PRZEWODNIK MUZUŁMANINA

Zasady wiary
M.Necati Özfatura

Spis treści ..........................................................................................................................................

Wstęp .................................................................................................................................................
Od tłumacza ......................................................................................................................................
I.NASZA PIĘKNA RELIGIA:ISLAM ..........................................................................................
1.Ludzie i religia ........................................................................................................................
2.Co to jest religia? ....................................................................................................................
3.Dlaczego ludzie potrzebują religię? ......................................................................................
4.Religia jest pokarmem ducha ................................................................................................
5.Co to jest Islam? .....................................................................................................................
6.Źródła wiedzy religijnej .........................................................................................................
II.JAKA POWINNA BYC NASZA WIARA? ...............................................................................
1.Co to jest bluźnierstwo i jakie są jego szkody? ....................................................................
2.Kelime Tewhid ........................................................................................................................
3.Co to jest wiara? .....................................................................................................................
III.ZASADY WIARY.......................................................................................................................
1.Wiara we Wzniosłego Allacha ..................................................................................................
Imiona Wzniosłego Allacha ........................................................................................................
Co to znaczy bać się i kochać Allacha?.......................................................................................
Co należy do naszych obowiązków wobec Allahu Teala?..........................................................
2.Wierzyć w Anioły .......................................................................................................................
Dżiny ...........................................................................................................................................
Szatan...........................................................................................................................................
3.Wierzyć w Księgi........................................................................................................................
Święte Księgi ..............................................................................................................................
Wielkie księgi .............................................................................................................................
Kuran-y Kerim ..........................................................................................................................
Zalety czytania Kuran-y Kerim ...............................................................................................
Sposób zachowania się podczas czytania Kuran-y Kerim .....................................................
Komentarze i tłumaczenia Kuran-y Kerim.............................................................................
Czy jest możliwe komentowanie zgodnie z czasem?...............................................................
Pierwsze tłumaczenia Kuran-y Kerim.....................................................................................
 Co to znaczy E’uzu? ..................................................................................................................
4.Wierzyć w Proroków .................................................................................................................
Dlaczego Prorokowie zostali zesłani? ......................................................................................
Atrybuty Proroków ...................................................................................................................
Pierwszy człowiek i pierwszy Prorok Adem (alejchisselam) .................................................
Ostatni Prorok Muhammed .....................................................................................................
Salewat-y szerife..........................................................................................................................
Błogosławione żony i dzieci Proroka........................................................................................
Ehl-i Bejt.....................................................................................................................................
Eshab-y Kiram...........................................................................................................................
5.Wierzyć w dzień życia pozagrobowego ....................................................................................
Co to jest dzień życia pozagrobowego (Dzień Ahiret)? ..........................................................
Śmierć i życie grobowe ..............................................................................................................
Kiedy będzie koniec świata? .....................................................................................................
Informacje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) dotyczące przyszłości ..
Małe oznaki ................................................................................................................................
Duże oznaki ................................................................................................................................
Szanowny Mehdi........................................................................................................................
Miejsce Sądu Ostatecznego (Mahszer) ....................................................................................
W mahszer będzie orędownictwo .............................................................................................
Rozrachunek i Mizan ................................................................................................................
Basen Kewser .............................................................................................................................
Most Syrat ..................................................................................................................................
Siedem pytań na moście Syrat..................................................................................................
Dżennet i Dżehennem ................................................................................................................
6.Wierzyć w Przeznaczenie (Kader)............................................................................................
Allahu teala stworzy to, co Sobie zażyczy................................................................................
Czyny człowieka i wolna wola ....................................................................................................
IV.ZASADY PRAWIDŁOWEGO WIERZENIA.........................................................................
1.Wierzenie sunna......................................................................................................................
2.Dlaczego bidat jest grzechem?...............................................................................................
3.Siedemdziesiąt dwie grupy bidat...........................................................................................
4. Kto to jest Ibni Tejmijje (1328/728)?...................................................................................
Selefijje........................................................................................................................................
5.Kto to jest Muhammed bin Abdulwehhab? .........................................................................
Wehhabi.......................................................................................................................................
6.Czy w Islamie istnieje filozofia? ............................................................................................
7.Sufizm ......................................................................................................................................
Zikr i tarikat ................................................................................................................................
ZAKOŃCZENIE..............................................................................................................................
DODATEK........................................................................................................................................
1.Cuda Muhammeda (alejchisselam).......................................................................................
2.Zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).............................................
3.Piękny charakter i zwyczaje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) .......
SŁOWNIK ........................................................................................................................................
Wstęp

Bismillachir-rachmanir-rachim. Niech będą dzięki Wzniosłemu Allachowi za to, że litując się

nad wszystkimi ludźmi na świecie zsyła im to, co jest pożyteczne! Niech najpiękniejsze
modlitwy i pozdrowienia będą razem z Jego ukochanym Prorokiem Muhammedem (niech pokój
będzie z nim) oraz z tymi, którzy poznali wskazaną drogą przez tego wielkiego Proroka i
przekazali ją nam nic w niej nie zmieniając!
Każdy człowiek pragnie żyć wygodnie i spokojnie. Nie chce widzieć końca tych oto dwóch
pragnień: wiecznego życia i osiągnięcia pełni szczęścia bez wysiłku i trudności. Osiągnięcie ich
nie jest możliwe, ponieważ życie na ziemi jest przejściowe, pełne przykrości i nieszczęść. Tutaj
człowiek nie dotrze do żadnego z nich.
Nasz Wielki Stworzyciel stworzył ludzi, by ich przeegzaminować i sprawdzić. W tym
egzaminie dary i utrapienia, błogosławieństwo i występność, dobro i zło są ze sobą pogmatwane.
Sprawdza człowieka samowolą, wolnym wyborem i dlatego też obdarzył go rozumem, żeby z
powodzeniem przeszedł ten egzamin. W każdym wieku zesłani prorocy i uczeni religijni
wskazywali prawidłową drogę, byli przewodnikami. Prorocy wyjaśnili ludziom zakazy i nakazy
Wzniosłego Allacha, a także to, co Jemu się nie podoba i czego On od nich oczekuje. Człowiek
w żadnym okresie czasu nie został bez nadzoru.
Religia jest drogą Wzniosłego Allacha. Jest receptą, w której przekazane są wskazówki
pomocne w uzyskaniu spokoju i szczęścia na ziemi i w życiu pozagrobowym. Zawarte w niej
nakazy i zakazy są jak lekarstwo. Kto chce się uratować powinien ich używać. W życiu
pozagrobowym - w Raju - nie ma śmierci, przykrości, choroby, trudności i nieszczęść, a nawet
nie istnieje potrzeba jedzenia i picia. Tam istnieje spełnienie każdego pragnienia. Wzniosły
Allach obiecał, że wynagrodzi każdego, kto żyje zgodnie z nakazami i zakazami Islamu.
Z czasem religie zesłane przez Wzniosłego Allacha dla ludzi w celu zyskania szczęścia zostały
zmienione przez panujących nad ludźmi tyranów i przez ludzi ulegających złym pragnieniom. Na
ich miejscu przedstawione zostały zepsute i wymyślone poglądy, błędne i niepełne zasady, w
których zapomniano istotę. Spośród tych boskich orędzi, przekazanych od pierwszego człowieka
i pierwszego Proroka Adama (niech pokój będzie z nim), ostatnim jest nasza piękna religia Islam.
Każdy zesłany prorok przez Wzniosłego Allacha jest prawdziwy i poprzez każdego z nich
głoszona religia jest prawdą.
Tak jak wszystkie prawdziwe religie Islam też nakazuje ludziom najpierw mieć wiarę (IMAN)
w celu uzyskania wiecznego szczęścia. Posiadający choć odrobinę tej wiary i z nią umierający
na pewno zostanie uratowany. Pójdzie do Raju. Wzniosły Allach jeśli zechce, to wybaczy braki
w obowiązkach religijnych, w oddawaniu Mu czci i odpuści dokonane grzechy. Zaakceptowanie
przez Wzniosłego Allacha dojrzałości wiary, jej całokształtu i czczenia Go jest związane z
pięknem charakteru. Nasza religia nakazuje posiadanie wobec wszystkich dobrego charakteru,
bycia miłym i życzliwym. Nie powinno się nikogo krzywdzić, nikomu łamać serca. Zły charakter
jest szkodliwy jego właścicielowi. Jak miłe słowo doprowadzi do wyciągnięcia z dziury węża,
tak zły charakter doprowadzi jego właściciela do straty wiary.
Każdy muzułmanin, który wierzy w istnienie Wzniosłego Allacha i w proroctwo Muhammeda
(niech pokój będzie z nim) głoszącego Jego ostatnią religię powinien najpierw poznać sześć
zasad religii, które nazywają się zasadami wiary (ZASADY IMAN). Nie znając zasad iman nie
jest się muzułmaninem. Wszyscy ci, którzy przyjęli Islam jako swoją religię powinni poznając
ZASADY ISLAMU starać się spełniać obowiązki religijne, poprzez które czci się Wzniosłego
Allacha.
Prawidłowy muzułmanin jest dobrym, mądrym człowiekiem, jest posłusznym nakazom
Wzniosłego Allacha, przestrzega prawa innych ludzi, nie krzywdzi swojej rodziny, rodziców,
krewnych, sąsiadów, nauczycieli, biedaków i sierot oraz wszystkich innych, a nawet zwierząt.
Ostrzega czyniących zło. Taki muzułmanin jest kochany przez Allacha i wszystkich ludzi, żyje
on spokojnie i wygodnie.
By wyzwolić się ze złego charakteru i zyskać dobry charakter powinno się wiedzieć, co to jest
„piękny charakter” i „zły charakter.” Wyleczenie z choroby polega najpierw na poznaniu jej,
postawieniu diagnozy i potem odpowiednim leczeniu.
Opracowując materiał do tej książki skorzystaliśmy z książek napisanych w j.tureckim i
wydanych przez Hakikat Kitabevi w Stambule. Do nich należą: „Saadet-Ebedije” Hilmi Iszik,
„Rehber Ilmihali” E.Muftu Hasan Yavasz, „Encyklopedia Proroków,” Słownik terminów
religijnych i różne artykuły na temat Islamu z Gazety Tureckiej: Orhan Karmisz, Ramazan
Ajwaly, M.Ali Demirbasz, Mehmet Orucz, Osman Unlu.
Niech Wzniosły Allach ma nas wszystkich w swojej opiece, pozwoli nam zawsze na
dokonywanie tego, co jest pożyteczne, zaliczy nas do najlepszych i obdarzy Rajem. Amen.

Od tłumacza

Drodzy polscy muzułmanie! W dzisiejszych czasach na temat piękna religii islamskiej można
znaleźć wiele publikacji. Wielu z nas po ich poznaniu i dokładnym zbadaniu przyjęło Islam. Nie
mamy wątpliwości o tym, że Islam jest ostatnią i prawdziwą religią, a jej Prorok Muhammed
(niech pokój będzie z nim) jest wysłannikiem Wzniosłego Allacha, przez Niego ukochany. My
też kochamy Go bardzo, dla nas jest wspaniałym człowiekiem, najdoskonalszym wśród ludzi i
najbardziej idealnym wzorem. Po poznaniu i przyjęciu tej prawdy każdy z nas zadaje sobie
pytanie: co powinno się robić dalej, jak powinno wyglądać teraz moje życie? Każda religia ma
swoje zasady,obowiązki, zakazy i nakazy. Jak to jest w Islamie? Wiedza islamska jest bardzo
wielka. Całkowite jej poznanie jest bardzo trudne. Do tego potrzebne jest dużo czasu, znajomość
obcych języków i odpowiednie studia. Brak odpowiednich prawidłowych źródeł w j.polskim jest
wielką przeszkodą w poznaniu nawet tego, co jest najważniejsze. Biorąc to wszystko pod uwagę
i mając możliwość skorzystania ze źródeł prawidłowej wiedzy islamskiej chcieliśmy pomóc
naszym polskim siostrom i braciom muzułmanom. Uważamy to też za nasz święty obowiązek.
Spełniamy go z wielką radością i przyjemnością. Mamy nadzieję, że ta oto książka, którą dla was
przetłumaczyliśmy dając jej tytuł „Przewodnik muzułmanina” będzie wam pomocna w poznaniu
w sposób krótki i jasny naszej pięknej religii - Islamu, pomoże wam żyć świadomie i zgodnie z
Islamem.
Bardzo chcielibyśmy też, by każdy muzułmanin po przeczytaniu tej książki potrafił
prawidłowo i godnie wyrażać się na temat swojej wiary i tematów jej dotyczących. Muzułmanin
wyraża się zawsze ładnie, używa łagodnych słów, swoją mową wyraża szacunek wobec
słuchających. Nie mówi na próżno. Wypowiadając się o Stworzycielu, Prorokach, pierwszych
muzułmanach, uczonych islamskich, błogosławionych, zasłużonych ludziach w Islamie używa
najpiękniejszych słów, wyraża się o nich z szacunkiem. W Islamie obowiązują pewne zwroty, są
one używane przez muzułmanów na całym świecie. Nie powinny być one obce polskim
muzułmanom. W trakcie podawania wiedzy islamskiej będziemy o nich informować i stopniowo
wprowadzać do używania. Chcemy w ten sposób przyzwyczaić czytelnika do prawidłowego
wypowiadania się. Nasza religia jest godna tego. Z tego też względu polecamy przeczytanie tej
książki przynajmniej jeden raz od początku do końca.

II.NASZA PIĘKNA RELIGIA:ISLAM

1.Ludzie i religia

Wszystko to, co istnieje stworzył Wzniosły Allach. Gdy nic nie było, to był tylko Wzniosły
Allach. On był zawsze. Nie powstał później. Gdyby nie było Go na początku, to musiałaby
najpierw istnieć siła, z której On by powstał, ponieważ nigdy nie będzie istniało coś, co nie
posiada stwórcy.
Wiecznie nieskończony Wzniosły Allach stworzył najpierw proste materie, które są
składnikami budowy, a także duchy i anioły. Proste materie nazywa się dzisiaj „elementami.”
Wzniosły Allach nie poinformował nas, ile milionów lat wcześniej stworzył te elementy i kiedy
zaczął stwarzać powstałą z nich ziemię, niebiosa i stworzenia. Wszystko to, co jest żywe i
nieżywe istnieje przez pewien okres czasu. Gdy przyjdzie czas zostaje stworzone, gdy skończy
się jego życie, to nie ma go już więcej.
Wzniosły Allach pierwszego człowieka stworzył z ziemi i z ducha. Przed nim nie było żadnego
innego. Zwierzęta, rośliny, dżiny i anioły zaistniały przed stworzeniem tego pierwszego
człowieka. Ten pierwszy człowiek nazywa się Adam (Adem)- niech pokój będzie z nim. Z niego
stworzył pierwszą kobietę o imieniu Ewa (Hawwa)-niech pokój będzie z nią. Wszyscy ludzie
rozmnożyli się z ich dwojga. Z każdego zwierzęcia powstały jego rodzaje.
Wzniosły Allach chce, żeby ludzie na ziemi żyli wygodnie i spokojnie, a w życiu
pozagrobowym zyskali nieskończone szczęście. Z tego względu nakazał to, co jest pożyteczne w
zyskaniu wygody i spokoju. To, co jest powodem nieszczęścia zabronił. O tym wszystkim
poinformował zsyłając religie poprzez proroków od pierwszego Proroka Adema (niech pokój
będzie z nim) do ostatniego Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim).
Jeśli ktokolwiek spośród wierzących lub niewierzących, świadomie lub nieświadomie będzie
żył zgodnie z nakazami i zakazami istniejącymi w religiach Wzniosłego Allacha, to na ziemi
zyska wygodę i pokój. W jakiej mierze będzie się używało tego pożytecznego lekarstwa, w takiej
mierze uratuje się od kłopotów i nieszczęść. W obecnych czasach wielu ludzi i różne narody
pomimo, że nie wyznają żadnej religii, zyskują sukcesy. Powodem tego jest to, że pracują oni
zgodnie ze zesłaną przez Wzniosłego Allacha ostatnią religią Islamem. Chcąc zyskać wszelkiego
rodzaju dobrodziejstwa w życiu pozagrobowym należy najpierw uwierzyć w Islam, powinno się
zgodnie z nim żyć i być tego świadomym. Takie powinno być pragnienie i zamiar każdego
prawdziwego muzułmanina.
2.Co to jest religia?

Religią nazywa się drogę wskazaną przez Wzniosłego Allacha prowadzącą do wybawienia,
zyskania ukojenia i szczęścia na ziemi i w życiu pozagrobowym. Znajdujące się pod nazwą
religii zmyślone przez ludzi drogi nie są religią. Rozpowszechnione na świecie spaczone
wierzenia jak: Brahmanizm, Buddyzm itp. nie są religiami. Wierzenia takie nie doprowadzą
człowieka do wybawienia.
Religia jest drogą Allacha prowadzącą ludzi do Niego. Nakazuje posiadanie ładnego charakteru
i traktowanie z litością wszystkie stworzenia, a także bycia posłusznym wobec starszych i
miłosiernym wobec młodszych. Wykorzystywanie religii w osobistych interesach jest
największym grzechem. Traktowanie ludzi łagodnie, czynienie im dobra, spełnianie ich prac z
uśmiechniętą twarzą, z miłym słowem i pomagając im jest drogą prowadzącą do zyskania miłości
Allacha. Ten stan jest powodem uratowania się człowieka od cierpień w życiu pozagrobowym i
powiększenia się nagrody w Raju.
Wzniosły Allach, począwszy od Proroka Adema (niech pokój będzie z nim), w każdym
tysiącleciu poprzez Proroka zsyłał ludziom religię. Tych Proroków nazywa się „Resul.” W
każdym wieku czyniąc najszlachetniejszych ludzi prorokami wzmacniał nimi religie. Zależnych
od Resulów Proroków nazywa się „Nebi.” Wszyscy Prorokowie głosili taką samą wiarę, chcieli,
żeby ich wspólnoty wierzyły w to samo.

3.Dlaczego ludzie potrzebują religię?

Religia jest wielką potrzebą dla ludzi. Duch człowieka potrzebuje przywiązania się do
pewnego wierzenia. Nawet należący do najbardziej postępowych, najbardziej rozwiniętych
narodów, żeby zaspokoić tą potrzebę, przyłączali się do różnych spaczonych poglądów,
wymyślonych sekt.
Religia jest pokarmem ducha. Człowiek bez religii podobny jest do korpusu bez głowy. Jak
ciało potrzebuje oddychania, picia i jedzenia, tak duch potrzebuje religii, żeby móc osiągnąć
całkowitą szlachetność, być czystym i doznać błogostanu. Istota ludzka bez religii nie różni się
niczym od maszyny i zwierzęcia. Religia jest największym czynnikiem, który poznaje człowieka
z Allachem, chroni go od czynienia zła, otwiera przed nim drogę, daje mu ukojenie wewnętrzne,
pociesza go w przygnębieniu i daje mu siłę życia, w środowisku zyskuje mu poważanie,
szacunek, przyjaźń. Ponownie powtarzamy:
1-Jak jedzenie i picie potrzebne jest ciału, tak duchowi potrzebna jest religia, która jest jego
pożywieniem. Jeśli religia zniknie, to ludzie staną się maszynami, automatami, które nie
posiadają rozumu, inteligencji, nie potrafią odczuwać i myśleć.
2-Religia pomaga zyskać ludziom dobry charakter, wzajemną miłość, odwagę, cierpliwość,
wygodę i błogostan. Łącząc ludzi w tej samej wierze, w tych samych obowiązkach religijnych i
czynach, pojmowaniu i zaletach staje się przeszkodą w rozłamach, zniweczeniu. Doprowadza w
ten sposób do powstania społeczeństwa kochającego się nawzajem, szanującego prawa, będącego
posłusznym rodzicom, przełożonym i rządowi.
3-Religia jest węzłem pomiędzy ludźmi a Stworzycielem. Jest też wielką szkołą etyki
doprowadzającą do porządku dziedziny światowe. Skłania ludzi do czynienia dobra, uczciwości,
wyrozumiałości, okazywania szacunku wobec starszych i miłosierdzia wobec młodszych,
nakazuje podporządkowanie się nakazom Wzniosłego Allacha i poddanie się Jemu, krótko
mówiąc jest największym, korzystnym czynnikiem prowadzącym człowieka na pożyteczną,
prawidłową drogę.
4-Religia zakazuje podejmowania złych zamiarów, wykorzystywania świętych wartości w
zdobywaniu osobistych korzyści, w potajemnych czynach i w absurdalnych incydentach.
5-Religia utrzymuje w równowadze ciało i ducha. Uczy ludzi o celu stworzenia i w jaki sposób
powinno się czcić Stworzyciela. W takim razie zapewnia bycie szczęśliwym na ziemi i w życiu
pozagrobowym.
6-Religia jest dla ludzi źródłem pocieszenia. Osoby nie znajdujące tego, co poszukiwały,
doznające niesprawiedliwości, spędzające całe życie w chorobie pocieszają się całkowicie
życiem, które osiągną w życiu pozagrobowym. Oprócz tego przywiązanie do religii doprowadza
człowieka do posiadania zalet, czynienia różnego rodzaju dobrych uczynków bez oczekiwania na
odwzajemnienie.

4.Religia jest pokarmem ducha

Uczeni nauk ścisłych wierzą w istnienie Wzniosłego Allacha i są przywiązani do Jego religii.
Wierzący tylko w materializm bardzo często nie znajdując sposobu wybawienia się ze swoich
cierpień wpadają w beznadziejność. Powodem tego jest to, że ich duch jest próżny. Duch
człowieka tak jak jego ciało potrzebuje pokarmu. To jest możliwe tylko poprzez uwierzenie, a
drogę do Wzniosłego Allacha wskazuje tylko religia. Nawet zaprzeczający istnieniu Wzniosłego
Allacha na pewno któregoś dnia doznają tej potrzeby.
Znany rosyjski pisarz Sołżenicyn osiedlając się w Ameryce sądził, że uwolni się od wielkich
cierpień, duchowych depresji, bycia maszyną. Pewnego dnia na spotkaniu z amerykańską
młodzieżą studencką przemówił w ten sposób:
„Przybywając tutaj myślałem, że stanę się bardzo szczęśliwym. Jaka szkoda! Tutaj też
odczuwam wielką próżnię, ponieważ wy staliście się już niewolnikami materii. Tak, tutaj istnieje
wolność, wszyscy mogą robić to, co chcą. Jednak przywiązują wagę tylko do materii. Ich duchy
są zupełnie puste. Gdy tymczasem z człowieka czyni prawdziwego człowieka jego rozwinięty,
oczyszczony duch. Polecam wam: Starajcie się rozwinąć, upiększyć swojego ducha! Dopiero
wtedy znikną w waszym kraju znajdujące się brzydoty. Obdarzcie religię znaczeniem! Religia
jest pokarmem ducha człowieka. Przywiązani do religii ludzie będą wam w każdym czynie
największymi pomocnikami, ponieważ ich lęk przed Wielkim Bogiem nie pozwoli im na
odłączenie się od prawidłowej drogi. Nawet wasza najsilniejsza policja nie będzie kontrolowała
wszystkich w dzień i w nocy. Ludzi od czynienia zła powstrzymuje nie policja, lecz odczuwany w
nich lęk przed Bogiem.”
Jak wyżej zostało określone, religia jest pokarmem ducha człowieka. Wśród istniejących
religii najbardziej prawidłową, najnowszą i najbardziej nadającą się do warunków istniejących na
świecie jest religia islamska.
5.Co to jest Islam?

Islam zesłany przez Wzniosłego Allacha za pośrednictwem anioła o imieniu Dżebrail–Gabriel

(niech pokój będzie z nim) naszemu ukochanemu Prorokowi Muhammedowi (niech pokój będzie
z nim) jest metodą i prawem zapewniającym ludziom wygodę i szczęśliwy byt na świecie i w
życiu pozagrobowym.
Islam zaczął być objawiany przez Wzniosłego Allacha Prorokowi Muhammedowi (niech pokój
będzie z nim) w 610 roku naszej ery w Mekke, te objawienia trwały w przybliżeniu przez 23 lata.
Religia islamska została zesłana wszystkim czasom, miejscom pobytu i wszystkim ludziom.
Islam nie jest religią jednej rasy, jednej klasy czy też sfery społecznej. Jest religią wszystkich
narodów i społeczeństw. W religii islamskiej Prorok (niech pokój będzie z nim) jest takim
samym człowiekiem jak my. Wzniosły Allach wybrał go, by przekazał wszystkim ludziom Jego
nakazy i zakazy.
Islam chce najpierw od ludzi, by uwierzono. Wiarą jest przyjęcie sercem i czynienie tego, o
czym poinformował Wzniosły Allach Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim).
Wstępem do Islamu jest wypowiedzenie słów Szehada (wyznania wiary- iman) i uwierzenie w
ich znaczenie. Szehadę wypowiada się w ten sposób: „Eszhedu en La Ilache Illallach we
eszhedu enne Muhammeden abduchu we Resuluchu,” co znaczy: “Jakbym widział, wiem i
wierzę, że poza Wzniosłym Allachem nie ma na ziemi i w niebie nikogo, żadnej innej
egzystencji, którą powinno się czcić i która byłaby godna ubóstwiania. Jakbym widział wiem i
wierzę, że Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest sługą Wzniosłego Allacha i Jego
Prorokiem.” Znaczy to, że tylko Wzniosły Allach jest egzystencją godną hołdowania i że wraz z
zesłaniem szanownego Proroka Muhammeda skończyły się religie wszystkich przed nim
istniejących Proroków, prawa ich stały się nieaktualne. W ten sposób wierzący należy do
prawidłowo wierzących, jest muzułmaninem. Każdy muzułmanin powinien raz w życiu
wypowiedzieć Szehadę. Jest to jeden z koniecznych do spełnienia obowiązków każdego
muzułmanina, które nazywa się far-z. Wypowiedzenie Szehady przynosi każdemu
muzułmaninowi wiele korzyści. Oto niektóre z nich:
-Umierając Anioł Azrail ukaże się mu w ładnej postaci
-Duch wyzionie mu łatwo
-Odczuje zapachy z Raju
-Zostanie mu powiedziane: Witaj, zasłużyłeś na Raj
-Gdy umrze, to jego grób będzie obszerny
-Anioły zadawające pytania w grobie zwani Munker i Nekir przyjdą do niego w ładnej postaci
-Zobaczy swoje miejsce w Raju
-Księga, w której spisane są grzechy i dobre uczynki zostanie podana mu z prawej strony
-Przez Most Syrat przejdzie jak błyskawica
-Na Sądzie Ostatecznym będzie chroniony przed upałem w cieniu Tronu Boskiego
Wyznanie Iman -Szehady- nie musi być koniecznie wypowiedziane w obecności urzędników
religijnych, żeby stać się muzułmaninem. Takie udogodnienie istnieje tylko w celu uzyskania
pomocy od urzędnika religijnego temu, kto chce zostać muzułmaninem.
6.Źródła wiedzy religijnej

Podstawy i związane z nimi dowody doprowadzające do powstania wiedzy religijnej nazywa

się edille-i szerijje. Jest ich cztery:
1.Księga: św.Koran,
2.Sunna: słowa, czyny, sposób zachowania się naszego szanownego Proroka i czyny, które on
widział i nie był przeszkodą w ich spełnianiu,
3.Idżma: jednogłośne zdanie uczonych islamskich mudżtehid w prawach dotyczących spraw
religijnych,
4.Kyjas: analogia, analogiczne porównanie prawa tzn. jeżeli nie ma na ten temat św.ajetów i
św.hadis, to porównuje się je do podobnego znanego prawa. (wg Abdulgani Nablusi)
Wszystkie prawa, które nie są oparte na tych dowodach nie zostają przyjęte, należą do bidat
(innowacji w religii).
Ze względu na to, że po czwartym wieku Hidżri nie zostało wykształconych więcej uczonych
mudżtehid, Idżma i Kyjas nie istnieją już więcej. I dlatego też mówiąc o Idżma lub Kyjas bierze
się pod uwagę jako uczonych mudżtehid: Eshab-y Kiram tj.przyjaciół szanownego Proroka,
Tabiin tj.tych co, widzieli Eshab-y Kiram i Tebe-i tabiin tj.tych, co widzieli Tabiin. (Ibni
Abidin, Imam Gazali)
Jeśli coś nie zostało poprzez Idżma Eshab-y Kiram poinformowane, to jednogłośne zdanie
Tabiin staje się Idżma. Jeśli nie zostało poinformowane przez Tabiin, to jednogłośne zdanie
Tebe-i tabiin jest Idżma, ponieważ uczeni tych trzech wieków tj.mudżtehid zostali wychwalani
przez św.hadisy. Nazywa się ich selef-i salihin. (Ibni Abidin)
W Surze Haszr:2 głoszone jest w tym sensie: “Posiadając wiedzę w tym, co nie wiecie
dokonujcie kyjas (porównujcie) z tym, co wiecie.” Ten św.werset wskazuje na to, że kyjas i
idżtihad jest nakazany. (Bejdawi)

I.JAKA POWINNA BYC NASZA WIARA?

1.Co to jest bluźnierstwo i jakie są jego szkody?

 Pierwszym nakazem Wzniosłego Allacha jest przyjęcie Iman (wiary). Zaś pierwszym
zakazem jest Küfür (bluźnierstwo), tzn. zaprzeczenie istnieniu Allacha, Jego jedności,
proroctwa, objawionych zasad. Iman oznacza wierzenie we Wzniosłego Allacha i w to, że
Muhammed (niech pokój będzie z nim) jest Jego ostatnim Prorokiem. Przyjęcie z upodobaniem
całym sercem (uwierzenie) w to wszystko, co głosił nasz szanowny Prorok, nazywa się Iman. W
ten sposób wierzącego człowieka nazywa się mumin, muslim, muzułmaninem. Bluźnierstwem
zaś nazywa się zaprzeczenie nawet jednej wypowiedzi Proroka Muhammeda (niech pokój będzie
z nim) lub wątpienie w to, że jest ona dobra, czy też prawidłowa. Tego, kto wypowie
bluźnierstwo, nazywa się niewierzącym, Kafir.
Kto chce posiadać prawidłową wiarę, to powinien unikać znaków bluźnierstwa. Nie powinien
traktować lekko żadnego z nakazów i zakazów obowiązujących w Islamie, żartować sobie ze
św.Koranu, aniołów, Proroków (niech pokój będzie z nimi). Zaprzeczyć znaczy po poznaniu
dalej nie wierzyć. Wątpienie jest też zaprzeczeniem.
Dokonujący bluźnierstwa dozna takich szkód:
1. Straci wiarę, jego związek małżeński stanie się nieważny.
2. Nie je się zwierzęcia przez niego zarżniętego
3. Współżycie z żoną stanie się cudzołóstwem
4. Raj odsunie się od niego
5. Piekło będzie mu bliskie
6. Jeśli w tym stanie umrze, to nie dokona się jemu pogrzebowego obrządku modlitewnego.

Jeśli muzułmanin (mężczyzna lub kobieta) dokona lub powie świadomie z własnej woli,
poważnie lub jako żart, a nawet nie znając znaczenia to, co jest jednogłośnie uznane przez
uczonych islamskich za powód bluźnierstwa straci wiarę. Stanie się mürted. Bluźnierstwo to
nazywa się Küfr-i inady. Straci nagrodę za wcześniej dokonane modlitwy, obrządki religijne i
dobre uczynki. Jeśli dozna nawet skruchy, nie zyska tej nagrody z powrotem. Bogaty powinien
ponownie udać się na pielgrzymkę do Mekki (hadż). Nie odprawia też zaległości (kaza)
dokonanych w okresie murted salat (obrządku modlitewnego), postu i zeka (raz w roku bogaci
1/40 swojego majątku ofiarowują potrzebującym). Odprawia zaległe tylko to, czego nie dokonał
przed byciem murted.
Stający się murted poprzez Kufr-i inady traci wiarę-iman i jego związek małżeński staje się
nieważny. Powinno się odnowić iman. Dokonuje się tego poprzez wyrażenie skruchy za powód
bluźnierstwa i wypowiedzenie słów: Kelime tewhid lub Kelime szehadet. Oprócz tego powinno
się też w obecności dwóch świadków odnowić ślub. (Abdulgani Nablusi)
W mezhebie Hanefi istnieje ułatwienie w odnowieniu związku małżeńskiego. Od żony bierze się
pełnomocnictwo i w obecności dwóch świadków powinno się powiedzieć: „Poślubiłem od
dawna znajdującą się ze mną w związku małżeńskim moją żonę osobiście i poprzez dane przez
nią mi jej pełnomocnictwo.” Jeśli imam w meczecie w licznym zgromadzeniu wspólnoty po
dokonaniu modlitw następujących po salat wypowie odnowienie iman i ślubu razem ze
wspólnotą, to wspólnota stanie się sobie nawzajem świadkiem i śluby ich zostaną
odnowione.(Ibni Abidin, Jusuf Sinanuddin)
Jeśli muzułmanin (mężczyzna lub kobieta) nieświadomie wypowie słowo lub dokona czynu
będącego powodem bluźnierstwa lub stanie się powodem bluźnierstwa, to należy do wątpliwości,
czy doszło do straty wiary i unieważnienia związku małżeńskiego.(Hadimi) Dobrze jest, gdy
zapobiegawczo odnowi się (tak jak zostało powyżej napisane) iman i ślub. W celu odnowienienia
ślubu w wypadku dokonania nieświadomego bluźnierstwa powinno się powiedzieć:
„Allachumme inny ürydü en üdżeddidel-imane wen-nikahe tedżdiden bi-kawli la ilache
illallach Muhammedun resulullach.” W ten sposób dokonuje się też nakazu ze św.Hadisy:
„Mówiąc La ilache illallach odnawiajcie iman!” (Hadis-i szerif-Hadika)

2.Kelime Tewhid

Kelime Tewhid to słowa: „La ilache illallach Muhammedun resullach,” co znaczy:

„Wzniosły Allach jest jeden, nie ma partnera i Sobie podobnego i Muhammed (niech pokój
będzie z nim) jest Jego ukochanym sługą i prawdziwym Prorokiem.”
Gdy dziecko stając się dojrzałe lub niewierzący powie Kelime Tewhid i rozumiejąc uwierzy w
jego znaczenie, to stanie się muzułmaninem.(Ibni Abidin)
Niewierzącemu wszystkie grzechy zostaną od razu wybaczone. Jednak powinien on jak każdy
muzułmanin, gdy znajdzie możliwość, poznając znaczenie i ucząc się na pamięć Amentu (sześć
zasad iman) powiedzieć, że przyjął je i uwierzył w nie, tj. „Uwierzyłem we wszystko, co jest w
Islamie, tzn. że głoszone przez Muhammeda (niech pokój będzie z nim) nakazy i zakazy zostały
wszystkie poinformowane mu przez Wzniosłego Allacha.” Potem też powinien starać się poznać,
co jest mu nakazane i zakazane.
Nasz szanowny Prorok (niech pokój będzie z nim) głosił:
„W Dniu Sądu Ostatecznego przyjdzie pewien człowiek, który będzie posiadał 99
zeszytów. Każdy z tych zeszytów będzie tak szeroki, jak widok powierzchni objętej
wzrokiem. W żadnym z nich nie będzie znajdował się nawet jeden dobry uczynek, tylko
wypowiedziane na ziemi Kelime Tewhid, które będzie wielkości palca. Te 99 zeszytów
zostanie położone na jednej szali wagi, a na drugiej jedno Kelime Tewhid. Szala z Kelime
Tewhid przeważy nad 99 zeszytami.” (Hadis-i szerif-Ahlak-ul-Ulema)
Wypowiedzenie Kelime Tewhid siedemdziesiąt tysięcy razy nazywa się Hatim Tehlil. Jest
bardzo pożyteczne wypowiadanie jego prezentując zyskane zasługi żywym i umarłym. Umarłym
z iman ofiarowuje się ich duchom. (Ahmed Faruki)
Wypowiada się w ten sposób: w każdym sto: 99 razy La ilache illallach, 1 raz La illache
illallach Muhamedun resulullach, powtarza się tak do 70 000. Można wypowiadać samemu lub
z kilkoma osobami. Czas nie został określony, a więc można dokonać w dowolnym okresie czasu
(może trwać to tydzień, miesiąc, rok itp.).
W św.Hadisach głoszone jest:
„Zostaną wybaczone grzechy temu, kto wypowiedział sobie samemu lub komuś innemu
siedemdziesiąt tysięcy Kelime Tewhid.” (Hadis-i szerif-Makamat-y Mazharijje)
„Mówiący La ilache illallach uratuje się od nieszczęść i trudności.”(Bezar)
„Odnawiajcie swoją wiarę mówiąc często La ilache illallach!”(Taberani)
„Najwartościowszym wśród czynów jest mówienie La ilache illallach.”(Hakim)
„Najwartościowszym zikr (wspominaniem Allaha) jest powiedzenie La ilache
illallach.”(Nesai)
„Powiedzenie La ilache illallach zapobieże 99 nieszczęściom. Najmniejszym z nich są
trudności.”(Dejlemi)
„Mówiącemu La ilache illallach grzechy zostaną wymazane, na ich miejsce tyle samo
zostanie zapisanych zasług.”(E.Jala)
„La ilache illallach jest kluczem do Raju.”(I.Ahmed)
„Temu, kto mówi La ilache illallach i jest w tych słowach szczery, zostaną wybaczone
wszystkie grzechy.”(I.Gazali)
„Temu, kto powie jako ostatnie słowo La ilache illallach, duch odejdzie z łatwością i to
słowo będzie mu jasnością w Kyjamet (w Dniu Końca Świata).”(Hakim)
„Nie nazywajcie tego, kto mówi La ilache illallach z powodu jego grzechów, że jest on
niewierzącym! Kto tak powie, sam się stanie niewierzącym.”(Buhari)

3.Co to jest wiara?

Wzniosły Allach za pośrednictwem Anioła Gabriela (niech pokój będzie z nim) powiadomił o
zakazach i nakazach naszego ukochanego Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim). Te
wszystkie nakazy i zakazy przekazał on ludziom. To wszystko, o czym poinformował Wzniosły
Allach, nazywa się świętym Koranem. Nie jest on słowem Muhammeda (niech pokój będzie z
nim), jest słowem Wzniosłego Allacha. Tak poprawnie żaden człowiek się nie wypowiedział i nie
wypowie.
Iman jest więc przyjęciem sercem i uwierzeniem, wypowiedzeniem i potwierdzeniem
wszystkiego, co zostało poinformowane Muhammedowi (niech pokój będzie z nim) jako
Prorokowi bez popierania się rozumem, eksperymentami i filozofią.
Iman zachodzi bez widzenia. Gdyby próbowało się w coś uwierzyć poprzez widzenie,
myślenie, to nie byłaby to wiara, tylko poznanie, rozumienie tego czegoś.
Iman powinno się chronić. By móc dokonać tego należy wiedzieć: co to jest iman, powody
jego straty, nakazy i zakazy w religii i być im wszystkim podporządkowanym.

III.ZASADY WIARY

Zasad iman (wiary) jest sześć: Ten, kto wypowiadając Szehadę uwierzył w jej znaczenie,
powinien też nauczyć się i uwierzyć w te sześć zasad wiary. Nazywa się je Amentu i wypowiada
się w ten sposób:
1. Amentu billachi (wierzę we Wzniosłego Allacha)
2. we Melaiketihi (i w Anioły)
3. we Kutubihi (i w św.Księgi)
4. we Resulihi (i w Proroków)
5. wel jewmil-ahiri (i w Dzień Sądu Ostatecznego)
6. we bil-Kaderi hajrihi we szerrihi minallahi teala (i w Przeznaczenie tzn. że dobro i zło
pochodzi od Wzniosłego Allacha) wel –ba su ba delmewti hakkun (a także w to, że po
śmierci będzie wskrzeszenie i na pewno będzie rozliczenie z tego, co się robiło na ziemi).
Eszhedu en la ilache illach we Eszhedu enne Muhammeden abduchu we resuluchu.
Każdy muzułmanin powinien znać to na pamięć i nauczyć swoje dzieci.
Ta wiara powinna być zgodna z wierzeniem sunna. Sunna jest wierzeniem, które przekazał
Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) swoim towarzyszom (Eshab-y Kiram). W ten
sposób wierzących nazywa się sunnitami. W wierzeniu sunna jest dwóch imamów: Imam
Maturidi i Imam Eszari. Zaś w spełnianiu czynów i obrządków religijnych jest czterech. Są to
imamowie mezheb (prawidłowych szkół): Hanefi, Maliki, Szafii i Hanbeli.
Niezależni od tych mezheb i Imamów nie należą do sunnitów. Tych muzułmanów, którzy nie
posiadają wierzenia sunna, nazywa się Ehli Bidat. Należą oni do 72 bidat fyrka (grup), nie
wpadając w wierzenie, które stanie się powodem ich bluźnierstwa, wystąpienia z wiary, należą
dalej oni do wierzących i muzułmanów. (Więcej na ten temat w IV rozdz. pt. Siedemdziesiąt
dwie grupy bidat)

1.Wiara we Wzniosłego Allacha

Amentu billachi znaczy uwierzyłem i wierzę w istnienie, jedność i wielkość Wzniosłego

Allacha. Wzniosły Allach był i jest jeden. Nie ma wspólnika i sobie podobnego. Nie określi się
Jego miejscem i czasem. Jest wszędzie swoją wszechwiedzą. Mewlana Halid Bagdadi wyjaśnia
to w ten sposób: „Nie określi się Jego miejscem. Nie znajduje się On w jednym miejscu. Nie
potrzebuje miejsca. Nie ma Jego wcześniej-później, przodu-tyłu, poniżej-wyżej, strony prawej-
lewej.” W Surze Hadid:4 głoszone jest w tym sensie: “Gdziekolwiek jesteście bądźcie, Allach
jest razem z wami”
Niektórzy mówią, że Wzniosły Allach znajduje się na Tronie, który znajduje się ponad
niebiosami. Tutaj chcemy zwrócić uwagę na to, że Tron został stworzony później, a więc jest
stworzeniem. Gdy nie było Tronu, to gdzie był Allach? Jest więc ponad niebiosami i ponad
tronem. Jest pozbawiony miejsca tj. Jego miejsca nie jest się w stanie określić. W Surze Hud:7
raczone jest w tym sensie: “Wzniosły Allach stworzył niebiosa i ziemię w ciągu sześciu dni.
(Przed nimi zaś) Arsz znajdował się na wodzie.”
Takie słowa jak: Istiva, Jed, Vedżh należą do słów zwanych MÜTESZABİHE. W św.Koranie
o takich słowach jest mowa w Surze Al-Imran 7. Ich znaczenie zna tylko Allahu teala. Imam
Malik powiedział, że właściwości (cechy) słowa istiwa nie są znane, powinno się uwierzyć i
zadawanie takich pytań należy do bidat. Selef-i salihin nazywani wcześniejsi uczeni nie widzieli
potrzeby wyjaśniania takich słów jak: Istiva, Yed. Al rahmanu ala al arszi istiwa rozumieli jako
Allah jest możnowładcą (hegemonem) Tronu (Arsz).
Nie jest materią, elementem. Nie urodził się i nie porodzi. Nie zmierzy się i nie policzy się
Jego. Nie dojdzie w Nim do żadnej zmiany. Nie określi się Jego czasem. Jest nieskończony.
Myśl, wiedza, rozum człowieka, nic nie jest w stanie Jego zrozumieć, pojąć. W Surze Szura:11
raczone jest w tym sensie: “Nic nie jest do Niego podobne...” Z tego powodu też nasz szanowny
Prorok (niech pokój będzie z nim) powiedział: ”Zastanówcie się nad darami Wzniosłego
Allacha. Nie zastanawiajcie się nad Jego osobą.”(Bejheki) W ten sposób myśląc,
przypominając sobie Jego dary człowiek dokonuje dziękczynności wobec Niego. Jednocześnie
nie zastanawiając się nad Jego osobą chroni swój rozum i iman, ponieważ rozumienie Jego osoby
jest tylko Jemu możliwe. Wzniosły Allach nie jest do czegokolwiek podobny. Powinno się to
przyjąć i w ten sposób wierzyć. Poznanie Wzniosłego Allacha jest możliwe poprzez poznanie
czternastu atrybutów, o których informuje w swojej religii.
Do obowiązków (far-z) każdego muzułmanina należy poznanie atrybutów Wzniosłego
Allacha. Dzielą się one na dwie części: Zati i Subuti.
Atrybutów Wzniosłego Allacha - syfati zati- jest sześć. Te atrybuty nie posiada żadna
egzystencja. Należą tylko do Niego:
1-Kydem- nie ma początku
2-Beka- nie ma końca
3-Kyjam bi-nefsihi- nikogo i nic nie potrzebuje. Jest pozbawiony jakiejkolwiek potrzeby
4-Muhalafetun lil-hawadis- do nikogo nie jest podobny
5-Wahdanijjet- jest jedyny, nie ma wspólnika, podobieństwa
6-Wudżud- był i jest. Jego istnienie jest nieskończone i jest zawsze potrzebne.
Atrybutów Wzniosłego Allacha -syfati subuti- jest osiem:
1-Hajat- jest żywy. To życie jest nieskończenie wczesne i wieczne
2-Ilim-wszystko wie
3-Semi-słyszy. Bez żadnych przyrządów i środków. Nie jest to podobne do słyszenia ludzi
4-Basar-widzi bez przyrządów i bez względu na warunki wszystko, co jest ukryte i widoczne
5-Irade-wola. Tylko Jego życzenie dochodzi do skutku. Stworzy to, co zechce. Wszystko dzieje
się tylko z Jego wolą. Nic nie jest w stanie stać się przeszkodą Jego woli
6-Kudret-na wszystko ma siłę. Nic nie jest dla Niego trudne
7-Kelam- Wzniosły Allach teala by się wypowiedzieć nie potrzebuje żadnych przyrządów, głosu,
liter. Św.Koran jest Jego Kelam-Słowem. W Surze Kehf:109 raczone jest w tym sensie:
Powiedz:"Gdyby atramentem do pisania słów Pana była woda wszystkich mórz i gdyby
jeszcze tyle samo dołożono do pomocy, to nie wystarczyłoby tych mórz by wyrazić słowa
Pana."
8-Tekwin-jest stworzycielem. Poza Nim nie ma innego stworzyciela. Wszystko On stworzył.
Zrozumienie istoty atrybutów (syfati) Wzniosłego Allacha jest niemożliwe. Nie jest się w
stanie pojąć ich rozumem. Nikt i nic nie jest podobne do atrybutów Wzniosłego Allacha i nie ma
z nimi nic wspólnego.

Imiona Wzniosłego Allacha

Imiona Wzniosłego Allacha są Tewkifi, tzn. zezwolone jest w Islamie wypowiedzenie

poinformowanych imion, wypowiadanie innych jest niedozwolone. I tak np. krowy są bożkami
hindusów. Bóg, bożek jest przedmiotem czczenia, hołdowania. Wypowiadając się o Wzniosłym
Allachu używanie takich słów jak: bożek, bóstwo, bóg zamiast Allach jest niedozwolone. Można
jednak wyrazić się w ten sposób: “Allach jest jeden, poza Nim nie ma innego boga.” W obcych
językach słowa: Dieu, Gott, God można też używać, gdy określa się przedmiot czczenia. Nie
używa się ich jednak zamiast imienia Allach.
W Surze Araf:180 głoszone jest w tym sensie: “Najpiękniejsze imiona należą do Allaha.
Módlcie się do Niego wypowiadając te imiona. Zostawcie tych, co doprowadzają do
zniekształcenia w sprawie dotyczącej Jego imion. Oni doznają kary za to, co zrobili.”
W Surze Taha:8 głoszone jest w tym sensie: “Poza Allahem nie ma innego boga,
najpiękniejsze imiona należą do Niego.” I dalej w tej samej surze w 14.wersecie w tym sensie:
“Bez wątpliwości Ja jestem Allahem. Poza Mną nie ma innego boga. Bądź Mi sługą, by
Mnie wspominać dokonuj salat.”
W Surze A’la:1 w tym sensie: “Wypowiadaj to wielkie imię Stworzyciela” (Nie nazywaj
nikogo innego Jego imieniem).
Tutaj widać jak wielkim błędem zamiast Jego imienia, przez Niego chcianego jest
wypowiadanie imienia bóg, którym niewierzący określają swoje przedmioty czczenia, a także to,
co jest Mu najbardziej niemiłe.
 Imiona Wzniosłego Allacha są nieskończone. W religii Muhammeda (niech pokój będzie z
nim) poinformowane zostało dziewięćdziesiąt dziewięć. Nazywa się je Esma-i hüsna, tzn.
najpiękniejsze imiona. (Sura Araf:180)
Wypowiadając, słysząc lub pisząc imię Wzniosłego Allacha powinno się używać wypowiedzi
wyrażającej cześć, szacunek, poważanie wobec Niego. Gdy wypowiada się po raz pierwszy, to
powinno powiedzieć się: Subhanallach (jest pozbawiony braków i wad), Tebarekallach (wielki
i pozbawiony braków), Dżelle-Dżelaluh (jest On wielki, największy), Azze-ismuh (święty),
Dżellet kudretuh (wielki i silny) albo Teala (wielki, pozbawiony braków). Powtarzając dobrze
jest, gdy powie się teala.
Z tego powodu też chcąc okazać szacunek wobec Wzniosłego Allacha pisząc będziemy od
teraz używać słów Allahu teala. Jest to najczęściej używany zwrot przez wszystkich
muzułmanów na świecie. Polecamy też, by starano się zyskać przyzwyczajenie używania
pozostałych wypowiedzi, poprzez które wyraża się szacunek wobec Allahu teala. Podobnie jest
też, gdy mówi się o św.Koranie. Nie powinno się używać samego słowa Koran. Powinno się
mówić Kuran-y Kerim.

