadomieniu należy uzupełnić lub
skonkretyzować.
W toku postępowania sprawdzającego nie wolno
przeprowadzać dowodu z opinii biegłego ani czynno-
ści wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem
przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie oraz prze-
słuchania w charakterze świadka osoby zawiada-
miającej.
Nie jest również możliwe zarządzenie kontroli
i utrwalanie rozmów telefonicznych, gdyż zgodnie z
art. 237 § l K.p.k. kontrolę taką można zarządzić do-
piero po wszczęciu postępowania przygotowawczego.
Na tym etapie działania organu postępowania
przygotowawczego nie następuje więc żadna ingeren-
cja w prawa i wolności osoby, nawet wówczas, gdy w
zawiadomieniu wskazano konkretną osobę jako
sprawcę czynu. Jeżeli czyn, którego dotyczy zawia-
domienie o przestępstwie, nie zaistniał, nie wyczer-
puje znamion czynu zabronionego albo nie można
ścigać jego sprawcy z przyczyn wymienionych w art.
17 § 1 K.p.k., organ powołany do prowadzenia postę-
powania przygotowawczego zobowiązany jest odmówić
wszczęcia postępowania przygotowawczego. W innych
wypadkach zasada legalizmu ścigania zobowiązuje do
wszczęcia postępowania przygotowawczego.
Postanowienie w przedmiocie wszczęcia postępo-
wania przygotowawczego lub o odmowie jego wszczę-
cia powinno być wydane niezwłocznie po otrzymaniu
zawiadomienia o przestępstwie, a nawet w razie ko-
nieczności przeprowadzenia czynności sprawdzają-
cych czas jego wydania nie może być dłuższy niż 30
dni od otrzymania zawiadomienia.
Charakter czynności sprawdzających polega na
sprawdzaniu, czy zaistniał czyn zabroniony przez
ustawę jako przestępstwo, a nie na badaniu okolicz-
ności tego czynu.
Podnieść należy, że zgodnie z przepisami Kodek-
su postępowania karnego osoba podejrzewana o po-
pełnienie przestępstwa uzyskuje status strony postę-
powania dopiero po ustaleniu, iż dowody dostatecznie
uzasadniają, że popełniła ona przestępstwo. Dokona-
nie powyższych ustaleń wiąże się z czynnością wy-
dania postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo
z postawieniem zarzutu w związku z przystąpieniem
do przesłuchania w charakterze podejrzanego.
Zarówno na etapie wykonywania czynności
sprawdzających (przed wydaniem postanowienia
o odmowie wszczęcia albo postanowienia o wszczęciu
postępowania przygotowawczego), jak i w fazie po-
stępowania przygotowawczego in rem osoba podej-
rzewana o popełnienie przestępstwa nie korzysta z
uprawnień procesowych przysługujących stronie po-
stępowania (poza uprawnieniem wynikającym ewen-
tualnie z art. 236 K.p.k.), dlatego też nie są jej dorę-
czane odpisy orzeczeń wydawanych w tym postępo-
waniu. Nie przysługuje jej także prawo do zapozna-
nia się z aktami sprawy.
Postulowane przez pana posła działania legisla-
cyjne mające na celu wprowadzenie do Kodeksu po-
stępowania karnego obowiązku zawiadamiania o
odmowie wszczęcia śledztwa także osoby niesłusznie
posądzonej o popełnienie przestępstwa, wobec której
podejmowano działania w ramach czynności spraw-
dzających, nie znajdują więc uzasadnienia.
Zauważyć należy, że wprowadzenie proponowa-
nej zmiany musiałoby dotyczyć nie tylko postępowa-
nia sprawdzającego, ale także kolejnego etapu – po-
stępowania przygotowawczego prowadzonego in rem
(obowiązek powiadamiania o umorzeniu postępowa-
nia przygotowawczego prowadzonego w fazie in rem
osoby podejrzewanej w jego toku o popełnienie prze-
stępstwa).
Ponieważ specyfika postępowania karnego nie-
jednokrotnie wiąże się z koniecznością ingerencji or-
ganu procesowego w sferę praw osób niebędących
jego stronami, ustawodawca wprowadził do procedu-
ry karnej instrument pozwalający na obronę ich na-
ruszonego prawa. Możliwości w tym względzie do-
starcza regulacja przewidziana w art. 302 § l i 2
K.p.k., zgodnie z którą osobom niebędącym stronami
przysługuje zażalenie na wszystkie postanowienia
i zarządzenia oraz inne czynności, o ile naruszają one
ich prawa. Kryterium ich zaskarżalności stanowi jed-
102
nak wyłącznie naruszenie praw tych osób, a nie samo
zagrożenie naruszenia praw.
Przepisy Kodeksu postępowania karnego określa-
ją wprost uprawnienia organów procesowych w toku
postępowania, w tym także sprawdzającego, wyzna-
czając jednocześnie granicę dozwolonej ingerencji
w prawa osoby obciążonej doniesieniem. Jedynie na-
ruszenie tej granicy przez organ procesowy (przekro-
czenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków)
może stanowić podstawę do zaskarżenia, w oparciu
o wskazane powyżej przepisy, postanowień, zarządzeń
czy czynności naruszających prawa takiej osoby.
Należy także zwrócić uwagę, że przywołany w in-
terpelacji czyn z art. 234 K.k. podlega ściganiu z
urzędu, dlatego też poczynienie w toku postępowania
sprawdzającego ustaleń wskazujących na możliwość
popełnienia przestępstwa fałszywego oskarżenia ro-
dzi po stronie prokuratora obowiązek wszczęcia
w tym przedmiocie stosownego postępowania.
Odpowiadając na drugie pytanie, dotyczące wy-
padku, gdy czynności sprawdzające nie doprowadziły
do wszczęcia postępowania przygotowawczego, a w
jego ramach stosowany był tzw. podsłuch operacyjny
– czy po zakończeniu stosowania takiego podsłuchu
i wydania postanowienia o odmowie wszczęcia śledz-
twa organy ścigania informują o fakcie kontroli roz-
mów, które były podsłuchiwane, należy zauważyć, że
w ramach czynności sprawdzających nie mogą być
stosowane czynności operacyjno-rozpoznawcze. Ar-
tykuł 307 K.p.k. wyraźnie wskazuje na rodzaj czyn-
ności, które mogą być wykonywane w ramach postę-
powania sprawdzającego uregulowanego w Kodeksie
postępowania karnego.
Kontrola i utrwalanie rozmów w toku postępowa-
nia karnego (tzw. podsłuch procesowy) zostały ure-
gulowane w rozdziale 26 Kodeksu postępowania kar-
nego (art. 237–241). Podsłuch procesowy jako insty-
tucja wkraczająca w sposób dotkliwy w sferę praw
obywatelskich został oddany w gestię niezawisłego
sądu. Postanowienia w tym zakresie podejmuje sąd
na wniosek prokuratora po wszczęciu postępowania.
Wyjątek od wyłączności decyzji sądowych ustawa
przewiduje dla wypadków niecierpiących zwłoki,
uprawniając prokuratora do zarządzenia kontroli i
utrwalenia rozmów telefonicznych. Decyzja ta podle-
ga jednak kontroli sądowej, ponieważ prokurator jest
obowiązany zwrócić się w terminie 3 dni do sądu z
wnioskiem o zatwierdzenie swego postanowienia
(art. 237 § 2). Odmowa zatwierdzenia postanowienia
prokuratora obliguje sąd do zarządzenia zniszczenia
utrwalonych zapisów (art. 238 § 3 K.p.k.).
Celem podsłuchu procesowego jest wykrycie i uzy-
skanie dowodów dla toczącego się postępowania lub
zapobieżenie popełnieniu nowego przestępstwa.
Kontrola i utrwalanie treści rozmów telefonicz-
nych są dopuszczalne tylko wtedy, gdy toczące się
postępowanie dotyczy enumeratywnie wyliczonych
w art. 237 § 3 K.p.k. najpoważniejszych prze-
stępstw.
Zgodnie z art. 237 § 4 K.p.k. podsłuch może być
zastosowany wobec osoby podejrzanej, oskarżonego,
w stosunku do pokrzywdzonego lub innej osoby, z
którą może się kontaktować oskarżony albo która
może mieć związek ze sprawcą lub z grożącym prze-
stępstwem.
Po zakończeniu kontroli sąd jest zobligowany do
zarządzenia zniszczenia utrwalonych zapisów, jeżeli
nie mają znaczenia dla postępowania karnego (art.
238 § 3 K.p.k.).
Postanowienie o kontroli i utrwalaniu rozmów
podlega ogłoszeniu osobie, której ono dotyczy. Zauwa-
żyć jednak należy, że w niektórych wypadkach insty-
tucja podsłuchu procesowego może spełnić swoją rolę
wykrycia i uzyskania dowodów dla toczącego się po-
stępowania lub zapobieżenia popełnieniu nowego
przestępstwa tylko wówczas, gdy osoba, której pod-
słuch dotyczy, nic o nim nie wie. Nie ulega jednak
także wątpliwości, że tak dotkliwa ingerencja w pra-
wa obywatelskie nie może być niezaskarżalna. Dla-
tego też ustawodawca w art. 239 K.p.k. przewidział
możliwość odroczenia ogłoszenia postanowienia w
tym przedmiocie osobie, której ono dotyczy, a więc
każdej osobie, której podsłuch założono. Ogłoszenie
postanowienia może być odroczone na czas niezbęd-
ny ze względu na dobro sprawy, lecz nie później niż
do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.
Na postanowienie dotyczące podsłuchu proceso-
wego przysługuje zażalenie również osobie, której
dotyczy postanowienie (art. 240 K.p.k.).
Zasady stosowania „kontroli operacyjnej” – czyli
podsłuchu pozaprocesowego –normują natomiast
przepisy ustaw szczególnych:
— art. 19 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Po-
licji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.),
— art. 27 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywia-
du (Dz. U. Nr 74, poz. 676, z późn. zm.),
— art. 17 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Cen-
tralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104,
poz. 708, z późn. zm.),
— art. 9e ustawy z dnia 12 października 1990 r.
o Straży Granicznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz.
234, z późn. zm.),
— ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli
skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.),
— ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarme-
rii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych
(Dz. U. Nr 123, poz. 1353, z późn. zm.),
— ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu
Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, z późn. zm.).
Czynności operacyjno-rozpoznawcze, w tym kon-
trola operacyjna, prowadzone są niejawnie, wchodzą
w skład systemu prawnie określonych poufnych bądź
tajnych działań podejmowanych przez Policję i inne
upoważnione ustawowo organy prowadzonych poza
procesem karnym. Podejmowane są w celu zapobieże-
nia, wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania
dowodów najgroźniejszych kategorii przestępstw.

Zauważyć jednocześnie należy, że czynności ope-
racyjno-rozpoznawcze mogą być prowadzone jedynie
po spełnieniu szczegółowo określonych w ustawach
kompetencyjnych warunków formalnych oraz w
sprawach o przestępstwa wymienione w ściśle okre-
ślonym katalogu (np. art. 19 ust. 1 pkt 1–8 ustawy
o Policji).
Żadna z przywołanych powyżej ustaw, odmiennie
niż Kodeks postępowania karnego w odniesieniu do
podsłuchu procesowego, nie przewiduje obowiązku
informowania osoby, w stosunku do której była pro-
wadzona kontrola operacyjna, o fakcie jej zarządze-
nia, jeżeli kontrola ta nie dostarczyła dowodów po-
zwalających na wszczęcie postępowania karnego. W
takim wypadku osoba podsłuchiwana nie doświadcza
żadnych ujemnych skutków czynności operacyjnej, a
materiały utrwalone podczas podsłuchu są niszczone.
Gwarantem legalności postępowania organów pań-
stwa i nienadużywania kontroli operacyjnej jako in-
strumentu walki z przestępczością jest w tym wy-
padku szczególny tryb zarządzania takiej kontroli.
Zarządza ją mianowicie sąd okręgowy na wniosek
organu mającego ustawowe umocowanie do prowa-
dzenia kontroli operacyjnej w określonym zakresie,
który to wniosek musi przed jego skierowaniem do
sądu uzyskać zgodę prokuratora okręgowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Sprawiedliwości przygotowano projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
oraz niektórych innych ustaw. Celem projektowanej
ustawy jest:
— zapewnienie merytorycznej i efektywnej kon-
troli sądu i prokuratora nad czynnościami operacyj-
nymi organów ścigania,
— wprowadzenie przepisu zobowiązującego pro-
kuratora generalnego (jako jedynego organu) do
przedstawiania Sejmowi i Senatowi corocznej jawnej
informacji o liczbie ustawowo dozwolonych czynności
ingerujących w prawo obywatela do prywatności
przez poszczególne służby i efektach sądowego oraz
prokuratorskiego nadzoru nad tymi czynnościami,
— zapewnienie nie tylko formalnej, ale i meryto-
rycznej oceny podstaw faktycznych wnioskowanych
czynności operacyjnych oraz zobowiązanie organów
wnioskujących do przedstawiania materiałów uza-
sadniających wystąpienie ze stosownym wnioskiem
do sądu,
— wprowadzenie do Kodeksu postępowania kar-
nego oraz ustaw kompetencyjnych instytucji okre-
ślanej w orzecznictwie sądowym jako „zgoda na-
stępcza”,
— nowelizacja art. 237, 238 oraz art. 239 K.p.k.
w zakresie postępowania z utrwalonymi zapisami
zbędnymi dla postępowania karnego oraz tryb postę-
powania,
— wprowadzenie w ustawach kompetencyjnych
przepisów nakazujących odpowiednie stosowanie w ta-
kich sytuacjach znowelizowanych przepisów K.p.k.,
— informowanie prokuratora o wydaniu i wyko-
naniu zarządzenia dotyczącego niszczenia materia-
103
łów, które nie potwierdziły wcześniejszych informacji
o popełnieniu przestępstwa,
— ustalenie procedury podejmowania decyzji
o zachowaniu materiałów z kontroli operacyjnej, któ-
re są istotne dla bezpieczeństwa państwa, o których
mowa w art. 27 ust. 16 ustawy z dnia 24 maja 2002 r.
o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agen-
cji Wywiadu.
Przedmiotem zmian objęte będą zarówno przepi-
sy Kodeksu postępowania karnego, jak również
ustaw określających organizację, zadania i kompe-
tencje organów ścigania. Projektowane rozwiązania
wzmocnią ochronę dóbr osobistych osób, co do któ-
rych będzie stosowana kontrola i utrwalanie rozmów
lub kontrola operacyjna.
Wymieniony projekt ustawy został skierowany
pod obrady Komitetu Rady Ministrów i jest opubli-
kowany w Biuletynie Informacji Publicznej na stro-
nach Ministerstwa Sprawiedliwości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację
posła Jacka Boguckiego
w sprawie redukcji dotacji celowej
z budżetu państwa na zadania realizowane
przez ośrodki doradztwa rolniczego (12702)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-12702p/10, skierowane do prezesa Rady Ministrów,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Jacka Boguckiego z dnia 31 grudnia 2009 r. w
sprawie redukcji dotacji celowej z budżetu państwa
na zadania realizowane przez ośrodki doradztwa rol-
niczego, uprzejmie informuję, co następuje.
W wyniku kryzysu finansowego na świecie, ma-
jącego także wpływ na sytuację makroekonomiczną
Polski w 2009 r., Rada Ministrów podjęła decyzję o
konieczności redukcji wydatków budżetu państwa w
roku 2009. Członkowie Rady Ministrów zostali zobo-
wiązani do przygotowania propozycji zmniejszenia
wydatków w kierowanych i podległych im urzędach.
Jednocześnie podjęto decyzję o dokonaniu przeglądu
proponowanych ograniczeń wydatków budżetu pań-
stwa w połowie 2009 r. po zapoznaniu się z bieżącą
sytuacją makroekonomiczną i stanem budżetu pań-
stwa. Efektem tych prac była nowelizacja ustawy bu-
104
dżetowej na rok 2009, w wyniku której wydatki bu-
dżetu państwa zostały ograniczone o ponad 21 mld
zł. Ograniczeniu uległy również dotacje na zadania
realizowane przez jednostki doradztwa rolniczego.
Redukcje kwot dotacji dla wojewódzkich ośrod-
ków doradztwa rolniczego w nowelizacji ustawy bu-
dżetowej na rok 2009 z dnia 17 lipca 2009 r. były
rezultatem zgłoszeń przekazanych przez wojewodów,
którym do dnia 31 lipca 2009 r. ośrodki te podlegały.
Ze względu na fakt, iż wojewodowie, jako zatwierdza-
jący roczne programy działalności wojewódzkich
ośrodków doradztwa rolniczego, sprawozdania z re-
alizacji tych programów, projekty planów finanso-
wych ośrodków oraz sprawozdania z realizacji tych
planów, dysponowali bezpośrednimi informacjami
dotyczącymi potrzeb finansowych tych jednostek,
minister finansów nie ingerował w ich decyzje doty-
czące kwot ograniczeń wydatków.
Przedłożony Sejmowi w dniu 30 września 2009 r.
projekt ustawy budżetowej na rok 2010 określił kwo-
ty dotacji dla jednostek doradztwa rolniczego, przy
uwzględnieniu sytuacji gospodarczej w Polsce, na po-
ziomie o 10% niższym niż przewidziane w znowelizo-
wanej ustawie budżetowej na 2009 r. Przyjęcie po-
prawek poselskich w trakcie prac parlamentarnych
spowodowało, iż określone w ustawie budżetowej na
rok 2010 z dnia 22 stycznia 2010 r. kwoty dotacji dla
jednostek doradztwa rolniczego są wyższe od propo-
nowanych w przedłożonym Sejmowi projekcie ustawy
budżetowej dla każdego z ośrodków wojewódzkich
o 1000 tys. zł, zaś dla Centrum Doradztwa Rolnicze-
go o 2000 tys. zł. Zwiększenie dotacji dla ośrodków
doradztwa rolniczego było możliwe po zmniejszeniu
wydatków zaplanowanych dla Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż ośrodki do-
radztwa rolniczego mogą finansować swoje wydatki
również ze środków pochodzących z tytułu realizacji
zadań zleconych przez administrację rządową i sa-
morządową w ramach programów wsparcia współfi-
nansowanych ze środków Unii Europejskiej, w tym
działań w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich 2007–2013. W ramach tzw. planu komu-
nikacyjnego na rok 2010 na działanie: Promocja
i informowanie o PROW 2007–2013 ośrodki doradz-
twa rolniczego otrzymają z Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi w ramach pomocy technicznej kwotę
1 300 000 zł. Kwota ta rozdzielona została propor-
cjonalnie do zmniejszonej w porównaniu z 2009 r.
kwoty dotacji celowej pomiędzy 16 wojewódzkich
ośrodków doradztwa rolniczego. Podkreślenia wy-
maga, iż na wysokość posiadanych przez jednostki
doradztwa rolniczego środków finansowych prócz
przyznawanych z budżetu państwa dotacji celowych
wpływ mają zarówno inicjatywa dyrektorów tych
jednostek, jak i umiejętności pozyskiwania funduszy
z innych źródeł.
Niezależnie od powyższego wyjaśniam, iż na mocy
ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753, z późn. zm.) zmia-
nie uległ jedynie status prawny jednostek doradztwa
rolniczego (zostały one podporządkowane samorzą-
dowi województwa). Podkreślenia wymaga, iż jed-
nostki samorządu terytorialnego nie przejęły do re-
alizacji zadań jednostek doradztwa rolniczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie opodatkowania działów specjalnych
produkcji rolnej (12889)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 18 stycznia 2010 r., nr SPS-023-12889p/
10, przy którym załączono interpelację pana posła
Stanisława Steca w sprawie przedstawienia dodatko-
wych wyjaśnień dotyczących opodatkowania działów
specjalnych produkcji rolnej, uprzejmie informuję.
Jak już wskazałem w odpowiedzi z dnia 21 grud-
nia 2009 r., nr DD2/0602/37/SEW/09/BMI9-15720,
na interpelację pana posła Stanisława Steca z dnia
27 listopada 2009 r. w sprawie opodatkowania dzia-
łów specjalnych produkcji rolnej, minister finansów,
mając na uwadze wysuwane przez podatników zarzu-
ty oraz kierując się zasadą działania w sposób budzą-
cy zaufanie do organów podatkowych, zwrócił się
pismem z dnia 30 marca 2009 r., nr DD2/8213/23/
SEW/09-235, do ministra sprawiedliwości, prokura-
tora generalnego z prośbą o rozważenie możliwości
wystąpienia do prezesa Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego celem rozstrzygnięcia zagadnienia praw-
nego, w drodze uchwały, czy w świetle art. 24a ust. 4
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r.
Nr 152, poz. 1223 i Nr 165, poz. 1316) w związku z
art. 24 ust. 4 zdanie drugie, art. 24a ust. 1, ust. 2 pkt 2
oraz art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych podatnicy prowadzący działy specjalne
produkcji rolnej, których przychody netto ze sprze-
daży towarów, produktów i operacji finansowych za
poprzedni rok obrotowy wyniosły w walucie polskiej
co najmniej równowartość kwoty określonej w euro
w przepisach o rachunkowości, obowiązani są do pro-

wadzenia ksiąg rachunkowych, a jeżeli tak, to czy
obowiązani są do ustalania na ich podstawie dochodu
(straty), podstawy opodatkowania i wysokości należ-
nego podatku za rok podatkowy, czy też pomimo pro-
wadzenia ksiąg rachunkowych mogą wybrać sposób
ustalania dochodu z działów specjalnych produkcji
rolnej przy zastosowaniu norm szacunkowych, o któ-
rych mowa w art. 24 ust. 4 zdanie drugie ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych.
W tej samej odpowiedzi na interpelację pana posła
Stanisława Steca poinformowałem również, iż pro-
kurator generalny pismem z dnia 15 czerwca 2009 r.
nr PR V Pa 39/09 powiadomił, iż nie znalazł wystar-
czających podstaw do skierowania wniosku o podjęcie
uchwały w wyżej wymienionym zakresie. W uzasad-
nieniu wskazał, iż przed skierowaniem wniosku pro-
kurator generalny jest zobowiązany nie tylko ustalić,
czy zaistniała normatywna podstawa wystąpienia z
wnioskiem o podjęcie uchwały, ale także wskazać, że
budzące wątpliwości przepisy są podstawą rozbieżno-
ści w orzecznictwie. Wątpliwości w stosowaniu prze-
pisów prawnych nie są wystarczającą podstawą sku-
tecznego uruchomienia procedury uchwałodawczej.
Brak jest bowiem niezbędnej przesłanki w postaci
rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyj-
nych w kwestii stosowania tych przepisów. O zaist-
nieniu rozbieżności w orzecznictwie sądów admini-
stracyjnych można mówić nie tylko przy różnicy po-
glądów prawnych, ale również – a nawet przede
wszystkim – przy tendencji do umacniania się skła-
dów orzekających w zajmowanych przez nie stanowi-
skach prawnych. Nie może stanowić o rozbieżności
jednostkowy wyrok NSA z dnia 12 lutego 2009 r.,
sygn. akt II FSK 1578/07, który zresztą nie dokony-
wał wykładni przepisów budzących wątpliwości
prawne. Nawet gdyby w nim dokonano wykładni, to
i tak nie świadczyłoby o tym, iż mamy do czynienia
z rozbieżnością orzecznictwa sądowego, a nie z incy-
dentalnym błędem w zakresie stosowania prawa.
Odnosząc się natomiast do wymienionych w obec-
nej interpelacji wyroków wojewódzkich sądów admi-
nistracyjnych oraz wskazania, że „niektóre z tych
wyroków są prawomocne i kwestionują stanowisko
ministra finansów, twierdząc, że działy specjalne
produkcji rolnej są odrębnym od pozarolniczej dzia-
łalności gospodarczej źródłem przychodów i w związ-
ku z tym przepis art. 24a ust. 4 p.d.f. nie stanowią
podstawy do przyjęcia, że prowadzący działy specjal-
ne produkcji rolnej jest obowiązany do prowadzenia
ksiąg rachunkowych, gdy przekroczy określony limit
przychodów”, uprzejmie wyjaśniam.
1. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego w Łodzi z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt I
SA/Łd 1360/08 (orzeczenie prawomocne), uchylona
została decyzja dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w
przedmiocie ustalenia kwoty zaliczek na podatek do-
chodowy od dochodów z działów specjalnych produk-
cji rolnej na 2008 r. W uzasadnieniu wyroku wska-
zano, że „sąd uznał, iż w niniejszej sprawie organy
podatkowe nie miały podstaw prawnych do ustalenia
105
skarżącej, w formie decyzji, zaliczek na podatek do-
chodowy od dochodów z działów specjalnych produk-
cji rolnej na 2008 r. w wysokości 0,00 zł”, a ponadto
„organ doprowadził do sytuacji, w której mamy do
czynienia z brakiem jasności odnośnie do tego, jakie
rozstrzygnięcie zapadło w przedmiotowej sprawie, a
w szczególności czy podatnik powinien przyjąć do-
chód z działów specjalnych produkcji rolnej według
norm szacunkowych, czy też stratę/dochód przewi-
dywany z ksiąg rachunkowych. Zatem abstrahując
od tego, czy można ustalić zaliczki na podatek docho-
dowy w wysokości 0,00 zł, doszło do ewidentnej
sprzeczności pomiędzy sentencją rozstrzygnięcia a jej
uzasadnieniem. Mając powyższe na względzie, sąd
uznał, iż wada polegająca na ewidentnej sprzeczności
uzasadnienia zaskarżonej decyzji z jej rozstrzygnię-
ciem powoduje konieczność uchylenia decyzji z dnia
(…) celem ponownego prawidłowego sformułowania
zarówno jej osnowy, jak i uzasadnienia”. Zatem po-
wołanym wyrokiem uchylono decyzję organu odwo-
ławczego z uwagi na naruszenie przepisów procedu-
ralnych ustawy Ordynacja podatkowa, bez orzekania
co do obowiązku prowadzenia przez podatników po-
datku dochodowego od dochodów z działów specjal-
nych produkcji rolnej ksiąg rachunkowych ze wzglę-
du na wielkość osiąganych przychodów.
2. Wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn.
akt III SA/Wa 1681/08 oraz sygn. akt III SA/Wa
1682/08 (orzeczenia nieprawomocne), sąd uchylił in-
terpretacje indywidualne ministra finansów w przed-
miocie podatku dochodowego od osób fizycznych w
zakresie opodatkowania działów specjalnych produk-
cji rolnej. W uzasadnieniu wyroków wskazano, że
„analizując postanowienia ustawy p.d.o.f. w celu
ustalenia, czy wprowadzają one zasadę, że przychody
z działów specjalnych produkcji rolnej po przekrocze-
niu równowartości w złotych polskich kwoty 800 000
euro opodatkowane są według zasad ogólnych, a nie
według norm szacunkowych, wskazać należy przede
wszystkim, że wbrew stanowisku organu przepisy
ustawy p.d.o.f. nie nakładają na osoby prowadzące
działy specjalne produkcji rolnej obowiązku prowa-
dzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu okre-
ślonego przychodu netto, o którym mowa w art. 2 ust. 1
pkt 2 ustawy o rachunkowości”, a ponadto „sąd uznał
za nieuzasadniony zarzut naruszenia przez ministra
finansów art. 12 ustawy o.p. poprzez nałożenie na
podatnika obowiązku prowadzenia ksiąg rachunko-
wych – podatnik prowadzący działy specjalne pro-
dukcji rolnej przekraczający określony próg przycho-
dów ma obowiązek prowadzenia ksiąg rachunko-
wych, ale nie łączy się to ze zmianą zasad opodatko-
wania podatnika”. Od wyżej powołanych wyroków
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warsza-
wie zostały wniesione w dniu 2 czerwca 2009 r. do
Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi kasacyj-
ne z uwagi na rozstrzygnięcie odmienne od treści
wyroku NSA z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt II
FSK 183/07.
106
3. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego w Łodzi z dnia 13 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Ł
1356/08 (orzeczenie prawomocne), została uchylona
decyzja dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie
ustalenia kwoty zaliczek na podatek dochodowy od
dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej na
rok 2008. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że
„w zaskarżonej decyzji zakwestionowano prawo stro-
ny do ustalania dochodu z działów specjalnych pro-
dukcji rolnej przy zastosowaniu norm szacunkowych.
Jednocześnie jednak określono wysokość zaliczki na
podatek dochodowy zgodnie z deklaracją strony z za-
stosowaniem norm szacunkowych. Trafnie więc pod-
nosi strona skarżąca, że zachodzi wyraźna sprzecz-
ność uzasadnienia z osnową decyzji, wskutek czego
organ podatkowy doprowadził do sytuacji, w której
brak jest jasności, jakie rozstrzygnięcie zapadło w
przedmiotowej sprawie, a w szczególności czy strona
powinna rozliczyć dochód z działów specjalnych pro-
dukcji rolnej na podstawie norm szacunkowych czy
też na podstawie ksiąg rachunkowych. Już tylko z
tego powodu, wobec rażącego naruszenia art. 210 §
1 pkt 6 w związku z art. 210 § 4 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (…) zaskar-
żona decyzja podlega uchyleniu.” Jednocześnie w dal-
szej części uzasadnienia sąd wyraził pogląd, że „po-
wołany przepis art. 24a ust. 4 u.p.d.f. nie stanowi
podstawy do przyjęcia, że prowadzący działy specjal-
ne produkcji rolnej jest obowiązany do prowadzenia
ksiąg rachunkowych w przypadku przekroczenia
kwoty przychodów w wysokości 800 000 euro”. Po-
wyższym wyrokiem uchylono zaskarżoną decyzję z
uwagi na naruszenie przepisów postępowania oraz
przepisów prawa materialnego.
4. Wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego w Łodzi z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt
I SA/276/09 oraz sygn. akt I SA/Łd 313/09 (orzecze-
nia nieprawomocne), uchylone zostały decyzje dyrek-
tora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie uchylenia
zaskarżonych decyzji i przekazania do ponownego
rozpatrzenia organowi podatkowemu I instancji spra-
wy dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy od osób
fizycznych za 2006 r. W uzasadnieniu powołanych
wyroków sąd wskazał, że „organy podatkowe, uza-
sadniając swoje stanowisko, błędnie interpretują art.
24a ust. 4 p.d.f., tj. w oderwaniu od treści ust. 1 tego
artykułu”, a ponadto „powołany przepis art. 24a ust.
4 p.d.f. nie stanowi podstawy do przyjęcia, że prowa-
dzący działy specjalne produkcji rolnej jest obowią-
zany do prowadzenia ksiąg rachunkowych w przy-
padku przekroczenia kwoty przychodów w wysokości
800 000 euro. Takiej samodzielnej podstawy nie sta-
nowi też przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29
września 1994 r. o rachunkowości. Powyższa ustawa
(art. 1) określa zasady rachunkowości oraz tryb ba-
dania sprawozdań finansowych przez biegłych rewi-
dentów. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych określa zasady opo-
datkowania tym podatkiem, a przepisy ustawy o ra-
chunkowości nie mogą modyfikować tych zasad”.
Od wydanych przez Wojewódzki Sąd Administra-
cyjny w Łodzi wyżej powołanych wyroków zostały
wniesione w dniu 16 września 2009 r. do Naczelnego
Sądu Administracyjnego skargi kasacyjne z uwagi
na rozstrzygnięcie odmienne od treści wyroku NSA
z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt II FSK 183/07.
5. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego w Łodzi z dnia 25 czerwca 2009 r., sygn. akt I
SA/Łd 8/09 (orzeczenia nieprawomocne), sąd uchylił
decyzję dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie
pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zasto-
sowania prawa podatkowego. W uzasadnieniu wyro-
ku sąd wskazał m.in., że „działy specjalne produkcji
rolnej są niewątpliwie odrębnym od pozarolniczej
działalności gospodarczej źródłem przychodów (zob.
art. 5a pkt 6, art. 10 ust. 3 i 4 p.d.f.). Tak więc powo-
łany przepis art. 24a p.d.f. nie stanowi podstawy do
przyjęcia, że prowadzący działy specjalne produkcji
rolnej jest obowiązany do prowadzenia ksiąg rachun-
kowych w przypadku przekroczenia kwoty przycho-
dów w wysokości 800 000 euro. Takiej samodzielnej
podstawy nie stanowi też przepis art. 2 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości”.
Od wyżej powołanego wyroku Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Łodzi została wniesiona w dniu
8 października 2009 r. do Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego skarga kasacyjna z uwagi na rozstrzy-
gnięcie odmienne od treści wyroku NSA z dnia 20
czerwca 2008 r., sygn. akt II FSK 183/07.
6. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego w Łodzi z dnia 5 sierpnia 2009 r., sygn. akt I
SA/Łd 1361/08 (orzeczenie prawomocne), sąd uchylił
decyzję dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie
ustalenia kwoty zaliczek na podatek dochodowy od
dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej na
rok 2008, wskazując w uzasadnieniu m.in., że „w za-
skarżonej decyzji zakwestionowano prawo strony do
ustalania dochodu z działów specjalnych produkcji
rolnej z zastosowaniem norm szacunkowych. Jedno-
cześnie jednak określono wysokość zaliczek na poda-
tek dochodowy zgodnie z deklaracją strony z zasto-
sowaniem norm szacunkowych. Wskutek powyższego
zachodzi wyraźna sprzeczność uzasadnienia z osno-
wą decyzji, wskutek czego organ doprowadził do sy-
tuacji, w której brak jest jasności, jakie rozstrzygnię-
cie zapadło w przedmiotowej sprawie, a w szczegól-
ności czy strona powinna rozliczyć dochód z działów
specjalnych produkcji rolnej na podstawie norm sza-
cunkowych czy też na podstawie ksiąg rachunko-
wych. Już tylko z tego powodu, wobec rażącego na-
ruszenia art. 210 § 1 pkt 6 w związku z art. 210 § 4
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) za-
skarżona decyzja podlega uchyleniu”, a ponadto
wskazał, że „powołany przepis art. 24a ust. 4 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sta-
nowi podstawy do przyjęcia, że prowadzący działy
specjalne produkcji rolnej jest obowiązany do prowa-
dzenia ksiąg rachunkowych w przypadku przekro-
czenia kwoty przychodów w wysokości 800 000 euro.

Takiej samodzielnej podstawy nie stanowi też przepis
art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości”. Rozpo-
znając niniejszą sprawę, sąd podzielił swoje stanowi-
sko zawarte w wyroku, wymienionym w pkt 3, z dnia
13 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 1356/08, dotyczą-
cym wspólniczki spółki cywilnej. Powyższym wyro-
kiem uchylono zaskarżoną decyzję z uwagi na naru-
szenie przepisów postępowania oraz przepisów prawa
materialnego.
Jak już wskazałem na wstępie, uzasadniając brak
aktualnie podstaw do wystąpienia z wnioskiem o
podjęcie uchwały w przedstawionej kwestii, prokura-
tor generalny poinformował również, że nie mogą
stanowić o rozbieżności w orzecznictwie sądów admi-
nistracyjnych jednostkowe wyroki, a ponadto uza-
sadnił, iż „w działalności uchwałodawczej NSA nie
każdy przypadek stwierdzenia różnych orzeczeń sta-
nowi podstawę do skutecznego występowania upraw-
nionego podmiotu o podjęcie uchwały abstrakcyjnej.
O zaistnieniu „rozbieżności w orzecznictwie sądów
administracyjnych” w znaczeniu art. 15 § 1 pkt 2
ustawy procesowej można mówić nie tylko przy róż-
nicy poglądów prawnych, ale również – a nawet
przede wszystkim – przy tendencji do „umacniania
się” składów orzekających w zajmowanych przez nie
stanowiskach prawnych (postanowienie składu sied-
miu sędziów NSA z dnia 30 października 2007 r.,
sygn. akt II GPS 1/07,ONSA i WSA 2008 r., nr 1, poz.
6 oraz postanowienie składu sędziów NSA z dnia 18
czerwca 2007 r., sygn. akt II FPS 4/06, ONSA i WSA
2007, nr 5, poz. 114)”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że stanowisko
ministra finansów co do objęcia – w określonych wa-
runkach – obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachun-
kowych podmiotów prowadzących działy specjalne
produkcji rolnej pozostaje aktualne. Jest ono zgodne
z wykładnią cytowanych wyżej przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz usta-
wy o rachunkowości dokonanej w wyroku Naczelne-
go Sądu Administracyjnego z dnia 20 czerwca 2008 r.,
sygn. akt II FSK 183/07, mocą którego uchylono wy-
rok WSA w Olsztynie z dnia 26 października 2006 r.,
sygn. akt I SA/Ol 394/06. Rozstrzygając zagadnienie
obowiązku prowadzenia ksiąg, sąd wyraził pogląd,
że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycz-
nych prowadzący działalność w zakresie działów spe-
cjalnych produkcji rolnej mają obowiązek prowadze-
nia bądź podatkowej księgi przychodów i rozchodów
bądź ksiąg rachunkowych, zgodnie z odrębnymi
przepisami, jeżeli zgłosili zamiar prowadzenia tych
ksiąg (art. 24a ust. 2 pkt 2 i ust. 5 p.d.o.f.) właściwe-
mu organowi podatkowemu. Nie obejmuje to sytuacji,
gdy obowiązek prowadzenia pełnej rachunkowości
wynika z art. 24 ust. 4 p.d.o.f. i art. 2 ust. 1 pkt 2
ustawy o rachunkowości.
Ponadto uprzejmie informuję, że w chwili obecnej
nie można przesądzać o ewentualnym podejmowaniu
dalszych działań związanych z tą kwestią, bowiem
jest to uzależnione od stanowiska, jakie zajmie Na-
107
czelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu
skarg kasacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie dodatku za wieloletnią pracę
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie
wynagradzania pracowników samorządowych
(13041)
W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 18
stycznia br., znak: SPS-023-13041p/10, dotyczącym
uznania przez pana posła Kazimierza Hajdę mojej
odpowiedzi na interpelację w sprawie dodatku za wie-
loletnią pracę (tzw. dodatku stażowego) dla pracow-
ników samorządowych za niezadowalającą, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam
dodatkowe wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że kwestię poszczególnych
uprawnień pracowniczych, w tym m.in. dodatku za
wieloletnią pracę (tzw. dodatku stażowego), nagrody
jubileuszowej, należy rozpatrywać na tle przepisów
prawa mających zastosowanie do pracowników za-
trudnionych u danego pracodawcy, jak i przepisów
szczególnych regulujących status prawny określonej
kategorii pracowników.
Dodatek za wieloletnią pracę, jak i nagroda jubi-
leuszowa nie mają charakteru obligatoryjnych należ-
ności pieniężnych u wielu pracodawców spoza sfery
budżetowej. Obowiązujące u tych pracodawców prze-
pisy o wynagradzaniu pracowników często nie prze-
widują bowiem w ogóle wypłacania wymienionych
należności.
Pracownicy konkretnego pracodawcy (np. poczty)
uprawnieni są zatem do poszczególnych składników
wynagrodzenia, w tym wymienionego dodatku, na
warunkach określonych w układzie zbiorowym pracy
lub regulaminie wynagradzania (art. 771–772 Kodek-
su pracy). Postanowienia zakładowych regulacji pła-
cowych określają wysokość i warunki przyznawania
dodatków, w tym w odniesieniu do dodatku za wielo-
letnią pracę, warunki ustalania prawa do tego dodat-
ku (np. uwzględnienie tylko tzw. zakładowego stażu
pracy lub wszystkich okresów zatrudnienia i innych
okresów oraz zasady jego wypłacania).
W odniesieniu do pracowników zatrudnionych
w jednostkach sektora finansów publicznych proble-
108
matykę uprawnień do dodatku za wieloletnią pracę
regulują przepisy stosownych ustaw bądź rozporzą-
dzeń Rady Ministrów i właściwych ministrów oraz
układy zbiorowe pracy i regulaminy wynagradzania.
Zakładowe regulacje w zakresie ustalania okre-
sów uprawniających do dodatku za wieloletnią pracę
(oraz nagrody jubileuszowej) obowiązują np. w samo-
dzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej
(art. 62c i 62d ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o
zakładach opieki zdrowotnej – Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.). Zakładowe systemy wynagra-
dzania pracowników obowiązują także w agencjach
państwowych i państwowych funduszach celowych,
tj. jednostkach posiadających osobowość prawną i
prowadzących samodzielną gospodarkę finansową.
Do pracowników publicznych uczelni i instytucji
kultury mają odpowiednio zastosowanie przepisy:
— art. 151 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 161, poz. 1365, z późn.
zm.),
— rozporządzeń ministra kultury i sztuki z dnia
31 marca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pra-
cowników niektórych instytucji kultury (Dz. U. Nr 35,
poz. 151, z późn. zm.) oraz z dnia 23 kwietnia 1999 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników zatrud-
nionych w instytucjach kultury prowadzących w
szczególności działalność w zakresie upowszechniania
kultury (Dz. U. Nr 45, poz. 446, z późn. zm.).
Do pracowników zatrudnionych w jednostkach
sfery budżetowej (państwowej i samorządowej) mają
w tym zakresie zastosowanie m.in. przepisy:
1) do nauczycieli zatrudnionych w publicznych
szkołach i placówkach oświatowych – rozporządzeń
ministra edukacji narodowej z dnia 18 grudnia 2009
r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagro-
dzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych warunków
przyznawania dodatków do wynagrodzenia zasadni-
czego oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym
od pracy (Dz. U. Nr 22, poz. 181, z późn. zm.) oraz z
dnia 30 października 2010 r. w sprawie szczegółowych
zasad ustalania okresów pracy i innych okresów
uprawniających nauczyciela do nagrody jubileuszowej
oraz szczegółowych zasad jej obliczania i wypłacania
(Dz. U. Nr 128, poz. 1418), wydanych na podstawie
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.),
2) do członków korpusu służby cywilnej – art. 90
i 91 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cy-
wilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.),
3) do pracowników samorządowych – art. 38 usta-
wy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samo-
rządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458, z późn. zm.).
Wymienione akty prawne nie pozostają w mojej
kompetencji.
W świetle obowiązujących przepisów prawa nie
ma przeszkód, aby pracodawcy ustalali we własnym
zakresie, stosownie do potrzeb, jak i możliwości fi-
nansowych, korzystniejsze warunki wynagradzania
pracowników, niż to wynika z mających do nich za-
stosowanie przepisów odrębnych. Wymienieni praco-
dawcy mogą zatem ustalić, w drodze układu zbioro-
wego pracy lub regulaminu wynagradzania (art.
771–772 Kodeksu pracy), korzystniejsze zasady usta-
lania okresów uprawniających pracownika do naby-
cia prawa do dodatku za wysługę lat czy nagrody
jubileuszowej.
Pragnę zauważyć, że w świetle przywołanych
przepisów, mających zastosowanie do pracowników
sfery budżetowej, dodatek za wysługę lat przysługu-
je z tytułu ogólnego stażu pracy i uwzględnienia in-
nych okresów, które na mocy odrębnych przepisów
podlegają wliczeniu dla celów uprawnień pracowni-
czych (np. okresów pobierania zasiłku dla bezrobot-
nych, czynnej służby wojskowej). Dodatek ten nie ma
bezpośredniego związku z rodzajem wykonywanej
pracy, jej ilością czy jakością, a tym samym nie ma
cech motywacyjnego składnika wynagrodzeń.
Niektórzy pracodawcy niezwiązani sztywnymi
regułami ustalania okresów uprawniających do na-
bycia prawa do omawianego dodatku (np. samodziel-
ne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, jednostki
badawczo-rozwojowe) uzależniają prawo do dodatku
za wysługę lat od okresu zatrudnienia pracownika u
danego pracodawcy. Możliwość korzystania z upraw-
nień pracowniczych powinna być bowiem w jak naj-
większym stopniu uzależniona od stażu pracy u pra-
codawcy, który ponosi koszty z tym związane. Odno-
si się to zwłaszcza do uprawnień, które nie mają po-
wszechnego charakteru.
Jak już wcześniej podkreślałam, przyznanie no-
wych bądź rozszerzenie dotychczasowych uprawnień
pracowniczych powoduje powstanie obowiązków po
stronie pracodawców, którzy ponoszą koszty finanso-
we realizacji tych uprawnień. Podtrzymuję zatem
opinię, że nie wydaje się możliwe ustawowe nałożenie
na pracodawców obowiązku wliczania okresu prowa-
dzenia działalności gospodarczej czy wykonywania
pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej do okre-
su zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia czy
świadczenia pracownicze, zwłaszcza w okresie spo-
wolnienia rozwoju gospodarczego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” (13320)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Zielińskiego przesłaną

przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13320/09, w sprawie „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odpowiadając na dwa pierwsze pytania, Minister-
stwo Zdrowia informuje, iż w pełni zgadza się z uwa-
gami i oceną dokonaną przez NIK w zakresie prac
prowadzonych nad przygotowaniem ustawy o usta-
nowieniu wieloletniego programu „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych”, które pro-
wadzone były w sposób niejasny i nieprawidłowy.
Brak jest zaakceptowanego przez ministra zdrowia
dokumentu programu stanowiącego podstawę do
opracowania projektu ustawy, pomimo powołanego
do tego celu zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 3
grudnia 2003 r. zespołu do spraw opracowania „Na-
rodowego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych”. Do opracowywania zadań „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych” posłużył
natomiast dokument przygotowany przez Centrum
Onkologii, który jako spójny dokument nie został za-
akceptowany w całości przez kierownictwo Minister-
stwa Zdrowia, więc można go było uznać jedynie za
materiał roboczy. Wszelkie decyzje w zakresie przy-
jęcia ustawy i wdrożenia do realizacji narodowego
programu podejmowane były przez poprzednie kie-
rownictwo resortu.
Mając powyższe na uwadze, zapewniam, że przed
wdrożeniem zadań do realizacji w roku 2010 r. w ra-
mach „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” podjęto szereg uzgodnień z konsul-
tantami i ekspertami w dziedzinie onkologii w celu
wyboru do realizacji najskuteczniejszych i najbar-
dziej uzasadnionych epidemiologicznie i ekonomicz-
nie działań. Ponadto należy podkreślić, że nowy
skład Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych,
po wprowadzonych w ciągu bieżącego roku przeze
mnie zmianach, gwarantuje bezstronność i meryto-
ryczne podejście do działań na rzecz zwalczania cho-
rób nowotworowych.
W związku z uwagami pana posła na temat udzia-
łu potencjalnych beneficjentów programu w komi-
sjach konkursowych decydujących o podziale środ-
ków finansowych pomiędzy realizatorów zadań na-
rodowego programu uprzejmie wyjaśniam, iż mając
na uwadze wyeliminowanie wskazanych praktyk, w
roku 2009 wprowadzone zostało w życie zarządzenie
ministra zdrowia w sprawie prac nad opracowaniem
i realizacją „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”, eliminujące możliwość zaist-
nienia podobnych praktyk.
I tak we wspomnianym zarządzeniu dodane zo-
stały przepisy dotyczące przyczyn wyłączenia osób z
udziału w pracach komisji. Wyłączeniu podlegać bę-
dzie osoba, która:
— jest osobą wchodzącą w skład organów statu-
towych lub pełniącą funkcję kierowniczą u oferenta
w zakładzie opieki zdrowotnej, którego dotyczy ofer-
ta, lub przedstawicielem oferenta tego zakładu;
109
— jest małżonkiem, krewnym lub powinowatym
w linii prostej, krewnym bocznym do czwartego stop-
nia, powinowatym bocznym do drugiego stopnia oso-
by wchodzącej w skład organów statutowych lub peł-
niącej funkcje kierownicze u oferenta w zakładzie
opieki zdrowotnej, którego dotyczy oferta lub przed-
stawicielem którejkolwiek z tych osób;
— jest osobą związaną z osobą wchodzącą w
skład organów statutowych lub pełniącą funkcje
kierownicze u oferenta w zakładzie opieki zdrowot-
nej, którego dotyczy oferta lub przedstawicielem
którejkolwiek z tych osób z tytułu przysposobienia,
opieki lub kurateli;
— jest pracownikiem oferenta zakładu opieki
zdrowotnej, którego dotyczy oferta na podstawie
umowy o pracę, wyboru, mianowania, powołania lub
umowy cywilnoprawnej;
— brała udział w przygotowaniu dokumentacji
oferty chociażby jednego oferenta.
Każdorazowo przed przystąpieniem do oceny ofert
członkowie komisji oraz ww. osoby mają obowiązek
podpisania deklaracji bezstronności i poufności w
odniesieniu do każdej ocenianej oferty.
Odnosząc się do kwestii kampanii informacyjnej,
uprzejmie informuję, iż mając na uwadze poprawę
skuteczności jej realizacji od roku 2009, minister
zdrowia zrezygnował ze współpracy z NFZ w przed-
miotowym zakresie i upoważnił biuro prasy i promo-
cji urzędu do merytorycznego nadzoru nad prowa-
dzeniem tych działań. Mam nadzieję, że wprowadzo-
ne zmiany wpłyną na jakość realizowanych akcji
informacyjnych.
Odpowiadając na pytanie nr 5, dotyczące syste-
matycznej ewaluacji programu, wyjaśniam, że reali-
zatorzy zadań narodowego programu są kontrolowa-
ni przez odpowiednią merytoryczną komórkę Mini-
sterstwa Zdrowia. Kontrole realizatorów zadań na-
rodowego programu są każdego roku zlecane do re-
alizacji i wykonywane zgodnie ze stosownym harmo-
nogramem kontroli.
Odnosząc się do pytania nr 6, mogę potwierdzić
stwierdzenie pana posła, że Narodowy Fundusz
Zdrowia, kontraktując badania profilaktyczne, uzy-
skiwał od świadczeniodawców potwierdzenie przy-
gotowania kadrowego i sprzętowego świadczenio-
dawców realizujących badania profilaktyczne i speł-
nienie wymagań określonych dla świadczeniodaw-
ców w procedurach konkursowych i regulowanych
odrębną ustawą.
Jednocześnie, odpowiadając na kolejne pytanie,
chciałbym wyjaśnić, że badania przesiewowe realizo-
wane w naszym kraju odpowiadają rekomendacjom
Unii Europejskiej. W celu wyjaśnienia rozbieżności
opinii w sprawie bezpieczeństwa i jakości świadczeń
realizowanych w Polsce w ramach programu profi-
laktycznego z mojej inicjatywy w Ministerstwie Zdro-
wia w dniu 10 lutego 2009 r. odbyło się spotkanie z
ekspertami w przedmiotowym zakresie, którzy jed-
noznacznie stwierdzili, że świadczenia profilaktyczne
w Polsce nie stanowią zagrożenia i spełniają podsta-
110
wowy poziom diagnostyczny dla pacjenta. Założe-
niem prowadzenia systematycznych kontroli jakości
badań mammograficznych połączonych z prowadzo-
nymi jednocześnie szkoleniami dla kadry wykonują-
cej badania realizowane oraz dokonywanie oceny
klinicznej zdjęć mammograficznych miały zagwaran-
tować realizację badań mammograficznych na wyż-
szym od podstawowego poziomie diagnostycznym i
tak też się stało. Ponadto jednoznacznie należy
stwierdzić, w oparciu o informację uzyskaną z GIS,
że wszystkie pracownie mammograficzne działające
w Polsce realizują badania na sprawnych urządze-
niach specjalistycznych.
Kończąc, chciałbym podkreślić, że aktualnie na
bieżąco podejmowane są działania usprawniające re-
alizację narodowego programu. Mamy nadzieję, że
wprowadzane zmiany organizacyjno-logistyczne, do-
tyczące realizacji programu, zagwarantują właściwą
realizację i skuteczność narodowego programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie odszkodowania dla byłych właścicieli
nieruchomości przejętych pod budowę dróg
publicznych przed 1999 r. (13532)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2010 r., znak
SPS-023-13532/10, przekazującym interpelację pani
poseł Danuty Pietraszewskiej z dnia 11 grudnia 2009 r.
w sprawie odszkodowania dla byłych właścicieli nie-
ruchomości przejętych pod budowę dróg publicznych
przed 1999 r., uprzejmie przedstawiam poniższe in-
formacje.
Poruszone przez panią poseł sprawy dotyczą prze-
pisu art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
Przepisy wprowadzające ustawy reformujące admini-
strację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.),
którego celem było uregulowanie stanu prawnego nie-
ruchomości zajętych pod drogi publiczne, a jednocze-
śnie umożliwienie byłym właścicielom tych nierucho-
mości uzyskanie należnego odszkodowania.
Zważywszy na fakt, iż niniejsze wystąpienie jest
w ostatnim okresie kolejną interpelacją poselską w
sprawie regulowanej na podstawie art. 73 ustawy
Przepisy wprowadzające (...), chciałbym przypo-
mnieć, że szczegółowych wyjaśnień na temat stoso-
wania wyżej przywołanego przepisu udzieliłem Panu
Marszałkowi w piśmie z dnia 31 marca 2009 r., w
związku z interpelacją pani poseł Barbary Bartuś z
dnia 12 marca 2009 r. w sprawie dróg publicznych
wybudowanych na terenach prywatnych (SPS-023-
-8383/09).
Przedawnienie roszczeń majątkowych regulują
przepisy Kodeksu cywilnego. Jak natomiast wskazał
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 lutego 1991 r.,
sygn. akt III CRN 500/90, przepisy o przedawnieniu
mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwa-
rantują ich pewność, dopuszczenie bowiem możliwo-
ści realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograni-
czenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której
strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepew-
ności co do swojej sytuacji prawnej.
Wychodząc z postulatem zmiany art. 73 ust. 4
ustawy Przepisy wprowadzające (...) w części doty-
czącej wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego,
należałoby mieć na uwadze, iż termin przewidziany
w tym przepisie już upłynął i obecnie na gminach i
Skarbie Państwa nie ciąży obowiązek ustalania i wy-
płaty odszkodowania. Można zatem powiedzieć, iż z
tą chwilą podmioty te nabyły prawo podmiotowe ne-
gatywne. Pozbawienie ich tego prawa oznaczałoby
sprzeniewierzenie się zasadzie ochrony praw dobrze
nabytych oraz zasadzie niedziałania prawa wstecz, a
także zasadzie pewności, stałości i przewidywalności
prawa, a tym samym naruszenie zasady państwa
prawnego ustalonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Jednoznaczne brzmienie przepisu art. 73 ust. 4
ustawy Przepisy wprowadzające (...) wskazuje, że nie
jest możliwe skorzystanie z przysługującego prawa
do odszkodowania przez osobę, która nie złożyła sto-
sownego wniosku w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r.
do dnia 31 grudnia 2005 r. Po upływie tego okresu
wygaśnięcie roszczenia jest definitywne i nieodwra-
calne. Roszczenie, które wygasło, nie może odzyskać
bytu prawnego bez względu na okoliczności. Należy
zauważyć, że w podobnej sprawie dotyczącej przekro-
czenia terminu na złożenie wniosku w zakresie re-
alizacji roszczeń majątkowych Wojewódzki Sąd Ad-
ministracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 stycz-
nia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 666/2007, podniósł,
że bez znaczenia jest kwestia świadomości i wiedzy
strony ubiegającej się oraz jej ewentualnego zawinie-
nia przekroczenia terminu do złożenia wniosku.
Chciałbym także podkreślić, że Trybunał Konsty-
tucyjny już kilkakrotnie zajmował stanowisko w
sprawie zgodności omawianego przepisu art. 73 ust.
4 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformu-
jące administrację publiczną z Konstytucją Rzeczy-
pospolitej Polskiej. I tak, mając na uwadze treść uza-
sadnień: wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
14 marca 2000 r. – sygn. akt P. 5/99 oraz wyroku z
dnia 20 lipca 2004 r. – sygn. akt SK 11/02, orzekają-
cych o zgodności regulacji zawartej w art. 73 ustawy
Przepisy wprowadzające (...) z ustawą zasadniczą

oraz ustawodawstwem europejskim, należy stwier-
dzić, że przyjęta w art. 73 ustawy Przepisy wprowa-
dzające (…) konstrukcja prawno-proceduralna umoż-
liwiała swobodne ubieganie się o odszkodowanie za
nieruchomości zajęte pod drogi publiczne, chociaż od
samych zainteresowanych wymagała zachowania
dbałości o swoje prawo.
W dniu 15 września 2009 r. Trybunał Konstytu-
cyjny rozpoznał pytanie prawne Wojewódzkiego Sadu
Administracyjnego w Gliwicach w sprawie zgodności
art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną w zakresie, w
jakim określa termin wygaśnięcia roszczeń o odszko-
dowanie bez powiązania z faktem i datą wydania
przez wojewodę decyzji, o której mowa w art. 73 ust. 3
tej ustawy. Trybunał ponownie orzekł, że wyżej przy-
wołany przepis art. 73 ust. 4 jest zgodny z przepisami
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Uzasadniając
ten wyrok (sygn. akt P 33/07), trybunał ponownie
wskazał, że art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające
(…) reguluje wywłaszczenie nieruchomości prywat-
nych zajętych pod drogi publiczne i ma charakter
porządkujący stany faktyczne, jakie zaistniały przed
końcem 1998 r. Realizacja tego przepisu następuje
przez dwa odrębne postępowania administracyjne.
W jednym z nich wojewoda potwierdza w drodze de-
cyzji, że konkretna nieruchomość została wywłasz-
czona na podstawie wyżej wskazanego przepisu z
dniem 1 stycznia 1999 r. Decyzja ta ma charakter
deklaratoryjny. W odrębnym zaś postępowaniu, tylko
na wniosek byłego właściciela takiej nieruchomości,
starosta orzeka o wysokości odszkodowania za utra-
coną własność. Trybunał wskazał, że wniosek byłego
właściciela nieruchomości o odszkodowanie ma dwo-
jaki charakter. Po pierwsze stanowi, że były właści-
ciel domaga się odszkodowania za wywłaszczenie. Po
drugie, stanowi żądanie wszczęcia postępowania ad-
ministracyjnego w sprawie ustalenia i wypłaty od-
szkodowania. Trybunał podkreślił także, że każdy z
byłych właścicieli miał możliwość wystąpienia o od-
szkodowanie jak również w sprawie potwierdzenia
wywłaszczenia nieruchomości przez wojewodę, zwa-
żywszy, iż ustawa z dnia 13 października 1998 r.
Przepisy wprowadzające (...) została ogłoszona w
dniu 28 października 1998 r., a termin składania
wniosków o odszkodowanie został ustalony na okres
od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r.
Europejski Trybunał Praw Człowieka w Stras-
burgu, w sprawie toczącej się ze skargi Polańscy
przeciwko Polsce (sygn. 21700/02), badał sposób re-
alizacji przez polskie władze roszczenia odszkodo-
wawczego z tytułu wywłaszczenia nieruchomości
przysługującego skarżącym. W wyroku z dnia 7 lipca
2009 r. wydanym w przedmiotowej sprawie trybunał
stwierdził naruszenie przez państwo polskie art. 1
protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw czło-
wieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1995 r. Nr
36, poz. 175 i z 1998 r. Nr 147, poz. 962) i zasądził na
rzecz skarżących odszkodowanie. Głównym powo-
dem przyznania odszkodowania były jednak opóźnie-
111
nia w wypłacie odszkodowania za wywłaszczenie, nie
zaś procedura wywłaszczenia przewidziana w art. 73
ustawy Przepisy wprowadzające (…). Europejski
Trybunał Praw Człowieka podkreślał natomiast do-
puszczalność stosowania przez państwo takich ustaw,
jakie uzna za konieczne do uregulowania sposobu
korzystania z własności zgodnie z interesem po-
wszechnym.
Biorąc pod uwagę przywołane wyroki Trybunału
Konstytucyjnego, a zwłaszcza wyrok trybunału z
dnia 15 września 2009 r., a także uzasadnienie wy-
roku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z
dnia 7 lipca 2009 r., uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż resort infrastruktury nie przewiduje po-
dejmowania działań zmierzających do przywrócenia
terminu na składanie wniosków o wypłatę odszko-
dowań za grunty przejęte pod drogi publiczne.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, że wprowa-
dzenie nowych przepisów, poszerzających krąg osób
uprawnionych do uzyskania odszkodowania za grun-
ty przejęte pod drogi publiczne, wymagałoby prze-
prowadzenia szerokich konsultacji, w tym zwłaszcza
uzyskania akceptacji strony samorządowej, ponieważ
rozwiązanie to znacząco wpłynęłoby na wysokość
wydatków budżetu Skarbu Państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia dotyczące poruszonych w interpelacji z dnia
11 grudnia 2009 r. zagadnień, wyrażam nadzieję, że
przyczynią się one do wyeliminowania zaistniałych
wątpliwości dotyczących zgodności art. 73 ustawy
Przepisy wprowadzające (…) z przepisami Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka
w sprawie większej czcionki na dokumentach,
takich jak dowód osobisty i prawo jazdy (13571)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13571/09) dotyczącego interpelacji posłów na Sejm
RP pana Michała Wojtkiewicza i pana Marka Polaka
w sprawie większej czcionki na dokumentach, takich
jak dowód osobisty i prawo jazdy, przekazanego we-
112
dług właściwości przez ministra infrastruktury pi-
smem z dnia 14 stycznia 2010 r., uprzejmie informu-
ję, że zwiększenie wielkości czcionek w obecnym sys-
temie personalizacji dowodów osobistych wymagało-
by wprowadzenia zmian, które skutkowałyby zwięk-
szeniem kosztów produkcji dokumentu. Wprowadze-
nie większych czcionek do dowodu osobistego będzie
jednak rozważane w ramach realizacji projektu zwią-
zanego z wydawaniem nowego wzoru dowodu osobi-
stego, co jest planowane od stycznia 2011 r. Postulat
zwiększenia wielkości czcionek zostanie uwzględnio-
ny w wytycznych i założeniach do projektu technicz-
nego nowego dowodu osobistego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że stanowi-
sko ministra spraw wewnętrznych i administracji w
przedmiotowej sprawie zostało przedstawione rów-
nież w piśmie z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. BMP-
-0713-11171/09/EG, stanowiącym odpowiedź na wy-
stąpienie panów posłów skierowane do ministra
spraw wewnętrznych i administracji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Aleksandra Chłopka
w sprawie grupowego zwolnienia na podstawie
ustawy o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn niedotyczących pracowników
(13599)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Aleksan-
dra Chłopka w sprawie grupowego zwolnienia pra-
cowników Zakładów Mechanicznych Bumar Łabędy
SA w Gliwicach, przekazaną przy piśmie z dnia 28
grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13599/09, przesyłam
następującą informację.
W przypadku rozwiązania umowy o pracę na pod-
stawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.)
pracodawca jest obowiązany wypłacić pracownikom
odprawy pieniężne w wysokości określonej przepisa-
mi art. 8 tej ustawy.
Niezależnie od powyższego zwolnieni pracownicy,
którzy przepracowali co najmniej 40 lat, ale nie osią-
gnęli wieku emerytalnego, mogą, w przypadku braku
propozycji odpowiedniego zatrudnienia, skorzystać ze
świadczenia przedemerytalnego na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach
przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252).
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii ewentualnego udzielenia szczególnej pomocy fi-
nansowej lub rzeczowej wymienionej grupie zwalnia-
nych pracowników, pragnę poinformować, iż po
otrzymaniu sygnału o przeprowadzaniu zwolnień
grupowych w ZM Bumar Łabędy SA, w dniu 30 grud-
nia 2009 r. odbyło się spotkanie podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej z przed-
stawicielami władz samorządowych Gliwic. Spotka-
nie to miało na celu zapewnienie władz samorządo-
wych, że jeżeli w związku ze wspomnianymi zwolnie-
niami zdecydują się opracować programy specjalne,
to mogą liczyć na wsparcie finansowe ministra. Nie-
zależnie od tego uprzejmie informuję, że sytuacja w
zakładach przemysłu zbrojeniowego jest na bieżąco
monitorowana przez zespół powołany na spotkaniu
z przedstawicielami związków zawodowych, które
odbyło się w dniu 18 grudnia 2009 r. w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów pod przewodnictwem Mi-
chała Boniego, ministra członka Rady Ministrów, z
udziałem podsekretarza stanu w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej.
Ponadto, jak wynika z informacji przekazanych
przez ministra gospodarki, problematyka związana
z możliwością podjęcia działań osłonowych dla pra-
cowników przemysłu obronnego (w tym ZM Bumar
Łabędy SA) objętych restrukturyzacją zatrudnienia
była omawiana na kilku kolejnych posiedzeniach Ze-
społu Trójstronnego do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych Warunków Restrukturyzacji Zakładów Prze-
mysłowego Potencjału Obronnego. Problematyka ta
była także przedmiotem konsultacji z ministrem pra-
cy i polityki społecznej oraz ministrem skarbu pań-
stwa. W ocenie ministra gospodarki w sferze restruk-
turyzacji zatrudnienia większą rolę muszą odgrywać
sami pracodawcy, którzy powinni bardziej efektyw-
nie wykorzystywać istniejące narzędzia i instrumen-
ty prawne. Minister gospodarki będzie mógł udzielić
wsparcia na restrukturyzację zatrudnienia w pod-
miotach przemysłowego potencjału obronnego po
uzyskaniu przez ministra skarbu państwa w 2010 r.
przychodów z prywatyzacji spółek podmiotów prze-
mysłu obronnego, które stanowią jedyne źródło fi-
nansowania wsparcia – udzielanego przez ministrów
gospodarki oraz obrony narodowej – dla działań re-
strukturyzacyjnych realizowanych przez te podmio-
ty, w trybie ustawy z dnia 7 października 1999 r.
o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego poten-
cjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 83, poz.
932, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę fakt, że obowiązujące przepisy
oferują szeroki zakres możliwych działań wspierają-
cych procesy restrukturyzacji zatrudnienia podmio-
tów sektora obronnego – wskazać tu należy regulacje
prawne i instrumenty będące zarówno w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, ministra rozwoju
regionalnego, jak też ministra gospodarki i obrony na-

rodowej – uprzejmie informuję, iż nie są podejmowane
prace nad dodatkowym, specjalnym programem
wsparcia na wzór programu stoczniowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i perspektyw budowy
elektrowni wodnych w Polsce (13613)
W nawiązaniu do pisma z dnia 28 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13613/09) poniżej przedstawiam sta-
nowisko wobec zagadnień podniesionych w interpe-
lacji pana posła Jana Kulasa w sprawie stanu i per-
spektyw budowy elektrowni wodnych w Polsce.
1. Jaki obecnie jest w Polsce wskaźnik w zakresie
pozyskiwania energii elektrycznej z odnawialnych
źródeł?
Udział energii elektrycznej wytwarzanej w odna-
wialnych źródłach w krajowym zużyciu energii elek-
trycznej brutto w Polsce wzrósł z 2,58% w 2005 r. do
4,20% w 2008 r.
Ilość energii elektrycznej wyprodukowanej w od-
nawialnych źródłach w latach 2005–2008 przedsta-
wia poniższa tabela (opracowana w oparciu o dane
Urzędu Regulacji Energetyki).
Tabela 1. Ilość energii elektrycznej wyproduko-
wanej w odnawialnych źródłach w latach 2005–
–2008
2005 2006 2007 2008
Produkcja energii
elektrycznej w OZE 3,761 4,222 5,230 6,447
(TWh)
W 2008 r. udział energii elektrycznej wytworzonej
w odnawialnych źródłach energii (OZE) w całkowi-
tym zużyciu energii elektrycznej w Polsce zwiększył
się w stosunku do 2005 r., przy czym wzrost nie był
równomierny w ciągu tych 4 lat. Wzrost nastąpił w
dużej mierze w ciągu ostatnich 2 lat, co było spowo-
dowane funkcjonowaniem mechanizmu zielonych
certyfikatów, który stworzył korzystne warunki dla
inwestycji w odnawialne źródła energii. W 2006 r.
produkcja energii elektrycznej z odnawialnych źródeł
energii po raz pierwszy przekroczyła 4 TWh, a w
roku 2008 już 6 TWh. Ilość energii elektrycznej (w
GWh) wyprodukowanej w poszczególnych technolo-
113
giach odnawialnych źródeł energii w latach 2005–
–2008 przedstawia poniższa tabela (opracowana w
oparciu o dane Urzędu Regulacji Energetyki).
Tabela 2. Ilość energii elektrycznej (w GWh) wy-
produkowanej w poszczególnych technologiach odna-
wialnych źródeł energii w 2008 r.
Rodzaj źródła 2008
Elektrownie wodne 2153
Biomasa 3267
Biogaz 221
Elektrownie wiatrowe 806
Ogółem 6447
Struktura wytwarzania energii elektrycznej z wy-
korzystaniem zasobów odnawialnych w latach 2005–
–2008 wskazuje, że największy udział w wytwarza-
niu tej energii mają elektrownie i elektrociepłownie
wykorzystujące energię biomasy oraz elektrownie
wodne. Ponadto coraz istotniejszą rolę odgrywają
źródła wykorzystujące wiatr oraz biogaz. W latach
2005–2008 nastąpił znaczący wzrost produkcji ener-
gii elektrycznej ze źródeł wykorzystujących energię
biomasy i wiatru.
2. Jak ogólnie rząd RP, Ministerstwo Gospodarki
zapatruje się na kwestię budowy elektrowni wodnych
w Polsce?
Ministerstwo Gospodarki przykłada szczególną
wagę do działań na rzecz zmniejszenia obciążenia
środowiska oraz kwestii bezpieczeństwa energetycz-
nego, dlatego podejmuje działania na rzecz zwiększe-
nia wykorzystania energii pochodzącej z odnawial-
nych źródeł energii, w tym do rozwoju energetyki
wodnej. Rozwój energetyki wodnej nadal będzie miał
istotne znaczenie, będzie on jednak ograniczony
przede wszystkim do tzw. małej energetyki wodnej.
Budowa nowych dużych elektrowni wodnych w Pol-
sce jest bowiem wysoce utrudniona z uwagi na duże
nakłady inwestycyjne, niezbędne przy tego typu pro-
jektach, oraz uwarunkowania środowiskowe. Dlatego
należy podkreślić ogromne znaczenie, jakie ma pla-
nowana budowa stopnia wodnego poniżej Włocławka
dla rozwoju energetyki wodnej (porozumienie w tym
zakresie podpisała w dniu 20 sierpnia 2009 r. Energa
SA oraz Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej).
3. Jak obecnie przedstawia się stan (liczba, wiel-
kość, znaczenie) elektrowni wodnych w Polsce? Jakie
(i gdzie) obecnie elektrownie wodne znajdują się w
budowie?
Elektrownie wodne są obok źródeł wykorzystują-
cych energię biomasy najistotniejszym producentem
energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii.
Potwierdzeniem tego jest ponad 30-procentowy
udział energetyki wodnej w energii elektrycznej wy-
tworzonej w odnawialnych źródłach energii w roku
2008.
114
Według danych Urzędu Regulacji Energetyki na
dzień 30 września 2009 r. w Polsce funkcjonowały
724 elektrownie wodne o łącznej mocy zainstalowa-
nej wynoszącej ponad 945 MW.
Ponadto należy zaznaczyć, iż w chwili obecnej w
budowie jest MEW Michałowo na rzece Nogat (miej-
scowość Michałowo, powiat elbląski, woj. warmiń-
sko-mazurskie), którego inwestorem jest RZGW
Gdańsk. Wymaga również podkreślenia, iż zakoń-
czono budowę MEW Klonówka na rzece Wierzycy
(miejscowość Klonówka, powiat starogardzki, woj.
pomorskie). Zakład, którego inwestorem jest firma
Edoradca – Tczew, nie został jeszcze uruchomiony.
4. Jakimi informacjami dysponuje Ministerstwo
Gospodarki na temat elektrowni wodnych w woj. po-
morskim?
Elektrownie wodne funkcjonujące na terenie woj.
pomorskiego stanowią istotny element wśród insta-
lacji OZE. Obecnie (stan na 30 września 2009 r.)
funkcjonuje tam 107 elektrowni wodnych o łącznej
mocy zainstalowanej 32 MW. Poniższa tabela przed-
stawia dane dotyczące ilości oraz mocy zainstalowa-
nej elektrowni wodnych znajdujących się na terenie
woj. pomorskiego z uwzględnieniem ich wielkości.
Tabela 3. Ilość oraz moc zainstalowana elektrow-
ni wodnych znajdujących się na terenie woj. pomor-
skiego
Moc
Liczba
Lp. Rodzaj elektrowni wodnej zainstalowana
elektrowni
(MW)
1 Przepływowe do 0,3 MW 6,37
Przepływowe od 0,3 MW
2 7,59
do 1 MW
Przepływowe od 1 MW
3 11,35
do 5 MW
Przepływowe od 5 MW
4 6,67
do 10 MW
Razem 31,98
5. W jakim stopniu elektrownie wodne zasilają
obecnie bilans energetyczny naszego kraju?
Elektrownie wodne (jak wspomniano powyżej) są
obok źródeł wykorzystujących energię biomasy naj-
istotniejszym producentem energii elektrycznej w
odnawialnych źródłach energii z ponadtrzydziesto-
procentowym udziałem energii elektrycznej wytwo-
rzonej w odnawialnych źródłach energii w roku 2008.
Niemniej jednak wymaga zaznaczenia, iż udział ten
gwałtownie się obniża, co związane jest z dynamicz-
nym rozwojem innych rodzajów odnawialnych źródeł
energii (w tym przede wszystkim energetyki wiatro-
wej). W 2008 r. produkcja energii elektrycznej pocho-
dzącej z elektrowni wodnych była mniejsza niż w
poprzednim roku, co było związane z mniejszą ilością
opadów i z ich rozkładem w ciągu roku. W najbliż-
szych latach spodziewany jest przyrost mocy przede
wszystkim w małych elektrowniach wodnych. Budo-
wa nowych dużych elektrowni wodnych w Polsce jest
bowiem wysoce utrudniona z uwagi na duże nakłady
inwestycyjne niezbędne przy tego typu projektach
oraz uwarunkowania środowiskowe.
Moc zainstalowaną oraz ilość wytworzonej energii
elektrycznej w elektrowniach wodnych w latach
2005–2008 przedstawiają poniższe tabele (opracowa-
ne w oparciu o dane Urzędu Regulacji Energetyki).
Tabela 4. Moc zainstalowana w elektrowniach
wodnych w 2008 r.
Moc
Lp. Rodzaj elektrowni wodnej zainstalowana
(MW)
1 Przepływowe do 0,3 MW 42,8
2 Przepływowe od 0,3 MW do 1 MW 44,5
3 Przepływowe od 1 MW do 5 MW 132,5
4 Przepływowe od 5 MW do 10 MW 48,3
5 Przepływowe powyżej 10 MW 289,8
6 Przepływowe z członem pompowym 382,7
Razem 940,6
Tabela 5. Ilość wytworzonej energii elektrycznej
w elektrowniach wodnych w 2008 r.
Ilość energii
Lp. Rodzaj elektrowni wodnej (GWh)
89
1 Przepływowe do 0,3 MW 139,8
13
2 Przepływowe od 0,3 MW do 1 MW 158,9
4
3 Przepływowe od 1 MW do 5 MW 427,7
1 4 Przepływowe od 5 MW do 10 MW 168,6
107 5 Przepływowe powyżej 10 MW 1010,5
6 Przepływowe z członem pompowym 247,3
Razem 2152,8
6. W jakim stopniu elektrownie wodne są wyko-
rzystywane w bilansie energetycznym w państwach
Unii Europejskiej? Z doświadczeń jakich państw naj-
lepiej byłoby skorzystać w promocji elektrowni wod-
nych w Polsce?
Energetyka wodna stanowi istotne źródło energii
odnawialnej na świecie. W najbardziej uprzemysło-
wionych państwach świata, skupionych w Organiza-
cji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD),
udział energetyki wodnej w całości energii ze źródeł
odnawialnych stanowił w 2006 r. 32%. Moc zainsta-
lowana elektrowni wodnych w tych państwach osią-
gnęła 435 GW, a produkcja energii elektrycznej osią-
gnęła wielkość 1361,5 TWh (2006 r.). Natomiast w
europejskich państwach należących do OECD udział
 115

energetyki wodnej w całości energii ze źródeł odna- Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
wialnych stanowił w 2006 r. 28,7%, moc zainstalo- śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
wana osiągnęła 185 GW, a produkcja energii elek- nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
trycznej osiągnęła wielkość 630,4 TWh (2006 r.)*). Jana Kulasa.
7. Jakie inicjatywy, programy lub działania podej-
Z poważaniem
muje Ministerstwo Gospodarki lub instytucje około-
rządowe, aby ułatwić powstawanie i dalszy rozwój
Podsekretarz stanu
elektrowni wodnych w Polsce?
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Ministerstwo Gospodarki podejmuje szereg dzia-
łań nakierowanych na wzrost wykorzystania odna-
wialnych źródeł energii, w tym energetyki wodnej. W Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
przygotowanym w Ministerstwie Gospodarki doku-
mencie pn.: „Polityka energetyczna Polski do 2030 r.”,
który został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
10 listopada 2009 r., rozwój wykorzystania odnawial- Odpowiedź
nych źródeł energii stał się jednym z głównych prio-
rytetów. sekretarza stanu
Wymaga podkreślenia, iż jednym z działań prze- w Ministerstwie Sportu i Turystyki
widzianych dla realizacji celów „Polityki energetycz- - z upoważnienia ministra -
nej Polski do 2030 r.” jest przeprowadzenie oceny na interpelację posła Jana Kulasa
możliwości energetycznego wykorzystania istnieją-
cych urządzeń piętrzących, stanowiących własność w sprawie realizacji systemu świadczeń
Skarbu Państwa, poprzez ich inwentaryzację, ramo- pieniężnych dla medalistów olimpijskich (13614)
we określenie wpływu na środowisko oraz wypraco-
wanie zasad ich udostępniania. Obecnie regionalne Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
zarządy gospodarki wodnej przeprowadzają inwen- terpelację posła na Sejm RP pana Jana Kulasa o
taryzację administrowanych urządzeń piętrzących sygn. SPS-023-13614/09 w sprawie systemu świad-
pod kątem możliwości ich udostępniania na cele czeń pieniężnych dla medalistów olimpijskich uprzej-
energetyczne. mie informuję, co następuje:
Pragnę również poinformować, iż jednym z dzia- Ad 1. Podstawę prawną wypłaty świadczeń pie-
łań podejmowanych przez Ministerstwo Gospodarki niężnych dla medalistów olimpijskich stanowi art. 38
na rzecz rozwoju energetyki wodnej było zorganizo- ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowa-
wanie, wspólnie z Krajowym Zarządem Gospodarki nym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.).
Wodnej, w dniu 27 października 2009 r. konferencji
pn. „Rozwój energetyki wodnej w Polsce”. Celem kon- Ad 2. Ilość świadczeń olimpijskich
ferencji było przede wszystkim zachęcenie potencjal-
nych inwestorów do inwestowania w energetykę wod- Rok Liczba osób Kwota miesięczna w zł brutto
ną poprzez pokazanie korzyści z niej płynących. W 2009 261 2483,77
przedmiotowej konferencji udział wzięli przedstawi- 2008 254 2435,08
ciele władz państwowych, sektora energetycznego 2007 252 2477,23
oraz instytucji zainteresowanych rozwojem odna- 2006 238 2380,29
wialnych źródeł energii. Jednym z głównych punk- 2005 241 2289,57
tów konferencji było uroczyste podpisanie „Deklara- 2004 243 2201,47
cji o współpracy na rzecz rozwoju energetyki wodnej 2003 242 2133,21
w Polsce” przez członków kierownictwa Minister- 2002 232 2061,85
2001 223 1923,81
stwa Gospodarki, Ministerstwa Skarbu Państwa
oraz przez prezesa KZGW.
Ad 3. Zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy o sporcie
Ponadto, realizując zobowiązania wynikające z
kwalifikowanym świadczenia pieniężne są ustalane
deklaracji oraz „Polityki energetycznej Polski do
na podstawie kwoty bazowej dla członków korpusu
2030 r.”, Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej opra-
służby cywilnej, której wysokość, ustaloną według
cował: Zasady udostępniania urządzeń wodnych, bę-
dących w trwałym zarządzie RZGW, na cele energe- odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa, oraz
tyki wodnej. Zasady zamieszczone zostały na stro- mnożnika kwoty bazowej w wysokości 1,3255. Wyżej
nach internetowych regionalnych zarządów, do pu- wymieniona zasada wyliczania kwoty obowiązuje od
blicznej wiadomości i wykorzystania. stycznia 2009 r. Ponadto informuję, iż kwoty mie-
sięcznych świadczeń nie są pomniejszane o zaliczkę
na podatek dochodowy, nie odprowadza się również
*) Renewables Information 2008, IEA Statistics, s. 35–36.
od tych wypłat składek na ubezpieczenia społeczne.
116
Ad 4. Zaangażowanie środków budżetowych
w poszczególnych latach:
Rok Kwota w zł
2010 8250 000
2009 7800 000
2008 7810 000
2007 7500 000
2006 7000 000
2005 6700 000
2004 6500 000
2003 6200 000
2002 5800 000
2001 5200 000
Ad 5. Do Ministerstwa Sportu i Turystyki nie kie-
rowano wniosków i uwag w sprawie zmiany systemu
świadczeń pieniężnych dla medalistów olimpijskich.
Wystąpienia o przyznanie świadczeń olimpijskich do
Ministerstwa Sportu i Turystyki kierowali medaliści
zawodów „Przyjaźń 84”, którym w lipcu 2007 r. przy-
znano świadczenia pieniężne.
Ad 6. Udzielenie odpowiedzi na to pytanie nie leży
w kompetencjach Ministerstwa Sportu i Turystyki.
Według oceny Ministerstwa Sportu i Turystyki po-
większenie systemu świadczeń pieniężnych poprzez
dodanie kategorii „mistrzów świata” powodowałoby
trudne do oszacowania skutki dla budżetu państwa
oraz byłoby sprzeczne z ideą powstania rozwiązania,
którego celem jest wsparcie medalistów olimpijskich
po zakończeniu kariery zawodowej. Należy także
podkreślić, że obecna regulacja ma charakter wyjąt-
kowy i funkcjonuje wyłącznie w kilku krajach. W
związku z powyższym za niecelowe należy uznać roz-
szerzenie tego systemu na kolejne grupy medalistów
mistrzostw świata, Europy itp.
Ad 7. W rządowym projekcie nowej ustawy o spo-
rcie podniesiono wiek, od którego można pobierać
świadczenie pieniężne, z 35 lat do 40 lat.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie dostępu do badań diagnostycznych
(13621)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, znak: SPS-023-13621/09, w
sprawie dostępności badań diagnostycznych, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 32 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
świadczeniobiorca ma prawo do świadczeń z zakresu
badań diagnostycznych, w tym medycznej diagno-
styki laboratoryjnej, wykonywanych na podstawie
skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub
felczera ubezpieczenia zdrowotnego. Świadczenio-
dawca zapewnia udzielanie świadczeń w sposób
kompleksowy, w szczególności obejmujący wykona-
nie niezbędnych badań, w tym badań laboratoryj-
nych. Świadczeniodawca udzielający świadczeń z
zakresu podstawowej opieki zdrowotnej zapewnia
świadczeniobiorcom, w kosztach własnej działalno-
ści, dostęp do badań diagnostycznych, w tym badań
medycznej diagnostyki laboratoryjnej, których wy-
kaz określa załącznik do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139, ze zm.). Szcze-
gółowy wykaz świadczeń laboratoryjnych udziela-
nych w warunkach ambulatoryjnych określa rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr
139, poz. 1142, ze zm.).
Jednocześnie, omawiając przedmiotowe zagadnie-
nie, należy mieć na uwadze, iż wszelkie decyzje do-
tyczące medycznego postępowania, w tym zleconych
badań laboratoryjnych, zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza
dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, ze zm.),
pozostają w kompetencji lekarza przeprowadzającego
terapię świadczeniobiorcy. Ustawa o zawodach leka-
rza i lekarza dentysty wskazuje na obowiązek wyko-
nywania przez lekarza zawodu zgodnie ze wskaza-
niami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi me-
todami i środkami zapobiegania oraz w oparciu
o zasady etyki zawodowej i należytej staranności.
W świetle powyższego, zgodnie z rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), lekarz
ubezpieczenia zdrowotnego, kierując świadczenio-
biorcę do poradni specjalistycznej lub do leczenia

