AV R M R E G I O W E S T

Augustus 2011

Jaargang 6, nummer 4

Nieuwsbrief

Nieuwsbrief-west@avrm.nl

Op 6 juli jl werden wij genformeerd door Ger de Veth, Secretaris Veteranen Vereniging Curacao, dat Frans van Es, Opperschipper bd was overleden op Curacao!

Den Haag 29 mei 1945 Curacao 6 juli 2011 Frans was de beheerder van de Militairenbegraafplaats aan de Roodeweg Willemstad Curacao! Na zijn loopbaan bij de Marine, vanaf 18 sept 1961 als matroos der 3de klasse binnen gekomen en opgeklommen tot Opperschipper en op 1 juni 1995 de Marine met FLO verlaten! Hierna heeft hij zich met zijn Nel gevestigd op Curacao! Frans heeft na het verlaten van de Marine zijn loopbaan aan het papier toe vertrouwd, op een wijze zoals alleen Frans dat zou kunnen, de redactie van de nieuwsbrief heeft enkele citaten uit zijn boek overgenomen, Als eerste laten wij aan het woord J. van Dijk, Kapitein-Luitenant ter zee, hoofd afdeling Duik- en Demonteerzaken.

Who the fuck is Frans van Es? Wat misschien uit de titel moge blijken, is dat weinig mensen Frans kennen. Dit is in totale tegenspraak met de werkelijkheid. Zeker in de Koninklijke Marine kent bijna iedereen Frans van Es, van hoog tot laag en van jong tot oud. Het oudere leergoed onder ons kent Frans nog wel persoonlijk of hebben hem zijdelings meegemaakt .De jongere garde kent hem van horen zeggen, maar allen hierboven beschreven kennen wel een aantal van zijn avonturen of anekdotes. Hierdoor alleen al is Frans een levende legende in de Koninklijke Marine in het algemeen en in de duik- en demonteergroep in het bijzonder. Dit boek is zeker voor de kenner een bevestiging van datgene wat wij allang wisten. De rebel, de ruwe bolster, de Hagenees, shockerend, ad rem, met een zeer groot gevoel voor humor, dat is Frans van Es! En k heb het genoegen om Frans tot mijn weinige echte vrienden te mogen rekenen. J. van Dijk kapitein-luitenant ter zee, hoofd afdeling Duik- en Demonteerzaken EMV (Eerste Militaire Vorming) 18 september 1961: matroos derde klas Van Es meldt zich. Op maandagmorgen stopte de trein in Hollandse Rading, waarna zon slordige 35 man de bus instapten die klaarstond om ons naar het Marine Opkomst Centrum te brengen. We werden opgewacht door een duidelijk oververmoeide marinier, die ons naar de kapper bracht en ons verzekerde dat het best wel zou meevallen indien er vooraf ruim voor de behandeling betaald zou worden. De bunzing had ongetwijfeld aandelen bij deze onderneming. De lui die onder het mes waren geweest, zagen eruit alsof ze met hun kop in een vuilvernietiger hadden gehangen. De tip had dus geen ene moer geholpen en er was dan ook niemand branie om te reclameren. Want wat zouden de gevolgen wel niet zijn als je je misnoegen kenbaar maakte tegen zon kopstuk? Dat kopstuk bleek later een marinier eerste klas te zijn met zwakke enkelbanden, pijn in zn rug en een chronische dorst, die hem de bijnaam natte Kees opleverde. Gewoon een mufkut dus, die om sociaal-medische redenen tussen de eekhoorns was geplaatst, omdat hij bij de compagnie alleen maar voor overlast zorgde. Hr.Ms. Soemba Den Oever, september 1967. Kwartiermeester Van Es meldt zich voor de opleiding duiker 2de klas, schipper! Zo gebeurde het dat mijn leven bij de Koninklijke Marine een heel andere wending nam. In de maintenance (de werkplaats en het magazijn van de duikmaterialen) werd een duikzakje gehaald waarin je je spullen en je duikondergoed kon bewaren. Mijn instructeur, de bootsman Sekreve met hulpinstructeur matroos 1ste klas Jaap Snijder bekeken het stel rukkers met een blik van Jezus te paard, moeten we hier duikers van maken? De plunjezak met psu (persoonlijke standaard-uitrusting) hoefde je de eerste drie dagen niet uit te pakken, omdat eerst werd bekeken of je de juiste mentaliteit wel bezat om duiker te worden. Het bespaarde een hoop tijd en moeite als dat niet het geval bleek te zijn: dan kon je meteen weer opzouten. De eerste wacht De eerste avond had ik zelf de eerste wacht, van 20.00 tot 24.00 uur. Ik liep een beetje over de steiger en daar kwam een kanjer van een jacht aan, dat trachtte af te meren. Toen ik een trosje waarnam, waren de miserabele oogsplitsen het eerste wat me opviel. Later op de avond heb ik die er opnieuw ingezet en als dank werd ik uitgenodigd aan boord om een borrel te drinken met de kapitein, zijn echtgenote en een vriendin. De ligging van het jacht was perfect, omdat ik vanuit de salon de Triton geheel in de gaten kon houden. De kapitein, een makker die al aardig de middelbare leeftijd naderde, vond het op een gegeven moment welletjes en zei dat hij ging slapen.H, wat jammer nou! Zat ik verder alleen met deze twee dames. De echtgenote was vele jaren jonger dan de kapitein. Beide waren wel iets ouder dan ik, maar daar werd-ie zeker niet kleiner van.

De gouden medaille Er was een bericht binnen gekomen met de volgende mededeling: De minister van defensie kent toe de bij koninklijk besluit ingestelde gouden medaille voor langdurige, eerlijke en trouwe militaire dienst bij de koninklijke marine aan adjudant-onderofficier van de operationele dienst nautische dienst F. VAN ES, Marinenummer 005964 als een beloning vanwege Hare Majesteit de Koningin voor de wijze waarop,gedurende de tijd van 36 jaren, den lande werd gediend. s-Gravenhage, 11 augustus 1993. Cees Visser had alles ontvangen, en omdat zoiets in Nederland niet geheel stilzwijgend de revue passeert zou deze medaille officieel worden uitgereikt. Ik mocht kiezen tussen een Engelse overste, de kolonel van de landmacht die op het hoofdkwartier in Phnom Penh zat, of iemand anders. Het werd het laatste. Mijn voorkeur ging uit naar de commandant van het marinierskamp. Tijdens de avondmaaltijd werd mij door de majoor Van Ede die gouden medaille opgespeld. Na deze korte plechtigheid, een woord van die ouwe en het maken van een paar fotos mocht ik de tap voor geopend verklaren. Er werden een paar dozen limonade en loodvrij bier aangerukt en na een uurtje keerden we huiswaarts om het in de Minefield Bar nog effe dunnetjes na te vieren. Voor matre Paul hebben Cees en ik als dank voor de gastvrijheid een grote hardhouten pop van het Grand Hotel gejat en s avonds in het donker door vier roadblocks naar het Poolse kamp gereden. Deze pop stond in het midden van de weg en wees naar het hotel, terwijl er een menulijst op zn buik zat geprikt. De pop is mee naar Nederland gegaan en ik zag m onlangs op een contactdag-film over de mariniers in Cambodja. Dit was een greep uit Who the fuck is Frans van Es? een autobiografie die zich afspeelt in een wereld die Marine heet. Geprikkeld door openstaande op http://www.scribd.com/doc/23206113/Who-the-Fuck-is-Frans-VanEs-Ongecensureerd kunt u de ongecensureerde versie lezen, ga er wel voor zitten en sla even een vat bier aan! Op 7 juli 2011 heeft de voorzitter van de regio West het volgende bericht verzonden aan: Ger de Veth, Secretaris Veteranen Vereniging Curacao, Beste Ger, Geschokt hebben wij kennis genomen van jou e-mail. Namens de Algemene Vereniging van reserve Militairen, onze condoleances en heel veel sterkte naar alle familie en vrienden, het was een eer om deze Opperschipper te mogen kennen!

AV R M R E G I O W E S T
Augustus 2011

Jaargang 6, nummer 4

Nieuwsbrief
Worden de vaartuigen van onze Koninklijke Marine steeds kleiner, of heeft het Ministerie van Defensie hier niets mee te maken? Heeft een NRFK-eenheid een Italiaanse stad bevrijd, of zijn er andere tactische verplaatsingen geweest?? Lees meer hierover, elders in deze Nieuwsbrief !!
Van de Redactie.
De eerste grote ondersteuning door enthousiaste AVRM-leden van dit jaar, de 63e editie van de Tweedaagse Militaire Prestatie Tocht (TMPT), is weer achter de rug. Leden uit alle AVRMregios waren aanwezig, zij het dat de AVRM-West (zoals gewoonlijk) weer het leeuwenaandeel van de ondersteuningsgroep leverde. Uiteraard waren er ook leden van de AVRM, die als deelnemer bij de TMPT waren en -indien zij de vele opdrachten met goed gevolg aflegden- na afloop het fraaie TMPT-kruis in ontvangst mochten nemen. Andere militairen, die iets in ontvangst mochten nemen, waren de deelnemers aan de zeer geslaagde Regionale Militaire Vaardigheids Wedstrijd (RMVW), die al weer voor de 9e keer werd georganiseerd. Velen namen een leuke prijs mee naar huis! Dankzij de organisatie, maar ook dankzij de vele ondersteuners, werd dit gebeuren een groot succes. Iets anders en minder leuk, was de afwezigheid van de AVRM -met een fraaie promotiestand - op de Open Dagen van de Koninklijke Marine (KM) in Den Helder. Er werd door de organisatie

In dit nummer o.m.: De Tweedaagse Militaire Prestatie Tocht in de Harskamp; De Interarma Sondrio International Shooting Competition in Tirano; Het Nederlands Militair Kampioenschap Pistool in de Harskamp; Een redactievergadering van de Reservist in de Harskamp; De Regionale Militaire Vaardigheids Wedstrijd in Schaarsbergen; Nieuws van de AVRM-Carib en; Losse Flodders. Handig om te weten:
Copy en fotos voor de

aldaar medegedeeld, dat de AVRM (wederom) van harte welkom was, maar dat er niet voldoende accommodatie beschikbaar was en dat onze standbemanners dan maar een hotel moesten zoeken. Wel, dat hebben we dus niet gedaan; we willen als reservisten (of b.d.ers) toch nog een beetje het militaire gevoel behouden en gaan dus niet in een (burger)hotel zitten! We hadden graag weer gebruik gemaakt van de gastvrijheid van Hr.Ms. Rotterdam, net als in 2009, maar we kregen te horen, dat de accommodatie aldaar al volledig bezet was, met deelnemende eenheden van het Korps Mariniers, die tijdens de Open Dagen diverse demonstraties zouden geven. Jammer, nu heeft de KM het deze keer zonder de AVRM moeten doen! Gelukkig was onze vereniging wel met een mooie promotiestand vertegenwoordigd op de Nationale Veteranendag in Den Haag, waar U in het volgende nummer meer over zult lezen!! Ook deelname aan de Open Dagen van de Koninklijke Luchtmacht (KLU) in Leeuwarden, heeft door een misverstand lange tijd op losse schroeven gestaan. Toch ziet het er momenteel naar uit, dat we alsnog met een promotiestand aanwezig kunnen zijn. U hoort er meer van! De redactie van de Nieuwsbrief wenst U verder veel leesplezier met deze uitgave!! WP.

Nieuwsbrief aan:
nieuwsbrief-west@avrm.nl

Tweedaagse Militaire Prestatie Tocht.