Co to znaczy bać się i kochać Allacha?

Lęku wobec Allahu teala nie powinno się traktować jak lęku przed ciemięzcą! Lęk przed
Allahu teala jest złożony z lęku, szacunku i miłości. Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim)
głosił: “Bojącego się Allahu teala wszystko się boi. Nie bojący się Allahu teala wszystkiego
się boi.” (Fudajl bin Ijad)
W jeszcze innej św.Hadisie powiedział: “Najmądrzejsi wśród was są ci, którzy Allaha
najbardziej się boją. Najpiękniejsi z was ci, którzy przestrzegają nakazy i zakazy Allaha.”
(Hadis-i szerif-Ihja)
W Surze Hudżurat:13 głoszone jest w tym sensie: “U Allaha najwartościowszym jest ten, kto
spośród was najbardziej się Jego boi.”
Bojący się Allahu teala stara się bardzo spełniać nakazy i unikać zakazów Allahu teala. Każdy
dobry uczynek robi ze względu na Niego. Nikomu nie czyni zła. Jest cierpliwy wobec tych,
którzy uczynili mu zło. Za swoje błędy i braki odczuwa żal i stara się poprawić. Dotrzymuje
słowa. Nie zazdrości. Nie oszukuje. Unika tego, co jest niepewne. Nie jest donosicielem. Okazuje
szacunek wobec rządzących, swoich nauczycieli, rodziców i starszych. Lubi swoich przyjaciół i
jest także przez nich lubiany. Unika złych ludzi. Czyniących zło przestrzega. Jest gościnny. Nie
plotkuje. Nie goni za przyjemnościami. Nie mówi nic szkodliwego, a nawet próżnego. Jest
łagodny wobec wszystkich. Jest hojny. Nie jest dwulicowy. Jest skromny. Nie czyni w ogóle zła,
ponieważ jest pewny, że Allahu teala wszystko zawsze wie i widzi.
Umiłowanie Allahu teala należy do największej miłości, najwyższego stanowiska. Człowiek
powinien być wdzięczny Allahu teala za zsyłane przez Niego wszystkie dary. Umiłowanie Jego
okazuje się więc dziękczynnością. Zachodzi ono poprzez podporządkowanie się Jego nakazom i
zakazom. Allahu teala raczył w Surze Al-i Imran:31 w tym sensie: “ O, mój ukochany Proroku
powiedz im: Jeśli kochacie Allacha i chcecie by Allahu teala was kochał, to stosujcie się do
mnie! Allahu teala kocha tych i wybaczy grzechy tym, co są mi podporządkowani.”
Umiłowanie Allahu teala poprowadzi nas do darzenia miłością innych ludzi i wszystkiego, co
On stworzył. Doprowadza do wzrostu chęci spełniania nakazów, unikania zakazów, które należą
do obowiązków człowieka wobec Allacha.
 Człowiek poprzez miłość do Allahu teala kocha też Proroków, swoich starszych, naród i
państwo. Umiłowanie Allahu teala jest źródłem każdego rodzaju miłości.
Nasz ukochany Prorok głosił:
„Kto cieszy się, gdy uczyni dobry uczynek a smuci się, gdy popełni grzech, to jest
wierzący.” (Taberani)
„Muzułmanin posiadający piękny charakter posiada najsilniejszą wiarę. Wszyscy do
niego z łatwością się zbliżają, odwiedzają jego. Ze wszystkimi żyje w zgodzie. Nie jest dobry
ten, kto nie potrafi żyć w zgodzie z otoczeniem.” (Taberani)
„Ten posiada silną wiarę, kto bez względu na to gdzie się znajduje nie zapomina Allahu
teala.” (Bejheki)
„Ten zyska smak wiary, kto ponad wszystko kocha Allaha i Jego Proroka, kocha tylko po
to, by zyskać aprobatę Allaha i boi się bardziej popełnienia bluźnierstwa niż wpadnięcia do
ognia.” (Buhari)
“Podstawą wiary i najsilniejszym jej znakiem jest kochanie muzułmanów i nie kochanie
wrogów muzułmanów.” (Hadis-i szerif-Mektubat-i Masumijje)
W Surze Nisa(4):80 jest raczone w tym sensie: “Podporządkowany Prorokowi jest
podporządkowanym Allahu teala.”
Umiłowanie Allahu teala jest bardzo wartościową kosztownością. Na ukochanego nie powinno
się skarżyć. Dlatego też wszystko, co pochodzi od ukochanego powinno traktować się z
uśmiechem i radością. Wszystko, co pochodzi od Niego, powinno być nam miłe.
W celu zyskania prawdziwej miłości Allahu teala powinno się najpierw wierzyć tak, jak
poinformowane jest w Kuran-y Kerim, w św.Hadisach i wyjaśnione w książkach uczonych
islamskich. Potem powinno się podporządkować temu wszystkie swoje słowa i czyny. Powinno
się przylgnąć do nakazów Islamu i unikać tego, co jest zakazane.
Zyskający miłość Allahu teala kocha wszystkich ludzi, jest wobec nich miłosierny i litościwy,
wszystkim pomaga i lubi spełniać dobre uczynki. Nie szuka braków u innych, lecz widzi zawsze
tylko swoje braki i błędy. Wobec wszystkich jest miły i grzeczny. Nie sprawia mu w ogóle
trudności spełnianie wobec Allahu teala tego, co zostało przez Niego nakazane i zakazane.

Co należy do naszych obowiązków wobec Allahu Teala?

1. Powinno się prawidłowo wierzyć w Allahu teala.

2. Powinno się znać atrybuty (zati i subuti) Allahu teala.
3. Powinno się okazywać szacunek imionom Allahu teala i gloryfikować je wypowiadając.
4. Powinno się być podporządkowanym nakazom i unikać zakazów Allahu teala.
5. Powinno się bardzo kochać Allahu teala, bać się Jego gniewu i mieć nadzieję na Jego
miłosierdzie.
6. Powinno się dziękować za Jego dary, być cierpliwym wobec zesłanych przez Niego kłopotów
i nieszczęść.
7. Powinno się kochać Jego przyjaciół, nie kochać Jego wrogów i wrogów Jego religii.

2.Wierzyć w Anioły
 Anioł znaczy posłaniec, przynoszący wiadomość lub siłę. Je wszystkie nazywa się Melaike.
Anioły są materią, światłością, żywe. Rozumieją, są mądre. Złe czyny istniejące u ludzi nie mają
u nich miejsca. Potrafią wejść w każdy kształt.
Wiara w anioły powinna wyglądać w ten sposób: Anioły są sługami Allahu teala. Nie są Jego
wspólnikami. Nie są płci żeńskiej (tak uważają niewierzący, wyznawcy innych religii). Allahu
teala kocha wszystkie anioły. Są one posłuszne wszystkim Jego rozkazom. Nie grzeszą, nie
buntują się. Nie jedzą i nie piją. Nie są ani kobietą ani mężczyzną. Nie zawierają związków
małżeńskich. Nie posiadają dzieci. (Na ten temat w Surze Enbija:26 i Surze Zuhruf:19)
Ze stworzeń najwięcej jest aniołów. Liczbę ich zna tylko Allahu teala. W niebiosach nie ma
miejsca, gdzie nie modliłyby się one (Sura Enbija:19,20). W niebie, na ziemi, w trawie, w
gwiazdach, w kroplach deszczu, w liściach drzew, w każdej molekule, w każdym atomie, w
każdej reakcji, w każdym ruchu, we wszystkim anioły mają swoje obowiązki. Wszędzie spełniają
rozkazy Allahu teala (Sura Enbija:27). Są pośrednikami pomiędzy Allahu teala a stworzeniami.
Niektóre z nich są dowódcami innych. Niektóre przynoszą wiadomości Prorokom. Niektóre
wnoszą ludziom do serc dobre myśli, które nazywa się natchnieniem. Niektóre z nich nie mają w
ogóle pojęcia o ludziach i wszystkich stworzeniach. Pod wpływem piękna Allahu teala zatraciły
się w zachwycie. Każdy anioł ma swoje pewne miejsce, którego nie opuszcza. Niektóre z nich
mają dwa skrzydła, niektóre cztery, a inne jeszcze więcej. (Tutaj chcemy zwrócić uwagę na to, by
muzułmanie nie dawali się oszukiwać wrogom i wymyślonym przez nich obrazkom. Skrzydła
każdego zwierzęcia, samolotów i wszystkiego, co porusza się w powietrzu posiadają swoją
osobną budowę i jak żadne z nich nie jest podobne do innych, tak też skrzydła aniołów nie są
podobne do tego, co jest skrzydłem przez ludzi określane. Skrzydła aniołów zostały stworzone z
ich materii. My wierzymy w to, że anioły posiadają skrzydła. Jednak jak one wyglądają nie
wiemy). Anioły rajskie znajdują się w Raju (Sura Rad:22,23,24). Największym z nich jest
Rydwan. Anioły znajdujące się w Piekle nazywa się Zebani (Sura Alak:18; Sura Muddesssir:30-
31). Spełniają one rozkazy dotyczące Piekła. Jak morze rybom nie jest szkodliwe, tak ogień
Piekła nie szkodzi im (Mewlana Halid Bagdadi). Największych Zebani z Piekła jest
dziewiętnastu. Największego z nich nazywa się Malik (Sura Zuhruf:74-77).
Dwa anioły w nocy i dwa w dzień spisują dobre i złe czyny każdego człowieka, wszystko, co
on dokonał. Te cztery anioły nazywa się Kiramen katibin albo Anioły Hafaza (Sura Infitar:10-
12; Sura Rad:11; Sura Kaf:17,18). Anioł z prawej strony jest dowódcą anioła z lewej strony i
spisuje dobre uczynki, modlitwy. Anioł z lewej strony spisuje złe uczynki, grzechy. Istnieją też
anioły, które będą znęcały się nad niewierzącymi, muzułmanami-buntownikami i zadawali im
pytania w grobie. Zadawające pytania anioły nazywa się Munker i Nekir. Anioły pytające
muzułmanów nazywa się Mubeszszir i Beszir (Sura Feth:8).
Niektóre anioły górują nad innymi (Sura Hadż:75). Najwyższych jest czterech:
-Pierwszym jest Dżebrail (niech pokój będzie z nim) (Sura Bakara:97). Jego obowiązkiem jest
przyniesienie objawienia Prorokom, poinformowanie o nakazach i zakazach.
-Drugim jest Israfil (niech pokój będzie z nim). Będzie dmuchał dwa razy w trąbę zwaną Sur
(Sura Zumer:68; Sura Jasin:48-53). Za pierwszym razem poza Allahu Teala wszyscy żywi umrą.
Za drugim razem wszyscy odżyją (Mewlana Halid Bagdadi).
-Trzecim jest Mikail (niech pokój będzie z nim). Jego obowiązkiem poprzez spadek i wzrost cen,
niedostatek, urodzaj jest doprowadzenie do porządku ekonomicznego, wprowadzenie
zadowolenia i błogostanu, doprowadzenie do ruchu każdą materię.
-Czwartym jest Azrail (niech pokój będzie z nim). Jego obowiązkiem jest odbieranie ludziom
ducha (Sura Sedżde:11).
Po tych czterech aniołach do czterech górujących grup aniołów należy:
 1-Hamele-i Arsz, których jest czterech . Na Sądzie Ostatecznym będzie ich osiem (Sura
Mumin:7)
2-Mukarrebin znajdują się w obecności Allahu teala i nie odchodzą od Niego nawet na chwilę
(Ahmed ibni Hanbel)
3-Kerubijan nazywa się największych aniołów z dokonywujących męki piekielne, torturujących.
4-Ruchanijan są to anioły miłosierdzia.
Te wszystkie anioły poza Prorokami (niech pokój będzie z nimi) górują nad wszystkim ludźmi.
Po pierwszym dmuchnięciu w trąbę Sur poza czteroma wielkimi aniołami i Hamele-i Arsz
wszystkie anioły znikną. Potem zniknie Hamele-i Arsz i po nim czterech wielkich aniołów. Po
drugim dmuchnięciu powstaną wszystkie anioły. Przed tym drugim dmuchnięciem powstanie
najpierw Hamele-i Arsz i cztery wielkie anioły. Znaczy to, że jak te anioły zostały stworzone
przed wszystkimi stworzeniami, tak też po wszystkich stworzeniach znikną.

Dżiny

Dżin został stworzony z płomienia ognia i gazu (Sura Rahman:15, Sura Hidżr:27). Potrafi
wejść w każdy kształt. Jest stworzeniem niewidzialnym oczyma. Dżiny jedzą, piją, zawierają
związki małżeńskie, rozmnażają się. Wg św.Hadisy (Buhari, Muslim): “Dżiny chciały od
szanownego Proroka jedzenie. Prorok raczył: każda kość, nad którą zostało wypowiedziane
imię Allaha i suszony nawóz zwierząt jest waszym pożywieniem.” Anioły i dżiny pod
względem stworzenia są sobie bliskie. Anioły zostały stworzone z części światła (nur), dżiny zaś
posiadają w swojej budowie większość materii płomienia. Bliskość pomiędzy aniołami i dżinami
jest podobna do bliskości pomiędzy ludźmi i zwierzętami. Znajomość, przyjaźń ludzi z dżinami
nie jest wartościowa, jest szkodliwa. Rozmawianie z nimi jest jak przyjaźń z muzułmanami,
którzy nie krępują się publicznie grzeszyć. Nikt nie doznał korzyści ze znajomości z nimi.
“Śmierć dżinów zachodzi poprzez zniknięcie ich na ziemi. Starcy nim nie odmłodnieją nie
umrą. Gdy przyjdzie czas ich śmierci, to najpierw stają się dziećmi i znikają na ziemi.”
(Kurtubi)
Potrafią wejść w postać człowieka, zwierzęcia, węża, raka, wielbłąda, woła. Widziano ich
nawet w postaci muła i osła, a nawet ptaków. Wśród dżinów są należący do wierzących i
niewierzących. Wierzący pójdą do Raju, niewierzący zaś do Piekła i będą cierpieć w zimnym
Piekle zwanym “zemherir.” Zezwolone jest pytanie się dżinów spraw, które miały miejsce w
przeszłości, ponieważ mogły to widzieć lub usłyszeć. Pytanie się o przyszłość jest zakazane.
Liczba dżinów jest 10 razy większa niż ludzi. Szatanów zaś 2 razy więcej niż dżinów i ludzi
razem. Aniołów jest 10 razy więcej niż należących do tych trzech grup. Obok każdego człowieka
znajduje się niewierzący dżin. Jednak anioły chronią ludzi od ich zła.
Kady Bedruddin Szibli na temat dżinów napisał dzieło w j.arabskim pt. “Akam-ul merdżan.”
Uczeni islamscy poinformowali o sposobach chronienia się przed dżinami. Tutaj podajemy
niektóre z nich. Powinno się recytować:
1.Euzu Besmele i Surę Fatiha
2.Euzu Besmele i dwie Kul-euzu tzn.Surę Felak i Surę Nas (Tirmizi, Ebu Said el-Hudrid
przekazali: “Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) zaznał uroku od dżinów i spojrzeń ludzi.
Po zesłaniu Mu dwóch Kul-euzu recytował je, by chronić się od uroku dżinów i ludzi.")
3.Euzu Besmele i Surę Bakara
4.Euzu Besmele i Ajetel kursi
5.Euzu Besmele i ostatni werset z Sury Bakara
6.100 razy: La ilache illalachu wahdechu la szerike leh lechumulku we lechulhamdu we huwe
ala kulli szejin kadir (Ebu Hurejre)
7.Euzu Besmele i Ha-mim el-Mumin od początku do Masir i Ajetel kursi (Tirmizi, Ebu
Hurejre)
8.La hawle wela kuwwete illa billah-il-alijjil azym
9.Powinno się często powtarzać słowo: Allah
10.Powinno się być zawsze z ablucją, nie powinno się w ogóle opuszczać far-z i sunny, powinno
się unikać patrzenia na obce kobiety, gadulstwa, obżarstwa, tłumu.
Na temat Dżinów jest napisane w Kuran-y Kerim w Surze Dżin:1-2, Zarijat:56, Er-
Rahman:15,31,33,39,74, Hidżr:27, En-am:128,130, Hud:119, Ahkaf:29,30,31, Kul Euzu.
Ten, kto nie wierzy w istnienie aniołów i dżinów stanie się niewierzącym.

Szatan

Szatan (Iblis, Azazil) należy do klasy niewierzących dżinów. Rozmnożył się z iblisa, diabła.
Szatan został stworzony z ognia i gazu. Jednak u dżinów więcej jest gazu, a u szatana więcej
ognia. Dżiny i szatany są zdolne do wejścia do najmniejszego miejsca, a więc też do człowieka
poprzez żyły. Człowiek może zobaczyć dżiny i szatana na jawie i podczas snu, ponieważ potrafią
one wejść w każdą postać. Nie wejdzie tylko w postać naszego szanownego Proroka (niech pokój
będzie z nim). W św.Hadisie (Buhari, Muslim) jest poinformowane, że błogosławiony Prorok
raczył: “Kto mnie widział podczas snu, jest jakby mnie widział na żywo. Szatan nie wejdzie
w moją postać” i “kto mnie widział w śnie, ten mnie widział w rzeczywistości.” Wszystkie
szatany są niewierzące. Bez przerwy starają się człowieka zwodzić. Grzechy ukazują jako dobre,
doprowadzają do zapomnienia o modlitwach i obowiązkach. Rozniecają pragnienia ludzi (Sejjid
Abdulhakim Arwasi). W Kuran-y Kerim w wielu miejscach jest poinformowane, że szatan jest
wrogiem człowieka.
“Szatan będzie was straszył, że staniecie się biedni. Nakaże wam skąpstwo.” (Sura
Bakara:268)
“Ej, ludzie! Jedzcie na ziemi z tego, co jest zezwolone i pod warunkiem, że jest czyste, nie
postępujcie śladami szatana, ponieważ jest on naprawdę waszym wrogiem.” (Sura
Bakara:168)
“Na pewno szatan chce wprowadzić wśród was poprzez wino i hazard nienawiść i
wrogość, odsunąć was od wspominania Allaha i dokonywania salat.” (Sura Maide:91)
Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) raczył: “Jedzcie prawą ręką, z prawej ręki pijcie,
ponieważ szatan je i pije lewą ręką! (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam)
“Złoszczenie się pochodzi od szatana. Szatan pochodzi z ognia. Woda gasi ogień. Jeśli
ktokolwiek z was się zdenerwuje, niech dokona ablucji.” (Ahmed bin Hanbel)
Na temat szatana w Kuran-y Kerim w Surze: Bakara 34, Araf 12, Nisa 121, Bakara 268.

3.Wierzyć w Księgi
 Trzecim podstawowym obowiązkiem naszej religii jest wierzenie w boskie księgi zawierające
w sobie nakazy i zakazy Allahu teala, zasady wiary, obowiązki, opisujące piękny charakter.
Wszechmocny Allach poinformował o tym wszystkim w księgach za pośrednictwem proroków.
Allahu teala zesłał je niektórym prorokom poprzez czytanie anioła lub w formie zapisu, jeszcze
innym bez anioła pozwalając im usłyszeć. Te wszystkie księgi są słowem Allahu teala.
Kuran-y Kerim jest słowem Allahu teala. Allahu teala zesłał go w postaci liter i słów. Te słowa
zostały stworzone. Te litery, słowa nazywa się Kuran-y kerim. Kelam-y ilahi nosi znaczenie tych
liter i slów. Słowa boskie tj.Kelam-y ilahi ukazujące znaczenia są też Kuran-y Kerim. W Kuran-y
Kerim te Kelam-y ilahi są niestworzone, nie są stworzeniem. Są tak jak inne atrybuty Allahu
teala: przedwieczne, nie zostały stworzone później, nie posiadają początku i są nieskończone
tj.nie mają końca. Nie są odkryciem aniołów lub słowami należącymi do proroków.
Słowo (Kelam) Allahu teala nie jest jak słowo pisane, pamiętane i wypowiadane przez
człowieka. Nie zapisze się, nie wypowie i nie uzmysłowi się go. Nie jest literą i głosem.
Człowiek nie jest w stanie pojąć rozumem Allahu teala i Jego atrybutów. Jednak Jego słowa
ludzie mogą czytać, zapamiętać i zapisać. Zesłane przez Allahu teala ludziom święte księgi to:
Tora w j.hebrajskim, Ewangelia w j.aramejskim i Kuran-y Kerim w j.arabskim. Wszystkie księgi
zesłane przez Allahu teala są prawdą. Nie ma w nich kłamstwa, błędów i braków. Poza Kuran-y
Kerim wszystkie inne święte księgi zostały zmienione i obecne nie są ich oryginałami.
(Na temat innych ksiąg, które są słowem Allaha jest w Surze: Imran:64, Araf:145, Nisa:163,
Enbija:105)

Święte Księgi

Adem (niech pokój będzie z nim) jako pierwszy człowiek jest początkiem ludzkiej historii i
jednocześnie pierwszym prorokiem. Po poślubieniu błogosławionej Hawy i wzroście liczby
dzieci został zesłany im jako prorok. Allahu teala zsyłał ludziom w każdym tysiącleciu jako
proroka Resul, w każdym stuleciu Nebi. Niektórych z nich obdarzył księgą i broszurami (suhuf).
W naszej religii poinformowane jest, że tych ksiąg jest sto cztery (Muhammed bin Kutbuddin).
Cztery z nich należą do wielkich ksiąg. Pozostałe sto to suhuf, tzn. mała książka, broszura.
Ebu Zer Gyfari (niech pokój będzie z nim) przekazał w ten sposób: Spytałem się naszego
szanownego Proroka: “O, Resulu! Ile św.ksiąg zesłał Allahu teala?” Nasz Prorok odpowiedział:
“Sto cztery św.księgi zostały zesłane. Prorokowi Szit pięćdziesiąt suhuf.” (Hadis-i szerif-
Hiljet-ul-Ewlija)

Wielkie księgi

TEWRAT (Tora): została zesłana Prorokowi Musa-Mojżeszowi (niech pokój będzie z nim)
ZEBUR (Psalmy): zostały zesłane Prorokowi Dawud-Dawidowi (niech pokój będzie z nim)
INDŻIL (Ewangelia): została zesłana Prorokowi Isa-Jezusowi (niech pokój będzie z nim)
ŚW.KORAN tj. KURAN-Y KERIM: został zesłany Prorokowi Muhammedowi (niech pokój
będzie z nim)
10 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Ademowi-Adamowi (niech pokój będzie z nim)
50 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Szitowi (niech pokój będzie z nim)
30 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Idrisowi (niech pokój będzie z nim)
10 Suhuf zostało zesłanych Prorokowi Ibrahimowi –Abrahamowi (niech pokój będzie z nim).

Kuran-y Kerim

Kuran-y Kerim zaczął być zsyłany w Nocy Kadr. To zsyłanie odbywało się pomału, werset po
wersecie przez dwadzieścia trzy lata. Kalife Ebu Bekir (niech pokój będzie z nim) w roku śmierci
Proroka Muhammeda (niech pokój będzie z nim) zebrał komisję ze znających na pamięć i
potrafiących pisać, by cały Kuran-y Kerim spisano na papierze. Tak powstała księga zwana
Mushaf lub Myshaf. Trzydziestu trzech tysięcy wierzących należących do Eshab-y Kiram (niech
pokój będzie z nimi) uznało jednogłośnie, że każda litera tego mushaf jest na swoim miejscu.
Trzeci Kalife Osman (niech pokój będzie z nim) w 25 roku Hidżri uporządkował miejsca sur.
Doprowadził do spisania jeszcze sześciu mushaf i przekazał je do Bahrejn, Damaszku, Egiptu,
Bagdadu (Kufe), Jemenu, Mekki i Medyny. Dzisiaj znajdujące się na całym świecie mushafy
zostały spisane i rozpowszechnione z tych siedmiu mushaf. Nie różnią się pomiędzy sobą nawet
jedną kropką.
W Kuran-y Kerim znajduje się 114 sur i 6236 ajetów (wersetów). Zdarza się też, że
informowane jest czasami, że tych ajetów jest mniej niż 6236 lub więcej. Wynika to stąd, że
niektóre długie ajety są liczone jako kilka krótkich lub kilka krótkich jako jeden długi, czasami
też słowo Besmele poprzednich sur jest liczone jako jeden ajet lub osobno.

Zalety czytania Kuran-y Kerim

O korzyściach recytowania, czytania Kuran-y Kerim mówią te oto św.Hadisy:

“Najwartościowszym czczeniem Allacha przez moją wspólnotę jest czytanie Kuran-y
Kerim patrząc na Mushafę.” (Hadis-i szerif-Szirat-ul-Islam)
“Podczas salat recytowany Kuran-y Kerim jest wartościowszy od recytowanego poza
salatem.” Szanowny Ali (niech pokój będzie z nim) powiedział: ”Za każdą literę czytaną z
Kuran-y Kerim na stojąco podczas salatu będzie dane sto nagród. Za czytanie poza salatem będąc
z ablucją za każdą literę dwadzieścia pięć nagród. Będąc bez ablucji dziesięć. Idąc i cokolwiek
czyniąc będzie dane jeszcze mniej.” (Hazinet-ul-Esrar str.22)
“Czytającemu Kuran-y Kerim uważającemu na prawidłowe wypowiedzenie każdej litery
(tedżwid) za każdą literę będzie dane dwadzieścia nagród. Nie uważającemu na tedżwid
dziesięć nagród.” (Hadis-i szerif-Szerat-ul-Islam)
“Z domu, w którym czyta się Kuran-y Kerim, unosi się do Tronu Boskiego (Arsz)
światłość.” (Hadis-i szerif-Sunen)
Nasz szanowny Prorok powiedział do Ebu Zer-i Gifari: “Polecam tobie czytanie Kuran-y
Kerim. Jest ono dla ciebie na ziemi światłością i pochwałą aniołów w niebie.”(Hadis-i szerif-
Kitabu Metdżer-ur-Rabin)
 Powiedziane jest w książce pt. “Szira,” że jest dobrze, gdy przeczyta się cały Kuran-y Kerim
w ciągu czterdziestu dni. Dokonana modlitwa po zakończeniu czytania zostanie przyjęta.
Powinno się starać uczestniczyć w tej modlitwie. Po zakończeniu powinno się przeczytać Surę
Fatiha z zamiarem ponownego przeczytania. Głoszone jest w św.Hadisie: “Najlepsi wśród ludzi
są ci, którzy po przeczytaniu całego Kuran-y Kerim ponownie zaczynają go czytać.” (Hadis-
i szerif-Szirat-ul-Islam)
“Czytającego Kuran-y Kerim męki matki i ojca w grobie zostaną złagodzone, jeśli są oni
nawet niewierzącymi.” (Hadis-i szerif-Tenbih-ul-Gafilin)
“Kuran-y Kerim będzie dla czytających albo orędownikiem albo wrogiem.” (Muslim)

Sposób zachowania się podczas czytania Kuran-y Kerim

1. Kuran-y Kerim (lub znajdujący się z nim magnetofon) powinno się brać na stojąco.
Nagrywanie Kuran-y Kerim na kasetę, płytę, dyskietkę lub CD jest takim samym czynem jak
pisanie go na papierze. Te nagrania są pośrednikiem w poznaniu i nauce go na pamięć.
Nagrywanie z tym zamiarem na kasetę, płytę itp. jest zezwolone. Powinno się traktować te
nagrania z szacunkiem jak księgę św.Koranu. Nie powinno się czego innego na nich
nagrywać, kłaść czegokolwiek na nich, trzymać bez ablucji, dawać niewierzącym, kłaść
pomiędzy innymi kasetami i płytami, włączać w miejscach rozrywki, gier, zabawy.
Magnetofonu lub adapteru, z którego słucha się Kuran-y Kerim nie powinno się zanosić się
tam, gdzie otwarcie się grzeszy i nigdy z niego słuchać tego, co jest brzydkie i zakazane.
Radio podczas słuchania Kuran-y Kerim powinno się postawić wysoko. Podczas słuchania
nie powinno się rozmawiać, cokolwiek innego robić, powinno się usiąść naprzeciwko Kyble
(kierunku obowiązującego podczas salat). Rozpoczynając czytanie jakiejkolwiek sury lub
ajetu powinno się wypowiedzieć Euzu, kończąc zaś Sadakallachul-azym. Tak mówił też
nasz Prorok (niech pokój będzie z nim), co znaczy Wielki Allah powiedział prawidłowo, tak
mówiono od czasu zwanego Asr-y Saadet (okres szczęścia za czasów szanownego Proroka) i
mówi się obecnie.
2. Powinno się być z ablucją i starać się usiąść naprzeciwko Kyble.
3. Jeśli odczuje się w sobie, że zaczyna się czytać na pokaz lub jest się przeszkodą innym w
dokonywaniu salat, to powinno się czytać po cichu. Jest lepiej, gdy znający na pamięć czyta
patrząc na Mushaf, ponieważ wtedy oczy też czczą Allahu teala.
4. Powinno się czytać Kuran-y Kerim ładnym głosem i zgodnie z tedżwid.
5. Przed czytaniem Kuran-y Kerim powinno się zastanowić nad wielkością zsyłanego go nam
Allahu teala, kogo słowa są wypowiadane. Kuran-y Kerim powinno się dotykać będąc z
ablucją.
6. Czytając nie powinno się myśleć o czymś innym. Jeśli ktoś chodząc po ogrodzie nie
zastanowi się nad tym, co w nim widzi, to jest tak jakby po tym ogrodzie nie chodził.
Miejscem spacerowania Kuran-y Kerim są serca wierzących.
Uwaga-1: Nie powinno się wyciągać nóg naprzeciwko księgi św.Koranu i książek religijnych
(poza wypadkiem, gdy znajdują się one wysoko). Powiedziane jest, że dobrze jest, by w celu
zyskania dobra i urodzaju posiadało się w domu św.Koran, jeśli nawet się go nie czyta (Fetawa
Hindijje).
Odrzucenie zniszczonego, nie nadającego się do czytania św.Koranu, owinięcie nim coś innego,
używanie w innym celu jest znieważaniem go, grzechem. Jeśli jest się pewnym, że w ziemi, w
której się go zakopie, a przed odkopaniem jej tam on spróchnieje, to można go zakopać. Jeśli
tego się nie zrobi, to by uratować go od znieważania powinno się spalić i zakopać lub wrzucić do
morza, rzeki.
Uwaga-2: Kuran-y Kerim został napisany w j.arabskim. W innym języku napisany nie nazywa
się Kuran-y Kerim. Nie ma możliwości napisania go literami łacińskimi lub innymi, ponieważ te
litery nie mają odpowiedników wszystkich liter z Kuran-y Kerim. Z tego względu też chcąc
umieć czytać Kuran-y Kerim i recytować sury potrzebne do salatu powinno się je nauczyć nie z
liter łacińskich lecz z islamskich od kogoś, kto je dobrze zna.
Uwaga-3: Każdy muzułmanin powinien nauczyć się prawidłowo na pamięć tyle z Kuran-y
Kerim, ile potrzebne jest mu podczas salat. Pierwszym pytaniem z wiary w świecie
pozagrobowym będzie salat. Jeśli rozrachunek z niego przejdzie się łatwo, to ma się też nadzieję,
że na pozostałe pytania odpowie się łatwo. Z tego względu powinno się w jak najkrótszym czasie
nauczyć się prawidłowo wypowiadać sury i modlitwy potrzebne do salat.

Komentarze i tłumaczenia Kuran-y Kerim

Zrozumieć znaczenie jakiegoś ajetu (wersetu) znaczy zrozumieć to, co chciał Allahu teala w
tym wersecie powiedzieć. Znaczenie Kuran-y Kerim nie zrozumie się z tłumaczenia, ponieważ
nie jest możliwe przetłumaczenie go na żaden język, nawet na arabski. Przetłumaczenie nawet
jakiegokolwiek wiersza jest całkowicie niemożliwe. Można go tylko szczegółowo przedstawić.
Czytający jakiekolwiek tłumaczenie wersetu nie pozna boskiego celu. Pozna tylko znaczenie
zrozumienia tłumacza w stopniu posiadanej przez niego wiedzy, pozna nie to, co powiedział
Allahu teala, lecz to, co wydało się jemu, że zrozumiał i to, co chciał on by inni zrozumieli.
Znaczenie całego Kuran-y Kerim zna tylko Allahu teala. Wśród ludzi najlepiej zrozumiał go
Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim). Czasami nawet należący do Eshab-y Kiram nie
rozumieli niektórych ajetów i ich znaczenia pytali się szanownego Proroka (niech pokój będzie z
nim) pomimo, że j.arabski był ich ojczystym językiem, byli oni literatami i ludźmi
elokwentnymi. Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) zawsze mówił: “To, co ode mnie
usłyszeliście, wyjaśnijcie swoim braciom w religii! Niech jedni od drugich usłyszą!” Nasz
Prorok (niech pokój będzie z nim) wszystkim wyjaśniał wg ich stopnia wiedzy.
Krótko mówiąc, tylko Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) zrozumiał znaczenie
Kuran-y Kerim i poinformował o nim w św.Hadisach. On jest komentującym Kuran-y Kerim.
Prawidłowym komentarzem są Jego św.Hadisy. Uczeni religijni zebrali wszystkie te św.Hadisy i
napisali księgi komentujące. Najwartościowszym wśród istniejących jest komentarz “Bejdawi.”
By móc zrozumieć te komentarze należy bez przerwy przez trzydzieści lat pracować, poznać
dobrze dwadzieścia głównych nauk, które mają osiemdziesiąt wydziałów. Jedną z tych głównych
nauk jest nauka komentarza (Tefsir). Te nauki zdobyło wielu uczonych i napisali na ich temat
wiele dzieł. Obecnie używane niektóre słowa w j.arabskim mają inne znaczenie w nauce fykyh
(o tym, co powinno się czynić i od czego się chronić w Islamie) i jeszcze inne w nauce tefsir.
Czasami nawet to same słowo ze względu na miejsce w Kuran-y Kerim lub użyte spójniki
informuje o różnym znaczeniu. Tą głęboką wiedzę nie znający dokonując tłumaczenia Kuran-y
Kerim korzystając ze współczesnego j.arabskiego doprowadza do powstania zupełnie innych
znaczeń. Takie tłumaczenia są szkodliwe. Znając tylko j.arabski nie zrozumie się Kuran-y Kerim
i św.Hadis.
Język arabski używany w Egipcie, Iraku, Hidżas i w Maroko różni się od siebie. Którym z nich
powinno się wyjaśniać Kuran-y Kerim? By móc zrozumieć Kuran-y Kerim powinno się znać nie
obecnie używany j.arabski lecz j.kurejsz. Z żadnego też komentarza nie nauczy się religii. Kuran-
y Kerim i św.Hadisy błędnie zrozumiane lub powątpiewanie w nie doprowadzi do straty iman.
Głoszone jest w św.Hadisach, że: “Kuran-y Kerim komentujący według swojego mniemania
stanie się niewierzącym” (Hadis-i szerif-Mektubat-y Rabbani), „Ten, kto nie posiadając
wystarczającego i odpowiedniego wykształcenia obdarzy znaczeniem Kuran-y Kerim zazna
męk w Piekle.” (Hadis-i szerif Berika)
W „Bezzazijje” głoszone jest: „Po nauczeniu się na pamięć pewnej części Kuran-y Kerim
powinno nauczyć się wiedzy informującej o nakazach i zakazach religii islamskiej, ponieważ
nauczenie się na pamięć całego Kuran-y Kerim należy do Farz-y kifaje (należy do obowiązków
tylko niektórych muzułmanów). Poznanie zaś wiedzy informującej o nakazach i zakazach religii
islamskiej należy do farz-y ajn (należy do obowiązków wszystkich muzułmanów). Muhammed
bin Hasen Szejbani (niech pokój będzie z nim) raczył, że każdy muzułmanin powinien poznać
dwieście tysięcy praw islamskich, które informują o tym, co jest dozwolone i zakazane. Po
spełnieniu obowiązków Islamu najwartościowszym sposobem czczenia Wzniosłego Allacha jest
poznanie nauki i prawa islamskiego.”
Nie jest więc prawidłowe zajmowanie się czytaniem komentarza tym, którzy nie poznali
wiedzy religijnej. Ten, kto chce zrozumieć prawdziwe znaczenie Kuran-y Kerim, powinien
czytać napisane przez uczonych religii książki o wierze, o zakazach i nakazach w religii
islamskiej (fykyh) i o etyce. Wiedza w tych wszystkich książkach jest wzięta i napisana z Kurany
Kerim i św.Hadis.
Ilmi Kelam jest to nauka o znaczeniu słów Szehady i związana z nią podstawowa wiedza
ucząca o sześciu zasadach wiary. Każdy muzułmanin powinien korzystając z dzieł uczonych
islamskich sunna poznać z Ilmi Kelam tyle, ile potrzebne mu jest do wyjaśnienia tematu wiary
niewierzącym i tym, którzy są błędnie poinformowani. Poza uczonymi islamskimi zajmujący się
Ilmi Kelam staną się wrogami Islamu (zyndyk).
Zajmowanie się wiedzą kelam jest z tego względu niedobrze widziane: wielu ludzi zajmując się
Ilmi Kelam wyjaśnia wg swojego zrozumienia i w ten sposób spaczając na złą drogę tracą wiarę,
pod nazwą reformy dokonują wiele zła w Islamie. To, co powinniśmy wiedzieć o Ilmi Kelam
poinformowali nas uczeni islamscy sunna w swoich dziełach.
Z tłumaczenia Kuran-y Kerim nie nauczy się wiedzy potrzebnej religii. Czytający te
tłumaczenia staje się niewolnikiem poglądów, myśli i zamiarów ich pisarzy, co nawet jest
powodem wystąpienia z religii. W „Berika” napisane jest: „Piszący komentarz powinien być
wykształcony w piętnastu naukach.” Podejmowanie się czytania św.Hadis i komentarza przez
tych, co nie posiadają wystarczającej wiedzy, jest podobne do jedzenia ciasta i różnych
wypieków przez chorego na żołądek, by się wzmocnić. Gdy tymczasem ten chory powinien
najpierw zastosować dietę i dopiero później dobrze się odżywiać. Tacy jak my więc, nie znający
podstawowych nauk podejmując się czytania tłumaczenia Kuran-y Kerim, komentarza i św.Hadis
chcąc nauczyć się religii nie zrozumiemy ich. Błędnie rozumiejąc stracimy religię, wiarę.
W książce „Berika” na str.1297 napisane jest: „Nie zostało nakazane, byśmy byli zależni od
książek komentarzy. Zostało nakazane, byśmy byli zależni od uczonych prawa religii islamskiej
(fykh).”
 W wyjaśnieniu „Birgiwi wasyjjetnamesi” napisane jest: „Dla takich jak my, co nie znają
nauk, uczeni nauki o wierze i prawa islamskiego z tego, co zrozumieli z komentarzy i św.hadis,
napisali jasne i łatwe do nauczenia się tysiące książek „Fykh” i „Ilmihal.” W celu poznania
prawidłowo Islamu nie ma żadnej innej możliwości poza czytaniem tych książek.”
Każdy muzułmanin powinien czytając poznać wiedzę zawartą w jednej z książek Ilmihal
napisanych przez uczonych sunna i nauczyć o niej swoje dzieci.
Czytanie książek Ilmihal jest jedynym lekarstwem chroniącym przed wpadnięciem w pułapki
pragnienia zła, innowatorów, nie należących do żadnej z mezheb i niewierzących, jest także
środkiem prawidłowego poznania wiary, sposobu spełniania obowiązków religijnych i czczenia
Allahu teala. Muzułmanie powinni przed wysłaniem swoich dzieci do szkoły podstawowej
wysłać je najpierw do nauczyciela Kuranu, powinni koniecznie nauczyć je czytania Kuran-y
Kerim, dokonywania salatu (obrządku modlitewnego), poznania zasad Islamu i wiary. Tutaj
wystąpi też przeciwko nam nefs-i emmare (pragnienie czynienia zła). Będzie nas zwodziło
mówiąc: „Niech najpierw nauczy się ono zarabiania na chleb. Tego nauczy się też później.”
Rodzice pragnący, by ich dziecko zyskało szczęście na ziemi i w życiu pozagrobowym, chcący,
by było ono muzułmaninem, nie powinni dać się oszukać kłamstwom szatańskich pragnień i
ludzi, powinni bez wątpienia wysłać swoje dzieci do nauczyciela św.Koranu. Po rozpoczęciu
szkoły podstawowej wysłanie jest bardzo trudne, staje się nawet niemożliwe. Drzewo będąc
świeże zgina się. Jeśli spróbuje się zgiąć zestarzałe, to złamie się je, doprowadzi do szkody. Nie
znające wiedzy islamskiej dziecko znajdzie się na błędnej drodze lub stanie się niewierzącym.
Później wyrażanie żalu przez matkę i ojca, uderzanie się w kolana nie uratuje ich samych i ich
dzieci od Piekła. Nasz ukochany Prorok (niech pokój będzie z nim) wyjaśnił tą bardzo gorzką
prawdę słowami: „Helekel-musewwifun,” co znaczy zostawiający na później dobre czyny został
zaprzepaszczony.

Czy jest możliwe komentowanie zgodnie z czasem?

Komentarzem (tefsir) wersetu nazywa się zrozumienie znaczenia tego, co chciał powiedzieć
Allahu teala w tym wersecie. Uczeni tefsir z wiedzy pochodzącej od Proroka Muhammeda (niech
pokój będzie z nim) i Eshab-y Kiram (niech pokój będzie z nimi) doprowadzili do powstania
ksiąg tefsir. Te księgi są zgodne z każdym okresem czasu. Pisanie różnego tefsir zgodnie z
każdym wiekiem, okresem czasu oznacza psucie religii w każdym wieku. Powiedzenie, że tefsir
jest zgodny z wiekiem, czasem nie ma żadnego znaczenia.
Chcąc napisać książkę zgodną z ludźmi naszych czasów powinno się umieścić w niej wiedzę
uczonych islamskich. Można wyjaśnić używane obecnie słowa i dokonane w dzisiejszych
czasach odkrycia.
Tefsir oparty jest nie na rozumie lecz na sunnie. Tefsir, który nie jest oparty na przekazach
Eshab-y Kiram, nie jest godny zaufania.

Pierwsze tłumaczenia Kuran-y Kerim

 W Europie po raz pierwszy dokonano tłumaczenia Kuran-y Kerim w roku 1141 na j.łaciński,
w 1513 na j.włoski, w 1616 na j.niemiecki, w 1647 na j.francuski i w 1678 na j.angielski. Przez
tysiąc lat na ziemiach osmiańskich nie zaznano potrzeby tłumaczenia Kuran-y Kerim. Jako
pierwszy rozpoczął tłumaczenie Kuranu na j.turecki chrześcijanin pochodzenia arabskiego Zeki
Megamiz.
W piśmie pt.”Sebilurreszad Medżmuasy” nr 618 z 18 dnia miesiąca Safer w roku 1924
napisane jest na temat nowych tłumaczeń Kuran-y Kerim w ten sposób:
“W ostatnich czasach stało się modą wydawanie tłumaczeń Kuran-y Kerim. Zaskakujący jest
też fakt, że po raz pierwszy podjął się tego chrześcijanin pochodzenia arabskiego Zeki Megamiz.
Ze względu jednak na to, że jego imię zaczęło wywoływać wielki rozgłos, zrezygnował on po
pewnym czasie z tego działania.
Później właściciel wydawnictwa “Dżihan Kutuphanesi” ormianin Mihran Efendi pośpiesznie
rozpoczął przygotowywanie wydawania innego tłumaczenia. W krótkim czasie doprowadził do
powstania tłumaczenia pt.“Koran po turecku.”
Doprowadza do zastanowienia to, że od wieków uczeni islamscy poświęcający całe swoje życie
na głoszeniu religii nie dokonali tłumaczenia Kuran-y Kerim, lecz wyznawcy innych religii
podjęli się takiej pracy. Gdyby rzeczywiście tłumaczenie i wyjaśnianie byłoby pożyteczne religii,
to czy uczeni islamscy zostawiliby tą pracę wyznawcom innych religii?
Rozpoczęta kampania przez chrześcijańskich wydawców wywołała ostrą krytykę. W tamtym
czasie Ministerstwo do Spraw Religijnych w celu ostrzeżenia muzułmanów wydało komunikat.
Podajemy w skrócie informacje w nim zawarte:
1. Rozpowszechniające się tłumaczenia Kuran-y Kerim rozpoczęte po ogłoszeniu Drugiej
Konstytucji są szkodliwym działaniem.
2. Przed Drugą Konstytucją Państwo Osmańskie trzymało pod kontrolą wydania religijne i
nigdy nie zezwalało na wydawanie kłamliwych, błędnych tłumaczeń i komentarzy.
3. Po Konstytucji korzystając z praw wolności prasy niektórzy ludzie ze złymi zamiarami,
niewierzący zgodnie ze swymi skrytymi celami rozpoczęli wydawanie tłumaczeń Kuran-y
Kerim.
4. Słowa: “Kuran po turecku” są bluźnierstwem. Kuran-y Kerim jest niebiański. Nie dokona się
jego tłumaczenia.
5. Poprzez tłumaczenie Kuran-y Kerim chcą doprowadzić do działań reformy w świecie
islamskim i udaje się im to z powodzeniem.
6. Uczenie o Islamie ludzi i młodzież poprzez tłumaczenie i wyjaśnianie Kuran-y Kerim jest w
najwyższym stopniu błędną i szkodliwą metodą. Islam pozna się nie z tłumaczeń Kuran-y
Kerim lecz z książek Ilmihal napisanych przez uczonych islamskich.”
Na początku tego okresu dokonywano tych tłumaczeń nie ze względu na religię. Tłumaczący
nie byli prawidłowymi muzułmanami, niektórzy z nich nawet zaprzeczali Islamowi. I tak Omer
Ryza Dogrul za zyskane pieniądze z tych tłumaczeń gościł każdego wieczora w knajpie swoich
kolegów... Nie znający j.arabskiego Ismail Hakky Baltadżyoglu...Abdulbaki Golpynarly, który po
latach sam ogłosił jakie posiada wierzenie...I jeszcze wielu innych...
Wielki uczony islamski Imam Birgiwi głosił na ten temat te oto św.Hadisy: “Ktokolwiek
księgę Allacha skomentuje według swojego myślenia, jeśli nawet te komentarze będą
trafne, dokona prawidłowych wyjaśnień, to popełni błąd.”
“Kto nie posiadając wiedzy, według swojego zrozumienia dokona wyjaśnień na temat
Kuranu, ten niech przygotuje się na miejsce w Piekle.” (Hadis-i szerif-Berika)
 Jeden z największych uczonych islamskich ostatnich czasów Szejhuislam Mustafa Sabri Efendi
w dziele pt. “Meseletu Terdżumeti Kuran” wyjaśnił, że za modą tłumaczenia Kuran-y Kerim
istnieją tajne i szkodliwe działania, plany zniszczenia naszej religii od wewnątrz.
Na zakończenie chcemy jeszcze raz powtórzyć: Od wieków religię poznawano nie z wyjaśnień,
tłumaczeń Kuranu, lecz z książek fykyh, ilmihal. W celu prawidłowego poznania naszej religii
powinno się dalej postępować w ten właściwy sposób.

Co to znaczy E’uzu?

Kiedy i jak się czyta?

Czytanie Kuran-y Kerim powinno się rozpocząć od wypowiedzenia „E’uzu…” W Surze Nahl:
37 i 98 Allahu teala raczył w tym sensie: “(Ej, Mój Habibi!) gdy będziesz czytał Kuran-y
Kerim, to wypowiedz E’ uzu.’’ Czytając nie powinno się rozmawiać, jeśli cokolwiek się powie,
to powinno się ponownie rozpocząć czytanie od „E’uzu.” Abdullah ibn Abbas powiedział, że
szanowny Prorok (niech pokój będzie z nim) głosił: „Szacunek wobec Kuran-y Kerim okazuje
się poprzez rozpoczęcie czytania od E’uzu, zaś kluczem do Kuran-y Kerim jest Besmele.”
(Hadis-i szerif-Tefsir-i Jakub-y Czerhi)
Czytać „E’uzu” to znaczy powiedzieć: „E’uzu billachi mineszszejtanirradżim”, co oznacza:
„lgnę, chronię się u Allahu teala i czekam na Jego pomoc przed szatanem, który jest daleko od
miłosierdzia Allacha i poszedł na marne doznając Jego gniewu na ziemi i w życiu
pozagrobowym.”
Gdy się rozgniewa, to powinno się wypowiedzieć: E’uzu besmele i dwa razy „kul E’uzu”
(Surę Felak i Nas). W św.Hadisie głoszone jest: „Gniew powstaje wskutek podejrzliwości
wywołanej przez szatana. Szatan został stworzony z ognia. Ogień gasi się wodą. Gdy
rozgniewacie się, dokonajcie ablucji (rytualnego obrządku obmycia się)!” (Hadis-i szerif-
Szirat-ul-Islam)

Niektóre wartościowe modlitwy rozpoczynające się razem z „E’uzu”

1-Ten, kto stale codziennie rano lub wieczorem czyta zakończenie sury Haszr rozpoczynając
od wypowiedzenia trzy razy „E’uzu billachissemi’il’alimi mineszszejtanirradżim” stanie się
„męczennikiem (szehid) w życiu pozagrobowym.” (Tirmizi)
2-Ten, kto doznał uroku, powinien czytać modlitwę w poinformowany przez naszego
szanownego Proroka (niech pokój będzie z nim) ten oto sposób: „E’uzu
bikelimatillachittammati min szerri kulli szejtanin we hammetin we min szerri kulli ajnin
lammetin.” Jeśli w ten sposób pomodli się trzy razy codziennie rano i wieczorem i dmuchnie się
na siebie lub znajdujących się obok, to będzie się chroniony od uroku i szkód wyrządzanych
przez szatana i zwierzęta. Czytając komuś innemu mówi się zamiast E’uzu „U’izuke.” Czytając
dwóm osobom mówi się „U’izu-kuma.” Czytając więcej niż dwóm osobom mówi się „U’izu-
kum.”
3-Każdy muzułmanin powinien rano i wieczorem wypowiadać tę oto modlitwę wiary:
„Allachumme inni e’uzu bike min en-uszrike bike szej-en we ene a’lemu we estaafiru-ke li-
ma la-a’lemu inneke ente allamulgujub.”
4-Jedna ze św.Hadis (Muslim) głosi: „Jeśli przybywający dokądś wyrecytuje E’uzu
bikelimatillachi-ttammati min szerri ma haleka, to do powstania stamtąd nic mu nie
zaszkodzi, nie uczyni zła.”
(By wybawić się z tego, co sprawia lęk i by spełniło się pewne pragnienie, należy napisać
atramentem na papierze wersety z Sury Taha od 37. (od welekad) do końca 39. (do ala ajni) i
zawinąć je w coś 7 razy i nosić przy sobie. Widziano tego wiele korzyści.)
W miejscach, które wywołują lęk i wobec wroga, żeby być pewnym i spokojnym powinno się
czytać Surę Li ilafi. Wypróbowano tego. Codziennie i każdej nocy powinno się przynajmniej
jedenaście razy ją przeczytać.

