De Telegraaf (7)

Page 1 of 2

De droom die een nachtmerrie werd

Toen in 1945 een einde kwam aan de meest gruwelijke en omvangrijkste oorlog die de mensheid ooit kende, dacht iedere wereldburger hetzelfde, namelijk: Dat nooit weer! Een groot aantal idealistische politici, filosofen, financile experts en industrile kopstukken stortte zich op het probleem hoe wereldoorlogen voorgoed waren uit te bannen. Tot dat moment dacht iedereen dat internationale spanningen werden veroorzaakt door onderlinge economische verschillen, controversile handelsbelangen en botsende politieke overtuigingen. Dit had al eeuwenlang geleid tot een soort sociaaleconomische hokjesgeest waardoor ieder land zijn eigen rechtsgebied zorgvuldig afbakende met behulp van streng bewaakte grenzen, paspoorten, douaniers, wetten voor immigratie, werkvergunningsbepalingen en last but not least: een eigen munteenheid. Dat alles werd na 1945 gezien als een belemmering voor het vredig samengaan van Europese volken. Vele internationale spanningen zouden kunnen voorkomen worden als de belangrijkste leveranciers van alles wat te maken had met industrile productie dat op vreedzame wijze samen zouden regelen. EEG Zo kwam in 1951 de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal tot stand. Dat was ook wel begrijpelijk, want tot die tijd waren kolen en staal de belangrijkste ingredinten voor scheepsbouw en oorlogsindustrie. Er deden aanvankelijk slechts zes landen aan mee: Belgi, Nederland, Luxemburg (de zogenaamde Benelux-landen) en verder Duitsland, Frankrijk en Itali. Toen dat alles vreedzaam verliep, werden de gemeenschappelijke economische activiteiten in 1957 uitgebreid tot tien landen, die samen de Europese Economische Gemeenschap (EEG) vormden. Tot zover was alles goed verlopen. Er waren geen beperkende maatregelen meer op het gebied van reizen en handeldrijven. Er ontstond een samenvoeging van staten binnen Europa. Een statenbond is een confederatie of een vereniging van onafhankelijke staten, opgericht ter behartiging van gemeenschappelijke belangen. Dat kan bijvoorbeeld zijn ter bescherming van grondgebied tegen agressie van landen buiten de Europese gemeenschap. In 1993 werd de EEG omgevormd tot de EU, de Europese Unie, de ultieme droom van alle eurofielen. Daardoor ontstond een vanuit Brussel centralistisch geleide bondsstaat met thans 17 leden. Eigen munt

http://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/11/12/007/article/41.ht... 12-11-2011

De Telegraaf (7)

Page 2 of 2

Dit betekent dat de EU geen statenbond meer is, met onafhankelijke bondsleden, maar dat we thans behoren tot een bondsstaat die min of meer als een centraal bestuurd land optreedt, met een eigen regering (in Brussel en Straatsburg) en een eigen munteenheid, de euro. Die laatste is in 2002 zonder enig democratisch proces ons allen per decreet opgelegd. Daardoor verdween een van onze meest geliefde nationale symbolen: de 700 jaar oude Nederlandse gulden, die internationaal in hoog aanzien stond. Dit ook al door het uitermate praktische systeem gebaseerd op kwarten, zoals het kwartje, de rijksdaalder, het geeltje (25 gulden) of het briefje van 250 gulden. Bovendien is het Nederlandse volk in 2002 door onze overheid voor zeker tien procent tekortgedaan, door een bewust te lage omrekeningskoers van de oude gulden naar de nieuwe euro. Ernstiger is nog dat wij thans als degelijk land moeten bloeden voor het slechte financile beleid van andere EU-landen zoals bijvoorbeeld Griekenland en Itali. Dat kost ons vele miljarden terwijl er in ons eigen land rigoureus moet worden bezuinigd op alles wat het leven waarde verschaft. Zoals gezondheidsen ouderenzorg, onderwijs en cultuur, om er maar een paar te noemen. Het is duidelijk dat het centraal monetair geregeerde Europa gedomineerd wordt door een tweetal historische erfvijanden, namelijk het Duitsland van Angela Merkel en het Frankrijk van Nicolas Sarkozy, die zelfs elkaars moedertaal al niet beheersen. Daarom is het ook begrijpelijk dat de meeste Nederlanders geen sympathie kunnen opbrengen zowel voor de EU als voor de euro, waar ze zelf nooit voor gekozen hebben. Boek De door velen bejubelde globalisering is zeker niet het paradijs gebleken dat ons altijd is voorgehouden. Het is een bedreigend proces geworden dat zich vooral afspeelt op het gebied van kapitaalmarkten en de banken. De Franse econoom Jacques Sapir, die hoofd is van de Hogeschool voor Sociale en Financile Wetenschappen te Parijs, is een van de meest vooraanstaande pleitbezorgers voor afschaffing van de euro en voor de terugkeer van het ouderwetse nationaal protectionisme. Dat alles heeft hij gepubliceerd in zijn boek La dmondialisation , dat ook bij ons een bestseller zal worden zodra er een Nederlandse vertaling beschikbaar komt. Maar ook in ons eigen land zijn er gerenommeerde tegenstanders van de huidige europolitiek. Zoals bijvoorbeeld professor Ewald Engelen, hoogleraar financile geografie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij stelde onder meer in het NRC Handelsblad van zaterdag 24 september 2011, dat er geen reden is voor wanhoop als Griekenland uit de euro gezet zou worden. Want, zei hij: Het zijn vooral de banken die wederom de financile consequenties van hun eigen onkunde proberen af te smeren aan de jas van de belastingbetaler. En prof. dr. Arjo Klamer, hoogleraar in de economie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam, wijdt in het NRC Handelsblad van 3 november jl. het ontstaan van de euronachtmerrie aan het niet uit te roeien geloof in de maakbare samenleving, de macht van alwetende politici, hun tomeloze ambitie en het ontbreken van leidende morele waarden. Wij moeten, volgens prof. Klamer, niet langer de euro zien als iets heiligs. Wij moeten ons ook niet laten intimideren door politici die dreigen met totale economische en financile ondergang als wij uit de euro stappen. Het angst zaaien om eigen belangen te beschermen. Daarom is het een rationeel en wellicht visionair voorstel van de PVV van Wilders (De Telegraaf, 11-11-11) om een gerenommeerd internationaal bureau te laten uitrekenen wat de consequenties zullen zijn van ons afscheid van de euro en de terugkeer naar onze eigen vertrouwde, maar destijds volkomen ten onrechte verguisde gulden.

http://telegraaf-i.telegraaf.nl/index.php/telegraaf/_main_/2011/11/12/007/article/41.ht... 12-11-2011