Harskamp, 29 t/m 31 mei 2011. Op maandag 29 mei j.l. arriveerden al heel vroeg enkele leden van AVRM-West (die tevens deel uitmaakten van de Reservisten Schiet Commissie) op de Generaal Winkelmankazerne (GWKAZ) in de Harskamp. Om 11.00 uur was er n.l. een afspraak gemaakt met een militaire instantie, die een aantal wapens van de Nederlandse Reservisten Federatie Krijgsmacht (NRFK) zouden inspecteren en van een nieuwe chip voorzien. Door middel van deze chip, kan men met een controleapparaat, in n oogopslag zien, waar een wapen organiek thuishoort, aan welke eenheid het is uitgegeven, hoe oud het is, of er afwijkingen zijn en/of er slijtage in het mechanisme is. Ruim op tijd arriveerden de twee inspecteurs bij gebouw 120 (de wapenkamer), waar de wapens al gereed lagen. Binnen 20 minuten waren de nieuw chips geplaatst en de zaken afgehandeld en konden de wapens weer worden opgeborgen in de wapenkluis. Omdat het inmiddels etenstijd was geworden, werd eerst een bezoek gebracht aan het Parestorestaurant. Volgens onbevestigde verhalen, was de service daar, de laatste tijd een stuk minder geworden. Wel, die verhalen bleken ook aardig te kloppen; van het eerst zo uitgebreide aanbod van vleeswaren, toetjes en andere lekkernijen, was niet veel meer over. Voor een standaardbedrag kon men nu een (bescheiden) maaltijd samenstellen en wilde men wat extra, dan moest daar behoorlijk voor bijbetaald

Vragen en opmerkingen over

de regio West:
Secretaris-west@avrm.nl

Hoofdbestuur AVRM:
secretaris@avrm.nl

SV AVRM
Voorzitter-svavrm@avrm.nl

AVRM-carib:
robvanreusel@hotmail.com

Stichting Militair

Erfgoed Curaao:
themis@onenet.an

Militaire begraafplaats

Curaao:
haasdijkremy@gmail.com

Stichting Battle-station Blauuw,

Force Curaao 1942:

battlestationblaauw.1942@gmail.com

Veteranen & Duiksport:

oudgediende caf:

secretaris@veteranencuracao.net www.ddc-curacao.com

Rondleiding Marinebasis Parera

& Marinekazerne:
dirkenans@onenet.an

worden. E.e.a. is natuurlijk niet de schuld van het vertrouwde personeel van Paresto in de Harskamp, maar komt door de overdreven bezuinigingen, die het Ministerie van Defensie -zonder zich om de gevolgen te bekommeren- doorvoert. Werken bij Defensie mag blijkbaar niet meer leuk zijn! Na de maaltijd werd gebouw 113 opgezocht, het gebouw waarin de commissie en de organisatie van de Tweedaagse Militaire Prestatie Tocht (TMPT) haar bureaus had ingericht. Hier werden de ondersteuners hartelijk ontvangen en werden de handen geschud van vele vertrouwde personen. De kamers werden toegewezen, de sleutels werden verstrekt en de TMPT-armbanden werden uitgedeeld. Vervolgens werden -wat ook niet geheel onbelangrijk was- de maaltijdkaarten verstrekt. Enkele leden van de AVRM-West zouden volgens het schema in het officiers & onderofficiershotel (gebouw 187/188) moeten overnachten, terwijl de rest van de groep zijn intrek in gebouw 113 zou moeten nemen. Na enig onderling overleg werd besloten, dat alle ondersteuners van de AVRM-West (in verband met de onderlinge saamhorigheid), bij elkaar zouden slapen. De bedden werden opgemaakt en de kasten ingeruimd en inmiddels arriveerden ook de ondersteuners van de andere AVRM-regios. Er was verder personeel van de Natres ingedeeld en er was een (kleine) eenheid van de Koninklijke Landmacht (KL) voor ondersteuning aangewezen. Het AVRM-personeel zou voornamelijk worden ingezet op de beide schietbanen (Glock-17 en Diemaco C-7) en op de handgranatenbaan, m.u.v. de foto-redacteur van de Nieuwsbrief. Deze had een speciale taak bij de TMPT-commissie; enerzijds ondersteunde hij MAJ (R) van Doorn, die de fietsroutes over de Veluwe had uitgezet en anderzijds fungeerde hij als TMPT-fotograaf. Verder was hij inzetbaar voor speciale taken. Ondertussen werd buiten voor de ingang van gebouw 113, de rij met deelnemers voor de TMPT, die zich kwamen aanmelden, steeds groter Er hadden zich vooraf 800 deelnemers bij de organisatie opgegeven, waarvan er nu zon 600 zich kwamen melden en ook daadwerkelijk aan de TMPT zouden deelnemen. Als de deelnemers zich hadden ingeschreven, kregen zij meteen de nodige stafkaarten en andere opdrachten mee, voor de volgende dag, zodat ze al vroeg zouden kunnen starten. In de middaguren vertrok de TMPT-fotograaf, met zijn begeleider, naar de Kazerne Nieuw Millingen, om in het magazijn van de Koninklijke Marechaussee (KMAR) aldaar, een aantal party-tenten op te halen, voor de diverse onderdelen van de TMPT. Na terugkeer werd een ronde gemaakt naar de schietbanen van de Noorderheide, om daar ook nog wat materiaal af te geven. Om 17.00 uur verzamelden de AVRM-ondersteuners zich in het Paresto-Restaurant voor de warme maaltijd. Die was gelukkig wat beter dan de maaltijd daarvoor. Na het eten om 18.00 uur- vertrokken MAJ (R) van Doorn en ELNT b.d. van den Houten naar de omgeving van Garderen, waar een gedeelte van de eerder geplande fietsroute gewijzigd zou moeten worden, omdat sinds het uitzetten van het parcours (in januari j.l.) en dit moment, een aantal straten in het centrum van het dorp waren opengebroken. Er moest nu een makkelijke omleidingroute worden gezocht, waarbij tegelijkertijd wat richtingsborden zouden worden geplaatst. SM b.d. de Hartog werd ter ondersteuning meegenomen (drie weten mr dan twee) en kon zo nog even genieten van de omgeving, waar hij vroeger vaak met vakantie verbleef. Na het uitzetten van de omleiding, werd op een terras nog een welverdiend ijsje genoten, terwijl van de gelegenheid gebruik werd gemaakt, om even wat inkopen te doen, voor de nabesprekingen in gebouw 113. Vanwege het mooie weer, werd de briefing voor het schietbaanpersoneel buiten gehouden. De bijeenkomst duurde niet lang, omdat de meesten al wel wisten, wat de bedoeling was, omdat ze al vele jaren in de ondersteuningsgroep zitten. Bij terugkeer van de fietsroute werd eerst een tijdlang in de kantine gezeten en werden geanimeerde gesprekken gevoerd met deelnemers en mede-ondersteuners. E.e.a. werd genoeglijk aangevuld met hartige hapjes, wicos en

bacos! Omstreeks 23.00 uur keerden de meesten terug naar hun kamers; voor de deelnemers zou het morgen een pittige dag worden, maar ook de ondersteuners zouden op tijd klaar moeten staan. Toch werd er wat tijd ingeruimd voor een slaapmutsje, al dan niet aangevuld met kaas en/of worst. Om 24.00 uur ging de laatste ondersteuner naar bed, geestelijk voorbereid op de dag van morgen. Op dinsdag 30 mei j.l. moesten organisatoren, ondersteuners en deelnemers al vroeg hun bed uit. Een gedeelte moest de schietbanen optuigen, de wapens en munitie ophalen, de routes op enkele locaties uitzetten en allerlei andere verrichtingen doen. De deelnemers moesten beginnen met hun diverse opdrachten. Behalve Nederlanders bevonden er zich ook Denen, Duitsers, Fransen en Estlanders onder de deelnemers en verder n Belg, die dus in een gecombineerd team zat. Voordat de vele honderden militairen op pad gingen, met elk hun eigen opdracht, werd ontbeten in de eetzaal. Het was daar een drukte van belang en het personeel van Paresto kwam handen te kort. De TMPT-fotograaf vetrok al om 06.30 uur voor het uitzetten van de controleposten van de fietsroute. De route is zon 85 kilometer lang (75 kilometer voor Veteranen). Hij loopt door een aantal kleine plaatsen met namen, waar de fotograaf nog nooit eerder van had gehoord, zoals Driehuizen, Pauwenhof, Leuvenum, Speuld, Houtdorp en Kootwijkerveen en wordt vanuit 2 tegengestelde richtingen (linksom en rechtsom op de kaart, om het TMPT-jargon te gebruiken) gereden. Op dagelijks wisselende plaatsen staan controlekastjes, waarin de deelnemers zelf een soort sleutel (met chip) in moeten stoppen. De sleutel wordt later op het TMPT-bureau in de computer ingelezen en gecontroleerd. Bij dit controlepunt werd ook nog een duidelijk herkenbare vlag van de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Reserve Officieren (KVNRO) geplaatst (de oorspronkelijke uitvinders van de prestatietocht), die moest voorkomen, dat de deelnemers het controlepunt voorbij zouden rijden. Nadat alle controlekastjes waren geplaatst (net op tijd trouwens, want vijf minuten later kwam het eerste team al aanrijden, op zon 30 kilometer van de Harskamp!), werd de tocht voortgezet naar de Generaal Spoorkazerne in Ermelo en werden wat fotos gemaakt van de caperiolen, die de diverse deelnemers op de touwbaan c.q. survivalbaan moesten uithalen. Dat e.e.a. niet meeviel, bleek wel uit het feit, dat kort na het vertrek van de TMPT-fotograaf, een Franse kapitein na de catcrawl afgelegd te hebben, uit een boom viel en zich behoorlijk verwondde. Hij werd direct per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis in Harderwijk en zou de volgende dag (helaas) naar Frankrijk moeten terugkeren. Dat helaas gold ook voor zijn Franse teamgenoot, die de strijd eveneens moest staken. Via een rit door heel wat bossen en kleine dorpjes, arriveerde men bij de Generaal-Majoor Kootkazerne in Stroe, waar een aantal deelnemers op de nationale hindernisbaan werd gefotografeerd. De teams moesten hier een 14 kilo zware munitiekist over het parcours meenemen, wat voor sommigen -die dus duidelijk niet hadden voorgeoefend of getraind- een bijna onmogelijke opgave was. Na de hindernisbaan werd nog een bezoek afgelegd aan een meer bij Voorthuizen, die de Plas van Zeumeren is genaamd, waarop de opdracht: kaartlezen per kajak, moest worden uitgevoerd. Vooral de deelnemers van de Koninklijke Marine (KM) voelden zich hier thuis. Tegen het middaguur keerde de TMPT-fotograaf en zijn begeleider terug naar de GWKAZ, om in het Paresto-restaurant de middagmaaltijd te gebruiken. Terwijl de rest het met een lunchpakket te velde moest doen, werd relaxt gegeten in de eetzaal. Na de middag werd de routecontrole & foto-ploeg uitgebreid met de voorzitter van de TMPT-commissie, KOL (R) Lettinga, die de verrichtingen in het veld van zowel de organisatoren als de deelnemers wilde gadeslaan. Er werd wederom een bezoek gebracht aan een aantal onderdelen van de TMPT, zoals de survivalbaan op de Generaal Spoor-kazerne en het varen op de Plas van Zeumeren. Tegen 16.00 uur werd teruggekeerd naar de GWKAZ, waar nog even werd door-