Co to znaczy Besmele i jakie są jej zalety?

Czytać Besmele to znaczy powiedzieć „Bismillachir rachmanir rachim,” co znaczy

„rozpoczynam z pomocą Allahu teala, który okazał swą łaskę stwarzając wszystko, co istnieje i
pozostawiając istnieniu ochronił od zatracenia. Prawidłowo wierzący poznali Go jako Boga.
Świat poprzez Jego litość zyskał dzienną rację żywności. Grzesznicy poprzez Jego miłosierdzie
zostali uratowani od Piekła.” (Hadis-i szerif-Tefsir-i Dürr-ül-Mensur)
1-Nasz Prorok (niech pokój będzie z nim) na temat zalet Besmele raczył:
„Nauczyciel czyta dziecku Besmele, gdy dziecko wypowie je, to Allahu teala nakaże
wypisać zaświadczenie, by to dziecko, jego matka, jego ojciec i jego nauczyciel nie weszli do
Piekła.”(Hadis-i szerif-Tefsir-i Zakub-i Czerhi)
„Wypowiedzenie Besmele przy rozpoczęciu ablucji, jedzenia, picia i każdego
błogosławionego czynu należy do zwyczajów naszego Proroka, jest sunną.”(Ibni Abidin)
„Ten, kto znalazł się w trudnej sytuacji, jeśli powie: ‘Bismillachir-rachmanir-rachim, la
hawle we la kuwwete illa billachil-alijjil-azym,’ to Allahu teala ochroni go od każdego rodzaju
nieszczęścia i biedy.” (Ahmed Faruki)
2-Abdullah ibni Mesud (niech pokój będzie z nim) powiedział: „Kto chce się uratować od
dziewiętnastu aniołów dokonywujących męk w Piekle, niech czyta Besmele! Besmele składa
się z dziewiętnastu liter.” Na Lewh-i mahfuz (tablicy chronionej, na której napisane jest
wszystko to, co stało się i stanie się na świecie) napisanym pierwszym słowem jest Besmele.
Prorokowi Ademowi (niech pokój będzie z nim) jako pierwsze zostało zesłane Besmele.
Wierzący przy pomocy Besmele przejdą przez most Syrat. Podpisem zaproszenia do Raju jest
Besmele.
“Besmele jest takim słowem, które oczyszcza usta, usuwa z serca zmartwienie i
gorycz.”(Abdulkadir Gejlani)
Kiedy czyta się Besmele?

1-Należy koniecznie powiedzieć „Bismillach” lub „Allachu Ekber” zarzynając zwierzę (Sura
Enam:121), wystrzelając strzałę na łowioną zwierzynę, wysyłając wytresowanego psa na łowy.
Można też wypowiedzieć w pełni Besmele mówiąc: Bismillachir-rachmanir- rachim.
2-Należy do sunny wypowiedzenie Besmele w każdym rekacie salatu przez imama lub samemu
przed surą Fatiha. Nie musi się wypowiadać Besmele po wypowiedzeniu sury Fatiha. Jest jednak
dobrze, jeśli się wypowie.
3-Kto wieczorem, rano wyrecytuje modlitwę: „Bismillachir rachmanir rachim,
bismillachillezi la jedurru ma’asmichi szej’un fil erdy wela fissemai we
chuwessemiul’alim,” może być pewny, że nie dozna szkód wyrządzanych przez czary i
uciskających, a także nieszczęść.(Ibni Madże)
W książce pt. „Tergib-us-salat” poinformowane jest, że ta modlitwa jest św.Hadisą. Powinno
się trzy razy rano i wieczorem recytować tą modlitwę, żeby chronić się od kłopotów, nieszczęść,
intryg i chorób. Recytując także Ajat-y hyrz (chroniące wersety) powinno się ją też recytować.
4-Należy do sunny wypowiedzenie Besmele rozpoczynając: pobieranie ablucji, jedzenie, picie i
w każdym pożytecznym czynie. Jest dobrze też, gdy wypowie się udając się w drogę, siadając,
wstawając.
Kto nie wypowie Besmele przed jedzeniem dozna tych oto trzech szkód:
a) Szatan będzie jadł razem z nim.
b) Spożyte jedzenie stanie się ciału chorobą.
c) Jedzenie nie będzie mu błogosławieństwem.
Kto wypowie Besmele przed jedzeniem dozna tych oto trzech korzyści:
a) Szatan nie stanie się wspólnikiem w jedzeniu.
b) Jedzenie stanie się ciału uzdrowieniem.
c) W jedzeniu będzie błogosławieństwo. Jeśli zapomni się wypowiedzenie Besmele
rozpoczynając jedzenie, to wtedy, gdy się przypomni powinno się powiedzieć: Bismillachi
ewweluchu we achiruchu (ze względu na to, co zjadłem wcześniej i później Bismillach).
Abdullah Dehlewi (niech pokój będzie z nim) głosił: “Poprzez zjedzone jedzenie rozpoczęte
wyrecytowaniem Besmele chce się od Allahu teala osłabienia powściągliwości i pożądań
zmysłowych, zyskania siły w czczeniu i poddaniu się Jemu.”

Kiedy nie wypowiada się Besmele?

1-Odsłaniając miejsca sromotne, wchodząc do miejsca, gdzie znajduje się nieczystość nie
powinno się wypowiadać Besmele.
2-Recytując razem z surą Berae poprzednią surę nie powinno się wypowiadać Besmele.
3-Rozpoczynając palenie papierosów i jedzenie podobnego im, brzydko pachnącego czegoś
np.cebulę, czosnek, a także przy goleniu brody nie powinno się wypowiadać Besmele.
4-Rozpoczynając czynienie tego, co jest zakazane, wypowiedzenie Besmele jest grzechem.
Powiedziano nawet, że ten, kto wypowie świadomie Besmele jedząc i pijąc to, co jest
kategorycznie zakazane np.wieprzowinę i alkohol, stanie się niewierzącym.
5-Recytowanie Kuran-y Kerim w intencji św.Koranu przez tego, kto powinien dokonać najpierw
całkowitego rytualnego obrządku obmycia się, jest grzechem.
4.Wierzyć w Proroków

Allahu teala zesłał ludziom Proroków (niech pokój będzie z nimi), by doprowadzili ludzi do
upodobanej przez Niego prawidłowej drogi. Proroctwa nie zyska się poprzez pracowitość,
głodowanie, znoszenie trudności, modlenie się. Powstaje ono wskutek łaski i wyboru Allahu
teala. Allahu teala za pośrednictwem Proroków zesłał ludziom religie, które chronią ludzi od
szkodliwych czynów i doprowadzają do prawidłowego i pożytecznego postępowania, poprzez
które zyskają oni wygodę, pokój, prawdziwą wiarę potrzebną w życiu na ziemi i po śmierci.
Proroków przynoszących nowe prawo, religię nazywa się Resul. Natomiast Proroków nie
przynoszących nowej religii, zapraszających ludzi do poprzedniej nazywa się Nebi. Pomiędzy
Resul a Nebi nie ma różnicy pod względem głoszenia nakazów i religii Allahu teala. Tych, którzy
uwierzyli przyjmując Proroka, nazywa się wspólnotą (Ümmeti) tego Proroka.
Niezwykłe czyny Proroków (niech pokój będzie z nimi) powstałe za zgodą Allahu teala i
poprzez Jego stworzenie jako dowód proroctwa nazywa się cudami (mudżize).
Zdarzenia zachodzące poza obyczajem, przyzwyczajeniem tzn. poza prawami fizyki, chemii,
fizjologii stworzone przez Allahu teala błogosławionym ludziom (weli, ewlija) nazywa się
cudownym stanem (keramet). Keramet zachodzący u ewlija jest prawem. Ewlija nie musi
koniecznie okazywać keramet. Keramet ewlija należy do cudu tego Proroka, do którego
wspólnoty on należy.
Pierwszym Prorokiem jest Adem (niech pokój będzie z nim), ostatnim Nasz Prorok Muhammed
(niech pokój będzie z nim). Pomiędzy nimi dwoma było wielu Proroków (niech pokój będzie z
nimi). Ich liczbę zna tylko Allahu teala. Znane jest, że jest ich więcej niż 124.000. Wśród nich
313 lub 315 należy do Resul. Z nich sześciu przewyższa pozostałych. Nazywa się ich Prorokami
Ulul-azm. Do nich należą: Adem, Nuh, Ibrahim, Musa, Isa i Muhammed (niech pokój będzie z
nimi).
Do tej pory wypowiadając imię któregoś z Proroków lub jednego z czterech wielkich Aniołów
wypowiadaliśmy jednocześnie też słowa: niech pokój będzie z nim. W religii islamskiej powinno
się w sposób słyszalny wspominając, wypowiadając imię:
-jednego Proroka lub Anioła powiedzieć: „alejchisselam,”
-dwóch Proroków lub Aniołów powiedzieć: „alejchimesselam”
-większą liczbę Proroków lub Aniołów powiedzieć: „alejchimusselam” lub
„alejchimussalewatu wetteslimat”
Jest to modlitwa i sposób okazania szacunku. Znaczy: „Niech pozdrowienia Allahu teala będą
razem z nim lub nimi.”
Wypowiadając imię naszego Proroka Muhammeda powinno powiedzieć się: „sallallachu
alejchi we sellem.” Jest to modlitwa wyrażająca wobec niego szacunek i przywiązanie do niego.
Nazywa się ją „salat i selam.” W św.Hadisie głoszone jest: „Temu, kto wypowie mnie raz salat
(np. powie: sallallachu alejchi we selem), Allahu teala dziesięć razy dokona salat
(miłosierdzia). Wybaczy dziesięć grzechów i wywyższy jego o dziesięć stopni.” (Mewahib-i
Ledünnije)
Mając okazję zyskać w tak prosty sposób tyle darów, dlaczego nie chcielibyśmy z tej pięknej
modlitwy skorzystać. Obecnie w wielu pismach czytając na temat naszego Proroka (sallallachu
alejchi we sellem) napotyka się na skróty tego pozdrowienia: (S), (as) lub (savs). Nie mają one
żadnej wartości. Używanie ich i pisanie w ten sposób jest nieprawidłowe.(Uwaga od tłumacza: w
j.polskim powszechnie używa się też zwrotu: „niech pokój będzie z nim lub nimi.” Zwrot ten jest
niewystarczający i dlatego też wypowiadając się w ten sposób nie zyska się obietnicy głoszonej
w powyższej św.Hadisie.) Prawidłowy muzułmanin powinien prawidłowo się wyrażać. Mamy
nadzieję, że Allahu teala obdarzy nas wszystkich w ten sposób piszących i czytających
obiecanymi darami.

Dlaczego Prorokowie zostali zesłani?

Allahu teala litując się nad ludźmi zesłał im Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat).
Poprzez nich wskazał ludziom prawidłową drogę, nawołuje ich do siebie. Zaprasza do Raju
(Dżennet), które jest miejscem okazania Jego aprobaty i miłości. Rozum będąc środkiem
znalezienia tego, co jest dobre i prawidłowe nie jest samodzielnie wystarczający w poszukiwaniu.
Został uzupełniony przyjściem Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat). W ten sposób też
ludzie zostali pozbawieni pretekstów i usprawiedliwień.
W religii islamskiej istnieje wiele spraw, które nie jest się w stanie pojąć rozumem. Nie istnieje
w niej jednak nic, co nie byłoby niezgodne z rozumem. Gdyby było możliwe poznanie i
prawidłowe znalezienie poprzez rozum wiedzy o życiu pozagrobowym, z czego Allahu teala jest
zadowolony i niezadowolony, sposoby Jego czczenia, to nie zaistniałaby wtedy potrzeba zesłania
tak wielu Proroków. Ludzie wtedy potrafiliby zobaczyć i znaleźć wszystko to, co jest im
potrzebne w zyskaniu szczęścia na ziemi i po śmierci. Z tego powodu, że żaden rozum nie jest w
stanie tej wiedzy znaleźć i rozstrzygnąć, Allahu teala w każdym wieku i wszędzie na świecie
zesłał Proroka. Całemu światu jako ostatniego z nich i nie zmieniając tego stanu do końca
istnienia świata zesłał jako Proroka Muhammeda (alejchisselam). W takim razie nie pozostaje
nam nic innego, jak uwierzenie bez rozpatrywania rozumem w to, o czym głosili ci Prorocy.
Bycie posłusznym Prorokom (alejchimussalatu wesselam) jest potrzebą okazaną przez rozum,
chcianą i upodobaną przez Allahu teala drogą.
My z tego względu, że jesteśmy wspólnotą (ummeti) Muhammeda (alejchisselam), powinniśmy
być jemu podporządkowani. W tym celu powinniśmy doprowadzić nasze wierzenie (itikad) do
formy zgodnej z głoszoną przez uczonych sunna. Zyska się to poprzez czytanie napisanych przez
nich książek fykyh, które uczą sposobu spełniania naszego ibadet (dokonywanie modlitw,
obowiązków, dobrych uczynków w religii islamskiej, poprzez które czci się, służy się Allahu
teala) i książek o etyce, które ukazują, jaki powinniśmy posiadać charakter.

Atrybuty Proroków

Powinno się znać pięć syfat (atrybutów) należących do Proroków (alejchimussalewatu

wetteslimat). Są to syfaty:
1.Sydk: Wszyscy Prorokowie (alejchimussalewatu wetteslimat) są wierni swoim słowom. Każde
ich słowo jest prawidłowe.
2.Emanet: Nie są wiarołomni wobec tego, co im powierzono.
3.Teblig: Wszystkie nakazy i zakazy Allahu teala znają, swoim wspólnotom przekazali je i
nauczyli o nich.
4.Ismet: Są pozbawieni małych i dużych grzechów. W ogóle nie grzeszą.
5.Fetanet: Są mądrzejsi od pozostałych ludzi
 Prorocy (alejchimussalewatu wetteslimat) jedzą, piją, chorują, umierają, dokonują zmian na
świecie. Nie są przywiązani do życia światowego.
Znane są trzydzieści trzy imiona Proroków. W Kuran-y Kerim poinformowane jest dwadzieścia
osiem imion Proroków. Uczeni islamscy powiedzieli, że powinno się je znać. Są to Prorocy
(alejchimussalatu wesselam): Adem, Idris, Nuh, Hud, Salih, Lut, Ibrahim, Ismail, Ishak,
Yakub, Szuajb, Musa, Harun, Dawud, Sulejman, Junus, Iljas, Eljesa, Zul-kifl (Harkyl),
Ejjub, Zekerjja, Jahja, Isa, Muhammed (sallallachu alejchi we selem). Na temat imion: Uzejr,
Lokman i Zulkarnejn istnieje różnica zdań. Niektórzy z uczonych islamskich powiedzieli, że są
oni nebi, a jeszcze inni, że należą oni do weli. O imionach Proroków Szit, Hydyr, Yusza, Szemun
i Iszmoil nie ma mowy w Kuran-y Kerim.
Ibrahim (alejchisselam) nazwany został Halilullah, ponieważ w jego sercu poza miłością
wobec Allahu teala nie istniała żadna inna do jakiegokolwiek stworzenia. Musa (alejchisselam)
nazwany został Kelimetullah, ponieważ rozmawiał z Allahu teala. Isa (alejchisselam) został
nazwany Ruchullah, ponieważ nie miał ojca, urodził się na rozkaz Allahu teala (Stań się) i głosił
ludziom słowa pełne mądrości.
Muhammed (alejchisselam) nazwany został Habibullah. Wśród synów Adema (alejchisselam)
posiada najwyższy stopień, obdarzony został największym szacunkiem i wartością, stał się
powodem stworzenia innych stworzeń. Okazane to zostało wieloma dowodami. Na Sądzie
Ostatecznym (Kyjamet) jako pierwszy powstanie z grobu. Jako pierwszy znajdzie się na miejscu
Sądu Ostatecznego (Mahszer). Przed wszystkim wejdzie pierwszy do Raju (Dżennet).
Prorokowie w grobach są żywi i prowadzą życie w sposób dla nas nieznany. Ich błogosławione
ciała nie doznają rozkładu w ziemi. W św.Hadisie głoszone jest: „Prorocy w grobach dokonują
salat i hadż.”(Dawud bin Sulejman)

Pierwszy człowiek i pierwszy Prorok Adem (alejchisselam)

Adem (alejchisselam) jest stworzonym pierwszym człowiekiem i zesłanym pierwszym

Prorokiem przez Allahu teala. Jest ojcem wszystkich ludzi.
Allahu teala stworzył Adema (alejchisselam) na ziemi z błota zrobionego przez anioły z wody i
z ziemi przyniesionej przez nie z różnych krajów. W Surze Hidżr Allahu teala raczył w tym
sensie: „My człowieka stworzyliśmy z hame-i mesnudan (z błota gliny), z salsal
(niewypieczonego suchego błota, z błota wysuszonego jakby było wypieczone).” W tym stanie
Adem (alejchisselam) leżał przez 40 lat pomiędzy Mekke a Taif. Wysechł jakby był wypieczony.
Allahu teala położył najpierw na jego czole światłość (nur) Muhammeda (alejchiselam). Potem w
miesiącu Muharrem dnia dziesiątego w piątek obdarzył go duchem. Poinformowano go o
imionach wszystkiego i o tym, co jest mu pożyteczne (Sura Bakara: 30,32,33). Na rozkaz Allahu
teala wszystkie anioły dokonały sedżde (pokłonu) wobec Adema (Sura Taha: 116-119). Iblis nie
wykonał nakazu Allahu teala i nie pokłonił się Ademowi (Sura Araf: 12; Sura Isra: 61). Z tego
powodu Allahu teala nałożył na niego klątwę, która trwa wiecznie (Sura Sad: 78; Sura Hidżr:28-
43). Gdy Adem (alejchisselam) miał czterdzieści lat, to został zaprowadzony do Raju
nazywanego Firdews. Podczas tego pobytu w Raju lub jeszcze wcześniej poza Mekke podczas
snu została stworzona z jego żebra błogosławiona Hawwa. W św.Hadisie wg Buhari, Muslim,
Ebu Hurejre głoszone jest: “Radzę wam z kobietami dobrze współżyjcie, ponieważ zostały
one stworzone z kości żebra Adema.” Allahu teala dał im ślub. W raju żyli oni do tysiąca lat.
Allahu teala zabronił im w Raju jedzenia owoców z jednego z drzew (Sura Araf:17).
Zapominając o tym nakazie najpierw szanowna Hawwa, potem Adem (alejchisselam) zjedli
owoc z tego zakazanego drzewa. Z tego powodu zostali usunięci z Raju (Sura Taha:115; Sura
Taha:121; Sura Araf:22). Po dwustu latach błagania i płakania Allahu teala przyjął ich skruchę,
obietnicę poprawy, modlitwy i nakazał im udanie się na Hadż.
Adem (alejchisselam) wybudował w Mekke Kabe. Każdego roku dokonywał tam Hadż. Po
spędzeniu tam pewnego okresu czasu udali się oni do Damaszku. Tam urodziły im się
dwadzieścia razy bliźnięta, jako jedno dziecko tylko Szit (alejchisselam). Adem (alejchisselam)
ze swojego pokolenia widział czterdzieści tysięcy ludzi.
Wzrost i wiek Adema (alejchisselam) nie został ostatecznie poinformowany. W wieku tysiąc
pięciuset lat stał się Prorokiem dla swoich dzieci. Rozmawiał z nimi różnymi językami. Dżebrail
(alejchisselam) przyszedł do niego dwanaście razy. Allahu teala zesłał mu dziesięć suhuf (małych
książek, broszur). Nakazane zostało jemu dokonywanie postu, każdego dnia jeden raz salat,
ablucji, a zakazane jedzenie wieprzowiny, padliny i picia krwi. W zesłanych książkach został
poinformowany o fizyce, chemii, medycynie, farmakologii, matematyce. W j.aramejskim,
hebrajskim i arabskim na niewypalonych cegłach zostało napisanych wiele książek.
Nie jest tak jak uważają niektórzy historycy, że pierwszy człowiek nie znał nauki, techniki, był
goły i dziki. Jak obecnie można spotkać w Azji, na pustyniach w Afryce, w lasach Ameryki ludzi
żyjących dziko podobnie jak w erze brązu, tak i wśród pierwszych ludzi byli tacy, którzy żyli
nieświadomie po prostacku. Ze względu na nich nie powie się jednak ani o dzisiejszych ani też o
pierwszych ludziach, że wszyscy są dzicy. Adem (alejchisselam) i jemu wierzący żyli w
miastach. Potrafili pisać i czytać. Znali kowalstwo, tkactwo, gospodarkę rolną, piekli chleb. A
nawet wybili ze złota pieniądze, z kopalni wydobywali rudę i robili z niej różne przyrządy. Adem
(alejchisselam) jest pierwszym człowiekiem i pierwszym kalife, a także tym, który jako pierwszy
dziękował Allahu teala i wyrażając skruchę obiecał poprawę.(Sura Bakara:30)

Ostatni Prorok Muhammed

(sallallachu alejchi we sellem)

Muhammed (alejchisselam) jest ostatnim i największym spośród wszystkich Proroków. Urodził

się w nocy wczesnego ranka w poniedziałek 12 dnia miesiąca Rebiul-ewwel (20 kwietnia w roku
571 n.e) w Mekke (wg Ibn-ul-Esir, Imam-i Sujuti, Halebi, Abdulhak-y Dehlewi, Zerkani). Ojciec
jego nazywał się Abdullah, matka Amine. Ojciec jego zmarł dwa miesiące przed jego
narodzinami. Gdy miał sześć lat, to zmarła jego matka, gdy miał osiem lat, to zmarł jego dziadek
Abdulmuttalib. Później został wychowywany przez wujka Ebu Taliba. W wieku 25 lat poślubił
Hatidże-tul-Kubra. Miał z nią sześcioro dzieci, cztery dziewczynki i dwóch chłopców.
Pierwszym jego dzieckiem był syn o imieniu Kasym. Z tego powodu nazywany był też Ebul-
Kasym, co znaczy ojciec Kasyma. Gdy miał czterdzieści lat, to zostało mu objawione, że jest
Prorokiem wszystkich ludzi i dżinów. Trzy lata później rozpoczął wzywać wszystkich do
przyjęcia wiary.
W wieku pięćdziesięciu dwóch lat został pewnej nocy wzięty z Mekki do Jerozolimy i stamtąd
do nieba.(Sura Isra:1) Tę drogę nazywa się Miracz. Zobaczył tam Raj, Piekło i Allahu teala.
Obowiązek spełniania salatu został nakazany tej nocy.
W roku 622 n.e. z nakazem Allahu teala udał się z Mekki do Medyny. Drogę tą nazywa się
Hidżret. Ten rok, wejście do Mekki 20 września stał się początkiem historii muzułmanów.
Kalendarz muzułmański tj. Hidżri kameri rozpoczyna się tego roku w miesiącu Muharrem. W
11 roku Hidżri (632 n.e.) w miesiącu Rebiul-ewwel dnia 12 w poniedziałek przed południem
zmarł. W nocy z wtorku na środę został pochowany w pokoju, w którym zmarł. Biorąc pod
uwagę kalendarz hidżri zmarł w wieku 63 lat, według kalendarza gregoriańskiego mając 61 lat.
Muhammed (alejchisselam) był biały. Spośród wszystkich ludzi najpiękniejszy. Pod każdym
względem przewyższa wszystkich ludzi wszystkich czasów na całej ziemi. Jego rozum,
inteligencja, piękny charakter, moc wszystkich organów przewyższa każdego człowieka.
Muhammed (alejchisselam) udał się cztery razy w podróż handlową: w wieku 9 lub 12 lat z
wujkiem Ebu Talib z Damaszku do Busry, w wieku 17 lat z wujkiem Zubejr w strony Jemenu, w
wieku 20 lat z Ebu Bekir w strony Damaszku i mając 25 lat, by sprzedać towar należący do żony
Hatidże ponownie w strony Damaszku. Poza tymi podróżami nie udał się gdziekolwiek indziej.
Był analfabetą, tzn.nie chodził do żadnej szkoły, od nikogo nie brał żadnej lekcji, nie potrafił
czytać i pisać. Pomimo to jednak wszystko wiedział. Allahu teala informował go o tym
wszystkim, o czym pomyślał lub chciał wiedzieć. Anioł Gabriel-Dżebrail (alejchisselam)
przychodził do niego i wyjaśniał to, co on chciał wiedzieć. Jego błogosławione serce rozświetlało
światłością jak słońce. Rozprowadzona przez niego światłość nauki i umiejętności jak fale
radiowe rozchodziły się po ziemi, niebie, wszędzie. Teraz rozprzestrzeniają się one dalej z jego
grobu. Siła rozpowszechniania ich rośnie w każdej chwili. Jak potrzebny jest odbiornik radia, by
odebrać elektromagnetyczne fale, tak by odebrać jego światłość potrzebne jest jemu wierzącym i
kochających jego oczyszczone serce idące wskazaną przez niego drogą. Jak Allahu teala stworzył
energię słońca potrzebną do rozwoju naszego ciała, materii, życia, tak w celu dojrzewania ducha
naszych serc, ulepszania osobowości stworzył serce Muhammeda (alejchisselam) tryskające
światłością. Jak wszystkie środki żywności będące pokarmem człowieka doprowadzające do
budowy i zyskania energii powstają wskutek asymilacji energii słońca, tak wypowiedzi, słowa,
pisma ewlija, które są pokarmem serca, ducha trafiają do nas zawsze poprzez światłość tryskającą
z błogosławionego serca Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).
Allahu teala poprzez anioła Dżebraila (alejchisselam) zesłał Muhammedowi (alejchisselam)
Kuran-y Kerim. Nakazał ludziom to, co jest im potrzebne i pożyteczne na ziemi i w życiu
pozagrobowym. To, co jest szkodliwe, zakazał im. Te wszystkie nakazy i zakazy nazywa się
religią islamską lub Islamem.
Każde słowo Muhammeda (alejchisselam) jest prawidłowe, wartościowe, pożyteczne. Istnieje
niezliczona liczba dowodów na to, że Muhammed (alejchisselam) jest sejjid-ul-enbija tzn. jest
najwyższy wśród proroków. Poniżej zamieszczamy kilka z nich:
W Dniu Sądu Ostatecznego wszyscy Prorokowie będą się ukrywali w cieniu Jego sztandaru.
Allahu teala poinformował wszystkich Proroków o swoim ukochanym Proroku Muhammedzie
(alejchisselam) i polecił im, by w przekazanej wiedzy o Nim nakazali swoim wspólnotom
uwierzenie Jemu i kochanie Jego. Wszyscy prorocy tak też zrobili.
Muhammed (alejchisselam) jest Hatem-ul-enbija (Sura Ahzab:40) tzn. po nim nie przyjdzie
żaden inny prorok. Jego błogosławiony duch został stworzony wcześniej niż duchy pozostałych
proroków. Najpierw Jemu została dana siedziba proroctwa. Poprzez uhonorowanie Jego na
świecie proroctwo zostało wykończone.
Muhammed (alejchisselam) jest najwyższy wśród proroków, jest miłosierdziem świata.
Osiemnaście tysięcy światów korzysta z morza jego miłosierdzia. Jest uznany za Proroka
wszystkich ludzi i dżinów. Inni prorokowie zostali zesłani do pewnego kraju, do pewnych ludów.
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) został zesłany zaś jako Prorok do wszystkich
światów, do każdego żywego i nieżywego stworzenia. Allahu teala zwracał się do innych
proroków imieniem, do Muhammeda (alejchisselam) zaś wyrażając Swoją radość: Ja
ejjühennebijju, ja ejjüherresul (ej, mój Resulu; ej, mój Proroku). Obdarzył Go cudami
podobnymi do cudów każdego z proroków, żaden z proroków nie został obdarzony tak wielką
liczbą cudów jak On.
W życiu pozagrobowym uratowanie się od Piekła należy tylko do tych, co są posłuszni
Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem). Dokonane na ziemi wszystkie dobre
uczynki, odkrycia, stany, nauki będą pomocne w życiu pozagrobowym tylko pod warunkiem
znalezienia drogi Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). W przeciwnym razie
każde dobro pozostanie na ziemi i stanie się powodem zrujnowania życia pozagrobowego.
„Gdyby ciebie nie było, to nie stworzyłbym światów.” (Dejlemi)
Gdy Adem (alejchisselam) zobaczywszy w Arsz światłość (nur) spytał się Allahu teala o jego
właściwości, to Allahu teala raczył: „Ta światłość jest światłością proroka pochodzącego z
twojego pokolenia, który w niebie nazywany jest Ahmed, a na ziemi Muhammed. Gdyby
jego nie było, to ciebie by nie było, to co jest w niebie i na ziemi też nie stworzyłbym."
(Mewahib ledunnijje)
„Lewlake.....lema halaktul eflake” co znaczy „Gdyby ciebie nie było, to nie stworzyłbym
wszechświata” jest hadisą kudsi i znajduje się we wstępie „Marifetname,” a także w „Enwar-i
Muhammedijje” na str.13 i w „Mektubat” Imam Rabbani na str.122.
Podczas Miracz, gdy Allahu teala raczył naszemu błogosławionemu Prorokowi: „Poza tobą
wszystko dla ciebie stworzyłem,” to nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Ja
też poza Tobą wszystko dla Ciebie porzuciłem.”(Mirat-i Kainat)

Salewat-y szerife

Salewat jest to wypowiedzenie pozdrowienia i modlitwy Prorokowi (sallallachu alejchi we

sellem). Wypowiedzenie raz w życiu należy do obowiązku każdego muzułmanina. Zostało to
poinformowane wersetem: “Ej, wierzący! Jemu (prorokowi) róbcie salat-ü selam (dua i
pozdrowienia).” (Sura Azhab:56)
Imię Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) Allahu teala umieścił obok swojego
w Kelime-i szehadet, ezan (słowa wypowiadane w zaproszeniu do salat), ikamet (kamet-słowa,
które wypowiadają mężczyźni przed rozpoczęciem dokonania salat far-z, jest to sunna, podobne
do ezan) w teszehhud podczas salat (przy pierwszym i ostatnim siedzeniu w modlitwie
ettehijjatu), w wielu modlitwach i w Dżennet.
Istnieją różne rodzaje pozdrowień. Najkrótszym i najłatwiejszym z nich jest: „Allachümme
salli ala Muhammed we ala ali Muhammed.” Za wypowiedzenie salawatu, który wypowiada
sią podczas salat tj salli barik zyskuje się jeszcze więcej zasług: “Allachümme salli ala
Muhammedin we ala ali Muhammed, kema sallejte ala Ibrahime we ala ali Ibrahim. Inneke
hamidün medżid. Allachümme barik ala Muhammedin we ala ali Muhammed, kema
barekte ala Ibrahime we ala ali Ibrahim. Inneke hamidün medżid.” Te słowa, które
wypowiada się lub pisze po usłyszeniu imienia naszego Proroka zwane salat jak sallallachu
alejchi we sellem (patrz rodz. pt. ”Wierzyć w Proroków”) wypowiedzenie wielokrotne nazywa
się salewat. Oto niektóre z nich: Allachümme salli we sellim ala sejjidina Muhammedin we
ala ali sejjidina Muhammed, Essalatü wes-selamu alejke ja Resulallach, Esselatü wesselam
ej nur-i zat-y kibrija.”
“W Piątki wypowiadajcie mnie dużo salat. O nich zostaję poinformowany.” (Ebu Dawut)
“Jeśli ktoś w jakiejś książce napisze mnie salat-ü selam, to przez cały czas jak długo będzie
tam znajdowało się moje imię anioły będą się modliły, by zostały wybaczone jemu grzechy.”
(Hadis-i szerif-Mirat-y Kainat)
“Temu, kto mnie wypowie jeden salat, Allah i aniołowie wypowie 70 salat.” (I.Ahmed)
“Ten zasłuży najbardziej na moje orędownictwo, kto mnie najwięcej wypowiada salewat.”
(Tirmizi)
“W Kyjamet ten będzie mi najbliższy, kto mi najwięcej wypowiadał salewat.” (Tirmizi)
“Kto mi w Piątki wypowie 80 salewat, temu zostanie wybaczonych 80 grzechów.” (Szira)
“Temu, kto w nocy i w dniu Piątek wypowie mi dużo salewat, będę orędownikiem.”
(Bejheki)
“Kto codziennie wypowiada sto salewat, ten będzie razem w kyjamet z męczennikami.”
(Taberani)
“Kto codziennie wypowiada tysiąc salewat, ten nim nie zobaczy swojego miejsca w Raju, nie
umrze.” (Ibni Szahin)
“Dua (modlitwa) jest pod zasłoną. Jeśli mnie wypowie się salewat, to ta zasłona zostaje
rozerwana, dua zostaje przyjęta.” (Taberani)
“Kto zapomniał, co chciał powiedzieć, by przypomnieć sobie, niech wypowie mi salat-ü
selam.” (Ibni Sunni)

Błogosławione żony i dzieci Proroka

(sallallachu alejchi we sellem)

Błogosławione żony naszego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) to:

1.Hadidże-tul-kubra (radyjallachu ancha), 2. Sewde (radyjallachu ancha), 3. Aisze (radyjallachu
ancha), 4. Dżuwejrije (radyjallachu ancha), 5.Umm-i Habibe (radyjallachu ancha), 6.Zejneb
bint-i Dżahsz (radyjallachu ancha), 8.Zejneb bint-i Huzejme (radyjallachu ancha), 9.Hafsa
(radyjallachu ancha), 10.Mejmune (radyjallachu ancha), 11.Safijje (radyjallachu ancha).
Błogosławione żony naszego szanownego Proroka są matkami muzułmanów.
Nasz błogosławiony Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) po raz pierwszy
poślubił w wieku 25 lat starszą od siebie o 15 lat wdowę błogosławioną Hadidże. Małżeństwo to
trwało 23 lata. Po śmierci błogosławionej Hadidże przez 4-5 lat żył samotnie będąc swoim
dzieciom jednocześnie matką i ojcem. Ta ciężka sytuacja utrudniała mu prowadzenie służby
proroctwa. Przyjaciele jego widząc ten stan zaproponowali mu ponowne małżeństwo. I tak
ponownie wybrał on za żonę starszą wdowę Sewde bnt.Zema. Wtedy miał 53 lata. W dwa lata
później w wieku 55 lat poślubił błogosławioną Aisze. Podczas przygotowań do Hidżret dokonano
zaręczyn.Po hidżret doszło do ślubu w Medynie.
Wielożeństwo Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) spowodowane było
wieloma przyczynami politycznymi i religijnymi. Poza błogosławioną Aisze wszystkie żony
szanownego Proroka były wdowami. Niektóre małżeństwa zawarte zostały z miłosierdzia i
dobrodziejstwa. I tak np. Jedną z poślubionych żon była córka Ebu Sufjan Ummu Habibe, którą
niewierzący mąż Ubejdullah bin Dżasz stając się bogaty w celu zyskania ziemskich dóbr zmuszał
do wystąpienia z Islamu. Gdy ona powiedziała, że zgodzi się raczej na biedotę i śmierć niż
wystąpienie z religii Muhammeda (alejchisselam), to rozwiódł się z nią. Ciesząc się oczekiwała
na śmierć w nędzy. Po krótkim czasie jednak nie umarła ona, lecz jej były mąż. Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) słysząc o jej głębokiej wierze i o jej tragicznej
sytuacji poślubił ją. W ten sposób wiara Ummu Habibe została wynagrodzona. Oprócz tego
małżeństwo to stało się jednym z powodów przyjęcia przez Ebu Sufjan (radyjallachu anh) w
przyszłości Islamu.
Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) miał trzech synów: Kasym, Abdullah,
Ibrahim i cztery córki: Zejnep, Rukajje, Ummu Gulsum i Fatima. Ibrahim był synem z branki
Marije, pozostałe dzieci z żony Hatidże.

Ehl-i Bejt

Ehl-i Bejt nazywa się błogosławione żony, dzieci Proroka Muhammeda (alejchisselam), jego
córkę Fatimę i jej męża Ali i z ich małżeństwa pochodzących synów Hasana i Husejina, ich
dzieci i do końca świata przychodzących na świat ich wszystkich wnuków. Ród Proroka
Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) został poprowadzony przez błogosławioną Fatimę.
Dzieci i wnuki szanownego Hasana nazywa się Szerif, zaś szanownego Husejina Sejjid. Każdy z
nich jest przykładem pięknego charakteru.
Kochanie Ehl-i Bejt uczeni islamscy widzieli jako wielką pomoc, by umrzeć z wiarą w ostatnim
oddechu. Należy to do obowiązków (far-z) każdego muzułmanina. W nich znajdują się
cząsteczki Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Jest obowiązkiem każdego muzułmanina
obdarowanie ich wartością, okazywanie szacunku.
Nasz Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) na temat Ehl-i Bejt raczył w ten
sposób:
„Będę orędownikiem tym z mojej wspólnoty, którzy kochają mój Ehl-i Bejt.”(Hadisi
szerif –Hatibi- Bagdadi)
„Mój Ehl-i Bejt jest jak arka Nuha (Noego). Kto wejdzie na nią uratuje się, kto nie
wejdzie utonie.” (Hadis-i szerif-Dżami-us-Sagyr-Mustedrek)
„Do tych, którzy przejdą przez Most Syrat bez poślizgnięcia się nóg należą ci, którzy mój
Ehl-i Bejt i mój Eshab bardzo kochają.” (Hadis-i szerif-Resail-i Ibni Abidin, Dejlemi)
„Wszystko ma swoje fundamenty. Fundamentem bycia prawidłowym muzułmanem jest
kochanie mojego Eshab i Ehl-i Bejt.” (Ibni Nedżdżar)
„Mój Eshab, moje żony i Ehl-i Bejt kochający i nieobrażający będzie razem ze mną w
Raju.” (Ramuz-ul ehadis)
„Allahu teala dał mi słowo, że rodziny, z których wziąłem i którym dałem córki będą
razem ze mną w Raju.” (Dejlemi)

Eshab-y Kiram

Wśród ludzi po Prorokach do najwartościowszych należą Sahabi (w l.poj. Sahib) czyli

towarzysze naszego Proroka (kilka osób nazywa się Eshab). Sahabi nazywa się tych, którzy
umarli jako wierzący i przynajmniej raz choć przez chwilę widzieli Proroka Muhammeda
(sallachu alejchi we sellem), należący zaś do niewidomych raz z nim rozmawiali. Kochanie
Eshab-y Kiram pochodzi z miłości do naszego św.Proroka. W jednej ze św.Hadis raczył on w
tym sensie: „Kto ich kocha, ten mnie kocha. Kto jest im wrogiem, ten jest moim wrogiem”
(Hadis-i szerifi-Hulasatul-Fetawa). Do największych i najwartościowszych z Eshab-y Kiram
należy czterech wielkich kalifów: Ebu Bekir, Omer, Osman i Ali (niech pokój będzie z nimi).
Nazywa się ich Hulefa-i Raszidin. Wypowiadając imię któregokolwiek z nich lub uczonych
islamskich powinno się używać zwrotu wyrażającego wobec nich szacunek Do tych zwrotów
należą słowa będące modlitwą (niech Allahu teala będzie z niego lub z nich zadowolony) i
okazaniem wobec nich szacunku: radyjallachu anch (l.poj.), radyjallachu anchuma (l.mn.),
rahmetullachi alejch (1osoba), rahmetullachi alejchima (2 osoby), rahmetullachi alejchim
(więcej osób), rahimehullach (l.poj.), rahimehumallach (l.mn.).
Po nich do największych wśród Eshab-y Kiram należą zwani Aszere-i Mubeszere, tj.
Dziesięciu Sahabi obdarowanych nowiną, że zyskali Raj. Do nich należy: Ebu Bekir, Omer,
Osman, Ali, Talha, Zubejr bin Awwam, Abdurrahman bin Awf, Sad Ibni Ebi Wakkas, Said bin
Zejd, Ebu Ubejde bin Dżerrah i wnukowie szanownego Proroka tj.Husejn i Hasan
(rahimehumallach). Po nich do najwartościowszych należy 313 uczestniczących w wojnie Bedir,
następnie walczących 700 bohaterów w wojnie Uhud, a po nich Biat-ur-rydwan tj.1400 Sahabi,
którzy w 6 roku Hidżri pod drzewem dali słowo: ”istnieje śmierć, nie ma powrotu” Prorokowi
Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem). W jednej ze św.Hadis poinformowane jest:
„Kochający mój Eshab kocha ich ze względu na to, że mnie kocha. Nie kochający ich mnie
nie kocha. Gnębiący ich mnie gnębi. Gnębiący mnie sprawia ból Allahu teala. Kto gnębi
Allahu teala na pewno zyska męki.” (Sünen Tirmizi) W jeszcze innej św.Hadisie głoszone jest:
„Jeśli Allahu teala zechce uczynić dobro komuś z mojej wspólnoty, to w jego sercu
zaszczepi miłość do mojego Eshab.”
„Każdy z mojego Eshab jest jak gwiazda na niebie. Podporządkowując się
któremukolwiek z nich zyskacie miłość Allahu teala.” (Hadis-i szerif-Keszf-ul-Hafa,Mir-at-i
Kainat, Bejheki, Dejlemi, Munawi)
„Muzułmanin, który widział mnie lub tych, co mnie widzieli nie dozna ognia Piekła.”
(Taberani)
„Wypowiadając się na temat Eshab bójcie się Allaha! Później po mnie nie mówcie o nich źle.
Ich kochający ze względu na mnie ich kocha. Mnie niekochający ich też nie kocha. Ich gnębiący
mnie też gnębi. Mnie sprawiający ból sprawia ból Allahu teala.” (Buhari)
„Gdy usłyszycie imię Eshab, to milczcie, nie wypowiadajcie słów nie pasujących ich sławie.”
(Taberani)
„Niech będzie przez Allaha przeklęty ten, kto obraża Eshab.” (Taberani, Bejheki, Hakim)
„Z Eshab-y Kiram wszyscy należą do Dżennet.” (Sura Hadid: 10)
Wersety wychwalajce Eshaby Kiram: Bakara 2:143, Ali Imran 3:110, Enfal 8:64, Tewbe 9:100,
Feth 48:18-29, Haszr 59:8.
Po Eshab-y Kiram (rahimehumallach) do najwartościowszych ludzi należą muzułmanie, którzy
ich widzieli, uczestniczyli w rozmowach z nimi, Islam poznali od nich. Tych wielkich uczonych
nazywa się Tabiin. Po nich do najwartościowszych należy Tebe-i Tabiin tj.ci, którzy widzieli
Tabiin, uczestniczyli w rozmowach z nimi i od nich poznali Islam. Imamowie czterech mezheb
(prawidłowych szkół) zostali wychowani wśród uczonych Tabiin i Tebe-i Tabiin. Należy do nich
Imam-y A’zam Ebu Hanife, Imam-y Malik, Imam-y Szafii i Imam-y Ahmed bin Hanbel
(rahmetullachi teala alejchim edżmein). Każdy z nich należy na pewno do mudżtehid (uczony,
który wyciąga prawo w oparciu o św.ajety i św.hadisy). Każdy muzułmanin powinien
podporządkować się do mezheby jednego z tych czterech uczonych mudżtehid. Drogę poznaną
od Eshab-y Kiram przez tych czterech imamów i ich uczniów nazywa się Ehli sunnet wel
dżemat. Poza nimi byli wcześniej też inni imamowie religii. Ich mezheby należą do
prawidłowych mezheb. Jednak z czasem zostały one zapomniane, nie zostały spisane. Do nich
należy siedmiu wielkich uczonych islamskich z Medyny zwanych Fukaha-i seba i Omer bin
Abdulaziz, Sufijan bin Ujejne, Ishak bin Rahewije, Dawud-i Tai, Amir bin Szerahil-i Szabi, Lejs
bin Sad, Amesz, Muhammed bin Dżerir et-Taberi, Sufijan-y Sewri, Abdurrahman Ewzai
(rahimehumallach).
Po Tebe-i Tabii poprzez wieki do końca świata wśród ludzi do najwartościowszych,
najlepszych należą muzułmanie, którzy są podporządkowani tym wielkim uczonym, poznali
głoszoną przez nich wiedzę i zgodnie z nią żyją. W celu poznania wiedzy tych uczonych
powinno się czytać książki uczonych sunna.

Uczeni islamscy

Uczonymi islamskimi (Alim) nazywa się błogosławionych ludzi, którzy są wierzenia sunna
głoszonego przez naszego szanownego Proroka, znają dokładnie wiedzę religijną i potrzebne im
nauki ścisłe ich czasów. Ze względu na wiedzę islamską, nauki ścisłe i wiedzę historii są podobni
do przestrzennego morza. Ludzie wpadają w zachwyt widząc ich piękne charaktery pochodzące z
religii islamskiej.
Uczeni islamscy nie są filozofami. Filozofowie są podporządkowani tylko rozumowi, jemu
ufają i w tym, co nie potrafą zrozumieć popełniają błędy. Istnieje wiele spraw, które rozum nie
jest w stanie pojąć. Sprawy dotyczące wiedzy życia pozagrobowego, z czego Allahu teala jest
zadowolony lub niezadowolony, sposoby jego czczenia nie jest się w stanie poznać rozumem.
Jeśli w niezrozumiałych sprawach zmusi się rozum, to jest się zdanym na popełnienie błędu.
W takim razie nie ma w Islamie filozofii, islamskiej filozofii, islamskich filozofów. Uczonych
islamskich nazywając filozofami poniża się ich. Uczeni islamscy są to wielcy ludzie, którzy w
sprawach zrozumiałych przez rozum ufali rozumowi, w sprawach niezrozumiałych przez rozum,
gdzie można popełnić błąd podporządkowywali się głoszeniom Islamu. Wyjaśniali to, co pojęli
rozumem. W sprawach niezrozumiałych uwierzyli. O tym, co nie zrozumieli, mówili, że nie
rozumieją, ponieważ rozum ich nie dosięga tego. Nie występowali wobec wiedzy, której nie
potrafili zrozumieć. I tak w męki piekielne, most syrat, w wagę na Sądzie Ostatecznym od razu
uwierzyli. Ze względu na to, że rozum nie jest w stanie tego pojąć, nie zaprzeczyli.
Podporządkowali się Kuran-y Kerim i św.Hadisom, ponieważ rozum powiązali ze źródłem tych
dwóch fundamentów.
Jednak niektórzy z późniejszych uczonych znajdując się pod wpływem kłamstw dawnych
greckich filozofów, żydów, chrześcijan a nawet angielskich szpiegów i dokładając do tego swoje
myśli doprowadzili do powstania nowej wiedzy religijnej. Wypowiadając się jak uczeni islamscy
doprowadzili do zniszczenia Islamu od wewnątrz. Zmieniając jasne znaczenie św.ajetów i
św.hadis stali się kafir (niewierzącymi). Nazywani filozofami tacy jak Ibn-i Sina, Farabi w
sprawach niezrozumiałych przez rozum odstąpili z prawidłowej drogi, ponieważ nie byli wierni
głoszeniom Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i Eshab-y Kiram (radijallachu
anchum) i wypowiadali się ufając swojemu rozumowi. Wystąpili z sunny. W końcu Imam
Gazali powiedział o Ibni Sina i o wypowiadających się jemu podobnie filozofach, że należą oni
do niewierzących, ponieważ powiedzieli oni, że: „świat (jest kadym) nie ma początku,”gdy
tymczasem poza Allahu teala żadne inne stworzenie nie jest kadym, bez początku.
Niektórzy występowali jako uczeni islamscy i wyjaśniali błędnie znaczenie niejasnych
(tj.otwarcie niewyjaśnionych) św.ajetów i św.hadis. Nazywa się ich należących do Bidat fyrka.
Powstanie siedemdziesięciu dwóch spaczonych sekt (fyrka) doszło z powodu ufania za bardzo
rozumowi, które doprowadziło do błędnego, niezgodnego z przekazami informowania. Część z
nich nawet z powodu zepsutego wierzenia dokonało bluźnierstwa. Z tego względu powinno się
być ostrożnym w wyborze lektury na temat Islamu. Książki nieoparte na wiedzy znanych
uczonych islamskich sunna, w których dowody nie są ukazane wg czterech źródeł Islamu
(tj.św.Koran, sunna, idżma, kijas), zawierające tylko poglądy autora nie są godne zaufania. W
obecnych czasach nie każdy autor noszący tytuł znawcy religii jest nim w rzeczywistości.
Smutna jest też prawda, że właśnie tacy autorzy są obecnie najbardziej popularni.
Jahja bin Muaz-y Razi (kuddise sirruh) powiedział: „Od trzech typów ludzi powinno się
uciekać, nie znajdować się w ich pobliżu. Do nich należą: nieoględni, spaczeni ludzie religii,
podlizujący się bogatym ludziom hafizowie (znający na pamięć Kuran-y Kerim) i nie mający o
religii pojęcia derwiszowie.”
Istnieje tylko jedna droga prowadząca ludzi do wiecznego szczęścia. Jest to droga prowadząca
śladem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).
„Te przykłady zrozumieją tylko uczeni (alim).” (Sura Ankebut 43)
„Jeśli nie wiecie, to pytajcie się tych, co są alim.” (Sura Nahl 43)
„Czy ten, co wie jest równy temu, co nie wie?” (Sura Zummer 9)
„Bądźcie uzależnieni od alim.” (Dejlemi)
„Uczeni (alim) są moimi i pozostałych proroków spadkobiercami.” (Ebu Nuajm)
„Uczeni są przewodnikami w ocaleniu.” (I.Nedżdżar)
„Różnica w opiniach uczonych, podział na mezheby jest miłosierdziem.” (Bejheki)
„Kto poznaje ilim (naukę), by walczyć z ignorantami i by być słynny, ten pójdzie do
Piekła.” (I.Madże)
„Kto okazuje szacunek wobec alim, ten mnie okazał szacunek, kto jego odwiedza, ten
mnie odwiedził.” (I.Rafii)
„Bądź albo alim, albo uczniem, albo słuchaczem albo tym, kto ich kocha. Inaczej
pójdziesz na stratę.” (Bejheki)
„Siedzenie z alim, patrzenie na jego twarz należy do ibadet.” (Hakim)
„Śmierć alim jest większą stratą niż śmierć wszystkich ludzi z jakiegoś miasta.”
(Taberani)
„W czasach ahir (blisko końca świata) uczeni poumierają, ciemniacy zajmą miejsca ludzi
religii. Oni też nie posiadając wiedzy będą dawali błędne fetwy, sami spaczą i staną się
powodem spaczenia innych.” (Buhari)

Każdy człowiek bez względu na to, gdzie żyje powinien najpierw poznać swoją religię.
Dawniej religię łatwo poznawało się od uczonych islamskich (alim). Obecnie z tego powodu, że
żyjemy w czasach ahir nie ma już więcej nigdzie prawdziwych alim w religii. Niewykształceni
ludzie, sprzedani Anglikom głupcy rozpowszechnili się wszędzie jako ludzie religii. W
dzisiejszych czasach nie ma innej możliwości poznania prawidłowo religii jak tylko czytanie
książek uczonych sunna.