szpitalnego, dołącza do skierowania m.in. wyniki ba-
dań diagnostycznych, będące w jego posiadaniu,
umożliwiające lekarzowi kierującemu postawienie
wstępnego rozpoznania stanowiącego przyczynę
skierowania. W przypadku gdy świadczeniobiorca
objęty ambulatoryjnym leczeniem specjalistycznym
wymaga wykonania niezbędnych dla prawidłowego
leczenia dodatkowych badań diagnostycznych, pozo-
stających w związku z prowadzonym leczeniem, skie-
rowania na te badania wystawia i pokrywa koszty
ich wykonania świadczeniodawca udzielający świad-
czeń ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. Nato-
miast w przypadku zakwalifikowania świadczenio-
biorcy do leczenia szpitalnego, a w szczególności do
planowego leczenia operacyjnego, szpital wykonuje
konieczne dla leczenia szpitalnego badania diagno-
styczne i konsultacje.
Odnosząc się do kwestii finansowych, uprzejmie
informuję, że zarówno w podstawowej opiece zdro-
wotnej, jak i ambulatoryjnej opiece specjalistycznej,
Narodowy Fundusz Zdrowia nie finansuje odrębnie
badań diagnostycznych wykonywanych przez leka-
rzy udzielających świadczeń w celu ustalenia diagno-
zy lub monitorowania realizowanego przez nich pro-
cesu leczenia. Lekarz zobowiązany jest do udzielania
w ramach umowy świadczeń zgodnie z zasadami do-
brej praktyki lekarskiej, zawierających wszystkie ele-
menty niezbędne ze względu na prowadzony przez
niego proces diagnostyczno-terapeutyczny, w tym
także badania diagnostyczne zgodnie z posiadanymi
kompetencjami i realizowanym w ramach umowy
zakresem zadań.
W kwestii liczby badań diagnostycznych wyko-
nywanych na zlecenie lekarzy podstawowej opieki
zdrowotnej oraz ambulatoryjnej opieki specjalistycz-
nej uprzejmie informuję, że w ramach umów reali-
zowanych przez lekarza podstawowej opieki zdro-
wotnej w 2007 r. wykonano 68 174 059 badań; w
2008 r. – 69 661 734 badania, a w I półroczu 2009 r.
– 41 619 302 badania diagnostyczne.
W przypadku ambulatoryjnej opieki specjalistycz-
nej należy wskazać, że zlecone badania diagnostycz-
ne stanowią integralną część porady, która przeka-
zywana jest do rozliczenia z NFZ, a obowiązujące
zasady sprawozdawczości z realizacji umów nie na-
kładają na świadczeniodawców obowiązku sprawoz-
dawania w charakterystyce udzielonych świadczeń
wykonanych badań diagnostycznych.
Odnosząc się do pytania zawartego w interpelacji
pani poseł, dotyczącego wyznaczania niezbędnych
środków w ramach kontraktów na przeprowadzanie
badań, uprzejmie wyjaśniam, iż w ocenie płatnika
świadczeń – Narodowego Funduszu Zdrowia – brak
jest racjonalnych przesłanek do realizacji ww. zmia-
ny finansowania świadczeń. Według Narodowego
Funduszu Zdrowia obecnie obowiązujące zasady fi-
nansowania przedmiotowych świadczeń są czytelne
dla świadczeniodawców i świadczeniobiorców oraz w
systemie rozliczeń z realizacji umowy o udzielanie
117
świadczeń opieki zdrowotnej nie prowadzą do kolizji
z przepisami prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie dostępu do zabiegów
rehabilitacyjnych (13622)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, znak: SPS-023-13622/09, w
sprawie dostępności do zabiegów rehabilitacyjnych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. l pkt l i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do tematu interpelacji pani poseł,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 97 ust. 3 ww.
ustawy do zakresu działania funduszu należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, jak również przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitoro-
wanie ich realizacji i rozliczanie. Wysokość środków
finansowych przeznaczonych na realizację poszczegól-
nych rodzajów świadczeń opieki zdrowotnej określa
plan finansowy funduszu, w rozbiciu na poszczególne
oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uwzględniając potrzeby zdrowotne mieszkańców oraz
dane epidemiologiczne i historyczne. Zgodnie z art. 136
ww. ustawy oraz w związku ze ściśle określonymi środ-
kami finansowymi przeznaczonymi na pokrycie kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej Narodowy Fundusz
Zdrowia w każdej umowie o udzielanie świadczeń opie-
118
ki zdrowotnej określa maksymalną kwotę zobowiąza-
nia wobec świadczeniodawcy.
Kontraktowanie świadczeń fizjoterapii ambulato-
ryjnej odbywa się w dwóch zakresach: fizjoterapii
ambulatoryjnej oraz fizjoterapii domowej. Każdy
świadczeniodawca, który zawarł umowę o udzielanie
świadczeń w powyższych zakresach, objęty jest obo-
wiązkiem prowadzenia kolejek oczekujących, kwali-
fikując świadczeniobiorcę do kategorii medycznej
„przypadek pilny” lub „przypadek stabilny”. Ponad-
to zakres przekazywanych informacji związanych z
kolejką oczekujących zawiera dane o średnim prze-
widywanym czasie oczekiwania na zabiegi oraz dane
o średniej liczbie osób oczekujących na wykonanie
danego świadczenia. Informacje o prowadzonych
przez świadczeniodawców listach oczekujących są
publikowane na stronie internetowej oddziału woje-
wódzkiego właściwego ze względu na miejsce udzie-
lania świadczenia (informacje te są aktualizowane
co najmniej raz w miesiącu). Według zgromadzonych
przez fundusz danych średni czas oczekiwania na
zabiegi fizjoterapii ambulatoryjnej, jak i ilość świad-
czeniobiorców oczekujących na określone świadcze-
nia (w poradni fizjoterapii, pracowni fizjoterapii dla
dzieci, pracowni fizykoterapii, pracowni kinezytera-
pii), są porównywalne.
Odnosząc się do kwestii środków finansowych
przeznaczanych na realizację świadczeń w omawia-
nym zakresie, uprzejmie informuję, że Narodowy
Fundusz Zdrowia zwiększył wartość środków finan-
sowych zaplanowanych na realizację zakresów fizjo-
terapii ambulatoryjnej i domowej. W 2008 r. wartość
środków finansowych zaplanowanych na realizację
ww. zakresów wynosiła 635 153 209 zł, a wydatko-
wanych 600 101 020 zł. W 2009 r. wartość środków
finansowych zaplanowanych na powyższy zakres
wzrosła o 16,8% (tj. do 742 468 263 zł). Wartość środ-
ków finansowych wydatkowanych do października
2009 r. wynosi 561 929 250 zł.
Ponadto uprzejmie informuję, że NFZ w 2009 r.
zobowiązał świadczeniodawców realizujących świad-
czenia z zakresu fizjoterapii ambulatoryjnej do udzie-
lania świadczeń fizjoterapii domowej na kwotę nie
mniejszą niż 3% kwoty miesięcznej kontraktu w
trakcie okresu sprawozdawczego, zwiększając w ten
sposób dostępność do świadczeń pacjentom najbar-
dziej potrzebującym ze względu na brak możliwości
samodzielnego poruszania. W 2009 r. NFZ upoważnił
magistra rehabilitacji do dokonywania zmian zleco-
nych zabiegów w przypadku zaistnienia takiej ko-
nieczności. Wpłynęło to bezpośrednio na skrócenie
czasu do podjęcia przez pacjenta właściwej terapii.
Ponadto w przypadku schorzenia przewlekłego w
2009 r. NFZ wprowadził możliwość rozliczania 20
dni zabiegowych w jednym cyklu terapeutycznym (w
2008 r. w cykl terapeutycznym fundusz finansował
10 dni zabiegowych). Dzięki powyższemu zapisowi
pacjenci przewlekle chorzy mogli korzystać z fizjote-
rapii ambulatoryjnej przez cały miesiąc bez ponow-
nego zapisywania się na zabiegi. Warto również za-
znaczyć, że skierowanie na fizjoterapię ambulatoryj-
ną w 2008 r. i w 2009 r. mógł wystawić każdy lekarz
ubezpieczenia zdrowotnego. Na rehabilitację domową
w 2008 r. skierowanie wystawiał lekarz specjalista
rehabilitacji medycznej, balneologii i medycyny fizy-
kalnej, reumatologii, neurologii, ortopedii i trauma-
tologii. Zakres lekarzy uprawnionych do kierowania
pacjentów na rehabilitację domową został rozszerzo-
ny w 2009 r. o lekarza podstawowej opieki zdrowotnej
oraz o specjalistę neurochirurgii i specjalistę chirur-
gii ogólnej. W związku z powyższym możliwość uzy-
skania skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne
była bardziej dostępna.
Omawiając przedmiotowe zagadnienie, należy
również wskazać, że zgodnie z art. 29 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulato-
ryjnych świadczeń specjalistycznych spośród tych
świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Umożliwia to do-
konanie wyboru świadczeniodawcy, u którego czas
oczekiwania na określone świadczenie jest najkrót-
szy. Należy również zwrócić uwagę na fakt wzrasta-
jącego zapotrzebowania na rehabilitację ze względu
na niekorzystne skutki rozwoju cywilizacyjnego
ograniczającego aktywność fizyczną człowieka i
związane z tym choroby cywilizacyjne oraz wydłuże-
nie czasu życia ludzkiego. Wzrost zapotrzebowania
na świadczenia rehabilitacyjne nie jest proporcjonal-
ny do ilości środków finansowych przeznaczonych na
realizację świadczeń opieki zdrowotnej, którymi dys-
ponuje fundusz. Niemniej jednak w miarę posiada-
nych możliwości finansowych w funduszu podejmo-
wane są działania w celu jak najlepszego wykorzy-
stania środków finansowych przeznaczonych na po-
krycie potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie niezgodności treści ksiąg
wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym
powstałych na skutek nieprawidłowości
w działalności notariusza (13737)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Wójcika, posła na Sejm Rze-

czypospolitej Polskiej, z dnia 5 stycznia 2010 r. nr
SPS-023-13737/10 w sprawie niezgodności treści
ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym
powstałych na skutek nieprawidłowości w działa-
niach emerytowanego notariusza E. D. uprzejmie
informuję, co następuje.
Decyzją z dnia 5 grudnia 2008 r. minister spra-
wiedliwości odwołał pana E. D. prowadzącego kan-
celarię notarialną w Bieruniu ze stanowiska notariu-
sza wobec jego rezygnacji z prowadzenia kancelarii
notarialnej. Po odwołaniu notariusza stwierdzono, że
przekazane do archiwum ksiąg wieczystych Sądu
Rejonowego w Tychach oryginały aktów notarial-
nych nie są przez niego podpisane.
Z tych powodów, w celu zabezpieczenia interesów
stron czynności notarialnych dokonanych przez no-
tariusza E. D. oraz Skarbu Państwa, podjęto nastę-
pujące czynności.
Prezes Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawiado-
mił Prokuraturę Apelacyjną w Katowicach o możliwo-
ści popełnienia przestępstwa przez notariusza E. D.
W dniu 8 czerwca 2009 r. prezes Sądu Okręgowe-
go w Katowicach zwrócił się do Prokuratury Rejono-
wej w Tychach o rozważenie zasadności podjęcia
czynności w trybie art. 3 ust. l pkt 2 ustawy z dnia
20 czerwca 1985 r. o prokuraturze w celu ochrony
praworządności oraz praw osób pokrzywdzonych.
Aktualnie w Prokuraturze Rejonowej w Tychach
toczy się śledztwo o sygn. akt 3 Ds. 269/09 w sprawie
niedopełnienia obowiązków przez notariusza E. D. W
dniu 3 lipca 2009 r. sporządzone zostało postanowie-
nie o przedstawieniu wyżej wymienionemu zarzutów
z art. 231 § l K.k. za czyny popełnione w okresie od
3 lipca 2004 r. do 3 października 2008 r. Wskazanego
postanowienia nie zdołano ogłosić, gdyż podejrzany
z uwagi na stan zdrowia nie może uczestniczyć w
czynnościach procesowych.
Niezależnie od powyższego w oparciu o uchwałę
z dnia 18 maja 2009 r. nr 13/V/2009 Rada Izby No-
tarialnej w Katowicach wszczęła postępowanie dys-
cyplinarne wobec emerytowanego notariusza E. D.
Mając na uwadze skalę przedstawionego w inter-
pelacji problemu oraz wymiar negatywnych skutków
prawnych powstałych w efekcie wadliwych czynności
notarialnych, niezależnie od powyższych działań pi-
smem z dnia 10 czerwca 2009 r. zawiadomiono Urząd
Skarbowy w Tychach, natomiast pismem z dnia 15
czerwca 2009 r. – prezesów sądów rejonowych: Kato-
wice Wschód w Katowicach, w Mysłowicach, w Wa-
dowicach, w Chrzanowie, w Zawierciu, w Myszkowie,
w Zgorzelcu, w Oświęcimiu, w Żywcu, w Mikołowie,
w Pszczynie, w Lubaczowie oraz w Limanowej, przed-
stawiając jednocześnie wykaz aktów notarialnych, w
których stwierdzono brak podpisu notariusza. Poza
tym pismem z dnia 16 czerwca 2009 r. zawiadomiono
Wydział Geodezji Urzędu Miasta w Tychach.
Należy także wskazać, iż zagadnienie dotyczące
nieważności aktów notarialnych sporządzonych
przez notariusza E. D. monitorowane jest także przez
119
Zespół Terenowy Rzecznika Praw Obywatelskich w
Katowicach.
Odnosząc się do kwestii wpisu prawa własności
do księgi wieczystej, należy stwierdzić, iż ma on cha-
rakter deklaratoryjny. Wprawdzie jest obowiązkowy,
jednakże ujawnia tylko skutki dokonanej czynności
prawnej.
Jest dokonywany na podstawie wypisu aktu no-
tarialnego, który zgodnie z treścią art. 109 ustawy
Prawo o notariacie ma moc prawną oryginału.
W oparciu o art. 626 8 § 2 K.p.c. sąd, rozpoznając
wniosek o dokonanie wpisu w księdze wieczystej,
bada jedynie treść i formę wniosku oraz dołączonych
do niego dokumentów i księgi wieczystej. Tak więc
orzeczenie sądu o dokonaniu wpisu prawa własności
w księdze wieczystej było w pełni prawidłowe.
Ponieważ podstawowym zadaniem ksiąg wieczy-
stych jest ustalenie stanu prawnego nieruchomości
(art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach
wieczystych i hipotece, t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz.
1361, z późn. zm.) mające na celu zapewnienie mak-
symalnego bezpieczeństwa obrotu nieruchomościami
oraz kredytu hipotecznego, powstało budzące poważ-
ne wątpliwości prawne zagadnienie, czy brak podpisu
notariusza pod oryginałem aktu notarialnego stanowi
podstawę wpisu ostrzeżeń o niezgodności między sta-
nem prawnym ujawnionym w księdze wieczystej a
rzeczywistym stanem prawnym. Po zapoznaniu się ze
stanowiskami w powyższym przedmiocie podejmę sto-
sowne działania zmierzające do ewentualnego zrewi-
dowania zasadności dokonanych wpisów.
Powyższe ostrzeżenia bowiem zostały wpisane na
podstawie art. 62613 § 1 Kodeksu postępowania cy-
wilnego. Stanowi on, iż sąd z urzędu dokona wpisu
ostrzeżenia, jeżeli dostrzeże niezgodność stanu praw-
nego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywi-
stym stanem prawnym.
Skutkiem wpisu ostrzeżenia o niezgodności mię-
dzy stanem prawnym nieruchomości wynikającym z
wpisu do księgi wieczystej a rzeczywistym stanem
prawnym jest wyłączenie rękojmi wiary publicznej
ksiąg w zakresie objętym wpisem oraz wyłączenie
dobrej wiary nabywców ograniczonych praw rzeczo-
wych od właściciela, przeciwko któremu zostało wpi-
sane ostrzeżenie. Jednakże ostrzeżenie nie obala do-
mniemania prawnego z art. 3 ustawy z dnia 6 lipca
1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U
z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.), że prawo
jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rze-
czywistym stanem prawnym. Ostrzeżenie podlega
wykreśleniu w razie uchylenia orzeczenia lub posta-
nowienia sądu, na podstawie których ostrzeżenie zo-
stało wpisane.
Od dokonanych przez sąd rejonowy wpisów ostrze-
żeń o niezgodności stanu prawnego nieruchomości
ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym
stanem prawnym przysługuje stronom aktu notarial-
nego apelacja.
Strony aktów notarialnych, stosownie do poucze-
nia doręczonego im przez Sąd Rejonowy w Tychach
120
wraz z postanowieniem o dokonaniu wpisu ostrzeże-
nia o niezgodności stanu prawnego nieruchomości
ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym
stanem prawnym, mogą owe postanowienia zaskar-
żyć do sądu wyższej instancji, który dokona oceny
zasadności i prawidłowości dokonanych wpisów.
Na dzień 23 listopada 2009 r. wpisano 164 ostrze-
żeń o niezgodności stanu prawnego ujawnionego w
księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym
oraz wniesiono 9 apelacji do Sądu Okręgowego w Ka-
towicach.
W dwóch rozpoznawanych dotychczas przez Sąd
Okręgowy w Katowicach apelacjach sąd, powołując
się na treść § 46 pkt 1b rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 20 sierpnia 2003 r. w sprawie za-
kładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w syste-
mie informatycznym (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz.
1575) zmienił zaskarżone wpisy w ten sposób, że do-
konał wpisu ostrzeżenia przeciwko nabywcom nieru-
chomości i określił osoby zbywców tej nieruchomości
jako osoby, których roszczenie zostało przez wpis
ostrzeżenia zabezpieczone.
W tej sytuacji nabywcy nieruchomości powinni
zwrócić się do zbywców z wnioskiem o złożenie w for-
mie aktu notarialnego oświadczenia o niekierowaniu
przeciwko nabywcom roszczeń i o wykreślenie ostrze-
żenia z księgi wieczystej. W przypadku odmowy zło-
żenia takiego oświadczenia lub niemożności jego zło-
żenia należało będzie rozważyć konieczność wystąpie-
nia na drogę sądową z roszczeniem o ustalenie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że obowiązujące przepisy prawne nie przewidują
możliwości konwalidacji aktów notarialnych dotknię-
tych wadą w postaci braku podpisu notariusza. Akt
notarialny jako dokument urzędowy korzysta z do-
mniemania prawdziwości (autentyczności) oraz do-
mniemania zgodności z prawdą tego, „co zostało w
nim urzędowo zaświadczone” (art. 244 § l K.p.c.).
Stanowi więc dowód nabycia własności nieruchomo-
ści albo powstania zobowiązania do przeniesienia
własności. Dopiero w ramach ewentualnego postępo-
wania sądowego może dojść do stwierdzenia jego nie-
ważności. Wówczas umowa „przeniesienia własności”
nie rodzi zamierzonego przez strony skutku prawne-
go, tj. nie prowadzi do przeniesienia własności. Nad-
to jeśli w ocenie pokrzywdzonych powstała szkoda w
związku z dokonywanymi czynnościami notarialny-
mi przez notariusza pana E. D., mogą oni żądać od-
szkodowania od notariusza. Jak wynika bowiem z
art. 49 ustawy Prawo o notariacie, notariusz ponosi
odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy wyko-
nywaniu czynności notarialnych na zasadach okre-
ślonych w Kodeksie cywilnym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie łączenia bibliotek szkolnych
z bibliotekami publicznymi (13740)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Grzegorza Karpińskiego in-
terpelacji SPS-023-13740/10 z 5 stycznia 2010 r. do-
tyczącej łączenia bibliotek szkolnych z bibliotekami
publicznymi, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
W ramach proponowanej nowelizacji ustawy o bi-
bliotekach nie przewiduje się zmiany art. 19 stano-
wiącego, że każda gmina organizuje i prowadzi co
najmniej jedną bibliotekę publiczną, ani art. 22 ww.
ustawy stanowiącego o tym, że w każdej szkole pro-
wadzona jest biblioteka szkolna.
Inicjatywa mająca na celu umożliwienie realizacji
przez biblioteki szkolne także funkcji bibliotek pu-
blicznych przedstawiona została przez ministra
edukacji narodowej. Intencją proponowanych przez
MEN zmian jest stworzenie możliwości korzystania
z oferty edukacyjnej, kulturalnej i czytelniczej biblio-
tek szkolnych większej grupie odbiorców, pełniejsze
wykorzystanie istniejącej infrastruktury oraz wydłu-
żenie czasu pracy bibliotek o okres wakacji i ferii.
Podzielając przekonanie MEN o korzyściach pły-
nących z takiego rozwiązania, muszę jednak stwier-
dzić, że ewentualne jego przyjęcie i wdrożenie mu-
siałoby zostać jeszcze poprzedzone szczegółowymi
analizami prawnofinansowymi oraz pogłębionymi
konsultacjami środowiskowymi. Propozycja MEN
wykracza poza zakres nowelizacji zawarty w założe-
niach przedłożonych przez MKiDN. Informuję, że w
toku prowadzonych aktualnie przez MKiDN prac nie
jest przewidywana zmiana polegająca na umożliwie-
niu łączenia bibliotek szkolnych z publicznymi.
Proponowane przez MKiDN zmiany mają na celu
zwiększenie możliwości uczestniczenia dzieci i mło-
dzieży w ofercie przedstawianej przez biblioteki i
inne instytucje kultury, a także zwiększenie tej ofer-
ty i uczynienie jej atrakcyjną i różnorodną. Polska
jest krajem dysponującym jedną z największych w
Europie siecią bibliotek publicznych. Nie przekłada
się to niestety na poziom czytelnictwa. Według badań
Instytutu Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodo-
wej mamy w Polsce do czynienia z najniższym pozio-
mem czytelnictwa od blisko 20 lat – na 100 Polaków
67 deklaruje, że w ostatnim roku nie przeczytało
żadnej książki, a poziom wskaźników czytania ze
zrozumieniem określonych przez OECD jest jednym
z niższych w Europie.
Należy moim zdaniem podejmować wszelkie dzia-
łania, które te niekorzystne trendy mogą odwrócić.
W tym celu niezbędne jest stworzenie podstaw orga-

nizacyjnych i prawnych dla powstawiania i funkcjo-
nowania nowoczesnych, elastycznych i samodzielnych
placówek, służących aktywności kulturalnej lokal-
nych środowisk oraz integracji społecznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie zamiarów rządu w kwestii
waloryzacji progów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych
(13750)
Odpowiadając z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów, w porozumieniu z ministrem finansów, na
pismo Pana Marszałka z dnia 6 stycznia br., znak:
SPS-023-13750/10, dotyczące interpelacji poseł Bo-
żeny Kotkowskiej w sprawie zamiarów rządu w kwe-
stii waloryzacji progów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.
Podstawowym warunkiem uzyskania prawa do
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłku
pielęgnacyjnego, jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, a od 1 stycznia 2010 r. również
świadczenia pielęgnacyjnego, jest spełnianie określo-
nego ustawą kryterium dochodowego, które wynosi
– w przeliczeniu na osobę w rodzinie – 504 zł lub 583 zł,
gdy członkiem rodziny jest niepełnosprawne dziecko.
Świadczenia rodzinne, których nabycie uzależnione
jest od wysokości osiąganych przez rodzinę dochodów,
przysługują również w sytuacji, gdy dochód rodziny,
w przeliczeniu na osobę, przekracza wyżej wymienio-
ne wysokości o relatywnie niewielkie kwoty. Zgodnie
bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) świadczenia przysługują także
w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto
rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekra-
cza ustawowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwo-
ta najniższego zasiłku rodzinnego.
Obecny rząd, dokonując w 2009 r. kolejnej wery-
fikacji kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów docho-
dowych ujętych w przepisach o świadczeniach rodzin-
nych, podjął decyzję o przeznaczeniu ponadmiliardo-
wego w skali roku zwiększenia wydatków na wspar-
cie materialne dla rodzin, wybierając – w warunkach
kryzysu – takie ukierunkowanie tych wydatków, któ-
re zagwarantuje większe kwoty podstawowych świad-
121
czeń rodzinnych i jednocześnie zabezpieczy dostęp do
nich rodzinom z dziećmi, znajdującym się w najtrud-
niejszej sytuacji materialnej. W wyniku weryfikacji
kwot świadczeń rodzinnych, od 1 listopada 2009 r.
nastąpił wzrost kwot zasiłku rodzinnego we wszyst-
kich grupach wieku dzieci o ponad 40%, w stosunku
do poprzednio obowiązujących wysokości (tj. z 48 zł
do 68 zł miesięcznie na dziecko w wieku do ukończe-
nia 5. roku życia, z 64 zł do 91 zł miesięcznie na dziec-
ko w wieku powyżej 5. roku życia do ukończenia 18.
roku życia, z 68 zł do 98 zł miesięcznie na dziecko w
wieku powyżej 18. roku życia do ukończenia 24. roku
życia). Efektem tej weryfikacji jest także wzrost o
blisko 24% wysokości świadczenia pielęgnacyjnego z
tytułu rezygnacji lub niepodejmowania zatrudnienia
w związku z koniecznością sprawowania opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem. Wysokość tego świad-
czenia wzrosła do kwoty 520 zł (poprzednio: 420 zł).
Jednocześnie, mając na uwadze wspomnianą powyżej
trudną sytuację gospodarczą Polski i konieczność
ograniczenia wzrostu wydatków budżetu państwa,
Rada Ministrów na dotychczasowym poziomie utrzy-
mała wysokości pozostałych świadczeń rodzinnych
oraz wysokości kryteriów dochodowych do nich
uprawniających.
Mając zatem powyższe na względzie, należy za-
uważyć, że w związku ze wzrostem o 20 zł kwoty
najniższego zasiłku rodzinnego, od 1 listopada 2009 r.
wzrosła również wspomniana powyżej kwota do-
puszczalnego przekroczenia kryterium dochodowe-
go, które nie powoduje utraty prawa do świadczeń
rodzinnych (np. dla czteroosobowej rodziny z dwoj-
giem dzieci dopuszczalne przekroczenie kryterium
dochodowego wzrosło o 80 zł i wynosi obecnie 272
zł). Trzeba jednak zauważyć, że w przypadku prze-
kroczenia kryterium dochodowego w kolejnym okre-
sie zasiłkowym świadczenia rodzinne już nie będą
przysługiwać.
Od 1 stycznia 2010 r. uniezależniono prawo do
świadczenia pielęgnacyjnego od wysokości kryterium
dochodowego. Tym samym osoby spełniające okre-
ślone przepisami warunki mają, niezależnie od wy-
sokości osiąganego dochodu, prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, a także prawo do opłacanych z bu-
dżetu państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe i zdrowotne, zaś w konsekwencji mają moż-
liwość korzystania z opieki zdrowotnej, a w przyszło-
ści ze świadczeń emerytalno-rentowych. Przygoto-
wana przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych w
tym zakresie została zawarta w ustawie z dnia 19
listopada 2009 r. o zmianie niektórych ustaw zwią-
zanych z realizacją wydatków budżetowych (Dz. U.
Nr 219, poz. 1706).
Szacuje się, że wzrost kwot zasiłku rodzinnego, a
także wzrost kwoty świadczenia pielęgnacyjnego spo-
woduje wzrost wydatków z budżetu państwa na
świadczenia rodzinne o 1 138 700 tys. zł w 2010 r.
Natomiast uniezależnienie prawa do świadczenia pie-
lęgnacyjnego od kryterium dochodowego zwiększy
122
dodatkowo nakłady budżetu państwa na świadczenia
rodzinne w 2010 r. o 24 800 tys. zł. W ustawie budże-
towej na 2010 r. na realizację, z uwzględnieniem ww.
zmian, wypłat świadczeń rodzinnych i świadczeń z
funduszu alimentacyjnego zaplanowano środki w
wysokości 9 359 638 tys. zł, w tym w rezerwie celowej
z poz. 35 kwotę 89 600 tys. zł.
Informuję również, że w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzone są, w oparciu o dane
o charakterze demograficznym i statystyczno-finan-
sowym, prace analityczne dotyczące różnych warian-
tów wsparcia materialnego rodzin poprzez system
świadczeń rodzinnych, również w zakresie wysokości
kryterium dochodowego. Ich celem jest wypracowa-
nie optymalnych rozwiązań w tym obszarze. Jednak-
że ich ewentualna realizacja uzależniona jest od sy-
tuacji finansowej państwa (obecne uwarunkowania
gospodarcze i ograniczenia budżetowe nie pozwalają
na zmiany w tym zakresie).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie likwidacji ostatniego państwowego
browaru w Czarnkowie (13759)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Jana Szyszki, znak: SPS-023-13759/10, z
dnia 4 stycznia 2010 r., przekazaną za pośrednic-
twem szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, pana
Tomasza Arabskiego, przy piśmie z dnia 11 stycznia
2010 r., znak:DSPA-4810-203-(1)/10, w którym pre-
zes Rady Ministrów upoważnił mnie do udzielenia
odpowiedzi na interpelację pana posła w sprawie li-
kwidacji Browaru Czarnków, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Jak wynika z informacji przekazanych przez Biu-
ro Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych, została
podjęta decyzja o wznowieniu przez agencję czynno-
ści mających na celu sprzedaż nieruchomości pn.
„Browar w Czarnkowie”. Powyższe działanie podyk-
towane jest przede wszystkim pogarszającym się sta-
nem technicznym zabudowań wchodzących w skład
nieruchomości, koniecznością realizacji zaleceń po-
kontrolnych sanepidu oraz wdrożenia systemu
HACCP, co wiąże się z poniesieniem znacznych na-
kładów finansowych, których kwota przewyższa
możliwości browaru. Istotne jest, iż browar, pozosta-
jąc w zasobach państwowych, nie ma możliwości pro-
wadzenia racjonalnej i opłacalnej działalności gospo-
darczej. Wynika to m.in. z konieczności stosowania
procedur zamówień publicznych i przestrzegania za-
sad dyscypliny finansów publicznych. Stad też jedy-
nie poprzez prywatyzację można stworzyć szanse na
dalsze funkcjonowanie browaru.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż decyzja o
przeznaczeniu do sprzedaży nieruchomości pn. „Bro-
war w Czarnkowie” została podjęta już znacznie
wcześniej, tj. w 1993 r. Kandydaci na nabywców zo-
stali wyłonieni w trzecim publicznym przetargu w
październiku 1993 r. W związku z uchybieniami za-
istniałymi w procedurze przetargowej prezes Agencji
Nieruchomości Rolnych stwierdził nieważność prze-
targu, co stanowiło podstawę do sporów sądowych
pomiędzy agencją i kandydatami na nabywców. Z
uwagi na powyższe agencja dopiero w roku ubiegłym
uzyskała ponownie prawomocny wpis prawa własno-
ści w księdze wieczystej.
W odniesieniu zaś do pytań pana posła Jana
Szyszki dotyczących zapewnienia po sprzedaży bro-
waru ciągłości produkcji tradycyjnego piwa czarn-
kowskiego oraz podtrzymania zatrudnienia uprzej-
mie informuję, iż agencja, mając na uwadze stworze-
nie szansy na zagwarantowanie ciągłości funkcjono-
wania browaru oraz ochrony miejsc pracy w procesie
prywatyzacji nieruchomości zasobu, stanowiących
zakład pracy dla określonej liczby osób, zamierza zor-
ganizować przetarg ofertowy na sprzedaż przedmio-
towej nieruchomości. Istotne jest, iż przy wyborze
najkorzystniejszej oferty oprócz ceny będzie również
brana pod uwagę liczba i okres zatrudnienia przeję-
tych pracowników oraz przedłożona koncepcja pro-
wadzenia w przyszłości działalności gospodarczej na
zakupionej nieruchomości. Nabywca nieruchomości
w odrębnej umowie sprzedaży dodatkowo będzie zo-
bowiązany do wykupu majątku obrotowego (tzn. za-
pasów i produkcji w toku, w tym piwa) oraz rucho-
mych środków trwałych. Ponadto nabywca browaru
będzie musiał posiadać pozwolenie na produkcję i
dystrybucję piwa oraz prowadzenie podatkowego
składu celnego. W ogłoszeniu o przetargu oferenci
będą również poinformowani o obowiązku przejęcia
pracowników na podstawie art. 231 ustawy z dnia 26
czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21,
poz. 94 z późn. zm.).
Ponadto uprzejmie informuję, iż Gospodarstwo
Rolne Skarbu Państwa w Brzeźnie, prowadzące bro-
war w Czarnkowie, nie miało zastrzeżonych w Urzę-
dzie Patentowym znaków towarowych na produko-
wane piwo. W kwietniu 2006 r. ww. gospodarstwo
wystąpiło do Urzędu Patentowego o zarejestrowanie
dwóch znaków towarowych słowno-graficznych:
— 1893 Browar Czarnków EIRE CIEMNE
NATURALNE,
— 1893 Browar Czarnków Piwo Noteckie jasne
pełne.
Wyżej wymienione zgłoszenia zostały opubliko-
wane w Biuletynie UP nr 16/2006 w dniu 7 sierpnia
2006 r. Należy podkreślić, iż nie doszło jednak do
uzyskania ochrony patentowej dla tych znaków, po-

nieważ zgodnie z treścią art. 131 ust. 2 pkt 2 ustawy
z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemy-
słowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117) nie udzie-
la się praw ochrony znaków towarowych, jeśli zawie-
rają one nazwę miasta lub miejscowości, a zgłaszający
nie wykaże się uprawnieniem właściwego organu na
używanie oznaczenia tej nazwy w obrocie. Burmistrz
Czarnkowa odmówił wydania takiej zgody, powołując
się na orzeczenie administracyjne, z którego wynika-
ło, że nie ma podstaw prawnych do podejmowania
przez samorząd uchwał w tym zakresie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany niektórych przepisów
w rządowym projekcie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (13768)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Marka Polaka, Anny Paluch
i Michała Wojtkiewicza, przesłaną przy piśmie z dnia
18 stycznia 2010 r. (SPS-023-13768/10), w sprawie
rządowego projektu ustawy Prawo geologiczne i gór-
nicze (druk sejmowy nr 1696), działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, informuję uprzejmie,
że podstawowym celem projektowanej regulacji jest
usunięcie barier utrudniających podejmowanie i wy-
konywanie działalności w zakresie geologii i górnic-
twa, uproszczenie związanych z nią procedur oraz
doprecyzowanie niektórych rozwiązań szczegóło-
wych, przede wszystkim w celu usunięcia wątpliwo-
ści interpretacyjnych. Niewątpliwie są to czynniki
zwiększające pewność inwestowania. Projekt został
poddany wszechstronnym konsultacjom z zaintere-
sowanymi środowiskami, zarówno z przedstawicie-
lami branży górniczej, organizacjami pozarządowy-
mi, jak i wielokrotnie był konsultowany ze stroną
samorządową. Stanowi on m.in. próbę wyważenia
interesów gmin i przedsiębiorców. Aktualnie projek-
towana ustawa znajduje się w końcowej fazie prac w
podkomisji nadzwyczajnej powołanej do jej rozpatrze-
nia. Nie sposób jest również przesądzić o ostatecz-
nym kształcie projektowanej ustawy.
Odnosząc się do przedmiotu interpelacji, uprzej-
mie wyjaśniam, że intencją art. 6 ust. 2 projektu jest
nie uszczuplanie dochodów gmin, lecz wyłącznie usu-
nięcie powszechnie znanych wątpliwości dotyczących
123
podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomo-
ści. W aktualnym stanie prawnym dopuszczalność
obciążenia infrastruktury podziemnych zakładów
górniczych podatkiem od nieruchomości nie wynika
z jakiegokolwiek przepisu prawa, a związane z tym
wątpliwości, zwłaszcza odnoszące się do wyjątkowo
nieprecyzyjnych sformułowań ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.), stały się pod-
stawą wszczęcia sporu o konstytucyjność rozwiązań
wyznaczających przedmiot opodatkowania podat-
kiem od nieruchomości. Status prawny obiektów
znajdujących się w podziemnych wyrobiskach górni-
czych nie ma bowiem nic wspólnego z prawnym po-
jęciem nieruchomości w rozumieniu powszechnie
obowiązujących przepisów prawa.
W obecnym, jak również w projektowanym stanie
prawnym obiekty usytuowane w podziemnych wyro-
biskach górniczych nie są bowiem obiektami budow-
lanymi, a w konsekwencji nie mogą być zaliczone do
budowli w prawnym znaczeniu tego określenia. Pra-
wo budowlane wyraźnie wyłącza swe zastosowanie
do wyrobisk górniczych (art. 2), co oznacza, że do
tych wyrobisk oraz znajdujących się w nich obiektów
nie mają zastosowania również definicje wynikające
z Prawa budowlanego. Projektowany art. 6 ust. 2 by-
najmniej nie zmierza do ograniczenia finansowej sa-
modzielności gmin, a ma na celu wyłącznie usunięcie
wątpliwości interpretacyjnych, co leży w interesie
zarówno gmin, jak i przedsiębiorców. Wbrew wypo-
wiadanym niekiedy opiniom dopuszczalność obcią-
żania podziemnej infrastruktury górniczej podat-
kiem od nieruchomości bynajmniej nie jest jedno-
znaczna, czego dowodem są rozbieżne stanowiska
specjalistów z zakresu prawa. Wedle posiadanych
informacji tylko nieliczne gminy wszczęły spory
zmierzające do wyegzekwowania podatku od pod-
ziemnej infrastruktury górniczej.
Pragnę również podkreślić, że przedsiębiorcy pro-
wadzący działalność w zakresie geologii i górnictwa
ponoszą znaczące obciążenia na rzecz gmin, przede
wszystkim w zakresie opłat eksploatacyjnych oraz
podatku od nieruchomości (odnoszonego do nierucho-
mości w prawnym znaczeniu tego określenia).
Chciałbym jednocześnie zauważyć, że nie jest
prawdą, iż gminy ponoszą ciężar naprawy tzw. szkód
górniczych. Zarówno w obowiązującym, jak i w pro-
jektowanym stanie prawnym obowiązek ten spoczy-
wa na przedsiębiorcy (wyjątkowo na Skarbie Pań-
stwa). Żaden przepis projektowanej ustawy nie uza-
sadnia także wniosku o przerzuceniu „na gminy
górnicze obowiązku wyrównania strat za utratę war-
tości przez nieruchomości znajdujące się na terenie
z przeznaczeniem do eksploatacji kopaliny”. Problem
wpływu miejscowych planów zagospodarowania
przestrzennego na wartość nieruchomości nie jest
przedmiotem regulacji zarówno obowiązującej usta-
wy – Prawo geologiczne i górnicze, jak i projektowa-
nego stanu prawnego. Zagadnienie reguluje art. 36
ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr
124
80, poz. 717 z późn. zm.), a projektowana ustawa w
ogóle nie ingeruje w te kwestie.
Odnosząc się do wątpliwości dotyczących projek-
towanej definicji „kopaliny wydobytej” (art. 6 ust. 1
pkt 2 projektu ustawy), uprzejmie informuję, iż zo-
stała ona wprowadzona w wyniku żądań zgłaszanych
przez przedstawicieli gmin. W toku konsultacji i prac
w Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego strona samorządowa nie kwestionowała rów-
nież koncepcji zakładającej ustalanie kryteriów bi-
lansowości przez przedsiębiorców. O tym, która część
złoża będzie wydobywana i w jaki sposób, przesądza-
ją dokumentacja geologiczna, projekt zagospodaro-
wania złoża, koncesja oraz plan ruchu zakładu gór-
niczego. Przedsiębiorca nie ma w tym zakresie do-
wolności. Istotne jest również to, że tak ustalane
kryteria bilansowości nie wpływają na sposób usta-
lenia wysokości opłaty eksploatacyjnej. Podstawą ob-
liczenia wysokości tej opłaty nigdy nie była i nie może
być całość kopaliny udokumentowanej w złożu. Za-
równo w obowiązującym, jak i w projektowanym sta-
nie prawnym opłata eksploatacyjna należna jest wy-
łącznie za rzeczywistą ilość kopaliny wydobytej ze
złoża, bez względu na to, czy przedmiotem wydobycia
są tzw. zasoby bilansowe czy pozabilansowe. Nieuza-
sadnione są zatem obawy, że rezygnacja z kryteriów
bilansowości będzie prowadzić do nadużyć ze strony
przedsiębiorców, ze szkodą dla gmin oraz państwa.
Przedsiębiorca ma i nadal będzie miał obowiązek
przestrzegania zasad racjonalnej gospodarki złożem,
nad czym kontrolę będą sprawowały organy konce-
syjne i organy nadzoru górniczego.
W tej sytuacji nie dopatruję się potrzeby zmiany
projektowanych rozwiązań i uprzejmie proszę o
przyjęcie przedstawionych wyjaśnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia zmian do projektu
ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustaw (13769)
Odpowiadając na pismo z dnia 18 stycznia 2010 r.,
znak: SPS-023-13769/10, dotyczące interpelacji posła
Marka Polaka oraz grupy posłów w sprawie wprowa-
dzenia zmian do projektu ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 2471), przedsta-
wiam poniżej stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, czy sens ma
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. z 2009 r.
Nr. 151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
konsultacji z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, który wydłuży przeprowadzanie inwestycji dro-
gowych w miastach, uprzejmie informuję, że propo-
nowane zmiany we wskazanej ustawie mają przede
wszystkim polepszyć i ułatwić przeprowadzanie
wszelkich czynności w ramach obowiązujących pro-
cedur. Aby zagwarantować pełną ochronę zadrze-
wień przydrożnych, powyższe uzgodnienie powinno
mieć zastosowanie również w przypadku usuwania
drzew z nieruchomości objętych decyzją o zezwoleniu
na realizację inwestycji drogowej, do których – na
podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.) – nie stosuje się prze-
pisów o ochronie przyrody w zakresie obowiązku
uzyskiwania zezwoleń na ich usunięcie. Nowelizacja
powołanego artykułu nie będzie wydłużać przepro-
wadzania inwestycji drogowych w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby w
projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiającego
zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedynie na
zmianie nazwy zadania, bez konieczności przepro-
wadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie zmiany ustawy Prawo budowlane
w zakresie wymagań w stosunku do osób
zgłaszających odbiór instalacji elektrycznej
w budynkach jednorodzinnych (13772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Szweda z dnia 18 stycz-
nia 2010 r., nr SPS-023-13772/10, w sprawie zmiany
ustawy Prawo budowlane w zakresie wymagań w
stosunku do osób zgłaszających odbiór instalacji elek-
trycznej w budynkach jednorodzinnych uprzejmie
przedkładam wyjaśnienia na zadane w tej sprawie
pytania.
Pytanie: Czy nie należy zmienić tak przepisów,
aby utrzymać dotychczasową praktykę zgłaszania
budynków jednorodzinnych do odbioru elektrycznego
bez konieczności posiadania specjalnych uprawnień
budowlanych?
Zapewnienie odbioru wszelkiego rodzaju robót
budowlanych należy, stosownie do art. 18 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.
U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.), do obo-
wiązków inwestora. Inwestor budynku jednorodzin-
nego, stosownie do art. 57 w związku z art. 55 usta-
wy Prawo budowlane, zobowiązany jest do zawiado-
mienia właściwego organu nadzoru budowlanego o
zakończeniu budowy. Do zawiadomienia o zakończe-
niu budowy inwestor jest obowiązany dołączyć mię-
dzy innymi protokoły badań i sprawdzeń, w tym in-
stalacji elektrycznych. Badanie i sprawdzenie insta-
lacji elektrycznej powinno odbywać się zgodnie z
Polską Normą PN-HD 60364-6:2008 Instalacje elek-
tryczne niskiego napięcia – część 6: Sprawdzanie.
Zgodnie z pkt 61.1.6 tej normy sprawdzanie odbiorcze
powinno być wykonane przez osobę wykwalifikowa-
ną, kompetentną w zakresie sprawdzania. Przyłącze-
nie instalacji elektrycznych do sieci elektroenerge-
tycznej następuje na zasadach i warunkach określo-
nych w przepisach Prawa energetycznego i na pod-
stawie umowy o przyłączenie do sieci zawartej mię-
dzy przedsiębiorstwem energetycznym a podmiotem
(inwestorem) ubiegającym się o przyłączenie do sieci,
jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki
przyłączenia do sieci i dostarczania energii elektrycz-
nej, a przyłączany podmiot spełnia warunki przyłą-
czenia. W świetle powyższego zgłoszenie budynku
jednorodzinnego do odbioru elektrycznego nie wyma-
ga posiadania uprawnień budowlanych.
Pytanie: Czy nie należy zmienić tak przepisów,
aby umożliwić elektrykom praktykom nabywanie
uprawnień bez konieczności ukończenia studiów
wyższych i obligatoryjnej przynależności do izby bu-
dowlanej?
125
W Ministerstwie Infrastruktury podjęte zostały
wstępne prace zmierzające do zmian w ustawie Pra-
wo budowlane w kierunku możliwości nadawania
uprawnień do kierowania robotami budowlanymi w
ograniczonym zakresie absolwentom techników o
kierunku budowlano-instalacyjnym albo architekto-
niczno-urbanistycznym lub szkoły średniej zawodo-
wej o kierunku pokrewnym. Obecnie uzyskanie pra-
wa wykonywania samodzielnych funkcji technicz-
nych w budownictwie przysługuje wyłącznie osobom
z wyższym wykształceniem, które zdały egzamin ze
znajomości procesu budowlanego oraz umiejętności
praktycznego zastosowania wiedzy technicznej oraz
zostały wpisane na listę członków właściwej izby sa-
morządu zawodowego stosownie do przepisów ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodo-
wych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42). Ponadto
członek izby samorządu zawodowego (izby inżynie-
rów budownictwa) podlega obowiązkowi ubezpiecze-
nia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą
wyniknąć w związku z wykonywaniem samodziel-
nych funkcji technicznych w budownictwie.
Pytanie: Czy nie są wystarczającymi uprawnie-
niami do odbioru instalacji elektrycznych w budyn-
kach jednorodzinnych uprawnienia SEP?
Uprawnienia SEP wynikają z przepisów ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.
U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.). Zgodnie z
art. 54 tej ustawy osoby zajmujące się eksploatacją
sieci oraz urządzeń i instalacji (w tym elektrycznych)
obowiązane są posiadać kwalifikacje potwierdzone
świadectwem wydanym przez komisje kwalifikacyj-
ne. Świadectwa kwalifikacyjne wydawane są na pod-
stawie rozporządzenia ministra gospodarki, pracy
i polityki społecznej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w
sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiada-
nia kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploata-
cją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828,
z późn. zm.) dla następujących stanowisk pracy:
1) eksploatacji – do których zalicza się stanowiska
osób wykonujących prace w zakresie obsługi, konser-
wacji, remontów, montażu i kontrolno-pomiarowym,
2) dozoru – do których zalicza się stanowiska osób
kierujących czynnościami osób wykonujących prace
w zakresie określonym w pkt 1 oraz stanowiska pra-
cowników technicznych sprawujących nadzór nad
eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci.
Z uwagi na wymagany zakres wiedzy i jej poziom
świadectwa kwalifikacyjne wydawane są na okres 5
lat. Osoby posiadające kwalifikacje wymagane przy
wykonywaniu dozoru nad eksploatacją urządzeń, in-
stalacji oraz sieci energetycznych uprawnione są, na
podstawie art. 62 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, do
dokonywania kontroli okresowej, co najmniej raz na
5 lat, polegającej na badaniu instalacji elektrycznej i
piorunochronnej w zakresie stanu sprawności połą-
czeń, osprzętu, zabezpieczeń i środków ochrony od
porażeń, oporności izolacji przewodów oraz uziemień
instalacji i aparatów.
126
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r.
w sprawie warunków technicznych użytkowania bu-
dynków mieszkalnych (Dz. U. Nr 74, poz. 836, z 2009 r.
Nr 205, poz. 1584) wymagają, stosownie do § 18 ust.
3, aby naprawa i konserwacja instalacji i odbiorników
zasilanych energią elektryczną lokalu mieszkalnego
była powierzona wyłącznie osobom posiadającym
świadectwa kwalifikacyjne. Również § 55 tego roz-
porządzenia nakłada na właściciela budynku miesz-
kalnego, w zakresie właściwego utrzymania stanu
technicznego instalacji elektrycznej, obowiązek za-
pewnienia realizacji napraw i wymian przez osoby
posiadające kwalifikacje zawodowe wymagane przy
świadczeniu usług oraz wykonywaniu napraw lub
dozoru nad eksploatacją urządzeń i instalacji elek-
trycznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zniesienia konieczności ubiegania się
przez rolników o uzyskiwanie zezwoleń
na budowę budynków gospodarczych (13776)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Rusieckiego, posła na
Sejm RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z
18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13776/10, w spra-
wie konieczności ubiegania się przez rolników o uzy-
skiwanie zezwoleń na budowę budynków gospodar-
czych uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Art. 29 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo bu-
dowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 118, z późn.
zm.) zawiera zamknięty katalog obiektów i robót bu-
dowlanych, dla wykonania których nie ma obowiąz-
ku uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Zgod-
nie z nim pozwolenia na budowę nie wymaga budowa
obiektów gospodarczych związanych z produkcją rol-
ną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach
istniejącej działki siedliskowej:
a) parterowych budynków gospodarczych o po-
wierzchni zabudowy do 35 m2, przy rozpiętości kon-
strukcji nie większej niż 4,80 m,
b) płyt do składowania obornika,
c) szczelnych zbiorników na gnojówkę lub gnojow-
nicę o pojemności do 25 m3,
d) naziemnych silosów na materiały sypkie o po-
jemności do 30 m3 i wysokości nie większej niż 4,50 m,
e) suszarni kontenerowych o powierzchni zabudo-
wy do 21 m2.
W celu wykonania tych obiektów gospodarczych
wystarczy dokonanie zgłoszenia właściwemu orga-
nowi (art. 30 ust. 1 ww. ustawy). Jednocześnie uprzej-
mie informuję, iż od zgłoszenia budowy lub robót
budowlanych, dla których nie jest wymagane uzyska-
nie decyzji o pozwoleniu na budowę, nie jest pobiera-
na opłata skarbowa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości wprowadzenia ustawy
regulującej ceny zbóż, mięsa, owoców i warzyw
na rynku (13777)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 18 stycznia br., znak:
SPS-023-13777/10, przekazującego interpelację pana
posła Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości
wprowadzenia ustawy regulującej ceny zbóż, mięsa,
owoców i warzyw na rynku uprzejmie informuję, co
następuje.
Po 1989 r. wolnorynkowe zasady funkcjonowania
rynku w Polsce, w tym rynku rolnego, wyeliminowa-
ły regulacje i ograniczenia istniejące w poprzednim
systemie gospodarczym, również te, które wyznacza-
ły poziom cen na produkty rolne. Wprowadzenie za-
sad wspólnej polityki rolnej określiło wprawdzie in-
strumenty, których zadaniem jest m.in. stabilizacja
cen na produkty rolne, jednak podstawą funkcjono-
wania rynku rolno-żywnościowego we wszystkich
krajach Unii Europejskiej są przede wszystkim regu-
ły wolnorynkowe. Instrumenty interwencyjne, okre-
ślane rozporządzeniami UE, uruchamiane są przez
Komisję Europejską w sytuacjach szczególnych (duży
spadek cen, wzrost i wahania cen) i dotyczących całej
Unii Europejskiej.
Takim instrumentem jest na przykład na rynku
zbóż mechanizm interwencyjnego zakupu i sprzeda-
ży zbóż. Ma on na celu utrzymanie rynkowych cen
zbóż na założonym, określonym przez cenę inter-
wencyjną poziomie w sytuacji występowania nadwy-
żek podaży nad popytem. Obecnie zakupem inter-

wencyjnym w całej UE, w tym w Polsce, są objęte:
pszenica, jęczmień i kukurydza. Aby mogły być one
zaoferowane Agencji Rynku Rolnego, muszą speł-
niać odpowiednie wymagania ilościowe i jakościowe
określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 687/
2008 ustanawiającym procedury przejęcia zbóż
przez agencje interwencyjne oraz metody analizy do
oznaczania jakości zbóż. Zgodnie z obowiązującymi
przepisami UE na rynku zbóż funkcjonuje cena in-
terwencyjna, jednakowa dla wszystkich rodzajów
zbóż objętych zakupem interwencyjnym, i wynosi
ona 101,31 euro/t. Działania związane z ochroną rol-
nego rynku wspólnotowego prowadzone są również
w zakresie instrumentów określających zasady han-
dlu z krajami spoza UE.
Na przykład w styczniu 2008 r. ochrona celna na
rynku zbóż została zawieszona z uwagi na występu-
jący niedobór zbóż na rynku Wspólnoty, ale z uwagi
na dużą podaż zbóż na wniosek ministra rolnictwa i
rozwoju wsi rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1039/
2008 z dnia 23 października 2008 r. przywrócono cła
w imporcie zbóż do UE na zasadach, jakie obowiązy-
wały przed ich zawieszeniem. Ponadto podczas posie-
dzeń Komitetu Zarządzającego w sierpniu 2009 r.
Polska sprzeciwiała się importowi w ramach kontyn-
gentu kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz kukury-
dzy do Portugalii. Polska wyraziła sprzeciw wobec
uwalniania zapasów interwencyjnych kukurydzy z
Węgier, co wpłynęłoby niekorzystnie na poziom cen
na rynku krajowym.
Realizacja wspólnej polityki rolnej w pewnym
stopniu chroni producentów rolnych przed skutkami
niekorzystnych zmian na rynku, niemniej jednak w
okresach silnych kryzysów, przejawiających się na
przykład gwałtownymi spadkami cen na produkty
rolne, instrumenty WPR nie zawsze są w stanie spro-
stać oczekiwaniom producentów rolnych. Jak silne
są skutki występujących zawirowań na rynku rol-
nym, zależy w dużej mierze od struktury i organiza-
cji tego rynku w poszczególnych krajach. Polskie rol-
nictwo, o dużym potencjale produkcyjnym, szerokim
zakresie produkcji zarówno zwierzęcej, jak i roślinnej,
mimo postępującej konsolidacji nadal charakteryzuje
się bardzo dużą ilością podmiotów wprowadzających
swoje produkty na rynek. Ilość grup producentów rol-
nych jest niewspółmierna z ilością i skalą podmiotów
skupujących i przetwarzających surowce rolnicze. Tak
więc w okresach znacznej nadprodukcji produktów
rolnych i niekorzystnej sytuacji cenowej na rynkach
międzynarodowych przy takiej strukturze rynku rol-
nego występuje niekorzystna sytuacja dla producen-
tów rolnych, przejawiająca się zarówno niskimi cena-
mi, jak i trudnościami w zbycie.
Mając na uwadze potrzebę stabilizacji cen pro-
duktów rolnych, a w efekcie dochodów producentów
rolnych, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi po-
dejmuje szereg działań prowadzących do powstawa-
nia rozwiązań systemowych, w tym wspiera konso-
lidację producentów poprzez tworzenie grup produ-
centów. Kolejnym z takich rozwiązań jest upo-
127
wszechnianie zawierania umów kontraktacyjnych,
które pomaga zapewnić stabilność zbytu płodów rol-
nych, przyczyniając się także do zwiększenia prze-
widywalności produkcji, czy cen.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając na uwa-
dze niedoskonałości w funkcjonowaniu łańcucha
żywnościowego, a jednocześnie będąc odpowiedzial-
nym za realizację wspólnej polityki rolnej, której ce-
lem jest m.in. gwarantowanie stabilnych dochodów
producentów rolnych, podjął inicjatywy zmierzające
do poprawy funkcjonowania łańcucha żywnościowe-
go. W dniu 28 stycznia br. weszło życie zarządzenie
prezesa Rady Ministrów powołujące Międzyresor-
towy Zespół do spraw Zwiększenia Przejrzysto-
ści Rynku Artykułów Rolno-Spożywczych i Po-
prawy Funkcjonowania Łańcucha Żywnościowe-
go. Celem tworzonego zespołu jest m.in. opracowanie
koncepcji ciągłego monitorowania cen na rynku żyw-
ności, w tym rynku rolnym, oraz koncepcji utworze-
nia platformy porozumienia pomiędzy producentami
surowców rolnych, producentami artykułów żywno-
ściowych i szeroko rozumianym handlem. Należy
również nadmienić, że działania w celu usprawnienia
funkcjonowania tego obszaru gospodarki są równo-
legle prowadzone przez instytucje UE, w których ak-
tywnie uczestniczy Polska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie ograniczenia dostępu
do świadczeń medycznych i podjęcia pilnych
działań, które zapobiegną kolejnej zapaści,
jaką szykuje NFZ polskim szpitalom (13780)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Rusieckiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 grudnia
2009 r., przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu RP,
z dnia 18 stycznia 2010 r., (znak: SPS-023-13780/10),
w sprawie ograniczenia dostępu świadczeń medycz-
nych i podjęcia pilnych działań, które zapobiegną
kolejnej zapaści, jaką szykuje NFZ polskim szpita-
lom, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących in-
formacji.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków na świadczenia zdrowotne, w tym leczenie
szpitalne, planowanych przez NFZ na rok 2010,
128
uprzejmie informuję, że Sejm RP w dniu 25 września
2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art.
2 ww. ustawy wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódz-
ki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie finanso-
wym na 2010 r. nie może być mniejsza niż wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie finanso-
wym NFZ na 2009 r. obowiązującym w dniu 30
czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa zosta-
ła zrealizowana w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
zatwierdzonym w dniu 16 grudnia br. przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów, w
którym wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej jest większa o 160,1 mln zł w po-
równaniu do planu finansowego NFZ na 2009 r. wg
stanu na dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie
Świętokrzyskiego OW NFZ o 20,4 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
w planie Świętokrzyskiego OW NFZ o 18,6 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidziane w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ok. 1994 mln
zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków zosta-
nie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń na
terenie woj. świętokrzyskiego w wysokości ok. 75,2
mln zł (w tym ok. 52,2 mln zł na leczenie szpitalne),
na podstawie upoważnień udzielonych dyrektorowi
Świętokrzyskiego OW NFZ przez dyrektorów pozo-
stałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009. Jednocześnie należy zwró-
cić uwagę, że planowanie środków na poszczególne
zakresy świadczeń w ramach planu finansowego od-
działu wojewódzkiego należy do kompetencji dyrek-
tora tego oddziału. Również w zakresie kompetencji
dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ leży, zgodnie
z art. 124 ust. 5 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, moż-
liwość dokonywania przesunięć w ramach kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w planie finansowym
tego oddziału.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, uprzejmie informuję, iż planowane koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej w roku 2009 w porównaniu
do zrealizowanych (przekazanych świadczeniodaw-
com) kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w roku
2008 wzrosły o ponad 6 mld zł, w tym w lecznictwie
szpitalnym o ponad 2 mld zł. Podobnie wygląda rela-
cja roku 2008 do roku 2007, kiedy zrealizowane kosz-
ty świadczeń opieki zdrowotnej wzrosły o ponad 9
mld zł, w tym na leczenie szpitalne – o ponad 5 mld
zł. Również w latach poprzednich notowane były
istotne wzrosty środków przekazywanych świadcze-
niodawcom na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, w takim stopniu, iż wysokość środków prze-
kazywanych rocznie przez NFZ świadczeniodawcom
wzrosła od roku 2004 do roku 2009 o ponad 25 mld
zł (w roku 2004 wyniosła ponad 30 mld zł, natomiast
w roku 2009 wynosi ponad 55 mld zł).
Pomimo ww. istotnego wzrostu środków przeka-
zywanych za wykonywane świadczenia opieki zdro-
wotnej w kolejnych latach obserwowane jest zjawisko
tzw. nadwykonań, przede wszystkim w leczeniu szpi-
talnym. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że
zaczynając od roku 1999 do dziś, czyli również zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa pomiędzy płatnikiem
(obecnie NFZ) a świadczeniodawcą, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy NFZ a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania NFZ wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość
sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi. Powyższe wynika również z konstrukcji
przepisów ustawy dotyczących gospodarki finansowej
NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest
zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów. Jed-
nocześnie łączna suma zobowiązań funduszu wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-

czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Reasumując powyższe, oprócz wysokości środków
przeznaczanych na finansowanie opieki zdrowotnej
ze środków publicznych, na sytuację w opiece zdro-
wotnej duży wpływ ma jakość zarządzania podmio-
tami działającymi w ramach systemu powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, w tym przede wszystkim
jakość zarządzania publicznymi zakładami opieki
zdrowotnej, które stanowią zdecydowaną większość
świadczeniodawców udzielających świadczeń w za-
kresie leczenia szpitalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przyspieszenia prac nad poselskim
projektem ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw
i pilnego jego uchwalenia oraz rozważenia
możliwości odstąpienia od wprowadzenia
zmian w art. 83 ustawy o ochronie przyrody
polegających na dokonywaniu uzgodnień
z regionalną dyrekcją ochrony środowiska
(13782)
Odpowiadając na pismo z dnia 18 stycznia 2010 r.,
znak: SPS-023-13782/10, dotyczące interpelacji posła
Jarosława Rusieckiego w sprawie przyspieszenia prac
129
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko oraz niektórych
innych ustaw (druk nr 2471), przedstawiam poniżej
stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, czy nie należało-
by przyspieszyć prac nad zmianą ww. ustawy, infor-
muję, iż w ramach procesu legislacyjnego jedną z
czynności jest przygotowanie stanowiska rządu w
zakresie wprowadzanych zmian w przedmiotowej
ustawie i niektórych innych ustaw. Ze względu na to,
że zmianom podlegają również inne ustawy, wyma-
gane jest wyczerpujące przedstawienie określonej
regulacji prawnej, która odpowiada potrzebom spo-
łeczeństwa.
Obecnie zostało sporządzone stanowisko rządu do
projektu ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych
ustaw (druk nr 2471), które zostało przekazane do
uzgodnień międzyresortowych. Nie ma możliwości,
by zgodnie z obowiązującą procedurą przyspieszyć
prace legislacyjne.
Ustosunkowując się do pytania, czy sens ma
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr
151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, uprzejmie informuję, że proponowane zmiany
we wskazanej ustawie mają przede wszystkim polep-
szyć i ułatwić przeprowadzanie wszelkich czynności
w ramach obowiązujących procedur. Aby zagwaran-
tować pełną ochronę zadrzewień przydrożnych, po-
wyższe uzgodnienie powinno mieć zastosowanie
również w przypadku usuwania drzew z nierucho-
mości objętych decyzją o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej, do których – na podstawie usta-
wy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194,
z późn. zm.) – nie stosuje się przepisów o ochronie
przyrody w zakresie obowiązku uzyskiwania zezwo-
leń na ich usunięcie. Ponadto przedstawiona propo-
zycja zmiany przepisu art. 83 ustawy o ochronie
przyrody umożliwi regionalnym dyrektorom ochro-
ny środowiska ochronę cennych zadrzewień przy-
drożnych, np. ze względu na występowanie w nich
gatunków objętych ochroną gatunkową ścisłą, w tym
na podstawie dyrektywy siedliskowej i dyrektywy
ptasiej lub ze względu na wyjątkowe walory krajo-
brazowe. Organ ten jest kompetentny w tym zakre-
sie, ponieważ jest organem właściwym do rozpatry-
wania wniosków o odstępstwo od wybranych zaka-
zów w stosunku do gatunków objętych ochroną na
terenie województwa. Nowelizacja powołanego arty-
kułu me będzie wydłużać przeprowadzania inwesty-
cji drogowych w miastach.
130
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby w
projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiającego
zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedynie na
zmianie nazwy zadania, bez konieczności przepro-
wadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie prac podjętych nad zmianą obecnie
obowiązującego systemu refundacji produktów
leczniczych (13783)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Jarosława Rusieckiego z dnia 18 stycznia 2010 r.,
nr SPS-023-13783/10, uprzejmie informuję, iż mini-
ster zdrowia w ramach realizacji polityki lekowej
państwa, świadomy istniejących problemów w przed-
miotowym zakresie, a także z uwagi na konieczność
ograniczenia wzrostu wydatków na refundację pro-
duktów leczniczych i wyrobów medycznych, przygo-
tował projekt ustawy o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go i wyrobów medycznych finansowanych ze środków
publicznych, w którym zaproponowano wprowadze-
nie stałych i jednolitych cen detalicznych we wszyst-
kich aptekach. Wprowadzenie stałych cen produktów
leczniczych skutkować będzie:
— wyeliminowaniem różnic cen produktów lecz-
niczych w aptekach,
— ustaleniem wysokości cen na linii producent
– hurtownik – aptekarz, co zostanie jednoznacznie
uregulowane z korzyścią dla pacjenta,
— zagwarantowaniem obniżania cen urzędowych
na produkty lecznicze, co będzie mogło mieć wpływ
na gospodarkę finansową Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zarówno
przedmiotowy projekt ustawy, jak i obecne rozwiąza-
nia nie ograniczają równego dostępu pacjentów do
refundowanych leków, środków spożywczych specjal-
nego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów me-
dycznych. Ponadto projektowane przepisy wprowa-
dzą innowacyjne rozwiązania w systemie refundacji,
które w konsekwencji pozwolą na dostęp pacjentów
do mniej kosztownych produktów, a także na posze-
rzenie zakresu produktów objętych finansowaniem
ze środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podjęcia natychmiastowych działań
w celu unieważnienia procedury sprzedaży
drewna na I półrocze 2010 r. w części opartej
o tzw. systemowe przetargi nieograniczone
lub wskazania innego skutecznego rozwiązania
oraz objęcia całości tej sprzedaży kontrolą
państwa (13784)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Jarosława Rusieckiego, przesłaną pi-
smem z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13784/
10, w sprawie podjęcia natychmiastowych działań w
celu unieważnienia procedury sprzedaży drewna na
I półrocze 2010 r., przedstawiam poniższą informację.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwo-
wych określa Statut Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe, stanowiący załącznik do
zarządzenia nr 50 ministra ochrony środowiska, za-
sobów naturalnych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994
r. w sprawie nadania statutu Państwowemu Gospo-
darstwu Leśnemu Lasy Państwowe. Na podstawie §
6 Statutu PGL LP dyrektor generalny Lasów Pań-
stwowych, w wykonaniu zadań określonych przez
ustawę oraz przez przepisy wykonawcze do ustawy,
a także innych przepisów prawnych, wydaje zarzą-
dzenia i decyzje obowiązujące w Lasach Państwo-
wych. W myśl § 8.1 statutu dyrektor generalny La-
sów Państwowych ustala szczegółowe zasady prowa-
dzenia gospodarki leśnej w lasach zarządzanych

przez LP oraz zasady sprzedaży przez PGL LP drew-
na i innych produktów i usług.
Dodatkowo informuję, że podstawowym działa-
niem statutowym PGL LP jest ochrona lasów w Pol-
sce. Pozyskanie drewna jest prowadzone w ramach
zrównoważonej gospodarki leśnej. Dlatego ilość su-
rowca drzewnego na rynku jest ograniczona do moż-
liwości biologicznych lasów. Mając to na uwadze oraz
zgodnie z zasadami wolnego rynku i równego dostę-
pu do surowca drzewnego, PGL LP wprowadziło za-
rządzenie nr 52A z 31 października 2007 r. w sprawie
ustalenia sposobu sprzedaży drewna przez Państwo-
we Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, czyli We-
wnętrzny Kodeks Leśny Handlowy. W kodeksie zo-
stały również zawarte zapisy chroniące kontrahen-
tów i tajemnicę przedsiębiorstw PGL LP.
Możliwości spekulacji handlowych istnieją w każ-
dym systemie sprzedaży opartym na zasadach wolne-
go rynku. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Pań-
stwowe dokłada wszelkich starań, aby takie wypadki
nie miały miejsca. Dokonana przez Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów analiza zasad sprzedaży
drewna obowiązujących w 2009 r. z punktu widzenia
ochrony konkurencji nie daje podstaw do formułowa-
nia negatywnych ocen. Stosowane przez PGL LP pro-
cedury z przetargów nieograniczonych na sprzedaż
drewna oraz zmniejszanie z roku na rok puli drewna
przeznaczonej na sprzedaż w drodze przetargów ogra-
niczonych stanowi rozwiązanie, wydaje się, wręcz ko-
rzystne dla rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie
przetargów nieograniczonych umożliwia bowiem wej-
ście na rynek przemysłu drzewnego nowym konku-
rentom, co jest zjawiskiem jak najbardziej pożądanym.
Co więcej, przeprowadzanie otwartych aukcji wiąże
się ze wzrostem roli ceny, jako głównego kryterium
wyboru przez Lasy Państwowe kontrahentów. Jest to
kryterium najwłaściwsze z punktu widzenia jasnych
zasad funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli bowiem oni
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście na
rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez nich
działalności było niezwykle utrudnione. Sytuacja ta
sprzyjała także patologicznemu z ekonomicznego
punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymywanie
się na rynku przede wszystkim przedsiębiorców naj-
dłużej na nim działających, a niekoniecznie tych naj-
bardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, aby ten podjął działania ograniczające przed-
131
siębiorcom zagranicznym dostęp do zasobów polskie-
go drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzew-
ny może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki
na tyle istotny, iż słuszne okaże się stworzenie spe-
cjalnego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien odgrywać
wiodącą rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Na-
leży jednak zauważyć, że jakiekolwiek tego typu dzia-
łania muszą być podejmowane ze świadomością moż-
liwości ewentualnego naruszenia prawa Unii Euro-
pejskiej. Utrudnianie działalności przedsiębiorcom
pochodzącym z krajów UE może zostać uznane za
działanie sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i za-
kwestionowane przez Komisję Europejską.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mini-
sterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań z przed-
stawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwowych,
których celem było omówienie instrumentów przeciw-
działania trudnej sytuacji w przemyśle drzewnym. W
roku 2009 w wyniku tych spotkań powołano zespół
międzyresortowy, który wypracował wytyczne usta-
lania systemu sprzedaży drewna dla dyrektora gene-
ralnego Lasów Państwowych. Aktualnie sprzedaż
drewna odbywa się na podstawie zarządzenia nr 69
dyrektora generalnego Lasów Państwowych z 14 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie sprzedaży drewna przez
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie płatności dla rolników hodujących
krowy i owce w gospodarstwach położonych
na terenach wrażliwych (13785)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-13785/10 uprzejmie przekazuję
odpowiedź na interpelację pana posła Witolda Pahla
w sprawie płatności dla rolników utrzymujących kro-
wy i owce w gospodarstwach położonych na terenach
wrażliwych.
Od 2010 r. nowe państwa członkowskie stosujące
system jednolitej płatności obszarowej (a więc rów-
132
nież Polska) mogą zdecydować o wykorzystaniu do
10% środków finansowych przeznaczonych na jedno-
lite płatności obszarowe na wsparcie specjalne, o któ-
rym mowa w art. 68 rozporządzenia Rady (WE)
nr 73/2009. Przepis ten szczegółowo określa, jakie
sektory i w jakim zakresie mogą otrzymać wsparcie
w ramach przedmiotowego mechanizmu. Polska za-
mierza przeznaczyć środki w ramach wsparcia spe-
cjalnego dla rolników uprawiających rośliny strącz-
kowe i motylkowate drobnonasienne oraz utrzymu-
jących krowy (w wieku co najmniej 36 miesięcy) i
owce (w wieku co najmniej 18 miesięcy – rozważana
jest możliwość zmiany wieku kwalifikującej się owcy
z 18 na 12 miesięcy) w wybranych województwach
naszego kraju.
W związku z powyższym od 2010 r. Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi planuje wprowadzenie
trzech nowych płatności bezpośrednich: specjalnej
płatności obszarowej do uprawy roślin strączkowych
i motylkowatych drobnonasiennych oraz płatności do
krów i owiec. Środki na wsparcie specjalne pochodzą
z odpowiedniej redukcji krajowej koperty finansowej
przeznaczonej na wypłatę jednolitej płatności obsza-
rowej. W latach 2010–2012 wielkość polskiej koperty
finansowej zostanie powiększona dzięki dodatkowym
środkom uzyskanym w wyniku przeglądu wspólnej
polityki rolnej (tzw. Health Check). Koperta ta zosta-
nie zwiększona w okresie 3 lat o 90 mln euro, a więc
o 30 mln euro rocznie.
Przygotowując programy wsparcia specjalnego,
minister rolnictwa i rozwoju wsi zdecydował o po-
dzieleniu tej kwoty (90 mln euro) pomiędzy hodow-
ców krów i hodowców owiec, uznając te sektory za
wymagające szczególnej pomocy. Dzięki temu wpro-
wadzenie przedmiotowego wsparcia nie spowoduje
zmniejszenia środków przeznaczonych na wypłatę
jednolitej płatności obszarowej. Wybór 5 województw
pozwolił na ustalenie stawki płatności na poziomach:
142,5 euro za sztukę w przypadku wsparcia dla krów
(szacuje się, że wielkość pogłowia krów kwalifikują-
cych się do wsparcia w województwach południowo-
-wschodnich wyniesie 200 tys. sztuk) oraz 30 euro za
sztukę matki owczej (szacuje się, że wielkość pogło-
wia owiec kwalifikujących się do wsparcia w woje-
wództwach Polski południowej wyniesie 50 tys.
sztuk). Włączenie do wsparcia rolników z innych wo-
jewództw przyczyniłoby się do znaczącego obniżenia
stawki jednostkowej.
Należy przypomnieć, że art. 68 ust. 1 lit. b rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 73/2009, na podstawie któ-
rego opracowano założenia do programów wsparcia
specjalnego dla rolników utrzymujących krowy albo
owce, przewiduje możliwość ustanowienia wsparcia
ukierunkowanego na szczególne niedogodności, któ-
rych doświadczają rolnicy w sektorze mleczarskim,
wołowiny i cielęciny, mięsa baraniego i koziego oraz
w sektorze ryżu na obszarach wrażliwych pod wzglę-
dem gospodarczym lub środowiskowym lub – w tych
samych sektorach – z tytułu wrażliwych gospodarczo
rodzajów gospodarki rolnej.
Wsparcie to ma zatem charakter regionalny, co
wymaga określenia rejonów, w których pomoc ta
może być przyznawana. Jednocześnie w art. 45 roz-
porządzenia Komisji (WE) nr 1120/2009 ustawodaw-
ca wspólnotowy doprecyzował ten obowiązek dla
państwa członkowskiego, wskazując kryteria, jakie
powinny być brane pod uwagę przy określaniu rejo-
nów, w których przyznawane jest wsparcie, tj. w szcze-
gólności strukturę i warunki produkcji. Mając po-
wyższe na uwadze, podjęto decyzję o skierowaniu
wsparcia specjalnego dla krów i owiec tylko do tych
województw, które są szczególnie wrażliwe pod wzglę-
dem gospodarczym i środowiskowym.
Wsparcie specjalne dla rolników utrzymujących
krowy obejmie województwa Polski południowo-
-wschodniej, tj. woj.: lubelskie, podkarpackie, mało-
polskie, śląskie i świętokrzyskie. Wybór tych woje-
wództw podyktowany był szczególnymi niedogodno-
ściami, których doświadczają rolnicy w sektorze mle-
czarskim, wołowiny i cielęciny na obszarze, który
został uznany za najbardziej wrażliwy pod względem
gospodarczym (zgodnie z zapisami art. 68 ust. 1 lit.
b rozporzadzenia nr 73/2009). Rejon ten charaktery-
zuje się szczególnie szybkim spadkiem liczby gospo-
darstw zajmujących się produkcją mleka oraz pogło-
wia krów. W roku 2008/2009 liczba dostawców mleka
w tych województwach była aż o 54% niższa niż w
roku 2004/2005. Na pozostałym obszarze Polski rów-
nież odnotowano spadek liczby dostawców, jednak
„tylko” o 28%. W tym samym okresie odnotowano
w województwach objętych programem 3-procentowy
spadek produkcji mleka, podczas gdy na pozostałym
obszarze Polski produkcja z przeznaczeniem na ry-
nek wzrosła o 14%.
Zmianom tym towarzyszył spadek pogłowia krów,
który w okresie 2003–2008 na obszarze objętym pro-
gramem wyniósł aż 23%, podczas gdy na pozostałym
obszarze kraju jedynie 4%. Ponadto jest to obszar o
znacznym rozdrobnieniu gospodarstw, gdzie średnia
powierzchnia gospodarstwa rolnego (np. 3,75 ha
w woj. małopolskim) jest dużo niższa od średniej kra-
jowej (10,02 ha). Jednocześnie region ten charakte-
ryzuje się największym w Polsce odsetkiem gospo-
darstw o wielkości ekonomicznej poniżej 4 ESU, od
82% w woj. lubelskim do 97% w woj. podkarpackim,
oraz niewielkim stopniem specjalizacji produkcji
(np. chów bydła odbywa się najczęściej dwukierun-
kowo, tzn. produkowane jest zarówno mleko, jak
i mięso). Dodatkowo województwa objęte płatnością
stanowią region typowo rolniczy o najniższym w Pol-
sce PKB na mieszkańca.
Wsparcie specjalne dla rolników utrzymujących
owce obejmuje województwa Polski południowej, tj.
woj.: podkarpackie, małopolskie, śląskie, opolskie
i dolnośląskie. Przy opracowywaniu założeń tego
wsparcia uwzględniono te rejony, w których utrzy-
manie i hodowla owiec ma szczególne znaczenie, a
skala tej produkcji powoduje, że jest ona istotnym
źródłem utrzymania dla wielu rolników w tych rejo-
nach. W ostatnich latach notowany jest wyraźny spa-

dek pogłowia owiec, co w regionach, które ze wzglę-
dów gospodarczych i kulturowych przez wiele lat
uzależnione były od produkcji owczarskiej, jest szcze-
gólnie dotkliwe. Dodatkowo wsparcie skierowane zo-
stało do wrażliwych gospodarczo rejonów Polski, któ-
re, podobnie jak w przypadku województw wybra-
nych do wsparcia dla krów, charakteryzują się znacz-
nym rozdrobnieniem gospodarstw (w szczególności
dotyczy to woj.: małopolskiego, podkarpackiego i ślą-
skiego), również znacznym odsetkiem gospodarstw
o wielkości ekonomicznej poniżej 4 ESU, oraz o PKB
na jednego mieszkańca poniżej średniej krajowej.
Istotnym czynnikiem decydującym o wyborze 5
województw Polski południowej była również możli-
wość ochrony cennych walorów środowiska natural-
nego obszarów górskich i podgórskich. Nie bez zna-
czenia pozostawał także fakt, że wsparcie tych regio-
nów przyczyni się do podtrzymania tradycyjnej pro-
dukcji serów górskich uznanych przez Wspólnotę za
chronione nazwy pochodzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie projektu ustawy dotyczącej zasad
odpowiedzialności urzędniczej (13787)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-13787/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Michała Stuligrosza z dnia 21 grudnia 2009 r.
w sprawie projektu ustawy dotyczącej zasad odpowie-
dzialności urzędniczej uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
prowadzi prac legislacyjnych zmierzających do ure-
gulowania przedmiotowego zagadnienia.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż w chwili
obecnej trwają w Sejmie RP prace nad poselskim pro-
jektem ustawy o szczególnych zasadach odpowie-
dzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące
naruszenie prawa (druk nr 1407).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
133
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie ustalenia nowych zasad handlu
polskim drewnem (13793)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Rojka, przesłaną pismem z
dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13793/10, w
sprawie ustalenia nowych zasad handlu polskim
drewnem, przedstawiam poniższą informację.
Podstawowym działaniem statutowym PGL LP
jest ochrona lasów w Polsce. Pozyskanie drewna jest
prowadzone w ramach zrównoważonej gospodarki
leśnej. Dlatego ilość surowca drzewnego na rynku
jest ograniczona do możliwości biologicznych lasów.
Mając to na uwadze oraz zgodnie z zasadami wolne-
go rynku i równego dostępu do surowca drzewnego,
PGL LP wprowadziło zarządzenie nr 52A z 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprze-
daży drewna przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe, czyli Wewnętrzny Kodeks Leśny
Handlowy. W kodeksie zostały również zawarte za-
pisy chroniące kontrahentów i tajemnicę przedsię-
biorstw PGL LP. Możliwości spekulacji handlowych
istnieją w każdym systemie sprzedaży opartym na
zasadach wolnego rynku. Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe dokłada wszelkich starań,
aby takie wypadki nie miały miejsca.
Dokonana przez Urząd Ochrony Konkurencji i
Konsumentów analiza zasad sprzedaży drewna obo-
wiązujących w 2009 r. z punktu widzenia ochrony
konkurencji nie daje podstaw do formułowania nega-
tywnych ocen. Stosowane przez PGL LP procedury
z przetargów nieograniczonych na sprzedaż drewna
oraz zmniejszanie z roku na rok puli drewna prze-
znaczonej na sprzedaż w drodze przetargów ograni-
czonych stanowi rozwiązanie, wydaje się, wręcz ko-
rzystne dla rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie
przetargów nieograniczonych umożliwia bowiem
wejście na rynek przemysłu drzewnego nowym kon-
kurentom, co jest zjawiskiem jak najbardziej pożąda-
nym. Co więcej, przeprowadzanie otwartych aukcji
wiąże się ze wzrostem roli ceny jako głównego kry-
terium wyboru przez Lasy Państwowe kontrahen-
tów. Jest to kryterium najwłaściwsze z punktu wi-
dzenia jasnych zasad funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP,
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
134
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli oni bowiem
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście
na rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez
nich działalności było niezwykle utrudnione. Sytu-
acja ta sprzyjała także patologicznemu z ekonomicz-
nego punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymy-
wanie się na rynku przede wszystkim przedsiębior-
ców najdłużej na nim działających, a niekoniecznie
tych najbardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcom zagranicznym dostęp do zasobów polskie-
go drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzew-
ny może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki
na tyle istotny, iż słuszne okaże się stworzenie spe-
cjalnego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien odgrywać
wiodącą rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Na-
leży jednak zauważyć, że jakiekolwiek tego typu dzia-
łania muszą być podejmowane ze świadomością moż-
liwości ewentualnego naruszenia prawa Unii Euro-
pejskiej. Utrudnianie działalności przedsiębiorcom
pochodzącym z krajów UE może zostać uznane za
działanie sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i za-
kwestionowane przez Komisję Europejską.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań z
przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. W roku 2009, w wyniku tych spotkań, powoła-
no zespół międzyresortowy, który wypracował wy-
tyczne ustalania systemu sprzedaży drewna dla dy-
rektora generalnego Lasów Państwowych. Wytyczne
te uwzględniały obowiązujący porządek prawny oraz
uwagi zgłoszone przez przemysł drzewny.
Wprowadzenie zasady, że stali odbiorcy drewna
będą mieli zagwarantowany surowiec umowami dłu-
gookresowymi, jest sprzeczne z zasadami wolnego
rynku, dlatego takie rozwiązanie nie zostanie wpro-
wadzone do systemu sprzedaży drewna. Jednocze-
śnie informuję, że istnieje możliwość wprowadzenia
umów długoterminowych, jednak umowy te byłyby
dostępne dla każdego podmiotu, a nie tylko dla przed-
siębiorców posiadających tzw. historię zakupu. Rów-
nież powrót do systemu sprzedaży z poprzedniego
roku jest niemożliwy. Lasy Państwowe dążą do stwo-
rzenia wolnego rynku, jeśli chodzi o surowiec drzew-
ny, dlatego w przyszłości będą starać się o zapewnie-
nie równego dostępu do surowca drzewnego wszyst-
kim podmiotom przemysłu drzewnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie przywrócenia pierwotnej regulacji
dotyczącej uiszczenia opłaty związanej
z wykupem uprawnień do ulgowych przejazdów
PKP na 2010 r. (13796)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jana Religi (SPS-023-13796/10 z
dnia 18 stycznia 2010 r.) w sprawie przywrócenia
pierwotnej regulacji dotyczącej uiszczenia opłaty
związanej z wykupem uprawnień do ulgowych prze-
jazdów PKP na 2010 r., uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Regulacje dotyczące ulgowych świadczeń przejaz-
dowych przysługujących emerytom i rencistom – by-
łym pracownikom przedsiębiorstwa państwowego
PKP oraz członkom ich rodzin zostały określone w
postanowieniach ponadzakładowego układu zbioro-
wego pracy dla pracowników zatrudnionych przez
pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców
Kolejowych – (zwanego dalej „PUZP”), który obowią-
zuje od 1 stycznia 2003 r. Uprawnienia przejazdowe
dla wspomnianej grupy osób, do 2008 r. włącznie,
wykupywała od pasażerskich przewoźników kolejo-
wych spółka PKP SA, która – stosownie do art. 2 ust.
2 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U. Nr
84, poz. 948, z późn. zm.) – wstąpiła we wszystkie
stosunki prawne, których podmiotem było przedsię-
biorstwo państwowe PKP.
Ustawą z dnia 24 października 2008 r. o zmianie
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje
Państwowe (Dz. U. Nr 206, poz. 1289) wprowadzono
rozwiązanie, na mocy którego obowiązek wykupu
uprawnień przejazdowych dla emerytów i rencistów
– byłych pracowników przedsiębiorstwa państwowe-
go PKP nałożony został na spółkę, która przejęła
działalność jednostki organizacyjnej przedsiębior-
stwa PKP, w której pracownik był zatrudniony, bez-
pośrednio przed przejściem na emeryturę lub rentę.
Obecnie pracodawcy zobowiązani do wykupu upraw-
nień dla ww. osób realizują wykup tych uprawnień
na podstawie umów zawartych z pasażerskimi prze-
woźnikami kolejowymi i zgodnie z ich postanowie-
niami wydają dokumenty poświadczające uprawnie-
nia na 2010 r., z wyjątkiem legitymacji, których wy-
stawcą jest spółka Przewozy Regionalne sp. z o.o.
Uprzejmie informuję, że obecnie każda spółka
prowadzi we własnym zakresie obsługę przyporząd-
kowanej do niej grupy osób w wyznaczonych punk-
tach, zlokalizowanych w jednostkach organizacyj-
nych na terenie całego kraju. W 2010 r. wyznaczo-

nych zostało i funkcjonuje w spółkach 210 takich
punktów, w których osoby uprawnione mogą zała-
twiać formalności związane z uprawnieniami do
ulgowych świadczeń przejazdowych. Spółka PKP SA
realizuje wykup uprawnień do ulgowych przejazdów
dla emerytów i rencistów byłego przedsiębiorstwa
państwowego PKP w 15 punktach obsługi zlokalizo-
wanych na terenie kraju, prowadzonych przez jed-
nostki organizacyjne spółki, tj. oddziały gospodaro-
wania nieruchomościami. Uprawnieni emeryci i ren-
ciści przypisani zostali do tych jednostek zgodnie z
ich miejscem zamieszkania i obszarem działania od-
działów. Z wyjaśnień, które w tej sprawie otrzyma-
łem, wynika, że pracodawca zobowiązany jest wyku-
pić uprawnienie osobie, która spełnia warunki okre-
ślone postanowieniami PUZP, co wiąże się z koniecz-
nością weryfikacji uprawnień, w tym m.in. weryfika-
cji nazwy zakładu pracy, w którym były pracownik
był zatrudniony bezpośrednio przed przejściem na
emeryturę lub rentę.
Mając na uwadze zasygnalizowany w interpelacji
posła Jana Religii problem wykupu przez emerytów
i rencistów – byłych pracowników przedsiębiorstwa
państwowego PKP uprawnień do ulgowych przejaz-
dów na 2010 r., uprzejmie informuję, że zwróciłem się
do prezesa Zarządu Spółki PKP SA z prośbą o moż-
liwość usprawnienia procesu wydawania dokumen-
tów uprawniających do ulgowych przejazdów i
uwzględnienia, że procedura wydawania dokumen-
tów dotyczy osób w podeszłym wieku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie kontraktowania przez NFZ
świadczeń zdrowotnych w zakresie lecznictwa
zamkniętego na 2010 r., w szczególności
w woj. warmińsko-mazurskim, gdzie opieka
zdrowotna była i jest na wyjątkowo
niskim poziomie (13798)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jerzego Gosiewskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 stycznia 2010 r.,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
18 stycznia 2010 r., (znak: SPS-023-13798/10), w
sprawie kontraktowania przez NFZ świadczeń zdro-
wotnych w zakresie lecznictwa zamkniętego na 2010 r.,
135
a w szczególności w woj. warmińsko-mazurskim,
gdzie opieka zdrowotna była i jest na wyjątkowo ni-
skim poziomie, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w życie 4 li-
stopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. usta-
wy wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r. nie może być mniejsza niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r. obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w planie finansowym NFZ na 2010 r., zatwierdzonym
w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdrowia w po-
rozumieniu z ministrem finansów, w którym wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest większa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. według stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie finansowym
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ o 11,5 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ w kwocie
19 mln zł. Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowa-
niu ministra zdrowia oraz ministra finansów, uru-
chomił rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej w ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ok. 1994 mln
zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków zostanie
przeznaczona na kontraktowanie świadczeń na tere-
nie woj. warmińsko-mazurskiego w wysokości ok. 93,4
mln zł (w tym ok. 68,3 mln zł na leczenie szpitalne),
na podstawie upoważnień udzielonych dyrektorowi
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ przez dyrektorów
pozostałych OW NFZ. Uwzględniając powyższe, za-
planowane na 2010 r. środki powinny zapewnić moż-
liwość finansowania świadczeń opieki zdrowotnej na
poziomie porównywalnym do roku 2009, natomiast
zabezpieczenie świadczeń opieki zdrowotnej na rok
2010 w zakresie leczenia szpitalnego będzie na pozio-
mie roku 2009 według stanu z dnia 30 czerwca 2009
r., z uwzględnieniem poziomu wykonania przez świad-
czeniodawców kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w
ramach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
136
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału woje-
wódzkiego NFZ leży, zgodnie z art. 124 ust. 5 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, możliwość dokonywania przesu-
nięć w ramach kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w
planie finansowym tego oddziału. Ponadto dyrektor
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ poinformował, że
proces kontraktowania świadczeń opieki zdrowotnej w
rodzaju leczenie szpitalne został zakończony.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań należy poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy z
dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.
U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodaw-
cami oraz kwotę zobowiązania Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku z
tym co do zasady świadczenia są finansowane przez
Narodowy Fundusz Zdrowia do wysokości limitów
określonych umową. Natomiast możliwość sfinanso-
wania dodatkowych świadczeń zrealizowanych po-
nad limit określony umową może być rozważana w
konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dysponowa-
nia przez Narodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi
środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej dotyczących gospodarki finansowej
Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi
plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia jest
zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy o
świadczeniach łączna suma zobowiązań Narodowego
Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadczeniach,
świadczeniodawca zobowiązany jest do prowadzenia
list oczekujących na planowe świadczenia. W związ-
ku z powyższym kierujący placówką lub inne osoby
odpowiedzialne za organizację pracy zakładu opieki
zdrowotnej powinni uwzględnić w ramach ustalone-
go planu umowy zarówno realizację świadczeń pla-
nowych, jak i nagłych – w odpowiednich częściach.
Kwestia ta powinna być rozważana w odniesieniu do
konkretnego zakładu opieki zdrowotnej i ma bezpo-
średni związek z jakością zarządzania tym zakła-
dem. Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej w
łącznej wysokości 1668,9 mln zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1152,1 mln zł, w tym dla Warmińsko-Mazurskiego
OW NFZ 51 mln zł. Następnie zarządzeniami z 2009 r.:
nr 48 z dnia 15 października, nr 49 z dnia 19 paź-
dziernika, nr 55 z dnia 28 października i nr 64 z dnia
2 listopada, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
dokonał zmian planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały
kwotę 516,8 mln zł z funduszu zapasowego, zwięk-
szając koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu,
w tym Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ o 44 mln
zł. Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
rozwiązań mających na celu poprawę sytuacji finan-
sowej szpitali, uprzejmie informuję, że rząd podejmu-
je liczne działania mające na celu poprawę sytuacji
w zakresie ochrony zdrowia. Pod koniec 2008 r. zo-
stał przedstawiony pakiet ustaw z zakresu ochrony
zdrowia, które proponowały kompleksową reformę
systemu. Ustawy podpisane przez prezydenta RP,
m.in. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o akredytacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418,
z późn. zm.) oraz ustawa o prawach pacjenta i rzecz-
niku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417,
z późn. zm.), z pewnością przyczynią się do poprawy
warunków pobytu pacjenta w zakładach opieki zdro-
wotnej oraz zwiększą świadomość praw i obowiązków
pacjenta w jego relacji z podmiotem udzielającym
świadczeń zdrowotnych, a także przyczynią się do
skuteczniejszej realizacji jego praw.
Z przykrością należy stwierdzić, iż z przedstawio-
nego pakietu zmian legislacyjnych akceptacji prezy-
denta RP nie uzyskała ustawa o zakładach opieki
zdrowotnej, najbardziej istotna dla powodzenia kom-
pleksowej zmiany systemu ochrony zdrowia. Ustawa
ta w sposób pełny regulowała problematykę prze-