gereden naar de schietbanen op de Noorderheide. Een uurtje later zat iedereen (behalve de deelnemers die nog niet binnen waren) aan een uitstekende warme maaltijd. Enige tijd na het eten arriveerde de adspirant-voorzitter van de TMPT, LKOL (R) Peeters, die kwam kennismaken met de TMPT-organisatie en een aantal ondersteuners. De TMPT-fotograaf en zijn begeleider vertrokken daarna, om wederom het 85 kilometer lange parcours af te rijden, voor het ophalen van de diverse controlepunten. Na afloop was het ook voor hun tijd, om nog een poosje in de kantine te verblijven, die heel wat leger was, dan de avond tevoren. Om 22.30 uur gingen de meeste ondersteuners terug naar hun kamers, waar nog een tijdje genoeglijk bijeen werd gezeten en de wetenswaardigheden van deze dag werden doorgesproken, al dan niet met een natje en droogje! Inmiddels hadden de ondersteuners van de administrateur van de organisatie te horen gekregen, dat aan het eind van de eerste TMPT-dag, er al zon 27% van de deelnemende teams was afgevallen. Die zouden dus heel waarschijnlijk deze nacht slecht slapen.! Op woensdag 31 mei j.l. werd weer vroeg ontbeten en verspreiden organisatoren, ondersteuners en deelnemers zich over het Infanterie Schietkamp Harskamp (ISK) of verdwenen in het omliggende landschap. De plaatsers van de controlepunten waren nu nog vroeger vertrokken, dan de dag ervoor en bevonden zich al om 06.00 uur in de bossen en velden! Na terugkeer -omstreeks 08.00 uur- ging KOL (R) Lettinga wederom nu met zijn beoogde opvolger LKOL (R) Peeters erbij- met de TMPT-fotograaf en zijn begeleider op patrouille over een gedeelte van het parcours, om mentaal afscheid te nemen en tegelijkertijd zijn opvolger in te werken en laten zien wat hem te wachten stond. Tijdens deze reis en n.a.v. een geanimeerd gesprek, ontdekte ELNT b.d. van den Houten, dat LKOL (R) Peeters, vr hij zijn carrire bij de KL begon, als matroos bij de KM had gevaren op Hr.Ms. Onderzeebootjagers van de Friesland-klasse, net als trouwens zijn gesprekspartner. Een betere ondergrond voor een militaire carrire is bijna niet mogelijk! De tocht voerde eerst naar de Plas van Zeumeren, waar de maritieme handelingen met de kajaks werden gadegeslagen. Vervolgens werd het fietsparcours (gedeeltelijk) gereden en bezocht men het natuurgebied Beekhuizerzand in de buurt van Harderwijk, waar het onderdeel: orintatieparcours te voet, door ruw terrein, moest worden afgelegd. Hier werd een tijdlang rondgelopen door het woeste gebied, terwijl het ene na het andere team tussen de bomen verdween, gadegeslagen door de beide leidersvan de TMPT, vanaf een heuvel die de toepasselijke naam: galgenberg droeg!?! Via enkele andere onderdelen eindigde het bezoek bij de nationale hindernisbaan op de Generaal-Majoor Kootkazerne in Stroe. Na de middagmaaltijd in de eetzaal werden de party-tenten -die inmiddels door personeel van de Natres waren afgebroken en ingepakt- teruggebracht naar de Kazerne Nieuw Millingen en afgeleverd bij de KMAR. Er werden nog wat fotos in gebouw 113 gemaakt en vervolgens ging men nog een tijdje het voorterrein in, om te kijken hoe ver het met de teams stond. Rond 16.00 uur werd teruggekeerd naar de kazerne en werden nog wat hand-enspandiensten voor de organisatie verricht. Om 17.00 uur zat iedereen aan de warme maaltijd (eindelijk weer eens een blauwe hap) en kon men enigszins tot rust komen. Uiteraard moest om 18.00 uur weer 85 kilometer gereden worden om de controleposten en bijbehorende TMPT-vlaggen op te halen. Tijdens deze tocht kwam men nog door een enigszins vreemde plaats, die de beide heren nog niet eerder was opgevallen, n.l. Garderen aan Zee! De zee was echter nergens te bekennen..!?! Teruggekeerd bij gebouw 113 werd meegeholpen met het ontmantelen van het bureau van de TMPT-organisatie en werden diverse spullen vervoerd naar het TMPT-magazijn, dat zich in de buurt van de klein-kalibersimulators bevindt. Inmiddels was bekend geworden, dat opnieuw 17% van de deelnemende teams was uitgevallen. Dat hield in, dat in totaal 58% van het deelnemersveld het gehaald had en voor de TMPT-medaille in aanmerking kwam.

Op verzoek van KOL (R) Lettinga was de fotoredacteur van deze Nieuwsbrief -zon beetje als enige in camo, vanwege de vele late werkzaamhedenaanwezig bij de toespraak van de aftredende voorzitter van de TMPT en de daaropvolgende -symbolische - overdracht van de TMPT, aan de nieuwe voorzitter. De KVNRO-vlag werd voor het oog van de aanwezigen plechtig overgedragen. De nieuwe TMPTvoorzitter, LKOL (R) Peeters hield vervolgens een toespraak en bedankte o.m. de scheidende functionaris voor al datgene, wat hij jarenlang voor de organisatie gedaan had. Die werd aansluitend ook nog door enkele andere commissieleden toegesproken en als laatste door de waarnemend voorzitter van de KVNRO, LKOL b.d. van der Ploeg, waarbij wat gebruikelijke geschenken werden overhandigd. Vervolgens ging men over tot het uitreiken van de TMPTmedailles en de bijbehorende oorkondes, aan diegenen die deze twee zware dagen hadden overleeft! Omdat er niet genoeg uitreikers beschikbaar waren, werd de schrijver van dit verhaal ook nog ingeschakeld bij het uitreiken van een dertigtal medailles en oorkondes, waarbij hij de gelukkige gedecoreerden hartelijk feliciteerde. Terwijl de kantine nog een tijdje gevuld bleef met organisatoren en gedecoreerden, leverden de ondersteuners hun armbanden en (gedeeltelijk) hun sleutels in bij de TMPT-organisatie, waarna zij nog een cadeautje (een TMPTweekendtas) in ontvangst mochten nemen en waarbij -van beide zijden- de hoop werd uitgesproken, dat men er in 2012 weer bij zou zijn. De kasten werden nu snel leeggehaald en voor zover dat nog niet gebeurd was, werden de bedden afgehaald. De bagage werd in de voertuigen geladen en rond 21.00 uur- verlieten de laatste ondersteuners de Generaal Winkelman-kazerne, terugkijkend op wr een interessante ervaring! Mocht U, de lezer en lid van de AVRM ook eens als ondersteuner bij de TMPT aanwezig willen zijn, meld U dan aan bij de secretaris van Uw regio en U zult t.z.t. vernemen of U tot de uitverkorenen behoord!?! WP.

Interarma Sondroi International Shooting Competition.

Tirano, 09 t/m 12 juni 2011. In de eerdergenoemde periode werd door een tweetal teams van de Nederlandse Reservisten Federatie Krijgsmacht (NRFK) deelgenomen aan de Iterarma Sondrio International Shooting Competition in Itali. De beide teams werden vergezeld door de foto-redacteur van de Nieuwsbrief van de AVRMWest, die zelf inmiddels al zon zes keer aan deze wedstrijd had deelgenomen en het gebeuren eens op een andere wijze wilde meemaken. Het gezelschap zou verder nog worden aangevuld, door de echtgenotes van een tweetal schutters, zodat de gehele Nederlandse vertegenwoordiging uiteindelijk uit negen (9) personen zou bestaan. De beide schietteams waren als volgt ingedeeld; Team NRFK-1: KOL (R) Lettinga, MAJ (R) van Doorn en MAJ (R) Segboer & Team NRFK-2: LTKOL (R) Aalbrechts, LTKOL (R) Landsbergen en MAJ (R) Siegersma. Voor het PR-gedeelte was ELNT b.d. van den Houten ingedeeld, die behalve aan verslaglegging voor de regionale Nieuwsbrief, ook nog freelance voor de Reservist schrijft. Op donderdag 09 juni j.l. -tegen 05.30 uur- verzamelden een vijftal deelnemers zich op de Oranjekazerne in Schaarsbergen. Na alle bagage en uniformen (en een onmisbare koelbox) in het blauwe KL-voertuig te hebben overgeladen, vertrok men om 06.00 uur in de richting van Venlo, waar enige tijd later de Duitse grens werd overschreden en waar koers werd gezet naar Koblenz. Onderweg werden wat (priv) lunchpakketten genuttigd en werd uitgebreid kennis met elkaar gemaakt, althans voor diegenen, die elkaar bij de NRFK nog niet eerder hadden ontmoet. Omstreeks 09.30 uur werd bij het Aussichtspunkt Mseltal koffie c.q. thee gedronken en kon het ontbijt met enige Duitse etenswaren worden aangevuld. Korte tijd later werd de reis voortgezet in de richting van Karlsruhe en werd gepauzeerd in Raststtte Dannstadt-West. Om 13.15 uur arriveerde het gezelschap op de Camping Merbolzheim in de gelijknamige plaats, niet ver van de stad Freiburg, waar de caravan van de familie Lettinga stond geparkeerd. Er werd een korte lunchpauze ingelast en vervolgens voegden KOL (R) Lettinga en zijn echtgenote zich bij het gezelschap en werd -na een chauffeurswissel- de weg vervolgd in de richting van Basel. Zonder problemen passeerde men om 14.00 uur de Zwitserse grens. De route werd vervolgd naar Zrich en om 16.00 uur arriveerde men bij Chur, waar even later de autobahn werd verlaten en navigator Ron de toeristische route opreed. Na een interessante rit door het woest uitziende gebergte (de woestheid werd nog versterkt doordat het miezerig weer, met een laaghangende bewolking was), werd het hoogste punt van de Splgenpass bereikt (2113 m.), waar een fotostop werd gehouden. Werd bij andere reizen altijd een PRFpauze (plassen-roken-fotograferen) ingelast, dan was dat nu niet van toepassing, omdat niemand rookte!?! Het oponthoud in de bergpas duurde maar even, omdat het behoorlijk fris was tussen de sneeuwvelden. Om 18.15 uur werd de Italiaanse grens overschreden en inmiddels was de afdaling ingezet naar de vallei van de Valtellina, waar zon anderhalf uur later het plaatsje Sorico werd bereikt, het eerste reisdoel van deze dag. In Sorico is gevestigd Hotel Ristorante Camping Villagio Au Lac de Como, waar Siro (met een moeilijk uitspreekbare achternaam) de scepter zwaait en waar de NRFK-delegaties al vele jaren te gast zijn. Siro heeft een aantal jaren gevaren bij de Holland Amerika Lijn, op het SS Rotterdam (het schip dat thans als een soort museumschip en drijvend hotel in de Rotterdamse haven ligt afgemeerd) en heeft sindsdien een zwak voor Nederlanders, vooral als zij tot de NRFK behoren. Siro was zeer verheugd om een aantal vertrouwde gasten weer te zien en hij gaf een speciale (korte) rondleiding over zijn Camping, voor diegenen, die hier nog niet