5.Wierzyć w dzień życia pozagrobowego

Życie wszystkich żywych stworzeń jest ograniczone pewnym okresem życia. Na pewno
przyjdzie ich koniec. Nasz Wielki Stworzyciel twórca i właściciel wszystkiego poinformował o
tym, że wszystko jest przejściowe i wszystko dozna śmierci. Dla wszystkich życie na ziemi
skończy się, po nim rozpocznie się nieskończone inne życie.
Ziemia jest miejscem egzaminu i polem uprawnym życia pozagrobowego. Po śmierci ludzie
doznają najpierw życia grobowego, a potem życia, które nigdy się nie skończy. Ahiret jest
nieskończenie trwającym życiem rozpoczynającym się śmiercią człowieka, po końcu świata,
powstaniu z grobów umarłych, rozliczeniu się na Sądzie Ostatecznym, według czynów i ibadet
wysłaniu do Raju (Dżennet) lub Piekła (Dżehennem).
W jednej ze św.Hadis głoszone jest: „Dla życia na ziemi pracuj tyle ile na niej będziesz
przebywał. Dla Ahiret biorąc pod uwagę to, że będziesz tam w nieskończoność. Bądź
posłuszny Allahu teala tak, jak Go potrzebujesz. Jak będziesz potrafił wytrzymać
Dżehennem, tyle grzesz.” (Hadis-i szerif-Ejjuhel Weled)

Co to jest dzień życia pozagrobowego (Dzień Ahiret)?

Jest to dzień, w którym zakończy się życie na ziemi. Początkiem tego okresu jest dzień śmierci
człowieka. Trwa do końca świata. Koniec świata jest ponownym odżyciem po śmierci
wszystkich ludzi i stworzeń. Powinno się wierzyć we wskrzeszenie ludzi po śmierci. Po
rozłożeniu się kości i ciała w ziemię i w gaz wszystko ponownie razem się złoży, duchy wejdą do
ciał, wszyscy powstaną z grobów. Z tego względu ten czas nazywa się Dniem Końca Świata
(Dniem Kyjamet).
Allahu teala poinformował w Surze Hadż, że jeden dzień ahiret jest jak tysiąc lat na ziemi.
Dlaczego będzie tyle trwać wie tylko Allahu teala. W Ahiret nie ma istniejącego na ziemi dnia,
nocy, miesiąca i roku.

Śmierć i życie grobowe

Zakończenie łączności ducha z ciałem nazywa się śmiercią. Jest przejściem człowieka z
pewnego stanu w zupełnie inny. Można porównać to z przeprowadzką z jednego domu do
innego. W Kuran-y Kerim w Surze Al-i Imran:185 głoszone jest w tym sensie: „Każde
stworzenie skosztuje śmierci.” Skosztowanie czegokolwiek jest możliwe tylko poprzez życie.
Zakończenie życia śmiercią jest początkiem nowego życia. Jest to życie grobowe.
Powinno się wierzyć w życie grobowe. Grób jest kwaterą, etapem. W św.Hadisach jest
głoszone:
„Ludzie znajdują się we śnie, umierając obudzą się.” (Hadis-i szerif-Ihjatu Ulumiddin)
„Grób jest jednym ogrodem z ogrodów Raju lub dołem z dołów Piekła.” (Hadis-i szerif-
Ahwal-ul-Kubur)
„Męki w grobie dokonane będą z tych trzech powodów: obgadywania, donosicielstwa i
rozpryskiwanego na siebie moczu.” (Hadis-iszerif-Letaif-ul-Mearif)
“Śmierć wystarczy ludziom jako dobra, pouczająca rada. Tym, co chcą być bogaci
wystarczy wiara w kaza i kader.” (Bejheki, Taberani)
“Przypominajcie sobie często o śmierci. Pamięć o niej chroni człowieka od popełnienia
grzechu i jest powodem powstrzymania się od tego, co jest szkodliwe w ahiret.” (Berika)
“Gdyby zwierzęta wiedziały o tym, o czym wy wiecie - co nastąpi po śmierci, to do jedzenia
nie znalazłoby się tłustego zwierzęcia.” (Berika)
“Kto w dzień i w nocy pamięta o śmierci, ten będzie w Dniu Końca Świata obok
męczenników.” (Berika)
Poinformowane jest, że jak wierzący i niedokonujący braków w ibadet zostaną w grobie
obdarzeni nagrodą, dobrem i darami, tak i niewierzący i grzeszący muzułmanie zaznają męki.
Muzułmanie będą męczeni w grobie przeważnie z powodu rozpryskiwanego na siebie moczu w
ubikacji i obmawiania innych.
Pytania w grobie: Zmarły po złożeniu do grobu odżyje w nieznanym mu życiu, dozna wygody
lub będzie męczony. Poinformowane jest otwarcie w św.Hadisach, że Anioły Munker i Nekir w
nieznanych postaciach ludzkich przyjdą do grobu i będą zadawały pytania. Pytania grobowe
będą pochodziły ze wszystkiej lub części wiedzy o wierze. Z tego powodu powinno się nauczyć
na pamięć swoje dzieci pytania i odpowiedzi grobowe. W św.Hadisie głoszone jest: “Do
umarłego po złożeniu go w grobie przyjdą dwa anioły. Trzymając jego spytają się: Kto jest
twoim Stworzycielem? Zmarły odpowie: Moim Stworzycielem jest Allahu teala. Następnie
spytają się: Kto wam został zesłany? Zmarły odpowie: Od Allahu teala Resul, prorok.
Wtedy spytają się jego: Skąd o tym wiesz? Umarły odpowie: W księdze Allahu teala w
Kuran-y Kerim przeczytałem. Jemu uwierzyłem i potwierdziłem.” (Hadis-i szerif-Letaif-ul-
Mearif).
Spośród muzułmanów należących do tych dziewięciu nie będą zadawane pytania w grobie:
szehid, walczący z wrogiem podczas służby, umierający z powodu chorób zakaźnych takich jak:
dżuma, cholera, podczas epidemii takich chorób ten kto nie ucieka, jest cierpliwy, z innych
powodów umierający, syddyk (prawidłowi muzułmanie, którzy nigdy nie kłamali, wszystko
robili zawsze prawidłowo), dzieci, w dzień lub nocy piątek umierający, każdej nocy czytający
Surę Tebareke, Surę Sedżde, podczas śmiertelnej choroby czytający Surę Ihlas (Ibni Abidin).
Prawidłowo odpowiadającym na te pytania grób zostanie powiększony, w grobie otwarte
zostanie okno, rano i wieczorem będzie widział swoje miejsce w Raju, anioły będą dokonywały
mu dobre uczynki, głosiły radosne nowiny. Nie dający dobrej odpowiedzi będzie bity żelaznymi
młotkami tak mocno, że wszystkie stworzenia poza ludźmi i dżinami będą słyszały jego krzyki.
Grób jego będzie tak ciasny, że będzie gniótł ściskane kości. W Piekle zostanie otwarta dziura.
Rano i wieczorem będzie mógł zobaczyć swoje miejsce w Piekle, w grobie do Dnia Sądu
Ostatecznego będzie męczony.

Kiedy będzie koniec świata?

Na pewno po śmierci dojdzie do odżycia. Poza Allahu teala nikt nie wie, kiedy będzie koniec
świata (Kyjamet). W Surze Araf w 86.ajecie głoszone jest w tym sensie: „Ej, Ukochany Mój
Proroku! Będą się ciebie pytali, kiedy dojdzie do wybuchu kyjamet! Powiedz im:-O tym
tylko mój Stworzyciel wie. Nikt tego nie wie. Gdy przyjdzie czas, to tylko Allahu teala
doprowadzi go do skutku. W niebie i na ziemi, aniołom, ludziom i dżinom wieść o tym
strasznym dniu kyjamet byłaby zbyt ciężka. Przyjdzie do was nieoczekiwanie.” I w Surze
Lokman w 34.ajecie w tym sensie: „Niewątpliwie, Allahu teala wie, kiedy zajdzie kyjamet.”
W Surze Hadż 1,2 w tym sensie: “Ej, ludzie! Bójcie się męk Stworzyciela. Na pewno
trzęsienie kyjametu jest czymś wielkim. W dniu, gdy je zobaczycie, matki zapomną o
karmionych piersią niemowlętach i je porzucą, kobiety ciężarne poronią swoje dzieci.
Zobaczysz ludzi tego dnia z powodu tej grozy jakby byli pijani, gdy tymczasem oni nie będą
pijani. Jednak męki Allahu teala są bardzo straszne.” W tej samej surze w 7.ajecie:
“Kyjamet na pewno przyjdzie. Nie ma w tym żadnej wątpliwości.”
W św.Hadisie (Ebu Hurejre, Buhari 35) głoszone jest: “Jest pięć spraw, które poza Allahu
teala nikt wie:
1.Kiedy będzie koniec świata,
2.Kiedy będzie padał deszcz i jego ilość,
3.Płeć dziecka znajdującego się w macicy matki po zapłodnieniu,
4.Co jutro będzie robił człowiek,
5.Kiedy i gdzie się umrze.
Jednak nasz Prorok informuje o znakach kyjamet i ich początkach. Najpierw dojdzie do małych
znaków, później do dużych znaków i niespodziewanie do wybuchnięcia kyjamet. W św.Hadisie
(Muslim) głoszone jest, że kyjamet zajdzie, gdy na ziemi będą tylko źli ludzie.
(Na temat kyjamet jest też mowa w Surze Kamer:46, Araf:187)

Informacje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) dotyczące

przyszłości

Niektórzy nie wierzą w cuda i stany cudotwórcze. Mówią, że Prorok Muhammed (sallallachu
alejchi we sellem) nie znał przyszłości. Jeśli Allahu teala poinformował, to Prorok Muhammed
mógł znać przyszłość, co zajdzie. (Sura Dżin: 27)
Nasz błogosławiony Prorok (alejchisselam) widział też to, co było za jego tyłem:
“Wypełnijcie szereg podczas salat (safa), ponieważ widzę was też jak jestem do was tyłem.”
(Muslim)
“Dokonujcie ruku i sedżde (podczas salat) prawidłowo. Przysięgam Allahowi, że widzę was
też jak robicie ruku i sedżde.” (Buhari, Muslim)
Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował w św.Hadisach o przyszłości.
Rozpoczynają się one słowami: “Przyjdzie taki czas, że...” Te informacje należą do cudu, Oto
niektóre z nich:
“Przyjdzie taki czas, że ludzie będą myśleli tylko o pieniądzach. Nie będą myśleć o tym, co
jest zakazane a co jest zezwolone.” (Buhari)
“Łapówki będą dawane pod nazwą prezentu, by przestraszyć innych będą mordowani
niewinni ludzie.” (I.Gazali)
“Uczeni, imamowie zabiją salat, pozostawią go na zrobienie na później.” (Muslim)
“Ukażą się kłamcy, którzy będą mówić, że są prorokiem, po mnie nie przyjdzie prorok.”
(Miszkat)
“Wystąpią tacy, co poprzez zniszczenie sunny bądą starali się zepsuć religię.” (Dejlemi)
“Wystąpią tacy, co będą mówić, że poza Kuran-y Kerim nie podporządkują się niczemu
innemu.” (Ebu Dawud)
“Gdy wypowie się ode mnie hadisę, to będą mnie dementować mówiąc: Prorok tak nie
powie, zostaw hadisę, patrz na Kuran.” (Ebu Jala)
“Wystąpią tacy, którzy będą mówić, że poza Kuranem nie przyjmą innego (sunna, idżma,
kyjas) źródła.” (Ebu Dawud)
“Wersety zesłane ze względu na niewierzących będą używane jako dowód, by oczernić
muzułmanów.” (Ibni Omer) Tak też się stało. Niektóre wersety używane są jako dowód, by
oczernić Eshab-y Kiram. Doszło do cudu Proroka (alejchisselam).
“Sunna będzie tak brzydko ukazywana jakby była bidat. Upodobanie do bidat będzie takie
jakby to była sunna. Kto będzie podporządkowany do sunny pozostanie sam. Kto będzie
podporządkowany do bidat, ten będzie miał wielu pomocników.” (Szira)
“Kuran-y Kerim będzie czytany dla światowych korzyści.” (Ebu Dawud)
“W meczetach będzie ponad tysiąc osób robiło salat, wśród nich nie będzie nawet jeden
mumin.” (Dejlemi)
„Uczeni będą elementem intryg, wzrośnie liczba meczetów i hafiz (znających na pamięć
Kuran-y Kerim), jednak prawdziwych uczonych w ogóle się nie znajdzie.” (Ebu Nuajm)
„Później przychodzący będą oskarżać wcześniejszych uczonych o ciemnotę.” (Asakir)
„Ludzie religii rozpatrywując delikatne sprawy będą dezorientować ludzi.” (Taberani)
„Nie pozostanie uczonych religii, ich miejsce zajmujący ciemniacy nieposiadając wiedzy
będą dawali błędne fetwy, będą starali się wszystkich odprowadzić z prawidłowej drogi.”
(Buhari)
„Ludzie religii będą dawali fetwy wg życzeń ludzi. To, co jest zakazane powiedzą, że jest
zezwolone, a to, co zezwolone, że jest zakazane. Religię będą wykorzystywać jako środek w
zdobyciu zysku.” (Dejlemi)
„Na Hadż (pielgrzymkę do Mekki) będą udawać się rządcy w celach podróżnych, bogaci w
handlowych, biedni by żebrać, urzędnicy religijni na pokaz.” (Hatib)
„Człowiek będzie w stanie chronić swoją religię i swoje życie tylko dzięki pieniądzom. Nie
posiadający złota i srebra (pieniędzy) nie będzie miał spokoju.” (Taberani)
„Człowiek będzie troszczył sią tylko o żołądek. Szacunkiem będzie jego majątek, kyble
(kierunek podczas salat) kobieta, religią pieniądze.” (Sulemi)
„Każdy wiek będzie gorszy od poprzedniego. W ten sposób do Kyjamet będzie się psuło.”
(Hadika)

Małe oznaki

Małe oznaki informują, że dzień kyjamet się zbliża. Wszystkie z nich już zaszły. Liczba ich jest
wielka. Poniżej zamieszczamy niektóre z nich:
-Ludzie przestaną zajmować się nauką, rozpowszechni się ciemnota. Niewykształceni ludzie
będą stawali na czele ludziom, będą im rządzili, ich polecenia będą spełniane.
-Wśród ludzi nie znajdzie się nikogo, komu można byłoby zaufać.
-Wśród ludzi znajdujący się najniżej, prostacy będą wywyższani, będą przewodnikami. Wszędzie
będzie liczono się z ich słowem.
-Jak zmniejszy się liczba dokonujących ibadet, tak wśród nich większość nie będzie posiadała
wiedzy religijnej. Dokonywać będą ibadet według zwyczajów.
-Wśród ludzi nauki wzrośnie liczba uciskających, niesprawiedliwych, grzeszników. W celu
uratowania się od szkód będzie się gościło złych ludzi.
-Głowy rodziny- mężczyźni- ulegając swoim żonom buntować będą się swoim rodzicom.
Kobiety przestaną być posłuszne swoim mężom, nie będą okazywały im szacunku i poważania.
-Wśród kobiet i mężczyzn wzrośnie liczba pośredniczących pomiędzy nimi do grzechu.
Cudzołóstwo, homoseksualizm i grzeszenie stanie się modą.
-Chwaleni ludzie nie będą posiadali ani odrobiny wiary.
-Rozpowszechni się wszędzie morderstwo, każdego rodzaju intrygi i rozruchy.
-Wszędzie wzrośnie liczba tyranów i bandytów, będą na siłę ludziom odbierane ich majątki.
-Ludzie nie będą darzyć się nawzajem miłością. Nie będzie się szanowało starszych, nad
młodszymi nie będzie się litowało. Zniknie współczucie.
-Prawidłowo mówiący będą wszędzie wyganiani, wyrzucani z pracy.
-Czyny zgodne z Islamem będą uważane za wstyd i błąd. Przestanie się w ten sposób
postępować.
-Szaleństwa i nadmiary wzrosną. Nie pozostanie nikt, kto będzie podporządkowany nakazom i
zakazom Islamu.
-Z Islamu pozostanie tylko jego imię, zaś z Kuran-y Kerim tylko obrazek. Wśród czytających
Kuran-y Kerim i ludzi religii wzrośnie pragnienie zbierania majątku, posiadłości i bogactwa.
„Liczba mężczyzn zmaleje, kobiet wzrośnie.” (Buhari)
„Instrumenty muzyczne wszędzie się rozpowszechnią.” (Bejheki)
„Anarchia i śmierć się powiększy.” (Ibni Madże)
„Czyny będą dawane nieuprawnionym.” (Buhari)
„Uczeni wg życzeń będą dawali fetwy, to co jest zakazane powiedzą, że jest zezwolone.”
(Dejlemi)
„Prostytucja się rozpowszechni.” (Hakim)
„Wzrosną trzęsienia ziemi, intrygi, morderstwa.” (Buhari)
„Źli zapanują nad światem.” (Tirmizi)
„Rodzeństwo będzie różnych religii.” (Dejlemi)
„Żydzi będą walczyć z muzułmanami.” (Muslim)
Powyższe małe znaki wszystkie się ukazały. Jeszcze są takie, do których nie doszło. Do nich
należą:
„Mężczyzna na skraju drogi będzie współżył z kobietą.” (Hakim)
„Ukażą się mówiące zwierzęta.” (Tirmizi)

Duże oznaki

Po ukazaniu się wszystkich znaków informujących o zbliżeniu się kyjamet wystąpi dziesięć
wielkich oznak. Przed ukazaniem się ich kyjamet nie wybuchnie. Nasz ukochany Prorok głosił:
„Przed wystąpieniem dziesięciu wielkich znaków kyjamet nie wybuchnie.” Te oznaki zostały
poinformowane w św.Hadisie (Muslim): „Do nich należy: Duhan-dym (Sura Duhan 10),
Dedżdżal, Dabbetul-erd (Sura Neml 82), słońce zacznie wschodzić na zachodzie, z nieba
zejdzie Isa alejchisselam (Sura Zuhruf 61), ukaże się Jedżudż i Medżudż (Sura Enbija 96),
dojdzie do zapadnięcia się ziemi na wschodzie, zachodzie i w Arabii, po nich wystąpi w
Jemenie ogień, który skupi ludzi w jednym miejscu.”
„Dym będzie dla wierzących jak katar, dla niewierzących bardzo straszny.”(Ebu Dawud)
„Dedżdżal wystąpi ze stron wschodu.”(Muslim, Ebu Dawud, Tirmizi, I.Madże, I.Ahmed, I.Ebi
Szejbe, Hakim)
„Dedżdżala jedno oko będzie ślepe.”(Buhari, Muslim, Ebu Dawud, Ebu Nuajm)
„Dedżdżal będzie niskiego wzrostu, włosy jego będą kręcone.”(Ebu Dawud)
„Dedżdżal nie wejdzie do Mekki i Medyny.”(Buhari, Muslim,Muwwatta, Tirmizi, I.Ahmed)
„Dedżdżal nie będzie posiadał dzieci.”(Ahmed)
„Dedżdżal powie, że jest bogiem.”(I.Ebi Szejbe)
„Od Adema do Kyjamet nie ma większej intrygi niż Dedżdżal.”(Muslim)
„Dabbetul-erd poprzez dotknięcie Asa-i Musa (laską Musy) oświetli twarz wierzącego, zaś
poprzez Muhr-u Sulejmany (pieczęcią Sulejmana) zapieczętuje nos niewierzącego. Kto jest
wierzący a kto niewierzący będzie się wiedziało.”(Tirmizi)
„Nim nie wzejdzie słońce na zachodzie nie dojdzie do Kyjamet. Wtedy to też, jeśli nawet
wszyscy uwierzą, to nie przyniesie im to korzyści.”(Buhari, Muslim)
„Jedżudż i Medżudż należą do pierwszych znaków Kyjamet. Będą starali się zburzyć świat.
Będą pili z rzeki Eufrat i Didżle, jezioro Taberije wysuszą. Gdy dojdą do Bejti Makdise, to
powiedzą –Zabiliśmy tych na ziemi, teraz tych w niebie zabijemy- i będą rzucali strzały w
stronę nieba i gdy strzały zabrudzone krwią wrócą, to powiedzą –Tych w niebie też
zabiliśmy.”(I.Dżerir)
„Na wschodzie, na zachodzie i w Arabistanie dojdzie do zaćmienia księżyca i zapadnięcia
się ziemi.”(B.Arifin)
„Ogień wybuchający w Hidżaz oświetli szyje wielbłądom znajdującym się w
Basra.”(Muslim)
„Gdy przyjdzie Isa, to zabije Dedżdżala.”(Muslim, I.Ahmed, Taberani Rujani, Zija el Makdisi)
„Szczęśliwi są ci, którzy będą żyli, gdy zejdzie Isa...”(E.Nuajm)
„Isa zejdzie, będzie walczył na drodze Islamu. Na powierzchni ziemi zapanuje spokój.
Będzie tak, że lew z wielbłądem, tygrys z krową i wilk z owcą będą swobodnie chodzili, a
dzieci bawiły się z wężami. Isa po czterdziestoletnim życiu umrze.”(Ebu Dawud)
„Isa zostanie obok mnie pochowany.”(Tirmizi)
„Nim nie dojdzie do zajścia dziesięciu znaków, to kyjamet nie dojdzie do skutku. Jednym z
nich jest zejście Isa.” (Muslim, E.Dawud, Tirmizi, I.Madże, Nesai, I.Ahmed, Taberani, I.Hibban
,I.Dżerir)
Dojdzie też do zburzenia Kaabe. „Ktoś z Etiopii zburzy Kaabe.”(Buhari, Muslim)
Jednym z wielkich oznak kyjamet jest przyjście szanownego Mehdi. Po wystąpieniu jednej z
wielkich oznak pozostałe ukażą się w krótkim czasie jedna po drugiej.

Szanowny Mehdi

Szanowny Mehdi przyjdzie na świat, gdy zbliży się kyjamet (koniec świata). Doprowadzi do
tego, że na ziemi zapanuje Islam. O nim poinformował nasz Prorok (sallallachu alejchi we
sellem) w św.hadisach wg Tyrmizi, I.Asakir. Będzie potomkiem błogosławionego Proroka
pochodzącym z rodu szanownego Husejina syna błogosławionej Fatimy. Urodzi się w Medynie,
wyjdzie na jaw i poznany zostanie w Mekke. Na imię będzie miał Muhammed, ojciec jego
nazywać się będzie Abdullah. Będzie posiadał bardzo wysoki stopień w nauce i w świętości.
W św. Hadisach raczone jest o przyjściu szanownego Mehdi i o jego czynach:
„Gdy na ziemi zapanuje przemoc i wrogość, to na pewno z mojego rodu ktoś przyjdzie.
Jak przedtem na świecie było pełno barbarzyństwa i wrogości, tak tyle on wypełni świat
prawem.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar)
„Jak pszczoły zbierają się koło swojej królowej, tak moja wspólnota będzie chroniła się i
lgnęła do Mehdi. Świat wypełniony wcześniej barbarzyństwem wypełni on prawem.
Śpiących nie rozbudzi, nie przeleje się nawet jedna kropla krwi.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-
Muhtasar)
„Na wysokości głowy Mehdi będzie znajdowała się chmura. Z tej chmury pewien anioł
będzie mówił: To jest Mehdi. Bądźcie posłuszni jego słowom!” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-
Muhtasar, Ebu Nuajm)
„Eshab Kehf będą pomocnikami Mehdi i za jego czasów Isa zejdzie z nieba. Gdy Isa
będzie walczył z Dedżdżalem, to Mehdi będzie razem z nim (tj.z Isa). Za czasów jego
panowania w przeciwieństwie do tego czasu i sprzecznie z rachunkami dojdzie do zaćmienia
słońca w miesiącu Ramadan 14 dnia i do zaćmienia księżyca pierwszej nocy.” (Hadis-i
szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar-fi Alamet-il-Mehdi, I.Sujuti)
 „Usłyszeliście imiona czterech ludzi, którzy byli władcami świata. Dwóch z nich należało
do wierzących, dwóch zaś do niewierzących. Wierzący to Zülkarnejn i Sulejman.
Niewierzący to Nimrod (Nemrud) i Buhtunnasar. Piątym władcą świata będzie pochodzący
z mojego pokolenia tj.Mehdi.” (Hadis-i szerif-El-Kawl-ul-Muhtasar-fi Alamet-il-Mehdi,
I.Sujuti)
„Nim dojdzie do Kyjamet, to Allahu teala stworzy z mojego rodu syna, którego imię
będzie jak moje, jego ojca imię jak mojego ojca. Wypełni on prawem ziemię, która przed
nim była pogrążona barbarzyństwem.”(Tirmizi, I.Asakir)
„Przyłączcie się do czarnych sztandarów idących ze stron Horasan. Wśród nich będzie
znajdował się Kalife Allaha Mehdi.”(Hakim, I.Ahmed, Dejlemi)
„Dopóki ziemię nie pokryje bluźnierstwo, to Mehdi nie przyjdzie.”(Mektubat Rabbani 2/68)
„Mehdi pochodzi od nas. Allah doprowadzi do jego dojrzałości w ciągu jednej
nocy.”(I.Madże, I.Ahmed)
„Isa będzie dokonywał salat stojąc za Mehdi.”(Ibni Hadżer Mekki)
Jak widać szanowny Mehdi w ten sposób przyjdzie. Takie będą jego znaki. Nie doszło do nich
jeszcze, więc wszyscy inni, którzy ogłaszają się w dzisiejszych czasach jako Mehdi są kłamcami.

Miejsce Sądu Ostatecznego (Mahszer)

Allahu teala zbierając wszystkich ludzi, anioły, dżiny, szatany, zwierzęta, ptaki krótko mówiąc
wszystkie żywe stworzenia małe i duże, które żyją w niebie i na ziemi, w powietrzu i w wodach
zgromadzi je na placu Arasat (Mahszer). Będą oni rozliczani z tego, co robili w życiu na ziemi.
Doznający niesprawiedliwości odbiorą swoje prawa od znęcających się. Zostanie postawiona
waga (Mizan), na której będą ważone dobre uczynki i grzechy ludzi. Ci, którym dobre uczynki
zaważyły więcej na mizan, zostaną wysłani do Dżennet, zaś ci, których grzechy ważyły więcej do
Dżehennem.
Zebranie się wszystkich stworzeń na miejscu mahszer zajdzie po dmuchnięciu po raz drugi w
trąbę anioła Israfila i wskrzeszeniu umarłych znajdujących się w grobach, po połączeniu się ich
ciał z duchami. Gdy Allahu teala będzie wskrzeszał umarłych, to najpierw wywoła bardzo silny
wiatr i zrówna nim ziemię. Na placu Arasat zostanie przygotowane miejsce Mahszer, które
będzie tak wielkiej szerokości i długości, że zmieści stworzonych wszystkich ludzi i wszystkie
zwierzęta, Jedżudż i Medżudż, dżiny, szatany i wszystkie anioły z siedmiu warstw nieba. Z
pierwszej warstwy nieba schodzący wypełnią tak miejsce mahszer, że wszyscy ludzie, dżiny i
szatany nie będą wiedzieli, gdzie się podziać. Później przyjdą znajdujący się z drugiej warstwy,
po nich z następnych aż do siódmej warstwy. I tak każda z warstw otaczając poprzednią
doprowadzi do powstania siedmiu szeregów.
Wszystkie stworzenia stworzone wcześniej i później, anioły, huryski, ludzie, dżiny, szatany, w
wodzie i na ziemi żyjące zwierzęta i wszystkie owady zbiorą się na miejscu mahszer z każdej
strony jednocześnie. Tym, którzy będą posiadali piękną wiarę i uczynki, prorokom, weli-
błogosławionym ludziom, alim-uczonym, prawidłowo wierzącym zostaną przyniesione ubrania z
Raju i przyprowadzone buraqi (zwierzęta wierzchowne). Ubiorą się oni w te ubrania i wsiądą na
buraqi. Pójdą pod Arsz (tron boski) i w jego cieniu usiądą wygodnie i w pokoju na poduszkach
(minber) i kazalnicach. W Surze Merjem w 87.ajecie jest informowane o tym w tym sensie:
„Pobożnych (tych, co przestrzegają zakazów, unikają grzechów), lękających się Allaha na
wierzchowcach wyślemy do Raju.”
 Tym, co posiadać będą piękne czyny, wierzchowce ukażą się w postaci osła, muła, konia,
wielbłąda i barana. Każdemu muzułmaninowi staną się światłością, która oświetli im wtedy
ciemność znajdującą się przed nimi i z prawej strony. Po lewej stronie nie będzie światłości.
Będzie tak ciemno, że nikt nie będzie w stanie cokolwiek zobaczyć. Wszyscy niewierzący,
muzułmanie, którzy wątpili w swoją wiarę i nie ufali jej, odsunęli się od prawidłowej drogi będą
w tych ciemnościach zdezorientowani. Zaś ci muzułmanie, którzy zgodnie z wierzeniem sunna
prawidłowo uwierzyli będą dziękować za daną im światłość obdarzenia Islamem, ponieważ tego
dnia Allahu teala pokaże im stany cierpiących w Dżehennem. Niektórym muzułmanom światłość
(nur) ukaże się na obu nogach i na czubkach palców, niektórym tylko raz zaświeci i raz zgaśnie.
Ich światłość będzie taka jak ich wiara. Będzie też tak, że na miejsce mahszer przybędzie na
jednym wierzchowcu po dwie, trzy osoby lub po pięć, dziesięć osób.
Pozostali przyjdą na Arasat (miejsce mahszer) głodni, spragnieni, goli, na boso, na piechotę,
wstając i padając. Niewierzący staną się niewidomi i wlec się będą na swoich twarzach. Allahu
teala w Surze Isra w 97. ajecie raczył w tym sensie: „Niewierzących na ich twarzach w
kyjamet zbierzemy.” Będą oni pozbawieni błyszczącej światłości znajdującej się po prawej
stronie wierzących. W tym czasie też aniołowie będą zsyłały grupami powstających z grobów na
miejsce mahszer. Każdy z umarłych zostanie wskrzeszony mając pod sobą tego, kto go uciskał.
Ludzie, dżiny i szatany, dzikie zwierzęta i ptaki zostaną zebrane w osobnych grupach. Anioły
okrążą wszystkie żywe stworzenia ziemskie w kształcie obręczy. Liczba aniołów będzie dziesięć
razy większa od pozostałych wszystkich stworzeń. Anioły z każdej strefy nieba będą pozostałym
obręczą.
W tym czasie ludzie pomieszają się ze sobą. Z powodu tłoku jedna noga będzie nastawała na
tysiąc nóg. Słońce zbliżając się do głów o jedną milę wywoła tak wielki żar, że będą bardzo się
pocili. Wszyscy według swoich grzechów będą topić się w swoim pocie. Niektórzy tylko do
uszów, niektórzy tylko do kolan pogłębią się w pocie. Na niektórych wpłynie to tak, jakby byli
tylko spragnieni wody, gdy jest się spoconym. Upał słońca będzie siedemdziesiąt razy większy
od ziemskiego.
Wśród nich będzie znajdował się lud, który będzie pił słodką, czystą, zimną wodę.
Muzułmańskie dzieci, które umarły, gdy były małe, będą krążyły wokoło swoich rodziców i
podawały im wodę w czaszach, które wypełniły w rzekach Dżennetu. Jest to jedna z nagród za
założenie rodziny i posiadanie dzieci. Na ziemi dającym zekat (zaka) i jałmużny zejdzie blisko
nad ich głowami cień i będzie chronił ich od żaru mahszer. Ten stan będzie trwał do około
tysiąca lat. Niektórzy będą posiadali minber (poduszkę) i będą się chronili w cieniu Arsz (Tronu
Boskiego). Gwałtowność mahszer i żar słońca nie zaszkodzi im. Należą oni do upodobanych
Allahu teala. O tym informuje jedna ze św.Hadis (Buhari, Muslim) w tym sensie: „Allahu teala
siedem grup ludzi będzie chronił w cieniu Arsz. Tego dnia nie będzie innego cienia. Do nich
należą: 1-Sprawiedliwie rządzący państwem stojący na ich czele i gubernatorzy, 2-Młodzież
dokonująca ibadet, 3-Dokonujący salat w meczecie razem ze wspólnotą, 4-Dwóch
muzułmanów kochających się ze względu na Allaha, 5-Piękna kobieta, która będąc
namawiana do brzydkich czynów odmówiła mówiąc, że boi się Allahu teala, 6-Dający
jałmużnę nie robiący tego na pokaz tj. w ten sposób, że to, co dała prawa ręka lewa ręka nie
wie, 7-Ci, którzy płaczą wypowiadając imię Allaha.” Oprócz nich weli-błogosławieni ludzie,
prawdziwi muzułmanie, walczący w imię Allaha, czyniący ludziom dobro i hojni muzułmanie
będą znajdowali się w cieniu Arsz. Do tej grupy należą też męczennicy (szehid) polegli w
imieniu Islamu. Im zostaną przyniesione z Dżennet dary i słodkie napoje owocowe. Zostaną
ubrani w ubrania i w korony z Dżennet.
W mahszer będzie orędownictwo

W mahszer zebrane wszystkie stworzenia będą prosiły wszystkich proroków, żeby jak
najprędzej za nimi się wstawili. Każdy z proroków przedstawiając jakiś pretekst,
usprawiedliwiając się poleci pozostałych proroków. Tak będzie trwało aż do posłania do Proroka
Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Nasz ukochany Prorok raczył: „Ja najpierw przed
wszystkimi będę orędownikiem i przed wszystkimi najpierw moje orędownictwo zostanie
przyjęte” (Muslim, Imam Rabbani). W Ahiret prorocy, weli, prawidłowi muzułmanie, aniołowie
i ci, którym Allahu teala zezwolił będą orędownikami i ich orędownictwo zostanie przyjęte
(Mewlana Halid Bagdadi).
Na temat orędownictwa-szefaat w Kuran-y Kerim znajduja się wersety w Surach: Sebe 23,
Taha 109, Merjem 87, Zuhruf 86, Enbija 28, Nedżm 26, Bekara 255, Junus 3, Zummer 44, Araf
53, Szuara 100, Rum 13, Sedżde 4, Jasin 23, Muddessir 48, Nisa 64.
W mahszer będzie pięć rodzajów orędownictwa:
1-W dniu kyjamet grzesznikom na miejscu mahszer dokuczy długie oczekiwanie w tłumie i
lamentując będą błagać o jak najszybsze dokonanie rozrachunku. Z tego powodu okazane będzie
orędownictwo.
2- W celu dokonania łatwego i szybkiego przepytania i rozliczenia.
3- Grzesznym muzułmanom, by nie spadli z Mostu Syrat do Dżehennem i chronienia ich od
męk w Dżehennem.
4- W celu wyciągnięcia z Dżehennem muzułmanów, którzy będą mieli dużo grzechów.
5- W celu podniesienia stopnia należących do Dżennet. W Dżennet będzie znajdowała się
nieskończona liczba dóbr i osiem stopni dla tych, którzy tam będą przebywać w nieskończoność.
Wszystkim stopień, siedziba będzie dana ze względu na siłę wiary i dokonane uczynki.

Rozrachunek i Mizan

W Ahiret będzie się przepytywanym i rozliczanym z czynów na ziemi. Do każdego człowieka

przyleci jego zeszyt czynów. Prawidłowym i dobrym muzułmanom przyjdzie on z prawej strony,
zaś niewierzącym, złym ludziom z tyłu lub z lewej strony. W tym zeszycie będzie znajdowało się
wszystko małe i duże to, co człowiek zrobił źle i dobrze, otwarcie lub po kryjomu. Anioły
Kiramen katibin wyjawią nieznane czyny poprzez wiedzę Allahu teala i poinformowanie przez
organ, którym ten grzech został uczyniony. Ze wszystkiego będzie się przepytywanym i
rozliczanym. Za wolą Allahu teala każda tajemnica zostanie ujawniona. Zadawane będą pytania:
Aniołowie, co robiliście w niebie i na ziemi? Prorocy, w jaki sposób poinformowaliście o
prawach Allahu teala i o zasadach boskich religii? Wszyscy ludzie, w jaki sposób
podporządkowaliście się prorokom, jak postąpiliście z zesłaną wam religią? W jaki sposób
uważaliście na prawa istniejące pomiędzy wami? W mahszer zostaną wynagrodzeni i obdarzeni
darami posiadający wiarę, dobre uczynki i ładny charakter. Ludzie złego charakteru, złych
czynów zostaną ciężko ukarani. Nasz błogosławiony Prorok głosił (Tirmizi), że w Dniu Kyjamet
wszystkim zadawane będzie te cztery pytania:
1. Gdzie spędziło się życie?
 2. Jak postępując spędziło się młodość?
3. Gdzie i jak zdobyło się majątek i jak się go używało?
4. Czy postępowało się zgodnie z poznaną nauką, czy też nie?
Poprzez sprawiedliwość Allahu teala za niektóre małe grzechy też zostanie się ukaranym.
Allahu teala wybaczy poprzez Swoją łaskę i dobrodziejstwo temu muzułmaninowi, któremu
zechce wszystkie małe i duże grzechy. Jeśli zechce to wszystkie grzechy poza bluźnierstwem,
bałwochwalstwem wybaczy, jeśli zechce to nawet za mały grzech ukarze. Niewierzący
posiadający św.księgi i ich nie posiadający tzn. ci, którzy nie uwierzyli, że Muhammed
(alejchisselam) został zesłany wszystkim ludziom jako Prorok i ci, którym nie spodobał się choć
jeden z głoszonych przez Niego z nakazów i zakazów na pewno zostaną wtrąceni do Dżehennem
i doznają tam nieskończonych męk.
W dzień kyjamet będzie znajdował się przez nas nieznany przyrząd pomiarowy, waga do
obliczenia uczynków tzw.Mizan. Allahu teala w Kuran-y Kerim w Surze Enbija w 47.ajecie
raczył w tym sensie: „My w dniu kyjamet założymy specjalne mizany (wagi)
sprawiedliwości. W końcu nikt nie dozna poprzez cokolwiek niesprawiedliwości. (Dokonany
czyn) jeśli będzie nawet wielkości ziarenka gorczycy, to przyniesiemy go (położymy na
mizan). My (wszystkim) wystarczymy jako rozliczający.”

Basen Kewser

Na miejscu mahszer każdy z Proroków będzie miał basen (staw, sadzawkę). Przed wejściem do
Dżennet będzie z tego basenu ze swoją wspólnotą pił wodę. Basen Kewser (Sura Kewser:1)
będzie należał do naszego ukochanego Proroka Muhammeda (alejchisselam). Będzie wielkości
jak miesięczna droga. Woda jego będzie bielsza od mleka i będzie przepięknie pachniała.
Znajdujących się wokół niego kielichów będzie więcej niż gwiazd. Raz pijący z niego nigdy nie
dozna pragnienia. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) raczył: „Ja przed wami
przyjdę najpierw do basenu. Przychodzący do basenu i pijący z niego wodę nigdy więcej nie
będzie spragniony. Ten, kto nie będzie spragniony pójdzie do Dżennet.”

Most Syrat

W mahszer wszyscy ludzie po rozliczeniu przejdą przez Syrat. Na rozkaz Allahu teala most
Syrat zostanie założony nad Dżehennem. Wszystkim będzie nakazane przejście przez ten most.
Tego dnia wszyscy prorokowie będą błagać: „O, Stworzycielu (Nasz Rabbi)! Daj nam dobry
koniec!” Należący do Dżennet przejdą łatwo przez most i pójdą do Dżennet. Niektórzy z nich
przejdą jak błyskawica, część z nich jak wiatr, jeszcze inni jak biegnący koń. Most Syrat będzie
cieńszy od włosa i ostrzejszy od miecza. Z Islamem na ziemi jest tak samo. Staranie się być
podporządkowanym całkowicie Islamowi jest jak przejście przez most Syrat. Tutaj walczący z
trudem ze swoimi pragnieniami pociągającymi do zła przejdzie przez most Syrat łatwo i szybko.
Nie podporządkowani Islamowi, ulegający swoim pragnieniom przejdą przez Syrat z trudem. Z
tego względu Allahu teala wskazaną prawidłową drogę w Islamie nazwał Syrat-y mustakim.
Podobieństwo nazw wskazuje na to, że znajdujący się na drodze Islamu jest jak na przejściu
przez most Syrat.
 Należący do Dżehennem pospadają z Syrat do Dżehennem. Niewierzących nogi nie będą
potrafiły utrzymać się na Syrat i ślizgając się pospadają. Niewierzący zachowujący się jak
muzułmanie (munafyk) przez pewien okres czasu będą szli razem z muzułmanami, potem
Allahu teala obdarzy ich ciemnością. Będą się zwracać oni do prawidłowych muzułmanów,
którym z przodu i po prawej stronie będzie świeciła światłość, by poczekali na nich, bo chcą
skorzystać z ich światłości. Muzułmanie odpowiedzą im na to, że tą światłość przynieśli ze
świata i niech oni wrócą z powrotem na ziemię i tam szukają światłości. Wtedy to Allahu teala
postawi ścianę pomiędzy nimi. Wnętrzem jego będzie Dżennet, a na zewnątrz Dżehennem.
Należący do munafyk pozostaną na zewnątrz, nogi ich nie wytrzymają i pospadają z dołów
jeszcze niżej. Chrońmy się od tego u Allahu teala.
Nasz ukochany Prorok raczył: „Przed wszystkim najpierw przez most Syrat przejdę ja i
moja wspólnota. Przechodząc przez most Syrat poza Prorokami nikt nie powie ani słowa.
Oni zaś będą mówili: O, Nasz Rabbi! Obdaruj pomyślnym końcem nasze wspólnoty!”
(Tezkire)
“Bierzcie i zarzynajcie sobie duże ofiary! Wasze ofiary będą wam wierzchowcem na syrat.”
(Hadis-i szerif-Rijad-un Nasihin)

Siedem pytań na moście Syrat

Na moście Syrat, który będzie od włosa cieńszy i od miecza ostrzejszy, na którym będzie
ciemniej niż w nocy, który będzie się ciągnął przez tysiąc lat do dołu, tysiąc lat do góry i tysiąc
lat po równinie w siedmiu miejscach zadawane będą pytania. Jeśli nie da się na nie odpowiedzi,
to za każde z nich będzie dane tysiąc lat męk. Te siedem pytań dotyczyć będzie: wiary, salat,
postu, hadż, zekat (zaka), praw innych stworzeń, ablucji w tym gusl i istindżad (oczyszczenie i
obmycie miejsc intymnych po czynnościach fizjologicznych).

Dżennet i Dżehennem

Dżennet (Raj) i Dżehennem (Piekło) już teraz istnieje. Dżennet znajduje się siedem warstw
ponad niebem. Dżehennem znajduje się pod wszystkim. Istnieje osiem Dżennet i siedem
Dżehennem. Dżennet jest większy od kuli ziemskiej, słońca i nieb wziętych razem.(Sura
Imran:133) Dżehennem jest większe od słońca.
W dniu kyjamet po rozliczeniu ludzie zostaną zesłani do Dżennet lub wrzuceni do Dżehennem.
Dary i dobra w Dżennet i męki w Dżehennem są nieskończone. O tym jest jasno wyjaśnione w
Kuran-y Kerim i w św.Hadisach. Wierzący posiadający więcej grzechów niż dobrych uczynków
wejdą do Dżehennem i po pewnym okresie czasu, po odcierpieniu za grzechy pójdą do Dżennet.
Posiadający w sercu choć odrobinę iman (wiarę) zyska miłosierdzie Allahu teala i nie będzie
wiecznie przebywał w Dżehennem, pójdzie do Dżennet.
Dżennet: Jest to miejsce, w którym zebrane są wszystkie piękna, które można sobie wyobrazić
lub nie. Przyjemności i smaki świata są niczym w porównaniu z nim. Znajdującym się w Dżennet
będzie podawane przed nimi każdego rodzaju jedzenie i napoje. Bez wysiłku takich czynów jak
zrywanie, gotowanie, przygotowywanie itp. będzie się piło, jadło i korzystało z tego, co się
zechce. Będzie się tam razem z aniołami rajskimi takimi jak huryski i gylman, w nieskończoność
będzie się żyło w przyjemnościach. Część ludzi, którzy zasłużą na Dżennet będzie przebywała w
willach i będą pokazywane im miejsca, które zechcą zobaczyć i będą zaprowadzani tam, gdzie
zechcą. Ludzie bez względu na wiek w jakim umrą w Dżennet będą mieli po 33 lata.
Małżonkowie będą razem, jeśli tego zechcą. Kochający zasłużonych w Islamie będzie też razem
z nimi. Ostatni wierzący wchodzący do Dżennet zyska siedem razy więcej dóbr niż te, które
znajdują się na całym świecie.
Stopień i nagrody w Dżennet będą dawane wszystkim według ich nauki i ibadet. Będzie istniało
osiem Dżennet. Dżennet-i Adn jest miejscem najwyższego stopnia i największych darów. Wejdą
do niego Prorokowie, najlepsi spośród muzułmanów i męczennicy (szehit). Dżennet-i Firdews
będzie przewyższał pozostałe, będzie w nim dużo ogrodów. Do następnych należy Dżennet-i
Naim, Dżennet-i Huld, Dżennet-ul Me’wa, Darus-selam, Darul-Karar i Darul-Dżelal.
„Dla wierzącego świat jest jak areszt.”(Muslim)
„Świat w porównaniu z macicą matki jest jak Dżennet, zaś w porównaniu z Dżennetem
jest jak śmietnik.”(M.Name)
„W Dżennet znajdują się dary, których nikt nie widział, o których nikt nie słyszał i nikt
nie jest w stanie sobie wyobrazić.”(Muslim)
„Pomiędzy darami w Dżennet i na ziemi istnieje tylko podobieństwo w nazwach.”(Bejheki)
„Wchodzący do Dżennet nie umrze, będzie żył wiecznie. Będzie zawsze szczęśliwy, nie
będzie się martwił, nie wpadnie w beznadzieję, jego ubranie nie zestarzeje się i zawsze
będzie młody.”(Ibni Ebiddunya)
„Ludzie w Dżennet nigdy nie zachorują i nie zestarzeją się, nigdy nie będą smutni, zawsze
będą szczęśliwi.”(Muslim)
Na temat Dżennet istnieją wersety w Surach: Junus 26, Insan 20, Nahl 97, Sedżde 17.
Dżehennem: Będą tam dokonywane przeróżne męki. „Kto będzie uparcie buntował się
Allahu teala i Jego prorokowi, zaprzeczając przekroczy granice postawione przez Allahu
teala, ten zostanie wtrącony do nieskończenie wiecznego Piekła. Dla nich są w Piekle bardzo
straszne męki.” (Nisa:14)
Jak ogniem będzie ono wypełnione, tak i będą tam miejsca zwane Zemherir, w których będzie
bardzo ostre zimno. Niektórzy będą męczeni najpierw wrzucaniem do ognia, a potem
wsadzaniem do zimna.
Dżehennem będzie się składało z siedmiu warstw. Pierwsza warstwa będzie najłagodniejsza.
Jednak ogień jej będzie siedemdziesiąt razy silniejszy od ognia ziemskiego. Nazywa się
Dżehennem. Tutaj niektórzy z muzułmanów będąc paleni zostaną oczyszczeni z grzechów.
Druga warstwa Dżehennem będzie jeszcze straszniejsza. Nazywa się Sa’ir. (Sura Nisa:55) Tutaj
będą paleni ci, którzy zmienili Torę (tj.Biblię, Stary Testament). Od tej warstwy będzie jeszcze
gwałtowniejsza warstwa zwana Sekar (Sura Muddessir:26,27), w której będą męczeni
zmieniający Ewangelię. W czwartej warstwie zwanej Dżahim (Sura Szuara:91-93) będą męczeni
czczący słońce, gwiazdy. W piątej warstwie zwanej Hutame (Sura Humeze:1-7) będą męczeni
czczący ogień, krowy. Do nich należą wyznawcy Budda, Brahma. Szósta warstwa nazywa się
Lazy (Sura Lejl:13-15) i będą w niej męczeni ci, którzy nie posiadali żadnej religii, komuniści,
masonowie. W Dżehennem siódma warstwa znajduje się najgłębiej i najstraszniejsze będą w niej
dokonywane męki. Nazywa się Hawije i będą w niej paleni ci, którzy nie będąc wierzącymi
zachowywali się jakby uwierzyli i ci, którzy odeszli od Islamu, stali się murted. (Sura Karia:8-11)
6.Wierzyć w Przeznaczenie (Kader)

Przychodzące do ludzi dobro (hajyr) i zło (szer), pożytek i szkoda, zysk i strata pochodzi z
aprobaty Allahu teala. Kader nazywa się życzeniem istnienia czegoś przez Allahu teala. Kader
nazywany jest też Kaza. Zgodnie z tym Kaza oznacza przedwieczne życzenie Allahu teala
stworzenia tego, co zostało i zostanie stworzone od przedwieczności do nieskończoności.
Stworzenie tego wszystkiego zgodnie z Kaza nie za mało i nie za dużo nazywa się Kader. Allahu
teala wiedział wszystko to, co się stanie. Tą wiedzę właśnie nazywa się Kaza.
Wszystko, co zostało stworzone powstało z Kaza. Istnienie tego wszystkiego zgodnie z tą
wiedzą nazywa się Kader.
Wierzyć w Kader znaczy wiedzieć i wierzyć w to, że Allahu teala przedwiecznie postanowił
to, co stworzy i że będzie to nie za mało ani za dużo, tylko tak jak Sobie zażyczył. Nie jest
możliwe istnienie tego, czego nie chciał, ani też nieistnienie tego, czego chciał.
Jedna ze św.Hadis głosi: „Kto nie zgadza się na Kaza i Kader, komu się to nie podoba, kto
nie jest cierpliwy na zesłane przeze Mnie nieszczęścia niech szuka sobie innego ode Mnie
Pana. Niech nie znajduje się na ziemi jako Mój sługa.” (Hadis-i kudsi-Mektubat-y Rabbani)
„Kader jest tajemnicą Allahu teala.” (Hadis-i szerif-Ihja-u Mumiddin)
Nasz Stworzyciel wie przed wszystkim wszystko to, co stanie się każdemu człowiekowi. Nikt
nie jest w stanie zmienić Kader. Tego może dokonać tylko Allahu teala, jeśli będzie miał taką
wolę. Kader jest ukrytą tajemnicą Stworzyciela przed ludźmi.

