Un conto de Celsa Barja

Al polo 1898, nunha aldea de Pontevedra viva o grilo don Lerezn, que se chamaba as porque o pobo do que era Encargado Maior era Lrez. Don Lerezn daba todalas novas a gran comunidade de grilos que conviva cos humanos, novas que sempre tian moito cri as cousas mis importantes da parroquia... Bueno, si, en realidade era un pouco que ver co que a estes lles aconteca. Polas noites adoitaba cantar entre sinfnicos cri-crichismoso, porque ao ser tan pequenio podase agachar en calquer recuncho para espiar o qu pasaba e logo, cando a La espertaba no ceo, zas!!, entre cantigas cri-cri-cri don Lerezn daba o pregn. E vela que aquel vintetrs de abril, ao pouquio de nacer a primavera, o noso grilo,

esgotado de cantar os dimes e diretes, nun intre no que calou para recuperar os folgos,

escoitou un choro novo... Ohhhh!!!! Semellaba que os humanos de Lrez tian un membro mis no seu equipo. E, demos de remolachas!!!, el non se decatara... Eso haba que resolvelo de seguido!!! Foise acercando, acercando... Pasenio e caladio... Atento a aquela nova voz...

Macarrns!!!! A voz sospeitosa saa dun artefacto ao que os humanos chamaban berce, encollidos e tardaban en estirar moitas, moitsimas las... A cousa que don Lerezn

na que permanecan mentres estaban encollidos, porque os humanos nacan moi foise a procura daqueles grilos que formaban a panda que el lideraba con man firme. Un a un, baixo o mandato de don Lerezn, amaaron o xeito de ver que haba no berce. Todo o escuadrn trepou pola pata dunha cama que haba ao carn do obxectivo,

mudos, sin cri-cri-crisque os delatara, facndolle seas ao seu xefe de operativo daquela Operacin Berce Nova... Xa enriba da cama, viron que unha muller durma, coa cara de estar moi cansa e moi leda ao mesmo tempo. Xa se sabe que os humanos femininos son unha especie moi rara, tanto que ata dan a luz, como se foran un sol, vaite!!!! Por moito que puan os ollos como os dos chinos, non ollaban quen estaba no

artefacto-berce, pero seguan a escoitar unha serie de sonidos raros. Decididos, sortearon toda clase de artiluxios que haba sobre unha mesa pequenia que estaba mesmo a cabeceira do berce... Pero nada!!! Non van nada!!!! Non quedaba outra: haba que asaltar con valenta o terreo inimigo... UN... DOUS... TRES!!!!!!!! E brincaron para dentro vez!!!! Meu deus!!!! Un humano encollido empezou a chorar coa forza dun cicln e, co susto,

os grilos lanzaron ao aire uns cri-cri-cris mis potentes que nunca... E para rematar o desastre, don Francisco, dono daquela casa e concelleiro de Pontevedra (cousa importante) berrou: -Matilde, mira a de grilos que espertaron a VALENTN!!

Ajaj!!!! O humano encollido chambase Valentn. Por fin don Lerezn saba daquela nova que contara e cantara a todolos grilos pola noite!! Pero don Francisco, axudado desarticulada, e os grilos presos nunha gaiola dentro do mesmo carto. por doa Matilde, apresaron a pandilla ao completo. A banda grileira quedou Foron pasando os anos e don Lerezn, noite tras noite, nunha linguaxe de cri-cri-cris

codificadas, cantaba todo o que lle aconteca a Valentn, como se a estirando, como

perda dentes que milagrosamente voltaban a nacer, como andaba coas mans e cos

xeonllos... A panda de grilos daquela Operacin Berce Nova foise facendo vellia, e pouco a pouco foron saindo de viaxe en alma ao Gran Prado dos Grilos. Cando lle tocou o turno a don Lerezn, co seu derradeiro cri-cri-cri autorizou a poboacin de grilos que fixera pblica esta historia. Foi as como os grilos de hoxe en da souberon daquel neno

chamado Valentn Paz-Andrade, de como de mozo foi moi amigo de Castelao, estudou para avogado e fixo moitas cousas interesantes. Mgoa que Valentn non fora un grilo, porque ao ser Secretario do Partido Galeguista podera facer moitas cousas pola comunidade grileira... Mgoa non ser don Lerezn para poder estar preto daquel mozo ao que lle gustaba escribir en xornais e revistas, e en libros que falaban dos problemas da pesca daquela Galiza e do mundo de entn... Pero que ben!!! Con outras persoas creou ben que foi POETA!!!! As podemos ler as bgoas polo seu amigo castelao en Pranto

Pescanova e as hoxe podemos xantar barritas de merluza, por exemplo!!!!!! E que Matricial, podemos en Sementeira do vento recoller unha boa colleita de verbas para abeirar ao corazoncio, e ata podemos con Cen chaves de sombra buscar asilo a moitas mgoas na fonda das palabras... Quen sabe si esta noite os grilos de toda Galiza non entoarn a mellor das sas cantigas Academia Galega das Ciencias... E quen sabe se non cantarn algo as como: Un, dous, tres... Paz-Andrade !!!! Cri-cri-cri... Noraboa por Valentn

cri-cri-cri por aquel Valentn que foi membro da Real Academia Galega e da Real

Celsa Barja unha escritora galega nada en Ourense. Ten libros de poesa, de narrativa, ensaios e guins para teatro. Cos seus libros que loita contra o Alzheimer, para que as persoas que adoecen desta enfermidade e os seus familiares conten coas axudas e os

colabora cunha asociacin chamada AFAOR

medios necesarios. O Alzheimer caracterzase maior, podes entrar na sa web Voz e eco (www.celsabarja.com). Al poders ver que escribe en galego e casteln e, si te rexistras, que de balde, podes ler ata na sa biblioteca cousas dela. membro da Asociacin de Escritores en Lingua Galega e a sa obra est reseada en webs de mbito literario. Este conto un agasallo para celebrar o Da das Letras Galegas. Non o fotocopies, pola perda da memoria. Coa axuda dun

ilegal. Mellor, pdello a ela mesma a travs do correo electrnico (info@celsabarja.com) ou na Biblioteca que adoite a ser o recuncho donde xogas con eses grandes amigos que son os libros. 17 de maio de 2012

DA DAS LETRAS GALEGAS