eerder geweest waren. Er is een groot restaurant, er zijn hotelkamers, allerlei soorten bungalows, een zwembad en plaatsen voor caravans en tenten en het grote terrein is direct gelegen aan het Como-meer. Men kan er verder kanos en waterfietsen huren en zich met tal van andere sportieve zaken bezighouden (Voor diegenen van de AVRM die interesse hebben in een vakantie alhier: zie www.aulacdecomo.com) Inmiddels was ook de laatste schutter, MAJ (R) Segboer gearriveerd. Hij zou na de wedstrijd nog een weekje in Itali verblijven en was daarom van Eindhoven naar Bergamo gevlogen en had daar -tezamen met zijn echtgenote- een Italiaanse huurauto genomen en was uit de richting van Bergamo naar Sorico gekomen. Vervolgens trad iedereen het restaurant binnen, waar eerst een welkomstdrank werd geschonken; vervolgens nam men plaats aan een grote tafel, die reeds id gedekt stond. Tussen 19.30 en 23.30 uur werd er alleen maar flink en lekker gegeten, behoorlijk gedronken (op de BOB na) en veel gesproken. Siro nam zelf ook plaats bij zijn Hollandse vrienden en zijn twee koks zorgden er voor, dat er een voortdurende stroom van etenswaren was. Er werden vele soorten wijn en andere dranken op tafel gezet en uitgetest. Op een gegeven moment telde Uw verslaggever zon twintig soorten drank en Siro wilde er ng meer aan toevoegen. Na ook nog eens vele soorten (Italiaans) ijs geproefd te hebben, werd het gala-diner beindigd en werd nog even uitgebuikt. Kort na het middernachtelijk uur werd afscheid genomen van de gastheer en begaven de beide voertuigen zich in de richting van het tweede doel van deze dag, n.l. het Hotel-Ristorante Corona in Tirano. Ergens na 01.00 uur arriveerde men bij het hotel, waar snel werd ingeboekt en waar men de sleutels van de kamers in ontvangst kon nemen. Na de bagage uitgeladen te hebben en de voertuigen in de omgeving geparkeerd te hebben, werden de kooien bezet en kon snel worden aangevangen met het verduisterd varen, iets waar iedereen wel aan toe was! Op vrijdag 10 juni j.l. was iedereen al weer vroeg present en om 06.30 uur liepen de eerste Nederlanders al op straat voor een korte verkenningspatrouille. Om 07.30 uur werd eerst uitvoerig ontbeten in het restaurant van het hotel en vervolgens arriveerden een tweetal organisatoren van de Interarma Sondrio International Shooting Competition (ISISC), die de sightseeingdag van de NRFK-delegatie zouden begeleiden. Oorspronkelijk was het plan, om deze dag een bezoek te brengen aan de oude stad Verona, maar op aanraden van onze Italiaanse begeleiders -die vertelden dat het minstens 8 uur heen- en terugrijden naar Verona zou kosten- werd besloten om naar de stad Como af te reizen, die minstens net zo interessant zou zijn, als Verona. Omstreeks 08.30 uur vertrokken twee voertuigen in de richting van het Como-meer. Rond koffietijd werd het reisdoel bereikt en na enig zoeken naar een geschikte parkeerplaats, werden de voertuigen gestald en kon het gezelschap beginnen met een rondwandeling langs de vele fraaie gebouwen. Er werd tussentijds een bezoek gebracht aan enkele gezellige (historisch ingerichte) koffiebars en er werd genoeglijk gezeten op een terras aan het Como-meer. Van een plan om een hooggelegen hotel te bezoeken werd afgezien, omdat de tandradbaan daarheen in reparatie was en de smalle, bochtige weg naar de top, niet echt geschikt voor KL-bussen was. Op aanraden van de enige marine-vertegenwoordiger in het gezelschap, die van mening was, dat de jongens van de landmacht maar een wat maritieme ervaring moesten opdoen, werd vervolgens gekozen voor een rondvaart over het Como-meer en werd korte tijd later ingescheept op een vaartuig met de naam: Grifone. Het was geen echte rondvaartboot, maar meer een soort veerboot, die om de 10 minuten een korte tijd bij een of ander dorp -met namen als Tavernola, Moltrasio, Carate Unio en Fagetto Lario- aanlegde, waarna sommigen debarkeerden en enkele anderen weer embarkeerden (mooi h, die maritieme uitdrukkingen!?!). On-

danks dat het enigszins bewolkt weer was, was de temperatuur uitstekend en genoot de Hollandse afvaardiging van de zeereis. Itali werd nu weer eens van een andere kant bekeken. Uiteraard was gedurende deze maritieme patrouille de AVRM-(mini)vlag aan boord, om bij eventuele controle van de Italiaanse Marine, te kunnen aantonen, dat we goed volk waren. Tijdens de reis was men ook nog getuige van de landing van enkele watervliegtuigen, in de onmiddellijke nabijheid van de boot. Deze lucht-taxis vliegen hier af en aan en zorgen met de snelle draagvleugelboten voor de verbindingen tussen de diverse plaatsen, althans voor diegenen, die altijd haast hebben. Toen men teruggekeerd was op het vasteland werd nog even in het park van Como gewandeld en konden enkele treinenfanaten van het gezelschap nog wat Italiaans (historisch) spoorwegmateriaal bewonderen, terwijl anderen weer meer genteresseerd waren in de soorten watervliegtuigen en een bezoek brachten aan een hangaar voor deze toestellen. Uiteindelijk vertrok men om 16.30 uur weer in de richting van Tirano. Er werd gekozen voor de zuidelijke route langs het Como-meer, die langs het -inmiddels bekende- plaatsje Sorico zou leiden, waar opnieuw een kort bezoek aan Hotel Ristorante Camping Villaggio Au Lac de Como gebracht werd, omdat men de vorige avond vergeten was, om wat cadeaus aan Siro te overhandigen. Een en ander werd nu recht getrokken en zeer een verheugde Siro achterlatend (vanwege de geschenken of vanwege dat we niet wr al zijn dranken opmaakten?) vertrok men weer naar het dal van de Valtellina, om uiteindelijk bij het hotel in Tirano te arriveren. De autos werden geparkeerd en na een korte wandeling arriveerde men -om 20.00 uur- bij een lokale Pizzeria, met de enigszins vreemde naam: Ristorante Grande Fredio Drogo, die de vorige keren al door diverse NRFK-teams was getest. Hier werd een uitstekende en gevarieerde Italiaanse maaltijd genoten en werden diverse soorten wijn uitgeprobeerd. Om 21.00 uur zou er een briefing voor alle teams zijn, in een zaal ergens boven een bank. De bank was op dat moment niet te lokaliseren, daarom werd de zoektocht beindigd op het plein van Tirano, waar enkele bands op een podium aan het spelen waren. Een tijdlang werd er van de muziek genoten en maakten enkele NRFK-leden enigszins onmilitaire bewegingen met hun heupen; gelukkig kwam iedereen even later weer bij zijn positieven en kon de speurtocht naar de briefingroom worden hervat. Uiteindelijk werd in de buurt van een fraai verlicht historisch gebouw (in de kleuren van de Italiaanse vlag) de zaal gevonden en werden de NRFK-teams hartelijk begroet door de Italiaans organisatoren. Na even bijgepraat te hebben en tientallen handen geschud te hebben, werden de deelnemingspasjes voor de schietwedstrijd uitgereikt en werd het wedstrijdschema verstrekt. Om 23.00 uur werd de briefing beindigd en begaf het gezelschap zich naar een nabijgelegen terras, om nog wat van het aangename weer te genieten en -omdat ze niet zeeziek waren geweest- nog een oorlam door de marine-vertegenwoordiger verstrekt te krijgen. Tegen 00.30 uur keerden de laatste deelnemer terug in Hotel Ristorante Corona en korte tijd later was iedereen onder zeil. Op zaterdag 11 juni j.l. was het de dag van de eigenlijke wedstrijd. Na een uitgebreid ontbijt verzamelden de deelnemers, toeschouwers en plaatselijke autoriteiten zich op het marktplein van Tirano, waar de schietwedstrijd officieel zou worden aangevangen met een inspectie door de Italiaanse Minister van Defensie (MINDEF), het hijsen van de Italiaanse vlag en het spelen van het Italiaanse volkslied. Op het allerlaatste moment kwam het bericht door, dat de MINDEF verhinderd was en dat hij zich liet vertegenwoordigen door zijn (vrouwelijke) Staatssecretaris. Om 08.15 uur startte de plechtigheid, waarbij alleen een TV-journalist van de Regio Nord, een plaatselijke journalist en de NRFK-fotograaf van de AVRM-West volledige bewegingsvrijheid hadden. Nadat de vlag was gehesen en het Italiaanse volkslied uit volle borst was meegezongen door de Italiaanse aanwezigen, hield de voorzitter van ISISC, Sergente-Magiore Vido een toespraak, waarin hij de deelnemers verwelkomde en hun een prettige en sportieve wedstrijd toewenste. Omstreeks 08.30 uur wandelde de

NRFK-delegatie naar de schietbaan, die de fraaie naam heeft van Tiro a Segne Nazionale - Sezione de Tirano die op ongeveer een kilometer van het marktplein is gelegen. Bij de schietbaan aangekomen werd (hernieuwd) kennis gemaakt met deelnemers die deze morgen rechtstreeks naar de schietbaan waren gekomen en met organisatoren, die sommigen in de voorgaande jaren al eerder hadden ontmoet. Ook waren er enkelen, die trouw aan sommige wedstrijden in Nederland deelnemen. Om 09.00 uur klonk het eerste schot en startte de wedstrijd. De wedstrijd is verdeeld in de navolgende onderdelen en wapens: Geweer Weinrauch (.22), 50 meter, staande en knielend op een ringschijf. Geweer Garand M-1 (7.62 mm), liggend, 100 meter op een ringschijf. Karabijn Beretta Storm (9 mm), 25 meter, staand en knielend, zijwaarts lopend op 5 verschillende doelen, tussentijds herladend. De doelen worden pas zichtbaar wanneer eerst een klein doel geraakt is! Geweer Bernelli (roit-gun), 25 meter, knielend op een zijwaarts snel heen-en-weer bewegend doel. Pistool Beretta (9 mm), 25 meter, staand op draaiende doelen (ringklapschijven). Revolver Smith & Wesson (9 mm), 25 meter, staande op verschillende terroristen-schijven, met herladen. Tussen de terroristenschijven bevonden zich twee gijzelaarschijven. Indien zon schijf geraakt werd, was de schutter zijn gehele score op dit onderdeel kwijt! Al met al werden er behoorlijk wat patronen tijdens deze wedstrijd verschoten. Tussen de onderdelen door was er genoeg gelegenheid om met de andere deelnemers te praten. Er waren verder nog schutters m/v uit Polen en Zwitserland en behalve een NRFKdelegatie uit Nederland, waren er behoorlijk wat deelnemers van de diverse Italiaanse Krijgsmachtdelen. De NRFK-fotograaf maakte van de gelegenheid gebruik om de Netherlands International Shooting Competition (NISC) bij de aanwezigen te promoten en deelde folders over deze wedstrijd uit. Een aantal aanwezigen waren bijzonder genteresseerd en vroegen verdere uitleg over de NISC. Tussen sommige wedstrijdonderdelen zat zoveel tijd, dat het team NRFK-2 enkele straten verder, op een gezellig terras, de nodige verfrissingen(niet-alcoholisch) tot zich konden nemen. Om 12.00 uur werd er vastvuren gehouden en verzamelde iedereen zich op de overdekte binnenplaats van de schietbaan. Hier werden broodjes, vlees, rijst, pasta, salades en andere etenswaren verstrekt en voor de niet-schietenden was er zelfs een uitstekende witte wijn. Tegen 13.00 uur werd de wedstrijd weer hervat en draafde de NRFKfotograaf van het ene naar het andere schietpunt, om de verrichtingen van de NRFK-schutters vast te leggen. Nadat NRFK-team 1 zijn laatste serie had verschoten, werd bij een erepodium op de schietbaan even voorgeoefend voor een eventuele prijsuitreiking. Nederlanders rekenen zich nu eenmaal graag -voorafrijk! Helaas ging de telling op het podium maar tot 3; een 4 stond er jammer genoeg niet op.!?! Om 15.00 uur was de wedstrijd voor wat betreft de Nederlandse deelnemers voorbij en konden zij terugwandelen naar het Hotel. In voorgaande