kształceń samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej w spółki handlowe, zapewniając m.in.
pakiet działań osłonowych i restrukturyzacyjnych
dla nowo powstałych podmiotów. W celu kontynu-
owania procesu reformy ochrony zdrowia, a przede
wszystkim wsparcia jednostek samorządu terytorial-
nego podejmujących działania na rzecz poprawy pro-
mowania racjonalnych zasad gospodarowania w za-
kładach opieki zdrowotnej, został przygotowany pro-
gram wieloletni pod nazwą „Wsparcie jednostek sa-
morządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia”. Dzięki programowi
samorządy, będące podmiotami założycielskimi sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej, będą mogły skorzystać z pomocy finansowej w
formie dotacji celowej z budżetu państwa na określo-
ne w programie cele. Proponowane działania w ra-
mach ww. programu, przede wszystkim zmiana for-
my organizacyjno-prawnej samodzielnego publiczne-
go zakładu opieki zdrowotnej w kapitałową spółkę
samorządową ze 100% udziałem jednostki samorzą-
du terytorialnego, stworzą możliwości do efektyw-
niejszego zarządzania zakładem oraz poprawią jego
organizację.
Na podstawie informacji uzyskanych od wojewo-
dów na dzień 30 listopada 2009 r. chęć uczestnictwa
w programie zgłosiły 93 szpitale i 14 zakładów am-
bulatoryjnych. Ponadto na podstawie informacji uzy-
skanych od wojewodów zainteresowanie udziałem w
programie zgłosiło 100 jednostek samorządu teryto-
rialnego, w tym: 8 województw, 58 powiatów, 19
miast, 15 gmin będących podmiotami założycielski-
mi dla 141 samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej. Do dnia 15 stycznia 2010 r. do Mini-
sterstwa Zdrowia wpłynęło 17 wniosków o przydzie-
lenie dotacji celowej z budżetu państwa na zadania
własne jednostek samorządu terytorialnego na łącz-
ną kwotę 65 618 323,47 zł. Ponadto z informacji uzy-
skanych z Banku Gospodarstwa Krajowego wynika,
iż do dnia 31 grudnia 2009 r. wpłynęło kolejnych 25
wniosków w celu dokonania oceny.
Ponadto pragnę poinformować, iż ustawa z dnia
25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych zawiera m.in. rozwiązania dotyczące
zmiany zasad podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmia-
ny te mają na celu, aby, zaczynając od roku 2010,
zasady podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie NFZ oparte były przede wszystkim na kry-
teriach związanych z liczbą ubezpieczonych zareje-
strowanych w poszczególnych oddziałach wojewódz-
kich funduszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisa-
nych poszczególnym grupom ubezpieczonych w od-
niesieniu do wykonywanych świadczeń opieki zdro-
wotnej. Oznacza to usunięcie z ustawy (w konse-
kwencji również ze stosownego rozporządzenia), jako
jednego z kryteriów podziału środków, wskaźnika
wynikającego ze zróżnicowania kosztu jednostkowe-
go świadczenia opieki zdrowotnej.
137
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz.
1495). Przepisy te w kolejnych latach doprowadzą do
większego udziału Podkarpackiego OW NFZ w ogól-
nej puli środków NFZ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opłaty recyklingowej (13800)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2010 r. (znak: SPS-023-13800/
10) dotyczące interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opłaty recyklingowej, uprzejmie przekazu-
ję poniższe informacje.
Komisja Europejska, dokonując przeglądu dyrek-
tywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji (Dz. U. L z 269 z 21.10.2000,
z późn. zm.) w krajach członkowskich, skierowała do
Polski pismo dotyczące potencjalnego naruszenia w
zakresie nieprawidłowej transpozycji dyrektywy, a
rząd Rzeczypospolitej Polskiej przekazał do Komisji
Europejskiej odpowiedź na przedmiotowe zarzuty.
Odpowiedź rządu RP wskazywała m.in. na goto-
wość do przedstawienia Komisji Europejskiej dodat-
kowych wyjaśnień w ramach bilateralnych rozmów
dążących do lepszego zrozumienia celów dyrektywy,
jak również przybliżenia Komisji polskiego systemu
prawnego i sposobu jego praktycznego funkcjono-
wania.
W związku z powyższym w dniu 24 września 2009 r.
odbyło się w Brukseli spotkanie przedstawicieli stro-
ny polskiej z przedstawicielami Komisji Europejskiej,
na którym przedstawiono sytuację w Polsce w za-
kresie przepisów ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.
U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.). Komisja Europejska
przyjęła większość wyjaśnień zawartych w odpo-
wiedzi rządu Rzeczpospolitej Polskiej, a niektóre
138
wątpliwości zostały wyjaśnione w trakcie spotkania
z Komisją w dniu 24 września 2009 r. Pozostały kwe-
stie, co do których strona polska prowadzi uzgodnie-
nia w celu zapewnienia pełnej transpozycji przepi-
sów dyrektywy 2000/53/WE w sprawie pojazdów
wycofanych z eksploatacji.
W związku z powyższym chciałbym wskazać, że w
planie prac rządu na I półrocze 2010 r. zawarte zosta-
ły założenia do projektu ustawy o zmianie ustawy o
recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Za-
sadniczym celem opracowania projektu założeń będzie
zapewnienie pełnej transpozycji dyrektywy 2000/53/
WE w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, a
także konieczność ograniczenia działalności tzw. sza-
rej strefy w przetwarzaniu pojazdów wycofanych z
eksploatacji i zapewnienie rozwiązań umożliwiających
osiąganie wymaganych poziomów odzysku i recyklin-
gu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Obecnie pro-
wadzone są prace przygotowawcze.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przedstawi-
ciele Ministerstwa Środowiska pozostają w kontakcie
z Komisją Europejską w zakresie zapewnienia pełnej
transpozycji przepisów dyrektywy, a pracownik Mini-
sterstwa Środowiska jest członkiem grupy roboczej
powołanej w ramach Komitetu Technicznego dyrek-
tywy 2000/53/WE w sprawie pojazdów wycofanych z
eksploatacji do prac związanych z metodologią oblicza-
nia poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji, co daje okazję do wymiany do-
świadczeń w zakresie wdrażania dyrektywy 2000/53/
WE w innych państwach członkowskich.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań dotyczących
ewentualnego zwrotu przedmiotowej opłaty, w chwi-
li obecnej, do momentu ostatecznego uzgodnienia z
Komisją Europejską stanowiska dotyczącego pełnej
transpozycji dyrektywy, nie można przesądzać o ja-
kichkolwiek obciążeniach budżetowych, które mo-
głaby wygenerować kwestia zgodności przepisów
ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji z dyrektywą 2000/53/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie inwigilacji obywateli (13801)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-13801/10, z dnia 18 stycznia
2010 r. pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie znowe-
lizowanych przepisów Prawa telekomunikacyjnego
uprzejmie informuję, że obowiązek zatrzymywania i
przechowywania danych przez operatorów publicznej
sieci telekomunikacyjnej oraz dostawców publicznie
dostępnych usług telekomunikacyjnych, a także udo-
stępniania tych danych uprawnionym podmiotom,
sądowi i prokuratorowi wynika z art. 180a ustawy z
dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.
U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.). Z kolei szczegółowy
katalog danych podlegających retencji (w tym danych
o lokalizacji telekomunikacyjnego urządzenia końco-
wego, z którego inicjowano lub do którego było kie-
rowane połączenie) został określony w rozporządze-
niu ministra infrastruktury z dnia 28 grudnia 2009 r.
w sprawie szczegółowego wykazu danych oraz rodza-
jów operatorów publicznej sieci telekomunikacyjnej
lub dostawców publicznie dostępnych usług teleko-
munikacyjnych obowiązanych do ich zatrzymywania
i przechowywania (Dz. U. Nr 226, poz. 1828), zwa-
nym dalej „rozporządzeniem”, na podstawie art. 180c
ust. 2 tejże ustawy.
Powyższe regulacje wynikają z konieczności
transpozycji do polskiego porządku prawnego prze-
pisów dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie za-
trzymywania generowanych lub przetwarzanych
danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostęp-
nych usług łączności elektronicznej lub udostępnia-
niem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej
dyrektywę 2002/58/WE (Dz. U. L 105, 13.4.2006, str.
54–63), zwanej dalej „dyrektywą”.
Katalog danych podlegających zatrzymywaniu
i niezbędnych do identyfikacji lokalizacji urządzenia
komunikacji ruchomej został określony w art. 5 ust. 1
lit. f dyrektywy i obejmuje:
1) etykietę lokalizacji (identyfikator komórki) na
początku połączenia;
2) dane pozwalające ustalić położenie geograficz-
ne komórek przez odniesienie się do ich etykiet loka-
lizacji (identyfikatorów komórki) w czasie, przez któ-
ry zatrzymywane są dane odnośnie do połączenia.
Analogiczne zapisy, precyzujące katalog danych
retencyjnych, zostały ujęte w § 4 pkt 5 i 6 omawiane-
go rozporządzenia i stanowią tym samym wykonanie
powyższego przepisu dyrektywy. Pragnę podkreślić,
że z punktu widzenia techniki legislacyjnej zapisy
art. 5 dyrektywy nie zostały przepisane w rozporzą-
dzeniu, lecz jedynie dokonana została ich transpozy-
cja, czyli dostosowanie do systemu krajowego; mate-
rialnie natomiast nie zawierają żadnych danych wy-
kraczających poza dyrektywę.
Wprawdzie projekt powyższego rozporządzenia
przewidywał regulacje narzucające obowiązek za-
trzymywania danych dotyczących lokalizacji teleko-
munikacyjnych urządzeń końcowych wykorzystywa-
nych w ruchomych publicznych sieciach telefonicz-
nych w czasie trwania połączenia, jednakże w trakcie
procedowania został przeredagowany i nadano mu

obecnie obowiązującą treść odzwierciedlającą zapisy
dyrektywy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Urząd Ko-
mitetu Integracji Europejskiej pisemnie potwierdził
zgodność zapisów ww. rozporządzenia z obowiązują-
cym prawem unijnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kontraktów z NFZ na 2010 r. (13807)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 22 grudnia 2009 r.,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
18 stycznia 2010 r. (znak: SPS-023-13807/10), w spra-
wie „kontraktów z NFZ na 2010 r.,” uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w życie 4 li-
stopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. usta-
wy wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r., nie może być mniejsza niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym
w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdrowia w po-
rozumieniu z ministrem finansów, w którym wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest większa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień
30 czerwca 2009 r., w tym w planie finansowym Ku-
jawsko-Pomorskiego OW NFZ o 12,9 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
139
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Kujawsko-Pomorskiego OW NFZ w kwocie
28,8 mln zł. Dodatkowo prezes NFZ, po poinformo-
waniu ministra zdrowia oraz ministra finansów, uru-
chomił rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej w ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ok. 1994
mln zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego, w wysokości
ok. 129 mln zł (w tym ok. 94,5 mln zł na leczenie
szpitalne), na podstawie upoważnień udzielonych dy-
rektorowi Kujawsko-Pomorskiego OW NFZ przez
dyrektorów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009. Jednocześnie należy zwró-
cić uwagę, że planowanie środków na poszczególne
zakresy świadczeń w ramach planu finansowego od-
działu wojewódzkiego należy do kompetencji dyrek-
tora tego oddziału. Również w zakresie kompetencji
dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu leży,
zgodnie z art. 124 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, możliwość dokonywania przesunięć w ramach
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym tego oddziału.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej
dotyczącej deficytu budżetowego (13808)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 stycznia br. (znak: SPS-023-13808/10)
zawierające interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej dotyczą-
cej deficytu budżetowego, pragnę przekazać na ręce
Pana Marszałka odpowiedź na postawione przez pa-
nią poseł pytania.
140
Dlaczego rząd nie zrealizował obietnicy wyborczej
dotyczącej deficytu budżetowego?
W wyniku kryzysu finansowego na świecie mają-
cego duży wpływ na sytuację makroekonomiczną
Polski na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27
stycznia 2009 r. jednym z punktów obrad była infor-
macja o aktualnej sytuacji gospodarczej w Polsce
oraz Europie. W wyniku dyskusji podjęta została de-
cyzja o konieczności redukcji wydatków budżetu pań-
stwa na rok 2009, a członkowie Rady Ministrów zo-
bowiązani zostali do przygotowania propozycji re-
dukcji wydatków w kierowanych i podległych im
urzędach. Jednocześnie ustalono, iż dopiero w poło-
wie roku, po zapoznaniu się z bieżącą sytuacją ma-
kroekonomiczną i stanem budżetu państwa, podjęta
zostanie decyzja o ewentualnym zmniejszeniu wydat-
ków oraz sposobie realizacji ograniczeń. Uzyskane
oszczędności w wysokości 19,7 mld zł miały zapobiec
ewentualnemu przekroczeniu deficytu budżetowego
w uchwalonej ustawie budżetowej na 2009 r. Skala
załamania aktywności w gospodarce światowej i
związane z nią pogorszenie sytuacji bieżącej oraz per-
spektyw dla polskiej gospodarki okazały się znacznie
silniejsze, niż wskazywały wcześniejsze prognozy in-
stytucji krajowych i zagranicznych. Znalazło to od-
zwierciedlenie w pogorszeniu sytuacji budżetu pań-
stwa, przede wszystkim po stronie dochodowej. W
związku z sytuacją pokryzysową prowadzona jest od-
powiedzialna polityka finansowa kierująca się zasadą
ostrożności w planowaniu budżetu. W dalszym ciągu
generowanie oszczędności stanowiło priorytet w
opracowywaniu projektu ustawy budżetowej na rok
2010. Jednakże nie można było uniknąć wzrostu
pewnych wydatków:
— ze względu na obecną sytuację makroekono-
miczną (planowany spadek zatrudnienia oraz niski
wzrost płac w gospodarce) oraz z uwagi na wzrost
wydatków na świadczenia z tytułu planowanej walo-
ryzacji wzrosła dotacja do Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych,
— wzrosły również wydatki na obsługę długu pu-
blicznego; stan taki spowodowany jest koniecznością
przeznaczenia większej ilości środków na pokrycie
kosztów deficytu budżetu państwa,
— w celu szybkiego i efektywnego wykorzystania
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej,
przeznaczonych na realizowanie projektów z udzia-
łem środków europejskich, w roku 2010 zwiększono
również wydatki na ich współfinansowanie.
Ponadto pomimo bardzo niekorzystnego otoczenia
zewnętrznego Polsce udało się utrzymać dodatni po-
ziom wzrostu PKB, co z kolei ma wpływ na zwiększe-
nie wydatków przeznaczonych na sfinansowanie wpła-
ty do budżetu Unii Europejskiej oraz wydatków na
obronę narodową. Propozycje działań zmierzających
do ograniczenia wzrostu zadłużenia zawiera również
„Plan rozwoju i konsolidacji finansów 2010–2011”,
przedstawiony przez premiera Donalda Tuska. Jed-
nym z elementów planu jest ograniczenie wzrostu za-
dłużenia poprzez wprowadzenie reguł fiskalnych.
Czy rząd ma zamiar podjąć działania, jeśli tak to
jakie, aby zgodnie z obietnicami doprowadzić budżet
do stanu bliskiego równowagi?
Poważnym problemem dotyczącym sektora fi-
nansów publicznych jest wysoki poziom deficytu sek-
tora finansów publicznych oraz rosnący poziom pań-
stwowego długu publicznego. Mechanizmy zapobie-
gające nadmiernemu narastaniu długu i przekrocze-
niu konstytucyjnego limitu 60% zawarte są w obo-
wiązującym prawie. W ustawie o finansach publicz-
nych zawarte są procedury ostrożnościowe i sana-
cyjne chroniące przed niekontrolowanym i nadmier-
nym wzrostem długu publicznego w sytuacji, gdy
jego relacja do PKB przekracza próg 50%, 55% i
60%. Ponadto znowelizowana ustawa o finansach
publicznych (z dnia 27 sierpnia 2009 r.) wprowadza
m.in. wzmocnienie kontroli nad wydatkami publicz-
nymi dzięki wprowadzeniu kontroli zarządczej oraz
nowych regulacji dotyczących audytu wewnętrznego
oraz nowe, zindywidualizowane podejście do kwestii
zadłużenia jednostek samorządu terytorialnego.
Każdego roku minister finansów przygotowuje, a
następnie Rada Ministrów przyjmuje 3-letnią (od
2010 r. 4-letnią) strategię zarządzania długiem Skar-
bu Państwa oraz oddziaływania na państwowy dług
publiczny. Strategia zawiera cele i zadania zarządza-
nia długiem oraz prognozy wielkości i struktury dłu-
gu publicznego i kosztów jego obsługi. Celem rządu
jest niedopuszczenie do przekroczenia przez dług
publiczny progu 55%, a zatem również niedopusz-
czenie do przekroczenia konstytucyjnego limitu
60%. Wymagać to będzie znaczącej konsolidacji fi-
nansów publicznych. Przedstawiony w końcu stycz-
nia „Plan rozwoju i konsolidacji finansów 2010–
–2011” obejmuje działania związane z ogranicza-
niem deficytu sektora finansów publicznych i prze-
ciwdziałający wzrostowi relacji długu publicznego do
PKB. Plan przewiduje m.in.:
1) wprowadzenie wiążących reguł wydatkowych
(pierwszej, doraźnej, o charakterze tymczasowym,
zmniejszającej deficyt strukturalny do poziomu po-
żądanego, czyli średniookresowego celu, i drugiej,
docelowej, służącej stabilizowaniu deficytu na no-
wym poziomie) wraz z przedstawieniem mechani-
zmów monitorowania i egzekwowania ich wypełnia-
nia. W szczególności w przypadku reguły wydatko-
wej służącej obniżeniu deficytu strukturalnego ko-
nieczne będzie bardzo silne ograniczenie wzrostu
wydatków o charakterze uznaniowym, a więc niewy-
nikających z istniejących ustaw regulujących wydat-
ki publiczne, oraz silne ograniczenie powstawania
nowych takich ustaw. Wzrost tych wydatków w naj-
bliższych latach nie powinien przekraczać 1% w uję-
ciu realnym. By tworzyć jednak przestrzeń do dal-
szego zwiększania wydatków o charakterze rozwojo-
wym, konieczne jest dalsze „odsztywnianie” dzisiej-
szej struktury wydatków publicznych. Reguła doce-
lowa stabilizująca deficyt strukturalny na pożąda-
nym poziomie będzie obejmować możliwie szeroki
zakres wydatków sektora finansów publicznych,

dzięki czemu zapewni wystarczający stopień swobody
w kształtowaniu poszczególnych składowych ogólne-
go agregatu. Ponadto oparcie reguły w części realnej
na wzroście gospodarczym w kilkuletnim okresie re-
ferencyjnym, a w części nominalnej na celu inflacyj-
nym pozwoli uzyskać antycykliczny charakter. Po-
nadto może być w regule potrzebny dodatkowy ele-
ment zmniejszania relacji wydatków publicznych do
PKB do poziomu poniżej 40% PKB,
2) poprawę zarządzania płynnością sektora pu-
blicznego poprzez wprowadzenie obowiązku lokowa-
nia wolnych środków wybranych jednostek sektora
finansów publicznych w formie depozytu prowadzo-
nego przez ministra finansów, co spowoduje uwolnie-
nie zamrożonych rezerw gotówkowych. Obecnie
znaczna część środków jednostek sektora finansów
publicznych, tj. kilkanaście do 20 mld zł, jest lokowa-
na w sektorze bankowym, co powoduje powstanie
niepotrzebnych kosztów. Adresatem planowanego
działania są państwowe fundusze celowe, państwowe
osoby prawne, agencje wykonawcze oraz Narodowy
Fundusz Zdrowia. W efekcie jego wprowadzenia na-
stąpi obniżenie poziomu długu publicznego w 2010 r.
średnio o ok. 14,6 mld zł (ok. 1,1% PKB) i 14,4 mld zł
na koniec roku 2010, poprzez zmniejszenie potrzeb
pożyczkowych Skarbu Państwa (SP), wynikające z
wykorzystania aktywów jednostek sektora finansów
publicznych w zarządzaniu płynnością budżetu pań-
stwa. W związku z faktem, że oprocentowanie lokat
byłoby niższe niż rentowność skarbowych papierów
wartościowych emitowanych w celu finansowania
potrzeb pożyczkowych budżetu państwa, nastąpi ob-
niżenie wydatków budżetu państwa. Oszczędności z
tego tytułu są szacowane na ok. 167 mln rocznie (w
cenach roku 2009). W przypadku pełnej realizacji
działania: Prywatyzacja przedsiębiorstw z udziałem
Skarbu Państwa (omawianego w pkt 3) poprawa za-
rządzania płynnością sektora publicznego pozwoliła-
by na obniżenie długu publicznego średnio o ok. 10,2
mld zł w 2010 r. oraz o ok. 5,6 mld zł na koniec 2010 r.
Natomiast oszczędności z tytułu mniejszych kosztów
obsługi długu wyniosłyby ok. 117 mln zł w 2010 r.,
zaś w kolejnych latach 84 mln zł rocznie (w cenach
roku 2009),
3) istotne przyspieszenie prywatyzacji przedsię-
biorstw z udziałem Skarbu Państwa. W 2010 r. pla-
nowane są przychody z prywatyzacji w wysokości ok.
25 mld zł. Ogółem przewidywane wpływy netto (po
dokonaniu odpisów na fundusze celowe i płatności na
restrukturyzację przemysłu potencjału obronnego)
do budżetu państwa wyniosą ok. 9,2 mld zł. Częścią
planowanych działań jest obniżenie odpisów z wpły-
wów z prywatyzacji na Fundusz Reprywatyzacji z
dotychczasowych 5% do 1,5% oraz na Fundusz Re-
strukturyzacji Przedsiębiorców z 15% do 3%, zgodnie
z projektem nowelizacji ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji. W rezultacie zwiększeniu ulegnie część
przychodów z prywatyzacji trafiająca bezpośrednio
do budżetu państwa. Łączny efekt zwiększenia przy-
chodów z prywatyzacji oraz zmniejszenie udziału od-
141
pisów na fundusze celowe spowoduje m.in. ogranicze-
nie przyrostu długu publicznego w 2010 r. o ok. 13,4
mld zł i obniżenie kosztów jego obsługi o ponad 700
mln zł rocznie, przy czym w 2010 r. oszczędności z
tego tytułu wyniosą ok. 350 mln zł,
4) zwiększenie efektywności zarządzania i wydat-
kowania środków publicznych oraz wiarygodności,
przejrzystości i przewidywalności polityki fiskalnej
poprzez powiązanie wydatków ze średnio- i długo-
okresowymi priorytetami rządu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej
dotyczącej modernizacji infrastruktury
polskich kolei (13809)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z
dnia 15 listopada 2008 r., nr pisma SPS-023-13809/
10, w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej do-
tyczącej modernizacji infrastruktury polskich kolei,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
informuję.
W odniesieniu do pytania pani poseł dotyczącego
niezrealizowania obietnicy dotyczącej modernizacji
polskiej infrastruktury kolejowej pragnę podkreślić,
iż działanie to, które leży nie tylko w interesie sek-
tora kolejowego, ale przede wszystkim w interesie
obywateli i całej krajowej gospodarki, wciąż jest jed-
nym z priorytetów działań rządu i ministra infra-
struktury.
Należy jednak zauważyć, iż obecny stan infra-
struktury kolejowej, zarówno linii kolejowych, tabo-
ru, jak i dworców, jest wynikiem wieloletnich zanie-
dbań. Niewielkie środki publiczne przeznaczane w
minionych dwudziestu latach na modernizację, re-
monty i utrzymanie infrastruktury kolejowej dopro-
wadziły do znacznej jej degradacji, a powstałe zale-
głości w wielu przypadkach będą nie do odrobienia.
Obecny rząd podjął trudne do przeprowadzenia dzie-
ło odnowy i rozwoju polskich kolei. Cele o charakte-
rze strategicznym, jakie sektor kolejowy w Polsce
powinien osiągnąć w długookresowym horyzoncie
czasowym, zostały zdefiniowane w „Masterplanie dla
142
transportu kolejowego w Polsce do 2030 r.” przyjętym
przez Radę Ministrów w grudniu 2008 r. Należą do
nich m.in.:
— zapewnienie konkurencyjności kolei w relacji do
innych gałęzi transportu w najbardziej rozwojowych
segmentach rynku,
— zrównoważenie gałęziowej struktury transportu
i ograniczenie szkód w środowisku wynikających ze
wzrostu zapotrzebowania na transport, w tym gwał-
townego rozwoju transportu drogowego,
— zapewnienie warunków do podnoszenia jakości
obsługi klientów przez przewoźników kolejowych.
W okresie najbliższych lat przeprowadzone zosta-
ną tysiące prac modernizacyjnych i odtworzeniowych.
Przewidywane wydatki na inwestycje w sektorze ko-
lejowym w latach 2010–2015 sięgają ok. 40 mld zł, z
czego ponad 50% pochodzić będzie ze wsparcia ze
środków Unii Europejskiej. Prowadzone w ramach
poszczególnych inwestycji prace modernizacyjne
umożliwią podwyższenie poziomu bezpieczeństwa,
ograniczenie szkodliwego oddziaływania na środowi-
sko naturalne, skrócenie czasu przejazdów, a także
podniesienie standardów obsługi i komfortu podróży
pasażerów.
Odnosząc się do pytania pani poseł o zakończenie
w tej kadencji prac nad studium wykonalności kolei
dużych prędkości i wejście w fazę realizacji, zapew-
niam, iż termin zakończenia prac nad studium wy-
konalności przed upływem kadencji pozostaje realnie
utrzymany. „Program budowy i uruchomienia prze-
wozów kolejami dużych prędkości w Polsce” przyjęty
przez Radę Ministrów uchwałą nr 276/2008 z dnia
19 grudnia 2008 r. realizowany jest przez zarządcę
infrastruktury kolejowej, spółkę PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, a jego realizację i wykonywanie moni-
toruje Międzyresortowy Zespół do Spraw Kolei Du-
żych Prędkości.
W chwili obecnej trwa postępowanie w sprawie
wyłonienia wykonawcy studium wykonalności dla
linii dużych prędkości. Studium wykonalności będzie
opracowane w dwóch etapach, przy czym etap I zakoń-
czony będzie po upływie 15 miesięcy od dnia podpisa-
nia umowy z wykonawcą i jego rezultatem będzie uzy-
skanie wszelkich merytorycznych danych niezbędnych
do podjęcia przez Radę Ministrów decyzji odnośnie
trybu realizacji oraz sposobu finansowania poszcze-
gólnych faz inwestycji kolei dużych prędkości. W ra-
mach etapu II opracowane zostaną uszczegółowienia
wybranego wariantu z analizami finansowymi, eko-
nomicznymi, ruchowo-przewozowymi, raport o od-
działywaniu na środowisko, dokument rezultatów
studium wykonalności oraz opisy przedmiotów zamó-
wienia dla wyboru wykonawców kolejnych etapów
przygotowania do budowy linii dużych prędkości.
Podkreślić należy, iż przygotowanie budowy i
uruchomienie kolei dużych prędkości nie może być i
nie jest procesem oderwanym od innych inwestycji
infrastrukturalnych. Jego realizacja wymaga kom-
plementarnego prowadzenia w stosunku do innych
projektów kolejowych, jak np. modernizacji Warszaw-
skiego Węzła Kolejowego, modernizacji linii CMK
Południe, modernizacji Łódzkiego Węzła Kolejowego
czy modernizacji linii Łódź – Warszawa.
Dziękuję za zainteresowanie pani poseł problema-
tyką modernizacji infrastruktury polskich kolei. Za-
pewniam, że działania inwestycyjne w zakresie in-
frastruktury kolejowej zgodnie z planem zostaną w
najbliższym czasie zintensyfikowane. Jednocześnie
proszę o cierpliwe oczekiwanie, gdyż wieloletnich za-
niedbań nie można naprawić w dwa lata. Efekty po-
dejmowanych działań jednak już w ciągu najbliż-
szych lat będą mogli odczuć – w pozytywnym wymia-
rze – wszyscy pasażerowie polskich kolei.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niespełnionej obietnicy dotyczącej
likwidacji przywilejów władzy (13811)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w nawiązaniu do interpelacji
pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 29 grudnia 2009 r.,
przekazanej przy piśmie z dnia 18 stycznia br., znak:
SPS-023-13811/10, w załączeniu uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Prezes Rady Ministrów upoważnił mnie do udzie-
lenia odpowiedzi na pani interpelację poselską w
sprawie niespełnionej obietnicy dotyczącej likwidacji
przywilejów władzy. Teza, którą pani poseł stawia w
swojej interpelacji, jest nieuzasadniona. Składam to
na karb ogromu obowiązków poselskich, których rze-
telne wypełnianie może utrudniać śledzenie decyzji
i działań podejmowanych przez rząd na bieżąco. Od
początku funkcjonowania rząd premiera Donalda
Tuska konsekwentnie, systematycznie i stanowczo
likwidował przywileje władzy w postaci zbędnych
kosztów, jakie ponosi budżet państwa na władzę pu-
bliczną i administrację, która tę władzę obsługuje.
1. Jedną z pierwszych decyzji rządu było ograni-
czenie kosztów związanych z istnieniem niepotrzeb-
nych instytucji, np. likwidacja Ministerstwa Gospo-
darki Morskiej oraz Ministerstwa Budownictwa i
Ministerstwa Transportu. W ich miejsce powstało
jedno Ministerstwo Infrastruktury.
2. Zlikwidowaliśmy także stanowiska 5 pełno-
mocników rządu: ds. samorządu terytorialnego, ds.

„Narodowego planu rozwoju na lata 2007–2013”, ds.
kształtowania ustroju rolnego, ds. narodowego pro-
gramu stypendialnego oraz pełnomocnika ds. promo-
cji alternatywnych źródeł energii. Ich zadania prze-
jęły już istniejące resorty.
3. Trzykrotne obcinaliśmy zbędne wydatki resor-
tów, w tym wydatki na administrację, czyli na obsłu-
gę władzy – w maju 2008 r. oraz na początku i w
połowie 2009 r. W 2008 r. ograniczenia zbędnych wy-
datków dały oszczędności około 8 mld zł. W 2009 r.
wydatki na władzę zostały zmniejszone o ponad 19,7
mld zł (wydatki na administrację rządową zmniejszo-
no o ponad 13 mld zł).
4. Zamroziliśmy podwyżki dla osób zajmujących
wyższe kierownicze stanowiska w 2009 r. i 2010 r.
dzięki nowelizacji ustaw o wynagrodzeniu osób zaj-
mujących kierownicze stanowiska państwowe z 13
lutego 2009 r. oraz o zmianie niektórych ustaw zwią-
zanych z realizacją wydatków budżetowych z 19 li-
stopada 2009 r.
5. Od 1 stycznia obowiązuje nowa ustawa o finan-
sach publicznych. Zapisaliśmy w niej rozwiązania,
które zapewniają przejrzystość finansów publicznych
i racjonalne wydawanie środków publicznych. Nowe
przepisy przewidują na przykład likwidację od 2011
r. samorządowych funduszy celowych. Ich zadania i
środki przejmą budżety samorządów. Działać będą
mogły jedynie państwowe fundusze celowe powoły-
wane ustawowo, których przychody będą pochodziły
z pieniędzy publicznych, a koszty będą przeznaczane
na realizację określonych zadań państwowych.
6. Systematycznie i konsekwentnie likwidujemy
rządowe ośrodki wypoczynkowe. Trwały zarząd zo-
stał już wygaszony w przypadku ośrodków: w Koło-
brzegu, w Małej Wsi, ośrodka „Cyranka” (Łańsk),
„Trójca” (k. Arłamowa), Grodno (k. Międzyzdrojów).
Trwają prace związane z wygaszeniem trwałego za-
rządu ośrodka „Kormoran” (Łańsk).
7. W listopadzie 2008 r. podpisana została umowa
na wspólne usługi telefonii komórkowej dla 46 urzę-
dów administracji centralnej. W ten sposób Skarb
Państwa przez najbliższe 4 lata obowiązywania umo-
wy zaoszczędzi ponad 24 mln zł.
8. W 2009 r. budżet kancelarii po raz pierwszy
został przygotowany w układzie zadaniowym. Obcię-
to planowane wydatki o 2,388 mln zł. Ograniczenie
wydatków dotyczyło działalności usługowej (100 tys.
zł mniej) oraz administracji (2,288 mln zł mniej).
Jednocześnie o 20 etatów zmniejszony został limit
zatrudnienia w korpusie służby cywilnej. Limit wy-
datków po nowelizacji budżetu wynosił 107 081 tys.
zł, czyli o 9,614 mln zł mniej niż w 2008 r. Limit za-
trudnienia w 2009 r. wynosił 645 etatów i został
zmniejszony w porównaniu z 2008 r. o 62 etaty.
Jednocześnie pieniądze z budżetu państwa były
przekazywane na poprawę sytuacji m.in. emerytów,
nauczycieli czy młodych lekarzy.
1. Od 1 marca 2009 r. emerytury i renty wzrosły
o 6,1% (z budżetu państwa na wzrost emerytur i rent
przeznaczamy 650 mln zł).
143
2. Rosły wynagrodzenia nauczycieli: w 2008 r.
o 10%, w 2009 r. o 5% od stycznia i o 5% od września.
Od września 2010 r. planowany jest 7-procentowy
wzrost płac.
3. Uruchomiono program pomocy w spłacie kre-
dytów hipotecznych dla tych, którzy stracili pracę.
4. Podniesiono płace lekarzom rezydentom i sta-
żystom (4 maja 2009 r. weszło w życie rozporządzenie
dotyczące zasadniczego wynagrodzenia lekarzy i le-
karzy dentystów odbywających staż w ramach rezy-
dentury; zasadnicza pensja wymienionych lekarzy
wynosi od 3170 zł do 3890 zł, podczas gdy w 2007 r.
lekarze ci zarabiali 1757 zł). Płace lekarzy stażystów
wzrosły z 1403 zł w 2007 r. do 2007 zł w 2009 r.
Informacje o podejmowanych decyzjach i działa-
niach rządu w zakresie ograniczania wydatków i
efektywniejszego wykorzystania środków z budżetu
były na bieżąco przekazywane za pośrednictwem na
przykład strony internetowej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów (www.premier.gov.pl). Działania po-
dejmowane przez rząd w tej materii były relacjono-
wane i komentowane przez media. Jeśli informacje o
którymkolwiek z opisanych powyżej dokonań rządu
nie dotarły do pani poseł, to komunikaty w tej spra-
wie mogą zostać niezwłocznie przekazane drogą elek-
troniczną lub tradycyjną pocztą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie przywrócenia w obowiązującym
od 13 grudnia 2009 r. rozkładzie jazdy
pociągów postoju na stacji Suchedniów pociągu
nr 38202/83203 relacji Kraków – Kołobrzeg
oraz pociągu nr 32100/23101 relacji
Lublin – Kraków – Katowice (13816)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Marii Zuby w sprawie przywrócenia
w obowiązującym od 13 grudnia 2009 r. rozkładzie
jazdy pociągów postoju na stacji Suchedniów pociągu
38202/83203 relacji Kraków – Kołobrzeg oraz pocią-
gu nr 32100/23101 relacji Lublin – Kraków – Kato-
wice przekazuję poniższe informacje.
Zgodnie z przekazanym przez PKP InterCity SA
stanowiskiem głównym zadaniem pociągów TLK
144
(międzywojewódzkich pociągów pospiesznych) jest
obsługa w możliwie najkrótszym czasie jak najwięk-
szej liczby podróżnych w długich relacjach na pod-
stawowych ciągach komunikacyjnych. Poprzez za-
pewnienie skomunikowań z pociągami regionalny-
mi osobowymi oferta dostępna jest dla pasażerów
ze stacji, na których pociągi pospieszne nie zatrzy-
mują się.
Postoje pociągów TLK planowane są w zależności
od czynników kilku rodzajów, w szczególności:
— handlowo-marketingowych, takich jak gęstość
zaludnienia na danym terenie, układ komunikacyjny
ze szczególnym uwzględnieniem układu drogowego
oraz konkurencyjnego układu publicznej komunika-
cji samochodowej,
— techniczno-eksploatacyjnych, takich jak dłu-
gość pociągu, długość peronów, przy których pociąg
ma się zatrzymać, oraz możliwości techniczno-rucho-
we w danym okresie dla konkretnej stacji,
— ekonomicznych, takich jak koszty zatrzymania
pociągu, liczba spodziewanych pasażerów oraz wpły-
wy z ich biletów pod kątem przede wszystkim pokry-
cia kosztów dodatkowego postoju przez przychody z
biletów,
— społecznych – pod kątem należytego wykony-
wania służby publicznej, jaka ma być realizowana
pociągiem pospiesznym, to jest zapewnienia szybkie-
go przewozu międzywojewódzkiego z ograniczoną
liczbą postojów.
Wyznaczanie postojów pociągów TLK na stacjach
położonych w mniejszych miejscowościach następuje
wyłącznie w przypadku, gdy umożliwia to nawiąza-
nie dodatkowego, ważnego skomunikowania, bądź
też w przypadku gdy jest to miejscowość atrakcyjna
turystycznie, generująca duże potoki pasażerów.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruk-
tury z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie ogólnych wa-
runków prowadzenia ruchu kolejowego (Dz. U. z
2005 r. Nr 172, poz. 1444) oraz rozporządzeniem mi-
nistra infrastruktury z dnia 27 lutego 2009 r. w spra-
wie warunków dostępu i korzystania z infrastruktu-
ry kolejowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 35, poz. 274) długość
pociągu nie powinna być dłuższa od długości pero-
nów, przy których pociąg zatrzymuje się zgodnie z
rozkładem jazdy pociągów. Wobec powyższego, biorąc
pod uwagę długość składów pociągów przekraczającą
długość krawędzi peronowej oraz mając na uwadze
zapewnienie bezpieczeństwa podróżnym korzystają-
cym z pociągów PKP InterCity SA, przewoźnik pod-
jął decyzję o niezatrzymywaniu pociągów TLK na
stacji Suchedniów. Dotyczy to szczególnie pociągów
kursujących w porze nocnej oraz na długich trasach,
które nierzadko są pociągami wielo-relacyjnymi i ze-
stawione są z więcej niż 7 wagonów, zapewniając pa-
sażerom odpowiednią liczbę miejsc.
W związku z powyższymi uwarunkowaniami oraz
z powodu krótkich peronów, przy których z uwagi na
obowiązujące przepisy bezpieczeństwa mogą zatrzy-
mywać się tylko pociągi w całości mieszczące się przy
krawędzi peronu, postoje dla pociągów TLK na stacji
Suchedniów nie zostały zrealizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie efektów działań Komitetu
Stabilności Finansowej (13819)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca przekazaną
przy piśmie z dnia 18 stycznia 2010 r., sygn. SPS-
-023-13819/10, w sprawie przekazania dotychczaso-
wych rezultatów działania Komitetu Stabilności Fi-
nansowej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień uzgodnionych z NBP i KNF.
Powstanie Komitetu Stabilności Finansowej sta-
nowi realizację rekomendacji dotyczących budowy
krajowych rozwiązań w zakresie zarządzania kryzy-
sowego, przyjętych na forum Unii Europejskiej przez
Radę Ecofin i Komitet do Spraw Ekonomicznych
i Finansowych. Konkluzje Rady Ecofin z 9 paździer-
nika 2007 r. zawierają ramowy harmonogram dzia-
łań na lata 2007–2009 w zakresie stabilności finan-
sowej (Strategic Roadmap for strengthening EU ar-
rangements for financial stability), a także harmono-
gram przeglądu instrumentów z zakresu zarządza-
nia kryzysowego w Unii Europejskiej (Review the
tools for crisis prevention, management and resolu-
tion). Ponadto zgodnie z harmonogramem prac w
ramach Unii Europejskiej w zakresie zarządzania
kryzysowego przyjętym przez Komitet do Spraw
Ekonomicznych i Finansowych (EFC/Financial Sta-
bility Table) w 2006 r. państwa członkowskie zobo-
wiązane zostały m.in. do wypracowania planów awa-
ryjnych na wypadek zaistnienia sytuacji kryzysowej
(contingency plans).
Powstanie Komitetu Stabilności Finansowej jest
również zgodne z Porozumieniem o współpracy po-
między organami nadzoru finansowego, bankami
centralnymi i ministerstwami finansów Unii Euro-
pejskiej w zakresie transgranicznej stabilności finan-
sowej (Memorandum of Understanding), które – po
podpisaniu przez wszystkie zainteresowane strony, w
tym również ministra finansów, prezesa NBP i prze-
wodniczącego KNF – weszło w życie 1 czerwca 2008 r.
W ramach współpracy mającej na celu utrzyma-
nie stabilności finansowej w Polsce, w tym koordy-
nacji działań podejmowanych w tym zakresie, a tak-

że wzajemnej wymiany informacji minister finansów,
prezes Narodowego Banku Polskiego i przewodniczą-
cy Komisji Nadzoru Finansowego podpisali porozu-
mienie w sprawie współpracy na rzecz wspierania
stabilności krajowego systemu finansowego, które
weszło w życie w dniu 1 stycznia 2008 r. Porozumie-
nie stanowiło podstawę normatywną działalności
Komitetu Stabilności Finansowej.
Od dnia 13 grudnia 2008 r. dokumentem regulu-
jącym prace komitetu jest ustawa o Komitecie Sta-
bilności Finansowej. Należy zaznaczyć, że ustawa o
Komitecie Stabilności Finansowej jest częścią tzw.
pakietu regulacyjnego ogłoszonego przez ministra
finansów w dniu 13 października 2008 r., którego
celem było wzmocnienie zaufania oraz zapewnienie
stabilności krajowego systemu finansowego.
W kontekście powyższego należy zaznaczyć, że
zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 2 ustawy z dnia
7 listopada 2008 r. o Komitecie Stabilności Finanso-
wej (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1317) celem działa-
nia komitetu jest zapewnienie efektywnej współpra-
cy w zakresie wspierania i utrzymania stabilności
krajowego systemu finansowego poprzez wymianę
informacji, opinii i ocen sytuacji w systemie finanso-
wym w kraju i za granicą oraz koordynację działań
w tym zakresie. Ponadto, w świetle brzmienia art. 3
ust. 1, do zadań komitetu należy również dokonywa-
nie ocen sytuacji w krajowym systemie finansowym
oraz na rynkach międzynarodowych, opracowywanie
i przyjmowanie procedur współdziałania na wypadek
wystąpienia zagrożenia dla stabilności krajowego
systemu finansowego oraz koordynowanie działań
członków komitetu. Należy również podkreślić, iż
zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o Komitecie Stabilności
Finansowej realizacja zadań, w tym zasady i zakres
wymiany informacji, odbywa się zgodnie z przepisa-
mi regulującymi zadania i kompetencje ministra fi-
nansów, Narodowego Banku Polskiego i Komisji
Nadzoru Finansowego.
W związku z powyższym należy zaznaczyć, że w
2008 r. odbyło się 10 posiedzeń Komitetu Stabilności
Finansowej, natomiast w 2009 r. – 7 posiedzeń, pod-
czas których cyklicznie omawiana była sytuacja na
rynku finansowym, uzupełniana o dodatkowe infor-
macje wynikające z aktualnych wydarzeń na rynku
finansowym. Zgodnie z komunikatami opublikowa-
nymi po posiedzeniach KSF w dniach 7 lutego 2008 r.,
1, 8 i 13 października 2008 r., 12 lutego 2009 r. oma-
wiana była m.in.:
— ocena sytuacji w krajowym systemie finanso-
wym i na rynkach międzynarodowych, w szczegól-
ności w kontekście wydarzeń w Stanach Zjednoczo-
nych i Europie, które miały wpływ na zwiększenie
niepewności na rynkach finansowych (1 październi-
ka 2008 r.),
— dyskusja nad kontynuacją prac w zakresie or-
ganizacji zarządzania kryzysowego, wynikających z
uzgodnień na forum UE (1 października 2008 r.),
— omówienie sytuacji na rynkach finansowych
oraz ważne kwestie dla stabilności systemu finanso-
145
wego w związku z problemem opcji walutowych; Ko-
mitet Stabilności Finansowej na posiedzeniu w dniu
12 lutego 2009 r. ocenił, że nie występują istotne za-
grożenia dla stabilności systemu finansowego,
— przedstawienie informacji o pakiecie aktów
prawnych, które wraz z zaproponowanym wcześniej
przez NBP pakietem zaufania wzmacniają stabilność
finansową kraju (13 października 2008 r.),
— omówienie sytuacji na rynkach finansowych
oraz ważnych kwestii dla stabilności systemu finan-
sowego, m.in. plany kredytowe banków na rok 2009,
Komitet Stabilności Finansowej na posiedzeniu w
dniu 6 kwietnia 2009 r. ocenił, że obecnie nie wystę-
pują istotne zagrożenia dla stabilności systemu fi-
nansowego
W kontekście powyższego należy wskazać, że po-
siedzenia Komitetu Stabilności Finansowej odbywa-
ły się cyklicznie, a ich podstawowym celem było za-
bezpieczenie krajowego rynku finansowego przed
następstwami kryzysu na rynkach światowych.
Jednocześnie formuła prac KSF daje wyjątkową
możliwość bezpośredniej wymiany poglądów oraz
przyjęcia nowych inicjatyw bądź przyspieszenia prac
nad określonymi inicjatywami dotyczącymi szeroko
rozumianej stabilności finansowej systemu finanso-
wego. W odniesieniu do dotychczasowego formalnego
(pisemnego) charakteru kontaktów posiedzenia KSF
umożliwiają przyspieszenie wymiany informacji
i wyjaśnienie kwestii spornych oraz mogą się przy-
czyniać do usprawnienia koordynacji działań, które
maja zostać podjęte przez MF, KNF i NBP.
Należy jednocześnie wskazać na treść art. 12
ustawy o KSF, zgodnie z którym informacje o pra-
cach komitetu, w tym ustalenia dokonane przez ko-
mitet, mogą zostać podane do publicznej wiadomości,
o ile komitet podejmie taką decyzję. Informacje takie
zamieszczane są w Biuletynie Informacji Publicznej
Ministra Finansów ewentualnie na stronach Naro-
dowego Banku Polskiego i Urzędu Komisji Nadzoru
Finansowego, które zamieszczają w prowadzonych
przez siebie serwisach internetowych treść informa-
cji lub odnośnik do informacji zamieszczonej w ser-
wisie internetowym ministerstwa finansów. Należy
wskazać, że z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o
KSF wynika, że działania związane z pracami komi-
tetu, które nie zostały zawarte na stronie interneto-
wej objęte są tajemnicą. W związku z powyższym
możliwe jest przekazanie wyłącznie informacji na
temat szczegółowych działań Komitetu Stabilności
Finansowej, które zostały podane do publicznej wia-
domości w komunikatach zamieszczonych w Biulety-
nie Informacji Publicznej Ministra Finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
146
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wspierania przez nasz kraj
za pośrednictwem Międzynarodowego
Funduszu Walutowego finansów innych krajów
ubiegających się o pomoc finansową
w tym funduszu (13820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia br. o numerze SPS-023-13820
dotyczące interpelacji pana posła Stanisława Steca
w sprawie udziału RP w czasowym podwyższeniu
zasobów finansowych Międzynarodowego Funduszu
Walutowego Ministerstwo Finansów uprzejmie prze-
syła w załączeniu odpowiedź na pytanie zawarte w
ww. interpelacji.
Informacja o udziale RP w finansowaniu Między-
narodowego Funduszu Walutowego (MFW)
1. Informacje podstawowe nt. mechanizmu wno-
szenia udziałów członkowskich do MFW
Zasoby finansowe Międzynarodowego Funduszu
Walutowego składają się z wpłat udziałów krajów
członkowskich MFW (kwoty członkowskie), a także
posiadanych przez fundusz rezerw złota.
Przystępując do funduszu, każdy kraj wnosi kwo-
tę udziałową ustaloną indywidualnie według przyję-
tej przez MFW formuły kwot, uzależnioną od repre-
zentowanego potencjału gospodarczego oraz finan-
sowego i wyrażoną w SDR (Special Drawing Rights).
Kraj członkowski zobowiązany jest do wpłaty do 25%
kwoty udziałowej w pozycjach rezerwowych wskaza-
nych przez MFW, a resztę stanowi rachunek otwarty
w walucie krajowej do wykorzystania przez MFW.
Wydatki związane z członkostwem Rzeczypospo-
litej Polskiej w Międzynarodowym Funduszu Walu-
towym, na podstawie art. 5 ust. 1a ustawy o Narodo-
wym Banku Polskim z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.
U. z 2005 r. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.), są pokrywane
przez NBP ze środków własnych. Wpłacona kwota
w pozycjach rezerwowych stanowi tzw. reserve tran-
che position danego kraju, czyli de facto część rezerw
walutowych. Opłacenie podwyższenia kwoty w części
„walutowej” oznacza więc zmianę alokacji polskich
rezerw walutowych – przesunięcie z jednej inwestycji
w „inwestycję” w MFW. Należy zaznaczyć, że kwota
opłacona w walutach wymienialnych jest oprocento-
wana oraz zalicza się do aktywów rezerwowych NBP
i może zostać wypłacona po uprzednim poinformo-
waniu MFW (stanowiąc rodzaj swoistej lokaty). Ma-
jąc na uwadze powyższe, można stwierdzić, iż wno-
szenie udziałów członkowskich do MFW nie ma bez-
pośredniego wpływu na stan finansów publicznych
RP. Wpływ pośredni zaś jest bardzo ograniczony,
gdyż wynika jedynie z różnicy w dochodach NBP po-
między dochodami uzyskiwanymi w MFW a docho-
dami, jakie bank centralny uzyskałby, lokując rezer-
wy w inny sposób.
2. Udział Polski w czasowym podwyższeniu zaso-
bów MFW
Ostry przebieg kryzysu finansowego spowodował,
że zasoby finansowe MFW uległy znaczącemu obni-
żeniu. Fundusz zaakceptował bowiem szereg anga-
żujących jego środki porozumień pożyczkowych.
Szybko rosnące zapotrzebowanie funduszu na finan-
sowanie spowodowało, że MFW przechodzi do mie-
szanej struktury zasobów finansowych: obok środ-
ków pochodzących z kwot członkowskich pojawiają
się środki pozyskane (pożyczone) przez fundusz od
swoich członków.
W związku z powyższym Rada Europejska (RE)
na posiedzeniu w dniach 19 i 20 marca 2009 r. oraz
posiedzeniu w dniach 18 i 19 czerwca 2009 r. podjęła
decyzje dotyczące czasowego podwyższenia zasobów
finansowych Międzynarodowego Funduszu Waluto-
wego (MFW) przez państwa członkowskie UE w kwo-
cie 175 mld USD. Udział RP wynosi 4,06 mld USD.
Uzasadniając uczestnictwo RP w zwiększeniu za-
sobów finansowych MFW, należy podkreślić, iż
wsparcie działalności funduszu, w tym zwłaszcza za-
pewnienie mu wystarczających środków finanso-
wych, ma niezwykle istotne znaczenie z punktu wi-
dzenia stabilizacji gospodarki światowej i finansów
międzynarodowych. Powyższe argumenty leżą u pod-
staw decyzji pozostałych członków UE. Kwestia ta
nabiera szczególnego znaczenia w kontekście działań
stabilizacyjnych prowadzonych przez MFW w regio-
nie Europy Środkowej i Wschodniej, w którym szereg
krajów zostało poważnie dotkniętych skutkami glo-
balnego kryzysu finansowego i gospodarczego. Cza-
sowe zwiększenie zasobów finansowych MFW będzie
więc jednoznacznie korzystne z punktu widzenia
kondycji gospodarczej całego regionu oraz Polski. Co
więcej, udostępniając środki MFW, Polska potwier-
dza swoją pozycję kraju o stabilnej gospodarce i fi-
nansach, także w ocenie rynków finansowych, co
może obniżyć koszty pozyskania przez nasz kraj fi-
nansowania ze źródeł zagranicznych. Dodatkowo
znaczny udział UE we wsparciu funduszu wpłynie
pozytywnie na pozycję przetargową krajów człon-
kowskich UE (w tym Polski) w dyskusji nad reforma-
mi MFW, obejmującej m.in. kształt Rady Dyrektorów
Wykonawczych oraz siłę głosów i reprezentację w
MFW, co może mieć wpływ także na przyszłą pozycję
Polski w procesie decyzyjnym funduszu. Oceniając
bilans operacji, warto np. wskazać na silny wzrost
marży zagranicznych obligacji polskiego Skarbu
Państwa, jaki miał miejsce w pierwszej fazie kryzysu.
Już po względnym uspokojeniu rynków w lipcu 2009 r.
Polska była w stanie uplasować swoje dziesięcioletnie
obligacje z rentownością przewyższającą rentowność
obligacji USA o podobnym terminie zapadalności o
2,9 punktu procentowego, podczas gdy w przypadku
emisji obligacji nominowanych w USD w roku 2005,
a więc przed kryzysem, różnica ta wynosiła jedynie
ok. 0,6 punktu procentowego. Ostatnia z emisji za-

granicznych – obligacje 15-letnie o wartości nominal-
nej 3 mld EUR – sprzedana została przy rentowności
1,48 punktu procentowego wyższej od rynkowej sto-
py swap. Wspólny wysiłek finansowy wielu krajów,
które zdecydowały się na udział w zwiększeniu zaso-
bów funduszu, przyczyniając się do stabilizacji sytu-
acji gospodarki i finansów światowych, redukuje pa-
nującą na rynkach niepewność i przekłada się po-
średnio na uniknięcie wzrostu kosztów obsługi dłu-
gu, tak w przypadku długu Skarbu Państwa, jak
i innych podmiotów. W przypadku podmiotów pry-
watnych można nawet mówić wręcz o umożliwieniu
uzyskania przez nie finansowania, gdyż w czasie kry-
zysu możliwość taką wiele z tych podmiotów traci.
Korzystającej ze zbiorowego przedsięwzięcia Polsce,
która w czasie kryzysu wykazała się jako jedna z nie-
licznych gospodarek zdolnością utrzymania pozytyw-
nego tempa wzrostu i która ma zarówno podstawy,
jak i ambicje do odgrywania znaczącej roli w świecie,
trudno byłoby uzasadnić odmowę udziału w omawia-
nej operacji.
Należy także zaznaczyć, iż w omawianym przy-
padku zobowiązania finansowe Polski mają charak-
ter potencjalny. Kraje uczestniczące w zwiększeniu
zasobów MFW mogą być wezwane do ich dostarcze-
nia tylko wtedy, gdy pozostałe zasoby MFW ulegną
wyczerpaniu, a wobec obserwowanej stabilizacji
światowej gospodarki i jej stopniowego powrotu na
ścieżkę wzrostu prawdopodobieństwo zaistnienia ta-
kiej sytuacji maleje. Ponadto podwyższenie zasobów
finansowych funduszu ma charakter czasowy i środ-
ki udostępnione są zwracane pożyczkodawcy w mo-
mencie zmniejszenia potrzeb finansowych MFW.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy
(13823)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 stycznia r. (znak: SPS-
-023-13823/10), uprzejmie przedkładam odpowiedź na
interpelację panów posłów Arkadego Fiedlera, Toma-
sza Piotra Nowaka oraz pani poseł Aldony Młyńczak
w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005
147
r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.
1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został opra-
cowany w celu wprowadzenia pod kontrolę prawną
substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzylopi-
perazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych w
dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa o
zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.
U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu 8 maja
2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła objąć
kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP) wpisaną
do załącznika nr 2 w wykazie substancji psychotro-
powych grupy II-P, jak również po uwzględnieniu
poprawki poselskiej 17 innych substancji i roślin psy-
choaktywnych wpisanych do załącznika nr l w wy-
kazie środków odurzających grupy I-N ww. ustawy.
W sumie objęto kontrolą ustawową 18 substancji
i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wykorzysty-
wane w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie
jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitra-
gyna speciosa, Argyreia nervosa, o których informo-
wało Europejskie Centrum Monitorowania Narkoty-
ków i Narkomanii (EMCDDA), nie znajdują łatwo
zamienników i obecnie są zastępowane roślinami i
substancjami, o których działaniu psychoaktywnym
brak jest poważnych doniesień naukowych (Theobro-
mina, Geranium). Należy podkreślić, że z handlem
tzw. dopalaczami zmagają się z lepszym lub gorszym
efektem wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart
shops – sklepy handlujące dopalaczami istnieją w
większości krajów Europy. Najwięcej jest ich w Wiel-
kiej Brytanii, Niemczech i Holandii. Jak do tej pory
żaden z krajów europejskich nie zdelegalizował dzia-
łalności tych sklepów.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę oceny i szybkiego obję-
cia kontrolą niebezpiecznych substancji czy roślin
psychoaktywnych, prowadzi wspólne działania z
głównym inspektoratem farmaceutycznym w celu
wypracowania projektu takiej regulacji ustawowej,
która umożliwiłaby przeniesienie wykazu środków
odurzających i substancji psychotropowych z ustawy
do rozporządzenia. Takie rozwiązanie dałoby możli-
wość szybkiej reakcji na pojawienie się nowych, wcze-
śniej nieznanych substancji o działaniu psychoak-
tywnym, co byłoby skutecznym działaniem wobec
możliwości wykorzystania nowych substancji i roślin
w ofercie sklepów oferujących dopalacze.
W opinii Ministerstwa Zdrowia kwestia tzw. do-
palaczy nie może być skutecznie rozwiązana wyłącz-
nie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, regulującej kwestie
związane wyłącznie ze środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi, znajdującymi się w za-
łącznikach do ustawy. Wyżej wspomniane, podejmo-
148
wane przez Ministerstwo Zdrowia działania koncen-
trowały się na wyeliminowaniu dostępu do substan-
cji, które spełniają kryteria środków odurzających i
substancji psychotropowych (BZP, Salvia divinorum,
JWH-0-18). Z opinii przedstawionej przez przedsta-
wiciela Policji podczas spotkania Zespołu do Spraw
Administracji i Bezpieczeństwa Obywateli Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w spra-
wie tzw. dopalaczy wynika, że cel ten został osiągnię-
ty. Kolejna wspomniana wyżej inicjatywa podjęta
przez Ministerstwo Zdrowia ukierunkowana jest na
opracowanie i wdrożenie instrumentów prawnych,
umożliwiających objęcie czasową kontrolą środków
odurzających lub substancji psychotropowych mogą-
cych prowadzić do uzależnienia od nich oraz określe-
nie procedur i trybu prowadzenia tzw. oceny ryzyka.
Rozwiązanie powyższe będzie stanowić bardzo waż-
ny element działań ukierunkowanych na szybkie i
sprawne podejmowanie decyzji o wycofaniu niektó-
rych substancji i podejmowania ostatecznych decyzji
w oparciu o naukowo zweryfikowaną ocenę tych sub-
stancji. Nadal jednak w ofercie sklepów z dopalacza-
mi mogą pozostawać substancje nawet psychoaktyw-
nie obojętne, które nie będą objęte żadnym z powyż-
szych instrumentów prawnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Zdro-
wia rozważy wprowadzenie rozwiązań, które unie-
możliwiłyby określanie dopalaczy jako produktu
kolekcjonerskiego, a proces wprowadzania do obrotu
byłby poddany określonym przepisom, w tym nad-
zorowi.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia prowadzi poprzez
Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narko-
manii kampanię informacyjną m.in. na stronie in-
ternetowej www.dopalaczeinfo.pl pn. „Dopalacze
mogą cię wypalić”, której celem jest ograniczanie
możliwych szkód zdrowotnych powodowanych przez
tzw. dopalacze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy
(13823)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Arkadego Fiedlera oraz grupy po-
słów w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18
stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13823/10, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Ogólne ramy działalności państwa polskiego w
zakresie przeciwdziałania zjawisku narkomanii wy-
tycza ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziała-
niu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn.
zm.). Jest ona nową kompleksową regulacją prawną
powstałą w miejsce uchylonych ustaw z 1985 i 1997
r., obejmuje bowiem praktycznie wszystkie zagadnie-
nia związane z prawnymi uregulowaniami dotyczą-
cymi środków odurzających, substancji psychotropo-
wych i prekursorów oraz z przeciwdziałaniem uży-
waniu tych substancji do celów innych niż medyczne
i naukowe. Jest równocześnie aktem obszerniejszym
niż poprzednia obowiązująca w tym zakresie ustawa,
co wynika po części z konieczności dostosowania pra-
wa krajowego do prawodawstwa Unii Europejskiej,
ale także z konieczności wypełnienia luk w dotych-
czas istniejących przepisach.
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii opiera się
na kilku podstawowych założeniach istotnych dla re-
alizacji jej postanowień oraz skuteczności zapobiega-
nia i zwalczania narkomanii:
— nakłada na organy administracji rządowej i
samorządowej obowiązek podejmowania czynności
zmierzających do przeciwdziałania narkomanii oraz
wspierania w tym zakresie działalności pozarządo-
wych organizacji społecznych;
— przewiduje leczenie, rehabilitację i reintegrację
osób uzależnionych, a także nadzór nad substancja-
mi i uprawami roślin, których używanie może pro-
wadzić do narkomanii;
— zapewnia infrastrukturę i finansowanie ko-
niecznych potrzeb w tej dziedzinie.
Ustawa ta w wielu kwestiach doprecyzowuje, roz-
wija i porządkuje dotychczasowe regulacje, systema-
tyzuje m.in. nazewnictwo i usuwa niespójności ter-
minologiczne użytych określeń.
Zawarte w art. 4 tej ustawy definicje obejmują
m.in. pojęcie środków odurzających, substancji psy-
chotropowych, prekursorów, słomy makowej, konopi,
konopi włóknistych, maku, maku niskomorfinowego,
mleczka makowego, liści koki, żywicy i ziela konopi
innych niż włókniste, a więc substancji i upraw od-
działujących na ośrodkowy układ nerwowy, które to
pojęcia są elementami znamion przestępstw i wykro-
czeń określonych w przepisach karnych tej ustawy.
W języku potocznym „środek odurzający” jest sy-
nonimem narkotyku, czyli środka, którego częste
używanie prowadzi do narkomanii. Ustawa o prze-
ciwdziałaniu narkomanii, pośrednio definiując poję-
cie narkotyku, objęła nim trzy rodzaje substancji:
środki odurzające, substancje psychotropowe i środ-
ki zastępcze. Środek zastępczy nie został przy tym
ujęty jako znamię typu czynu zabronionego, a więc
innymi słowy nie jest substancją, której posiadanie
lub sprzedaż byłyby karalne.
Jednym z podstawowych składników tzw. dopa-
laczy jest substancja o nazwie l-benzylopiperazyna

– BZP, zwana również benzylopiperazyną. Pojawiła
się ona po raz pierwszy w Unii Europejskiej w 1999 r.,
a efekt jej działania jest podobny do amfetaminy czy
metamfetaminy. Działa ona pobudzająco na ośrodko-
wy układ nerwowy, jednak siła jej działania jest wy-
raźnie mniejsza.
W dniu 3 marca 2008 r. Rada Unii Europejskiej
decyzją nr 20008/2006/WSiSW (Dz. U.UK.L.08.63.45)
uznała l-benzylopiperazynę za nową substancję psy-
choaktywną, którą należy objąć środkami kontroli i
sankcjami karnymi. Zgodnie zaś z art. 1 tej decyzji
państwa członkowskie zostały zobowiązane do pod-
jęcia niezbędnych środków w celu objęcia tej substan-
cji środkami kontroli proporcjonalnymi do zagroże-
nia związanego z jej używaniem oraz sankcjami kar-
nymi przewidzianymi przez ich ustawodawstwo kra-
jowe na mocy zobowiązań wynikających z Konwencji
Narodów Zjednoczonych o substancjach psychotro-
powych z 1971 r.
Zarządzeniem z dnia 17 kwietnia 2008 r. został
powołany przez ministra sprawiedliwości Zespół do
spraw przygotowania projektu ustawy o zmianie
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektó-
rych innych ustaw. Jednym z celów działania zespo-
łu było wprowadzenie 1-benzylopiperazyny do załącz-
nika nr 2 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
zawierającego „Wykaz substancji psychotropowych”.
W celu jednak przyspieszenia prac legislacyjnych w
tym zakresie (prace zespołu obejmowały o wiele ob-
szerniejszą materię niż tylko uzupełnienie wykazów
środków odurzających i substancji psychotropowych
zawartych w załącznikach ustaw) powyższa zmiana
została zawarta w skierowanym w dniu 23 paździer-
nika 2008 r. rządowym (opracowanym przez Mini-
sterstwo Zdrowia) projekcie ustawy o zmianie ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii (druk sejmowy nr
1207), uchwalonym w dniu 20 marca 2009 r. Zgodnie
z powyższą nowelizacją w załączniku nr 2 do ustawy
„Wykaz substancji psychotropowych” w części 2:
„Substancje psychotropowe grupy II-P” dodano ben-
zylopiperazynę, uznając jej pobudzające działanie na
ośrodkowy układ nerwowy. Skutkiem powyższej zmia-
ny jest objęcie wszelkich produktów zawierających
powyższą substancję stosownymi środkami kontroli,
w tym również o charakterze prawnokarnym.
Jednocześnie, mając na uwadze wyżej przedstawio-
ne regulacje, należy stwierdzić, że reakcja ustawodaw-
cza w zakresie prawa karnego w odniesieniu do poja-
wiających się nowych substancji, co do których istnie-
je podejrzenie o ich szkodliwym działaniu na ośrodko-
wy układ nerwowy, wymaga zastosowania stosowne-
go trybu i procedury postępowania, a przede wszyst-
kim uzyskania wystarczających danych odnośnie
możliwych zagrożeń zdrowotnych i społecznych spo-
wodowanych ich używaniem. Przy tym jak wynika z
powyżej przedstawionych informacji, aktualizacja wy-
kazu substancji psychotropowych i środków odurza-
jących odbywa się w miarę pozyskiwania w tym za-
kresie stosownych danych i informacji.
149
Należy jednak podkreślić, że katalogowe ujęcie
środków odurzających i substancji psychotropowych
przysparzało i przysparza nadal wiele trudności spo-
wodowanych tym, że proces legislacyjny nie jest w
stanie nadążyć z uzupełnianiem stosownych wyka-
zów o te środki i substancje, które pojawiają się na
rynku w coraz to nowych postaciach.
Przy tym nie jest możliwe, zgodnie z powyżej
wskazanymi regulacjami prawnymi, w tym o charak-
terze międzynarodowym, których Polska jest sygna-
tariuszem, wprowadzenie postulowanej w interpela-
cji definicji ,,substancji niedozwolonych” jako ogólnej
definicji legalnej środków odurzających i substancji
psychotropowych i pozostawienie w gestii jednostek
badawczych ostatecznej decyzji o zakwalifikowaniu
danego środka, czy też substancji do kategorii „sub-
stancji niedozwolonych” skutkującej odpowiedzialno-
ścią karną. Przede wszystkim jednak tego typu re-
gulacja pozostawałaby w sprzeczności z funkcją gwa-
rancyjną prawa karnego podniesioną do rangi zasady
konstytucyjnej (art. 42 konstytucji), a także stano-
wiącą integralną część międzynarodowych konwen-
cji o ochronie praw człowieka (np. art. 7 Konwencji o
ochronie praw człowieka i podstawowych wolności).
Zgodnie z zasadą prawa karnego nullum crimen sine
lege certa, czyn zabroniony musi być wyraźnie okre-
ślony w obowiązującej ustawie, tak aby dla adresatów
norm prawnych było jasne, jakie zachowania podle-
gają penalizacji. Nie do pogodzenia z powyższym jest
więc wprowadzenie regulacji w zakresie definicji
środka odurzającego i substancji psychotropowej sta-
nowiącej jedno ze znamion ustawowych czynu zabro-
nionego pozwalających na jej dopełnienie przy wyko-
rzystaniu mechanizmów pozaustawowych. Specjali-
styczne jednostki badawcze mogą jedynie identyfiko-
wać określone środki i substancje w kontekście prze-
pisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nato-
miast ocena ich szkodliwości, skutkująca potrzebą
poddania ich środkom kontroli, należy do stosownych
organów państwa, które w określonym trybie i przy
zachowaniu stosownej procedury mogą wnioskować
o najwłaściwszy ich zdaniem mechanizm kontrolny,
w tym możliwą reakcję karną. Należy przy tym jed-
nak pamiętać, że polska kodyfikacja karna przyjmu-
je właściwą państwom demokratycznym zasadę po-
mocniczości prawa karnego, zgodnie z którą prawo
to nie może być podstawowym instrumentem regu-
lowania stosunków społecznych i rozwiązywania
określonych problemów. Prawo karne wraz z właści-
wymi dla niego sankcjami karnymi wkracza jedynie
wówczas, gdy inne środki i mechanizmy zawodzą i
okażą się nieskuteczne.
Jednocześnie należy poinformować, że w związku
z nowymi wyzwaniami wynikającymi z pojawienia
się na rynku substancji, które nie są wprawdzie środ-
kami odurzającymi czy psychotropowymi, jednak
działają w sposób do nich podobny, w przygotowanym
projekcie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii zaproponowano objęcie karnopraw-
nie chronionym zakazem reklamy i promocji nie tyl-
150
ko środków odurzających i substancji psychotropo-
wych, jak stanowi obecne prawo, lecz także środków
spożywczych lub innych produktów poprzez sugero-
wanie, że mają one działanie zbliżone do działania
substancji psychotropowych lub środków odurzają-
cych. Ma to na celu zapobieżenie występującemu
obecnie negatywnemu zjawisku prowadzenia rekla-
my i promocji środków spożywczych i innych produk-
tów, które jakkolwiek nie zostały umieszczone w wy-
kazie substancji psychotropowych lub środków odu-
rzających stanowiących załączniki do ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii, są reklamowane jako pro-
dukty oddziałujące na ośrodkowy układ nerwowy w
sposób podobny do środków odurzających lub sub-
stancji psychotropowych objętych wykazami. Zaletą
proponowanego rozwiązania jest to, że penalizacją w
odniesieniu do promocji i reklamy zostałyby objęte
również określone substancje (środki) jeszcze przed
ich wprowadzeniem na listę kontrolowaną zawartą
w wykazach stanowiących załączniki do ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii.
Założenia do wspomnianego projektu nowelizacji
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zostały
przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 8 września
2009 r.
Na zakończenie należy wskazać, iż nie można zgo-
dzić się z poglądem o panującej bezkarności osób
trudniących się sprzedażą tzw. dopalaczy.
Osoby te będą ponosiły odpowiedzialność karną
na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
o ile składnikiem sprzedawanego artykułu będą
środki lub substancje objęte wykazem środków odu-
rzających i substancji psychotropowych stanowią-
cych załączniki do ustawy. Tego typu substancją jest
właśnie benzylopiperazyna, która stanowiąc w wielu
przypadkach składnik dopalaczy, została na mocy
ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii zaliczona do grupy
substancji psychotropowych. W konsekwencji w każ-
dym więc przypadku, gdy będzie istniało uzasadnio-
ne podejrzenie, że składnikiem oferowanego do sprze-
daży produktu może być jeden ze środków lub sub-
stancji kontrolowanych, zgodnie z określoną w art.
10 ustawy Kodeks postępowania karnego zasadą le-
galizmu, każdy organ powołany do ścigania ma obo-
wiązek wszczęcia i kontynuowania postępowania
karnego, jeżeli tylko ściganie jest faktycznie zasadne
oraz prawnie dopuszczalne.
Dla osiągnięcia wskazanego w interpelacji celu
wydaje się również właściwe wykorzystanie istnieją-
cych już środków prawnych, takich jak przepisy usta-
wy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żyw-
ności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225, z późn.
zm.), która określa środki spożywcze szkodliwe dla
zdrowia oraz przewiduje procedury ich kontroli w
celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności i żywie-
nia. Przepisy tej ustawy umożliwiają reakcją właści-
wych organów urzędowej kontroli żywności na sytu-
ację pozostawania w obrocie handlowym substancji
o działaniu podobnym do substancji zdefiniowanych
jako narkotyki, w trybie postępowania administra-
cyjnego, a nie karnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie projektu rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi zmieniającego
rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Program
rolnośrodowiskowy, objętego PROW
na lata 2007–2013 (13824)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zdzisława Czuchy z dnia 18
stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13824/10, w sprawie
projektu rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi zmieniającego rozporządzenie w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Program rolnośro-
dowiskowy objętego PROW na lata 2007–2013 pra-
gnę przekazać następujące informacje.
W związku z wprowadzonym w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, zmieniającym roz-
porządzenie w sprawie minimalnych norm z dnia 10
marca 2009 r. (Dz. U. Nr 40, poz. 327), obowiązkiem
dotyczącym utrzymania 40% powierzchni gruntów
ornych w gospodarstwie pod pokrywą zimową na te-
renach wyznaczonych jako tereny zagrożone erozją
(wykaz tych obszarów jest zamieszczony w załączni-
ku do ww. rozporządzenia), rolnikom realizującym
pakiet 8.: Ochrona gleb i wód w ramach PROW 2007–
–2013 nie będzie przysługiwała płatność rolnośrodo-
wiskowa do tej powierzchni. Powyższe rozwiązanie
ma na celu wyeliminowanie sytuacji przyznawania
nienależnych środków z tytułu programu rolnośro-
dowiskowego (płatność rolnośrodowiskowa może być
wypłacona jedynie za wymogi wykraczające ponad
wymogi podstawowe, do których należą m.in. mini-
malne normy, w tym ten dotyczący minimalnej po-
krywy glebowej).
Wobec powyższego w projekcie rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie ministra rolnictwa i
rozwoju wsi z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Program rolnośro-

dowiskowy, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007—2013, zaistniała konieczność
uregulowania kwestii przyznawania płatności dla
rolników realizujących pakiet 8.: Ochrona gleb i wód.
Zaproponowano wprowadzenie następujących regu-
lacji:
— § 14a. W przypadku pakietu wymienionego w § 4
ust. 1 pkt. 8 realizowanego na gruntach rolnych po-
łożonych na obszarach zagrożonych erozją wodną,
których wykaz jest określony w przepisach w sprawie
minimalnych norm, płatność rolnośrodowiskowa za
realizację tego pakietu na tych gruntach jest przy-
znawana do 60% powierzchni tych gruntów oraz
— włączenie obszaru, na którym jest realizowany
pakiet 8.: Ochrona gleb i wód, do kategorii siły wyż-
szej.
Powyższy zapis daje możliwość przerwania zobo-
wiązania bez konieczności zwracania pomocy finan-
sowej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że MRiRW doło-
ży wszelkich starań, aby przepis, który zostanie za-
twierdzony, był możliwie najkorzystniejszy dla rolni-
ków znajdujących się na obszarach erozyjnych i wnio-
skujących o wsparcie w ramach pakietu 8.: Ochrona
gleb i wód, biorąc pod uwagę minimalne normy obo-
wiązujące wszystkich rolników programu rolnośro-
dowiskowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie stosowania przepisów ustawy
Prawo telekomunikacyjne w stosunku
do przedsiębiorców zajmujących się
dostarczaniem usługi dostępu do sieci Internet
(13832)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację nr SPS-023-13832/10 z dnia 18 stycznia
br. (data wpływu 19 stycznia br.) posłów Witolda Ko-
chana i Tadeusza Arkita, w sprawie stosowania prze-
pisów ustawy Prawo telekomunikacyjne do przedsię-
biorców zajmujących się dostarczaniem usługi dostę-
pu do sieci Internet, przedstawiam poniższe wyja-
śnienia.
151
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że zarówno mini-
ster infrastruktury, jak i prezes Urzędu Komunikacji
Elektronicznej, zwany dalej „prezesem UKE”, nie są
organami uprawnionymi do dokonywania wiążącej
interpretacji przepisów prawa. Informacje zawarte w
przedmiotowej odpowiedzi, odnośnie do zakresu sto-
sowania art. 140 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Pra-
wo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z
późn. zm.), zwanej dalej „PT”, należy zatem trakto-
wać jako stanowisko ministra infrastruktury, które
nie przesądza o sposobie egzekwowania tego przepi-
su w praktyce. Podobnie traktować należy opinię pre-
zesa UKE, na którą powołują się posłowie w przed-
miotowej interpelacji.
Uprzejmie informuję, że do Ministerstwa Infra-
struktury nie wpłynęły żadne informacje nt. trudno-
ści w stosowaniu regulacji zawartych w art. 140 PT
„z powodu braku miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego dla danej nieruchomości”. W
związku z pracami nad nowelizacją PT wybrani
przedsiębiorcy telekomunikacyjni przedstawili nato-
miast własne propozycje zmian, m.in. w zakresie
tego przepisu. Odnotowane były ponadto incydental-
ne skargi na działalność określonych przedsiębior-
ców telekomunikacyjnych, którzy instalowali na pry-
watnych nieruchomościach urządzenia telekomuni-
kacyjne bądź przeprowadzali nad lub pod taką nie-
ruchomością (telekomunikacyjne) linie kablowe, jak
również prośby o wskazanie podstawy prawnej po-
dejmowania takich działań przez wybranych przed-
siębiorców telekomunikacyjnych. W odpowiedzi na te
wystąpienia Ministerstwo Infrastruktury wskazy-
wało stosowne przepisy, które znajdować mogły za-
stosowanie w danych przypadkach, bądź kierowało
sprawę zgodnie z właściwością do odpowiednich or-
ganów, w szczególności prezesa UKE, z prośbą o zba-
danie ewentualnych nieprawidłowości.
Regulacje zawarte w obecnie obowiązującym art.
140 PT, dotyczące dostępu do cudzych nieruchomości
w celu założenia urządzeń lub linii telekomunikacyj-
nych, nie są rozwiązaniem nowym. Należy zwrócić
uwagę, że na gruncie ustawy z dnia 23 listopada 1990 r.
o łączności (t.j. Dz. U. z 1995 r. Nr 117, poz. 564, z
późn. zm.) funkcję taką pełnił art. 37 pkt l, natomiast
na gruncie ustawy z dnia 6 września 2000 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852, z późn.
zm.) art. 97.
Aktualna treść art. 140 PT obowiązuje równole-
gle z przepisami art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z
2004 r. Nr 261, poz. 2603), do którego odwołuje się
art. 140 ust. 4 PT1).
Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli strony (tj.
właściciel lub użytkownik wieczysty2) oraz operator
1)
S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne, Komentarz, C.H.
Beck, Warszawa 2005, s. 776.
2)
Zgodnie z ust. 5 przepis ten znajduje zastosowanie również,
jeżeli nieruchomość stanowi przedmiot użytkowania, najmu,
dzierżawy lub trwałego zarządu.
152
telekomunikacyjny3)) nie zawrą umowy (określającej
warunki korzystania z nieruchomości przez operato-
ra telekomunikacyjnego) w terminie (30 dni od dnia
wystąpienia przez operatora telekomunikacyjnego o
zawarcie umowy4)), stosuje się przepisy art. 124 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami. Prezes UKE
może występować w postępowaniu spornym na pra-
wach strony. Do prezesa UKE stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego5) dotyczą-
ce prokuratora.
Z treści obecnie obowiązującego art. 124 ust. l
ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika na-
tomiast, że starosta, wykonujący zadanie z zakresu
administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze
decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez
udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadze-
nie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewo-
dów i urządzeń służących do przesyłania płynów,
pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łącz-
ności publicznej i sygnalizacji, a także innych pod-
ziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów
i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych prze-
wodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik
wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody.
Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejsco-
wym, a w przypadku braku planu – zgodnie z decyzją
o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Z powyższego wynika, że ograniczenie sposobu
korzystania z nieruchomości – w sytuacji gdy nie doj-
dzie do uzgodnienia tej kwestii na drodze umowy –
jest możliwe w drodze decyzji starosty, zgodnie z pla-
nem miejscowym6), bądź w przypadku jego braku –
zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji
3)
Bądź podmiot, o którym mowa w art. 4 pkt l, 2, 4, 5 i 8 PT, tj.:
„1) komórki organizacyjne i jednostki organizacyjne podległe
Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowane oraz
organy i jednostki organizacyjne nadzorowane lub podległe mi-
nistrowi właściwemu do spraw wewnętrznych – dla własnych
potrzeb;
2) organy i jednostki organizacyjne podległe ministrowi wła-
ściwemu do spraw wewnętrznych – w odniesieniu do sieci tele-
komunikacyjnej eksploatowanej przez te organy i jednostki dla
potrzeb Kancelarii Prezydenta, Kancelarii Sejmu, Kancelarii
Senatu i administracji rządowej;
4) jednostki organizacyjne Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu i Centralnego Biura Antykorup-
cyjnego – dla własnych potrzeb;
5) jednostki organizacyjne podległe ministrowi właściwemu
do spraw zagranicznych – dla własnych potrzeb;
8) komórki organizacyjne przeprowadzające czynności wy-
wiadu skarbowego, które wchodzą w skład jednostek organiza-
cyjnych kontroli skarbowej nadzorowanych lub podległych mi-
nistrowi właściwemu do spraw finansów publicznych – dla wła-
snych potrzeb”.
4)
Zgodnie z ust. 2.
5)
Tj. ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania ad-
ministracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.).
6)
Przez który – zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy o zagospodaro-
waniu przestrzennym – rozumie się „miejscowy plan zagospoda-
rowania przestrzennego, o którym mowa w przepisach o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym”, tj. ustawie z dnia 27
marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.).
celu publicznego. W tym miejscu należy wyjaśnić, że
„celem publicznym”7) jest w szczególności budowa,
utrzymywanie oraz wykonywanie obiektów i urzą-
dzeń „łączności publicznej”, przez którą rozumie się8)
infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapew-
nieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyj-
nych w rozumieniu przepisów Prawa telekomunika-
cyjnego.
W odniesieniu do ewentualnej potrzeby noweliza-
cji tego przepisu uprzejmie informuję, że aktualnie
ku końcowi zmierzają prace legislacyjne w zakresie
projektu ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci
telekomunikacyjnych9), która ureguluje m.in. kwestie
poruszone w przedmiotowej interpelacji. Projekt ten
w dniu 3 listopada 2009 r. został przyjęty przez Radę
Ministrów, w dniu 27 listopada 2009 r. wpłynął do
Sejmu RP10), a 21 stycznia br. zakończyły się w tym
zakresie prace podkomisji infrastruktury (przyjęcie
sprawozdania prac podkomisji planowane jest na po-
siedzeniu 9 lutego br.). Był on również przedmiotem
konsultacji społecznych i resortowych.
Projekt ustawy o rozwoju usług i sieci telekomu-
nikacyjnych opracowany został w rezultacie prac
Międzyresortowego Zespołu ds. Realizacji Programu
Polska Cyfrowa. Jednym z priorytetowych zadań
rządowego programu „Polska cyfrowa”, a zarazem
głównym celem przyświecającym opracowaniu pro-
jektu ww. ustawy jest nowelizacja przepisów prawa
dla ułatwienia modernizacji sieci telekomunikacyj-
nych oraz zniesienia barier prawnych stojących na
przeszkodzie w ich szybkim rozwoju, ze szczególnym
naciskiem na szerokopasmowy dostęp do Internetu.
Projekt zawiera szereg uregulowań zmierzających do
ułatwienia inwestycji telekomunikacyjnych, w tym
w szczególności reguluje zasady ich prowadzenia
przez jednostki samorządu terytorialnego, np. w sy-
tuacji gdy na danym terenie prywatni inwestorzy nie
podejmują się rozbudowy infrastruktury telekomu-
nikacyjnej. Ponadto projekt tej ustawy zawiera udo-
godnienia dla realizacji tzw. regionalnych sieci sze-
rokopasmowych. Regulacje te mają sprzyjać przy-
spieszeniu procesu inwestycyjnego w telekomunika-
cji, także w tym celu, by umożliwić większe wykorzy-
stanie środków unijnych na finansowanie przedsię-
wzięć inwestycyjnych. Środki te są już bowiem prze-
kazywane w ramach takich programów operacyj-
nych, jak: Program Operacyjny „Innowacyjna gospo-
darka” 2007–2013” czy Program Operacyjny „Rozwój
Polski Wschodniej” 2007–2013.
Art. 30 przedmiotowego projektu zapewni możli-
wość instalowania urządzeń telekomunikacyjnych w
7)
Zgodnie z art. 6 pkt l ustawy o zagospodarowaniu prze-
strzennym.
8)
Zgodnie z art. 4 pkt 18 ustawy o zagospodarowaniu prze-
strzennym.
9)
Treść dostępna na stronie internetowej Ministerstwa In-
frastruktury: http://bip.mi.gov.pl/pl/bip/projekty_aktow_praw-
nych/projekty_ustaw/ustawy_telekomunikacja/proj_ust_usl_
szerokopasm.
10)
Druk sejmowy nr 2546.