Allahu teala stworzy to, co Sobie zażyczy

Wszystkie zwierzęta, rośliny, nieżywe byty, materie stałe i płynne, gazy, gwiazdy, molekuły,
atomy, elektrony, elektromagnetyczne fale, krótko mówiąc ruch, fizyczne zdarzenia, reakcje
chemiczne, reakcje jądra, wymiana energii każdego bytu, u żywych stworzeń potrzeby
fizjologiczne, istnienie wszystkiego, złe i dobre czyny ludzi na ziemi i w ahiret ukaranie lub
wynagrodzenie, wszystko było nieskończenie wcześnie w nauce Allahu teala. Wiedział On o tym
wszystkim przed wiecznie. Od przedwieczności do nieskończoności wszystkiego właściwości,
ruchy, zdarzenia stworzył zgodnie z tym, co wiedział przedwiecznie. Dobre i złe czyny ludzi, ich
bycie muzułmaninem, ich bluźnierstwa, chciane i nie chciane przez nich czyny stworzył Allahu
teala. Tylko On jest stwarzającym, czyniącym. On to stworzył powody powstania wszystkiego.
Wszystko stworzył z jakiegoś powodu.
Gdyby Allahu teala chciał, to stworzyłby wszystko bez powodu, przyczyny. Jednakże okazując
łaskę, czyniąc dobro ludziom stworzył wszystko w połączeniu z przyczyną. Zażyczył, by pewne
sprawy zostały stworzone z pewnych przyczyn. Ukrył czyny pod przyczynami. Jeśli ktoś zechce,
by On coś stworzył, to przylgnie do przyczyny tego czegoś, zyska to. Chcący zapalenia się
świeczki zapali zapałkę. Cierpiący na ból głowy użyje aspirynę. Pragnący Dżennet i jego
nieskończonych darów będzie żył zgodnie z Islamem. Strzelający do siebie umrze. Pijący
truciznę umrze. Grzeszący, tracący wiarę pójdzie do Dżehennem.
Gdyby Allahu teala nie stworzył przyczyn czynów, to wszyscy wszystko chcieliby od Allahu
teala, o nic by się nie starano. W ten sposób nie byłoby wtedy wśród ludzi przełożonych,
urzędników, pracowników, artystów, uczni, nauczycieli. Nie byłoby wtedy żadnych węzłów
ludzkości, zepsułby się wtedy ład na ziemi i w ahiret. Nie byłoby różnicy pomiędzy pięknym i
brzydkim, dobrym i złym, posłusznym i buntującym się.
Gdyby Allahu teala chciał, to ten zwyczaj inaczej by uczynił i wszystko stworzyłby zgodnie z
tym zwyczajem. I tak np. gdyby chciał, to złych obdarzyłby Dżennetem, a dobrych Dżehennem.
Jednak św.ajety i św.hadisy wskazują na to, że tak nie chciał.

Czyny człowieka i wolna wola

Człowiek nie jest w stanie wszystkiego, co sobie zażyczy zrobić, cokolwiek stworzyć.
Wszystkie czyny chciane i niechciane przez ludzi, wszystkie działania stworzył Allahu teala. W
celu stworzenia pożądanych przez ludzi działań i czynów stworzył im pragnienie i życzenie. Jeśli
Allahu teala też tego zechce, to ze względu na tą wolę, życzenie stworzy ten czyn. Jeśli człowiek
nie zechce i Allahu teala nie będzie życzył, to nie stworzy tego. To coś nie zostanie stworzone
tylko dlatego, że człowiek chce. Zostanie stworzone tylko wtedy, gdy Allahu teala będzie też
chciał.
Dobre, pożyteczne pragnienia ludzi, których kocha i żałuje, Allahu teala też chce i stworzy. Nie
chce i nie stworzy ich złych i szkodliwych pragnień. U takich ludzi zajdą zawsze dobre i
pożyteczne czyny.
Wolna wola (Irade-i Dżuzijje): Allahu teala obdarzył ludzi łaską chcenia i siły wyboru w
dokonaniu lub niedokonaniu jakiegoś czynu. Jest to u ludzi pewnym stanem. Ludzie są wolni w
używaniu wolnej woli. Nie są zmuszani. Powód wolnej woli pochodzi z woli Allahu teala. Gdy
człowiek zdecyduje się na dokonanie jakiegoś czynu z własnej wolnej woli, a Allahu teala będzie
też tego chciał, to zostanie to przez Niego stworzone.
Czyny ludzi nie zachodzą tylko w skutek pragnienia ich woli. Człowiek chce spełnienia
jakiegoś czynu np. chcąc by ręka jego się poruszyła używa siły i tak dochodzi do ruchu. Jednak
nie powie się, że człowiek to stworzył. Wolna wola powstaje w sercu człowieka. Czyny
człowieka dochodzą do skutku z przedwiecznej (nie mającej początku wczesności) aprobaty
Allahu teala. Jednak, by doszły one do skutku, człowiek korzysta najpierw z wolnej woli.
Pragnienie spełnienia się lub niespełnienia jakiegoś czynu zostaje stworzone przez Allahu teala
ze względu na pragnienie człowieka tego czynu. Z tego powodu człowiek jest odpowiedzialny za
czyn, który doszedł do skutku.
Ludzie korzystając z danego im daru wolnej woli chcąc stworzenia dobra zyskają zasługi.
Chcący stworzenia zła zyska grzech. Z tego powodu powinno się myśleć o czynieniu dobra i jego
pragnąć.

Uwaga: W dzisiejszych czasach w życiu codziennym bardzo często używa się słów:
„stworzyć, stwarzać, tworzyć.” Słowa te należą tylko do Allahu teala, są Jemu specyficzne.
Stworzycielem jest tylko On i tylko On jest w stanie cokolwiek stworzyć. Z tego względu nie
powinno się używać takich słów odnośnie czynów ludzi.

IV.ZASADY PRAWIDŁOWEGO WIERZENIA

 1. Wiara powinna być kontynuowana, solidna. Nie powinno się myśleć nawet przez chwilę
o odstąpieniu. Ten, kto powie, że trzy lata później odstąpi od Islamu, straci w tym
momencie wiarę, przestanie być muzułmaninem.
2. Wiara wierzącego powinna być pomiędzy lękiem a nadzieją. Powinno się bać męk Allahu
teala, jednak nie tracić nadziei nawet przez chwilę na Jego miłosierdzie. Powinno się
bardzo unikać grzeszenia, lękać, że z tego powodu straci się wiarę. Jeśli się nawet dokona
wszystkich grzechów, to nie powinno się stracić nawet przez chwilę nadziei, że Allahu
teala wybaczy. Powinno się żałować grzechów, okazać skruchę, ponieważ postępujący w
ten sposób stanie się takim, jakby w ogóle nie zgrzeszył.
3. Przed wyzionięciem ducha powinno się uwierzyć. Umierając zostaną ukazane wszystkie
stany ahiret. Wtedy to wszyscy niewierzący będą chcieli przyjąć wiarę. Gdy tymczasem
powinno się wierzyć nie widząc. Po zobaczeniu nie jest to wierzenie. Jednak w tym
momencie zostanie przyjęta skrucha wierzących.
4. Powinno się uwierzyć przed wystąpieniem jednego z wielkich znaków Kyjamet tj. przed
wzejściem słońca z zachodu. Widzący to ludzie wszyscy uwierzą, lecz ich wiara nie
zostanie przyjęta, ponieważ drzwi skruchy zostaną zamknięte.
5. Powinno się wierzyć w to, że poza Allahu teala nikt nie zna przyszłości i tego, co jest
tajemne. Przyszłość zna tylko Allahu teala. Zna się tylko to, o czym On poinformował.
Anioły, dżiny, szatany, a nawet prorocy nie znają przyszłości. Allahu teala poinformował
jednakże proroków i prawidłowych ludzi o niektórych sprawach z tej wiedzy.
6. Nie powinno się zaprzeczyć bez powodu i świadomie żadnego prawa dotyczącego religii,
iman i ibadet. Traktowanie lekko jeden z nakazów lub zakazów Islamu, żartowanie z
Kuran-y Kerim, z jednego z aniołów i proroków, a także zaprzeczenie słowem bez
przymusu i powodu w jedno z ich głoszeń jest bluźnierstwem (niewierzeniem).
Zaprzeczający w istnienie Allahu teala, anioły, obowiązek salatu i ablucji będąc pod
groźbą śmierci nie stanie się niewierzącym.
7. Nie powinno być się niepewnym lub wątpić w wyjaśnioną jasno przez religię islamską
niezbędną wiedzę. Nazwanie tego, co jest zakazane, że jest zezwolone np.picie alkoholu,
jedzenie wieprzowiny, hazard, lichwiarstwo, przekupstwo lub wątpienie w to lub
nazwanie tego, co jest zezwolone, że jest zakazane, jest powodem wystąpienia z wiary.
8. Iman (wiara) powinna być zgodna ze sposobem wierzenia poinformowanym przez religię
islamską. Nie jest iman wierzenie według swojego zrozumienia, głoszeń filozofów i
naśladowców nauk ścisłych. Powinno się wierzyć zgodnie z formą głoszoną przez
Muhammeda (alejchisselam).
9. Wierzący powinien kochać tylko ze względu na Allacha i tylko ze względu na Niego
odczuwać wrogość. Powinno się kochać przyjaciół Allahu teala tj. muzułmanów i nie
kochać tych, którzy są czynem i pismem wrogami Islamu. Serce jest miejscem tej
wrogości. Niemuzułmanów powinno traktować się uprzejmie i starać się, by poprzez
poznanie naszego pięknego charakteru polubili naszą religię.
10. Powinno się wierzyć jak wierzył nasz Prorok i Jego Eshab. Jest to wierzenie sunna
(Ehl-i sunnet wel-dżemaat).

1.Wierzenie sunna
 Ostatnia religia Allahu teala Islam została wyjaśniona ludziom przez naszego ukochanego
Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Ta religia do Kyjamet nie zmieni się, nie
rozpadnie się. Allahu teala poinformował o tym jasno w Kuran-y Kerim. Należący do Eshab-y
Kiram mieli zaszczyt widzieć naszego ukochanego Proroka i poznać osobiście od Niego religię
islamską. O tej religii w taki sam sposób nauczyli przychodzących po sobie muzułmanów.
Muzułmanów nieodsuwających się nawet o włos od drogi Naszego Proroka i Jego Eshab nazywa
się Ehl-i sunnet wel dżemaat (sunna).
W każdym wieku wychowani zostali wielcy uczeni islamscy, którzy wszystkim muzułmanom
na świecie ukazywali prawidłową drogę i byli przewodnikami w nauczaniu o religii Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem) nie dokonując w niej żadnej zmiany. Ci uczeni informowali i
nauczali ludzi o tej samej wierze.
Wierzenie (itikad), wiedza religijna naszego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we
sellem) została obszernie wyjaśniona, podzielona na części i przez wszystkich w zrozumiały
sposób głoszona przez dwóch wielkich uczonych: Imam Eszari i Imam Maturidi. Tych dwóch
uczonych i ich nauczyciele posiadają w iman tylko jedną mezheb. Mezheb tych szanownych
ludzi nazywa się Ehl-i sunnet wel dżemaat. Jest to mezheb iman-wiary. Imamowie czterech
mezheb informujących o ibadet i codziennych czynach należeli też do tej prawidłowej
mezheby. W wierze nie ma pomiędzy nimi żadnej różnicy. Imam Eszari i Imam Maturidi byli
uczniami uczniów Imama Hanefi i Imama Szafii.
Wierzenie, wiara należących do tej grupy jest wiarą Eshab-y Kiram i od nich uzależnionych
prawdziwych uczonych (alim) Islamu. Wiara niezgodna z wierzeniem sunna odsuwa się od
prawidłowej drogi. W ten sposób wierzący pójdą do Dżehennem. O tym poinformował nas nasz
ukochany Prorok. Gdy wypowiedział św.Hadisę (Abdulhak-y Dehlewi, Imam Rabbani): „Moja
wspólnota podzieli się na siedemdziesiąt trzy grupy (fyrka). Spośród nich uratuje się tylko
jedna, pozostałe zaprzepaszczą się, pójdą do Dżehennem,” to Eshab-y Kiram spytał się, która
z nich uratuje się? Na to powiedział: „Ehl-i sunnet wel dżemaat.” Wtedy to spytano się Jego, co
to znaczy Ehl-i sunnet wel dżemaat? Odpowiedział: „Znajdujący się na dzisiejszej mojej i
mojego Eshab drodze.”

2.Dlaczego bidat jest grzechem?

Dokonujący bidat uważają sahih (prawdziwe) hadisy za wymyślone, nie podobają im się
uczeni islamscy, w religii widzą braki. Poprzez wydawające im się braki w religii starają się
zmienić prawa i doprowadzić do nowych. Ehli bidat jest dumny z siebie. Imam Gazali raczył:
„Powodem tego, że duma, pyszność jest większym grzechem ponad pozostałymi grzechami: Gdy
wielkość należy tylko do Allahu teala pysznienie się człowieka jest podobne do nałożenia korony
króla przez niewolnika, który siadając na jego tronie rządzi. Oczywiście jest wielka różnica
pomiędzy dokonaniem winy poprzez niespełnienie nakazu rządcy a zapanowaniem nad rządem,
siedzeniu na tronie i rządzeniu. I tak pysznienie się nie jest taką samą winą jak niespełnianie
nakazów Allaha, staje się wielkim grzechem jakim jest uznanie się za bóstwo. Jest to powód, że
bidat należy do większych grzechów niż kradzież, morderstwo. Grzeszący, morderca buntuje się
nakazom Allaha, dokonuje wielkiego grzechu. Jednak doprowadzający do bidat poprzez
wprowadzenie nowych praw okazuje swoje niezadowolenie z Allaha, Proroka i uczonych
islamskich, sam stara się zapanować nad religią. W imieniu Allaha teala obraża Proroka
(sallallachu alejchi we sellem), okazując swoje niezadowolenie z nich swoje poglądy przedstawia
jako religię. Dlatego też ehli bidat dokonuje jeszcze większego grzechu niż złodzieje i bandyci. Z
tego względu też nasz błogosławiony Prorok (sallallachu alejchi we sellem) raczył: „Ja nie
jestem jednym z nich, oni nie należą do mnie. Dżihad z nimi jest tak ważny jak dżihad z
niewierzącymi.”(Dejlemi)
Imam Rabbani raczył: „Ehli bidat poprzez doprowadzenie do zmian uważając, że dokona się
poprawy religii doprowadza do powstania bidat. Oni głoszą, że uzupełniają braki w religii. Nie
wiedzą, że religia nie posiada braków. W Kuran-y Kerim w Surze Maide w 3.wersecie głoszone
jest w tym sensie: „Dla was dzisiaj religię zakończyłem (dopełniłem, uzupełniłem). Istniejące
nad wami dary wykończyłem i stałem się zadowolony dając wam jako religię Islam.”
Uważanie, że w religii są braki, dokonywanie uzupełnień (wg czasów, pisanie nowoczesnych
komentarzy i doprowadzanie do powstania różnych bidat-innowacji w religii) świadczy o
nieuwierzeniu w ten werset. Z tego względu też rozmawianie z ehli bidat jest jeszcze gorsze od
przyjaźnienia się z niewierzącymi. Powinno się uciekać od ehli bidat tak jak od potwora, węża.
Nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem) głosił: „Kto dokona komentarzy Kuran-y Kerim
wg swoich poglądów ten stanie się niewierzącym.” Jak nasz Prorok (sallallachu alejchi we
sellem) skomentował Kuran-y Kerim i jak nam przekazali Jego towarzysze, tak powinno się
wierzyć. Gdyby religia była wg wszystkich poglądów to byłoby tyle religii ile jest ludzi.

3.Siedemdziesiąt dwie grupy bidat

Są to grupy, o których zostało poinformowane w św.hadisach. Odłączyły się one od drogi ehli
sunna tj.drogi poinformowanej przez Proroka (sallallachu alejchi we sellem) i jego towarzyszy-
Eshab. Nazywa się je ehli bidat lub fyrka (grupa) dalalet. Należący do ehli bidat nie wierzą tak
jak zrozumieli uczeni sunna, niewyjaśnione jasno wersety z Kuran-y Kerim i św.hadisy błędnie
określając nie stają się niewierzącymi-kafir, jednak z powodu błędnego wierzenia pójdą do
Piekła. Ponieważ są muzułmanami nie będą w Piekle wiecznie, będą cierpieć tyle jak błędnie
wierzyli, po odcierpieniu kary pójdą do Raju. Istnieją 72 grupy bidat. Ich ibadet (czczenie Allahu
teala, salat, post, zasługi itp) nie zostaną przyjęte (wg Imam Rabbani).
Z 72 grup ehli bidat fundamentalnych jest 9 grup. Do nich należą: haridżi, szii, mutezile,
murdżie, muszebihe, dżehmijje, dyrarijje, nedżdżarijje i kitabijje. Za czasów naszego
Proroka i czterech kalifów żadna z tych grup nie istniała. Do ich powstania zaszło wiele lat
później po śmierci 7 wielkich uczonych fykyh zwanych Fukaha-i Seb’a (wykształceni w
Medynie uczeni: Said bin Mussejjib, Kasim bin Muhammed bin Ebi Bekr Syddyk, Urwe bin
Zubejr, Haridże bin Zejd, Ebu Seleme bin Abdurrahman bin Awf, Ubejdullah bin Utbe i Ebu
Ejjub Sulejman-r.anhum).

4. Kto to jest Ibni Tejmijje (1328/728)?

Będąc uczonym w mezhebie Hanbeli od fykyh i hadis odszedł od drogi sunna. Z powodu pism
niezgodnych z sunną został dwa razy uwięziony w Egipcie. Uczeni islamscy na jego temat
poinformowali, że:
• Powiedział, że Arsz (Tron Niebiański) nie ma początku (Akaid-i Adudijje szehri)
• Kitab-ul Arsz jest z jego książek najgorszą książką. Niektórzy uczeni islamscy powiedzieli,
że ten kto powie o nim szejhuislam stanie się kafir (niewierzącym) (Imam Sübki)
• Majątek i życie tych, co są podporządkowani Ibni Tejmijje są zezwolone (Miratul-dżenan,
Nebras haszijesi)
• Powiedział schodząc z minber Meczetu w Damaszku:”Allah zejdzie z nieba na ziemię tak jak
ja schodzę teraz.” (Ibni Batuta)
• W książce Essyrat-ul-mustekym powiedział o takich wielkich z Sahabe jak Ibni Abbas, że
jest on niewierzącym
• Wg niego odprawianie zaległości w salat tj.kaza nie jest potrzebne. Tymczasem wg czterech
mezheb należy do farz
• Abdurrazyk Pasza powiedział, że tak jak wehhabi z jednej strony są przywiązani do Ibni
Tejmijje, tak też poglądy reform w religii Abduha są powiązane z Ibni Tejmijje
• Męki w Piekle nie trwają w nieskończoność. Na temat, że niewierzący będą w
nieskończoność w Piekle istnieje wiele ajetów (Sura Bakara:81, Ahzab:65, Fussilet:28,
Zuhruf:74)
• Mówiąc, że Kalife Ömer bardzo wiele razy się pomylił wystąpił przeciwko św.hadisie Imama
Ahmeda, która głosi (Allahu teala prawidłowe słowo położył na języku Omera. On nigdy
się nie pomyli)
• Obraził i oczernił wielkich uczonych w tasawwuf jak Sadreddin Konewi, Ibni Arabi. Mówił,
że “w książkach Imam Gazali jest pełno wymyślonych hadis”
• Imam Szarani powiedział: “Ibni Tejmijje zaprzecza tasawwuf (mistyce), obraził
błogosławionych ludzi w Islamie (ewlija). Powinno się uciekać od jego książek tak jak ucieka
się przed drapieżnymi zwierzętami.(Tabakat-ul kubra)
• W książce Kitabül-Arsz napisał: ”Allah siedzi na Tronie (Arsz), zostawił miejsce dla Proroka
by z Nim razem siedział “ (Keszfüz-zünun)

Selefijje

Selefijje nazywa się tych, którzy są na drodze Ibni Tejmjje. Ibni Tejmijje w książce “Furkan”
dzieli religię na trzy części. Wg selefijje te trzy zasady są nieodwracalnymi podstawami. Islam
tylko wg tych zasad uważają za całość. Wg nich dokonano wiele dodatków. Powinno się te
dodatki usunąć. Ściśle łączące się zasady są trzy:
1-Religia munezzel: prawa wyciągnięte przez nich samych z Kuran-y Kerim i św.hadis, które
wg nich są sahih (prawdziwe)
2-Religia muewwel: prawa wyciągnięte przez uczonych mezheb z Kuran-y Kerim i sunny
3-Religia mubeddel: prawa poprzednich religii i uznane przez nich za wymyślone św.hadisy
Wg Ibni Tejmijje podporządkowanie się religii munezzel jest obowiązkiem wszystkich
muzułmanów, ponieważ Allahu teala nie będzie pytał się innych, co zrozumiał uczony z Księgi i
sunny, a nawet nie traktuje to jako obowiązek. Wszyscy są odpowiedzialni za tyle ile zrozumieli
z Kuran-y Kerim i sunny. Z tego względu wszyscy powinni dokonywać czyny z religią
munezzel. Religia muewwel jest zezwolona tym, którzy nie potrafią sami wyciągnąć prawa z
Kuran-y Kerim i św.hadis, ale dla mudżtehid jest zakazana. Broniący drogę Ibni Tejmijje selefijje
uważają siebie samych za mudżtehid-uczonych, dla nich prawa mezheb nie są godne zaufania. Są
podporządkowani temu, co sami zrozumieli z Kuran-y Kerim i sunny. Dokonywanie czynów
zgodnie z religią mubeddel uznaje Ibni Tejmijje za grzech-haram.
 (Uwaga: Nie zostały usunięte wszystkie prawa dawnych religii. To, w co powinno się wierzyć
jest we wszystkich religiach takie samo, niektóre prawa dotyczące czynów zostały usunięte. Nie
ma religii, w której czyny byłyby podporządkowane wymyślonym hadisom.
Temat wymyślonych hadis jest osobnym tematem. Wg zasady jednego mudżtehid hadisa
uważana za mewdu tj.niezgodna z zasadami jednego z imamów może być uznana wg zasad
innego mudżtehid za sahih-prawdziwą. Zaś Ibni Tejmijje hadisy, które nie potrafił zrozumieć
uznaje od razu za wymyślone. Chciał doprowadzić do powstania opinii, że prawa, zasady
powstałe w fykyh, kelam i tasawwuf powstały z wymyślonych hadis.)
Podporządkowani Ibni Tejmijje wyciągają nakazy z Kuran-y Kerim i sunny. Uważają to za
całkiem normalne i nazywają to religią munezzel i o nas podporządkowanym uczonym mezheb
mówią, że dokonujemy czyny niezgodnie z religią zesłaną przez Allaha lecz zgodnie z religią
uczonych mezheb.

5.Kto to jest Muhammed bin Abdulwehhab?

Muhammed bin Abdulwehhab jest założycielem grupy wehhabi. Jest znany też pod imieniem
“Szejh-i Nedżd.” Jak wiadomo ten przydomek jest też imieniem szatana. Pochodzi z plemienia
Temim. Urodził się w roku 1699/H.1111 we wsi Ujejne w pobliżu miejscowości Hurejmile na
Pustyni Nedżd. Zmarł w roku 1791/H.1206. W młodości zajmował się handlem. W tym celu udał
się do Basry, Bagdadu, Iranu, Damaszku i Indii. W Damaszku podjął naukę. W tym też czasie
zaczął czytać książki Ibni Tejmijje, które są niezgodne z poglądami uczonych sunna. Znalazł się
pod ich wpływem. W roku 1730 powrócił do Nedżd i tam dla wieśniaków zaczął pisać małe
książeczki o wiedzy religijnej. W tych książkach pomieszał swoją wiedzę z wiedzą zaczerpniętą
z mutezile i innych grup bidat. Te poglądy starał się najpierw głosić w swoim środowisku. W
roku 1744 przeniósł się do miejscowości Derijje w pobliżu Rijad. Tamtejsza ludność i ich szejh
Muhammed bin Suud ulegli jego poglądom. Muhammed bin Abdulwehhab współpracując z
Muhammedem bin Suud zyskał poparcie w tym środowisku. Muzułmanów, którzy nie
postępowali zgodnie z ich poglądami uznawali za tych, którzy odeszli od prawidłowej drogi, za
niewierzących. Abdulwehhab uznał samego siebie za kady, a Muhammeda bin Suud za władcę i
przygotował prawo, w którym zapewniono potomkom Suuda przejęcie po nim władzy. W roku
1765 po śmierci Muhammeda bin Suud zaczął współpracować z jego synem Abdulaziz bin
Muhammed. Zamiarem Abdulwehhaba było zajęcie ziemi Hidżas i Iraku i założenie osobnego
państwa. Abdulaziz Muhammed ogłosił Muhammeda Abdulwehhab kalife. Popierane przez
Anglików poglądy Abdulwehhaba zostały przyjęte później jako pogląd religijny i polityczny, po
pewnym czasie zapanowały na Półwyspie Arabskim.

Wehhabi

Grupa ta powstała w połowie osiemnastego wieku na Półwyspie Arabskim w okręgu Nedżd.

Założona została przez Muhammed bin Abdulwehhab. Korzenie wehhabi sięgają 4 wieku hidżri.
W tym okresie niektórzy dając błędne znaczenie wg swojego rozumu muteszabih wersetom
(znaczenie których jest zamknięte, nie jest jasne) i św.hadisom zahiri (tak jak wyglądają)
odłączyli się od mezheby Hanbeli, a więc od drogi sunna. Przyjęli zepsute wierzenie, w którym
Allahu teala upodobnia się do stworzenia. Nazwali siebie selefijje. W 7 wieku hidżri ponownie
Ibni Tejmijje tą intrygę rozpalił. Tą zepsutą drogę poprowadził dalej jego uczeń Ibni Kajjim el-
Dżewzijje i inni. W końcu w 12 wieku hidżri (tj 18 miladi) Muhammed bin Abdulwehhab dając
się oszukać Anglikom i po przeczytaniu książek Ibni Tejmijje znajdując się pod wpływem jego
poglądów doprowadził do ponownego powstania tej intrygi. W roku 1744 na obszarze Nedż
zaczął tą drogę rozpowszechniać. Na tym obszarze należący do liczących się ludzi Muhammed
bin Suud zaczął mu pomagać. W tym też czasie uczeni sunna napisali wiele utworów na temat
spaczonej drogi wehhabi. Później po osłabieniu się Państwa Osmańskiego na początku
dwudziestego wieku występujący ponownie wehhabi doprowadzili w roku 1932 do powstania
Królestwa Suudi (Arabia Saudyjska).
Wg wehhabi:
-Czyny (amel), ibadet jest częścią wierzenia.I tak np.ten kto wie, że salat jest far-z i nie dokona
jednego salatu, to odchodzi z religii.
-W Kuran-y Kerim z poinformowanymi atrybutami nie wyjaśniają takich wypowiedzi jak ręka,
twarz itp. Z widzianym znaczeniem rozumieją. Dlatego też doprowadzają do wierzenia, w
którym upodabnia się Allahu teala do stworzeń.
-Wg nich oczekiwanie, pragnienie orędownictwa, pomocy od innych jest szirk, bluźnierstwem.
Jeśli ktoś ma jakieś życzenie i pójdzie na grób naszego Proroka lub ewlija i w modlitwie ze
względu na ich szacunek powoła się na ich duchów, to wystąpi z Islamu.
(Uwaga: My od duchów ewlija chcemy pomocy, ponieważ duchy ukochanych sług Allacha
pomagają za życia, a także po śmierci żywym poprzez daną im siłę i zezwolenie Allahu teala. W
ten sposób wierząc oczekiwać pomoc od Proroka, ewlija nie jest czczeniem kogoś innego poza
Allahu teala. Czci się Allahu teala, w Niego się wierzy, od Niego się chce. W św.Hadisie wg
Dejlemi głoszone jest: “Gdy staniecie się bezradni w swoich czynach, to chciejcie pomocy od
tych, co są w grobach.”)
-Wg nich tasawwuf należy do bidat.
-Poza Kuran-y Kerim i sunna nie uznają innych źródeł. Zaprzeczają idżma i kyjas i przywiązanie
się do jednej z czterech prawidłowych mezheb.
W czynach mówią, że są Hanbeli zaś w itikad tj. wierzeniu selefijje.

6.Czy w Islamie istnieje filozofia?

Filozofią określa się wynik, który uzyskuje człowiek po rozpatrzeniu i zbadaniu jakiegokolwiek
tematu korzystając ze swojej osobistej inteligencji, logiki i swoich doświadczeń. Krótko mówiąc
oznacza: „poszukiwanie we wszystkim pierwowzoru (istoty, źródła) i znalezienie powodu
istnienia egzystencji.” Słowo „filozofia” pochodzi z j.greckiego od słowa „philosophia” (miłość
mądrości) i opiera się na zasadach głębokiego myślenia, poszukiwania, porównania i badania.
Zajmujący się filozofią powinien posiadać głęboką wiedzę psychologii i nauk ścisłych. Człowiek
jednak pomimo posiadania wielkiej wiedzy może błędnie myśleć i z dokonanych badań
wyciągnąć błędne wnioski. Z tego powodu też filozofia nigdy nie da bezprzecznych wyników.
Powinno się też to, co się usłyszy skontrolować ze swoim rozumem i logiką. Każda filozofia ma
swoją antyfilozofię i dlatego też należy zbadać to przeciwieństwo, porównać te dwa rozważania.
Należy pamiętać o tym, że wiele myśli filozoficznych może z czasem ulec zmianie. W takim
razie myśli filozoficzne nigdy nie zyskują na dobitności. W Kuran-y Kerim istnieją dwa rodzaje
wersetów. Ta część, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się „Muhkem ajet” (wersetami
oczywistymi, pewnymi). Druga zaś część wersetów nie jest łatwo zrozumiała, żeby je zrozumieć
należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je „Müteszabih ajet” (symboliczne wersety).
Słowa Proroka (sallallachu alejchi we sellem) czyli św.Hadisy składają się również z dwóch
rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych. Konieczność ich komentowania doprowadziła do
powstania w religii islamskiej dziedziny „idżtihad” (sąd, opinia, pogląd). Prorok Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) sam wydawał opinie. Opinie Jego i Jego przyjaciół są
fundamentami wiedzy islamskiej. Plemiona nowo przechodzące na Islam pytając się, co nakazuje
religia islamska o tym, co oni przedtem uważali za święte i jaki sąd wyda o tym, otrzymywali
odpowiedź od uczonych islamskich. Konieczność rozstrzygnięcia zagadnień dotyczących
wierzenia, wiary, dawania odpowiedzi doprowadziła do powstania nauki „Kelam” (nauka o
wierze). Obowiązkiem uczonych tej nauki było udowodnienie w logiczny i w zrozumiały sposób
nowo przyjmującym Islam, dlaczego ich wiara jest błędna. Uczeni ci dokonali bardzo wiele
starań w roztrzyganiu tych zagadnień. Wyszło na jaw wiele prawd i powstała bardzo wartościowa
nauka logiki. Z innej strony zaistniała również konieczność wyjaśnienia nowym muzułmanom w
zrozumiały dla nich sposób, że Allahu teala jest i jest jeden, jest wieczny, nie urodził się, nie
porodził i usunięcia wynikających z tego powodu wątpliwości. Uczeni kelam (rahimehumullah)
dokonali tego z powodzeniem. W spełnieniu tego świętego obowiązku pomogli im również
islamscy uczeni nauk ścisłych.
Prawdziwi uczeni islamscy nauki kelam w wyjaśnieniach symbolicznych św.ajetów i św.Hadis
opierali się tylko na opinii błogosławionego Proroka i Jego Przyjaciół, odrzucali niezgodne z nią
myśli dawnych filozofów i w ten sposób ochronili religię islamską od zepsucia, którego doznała
religia chrześcijańska. Niektórzy ignoranci ulegli im uważając, że każde słowo filozofów jest
prawidłowe. W ten sposób doszło do powstania spaczonej sekty w Islamie zwanej Mutezile.
Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował o tym, że w Islamie dojdzie do
powstania 72 spaczonych sekt. Niektórzy filozofowie, a wśród nich: Ibni Sina (Avicenna),
Farabi, Ibni Tufejl, Ibni Ruszd, Ibni Badże inspirując się filozofią grecką, hindu, perską i
łacińską odsunęli niektóre zagadnienia od prawidłowej drogi Kuran-y Kerim. Ibni Haldun
podzielił naukę islamską na dwie grupy:
1. „Ulum-i naklijje” (nauka religijna), w skład której wchodzi:
a) Tefsir-komentarz Kuran-y Kerim,
b) Kiraet-prawidłowe czytanie (recytowanie) Kuran-y Kerim,
c) Hadis-nauka o św.Hadisach, czynach szanownego Proroka i o tym, co widział i czemu nie
zapobiegał,
d) Fykh-wiedza informująca o nakazach i zakazach religii islamskiej,
e) Feraiz-wiedza dotycząca podziału majątku (komu i w jaki sposób) pozostawionego przez
zmarłego,
f) Kelam- nauka o wierze (słowa szehadet i związane z nim sześć podstawowych fundamentów
wiary),
h) Tasawwuf- nauka o mistyce.
2. „Ulum-i aklijje” (nauki ścisłe, rozumiane przez doświadczenia):
a) Mantyk-logika,
b) Fizyka,
c) Tabiat-natura, przyroda,
d) Chemia,
e) Matematyka,
f) Geometria,
g) Geodezja,
h) Debata, dysputa
i) Astronomia.
Imam-i Gazali (rahimehullah) poznając j.grecki zbadał starożytną grecką filozofię i zaprzeczył
znajdującym się w niej nieprawidłowym miejscom. Za czasów Harunurreszida (rahimehullah)
wmieszająca się filozofia do nauk islamskich stała się przewodnikiem dla takich filozofów jak:
Montesquieu i Spinoza, którzy otwarcie przyznali się oni do tego, że byli pod wpływem Farabini,
którego zwali “Farabius”.
Imam-i Muhammed Gazali (rahimehullah) walczył z jedną z pierwszych powstałych 72
spaczonych sekt, sektą szyitów Dai. Według sekty Dai Kuran-y Kerim składa się z dwóch stron:
z wewnętrznej (batini) i zewnętrznej (zahiri). Z tego względu nazwano ich “sektą batini”. Imam-i
Gazali z łatwością obalił ich filozofię. Po tej klęsce sekta batini odsunęła się jeszcze bardziej od
Islamu. Błędnie wyjaśniając treść symbolicznych św.ajetów i św.Hadis stali się Mülhid
(wystąpili z wiary). W swoich politycznych celach posuwali się tak daleko, że stali się bardzo
szkodliwi muzułmanom znajdującym się na prawidłowej drodze Sunna.

Szyici

Szyici mówiąc, że są po stronie błogosławionego Ali, wprowadzili do religii islamskiej nową

filozofię. Powstały nowe sekty. Jedną z nich jest sekta Haridżitów, którzy najpierw głosili, że są
po stronie szanownego Ali, później zaś stali się Mu wrogiem. Według ich wierzenia „wierzący,
który dokona wielkiego grzechu, staje się niewierzącym” i wychodząc z tego udowadniali, że
szanowny Ali i szanowny Muawije są niewierzącymi. Przeciwko temu wierzeniu powstały
jeszcze inne wierzenia. Przyjmowali oni, że rozum jest jedynym kryterium wobec każdej
sytuacji, „o tym, jeśli ktoś dokona wielkiego grzechu, np. jeśli wierzący zamorduje innego
wierzącego, to nikt z ludzi na ziemi nie wyda wyroku. Tego wyroku może dokonać tylko Allahu
teala w życiu pozagrobowym.” Z tego powodu nie są oni zaliczani ani do wierzących ani do
niewierzących. Tych, którzy głosili te nowe wierzenia nazywa się Mutezile. Wśród szyitów
powstała jeszcze jedna sekta zwana Galije, wg ich wierzenia Raj i Piekło znajduje się na ziemi.
Są oni zupełnie niewierzącymi i nie mają nic wspólnego z Islamem.
Wrogowie chcący zniszczyć Islam wewnątrz doprowadzili do powstania fałszywych sekt
nazywając je Islamem. Wśród nich najbardziej znane są: Behaizm, Kadijani i Teblig Dżemat.

Wyznawcy behaizmu

Ich przewodnikiem był Pers Elbab Ali. Siebie samego nazywał lustrem i mówił, że w tym
lustrze można zobaczyć Allacha. Po jego śmierci przewodnikiem został Behaullah, później jego
syn Abbas. Gdy zmarł w roku 1339/1921, to jego miejsce zajął jego syn Szewki, który
powiedział, że Behaullah jest prorokiem. Według nich liczba 19 jest święta. Każdy niemoralny
czyn jest honorem. Ich książki znajdują się w każdym języku. Potrafią bardzo dobrze oszukiwać
ludzi.

Kadijjani

Nazywa się ich też Ahmedijje. Muhammed Ebu Zuhre, profesor Uniwersytetu Dżami’ul-ezher,
powiedział: „Założycielem sekty Kadijjani jest Mirza Ahmed, który zmarł w roku 1326/1908.
Został pochowany we wsi Kadjan w pobliżu miasta Lahor w Pakistanie. Jego wyznawcy
uważają, że Jezus (alejchisselam) uciekł przed żydami i przybył do miasta Keszmir i tam zmarł.
Ahmeda Kadijjani nazywają prorokiem. Uważają również, że Kuran-y Kerim głosi o zacności
chrześcijan i żydów i dlatego też uważają za obowiązek religijny kochać Anglików. Nakaz
świętej wojny jest nieaktualny. Ci, którzy nie nazywają ich niewierzącymi, także nie są tak
nazywani przez nich. Tym, co nie są Kadijjani, jest zakazane dawać kobietę za żonę, jednak z
kobietami innych wyznań mogą zawierać związek małżeński. Muzułmanów, którzy im nie
wierzą, nazywają ateistami.
Uczony islamski Husein Muhammed (rahmettullahi alejch) wyjaśnił obszernie w swojej
książce pt. „Erredü alel-Kadijanijje” słowa zwolenników sekty Kadijjani będące powodem
bluźnierstwa. Ukrywający się pod tymi słowami niewierzący przedstawiają samych siebie jako
muzułmanów. Dyskutując z żydami i chrześcijanami udowadniają, że Islam jest prawdziwą
religią, jedyną drogą prowadzącą do szczęścia. Rozumiejący ich przechodzą od razu na Islam.
Jednak jest wielką szkodą, że są oni później przez wyznawców Behaizmu, Kadijjani, Szyityzmu i
Wehhabi oszukiwani, stają się wyznawcami tych spaczonych sekt. Zdobywca Nagrody Nobla
fizyk Abdüsselam jest wyznawcą Kadijjani. Ahmed Deedat (Ahmed Didot) z Afryki
Południowej, który w roku 1980 walczył przeciwko chrześcijanom i zachęcał ich do Islamu, nie
jest też muzułmaninem sunnitą. Są oni przeszkodą nowym muzułmanom w uzyskaniu
prawdziwej drogi wiecznego szczęścia, jaką jest sunna.

Teblig dżemaat

Teblig dżemaat nazywa się tych ignorantów i zdegenerowanych ludzi, którzy wpadli w
zasadzki niewierzących Anglików. Mówiąc o sobie, że są sunna i spełniając obowiązek salat
kłamią i oszukują muzułmanów. Abdullah bin Mesud powiedział: „Przyjdą tacy, którzy pomimo
tego, że nie będą posiadali religii, będą dokonywać salat.” Oni będą wiecznie cierpieli na dnie
Piekła. Część z nich wstępując na mineraty jak na gniazdo bociana, nakładając na głowę wielki
turban, zapuszczając długie brody, przybierając się w długie wierzchnie szaty duchownych
czytając św.wersety daje im błędne znaczenie i w ten sposób oszukuje muzułmanów. Gdy
tymczasem w św.Hadisie głoszone jest: „Allahu teala nie patrzy na waszą figurę i ubranie,
lecz na wasze serca i intencje.”

7.Sufizm
Sufizm-mistycyzm, tasavvuf
Sufi, sofi-tasavvuf ehli, znajdujący się na drodze tasavvuf
Zikr, zikir-wspominanie,wypowiadanie imion Allahu teala
Tarikat-droga w tasavvuf

Co to znaczy sufizm?