jaren was het dan tijd om te P.O.B.en (plat op bed liggen) en vervolgens te douchen en het sterke pak aan te trekken, om op het terras voor het Hotel deel te nemen aan de receptie. Dit keer had de organisatie andere plannen. Op deze dag bestond de republiek Itali n.l. 150 jaar en werden overal in het land festiviteiten georganiseerd. De Italiaanse held Garibaldi, had aan de wieg gestaan van de stichting van de republiek (Itali was vroeger een koninkrijk) en n van zijn trouwe helpers daarbij, was Luigi Torini, afkomstig uit Tirano. Op de schietbaan was een plaquette op de muur bevestigd, met de naam van de lokale held en deze zou door de burgemeester van de stad -op een later tijdstip- onthuld worden. De organisatie stelde het zeer op prijs, dat daar wat buitenlandse vertegenwoordigers bij aanwezig zouden zijn. De Zwitsers en de Polen hadden niet zo veel zin in de plechtigheid, maar de Nederlanders (die altijd het meest flexibel zijn in het buitenland) zegden toe, dat zij aanwezig zouden zijn. Omstreeks 17.00 uur zou een treintje(een jeep met een aantal gele wagentjes, zoals in sommige dierenparken rijden) de vertegenwoordiging op komen halen en afleveren op de schietbaan. Een deel van de NRFKafvaardiging kleedde zich in het nette tenue, terwijl een ander deel (met het oog op de voorspelde regenbuien), in camouflage-tenue gekleed bleef. Terwijl de delegatie voor het Hotel stond te wachten kwam er plotseling een Willy-Jeep van het USMC (uit 1943) en een Oostenrijks legervoertuig (een Steyr-Pinzgauwer) uit een zijstraat aanrijden en werd men verzocht om snel in te stappen, omdat de plechtigheid bijna ging beginnen. Als een soort bevrijders uit de 2e Wereldoorlog werd de NRFK-battlegroup door de staten van Tirano naar de schietbaan gereden, enigszins bevreemd aangekeken door een aantal Italiaanse voorbijgangers. Op de schietbaan aangekomen werd snel een opstelling geformeerd en kon de plechtigheid beginnen. Een muziekkorps speelde enkele militaire marsen en vervolgens het Italiaans volkslied, waarna de gedenksteen werd onthuld door een charmante dame (vermoedelijk een Italiaanse marketentster) in kledij van zon 150 jaar geleden. Twee soldaten uit die tijd, met historische uniformen en musketten, waren naast de gedenksteen geposteerd en verwezen naar de historische gebeurtenis. Na de onthulling van de plaquette hield de Burgemeester van Tirano (en nog enkele andere autoriteiten) een toespraak, waarin de geschiedenis van Guiseppe Garibaldi en Luigi Torelli uitvoerig uiteen werden gezet. De twee Italianen in de uniformen uit de tijd van Garibaldi en Torelli, vuurden vervolgens een vijftal saluutschoten af, waarbij de officier belast met de leiding uitriep, waarvoor de eresalvos bedoeld waren. De Nederlanders gasten kregen alleen mee, dat er een eresalvo voor de Republiek Itali, voor Guiseppe Geribaldi en Luigi Torelli werd gegeven en verder -met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid- voor de Italiaanse premier Berlusconi en zijn Marokkaanse vriendin Ruby, maar deze verklaring is niet helemaal betrouwbaar, omdat Italiaans nu eenmaal niet de sterkste kant van de NRFK-leden is. * Giuseppe Garibaldi (1807-1882) is een nationale held in Itali en wordt als de grondlegger van de Italiaanse republiek beschouwd. Hij was officier in de Pidmontese Marine en raakte in 1833 betrokken bij de opstand in Genua. Hij sloot zich aan bij giovane Italia (Jong Itali), een nationalistische beweging, die propaganda maakte voor de eenwording van Itali. Om daaraan deel te kunnen nemen deserteerde hij uit de Marine. De opstand mislukte en Garibaldi werd (bij verstek) ter dood veroordeeld. Hij vluchtte naar Zuid-Amerika en opereerde een tijd lang als kaperkapitein voor Brazili. Enige tijd later werd hij Generaal in het Uruguyaanse Leger (een mooi woord voor het Groot Dictee der Nederlanden), om uiteindelijk in 1848 -na de revolutie- terug te keren naar Itali. Hij nam deel aan de strijd tegen Oostenrijk en opereerde als een soort guerrillastrijder bij het Lago Maggiore. De strijd was nauwelijks begonnen, of Pimont staakte de gevechten. Garibaldi negeerde het bestand en zette op eigen houtje de strijd voort. Zijn guerrillagroep werd verdreven en hij moest opnieuw vluchten. Wederom was hij persona-non-grata in Pimont. In 1849 raakte Garibaldi betrokken bij

de opstand tegen Rome. Inmiddels was de Paus verjaagd en een Romeinse Republiek werd uitgeroepen. Franse troepen o.l.v. Napoleon, de latere Keizer Napoleon-III zorgden er voor, dat de republikeinen zich weer snel gewonnen moesten geven en de Paus keerde terug naar Rome, om zijn wereldlijke gezag over de Pauselijke Staat te herstellen. Garibaldi werd in ballingschap naar de Verenigde Staten gestuurd. Enige tijd later keerde hij terug naar Itali en hield hij zich van 1852 tot 1860 schuil op het eiland Caprera bij Sardini. Vanaf 1860 streed Garibaldi met zijn 1089 Roodhemden (Il Mille), met leeftijden tussen de 11 en 70 jaar, voor de vrijheid van Itali. Hij veroverde het Koninkrijk Sicili en stak een jaar later over naar Calabri en bracht met de verovering van Napels, dit Koninkrijk ten val. Garibaldi droeg vervolgens de macht over aan Vittore Emanuelle, die daarmee de eerste Koning van Itali werd. De Pauselijke Staten hadden inmiddels veel terrein verloren, zodat die het Italiaanse schiereiland niet meer in twee stukken verdeelden. Veneti was ondertussen nog steeds in Oostenrijkse handen, maar in 1866 werd ook deze stad veroverd. In 1870 werd Rome en daarmee de laatste resten van de Pauselijke Staten veroverd. Dat was mogelijk geworden, omdat de Fransen hun troepen hadden moeten terugtrekken, om deel te nemen aan de Frans-Duitse Oorlog. Itali ontstond toen in zijn huidige vorm. Pas in 1929 legde de Paus zich uiteindelijk bij de situatie neer. Giuseppe Garibaldi werd een gerespecteerd Parlementslid en overleed in 1882 op Caprera. Zijn naam leeft onder meer voort in het Italiaanse vliegdekschip, dat enige jaren geleden in de vaart is genomen! Na afloop van de plechtigheid werden de Nederlanders weer teruggebracht naar het Hotel en konden zij, die dat nog niet gedaan hadden even snel onder het gemalen water gaan staan (marineterm voor douchen), om vervolgens hun nette uniform aan te trekken. Van 18.30 t/m 19.30 uur was er een geanimeerde receptie op het terras voor het Hotel, met diverse hartige hapjes en de nodige drankjes. Omstreeks 20.00 uur begaf iedereen zich naar binnen en nam in het restaurant plaats aan gereserveerd tafels. De voorzitter van de schietvereniging en de vice-voorzitter van ISISC, Caporal Vido, spraken de vele gasten toe en wensten hun een gezellige avond en uiteraard een smakelijk eten. Behalve een keur aan etenswaren, was er ook weer de befaamde ISISC-taart, een terugkerend ceremonieel bij deze gala-avond. Na een aantal gerechten, veel meer soorten drank en nog meer geanimeerde gesprekken, was het tijd voor de prijsuitreiking. Het team NRFK-1 won de 4e prijs overal, team NRFK-2 viel helaas buiten de prijzen, omdat n van haar schutters de gijzelaar had geraakt, waardoor hij zijn punten op dit onderdeel verspeelde. Na de prijsuitreiking deelde KOL (R) Lettinga nog wat cadeautjes aan de gastheren uit (Delftsblauwe molens, waar de Italianen gek op zijn en wapenschildjes); alle teams kregen van de organisatie een tas met lokale lekkernijen (koek, kaas, saus, pasta enz.) aangeboden voor de terugreis naar hun diverse landen of plaatsen. Voor de NRFK-teams (en apart voor de NRFK -fotograaf) waren er nog dozen met lokale wijn. Omstreeks 23.00 uur was de gala-avond afgelopen en na nog even nagepraat te hebben en afscheid genomen te hebben van de organisatoren en andere gastheren, werden de nette uniformen weer uitgetrokken. Omdat er de volgende dag in de hoofdstraat van Tirano een grote -ongeveer 2 km lange- jaarmarkt zou zijn, moest het KL-dienstvoertuig aan de andere zijde van de beide stations van Tirano geparkeerd worden, omdat men anders in de vroege morgen, het centrum van de stad niet meer zou kunnen verlaten, omdat de meeste straten waren afgezet. Een deel van de bagage werd alvast in de bus opgeslagen, zodat men op zondagmorgen niet al te

veel mee moest slepen! Rond 24.00 uur werden de bedden weer opgezocht en korte tijd later lag iedereen in diepe rust. Op zondag 12 juni j.l. werd in alle vroegte ontbeten en werd -wandelend door een tunnel onder de beide stations van Tirano- de rest van de bagage weer in de bus geladen en werd afscheid genomen van enkele Italiaanse medeschutters. Ook MAJ (R) Segboer en zijn echtgenote verlieten het gezelschap. Zij verlengden hun verblijf in Itali door nog enkele dagen in de Alpen te gaan wandelen. Na het voertuig te hebben afgetankt, werd rond 09.00 uur de weg naar Zwitserland ingeslagen, waarbij grotendeels het trac van de Rhtische Bahn (de beroemde Zwitsers-Italiaanse trein) werd gevolgd. Na heel veel bochtenwerk (en lichtelijk zere oren vanwege het hoogteverschil) arriveerde men om 11.00 uur op het hoogste punt van de Berninapass (2323 meter), waar een uitgebreide fotostop werd ingelast. De afdaling uit de pas werd verder vervolgd in de richting van de plaats Pontresina en bij La Pult werd de weg verlaten, om via een bijzonder bochtige en zeer smalle weg wederom omhoog te klimmen naar de Albulapass (2315 meter). De bergen waren hier nog woester en kaler dan in de voorgaande passen en het was er ook flink koud. Vervolgens werd de afdaling ingezet naar Tiefercastel en tegen 13.30 uur werd een korte lunchpauze ingelast in het Zwitserse landschap. De tassen met Italiaanse eetwaren, die de Nederlanders hadden meegekregen, werden nu verdeeld en genuttigd, aangevuld met de nodige verfrissingen, daarbij uitkijkend over het mooie Zwitserse berglandschap. In de omgeving van Chur werd de toeristische route verlaten en werd de tocht voortgezet over de autobahn in de richting van Zrich. Door een klein foutje van de kaartlezer liep de route niet buiten de stad om, maar kwamen we in het hartje van Zrich terecht. Ach, dan hebben we dat ook weer meegemaakt! Omstreeks 16.30 uur werd bij Basel de Zwitserse grens gepasseerd en werd de reis voortgezet in de richting van Freiburg, om uiteindelijk te eindigen op Camping Mehrbolzheim, waar we enkele dagen eerder ook geweest waren. Hier verlieten KOL (R) Lettinga en zijn echtgenote het gezelschap en namen intrek in hun fraaie caravan. Er werd een miniterras gecreerd en er werden wat drankjes geserveerd, gevolgd door wat hartige hapjes. Om 18.30 uur werd de Camping in Mehrbolzheim weer verlaten, de familie Lettinga achterlatend, die de volgende morgen in de richting van Zuid-Frankrijk zou vertrekken, om daar nog enkele weken vakantie te houden. In het eerdergenoemde dorpje werd even gezocht naar een eetgelegenheid, maar die waren of te klein, of nog niet geopend, zodat besloten werd om de autobahn weer op te gaan. Om 19.00 uur werd gestopt bij Serways Raststtte Renchtal-Ost, waar een stevige Duitse maaltijd werd genoten (schweinegebrt). Met een goedgevulde maag werd de reis voortgezet en er werd nog een laatste stop gehouden bij Raststtte Bruchsal, waar het KL-voertuig zodanig werd afgetankt, dat het de Oranjekazerne in Schaarsbergen zou kunnen halen. Ergens later in de avond, toen het al donker was geworden, werd bij Venlo de Nederlandse grens gepasseerd en kon aan het laatste stuk van de reis begonnen worden. Omstreeks 23.30 uur reed het voertuig het terrein van de Oranjekazerne in Schaarsbergen op en stopte op de parkeerplaats bij de kantine. De overgebleven schutters namen afscheid van elkaar, laadden de bagage over in hun eigen voertuig en verdwenen in de donkere bossen van de Veluwe. Om 02.00 uur was de laatste ISISC-deelnemer, de NRFK-fotograaf, weer terug in zijn woonplaats, terugkijkend op vier gezellige en interessante dagen, met het voornemen om de volgende keer wederom bij de schietwedstrijd in Itali aanwezig te zijn. WP.

NEDERLANDS MILITAIR KAMPIOENSCHAP PISTOOL.