budynkach. Zgodnie z jego brzmieniem przedsiębior-
ca telekomunikacyjny, który doprowadził sieć teleko-
munikacyjną do budynku, może żądać od właściciela,
użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomo-
ści dostępu do budynku w celu zapewnienia teleko-
munikacji, a także żądać dostępu do miejsca w bu-
dynku, w którym zbiegają się łącza i kable doprowa-
dzone do poszczególnych lokali w danym budynku.
Warunki tego dostępu określa umowa zawarta mię-
dzy przedsiębiorcą telekomunikacyjnym a odpowied-
nio właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub
zarządcą nieruchomości, w terminie 30 dni od dnia
wystąpienia przez przedsiębiorcę telekomunikacyj-
nego z wnioskiem o jej zawarcie. W przypadku nie-
podjęcia negocjacji o zawarcie takiej umowy, odmowy
udzielenia dostępu lub niezawarcia umowy każda ze
stron może zwrócić się do prezesa UKE z wnioskiem
o wydanie decyzji w sprawie dostępu, o którym mowa
powyżej.
Projekt ten przewiduje m.in. wykreślenie art. 140
i 141 PT, a w miejsce tych regulacji wprowadza zmo-
dyfikowane zasady korzystania z nieruchomości dla
celów telekomunikacji określone w art. 33 i 34 oraz
w art. 36 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci
telekomunikacyjnych. Zmiana w art. 33 ust. l ww.
ustawy w stosunku do dotychczasowego art. 140 ust.
l PT polega na rozszerzeniu, regulowanego tym
uchylanym przepisem, prawa drogi również na jed-
nostki samorządu terytorialnego, którym prawo to
jest niezbędne dla prowadzenia działalności w za-
kresie telekomunikacji – jaką umożliwia im projekt
ustawy. W art. 33 przedmiotowego projektu pozosta-
wiono dotychczasową zasadę, że właściciel, użytkow-
nik wieczysty nieruchomości lub zarządca nierucho-
mości jest obowiązany zezwalać na umieszczenie na
nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury
telekomunikacyjnej, jeżeli nie uniemożliwia to racjo-
nalnego korzystania z nieruchomości, doprecyzowu-
jąc, iż nieuniemożliwiające racjonalne korzystanie z
nieruchomości są w szczególności te działania, które
nie prowadzą do istotnego zmniejszenia wartości
nieruchomości.
Art. 33 przedmiotowego projektu wprowadza
również zasadę, że korzystanie z nieruchomości jest
nieodpłatne nie tylko – jak to było dotychczas – gdy
urządzenia służą zapewnianiu usług właścicielowi
lub użytkownikowi nieruchomości, ale dodatkowo
także osobie posiadającej dowolny tytuł prawny do
korzystania z tej nieruchomości11). Zgodnie z art. 34
projektu ustawy o wspieraniu usług i sieci teleko-
munikacyjnych: „Jeżeli nieruchomość stanowi
przedmiot ograniczonych praw rzeczowych lub ob-
ligacyjnych, a także zarządu lub trwałego zarządu,
przepis art. 33 (projektu ustawy o wspieraniu roz-
woju usług i sieci telekomunikacyjnych) stosuje się
odpowiednio”, podczas gdy na gruncie art. 140 PT
korzystanie z nieruchomości jest nieodpłatne, jeśli
11)
Art. 33 ust. 2 projektu ustawy o wspieraniu usług i sieci
telekomunikacyjnych.
153
stanowi ona przedmiot użytkowania, najmu, dzier-
żawy lub trwałego zarządu.
W art. 33 ust. 7 ww. ustawy uregulowano z kolei
kwestie udzielenia zezwolenia na zakładanie i prze-
prowadzenie przez nieruchomość urządzeń łączności
publicznej w przypadku, w którym nie dojdzie do za-
warcia umowy i udostępnienia nieruchomości, w sto-
sunku do której prawo drogi przysługuje z mocy usta-
wy. W takim przypadku stosuje się art. 124 i 124a
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami. Przepis ten jest odpowiednikiem
obecnego art. 140 ust. 4 PT, z tym że zamiast przy-
sługującego obecnie prezesowi UKE uprawnienia do
występowania na prawach strony w sprawach o
udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 124
ustawy o gospodarce nieruchomościami, w projekcie
przewidziano, iż w zakresie urządzeń łączności pu-
blicznej zezwolenie takie jest udzielane po jego uzgod-
nieniu z prezesem UKE (zgodnie z art. 67 pkt 2 pro-
jektu). Biorąc pod uwagę, że prezes UKE jest orga-
nem wyspecjalizowanym i pełniącym rolę regulatora
rynku usług telekomunikacyjnych12), takie uzgodnie-
nie będzie merytoryczne i zasadne.
Konkludując i odpowiadając na zapytania panów
posłów, uprzejmie informuję, że do Ministerstwa In-
frastruktury nie wpłynęły informacje o zasygnalizo-
wanych w przedmiotowej interpelacji problemach w
stosowaniu w praktyce art. 140 PT. Natomiast wobec
faktu, że minister infrastruktury – podobnie jak pre-
zes UKE – nie jest uprawniony do dokonywania in-
terpretacji przepisów prawa, nie można w sposób
wiążący udzielić odpowiedzi na pytanie drugie, tj. czy
interpretacja art. 140 PT dokonana przez prezesa
UKE jest prawidłowa. Warto jednak zaznaczyć, że
prezes UKE aktywnie uczestniczył w pracach nad
opracowaniem projektu ustawy o wspieraniu rozwo-
ju usług i sieci telekomunikacyjnych13), który obejmu-
je swoim zakresem w szczególności kwestie dostępu
do cudzej własności na potrzeby przeprowadzania
linii i instalowania urządzeń telekomunikacyjnych.
Regulacje wprowadzone w tym projekcie – jak wspo-
mniano powyżej – w praktyce zapobiegną występo-
waniu części z problemów wskazanych w przedmio-
towej interpelacji. Stanowi to jednocześnie odpowiedź
na ostatnie z pytań panów posłów – czy w ocenie
Ministerstwa Infrastruktury zachodzi potrzeba zno-
welizowania art. 140 PT.
Wyrażam nadzieję, iż udzielone wyjaśnienia będą
dla panów posłów wyczerpujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
12)
Zgodnie z art. 190 ust. l i 2 PT.
13)
Został doproszony do procesu legislacyjnego pismem ŁT4a-
-078-l-l/09 z dnia 8 maja 2009 r.
154
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie utrudnień w korzystaniu z terapii
niestandardowej w leczeniu onkologicznym
(13840)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej, przeka-
zaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemar-
szałka Sejmu, znak: SPS-023-13840/10, w sprawie
utrudnień w korzystaniu z terapii niestandardowej
w leczeniu onkologicznym, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarzą-
dzenia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach,
wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji pani poseł, uprzejmie informuję, że zgodnie z
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z
zakresu programów zdrowotnych (Dz. U. Nr 140,
poz. 1148, ze zm.) świadczenie „chemioterapia nie-
standardowa” jest procedurą podania leku w terapii
nowotworów realizowaną z wykorzystaniem sub-
stancji, które nie znajdują się w wykazie substancji
czynnych stosowanych w chemioterapii nowotwo-
rów, określonym w przepisach wydanych na podsta-
wie art. 31d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, w zakresie świadczeń gwaran-
towanych z zakresu leczenia szpitalnego, lub znaj-
dując się w wymienionym wykazie substancji czyn-
nych, będą stosowane poza przyporządkowanym im
tam kodem ICD-10.
Realizacja świadczenia musi być poprzedzona po-
zytywnie zaopiniowanym przez właściwego konsul-
tanta wojewódzkiego (odpowiednio: w dziedzinie on-
kologii klinicznej, hematologii, hematoonkologii dzie-
cięcej albo ginekologii onkologicznej) wnioskiem
świadczeniodawcy, skierowanym do dyrektora oddzia-
łu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Wniosek musi zawierać pozytywną opinię zespo-
łu kwalifikującego, w skład którego wchodzą: dyrek-
tor ds. medycznych, dyrektor ekonomiczny (główny
księgowy) i ordynator oddziału wnioskującego o te-
rapię lub osoby przez nich upoważnione, potwierdze-
nie pozytywnej odpowiedzi pacjenta na terapię –
w przypadku kontynuacji terapii niestandardowej,
a także proponowany schemat leczenia i specyfikę
kosztów świadczenia.
W przypadku leków stosowanych niezgodnie z
charakterystyką produktu leczniczego do wniosku
niezbędne jest dołączenie dodatkowej dokumentacji,
potwierdzającej efektywność kliniczną wnioskowa-
nej terapii.
Przedmiotowy wniosek o chemioterapię niestan-
dardową wymaga akceptacji właściwego dyrektora
oddziału wojewódzkiego NFZ.
W dniu 3 listopada 2009 r. prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 65/2009/
DGL w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w za-
kresie terapeutycznych programów zdrowotnych. W
załączniku nr 3 do ww. zarządzenia w pkt 35 doty-
czącym warunków wymaganych w zakresie realiza-
cji „Programu leczenia w ramach świadczenia che-
mioterapii niestandardowej” w części odnoszącej się
do „pozostałych warunków” bezwzględnie wymaga-
nych od świadczeniodawców (pkt 35.1.5) prezes fun-
duszu wskazał, iż świadczenia chemioterapii niestan-
dardowej udzielane są w miejscu pracy konsultanta
krajowego lub wojewódzkiego w dziedzinie onkologii
klinicznej, hematologii, hematoonkologii dziecięcej,
ginekologii onkologicznej – zgodnie ze specyfikacją
nowotworu.
Jednocześnie świadczeniodawca, jak wynika z
§ 6 ust. 2 ww. zarządzenia, biorący udział w postę-
powaniu w sprawie zawarcia umowy musi spełniać
wymagania określone w załączniku nr 3 do zarzą-
dzenia, a także w przepisach odrębnych.
Działając na podstawie art. 163 ust. 2 ustawy o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, zgodnie z którym minister
właściwy do spraw zdrowia bada decyzje podejmo-
wane przez prezesa funduszu, stwierdzono, iż wpro-
wadzenie powyższego warunku wymaganego do
spełnienia przez świadczenidawców narusza intere-
sy świadczeniobiorców poprzez ograniczenie dostęp-
ności do świadczeń opieki zdrowotnej w wyniku
ograniczenia liczby świadczeniodawców uprawnio-
nych do realizacji świadczenia chemioterapii nie-
standardowej.
W związku z powyższym, zgodnie z ustaleniami
podjętymi w Ministerstwie Zdrowia, prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia został zobowiązany do usu-
nięcia z ww. zarządzenia nr 65/2009/DGL prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie określe-
nia warunków zawierania i realizacji umów w rodza-
ju leczenie szpitalne w zakresie terapeutyczne pro-
gramy zdrowotne warunków wymaganych od świad-
czeniodawców, które wskazują, iż realizacja „Pro-
gramu leczenia w ramach świadczenia chemioterapii
niestandardowej” może odbywać się w miejscu pracy
konsultanta krajowego lub wojewódzkiego w dziedzi-
nie onkologii klinicznej, hematologii, hematoonko-

logii dziecięcej, ginekologii onkologicznej – zgodnie
ze specyfikacją nowotworu.
W konsekwencji w dniu 8 stycznia 2010 r. prezes
NFZ podpisał zarządzenie nr 3/2010/DGL zmienia-
jące zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpi-
talne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,
które wyeliminowało zapis ograniczający udzielanie
świadczenia chemioterapii niestandardowej do miej-
sca pracy konsultanta krajowego lub wojewódzkiego
w dziedzinie onkologii klinicznej, hematologii, hema-
toonkologii dziecięcej i ginekologii onkologicznej.
Ponadto uprzejmie informuję, iż po ogłoszeniu
ww. zarządzenia nr 3/2010/DGL prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia zobowiązał dyrektorów oddzia-
łów wojewódzkich NFZ do niezwłocznego podjęcia
rokowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń w zakresie chemioterapii niestandardowej
z ośrodkami dotychczas udzielającymi świadczeń
chemioterapii niestandardowej.
Natomiast do czasu zawarcia umów w przedmio-
towym zakresie świadczenia chemioterapii niestan-
dardowej mają być udzielane w dotychczasowych
ośrodkach i rozliczane na podstawie art. 19 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, tj. w trybie, w którym są roz-
liczane świadczenia udzielane w stanach nagłych.
Odnosząc się natomiast do kwestii stosowania
chemioterapii niestandardowej tylko w przypadku
substancji posiadających rekomendację prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych, uprzejmie
informuję, że zgodnie z ww. rozporządzeniem mini-
stra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych w przypadku bra-
ku rekomendacji prezesa Agencji Oceny Technologii
Medycznych dyrektor oddziału wojewódzkiego Naro-
dowego Funduszu Zdrowia może udzielić warunko-
wej akceptacji na finansowanie wnioskowanego
świadczenia w programie chemioterapii niestandar-
dowej. W takim przypadku przekazuje on do prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia informację o wyda-
niu tej akceptacji. Następnie prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia składa do ministra właściwego do
spraw zdrowia wniosek, o którym mowa w art. 31e
ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych. Warunkowa
akceptacja na finansowanie świadczenia w progra-
mie chemioterapii niestandardowej może być udzie-
lana do momentu wydania rekomendacji przez pre-
zesa Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
155
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie możliwości zaistnienia
nieprawidłowości podczas procedury
zamówienia publicznego na zakup sprzętu
medycznego, a w szczególności systemów
ogrzewania pacjenta (13844)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Barbary Marianowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 31 grudnia
2009 r. w sprawie ewentualnych nieprawidłowości
związanych z zamówieniami publicznymi na zakup
sprzętu medycznego, w tym systemów ogrzewania
pacjenta, przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 stycznia 2010 r.,
uprzejmie informuję, iż przedmiotowa sprawa zosta-
ła poddana wnikliwej analizie przez Ministerstwo
Zdrowia oraz niniejszym wyjaśniam, co następuje.
Ramy nadzoru sprawowanego przez ministra
zdrowia określa art. 67 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), który wskazuje w ust. 1,
iż nadzór nad zakładami opieki zdrowotnej sprawu-
je podmiot, który utworzył dany zakład, czyli pod-
miot określony w art. 8 ust. 1 ww. ustawy. Zatem w
świetle powyższych przepisów minister zdrowia
sprawuje nadzór wyłącznie nad tymi zakładami, w
stosunku do których jest podmiotem, który utwo-
rzył zakład, stosownie do uregulowań odpowiednich
aktów prawnych, które stanowią o utworzeniu tych-
że zakładów. Przy czym zgodnie z art. 67 ust. 2 i 3
ww. ustawy zakres przedmiotowy sprawowanego
nadzoru w stosunku do danego zakładu obejmuje
kontrolę i ocenę działalności zakładu opieki zdro-
wotnej oraz pracy kierownika zakładu, zaś niniejsza
kontrola i ocena działalności dotyczą w szczególno-
ści realizacji zadań statutowych przez dany zakład,
dostępności i poziomu udzielanych świadczeń, pra-
widłowości gospodarowania mieniem oraz gospo-
darkę finansową danego zakładu.
Natomiast zgodnie z art. 65 ust. 1 przedmiotowej
ustawy ministrowi właściwemu do spraw zdrowia,
w stosunku do wszystkich zakładów opieki zdrowot-
nej, oraz wojewodzie, w stosunku do zakładów opie-
ki zdrowotnej prowadzących działalność na obsza-
rze województwa, przysługuje prawo przeprowadza-
nia kontroli pod względem zgodności z prawem,
celowości i gospodarności, działalności prowadzonej
przez zakład.
Zatem mając na uwadze powyższe, minister zdro-
wia nie jest zobowiązany do permanentnego nadzo-
rowania przebiegu wszelkich procedur w sprawach o
udzielanie zamówień publicznych we wszystkich za-
kładach opieki zdrowotnej działających w Polsce.
Przy czym należy w tym miejscu zauważyć, iż prze-
156
pisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655,
z późn. zm.) przewidują szeroki zakres środków
ochrony prawnej przysługujących, stosownie do art.
179 ust. 1 niniejszej ustawy, zarówno wykonawcom,
jak i uczestnikom konkursu, a także innym osobom,
jeżeli ich interes prawny w uzyskaniu zamówienia
doznał lub może doznać uszczerbku w wyniku naru-
szenia przez zamawiającego przepisów ustawy. Do
podstawowych środków przedmiotowej ochrony moż-
na zaliczyć protest, który zgodnie z art. 180 ust. 1
niniejszej ustawy można wnieść do zamawiającego
wobec treści ogłoszenia o zamówieniu, ogłoszenia o
konkursie, postanowień specyfikacji istotnych wa-
runków zamówienia, regulaminu konkursu, czynno-
ści podjętych przez zamawiającego w postępowaniu
lub konkursie oraz w przypadku zaniechania przez
zamawiającego czynności, do której jest obowiązany
na podstawie przedmiotowej ustawy. Z kolei stosow-
nie do art. 184 ust. 1 ww. ustawy od rozstrzygnięcia
protestu przysługuje odwołanie, które należy wnieść
do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych, zaś jego
rozpatrywaniem zajmuje się Krajowa Izba Odwoław-
cza przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych.
Następnie na orzeczenie Izby, zgodnie z art. 194
ust. 1 ww. ustawy stronom oraz uczestnikom postę-
powania odwoławczego przysługuje skarga do odpo-
wiedniego sądu okręgowego. Zatem w świetle powyż-
szego zarówno wykonawcy, jak i uczestnicy postępo-
wania przetargowego mają zapewnione odpowiednie
środki ochrony prawnej, dzięki którym mogą sku-
tecznie egzekwować i czuwać nad prawidłowym prze-
biegiem danego postępowania przetargowego.
Ponadto stosownie do przedmiotowej ustawy, na
mocy art. 161 ust. 1 i 2 prezes Urzędu Zamówień Pu-
blicznych przeprowadza kontrolę udzielania zamó-
wień, której celem jest sprawdzenie zgodności postę-
powania o udzielenie zamówienia z przepisami usta-
wy. Przy czym zgodnie z art. 165 ust. 1 ww. usta-
wy prezes Urzędu Zamówień Publicznych może wsz-
cząć z urzędu lub na wniosek kontrolę doraźną w
przypadku uzasadnionego przypuszczenia, że w po-
stępowaniu o udzielenie zamówienia doszło do naru-
szenia przepisów ustawy, które mogło mieć wpływ na
jego wynik, zaś wszczęcie niniejszej kontroli może
nastąpić nie później niż w terminie 4 lat od dnia za-
kończenia postępowania o udzielenie zamówienia. Z
kolei w przypadku ujawnienia naruszenia przepisów
ustawy prezes Urzędu Zamówień Publicznych może
podjąć odpowiednie działania łącznie z zawiadomie-
niem właściwego rzecznika dyscypliny finansów pu-
blicznych o naruszeniu dyscypliny finansów publicz-
nych lub wystąpić z wnioskiem o ukaranie za naru-
szenie dyscypliny finansów publicznych do właściwej
komisji orzekającej, a także może wystąpić do sądu
o stwierdzenie nieważności takiej umowy w całości
lub w części.
Ponadto w kontekście argumentów podnoszonych
w przedmiotowej interpelacji należy również zauwa-
żyć, iż kryterium najniższej ceny nie zawsze ma cha-
rakter decydujący dla rozstrzygnięcia danego postę-
powania przetargowego. Dla przykładu można wska-
zać, iż zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicz-
nych wśród trybów udzielania zamówień publicznych
znajduje się dialog konkurencyjny, w przypadku któ-
rego ww. ustawa wprost wskazuje w art. 60b ust. 1
pkt 2, iż cena nie jest jedynym kryterium wyboru
najkorzystniejszej oferty.
Zatem mając na uwadze powyższe i odnosząc się
wprost do pytania pierwszego oraz drugiego interpe-
lacji pani poseł, pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia sprawuje nadzór wyłącznie w stosunku do zakła-
dów, których jest organem założycielskim i w zakre-
sie określonym przez ustawę o zakładach opieki zdro-
wotnej. Przy czym w razie stwierdzenia jakichkol-
wiek nieprawidłowości związanych z naruszaniem
określonych prawem procedur przez nadzorowane
zakłady minister zdrowia podejmuje odpowiednie
działania w celu ich usunięcia, takie jak zawiadomie-
nie rzecznika dyscypliny finansów publicznych przy
ministrze zdrowia, a także zawiadomienie prokura-
tury i innych właściwych organów. Należy jednak
zaznaczyć, iż minister zdrowia nie jest zobligowany
do monitorowania i czuwania nad prawidłowością
wszelkich postępowań związanych z zamówieniami
publicznymi przeprowadzanymi przez nadzorowane
zakłady. Przy czym mając na uwadze powyżej opisa-
ne środki ochrony prawnej przyznane przez ustawę
Prawo zamówień publicznych można stwierdzić, iż
zarówno wykonawcy, jak i inni uczestnicy postępo-
wań przetargowych mają przyznaną niejaką „oddol-
ną” kontrolę i odpowiednie narzędzia do egzekwowa-
nia przestrzegania w tym względzie odpowiednich
przepisów prawa.
Odnosząc się zaś do pytania numer trzy, pragnę
wyjaśnić, iż ministrowi zdrowia podlegają jedynie
państwowe jednostki budżetowe, wśród których nie-
liczną grupę stanowią publiczne zakłady opieki zdro-
wotnej. Tym samym minister zdrowia wystąpił do
tychże jednostek o udzielenie informacji w sprawie
przeprowadzanych przez nich zamówień publicznych
na zakup sprzętu medycznego, w tym systemów
ogrzewania pacjenta. Nadto minister zdrowia w celu
uzyskania przedmiotowych informacji wystąpił rów-
nież do nadzorowanych przez niego samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (tj. do: Sa-
modzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
Centralnego Ośrodka Medycyny Sportowej w War-
szawie, Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki
Zdrowotnej „Lotniczego Pogotowia Ratunkowego” w
Warszawie, Specjalistycznego Centrum Medycznego
w Polanicy-Zdroju Samodzielnego Publicznego Za-
kładu Opieki Zdrowotnej oraz do Śląskiego Centrum
Chorób Serca w Zabrzu). Ponadto nadmienić należy,
iż wśród wymienionych przez panią poseł w interpe-
lacji jednostek jedynie dwie są nadzorowane przez
ministra zdrowia (tj. Akademia Medyczna we Wro-
cławiu oraz Centrum Onkologii – Instytut im. Marii
Skłodowskiej-Curie w Warszawie mający Oddział w
Gliwicach), a wśród tychże dwóch jednostek tylko

jedna z nich jest zakładem opieki zdrowotnej (tj. Cen-
trum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-
-Curie w Warszawie). Pozostałe jednostki zostały
utworzone przez: województwo małopolskie jako jed-
nostkę samorządu terytorialnego – Samodzielny Pu-
bliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Wojewódzki Szpi-
tal Specjalistyczny im. L. Rydygiera w Krakowie,
powiat nowosolski – Wielospecjalistyczny Szpital Sa-
modzielny Publiczny ZOZ w Nowej Soli, powiat
oświęcimski – Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej w
Oświęcimiu.
W związku z powyższym z informacji uzyskanych
przez ministra zdrowia od podległych i nadzorowa-
nych przez niego jednostek wynika, że jedynie Ślą-
skie Centrum Chorób Serca w Zabrzu zakupiło sys-
temy ogrzewania pacjentów, przy czym niniejsze za-
kupy zostały dokonane bez zastosowania przepisów
ustawy Prawo zamówień publicznych ze względu na
fakt, iż ich wartość nie przekroczyła wyrażonej w
złotych równowartości kwoty 14 000 euro, stosownie
do art. 4 pkt 8 ww. ustawy. Z uzyskanych informacji
wynika, iż w styczniu 2009 r. zostały zakupione sys-
temy ogrzewania pacjenta od Covidien Polska sp. z
o. o. na podstawie oferty promocyjnej wynoszącej 10
697,86 zł za dwie sztuki. Następnie w marcu 2009 r.
podczas postępowania przetargowego dotyczącego
systemów ogrzewania pacjenta zostały złożone dwie
oferty, tj. przez Covidien Polska sp. z o. o. oraz przez
„Veromed. Michał Stabnicki”. W wyniku niniejszego
postępowania została wybrana oferta „Veromed. Mi-
chał Stabnicki” ze względu na niższą cenę oferowa-
nych produktów. Ponadto w styczniu 2010 r. w wyni-
ku postępowania przetargowego dotyczącego syste-
mów ogrzewania pacjenta również została wybrana
oferta „Veromed. Michał Stabnicki” ze względu na
niższą oferowaną cenę.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Zdrowia nie
przeprowadzało przetargów związanych z systemami
ogrzewania pacjenta, jak również Zakład Zamówień
Publicznych przy Ministrze Zdrowia, do którego za-
dań statutowych należy organizowanie postępowań
o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę wy-
robów medycznych, produktów leczniczych, aparatu-
ry medycznej oraz usług i robót budowlanych zleca-
nych przez ministra zdrowia, nie zajmował się postę-
powaniami przetargowymi, których przedmiotem
były systemy ogrzewania pacjenta i nie posiada żad-
nej wiedzy dotyczącej niniejszych postępowań prze-
targowych.
Odpowiadając na pytanie numer cztery, informu-
ję, iż Ministerstwo Zdrowia nie posiada informacji
odnośnie do postępowań prowadzonych przez proku-
raturę w zakresie nieprawidłowości procedur prze-
targowych oraz wprowadzania w błąd osób i instytu-
cji, które przetargi rozpisywały, bowiem organy pro-
kuratury nie mają obowiązku przekazywania takich
informacji ministrowi zdrowia. Jednocześnie suge-
ruję, aby z przedmiotowym pytaniem zwrócić się do
ministra sprawiedliwości prokuratora generalnego,
który jako naczelny organ prokuratury i zwierzchnik
157
prokuratorów jest podmiotem właściwym do odpo-
wiedzi na niniejsze pytanie.
W odpowiedzi na pytanie numer pięć informuję,
iż minister zdrowia, uzyskawszy informacje o jakich-
kolwiek nieprawidłowościach w działaniach podejmo-
wanych przez jednostki podległe lub nadzorowane,
niezwłocznie podejmuje postępowanie wyjaśniające,
a następnie w przypadku ich potwierdzenia zobowią-
zuje kierowników tychże jednostek do ich usunięcia,
jak również – o ile zaistnieją przesłanki – powiada-
mia o tychże nieprawidłowościach odpowiednie orga-
ny, takie jak: rzecznika dyscypliny finansów publicz-
nych przy ministrze zdrowia, prokuraturę, a także
inne organy wymiaru sprawiedliwości w celu przy-
wrócenia stanu zgodnego z polskim porządkiem
prawnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie realizacji dobrych praktyk
kupieckich PGL Lasy Państwowe (13846)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery, przekazaną
przy piśmie, znak: SPS-023-13846/10, z dnia 18
stycznia 2010 r., w sprawie realizacji dobrych praktyk
kupieckich Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe informuję, co następuje.
Uwagi zgłaszane przez przedstawicieli sektorów
opartych na drewnie są mi w pełni znane, ponieważ
Ministerstwo Gospodarki na bieżąco analizuje sytu-
ację panującą w krajowym przemyśle drzewno-pa-
pierniczym, związaną z zaopatrzeniem tego sektora
w surowiec drzewny. W szczególności mam świado-
mość sytuacji, jaka wystąpiła na rynku po wprowa-
dzeniu przez dyrektora generalnego Lasów Państwo-
wych w dniu 14 października 2009 r. nowych zasad
sprzedaży drewna. Wyrażam opinię, że kwestia sta-
bilnych warunków funkcjonowania podmiotów gospo-
darczych w długim horyzoncie czasowym ma podsta-
wowe znaczenie zarówno dla dużych inwestorów za-
granicznych, którzy podjęli decyzję o wejściu na polski
rynek m.in. ze względu na dostępność surowca, jak i
przede wszystkim dla ponad 8000 małych i średnich
firm polskich z sektorów opartych na drewnie.
Z uwagi na fakt, że za nadzór nad gospodarką
drewnem prowadzoną przez Państwowe Gospodar-
stwo Leśne Lasy Państwowe odpowiedzialny jest mi-
158

nister środowiska, poniżej przekazuję otrzymane z Odpowiedź

resortu środowiska wyjaśnienia w przedmiotowej
sprawie.
Podstawowym działaniem statutowym Państwo-
wego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe jest
ochrona lasów w Polsce. Pozyskiwanie drewna jest
prowadzone w ramach zrównoważonej gospodarki
leśnej, dlatego ilość surowca drzewnego na rynku jest
ograniczona do możliwości biologicznych lasów. Ma-
jąc to na uwadze oraz zgodnie z zasadami wolnego
rynku i równego dostępu do surowca drzewnego,
PGL LP wprowadziło zarządzenie nr 52A z 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprze-
daży drewna przez PGL LP, czyli Wewnętrzny Ko-
deks Leśny Handlowy. W kodeksie zostały również
zawarte zapisy chroniące kontrahentów i tajemnicę
przedsiębiorstw PGL LP. Możliwości spekulacji han-
dlowych istnieją w każdym systemie sprzedaży opar-
tym na zasadach wolnego rynku. Państwowe Gospo-
darstwo Leśne Lasy Państwowe dokłada wszelkich
starań, aby takie wypadki nie miały miejsca.
Również zdaniem Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów analiza zasad sprzedaży drewna obo-
wiązujących w 2009 r., jeśli chodzi o ochronę konku-
rencji, nie stanowi podstawy do formułowania nega-
tywnych ocen. Procedura przetargów nieograniczo-
nych daje możliwość wejścia na rynek przemysłu
drzewnego nowym konkurentom, a także wiąże się
ze wzrostem roli ceny, jako głównego kryterium wy-
boru kontrahentów dokonywanego przez Lasy Pań-
stwowe, co jest właściwe z punktu widzenia jasnych
zasad funkcjonowania rynku.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Gospo-
darki dostrzega konieczność wdrożenia systemowych
rozwiązań dających przedsiębiorstwom branży drzew-
nej pewność prowadzenia działalności gospodarczej
w perspektywie długookresowej. Przedstawiciele re-
sortu podejmują rozmowy zarówno z reprezentantami
przemysłu drzewnego, jak i Ministerstwa Środowiska
oraz Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Celem spo-
tkań jest wypracowanie instrumentów przeciwdziała-
nia trudnej sytuacji w przemyśle drzewnym.
Ponadto w grudniu 2009 r. minister środowiska
zobowiązał dyrektora generalnego Lasów Państwo-
wych do przeprowadzenia analiz pokrycia zapotrze-
bowania na surowiec drzewny w I półroczu 2010 r.
oraz cen drewna w Polsce w odniesieniu do krajów
ościennych. Analizy te będą podstawą dokonania oce-
ny obowiązujących zasad sprzedaży drewna, a na jej
bazie podjęta zostanie decyzja co do dalszego działa-
nia i wprowadzenia ewentualnych zmian w organi-
zacji zaopatrzenia sektora drzewno-papierniczego w
surowiec.
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009,
na terenie woj. małopolskiego (13851)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje posła na Sejm RP pana Kazimierza Mo-
skala przekazane pismami z dnia 18 stycznia 2010 r.
(sygn. SPS-023-13851-13866/10) w sprawie realizacji
inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, na terenie wszystkich
województw w kraju w latach 1999–2009 uprzejmie
informuję, co następuje.
W odniesieniu do oczekiwanej informacji odno-
śnie wszystkich inwestycji sportowo-rekreacyjnych
realizowanych na terenie województw informuję, że
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie dysponuje ak-
tualnymi danymi dotyczącymi wszystkich inwestycji
tego typu realizowanymi w latach 1999–2009 na te-
renie Polski przy współudziale środków Unii Euro-
pejskiej, budżetu państwa i samorządu województwa.
O przekazanie tych danych proponuję zwrócić się do
właściwych terenowo urzędów marszałkowskich.
Kwestię liczby „Orlików” w poszczególnych woje-
wództwach wyjaśnia poniższa tabela, w której zosta-
ła podana liczba „Orlików” oddanych do użytkowa-
nia na terenie poszczególnych województw.
Liczba „Orlików” z edycji 2008
Województwo i 2009, które mają pozwolenie
na użytkowanie
Dolnośląskie 104
Kujawsko-Pomorskie 98
Lubelskie 55
Lubuskie 40
Łódzkie 64
Małopolskie 75
Mazowieckie 84
Opolskie 19
Podkarpackie 55
Podlaskie 40
Pomorskie 101
Śląskie 64

Z poważaniem Świętokrzyskie 21
Podsekretarz stanu Warmińsko-Mazurskie 57
Grażyna Henclewska Wielkopolskie 123
Zachodniopomorskie 90
SUMA 1090
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.

Lokalizacje „Orlików” realizowanych na terenie
poszczególnych województw ustalane są przy udzia-
le urzędów marszałkowskich, które uwzględniają
lokalne potrzeby i możliwości finansowe jednostek
samorządu terytorialnego. Ministerstwo Sportu i
Turystyki nie ma możliwości podejmowania działań
zmieniających lokalizacje uchwalone przez sejmiki
województw.
W kwestii pomocy najbiedniejszym gminom w re-
alizacji kompleksu sportowego „Moje boisko – Orlik
2012” Ministerstwo Sportu i Turystyki we współpra-
cy z urzędami marszałkowskimi podejmie stosowne
inicjatywy. Z uwagi na powszechność i przejrzystość
programu oraz konieczność zachowania jednolitości
zasad traktowania wszystkich beneficjentów na te-
renie całego kraju niezbędne jest określenie kryte-
riów wyłonienia beneficjentów, którzy zostaną za-
kwalifikowani do udzielenia większej dotacji niż do-
tychczas przewidywały założenia programu. Dlatego
też niniejsza inicjatywa będzie mogła zostać wdrożo-
na w 2011 r.
Odnośnie poruszonych zagadnień dotyczących
przebiegu przetargów informuję, że w związku z fak-
tem, iż budowa „Orlików” jest współfinansowana ze
środków budżetowych procedura udzielenia zamó-
wienia publicznego przy wyłanianiu wykonawców
musi być zgodna z ustawą z dnia 29 września 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr
223, poz. 1655, z późn. zm).
To beneficjenci programu, czyli jednostki samo-
rządu terytorialnego, jako zamawiający zgodnie z
prawem zamówień publicznych rozstrzygają przetar-
gi na realizacje kompleksów „Orliki” i zawierają
umowy z firmami wykonawczymi.
Ministerstwo nie prowadzi statystyk odnośnie do
przebiegu postępowań przetargowych w poszczegól-
nych lokalizacjach, nie jest bowiem stroną umów o
wykonanie robót zawieranych między inwestorami a
firmami wykonawczymi.
Ponadto informuję, że wyniki przetargów publi-
kowane są na stronach internetowych jednostek sa-
morządu terytorialnego, co osobom zainteresowa-
nym daje możliwość powszechnego śledzenia przebie-
gu i efektów postępowań przetargowych.
W odniesieniu do zapytania dotyczącego kosztów
realizacji kompleksów „Moje boisko – Orlik 2012”
informuję, że Ministerstwo Sportu i Turystyki spo-
rządzi kompleksowe zestawienia kosztów po zakoń-
czeniu procedury rozliczania wszystkich beneficjen-
tów II edycji. Na podstawie dotychczasowego oszaco-
wania średni koszt kompleksu „Orlik” zrealizowane-
go w 2009 r. wynosi 1 200,5 tys. zł.
W odpowiedzi na pytania dotyczące sztucznej na-
wierzchni zastosowanej na boiskach, jej producen-
tów, cen i certyfikatów uprzejmie informuję, iż Mini-
sterstwo Sportu i Turystyki nie dysponuje takimi
informacjami. Szczegółowe dane w tym zakresie po-
siadają inwestorzy, czyli jednostki samorządu tery-
torialnego realizujące budowę kompleksów sporto-
wych w ramach programu „Moje boisko – Orlik
159
2012”. Jednocześnie informuję, że niektóre parame-
try sztucznej nawierzchni i wymagane certyfikaty
muszą być zgodne z typową specyfikacją istotnych
warunków zamówienia, która została opublikowana
na stronie internetowej www.orlik2012.pl.
Ministerstwo Sportu i Turystyki zdaje sobie spra-
wę, że baza sportowo-rekreacyjna nie jest równo-
miernie rozłożona na terenie kraju. Dotyczy to głów-
nie małych miejscowości o niskich dochodach. Dlate-
go też w rozporządzeniu ministra sportu z dnia 10
lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz.
U. Nr 134, poz. 944) specjalne priorytety nadano in-
westycjom realizowanym przez gminy, które nie po-
siadają pełnowymiarowej sali gimnastycznej, oraz
inwestycjom realizowanym w gminach, o których
mowa w art. 20 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966). W obu przypad-
kach dopuszcza się dofinansowanie do 60% wartości
kosztorysowej inwestycji, podczas gdy pozostałe za-
dania są dofinansowywane tylko do 33% wartości
kosztorysowej.
Program pn. „Moje boisko – Orlik 2012” wdrożo-
ny przez Ministerstwo Sportu i Turystyki jest inicja-
tywą inwestycyjną, która pozwala szerokiej rzeszy
jednostek samorządu terytorialnego na terenie całe-
go kraju zrealizować atrakcyjne kompleksy boisk
sportowych z zapleczem przy wsparciu finansowym
Ministerstwa Sportu i Turystyki i właściwego urzę-
du marszałkowskiego. W trakcie dwuletniej już re-
alizacji programu nasuwają się różne wnioski, spo-
strzeżenia i uwagi. Dlatego też program podlega ewa-
luacji i w ślad za tym każda edycja wymaga aktuali-
zacji głównych dokumentów, takich jak założenia czy
też SIWZ.
Jednak Ministerstwo Sportu i Turystyki nie do-
strzega zagrożeń w realizacji programu „Moje boisko
– Orlik 2012” i nie przewiduje jego modyfikacji. Oka-
zał się bowiem wspaniałą ideą z pozytywnym odbio-
rem społecznym i dlatego dążymy do zrealizowania
tego zamierzenia w takim kształcie, w jakim zostało
rozpoczęte.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
160
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. lubuskiego (13852)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. mazowieckiego (13853)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. opolskiego (13854)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. podlaskiego (13855)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego
(13856)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. pomorskiego (13857)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego (13858)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. zachodniopomorskiego (13859)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. dolnośląskiego (13860)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
161
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. lubelskiego (13861)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. świętokrzyskiego (13862)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. śląskiego (13863)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
162
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. łódzkiego (13864)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. wielkopolskiego (13865)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012” w latach 1999–2009
na terenie woj. podkarpackiego (13866)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13851 s. 158.
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie możliwości finansowania terapii
leczenia jąkania (13869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Edwarda Wojtasa, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu, znak: SPS-023-13869/10, w sprawie możliwo-
ści finansowania terapii jąkania, uprzejmie proszę o
przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarzą-
dzenia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach,
wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
pana posła, uprzejmie informuję, że Międzynarodowa
Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdro-
wotnych (ICD-10) obejmuje w ramach „Innych zabu-
rzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwy-
kle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym” – (F98)
zaburzenie „Jąkanie (zacinanie się)” – F98.5.
Jąkanie może stanowić jeden z objawów zaburzeń
rozwoju psychicznego (psychologicznego) lub też
może zostać uznane za zaburzenie zachowania i emo-
cji, rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i wieku
młodzieńczym. Osoby z powyższym rozpoznaniem
mogą zostać objęte opieką poradni logopedycznej lub
poradni psychologicznej czy też zdrowia psychiczne-
go, gdzie mogą skorzystać m.in. z porady psycholo-
gicznej, sesji terapii indywidualnej. W związku z po-
wyższym należy podkreślić, że terapia jąkania oraz
innych zaburzeń mowy objęta jest finansowaniem ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Świadczenia związane z terapią jąkania udzielane
są głównie w ramach poradni logopedycznej, do któ-
rej wymagane jest skierowanie lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego.
Odnosząc się natomiast do kwestii metod terapii
stosowanych przez logopedów, uprzejmie informuję,
że szczegółowe działania logopedy, dotyczące pro-
wadzenia diagnozy logopedycznej i tworzenia planu
terapeutycznego, obejmującego stosowanie określo-
nych metod terapii jąkania, są wynikiem procesu

kształcenia przeddyplomowego i podyplomowego
logopedy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie realizacji w praktyce prawa
dotyczącego certyfikatów energetycznych
dla nowo oddanych budynków (13871)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke z dnia 7 stycznia
2010 r. otrzymaną przy piśmie Marszałka Sejmu z
dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13871/10, w
sprawie wydawania świadectw charakterystyki ener-
getycznej dla nowych budynków uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Ministerstwo Infrastruktury nie monitoruje spo-
sobu wydawania świadectw charakterystyki energe-
tycznej budynków. Obecnie obowiązujące przepisy
nie przewidują takiej możliwości.
Zabezpieczenie rynku przed nieprawidłowościami
związanymi z wystawianiem świadectw charaktery-
styki energetycznej budynków mają zapewnić wyma-
gania postawione osobom posiadającym prawo do
sporządzania świadectw charakterystyki energetycz-
nej budynków oraz przepisy regulujące działalność
tych osób.
Świadectwa charakterystyki energetycznej na-
leży sporządzać zgodnie z przepisami określonymi
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia 6
listopada 2008 r. w sprawie metodologii obliczania
charakterystyki energetycznej budynku i lokalu
mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samo-
dzielną całość techniczno-użytkową oraz sposobu
sporządzania i wzorów świadectw ich charaktery-
styki energetycznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 201, poz.
1240), a osoby je sporządzające powinny spełnić wy-
magania określone w art. 5 ust. 8 z dnia 7 lipca 1994
r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.
1118, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. przepisem świadectwo charaktery-
styki energetycznej może sporządzać osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2) ukończyła co najmniej:
163
a) studia magisterskie albo
b) studia inżynierskie na kierunkach: architek-
tura, budownictwo, inżynieria środowiska, ener-
getyka lub pokrewnych;
3) nie była karana za przestępstwo przeciwko mie-
niu, wiarygodności dokumentów, obrotowi gospodar-
czemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościo-
wymi lub za przestępstwo skarbowe;
4) posiada uprawnienia budowlane w specjalności ar-
chitektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej lub insta-
lacyjnej albo odbyła szkolenie i złożyła z wynikiem
pozytywnym egzamin przed ministrem właściwym
do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i
mieszkaniowej; za równorzędne z odbyciem szkolenia
oraz złożeniem z wynikiem pozytywnym egzaminu
uznaje się ukończenie, nie mniej niż rocznych, odpo-
wiednich studiów podyplomowych.
Uprawnieni sporządzają świadectwa na własny
rachunek i odpowiedzialność, a w przypadkach okre-
ślonych w ustawie mogą utracić prawo do sporządza-
nia świadectw charakterystyki energetycznej budyn-
ków po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniają-
cego przez ministra właściwego do spraw budownic-
twa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej.
Świadectwo zawierające nieprawdziwe informacje o
wielkości energii jest wadą fizyczną rzeczy w rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).
Sporządzający ponosi odpowiedzialność cywilną za
szkody wyrządzone w związku ze sporządzaniem
tego dokumentu i jest obowiązany od 1 stycznia 2010
r. do zawarcia odpowiedniego ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej.
Ponadto nałożono na nich obowiązek wykony-
wania czynności związanych z ze sporządzaniem
świadectwa charakterystyki energetycznej z nale-
żytą starannością, uwzględniając w szczególności
rozwój wiedzy technicznej oraz zmiany w przepi-
sach prawa.
Ceny świadectw nie podlegają regulacji i są one
pochodną poziomu skomplikowania budynku, do-
stępności dokumentacji oraz konkurencji na wolnym
rynku i w związku z tym niska cena nie musi świad-
czyć o niskiej jakości ww. dokumentu.
Obecnie nie przygotowuje się zmian przepisów
dotyczących obowiązku sporządzania i przekazywa-
nia świadectw charakterystyki energetycznej budyn-
ków. Zmiana przepisów przewidziana jest po wejściu
w życie przekształconej dyrektywy Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady w sprawie charakterystyki ener-
getycznej budynków, która aktualnie jest w trakcie
procedowania w Unii Europejskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
164
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wydatkowania środków
zgromadzonych w ramach funduszu promocji
produktów rolno-spożywczych (13873)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke, przekazaną
przy piśmie z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-023-13873/10, w sprawie wydatkowania środków
zgromadzonych w ramach funduszy promocji pro-
duktów rolno-spożywczych uprzejmie informuję, co
następuje.
Środki finansowe funduszy promocji są groma-
dzone na wyodrębnionym dla każdego z funduszy
promocji rachunku bankowym. Na koniec 2009 r., po
dwóch kwartałach funkcjonowania ustawy, na kon-
tach funduszy promocji produktów rolno-spożyw-
czych zgromadzono około 23 000 000 zł. Zgodnie z
art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o fundu-
szach promocji produktów rolno-spożywczych (Dz.
U. Nr 97, poz. 799), która weszła w życie 1 lipca
2009 r., środki finansowe funduszy promocji nie są
środkami publicznymi w rozumieniu przepisów o fi-
nansach publicznych. To komisje zarządzające repre-
zentują interesy branż i ustalają w swoich planach
finansowych, jakie zadania będą współfinansowane
ze środków poszczególnych funduszy promocji. Zada-
nia finansowane ze środków funduszy promocji mu-
szą przyczyniać się do osiągnięcia celów w zakresie
wpierania marketingu rolnego, wzrostu spożycia i
promocji produktów rolno-spożywczych, określonych
w powyższej ustawie.
W dniu 25 września 2009 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18
września 2009 r. w sprawie trybu zgłaszania kandy-
datów na członków komisji zarządzających funduszy
promocji produktów rolno-spożywczych oraz sposobu
ich wyboru (Dz. U. Nr 159, poz. 1259). Na podstawie
ww. rozporządzenia minister rolnictwa i rozwoju wsi
powołał członków komisji zarządzających. W dniu 30
listopada 2009 r. odbyło się I posiedzenie komisji za-
rządzających, na którym uchwalono regulaminy po-
szczególnych komisji zarządzających, zasady gospo-
darowania środkami finansowymi funduszy oraz
plany finansowe na 2010 r. W oparciu o nie w bieżą-
cym roku będą realizowane zadania służące osią-
gnięciu ww. celów. Jednocześnie uprzejmie informu-
ję, że informacje dotyczące funkcjonowania funduszy
promocji produktów rolno-spożywczych są na bieżą-
co przekazywane wszystkim zainteresowanym pod-
czas wystąpień, spotkań i konferencji przedstawicie-
li MRiRW i ARR. Ponadto aktualne informacje znaj-
dują się również na stronach internetowych MRiRW
www.minrol.gov.pl oraz ARR www.arr.gov.pl
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie działań służb publicznych
na rzecz ochrony osób bezdomnych
przed zamarznięciem (13874)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2010 r. (nr SPS-023-13874/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tomasza Garbowskiego oraz grupy posłów w
sprawie działań służb publicznych na rzecz ochrony
osób bezdomnych przed zamarznięciem pragnę za-
pewnić, że powyższa problematyka znajduje się w
obszarze szczególnego zainteresowania i troski mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji.
W związku z możliwym spadkiem temperatury
w trwającym sezonie zimowym w dniu 30 grudnia
2009 r. do wojewodów zostało skierowane pismo (nr
DAP/079-16/MS/09) w sprawie zwrócenia szczegól-
nej uwagi na sytuację osób bezdomnych i podjęcie
wszelkich możliwych działań zarówno przez służby
administracji rządowej, jak i jednostki samorządu
terytorialnego, placówki służby zdrowia, a także
organizacje pozarządowe mających na celu skutecz-
ną koordynację przedsięwzięć w celu ochrony osób
najbardziej potrzebujących, w szczególności w celu
zapobiegania zamarznięciom. W powyższym piśmie
zwrócono także uwagę na potrzebę szczególnego
uwrażliwienia służb porządku publicznego na ww.
problematykę, w tym na konieczność informowania
wszelkimi dostępnymi środkami o rozmieszczeniu
istniejących w województwach schronisk, noclegow-
ni, domów opieki społecznej i jadłodajni wydających
bezpłatne posiłki.
Sytuacja zagrożeń spowodowanych negatywny-
mi skutkami warunków zimowych jest stale moni-
torowana przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa.
Z informacji uzyskanych przez RCB na dzień 28
stycznia 2010 r. (stan na godz. 24) wynika, że od
początku sezonu zimowego 2009/2010, tj. od dnia 1
listopada 2009 r., w całym kraju z powodu wychło-
dzenia organizmu zmarły 224 osoby. Należy zazna-
czyć, że chociaż brak jest statystycznych danych

określających, jaki procent w tej liczbie stanowiły
osoby bezdomne, to jednak z informacji Policji i in-
nych służb można wnioskować, że ofiarami śmier-
telnymi wychłodzeń są w głównej mierze osoby po-
zbawione dachu nad głową.
Z informacji Krajowego Centrum Zarządzania
Kryzysowego RCB uzyskanych od wojewódzkich cen-
trów zarządzania kryzysowego wynika, że na terenie
wszystkich województw istnieją ośrodki przygotowa-
ne na przyjęcie i udzielenie pomocy osobom potrze-
bującym w warunkach zimowych. Potencjał i możli-
wości poszczególnych województw w tym zakresie
przedstawia poniższe zestawienie:
— woj. mazowieckie: 71 schronisk – 3646 miejsc
noclegowych, 26 jadłodajni,
— woj. lubuskie: 78 schronisk – 596 miejsc nocle-
gowych, w tym 48 jadłodajni i punktów wydawania
odzieży,
— woj. podlaskie: 20 schronisk – 651 miejsc noc-
legowych,
— woj. wielkopolskie: 49 schronisk – 1700 miejsc
noclegowych,
— woj. śląskie: 187 placówek pomocy, w tym 91
schronisk,
— woj. pomorskie: 50 schronisk – 1150 miejsc noc-
legowych, możliwość wydawania 3000–3500 gorą-
cych posiłków dziennie,
— woj. podkarpackie: 19 schronisk – 710 miejsc
noclegowych, 28 jadłodajni, 25 punktów wydawania
posiłków, możliwość wydawania 5440 gorących po-
siłków dziennie,
— woj. lubelskie: 22 schroniska i 10 noclegowni
– 1093 miejsca noclegowe, 9 jadłodajni, możliwość
wydawania 1700 gorących posiłków dziennie,
— woj. warmińsko-mazurskie: 32 schroniska –
771 miejsc noclegowych,
— woj. małopolskie: 97 ośrodków wsparcia doraź-
nego dla bezdomnych, możliwość wydawania 6759
gorących posiłków dziennie,
— woj. opolskie: 15 schronisk – 663 miejsca noc-
legowe,
— woj. zachodniopomorskie: 65 schronisk i noc-
legowni – 1595 miejsc noclegowych, 13 jadłodajni –
1400 posiłków dziennie,
— woj. kujawsko-pomorskie: 19 schronisk i noc-
legowni – 942 miejsca noclegowe, 31 jadłodajni,
— woj. świętokrzyskie: 28 placówek pomocy spo-
łecznej – 735 miejsc noclegowych,
— woj. łódzkie: 46 noclegowni – 1272 miejsca noc-
legowe, 74 punkty żywieniowe – 3000 gorących po-
siłków dziennie,
— woj. dolnośląskie: 41 noclegowni – 1757 miejsc
noclegowych, możliwość wydawania 8000 posiłków
dziennie.
Wiele działań na rzecz ograniczenia zjawiska bez-
domności oraz śmierci osób bezdomnych w następ-
stwie wychłodzenia podejmuje Policja (np. działania
pod nazwą „Bezdomny”, program „Nie bądźmy obo-
jętni”). Działania te oparte są o opracowane w 2003 r.
w KGP „Procedury postępowania Policji wobec osób
165
bezdomnych i żebrzących”. W zakresie przeciwdzia-
łania bezdomności między innymi zobowiązano po-
licjantów do:
1) zidentyfikowania problemu bezdomności i bie-
żącego monitorowania skali zjawiska,
2) opracowania banku danych o instytucjach po-
mocowych, rządowych oraz społecznych i podejmo-
wania z nimi aktywnej współpracy,
3) przydzielania do wykonania, szczególnie w
okresie jesienno-zimowym, zadań penetrowania
miejsc grupowania się osób bezdomnych, w okresie
wiosenno-letnim prowadzenia działań informacyj-
nych dotyczących punktów pomocy społecznej,
4) nawiązywania aktywnej współpracy ze strażą
miejską, ośrodkami pomocy społecznej w celu reali-
zacji zadań pomocowych dla osób bezdomnych,
5) prowadzenia ewidencji i analizy okoliczności
zgonów, które nastąpiły na skutek wychłodzenia or-
ganizmu, meldunki o takich przypadkach na bieżąco
przesyłane są do dyżurnego operacyjnego kraju.
Ponadto w celu poprawy rozpoznania skali zjawi-
ska bezdomności, a zwłaszcza podejmowania bardziej
skutecznych działań prewencyjnych, wyznaczono na
szczeblu komend wojewódzkich/Komendy Stołecznej
Policji, komend powiatowych i miejskich Policji ko-
ordynatorów odpowiedzialnych za realizację przed-
sięwzięć dotyczących żebractwa oraz bezdomności.
Wytypowani policjanci pełniący taką funkcję zobo-
wiązani zostali do inicjowania i koordynowania dzia-
łań wynikających z realizacji przedmiotowej proce-
dury oraz informowania ośrodków pomocy społecznej
o ujawnieniu przez Policję osób żebrzących ze wzglę-
du na trudną sytuację materialno-bytową.
Należy ponadto wskazać, że w dniu 17 grudnia
2009 r. z polecenia komendanta głównego Policji zo-
stało przesłane pismo do komend wojewódzkich/Ko-
mendy Stołecznej Policji o wyczulenie, zwłaszcza po-
licjantów służb prewencyjnych, w zakresie niesienia
pomocy osobom zagrożonym wyziębieniem organi-
zmu. Policjanci pionu prewencji zostali zobowiązani
do zwrócenia szczególnej uwagi na miejsca, w któ-
rych mogą przebywać osoby bezdomne. Policja oraz
współpracujące służby porządkowe powinny doprowa-
dzać te osoby do noclegowni, schronisk i miejsc, gdzie
otrzymają niezbędną pomoc. Ponadto komendant
główny Policji polecił zwrócenie szczególnej uwagi na
osoby znajdujące się pod wpływem alkoholu, ponieważ
zwłaszcza one narażone są na zamarznięcie.
W zakresie realizacji zadań na rzecz osób żebrzą-
cych, bezdomnych i innych wymagających opieki i
pomocy Policja utrzymuje ścisłą współpracę z insty-
tucjami państwowymi, organizacjami samorządowy-
mi i pozarządowymi (np. z sądami rodzinnymi, urzę-
dami miast, gmin, dzielnic, starostwami powiatowy-
mi, ośrodkami pomocy społecznej i przeciwdziałania
uzależnieniom, strażą gminną (miejską), domami dla
bezdomnych, administratorami domów mieszkal-
nych, spółdzielniami mieszkaniowymi).
W sytuacji zagrożeń spowodowanych negatywny-
mi skutkami warunków zimowych służby porządku
166
publicznego informują wszelkimi dostępnymi środ-
kami o rozmieszczeniu istniejących w województwach
schronisk, noclegowni, domów opieki społecznej, ja-
dłodajni wydających bezpłatne posiłki i innych
miejsc, gdzie osoby wymagające pomocy i wsparcia
otrzymają niezbędną pomoc. Uruchomione także zo-
stały całodobowe bezpłatne infolinie dla osób bez-
domnych, gdzie można uzyskać informacje o miej-
scach noclegowych i organizacjach świadczących po-
moc. Bezpłatne infolinie dla osób potrzebujących
wsparcia i pomocy funkcjonują także w większości
wojewódzkich centrów zarządzania kryzysowego.
Przedstawiciele Policji oraz wielu służb publicz-
nych, w tym Rządowego Centrum Bezpieczeństwa,
wielokrotnie apelowali poprzez media o zwracanie uwa-
gi na osoby narażone na skutki mrozu, np. osoby star-
sze bez należytego wsparcia, osoby zamieszkujące pu-
stostany, altanki na działkach, osoby będące pod wpły-
wem alkoholu, śpiące na przystankach, w parkach, w
przejściach podziemnych i przekazywanie w takich
przypadkach informacji Policji lub straży miejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie wprowadzenia systemowego
oznakowania węzłów drogowych (13878)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Krząkały (pismo
znak: SPS-023-13878/10 z dnia 18 stycznia 2010 r.)
w sprawie oznakowania węzłów drogowych, uprzej-
mie przekazuję następujące wyjaśnienia.
Oznakowanie dróg znajduje się w kompetencjach
właściwych organów zarządzających ruchem na dro-
dze. Organy te, właściwe dla danej kategorii drogi,
wymienia art. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.). W przypadku autostrad – zgod-
nie z art. 10 ust. 3 przywołanej ustawy – organem
zarządzającym ruchem na drogach jest generalny dy-
rektor dróg krajowych i autostrad. Organ ten za-
twierdza organizację ruchu na danej drodze, zgodnie
z przepisami rozporządzenia ministra infrastruktu-
ry z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków zarządzania ruchem na drogach
oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem
(Dz. U. Nr 177, poz. 1729).
Oznakowanie pionowe drogi – w tym również
oznakowanie węzłów autostradowych – jest jednym
z elementów organizacji ruchu na drodze i zgodnie
z przywołanym wyżej rozporządzeniem musi być za-
warte w projekcie organizacji ruchu. Oznakowanie
to powinno spełniać wymogi określone w załączniku
nr 1 do rozporządzenia ministra infrastruktury z
dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych
oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i
warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr
220, poz. 2181, z późn. zm.). Przepisy wyżej wymie-
nionego załącznika określają zasady umieszczania
oraz parametry techniczne dla znaków pionowych
E-20 „Tablica węzła drogowego na autostradzie”,
nie odnoszą się natomiast do systematyki nazewnic-
twa tych węzłów.
Wobec braku szczegółowej regulacji problematyki
nazewnictwa węzłów autostradowych w przywoła-
nych aktach prawnych decyzja o zastosowanych roz-
wiązaniach w tym zakresie pozostaje w kompeten-
cjach organu zarządzającego ruchem na drodze – ge-
neralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad.
Dlatego też zarządzeniem nr 1 generalnego dyrekto-
ra dróg krajowych i autostrad z dnia 9 stycznia
2009 r. w sprawie ustalenia oznakowania kierunko-
wego dla dróg krajowych zostały określone zasady
nadawania nazw węzłom oraz wykaz tych węzłów na
drogach krajowych, których zarządcą jest generalny
dyrektor dróg krajowych i autostrad.
Zgodnie z przyjętymi zasadami nazwy węzłów po-
winny być pochodzenia geograficznego i powinny być
jednoczłonowe. Dwa różne węzły nie mogą mieć w
nazwie powtarzającego się elementu. Na jednym
przebiegu drogi nie mogą powtarzać się nazwy wę-
złów o tym samym brzmieniu. W praktyce nazwy
węzłów pochodzą od nazw miejscowości, w których
węzły są zlokalizowane, lub w pobliżu których są zlo-
kalizowane.
Z inicjatywy ministra infrastruktury podjęto
działania, których efektem jest zarządzenie nr 10 ge-
neralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad
zmieniające zarządzenie w sprawie ustalenia ozna-
kowania kierunkowego dla dróg krajowych. Od dnia
wejścia w życie ww. zarządzenia zmieniającego węzły
drogowe oznacza się nazwami pobliskich miast lub
miejscowości posiadających istotne znaczenia gospo-
darcze lub komunikacyjne, w szczególności tych, któ-
rych liczba mieszkańców jest większa niż 100 000.
Do miejscowości tych zalicza się aktualne miasta wo-
jewódzkie oraz miasta z listy miast wojewódzkich z
lat 1975–1998. Jedynie w uzasadnionych przypad-
kach dopuszczać się będzie oznaczanie węzłów dro-
gowych nazwami miejsc geograficznych istotnych z
punktu widzenia historycznego lub kulturowego. Po-
dobnie jak obecnie, nazwy węzłów drogowych powin-
ny być jednoczłonowe (składające się z jednego sło-
wa). Ww. zarządzenie nr 10 przewiduje jednak moż-
liwość stosowania nazw węzłów drogowych składa-
jących się z więcej niż jednego członu (słowa) w przy-

padku miast lub miejsc geograficznych, których
nazwa własna jest dwuczłonowa (np. Gorzów Wiel-
kopolski, Zielona Góra). W takim przypadku stosuje
się możliwie jak najkrótsze dopuszczalne formy
(np. Gorzów Wlkp.). W przypadku zlokalizowania w
pobliżu danego miasta liczby węzłów drogowych od
dwóch do czterech można będzie zastosować nazwę
węzła składającą się z nazwy miasta i nazwy okre-
ślenia położenia geograficznego części miasta, do
której prowadzi droga wychodząca z tego węzła
(np. Rzeszów-Północ, Rzeszów-Wschód, Rzeszów-Za-
chód, Rzeszów-Południe). Jeżeli natomiast w pobliżu
danego miasta zostanie zlokalizowanych co najmniej
5 węzłów drogowych, dopuszczalne będzie stosowa-
nie nazw węzłów składających się z nazwy miasta
i nazwy dzielnicy lub nazwy charakterystycznej czę-
ści miasta, lub nazwy charakterystycznej dla obiek-
tu tego miasta (np. Warszawa-Mokotów, Lublin-zoo),
lub też samej nazwy mniejszej miejscowości, w której
zlokalizowany jest węzeł. Nazwę węzła nadawać bę-
dzie właściwy dyrektor oddziału GDDKiA, po uzy-
skaniu opinii właściwego samorządu województwa,
którego nazwa dotyczy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest (13885)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego w
sprawie usuwania azbestu i wyrobów zawierających
azbest (znak: SPS-023-13885/10), uprzejmie przed-
kładam poniższą informację.
W dniu 14 lipca 2009 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę nr 122/2009 w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego pn. „Program oczyszczania kra-
ju z azbestu na lata 2009–2032”, który zastąpił re-
alizowany od 2003 r. „Program usuwania azbestu i
wyrobów zawierających azbest stosowanych na tery-
torium Polski”. W ramach realizacji programu co
roku minister gospodarki prowadzi działania mające
na celu zwiększenie świadomości społecznej w zakre-
sie problematyki azbestowej oraz udziela wsparcia
jednostkom samorządu terytorialnego na lokalne
działania edukacyjno-informacyjne, a także na opra-
167
cowanie programów usuwania wyrobów zawierają-
cych azbest i ich inwentaryzację.
W 2009 r. wsparcie finansowe ministra gospodar-
ki uzyskało miasto Krosno, któremu udzielono dota-
cji na przeprowadzenie działań edukacyjnych oraz
na opracowanie programu usuwania azbestu. Umoż-
liwiło to zorganizowanie w Krośnie sejmiku ekolo-
gicznego, na którym wypracowano postulaty przeka-
zane m.in. na ręce przewodniczącego Komisji Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
Sejmu RP.
Należy podkreślić, iż Ministerstwo Gospodarki
aktywnie wspiera finansowo działalność jednostek
samorządu terytorialnego w całym kraju w zakresie
inwentaryzacji wyrobów zawierających azbest, bo-
wiem – jak dotychczas – obowiązek inwentaryzacji
spoczywa na użytkujących wyroby azbestowe, nato-
miast na gminy nałożono jedynie obowiązek rapor-
towania. W celu zwiększenia społecznej świadomości
zagrożeń dla zdrowia i życia ludzi powodowanych
kontaktem z włóknami azbestu oraz upowszechnie-
nia wiedzy o wymaganych prawem działaniach zwią-
zanych z wycofywaniem z użytkowania wyrobów
zawierających azbest, co powinno wpłynąć na przy-
śpieszenie procesu oczyszczania kraju z azbestu, w
latach 2008–2009 przeprowadzono liczne działania
edukacyjno-informacyjne, w ramach których do
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego w
Polsce rozesłano poradniki, plakaty i ulotki. Na zle-
cenie ministra gospodarki został opracowany, a obec-
nie jest modernizowany, funkcjonujący na stronie
www.bazaazbestowa.pl bezpłatny ogólnodostępny
system gromadzenia danych o wyrobach azbesto-
wych i procesie ich wycofywania z użytkowania,
umożliwiający prowadzenie rejestru wyrobów zawie-
rających azbest przez wójtów, burmistrzów, prezy-
dentów miast oraz marszałków województw.
Zgodnie z założeniami finansowymi zawartymi w
programie także w 2010 r. planowane jest udzielanie
jednostkom samorządu terytorialnego dotacji na
działania, których celem jest weryfikacja wyników
inwentaryzacji wyrobów azbestowych oraz opraco-
wanie programów ich usuwania.
W latach 2008–2009 zostały także przeprowadzo-
ne analizy dostępnych instrumentów finansowych
oferujących wsparcie na działania związane z usuwa-
niem wyrobów azbestowych. Należy podkreślić, iż na
poziomie regionalnym funkcjonują zarówno krajowe,
jak i unijne instrumenty finansowe ukierunkowane
na wsparcie samorządów lokalnych, m.in. wojewódz-
kie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
regionalne programy operacyjne, preferencyjne kre-
dyty Banku Ochrony Środowiska. Minister gospodar-
ki będzie też zabiegać o stworzenie preferencji finan-
sowych zmniejszających koszty materiałów i robocizny
przy wymianie pokrycia dachowego na bezazbestowe
– wprowadzenie takiego instrumentu wydaje się real-
ne przy poprawie sytuacji budżetu państwa.
Chciałbym wyrazić nadzieję, że w przyszłości
mogę liczyć na wsparcie pana posła dla działań podej-
168
mowanych przez ministra gospodarki na rzecz osta-
tecznego rozwiązania problemu bezpiecznego wyco-
fywania z użytkowania wyrobów azbestowych na
obszarze całej Polski.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie luki prawnej
w ustawie o samorządzie gminnym (13894)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-13894/10), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Bożeny Szydłowskiej z dnia 7 stycznia
2010 r. w sprawie luki prawnej w ustawie o samorzą-
dzie gminnym, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż zawarty w ustawie
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) obo-
wiązek składania przez samorządowych funkcjona-
riuszy publicznych oświadczeń majątkowych ma na
celu przede wszystkim zapewnienie pełnej przejrzy-
stości, transparentności oraz jawności informacji o
składnikach majątkowych osób pełniących funkcje
publiczne w jednostkach samorządu terytorialnego.
Kwestia wejścia w życie ustawy z dnia 5 września
2008 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
180, poz. 1111) została uregulowana w art. 6 przed-
miotowej ustawy, zgodnie z którym: „Ustawa wcho-
dzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia i ma
zastosowanie do kadencji następującej po kadencji,
w czasie której weszła w życie”.
Wskazać należy, iż zastosowanie takiej techniki
legislacyjnej nie rodziło dotychczas wątpliwości za-
równo w przypadku omawianej ustawy, jak również
innych wcześniejszych regulacji (np. ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy Ordynacja wy-
borcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików woje-
wództw oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 102,
poz. 1055, czy ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o
pracownikach samorządowych, Dz. U. Nr 223, poz.
1458). Ponadto podkreślenia wymaga, że ww. ustawa
o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o
zmianie niektórych innych ustaw została ogłoszona
w Dzienniku Ustaw w dniu 10 października 2008 r.
Natomiast opisywany w wystąpieniu problem nie był
sygnalizowany w 2009 r., tj. wówczas, gdy mijały ter-
miny składania corocznych oświadczeń majątkowych
przez funkcjonariuszy samorządowych.
W opisywanym przypadku przyjęto rozwiązanie,
iż do końca obecnej kadencji (2006–2010) obowiązu-
ją przepisy w brzmieniu sprzed przedmiotowej nowe-
lizacji, a zatem zmiany wprowadzone ww. ustawą o
zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o
zmianie niektórych innych ustaw będą obowiązywać,
począwszy od przyszłej kadencji samorządowej.
Odnosząc się do wyrażonej w wystąpieniu wątpli-
wości dotyczącej braku w okresie przejściowym, tj.
do czasu wejścia w życie przepisów ww. ustawy o
zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o
zmianie niektórych innych ustaw, przepisów prawa
umożliwiających zastosowanie sankcji za niezłożenie
przez funkcjonariusza publicznego w przewidzianym
ustawowo terminie oświadczenia majątkowego,
wskazać należy, że ustawa o samorządzie gminnym
(w brzmieniu obowiązującym do końca obecnej ka-
dencji samorządowej) określa skutki niezłożenia w
przewidzianym przez ustawodawcę terminie oświad-
czenia majątkowego. Zgodnie z art. 24k ust. l ustawy
skutki te obejmują w przypadku radnego – utratę
diety, zaś w przypadku wójta, zastępcy wójta, sekre-
tarza gminy, skarbnika gminy, kierownika jednostki
organizacyjnej gminy, osoby zarządzającej i członka
organu zarządzającego gminną osobą prawną oraz
osoby wydającej decyzje administracyjne w imieniu
wójta – utratę wynagrodzenia, do czasu złożenia
oświadczenia lub informacji.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
w zakresie poruszonej w wystąpieniu problematyki
nie istnieje luka prawna uniemożliwiająca zastoso-
wanie sankcji w stosunku do radnych, którzy nie
złożyli w ustawowo przewidzianym terminie oświad-
czenia majątkowego. Tym samym brak jest podstaw
do podejmowania w przedmiotowym zakresie inicja-
tywy legislacyjnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie znowelizowanych przepisów ustawy
Prawo telekomunikacyjne (13895)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Orzechowskiego, nr
SPS-023-13895/10, z dnia 18 stycznia 2010 r. w spra-

wie znowelizowanych przepisów Prawa telekomuni-
kacyjnego uprzejmie informuję, że ogólny zakres da-
nych podlegających retencji określony został w art.
5 dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymy-
wania generowanych lub przetwarzanych danych w
związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług
łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicz-
nych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę
2002/58/WE (Dz. U. UE L 105 z 13.04.2006, str. 54–
–63), zwanej dalej „dyrektywą”.
W ramach transpozycji tego artykułu do polskie-
go porządku prawnego w rozporządzeniu ministra
infrastruktury z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie
szczegółowego wykazu danych oraz rodzajów opera-
torów publicznej sieci telekomunikacyjnej lub do-
stawców publicznie dostępnych usług telekomunika-
cyjnych obowiązanych do ich zatrzymywania i prze-
chowywania (Dz. U. Nr 226, poz. 1828), zwanym
dalej „rozporządzeniem”, określony został szczegóło-
wy katalog danych podlegających retencji (na podsta-
wie art. 180c ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r.
Prawo telekomunikacyjne – Dz. U. Nr 171, poz. 1800,
z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”).
Należy podkreślić, że z punktu widzenia techni-
ki legislacyjnej zapisy art. 5 dyrektywy nie zostały
przepisane w rozporządzeniu, a jedynie dokonana
została ich transpozycja, czyli dostosowanie do sys-
temu krajowego; materialnie natomiast nie zawie-
rają żadnych danych wykraczających poza dyrekty-
wę. Dowodem tego jest również pisemna opinia
Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej stwierdza-
jąca zgodność zapisów ww. rozporządzenia z obowią-
zującym prawem unijnym. Ministerstwo Infrastruk-
tury wprowadziło jednocześnie niezbędne instru-
menty legislacyjne mające na celu ochronę danych
retencyjnych zarówno w stosunku do przedsiębior-
ców, jak i podmiotów upoważnionych do wykorzysty-
wania tych danych.
Zgodnie z przepisami art. 159–175 i art. 180e
ustawy zatrzymywane i przechowywane dane muszą
być chronione przed przypadkowym lub bezprawnym
zniszczeniem, utratą lub zmianą, nieuprawnionym
lub bezprawnym przechowywaniem, przetwarza-
niem, dostępem lub ujawnieniem. Art. 159–175 usta-
wy odnoszą się do przestrzegania tajemnicy teleko-
munikacyjnej i ochrony danych użytkowników koń-
cowych. Natomiast art. 180e ustawy nakłada dodat-
kowo na przedsiębiorców telekomunikacyjnych obo-
wiązek ochrony danych poprzez stosowanie właści-
wych środków technicznych i organizacyjnych oraz
zapewnienie dostępu do tych danych jedynie upoważ-
nionym pracownikom. Należy podkreślić, że w celu
uniknięcia nieuprawnionego udostępniania danych
retencyjnych dyrektywa nakłada na usługodawców
obowiązek pełnej ewidencji przypadków udostępnie-
nia tych danych, co zostało implementowane w art.
180g ust. 1 ustawy.
W Polsce nie ma centralnego punktu dystrybucji,
za pośrednictwem którego dane retencyjne byłyby
169
udostępniane uprawnionym podmiotom. Tym samym
każdy z uprawnionych podmiotów występuje o udo-
stępnienie danych bezpośrednio do przedsiębiorców
telekomunikacyjnych. Implementacja tego podejścia
znalazła swój wyraz m.in. w art. 20c ustawy z dnia 6
kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 43, poz. 277, z
późn. zm.), regulującym zasady i tryb uzyskiwania
przez Policję danych telekomunikacyjnych. Obecnie
można wyszczególnić dwie formy uzyskiwania przez
policję tych danych. W przypadku wiodących przed-
siębiorców telekomunikacyjnych jest to zabezpieczona
kryptograficznie droga elektroniczna, natomiast w
przypadku małych operatorów lub dostawców usług
może to być ustne żądanie policjanta posiadającego
upoważnienie podpisane przez komendanta wojewódz-
kiego lub komendanta głównego Policji.
Innymi słowy w sytuacji bezpośredniego zwróce-
nia się funkcjonariusza do przedsiębiorcy telekomu-
nikacyjnego za nadzór odpowiada komendant woje-
wódzki lub komendant główny Policji, który wydaje
takie upoważnienie. Jednocześnie operator lub do-
stawca usług może zapoznać się z ww. upoważnie-
niem, które policjant powinien mu okazać przed udo-
stępnieniem takich danych. Sposób dalszego postę-
powania z danymi telekomunikacyjnymi uzyskany-
mi przez Policję od przedsiębiorców telekomunika-
cyjnych reguluje art. 20c ust. 6 i 7 ustawy o Policji,
który określa obowiązek przekazywania uzyskanych
danych właściwemu miejscowo i rzeczowo prokura-
torowi, o ile zawierają one informacje istotne dla to-
czącego się postępowania, lub komisyjne zniszczenie
takich danych, jeżeli nie zawierają one informacji
istotnych dla toczącego się postępowania. W każdym
przypadku należy uznać, że przepisy ustawy o Policji
wykluczają nieuprawnione uzyskanie i wykorzysta-
nie tych danych.
W przepisach dyrektywy nie ma zapisów nakła-
dających obowiązek kontroli przez prokuraturę czy
sąd procesu udostępniania Policji danych retencyj-
nych przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych.
Inna sytuacja dotyczy przekazywania danych bez-
pośrednio do materiałów procesowych. Postanowie-
nie o udostępnieniu danych w takich sytuacjach
wydaje bowiem prokurator i tym samym osobiście
sprawuje nadzór nad właściwą ochroną tych danych.
Mechanizm ten stanowi gwarancję, że uzyskiwanie
określonych danych retencyjnych jest niezbędne i
uzasadnione.
W odniesieniu do innych służb odpowiednik art.
20c ustawy o Policji zawarty jest w odpowiednich
ustawach kompetencyjnych i uwzględnia zapisy zno-
welizowanej ustawy Prawo telekomunikacyjne. Na
przykład w odniesieniu do Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego zasady te zostały uregulowane w
art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji
Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676, z późn. zm.). Jed-
nocześnie informuję, że w okresie kilku lat funkcjo-
nowania rozwiązań bardzo podobnych do tych, które
obowiązują obecnie, po nowelizacji ustawy do Mini-
170
sterstwa Infrastruktury nie wpłynęła żadna infor-
macja wskazująca na ujawnienie, nieuzasadniony
dostęp czy też niewłaściwe wykorzystanie danych
retencyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie obietnicy ograniczenia przywilejów
władzy (13897)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, nawiązując do interpelacji
pana posła Jacka Pilcha z dnia 4 stycznia 2010 r.,
przekazanej przy piśmie z dnia 18 stycznia br., znak:
SPS-023-13897/10, uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje.
Prezes Rady Ministrów upoważnił mnie do udzie-
lenia odpowiedzi na pana interpelację w sprawie obiet-
nicy ograniczenia przywilejów władzy, skierowaną do
pana Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów. Od
początku funkcjonowania rząd premiera Donalda Tu-
ska konsekwentnie, systematycznie i stanowczo li-
kwidował przywileje władzy w postaci zbędnych
kosztów, jakie ponosi budżet państwa na władzę pu-
bliczną i administrację, która tę władzę obsługuje.
1. Jedną z pierwszych decyzji rządu było ograni-
czenie kosztów związanych z istnieniem niepotrzeb-
nych instytucji, na przykład likwidacja Ministerstwa
Gospodarki Morskiej oraz Ministerstwa Budownic-
twa i Ministerstwa Transportu. W ich miejsce po-
wstało jedno Ministerstwo Infrastruktury.
2. Zlikwidowaliśmy także stanowiska 5 pełno-
mocników rządu: ds. samorządu terytorialnego, ds.
„Narodowego planu rozwoju na lata 2007–2013”, ds.
kształtowania ustroju rolnego, ds. narodowego pro-
gramu stypendialnego oraz pełnomocnika ds. promo-
cji alternatywnych źródeł energii. Ich zadania prze-
jęły już istniejące resorty.
3. Trzykrotne obcinaliśmy zbędne wydatki resor-
tów, w tym wydatki na administrację, czyli na obsłu-
gę władzy – w maju 2008 r. oraz na początku i w
połowie 2009 r. W 2008 r. ograniczenia zbędnych wy-
datków dały oszczędności około 8 mld zł. W 2009 r.
wydatki na władzę zostały zmniejszone o ponad 19,7
mld zł (wydatki na administrację rządową zmniejszo-
no o ponad 13 mld zł).
4. Zamroziliśmy podwyżki dla osób zajmujących
wyższe kierownicze stanowiska w 2009 r. i 2010 r.,
dzięki nowelizacji ustaw o wynagrodzeniu osób zaj-
mujących kierownicze stanowiska państwowe z 13
lutego 2009 r. oraz o zmianie niektórych ustaw zwią-
zanych z realizacją wydatków budżetowych z 19 li-
stopada 2009 r.
5. Od 1 stycznia obowiązuje nowa ustawa o finan-
sach publicznych. Zapisaliśmy w niej rozwiązania,
które zapewniają przejrzystość finansów publicznych
i racjonalne wydawanie środków publicznych. Nowe
przepisy przewidują na przykład likwidację od 2011
r. samorządowych funduszy celowych. Ich zadania i
środki przejmą budżety samorządów. Działać będą
mogły jedynie państwowe fundusze celowe powoły-
wane ustawowo, których przychody będą pochodziły
z pieniędzy publicznych, a koszty będą przeznaczane
na realizację określonych zadań państwowych.
6. Systematycznie i konsekwentnie likwidujemy
rządowe ośrodki wypoczynkowe. Trwały zarząd zo-
stał już wygaszony w przypadku ośrodków: w Koło-
brzegu, w Małej Wsi, „Cyranka” (Łańsk), „Trójca”
(k. Arłamowa), Grodno (k. Międzyzdrojów). Trwają
prace związane z wygaszeniem trwałego zarządu
ośrodka „Kormoran” (Łańsk).
7. W listopadzie 2008 r. podpisana została umowa
na wspólne usługi telefonii komórkowej dla 46 urzę-
dów administracji centralnej. W ten sposób Skarb
Państwa przez najbliższe 4 lata obowiązywania umo-
wy zaoszczędzi ponad 24 mln zł.
8. W 2009 r. budżet kancelarii po raz pierwszy
został przygotowany w układzie zadaniowym. Obcię-
to planowane wydatki o 2,388 mln zł. Ograniczenie
wydatków dotyczyło działalności usługowej (100 tys.
zł mniej) oraz administracji (2,288 mln zł mniej).
Jednocześnie o 20 etatów zmniejszony został limit
zatrudnienia w korpusie służby cywilnej. Limit wy-
datków po nowelizacji budżetu wynosił 107 081 tys.
zł, czyli o 9,614 mln zł mniej niż w 2008 r. Limit za-
trudnienia w 2009 r. wynosił 645 etatów i został
zmniejszony w porównaniu z 2008 r. o 62 etaty.
Jednocześnie pieniądze z budżetu państwa były
przekazywane na poprawę sytuacji m.in.: emerytów,
nauczycieli czy młodych lekarzy:
1. Od 1 marca 2009 r. emerytury i renty wzrosły
o 6,1% (z budżetu państwa na wzrost emerytur i rent
przeznaczamy 650 mln zł).
2. Rosły wynagrodzenia nauczycieli: w 2008 r. o
10%, w 2009 r. o 5% od stycznia i o 5% od września.
Od września 2010 r. planowany jest 7-procentowy
wzrost płac.
3. Uruchomiono program pomocy w spłacie kre-
dytów hipotecznych dla tych, którzy stracili pracę.
4. Podwyższono płace lekarzom rezydentom i sta-
żystom (4 maja 2009 r. weszło w życie rozporządzenie
dotyczące zasadniczego wynagrodzenia lekarzy i le-
karzy dentystów odbywających staż w ramach rezy-
dentury; zasadnicza pensja wymienionych lekarzy
wynosi od 3170 zł do 3890 zł, podczas gdy w 2007 r.

lekarze ci zarabiali 1757 zł). Płace lekarzy stażystów
wzrosły z 1403 zł w 2007 r. do 2007 zł w 2009 r.
Informacje o podejmowanych decyzjach i działa-
niach rządu w zakresie ograniczania wydatków i
efektywniejszego wykorzystania środków z budżetu
były na bieżąco przekazywane za pośrednictwem na
przykład strony internetowej Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów (www.premier.gov.pl). Działania po-
dejmowane przez rząd w tej materii były szeroko re-
lacjonowane i komentowane przez media, nie było
zatem niebezpieczeństwa, że informacje o nich nie
dotrą do Wysokiej Izby. O tym, że posłowie na bieżą-
co śledzą działania rządu w tym zakresie świadczyły
też opinie wyrażane za pośrednictwem środków ma-
sowego przekazu. Jeśli jednak informacje o którym-
kolwiek z opisanych powyżej dokonań rządu nie do-
tarły do pana posła, to komunikaty w tej sprawie
mogą zostać niezwłocznie przekazane drogą elektro-
niczną lub tradycyjną pocztą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie obietnicy zmniejszenia deficytu
budżetowego państwa (13899)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 stycznia br. (znak: SPS-023-13899/10)
zawierające interpelację pana posła Jacka Pilcha w
sprawie obietnicy zmniejszenia deficytu budżetowego
państwa, pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka
odpowiedź na postawione przez pana posła pytania.
Dlaczego rząd pana premiera Donalda Tuska nie
prowadzi polityki finansowej zmierzającej do dopro-
wadzenia budżetu państwa do stanu bliskiego rów-
nowagi?
W wyniku kryzysu finansowego na świecie, ma-
jącego duży wpływ na sytuację makroekonomiczną
Polski, na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27
stycznia 2009 r. jednym z punktów obrad była infor-
macja o aktualnej sytuacji gospodarczej w Polsce
oraz Europie. W wyniku dyskusji podjęta została de-
cyzja o konieczności redukcji wydatków budżetu pań-
stwa na rok 2009, a członkowie Rady Ministrów zo-
bowiązani zostali do przygotowania propozycji re-
dukcji wydatków w kierowanych i podległych im
urzędach. Jednocześnie ustalono, iż dopiero w poło-
171
wie roku, po zapoznaniu się z bieżącą sytuacją ma-
kroekonomiczną i stanem budżetu państwa, podjęta
zostanie decyzja o ewentualnym zmniejszeniu wydat-
ków oraz sposobie realizacji ograniczeń. Uzyskane
oszczędności w wysokości 19,7 mld zł miały zapobiec
ewentualnemu przekroczeniu deficytu budżetowego
w uchwalonej ustawie budżetowej na 2009 r. Skala
załamania aktywności w gospodarce światowej i
związane z nią pogorszenie sytuacji bieżącej oraz per-
spektyw dla polskiej gospodarki okazały się znacznie
silniejsze, niż wskazywały wcześniejsze prognozy in-
stytucji krajowych i zagranicznych. Znalazło to od-
zwierciedlenie w pogorszeniu sytuacji budżetu pań-
stwa, przede wszystkim po stronie dochodowej. W
związku z sytuacją pokryzysową prowadzona jest od-
powiedzialna polityka finansowa kierująca się zasadą
ostrożności w planowaniu budżetu. W dalszym ciągu
generowanie oszczędności stanowiło priorytet w
opracowywaniu projektu ustawy budżetowej na rok
2010. Jednakże nie można było uniknąć wzrostu
pewnych wydatków:
— ze względu na obecną sytuację makroekono-
miczną (planowany spadek zatrudnienia oraz niski
wzrost płac w gospodarce) oraz z uwagi na wzrost
wydatków na świadczenia z tytułu planowanej walo-
ryzacji wzrosła dotacja do Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych,
— wzrosły również wydatki na obsługę długu pu-
blicznego. Stan taki spowodowany jest koniecznością
przeznaczenia większej ilości środków na pokrycie
kosztów deficytu budżetu państwa,
— w celu szybkiego i efektywnego wykorzystania
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej,
przeznaczonych na realizowanie projektów z udzia-
łem środków europejskich, w roku 2010 zwiększono
również wydatki na ich współfinansowanie.
Ponadto pomimo bardzo niekorzystnego otocze-
nia zewnętrznego Polsce udało się utrzymać dodatni
poziom wzrostu PKB, co z kolei ma wpływ na zwięk-
szenie wydatków przeznaczonych na sfinansowanie
wpłaty do budżetu Unii Europejskiej oraz wydatków
na obronę narodową. Propozycje działań zmierzają-
cych do ograniczenia wzrostu zadłużenia zawiera
również „Plan rozwoju i konsolidacji finansów 2010–
–2011”, przedstawiony przez premiera Donalda Tu-
ska. Jednym z elementów planu jest ograniczenie
wzrostu zadłużenia poprzez wprowadzenie reguł fi-
skalnych.
Czy w związku z rekordowym tempem wzrostu
długu publicznego rząd pana premiera Donalda Tu-
ska planuje nagłe cięcia wydatków socjalnych i płac
w sektorze publicznym?
Poważnym problemem dotyczącym sektora fi-
nansów publicznych jest wysoki poziom deficytu sek-
tora finansów publicznych oraz rosnący poziom pań-
stwowego długu publicznego. Mechanizmy zapobie-
gające nadmiernemu narastaniu długu i przekrocze-
niu konstytucyjnego limitu 60% zawarte są w obo-
wiązującym prawie. W ustawie o finansach publicz-
nych zawarte są procedury ostrożnościowe i sana-
172
cyjne chroniące przed niekontrolowanym i nadmier-
nym wzrostem długu publicznego w sytuacji, gdy
jego relacja do PKB przekracza próg 50%, 55% i
60%. Ponadto znowelizowana ustawa o finansach
publicznych (z dnia 27 sierpnia 2009 r.) wprowadza
m.in. wzmocnienie kontroli nad wydatkami publicz-
nymi dzięki wprowadzeniu kontroli zarządczej oraz
nowych regulacji dotyczących audytu wewnętrznego
oraz nowe, zindywidualizowane podejście do kwestii
zadłużenia jednostek samorządu terytorialnego.
Każdego roku minister finansów przygotowuje, a
następnie Rada Ministrów przyjmuje 3-letnią (od
2010 r. 4-letnią) strategię zarządzania długiem Skar-
bu Państwa oraz oddziaływania na państwowy dług
publiczny. Strategia zawiera cele i zadania zarządza-
nia długiem oraz prognozy wielkości i struktury dłu-
gu publicznego i kosztów jego obsługi. Celem rządu
jest niedopuszczenie do przekroczenia przez dług
publiczny progu 55%, a zatem również niedopusz-
czenie do przekroczenia konstytucyjnego limitu
60%. Wymagać to będzie znaczącej konsolidacji fi-
nansów publicznych. Przedstawiony w końcu stycz-
nia „Plan rozwoju i konsolidacji finansów 2010–
–2011” obejmuje działania związane z ogranicza-
niem deficytu sektora finansów publicznych i prze-
ciwdziałający wzrostowi relacji długu publicznego do
PKB. Plan przewiduje m.in.:
1) wprowadzenie wiążących reguł wydatkowych
(pierwszej, doraźnej, o charakterze tymczasowym,
zmniejszającej deficyt strukturalny do poziomu po-
żądanego, czyli średniookresowego celu, i drugiej,
docelowej, służącej stabilizowaniu deficytu na no-
wym poziomie) wraz z przedstawieniem mechani-
zmów monitorowania i egzekwowania ich wypełnia-
nia. W szczególności w przypadku reguły wydatko-
wej służącej obniżeniu deficytu strukturalnego ko-
nieczne będzie bardzo silne ograniczenie wzrostu
wydatków o charakterze uznaniowym, a więc niewy-
nikających z istniejących ustaw regulujących wydat-
ki publiczne, oraz silne ograniczenie powstawania
nowych takich ustaw. Wzrost tych wydatków w naj-
bliższych latach nie powinien przekraczać 1% w uję-
ciu realnym. Aby jednak tworzyć przestrzeń do dal-
szego zwiększania wydatków o charakterze rozwojo-
wym konieczne jest dalsze „odsztywnianie” dzisiej-
szej struktury wydatków publicznych. Reguła doce-
lowa stabilizująca deficyt strukturalny na pożąda-
nym poziomie będzie obejmować możliwie szeroki
zakres wydatków sektora finansów publicznych,
dzięki czemu zapewni wystarczający stopień swobody
w kształtowaniu poszczególnych składowych ogólne-
go agregatu. Ponadto oparcie reguły w części realnej
na wzroście gospodarczym w kilkuletnim okresie re-
ferencyjnym, a w części nominalnej na celu inflacyj-
nym pozwoli uzyskać antycykliczny charakter. Po-
nadto może być w regule potrzebny dodatkowy ele-
ment zmniejszania relacji wydatków publicznych do
PKB do poziomu poniżej 40% PKB,
2) poprawę zarządzania płynnością sektora pu-
blicznego poprzez wprowadzenie obowiązku lokowa-
nia wolnych środków wybranych jednostek sektora
finansów publicznych w formie depozytu prowadzo-
nego przez ministra finansów, co spowoduje uwolnie-
nie zamrożonych rezerw gotówkowych. Obecnie
znaczna część środków jednostek sektora finansów
publicznych, tj. kilkanaście do 20 mld zł, jest lokowa-
na w sektorze bankowym, co powoduje powstanie
niepotrzebnych kosztów. Adresatem planowanego
działania są państwowe fundusze celowe, państwowe
osoby prawne, agencje wykonawcze oraz Narodowy
Fundusz Zdrowia. W efekcie jego wprowadzenia na-
stąpi obniżenie poziomu długu publicznego w 2010 r.
średnio o ok. 14,6 mld zł (ok. 1,1% PKB) i 14,4 mld zł
na koniec roku 2010, poprzez zmniejszenie potrzeb
pożyczkowych Skarbu Państwa (SP), wynikające z
wykorzystania aktywów jednostek sektora finansów
publicznych w zarządzaniu płynnością budżetu pań-
stwa. W związku z faktem, że oprocentowanie lokat
byłoby niższe niż rentowność skarbowych papierów
wartościowych emitowanych w celu finansowania
potrzeb pożyczkowych budżetu państwa, nastąpi ob-
niżenie wydatków budżetu państwa. Oszczędności z
tego tytułu są szacowane na ok. 167 mln rocznie (w
cenach roku 2009). W przypadku pełnej realizacji
działania: Prywatyzacja przedsiębiorstw z udziałem
Skarbu Państwa (omawianego w pkt 3) poprawa za-
rządzania płynnością sektora publicznego pozwoli-
łaby na obniżenie długu publicznego średnio o ok.
10,2 mld zł w 2010 r. oraz o ok. 5,6 mld zł na koniec
2010 r. Natomiast oszczędności z tytułu mniejszych
kosztów obsługi długu wyniosłyby ok. 117 mln zł w
2010 r., zaś w kolejnych latach 84 mln zł rocznie (w
cenach roku 2009),
3) istotne przyspieszenie prywatyzacji przedsię-
biorstw z udziałem Skarbu Państwa. W 2010 r. pla-
nowane są przychody z prywatyzacji w wysokości ok.
25 mld zł. Ogółem przewidywane wpływy netto (po
dokonaniu odpisów na fundusze celowe i płatności na
restrukturyzację przemysłu potencjału obronnego)
do budżetu państwa wyniosą ok. 9,2 mld zł. Częścią
planowanych działań jest obniżenie odpisów z wpły-
wów z prywatyzacji na Fundusz Reprywatyzacji z
dotychczasowych 5% do 1,5% oraz na Fundusz Re-
strukturyzacji Przedsiębiorców z 15% do 3%, zgodnie
z projektem nowelizacji ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji. W rezultacie zwiększeniu ulegnie część
przychodów z prywatyzacji trafiająca bezpośrednio
do budżetu państwa. Łączny efekt zwiększenia przy-
chodów z prywatyzacji oraz zmniejszenie udziału od-
pisów na fundusze celowe spowoduje m.in. ogranicze-
nie przyrostu długu publicznego w 2010 r. o ok. 13,4
mld zł i obniżenie kosztów jego obsługi o ponad 700
mln zł rocznie, przy czym w 2010 r. oszczędności z
tego tytułu wyniosą ok. 350 mln zł,
4) zwiększenie efektywności zarządzania i wydat-
kowania środków publicznych oraz wiarygodności,
przejrzystości i przewidywalności polityki fiskalnej
poprzez powiązanie wydatków ze średnio- i długo-
okresowymi priorytetami rządu.