Sufizm oznacza oczyszczenie serca, usunięcie z niego zła i wypełnienie go dobrem. Sufizmu
nie jest się w stanie wytłumaczyć słowami, ponieważ jest to stan mistyczny, a zatem tylko
osoba, która tego doświadcza potrafi to zrozumieć. Sufizm uczy tego, co powinno czynić serce,
czego unikać, a także o sposobów oczyszczania serca i duszy. Zwie się to też etyką.
Każdy Sufi wytłumaczył Sufizm zgodnie ze swym poziomem. Niektórzy z nich, tak jak
oznacza Sufizm, ograniczają się do oczyszczenia serca ze złych zwyczajów i zastąpienia ich
dobrymi postępując zgodnie z nakazami i unikając tego, co zakazane w religii. Sufizm został
wytłumaczony ponad 700 definicjami. Niektóre z nich umieszczamy poniżej:
• Sufizm to trzymanie się sunny Proroka i unikanie wszystkich innowacji.
• Sufizm to iman, posłuszeństwo nefs, doskonałość w oddawaniu czci i spełnianie dobrych
uczynków.
• Sufizm to odwracanie się od wszystkich przemijających rzeczy w kierunku wiecznych.
• Sufizm to przyozdobienie się etyką Islamu.
• Sufizm oznacza uznanie siebie za umarłego przed nadejściem śmierci.
• Sufizm oznacza posiadanie dobrych manier.
• Sufizm jest zgodny z przeznaczeniem.
• Sufizm to posłuszeństwo Allahowi i poddanie się Mu bezwarunkowo.
• Sufizm to porzucenie swych ambicji i zajęcie się dobrymi uczynkami.
• Sufizm to oczyszczenie serca ze zła i wypełnienie go dobrem.
• Sufizm to nieobrażanie ludzi. Osoba, która potrafi to zrobić osiągnęła celu.
• Sufizm to droga, która prowadzi osobę w kierunku osiągnięcia szczerości oddawania czci
i dobrych manier względem innych.
• Sufizm to ścisłe trzymanie się religii podczas każdego wykonywanego zajęcia i przy
każdym wypowiadanym słowie.
• Sufizm to zadręczanie się. Wygoda i spokój nie idą w parze z sufizmem, tj. zakochany
powinien szukać ukochanego, nie powinien czuć się beztrosko przy innych.
• Sufizm to wiedza pochodząca z serca Proroka i odbijająca się w sercach ewlija.
• Sufizm to rozumienie swoich błędów i wad oraz cieszenie się z łatwości i przyjemności w
podporządkowaniu się religii i trzymanie się z dala od niewiary i ukrytego bluźnierstwa.
• Sufizm to okazywanie litości każdemu i porzucenie dozwolonych uczynków.
Istotą wszystkiego jest preferowanie rzeczy ważniejszych od mniej ważnych. Jest to zajęcie się
najpierw sprawą najważniejszą przed tą, która jest mniej ważna.
Jeśli zobaczymy kogoś płaczącego, to nie jesteśmy w stanie powiedzieć, co spowodowało ten
płacz. Jeśli płacze on, ponieważ kolec wbił mu się w nogę, to nie poczujemy tego co on, jeśli
wcześniej nie zaznaliśmy takiego bólu. Albo też nie zrozumiemy, z czego śmieje się obłąkany.
Nawet jeśli wytłumaczy, z czego się śmieje, my możemy się nie śmiać. Przypadek zakochanej
osoby jest bardziej zróżnicowany. Sufizm jest podobny pod tym względem, że nie zrozumiemy
tego tak jak nie zrozumiemy zakochanego, gdyż tylko on sam będzie rozumieć siebie najlepiej.
Podążający drogą sufi są dwóch rodzajów: pierwszy zapomina o wszystkim innym z wyjątkiem
Allaha (Jak Junus Emre mówi: “Tylko Ciebie potrzebuję”), drugi rodzaj to poszukiwacze Raju.
Imam Rabbani (rahimehullah) stwierdził: “Podążający za Sufizmem posiadają nadzwyczajne
maniery i wiedzę dzięki dodatkowej miłości Allaha.” Miłość do Allaha tak bardzo wypełnia
tych uczonych, że nic nie widzą. Pochłonięci miłością do Allahu teala nie wierzą oni w istnienie
niczego innego prócz Allaha tak jak ukazuje to wypowiedź Halladż Mansura (rahmetullah alejh):
Enel Hak, co znaczy mnie nie ma, jest Allahu teala. Nie widząc samego siebie, nie wiedział, że
istnieje. Nie powiedział tego o sobie, że sam jest Allahem, jak to jest rozumiane przez tych,
którzy nie posiadają wiedzy o sufiźmie. Podobnie jest ze słowem wypowiedzianym przez Bajazid
Bistami (rahmetullah alejh) Subhani, które błędnie wyjaśniano: nie posiadam braków, które
posiadają stworzenia, moja chwała jest wielka. Tymczasem te słowa wychwalają Allahu teala.
Bistami (rahmetullah alejh) tym słowem nie wychwalał siebie samego. Muhjidin Arabi
(rahmetullah alejh) powiedział: ”Bayazid Bistami poprzez słowo Subhani informuje w
najdoskonalszy sposób o wielkości Allahu teala, że nie posiada On żadnych braków.” Te
wypowiedziane słowa wyglądające na nieprawidłowe zostały przez uczonych sufizmu określone
jako zgodne z religią.
Sufizm nie jest wymysłem żydowskich czy greckich filozofów. Wszystkie informacje
pochodzą od Proroka (sallallahu alejhi we selem). Nazwy tych informacji były nadane później.
Wiarygodne książki podają, że serce Proroka powtarzało imię Allaha jeszcze przed zesłaniem mu
proroctwa.
Medytacje i walka z nefs istniały w czasach Proroka i jego towarzyszy. Zwolennikami Sofi i
Sufizmem nazywano drogę tych, którzy należeli do sunny i chronili swe serca od
nieświadomości, a ich nefs było posłuszne Allahowi. Pierwszą osobą nazwaną sofi był Ebu
Haszim Sofi (rahimehullah). Sufizm jest nauką mówiącą o koniecznej wiedzy do osiągnięcia
islamskiej moralności. Tak jak nauka medyczna mówi o zdrowiu ciała, tak Sufizm uczy jak
zachować serce i duszę od wszelkiej wrogości i utrzymać osobę z daleka od złych uczynków,
które są oznakami choroby serca.
Nasza religia nakazuje najpierw nauczyć się i czcić tylko Allaha. Imam Malik (rahmetullah
alejh) stwierdził: “Osoba, która angażuje się w Sufizm nie znając wiedzy fykyh (nauka o
zachowaniu i postępowaniu w religii) staje się bezbożna. Także osoba, która zdobywa wiedzę
fykyh i lekceważy Sufizm staje się dewiantem wnoszącym innowacje. Osoba, która stosuje
się do obu wiedzy (fykyh i sufizmu) odnajduje prawdę. (Meredż-ul bahrejn)
By posiadać serce wolne od złych manier powinno się odrzucić każdą miłość z wyjątkiem tej
jedynej do Allahu teala. Dokonywanie postępów pod tym względem należy do etyki Proroka
(sallallahu alejhi we selem). Złymi manierami są ignorancja, złość, hipokryzja, nienawiść,
zazdrość, duma, wyniosłość, skąpstwo, miłość do majątku, stanowiska, pochlebstwa, brak strachu
przed winą, złe myślenie o innych i chwalenie się. Ładnymi manierami są wiedza, medytacja,
zgodność, skromność, pokora, litość, wielkoduszność. Serce więc może być oczyszczane przez
zdobienie go ładnymi manierami i przez unikanie złych.
W celu zyskania pokoju, pociechy, szczęścia i darów w życiu na ziemi oraz pozagrobowym
należy posiadać właściwą wiarę w Islam, poznać nakazy i zakazy religii, wiedzieć co jest helal
(dozwolone), haram (zakazane), a także na czym polega oczyszczanie serca ze zła i opanowanie
nefs. Nefs zawsze pragnie grzechów. By uchronić się od tych pragnień i mieć serce wypełnione
miłością do Allahu teala powinno się czytać książki uczonych sunna i żyć stosując się do nich.
Powinno się mieć właściwą wiarę i stosować się z sercem do nakazów religii, upodabniać się do
proroków, aniołów, alim, ewlija, przybliżać się do nich. Tak samo jak podobne rzeczy
przyciągają się wzajemnie, tak osoba jest przyciągana przez nich. I tak jak duży magnes
przyciąga igłę, oni przyciągają i udoskonalają charakter osoby doprowadzając ją do Raju. Jeśli
przyrównamy to udoskonalenie charakteru, a także osiągnięcie szczęścia w tym życiu na ziemi i
wiecznym do lotu samolotem, to wiara i oddawanie czci byłyby konstrukcją samolotu i silnikami.
Udoskonalenie na drodze sufizmu będzie przypominało potrzebną energię tj. benzynę.
Są dwa cele w Sufizmie:
Pierwszy; to wzmocnienie wiary i umocnienie jej przeciwko wpływom, które mogłyby nią
zachwiać. Allahu teala raczył: “Utrzymanie wiary w sercu zachodzi tylko poprzez zikr.”
(Sura Rad: 28) Zikr oznacza pamiętanie o Allahu teala we wszystkim, co robimy szukając Jego
woli w każdym czynie.
Drugim celem jest pokonanie każdego rodzaju pragnienia biorącego się z nefs i czerpanie
przyjemności z oddawania czci. Czerpanie przyjemności z oddawania czci, robienie tego z
zadowoleniem i niechęć do grzechów jest tylko możliwe przez poznawanie i ulepszanie siebie w
sufizmie.
Zasady dróg Sufi:

1.Ubóstwo: w każdym czynie, zawsze powinno się wiedzieć, że potrzebuje się Allahu teala. Nikt
nic nie stworzy. Jednak stanie się przyczyną stworzenia przez Allahu teala. Allahu teala wszystko
stworzył.
2.Asceza i pobożność (zuhd i takwa) w każdym czynie powinna być zgodna z Islamem. Należy
pracować całkowicie zgodnie ze wszystkimi nakazami religii, powinno się spełniać dobre
uczynki i wolny czas spędzać na czczeniu Allahu teala. Dzisiaj słowo „sufi” używane jest
odnośnie tych, co są bardzo przywiązani do religii.
3.Zaduma (tefekkür), milczenie (sükut) i wspominanie, cytowanie (zikr) to znaczy zawsze
powinno się myśleć o istnieniu Allahu teala i Jego darach, nie powinno się mówić bez potrzeby, z
nikim się nie spierać, mówić tak mało, jak to jest tylko możliwe i zawsze wspominać imię Allahu
teala.
4.Stan i stanowisko to znaczy powinno się światłem, które dociera do serca, zrozumieć swój
stopień oczyszczenia ducha i znać swoją granicę (zakres).
Według uczonych sufizmu prawdziwą egzystencją jest tylko Allahu teala. Allahu teala jest
absolutną egzystencją, absolutnym dobrem, absolutnym pięknem. Będąc ukrytym skarbem chciał
samego siebie pokazać. Stworzenie świata i wszystkiego, co żyje na ziemi, jest tego powodem.
Allahu teala nie znajduje się w żadnym człowieku. Żaden człowiek nie stanie się bogiem. Allahu
teala stworzył atrybuty człowieka podobne do wyglądu Jego atrybutów. Jednak to podobieństwo
jest tak małe, że jeśli Jego atrybuty przyjmiemy za morze, to atrybuty człowieka będą tylko jego
pianą.
Celem sufizmu było zetknięcie człowieka z „boskimi sprawnościami,” to znaczy poznanie
atrybutów Allahu teala. Jego samego poznanie nie jest możliwe. Nasz Prorok (sallallachu alejchi
we sellem) powiedział: „Nie myślcie o osobie Allahu teala. Myślcie o Jego darach!” to znaczy
nie powinno się myśleć o tym, jak On sam wygląda, lecz o Jego właściwościach i darach,
którymi ludzi darzy. Pewnego dnia powiedział też: „Wszystko to, co przyjdzie na myśl wtedy,
kiedy myśli się o Allahu teala, nie jest Allachem.” Możliwości rozumu człowieka są
ograniczone i dlatego też nie zrozumie on tego, co jest poza jego granicami. Jeśli zacznie się nad
tym zastanawiać, to się pomyli. Nie dotrze do prawdy. Rozum człowieka, myśl człowieka nie jest
w stanie pojąć subtelności i mądrości wiedzy religijnej i dlatego też ci, którzy pomieszali wiedzę
religijną z filozofią, odsunęli się od prawidłowej drogi wskazanej przez religię islamską. Stali się
zwolennikami spaczonych sekt (heretykami) lub niewierzącymi. Zwolennicy tych sekt nie należą
do niewierzących, są oni muzułmanami odchodzącymi z prawidłowej drogi, należącymi do
jednej z 72 spaczonych sekt. Te ofiary filozofii są muzułmanami, ponieważ zrozumiane przez
nich błędnie wierzenia z Kuran-y Kerim nie są powodem bluźnierstwa. Należy powiedzieć, że:
„Nie ma czegoś takiego, jak islamska filozofia. Istnieją jednak tacy, którzy później filozofię
wmieszali do Islamu.” Według uczonych sunna (rahime humullahu teala) pomiarem wiedzy
islamskiej nie jest rozum ludzki, ludzkie myślenie, lecz jedynie wersety z Kuran-y Kerim i
św.Hadisy, których znaczenie jest oczywiste (muhkem). Zasadą sufizmu jest poznanie samego
siebie przez człowieka, swojej niemocy, biedy. Sufizm oparty jest na zasadzie miłowania tylko
Allacha, wielkiej miłości wobec Niego. To można uzyskać tylko poprzez naśladowanie
Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Posuwając się na drodze sufizmu w sercu zachodzi
wiele stanów. Jednym z nich jest wahdet-i wudżud, tzn. „Egzystencja jest jedna. Stworzenia są
objawem zewnętrznym Stworzyciela.” Jest tak, jak poinformowano w Kuran-y kerim, Allahu
teala objawi się w sercu człowieka. Jednak te objawienia są tylko objawieniem atrybutów (cech)
Allahu teala. Nie ma to nic wspólnego z rozumem. Uczeni sufizmu odczuwają objawienie
Allacha w sercu, dlatego też śmierć dla nich nie jest nieszczęściem, lecz czymś bardzo pięknym i
słodkim, jest tylko dla nich powodem radości powrotu do Allahu teala. Wielki uczony
mistycyzmu Mewlana Dżelaluddin-i Rumi (rahime hullahu teala) nazywa śmierć Szeb-i Aruz
(Nocą poślubną). W sufiźmie nie ma miejsca na smutek i beznadziejność. Istnieje tylko miłość i
fenomen. Mewlana (rahime hullahu teala) powiedział: „Nasze bractwo derwiszów nie jest
bractwem beznadziei.” Jego oryginalne słowa brzmią w ten sposób: „Baza, Baza, Her ancze hesti
Baza.” (Przyjdź, przyjdź, bez względu na to kim jesteś, przydź, jeśli jesteś też politeistą,
bałwochwalcą, czcicielem ognia, przyjdź! Nasze bractwo derwiszów nie jest bractwem
beznadziei. Jeśli nawet złamałeś obiecane słowo poprawy 100 razy, przyjdź!) Wśród
uczonych sufizmu znajdują się tacy wielcy uczeni jak: Imam-i Rabbani, Dżunejd-i Bagdadi,
Abdulkadir-i Gejlani, Mewlana Dżelaluddi-i Rumi i wielbiciele Stworzyciela jak: Sułtan
Weled, Junus Emre, Mewlana Halid z Bagdadu. Powyżej opisany stan “Wahdet-i wudżut” jest
celem sufizmu, a nie jego końcem. W drodze prowadzącej do celu wiedza powstająca w sercu nie
ma nic wspólnego z rozumem, z rozmyślaniem i z materią. Nie znajduje się ona w sercu, lecz jest
widoczna w sercu. Ze względu na to powinno się mówić zamiast wahdet-i wudżud wahdet-i
szuhud. Serce po oczyszczeniu staje się jak lustro. To, co widzi się w sercu, nie jest samym
Allahu teala ani też jego atrybutami. Wygląd jest cieniem atrybutów. Allahu teala obdarzył ludzi
podobieństwem wyglądu swoich atrybutów jak: widzenie, słyszenie, posiadanie wiedzy. Nie są
one jednak takie same jak Jego. Jego widzenie jest wieczne, nieskończone. Wszystko zawsze
widzi, bez pośrednictwa i bez przyrządów zawsze widzi. Widzenie człowieka nie jest takie,
dlatego też Jego widzenie jest prawdziwym widzeniem. Mówimy, że widzenie człowieka jest
podobieństwem tego widzenia, jego cieniem. Jak cień widzenia objawia się w oczach, słyszenia
w uszach, tak cień miłowania, posiadania wiedzy i jeszcze innych atrybutów objawia się w sercu
człowieka, ma w nim miejsce. Jak oczy, żeby móc widzieć powinny być zdrowe, bez wady, tak
też serce, żeby uzyskać to objawienie, powinno być zdrowe.

Zikr i tarikat

Abdullah bin Abbas (rahimehullah) w komentarzu „Tibjan” napisał: „Allahu teala wobec
wszystkich nakazów dokonał granicy. Gdy się przekroczy tą granicę, to ma się
usprawiedliwienie. Ten, kto ma usprawiedliwienie zostanie mu wybaczone. Jednak tylko
wobec nakazu zikr tak nie jest. Wobec zikr nie ma granicy i usprawiedliwienia. Żadne
usprawiedliwienie nie zwolni od wykonania zikr. Allahu teala raczył: siedząc, leżąc, gdy nic
nie robicie dokonujcie zikr, wszędzie i zawsze w każdym stanie powinno się sercem i
językiem wspominać Allaha, nigdy nie zapomnieć o tym.”
„Mnie wspominajcie (dokonujcie zikr)! Ja wtedy też będę was wspominał.”(Sura
Bakara:152)
„Ej, muzułmanie! Powtarzajcie imię Allaha sercem i językiem. Zyskacie ocalenie.”(Sura
Enfal: 40)
„Zawsze często wspominajcie Allaha! Zyskacie na ziemi i w ahiret ocalenie!”(Sura
Dżuma:10)
„Ej, wierzący zawsze i bardzo wspominajcie Allaha” (Sura Ahzab:41)
„Jestem razem ze sługami, którzy mnie wspominają.” (Hadis kudsi Tibjan)
„Najwyższy stopień posiadają ci, co Allaha wspominają (robią zikr).”„Znakiem, że Allah
kogoś kocha jest lubienie zikr.” „Allah kocha tych, co Jego wspominają.” (Bejheki)
 Zikr znaczy uratowanie siebie od zapomnienia Allahu teala. A więc każdy sposób, który
doprowadza do tego, że nie zapomina się Allahu teala jest zikr. W takim razie spełnianie
nakazów i unikanie zakazów jest też zikr. Dokonywanie sprzedaży i zakupów przestrzegając
nakazów religii jest zaliczane do zikr, ponieważ podczas ich robienia przypomina się właściciela
tych nakazów i zakazów i tak zapomnienie odchodzi. Wypowiedzenie Besmele, idąc, stojąc,
siedząc wypowiadanie Kelime Tewhid (La ilahe illalah), salawat i tym podobnych modlitw jest
wspominaniem Allahu teala.
„Utrzymanie wiary w sercu zachodzi tylko poprzez zikr.” (Sura Rad:28)
„Wspominający mnie jest wobec mnie wdzięczny, zapominający jest niewdzięczny.”
(Taberani)
„Kto w nocy nie wstaje, by dokonać ibadet, kto nie wydaje swojego majątku w dobrych
celach, ten niech często wspomina Allaha!” (Bezzar)
„Najlepszym zikr jest powiedzenie La ilahe illallah.” (Tirmizi)
„Najwartościowszym czynem jest powiedzenie La ilahe illallah.” (Hakim)
„Mówiący La ilahe illallah zostanie uratowany od kłopotów i nieszczęść.”
Nasz Prorok Muhammed (sallallahu alejchi we selem) w każdej chwili wspominał Allahu teala.
Tasavvuf znaczy Allahu teala bardzo wspominać.
Na tej drodze najwyższym stopniem jest poznanie Allahu teala. Ta umiejętność polega też na
zniknięciu w Allahu teala. Poznanie Allaha oznacza: wiedzieć o Jego istnieniu, poza Nim
wszystko nie istnieje. To nieistnienie nazywa się Fenaa. Są dwa rodzaje fenaa:
Fena-i kalb: w sercu poza Allahem o wszystkim zapomnieć, tylko o Nim pamiętać, serce poza
Nim nikogo i nic innego nie kocha i nie zna.
Fena-i nefs: zniknięcie naszego”ja” tj. nefs, człowiek znajdzie się w takim stanie, że nie będzie
mówił sobie JA.
I tak poza Allahem nikogo innego nie kocha, nie jest związany ze sobą i innymi ludźmi, nie
posiada żadnych pragnień. Wszystkie czyny takiej osoby są zgodne z Islamem.
Podporządkowanie się nakazom i zakazom jest dla niego słodkie i łatwe. Nie posiada brzydkich
manier. Każdy czyn i ibadet robi z ihlas tj. tylko dla Allaha. Jest prawdziwym prawidłowym
muzułmaninem.
Do tarikat wchodzi się z powodu posunięcia się na drodze tasawwuf, by odczuć w sobie, że się
nie jest.
Tarikat jest po to, by wypełnić szeriat na ziemi. Szeriat składa się z 3 części. Ilim (nauka),
amel (czyny), ihlas (wszystko robić dla Allaha). Tasawwuf jest dla spełnienia tej trzeciej części
tj. ihlas. Zbliżenie się do Allahu teala, dotarcie do Niego, Jego widzenie będzie możliwe tylko w
Ahiret.
Wszystkie tarikaty pochodzą od fejz (duchowa wiedza wypływająca z serca) naszego Proroka.
Eshab-y Kiram (rahimehumullah) z tego źródła wprost pobrali tą światłość, zdolności. Późniejsi
muzułmanie poznali to od nich. Tylko po Ebu Bekr i Ali (rahimehumallah) pobrany fejz,
umiejętności od Proroka (sallallahu alejhi we selem) doszły do dzisiejszych czasów. Pozostałych
Sahabe do kilku wieków. By zyskać ten fejz należy znaleźć kogoś prawidłowego (obecnie
zachodzi to poprzez czytanie książek wielkich uczonych sunna), kto zyskał ten fejz, jego kochać i
wykształcić się przy nim. Tych prawidłowych uczonych z fejz nazywa się Murszid kamil.

Silsilei- Alijje
 Silsilei-Alijje to łańcuch wielkich uczonych, którzy pobrali naukę i fejz od Proroka (sallallahu
alejhi we selem) poprzez Ebu Bekir (rahimehullah):
Nasz Prorok Muhammed (sallallahu alejchi we selem),
Ebu Bekr Syddyk, Selam Farisi, Kasym bin Muhammed, Dżafer Sadyk, Bejezyd Bistami,
Ebul Hasen Harkani, Ebu Ali Farmedi, Jusuf Hamedani, Abdulhalyk Gondżduwani, Arif
Riwegeri, Mahmud Indżirfagnewi, Ali Ramiteni, Muhammed Baba Semasi, Sejjid Emir
Kulal, Behaeddin Buhari, Alauddin Attar, Jakub Czerhi, Ubejdullah Ahrar, Kady
Muhammed Zahid, Derwisz Muhammed, Hadżegi Imkenegi, Muhammed, Baki-Billah,
Imam Ahmed Rabbani, Masum Faruki, Sejfeddin Faruki, Sejjid Nur Muhammed
Bedewani, Mazhar Dżan-y Dżanan, Abdullah Dehlewi, Mewlana Halid Bagdadi, Abdullah
Szemdini, Sejjid Taha Hakkari, Sejjid Muhammed Salih, Sejjid Fehim, Sejjid Abdulhakim
Arwasi (rahimehumullah).
W tej kolejności każdy z nich zyskał fejz od poprzedniego i przekazał swojemu następcy tzn.
następujący byli uczniem swojego poprzednika i od nich tą wiedzę pobrali.
Jeśli ma się jakieś pragnienie, życzenie, to polecane jest przylgnięcie do takiej przyczyny:
Recytuje się Surę Fatiha, 3 razy Surę Ihlas, 3 razy salawat (np.allahume salli we selim ala
sejjidina Muhammed) i nagrodę (zasługę) za to prezentuje się tym błogosławionym ludziom
zaczynając wymienianie ich imion od naszego Proroka Muhammeda (sallallahu alejhi ve selem),
tj. należy je wszystkie kolejno przeczytać i poręczając się na nich dokonuje się modlitwy.

ZAKOŃCZENIE

Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) obdarzył radosną nowiną wspólnotę sunna Ehl-i
sünnet wel dżema’at, że pójdzie ona do Raju. Oni przyjęli to, co usłyszeli od Towarzyszy
św.Proroka tj.Eshab-y kiram (radijallahu teala anhum edżmain), nie wprowadzili w ogóle do tej
wiedzy greckiej filozofii i swoich poglądów. Tą wiedzę wywyższyli ponad wiedzę innych religii,
innych filozofii i swój rozum, ponieważ Islam jest religią zgodną ze zdrowym ludzkim rozumem.
Jeśli rozum wątpi w prawidłowość choć jednej z doktryn Islamu, to można zrozumieć, że jest on
niezdrowy, zepsuty, uszkodzony. Ten, kto uważa, że w religii islamskiej są braki i stara się je
uzupełnić filozofią, jest głupcem. W komentarzu pt. „Ruh-ul-bejan” Ismaila Hakki Bursewi na
końcu szóstego rozdziału napisane jest, że jeśli niewierzący będzie postępował zgodnie ze
zdrowym rozsądkiem, to jego moralność i czyny będą zgodne z nakazami Allahu teala i Allahu
teala obdarzy go wiarą. Uczeni islamscy sunna (rahime humullahu teala) pisali w swoich
książkach o greckiej filozofii tylko po to, by jej zaprzeczyć. Heretyckie sekty starały się o to, by
wprowadzić do wiedzy religijnej filozofię grecką, zaś wyznawcy sunna o to, by odłączyć i
odsunąć ją od wiedzy religijnej. W takim razie ten, kto chce prawidłowo poznać religię islamską i
zrozumieć to, co Allahu teala chce swoimi słowami przekazać ludziom, powinien czytać
odpowiednie książki, których autorami są islamscy uczeni sunna.
Oto zasady religii islamskiej, która koi serca ludzi, oczyszcza ducha i nakazuje w łatwo
zrozumiały dla wszystkich sposób spełnienie tych wysokich nakazów Allahu teala. Zasady
filozofii zaś składają się tylko z ludzkich myśli. Powinno się je czytać tylko po to, by im
zaprzeczyć. Naszym obowiązkiem jest przyjęcie i spełnianie nakazów Allahu teala, które są
wymienione w Kuran-y Kerim, w św.Hadisach i w książkach uczonych islamskich. Taki jest
prawdziwy Islam. Allahu teala zakazał muzułmanom posiadania różniących się wierzeń,
zakładania sekt, wśród nich istnienia różnic w wierze, a tym bardziej też organizowania spotkań
po kryjomu, organizowania potajemnych zgromadzeń, zajmowania się tym, co jest zakazane jak:
oczernianie i obgadywanie. Ten temat znajduje się w następujących wersetach Kuran-y Kerim:
W Surze Mudżadele w 20.wersecie w tym sensie: „Ej, wierzący! Mówiąc potajemnie nie
szeptajcie o popełnionych grzechach, wrogości i występowaniu przeciwko Prorokowi (z tego
względu też przeciwko urzędom kierującym muzułmanami)! Mówcie tylko o robieniu dobra i o
chronieniu się wystąpienia przeciwko Allachowi. Takie potajemne spotkania są czymś
chcianym przez szatana, żeby zmartwić muzułmanów.”
W Surze Dżasije w 17.wersecie w tym sensie: „Na temat religii daliśmy im wyraźne znaki.
Zaś oni po zesłaniu im nauki z powodu nieznoszenia siebie nawzajem doszli do rozdziału. W
dniu Sądu Ostatecznego Stworzyciel da na pewno pomiędzy nimi wyrok na temat
okoliczności ich podziałów.”
W Surze Rum w 32.wersecie w tym sensie: „Nie należcie do tych niewierzących, którzy
będą się cieszyć, gdy dojdzie do rozdziału w religii, powstania różnych grup i każda grupa
będzie uważała za prawidłowe wierzenie swojej grupy.”
W Surze Hadid w 20.wersecie w tym sensie: „Wiedzcie o tym, że życie na ziemi składa się z
zabawy, zajmowania się czymkolwiek, zdobienia się, wśród was wychwalania się nawzajem,
starania się o posiadanie jeszcze więcej majątku i dzieci. To zaś podobne jest do tego
deszczu, który sprawia radość siewcom, gdy z czarnej ziemi wydobywa się zieleń. Te rośliny
później usychają. Stają się żółte. Później śmieciem. W życiu pozagrobowym zaś (dla tych, co
pasjonują się światem) są ciężkie i nieskończone męki. (Dla tych, co środki do życia zdobywają
zgodnie z nakazami Allacha) tam jest aprobata Allacha i wybaczenie. Życie na ziemi jest
tylko okresem zwodnym, przejściowym.”
Islam darzy człowieka wielką wartością. Allahu teala w Surze Tin w 4.wersecie głosząc w tym
sensie: „Ja stworzyłem człowieka w najpiękniejszym kształcie” przywiązuje do człowieka
wielką wagę i nakazuje mówiąc: „Nie zabijaj!” Wg chrześcijan człowiek przychodzi na świat
jako grzesznik. Wg religii islamskiej zaś wszyscy ludzie rodzą się nieskazitelni, zdatni do bycia
muzułmaninem. Dopiero potem czyny każdego człowieka należą do niego samego. W Surze
Zumer w 41.wersecie i w Surze Junus w 108.wersecie jest głoszone w tym sensie: „Być na
prawidłowej drodze jest na korzyść człowieka, spaczający na swoją szkodę spacza,”
ponieważ Allahu teala zesłał im jako Proroka swojego najukochańszego sługę Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem) i jako przewodnik największą księgę Kuran-y Kerim. Potępiający i
nieidący drogą wskazaną wyraźnie w Kuran-y Kerim i przez Proroka Muhammeda (sallallachu
alejchi we sellem) zostaną na pewno ukarani.
W Surze Sad w 87.wersecie głoszone jest w tym sensie: „Koran jest dla wszystkich ludzi
tylko radą.” W Surze Isra w 15.wersecie w tym sensie: „Kto pójdzie prawidłową drogą, ten
pójdzie na swoją korzyść. Kto ulegnie swojemu rozumowi, to spaczy tylko na swoją szkodę.
Nikt nie będzie cierpiał za kogoś innego grzechy. My nie zsyłając Proroka nie będziemy
karać.”
Powinniśmy modlić się o to, by Allahu teala obdarzył nas prawidłową wiarą. A to jest możliwe
tylko poprzez przyjęcie najprawdziwszej i ostatniej religii islamskiej i czytanie książek uczonych
islamskich sunna, w których ta droga jest prawidłowo opisana.
Allahu teala nie jest zmuszony do czynienia ludzi wierzącymi, muzułmanami. Jak Jego litość
jest nieskończona, tak też i Jego tortury są nieskończone. Jego sprawiedliwość jest również
nieskończona. Wiarą obdarzy tego, kogo zechce bez powodu, jeśli nawet nie chce się. Powyżej
poinformowaliśmy, że obdarzy też prawidłową religią tych, którzy działają zgodnie ze zdrowym
rozsądkiem, posiadają dobry charakter i prawidłowe czyny. To, czy człowiek umrze jako
wierzący czy też niewierzący, będzie oczywiste w ostatnim jego oddechu. Kto całe życie spędził
jako wierzący, jednak w ostatnich dniach stracił wiarę, umarł bez wiary, będzie znajdował się na
Sądzie Ostatecznym wśród niewierzących. Kto chce umrzeć jako wierzący, powinien codziennie
modlić się o to. Allahu teala ze względu na swoje nieskończone miłosierdzie poinformował ludzi
zsyłając Proroków o tym, że był i jest jeden i jak powinno się wierzyć. Wiarą nazywa się
potwierdzenie tego, o czym poinformował Prorok (sallallachu alejchi we sellem). Ci, którzy nie
zgadzają się z Prorokiem (sallallachu alejchi we sellem), zaprzeczają mu, są niewierzącymi.
Niewierzący będą palić się w Piekle w nieskończoność. Ci, którzy przed śmiercią nie usłyszeli o
Proroku (sallallachu alejchi we sellem), jednak myślą o tym, że Allahu teala był i jest jeden i
tylko w to wierzą, pójdą do Raju. W ten sposób nie myślący, jeśli nie uwierzy, to nie pójdzie do
Raju. Z powodu niezaprzeczenia Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem) nie pójdzie też do
Piekła. W dniu Sądu Ostatecznego po rozliczeniu zniknie. Wieczne męki w Piekle są karą dla
tych, którzy usłyszeli o Proroku (sallallachu alejchi we sellem) i mu nie uwierzyli. Wśród tych
uczonych islamskich (rahime humullahu teala) jeśli są też tacy, którzy mówią, że „Do Piekła
pójdą ci, którzy nie uwierzyli, ponieważ nie zastanawiali się nad istnieniem Allahu teala,” to
dotyczy to tych, którzy po usłyszeniu o Proroku (sallallachu alejchi we sellem) nie myśleli.
Posiadający rozum nie zaprzeczy Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem). Od razu uwierzy.
Ten zaś, kto nie ulegnie rozumowi, lecz ulegnie sobie, swoim pożądaniom i przez innych
zostanie oszukany, nie uwierzy, zaprzeczy. Wuj Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we
sellem) Ebu Talib kochał Go bardziej od swoich rodzonych dzieci, przy każdej sposobności
wychwalał Go i napisał wychwalające Go kasydy. W historii jest obszernie opisane o tym, jak
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) przyszedł do niego, gdy był on na łożu śmierci i
pomimo, że błagał go, żeby on uwierzył, to Ebu Talib niechcąc odsunąć się od tradycji został
pozbawiony możliwości uwierzenia. Choroba ulegania tradycji, modzie jest jedną z pułapek
naszego „ja”. Wielu ludzi wpadając w te pułapki zostało pozbawionych wielkiego szczęścia,
wynagrodzenia. Na ten temat Allahu teala głosi w Kuran-y Kerim w tym sensie: „Wasze ja
(nefs) znajcie jako waszego wroga, ponieważ wasze ja jest mi wrogiem!” Kto urodził się jako
chrześcijanin i uzyskał chrześcijańskie wychowanie nie wyzwoli się łatwo z jego wpływów.
Później, gdy zmieni religię, zostanie przez przyjaciół pogardzony, być może odsunie się nawet od
niego jego rodzina. To wszystko jest tylko jednym z powodów, jednak największym brakiem jest
to, że w ostatnich czasach muzułmanie sami nie znają swojej czystej i logicznej religii. Fałszywa
wiedza o Islamie, błędne komentarze niektórych niewykształconych ludzi o religii i heretyków
należących do jednej z 72 spaczonych sekt, przeczące pisma pod osłoną nauk ścisłych i
oszczerstwa fanatyków nauk ścisłych bardzo źle wpływają na tych, którzy nie są muzułmanami,
czynią ich niechętnymi wobec tej czystej, logicznej, ludzkiej i prawdziwej religii. Wielką szkodę
też w przedstawianiu religii islamskiej wyrządzają państwa islamskie, które nie są sunna. Dzisiaj
na świecie znajduje się 40 państw islamskich, w części z nich znajdują się tzw.znawcy religii,
którzy informują błędnie cały świat na temat religii islamskiej i są powodem ich błędnego
przekonania. W krajach, które nie są sunna, Kuran-y Kerim jest błędnie komentowany, a nawet
zaprzecza się niektórym Prorokom (alejchimussalewatu wetteslimat) np.Adamowi
(alejchisselam). Nie ma wątpliwości, że z czasem rządzący tymi państwami poznają prawdę,
zaniechają tego błędnego zachowania się i znajdą drogę wskazaną w milionach wartościowych
książek napisanych przez uczonych islamskich sunna (rahime humullahu teala).
Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) poinformował o tym, że nie posiadający
wiary będą palili się w nieskończoność w Piekle. Ta wiadomość jest na pewno prawidłowa.
Należy wierzyć w nią tak, jak wierzy się w to, że Allahu teala jest jeden. Co to znaczy palić się
wiecznie w ogniu piekielnym? Jeśli jakikolwiek człowiek pomyśli o katastrofie wiecznego
palenia się w ogniu, to powinien ze strachu stracić rozum. Zacznie szukać możliwości uratowania
siebie od tej strasznej katastrofy. Znalezienie wyjścia z tej sytuacji jest bardzo proste. Człowieka
z tej nieskończonej katastrofy ratuje: „Wiara w to, że Allahu teala był i jest jeden, Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) jest Jego ostatnim Prorokiem i to wszystko, o czym On
poinformował jest prawdą.” Temu, kto powie, że nie wierzy w te nieskończone męki i dlatego też
nie boi się takiego nieszczęścia i nie szuka sposobu uratowania się przed tym nieszczęściem,
odpowiadamy pytaniem: „Czy posiada się dowód gwarancji na to, by nie wierzyć? Która z nauk i
technik jest przeszkodą temu, żeby uwierzyć?” Oczywiście nie pokaże dowodu. Czy nazwie się
nauką, techniką te słowa, które nie posiadają gwarancji, dowodu? Nazwie się je tylko
mniemaniem i prawdopodobieństwem. Jeśli istnieje nawet choć tylko jedno prawdopodobieństwo
na milion, na miliard, to czy nie powinno się chronić od tak strasznego nieszczęścia, jakim jest
„wieczne palenie się w ogniu.” Czy nawet ten, kto nie jest za bardzo mądry, nie będzie
wystrzegał się takiego nieszczęścia? Czy nie będzie szukał możliwości, by uratować się od
prawdopodobieństwa wiecznego palenia się w ogniu? Widać więc, że każdy człowiek
posiadający rozum powinien uwierzyć. Uwierzyć nie znaczy ulegać takim trudnościom jak:
płacenie podatków, odpłacanie majątku, noszenie ciężarów, znoszenie trudności spełniania
obowiązków religijnych, unikanie tego, co jest przyjemne i słodkie. Wystarczy tylko uwierzyć
szczerze całym sercem. Nie musi się o tej wierze informować niewierzących. Dawanie małej
możliwości wiecznego palenia się przez tych, którzy nie wierzą w to, a nawet tylko ich
przypuszczanie na ten temat, jest potrzebą rozumu, ludzkości. Czy nie jest głupotą, a także
bardzo wielkim szaleństwem ignorowanie wiary, której brak przybliża fakt wiecznych męk i
która jest jedynym i pewnym sposobem uratowania się od tego?
Senaullah Pani-puti (rahmetullahi alejch) w książce pt. „Hukuk-ul-Islam” napisał, że
„Egzystencję Allahu teala, Jego atrybuty, z czego jest zadowolony i co Mu się podoba można
zrozumieć tylko z informacji danych przez Proroków (alejchimusselam). Nie jest się w stanie
zrozumieć tego rozumem. O tym poinformował nas Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we
sellem). Dzięki staraniom czterech pierwszych kalifów zostały one wszędzie rozpowszechnione.
Niektóre wiadomości zostały usłyszane przez niektórych z Przyjaciół Proroka (sallallachu alejchi
we sellem), którzy też potem wszystkie je zebrali. Z tego powodu powinniśmy być im bardzo
wdzięczni i dlatego też jest nakazane kochanie ich wszystkich, chwalenie i podporządkowanie się
im (rydwanullachi teala alejchim edżmain).”
Chcemy tutaj jeszcze raz powtórzyć: W Islamie istnieją cztery prawdziwe mezheby (szkoły
religijne). Ich wierzenia, wiara jest taka sama. Te cztery mezheby są wierzenia sunna. Są one
zgodne z nakazami i zakazami wyraźnie poinformowanymi w Kuran-y Kerim i św.Hadisach,
pomiędzy nimi nie ma żadnych rozbieżności. Różnią się tylko pod względem zrozumienia tego,
co nie jest poinformowane wyraźnie o czynach. Te niewielkie różnice są miłosierdziem Allahu
teala dla muzułmanów. Ludzie ze względu na różne zdrowie, wykonywaną pracę i zamieszkałe
miejsca podporządkowują się tej mezhebie, według której jest im łatwiej spełniać obrządki
religijne i poznają jej książki prawa islamskiego, w jaki sposób powinni spełniać obrządki
religijne. Gdyby istniała tylko jedna mezheb, to wszyscy musieliby być tylko jej
podporządkowani. Wielu ludziom byłoby to ciężko, a nawet niemożliwe. Muzułmanów
podporządkowanych do jednej z tych czterech mezheb nazywa się sunna. Traktują oni siebie
nawzajem jako braci. W całej historii nie zaszło pomiędzy nimi do żadnych walk. Nie oczerniają
siebie nawzajem. Wierzą w to, że każda z tych czterech dróg prowadzi do Raju.
Najpierw powinniśmy poznać prawdziwą wiarę, o której poinformowali uczeni islamscy sunna
(rahime humullahu teala). Później powinniśmy w odpowiedni sposób uwierzyć w to, co
poznaliśmy. Posiadający zepsutą wiarę nie uzyska aprobaty, miłości Allahu teala, będzie
pozbawiony Jego miłosierdzia i pomocy, nie znajdzie wygody i spokoju. Po poprawieniu wiary
poprawmy też naszą moralność! Przylgnijmy całym sercem do Islamu, to znaczy przestrzegajmy
nakazów i zakazów Allahu teala i naszego Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Oczyśćmy
nasze serca spełniając obowiązki nakazane nam przez Allahu teala, o których poinformował nas
Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) Chroniąc się od tego, co jest zakazane i
wątpliwe, poprawmy nas samych, siebie i nasze zdrowie. W ten sposób czyniących serca będą
chciały czynić zawsze dobro, zło nie przyjdzie im nawet na myśl. Łatwo będzie pracować w
najwyższej uczciwości, jeśli serce i duch będą czyste, a ciało silne, razem po przyjacielsku. Nie
dajmy się oszukać słowom i propagandzie wrogów Islamu, heretyków, nie należących do żadnej
z mezheb. Jeśli będziemy takimi prawdziwymi muzułmanami i będziemy czynić pożyteczne
czyny, to Allahu teala obdarzy nas Swoją aprobatą i będzie nam pomagać. Jeśli nie poprawimy
naszej wiary, nie będziemy posłuszni religii Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), nie
będziemy czynić dobrych uczynków, będziemy walczyć w imieniu spaczonych wierzeń lub
spaczymy na złą drogę ze względu na swoje osobiste korzyści, to wtedy Allahu teala uczyni nas
wśród podłych najpodlejszymi. Wtedy to, biada nam!

DODATEK

1.Cuda Muhammeda (alejchisselam)