Harskamp, 9 juni 2011. Bijna gelijktijdig met de deelname van een afvaardiging van de Nederlandse Reservisten Federatie Krijgsmacht (NRFK) aan een schietwedstrijd in Itali, werd op de schietbanen van het Infanterie Schiet Kamp Harskamp(ISK) het Nederlands Kampioenschap (NMK) voor pistool en geweer gehouden. Vier schutters van de NRFK hadden zich ingeschreven voor het onderdeel pistool, te weten: AOOi (R) Fred Droog, SGT 1 (R) G Steinvoord, MAJ (R) Ron Marsen en MAJ (R) Willibrord Voets. AOOi (R) Droog en MAJ (R) Voets hadden beiden afgezien om aan de NRFKwedstrijd in Itali deel te nemen, omdat zij het NMK belangrijker vonden! Er werd verzameld in de wapenkamer (gebouw 120) op de Generaal Winkelmankazerne, waarna de deelnemers en organisatoren gezamenlijk naar de baan Echo vetrokken, waar daags tevoren ook de onderdeelskampioenschappen hadden plaatsgevonden. Deze NMK werd georganiseerd door Bureau Internationale Militaire Sport (BIMS), in samenwerking met het Schiet Instructie Team (SICT), onder de bezielende leiding van AOOi Gert de Ridder. Er werden vier oefeningen verschoten, waarna de beste 10 schutters een finale mochten schieten, met medeneming van het aantal behaalde treffers van die dag. De oefeningen waren alle op 25 meter, op een gehalveerde (in de breedte) rompschijf en bestonden uit: 2x10 patronen, staande, vrije hand, in 3 minuten; 2x10 patronen, knielend, vrije hand, in 20 x 3 seconden op ogenbliksdoelen; 2x10 patronen, zittend, vrije hand, in 30 seconden; 2x10 patronen, liggend, vrije hand, in 10 x 6 seconden op ogenbliksdoelen en; Finale, 10 patronen, staande, vrije hand, 5 x 3 seconden op ogenbliksdoelen. Gedurende de dag bleek, dat de trainingen van de NRFK hun effect hadden en dat wij als reservisten, een gevreesde tegenstander waren, voor de 76 deelnemers. Ron en Willibrord hadden op de vier oefeningen enkele missers; G had 1 misser en ondergetekende mocht 4 keer volle bakaantekenen. Hierdoor kwamen G en ondergetekende in de finale. Zoals gezegd, werden de treffers meegenomen naar de finale, die werd verschoten door de 10 beste schutters van die dag. Nu kan je gerust stellen, dat de deelnemers van een zeer hoog niveau waren, wat ook bleek uit de scores, want in de finale stonden 10 schutters, die maximaal 78 van de 80 punten hadden geschoten, wat de finale dus bijzonder spannend maakte. Ondergetekende was bij de 1e opkomst te gehaast, wat hem 2 missers opleverde, daar waar G 2 treffers had. Na de 10 schoten was het doek bijna gevallen en moesten 2 schutters barrage schieten; G was daar 1 van. Hierna was de uitslag bekend en had de winnaar 90 punten, nummer 2 had 89 punten en nummer 3 (na barrage G dus) 88 punten, nummer 4 had ook 88 punten en ondergetekende mocht met 87 punten de 5e plaats in ontvangst nemen, wat dus een verbetering was met 2 plaatsen ten opzichte van vorig jaar (7e plaats voor de tellers onder ons). Willibrord eindigde op de 14e plaats met 76 punten en Ron op de 35e plaats met 70 punten. Het was een bijzonder goed georganiseerde en mooie dag, waarbij Nederlands beste schutters zich met elkaar konden meten en waarbij de NRFK zijn mannetje heeft gestaan. FJD.

Redactievergadering Reservist.
Harskamp, 14 juni 2011. Omstreeks 18.30 uur kwam de nieuwe redactie van de Reservist voor de 2e keer dit jaar bijeen in ECHOS HOME Baan Zulu in de Harskamp. Aanwezig waren SLD 1 b.d. Szekula (die de functie van hoofdredacteur vervuld), ELNT (R) Benneker (redacteur), MAJ b.d. van der Vecht (eindredacteur) en ELNT b.d. van den Houten (free-lance medewerker). Na eerst een kopje koffie c.q. thee gedronken te hebben werd de bijeenkomst aangevangen. Allereerst werd de laatste uitgave van de Reservist besproken. Wat vonden de redactieleden van de inhoud? Die werd als bijzonder positief ervaren. Er waren wat kleine verbeteringen doorgevoerd, zodat het blad er nog professioneler uit zal gaan zien. Ook over de keuze van de inhoud was men positief. Er zal naar gestreefd worden, dat de inhoud voor elk wat wils zal zijn, met andere woorden, niet alleen de actieve reservisten moeten zich in het blad kunnen vinden, maar ook de post-actieven (b.d.ers) en eventuele andere leden van de vereniging. Zo zal men trachten, om in elk nummer een actieve reservist over zijn ervaringen te laten schrijven, maar ook aan de verrichtingen van post-actieven, zullen zo nu en dan artikelen gewijd worden. Ook het militair erfgoed zal regelmatig belicht worden. Verder zullen bepaalde dingen worden gestroomlijnd, d.w.z. het standaardgebruik van rangen en standen en de juiste wijze van omschrijvingen of afkortingen hiervan. Ten slotte zijn we toch een militaire vereniging en wordt naar zulke dingen wel degelijk gekeken. In het verleden (bij een ander militair tijdschrift) was bijvoorbeeld de letter O in de rang van KOL, abusievelijk vervangen door de letter P, die op het toetsenbord nu eenmaal dicht bij elkaar liggen. Toen de verantwoordelijke redacteur van het betreffende blad -die de fout over het hoofd had gezien- bij de Kolonel op bezoek kwam, riep die boos uit: Sinds wanneer ben ik door jou gedegradeerd tot Korporaal.! U ziet maar, kleine oorzaken, grote gevolgen!! Verder zullen er ook verhalen van uitzendingen in de Reservist geplaatst worden en die zullen niet allemaal over Afghanistan gaan; er zijn in de loop der jaren wel een paar uitzendingen mr geweest! Ook zal er in de toekomstige uitgaven meer verwezen worden naar de activiteiten van de regios en zal er zo-nu-en-dan ook reclame worden gemaakt, voor militaire musea e.d. Er werd verder gesproken over de eerstvolgende uitgave van de Reservist en welke artikelen men al binnen had, om hier in te plaatsen. De deadline voor het aanleveren van kopij werd vastgesteld op 15 juli na dato en het plan was, om de Reservist medio augustus 2011 te laten verschijnen. Er werd verder nog gesproken over een voorraad blanco AVRM-affiches, die bij de drukkerij in s Hertogenbosch in opslag liggen. Men zou deze van een goede tekst kunnen voorzien en die op een aantal kazernes kunnen ophangen. Wellicht kan men er ook iets mee op de a.s. Open Dagen van de Krijgsmachtdelen. Omstreeks 20.30 uur werd de bespreking beindigd en -na het vaststellen van de datum van een volgende bijeenkomst- werd de vergaderruimte verlaten en werd nog een tijdje plaatsgenomen in de gezellige bar, van ECHOS HOME Baan Zulu. Onder het genot van een drankje, werden daar nog wat belevenissen, uit de dienstperiodes van de verschillende redactieleden, doorgenomen. Om 21.30 uur verliet iedereen weer verkwikt de Harskamp en zouden de voorbereidingen voor een nieuwe uitgave van ons verenigingsblad een aanvang nemen. WP.

Regionale Militaire Vaardigheids Wedstrijd.

Schaarsbergen, 17 t/m 18 juni 2011. In de ochtenduren van vrijdag 17 juni j.l. vertrok een wapentransport van de Marinekazerne Amsterdam -begeleid door de beide secretarissen en de 2e penningmeester van de regio West- in de richting van de schietbaan bij Arnhem. Omdat de Reservisten Schiet Commissie (RSC) nog steeds niet over haar eigen wapenset kon beschikken -i.v.m. met allerlei reorganisaties bij Defensie- zag het er lange tijd naar uit, dat de Regionale Militaire Vaardigheids Wedstrijd (RMVW) van de AVRM-West, het zonder haar schietproeven zou moeten doen. Dankzij de inbreng van de voorzitter van de RSC, KOL (R) Lettinga -die een mail stuurde naar de Commandant van het Marine Etablissement Amsterdam- was de Koninklijke Marine (KM) bereid om de RMVW van Diemacos C-7 en Glocks-17 te voorzien. Vreemd genoeg werd de munitie wel geleverd door de Koninklijke Landmacht (KL), waarbij men waarschijnlijk niet besefte, dat er misschien wel eens geen wapens zouden zijn!?! Rond 13.00 uur arriveerde de eerste organisator -de vicevoorzitter van de AVRM-West- op de Oranjekazerne (ORKAZ) in Schaarsbergen, waar hij meteen aanving met het ophalen van de sleutels van de legeringsgebouwen en van het z.g.n. Skillhouse, het oefendorp van de Luchtmobiele Brigade, waar de volgende dag een gedeelte van het programma zich zou afspelen. Het wapentransport was inmiddels ook in de buurt van Schaarsbergen en de kazerne aangekomen en er werd -na telefonisch contact met de sleutelbeheerder- besloten, om meteen door te rijden naar de schietbaan Arnhemse Heide, om even een voorverkenning te maken. Op de schietbaan aangekomen werd (hernieuwd) kennis gemaakt met AOO Holla, de schietbaanbeheerder en werd hem een fles van zijn favoriete Himalayawijn overhandigd, voor wederom zijn welwillende medewerking. Na een korte bespreking op de schietbaan werd teruggekeerd naar de ORKAZ en werd nog een kort bezoek gebracht aan de kombuis voor het afgeven van de -van de NATRES in bruikleen gekregen- gamellen en het ophalen van de lunchpakketten. Uiteraard moesten ook de wapens en munitie nog in de wapenkamer van de ORKAZ worden opgeborgen, waar ze de volgende morgen dan weer zouden kunnen worden opgehaald. Vervolgens werd de legering op het oude kazernegedeelte opgezocht. De AVRM -West had maar liefst 4 gebouwen toegewezen gekregen en was in staat om een heel peloton daar te legeren. Allereerst werden de gebouwen 2 en 3 in gebruik genomen en werden de kamers ingedeeld. Als de verdere toeloop van overnachters groter zou worden, zouden ook de beide andere gebouwen in gebruik worden genomen. Ook werd een vergaderruimte annex bar ingericht, waar men nog met elkaar van gedachten zou kunnen wisselen en waar -bij toerbeurt- de ondersteuners werden voorgelicht, over het computernetwerk, dat tijdens deze wedstrijd gebruikt zou worden. Tegen 19.00 uur arriveerden de laatste ondersteuners en -nadat deze hun kamers hadden betrokken- kon in colonne worden afgereisd naar Eastern Restaurant De Chinese Muur in Arnhem, waar de avondmaaltijd genoten zou worden. Gedeeltelijk in burgerkleding en de rest in camouflage-tenue werd het statige restaurant betreden, waar een lange tafel reeds klaar stond. Er werd een speciale AVRM-maaltijd (Taai Kossie) geserveerd, met hier en daar een beetje chinees buskruit . De aanwezigen lieten zich de maaltijd goed smaken, onder het genot van wat spiritualin. Omstreeks 21.00 uur keerde het gezelschap terug naar de ORKAZ, waar nog een tijdlang in de gemproviseerde bar werd gezeten en de nodige drankjes en -op een wat later tijdstip- de nodige hapjes op tafel kwamen. Om 23.30 uur werd de gezellige bijeenkomst beindigd en zocht iedereen zijn kamer en zijn bedje op. Op zaterdag 18 juni j.l. werd al vroeg opgestaan en werden de lunchpakketten genuttigd, de bedden afgehaald, de kamers opgeruimd en alles in orde gemaakt voor de afreis naar de schietbaan. Enkelen haalden ondertussen de wapens en munitie uit de wapenkamer. Bij de schietbaan aangekomen zag men reeds een aantal teams staan, die stonden te trappelen van ongeduld, om aan de RMVW-uitdaging te gaan beginnen. KPL 1 b.d. Verheule startte