Czy w związku z rekordowym tempem wzrostu
długu publicznego rząd pana premiera Donalda Tu-
ska planuje podwyżkę podatków w 2010 r.?
1. Zbyt szybka i silna konsolidacja fiskalna (w tym
m.in. poprzez zwiększenie obciążeń podatkowych)
niesie ze sobą ryzyko pojawienia się negatywnych
skutków dla wciąż słabego ożywienia gospodarczego.
Dlatego też zdecydowano się na stopniowe, lecz kon-
sekwentne ograniczanie nierównowagi fiskalnej,
m.in. poprzez działania przedstawione w „Planie roz-
woju i konsolidacji finansów 2010–2011”.
2. Zgodnie z działaniami przedstawionymi w
„Planie rozwoju i konsolidacji finansów 2010–2011”
planowane jest wprowadzenie ograniczenia w odli-
czeniu podatku przy nabyciu samochodów z tzw.
kratką oraz paliwa do tego typu samochodów. Obec-
nie, w konsekwencji wyroku Europejskiego Trybu-
nału Sprawiedliwości w sprawie C-414/07 Magoora
sp. z o.o., w przypadku samochodów z tzw. kratką
funkcjonuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT.
Termin wprowadzenia ww. przepisów uzależniony
jest od decyzji Komisji Europejskiej w zakresie przy-
znania Polsce derogacji odnośnie do ograniczeń przy
nabywaniu tego typu samochodów.
3. Elementem poszerzającym bazę podatkową bę-
dzie ograniczenie od 2011 r. listy zawodów i czynno-
ści zwolnionych z obowiązku stosowania kas fiskal-
nych. W pierwszym okresie rozwiązanie to będzie
generować pewne koszty związane z refundacją przez
budżet państwa nakładów poniesionych na zakup
kasy fiskalnej, lecz z drugiej strony spowoduje trwa-
łe uszczelnienie opodatkowania dochodów (zmniej-
szenie szarej strefy gospodarki).
4. Dodatkowo należy wskazać, że z uwagi na wy-
sokość kursu EUR w pierwszym dniu roboczym paź-
dziernika 2009 r. ogłoszoną przez Komisję Europejską
oraz w oparciu o przewidywaną na 2010 r. najpopular-
niejszą kategorię cenową od stycznia 2010 r. została
podwyższona stawka akcyzy na wyroby tytoniowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie obietnicy obniżenia podatków (13901)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jacka Pilcha z dnia 4 stycznia 2010 r., przeka-
zaną w dniu 19 stycznia 2010 r. przez wicemarszałka
173
Sejmu pana Krzysztofa Putrę przy piśmie z dnia 18
stycznia 2010 r., nr SPS-023-13901/10, w sprawie
przedstawienia działań, jakie podjął rząd w celu ob-
niżenia podatków, pragnę uprzejmie przedłożyć na-
stępujące informacje.
I. Realizując politykę w zakresie podatku akcyzo-
wego, minister finansów, poza zabezpieczeniem prze-
widzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy, musi brać pod uwagę także inne czynniki, w
tym wynikające z akcesji Polski do Unii Europejskiej,
m.in. poziom minimalnych stawek podatku akcyzo-
wego określonych w przepisach prawa wspólnotowe-
go. W wynegocjowanych okresach przejściowych Pol-
ska może stopniowo dostosowywać swój krajowy po-
ziom opodatkowania do minimum unijnych, ale nie
dają one Polsce prawa do zmniejszenia, nawet tym-
czasowego, już osiągniętego poziomu opodatkowania.
Ponadto Polska analogicznie jak inne kraje człon-
kowskie UE, które nie przyjęły wspólnej waluty, zo-
bligowana jest do corocznej weryfikacji opodatkowa-
nia akcyzą w celu wypełnienia kryterium wspólno-
towego minimum podatkowego w zależności od
zmian kursu waluty krajowej w stosunku do euro.
Wszelkie zmiany z zakresu podatku akcyzowego zo-
stały podporządkowane ww. zasadom.
W aktualnie obowiązującym stanie prawnym opo-
datkowanie podatkiem akcyzowym reguluje ustawa
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.
U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) oraz wydane na
jej podstawie akty wykonawcze. Jedną z kluczowych
zmian w polskim porządku prawnym, jaką wprowa-
dzono ww. ustawą, było wpisanie stawek akcyzy na
wyroby akcyzowe do ustawy. Zatem każda zmiana
stawki akcyzy, z zastrzeżeniem postanowień art. 165,
wymaga zmiany ustawy o podatku akcyzowym.
Odnosząc się do poruszanej w treści interpelacji
pana posła Jacka Pilcha kwestii dotyczącej podwyżki
akcyzy na samochody z silnikami o pojemności po-
wyżej dwóch litrów, na alkohol i papierosy na począt-
ku 2009 r., należy przypomnieć, iż wywołana świa-
towym kryzysem trudna sytuacja gospodarcza w
Europie dotyczyła również polskiej gospodarki. Rada
Ministrów podjęła wówczas szereg kroków zmierza-
jących do ograniczenia do minimum negatywnych
skutków tych zjawisk oraz przeciwdziałania następ-
stwom kryzysu. Jedną z takich inicjatyw było utwo-
rzenie nowej rezerwy celowej w ustawie budżetowej
na 2009 r. pn. „Rezerwa solidarności społecznej”. W
celu zapewnienia środków na pokrycie wzrostu wy-
datków budżetowych koniecznym było podwyższenie
stawek akcyzy, przy czym w celu zminimalizowania
skutków społecznych dla najsłabszych ekonomicznie
grup społecznych wprowadzone zmiany objęły napo-
je alkoholowe i samochody osobowe z segmentu naj-
droższego o pojemności silnika powyżej 2000 cm³. W
przypadku napojów alkoholowych podwyższono staw-
ki akcyzy (uwzględniając wskaźniki wzrostu cen to-
warów i usług konsumpcyjnych w okresie obowiązy-
wania dotychczasowych stawek, tj. dla win i napojów
fermentowanych – 16,5%, a dla alkoholu etylowego
174
– 9%) dla alkoholu etylowego do poziomu 4960,00 zł
za 1 hektolitr alkoholu etylowego 100% vol. zawartego
w gotowym wyrobie – co oznaczało wzrost ceny deta-
licznej najbardziej popularnych na rynku wódek o mo-
cy 40% sprzedawanych w butelkach o poj. 0,5 l o 1 zł,
natomiast dla win i napojów fermentowanych do po-
ziomu 158,00 zł/hl, co odpowiadało wzrostowi ceny
detalicznej butelki tych napojów o poj. 0,75 l o 20 gr.
Natomiast w przypadku samochodów osobowych
o pojemności silnika powyżej 2000 cm³ stawka akcy-
zy wzrosła z 13,6% do 18,6% podstawy opodatkowa-
nia. Uzasadnieniem do objęcia wyższą akcyzą jedynie
samochodów o wskazanej pojemności silnika był
fakt, iż nabywcami tych samochodów są przede
wszystkim ludzie zamożni. Ponadto ważną przesłan-
ką był czynnik środowiskowy.
Dokonano również zmiany stawek akcyzy na nie-
które wyroby tytoniowe w celu implementacji wymo-
gów unijnych oraz realizacji zaplanowanych w usta-
wie budżetowej na 2009 r. dochodów z tego tytułu. Z
dniem 1 marca 2009 r. wprowadzona została w dro-
dze ustawy podwyżka akcyzy na papierosy (wzrost
stawki kwotowej do poziomu 138,50 zł/1000 sztuk i
stawki procentowej liczonej od ceny detalicznej do
poziomu 31,41%), na tytoń do palenia (wzrost stawki
kwotowej do poziomu 95,00 zł za każdy 1 kg i stawki
procentowej do poziomu 31,41% maksymalnej ceny
detalicznej) oraz na cygara i cygaretki (wzrost do po-
ziomu 235,00 zł za każde 1000 sztuk).
Przedstawiając powyższe, należy również podkre-
ślić, iż w ramach realizowanej polityki podatkowej
pozostawiono na niezmienionym poziomie stawki ak-
cyzy na podstawowe nośniki energii, np. benzyny
silnikowe – 1565,00 zł/1000 l od 1 stycznia 2007 r.,
oleje opałowe – 232,00 zł/1000 l od 15 września 2005 r.,
LPG – 695,00 zł/1000 kg od 1 stycznia 2005 r., czy
też energię elektryczną – 20,00 zł za megawatogodzi-
nę od 26 marca 2002 r., co w sytuacji występującej
nawet niewielkiej inflacji oznacza spadek realnego
obciążenia akcyzą tych wyrobów.
W stanie kryzysu wszystkie kraje stają wobec za-
hamowania lub spadku wzrostu gospodarczego i do-
chodów budżetowych. Pomimo faktu, iż Polska jest
jednym z krajów radzących sobie najlepiej ze skutka-
mi tego kryzysu, również odczuła jego finansowe
skutki. Zatem ocena realizacji zapowiadanych w
exposé wygłoszonym przez prezesa Rady Ministrów
w dniu 23 listopada 2007 r. deklaracji, w tym odno-
szonych do obniżania podatków, upraszczania syste-
mu podatkowego, winna być dokonywana z uwzględ-
nieniem zmienionych uwarunkowań gospodarki
światowej, tj. kryzysu, z którym przyszło się zmagać
również całemu społeczeństwu naszego kraju.
II. Pragnę również zaznaczyć, iż na zagadnienie
obciążeń podatkowych nie można patrzeć wyłącznie
poprzez pryzmat wysokości stawek podatkowych.
Zmniejszenie obciążeń podatkowych może polegać
również na wyłączeniu spod opodatkowania lub zwol-
nieniu określonych podatkowoprawnych stanów fak-
tycznych.
Wydaje się również, że materią równie istotną jest
kwestia formy oraz sposobu rozliczania danego podat-
ku oraz rozwiązań proceduralnych związanych z po-
borem podatków. Ułatwienia w powyższym zakresie
(pomimo niezmniejszonych stawek podatkowych)
sprawiają, iż podatnicy ponoszą mniejsze koszty zwią-
zane z rozliczeniem danego podatku, popełniają mniej
błędów oraz oszczędzają czas, co prawdopodobnie ma
dla nich wymierne (korzystne) skutki finansowe.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę wskazać na
wprowadzone od listopada 2007 r. rozwiązania praw-
nopodatkowe, które przyczyniają się do zmniejszenia
obciążeń podatkowych.
III. W zakresie podatku od towarów i usług okre-
ślonego ustawą z dnia 11 marca 2004 r.:
1. Ustawą z dnia 11 kwietnia 2008 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 74,
poz. 444) podwyższono stawkę zryczałtowanego
zwrotu podatku z tytułu nabywania niektórych środ-
ków produkcji dla rolnictwa przez rolników ryczał-
towych z 5% do 6%.
2. W art. 10 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmia-
nie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
141, poz. 888) wprowadzono zmiany w art. 99 ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie zasad do-
konywania rozliczeń w przypadku zawieszenia wy-
konywania działalności gospodarczej przez podmioty
gospodarcze. Wprowadzone rozwiązania polegają na
tym, że w przypadku zawieszenia wykonywanej dzia-
łalności gospodarczej na podstawie przepisów o swo-
bodzie działalności gospodarczej podatnicy nie mają,
co do zasady, obowiązku składania deklaracji za
okresy rozliczeniowe, których to zawieszenie dotyczy
(z pewnymi określonymi ustawą wyjątkami).
3. Ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320):
— skrócono terminu zwrotu podatku VAT ze 180
do 60 dni;
— wprowadzono możliwość dla wszystkich podat-
ników rozliczania się kwartalnego w miejsce rozli-
czenia miesięcznego;
— wprowadzono instytucję magazynów konsy-
gnacyjnych, która ułatwia dokonywanie przemiesz-
czeń towarów przez podatnika podatku od wartości
dodanej oraz przez podatnika VAT do innego pań-
stwa UE;
— wprowadzono rozwiązania w zakresie możli-
wości rozliczania podatku VAT z tytułu importu to-
warów w deklaracji podatkowej;
— zlikwidowano tzw. kaucję gwarancyjną;
— zlikwidowano 30-procentową sankcję VAT;
— wydłużono termin na dokonanie odliczenia po-
datku naliczonego wynikającego z otrzymanych fak-
tur lub dokumentów celnych z dwóch do trzech okre-
sów rozliczeniowych;
— skrócono termin powrotu do zwolnienia podmio-
towego w VAT, w przypadku jego wcześniejszej utraty,
do 1 roku (dotychczas okres ten wynosił 3 lata);

— umożliwiono podatnikowi otrzymanie zwrotu
kwoty podatku naliczonego, w sytuacji gdy w danym
okresie nie wykonał on czynności opodatkowanych;
— umożliwiono zwrot różnicy podatku w przy-
padku rozwiązania spółki osobowej;
— zlikwidowano przepis uniemożliwiający doko-
nanie obniżenia podatku należnego o podatek nali-
czony w sytuacji, gdy nabyte towary lub usługi nie
stanowią kosztu uzyskania przychodów w rozumie-
niu przepisów o podatkach dochodowych.
Przedstawiona powyżej nowelizacja stanowiła re-
alizację zadania w zakresie „Działań na rzecz racjo-
nalności i przejrzystości finansów publicznych”. Za-
wiera rozwiązania mające istotne znaczenie dla
uproszczenia przepisów w zakresie podatku od towa-
rów i usług, doprecyzowania brzmienia określonych
regulacji prawnych oraz zniesienia lub zmniejszenia
barier i ograniczeń formalnoprawnych wynikających
z dotychczas istniejących uregulowań.
4. Ustawa z dnia 23 października 2009 r. o zmia-
nie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr
195, poz. 1504) zawiera zmiany w zakresie ustalania
miejsca świadczenia usług stanowiące implementację
dyrektywy unijnej, które wpływają na ułatwienie
działalności podmiotów poprzez ujednolicenie zasad
określania miejsca świadczenia co do zasady według
miejsca konsumpcji.
5. Ustawą z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz.
1666) wprowadzono zmiany m.in. w zakresie zwięk-
szenia limitu sprzedaży uprawniającej do korzysta-
nia ze zwolnienia do kwoty 150 000 zł, z tym że limit
ten jest podwyższany stopniowo, tj. na rok 2010 limit
ten wynosi 100 000zł, natomiast na rok 2011 osią-
gnie wartość docelową 150 000zł. Podwyższenie li-
mitu ułatwi prowadzenie działalności gospodarczej
podatnikom osiągającym niewielkie obroty, jak rów-
nież wpłynie to korzystnie na rozwój drobnej przed-
siębiorczości.
6. Rozporządzeniem ministra finansów z dnia 24
grudnia 2007 r. zmieniającym rozporządzenie w
sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o
podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249, poz.
1861) wprowadzono przepisy umożliwiające stosowa-
nie co do zasady stawki obniżonej w budownictwie
mieszkaniowym w zakresie, w jakim miała ona za-
stosowanie do dnia 31 grudnia 2007 r. Na podstawie
tych przepisów obniżona stawka podatku jest stoso-
wana do robót budowlano-montażowych oraz remon-
tów i robót konserwacyjnych we wszystkich obiek-
tach budownictwa mieszkaniowego oraz dostawy
wszystkich lokali mieszkalnych oraz budynków
mieszkalnych jednorodzinnych niezależnie od ich
metrażu.
IV. W zakresie podatków dochodowych uregulo-
wanych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie z
dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych:
175
1. Ustawą z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych
rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektó-
re przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. Nr 143, poz. 894) wprowadzono korzyst-
ne dla podatników rozwiązania mające na celu zrów-
nanie obciążenia podatkowego osób pracujących za
granicą wynikającego z różnic pomiędzy metodami
unikania podwójnego opodatkowania. W odniesieniu
do lat 2002–2007 ustawa przewidywała:
— umorzenie zaległości podatkowych wraz z na-
leżnymi odsetkami – dla podatników, którzy nie do-
konali rozliczenia z tytułu podatku dochodowego,
pod warunkiem złożenia przez tych podatników ze-
znania podatkowego;
— zwrot podatku dochodowego – dla podatników,
którzy dokonali takiego rozliczenia i zapłacili poda-
tek oraz
— umorzenie zaległości i zwrot – dla podatników,
którzy dokonali częściowej zapłaty podatku.
2. Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz.
1316) w zakresie osób nieprowadzących działalności
gospodarczej ustawa ta wprowadziła następujące
zmiany:
— wprowadzono możliwość łącznego opodatkowa-
nia dochodów małżonków także dla rezydentów in-
nych niż Polska państw członkowskich Unii Europej-
skiej (UE) i Europejskiego Obszaru Gospodarczego
(EOG) oraz Konfederacji Szwajcarskiej, pod warun-
kiem że spełnione zostaną określone warunki, m.in.
uzyskanie na terytorium Polski co najmniej 75% cał-
kowitego przychodu osiągniętego w danym roku po-
datkowym;
— objęto zryczałtowaną 10-procentową stawką
podatku dochodowego wygrane uzyskane na teryto-
rium innych państw członkowskich UE lub EOG
oraz objęto zwolnieniem z podatku dochodowego nie-
które wygrane uzyskane na terytorium innych
państw członkowskich UE lub EOG;
— umożliwiono usługodawcom, będącym rezy-
dentami innych niż Polska państw członkowskich
UE lub EOG uwzględnienie kosztów uzyskania przy-
chodów, co oznacza opodatkowanie uzyskanych do-
chodów wg skali podatkowej;
— umożliwiono odliczenie od dochodu lub podat-
ku składek zapłaconych na obowiązkowe ubezpiecze-
nie społeczne i zdrowotne w państwie należącym do
Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodar-
czego oraz Konfederacji Szwajcarskiej, pod warun-
kiem że składki te nie zostały odliczone od dochodu
(lub odpowiednio od podatku) uzyskanego w pań-
stwie należącym do Unii Europejskiej, Europejskiego
Obszaru Gospodarczego oraz Konfederacji Szwajcar-
skiej, gdzie wykonywał działalność;
— doprecyzowano przepisy normujące preferen-
cyjne opodatkowanie dochodów osób samotnie wy-
chowujących dzieci; z preferencji tej będą mogli ko-
rzystać podatnicy wychowujący pełnoletnie niepeł-
176
nosprawne dzieci, które otrzymują dodatek pielęgna-
cyjny, czy rentę socjalną, oraz dzieci, które uczą się
w zagranicznych szkołach; ponadto wskazano, iż
uzyskanie dochodu opodatkowanego na zasadach
ogólnych (art. 27 ustawy PIT) oraz z odpłatnego zby-
cia papierów wartościowych (art. 30b ustawy PIT),
w łącznej wysokości nieprzekraczającej kwoty stano-
wiącej iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz
stawki podatku, określonych w pierwszym przedzia-
le skali podatkowej (z wyjątkiem renty rodzinnej),
nie powoduje utraty prawa do ulgi;
— zmieniono przepisy dotyczące odszkodowań,
poprzez dodanie do ich zakresu także zadośćuczy-
nień oraz alimentów poprzez objęcie zwolnieniem
alimentów otrzymywanych na podstawie ugody są-
dowej;
— dodano zwolnienia dotyczące świadczeń otrzy-
manych z tytułu jednorazowej pomocy materialnej
finansowanej ze środków budżetu państwa lub jedno-
stek samorządu terytorialnego przez osoby fizyczne w
związku z zaistniałym zdarzeniem losowym oraz na-
gród uzyskanych przez podatnika za wybitne osią-
gnięcia z dziedziny nauki, edukacji, kultury i sztuki
oraz z tytułu działalności na rzecz praw człowieka, w
części przekazanej przez podatnika na rzecz instytucji
realizującej cele określone w art. 4 ustawy o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie;
— wprowadzono zmiany w przekazywaniu 1% na
rzecz organizacji pożytku publicznego;
— aby umożliwić podatnikom zamianę kredytu
na tańszy i jednocześnie nie pozbawiać ich prawa do
ulgi, dokonano zmiany w art. 9 ustawy z dnia 16 li-
stopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588); rozszerzono
zakres ulgi odsetkowej na odsetki od kredytu (po-
życzki) przeznaczonego na spłatę kredytu (pożyczki)
mieszkaniowego oraz na odsetki od każdego kolejne-
go kredytu (pożyczki) przeznaczonego na spłatę ww.
zobowiązań;
— skreślono przepisy określające przychód z nie-
ruchomości odstąpionych bezpłatnie w całości lub w
części do używania innym osobom fizycznym i praw-
nym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym
osobowości prawnej w wysokości wartości czynszo-
wej, stanowiącej równowartość czynszu, jaki przy-
sługiwałby od tych osób w razie zawarcia umowy
najmu lub dzierżawy nieruchomości; zmiana ta znio-
sła obowiązek zapłaty podatku przez użyczających
nieruchomości.
Ustawa ta wprowadziła także rozwiązania przy-
czyniające się do poprawy funkcjonowania przedsię-
biorstw, tj.:
— uznano za koszty podatkowe poniesione koszty
zaniechanych inwestycji, które obecnie są potrącane
w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji (dotych-
czas wydatki z tego tytułu były wprost wyłączone z
kosztów podatkowych;
— zmniejszono wysokość tzw. odsetek amorty-
zacyjnych poprzez zrównanie ich ze stawką odsetek
za zwłokę od zaległości podatkowych oraz umożli-
wiono dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od
wartości niematerialnych i prawnych od momentu
ich ujawnienia;
— umożliwiono zaliczenie do kosztów podatko-
wych kosztów wynagrodzeń oraz składek na ubez-
pieczenia społeczne w ujęciu memoriałowym pod wa-
runkiem ich wypłaty (opłaty) w terminach wynika-
jących z odrębnych przepisów;
— uznano za koszt podatkowy koszty wytworze-
nia lub ceny nabycia produktów spożywczych prze-
kazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego,
z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności cha-
rytatywnej prowadzonej przez te organizacje.
3. Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz. U. Nr 69, poz. 587) wprowadzono zmianę pole-
gającą na zwiększeniu z 800 000 euro do 1 200 000
euro limitu przychodów warunkujących uzyskanie
statusu małego podatnika. W związku z tym zwięk-
szyła się grupa podatników uprawnionych do skorzy-
stania z jednorazowej amortyzacji i kwartalnego
wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Ponadto
ww. ustawą okresowo (na lata 2009–2010) podwyż-
szono z 50 000 do 100 000 euro limit kwoty jednora-
zowej amortyzacji. Z prawa tego mogą skorzystać mali
podatnicy oraz podatnicy rozpoczynający w tych la-
tach prowadzenie działalności. Dodatkowo ustawa
wprowadziła dla podatników rozpoczynających pro-
wadzenie działalności w roku 2008 lub 2009 możli-
wość dokonywania jednorazowych odpisów amortyza-
cyjnych także w roku podatkowym następującym
bezpośrednio po roku, w którym rozpoczęli prowadze-
nie działalności. Podatnicy uzyskali także możliwość
zaliczania kosztów prac rozwojowych do kosztów po-
datkowych w miesiącu, w którym zostały one ponie-
sione, albo począwszy od tego miesiąca w równych
częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy.
4. Na mocy ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łago-
dzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracow-
ników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035)
przedsiębiorcy z dniem 22 sierpnia 2009 r. uzyskali
możliwość zaliczania do kosztów podatkowych wpłat
na fundusz szkoleniowy.
5. Ustawa z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
Nr 125, poz. 1037) rozszerzyła katalog pomocy wolnej
od podatku o zapomogi wypłacane z funduszy związ-
ków zawodowych. Zwolnieniem podatkowym w po-
datku dochodowym od osób fizycznych objęte zostały
zapomogi wypłacane z funduszy zakładowej lub mię-
dzyzakładowej organizacji związkowej pracownikom
należącym do tej organizacji do wysokości nieprze-
kraczającej w roku podatkowym kwoty 638 zł. Kwo-
ta ta stanowi połowę równowartości minimalnego
wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2009 r.
Zwolnieniem objęte zostały również świadczenia pie-
niężne finansowane z funduszu socjalnego lub fun-
duszu związków zawodowych przeznaczone na dzia-

łalność socjalną (zdefiniowaną w ustawie o zakłado-
wym funduszu świadczeń socjalnych). Zwolnienie
dotyczy świadczeń (łącznie rzeczowych i pienięż-
nych), które w roku podatkowym nie przekraczają
wartości 380 zł.
Powyższe rozwiązania miały zastosowanie także
do dochodów uzyskanych w 2009 r.
6. Ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz.
U. Nr 157, poz. 1241, z późn. zm.) w ustawie o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono
zmiany, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.,
polegające na zwolnieniu z podatku dochodowego:
— płatności na realizację projektów w ramach
programów finansowanych z udziałem środków eu-
ropejskich otrzymanych z Banku Gospodarstwa Kra-
jowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez
wykonawców;
— środków finansowych otrzymanych przez
uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach
programu finansowanego z udziałem środków euro-
pejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych.
7. Ustawą z dnia 23 października 2009 r. o zmia-
nie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku docho-
dowym od niektórych przychodów osiąganych przez
osoby fizyczne (Dz. U. Nr 201, poz. 1541) wprowadzo-
no z dniem 1 stycznia 2010 r. zmiany w zakresie za-
sad opodatkowania przychodów osiąganych przez
osoby fizyczne z odpłatnego zbycia świadectw pocho-
dzenia energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nym źródle energii. Przychody z odpłatnego zbycia
świadectw pochodzenia energii otrzymane, na wnio-
sek, przez przedsiębiorcę zajmującego się wytwarza-
niem energii elektrycznej w odnawialnych źródłach
energii zaliczane są do źródła przychodów – pozarol-
nicza działalność gospodarcza.
8. Pragnę również poinformować, iż minister fi-
nansów wydał w dniu 29 września 2009 r. rozporzą-
dzenie w sprawie zaniechania poboru podatku docho-
dowego od osób fizycznych od niektórych dochodów
(przychodów) podatników podatku dochodowego od
osób fizycznych. Rozporządzenie to dotyczy zaniecha-
nia poboru podatku dochodowego od osób fizycznych
od jednorazowego świadczenia pieniężnego (zadość-
uczynienia) otrzymanego przez spadkobierców osób,
które poniosły śmierć w związku ze zdarzeniami wy-
mienionymi w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2009
r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wy-
stąpień wolnościowych w latach 1956–1989 (Dz. U.
Nr 91, poz. 741), od byłego zakładu pracy tych osób
lub podmiotu będącego następcą prawnym tego za-
kładu, do wysokości nieprzekraczającej kwoty 250
000 zł. Przedmiotowe rozporządzenie obejmuje do-
chody uzyskane w latach 2009–2010 i zostało opubli-
kowane w Dz. U. z 2009 r. Nr 169, poz. 1329.
9. Ponadto w dniu 28 grudnia 2009 r. minister
finansów wydał rozporządzenie w sprawie zaniecha-
nia poboru podatku dochodowego od osób fizycznych
od niektórych dochodów (przychodów) podatników
177
podatku dochodowego od osób fizycznych. Na podsta-
wie tego aktu normatywnego zaniechany został po-
bór podatku dochodowego od osób fizycznych od po-
mocy materialnej otrzymanej od zakładu pracy przez
osoby poszkodowane na skutek katastrofy natural-
nej, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz.
U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.), do wysokości nie-
przekraczającej w roku podatkowym 6000 zł. Przed-
miotowe rozporządzenie obejmuje dochody uzyskane
w latach 2009–2010 i zostało opublikowane w Dzien-
niku Ustaw z 2009 r. Nr 226, poz. 1819.
10. Podkreślenia wymaga również fakt, iż w po-
datku dochodowym od osób fizycznych utrzymana
została obniżona, dwustopniowa skala podatkowa,
co w dobie spowolnienia gospodarczego nie pozostaje
obojętne dla sytuacji finansowej podatników.
V. W zakresie pozostałych podatków:
1. Ustawą z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458, ze zm.) rozszerzo-
no zakres zwolnienia z podatku od nieruchomości,
podatku rolnego oraz podatku leśnego dla jednostek
organizacyjnych objętych systemem oświaty (zwolnio-
no przedmioty opodatkowania zajęte na działalność
oświatową, stanowiące własność tych jednostek).
2. Przepisami ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o
zmianie ustawy o podatku od czynności cywilno-
prawnych (Dz. U. Nr 209, poz. 1319) zawężono kata-
log czynności objętych podatkiem jako zmiana umo-
wy spółki kapitałowej oraz wyłączono spod opodat-
kowania czynności związane z przenoszeniem akty-
wów i pasywów w spółkach kapitałowych, dokonywa-
ne w ramach działań restrukturyzacyjnych.
3. Przepisami ustawy z dnia 29 lutego 2008 r. o
zmianie ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i
płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie skarbowej
(Dz. U. Nr 44, poz. 262) wyłączono obowiązek zapła-
ty opłaty skarbowej od złożenia dokumentu stwier-
dzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury
albo jego odpisu, wypisu lub kopii w sprawach zała-
twianych przez Agencję Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa albo Agencję Rynku Rolnego w spra-
wach z zakresu wykonywania przez te agencje zadań
w ramach realizacji wspólnej polityki rolnej, w tym
w sprawach płatności w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego określonych przepisami Unii Euro-
pejskiej, pomocy de minimis w sektorze rolnictwa lub
rybołówstwa oraz innych zadań dotyczących organi-
zacji rynków rolnych, z wyłączeniem zadań w zakre-
sie administrowania obrotem z zagranicą towarami
rolno-spożywczymi.
4. Przepisami ustawy z dnia 5 marca 2009 r. o
zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz ustawy
o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 57, poz. 466) zwolnio-
no z opłaty skarbowej złożenie dokumentu stwierdza-
jącego udzielenie pełnomocnictwa (jego odpisu, wy-
pisu, kopii), jeżeli dotyczy podpisywania deklaracji
podatkowych składanych za pomocą środków komu-
nikacji elektronicznej.
178
5. Przepisami ustawy z dnia 3 kwietnia 2009 r.
o wspieraniu zrównoważonego rozwoju sektora ry-
backiego z udziałem Europejskiego Funduszu Ry-
backiego (Dz. U. Nr 72, poz. 619) wyłączono obowią-
zek zapłaty opłaty skarbowej od decyzji wydawanych
na podstawie przepisów ww. ustawy.
VI. Pragnę również dodać, iż ustawą z dnia 7 li-
stopada 2008 r. o zmianie ustawy Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. Nr 209, poz. 1318) wprowadzono nastę-
pujące zmiany:
— wprowadzenie, zamiast obowiązującej zasady
wykonalności decyzji nieostatecznej, dwóch zasad:
– wstrzymania wykonania decyzji nieostatecznej;
wyjątki od tej zasady są związane z nadaniem nie-
ostatecznej decyzji rygoru natychmiastowej wyko-
nalności; przesłanki nadawania rygoru natychmia-
stowej wykonalności są w ustawie enumeratywnie
określone; rygor natychmiastowej wykonalności bę-
dzie nadawany, jeżeli organ podatkowy uprawdopo-
dobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zo-
stanie wykonane,
– wykonania decyzji ostatecznej; wykonanie de-
cyzji ulegnie jednak wstrzymaniu na czas trwania
postępowania przed sądem administracyjnym, jeżeli
istnieje zabezpieczenie „dobrowolne” wykonania de-
cyzji albo ustanowiono jako zabezpieczenie hipotekę
przymusową lub zastaw skarbowy;
— wprowadzenie możliwości uzupełniania braku-
jącej opłaty od wniosku o interpretację indywidualną;
— umożliwienie dokonywania zapłaty podatków
przez mikroprzedsiębiorców, zarówno w formie bez-
gotówkowej jak i gotówkowej;
— wprowadzenie obniżonej stawki odsetek za
zwłokę (w wysokości ¾ stawki podstawowej) od zale-
głości z korekt deklaracji złożonych przez podatnika
z jego własnej inicjatywy – bez jakichkolwiek działań
organu podatkowego;
— wydłużenie terminu do złożenia wniosku o
stwierdzenie nadpłaty do czasu upływu terminu
przedawnienia zobowiązania podatkowego;
— zrezygnowanie z odpowiedzialności nabywcy
składników majątku związanego z prowadzoną dzia-
łalnością gospodarczą;
— wyłączenie odpowiedzialności podatkowej
wspólników za osobiste zaległości podatkowe innych
wspólników z tytułu działalności spółki;
— rozszerzenie zakresu uprawnień osoby wyzna-
czonej do reprezentowania kontrolowanego w trakcie
kontroli;
— wprowadzenie obowiązku zawiadomienia o za-
miarze wszczęcia kontroli podatkowej z 7-dniowym
wyprzedzeniem;
— nałożenie obowiązku informowania o nie-
uwzględnionych zastrzeżeniach pokontrolnych po-
datnika wraz z argumentacją (uzasadnieniem fak-
tycznym i prawnym) takiego stanowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zmniejszenia wysokości kontraktów
z NFZ na 2010 r. (13903)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Piotra Klima, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 grudnia 2009 r.,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
18 stycznia 2010 r., (znak: SPS-023-13903/10), w
sprawie zmniejszenia wysokości kontraktów z NFZ
na 2010 r. uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r.
przyjął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w
życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art.
2 ww. ustawy wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wo-
jewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie
finansowym na 2010 r. nie może być mniejsza niż
wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ w
planie finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizo-
wana w planie finansowym NFZ na 2010 r., zatwier-
dzonym w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdro-
wia w porozumieniu z ministrem finansów, w którym
wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej jest większa o 160,1 mln zł w porównaniu
do planu finansowego NFZ na 2009 r. wg stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie finansowym
Podkarpackiego OW NFZ o 38,1 mln zł. Ponadto, po
uzyskaniu pozytywnych opinii ministra zdrowia oraz
ministra finansów, prezes NFZ uruchomił rezerwę
ogólną, określoną w planie finansowym NFZ na
2010 r., w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem
na zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne, w tym dla Podkarpac-
kiego OW NFZ w kwocie 28,4 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w
ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane w
planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ok. 1994
mln zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świad-
czeń na terenie woj. podkarpackiego w wysokości
ok. 65,2 mln zł (w tym ok. 46,6 mln zł na leczenie
szpitalne), na podstawie upoważnień udzielonych

dyrektorowi Podkarpackiego OW NFZ przez dyrek-
torów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., z uwzględnie-
niem poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w
ramach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Anny Paluch
i Marka Polaka
w sprawie zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy Nowego Sącza
w ciągu drogi krajowej nr 28 (13904)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-13904/10, przy którym przekazano zapytanie pani
poseł Anny Paluch i pana posła Marka Polaka w
sprawie zapewnienia środków finansowych na bu-
dowę północnej obwodnicy Nowego Sącza w ciągu
drogi krajowej nr 28, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Przedmiotowa inwestycja nie została ujęta w
„Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” przyjętym uchwałą Rady Ministrów w dniu
25 września 2007 r. Oznacza to, że brak jest pod-
staw formalnych do realizacji ww. inwestycji przed
2012 r.
Z powyższego wynika, że realizacja inwestycji
będzie możliwa dopiero po spełnieniu wymogów for-
malno-prawnych (w tym wpisaniu jej do programu
179
drogowego przygotowanego dla nowej perspektywy
finansowej) oraz zapewnieniu niezbędnych środków
finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wypłaty świadczeń
dla rodzin zastępczych przebywających
poza granicami Polski (13905)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka z
dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13905/10,
dotyczące interpelacji posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów w sprawie wypłaty świadczeń dla
rodzin zastępczych przebywających poza granicami
Polski, przedstawiam następujące stanowisko w tej
kwestii.
Problem świadczeń dla rodzin zastępczych za-
mieszkujących w Polsce, a przebywających na terenie
Unii Europejskiej był rozpatrywany już w trakcie
przygotowań ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej przed wejściem Polski do Unii Eu-
ropejskiej. Z przeprowadzonych wówczas konsultacji
z odpowiednimi instytucjami unijnymi wynikało, że
system pomocy dla rodzin zastępczych jest inny w
każdym z krajów europejskich i jest dostosowany do
potrzeb ich obywateli, w związku z czym nie podlega
koordynacji. Najwięcej wątpliwości budził sposób
nadzorowania rodzin zastępczych przebywających na
terenie innego państwa. Z jednej strony odpowiednie
służby zajmujące się rodzinami zastępczymi na tere-
nie innych państw nie znają polskich standardów
prawa w tym zakresie, z drugiej zaś strony zgodnie
z art. 72 ust. 2 Konstytucji RP za dzieci pozbawione
opieki rodzicielskiej odpowiedzialne są polskie wła-
dze publiczne.
Jednakże doświadczenie nabyte w trakcie nasze-
go członkostwa w Unii Europejskiej wskazuje, że sy-
tuacja życiowa dzieci i rodzin zastępczych czasem
zmusza je do czasowego pobytu poza Polską, na przy-
kład w celach leczniczych czy też spędzenia wakacji.
W takich sytuacjach rodziny zastępcze powinny mieć
zagwarantowane prawo do otrzymywania świadcze-
nia na dziecko, mimo iż czasowo nie przebywają na
terenie Polski. Dlatego też rozwiązania legislacyjne
w przygotowywanym właśnie projekcie ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej idą
180
w kierunku umożliwienia rodzinom zastępczym cza-
sowego przebywania poza granicami Polski bez utra-
ty prawa do świadczenia pieniężnego na pokrycie
kosztów utrzymania przyjętego dziecka. Obecnie w
Rządowym Centrum Legislacji trwają prace nad pro-
jektem ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej. Planowany w termin wejścia w życie no-
wej ustawy to 1 stycznia 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
oraz grupy posłów
w sprawie prac nad projektem zmian
w systemie opieki zastępczej nad dziećmi
(13910)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 6
stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13910/10, dotyczące
interpelacji posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimie-
rza Moskala oraz Adama Śnieżka w sprawie prac nad
projektem zmian w systemie opieki zastępczej nad
dzieckiem, uprzejmie informuję.
Problemy związane z funkcjonowaniem systemu
opieki zastępczej nad dziećmi są mi dobrze znane.
Dlatego już od końca 2007 r. prowadzone są w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej intensywne pra-
ce, których celem jest przebudowa tego systemu.
Przygotowane zostały założenia ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej, które 25 wrze-
śnia 2008 r. przyjęte zostały przez Komitet Rady Mi-
nistrów, a 30 czerwca 2009 r. przez Radę Ministrów.
Projekt założeń był szeroko dyskutowany i konsulto-
wany przez organizacje rodzin zastępczych, rodzin-
nych domów dziecka, a także środowiska naukowe
zajmujące się problemami opieki nad dzieckiem i ro-
dziną.
Na podstawie założeń Rządowe Centrum Legisla-
cji opracowało projekt ustawy, który aktualnie skie-
rowany został do konsultacji społecznych. W przygo-
towywanych rozwiązaniach kładzie się bardzo duży
nacisk na rozwój rodzin zastępczych, przede wszyst-
kim zawodowych, oraz rodzinnych domów dziecka.
Zakłada się zwiększenie kierowanej do nich pomocy
finansowej, ale także – a może przede wszystkim –
wsparcie merytoryczne i realną pomoc w wychowy-
waniu powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, po-
radnictwo, możliwość korzystania z wypoczynku, co
będzie przeciwdziałać wypaleniu zawodowemu).
Przewiduje się działania promocyjne, w tym rządowe
programy wspierające jednostki samorządu teryto-
rialnego w zakresie profilaktyki i pracy z rodziną, a
także rozwoju rodzinnych form pieczy zastępczej.
Projekt zakłada znaczne ograniczenie roli placó-
wek opiekuńczo- wychowawczych w opiece nad dziec-
kiem. Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu możliwo-
ści zatrzymania go w rodzinie własnej lub umiesz-
czenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu
dziecka W instytucjonalnych formach pieczy zastęp-
czej docelowo będą funkcjonować tylko małe placów-
ki o charakterze domowym, w których przebywać
będzie nie więcej niż 14 dzieci. Instytucje te przezna-
czone będą dla dzieci starszych (docelowo – od 10
roku życia) oraz dzieci wymagających szczególnej
opieki, które mają trudności w przystosowaniu się do
życia rodzinnego lub, ze względu na stan zdrowia,
wymagają szczególnej terapii.
Zakłada się aktywny udział gmin w całym proce-
sie wspierania rodziny, z zapewnieniem dziecku pie-
czy zastępczej włącznie. W tym celu rodziny zastęp-
cze spokrewnione znajdą się w gestii gmin, które
będą kontrolować jakość sprawowanej nad dzieckiem
opieki. Do zadań samorządu gminy należeć będzie
profilaktyka i praca z rodziną biologiczną dziecka.
Przewiduje się tu sukcesywne wprowadzanie asy-
stenta rodzinnego, do zadań którego należeć będzie
systematyczna, bezpośrednia praca z rodziną, tak
aby mogła ona samodzielnie sprawować opiekę nad
własnymi dziećmi.
Planuje się, że wprowadzanie zmian w systemie
pieczy zastępczej będzie dokonywać się stopniowo i
będzie rozłożone na co najmniej kilka lat. Efektem
prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną powinno
być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego powrót do
rodziców, jeżeli już zostało umieszczone poza rodzi-
ną. Zakłada się, że ustawa o wspieraniu rodziny i
systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem wejdzie w
życie 1 stycznia 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
oraz grupy posłów
w sprawie opóźnień związanych z wdrażaniem
unijnych dyrektyw (13913)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca oraz
grupy posłów w sprawie opóźnień we wdrażaniu dy-

rektyw unijnych chciałbym poinformować, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, że w celu sprawnego
monitorowania przebiegu transpozycji dyrektyw
unijnych do prawa polskiego w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych, a wcześniej w Urzędzie KIE, regu-
larnie opracowywany jest dokument „Informacja w
sprawie stanu wdrożenia dyrektyw unijnych”. Infor-
macja ta jest przedstawiana raz w miesiącu pod ob-
rady Komitetu do Spraw Europejskich (wcześniej
Komitetu Europejskiego Rady Ministrów). Formuła
ta ma na celu przedstawienie wszystkim członkom
Rady Ministrów rzeczywistych danych dotyczących
konieczności podjęcia prac legislacyjnych, a także od-
zwierciedlenie aktualnego stanu wdrożenia dyrek-
tyw. Dokument jest podstawą monitoringu prac legi-
slacyjnych zmierzających do transpozycji aktów
prawnych Unii Europejskiej. Ponadto, w ramach
„Modyfikacji procedury transpozycji aktów praw-
nych Unii Europejskiej”1), 1 lipca 2009 r. został uru-
chomiony Elektroniczny System Transpozycji Prawa
Europejskiego (e-step)2). Systematycznie kontrolowa-
ne są również odpowiedzi strony polskiej na zarzuty
Komisji Europejskiej kierowane w trybie art. 258 i
260 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE), a także sprawy wynikające z funkcjonowa-
nia systemu SOLVIT oraz z orzeczeń Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydawanych w
trybie art. 267 TFUE.
Przy użyciu ww. środków w MSZ monitorowany
jest stan transpozycji prawa unijnego do prawa kra-
jowego, kontrolowane są też zaległości we wdrażaniu
prawa Unii Europejskiej. Za przygotowanie aktów
prawnych wdrażających poszczególne akty prawa
UE, w szczególności dyrektywy, pełną odpowiedzial-
ność ponoszą jednak właściwe merytorycznie mini-
sterstwa i urzędy centralne. Aktualny stan prac nad
projektami wdrażającymi opóźnione dyrektywy,
wraz z podziałem na poszczególne ministerstwa,
znajduje się w załączniku3).
Opóźnienia w transpozycji prawa unijnego mogą
być podstawą odpowiedzialności finansowej państw
członkowskich wobec Unii Europejskiej z tytułu nie-
wykonania zobowiązań wynikających z członkostwa.
Istnieje możliwość nałożenia kar finansowych na
państwo, które nie zastosowało się do wyroku Try-
1)
Dokument przyjęty przez Komitet Europejski Rady Mini-
strów 27 kwietnia 2007 r. Pierwotna wersja dokumentu „Proce-
dura transpozycji wspólnotowych aktów prawnych do polskiego
porządku prawnego” została przyjęta przez KERM w paździer-
niku 2005 r., a od 1 marca 2006 r. monitorowane jest wykonanie
procedury transpozycji.
2)
System zawiera informacje o sposobie i stanie wdrożenia
aktów prawa unijnego (dyrektywy, rozporządzenia, decyzje, de-
cyzje ramowe) do prawa polskiego. E-step pozwala na groma-
dzenie w jednym miejscu danych na temat wdrożenia aktu pra-
wa Unii Europejskiej od momentu jego publikacji w Dzienniku
Urzędowym UE do chwili publikacji w Dzienniku Ustaw RP
aktu wdrażającego. Podstawowe informacje o sposobie i termi-
nach wdrożenia aktów prawa unijne są ogólnodostępne – www.
e-step.pl.
3)
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
181
bunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w
sprawie o naruszenie prawa unijnego. W sytuacji gdy
Komisja Europejska uzna, że państwo członkowskie
nie podjęło działań zapewniających wykonanie wy-
roku TSUE (stwierdzającego naruszenie prawa unij-
nego na podstawie art. 258 TFUE), może wszcząć
postępowanie w trybie art. 260 TFUE. Wnosząc
skargę na tej podstawie, Komisja wskazuje wysokość
ryczałtu lub okresowej kary pieniężnej, którą według
niej powinno zapłacić państwo członkowskie. Jeżeli
TSUE stwierdzi, że dane państwo nie zastosowało
się do jego wcześniejszego wyroku, może na nie na-
łożyć ryczałt lub okresową karę pieniężną. Traktat
upoważnia zatem Komisję Europejską do propono-
wania wysokości ryczałtu lub okresowej kary pie-
niężnej zgodnie z jej uznaniem. Trybunał Sprawie-
dliwości nie jest związany propozycją, jednak w prak-
tyce zazwyczaj nakładał karę w wysokości zbliżonej
do zaproponowanej przez Komisję.
Zgodnie z komunikatem wydanym w 2005 r. Ko-
misja Europejska zapowiedziała proponowanie Try-
bunałowi nakładanie na państwa członkowskie co
najmniej ryczałtu minimalnego, stanowiącego ilo-
czyn kwoty bazowej (500 tys. euro) i współczynnika
zdolności płatniczej danego państwa (dla Polski 7,22).
W konsekwencji ryczałt minimalny w przypadku Pol-
ski będzie wynosił 3610 tys. euro. Z kolei jeśli chodzi
o okresową karę pieniężną, to za każdy dzień niewy-
konania zobowiązania po ponownym wyroku TSUE
Komisja Europejska proponuje naliczanie według
podstawowej stawki dziennej 600 euro, pomnożonej
przez współczynnik powagi naruszenia (od 1 do 20),
współczynnik długotrwałości naruszenia (od 1 do 3)
i współczynnik zdolności płatniczej państwa człon-
kowskiego (dla Polski 7,22). W szczególnie poważ-
nych i uporczywych przypadkach niewykonywania
przez państwo zobowiązań wynikających z członko-
stwa Komisja może zaproponować łączne nałożenie
ryczałtu i okresowej kary pieniężnej.
Traktat z Lizbony rozszerzy możliwość wniosko-
wania przez Komisję Europejską o nałożenie kar fi-
nansowych. W sytuacji gdy państwo członkowskie nie
poinformowało Komisji o środkach przyjętych w celu
transpozycji dyrektywy (tzw. brak notyfikacji), może
ona, równocześnie z wniesieniem na podstawie art.
258 TFUE skargi do TSUE, wskazać kwotę ryczałtu
lub okresową karę pieniężną. Jeśli Trybunał stwier-
dzi, że nastąpiło naruszenie prawa, może na dane pań-
stwo członkowskie nałożyć karę finansową w wysoko-
ści kwoty nieprzekraczającej tej zaproponowanej przez
Komisję w skardze. TFUE daje zatem możliwość na-
łożenia kary finansowej na państwo, które zaniechało
notyfikacji krajowych środków prawnych, już na pod-
stawie pierwszego wyroku TS UE stwierdzającego
naruszenie prawa unijnego (bez potrzeby uruchamia-
nia procedury z art. 260 TFUE).
Osobnym zagadnieniem są konsekwencje finan-
sowe, jakie mogą ponosić państwa członkowskie z
tytułu naruszenia prawa unijnego na podstawie ogól-
nej odpowiedzialności odszkodowawczej państwa.
182
Większość zasad odnoszących się do tego zagadnienia
wywodzi się z orzecznictwa Trybunału Sprawiedli-
wości Unii Europejskiej (sprawy połączone C-6/90 i
C-9/90 Francovich, C-46/93 i C-48/93 Brasserie du
Pêcheur). Podstawą odpowiedzialności odszkodo-
wawczej państwa członkowskiego jest naruszenie
przepisu prawa unijnego przyznającego jednostkom
prawa, czyli np. nieterminowa transpozycja przepi-
sów dyrektywy, której normy przyznają podmiotom
określone uprawnienia. Jeśli zatem jednostka wsku-
tek działań lub zaniechań państwa poniesie szkodę,
będzie ona uprawniona do wysunięcia roszczeń od-
szkodowawczych wobec państwa członkowskiego. W
takich przypadkach to sądy krajowe są uprawnione
do rozstrzygania o odpowiedzialności odszkodowaw-
czej państwa, której przesłanki zostały sformułowa-
ne w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości.
Opóźnienia w transpozycji prawa unijnego mogą
zatem grozić wszczęciem postępowania z art. 258
TFUE i następnie z art. 260 TFUE, a w konsekwen-
cji możliwością nałożenia przez TSUE na państwo
członkowskie kary finansowej. Z kolei na gruncie
krajowym opóźnienia mogą grozić wszczynaniem po-
stępowań przeciwko państwu już z dniem upływu
transpozycji danej dyrektywy, jeśli z jej przepisów
wynika w sposób precyzyjny treść praw, których be-
neficjentami mieli być obywatele (podmioty indywi-
dualne) państw członkowskich.
Do tej pory Trybunał Sprawiedliwości Unii Euro-
pejskiej nie nałożył na Polskę kary finansowej za na-
ruszenie prawa unijnego. W chwili obecnej prowadzo-
ne jest jedno postępowanie na podstawie art. 260
TFUE, jedno zostało już umorzone. Ministerstwo
Spraw Zagranicznych nie prowadzi statystyk doty-
czących postępowań z tytułu naruszenia prawa unij-
nego na podstawie ogólnej odpowiedzialności odszko-
dowawczej państwa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie poprawy losu wielodzietnych,
niezawodowych rodzin zastępczych (13914)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka z
dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13914/10,
dotyczące interpelacji posła Marka Rząsy w sprawie
poprawy losu wielodzietnych, niezawodowych rodzin
zastępczych, przedstawiam następujące stanowisko
w tej kwestii:
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną ma wiele wad i należy
wprowadzić korzystne dla dziecka zmiany. W dniu
30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła „Zało-
żenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej nad dzieckiem”. Zaproponowa-
no w nich nowe rozwiązania w zakresie działań pro-
filaktycznych w środowisku, skierowanych do rodzin
wychowujących dzieci, jak również w organizacji pie-
czy zastępczej.
W przygotowywanych rozwiązaniach ustawowych
planuje się położyć bardzo duży nacisk na rozwój ro-
dzin zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domów dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie i ujednolicenie kierowanej do nich pomocy fi-
nansowej, ale także – a może przede wszystkim –
wsparcia merytorycznego, poprzez realną pomoc
w wychowywaniu powierzonych im dzieci (m.in.
szkolenia, poradnictwo, możliwość korzystania z wy-
poczynku, co przeciwdziałać będzie wypaleniu zawo-
dowemu). Przewiduje się działania promocyjne,
w tym rządowe programy wspierające jednostki sa-
morządu terytorialnego w zakresie profilaktyki i pra-
cy z rodziną, a także rozwoju rodzinnych form pieczy
zastępczej. Umieszczenie dziecka w całodobowej pla-
cówce będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu
możliwości zatrzymania go w rodzinie własnej lub
umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym
domu dziecka.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwa-
ją prace nad projektem ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej. Planowany w założe-
niach termin wejścia w życie nowej ustawy to 1
stycznia 2011 r.
Natomiast postulowane przez pana posła wpro-
wadzenie gwarancji ustawowych w zakresie dofinan-
sowania z budżetu państwa realizacji zadania wła-
snego powiatu, dotyczącego organizowania opieki w
rodzinach zastępczych, nie jest możliwe, gdyż jest to
sprzeczne z podstawowymi założeniami finansów pu-
blicznych. Wprowadzając to zadanie do zadań wła-
snych obowiązkowych powiatu, zagwarantowano w
tym celu samorządowi powiatowemu zwiększone do-
chody z podatków PIT i CIT. W tej sytuacji wprowa-
dzenie dofinansowania tego zadania z budżetu pań-
stwa musiałoby się wiązać ze zmniejszeniem udziału
powiatu w podziale ww. podatków.
W przyjętych przez Radę Ministrów założeniach
do projektu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej przewiduje się, że dodatkowe wy-
datki budżetu państwa wynikać będą z wdrożenia
rządowego programu wspierającego samorząd gmin-
ny i powiatowy w realizacji zadań własnych, który
to program będzie realizowany w latach 2011–2013.
Wartość programu rządowego w tych latach wynie-
sie: 2011 r. – 35 mln zł, 2012 r. – 54 mln zł, 2013 r.
– 76 mln zł (program dotyczy tworzenia stanowisk

asystentów rodziny, koordynatorów i szkoleń dla
rodzin zastępczych).
Jednostki samorządu terytorialnego będą mogły
również korzystać ze środków finansowych pocho-
dzących z projektów realizowanych w ramach Unii
Europejskiej, między innymi z Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”.
W kwestii wspierania finansowego wychowanka
rodziny zastępczej, który po osiągnięciu pełnoletno-
ści uczy się i nadal zamieszkuje w rodzinie zastęp-
czej, wyjaśniam, że obecnie, zgodnie z przepisem art.
78 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.), pełnoletni wychowanek rodziny zastępczej
może pozostać w tej rodzinie do czasu ukończenia
szkoły, w której rozpoczął naukę przed osiągnięciem
pełnoletności. Rodzina zastępcza w tym przypadku
nadal otrzymuje pomoc pieniężną w wysokości takiej
samej jak przed osiągnięciem przez wychowanka peł-
noletności.
Odpowiadając na pytanie dotyczące wprowadze-
nia przepisu pozwalającego na meldowanie na pobyt
stały dzieci umieszczonych w rodzinie zastępczej w
miejscu jej zamieszkania, informuję, że zgodnie z
ustawą o pomocy społecznej pobyt dziecka w rodzinie
zastępczej ma charakter czasowy, do czasu wyjaśnie-
nia sytuacji życiowej dziecka. W związku z tym nie
ma uzasadnienia meldowanie dzieci w miejscu za-
mieszkania rodziny zastępczej na pobyt stały. Dzieci
przebywające zarówno w rodzinach zastępczych, jak
i w placówkach opiekuńczo-wychowawczych są tam
meldowane na pobyt czasowy. Tym bardziej że poję-
cie miejsca zamieszkania definiuje Kodeks cywilny.
Zgodnie z art. 25 K.c. miejscem zamieszkania osoby
fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przeby-
wa z zamiarem stałego pobytu. Art. 26 określa spo-
sób ustalania miejsca zamieszkania dziecka, i tak
zgodnie z § 1 miejscem zamieszkania dziecka pozo-
stającego pod władzą rodzicielską jest miejsce za-
mieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu
wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któ-
remu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzi-
cielskiej. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na
równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce za-
mieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego
z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli
dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego
miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.
Nawiązując do treści interpelacji, należy również
zauważyć, że art. 90 ust. 2 ustawy o pomocy społecz-
nej ma następujące brzmienie: „Pomocy w uzyskaniu
odpowiednich warunków mieszkaniowych, w tym w
mieszkaniu chronionym, w uzyskaniu zatrudnienia
oraz na zagospodarowanie w formie rzeczowej udzie-
la starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia
się osoby usamodzielnianej”.
Informuję również, że od dnia 1 stycznia 2010 r.
został zniesiony obowiązek uiszczenia opłaty za wy-
danie dowodu osobistego (ustawa z dnia 9 stycznia
2009 r. o zmianie ustawy o ewidencji ludności i do-
183
wodach osobistych oraz niektórych innych ustaw –
Dz. U. z 2009 r. Nr 39, poz. 306). Dotyczy to wszyst-
kich obywateli, a więc również wychowanków rodzin
zastępczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie propozycji kontraktów NFZ na
wykonywanie świadczeń medycznych w 2010 r.
oraz zapłaty za tzw. nadwykonania za lata 2008
i 2009 szpitalom Lubelszczyzny (13919)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Sławomira Zawiślaka, posła na Sejm
RP, z dnia 8 stycznia 2010 r. w sprawie propozycji
kontraktów NFZ na wykonywanie świadczeń me-
dycznych na 2010 r. oraz zapłaty za tzw. nadwykona-
nia za lata 2008 i 2009 szpitalom Lubelszczyzny,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 18
stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13919/10, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję pana posła, iż Sejm RP w dniu 25 września
2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 178, poz.1374), która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art.
2 ww. ustawy, zmieniającej ustawę o świadczeniach
opieki zdrowotnej, wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wo-
jewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie
finansowym na 2010 r. nie może być niższa niż wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie
finansowym NFZ na 2009 r., obowiązującym w dniu
30 czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa zo-
stała zrealizowana w planie finansowym NFZ na
2010 r., zatwierdzonym w dniu 16 grudnia 2009 r.
przez ministra zdrowia w porozumieniu z ministrem
finansów, w którym wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej jest wyższa o 160,1 mln
zł w porównaniu do planu finansowego NFZ na 2009
wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie
finansowym Lubelskiego OW NFZ o 23,1mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł
184
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne, w
tym dla Lubelskiego OW NFZ – 30,7 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w
ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane w
planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad 1994
mln zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń
na terenie woj. lubelskiego w wysokości ok. 105,05
mln zł (w tym ok. 83,2 mln zł na leczenie szpitalne),
na podstawie upoważnień udzielonych dyrektorowi
lubelskiego OW NFZ przez dyrektorów pozostałych
OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009,
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie zwracam uwagę, że planowanie
środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważana w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dotyczących gospodarki finansowej Narodowego
Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi plan finanso-
wy Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie,
zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, łączna suma zobowiązań Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadcze-
niodawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych w odpowiednich częściach. Kwestia ta powinna
być rozważana w odniesieniu do konkretnego zakła-
du opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek z ja-
kością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej w
łącznej wysokości 1 669,0 mln zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
zarządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. doko-
nał zmiany planu finansowego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej), która rozdysponowała do-
datni wynik finansowy funduszu za rok 2008 w
wysokości 1 152,1 mln zł, w tym dla Lubelskiego
OW NFZ – 94,2 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., które rozdysponowały kwotę 516,9 mln zł

z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu, w tym Lubelskiego
OW NFZ o 32,5 mln zł.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Opinia o nierównym traktowaniu, o której mowa
w interpelacji pana posła, była przytaczana w kon-
tekście dotychczasowego algorytmu podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ.
W tym kontekście pragnę poinformować, iż w ostat-
nim czasie dokonano zmiany w przedmiotowym za-
kresie. Rozwiązania dotyczące zmiany zasad podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zostały zawarte w ww. usta-
wie o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia
25 września 2009 r. Zmiany te mają na celu, aby, za-
czynając od roku 2010, zasady podziału środków po-
między oddziały wojewódzkie NFZ oparte były przede
wszystkim na kryteriach związanych z liczbą ubez-
pieczonych zarejestrowanych w poszczególnych od-
działach wojewódzkich funduszu oraz ryzykach zdro-
wotnych przypisanych poszczególnym grupom ubez-
pieczonych w odniesieniu do wykonywanych świad-
czeń opieki zdrowotnej. Oznacza to usunięcie z ustawy
(w konsekwencji również ze stosownego rozporządze-
nia), jako jednego z kryteriów podziału środków,
wskaźnika wynikającego ze zróżnicowania kosztu
jednostkowego świadczenia opieki zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych minister zdrowia
wydał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w
sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
NFZ z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193,
poz. 1495).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie procedur i rozwiązań dotyczących
handlu polskim drewnem (13920)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poseł Krystyny Skowrońskiej, przesłaną pi-
185
smem z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13920/
10, w sprawie systemu aukcyjnego zakupu drewna w
Polsce, przedstawiam poniższą informację.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwo-
wych określa Statut Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe stanowiący załącznik do
zarządzenia nr 50 ministra ochrony środowiska, za-
sobów naturalnych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994
r. w sprawie nadania statutu Państwowemu Gospo-
darstwu Leśnemu Lasy Państwowe. Na podstawie §
6 Statutu PGL LP dyrektor generalny Lasów Pań-
stwowych, w wykonaniu zadań określonych przez
ustawę oraz przez przepisy wykonawcze do ustawy,
a także innych przepisów prawnych, wydaje zarzą-
dzenia i decyzje obowiązujące w Lasach Państwo-
wych. W myśl § 8.1 statutu dyrektor generalny La-
sów Państwowych ustala szczegółowe zasady prowa-
dzenia gospodarki leśnej w lasach zarządzanych
przez LP oraz zasady sprzedaży przez PGL LP drew-
na i innych produktów i usług.
Dodatkowo informuję, że podstawowym działa-
niem statutowym PGL LP jest ochrona lasów w Pol-
sce, pozyskanie drewna jest prowadzone w ramach
zrównoważonej gospodarki leśnej. Dlatego ilość su-
rowca drzewnego na rynku jest ograniczona do moż-
liwości biologicznych lasów. Mając to na uwadze oraz
zgodnie z zasadami wolnego rynku i równego dostę-
pu do surowca drzewnego, PGL LP wprowadziło za-
rządzenie nr 52A z 31 października 2007 r. w sprawie
ustalenia sposobu sprzedaży drewna przez Państwo-
we Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, czyli We-
wnętrzny Kodeks Leśny Handlowy. W kodeksie zo-
stały również zawarte zapisy chroniące kontrahen-
tów i tajemnicę przedsiębiorstw PGL LP. Możliwości
spekulacji handlowych istnieją w każdym systemie
sprzedaży opartym na zasadach wolnego rynku.
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe
dokłada wszelkich starań, aby takie wypadki nie
miały miejsca.
Dokonana przez Urząd Ochrony Konkurencji i
Konsumentów analiza zasad sprzedaży drewna, obo-
wiązujących w 2009 r., z punktu widzenia ochrony
konkurencji, nie daje podstaw do formułowania ne-
gatywnych ocen. Stosowane przez PGL LP procedu-
ry z przetargów nieograniczonych na sprzedaż drew-
na oraz zmniejszanie z roku na rok puli drewna prze-
znaczonej na sprzedaż w drodze przetargów ograni-
czonych stanowią rozwiązanie, wydaje się, wręcz
korzystne dla rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie
przetargów nieograniczonych umożliwia bowiem
wejście na rynek przemysłu drzewnego nowym kon-
kurentom, co jest zjawiskiem jak najbardziej pożąda-
nym. Co więcej, przeprowadzanie otwartych aukcji
wiąże się ze wzrostem roli ceny jako głównego kry-
terium wyboru, przez Lasy Państwowe, kontrahen-
tów. Jest to kryterium najwłaściwsze z punktu wi-
dzenia jasnych zasad funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
186
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP,
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli oni bowiem
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście na
rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez nich
działalności było niezwykle utrudnione. Sytuacja ta
sprzyjała także patologicznemu z ekonomicznego
punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymywanie
się na rynku przede wszystkim przedsiębiorców naj-
dłużej na nim działających, a niekoniecznie tych naj-
bardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcom zagranicznym dostęp do zasobów polskie-
go drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzew-
ny może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki
na tyle istotny, iż słuszne okaże się stworzenie spe-
cjalnego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien mieć wiodącą
rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Należy jed-
nak zauważyć, że jakiekolwiek tego typu działania
muszą być podejmowane ze świadomością możliwości
ewentualnego naruszenia prawa Unii Europejskiej.
Utrudnianie działalności przedsiębiorcom pochodzą-
cym z krajów UE może zostać uznane za działanie
sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i zakwestionowa-
ne przez Komisję Europejską.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań z
przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. W roku 2009, w wyniku tych spotkań, powoła-
no zespół międzyresortowy, który wypracował wy-
tyczne ustalania systemu sprzedaży drewna dla dy-
rektora generalnego Lasów Państwowych. Wytyczne
te uwzględniały obowiązujący porządek prawny oraz
uwagi zgłoszone przez przemysł drzewny.
Uważam zatem, że nie są zasadne zastrzeżenia
przedsiębiorców co do przejrzystego systemu sprze-
daży drewna obowiązującego w Lasach Państwo-
wych. Ponadto chcę podkreślić, że ustalenie szczegó-
łowych zasady sprzedaży drewna należy do kompe-
tencji Lasów Państwowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie opieszałych działań organów
wymiaru sprawiedliwości na przykładzie
sprawy dotyczącej wyłudzeń, oszustw
podatkowych oraz prania brudnych pieniędzy
w ramach spółki Kraków Business Park
sp. z o.o. (13923)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 18 stycznia 2010 r.,
nr SPS-023-13923/10, uprzejmie przedstawiam in-
formację dotyczącą interpelacji pana posła Pawła
Poncyljusza w sprawie opieszałych działań organów
wymiaru sprawiedliwości, na przykładzie sprawy do-
tyczącej wyłudzeń, oszustw podatkowych oraz prania
brudnych pieniędzy w ramach spółki Kraków Busi-
ness Park sp. z o.o.
Prokuratura Okręgowa w Krakowie wszczęła w
dniu 7 sierpnia 2008 r. śledztwo w oparciu o zawia-
domienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa
złożone przez pełnomocnika pokrzywdzonych mniej-
szościowych udziałowców Kraków Business Park
sp. z o.o. z siedzibą w Zabierzowie, a to J. D., A. K.
i I. K. (sygn. VI Ds 49/08/S).
Śledztwo to, decyzją prokuratora apelacyjnego w
Krakowie, objęte zostało zwierzchnim nadzorem
służbowym Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie
pod sygn. Ap I Dsn 10/09/Kr oraz pozostaje w zain-
teresowaniu Prokuratury Krajowej za nr PR III Ko
1452/08.
Zgromadzony dotychczas materiał dowodowy po-
zwolił na przedstawienie zarzutów 8 osobom. Opisa-
ne postępowanie przygotowawcze nie zostało jeszcze
zakończone z uwagi na szczególnie złożony i zawiły
zakres przedmiotowo-podmiotowy śledztwa i nie jest
też możliwe wskazanie przewidywanego terminu
jego zakończenia, gdyż zachodzi konieczność doko-
nania dalszych niezbędnych czynności. Okoliczność
ta nie świadczy jednak o opieszałości działań orga-
nów prokuratury.
W trakcie prowadzonego śledztwa VI Ds 49/08/Sp
zostało złożone w dniu 20 lutego 2009 r. zawiadomie-
nie o przestępstwie przez adw. K. R., pełnomocnika
pokrzywdzonych J. D., A. K. i I. K. mniejszościowych
udziałowców Kraków Business Park sp. z o.o. z sie-
dzibą w Zabierzowie.
Z treści pisma pełnomocnika wynikało podejrze-
nie popełnienia przez funkcjonariuszy publicznych
Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia XI Wy-
działu Gospodarczego i Sądu Okręgowego w Krako-
wie IX Wydziału Gospodarczego przestępstw okre-
ślonych w art. 229 § 1 K.k. i art. 228 § 1 K.k. Pełno-
mocnik pokrzywdzonych, analizując działania sądów
krakowskich w sprawach wnoszonych z jego inicja-
tywy, dopatrzył się ich nierzetelnego rozpoznania, co
w przekonaniu pokrzywdzonych mogło sugerować

przekupność sędziów rozpoznających sprawy oraz
urzędników.
Nadto zebrany w śledztwie materiał dowodowy
wskazywał na podejrzenie popełnienia przestępstwa
polegającego na niedopełnieniu obowiązku prawidło-
wego i zgodnego z prawem dokumentowania wszel-
kiego rodzaju zdarzeń z 17 listopada 2008 r. w Kra-
kowie przez notariusza w akcie notarialnym wobec
stwierdzonego braku wpisania daty udzielenia peł-
nomocnictwa przez D. (Z.) L. radcy prawnemu A. W.,
stanowiącego jednostronną czynność prawną będącą
upoważnieniem do wykonania w jego imieniu upraw-
nień przysługujących mu jako wspólnikowi spółek
kapitałowych i rozbieżności nazw firmy Conection z
treścią uzyskanych wypisów z Rejestru Przedsiębior-
ców KRS.
Powyższe wyłączone wątki postępowania decyzją
prokuratora okręgowego w Kielcach zostały przeka-
zane do prowadzenia Prokuraturze Rejonowej w Piń-
czowie i zarejestrowane pod sygn. Ds 459/09/Sp.
Po wszczęciu w tej sprawie śledztwa i przeprowa-
dzeniu dowodów postanowieniem z dnia 31 grudnia
2009 r. prokurator rejonowy w Pińczowie umorzył
postępowanie wobec uznania niepopełnienia czynów
zabronionych (art. 17 § 1 pkt 1 K.p.k.).
Natomiast wzmiankowana przez pana posła w
interpelacji kwestia podejmowania przez organy pro-
kuratury działań cywilnoprawnych dotyczących
Kraków Business Park sp. z o.o. była przedmiotem
badania i ocen dokonanych przez Prokuraturę Ape-
lacyjną w Krakowie i Prokuraturę Okręgową w Kra-
kowie. I tak Prokuratura Okręgowa w Krakowie
zgłosiła:
— w dniu 11 sierpnia 2008 r. udział do postępo-
wania sądowego prowadzonego przed Sądem Rejo-
nowym dla Krakowa-Śródmieścia Wydziału XI Go-
spodarczego Krajowego Rejestru Sądowego sygn.
KR XI Ns Rej. KRS 16422/08/305 w sprawie z wnio-
sku A. K., I. K. i J. D. przy uczestnictwie Kraków
Business Park sp. z o.o. w Zabierzowie o zastosowa-
nie grzywny i ustanowienie kuratora (sprawa sygn.
II Pc 518/08),
— w dniu 17 listopada 2008 r. udział w sprawie
sygn. IX GC 331/08 Sądu Okręgowego w Krakowie
Wydziału IX Gospodarczego z powództwa A. K., I. K.
i J. D. przeciwko Kraków Business Park sp. z o.o. w
Zabierzowie o stwierdzenie nieważności uchwał
wspólników z dnia 14 sierpnia 2008 r. o zmianie umo-
wy spółki, zatwierdzeniu sprawozdań zarządu, udzie-
leniu absolutorium prezesowi zarządu, powołaniu
prezesa zarządu i ustaleniu wynagrodzenia prezesa;
zapadłe w tym postępowaniu orzeczenia (zarówno w
I, jak i II instancji) prokurator uznał za słuszne (spra-
wa sygn. II Pc 763/08),
— nadto prokuratura w sprawach II Pc 67/09 i II
Pc 109/09 wystąpiła do sądu z wnioskiem o ustano-
wienia kuratora w trybie art. 42 § l K.c. dla spółki
Kraków Business Park sp. z o.o. w Zabierzowie i dla
spółki Business Center Salution sp. z o.o. (związanej
z KBP sp. z o.o.)
187
Prokuratura ta nie znalazła zaś podstaw do
uwzględnienia wniosku adwokata K. R. o wytoczenie
powództwa o uzgodnienie treści ksiąg wieczystych z
rzeczywistym stanem prawnym (sprawa sygn. II Pc
276/09) oraz wniosku o wystąpienie do sądu w przed-
miocie ustanowienia kuratora dla spółki Kraków Bu-
siness Park sp. z o.o. (sprawa sygn. II Pc 286/09).
Zarzuty adwokata K. R. odnośnie udziału proku-
ratora w postępowaniach cywilnych dotyczących
roszczeń udziałowców „Kraków Business Park” sp. z
o.o. w Zabierzowie zostały zbadane przez Prokuratu-
rę Apelacyjną w Krakowie, która nie podzieliła ich
zasadności (w tym odnośnie poglądu, iż prokurator
„nie uczynił nic dla ochrony interesów Skarbu Pań-
stwa”), informując o tym zainteresowanego w odpo-
wiedzi z 25 czerwca 2009 r., nr Ap II Pc 34/09. W
piśmie tym podniesiono, iż jakiekolwiek ewentualne
działania własne prokuratora w postępowaniu cywil-
nym na rzecz ochrony interesów Skarbu Państwa są
uzależnione od wyników postępowania karnego. Ich
podjęcie na ówczesnym etapie postępowania byłoby
przedwczesne, szczególnie iż w postępowaniu kar-
nym doszło do wydania orzeczeń o zabezpieczeniu
majątkowym.
W świetle powyższych ustaleń nie można zgodzić
się z zawartym w interpelacji twierdzeniem, iż Pro-
kuratura Okręgowa w Krakowie nic podjęła „stosow-
nej akcji cywilnoprawnej”.
Niezależnie od powyższego kopię interpelacji pana
posła Pawła Poncyljusza przekazano Prokuraturze
Apelacyjnej w Krakowie celem rozważenia możliwo-
ści wstąpienia prokuratora, w trybie art. 60 § l K.p.c.,
do zawisłego przed Sądem Okręgowym Krakowie po-
stępowania o sygn. IX GC 177/09.
Ustalono nadto, iż w sądach krakowskich były
lub są prowadzone następujące postępowania gospo-
darcze, cywilne i rejestrowe dotyczące Kraków Bu-
siness Park spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w Zabierzowie bądź jej udziałowców: sygn. akt IX
GC 344/08, IX GC 177/09, IX GC 331/08, IX GC 343/
08, IX GC 388/08, IX GC 475/08, IX GC 505/08, IX
GC 345/08 i IX GC 346/08 Sądu Okręgowego w Kra-
kowie, I Co 2240/09/K, I Co 2242/09/K, I Co 2245/
09/K, I Co 3151/09/K, I Co 282/09/K, I Co 3032/09/
K, III RNs 228/09/K Sądu Rejonowego dla Krakowa-
-Krowodrzy w Krakowie, V GNs 11/09/S, V GNs
12/09/S, KR. XI Ns-Rej. KRS 7435/09/896, KR. XI
Ns-Rej. KRS 8805/09/408, KR. XI Ns-Rej. KRS
15328/09/542, KR. XI Ns-Rej. KRS 16288/09/438,
KR. XI Ns-Rej. KRS 16351/09/769, KR. XI Ns-Rej.
KRS 16825/09/915, KR. XI Ns-Rej. KRS 17096/09/
826, KR. XI Ns-Rej. KRS 19036/09/042, KR. XI Ns-
-Rej. KRS 17257/09/145, KR. XI Ns-Rej. KRS 17261/
09/060, KR. XI Ns-Rej. KRS 17384/09/006, KR. XI
Ns-Rej. KRS 17670/09/384, KR. XI Ns-Rej. KRS
1049/10/965 Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śród-
mieścia w Krakowie.
Po szczegółowym zbadaniu przez Departament
Sądów Powszechnych toku postępowania w wymie-
nionych sprawach nie stwierdzono, z wyjątkiem spra-
188
wy o sygn. akt KR. XI Ns-Rej. KRS 17096/09/826
Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Kra-
kowie, podstaw do podejmowania czynności nadzor-
czych. W związku natomiast z przedłużającym się
rozpoznawaniem we wskazanej sprawie sygn. akt
KR. XI Ns-Rej. KRS 17096/09/826 wniosku o usta-
nowienie kuratora dla Kraków Business Park spółki
z o.o. w Zabierzowie dalszy tok postępowania będzie
monitorowany przez służby nadzorcze ministra spra-
wiedliwości. Odnośnie pozostałych spraw ustalono,
że część z nich została już zakończona, natomiast w
innych sprawach będących w toku czynności proce-
sowe podejmowane są na bieżąco.
W zakresie wniosku o wyłączenie sędziów złożo-
nego w sprawie sygn. akt IX GC 177/09 Sądu Okrę-
gowego w Krakowie z powództwa I. K. przeciwko
Kraków Business Park sp. z o.o. z siedzibą w Zabie-
rzowie, A. K., J. D., A. Ś. o ustalenie stosunku praw-
nego ustalono, że na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2009
r. został złożony przez pełnomocnika powódki wnio-
sek o wyłączenie wszystkich sędziów Sądu Okręgo-
wego w Krakowie ze względu na wypowiedź SSO
Waldemara Żurka – rzecznika prasowego Sądu Okrę-
gowego w Krakowie, którą powódka uznała za prze-
słankę utraty zaufania do bezstronności sędziów
Sądu Okręgowego w Krakowie. Zarządzeniem z dnia
10 sierpnia 2009 r. wezwano sędziów do złożenia sto-
sownych oświadczeń celem rozpoznania wniosku. W
dniu 11 sierpnia 2009 r. dodatkowo wezwano pełno-
mocnika strony powodowej do uzupełnienia wniosku
o wyłączenie sędziów w terminie 7 dni pod rygorem
zwrotu wniosku. Pismem z dnia 20 sierpnia 2009 r.
pełnomocnik strony powodowej braki uzupełnił i pod-
jęto czynności w przedmiocie składania oświadczeń
sędziów, co do których został złożony wniosek o wy-
łączenie. Po wykonaniu tych czynności akta przed-
stawiono Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie, który
postanowieniem z dnia 4 listopada 2009 r. wyłączył
od rozpoznania niniejszej sprawy SSO Pawła Czepie-
la, a w pozostałym zakresie wniosek oddalił.
W opisanej sytuacji brak jest podstaw do podejmo-
wania przeze mnie jako ministra sprawiedliwości ja-
kichkolwiek działań, bowiem przedmiotem kontroli
nie może być treść orzeczeń zapadłych w sprawie.
Zwierzchni nadzór ministra sprawiedliwości nad
działalnością administracyjną sądów, określony w
art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.),
nie może wkraczać w sferę, w której sędziowie są nie-
zawiśli (art. 39 powołanej ustawy).
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż na skutek wcze-
śniejszej skargi złożonej przez adwokata pana K. R.
badaniu podlegał zarzut dotyczący przydziału spraw
sygn. akt IX GC 331/08, IX GC 343/08, IX GC 388/
08, IX GC 475/08, IX GC 505/08, IX GC 344/08, IX
GC 345/08 oraz IX GC 346/08 Sądu Okręgowego w
Krakowie do referatu poszczególnych sędziów.
W wyniku dokonanych ustaleń Departament Są-
dów Powszechnych nie stwierdził żadnych nieprawi-
dłowości.
Natomiast prośba pana K. R. – pełnomocnika A.
K., I. K. i J. D. o osobistą rozmowę z ówczesnym mi-
nistrem sprawiedliwości prokuratorem generalnym
panem Andrzejem Czumą okazała się bezprzedmio-
towa z uwagi na dymisję pana ministra. Kolejny zaś
wniosek pana K. R., tym razem dotyczący spotkania
ze mną, nie został uwzględniony, gdyż liczne obo-
wiązki służbowe uniemożliwiają mi spotkanie z każ-
dym, kto o to zabiega.
Niemniej jednak pan K. R. może być przyjęty i
wysłuchany w interesujących go sprawach przez za-
stępcę prokuratora generalnego pana Jerzego Szy-
mańskiego w dniu 23 lutego 2010 r. o godz. 12.45.
O powyższym zainteresowany zostanie powiado-
miony odrębnym pismem.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie finansowania lecznictwa
zamkniętegow szpitalach na terenie
woj. podkarpackiego w roku 2010 (13924)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Andrzeja Ćwierza, posła na Sejm RP,
z dnia 5 stycznia 2010 r. w sprawie finansowania lecz-
nictwa zamkniętego w szpitalach na terenie woje-
wództwa podkarpackiego w roku 2010, przekazaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 18 stycznia
2010 r., znak: SPS-023-13924/10, uprzejmie proszę o
przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w życie 4 li-
stopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. usta-
wy zmieniającej ustawę o świadczeniach opieki zdro-
wotnej, wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym
na 2010 r. nie może być niższa niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r. obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana

w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym
w dniu 16 grudnia 2009 r. przez ministra zdrowia w
porozumieniu z ministrem finansów, w którym wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień
30 czerwca 2009 r., w tym w planie finansowym Pod-
karpackiego OW NFZ o 38,1 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne, w
tym dla Podkarpackiego OW NFZ – 28,4 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w
ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane w
planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad 1994
mln zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń
na terenie województwa podkarpackiego w wysoko-
ści ok. 65,2 mln zł (w tym ok. 46,6 mln zł na leczenie
szpitalne), na podstawie upoważnień udzielonych dy-
rektorowi Podkarpackiego OW NFZ przez dyrekto-
rów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w
ramach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
rozwiązań mających na celu poprawę sytuacji finan-
sowej szpitali, uprzejmie informuję, że rząd podejmu-
je liczne działania mające na celu poprawę sytuacji
w ochronie zdrowia. Pod koniec 2008 r. został przed-
stawiony pakiet ustaw z zakresu ochrony zdrowia,
które proponowały kompleksową reformę systemu.
Ustawy podpisane przez prezydenta RP, m.in. ustawa
z dnia 6 listopada 2008 r. o akredytacji w ochronie
zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418, z późn. zm.)
oraz ustawa o prawach pacjenta i rzeczniku praw pa-
cjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417, z późn. zm.)
z pewnością przyczynią się do poprawy warunków
189
pobytu pacjenta w zakładach opieki zdrowotnej oraz
zwiększą świadomość praw i obowiązków pacjenta w
jego relacji z podmiotem udzielającym świadczeń
zdrowotnych, a także przyczynią się do skuteczniej-
szej realizacji jego praw.
Z przykrością należy stwierdzić, iż z przedstawio-
nego pakietu zmian legislacyjnych akceptacji prezy-
denta RP nie uzyskała ustawa o zakładach opieki
zdrowotnej, najbardziej istotna dla powodzenia kom-
pleksowej zmiany systemu ochrony zdrowia. Ustawa
ta w sposób pełny regulowała problematykę prze-
kształceń samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej w spółki handlowe, zapewniając m.in.
pakiet działań osłonowych i restrukturyzacyjnych
dla nowo powstałych podmiotów.
W celu kontynuowania procesu reformy ochrony
zdrowia, a przede wszystkim wsparcia jednostek sa-
morządu terytorialnego podejmujących działania dla
poprawy promowania racjonalnych zasad gospodaro-
wania w zakładach opieki zdrowotnej został przygo-
towany program wieloletni pod nazwą „Wsparcie
jednostek samorządu terytorialnego w działaniach
stabilizujących system ochrony zdrowia”.
Dzięki programowi samorządy, będące podmiota-
mi założycielskimi samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, będą mogły skorzystać z po-
mocy finansowej w formie dotacji celowej z budżetu
państwa na określone w programie cele.
Proponowane działania w ramach ww. programu,
przede wszystkim zmiana formy organizacyjno-
-prawnej samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej w kapitałową spółkę samorządową ze
100-procentowym udziałem jednostki samorządu te-
rytorialnego, stworzą możliwości do efektywniejsze-
go zarządzania zakładem oraz poprawią jego organi-
zację (m.in. zakład uzyska możliwość pozyskiwania
dodatkowo środków finansowych za świadczenia wy-
konywane komercyjnie).
Na podstawie informacji uzyskanych od wojewo-
dów (brak danych z województwa podkarpackiego
oraz miasta stołecznego Warszawy), zainteresowanie
udziałem w programie zgłosiło 100 jednostek samo-
rządu terytorialnego, w tym: 8 województw, 58 po-
wiatów, 19 miast, 15 gmin, będących podmiotami
założycielskimi dla 141 samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej.
Ponadto pragnę poinformować, iż ustawa z dnia
25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych zawiera m.in. rozwiązania dotyczące
zmiany zasad podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmia-
ny te mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, za-
sady podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
190
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr
164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wydał
rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie
szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków
pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ z
przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193,
poz.1495).
Przepisy te w kolejnych latach doprowadzą do
większego udziału Podkarpackiego OW NFZ w ogól-
nej puli środków NFZ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie łączenia bibliotek publicznych
z innymi instytucjami i bibliotekami szkolnymi
(13925)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Andrzeja Ćwierza interpelacji,
SPS-023-13925/10, z 18 stycznia 2010 r. w sprawie
łączenia bibliotek publicznych z innymi instytucjami
i bibliotekami szkolnymi, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
W ramach proponowanej nowelizacji ustawy o bi-
bliotekach nie przewiduje się zmiany art. 19 stano-
wiącego, że każda gmina organizuje i prowadzi co
najmniej jedną bibliotekę publiczną, ani art. 22 ww.
ustawy stanowiącego o tym, że w każdej szkole pro-
wadzona jest biblioteka szkolna.
Inicjatywa mająca na celu umożliwienie realizacji
przez biblioteki szkolne także funkcji bibliotek pu-
blicznych przedstawiona została przez ministra edu-
kacji narodowej. Intencją proponowanych przez MEN
zmian jest stworzenie możliwości korzystania z ofer-
ty edukacyjnej, kulturalnej i czytelniczej bibliotek
szkolnych większej grupie odbiorców, pełniejsze wy-
korzystanie istniejącej infrastruktury oraz wydłuże-
nie czasu pracy bibliotek o okres wakacji i ferii. Po-
dzielając przekonanie MEN o korzyściach płynących
z takiego rozwiązania, muszę jednak stwierdzić, że
ewentualne jego przyjęcie i wdrożenie musiałoby zo-
stać jeszcze poprzedzone szczegółowymi analizami
prawnofinansowymi oraz pogłębionymi konsultacja-
mi środowiskowymi. Propozycja MEN wykracza poza
zakres nowelizacji zawarty w założeniach przedłożo-
nych przez MKiDN. Informuję, że w toku prowadzo-
nych aktualnie przez MKiDN prac nie jest przewidy-
wana zmiana polegająca na umożliwieniu łączenia
bibliotek szkolnych z publicznymi.
Nie podzielam poglądu, by skutkiem proponowa-
nych w ustawie o bibliotekach zmian mających na
celu zniesienie zakazu łączenia bibliotek publicznych
z innymi instytucjami kultury miała być degradacja
bibliotek polskich. Polska jest krajem dysponującym
jedną z największych w Europie siecią bibliotek pu-
blicznych. Nie przekłada się to niestety na poziom
czytelnictwa. Dzisiaj w Polsce mamy do czynienia z
najniższym poziomem czytelnictwa od blisko 20 lat
– na 100 Polaków 67 deklaruje, że w ostatnim roku
nie przeczytało żadnej książki, a poziom wskaźników
czytania ze zrozumieniem określonych przez OECD
jest jednym z niższych w Europie. Należy moim zda-
niem podejmować wszelkie działania, które te nieko-
rzystne trendy mogą odwrócić. W tym celu niezbędne
jest stworzenie podstaw organizacyjnych i prawnych
dla powstawiania i funkcjonowania nowoczesnych,
elastycznych i samodzielnych placówek, służących
aktywności kulturalnej lokalnych środowisk oraz in-
tegracji społecznej.
Wydaje się, że funkcjonowanie na terenie gminy
jednego prężnego, wielofunkcyjnego centrum kultu-
ry lepiej zaspokoi potrzeby społeczne niż utrzymywa-
nie źle działającej biblioteki i źle działającego domu
kultury. Dzisiejsza biblioteka nie może być miejscem,
gdzie tylko udostępnia się książki. Rozwój nowych
technologii, cyfryzacja, digitalizacja, rozwijający się
sektor udostępniania książek i informacji online sta-
wiać będą przed bibliotekami wyzwania i koniecz-
ność reagowania na zmieniające się społeczne potrze-
by. Podkreślam, że wprowadzone zmiany jedynie
stwarzają możliwości łączenia różnych instytucji kul-
tury, lecz nie nakładają takiego obowiązku. Przeko-
nany jestem, że w gminach, gdzie biblioteki publicz-
ne prowadzą aktywną i różnorodną działalność, do-
brze zaspokajając społeczne potrzeby, pozostaną one
samodzielnymi instytucjami. Proponowana noweli-
zacja ma na celu stworzenie możliwości powoływania
przez jednostki samorządu terytorialnego nowych
instytucji, które łączyć będą wiele funkcji i propono-
wać bogatą ofertę kulturalną
Informuję jednocześnie, że pozytywną opinię dla
takiego rozwiązania wyraziła Krajowa Rada Biblio-
teczna na posiedzeniu 12 października br. Pragnę
zwrócić uwagę, że w skład Krajowej Rady Bibliotecz-
nej, zgodnie z ustawą o bibliotekach, wchodzą: dyrek-
tor Biblioteki Narodowej, dyrektor Biblioteki Jagiel-
lońskiej, przedstawiciele bibliotek publicznych, szkol-
nych, pedagogicznych, środowisk naukowych, biblio-

tekarskich i twórczych. Krajową Radę Biblioteczną
uważam za gremium najbardziej reprezentatywne i
upoważnione do opiniowania wszelkich planów zwią-
zanych z działalnością bibliotek w Polsce.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 2 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie zakończenia inwestycji: budowa
obwodnicy Puław (II etap) w ciągu
drogi krajowej nr 12 (13928)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13928/
10, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Małgorzaty Sadurskiej w sprawie zakończenia inwe-
stycji budowy obwodnicy miasta Puław (II etap),
uprzejmie informuję, że przedmiotowa inwestycja zo-
stała ujęta w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady Mi-
nistrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła dzia-
łania mające na celu przygotowanie zadania do re-
alizacji. Aktualnie prowadzone są prace przygoto-
wawcze. Dnia 12 października 2009 r. uzyskano
decyzję środowiskową. Decyzja ta stanowi podstawę
do prowadzenia dalszych prac. Obecnie przygotowy-
wane są materiały niezbędne do wniosku o wydanie
decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogo-
wej. Z uwagi na powyższe realizacja przedmiotowego
zadania rozpocznie się pod warunkiem uzyskania
niezbędnych decyzji administracyjnych w zakłada-
nych terminach.
Odnośnie do zagwarantowania środków finanso-
wych na budowę obwodnicy miasta Puław w budże-
cie państwa uprzejmie informuję, iż w związku z
wejściem w życie w dniu 8 czerwca 2009 r. ustawy
o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o
Krajowym Funduszu Drogowym oraz o zmianie nie-
których innych ustaw został wprowadzony nowy
mechanizm finansowania inwestycji drogowych,
zgodnie z którym budowa i przebudowa sieci dróg
krajowych (z wyjątkiem dróg krajowych w miastach
na prawach powiatu) finansowana jest przez Krajo-
wy Fundusz Drogowy. Jednakże z uwagi na nieza-
kończony etap przygotowania inwestycji do realiza-
191
cji, niecelowe jest zabezpieczanie środków na budo-
wę obwodnicy w planie finansowym Krajowego Fun-
duszu Drogowego w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie udzielenia wsparcia budowy
obwodnicy Puław (II etap) w części zadania
inwestycyjnego: budowa drogi ekspresowej S12
(13930)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 20 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-13930/10, przy którym przekazano interpelację
pani poseł Elżbiety Kruk w sprawie budowy obwod-
nicy miasta Puław (II etap), uprzejmie informuję,
że przedmiotowa inwestycja została ujęta w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/
2007 z dnia 25 września 2007 r.
W związku z powyższym Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad podjęła działania mają-
ce na celu przygotowanie zadania do realizacji. Ak-
tualnie prowadzone są prace przygotowawcze. Dnia
12 października 2009 r. uzyskano decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację in-
westycji. Decyzja ta stanowi podstawę do prowadze-
nia dalszych prac. Obecnie przygotowywane są ma-
teriały niezbędne do wniosku o wydanie decyzji o
zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Należy również wskazać, iż budowa przedmioto-
wej obwodnicy będzie finansowana ze środków Kra-
jowego Funduszu Drogowego i rozpocznie się pod
warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji admini-
stracyjnych w zakładanych terminach. Z uwagi na
niezakończony etap przygotowania inwestycji do re-
alizacji niecelowe jest zabezpieczanie środków na bu-
dowę ww. obwodnicy w planie finansowym Krajowe-
go Funduszu Drogowego w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
192
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie pogarszającej się sytuacji
ekonomicznej rolników regionu lubelskiego
(13931)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 20 stycznia br., znak:
SPS-023-13931/10, przekazującego interpelację pani
poseł Elżbiety Kruk w sprawie pogarszającej się sy-
tuacji ekonomicznej rolników regionu lubelskiego,
uprzejmie informuję, co następuje.
Sytuacja na rynku rolnym, szczególnie w ostat-
nich dwóch latach, jest zdeterminowana nie tylko
sytuacją na rynku Unii Europejskiej, ale również sy-
tuacją na rynku światowym. Najbardziej widoczne
było to zjawisko na rynku zbóż i mleka, ale dotyczy
to innych branż, chociaż w nieco mniejszej skali.
Realizacja wspólnej polityki rolnej w pewnym
stopniu chroni producentów rolnych przed skutkami
niekorzystnych zmian, niemniej jednak w okresach
silnych kryzysów, przejawiających się np. gwałtow-
nymi spadkami cen na produkty rolne, instrumenty
WPR nie zawsze są w stanie sprostać oczekiwaniom
producentów rolnych. Jak silne są skutki występują-
cych zawirowań na rynku rolnym, zależy w dużej
mierze od struktury i organizacji tego rynku w po-
szczególnych krajach.
Polskie rolnictwo, o dużym potencjale produkcyj-
nym, szerokim zakresie produkcji zarówno zwierzę-
cej, jak i roślinnej, mimo postępującej konsolidacji
nadal charakteryzuje się bardzo dużą ilością podmio-
tów wprowadzających swoje produkty na rynek. Ilość
grup producentów rolnych jest niewspółmierna z ilo-
ścią i skalą podmiotów skupujących i przetwarzają-
cych surowce rolnicze. Tak więc w okresach znacznej
nadprodukcji produktów rolnych i niekorzystnej sy-
tuacji cenowej na rynkach międzynarodowych przy
takiej strukturze rynku rolnego występuje nieko-
rzystna sytuacja dla producentów rolnych, przejawia-
jąca się zarówno niskimi cenami, jak i trudnościami
w zbycie. Różnice dotyczą również poszczególnych
regionów kraju, zarówno ze względu na dominujące
kierunki produkcji rolnej, jak i z uwagi na zróżnico-
wane rozdrobnienie produkcji rolnej.
W Polsce szczególnie odczuwalne zmiany na ryn-
ku rolnym dotyczyły w ostatnich latach branży zbo-
żowej, mleczarskiej czy producentów trzody chlewnej.
Z problemami zmagali się również producenci owo-
ców, przy czym były to problemy raczej na skalę kra-
jową i dotyczyły w kolejnych latach innych gatunków
owoców (jabłka, wiśnie, owoce miękkie).
Dla złagodzenia skutków niekorzystnych zjawisk
na rynku rolnym ministerstwo podejmuje szereg
działań prowadzących do powstawania rozwiązań
systemowych, które gwarantowałyby większą stabil-
ność rynku rolnego, np. zintensyfikowanie integracji
pionowej producentów rolnych i przetwórstwa rolno-
-spożywczego.
Jednym z takich rozwiązań jest upowszechnianie
zawierania umów kontraktacyjnych, które pomaga
zapewnić stabilność zbytu płodów rolnych, przyczy-
niając się także do zwiększenia przewidywalności
produkcji czy cen.
W celu ułatwienia rolnikom i przetwórcom skorzy-
stania z wzorów takich umów z inicjatywy Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowano wspólnie
z odpowiednimi organizacjami branżowymi przemy-
słu rolno-spożywczego reprezentowanymi przez Radę
Gospodarki Żywnościowej wzory wieloletnich umów
kontraktacyjnych. Na stronie internetowej Rady Go-
spodarki Żywnościowej – www.rgz.org.pl – w zakład-
ce komitety są zamieszczone propozycje umów kon-
traktacyjnych wraz z propozycjami odpowiednich do
nich aneksów. Stosowanie umów jest dobrowolne.
Ponadto, celem zachęcania przetwórców do zawie-
rania umów kontraktacyjnych, w rozporządzeniu mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Zwiększenie wartości dodanej podstawowej pro-
dukcji rolnej i leśnej objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 przewiduje
się, że refundacji podlega zasadniczo nie więcej niż
40% kosztów kwalifikowalnych poniesionych przez
beneficjenta. W przypadku jednak beneficjenta, który
co najmniej 25% ogólnej ilości produktów rolnych na-
bywa na podstawie umów zawartych na co najmniej
rok z grupami producentów rolnych, refundacji pod-
lega do 50% kosztów kwalifikowalnych.
Innym przykładem rozwiązań promujących inte-
grację pionową są założenia zawarte w „Programie
wspierania restrukturyzacji i modernizacji przemy-
słu mięsnego, chłodnictwa składowego i przetwór-
stwa jaj w Polsce” zatwierdzonym przez MRiRW,
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
i kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji. W
programie tym wprowadzono zapis, że podmioty re-
alizujące przedsięwzięcia w zakładach uboju zobo-
wiązane są do wykorzystania w procesie produkcji
surowca pozyskanego co najmniej w 70% w ramach
wieloletnich umów kontraktacyjnych. Warunek ten
nie obowiązuje zakładu uboju posiadającego własną
bazę surowcową.
Ponadto Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
wspiera konsolidację producentów poprzez tworzenie
grup producentów. Producenci mogą organizować się
w grupy producentów rolnych zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach produ-
centów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych
ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.). Podsta-
wowym celem założenia grupy jest podejmowanie
wspólnych działań, dzięki którym możliwe jest spro-

stanie wyzwaniom opartej na konkurencyjności go-
spodarki rynkowej. Odpowiednie zorganizowanie się
i dostosowanie produkcji do wymagań odbiorcy pod
względem jakości, ilości i asortymentu z jednocze-
snym stosowaniem zasad ochrony środowiska na
wszystkich etapach produkcji, przechowywania i dys-
trybucji produktów rolnych pozwała rolnikom uzy-
skać możliwość zapewnienia sobie silniejszej pozycji
na rynku, a także wyższych i stabilniejszych docho-
dów, w szczególności grupy mogą być równorzędną
stroną w kontraktacji surowca z zakładami prze-
twórczymi.
Ten sposób organizacji rynku jest również bardzo
istotny z uwagi na:
— po pierwsze – dysponowanie dużymi partiami
towaru (np. w celu sprzedaży w ramach skupu inter-
wencyjnego zbóż),
— po drugie – możliwość stworzenia powierzchni
przechowalniczej, a w związku z tym sprzedaży to-
waru wtedy, gdy np. cena dla producenta jest ko-
rzystna.
Dodać należy, że stabilizujące sytuację na rynku
zbóż są również działania spółki Elewarr, której wła-
ścicielem jest Agencja Rynku Rolnego. Spółka ta
oprócz tradycyjnie dokonywanych zakupów ziarna
oferuje producentom i grupom producenckim, które
z uwagi na niskie ceny nie decydują się na sprzedaż
zbóż i rzepaku w okresie żniw, możliwość ich usługo-
wego składowania. Łącznie spółka może przeznaczyć
na ten cel powierzchnię magazynową zdolną pomie-
ścić 0,3 mln ton ziarna. Aby skorzystać z oferty, pro-
ducent powinien dostarczyć do elewatora spółki nie
mniej niż 20 ton zboża lub rzepaku, dobrej jakości
handlowej, pochodzącego z własnego gospodarstwa,
ze zbiorów 2009 r. W zależności od przyjętego wa-
riantu oferty producent może:
— odebrać w dowolnym terminie składowane zbo-
że lub rzepak – producent ponosi wówczas koszty:
przyjęcia do magazynu, doprowadzenia do wymaga-
nych parametrów, przechowywania i wydania z ma-
gazynu z załadunkiem na środki transportowe; od-
biór zboża lub rzepaku nastąpi wg ustalonego har-
monogramu, nie później niż do 30 czerwca następne-
go roku, po uregulowaniu należności za ww. koszty
wg faktury VAT,
— sprzedać spółce Elewarr 50% dostarczonego
zboża lub rzepaku wg obowiązującego cennika skupu
w elewatorze spółki; producent ma również możliwo-
ści odkupienia sprzedanego uprzednio spółce zboża
lub rzepaku w późniejszym terminie, w zależności od
kształtowania się cen rynkowych, w cenie obowiązu-
jącej w dniu transakcji; szczegóły sprzedaży określo-
ne zostaną w umowie zawieranej indywidualnie w
magazynie spółki.
Nową formą wsparcia na rynku zbóż jest utwo-
rzony (w oparciu o nową ustawę o funduszach pro-
mocji produktów rolno-spożywczych z 22 maja 2009 r.
– Dz. U. Nr 97, poz. 799) Fundusz Promocji Ziarna
Zbóż i Przetworów Zbożowych administrowany przez
ARR. Celem funduszu jest promowanie przetworów
193
zbożowych i wspieranie wzrostu spożycia poprzez
zmianę upodobań żywieniowych konsumentów. Ze
środków funduszu finansowane mogą być kampanie
informacyjne i promocyjne, badania rynkowe i na-
ukowe, jak również udział producentów oraz prze-
twórców w wystawach, targach i szkoleniach. Dzia-
łania finansowane z funduszu promocji powinny
przyczynić się do poprawy jakości oferowanych pro-
duktów, konkurencyjności polskiej branży zbożowej
oraz trwałego zdobycia nowych rynków zbytu. Usta-
wa o funduszach promocji umożliwia również współ-
finansowanie tych działań ze środków UE.
W Polsce produkcja biopaliw i biokomponentów od-
bywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 sierp-
nia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.
Na podstawie tej ustawy Rada Ministrów, rozporzą-
dzeniem z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie narodo-
wych celów wskaźnikowych na lata 2008–2013, okre-
śliła minimalny udział biokomponentów i innych pa-
liw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i
biopaliw ciekłych zużywanych w transporcie.
Do produkcji alkoholu etylowego, który po od-
wodnieniu jest dodawany do benzyn jako biokompo-
nent (bioetanol), wykorzystywane są różne surowce
rolnicze, w tym zboża, oraz produkty z przetwór-
stwa rolno-spożywczego. Według danych Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w 2008 r. produkcja
alkoholu etylowego ogółem wynosiła 185,7 mln li-
trów, z czego 129,2 mln litrów (ok. 70%) wytworzo-
no ze zbóż. Biorąc pod uwagę strukturę rozdyspo-
nowania alkoholu etylowego, w 2008 r. na cele pali-
wowe zostało przeznaczone 103,9 mln litrów, do
wytworzenia którego wykorzystano 367 ton zbóż,
co odpowiada 1,3% produkcji zbóż ogółem. Nato-
miast w pierwszych trzech kwartałach 2009 r. pro-
dukcja alkoholu etylowego ogółem była na poziomie
114,5 mln litrów, a udział alkoholu wytworzonego
ze zbóż wzrósł do poziomu 84% i wynosił 96,6 mln
litrów. W trzech kwartałach 2009 r. na cele paliwo-
we przeznaczono 67,5 mln litrów alkoholu etylowe-
go, do wytworzenia którego wykorzystano 400 ton
zbóż, co odpowiada 1,3% produkcji zbóż ogółem.
Rozwijający się w Polsce rynek biokomponentów i
biopaliw może mieć wpływ na większe zapotrzebo-
wanie na bioetanol, a tym samym na surowce po-
trzebne do jego produkcji. Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi prezentuje jednoznaczne stanowisko,
iż rozwój rynku biopaliw winien być oparty na bio-
komponentach wytwarzanych w kraju z dostępnych
surowców rolniczych pochodzenia krajowego, co
daje gwarancję realizacji nie tylko celów środowi-
skowych, a przede wszystkim gospodarczych i spo-
łecznych. W tym celu w resorcie rolnictwa przygo-
towano kompleksową informację na temat realizacji
„Wieloletniego programu promocji biopaliw lub in-
nych paliw odnawialnych na lata 2008–2014”, w
której przedstawiono ocenę wpływu wdrożonych in-
strumentów prawnych na ten rynek. W dniu 26
stycznia 2010 r. Rada Ministrów przyjęła ten doku-
ment i na podstawie informacji w nim zawartych
194
zobowiązała resorty odpowiedzialne za wdrożenie
wieloletniego programu do przygotowania odpo-
wiednich propozycji zmian w programie oraz prze-
pisach prawa mających na celu rozwój krajowego
rynku biokomponentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie nadzoru nad osadzonymi
w zakładach karnych (13936)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-13936/10 z dnia 20 stycznia 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Krzysztofa Brejzy w sprawie nadzoru nad osa-
dzonymi w zakładach karnych.
W związku z uchwaleniem w dniu 18 czerwca
2009 r. ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wy-
konawczy przeznaczono dodatkowe środki finansowe
w kwocie 4 037 601 zł na poprawę i rozwinięcie mo-
nitoringu telewizji przemysłowej w zakładach kar-
nych i aresztach śledczych. W wyniku podjętych prac
w system monitoringu wyposażono dodatkowo 468
cel mieszkalnych. Systemem objęto również 448 ką-
cików sanitarnych z podglądem kamer z maskowa-
niem stref intymnych. Ponadto zainstalowano 489
kamer poza celami w ciągach komunikacyjnych i łaź-
niach. Nadmieniam, że przyznane środki finansowe
zostały wykorzystane w całości.
Mając na względzie wagę problemu samobójstw
osadzonych, opracowano przepisy i wytyczne okre-
ślające czynności mające na celu przeciwdziałanie
aktom samoagresji oraz procedury postępowania
personelu w tego rodzaju przypadkach. Istniejące w
tym zakresie przepisy i procedury są przedmiotem
stałego szkolenia zawodowego funkcjonariuszy i pra-
cowników Służby Więziennej.
Służba Więzienna ma obowiązek podejmowania
odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym
bezpieczeństwa osobistego w trakcie odbywania
kary. Kodeks karny wykonawczy w art. 108 określa,
że za bezpieczeństwo osadzonego odpowiada on sam
i administracja jednostki penitencjarnej. Na mocy
tego przepisu zobowiązuje się skazanego do nie-
zwłocznego informowania przełożonych o zagroże-
niach dla jego bezpieczeństwa oraz o unikaniu tych
zagrożeń. Art. 145 § 3 K.k.w. obliguje pracowników
Służby Więziennej do zasięgnięcia opinii psychologa
lub lekarza w sprawie możliwości wymierzenia kary
umieszczenia w celi izolacyjnej, gdzie osadzony
przebywa sam przez określony przedział czasu. Zno-
welizowany 18 czerwca 2009 r. Kodeks karny wyko-
nawczy wprowadza w art. 73a, 88c oraz 116 § 5a
możliwość stosowania w określonych i uzasadnio-
nych przypadkach monitoringu przez wewnętrzny
system urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk
także w celach mieszkalnych „w sposób uniemożli-
wiający ukazywanie intymnych części ciała skaza-
nego oraz wykonywanych przez niego intymnych
czynności fizjologicznych”.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
14 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów prowadzenia
oddziaływań penitencjarnych w zakładach karnych
i aresztach śledczych nakłada w § 7 na funkcjonariu-
szy Służby Więziennej obowiązek zapobiegania sa-
moagresji wśród skazanych poprzez realizację wielu
zaleceń, do których zaliczyć można: kierowanie ska-
zanych do właściwego systemu odbywania kary, kie-
rowanie skazanych do właściwych zakładów karnych
i odpowiednich oddziałów, odpowiednie rozmieszcze-
nie w celach mieszkalnych, właściwy dobór grup wy-
chowawczych, regularną wizytację cel mieszkalnych,
łagodzenie antagonizmów w środowisku skazanych,
udzielanie im pomocy, utrzymywanie stałych kontak-
tów wychowawczych itp. W uzasadnionych przypad-
kach skazanym sporządza się diagnozę psychologicz-
ną i/lub pogłębioną diagnozę resocjalizacyjną.
Znowelizowane 24 grudnia 2008 r. zarządzenie
nr 2/04 dyrektora generalnego Służby Więziennej z
dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie szczegółowych za-
sad prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej
oraz zakresów czynności funkcjonariuszy i pracow-
ników działów penitencjarnych i terapeutycznych
poświęca cały rozdział 6 tematyce przeciwdziałania
aktom samoagresji. Przewiduje się również uszcze-
gółowienie tego zarządzenie w kwestii zapobiegania
samobójstwom.
Ponadto Służba Więzienna realizuje szereg dzia-
łań profilaktycznych mających na celu przeciwdzia-
łanie zachowaniom autoagresywnym. Składają się
na nie:
— profilaktyka pierwszorzędowa – dotyczy wszyst-
kich osadzonych i obejmuje tak podstawowe działa-
nia, jak kształtowanie właściwych relacji pomiędzy
osadzonymi i kadrą więzienną,
— profilaktyka drugorzędowa – dotyczy wybra-
nych grup osadzonych o zwiększonym ryzyku zacho-
wań suicydalnych i obejmuje takie oddziaływania,
jak pogłębiona diagnoza psychologiczna i resocjaliza-
cyjna, opracowanie programu oddziaływań, udziela-
nie wsparcia itp.,
— profilaktyka trzeciorzędowa – dotyczy oddzia-
ływań podejmowanych wobec osadzonych po dokona-
nych próbach samobójczych i obejmuje pomoc psycho-
logiczną i terapeutyczną.

Należy podkreślić, że obecnie trwają prace nad
nowelizacją przepisów dotyczących ochrony osób ska-
zanych bądź tymczasowo aresztowanych wskazanych
przez sąd lub prokuraturę.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie waloryzacji kwoty zasiłku
pielęgnacyjnego (13939)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka z
dnia 20 stycznia 2010 r., dotyczące interpelacji posła
Stanisława Rydzonia w sprawie waloryzacji kwoty
zasiłku pielęgnacyjnego, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzin-
nych kwoty kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych
świadczeń, a więc także kwota zasiłku pielęgnacyj-
nego, podlegają weryfikacji co 3 lata. Ostatnia wery-
fikacja miała miejsce 1 listopada 2009 r.
Zakres zmian objętych weryfikacją z dnia 1 listo-
pada 2009 r. określiła Rada Ministrów w rozporzą-
dzeniu z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysoko-
ści dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się
stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek ro-
dzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 129, poz. 1058), na podstawie którego od
1 listopada 2009 r. podwyższona została do 520 zł
kwota świadczenia pielęgnacyjnego (poprzednio 420
zł) oraz podwyższone zostały kwoty zasiłku rodzin-
nego i wynoszą: 68 zł na dziecko w wieku do ukoń-
czenia 5. roku życia (poprzednio 48 zł), 91 zł na dziec-
ko w wieku powyżej 5. roku życia do ukończenia 18.
roku życia (poprzednio 64 zł), 98 zł na dziecko w wie-
ku powyżej 18. roku życia do ukończenia 24. roku
życia (poprzednio 68 zł).
Z uwagi na trudną sytuację budżetową wysokość
pozostałych świadczeń rodzinnych, w tym także za-
siłku pielęgnacyjnego (jego aktualna wysokość to
153 zł), pozostała niezmieniona.
Zgodnie z ww. przepisami ustawy o świadczeniach
rodzinnych kolejna weryfikacja kwot świadczeń ro-
dzinnych, a więc także kwoty zasiłku pielęgnacyjne-
go, przewidziana jest na 1 listopada 2012 r.
Tym niemniej należy wskazać, że MPiPS przygo-
towało projekt ustawy przewidujący zrównanie wy-
sokości zasiłku pielęgnacyjnego z dodatkiem pielę-
gnacyjnym, jednak zmiana taka, ze względu na trud-
195
ną sytuację budżetową, nie może obecnie zostać
wprowadzona w życie.
Rodziny z osobami niepełnosprawnymi, zwłasz-
cza z dzieckiem niepełnosprawnym, mogą korzystać,
poza zasiłkiem pielęgnacyjnym, z następujących
świadczeń rodzinnych:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego: 60
zł na dziecko do ukończenia 5. roku życia, 80 zł na
dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem życia,
— świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji
bądź niepodejmowania zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania
opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny –
520 zł miesięcznie, bez kryterium dochodowego od 1
stycznia 2010 r., plus opłacanie przez budżet państwa
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz
zdrowotne za osoby otrzymujące świadczenie pielę-
gnacyjne (jeśli nie ma już opłacanych z innego tytu-
łu).
Oprócz ww. świadczeń specjalnie adresowanych
do rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi rodziny te
mogą korzystać z pozostałych rodzajów świadczeń
rodzinnych, tj.:
— zasiłek rodzinny: 68 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia, 91 zł na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia, 98 zł na
dziecko w wielu powyżej 18. roku życia do ukończenia
24. roku życia,
— pozostałe rodzaje dodatków do zasiłku rodzin-
nego: dodatek z tytułu urodzenia dziecka (1000 zł
jednorazowo), dodatek z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego (400
zł miesięcznie), dodatek z tytułu samotnego wycho-
wywania dziecka (170 zł na dziecko, nie więcej niż
340 zł na wszystkie dzieci, na dziecko niepełnospraw-
ne 250 zł, nie więcej niż 500 zł na wszystkie dzieci),
dodatek z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie
wielodzietnej (80 zł na trzecie i każde następne dziec-
ko uprawnione do zasiłku rodzinnego), dodatek z ty-
tułu rozpoczęcia roku szkolnego (100 zł jednorazo-
wo), dodatek z tytułu podjęcia przez dziecko nauki
poza miejscem zamieszkania (90 zł z tytułu zamiesz-
kania w miejscowości, w której znajduje się siedziba
szkoły, 50 zł z tytułu dojazdu do miejscowości, w któ-
rej znajduje się siedziba szkoły).
Oprócz świadczeń rodzinnych jest szereg rodza-
jów świadczeń z pomocy społecznej: zasiłek okresowy,
celowy, usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi
opiekuńcze, poradnictwo specjalistyczne oraz renta
socjalna (dla pełnoletnich osób całkowicie niezdol-
nych do pracy z powodu naruszenia sprawności or-
ganizmu, które powstało przed ukończeniem 18. roku
życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyż-
szej przed ukończeniem 25. roku życia, albo w trakcie
studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej).
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin będzie:
196
— podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych
adresowanych do tych rodzin, w tym w pierwszej ko-
lejności wysokości świadczenia pielęgnacyjnego,
— zrównanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
(wynosi on obecnie 153 zł miesięcznie) wypłacanego
na podstawie ustawy o świadczeniach rodzinnych z
dodatkiem pielęgnacyjnym (wynosi on obecnie 173,10
zł miesięcznie) wypłacanym na podstawie ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych,
— podwyższenie podstawy opłacania składek na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe za osoby pobie-
rające świadczenie pielęgnacyjne (obecnie podstawą
jest kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tj. 520 zł).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie nierozstrzygniętego problemu
kontraktów w warmińsko-mazurskiej
służbie zdrowia (13942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Kossakowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 6 stycznia
2010 r., przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP,
z dnia 20 stycznia 2010 r., (znak: SPS-023-13942/10),
w sprawie nierozstrzygniętego problemu kontraktów
w warmińsko-mazurskiej służbie zdrowia, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w życie 4 li-
stopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. usta-
wy wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r. nie może być niższa niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009
r. Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowa-
na w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwierdzo-
nym w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdrowia w
porozumieniu z ministrem finansów, w którym wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. według stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie finansowym
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ o 11,5 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł, z
przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ 19 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w
ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane w
planach finansowych poszczególnych OW NFZ) w
łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ok. l994
mln zł na leczenie szpitalne. Cześć z tych środków
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń
na terenie województwa warmińsko-mazurskiego w
wysokości ok. 93,4 mln zł (w tym ok. 68,3 mln zł na
leczenie szpitalne), na podstawie upoważnień udzie-
lonych dyrektorowi Warmińsko-Mazurskiego OW
NFZ przez dyrektorów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
według stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględ-
nieniu poziomu wykonania przez świadczeniodaw-
ców kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w
ramach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
W nawiązaniu do powyższego pragnę poinformo-
wać, że z informacji dyrektora Warmińsko-Mazur-
skiego OW NFZ wynika, że proces kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w rodzaju
leczenie szpitalne przez Warmińsko-Mazurski OW
NFZ został zakończony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie podjęcia niezbędnych działań
w celu zapobieżenia dalszemu prześladowaniu
chrześcijan w Wietnamie (13945)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Marianowskiej (pismo
nr SPS-023-13945/10 z dnia 20 stycznia 2010 r.) w
sprawie podjęcia niezbędnych działań w celu zapo-
bieżenia dalszemu prześladowaniu chrześcijan w
Wietnamie uprzejmie przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
MSZ RP podjęło w ww. kwestii szereg działań za-
równo na płaszczyźnie dyplomacji dwustronnej z
Wietnamem, jak i na arenie stosunków wielostron-
nych. W lutym 2009 r. MSZ skierowało do polskich
placówek dyplomatycznych polecenie w sprawie sta-
łego monitorowania sytuacji chrześcijan oraz aktyw-
nego podnoszenia konieczności reagowania na przy-
padki prześladowań w ramach dialogu koordynacyj-
nego placówek państw UE. MSZ dwukrotnie, w
dniach 13 i 29 stycznia 2010 r., przekazało ambasa-
dorowi Socjalistycznej Republiki Wietnamu w RP
wyrazy zaniepokojenia drastycznym potraktowa-
niem wiernych parafii Dong Chiem (zburzenie w dniu
6 stycznia 2010 r. z udziałem znacznych sił policyj-
nych betonowego krzyża), zwracając uwagę na wagę
symbolu krzyża dla polskich katolików.
Ambasadzie RP w Hanoi zostały przekazane sto-
sowne instrukcje zalecające podjęcie wspólnych z
przedstawicielstwami dyplomatycznymi krajów UE
(kwestia wolności religijnej stanowi ważny element
dialogu UE – Wietnam nt. praw człowieka) działań
monitorujących i apelujących do władz wietnamskich
o poszanowanie wolności religijnych i swobody wyzna-
nia, które są gwarantowane przez konstytucję SRW.
W związku z powyższym szef polskiej placówki odbył
rozmowę z wysokim przedstawicielem wietnamskiego
MSZ. W tym kontekście warto zaznaczyć, że Polska
nie dysponuje instrumentami mogącymi wpływać na
politykę wewnętrzną rządu wietnamskiego. Polskie
kredyty eksportowe dla Wietnamu mają na celu wspie-
ranie naszego eksportu i poprawę konkurencyjności
polskiej oferty na tamtejszym rynku. Nie mają one
bezpośredniego charakteru pomocowego.
Należy również odnotować, że Stolica Apostolska
do chwili obecnej nie zajęła stanowiska w związku z
wydarzeniami w Dong Chiem. Ojciec Święty Bene-
dykt XVI na spotkaniu z korpusem dyplomatycznym
w dniu 11 stycznia 2010 r. podkreślił wagę wizyty w
Watykanie prezydenta Wietnamu, złożonej w grud-
niu 2009 r., nie odnosząc się do trudności, jakie na-
potykają tam katolicy. Postawa ta sugeruje zachowa-
197
nie wstrzemięźliwości i rozwiązywanie istniejących
niewątpliwie problemów na płaszczyźnie dialogu.
Na forum ONZ (w ramach prac Rady Praw Czło-
wieka oraz III Komitetu Zgromadzenia Ogólnego)
Polska udziela wsparcia inicjatywom UE na rzecz
promocji idei zwalczania nietolerancji religijnej. Sto-
sowna rezolucja autorstwa UE, przyjmowana co roku
przez ZO NZ (ostatnia z dnia 29 października
2009 r.), wymienia zjawisko chrystianofobii.
Ponadto Polska aktywnie wykorzystuje mecha-
nizm Powszechnego Przeglądu Okresowego (Univer-
sal Periodic Review – UPR) Rady Praw Człowieka NZ
do zwracania uwagi społeczności międzynarodowej na
przypadki nieprzestrzegania praw mniejszości religij-
nych, w tym na przypadki prześladowania chrześcijan
w poszczególnych państwach. UPR jest mechanizmem
oceny i kontroli przestrzegania praw człowieka, utwo-
rzonym zgodnie z postanowieniami rezolucji ZO NZ z
dnia 15 marca 2006 r. o powołaniu Rady Praw Czło-
wieka NZ. W 2009 r. w ramach UPR delegacja RP
wygłosiła w Genewie wystąpienia odnoszące się do
tych niepokojących zjawisk, formułując pytania i re-
komendacje wobec wysokich rangą delegacji rządo-
wych Wietnamu, Nigerii i Korei Północnej.
Polska zamierza w dalszym ciągu zabierać głos w
sprawie prześladowań chrześcijan podczas kolejnych
sesji UPR, a kwestia wypełniania przez państwa pod-
dawane przeglądowi zobowiązań międzynarodowych
z zakresu prawa do wolności myśli, sumienia i religii
(art. 18 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatel-
skich i Politycznych) pozostanie przedmiotem stałej
troski polskiej dyplomacji.
Kwestia przestrzegania wolności religijnych w
Wietnamie i w innych państwach ze względu na uni-
wersalny charakter i wagę dla całej opinii międzyna-
rodowej leży również w obszarze zainteresowania
Parlamentu Europejskiego i Rady Europy. Jesteśmy
przekonani, że możemy w tej sprawie liczyć na zro-
zumienie i aktywność polskich parlamentarzystów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie wstrzymania dopłat obszarowych
i uzupełniających z dniem 11 grudnia 2009 r.
(13946)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 stycznia 2010 r.,
198
znak: SPS-023-13946/10, interpelację pana posła
Artura Dunina w sprawie wstrzymania realizacji
płatności bezpośrednich, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z art. 29 ust. 2 rozporządzenia Rady
(WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustana-
wiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej po-
lityki rolnej i ustanawiającego określone systemy
wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządze-
nia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr
378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr
1782/2003, płatności są przekazywane w nie więcej
niż dwóch ratach na rok, w okresie od dnia 1 grud-
nia do dnia 30 czerwca kolejnego roku kalendarzo-
wego. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
dokładają jednak wszelkich starań, aby realizacja
płatności przebiegała na bieżąco i bez zbędnej zwło-
ki. Dzięki temu zdecydowana większość beneficjen-
tów otrzymała już wsparcie w postaci płatności bez-
pośrednich.
Do dnia 31 grudnia 2009 r. wypłacono łącznie
ok. 6,1 mld PLN na rzecz ok. 53% uprawnionych
rolników, co stanowi ok. 49% całkowitej kwoty płat-
ności na 2009 r. Oznacza to, że w grudniu 2009 r.
pieniądze otrzymała ponad połowa rolników wnio-
skujących o płatności, a wypłacona kwota jest pra-
wie o 2 mld PLN większa niż w grudniu 2008 r. i
blisko o 4 mld PLN większa niż w grudniu 2007 r.
W okresie od 1 do 18 stycznia br. trwała przerwa w
realizacji płatności, która spowodowana była pro-
wadzonymi uzgodnieniami między Bankiem Gospo-
darstwa Krajowego a ministrem finansów w sprawie
umowy, o której mowa w art. 208 ust. 2 ustawy z
dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz pracami legislacyj-
nymi nad projektem rozporządzenia wykonawczego
do znowelizowanej ustawy z dnia 22 września 2006 r.
o uruchamianiu środków pochodzących z budżetu
Unii Europejskiej przeznaczonych na finansowanie
wspólnej polityki rolnej (Dz. U. Nr 187, poz. 1381, z
późn. zm.).
Zawarcie umowy z Bankiem Gospodarstwa Kra-
jowego oraz opublikowanie rozporządzenia ministra
finansów z dnia 12 stycznia 2010 r. w sprawie środ-
ków na realizację wspólnej polityki rolnej (Dz. U. Nr
4, poz. 28) pozwoliło na realizację w dniu 19 stycznia
br. kolejnego zapotrzebowania na WPR złożonego
przez prezesa Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa. Tego samego dnia nastąpiło wznowie-
nie wypłat i od tej pory płatności znów są realizowa-
ne na bieżąco. W okresie od 19 do 28 stycznia br.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
przekazała na konta bankowe przeszło 324 tys. rol-
ników wsparcie w wysokości ponad 2,7 mld PLN.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że łącznie agencja
wypłaciła już na rzecz rolników, którzy złożyli wnio-
ski w 2009 r., blisko 8,9 mld PLN. Dopłaty obszarowe
otrzymało ponad 1,07 mln rolników spośród blisko
1,4 mln uprawnionych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie nadzoru nad spółkami Skarbu
Państwa na przykładzie Ruchu SA (13950)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Pawła Poncyljusza z dnia 11
stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13950/10, w sprawie
nadzoru nad spółkami Skarbu Państwa na przykła-
dzie Ruchu SA, przedstawiam poniżej stanowisko mi-
nistra skarbu państwa w odniesieniu do pytań zawar-
tych w przedmiotowej interpelacji, oparte na informa-
cjach uzyskanych od zarządu spółki Ruch SA
Na wstępie chciałbym podkreślić, iż Skarb Pań-
stwa jest jednym z akcjonariuszy spółki Ruch SA.
Minister skarbu państwa, wykonując uprawnienia
wynikające z posiadania akcji spółki, działa na pod-
stawie obowiązujących przepisów prawa, w tym w
szczególności: ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o za-
sadach wykonywania uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa, Kodeksu spółek handlowych oraz
statutu spółki. Istotę tych uprawnień stanowi wyko-
nywanie praw z posiadanych przez Skarb Państwa
akcji Ruch SA poprzez głosowanie nad poszczególny-
mi projektami uchwał na walnym zgromadzeniu
spółki oraz udział swoich przedstawicieli w radzie
nadzorczej spółki.
Skarb Państwa, jako akcjonariusz Ruch SA, może
działać jedynie w granicach przyznanych mu upraw-
nień, a tym samym nie ma prawa do bezpośredniej
ingerencji w prowadzoną przez spółkę działalność,
poprzez m.in. wydawanie zarządowi wiążących pole-
ceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Ad 1 i 2. Z uwagi na kontrolny pakiet akcji Skar-
bu Państwa w spółce Ruch SA oraz planowane roz-
poczęcie procesu zbycia akcji spółki minister skarbu
państwa zobligował zarząd spółki do podjęcia działań
mających na celu opracowanie i wdrożenie programu
naprawczego Ruch SA. Wynikiem tych działań jest
przyjęta w marcu 2009 r. przez radę nadzorczą „Stra-
tegia spółki na lata 2009–2011”. Główne założenia
strategii to: optymalizacja zatrudnienia, restruktu-
ryzacja majątku, rozwój sieci partnerskiej, spłaszcze-
nie struktury organizacyjnej (zmniejszenie liczby
komórek organizacyjnych), optymalizacja infrastruk-
tury kolportażu i hurtu FMCG (likwidacja bądź re-

organizacja hurtowni). Strategia ta, sukcesywnie
realizowana przez zarząd spółki pod nadzorem rady
nadzorczej, winna przynieść zdecydowaną poprawę
sytuacji ekonomicznej i finansowej spółki Ruch SA
już w 2010 r.
Należy zauważyć, iż przez wiele lat spółka Ruch
SA nie była modernizowana. Poprzednie zarządy nie
podejmowały zdecydowanych działań mających na
celu dostosowanie spółki do zmieniających się warun-
ków rynkowych. Wieloletnie zaniechania oraz pogar-
szająca się koniunktura gospodarcza doprowadziły
spółkę do znacznej utraty pozycji rynkowej. W tym
kontekście zdecydowane działania restrukturyzacyj-
ne obecnego zarządu należy ocenić pozytywnie.
Ad 3 i 4. Od momentu pozyskania środków z emi-
sji akcji spółki na GPW w Warszawie SA przeprowa-
dzonej w grudniu 2006 r. Ruch SA poniosła nakłady
inwestycyjne w kwocie 94 968 tys. zł, z czego w po-
szczególnych okresach zostały wydatkowane nastę-
pujące kwoty (dane były publikowane w raportach
okresowych spółki):
— 42 046 tys. zł w roku obrotowym 2007,
— 41 084 tys. zł w roku obrotowym 2008,
— 11 838 tys. zł po trzech pierwszych kwartałach
roku obrotowego 2009.
Poniesione przez spółkę nakłady inwestycyjne w
głównej mierze skoncentrowane były na trzech stra-
tegicznych celach inwestycyjnych:
— modernizacja i rozwój sieci sprzedaży (m.in.
przejęcia w drodze zakupu zorganizowanych sieci ka-
wiarni i otwieranie nowych kawiarni icoffee),
— informatyzacja,
— modernizacja funkcji logistycznych.
Środki wydatkowane w 2007 r. na przejęcie w dro-
dze zakupu zorganizowanych sieci kawiarni i otwie-
ranie nowych kawiarni icoffee, jak również informa-
tyzacja były przeprowadzone nienależycie. W związ-
ku z tym Ruch SA złożył zawiadomienie o podejrze-
niu popełnienia przez były zarząd spółki przestęp-
stwa, polegającego na działaniu na szkodę spółki.
W latach 2007–2008 obecny zarząd Ruch SA, w
ramach zawartych umów. realizował projekty stra-
tegiczne zainicjowane głównie w 2006 r. Na prze-
strzeni roku obrotowego 2008 i trzech pierwszych
kwartałów roku obrotowego 2009 Ruch SA prowa-
dziła złożone i kosztochłonne procesy reorganizacji
spółki i optymalizacji zatrudnienia (zwolnienia gru-
powe), w związku z którymi poniesiono m.in. wydat-
ki na świadczenia pracownicze o łącznej wysokości
ok. 30 mln zł.
Ad 5. Podpisane w dniu 13 czerwca 2005 r. przez
Ruch SA „Porozumienie w sprawie zakończenia spo-
ru zbiorowego” dawało gwarancję zatrudnienia
maksymalnie na 68 miesięcy, co wiązało się – w sy-
tuacji rozwiązania umowy z pracownikiem w okresie
gwarancji – z koniecznością wypłaty odszkodowania
za cały okres pozostały do końca obowiązywania po-
rozumienia.
199
Należy podkreślić, iż „Porozumienie w sprawie
zakończenia sporu zbiorowego” inaczej było oceniane
w momencie jego podpisania, inaczej jest natomiast
oceniane obecnie, gdy Ruch SA przeprowadza dzia-
łania restrukturyzacyjne, w tym zwolnienia grupo-
we. W momencie zawierania porozumienia sytuacja
Ruch SA w zakresie zatrudnienia i porozumień do-
tyczących pracy i płacy była szczególna. Od 2003 r.
w spółce zostały wypowiedziane układy zbiorowe pła-
cy, a pracownicy pozbawieni wszelkich dodatków pła-
cowych i wielu przywilejów. Jednocześnie przeprowa-
dzono restrukturyzację zatrudnienia, w wyniku któ-
rej odeszło ponad 2000 osób. W chwili podpisywania
porozumienia zapewne nie planowano redukcji za-
trudnia i nie szacowano kosztów związanych z wpro-
wadzanymi gwarancjami zatrudnienia.
Obecnie w Ruch SA realizowane są od 2008 r.
działania restrukturyzacyjne, w tym zwolnienia gru-
powe. Głównym kosztem tych działań jest koniecz-
ność wypłaty odszkodowania zwalnianym pracowni-
kom na podstawie porozumienia z dnia 13 czerwca
2005 r.
W konsekwencji należy stwierdzić, iż zawarte w
dniu 13 czerwca 2005 r. „Porozumienie w sprawie
zakończenia sporu zbiorowego” z punktu widzenia
konieczności podejmowania działań restrukturyza-
cyjnych w spółce Ruch SA, w tym zwolnień grupo-
wych, należy oceniać negatywnie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie konsekwencji dla budżetu państwa
zaistniałych w wyniku sprzedaży tzw. byłych
mieszkań zakładowych oraz stanowiska
Ministerstwa Skarbu Państwa w tej sprawie
(13957)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania zawarte w interpelacji pana posła Dawida
Jackiewicza w sprawie konsekwencji dla budżetu
państwa zaistniałych w wyniku sprzedaży tzw. by-
łych mieszkań zakładowych oraz stanowiska Mini-
sterstwa Skarbu Państwa w tej sprawie, przesłanej
przy piśmie z dnia 20 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-023-13957/10, uprzejmie informuję.
Ad 1. Jakie działania podejmuje Ministerstwo Skar-
bu Państwa, aby kontrolować handel byłymi mieszka-
niami zakładowymi z udziałem Skarbu Państwa?
200
Sprzedaż mieszkań zakładowych przez nadzoro-
wane przez ministra skarbu państwa spółki odbywa
się na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o
zasadach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz niektórych mieszkań bę-
dących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24, ze zm.). Z informacji uzyskanych ze
spółek nadzorowanych przez ministra skarbu pań-
stwa oraz zgromadzonej dokumentacji wynika, że
zbywanie mieszkań zakładowych przez nadzorowane
spółki odbywało się zgodnie z obowiązującym pra-
wem, w przeważającej części na rzecz uprawnionych
najemców. Poruszony przez pana posła problem zby-
wania lokali mieszkalnych wraz z lokatorami wystę-
pował w spółkach incydentalnie.
Odnosząc się do kwestii ewentualnych działań
ministra skarbu państwa zmierzających do systemo-
wego ujęcia i rozwiązania problemu, uprzejmie infor-
muję pana posła, że w zakresie spółek pozostających
w nadzorze ministra skarbu państwa obowiązujące
obecnie przepisy prawne w pełni zabezpieczają inte-
resy zarówno lokatorów mieszkań zakładowych, jak
i podmiotów nadzorowanych przez ministra skarbu
państwa. Zarządy spółek, w których występuje pro-
blem mieszkań zakładowych, zostały zobowiązane
uchwałami walnych zgromadzeń/zgromadzeń wspól-
ników do kontrolowania prawidłowości procesu zby-
wania lokali mieszkalnych. Zgodnie z zapisami sta-
tutowymi w spółkach, kompetencje w zakresie gospo-
darki mieszkaniowej należą do zarządów spółek. W
przypadku większości spółek nabycie i zbycie nieru-
chomości lub prawa użytkowania wieczystego albo
udziałów w nieruchomości o wartości powyżej 10 000
euro wymaga zgody rady nadzorczej, natomiast po-
wyżej równowartości 30 000 euro wymagana jest
zgoda walnego zgromadzenia akcjonariuszy lub zgro-
madzenia wspólników.
Ad 2. Ile wynoszą szacunki określające straty bu-
dżetu państwa z tytułu dokonanych transakcji han-
dlowych? Jakie działania podejmuje Ministerstwo
Skarbu Państwa, aby ograniczać negatywne dla pań-
stwowego budżetu skutki tych transakcji?
Z informacji uzyskanych w Ministerstwie Infra-
struktury wynika, że w ostatnim okresie resort in-
frastruktury podejmuje próby zebrania aktualnych
danych o liczbie byłych mieszkań zakładowych. Z in-
formacji uzyskanych od wojewodów i organizacji sku-
piających najemców tych mieszkań wynika, że ze
względu na upływ czasu oraz fakt, że większość pod-
miotów nie istnieje, nie ma możliwości odtworzenia
lub zebrania wymaganych danych. Nie znając skali
omawianego zjawiska, nie można odnieść się do su-
gerowanych w interpelacji strat poniesionych przez
budżet państwa z tytułu sprzedaży tzw. mieszkań
zakładowych ani oszacować ewentualnych strat. W
interpelacji nie wskazano czynników ekonomicznych,
które miałyby decydować o rzekomych ubytkach w
dochodach budżetu państwa z tytułu sprzedaży w
trakcie procesów prywatyzacyjnych tzw. mieszkań
zakładowych.
Ad 3. Czy popiera Pan inicjatywę przedstawioną
w poselskim projekcie ustawy o zmianie niektórych
ustaw dotyczących przekształceń własnościowych
nieruchomości (druk sejmowy nr 1224 i 1224-A) i jest
Pan skłonny udzielić poparcia dla zawartych w nim
postulatów zmian prawnych?
Uprzejmie informuję, że w stanowisku rządu do
projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw doty-
czących przekształceń własnościowych nieruchomo-
ści (druk 1224) rząd wyraził aprobatę dla podejmo-
wania prób rozwiązania problemów najemców byłych
mieszkań zakładowych, wskazując jednak, że przed-
łożony projekt ustawy ze względu na skomplikowanie
materii wymaga przeprowadzenia dalszej wnikliwej
analizy. Rząd zwrócił uwagę, że część zaproponowa-
nych w tym projekcie rozwiązań nasuwa istotne wąt-
pliwości natury konstytucyjnej. Zasadnicze wątpli-
wości w tym zakresie budzi zaproponowana kon-
strukcja roszczenia o wykup lokalu, pomijająca kwe-
stie woli właściciela lokalu oraz pozbawiająca prawa
wyboru osoby kupującego lub określenie wysokości
ceny. Tego rodzaju rozwiązania nie tylko ograniczają
prawa właściciela lokalu, ale w istocie pozbawiają
prawa własności, przymuszając właścicieli zasobów
mieszkaniowych do sprzedaży lokali na preferencyj-
nych warunkach. Konstrukcja taka została już w
przeszłości negatywnie oceniona przez Trybunał
Konstytucyjny (orzeczenie TK z dnia 30 październi-
ka 2001 r., sygn. akt K 33/00).
W stanowisku do projektu ustawy zawartym w
druku 1224 rząd zwrócił również uwagę na koniecz-
ność uzupełnienia projektu o oszacowanie skutków
finansowych dla budżetu państwa związanych z
wprowadzeniem w życie projektowanej regulacji.
Zdaniem rządu nie można zgodzić się z zawartym w
uzasadnieniu stwierdzeniem, iż proponowane regu-
lacje nie będą powodować dodatkowych skutków fi-
nansowych w budżecie państwa ponad skutki przed-
stawione i uwzględnione w procesie przygotowywa-
nia i przyjęcia ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie
niektórych ustaw dotyczących nabywania własności
nieruchomości. Przedłożony projekt ustawy wykra-
cza bowiem znacznie ponad unormowania zawarte w
powołanej powyżej ustawie. Wśród niewątpliwych
skutków finansowych dla budżetu państwa, obok
skutków wynikających z odszkodowań wypłacanych
na podstawie dotychczas obowiązującego art. 4 ust. 9
ww. ustawy z dnia 7 lipca 2005 r., należałoby wymie-
nić skutki wynikające ze zwolnienia z podatku docho-
dowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 1
projektu ustawy, zwolnienia z opłat sądowych, o któ-
rych mowa w art. 7 projektu ustawy, lub ustalenia, iż
wydatki (bez ich wyszczególnienia) związane z okre-
ślonymi postępowaniami będzie pokrywał Skarb Pań-
stwa (art. 7 pkt 3 i art. 11 pkt 3 projektu ustawy).
Uwzględniając powyższe, w podsumowaniu sta-
nowiska rządu przyjętym do projektu ustawy zawar-
tym w druku 1224 zwrócono uwagę, że projekt wy-

maga dogłębnego przeanalizowania zarówno pod
względem merytorycznym, jak i legislacyjnym, a w
szczególności uwzględnienia w proponowanych roz-
wiązaniach wniosków wypływających z dotychczaso-
wego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego.
Odnosząc się natomiast do autopoprawek zgłoszo-
nych do ww. projektu ustawy, zawartych w druku
1224-A, uprzejmie informuję, że w mojej ocenie za-
proponowane autopoprawki pogłębiają obawę o nie-
konstytucyjność tych regulacji, a także obawę o brak
praktycznej możliwości ich realizacji, gdyż silniej niż
w poprzedniej wersji obciążają budżet państwa. Za-
proponowane autopoprawki nie uwzględniają rów-
nież sugestii i uwag rządu przedstawionych w stano-
wisku przyjętym do pierwotnej wersji projektu usta-
wy (do druku 1224).
W przedłożonych autopoprawkach utrzymano
konstrukcję roszczenia o wykup lokalu, co budzi oba-
wę o niekonstytucyjność. W obecnym systemie praw-
noustrojowym brak jest bowiem podstaw do przymu-
szania właścicieli zasobów mieszkaniowych do sprze-
daży lokali na preferencyjnych warunkach, gdyż jest
to zbyt radykalne ingerowanie przez ustawodawcę w
konstytucyjną swobodę rozporządzania mieniem.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że
w przedłożonym projekcie silniej niż w poprzedniej
wersji (w druku 1224) obciążono Skarb Państwa obo-
wiązkiem kompensacji obecnemu właścicielowi nie-
ruchomości ograniczenia jego prawa własności wy-
nikającego z proponowanych regulacji. W wersji pro-
jektu zawartej w druku 1224 proponowano, aby zo-
bowiązanym do wypłaty kompensacji był podmiot,
który naruszył interes prawny najemcy, a ponadto
wypłacana miała być różnica pomiędzy ceną nabycia
mieszkania przez osobę uprawnioną a wartością ryn-
kową mieszkania, a nie, jak proponuje się w przedło-
żonej autopoprawce, pełna wartość rynkowa miesz-
kania. Zatem zaproponowana w autopoprawce zasa-
da kompensacji bardziej obciąża budżet państwa niż
propozycje zawarte w projekcie ustawy zawartym w
druku 1224.
Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że
propozycje zawarte w projektach ustaw zawartych w
drukach 1224 i 1224-A budzą obawę o niekonstytu-
cyjność, a także o brak możliwości ich realizacji ze
względu na bardzo duże obciążenie finansowe budże-
tu państwa. Propozycje te wymagają ponadto dogłęb-
nego przeanalizowania pod kątem legislacyjnym.
Ad 4. Czy uważa Pan Minister za potrzebne udzie-
lenie obecnie przez państwo pomocy gminom w na-
byciu od prywatnych właścicieli zasiedlonych byłych
budynków zakładowych przez stworzenie preferen-
cyjnych kredytów dla gmin na wykup takich lokali
czy też stworzenie gwarancji Skarbu Państwa po-
przez objęcie poręczeniami Skarbu Państwa spłaty
zaciągniętych przez gminy na ten cel kredytów?
Odpowiadając na powyższe, należy stwierdzić, że
niezupełnie jest jasny cel, dla realizacji którego Skarb
Państwa miałby stwarzać preferencyjne warunki dla
nabycia przez gminy byłych mieszkań zakładowych.
201
Zmiana właściciela zasobów mieszkaniowych nie
zmienia sama z siebie prawnej sytuacji najemcy miesz-
kania. Jeżeli zaś rozwiązanie takie miałoby zmierzać
w swej istocie do stworzenia warunków dla wykupy-
wania przez najemców mieszkań gminnych na wła-
sność po symbolicznych cenach, to należałoby taki
mechanizm ocenić krytycznie. Prowadziłoby to bo-
wiem do swoistego i nieuprawnionego uwłaszczenia
części najemców lokali mieszkalnych kosztem istot-
nych wydatków pochodzących z budżetu państwa i
budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Ad 5. Czy planuje Pan podjąć jakiekolwiek dzia-
łania celem przeprowadzenia skutecznej procedury
legislacyjnej w zakresie uregulowania sytuacji praw-
nej najemców byłych mieszkań zakładowych?
Należy zauważyć, że stosownie do przepisów usta-
wy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, ze zm.)
zagadnienia dotyczące gospodarki nieruchomościami
wchodzą w zakres działania ministra właściwego do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i
mieszkaniowej. Z tej racji ten właśnie minister jest
uprawniony m.in. do podejmowania inicjatyw usta-
wodawczych we wskazanym zakresie oraz reprezen-
towania rządu w parlamentarnych pracach legisla-
cyjnych nad projektami aktów prawnych z zakresu
gospodarki nieruchomościami.
W 2007 r. rząd podjął inicjatywę legislacyjną w
omawianym zakresie. Przygotowany wówczas w re-
sorcie infrastruktury projekt ustawy o nabywaniu
mieszkań, które przestały być mieszkaniami zakła-
dowymi przedsiębiorstw państwowych, niektórych
spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa oraz
państwowych osób prawnych, zawierał rozwiązania,
które niewątpliwie były korzystne dla najemców by-
łych mieszkań zakładowych, jednak powodowały
znaczne skutki finansowe dla budżetu państwa. Ob-
ciążenie budżetu państwa wynikało, po pierwsze, z
zawartej w projekcie propozycji wsparcia finansowe-
go w formie kredytów dla gmin, które zdecydowałyby
się odkupić od prywatnych właścicieli byłe mieszka-
nia zakładowe, po drugie, z konieczności zapewnie-
nia odszkodowań dla obecnych właścicieli tych nie-
ruchomości, w wysokości równej różnicy między war-
tością rynkową lokalu mieszkalnego a ceną, którą
zapłaci najemca przy zastosowaniu preferencyjnych
warunków nabycia lokalu. Z uwagi na znaczne skut-
ki finansowe tego projektu został on jednak wycofa-
ny z dalszych prac legislacyjnych.
Oprócz przyjęcia przez rząd stanowiska do wspo-
mnianego wcześniej poselskiego projektu ustawy o
zmianie niektórych ustaw dotyczących przekształceń
własnościowych nieruchomości (druk 1224), Rada
Ministrów wyraziła opinię wobec poselskiego projek-
tu ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących
nabywania własności nieruchomości (druk nr 2275).
W przyjętym w dniu 4 grudnia 2009 r. stanowisku
do tego projektu rząd również pozytywnie ocenił nie-
które propozycje zawarte w tym projekcie. W szcze-
gólności wyraził aprobatę dla propozycji przywróce-
202
nia możliwości realizacji uprawnień, o których mowa
w art. 4 i 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie
niektórych ustaw dotyczących nabywania własności
nieruchomości (Dz. U. Nr 157, poz. 1315), a także
składania wniosków o nabycie mieszkania na pod-
stawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach
zbywania mieszkań będących własnością przedsię-
biorstw państwowych, niektórych spółek handlowych
z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób
prawnych oraz niektórych mieszkań będących wła-
snością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz.
24, z późn. zm.).
Należy stwierdzić, że wprowadzenie do porządku
prawnego ewentualnych rozwiązań prawnych, które
miałyby na celu umożliwienie najemcom byłych
mieszkań zakładowych nabywania prawa własności
tych mieszkań na warunkach preferencyjnych, w kon-
sekwencji spowodowałoby znaczne obciążenie budżetu
państwa w kolejnych latach. Proponowanie takich roz-
wiązań w obecnej sytuacji ekonomicznej państwa na-
potyka na poważne trudności i jest nieuzasadnione, a
ich ewentualne wprowadzenie może spowodować brak
faktycznej możliwości ich realizacji. Z uwagi na po-
wyższe w chwili obecnej rząd nie prowadzi prac legi-
slacyjnych w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie wystosowania noty dyplomatycznej
w związku z aktami agresji wobec Kościoła
katolickiego w Wietnamie (13958)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej (pismo nr
SPS-023-13958/10 z dnia 20 stycznia 2010 r.) w spra-
wie wystosowania noty dyplomatycznej w związku z
aktami agresji wobec Kościoła katolickiego w Wiet-
namie, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP podjęło w
kwestii prześladowań chrześcijan szereg działań za-
równo na płaszczyźnie dyplomacji dwustronnej, jak
i na arenie stosunków wielostronnych. W lutym 2009
r. MSZ skierowało do polskich placówek dyplomatycz-
nych polecenie w sprawie stałego monitorowania sy-
tuacji chrześcijan oraz aktywnego podnoszenia ko-
nieczności reagowania na przypadki prześladowań
w ramach dialogu koordynacyjnego placówek państw
UE. Na forum ONZ (w ramach prac Rady Praw Czło-
wieka oraz III Komitetu Zgromadzenia Ogólnego)
Polska udziela wsparcia inicjatywom UE na rzecz
promocji idei zwalczania nietolerancji religijnej. Sto-
sowna rezolucja autorstwa UE, przyjmowana co roku
przez ZO NZ (ostatnia z dnia 29 października 2009
r.), wymienia zjawisko chrystianofobii.
Ponadto Polska aktywnie wykorzystuje mecha-
nizm Powszechnego Przeglądu Okresowego (Uni-
versal Periodic Review – UPR) Rady Praw Człowie-
ka NZ do zwracania uwagi społeczności międzyna-
rodowej na przypadki nieprzestrzegania praw
mniejszości religijnych, w tym na przypadki prze-
śladowania chrześcijan w poszczególnych pań-
stwach. UPR jest mechanizmem oceny i kontroli
przestrzegania praw człowieka, utworzonym zgod-
nie z postanowieniami rezolucji ZO NZ z dnia 15
marca 2006 r. o powołaniu Rady Praw Człowieka
NZ. W 2009 r. w ramach UPR delegacja RP wygło-
siła w Genewie wystąpienia odnoszące się do tych
niepokojących zjawisk, formułując pytania i reko-
mendacje wobec wysokich rangą delegacji rządo-
wych Wietnamu, Nigerii i Korei Północnej.
Odnośnie do ostatnich wydarzeń w Wietnamie
MSZ dwukrotnie, w dniach 13 i 29 stycznia 2010 r.,
przekazało ambasadorowi Socjalistycznej Republiki
Wietnamu w RP wyrazy zaniepokojenia drastycz-
nym potraktowaniem wiernych parafii Dong Chiem
(zburzenie w dniu 6 stycznia 2010 r. z udziałem
znacznych sił policyjnych betonowego krzyża), zwra-
cając uwagę na wagę symbolu krzyża dla polskich
katolików. Ambasadzie RP w Hanoi zostały przeka-
zane stosowne instrukcje zalecające podjęcie wspól-
nych, z przedstawicielstwami dyplomatycznymi kra-
jów UE (kwestia wolności religijnej stanowi ważny
element dialogu UE – Wietnam na temat praw czło-
wieka), działań monitorujących i apelujących do
władz wietnamskich o poszanowanie wolności reli-
gijnych i swobody wyznania, które są gwarantowa-
ne przez konstytucję SRW. Szef polskiej placówki w
związku z tym odbył rozmowę z wysokim przedsta-
wicielem wietnamskiego Ministerstwa Spraw Za-
granicznych.
Należy również odnotować, że Stolica Apostolska
do chwili obecnej nie zajęła stanowiska w związku z
wydarzeniami w Dong Chiem. Ojciec Święty Bene-
dykt XVI na spotkaniu z korpusem dyplomatycznym
w dniu 11 stycznia 2010 r. podkreślił wagę wizyty w
Watykanie prezydenta Wietnamu, złożonej w grud-
niu 2009 r., nie odnosząc się do trudności, jakie na-
potykają tam katolicy. Postawa ta sugeruje zachowa-
nie wstrzemięźliwości i rozwiązywanie istniejących
niewątpliwie problemów na płaszczyźnie dialogu.
Kwestia przestrzegania wolności religijnych w
Wietnamie i w innych państwach ze względu na uni-
wersalny charakter i wagę dla całej opinii międzyna-
rodowej leży również w obszarze zainteresowania
Parlamentu Europejskiego i Rady Europy. Jesteśmy

przekonani, że możemy w tej sprawie liczyć na zro-
zumienie i aktywność polskich parlamentarzystów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania szpitalnych
oddziałów kardiologicznych (13968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Stanisława Steca, posła na Sejm RP,
z dnia 18 stycznia 2010 r., przesłaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 22
stycznia 2010 r. (znak: SPS-023-13968/10), w sprawie
funkcjonowania szpitalnych oddziałów kardiologicz-
nych uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień. Zasady i tryb finansowania ze środków pu-
blicznych świadczeń opieki zdrowotnej zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ, dotyczą-
cych szczegółowych warunków zawierania i realiza-
cji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w
poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o
udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto,
zgodnie z art. 146 ust. l ww. ustawy, prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia określa przedmiot postępo-
wania w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz
warunki wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii dotyczących wymogu po-
siadania mobilnego aparatu RTG w oddziałach kar-
diologicznych, uprzejmie informuję Pana Marszałka,
iż warunki realizacji świadczeń gwarantowanych zo-
stały określone w rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U.
Nr 140 poz. 1143, z późn. zm.). Zgodnie z załączni-
kiem nr 3 do cytowanego rozporządzenia wymóg po-
203
siadania mobilnego aparatu RTG nie jest warunkiem
wymaganym od świadczeniodawców podczas reali-
zacji świadczeń gwarantowanych na oddziałach kar-
diologicznych.
Należy jednak zauważyć, iż przytoczone powyżej
rozporządzenie ministra zdrowia, w załączniku nr 4,
określa warunki dodatkowe, które świadczeniodaw-
cy muszą spełniać w przypadku realizacji niektórych,
specjalistycznych procedur medycznych. W przypad-
ku oddziałów kardiologii takimi procedurami są: le-
czenie inwazyjne ostrych zespołów wieńcowych, prze-
zskórne zabiegi w zakresie serca oraz inwazyjna dia-
gnostyka kardiologiczna. Jednym z wymogów sta-
wianych świadczeniodawcom realizującym ww.
świadczenia opieki zdrowotnej jest posiadanie mobil-
nego aparatu RTG.
Mając na uwadze powyższe przepisy, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, iż prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia w załączniku nr 3 do zarządzenia
nr 69/2009/DSOZ z dnia 3 listopada 2009 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne określił, iż m.in.
wymóg posiadania mobilnego aparatu RTG na od-
działach kardiologicznych dotyczy jedynie świadcze-
niodawców, którzy dodatkowo realizują procedury
medyczne w zakresie leczenia ostrych zespołów wień-
cowych, przezskórnych zabiegów w zakresie serca
oraz inwazyjnej diagnostyki kardiologicznej. Należy
jednocześnie zwrócić uwagę na fakt, iż dodatkowe
warunki realizacji, które są stawiane świadczenio-
dawcom wykonującym wymienione specjalistyczne
procedury medyczne, mają na celu przede wszystkim
zagwarantowanie bezpieczeństwa pacjenta oraz za-
pewnienie właściwego poziomu realizacji świadczeń
opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 3 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyjętych przez prezesa NFZ
kryteriów wykluczających możliwość
przeprowadzenia badań mammograficznych
w ramach realizacji programu profilaktyki
raka piersi (13981)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Bożeny Kotkowskiej, przesłaną przy
204
piśmie Pana Marszałka z dnia 22 stycznia 2010 r.
(znak: SPS-023/13981/10), w sprawie przyjętych
przez prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w za-
rządzeniu nr 57/DSOZ/2009 kryteriów wykluczają-
cych możliwość przeprowadzenia badań mammogra-
ficznych w ramach realizacji programu profilaktyki
raka piersi uprzejmie informuję:
Udzielając odpowiedzi na pytanie dotyczące me-
chanizmów nadzorczych w odniesieniu do prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia zgodnie z odpowied-
nimi przepisami działu VII ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, minister zdrowia
może stwierdzić nieważność decyzji prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, jeżeli narusza ona prawo
lub prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia świad-
czeń opieki zdrowotnej, zaś w przypadku stwierdze-
nia naruszenia prawa lub interesu świadczeniobior-
ców minister zdrowia może skierować do prezesa
funduszu zalecenia mające na celu usunięcie stwier-
dzonych nieprawidłowości.
W związku z faktem, iż doszło do poszerzenia za-
kresu regulacji zarządzenia prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia nr 57 z dnia 29 października
2009 r., w odniesieniu do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu programów zdro-
wotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148), będącego aktem
wykonawczym do przepisu art. 31d ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, będącego aktem wyższego rzędu w
stosunku do ww. zarządzenia, poprzez zawarte w
nim dodatkowe sformułowanie, które spowodowało
interpretację mogącą w konsekwencji błędnie prowa-
dzić do zawężenia grupy podmiotów uprawnionych
do badań określonych w rozporządzeniu, minister
zdrowia podjął działania w kierunku zmiany przed-
miotowego zarządzenia pod kątem zapewnienia spój-
ności regulacji prawnych w odniesieniu do zasad re-
alizacji profilaktycznych badań mammograficznych
określonych w ww. przepisach oraz zapewnienia jak
najszerszego dostępu kobietom do realizacji badań
profilaktycznych w naszym kraju.
W konsekwencji powyższego przedmiotowy prze-
pis ograniczający udział w programie profilaktycz-
nym kobiet został usunięty zarządzeniem nr 11/
2010/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 29 stycznia 2010 r. zmieniającym zarządzenie
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju profilaktyczne programy zdro-
wotne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie programu wykrywania raka piersi
(14007)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2010 r.,
znak: SPS-023-14007/10, w sprawie programu wy-
krywania raka piersi uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień:
W związku z faktem, że doszło do poszerzenia za-
kresu regulacji zarządzenia prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia nr 57 z dnia 29 października
2009 r., w odniesieniu do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu programów zdro-
wotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148), będącego aktem
wykonawczym do przepisu art. 31d ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, będącego aktem wyższego rzędu w
stosunku do ww. zarządzenia, poprzez zawarte w
nim dodatkowe sformułowanie, które spowodowało
interpretację mogącą w konsekwencji błędnie prowa-
dzić do zawężenia grupy podmiotów uprawnionych
do badań określonych w rozporządzeniu, minister
zdrowia podjął działania w kierunku zmiany przed-
miotowego zarządzenia pod kątem zapewnienia spój-
ności regulacji prawnych w odniesieniu do zasad re-
alizacji profilaktycznych badań mammograficznych
określonych w ww. wskazanych przepisach oraz za-
pewnienia jak najszerszego dostępu kobietom do re-
alizacji badań profilaktycznych w naszym kraju.
W konsekwencji powyższego przedmiotowy przepis
ograniczający udział w programie profilaktycznym
kobiet został usunięty zarządzeniem nr 11/2010/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29
stycznia 2010 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów w
rodzaju profilaktyczne programy zdrowotne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie nabywania od Skarbu Państwa akcji
w procesie konsolidacji spółek sektora
elektroenergetycznego (14035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana posła Wojciecha Saługi z
dnia 12 stycznia 2010 r., przekazaną do Ministerstwa
Skarbu Państwa przy piśmie znak: SPS-023-14035/
10, dotyczącą możliwości skorzystania przez osoby
uprawnione z prawa do zamiany akcji zakładów ener-
getycznych na akcje Tauron Polska Energia SA prze-
kazuję poniżej następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o zasadach nabywania od Skarbu Państwa
akcji w procesie konsolidacji spółek sektora elektro-
energetycznego (Dz. U. Nr 191, poz. 1367, z późn.
zm.) uprawnieni pracownicy spółek konsolidowanych
oraz uprawnieni akcjonariusze mogą skorzystać z
prawa do zamiany posiadanych akcji spółki konsoli-
dowanej na akcje spółki konsolidującej, o ile złożą
pisemne oświadczenie o zamiarze dokonania zamia-
ny wszystkich posiadanych akcji.
Skorzystanie z prawa do zamiany akcji spółek
konsolidowanych na akcje spółek konsolidujących
jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem danej osoby i
zgodnie z obowiązującymi przepisami uwarunkowa-
ne jest od wyrażenia woli zamiany ww. akcji w posta-
ci złożonego w ustawowym terminie oświadczenia o
zamianie tych akcji.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19
grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji oraz ustawy o zasadach nabywania od
Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek
sektora elektroenergetycznego (Dz. U. z 2009 r. Nr
13, poz. 70) bieg terminu na składanie oświadczeń o
zamianie akcji spółek konsolidowanych na akcje spół-
ek konsolidujących rozpoczął się w dniu wejścia w
życie ww. nowelizacji, tj. 12 lutego 2009 r., i skończył
się z upływem trzech miesięcy od dnia jego rozpoczę-
cia, tj. 12 maja 2009 r.
205
Odnośnie przywrócenia terminu na składanie
ww. oświadczeń pragnę poinformować, iż minister
skarbu państwa jako organ administracji państwo-
wej może działać tylko i wyłącznie w granicach pra-
wa. W ustawie o zasadach nabywania od Skarbu
Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek sektora
elektroenergetycznego brak jest upoważnień dla mi-
nistra pozwalających mu na stosowanie szczególnego
trybu zamiany akcji spółek konsolidowanych na ak-
cje spółek konsolidujących. Termin na składanie ww.
oświadczeń jest zawitym terminem prawa material-
nego i żaden przepis nie przewiduje możliwości jego
przywracania.
Odnosząc się do kwestii informowania uprawnio-
nych o możliwości skorzystania z prawa zamiany ak-
cji spółek konsolidowanych na akcje spółki konsoli-
dującej, uprzejmie informuję, iż spółka konsolidująca
Tauron Polska Energia SA wzywała w jednakowy
sposób wszystkie osoby uprawnione do składania
oświadczeń o zamianie akcji spółek konsolidowanych
na akcje spółek konsolidujących poprzez zamieszcze-
nie ogłoszeń w gazecie o zasięgu ogólnokrajowym i
gazetach lokalnych, przez wywieszenie ogłoszenia w
siedzibie spółki oraz we wszystkich jej oddziałach.
Ogłoszenia opublikowane przez spółkę ukazały się w
„Rzeczpospolitej”, „Dzienniku Zachodnim”, „Dzien-
niku Polskim” oraz „Gazecie Wrocławskiej” w dniu
11 lutego 2009 r.
Obowiązujące przepisy nie nakładały obowiązku
indywidualnego informowania osób uprawnionych o
terminie składania ww. oświadczeń.
Niezłożenie oświadczenia o zamiarze dokonania
zamiany wszystkich posiadanych akcji spółek konso-
lidowanych na akcje spółek konsolidujących w termi-
nie do dnia 12 maja 2009 r. skutkuje utratą prawa do
dokonania zamiany akcji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 6299)
do ministra zdrowia
w sprawie osób nieubezpieczonych
Zwracam się z zapytaniem do Pani Minister
w sprawie osób nieubezpieczonych, od których nie
jest odprowadzana składka na ubezpieczenie zdro-
wotne (szacunkowe dane – od 10 do 20%). Powstaje
bowiem problem: czy przysięga Hipokratesa nadal
obowiązuje lekarzy, gdy mają do czynienia z pacjen-
tem nieubezpieczonym? Obecnie mamy do czynienia
z sytuacją, w której brakuje środków finansowych na
pokrycie składek ubezpieczenia zdrowotnego osób
pozostających bez prawa do zasiłku, które rząd prze-
kazuje wojewodom, starostom, a docelowo powiato-
wym urzędom pracy.
Proszę o wyrażenie stanowiska ministra zdrowia
w sprawie osób nieubezpieczonych.
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6300)
do ministra zdrowia
oraz
ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pracowników Sekcji Ochrony
Regionalnego Ośrodka Psychiatrii Sądowej
w Starogardzie Gdańskim
Zwracam się z zapytaniem do Pani Minister
w sprawie pracowników Sekcji Ochrony Regionalne-
go Ośrodków Psychiatrii Sądowej (ROPS) w Staro-
gardzie Gdańskim. Dlaczego nie są oni traktowani
na równi z pracownikami wykonującymi pracę
w bezpośrednim kontakcie z pacjentami?
ROPS w Starogardzie Gdańskim został utworzo-
ny zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2000 r. Zgodnie z umocowaniem prawnym jest
jednostką podległą ministrowi i nadzorowaną bez-
pośrednio przez niego. Czynności wynikające z obo-
wiązków w pełni potwierdzają praktyczne działania
pracowników sekcji ochrony wobec pacjentów ośrod-
ka. Czy nie powinni oni zostać prawnie uznani za
pracowników wykonujących pracę w bezpośrednim
kontakcie z pacjentem, a w związku z tym uzyskać
przywileje, jakimi objęte są te osoby?
Proszę o zajęcie stanowiska w tej sprawie*).
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6301)
do ministra środowiska
w sprawie należytego wykonania umowy
rachunku powierniczego
przez Bank Ochrony Środowiska SA
Szanowny Panie Ministrze! Rachunek powierni-
czy ma za zadanie zabezpieczyć strony transakcji
kupna-sprzedaży nieruchomości przed nieprawidło-
wym wykonaniem zobowiązania drugiej strony. Naj-
częściej jest stosowany w umowach zakupu nierucho-
mości na rynku pierwotnym od dewelopera. Gwaran-
tem zakończenia inwestycji dla obu stron jest bank,
z którym podpisano umowę rachunku powierniczego.
Bank bierze odpowiedzialność za wydatkowanie
środków z rachunku powierniczego za każdy etap
zrealizowanej inwestycji ujętej w umowie.
Jednak, jak się okazuje, bank nie zawsze w odpo-
wiedni sposób nadzoruje transakcje. Przykładem
prawdopodobnego niezagwarantowania, iż pieniądze
zgromadzone na rachunku powierniczym zostały wy-
dane zgodnie z ich przeznaczeniem, jest sytuacja,
jaka ma miejsce w Szczecinie.
Otóż w styczniu 2005 r. została podpisana umowa
rachunku powierniczego pomiędzy Bankiem Ochro-
ny Środowiska a spółką Management, deweloperem
z Mierzyna (Szczecin), dotycząca inwestycji budowy
mieszkań. Następnie spółka Management, posługu-
jąc się umową rachunku powierniczego, zawierała
umowy z przyszłymi właścicielami mieszkań w la-
tach 2006 i 2007. Bank miał nadzorować właściwe
wydatkowanie pieniędzy z tego rachunku, chronić
interes klientów i kontrolować przebieg budowy
mieszkań. Jak wskazuje reprezentant niedoszłych
właścicieli mieszkań, na rachunek powierniczy zo-
stało wpłacone od 40 do 85% wartości mieszkań.
Wszystkie pieniądze zostały wykorzystane, a budowa
stanęła na wysokości pierwszego piętra. Pojawia się
pytanie: Na czym polegał w takim razie nadzór ban-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