Poniższe zapisy zostały zaczerpnięte z książki pt. „Mirat-i Kainat”. W tej książce zostały
podane też źródła większości cudów, my tych źródeł nie zapisaliśmy. Większość cudów
przedstawiliśmy też w skrócie.
Istnieje wiele świadectw informujących o tym, że Muhammed (sallallachu alejchi we sellem)
jest prawdziwym Prorokiem. Allahu teala raczył: „Gdybym ciebie nie stworzył, to nic bym nie
stworzył.” Wszystkie stworzenia wskazują na istnienie i jedność Allahu teala i na prawdziwość
Proroctwa błogosławionego Muhammeda i jego wyższość. Cudowne stany błogosławionych
ludzi z jego wspólnoty religijnej są też Jego cudami, ponieważ zachodziły one u tych, którzy Mu
uwierzyli i szli Jego drogą. A nawet cuda wszystkich Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat)
zaliczane są do cudów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), ponieważ chcieli oni
być zaliczani do Jego wspólnoty, inaczej mówiąc wszyscy oni zostali stworzeni z jego światłości,
ich cuda uważa się też za cuda Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Te słowa zostały
napisane pięknym językiem przez Imam-i Busajrı w „Kasıde-i Bürde.”
Cuda Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) ze względu na czas zostały
podzielone na trzy części:
1. Cuda, które zdarzyły się od chwili stworzenia jego świętego ducha do czasów tzw. „bi’set,”
w których zostało powiadomione mu jego Proroctwo.
2. Cuda, które miały miejsce od czasów „bi’set”do jego śmierci.
3. Cuda, które zaszły po jego śmierci i zajdą do końca świata.
Pierwsze z nich nazywa się „Irhas,” co znaczy początki. Oprócz tego dzielą się one na dwie
grupy, w których znajdują się cuda widziane lub niewidziane, które można pojąć tylko
rozumem. Tych wszystkich cudów jest tak dużo, że jest niemożliwe, by można było je policzyć.
Poinformowano, że cudów należących do drugiej części jest 3000. Poniżej zamieszczamy
niektóre z nich, które są najbardziej słynne:
1. Największym cudem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) jest Kuran-y
Kerim. Wszyscy poeci, pisarze, którzy żyli do dzisiejszych czasów, byli bezsilni i pełni
podziwu wobec poezji i znaczenia Kuran-y Kerim. Nie potrafili powiedzieć nawet jednego
podobnego wersetu. Wypowiedź i retoryka jego nie jest podobna ludzkim słowom, bo jeśli
usunie się lub dopowie choć jedno słowo, to od razu piękno melodyjności i treści ulegnie
zepsuciu, również poszukiwania w zamianie słów na inne słowa zakończyły się
niepowodzeniem. Jego poezja nie jest podobna do wierszy arabskich poetów. Podaje wiele
wiadomości o zdarzeniach, jakie zaszły w przeszłości i jakie będą miały miejsce w
przyszłości. Czytający i słuchający nie są w stanie się nim nasycić, jeśli nawet się zmęczą,
to nie odczuwają znużenia. Wieloma doświadczeniami udowodniono, że ten, kto czyta lub
słucha Kuran-y Kerim uwalnia się z przygnębienia. Zdarzało się nawet, że niektórzy, gdy
słuchali go i przy tym myśleli o życiu pozagrobowym zastanawiając się nad swoimi
grzechami i stanie, to serca ich zaczynały się lękać i ze strachu umierali. Wielu radykalnych
wrogów Islamu przyznaje się do tego, że uwierzyli z powodu słuchania Kuran-y Kerim,
którego słowa dotarły do ich serc i je zmiękczyły. Niektórzy z wrogów Islamu i
niewierzących noszący imiona muzułmańskie zwani muattala, melahide, karamita pomimo,
że bardzo starali się Kuran-y Kerim zmienić, zniekształcić i znaleźć podobne słowa, to
jednak żadnemu z nich nie udało się spełnić tych pragnień. Zaś Tora i Ewangelie były i
będą zawsze zmieniane przez ludzi. Wszystkie nauki, piękno, którego nie uzyska się przez
doświadczenia, dobrą moralność, piękny charakter, zasługi zapewniające człowiekowi
wyższość, dobre uczynki prowadzące do uzyskania szczęścia na ziemi i po śmierci, wiedza
o początku i końcu wszystkich stworzeń, wszystko, co jest człowiekowi pożyteczne i
szkodliwe jest w Kuran-y Kerim otwarcie lub szyfrem poinformowane. Zaszyfrowane
wypowiedzi mogą być zrozumiane tylko przez specjalistów poprzez gruntowne studia i
potrzebne wskazówki. Nauki i tajemnice znajdujące się we wszystkich niebiańskich
księgach tj. w Torze, w Psalmach i w Ewangelii zostały zawarte w Kuran-y Kerim.
Wszystkie nauki znajdujące się w Kuran-y Kerim zna tylko Allahu teala. Większość z nich
oznajmił swemu ukochanemu Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem). Powiadomiono, że
szanowny Ali i szanowny Hussejn (radyjallachu teala anhuma) większość z tych nauk znali.
Recytowanie Kuran-y Kerim jest bardzo wielkim darem Allahu teala i obdarzył On tylko
nim wspólnotę muzułmańską. Aniołowie są pozbawieni tego daru, dlatego też tam, gdzie go
się czyta, zbierają się i słuchają. Wszystkie komentarze informują tylko o małej części nauk
znajdujących się w Kuran-y Kerim. W dniu Sądu Ostatecznego Prorok Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) będzie na kazalnicy recytował Kuran-y Kerim i słuchający
wszystkie nauki zrozumieją.
2. Jednym z największych znanych cudów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we
sellem) jest podzielenie księżyca na dwie części. Ten cud nie został udzielony żadnemu
innemu Prorokowi. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem), gdy miał 52 lata, to
przyszli do niego niewierzący ze swoimi przewodnikami należącymi do plemienia Kurejsz
z Mekki i powiedzieli: „Jeśli jesteś Prorokiem, to podziel księżyc na dwie części.”
Muhammed (alejchisellam) bardzo chciał, by wszyscy mu uwierzyli, a tym bardziej
znajomi i krewni. Podnosząc ręce pomodlił się. Allahu teala przyjął jego modlitwę,
podzielił księżyc na dwie części. Połowa ukazała się nad jedną górą, a druga połowa nad
jeszcze inną. Niewierzący powiedzieli, że Muhammed dokonał czarów. Nie uwierzyli Mu.
3. Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) podczas niektórych walk z niewierzącymi, gdy
brakowało wody, to wkładał swoje święte ręce do naczynia z wodą i tak pomiędzy jego
palcami wypływała woda, która z naczynia ciągle się wylewała. Tej wody piło i używało
 czasami osiemdziesiąt, czasami pięćset, czasami tysiąc pięćset ludzi, a w czasie walk Tebuk
siedemdziesiąt tysięcy ludzi i zwierząt. Gdy wyciągał święte ręce z wody, to woda
przestawała wypływać.
4. Pewnego dnia udał się do domu swego wujka Abbasa. Gdy usiadł obok niego i jego dzieci,
to przykrył ich swoim okryciem i powiedział: „O mój Stworzycielu! To jest mój wujek,
brat mojego ojca. Oni są członkami mojej rodziny. Jak ja okrywam ich tym okryciem,
tak i Ty też ich przed ogniem Piekła okryj, chroń!” Ze ściany usłyszano trzy razy głos:
amin.
5. Pewnego dnia, gdy niektórzy ludzie domagali się od niego cudu, to zawołał z daleka
drzewo. Drzewo pociągając swoimi korzeniami podeszło do Niego, pozdrowiło Jego i
powiedziało: „Eszhedu en la ilache illa’llach we eszchedu enne Muhammeden abduhu we
Rassuluh.” (Przysięgam, że Allach jest jeden i Jego Prorokiem jest Muhammed.) Potem
odeszło i stanęło na swoim dawnym miejscu.
6. Podczas walk w Hajber, gdy podano mu zatrutą pieczeń z barana, to usłyszano głos:
„Proroku nie jedz mnie, jestem zatruty!”
7. Pewnego dnia zwrócił się do jednego z bałwochwalców, który trzymał swego bożka w
ręku: „Czy uwierzysz mi, jeśli bożek mi odpowie?” Człowiek ten odpowiedział: „Od
pięćdziesięciu lat go czczę. Do tej pory mi nic nie powiedział. W jaki sposób tobie
odpowie?” Muhammed (sallallachu alejchi we sellem), gdy się spytał: „Ej, bożku powiedz,
kto ja jestem?” usłyszano głos: „Ty jesteś Prorokiem Allacha.” Właściciel bożka przeszedł
od razu na Islam.
8. W Mesdżid an-Nebi w Medynie znajdowało się wyschnięte drzewo daktylowe. Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) podczas kazań opierał się o to drzewo.
Nazywano je Hannane. Gdy zrobiono kazalnicę, to nie poszedł więcej pod Hannane.
Wkrótce usłyszała cała wspólnota w meczecie płaczący głos drzewa. Na to zszedł Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) z kazalnicy i objął Hannane. Przestało ono
płakać. Powiedział: „Gdybym je nie objął, to z powodu rozstania płakałoby ono do
końca świata.” Takich cudów wiele widziano i przekazano.
9. Często widziano, że trzymane przez niego w ręku kamyki i resztki jedzenia wydawały głos
jak pszczoły powtarzając imię „Allach.”
10. Pewien niewierzący przyszedł do błogosławionego Proroka i spytał się: „Skąd ja mogę
wiedzieć, że ty jesteś Prorokiem?” Prorok (sallallachu alejchi we sellem) odpowiedział:
„Jeśli zawołam kiść z tego daktylowego drzewa i rzeczywiście ona przyjdzie do mnie,
to czy przyjmiesz moją religię?” Niewierzący obiecał, że przyjmie jego wiarę. Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) zawołał kiść daktyli, by przyszła do niego. Kiść
zeszła z drzewa i pobiegła do niego. Wtedy to błogosławiony Muhammed powiedział:
„Wróć na swoje miejsce!” i kiść wróciła na drzewo, zawisła na swoim dawnym miejscu.
Widząc to niewierzący przeszedł na Islam.
11. W Mekke kilka wilków porwało ze stada owce. Gdy pasterz napadł na wilki, by ratować
swoje owce, to jeden z wilków powiedział mu: „Czy nie boisz się Allahu teala zabierając
mi moją dawkę żywnościową?” Pasterz odpowiedział: „Jestem bardzo zaskoczony tym, że
wilk może mówić.” Wilk odpowiedział mu: „Czy chcesz bym dał ci wiadomość, która
ciebie jeszcze bardziej zaskoczy? W Medynie Prorok Allahu teala Muhammed (sallallachu
alejchi we sellem) pokazuje cuda.” Pasterz opowiedział szanownemu Prorokowi to
zdarzenie i został muzułmaninem.
12. Pewnego dnia zaproszono pewnego chłopa do przyjęcia wiary. Powiedział on, że jeśli
zmarła córka sąsiada muzułmanina odżyje, to przyjmie on wiarę. Poszli na cmentarz.
 Prorok Muhammed (alejchisselam) wypowiadając imię tej dziewczyny zawołał ją. Z grobu
usłyszano głos i potem wyszła ona na zewnątrz. Prorok Muhammed (alejchisselam) spytał
się jej: „Czy chcesz wrócić na ziemię?” Odpowiedziała: „O błogosławiony Proroku! Nie
chcę wrócić na ziemię. Tutaj jest mi lepiej niż w domu ojca. Tutaj życie pozagrobowe
muzułmanów jest lepsze od ziemskiego.” Chłop widząc to od razu przeszedł na Islam.
13. Dżabir bin Abdullah (radyjallachu teala anh) upiekł owcę. Prorok (sallallachu alejchi we
sellem) jedząc ją wraz ze swymi towarzyszami powiedział: „Nie łamcie kości jedzonej
owcy!” Potem zebrawszy koście położył na nich swoje błogosławione ręce i pomodlił się.
Wzniosły Allach wskrzesił owcę.
14. Do błogosławionego Proroka przyprowadzono dziecko, które pomimo, że było duże, nie
mówiło. Na pytanie Jego: „Kto ja jestem?” odpowiedziało ono: „Ty jesteś Prorokiem
Allahu teala”. Dziecko odzyskało mowę i mówiło do końca życia.
15. Pewien człowiek, który nadepnął na jajka węża, stracił wzrok. Przyprowadzono go do
Proroka (alejchisselam). Gdy posmarował on jego oczy swoją błogosławioną śliną, to
zaczął on od razu widzieć, a nawet mając osiemdziesiąt lat potrafił nawlekać nitkę na igłę.
16. Muhammed bin Hatib opowiadał: „W dzieciństwie wylano na mnie gotującą się wodę. Całe
moje ciało zostało poparzone. Ojciec zaprowadził mnie do szanownego Proroka, który
błogosławionymi rękoma posmarował śliną moje poparzone miejsca i pomodlił się. Moje
ślady poparzenia od razu znikły.”
17. Pewna kobieta przyprowadziła swego łysego syna. Prorok Muhammed (alejchisselam)
potarł swoimi błogosławionymi rękoma po jego głowie. Od razu został wyleczony. Jego
włosy zaczęły wyrastać.
18. W książce pt. „Sünen” napisanej przez Tirmizi i Nesai opisane jest, że do Proroka
alejchisselam przyszedł niewidomy, który powiedział: „O błogosławiony Proroku, pomódl
się do Allahu teala, bym odzyskał wzrok.” Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we
sellem) odpowiedział: „Dokonaj bezbłędnie ablucji (rytualnego obrządku mycia się) !
Później pomódl się w ten sposób: O mój Stworzycielu! Błagam Cię. Pragnę od Ciebie
stawiając za pośrednika Twego ukochanego Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi
we sellem). O mój ukochany Proroku błogosławiony Muhammedzie! Poprzez twoje
pośrednictwo błagam mojego Stworzyciela. Proszę o to, by ze względu na ciebie, moja
modlitwa została przyjęta. O Stworzycielu! Przyjmij tego najwyższego Proroka za
mego orędownika! Przyjmij moją modlitwę ze względu na jego cześć.” Człowiek ten
dokonał ablucji i w ten sposób pomodlił się. Odzyskał od razu wzrok. Tę modlitwę
wypowiadali zawsze muzułmanie i tak zostawały spełniane ich życzenia.
19. Podczas walk Hadibia zatrzymali się obok pustej studni. Żołnierze skarżyli się na swoje
pragnienie. Poprosił o wiadro wody, z niej dokonał ablucji i napluł do niej, potem wylał ją
do studni. Wziął strzałę i wrzucił ją do studni. Zobaczono, że studnia napełniła się wodą po
brzegi.
20. Podczas jednej z walk żołnierze skarżyli się na brak wody. Prorok Muhammed
(alejchisselam) wysłał dwóch żołnierzy na poszukiwanie wody. Zobaczyli oni na
wielbłądzie kobietę z dwoma bukłakami pełnymi wody. Przyprowadzili ją do
błogosławionego Proroka. Poprosił ją o trochę wody. Opróżniła ona swoją wodę do ich
naczyń. Wszyscy żołnierze przyszli i po kolei napełnili swoje bukłaki. Kobiecie dali daktyle
i napełnili też jej bukłaki. Prorok Muhammed (alejchisselam) powiedział: „Twojej wody
nie pomniejszyliśmy. Nam wodę zesłał Allahu teala.”
21. W Medynie, gdy podczas głoszenia kazania pewien człowiek powiedział: „Proroku Allahu
teala! Z powodu braku wody nasze dzieci, zwierzęta, pola zdane są na zgubę. Pomóż nam!”
 to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) podniósł ręce i zaczął się modlić. Chociaż na
niebie nie było żadnej chmury, nagle chmury zaczęły się zbierać i nim dotknął swojej
twarzy, zaczął padać deszcz. Trwał przez kilka dni. Ponownie podczas kazania ten sam
człowiek, gdy zwrócił się do Proroka (sallallachu alejchi we sellem): „O błogosławiony
Proroku! Z powodu deszczu zdani jesteśmy na zgubę,” to uśmiechnął się i powiedział: „O
mój Stworzycielu! Swoim miłosierdziem obdarz jeszcze innych ludzi!”
22. Dżebir bin Abdullah powiedział: „Miałem bardzo dużo długów. Powiadomiłem o tym
Proroka (sallallachu alejchi we sellem). Przyszedł do mojego ogrodu, trzy razy obszedł
moje zbiory daktyli i powiedział: Zawołaj tych, którym jesteś dłużny, by przyszli!
Każdemu z nich dał to, co mu się należało. Zbiory nie zmniejszyły się.”
23. Pewna kobieta wysłała mu w prezencie miód. Miód przyjął i odesłał puste naczynie z
powrotem. Naczynie wróciło do kobiety wypełnione miodem. Kobieta przyszła do Proroka
(sallallachu alejchi we sellem) i spytała się: „Dlaczego Proroku (alejchisselam) nie
przyjąłeś mego prezentu? Czy zrobiłam coś złego?” Odpowiedział: „Twój prezent
przyjąłem. Ten miód, który widzisz jest urodzajem, którym Allahu teala obdarzył
twój prezent.” Kobieta ta wraz ze swymi dziećmi jadła ten miód miesiącami i nic z niego
nie ubyło. Pewnego dnia przez nieuwagę opróżniła go do innego naczynia. Z niego jedli i
miód się skończył. Powiadomiono o tym Proroka (sallallachu alejchi we sellem).
Odpowiedział im na to: „Gdyby miód pozostał w naczyniu, w którym wysłano mi
prezent, to do końca świata pomimo jedzenia z niego nie zmniejszyłaby się jego
zawartość.”
24. Ebu Hurejre opowiadał: „Przyniosłem Prorokowi (sallallachu alejchi we sellem) kilka
daktyli. Poprosiłem o to, by odmówił modlitwę za ich urodzaj. Pomodlił się i powiedział:
Weź je i schowaj do torby. Jeśli będziesz chciał wziąć jedną z nich, to wsadź do torby
rękę i wyciągnij. Nie rozrzucaj. Torbę, w której znajdowały się te daktyle miałem w dzień
i w nocy przy sobie. Jadłem je do czasów kalifatu szanownego Osmana. Dawałem je także
tym, którzy byli ze mną i biednych garściami obdarowywałem. W dniu, gdy poległ
szanowny Osman, torba zginęła.”
25. Prorok Muhammed (alejchisselam) rozumiał języki wszystkich zwierząt tak jak Prorok
Salomon (alejchisselam). Często zdarzało się, że zwierzęta skarżyły się Prorokowi
(sallallachu alejchi we sellem) na swoich właścicieli i innych ludzi. O tym informował
błogosławiony Prorok swoich towarzyszy. Podczas walk pod Hunain powiedział on do
swojego białego muła o imieniu Düldül: „Zniż się.” Gdy Düldül zniżył się, to wziął z ziemi
garść piachu i rozsypał go po niewierzących.
26. Wiele razy zdarzyło się, że Prorok dawał wiadomość o zdarzeniach, które zajdą w
przyszłości. Te cuda dzieli się na trzy części. Pierwsza część to zdarzenia, które miały
miejsce przed jego czasami i odpowiedzi na zadawane mu pytania. Były one powodem
uwierzenia wielu niewierzących i zawziętych wrogów. Druga część to powiadamianie o
tym, co działo się w jego czasach i to, co będzie miało miejsce. Trzecia część to
powiadomienie o tym, co zdarzy się po jego śmierci aż do końca świata na ziemi i w życiu
pozagrobowym. Poniżej przedstawiamy kilka cudów z drugiej i trzeciej części.
27. Na początku głoszenia Islamu z powodu prześladowań i trudności część towarzyszy
Proroka (sallallachu alejchi we sellem) udała się do Etiopii. Prorok Muhammed (sallallachu
alejchi we sellem) z pozostałymi towarzyszami pozostając w Mekke został pozbawiony
przez 3 lata wszystkich socjalnych praw tzn. było im zakazane wzajemne odwiedzanie się,
handlowanie, rozmawianie z niemuzułmanami. Niewierzący z ludu Kurejsz zawiesili na
ścianie św.Kaabe obwieszczenie, które zawierało tę podjętą przez nich wspólnie decyzję.
 Allahu teala zesłał pewien rodzaj kornika zwanego „Ar-za,” który to obwieszczenie
zniszczył. Wszystko to, co było napisane poza słowem „Bismik-Allachumme”(w imię
Allahu teala), zostało zjedzone przez tego kornika. Allahu teala powiadomił poprzez
Archanioła Dżebraila-Gabriela (alejchisselam) o tym zdarzeniu Proroka (alejchisselam),
który powiedział o tym swojemu wujkowi Ebu Talib. Następnego dnia Ebu Talib spotkał
się z tymi, którzy znajdowali się na czele niewierzących i powiedział im: „Stworzyciel
Muhammeda poinformował go o tym, że nasze obwieszczenie zostało zjedzone przez
kornika. Jeśli ta wiadomość jest prawdziwa, to powinniśmy uznać nasze obwieszczenie za
nieważne. Jednak jeśli to jest nieprawda, to i ja nie będę Go więcej chronił.” Rada Kurejsz
przyjęła tą propozycję. Zbierając wszystkich poszli do Kaabe. Obwieszczenie ściągnęli z
Kaabe, otworzyli i zobaczyli, że jest tak, jak powiedział Prorok (sallallachu alejchi we
sellem), oprócz słowa „Bismik-Allachumme” całe pismo zostało zjedzone przez kornika.
28. Perski Padyszach Husrew wysłał swoich posłów do Medyny. Pewnego dnia Prorok
(alejchisselam) wezwał ich i powiedział: „Dzisiejszej nocy wasz Kisra został
zamordowany przez swojego syna.” Po pewnym czasie przyszła wiadomość, że
rzeczywiście Kisra został zamordowany przez swojego syna. Perskich szachów nazywa się
Kisra.
29. Pewnego dnia powiedział do swojej żony Hafsa (radyjallachu anha): „Ebu Bekr i twój
ojciec przejmą po mnie kierowanie wspólnotą.” Tymi słowami przepowiedział kalifat
Ebu Bekra i ojca Hafsy Omera (radyjallachu anhum).
30. Gdy głosił kazanie w Medynie, to Allahu teala pokazał mu, jak polega po kolei jego
czterech towarzyszy podczas walk z wojskami Cesarza Rzymskiego w miejscu zwanym
„Mute.” O tym poinformował tam znajdujących się.
31. Muaz bin Dżebela (radyjallachu teala anh) wysyłając jako gubernatora do Jemenu
odprowadził poza granice Medyny. Udzielając wielu rad powiedział mu: „Z tobą nie
zobaczę się aż do Sądu Ostatecznego.” Gdy Muaz był jeszcze w Jemenie, to Prorok
(alejchisselam) zmarł w Medynie.
32. Umierając powiedział do swojej córki Fatimy: „Wśród krewnych najpierw z tobą
spotkam się w życiu pozagrobowym.” Sześć miesięcy po tej rozmowie błogosławiona
Fatima zmarła. Nikt z krewnych przed nią nie umarł.
33. Powiedział do Kaaisa bin Szammas (radyjallachu anh): „Będziesz dobrze żył i umrzesz
jako męczennik.” Gdy Ebu Bekr (radyjallachu teala anh) był kalifem, to Kaaisa poległ
podczas walk przeprowadzonych z fałszywym prorokiem Musailamat al-Kazzab.
Poinformował też o tym, że Omer, Osman i Ali (radyjallachu teala anhum edżmain) umrą
jako męczennicy.
34. Poinformował też o tym, że muzułmanie zapanują nad krajami Perskiego Władcy Kisra i
Bizantyjskiego Cesarza i skarby tych krajów zostaną rozdane na drodze Allahu teala.
35. Podał do wiadomości, że wielu ludzi ze wspólnoty islamskiej uda się przez morze na wojnę
i Ummi Hiram (radyjallachu teala anha) będzie uczestniczyła w tych walkach. Gdy
szanowny Osman był kalifem, to muzułmanie udali się na Cypr i tam walczyli. Ta kobieta
była razem z nimi i tam też poległa.
36. Pewnego dnia Prorok (sallallachu alejchi we sellem) siedząc na wysokim miejscu zwrócił
się do znajdujących się obok niego z pytaniem: „Czy widzicie to, co ja widzę?
Przysięgam, widzę intrygi, które będą miały miejsce pomiędzy waszymi domami i na
ulicach.” Po śmierci Osmana (radyjallachu anh) w czasach Jezida w Medynie doszło do
wielkich intryg. Na ulicach została przelana krew wielu ludzi.
37. Pewnego dnia poinformował o tym, że jedna z jego żon wystąpi przeciwko Kalifowi. Gdy
Aisze (radyjallachu teala anha) zaczęła śmiać się na te słowa, to Prorok (sallallachu alejchi
we sellem) powiedział: „Ej, Humejra! Nie zapomnij mych słów! Czy przypadkiem to ty
nie będziesz tą kobietą?” Następnie zwrócił się do Ali (radyjallachu anh): „Jeśli jej czyn
będzie miał z tobą do czynienia, to traktuj ją łagodnie!” Trzydzieści lat później Aisze
(radyjallachu anha) walczyła przeciwko Ali (radyjallachu anh) i wpadła w jego niewolę.
Szanowny Ali ugościł ją z wielkim szacunkiem i wysłał z Basry do Medyny.
38. Pewnego dnia powiedział do Muawije (radyjallachu anh): „Jeśli któregoś dnia zostaniesz
zarządcą wspólnoty muzułmańskiej, to tych, co czynią dobro, wynagrodź! Tym, co
czynią zło, wybacz!” Za czasów Osmana i Ali (radyjallachu anhum) Muawije (radyjallachu
anh) był przez dwadzieścia lat gubernatorem w Damaszku i później dwadzieścia lat
kalifem.
39. Pewnego dnia powiedział: „Muawije nigdy nie zostanie pokonany.” Gdy tą św.Hadisę
usłyszał Ali (radyjallachu anh) podczas walk w Siffin, to powiedział: „Gdybym wcześniej
to usłyszał, to nie walczyłbym z Muawije.”
40. Ammarowi ibn Jaser (radyjallachu teala anh) powiedział: „Zostaniesz zamordowany
przez buntownika.” Poległ walcząc będąc z Ali (radyjallachu anh) przeciwko Muawije
(radyjallachu anh).
41. O synie Fatimy Hasenie (radyjallachu teala anhuma) powiedział: „Mój syn jest tym, który
przyniesie wielkie szczęście. Allahu teala zrobi z niego przyczynę pojednania się dwóch
wielkich armii muzułmańskich.” Gdy wielka armia przystąpiła do walki przeciwko
Muawije (radyjallachu anh), to by zapobiec intrygom, przelaniu się krwi muzułmanów,
przekazał on swoje prawo kalifatu Muawije.
42. Abdullah ibn Zübair (radyjallachu teala anhuma) napił się krwi Proroka (sallallachu alejchi
we sellem), która spływała podczas jej spuszczania. Gdy zobaczył to Prorok (sallallachu
alejchi we sellem), to powiedział: „Czy wiesz jakiego nieszczęścia doznasz od ludzi?
Ludzie od ciebie też wiele doznają. Ogień Piekła nie będzie cię palił.” Gdy Abdullah ibn
Zubair ogłosił się kalifem w Mekke, to Abdulmelik bin Merwan wysłał pod dowództwem
Hadżdżadża armię do Mekki. Abdullah został złapany i zamordowany.
43. Patrząc na matkę Abdullaha bin Abbasa (radyjallachu teala anhum edżmain) powiedział:
„Urodzisz syna. Gdy się urodzi, przynieś go do mnie!” Gdy przyniesiono dziecko, to
wyrecytował do jego ucha ezan i ikamet (słowa wzywające do modlitw), błogosławioną
śliną posmarował usta dziecka. Dał mu na imię Abdullah i kładąc matce na kolana
powiedział: „Zabierz ze sobą ojca kalifów.” O tym usłyszawszy ojciec dziecka Abbas
(radyjallachu anh), gdy spytał się Proroka (sallallachu alejchi we sellem), co to znaczy, to
uzyskał odpowiedź: „Rzeczywiście tak powiedziałem. To dziecko jest ojcem kalifów.
Wśród nich będzie znajdował się ten, kto będzie razem z Mehdi i Jezusem
(alejchisselam) dokonywał salatu.” W państwie Abbasydów było wielu kalifów. Wszyscy
oni pochodzą z rodu Abdullaha bin Abbasa.
44. Pewnego dnia Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „W mojej wspólnocie
powstanie grupa, która będzie się składała z wielu ludzi nazywanych rafizitami. Oni
odłączą się od religii islamskiej.”
45. Modlił się o dobro i pomyślność swoich towarzyszy. Wszystkie te modlitwy zostając
przyjęte przez Wzniosłego Allacha przyniosły im wiele korzyści. Ali (radyjallachu anh)
opowiadał, że gdy Prorok (sallallachu alejchi we sellem) chciał go wysłać do Jemenu jako
gubernatora, to powiedział on: „O, Proroku Wzniosłego Allacha! Ja nie mam żadnego
pojęcia o gubernatorstwie. Wtedy to Prorok (sallallachu alejchi we sellem) położył na jego
 klatce piersiowej swoje błogosławione ręce i powiedział: O Stworzycielu! Jego serce
napełnij prawdą! Pozwól mu zawsze mówić prawdę! Potem przychodzące do mnie
skargi od razu rozstrzygałem i dawałem prawidłowy wyrok.”
46. Dziesięć osób, którym Prorok (sallallachu alejchi we sellem) zwiastował radosną nowinę,
że pójdą do Raju nazywa się „Aszere-i Mubeszszere.” Podczas walk w Uhud za jednego z
nich tj.Sa’d ibn Ebu Wakkas (radyjallachu anh) Prorok (sallallachu alejchi we sellem)
modlił się do Wzniosłego Allacha: „O Stworzycielu! Jego strzały doprowadź do celu i
przyjmij jego modlitwy!” Potem każda modlitwa Sa’da została przyjęta i każda rzucona
strzała trafiała na wroga.
47. Synowi swojego wujka Abdullah bin Abbasowi (radyjallachu teala anhuma) kładąc na
czole swoje błogosławione ręce modlił się: „O Stworzycielu! Uczyń z niego wielkiego
uczonego w religii i mędrca! Obdaruj go wiedzą z Kuran-y Kerim!” Później stał się on
znawcą wszystkich nauk tamtych czasów, a szczególnie wiedzy komentarza Kuran-y
Kerim, św.Hadis i prawa islamskiego. Sahabe i ich następcy tj.Tabiin nauczyli się
wszystkiego od niego. Znany był imionami „Terdżuman al-Koran,” „Behr al-Ilm” i „Reis
al-Mufassirin”. We wszystkich krajach muzułmańskich było pełno jego uczniów.
48. Pomodlił się za swego sługę Enes bin Malik (radyjallachu teala anh) w te sposób: „O
Stworzycielu! Obdarz go wielkim majątkiem, licznym potomstwem i długim życiem!
Wybacz jego grzechy!” Z biegiem czasu majątek jego powiększył się, pola każdego roku
przynosiły urodzaje, posiadał ponad sto dzieci i żył 110 lat. Pod koniec swojego życia
powiedział: „O Stworzycielu! Przyjąłeś trzy modlitwy, które odmówił za mnie
Prorok(sallallachu alejchi we sellem), obdarzyłeś mnie darami! Jak będzie
przypadkiem z tą czwartą modlitwą o wybaczenie grzechów?” i usłyszał głos:
„Czwartą modlitwę przyjąłem. Raduj się!”
49. Modlił się za Malik bin Rabia (radyjallachu teaka anh): „Niech Wzniosły Allach obdarzy
cię licznym potomstwem!” Miał on osiemdziesięciu synów.
50. Gdy znany poeta Nebiga przeczytał kilka ze swoich wierszy, to Prorok (sallallachu alejchi
we sellem) odmówił znaną wśród Arabów modlitwę: „Niech Wzniosły Allach nie pozwoli,
byś stracił zęby!” Nabiga w wieku stu lat posiadał białe i zdrowe zęby, wyglądały w jego
ustach jak uszeregowane perły.
51. Modląc się za Urwe bin Dżud (radyjallachu teala anh) powiedział: „O mój Stworzycielu!
Jego handel uczyń urodzajnym” Urwe powiedział: „Po tej modlitwie moje wszystkie
przedsięwzięcia handlowe przyniosły ogromne zyski. Nie doznałem żadnych strat.”
52. Pewnego dnia przyszła do niego jego córka Fatima (radyjallachu teala anha). Z głodu była
blada. Kładąc ręce na jej klatce piersiowej pomodlił się: „O mój Stworzycielu, który
głodnych nasycasz! Nie zostawiaj córki Muhammeda Fatimy w głodzie!” Od razu twarz
Fatimy zarumieniła się i ożywiła. Do śmierci nigdy nie odczuła więcej głodu.
53. Modlił się za Abdurrahmana bin Awf (radyjallachu teala anh), który był zaliczany do
Aszere-i Mubeszszere, o urodzaj dla niego. Jego majątek tak się powiększył, że był z
podziwem przez wszystkich opowiadany.
54. Powiedział: „Modlitwa każdego Proroka jest przyjęta przez Allahu teala. Każdy
Prorok modlił się za swoją wspólnotę religijną dla ziemi. Jednak ja modlę się o to, by
w Dniu Sądu Ostatecznego dano mi pozwolenie być orędownikiem mojej wspólnocie.
Mam nadzieję w Allahu teala, że moja modlitwa zostanie przyjęta. Wstawię się za
wszystkimi wierzącymi.”
55. Udawał się do niektórych wsi w pobliżu Mekke i bardzo starał się o to, by ludzie ci przyjęli
Islam. Nie uwierzyli mu. Pomodlił się o to, by doznali oni takich trudności jak głód, który
 panował w Egipcie za czasów Proroka Józefa (alejchisselam). W tym samym roku
zapanował tam taki głód, że jedli oni padlinę.
56. Utejbe syn jego wuja Ebu Leheba pomimo, że był zięciem Proroka (sallallachu alejchi we
sellem), nie uwierzył Prorokowi i sprawiał Mu wiele przykrości. Rozwiódł się z Jego córką
Ümmü Gülsüm (radyjallachu teala anha) i źle się o niej wyrażał. Prorok Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) słysząc o tym bardzo się zasmucił i powiedział: „O mój
Stworzycielu! Ześlij na niego jednego z Twoich psów!” Podczas jednej z podróż
handlowych do Damaszku Utejbe spał obok swoich przyjaciół. Przyszedł lew i
powąchawszy jego przyjaciół zostawił ich. Gdy podszedł do Utejbe, to rzucił się na niego i
rozdrapał go.
57. Pewien człowiek jadł lewą ręką. Zwrócił się do niego mówiąc: „Jedz zawsze prawą
ręką!” Człowiek ten odpowiedział kłamiąc, że jego prawa ręka nie porusza się. Wtedy
Prorok (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Niech więc prawa ręka nie porusza się
więcej!” Do śmierci nie był w stanie ten człowiek doprowadzić swojej prawej ręki do ust.
58. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wysłał do perskiego Króla Hüsrewa Perwiz
list z zaproszeniem przyjęcia wiary. Nikczemny Husrew porwał list na kawałki i
zamordował przynoszącego go posłańca. Gdy Prorok (sallallachu alejchi we sellem) usłyszał o
tym, to bardzo się zasmucił i powiedział: „O mój Stworzycielu! Tak jak on mój list
zniszczył, tak zniszcz jego posiadłości!” Za czasów Proroka (sallallachu alejchi we sellem)
Husrew został zamordowany kindżałem przez swego syna. Zaś w czasach kalifatu
szanownego Omera Persja została całkowicie opanowana przez muzułmanów. Nie
pozostało nic z posiadłości Husrewa i żaden z jego potomków.
59. Gdy Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) na halach targowych informował o
nakazach i zakazach Allahu teala i na ten temat udzielał rad, to podszedł do niego z tyłu
nikczemnik o imieniu Hakem bin As ojciec Merwany i drwił z niego mrugając oczyma,
marszcząc swoją twarz. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) odwrócił się do
niego i widząc to brzydkie zachowanie się powiedział: „Zostań w takim stanie, jaki
dokładnie pokazujesz!” Do śmierci jego twarz pozostała w takich tikach.
60. Allahu teala chronił Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) przed nieszczęściami.
Ebu Dżechil był Jego największym wrogiem. Gdy podniósł kamień, by uderzyć nim w
głowę św.Proroka, to ukazał ramiona św.Proroka w postaci dwóch węży. Ze strachu opuścił
on kamień i uciekł.
61. Podczas spełniania modlitw przez Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w Kaabe
ponownie ten nikczemny Ebu Dżechil, gdy chciał napaść na Niego z nożem, to nagle zaczął
z powrotem uciekać. Gdy jego przyjaciele spytali się, dlaczego się przestraszył, to
powiedział: „Zobaczyłem pomiędzy Muhammedem (sallallachu alejchi we sellem) a mną rów
wypełniony ogniem. Tam wielu ludzi czekało na mnie. Gdybym zrobił jeden krok, to
złapaliby mnie i wrzucili do ognia.” Muzułmanom, którzy o tym usłyszeli i pytali się
Prorok (alejchisselam) odpowiedział: „Aniołowie Allahu teala złapaliby go i roznieśli na
kawałki.”
62. W trzecim roku po Hidżret podczas wojny pod Katfan, gdy odpoczywał pod drzewem, to
podszedł do Niego niewierzący zapaśnik Da’sur z mieczem mówiąc: „Kto uratuje ciebie
ode mnie?” Na to Prorok (alejchisselam) odpowiedział: „Allach mnie uratuje.” Wtedy
ukazał się Archanioł Gabriel w postaci człowieka i uderzył w klatkę piersiową
niewierzącego. Upadając upuścił on miecz, który podniósł Prorok (alejchisselam) pytając
się: „A ciebie kto uratuje ode mnie?” Odpowiedział mu tymi słowami: „Nie ma od ciebie
 lepszego, który mógłby mnie uratować.” Wybaczył mu i puścił go. Da’sur przyjął Islam,
dzięki niemu uwierzyło wielu innych ludzi.
63. W czwartym roku po Hidżret w miejscowości Beni Nadir, gdy Prorok (alejchisselam)
rozmawiał ze swoimi towarzyszami pod murami, które należały do żydów, to pewien żyd
chciał zrzucić na nich wielki młyński kamień. Gdy wyciągnął on ręce, by podnieść ten
kamień, to jego obie ręce uschły.
64. W dziewiątym roku po Hidżret przybywali z daleka wielkimi tłumami ludzie, którzy
przyjmowali Islam. Wśród nich wmieszało się dwóch niewierzących Amir i Erbed. Gdy
Amir mówił do Proroka (alejchisselam), że przyjęli oni Islam, Erbed stanął z tyłu i chciał
wyciągnąć miecz z pochwy, jednak nie potrafił poruszyć rękoma. Gdy Amir dawał znak z
naprzeciwka „na co czekasz?” to Prorok (alejchisselam) powiedział: „Allahu teala chronił
mnie przed złem, które chcieliście mi obaj uczynić.” Potem, gdy stamtąd odeszli, Amir
spytał się Erbeda, dlaczego nie dotrzymał on słowa. Erbed odpowiedział: „Co mogłem
zrobić? Za każdym razem, gdy chciałem wyciągnąć miecz, to widziałem ciebie pomiędzy
nami.” Kilka dni później, gdy była ładna pogoda, to nagle niebo pogrążyło się w chmurach.
Piorun spadł na Erbeda i zmarł on ze swoim wielbłądem.
65. Pewnego dnia Prorok (alejchisselam) dokonując ablucji po nałożeniu jednego z butów, gdy
wyciągnął rękę po drugi, przyleciał ptak, chwyciwszy but wytrzepał go. Wyleciał z niego
wąż. Potem położył ten but na miejsce. Od tamtej pory wytrzepywanie butów przed
nałożeniem ich jest sunną.
66. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wyznaczał strażników, by go chronili
podczas walk i na pustyni. Gdy został zesłany 67.werset sury Maide w tym sensie: „Allach
chroni ciebie przed szkodliwymi czynami ludzi,” to zrezygnował z tego. Od tamtej pory
chodził sam wśród wrogów, sam spał, nikogo się nie bał.
67. Enes bin Malik (radyjallachu teala anh) posiadał chusteczkę Proroka Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem), który wycierał nią swoją błogosławioną twarz. Enes używał jej i
gdy się zabrudziła, to wrzucał ją do ognia. Brud spalał się, a chusteczka nie paliła się, tylko
stawała się czysta.
68. Gdy napił się wody zaczerpniętej wiadrem ze studni i pozostałą wlewał z powrotem do
studni, to zawsze ze studni wydobywał się przepiękny zapach.
69. Utbe bin Firkadin (radyjallachu teala anh) zachorował na chorobę zwaną Urtiker, która
pokryła jego ciało bąblami. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) rozebrał go i
swoimi błogosławionymi rękoma nacierał jego ciało swoją śliną. Chory wyzdrowiał, ciało
zaś pięknie pachniało. Ten stan trwał bardzo długo.
70. Przewodnik niewierzących w Medynie Abdullah bin Ubej bin Selul krótko przed swoją
śmiercią zawołał do siebie Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Błagał go, by
zrobił mu całun z noszonej przez Proroka (alejchisselam) koszuli. Z tego względu, że było
zwyczajem jego dawanie tego, o co go proszono, dał mu swoją koszulę. A nawet podczas
pogrzebu odmówił modlitwy pogrzebowe. Tysiąc niewierzących w Medynie wpadło w
zachwyt wobec tego dobrodziejstwa Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) i
przyjęło Islam.
71. Wśród niewierzących z ludu Quraisz Welid bin Mugire, As bin Wail, Haris bin Kajs,
Eswed bin Jagus i Eswed bin Muttalib prześcigali innych w znęcaniu się nad
błogosławionym Prorokiem. Pewnego dnia przyszedł Archanioł Gabriel (alejchisselam) i
przyniósł od Allahu teala 95.werset sury Hidżr, który głosił w tym sensie: „Ukarzemy
tych, którzy drwią z ciebie…” i wskazał na nogi Welida, drugiego niewierzącego na piętę,
trzeciego na nos, czwartego na głowę i piątego na oczy. Walidowi wbiła się w nogę strzała,
 ponieważ pycha nie pozwoliła mu na pochylenie się, nie usunął on strzały. Do żył nogi
wbiło się żelazo i tak zachorował na chorobę zwaną Ischias. Asowi wszedł do pięty kolec.
Pięta jego spuchła jak balon. Harisowi z nosa płynęła ciągle krew. Eswed siedząc pod
drzewem w dobrym nastroju uderzył swoją głową o drzewo. Drugi Eswed stracił wzrok.
Wszyscy oni doznali zguby.
72. W Medynie żyła piękna kobieta pochodząca z plemiona Beni Nedżdżar. Pewien dżin
zakochał się w niej, zawsze do niej przychodził. Pewnego dnia po przybyciu Proroka
Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) do Medyny usiadł ten duch przed domem tej
kobiety. Kobieta ta poznała jego i spytała się: „Dlaczego nie przychodzisz do mnie więcej?”
Odpowiedział jej, że błogosławiony Prorok zabronił żyć w związkach pozamałżeńskich i
inne złe czyny.
73. Podczas wojny Bir-i Maune niewierzący nie dotrzymując słowa zamordowali 70
muzułmanów. Wśród nich znajdował się dawny niewolnik szanownego Ebu Bekr
(radyjallachu teala anh), jeden z pierwszych muzułmanów Amir bin Fuhejre (radyjallachu
teala anh). Gdy niewierzący kłuli go bagnetami, to aniołowie wznieśli go na ich oczach do
nieba. Opowiedziano o tym błogosławionemu Prorokowi, który powiedział: „Rajscy
aniołowie pochowali go i duch jego został wzięty w Raju.”
74. W siódmym roku Hidżret Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) wysłał listy
zapraszające do przyjęcia Islamu do władcy Etiopii Nedżaszije, perskiego Króla Husrew,
rzymskiego Cesarza Herakliusza, bizantyjskiego gubernatora w Egipcie Mukawkase,
gubernatora w Damaszku Harise, Sułtana Umman Semameje. Posłowie donoszący listy nie
znali języków krajów, do których szli. Następnego dnia rano zaczęli mówić tymi językami.
75. Ijas bin Seleme powiedział: „Podczas wojny w Hajber Prorok Muhammed (sallallachu alejchi
we sellem) wysłał mnie po szanownego Ali, którego bolały bardzo oczy. Trzymałem go za
rękę i prowadziłem z wielką trudnością. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem)
poślinił błogosławione palce i posmarował nimi oczy Ali (radyjallachu teala anh). Potem
dał mu sztandar do ręki i wysłał go pod bramę Hajber, by walczył. Od długiego okresu
czasu nieotwierana brama została wyrwana z miejsca przez Ali i tak do twierdzy weszli
towarzysze błogosławionego Proroka.”
W książce wielkiego uczonego Islamu Molla Abdurrahman Dżami (rahime-hullahu teala) pt.
„Szawahid an-Nübüwwa” i w książce wielkiego uczonego Jusuf-i Nebhani pt. „Hudżdżat-
allahi alel-alemin” znajduje się jeszcze wiele innych cudów Proroka Muhammeda (sallallachu
alejchi we sellem). Oryginały tych książek napisane w j.perskim zostały wydane w roku
1415/1995 przez Wydawnictwo Hakikat w Stambule. Istnieją też ich tłumaczenia w j.tureckim.

2.Zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)

Istnieją setki książek, które opisują zalety Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).
Poniżej zamieszczamy 75 zalet naszego Proroka (alejchisselam):
1. Wśród stworzeń został stworzony jako pierwszy duch Muhammeda (sallallachu alejchi we
sellem).
2. Allahu teala zapisał Jego imię na Tronie w Raju i w siedmiu niebach.
3. W Indiach wyrosła róża, na której opłatkach znajdował się napis: „La ilache illallach
Muhammeden Rassulallach” (Nie ma innego Boga oprócz Allacha, Muhammed jest
Prorokiem Allacha).
4. W pobliżu miasta Bafra wyłowiono w rzece rybę, która na prawej stronie miała napis
„Allach”, na lewej zaś „Muhammed” (sallallachu alejchi we sellem). Podobne zdarzenia
widziano bardzo często. W roku 1975 w Londynie wydrukowano książkę pt. „A History of
Fisches”, na str.200 znajduje się zdjęcie ryby, która posiadała na jednej stronie ogona napis
„Szanullach”, na drugiej zaś „La illache illallach”. Podobnych przykładów jest wiele.
5. Istnieją aniołowie, których obowiązkiem jest tylko wymawianie imienia Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem).
6. Powodem wydania rozkazu oddawania pokłonu Ademowi (alejchisselam) było to, że
posiadał on na czole światłość Muhammeda (alejchisselam).
7. W czasach Adema (alejchisselam) podczas wypowiadania słów ezan (wezwania do salatu)
recytowano również imię Muhammeda (alejchisselam).
8. Allahu teala nakazał wszystkim Prorokom, by przekazali swoim wspólnotom religijnym, że
powinno się uwierzyć Muhammedowi (alejchisselam), jeśli w ich czasach zostanie on
Prorokiem.
9. W Torze, w Ewangelii i w Psalmach poinformowane jest o imieniu Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem) i jego czterech kalifów, a także jego towarzyszy i niektórych
z jego wspólnoty religijnej, są oni wychwalani i ukazane są też ich piękne cechy.
10. Gdy przyszedł na świat, to został przez aniołów obrzezany.
11. W czasie, gdy miał przyjść na świat, ukazało się wiele wielkich znaków. Wszystkie te
wielkie znaki są opisane w książkach historycznych, utworach poetyckich, które czytane są
w dniu urodzin Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem).
12. Gdy się urodził, to szatany nie były więcej w stanie wznieść się do nieba i odebrać
wiadomości od aniołów.
13. Gdy przyszedł na świat, to powaliły się wszystkie bożki i czczone posągi.
14. Jego kołyską kołysały aniołowie.
15. Będąc w kołysce rozmawiał z księżycem z nieba. Błogosławionym palcem, w którą stronę
pokazał, tam księżyc się kierował.
16. Będąc niemowlęciem zaczął mówić.
17. W dzieciństwie posuwał się razem z nim znajdujący się nad jego głową obłok, który
okrywał go na dworzu cieniem. Trwało to aż do rozpoczęcia się jego Proroctwa.
18. W wieku 3 lat, w 40. roku życia, gdy zostało mu objawione Proroctwo i mając 52 lata, gdy
został zaprowadzony na miracz, aniołowie otworzyli mu klatkę piersiową. W przyniesionej
misce z Raju rajską wodą wymyli mu serce.
19. Każdy Prorok posiadał na prawej ręce znamię Proroctwa. Jednak Prorok Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) posiadał je na skórze lewej łopatki na wysokości swojego
serca. Gdy Dżebrail (alejchisselam) jego serce wymył i zamknął klatkę piersiową, to
opieczętował jego plecy pieczęcią przyniesioną z Raju.
20. Z tyłu widział tak samo jak z przodu.
21. Widział w ciemnościach tak samo jak przy dziennym świetle.
22. Wyliczył siedem gwiazd z grupy gwiazd „Plejada”, która znajduje się obok znaku Byka.
23. Swoją śliną z gorzkiej wody robił słodką, śliną leczył chorych, dla niemowląt była
pokarmem jak mleko.
24. Gdy oczy jego spały, to serce czuwało. Podobnie było u wszystkich Proroków
(alejchimussalewatu wetteslimat).
25. Podczas swojego całego życia w ogóle nie ziewał. Podobnie było u wszystkich Proroków
(alejchimussalewatu wetteslimat).
26. Pot jego pachniał jak róże. Pewien biedak wydając za mąż swoją córkę poprosił go o
pomoc. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) umieścił w małej butelce swój
pot i dał mu, ponieważ wtedy nie miał nic innego. Gdy ta dziewczyna smarowała nim swoją
twarz, głowę, to dom jej pięknie pachniał. Dom jej stał się znany pod nazwą „pachnący
dom”.
27. Wyglądał na wyższego, gdy znajdował się obok kogoś wysokiego pomimo, że był średniego
wzrostu.
28. Idąc w świetle słońca lub księżyca nie spadał z niego cień.
29. Na jego ciele i ubraniu nie usiadła nigdy żadna mucha, komar i inne insekty.
30. Nawet wtedy, gdy od dłuższego czasu nie zmieniał bielizny, nigdy nie była ona brudna.
31. Za każdym razem, gdy szedł, to szły za nim aniołowie, dlatego też puszczał swoich
towarzyszy na przód mówiąc „zostawcie miejsce dla aniołów idących za mną.”
32. Gdy nastąpił na kamień, to zostawał na nim ślad. Gdy szedł po piasku, to nie zostawiał
żadnego śladu.
33. Wielkim cudem jest zaprowadzenie go do nieba (miracz). Drogę z Mekki do Jerozolimy
odbył na zwierzęciu z Raju zwanym Buraq i stamtąd do nieba i Tronu. Zostały pokazane mu
różne niezwykłości. (Jednak te widzenia zaszły poza światem materialnym, tzn. w świecie
pozagrobowym.) W jednej chwili został przyprowadzony ponownie do swojego domu. Cud
„miracz” nie został dany żadnemu innemu Prorokowi.
34. Jest nakazane muzułmanom raz w życiu wypowiedzenie za Niego modlitwy i pozdrowienie
Jego.
35. Wśród ludzi i aniołów najwięcej nauki zostało Mu dane. Pomimo, że był analfabetą, tzn.od
nikogo niczego się nie nauczył, Allahu teala poinformował Go o wszystkim. Jak Allahu
teala nauczył Adama (alejchisselam) nazw wszystkiego, tak i Jemu oznajmił wszystkie
nazwy i nauki.
36. Został powiadomiony o imionach wszystkich z Jego wspólnoty religijnej i o tym, co
pomiędzy nimi zajdzie.
37. Rozum Jego przewyższa rozum wszystkich ludzi.
38. Został obdarzony wszystkimi dobrymi cechami charakteru, które można znaleźć u ludzi.
Wielki poeta Omer bin Farida na pytanie: „Dlaczego nie wychwalałeś szanownego
Proroka?” odpowiedział: „Zrozumiałem, że nie starczy mi siły, by Go wychwalić. Nie
potrafiłem znaleźć słów godnych Jego wychwalenia.”
39. Allahu teala umieścił Jego imię obok Swego w wyznaniu wiary, w wielu modlitwach, w
słowach ezan wzywających do salat, w niektórych obrządkach religijnych i kazaniach, w
podawaniu rad, w trudnych chwilach, w grobie, na Sądzie Ostatecznym, w Raju i w języku
każdego stworzenia.
40. W Surze Duha w 5.wersecie Allahu teala obiecał mówiąc w tym sensie: „Tobie dam
wszystko to, co zechcesz, aż będziesz zadowolony (dopóki powiesz, że masz już dosyć)”,
że obdarzy Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) wszystkimi naukami,
wszystkimi zaszczytami, pomocą przeciwko wrogom Islamu i przewagą nad nimi, jego
wspólnotę zwycięstwami, na Sądzie Ostatecznym każdego rodzaju prawem do
orędownictwa i objawienia łask. Gdy został zesłany ten św.werset, to patrząc na Anioła
Dżebrail (alejchisselam) powiedział: „Nie zgodzę się na pozostanie w Piekle kogokolwiek
z mojej wspólnoty.”
41. Allahu teala nazywa w Kuran-y Kerim każdego z Proroków (alejchimussalewatu wetteslimat) po
imieniu, zaś Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) mówiąc „O mój
Wysłanniku, O mój Proroku” informuje o wywyższających go właściwościach.
42. Mówił wyraźnie, łatwo zrozumiałym językiem. Potrafił mówić każdym dialektem arabskim.
Przychodzącym z różnych stron odpowiadał słowami przez nich używanymi. Słuchający go
wpadali w podziw. Mówił: „Allahu teala bardzo dobrze i ładnie mnie wykształcił.”
43. Potrafił bardzo wiele rzeczy opisać kilkoma słowami. Ponad 100 tys. św.Hadis wskazuje na
to, że jest „Dżewami-ul-kelim”(małą ilością słów bardzo wiele wyjaśniający). Niektórzy
uczeni islamscy powiedzieli, że cztery fundamenty Islamu zostały poinformowane przez
Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w czterech św.Hadisach: 1-Czyny
szacowane są według ich intencji. 2-Co jest zakazane, jest jasne, co jest dozwolone, jest
również jasne. 3-Skarżyciel powinien przedstawić świadka i oskarżony powinien złożyć
przysięgę. 4-Ten, kto nie będzie życzył swojemu współwyznawcy tego samego, co sobie
samemu życzy, nie posiada doskonałej wiary. Z tych czterech św.Hadis pierwsza jest
fundamentem wiedzy o obowiązkach religijnych, druga wiedzy o procedurze, trzecia
wiedzy prawnej i polityki, czwarta wiedzy o zwyczajach i moralności.
44. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) był niewinny (bezgrzeszny). Przed i po
czterdziestym roku życia świadomie i nieświadomie nie dokonał żadnego małego i
wielkiego grzechu. Nie zauważono u niego nigdy żadnego niewłaściwego zachowania się.
45. Zostało nakazane muzułmanom oddawanie pozdrowienia Prorokowi Muhammed
(sallallachu alejchi we sellem) przy siedzeniu podczas salat wypowiadając słowa
„Esselamu alejke ejjuchennebijju we rahmetullachi”. Nie zostało zezwolone
pozdrowienie innego Proroka i aniołów podczas salat.
46. Nigdy nie chciał pozycji i sułtaństwa, chciał Proroctwo i biedę. Pewnego ranka podczas
rozmowy z Aniołem Dżebrail (alejchisselam) powiedział, że dzisiejszej nocy w domu nie
ma ani odrobiny jedzenia. Wtedy to przyszedł Anioł Israfil (alejchisselam) i powiedział:
„Allahu teala usłyszał to, co powiedziałeś i mnie wysłał. Jeśli chcesz, to każdy dotknięty
przez ciebie kamień stanie się złotem albo srebrem, albo szmaragdem. Jeśli chcesz, to
możesz poprowadzić Proroctwo jako anioł.” Na to odpowiedział błogosławiony Prorok trzy
razy: „Proroctwo chcę jako sługa.”
47. Inni Prorokowie (alejchimussalewatu wetteslimat) prowadzili swoje Proroctwo w określonym
czasie, w określonych krajach. Zaś Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) został
zesłany jako Prorok wszystkich ludzi na ziemi do końca świata. Niektórzy uczeni islamscy
mówią, że jest Prorokiem również aniołów, zwierząt, roślin, nieżywych stworzeń, krótko
mówiąc wszystkiego, co zostało stworzone.
48. W książce pt. „Mewahib el-Ledünnıjje” znajduje się znana św. Hadisa, która głosi:
„Prosiłem mojego Stworzyciela, by moja wspólnota nie jednoczyła się spaczając
(poprzez delalet). Moja prośba została przyjęta.” W innej św.Hadisie powiedział:
„Wzniosły Allach chroni was w trzech przypadkach. Jednym z nich jest chronienie
przed zejściem na spaczoną drogę (delalet). Drugim jest obdarowanie zasługami
umierających wskutek chorób zakaźnych takimi, jakimi są wynagrodzeni ci, którzy
giną za wiarę. Trzecim jest to, że do Raju pójdzie każdy ten, o którym zaświadczy
dwóch prawdziwych muzułmanów, że jest on dobrym muzułmaninem.” W jeszcze innej
św.Hadisie głosił: „Różnica zdań wśród Eshab (moich towarzyszy) jest dla was
miłosierdziem” i „Różnica zdań wśród wyznawców mojej religii (podział na mezheb)
jest miłosierdziem.” Jego wspólnota starając się o to, by znaleźć prawdę, prawidłowość,
dojdzie do różnych zdań. Jednak te ich o to starania staną się powodem miłosierdzia. Tej
 św.Hadisie zaprzeczają dwie grupy ludzi. Jedną z nich nazywa się madżin, zaś drugą
mulchid. Do madżin należą oszuści, którzy wykorzystują religię w zdobyciu świata. Do
mulchid zaś spaczeni niewierzący, którzy interpretują Kuran-y Kerim w celu zyskania
światowych zysków. Jahja bin Daid powiedział: „Uczeni islamscy są tymi, którzy ułatwiają.
Pewien czyn jeden z nich określa, że jest dozwolony, a drugi, że jest zakazany. Powiedzieli
oni, że to, co zostało powiedziane prawidłowym muzułmanom, że jest zezwolone, będzie
przez nich przyjęte w okresie niepokoju i zła za zakazane.” Powyżej zamieszczone
św.Hadisy wskazują na to, że „Idżma el-Ummet” tzn.jednomyślność uczonych islamskich
zaliczana jest do „Edile-i szerijje” tzn.wiedza religijna zaliczana jest do jednego z czterech
źródeł i cztery mezheby są prawidłowe. Mezheby są dla muzułmanów miłosierdziem Allahu
teala.
49. Nagroda, którą otrzyma nasz Prorok (alejchisselam) za swe dobre uczynki, jest wiele razy
większa od nagrody, którą uzyskają inni Prorocy. Nagroda za podobający się Allahu teala
obrządek religijny i dobry uczynek zostanie dana też jego nauczycielowi. Nauczyciel
nauczyciela cztery razy więcej i jego nauczyciel osiem razy więcej, jego nauczycielowi
szesnaście razy więcej i tak aż do błogosławionego Proroka każdy nauczyciel przez ucznia
zostanie dwa razy więcej wynagrodzony. Na przykład dwudziestemu nauczycielowi
zostanie danych 524 288 wynagrodzeń za dobry uczynek. Prorokowi Muhammedowi
(sallallachu alejchi we sellem) zostanie dana nagroda za każdy dobry uczynek każdego
muzułmanina. Jeśli wg tego rachunku pomyślimy, to o liczbie wszystkich danych nagród
Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem) za dobre uczynki nikt nie będzie
wiedział poza Allahu teala. Zostało poinformowane też, że wcześniej żyjący muzułmanie są
lepsi, doskonalsi od późniejszych. Biorąc pod uwagę liczbę nagród za dobre uczynki ta
wyższość jest jasna.
50. Zostało zakazane wołanie Jego po imieniu, mówienie przy Nim podniesionym głosem,
wołanie do Niego z daleka i wymijanie Jego na drodze.Wyznawcy innych wspólnot wołali
swoich Proroków po imieniu.
51. Anioł Serafim (Israfin) przychodził często do Proroka (alejchisselam). Do innych Proroków
przychodził tylko Archanioł Dżebrail (alejchisselam).
52. Archanioła Dżebraila (alejchisselam) widział w postaci anioła dwa razy. Inni Prorokowie
nie widzieli jego w postaci anioła.
53. Archanioł Dżebrail (alejchisselam) przyszedł do niego 24 000 razy. Wśród innych
św.Proroków najczęściej tj.400 razy przyszedł do Mojżesza (alejchisselam).
54. Zostało zezwolone przysięganie na imię Muhammeda. Nie jest zezwolone przysięganie na
imię innych Proroków i aniołów.
55. Zakazane zostało po śmierci Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)
poślubienie jego błogosławionych żon, ponieważ poinformowano, że są one matkami
wszystkich muzułmanów. Innych Proroków żony albo im samym szkodziły, albo były
niepożyteczne. Błogosławione żony Proroka Muhammeda pomagały mu w pracach
światowych i religijnych, znosiły cierpliwie nędzę, okazywały zawsze wdzięczność i
pomagały w rozpowszechnianiu Islamu.
56. Błogosławione córki i żony Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) są
najdoskonalszymi kobietami na świecie. Wszyscy towarzysze Proroka (Eshab) poza
Prorokami są najlepszymi wśród ludzi . Najwartościowszym miastem na świecie po Mekke
jest Medyna. Za dokonany w tym meczecie 1 rekat salat zyskuje się wynagrodzenie 1000
rekatów dokonanych gdzieś indziej. Podobnie jest z innymi obrządkami religijnymi.
Miejsce pomiędzy jego grobem a kazalnicą jest tak wartościowe jak ogród w Raju.
 Powiedział: „Ten, kto mnie odwiedzi po śmierci, jest równy temu, kto mnie odwiedził
za życia. Muzułmanin umierający w Haremejn zostanie wskrzeszony w Dniu Sądu
Ostatecznego jako pewny (bezpieczny).” Miasta Mekke i Medynę nazywa się świętymi,
„Haremejn.”
57. Na Sądzie Ostatecznym nie przyniesie nikomu korzyści pochodzenie i pokrewieństwo, tzn
pokrewieństwo ze względu na krew i układy małżeńskie. Nie zalicza się do tego jednak
tych, którzy należą do rodziny szanownego Proroka.
58. Rody wszystkich prowadzone są przez synów. Zaś ród Proroka Muhammeda (sallallachu
alejchi we sellem) poprowadzony jest przez jego córkę błogosławioną Fatimę. Ta
okoliczność poinformowana jest w św.Hadisie.
59. Jego błogosławione imię noszący prawidłowi muzułmanie nie pójdą do Piekła.
60. Jego każde słowo, każdy czyn jest prawidłowy. Każdy Jego pogląd osobisty został
potwierdzony przez Allahu teala.
61. Obowiązkiem każdego człowieka jest kochanie Jego. Powiedział: „Kto kocha Allahu
teala, mnie (również) kocha.” Świadectwem kochania Jego jest życie zgodnie z Jego
religią, podążanie wyznaczoną przez Niego drogą, zachowanie się zgodnie ze sunną i Jego
moralnością. W Kuran-y Kerim nakazane jest to w tym sensie: „Jeśli do mnie się
dostosujecie, to Wzniosły Allach będzie was kochał.”
62. Muzułmanie powinni kochać też członków Jego rodziny tj. Ehl-i bejt (radyjallachu teala
anhum edżmain). Głosił: Ten, kto jest wrogo nastawiony wobec członków mojej rodziny
jest dwulicowy.” Jest zakazane pobieranie zekat (podatku dla biednych) od członków
rodziny Proroka. Do nich należą Jego żony i muzułmanie pochodzący od Jego dziadka o
imieniu Haszim, tzn.potomkowie Alego, Ukalina, Dżafera Tajjarin i Abbasa.
63. Nakazane jest kochanie wszystkich z Eshab (radyjallachu teala anhum edżmain). Głosił:
„Nie bądźcie wrogo nastawieni wobec moich towarzyszy (Eshab)! Kto ich kocha, mnie
kocha. Kto jest im wrogiem, jest moim wrogiem. Kto sprawił im ból, mnie sprawił. Zaś
ten, kto mnie sprawił ból, ten sprawił ból Allahu teala. Allahu teala ukarze tych, co
sprawili mu ból.”
64. Gdy zbliżył się czas śmierci Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem), to
Dżebrail (alejchisselam) przyszedł do niego i powiedział, że Allahu teala pozdrawia jego i
pyta się o samopoczucie. Powiadomił jego o śmierci. Dał mu wiele dobrych wiadomości o
nim i o jego wspólnocie.
65. Anioł śmierci Azrail, by odebrać od niego błogosławionego ducha, przyszedł w postaci
człowieka. Poprosił o zezwolenie na wejście do wewnątrz.
66. Ziemia, która znajduje się w jego grobie, jest wartościowsza od każdej innej ziemi, a nawet
od ziemi znajdującej się w Kaabe (i w Raju).
67. W grobie żyje życiem, które jest przez nas nieznane. W grobie czyta Kuran-y Kerim,
dokonuje salat. Tak żyją wszyscy Prorokowie.
68. Aniołowie informują go w grobie o usłyszanych chwałach i pozdrowieniach
wypowiadanych w każdej stronie świata Prorokowi Muhammedowi (sallallachu alejchi we
sellem). Jego grób odwiedza każdego dnia tysiące aniołów.
69. Codziennie rano i wieczorem pokazywane mu są czyny i obrządki religijne muzułmanów.
Modli się o wybaczenie tych, co grzeszą.
70. Odwiedzanie jego grobu jest zezwolone również kobietom. Jednak inne groby mogą one
odwiedzać tylko wtedy, gdy cmentarze są opustoszałe.
71. Tak jak za jego życia, tak i po śmierci przyjmuje Allahu teala modlitwy, które
wypowiedziane są ze względu na jego szacunek, pamięć i miłość. Pewien wieśniak
 przechodząc obok jego grobu modlił się w ten sposób: „O Stworzycielu! Nakazałeś
uwolnienie niewolników. To jest Twój Prorok. Ja też należę do niewolników. Ze względu
na Twojego Proroka uwolnij mnie od ognia Piekła!” Usłyszany został głos: „Ej, sługo!
Dlaczego chciałeś, by tylko ciebie uwolniono? Dlaczego nie chciałeś tego dla wszystkich
moich sług? Odejdź! Uwolniłem ciebie od Piekła”. Jeden ze znanych ewlija Hatim-i Esam
stojąc obok grobu Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) modlił się: „O
Stworzycielu! Odwiedziłem grób Proroka Muhammeda. Nie odsyłaj mnie z pustymi
rękoma!” Usłyszał głos: „Ej, sługo! Przyjąłem twe odwiedziny grobu Mojego Proroka.
Wybaczyłem tobie i z tobą znajdującym się.” Imam Ahmed Kastalani (rahmetullachi alejch)
powiedział: „Przez kilka lat chorowałem. Lekarze nie potrafili mnie wyleczyć. Pewnej nocy
w Mekke bardzo błagałem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem). Tej samej
nocy miałem sen. Zobaczyłem człowieka, który trzymał papier z napisem: Tutaj zostało
napisane za zezwoleniem Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) lekarstwo na
chorobę Ahmeda Kastalani. Gdy obudziłem się, to stwierdziłem, że wyzdrowiałem.”
Ponownie Kastalani powiedział: „Pewna dziewczyna zachorowała na padaczkę. O jej
wyzdrowienie bardzo błagałem błogosławionego Proroka. Przyśniło mi się, że ktoś
przyprowadził do mnie dżina, który zrobił tą dziewczyny chorą. Ten ktoś powiedział: Jego
wysłał tobie Prorok Muhammed(sallallachu alejchi we sellem). Na tego dżina złościłem się i
krzyczałem. Przysiągł mi, że nie będzie krzywdził więcej tej dziewczyny. Gdy obudziłem
się, to otrzymałem wiadomość, że dziewczyna ta wyzdrowiała.”
72. Z grobu powstanie najpierw Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem). Będzie miał
na sobie ubranie z Raju. Na miejsce Sądu Ostatecznego uda się na zwierzęciu rajskim
zwanym Buraq. W ręku będzie trzymał flagę nazywaną „Liwa ul-Hamd”. Prorokowie i
wszyscy ludzie będą stali pod tą flagą. Wszyscy bardzo znużą się tysiącletnim
oczekiwaniem. Najpierw pójdą do Proroka Adama, potem do Noego, Abrahama, Mojżesza i
Jezusa (alejchimussalewatu wetteslimat) i będą ich prosić o orędownictwo przy rozpoczęciu
rozrachunku. Jednak wszyscy ci Prorocy przepraszając powiedzą, że wstydzą się i boją się
Allahu teala, że nie będą się za nikogo wstawiać. Później pójdą do Proroka Muhammeda
(sallallachu alejchi we sellem) i będą go błagać. On dokona sedżde (pokłonu wobec Allahu
teala), będzie się modlił i jego orędownictwo zostanie przyjęte. Najpierw zostanie rozliczana
Jego wspólnota, ona też najpierw będzie przechodzić przez most zw. „Syrat” i pójdzie do
Raju. Każde miejsce, gdzie oni pójdą, będzie oświetlone. Gdy przez most „Syrat” będzie
przechodziła błogosławiona Fatima, to usłyszy się głos: „Niech wszyscy zamkną oczy!
Córka Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) przechodzi.”
73. W sześciu miejscach będzie orędownikiem. W pierwszym: orędownictwem zwanym
„Makam al-Mahmud” uwolni wszystkich ludzi przed męką czekania na Sąd Ostateczny, w
drugim: poprzez jego orędownictwo zostanie wielu ludzi bez rozliczania wysłanych do
Raju, w trzecim: uratuje od męk tych wierzących, co powinni ich doznać, w czwartym:
wierzących posiadających wiele grzechów wyciągnie z Piekła, w piątym: wstawi się o
pójście do Raju za czekającymi na tzw.miejscu „A’raf”, którzy posiadają taką samą ilość
grzechów, co dobrych zasług, w szóstym: wstawi się o podniesienie stopnia tych, co będą w
Raju. Poprzez Jego orędownictwo uratowanym z rozliczenia 70000 ludziom będzie
darowane każdemu z osobna orędownictwo 70000 innym ludziom, którzy pójdą bez
rozliczenia do Raju.
74. Allahu teala powiedział: „Gdyby Ciebie nie było, to bym nic nie stworzył.”
75. Miejsce wysokiego stanowiska Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w Raju
nazywa się „Wesile”. Jest to najwyższy stopień w Raju. Tam znajdują się korzenie drzewa
 „Sidret-ül-münteha”, którego każda z gałęzi dociera do tych, którzy znajdują się w Raju.
Każdy dar dla ludzi w Raju przyjdzie z tych gałęzi.