met het verspreiden van de laptops over de diverse locaties en de penningmeester, AOO (R) de Man handelde ondertussen de inschrijvingen en het financile gedeelte van de wedstrijd af. In verband met het uitgebreide programma kunnen er maximaal 20 teams (van 3 m/v) aan deze wedstrijd deelnemen. Er schrijven er altijd mr in, maar door allerlei omstandigheden vallen er altijd -op het laatste moment- een paar teams af. Deze keer waren er bijna 50 deelnemers aanwezig. Er waren zelfs twee Duitse teams, waarvan n onze trouwe bezoekers van de Reservisten Kameradschaft Emsland. Omstreeks 09.00 uur heette de voorzitter van de AVRM-West, KPLMARNALG b.d. Verheule de aanwezigen in de kantine welkom en wenste hun een sportieve wedstrijd toe. Aansluitend hield de 2e penningmeester, MAJ (R) van der Veen, nog een praatje over de veiligheid en wees eenieder op zijn eigen verantwoordelijkheden. Toen het computernetwerk -om 08.45 uur- operationeel was, startte de wedstrijd. De RMVW, die inmiddels voor de 9e keer werd gehouden, was verdeeld in 7 onderdelen: Voor het onderdeel geweerschieten werd met de Diemaco C-7, in verschillende houdingen, over een afstand van 100 meter geschoten. De Baancommandant (BC) aldaar was AOO (R) de Man, terwijl SGT 1 (R) Sprokkenreef als Hoofd Schiet Instructeur (HSI) fungeerde. Bij het onderdeel pistoolschieten werd gebruik gemaakt van de Glock-17 en werd in verschillende houdingen, over een afstand van 25 meter geschoten, op beweegbare schijven. MAJ (R) van der Veen was hier de BC, terwijl SMJR Venema de functie van HSI vervulde. Even verderop moesten de deelnemers zich in gaspakken kleden en met het gasmasker op enkele opdrachten vervullen in de z.g.n. maskeroefen-ruimte (MOR). Ook moesten enkele pittige vragen over nucleaire, chemische en biologische oorlogsvoering worden beantwoord. De leiding bij dit onderdeel was in de vertrouwde handen van SM b.d. Claassen, die vakkundig werd geassisteerd door MARN 1 b.d. van der Tas en SLD 1 b.d. Szekula. In de kantine zetelde KPLMARNALG b.d. Verheule en ontving daar de teams voor het onderdeel militaire herkenning, een meerkeuze vragentest over militaire vliegtuigen, marineschepen, tanks en andere pantservoertuigen en soortgelijke militaire zaken. Hij werd hierin bijgestaan door KPL 1 b.d. de Rooij. Op het terras van de kantine was een grote tafel gezet en daar lagen in onderdelen uiteen de volgende wapens: het automatische geweer FALO, het legendarische geweer Garand M-1, de Karabijn M-1 (ook wel genoemd de Junglekarabijn), het befaamde geweer c.q. machinepistool AK-47 Khalasnikov, het pistool FN-Browning en het Pistool Glock-17. De bedoeling was, om binnen een bepaalde tijd, van alle kris-kras door elkaar liggende onderdelen, weer een zestal bruikbare wapens te maken. Bij deze test is het altijd maar weer de vraag, of de organisatie niet een paar extra onderdeeltjes aan de tafel heeft toegevoegd, om het nog moeilijker te maken. Er lag verder ook nog een (oefen)geweergranaat op tafel, waarbij de teams moesten raden, met welk wapen deze kon worden afgeschoten en waar hij voor diende. Hiermee konden extra punten worden vergaard. Het onderdeel wapen-assembly werd afgenomen door SM b.d. den Hartog en KPL 1 b.d. Smith. ELNT b.d. van den Houten had bij dit onderdeel een dubbeltaak; enerzijds moest hij zo nu en dan enkele historische wapens weer uit elkaar nemen c.q. in elkaar zetten en anderzijds ging hij van onderdeel naar onderdeel, om e.e.a. fotografisch vast te leggen, voor zowel de Nieuwsbrief van de AVRM-West als de Reservist. Wellicht zijn er personen, die vinden dat de wapens uit de Tweede Wereldoorlog niet (meer) bij de wapen-assembly thuis horen, maar niets is minder waar. We hebben het toch over militaire vaardigheden!?! Wat is uitdagender dan om te proberen een zon gecompliceerd wapen als de befaamde Garand M-1 in elkaar te zetten? Het in elkaar zetten van een Diemaco C-7 of Glock-17? Kom nou, die worden na alle schietbeurten door reservisten honderden malen uit elkaar gehaald en weer samengesteld. Zelfs nadat het laatste team de wapen-assembly had afgelegd, kwamen er steeds weer deelnemers, die het alsnog wilden proberen, om de Garand M-1 en de Karabijn M-1 in elkaar te zetten..!?! Even buiten de kantine was het onderdeel granaatwerpen. Hier moesten de teams een aantal granaten in een ring gooien en een verteworp doen. Dit onderdeel werd weer deskundig begeleid door KPL 1 b.d. van

Dijk en KPL 1 b.d. van der Els. Samen met SM b.d. Claassen vormen zij regelmatig de ondersteuningsgroep van de AVRM-Zuid, een gebaar wat door het bestuur van de AVRM-West bijzonder op prijs wordt gesteld. Buiten de schietbaan, op ongeveer 10 minuten lopen, vond het laatste onderdeel van de RMVW plaats, n.l. zelf hulp kameraden hulp (ZHKH). Bij de ingang van het Skill-house (een voormalig Mobilisatie Opkomst Centrum, wat door de Luchtmobiele Brigade gebruikt wordt voor het beoefenen van huisen-straatgevechten (of zoals dat tegenwoordig deftig heet: opereren in verstedelijkt gebied), werden de teams opgevangen door KPL 1 Hellwich en van wapens en (losse) munitie voorzien. De opdracht was een verkenning over het terrein van het Skill-house te maken en een ontmoeting met een chauffeur van een militair voertuig te hebben, die hun dan verdere opdrachten zou moeten verstrekken. Op het terrein was een sniper (sluipschutter) actief, dus de leden van de patrouille moest goed opletten! Wanneer het voertuig gevonden werd, dan klonk er plotseling een schot en raakte de chauffeur gewond. KPL 1 (R) de Munnik (ZVPL c.q. HOSPIK) keek hoe de patrouille verder handelde en vermelde dat op een score-formulier. Korporaal Logistieke Dienst Geneeskundige Dienst van de Koninklijke Marine Reserve (KPLLDGDKMR) Korevaar-Ultee fungeerde als slachtoffer. Aangezien zij ook bij de Lotusorganisatie zit, werd een deskundig gegrimeerd slachtoffer neergezet (en soms ook neergelegd). De taak van de sniper, KPL 1 (R) van den Berg, was ook niet ongevaarlijk, omdat er (vermoedelijk) een tweede sniper in het gebied rondwaarde; voortdurend klonken er geheimzinnige schoten! De tweede sniper werd echter nimmer aangetroffen!! Omstreeks 12.00 uur werd de RMVW korte tijd stopgezet en vetrokken de vice-voorzitter en de 2e secretaris naar de ORKAZ voor het ophalen van de warme hap. Omdat een groot gedeelte van de aanwezigen zich de avond tevoren al tegoed gedaan had aan de blauwe hap, was gekozen voor een Italiaanse pasta met verschillende sauzen, een maaltijd die in 2010 ook al goed bevallen was. Tien minuten later zat iedereen te genieten van de voortreffelijke maaltijd en werden de wetenswaardigheden (en vermoedelijke resultaten) van de wedstrijd onderling uitgewisseld. Om 13.00 uur werd de strijd weer hervat en klonken links en rechts explosies. Dat ging door tot ongeveer 15.00 uur, waarna het sein: vastvuren werd gegeven. Terwijl de deelnemers zich verwachtingsvol in de kantine verzamelden, werd overgegaan tot het afbreken van het computernetwerk en werden de wapens schoongemaakt. In de tussentijd vetrok de voedingsploeg naar de ORKAZ voor het afstorten van de overgebleven voeding (niet veel) en het schoonmaken van de gamellen, die nog dezelfde dag weer bij de Natres in Amsterdam zouden moeten worden ingeleverd, net als de wapens trouwens, die ook weer terug moesten naar de Marinekazerne in diezelfde plaats. Om 15.30 uur maakte de vice-voorzitter de uitslagen bekend, die vervolgens door de voorzitter werden uitgereikt. De uitslagen (van winnende teams) waren als volgt (een uitgebreide uitslagenlijst vindt U op de website van de AVRM-West!): Geweerschieten: 1e prijs - Studentenweerbaarheid Pro Libertate. Handgranaten: 1e prijs - Reservisten Kameradschaft Emsland. Herkenning: 1e prijs - Studentenweerbaarheid Pro Libertate. Masker-oefen-ruimte: 1e prijs - Studentenweerbaarheid De Schutterij. Pistoolschieten: 1e prijs - Team AVRM 1. Wapen-assembly: 1e prijs - DSV-HKKL Zelf hulp kameraden hulp: 1e prijs - Natres, team 3 van het 4e Peloton. Verder werd traditiegetrouw de Johann Stiehl-Bokaal uitgereikt aan het winnende team van de verschillende Studentenweerbaarheden. De winnaars van het onderdeel ZHKH kregen als extra prijs nog enkele fraaie EHBO-dozen uitgereikt. Tot slot werd de z.g.n. Middenprijs uitgereikt. De verraste winnaar hiervan was SLD 1 (R) Koppelaar van de Natres. De voorzitter moest na de prijsuitreiking aan de Natres-afvaardiging uitgebreid uitleggen, wat deze prijs nu eigenlijk inhield. Om 16.00 uur werd de AVRM-vlag gestreken en verliet het hele gezelschap de schietbaan Arnhemse Heide, terugkijkend op een interessante en sportieve wedstrijd. Rest mij nog een woord van dank aan SGT 1 (R) Sprokkereef (en de Defensie Schiet Vereniging HKKL uit Wassenaar) voor het ge-

bruik van de wapens bij de wapen-assembly, KPLLDGDKMR Korevaar-Ultee voor het belangeloos ter beschikking stellen van het lotus-materiaal en de Firma Havena uit Alphen aan de Rijn voor het schenken van een drietal uitgebreide EHBO-dozen, voor de ZHKH! Genteresseerden in de volgende RMVW kan ik alvast mededelen, dat het bestuur van de AVRM-West overweegt, om bij de 10e versie van deze wedstrijd -in 2012- de vrijdagmiddag/avond ook bij de wedstrijd te betrekken er een soort orintatiemars met opdrachten aan toe te voegen, eventueel in combinatie met de klein-kaliber-simulator, paint-ball of laser-gamen! In de volgende uitgaven van de Nieuwsbrief, zult U meer hierover vernemen! WP.

Op website van de AVRM-West, staat de complete uitslagenlijst met de fotos van de winnaars van de diverse onderdelen van de RMVW 2011!

Winnaar van de middenprijs SLD 1 (R) Koppelaar !

OVERLIJDEN FRANS VAN ES

Zoals u in deze nieuwsbrief kunt lezen is op 6 juli jl. mijn sobat kras, oud opperschipper, Frans van Es overleden. Frans en ik hebben ons samen, namens de Stichting Militair Erfgoed Curacao, jaren ingezet voor het onderhoud van de Militaire Begraafplaats op Curacao. Iedere zaterdag waren we present om de begraafplaats te ontdoen van zwerfvuil en waar nodig herstelwerkzaamheden uit te voeren. Daarna was het altijd gezellig evalueren in de snek (een soort bar voor de mensen die niet bekend zijn met Curacao). Helaas Frans is er niet meer. Op 14 juli is van Frans onder grote belangstelling afscheid genomen.