ku? Kto wypłacał pieniądze deweloperowi i na jakiej
podstawie?
W najgorszej sytuacji w chwili obecnej są przyszli
właściciele mieszkań. Jako poszkodowani nie mogą
liczyć na odszkodowanie od banku, gdyż to nie oni
byli stroną umowy, lecz deweloper.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra,
jako osobę sprawującą pośredni nadzór nad BOŚ SA,
o odpowiedź na poniższe pytania:
1. W jaki sposób Bank Ochrony Środowiska SA
kontrolował wydatkowanie pieniędzy z wspomniane-
go rachunku powierniczego?
2. Czy wskazane okoliczności są spowodowane
nieprawidłowym zarządzaniem zgromadzonymi na
rachunku powierniczym środkami, czy nieodpowied-
nim określeniem warunków zawartych w umowach
pomiędzy deweloperem a przyszłymi właścicielami
mieszkań?
3. W jaki sposób można pomóc poszkodowanym,
dla których rachunek powierniczy w Banku Ochrony
Środowiska był gwarantem wykonania umowy?
4. Czy ministerstwo otrzymywało informacje, iż
rachunek powierniczy nie jest gwarantem wykona-
nia transakcji? Czy nie ma on wad prawnych, które
uniemożliwiają jak w powyższym przypadku wska-
zanie strony winnej zaniedbań w rozliczeniu umowy
rachunku powierniczego? W chwili obecnej niewy-
wiązanie się z realizacji zawartej umowy pomiędzy
bankiem a deweloperem skutkuje obciążeniem po-
szkodowanych zaciągniętymi kredytami, brakiem
mieszkań i brakiem wypłaty chociażby odszkodowań
za zaistniałą sytuację.
5. Czy Ministerstwo Środowiska otrzymało jakie-
kolwiek informacje o podobnych przypadkach doty-
czących funkcjonowania rachunku powierniczego?
Czy zgłoszono do zbadania tę sprawę Komisji Nadzo-
ru Finansowego?
Z poważaniem
Poseł Renata Zaremba
Szczecin, dnia 2 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6302)
do ministra środowiska
w sprawie lokalizacji masztów
telefonii komórkowej
Szanowny Panie Ministrze! Mieszkańców jednego
z osiedli w Gnieźnie poruszył plan wzniesienia w ob-
szarze zabudowy domów jednorodzinnych i szkoły
stacji bazowej telefonii komórkowej. Według Wydzia-
łu Urbanistyki w Urzędzie Miejskim w Gnieźnie
przygotowano już projekt decyzji, która zgodnie
z procedurą podlega dalszym uzgodnieniom. Sprawą
207
zajęła się rada osiedla, zapraszając na specjalne spo-
tkanie przedstawiciela operatora planującego inwe-
stycję oraz osoby podejmujące decyzje w imieniu
urzędu miejskiego. Niepokój wielu uczestników ze-
brania budzi zwłaszcza umiejscowienie masztu
w bliskim sąsiedztwie szkoły. Podnosi się tu argu-
ment o wielokrotnym nasileniu promieniowania elek-
tromagnetycznego i jego negatywny wpływ na rozwój
dzieci. Zgodnie z doniesieniem prasowym mieszkań-
cy za pośrednictwem swej rady osiedlowej podejmą
kroki zmierzające do zablokowania inwestycji.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie rzeczywiste zagrożenia niesie planowana
inwestycja?
2. Czy mieszkańcy protestujący przeciw wzniesie-
niu na ich osiedlu masztu telefonii komórkowej mają
do swej dyspozycji jakieś instrumenty prawne?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6303)
do ministra infrastruktury
w sprawie przyszłości
gnieźnieńskiej parowozowni
Szanowny Panie Ministrze! Środowisko gnieź-
nieńskich samorządowców zaniepokojone jest sygna-
łami o planach przekształcenia tego liczącego ponad
120 lat kompleksu zabytków w zespół handlowo-
-usługowy. W opinii wielu mieszkańców nasze miasto
nasycone zostało hipermarketami, więc zamiary
umieszczenia kolejnego obiektu tego rodzaju w przed-
stawiających walor historyczny budynkach kolejo-
wych rodzi uzasadnione obawy. Według stwierdzeń
uczestników toczącej się na ten temat dyskusji Gnie-
zno może bezpowrotnie stracić coś, co jest jego oso-
bliwością architektoniczną i co mogłoby przyciągać
potencjalnych turystów.
Przeciwnicy komercjalizacji terenu i usytuowania
tam obiektu handlowo-rozrywkowego opowiadają się
za koncepcją stworzenia muzeum lub parku kolejnic-
twa połączonego z centrum kultury. W swej argu-
mentacji przywołują przykłady podobnych rozwiązań
z angielskich miejscowości. Nie bez znaczenia jest
fakt wpisania parowozowni do rejestru zabytków.
Przedstawiciele spółki Gospodarowania Nierucho-
mościami PKP pozostają otwarci w kwestii przeka-
zania interesującego nas obiektu samorządowi lokal-
nemu, jednakże ostateczna decyzja należy do Pana
Ministra. Wydaje się, że w całym ewentualnym
przedsięwzięciu wiodącym podmiotem winno być
208
miasto Gniezno, ale ze względu na kosztowność in-
westycji w projekcie winny też partycypować m.in.
samorządy szczebla powiatowego i wojewódzkiego.
1. Jak ocenia Pan Minister tego rodzaju inicjaty-
wy gnieźnieńskich działaczy?
2. Czy istnieją prawne możliwości przekazania
opisywanych tu obiektów kolejowych na rzecz pod-
miotów deklarujących realizację projektu związane-
go z działalnością muzealną?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6304)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przywrócenia drogi dojazdowej
do łąk i pól w obrębie ewidencyjnym Tarczek
dla mieszkańców sołectwa Świętomarz
w gm. Pawłów, w woj. świętokrzyskim
Szanowny Panie Ministrze! Wystąpienie moje,
z racji tego, że dotyczy zagadnień służby geodezyjnej
i zasad jej funkcjonowania, kieruję do urzędującego
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z ra-
cji sprawowanego nadzoru nad centralnym organem
administracji rządowej właściwym w sprawach geo-
dezji i kartografii.
Sołtys wsi Świętomarz pani Edyta Ostoja w imie-
niu mieszkańców tej miejscowości zakomunikowała
mi problem, który pragnę tu przedstawić, jako nie-
zwykle ważny dla społeczności tego sołectwa, albo-
wiem dotyczy on drogi dojazdowej do pól i łąk w ob-
rębie miejscowości Tarczek, która to droga w dziw-
nych okolicznościach utraciła status mienia publicz-
nego i stała się prywatną własnością jednego z miesz-
kańców gminy. Mieszkańcy Świętomarzy czynią
starania o przywrócenie tej drogi do dawnego jej cha-
rakteru, tak aby nadal spełniała służebną rolę dla
lokalnej społeczności jako droga dojazdowa do pól
i łąk, które są nadal uprawiane, a do których dojazd
obecnie jest wielce utrudniony ze względu na stoso-
wany zakaz przez prywatną osobę, która uznaje się
za prawowitego właściciela spornej nieruchomości
gruntu stanowiącego część drogi. Do kwietnia 2008 r.
skarżący się mieszkańcy wsi Świetomarz bez żad-
nych ograniczeń korzystali z przysługującego im pra-
wa do tej drogi, która stanowi najbliższy dojazd do
gruntów rolnych.
Wójt gminy Pawłów decyzją administracyjną
z dnia 14 października 2009 r. ustalił, iż sporna nie-
ruchomość położona w obrębie ewidencyjnym Tar-
czek oznaczona na mapie – wstępnym projekcie po-
działu sporządzonym dnia 28 sierpnia 2009 r. przez
geodetę uprawnionego – numerami działek: 302/1
– o pow. 0,0280 ha, 303/5 – o pow. 0,0060 ha, 303/3
– o pow. 0,0035 ha, 437/1 – o pow. 0,0070 ha, jest
mieniem gminnym, przywołując jako podstawę
prawną takiego rozstrzygnięcia art. 8 ust. 1 ustawy
z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu
wspólnot gruntowych. Decyzja ta została zakwestio-
nowana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze
w Kielcach i sprawa została przekazana do ponow-
nego rozpatrzenia.
Taka sytuacja niesie ze sobą poważne problemy
społeczne i ekonomiczne. Łamane są prawa rolników,
którzy swobodnie nie mogą korzystać z przysługują-
cych im praw nadanych ukazem carskim z 1864 r.
i z których to praw korzystali do 2008 r. Sytuacja ta
niepotrzebnie potęguje napięcia społeczne i naraża
autorytet państwa na zarzut braku wiarygodności
w rozwiązywaniu problemów społecznych.
Apelując do Pana Ministra o podjęcie konkret-
nych działań zmierzających do przywrócenia prawo-
rządności, stawiam istotne pytania, które mogą przy-
czynić się do rozwiązania tego nabrzmiałego lokalnie
problemu:
Jakie są okoliczności prawne i faktyczne prze-
właszczenia przedmiotowej nieruchomości gruntowej
stanowiącej mienie o charakterze użyteczności pu-
blicznej na rzecz osoby prywatnej i kto ponosi odpo-
wiedzialność za te działania?
Czy mieszkańcy sołectwa Świętomarz mogą liczyć
na skuteczne wsparcie ze strony organów państwa
w rozwiązaniu tego istotnego dla nich problemu, ja-
kim jest przywrócenie w pierwotnym i ukształtowa-
nym od wieków przebiegu przedmiotowej drogi do-
jazdowej do łąk i pól?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Lipiec
Warszawa, dnia 29 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6305)
do ministra infrastruktury
w sprawie funkcjonowania dworca PKP
w Gnieźnie
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do ar-
tykułu prasowego, który ukazał się w dniu 27 stycz-
nia 2010 r. w gazecie „Głos Wielkopolski”, zwracam
się z uprzejmą prośbą o zainteresowanie się poniższą
sprawą.
W godzinach porannych, od 6.45 do 7.45, na gnieź-
nieńskim dworcu PKP poczekalnia dla podróżnych
jest zamykana na czas sprzątania. Drzwi wiąże się
stalowym łańcuchem i kłódką. Osoby są wypraszane
do holu głównego, gdzie panuje przeciąg i mróz dzię-

ki niedogrzanemu pomieszczeniu i rozbitym, niedo-
mykającym się drzwiom.
Jak wyjaśnia w rozmowie z dziennikarzem pan
Ryszard Pluciński, dyrektor rejonu poznańskiego od-
działu Dworce Kolejowe PKP SA: „godzinę, w której
sprząta się poczekalnie, ustaliła firma, która się tym
zajmuje. Najpewniej ta godzina odpowiada im najbar-
dziej. Większość pociągów jeździ o czasie, dlatego pa-
sażerom radzę, aby na dworzec przychodzili kilka
minut przed planowanym odjazdem”.
Podczas rozmowy dyrektor Pluciński poinformo-
wał również, że przewoźnicy podjęli decyzję o zamy-
kaniu kas biletowych w porze nocnej, czyli między
godz. 21.30 a 5 rano. Zamknięcie kas będzie skutko-
wać tym, że również dworzec zostanie zamknięty.
Działania te mają na celu zabieganie dewastacji po-
mieszczeń dworca. Spowodować mogą, że pasażero-
wie podróżujący w nocy będą oczekiwać na pociągi
na peronach. Nie będą też mieli możliwości uzyska-
nia informacji o rozkładzie jazdy oraz zakupu bile-
tów. Opisane działania władz PKP wywołują prote-
sty i niezadowolenie mieszkańców Gniezna zgłasza-
jących się do biura poselskiego.
Szanowny Panie Ministrze, wobec powyższego
proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania zostaną podjęte w celu pełnego
udostępnienia pasażerom podróżującym pociągami
miejsc oczekiwania na dworcu PKP?
2. Czy przewiduje się w roku 2010 i latach następ-
nych remont i modernizację dworca PKP w Gnieźnie
ze środków budżetu państwa lub PKP?
3. Dlaczego w okresie bardzo dużych mrozów
wprowadza się tak duże utrudnienia dla pasażerów
na dworcu PKP w Gnieźnie?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 29 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6306)
do ministra finansów
w sprawie zamiaru reorganizacji
administracji celnej, w tym jednostek
zlokalizowanych na terenie woj. lubuskiego
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę poinformo-
wać Pana, iż w moim biurze poselskim przyjąłem
delegację pracowników Izby Celnej w Rzepinie, a po-
nadto otrzymałem pismo od Federacji Związków Za-
wodowych Służby Celnej. Zwrócono się do mnie w ten
sposób z problemami, które pozwolę sobie Panu Mi-
nistrowi przedstawić.
Ponieważ reprezentuję województwo lubuskie,
będę się opierał na informacjach o pracy Izby Celnej
209
w Rzepinie i wnioskach z tego wynikających. W roku
ubiegłym Izba Celna w Rzepinie przysporzyła Skar-
bowi Państwa 600 mln zł dochodu. Oprócz zadań
czysto fiskalnych lubuska administracja celna stoi
również na straży bezpieczeństwa obywateli całego
województwa oraz ochrony kultury i dziedzictwa na-
rodowego, zajmując się również zwalczaniem prze-
stępczości. Działa tu jedyna w Polsce Krajowa Grupa
Zadaniowa ds. Narkotyków. W minionym roku ujaw-
niono kontrabandę w postaci ponad 28 mln sztuk
papierosów, prawie 70 kg narkotyków i broni. Uda-
remniono również próby wywozu dóbr kultury i przy-
wozu do Polski odpadów.
Pragnę również przypomnieć, że w Rzepinie roz-
poczęto budowę Centralnego Magazynu Mundurowe-
go dla całej Służby Celnej. Ponadto prowadzone są
inwestycje polegające na budowie siedzib Urzędów
Celnych w Zielonej Górze i Gorzowie Wielkopol-
skim. Biorąc te fakty pod uwagę, niezrozumiała
i nieracjonalna byłaby próba likwidacji tego urzędu
i podległych mu jednostek.
W związku z powyższym zapytuję:
1. Czy w Ministerstwie Finansów prowadzone są
prace związane z reorganizacją, która ma doprowa-
dzić do zmniejszenia liczby jednostek służby celnej?
2. Jeśli takie prace są prowadzone, to czy przed
podjęciem ewentualnych decyzji dotyczących likwi-
dacji czy też reorganizacji bierze się pod uwagę poło-
żenie izb celnych i ich dotychczasowe osiągnięcia
w postaci uzyskiwanych dochodów dla Skarbu Państwa
oraz liczby i jakości udaremnionych przestępstw?
Z poważaniem
Poseł Jan Kochanowski
Gorzów Wielkopolski, dnia 3 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6307)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie opóźnień
w procesie informatyzacji województw
Polski wschodniej
Szanowny Panie Premierze! Projekt informaty-
zacji województw Polski wschodniej jest największym
tego typu przedsięwzięciem od kilku lat. Kwota jego
realizacji to bagatela miliard złotych, które otrzyma-
liśmy na ten cel z unijnego dofinansowania.
Niestety, realizacja przedmiotowego programu
odbywa się w zbyt wolnym tempie, co budzi poważne
obawy, iż nie zostanie dotrzymany termin realizacji,
tj. 2013 r. Konsekwencją niezakończenia prac do roku
2013 będzie utrata pieniędzy uzyskanych na ten cel,
co w przypadku województwa podlaskiego oznacza
stratę rzędu 250 mln zł.
210
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Jakie są powody opóźnień w realizacji przed-
miotowego programu?
3. Czy sieć tworzona w ramach projektu będzie
naziemna, czy podziemna?
4. Jak duże jest obecnie opóźnienie w realizacji
projektu w stosunku do pierwotnych założeń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6308)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie problemów z wykupem
na własność mieszkań należących
do instytucji mundurowych,
będących obecnie
w zasobach gm. Białystok
Szanowny Panie Premierze! Parę lat temu insty-
tucje mundurowe przekazały parę budynków zaso-
bom gminy Białystok. Przedmiotowe nieruchomości
znajdują się w Białymstoku przy ul. Pułaskiego 99,
101, 103, a także blok przy ul. Jarzębinowej oraz
Berlinga 46. Należy jednak zaznaczyć, iż wszystkie
znajdujące się tam mieszkania przestały być zakła-
dowe i stały się komunalne. Problem się pojawił, gdy
mieszkańcy zaczęli się zwracać o wykup mieszkań
na własność, co zostało im odmówione. Do chwili
obecnej nie rozwiązano przedmiotowego problemu
w sposób zadowalający mieszkańców, którzy czują
się pokrzywdzeni.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy zaistniałej sytuacji?
2. Dlaczego odmawia się sprzedaży przedmioto-
wych mieszkań?
3. Od czego było uzależnione dokonywanie sprze-
daży lokali komunalnych z bonifikatą w wysokości
95% w przypadku niektórych lokali znajdują się
w Białymstoku przy ul. Pułaskiego 99, 101, 103, a tak-
że bloków przy ul. Jarzębinowej oraz Berlinga 46?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 31 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6309)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie inicjatywy przeniesienia do Polski
pomnika upamiętniającego bitwy w obronie
Lwowa w latach 1918–1920
Działające w Polsce Towarzystwo Miłośników
Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich podjęło ini-
cjatywę zmierzającą do przeniesienia do Polski i usy-
tuowania w Bytomiu, mieście zamieszkałym przez
wielu lwowiaków oraz ich potomków, pomnika upa-
miętniającego bitwy w obronie Lwowa w latach 1918–
–1920. Pomnik został wykonany przez W. Rawskiego
i odsłonięty 22 listopada 1932 r. Postawiony jest
w miejscowości Rzęsna Polska graniczącej bezpo-
średnio ze Lwowem, od strony zachodniej przy szosie
Lwów – Jaworów. Aktualnie jest to dzielnica miejska
i nosi nazwę Rjasne. Pomnik w chwili obecnej znaj-
duje się na terenie najprawdopodobniej prywatnej
posesji ogrodzonej płotem siatkowym. Po stronie pół-
nocnej oddzielony jest rowem melioracyjnym, od stro-
ny zachodniej, w odległości 3 m, stoi transformator
elektryczny.
Kompozycja pomnika składa się z dwustopniowej
podstawy, na niej umiejscowiono wysoki zwężający
się cokół, od strony frontowej z tablicą inskrypcyjną.
Na cokole prostopadłościenny trzon ozdobiony ze
wszystkich stron płaskorzeźbami. Nad nim zwień-
czenie – płyta, której boczne, pionowe ściany tworzą
ozdobny fryz składający się z przedstawień orłów, na
narożnikach połączonych parami wieców z liści lau-
rowych zwisających w formie girland. Płyta za-
kończona jest daszkiem kopertowym zwieńczonym
w środku krzyżykiem. Płaskorzeźby trzonu są w kształ-
cie prostokątnych, zamkniętych od góry lekkich pły-
cin. Rycerze w zbrojach z zasłoniętymi twarzami
w obu dłoniach podtrzymują miecze wsparte między
ich stopami. Z ich ramion wyrastają bogato modelo-
wane duże skrzydła. W płaskorzeźbie od strony wschod-
niej w narożniku dolnym, znajduje się ryty odręcznie
podpis majuskułą: B Sołtys 1932.
We wsi Rzęsna Polska w roku 1918 toczono zacie-
kłe walki z Ukraińcami, w latach 1943–1945 we wsi
członkowie band UPA zamordowali 12 Polaków.
Mając na uwadze pogarszający się stale stan i nie-
godne umiejscowienie pomnika, przychylając się do ini-
cjatywy środowisk kresowych, uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy znana jest Panu Ministrowi inicjatywa śro-
dowisk kresowych?
2. Czy kierowane przez Pana ministerstwo byłoby
skłonne uczestniczyć, także finansowo, w zapropono-
wanym przez kresowian przedsięwzięciu?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 28 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 6310)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie likwidacji Stada Ogierów Klikowa
Szanowny Panie Ministrze! Ostatnimi decyzjami
Agencja Nieruchomości Rolnych zmierza do likwidacji
Stada Ogierów Klikowa. Podjęte działania mają na
celu przekazanie koni do innych stadnin, a następnie
przygotowanie samego obiektu do sprzedaży.
Stado Ogierów Klikowa zostało założone w 1955 r.,
a swym zasięgiem obejmuje teren województw: ma-
łopolskiego, podkarpackiego i śląskiego. Według da-
nych statystycznych na tym obszarze utrzymywa-
nych jest ok. 24% wszystkich koni w Polsce. Stado
to oprócz funkcji zapewnienia prawidłowego rozro-
du koni pełni także inne funkcje. Prowadzona jest
tu ważna i ceniona w regionie działalność usługowa
i promocyjna, organizowane są tu imprezy ogólno-
krajowe i regionalne, takie jak: zawody i parady
konne, wystawy rolnicze czy też imprezy rekreacyj-
ne, takie jak: ogniska połączone z jazdą zaprzęgami
i wierzchem, zimą kuligi oraz imprezy okoliczno-
ściowe. Likwidacja Stada Ogierów Klikowa może
okazać się końcem hodowli koni w Małopolsce,
a w konsekwencji obniżyć wartość użytkową koni
na terenie całego kraju.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy istnieje możliwość, aby re-
sort rolnictwa podjął działania zapobiegające likwi-
dacji Stada Ogierów Klikowa?
Z poważaniem
Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec
Kraków, dnia 18 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6311)
do ministra zdrowia
w sprawie wykazu leków
w obrocie pozaaptecznym
Szanowna Pani Minister! Ministerstwo Zdrowia
pod koniec ubiegłego roku przedstawiło nową propo-
zycję wykazu leków w obrocie pozaaptecznym, który
miałby zastąpić kontrowersyjny wykaz opublikowa-
ny w październiku 2009 r. Niestety, do dziś nie ma
odpowiedniego rozporządzenia, które regulowałoby
poruszoną kwestię. Brak szybkiej decyzji resortu bu-
dzi spore zaniepokojenie mieszkańców wsi, jak i śro-
dowiska techników farmaceutów.
211
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Kiedy można spodziewać się
zakończenia prac nad wykazem leków w obrocie po-
zaaptecznym?
Z poważaniem
Poseł Katarzyna Matusik-Lipiec
Kraków, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6312)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nadania językowi migowemu
statusu języka urzędowego
Szanowna Pani Minister! Wygłaszając 23 listopa-
da 2007 r. exposé, pan premier Donald Tusk zapo-
wiedział rozpoczęcie prac nad ustawą, która nada
językowi migowemu status języka urzędowego. Na
początku 2009 r. pełnomocnik rządu ds. niepełno-
sprawnych Jarosław Duda na posiedzeniu sejmowej
Komisji Polityki Społecznej i Rodziny powtórzył tę
obietnicę, zapowiadając, że nadanie statusu prawne-
go językowi migowemu będzie priorytetem rządu na
rok 2009.
W związku z tym, że rozpoczyna się rok 2010,
a na rozwiązanie problemu komunikowania się za
pomocą języka migowego w urzędach wciąż czeka
ponad 100 tys. osób głuchych oraz ok. 900 tys. osób
z większym lub mniejszym uszczerbkiem słuchu,
proszę Panią Minister o odpowiedź na następujące
pytania:
Kiedy rząd zamierza wywiązać się z obietnicy
nadania językowi migowemu statusu języka urzędo-
wego?
Na jakim etapie są prace nad rządowym projek-
tem ustawy w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 1 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6313)
do ministra gospodarki
w sprawie postanowień konwencji nr 176
Międzynarodowej Organizacji Pracy
dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia
w kopalniach
W 2000 r. Polska ratyfikowała konwencję nr 176
Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą bez-
pieczeństwa i zdrowia w kopalniach. Tym samym
zapisy konwencji stały się obowiązującym prawem
212
w naszym kraju. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawodaw-
stwo krajowe wyznaczy właściwą władzę odpowie-
dzialną za nadzór i regulowanie różnych aspektów
bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach. Zakres okre-
ślony w pozostałych ustępach tego artykułu jest bar-
dzo szeroki i w sposób szczegółowy określa zadania
wskazanej władzy. Z uwagi na fakt, że w niewielkich
odstępach czasu mamy do czynienia z wypadkami
w kopalniach zlokalizowanych na terenie naszego kra-
ju, bardzo istotne wydaje się, aby zgodnie z konwencją
istniała instytucja, która całościowo zajmuje się pro-
blemem bezpieczeństwa pracy w tym sektorze.
Dlatego proszę o odpowiedź na następujące pyta-
nia: Czy zgodnie z ratyfikowaną przez polski parla-
ment konwencją nr 176 MOP spełnione zostały zapi-
sy art. 5 ust. 1 tej konwencji? Jeśli tak, to która in-
stytucja pełni obowiązki władzy wskazanej w tym
artykule?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 2 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6314)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wyposażenia Państwowej Straży
Pożarnej i ochotniczych straży pożarnych
w wozy strażackie oraz wypadków, w których
uczestniczyły pojazdy tych jednostek
Szanowny Panie Ministrze! Otrzymałem infor-
mację, że w ostatnich latach doszło do kilku wypad-
ków drogowych, w których uczestniczyły bojowe
wozy strażackie. Przyczyną wypadków były wady
konstrukcyjne zakupionych samochodów polegające
na zbyt wysoko położonym środku ciężkości pojazdu
i braku kół zespolonych w tylnych osiach. Do wypad-
ków polegających przeważnie na przewróceniu pojaz-
du dochodziło przy skręcaniu. Z informacji, które
posiadam, wynika, że na wyposażeniu PSP i OSP
nadal pozostają wadliwie skonstruowane wozy bojo-
we, z których użytkowaniem wiążą się problemy po-
legające m.in. na braku możliwości rozwinięcia wy-
starczającej prędkości jazdy.
Do ilu wypadków drogowych z udziałem wozów
straży pożarnej doszło w latach 1990–2009? W jakich
firmach zakupiono wozy strażackie, które uczestni-
czyły w wypadkach? W ilu wozach stwierdzono wadę
konstrukcyjną polegającą na zbyt wysoko położonym
środku ciężkości pojazdu i w jakich firmach je wypro-
dukowano? Czy w wyniku wypadków strażacy PSP
i OSP odnieśli rany?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 3 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6315)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przekazania marszałkowi
woj. śląskiego Ośrodka Sportów Konnych
w Ochabach
Szanowny Panie Ministrze! Stadnina koni w Ocha-
bach zamierza sprzedać w drodze przetargu kom-
pleks ośrodka sportów konnych położony w bardzo
atrakcyjnym miejscu przy drodze z Wisły do Katowic.
Teren obejmuje 5,2 ha wraz z zabudowaniami (hotel,
kryta ujeżdżalnia z zapleczem, parkur zewnętrzny,
place treningowe, stajnia dla 40 koni sportowych
i rekreacyjnych oraz trybuny). Cenę wywoławczą
ustalono na poziomie 2,4 mln zł.
Miejscowa społeczność jest zbulwersowana zbyt
niską ceną wywoławczą. Zachodzi ryzyko, że nowy
właściciel zmieni przeznaczenie ośrodka, na którego
terenie odbywają się imprezy integracyjne oraz kul-
turalne organizowane przez Śląską Izbę Rolniczą
oraz zabawy koła gospodyń wiejskich, np. przez wy-
budowanie kolejnych stacji benzynowych.
Uprzejmie pytam Pana Ministra: Czy rozważano
przekazanie ośrodka sportów konnych samorządowi
wojewódzkiemu, co pozwoliłoby zachować dotych-
czasowy charakter miejsca i rozwinąć obecną dzia-
łalność, a jednocześnie zapobiegłoby sprzedaży
gruntu położonego w bardzo atrakcyjnym miejscu
za cenę odbiegającą od jego rzeczywistej wartości
rynkowej?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 3 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6316)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zakupu bezzałogowych samolotów
rozpoznawczych dla polskiej armii
Szanowny Panie Ministrze! Został rozstrzygnięty
przetarg na dostawcę dwóch zestawów bezzałogo-
wych samolotów rozpoznawczych średniego zasięgu.
Wygrała go izraelska firma Aeronautics, która za
89 mln zł sprzedała nam dwa zestawy po cztery apa-
raty latające, wyposażenie do sterowania nimi i od-
bioru danych. Ponieważ ten sprzęt już wkrótce bę-
dzie decydował o bezpieczeństwie naszych żołnierzy
w Afganistanie, a jego cena była poważnym obcią-
żeniem dla naszego budżetu, powinien przed zaku-
pem zostać szczególnie dokładnie przetestowany

przez polską stronę, m.in. w celu sprawdzenia, czy
podane przez oferenta parametry są zgodne z rzeczy-
wistością.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Czy MON przed zakupem testowało proponowany
sprzęt i czy jeszcze przed rozstrzygnięciem przetargu
sprawdzono zgodność rzeczywistych parametrów
bezzałogowców z podanymi przez oferentów?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 5 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6317)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie niezrozumiałego trybu
postępowania dotyczącego skargi
mieszkańca Kołobrzegu skierowanej
do Prokuratury Apelacyjnej w Szczecinie
na Prokuraturę Rejonową w Kołobrzegu
Szanowny Panie Ministrze! Już prawnicy rzym-
scy wyraźnie podkreślali, że ponad tekstem dosłow-
nym, treścią literalną prawa, trzeba poszukiwać jego
ducha, sensu i racjonalności, tego, co prawnicy nazy-
wają funkcjonalnym tłumaczeniem prawa.
Nie może być tak, że w hierarchii wykładni to
wykładnia czysto semantyczna, literalna ma pierw-
szeństwo przed wykładnią funkcjonalną. Wykładnia
funkcjonalna, obecnie najbardziej znacząca dyrekty-
wa wykładni, wsparta powinna być dyrektywą wy-
kładni zgodną z konstytucją. Zawsze trzeba poszuki-
wać takiego sensu przepisu, który jest zgodny z kon-
stytucją, bo to jest hierarchicznie najwyższe.
Art. 2 Konstytucji RP stanowi, że Rzeczpospolita
Polska jest demokratycznym państwem prawnym,
urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości spo-
łecznej. Wyraża w niej tzw. zasadę ochrony zaufania
obywatela do państwa, która nakazuje, aby organ
państwowy, a także ustawodawca, traktował obywa-
teli z zachowaniem pewnych reguł uczciwości.
W mojej pracy poselskiej niejednokrotnie doświad-
czam nieodpartego wrażenia (czego wyrazem jest
kilka moich interpelacji i zapytań poselskich tylko
z niektórych skarg obywateli), że prokuratura oraz
polski wymiar sprawiedliwości nierzadko wręcz wy-
śmiewa się i naigrywa z obywateli, oczywiście stosu-
jąc prawo zgodnie z jego brzmieniem, ale de facto
łamiąc jego cel i jego funkcję. Prawo powinniśmy sza-
nować nie dlatego, że się go boimy, lecz dlatego, że
nas chroni. Karol Ludwik Monteskiusz o wymiarze
sprawiedliwości też tak mówił: „Nie pytam, jakie są
prawa, ale jacy są sędziowie”.
213
Oto kolejne moje zapytanie poselskie w aspekcie
zasady ochrony zaufania obywatela do państwa pra-
wa na konkretnym przykładzie, a te przykłady w biu-
rach poselskich można mnożyć. W załączeniu skar-
ga*) obywatela Kołobrzegu na prokuraturę rejonową
skierowana do Prokuratury Apelacyjnej w Szczeci-
nie. Jak powszechnie, niestety, wiadomo, prokuratu-
ra apelacyjna zgodnie z właściwością przekazuje
skargę do prokuratury okręgowej, a ta także zgodnie
z właściwością i celem stosownego rozpoznania kie-
ruje do prokuratury rejonowej, na którą obywatel
składa skargę, tym bardziej że składający skargę
wnosi o wyłączenie, z powszechnie wiadomych wzglę-
dów, prokuratury rejonowej z prowadzenia czynności
procesowych. W tym miejscu zacytuję słowa Teren-
cjusza: „Szczyt prawa jest często szczytem zła”.
W nadziei zastosowania wykładni funkcjonalnej
prawa i odzyskania wiary w demokratyczne państwo
prawa urzeczywistniające sprawiedliwość społeczną
przez obywatela składającego skargę, przedstawioną
w załączeniu, przedkładam następujące pytania:
1. Czy postępowanie Prokuratury Apelacyjnej
w Szczecinie jest zgodne z prawem w rozumieniu jego
celowości i funkcji?
2. Czy Prokuratura Krajowa może przejąć postę-
powanie w powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg – Warszawa, dnia 3 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6318)
do ministra środowiska
w sprawie szkodliwości i uciążliwości
przemysłowej hodowli trzody chlewnej
we wsi Świerczyna oraz niezrozumiałej
zgody władz starostwa drawskiego
na budowę zbiornika mogącego stworzyć
zagrożenie epidemiologiczne i zdrowotne
Szanowny Panie Ministrze! Ochrona środowiska
jest jednym z podstawowych problemów, które muszą
rozwiązać współczesne społeczeństwa. Z prawnego
punktu widzenia w przypadku realizacji każdego
przedsięwzięcia, które może mieć wpływ na środowi-
sko, niezbędne jest zbadanie i dokonanie oceny
wszystkich potencjalnych oddziaływań. Jednocześnie
społeczeństwo żyjące w danym środowisku musi mieć
zagwarantowany udział w postępowaniach, w któ-
rych opracowywane są akty administracyjne mogące
mieć wpływ na jakość tego środowiska. Wiąże się
z tym również konieczny dostęp zainteresowanych
do informacji o stanie i ochronie środowiska. W prak-
tyce gwarantem realizacji tych praw są rozwiązania
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
214
wynikające z ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
Nowe prawo przewiduje, że przedsięwzięcia mo-
gące znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać
na środowisko oraz na obszary Natura 2000 wyma-
gają przeprowadzenia oceny. W jej ramach określone
zostaną m.in.: ocena oddziaływania na środowisko
oraz zdrowie i warunki życia ludzi, sposobu zapobie-
gania negatywnemu wpływowi i zmniejszania nega-
tywnego wpływu na środowisko przewidzianych in-
westycji oraz zakresu monitoringu przedsięwzięcia.
Zgodnie z przepisami decyzja o środowiskowych uwa-
runkowaniach jest wydawana przed wydaniem decy-
zji o: pozwoleniu na budowę, zatwierdzeniu projektu
budowlanego, warunkach zabudowy i zagospodaro-
waniu terenu. W sytuacji stwierdzenia nieprawidło-
wości w wydanych przez ustawowe organy decyzjach
generalny dyrektor ochrony środowiska może wystą-
pić o stwierdzenie ich nieważności. Wykonawca sta-
rający się o zezwolenie na inwestycję będzie musiał
spełniać wszystkie niezbędne wymagania zarówno
przy wydawaniu decyzji o uwarunkowaniach środo-
wiskowych, jak i przy wydawaniu decyzji końcowej.
Tyle – ustawa.
Na terenie wsi Świerczyna (gm. Wierzchowo, pow.
drawski, woj. zachodniopomorskie) wprowadzono prze-
mysłową hodowlę trzody chlewnej, a obecnie władze
starostwa drawskiego (przy biernej i wyczekującej
postawie wójta gm. Wierzchowo) oraz powiatowy in-
spektor sanitarny wydali pozytywną decyzję w spra-
wie budowy zbiornika na gnojowicę w środku wsi,
nieopodal ujęcia wody dla dwóch wsi (działka nr 258/8).
Nie było wymaganej ustawą rzetelnej oceny oddzia-
ływania na środowisko oraz zdrowie i warunki życia
ludzi (w tym dzieci i młodzieży z sąsiadującego ze-
społu szkół), sposobu zapobiegania negatywnemu
wpływowi i zmniejszania negatywnego wpływu na
środowisko przewidzianych inwestycji oraz zakresu
monitoringu przedsięwzięcia.
Początkowo nie konsultowano tych przedsięwzięć
z mieszkańcami wsi Świerczyna ani z gronem peda-
gogicznym Zespołu Szkół im. 1 Warszawskiej Dywizji
Kawalerii, będącymi w bezpośrednim sąsiedztwie tej
inwestycji. Nikt też nie pytał o zgodę przedstawicie-
li Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Środowiska Na-
tura w gm. Wierzchowo ani nie wymagał przeprowa-
dzenia z nimi konsultacji społecznych, nikt też nie
wymagał opinii Nadleśnictwa Świerczyna ze Szkółką
Dąbrówka i rezerwatem leśnym Sośnica, w którym
znajdują się pomniki przyrody. Dopiero zdecydowana
postawa społeczności lokalnej i kategoryczne upo-
mnienie się o swoje prawa spowodowały, że owa in-
westycja nadal jest w fazie niekończącego się sporu
i wielu emocji. Należy sądzić, że w przeciwnym razie
budowa tego zbiornika byłaby faktem, chociaż
w „Strategii rozwoju gminy Wierzchowo na lata
2009–2015” w dziale: Infrastruktura odprowadzania
i oczyszczania ścieków i zaopatrzenia w wodę jest na-
pisane: Jakość fizyczno-chemiczna ujmowanej wody
nie spełnia obowiązujących norm dotyczących zaopa-
trzenia w wodę do celów pitnych. Z tego też powodu
wymagane jest uzdatnianie wody. Wyjątkiem w tym
zakresie jest ujęcie w Świerczynie, gdzie woda speł-
nia wymogi bez uzdatniania.
Tak więc, według władz starostwa drawskiego, za
zgodą powiatowego inspektora sanitarnego oraz
prawdopodobnie za cichym przyzwoleniem władz
gminy Wierzchowo chlubny wyjątek może przestać
nim być. Przecież wiadomo, że nawet nawożenie gno-
jowicą w obszarach ujęć wody pitnej i głównych zbior-
ników wód podziemnych jest zabronione, tym bar-
dziej że w październiku 2006 r. doszło do skażenia
wody pitnej i decyzją PPIS w Drawsku Pomorskim
nakazano dezynfekcję studni. Jednak ww. władze nie
chciały o tym pamiętać.
W „Strategii rozwoju gminy Wierzchowo na lata
2009–2015” również czytamy w analizie SWOT (stra-
tegiczna diagnoza – określenie mocnych i słabych
stron, a także szans i zagrożeń), że na pierwszym
miejscu silnych stron jest czyste środowisko, a jako
stronę słabą przedstawia się niewielki stopień wyko-
rzystania walorów turystycznych i promocji gminy.
Dalej, głównymi założeniami w wizji rozwoju gm.
Wierzchowo jest wykorzystanie rosnącego potencjału
rozwoju wynikającego z położenia i walorów krajo-
brazowych oraz otwarcie na turystykę i rekreację
jako potencjalny kierunek rozwoju gospodarczego
gm. Wierzchowo w połączeniu z działaniami w za-
kresie promocji. Jeśli zatem władze gm. Wierzchowo
i starostwa drawskiego uważają, że odór gnojowicy
trzody chlewnej oraz jej zbiornik w środku wsi
Świerczyna, zawierający od 100 do 200 substancji
„zapachowych”, w tym amoniak, siarkowodór, me-
tan, a także związki szczególnie cuchnące, jak: mer-
kaptany, siarczki organiczne, aminy, kwasy organicz-
ne, aldehydy i ketony, zwiększą walory krajobrazowe
i umożliwią otwarcie się na turystykę i rekreację oraz
promocją gminy, to należy przyjąć, że „nie mają do-
brego nosa”.
Wszak gnojowica emituje blisko 400 gazów. Aero-
zol trującego amoniaku unosi się znad obszarów in-
tensywnego chowu świń, aby później ulec skropleniu
i zmieszać się z azotem (szczególnie niebezpiecznym)
znajdującym się już w jeziorach i potokach. Przepisy
prawne Unii Europejskiej zezwalają na zastosowanie
nawozów naturalnych (gnojowicy, gnojówki, oborni-
ka) w ilości nieprzekraczającej 170 kg azotu (N)
w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych. Nie-
stety, obserwacje społeczeństwa i praktyka pokazują,
że w większości przypadków gnojowica jest wylewana
w sposób niekontrolowany i stanowi poważne zagro-
żenie dla środowiska przyrodniczego. Istnieje wiele
analiz naukowych, z których wynika, że hodowle
przemysłowe mają niszczący wpływ na gospodarkę
społeczności lokalnych i jakość życia mieszkańców.
Władze gminy i starostwa powinny też pamiętać, że
rzeczka Świerczyniec, wpadająca do rzeki Dobrzycy,
komponuje przepiękny i malowniczy oraz dziewiczy

szlak kajakowy po Dobrzycy, prawym dopływie Pi-
ławy (rzeka dorzecza Warty), a także o tym, że je-
zioro Dolne we wsi Świerczyna, o pow. 1 ha, jest
jeziorem bezodpływowym. Tak więc jakiekolwiek
zanieczyszczenia spowodują nieodwracalną i wielce
poważną degradację naturalnego środowiska przy-
rodniczego.
Osobnym zagadnieniem jest kwestia naruszenia
przepisów Prawa budowlanego, a konkretnie art. 28
w związku z art. 3 pkt 20 tego prawa, które stanowią,
że wyłączną przesłanką korzystania ze statusu stro-
ny w postępowaniu o pozwolenie na budowę jest fakt
znajdowania się w obszarze oddziaływania obiektu.
Tak więc właściciel nieruchomości ma prawo uczest-
niczyć w wydawaniu pozwolenia na budowę nie tylko
dla działki sąsiedniej. Może się sprzeciwić zabudowie
działki położonej dalej, jeśli wznoszony obiekt miałby
szkodliwy wpływ na jego własność (w załączeniu:
apel mieszkańców wsi Świerczyna – 435 osób, uchwa-
ła nr XXIV/117/2008 Rady Gminy Wierzchowo z dnia
27 sierpnia 2008 r., raport „Potencjalne zagrożenia
zdrowotne i sanitarne powodowane działalnością rol-
niczego wykorzystania gnojowicy przez gospodar-
stwa rolne hodowli trzody chlewnej” autorstwa bie-
głego z listy wojewody zachodniopomorskiego, pismo
Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Środowiska Natu-
ra gm. Wierzchowo, list mieszkańców wsi Świerczyna
do pani wójt gm. Wierzchowo)*).
Pytania:
1. Dlaczego starostwo powiatowe w Drawsku Po-
morskim oraz instytucja państwowa, jaką jest Powia-
towa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Drawsku
Pomorskim, przy biernej postawie władz gminy
Wierzchowo, z uporem godnym lepszej sprawy, pomi-
mo racjonalnych przesłanek dotyczących poważnych
zagrożeń zdrowotnych dla ludzi i szkodliwości dla
środowiska naturalnego oraz dobrej woli mieszkań-
ców wsi Świerczyna do zawarcia kompromisu w spra-
wie lokalizacji zbiornika na gnojowicę na działce
nr 20/4 (poza wsią), obstają przy budowie tegoż zbior-
nika na działce nr 258/8, tj. w środku wsi, nieopodal
ujęcia wody pitnej dla dwóch wsi?
2. Zważywszy na fakt dokonywanej kilkukrotnie
nieprawidłowej oceny wpływu inwestycji na środowi-
sko oraz jej potencjalnego oddziaływania na zdrowie
i warunki życia ludzi oraz ze względu na zagrożenia
epidemiologiczne wynikające z usytuowania zbiorni-
ka w pobliżu ujęcia wody pitnej, brak zagwarantowa-
nia lokalnej społeczności udziału w postępowaniu,
w którym opracowywane są akty administracyjne
mogące mieć wpływ na jakość tego środowiska, oraz
ze względu na sprzeciw mieszkańców wsi Świerczy-
na, a także sprzeciw Komisji Rolnictwa i Ochrony
Środowiska radnych gm. Wierzchowo pytam, dlacze-
go wójt gm. Wierzchowa tak długo zwleka z wyda-
niem końcowej decyzji, z poszanowaniem prawa i woli
lokalnej społeczności?
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
215
3. Jakie działania należy podjąć, aby przemysłowa
hodowla trzody chlewnej w Świerczynie nie była stre-
sującą uciążliwością i nie stanowiła zagrożenia zdro-
wotnego dla mieszkańców wsi Świerczyna oraz by nie
wpływała szkodliwie na naturalne środowisko?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg – Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6319)
do ministra infrastruktury
w sprawie protestu mieszkańców osiedla
w Niekłonicach w aspekcie nieprawidłowości
w przygotowaniu i realizacji budowy
drogi krajowej S11 przebiegającej
przez tereny gm. Świeszyno
Szanowny Panie Ministrze! Uzasadnienie: Miesz-
kańcy Osiedla „Zielonej Doliny” w Niekłonicach
w gm. Świeszyno pow. koszalińskim są poważnie
zaniepokojeni oraz wielce poirytowani nieprawidło-
wościami w związku z przygotowaniem i realizacją
budowy trasy szybkiego ruchu – drogi krajowej S11
przebiegającej przez gm. Świeszyno. Nie dość że są
pozbawieni wiarygodnych informacji w sprawie ich
bezpośrednio dotyczącej, to na domiar ich przedmio-
towego traktowania wszelkie postulaty mieszkań-
ców „Zielonej Doliny” nie są w jakiejkolwiek kwestii
uwzględniane.
Stosowne przepisy prawa wymagają od odpo-
wiednich władz oraz od inwestora obowiązkowych
działań, chociażby wynikających z ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływa-
nia na środowisko, w tym oceny oddziaływania na
środowisko, na zdrowie i warunki życia ludzi, spo-
sobu zapobiegania i zmniejszania negatywnego
wpływu na środowisko przewidzianych inwestycji,
czy też wynikających z Prawa budowlanego, a kon-
kretnie art. 28 w związku z art. 3 pkt 20 tego prawa
stanowiącego, że wyłączną przesłanką korzystania
ze statusu strony w postępowaniu o pozwolenie na
budowę jest fakt znajdowania się w obszarze oddzia-
ływania obiektu.
Według sentencji wyroku NSA z dnia 28 czerwca
2006 r. (sygn. OSK 936/005) właściciel nieruchomo-
ści ma prawo uczestniczyć w wydawaniu pozwolenia
na budowę nie tylko dla działki sąsiedniej. Może się
sprzeciwić zabudowie działki położonej dalej, jeśli
wznoszony obiekt miałby szkodliwy wpływ na jego
własność.
216
Mieszkańcy zorganizowani w Stowarzyszeniu na
Rzecz Budowy i Rozwoju Osiedla Domków Jednoro-
dzinnych „Zielona Dolina” w Niekłonicach są zbul-
wersowani nonszalancją i lekceważącym stosunkiem
władz gm. Świeszyno i GDDKiA oddziału w Szczeci-
nie z jednej strony, z drugiej zaś ich działaniami nie-
zgodnym z obowiązującym prawem.
Mieszkańcy „Zielonej Doliny”, zakupując działki
w 2005 r., a następnie wykonując w 2008 r. w pry-
watnym zakresie kompletną instalację wodno-kana-
lizacyjną oraz elektryczną osiedla, nie zostali poin-
formowani o prawdopodobnym (?) zapisie budowy tej
drogi w „Studium uwarunkowań i kierunków zago-
spodarowania przestrzennego gminy Świeszyno”.
Wszak w wydanej decyzji o warunkach zabudowy
z 2006 r. Urząd Gminy w Świeszynie nawet nie
wzmiankował o przygotowywanej trasie szybkiego
ruchu. Mieszkańcy o tym fakcie dowiadują się od
przypadkowych osób dopiero we wrześniu 2009 r.
Tak więc, albo mieszkańcy „Zielonej Doliny” zostali
celowo wprowadzeni w błąd, albo w wyniku bałaganu
organizacyjnego w Urzędzie Gminy Świeszyno doszło
do wydania nieprawidłowej decyzji.
W załączeniu: stosowne pisma mieszkańców „Zie-
lonego Osiedla” oraz odpowiedź GDDKiA oddział
w Szczecinie i wójta gm. w Świeszynie wraz z map-
kami planu sytuacyjnego (wersja A i wariant 2a, wer-
sja B i C – każda z innym przebiegiem trasy – bez
argumentacji)*).
Pytania:
1. Dlaczego władze gm. Świeszyno oraz inwestor
GDDKiA Oddział w Szczecinie w związku z przygo-
towaniem i budową trasy szybkiego ruchu – drogi
krajowej S 11, nie postępują zgodnie z obowiązują-
cym prawem (głównie ustawą z dnia 3 października
2008 r. o udziale społeczeństwa (…) oraz Prawem
budowlanym)? Tym bardziej w obliczu zdroworoz-
sądkowej propozycji mieszkańców „Zielonej Doliny”
wytyczenia alternatywnej trasy, którzy wszakże do-
kładnie konstatują potrzebę budowania tej drogi
(vide: załączniki).
2. Kto ponosi odpowiedzialność za wydanie nie-
prawidłowej decyzji o warunkach zabudowy w spra-
wie domków jednorodzinnych na osiedlu w Niekłoni-
cach i jakie będą tego konsekwencje?
3. Czy dojdzie w końcu do rzetelnych i prawidło-
wych konsultacji społecznych z mieszkańcami Nie-
kłonic w gm. Świeszyno i podjęcia ostatecznej decyzji
satysfakcjonującej pokrzywdzonych dotąd mieszkań-
ców osiedla „Zielona Dolina” w Niekłonicach?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg - Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Zapytanie
(nr 6320)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ubruttowienia
wskaźnika emerytalnego
Szanowna Pani Minister! Zwracam się w imieniu
emeryta, który kwestionuje prawidłowość dotychcza-
sowych wyliczeń emerytalnych, wnosząc, iż wyliczo-
na przez ZUS w Rybniku podstawa wymiaru jego
świadczenia jest niższa od należnej zainteresowanej
stronie.
Ubruttowienie WWPW do wysokości 151,22% na
podstawie zarządzenia ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 17.12.1991 r. nastąpiło prawomocną
decyzją z dnia 10.03.1992 r. W kolejnej prawomocnej
decyzji z dnia 10.02.1993 r. ponownie obliczono wy-
sokość świadczenia od podstawy wymiaru ustalonej
z okresu 1985–1987, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy
z dnia 17.10.1991 r. o rewaloryzacji rent i emerytur,
o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie
niektórych ustaw. WWPW wyniósł 173,78% i ubrut-
towiony od 1.01.1992 r. wynosi 177,39%.
Ubruttowienie to zostało dokonane zgodnie z za-
rządzeniem ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
17.12.1991 r. w sprawie przeliczania emerytur i rent
w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego
od osób fizycznych (M.P. z 1991 r. Nr 46, poz. 326).
Ponieważ zainteresowany kwestionuje prawidłowość
naliczonego ubruttowionego wskaźnika, kieruję do
Pani Minister następujące pytanie: Czy ubruttowie-
nie z dniem 1.01.1992 r. wskaźnika wysokości pod-
stawy wymiaru renty zainteresowanego uwzględnia
w całości 20% wprowadzonego podatku od osób fi-
zycznych?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6321)
do ministra gospodarki
w sprawie katastrofy szybu V przy KWK
Szczygłowice w Knurowie i jej następstw
Szanowny Panie Ministrze! W wyniku katastrofy
szybu V przy KWK Szczygłowice w Knurowie w dniu
4 września 2008 r. Zakład Produkcyjno-Remontowy
P&P Zbigniew i Maciej Pacia wstrzymał swoją dzia-
łalność. Ta sprawa była już przedmiotem mojego za-
pytania poselskiego nr 4667 złożonego na ręce Pana
Ministra w ubiegłym roku. Z odpowiedzi uzyskanej

w październiku wynikało, że rozwiązanie sprawy
możliwe było poprzez zawarcie stosownej ugody
w ramach prowadzonych negocjacji. Ponieważ do tego
nie doszło, zgodnie z obowiązującym prawem o roz-
strzygnięciu sporu ma zadecydować niezawisły sąd.
W ostatnim okresie pojawiła się jednak nowa in-
formacja. Biegły powołany przez Sąd Okręgowy
w Gliwicach wydał opinię w przedmiocie należnego
poszkodowanym (powodom) odszkodowania z tytułu
utraconych korzyści. Zgodnie z nią za każdy miesiąc,
w którym pozbawieni są możliwości korzystania
z nieruchomości, powinni otrzymać 48 786,69 zł mie-
sięcznie.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra
z uprzejmym wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy, mając na względzie kwotę wyliczoną przez
biegłego sądowego powołanego przez Sąd Okręgowy
w Gliwicach, tj. 48 786,69 zł miesięcznie, nie jest ko-
rzystne zabieganie o zawarcie ugody lub podjęcie ne-
gocjacji z poszkodowanymi, którzy domagają się kwo-
ty niższej, tj. 29 139,75 zł miesięcznie?
2. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo
celem zminimalizowania rozmiaru szkody, za którą
w przyszłości może ponieść konsekwencje Skarb
Państwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 10 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6322)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie reformy systemu emerytalnego
służb mundurowych
Szanowny Panie Ministrze! W ramach prowadzo-
nych w czerwcu/lipcu 2009 r. rozmów z przedstawi-
cielem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów mini-
strem Michałem Bonim ustalono, że przedstawiciele
Służby Celnej (w załączeniu: stanowisko Związku
Zawodowego Celnicy PL*)) zostaną włączeni do prac
zespołu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji opracowującego założenia reformy zaopa-
trzeniowego sytemu emerytalnego. Zapytuję pana
ministra, czy taki zespół został powołany oraz na
jakim etapie procesu legislacyjnego znajdują się pra-
ce nad nową ustawą?
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 8 lutego 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
217
Zapytanie
(nr 6323)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie byłego rektora
Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej
im. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu
Szanowny Panie Ministrze! Sprawy przeciwko
byłemu rektorowi Państwowej Wyższej Szkoły Zawo-
dowej im. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu to-
czą się od kilku lat. Według prokuratury w czasach
kierowania uczelnią dopuścił się on między innymi
wyłudzenia znacznych kwot pieniędzy. Zawyżał licz-
bę studentów, by pobierać większe dofinansowanie
ministerialne, handlował tytułami magistrów i dok-
torów. Wśród licznych zarzutów są również groźby
karalne wobec lokalnej dziennikarki oraz wykorzy-
stywanie uczelni do prywatnej kampanii wyborczej.
Kilkakrotnie były rektor PWSZ stawał przed sądem
za wykroczenia i przestępstwa drogowe.
W ciągu ostatnich kilku lat były rektor PWSZ
kilkakrotnie, decyzją sądu, był tymczasowo areszto-
wany, ścigany też był listem gończym za uporczywe
niestawianie się w sądzie, za żądanie i przyjmowanie
łapówek. W chwili obecnej, jak wynika z doniesień
medialnych, cieszy się on wolnością. Zwracam się do
Pana Ministra z zapytaniem, dlaczego były rektor
PWSZ w Jarosławiu, na którym ciążą tak poważne
zarzuty i wyroki, wciąż cieszy się wolnością? W jaki
sposób były rektor PWSZ w Jarosławiu, z tyloma za-
rzutami, może przebywać na wolności? Czy to moż-
liwe, żeby człowiek, któremu postawiono tak wiele
zarzutów, unikał wymiaru sprawiedliwości?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6324)
do ministra zdrowia
w sprawie listy leków sprzedawanych
w punktach aptecznych
Szanowna Pani Minister! Właściciele punktów
aptecznych zgłaszają liczne uwagi i wskazują na błę-
dy w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. (Dz. U. Nr 171, poz. 1335). Według
nich Ministerstwo Zdrowia zobowiązało się do korek-
ty listy leków sprzedawanych w punktach aptecz-
nych. Niestety, do chwili obecnej w rozporządzeniu
nie ma żadnych zmian. Dlatego zwracam się z zapy-
taniem: Kiedy taka zmiana nastąpi?
218
Druga sprawa dotyczy postulatu tego środowiska,
aby Izba Gospodarcza Właścicieli Punktów Aptecz-
nych i Aptek mogła brać czynny udział w kształto-
waniu polityki zdrowotnej dotyczącej zakresu ich
działań. Dlatego uprzejmie proszę o informację na
temat zakresu i współpracy z izbą m.in. w zakresie
ustalania listy leków sprzedawanych w punktach ap-
tecznych.
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6325)
do ministra infrastruktury
w sprawie węzła Tuszyn, tj. skrzyżowania
autostrady A1 z drogą krajową nr 1
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
władze samorządowe Tuszyna występują w sprawie
rozwiązania problemu wokół węzła Tuszyn, tj. skrzy-
żowania arterii szybkiego ruchu – autostrady A1
z drogą krajową nr 1 w miejscowości Głuchów. W tej
sprawie burmistrz miasta Tuszyna zaproponował
GDDKiA stosowne rozwiązania, które uwzględniały
wszystkie relacje zjazdowe, bez konieczności naru-
szania decyzji lokalizacyjnej dotyczącej obecnego
kształtu węzła.
Propozycje samorządowców podyktowane były
nie tylko potrzebą zapewnienia właściwej infrastruk-
tury drogowej, ale także potrzebą zrównoważonego
rozwoju społeczno-ekonomicznego gm. Tuszyn. Wo-
bec tych faktów proszę Pana Ministra o zaprezento-
wanie opinii w przedmiotowej sprawie i o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Jaką odpowiedź ze strony Pana Ministra
otrzymał burmistrz miasta Tuszyna w powyższej
sprawie?
2. Czy w przedmiotowej sprawie zapadły już
wszystkie decyzje? Jeżeli tak, to jakie one są? Jeżeli
nie, to kiedy zostaną podjęte?
3. W jakim zakresie propozycje władz samorządo-
wych Tuszyna zostały lub zostaną uwzględnione
przez GDDKiA?
Z poważaniem
Poseł Sylwester Pawłowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6326)
do ministra finansów
w sprawie skutków dla uczelni wyższych
wynikających z art. 48 ustawy
o finansach publicznych
oraz projektu budżetu państwa na 2010 r.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z uchwa-
łą Senatu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego ne-
gatywnie oceniającą niektóre zapisy ustawy o finan-
sach publicznych oraz projektu budżetu państwa na
rok 2010 kieruję do Pana Ministra następujące py-
tania:
1. Jakie są merytoryczne przesłanki, aby art. 48
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) zabraniał uczelniom
lokowania na rachunkach bankowych środków po-
chodzących z dotacji budżetowej?
2. Czy Minister Finansów przy tworzeniu budże-
tu państwa w zakresie przydzielania dotacji dla
uczelni wyższych wziął pod uwagę ich trudną sytu-
ację finansową?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Wita
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6327)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie likwidacji Zakładów Naprawczych
Taboru Kolejowego w Łapach
oraz licytacji majątku zakładowego
Szanowny Panie Premierze! Zakład Naprawczy
Taboru Kolejowego w Łapach jest firmą zajmującą
się naprawą, modernizacją i budową taboru kolejo-
wego. Akcje spółki ZNTK Łapy SA zadebiutowały na
Giełdzie Papierów Wartościowych w dniu 7 listopada
2007 r. GPW dopuściła do obrotu na rynku równole-
głym 1 227 137 akcji serii A, przy czym w pierwszym
dniu notowań kurs akcji wyniósł 33 zł.
Niestety, obecnie spółka ma poważne problemy
finansowe i znajduje się w stanie upadłości likwida-
cyjnej. Ostatnie działania syndyka mające na celu
sprzedaż majątku ZNTK zakończyły się fiaskiem,
gdyż nie zgłosił się żaden chętny do zakupu majątku
wystawionego na przetarg. W związku z powyższym
zarząd spółki podjął działania mające na celu przed-
stawienie wierzycielom propozycji układowych i pla-
nu naprawczego zakładu, gdyż istnieją szanse na

wznowienie produkcji wagonów, w tym m.in. dla
arabskiego inwestora.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania są podejmowane w celu zmiany
zaistniałej sytuacji?
2. Jakie działania powinny i mogą być podjęte
w celu przekwalifikowania zwolnionych członków za-
łogi, tak aby podjęli pracę w innym zawodzie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6328)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie procesu informatyzacji gm.
Zabłudów w ramach projektu informatyzacji
województw Polski wschodniej
Szanowny Panie Premierze! Projekt informaty-
zacji województw Polski wschodniej jest największym
tego typu przedsięwzięciem od kilku lat. Kwota jego
realizacji to, bagatela, miliard złotych, które otrzy-
maliśmy na ten cel z unijnego dofinansowania.
Niestety realizacja przedmiotowego programu od-
bywa się w zbyt wolnym tempie, co budzi poważne
obawy, iż nie zostanie dotrzymany termin realizacji,
tj. 2013 r. Konsekwencją niezakończenia prac do roku
2013 będzie utrata pieniędzy uzyskanych na ten cel,
co w przypadku województwa podlaskiego oznacza
stratę rzędu 250 mln zł.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania zostały dotychczas podjęte
w celu realizacji projektu informatyzacji województw
Polski wschodniej w gminie Zabłudów?
2. Ile środków na ten cel zostało dotychczas prze-
kazanych dla gminy Zabłudów?
3. Ile środków zostanie jeszcze przekazanych?
4. Jak duże są opóźnienia w realizacji projektu
w gminie Zabłudów?
5. Jakie są powody opóźnienia w realizacji pro-
jektu w gminie Zabłudów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
219
Zapytanie
(nr 6329)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sprzedaży siedziby fabryki
Bison-Bial w Białymstoku
Szanowny Panie Premierze! Fabryka Przyrządów
i Uchwytów Bison-Bial w Białymstoku jest zakładem
wyspecjalizowanym w produkcji oprzyrządowania
technologicznego do obróbki skrawaniem. Produko-
wane jest tam wyposażenie obrabiarek standardo-
wych i najnowszej generacji odpowiadające normom
międzynarodowym w zakresie wymiarów i parame-
trów technicznych, co potwierdzają liczne wyróżnie-
nia i certyfikaty, jakie uzyskują produkty tam wy-
twarzane.
Niestety w ostatnim czasie przedmiotowa spółka
boryka się z poważnymi problemami finansowymi,
przez co zmuszona była w zeszłym roku zredukować
zatrudnienie o 200 osób. W ostatnich dniach odbyło
się walne zgromadzenie akcjonariuszy, które zadecy-
dowało o sprzedaży siedziby spółki (pomimo licznych
protestów ze strony załogi) w Białymstoku. Tym sa-
mym pracownicy boją się o przyszłość zakładu oraz
tego, iż podjęta decyzja jest sygnałem do szykowa-
nych kolejnych zwolnień.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Dlaczego, pomimo iż produkty zdobywają
uznanie za granicą i jest na nie popyt, Bison-Bial ma
problemy finansowe? Jaka jest geneza takiego stanu
rzeczy?
3. Czy proces sprzedaży podlega jakiejkolwiek
kontroli?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 7 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6330)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wzrostu przestępczości
w woj. podlaskim w 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Województwo podla-
skie od lat było stawiane jako wzór pod względem
bezpieczeństwa oraz malejącej liczby przestępstw
i tym samym zwiększenia się ich wykrywalności.
Niestety statystki za 2009 r. nie napawają optymi-
zmem, gdyż liczba zgłoszonych przestępstw wzrosła
z 24 190 przestępstw w 2008 r. do 24 260 w 2009 r.
Pomimo iż wzrost nie jest znaczący, niepokoi spadek
220
wykrywalności sprawców poszczególnych czynów.
Przede wszystkim wzrosła liczba kradzieży samocho-
dów, kradzieży z włamaniem oraz samych kradzieży.
Niestety wraz ze wzrostem ww. czynów zmalała też
niestety ich wykrywalność.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy sytuacji w województwie podlaskim w tej
mierze?
2. Jakie są powody zmniejszenia wykrywalności
sprawców kradzieży, kradzieży z włamaniem czy też
kradzieży samochodów w województwie podlaskim?
3. Jakie są powody wzrostu przestępczości w wo-
jewództwie podlaskim?
4. Czy w związku z pogarszającymi się statysty-
kami w województwie podlaskim zostaną przekazane
dla policji z tego regionu dodatkowe środki pieniężne
i wyposażenie na skuteczniejszą walkę z przestęp-
czością?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6331)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wzrostu przestępczości w 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Rok 2008 było ostat-
nim rokiem, w którym był zauważalny spadek prze-
stępczości oraz wzrost wykrywalności sprawców tych
czynów.
Niestety, jak pokazują statystki za 2009 r., na-
stąpiło odwrócenie trendu i z podanych danych wy-
łania się niepokojący wzrost przestępczości oraz
dodatkowo spadek wykrywalności jej sprawców.
W ubiegłym roku szczególnie wzrosła liczba kra-
dzieży samochodów, kradzieży z włamaniem oraz
samych kradzieży.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany
i poprawy sytuacji w tej mierze?
2. Jakie są powody zmniejszenia wykrywalności
sprawców kradzieży, kradzieży z włamaniem czy też
kradzieży samochodów?
3. Jakie są powody wzrostu przestępczości?
4. Czy w związku z pogarszającymi się statysty-
kami zostaną przekazane dla policji dodatkowe środ-
ki pieniężne i wyposażenie na skuteczniejszą walkę
z przestępczością?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6332)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości zmiany angażu
ze stanowiska wytaczacza
na stanowisko frezera odkuwek
Szanowna Pani Minister! Pan J. K. zwrócił się do
mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie z za-
pytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji, tj. czy
istnieje możliwość zmiany angażu ze stanowiska wy-
taczacza na stanowisko frezera odkuwek.
Zainteresowany pracuje w Hucie Ostrowiec od
1969 r. Do 1974 r. pan J. K. pracował na Starym Za-
kładzie. Następnie, aż do chwili obecnej pracuje na
Wydziale Obróbki Mechanicznej (WOM) na stanowi-
sku wytaczacz. Wydział ten znajduje się obok Wy-
działu Prasowni, skąd prawie wszystkie odkuwki są
przewożone i obrabiane w WOM. Wyuczonym zawo-
dem zainteresowanego jest frezer. Przez 40 lat pracy
zawodowej pan J. K. wykonywał tylko i wyłącznie
prace frezerskie, obrabiając różnego rodzaju odlewy,
odkuwki surowe lub częściowo obrobione, lecz na wy-
taczarkach lekkich i ciężkich, a przez kilka lat na
frezarce bramowej. Stąd angaż pracy: wytaczacz.
Dalsze dopuszczenie zainteresowanego do pracy wy-
magało konsultacji w Wojewódzkim Ośrodku Medy-
cyny Pracy w Kielcach pod kątem choroby zawodowej
(słuch). Jak podkreślił zainteresowany, zmiana an-
gażu dałaby mu możliwość przejścia na emeryturę
w wieku 60 lat*).
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy pan J. K. ma możliwość zmia-
ny angażu ze stanowiska wytaczacza na stanowisko
frezera odkuwek?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6333)
do ministra infrastruktury
w sprawie wyjaśnienia sytuacji prawnej
nieruchomości gruntowej
Szanowny Panie Ministrze! Pan J. P. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

tj. czy ziemia zakupiona aktem notarialnym w 1866 r.
rep. 75 i dzielona na spadkobierców w porozumieniu
rodzinnym bez udziału sądu staje się własnością na
zasadzie posiadania samoistnego.
Ziemia zakupiona ww. aktem została podzielona
bez udziału sądu po 1/5 części na pięcioro rodzeń-
stwa, w tym dziadka zainteresowanego pana M. P.,
który to również bez udziału sądu swoją część spad-
kową podzielił na pięcioro rodzeństwa po 1/5. 1/5
otrzymał ojciec zainteresowanego pan L. P. Posta-
nowieniem sądu z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. I
Ns 248/05) pan J. P. stał się także właścicielem
spadku. Dokument geodezyjny Starostwa Powiato-
wego w Staszowie – wypis z rejestru gruntów z dnia
5 sierpnia 2004 r. G-2181 określa charakter własno-
ści jako władanie na zasadach posiadania samoist-
nego*). Zainteresowany zastanawia się, czy instytu-
cja ma prawo do dokonania takiej czynności bez
uprzedniego poinformowania o skutkach osób zain-
teresowanych.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy ziemia zakupiona aktem notarialnym
w 1866 r. rep. 75 i dzielona na spadkobierców w po-
rozumieniu rodzinnym bez udziału sądu staje się
własnością na zasadzie posiadania samoistnego?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 4 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6334)
do ministra infrastruktury
w sprawie poprawienia błędów geodezyjnych
powstałych przy podziale
nieruchomości spadkowej
Szanowny Panie Ministrze! Pan J. P. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
tj. możliwości poprawienia błędów i nieprawidłowości
geodezyjnych przy podziale spadku.
Postanowieniami Sądu Rejonowego w Staszowie,
sygn. I Ns 112/85 z dnia 2 czerwca 1985 r. i sygn. I
Ns 389/85 z dnia 23 października 1987 r., matka za-
interesowanego J. P. z domu K. miała otrzymać ½
całości spadku po zmarłych rodzicach B. i M. K. Spa-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
221
dek zawierał nieruchomość gruntową. Jak podkreślił
zainteresowany, w wyniku błędu geodety i innych
nieprawnych działań urzędu część spadkowa mamy
zainteresowanego została zmniejszona w stosunku
do drugiej części spadkowej o 0,5174 ha. Ponadto li-
nia graniczna wytyczona przez geodetę jest bardzo
niekorzystna dla działki przyznanej mamie pana
J. P., nie daje połowy dostępu działki do aktualnie
budującej się ulicy Jałowcowej, przebiega ukośnie.
W związku z powyższym matka zainteresowanego
wystąpiła do Urzędu Rejonowego w Staszowie o ure-
gulowanie tej sprawy. Jednak w związku z otrzyma-
ną odpowiedzią (pismo z dnia 20 sierpnia 1991 r.)
zainteresowani zastanawiają się, czy podział przed-
stawiony w ww. odpowiedzi jest zgodny z prawem*).
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość poprawienia błędów i nie-
prawidłowości geodezyjnych przy podziale spadku?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 25 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6335)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie likwidacji stanowisk dyżurnych
w komisariacie Policji w Szklarskiej Porębie
Szanowny Panie Ministrze! Od kwietnia br. likwi-
dacji mają ulec stanowiska dyżurnych w komisariacie
Policji w Szklarskiej Porębie. W ich miejsce utworzo-
na ma zostać recepcja. Obecnie w Szklarskiej Porębie
pracuje pięciu funkcjonariuszy na stanowiskach dy-
żurnych, a komisariat czynny jest całą dobę.
Zapowiadane zmiany budzą duże zaniepokojenie
wśród mieszkańców miasta oraz gestorów bazy tu-
rystycznej. Wszyscy boją się pogorszenia bezpieczeń-
stwa w mieście. Trzeba pamiętać, iż Szklarska Porę-
ba to jeden z największych kurortów turystycznych
w Polsce, do którego zarówno w sezonie zimowym,
jak i letnim przyjeżdżają tysiące turystów. Przez
miasto przechodzi także bardzo ruchliwa droga mię-
dzynarodowa E65, na której często dochodzi do wie-
lu kolizji i wypadków.
Zastąpienie całodobowych dyżurów funkcjonariu-
szy Policji przez pracowników cywilnych prowadzą-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
222
cych recepcję w komisariacie rodzi także jeszcze pro-
blem przechowywania broni służbowej. Dotychczas
policjanci po służbie składali broń w komisariacie.
Teraz będą musieli albo zabierać ją do domu, albo
składać w komisariacie w Jeleniej Górze, co będzie
sporym utrudnieniem.
Moim zdaniem proponowana reorganizacja zmniej-
szy poczucie bezpieczeństwa mieszkańców Szklarskiej
Poręby oraz przyjeżdżających tam turystów, a jedy-
nym jej celem jest szukanie oszczędności.
W zawiązku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na poniż-
sze pytania:
1. Jakie są przyczyny likwidacji stanowisk dyżur-
nych w komisariacie Policji w Szklarskiej Porębie?
2. Czy przy podejmowaniu tej decyzji wzięto pod
uwagę wszystkie jej negatywne konsekwencje dla
mieszkających i przebywających w Szklarskiej Po-
rębie?
3. Czy istnieje możliwość cofnięcia tej decyzji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Jelenia Góra, dnia 8 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6336)
do ministra skarbu państwa
w sprawie niewypłacania wynagrodzeń
w Zakładach Lniarskich Orzeł SA
w Mysłakowicach
Szanowny Panie Ministrze! Zakłady Lniarskie
Orzeł SA w Mysłakowicach to jeden z największych
producentów tkanin lniarskich na rynku. Spółka no-
towana jest na NewConnect. W firmie tej od dwóch
miesięcy niewypłacane są pracownikom należne pen-
sje. Brakuje środków finansowych na zakup węgla,
który niezbędny jest w procesie produkcji. Firma za-
dłużona jest na kilkanaście milionów złotych.
Jednym z akcjonariuszy Zakładów Lniarskich
Orzeł SA jest Bank Gospodarstwa Krajowego. Mimo
że posiada on ok. 7% akcji, jest drugim co do wielko-
ści udziałowcem w tej firmie. Z informacji, która do-
tarła do mojego biura, wynika, iż kilka dni temu
przedstawiciele BGK zrezygnowali z zasiadania
w radzie nadzorczej.
W zawiązku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie odpowiedzi na poniż-
sze pytania:
1. Dlaczego dopuszczono do sytuacji, w której pra-
cownicy ZL Orzeł SA od dwóch miesięcy nie otrzy-
mują wynagrodzeń? Jaka jest obecnie sytuacja finan-
sowa tej spółki?
2. Dlaczego przedstawiciele banku zrezygnowali
z zasiadania w radzie nadzorczej?
3. Jakie działania zamierza podjąć Bank Gospo-
darstwa Krajowego w stosunku do Zakładów Lniar-
skich Orzeł SA, w których jest akcjonariuszem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Lipiński
Jelenia Góra, dnia 9 lutego 2010 r.
Zapytanie
(nr 6337)
do ministra środowiska
w sprawie niepokojących wstrząsów ziemi
odczuwalnych na terenie gm. Chełmek
w Małopolsce
Stan faktyczny
Na przełomie grudnia 2009 r. i stycznia 2010 r.
mieszkańcy powiatu oświęcimskiego odczuwali kil-
kadziesiąt groźnych wstrząsów ziemi. Tąpnięcia były
na tyle silne, że mieszkańcy zaczęli obawiać się o swo-
je bezpieczeństwo, zdrowie oraz majątek.
Z informacji przekazanych przez burmistrza
Chełmka, gminy, na terenie której owe wstrząsy są
najbardziej odczuwalne, wynika, że występuje bez-
pośredni związek między groźnymi tąpnięciami,
a robotami górniczymi prowadzonymi przez KWK
Piast w Bieruniu. Jak wskazuje burmistrz, w ostat-
nich miesiącach ilość odczuwalnych niebezpiecznych
wstrząsów, stwarzających bezpośrednie zagrożenie
dla bezpieczeństwa mieszkańców, wzrosła do kilku-
dziesięciu, nie licząc już tych, które są nieco lżejsze.
Burmistrz występował z licznymi interwencjami do
Zarządu KWK Piast, informując o zaistniałych zda-
rzeniach. Niestety po krótkim okresie bez wstrząsów
zaczęły one ponownie występować na wspomnianym
wyżej terenie.
Ponadto pragnę dodać, że podczas przygotowywa-
nia niniejszego zapytania, we wtorek 9 lutego, w go-
dzinach porannych, osobiście mogłem odczuć bardzo
niepokojący i niespodziewany wstrząs w Libiążu,
miejscowości, w której mieszkam. Jak się okazało,
owe niespodziewanie silne tąpnięcie ziemi było od-
czuwalne w tym samym czasie m.in. na terenie
Oświęcimia, Chełmka, Gorzowa, Bierunia, Imielina,
Katowic, Jaworzna, Chrzanowa i wspomnianego już
Libiąża. W krótkim czasie pojawiły się medialne in-
formacje, że za tak duży i niebezpieczny wstrząs była
odpowiedzialna KWK Piast, gdzie na poziomie ok.
700 m miał on swoje epicentrum.
Jak podkreślają mieszkańcy Chełmka, tego ro-
dzaju wstrząsy występują na ich terenie niezwykle

często, natomiast interwencje w KWK Piast nie przy-
noszą oczekiwanego rezultatu.
Pytania
W związku z powyższym pragnę zapytać:
1. Czy KWK Piast przeprowadza eksploatację gór-
niczą zgodnie z przepisami i normami górniczymi
oraz obowiązującym planem ruchu zakładu?
2. Z prawidłowej oceny zasięgu szkodliwego od-
działywania robót górniczych na powierzchnię wy-
nika obowiązek naprawy powstałych szkód przez
przedsiębiorcę górniczego (w tym wypadku KWK
Piast). Czy w tym zakresie ocena oddziaływania eks-
ploatacji na powierzchnię jest prawidłowa, a w szcze-
gólności czy obejmuje teren, gdzie pojawiają się
wstrząsy mogące spowodować szkody górnicze?
3. Czy KWK Piast ponosi bezpośrednią odpowie-
dzialność za nasilające się odczuwalne tąpnięcia zie-
mi na terenie wskazanym w niniejszym zapytaniu?
4. Czy w związku ze wstrząsem odnotowanym
9 lutego br. w godzinach porannych na terenie Oświę-
cimia, Chełmka, Gorzowa, Bierunia, Imielina, Kato-
wic, Jaworzna, Chrzanowa i Libiąża istnieje prawdo-
podobieństwo występowania tzw. naturalnych ru-
chów tektonicznych na tym terenie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
223
Zapytanie
(nr 6338)
do ministra zdrowia
w sprawie środków przewidywanych
na świadczenia z zakresu
chirurgii naczyniowej w 2010 r.
w Małopolsce i na Śląsku
Stan faktyczny: Dostępność świadczeń zdrowot-
nych z zakresu chirurgii naczyniowej wiąże się
z mniejszą ilością pierwotnych amputacji kończyn,
mniejszą śmiertelnością z powodu krytycznego nie-
dokrwienia kończyn, większą liczbą chorych mogą-
cych wrócić do czynnej pracy zawodowej. Istotne wy-
daje się być również zabezpieczenie regionu odnośnie
leczenia stanów ostrych w chirurgii naczyniowej –
urazów, zatorów, pękniętych tętniaków aorty, gdzie
czas transportu do ośrodka odgrywa istotną rolę.
Porównanie dostępności świadczeń zdrowotnych
w zakresie chirurgii naczyniowej w poszczególnych
regionach wypada zdecydowanie na niekorzyść Ma-
łopolski. Wystarczy porównać Śląsk i Małopolskę
w tym zakresie:
— liczba ludności na 1 poradnię – 262 tys. na Ślą-
sku i 385 tys. w Małopolsce;
— liczba ludności na 1 oddział – 589 tys. na Ślą-
sku i 806 tys. w Małopolsce.
Taki stan rzeczy powoduje długi czas oczekiwania
na zabieg.
Istnieją jednak potencjalne możliwości poprawy
tej sytuacji w Małopolsce. Niestety, do tej pory nie
uruchomiono procedury konkursowej na te usługi.
Pytanie: Czy i w jakiej wysokości są przewidywa-
ne środki w 2010 r. w zakresie chirurgii naczyniowej
oraz kiedy zamierza się przeprowadzić stosowną pro-
cedurę w tym zakresie w Małopolsce?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 10 lutego 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie nieprzyznania nagrody finansowej
żużlowcom za zdobycie drużynowego
mistrzostwa świata na żużlu w 2009 r. (5302)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Jana Dziedziczaka,
sygn. SPS-024-5302/09, w sprawie nieprzyznania
nagrody finansowej żużlowcom za zdobycie drużyno-
wego mistrzostwa świata na żużlu w 2009 r. uprzej-
mie informuję, co następuje.
Polski Związek Motorowy wystąpił z wnioskiem
o przyznanie nagród finansowych dla zawodników
za zdobycie I miejsca w Drużynowym Pucharze Świa-
ta na żużlu. Zgodnie z rozporządzeniem ministra
sportu z dnia 22 września 2006 r. w sprawie wyróż-
nień i nagród dla zawodników (Dz. U. Nr 181, poz. 1332)
przyznaje się nagrody i wyróżnienia za wyniki (miej-
sca I, II, III) osiągnięte wyłącznie na mistrzostwach
Europy i świata, uniwersjadzie letniej i zimowej
i akademickich mistrzostwach świata. W związku
z wątpliwościami co do charakteru imprezy (protokół
zawodów) Ministerstwo Sportu i Turystyki wystąpi-
ło z prośbą do PZM o potwierdzenie z Międzynaro-
dowej Federacji Motocyklowej rangi odbytych zawo-
dów. Zgodnie z otrzymanym pismem z Międzynaro-
dowej Federacji Motocyklowej (FIM) zawody, na któ-
rych zespół polski zajął I miejsce, posiadają rangę
Drużynowego Pucharu Świata (tłumaczenie tekstu
przez tłumaczy przysięgłych) i wynika to także
z przesłanego przez PZM regulaminu zawodów.
W latach ubiegłych i w 2008 r. Polski Związek
Motorowy przy składaniu wniosku informował, że
impreza ta jest drużynowymi mistrzostwami świata
na żużlu. Na tej podstawie zawodnicy otrzymali na-
grody finansowe za zdobycie I miejsca na drużyno-
wych mistrzostwach świata. Ministerstwo Sportu
i Turystyki nie posiada informacji o przyznawaniu
nagród finansowych przez Główną Komisję Sportu
Żużlowego przy PZM.
W oparciu o rozporządzenie ministra sportu z dnia
6 czerwca 2007 r. w sprawie nagradzania za szczegól-
ne osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej (Dz. U.
Nr 113, poz. 777) oraz biorąc pod uwagę całokształt
osiągniętych wyników sportowych przez zawodni-
ków sportu żużlowego, minister sportu i turystyki
w grudniu 2009 r. podjął decyzję o przyznaniu na-
gród finansowych w wysokości 3450 zł dla zawodni-
ków, którzy zdobyli I miejsce w Drużynowym Pucha-
rze Świata na żużlu w 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka
w sprawie możliwości wprowadzenia dodatku
do emerytur dla osób pełniących funkcję
sołtysa na terenie woj. małopolskiego (5304)
Odpowiadając na interpelację poselską posłów
Zbigniewa Chmielowca i Adama Śnieżka w sprawie
dodatków do emerytury z tytułu pełnienia funkcji
sołtysa na obszarze województw: małopolskiego,
warmińsko-mazurskiego, podlaskiego, lubelskiego,
świętokrzyskiego i podkarpackiego nadesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r.,
znak: SPS-024-5304/09, pragnę uprzejmie poinformo-
wać, że podzielam pogląd panów posłów, iż problem
gratyfikacji finansowych dla osób pełniących funkcje
w samorządach lokalnych zasługuje na uwagę.
Jednakże, moim zdaniem, rozwiązań tego proble-
mu nie można poszukiwać na gruncie przepisów do-
tyczących powszechnego systemu emerytalnego,
gdyż byłoby to niezgodne z zasadami obowiązującej
reformy emerytalnej. Wprowadzona od dnia l stycznia
1999 r. reforma powszechnego systemu ubezpieczeń
społecznych powiązała ściśle otrzymywanie świad-
czenia emerytalnego i jego wymiar z obowiązkiem
opłacania i wysokością składek na ubezpieczenie
społeczne. W systemie tym nie jest możliwe realizo-
wanie innych, pozaubezpieczeniowych, świadczeń. Dla-
tego też Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie
rozważa możliwości wprowadzenia dodatków do eme-
rytur ani dla sołtysów, ani dla żadnej innej grupy dzia-
łaczy samorządowych.
W załączeniu*) przekazuję dane dotyczące liczby
i wielkości sołectw we wskazanych województwach
przygotowane przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Radosława Witkowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie budowy we Lwowie boisk w ramach
rządowego programu „Moje boisko
– Orlik 2012” (5480)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Radosława Witkow-
skiego oraz grupy posłów, o sygn. SPS-024-5480/09,
w sprawie budowy we Lwowie boisk w ramach rzą-
dowego programu „Moje boisko – Orlik 2012” uprzej-
mie informuję, co następuje:
W sierpniu 2009 r. Ministerstwo Sportu i Tury-
styki przygotowało projekt uchwały Rady Ministrów
w sprawie budowy boisk wielofunkcyjnych dla mło-
dzieży polskiej na Ukrainie. Planowano sfinansowa-
nie z budżetu państwa budowy dwóch kompleksów
boisk sportowych na terenie miasta Lwowa.
Projekt uchwały trafił do uzgodnień międzyresor-
towych m.in. z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych
i Administracji, Ministerstwem Finansów, Minister-
stwem Spraw Zagranicznych oraz Rządowym Cen-
trum Legislacji.
Proces uzgodnień został wstrzymany na początku
października 2009 r. Nie została bowiem na chwilę
obecną rozstrzygnięta podstawa prawna odnośnie do
możliwości realizacji inwestycji poza terytorium RP,
a w szczególności sposób finansowania budowy boisk
na Ukrainie.
Odnośnie do pytania Pana Posła: czy Minister
podtrzymuje zobowiązanie i „Orliki” we Lwowie po-
wstaną, pragnę poinformować, iż decyzje o ewentu-
alnej kontynuacji działań w przedmiotowej sprawie
zostaną podjęte po rozstrzygnięciach w powyżej opi-
sanym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Ryszard Stachurski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
225
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie przyspieszenia prac nad poselskim
projektem ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz ocenach
oddziaływania na środowisko oraz niektórych
innych ustaw (5657)
Odpowiadając na zapytanie posła Mieczysława
Marcina Łuczaka przekazane przez Marszałka Sej-
mu RP pismem z dnia 5 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-024-5657/10, w sprawie prac legislacyjnych nad pro-
jektem ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych
ustaw (druk nr 2471), przedstawiam poniżej stano-
wisko w przedmiotowej sprawie.
Ustosunkowując się do pytania, czy nie należało-
by przyspieszyć prac nad zmianą ww. ustawy, infor-
muję, iż w ramach procesu legislacyjnego jedną
z czynności jest przygotowanie stanowiska rządu
w zakresie wprowadzanych zmian w przedmiotowej
ustawie i niektórych innych ustaw. Ze względu na to,
że zmianom podlegają również inne ustawy wyma-
gane jest wyczerpujące przedstawienie określonej
regulacji prawnej, która odpowiada potrzebom spo-
łeczeństwa.
Obecnie zostało sporządzone stanowisko rządu do
projektu ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych
ustaw (druk nr 2471), które zostało przekazane do
uzgodnień międzyresortowych. Nie ma możliwości,
by zgodnie z obowiązującą procedurą przyspieszyć
prace legislacyjne.
Ustosunkowując się do pytania, czy sens ma
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr. 151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, uprzejmie informuję, że proponowane zmiany we
wskazanej ustawie mają przede wszystkim polepszyć
i ułatwić przeprowadzanie wszelkich czynności w ra-
mach obowiązujących procedur. Aby zagwarantować
pełną ochronę zadrzewień przydrożnych, powyższe
uzgodnienie powinno mieć zastosowanie również
w przypadku usuwania drzew z nieruchomości obję-
tych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej, do których – na podstawie ustawy z dnia
10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn.
226
zm.) – nie stosuje się przepisów o ochronie przyrody
w zakresie obowiązku uzyskiwania zezwoleń na ich
usunięcie. Ponadto przedstawiona propozycja zmiany
przepisu art. 83 ustawy o ochronie przyrody umożli-
wi regionalnym dyrektorom ochrony środowiska
ochronę cennych zadrzewień przydrożnych, np. ze
względu na występowanie w nich gatunków objętych
ochroną gatunkową ścisłą, w tym na podstawie dy-
rektywy siedliskowej
i dyrektywy ptasiej lub ze względu na wyjątkowe
walory krajobrazowe. Organ ten jest kompetentny
w tym zakresie, ponieważ jest organem właściwym
do rozpatrywania wniosków o odstępstwo od wybra-
nych zakazów w stosunku do gatunków objętych
ochroną na terenie województwa. Nowelizacja powo-
łanego artykułu nie będzie wydłużać przeprowadza-
nia inwestycji drogowych w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby
w projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiają-
cego zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedy-
nie na zmianie nazwy zadania bez konieczności prze-
prowadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz.1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wspólnych patroli
Policji i Żandarmerii Wojskowej (5658)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wspólnych patroli Policji i Żandarmerii
Wojskowej (SPS-024-5658/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Podstawę prawną do wspólnych działań patrolo-
wych Policji i Żandarmerii Wojskowej stanowią art. 4
ust. 1 pkt 6 i art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych
organach porządkowych (Dz. U. Nr 123, poz. 1353,
ze zm.), przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.) oraz
porozumienie komendanta głównego Policji i Ko-
mendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej z dnia
16 stycznia 2002 r. o współpracy Policji i Żandarme-
rii Wojskowej.
Powyższe współdziałanie obejmuje w zakresie
działań prewencyjnych, między innymi organizowa-
nie wspólnych patroli w rejonach zagrożonych naru-
szaniem porządku publicznego czy wspólnych kon-
troli ruchu drogowego.
W patrolach mieszanych żołnierz Żandarmerii
Wojskowej i funkcjonariusz Policji pełnią wspólną
służbę. Odpowiedzialność żołnierza Żandarmerii
Wojskowej podczas pełnienia tej służby jest taka
sama jak funkcjonariusza Policji. Nie wyznacza
się dowódcy patrolu i patrolowego. Każdy odpo-
wiada za swoje postępowanie. Jeżeli żołnierz Żan-
darmerii Wojskowej w takiej sytuacji dopuści się
czynu prawem zabronionego, ponosi odpowiedzial-
ność za ten czyn.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że każda ze
służb we własnym zakresie ponosi koszty związane
z odbywaniem wspólnych patroli. Nie są one rozlicza-
ne między resortami.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wspólnych patroli
Policji i Żandarmerii Wojskowej (5658)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-024-
-5658/10), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
wspólnych patroli Policji i Żandarmerii Wojskowej,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Policja, realizując zadania wymienione w ustawie
z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) w celu zapo-