3.Piękny charakter i zwyczaje Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem)

Poniżej zamieszczamy pięćdziesiąt pięknych cech charakteru i zwyczajów Proroka

Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem):
1. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) przewyższa wszystkich Proroków pod
względem wiedzy, zrozumienia, silnej wiary, rozumu, inteligencji, hojności, skromności,
łagodności, wytrwałości, starania się, godności, wierności, zaufania, odwagi, majestatu,
dzielności, elokwencji, biegłości, wyrozumiałości, piękności, wstrzymania się przed
zakazami, uczciwości, nieskazitelności, łaskawości, sprawiedliwości, litości, wstydliwości,
pobożności, wstrzemięźliwości. Szkody i szykany, które doznawał od przyjaciół i wrogów,
wybaczał. Nigdy żadnej z nich nie odwzajemnił. Podczas wojny Uhud, gdy niewierzący
zranili jego błogosławiony policzek i stłukli mu zęby, to modlił się za nich w ten sposób:
„O Stworzycielu! Wybacz im! Daruj im ze względu na ich nieświadomość!”
2. Był bardzo miłosierny. Gdy dawał zwierzętom wodę, to naczynie z wodą trzymał w ręku i
czekał aż się one napoją. Wycierał pysk i oczy konia, na którym jeździł.
3. Każdemu, kto go wołał, odpowiadał słowem lebbejk (proszę, słucham). Obok innych nie
wyciągał nóg. Siadał na kolanach. Gdy jadąc zobaczył idącego pieszo, to sadzał go za sobą.
4. Nie wywyższał się ponad nikogo. Podczas podróży, gdy przygotowywano posiłek z owcy i
jeden z jego towarzyszy powiedział, że zarżnie owcę, inny powiedział, że ściągnie skórę, a
jeszcze inny, że ugotuje, to błogosławiony Prorok powiedział, że pozbiera drzewo.
Powiedziano mu wtedy: „O Proroku Allacha! Odpocznij! My pozbieramy!” Na to Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) odpowiedział: „Tak! Wiem o tym, że wszystko
zrobicie. Jednak siadając nie chcę odsunąć się od pracujących. Allahu teala nie kocha
tych, co siadając odłączają się od przyjaciół.” Wstał i poszedł zbierać opał.
5. Gdy przychodził do swoich towarzyszy (radyjallachu teala anhum edżmain), to nie siadał na
najlepszym miejscu, lecz tam, gdzie znalazł wolne. Pewnego dnia, gdy biorąc laskę wyszedł
na ulicę, to widzący go powstawali. Powiedział im: „Nie wstawajcie ze względu na mnie,
jak inni to robią dla okazania honoru! Jestem takim samym człowiekiem jak wy. Jem,
jak każdy z was i odpoczywam, gdy się zmęczę.”
6. Bardzo często siedział klęcząc. Widziano też, że siedząc obejmował kolana ramionami.
Podczas jedzenia, ubierania się, przy każdych okolicznościach traktował swoich służących
na równi ze sobą. Pomagał im w ich zajęciach. Nie widziano, by kogokolwiek wyzywał lub
pobił. Jeden z jego służących Enes bin Malik powiedział: „Przez 10 lat służyłem
błogosławionemu Prorokowi. On mi lepiej służył niż ja jemu. Nigdy mnie nie skrzywdził,
nigdy nie powiedział mi złego słowa.”
7. Porwane, rozprute ubrania sam łatał i zszywał, sam doił owce i karmił zwierzęta. Zakupy
zrobione na rynku sam nosił do domu. Podczas podróży karmił zwierzęta, czasami je
pielęgnował. Te prace wykonywał czasami sam, czasami pomagał przy nich swojej służbie.
8. Czasami niektórzy ludzie wysyłali swoich służących, by go zawołali. Wtedy szedł zgodnie
ze zwyczajem w Medynie trzymając się z nimi za ręce.
9. Odwiedzał chorych, uczestniczył w pogrzebach. By zdobyć serca niewierzących odwiedzał
też chorych niewierzących.
10. Po dokonaniu porannego salatu siedząc wraz ze wspólnotą pytał się: „Czy zachorował ktoś
z naszych braci? Chodźmy go odwiedzić!” Gdy nie był nikt chory, to pytał się: „Czy ma
ktoś z was pogrzeb? Chodźmy mu pomóc!” Jeśli był pogrzeb, to pomagał myć zwłoki,
ubierać je w całun, dokonywał modlitw pogrzebowych, szedł aż do grobu. Jeśli nie było
pogrzebu, to mówił: „Ten, kto widział sen, niech opowie! Wysłuchajmy, objaśnijmy!”
11. Jeśli któregoś ze swoich towarzyszy (Eshab) nie widział przez trzy dni, to pytał się o niego.
Za tych, co byli w podróży modlił się o ich pomyślność, zaś będących w mieście odwiedzał.
12. Spotkanego na drodze muzułmanina pozdrawiał najpierw sam.
13. Jeździł na wielbłądzie, koniu, mole i ośle, czasami innych zabierał ze sobą.
14. Służył swoim gościom i towarzyszom. Mówił: „Najwyższym, najlepszym panem
swojego ludu jest ten, kto mu służy.”
15. Nie widziano go nigdy, by się głośno śmiał. Cicho się śmiał, uśmiechał. Czasami, gdy się
uśmiechał widać było jego przednie zęby.
16. Zawsze wyglądał na zamyślonego, smutnego. Mało mówił. Gdy rozpoczynał mówić, to
najpierw się uśmiechał.
17. Nigdy nie używał zbytecznych, niekorzystnych słów. Jeśli była potrzeba, to mówił krótko,
jasno i to, co jest pożyteczne. By dobrze go zrozumiano czasami powtarzał trzy razy.
18. Z obcymi, ze znajomymi, z dziećmi, ze starszymi kobietami i ze swoimi żonami żartował.
Jednak nie było to nigdy powodem, by choć na chwilę zapomniał o Allahu teala.
19. Z powodu jego majestatu niektórzy nie mieli odwagi, by spojrzeć na jego twarz. Pewien
człowiek przyszedł do niego i gdy patrzył na jego błogosławioną twarz, to zaczął się pocić.
Widzący to Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) powiedział: „Nie krępuj się!
Nie jestem ani królem, ani tyranem. Jestem synem kobiety, która żywiła się suszonym
mięsem.” Człowiek ten słysząc te słowa pozbył się strachu i zaczął mówić o swoich
kłopotach.
20. Nie posiadał żadnych strażników, dozorców. Wszyscy mogli do niego przyjść, by
opowiedzieć o swoich kłopotach.
21. Był bardzo wstydliwy. Wstydził się patrzeć w twarz temu, z kim rozmawiał.
22. Nikomu nie wypowiadał jego hańby, wstydu. Na nikogo się nie skarżył, nie obgadywał.
Gdy nie spodobało mu się kogoś słowo lub czyn, to mówił: „Dlaczego niektórzy ludzie
czynią w ten sposób?”
23. Chociaż był ukochanym, Prorokiem, upodobanym Allahu teala, mówił: „Spośród was ja
najlepiej znam i boję się Allahu teala. Gdybyście zobaczyli to, co ja zobaczyłem, to
byście się mało śmiali i bardzo płakali.” Widząc zachmurzone niebo mówił: „O
Stworzycielu! Nie wysyłaj nam męk tymi chmurami!” Gdy wiał wiatr, mówił: „O
Stworzycielu! Ześlij nam ładną pogodę!” Gdy niebo grzmiało, mówił: „O Stworzycielu!
Nie zsyłaj nam swojego gniewu i męk, byśmy zginęli! Obdarz nas najpierw swoimi
łaskami i zdrowiem!” Podczas dokonywania salat z jego piersi wydobywał się głos
podobny do łkania płaczącego. Tak było też, gdy recytował Kuran-y Kerim.
24. Posiadał zaskakująco wielką duchową moc i odwagę. Podczas wojny Hunejn, gdy
muzułmanie rozeszli się za zbieraniem trofeów, pozostał z trzema lub czterema żołnierzami.
Niewierzący zjednoczywszy się napadli nagle na nich. Prorok Muhammed (sallallachu
alejchi we sellem) stawił się przeciwko nim i nie pozwalał się pokonać. Tak zdarzyło się
kilka razy. Bez względu na stan nigdy nie wycofywał się.
25. W książce pt. „Mewahib-i ledunnije” na końcu trzeciej części drugiego tomu napisane jest:
Abdullah bin Omer powiedział, że nie widział silniejszego zapaśnika od błogosławionego
Proroka. Ibni Ishak powiedział: W Mekke żył znany zapaśnik o imieniu Rugane. Pewnego
dnia Prorok (alejchisselam) spotkał go poza miastem i spytał się: „Ej, Rugane! Dlaczego
nie zostajesz muzułmaninem?” Rugane odpowiedział mu na to pytając się jego, czy ma
świadka na to, że jest Prorokiem. Na to rzekł mu Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we
sellem): „Urządźmy zapasy. Czy uwierzysz, jeśli powalę ciebie na plecy?”
Odpowiedział, że uwierzy. Już na samym początku zaskoczył Rugane powalając go na
plecy,. Rugane powiedział wtedy, że zaszła pomyłka i by jeszcze raz spróbowali. Znowu
został pokonany i tak doszło do tego, że został trzy razy powalony na plecy. W książce pt.
Szewahid-ün-nübüwwe” na początku trzeciego rozdziału napisane jest: „Rugane
powiedział: Nie miałem w ogóle zamiaru przejść na Islam. Nie przyszło mi też w ogóle do
głowy, że zostanę pokonany. Teraz jestem bardzo zaskoczony, że jesteś ode mnie
mocniejszy i podoba mi się to i prezentując Prorokowi połowę swego stada odszedł. Gdy
błogosławiony Prorok ruszył w drogę do Mekki, to przybiegł do niego z powrotem Rugane i
spytał się: Ej Muhammed! Jeśli mieszkańcy Mekki spytają się ciebie, skąd wziąłeś to stado
to, co im odpowiesz? Odpowiem, że Rugane mi je sprezentował. Jeśli spytają się ciebie,
dlaczego je tobie sprezentował? Powiem, że mocowałem się z nim. Powaliłem go na plecy.
Spodobała mu się moja siła i dlatego dał mi. Czasem nie mów w ten sposób! Stracę moją
chwałę i honor. Powiesz im, że słowa twoje mi się spodobały i dlatego dałem tobie stado.
Dałem słowo Allachowi, że nie będę nigdy kłamał. W takim razie stado zabieram ze sobą.
Jeśli zabierasz, to bierz! By uzyskać aprobatę Allahu teala niech będzie mu poświęconych
tysiąc stad! Rugane widząc taką wiarę błogosławionego Proroka pokochał jej prawidłowość
i od razu wypowiadając słowa „Kelime-i szehadet” został muzułmaninem.” Był jeszcze
jeden zapaśnik, nazywał się Ebul-Eswed-Dżumehi. Gdy stał na skórze z woła, to 10 ludzi
pociągając skórą i rozrywając ją, nie potrafiło nim ruszyć. On też powiedział, że jeśli Prorok
Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) go pokona, to uwierzy. Podczas zapasów został
pokonany, jednak nie uwierzył.
26. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) był bardzo hojny. Ofiarował setki owiec i
wielbłądów, sobie samemu nic nie zostawił. Wielu niewierzących widząc to dobrodziejstwo
przechodziło na Islam.
27. Jeśli ktoś od niego coś chciał, to nigdy nie usłyszano, by powiedział, że nie ma. Jeśli miał,
to dawał, a jeśli nie miał, to milczał.
28. Chociaż Allahu teala raczył mu: „Chciej, dam ci!”, nie chciał on nigdy żadnych dóbr
ziemskich. Nigdy nie jadł chleba z przesianej mąki jęczmiennej. Nie widziano też nigdy, by
najadł się do syta. Chleb jadł bez omasty lub razem z daktylami, z octem, z owocami, z zupą
albo maczając w oliwie. Jadał także mięso: kury, zająca, wielbłąda, sarny, wołowe, a także
ryby i ser. Lubił z mięsa część ramienia. Trzymał mięso rękoma i gryzł je. Jedzenie przy
pomocy noża jest dozwolone. Często pił mleko i jadł daktyle. Zdarzało się, że przez dwa,
trzy miesiące w jego domu nie gotowano jedzenia, nie robiono chleba, tylko jedzono
miesiącami daktyle. Zdarzało się też, że przez dwa, trzy dni w ogóle nic nie jadł. Po jego
śmierci dowiedziano się, że dał on swój pancerz w zastaw pewnemu żydowi za trzydzieści
kilo jęczmienia.
29. Nie usłyszano nigdy, by jakieś jedzenie mu nie smakowało. To, co mu smakowało jadł, a to,
co nie nie jadł i nic nie mówił.
30. Jadł tylko jeden raz dziennie. Czasami rano, czasami wieczorem. Gdy przychodził do domu,
to pytał się, czy jest coś do jedzenia. Jeśli odpowiadano, że nie ma, to pościł. Nie jadł na
 obrusie, tacy, przy stole itp., lecz kładł jedzenie na ziemi, potem kucał i o nic się nie
opierając jadł. Jedzenie rozpoczynał wypowiadając besmele (w imię Allahu teala). Jadł
prawą ręką.
31. Czasami odkładał na bok dla swoich dziewięciu żon i służby roczny zapas jęczmienia i
daktyli, z tego też dawał biednym jałmużnę.
32. Wśród potraw i owoców lubił szczególnie: baraninę, rosół, dynię, słodycze, miód, daktyle,
mleko, śmietanę, arbuz, melony, winogrona, ogórki i ochłodzoną wodę.
33. Wodę pił pomału, rozpoczynał słowem besmele, pił po trzy łyki, potem mówił
„Elhamdülillach”(niech będą dzięki Allahu teala) i modlił się.
34. Jak pozostali Prorokowie nie pobierał żadnych podatków i jałmużny. Przyjmował prezenty i
rewanżował się jeszcze większymi.
35. Ubierał każde dozwolone ubranie. Z grubego materiału niezszytym okryciem (w formie
ihram) okrywał się, obwiązywał się opaską (pesztemal) na biodrach, nosił też koszulę i
długą wierzchnią szatę (dżubbe). Jego ubrania były utkane przeważnie z bawełny, wełny i z
włosia. Przeważnie ubierał się na biało, czasami na zielono. Nosił też uszyte ubrania. W
piątek, podczas religijnych świąt, odwiedzin posłów i podczas walk ubierał się w
wartościowe koszule i okrycia (dżubbe). Przeważnie ubranie jego było w kolorze białym.
Ubierał się też czasami na zielono, czerwono i czarno. Okrywał ramiona aż do przegubów, a
błogosławione nogi do połowy łydek. Imam Tirmuzi (rahime-hullahu teala) w książce pt.
„Szemail-i szerife” napisał: „Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) lubił nosić
kamis (koszulę). Rękawy koszuli sięgały aż do przegubów. Przy rękawach i kołnierzu nie
było guzików. Buty jego były ze skóry, miały obrążkę i dwa kubal. Kubal jest paskiem
przyszytym jednym końcem do obrążki, drugim zaś do czubka buta. Ubierając się uważał na
zwyczaje. Odsunięcie się od zwyczajów jest powodem rozgłosu. Rozgłosu powinno się
unikać. Gdy szedł do Mekki, to błogosławioną głowę miał owiniętą czarnym turbanem.”
36. Najczęściej obwiązywał głowę w formie turbanu białym, czasami czarnym muslinem i
zostawiał wiszący do ramion jego koniec. Turban nie był ani mały , ani duży, miał 3,5 m
długości. Nie nakładał na swój turban żadnej krymki, czasami nosił krymkę bez turbanu.
37. Zgodnie ze zwyczajami w Arabii zapuszczał włosy do połowy ucha, gdy przekroczyły tę
długość, to je obcinał. Smarował swoje włosy oliwą. Podczas podróży zabierał ze sobą
zawsze butelkę z oliwą. Gdy smarował włosy oliwą, to najpierw okrywał głowę muslinem,
potem nakładał baszłyk. W ten sposób nie widać było, że miał posmarowane włosy oliwą.
Czasami zapuszczał włosy i zostawiał je z przodu po obu stronach zwisające. W dniu, gdy
zdobył Mekkę miał w ten sposób zapuszczone włosy.
38. Smarował swoje ręce, głowę i twarz różnymi zapachami, kadził się kamforą i aloesem.
39. Materac jego był zrobiony z wygarbowanej skóry wypełnionej przędzą daktylową. Gdy
przyniesiono mu materac wypełniony wełną, to nie przyjął go i powiedział: „Ej, Aisze!
Przysięgam Allachowi, jeśli zechcę, to Allahu teala wszędzie, gdzie będę, obdarzy mnie
stosami złota i srebra.” Czasami spał na macie, desce, filcu z wełny lub na gołej ziemi.
Ibni Abidin (rahime-hullachu teala) rozpoczynając opisywanie postu powiedział: „To, co
robił Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) i robiło w dalszym ciągu po nim
czterech kalifów nazywa się Sunna (Sünnet). Opuszczenie Sünnet-i hüda bez powodu jest
niedozwolone, zaś Sünnet-i zaide jest dozwolone. Abdulgani Nablusi (rahime-hullachu
teala) w książce pt. „Hadika” napisał: „Sünnet-i hüda nazywa się obrządki religijne
dokonywane przez błogosławionego Proroka, które nie gniewały, nie smuciły jego, jeśli
były nie spełniane przez innych. To, co ciągle robił nazywa się Sünnet-i müekkede. To, co
robił zgodnie z obyczajami nazywa się Sünnet-i zaide albo Müstehab. Tak jest z
 rozpoczęciem czegoś dobrego, pożytecznego z prawej strony, prawą ręką np.budując,
jedząc, pijąc, siedząc, wstając, śpiąc, podczas szycia i używania ubrań, robienia różnych
przyrządów. Nie robienie tego i robienie tego, co później stało się obyczajem np.używanie
łyżki, sita nie jest przeciwne religii, nie jest spaczeniem. Z tego wynika, że jedzenie przy
stole widelcem i łyżką, spanie w łóżku, korzystanie z radia, telewizji, magnetofonu podczas
konferencji i lekcji w szkole o etyce i technice, jeżdżenie wszystkimi rodzajami pojazdów,
używanie okularów, kalkulatorów itp. przyrządów technicznych, to, co jest innowacją w
obyczajach jest zezwolone. Są one nowościami w obyczajach. To, co później się ukazało
nazywa się bid’at (innowacją). Korzystanie z innowacji, nowości w obyczajach w
dokonywaniu tego, co jest zakazane, jest grzechem. Na temat korzystania z radia, megafonu,
magnetofonu podczas salat, ezan i kazań w meczecie znajdują się obszerne wiadomości w
książkach „Endless Bliss” i „Islamische Ethik”. Robienie nawet najmniejszych zmian,
innowacji w obrządkach religijnych jest wielkim grzechem. Obrządkiem religijnym jest
również prowadzenie walki o wiarę, uczestniczenie w wojnach prowadzonych przez rząd,
armię przeciwko wrogom. Nie jest jednak innowacją korzystanie z każdego rodzaju nowości
techniki podczas wojny. Przeciwnie jest to wielka zasługa, ponieważ nakazane jest
używanie każdego rodzaju osiągnięć techniki podczas wojny. Powinno się korzystać z tych
nowości, które pomagają w wykonywaniu nakazów, obrządków religijnych. Nowości,
zmiany, które pomagają w wykonywaniu tego, co jest zakazane, są nowościami w religii i
tak np. by recytować ezan należy wejść na minaret, ponieważ zostało nakazane z wysokiego
miejsca recytowanie ezan. Jednak recytowanie ezan poprzez megafon jest bid’at
(innowacją), ponieważ nie zostało nakazane recytowanie poprzez instrumenty. Nakazane
jest recytowanie ludziom. Informowanie o porze modlitw i innych odbrządkach religijnych
poprzez bicie dzwonami, trąbienie, używanie innych instrumentów muzycznych zostało
przez Proroka zabronione.
40. Prorok Muhammed (sallallachu alejchi we sellem) nie zapuszczał brody więcej niż garść.
Nadmiar obcinał nożyczkami. (Zapuszczenie garści brody jest „sunną”. Tam, gdzie
zapuszczanie brody jest obyczajem, zachowanie jej jest koniecznością. Do sunny należy
również obcinanie jej nadmiaru poza garść. Robienie jej krótszą jest bid’at. Zapuszczenie
krótkiej brody jest sunną. Nie powinno się golić brody, ale jeśli istnieje konieczność, to jest
zezwolone.)
41. Błogosławione oczy smarował każdej nocy trzy razy henną.
42. W domu posiadał zawsze lusterko, grzebień, naczynie henny, miswak (szczoteczka do
zębów zrobione ze specjalnego drzewa), nożyczki, igły, nici. To wszystko zabierał ze sobą
też podczas podróży.
43. Każdy czyn rozpoczynał z prawej strony, lubił robić prawą ręką. Tylko lewą ręką podmywał
się.
44. Jeśli było to możliwe, to starał się wykonywać każdy czyn tak by w sumie były w liczbie
nieparzystej
45. Po nocnych modlitwach spał do północy, potem do rana modlił się. Kładł się na prawej
stronie, prawą rękę kładł pod policzek i czytając niektóre sury z Kuran-y Kerim zasypiał.
46. To, co po raz pierwszy lub nagle zobaczył, tłumaczył na dobro. Nigdy nic nie uważał za
nieszczęście.
47. Gdy był smutny, to trzymał się za brodę, rozmyślał.
48. Gdy był smutny, to od razu zaczynał wykonywać salat. Podczas salat zyskana radość
odpędzała od niego zmartwienia.
49. Nigdy nie słuchał, gdy mówiono o innych źle.
 50. Jeśli zmuszony był spojrzeć na bok lub do tyłu, to patrzył odwracając się całym ciałem.
Nigdy nie patrzył odwracając się tylko głową.

Uwaga: Uczeni islamscy ( rahime-humullachu teala) zebrali podane powyżej informacje na

temat czynów Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we sellem) w trzech grupach:
• Sunna - nazywa się to, co powinni czynić muzułmanie
• Hasais - nazywa się to, co jest specyficzne u Proroka (alejchisselam). Dokonywanie tego nie
jest dozwolone innym.
• W sprawach, które związane są z obyczajami każdy muzułmanin powinien postępować
zgodnie z obyczajami istniejącymi w jego czasach. Jeśli nie postąpi się zgodnie z obyczajami,
to doprowadzi się do wywołania intryg i zamętu. Wywoływanie niepokoju, pobudzanie do
intryg jest grzechem.

SŁOWNIK
Ablucja (wudu): jeden z warunków salatu. Dokonuje się też przed czynami takimi jak czytanie
św.Koranu. Polega na umyciu twarzy,rąk i rąk razem z łokciami, jedną czwartą głowy
zmoczenie, umycie nóg do kostek.
Adem (alejchisselam): Prorok Adam
Ahiret: nieskończenie trwające życie rozpoczynające się śmiercią człowieka, po końcu świata
powstaniem z grobów umarłych, rozliczeniem się na Sądzie Ostatecznym, według czynów i
ibadet wysłaniem do Raju (Dżennet) lub Piekła (Dżehennem).
Ahlak: etyka, charakter
Ajet: werset, znak, oznaka, cud, pouczenie, przestroga
Akide, akaid: wierzenie, wiedza dotycząca wiary
Alim: uczeni islamscy, błogosławieni ludzie, którzy są wierzenia sunna głoszonego przez
naszego szanownego Proroka, znają dokładnie wiedzę religijną i potrzebne im nauki ścisłe ich
czasów
Alem: świat, stworzenia, przyroda, czas, wszystko to, co stworzył Allahu teala
Allahu teala: Wzniosły Allach
Amel: czyny, ibadet
Amentu: sześć zasad wiary-iman
Amin: amen, niech tak się stanie
Arasat: miejsce, plac, na którym Allahu teala w Dniu Sądu Ostatecznego zbierze wszystkie
stworzenia. Nazywane jest też mahszer
Arsz: Tron Boski, Allahu teala stworzył go jako największy ze wszystkiego, co stworzył.
Aszere-i Mubeszere: Dziesięciu Sahabi obdarowanych nowiną, że zyskali Raj. Do nich należy:
Ebu Bekir, Omer, Osman, Ali, Talha, Zubejr bin Awwam, Abdurrahman bin Awf, Sad Ibni Ebu
Wakkas, Said bin Zejd, Ebu Ubejde bin Dżerrah i wnukowie szanownego Proroka tj.Husejn i
Hasan (rahimehumallach)
Ajat-y Hyr\z: chroniące wersety z Kuran-y Kerim: Sura Fatiha, pierwsze cztery wersety z Sury
Bakara, od We ilahikum do Ya kylun, dwa razy 163 i 164 werset, Ajetel Kursi do Halidun, z
Sury Bakara na końcu ostatnie trzy wersety zaczynające się od Lillahi, z Sury Al-i Imran
18.werset rozpoczynający się od szehidallahu, z Sury Araf 54.werset rozpoczynający się od Inne
Rabbekum, z Sury Mumin 116.werset rozpoczynający się od Fe-tealellahu, z Sury Dzin
13.werset rozpoczynający się od We ennehu teala, z Sury Saffat pierwsze 10 wesetów,
znajdujące się na końcu Sury Haszr trzy wersety rozpoczynające się od Huwallahu, Sura Ihlas,
Sura Felak, Sura Nas.
Azze-ismuh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala,
znaczy święty.
Besmele: Bismillachir-rachmanir-rachim
Biat-ur-rydwan: 1400 Sahabi, którzy w 6 roku Hidżri pod drzewem dali słowo Prorokowi
Muhammedowi (sallallachu alejchi we sellem): ”istnieje śmierć, nie ma powrotu”
Bidat: innowacja w religii
Branka: (dżarije) kobieta wzięta w niewolę podczas wojny i zawieziona do kraju islamskiego
Buraq: w Raju zwierzęta wierzchowne, nie posiadają płci, są bardzo szybkie
Dalalet: spaczenie, odejście od prawidłowej drogi
Dar-ul-harb: kraj, gdzie nie przestrzega się prawa islamskiego
Dar-ul-Islam: kraj, gdzie przestrzegane jest prawo islamskie.
Din: religia
Dua: modlitwa, proszenie, błaganie Allahu teala
Duhan-dym
Dżaiz-jest zezwolone, można dokonać, robienie nie jest grzechem
Dżemaat: grupa ludzi zbierająca się do modlitw, wspólnota
Dżennet: Raj
Dżehennem: Piekło
Dżin: peri, został stworzony z płomienia ognia i gazu. Potrafi wejść w każdy kształt. Jest
stworzeniem niewidzialnym oczyma.
Dżellet kudretuh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu
teala, znaczy jest On wielki i silny
Dżelle-Dżelaluh: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu
teala, znaczy jest On wielki, największy.
Dedżdżal: jeden z wielkich znaków końca świata, tyran, który zostanie zabity przez szanownego
Jezusa i Mehdi
Dabbetul-erd: jeden z wielkich znaków końca świata, blisko wybuchnięcia końca świata ukaże
się jako zwierzę
Dzień Kyjamet: dzień, w którym zakończy się życie na ziemi. Początkiem tego okresu jest dzień
śmierci człowieka. Nazywa się też Dniem Końca Świata
Ehl-i Bejt: błogosławione żony, dzieci proroka Muhammeda (alejchisselam), jego córka Fatima i
jej mąż Ali i z ich małżeństwa pochodzący synowie Hasan i Husejin, ich dzieci i do końca świata
przychodzący na świat ich wszyscy wnukowie. Ród Proroka Muhammeda (sallallachu alejchi we
sellem) został poprowadzony przez błogosławioną Fatimę. Dzieci i wnuki szanownego Hasana
nazywa się Szerif, zaś szanownego Husejina Sejjid
Edille-i szerijje: źródła wiedzy religijnej: Kuran-y Kerim, sunna, idżma, kijas
Ehli bidat: fyrka (grupa) dalalet, są to grupy, o których zostało poinformowane w św.hadisach.
Odłączyły się one od drogi sunna tj.drogi poinformowanej przez Proroka (sallallachu alejchi we
sellem) i jego towarzyszy-Eshab. Niezależni od mezheb i Imamów nie należą do sunnitów. Tych
muzułmanów, którzy nie posiadają wierzenia sunna, nazywa się Ehli Bidat. Należą oni do 72
fyrka (grup), nie wpadając w wierzenie, które stanie się powodem ich bluźnierstwa, wystąpienia
z wiary, należą dalej oni do wierzących i muzułmanów
Esma-i hüsna: dziewięćdziesiąt dziewięć najpiękniejszych imion Allahu teala
E’uzu: znaczy powiedzieć: „E’uzu billachi mineszszejtanirradżim”,
Ewlija: osoba, którą Allah kocha, błogosławiony człowiek, którego czyny i zachowanie jest
zgodne z Islamem, nigdy nie zapomina Allacha.
Ezan: informowanie o czasie salatu, zaproszenie muzułmanów do salatu. Wypowiada się z
wysokiego miejsca odpowiednie słowa po arabsku.
Fasyk: jawnie dokonujący grzechy,
Fetwa: odpowiedź dana na temat jakiegokolwiek czynu przez uczonych, czy jest ten czyn
zgodny z Islamem, czy też nie.
Fykyh, fykh: nauka o tym, co powinno się czynić i od czego się chronić w Islamie
Fejz: płynięcie duchowych wartości,
Fukaha-i Seb’a: 7 wielkich uczonych fykyh wykształconych w Medynie: Said bin Mussejjib,
Kasim bin Muhammed bin Ebi Bekr Syddyk, Urwe bin Zubejr, Haridże bin Zejd, Ebu Seleme bin
Abdurrahman bin Awf, Ubejdullah bin Utbe i Ebu Ejjub Sulejman-r.anhum
Far-z: obowiązki
Farz-y kifaje: obowiązki tylko niektórych muzułmanów
Farz-y ajn: obowiązki wszystkich muzułmanów, do nich należy poznanie wiedzy informującej o
nakazach i zakazach religii islamskiej
Fyrka: odłam, stronnictwo
Gilman: stworzeni z nur-światłości przez Allahu teala w Raju służący
Gusl: całkowite obmycie ciała wraz z ustami i nosem bez pozostawienia nawet odrobiny suchego
miejsca,
Hadż: pielgrzymka do Mekki
Hafyz: znający na pamięć Kuran-y Kerim
Hajyr: dobro
Haram: to, co jest zakazane
Hatem-ul-enbija: po nim nie przyjdzie żaden inny prorok.
Hatim Tehlil: wypowiedzenie Kelime Tewhid siedemdziesiąt tysięcy razy
Helal: to, co jest zezwolone
Hidżret: droga, migracja. W roku 622 n.e. nasz Prorok z nakazem Allahu teala udał się z Mekki
do Medyny. Ten rok, wejście do Mekki 20 września stał się początkiem historii muzułmanów.
Lata muzułmańskie Hidżri kameri rozpoczynają się tego roku w miesiącu Muharrem.
Hulefa-i Raszidin: do największych i najwartościowszych z Eshab-y Kiram należy czterech
wielkich kalifów: Ebu Bekir, Omer, Osman i Ali (rahimehumallach).
Ibadet: dokonywanie modlitw, obowiązków, dobrych uczynków w religii islamskiej, poprzez
które czci się i służy się Allahu teala
Idżma: jednogłośne zdanie uczonych islamskich mudżtehid w prawach dotyczących spraw
religijnych,
Idżtihad: sąd, opinia, pogląd
Ihlas: wszystko robić dla Allaha
Ikamet, kamet: słowa, które wypowiadają mężczyźni przed rozpoczęciem dokonania salat far-z,
jest to sunna, podobne do ezan
Ilmi Kelam jest to nauka o znaczeniu słów Szehady i związana z nią podstawowa wiedza ucząca
o sześciu zasadach wiary
Iman: wiara
Indżil: Ewangelia
Irade-i Dżuzijje: wolna wola
Istindżad: oczyszczenie i obmycie miejsc intymnych po czynnościach fizjologicznych
Isza: czas nocnego salatu
Itikad: wierzenie
Kader, kaza: życzenie istnienia czegoś przez Allahu teala
Kafir: ten, kto wypowie bluźnierstwo, nazywa się niewierzących
Kelam: słowo
Kelam-y ilahi: słowa boskie ukazujące znaczenie Kuran-y Kerim. W Kuran-y Kerim te Kelam-y
ilahi są niestworzone, nie są stworzeniem. Są tak jak inne atrybuty Allahu teala: przedwieczne,
nie zostały stworzone później, nie posiadają początku i są nieskończone tj.nie mają końca. Nie są
odkryciem aniołów lub słowami należącymi do proroków
Kelime Tewhid: słowa „La ilache illallach Muhammedun resullach,”
Keramet: cudownym stanem nazywane zdarzenia zachodzące poza obyczajem,
przyzwyczajeniem tzn. poza prawami fizyki, chemii, fizjologii stworzone przez Allahu teala
błogosławionym ludziom (weli, ewlija)
Kuran-y kerim: św.Koran
Küfür: bluźnierstwo
Kyjas: analogia, jeżeli nie ma na temat jakiegos prawa św.ajetów i św.hadis, to porównuje się je
do podobnego znanego prawa.
Mekruh: nie jest tak stanowczo pewne jak zakazy, jednocześnie nie zostało jasno
poinformowane tzn. jest oparte na wątpliwych dowodach lub zrozumiane z przekazów któregoś z
przyjaciół Proroka i tak np. jest mekruh rozpoczęcie salatu, gdy odczuje się potrzebę
fizjologiczną.
Melaike: anioł znaczy posłaniec, przynoszący wiadomość lub siłę.
Mewdu: hadisa uważana za niezgodna z zasadami jednego z imamów (może być jednak uznana
wg zasad innego mudżtehid za sahih-prawdziwą)
Mezheb: prawidłowych szkoła w Islamie: Hanefi, Maliki, Szafii i Hanbeli.
Miracz: droga, którą odbył nasz Prorok w wieku pięćdziesięciu dwóch lat. Został pewnej nocy
wzięty z Mekki do Jerozolimy i stamtąd do nieba.(Sura Isra:1) Zobaczył tam Raj, Piekło i Allahu
teala. Obowiązek spełniania salatu został nakazany tej nocy.
Mizan: waga, przyrząd pomiarowy
Mubeszszir i Beszir: anioły pytające w grobie muzułmanów
Mudżize: cuda, niezwykłe czyny Proroków (niech pokój będzie z nimi) powstałe za zgodą
Allahu teala i poprzez Jego stworzenie jako dowód proroctwa
Mudżtehid: zaliczani są do nich uczeni należący do Eshab-y Kiram tj.przyjaciół szanownego
Proroka, Tabiin tj.tych co, widzieli Eshab-y Kiram i Tebe-i tabiin tj.tych, co widzieli Tabiin.
Uczony, który wyciąga prawo w oparciu o św.ajety i św.hadisy. Należy do nich imam-y A’zam
Ebu Hanife, imam-y Malik, imam-y Szafii i imam-y Ahmed bin Hanbel (rahmetullachi teala
alejchim edżmein).
Muhkem ajet: wersety z Kuran-y Kerim, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się je
wersetami oczywistymi, pewnymi
Mumin, muslim: muzułmanin
Munafyk: niewierzący zachowujący się jak muzułmanin
Munker i Nekir: anioły, które będą znęcały się nad niewierzącymi i muzułmanami-
buntownikami, będą zadawały im pytania w grobie
Murted: odchodzący od Islamu
Mushaf, Myshaf: Kuran-y Kerim spisany na papierze.
Müteszabih ajet: wersety z Kuran-y Kerim, których znaczenie nie jest łatwo zrozumiałe, żeby je
zrozumieć należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je wersetami symbolicznymi.
Słowa Proroka (sallallachu alejchi we sellem) czyli św.Hadisy składają się również z dwóch
rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych.
Nebi: Prorocy zsyłani w każdym stuleciu, nie przynosili nowej religii, zapraszali ludzi do
poprzedniej
Nefs: 1.życie, 2.nasze „ja,”pożądania, pragnienia
Nefs-i emmare: pragnienie czynienia zła
Nur: światłość
Rab: jedno z najpiękniejszych imion Allahu teala, znaczy: właściciel, dający piękne wychowanie
Resul: Prorocy zsyłani przez Allahu teala ludziom w każdym tysiącleciu, przynosili nowe prawo,
religię
Sadakallachul-azym: tak mówił też nasz Prorok (sallallachu alejchi we sellem), co znaczy
Wielki Allah powiedział prawidłowo, tak mówiono od czasu zwanego Asr-y Saadet (okres
szczęścia za czasów szanownego Proroka) i mówi się obecnie.
Sahabi: (w l.poj. Sahib) czyli towarzysze naszego Proroka (kilka osób nazywa się Eshab).
Sahabi nazywa się tych, którzy umarli jako wierzący i przynajmniej raz choć przez chwilę
widzieli Proroka Muhammeda (sallachu alejchi we sellem), należący zaś do niewidomych raz z
nim rozmawiali.
Salat: obrządek modlitewny wykonywany 5 razy dziennie.Pozdrowienie, modlitwa
Saum: post
Sejjid-ul-enbija: jest najwyższy wśród proroków
Selef-i salihin: uczeni trzech pierwszych wieków tj.mudżtehid, wychwalani przez św.hadisy:
Eshab-y Kiram, Tabiin, Tebe-i tabiin
Silsile-i Alijje: łańcuch wielkich uczonych, którzy pobrali naukę i fejz od Proroka (sallallahu
alejhi we selem) poprzez Ebu Bekir (rahimehullah)
Subhanallach: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu
teala, znaczy jest pozbawiony braków i wad
Sufi, sofi: tasavvuf ehli, znajdujący się na drodze tasavvuf
Sufizm: mistycyzm, tasavvuf
Suhuf: broszura, mała księga
Sunna: 1.wierzenie, które przekazał Prorok Muhammed (niech pokój będzie z nim) swoim
towarzyszom (Eshab-y Kiram). W ten sposób wierzących nazywa się sunnitami, 2.słowa, czyny,
sposób zachowania się naszego szanownego Proroka i czyny, które on widział i nie był
przeszkodą w ich spełnianiu,
Szatan: Iblis, Azazil należy do klasy niewierzących dżinów. Rozmnożył się z iblisa, diabła.
Szatan został stworzony z ognia i gazu.
Szefaat: orędownictwo
Szehada: wyznania wiary- iman
Szer: zło
Szeriat: Prorokom zesłane boskie prawo (zakazy i nakazy), religia, Islam
Syfati: atrybuty
Syrat: most, przez który przejdą wszyscy ludzie po rozliczeniu. Na rozkaz Allahu teala most
Syrat zostanie założony nad Dżehennem.
Syrat-y mustakim: prawidłowa droga w Islamie
Tabiin: wielcy uczeni, którzy widzieli Eshab-y Kiram(rahimehumallach), uczestniczyli w
rozmowach z nimi, Islam poznali od nich.
Tarikat: droga w tasavvuf
Tasavvuf: sufizm
Teala: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu teala,
znaczy wielki, pozbawiony braków
Tebarekallach: słowa okazujące szacunek, które wypowiada się po usłyszeniu imienia Allahu
teala, znaczy wielki i pozbawiony braków
Tebe-i Tabiin: wielcy uczeni, którzy widzieli Tabiin, uczestniczyli w rozmowach z nimi i od
nich poznali Islam.
Tefsir: komentarz
Tewbe: po dokonaniu grzechu, tego co jest zakazane okazanie żalu, skruchy, postanowienie ze
względu na Allaha niepopełnienia więcej podobnego grzechu
Tewekkul: poddanie się Allahu teala, ufanie Jemu
Tewil: wyjaśnienie
Tewkifi, tzn. zezwolone jest w Islamie wypowiedzenie poinformowanych imion, wypowiadanie
innych jest niedozwolone
Tewrat: Tora
Ümmeti: wspólnota
Zikr, zikir-wspominanie,wypowiadanie imion Allahu teala
Zebur: Psalmy
Zeka, zekat: raz w roku bogaci 1/40 swojego majątku ofiarowują potrzebującym.
Zemherir: zimne Piekło