Bezoek Veteranen Vereniging Curacao aan Minister President van Curacao

Afgelopen vrijdag 26 augustus heeft het bestuur van de Veteranen Vereniging Curaao een kennismakingbezoek gebracht aan de Minister President van Curaao. Om 14.30 uur werd het bestuur welkom geheten door de druk bezette Minister - President, de heer Gerrit Schotte. De voorzitter Ruud de Dood, vertelde vervolgens, dat de Veteranen Vereniging Curaao officieel is opgericht op 29 december 2009. Hij vertelde de doelstelling van de vereniging, De VVC treedt op als belangenbehartiger van alle op Curaao wonende veteranen van verschillende strijdtonelen en vredesmissies. We streven ernaar om voor de veteranen een stukje erkenning en waardering in de maatschappij te krijgen. Het organiseren van bijeenkomsten en renies is een van de middelen daartoe. De Veteranen Vereniging houdt daarbij ook het zorgaspect in de gaten: de vereniging kan veteranen doorverwijzen naar deskundige zorginstanties en staat in voortdurende dialoog met het Ministerie van Defensie en de Nederlandse en Curaaose overheid. Alle gegevens van de Veteranen Vereniging Curaao staan momenteel vermeldt op de website: www.veteranencuracao.net De vereniging bestaat op dit moment uit 120 leden, waarvan er 52 officieel in Nederland geregistreerd staan als veteranen en de rest zijn oudgedienden. Het is een paarse vereniging waar de hele krijgsmacht in is vertegenwoordigd. Verder zijn er op dit moment 18 leden van de vereniging afkomstig van Curaao. De veteranen van de Veteranen Vereniging Curaao zijn actief geweest vanaf de 2 de wereldoorlog tot heden , hun inzetgebieden waren o.a. Nederlands Nieuw Guinea, Libanon, Syri, Irak, Cambodja, Sarajevo, Bosni, Joegoslavi, Afghanistan, Ethiopi enz. Het is de laatste jaren gebleken, dat de nazorg veel aandacht verdiend, vandaar dat er komende dinsdag een lezing hieromtrent zal zijn op de Marine basis Parera voor de leden. Verder is ook al met de gouverneur afgesproken dat er aandacht besteed zal worden aan alle veteranen op de eilanden. De minister president onderstreepte het belang van de zorg voor de veteranen. De minister president heeft toegezegd in de ministerraad te bespreken bij welke officiele gelegenheden de veteranen een plaats kunnen krijgen.

Schietwedstrijd MSV Zeemacht

De kleine maar dappere schietvereniging MSV (Marine Schietsport Vereniging) Zeemacht organiseerde op 27 augustus een wedstrijd op pistool voor hun leden en leden van aanverwante verenigingen. Vanaf 8 uur verzamelden zich 15 schutters voor een ochtend die ze niet snel zullen vergeten. Het was een hete zaterdagochtend en menig zweetdruppel plengde op Curacaosche bodem. Er diende geschoten te worden op 20 doelen (ieder doel een double-tap). Dat is op zich nog

niet zo bijzonder. Wat het allemaal wat moeilijker maakte is dat er geschoten werd uit een rijdend voertuig. Dit voertuig betrof de UN-LaRo van oud kapitein der mariniers Henk Krediet, die voor deze gelegenheid gemodificeerd was met een venster waardoor geschoten moest worden. Dat schieten vanuit een rijdende auto toch nog wat meer voeten in de aarde heeft dan ze ons vaak in de film doen voorkomen bleek die ochtend wel weer. Uiteindelijk bleek J. Dammers van Curacao Practical Shooting Club (CPSC) de sterkste met 73 punten. Op de tweede plaats eindigde MSV-lid, Majoor KLU b.d., Ruud de Dood met 69 punten. Een gezellige ochtend met veel schietplezier. De verfrissingen werden mogelijk gemaakt door Coca Cola Curacao.

Presentatie nazorg Veteranen

Op 30 augustus vond in de Gouden Bal op Marinebasis Parera een presentatie plaats over nazorg voor veteranen. De avond werd verzorgt door de Veteranen Vereniging Curacao (VVC). De nazorg-commissie is in oprichting onder leiding van de heer Piet Weijers. Piet is een expert op het gebied van pensioenen, verzekeringen en wetgeving op het gebied van veteranenzorg. Helaas zijn er in de afgelopen maanden ons enkele veteranen ontvallen en Piet heeft de nabestaanden op professionele wijze bijgestaan met de nasleep ervan. Tevens kan Piet behulpzaam zijn bij schuldsanering en andere financiele vraagstukken. In het tweede gedeelte van de avond was er een presentatie door fiscaliste Tamara Stienstra van De Paus en Vesseur. Zij gaf uitleg over de fiscale gevolgen bij overlijden naar Curacaosche fiscale wetgeving. Kortom een zeer informatieve avond. Daarna werd er nog een klein drankje gedronken.

Losse flodders.
Zoals inmiddels wel bekend is, was de voorzitter van de AVRM-West, KPLMARNALG b.d. Verheule in de periode van eind juli t/m medio augustus j.l. op een inspectiebezoek op de Nederlandse Antillen. Volgens onbevestigde berichten is hij s nachts (vermoedelijk in de onmiddellijke omgeving van Daaibooibaai op het eiland Curaao) door de onderzeeboot Hr.Ms. Zeerob aan land gezet. De Marinevoorlichtingsdienst wilde hierover geen enkele mededeling doen en ook de MIVD hulde zich in stilzwijgen. Onze eigen -meestal goed ingelichte- AVRMID, heeft inmiddels wel een foto achterhaald van de Hr.Ms. Zeerob, die waarschijnlijk kort na de nachtelijke dropping van onze voorzitter een bezoek aan Willemstad bracht, om daarna weer naar onbekende wateren (en bestemmingen) te vertrekken. Het enige wat verder over het vaarprogramma van de onderzeeboot is uitgelekt, is het feit, dat hij ook in de nachtelijke uren voor de kust van Eagle Beach op Aruba is gesignaleerd. Wat onze voorzitter allemaal op de Antillen te zoeken had, is voor het allergrootste gedeelte staatsgeheim. We kunnen daar niet al te veel mededelingen over doen, omdat de Nieuwsbrief toch al door allerlei duistere instanties zeer scherp in de gaten wordt gehouden. Datgene wat wel voor publicatie beschikbaar is, ziet U in een uitgebreid artikel in onze volgende Nieuwsbrief. Bron: AVRMID.

Onderstaande verhaal gaat over trainen op de Van Ghentkazerne in Rotterdam, waarbij het bestuur van de AVRM-West een bemiddelende rol heeft gespeeld, om e.e.a. mogelijk te maken. Hallo! Het heeft misschien even geduurd, maar hierbij een update over onze training bij het Korps Mariniers. Wij, KPL de Kruif en KPL 1 Nugteren van het 604 Squadron van de Groep Luchtmacht Reserve (GLR) hebben les gehad op de Van Ghentkazerne in Rotterdam. De training werd verzorgd door Korporaal der Mariniers L. Stolk. De aankomst op de kazerne was op dinsdag 31 mei j.l. -om 07.30 uur- bij bureau Sport. We werden goed en vriendelijk ontvangen, waarna een trainingsschema werd opgesteld. Vanaf dat moment werd er meteen tempo gemaakt: direct omkleden in een overal, die ter beschikking werd gesteld door bureau Sport. Tevens werd een klimtouw verstrekt van 7 meter en een drietal klimkoppels, welke we later op de dag nodig zouden hebben. Om 08.00 uur stonden we gereed bij de touwbaan, waar we meteen begonnen met het aanleren van de catcrawl en hoe je berhaupt op de touwbaan kon komen. Dit was nog niet echt spannend, omdat dit touw op ongeveer 1.70 meter hoogte gespannen was. Vanwege de drukte op de touwbaan -door de vele mariniers in opleiding- zijn we omstreeks 08.15 uur naar de hindernisbaan verhuist. Hier kregen we per hindernis uitleg, over hoe je de hindernis het beste kon nemen en welke veiligheidsgrepen, van toepassing waren. De uitdaging: Hoe kun je het snelst de hindernis doen? Nadat we 15 hindernissen gedaan hadden, gingen we eerst een bakkie doen. Het was ook allemaal best wel intensief. Omstreeks 10.15 uur waren we klaar voor ronde twee en waren we weer terug op de hindernisbaan. Nu met een opdracht: Drie hindernissen achter elkaar, dan joggend terug naar de eerste van de drie hindernissen en doe die nogmaals! En, zo doen jullie de hele baan! Dit was pittig; zon 15 hindernissen in totaal. Uiteindelijk hebben we de baan drie keer gedaan. Nadat we over de finish waren gekomen, mochten we rustig teruglopen naar de start van de hindernisbaan. Alhier aangekomen mochten we nog even vijf minuten rusten, waarna we de hele hindernisbaan, in n keer moesten doen, terwijl onze tijd werd opgenomen, zodat we meteen wisten waar we aan toe waren. Nou, dan is de hindernisbaan ook echt een hindernis! Pfff! Maar we hebben het gehaald! We waren compleet af en kapot! Maar wel met een grijns van oor tot oor en enorm trots, toen we over de finish kwamen. Gelukkig kregen we hierna de gelegenheid, om een hapje te eten, maar we moesten wel weer, na 30 minuten terug zijn, omdat we aan de touwbaan gingen beginnen. Benodigdheden: de 7 meter touw en drie klimhaken/koppels. Hier wordt een veiligheidsbroek van geknoopt, met twee uiteinden, zodat je die kan zekeren aan de kabels boven je, i.v.m. de veiligheid. Het begon meteen goed, omdat we direct omhoog konden. Als je eenmaal boven bent, is het toch ineens een ander verhaal, in plaats van liggend op een touw op ongeveer 1.75 meter boven de grond, stonden we nu op ongeveer vier meter hoogte en soms ging je hoger. Hier hebben we geoefend met de catcrawl, verplaatsen via een touwladder die horizontaal gespannen is en naar de overkant slingeren in een net. In ieder geval erg leuk om te doen. We werden goed begeleid en kregen uitleg, over hoe je de oefeningen het efficint kon uitvoeren. Nadat we de hele touwbaan gedaan hadden, mochten we deze compleet nog eens overdoen en natuurlijk weer op tijd. Een hele uitdaging! Nadat we de hele touwbaan hadden afgelegd, werd onze training op deze dag, afgesloten en konden we gaan douchen. Vervolgens werd de warme maaltijd in de eetzaal genoten en hebben we als bijzondere afsluiting aan deze dag, een bezoek gebracht aan het Mariniersmuseum in Rotterdam. Het was echt een TOP-dag en zeker voor herhaling vatbaar!!! Bron: KPL 1 (R) van Nugteren.

Colofon.
In de volgende uitgave van de Nieuwsbrief (die op of omstreeks 15 oktober 2011 zal verschijnen) kunt U (onvoorziene omstandigheden voorbehouden) o.m. de volgende artikelen verwachten: Van de Redactie; De regionale Veteranendag in Rotterdam; De Nationale Veteranendag in Den Haag; De Open Dagen van de Koninklijke Marine in Den Helder; De AVRM-Vaardigheidsproeven in Oirschot; Het 25-jarig bestaan van de AVRM in Oirschot; Nieuws uit de Nederlandse Antillen en; Losse Flodders. Deze Nieuwsbrief is een periodieke uitgave van de AVRM-West; Aan de inhoud van dit nummer werd o.m. meegewerkt door: KPL (R) R.A. Nugteren. WMR b.d. R. van Reusel. (AVRM-Carib) AOOi F.J. Droog. LKOL (R) R.F. Landsbergen. (deel fotos ISISC). KPL 1 b.d. D.H.D. Verheule. ELNT b.d. W.P. van den Houten. KPLMARNSALG b.d. R.J. Verheule.

Technische realisatie: Redacteur/fotograaf: Eindredacteur en Lay-out:

De Nieuwsbrief van de regio West is geen officieel orgaan van de Vereniging van Reserve Militairen en zij verkondigt derhalve niet altijd de standpunten van het Hoofdbestuur. Zij wordt vervaardigd door enkele gemotiveerde bestuursleden, met het doel om de leden zo veel mogelijk voor te lichten, over de verrichtingen van hun eigen regio. Zij heeft niet de opzet om schade te berokkenen aan de belangen van Defensie en de inhoud zal met de uiterste zorgvuldigheid worden samengesteld. De Nieuwsbrief zal zich immer positief uitlaten over de Krijgsmacht, doch in bepaalde gevallen -als de redactie meent dat dit zinvol is- zal zij niet schromen, om een kritisch geluid te laten horen. Voor de rest dient de inhoud gelezen te worden met een knipoog; er is al genoeg ellende in de wereld!