biegania popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz
zjawisk kryminogennych, współdziała z organami
państwowymi, samorządowymi i organizacjami spo-
łecznymi.
Współpraca Policji i Żandarmerii Wojskowej od-
bywa się na podstawie zawartego w dniu 16 stycznia
2002 r. porozumienia komendanta głównego Żandar-
merii Wojskowej i komendanta głównego Policji o współ-
pracy Policji i Żandarmerii Wojskowej.
Zgodnie z § 2 ust. 1 powyższego porozumienia,
współpraca w zakresie działań prewencyjnych
obejmuje:
— organizowanie wspólnych patroli w rejonach
zagrożonych naruszeniem porządku publicznego,
— organizowanie wspólnych kontroli ruchu dro-
gowego,
— wspólne prowadzenie działań prewencyjnych
podczas zgromadzeń i imprez masowych oraz szkoleń
i ćwiczeń wojsk,
— realizowanie wspólnych przedsięwzięć w jed-
nostkach i instytucjach wojskowych oraz środowisku
cywilnym, mających na celu zapobieganie przestęp-
czości i występowaniu zjawisk patologicznych.
Ponadto w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa
i porządku na obszarach kolejowych w dniu 6 lipca
2004 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy ko-
mendantem głównym Policji, komendantem głów-
nym Straży Granicznej, komendantem głównym
Żandarmerii Wojskowej oraz spółką Polskie Koleje
Państwowe SA o współdziałaniu w zakresie strategii
zmierzającej do poprawy stanu bezpieczeństwa na
obszarach kolejowych.
Podkreślenia wymaga, że na podstawie art. 18a
ustawy o Policji w razie zagrożenia bezpieczeństwa
i porządku publicznego, jeżeli siły Policji są niewy-
starczające do wykonania zadań w zakresie ochrony
bezpieczeństwa i porządku publicznego, prezes Rady
Ministrów, na wniosek ministra właściwego do
spraw wewnętrznych uzgodniony z ministrem obro-
ny narodowej, może zarządzić użycie żołnierzy Żan-
darmerii Wojskowej do udzielenia pomocy Policji.
W tym wypadku żołnierzom Żandarmerii Wojskowej
przysługują, w zakresie niezbędnym do wykona-
nia ich zadań, uprawnienia policjantów, określone
w art. 15–17 ustawy o Policji. Korzystanie z tych
uprawnień następuje na zasadach i w trybie okre-
ślonym dla policjantów.
W odniesieniu do kompetencji Żandarmerii Woj-
skowej należy wskazać, że na mocy art. 129 ust. 4
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), żołnierze ŻW mają uprawnienie do przeprowa-
dzania kontroli ruchu drogowego (w tym używania
przyrządów kontrolno-pomiarowych do określenia
prędkości pojazdu) w stosunku do kierujących po-
jazdami Sił Zbrojnych RP oraz w stosunku do żoł-
nierzy pełniących czynną służbę wojskową kierują-
cych innymi pojazdami, a także do kierowania ru-
chem drogowym w związku z pilotowaniem kolumn
wojskowych.
227
W nawiązaniu do kwestii odpowiedzialności żoł-
nierzy ŻW podczas wspólnego patrolu warto wska-
zać, że w czasie realizacji zadań służbowych przysłu-
guje im ochrona tak jak funkcjonariuszom publicz-
nym. Należy również zaznaczyć, że za popełnienie
w trakcie realizacji wspólnego patrolu czynu zabro-
nionego żołnierze Żandarmerii Wojskowej ponoszą
odpowiedzialność zgodnie z zasadami określonymi
w Kodeksie karnym i Kodeksie wykroczeń. Należy
mieć również na uwadze kwestię ewentualnej odpo-
wiedzialności dyscyplinarnej.
Odnosząc się do problemu zobowiązań finanso-
wych, uprzejmie informuję, że stosownie do regulacji
zawartych we wskazanych powyżej porozumieniach
koszty finansowe powstałe z tytułu współpracy są
ponoszone we własnym zakresie, zarówno przez Po-
licję, jak i przez Żandarmerię Wojskową.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zasad handlu polskim drewnem
(5694)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego, prze-
słane pismem z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-024-5694/10, w sprawie zasad handlu polskim drew-
nem, przedstawiam poniższą informację.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwo-
wych określa statut Państwowego Gospodarstwa Le-
śnego Lasy Państwowe stanowiący załącznik do za-
rządzenia nr 50 ministra ochrony środowiska, zaso-
bów naturalnych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994 r.
w sprawie nadania statutu Państwowemu Gospodar-
stwu Leśnemu Lasy Państwowe. Na podstawie § 6
statutu PGL LP dyrektor generalny Lasów Państwo-
wych, w wykonaniu zadań określonych przez ustawę
oraz przez przepisy wykonawcze do ustawy, a także
innych przepisów prawnych, wydaje zarządzenia i de-
cyzje obowiązujące w Lasach Państwowych. W myśl
§ 8.1 statutu, dyrektor generalny Lasów Państwo-
wych ustala szczegółowe zasady prowadzenia gospo-
darki leśnej w lasach zarządzanych przez LP oraz
zasady sprzedaży przez PGL LP drewna i innych pro-
duktów i usług.
Dodatkowo informuję, że podstawowym działa-
niem statutowym PGL LP jest ochrona lasów w Pol-
sce, pozyskanie drewna jest prowadzone w ramach
228
zrównoważonej gospodarki leśnej. Dlatego ilość su-
rowca drzewnego na rynku jest ograniczona do moż-
liwości biologicznych lasów. Mając to na uwadze oraz
zgodnie z zasadami wolnego rynku i równego dostę-
pu do surowca drzewnego, PGL LP wprowadziło
zarządzenie nr 52A z 31 października 2007 r. w spra-
wie ustalenia sposobu sprzedaży drewna przez Pań-
stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, czy-
li wewnętrzny Kodeks leśny handlowy. W kodeksie
zostały również zawarte, zapisy chroniące kontra-
hentów i tajemnicę przedsiębiorstw PGL LP. Możli-
wości spekulacji handlowych istnieją w każdym sys-
temie sprzedaży opartym na zasadach wolnego ryn-
ku. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwo-
we dokłada wszelkich starań, aby takie wypadki nie
miały miejsca.
Dokonana przez Urząd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów analiza zasad sprzedaży drewna obo-
wiązujących w 2009 r. z punktu widzenia ochrony
konkurencji nie daje podstaw do formułowania nega-
tywnych ocen. Stosowane przez PGL LP procedury
z przetargów nieograniczonych na sprzedaż drewna
oraz zmniejszanie z roku na rok puli drewna prze-
znaczonej na sprzedaż w drodze przetargów ograni-
czonych stanowi rozwiązanie, wydaje się, wręcz ko-
rzystne dla rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie
przetargów nieograniczonych umożliwia bowiem
wejście na rynek przemysłu drzewnego nowym kon-
kurentom, co jest zjawiskiem jak najbardziej pożąda-
nym. Co więcej, przeprowadzanie otwartych aukcji
wiąże się ze wzrostem roli ceny jako głównego kry-
terium wyboru przez Lasy Państwowe kontrahen-
tów. Jest to kryterium najwłaściwsze z punktu wi-
dzenia jasnych zasad funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP,
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli oni bowiem
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście na
rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez nich
działalności było niezwykle utrudnione. Sytuacja ta
sprzyjała także patologicznemu z ekonomicznego
punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymywanie
się na rynku przede wszystkim przedsiębiorców naj-
dłużej na nim działających, a niekoniecznie tych naj-
bardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
Rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcą zagranicznym dostęp do zasobów polskiego
drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzewny
może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki na
tyle istotny, iż słusznym okaże się stworzenie specjal-
nego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien mieć wiodącą
rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Należy jed-
nak zauważyć, ze jakiekolwiek tego typu działania
muszą być podejmowane ze świadomością możliwości
ewentualnego naruszenia prawa Unii Europejskiej.
Utrudnianie działalności przedsiębiorcom pochodzą-
cym z krajów UE może zostać uznane za działanie
sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i zakwestionowa-
ne przez Komisję Europejską.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań
z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. W roku 2009 w wyniku tych spotkań powołano
zespół międzyresortowy, który wypracował wytyczne
ustalania systemu sprzedaży drewna dla dyrektora
generalnego Lasów Państwowych.
Aktualnie sprzedaż drewna odbywa się w oparciu
o zarządzenie nr 69 dyrektora generalnego Lasów
Państwowych z 14 października 2009 r. w sprawie
sprzedaży drewna przez Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie interpretacji art. 37 ust. 4 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (5695)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego,
przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 stycz-
nia 2010 r., znak SPS-024-5695/10, w sprawie inter-
pretacji art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), uprzejmie przedsta-
wiam informacje w tym zakresie.
Przepis art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce nieru-
chomościami nakłada obowiązek stosowania trybu
przetargowego w przypadku zawierania przez Skarb
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
umów użytkowania, najmu lub dzierżawy na czas

oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczo-
ny. W przypadku oddania nieruchomości w użytko-
wanie, najem lub dzierżawę na okres wskazany
w tym przepisie istnieje zatem obowiązek organizo-
wania przetargu. Odstąpienie od obowiązku zawar-
cia tych umów w drodze przetargu wymaga, w przy-
padku nieruchomości stanowiącej własność gminy,
zgody rady gminy.
Odnosząc się do wątpliwości pana posła Kazimie-
rza Gwiazdowskiego zawartej w pytaniu pierwszym,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 7a
w związku z art. 25 ust. 2 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami, wydzierżawianie, wynajmowanie
i użyczanie nieruchomości wchodzących w skład
gminnego zasobu nieruchomości, w przypadku za-
wierania umów na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata
lub na czas nieoznaczony, wymaga zgody rady gmi-
ny. Zgoda rady gminy jest wymagana również
w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas ozna-
czony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, któ-
rych przedmiotem jest ta sama nieruchomość. Za-
tem jeżeli zostanie zawarta umowa dzierżawy na
czas oznaczony do 3 lat, zawarcie kolejnej umowy
dzierżawy na taki sam okres nie wymaga przepro-
wadzenia przetargu. Wymagana jest natomiast zgo-
da rady gminy, jeżeli kolejną umowę zawierają te
same strony, których przedmiotem jest ta sama nie-
ruchomość.
Odpowiadając na pytanie drugie pana posła Ka-
zimierza Gwiazdowskiego uprzejmie informuję, iż
ustawodawca nie przewidział prawa pierwszeństwa
dla dotychczasowego dzierżawcy w sytuacji, gdy umo-
wa dzierżawy zawarta na czas oznaczony do 3 lat
wygaśnie i nieruchomość zostanie przeznaczona do
wydzierżawienia na czas oznaczony dłuższy niż
3 lata w drodze przetargu.
W odniesieniu natomiast do wątpliwości zawar-
tych w pytaniu trzecim informuję, że w sytuacji gdy
po umowie dzierżawy zawartej w drodze przetargu
na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata dotychczasowy
dzierżawca chciałby zawrzeć kolejną umowę dzierża-
wy na czas oznaczony do 3 lat, której przedmiotem
byłaby ta sama nieruchomość, nie stosuje się trybu
przetargowego. Jednakże, podobnie jak w sytuacji
opisanej w pkt 1, istnieje obowiązek uzyskania zgody
rady gminy na zawarcie tej umowy, co wynika z tre-
ści art. 23 ust. 1 pkt 7a w związku z art. 25 ust. 2
omawianej ustawy. Okresu dzierżawy wynikającego
z pierwszej umowy oraz umowy, która ma następo-
wać po niej, nie sumuje się.
W uzupełnieniu ww. odpowiedzi chciałbym rów-
nież zwrócić uwagę Pana Marszałka na podobne re-
gulacje zawarte w przepisie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),
o czym wspominałem w odpowiedzi na zapytanie
pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego z dnia 23 paź-
dziernika 2009 r., znak BN1d-L-433/2009. Zgodnie
z treścią ww. przepisu do wyłącznej właściwości rady
gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach ma-
229
jątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego
zarządu, dotyczących zasad nabywania, zbywania
i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania
lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż
3 lata lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szcze-
gólne nie stanowią inaczej. Uchwała rady gminy jest
wymagana również w przypadku, gdy po umowie za-
wartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają
kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama
nieruchomość; do czasu określenia zasad wójt może
dokonywać tych czynności wyłącznie za zgodą rady
gminy.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe sta-
nowisko, wyrażam nadzieję, że powyższe informacje
pozwolą wyeliminować wątpliwości zasygnalizowa-
ne w zapytaniu pana posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Widackiego
w sprawie aktów autoagresji
w aresztach śledczych i zakładach karnych,
w szczególności samobójstw osób osadzonych
(5709)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, SPS-024-5709/09, z dnia 18 stycznia 2010 r.
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na zapytanie
pana posła Jana Widackiego w sprawie aktów auto-
agresji w aresztach śledczych i zakładach karnych,
w szczególności samobójstw osób osadzonych.
Służba Więzienna ma obowiązek podejmowania
odpowiednich działań celem zapewnienia skazanym
bezpieczeństwa osobistego w trakcie odbywania kary.
Kodeks karny wykonawczy w art. 108 określa, że za
bezpieczeństwo osadzonego odpowiada on sam i ad-
ministracja jednostki penitencjarnej. Na mocy tego
przepisu zobowiązuje się skazanego do niezwłoczne-
go informowania przełożonych o zagrożeniach dla
jego bezpieczeństwa oraz o unikaniu tych zagrożeń.
Art. 145 § 3 K.k.w. obliguje pracowników Służby Wię-
ziennej do zasięgnięcia opinii psychologa lub lekarza
w sprawie możliwości wymierzenia kary umieszcze-
nia w celi izolacyjnej, gdzie osadzony przebywa sam
przez określony przedział czasu. Znowelizowany
18 czerwca 2009 r. Kodeks karny wykonawczy z dnia
6 czerwca 1997 r. wprowadza w artykułach 73a, 88c
oraz 116 § 5a możliwość stosowania w określonych
i uzasadnionych przypadkach monitoringu przez we-
230

wnętrzny system urządzeń rejestrujących obraz lub Służby Więziennej, nr ZDP 00-50/06, z dnia 29 mar-
dźwięk także w celach mieszkalnych w sposób unie- ca 2006 r. Treść tego pisma jest zgodna z obowiązu-
możliwiający ukazywanie intymnych części ciała jącym porządkiem prawnym, stanowi jednak tajem-
skazanego oraz wykonywanych przez niego intym- nicę państwową i nie może być ujawniona w tej od-
nych czynności fizjologicznych. powiedzi.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia W poniższych zestawieniach przedstawione zosta-
14 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów prowadzenia ły dane statystyczne dotyczące kwestii podniesionych
oddziaływań penitencjarnych w zakładach karnych w zapytaniu posła Jana Widackiego.
i aresztach śledczych nakłada w § 7 na funkcjonariu-
Samoagresje dokonane przez osadzonych w aresz-
szy Służby Więziennej obowiązek zapobiegania sa-
tach śledczych i zakładach karnych w latach 1999
moagresji wśród skazanych poprzez realizację wielu
zaleceń, do których zaliczyć można: kierowanie ska- –2009
zanych do właściwego systemu odbywania kary, kie-
rowanie skazanych do właściwych zakładów karnych Rodzaj
i odpowiednich oddziałów, odpowiednie rozmieszcze- samoagresji
nie w celach mieszkalnych, właściwy dobór grup wy- odmowy
próby
chowawczych, regularną wizytację cel mieszkalnych, Rok Ogółem samouszkodzenia przyjmowania
samobójcze
pokarmów
łagodzenie antagonizmów w środowisku skazanych,
udzielanie im pomocy, utrzymywanie stałych kontak- 1990 2500 1684 579 237
tów wychowawczych itp. W uzasadnionych przypad- 1991 3366 2070 954 342
kach skazanym sporządza się diagnozę psychologicz- 1992 3585 2177 1038 370
ną i/lub pogłębioną diagnozę resocjalizacyjną.
1993 1865 1348 256 261
Znowelizowane 24 grudnia 2008 r. zarządzenie
nr 2/04 dyrektora generalnego Służby Więziennej 1994 1630 1178 224 228
z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie szczegółowych 1995 1303 940 199 164
zasad prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej 1996 1116 871 103 142
oraz zakresów czynności funkcjonariuszy i pracow- 1997 1029 765 78 186
ników działów penitencjarnych i terapeutycznych 1998 1153 906 57 190
poświęca cały 6 rozdział tematyce przeciwdziałania
1999 958 753 36 169
aktom samoagresji.
Służba Więzienna realizuje szereg działań profi- 2000 1134 904 39 191
laktycznych mających na celu przeciwdziałanie za- 2001 1130 889 51 190
chowaniom autoagresywnym. Składają się na nie: 2002 948 733 43 172
— profilaktyka pierwszorzędowa – dotyczy wszyst- 2003 664 507 27 130
kich osadzonych i obejmuje tak podstawowe działa- 2004 730 572 23 135
nia, jak kształtowanie właściwych relacji pomiędzy
2005 773 570 16 187
osadzonymi i kadrą więzienną,
— profilaktyka drugorzędowa – dotyczy wybra- 2006 795 587 20 188
nych grup osadzonych o zwiększonym ryzyku zacho- 2007 633 449 10 174
wań suicydalnych i obejmuje takie oddziaływania, 2008 715 497 27 191
jak pogłębiona diagnoza psychologiczna i resocjaliza- 2009 818 592 15 211
cyjna, opracowanie programu oddziaływań, udziela-
nie wsparcia itp.,
— profilaktyka trzeciorzędowa – dotyczy oddzia-
ływań podejmowanych wobec osadzonych po dokona- Stan zatrudnienia psychologów i psychiatrów
nych próbach samobójczych i obejmuje pomoc psycho- w Służbie Więziennej
logiczną i terapeutyczną.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją przepisów w tym:
dotyczących ochrony osób skazanych bądź tymczaso- Stan etatowy pracownicy
wo aresztowanych wskazanych przez sąd lub proku- Struktura na dzień
funkcjonariusze
cywilni
31.12.2009 r. (na pełnym
raturę. Ponadto nowelizacji i uszczegółowieniu ule-
etacie)
gnie ww. zarządzenie dyrektora generalnego w kwe-
Dział
stii zapobiegania samobójstwom. penitencjarny
313,15 300 6
Działania operacyjno-rozpoznawcze służb niepod-
Ośrodek
legąjących ministrowi sprawiedliwości na terenie diagnostyczny
29 28
jednostek organizacyjnych Służby Więziennej prowa- Dział
dzone są na podstawie ustaw regulujących działal- 108 108
terapeutyczny
ność tych służb oraz Kodeksu postępowania karnego. Służba zdrowia
53,92 8 10
Sposób realizacji działań operacyjnych na terenie –psychiatra
jednostek organizacyjnych Służby Więziennej został Razem etatów 504,07 444 16
określony również w piśmie dyrektora generalnego
 231

Liczba samobójstw dokonanych w jednostkach pe- gram pomocy środowiskom popegeerowskim”. Celem
nitencjarnych w latach 1990–2009 powyższego programu jest wsparcie środowisk pope-
geerowskich poprzez udzielenie bezzwrotnej pomocy
1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 finansowej gminom i spółdzielniom, które przejęły
52 43 44 29 30 27 21 45 42 36
albo przejmą nieodpłatnie z Zasobu Własności Rolnej
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009
Skarbu Państwu zamieszkałe lokale oraz budynki
49 54 41 37 30 32 42 41 39 39
i urządzenia infrastruktury technicznej bez uprzed-
Rodzaj popełnionych przestępstw przez osoby, niego doprowadzenia ich do należytego stanu tech-
które dokonały samobójstwa: nicznego.
1. Przeciwko mieniu (art. 278–295 Kodeksu kar- Na realizację powyższego programu w latach
nego). 2009–2011 Agencja Nieruchomości Rolnych zabez-
2. Przeciwko wolności seksualnej i obyczajowej pieczyła w planach finansowych zasobu środki w wy-
(art. 197–205 K.k.). sokości około 180 mln zł (60 mln zł rocznie).
3. Przeciwko życiu i zdrowiu (art. 148–161 K.k.). Obecnie ustawa z dnia 19 października 1991 r.
4. Przeciwko rodzinie (art. 206–211 K.k.). o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
5. Przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym bu Państwa (Dz. U z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, z późn.
(art. 174–179 K.k.). zm.) nie przewiduje innej możliwości pomocy ze środ-
6. Przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu nar- ków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości Zasobu
komanii. Własności Rolnej Skarbu Państwa dla środowisk po-
Liczba tymczasowo aresztowanych, skazanych
pegeerowskich, bowiem ustawa z dnia 4 marca 2004 r.
i ukaranych w latach 1990–2009 (stan na 31 XII)
o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie innych
1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999
ustaw (Dz. U. Nr 69, poz. 624) uchyliła przepisy, na
50165 58619 61409 61562 62719 61136 55487 57382 54373 56765
podstawie których agencja mogła prowadzić działal-
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009
ność socjalną na rzecz środowisk popegeerowskich.
70544 79634 80467 79281 80368 82955 88647 87776 83152 84003
Pragnę zauważyć, iż celem nowelizacji ustawy było
doprowadzenie do sytuacji, w której cały zakres te-
Z poważaniem matyczny związany z udzielaniem pomocy społecznej
regulują przepisy wydawane bądź inspirowane przez
Sekretarz stanu ministra działowego, właściwego w tej kwestii (mi-
Stanisław Chmielewski
nistra pracy i polityki społecznej).
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż kwo-
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r. ty stanowiące różnicę między środkami uzyskany-
mi z gospodarowania mieniem zasobu w danym
roku obrotowym a środkami wydatkowanymi na
Odpowiedź realizację zadań określonych w ustawie o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
sekretarza stanu stwa, w tym na obsługę zobowiązań agencji, a także
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi zadań określonych przepisami ustawy o kształtowa-
- z upoważnienia ministra - niu ustroju rolnego oraz przepisami o realizacji pra-
na zapytanie posła Romualda Ajchlera wa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieru-
chomości poza obecnymi granicami Rzeczypospoli-
w sprawie przyszłości środków uzyskanych tej Polskiej, podlegają przekazaniu przez agencję do
ze sprzedaży gruntów przez Agencję
budżetu państwa.
Nieruchomości Rolnych (5712)
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuje,
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację iż obecnie nie jest planowane utworzenie funduszu
pana posła Romualda Ajchlera z dnia 30 grudnia pomocowego wspierającego byłych pracowników by-
2009 r. w sprawie przeznaczenia środków uzyska- łych państwowych gospodarstw rolnych, finansowa-
nych ze sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności nego ze środków uzyskanych ze sprzedaży nierucho-
Rolnej Skarbu Państwa na utworzenie specjalnego mości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.
funduszu pomocowego wspierającego byłych pracow-
ników byłych państwowych gospodarstw rolnych Sekretarz stanu
uprzejmie wyjaśniam, co następuje. Kazimierz Plocke
W dniu 21 maja 2009 r. kierownictwo Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi zatwierdziło opraco-
wany przez Agencję Nieruchomości Rolnych „Pro- Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
232
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Lidii Staroń
w sprawie prawidłowości przeprowadzenia
inwestycji pn. „Termy warmińskie”
realizowanej przez starostwo powiatowe
w Lidzbarku Warmińskim przy wsparciu
Zarządu Województwa
Warmińsko-Mazurskiego (5713)
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Lidii Staroń z dnia 18 stycznia
2010 r. dotyczące zasadności realizacji projektu „Ter-
my warmińskie” w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego „Warmia i Mazury” 2007–2013 (RPO
WiM) uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 60 rozporządzenia Rady nr 1083/
2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepi-
sy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwo-
ju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecz-
nego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozpo-
rządzenie (WE) nr 1260/1999 instytucje zarządzają-
ce odpowiadają za prawidłowe i efektywne zarządza-
nie programami operacyjnymi, w tym m.in. za prze-
prowadzenie oceny i wyboru najlepszych projektów.
Ponadto do kompetencji instytucji zarządzających
należy, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(Dz. U. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm., dalej u.z.p.p.r.),
wskazanie oraz ocena projektów indywidualnych,
które mają strategiczne znaczenie dla realizacji pro-
gramu. Minister rozwoju regionalnego (MRR) w od-
niesieniu do projektów indywidualnych w ramach
RPO prowadzi bieżący monitoring stanu ich przygo-
towania w oparciu o raporty przekazywane raz
w miesiącu przez instytucje zarządzające RPO. Jed-
nocześnie MRR podejmuje działania mające na celu
wsparcie instytucji zarządzających oraz beneficjen-
tów projektów indywidualnych w zakresie doradztwa
w przygotowaniu niezbędnej dokumentacji w ramach
tzw. project pipeline.
W związku z wątpliwościami zawartymi w zapy-
taniu pani poseł Lidii Staroń odnośnie do ww. pro-
jektu, który w dniu 20 lipca 2006 r. decyzją Zarządu
Województwa Warmińsko-Mazurskiego – instytucji
zarządzającej RPO WiM (IZ RPO WiM), został
umieszczony w indykatywnym wykazie indywidual-
nych projektów kluczowych RPO WiM, instytucja
koordynująca RPO (IK RPO) w MRR pismem z dnia
22 stycznia br. zwróciła się do IZ RPO WiM z prośbą
o przekazanie informacji w następującym zakresie:
1. Czy zakładaną lokalizację ww. projektu należy
uznać za optymalną w kontekście założeń wynikają-
cych z regionalnych dokumentów strategicznych,
w tym „Programu ekoenergetycznego województwa
warmińsko-mazurskiego na lata 2005–2010”.
2. Czy wraz z umieszczeniem ww. projektu na
liście projektów indywidualnych RPO WiM instytu-
cja zarządzająca RPO WiM dokonała wstępnej ana-
lizy wykonalności oraz zasadności realizacji ww.
projektu.
3. Jakie są dalsze planowane działania benefi-
cjenta – powiatu lidzbarskiego oraz IZ RPO WiM
związane z realizacją ww. projektu.
IK RPO uzyskała pismem z dnia 1 lutego br. na-
stępujące wyjaśnienia IZ RPO WiM:
Ad 1. Zasadność realizacji inwestycji była anali-
zowana pod kątem założeń strategii rozwoju społecz-
no-gospodarczego województwa warmińsko-mazur-
skiego do roku 2020. Zapisy strategii odnoszą się do
wspierania przedsięwzięć opartych o energię geoter-
malną, bez wskazywania ich konkretnych lokalizacji.
Należy zaznaczyć, że powiat lidzbarski jako jedyny
w województwie wystąpił do zarządu województwa
z inicjatywą realizacji projektu w zakresie wód geo-
termalnych oraz całorocznej rekreacji i balneologii.
Założenia projektu zostały w lipcu 2006 r. wysoko
ocenione, ponieważ jest to pierwsza próba aktywo-
wania potencjału tkwiącego w złożach wód geoter-
malnych zalegających pod powierzchnią całego woje-
wództwa. Sukces projektu z jednej strony wspomógł-
by wydłużenie sezonu turystycznego poza krótki
okres letni i zmieniłby strukturę wartości dodanej
brutto w sektorze usług rynkowych, a z drugiej za-
chęcił inne instytucje do wykorzystania źródeł w więk-
szej skali. W chwili identyfikacji projektów strate-
gicznych przez Zarząd Województwa Warmińsko-
-Mazurskiego możliwa była akceptacja koncepcji pro-
jektowych, takich jak koncepcja term warmińskich
– bez wskazania dokładnej lokalizacji, przy założe-
niu, iż będzie to obszar powiatu lidzbarskiego. Nale-
ży podkreślić, że projekt nie jest jeszcze realizowany,
co więcej, nie został jeszcze złożony wniosek o dofi-
nansowanie ze środków RPO WiM. Nie może być za-
tem mowy o niewłaściwym wydatkowaniu środków
publicznych. Projekt podlegać będzie takim samym
wymaganiom co do dokumentacji i procesu oceny jak
projekty wybrane w trybie konkursowym.
Ad 2. Przed umieszczeniem ww. projektu w indy-
katywnym wykazie indywidualnych projektów klu-
czowych zbadano przede wszystkim zasadność reali-
zacji projektu w odniesieniu do założeń strategii roz-
woju społeczno-gospodarczego województwa. Z uwa-
gi na fakt, iż na etapie tworzenia przedmiotowego
wykazu projekt nie był jeszcze gotowy do realizacji
i znajdował się na etapie koncepcyjnym, IZ RPO WiM
nie mogła i nie musiała dokonywać analizy jego wy-
konalności. Natomiast zgodnie z przyjętym syste-
mem wdrażania RPO WiM uzyskanie dofinansowa-
nia uzależnione będzie od spełnienia przez projekt
wymogów formalnych i merytorycznych dotyczących
przygotowania odpowiedniej dokumentacji i gotowo-
ści do wdrożenia (w tym wniosku o dofinansowanie
z wymaganymi załącznikami, tj. studium wykonal-
ności, prognoza oddziaływania na środowisko itp.).
Oznacza to, że projekt będzie badany przez osoby oce-
niające, także w kontekście jego opłacalności ekono-
micznej. Beneficjent jest na bieżąco informowany

przez IZ RPO WiM o wszelkich wymaganiach zwią-
zanych z realizacją projektów w ramach RPO WiM.
Ad 3. Beneficjent planuje realizować ww. projekt
w formule partnerstwa publiczno-prywatnego. Pro-
ces wyboru partnera prywatnego powinien się za-
kończyć w bieżącym roku. Trwają negocjacje z wy-
łonionym potencjalnym inwestorem. Należy zatem
zakładać, że przed podpisaniem umowy partner-
stwa z powiatem lidzbarskim dotyczącej realizacji
inwestycji inwestor dokona wnikliwej analizy wyko-
nalności ze szczególnym uwzględnieniami jej opła-
calności. Zgodnie z założonym harmonogramem
przygotowania inwestycji beneficjent deklaruje, że
w grudniu br. złoży wniosek o dofinansowanie pro-
jektu, na podstawie którego IZ RPO WiM dokona
oceny i podejmie decyzję o ewentualnym przyznaniu
środków publicznych.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż w świetle
przepisów prawa wspólnotowego, krajowego oraz wy-
tycznych i rekomendacji MRR odnoszących się do roli
IZ w procesie wdrażania regionalnych programów
operacyjnych system oceny projektów określony przez
IZ RPO WiM powinien zapewniać wybór do dofinan-
sowania najlepszych projektów i powinien funkcjono-
wać zgodnie z zasadami przejrzystości i równości
szans wszystkich wnioskodawców ubiegających się
o wsparcie z RPO WiM (art. 26 ust. 2 u.z.p.p.r.),
w oparciu o zapisy dokumentów programowych, jak
również respektując kryteria zatwierdzone przez ko-
mitet monitorujący RPO WiM.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie niewystarczających środków
finansowych Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
na rehabilitację społeczną (5718)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
18 stycznia 2010 r. (znak: SPS-024-5718/10) zapyta-
nie posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusława
Wontora w sprawie niewystarczających środków fi-
nansowych Państwowego Funduszu Rehabilitacji
233
Osób Niepełnosprawnych na rehabilitację społeczną
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
1. W latach 2007–2009 Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych przekazał samorzą-
dom powiatowym środki w wysokości 2 407 406 736 zł
ogółem, w tym samorządom powiatowym województwa
lubuskiego 72 523 737 zł i województwa wielkopolskie-
go 235 042 222 zł. Szczegółowa informacja zawarta jest
w załączniku nr 1*).
2. Wykorzystanie środków Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przez po-
wiaty w latach 2007–2009 zostało szczegółowo przed-
stawione w załączniku nr 2 (tabele nr: l – rok 2007,
2 – rok 2008 i 3 – rok 2009)*).
3. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych opracował – zgodnie z planem finanso-
wym na rok 2010 – projekt podziału środków dla sa-
morządów powiatowych w 2010 r., w tym dla powia-
tów województwa lubuskiego w wysokości 19 637 283 zł
i województwa wielkopolskiego – 62 241 287 zł. Szcze-
gółowy projekt podziału środków PFRON dla powia-
tów województw lubuskiego i wielkopolskiego zawie-
ra załącznik nr 3*).
4. W planie finansowym Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przewidziano
202 044 000 zł na realizację 12 programów celowych
Rady Nadzorczej PFRON. Szczegółowy wykaz za-
warty jest w załączniku nr 4*).
5. Odpowiadając na pytanie nr 5, warto podkre-
ślić, że Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych opracowuje podział środków dla sa-
morządów na dany rok według algorytmu, zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 maja
2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych samorządom wojewódzkim i powiato-
wym (Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.). Określana
jest jedna kwota stanowiąca ogólną pulę środków na
realizację zadań ustawowych, przy czym jedynie
środki przeznaczone na wypłatę zobowiązań z tytu-
łu kosztów działalności warsztatów terapii zajęciowej
oraz zakładów aktywności zawodowej (w wysokości
określonej wspomnianym rozporządzeniem) mają
z góry określone przeznaczenie. Podział pozostałych
środków na realizację poszczególnych zadań, w tym
dofinansowanie kosztów tworzenia warsztatów tera-
pii zajęciowej oraz zakładów aktywności zawodowej,
należy do kompetencji samorządów. Rada powiatu
lub sejmik województwa określają w formie uchwały
– zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych – wysokość środków PFRON
na realizację ustawowych zadań na rzecz osób nie-
pełnosprawnych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
234
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie podziału środków z funduszu
zapasowego NFZ pomiędzy oddziały
wojewódzkie funduszu w 2009 r. (5720)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Dariusza Lipińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 stycznia 2010 r.,
przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
18 stycznia 2010 r., (znak: SPS-024-5720/10), w spra-
wie podziału środków z funduszu zapasowego NFZ
pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ w 2009 r., uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej podziału
środków z funduszu zapasowego, uprzejmie infor-
muję, że prezes Narodowego Funduszu Zdrowia do-
konał zmiany planu finansowego NFZ na 2009 r.,
rozdysponowując środki z funduszu zapasowego
NFZ w kwocie 516,8 mln zł, zarządzeniami: nr 48/
2009/DEF z dnia 15 października 2009 r., nr 49/
2009/DEF z dnia 19 października 2009 r., nr 55/
2009/DEF z dnia 28 października 2009 r., nr 64/
2009/DEF z dnia 2 listopada 2009 r. (w tym dla Wiel-
kopolskiego OW NFZ 16,3 mln zł). W uzasadnieniu
do ww. zarządzeń prezesa NFZ wskazano, że podział
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ uwzględ-
nia m.in. potrzeby: w zakresie finansowania chemio-
terapii, programów terapeutycznych, świadczeń on-
kologicznych oraz świadczeń wysokospecjalistycz-
nych, w zakresie refundacji cen leków, w zakresie
podstawowej opieki zdrowotnej, zgłoszone przez od-
działy wojewódzkie NFZ na 2009 r.
Ponadto prezes NFZ poinformował, że z uwagi na
dyspozycje zawarte w art. 107 ust. 5 pkt 5 i 10 oraz
art. 124 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) decyzje w zakresie ustalenia
struktury rodzajowej kosztów świadczeń zdrowot-
nych podejmują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich
funduszu, kierując się w szczególności potrzebą za-
bezpieczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych
w tych obszarach, w których występuje na nie naj-
większe zapotrzebowanie. W związku z tym dokonana
ww. zarządzeniami zmiana planu finansowego NFZ
na 2009 r., w tym planu Wielkopolskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ, uwzględniała przedstawione
przez dyrektorów OW NFZ potrzeby w ww. zakresie,
w tym dyrektora ww. oddziału wojewódzkiego.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 124
ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) do zmiany planu finansowego, wynika-
jącej z art. 129 ust. 3 i 4, nie stosuje się przepisów art.
118 ust. 3 oraz art. 121 ustawy. Jak wynika z powyż-
szego do ww. zmiany planu finansowego uwzględnia-
jącej środki z funduszu zapasowego zwiększające
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w obowiązują-
cym w tym okresie planie nie stosuje się algorytmu
podziału środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie planów sprzedaży browaru
w Czarnkowie przez Agencję Nieruchomości
Rolnych (5721)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
poselskie pana posła Dariusza Lipińskiego z dnia
7 stycznia 2010 r. w sprawie planów dotyczących
sprzedaży browaru w Czarnkowie przez Agencję
Nieruchomości Rolnych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Sprzedaż nieruchomości z Zasobu Własności Rol-
nej Skarbu Państwa prowadzona jest na zasadach
określonych w ustawie z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700,
z późn. zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra Skarbu
Państwa z dnia 1 sierpnia 2003 r. w sprawie szczegó-
łowego trybu sprzedaży nieruchomości Zasobu Wła-
sności Rolnej Skarbu Państwa i ich części składo-
wych, warunków rozkładania ceny sprzedaży na raty
oraz stawek szacunkowych gruntów (Dz. U. Nr 140,
poz. 1350).
Zgodnie z ustawą o gospodarowaniu nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa, do głównych zadań
agencji należy restrukturyzacja i prywatyzacja prze-
jętego mienia, a także tworzenie warunków sprzyja-
jących racjonalnemu wykorzystaniu potencjału pro-
dukcyjnego zasobu. Należy podkreślić, iż prowadze-
nie na mieniu zasobu działalności gospodarczej nie
należy do zadań ustawowych agencji.
Jak wynika z informacji przekazanych przez Biu-
ro Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych została
podjęta decyzja o wznowieniu przez agencję czynno-
ści, mających na celu sprzedaż nieruchomości pn.
„Browar w Czarnkowie”. Powyższe działanie podyk-
towane jest przede wszystkim pogarszającym się sta-
nem technicznym zabudowań, wchodzących w skład

nieruchomości, koniecznością realizacji zaleceń po-
kontrolnych sanepidu oraz wdrożenia systemu HACCP,
co wiąże się z poniesieniem znacznych nakładów fi-
nansowych, których kwota przewyższa możliwości
browaru. Istotne jest, iż browar, pozostając w zaso-
bach państwowych, nie ma możliwości prowadzenia
racjonalnej i opłacalnej działalności gospodarczej.
Wynika to m.in. z konieczności stosowania procedur
zamówień publicznych i przestrzegania zasad dyscy-
pliny finansów publicznych. Stad też jedynie poprzez
prywatyzację można stworzyć szanse na dalsze funk-
cjonowanie browaru.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż decyzja
o przeznaczeniu do sprzedaży nieruchomości pn.
„Browar w Czarnkowie” została podjęta już znacznie
wcześniej, tj. w 1993 r. Kandydaci na nabywców zo-
stali wyłonieni w trzecim publicznym przetargu
w październiku 1993 r. W związku z uchybieniami
zaistniałymi w procedurze przetargowej, prezes
Agencji Nieruchomości Rolnych stwierdził nieważ-
ność przetargu, co stanowiło podstawę do sporów
sądowych pomiędzy agencją i kandydatami na na-
bywców. Z uwagi na powyższe agencja dopiero w roku
ubiegłym uzyskała ponownie prawomocny wpis pra-
wa własności w księdze wieczystej.
W celu udostępnienia wszystkim zainteresowa-
nym informacji o planowanej sprzedaży, oddział te-
renowy agencji w Poznaniu filia w Pile w dniu 26 paź-
dziernika 2009 r. podał do publicznej wiadomości
wykaz nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży,
tj. nieruchomości gruntowej zabudowanej pod nazwą
„Browar w Czarnkowie”.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Agencja, mając
na uwadze stworzenie szansy na zagwarantowanie
ciągłości funkcjonowania browaru oraz ochrony
miejsc pracy w procesie prywatyzacji nieruchomości
zasobu, stanowiących zakład pracy dla określonej
liczby osób, zamierza zorganizować przetarg oferto-
wy na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości. Istot-
nym jest, iż przy wyborze najkorzystniejszej oferty
oprócz ceny będzie również brana pod uwagę liczba
i okres zatrudnienia przejętych pracowników oraz
przedłożona koncepcja prowadzenia w przyszłości
działalności gospodarczej na zakupionej nieruchomo-
ści. Nabywca nieruchomości w odrębnej umowie
sprzedaży dodatkowo będzie zobowiązany do wykupu
majątku obrotowego (tzn. zapasów i produkcji w toku,
w tym piwa) oraz ruchomych środków trwałych. Po-
nadto nabywca browaru będzie musiał posiadać po-
zwolenie na produkcję i dystrybucję piwa oraz pro-
wadzenie podatkowego składu celnego. W ogłoszeniu
o przetargu oferenci będą również poinformowani
o obowiązku przejęcia pracowników na podstawie
art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pra-
cy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
W odniesieniu zaś do pytania pana posła Dariusza
Lipińskiego, dotyczącego uczestnictwa samorządu
lokalnego w procesie przekształceń własnościowych
browaru w Czarnkowie, uprzejmie informuję, iż nie
235
ma przeciwwskazań, by był on reprezentowany przez
przedstawiciela w komisji przetargowej, która doko-
nuje wyboru najkorzystniejszej oferty.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie próby wydostania się
uchodźców czeczeńskich z Polski (5722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-024-
-5722/10) przekazujące zapytanie posła na Sejm RP
pana Dariusza Lipińskiego z dnia 7 stycznia 2010 r.
w sprawie próby wydostania się uchodźców czeczeń-
skich z Polski uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż upoważnieni pra-
cownicy komórek organizacyjnych Urzędu do Spraw
Cudzoziemców, do których regulaminowych zadań
należy nadzór nad prowadzeniem postępowań w spra-
wach o nadanie statusu uchodźcy w Polsce, nadzór
nad bezpieczeństwem w ośrodkach dla cudzoziemców
oraz kontrola realizacji pomocy socjalnej wobec osób
do niej uprawnionych, prowadzą stały monitoring
w przedmiotowym zakresie.
Wspomniany nadzór polega m.in. na częstych,
okresowych sprawdzeniach dokonywanych w komór-
kach odpowiedzialnych za prawidłowe wypełnianie
zadań związanych z oceną wniosków o nadanie sta-
tusu uchodźcy i wydawanie w tych sprawach decyzji
oraz zapewnianie cudzoziemcom, wobec których pro-
wadzone jest postępowanie administracyjne, właści-
wej opieki.
W ramach ww. sprawdzeń z kilkutygodniowym
wyprzedzeniem uzyskano informację o opisanej w wy-
stąpieniu planowanej akcji protestacyjnej i podjęto
wszelkie dozwolone prawem środki przeciwdziałające
szerokiemu jej rozprzestrzenieniu.
Podkreślenia wymaga, iż większość strajkujących
cudzoziemców to osoby, wobec których procedura
o nadanie statusu uchodźcy w RP została zakończo-
na, niezamieszkujące w ośrodkach dla cudzoziemców
i niepozostające w żaden sposób pod opieką Urzędu
do Spraw Cudzoziemców. Działania tych osób miały
na celu ukazanie Polski jako kraju nieprzyjaznego
migrantom i mało bezpiecznego dla uchodźców, co
w ich ocenie mogłoby mieć wpływ na wstrzymanie
polityki przekazywania wnioskujących o nadanie sta-
236
tusu uchodźcy do Polski w ramach tzw. konwencji
dublińskiej, tj. Konwencji wyznaczającej państwo od-
powiedzialne za rozpatrywanie wniosków o azyl zło-
żonych w jednym z Państw Członkowskich Wspólnot
Europejskich, sporządzonej w dniu 15 czerwca 1990 r.
w Dublinie (Dz. U. z 2005 r. Nr 24, poz. 194). Celem
wyjazdu miał być udział w pokojowej demonstracji
w Strasburgu, która zwróciłaby uwagę opinii publicz-
nej na sytuację uchodźców z Kaukazu i złą opiekę
socjalną udzielaną w Polsce.
Mając jednak na uwadze fakt, iż część zatrzyma-
nych cudzoziemców posiadała przy sobie duży bagaż,
należy uznać, że zakładali oni zorganizowaną uciecz-
kę, bez planów powrotu do RP.
Cudzoziemcy protestujący w dniu 15 grudnia
2009 r., okupujący w Zgorzelcu pociąg relacji Wro-
cław – Drezno, po zatrzymaniu przez funkcjonariu-
szy Straży Granicznej zażądali:
— spowodowania uwolnienia w ciągu 72 godzin
osób zatrzymanych podczas akcji protestacyjnej
przez funkcjonariuszy Straży Granicznej, pod groźbą
popełnienia przez ich przedstawicieli samobójstwa;
— stworzenia korytarza komunikacyjnego dla
protestujących i aby umożliwić im swobodny wyjazd
do Strasburga w celu złożenia petycji, zakup biletów
kolejowych I klasy w obie strony;
— przeproszenia narodu czeczeńskiego przez Pre-
zydenta RP.
Z uwagi na groźby popełnienia samobójstwa,
urząd powiadomił odpowiednie służby ratownicze
oraz zapewnił pomoc psychologa. Podjęto współpracę
ze służbami ochrony porządku publicznego i zabez-
pieczenia medycznego. Zorganizowano również prze-
jazd autobusami ze Zgorzelca do tymczasowego miej-
sca zakwaterowania w ośrodku dla cudzoziemców
w Podkowie Leśnej-Dębaku, zagwarantowano doce-
lowe miejsca w ośrodkach na terenie całego kraju. Po
przyjeździe do ośrodka w Podkowie Leśnej-Dębaku
opiekę nad cudzoziemcami przejął personel obiektu.
Podjęto mediacje ze strajkującymi.
Jak podali strajkujący, u podłoża ich żądań leżą:
— brak właściwej polityki migracyjnej przyjętej
przez Polskę;
— brak poczucia bezpieczeństwa wśród cudzo-
ziemców pozostających w RP;
— wzrost liczby decyzji o odmowie nadania sta-
tusu uchodźcy w Polsce;
— niedostateczna opieka medyczna i socjalna;
— brak odpowiednich procedur opiekuńczych po
przejęciu z innych państw w ramach konwencji du-
blińskiej.
W tym miejscu pragnę wyjaśnić, iż decyzje o od-
mowie nadania statusu uchodźcy, udzielenia ochrony
uzupełniającej i zobowiązania do opuszczenia tery-
torium RP obywateli Federacji Rosyjskiej narodowo-
ści czeczeńskiej wydawane są po dokonaniu wnikli-
wej oceny materiału dowodowego zebranego w trak-
cie postępowania i stwierdzeniu braku przesłanek
uzasadniających inne rozstrzygnięcie. Dwuinstan-
cyjność postępowania zapewnia gwarancję uniknię-
cia ewentualnych błędów w gromadzeniu i ocenie
wspomnianego materiału.
Należy również zauważyć, iż Urząd do Spraw Cu-
dzoziemców w toku postępowania w sprawach o nada-
nie statusu uchodźcy w Polsce wykorzystuje infor-
macje o krajach pochodzenia z różnych źródeł, jak
również kieruje się priorytetowo stosowanymi wy-
tycznymi dotyczącymi oceniania potrzeby udzielania
ochrony międzynarodowej ubiegającym się o status
uchodźcy osobom pochodzącym z wchodzącej w skład
Federacji Rosyjskiej Republiki Czeczenii, z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r. (UNHCR, wysoki komisarz narodów zjed-
noczonych ds. uchodźców).
Niezadowolenie cudzoziemców powoduje fakt, że
po złożeniu wniosku o nadanie statusu uchodźcy na
terytorium RP (która jest dla nich pierwszym krajem
bezpiecznym) nie mogą ubiegać się oni o uznanie za
uchodźcę w innych krajach Unii Europejskiej. Cudzo-
ziemcy ci, po nielegalnym wyjeździe z RP, zatrzymy-
wani są przez Policję i osadzani w ośrodkach strze-
żonych, a następnie przekazywani do Polski w ra-
mach tzw. procedur dublińskich. Ponadto w opinii
cudzoziemców osoby, wobec których prowadzone jest
postępowanie o nadanie statusu uchodźcy, objęte są
pomocą socjalną niezadowalającą w porównaniu z po-
mocą, jaką uzyskują wnioskodawcy w innych krajach
Europy Zachodniej.
Podkreślić należy, że według stanu na grudzień
2009 r. Urząd do Spraw Cudzoziemców świadczył po-
moc na rzecz 5009 osób zamieszkałych w 20 ośrod-
kach dla cudzoziemców, jak i poza tymi placówkami.
Łącznie na pomoc tę przeznaczono 81 481 672 zł.
Poza zakwaterowaniem i wyżywieniem (stawka
dzienna na osobę wynosi 9 zł), z uwzględnieniem spe-
cjalistycznej diety w przypadku zaleceń lekarskich,
osoby objęte opieką otrzymują:
— kieszonkowe w wysokości 70 zł;
— jednorazową pomoc finansową na zakup odzie-
ży i obuwia w wysokości 140 zł;
— bezpłatną pomoc psychologiczną;
— bezpłatną naukę języka polskiego i materiały
do tej nauki;
— bezpłatne pomoce dydaktyczne dla dzieci
uczęszczających do szkół;
— finansowanie przejazdów środkami transportu
publicznego w przypadkach uzasadnionych postępo-
waniem o nadanie statusu uchodźcy lub leczeniem;
— finansowanie zabiegów rehabilitacyjnych i sprzę-
tu rehabilitacyjnego.
Możliwe jest również zakwaterowanie poza ośrod-
kiem dla cudzoziemców – w tym przypadku wypła-
cane jest świadczenie na pokrycie kosztów zamiesz-
kania we własnym zakresie. Wysokość świadczenia
zależy od liczby osób w rodzinie i wynosi odpowiednio
od 25 zł dziennie dla osoby samotnej do 12,5 zł dzien-
nie dla każdego członka rodziny czteroosobowej lub
liczniejszej.
Cudzoziemcy objęci pomocą socjalną korzystają
z opieki medycznej w zakresie, w jakim osobom obję-
tym obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpiecze-

niem zdrowotnym przysługuje prawo do świadczeń
na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), tj. podlegają takim samym procedurom
medycznym, jak obywatele polscy.
Dodatkowo ww. cudzoziemcy są objęci:
— programem wczesnego wykrywania, diagno-
styki i leczenia gruźlicy;
— programem wczesnego wykrywania, diagno-
styki i leczenia chorób zakaźnych, wenerycznych
i pasożytniczych;
— programem opieki psychologicznej.
Ponadto Urząd do Spraw Cudzoziemców bierze
udział w realizacji porozumienia Standard Operating
Procedures on Sexual Gender Based Violence. Poro-
zumienie to ma na celu rozpoznawanie, przeciwdzia-
łanie i reagowanie na przypadki przemocy seksualnej
lub związanej z płcią, jakiej mogą doświadczać osoby
umieszczone w ośrodkach dla cudzoziemców.
Poza zadaniami ustawowymi urząd angażuje się
również w działania związane ze wspieraniem cu-
dzoziemców, wobec których prowadzone jest postę-
powanie o nadanie statusu uchodźcy, np. w ramach
Programu Inicjatywy Wspólnotowej (IW) Equal czy
współpracy z organizacjami pozarządowymi w ob-
szarze:
— opieki mentorskiej motywującej do aktywnego
wejścia do polskiego społeczeństwa;
— bezpłatnej pomocy prawnej;
— intensywnych kursów języka polskiego, szko-
leń i praktyk zawodowych;
— integracji społecznej;
— pomocy psychologicznej.
W celu podniesienia jakości prowadzonych postę-
powań w sprawach o nadanie statusu uchodźcy Urząd
do Spraw Cudzoziemców wraz z Biurem Wysokiego
Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców
w Polsce realizuje „Projekt zapewnienia jakości i oce-
ny systemu uchodźczego” (Asylum Systems Quality
Assurance and Evaluation Mechanism – ASQAEM).
Dotychczasowa współpraca w tym zakresie została
bardzo wysoko oceniona przez UNHCR.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji zarzuty
dotyczące złego traktowania cudzoziemców przez
polskie urzędy i organy nie znajdują uzasadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.
237
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie dotacji dla okręgowych rad
pielęgniarek i położnych (5723)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Zielińskiego oraz gru-
py posłów, przekazane przy piśmie z dnia 18 stycz-
nia 2010 r. (znak pisma: SPS-024-5723/10), w spra-
wie planowanej wysokości dotacji dla okręgowych
rad pielęgniarek i położnych w budżecie państwa na
2010 r. uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
W stosunku do ubiegłych lat dotacja ze środków
budżetowych dla okręgowych rad pielęgniarek i po-
łożnych na rok 2010 została zmniejszona z kwoty
3 848 000,00 zł do kwoty wynoszącej 3 656 000,00 zł.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej przesłanek, które
spowodowały zmniejszenie w planach budżetu pań-
stwa na 2010 r. planowanej wysokości dotacji dla
okręgowych rad pielęgniarek i położnych w stosunku
do roku 2009, uprzejmie informuję, iż wynikają one
z limitu wydatków przekazanego przez Ministerstwo
Finansów, wg którego przyjęto wskaźnik 90% wydat-
ków rzeczowych na rok 2009. Przyczyną tak określo-
nego limitu wydatków jest obecnie trwający kryzys
gospodarczy. Ponadto informuję, iż środki zaplano-
wane na rok 2010 dla samorządu zawodowego pielę-
gniarek i położnych w wysokości 3 656 000,00 zł sta-
nowią aż 95% planu wydatków w 2009 r.
W związku ze zmniejszoną wysokością dotacji dla
okręgowych rad pielęgniarek i położnych w budżecie
państwa na 2010 r. informuję, iż Ministerstwo Zdro-
wia planuje przekazać wniosek do Ministerstwa Fi-
nansów o zwiększenie planowanej dotacji z budżetu
państwa o kwotę 192 000,00 zł po to, by wyrównać
jej wysokość do poziomu dotacji z 2009 r.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podstaw co-
raz częstszego wykonywania ze środków własnych
przez samorząd zawodowy pielęgniarek i położnych
zadań przejętych od administracji publicznej, uprzej-
mie informuję, iż wysokość dotacji przyznawanej ze
środków budżetowych dla okręgowych rad pielęgnia-
rek i położnych na przestrzeni lat 2004–2009 kształ-
tuje się następująco:
Dodatkowe
Wysokość
środki z budżetu Całkowita wysokość
Rok dotacji zgodnie
Ministerstwa dotacji
z planem
Zdrowia
2004 2 300 000,00 – 2 300 000,00
2005 3 448 000,00 25 000,00 3 473 000,00
2006 3 461 000,00 324 000,00 3 785 000,00
2007 3 761 000,00 – 3 761 000,00
2008 3 848 000,00 102 000,00 3 950 000,00
2009 3 848 000,00 43 100,00 3 891 100,00
suma 20 666 000,00 494 100,00 21 160 100,00
238
Z powyższej tabeli wynika, iż wysokość dotacji
przyznawanej ze środków budżetowych dla okręgo-
wych rad pielęgniarek i położnych w latach 2004–
–2009 ulega sukcesywnemu zwiększaniu. Ponadto
informuję, iż zarówno w poprzednim, jak i ubiegłych
latach Ministerstwo Zdrowia zwiększyło budżet dla
samorządu pielęgniarek i położnych na zrealizowane
zadania wynikające z nadwykonania w stosunku do
wartości zawartych umów na przekazanie dotacji
z środków budżetowych i sposobu jej rozliczenia.
Ogółem z budżetu Ministerstwa Zdrowia przekazano
dodatkowe środki na rzecz dotacji ze środków budże-
towych dla okręgowych rad pielęgniarek i położnych
w latach 2004–2009 w wysokości 494 000,00 zł (ko-
lumna nr 3 w powyższej tabeli). Dlatego też, w przy-
padku przekroczenia kwoty dotacji na rok 2010 oraz
możliwości wygospodarowania wolnych środków fi-
nansowych, istnieje szansa zwiększenia budżetu
przez Ministerstwo Zdrowia dla samorządu pielę-
gniarek i położnych również w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie systemu aukcyjnego
na zakup drewna w Polsce (5724)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Ewy Drozd, Marka Zielińskiego
oraz Macieja Orzechowskiego, przesłaną pismem
z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-024-5724/10,
w sprawie systemu aukcyjnego zakupu drewna w Pol-
sce, przedstawiam poniższą informację.
Podstawowym działaniem statutowym PGL LP
jest ochrona lasów w Polsce, pozyskanie drewna jest
prowadzone w ramach zrównoważonej gospodarki
leśnej. Dlatego ilość surowca drzewnego na rynku
jest ograniczona do możliwości biologicznych lasów.
Mając to na uwadze oraz zgodnie z zasadami wolne-
go rynku i równego dostępu do surowca drzewnego,
PGL LP wprowadziło zarządzenie nr 52A z 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprze-
daży drewna przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe, czyli wewnętrzny Kodeks leśny
handlowy. W kodeksie zostały również zawarte zapi-
sy chroniące kontrahentów i tajemnicę przedsię-
biorstw PGL LP. Możliwości spekulacji handlowych
istnieją w każdym systemie sprzedaży opartym na
zasadach wolnego rynku. Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe dokłada wszelkich starań,
aby takie wypadki nie miały miejsca.
Dokonana przez Urząd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów analiza zasad sprzedaży drewna obowią-
zujących w 2009 r. z punktu widzenia ochrony kon-
kurencji nie daje podstaw do formułowania negatyw-
nych ocen. Stosowane przez PGL LP procedury z prze-
targów nieograniczonych na sprzedaż drewna oraz
zmniejszanie z roku na rok puli drewna przeznaczo-
nej na sprzedaż w drodze przetargów ograniczonych
stanowi rozwiązanie, wydaje się, wręcz korzystne dla
rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie przetargów
nieograniczonych umożliwia bowiem wejście na ry-
nek przemysłu drzewnego nowym konkurentom, co
jest zjawiskiem jak najbardziej pożądanym. Co wię-
cej, przeprowadzanie otwartych aukcji wiąże się ze
wzrostem roli ceny jako głównego kryterium wyboru
przez Lasy Państwowe kontrahentów. Jest to kryte-
rium najwłaściwsze z punktu widzenia jasnych zasad
funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP,
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli oni bowiem
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście na
rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez nich
działalności było niezwykle utrudnione. Sytuacja ta
sprzyjała także patologicznemu z ekonomicznego
punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymywanie
się na rynku przede wszystkim przedsiębiorców naj-
dłużej na nim działających, a niekoniecznie tych naj-
bardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcom zagranicznym dostęp do zasobów polskie-
go drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzew-
ny może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki
na tyle istotny, iż słusznym okaże się stworzenie spe-
cjalnego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien mieć wiodącą
rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Należy jed-
nak zauważyć, ze jakiekolwiek tego typu działania
muszą być podejmowane ze świadomością możliwości
ewentualnego naruszenia prawa Unii Europejskiej.
Utrudnianie działalności przedsiębiorcom pochodzą-
cym z krajów UE może zostać uznane za działanie
sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i zakwestionowa-
ne przez Komisję Europejską.

Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań
z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. W roku 2009 w wyniku tych spotkań powołano
zespół międzyresortowy, który wypracował wytyczne
ustalania systemu sprzedaży drewna dla dyrektora
generalnego Lasów Państwowych. Wytyczne te uwzględ-
niały obowiązujący porządek prawny oraz uwagi
zgłoszone przez przemysł drzewny.
Uważam zatem, że nie są zasadne zastrzeżenia
przedsiębiorców do przejrzystego systemu sprzedaży
drewna obowiązującego w Lasach Państwowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Grzegorza Sztolcmana
i Izabeli Leszczyny
w sprawie dalszych prac związanych
z modernizacją drogi krajowej nr 46 (5725)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 stycznia 2010 r., znak SPS-024-5725/
10, przy którym przekazano zapytanie pani poseł
Izabeli Leszczyny i pana posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie dotyczącej III etapu budowy obwodnicy
Lublińca – obejście miejscowości Kochanowice w cią-
gu drogi krajowej nr 46, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Przedmiotowa inwestycja nie została ujęta w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
przyjętym uchwałą Rady Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. Oznacza to, że brak jest podstaw formal-
nych do realizacji ww. inwestycji przed 2012 r.
Z powyższego wynika, że realizacja inwestycji
możliwa będzie dopiero po spełnieniu wymogów for-
malnoprawnych (w tym wpisaniu jej do programu
drogowego przygotowanego dla nowej perspektywy
finansowej) oraz zapewnieniu niezbędnych środków
finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 stycznia 2010 r.
239
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie proponowanych
przez Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce
zmian w Konstytucji RP (5729)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Marka Rząsy przeka-
zane przy piśmie pana marszałka Krzysztofa Putry
z dnia 18 stycznia 2010 r. (znak: SPS-024-5729/10),
w sprawie proponowanych przez Kolegium Lekarzy
Rodzinnych w Polsce zmian w Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie informuję, co następuje.
Przepis art. 68 ust. 2 Konstytucji RP stanowi, iż
obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej,
władze publiczne zapewniają równy dostęp do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków pu-
blicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń
określa ustawa. W opinii wnioskodawców przepis
art. 68 ust. 2 Konstytucji RP „wadliwie” operuje po-
jęciem „świadczenia opieki zdrowotnej” zamiast po-
jęciem „opieka zdrowotna” i postulują oni wprowa-
dzenie w tym zakresie zmian.
W ocenie ministra zdrowia, wbrew twierdzeniom
Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce, postulowa-
na zmiana może wpłynąć negatywnie na bezpieczeń-
stwo zdrowotne obywateli. Użycie w art. 68 ust. 2
Konstytucji RP pojęcia „świadczenia opieki zdrowot-
nej” implikuje konieczność uszczegółowienia zakresu
tych świadczeń w ustawach będących wykonaniem
obowiązku określonego w art. 68 w ust. 2 zdanie dru-
gie. W konsekwencji beneficjenci tych rozwiązań
ustawowych znają zakres „świadczeń opieki zdro-
wotnej” przysługujących im w ramach „środków
publicznych”, co niewątpliwie pozytywnie wpływa na
ich świadomość własnej sytuacji prawnej.
Przyjęcie propozycji Kolegium Lekarzy Rodzin-
nych w Polsce spowoduje zwiększenie „blankietowo-
ści” przepisu art. 68 ust. 2 Konstytucji RP, co w kon-
sekwencji wpłynie na zwiększenie swobody ustawo-
dawcy zwykłego przy określaniu na poziomie usta-
wowym zakresu „opieki zdrowotnej” przysługującej
obywatelom. W efekcie może to doprowadzić do zna-
czącego ograniczenia ich praw podmiotowych płyną-
cych wprost z przepisów Konstytucji RP. Z drugiej
strony owa „blankietowość” przepisu art. 68 ust. 2,
przy nadaniu zdaniu drugiemu brzmienia: „Warun-
ki i zakres udzielania tej opieki określa ustawa”,
może doprowadzić do odmiennej interpretacji.
Może bowiem dojść do sytuacji, w której ustawo-
dawca określi, że pacjentowi przysługuje w określo-
nych warunkach np. „opieka szpitalna”, a zatem
wszystkie świadczenia szpitalne, jakie są faktycz-
nie udzielane gdziekolwiek na świecie, co należy
uznać za niemożliwe z punktu widzenia konieczności
240
zbilansowania się środków publicznych przeznaczo-
nych na ochronę zdrowia.
Należy zatem podkreślić, że proponowane rozwią-
zanie będzie skutkowało koniecznością dokonania
głębokiej analizy szeroko rozumianego „ustawodaw-
stwa zdrowotnego”, które dotychczas – w celu wyko-
nania obowiązku określonego w art. 68 ust. 2 Kon-
stytucji RP – zmierza do określenia zakresu „świad-
czeń opieki zdrowotnej”, a w rezultacie dokonania
zmian ustawowych.
Reasumując, minister zdrowia negatywnie ocenia
zaproponowaną przez Kolegium Lekarzy Rodzinnych
w Polsce zmianę art. 68 ust. 2 Konstytucji RP jako
stwarzającą zagrożenie dla jednoznacznego określe-
nia przez ustawodawcę uprawnień pacjentów oraz
dla finansów ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 3 lutego 2010 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Stanisława Steca
w sprawie procesu likwidacji
Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój”
w Lubiniu (5732)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z 18 stycznia 2010 r. (numer
SPS-024-5732/10) wspólne zapytanie pana posła Ta-
deusza Tomaszewskiego i pana posła Stanisława Ste-
ca w sprawie procesu likwidacji Rolniczej Spółdzielni
Produkcyjnej „Pokój” w Lubiniu, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
W Prokuraturze Rejonowej w Gnieźnie w ramach
działalności pozakarnej prowadzone jest postępowa-
nie wyjaśniające o sygn. PC 182/09 zainicjowane
wnioskiem mieszkańca Trzemeszna z 23 listopada
2009 r., który zwrócił się o wyjaśnienie legalności
zbycia nieruchomości wchodzących w skład Rolniczej
Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój”. Według wniosku-
jącego nieruchomości te miały bowiem zostać, wbrew
obowiązującym przepisom, sprzedane podmiotowi
z kapitałem zagranicznym. W związku z tym proku-
rator ustalił dane spółki, która nabyła nieruchomości
należące do spółdzielni „Pokój”, uzyskał wypis z Kra-
jowego Rejestru Sądowego dotyczący tej spółki,
a także ustalił numery ksiąg wieczystych kilkudzie-
sięciu nieruchomości, które były przedmiotem trans-
akcji. Postępowanie PC 182/09 nie zostało zakoń-
czone i planowane są dalsze czynności wyjaśniające
w zakresie podniesionych przez wnioskodawcę wąt-
pliwości.
Z ustaleń dokonanych w związku z treścią zapy-
tania panów posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Sta-
nisława Steca wynika, że we właściwej miejscowo
Prokuraturze Rejonowej w Gnieźnie nie prowadzono
natomiast żadnych postępowań karnych ani nie po-
dejmowano działań pozakarnych dotyczących same-
go procesu likwidacji Rolniczej Spółdzielni Produk-
cyjnej „Pokój” lub opisanych w zapytaniu działań
związanych z dokonanym przed likwidacją pozbawie-
niem członkostwa byłych pracowników spółdzielni.
W związku z tym zapytanie przekazano prokura-
torowi apelacyjnemu w Poznaniu celem procesowego
rozpoznania podniesionych przez panów posłów za-
strzeżeń dotyczących okoliczności usunięcia byłych
pracowników ze spółdzielni oraz dokonania niezbęd-
nych ustaleń w zakresie podstaw i możliwości praw-
nych ewentualnego podjęcia przez prokuratora dzia-
łań pozakarnych.
Odnosząc się natomiast do sformułowanego przez
panów posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Stanisła-
wa Steca pytania o zgodność z prawem likwidacji
Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój” w Lubi-
niu, uprzejmie przedstawiam, że obowiązujące prze-
pisy nie zawierają regulacji uprawniających ministra
sprawiedliwości prokuratora generalnego do badania
legalności działalności spółdzielni i ich organów.
Zgodnie bowiem z art. 3 ustawy z dnia 16 września
1982 r. Prawo spółdzielcze (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848, ze zm.) majątek spółdzielni jest prywatną
własnością jej członków.
W tych warunkach zasygnalizowane w treści za-
pytania panów posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Stanisława Steca wątpliwości odnoszące się do usu-
nięcia z Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój”
w Lubiniu byłych pracowników, którego dokonano
przed likwidacją spółdzielni, będą przedmiotem postę-
powania i oceny w trybie i w zakresie określonym prze-
pisami postępowania karnego.
Ponadto prokurator, po dokonaniu niezbędnych
ustaleń, sprawdzi również okoliczności uzasadniają-
ce ewentualne podjęcie czynności w ramach przewi-
dzianych przepisami powołanej wcześniej ustawy
z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze możli-
wości zaskarżania określonych uchwał organów spół-
dzielni do sądu.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Cichonia
w sprawie stosowania zamienników
przez farmaceutów (5739)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Janusza Cichonia z dnia 18 stycznia 2010 r., nr SPS-
-024-5739/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa o świadczeniach enumeratywnie wymienia
sytuacje, w których osoba wydająca lek może zamienić
produkt leczniczy przepisany przez lekarza. Została
w niej opisana zarówno możliwość, jak też i kryteria
zamiany leku refundowanego na lek nieznajdujący się
na wykazie leków refundowanych – kryteria takie od-
nośnie do zamiany leku refundowanego na nierefud-
nowany są ściśle sprecyzowane. Farmaceuta jest jedy-
nie osobą wydającą lek i jego uprawnienia odnośnie do
możliwości zamiany leków są precyzyjnie określone
w obowiązujących przepisach.
Intencja ustawodawcy została oddana w art. 38
ust. 4 i 4a ustawy o świadczeniach w zakresie doty-
czącym informowania świadczeniobiorcy o możliwo-
ści nabycia leku innego niż lek przepisany na recep-
cie, o tej samej nazwie międzynarodowej, dawce, po-
staci farmaceutycznej lub postaci farmaceutycznej
zbliżonej, która nie powoduje powstania różnic tera-
peutycznych, i o tym samym wskazaniu terapeutycz-
nym, którego cena nie przekracza limitu ceny. Apte-
ka ma także obowiązek posiadać ten lek.
Ponadto należy podkreślić, iż ustawa o świad-
czeniach nie reguluje kwestii oferowania przez ap-
tekę refundowanego leku droższego niż cena leku
przepisanego na recepcie. Należy przyjąć, iż takie
sytuacje przy właściwym spełnieniu obowiązku
z art. 38 ust. 4 ustawy należeć będą do rzadkości.
Ewentualny zakaz w tym zakresie mógłby nadmier-
nie ingerować w prawa świadczeniobiorcy.
W opinii ministra zdrowia ww. przepisy nie bu-
dzą wątpliwości interpretacyjnych, a ich kluczowym
zagadnieniem jest prawidłowa realizacja obowiązku
informacyjnego ujętego w art. 38 ust. 4 i 4a ustawy
o świadczeniach.
Niemniej jednak pragnę zaznaczyć, iż minister
zdrowia w ramach realizacji polityki lekowej pań-
stwa, świadomy istniejących problemów w przed-
miotowym zakresie, przygotował projekt ustawy
o refundacji leków, środków spożywczych specjalne-
go przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycz-
nych finansowanych ze środków publicznych, w któ-
rym zaproponowano znaczące ograniczenia możli-
wości wydawania zamienników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
241
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posłów Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie wsparcia programu modernizacji
dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce (5741)
W odpowiedzi na zapytanie panów posłów Sławo-
mira Piechoty i Stanisława Huskowskiego (pismo
z dnia 4 stycznia 2010 r., znak: BP.SP/Z1/2010), prze-
słane przez pana wicemarszałka Krzysztofa Putrę
przy piśmie z dnia 28 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-024-5741/10, w sprawie wsparcia programu moder-
nizacji dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce, uprzejmie informuję, co następuje.
Sprawne funkcjonowanie dźwigów ma niekwe-
stionowane znaczenie dla możliwości przemieszcza-
nia się ludzi, szczególnie osób niepełnosprawnych,
osób starszych i rodziców z małymi dziećmi. W Pol-
sce zapewniane jest to poprzez objęcie tych urządzeń
dozorem technicznym i dopuszczanie do użytkowa-
nia na podstawie decyzji zezwalającej na ich okreso-
wą eksploatację, wydawanej przez organ właściwej
jednostki dozoru technicznego. Decyzja jest wydawa-
na na podstawie pozytywnych wyników przeprowa-
dzonych badań oraz czynności sprawdzających wy-
nikających z przepisów ustawy z dnia 21 grudnia
2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321,
z późn. zm.). W przypadku nieprzestrzegania przez
eksploatującego warunków użytkowania, jak rów-
nież w wyniku stwierdzenia, że badane urządzenie
techniczne stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzkiego oraz mienia lub środowiska, organ dozoru
technicznego wydaje decyzję o wstrzymaniu eksplo-
atacji tego urządzenia. Ponowne oddanie dźwigu do
użytkowania możliwe jest dopiero po usunięciu przy-
czyny wstrzymania eksploatacji.
Właściciele i użytkownicy dźwigów w Polsce w ra-
mach posiadanych środków finansowych oraz w opar-
ciu o analizę możliwości dalszej eksploatacji użytko-
wanych dźwigów na bieżąco przeprowadzają moder-
nizację (m.in. w oparciu o zapisy normy PN-EN 80-
-81) oraz wymianę tych urządzeń, dostosowując je do
aktualnie obowiązujących wymagań technicznych.
Z informacji uzyskanych z Urzędu Dozoru Technicz-
nego wynika, że rośnie również liczba nowo instalo-
wanych dźwigów (w latach 2007, 2008 i 2009 zain-
stalowano odpowiednio 3444, 4724 i 5068 dźwigów).
Prace modernizacyjne i wymiana dźwigów, prowa-
dzone w oparciu o obowiązujące obecnie przepisy pra-
wa, stanowią praktyczne i sukcesywne realizowanie
celów zalecenia Komisji Europejskiej nr 95/216/WE.
Zalecenie to, mające na celu zachęcenie do działań
na rzecz podwyższenia bezpieczeństwa eksploatacji
dźwigów, nie ma rangi obligatoryjnego aktu prawne-
go, a tym samym nie wymaga implementacji do pra-
wa krajowego.
Uwzględniając wysoki koszt modernizacji lub
wymiany pojedynczego dźwigu (średnio kwoty kil-
242
kuset tysięcy złotych na jedno urządzenie) oraz
koszty przeprowadzenia tych działań w skali kraju
(szacowane na prawie 8 mld zł), istotne i zrozumia-
łe są wszelkie inicjatywy mające na celu pozyskanie
dodatkowych funduszy na ten cel. Jest to szczegól-
nie ważne dla podmiotów posiadających ograniczo-
ne środki finansowe na prace modernizacyjno-re-
montowe.
Według informacji uzyskanych z Ministerstwa
Infrastruktury, do którego właściwości należy pro-
blematyka budownictwa, istnieje możliwość uzyska-
nia wsparcia finansowego, udzielanego ze środków
budżetu państwa, m.in. na modernizację lub wymia-
nę dźwigów w ramach kompleksowych projektów
zwiększających oszczędność energii w wielorodzin-
nych budynkach mieszkalnych. Możliwość taką daje
w szczególności ustawa z dnia 21 listopada 2008 r.
o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U.
Nr 223, poz. 1459). Wsparcie to jest udzielane w po-
staci tzw. premii, czyli spłaty części kredytu wyko-
rzystanego na realizację przedsięwzięcia. Spłata jest
dokonywana ze środków Funduszu Remontów i Ter-
momodernizacji, obsługiwanego przez Bank Gospo-
darstwa Krajowego i zasilanego ze środków budżetu
państwa. Jeżeli program wspierania przedsięwzięć
termomodernizacyjnych i remontowych będzie roz-
wijał się pomyślnie, należy oczekiwać, że jego zakres
będzie sukcesywnie poszerzany, obejmując większą
część budynków mieszkaniowych, umożliwiając uzy-
skiwanie wsparcia finansowego na przedsięwzięcia
termomodernizacyjne i remontowe, w tym na moder-
nizację i wymianę dźwigów, w coraz większej części
zasobów mieszkaniowych.
Jak wspomniano powyżej, modernizacja lub wy-
miana dźwigów jest przedsięwzięciem kosztownym.
Analizując obowiązujące w Polsce zasady dozoru
technicznego dotyczące stanu bezpieczeństwa dźwi-
gów, należy zauważyć, że obligatoryjne narzucenie
terminów wykonania prac modernizacyjnych, bez
uwzględnienia stanu technicznego każdego z urzą-
dzeń, czy też możliwości sfinansowania tych prac
przez właścicieli i użytkowników dźwigów (często są
to niewielkie lokalne społeczności o niewysokich do-
chodach) mogłoby zostać uznane za działanie nie do
końca racjonalne i nieuzasadnione, zarówno z tech-
nicznego, jak i społecznego punktu widzenia.
Dlatego też, mając na względzie powyższe uwa-
runkowania, nie przewiduje się wprowadzenia w ży-
cie aktu prawnego, który autorytatywnie narzucałby
terminy obowiązkowej modernizacji dźwigów. Zarów-
no obowiązujące przepisy w zakresie dozoru technicz-
nego, jak i zasady racjonalnej gospodarki środkami
finansowymi posiadanymi przez użytkowników i wła-
ścicieli tych urządzeń, umożliwiają prowadzenie prac
zmierzających do sukcesywnego unowocześniania
i podnoszenia poziomu technicznego oraz bezpieczeń-
stwa użytkowania dźwigów.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 5 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mirona Sycza
w sprawie stanu przygotowań
do odpraw granicznych i celnych
na morskim przejściu granicznym
we Fromborku (5742)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 stycznia 2010 r. (sygn. SPS-024-
-5742/10) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Mirona Sycza w sprawie stanu przygotowań
do odpraw granicznych i celnych na morskim przej-
ściu granicznym we Fromborku, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż usytuowane nad
Zalewem Wiślanym przejście graniczne we Frombor-
ku otwarte jest dla ruchu osobowego i towarowego.
W jego zasięg wchodzi pirs o długości około 50 m
i szerokości około 10 m, basen portowy długości oko-
ło 150 m i szerokości około 50 m, betonowe molo
o długości około 300 m i szerokości 8 m. Obecnie od-
prawy graniczne statków mogą być realizowane na
statkach, przy wykorzystaniu mobilnego sprzętu spe-
cjalistycznego.
Morskie przejście graniczne we Fromborku obsłu-
giwane jest przez Oddział Celny w Braniewie i Refe-
rat Grupy Mobilnej w Elblągu.
W dniu 12 stycznia 2010 r. odbyło się spotkanie
wojewody warmińsko-mazurskiego z przedstawicie-
lami Straży Granicznej i Służby Celnej w sprawie
dostosowania morskiego przejścia granicznego we
Fromborku do wymogów Schengen. Wojewoda war-
mińsko-mazurski zobowiązał się, iż przygotowana
zostanie koncepcja i docelowy projekt rozbudowy
przejścia granicznego we Fromborku, a do czasu re-
alizacji inwestycji wykonane zostaną drobne prace
mające na celu ułatwienie kontroli funkcjonariuszom
w sezonie turystycznym. Służby kontrolne (Straż
Graniczna i Służba Celna) zapewniły wojewodę, iż do
czasu wybudowania przejścia spełniającego wymogi
Schengen odprawy graniczne będą prowadzone w ist-
niejących obiektach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 4 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie problemów i spraw przedstawionych
w liście otwartym Polskiej Izby Gospodarczej
Przemysłu Drzewnego (5745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Jana Kochanowskiego, przesłaną pi-
smem z dnia 20 stycznia 2010 r., znak: SPS-024-5745/
10, w sprawie ustalenia nowych zasad handlu polskim
drewnem, przedstawiam poniższą informację.
Podstawowym działaniem statutowym PGL LP
jest ochrona lasów w Polsce, pozyskanie drewna jest
prowadzone w ramach zrównoważonej gospodarki
leśnej. Dlatego ilość surowca drzewnego na rynku
jest ograniczona do możliwości biologicznych lasów.
Mając to na uwadze oraz zgodnie z zasadami wolne-
go rynku i równego dostępu do surowca drzewnego,
PGL LP wprowadziło zarządzenie nr 52A z 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprze-
daży drewna przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe, czyli wewnętrzny Kodeks leśny
handlowy. System sprzedaży drewna w Polsce nie
stwarza trudności w pozyskaniu drewna dla przed-
siębiorców, co więcej, poprzez ostatnie zmiany w nim
wprowadzone ułatwia nowym podmiotom zaistnienie
na rynku drzewnym. W związku z ograniczoną ilo-
ścią drewna na rynku system sprzedaży, zgodnie
z zasadami wolnego rynku, uznaje cenę za główne
kryterium wyboru.
Dodatkowo przedstawiam dokonaną przez Urząd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów analizę zasad
sprzedaży drewna obowiązujących w 2009 r. Zda-
niem UOKiK stworzone zasady z punktu widzenia
ochrony konkurencji nie dają podstaw do formułowa-
nia negatywnych ocen. Stosowane przez PGL LP
procedury z przetargów nieograniczonych na sprze-
daż drewna oraz zmniejszanie z roku na rok puli
drewna przeznaczonej na sprzedaż w drodze przetar-
gów ograniczonych stanowi rozwiązanie, wydaje się,
wręcz korzystne dla rozwoju konkurencji. Przepro-
wadzanie przetargów nieograniczonych umożliwia
bowiem wejście na rynek przemysłu drzewnego no-
wym konkurentom, co jest zjawiskiem jak najbar-
dziej pożądanym. Co więcej, przeprowadzanie otwar-
tych aukcji wiąże się ze wzrostem roli ceny jako głów-
nego kryterium wyboru przez Lasy Państwowe, kon-
trahentów. Jest to kryterium najwłaściwsze z punk-
tu widzenia jasnych zasad funkcjonowania rynku.
Należy przypomnieć, że w przeszłości funkcjono-
wał już system, w którym sprzedaż drewna odbywa-
ła się niemal wyłącznie w drodze przetargów ograni-
czonych. Przed 2009 r. w przetargach takich mogli
brać udział jedynie dotychczasowi kontrahenci LP
posiadający tzw. historię zakupów. Taka praktyka
niewątpliwie zabezpieczała interesy przedsiębiorców
243
od lat prowadzących działalność na rynku przemysłu
drzewnego. Prowadziła jednak do dyskryminacji
tych przedsiębiorców, którzy chcieli dopiero rozpo-
cząć działalność na tym rynku. Nie mieli oni bowiem
praktycznie żadnej możliwości nabycia większej ilo-
ści surowca drzewnego. Powodowało to, że wejście na
rynek nowych konkurentów i rozwijanie przez nich
działalności było niezwykle utrudnione. Sytuacja ta
sprzyjała także patologicznemu z ekonomicznego
punktu widzenia zjawisku, jakim jest utrzymywanie
się na rynku przede wszystkim przedsiębiorców naj-
dłużej na nim działających, a niekoniecznie tych naj-
bardziej efektywnych i innowacyjnych.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcą zagranicznym dostęp do zasobów polskiego
drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzewny
może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki na
tyle istotny, iż słuszne okaże się stworzenie specjal-
nego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien mieć wiodącą
rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Należy jed-
nak zauważyć, że jakiekolwiek tego typu działania
muszą być podejmowane ze świadomością możliwości
ewentualnego naruszenia prawa Unii Europejskiej.
Utrudnianie działalności przedsiębiorcom pochodzą-
cym z krajów UE może zostać uznane za działanie
sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i zakwestionowa-
ne przez Komisję Europejską.
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwo-
we jest zobowiązane art. 52 ustawy z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o lasach (Dz. U. z 1991 r. Nr 101, poz. 444)
do składania corocznych sprawozdań finansowo-go-
spodarczych ze swojej działalności. Zgodnie z tym
artykułem Rada Ministrów rozpatruje i przekłada
Sejmowi informację o stanie lasów. W związku z po-
wyższym rząd ma kontrolę nad gospodarką leśną,
której integralną częścią jest sprzedaż drewna.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zagrożenia
upadłością polskich przedsiębiorstw wskutek braku
surowca, pragnę zauważyć, że obecna sytuacja go-
spodarcza uniemożliwia wiarygodne oszacowanie
zapotrzebowania na drewno. Ryzyko błędu wiąże się
z brakiem wiarygodnych prognoz gospodarczych, do-
tyczących rynku drzewnego, obejmujących okres
roczny. Można tu jedynie zaryzykować stwierdzenie,
że zapotrzebowanie na drewno do przerobu na płyty
i celulozę w Polsce będzie wyższe niż podaż z Lasów
Państwowych, natomiast popyt na drewno tartaczne,
poza świerkowym, w skali kraju będzie zrównoważo-
ne z podażą. Reasumując, zagrożenie takie istnieje
w momencie, kiedy popyt przekroczy biologiczne
możliwość lasów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.
244
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie obłożenia szkół nauki jazdy
22-procentową stawką podatku VAT (5746)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesła-
ną przy piśmie z dnia 20 stycznia 2010 r. nr SPS-024-
-5746/10 interpelacją pani poseł Krystyny Skowroń-
skiej w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów
i usług szkół nauki jazdy uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
przełożenie wykorzystanej w załącznikach do ustawy
klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację PKWiU
z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości przełożenia obecnej klasyfikacji wykorzy-
stanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1 z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
W myśl art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy państwa
członkowskie zwalniają od podatku kształcenie
dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub
wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowa-
nie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towa-
rów ściśle z taką działalnością związanych, prowa-
dzone przez odpowiednie podmioty prawa publicz-
nego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie,
których cele uznane są za podobne przez dane pań-
stwo członkowskie.
Jednocześnie uprzejmie informuję panią poseł,
iż przy redagowaniu przepisów zwolnieniowych nie
wyszczególniono usług świadczonych przez szkoły
nauki jazdy, te same zasady wyznaczania zakresu
zwolnień przyjęto dla wszystkich kategorii usług
edukacyjnych.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
— oraz dostawa towarów i świadczenie usług ści-
śle z takimi usługami związane;
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akre-
dytację w rozumieniu przepisów o systemie oświa-
ty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredy-
tacją.
Zatem zakres powyższego zwolnienia adresowany
jest w projekcie zmiany ustawy m.in. do jednostek
objętych systemem oświaty realizujących usługi
kształcenia, do których zalicza się również placówki
niepubliczne, które uzyskały wpis do ewidencji pro-
wadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego
oraz do pozostałych podmiotów świadczących usługi
nauczania, jeżeli uzyskały akredytację w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty.
Odnoszenie zwolnienia do wszystkich podmiotów
zajmujących się nauczaniem, jeśli formy tego naucza-
nia nie spełniają kryteriów przewidzianych w usta-
wie o systemie oświaty nie jest zasadne, gdyż trudno
byłoby powiązać takie zwolnienie z ograniczeniami
w zakresie stosowania zwolnień wypływających z po-
stanowień rozdziału 2: Zwolnienia dotyczące okre-
ślonych czynności wykonywanych w interesie pu-
blicznym dyrektywy 2006/112/WE.
Dodatkowo część podatników świadczących te
usługi będzie mogła korzystać ze zwolnienia podmio-
towego, tj. ze względu na osiągnięty obrót. W 2011 r.
kwota rocznego obrotu uprawniającą do korzystania
z tego zwolnienia będzie wynosiła 150 000 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 lutego 2010 r.